martin abram QUO VADIS TRZECIE TYSIĄCLECIE Na podstawie powieści Quo v a d i s Henryka Sienkiewicza BIBLIOTEKA FRONDY APOs|oLK*UM WARSZAWA 2002 Redakcja ALEKSANDER KOPIŃSKI Projekt okładki i redakcja techniczna JAN ZIELIŃSKI Fragmenty Wyznań świętego Augustyna w tłumaczeniu Zygmunta Kubiaka ''Cytaty z Pisma Świętego za Biblią Tysiąclecia, wyd. III, Poznań-Warszawa 1980 f© MARTIN ABRAM ISBN B3-88747-55-X ISBN 83-7,031-328-0 Wydawcy: S. K. FRONDA ul. Marszałkowska 55/73 m.BSa 00-676 Warszawa APOSTOLICUM ul. Wilcza 8 05-091 Ząbki Druk: APOSTOLICUM _____________________www. f ronda, pl Był rok 2112. Petroniusz obudził się jak zwykle koło południa. Gdy otworzył oczy, holograficzne okna sypialni rozjaśniły się, wyświetlając poranny wschód słońca. Patrzył na niego przez moment. Czuł się zmęczony. Wieczorny bankiet na dworze prezydenta przeciągnął się do późna w nocy. Od pewnego czasu źle znosił zbyt długie, nocne przyjęcia. Budził się potem z bólem głowy i zdrętwiałymi mięśniami. Dopiero ciepła kąpiel i dokładny masaż całego ciała przyspieszały obieg krwi, wracając siły i jasność umysłu. Staranny makijaż i wykwintne ubranie, w którym wychodził z garderoby, dopełniały metamorfozy. Stawał się na nowo młody, pełen życia, z oczami błyszczącymi inteligencją, niedościgniony. Czyli taki, jakiego znali wszyscy. Osobisty konsultant do spraw mody prezydenta Stanów Zjednoczonych Świata, Johna Garisona III. W tej chwili jednak miał swoje 67 lat i fizyczne objawy tego faktu nieco go frustrowały. Dodatkowym powodem złego samopoczucia było wczorajsze zachowanie jego dziewczyny, Chloe Lacosty. Cały wieczór kokietowała szefa Urzędu Ochrony Konsumenta, Dicka Straubota, a w pewnym momencie wymknęła się z nim z sali na piętnaście minut. Nie kochał jej, co prawda, już dawno i zdradzał równie często jak ona jego, ale nie cierpiał Straubota za jego prostackie maniery oraz służalczość wobec Garisona i ministra siły, Amandy Kein. Chloe wiedziała o tym. Poczuł niesmak, gdy wychodziła. „To tylko podrażniona ambicja" - pomyślał i wdał się w dyskusję na temat zależności pomiędzy sposobem ubierania się a znakami zodiaku. Kiedy wróciła, uśmiechnęła się do niego promiennie. Odpowiedział jej tym samym. Z przyjęcia wyszli jednak osobno. Obserwując przeskakujący co kilka sekund licznik pomnażarki pieniędzy, zastanawiał się, czy nie powinni się wreszcie rozstać. Znają się już za dobrze. Nudzą się sobą i irytują wzajemnie. To, że oficjalnie ciągle byli razem, wynikało przede wszystkim z prestiżu, jaki sobie zapewniali. W końcu on był światowej sławy kreatorem mody, a Chloe - jedną z najpiękniejszych kobiet Nowego Jorku i, co za tym idzie, świata. Wydawali się dla siebie stworzeni. Takiej opinii trudno się przeciwstawić, no i zresztą po co to robić? * Pomedytowawszy jeszcze chwilę nad tym zagadnieniem, z lekkim westchnieniem wstał z łóżka i podszedł do okna. Holograficzna projekcja ustąpiła miejsca realnemu obrazowi. Z apartamentu zajmującego ostatnie piętro Hotel des Artistes rozciągał się widok na Central ' Park. Był piękny letni dzień. U stóp Petrontusza falowało morze drzew. Na-ścianach wieżowców po przeciwnej stronie parku billboar-dy nowej generacji właśnie wyświetlały reklamę proszku do prania. Spojrzał w lewo, w kierunku Pałacu Prezydenckiego. Jeszcze dziesięć lat temu w tym budynku mieściło się Muzeum Miejskie. Pięć lat wcześniej Petroniusz, który był już wtedy bardzo znany - to on wylansował w latach dziewięćdziesiątych „formy okrągłe" zamiast „prostokątnych" - stworzył kolejną, wielką kolekcję. Nawiązywała do strojów starożytnego Rzymu. Jej inspiracją były ilustracje widziane w dzieciństwie w książkach ojca, profesora historii sztuki na Harvar-dzie. Kolekcja odniosła olbrzymi sukces. Na świecie zapanowała moda na rzymski antyk. Nie tylko tak się noszono, ale i urządzano w tym stylu wnętrza, projektowano nowe budynki i jeżdżono do Rzymu po natchnienie. Przejmowano także ówczesne zwyczaje, a dokładniej - odkrywano ich podobieństwo do współczesnych. Jedną z ofiar tej mody stało się Muzeum Miejskie. Po wygranych wyborach w 2100 roku Garison postanowił uczynić je swoją siedzibą. Majestatyczna budowla idealnie pasowała do koncepcji władzy nowego prezydenta. Po rozbudowie w stronę Wielkiej Łąki i niezbędnych pracach adaptacyjnych, wprowadził się tam prawie rok później. Część eksponatów pozostała na swoim miejscu. Resztę przewieziono do Muzeum Postępu Ludzkości, które zajmowało budynki po byłej ONZ. Petroniusz, okrzyknięty przez media „arbitrem elegancji", zaczął często bywać na prezydenckim dworze. Wkrótce stał się jedną z najchętniej widywanych tam osób. Lubiano jego dowcip i błyskotliwą inteligencję. Został „prawdziwym przyjacielem" Garisona, który radził się go w prawie każdej, nie tylko związanej z modą sprawie. Jego rola była niewspółmiernie duża w porównaniu do piastowanego oficjalnie stanowiska konsultanta i nierzadko jego zdanie znaczyło więcej niż opinia któregoś ze strategów. Z tego powodu zapraszano go na posiedzenia rządu. Ostatnie przed wakacyjną przerwą miało się odbyć już za trzy godziny. Petroniuszowi nie chciało się na nie iść. Kilka podobnych do siebie tematów obrad i co najmniej kilkanaście osób, których zachowanie zna się na pamięć: grzebiący ciągle w swym łap topie minister wiedzy Michael Morris, ubrana jak zwykle na czarno Ananda Kein, świat rozwijający się zgodnie z planem, Globalny Wskaźnik Konsumpcji w normie i ostentacyjnie ziewający, nieogolony Garison. Nie pomoże nawet Rada Dwunastu, domagająca się nowych bodźców dla kolejnego przyspieszenia produkcji. Wszyscy będą już myślami w letniej rezydencji prezydenta w Yanderbilt lub na dzisiejszym przyjęciu z okazji wyjazdu. Odwrócił się od okna. Automatyczne drzwi w jednej ze ścian rozsunęły się. Wkroczył do wyłożonej prążkowanym marmurem wielkiej łazienki. W wannie pośrodku podłogi czekała na niego wonna kąpiel. W owych czasach wśród elity Nowego Jorku, było w zwyczaju powierzanie każdej czynności dnia codziennego wyspecjalizowanym firmom. Obok wanny, w oparach wody, siedziały dwie nagie dziewczyny służebne z agencji obsługującej Petroniusza gotowe na każde jego skinienie. Przywitał się. Dziewczyny z szacunkiem skłoniły głowy. Gdy wszedł do wanny, jedna z nich wsunęła się za nim i zaczęła nacierać mu plecy miękką gąbką. Druga skropiła jego włosy szamponem i zaczęła je delikatnie masować. Czuł, jak z każdą chwilą ogarnia go błogość. „Tego mi było trzeba" - pomyślał. Spojrzał w okrągłe lustro na suficie. Przejechał po włosach giętkimi palcami. Dotknął twarzy. Miał ładnie umięśnione i proporcjonalnie zbudowane ciało. Tak, w dalszym ciągu nie był podziwiany jedynie za swą inteligencję i smak. Zachwycone spojrzenia służących zdawały się to potwierdzać. Przymknął oczy. Dźwięk wideofonu wyrwał go z kontemplacji. Czytnik na ekranie urządzenia odbiorczego wyświetlił nazwisko Szymona O'Neila. Był to kuzyn jego dalekiej krewnej, generał i dowódca 21 Armii, zwanej „Indyjską". Jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miał dwanaście lat. Wychowywał go dziadek, emerytowany wojskowy. Kilka lat temu, kiedy Szymon kupił apartament w Dakota House, słynny kreator stał się jego przewodnikiem po towarzyskim świecie Nowego Jorku. Wprowadził na salony. Od tamtego czasu czul do młodego żołnierza słabość. Piękny i atletycznie zbudowany młodzieniec umiał bowiem zachować pewną miarę w folgowaniu swoim namiętnościom, co Petroniusz bardzo cenił. Na dodatek w głębi serca zdawał się być romantykiem, co wręcz wzruszało jego protektora. - Witaj, Szymonie. Strasznie się cieszę, że cię widzę - powiedział, gdy twarz przyjaciela pojawiła się na ekranie stojącym na wprost wanny. -,*$'$»} - odpowiedział Szymon. - Kiedy wróciłeś? - Dzisiaj rano. Dostałem trzymiesięczny urlop. - Cudownie...! Co słychać? - Bez wielkich zmian. - Jak tam indyjskie kobiety? - Takie same jak wszędzie. - Naprawdę? Znałem kiedyś jedną dziewczynę z Kalkuty o oczach spłoszonej sarny. Oddałbym za nią tuzin tutejszych rozwódek. Szymon uśmiechnął się. - Nic się nie zmieniłeś - stwierdził. -1 ciągle sobie dogadzasz... - Och, po prostu biorę kąpiel - odpowiedział Petroniusz wstając z wanny. - A że lubię otaczać się pięknem? - służące wycierały go puszystymi ręcznikami. - Nie potrafię inaczej... Wszedł do następnego pokoju, w którym czekał na niego barczysty mężczyzna w T-shircie. Wśród przyrządów do ćwiczeń stało kilka ekranów. Na największym z nich było widać twarz Szymona: - Wysyłasz mi wiadomości, że „nie czujesz się najlepiej", a wyglądasz kwitnąco! - powiedział. Petroniusz położył się na specjalnym stole. Muskularny masażysta zaczął nacierać jego ciało olejkiem. - Raczej przekwitająco, drogi Szymonie. Starzeję się, wbrew pozorom, i tylko te zabiegi przywracają mi młodość. Nie mogę zasnąć, a gdy już zasnę, wstaję obolały i niewyspany. Lekarz mówi, że muszę się z tym pogodzić. Wyobraź sobie, że nawet byłem w tej sprawie u peruwiańskiego znachora. Podobno są najlepsi. Zapłaciłem 10 tysięcy za półgodzinną rozmowę, podczas której spojrzał mi w oczy i dał do powąchania wywar z jakichś ziół. Potem powiedział, że muszę go wąchać trzy razy dziennie i wierzyć, że mi pomoże. Wierzyć...! rozumiesz? Ja mam wierzyć...! Wącham zatem, ale niestety nie wierzę. Więc chyba mi nie pomoże... No, ale wykręciłeś się sianem. Spodobała ci się jakaś indyjska dziewczyna? - Powiedziałbym ci. - W takim razie zapewne ciągle szukasz swojego przeznaczenia? -Możesz nazywać to jak chcesz. Ja w to wierzę. Przed wyjazdem z Delhi byłem u tybetańskiej wróżki, która powiedziała, że w moim życiu nastąpi wkrótce wielka przemiana przez miłość. - Bardzo się cieszę, choć tybetańskie wróżki nie są już modne. Mam nadzieję, że ta jedna się ostała, bo nie jest oszustką. Zresztą to bardzo prawdopodobne. Jesteś pięknym chłopcem a Nowy Jork jest miastem pełnym nienasyconych kobiet, które palą się do miłości. Petroniusz odwrócił się na plecy. Twarz Szymona pojawiła się na ekranie wiszącym u sufitu: - Wiesz, że nie o to chodzi. - A jeśli któraś z nich, to właśnie ta? Metoda prób i błędów jest najlepsza. - W moim przypadku nie przynosi rezultatu. - Powinieneś próbować aż do skutku. Chyba nie stałeś się odludkiem i wybierasz się na dzisiejszą ucztę? - Trochę się stałem i dlatego się wybieram. - No, to nie jest z tobą aż tak źle... Przy mnie jeszcze zasmakujesz życia. Z ekranu dobiegł odległy dźwięk gongu do drzwi. Szymon spojrzał gdzieś poza kadr. - To chyba weterynarz. Z Atosem jest coś nie tak. Wezwałem psie pogotowie - zaczął schodzić po schodach. - Stanley miał ich wpuścić. Pójdę zobaczyć, czy to nie oni. - Oczywiście. Ale co się stało? - Nie wiem, od rana wymiotuje. - Biedne psisko! - Masażysta skończył ujędrniać mięśnie Petroniu-sza i podał mu jedwabny szlafrok. - Zobaczymy się wcześniej, czy dopiero wieczorem? Wstał z leżanki, nałożył szlafrok i przewiązał go w pasie. - Właściwie to dzwonię, bo chciałem cię odwiedzić - odpowiedział Szymon, przekraczając jakieś drzwi. - Niestety, wychodzę na posiedzenie rządu, Ale mógłbyś mnie tam odprowadzić. - Dobra myśl. * - A więc za godzinę w Central Parku, tam gdzie zwykle? - Świetnie. -Pa. Z sali ćwiczeń Petroniusz wszedł do salonu kosmetycznego. Czekały ' tam;o.a,:-niego dwie kolejne dziewczyny. Jednam nich widział po raz pierwszy. J0d razu zwrócił uwagę na jej długie, złote włosy i wpatrzone w niego zielone oczy. Pewnie zjawiła się w zastępstwie dotychczasowej fryzjerki. Szef wynajętej przez Petroniusza firmy czasami zmieniał kogoś z obsługi, ale zawsze czynił to w zgodzie z upodobaniami wielkiego kreatora. Petroniusz przywitał się. A gdy dziewczyny odpowiedziały mu uśmiechem i skinieniem głowy, powiedział patrząc w kierunku złotowłosej piękności: - Jesteś nowa? II Tymczasem Szymon znalazł się w rozległym hallu i zbliżył się do trzech osób zgromadzonych wokół leżącego psa. Służący Stanley i trzymający w ręku pustą strzykawkę sanitariusz zwrócili głowy w jego kierunku. Przykucnięta przy wielkim labradorze weterynarz obsłuchiwała zwierzę. Odwrócona do Szymona tyłem, nie zareagowała, gdy podszedł. - Co mu jest? - spytał. 10 Wszyscy spojrzeli na lekarkę. Ciągle tkwiła pochylona nad Atosem. Miała czarne, spięte do góry, włosy. „Jaka smukła szyja" - pomyślał Szymon. - Pan jest właścicielem psa? Nagle stała przed nim, wkładała słuchawkę stetoskopu do kieszonki fartucha na piersi, a on zaskoczony jej urokiem, nie wiedział co powiedzieć. Była mulatką o nieco „białych" rysach twarzy, migdałowej karnacji i dużych piwnych oczach. - Masz ładne oczy - wypalił. Uśmiechnęła się. - Dziękuję. Pytałam, czy pan jest właścicielem psa? - Tak, tak - wybąkał. Pomyślał, że się wygłupił. - Pies ma ostre zatrucie. Zjadł coś zgniłego. Prawdopodobnie podczas spaceru. Jest wycieńczony. Ale nic mu nie będzie. Dostał zastrzyk z glukozy na wzmocnienie. Proszę mu dzisiaj nic nie dawać do jedzenia. Zresztą nie będzie mu się chciało jeść. Do jutra powinien wy dobrzeć. Jej ciepły głos i sposób, w jaki się poruszała, sprawiały, że nie mógł oderwać od niej oczu. Był jak rozbitek, który zobaczył upragnioną wyspę. - A czy... Co pani sądzi? - gorączkowo szukał tematu, który pozwoliłby przedłużyć rozmowę. - Czy nie należałoby go odesłać na wieś? Spędził tam ostatnie trzy lata. Może zmiana klimatu mu zaszkodziła? - Bardziej zmiana diety niż klimatu. Proszę się dowiedzieć, co tam jadał, ale nie sądzę, by przeprowadzka była konieczna. - Tak myślałem, ale chciałem się upewnić... Na wsi pies ma więcej ruchu... Może się jeszcze nie odzwyczaił i... źle mu się trawi. Popatrzyła na niego zaciekawiona. - Interesująca teoria. - Jak ma pani na imię? - To nie jest tajemnica: Angel. - Angel. Czy się jeszcze zobaczymy? Ponownie się uśmiechnęła. ~ Myślę, że to nie będzie potrzebne. Jutro pies będzie zdrowy. Jeśli "?dzie się coś działo, proszę dzwonić. Do,widzenia panu. - Do widzenia. 11 Skierowała się w stronę wyjścia. Za nią, z lekarską torbą na ramieniu, ruszył sanitariusz. Szymon stał urzeczony. Nie wiedział jak ją zatrzymać. Znikła w drzwiach... - Rachunek, proszę pana. Stanley podsunął mu pod oczy jakiś papier. Szymon wziął kartkę do ręki. Na górze strony był napis: Klinika dla zwierząt, 76th East St. 151 i numer telefonu. Spojrzał na służącego i powiedział z ożywieniem: - To chyba po drugiej stronie parku? 111 W tamtych czasach na obrzeżach Central Parku funkcjonowało mnóstwo większych i mniejszych kawiarenek i restauracji. Szymon z Petroniuszem siedzieli w ogródku tawerny na skraju Owczej Łąki i rozmawiali, popijając czerwone wino. Petroniusz popatrzył na zegarek. •4 M«m jeszcze sporo czasu. Mogę pójść z tobą. Bardzo jestem ciekawy jak" wygląda kobieta, która tak szybko zawróciła ci w głowie -powiedział. Zapłacili i w dyskretnej eskorcie czterech ochroniarzy ruszyli w kierunku Fontanny Bethesdy. - Jestem pewien, że z wzajemnością - kontynuował, lustrując Szymona zadowolonym wzrokiem artysty. - Wyładniałeś i zmężniałeś jednocześnie. W istocie, Szymon nigdy nie wyglądał lepiej. Miał 32 lata i był w pełni rozkwitu swoich męskich sił. Wystające spod krótkich rękawów koszuli nagie, opalone indyjskim słońcem ramiona, były wschodnim obyczajem ozdobione dwiema złotymi bransoletami, poniżej łokcia starannie oczyszczone z włosów, gładkie, lecz muskularne. Prawdziwe ramiona żołnierza. Prosty nos, pełne usta i wymodelowane brwi nadawały jego twarzy charakter antycznego herosa. Ciemne blond włosy i ożywione nowym uczuciem niebieskie oczy dopełniały portretu idealnej męskości. Jego zdjęcie w każdej chwili mogłoby się znaleźć na*okładce jakiegoś magazynu dla pań. - Powiedziałem ci już, nie zrobiłem na niej specjalnego wrażenia. _ Tak ci się tylko wydaje. Na pewno w tej chwili marzy o tobie. Widzisz, jak patrzą na ciebie kobiety, które nas mijają. _ Ona jest inna. - Piękny i zakochany... Pod tym względem, wszystkie są podobne. No chyba... że jest lesbijką. _ Co za pomysł?! - Szymon spojrzał na przyjaciela wyraźnie zaniepokojony. -Całkiem naturalny, jeśli utrzymujesz, że nie zrobiłeś na niej wrażenia. - Po prostu wzięła mnie za kretyna, na którego rzeczywiście wyszedłem. To tylko dobrze o niej świadczy. - Czy wiesz już, w jaki sposób naprawisz swoją nadszarpniętą opinię? - zażartował „arbiter elegancji". - Powiem, że znam Petroniusza! - Chyba tylko to może cię uratować... Był czwartek, zaczynał się weekend i łąka, którą szli, coraz bardziej się zaludniała. Do rozleniwionych letnim słońcem bezrobotnych dołączali „maklerzy domowi" szukający odpoczynku po południowym szczycie na giełdzie, urzędnicy firm rozlokowanych w pobliżu parku, gospodynie domowe i opiekunki do dzieci ze swoimi podopiecznymi. Siadano na trawie, kupowano gorące zakąski i zimne napoje, czytano gazety, przeprowadzano rozmowy wideofoniczne. Wymieniano się nowinami. Wyglądano znanych z mediów twarzy, które czasami się tu pojawiały, by móc je potem oplotkować na wszelkie sposoby. Nie brakowało tu ludzi żadnej rasy i narodowości. Akcent amerykański prawie ginął wśród akcentów innych stron świata: azjatyckiego, afrykańskiego i różnych odmian europejskich. Do Nowego Jorku zwabiła ich łatwość życia i nadzieja na zrobienie wielkich pieniędzy. Niektórym się udało. Reszta żyła „odpadkami" ze stołu bogatych. Co miesiąc zgłaszali się po zasiłek, nie licząc wcale na żadną odmianę losu. Spali w kanałach wentylacyjnych lub zakładach opiekuńczych. Codziennie rano wychodzili na miasto w poszukiwaniu jakiejkolwiek pracy i najczęściej trafiali do Central Parku, by załapać się na promocyjne bony towarowe, rozdawane tu nader często przez rozmaite sieci handlowe. W początkach XXII wieku nad tą wielokolorową ciżbą co kilkadziesiąt metrów wznosiły się billboardy, wyświetlające przez całą dobę fil-^Y reklamowe. Widać je było na tle drzew, nieba, budynków. Miały różne rozmiary, od metra do kilkudziesięciu metrów kwadratowych, i były umieszczone na rozmaitej wysokości. Te największe ozdabiały budynki wokół parku, mniejsze stały w alejkach i na trawnikach. Gdzieniegdzie podtrzymujących je słupów było tak dużo, że oczy niemal gubiły się wśród nich, jak w lesie. Dźwięk dobiegający z góry był nieco przyciszony, tak że nie przeszkadzał w prowadzeniu rozmowy, ale na tyle wyraźny, że bez trudu można było zrozumieć reklamowy przekaz. Emitowane filmy i obrazy, w zależności od rodzaju kampanii reklamowej bywały albo całkiem różne i niezależne od siebie, albo ze sobą zsynchronizowane. Od czasu do czasu zmultiplikowany w tysiącach egzemplarzy obraz ukazywał się na wszystkich ekranach jednocześnie. Czasami taki sam film pojawiał się w jednym szeregu ekranów i przenosił płynnie na następne szeregi, stwarzając wrażenie fali przepływają-* cej przez cały park. Z billboardów wyświetlających ten sam obraz można też było układać określone wzory i napisy. Ekrany miały również możliwość obracania się wokół własnej osi pionowej i poziomej. W chwili, gdy Szymon z Petroniuszem szli przez Owczą Łąkę, każdy ' biHijpjju-d pokazywał co innego. Ze wszystkich stron napływały nowe rzesze przechodniów. Ludzie rozsiadali się na trawnikach, ławkach i rozkładanych krzesłach, które można było nieopodal wypożyczyć. Z gwarem rozmów i okrzykami sprzedawców hot-dogów mieszały się dźwięki gitar, perkusji, skrzypiec, syntezatorów. Rozbrzmiewały wszystkie możliwe style muzyczne, od klasyki po modny ostatnio synchrobit. Swoje kramy otwierali astrolodzy, mędrcy odczytujący przyszłość z linii ręki, wróżbici stawiający ta-rota, sprzedawcy amuletów, zaklinacze wężów i egzotyczni medycy oferujący cudowne specyfiki na każdą chorobę. Wśród tego wszystkiego dreptały - łakome pozostawionych przez ludzi odpadków - stadka gołębi. Co chwila któreś z nich wzbijało się z głośnym szumem skrzydeł w górę i zatoczywszy koło, opadało na wolne od tłumów miejsce. Petroniusz dobrze znany był tym tłumom. W owych czasach wielcy kreatorzy mody byli równie słynni, jak gwiazdy filmowe i wyczynowi sportowcy. O uszy Szymona odbijało się nieustannie: „To on! Patrz! Petroniusz!" Podziwiano go za urok osobisty i poczucie humoru, zawsze perfekcyjny wygląd i wpływ, jaki miał na Garisona. Szczegółowo komentowano jego życie prywatne. Do legendy brukowej prasy przeszedł 14 Hzień w którym podczas pokazu w Paryżu poznał Chloe Lacostę i w przypływie zachwytu obdarował ją brylantem wielkości włoskiego orzecha. Tym związkiem utwierdził swoją popularność. Nie było tygodnia, by nie ukazała się jakaś plotka na jego temat. Lecz choć mile łechtało jego próżność okazywane przez ludzi zainteresowanie, w głębi duszy bał się go. Pamiętał, że łaska plebsu na pstrym koniu jeździ i w każdym momencie, z czyjąś życzliwą pomocą lub bez niej, może się od niego odwrócić. Równie mocno, jak jej potrzebował, czuł kruchość sławy. Znał wiele gwiazd jednego sezonu, zniszczonych przez te same media, które się nimi wcześniej zachwycały. Gardził tłumem, który tak łatwo dawał się manipulować. Ludzie pachnący tandetnym dezodorantem, byle jak ubrani, niestarannie umalowani i źle uczesani nie zasługiwali w jego oczach na miano ludzi. Nie odpowiadał więc wcale na ich okrzyki i pełne zachwytu spojrzenia. Zdawał się być pochłonięty omawianiem zbliżającego się posiedzenia rządu. - Globalny Wskaźnik Konsumpcji, Średnia Światowa Oglądalność i Dow Nasq mają od dziewięciu tygodni stałą Przeciętną Wzrostu. To trochę niepokoi Radę Dwunastu. Chcą zwiększenia dynamiki. Obawiają się stagnacji. - To chyba przesada. Stały przeciętny wzrost to w dalszym ciągu wzrost i do stagnacji droga daleka - zauważył Szymon. - No właśnie! To samo powiedziałem Garisonowi. Nie ma najmniejszych powodów do obaw, a tym bardziej do paniki. Wyniki wcale nie zapowiadają stagnacji, tylko stabilizację. Jeszcze kilka lat temu wszyscy, w tym Rada Dwunastu, cieszyliby się z tego. Teraz psioczą. Pragną kolejnego skoku konsumpcji. Są nienasyceni! Domagają się, by rząd coś wymyślił. Garison zrobi to z nudów, Morris z potrzeby serca. - Zapowiadają się wam pracowite wakacje. - Ja tam się tym specjalnie nie przejmuję. Nie zamierzam zastanawiać się nad problemem, którego nie ma. O tej porze w Yanderbilt jest zbyt pięknie, by tracić na to czas. Ale inni? Niestety, nadgorliwców nie brakuje. Widzę już niektórych strategów główkujących podczas opalania, co by tu wykombinować, i znoszących swoje pomysły do Morrisa. Zanika zwyczaj słodkiego lenistwa. , ~ Nie każdy ma twoją pozycję. Muszą się wykazać. - A Rada Dwunastu wybitnie w tym pomaga. Ostatnio trzęsą portkami z byle powodu. Poprzednio była to Liga RNR, teraz mają „Przeciętną Wzrostu". - Właśnie, co jest z Ligą RNR? Rozprawiono się z nią ostatecznie? - Prawie. Nie schwytano jeszcze przywódcy. Wyjątkowo sprytny facet. Ale Liga już się nie liczy. Moim zdaniem szkoda, że tak się stało. W gruncie rzeczy oni także pobudzali konsumpcję. - Tylko inną. - Dokładnie! Nie kontrolowaną. Dla niektórych był to problem. Bawiłeś się w to kiedyś? - Wiesz, że nie miałem czasu. Powstanie Kurdów. Potem ten bunt w Tybecie. Zresztą to chyba bardziej dla dzieciaków. Dostawałem od nich maile. Ale nigdy nie odpowiedziałem. - Kiedyś wszedłem na ich strony. Sama idea jest genialnie prosta. Ale rzeczywiście można stracić mnóstwo czasu. Wciąga. Podobno w zawodach Ligi uczestniczyło kilkanaście milionów graczy. Wyobrażasz to sobie?! IV Liga RNR, czyli Liga Rzeczy Nie Reklamowanych, o której opowiadał Petroniusz, powstała w roku 2108. Tajemniczy osobnik o kryptonimie Tobi ogłosił jej zasady w ogólnoświatowej, komputerowej sieci A. Pomysł polegał na tym, by wszyscy, którzy chcieli się przyłączyć do zabawy, kupowali produkty w żaden sposób nie reklamowane. Zakaz obejmował wszystkie rodzaje reklam, od reklam w mediach, poprzez reklamy zewnętrzne, a na reklamach w miejscach sprzedaży skończywszy. Ponieważ w tym czasie prawie wszystko, co trafiało na rynek, było reklamowane, zadanie nie wydawało się wcale proste. Każdy, kto kupił taki produkt - obojętnie co to było: czy herbatniki jakiejś małej firmy, czy nie znane nikomu chusteczki do nosa lub sprzęt elektroniczny wytworzony przez niezależnego producenta - ogłaszał to w sieci A na stronach Ligi. Powstała specjalna punktacja. Kto pierwszy zgłosił taką rzecz, otrzymywał 100 punktów. Następne sto osób dostawało po 10 punktów. Kolejnych dwieście - po 5. Pozostali, którzy kupili ten produkt, po l punkcie. Ogłoszono Mistrzostwa Ligi. Ci, co zdobyli najwięcej punktów w danym miesiącu, zostawali Mistrzem Miesiąca. Walczono też o tytuł Mistrza Roku i Mistrza Absolutnego, którym stawał się ten, kto w danym momencie miał zebranych najwięcej punktów od początku istnienia Ligi. Wszystkie tytuły miały charakter wyłącznie honorowy i nie pociągały za sobą żadnych korzyści oprócz sławy i powszechnego uznania w środowisku. W Ligę RNR zaczęła bawić się młodzież całego świata. Oczywiście, najczęściej ta bogatsza, dysponująca komputerami lub dostępem do nich. Granie w Lidze stało się modne. Powstawały Ligi Lokalne, w których rywalizowali uczniowie jednej szkoły, uczelni, miasta, stanu. Zgłaszany produkt opatrzony musiał być historią zakupu, rachunkiem i adresem producenta. Uczestnicy zabawy sami weryfikowali prawdziwość tych danych. Powstawały specjalne wirtualne katalogi Ligi RNR. Jeszcze na początku zabawy Tobiemu udało się wyciągnąć z komputerowych katalogów firm reklamowych całego świata listy reklamowanych produktów. Stały się one jedną z podstaw do sprawdzania zgłoszeń. Każda rzecz musiała zostać zakupiona osobiście i bezpośrednio przez gracza Ligi. Zakup poprzez komputerową sieć B -handlową - nie był zaliczany do punktacji, ponieważ umieszczenie produktu w sieci B kapituła Ligi uznała za formę reklamy. W pewnym momencie zapotrzebowanie na rzeczy nie reklamowane było większe niż ich ilość na rynku. Również firmy należące do mega-karteli zaczęły wypuszczać serie produktów bez żadnej reklamy. Były to najczęściej dobra codziennego użytku, przy których ryzyko, że się nie sprzedadzą, było niewielkie. Pojawiły się też naklejki na towarach z napisem „Produkt Nie Reklamowany", ale i w tym przypadku kapituła Ligi zakwalifikowała je jako rodzaj reklamy i rzeczy z takim napisem nie były brane pod uwagę w rozgrywkach. Po dwóch latach Liga stała się wielka i nieprzewidywalna. Niektórzy członkowie Rady Dwunastu doszli do wniosku, że ten początkowo zabawowy ruch w miarę rozrastania stał się konkurencją dla ich własnych kampanii marketingowych. Urząd Ochrony Konsumenta rozpoczął intensywną inwigilację, którą utrudniał sieciowy charakter zjawiska i brak podstaw prawnych do jego ścigania. Jakkolwiek na to spojrzeć, Liga RNR nie robiła nic złego, a wręcz przyczyniała się do wzrostu konsumpcji. Próbowano odnaleźć twórcę Ligi. We wszystkich sprzedawanych od 2010 roku komputerach wprowadzono tajny kod adresowy, który pozwalał policji na zidentyfikowanie nadawcy każdego komunikatu sieciowego. Okazało się jednak, że Tobi i jego najbliżsi współpracownicy nadawali najczęściej z kawiarni sieciowych. Wiele z nich nie było wyposażonych w sprzęt najnowszej generacji. Udało się dotrzeć tylko do płotek. Ich zeznania nie naprowadziły na żaden konkretny trop. Ponieważ półjawne śledztwo nie przyniosło spodziewanych rezultatów, a nawet przydało grze aurę niezwykłości, zdecydowano się na zakrojoną na olbrzymią skalę akcję propagandową. W rządowych komunikatach poprzez wszystkie media i sieci komputerowe starano się przekonać społeczeństwo na co narażony jest świat, akceptując lub chociażby tolerując zabawę w Ligę. Mówiono, że nie kontrolowane zakupy mogą spowodować spadek wartości pieniądza wirtualnego, zatrzymać rozwój gospodar-7 czy i w konsekwencji doprowadzić do, obniżenia, a nawet załamania^się dochodów konsumentów. Apelowano do rozsądku młodzieży. Zwracano się do rodziców, by wpłynęli na swoje dzieci. Jednocześnie, w bezpośrednich, elektronicznych listach UOK próbował zastraszyć uczestników f gry„fc,jgę porównywano z dywersją, która niszczy podstawy funkcjonowania państwa. Sugerowano, że działalność Ligi zostanie zakwalifikowana jako zdrada stanu ze wszystkimi tego skutkami, również sądowymi. Ten ogólnoświatowy „seans potępienia" zmusił Tobiego do ogłoszenia ideowego manifestu. Stwierdzał w nim, że prawo do wyboru towaru, który chce się nabyć, jest podstawowym prawem każdego konsumenta, gwarantowanym przez konstytucję. Państwo, atakując Ligę RNR, postawiło się ponad prawem. Takie państwo jest wrogiem konsumentów, z nadania których sprawuje władzę i w imię wolności należy mu się przeciwstawić. Metodą walki jest samo istnienie Ligi. Tobi wezwał wszystkich, którym nieobojętny jest los świata, do kontynuowania rozgrywek i jednocześnie podbił stawkę. Za nie reklamowany produkt pierwszy nabywca otrzymywał 1000 punktów, następnych stu po 100 punktów. Jednak propagandowy atak rządu przyniósł rezultaty. „Zdrowo myśląca, państwotwórcza większość" młodzieży odcięła się od burzycieli porządku konstytucyjnego. Kto przyznawał się do uczestnictwa w grze, zostawał napiętnowany w swoim środowisku. Ci, co traktowali Ligę wyłącznie jako zabawę, dali sobie spokój i przestali wchodzić na jej strony. Pozostała niewielka grupa wiecznych buntowników i ide- IH alistów, dla których Liga stała się symbolem oporu wobec systemu „dystrybucyjnego zniewolenia". Gdy po raz pierwszy na stronach Ligi pojawiło się słowo „walka", UOK mógł przystąpić do oficjalnej kontrakcji. Podjęto nieustanne monitorowanie kawiarni sieciowych, w których zbierali się fani rozgrywek. Próbowano obezwładnić Ligę przez fałszywych zawodników podstawionych do gry. Jednak nauczeni wcześniejszymi doświadczeniami „wywrotowcy" stali się o wiele trudniejsi do wykrycia. Nadawali za pomocą automatycznych serwerów lub ze starych komputerów domowych. Na pewien czas partyzancki charakter działań ożywił szeregi Ligi. Ale UOK nie próżnował i po kilku miesiącach udało się złapać kilku lokalnych przywódców i w nagłośnionych przez media procesach skazać ich na kary wieloletniego więzienia. To ostatecznie pogrążyło Ligę. Nawet najwierniejsi nie chcieli siedzieć latami w więzieniu za udział w niewinnej, w założeniach, zabawie. Państwo wygrało. Pozostała legenda pierwszej od ponad 140 lat autentycznej młodzieżowej rebelii. V Usiedli na drewnianej ławce z widokiem na fontannę Bethesdy i pobliskie jezioro. - Chętnie poznam tego Tobiego, gdy go złapią. Może się za nim wstawię - powiedział Petroniusz. - Musi być inteligentnym chłopcem. Lub dziewczynką, oczywiście. Przez chwilę milczeli, delektując się krajobrazem. W dali, na tle błękitnego nieba lśniły odbitym słonecznym światłem wieżowce Górnego Manhattanu. Poniżej rozciągał się, rosnący na niewielkich pagórkach, malowniczy pas drzew we wszystkich odcieniach zieleni, zakończony ozdobnymi krzewami, które zdawały się wyrastać wprost z wody. Po jeziorze pływało mnóstwo wiosłowych łódek i rowerów wodnych. Panowała atmosfera pikniku. Pasażerowie próbowali się opalać. Pozdrawiali się wzajemnie i przekrzykiwali. W fontannie, pod strugami opadającej z góry wody pluskała się grupka dzieci. Wzrok Szymona zatrzymał się na całującej się na brzegu fontanny parze, pziewczyna, siedząc przodem do chłopaka na jego kolanach, lekko się nad nim nachylała. - Mają słuszność. To w życiu najlepsze - powiedział. - Mniej więcej - uśmiechnął się Petroniusz. - Zapewniam cię, że dzisiaj na dworze będziesz miał ku temu mnóstwo okazji. - Właściwie to straciłem ochotę na to przyjęcie. - Do tej pory to, że kochałeś się w jednej, nie przeszkadzało ci korzystać z uroków innych. - Od godziny mam wrażenie, że do tej pory nigdy nie byłem zakochany. - Wiem, za każdym razem tak to wygląda. Czasami myślę, że jeśli jest na świecie jakiś Bóg, to nazywa się Eros. Jeśli nawet jest złudzeniem, jego moc na chwilę wydobywa ludzkość z chaosu. To bardzo miłe uczucie. Musimy uznać jego potęgę, choć czasami jesteśmy zaskoczeni jego wyborami. Szymon spojrzał na Petroniusza zdziwiony: - Poznałeś kogoś?! - Ma na imię Helena, 23 lata, jest moją nową fryzjerką. Jest piękna. Układa mi włosy i patrzy na mnie z takim zachwytem, że czuję się dwa razyiłBiodszy. Na dodatek wydaje się być inteligentna. - Kotójna ofiara wielkiego kreatora. - Nie mów tak. Nie potrafiłbym jej zrobić krzywdy. Jedyna różnica między tobą a mną jest taka, że ty wydajesz się zaskoczony sytuacją. - Po prostu nie zareagowała na mnie tak, jak inne. Nie chcę popełnić jakiegoś błędu. - Przede wszystkim zaproś ją na przyjęcie. Oczaruj pozycją. Obsyp prezentami. Jeśli się pospieszymy, zdążymy jeszcze do Cartiera. Kup jej gustowny drobiazg. Pomogę wybrać. Jeśli jest czuła na słowa, praw jej komplementy. Jedna z tych rzeczy zadziała na każdą kobietę. Nawet inną od innych. Zobaczysz, będzie zachwycona! Zrobisz wrażenie, zyskasz przewagę, a podczas uczty będziesz miał okazję się do niej zbliżyć. - Pozwolisz jednak, że prezenty zostawię na później. - Ambitny i szlachetny. Gdybyś zaczął od prezentu, byłoby ci łatwiej. Wstali z ławki i ruszyli w dalszą drogę. - Jest jeszcze jeden plus tego zaproszenia - ciągnął Petroniusz. - To, że nie zjawisz się sam, uchroni cię od nachalności innych kobiet. Już dawno nić było tu nikogo o tak ładnym odcieniu skóry. Wszystkie rzuciłyby się na ciebie. - Daj spokój... - Co więcej, muszę cię ostrzec. Mam wrażenie, że Nicole szuka nowego kochanka. Dla niej to, że przyszedłeś z kimś, nie będzie miało żadnego znaczenia. Jeśli wpadniesz jej w oko, jesteś stracony. Lubi stawiać na swoim. Nie odmawia się żonie prezydenta. Zresztą on też przeżywa drugą młodość. Widziałem jak wczoraj spoglądał łakomym wzrokiem na Rubrię. Ślinił się przy tym nieomal. Mówią też, że kocha się w Pitagorasie. Podobno z tego powodu zaproponował mu wielką wystawę w Central Parku, tuż po wakacjach. Pisał o tym dzisiejszy „Scandala Express". - Która to z kolei? - Czwarta i największa. Prawie wszystkie eksponaty to nowości w maxi-skali. - Trochę mnie to nudzi. - Między nami, mnie też. Ale Garison i kilku Strategów z Magnusem na czele go uwielbiają, a Sylvia Peterson lansuje jako największego artystę nowej epoki. Lustro to jeden z symboli naszych czasów, niewątpliwie. Zdaje się, że planowany jest jego pokaz na dzisiejszym przyjęciu. Gdy cię zobaczy, na pewno będzie chciał zrobić twoją „odbitkę". - Nago? - Nie, to już niemodne. Rozwija się. Ciało w połączeniu z bielizną pozostawia lepsze ślady. Nie jesteś na bieżąco. Musisz poczytać trochę prasy. - Wiem, żartowałem. Nie mam ochoty nikomu pozować. - Ale „Scandalę" radzę przejrzeć. Warto wiedzieć kto z kim. Przynajmniej nie popełnisz gafy. - Mało mnie to obchodzi. - A powinno. - Namawiasz mnie do czytania szmaty, którą się brzydzę. Przecież wiesz o tym! Murdoch powinna ją dawno zamknąć! - Nie unoś się tak. Każdy w tym mieście zaczyna dzień od lektury tej gazety, choć nie każdy się do tego przyznaje. Jej zamknięcie byłoby katastrofą. Zresztą chyba nie myślisz, że „Scandala" ukazuje się bez zgody Morrisa i spółki. Sądzę nawet, że Sylvia Peterson dostarcza tam poufnie wielu plotek. Oprócz nas istnieje jeszcze plebs, który musi się czymś karmić. Pamiętaj o tym. Ta „szmata", jak ją nazwałeś, to wzór do naśladowania dla milionów i jednocześnie nasz wentyl bezpieczeństwa. - Wszystko jest częścią strategii, tak? - Dokładnie. I nie powinieneś mówić tego z ironią. Jesteśmy po to, aby dawać przykład. Dla jednych, z naszymi kochankami, domami, rodzinami, całym sposobem życia, stanowimy nieustającą inspiracją do wydawania pieniędzy. Innym pozwalamy uwierzyć, że ktoś oprócz nich dostrzega naszą „prawdziwą twarz". Dzięki tej gazecie kanalizujemy ich agresję. „Scandala" to błogosławieństwo dla wszystkich. Do tego przynosi kolosalny zysk. Zamykanie jej, poza tym co powiedziałem, byłoby ekonomicznym bezsensem. - A nie drażnią cię bzdury, które tam czasami o tobie wypisują? - Nie, bo tak naprawdę, rzadko która mnie naprawdę dosięga. Jestem zarazem i gorszy, i mniej zepsuty niż chce się mnie przedstawić. Ludzie zatracili poczucie dobra i zła i mnie samemu też wydaje się często, że większej różnicy nie ma. Czasami ci,- którzy usiłują mnie atakować, robią mi przysługę, a ci, którzy piszą pochlebstwa, atakują. Jest mi więc wszystko jedno. Zachowałem tę wyższość, że odróżniam piękno od brzydoty. Wierzę, że piękne nie może być złe, a brzydota dobra. Nie występuję nigdy przeciwko pięknu. To jedyna zasada, jakiej się trzymam. - Ja również nie mam nic przeciwko niej. Tylko skąd pewność, co jest piękne? - To nie pewność, to intuicja. Petronhisz był w swoim żywiole. Uwielbiał filozofować i często wpadał w nieco mentorski ton. W Szymonie znajdował zawsze wdzięcznego słuchacza, którego nie drażniły jego wyszukane wywody i który potrafił zadawać inteligentne pytania. Doświadczony nauczyciel i młody uczeń - tak lubił wyobrażać sobie ich wzajemną relację. Był Platonem ze Szkoły Ateńskiej Rafaela. Szedł środkiem, rozmawiając z Arystotelesem o istocie piękna. Pochłonięci dyskusją, dotarli do Piątej Alei. VI Jasnoniebieski budynek przy 76th East St. 151 był siedzibą kilkuset biur i instytucji. Szymon z Petroniuszem polecili ochroniarzom, by zostali na zewnątrz, i przez wysokie wrota weszli do hali głównej. Nadjechała winda. Klinika dla zwierząt znajdowała się na siódmym piętrze. Gdy tam dotarli, Szymon podszedł do siedzącej za konsoletą recepcjonistki. - Dzień dobry. Czy pracuje tu Angel Dickinson? - spytał. - Tak, jeszcze pracuje - odpowiedziała, akcentując słowo „jeszcze". - Nie rozumiem? Zignorowała jego pytanie. - Czym mogę panu służyć? - Chciałem się z nią zobaczyć. - Wyszła coś zjeść. Może pan poczekać lub poszukać jej na dole. - Na dole? - Na dziedzińcu, na parterze jest restauracja szybkiej obsługi... Pośrodku budynku znajdowało się duże patio przykryte kryształowym dachem. Podeszli do wejścia jednej z wind kursujących wzdłuż szklanych ścian. Szymon spojrzał w dół. Wśród olbrzymich donic z czerwonymi kwiatami rozstawiono kilkadziesiąt srebrnych stolików. Prawie wszystkie były zajęte. Ludzie stali też w małych kolejkach do barów wydających posiłki. Nagle Szymon dostrzegł Angel. Wzięła właśnie tacę z jedzeniem i zaczęła szukać wolnego miejsca. - To ona! - krzyknął z radością. - Przy tym stoliku po lewej stronie - pokazał przyjacielowi. - Zaraz, zaraz. Po lewej stronie jest całe mnóstwo stolików. - Tam, tam! - A, widzę, hmm... gracja i finezja. Nadjechała winda. Wsiedli do środka. Szymon nieomal przywarł do plastikowej szyby by widzieć Angel. Dziewczyna położyła tacę i usiadła przy stoliku. Potem stało się to, co na zawsze miało zmienić życie Szymona. Angel wykonała dziwny gest prawą dłonią, dotykając najpierw czoła, potem piersi i obydwu ramion. - Cholera! Co ona robi?! - Żegna się - powiedział Petroniusz. - Zwariowała?! Jak można być tak nieodpowiedzialnym...? W tej samej chwili do stolika, przy którym siedziała podeszli dwaj mężczyźni w szarych marynarkach. - Policja - mruknął Petroniusz. - Wygląda na to, że czekali na nią... Mężczyźni mówili coś gwałtownie. Dziewczyna przełknęła jedzenie, wstała i prowokacyjnie lekceważącym wzrokiem zaczęła patrzeć na agentów. Wtedy jeden z nich sięgnął nagle w jej kierunku i zerwał z szyi srebrny łańcuszek. Na jego końcu błysnął mały krzyżyk. Taj-niak zaczął nim machać przed oczami Angel. Drugi wyjął kajdanki. Bez protestu wyciągnęła przed siebie złączone ręce. Mężczyzna nałożył kajdanki na jej przeguby. Szymon z wściekłością uderzył pięścią w przezroczystą ścianę windy. - Opanuj się, nic teraz nie wskórasz - powiedział Petroniusz. Cały incydent trwał nie dłużej niż kilka sekund. Wokół Angel i policyjnych agentów zebrała się grupka gapiów. Kilka osób wstało od stolików. Siedzący w pobliżu patrzyli na wszystko z lekką ekscytacją. Sprawność działania policji była jednym z powodów dumy mieszkańców miasta. Winda stanęła na parterze i drzwi się otwarły. Szymon natychmiast pobiegł w kierunku zbiegowiska. Dziewczyna zaskoczona jego widokiem uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - To pan - powiedziała cicho. - Na jakiej podstawie ją zatrzymaliście? - ostrym głosem zwrócił się dó'agćntów. - Kim pan jest, że zadaje nam pytania? - tym samym tonem spytał starszy z nich. Szymon przedstawił się. Wtedy mężczyzna, pokazując legitymację, odpowiedział: - Wyznawanie kultu religijnego w miejscu publicznym. Artykuł czwarty Konstytucji. Paragraf drugi, dotyczący tolerancji. - Mówiłem ci, Szymonie. Panowie wykonują swoje obowiązki - powiedział nadchodzący Petroniusz. - Mój przyjaciel dawno nie był w Nowym Jorku i zapomniał, jakie tu mamy zwyczaje. Zapewniam panów, że powodowała nim tylko litość do tej biednej dziewczyny, a nie chęć wywierania na was jakiejkolwiek presji. Mam nadzieję, że pominiecie ten nieistotny fakt w swoim raporcie. Policjanci, którzy od razu poznali Petroniusza, zadowoleni, że ich działania popiera sam „król kreatorów", a do tego ma jeszcze do nich małą prośbę, wyraźnie spuścili z tonu. - Oczywiście, Mistrzu, to normalne, że ktoś staje w obronie aresztowanych. Jesteśmy przyzwyczajeni. Ludzki odruch. - No właśnie. Czyńcie więc swoją powinność. - Tak jest! Żona nie uwierzy, że pana spotkałem. Petroniusz uśmiechnął się. Policjant bezceremonialnie chwycił dziewczynę powyżej łokcia i pchnął przed siebie. Szymon ruszył w jej obronie, ale przyjaciel powstrzymał go dłonią i spojrzeniem. - Do zobaczenia za dwa miesiące - powiedziała Angel do Szymona. - Niech się pan tak nie przejmuje. Przywykłam! Po chwili razem z agentami znikła w tłumie kręcącym się w hallu wejściowym. - Nic tu po nas - głos Petroniusza brzmiał jakby nie wydarzyło się nic szczególnego. - Chodź już. Odprowadzisz mnie do pałacu. Szymon bez słowa ruszył za nim. Dopiero gdy znaleźli się na ulicy Petroniusz dał wyraz emocjom. - No wspaniale! Chrześcijanka! Będziesz miał z nią same kłopoty. Owszem, niczego sobie. Ma dużo wdzięku, ładnie się porusza. Dobry stylista zrobiłby z niej gwiazdę. Być może nawet jest w sam raz dla ciebie. Ale daj sobie spokój. To spotkanie nie wróży nic dobrego. Zrezygnuj z niej natychmiast, zanim ją lepiej poznasz. Będzie ci łatwiej. Słyszysz? Mówię do ciebie! Rozumiem, że ci się podoba, ale jest wiele kobiet, które mogą ci się spodobać jeszcze bardziej. Słyszysz...? - Muszę ją wyciągnąć zwiezienia. - Nie bądź taki zarozumiały. Jeśli już, to musimy. Beze mnie, ze swoimi metodami nic nie zdziałasz. Nie wiesz, że takich spraw nie załatwia się w ten sposób? Jesteś w gorącej wodzie kąpany. Ale proszę cię, odpuść sobie. Chrześcijanie są naprawdę dziwni. Nie uprawiają seksu, nie oglądają telewizji, modlą się całymi dniami i myją szarym mydłem. - Co ty opowiadasz?! - Założę się, że jest dziewicą. - Nie rozumiesz, że się zakochałem! - Staram się i próbuję uświadomić ci, w co się pakujesz. - Petroniuszu, pomóż mi ją wydostać... - Dobrze więc. Będziesz ją miał - zadecydował nagle Petroniusz. -Być może jeszcze dzisiaj. Za chwilę spotykam się z Garisonem. Z technicznego punktu widzenia sytuacja nie jest zła. Dobrze, że zatrzymała ją policja. Dostanie tylko areszt. Znacznie gorzej byłoby, gdyby oskarżył ją ktoś, kto widział jej gest i poczuł się urażony. Miałaby wtedy sprawę w sądzie. - Tak, wiem - Szymon przytaknął skwapliwie. - Jest wiele możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary. Garison lubuje się w takich gestach w stosunku do przyjaciół. Jeśli mu jeszcze powiem, że dopiero wróciłeś z Indii i masz ochotę na dziewicę, gotowy ci ją sprowadzić na ucztę. - Dzięki... - Zrobię to, bo jesteś moim przyjacielem, choć uważam, że pchasz się w bezsensowną historię. Tak naprawdę szkoda mi ciebie. - Nie będzie tak źle. - Na pewno otrzeźwiejesz, poznawszy ją trochę. W rzeczywistości Petroniusz liczył bardziej, że Szymonowi uda się szybko zaciągnąć dziewczynę do łóżka. Przyjęcie u Garisona wydawało się doskonałą ku temu okazją. Rzadko które nie kończyło się choćby małą orgietką. Kiedy już się to^ stanie, obiekt zachwytów straci urok świeżości. Nie zaspokojona namiętność nie będzie już przesłaniać konkretów i do Szymona dotrze, że nie ma sensu komplikować sobie życia. ••*sTo tylko chwilowe zauroczenie, zobaczysz *- powiedział, gdy zaczęli wchodzić po schodach pałacu prezydenckiego. - Tym razem się mylisz - odpowiedział Szymon „Mam nadzieję, że nie" - pomyślał już tylko Petroniusz i podał mu rękę na pożegnanie. - Do boju, w imię męskiej przyjaźni - szepnął do siebie, przekraczając próg. VII W owym czasie posiedzenia rządu odbywały się w jednej z okrągłych sal pałacu, której wysokie przyciemniane okna wychodziły na Wielką Łąkę. Gdy Petroniusz wkroczył do środka, obrady jeszcze się nie zaczęły i przybyli rozmawiali ze sobą w małych grupkach. Zgodnie z jego nadziejami, panowała lekka, rozluźniona perspektywą wakacji atmosfera. Żartowano, śmiano się, powtarzano najnowsze plotki. Niektórzy trzymali w rękach gazety, inni rozmawiali przez wideofony. Kilku strategów siedziało za wielkim stołem w kształcie pięcioboku i przeglądało jakieś dokumenty. W wolnej przestrzeni pośrodku stały wielkie, panoramiczne monitory. W sali byli już pełnomocnicy Rady Dwunastu. Dwóch jej członków zjawiło się nawet osobiście. O ile widok Donalda Gatesa nikogo nie dziwił, przychodził bowiem prawie na każde rządowe spotkanie, o tyle obecność Tary Martinez, właścicielki światowego przemysłu reklamowego i udziałowca w przemyśle kosmetycznym i odzieżowym, była pewnym zaskoczeniem. Takie wizyty zdarzały się jednak i nikt nie robił z tego powodu sensacji. Gdy Petroniusz pojawił się na sali, Martinez śmiała się właśnie z opowiedzianego przez Garisona dowcipu. Towarzystwo wokół było równie rozbawione. Petroniusz skierował się w ich stronę. Prezydent zauważył, jak się zbliża, i powitał kordialnym okrzykiem: - A oto i nasz arbiter elegancji. Jak się masz przyjacielu? Król kreatorów podziękował i przywitał się z pozostałymi. Wywiązała się luźna rozmowa na temat wczorajszego przyjęcia. Garison chwalił się wytrwaniem do samego końca, czyli do czwartej nad ranem, i odprowadzeniem do drzwi ostatniego gościa. Rzeczywiście, mogło to być poczytane za osiągnięcie, bo znany był z tego, że często pod koniec uczty padał z nóg kompletnie pijany. Ktoś spytał, jak sukces ubiegłej nocy wpłynie na jego kondycję dzisiejszego wieczora. Garison oświadczył, że już dawno nie był w tak dobrej formie, a nadworny astrolog wyznaczył mu tej nocy miesięczny szczyt potencji i tym razem zamierza nie tylko pić, ale i „udzielać się seksualnie". Widząc prezydenta w tak doskonałym humorze, Petroniusz postanowił jak najszybciej załatwić swoją sprawę. Tuż przed początkiem obrad, gdy wszyscy powoli zajmowali swoje miejsca, poprosił o krótką rozmowę. Przedstawił Szymona jako ofiarę „nagłej namiętności", która jak najszybciej „winna być zaspokojona". Nie omieszkał dodać, że dziewczyna jest dziewicą, co jak przewidywał, niezwykle podekscytowało Garisona. Powiedział nawet, nieco żartem, że jej wypuszczenie w prezencie dla rozpoczynającego urlop generała podniesie prezydencki prestiż w oczach armii. Ponieważ miłość własna była najbardziej oczywistą cechą Garisona, bez trudu przyjął ten tok rozumowania. Znał Szymona pobieżnie ze służbowych spotkań i kilku.przyjęć i szybko wyobraził sobie, jak okazując łaskę dziewczynie, zyska w nim kolejnego wiernego adoratora. Po za tym był ciekaw, co wyniknie ze spotkania dziewicy i żołnierza. Dlatego od razu zadzwonił do szefa nowojorskiej policji i po krótkiej rozmowie oświadczył, że dziewczyna będzie zwolniona, tylko -jako recydywistce - zostanie jej wszczepiony miniaturowy nadajnik identyfikacyjny. On ze swojej strony wyśle jej zaproszenie na dzisiejszą ucztę. Petroniusz był usatysfakcjonowany. Zdążył jeszcze zwrócić uwagę na wyrafinowany odcień koszuli prezydenta, która w rzeczywistości była po prostu fioletowa. Gdy kończyli, czekano już tylko na nich. Po chwili ostatnie przed wakacyjną przerwą posiedzenie rządu mogło się zacząć. Na ekranach pojawiła się twarz Garisona. - Witam was, kochani, tym razem oficjalnie - zagaił. - Pozdrawiam członków Rady Dwunastu, będących z nami w kontakcie wideofonicz-nym. Mam nadzieję, że za kilka godzin spotkamy się w sali balowej mojego pałacu. Teraz jednak jeszcze trochę przedwakacyjnej gadaniny. Niestety, rzecz jest dość serio i wymaga wysilenia mózgownicy. Całość zreferuje Michael. Proszę... Michael Morris, który siedział po lewej stronie prezydenta, był mini-• sftfem wiedzy w rządzie Garisona już za jego pierwszej kadencji. Miał 59 lat, kfkko szpakowate, cientnoblond włosy i przenikliwe, nieustannie obserwujące otoczenie, szare oczy. Ubierał się w miękkie, popielate marynarki i z daleka sprawiał wrażenie człowieka niepozornego. Zanim został ministrem wykładał socjologię ekonomii na Harvardzie i teorię finansów na Uniwersytecie Columbia. Był wnukiem kanadyjskiego politologa Fri-dricha Morrisa, twórcy teoretycznych podstaw demokracji konsumenckiej i laureata Nagrody Nobla za opracowanie „zasady efektywności", która winna kierować funkcjonowaniem nowoczesnego państwa i społeczeństwa. Michael rozwinął badania dziadka. Ale w odróżnieniu od niego był zwolennikiem interwencjonizmu państwowego. Napisał kilka książek na temat sterowania procesami makroekonomicznymi i kształtowania prokonsumenckich postaw społecznych. Dostał za nie, tak jak i jego słynny antenat, Nagrodę Nobla. Na fali tego sukcesu zaproszono go do opracowania programu wyborczego Garisona, a po zwycięstwie został jego ministrem. Jako człowiek cichy i spokojny, stanowił idealne dopełnienie prezydenta i w wielu sprawach jego głos okazywał się dla Garisona de-cyduj^cy. Tak było i tym razem. Gdyby nie minister wiedzy, na pewno nie chciałoby mu się zajmować Przeciętną Wzrostu tuż przed wakacjami. - Tak, to może wyglądać na gadaninę, jak powiedział prezydent. Bo świat rozwija się prawidłowo, a ja szukani dziury w całym. Ale od tego w końcu jestem - zaczął swoje wystąpienie Morris. - Naszym zadaniem jest przewidywanie sytuacji, które mogą się zdarzyć i wywoływanie procesów, które byłyby wskazane. Od pewnego czasu Rada Dwunastu sygnalizuje nam możliwość skoku produkcyjnego. Są odpowiednie środki finansowe, duży nie wykorzystany potencjał wytwórczy, czekają nowe technologie. Tymczasem trzy najważniejsze wskaźniki gospodarcze: GWK (Globalny Wskaźnik Konsumpcji), ŚŚO (Średnia Światowa Oglądalność) i Dow Nasq zachowują stałą Przeciętną Wzrostu. Dynamika przestała rosnąć. To zdecydowanie utrudnia zrobienie skoku do przodu, którego już teraz moglibyśmy dokonać. Brakuje bodźca uruchamiającego zwiększoną konsumpcję. Potrzebny jest kamień, który ruszy produkcyjną lawinę. Właśnie tym chciałbym się dzisiaj zająć. Spójrzmy na symulacje komputerowe. Morris przełączył swój laptop na pięć monitorów ustawionych przed siedzącymi. Na ekranach ukazały się wykresy obrazujące aktualną sytuację. Minister wiedzy zaczął je po kolei analizować. Mówił o bilionach dolarów, które można natychmiast zainwestować. Przedstawiał diagramy potencjalnych zysków. Prezentował nie wykorzystane możliwości nabywcze poszczególnych grup konsumentów i jednocześnie wskazywał na powiększające się obszary biedy w Afryce i środkowej Azji... Miał łatwość przystępnego wykładania spraw z natury swojej dość skomplikowanych. Ta umiejętność zjednywała mu studentów już na uniwersytecie. A teraz sprawiła, że wszyscy, choć Morris cały czas zastrzegał, że tylko teoretyzuje, zaczęli słuchać jego wywodów. Chyba jedynym, który zachował dystans, pozostał Petroniusz. Znał już sprawę z nieformalnych rozmów z Garisonem i uważał, że dopiero mówienie na ten temat powołuje do życia nie istniejący wcześniej problem. Obserwował salę. Jego wzrok zatrzymał się na chwilę na siedzącej po prawej stronie prezydenta minister siły, Amandzie Kein. Była to szczupła, 40-letnia, krótko ostrzyżona brunetka o nieco męskich rysach. Miała czarne oczy i zawsze pomalowane na czerwono usta. Nosiła się najczęściej na czarno. Dzisiaj przyszła w asymetrycznej marynarce z nerylu i skórzanych spodniach. To, jak się ubierała i zachowywała, działało na wyobraźnię Petroniusza. O jej życiu erotycznym krążyły nigdy nie potwierdzone legendy. Mówiono, że nie ma zahamowań, lubi dominować, sprowadza sobie na sadystyczne orgie młode dziewczyny i chłopców. Ale jedna z plotek głosiła też, że to wszystko nieprawda, a jedyne, w czym się wyżywa i co ją podnieca, to praca. Dzięki swojej inteligencji i szybkości w podejmowaniu decyzji skutecznie przeprowadziła zapoczątkowaną przez jej poprzednika reformę ministerstwa i ogłosiła nową Doktrynę Bezpieczeństwa Państwowego, zgodnie z którą wzmocnieniu uległa rola policji wobec wojska, a jednolite dowództwo zostało skupione w rękach ministra siły. Wojsko ze swoimi trzydziestoma armiami na całym świecie, zaczęło pełnić rolę żandarma, interweniującego podczas lokalnych konfliktów na tle narodowościowym i ekonomicznym. W policji znacznej rozbudo-w,ie i reorganizacji uległ Urząd Ochrony Konsumenta. W tym czasie przejął on prawie wszystkie funkcje będące dawniej w gestii FBI, i dzięki sieci ekspozytur na całym świecie monitorował i zwalczał wszelkie działania godzące w konstytucyjny porządek Stanów Zjednoczonych Świata. < Jakó'zbdiakalny skorpion, Kein intrygowała Peftroniusza - typową pannę. Patrzył na nią z nieufnością; pomieszaną z odrobiną fascynacji. Często zastanawiał się, jak byłoby im ze sobą w łóżku, a nawet wyobrażał sobie, że wszystkie najbardziej wyuzdane plotki się realizują. Ona jednak Wyraźnie zdawała się go nie lubić. Kiedy z nią rozmawiał, zbywała półsłówkami, a kiedy występował na forum publicznym, uśmiechała się z lekceważeniem. Czasami jeszcze myślał, że to rodzaj jakiejś przewrotnej kokieterii, ale bardziej prawdopodobne było to, że irytował ją wpływ, jaki miał na prezydenta. VIII Amanda Kein i Michael Morris, byli jedynymi ministrami w gabinecie Garisona III. W tamtych czasach, oprócz nich i prezydenta, rząd składał się jeszcze z kilkunastu strategów oraz kilkudziesięciu pracujących na ich potrzeby operatorów. Istnieli także konsultanci, tacy jak Petro-niusz - znane'postacie życia publicznego, formalnie nie będący członkami rządu, ale mający w nim głos doradczy. Ta struktura władzy utrwaliła się za rządów poprzedniego prezydenta, Jonathana Forda, w latach 2080-2100. Duży wpływ na jej kształt miała „zasada efektywności" Fridricha Morrisa, ciągle doskonalona przez jego następców. Wtedy osiągnęła ona swój optymalny kształt. Stratedzy byli odpowiednikami dawnych ministrów, choć ich kompetencje były większe. Każdy z nich odpowiadał bezpośrednio przed prezydentem oraz ministrami siły i wiedzy. Stratedzy przygotowywali i wprowadzali w życie każdą decyzję podjętą przez tę trójkę. Choć z urzędu każdy ze strategów był przypisany do jednego z ministerstw, zdarzało się często, że kilku z nich wspomagało dwóch ministrów jednocześnie, a dziedziny, którymi się zajmowali, przenikały się nawzajem. Do najważniejszych strategów w rządzie Garisona III należała Sylvia Peterson - strateg do spraw propagandy, zajmująca się publicznym wizerunkiem władzy i całego systemu państwowego. Miała 32 lata. Była Szwedką. To ona na bazie mody na starożytność stworzyła plastyczną i medialną oprawę rządów Garisona. Nazwa „dwór", którą wprowadziła w obieg publiczny, bardzo dobrze się kojarzyła. Wzbudzała respekt, ale miała też w sobie element baśniowości. Dlatego jednym z pomysłów Peterson był zwyczaj kosztownych widowisk wzorowanych na czasach cesarstwa rzymskiego. Orgie i pijatyki, do których podczas nich dochodziło, stanowiły doskonały sposób na przysporzenie „prezydenckiemu dworowi" popularności. Już prawie sto lat temu udało się przekonać „lud", że życie erotyczne i obyczaje rządzących nie mają wpływu na jakość wykonywanej przez nich pracy. Doskonale za to sprzedają się w mediach. Sylvia Peterson szczyciła się, że rząd, dla którego pracowała, osiągał w badaniach opinii publicznej najwyższe poparcie w historii Stanów Zjednoczonych Świata. Z Peterson ściśle współpracował strateg do spraw rozrywki - Robert Davis. Urodził się w Los Angeles. Był czarny. Miał 29 lat. Jeszcze kilka lat wcześniej był właścicielem największej na świecie wytwórni „kości medialnych", ale sprzedał ją Donaldowi Gatesowi, zostawiając dla siebie fotel prezesa. To właśnie Gates polecił go Garisonowi. Na swoim rządowym stanowisku Davis planował i stwarzał nowe kierunki, w których miała się rozwijać światowa kultura. Badał występujące zapotrzebowania, testował na wybranych grupach konsumentów wymyślone przez siebie i swoich operatorów rozwiązania. Potem przedstawiał te propozycje na wspólnych posiedzeniach rządu i Rady Dwunastu. Tam zapadały decyzje produkcyjne. Davis zajmował się muzyką, filmem, modą, programami komputerowymi. To on wymyślił najpopularniejszy w tamtym czasie kierunek muzyczny - synchrobit - oraz był twórcą Be-stymana, bohatera niezliczonych odmian gier multimedialnych i najpopularniejszego serialu telewizyjnego. Davis zajmował się również „trendami poprzecznymi", czyli przebiegającymi przez każdy rodzaj rozrywki. Jeśli zapadła decyzja, że jakiś produkt lub wyobrażenie ma być intensywnie lansowane, do niego należała koordynacja jego pojawienia się we wszystkich mediach jednocześnie. Dzięki niemu różnego typu masowi bohaterowie co pewien czas nosili ten sam rodzaj fryzury lub ubranie zrobione z tego samego materiału. Zadania Sylvii Peterson i Roberta Davisa w szerszym planie wiązały się z działalnością stratega do spraw planowania - Gila Magnusa. Był to biały homoseksualista w wieku lat 57; najstarszy w całym zespole strategów. W młodości studiował filozofię reklamy, a potem sam był szefem kilku agencji. Jego specjalnością stały się strategie reklamowe. Gariso-na pvznai podczas pierwszej kampanii prezydenckiej i stał się jednym z jego najbardziej zaufanych ludzi. Stwarzał nowe kierunki konsumpcji dla całego globu i w każdej dziedzinie życia. Wymyślał ogólnoludzkie marzenia, odpowiadające im realne i abstrakcyjne produkty oraz sposoby ich promocji. Jeszcze na studiach napisał pracę na temat reklamowych substytutów psychicznych potrzeb człowieka. Postawił w niej tezę, że potrzeby miłości, wiary, akceptacji, wiedzy i piękna da się sprowadzić do potrzeby posiadania i zastąpić konkretnym produktem lub ideą. O ile zastępowanie potrzeb rzeczami nie było niczym odkrywczym - reklama działała tak od zawsze i na wielką skalę, a jego praca jedynie potwierdzała praktykę - o tyle teoria substytutów w postaci idei była czymś niezwykłym i wielu ludziom z branży wydawała się niemożliwa do zrealizowania. Gdy Magnus został strategiem, udowodnił im, że się mylili. Pierwszy raz wprowadził ją w życie w roku 2102, promując w globalnej skali kolor szafirowy. Kampania odniosła ogromny sukces. Po niej przyszły następne: kampania liczby „n" i dźwięku „soi", które ponownie potwierdziły, że miał rację. W poprzednich ekipach rządowych bardzo ważną rolę odgrywał również strateg do spraw finansów. To on proponował wysokość podatków j wskazywał, na co przeznaczyć państwowe pieniądze. Za prezydentury Garisona tę funkcję przejął minister wiedzy, Michael Morris. Strategami byli również specjaliści w jednej określonej dziedzinie. Typowym ich przedstawicielem był strateg do spraw sieci komputerowych - Gabriel Furijama. Miał 30 lat i wygląd wiecznego studenta. Ubierał się w dżinsy i T-shirty, a jego włosy były w ciągłym nieładzie. Odkąd nauczył się czytać w wieku dwóch lat, uważany był za cudowne dziecko. Po skończeniu studiów informatycznych w Kioto został ściągnięty do Instytutu Technologicznego w Massachusetts. Stamtąd bardzo szybko trafił do rządu. Oprócz zarządzania rządowymi systemami komputerowymi i kontrolą nad sieciami informatycznymi jego rola polegała na odpowiadaniu na potrzeby innych strategów czy też ministrów lub samego prezydenta. Kiedy wybuchła afera z Ligą RNR, Amanda Kein zwróciła się do niego z prośbą o opracowanie programu wykrywającego adresy anonimowych nadawców sieciowych. Po kilku dniach Furijama dostarczył jej gotowy projekt, uzupełniony propozycjami nowych rozwiązań w produkowanych już seryjnie programach. Takie zadania traktował jak wyzwanie dla swojej inteligencji. Lubił być podziwiany za to, co zrobił, i przy okazji mieć z tego „kupę kasy". Najczęściej nie wiedział, na co ją wydać. Wszelkie oprogramowanie, jakie kupował, nie było tak ciekawe, jak to, które sam wymyślał, a zami-łowań nie związanych z komputerami zdawał się nie mieć. Ostatnią grupę strategów stanowili dyrektorzy agend rządowych, takich jak Komitet Zagospodarowania Przestrzeni Kosmicznej, Oddział Standaryzacji, Inspektorat Statystyki czy Urząd Ochrony Konsumenta. Choć skrót UOK był powszechnie znany, a instytucja, która się pod nim kryła, budziła w społeczeństwie dreszcz lęku, rodzaj fascynacji i poczucie dumy, o Dicku Straubocie, który stał na jej czele, wiedziano bardzo mało. Amanda Kein poznała go w FBI, gdzie zajmował się walką z przestępczością mafijną. To on ostatecznie zlikwidował produkcję antefaminy w Europie Środkowej. Był równie skuteczny, jak niesympatyczny. Bezwzględnie podporządkowywał sobie pracowników, stwarzając atmosferę ciągłej walki o jego uznanie. Jednocześnie pozostawał niemal uniżony w kontaktach z prezydentem, ministrami i Radą Dwunastu. Miał 52 lata. Był krótko ostrzyżonym szatynem o szarych oczach. Kilkanaście lat temu rozwiódł się i od tego czasu nie utrzymywał z żoną i córką żadnych kontaktów. Czasami na przyjęciach pojawiał się w towarzystwie prostytutek o dużych biustach. Pe-troniusz, gdy go widział, zastanawiał się, jak człowiek tak pozbawiony klasy, mógł zajść tak wysoko? I ze zgrozą dochodził do wniosku, że mimo jego starań, „klasa" liczy się coraz mniej. Najniższe centralne ogniwo rządu stanowili „operatorzy systemu". Było ich prawie trzystu. Większość pracowała dla poszczególnych strategów, kilkunastu bezpośrednio dla ministrów. Zdarzały się też sytuacje, że jeden operator z racji swojej funkcji obsługiwał kilku strategów jednocześnie. Operatorzy byli odpowiedzialni za funkcjonowanie konkretnych odcinków struktury państwa: jego systemów komputero-;i wych, informatycznych, wojska, policji czy egzekucji podatków. Do obowiązków wielu z nich należało również zapewnienie sprawnej komunikacji między centralą rządową a terenowymi ośrodkami władzy. Byli jak system nerwowy. Stanowili zespół najwyższej klasy fachow-• ców z całego świata. Zarabiali krocie, a świadomość, że pracują dla naj-wi^ksiego i najsprawniej zarządzanego państwa w dziejach ludzkości, napełniała ich dumą. IX Morris skończył swoje wielowątkowe wystąpienie. Na ekranach pojawiła się twarz Rufusa Pheipffera z Rady Dwunastu, który uczestniczył w posiedzeniu, siedząc w swym londyńskim gabinecie. - Jednym słowem, chodziłoby o coś w rodzaju „Wolnych od dwunastki"? - zapytał nieco zaczepnie. Na chwilę zapadła cisza. - Dokładnie. Właśnie to chciałem powiedzieć - odpowiedział Morris. „Wolni od dwunastki" było zadrą w oku dla całego rządu Garisona. Kampanię promocyjną o tej nazwie opracowała ekipa poprzedniego prezydenta i wprowadziła w życie w roku 2083. Stała się ona największym sukcesem finansowym w całej historii nowego państwa. Jej globalne zyski sięgały bilionów dolarów i ciągle rosły. Przy niej liczniejsze, na pewno mniej toporne i łącznie dające większe wpływy kampanie ludzi Garisona, nie robiły dużego wrażenia. Głównym pomysłem „Wolnych od dwunastki" była idea, że dzieci, Jctóre skończyły 11 lat, powinny mieszkać we własnym mieszkaniu. Powołano armię wybitnych naukowców ze znanymi psychologami na czele, aby potwierdzić tezę, że oddzielenie od rodziców przyspiesza rozwój emocjonalny dziecka, uczy je pokonywania trudności, pomaga w pełniejszym kształtowaniu zainteresowań. Pozwala też na świadome samo-określenie seksualne. Młodzież w okresie dojrzewania najważniejsze dla swojego życia decyzje może podejmować samodzielnie, bez presji dorosłych. Dzięki umiejętnej, skierowanej do wszystkich grup społecznych reklamie, świat szybko dał się przekonać. Młodzież zobaczyła w tym szansę na wyrwanie się z domu, a rodzice - poprzez kupienie mieszkania dzieciom - sposób na okazanie im miłości oraz, w perspektywie, więcej czasu dla siebie. Nielicznych przeciwników okrzyknięto reakcjonistami, którzy w imię swoich egoistycznych interesów próbują zawładnąć duszą dziecka. Równolegle z ideową podbudową ruszyła wielka, przygotowywana przez kilka lat sprzedaż produktów dla „Wolnych od dwunastki". Rynek został zalany nowymi propozycjami. Nastąpił gwałtowny skok prawie we wszystkich dziedzinach gospodarki. Swoje wielkie dni przeżywała branża budowlana i rynek nieruchomości. Powstawały tanie projekty małych domków dla dzieci i większych młodzieżowych wspólnot mieszkaniowych. Remontowano całe opuszczone dzielnice mieszkaniowe i przeznaczano je na wynajem. Na inwestycje tego typu banki udzielały tanich, gwarantowanych przez państwo kredytów. Takie same kredyty otrzymywali także rodzice budujący samodzielnie domy dla swoich pociech. Oferowano także specjalne karty kredytowe dla młodych, którzy się przeprowadzili do własnych mieszkań. Oczywiście, za wszystko płacili rodzice. W ten sposób pozwolono im na zachowanie poczucia odpowiedzialności. Hossa zapanowała na rynku wydawnictw i multimediów. Powstawały nowe pisma, komiksy, książki „tylko dla wolnych po dwunastce". Instruowano w nich szczegółowo jak poradzić sobie w każdej życiowej sytuacji od wyrzucenia śmieci począwszy, a na uprawianiu seksu skończywszy. W specjalnych podręcznikach nauczano, jak zorientować się w swoich preferencjach seksualnych. Przestrzegano, by niczego nie lin robić pochopnie, a w decyzji kierować się rozsądkiem i głosem serca. Ukazywały się też poradniki dla rodziców o sposobach na przetrwanie rozstania i ułożeniu kontaktów z dziećmi w nowej sytuacji. Wszystkie te publikacje miały swoje odpowiedniki na kościach multimedialnych i można je było obejrzeć na ekranie telewizora czy komputera. Pojawiły się także sieciowe kluby dla „wolnych od dwunastki", gdzie mogli się podzielić swoimi doświadczeniami, i sieciowe grupy wsparcia dla ich rodziców. Niezwykle rozrosła się także oferta tradycyjnych poradni psychologicznych. Rozkwitł przemysł filmowy. Kręcono filmy fabularne z bohaterami, którzy próbują żyć samodzielnie, dojrzewają do bycia „wolnymi", rozstają się z rodzicami i pomimo trudności, jakie się z tym wiążą, dochodzą do samoświadomości i szczęścia. Powstawały seriale telewizyjne, w których wszyscy od razu po przeprowadzce byli szczęśliwi i pełni energii. Wielkiej okazji nie mógł przepuścić rynek muzyczny. Lansowano „wolną" gwiazdkę za gwiazdką. Każda mieszkała w swym ładnym, kolorowym domku, miała podobne radości i problemy i śpiewała dla innych „Wolnych od dwunastki". Stworzono nowe kolćkcje ubrań o „wolnościowych" fasonach i kolorach. Przemysł spożywczy wypuścił specjalne potrawy do szybkiego i łatwego przygotowania. Przemysł chemiczny rozwinął produkcję proszków i kosmetyków w specjalnie oznakowanych opakowaniach. Wytwórnie samochodowe oferowały przystosowane do potrzeb nastolatków auta. Pomysł na „Wolnych od dwunastki" był genialny, bo objął wszystkie dziedziny gospodarki. Nawet tam, gdzie nie produkowano bezpośrednio na rynek, zgodnie z zasadą domina, odnotowano niezwykłe ożywienie. Oczywiście, na „prawdziwe własne mieszkanka" dla swoich dzieci stać było tylko 20 procent konsumentów, tych mieszkających najczęściej w północnej części globu. Pozostali byli po prostu za biedni. Ale nie liczyła się sama „możliwość", lecz dążenie ku niej. Największa część zysków całej kampanii pochodziła nie z wynajmu i sprzedaży mieszkań, a z handlu wszystkim, co się z tym wiązało. „Wolni od dwunastki" wyznaczyło nowy standard młodzieżowych marzeń na wiele pokoleń. Dzięki temu ciągle jeszcze przynosiło dochody. Żadna kampania ludzi Garisona nie miała tak długotrwałych skutków. Każde wspomnienie o niej przypominało im tę smutną prawdę. - Tylko że taką rzecz trudno jest wymyślić - Pheipffer zrobił koleiny przytyk. - Nie powinniśmy się spieszyć. Przypominam, że sytuacja gospodarcza jest bardzo dobra - bezwiednie bronił się Morris. - Chodzi bardziej 0 wrażenie przełomu niż o sam przełom. - Jeśli mamy zrobić „wrażenie", to zróbmy i prawdziwy przełom -zauważył przytomnie Garison. - Oczywiście, właśnie dlatego się spotkaliśmy - odpowiedział Morris. - Mówiąc o „wrażeniu", miałem na myśli to, że czasami zupełnie irracjonalny czynnik może spowodować szybki wzrost produkcji. Myślę, że powinniśmy czegoś takiego poszukiwać, ale naturalnie nie możemy się zamykać na inne rozwiązania. Zaczynają się wakacje. Jest czas, by się nad tym zastanowić. Następne posiedzenie rządu za półtora miesiąca. Dobry moment, by omówić konkretne propozycje. - Nie będzie za późno? - spytał Garison. Petroniusz spojrzał na niego zaskoczony. Zaczął zastanawiać się, czy prezydent uprawia jakąś grę wobec Rady Dwunastu, czy też rzeczywiście aż tak przejął się problemem. - Jestem przekonany, że to odpowiednia chwila - odpowiedział Morris. - Będziemy mieli pierwsze wyniki po wakacyjnej kanikule. Jeśli wskaźniki ruszą do przodu, skok, który planujemy, nie będzie musiał być tak wielki. Gorzej, jeśli dynamika się nie zmieni. Wtedy trzeba przygotować dużo więcej projektów. Tak czy inaczej, czeka nas pracowita jesień, by wejść z wielką kampanią na początku wiosny 113 roku. - Dopiero wtedy? - spytał Donald Gates. - Jak powiedziałem, nie musimy, a nawet nie powinniśmy się spieszyć. Z przeprowadzonych badań wynika, że przełom lutego i marca jest idealnym momentem na rozpoczęcie tego typu kampanii. Proszę spojrzeć na wyniki obrazujące stopień „społecznego znudzenia" i wykres średniej „wyobrażeń na temat zmian życiowych" - Morris wyświetlił na ekranach dwie symulacje. - Widzimy, że stopień znudzenia jest stosunkowo niski. To bardzo dobrze świadczy o naszej pra-cy> ale utrudnia przeprowadzenie gwałtownych ruchów. Zazwyczaj dopiero okres zimy w naturalny sposób zmienia sytuację na niekorzyść. Gdybyśmy jeszcze powstrzymali się od hucznego sylwestra 1 Paru rutynowych kampanii, które przygotowujemy w tym okresie, stopień znudzenia mógłby się trwale zwiększyć. Z punktu widzenia naszych planów byłoby to bardzo korzystne i doskonale współgrało ze średnią wyobrażeń o zmianach, która tradycyjnie osiąga szczyt na początku wiosny. Oczywiście, przy pomocy kilku prekampanii moglibyśmy ten szczyt przyspieszyć, ale to są dodatkowe koszty, a wynik nigdy nie jest pewny. W tym wypadku zdałbym się na naturę. - To brzmi rozsądnie - skomentował Gates. - Co o tym sądzicie? -zwrócił się do pozostałych członków Rady. Z ekranów dobiegały odgłosy aprobaty. Nikt nie zasygnalizował chęci zabrania głosu. - Jak zwykle jesteś przekonujący - powiedział Garison do Morrisa. -Są jakieś wątpliwości? - skierował pytanie do sali. - Czy nasze wakacje są uratowane? - rzucił spod nosa Furijama. Odpowiedziały mu uśmiechy. Atmosfera się rozluźniła. - Jestem za - dodał Petroniusz. - Chyba nie wyraziłem się zbyt jasno - powiedział Morris. - Nie powinniśmy się spieszyć, ale wcale nie mamy dużo czasu. !-^Japież odpowiedział, że Kościół katolicki nigdy nie zaprzestanie duchowego i organizacyjnego wspierania kultu Matki Teresy, ponieważ byłoby to równoznaczne z zaprzeczeniem jego misji na Ziemi. To wystarczyło, aby przypuścić generalny szturm. Propagandę przeciwko Kołom uzupełniono atakiem na Kościół. Ponad wszelką wątpliwość wykazano, że jego działalność godzi w konstytucyjny porządek: jest zagrożeniem dla każdego konsumenta, którego ochrona jest podstawowym obowiązkiem państwa. Broniąc ludzi, którzy dążą do ograniczenia konsumpcji, sam stawia się ponad prawem, a jednocześnie łamie jedną z własnych zasad: rozdziału władzy świeckiej od duchowej. Dorzucono też stare argumenty, że Kościół jest nieproduktywny: przejada tylko pieniądze wiernych, które mogłyby być lepiej wydane, i nie daje nic w zamian społeczności światowej oraz pozostaje jedyną niedemokratyczną instytucją we współczesnym świecie, co należy uznać za absolutny przeżytek. Jednym słowem, stanowi dziwny twór nie pasujący do nowych czasów i należy się go pozbyć. Z punktu widzenia konsumenta tej argumentacji nie dało się nic zarzucić. Nawet katolicy zaczęli pytać siebie samych, czy Stolica Apostolska jest im do czegokolwiek potrzebna, zwłaszcza że stwarza tylko kłopoty. Czasami aż głupio przyznawać się do wiary, bo powoduje to ironiczne uśmieszki znajomych. Pod wpływem intensywnej akcji propagandowej ulotniła się także społeczna sympatia dla Kół Matki Teresy. I w tym momencie przyszedł cios ostateczny. W roku 2078 prezydent Rudolf Trump v?ydał zakaz istnienia wszelkich ponadstanowych związków religijnych. Ponieważ Kościół katolicki był jedyną istniejącą tego typu organizacją, z tą chwilą formalnie przestał istnieć. Na pierwszy rzut oka niewiele się zmieniło. Kościoły w poszczególnych stanach do tej pory wchodzące w skład Kościoła katolickiego, przekształciły się w kościoły narodowe. Lokalne władze kościelne mogły pozostać nie zmienione. Biskupi przestali jedynie jeździć do swojej „centrali". W większości przypadków obyło się bez gwałtownych protestów. Doszło zaledwie do kilkudziesięciu aresztowań i kilkunastu procesów. Przekonawszy opinię dużej części katolików do swojej argumentacji, władze chciały przeprowadzić całą operację jak najbardziej bezboleśnie. Zgodzono się nawet, by Józef I pozostał na stanowisku biskupa Jamusukro. Nie wiedziano tylko, że już od kilku miesięcy nie był rzeczywistą głową Kościoła. Wkrótce po swoim ostatnim liście otwartym papież potajemnie zwołał kolegium kardynałów, na którym zrzekł się władzy. Doszło do tajnego konklawe (obrady, na których wybiera się nowego papieża). Józef I wskazał swojego następcę. Kardynałowie zaakceptowali ten wybór. Został nim Stefan Leonardi. W chwili obejmowania urzędu papieskiego miał 49 lat, niezwykłą wiedzę i ogromne doświadczenie wyniesione z podróży misyjnych, które mogło mu pomóc w sprawowaniu swojej funkcji. Poza tym pozostawał ciągle osobą publicznie nie znaną, co w obliczu - wydawało się nieuchronnego - zejścia katolicyzmu do podziemia miało swoje znaczenie. Nowy papież przyjął imię Józefa II. Jednocześnie ze względów konspiracyjnych zaczął używać określenia „brat Roger". To on postanowił, by w momencie delegalizacji Kościoła nie występować z gwałtownymi protestami. Wiedział, że państwo tylko na to czeka. Nastawił się na długotrwałe działanie i nie chciał zaczynać od straty najlepszych ludzi i osłabienia dopiero co zbudowanych podziemnych struktur. Przewidział też, że większość „byłych katolików", pozbawiona scala-l^cej siły papieskiego autorytetu, odejdzie pd wiary. Okres kolejnej Kampanii prezydenckiej był tego potwierdzeniem. W ciągu kilku lat liczba ludzi na kuli ziemskiej, praktykujących jedną z dawnych tradycyjnych religii, zmniejszyła się do kilkuset milionów. Ale brat Roger wiedział też, że jest to proces nieunikniony i kiedyś ten spadek się zatrzyma. „Żeby ziarno dało plon, musi najpierw obumrzeć." Na tym przekonaniu oparł swą strategię działania. Zaczął od sprawdzenia stanu tworzonej od kilkunastu lat sieci punktów kontaktowych. Już dwa tygodnie po delegalizacji wyruszył równocześnie ze swoimi dziesięcioma najbliższymi współpracownikami w pierwszą z szeregu podróży, które objęły niemal całą kulę ziemską. Przez prawie pół roku spotkali się tylko kilka razy, zawsze w innym miejscu. Podczas każdej z takich narad brat Roger wyznaczał kierunki następnych podróży i cele, jakie im przyświecały. Jedno z najważniej-^ych zadań polegało na potajemnym skontaktowaniu się z oficjalnie funkcjonującymi kościołami narodowymi. Było to szczególnie trudne na poziomie kościołów diecezjalnych i parafialnych, gdzie poufne informacje o nowym papieżu, docierające z narodowych episkopatów, przyjmowano z niedowierzaniem, czasami wręcz wietrząc w nich prowokację policji.'Pcf trzech latach udało się jednak zrealizować, zaprojektowany przez brata Kogera, podwójny sposób istnienia tych kościołów. Z jednej strony, działały one oficjalnie w wyznaczonych im przez państwo ramach, z drugiej - były nieoficjalnymi przedstawicielami Kościoła katolickiego na danym terenie. Organizowały spotkania z misjonarzami i podporządkowywały się jego zaleceniom, zaś wierni, którzy do nich należeli, stawali się członkami zakładanych przez wysłanników papieża gmin chrześcijańskich. Gminy stanowiły jeszcze jedno nawiązanie do czasów pierwotnego, nie podzielonego chrześcijaństwa. Roger chciał, by były niezależne od kościołów narodowych i otwarte na inne wyznania tej wiary. Podczas swoich wypraw namawiał ich przedstawicieli do pojednania i zjednoczenia w ramach jednego Kościoła. Wspólnotowy charakter nowych gmin miał to ułatwić. Za jednością przemawiały względy ideowe: Chrystus powołał tylko jeden Kościół, jak i praktyczne: razem stawali się realną siłą, mającą większe szansę na przetrwanie. Taka polityka papieża przyniosła oczekiwane skutki. W obliczu groźby całkowitego zaniku wiele lokalnych kościołów prawosławnych i protestanckich przyłączało się do Kościoła powszechnego. Zwierzchnikami gmin zostawali misjonarze lub osoby wyłonione przez kolegia seniorów gminy. Spotkania członków gminy odbywały się, zależnie od sytuacji, bądź w kościołach, bądź w specjalnie wyznaczonych w tym celu miejscach, jak opuszczone hale fabryczne, podziemia budynków lub nieczynne stacje metra. Obowiązywała zasada utrzymania w tajemnicy lokalizacji spotkań i zachowania bezpieczeństwa podczas ich trwania. O dokładnym czasie i miejscu zebrania gminy wierni dowiadywali się dopiero na kilka godzin wcześniej, a jego przebiegu strzegli wartownicy. Te środki ostrożności były podyktowane obawami przed przenikaniem do struktur kościelnych agentów policyjnych. Ku zdziwieniu samego Rogera wydawało się jednak, że państwo nie ma tego typu zamiarów. Był to wynik błędnego rozpoznania sytuacji zaistniałej po zakazie działalności Kościoła katolickiego. Decyzja papieża o nie-wszczynaniu w tym momencie otwartego sporu okazała się strategicznym sukcesem. Zaskoczony brakiem reakcji aparat państwowy uznał to za objaw słabości Kościoła i swoje łatwe zwycięstwo. Diagnozę zdawał się potwierdzać gwałtowny spadek liczby wiernych. Nieliczne doniesienia o funkcjonowaniu tajnej struktury bardzo długo traktowano z lekceważeniem, jakim można by skwitować jakąś mało istotną sektę. Taki stan rzeczy odpowiadał bratu Rogerowi. Choć celem Kościoła nie była walka z państwem, a zbawienie każdego człowieka, wiedział, że czym trwalsza będzie budowana przez niego konstrukcja, tym więcej ludzi będzie miało szansę tego dostąpić. Mimo swoich 82 lat pełen młodzieńczego zapału wyruszał na kolejne wyprawy, niestrudzenie głosząc Słowo Boże w każdym zakątku Ziemi. Na jesień roku 2112 planował swoją czwartą wizytę w Nowym Jorku. XV Anna Moor była szatynką o zielonych oczach. Mimo rozwodu i choroby syna, który zapadł na autyzm trzy lata po urodzeniu, promieniowała trudnym do wytłumaczenia ciepłem. Nawet Nicole Hetch, obecna żona prezydenta, nie potrafiła jej znienawidzić. Miłość Anny do Gari-sona nie pobudzała do zazdrości, przypominała raczej wierność psa. Był w jej oczach lepszy i mądrzejszy niż w rzeczywistości. Czuł to. Dlatego Pozostawił jej apartament w pałacu i czasami do niej zaglądał. Zapraszał też na dworskie uroczystości. Wiedział, że będzie wdzięczna za samą możliwość widzenia się z nim. Gdy Angel znalazła się w jej apartamencie, Anna próbowała właśnie zainteresować swego synka trójwymiarowymi obrazkami z holograficz-nego wydania bajki o Pinokiu. Na widok Angel uśmiechnęła się serdecznie. - Witaj, bardzo się cieszę, że cię widzę. Twoja mama dużo o tobie opowiadała. - Bardzo mi miło. Nigdy nie przypuszczałam, że będę mogła panią poznać. - Mówmy sobie po imieniu. Przedstawiam ci małego Johna. Angel wyciągnęła w kierunku dziecka rękę. Ale chłopiec patrzył na- ;jdal na holograficzne figurki, jakby w ogóle nie zauważył jej wejścia. - Jest trochę przestraszony nową osobą. To mu się zdarza - Anna dotknęła przycisk sygnalizacji przywołującej służbę. - Ale pracujemy nad tym. Prawda, Johny? - pogłaskała dziecko po włosach. / Po kilku sekundach zjawiła się stała niańka Johnego. Anna przekazała jej''dp'iekę nad synem i zaproponowała Angel przejście do sąsiedniego pokoju - Jak ci się tutaj podoba? - Prawdę powiedziawszy, jestem trochę przerażona. Wszystko jest dla mnie za duże, nawet te pokoje. - Przyzwyczaisz się. Czy wiesz, że twoja historia jest już znana na dworze. Prezydent zdążył pochwalić się kilku osobom łaską, jaką okazał przyjacielowi Petroniusza. - To jeszcze bardziej przerażające. Najchętniej bym stąd uciekła. - Rozumiem, ale nie masz się czego obawiać. Bądź tylko cały czas przy mnie i stosuj się do moich wskazówek. W oczach Angel zapaliły się ogniki buntu. -1 okazuj szacunek wszystkim, dla których nie mam szacunku - powiedziała. Anna spojrzała na nią uważnie. - Muriel mówiła mi, że taka jesteś... Bóg nikogo nie przekreśla. Nie powinniśmy(tego robić i my. Jednak Angel, która jeszcze w drodze do pałacu zastanawiała się, co by się stało, gdyby jednak zlekceważyła prośby rodziców i nie poszła na przyjęcie lub podczas jego trwania dokonała jakiegoś symbolicznego gestu, nie zamierzała kapitulować. - Naprawdę uważasz, że oprócz modlitwy nic więcej nie możemy zrobić - spytała? - Tak, wierzę, że jej moc może przemienić nawet prezydenta. Zresztą. .. On nie zawsze był taki. Zamyśliła się. - Żałujesz go, Anno? - Żałuję! - odpowiedziała cicho i dodała: - Jego nikt prócz mnie nie kocha... Ale najwyraźniej chciała szybko otrząsnąć się ze wspomnień. - Mówmy o tobie - powiedziała zdecydowanie. - Znasz dobrze tego przyjaciela Petroniusza, na którego prośbę interweniował? Zdaje się, że ma na imię Szymon. - Zostałam dzisiaj wezwana do jego psa. Potem spotkałam go podczas zatrzymania. To wszystko. - Wszystko? Nie widziałam go jeszcze, a już dotarły do mnie słuchy, że jest bardzo przystojny. Angel zmieszała się lekko. - Wydawał się sympatyczny, ale nie można nikogo sądzić po wyglądzie - powiedziała ciszej, jakby zorientowała się, że w tym wypadku, sama nie zastosowała się do tej reguły. - Podobno jest generałem armii indyjskiej. - No właśnie - starała się odzyskać swą zwykłą pewność siebie. -„Przystojny" funkcjonariusz systemu. To podejrzane! Nadal czuła, że nie jest szczera. Nie mogła ukryć sama przed sobą, że Szymon zrobił na niej wrażenie. Wysoki i barczysty wyglądał w jej oczach na uosobienie męskiej siły. Kiedy zobaczyła go podczas wizyty, ucieszyła się, że więcej się nie spotkają, bo poczuła, że może się w nim zakochać. Nie chciała tego. Zdawał się kimś z zupełnie innego świata. Przeciwieństwem kogoś, z kim mogłaby wspólnie wielbić Pana. Gdy niespodziewanie pojawił się podczas aresztowania, zrozumiała, że stało się to, czego się obawiała. Jego widok sprawił jej radość. Był jak rycerz, który próbuje wybawić ją z opresji. Wierzyła w przeznaczenie i to, co się stało, wydawało się trwale splatać ich losy. Jed-nie mówiła tego głośno i do końca nie chciała tak myśleć. I choć w jej sercu pojawiła się nadzieja, dla równowagi powtarzała w myślach: „Jest tylko kolejnym facetem, któremu się podobam". - Powinnaś go lepiej poznać, zanim wydasz wyrok - powiedziała Anna. - Czy naprawdę uważasz, że wszyscy ludzie władzy są źli? - Pewnie większość, ale tym razem nie mam dużego wyboru i muszę „lepiej go poznać" - uśmiechnęła się Angel. - Nadajnik w mojej łopatce nie pozwala zapomnieć, że to najrozsądniejsze wyjście. - Tak, domyślam się... To dziwne uczucie. Być nieustannie śledzoną. Lecz spójrz na to inaczej. Zamiast siedzieć w więzieniu będziesz uczestniczyć w prezydenckim przyjęciu. To największe marzenie dla milionów. - Od siebie dodam, że trzeba poznać wroga, by z nim walczyć. Anna pokręciła głową. .4- Jesteś niepoprawna. Ale taki już, widzę, twój urok. Ja cię nie zmienię. W rzeczywistości, choć nie chciała się do tego przyznać, Angel podzielała punkt widzenia Anny. W gruncie rzeczy była zadowolona, że przymus usprawiedliwia jej pokusę. Pod narzuconym samej sobie lek-ceważenieha kryła się zwykła ciekawość. Dobrze zdawała sobie sprawę, że dzięki niezwykłemu zbiegowi okoliczności ma jedyną w swoim życiu okazję ujrzeć na własne oczy prezydenta, dwór, członków Rady Dwunastu, słynne gwiazdy filmowe, sławnych sportowców, piękne modelki i cały ten wielki blichtr, który ich otacza. Nagle zrobiło się jej przykro, że choć zgadza się z Anną, rozmawia z nią w taki sposób. Po raz kolejny postanowiła trzymać język na wodzy. - Przepraszam, żartowałam - powiedziała. - Obiecuję, że będę posłuszna każdemu twojemu słowu. Uśmiechnęły się do siebie. - W takim razie chodźmy się przygotować. Już najwyższa pora. Anna zaprowadziła Angel do własnej gotowalni, gdzie miały odświeżyć się i odpowiednio przebrać. Gdy przekroczyły próg ich oczom ukazały się dwa obite białą skórą fotele obok których czekały cztery ubrane na biało służące. Wzdłuż lustrzanych ścian stały szklane półki z kosmetykami i przyborami do pielęgnacji ciała. W szklanej, otwartej teraz na oścież szafie wisiały białe szlafroki i leżały białe ręczniki. Angel patrzyła zdiimiona. - Co to ma znaczyć? - wyjąkała. Anna westchnęła. - To gotowalnia, która została przydzielona byłej żonie prezydenta Stanów Zjednoczonych Świata. Teraz używam jej bardzo rzadko, ale dzisiaj jest okazja - podeszła do służącej trzymającej w ręku szlafrok i zaczęła się rozbierać. - Chciałam ci zrobić przyjemność. A ty stoisz jak wmurowana. -Ale ja nigdy... To zbytek...! Jak możesz? - Dla mnie to całkiem normalne. Przyzwyczaiłam się przez lata. A dzisiaj korzystam z niej pierwszy raz od kilku miesięcy - włożyła szlafrok i położyła się w fotelu. - Naprawdę chciałam zrobić ci przyjemność. Miałaś tyle przejść. Potrzebna ci jest odrobina relaksu przed przyjęciem. No, proszę, zdejmij ubranie i chodź tutaj. Obiecałaś, że będziesz słuchała każdego mojego słowa. Nie rób mi przykrości. Angel z ociąganiem zaczęła się rozbierać. Po chwili, zawstydzona swoją nagością, podeszła do fotela. W Annie, byłej gwieździe oper mydlanych, obudziła się dusza artystki, do której uroda ciała przemawia silniej niż cokolwiek innego. Patrzyła zachwycona na harmonijne kształty Angel, jej wysmukłe nogi, smagłą skórę i szczupłe ręce o cienkich przegubach, z których jedna zasłaniała piersi. Dziewczyna chciała wziąć szlafrok. - Zaczekaj. Rozpuść jeszcze włosy - poprosiła Anna. Angel szybko podniosła rękę do zapięcia. Burza czarnych jak heban włosów opadła na jej ramiona. Przez sekundę trwała cisza. - Jesteś piękna! - szepnęła Anna. - Wstydzę się - powiedziała Angel i zdecydowanym ruchem sięgnęła po szlafrok. - Nie ma czego - Anna zaczęła się śmiać. - Bóg cię taką stworzył. Jesteś najlepszym dowodem na Jego istnienie. Gdy już obie spoczywały w fotelach, a służące specjalnymi, nasączonymi źródlaną wodą gąbkami zaczęły odświeżać ich skórę, inne zaś robiły im manicure, Anna wyobrażała sobie na głos wrażenie, jakie zrobią, gdy pojawią się na uczcie. Była pewna, że Angel, odpowiednio przez nią przygotowana, jest w stanie konkurować z najsłynniejszymi modelkami obecnymi na przyjęciu. Swoim dziewczęcym urokiem może przyćmić nawet Nicole Hetch. Nie mówiąc już o tym, że zupełnie po-Srąży tego młodego generała Szymona O'Neila. Będzie nią oczarowany. Słowa Anny, która sama była piękna kobietą, krępowały Angel, ale i sprawiały jej przyjemność. Zawsze była świadoma swojej urody, ale starała się nad nią nie zastanawiać, by nie popaść w próżność. Teraz dzięki Annie ośmieliła się trochę. Złapała się też na tym, że już kilka razy wyobrażała sobie, jak będzie wyglądać jej spotkanie z Szymonem. Za każdym razem, gdy o tym pomyślała, miała coraz większą ochotę go zauroczyć. W pewnym momencie Anna wstała z fotela i sama wybrała Angel cienie do oczu i rodzaj szminki. Miały być delikatne, prawie niezauważalne, podkreślające głębię źrenic. Jedna ze służących zaczęła namaszczać ciało dziewczyny wonnymi olejkami z Arabii. Pod ich wpływem jej skóra nabierała jeszcze bardziej powabnego odcienia. Z każdą minutą Angel stawała się inna. Nie była już do końca sobą albo nigdy się taką nie znała. Ale dobrze czuła się w tej roli. Dwie, a właściwie trzy osoby zajmowały się wyłącznie jej wyglądem. Było to dla niej zupełnie nowe, niezwykłe doświadczenie. Potem Anna postanowiła, że sama ją uczesze. Ze znawstwem i ukontentowaniem dotykała gęstych, puszystych fwłosów. Upięła je w kok i obwiązała sznurem pereł. Odeszła kilka kroków i jfwrzez chwilę z zadowoleniem patrzyła na swoje dzieło. Następnie służąca ^wprowadziła długi wieszak na kółkach ze strojami sprowadzonymi przez Annę specjalnie na tę okazję. Dla Angel Anna wybrała białe jedwabne peplos, odsłaniające ramiona i układające się w lekkie fałdy wokół bioder, dla siebie złotą tunikę o prostym i zarazem wykwintnym kroju. Służące zaczęły nakładać na stopy Angel rzymskie trzewiki mocowane do nóg białymi taśmami. Anna jeszcze raz omiotła dziewczynę zachwyconym spojrzeniem. Uroda Angel lśniła pełnym blaskiem. Zbliżała się pora przyjęcia. Pod pałacowe schody zaczęły zajeżdżać samochody z gośćmi. - Teraz możemy już iść - powiedziała Anna. - Jeśli cię kocha, tego widoku nie zapomni do końca życia. XVI Przy wejściach do sali, gdzie odbywała się uczta, hostessy rozdawały laurowe wianki. Każdy z wchodzących nakładał je na głowę. Zgodnie z rzymskim zwyczajem nie było tu krzeseł, a przybywający siadali lub kładli się na miękkich dywanach rozścielanych wzdłuż niskich ław z owocami i alkoholem. Sala zapełniała się w szybkim tempie. Nieco z przodu, po lewej stronie od miejsca, gdzie usiadły Anna i Angel, znajdowała się jeszcze pusta ława prezydenta, rządu i Rady Dwunastu. Na wprost był rodzaj areny, przeznaczonej do różnego rodzaju występów. Za nią ustawiono kolejną ławę. W sumie podobnych ław, licząc te w bocznych salach, było kilkanaście. Między nimi stały antyczne rzeźby z białego marmuru. Na obitych bordowym suknem ścianach wisiały arcydzieła światowego malarstwa. U głównego wejścia, po prawej od Angel i jej opiekunki, kłębił się spory tłumek. Nowo przybyli zatrzymywali się tam, witali, wszczynali rozmowy. Za znanymi twarzami uganiali się fotoreporterzy i operatorzy stacji telewizyjnych. Mężczyźni byli najczęściej przebrani w białe, wyszywane złotem togi i imitacje zbroi rzymskich żołnierzy. Kostiumy kobiet prezentowały się bardziej kolorowo. Oprócz strojów rzymskich niektóre z nich nosiły fantazyjne ubrania z Dalekiego Wschodu i Egiptu. Ich włosy były upięte w wieże i piramidy. Wszyscy zachowywali się głośno i swobodnie. Przechodzący w pobliżu Angel słynny kulturysta Roń Bolton spojrzał na nią przeciągle i powiedział coś do swojej partnerki. Ta odwróciła się w jej kierunku i uśmiechnęła. Zaskoczona Angel spuściła oczy. - Wiesz kto to? - spytała Anna. - Kochałyśmy się w nim z koleżankami w szkole. Ale ją widzę po raz pierwszy. - To jego aktualna kochanka. Julia Coello, wschodząca gwiazdka. Gra w jego najnowszym filmie. - Myślałam, że jest wyższy. - Masz wymagania... Miejsca wokół nich szybko się zapełniały. Tuż obok przemknęła ubrana jedynie w męską togę, rudowłosa Chloe Lacosta. Na arenie zaczęły się występy akrobatów. Szum rozmów mieszał się z ich okrzykami i dźwiękami lir i fujarek, na których grali muzycy w antycznych strojach. Wreszcie, witani długimi oklaskami, zaczęli pojawiać się członkowie Rządu i Rady Dwunastu. Morris miał na sobie szatę zrobioną z kremowego prześcieradła. Od razu było widać, że nie bardzo przejmował S1? dbałością o realia epoki. W odróżnieniu od niego, wzbudzając tym 71 powszechny entuzjazm, w kompletnym stroju egipskiej królowej Kleopatry objawiła się Sylvia Peterson. Za dowódcę pretorianów, czyli szefa rzymskiej policji, przebrała się Amanda Kein, z tym tylko, że jej plastikowa zbroja była cała czarna. Większość członków Rady Dwunastu grała rolę cesarskich senatorów. Po ich przejściu na arenę wybiegli półnadzy fakirzy ziejący ogniem i arabskie tancerki wykonujące taniec brzucha. Anna zaczęła opisywać Angel co ciekawsze postacie obserwujące występ. Będąc uczestniczką prezydenckich przyjęć od kilkunastu lat, znała tu prawie wszystkich. Oprócz sław wielkiego formatu gośćmi Garisona bywali przedstawiciele artystycznego półświatka: znani niegdyś z jednego przeboju piosenkarze, przebrzmiałe gwiazdki oper mydlanych, sportowcy żyjący historią .^nieaktualnych rekordów, prezenterzy telewizyjni, którzy stracili oglądal-'ność, i upadłe modelki, które w odpowiednich okolicznościach stawały się luksusowymi prostytutkami. Osobną grupę stanowili zapraszani jednorazowo zwycięzcy popularnych teleturniejów, przypadkowi bohaterowie pierwszych stron gazet i lansowane przez media gwiazdy tygodnia, popisuJ4ee się swoimi niezwykłymi umiejętnościami, jak machanie uszami czybdgadywanie cudzych myśli. Garison przyjmował ich chętnie. Zaspokajali jego potrzebę bycia nieustannie adorowanym. Rządził całym światem, ale nigdy tak bezpośrednio nie odczuwał przyjemności płynącej z wkdzy, jak w bezpośrednich kontaktach z tego typu ludźmi. Ich życie zdawało się sprowadzać do nadziei powtórnego zaproszenia. Angel zatęskniła nagle za swoim domem. Jednocześnie z coraz większą niecierpliwością wypatrywała w tłumie Szymona. Zdała sobie sprawę, że myśli o nim trochę jak o ojcu, na którego zawsze mogła liczyć. Dziwiła się, że nie przychodzi. Przecież była tu specjalnie dla niego. Wreszcie zobaczyła go. Wraz z Petroniuszem wyłonił się z tłumu reporterów krążących u głównego wyjścia. Serce zabiło jej żywiej. Szli w kierunku prezydenckiej ławy. W swych białych togach wyglądali jak antyczni herosi, powracający wśród okrzyków tłumu z wygranej bitwy. Szymon rozglądał się po sali. W pewnym momencie zauważył Angel ,i skierował się ku miejscu, gdzie leżała. Chwyciła ją radość i w tej samej chwili przestraszyła się tego uczucia. Spojrzała w inną stronę. Poczuła się winna i zagubiona. Przecież nigdy nic z tego nie wyjdzie. On należy do świata, którym ona powinna gardzić ze wszystkich sił. Nie może się zakochać, bo będzie zgubiona. By być razem, musiałaby „oddać pokłon" władcy tego świata, szatanowi. Zakręciło się jej w głowie. Oczy zaszły mgłą. Nagle usłyszała tuż obok siebie niski, ciepły głos: - Witaj Angel. Z trudem odwróciła wzrok. Obok niej leżał Szymon. Kładąc się, zdjął togę. Muskularne ciało okrywała tylko szkarłatna tunika bez rękawów, wyszywana w złote palmy. Nigdy jeszcze nie był tak blisko niej. Owiał ją niezwykły zapach perfum. Widziała każdy szczegół jego męskiej twarzy. Był ucieleśnieniem młodości, siły i... dobroci. Wydawał się jej tak wspaniały, że ledwie odpowiedziała: -Witaj... Uśmiechnął się i dokończył: - ...Szymonie. - Szymonie - powtórzyła i również się uśmiechnęła. Przez sekundę spoglądali na siebie z zachwytem. -Jesteś najpiękniejszą kobietą na Ziemi! - powiedział. Jakkolwiek komplement nie był zbyt wyszukany, szczerość, z jaką go wypowiadał, sprawiła, że poczuła ciepło w sercu. Ledwie się powstrzymała, by odwzajemnić mu podobnym. - Dziękuję za pomoc w uwolnieniu - odpowiedziała tylko. - To zasługa mojego przyjaciela, Petroniusza. Zaraz ma tu przyjść. Będziesz miała okazję podziękować mu osobiście. Spojrzenie Szymona ześlizgiwało się z jej twarzy na odkryte ramiona, rysujące się pod cienkim materiałem kształtne piersi, kibić, biodra, zgrabne nogi. Dopiero teraz, gdy była ubrana w starożytną szatę, mógł wszystko należycie ocenić. -Wyglądasz jak prawdziwa rzymska bogini! - stwierdził zachwycony. Angel znów podziękowała, mówiąc zarazem, że prezentuje się tak za sprawą Anny. Odwrócili się w jej kierunku. Anna, która z uśmiechem wyrozumiałości obserwowała cała scenę, podała mu rękę. W tym momencie rozległy się fanfary, a spod sufitu zaczęły spadać płatki róż. Wszyscy spojrzeli w kierunku ławy prezydenckiej. « drzwiach prowadzących do prywatnych apartamentów prezydenta Pojawili się Garison i jego żona Nicole Hetch. Uczestnicy przyjęcia Wstali z miejsc. Rozległy się oklaski. W tak,t melodii granej przez obec-nych na sali muzyków prezydencka para zaczęła podchodzić do ławy. Obydwoje byli ubrani w ametystowe tuniki, których kolor w starożytnym Rzymie przysługiwał istotom boskim. Na szyi Nicole miała przewieszony sznur diamentów, także jej uszy zdobiły diamentowe wisiory. Wysoka, szczupła, o długich jasnoblond włosach w platynowym odcieniu, z podniesioną dumnie głową, wyglądała niczym prawdziwa rzymska cesarzowa. W odróżnieniu od większości obecnych wydawała się piękniejsza niż na zdjęciach. Przy niej Garison ze swoim grubym karkiem i wystającymi spod tuniki cienkimi nogami zdawał się śmieszny. Gdy dotarli na swoje miejsca, muzyka ucichła, a prezydent wygłosił krótkie przemówienie: - Dzięki! Dzięki! Witam na rzymskiej uczcie z okazji rozpoczynaj ą-cych^się wakacji. Mam nadzieję, że wam się tutaj podoba. Jak dla mnie, jest źajebiście! Chciałbym, by wszyscy czuli się jak w tamtych, szczęśliwych czasach. Z tego, co mówiła mi Sylvia - spojrzał na Sylvię Peter-son, która była odpowiedzialna za przygotowanie przyjęcia - czeka nas mnóstwo zakręconych numerów. Między innymi taniec bachantek. Dajcie się'ponieść-zabawie. Bądźcie jak Rzymianie. Niech nikt nie wyjdzie stąd trzeźwy, sam i przed czasem. Zaczynamy!!! Ponownie zaczęto klaskać. Prezydent podniósł dłoń w geście podziękowania i usiadł za ławą. Kiedy jego goście również usiedli, uczta rozpoczęła się na dobre. Zapłonęły arabskie kadzidła. Antyczni grajkowie zaczęli wygrywać skoczne melodyjki. Kelnerki w strojach leśnych driad i kelnerzy przebrani za faunów wnieśli na salę przygotowane potrawy i napoje. Wszyscy zaczęli je kosztować, obficie popijając winem. Po kilku toastach Garison zwrócił się do znajdujących się po przeciwnej stronie ławy Petroniusza i Chloe Lacosty: - Cieszę się, że widzę was razem. Chloe spojrzała filuternie na Petroniusza i zaczęła gładzić go po głowie. - Nigdy się nie rozstawaliśmy - powiedział Petroniusz. - Co najwyżej na piętnaście minut - wyszczerzył zęby Garison. - Krótkie przerwy są wskazane, by się sobą nie zanudzić. - Całkowicie się z tobą zgadzam - skomentował prezydent. - To cementuje każdy związek. Ale, ale, mój drogi! Gdzie jest ten ogier, któremu dzisiaj zwolniłem dziewicę na pożarcie? - Tam, po prawej, już się nią zajmuje. Leżą obok twojej byłej żony. Wspólnie z Nicole Hetch i Chloe spojrzeli w tamtym kierunku. An- gel uśmiechała się do mówiącego coś do niej Szymona. Byli tak zajęci sobą, że nie zwracali uwagi na to, co dzieje się wokół nich. - No, jest całkiem niezła. Nie dziwię się, że nie chciało mu się czekać dwa miesiące. - Trochę za chuda w biodrach, ale dla wygłodniałego żołnierza w sam raz. - Może masz i rację. Ciekawe, czy przeżegnała się przed jedzeniem? - Pewnie postanowiła nic nie jeść, żeby tego nie robić. Zaczęli się śmiać. - On też jest niczego sobie. Bardzo sexy - powiedziała Chloe. - Przystojniak - przyznała Nicole - idealny facet na „ten pierwszy raz". - Ładnie opalony. Sądzisz, że coś z tego wyjdzie? - spytał Garison Petroniusza. - Dzisiaj? Wątpię. Zdaje się, że się w sobie zakochali. - Prawdziwa miłość? To rzeczywiście pech. Będą sobie patrzeć nieustannie w oczy i marnować czas. Zawsze myślałem, że miłość zaczyna się wtedy, gdy kogoś nie stać na seks. A on nie jest przecież biedakiem. - Zaproś ich do nas - zaproponowała Nicole. - Po co? Wy już dawno straciłyście cnotę - zażartował Garison. - Chciałam sobie przypomnieć, jak się czułam w tym momencie -odpowiedziała. - Lepiej zostawmy ich sobie samym - powiedział Petroniusz. - Może taniec bachantek ich jeszcze rozgrzeje... Podobno ma w nim wystąpić Pitagoras? - zwrócił się do prezydenta. - Tak, nie widziałem się z nim od tygodnia! Ciągle się przygotowuje. George Pitagoras, najsłynniejszy artysta XXII wieku, urodził się w 2080 roku w Los Angeles w rodzinie portorykańskich malarzy. Od dzieciństwa uważany był za pięknego chłopca i geniusza. Dorastał w przenoszącej się z miejsca na miejsce komunie artystycznej, do której należeli jego rodzice. Członkowie grupy malowali, rzeźbili, wykonywali instalacje, uprawiali performance. Pitagoras uczestniczył w większo-861 z tych przedsięwzięć. Od zawsze uwielbiał malować autoportrety. Gdy miał 19 lat, stworzył nowy kierunek sztuki, nazwany przez niego „narcyzmem wyzwolonym". Podbudowa teoretyczna tego prądu sprowadzała się do twierdzenia, że „każdy człowiek jest w sobie zakochany". Wszyscy ludzie mają narcystyczną naturę, tylko jej jeszcze nie odkryli lub sami przed sobą wstydzą się do tego przyznać. Pitagoras postanowił pójść w odwrotną stronę. Eksponował swój narcyzm, pielęgnował go i potęgował. Ciągle odkrywał jego nowe oblicza. Gdy miał 21 lat, zaczai jeździł po świecie z wielką wystawą multimedialną Moje odbicia, na której przedstawiał różne wizerunki swojego ciała i umysłu. Składały się na nią odzwierciedlenia artysty w formie obrazów, fotografii, holografii, filmów, rzeźb, zapisów dźwiękowych. Były tam utrwalone w specjalnej masie plastycznej odciski całego ciała Pitagorasa i poszczególnych jego czę-:Lci jak: dłonie, stopy, pośladki, uszy, nos, penis. Były też wielokrotnie powiększone zdjęcia skóry oraz robione-dzięki endoskopowi fotografie organów wewnętrznych i zdjęcia rentgenowskie. Podczas ekspozycji odtwarzano odgłosy różnych funkcji życiowych organizmu jak bicie serca, oddech, kichanie, smarkanie i wydalanie. Przetwarzano je za pomocą komptłtefa na obrazy. W specjalnych pojemnikach Pitagoras udostępniał zapachy własnego potu i spermy. Do odbić jego umysłu należały: abstrakcyjne obrazy, fragmenty wierszy i ciągle pisany testament. Każdv pozostawiony przez niego „ślad istnienia" stawał się dziełem sztuki. Wystawa miała co jakiś czas kolejną odsłonę. Stare odwzorowania były zastępowane nowymi. Największą furorę zrobiły Moje odbicia II. Pitagoras przedstawił na niej kolekcję swoich, zbieranych przez kilka miesięcy, odchodów. Specjalną techniką usztywniał je w postaci, jaką miały zaraz po wydaleniu, następnie przyczepiał do wypolerowanych metalowych powierzchni, zamykał w ramy i wystawiał niczym obrazy. Odchody miały różną treść i formę. Podczas tworzenia kolekcji, by uzyskać zamierzony efekt, Pitagoras ściśle planował i kontrolował swoje wyżywienie. Potrafił na przykład cały dzień jeść potrawy tylko w czerwonym kolorze, by otrzymać odchody o tej barwie, lub połykać jabłka dużymi kawałkami, by w końcowym efekcie powstała ciekawa struktura odchodów i nie strawionych do końca kawałków owocu. Artysta zachęcał, by inni poszli w jego ślady - wejrzeli w siebie i swoje naturalne w każdym przejawie piękno. W trakcie wystaw organizował performance, podczas którego zwiedzający w różny sposób odbijali samych siebie. Dla wielu było to początkiem ich własnych domowych fcolekcji. Pitagoras szczycił się, że stworzył najbardziej demokratyczną ze sztuk. Dzięki niej każdy mógł zostać twórcą. To, co miał przedstawić na uczcie, było realizacją jednego z jego marzeń. Zawsze pragnął wcielić się w postać swojego ulubionego bohatera mitologii - boga rozkoszy pionizosa. Teraz, podczas tańca bachantek, będzie miał okazję. ___Sylvia była na próbie - kontynuował Garison. - Mówi, że to będzie absolutnie sexy. Nie mogę się doczekać. Trochę się już za nim stęskniłem. XVII Tymczasem kilkanaście metrów dalej Angel i Szymon - zgodnie z przepowiedniami Garisona - wpatrywali się w siebie w coraz większym zauroczeniu. Nieustannie odkrywali, że mają z sobą mnóstwo wspólnego: lubili filmy z Ronem Boltonem, kibicowali Knickom, denerwował ich synchrobit. W pewnym momencie okazało się, że młody generał ma dom letniskowy nad brzegiem jeziora Keuka w Finger Lakes, gdzie Angel często bywała na wycieczkach z rodzicami. Zaczęli na zmianę wymieniać najpiękniejsze miejsca w tamtej okolicy. Prawie zawsze ich opinia była taka sama. Wbrew zdrowemu rozsądkowi Angel zaczynała wierzyć, że zdarzy się cud i będą razem szczęśliwi. „Boże, przecież on nie jest złym człowiekiem - myślała. - Będę się za niego modlić, przekonam. Na pewno się nawróci. Bóg chciał, abym się tu znalazła." Zrezygnowała też ze zwyczajnej dla siebie zadziorności. Gdyby Garison z Petroniuszem spojrzeli na nią nieco wcześniej, sami zauważyliby, że nie przeżegnała sife biorąc awokado ze stojącej na stole tacy. „Przecież to tylko gest" -Mówiła do siebie w duchu. Rodzice mają rację. Nie ma sensu narażać niepotrzebnie siebie i ich. Poza tym swoim zachowaniem sprawiłaby kłopot wspaniałemu mężczyźnie, dzięki któremu nie siedzi w tej chwili Wwiezieniu. Szymon zauważył jej wahanie i podziękował w duchu, że Wczego takiego nie zrobiła. „Chyba nie jest aż taką fanatyczką - pomy-81^- - Na pewno się z nią dogadam i w tej kwestii." Jednak żadne z nich °te zamierzało poruszać tematu porannego aresztowania i, będących jego przyczyną, przekonań Angel. Czuli, że taka rozmowa nie pasuje do okoliczności i należy ją odłożyć na kiedy indziej. Wierzyli, że gdy do niej dojdzie, uda im się osiągnąć porozumienie, choć każde z nich wyobrażało je sobie zupełnie inaczej. Szymona upajało patrzenie w jej oczy i doskonałe wino roznoszone przez służbę. Widząc przychylność dziewczyny, nie mógł powstrzymać się od mówienia, jak bardzo mu się podoba i - niespodziewanie dla siebie samego - snucia planów na przyszłość. Przysunął się do niej bliżej i zaczął opowiadać o swojej wiejskiej rezydencji na półwyspie Bluff Point, kilkadziesiąt metrów od brzegu jeziora. Z jej przeszklonego wnętrza widać wschody i zachody słońca. Mogą pojechać tam choćby jutro. Jeśli tylko jej się spodoba, zostaną na stałe. Będą żyć zgodnie z rytmem dnia i zmieniającymi się porami roku. Dla niej gotowy jest rzucić armię i zajął się na przykład hodowlą pstrągów; Angel uśmiechnęła się na te słowa. Chciała mu wierzyć. Zawsze tak naprawdę miała ochotę zamieszkać na wsi i wyobrażała sobie to dokładnie tak, jak opowiadał Szymon. Nasłuchiwała się w jego opowieść jak w bajkę, która nagle ma okazję się spełnić, jćśzcze nikt do niej nie mówił w taki sposób, nie składał takich deklaracji. Mimowolnie ulegała podsuwanym przez wyobraźnię obrazom. Serce biło jej mocniej. Usta rozchyliły się w podziwie i podnieceniu. Słuchała, jak mówi o ich wspólnym szczęściu i o tym, jaka jest piękna. I choL czuła wyrzuty sumienia, że na to pozwala, nie chciała uronić ani jednego słowa. Szymon pragnął jej coraz bardziej. Wyobrażał sobie, jak ją dotyka i pieści. Gwar stawał się coraz większy. Odurzała ich woń arabskich kadzideł. Przysunął się do niej jeszcze bliżej. Przy prezydenckiej ławie podano właśnie skowronki w płatkach róży. Ale między członkami Rady Dwunastu, ku zgorszeniu Garisona, który namawiał wszystkich do zabawy, rozgorzała poważna dyskusja. Właściciel globalnej telewizji Roland Adler i właścicielka światowej prasy Greta Murdoch namawiali Donalda Gatesa do wprowadzenia w sieci A zasad obowiązujących w pozostałych sieciach. Sieć A byia ostatnią pozostałością pochodzącego z początku poprzedniego stulecia mternetu. Jako jedyna nie miała jeszcze całkowitego zabezpieczenia wprowadzanych do niej danych. Nadawcy dysponujący starymi komputerami mogli pozostać anonimowi. Stąd oprócz głupich dowcipów zdarzały się tam jeszcze czasem manifesty kwestionujące światowy po- rządek, w tym autorytet Rady Dwunastu i prezydenta. Zdaniem Adle-ra i Murdoch należało z tym skończyć. Taka enklawa anonimowej wymiany poglądów demoralizowała inne media i ich użytkowników. Ich zdaniem tylko kontrola przebiegu informacji gwarantuje jej obiekty-wizni. Tak jest w telewizji i prasie. Dopiero gdy autor jakiejkolwiek publicznej wypowiedzi zdaje sobie sprawę, że jest znany lub może być odnaleziony, rodzi się w nim odpowiedzialność za słowa. Gates tłumaczył, że ze względu na niską pojemność i powolność w przesyłaniu danych sieć A nie ma już takiego znaczenia jak niegdyś, a przytaczane przypadki są na tyle rzadkie, że można je zbagatelizować. Po kolejnym toaście obiecał jednak wprowadzić nowy sposób kodowania przy okazji planowanego przez Morrisa skoku produkcyjnego. W doskonałej komitywie przystąpili do pałaszowania serwowanych właśnie języków flamingów. Atmosfera stawała się coraz bardziej gorąca. Goście przekrzykiwali się wzajemnie. Kelnerzy nieustannie donosili nowe butelki wina. W ozdobnych fajkach wodnych, stojących na każdej ławie, palono marihuanę. Wszyscy byli już rozluźnieni i rozbawieni. Robert Davis korzystając z tego, że Sylvia Peterson była w czarnej peruce, opowiadał jej kolejny dowcip o blondynce: - Czy wiesz jaka jest różnica między blondynką a toaletą? - Zaczęła się zastanawiać. - Zaraz, zaraz... to chyba znam... Nie, nie pamiętam. Jaka? - Toaleta nie będzie chodzić za tobą po użyciu. Peterson parsknęła śmiechem i przez nieuwagę potrąciła kielich z winem, tak że cała jego zawartość wylała się na jej kostium Kleopatry. Mocno już pijany Furijama rzucił się do osuszania go za pomocą dmuchania. Davis zaproponował, by zdjęła górę, to szybciej wyschnie. Peterson pochwaliła pomysł i rozebrała się do pasa. Gdy Furijama zobaczył jej piersi, zaskomlał jak szczeniak. - No dobrze, dobrze. Jeśli będziesz grzeczny, dostaniesz nagrodę -zażartowała. Nicole Hetch postanowiła pójść w ślady Sylvii i ściągnęła tunikę. Miała najpiękniejsze piersi świata i lubiła je pokazywać. Ozdobione dia-nientowymi kolczykami sutki wyglądały prześlicznie. Przez salę prze-*Zedł szmer podziwu. Kilka kobiet zachęcone jej przykładem zrobiło to samo. Na arenie zaczęły się występy zapaśników. Nasmarowane oliwą ciała błyszczały w wydobywającym się spod podłogi świetle. Roń Bol-ton, usiłujący nauczyć swoją kochankę, w jaki sposób używać ustnika fajki wodnej, popatrzył na nich z rozrzewnieniem. - Tak kiedyś zaczynałem, kotku - powiedział do dziewczyny i zaciągnął się mocno. Furijama wynalazł sobie nową zabawę. Rzucał pestkami wiśni w biesiadników. Gdy mu się skończyły, na czworakach podszedł do Chloe i zaczął ich szukać w fałdach jej peplos. Widząc to, Davis zaczął wydawać okrzyki przestraszonej kobiety. Chloe odganiała Furijamę, jakby chciała odpędzić łaszącego się psa. W końcu i ona zdjęła swoje okrycie i założyła je na głowę wydającego niewieście piski Davisa. - Wreszcie będę atrakcyjny dla Amandy - ucieszył się. Amanda Kein nawet nie zauważyła jego wygłupów. Razem z Mori-sem i Magnusem konferowała zawzięcie na jakiś temat w drugim końcu ławy. Davis nagle się zasmucił. -Ona jest dla mnie za poważna - powiedział i spojrzał na Sylvię Pe-terson. - T^^esteś w sam raz - wyszczerzył do niej zęby i włożył głowę między jej nagfe piersi. Sylvia ponownie wybuchła śmiechem. - Furijama był pierwszy - zauważyła. - Ale mi się dzisiaj śniłaś. To na pewno coś znaczy. - Tylko tyle, że masz na mnie ochotę. - A ja wierzę w sny - powiedziała Chloe. - Niedawno śniło mi się, że kąpię się w szampanie i patrzcie. - wzięła z ławy otwartą butelkę szampana i zaczęła się nią oblewać od głowy do stóp. - Wszystko się sprawdza! Cała ociekająca musującym płynem pochyliła się nad Petroniuszem. - Nie napijesz się? - zapytała. Petroniusz przyjął jej zachowanie jako kolejny gest pojednania. Docenił też pewną perwersyjność tej sceny. Uśmiechnął się i zaczął zlizywać szampana z jej ust. Wokół rozległy się okrzyki uznania. - Tym razem się spełniło - powiedział Garison. - Ale co ja mam zro-bić, jeśli śniło mi się, że atakują nas kosmici? - To proste - wtrącił się do rozmowy Miguel Kimura, właściciel przemysłu elektronicznego. - Musimy wyprodukować atakujących nas kosmitów. - Świetny pomysł - powiedziała, również już półnaga, Tara Martinez _ To wspaniale rozkręci koniunkturę... Tyle nowych rzeczy można by z tej okazji sprzedać. Wszyscy się z nią zgodzili. Garison zaczai wołać do Morrisa, że ma sposób na pobudzenie gospodarki. - A ja wierzę, że oni istnieją! - z pijacką zapalczywością krzyknął Furijama. -1 bardzo dobrze, tym lepiej przygotujesz się na ich agresję - kontynuowała Martinez. - Ale oni przybędą w pokoju! - obraził się Furijama. - Pokój? To się źle sprzedaje... - upierała się Martinez. - Mówi tak, bo sam jest kosmitą - powiedział Petroniusz, przerywając na chwilę obściskiwanie Chloe. - W każdym razie sypia tylko z kosmitkami - dodała Nicole Hetch. Obecni zaczęli się śmiać. Zamiłowanie Furijamy do wirtualnego seksu było powszechnie znane. - Jeśli nas zniszczą, to tylko dlatego, że się z nich śmiejecie - wymamrotał, położył głowę na podłodze i natychmiast zasnął. Gdyby Szymon był w tej chwili przy ich stole, zapewne też opowiedziałby się za wiarą w sny, a już na pewno za wiarą w przepowiednie. Jedna z nich, hinduskiej wróżki, właśnie się spełniała. Odurzony alkoholem, oszołomiony zapachami kadzideł i marihuany, podniecony bliskością dziewczyny - mówił, że nic na świecie nie jest ważne prócz miłości. Wszyscy jej szukają, niech spojrzy wokół. On znalazł ją dzisiaj. Zbliżył usta do jej twarzy. Prosił, by przytuliła się do niego. Patrzył jej niecierpliwie w oczy. Na nią również działała atmosfera przyjęcia. Leżał obok, młody i rozkochany. Jego nozdrza były rozszerzone, a oddech stał się krótki. Cała drżała, gdy był tak blisko niej. Doznawała zarazem wstydu i rozkoszy. Bała się tego, co się stanie, i jednocześnie czuła, że ma coraz niniej sił, by się opierać. Niespodziewanie objął jej nadgarstek i przyciągnął silnie do siebie. - Kocham cię, Angel! Jego uścisk sprawił jej ból. Wyrwała rękę. - Puść! Jesteś pijany. , - Kochaj mnie! H l Lecz ona zupełnie otrzeźwiała. Była całkiem sama wśród tego wielkiego, rozbawionego tłumu. Nawet Anna, rozmawiająca z kimś obok, nie mogła jej w tej chwili pomóc. Miała wrażenie, że stoi nad przepaścią, a ten, który jeszcze niedawno wydawał się jej bliskim, dobrym przyjacielem, zamiast ratować, chce ją wciągnąć w dół. Zebrało się jej na płacz, ale z oczu nie popłynęła ani jedna łza. Szymon nie pojmował, co się stało. - Dlaczego? - wymamrotał. Angel milczała. Nie wiedziała, co mogłaby mu odpowiedzieć. Na szczęście w tym momencie zaczęły gasnąć światła. Za chwilę miał się rozpocząć oczekiwany przez wszystkich taniec bachantek. XVIII Zapadły całkowite ciemności. Ze środka areny zaczęły dochodzić pomruki dzikich zwierząt. Po kilku sekundach dołączył do nich, początkowo ci-chy/potem coiraz głośniejszy, wypełniający całą przestrzeń, rytm bębnów. Przy dźwiękachiletów w odległych miejscach sali zaczęły zapalać się pochodnie. Wzmógł się odgłos bębnów. Gdy uderzono w cymbały, nagie, owinięte tylko w gałązki bluszczu bachantki wbiegły z pochodniami na arenę, a na jej środku zapłonęły znicze, oświetlając obracający się wokół własnej osi tron boga wina i rozkoszy. Dionizos, którego grał Pitagoras, na razie leżał uśpiony. W ręku trzymał duży złoty puchar. Jego tron przypominał rozległe, wysłane miękkimi aksamitami łoże. U jego stóp leżały lampart, pantera i tygrys. Drapieżniki porykiwały groźnie mrużąc oczy. Ich kły błyszczały w świetle pochodni. Wokół, przytrzymując bukłaki z winem, spali satyrowie, nadzy mężczyźni z rogami i zarostem na całym ciele. Bachantki tańczyły w rytm coraz mocniejszych uderzeń bębnów. Niektóre upadły na kolana i rozpuszczonymi włosami zamiatały ziemie, inne trzymając w rękach żywe węże, przeciągały się jakby były pogrążone w erotycznym śnie. W pewnym momencie jedna z nich, najwyższa i z najdłuższymi włosami, przy dźwiękach wydawanych przez piszczałki podeszła do tronu, położyła się obok Pitagorasa i pocałowała go. Ten zbudził się. Przeciągając się, powoli wstał z łoża. W półprzeźroczystym, powłóczystym stroju wyglądał rzeczywiście jak młody bóg. Był wysokim. pięknym młodzieńcem o kruczoczarnych włosach. Miał krótką brodę, wspaniale wyprofilowane brwi i ciemne jak węgiel oczy, otoczone czarnymi rzęsami. Jego ciało było doskonale umięśnione, ale zarazem „miękkie" niczym ciało kobiety. Na jego widok owładnięte upojnym tańcem bachantki zaczęły wydawać z siebie namiętne jęki. Kilka podeszło do satyrów i „obudziło ich" w ten sam sposób, w jaki został obudzony Dionizos. Jeden z satyrów nalał mu wina. Natężenie dźwięku z każdą chwilą wzrastało. Król ceremonii wychylił duży łyk i podał dziewczynie, która go obudziła. Ta wypiła wino do dna, odrzuciła puchar i objęła Pitagorasa. Zaczęli się z zapamiętaniem całować. W tym czasie satyrowie lali wino wprost z bukłaków w usta bachantek, tak że część rubinowego napoju rozpryskiwała się na boki. Po czym, śladem „swego pana", całowali lepkie od napoju ciała kobiet. Niektóre z bachantek rozbiegły się wśród publiczności, rozlewając wino wszystkim chętnym. Pozostałe wraz z satyrami wirowały w coraz bardziej ekstatycznym tańcu. Przy ogłuszającym rytmie bębnów, w objęciach długowłosej dziewczyny, do tańczących zszedł Pitagoras. Do tej pary, z dzikim, wydobywającym się z głębi gardła mruczeniem, poczęli zbliżać się inni tańczący. W końcu wszyscy złączyli się w jedną, kłębiącą się w lubieżnych uściskach masę. Giętkie i zwinne dłonie Pitagorasa ślizgały się po ciele każdej z dziewczyn. Przy jego dotknięciu wstrząsał nimi spazm rozkoszy. Podniecenie zarówno wśród tańczących, jak i obserwującej taniec publiczności sięgnęło szczytu. Niektórzy widzowie zaczęli zachowywać się jak tancerze. Zewsząd dochodziły miłosne odgłosy. Nagle otaczające Pitagorasa kobiety odskoczyły od niego i w ekstazie zaczęły krzyczeć: - Evoe!!! Evoe!!! Szalony rytm bębnów wzmógł się jeszcze bardziej. Wśród dymu kadzideł, zapachu piżma, potu i westchnień rozkoszy satyrowie wnieśli na srebrnej tacy olbrzymi, kilkumetrowy, czekoladowy tort w kształcie fal-lusa. Gdy położyli go przed Pitagorasem, ten gwałtownym gestem podniósł do góry ręce i bębny natychmiast przestały grać. W ciszy potęgowanej tylko euforycznymi jękami tancerek i podekscytowanej publiczności pochylił się nad tortem, zanurzył w niego twarz i wgryzł się w miękkie Wnętrze. W tym momencie z dzikim wrzaskiem, przy akompaniamencie pomieszanych dźwięków piszczałek, fletów, i cymbałów, bachantki rzuciły się na tort. Nienasycone, zaczęły pożerać go dużymi kęsami. Ich oczy błyszczały pożądaniem. Były jak w transie. Brały kawałki tortu do rąk i czekoladową masą smarowały ciała. Do uczty przyłączyli się satyrowie. To wstając, to przyklękając wokół ogarniętych łakomstwem wy-znawczyń Dionizosa, zlizywali z ich skóry słodką maź. W tym szaleństwie jedynie pan obrzędu - Pitagoras - zdawał się kontrolować swoje zachowanie. Przez moment rozglądał się z dumą wokół, jakby chciał powiedzieć: „Patrzcie, do czego doprowadziłem", następnie zanurzył całą dłoń w torcie, wyrwał duży kawał i w towarzystwie nie ustającej ka-kofonii dźwięków, wśród rzęsistych braw i głośnych okrzyków podszedł do prezydenckiej ławy. Stanął naprzeciwko Garisona i wyciągnął w jego kierunku rękę z tortem, prezydent, trzymając się konwencji widowiska, zbliżył usta do jego dłoni i ugryzł duży kęs. Wokół rozległy się oklaski. Potem Pitagoras podsunął rękę z tortem do Nicole, która zrobiła to samo, co mąż. Pitagoras ruszył wzdłuż ławy, częstując tortem leżących w pobliżu. W tym czasie bachantki roznosiły kawałki tortu wśród publiczności. Niektóre, te najbardziej oszołomione i zmęczone, leżały na ziemi, szybko oddychając. Na koniec Pitagoras wrócił do pręży aenta'i SpOcząwszy u jego boku, zaczął wylizywać'resztki tortu spomiędzy swoich1 palców. Garison nie mógł wyjść z zachwytu nad przedstawieniem. Napawając się jego słowami, nowy Dionizos obserwował salę. Miejsce swojego kolejnego triumfu. XIX Przyjęcie przekształciło się w bezładną orgię. Nagie dziewczyny, które przed kilkoma minutami wiły się jeszcze w hipnotycznym tańcu, ściskały się teraz z podochoconymi ich występem gośćmi. Wznoszono kolejne toasty. Kelnerzy przynosili ciągle nowe potrawy i zaledwie tknięte, wynosili je z powrotem. Większość uczestników zabawy była już mocno pijana. Misterne fryzury rozsypały się, a twarze pokrywały kropelki potu. Ze wszystkich stron dochodziły głośne, nie skoordynowane dźwięki różnych instrumentów, fragmenty melodii. Razem z krzykami biesiadników, szumem rozmów i miłosnymi odgłosami tworzyły one trudny do wytrzymania hałas. Powietrze było przesycone duszącym zapachem pochodni i kadzideł. ,S4 Angel patrzyła na to wszystko przerażona. Nie zdziwiłaby się, gdyby piorun uderzył w ten pałac, a sufit zapadł się na biesiadników. Takie Zgorszenie powinno zostać ukarane. Nic podobnego jednak nie następowało. Najchętniej wstałaby i wyszła, za jednym zamachem uwalniając się od tego widoku i zalotów pijanego Szymona, ale obawiała się konsekwencji, jakie mogłyby z tego wyniknąć. Zaczęła prosić Boga, by pomógł jej wytrzymać do końca. Niestety, prócz pijanych twarzy, mało na razie wskazywało, że zakończenie jest bliskie. Przy ławie prezydenta zbudzony właśnie z drzemki Furijama z uporem przekonywał obecnych: - Mówię wam, Ziemia zginie, bo ludzie nie wierzą w kosmitów! Zobaczycie. .. Mówię wam... Chciał jeszcze coś dodać, ale chwyciła go czkawka i zaczął pić szampana z butelki. Zabawiający do tej pory jedną z bachantek Bruno Ho-fenstand, właściciel światowego przemysłu ciężkiego, postanowił również zabrać głos w tej kwestii: -Jacy tam kosmici! -powiedział. - Ziemia zginie, bo ludziom się nie chce pracować! Wszyscy chcieliby mieć złote góry, nie ponosząc żadnych nakładów. Coś za nic. Kompletna demoralizacja! Banda leni! Myślą tylko o zabawie i rozpuście! Świat stacza się na dno! Nieprawda, kochanie? - przyciągnął do siebie dziewczynę i zaczął całować jej plecy. - Święte słowa - powiedział Roń Bolton i podał ustnik fajki wodnej Julii Coello. Ta po raz kolejny się zakrztusiła. Jej oczy były nieprzytomne od marihuany. - Myślicie, że kosmici o tym nie wiedzą? - przerywając picie szampana, odezwał się Furijama. - Właśnie na tym polega ich plan. Są lepiej zorganizowani i chcą to wykorzystać. Nawet się nie obejrzymy, jak będzie po nas! - Święte słowa - powtórzył Roń Bolton i znów podsunął kochance ustnik fajki. Zdziwiony, że zasnęła, zaciągnął się ponownie sam. Do rozmowy włączył się jeden z generałów, który znalazł się w ich pobliżu w drodze do toalety: - Stany Zjednoczone Świata nigdy nie zginą! - wymamrotał z trudem. - Chroni nas trzydzieści armii... Trzydzieści armii!!! na całej kuli ziemskiej. , Lecz nagle zaczął się zastanawiać, drapiąc palcami po głowie. - Trzydzieści, a może nawet trzydzieści dwie! W tym momencie upadł na podłogę i zaczął wymiotować wszystkim, co tego dnia zjadł i wypił, począwszy od szarańczy na miodzie, a na mrożonych pieczarkach skończywszy. Generała pozostawiono samemu sobie. Bolton skrzywił się tylko z niesmakiem i zaczął owijać śpiącą Julię gałęziami bluszczu, które pozostały na podłodze po tańczących bachantkach. Gdy już tego dokonał, spojrzał na nią krytycznie, potem zdjął togę, w którą był ubrany, sięgnął po następne gałęzie i okręcając nimi samego siebie mruczał: - Wcale nie jestem człowiekiem, tylko faunem. Petroniusz pił sporo. Był zazdrosny o względy, jakie Garison okazywał Pitagorasowi. Intuicyjnie czuł, że traci pozycję. Jako jedyny w tym towarzystwie nie spróbował roznoszonego po tańcu tortu. Teraz myślał, że ten odruch szczerej niechęci był niepotrzebny. Dostrzegł też pogorszenie stosunków miedzy swoim przyjacielem i Angel. Szymon mówił do niej cały czas, a ona nie spojrzała nawet raz w jego kierunku. Petroniusz n;e chciał do nich podchodzić, by do końca nie pogmatwać sytuacji. Odwrócił;się i zaczął całować Chloe. Z tego kojącego smutki zajęcia wyrwał go mocno pijany Garison. - Popatrz, Petroniuszu, jakie on ma piękne ręce - powiedział trzymając w swoich grubych palcach wysmukłe dłonie Pitagorasa. Petroniuszowi nie pozostawało nic innego, jak przytaknąć. - Widzisz - zwrócił się Garison do Pitagorasa - arbiter elegancji przyznaje mi rację! Zaczął całować twórcę narcyzmu wyzwolonego po grzbietach dłoni. Ktoś siedzący w pobliżu krzyknął: - Wina dla prezydenta i mistrza nowego tysiąclecia! Ktoś inny dorzucił: - Najlepszy rocznik, 2013! Powstało zamieszanie. Wzmógł się hałas. Roń Bolton, cały w bluszczach, wstał i wykrzyknął: - Nie jestem człowiekiem, tylko faunem. Mieszkam w lesie! Uuuuu... uu...! Kilkanaście metrów dalej Szymon z pijackim uporem próbował przekonać Angel, że „naprawdę są dla siebie stworzeni". Wypił nie mniej niż inni. Plątał mu się język. Dopytywał się ciągle „co się stało" i nie mógł zrozumieć „dlaczego". Natarczywie nalegał, by mu wybaczy- ja. Angel, patrząc ciągle przed siebie, prosiła, by się uspokoił i przestał do niej mówić. Lecz to nie skutkowało. Złość mieszała się w nim z pożądaniem. Nagle objął ją w pół i przyciągnął silnie do siebie. - Spójrz na mnie! Jesteśmy sobie przeznaczeni. Daj się pocałować... Na zgodę! Musisz być moja! Angel zaczęła się szamotać. Ale Szymon trzymał ją mocno. Dysząc, zbliżył usta do jej twarzy. Czuła jego przesycony winem, krótki oddech. Napełniał ją przerażeniem i wstrętem. Był jednym z satyrów z dzisiejszego przedstawienia. Błagała, by się opamiętał i puścił ją. Anna, która zauważyła co się dzieje, bezskutecznie próbowała zdjąć jego ramię z kibici dziewczyny. -Jeden pocałunek! - powiedział i zaczął rozgniatać jej usta wargami. Broniła się jak mogła. Starała się jak najdalej odsunąć głowę. W końcu, gdy na chwilę przestał, by wziąć oddech, z pomocą Anny, która cały czas szarpała go od tyłu, udało się jej wyrwać z uścisku. Natychmiast wstała i zaczęła biec w kierunku wyjścia. Szymon rzucił się za nią, ale uwieszona jego ramienia Anna nie pozwoliła mu wstać. Po krótkiej szamotaninie uwolnił się od niej i ruszył za dziewczyną, która znikła w drzwiach wejściowych. Lecz wściekłość i wypite wino podcięły mu nogi. Zatoczył się. - Angel! - zdążył krzyknąć nim zwalił się z nóg. Próbował ponownie wstać, ale pośliznął się na kałuży wina i znowu rozłożył się jak długi na podłodze. Biesiadnicy obserwowali jego zmagania z dużym zainteresowaniem, lecz bez najmniejszej chęci pomocy. - Będziesz moja! - wycharczał jeszcze i zaczął wymiotować. XX Angel wybiegła z pałacu przez nikogo nie zatrzymywana. Chłodne, letnie powietrze owiało jej twarz. Zaczęła zbiegać po pałacowych schodach. Długo wstrzymywane łzy ciekły po jej policzkach. U podnóża schodów zatrzymała się. Próbowała powstrzymać szloch, Wciągając głęboko powietrze. Obejrzała się za siebie. Nikt jej nie gonił. Podniosła rękę, by otrzeć łzy, i zdała sobie sprawę, że we włosach ma ciągle wianek z laurowych liści. Ściągnęła go gwałtownie i ze złością tylko na prezydenta. Gdy pojawił się u wylotu parkowej alejki, rozległy się" brawa. Machając ręką Garison zaczął pozdrawiać zgromadzonych. Kiedy cała czwórka znalazła się w obrębie widowni, Morris i Petroniusz zajęli swoje miejsca, a prezydencka para wśród nie milknących oklasków podeszła przywitać się z gospodarzem premiery, Ronem Boltonem, i jego dziewczyną Julią. Gdy każdy siedział już w swoim fotelu, dźwięk nadlatującego statku kosmicznego wypełnił całą przestrzeń. Moment później jego monstrualny na tle migoczących gwiazd kształt pojawił się nad widzami. XXXI W ostatniej scenie filmu generał Konkwistador zatknął skrwawiony sztandar Ziemi na kolejnej planecie dalekiej galaktyki. Wrogowie uciekli, ale wojna się jeszcze nie skończyła. Już niedługo w imieniu Ludzkości stoczy następną walkę. Wschód fioletowego słońca oświetlił jego ogorzałą od gwiezdnego wiatru twarz. Wraz z napisami końcowymi widzowie wstali z miejsc i zaczęli klaskać. Swym przepychem, szybką ak- cją i doskonałymi efektami specjalnymi film robił duże wrażenie. Petroniusz uznał negatywną opinię Nicole za przesadzoną. Klaskał wraz z innymi. Niektórzy zaczęli krzyczeć: „Brawo!" Gdy zniknął ostatni napis, Garison podszedł do Rona Boltona, by mu pogratulować. Wywołało to kolejną falę aplauzu. Rozpromieniony gwiazdor, będący jednocześnie producentem filmu, zaczął przedstawiać pozostałych twórców dzieła: reżysera, scenarzystę, operatora, autorów efektów specjalnych. Błyskały reporterskie flesze. Stacje telewizyjne przeprowadzały pierwsze relacje na żywo. Bolton zaprosił wszystkich na party z okazji premiery. W pobliżu stały już stoły zastawione alkoholem i przekąskami. Widzowie ruszyli w ich stronę. Zewsząd dobiegała muzyka z filmu. Kelnerzy roznoszący drinki byli ubrani w stroje armii Konkwistadora. Stoły miały kształt statków kosmicznych, a stojące na nich naczynia były zrobione z przezroczystego szkła z domieszką różnych odcieni fioletu. Goście ciągle jeszcze byli pod wrażeniem widowiska. Z kieliszkami w dłoniach omawiali poszczególne ujęcia, efekty specjalne, sprawność kaskaderów i odtwórcy roli głównej. Plotkowali na temat jego najnowszej kochanki. Prawie wszyscy byli przekonani, że film odniesie wielki sukces. Być może największy w historii kinematografii. Jeszcze przed seansem Bolton pochwalił się publicznie, że już tydzień wcześniej wykupione było kilkaset milionów biletów do kin i kilkadziesiąt milionów zamówień pozwalających obejrzeć film w sieci. Konkwistador IV miał być rozprowadzany na całym świecie w 10 tysiącach kopii. Jutro w każdym zakątku kuli ziemskiej powinny się ustawić kolejki przed kinowymi kasami. Pojutrze, po rozliczeniu pierwszego dnia będzie już wiadomo, czy udało się dobrze wystartować. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z przewidywaniami, Bolton wyruszy w wielką trasę promocyjną, której zadaniem będzie podbijanie frekwencji przez najbliższe dwa miesiące. Potem pozostanie tylko podliczać spływające z każdej strony pieniądze. Garison zatrzymał się pod rozłożystym klonem na skraju polany. Otoczyli go ministrowie, stratedzy, kilku członków Rady Dwunastu. Po krótkiej wymianie zdań na temat tego, co zobaczyli, prezydent powiedział: - Ten film nasunął mi pomysł. Najlepszym sposobem na rozwiązanie naszych problemów z koniunkturą jest wojna! Prawdziwa wojna! Nie 1:1:1 Wp żaden substytut! Film, nawet najlepszy, jej nie zastąpi. Ani żadne widowisko sportowe. Musimy zrobić jakąś wojnę! Co wy na to? - Tylko z kim? - spytał Gil Magnus. - Wbrew marzeniom Furijamy i filmom Boltona, kosmitów jak na razie ani widu, ani słychu, a innych wrogów nie mamy - dodał Robert Davis. - Amando, czy coś się znajdzie? - Garison zwrócił się do swojego ministra siły. - Powstanie Kurdów zostało zdławione kilka miesięcy temu. Nawet gdyby dostarczyć im broń, nie będą w stanie podnieść się przed upływem dwóch lat. Zresztą, to byłby konflikt lokalny. Nie wiem, czy coś takiego cię interesuje. - A Tybet? - Szkoda gadać, oni w dalszym ciągu chcą coś osiągnąć, „nie używając przemocy". - Nic więcej? Kein uśmiechnęła się, jakby coś przyszło jej do głowy. - Mofee, za jaJóś czas... kto wie? - Błagam, wykombinuj coś. Potrzebna mi wojna. Zastanawiałem się nad tym przez cały film. To jedyny naturalny sposób. Działa prawie jak przyroda. Eliminuje słabszych osobników, wzmacniając resztę. Ludziom brakuje walki r strachu o przetrwanie. Nie mają kogo nienawidzić. Nasz zwierzęcy instynkt zabijania nie jest zaspokojony. Stąd bierze się stagnacja. Konkurencja w pracy jest kolejnym substytutem. Tak naprawdę nikt nie ginie, tylko trochę mniej zarabia albo nie awansuje. Ludzie muszą poczuć krew, żeby wiedzieć, że naprawdę żyją. Łapiecie to? - Teoretycznie oczywiście masz rację - powiedział Morris. - Historia Ludzkości jednoznacznie wskazuje, że przed każdą wojną i w jej trakcie dochodzi do rozwoju nowych technologii, a po jej zakończeniu następuje gwałtowny wzrost gospodarczy i przyspieszenie konsumpcji. Ale nasza sytuacja jest niestety inna. Nawet jeśli uda mam się spreparować jakiś konflikt, tak jak powiedziała Amanda, będzie to konflikt lokalny. Nie będziemy zmuszeni do prawdziwych zbrojeń, które powodują postęp technologiczny, i nikt nie zburzy naszego przemysłu, którego odbudowa mogłaby spowodować długotrwałe ożywienie gospodarki. - Nie ma więc żadnego ratunku? - teatralnie spytał Garison. - Tylko coraz bardziej doskonałe substytuty. W tym jakieś nowe substytuty wojny. Bo stare rzeczywiście przestają już wystarczać - stwierdził Morris. - Poczekajmy jakie będą wpływy Konkwistadora - powiedział milczący dotąd Roland Adler, członek Rady Dwunastu. - Nawet gdyby padł kolejny rekord, i tak trzeba stworzyć coś nowego - upierał się Morris. - Konkwistador V i jemu podobne będą już kompletną klęską. - Niestety, to prawda - pokiwał głową Gil Magnus. - Wymyślcie coś, bo się zanudzę! Jeśli nie całą wojnę, to może choć prawdziwego wroga! Jakieś zwierzęta, które należało by wytępić, albo nadlatującą kometę, którą trzeba zniszczyć? Petroniuszu, a ty? Co o tym sądzisz? - Niestety, nie pocieszę cię. To rzeczywiście nie jest proste. Prawdziwy wróg musi nieść rzeczywiste zagrożenie. Inaczej również będzie substytutem. Jeśli chcesz prawdziwego wroga, musisz mieć prawdziwą wojnę. A taka wojna to ofiary po obydwu stronach. Prawdziwe ofiary, nie sfabrykowane. Dopiero gdy założymy, że zginą ludzie także po naszej, słusznej stronie, może uda się nam taką wojnę wymyślić. Ale czy możemy się na to zdecydować? Kto weźmie za to odpowiedzialność? Logika jego wywodu wydawała się obezwładniająca. Miał nadzieję, że wyciągnięte wnioski zamkną dyskusję. - Twoje myśli są jak zawsze niezwykle inspirujące - odezwał się cicho Morris. - Poza tym - ciągnął Petroniusz - w ten sposób doszłoby do zmniejszenia liczby konsumentów. - Może w małym procencie to się jednak opłaca - odpowiedział Morris zamyślony. - Uważasz, że brak mi poczucia odpowiedzialności - Garison zwrócił się do Petroniusza z odcieniem żalu w głosie. Konsultant prezydenta poczuł, że zwycięstwo wymyka mu się z rąk. Jednak postanowił się bronić. - Wręcz przeciwnie - powiedział. - Jestem przekonany, że doskonale zdajesz sobie sprawę z konsekwencji, do których doprowadziłoby wprowadzenie tego pomysłu w życie, i nie pozwolisz, żeby zginęli niewinni ludzie. Zauważył, że stojący wokół niego nieco się odsunęli. Pierwszy raz, co prawda w zawoalowanej formie, sprzeciwił się na publicznym forum prezydentowi i natychmiast odczuł tego konsekwencje. - Oczywiście, że sobie zdaję sprawę i obiecuję ci, że nikt „niewinny" nie zginie - powiedział sucho Garison. - Ostatnio bierzesz wszystko zbyt serio. - Wiecie co? - w ciszy, jaka nagle zapadła, odezwał się Davis. - Spytajmy o wszystko Rubrii. Ona powinna najlepiej wiedzieć, czy będzie kiedyś jakaś wojna. Wszyscy zaczęli się rozglądać i zauważyli ją kilkadziesiąt metrów dalej, siedzącą przy małym stoliku naprzeciwko Rona Boltona i Julii Co-ello. Podeszli tam całą grupą. Rubria właśnie skończyła wróżbę i złożyła karty. Bolton i jego kochanka wstali z miejsc. Ich miny nie wyrażały radości. '* - Coś nie tak? - spytał Gil Magnus. - Powiedziała nam, że film odniesie olbrzymi sukces, a potem wszystko stracimy. Ta informacją wywołała wielkie poruszenie wśród słuchaczy. - Ale co się stanie?— spytał Davis. - Tego nie powiedziała. Mówi, że nie wie. Potem staniemy się znowu bogaci. - To nie tak źle - starał się pocieszyć zdezorientowaną parę Magnus. - Podobno ona też się czasem myli - odezwał się Davis. - To, co mówi Rubria, to tylko rodzaj rachunku prawdopodobieństwa - wprowadził w rozmowę głos rozsądku Morris. - Jedna z wielu możliwości. Nie można się tym za bardzo sugerować. Może wyczuła w was jakiś podświadomy strach i odczytała go w ten sposób. Siedząca nieopodal Rubria spokojnie tasowała karty. Sprawiała wrażenie, jakby nie jej dotyczyło całe zamieszanie. - Co robimy? - spytał Davis. Wszyscy spojrzeli na prezydenta z wyczekiwaniem. - Boicie się wróżb? Rozepchnął otaczających go ludzi i podszedł do stoliczka dziewczyny. Ta wstała składając mu ceremonialny ukłon. - Witaj, Czcigodny. < - Bardzo mi miło. Czy możesz mi powróżyć? - To dla mnie zaszczyt. Proszę cię, usiądź - wskazała dłonią na małe krzesełko przy stoliku i gdy prezydent posłuchał, usiadła naprzeciwko niego. Poprosiła, by przełożył talię kart leżącą na stole. Gdy to uczynił zaczęła rozkładać karty w czterech rzędach. Wokół zgromadziło się całe towarzystwo będące tego wieczora z Garisonem. - Tak naprawdę interesuje mnie tylko jedno - powiedział prezydent. - Czy w najbliższym czasie będzie wojna? Ręka dziewczyny zatrzymała się na ułamek sekundy. Rzuciła na Ga-risona szybkie, badawcze spojrzenie. Potem położyła kolejną kartę. Gdy skończyła, przez chwilę w milczeniu przyglądała się rezultatowi. Następnie cicho powiedziała: - Coś wkrótce się wydarzy. To nie będzie wojna, ale będzie jak woj-na. Zginą ludzie. Wielu ludzi straci swoje majątki. Ale tobie nic się nie stanie. Będziesz zwycięzcą. Garison uśmiechnął się zadowolony. - Kiedy to będzie? - Niedługo... -Jakieś szczegóły? Co to ma być? Trzęsienie ziemi? Inny kataklizm? - Przyczyna leży w sercach ludzkich. Nic więcej nie wiem. - Co to znaczy? Musisz mi powiedzieć, jeśli już tu jestem! - Tylko tyle mówią karty. -1 będę zwycięzcą? -Tak. - Obyś miała rację! Twoja przepowiednia bardzo mi się podoba. - Jestem tylko szczęśliwą pośredniczką łaskawego losu. - Nie bądź taka skromna. Co chcesz w zamian? - Panie, powinnam dostać jakąś brzęczącą monetę za moją pracę. Garison uderzył się ze śmiechem po kieszeniach szortów. - Skąd ja ci wezmę bilon? Nie noszę z sobą nawet karty kredytowej. - Inaczej przepowiednia może się nie spełnić. - Czy ktoś ma jakieś drobne? - spytał głośno Garison. Wszyscy wokół zaczęli pospiesznie przeglądać kieszenie. Ale bez powodzenia. Sytuację uratował przywołany Roń Bolton. Wiedząc o tym zwyczaju, zanim podszedł do wróżki przygotował sobie kilka dolarów. Ostatnie dwa, które zapodziały mu się w kieszeni, dał teraz prezydentowi. Ten natychmiast wręczył je Rubri. Podziękowała. Odetchnął z ulgą. Wstał od stolika. - Sami widzieliście! - powiedział tryumfująco do zebranych. - Coś się zdarzy, i to już niedługo. Muszę z tej okazji napić się szampana. Ruszył w kierunku znajdującego się kilka metrów dalej stołu na którym stały kielichy napełnione złotym płynem. Wziął jeden do ręki. - Za szczęśliwą przyszłość Ludzkości! - powiedział i upił duży łyk. Inni postąpili podobnie. Rozgorzała dyskusja nad tym, co znaczyły słowa wróżby. Znów mówiono o wojnie czy też jakimś jej specyficznym rodzaju i poszukiwano potencjalnych wrogów. W pewnym momencie do Amandy Kein podszedł nieobecny dotąd Straubot. W ręku trzymał dużą kopertę. Odeszli na bok. Petroniusz popatrzył na nich zaintrygowany. - Ten policmajster pracuje nawet w wakacje - powiedział Davis, spoglądając w tę samą stronę. - Wierny i wytrwały - dodał Petroniusz, nie przestając obserwować rozmawiającej pary. Minister siły usiadła w fotelu wodnym. Szef UOK-u wyciągnął z koperty jakieś#djęcia, podał je swojej przełożonej i nachylił się, jakby coś wyjaśniając/Przez chwilę rozmawiali. Kein, zaskoczona, wskazała palcem na jedno ze zdjęć. Straubot przytaknął. Amanda kiwała głową, wyraźnie zadowolona. Jeszcze raz przejrzała zdjęcia. Złożyła je i oddała Straubotowj. Potem mówiła do niego przez chwilę. Straubot zapytał ją o coś. Gwałtownie zaprzeczyła. W tym momencie obserwację zakłócił Petroniuszowi Garison. Nieco już pijany, przybliżył się ku niemu i spytał: - Widziałeś, jak czerwieniła się na mój widok? - Kto? - Jak to kto, Rubria. - Nie zwróciłem uwagi. Obydwaj spojrzeli w kierunku wróżki. Stała przy swoim stoliczku i wpatrywała się w zachód słońca. - Myślisz, że jest dziewicą, tak jak się reklamuje? - Widzę, że masz coraz większą ochotę, żeby to sprawdzić. -No. Wróciła Amanda. Petroniusz popatrzył szybko w stronę, gdzie ostatnio siedziała. Straubot zniknął. - Zdaje się, że będę coś dla ciebie miała - powiedziała do prezydenta. - Co takiego? - zdziwił się Garison - Prawdziwego wroga. XXXII Następnego dnia przed wyjściem na śniadanie Petroniusz postanowił zadzwonić do Szymona. Podszedł z telefonem do okna apartamentu i nacisnął połączenie do przyjaciela. - Chyba powinienem cię ostrzec - powiedział zaraz po przywitaniu. - Co się stało? - Mam wrażenie, że Kein wie o twoich poszukiwaniach. - Mógłbyś mówić jaśniej? - Wczoraj widziałem jak Straubot pokazywał jej jakieś zdjęcia. - mówił Petroniusz. - Potem oznajmiła Garisonowi, że znalazła mu wroga. Gdy zaczął się dopytywać kto to taki, spojrzała na mnie i powiedziała, że to na razie tajemnica. Musisz wiedzieć, że prezydent ma nową obsesję. Wczoraj wieczorem ubzdurał sobie, że najlepszym sposobem na ożywienie konsumpcji jest wojna, a największym problemem brak wroga. Każdego zadręczał tym tematem. - Ale jaki to ma związek ze mną? -Jesteś moim przyjacielem. Ona koniecznie chce mi zrobić na złość. Jeśli przeczucie mnie nie myli, na zdjęciach mogłeś być ty lub Smith, a poszukiwanym wrogiem mogą stać się chrześcijanie. - Nie bardzo rozumiem - powiedział Szymon zdziwiony. - Dlaczego akurat chrześcijanie? - Można się ich wreszcie pozbyć. - Jak to pozbyć? - Po prostu zabić. Wojna to wojna. - To jakieś szaleństwo! Zastanów się, co mówisz! - Tak, wiem. Choć od wczoraj wszystko, co planuje Garison, wydaje mi się tylko kalkulacją poniesionych kosztów i spodziewanych zysków... Ale może masz rację. W końcu to jedynie moje przypuszczenia. Czuję, że tracę pozycję i wpadam w panikę. Proszę cię jednak, uważaj na siebie. i ;i,s - Nie przestanę jej szukać tylko dlatego, że być może mnie śledzą. A jeśli nawet, tym bardziej powinienem to robić. Muszę znaleźć ją przed nimi. Ale dzięki za ostrzeżenie. Będę uważać na każdy krok. - Bardzo dobrze. To szalenie ważne. A ile kroków do końca? - Właśnie czekam na Smitha. Dzisiaj ma być wiadome miejsce spotkania tego ich papieża z gminą nowojorską. To byłoby wreszcie coś konkretnego. Bo jak na razie, oprócz bicia piany, Smith niewiele zdziałał. Ciągle nikogo nie zapytał wprost o Angel. Uważa, że kilka dni nie zmieni sytuacji i należy poczekać do spotkania z Rogerem. Ma mnie wprowadzić. - No a jeśli jej tam nie znajdziecie? - Będziemy szukać dalej. Smith zorientował się, że chrześcijanie mają coś na kształt własnych hoteli, w których mieszkają przyjezdni i bezdomni. Obejdziemy je po kolei. - Przynajmniej będziesz miał zajęcie. Tutaj nic interesującego się nie dzieje. Pławimy się we własnym sosie. W nocy są imprezy, do południa dochodzimy do ciebie. Potem późne śniadanie, obiad i tak na okrągło. Aha, byłbym zapomniał: Rozstałem się z Chloe, tym razem na dobre. -1 mówisz, że siL nic nie dzieje? - Och, to prędzej czy później musiało nastąpić. Pożegnaliśmy się z zachowaniem wszelkich norm, prawie po przyjacielsku. Przyjechała wieczorem, po premierze Konkwistadora. Miała pretensję, że nie dzwoniłem, przestałem się nią zajmować i właściwie wszystko mi jedno. Nie mogłem zaprzeczyć. Powiedziała, że jest wielu mężczyzn, którzy marzą, by z nią być. Zgodziłem się. Stwierdziła, że ją ograniczam, a ona potrzebuje różnych rodzajów ekspresji. Nie miałem nic przeciwko temu. Wspólnie doszliśmy do wniosku, że nasz związek się wyczerpał i należy z nim skończyć. Ustaliliśmy, że gdy wróci do Nowego Jorku, przekaże mediom oficjalny komunikat o rozstaniu. Powiedzieliśmy o wszystkim znajomym. Była z tego mała sensacja towarzyska. Wyjechała następnego dnia rano. Nie wiem, jak spędziła noc. Jeśli cię odwiedzi, wiedz, że nie jestem zazdrosny. - Będę pamiętać - Szymon zbył tę deklarację lekceważącym tonem. -A ty kiedy wracasz? - Nie mogę stąd zYiiknąć nim Garison nie wyjedzie na Hawaje. Popadłbym w kompletną niełaskę bez prawa przebaczenia. A tak jest jesz- 140 cze nadzieja na zmianę sytuacji. Może uda mi się go powstrzymać od zrobienia jakiegoś głupstwa. Ale spróbuję wyskoczyć którymś popołudniem. Strasznie stęskniłem się już za Heleną. Myślałem nawet, aby ją tutaj ściągnąć, lecz szczęśliwie zdałem sobie sprawę, że popełniłbym błąd. Taki skarb trzeba jak najdłużej trzymać w ukryciu. - Czy to nie ty radziłeś mi, bym się odkochał? - powiedział z lekką ironią Szymon - Zapominasz, że poddaję się uczuciu, bo mogę sobie na to pozwolić. - Niech ci będzie! Choć efekty są podobne. Nawet lato w Yanderbilt wydaje ci się nudne. - Mnie naprawdę większość tutejszych wydarzeń przestała bawić. Jak długo można się podniecać tym, kto z kim i dlaczego? Gdyby nie szaleńcze myśli prezydenta o wojnie, to lato nie różniłoby się niczym od poprzedniego. O, o wilku mowa... Widzę go przez okno. Pojawił się właśnie na łące. Jak zwykle w towarzystwie Morrisa. Dobrze, że nie ma z nimi Amandy. Znowu idą gdzieś pogadać. Nie zdenerwowałoby cię to? - Spokojnie, to nie musi nic znaczyć. - To na pewno coś znaczy. Mam złe przeczucia. - Rozumiem, że chcesz kończyć i iść za nimi? - Tylko ambicja mi nie pozwala. Ale masz rację, będę kończyć. Jeszcze nie jadłem śniadania. - W takim razie smacznego. - Dziękuję. Dzwoń, gdy będziesz coś wiedział. Uważaj na siebie. - Pamiętam. Cześć. - Trzymaj się. Pa! Petroniusz wyłączył telefon. Patrzył przez chwilę na znikającą wśród drzew parę. XXXIII Prezydent i Morris zboczyli ze ścieżki prowadzącej ku rzece i weszli w las. Szli niespiesznie, pomiędzy wysokimi, starymi, świerkami, cały czas rozmawiając. Intuicja Petroniusza była trafna. Tak jak przypuszczał, wróg został już określony, a pytanie, nad którym od kilku dni zastanawiali się 141 najważniejsi ludzie w państwie, brzmiało: jak ma wyglądać wojna i jak do niej doprowadzić? Wszystko zaczęło się po premierze Konkwistadora. Fotografie, które dostarczył Straubot, przedstawiały Szymona wychodzącego z domu Angel, Szymona umawiającego się ze Smithem oraz Smitha przed wejściem do kościoła, gdzie odbywało się spotkanie z bratem Krzysztofem. Na jednym ze zdjęć znajdował się także Petroniusz. To najbardziej zajęło Amandę Kein. Konsultant prezydenta zamieszany w prywatne śledztwo swojego przyjaciela. Tego się nie spodziewała. Dochodzenie, którego celem miało być ujęcie Angel Dickinson i utarcie nosa Petro-niuszowi, stawało się przy okazji jego kompromitacją. Kiedy Garison zaczął mówić o znalezieniu wroga na potrzeby potencjalnej wojny, zyskało dodatkowe, niezwykłe znaczenie. Godzinę później utwierdziła się w przekonaniu, że takim przeciwnikiem powinni zostać chrześcijanie, analizując dane dostarczone przez jednego z agentów. Wśród nich znajdowała się wiadomość o mającym się w niedługim czasie odbyć spotkaniu gminy nowojorskiej z bratem Rogeretn. Amsfeida doszła do wniosku, że to doskonała okazja do rozpracowania mieszkających w mieście wyznawców tej religii. Zdobyta wiedza mogłaby posłużyć później do przeprowadzenia ataku. Jeszcze tej samej nocy przedstawiła swój plan Garisonowi i Morriso-wi. Prezydentowi bardzo się on spodobał. Ucieszył go również fakt, że ze sprawy niejako automatycznie zostanie wyłączony jego konsultant do spraw mody. Zlekceważenie go w tak oczywisty sposób - Petroniusz na pewno zauważy, że nie mówi mu się wszystkiego - było wyśmienitą zemstą za poddawanie w wątpliwość pomysłów prezydenta. Także Morris uznał propozycję Amandy za najlepsze z możliwych rozwiązań. By przekonać społeczeństwo do wojny, będzie można wykorzystać otaczającą chrześcijan niechęć. Większość ludzi uważała ich bowiem za nie pasujących do świata dziwaków. Na dodatek, dzięki umiejętnej polityce informacyjnej ostatnich dziesięcioleci, w powszechnym odczuciu byli oni odpowiedzialni za jedyny kryzys gospo-darczy^ który dotknął nowe państwo pod koniec panowania Rudolfa Trumpa. Od tamtego czasu słowa takie, jak „papież", „Kościół", „Koła Matki Teresy" brzmiały złowrogo dla każdego konsumenta. Dzięki tym skojarzeniom łatwo będzie wywołać strach przed kolejnym kryzy- 142 sem, do którego „ci fanatycy" doprowadzą. Morris, jako jedyny z całej trójki, znał trochę chrześcijańską ideologię. To również przekonywało go, że wybór jest optymalny. „Oni nadają się na ofiary - powiedział. -Ich Bóg głosił, że Ziemia to miejsce cierpień, a śmierć jest wybawieniem." Wojna przeciwko nim pomoże tylko utwierdzić ich w tym przekonaniu. Nie będą protestować, że są atakowani. Z propagandowego punktu widzenia sprawa wydawała się więc prosta. Utwierdzony słowami Morrisa, prezydent podjął decyzję. Chrześcijanie mieli stać się wrogiem Stanów Zjednoczonych Świata w przyszłej wojnie. Teraz należało jak najlepiej rozpoznać przeciwnika. Wbrew pozorom, nie było to zadanie łatwe. Przez ponad trzydzieści lat Urząd Ochrony Konsumenta pozostawiał chrześcijan samym sobie. W jego ocenie od delegalizacji Kościoła katolickiego w roku 2078 przestali oni stanowić realne zagrożenie dla systemu. Nie zbuntowali się przeciwko zakazowi istnienia ponadstanowych związków religijnych i nigdy nie wystąpili publicznie. Dopiero na początku drugiej kadencji Garisona policja natrafiła na pierwsze ślady zorganizowanej działalności Kościoła. W przechwyconym grypsie z więzienia jakiś chrześcijanin cytował „brata Rogera". Gdzie indziej znaleziono ulotkę, informującą o tajnym spotkaniu modlitewnym w piwnicy jednego z domów. Ponieważ po długim okresie niczym nie zakłóconej konspiracji chrześcijanie przestali zachowywać środki ostrożności, takich sygnałów było coraz więcej. Znowu zaczęto wysyłać zakamuflowanych agentów na chrześcijańskie msze i werbować nowych informatorów. Ale wiedza UOK-u w dalszym ciągu była fragmentaryczna. Dlatego trop, którym podążał Smith - a za nim policyjni tajniacy - był bardzo ważny. Dzięki temu realne stało się szybkie zidentyfikowanie brata Rogera i jego najbliższych współpracowników. By nie wzbudzać cienia podejrzeń, Kein jeszcze podczas spotkania z prezydentem wydała zakaz jakichkolwiek aresztowań. Nawet w wypadku znalezienia Angel miano pozostawić ją w spokoju i w dalszym ciągu obserwować. Element zaskoczenia miał być jednym z najważniejszych atutów jej strategii. Podobne rozpracowanie przeciwnika minister siły zleciła również na innych kontynentach. Wszędzie miano sporządzić listy najbardziej aktywnych chrześcijan, ewidencjonować ich adresy i miejsca spotkań. r Drugi po rozpoznaniu element przygotowań polegał na opracowywaniu różnych wariantów działań w momencie wybuchu konfliktu. Prezydent i jego ministrowie wzięli pod uwagę wszystkie ewentualności, łącznie z wystąpieniem zbrojnym, ale jako najbardziej prawdopodobne przyjęli założenie, że chrześcijanie stawią jedynie bierny opór: zabarykadują się w swoich domach i kościołach, ukryją w piwnicach i stacjach metra. Zadaniem policji i wojska będzie jak najsprawniejsze wyciągniecie ich z kryjówek i osadzenie w więzieniach. W celu zastraszenia opornych należy pozwolić na zabicie kilkuset osób. W skali całego przedsięwzięcia była to mikroskopijna liczba. W tym sensie sprawdzi się przepowiednia Rubri. Tak naprawdę nie będzie to wojna, a tylko coś na jej kształt. Resztę powinno się skazać dopiero po spektakularnych, nagłośnionych przez media procesach. Wyroki będą zależały od winy, którą udowodni się chrześcijanom. To właśnie problem winy był trzecią i najważniejszą kwestią, nad którą się zastanawiali. Powodzenie całego planu zależało od znalezienia wiarygodnej przyczyny, która pozwoliłaby uczynić chrześcijan „kozłem ofiarnym" 'społeczeństwa. Nie mógł to być tylko pretekst w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Żeby zadośćuczynienie było zaakceptowane przez większość mieszkańców Ziemi, musiała się wydarzyć rzeczywista krzywda. Tego nie dało się załatwić nawet największą i najsprawniejszą kampanią propagandową. Ona mogła jedynie wykreować winnych. Wcześniej musiał być realny strach i cierpienie. Obawa o swój majątek i życie. W nocnych rozważaniach w gabinecie Garisona jak refren powracały słowa Petroniusza: żeby była prawdziwa wojna, konieczne są pfawdziwe ofiary - po obu stronach. Zadanie prezydenta i jego ministrów polegało na wymyśleniu czegoś, co w sposób jednoznaczny będzie można przypisać chrześcijanom i sprawi, by inni ich znienawidzili. Najtrudniejsze, z powodu niechęci chrześcijan do zabijania, wydawało się spreparowanie konfliktu zbrojnego, w którym mogliby oni zagrozić reszcie ludzkości. Innym pomysłem, który brali pod uwagę, była katastrofa ekologiczna o skutkach odczuwanych przez mieszkańców całego globu. Ale i tu brakowało dobrego sposobu na wykazanie, że jej autorami są chrześcijanie. Najbardziej prawdopodobny wydawał się spowodowany prz'ez chrześcijan kryzys gospodarczy. Podczas leśnego spaceru prezydent i minister siły rozpatrywali właśnie ten wariant. W tym wypadku trzeba by wykorzystać ich niechęć do bogacenia się. Kryzys winien być na tyle głęboki, aby na własnej skórze odczuła go większość konsumentów. Wskazane byłyby bankructwa małych i średnich firm oraz spektakularne upadki kilku gigantów, połączone z załamaniem się kursów na giełdzie. Musiało nastąpić krótkotrwałe, bo zrównoważone późniejszym przyspieszonym rozwojem, ale głębokie obniżenie przeciętnego poziomu życia. W tym momencie za pomocą skomasowanego ataku medialnego odpowiedzialnością za wszystko, co się wydarzy, powinno się obarczyć chrześcijan. Założenia były więc proste. Trudności pojawiały się na poziomie konkretnych rozwiązań. Garison i Morris ciągle nie wiedzieli, jak sprawić, by rozpędzona gospodarka nagle się załamała i jak ten fakt w sposób bezpośredni i nie podlegający wątpliwości powiązać z działalnością chrześcijan. Weszli w najstarszą część lasu. Słońce ledwie przebijało się tutaj przez korony drzew. Panował przyjemny chłód. Co jakiś czas spróchniałe gałęzie z cichym trzaskiem łamały się pod naciskiem ich butów. Na chwilę zatrzymali się przy wielkim kopcu świerkowych igieł, zbudowanym przez mrówki. Opanowany przez nieskończoną liczbę ruchliwych owadów, przypominał niezwykły żywy organizm. Ze wszystkich stron ruchomymi stróżkami ciągnęły ku niemu pochody mrówczych robotnic. Niektóre z nich niosły wielokrotnie od siebie większe kawałki mchu, igły, fragmenty liści. Morris przykucnął, żeby się lepiej przyjrzeć. Przez chwilę słychać było tylko śpiew ptaków i szum drzew. - A może tak upadek piramidy... ? - powiedział. - Przecież to niemożliwe! - zdziwił się Garison. - Jest okazja, by sprawdzić. XXXIV Teorię naukową o „upadku piramidy" stworzył w połowie lat czterdziestych poprzedniego wieku austriacki profesor ekonomii Theodor Gru-schwitz, wykładający na uniwersytecie w Wiener Neustadt. W tym czasie w gospodarce światowej ogromną rolę zaczął odgrywać tzw. pieniądz wirtualny, występujący jedynie w obiegu giełdowym i nie zamieniany nigdy na swoje materialne odpowiedniki. Tradycyjną 144 1» prywatną własność zastąpiła kupowana za pomocą sieci akcja. Dowodem jej istnienia był tylko komputerowy zapis. Ceny akcji oderwały się od realnej wartości firmy, którą reprezentowały. Dzięki krążeniu na giełdzie mogły ją wielokrotnie przewyższać. Operacje giełdowe stały się niemal całkowicie rodzajem gry. Liczyło się przelewanie wirtualnych pieniędzy z jednych akcji na drugie i moment transakcji. Najważniejszy zaczął być refleks i intuicja. Giełda nieustannie się rozrastała. Codziennie na całym świecie wchodziło na nią kilkadziesiąt nowych firm. Lawinowo powstawały różnego rodzaju fundusze finansowe, lokujące na niej składki swoich członków. Łatwość zarabiania dużych pieniędzy sprawiała, że wiele osób rezygnowało z dotychczasowych zajęć i koncentrowało się wyłącznie na inwestowaniu na giełdzie. Bardzo popularny stal się zawód maklera domowego, który nie wychodząc z mieszkania, za pomocą komputera dokonywał zakupu i sprzedaży akcji. W rozwiniętych krajach północnej części globu temu zajęciu oddawało się prawie 10 procent społeczeństwa. Inni grali na giełdzie dorywczo. Pojawjły się też pierwsze modele „pomnażarek pieniędzy". Były to wtedy jeszcze dós€ prymitywne urządzenia, które dzięki Wbudowanemu programowi komputerowemu podejmowały za grającego decyzję ile, w którym momencie i jakich akcji kupić. Ich niezawodność i, co za tym idzie, cenę warunkowała jakość oprogramowania. Najdroższe kosztowały nawet kilka riiilionów dolarów. W zależności od rodzaju pomna-żarki jej licznik albo pokazywał ilość pieniędzy, jaką się zarobiło w ciągu minuty, godziny czy doby, albo przeskakiwał co jakiś czas o sto, tysiąc czy 10 tysięcy dolarów. Wielki rynek giełdowy i związana z nim łatwość przepływu pieniądza sprzyjał konsolidacjom megakarteli. W 2042 roku istniejąca wtedy „pięćdziesiątka" przekształciła się w „trzydziestkę szóstkę" i zgłosiła postulat państwa globalnego. Ta wizja i nadzieje z nią związane spowodowały entuzjazm wśród przedsiębiorców i inwestorów. W szybkim tempie tworzono nowe firmy i wprowadzano je na parkiet. Nastąpił kolejny znaczący wzrost obrotów giełdowych, który przyniósł akcjonariuszom kolosalne zyski. Powstała w roku 2043 teoria upadku piramidy Gruschwitza była negatywną reakcją na ten globalny optymizm. Profesor z Wiener Neustadt zakładał, że światowa gospodarka jest rodzajem „piramidy finansowej". Podstawę jej rozwoju stanowią akcje kolejnych przedsiębiorstw pojawiających się na rynku i rosnąca liczba kupujących je inwestorów. Według Grushwitza ten rozwój nie może być jednak wieczny. Kiedyś dopływ nowych funduszy na giełdę musi się skończyć. Liczba osób na świecie, dysponujących wolnymi zasobami finansowymi, jest przecież ograniczona. Wirtualny pieniądz przestanie mieć pokrycie w rzeczywistości. Gospodarka, pozbawiona swoich podstaw, zawali się. Nastąpi wielki finansowy krach, którego konsekwencje będą tragiczne dla całej ludzkości. Ekonomista z Wiener Neustadt powoływał się na przykłady, które miały miejsce na południu Europy, w Albanii, pod koniec XX wieku i w dwóch państwach Ameryki Środkowej: Gwatemali i Ekwadorze, na początku XXI wieku. Powstały tam wtedy instytucje będące rodzajem kas oszczędnościowych, które po upadku nazwano piramidami finansowymi. Z pozoru funkcjonowały one jak banki. Tyle tylko, że obiecywały nawet kilkusetprocentowy zysk od włożonych wkładów. Początkowo, za sprawą pieniędzy napływających od kolejnych chętnych, obietnice były realizowane. Piramidy stały się niezwykle popularne. Każdy chciał wzbogacić się w tak prosty sposób. Ludzie lokowali w kasach wszystkie swoje oszczędności. Najubożsi zapożyczali ?ię, by w nich uczestniczyć. W szczytowym momencie należało do nich 70 do 90 procent mieszkańców danego kraju. Wtedy, gdy zabrakło dopływu nowych środków, kasy przestały wypłacać pieniądze i bardzo szybko ogłosiły bankructwo. Jak pisała ówczesna prasa, przypominało to klęskę żywiołową. Miliony ludzi straciły dorobek całego życia. Tamtejsza gospodarka na kilkanaście lat pogrążyła się w całkowitym marazmie. Grushwitz twierdził, że giełda działa na podobnej zasadzie, jak owe piramidy, i jej koniec będzie taki sam. Gdy podstawa, na której się opiera, z powodu braku nowych kapitałów przestanie się rozszerzać, zawali się cała konstrukcja. Zasadnicza różnica polega na tym, że giełda jest instytucją globalną i skutki jej załamania będą nieporównanie groźniejsze. Dojdzie do masowych bankructw. Z dnia na dzień miliardy osób stracą pracę i pogrążą się w długach. Wszyscy będą chcieli wycofać zainwestowane wcześniej pieniądze, jednak przy wielkiej skali tego zjawiska i w atmosferze paniki okaże się to niemożliwe. Ceny akcji polecą maksymalnie w dół. W odróżnieniu od piramid, stracą nie tylko bezpośrednio zaangażowani, czyli gracze giełdowi, lecz również lu- (47 dzie pozornie nie mający z giełdą nic wspólnego. A to dlatego, że zbankrutują także fundusze emerytalne i rentowe, które składki swoich członków inwestowały na giełdzie. Nie będzie z czego wypłacić należnych im świadczeń. Zepchnie to duże grupy społeczne na skraj nędzy i stanie się pośrednią przyczyną zwiększenia liczby grabieży, rozbojów i samobójstw. Jedyne antidotum na tą apokaliptyczną przyszłość austriacki naukowiec widział w zamknięciu giełdy. Tylko w ten sposób krążące w jałowym - jego zdaniem - obiegu pieniądze trafiłyby z powrotem do gospodarki. Na nowo zacząłby się liczyć konkretny produkt i jego wytwórca, a nie ich ekwiwalent w postaci akcji. Do przemysłu wróciliby uzdolnieni fachowcy, którzy zwabieni łatwym zarobkiem, „marnują* się" na giełdzie. Nie nakręcany przez sztuczną koniunkturę, świat rozwijałby się nieco wolniej, ale bardziej równomiernie i byłby znacznie bezpieczniejszy. Początkowo koncepcja Theodora Grushwitza zyskała tylko lokalną sław$ na austriackich uczelniach wyższych. Ale gdy jej zarys, bardziej jako swoistą ciekawostkę niż prawdziwą teorię, opublikował „Financial Times", nad jego głową rozpętała się medialna burza z piorunami. Większość naukowców okrzyknęła go hochsztaplerem, który do swojego konserwatywnego, wręcz reakcyjnego światopoglądu próbuje nagiąć prawa rządzące ekonomią. Atakując giełdę, atakuje same jądro gospodarki, zapewniające jej rozwój. Tylko dzięki niej toczyć się może wolna gra sił rynkowych. To tu pojawiają się wszystkie istotne dla procesów ekonomicznych informacje. Wolni inwestorzy w wolny sposób decydują, którą firmę wesprzeć swoimi pieniędzmi. Zapowiadany przez Grushwitza upadek piramidy nigdy nie nastąpi. Jest mrzonką, ponieważ nic praktycznie nie ogranicza liczby firm, które mogą się pojawić na giełdzie, a inwestuje na niej prawie 25 procent mieszkańców Ziemi i ta liczba nigdy nie zbliży się do 100. Poza tym „wirtualny pieniądz" zawsze może zostać wymieniony na prawdziwy, więc całe to pojęcie jest tylko pseudonaukowym wymysłem. Przy okazji dostało się też „Financial Times'owi". Redakcji zarzucano, że już samo opublikowanie „wypocin." Austriaka było błędem. Mniej doświadczeni gracze giełdowi mogą bowiem ulec sile jego „demagogicznej argumentacji" i zacząć wyprowadzać swoje aktywa z giełdy. To wywołałoby panikę i stało się niebezpieczne dla światowej gospodarki. Niektórzy posunęli się nawet do twierdzenia, że właśnie po to, by dokonać takiego sabotażu, Grushwitz opublikował swoją pracę. Ale pojawiły się także głosy w jego obronie. Było ich mniej, ale były równie zdecydowane. Zwolennicy teorii profesora ostrzegali, że zlekceważenie jego słów nieuchronnie doprowadzi świat na skraj przepaści. Postulat zamknięcia giełdy odczytano też jako próbę ponownego wprowadzenia do ekonomii zasad moralnych, które przegrały z filozofią maksymalizacji zysku. Była w tym również chęć przywrócenia szacunku dla materialnej własności prywatnej, która przestała się liczyć wobec ekwiwalentu w postaci wirtualnej akcji. Argument, że upadek piramidy nigdy nie nastąpi, bo nie może zdarzyć się sytuacja, w której wszyscy ludzie jednocześnie będą inwestować na giełdzie, zbijano stwierdzeniem, że nie jest to wcale konieczne. Wystarczy tylko, by suma inwestorów przekroczyła pewną krytyczną liczbę, a krach nastąpi automatycznie. W obrębie zwolenników teorii Grushwitza powstał nawet spór, jaka to liczba. Niektórzy uważali, że wystarczy suma osób, które mogą i zarazem chcą mieć akcje, inni twierdzili, że muszą to być wszyscy, których byłoby na to stać. Spierano się też, kiedy nastąpi katastrofa. Stawiano, że za 15, 30, maksimum 40 lat. Powstanie Stanów Zjednoczonych Świata zaprzeczyło tym przewidywaniom. Choć tempo rozwoju ekonomicznego stało się jeszcze większe, w gospodarce nie odnotowano żadnych niepokojących symptomów. Zniesienie barier celnych, kolejne konsolidacje megakarteli, postęp technologiczny oraz na bieżąco modernizowany system zarządzania państwem ciągle odsłaniały tkwiące w gospodarce możliwości. Wydawały się one nieograniczone. Najlepszym odzwierciedleniem trwającego przez kilkadziesiąt lat wzrostu była właśnie giełda. Mimo że na początku XXII wieku notowano na niej kilkaset tysięcy przedsiębiorstw, a liczba inwestorów, w porównaniu z latami czterdziestymi XXI wieku zwiększyła się prawie o połowę, wszystkie najważniejsze wskaźniki, w tym Dow Nasq, szły nieprzerwanie w górę. Zapowiadana przez Grushwitza i jego apologetów katastrofa nie nastąpiła. Jej „prorok" zmarł 20 lat po jej ogłoszeniu, do końca, wbrew otaczającej go rzeczywistości, przekonany o swojej racji. „Upadek piramidy" znalazł swoje miejsce w podręcznikach uniwersyteckich jako 14'} I4.S przykład efektownej, lecz nietrafionej teorii ekonomicznej. Po śmierci jej autora tylko kilku rozrzuconych po ośrodkach akademickich całego świata, najwierniejszych uczniów odważyło się jeszcze głosić jego poglądy. Upierali się, że „mistrz" miał rację i jeśli nie nastąpi spowolnienie tempa rozwoju gospodarczego upadek piramidy na pewno nadejdzie. Nie wiadomo jedynie kiedy. Co jakiś czas wszczynali z tego powodu alarm w mediach, ale wobec widocznych na każdym kroku faktów, przeczących ich obawom, nikt nie brał tych apeli poważnie. Teraz niespodziewanie przypomniał sobie o nich Morris. Cały czas siedział w kucki, wpatrując się w mrowisko. Garison patrzył na niego zdezorientowany. - Co właściwie chcesz zrobić? - zapytał. - Sprowokować upadek piramidy ze wszystkimi tego konsekwencjami, a potem przekonać świat, że winni temu są chrześcijanie - spojrzał na Garisona. - Noo! - przytaknął Garison zadowolony. - Dobra myśl. Jak tego do- konaSz? ">'•>'•L'•' • - Jeszcze nie wiem - Morris uśmiechnął się. - Ale czuję się, jakbym zobaczył światełko w tunelu - stanął na równe nogi. - Mamy się nad czym zastanawiać. - Nie wierzę, że nie masz już jakichś pomysłów. - Na razie naprawdę same ogólniki. - Po obiedzie spotykamy się z Amandą i Straubotem. - Zaproś jeszcze Magnusa i Sylvię Peterson. - Jednak coś ci chodzi po głowie? - Wiem tylko, że wszystko musi być pod naszą kontrolą. Ryzyko prawdziwej katastrofy trzeba sprowadzić do zera. Pójście na żywioł mogłoby być niebezpieczne, również dla nas. - A koszty? - Olbrzymie, ale w ostatecznym rachunku będzie się to bardzo opłacać. To założenie podstawowe... Musimy przekonać Radę Dwunastu, by wyłożyła część swoich środków. Więcej szczegółów po obiedzie... gdy je wymyślę. Garison pokręcił głową z uznaniem. - Co ja bym bez ciebie zrobił? - Jakie miałbym bez ciebie możliwości? - odpowiedział Morris. Śmiejąc się, ruszyli w drogę powrotną. XXXV Szymon O'Neil i John Smith szli Ósmą Aleją w kierunku skrzyżowania z 42 Ulicą. Zbliżała się godzina 21:00. O tej porze Środkowy Manhattan był pełen ruchu. Z kawiarni dochodziła muzyka, fragmenty rozmów, głośny śmiech. Świecące nad ich głowami neony zachęcały do korzystania z wszelkich dostępnych tu rozrywek: od kin po domy publiczne. Grupki ludzi przemieszczały się z jednej knajpki do drugiej. Taksówki co chwilę zatrzymywały się na czyjeś skinienie. Jedna z nich gwałtownie zahamowała tuż przy krawężniku. Z wnętrza wyskoczyła w pośpiechu elegancko ubrana kobieta i pobiegła w kierunku wejścia do pobliskiego teatru. Szymon spojrzał na plakat. Grano Tytusa Andro-nicusa Szekspira. Dalej, przed jednym z butików odbywał się uliczny pokaz mody. Potem rozpoczynał się rzęsiście oświetlony ciąg kawiarni. Każda miała mały ogródek. Prawie wszystkie miejsca były zajęte. Wśród rozgadanych gości krążyli kelnerzy i sprzedawcy kwiatów. Szymon i Smith dotarli do budynku dawnego dworca autobusowego. Teraz od strony Ósmej Alei znajdowały się w nim restauracje, sklepy, biura. Położoną z tyłu część zachodnią, gdzie przedtem zajeżdżały autobusy, zamieniono na wielką hurtownię. To właśnie w niej miało się odbyć spotkanie chrześcijan z bratem Rogerem. By się tam dostać, Szymon z detektywem musieli obejść cały budynek. Choć było tu równie gwarno, okolica zrobiła się zupełnie inna od tej, w której znajdowali się przed chwilą. Na ulicy leżały nie uprzątnięte śmieci, a mury zdobiły graffiti. Ludzie byli gorzej ubrani. Zamiast sprzedawców kwiatów pojawili się sprzedawcy kebabów i prażonej kukurydzy, głośnymi okrzykami zachęcający do nabycia swoich towarów. Z nieszczelnego hydrantu ciekła woda. Gdy przechodzili obok siedzących przy ścianie żebraków, jeden z nich wyciągnął w kierunku Szymona kapelusz, a kiedy ten zamierzał go wyminąć, niespodziewanie chwycił< Szymona za nogawkę. Przez chwilę szarpali się. W końcu Szymon uwolnił nogę. Żebrak mrucząc pod nosem przekleństwa, wziął do ręki potargany komiks i jakby nic się nie stało, zaczął czytać. Po chwili skręcili w Ulicę 40. Światło latarni było tu znacznie słabsze niż w 8th Avenue. Szymon miał wrażenie, że na ulicy znajdują się sami chrześcijanie. Milczenie lub przyciszone rozmowy, kiedy kogoś mijali, zdawały się to potwierdzać. Co chwila kilka osób podchodziło do któregoś z wejść na teren dworca. Jednak Szymon z detektywem szli dalej. Jeszcze przed rozpoczęciem wyprawy Smith zaproponował, by na miejsce dostali się od strony tunelu Lincolna, którym kiedyś na dworzec zajeżdżały autobusy. Tam najłatwiej będzie się ukryć. Plan, który wymyślił polegał na tym, że Szymon stanie gdzieś nie rzucając się w oczy, a on zacznie obchodzić halę w poszukiwaniu dziewczyny. Gdy ją znajdzie, w zależności od rozwoju wydarzeń, zadecydują co robić. Doszli do końca budynku. Wąskimi schodami z łuszczącą się na poręczach farbą zeszli w tunel Lincolna i dołączywszy do ludzi, którzy docierali tutaj autostradą, skierowali się w kierunku metalowych bram postawionym w poprzek drogi. Za dnia wjeżdżały i wyjeżdżały tamtędy samochody dostawcze. Teraz wszystkie bramy były zamknięte, ale przy dwóch bocznych', obok budek strażników, znajdowały się otwarte furtki dla pieszych. - Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus - powiedział Smith, gdy dotarli do bramy. - Na wieki wieków - odpowiedział strażnik. Było to jedyne hasło, które należało znać, by wejść do środka. Gdy przekroczyli próg znaleźli się w wysokim, oświetlonym jarzeniówkami pomieszczeniu. Szeroka droga rozdzielała się tu na kilka mniejszych. Pobocza były zastawione po sufit plastikowymi skrzyniami. Na każdej z nich migotała mała, czerwona lampka z kodem oznaczającym jej zawartość. Z daleka dobiegała ich uszu jakaś pieśń. Miała spokojną, dostojną melodię. Idący obok Szymona i Smitha podchwytywali jej słowa. W miarę jak zbliżali się do środka hali, pieśń potężniała. Przez szczeliny między kontenerami zaczęło docierać coraz więcej świetlnych smug. Wyszli na zalaną światłem wolną przestrzeń. Głowa przy głowie zgromadzonych było tutaj kilka tysięcy chrześcijan. Słowa pieśni brzmiały z całą mocą. Wycofali się nieco do tyłu, gdzie panował lekki półmrok. Szymon rozejrzał się wokół. Na środku sali znajdowało się sklecone z desek podwyższenie, na którym stał długi, wąski stół, nakryty białym obrusem. Na nim postawiono niewielki drewniany krzyż. Obok stołu znajdował się mikrofon. - To ołtarz - szeptem wyjaśnił Smith. Na podwyższeniu znajdowało się kilka osób. W jednej z nich Smith rozpoznał brata Krzysztofa. Wskazał go Szymonowi. Obok Krzysztofa stał niższy, kościsty starzec o zupełnie białych włosach i białej brodzie, które kontrastowały z ciemną, pokrytą głębokimi zmarszczkami twarzą „To zapewne brat Roger" - pomyślał Szymon. Po skończonej pieśni z werwą nie odpowiadającą wyglądowi starzec podszedł do mikrofonu i robiąc nad zebranymi znak krzyża, powiedział: - Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. - Amen - odpowiedzieli mu współwyznawcy. - Łaska wam i pokój nich będą udzielone obficie przez poznanie Boga i Jezusa, Pana Naszego! - Uwielbiajmy Pana, bo jest dobry, a jego miłosierdzie trwa na wieki. - odezwał się potężny chór. Potem kapłan zaczął mówić. Szymon nie mylił się - to był brat Roger. Zaczął od tego, że cieszy się, że znowu jest w Nowym Jorku i zamierza tu pozostać przez najbliższe dwa miesiące. Planuje odwiedzić wszystkie parafie w mieście i okolicy. Stęsknił się za tutejszymi chrześcijanami, zawsze lubił u nich przebywać i chciałby bezpośrednio poznać ich troski i radości, o których w listach donosił mu brat Krzysztof. Wspomniał też o swojej pierwszej wizycie w Ameryce, prawie 50 lat temu. Było to zaraz po wyświęceniu go na księdza. Wraz z grupą przyjaciół wybrał się wtedy na wycieczkę nad wodospad Niagara. Był wtedy pochmurny, burzowy dzień. Ciągle pamięta bicie serca, które poczuł na widok wodospadu. Miał wrażenie, że stanął w obliczu Boskiego Majestatu. Ten cud natury zawsze pozostanie dla niego wspaniałym dowodem na istnienie Boga. Zazdrości nowojorczykom, że mają go niemal pod samym nosem, tylko o kilka godzin jazdy stąd... Przemawiając, Roger używał prostych słów i niemal naiwnych porównań. Szymon ze zdumieniem obserwował zapatrzonych w swego przywódcę chrześcijan. Chłonęli każde zdanie i gest niczym dzieci zafascynowane kreskówką oglądaną w telewizorze. Jego wygląd był równie zwyczajny, jak mowa. Ubrany w białą, zapiętą aż pod szyję koszulę, szare spodnie i skórzane sandały włożone na nagie stopy - różnił się od współwyznawców, którzy go teraz słuchali, jedynie złotym pierścieniem na serdecznym palcu prawej ręki. Szymon zastanawiał się, w jakim może być wieku. Z jego wspomnień wynikało, że musiał już przekroczyć osiemdziesiątkę. „Niezła kondycja" - pomyślał. - Idę! - tuż przy swoim uchu usłyszał głos Smitha. Zdał sobie sprawę, że niespodziewanie sam uległ charyzmie starca i zapomniał, po co tu się zjawił. Spojrzał na detektywa. Ten, jakby chcąc się upewnić, że jego słowa dotarły do adresata, powiedział całym zdaniem: - Ruszam na poszukiwania. - Dobrze, czekam - odpowiedział. Smith zaczął się przepychać bliżej środka. Po chwili zniknął Szymonowi z oczu. Br?t Rogetfinówił teraz o przypadającej tego dnia rocznicy kanonizacji Matki Teresy. Wyraził radość, że może ją spędzić w gminie nowojorskiej, słynącej wśród chrześcijan całego świata ze swojej dobroczynności. Krótko przypomniał życiorys świętej. Potem wspomniał o Kołach Matki Teresy, dzięki którym jej niezwykły przykład rozpalił płomień miłości w sercach kolejnych pokoleń chrześcijan i nadal pomaga im pozostawać wiernym Chrystusowi. Przypomniał, że między innymi z powodu obrony jej imienia Kościół powszechny zmuszony był do zaprzestania oficjalnej działalności. Z perspektywy 30 lat w tym zakazie widać jednak wyraźnie działanie Bożej opatrzności. „Jest nas mniej, ale jesteśmy razem, jak u początków naszej drogi - powiedział. - Modlę się codziennie, by tę jedność zachować." Następnie stwierdził, że jednym ze sposobów podtrzymania więzi we wspólnocie jest wzajemna miłość i braterska pomoc, ale i na niej nie można poprzestać. Należy przekroczyć „granicę własnego podwórka". Wyjść, jak robiła to święta Teresa, do każdego potrzebującego. Dopiero wówczas chrześcijanie poczują prawdziwą siłę swojej wiary. - Jezus Chrystus powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" - mówił. - Matka Teresa postępowała dokładnie według tego zalecenia. Gdy schylała się nad biednym, chorym i cierpiącym, widziała w nim Chrystusa. Boga, który stał się człowiekiem, naszym bratem, i cierpi tak, jak my. Chrystus czuje nasz ból, bo sam w największym stopniu doznał go na krzyżu. Jest z nami solidarny, bowiem stworzył nas na swój obraz i podobieństwo. W każdym człowieku tkwi niezniszczalna cząstka jego świętości. Każdy z nas jest Bożą świątynią. Dlatego każdemu należy się szacunek i pomoc. Ale cząstka świętości, która w nas jest, to także zobowiązanie. Zobowiązanie do świętości. Doskonale rozumiała to Matka Teresa. Jej całe życie to naśladowanie Chrystusa. Schylanie się nad najbardziej potrzebującymi. Niesienie otuchy fizycznej i w jeszcze większym stopniu - duchowej. Jej życie jest przykładem, że można być świętym już tu, na ziemi. Dlaczego wobec tego tak rzadko to się zdarza? Dlaczego na co dzień nie potrafimy być tacy jak ona? Ewangelia podsuwa nam odpowiedź. Posłuchajcie przypowieści o bogatym młodzieńcu... Brat Roger odsunął się o krok od mikrofonu, do którego zbliżył się jeden ze stojących na podwyższeniu kapłanów. On podniósł do oczu trzymane w rękach Pismo Święte i zaczął czytać: - Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?" Jezus mu rzekł: „Czemu nazywasz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę". On Mu rzekł: „Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegam od mojej młodości". Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: „Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!" Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. Na chwilę zapadła cisza przerywana tylko pojedynczymi kaszlnięciami. Słychać było szum miasta na zewnątrz. Brat Roger podszedł ponownie do mikrofonu, spojrzał na słuchaczy. Po czym powiedział: - Problem młodzieńca to nasz problem. Chcemy być zbawieni, ale tak naprawdę nie ufamy Chrystusowi. Boimy się w pełni zaangażować. Sprzedać wszystko i pójść za Nim. Tak jak zrobiła Matka Teresa. Jej jedyną własnością było hinduskie sari. Pozbyła się wszystkich rzeczy, które przeszkadzałyby w drodze. Dzięki temu nic niepotrzebnego nie zaprzątało jej uwagi i mogła w całości poświęcić się Bożej służbie. Jej życie stało się całkowicie zgodne z jej wiarą. Wyznawała ją każdym swoim czynem. Swego czasu podziwiali ją nawet niewierzący. Dlaczego? Myślę, że patrząc na to z zupełnie ludzkiego punktu widzenia, osiągnęła coś, co jest przedmiotem marzeń każdego człowieka: szczęście. Miliardy ludzi na świecie szuka go przez całe swoje życie i nie znajduje, a jeśli nawet znajdzie, boi się, że je straci. Matka Teresa była wolna od tej troski, bo jej szczęście było odblaskiem szczęścia Bożego. My tymczasem przeciwstawiamy ludzkie szczęście Bogu. Ulegamy złudzeniu, że można je znaleźć poza Nim: w drugim człowieku, bogactwie, sławie czy wszystkich tych rzeczach naraz. Gdzieś głęboko uważamy, choć na zewnątrz się nie chcemy do tego przyznać, że Bóg stoi na przeszkodzie w jego osiągnięciu. Czy to możliwe? Bóg nas stworzył na swój obraz i podobieństwo i w każdym z nas jest cząstka Jego Boskiej natury. Dlatego przypuszczenie, że Bóg nie chce, byśmy byli szczęśliwi, jest zupełnie fałszywe, wręcz absurdalne. W ten sposób występowałby bowiem przeciwko sobie samemu. To sprzeczność! Bóg, tak jak i my, pragnie naszego'szczęścia. Dążenie ku Niemu wszczepił w serce człowieka. Ale właśnie dlatego, że szczęście ma boskie pochodzenie, tylko Bóg może nam je dać. Przekracza ono naszą miarę. Jest tak wielkie, że na ziemi możemy doświadczyć go tylko w małej części. Oszalelibyśmy, gdyby nam było dane teraz w całości. Ale nawet jego namiastka w ziemskiej skali sprawia, że czujemy się szczęśliwi. Jest ona znakiem, że nie błądzimy. Syn Boży w swoim nauczaniu wskazuje nam, jak je osiągnąć. Mówi, że sam jest drogą. Jedynie zbawienie naszej duszy do Niego nas doprowadzi. „I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie" - Szymonowi przypomniało się zdanie z książeczki, którą przez przypadek zabrał z domu Dickinsonów. Kilka razy zaczynał ją czytać, lecz nigdy nie mógł przebrnąć przez pierwszą stronę. To zdanie było jedynym, które zapamiętał, bo kojarzyło mu się z poszukiwaniami Angel. - Pierwszym warunkiem przyszłego obcowania z Bogiem jest przestrzeganie Jego przykazań - mówił dalej brat Roger. - Biblijny młodzieniec to wymaganie spełnił. Jego życie było wolne od grzechu. Nie kradł, nie kłamał, nie zabijał, nie oddawał się rozpuście. Lecz dla Chrystusa to było za mało! Warunek konieczny, ale niewystarczający. Dopiero bo- wiem poszukiwanie i życie Bożą miłością może przynieść zbawienie. Ona jest światłem, które wyznacza i oświetla naszą drogę. W jej promieniach wszystko nabiera właściwych proporcji. Zaczynamy rozróżniać rzeczy ważne i nieważne. To ona pomaga dokonywać w życiu właściwych wyborów. Młodzieniec odszedł zasmucony, bo troska o bogactwo nie pozwoliła mu dostrzec w propozycji Chrystusa prawdziwego wyzwolenia. Otoczył się rzeczami, jakby mogły mu zapewnić bezpieczeństwo i wprowadzić do królestwa niebieskiego, tymczasem przyniosły mu iluzję bezpieczeństwa i zmartwienia. W innym miejscu Ewangelii Chrystus mówi: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje" Serce młodzieńca na zawsze pozostanie przy swoich posiadłościach i nigdy nie uwolni się od trosk, bo nie ma idealnego sposobu, by je zabezpieczyć. Zawsze coś lub ktoś może go ich pozbawić. Z czasem problemów będzie coraz więcej. Do kłopotów związanych z ochroną swojego majątku dołączy zastanawianie się, jak go pomnożyć. Jeśli teraz jeszcze myślał o zbawieniu, to za jakiś czas zupełnie o nim zapomni. Chrystus powiedział: „Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego będzie miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie". Wszystko więc zależy od właściwego postawienia swojego życiowego drogowskazu. Jeśli skierujemy go na ziemię, nigdy nie pozbędziemy się zmartwień, jeśli skierujemy go w niebo, ziemskie zmartwienia stracą wagę wobec nagrody, która nas czeka w przyszłym życiu. Musicie więc podjąć decyzję, jeśli jeszcze jej nie podjęliście. Czym szybciej się zdecydujecie, tym będzie łatwiej. Inaczej nie starczy wam odwagi. To jest jak skok w przepaść z zamkniętymi oczami i wiarą, że nie spadnie się w dół. Większość wybiera twardy grunt, ale tylko ci, co skoczą i uniosą się w górę ku Bogu, poczują, na czym polega prawdziwa wolność. Wtedy inne decyzje, które do tej pory wydawały się skomplikowane, niespodziewanie okażą się proste. Pokusy tego świata - łatwe do odrzucenia. Bogactwo stanie się tylko blichtrem, a wszystkie nieustanne próby osiągnięcia rozkoszy: alkohol, narkotyki, seks, obżarstwo - stratą czasu. Życie w czystości przestanie być dla was problemem. Co więcej, z takiego życia będziecie czerpać siłę. Opanowanie waszych namiętności da wam poczucie panowania nad swoim ciałem. Uwolnienie od uzależnień, które podsuwa świat, pozwoli dostrzec, jak w gruncie rzeczy niewiele są warte i tak naprawdę zbyteczne. Wasze życie przyniesie wam radość, a nie zgryzotę. Ludzie wokół będą się dziwić, co sprawia, że jesteście szczęśliwi. Jeśli was spytają, odpowiedzcie: Nasz Pan Jezus Chrystus... Szymon słuchał kazania Rogera z coraz większym zdumieniem. Pewność, z jaką ten siwy starzec wypowiadał każde zdanie, była porażająca. Sprawiała, że słuchacze przyjmowali nawet, zdawałoby się, najbardziej nieprawdopodobne słowa, jako opis rzeczy nieomal pewnych. Słuchali go w skupieniu i ciszy. Ktoś w zapomnieniu otworzył usta. Na twarzy kogoś innego pojawił się uśmiech rozmarzenia. Niektórzy potakiwali głowami przy co dobitniejszych sformułowaniach Rogera. „Widocznie jest to im potrzebne" - pomyślał. Sama idea wyzbycia się ludzkich trosk była nawet pociągająca, ale czy trzeba ją realizować aż takim kosztem, rezygnując z dóbr materialnych i wszelkich przyjemności? Gdyby slęfchwilę zastanowił, znalazłby kilka innych sposobów na osiągnięcie tego celu. Przypomniało mu się jedno z porzekadeł Pe-troniusza, że umiar jest jedną z najpiękniejszych cech w każdym przedsięwzięciu. Jednocześnie dotarło do niego, że w świetle głoszonej tutaj nauki, jest dla Angel przedstawicielem świata, którego należy się wyrzec. Kimś, kto pragnąc ją pocałować, nie mówiąc już o czymś więcej, zawsze będzie namawiał do grzechu. Poczuł złość na brata Rogera. Jak można wciskać dziewczynie takie ciemnoty. Bardzo dobrze, że nie może głosić swoich poglądów w mediach. Zamiast łączyć ludzi, tylko by ich dzielił. Wykorzystując swój dar przemawiania, podatnym na sugestię mąciłby w głowach. Tymczasem Roger mówił w coraz większym uniesieniu. - ...dzięki niemu zwyciężamy zło. Wierzymy, że Bożą miłością można przemienić nawet najtwardsze serca. Kochamy nieprzyjaciół naszych, bowiem każdy jest wart miłości w oczach Pana. Nie występujemy przeciw władzy, ponieważ każda od niego pochodzi. On oddał swoje życie za wszystkich ludzi: dobrych i złych... „Wreszcie jakieś pozytywne wieści. Kochają swoich nieprzyjaciół -zżymał się w myślach Szymon. - Może jest dla mnie jednak jakaś szansa? Wszystko jej wytłumaczę, a ona mi przebaczy." Jednak zreflektował się, że niepotrzebnie ironizuje, bo właśnie dokładnie tak wyobraża sobie ich spotkanie. Nie rozumiał za to zupełnie, o co chodzi z tym posłuszeństwem wobec władzy. „Przecież składając taką deklarację, zupełnie wiążą sobie ręce" - myślał. Nie bardzo wierzył w obawy Petroniusza, ale gdyby rzeczywiście Garison chciał się pozbyć chrześcijan, nie miałby z tym najmniejszego kłopotu. Byli zupełnie nie przygotowani na odparcie jakiegokolwiek ataku. Nawet dzisiejsze spotkanie jest tego dowodem. Praktycznie każdy, kto tylko wiedział i chciał się na nie dostać, mógł to zrobić. Musieli tu być również jacyś tajniacy. Rozejrzał się wokół. Ale twarze stojących w pobliżu zdawały się być skupione wyłącznie na słowach kazania. Brat Roger mówił właśnie, że wiara pozwala człowiekowi za życia osiągnąć spokój, a po śmierci życie wieczne. Szymon pomyślał, że patrząc na to od ich strony, w tym szaleństwie jest jednak metoda. Cierpieć dla nieskończonego szczęścia jest łatwiej niż cierpieć, bo taka jest kolej rzeczy. Życiowe klęski stają się wtedy ceną, którą należy zapłacić. Naturalnie, ta wizja to jakaś mrzonka wyobraźni, przeciwna prawom biologii i z tego powodu niemożliwa do spełnienia. Ale ponieważ niemożliwa, to pociągająca. Gdyby chciał przejąć ich sposób myślenia, musiałby zignorować otaczającą go rzeczywistość, zmienić całą swoją naturę, zapomnieć lata nauki i doświadczeń, rozstać się ze starymi przyzwyczajeniami. Jednak ta perspektywa go intrygowała. Któż nie pragnął choć na moment być kimś zupełnie innym? Tutaj Roger miał rację. Skoczyć w górę i znaleźć się w równoległym świecie. Ciekawe doświadczenie. Szkoda tylko, że niewykonalne. Nagle te rozważania przecięła przerażająca myśl - nawet jeśli znajdzie Angel, nic się nie zmieni. Tak jak on nie może wskoczyć do jej świata, tak i ona nie może znaleźć się w jego. Ta gorzka świadomość prawie go obezwładniła. Znalazł się w potrzasku. Ponieważ od wielu dni wszystkie jego myśli krążyły wokół dziewczyny i chwili, gdy ponownie się spotkają, nie wiedział, co teraz zrobić. Jeżeli Angel chociażby w części ma charakter swojego przywódcy i wierzy w roztaczane Przez niego wizje, jest zdolna poświęcić własne uczucie w imię prawd, które wyznaje. Ale przy takim nastawieniu - czy ona w ogóle może ko- chać niechrześcijanina? Znowu ogarnęła go wściekłość na brata Roge-ra i jego nauki. Starzec zdawał mu się jakimś bezwzględnym w swoich wyrokach, złowróżbnym szamanem, który stanął na jego drodze do Angel. Każde jego słowo oddalało Szymona od dziewczyny. Niespodziewanie poczuł, że ktoś lekko szarpnął go za rękaw koszuli. Odwrócił się gwałtownie. Za nim stał Smith. - Znalazłem ją - powiedział. XXXVI Szli skrajem przestrzeni zajmowanej przez wiernych. Ludzie ustępujący im z drogi byli nieco zaskoczeni kierunkiem ich marszu. Ale gdy tylko ktoś ich przepuścił, od razu odwracał wzrok ku przemawiającemu. Teraz brat Roger mówił o znaczeniu modlitwy w życiu chrześcijan. Do Szymona docierały słowa, ale zupełnie nie mógł się skupić na ich sensie. Ciągle myślaj o tym, że za chwilę zobaczy Angel. Mimowolnie wypinał pierś do przodu. Patrząc na tył głowy idącego przed nim detektywa, czuł ku niego wręcz braterskie uczucia. W pewnym momencie Smith zatrzymał się. W tym miejscu odległość od środka sali była znacznie mniejsza niż gdzie indziej. Szymon spojrzał na niego pytającym wzrokiem. Smith podniesioną brodą wskazał w stronę podwyższenia. Szymon odwrócił głowę. Przez chwilę widział tylko ściśnięty tłum ludzi. Nagle tuż przy podeście dostrzegł Angel. Poczuł szybkie bicie serca. By opanować ogarniające go wzruszenie wciągnął wielki haust powietrza. Wydawała się piękniejsza niż kiedykolwiek. Chciał podejść, dotknąć jej skroni, przygarnąć do siebie. Doznał niemal fizycznego wrażenia, jak dziewczyna wtula się w jego ramiona. Zauważył, że wyszczuplała. Dzieliło ich zaledwie kilkanaście metrów. To zrodziło w nim nierealne marzenia: a gdyby tak wyciągnął ją z tłumu, wsiadł z nią do samolotu i poleciał gdzieś na drugi koniec świata, choćby do Indii. Wszystko byłoby prostsze. Tylko we dwoje, z dala od Nowego Jorku i całego tego zamieszania, w które przez przypadek wpadli. Na pe,wno, by się zrozumieli. - Zmienił pan plany? - usłyszał tuż koło ucha szept Smitha. Popatrzył na niego zaskoczony. - Wygląda na to, że chce Pan ją przywołać wzrokiem. Szymon uśmiechnął się. - Lepiej schować się w bezpieczniejszym miejscu i poczekać na koniec mszy - ciągnął Smith - Szczególnie, że obok stoi Tom Bates. Nie chciałbym, żeby mnie w tej chwili zauważył. Zaczęli się wycofywać. Gdy stali już w cieniu wielkiego kontenera, Szymon na nowo odszukał wzrokiem Angel. Była cała zasłuchana w słowa swojego papieża. Usta miała lekko rozchylone, a oczy utkwione w mówcy. Po oszołomieniu spowodowanym jej pierwszym od kilkunastu dni widokiem wróciły rozterki, które opanowały go w trakcie kazania. Uświadomił sobie, że nigdy tak na niego nie patrzyła i pewnie nigdy nie spojrzy. Ten starzec i jego wiara wybudowali między nimi mur nie do przebicia. Gdy Roger skończył, w hali rozległy się oklaski. Część osób, która do tej pory siedziała na różnego rodzaju matach i rozkładanych krzesełkach, powstała z miejsc. Zrobiło się jeszcze tłoczniej. Brat Roger podziękował kilkoma skinieniami głowy. Po chwili jeden z kapłanów stojących na podwyższeniu rozpoczął wspólną modlitwę. Wielotysięczny tłum wyznawał w niej wiarę w Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Szymon nie odrywał wzroku od Angel. Uroczyste deklaracje dodawały jej twarzy nie znanego mu wcześniej wyrazu uniesienia. „Jest taka piękna" - pomyślał po raz kolejny. Przy akompaniamencie zbiorowego śpiewu gdzieś zza kontenerów w kierunku podwyższenia ruszyła kilkuosobowa grupa. Stojący w hali ustępowali jej z drogi i na moment przyklękali. Każda z idących osób trzymała coś w rękach. Pierwszy szedł młody mężczyzna z olbrzymim kielichem wypełnionym jakąś cieczą. - To wino zmieszane z wodą - szepnął Smith do Szymona. ;' Za mężczyzną kroczyła, bardzo przejęta swoją rolą, może 10-letnia dziewczynka z kolejnym kielichem w dłoniach. Naczynie było po brze- : Ri wypełnione jakimiś białymi krążkami. Znów niezawodnym informa- | torem okazał się Smith: f 5 > - To specjalny rodzaj chleba, który służy do obrzędów. Nazywają go ^opłatkiem - wyjaśnił. l/ Za tą dwójką szły osoby dzierżące kosze z owocami, warzywami, |kłosami zbóż, runem leśnym. Gdy cały korowód dotarł do środka sali, T kapłani wzięli przyniesione rzeczy z rąk wiernych i położyli je na szerokim stole znajdującym się na podwyższeniu. Towarzysząca przejściu procesji pieśń ucichła. Do stołu zbliżył się brat Roger, stanął na wprost kielichów z chlebem i winem i zaczął modlitwę dziękczynną „za przyniesione dary, jakich Bóg nam raczył udzielić" Następnie jeden z kapłanów pomagających papieżowi uderzył kilkakrotnie w mosiężny gong stojący w rogu podestu. Na ten dźwięk obecni w hali uklękli. Wtedy brat Roger wyjął z kielicha biały opłatek, unosząc go nad zgromadzonymi i powiedział: - A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje. Rozległo się pojedyncze uderzenie w gong. Tysiące ludzi przez kilka sekunćf wpatrywało się w cienki, prawie przezroczysty kawałek chleba, który według ich wiary stał się w tym momencie ciałem Boga. Przy kolejnym uderzeniu w gong brat Roger opuścił dłonie, położył opłatek na srebrnej tacy i przyklęknął przed nim. Po czym powstał, ujął w dłohie kięłkih z winem, podniósł go w górę i zaczął mówić: - Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja krew przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Powtórzył się ten co poprzednio ceremoniał. Wierni przez chwilę patrzyli w kielich. Gdy brat Roger położył kielich z powrotem na stole i ukląkł, wszyscy przeżegnali się. Papież zrobił to również, ponownie powstał i jeszcze raz zwrócił się do zgromadzonych: - Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego. Odpowiedzią było chóralne: - Przyjdź, Panie Jezu! - Amen - zakończył tę część mszy brat Roger. Ludzie powstali z klęczek. W hali rozbrzmiały teraz słowa znanej Smithowi modlitwy Ojcze nasz. Detektyw ze zdumieniem zauważył, że niektóre frazy zna już na pamięć i bezwiednie powtarza w myślach za mówiącymi. Potem brat Roger poprosił „swych braci w wierze" o przekazanie sobie znaku pokoju. Wszyscy zaczęli podawać rękę osobom stojącym wo- kół nich. Mówili przy tym coś do siebie. Detektyw i Szymon również wymienili z sobą uścisk dłoni. Smith uśmiechnął się szeroko. Ten element mszy podobał mu się najbardziej. Kiedy rozległo się kolejne uderzenie gongu, ludzie jeszcze raz uklękli. Brat Roger wziął opłatek z tacy, uniósł go nad zgromadzonymi i powiedział: - Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. Wierni odpowiedzieli: - Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja. Brat Roger z namaszczeniem włożył opłatek do ust i zjadł go. Następnie wypił znajdujące się w kielichu wino. W ten sposób dał znak do rozpoczęcia czegoś, co Smith nazywał „rozdzielaniem Komunii". Wśród ludzi pojawili się kapłani z kielichami wypełnionymi opłatkami lub winem. Było ich ponad stu. Większość wiernych pozostała na klęczkach. Przesuwając się powoli od ołtarza ku obrzeżom hali, kapłani częstowali każdego chętnego zawartością kielichów. Smith radził Szymonowi uzbroić się w cierpliwość. - To może trwać około kwadransa - ostrzegł. Również brat Roger zszedł z podwyższenia i zaczął rozdawać opłatki pomiędzy klęczącymi. Za nim z kielichem wina kroczył brat Krzysztof. Po chwili podeszli również do Angel i jej rodziców. Po przyjęciu Komunii Angel spojrzała na papieża. On powiedział coś do niej i ojcowskim gestem położył dłoń na jej głowie. Dziewczyna spuściła : oczy i zaczęła się modlić. j Szymon po raz kolejny poczuł, że oddziela go od niej coś, czego ni-'; gdy nie pokona. Wobec czego to, że zrobił na niej kiedyś wrażenie, nie §;{' miało znaczenia. Mimo takiego wniosku, wbrew logice i rozsądkowi, nadal nie potrafił z niej zrezygnować. - Widzi pan ten pierścień na palcu Rogera? - przerwał milczenie pmith. - Tak, zauważyłem. - Podobno kawałek złota, z którego jest zrobiony, ma ponad dwa ty-:e lat. -Jak to? • Ten pierścień to znak ich władzy. Nowy papież dziedziczył go zawsze W" po swoim poprzedniku. Kiedy kolejny z nich umierał, pierścień przetapiano, tak by pasował na palec następcy... Niezła historia, co? - Tylko czy prawdziwa? - Opowiedział mi ją brat Tom... Umilkli. Do klęczących w pobliżu podszedł jeden z kapłanów. Na szczęście dla Szymona i Smitha nie wszyscy chrześcijanie, szczególnie na obrzeżach zgromadzenia, przyjmowali Komunię. Dzięki temu dwóch stojących nieco z boku mężczyzn nie wzbudziło niczyich podejrzeń. Gdy ostatni chętni zostali „nakarmieni i napojeni", kapłani zaczęli powracać na miejsca, z których wyruszyli. Do ołtarza wrócił także brat Roger. Ludzie powstali z klęczek. - No to dotrwaliśmy do końca - szepnął do Szymona Smith. Przj»wódca chrześcijan odczekał kilka sekund. Po czym kreśląc ręką nad zgromadzonymi znak krzyża, powiedział: - Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty. - Anlen - po raz ostatni tego dnia odpowiedzieli wierni. > r-i •'.• r-'' •. XXXVII Tylko nieliczni uczestnicy zgromadzenia rozeszli się zaraz po zakończeniu mszy. Uroczystość przekształciła się w nieoficjalne spotkanie. Ludzie odszukiwali swoich znajomych, wymieniali uwagi na temat kazania, pytali co słychać. Bardzo dużo chrześcijan zgromadziło się w środku sali. Chcieli podziękować bratu Rogerowi za jego słowa, porozmawiać z nim choć przez moment lub po prostu przyjrzeć się mu z bliska. Starał się spełnić te pragnienia. Podchodził do wszystkich, którzy na niego czekali, i z każdym zamieniał chociaż kilka słów. Ukrytym wśród kontenerów Szymonowi i Smithowi nie pozostawało nic innego, jak cierpliwie czekać. Po jakimś kwadransie wiernych zaczęło ubywać. Pół godziny później na hali zostało już tylko kilkadziesiąt osób, wśród nich Angel z rodzicami. W pewnej chwili do dziewczyny podszedł wysoki mężczyzna o jasno blond włosach. Zaczęli ze sobą rozmawiać. Angel uśmiechnęła się do niego. Szymon poczuł ukłucie zazdrości. Z ulgą zauważył, że blondyn żegna się i szybko wychodzi. Od jakiegoś czasu uwagę Smitha zaprzątał potężnie zbudowany mężczyzna kręcący się za plecami papieża. - To musi być jego ochroniarz - mruknął do Szymona. Przewyższający innych prawie o głowę, olbrzym nie spuszczał brata Rogera z oczu. „Skąd ja go znam? - zastanawiał się detektyw. - Ta gęba kogoś mi przypomina." Wreszcie obecni w hali skierowali się ku wyjściu. Szymon i Smith ruszyli ich tropem. Po chwili wszyscy znaleźli się na zewnątrz. W pobliżu Ósmej Alei chrześcijanie rozdzielili się na kilka mniejszych grupek i zaczęli rozchodzić w różne strony. Szymon z detektywem poszli za jedną z nich, składającą się z Dickinsonów, Toma Batesa, brata Rogera i tajemniczego kulturysty. Smith nie mógł się nadziwić ostrożności Batesa. Wszystko wskazywało na to, że dziewczyna wraz z rodzicami przebywa w zarządzanym przez niego domu. Detektyw był tam kiedyś. Choć wydawało się, że Ba-tes wybaczył mu, a nawet obdarzył zaufaniem, nie zdradził swoich gości ani jednym słowem. Tej nocy prawdopodobnie zamieszka tam również brat Roger. Była to okoliczność nie sprzyjająca ich planom. Smith zaczął odradzać Szymonowi dalszą wędrówkę: - Zaczekajmy do jutra. Z tego, co wiem, brat Roger codziennie zmienia miejsce pobytu. Gdy wyniesie się gdzie indziej, będziemy mieli spokój. Rano pójdę pogadać z Batesem i przy okazji zorientuję się, co i jak. Potem opracujemy kilka wariantów działania. Nic nas nie zaskoczy. - Tylko skąd pewność, że mieszka właśnie tam? Może idą tylko w tym samym kierunku? - Nie ma obawy. Jak inaczej wytłumaczyć, że czekali na niego tak długo? Jeśli pojadą razem metrem, to nie będzie już innej możliwości. Jakby na potwierdzenie jego słów, śledzona grupka weszła na teren stacji. - A nie mówiłem?! - powiedział zwycięsko Smith. - Przecież i tak nie możemy jechać tym samym pociągiem, bo nas zauważą. - O'key - mruknął Szymon niezadowolony. - Pojedziemy następ-. Wysiądziemy tam, gdzie wskażesz... Jeśli ich zgubimy, nie ręczę i siebie. Smith uśmiechnął się tylko na tę pogróżkę. J(i4 - Nie zrobi pan niczego, bo wie, że nawet gdybym się mylił, mając wiedzę, którą dzisiaj zdobyłem, odnajdę ją ponownie w ciągu kilku godzin. Jeszcze raz proponuję: odłóżmy sprawę do jutra. - Nigdy. - Dobrze. Pan płaci, pan decyduje... Gdy po kwadransie jazdy metrem i kilkuminutowym marszu dotarli do domu Toma Batesa, Szymon odetchnął z ulgą. Intuicja detektywa okazała się trafna. Na schodach kamienicy siedział tajemniczy kulturysta, który po mszy pojawił się obok brata Rogera. Obserwując go zza rogu ulicy, zastanawiali się co robić. - Wejdź tam - powiedział Szymon - i pod jakimkolwiek pretekstem porozmawiaj z twoim przyjacielem Batesem. - Trochę się zdziwi porą. - Już coś wymyślisz. Zorientuj się, kto jest w środku. Kiedy ją zobaczysz, jak najszybciej wyjdź. Chcę się tylko upewnić, czy tam jest. - Może tam być, ale jej nie zobaczę. - Jeśli jesteś wart tyle, ile ci płacę, będziesz wiedział, co robić. - Hm,; cieszę-s%, że pan docenia moje możliwości... - Smith po raz kolejny spojrzał za róg. - Idź już. Na co jeszcze czekasz? - Cały czas zastanawiam się, skąd znam tego faceta na schodach. - To teraz takie ważne? Nagle Smith ożywił się. - Czy to nie jest przypadkiem Hugh Boldy? - Ten aktor? -.zdziwił się Szymon. - Tak, zniknął nagle z ekranów jakieś 10 lat temu. - Możliwe. - A teraz objawił się jako obstawa papieża. Ciekawe. - Czy to coś zmienia w naszym planie? - Nic oprócz tego, że chłop jest rzeczywiście silny i do tego szybki. Trzeba na niego uważać. - No to uważaj. W drogę! .- Jeszcze raz spojrzę. Tak, to on. Detektyw wziął głęboki oddech i ruszył w kierunku wejścia do budynku. Dotarł do olbrzyma i o coś spytał. Szymon był za daleko, żeby usłyszeć słowa. Mężczyzna wstał i wszedł ze Smithem do środka. Po chwili wrócił i ponownie usiadł na jednym ze stopni. „Racja, to chyba Boldy" - pomyślał Szymon. Po pięciu minutach czekania zaczął się nieco denerwować. Wszystko zamarło w bezruchu. Hugh Boldy lub jego sobowtór siedział sobie przy wyjściu, przez małe okienko w drzwiach sączyło się żółte światło, a z wnętrza domu nie dochodziły żadne oznaki życia. Po kolejnych pięciu minutach sytuacja nie uległa zmianie. Starał się przekonać sam siebie, że nie ma powodów do obaw: „Przecież Smith nie jest dla nich kimś obcym. Pewnie nie spotkał Angel i próbuje teraz zlokalizować, gdzie ona jest". Mężczyzna na schodach cały czas siedział nieruchomy. „A jeśli Bates zorientował się, że detektyw prowadzi z nim jakąś grę?" - przeleciało Szymonowi przez głowę. - Dlaczego na przykład nie powiedział mu wcześniej o Dickinsonach?" Coraz bardziej zaniepokojo-? ny, odczekał jeszcze kilka minut i postanowił sam sprawdzić, co się dzieje. Zastanowiwszy się nad położeniem najbliższych budynków, doszedł do wniosku, że może łatwo dostać się na tyły domu chrześcijan i na miejscu przeprowadzić mały rekonesans. W momencie, gdy się prostował, by zrealizować swój plan, spod jego nóg na środek ulicy wyskoczył jakiś przestraszony kot i przeraźliwie miauknął. To wybiło z odrętwienia siedzącego na schodach siłacza. Wstał i ruszył w tym kierunku. Kot natychmiast schował się po drugiej stronie ulicy. Szymon nie czekał aż mężczyzna podejdzie bliżej. Szybko ruszył wzdłuż bocznej ściany budynku, za którym się ukrywał. Dotarł do wysokiego parkanu. Podciągnął się i za moment znalazł po drugiej stronie. Przebiegł puste podwórko i natychmiast pokonał parkan oddzielający go od następnej posesji. Chwilę odpoczywał. Gdy oczy przyzwyczaiły się do panujących tu ciemności, ocenił sytuację. Wszędzie panowała absolutna cisza. Za następnym płotem powinien być już właściwy dom. Podszedł do ogrodzenia i położył ręce na jego krawędzi. Lekki skok wystarczył, by znalazł się na szczycie. Ostrożnie przełożył nogi i opuścił się w dół. Był na miejscu. Rozejrzał się wokoło. Szczęście zdawało się mu sprzyjać. Na bocznej ścianie budynku, prawie na wprost miejsca, gdzie stał, zamontowane były schody przeciwpożarowe. Ich najniższa platforma znajdowała się • na wysokości prawie trzech metrów. W oknach aa pierwszym piętrze ' świeciło się światło. Wiedziony nagłym impulsem podszedł pod schody. ^ft Wykonał potężny zamach i podskoczył w górę. Chwycił się krawędzi platformy. Odczekał kilka sekund, dopóki nie przestanie się huśtać i energicznie się podciągnął. Znów przez kilka sekund leżał na platformie, łapiąc szybko powietrze. Potem wstał i starając się zachować zupełną ciszę, zaczął wchodzić po schodach. Gdy dotarł do poziomu pierwszego piętra, bezszelestnie zbliżył się do brzegu jednego z oświetlonych okien. Pokój do którego zajrzał, był pusty. Wyglądał na skromnie urządzoną sypialnię. Z boku stało staromodne drewniane łóżko przygotowane do spania. Nad nim na ścianie wisiał niewielki krzyż. Dalej na tej samej ścianie były półotwarte drzwi do ciemnej w tej chwili łazienki. Na niewielkim stoliku tuż przy oknie leżało kilka książek i szklanka herbaty, wypita do połowy. W ścianie naprzeciwko łóżka znajdowały się otwarte drzwi do drugiego pokoju. Szymonowi zdawało się, że przez ułamek sekundy widział tam czyjś cień. Przesunął się w kierunku następnego okna. Całym ciałem przywarł do muru i zachowując największą ostrożność, zbliżył twarz do framugi. W środku pokoju stała Angel. Ubrana w biały szlafrok i turban z ręcznika na głowie; przeglądała jakąś gazetę. Szymon powoli zbierał myśli. Była trzy, może cztery metry od niego. „Jeśli to nie jest przeznaczenie, to co?" - przemknęło mu przez głowę. Dziewczyna odłożyła pismo i podeszła w stronę okna. Natychmiast cofnął się i przywarł jeszcze bardziej do ściany. Angel ściągnęła zawój ręcznika z głowy i patrząc w swoje odbicie w szybie zaczęła wycierać włosy. Była tak blisko, że widział jej brązowe oczy, w których zakochał się dwa tygodnie temu. W pewnym momencie odwróciła się i .wyszła do drugiego pokoju. Szymon zastanawiał się, co dalej? Rozsądek nakazywał natychmiastowy odwrót i, z pomocą Smitha, doprowadzenie do spotkania z dziewczyną następnego dnia. Z drugiej strony, taka okazja mogła się już nigdy nie powtórzyć. Być może Smith jest już spalony, a ona w każdej chwili gotowa jest zmienić miejsce zamieszkania i już nigdy więcej jej nie zobaczy. W podjęciu decyzji pomogło mu okno, w które się wpatrywał. W pewnej chwili zauważył, że klamka w ramie nie jest przekręcona. Wyciągnął rękę i delikatnie nacisnął taflę szyby. Otworzyło się bezszelestnie bez najmniejszego oporu, jakby zapraszając do środka. „Teraz albo nigdy" - pomyślał. Stanął na parapecie i wszedł db wewnątrz. Pokój, w którym się znalazł, był większy i urządzony mniej ascetycznie niż sypialnia. Na środku stała duża kanapa, a przed nią odtwarzacz kości medialnych. Jedną ze ścian prawie w całości zajmowały półki z książkami. Naprzeciwko okna były drzwi wyjściowe na korytarz. Do uszu Szymona docierał szum lejącej się wody. Prawdopodobnie dziewczyna weszła na moment do łazienki. Szymon powoli zaczął iść w stronę drzwi do sypialni. Przekroczył próg. Zgodnie z jego przypuszczeniami pokój był pusty. Nagle drzwi łazienki otwarły się i wyszła z nich Angel. Na widok Szymona wydała zdławiony okrzyk. - Proszę cię, nie krzycz. Nie zrobię ci nic złego - powiedział jak mógł najłagodniej. - Chciałem tylko porozmawiać. Postąpił krok ku niej, potem następny. Dziewczyna zaczęła się cofać szepcząc: - Proszę, nie... nie, proszę... nie... Szeroko otwartymi oczami śledziła każdy jego ruch. Szymon zatrzymał się. - Nie bój się. Porozmawiajmy - powtórzył. - Proszę cię... odejdź... Oparła się o ścianę. Niespodziewanie jej oczy zrobiły się jeszcze większe, jakby zobaczyła coś tuż za Szymonem. Przerażona krzyknęła: -Uważaj! Nie zdążył się odwrócić, gdy jakaś ogromna siła zmiotła go z nóg. Poczuł straszliwy ból szyi i nieprzytomny osunął się na ziemię. XXXVIII Tego ranka nad Yanderbilt rozszalała się burza. W panoramicznych oknach pokoju narad widać było szarpane wichurą korony drzew. Co chwila pełne granatowych chmur niebo przecinał jaskrawy zygzak błyskawicy. Zaraz potem przez okolicę przetaczał się potężny grzmot. W szyby uderzały wielkie krople deszczu. W pokoju od pół godziny miało miejsce pierwsze po piętnastu latach wakacyjne spotkanie Rządu i Rady Dwunastu. Michael Morris skończył właśnie przedstawiać zarys swojego planu. Przez moment trwało milczenie, przerywane tylko odgłosami burzy. - Ile na tym zarobimy? - spytał wreszcie Donalt Gates. - W ciągu trzech lat nastąpi podwojenie globalnych zysków, a ożywienie koniunktury utrzyma się co najmniej ćwierć wieku. - Skąd to wiesz? - powiedział Roland Adler. - Oczywiście, to wstępne wyliczenia na podstawie przeprowadzonych symulacji komputerowych. Wszystko zależy od tego, jak głęboki będzie wywołany kryzys. Na ekranie za Morrisem pojawiły się wykresy. - Z naszego punktu widzenia, czym większe załamanie rynku, tym lepiej - minister wiedzy wskazał na jeden z obrazków. - W tym wypadku, przy kilkudniowym totalnym paraliżu światowego handlu i masowych bankructwach małych inwestorów, podwójny długofalowy zysk jest gwarantowany. Obecni w:r>okoju spojrzeli po sobie z zadowoleniem. - Gra warta świeczki - uśmiechnął się Rufus Pheipffer. - Czy na pewno nic nie wymknie się spod kontroli? - spytała Mira Rockefeller. Morris czuł się jak odpytywany na egzaminie student. Jak każdy prymus, był bardzo starafinie -przygotowany i udzielanie odpowiedzi sprawiało mu wyraźną przyjemność. - Ponieważ mamy do czynienia z ludźmi, jakieś ryzyko zawsze istnieje. Ale przy odpowiednich zabezpieczeniach możemy je zmniejszyć do minimum. To kwestia śrddków, jakie włożymy w całą operację. - No właśnie, ile nas to będzie kosztować? - ponownie odezwał się Pheipffer. - Już mówię. To 'W końcu wasze pieniądze. Ze zrobionych przeze mnie analiz wynika, że każdy członek Rady Dwunastu na całe przedsięwzięcie powinien przeznaczyć 10 procent swojego majątku. Na wyprzedaż akcji i ich późniejszy wykup wystarczy 3 procent, tyle samo należy zarezerwować na fundusz stabilizacyjny. Kampania propagandowa pochłonie 4 procent. - Jednym słowem, wkładamy 10 procent, a ty po dwóch latach zwracasz nam 200? - spytał Gates. - Mniej więcej. - Sexy, co? - odezwał się Garison. - Najlepszy bank w mieście! Powiódł zadowolonym wzrokiem po twarzach członków Rady Dwunastu. Jednak nie wszyscy byli zadowoleni. - Może dałoby się coś zaoszczędzić na funduszu stabilizacyjnym? -spytał Miguel Kimura. - Uważam, że pod tym względem powinniśmy okazać się bardzo hojni - zaoponował Morris. - Finansując osłony socjalne dla tych, co najwięcej stracą, i tanie, gwarantowane przez państwo kredyty dla chcących ponownie rozkręcić interes, w prosty sposób kupujemy sobie wdzięczność najbardziej poszkodowanych. - A gdyby zredukować wydatki, zmniejszając liczbę ofiar? - wtrąciła się Olga Bieriezowska. - Prawdę powiedziawszy, nie podoba mi się, że jest ich aż tak dużo. - Ale wtedy nie osiągnęlibyśmy efektu psychologicznego, o który nam chodzi. Dla mnie to najważniejszy cel przedsięwzięcia. Muszą być ofiary, jak podczas prawdziwej wojny. Tylko wtedy mogę zagwarantować potem długi okres dynamicznego rozwoju. Zresztą prawdziwymi bankrutami będzie tylko 20 procent konsumentów, reszta poniesie jedynie większe lub mniejsze straty. Jak na wojnę, nie jest to liczba wygórowana. Szczególnie jeśli damy im później szybko się dorobić. - A chrześcijanie? Ile mu ich zginąć? - spytała Mira Rockefeller. - Wszystko zależy od stopnia nienawiści, który uda mam się/wywołać. Jeśli będzie on wystarczająco duży, w zbiorowych egzekucjach zostanie straconych od kilkuset tysięcy do kilku milionów ludzi. -1 naprawdę sądzisz, że wszyscy uwierzą, że oni są odpowiedzialni za cały kryzys? - Przecież im to udowodnimy - Morris spojrzał na strategów od spraw propagandy. - Jeśli konsumenci nigdzie nie znajdą wersji odmiennej od naszej, będą wierzyć - wyjaśnił Gil Magnus. - Ale dlaczego od razu kara śmierci? - spytała Olga Bieriezowska. l -Z analiz, które wczoraj do mnie dotarły, wynika, że zdecydowana |/ większość konsumentów chciałaby takiego rozwiązania - powiedział Morris. - Wśród stu tysięcy wybranych losowo użytkowników sieci l' A przeprowadziliśmy ankietę. Na jej początku przedstawiliśmy wymy-' słoną historyjkę, w której na rodzinny statek, przez nich dowodzony, dostaje się banda piratów. Ich działalność doprowadza do śmierci kilku i członów załogi i rozbicia statku o skały. Następnie daliśmy do wyboru ,*ilka możliwości ukarania piratów. 98 procent ankietowanych bez 171 wahania zadało im śmierć. By nikt nie miał wątpliwości, że uczestniczy w poważnych badaniach, a nie zabawie, zadaliśmy jeszcze trzy całkiem serio pytania. Pierwsze z nich brzmiało: czy jesteś za karaniem śmiercią winnych śmierci twoich najbliższych? I tutaj odpowiedzi pozytywne stanowiły 98 procent całości. Drugie pytanie było wariantem pierwszego, tylko zamiast „śmierci najbliższych" wstawiliśmy „utratę całego twojego majątku". W tym wypadku twierdząco odpowiedziało 87 procent ankietowanych, a więc również zdecydowana większość. Trzecie pytanie było nieco odmienne. Zapytaliśmy, czy gdyby statek z historyjki potraktować jako symbol naszej cywilizacji - to to, do czego doprowadzili piraci, można by nazwać „zbrodnią przeciwko ludzkości"? Tu także prawie wszyscy, bo 96 procent, odpowiedzieli „tak". Te ankiety potwierdziły nasze przypuszczenia. Tak wysoki odsetek rozwiązań radykalnych świadczy o tym, że społeczeństwo znudzone jest brakiem poważnych zagrożeń. Wyzwania, które stawia przed konsumentem nasza cywilizacja, okazują się niewystarczające. Ludzie pod-świadomie/pragną przeżyć jakiś wstrząs, światową katastrofę lub tym podobne, by po błefwsze, móc sprawdzić się w niestandardowych warunkach i, po drugiej dać wyraz tłumionym instynktom. Światu potrzebne są dreszcze i my ich dostarczymy. Jesteśmy szczególnie uprawnieni, by tego dokonać. Bo oprócz odnowy psychicznej ludzkości i ponownego nakręcenia sprężyn poruszających globalną gospodarką zamierzamy zniszczyć ostatnią strukturę, która przeciwstawia się zasadom tolerancji. Cały czas głosi wyższość swojej religii nad innymi i nie potrafi podporządkować się demokratycznym procedurom, obowiązującym w naszym państwie. Kiedyś robiła to jawnie, teraz skrycie. Mamy okazję zadać jej ostateczny cios. Jeśli spytacie jeszcze, dlaczego zbiorowe, publiczne egzekucje, odpowiem, że z tego samego powodu. W tym wypadku są najlepsze. To nawiązanie do starożytności i średniowiecza, choć ostatnie tego typu praktyki miały miejsce w Chinach i Arabii Saudyjskiej jeszcze na początku XXI wieku. Z pozostawionych relacji wynika, że dopiero widok egzekucji doprowadza do efektu, który ma być naszym celem. Negatywne emocje, które żywi się wobec wroga, znajdują swoje ujście. Naoczni świadkowie wspominają o niezwykłym „oczyszczeniu", którego doznawali... - Nie znoszę widoku krwi - przerwał mu Alan Yendrine. - Jestem naprawdę zdegustowany tym, co mówisz. - Niepotrzebnie. Nasze egzekucje powinny być nie tyle krwawe, co widowiskowe. Oprawimy je tak, żeby jak najwięcej osób chciało je zobaczyć. - Wyobrażacie sobie oglądalność?! - spytał rozentuzjazmowany Ga-rison. - Noo! Tego jeszcze nie było - zawtórował mu Roland Adler, właściciel globalnej sieci telewizyjnej. - Padnie nowy rekord. - Niewątpliwie rekordowo podniesiesz też ceny za czas reklamowy -powiedziała Tara Martinez, właścicielka światowych agencji reklamowych. - Nie czepiaj się! Wszyscy na tym zarobimy - odciął się Adler. - Równocześnie na jednym z kanałów można będzie realizować wersję wychowawczą dla dzieci - zaproponował Magnus. - To tylko przykładowe korzyści, jakie odniesiemy z takiej formy zadośćuczynienia za krzywdy ludzkości - powiedział Morris. - Po takim ogólnoświatowym spektaklu konsumenci z nową siłą rusza do budowania jeszcze lepszego jutra. Zapewniam was, że wszystkie kampanie reklamowe przez najbliższe kilkanaście lat staną się wielkimi sukcesami. Ludzie będą się pchali po każdą nowość wypuszczaną na rynek. Na długi czas pozbędziemy się również „wiecznie niezadowolonych". Gdy zobaczą jak zdecydowanie rozprawiamy się z wrogami systemu, będą siedzieć cicho. - Dla mnie to w dalszym ciągu trochę prymitywne - powiedział Yendrine. - Stosujemy zasadę zbiorowej odpowiedzialności. Ostatni raz na taką skalę używali jej komuniści. Na moment zapadła cisza. Obradujący spojrzeli w stronę prezydenckiego stołu. - Każdy będzie miał indywidualny wyrok - odpowiedział bez zawahania Morris. - To standard w takich sytuacjach. Mówiłem ogólnie, pomijając techniczne szczegóły, stąd nieporozumienie. - To nie prymitywne, tylko proste - przyłączył się do entuzjastów Gates. - Tylko takie rozwiązania odnoszą sukces. i- Kilka osób pokiwało ze zrozumieniem głowami, - Święta racja - wyraziła zbiorową opinię Tara Martinez. - Kiedy zaczynamy? - zapytał Pheipffer. - Im szybciej, tym lepiej - powiedział Morris. - Pracę trwają od kilku dni. Stworzyliśmy już pierwsze symulacje rozwoju wydarzeń. Powstały projekty kampanii propagandowych. Pojutrze zaczynamy nagrywać spoty telewizyjne. UOK prawie od tygodnia rozpracowuje chrześcijan. Sprawdzamy adresy, kontakty, miejsca, gdzie się spotykają. Prawdopodobnie za miesiąc, po powrocie prezydenta z wakacji, będę mógł przedstawić dokładny plan działania. Będzie też gotowy pełny bilans kosztów, strat i przewidywanych zysków. Potem już tylko konieczna jest decyzja, kiedy ma nastąpić „dzień zero". - Masz jakąś wstępną propozycję? - Na przykład od dziś za dwa miesiące. - Tak szybko? - zaniepokoiła się Mira Rockefeller. - Ważny jest efekt zaskoczenia. Im więcej ludzi zaangażowanych jest w przygotowania, a musimy na całym świecie dopuścić do tajemnicy co najmniej kilkadziesiąt tysięcy osób, tym większe niebezpieczeństwo przecieku. , - Jesterrt za. Gżytti szybciej, tym lepiej - zgodził się Pheipffer. -Wreszcie zacznie się ceś dziać! Już czuję, jak skacze mi adrenalina. - Wchodzimy do historii! - powiedział prezydent, zacierając ręce. -Kiedy nasze następne spotkanie? - Jak mówiłem,'proponuję zaraz po twoim powrocie z Hawajów - odpowiedział Morris. - Może skrócę pobyt. To wszystko jest takie sexy! - Nie ma potrzeby. Będziemy cię o wszystkim informować. Zdążymy akurat na twój przyjazd - uspokoił go Morris. - O'key! Rozumiem, że wszyscy są za - Garison rozejrzał się po sali. Odpowiedziały mu przychylne skinienia głów i pomruki aprobaty. - Nawet ty, Alan? - spojrzał na Yendrina. - Miałem przede wszystkim zastrzeżenia natury estetycznej, ale zostałem przekonany. - Bardzo się cieszę. W takim razie możemy chyba zakończyć. Prezydent podniósł się z fotela. Inni poszli za jego przykładem. Ostatnie krople deszczu uderzały o szyby. Przez szare chmury zaczęło się przebijać słońce. Uczestnicy obrad powoli zaczęli się rozchodzić. Prezydent podszedł do okna. - Będzie piękne popołudnie - zauważył zza stołu Morris. - Wreszcie czuję, że żyję - odpowiedział Garison. XXXIX Szymona zbudził tępy ból szyi. Nie wiedział, gdzie się znajduje i jak długo tu leży. Za uchylonym oknem śpiewały ptaki. Powoli zaczął sobie przypominać wydarzenia ostatniej nocy: przerażone oczy Angel i potężne uderzenie, które zwaliło go z nóg. Jak przez mgłę pamiętał, że leżał potem na jakimś stole, a ktoś szarpał go za głowę. Domyślił się, że jest w jednym z pokojów domu, do którego wczoraj usiłował się dostać. Ociężałą ręką powoli dotknął szyi. Była cała w bandażach. Ten wysiłek wyczerpał go do tego stopnia, że przez moment leżał z zamkniętymi oczami, szybko oddychając. Bardzo mu się chciało pić. Zaczął ostrożnie rozglądać się wokół. Na małym stoliczku przy łóżku zobaczył karafkę z wodą i pustą szklankę. Miał zupełnie sucho w gardle. Powoli obrócił się na jeden bok i wyciągnął rękę w stronę karafki. Naprężył mięśnie. W chwili gdy jego palce dotknęły szkła, promieniujący od szyi ból przeszył całe ciało. Zrobiło mu się ciemno przed oczami... Zemdlał. Otworzył oczy i ujrzał nad sobą twarz Angel. Wpatrywała się w niego zatroskana. Widząc, że odzyskał przytomność, uśmiechnęła się. - Pić - szepnął. Sięgnęła po karafkę. Nalała zawartość do szklanki i przybliżyła do jego ust. Pił tak łapczywie, że krople wody spływały mu po brodzie. Gdy skończył, podziękował skinieniem głowy. Ponownie się uśmiechnęła. - Zbudziłeś się dwie godziny za wcześnie - powiedziała. - Zastrzyk nasenny jeszcze działa. - Co mi jest? - spytał cicho. - Masz wybity krąg szyjny i skręconą nogę. Szymon spojrzał zaskoczony w stronę stóp. Rzeczywiście, jedna z nich była włożona w jakąś metalową szynę. Musiał źle stanąć upadając na ziemię. - Dobrze, że mój ojciec trochę się na tym zna. Nastawił ci szyję i kostkę. Potem usztywnił wszystko bandażem, a teraz poszedł po kołnierz ortopedyczny i kule do nóg. 174 - Jak to się stało? Usiadła na krześle obok łóżka i zaczęła streszczać wypadki ostatniej nocy: w chwili, gdy Szymon znalazł się w jej apartamencie, korytarzem przechodził ochroniarz, który zazwyczaj pilnował wejścia do budynku. Jakieś hałasy wokół posesji sprawiły, że postanowił zrobić obchód całego domu. Jej okrzyk za drzwiami wzbudził w nim podejrzenia. Wszedł do pokoju. W sypialni obok zauważył ją i Szymona. Poruszał się tak bezszelestnie, że spostrzegła go dopiero, kiedy wysunął się zza framugi drzwi. Chciała go powstrzymać, ale już zdążył uderzyć. Potem nad leżącym Szymonem zrobiło się małe zbiegowisko. Zjawili się jej rodzice i zarządca domu. Jej ojciec szybko zdiagnozował obrażenia. Polecił przenieść go na stół i zaczął nastawiać obruszony krąg i usztywniać nogę. Angel spytała Szymonajczy coś pamięta. Niepewnie kiwnął głową. Po skończonym zabiegu ojciec zaaplikował mu zastrzyk, po którym miał spać do południa. Szymon patrzył na dziewczynę prawie nie mogąc uwierzyć, że jest tak blisko i najnormalniej w świecie opowiada mu, co się stało. Świadomość, że riagle me zniknie, nie ucieknie i nie musi jej już poszukiwać, prawie go odurzała. Nie mógł nasycić się jej widokiem. Była ubrana w prostą zieloną sukienkę. Włosy miała spięte w koński ogon. Wydawała się rozluźniona i zadowolona. Jakby nic między nimi nie zaszło na przyjęciu w pałacu. Przypomniał sobie, jak próbowała go ostrzec przed ciosem ochroniarza. - Angel - powiedział wzruszony - Chciałaś mnie uratować. - Nie do końca mi się udało - odpowiedziała. - Udało ci się bardziej niż myślisz. Jestem przy tobie. Zmieszała się lekko. Spuściła oczy i powiedziała jakby do siebie: - Bóg tak chciał. Modlę się, byś jak najszybciej wrócił do zdrowia. Spojrzał na nią z wdzięcznością. Nawet nie przyszło mu do głowy, że jej słowa mogą mieć źródło jedynie w chrześcijańskiej nauce, która nakazuje modlić się za nieprzyjaciół. Dla niego były kolejnym dowodem, że nie jest dziewczynie obojętny. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Angel gwałtownie wstała i odsunęła się od łóżka. Do pokoju weszli Tom Bates i Dawid Dickinson. Pierwszy niósł kule do nóg, drugi trzymał pod pachą spore pudełko. - Szybko wróciłeś, tato - powiedziała. - Witaj córeczko... Widzę, że pacjent już się obudził... Podeszli bliżej i przywitali się. Bates oparł kule o brzeg łóżka. - To nieźle rokuje. Ma pan silny organizm - zwrócił się Dickinson do Szymona. - Mam coś dla pana - z pudełka wyjął kołnierz ortopedyczny. - Zaraz go założymy. Z pomocą kuł i z tym na szyi będzie się pan mógł bezpiecznie poruszać. - Chciałem panu podziękować. Pana córka opowiedziała mi, że to pan się mną zajął. - Nie ma za co. Zrobiłem to, co każdy lekarz w mojej sytuacji. Jak się pan teraz czuje? - spytał. - Dziękuję... Jestem pod wspaniałą opieką. Wszyscy spojrzeli na dziewczynę. Szymon z nie ukrywanym zachwytem, Dickinson i Bates skonsternowani jego słowami. Ten niewinny komplement całkowicie zmroził atmosferę. - Pójdę po wodę - powiedziała Angel. Wzięła do ręki pustą karafkę i wyszła z pokoju. Dickinson odczekał jeszcze kilka sekund. - Zgodziłem się, żeby się panem zajęła, ale widzę, że to nie był najlepszy pomysł - powiedział sucho. - Przeciwnie - Szymon gwałtownie zaprzeczył. - Wybrał pan najlepsze rozwiązanie. Dzięki temu zrozumiałem, jak wiele pana córka dla mnie znaczy. - Pan sobie nie zdaje sprawy, co pan mówi. Pan ją skrzywdził, zawiódł jej zaufanie. Przez pana wszyscy musimy się ukrywać. A teraz, będąc tutaj, oprócz naszej rodziny naraża, pan dziesiątki niewinnych ludzi, którzy mieszkają w tym domu. Jak na razie, to jedyne efekty pana amorów. Proszę z tym skończyć. - Nie życzymy panu źle - dodał Bates. - Ufamy, że Bóg skierował tu pana kroki dla nauki i opamiętania. Opatrzyliśmy pana, chcemy przyczynić się do pana wyzdrowienia, będziemy się modlić, by stało się to jak najszybciej, ale nie możemy się więcej panem zajmować i mamy nadzieję, że zostawi pan nas w spokoju. - Zależałoby mam, żeby zrobił pan to jeszcze dzisiaj - powiedział l Dickinson. - Po południu ma się u nas zjawić John Smith, podobno się , Znacie. Myślę, że mógłby panu pomóc w dotarciu do domu. »Wiedzą o Smithie" - przemknęło przez głowę Szymona. Jednak j1 W tej chwili nie miał ochoty zastanawiać się, jak detektyw wytłumaczył l 7<> ich znajomość. Ze słów Batesa i Dickinsona wyciągnął przede wszystkim wniosek, że chcą go rozdzielić z Angel. Może stracić ją ponownie i więcej nie zobaczyć. - Dlaczego nie jesteście szczerzy? - niemal krzyknął. - Podobno chrześcijanie mówią tylko prawdę! Aż tak bardzo boicie się tego, co jest pomiędzy mną a Angel? - Pana ponosi fantazja. Niczego się nie boimy. Chcemy oszczędzić panu niepotrzebnych złudzeń - odpowiedział Dickinson. - Pana związek z moją córką jest niemożliwy! A jeśli Pan myśli, że można ją uwieść, to grubo się pan myli. - Nie uwodzę jej. Po prostu nie wyobrażam sobie bez niej życia. - Zapewniam, że ona się może obejść bez pana! - O to należałoby ją zapytać. - Proszę bardzo, choć uprzedzam, że robiłem to już kilkakrotnie. Szymon wiedział, że znajduje się na przegranej pozycji. Nie wątpił, że ojciec Angel mówi prawdę. Nagle wcale nie wydało mu się takie pewne, że dziewczyna odwzajemnia jego uczucia. Nie powiedziała ani słowa, które by na t& wskazywało. Na podstawie kilku spojrzeń i uśmiechów ponownie uwiepżył w coś, co być może nie istnieje. Zrozumiał, że pytanie jej o zdanie wprost i przy wszystkich oznaczałoby definitywne rozstanie. Na pewno nie sprzeciwi się woli ojca. Potrzebował czasu, by ją ze sobą oswoić. Choćby kilku dni, podczas których powiedzą sobie coś takiego, co ich nierozerwalnie zbliży. - Dlaczego nie chcecie dać mi szansy? - zapytał zupełnie innym tonem. - Przecież prawie mnie nie znacie... Proszę, pozwólcie mi zostać. Przynajmniej dopóki nie poczuję się lepiej... Zaczął przekonywać, że nikomu z jego strony nic nie grozi. Oprócz Smitha nikt nie wie, że się tutaj znajduje. Zaraz zawiadomi służącego, by informował wszystkich, że wybrał się na kilkudniowe wakacje. Zapewniał, że nie wzbudzi to żadnych podejrzeń, bo już kilka osób namawiało go do wyjazdu... Zmęczony swoją przemową, oparł się o poduszkę i głośno oddychał. Tom Bates, który przywykł traktować wszystko, co się dzieje wokół, jako objaw Bożej opatrzności, widząc, z jaką żarliwością Szymon prosił o zgodę na pozostanie, pomyślał o nim nieco bardziej przychylnie. Nie tak go sobie wyobrażał, znając tylko relacje z prezydenckiego przyjęcia' „Może jego pobyt tutaj to część jakiegoś Boskiego planu, w którym właśnie my jesteśmy sprawdzani?" - zastanawiał się. Ale Dawid Dickinson był ciągle nieufny. W jego oczach młody generał pozostawał żołdakiem, który omal nie zgwałcił jego córki, naraził ją na niebezpieczeństwa ucieczki i więzienie i włamał się do hotelu, by ją uwieść. - Dlaczego mielibyśmy panu uwierzyć? - spytał. - Czy pan nie widzi, że nie potrafiłbym jej skrzywdzić? - prawie jęknął Szymon. - Najlepszym na to dowodem będzie, jak się pan stąd wyniesie... Niespodziewanie w sukurs Szymonowi przyszła sama Angel. Po napełnieniu karafki wodą siedziała za kuchennym stołem zastanawiając się, co zrobić. Tak naprawdę Szymon zbyt zaważył na jej losach, by mógł stać się jej obojętny. Przeciwnie, od ucieczki z pałacu myślała o nim coraz więcej. Podszyta strachem nienawiść ustąpiła miejsca żalowi, że rozstali się w taki sposób. Pewnie gdyby spotkali się w innych okolicznościach, nigdy by jej tak nie potraktował. Marzyła o chwili, w której będzie mu mogła odpłacić dobrem za złe i miłosierdziem za siłę i brutalność. Pragnęła zdobyć go dla Chrystusa i zbawić dla wieczności; przekonać, że na tym właśnie polega prawdziwa miłość. Jednak, z drugiej strony, kilka minut rozmowy zbudziło w niej te same, co podczas uczty emocje. Znowu widziała w nim przede wszystkim pięknego i przystojnego mężczyznę; i jeżeli chciała, by się nawrócił, to dlatego, że był taki, a nie inny. Zdawała sobie sprawę, że to nie najlepsza motywacja dla apostolskiej misji. Wiedziała, że ojciec liczy, iż nie wróci już do pokoju i nigdy więcej nie zobaczy Szymona. Przez moment miała taki zamiar. Ale gdyby tak postąpiła, czułaby się jak dezerter uciekający z armii właśnie wtedy, gdy dostał do wykonania ważne zadanie. Poza tym nigdy nie byłaby już pewna siły swojej wiary. W sercu na zawsze pozostałaby wątpliwość, czy ludzka miłość nie może być od niej mocniejsza. Wniosek był jeden. Postanowiła stawić czoło wyzwaniu. Nie ulegnie jego urokowi, dopóki on nie ulegnie jej religii. Wstała z miejsca i ruszyła do pokoju, w którym leżał Szymon. Z daleka usłyszała podniesione głosy spierających się mężczyzn. Gdy przekroczyła próg, gwałtownie przerwali. Podeszła do łóżka i postawiła karafkę z wodą na stoliku. - Czy coś się stało? - spytała. < - Właśnie poprosiliśmy pana O'Neila o szybkie opuszczenie naszego / 7H hotelu - z ociąganiem powiedział Dickinson. Angel spojrzała na Szymona, potem na ojca. - W takim stanie, ojcze? - To nie ma nic do rzeczy. Jego pobyt tutaj stanowi zagrożenie dla wszystkich mieszkańców tego domu. - Dla mnie również, czy tak? - Dla ciebie przede wszystkim! - rzucił zdenerwowany. - Nie masz do mnie zaufania? W ciszy, która zapadła, dziewczyna powiedziała: - Tato, proszę cię, niech tu zostanie tak długo, jak będzie chciał. Przez sekundę patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Dickinson odwrócił wzrok na Toma Batesa, jakby u niego szukając wsparcia. Ale ku swojemu zaskoczeniu usłyszał: - Dawidzie, wiesz równie dobrze, jak ja: udzielanie gościny tym, którzy o to poproszą, jest jednym z nakazów naszej wiary. - Tato, to dla mnie bardzo ważne - powtórzyła Angel. Zapadła (.cisza. Obecni w pokoju patrzyli na Dickinsona z wyczekiwaniem. Hie mógf €ię zdecydować. Chciał chronić córkę, ale trudno to było robić wbrew jćj woli. Na dodatek Bates miał rację. Jeszcze raz spojrzał na Angel, brata Toma i Szymona. - Dobrze, niech się tak stanie - zawyrokował wreszcie. Wszyscy odetchnęli z1 ulgą. - Dziękuję, tato - powiedziała Angel. - Dziękuję panu - odezwał się zaraz po niej Szymon. Oboje wymienili pełne wsparcia spojrzenia. - Bóg chciał, byś tak postąpił - wyraził swoją wiarę w przeznaczenie Tom Bates. - Niezbadane są ścieżki, po których Pan wiedzie ku sobie. - Obyś miał rację - westchnął ojciec Angel - Rozchmurz się, tato - powiedziała dziewczyna. - Masz jeszcze coś do zrobienia. - Nie rozumiem? - spojrzał zdziwiony. - Musisz zabezpieczyć czyjś kręgosłup - podpowiedziała. - A! - podniósł w górę plastikowy kołnierz, który cały czas trzymał w ręku i uśmiechnął się. - Zupełnie o nim zapomniałem. Napięcie, które jeszcze przed chwilą wypełniało pokój, znikło niemal zupełnie. - Proszę się odsunąć od poduszki i wyprostować - zwrócił się do Szymona. Pacjent spełnił prośbę. Lekarz usiadł przy nim na łóżku i zabrał się do pracy. Szymon posłusznie wykonywał kolejne polecenia, co jakiś czas spoglądając z wdzięcznością na swoją wybawicielkę. Uświadomił sobie, że nagle to on stał się całkowicie od niej zależny. Dzięki niej tu został. Dzięki niej będzie mógł na nią patrzeć i codziennie z nią rozmawiać. Stanie się przedmiotem jej opieki. Będzie niczym bezbronne dziecko, zdany na jej łaskę i niełaskę. Zazwyczaj w takiej sytuacji czułby się upokorzony, ale teraz odnajdywał w tym stanie jakiś nie znany mu wcześniej rodzaj szczęścia. - Mam nadzieję, że nie jesteś takim sztywniakiem, na jakiego wyglądasz - zażartowała Angel na widok jego zadartej przez kołnierz brody. Skrępowany plastikową konstrukcją Szymon uśmiechnął się półgębkiem. Bates, Dickinson i Angel zaczęli się śmiać. XL Po pełnym wrażeń przedpołudniu i późnym śniadaniu, które przyniosła mu do łóżka jego piękna opiekunka, Szymon zapadł w długi, męczący sen. Szedł w nim kilka kroków za Angel wśród tłumu ubranych na biało starców, z których każdy miał twarz brata Rogera. Ilekroć zbliżał się do dziewczyny, któryś ze starców zagradzał mu drogę i mówił prosto w twarz: Idź za mną. Kiedy starzec się odsuwał, dziewczyny już nie było. Szymon skręcał gwałtownie w jakąś bramę czy ulicę i zaczynał poszukiwania w zupełnie innym miejscu. Wszędzie: na dworcu autobusowym, w Central Parku, na jakiejś stacji metra stali ubrani na biało starcy. Gdy wypatrzył pomiędzy nimi dziewczynę, próbował ją dogonić, ale w ostatnim momencie historia się powtarzała. W końcu za którymś razem udało mu się chwycić ją za rękę. Odwróciła się, ale ona również miała twarz brata Rogera. Przerażony puścił jej dłoń, a ona zaniosła się głośnym, starczym śmiechem, odsłaniając bezzębne dziąsła. Gdy zlany potem otworzył oczy, zobaczył pochylonego nad sobą Toma Batesa. , - Gdzie Angel? - zapytał. l HO Gospodarz domu uśmiechnął się. - W swoim pokoju, kilka kroków stąd... Dobrze, że się pan zbudził - dodał po chwili. - Ma pan gościa. Z wnętrza pokoju podszedł John Smith. - Witam pana - powiedział oficjalnym tonem detektyw. - Witaj - odpowiedział Szymon, jeszcze nie do końca przebudzony. - Jak się pan czuje? - Już lepiej. Miałem dziwny sen. - Widzę, że ma pan tutaj fachową opiekę - kontynuował Smith patrząc na kołnierz ortopedyczny. - Tak, wszyscy są dla mnie bardzo dobrzy. - Podobno chce pan tu zostać kilka dni? - Mam taki zamiar. Rozmowa wyraźnie się nie kleiła. - Panowie, mam jeszcze kilka obowiązków - powiedział Bates. - Wybaczcie, że was opuszczę. - Naturalnie - podziękował mu spojrzeniem Szymon. Po chwili został sam na sam z detektywem. - Ostatecznie, wszystko ułożyło się tak, jak pan chciał - Smith odezwał się jako pierwszy. - Zgadza się. Nikt by tego lepiej nie wymyślił. Zaczynam wierzyć w coś, co oni nazywajją opatrznością, a my przeznaczeniem. - Którego byłem niewielką, ale ważną cząstką. - Tak - przyznał mu rację. - Nie zdążyłem ci jeszcze podziękować. - Rozumiem, że jest pan zadowolony z usługi, którą dla pana wykonałem. Szymon zrozumiał aluzję. Uśmiechnął się. - Jeśli o to chodzi, jak najbardziej. Zaraz dostaniesz, co ci się należy. W tej szafie przy oknie powinny być moje rzeczy. Możesz zobaczyć? Smith podszedł do szafy i otworzył ją. - Zgadza się. - Leży tam gdzieś mój portfel? -Tak. - Wyciągnij z niego błękitną kartę kredytową. Smith postąpił zgodnie z tymi słowami. - Co dalej? - spytał, trzymając kartę w dłoni. -Jest twoja! - Hmm, dziękuję. A dokładniej? - podszedł do łóżka Szymona - Mój kod dostępu: 34451, zapamiętasz? -Jasne, 34451. - Na tym koncie jest prawie pięćset tysięcy dolarów. Weź wszystko. - Wszystko?! Duży napiwek. - Należy ci się. Choćby za to, że nie wkopałeś nas, gdy już leżałem powalony przez Boldy'ego. „Dbałem również o swój tyłek i pieniądze, które mi obiecałeś" - pomyślał Smith, ale powiedział jedynie: - Nie chciałem, by na pana widok wpadli w panikę i wywieźli gdzieś dziewczynę. - Powiedz mi dokładnie, musimy mieć przecież wspólną wersję, co im naopowiadałeś? - Właściwie nic takiego. W sumie prawie prawdę. Znowu przyznałem się do winy i prosiłem o przebaczenie. Wiedzą, jak zarabiam na życie. Powiedziałem, że kilka dni wcześniej zlecił mi pan znalezienie dziewczyny, w której się zakochał. Umówiłem się z panem po mszy, bo myślałem, że tam najłatwiej ją odszukam i będę miał dla pana jakieś informacje. Ale gdy zobaczyłem, jak dziewczyna rozmawia z bratem Ro-gerem, stałem się ostrożny. Dlatego powiedziałem panu, że nikogo nie znalazłem. Kiedy się rozstaliśmy, przyszedłem tutaj, żeby się poradzić brata Toma. Przekonałem ich, że pan widocznie mi nie uwierzył i musiał mnie śledzić, a gdy dotarłem tutaj, wpadł pan na pomysł, by spenetrować dom od drugiej strony. - Jestem pod wrażeniem. Wymyśliłeś to wszystko na poczekaniu? - Coś tam ułożyłem sobie jeszcze w metrze, gdy zastanawiałem się, jak sprzedać całą sprawę Batesowi. Na dopracowanie szczegółów miałem kilka minut, kiedy oni próbowali złożyć pana szyję w całość. - Ale dlaczego tak długo nie wracałeś? - W hallu, gdzie przyjął mnie brat Tom, nie było Dickensonów. A przecież miałem się upewnić, czy dziewczyna jest w domu. Był za to brat Roger i, nie wiedzieć skąd, ten blondas, który podrywał ją po mszy... W oczach Szymona błysnęło zaniepokojenie. - Przy nich nie chciałem Batesa o nic pytać- ciągnął Smith. - Czekałem aż sobie pójdą. Wiedziałem, że pan się denerwuje, ale nie mogłem nic zrobić. Rozmawialiśmy sobie o niszy i Hugh Boldym, który przywitał mnie w drzwiach. Po jakimś czasie sam zjawił się wśród nas. Ale nie przysiadł się, tylko zaczął krążyć po przyległych pokojach, jakby czegoś szukał. Po chwili poszedł na górę. Miałem złe przeczucia. Gdy usłyszałem rumor na piętrze, byłem prawie pewien, że pan jest jego przyczyną. -1 miałeś rację. - Kiedy zobaczyłem pana rozciągniętego na podłodze, myślałem, że już po panu. - Dowiedziałeś się, skąd się wśród nich wziął? - Nie znam szczegółów. Podobno kilkanaście lat temu został napadnięty przez bandę gówniarzy z nożami i pistoletem, gdy wybiegł w nocy na trening. Nie zorientowali się, z kim mają do czynienia. Zaczął się bronić. Zafyił dwóch smarków, a trzech uszkodził. Sąd go uniewinnił, ale on stracił serce, do tego co robił. Zdaje się, doszedł do wniosku, że waląc po mordach różnych kolesi w swoich filmach, zachęca, by inni robili to w rzeczywistości. Zaczął pić. Potem trafił na odwyk prowadzony przez jakiegoś zakamuflowanego chrześcijanina. Tak dostał się pod ich wpływy. Po przeczytaniu czegoś w Biblii wyjechał do Nowego Jorku w poszukiwaniu brata Rogera. Skądś wiedział albo miał szczęście, bo trafił akurat na jego pobyt w mieście. Nie wiem, dlaczego brat Roger mu zaufał. W każdym razie wyspowiadał go i dał rozgrzeszenie. Od tego czasu Boldy jest ciągle u boku papieża. - Ciekawe, czy dostał już rozgrzeszenie za to, jak mnie potraktował. Smith uśmiechnął się. - To była jego pierwsza interwencja od kilku miesięcy. Stracił wyczucie. Wbrew pozorom nie ma dużo takiej roboty. Zajmuje się raczej torowaniem papieżowi drogi wśród tłumów i przygotowywaniem mu posiłków. - Posiłków? - Mówią, że jest świetnym kucharzem. - Są jeszcze tutaj? - Z tego, co wiem, wyszli wczesnym rankiem. Chcieli odwiedzić dwie parafie i zamierzają nocować gdzie indziej. - Wspaniale. Angel będzie miała więcej czasu dla mnie. Widziałeś ją dzisiaj? - Nie miałem okazji. - Dzięki niej tu zostaję. - Bates mi opowiedział. - To dobrze, nie zdziwi cię więc moja prośba. Pomyślałem o tym od razu, gdy cię zobaczyłem. Sam widzisz, że są wobec mnie w porządku. Już mój pobyt tutaj jest dla nich zagrożeniem. Obiecałem, że nie będę ich dodatkowo narażać. Proszę cię, nie przychodź więcej. Nie zamierzam ich oszukiwać. Gdy wszyscy wokół nabiorą do mnie zaufania, ona zrobi to również. - Jak pan uważa - burknął Smith zdziwiony. - Usługa została wykonana Choć śmiem twierdzić, że po zdobyciu przyjaźni Batesa właśnie zerwanie moich kontaktów wyda się podejrzane i rzuci cień na mnie i na pana. - Racja... Powiedz mu... - Szymon zastanawiał się przez chwilę -...że musisz wyjechać na jakiś czas. - Już się robi. Życzy pan sobie czegoś jeszcze? Smith podniósł się z krzesła. - Jesteś obrażony? - spytał Szymon. - Po takim napiwku? Po prostu muszę zaraz coś załatwić. - O'key. Zawiadom też Petroniusza, że jestem bezpieczny i odezwę się do niego za kilka dni. - Nie ma sprawy. - Naprawdę jestem ci wdzięczny, za to, co dla mnie zrobiłeś. - Zawsze będę do pana usług. Na wszelki wypadek proszę zachować mój numer telefonu. - Oczywiście. Po wyjściu detektywa Szymon głęboko odetchnął. Wszystko wskazywało na to, że ma przed sobą kilka niczym nie zakłóconych dni razem z Angel. Cała reszta świata nie miała teraz znaczenia! Dzień wcześniej nawet nie marzył o takiej sytuacji. Najwspanialszy prezent od losu, jaki kiedykolwiek dostał. XLI Tego samego wieczoru mieli okazję do pierwszej długiej rozmowy. Wcześniej jednak Szymona odwiedzili jej rodzice. Obawiał się tego spotkania. l H.' Zdawał sobie sprawę, że ojciec dziewczyny zgodził się na wszystko jedynie pod presją córki. Podejrzewał, że jej matka może być mu jeszcze mniej przychylna. Ale jego przewidywania nie sprawdziły się. Rodzice Angel, zapewne po jakiejś domowej naradzie, postanowili nie tylko nie przeszkadzać córce w jej zamierzeniach, a wręcz ją wspierać. Na przełamanie lodów Muriel Dickinson przyniosła rekonwalescentowi upieczony własnoręcznie placek z jabłkami. Po przywitaniu jej mąż dokładnie zbadał nadwerężone kręgi szyjne Szymona. Zalecił mu zestaw ćwiczeń i zachęcił do przejścia kilku kroków. Z jego i Angel pomocą Szymon ostrożnie wstał z łóżka i zrobił małą rundkę wokół pokoju. Wkrótce rozmawiali z sobą jak dobrzy znajomi. Dickinsonowie bardzo różnili się wyglądem: on biały i wysoki, ona czarna, drobnej budowy. Ale wspólnie spędzone lata upodobniły ich do siebie. Reagowali niemal identycznie na to, co się do nich mówiło, i śmiali się w tych samych momentach. Zdawało się, że doskonale się rozumieją i uzupełniają. Szymon patrzył na nich niemal ze wzruszeniem. Tak zawsze wyobrażał sobie idealne małżeństwo, a od niedawna swoją daleką przyszłość. Po ich wyjściu A'ń|jel postanowiła przygotować „domową" kolację. Szymon trochę protestował. Chciał, by przy nim została. Proponował zamówić coś telefonicznie. Ale po zapewnieniach, że nie będzie żałować, zgodził się. Dziewczyna na ponad pół godziny znikła z pokoju, pozostawiając mu jedynie Jpopołudniówkę pełną wakacyjnych plotek. Przez chwilę pogrążył się w lekturze. Był zdziwiony, że w tym domu czytają takie rzeczy. Naraz nabrał wielkiej ochoty na oglądanie telewizji. Poczuł niemal fizyczny przymus wzięcia do ręki pilota i poskakania po kanałach. Ponieważ w pokoju nie było telewizora, chciał zwlec się z łóżka i poszukać odbiornika w sąsiednich pomieszczeniach. Jednak przypomniał sobie, że przez cały dzień nie słyszał żadnego odgłosu, który mógłby sugerować, że ta wyprawa zakończy się sukcesem. Pojawienie się Angel definitywnie oderwało go od tego problemu. Trzymała w ręku biały obrus, który rozłożyła na stole przy oknie. Następnie przyniosła naczynia i sztućce i nakryła dla dwóch osób. W pobliżu okna postawiła trójramienny świecznik. Zapaliła świece. Zapadał zmierzch i migotliwe światło wydobyło powierzchnię stołu z wieczornych ciemności. Potem pomogła mu wstać i usadowiła przy stole. Zni- kła po raz kolejny. Nie było jej dłuższą chwilę. Kiedy, przebrana w białą sukienkę, ponownie wróciła, niosła przed sobą na tacy dwa pieczone z ziołami, złociste pstrągi, ozdobione liśćmi sałaty i pokrojonymi w półksiężyce kawałkami cytryny. Gdy postawiła danie na środku stołu, po pokoju rozszedł się wspaniały zapach. Wyszła jeszcze na moment, by przynieść razowy chleb w koszyku, butelkę białego wina i dwa kieliszki. Szymon obserwował te przygotowania zauroczony wdziękiem, z jakim się poruszała. Kiedy już wszystko było na swoim miejscu, stanęła naprzeciwko niego. Uśmiechnęła się, przeżegnała i zaczęła mówić: - Panie Boże, pobłogosław ten posiłek oraz nas, którzy będziemy go spożywać. Naucz nas dzielić się chlebem i radością ze wszystkimi. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Usiadła na wprost Szymona. Ciągle był zmieszany. Czuł się nieswojo, gdy stała tak nad nim przed chwilą, odprawiając swoje chrześcijańskie zaklęcia. - Nie bądź taki naburmuszony - powiedziała żartobliwym tonem. -Przecież wiesz, że mamy taki zwyczaj. - Znam go najlepiej ze wszystkich waszych zwyczajów - uśmiechnął się. - Dla mnie jeden z najpiękniejszych. Nie rezygnuję z niego nigdy, gdy jestem wśród... swoich. Spróbuj, co przygotowałam. To przepis mojej mamy. Podsunęła mu tacę. - Z przyjemnością - odparł nakładając rybę. Angel nalała wina do kieliszków, potem wzięła swoją porcję. Pochylili się nad talerzami. - Wyśmienite - powiedział Szymon po pierwszym kęsie. - Do tego wszystkiego doskonale gotujesz! - Dziękuję. Nie mam takiej cierpliwości, jak mama, ale jak się postaram, podobno mi wychodzi. Wypijmy za nasze ponowne spotkanie -wzięła kieliszek do ręki. - W tak niezwykłych okolicznościach - dodał podnosząc wino. Angel nie podjęła tego tematu. Uśmiechnęła się tylko. Wypili patrząc sobie w oczy. - Czy ci już mówiłem, że masz czarodziejskie oczy? - spytał. Zaczęła się śmiać. (,S7 - Jedzmy, bo wystygnie - odpowiedziała i zabrała się za złocistego pstrąga. Szymon poszedł za jej przykładem. Ryba była rzeczywiście przepyszna. Przegryzana razowym chlebem i popijana doskonałym winem, stawała się rarytasem godnym największego znawcy. Miał wrażenie, że w życiu nie jadł nic równie dobrego. Spoglądał na dziewczynę z nie ukrywanym zachwytem. Była piękna, inteligentna i... świetnie gotowała. Po raz pierwszy spotkał kogoś, kto posiadał te trzy cechy jednocześnie. Wiedział, że musi się z nią ożenić, niezależnie od wszelkich przeszkód, jakie napotka. W jaki sposób tego dokona, przestawało mieć znaczenie. Dla niej mógł nawet zostać chrześcijaninem. Było mu wszystko jedno, przecież i tak nie wyznawał żadnej religii. Jeśli Artgel będzie na tym zależało, przyjmie jej wiarę bez jakichkolwiek oporów. Nauczy się na pamięć kilku modlitw i zacznie wykonywać jakieś tam obrzędy... Popatrzył na nią, wyobrażając sobie, jak będzie im ze sobą razem, i jednocześnie/doźnał przedziwnego wrażenia, że tak naprawdę nic nie należałoby zmieniać. Jest dobrze tak, jak jest. Nie ma się do czego spieszyć. Nie musi jej zdobywać, by być całkowicie razem. Zapamiętane gdzieś ze szkoły słowa: „Chwilo, trwaj!", nabrały dla niego realnego sensu. Zauroczony tym odkryciem, oparł rękę z widelcem o blat stołu i zapatrzony w dziewczynę zastygł w bezruchu. Angel zauważyła, że coś się z nim dzieje: - Dobrze się czujesz? - spytała zaniepokojona. - Nigdy w życiu nie było mi tak dobrze. - Mówię poważnie. Środek, który zaaplikował ci ojciec, był bardzo silny. Zbudziłeś się za wcześnie. Może chcesz odpocząć? - Nie, nie... nie trzeba... Po prostu zrozumiałem, co to jest szczęście... - Chciałabym, żeby to była prawda - powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy. - Nie wierzysz mi? -1 ja czuję się szczęśliwa... Oboje nieco zawstydzeni tymi wyznaniami umilkli. Szymon zdał sobie sprawę, że została mu.jeszcze jedna rzecz do załatwienia. - Angel... jest coś, co nie daje mi spokoju... - zaczął. - To przyjęcie u prezydenta... IHK - Nie przejmuj się tym - przerwała mu. - Co się stało, to się nie odstanie. Po prostu trochę za dużo wypiłeś. - Nie tylko... i czuję się winny. - Niepotrzebnie. Już dawno ci wybaczyłam. Spojrzał zaskoczony. - Jak to? - powiedział - Myślisz, że mogłabym jeść z tobą kolację, gdyby było inaczej? -1 naprawdę nie masz do mnie żalu? - Jestem chrześcijanką. Przebaczanie to jeden z nakazów mojej wiary. - Co innego jakiś nakaz, co innego życie. - Brat Tom wybaczył twojemu przyjacielowi, choć jego wina była bez porównania większa. Zabił przecież jego żonę. Jak wobec tego ja mogłabym nie wybaczyć tobie? Chrystus powiedział, że należy przebaczać nieskończenie wiele razy. W twoim przypadku zrobiłam to dopiero po raz pierwszy. Odetchnął zadowolony. - Kimkolwiek jest twój Bóg, jest wielki, bo ocala mnie w twoich oczach - chciał zażartować. - Zrozumiesz, że jest wielki, gdy go pokochasz - odpowiedziała zupełnie poważnie. - Dla ciebie jestem gotowy na wszystko. - Powinieneś to zrobić dla Niego samego - powiedziała tym samym co poprzednio tonem. Zapadła cisza. Jednak tym razem pełna wątpliwości, na które obydwoje nie potrafili znaleźć odpowiedzi. Angel uświadomiła sobie, że zadanie nawrócenia Szymona, które przed sobą postawiła, jest trudniejsze niż myślała. On coraz bardziej gubił się w tym, o co chodzi w religii chrześcijan. Cieszył się, że mu darowała. Ale nie rozumiał, dlaczego jednocześnie żąda od niego czegoś niemożliwego? W jej wybaczeniu dostrzegł nakaz poddawania się bez walki i na warunkach, które dla niego były nie do przyjęcia. Gdy on prawie wyznał jej swoją miłość, ona od razu dawała mu do zrozumienia, że to nie jest najważniejsze. Obowią-zek poświęcania własnych uczuć w imię jakiejś abstrakcji miał w sobie coś absurdalnego. Gdyby tych słów nie mówiła Angel, lecz ktoś inny, czułby dla niego litość pomieszaną z lekceważeniem. - Musisz mi w tym pomóc - powiedział jednak. - Modlę się, żeby ci się udało. Intuicja podpowiedziała Szymonowi, że dziewczyna prędzej czy później pozna, że nie jest szczery. By zmienić temat, spytał: czy wie, co takiego przeczytał Hugh Boldy, gdy postanowił zostać chrześcijaninem. Z ulgą przyjęła to pytanie. Ona również nie miała ochoty wracać do rozpoczętego przed chwilą wątku. Na szczęście historię Boldy'ego znała bardzo dobrze. Z jej opowiadania wynikało, iż na aktorze wielkie wrażenie zrobił fragment Biblii, w którym zamiast skazanego na śmierć Chrystusa na wolność wypuszczono pospolitego przestępcę Barabasza. Boldy w postaci Barabasza zobaczył siebie. Mówił, że został uniewinniony przez sąd, ponieważ taka była wola Boża. Jego winę odkupił cierpiący na krzyżu Chrystus. Swoją służbą u boku jego następcy na ziemi postanów^ spłacić dług wdzięczności. Potem przeszli do znacznie lżejszych tematów. Szymon, sprowokowany przez Angel pytaniem o zdrowie Atosa, zabrał się do szczegółowego opowiadania historii z życia swojego psa. Mówił o jego szczenięcych latach, przyzwyczajeniach, jakich nabrał podczas pobytu na wsi, i polowaniu, podczas którego zamiast ustrzelonego zająca Atos przyniósł w pysku czyjeś spodnie. Ahgel zrewanżowała się Opowieściami o swoim psie i kotach. W pewnym momencie jeden z nich - bury kocur, którego Angel nazywała Yicky - wślizgnął się do pokoju przez klapkę w drzwiach i ku zdziwieniu dziewczyny wskoczył Szymonowi na kolana, domagając się resztek z kolacji. - Tak bardzo lubi ości, że przemógł nieśmiałość - powiedziała ze śmiechem. Za jej przyzwoleniem Szymon zaczął karmić kota. Angel wykorzystała ten moment na wyniesienie pustych naczyń. Po chwili na stole została już tylko butelka wina i dwa kieliszki. Rozmowa zeszła na tematy, w których ich porozumienie wydawało się prawie idealne. Na pierwszy ogień poszły filmy i muzyka. Za każdym razem, kiedy okazywało się, że podoba się im ten sam reżyser lub słuchają tego samego wykonawcy, spoglądali na siebie z błyskiem tryumfu w oczach. Po chwili porównywali już wszystko, co przyszło im do głowy. Woleli jazdę na rowerze od jazdy na rolkach. Jabłka smakowały im bardziej niż gruszki, a lody czekoladowe bardziej od śmietankowych. Oboje byli jedynakami i prawie tak samo spędzali w dzieciństwie wakacje. Wspominając swoje młodzieńcze pobyty w okolicach jeziora Keuka, odkryli, że kilka razy musieli tam być w tym samym czasie i aż niewiarygodne, że poznali się dopiero kilkanaście dni temu... Rozmawiali tak jeszcze przeszło godzinę. Gdy kończyli, świece już dogasały, a pokój oświetlały uliczne latarnie. Angel odprowadziła Szymona do łazienki. Chwilę później pomogła mu ułożyć się do snu. Potem opuściła zasłony w oknach i poszła zanieść kieliszki do kuchni. Kiedy wróciła, już spał. Stała przy łóżku jeszcze chwilę, patrząc jak oddycha przez sen. XLII Po przebudzeniu Szymon ostrożnie podniósł się z łóżka, podszedł wolno do okna i otworzył je na oścież. Oparty o parapet, wdychał głęboko rześkie powietrze i słuchał porannego śpiewu ptaków. Do pokoju weszła Angel. Przywitali się uśmiechami. Dziewczyna ucieszyła się, że już wstał i chodzi bez niczyjej pomocy. Powiedziała, że to dobry znak przed odwiedzinami ojca. Rodzice Angel zjawili się niedługo po. śniadaniu. Rzeczywiście, doktor Dickinson był zadowolony z postępów pacjenta. Uważnie obejrzał szyję Szymona i zadecydował, że kołnierz ortopedyczny jest już niepotrzebny. Po oględzinach skręconej nogi zalecił jednak nosić szynę usztywniającą jeszcze przez kilka dni. Następnie jego żona poczęstowała wszystkich świeżo upieczonym plackiem. Tym razem z jabłkami. Podczas rozmowy, która się przy okazji wywiązała, ojciec Angel wspomniał o zapowiadanej na jutro wizycie brata Rogera w tutejszej parafii. Przywódca chrześcijan miał znowu nocować w domu Batesa. Szymon będzie mógł osobiście poznać papieża i jego ochroniarza Hugh Boldy'ego. - Miał wyrzuty sumienia, że uderzył pana za mocno - powiedział Dickinson. - Niepotrzebnie. Za przykładem pana córki już mu wybaczyłem -odpowiedział lekkim tonem Szymon. - Angel ma na pana aż taki wpływ? - zażartował lekarz. Roześmiali się. , Zaraz po wyjściu Dickinsonów rozległo się kolejne pukanie do drzwi. - Chyba nie jest nam pisane zostać dzisiaj sam na sam - zdążył powiedzieć Szymon. W drzwiach ukazał się Tom Bates. Za nim do pokoju wszedł wysoki blondyn o niebieskich oczach. Szymon rozpoznał w nim młodego mężczyznę z dworca autobusowego. Tak jak wtedy, poczuł w sercu ukłucie zazdrości. Bates przedstawił go swojemu towarzyszowi, a potem zakomunikował: - Tobiasz Stone, nasz rewolucjonista. - Miło mi, choć nie bardzo rozumiem - mruknął Szymon. - Zrozumie pan, gdy się do nas przyłączy - powiedział Bates. - Od czasu do czasu urządzamy u ranie małe dyskusje polityczne. Odkąd Tobiasz dowiedział się, że pan zostaje u nas kilka dni, ma wielką ochotę uciąć sobie z panem pogawędkę. - Ale'o czym dokładnie mielibyśmy rozmawiać? - powiedział z ociąganiem Szymon. Perspektywa jakiejś dyskusji nie wydawała mu się specjalnie atrakcyjna w porównaniu do czasu, który mógł spędzić z Angel. - To najczęściej okazuje się dopiero w trakcie - stwierdził nowy przybysz. - Warto by^jakoś wykorzystać pana obecność. - Tylko że ja chyba nie mam żadnych poglądów politycznych - odrzekł Szymon. - To przeżytek. - Świetny punkt wyjścia do dyskusji - zauważył Stone. „Zachowuje się, jakby się popisywał. Na pewno nie przede mną" - pomyślał Szymon i uważniej przyjrzał się nowo przybyłemu. Miał już prawie pewność. Niewinny młodzieniec o rozwichrzonych włosach i twarzy marzyciela właśnie posłał ku Angel ukradkowe spojrzenie. Na dodatek zdaje się, że ona odpowiedziała mu tym samym. - No dobrze, jeśli mogę się na coś przydać - powiedział głośno. - Mamy zacząć tu i teraz? - Za chwilę - uśmiechnął się Bates - W moim pokoju, przy dobrej kawie. - Dobrze, że się zgodziłeś - ucieszyła się Angel - Obiecałam proboszczowi, że pomogę mu w przygotowaniach do odwiedzin papieża. Nie będę miała wyrzutów, że zostawiam cię samego. - Myślałem, że się przyłączysz - powiedział Szymon. - Tam będę bardziej potrzebna. Zrobię wam tylko kawę i pójdę. Również Tobiasz Stone wydawał się zawiedziony. - Szkoda - odezwał się. - Masz ciekawe pomysły. - Tym razem poradzicie sobie sami - uśmiechnęła się i wyszła do kuchni. Szymon miał ochotę się wycofać. Dyskusja bez Angel traciła dla niego wszelki smak. Jednak nie znalazłszy odpowiedniej wymówki, zwlókł się z łóżka i z pomocą Batesa pokuśtykał do jego pokoju. Przekraczając próg, otworzył usta ze zdumienia. Wszystkie ściany pokoju zajmowały półki z książkami. Leżały również na dużym biurku i podłodze koło łóżka i foteli. Szymon nie widział nigdy tylu książek zgromadzonych na tak niewielkiej przestrzeni. W jedynym wolnym miejscu, nad drzwiami, wisiał drewniany krzyż. Usiedli w fotelach przy małym stoliku. Po chwili Angel przyniosła tacę z ekspresem, cukiernicą i trzema filiżankami. W powietrzu rozszedł się aromat świeżo parzonej kawy. - Życzę udanej dyskusji - popatrzyła na Szymona i uśmiechnęła się, jakby chciała mu dodać otuchy. Odwzajemnił jej tym samym. - Dziękujemy - odpowiedzieli razem Bates i Stone. Dziewczyna pożegnała się i ruszyła w kierunku drzwi. Gdy wyszła, Szymon spojrzał na Stone'a. Chłopak wydawał się zawiedziony tym, że to nie on został obdarzony uśmiechem Angel. Szymon prawie go polubił. - Od czego w takim razie zaczniemy? - spytał Tom Bates, nalewając kawy do filiżanek. - Najlepiej od kawy - wypalił Szymon tonem wskazującym, że jest w dobrym humorze. Wobec tej propozycji przez chwilę wszyscy trzej zajęli się przyrządzaniem sobie parującego napoju. - Uważa pan zatem... - Stone odezwał się pierwszy, mieszając łyżeczką cukier w filiżance, lecz przerwał na sekundę. - Możemy sobie mówić na ty? Szymon skinął głową. - Uważasz zatem, że kawa jest ważniejsza od poglądów politycznych? - Oczywiście. Już powiedziałem. Poglądy polityczne to przeżytek. Jeśli na całym świecie istnieje tylko jeden system rządów, nie ma o co się spierać. Ważna jest tylko umiejętność zarządzania państwem. Zresztą, o ile pamiętam z historii, partie polityczne same obumarły. Nie były potrzebne. - Nie miały środków, żeby się utrzymać. - No właśnie, zabrakło ludzi, którzy chcieliby wpłacać na ich rzecz pieniądze. - Bo nie widzieli szansy, że ich partia dojdzie do władzy. - Na jedno wychodzi. Po prostu ludzi, którzy mieli poglądy polityczne, było coraz mniej, a partie, które ich reprezentowały, były za słabe. - Ludzie zachowywali się racjonalnie. Nie widzieli szansy zwycięstwa nad przeciwnikiem, który był od ich partii niewyobrażalnie silniejszy. - Kogo masz na myśli? - Nie udawaj, że nie wiesz. - Megakartele? - Oczywiście. To one doprowadziły do bankructwa wszystkich ugrupowań politycznych i podstawiły na ich miejsce ludzi, którzy różnili się jedynie umiejętnością zdobywania forsy na kampanię wyborczą. Zupełnie niespodziewanie Szymon znalazł się pod obstrzałem dobrze przygotowanych argumentów. Niewątpliwie jego oponent odbył już kilka'dyskusji na ten temat i miał wiele rzeczy dokładnie przemyślanych.1 Szymohr'spojrzał na Toma Batesa, jakby chciał przekonać się, czy z jego strony również należy spodziewać się ataku, czy też można liczyć na wsparcie. Ale głęboko wciśnięty w fotel gospodarz najwyraźniej miał zamiar pozostać jedynie obserwatorem ich zmagań. Ambicja nakazywała Szymonowi odeprzeć natarcie. Wziął głęboki oddech i powiedział: - Racja, tylko nie widzę w tym nic złego. Taka umiejętność jest bardzo pożądana w nowoczesnym państwie. To prawdziwy test, czy ktoś nadaje się do władzy. - Być może, według twoich kryteriów. Tylko co z tymi, którzy chcieliby, żeby o tym, kto rządzi, decydowały również jego poglądy. Dlaczego nie daje im się możliwości wyboru? - Niech znajdą swojego kandydata i na niego głosują. - Sam nie wierzysz w to, co mówisz. Bez mediów, będących pod kontrolą megakarteli, nie zdołają nawet zebrać 100 milionów podpisów, niezbędnych do wystartowania w wyborach. Ostoja demokracji: równość szans - legła w gruzach. - Przesadzasz. Jeśli będą bardzo chcieli, to im się uda. W sieci A może się ogłosić każdy. Tobiasz Stone uśmiechnął się. - Pod warunkiem, że nie prowadzi działalności antypaństwowej. Szymon spojrzał na niego uważnie. - Trudno, żeby w wyborach startował ktoś, kto nie respektuje obowiązujących zasad. Świat przyjął je w demokratycznym referendum ponad 50 lat temu. - No dobrze, niech będzie, choć moim zdaniem to referendum też było kupione. Załóżmy, że jestem człowiekiem, który chce wystartować. Udało mi się zdobyć podpisy. Chyba zgadzasz się, że bez sympatii megakarteli w dalszym ciągu nie mam żadnych szans. - Musisz ją zdobyć. O to właśnie chodzi. - A jeśli nie mam na to ochoty. - Ciągle popełniasz jeden błąd. Chcesz zatrzymać rzekę za pomocą wiosła, zamiast płynąć z prądem. System, który istnieje, jest naturalną konsekwencją rozwoju ludzkości. To państwo powstało bez wojen i przymusu. Musisz się pogodzić z prawami, które w nim rządzą, inaczej utoniesz. - System, który istnieje, jest jedynie naturalną konsekwencją dążenia do jak największych zysków i nie zamierzam się z tym pogpdzić. - Rozumiem, że właśnie dlatego pan Bates nazwał cię rewolucjonistą. Gdybym nie był na urlopie, musiałbym cię aresztować za działalność antypaństwową. Na szczęście mam wobec was pewne zobowiązania, a ty jako chrześcijanin nie używasz broni, więc w gruncie rzeczy nie jesteś groźny. - Brat Tom powiedział mi, kim jesteś. Właśnie dlatego tu przyszedłem. Walczę na słowa. Zwyciężę, jeśli cię przekonam. Chcę zmieniać świadomości ludzi. - Brzmi wzniosie. Tylko po co to robić? Może ludzie wcale tego nie chcą. Poza tym jak do nich dotrzesz, nie przyjmując reguł, które pozwoliłyby ci zaistnieć publicznie. Nawet gdybyś mnie przekonał, w co wątpię, będzie to tylko malutki sukces, który w globalnej skali zupełnie się nie liczy. - Ilość nie jest najważniejsza. Przynajmniej na tym etapie. A co do feguł, które pozwoliłyby mi zaistnieć, to nie ja nie chcę ich przyjąć, ale C1> co je wymyślili, nie chcą mnie w nich zaakceptować. To zasadnicza różnica. - Przepraszam, ale jesteś naiwny, jeśli myślisz, że w mediach może istnieć coś nie poddanego kontroli właścicieli. To dla mnie oczywiste. Było już kilka takich prób, ale wszystkie skończyły się niepowodzeniem. Ostatnio stało się tak chyba z Ligą Rzeczy Nie Reklamowanych. Mówisz jakbyś był jakimś jej niedobitkiem. Tom Bates i Tobiasz Stone spojrzeli po sobie. - Jestem takim niedobitkiem - powiedział Stone. W myślach Szymona natychmiast powstał ciąg błyskawicznych skojarzeń tego, czego przez ostatnie minuty słuchał, z tym, co wiedział 0 Lidze RNR. Na jego końcu pojawiły się tylko dwa słowa: Tobiasz 1 Tobi. - Czy jesteś... - Tobi. We własnej osobie. XLIII f Dwadzieścia piel: lat wcześniej na schodach sierocińca w Staten Island ktoś zostawił w wiklinowym koszyku płaczącego niemowlaka. Na przegubie rączki dziecka była przyczepiona kartka z datą urodzenia i imieniem: Tobiasz. Po kilku tygodniach chłopiec został adoptowany przez bezdzietne małżeństwo państwa Stone. W miarę jak pan domu wspinał się po kolejnych szczeblach kariery zawodowej w lokalnym oddziale wielkiej firmy kosmetycznej, chłopiec rósł, otaczany coraz większą miłością i dobrobytem. 'Ale kiedy dzięki postępowi medycyny, pani Stone zaszła w ciążę i urodziła dwójkę bliźniaków: chłopca i dziewczynkę, czteroletni brzdąc stracił na ich rzecz uprzywilejowane miejsce w sercach rodziców. Zrozumiał, dlaczego tak się stało, dopiero w dwunaste urodziny, kiedy powiedzieli mu, że nie jest ich dzieckiem. Na osłodę, w ramach kampanii „Wolni od dwunastki", dostał własne mieszkanie. Kiedy po dwóch miesiącach dotarło do niego, że w ten sposób ostatecznie się go pozbyli, postanowił uciec. Rzucił szkołę i wyjechał z Nowego Jorku. Zawsze miał duszę buntownika. Nie podobał mu się poukładany dom rodzinny. Nie lubił szkoły, do której chodził. Nudził się na klasowych balangach. Wydawał się sobie dojrzalszy od rówieśników. Śmieszyli go szkolni koledzy popisujący się przed dziewczynami i dziewczy- ny marzące o idolach z seriali telewizyjnych. Chciał wyłamać się z ich świata, dokonać rzeczy wielkich i niepowtarzalnych. W dzieciństwie oglądał dużo filmów podróżniczych i wędrował po cyberprzestrzeni. Swoje prawdziwe podróże zaczął od Ameryki Północnej. Potem była Ameryka Południowa i Afryka. Dzięki oczytaniu, zdolnościom i sprytowi wszędzie, gdzie się zatrzymał, znajdował jakąś pracę. Najczęściej zatrudniano go przy obsłudze lokalnych sieci komputerowych, ale był także magazynierem, tragarzem, kelnerem i pomocnikiem kucharza na statkach oceanicznych. Trzy lata po tym, jak upuścił Nowy Jork, pływając na tankowcu, zaprzyjaźnił się z pracującym tam bosmanem. To on powiedział mu, że z jego odnalezieniem w koszyku na schodach sierocińca jest trochę tak, jak z Mojżeszem w Starym Testamencie. Wtedy zaczął czytać Biblię. Odnalazł tam księgę Tobiasza. Choć nie widział związku między swoim imieniem a historią zawartą w księdze, poczuł się dumny, że jest imiennikiem starożytnego bohatera. Ale największym odkryciem podczas tej lektury był dla niego Jezus Chrystus. Został porażony! W swoich wędrówkach spotykał wielu niezwykłych ludzi, którzy imponowali mu wiedzą, dociekliwością przemyśleń 1 życiowym doświadczeniem. Byli wśród nich artyści malujący cały czas ten sam, jeden obraz, muzycy nieustannie doskonalący grę na jakimś instrumencie, pustelnicy żyjący latami o chlebie i wodzie, anarchiści nie uznający nad sobą żadnej zwierzchności i narkomani, którzy w swoich eksperymentach docierali do nowych stanów świadomości. W każdym z nich widział ten sam bunt, który tkwił również w nim, próbę zerwania z napierającym ze wszystkich stron banałem i chęć określenia na nowo tego, co ważne i nieważne. To wszystko było jednak niczym w porównaniu z radykalizmem, który proponował Chrystus. Tobiasz przez kilka minut nie mógł wyjść z kompletnego oszołomienia, gdy po raz pierwszy przeczytał jego słowa: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie 2 mego powodu, znajdzie je". Właśnie tego Tobiasz szukał i tak długo Die mógł odnaleźć - kompletne odwrócenie istniejącej na świecie hierarchii wartości! Jakaś zupełnie niezwykła duma, że jest się Bogiem, i prawie arogancja wobec rzeczy, którym ludzie zazwyczaj przypisują wielkie znaczenie. Zachwycił się odwagą Chrystusa. To była prawdziwa rewolucja. Zerwanie z obowiązującym wokół sposobem myślenia. Miłość ludzka, w tym jego nie spełniona miłość do przybranych rodziców, stawała się czymś mało istotnym wobec miłości do Boga, a ludzkie cierpienia tylko do niej przybliżały. Przeczytał ten fragment jeszcze kilka razy. Każde zdanie brzmiało jak prowokacja. Nikt nigdy nie stawiał człowiekowi takich wymagań. Nie mówił: przestań się zajmować sobą, przestań dbać o to, co się z tobą stanie, nie troszcz się o swoje życie, bo czym bardziej o nie zabiegasz, tym mniej jest ono warte. Tobiasz był pod powalającym wrażeniem tego paradoksu. Kiedy wczytał się w kolejne stronice Ewangelii, ze zdumieniem odkrył, że:Lhrystus powrócił do tego tematu kilkanaście kartek dalej, a słowa, którymi to uczynił, były jeszcze bardziej bezwzględne niż poprzednio. Tym razem mówił: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje". Tobiasz nie mógł pojąć, jak można „zaprzeć się samego siebie". Jak można zrezygnować z własnych myśli i pragnień? Jak można sprowadzić się jedynie do roli naśladowcy? To przecież niemożliwe. A jednak w tym, że jest to niemożliwe, tkwiło jakieś wyzwanie rzucone człowiekowi. Gdzieś głęboko w nim istniała zawsze potrzeba przekraczania własnych granic. Teraz ją sobie uświadomił. A jeśli rzeczywiście jest tak, że dopiero odrzucając siebie, można stać się naprawdę wolnym? Był zafascynowany tą perspektywą. Postanowił wziąć swój krzyż - swoje sieroce życie - i pójść za Chrystusem. Mając 17 lat, przyjął chrzest. Jego podróżnicze doświadczenia sprawiły, że szybko został pomocnikiem misjonarza, pielgrzymującego po krajach europejskich. Z czasem powierzono mu funkcję jednego z kurierów, przewożących ważną korespondencję między papieżem a chrześcijańskimi gminami na całym świecie, a po kilku latach uczyniono także odpowiedzialnym za zabezpieczanie papieskich podróży. Pomysł Ligi Rzeczy Nie Reklamowanych narodził się podczas jednej z pierwszych kurierskich misji. Jej powstanie było sprawą przypadku. Tobiasz miał swoje małe dziwactwo. Przyzwyczajał się do noszonych przez siebie ubrań, z trudem się z nimi rozstawał. Miesiącami chodził w tych samych wytartych spodniach i w tym samym swetrze. Nie znosił wkładać na siebie nowych rzeczy. Już w dzieciństwie rodzicom zabierało kilka godzin przekonanie go do założenia nowo kupionych butów czy koszuli. Ta fobia w złagodzonej formie pozostała mu również, gdy był starszy. Podobnie jak z ubraniami, było z przedmiotami codziennego użytku. Przyzwyczaił się na przykład do golenia jednym, określonym rodzajem nożyków. Wyjeżdżając w podróż, zawsze kupował ich spory zapas. Pewnego razu chciał nabyć kolejną partię. Odwiedził kilkanaście sklepów, ale nigdzie nie mógł ich dostać. Okazało się, że na rynek weszła nowa generacja: z regulowanym elektronicznie naciskiem pięciu ostrzy, fotokomórką i samooczyszczaniem. Przestarzały typ, którym posługiwał się Tobiasz, tylko z czterema ostrzami i bez fotokomórki, wycofano z obiegu. Na dodatek, gdyby zdecydował się na używanie reklamowanej we wszystkich mediach nowości, wraz z nożykami musiałby kupić do nich nową rączkę, bo sposób mocowania nożyków w starej nie pasował do nożyków nowych. Tego Tobiaszowi było już za wiele. Na znak protestu przestał się golić i zapuścił brodę. Uparł się, że musi kupić te, których używał do tej pory. Udało mu się to dopiero pół roku później, podczas pobytu w Moskwie. Swoją irytację obrócił ku reklamie, która w nachalny sposób próbowała mu wcisnąć nowy produkt, i producentom, którzy, jego zdaniem, w sposób nieuczciwy zmuszali go do kupienia czegoś, na co wcale nie miał ochoty. Zaczął myśleć o jakimś zbiorowym sprzeciwie wobec tego typu praktyk. Początkowo chciał ogłosić bojkot nowych generacji wyrobów i ich wytwórców. Ale zdał sobie sprawę, że poważny protest ma małe szansę powodzenia. Niewielu ludzi byłoby na tyle zdeterminowanych, by przestać kupować coś, co ich zdaniem jest im potrzebne. Jego myśli zaczęły krążyć wokół jakiejś formy gry lub zabawy z wykorzystaniem sieci komputerowej. Przełomowy pomysł przyszedł mu do głowy, gdy w sklepie, gdzieś na tylnej półce zobaczył karton soku malinowego, którego nazwa nic mu nie mówiła. Wtedy właśnie uświadomił sobie, że najlepszym sposobem dania prztyczka w nos wielkim producentom jest kupowanie rzeczy, które nie są przez nich reklamowane. Przez kilka dni sam bawił się swoim odkryciem. Mieszkanie, w którym akurat mieszkał, zapełniło się dziwnymi produktami, na które .wcześniej nie zwracał Uwagi, wyszukiwanymi podczas porannych zakupów. Opracowanie zasad funkcjonowania Ligi było kwestią kilku wieczorów. Kiedy po raz pierwszy ogłosił swój pomysł w sieci A, nie przypuszczał, że spotka się on z aż takim odzewem. W ciągu tygodnia na stronę Ligi zgłosiło się kilkadziesiąt tysięcy chętnych do gry. By zapewnić zabawie prawidłowy przebieg, wraz z grupą przyjaciół stworzył nadzorującą rozgrywki kapitułę Ligi. Ponieważ każdy jej członek mieszkał gdzie indziej, kontaktowali się wyłącznie drogą elektroniczną. Większość spraw organizacyjnych przerzucił na deklarujących chęć pomocy sympatyków Ligi w poszczególnych stanach. Po kilku tygodniach doszedł do takiej wprawy, że kierowanie grą odbywało się prawie bez uszczerbku dla jego działalności kurierskiej. Niejako przy okazji swoich podróży zatrzymywał się na kilka godzin w jakiejś kawiarence sieciowej :i tam ustalał kolejne posunięcia. W szczytowym momencie mody na Ligę, która zapanowała na całym świecie, w rozgrywkach brało udział ponad 17 milionów uczestników. Taka popularność była dla Tobiasza dowodem, że ludzie potrzebują czegoś autentycznego, co nie jest za nich zaplanowane, i wręcz instynktownie tegp typii''i4ćczy szukają. Co prawda, czuł się trochę nieswojo, propagując wolność Zakupów zamiast Słowa Bożego, ale po pierwsze, myślał, że jest to znacznie bezpieczniejsze i nikogo nie narazi na jakiekolwiek prześladowania; po drugie, uważał, że prawie mimochodem Liga uczy, że możnajuniezależnić się od obowiązujących wokół schematów. Na razie był to jedynie schemat kupowania, ale Tobiasz uważał, że to i tak dobrze, jak na początek. Atak, który przypuszczono na Ligę, zaskoczył go. Wiedział, że swoją zabawą nieco podkopuje system, ale był przekonamy, że w globalnej skali nie ma to większego znaczenia. Nagle został potraktowany jak wróg publiczny. Przeciwko Lidze wytoczono armaty niewspółmierne, jego zdaniem, do zagrożenia, jakie stwarzała. Chciano zastraszyć jej uczestników i sympatyków. Wyglądało to tak, jakby rozwścieczył kogoś, nadepnąwszy mu przypadkowo na odcisk. Zaczął zastanawiać się, co naprawdę wzburzyło tych, którzy zdecydowali o-zakrojonej na taką skalę akcji. Doszedł do wniosku, iż ważniejsze od jedynie teoretycznego rozchwiania gospodarki było to że, Liga RNR powstała jako coś niezależnego od państwa. Właściciele świata nie sprawowali nad nią żadnej kontroli. Bali się. Jej rozwój rnogi być krokiem do osłabienia ich władzy. Tobi złapał się na tym, iż również myśli w ten sposób. Przecież sam wyobrażał sobie, że to, co robi, będzie wstępem do kolejnych, jeszcze bliżej nie sprecyzowanych działań. Władza chciała się zabezpieczyć. Nigdy do końca nie było wiadomo, co ostatecznie mogło się okazać ważne. Nawet kilka kamyków wyjętych z muru może kiedyś spowodować obsunięcie się całej ściany. W myśl tej filozofii w ogóle nie należało dopuszczać do grzebania w murze. Reklama okazała się być jednym z filarów systemu i każda próba jej osłabienia mogła stać się początkiem końca. Jeśli dla Rządu tak ważne było zmiecenie Ligi z powierzchni ziemi, dla niego tym ważniejsze powinno być utrzymanie jej przy życiu. Dlatego mimo wątpliwości spowodowanych odwróceniem się od gry tych, co traktowali ją wyłącznie jako zabawę, i aresztowaniem kilku lokalnych organizatorów rozgrywek, Tobiasz postanowił je kontynuować. Z głębokiej konspiracji ogłosił manifest wzywający do następnej tury zawodów. Na moment tchnął w swoje przedsięwzięcie nowego ducha. Jednak kolejne aresztowania i kilkuletnie wyroki więzienia, zapadające na pokazowych procesach, podcięły mu skrzydła. Poczuł się winny. By nikogo więcej nie narażać, w ostatnim nadanym komunikacie ogłosił zawieszenie działalności Ligi na czas nie określony. XLIV Mimo tej porażki nie przestał myśleć o innych sposobach walki z „dystrybucyjnym zniewoleniem", jak nazwał je na własny użytek. Wiedział już, że atakując reklamę, przypadkowo ugodził w jedną z ostoi systemu. Teraz należało bez pośpiechu przeanalizować swoje odkrycie i znaleźć jej najsłabsze punkty. Postanowił prowadzić notatnik, w którym zapisywałby swoje przemyślenia na ten temat. Zaczął od określenia „trzech poziomów kłamstwa w reklamie". Opi-*ł je za pomocą trzech praw: po pierwsze, produkt A wcale nie jest lep-•zy od produktu B; po drugie, produkty nie stają się tańsze dzięki re-*»niie; po trzecie, reklama pokazuje świat, który nie istnieje. Choć jego "^erdzenia w zasadzie powielały to, co znalazł oia ten temat w książ- ch, zauważył, że dla ludzi, z którymi stykał się w swoich kurierskich podróżach, nie byiy one wcale tak oczywiste. Ponieważ założył, że jego notatki mogą stać się rodzajem podręcznika, postanowił każde prawo dodatkowo omówić. Żeby udowodnić pierwsze z nich, wystarczyło kupić kilka wyrobów tego samego typu. Jeśli ich cena była podobna, niczym istotnym się od siebie nie różniły. Mogły mieć inny kształt, kolor, opakowanie, ale niewiele więcej. Takie produkty stanowiły 80 procent dostępnych na rynku egzemplarzy danego wyrobu i ze względu na tę liczbę jedynie one liczyły się w ogólnoświatowym obrocie. Pozostałe 20 procent to wyroby zdecydowanie droższe, o wyższej jakości. Tylko cena odzwierciedlała zatem standard wyrobu. Wszelkie porównania i sugerowanie ludziom, że coś jest lepsze od czegoś innego, stawiały ich wobec fałszywego wyboru. Tak naprawdę, w globalnej skali, wybierali zawsze tak samo. Drugie prawo, że dzięki reklamie produkty wcale nie są tańsze, demaskowało propagowany przez producentów mit, że powszechność reklamy służy obniżeniu ceny wyrobu. Tobiasz twierdził, że jest dokładnie na odwrót. Koszty reklamy są zawsze wpisywane w końcową cenę towaru. Gdyby*inie-one, wszystko można by kupić znacznie taniej. Czym więcej jakiejś reklamy w mediach i czym bardziej jest ona efektowna, tym to, co reklamuje, staje się droższe. Również wszelkie promocje w ostatecznym rachunku odbijają się zawsze na kieszeni konsumenta. Sprzedając jeden produkt nieco taniej, producent rekompensuje to sobie, sprzedając po wyższej cenie inne swoje wyroby. Trzecie prawo, stwierdzające, że reklama pokazuje świat, który nie istnieje, można było udokumentować na kilku sposobów. Najbardziej oczywista była analiza tego, co odbiorca reklamy widzi przed oczami. Piękne domy, szczęśliwe rodziny, wysmukłe dziewczyny, przystojni mężczyźni - typowe obrazy, z którymi miał do czynienia, pokazywały świat bez brzydoty, brudu, cierpienia i zła. Równie ewidentnym oszustwem było stwarzanie wrażenia, że szczęście sprowadza się do posiadania rzeczy i zaspokajania potrzeb. Trochę więcej miejsca Tobiasz poświęcił twierdzeniu, że reklama jest światem prawdziwej wolności. Zdaniem producentów to dzięki niej konsument dokonuje wolnego wyboru, co chce kupić, a jakiekolwiek ograniczanie treści i ilości reklam jest zamachem na osobistą wolność człowieka. Tobiasz udowadniał, że i to rozumowanie jest fałszywe. Wolność wyboru tego, co chce się kupić, jest jedynie wolnością wyboru pomiędzy rzeczami, które są reklamowane. Poza tym, kiedy reklama atakuje klienta w każdym miejscu i czasie, deklarowana wolność zamienia się w zniewolenie. Nie można od niej uciec, nawet jeśli się tego chce. Podkreśliwszy, że w każdej reklamie występują równocześnie wszystkie trzy poziomy kłamstwa, Tobiasz postawił sobie następne pytanie: dlaczego reklama mimo że jest ewidentnym oszustwem, ma aż taki wpływ na świadomość człowieka? I tutaj odpowiedź nasunęła się mu prawie natychmiast: ponieważ, gdyby nagle znikła, ludzie straciliby jedyny życiowy drogowskaz. Kiedy wspólnoty narodowe i religijne przestały mieć znaczenie, tylko ze światem jej wartości wszyscy mogli się utożsamić. Była wszędzie taka sama, dzięki czemu stwarzają minimum potrzebne do porozumienia. Pozwalała marzyć. Każdy mógł się z nią skonfrontować co najmniej kilka razy dziennie. Zapewniała względne bezpieczeństwo w tłumie podobnych do siebie ludzi. Jedno z jej haseł: „Bądź sobą" - znaczyło w gruncie rzeczy: bądź taki sam, jak inni. Opis zasad rządzących reklamą dał początek rozważaniom Tobiasza nad systemem państwa, którego była ona częścią. Przez kilka następnych miesięcy gorączkowo notując swoje przemyślenia i wstępnie szkicując jakieś obszerne opracowanie, prawie zapełnił twardy dysk swego starego laptopa. Podczas podróży kurierskich nieustannie zbierał obserwacje i dowody na poparcie sformułowanych przez siebie hipotez. Ku zdziwieniu znajomych stał się typem naukowca ciągle pogrążonego w swoich zapiskach. Dla niego było to jak kolejna wyprawa. Odkrył nowy ląd i chciał go dobrze opisać. Poczuł, że ma do spełnienia misję. Jej celem było uświadomienie ludziom, że są zniewoleni przez przymus kupowania, ale mogą się z niego wyzwolić. Chciał opublikować swoje zapiski w sieci A. Jednak odkąd zaczął przygotowywać podróże Rogera, nie miał czasu na ich uporządkowanie. Nanosił jedynie nowe poprawki i konsultował to, co napisał, ze swoimi przyjaciółmi. Jednym z nich był Tom Bates. Ilekroć papieski wysłannik zjawiał się w Nowym Jorku, spotykali się na długiej rozmowie. Ale choć Bates nie zgadzał się czasami z jego przemyśleniami, a raczej z wyciąganymi z nich wnioskami, Tobiasz potrzebował jeszcze bardziej zdecydowanych oponentów. Dlatego ucieszył się na wiadomość o Szymonie. Wierzył, że w ogniu dyskusji z prawdziwym przeciwnikiem jego poglądy się scementują. Kiedy Bates opowiedział mu, jak Szymon znalazł się w domu na Woodside, poczuł, że ze strony przybysza nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo. Teraz, gdy wyznał kim jest, ich spór mógł zacząć się na dobre. XLV Przed Szymonem siedział jeden z najbardziej poszukiwanych ludzi na całej kuli ziemskiej. To robiło wrażenie, choć poszukiwany przypominał bardziej przerośnięte dziecko niż kogoś, kto jest w stanie zakłócić świajowy porządek. Szymonowi przypomniało się niespodziewanie jak Petroniusz podczas spaceru w Central Parku mówił, że chciałby poznać Tobiego, bo musi być inteligentnym chłopcem. - W końcu wiem, z kim rozmawiam - powiedział po chwili. - Mam nadzieję, że nie aresztujesz mnie zanim cię przekonam. - Nie wiedziałem, że jesteś chrześcijaninem. - Trudno, żebyś wiedział. Przecież ninie nie znałeś. - Ukrywasz się w Nowym Jorku? - Tylko przez chwilę. Podczas wizyty brata Rogera. Na kilka sekund znów zapadło milczenie. - Przyszedłeś tu specjalnie po to żeby ze mną rozmawiać? - spytał Szymon - Dlaczego? - Bo nie miałem jeszcze okazji poznać nikogo z tamtej strony. - Do czego właściwie chcesz mnie przekonać? - Do tego, że państwo, któremu służysz jest zagrożeniem dla całego świata. Również dla ciebie. - Nie czuję się zagrożony. - Tylko dlatego, że jesteś mu zupełnie uległy. - Nie wiem o czym mówisz. Robię wszystko, co mi się podoba. - Masz szczęście, że podoba ci się to samo, co państwu. Ale zapewniam cię, jeśli przez przypadek zrobisz coś, co naruszy jego interesy, zostaniesz zaatakowany. - Tak jak ty? - Właśnie. - Przyznaję... przypadek Ligi wzbudził moje wątpliwości. Ale jak powiedziałem, sporo tu twojej winy. Być może Rada Dwunastu jest zbyt ostrożna. Ale ty, w momencie kiedy zaczęli obawiać się wpływów Ligi, powinieneś był się z nimi dogadać, wytłumaczyć, że mogą na tym zarobić. Zamiast tego w sieci, która jest własnością jednego z członków Rady, ogłosiłeś manifest wzywający do walki z rządem. Postaw się w ich sytuacji. Każdy by się zirytował. - Po pierwsze, wcale nie miałem ochoty, żeby zarabiali na moim pomyśle, wręcz przeciwnie. Po drugie, na tym właśnie polega zniewolenie, w którym tkwię wraz z innymi mieszkańcami Stanów Zjednoczonych Świata, że muszę prosić o zgodę na powiedzenie tego, co myślę. Po trzecie, tym razem ja użyję tego argumentu, jesteś naiwny, jeśli uważasz, że zgodziliby się na cokolwiek. - Skąd możesz wiedzieć, jeśli nie spróbowałeś? - Wiem, bo trochę poznałem ten system. Moją zabawą, nie całkiem świadomie, chciałem naruszyć jego podstawy. Nie mogli do tego dopuścić. W tym państwie obowiązuje tylko jedna ideologia - kupowanie. Nie masz wyboru. Z pomocą monopolu informacyjnego i reklamy wszystko zostało podporządkowane temu celowi. „Demokracja konsumencka" jest oficjalną nazwą, która nic nie znaczy. Rząd sprawuje władzę jedynie w imieniu producentów, nikogo więcej. Jeśli się lepiej przyjrzeć, konsumpcjonizm to nowy totalitaryzm. - Efektowne, ale chyba się trochę zagalopowałeś. Totalitaryzm kojarzy się raczej z tajną policją, która aresztuje kogoś o trzeciej nad ranem i obozami koncentracyjnymi pełnymi więzionych za swoje przekonania. Możesz wskazać mi chociaż jeden? - Nie mogę, ale tylko dlatego, że prawie nikt nie ma już własnych przekonań. W odróżnieniu od faszyzmu i komunizmu, tutaj terror okazał się niepotrzebny. A co do aresztowań nad ranem, czyż zatrzymanie Angel aż tak bardzo się od nich różniło? - No cóż, ona rzeczywiście przekroczyła obowiązujące prawo. - W komunizmie też potrzebny był jakiś pretekst, by kogoś zamknąć. Szymon czuł się przyparty do muru. Istotnie, sprawa Angel jeszcze za- Bini się tu znalazł uświadomiła mu, że w państwie, któremu służy, nie Wszystko jest tak, jak być powinno. Ciągle jednak odsuwał od siebie ten Problem, obawiając się wniosków, jakie mógłby wyciągnąć. Po raz 204 pierwszy jego prywatne życie zdawało się być w opozycji do obowiązującej go lojalności. Wykorzystując jego milczenie, Tobiasz kontynuował: - Największym sukcesem konsumpcjonizmu jest właśnie to, że udało mu się zepchnąć ludzi do największej w dziejach defensywy. Z faszyzmem poradzono sobie w ciągu kilku lat. Walka z komunizmem zajęła lat kilkadziesiąt. Konsumpcjonizm pod różnymi postaciami panuje już ponad wiek. Być może dlatego, że jego ideologia jest taka banalna. Łatwo ją wszczepić prawie każdemu człowiekowi. Nie odwołuje się do abstrakcyjnych pojęć, jak walka klas czy rasa. Posługuje się czymś znacznie konkretniejszym: pieniądzem. Właściwie wszyscy, gdy tylko odrzucą drobne wątpliwości, mogą się z nią zidentyfikować. Żeby cały proces uczynić bezbolesnym, stworzono nowego człowieka - konsumenta. Jest wiecznie młody, gotowy na przyjęcie tego, co mu się zaproponuje1, i niecierpliwy, jeśli ma na coś ochotę. Przeskakuje po kanałach telewizyjnych w poszukiwaniu atrakcji i tak samo zachowuje się życiu. Nieustannie potrzebuje nowości i otrzymuje je. Ma szybkie, łatwe do osiągnięcia cele, które utwierdzają go w przekonaniu o własnej wartości. Jegib szczęście realizuje się poprzez posiadanie i używanie. Jego wzorem są, stworzone-tak jak i on, gwiazdy pop-kultury. By być modnym, wystarczy je naśladować. - Nieźle się przygotowałeś. - To dopiero początek - podjął z ożywieniem Tobiasz - Gdy już wyhoduje się takiego człowieka, karmiąc reklamami od wczesnego dzieciństwa, zaczyna się prawdziwa zabawa. Można nim manipulować zależnie od okoliczności. Biedak nie ma żadnych odruchów obronnych. Jeśli słabo sprzedaje się makaron, można go przekonać, że jedzenie makaronu to coś absolutnie najlepszego na świecie, i po kilku tygodniach pozbyć się problemu. Jeśli jego ulubiona gwiazda zmieni kolor włosów, będzie nieszczęśliwy, dopóki się do niej nie upodobni. Choćby nawet nie znosił chodzić w sandałach, zacznie to robić, gdy zobaczy że wszyscy ich używają. Kiedyś poznałem faceta, oczywiście to skrajny przypadek, który kupował podpaski, bo nie mógł się oprzeć ich reklamie. Wszyscy uśmiechnęli się rozbawieni. - Oczywiście przesadzasz - powiedział po chwili Szymon. - Nie można człowiekowi wszystkiego wmówić. Prawa rynku obowiązują niezależnie od reklamy. Jeśli towar jest zły, to się go nie sprzeda. Ostatecznie 2O() zawsze decyduje nabywca. Planowanie wprowadzono tylko po to, by zminimalizować straty. - Wiesz... tkwisz w starych, dobrych, ale już dawno nieaktualnych, liberalnych teoriach ekonomicznych. Wydaje ci się, że niewidzialna ręka rynku, objawiająca się w decyzjach kupujących, wymusza konkurencję, w której wygrywają najlepsi. Być może tak było 150 lat temu! W tej chwili to mrzonka. Ten system dawno zniszczył podstawy, na których powstał. Kiedyś rzetelność była źródłem zysku. Teraz przeszkadza w jego osiągnięciu. Ludzi oszukuje się na masową skalę, począwszy od tego, co się produkuje, a skończywszy na tym, jak to się to sprzedaje. „Czło-wieka-konsumenta" stworzono właśnie po to, by mieć takie możliwości. Jakieś przykłady? Proszę bardzo. Przecież na pewno zauważyłeś, że większość rzeczy dostępnych na rynku jest nietrwała. Zużywa się po określonym, najczęściej krótkim czasie. Już od dawna nie ma butów „nie do zdarcia" i samochodów „nie do zajeżdżenia". Jeśli nawet są tak reklamowane, to niszczą się jedynie trochę dłużej od innych. Lepiej opylić kilka zwykłych egzemplarzy po niższej cenie niż jeden nadzwyczajny po cenie wyższej. Ilość jest ważniejsza od jakości. Podobnie jest z rzeczami, które wymuszają kupienie innych rzeczy. Chociażby oprogramowanie do komputerów. Możesz dostać tylko takie, które zmusza cię do dokupienia pamięci. Tak samo dzieje się, gdy pojawia się kolejna technologia w telekomunikacji czy sprzęcie multi-medialnym, choć nie omija to nawet maszynek do golenia - Tobi uśmiechnął się do swoich myśli. - Nigdy na żadnym poziomie nowe modele nie pasują do sprzętu starej generacji. Musisz zawsze kupować wszystko od początku. Dopiero gdy skompletujesz całość, stwierdzasz, że w gruncie rzeczy to, co masz, niewiele się różni od tego, co miałeś. Zdarza się też, że wstrzymuje się wprowadzenie nowej technologii tak długo, aż stara nie zostanie maksymalnie wyeksploatowana. Czy wiesz na przykład, że kości multimedialne czekały ze swoją premierą aż osiem lat. Gates podpisał w tej sprawie specjalną umowę z Kimurą i Gretą Murdoch. Przez ten czas płacili mu bilionowy ekwiwalent, stopniowo wyprzedawali zapasy i dostosowywali swoje linie produkcyjne do nowych potrzeb. Ale jeszcze ciekawsze jest to, iż niektóre patenty nigdy nie ujrzały -1 Prawdopodobnie nigdy nie ujrzą - światła dziennego. Dzieje się tak, gdy jest duże prawdopodobieństwo, że nowa technologia mogłaby trwale zmniejszyć globalny popyt. Oczywiście o większości tych spraw nie mamy zielonego pojęcia. To największe tajemnice Rady Dwunastu. Czasami tylko pojawiają się jakieś nie sprawdzone przecieki w jednej z sieci. Niektóre z nich wydają się całkiem prawdopodobne, jak na przykład ten, że od kilkunastu lat istnieje technologia produkcji środka farmakologicznego, który trwale uodparnia na przeziębienia. Łykasz jedną tabletkę i jesteś całkowicie bezpieczny. Wyobrażasz sobie, co by się działo gdyby to weszło w życie? Niektórzy straciliby zyski ze sprzedaży miliardów lekarstw, którymi każdej jesieni faszeruje się cały świat. Alan Ven-drine byłby niepocieszony. Nieco mniej zarobiliby również producenci szalików i ciepłych czapek. Jedynymi zwycięzcami byliby zwykli ludzie, którzy przestaliby chorować i zaoszczędzili trochę forsy. A to zdecydowanie za mało, by możni tego świata mogli się na to zgodzić. Dam ci jeszcze jeden taki przykład. Mój ulubiony. Już ponad sto lat temu zostało opracowane urządzenie do wygaszania ekranu telewizora w mpmencie, gdy emitowane są reklamy. Z technicznego punktu widzenia to barialnie proste. Urządzenie rozpoznaje początek bloku reklamowego i albo wyłącza całkowicie obraz, albo przestraja się na inny kanał, albo zaczyna emitować coś, co wcześniej zostało w nim zaprogramowane. Gdy blok reklamowy się kończy wygaszacz powraca do pierwotnego ustawienia. Z pozoru rzecz wydawała się niewinna. Po prostu, ktoś zmęczony reklamami mógłby sobie od nich odpocząć. Ale światowy biznes okazał się czujny. Zbyt dużo ludzi mogłoby poczuć się zmęczonych. Przestaliby oglądać reklamy. Nie byłoby sposobu, by pobudzić ich do zakupów. Niewielkie urządzenie w globalnej skali mogło zagrozić światowej konsumpcji. Facet, który opracował wygaszacz i zgłosił jego projekt w urzędzie patentowym, dostał setki miliardów dolarów tylko po to, by na zawsze porzucił myśl o wprowadzeniu go do produkcji. Gdy powstały pierwsze megakartele, wspólnie wykupiły projekt od właściciela. Wtedy było już pewne, że urządzenie nigdy nie trafi w ręce mas. Producenci odetchnęli z ulgą-Czasami jak sobie o tym myślę, wydaje mi się, że w imię ich zysków została zaprzepaszczona jedna z lepszych okazji do budowy innego, być może bardziej spokojnego i szczęśliwego świata. To mógł być dobry początek... Tobiasz zamilkł, jakby wpatrzony w jakąś wizję, która pojawiła mu się przed oczami. - Utopia w czystym stanie - podsumował jego wywody Szymon. - A ja wierzę, że można to osiągnąć! - z nową pasją odezwał się Tobiasz. - Ludzie muszą tylko z powrotem nauczyć się samodzielności. Oczywiście, teraz będzie im znacznie trudniej. Kilkadziesiąt lat wciskania kitu zrobiło swoje. Ale to jest możliwe. W moim pokoju leży taki wygaszacz. Da się go podłączyć do każdego telewizora. Chcesz, to kiedyś ci go pokażę. Kilku moich przyjaciół też taki ma. Zbudowanie tej zabaweczki to naprawdę bułka z masłem. Jeśli tylko się tego chce i wie, jak to zrobić. Tak jest ze wszystkim. Zapewniam cię, już niedługo ludzie zrozumieją, że nie potrzebują oglądać tego, co chce się im pokazać, i słuchać, co usiłuje się im wmówić. Nie potrzebują również nieustannie kupować i porównywać się z innymi. To ich zabija. Trzeba nauczyć się lekceważyć rzeczy podsuwane nam pod nos. Nie można ciągle dawać sobą manipulować. Ty musisz decydować, co chcesz słyszeć, oglądać, mówić. Dzięki temu przejmujesz władzę nad swoim życiem. To podstawa do stworzenia nowych, uwolnionych od wpływów totalnej dystrybucji, zasad funkcjonowania państwa i świata. - Brzmi pięknie i działa na wyobraźnię. To rzeczywiście byłaby rewolucja. Ale moje pytanie: po co wyzwalać ludzi, jeśli oni czują się wolni, pozostaje aktualne. Czy masz do tego jakiekolwiek prawo, kiedy większość mieszkańców Ziemi poprzez referendum i kolejne wybory zaakceptowała aktualny stan rzeczy? - Skąd wiesz, że czują się wolni? Z badań zleconych przez megakartele? Niezbyt wiarygodne źródło. Referendum było ponad 50 lat temu. Łatwo było wzniecić zapał do czegoś zupełnie nowego. Wybory - myślałem, że chociaż w tym się ze mną zgadzasz - to parodia demokracji. A jeśli nawet ludzie czują się wolni, to takimi nie są. Właśnie to staram ci się udowodnić. Pytasz, jakie mam prawo. A ja cię pytam: czy gdybyś miał szansę uzdrowienia ślepego i głuchego, nie zrobiłbyś tego? Nie chciałbyś, żeby przejrzał na oczy i zobaczył słońce, usłyszał własny 8tos? Nie pomógłbyś mu? - No tak, ale to o czym rozmawiamy, nie jest takie oczywiste. *•' - Dla mnie to dokładnie to samo. Bóg stworzył Judzi wolnymi. Mówię j że wbrew temu, co sądzą, są zniewoleni. Jeśli nadal będą wybierać niewolę, pozostanie mi jedynie modlić się za nich. Wcześniej jednak powinni się dowiedzieć, jaka jest prawda. - Każdy ma swoją prawdę. Ja mam inną od twojej. - Prawda jest tylko jedna. Jestem jej świadkiem. - Ta dyskusja przestaje być rzeczowa. Nie potrafię odpowiadać na tego typu argumenty. Żeby dalej z tobą rozmawiać, musiałbym założyć istnienie Boga, w którego nie wierzę. - No to załóż. - Nie mam ochoty. Wolę reprezentować niewierzącą większość ludzkości. Czy masz mi coś do powiedzenia bez odwoływania się do sił nadprzyrodzonych? - Zdaje się, że wspomniałem o Bogu dopiero chwilę temu. Nie prze- konafó cię to, co mówiłem wcześniej? - Cóż, Stany Zjednoczone Świata nie są państwem idealnym. Nawet mogę się z tobą zgodzić, że w imię globalnych zysków ludzie są w nim trochę oszukiwani. Byłeś przekonujący. Ale nie zmienia to faktu, że6'jest .to, najsprawniejsze państwo w historii ludzkości, a jego mieszkańcy są szczęśliwi. - Na jakiej podstawie tak twierdzisz?! - Tobiasz podskoczył w fotelu. - Jeśli brałeś pod uwagę „stopień społecznego znudzenia", „średnią wyobrażeń o zmianach" i inne tego typu ekonomiczne brednie, to pewnie masz rację. Ale gdy spojrzysz w ich twarze, gdy posłuchasz, o czym mówią, przecież widzisz to co ja: ludzie są zmęczeni. Jeśli nawet wydaje im się, że znaleźli szczęście, to za chwilę im ono umyka. Ich nadzieje nie mogą zostać spełnione, bo przestaliby być dobrymi konsumentami. W zgiełku mediów gonią za czymś, czego tak naprawdę nie można złapać. Są zirytowani i sfrustrowani. Poruszają się w zamkniętym kręgu, z którego nie ma wyjścia. Na razie odreagowują, niszcząc siebie samych i swoich najbliższych. Wpadają w alkoholizm, narkotyki, rozwodzą się. Ale kiedyś, jeśli tak dalej pójdzie, zwrócą się przeciwko tym, dla których pracują. Świat, wbrew rządowym sloganom, nie zmierza w kierunku powszechnego dobrobytu. Biednych jest coraz więcej. Nie wieffl> gdzie jest granica, za którą zaczną się buntować, ale może już bardzo blisko. Moja rewolucja jest potrzebna dlatego, by nie wybuchła prawdziwa. - Przesadzasz. Dramatyzowanie sytuacji jest twoją ulubioną metodą dyskusji. Ale załóżmy, że z okazji tej rozmowy, przyjmuję twój czarny scenariusz. Co w takim razie można zrobić, by uratować świat? - Już powiedziałem. Nie oceniać jego rozwoju jedynie w kategoriach ekonomicznych. Tylko to pozwoli na wyhamowanie pociągu pędzącego ku zagładzie. - Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Tylko liczby są obiektywne. - Ale mogą opisać tylko to, co mierzy się za ich pomocą. Istnieje mnóstwo dziedzin życia, które wyłamują się spod ich władania. Miłość, rodzina, przyjaźń, dobro, sprawiedliwość to niektóre z nich. Powinno się stworzyć język, który byłby w stanie przedstawić ich stan w globalnej skali. Człowieka nie można traktować jedynie jako mechanicznego składnika procesów ekonomicznych o określonej sile, zdolnościach wytwórczych i stopniu zużycia. Jest on przede wszystkim osobą, która czuje, myśli, cierpi. Dopiero obraz świata, który zostanie zbudowany z uwzględnieniem tych faktów, będzie prawdziwy. - Masz zupełnie fantastyczne pomysły - Szymon wydawał się zmęczony kolejnymi argumentami Tobiasza. - Człowiekiem od tej strony zajmują się raczej artyści niż rządzący. - Artyści już dawno się tym nie zajmują. Są tylko jednym więcej try-bikiem w produkcyjnej machinie świata. Dlatego tylko powszechna zmiana sposobu myślenia może cokolwiek zmienić. - No dobrze, tylko kto ma taki język stworzyć? Ty? Ja? Jakaś odgórnie powołana komisja? - Wszyscy, którzy mają świadomość zagrożenia. Dlatego między innymi tu jestem. Szymon ziewnął. - Jeśli oczekujesz ode mnie deklaracji poparcia, to się zawiedziesz. Nie zmieniam zdania pod wpływem nawet najbardziej kwiecistych Przemówień. - Szkoda... Ale dzięki, że w ogóle ze mną rozmawiałeś. Brat Tom niiał doskonały pomysł, kontaktując nas z sobą. - Nie byłem wcale pewny, czy dobrze robię - odezwał się Bates. -*^cz teraz nie żałuję. Myślę, że wszyscy na tym skorzystaliśmy. Nie *»ciałem zakłócać równowagi sił, dlatego milczałem. <# Spojrzał na Szymona i dodał: - Wydaje mi się, że już pora, by pan odpoczął. Szymon kiwnął przytakująco głową. Jednak kiedy kwadrans później leżał w swoim pokoju, jego myśli nieustannie powracały do niedawno zakończonej rozmowy. Mimo stanowiska jakie w niej prezentował, jego zaufanie do Stanów Zjednoczonych Świata zostało mocno nadszarpnięte. Co prawda, nigdy nie miał dla nich zupełnie bezkrytycznego uwielbienia, ale zawsze zauważane przez niego wady imperium składał na karb wyższej konieczności, którą należy kierować się, gdy w grę wchodzi sprawne funkcjonowanie systemu. Teraz dojrzał inne motywy, stojące za wieloma decyzjami rządzących. Dobro konsumenta, wbrew oficjalnym zapewnieniom, nie było wcale najważniejszym celem, którym kierowała się władza. Jakjje inaczej na tym tle wyglądała bajkowa kraina, która wyłaniała się z marzeń Tobiasza. W niej ludzie nie tyle konkurują ze sobą, co współdziałają, a wybierany przez nich rząd w tej współpracy pomaga. W wyobraźni Szymona pojawił się obraz rozświetlonego słońcem miasta. Rozciągało się aż po horyzont. Ludzie, którzy je zamieszkiwali, pracowali z radosnym zapałem. Gdzieś z góry widział policjantów regulujących ruchem/ robotników przy taśmie montażowej, nauczycieli mówiących coś do wsłuchanych w nich uczniów, lekarzy wypisujących recepty, naukowców przeprowadzających jakiś eksperyment, aktorów podczas próby przedstawienia. Przelatywał nad nimi, nie zatrzymując się po drodze. Wszyscy uśmiechali się do niego i pozdrawiali machając ręką. Byli szczęśliwi. W pewnym momencie miasto zaczęło tracić elementy swego' zwykłego krajobrazu. Po kolei znikały samochody, latarnie, budynki, place, mosty, ulice. W końcu na miejscu miasta została rozległa łąka, na której przechadzali się jego mieszkańcy. Rozmawiali ze sobą przyjaźnie i nigdzie się nie spieszyli. XLVI Cienie rysowane przez wpadające przez okno promienie słońca sięga-ły połowy pokoju. Podniósł głowę. W zacienionym kącie, wtulona w fotel, siedziała Angel. Zorientował się, że dziewczyna śpi. Pewnie zasnęła zmęczona w oczekiwaniu na jego przebudzenie. NajpiervV miała pracowity ranek, potem pomagała w przygotowaniach do wizyty brata Rogera. Wygramolił się z łóżka i podszedł w jej stronę. Spała spokojnym snem. Jej oddech był lekki, prawie niesłyszalny. Głowę wsparła na oparciu fotela, a ręce splotła na kolanach. Po raz pierwszy widział ją śpiącą. Spuszczone rzęsy robiły wrażenie dłuższych niż w rzeczywistości. Miała uduchowiony wyraz twarzy, jak wtedy, kiedy modliła się podczas mszy. Szymon nie mógł oderwać od niej oczu. Wydawało się, że promieniuje jakimś dodatkowym pięknem, którego źródłem musiała być jej wiara. Zdał sobie sprawę, że nie potrafi już oddzielić jej samej od jej religii. To ona czyniła Angel tak inną od wszystkich kobiet, które do tej pory spotkał. Ogarnęła go fala czułości. Wyciągnął w jej kierunku rękę i delikatnie wsunął dłoń między jej włosy. Były gęste i miękkie. Niespodziewanie poczuł, jak czułość zamienia się w podniecenie. Jej niewinność była taka nieskalana. Pragnął dotykać jej skóry, pieścić piersi, posiąść ją. Nie wykonał jednak najmniejszego ruchu. Angel poruszyła się przez sen i dotknęła głową jego palców. Otworzyła oczy. Na widok Szymona odruchowo wcisnęła się w oparcie fotela. - Coś się stało? - szepnęła. - Nic, patrzę na ciebie - odpowiedział. Wtuliła głowę w jego dłoń. - Dobrze, że jesteś - powiedziała. Przez moment wpatrywali się w siebie z ufnością. Ale dziewczyna nagle oprzytomniała. Gwałtownie odsunęła się od jego ramienia. Szymon opuścił rękę. Przed chwilą chciał jej wyznać jak bardzo ją kocha i przyrzec, że nigdy jej nie opuści. Teraz stał zdezorientowany. Angel zaczęła mówić, jakby nic się nie stało: - Przygotowałam obiad, ale tak smacznie spałeś, że postanowiłam zaczekać aż się obudzisz. No i udzieliła mi się atmosfera, która tu panowała - uśmiechnęła się. -Po tych środkach uśmierzających ból sypiam zdecydowanie za dłu-80 - powiedział, żeby cokolwiek powiedzieć. Angel spojrzała na zegarek. ''~ Fakt, ucięliśmy sobie niezłą drzemkę. Już prawie siódma - stwier-. - Zaraz przyniosę coś do jedzenia. Lecz zamiast wyjść, zaczęła pomagać Szymonowi w dotarciu do łóżka. - Jak się udała dyskusja z Tobiaszem? - spytała. - Wymienialiśmy podglądy. - Mówił mi, że w niektórych sprawach doszliście prawie do porozumienia. -Widziałaś go?! Zazdrość uderzyła Szymonowi do głowy. Znów wydało mu się, że młody chrześcijanin, do tego nieuchwytny przywódca legendarnej Ligi RNR, w każdym momencie może opanować serce i myśli dziewczyny. - Spotkaliśmy się, kiedy wychodził - odpowiedziała zdziwiona jego podniesionym tonem. - Czy naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, czym grożą wasze kontakty? - Nife rozumiem? - Usiadł na brzegu łóżka. - Jeśli policja go dopadnie, wszyscy, którzy się z nim zetknęli, automatycznie staną się winni jego ukrywania. - Wijesz, pize$tępstwa sieciowe są najtrudniejsze do wykrycia. Właściwie nie ma żadnych dowodów, że był tym, kim był. - Mimo wszystko na twoim miejscu lepiej uważać - odpowiedział tonem urażonego chłopca. Angel domyśliła się, co jest prawdziwym powodem jego niepokoju. Na jej twarzy pojawił się dobroduszny uśmiech. - Miło mi, że się tak o mnie martwisz. W takim razie będę ostrożna. Idę sprawdzić, czy nie schował się gdzieś w kuchni. Po jej wyjściu Szymon miał nowy powód do rozmyślań. Kiedy wtuliła się w jego dłoń, był pewien jej uczucia, tak jak jest pewny swojego. Zaraz potem zachowywała się zupełnie inaczej. Nie umiał sobie tego wytłumaczyć. To, że jeśli ona w ogóle go kocha, on musi dzielić jej miłość z kimś tak abstrakcyjnym, jak Chrystus, wydawało mu się dziwaczne. Na dodatek do konkurencji ponownie wmieszał się Tobiasz. Sytuacja tego ostatniego przynajmniej pod jednym względem była lepsza. Wierzył w Boga. Szymon wiedział, że to najpewniejsza droga, by zdobyć Angel. Ale coraz lepiej rozumiał też, że sama deklaracja wiary niczego nie zmieni' Powinien naprawdę uwierzyć i zacząć postępować jak chrześcijanie. '2 14 da się tego dokonać jakimś oszustwem czy samą siłą woli. Nie potrafił udawać. Choć niektóre zapamiętane z kazania nauki Rogera intrygowały go, a kilka opartych na nich politycznych przemyśleń Tobiego nawet przekonało, nie był w stanie przyjąć tej religii jako całości. Jego natura i życiowe doświadczenie zbyt mocno się jej przeciwstawiały... - Nie zauważyłam nigdzie czyhającego na mnie Tobiasza, ale za to znalazłam pieczonego kurczaka z ryżem i słodką kukurydzą - oznajmiła Angel, wchodząc do pokoju. Kiedy siedli do obiadu, zaczęła opowiadać o przygotowaniach mieszkańców parafii do przyjęcia brata Rogera. Potwierdziła również, że papież będzie nocował na Woodside. Miał zjawić się późnym wieczorem. Już teraz jest tu brat Krzysztof. Przygotowuje się do nocnej modlitwy, którą mają odmówić wspólnie z mieszkańcami. Angel spytała Szymona, czy wie, kto to jest? - Tak, widziałem go podczas mszy na dworcu autobusowym - odpowiedział bez zastanowienia. - Byłeś na dworcu?! - powiedziała zdumiona i spojrzała na niego badawczo. Dopiero teraz zorientował się, że mimowolnie przyznał'się do oszustwa. W wersji uzgodnionej ze Smithem spotkali się później. Milczał, wściekły na siebie, szukając w głowie jakiejś odpowiedzi. - Okłamałeś nas - stwierdziła ze smutkiem. -Angel... chciałem tylko tutaj zostać. Nawet nie musiałem specjalnie zmyślać. Smith zrobił to za mnie. Ja tylko nie sprostowałem jego stów. Każdy by tak postąpił na moim miejscu. Patrzyła na niego bez słowa. - Nie znoszę, jak mnie ktoś oszukuje. - Przepraszam... Nie przypuszczałem, że to dla ciebie takie ważne. Prawie o tym zapomniałem. - Zło zawsze zaczyna się od kłamstwa. - Po co używać takich wielkich słów? Powiedziałem już: chciałem być blisko ciebie. Czy to taka wielka wina? Nie odpowiedziała. ~ Angel, czy nie widzisz, co się ze mną dzieje... - spytał błagalnym tonem. - Od kiedy pierwszy raz cię ujrzałem, myślę jedynie o tobie. Ma- „ Iz? o tobie za dnia, śnisz mi się w nocy. Gdy stąd wychodzisz, liczę czas i do twojego powrotu. Tylko przy tobie czuję się szczęśliwy. Dla ciebie jestem gotowy na wszystko... Angel... Położył swoją dłoń na jej dłoni. - Kocham cię. Dziewczyna wysunęła rękę. - Nadal się gniewasz? - Nigdy się nie gniewałam - powiedziała łagodnie. - Tylko lepiej nie mówić takich rzeczy. Nie trzeba sobie za dużo obiecywać. - Przecież nie jestem ci obojętny? - Gdyby tak było, nie byłoby mnie tutaj. - Angel... Co z nami będzie? Ja niedługo stąd wyjdę. Twój ojciec mówił, że zamierzacie wyjechać gdzieś do Afryki... - Nfe musimy być blisko siebie, żeby być razem. - Nie wierzę w taką miłość! - Może tylko taka jest nam pisana. - Nie mów tak. Musimy znaleźć jakiś sposób, by to zmienić. - Mpdlę się.p to nieustannie. Spojrzał jej prosjto w oczy. - Chyba nie potrafię zostać chrześcijaninem - powiedział. - Dla Boga wszystko jest możliwe. Dzień, w którym poczujesz jego miłość, będzie najpiękniejszym dniem mojego życia. - A jeśli to się nigdy nie stanie?! - Stanie się, Szymonie. Musimy być tylko cierpliwi. - Tylko tyle możesz mi obiecać? Czekanie...! Wyjedźmy stąd jak najdalej! Musi istnieć jakaś wyspa między chrześcijaństwem a resztą świata, gdzie nikomu byśmy nie przeszkadzali. - Jest tylko jedna. Nazywa się nadzieja. Szymon zwiesił głowę. - Chciałbym ci wierzyć, ale nie potrafię - powiedział podnosząc wzrok. - Zazdroszczę ci twojej religii. Jesteś szczęśliwsza ode mnie. Dzięki niej nie przejmujesz się tym wszystkim tak bardzo. Zawsze będziesz miała swojego Chrystusa. Dla mnie życie bez ciebie traci sens. Jeśli z jego powodu się rozstaniemy, chyba Go znienawidzę. To kompletne szaleństwo nienawidzić kogoś, kto żył dwa tysiące lat temu, ale nic innego mi nie pozostanie. Ty jesteś moim jedynym bóstwem! Mógłbym klęczeć przed tobą i bić nieustannie pokłony, wielbić cię we dnie i w nocy. • • - Proszę cię, nie mów tak - przerwała mu. - To bluźnierstwo. - To szczera prawda! - krzyknął zapalczywie. - Przestań! - powiedziała ostro i wstała od stołu. Podeszła do okna. Promienie zachodzącego słońca ozłociły jej włosy. Szymon ze swojego miejsca widział jej oświetlony ciepłym światłem profil: pełne usta, prosty nos, zarys brwi. - Nie mogę przestać. Jesteś taka piękna... Żadna kobieta na świecie nie może się z tobą równać. Popełniałbym bluźnierstwo, gdybym ci tego nie mówił. Piękno jest po to, by się nim zachwycać. Nigdy w życiu tak nikogo nie kochałem i nikogo nie pokocham. Zrobię wszystko czego zażądasz, by być przy tobie. Tylko powiedz co...! Pod wpływem tego, co słyszała, wbrew własnej woli, jej serce biło coraz mocniej. Nikt nigdy nie składał jej podobnych hołdów. Chrześcijanin nie odważyłby się mówić o niej jak o Bogu, a inni mężczyźni nie mieli ku temu okazji. Wiedziała, że grzeszy pychą, pozwalając na takie wyznania, ale nie potrafiła lub już nie chciała mu ich zabronić. Każde jego słowo pieściło jej uszy, obiecywało nie znane spełnienie, budziło pragnienia. Odwróciła się od okna i oparła o parapet. Spojrzała ,na Szymona. Wstał od stołu i zaczął iść w jej stronę. Prześwietlające włosy słoneczne promienie stworzyły coś na kształt aureoli wokół jej głowy. Stanął naprzeciwko niej zafascynowany tym widokiem. Przestał mówić. Wyglądało to tak, jakby sama natura chciała potwierdzić jego słowa. - Przesłoniłaś mi słońce - powiedział. Bardzo wolno, nie chcąc jej przestraszyć, podniósł rękę i przesunął po jej włosach. Angel nie odwróciła głowy. Widząc prośbę w jego oczach także podniosła dłoń i delikatnie dotknęła skroni Szymona. Ośmielony tym pozwoleniem, zrobił krok w jej stronę. Ich twarze znalazły się blisko siebie. Czuli swoje przyspieszone oddechy. Prawie słyszeli swoje bijące serca. Oczarowani swą bliskością, jakby poznając się Za pomocą dotyku, wodzili palcami po swoich włosach, policzkach, brwiach, powiekach. Patrzyli w swoje roziskrzone pożądaniem źrenice. " pewnym momencie Szymon zbliżył swoje usta do jej rozchylonych *st i zaczął ją namiętnie całować. Otoczyła go ramionami i wtuliła się * niego z całych sił. Przez krótką chwilę poruszali się złączeni w miło-uniesienia. Potem ciało Angel niespodziewanie zwiotczało i dziewczyna wysunęła się z jego objęć. Stanęła naprzeciwko niego. Ciągle jeszcze szybko oddychała. W jej oczach pojawiły się łzy. Po raz kolejny dotknęła skroni Szymona, ale nagle na coś zdecydowana, cofnęła rękę i ruszyła w kierunku drzwi. Zdumiony, odprowadził ją wzrokiem. Odwróciła się, uśmiechnęła przepraszająco i bez słowa wyszła z pokoju. Wszystko stało się tak szybko, że gdyby nie smak jej śliny, który miał jeszcze na ustach, i zapach jej ciała, który unosił się ciągle w powietrzu, nie byłby pewny, czy całe zdarzenie nie było tylko przewidzeniem. Tkwił jeszcze długo przy oknie, próbując ochłonąć. W końcu powlókł się do łóżka. XLVtl Angel klęczała na środku pogrążonego w nocnych ciemnościach pokoju. Jej twarz była zwrócona ku wiszącemu nad łóżkiem drewnianemu krzyżpwL Usiłowała się modlić, ale miała poczucie, że nie jest tego godna i nie powinna zostać wysłuchana. Zrozumiała, że potrzebuje ratunku, ale bała się, czynnie jest już za późno. Kiedyś ofiarowała Chrystusowi swoje serce, teraz dostał się w nie nektar ludzkiej miłości i rozgrzał nie znanym ogniem jej wnętrze. Nie ufała już samej sobie. Nie potrafiła opanować uczucia do "Szymona. Nie tak dawno chciała być Chrystusowym żołnierzem i całą duszą walczyć ze złem świata w imię nadejścia Królestwa Bożego. W tej chwili czuła, że największą walkę musi stoczyć sama z sobą. Nigdy nie podejrzewała, że do takiego stopnia jest w stanie się zapomnieć. Jego wyznania rozpaliły jej wyobraźnię. Jego spojrzenie dodało odwagi. Gdy dotknął jej włosów, poczuła, że chce mu się oddać. Musiała spróbować, jak smakuje grzech, który do tej pory widziała tylko w filmach. Kiedy jego twarz znalazła się w pobliżu jej twarzy, z niecierpliwością czekała aż ją pocałuje. Kiedy oboje na krótką chwilę ulegli namiętności, po raz pierwszy w życiu zapomniała o Bogu. Przestał dla niej istnieć. Dopiero gdy niespodziewanie poczuła ukłucie krzyżyka, który miała na szyi, opamiętała się. Wróciła do rzeczywistości. Teraz w pustym pokoju wyrzucała sobie, jak mogło do tego dojść. Prosiła Boga o przebaczenie i łaskę, która pomoże jej zadecydować co teraz robić. Sytuacja wymknęła się jej spod kontroli. Plan, który miała? gdy Szymon się tutaj zjawił, nie dał prawie żadnych wyników. Chciała własnym zachowaniem przekonać go do nauki Chrystusa i łagodnie przygotować na jej przyjęcie. Tymczasem Szymon zmienił się tylko w minimalnym stopniu. Otwarcie mówił, że nie rozumie tej religii. Zapowiedział nawet, że znienawidzi Chrystusa, jeśli ten stanie mu na drodze do Angel. Był to raczej zatrważający skutek jej działalności edukacyjnej. Może rezultaty pojawiłyby się z czasem, przecież był tu dopiero drugi dzień, tylko że ona, która miała czuwać nad jego przemianą, sama zaczęła się bardzo szybko zmieniać. Musiała przyznać przed sobą, że za każdym razem wchodząc do jego pokoju, coraz bardziej pragnęła jedynie patrzeć na niego, słuchać jego głosu i odnajdywać swoje odbicie w jego zachwyconych oczach. Obawiała się kolejnego spotkania z Szymonem i marzyła, że do niego dojdzie. Wiedziała, że mogłaby wykorzystać władzę, którą nad nim posiada. Gdyby mu zabroniła mówić mu o miłości, zapewne by jej usłuchał. Gdyby mu nakazała przyjąć chrzest, zrobiłby to bez zastanowienia. Jednocześnie czuła jednak, że wolałaby używać tej siły do zaspokajania swoich miłosnych zachcianek. Mieć tak pięknego, oddanego duszą i ciałem niewolnika to rzecz, o której do tej pory nawet nie marzyła. Na dodatek była przekonana, że właśnie takie rozkazy spełniałby z największą ochotą. Zamiast doprowadzić go do nawrócenia, wiodła go do grzechu. Powinna pokazać mu Boga, a zajmowała go sobą. Nie tylko skazywała Szymona na potępienie, ale sama na nie zasługiwała. Czym była jej miłość do Stwórcy, jeśli nie potrafiła opanować własnych namiętności? Widocznie nie zależało jej na zbawieniu. Była wstrząśnięta tym faktem. Do tej pory żyła w przekonaniu, że zachowa dziewiczą czystość aż do ślubu. Co więcej, wydawało się jej to tak oczywiste i łatwe, że niewiele się nad tym zastanawiała. Teraz zrozumiała, jak słaba jest jej wola. Podziękowała Panu, że powstrzymał ją w ostatnim momencie. To małe zwycięstwo nad sobą nie sprawiło jej jednak zadowolenia. Znów pomyślała o Szymonie. Jeśli przez swoją słabość nie pomoże mu W dotarciu do Chrystusa, nigdy sobie tego nie wybaczy. Stała na rozdrożu. Nie czyniła dobra, którego pragnęła, a zło, którego nienawidziła. Doszła do wniosku, że jedynie rozłąka jest w stanie cokolwiek °aprawić. Muszą stracić się nawzajem z oczu.'Ona będzie miała szan-*? odpokutować za swoje winy. On wróci do swojego świata. Oby nie zaślepiony ludzką miłością, z Bożą pomocą nawrócił się. Będzie się za niego modliła. Ich spotkanie było jakąś próbą. Trudno powiedzieć, co było jej celem. Może chodziło właśnie o to, aby zrozumiała, że jej wiara nie jest aż tak mocna, jak sobie do tej pory wyobrażała. Są rzeczy, których nie uda się jej nigdy zrealizować. Powinna nabrać większej pokory. Czasami trzeba umieć się wycofać. Postanowiła opuścić dom Batesa i wyjechać gdzieś daleko. Chciała jednak porozmawiać z kimś, kto utwierdzi ją w decyzji. Rodziców nie brała pod uwagę. Za bardzo zraniłaby ich swoim opowiadaniem. Poza tym wstydziła się przed nimi tego, co zaszło. Tom Bates, przy swojej pobłażliwości, mógł zbagatelizować całe wydarzenie. Angel potrzebowała surowego sędziego, który utwierdziłby ją w jej postanowieniach. Niczym średniowieczni chrześcijanie, chciała samobiczowania za popełnione grzechy. Jej wybór padł na brata Krzysztofa. Był powszechnie znany ze swoich twardych zasad i nieprzepuszczaniu w niczym złu. O Szymonie mógł wiedzieć jedynie ze słyszenia. Siłą rzeczy nie ulegnie więc żądnym1 ^tóntymentom. No i przeznaczenie chciało, by był tutaj akurat dzisiaj. '* XLVIII Gdy zapukała do drzwi pokoju Krzysztofa, odpowiedziało jej milczenie. Zdziwiła się. Miał przecież przygotowywać się do wieczornej modlitwy. Zeszła na dół do hallu, gdzie często przesiadywali hotelowi goście. Ale tam również go nie było. Odnalazła go dopiero w małym ogródku urządzonym na tyłach domu. Pogrążony w lekturze, nie zauważył jej. Stanęła cicho i czekała. W pewnym momencie podnióst głowę. - Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus - powiedziała. - Na wieki wieków. - Czy nie przeszkadzam? - Nie. Czytałem właśnie Apokalipsę świętego Jana, ale powinienem chyba skończyć - powiedział ożywiony. - Przed chwilą przyszło mi d° głowy, że Bestia z rozdziału XIII, która wychodzi z morza, wygl^a bardzo podobnie do Nowego Jorku i przeraziłem się tej myśli... Ale dość o tym! Co cię do mnie sprowadza, siostro? - Chciałabym się brata poradzić. - W jakiej sprawie, dziecko? Angel usiadła naprzeciwko niego. Na początku mówiła nieskładnie, zacinając się ze wstydu. Potem z coraz większą ulgą, jaką przynosi wyzwalanie się z tego, co ciąży na sumieniu. W końcu wyznała mu wszystko, nie opuszczając nawet erotycznych fantazji, które dręczyły jej wyobraźnię. Na koniec spytała, co ma dalej robić i czy jej decyzja opuszczenia Nowego Jorku jest słuszna. Podczas jej opowiadania twarz brata Krzysztofa robiła się coraz bardziej posępna. Gdy skończyła, długo milczał. Oto przed nim siedziała dziewczyna, o której dotąd myślał, że jest czysta jak łza. Znał ją i jej rodziców. Gdy trzeba było, dawał ją jako przykład do naśladowania innym młodym chrześcijanom. Wierzył, że jej serce może prawdziwie kochać jedynie Chrystusa. Teraz, nagle zostało ono zbrukane ludzką miłością, i to w pełnym pożądliwości wydaniu. Doznany zawód napełnił go zdumieniem i goryczą. Angel, która zawsze wydawała mu się zbudowana ze szlachetniejszych niż inni pierwiastków, okazała się taka sama, jak wszyscy. Nieodporna na podszepty Szatana, łakoma na pokusy świata. Jak ci, których potępiał w swych naukach. Jeśli oczekiwała, że będzie dla niej surowy, jej oczekiwania spełniły się z nawiązką. Dopiero brat Krzysztof uświadomił jej bezmiar jej winy. - Zawiodłem się na tobie - powiedział ponuro. - Błagaj Pana, żeby ci przebaczył! Jak mogłaś dopuścić, żeby kierowały tobą najniższe instynkty?! Obrażasz Stwórcę, który uczynił cię na swoje podobieństwo. Twoje ciało winno być świątynią Boga, a stało się siedliskiem nieczystych pragnień! Chcesz wyjechać? Bardzo dobrze! Z tego, co mówisz, twoja wola jest za słaba, by cię uratować! Tylko oddalenie od pokusy sprawi, że jej nie Biegniesz. Inaczej małość przywiedzie cię do zguby. Upadniesz i już się toie podniesiesz. Grzech pociąga za sobą grzech! Staniesz się jego niewol-™faem. W końcu, nurzając się w rozpuście, zaprzesz się Chrystusa. My-•m, że jesteś silna. Liczyłem na ciebie. A ty okazałaś się niegodna , którymi obdarował cię Bóg. Zakochałaś się w człowieku, który nie : dawno wbrew twojej woli chciał cię uczynić swoją kochanką. Nicze-P*816. nie nauczyłaś?! Jesteś aż tak zaślepiona!? Nie widzisz kim on jest? it'< To jeden z tych, którzy służą imperium zła, walczącemu z naszą religią. Jeżeli czułaś, że nie masz siły go nawrócić, powinnaś natychmiast zrezygnować. To straszne, że nie potrafisz rozpoznać, co jest dla ciebie ważniejsze. Oszukujesz się, ulegasz złudzeniom, które podsuwa ci diabeł... Tak, opuść ten dom! Zacznij pokutę. Ukorz się przed Bogiem. Obyś jak najszybciej zrozumiała, w jak wielkim jesteś niebezpieczeństwie... W miarę mówienia unosił się coraz większym gniewem. Akcentował niektóre słowa, tak jak zwykł to czynić podczas kazań. Czuł pogardę dla natury ludzkiej, tak skłonnej do grzechu i niestałej. Na cóż była jego praca, jeśli najpiękniejsze kwiaty w jego ogrodzie miałyby łamać się tak łatwo, jak Angel. Odkąd ją znał, wyobrażał sobie, że jest godna swojego imienia. Idealizował w myślach. Teraz przejrzał na oczy. Czuł się oszukany. Druzgocąca ocena tego, co zrobiła, odpowiadała ogromowi rozczarowania, jakiego doznał. Myślał, że tylko ostre słowa mogą jeszcze uratować jej zbłąkaną duszę. Był pewien, że to jedyna szansa, by mogła wrócić na łono Kościoła. - Nie mogę znaleźć nic na twoje usprawiedliwienie - mówił z naganą. - Zawiodłaś ftie tylko mnie, ale przede wszystkim Pana naszego, Jezusa Chrystusa. TylKo on może się nad tobą zlitować. Jemu obiecałaś być wierna i w każdej rzeczy posłuszna. Również w miłości. Nie można wielbić Boga, oddając serce jego prześladowcy. Musisz dokonać wyboru. Inaczej będziesz na zawsze potępiona... Każde zdanie uderzało w nią jak bicz. Myślała jednak, że tak być powinno. Nigdy w życiu nie odstąpiła w sposób otwarty od zasad swojej wiary i wyobrażała sobie, że właśnie taka kara jej się należy. Winna czuć, że jest w przedsionku piekła, wtedy należycie zrozumie, czym grozi nieprzestrzeganie Boskich przykazań. Dzięki Krzysztofowi dotarło do niej, że na pozór bohaterska decyzja o opuszczeniu Woodside, w istocie była rodzajem obłudy, która miała we własnych oczach zmniejszyć rozmiary dokonanego grzechu. Od tego, co zrobiła, nie da się uciec. Czuła, jak smagana witkami nagany z każdą chwilą stawała się coraz mniejsza i mniejsza. Cała skuliła się w sobie: zwiesiła głowę między ramionami, nogi podciągnęła pod ławkę. Wpatrzyła się w jakiś punkt na ziemi tuż przed swymi sandałami. Wrodzony jej naturze bunt zamienił się w całkowitą pokorę. Nagle brat Krzysztof przestał mówić. Spostrzegł, że nie są sami. Angel podniosła wzrok. W drzwiach prowadzących do wnętrza budynku stał brat Roger. Kiedy wrócił do hotelu, dobiegł go odległy, wzburzony głos Krzysztofa. Zaciekawiony, zostawił towarzyszące mu osoby i poszedł w kierunku ogródka. - Pokój wam - powiedział w ciszy jaka zapadła i ruszył w ich stronę. - Pokój z tobą, bracie - odpowiedział brat Krzysztof. Angel zsunęła się z ławki na kolana i ucałowała pierścień papieża. W jego pojawieniu się wyczuła dla siebie dobry znak. Z nadzieją wpatrzyła się w jego twarz. - Wstań, siostro - powiedział ciepło. Ale Angel nagle spuściła oczy. Zdała sobie sprawę, że nie ma prawa liczyć na papieskie względy. Jest niegodna nawet na niego spojrzeć, a cóż dopiero przebywać w jego pobliżu. Powinna raczej zapaść się ze wstydu pod ziemię. Zamiast spełnić jego życzenie, jeszcze bardziej zwiesiła głowę. - Wstań już - ponowił prośbę. Chciała płakać, ale jej oczy pozostawały suche. Tkwiła na klęczkach. Brat Roger chwycił ją za ramiona. Z siłą niezwykłą u starców w jego wieku podniósł Angel z kolan i posadził na ławce. Mimo, że poddała się jego woli, nie przestała patrzeć w ziemię. - Co tu się dzieje? - zwrócił się Roger do brata Krzysztofy. Przełożony gminy nowojorskiej westchnął i zaczął opowiadać o tym, co przed chwilą usłyszał. Ze zgrozą w głosie opisywał grzeszne uczucie, jakie opanowało serce dziewczyny. Mówił też o rozczarowaniu, którego doznał, i jego zgodzie na to, aby początkiem pokuty Angel stała się wyprowadzka z domu Batesa... Roger słuchał go uważnie, na przemian obserwując mówiącego i Angel. Gdy Krzysztof skończył, spojrzał na niego ze smutkiem i zapytał: -Bracie, czyżbyś zapomniał słów Apostoła Pawła: „Kim jesteś ty, co odważasz się sądzić cudzego sługę? To, czy on stoi, czy upada, jest rzeczą jego Pana". Święte oburzenie nagle opuściło brata Krzysztofa. Wśród ciszy, która zapadła, Roger położył swoją starczą dłoń na głowie dziewczyny 'dokończył: ~ »Ostoi się zresztą, bo jego Pan ma moc utrzymać go na nogach." " Promieniujące od ręki Rogera ciepło przeniknęło ciało Angel. Pod ^Pfywem tych słów jej udręczona dusza na nowo ożyła. Podniosła głowę. - Czy sądzisz - zwrócił się Roger do Krzysztofa - że Chrystus, który przebaczył jawnogrzesznicy, odwróci się od tego dziecka po jednym odstępstwie? Brat Krzysztof patrzył na niego zmieszany. - Bałem się, że gdy już wejdzie na drogę grzechu, trudno będzie ją powstrzymać - wykrztusił w końcu. - Natura ludzka jest taka słaba. Zabolało mnie też, że obdarzyła swoim uczuciem wroga naszej religii... - Może dzięki temu przestanie nim być. Krzysztof milczał, kiwając przytakująco głową. Brat Roger obrócił się do zaskoczonej nagłym obrotem sprawy Angel. - Wiedz, że nie ma winy w twojej miłości - powiedział. - Pamiętaj, że Chrystus błogosławił nowożeńcom w Kanie Galilejskiej. Lecz dopóki serce tego, którego kochasz, nie otworzy się na światło prawdy, unikaj go, b.y nie przywiódł cię do grzechu. Ale módl się za niego i ufaj, że Pan Bóg obdarzy was swoją łaską... Teraz nie martw się już więcej. Będę się modlił razem z tobą... Jeszcze minutę temu Angel czuła się potępiona na wieki, teraz spływała na nią nadzieja. Była uratowana. Ponownie upadła przed Rogerem na kolana i zaczęła-bSłować jego rękę. Łzy, które do tej pory nie chciały płynąć, same popłynęły. Dziękowała słowami przerywanymi wzruszeniem. Brat Roger po raz drugi podniósł ją z klęczek. Uśmiechnął się do niej. - No, już dobrze - powiedział. - Chodźmy. Najwyższa pora na wieczorną modlitwę. J Ruszyli w stronę wejścia. Krzysztof cały czas milczał. Angel ciągle jeszcze pochlipywała. - Jeśli chcesz, porozmawiam z twoimi rodzicami - zaproponował Roger. Popatrzyła na niego z wdzięcznością. XLIX - To już dwa tygodnie odkąd widziałem ją ostatni raz - powiedział Szymon. • Siedział w salonie Petroniusza naprzeciwko wpatrującego się wen uważnie przyjaciela.' Dowiedziawszy się o jego powrocie z Vanderbilt5 natychmiast postanowił go odwiedzić. Od kiedy opuścił dom Toma Ba- tesa nie mógł znaleźć sobie miejsca. W jego sercu szalały przeciwstawne uczucia. Raz nienawidził Angel, to znowu wydawało mu się, że nie wytrzyma bez niej ani minuty dłużej. Niekiedy też zdawała mu się zupełnie obojętna. Prawie nieustannie zadawał sobie pytanie, dlaczego uciekła, i ciągle nie znajdował zadowalającej odpowiedzi. Chciał zwierzyć się ze wszystkiego swojemu mentorowi i posłuchać jego rad. - Następnego dnia, w moim pokoju zamiast niej zjawiła się jej matka - kontynuował swoją opowieść. - Na moje pytanie, gdzie jest Angel, odpowiedziała tylko, że córka postanowiła zmienić miejsce zamieszkania. Kiedy spytałem dlaczego, wyciągnęła do mnie dłoń, w której trzymała łańcuszek z krzyżykiem. Ten sam, który Angel miała na szyi w momencie aresztowania. Powiedziała, że córka prosiła, by mi go zostawić. Gdy zacząłem się dopytywać o szczegóły, dała do zrozumienia, że powinienem wiedzieć więcej od niej. Pomyślałem o poprzedniej nocy. Jak ci już mówiłem, nic takiego nie zaszło; całowaliśmy się, wydawało się wręcz, że wreszcie robimy to, na co obydwoje mamy ochotę... - Mówiłem ci już pierwszego dnia, gdy ją zobaczyłem: z tym będziesz miał największe kłopoty. Oni uznają seks jedynie w małżeństwie, i to pod jakimiś warunkami. Jest dziewicą i przestraszyła się, że przez ciebie straci cnotę wcześniej niż powinna. - Tylko dlaczego od razu odchodzić bez jednego słowa. Wydawało się, ze nabrała do mnie zaufania. Mogła przecież mi wszystko powiedzieć. Z trudem, bo z trudem, ale uszanowałbym jej wolę. Chociażby dlatego, że była jej. - Zapewne bardziej niż ciebie, bała się siebie. - Tylko co to da? Nie jestem jej obojętny. Powiedziała mi to. Nie można uciec od miłości. Od powrotu do domu próbuję to zrobić i nie wychodzi. Jeśli naprawdę mnie kocha, męczy się teraz tak, jak ja. - Na tym właśnie polega absurd, w który wpychają chrześcijan ich religijne zasady. Zamiast wspólnego szczęścia, dwoje cierpiących ludzi. Co to za miłość, jeśli polega na wyrzekaniu się kogoś, kogo się kocha? - Tom Bates powiedział mi, że zrozumiem wszystko, „gdy moja dusza otworzy się na naukę Chrystusa". Obiecał, że będzie się modlił dla mnie 0 coś, co nazywa łaską. Na razie jednak mimo jego starań i kilku rozmów, które ze mną przeprowadził, ciągle nie mogę< uwierzyć w istnienie , **°ga. Nie potrafię udawać wiary, której nie mam. - To jakiś zamknięty krąg, z którego nie ma wyjścia. Mój drogi, jeszcze raz ci mówię, daj sobie z tym spokój. - Nie mogę, bo to wszystko ma związek z nią. Petroniusz z uśmiechem rezygnacji pokiwał głową. - Miłość na przekór przeciwnościom świata. Jak w telenoweli. Nic na to nie poradzę... No, ale opowiadaj, co działo się dalej? - Już niewiele. Podczas niecałych dwóch dni, kiedy tam jeszcze byłem, opiekowali się mną jej rodzice. Matka przynosiła mi jedzenie, ojciec dawał jeszcze jakieś leki. Ich wizyty były bardzo krótkie. Starali się być nadal serdeczni, ale było widać, że trochę się do tego zmuszają. Zresztą trudno się im dziwić... Brat Roger i jego świta powędrowali gdzieś tego samego rana, w którym znikła Angel. Nawet nie zdążyłem go zobaczyć. Mimo zapowiedzi nie odwiedził mnie też Tobi. - Zupełnie niezwykłe, że go poznałeś. Rzeczywiście jest taki młody? - Przynajmniej tak wygląda. Gdy nie przyszedł o zapowiedzianym czasie, od razu wyobraziłem sobie, jak próbuje gdzieś omotać Angel swoim j'spiskowymi teoriami. - Z tego, co fhówileś, nie powinieneś być zazdrosny. - Sama mi to tak przedstawiła, ale kto ich tam wie. Zdają się być ulepieni z podobnej gliny. On chce przewrócić świat do góry nogami, a ona wierzy, że jest to możliwe. Po jej zniknięciu tylko Tom Bates w ogóle się nie zmienił. Darzył mnie równie dużą, co poprzednio, a może nawet większą uwagą. Przyszedł do mnie kilka razy na mniej lub bardziej poważne pogawędki. Próbował mnie nawrócić, za moją zgodą oczywiście. W końcu ich religię znałem jedynie z kazania Roge-ra. Objaśniał mi główne prawdy ich wiary: Bóg jest jeden, jest sprawiedliwy i w trzech osobach - tego ostatniego zupełnie nie zrozumiałem; syn Boży przyszedł na ziemię zbawić wszystkich ludzi. Mówił też o przykazaniach nazywanych Dekalogiem. Próbował dowieść, że wywodzi się z niego współczesne prawo. Trochę to było naciągane, szczególnie, że sam przyznał, iż podobne zasady istnieją także w innych religiach. W sumie nie przekonał mnie, ale nieco się nauczyłem. Bates jest w porządku. Zaproponował nawet, byśmy przeszli na „bracie". Nie spieszyłem się z powrotem, bo liczyłem, że zdarzy się coś nieprzewidzianego, co pozwoli mi skontaktować się z Angel. Ale ponieważ mc takiego nie następowało, w końcu zadzwoniłem po Stanleya. BylelD już właściwie wyleczony. Przed wyjściem ojciec Angel zdjął mi szynę z nogi. Pożegnaliśmy się z zachowaniem wszelkich form grzecznościowych. Bates zaprosił mnie nawet do złożenia odwiedzin. Wyobrażasz sobie, jak podle się czułem, opuszczając jego dom. Żadnych widoków na spotkanie Angel, żadnych pomysłów, co robić dalej. Wydawało się, że już nic nie jest w stanie pogorszyć mi nastroju. Ale myliłem się. Zaraz gdy wsiadłem do samochodu, Stanley powiedział mi, że podczas mojej nieobecności w domu zginął Atos. - Jak to „zginął"? - No, potrącił go samochód. - O Boże! To straszne! - wyrwało się Petroniuszowi. Wydawał się być bardziej przejęty tą wiadomością niż wszystkim, co usłyszał do tej pory. - Dopiero teraz mi to mówisz?! - To już ponad dwa tygodnie. Trochę ochłonąłem. Ale wtedy ta historia zupełnie mnie dobiła. -Jak to się stało? - Jeden z niedawno przyjętych służących wyszedł z nim na spacer. Podobno w pewnym momencie Atos zobaczył jakiegoś psa po drugiej stronie ulicy. Rzucił się w tamtą stronę tak gwałtownie, że' wyrwał mu smycz z ręki. Facet nie podejrzewał, że stary pies może być jeszcze tak silny. Atos, jak to on, biegł zupełnie na oślep, nie zważając na przejeżdżające samochody. Jeden z nich uderzył go z dużą prędkością. Podobno żył po tym jeszcze kilka minut i skomlał z bólu, ale umarł zanim przyjechała karetka. - Okropne - powiedział cicho Petroniusz. - Biedne psisko. - Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, jak się z nim zżyłem. Towarzyszył mi tyle lat... No i dzięki niemu poznałem Angel. Teraz wyglądało, pkby przez jego śmierć los mówił mi to, co ty: daj sobie spokój, przestań Wspominać. Jednak na przekór zacząłem tęsknić jeszcze bardziej. Złapa-KTO się na tym, że ciągle zastanawiam się, jak ona postąpiłaby w danej *Ftuacji, i starałem zachowywać się tak, by mogła być ze mnie zadowo- t, pną. W ten sposób z nią rozmawiałem. To może wydać się śmieszne, ale A»*wby nie ona, służący, który wyprowadzał Atosa, zostałby natychmiast zucony. Już zamierzałem to zrobić, gdy zdałem sobie sprawę, że _ * by tego nie chciała. Ku zdziwieniu całej 'służby, przebaczyłem B'1 nigdy nie wracałem do tej sprawy. Takie postępowanie sprawiło mi podwójną satysfakcję. Po pierwsze, czułem, że dziewczyna, którą kocham, byłaby ze mnie dumna, po drugie, swoją pobłażliwością zaskarbiłem sobie nieustającą wdzięczność tego chłopaka. Jak widzisz, zmieniłem się, i to najwyraźniej pod wpływem nieobecnej przy mnie Angel. Doświadczenie ze służącym zachęciło mnie do kolejnego eksperymentu. Naprawdę ubzdurałem sobie, że Angel w każdym momencie widzi moje zachowanie i starałem się spełniać jej oczekiwania. Wyobrażałem sobie, że lada moment ją spotkam i muszę być na to przygotowany. Widziałem, jak pod wpływem relacji z moich dokonań patrzy na mnie zachwycona. Wziąłem na poważnie kazanie brata Rogera i postanowiłem pomóc jakimś biednym. Odnalazłem fundację zajmującą się bezdomnymi w Nowym Jorku i przez nią opłaciłem roczną działalność wszystkich domów opieki w naszej dzielnicy. Gdybyś widział miny zaskoczonych moją dobroczynnością pracowników! Chyba pierwszy raz zdarzał się tam ktoś tak hojny. Czułem, jak „rosną mi skrzydła". To było to, czego chciałaby Angel. Przepełniała mnie duma i przekonanie, że robię dobrze. Odkryłem to, co chrześcijanie już dawno wiedzielfe dawanie ma w sobie coś wzniosłego, uszlachetnia cię w twoich własnych* oczach. Stałem się lepszy i wydawało mi się, że teraz mogę stanąć przed wybranką mojego serca. W takim nastroju, po pięciu dniach od opuszczenia Woodside odwiedziłem ponownie Batesa. Opowiedziałem mu ó przemianach, jakie we mnie zaszły. Miałem nadzieję, że będzie pod wrażeniem i powie mi gdzie ona jest, ale nie podzielił mojego entuzjazmu. Wiesz co mi powiedział? Że cieszy się, że uczyniłem pierwszy krok we właściwym kierunku, ale w moim postępowaniu ciągle jeszcze za dużo jest pozorów i samolubstwa. Wyobrażasz sobie?! Zdenerwował mnie po raz pierwszy, odkąd się znamy. Ja finansuję roczną działalność domów opieki w mojej dzielnicy, a on mówi, że to pozory. Oczywiście, nie powiedział mi dokąd przeniosła się Angel, choć na pewno wie! Wróciłem stamtąd kompletnie zirytowany. Już naprawdę nie wiedziałem, czego można ode mnie więcej chcieć! Czy jeśli opłacę wszystkie domy opieki w tym mieście, to już będzie dość, czy ciągle okaże się za mało? Nagle poczułem, że jestem śmieszny. Staram się na siłę zmienić swoje życie. Chcę sobie koniecznie udowodnić, że jestem tym, kim nie jestem. Płaszczę się przed nimi, próbuję się im przypodobać - tylko po to, by uznali, że stałem się jej godny i łaskawie dali mi jej adres. To wszystko było jakąś totalną bzdurą, na którą dałem się nabrać. W rzeczywistości ani na mnie nie patrzy, ani nie czeka. Może jest już w ogóle gdzie indziej? Na przykład w Afryce. Gdyby chciała się dowiedzieć, co się ze mną dzieje, nie miałaby z tym większego kłopotu. Gdyby potrzebowała się ze mną skontaktować, to by to zrobiła. Widocznie nie ma ochoty. Choćbym nie wiem jak się starał, i tak mogę nie sprostać jej oczekiwaniom. Przecież nie potrafię stać się kimś zupełnie innym. Byłem wściekły na nią, na chrześcijan i na samego siebie. Postanowiłem zapomnieć. Na początku bez specjalnego przekonania, potem z coraz większym zapałem powróciłem do dawnego życia. Gdybyś mnie wtedy widział, byłbyś zadowolony. Może nawet uznałbyś, że trochę przesadzam. Zacząłem po kolei odwiedzać burdele, które reklamowały się w sieci X. Przez prawie tydzień byłem ich najlepszym klientem. Wiesz, jak to jest. Gdy się już zacznie, trudno przerwać. Ciągle ma się ochotę na coś nowego. Wpadłem w trans. Wystarczyło mi tylko kilka godzin snu do południa. Kupiłem sobie nowy samochód, zacząłem chodzić na przyjęcia, odwiedzałem kasyna, grałem na wyścigach. Tam spotkałem Chloe. Może coś o tym słyszałeś? - Dotarły do mnie jakieś plotki. Wcale się nie zdziwiłem. Odkąd zobaczyła cię u Garisona, miała na ciebie ochotę. Ale mówiłem ci, nie jestem o nią zazdrosny. - Nawet gdybyś był, to już nieaktualne. Byliśmy ze sobą zaledwie kilka dni. Wtedy po wyścigach pojechaliśmy do mnie. Zapowiadała się wspaniała zabawa. Jej przedsmak dała mi namacalnie odczuć jeszcze w samochodzie. Niestety, gdy już znaleźliśmy się w sypialni zaczęła dopytywać się o Angel. Byłem na tyle pijany, że wylałem jej szampana na głowę i wyrzuciłem za drzwi. Popsuła mi wieczór. Następnego dnia w ramach przeprosin przysłała mi kosz róż i zjawiła się w przezroczystej sukience. Zdołała mnie do siebie przekonać. Pokazaliśmy się razem w kilku miejscach. „Scandala Express" opublikował nawet jakiś fotoreportaż. Byliśmy mała sensacją sezonu ogórkowego. Niestety, zaczęła brać nasz związek zbyt serio. Zrobiła się zazdrosna. Chciała mnie wy-Ącznie dla siebie. Kiedy zrobiła awanturę, jak zastała mnie w łóżku 2 inną dziewczyną, doszedłem do wniosku, że najlepiej się rozstać. Po tym incydencie z jeszcze większą energią zabrałem się za sprawdzanie adresów z sieci X. Ciągle byłem dopiero na początku listy. Również moje wizyty na bankietach stały się częstsze. To, że dzięki Chloe stałem się rozpoznawalny, bardzo mi odpowiadało. Kobiety same pchały mi się do łóżka. Liczyłem, że wieść o moich ekscesach dotrze do Angel. Chciałem, by zobaczyła, że mogę się bez niej obejść, a jej głupie modlitwy nie przynoszą rezultatu. Nie jest mi potrzebna do szczęścia, może się o tym przekonać. W pierwszym momencie ta myśl sprawiła mi olbrzymią satysfakcję. Ale zaraz potem uświadomiłem sobie, że wszystko co robię, robię tylko po to, by jej to udowodnić. To ona była ukrytym powodem moich ostatnich wyczynów. Chciałem zrobić jej na złość. Kochałem się z innymi kobietami tylko dlatego, że nie mogłem kochać się z nią. Gdy zdałem sobie z tego sprawę, moja gorączka odeszła tak samo nagle, jak przyszła. Poczułem zmęczenie i niechęć do tego, czym zajmowałem się przez ostatni tydzień. Nagle odechciało mi się w ogóle wychodzić z domu. Wyrzuciłem wszystkie zaproszenia. Nie odpowiadałem na telefony dziewczyn, z którymi się wcześniej umówiłem. Przestałem za- glądać/do sieci X. W ten sposób żyję od kilku dni. Piję tylko trochę, ale też bez większego przekonania. Nie chce mi się rano wstawać z łóżka. Dałem wolne większości służby. Oglądam telewizję, słucham muzyki, czytam jakieś stare gazety. Powoli zamieniam się w roślinę. Dobrze, że przyjechałeś. Jesteś jedynym człowiekiem, któremu mam ochotę jeszcze o tym opowiadać. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Szymon spojrzał gdzieś w chmury za oknem.' Przyjaciel uważnie mu się przyglądał. W pewnym momencie pochylił się w jego kierunku. Wstał, usiadł obok i palcem zaczął rozgarniać mu włosy nad uchem. Szymon podniósł wzrok nieco zdziwiony. - Czy wiesz, że masz już kilka siwych włosów? - powiedział Petro- niusz. - Całkiem możliwe. To wszystko wpędza mnie w schizofrenię. W żaden sposób nie mogę uwolnić się od jej wpływu. Tracę czas, gdy chcę się do niej zbliżyć i gdy próbuję o niej zapomnieć. Zupełnie już nie wiem, co dalej robić. Dlaczego musiałem się zakochać akurat w niej? - Też zadaję sobie to pytanie. - Przepraszam, że cię tym zamęczam. Potrzebowałem się wygadać. Już mi lepiej. Nawet nie spytałem, co u ciebie... ? No właśnie! Przecież, ty też się zakochałeś. Nie powiedziałeś jeszcze słowa o Helenie... L Petroniusz uśmiechnął się. - Nie chciałem cię dodatkowo stresować - powiedział. - To znaczy? - Słuchanie o cudzym szczęściu może być irytujące. Wiesz, jaki jesteś mi bliski. Chciałbym, by twoja Angel dostarczyła ci choć raz tyle radości, ile Helena daje mi każdego dnia, gdy jest ze mną. Ta dziewczyna to ziszczone marzenie. Zresztą, powinna tu się niedługo zjawić. Sam zobaczysz, jaka jest wspaniała. Kiedy kilka razy przyjechałem do niej z Van-derbilt, czułem się niczym szach perski witany przez najwierniejszą i najczulszą ze swoich żon. Nie mogliśmy się sobą nacieszyć do samego rana. Jeszcze miesiąc temu wydawało mi się, że takie noce pozostaną tylko wspomnieniem. A teraz nie czuję się wcale zmęczony. Rozpiera mnie energia. Mam wrażenie, że jestem młodszy co najmniej o 20 lat. To prawdziwa cudotwórczyni. Pewnie teraz jest w gotowalni. Prosiłem, by z okazji twojej wizyty, była równie olśniewająca, jak wczoraj wieczorem. Chcę ci się nią pochwalić. - Nie boisz się, że mi się spodoba? - W twoim stanie byłoby nawet wskazane, byś dostrzegł, że piękna nie da się zamknąć w jednym kobiecym kształcie. Co do jej uczuć, jestem ich całkowicie pewien. Zawsze jest cała dla mnie. Stara się odgadnąć wszystkie moje myśli, uprzedzić każdą zachciankę. To niezwykłe, ale potrafi przewidzieć, jak chciałbym, by była ubrana. W jakiś przedziwny sposób wyczuwa nawet, co mam ochotę zjeść na obiad lub kolację. Takiej miłości zawsze mi było trzeba i takiej ci życzę. Nie zmuszającej do niczego i nie stawiającej żadnych warunków. Tylko taka przynosi ukojenie. Z nią możesz odpocząć, gdy zmęczy cię świat. Jest zawsze bli-*o. Czeka na ciebie i daje ci siebie w całości. Przy Helenie nie muszę się <®3gLe sprawdzać. Nie narzeka i nie żąda nieustannie czegoś nowego, jak moje kochanki. Nie chce niczego więcej^ oprócz tego, bym z nią Spełniam tę zachciankę z prawdziwą rozkoszą. Dlatego trudno mi zrozumieć twój przypadek. Miłość jest po to, by wspólnie korzystać z uciech świata, a nie z nich rezygnować. - Też tak zawsze uważałem. Problem w tym, że według chrześcijan ten świat zdaje się tak bardzo nie liczyć. Odbyłem na ten temat długą rozmowę z Batesem. Dla nich pełnia życia zaczyna się dopiero po śmierci. - To tak, jakby powiedzieć, że dzień zaczyna się z zachodem słońca. - Zgadza się, ale właśnie na tej sprzeczności opierają cała swoją filozofię. To co spotyka nas w życiu, jest tylko drogą, która wiedzie ku nieskończoności. Od tego czy ją dobrze przejdziesz, oczywiście wedle ich kryteriów, zależy, czy czeka cię wiekuiste szczęście w niebie. - Szymonie, mógłbyś sobie darować ten wykład. Chrześcijaństwo miałem, na fakultecie z filozofii - powiedział z lekceważeniem Petro-niusz. - Od mglistych obietnic wolę ludzkie szczęście tu, na ziemi. Wydaje się znacznie pewniejsze. - Mnie też. Ale upór Angel sprawia, że myślę o tym wszystkim nieustannie,. Chciałbym ją zrozumieć. Jeśli założymy, że istnieje Bóg, o czym pną jest^rzekonana, jej postępowanie można logicznie wytłumaczyć. Jeżeli pozostaje ze mną, w swoim mniemaniu, czyni źle, ominie ją boska nagroda. Poświęca swoje uczucie w imię czegoś ważniejszego. - To niezbyt pocieszający dla ciebie wniosek. - Zastanawiam się, czy da się wyciągnąć jakiś inny. - Obawiam się, że tracisz czas. - Ale oni mówią ciągle, że robią wszystko dla miłości. Ona jest podobno najważniejsza. - Z jej powodu Angel musiała cię zostawić. Gratuluję. Szymon nie odpowiedział. - Wiesz, na czym polega problem chrześcijan? - zaczął ponownie Petroniusz. - Wymyślili sobie jakiś idealny świat, który nie istnieje. W tym świecie nawet za zło odpłaca się dobrem. Niechby sobie nawet w niego wierzyli, nikomu by to nie przeszkadzało. Kłopoty zaczynają się wtedy, kiedy swoje teorie próbują przenieść do realnego życia. Może w jakichś pojedynczych wypadkach, na przykład pomocy chorym i cierpiącym, bezwarunkowa miłość to dobra rzecz. Ale generalnie takie postępowanie skazuje ich na klęskę. Nikt ich nie zrozumie. Nasz świat rządzi się innymi prawami. Znacznie prostszymi. Inaczej jeg° mieszkańcy by zwariowali. Jeśli za zło płaciliby dobrem, czym płaciliby za dobro? Jeżeli byłaby taka sama zapłata za jedno i drugie, po co ludzie mieliby być dobrzy? Czy nie wydaje ci się to logiczne? Dobro jedynie za dobro, zło za zło. Jeśli jest występek, musi być kara. To są elementarne podstawy sprawiedliwości. Na nich opiera się funkcjonowanie społeczeństwa. - Tyle, że nie do końca. Życie dostarcza setek przykładów, że można się bez nich obejść. - To, że nie są respektowane, nie znaczy wcale, że nie istnieją. - Może podobnie jest z zasadami chrześcijan? - Zasady chrześcijan funkcjonują tylko w idealnym świecie, który sobie wymyślili. Zasady, o których mówię, są realne. Ile razy mam ci to powtarzać? Każdy mieszkaniec Ziemi zdaje sobie sprawę z ich istnienia, choć oczywiście nie wszyscy się do nich stosują. Ich przestrzeganie nadzorują policja i sądy, instytucje znane prawie od początków ludzkości, na każdym kontynencie i w każdym państwie, niezależnie od jego kultury i religii. To chyba o czymś świadczy?! Chrześcijaństwo to tylko pewien fragment w dorobku całej ludzkości: zbyt idealistyczny, przemijający i nie najważniejszy. Lepiej być dziedzicem całego świata niż jego części. Szczególnie, że przedstawiciele tej religii chcą cię pozbawić tego, co najwspanialsze: radości życia. Mówią, że niosą ludzkości dobro, ale w rzeczywistości je zabierają. Czyż ludzka miłość, piękno ciała, zmysłowa rozkosz nie są dobre, jeśli sprawiają nam przyjemność? Oni to nazywają marnością. W imię jakiegoś szczęścia po śmierci zalecają ze wszystkiego zrezygnować. Co nam zostanie na tu i teraz? Drogi Szymonie, otrząśnij się! Wiem, że to trudne. Widzę, że naprawdę się zakochałeś. Ale powinieneś się od tego oderwać. Jesteś młody. Musisz na nowo zacząć cieszyć się życiem. Spójrz na mnie. Moje szczęście można poczuć, dotknąć, pieścić i całować. Wierz?, że uda ci się takie znaleźć. Jeśli dłużej pozostaniesz pod ich wpływem, zła dopatrzysz się nawet w jedzeniu i piciu. Charakterystyczna dla Petroniusza ironia zamieniła się w zjadliwość. Szymon nie pamiętał, by kiedykolwiek jego przyjaciel aż tak zaangażo-Wał się w to, co mówił. - Powiem ci jeszcze - kontynuował swoje oskarżenie - że czasami wy-$> *>je mi się, iż cała ich wiara istnieje tylko po to, by mieli wytłumaczenie dla swego niedołęstwa. Chcą się usprawiedliwić sami przed sobą. To nieudacznicy. Nie potrafią nic w życiu osiągnąć i pocieszają się bajką o życiu po śmierci. Nie idzie im zarabianie pieniędzy, dlatego potępiają chciwość. Nie wychodzi im w łóżku, dlatego ogłaszają, że seks jest dziełem szatana. Unoszą się dumą, bo niczego innego nie umieją. W rzeczywistości są po prostu bardziej leniwi od reszty ludzkości. Przegrali w światowym wyścigu o znaczenie. Dlatego jest ich tak mało i w końcu wymrą. Ale wbrew temu, jak lubią się przedstawiać, nie są wcale niewinnymi ofiarami tej walki. W imię ich Boga przez wieki popełniono miliony zbrodni. Zaczęło się od wypraw krzyżowych, podczas których grabiono, łupiono i mordowano. Potem były stosy inkwizycji, na których płonęli ci, co odważyli się myśleć inaczej, oraz kolonizacja, w której siłą nawracano na4nową wiarę całe kontynenty. Przez wieki prawie wszystkie wojny na świecie toczyły się z bożym błogosławieństwem. Hitlerowscy żołnierze mieli na klamrach swoich pasków napis: „Bóg z nami". Czy każda z tych rzeczy osobno nie wystarczy, by wyzbyć się wszelkiej pobłażliwości dla chrześcijan? Ta religia, zresztą jak wszystkie inne, już dawno się skompromitdwdkt. ••• Słuchając słów Petroniusza, Szymon zdał sobie sprawę, że już kiedyś był świadkiem podobnej sytuacji. Ponad dwa tygodnie temu w jego obecności miał miejsce równie gwałtowny atak, tylko że jego adresatem była współczesna cywilizacja. Ani wtedy, ani teraz nie mógł zgodzić się z przytaczanymi argumentami. Dostrzegał luki w rozumowaniu i ora-torską przesadę. W obu przypadkach bardziej czuł się adwokatem niż prokuratorem. , - Mówisz o nich tak, jakby byli krwiożerczymi bestiami, które dopiero co przestały mordować. Zapominasz, że byłem trochę wśród nich -powiedział. - Zdążyłem ich poznać. Są raczej uosobieniem łagodności niż agresji, może z wyjątkiem Tobiego. Oczywiście, fakty, o których mówisz, miały miejsce. Ale czy chrześcijanie nie mieli prawa się zmienić? - Stali się niewinnymi barankami, bo tylko to im zostało. Są słabi. Lecz nie ma co się łudzić. Gdyby jakimś cudem z powrotem obrośli w siłę, znów mieliby ochotę podbić świat. -1 dlatego nie pozwala się im nosić krzyżyków na szyi? - Żebyś wiedział!To tym wszystkim, co robili, państwo ma prawo jakoś się przed nimi zabezpieczyć. - Tylko dlaczego bać się nieudaczników? - Widzę, że chcesz mnie zirytować. Patrzysz przez różowe okulary. Zakochałeś się w jednej z nich i wydaje ci się, że inni są równie wspaniali. Myślisz, że obdarzali cię bezinteresowną troską, gdy tymczasem chcieli cię tylko zdobyć. Jedyne, co kiedyś potrafili i czego jeszcze dziś próbują, to szerzyć swoją wiarę. Ale to też coraz gorzej im wychodzi. Mówię ci, 99 procent z nich to ludzie bez żadnych specjalnych zdolności. Czy naprawdę zależy ci, by bronić przeciętniaków? Szymon nie zdążył odpowiedzieć, bo do salonu weszła Helena. Jej uroda promieniowała pełnym blaskiem. To już nie była ładna, lecz nieco zahukana młoda służąca, którą wielki kreator wziął pod opiekę - a prawdziwa królowa tego domu. Miała na sobie długą prawie do ziemi, zieloną sukienkę z dekoltem zakończonym poniżej pępka diamentową broszką. Z takich samych diamentów była bransoleta wokół jednej z kostek i pierścień, który spinał włosy, spadające na odkryte plecy i ramiona. Przed chwilą musiała wyjść z orzeźwiającej kąpieli. Była świeża i pachnąca. Uśmiechnęła się do wpatrzonych weń mężczyzn. - Nareszcie jesteś - powiedział Petroniusz, z zadowoleniem obserwując wrażenie, jakie dziewczyna wywarła na jego przyjacielu. - Witaj, Heleno - odezwał się Szymon. - Wyglądasz pięknie! - Dziękuję. Witaj... To wszystko jego zasługa. Spojrzała na Petroniusza rozkochanym wzrokiem. Usiadła obok, przytuliła się do niego i pocałowała na przywitanie. Potem oparła głowę na jego piersi i zmrużyła oczy. Petroniusz nie mogąc ukryć rozpierającej go dumy, pogładził ją po włosach. - Czyż nie trafiłem na prawdziwy skarb? - spytał Szymona i nie oczekując odpowiedzi, zwrócił się do Heleny. - Kochanie, przyszłaś w samą porę. Uratowałaś nas od coraz bardziej nużącej dyskusji o poważnych sprawach. Helena podniosła głowę i spojrzała na niego pytającym wzrokiem. - Jeszcze tego nie wiesz, ale Szymon odnalazł dziewczynę, na której ** mu zależało. " - Tę chrześcijankę? k-Tak. fr - To wspaniale! - Helena uśmiechnęła się do gościa. - Niestety - mówił dalej Petroniusz. - Ona go nie chciała. - Dlaczego? - spytała zdezorientowana. - Wolała od niego swojego Boga. - Nie rozumiem. - Ja również. Tego właśnie dotyczyła nasza rozmowa. Na dodatek Szymon stara się ją usprawiedliwić. Petroniusz mówił takim tonem, że nie sposób było odgadnąć, czy jest poważny, czy też żartuje. - Właśnie próbuję go namówić, by o niej zapomniał - dodał Petroniusz. - To nie takie proste, gdy się kogoś kocha - zauważyła Helena i znów oparła głowę na jego piersi. Szymon poczuł nagły przypływ sympatii do niej. - A myślałem, że mi w tym pomożesz - w głosie Petroniusza zabrzmiała udawana pretensja. - Zapewne masz kilka fajnych koleżanek. Może któraś z nich chciałaby poznać takiego przystojnego mężczyznę. - Na pewn^ale jeśli on tego nie chce... - Powinniśmy jednak go przekonać - prawie zamruczał jej do ucha Petroniusz. Helena, widząc coraz bardziej zirytowaną minę Szymona, rzeczowym tonem zwróciła się bezpośrednio do niego: - Musicie się jakoś porozumieć. Może mogłabym z nią porozmawiać. Przecież zdarzają się takie mieszane pary. Szymon pierwszy raz od dłuższego czasu uśmiechnął się lekko. - Dziękuję, jesteś bardzo miła - powiedział. - Ale chyba muszę to załatwić osobiście. - Mam nadzieję, że ci się uda - dodała mu otuchy. - Ja też - uśmiechnął się ponownie. Petroniusz, widząc, że jeszcze jedna próba uratowania Szymona spaliła na panewce, postanowił zmienić temat. - Ale na otwarcie nowej wystawy Pitagorasa chyba z nami pójdziesz? - zapytał. - Nie wiem... - z ociąganiem odpowiedział Szymon. - Nie bardzo mam ochotę... , - Tego nie możesz nam odmówić - ożywiła się Helena. Petroniusz przytulił ją mocno do siebie. - Po raz pierwszy pokażę Helenę światu. - Kiedy to jest? W przyszłym tygodniu? - spytał pojednawczo Szymon. - Zgadza się - przytaknął Petroniusz. - W następną sobotę w Central Parku. Wystawa będzie nosić tytuł Oczekujące cialo. Prosto z Hawajów przyleci na nią Garison. Przy okazji chce ogłosić swoje zaręczyny z Pitagorasem. - A jednak - powiedział Szymon. - Po tym, co wyprawiali na uczcie, to było do przewidzenia. Przyjęcie zaręczynowe odbędzie zaraz po wystawie. Szkoda, żebyś je przegapił. Podobno po zbiorniku przy pałacu prezydenckim ma pływać kilkusetmetrowa sztuczna wyspa... Petroniusz zaczął opisywać znane mu szczegóły planowanego przyjęcia. Mówił o specjalnym oświetleniu, dzikich zwierzętach i niespodziankach trzymanych przez prezydenta w tajemnicy do ostatniej chwili. Wspomniał o tysiącach nagich statystów i statystek zatrudnionych do obsługi gości i niezwykłych potrawach przygotowywanych przez sprowadzonych z całego świata kucharzy... Szymon przestał słuchać jego słów. Zapatrzył się w siedzącą przed nim parę. Ona piękna, młoda, oddana mu każdym gestem i spojrzeniem. On wytrawny koneser, który pierwszy dostrzegł jej niezwykłą urodę i umiał nadać jej należytą oprawę. Ze stojącej przed nim wielkiej kryształowej czary Petroniusz wziął garść suszonych moreli i nie przerywając mówienia, zaczął karmić nimi Helenę. Wtulona w jego pierś, z przymkniętymi oczami, rozkoszowała się każdym wsuwanym w jej usta owocem. „Słodkie pigułki szczęścia" - pomyślał Szymon. Poczuł, że im zazdrości. W pewnym momencie Helena przypomniała kochankowi o czymś związanym z wystawą. W podziękowaniu pochylił się nad aią i pocałował w kark. Szymona przeszedł dreszcz podniecenia. W wyobraźni zobaczył siebie i Angel w podobnej sytuacji. Niemal równocześnie przypomniał sobie, jak prawie uciekła z pokoju, gdy ostatni raz się Widzieli. Pomyślał, że taka pieszczota musi być dla niej równoznaczna tt świętokradztwem. Dotarła do niego cała beznadziejność jego położe- *•• Mocniej niż kiedykolwiek zrozumiał, że powinien porzucić wszel- je nadzieje, i jeszcze mocniej poczuł, że nie nąa i nigdy nie będzie dru-) dziewczyny, którą chciałby w ten sposób całować. LI W górę strzeliły sztuczne ognie. Wieczorne niebo rozświetliło się tysiącem barw. Garison i Pitagoras chwycili się za ręce i podnieśli je górę. Na serdecznych palcach ich prawych dłoni błyszczały zaręczynowe pierścionki. Wśród głośnych owacji i oklasków pozdrowili gości zgromadzonych na szerokich, pałacowych schodach, prowadzących ku Wielkiej Łące. Zabrzmiała skomponowana specjalnie na tę okazję muzyka. Widzów ogarnął entuzjazm. Cały Górny Manhattan, oglądający uroczystość na telebimach, trząsł się od braw i okrzyków: „Niech żyją!" Do pary narzeczonych zaczęli podchodzić z gratulacjami wielcy tego świata. Pierwsza, w sukience z rubinów, była Nicole Hetch. Wyglądała tak niezwykle, że wielu obserwujących tą scenę zastanawiało się, jak prezydent może ją odstawić na rzecz Pitagorasa. Dobrze poinformowani twierdzili, że o żadnym rozstaniu nie ma mowy. Chodzi tylko o poszerzenie doznań. Razem będą tworzyć najsłynniejszy trójkąt kuli ziemskiej Za Nicole w swojej popielatej marynarce podszedł Mi-chael Morris. Prawie zbył Pitagorasa i przez chwilę rozmawiał z Gari-sonem. Trzecia w kolejności ukazała się Amanda Kein, ubrana w spodnie z wężowej skóry i czarną marynarkę. Następni byli członkowie Rady Dwurtastu, reszta rządu, zaproszone gwiazdy i dworzanie. Nie zabrakło również Petroniusza, którego pojawienie się w towarzystwie Heleny, było powodem małej sensacji. Obecni na uroczystości zastanawiali się, kim jest ta południowa piękność i skąd się wzięła? Petroniusz miał na sobie perłowo biały, wykwintny garnitur, ona długą sukienkę z tego samego materiału. Trochę oszołomiona zainteresowaniem, jakie wzbudza, Helena z wdziękiem grała rolę tajemniczej nieznajomej. Dużo się uśmiechała i niewiele mówiła. Również Garison zwrócił na nią uwagę. Gdy Petroniusz składał mu gratulacje, szepnął z pochlebstwem w głosie: „Widzę, że nie próżnowałeś". Zadowolony arbiter elegancji potwierdził, kiwając głową. Zaraz po nim swoje życzenia złożył Szymon. I jego obecność na schodach pałacu nie obyła się bez komentarzy. Ludzie pamiętali jeszcze doniesienia prasy o jego romansie z Chloe Lacostą. Teraz Chloe pojawiła się ze znanym prL' zenterem telewizyjnym Nicholasem Nortonem, a Szymon przyszedł sam. Przeżycia ostatnich tygodni sprawiły, że jego twarz wyszlachet-niała. Kobiety prawie instynktownie zwracały ku niemu wzrok. Zgodnie z życzeniem narzeczonych, młodej parze nie dawano żadnych prezentów. Czas na nie miał nadejść dopiero podczas planowanego na sylwestra ślubu. W myśl reżysera całości - Pitagorasa - ogłoszenie zaręczyn stanowiło jedynie preludium do otwarcia wystawy i nie powinno trwać zbyt długo. Dlatego po kilkunastu minutach, kiedy przed Pitagorasem i Garisonem przemaszerowali wszyscy najważniejsi konsumenci Stanów Zjednoczonych Świata, artysta dał znak do rozpoczęcia właściwego widowiska. Zgasło zwykłe oświetlenie pałacu i jego okolic. Z różnych stron dobiegł dźwięk syren pogotowia ratunkowego. Twarze obecnych przed pałacem prezydenckim gości i zgromadzonych wokół Central Parku widzów zaczęły omiatać niebiesko-zielone smugi światła. Ich źródło stanowiły gigantyczne lampy, w kształcie i w sposobie działania przypominające sygnalizację ambulansów ratunkowych. Umieszczono je na dachach okolicznych budynków, w koronach parkowych drzew i na dnie zbiornika wodnego. Wywołany przez nie nastrój zagrożenia sprawił, że ludzie zamilkli w oczekiwaniu. W tym momencie reflektory wydobyły spowitą dotąd w ciemnościach Wielką Łąkę. Zgromadzeni zobaczyli olbrzymią płachtę jasnoniebieskiego materiału przykrywająca całą jej powierzchnię. Pod materiałem było widać zarysy eksponatów wystawy. Niektóre z nich przypominały postać człowieka, inne kojarzyły się z rozmaitymi formami geometrycznymi. Od brzegów płachty odchodziły cienkie linki, które zbiegały się kilkadziesiąt metrów nad ziemią. Stamtąd wychodziła jedna lina, której koniec sięgał podnóża pałacowych schodów. Po kilku sekundach, sygnały ambulansów ustąpiły dźwiękowi syreny ratunkowej umieszczonej gdzieś u wejścia do pałacu. Oczy wszystkich skierowały się w tamtą stronę. Punktowy reflektor oświetlił Pitagorasa i Garisona. Narzeczem ponownie podali sobie dłonie i prowadzeni przez krąg światła zaczęli schodzić w dół schodów. Gdy dotarli do zakończenia ^Padającej z nieba liny, zatrzymali się. Obaj położyli na niej ręce. ••Dźwięk syreny wzmógł się prawie do granicy wytrzymałości. Wtedy •Jfttagoras i Garison lekko pociągnęli za linę. Syrena umilkła, a płach-okrywająca teren wystawy, przy akompaniamencie muzyki pełnej dziwnych odgłosów, przypominających ludzkie oddechy, uleciała w górę. Począwszy od obrzeży wystawy, ku jej środkowi, niebieskie światło zaczęło podświetlać znajdujące się na jej terenie eksponaty. Pierwsze ukazały się cztery gigantyczne posagi Pitagorasa o tematyce antycznej, potem nieco niniejsze rzeźby przedstawiające twórcę „narcyzmu wyzwolonego" w sposób charakterystyczny dla różnych kierunków sztuki. Dalej rozpoczyna się obszar współczesny, najbardziej rozbudowany, obejmujący między innymi odwzorowania w wielu materiałach i różnej skali poszczególnych części ciała i organów wewnętrznych artysty, galeria fotografii, muszle dźwiękowe do wsłuchiwania się w fizjologiczne funkcje organizmu czy ekrany emitujące obraz z wszczepionej w oko Pitagorasa mikrokamery. Gdyiwietlista, niebieska fala dotarła do środka ekspozycji, w centralnym punkcie wystawy rozjarzył się błękitnym światłem kilkumetrowy sześcian zrobiony z przezroczystego materiału. Miało się wrażenie, że bryła unosi się nieco nad powierzchnią łąki. W jej wnętrzu, jak gdyby zawieszpne w przestrzeni, umieszczone były jakieś przedmioty. Z racji odległości nie-ftfożna było rozpoznać, co one przedstawiają. Ktoś z widzów stojących na-^chodach pałacu dopatrzył się w jednym z nich sylwetki człowieka. Innym zdawało się, że widzą tylko pływające w powietrzu, niewiarygodnie dużych rozmiarów robaki. Muzyka urwała się nagle, a kilkanaście^metrów nad dziwnym kryształem pojawił się trójwymiarowy niebieski napis: „OCZEKUJĄCE CIAŁO". Widoczne z każdego punktu Central Parku słowa zaczęły się majestatycznie obracać wokół swojej pionowej osi. Przez chwilę trwała pełna zachwytu cisza. Potem zewsząd rozległy się oklaski. Brawo bili prezydent, stojący na schodach pałacowych goście, mieszkańcy miasta. Pitagoras kłaniał się na wszystkie strony głębokimi aż do ziemi ukłonami. W pewnym momencie Garison objął go w pasie i złożył na jego ustach długi pocałunek. Tej scenie odpowiedziała nowa burza entuzjazmu. Obydwaj podnieśli ręce geście pozdrowienia. Gdy aplauz nieco przycichł, Pitagoras włączył mikrofon i powiedział: - To był tylko początek. Teraz możecie zobaczyć resztę! - Nową wystawę'Pitagorasa, Oczekujące cialo, uważam za otwartą! -krzyknął patetycznie Garison. - Zapraszamy! - dorzucił Pitagoras. Objęci, wkroczyli na teren ekspozycji. Za nimi ruszył cały dwór. Równocześnie przez kilkadziesiąt metalowych bramek zaczęła wchodzić publiczność zgromadzona w Central Parku i okolicach. Pierwsi wpuszczani byli posiadacze specjalnych srebrnych zaproszeń. Reszta chętnych mogła dostać się na wystawę dopiero dwie godziny po otwarciu. Stanowiło to rutynowe zabezpieczenie przy tego typu okazjach. Ze względu na bezpieczeństwo i wygodę prezydenta nigdy nie dopuszczano do jego bezpośredniego kontaktu z tłumami. Srebrne zaproszenia można było kupować. Przed każdą publiczną imprezą kancelaria prezydenta wystawiała je na licytację. Ich zdobycie stwarzało jedną z niewielu okazji, by zobaczyć najważniejszych ludzi w państwie z odległości kilku kroków. Stały się one szczególnym znakiem prestiżu. Kto chciał się liczyć, powinien był mieć ich jak najwięcej. Dlatego podczas licytacji osiągały one ceny idące w miliony dolarów. Dołączenie do grona ich posiadaczy było dla niektórych pierwszym krokiem w karierze, a dla wielu - jej ukoronowaniem. Oprócz srebrnych istniały jeszcze zaproszenia złote, przeznaczone dla najbliższego otoczenia dworu i wystawiane na konkretną osobę. Takie zaproszenia posiadali wszyscy obecni tego dnia na pałacowych schodach. Już w chwili, gdy niebieska płachta podniosła się w górę, wszystkim rzuciły się w oczy umieszczone w narożnikach wystawy wielkie kopie antycznych posągów. Teraz zwiedzający mogli przyjrzeć się im dokładniej. Zamiast starożytnych bohaterów rzeźby przedstawiały upozowanego w ten sam sposób Pitagorasa. Po jednej stronie pałacowych schodów wyrzeźbiony z marmuru artysta stał w postawie Apolla Belwederskiego, po drugiej wcielił się w postać Nike z Samotraki. Ułożenie głowy i rąk, które w oryginalnej rzeźbie, nie zachowały się, Wanowiło osobisty wkład „mistrza narcyzmu" w dzieło. W przeciwle-Sfych krańcach wystawy stały posąg Pitagorasa jako greckiego dysko-"Ola i podobnie odmieniony posąg bogini wojny, Ateny. Wbrew ogól-J*yni zachwytom Petroniusz powiedział do towarzyszącej mu Heleny 1 idącego obok Szymona, że „oprócz gigantomanii" nie widzi w tych P^gach „niczego ciekawego". Zrobił to jednak na tyle dyskretnie, że ***tpoza nimi go nie usłyszał. Nie miał zamiaru wdawać się tego wie- 24O czoru w głośne dyskusje. Wiedział, że jego pozycja u boku prezydenta z chwilą jego zaręczyn z Pitagorasem została bezpowrotnie utracona. Jedyne, co mógł zrobić, to dostosować się do sytuacji. Zresztą następna propozycja „największego artysty trzeciego tysiąclecia" podobała mu się nieco bardziej. Jego kilkadziesiąt posągowych podobizn, wykonanych w stylach i technikach charakterystycznych dla różnych kierunków sztuki, Petroniusz określił jako „nawet interesujące". Ale rzeźby były tylko wstępem do właściwej wystawy. Jak pisano w rozdawanym przy wejściu katalogu, była to najbardziej „cielesna" z dotychczasowych ekspozycji z cyklu Odbicia. Pitagoras zrezygnował w niej ze wszystkich odwzorowań związanych z psychiczną stroną swojego istnienia, takich jak obrazy snów, wiersze, pisany wiecznie te-stahient czy własne kompozycje muzyczne. Postanowił odrzucić wszelką abstrakcję. W autokomentarzu umieszczonym w katalogu dochodził do wniosku, że „tak zwana osobowość, którą zwyczajowo uważa się za źjódło artystycznego natchnienia, jest jedynie odbiciem pragnień ludzkiego Ljała'\ Nieco dalej twierdził: „Dzięki sztuce ciało wyraża swoje potrzeby", pobierania i emitowania energii, bycia w określonym miejscu, powielania samego siebie". Na poziomie „czystej fizjologii ciało czuje swoją skończoność i próbuje jej przeciwdziałać". To podstawa całej twórczości i dowód na jej narcystyczną naturę. Żeby zrozumieć ciało, trzeba zacząć od jego szczegółowego opisu, „uwzględniającego każdy możliwy aspekt w czasie i przestrzeni". Dlatego ta część wystawy zaczynała się od najwcześniejszych odwzorowań Pitagorasa. Były wśród nich jego zdjęcia ultrasonograficzne w łonie matki, filmy z okresu niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa i pierwsze rysunki, na których przedstawił samego siebie. Przechodząc od eksponatu, do eksponatu miało się wrażenie śledzenia prawie nieprzerwanie fizycznego rozwoju Pitagorasa. Symulacje komputerowe odtwarzały, jak w ciągu kilkudziesięciu lat zmieniały się kształty jego ciała, długość włosów czy odcień oczu. Szczególnie dużo miejsca poświęcono dojrzewaniu seksualnemu mistrza. Pokazano między innymi fotografie, na których było widać pierwszy zarost na jego twarzy, wykonane własnoręcznie w wieku 13 lat zdjęcie, na którym sportretował własnego penisa w stanie erekcji, i film przestawiający Pitagorasa idącego do łóżka z jakąś dziewczyną. Na sąsiednim ekranie ta sama dziewczyna wspominała jak wyglądał „ich pierwszy raz". Następnie wśród plastikowych odlewów ciała artysty zwiedzający przechodzili do eksponatów współczesnych. Pierwsze znajdowały się tu olbrzymie fotografie twarzy Pitagorasa podczas masturbacji. Dalej były dokładnie udokumentowane za pomocą zdjęć i filmów inne czynności życiowe, począwszy od jedzenia i wydalania, przez uprawianie miłości, a na zwykłym spacerze nago po łące skończywszy. Tutaj również pojawiały się trójwymiarowe, ruchome portrety wnętrzności Pitagorasa. „Ciało bowiem - pisał „mistrz trzeciego tysiąclecia" -o wiele bardziej niż tylko powierzchnią skóry, jest zamkniętą w środku niej przestrzenią... Zewnętrzny kształt kryje tkanki mięśni, kości, narządów wewnętrznych. Ciało to konstrukcja szkieletu, systemu oddechowego, krwionośnego, trawiennego i wszystkich innych." Obok tych portretów specjalne muszle emitowały dźwięki, jakie wydają poszczególne układy. Można tam było usłyszeć odseparowane od innych, zwielokrotnione odgłosy szumu przepływającej krwi Pitagorasa, skrzypienie jego kręgosłupa, napełnianie się powietrzem jego pęcherzyków płucnych, pracę żołądka, nerek, jelit. ..W największej z muszli odtwarzano wszystkie te odgłosy równocześnie, tak by słuchacze mieli wrażenie, że znajdują się we wnętrzu ciała artysty. Zwiedzający wystawę razem z Garisonem i Pitagorasem znajdowali się w tej chwili mniej więcej w połowie drogi do tajemniczego sześcianu, który rozjarzył się niebieskim światłem podczas ceremonii otwarcia. O jego istnieniu co jakiś czas przypominały drogowskazy z migającym na niebiesko napisem „Oczekujące ciało". Ciągle jednak nie można go było zobaczyć. Przesłaniały go stojące bliżej eksponaty. Z niektórych miejsc widoczne były tylko fragmenty przezroczystych ścian, ale nigdy to, co znajdowało się w środku. Zapytany o to Pitagoras uśmiechnął się jedynie i powiedział: „Przecież wszystko jest napisane". Ponieważ grupa weszła właśnie w strefę zmysłów, którymi Pitagoras poznaje świat i umieszczony w jego uchu mikrofon przenosił Wszystko, co słyszał, w tym jego słowa, do stojących w pobliżu głośników - jego odpowiedź odbiła się wokół zwielokrotnionym, głośnym echem. Po pierwszym zaskoczeniu goście prezydenta, zorientowawszy 8ł?j skąd bierze się ten efekt, zaczęli dla zabawy mówić jeden przez drugiego. Na moment powstał trudny do wytrzymania harmider. Zaraz potem ich uwagę zajęło kilka wielkich i kilkadziesiąt małych ekranów, emitujących obraz rejestrowany przez wszczepioną w oko Pitagorasa miniaturową kamerę. Dla większego wrażenia Pitagoras rozglądał się w różnych kierunkach, mrugał, patrzył przez przymknięte powieki. W pewnym momencie zbliżył swoją twarz do twarzy Garisona i pocałował go. Zdeformowany przez wielkie zbliżenie obraz fragmentu twarzy prezydenta ukazał się na wszystkich ekranach. Niektórzy uśmiechnęli się rozbawieni, większość biła brawo. Garison podjął zabawę i postanowił pocałować Pitagorasa w oko, w którym była umieszczona kamera. Przez chwilę było widać zbliżający się do obiektywu język, a później wszystkie ekrany pokryła ciemność jego jamy ustnej. W następnej sekundzie oderwał wargi, odsunął się na większą odległość i dla żartu pogroził palcem wszystkim obserwującym jego wyczyny. Po tych dźwiękowo-obrazowych szaleństwach goście pałacu prezy-denckjego mogli na ekranach holograficznych obejrzeć filmy z operacji pląstyczrtyfcn, jakie były dokonywane w ostatnich latach na ciele Pitagorasa. Każda miała w sobie coś z multimedialnego happeningu z udziałem widzów. Podczas jednej z operacji uczestnicy za pośrednictwem sieci głosowali nad ostatecznym kształtem nosa artysty. Pitagoras doszedł bowiem do wniosku, że jego miłość własna uzależniona jest również od tego, jak bardzo kochają go wielbiciele: ich marzenia o swoim idolu powinny nadać mu formę doskonalszą niż jego subiektywne wyobrażenie. Jako przedmiot pożądania milionów będzie dla samego siebie jeszcze bardziej godny uwielbienia. W jednym ze swoich artystycznych manifestów, wydanym w tym czasie, głosił: „Ciało jest zawsze na sobie skupione i nieustannie siebie obserwuje. Nie może się od siebie oderwać. Dzięki temu, że wytworzyło świadomość, jest w stanie kontrolować, co się z nim dzieje. To daje mu prawo do kształtowania własnego wyglądu". Ponieważ Pitagoras już w dzieciństwie uważany był za ślicznego chłopca, a potem stał się pięknym młodzieńcem, operacje miały charakter kosmetyczny i nie zmieniały g° radykalnie. Dążąc do doskonałości, oprócz nosa poprawił sobie rów nież brwi, wargi, zwiększył minimalnie oczy, wzmocnił zarys szczeki) zaokrąglił łokcie i kolana. Inny charakter, także szczegółowo relacjonowany na wystawie, miała operacja, którą Pitagoras przeprowadził kiedyś na sobie samym. Bardziej niż poprzednie stanowiła ona eksperymentalne dzieło sztuki. Pitagoras motywował ją potrzebą przekraczania przez artystę własnych granic i koniecznością fizycznego doznania całego siebie. „Tylko osobiście naruszając powierzchnię ludzkiego ciała, można dokonać tych dwóch rzeczy jednocześnie" - pisał tłumacząc swój zamiar. Emitowany na kilku ekranach film przedstawiał wszystkie etapy operacji. Technicznie sprowadzała się ona do tego, że Pitagoras, wspomagając się jedynie instrukcjami obecnego przy nim chirurga, samodzielnie naciął skalpelem własny, będący pod miejscowym znieczuleniem, brzuch. W jamie, która się przed nim otwarła, ukazywały się jego organy wewnętrzne. Pitagoras po kolei dotykał swego żołądka, wątroby, jelit. Przy każdym zatrzymywał się na moment. Obserwował, jak się poruszają. Czuł pod palcami ich życie. W wygłaszanym równocześnie komentarzu mówił, że dzięki temu doświadcza jedności ze swoim wnętrzem. Było równie sensualne, jak jego skóra. Miało własną, ukrytą do tej pory przed nim, dynamikę. Chciał je zapamiętać. Po raz pierwszy widział na własne oczy i czuł dotykiem to, co- do tej pory znał jedynie z trójwymiarowych filmów. Z każdą chwilą stawał się sobie coraz bardziej bliski i jeszcze więcej siebie kochał. Gdy kilkanaście minut później chirurg, który pomagał w operacji, zaszywał mu ranę na brzuchu, czuł, że zrobił kolejny krok na drodze swojego artystycznego rozwoju, i zaczął zastanawiać się, jaki ma być następny. Wtedy właśnie przyszedł mu do głowy pomysł, który stał się sednem dzisiejszej wystawy. LII ty las ekranów niespodziewanie skończył się i zwiedzający wyszli na WWartą przestrzeń. Kilkanaście metrów przed nimi, promieniując neo-łow, niebieskim światłem, unosił się nad ziemią kryształowy sze-Wszyscy, którzy na niego spojrzeli, milkli zdumieni. Nawet onny do krytycyzmu Petroniusz mimowolnie otworzył usta. W peł-niedowierzania ciszy zwiedzający podchodzili bliżej. We wnętrzu sześcianu znajdowały się, odseparowane od siebie, sztucznie wyhodowane części ciała Pitagorasa. W samym środku, na ażurowej siatce, odtwarzającej kształty ciała artysty, rozciągnięta była jego skóra. Kilkadziesiąt cienkich przewodów łączyło ją ze znajdującymi się obok urządzeniami kontrolnymi. Na kilku wskaźnikach nieustannie migotały zmieniające się zielone cyfry. W tyle wisiał żywy gobelin ze wszystkich rodzajów włosów: począwszy od brwi i rzęs, poprzez zarost twarzy i ciała, na najdłuższych włosach głowy skończywszy. Nad obciągniętym skórą zarysem twarzy zanurzone w przezroczystym płynie pływały oczy Pitagorasa. Po obu stronach głowy znajdowały się dwa podobne do akwariów pojemniki z biegającymi w środku białymi myszami. Każda miała na swoim grzbiecie wyhodowane ucho mistrza. Poniżej, w otwartej szklanej skrzyni, umieszczono szympansa w stanie narkozy z otwartą operacyjnie klatką piersiową. W jego wnętrzu pulsowało serce Pitagorasa. Dla lepszej widoczności kilka najniższych żeber zostało usuniętych. Można było dokładnie zobaczyć skurcze każdej komory, tętnicę pompujące krew do płuc i prężącą się przy każdym skurczu aortę. ZwiedzająiJjrobserwowali ich pracę jak urzeczeni. W tym widowisku było coś hipnotycznego, co nie pozwalało oderwać oczu. Dodatkowo kilka ekranów przedstawiało obraz z miniaturowych kamer zainstalowanych wewnątrz serca. Pokazywały one wypadającą z żyły zużytą krew, otwierającą się regularnie zastawkę, która przepuszczała ją dalej, i tryskającą z płuc krew szkarłatną, nasyconą tlenem. Serce Pitagorasa zdawało się być niezwykłym, perfekcyjnym mechanizmem, który nigdy się nie zatrzyma. Żyło swoim własnym rytmem, jakby obojętne na zachwyty, które wzbudzało u oglądających. Czekało na swojego właściciela. Wyhodowane z komórki serca bijącego w piersi Pitagorasa, było z nim identyczne, tylko trzydzieści lat młodsze. To samo dotyczyło innych organów i tkanek, w uroczystej ciszy krążących po różnych trajektoriach wokół ażurowego modelu postaci artysty. Przed oczami zwiedzających przesuwały się właśnie nerki Pitagorasa. Także one siecią kabli elektrycznych i rurek podłączone były do aparatury stymulującej normalne funkcje organizmu. Podobnie było z pojawiającym się zaraz za nimi płatem wątroby. Zanurzona w akwarium z zielonkawą cieczą, wyglądała jak mara brunatna płaszczka. Nieco z boku, w przezroczystych pojemnikach o kształcie przeciętego na pół walca, nadjeżdżały hodowle tkanek. W pierwszym znajdował się napęczniały od krwi szpik kostny. W drugim, pod postacią białej masy, hodowana była tkanka kostna. W kolejnym, dojrzewała galareta chrząstki. Za pojemnikami umieszczono syntetyczne szkielety obrastające tkankami. Miały one w przyszłości stać dokładnymi kopiami kości naturalnych. Były też gotowe przykłady tego typu produktów, jak tożsame z oryginałem kości dłoni Pitagorasa czy replika jego zębów. W następnym pojemniku czerwieniła się tkanka mięśniowa. W pobliżu lśnił krwistym blaskiem zrobiony z niej biceps Pitagorasa. Takich przezroczystych kontenerów było jeszcze kilka. Przy każdym oprócz urządzeń kontrolnych zainstalowano monitor prezentujący historię danej hodowli, począwszy od pobrania komórki z ciała Pitagorasa, poprzez jej pierwsze podziały, rozrost, na stanie obecnym skończywszy. Elementem łączącym poszczególne części kompozycji był sztuczny krwioobieg. W dole sześcianu zainstalowano pracującą w rytmie serca elektryczną pompę. Cztery, odchodzące od niej przezroczyste rury rozdzielały się na setki bardzo cienkich kanalików. Ich delikatna sieć tworzyła coś na kształt krzewu, którego gałęzie wypełniały całą przestrzeń. Krążąca w nich syntetyczna krew mieniła się purpurą i szkarłatem. Pierwsi widzowie Oczekującego ciała ciągle stali oszołomieni. To było prawdziwe dzieło sztuki: wstrząsające i piękne zarazem. „Mistrz trzeciego tysiąclecia" odniósł swój kolejny, być może największy, sukces. I jemu udzieliło się wzruszenie oglądających. Paradoksalnie, dopiero najbardziej narcystyczne z jego dokonań w pełni zjednoczyło go z publicznością. Czuł, że udało mu się w nim zrealizować to, co jest marzeniem każdego człowieka i celem wszystkich artystów. Stał się nieśmiertelny. Dzięki replikacji każda część jego organizmu zyskała swoją bliźniaczą siostrę. Co więcej, ten proces da się kontynuować w nieskończoność. Każdy nowo wyhodowany organ, narząd czy tkanka będzie zawsze tym samym, co jego pierwowzór. Jedno ciało zaistnieje w kilku identycznych postaciach. Oczywiście Pitagoras nie wymyślił niczego nowego. Technika klocowania człowieka była znana od prawie stu lat. Banki organów istniały już lat kilkadziesiąt. Tyle tylko, że do tej pory działały one bar-na zasadzie pogotowia ratunkowegoi W ich sterylnych, 'tępnych dla nielicznych wnętrzach przechowywano najczęściej próbki poszczególnych tkanek, które w momencie zaistnienia takiej potrzeby rozmnażano i wszczepiano pacjentowi. Produkcji całych organów dokonywano jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Było to niepraktyczne i bardzo drogie. Pitagoras jako pierwszy postanowił zre-produkować całe swoje ciało tylko i wyłącznie dla własnej zachcianki, by stworzyć nowe dzieło sztuki. Techniczno-medycznemu procesowi nadał twórczy charakter, a powstałe produkty połączył w niezwykłej artystycznej formie. LIII. '* Gdy widzowie nieco ochłonęli, „mistrz trzeciego tysiąclecia" zewsząd zaczął przyjmować gratulacje. Prześcigano się w komplementach. Mówiono mu, że jest genialny. Zachwycano się świetnym stopniowaniem napięcia. Robert Davis porównał wystawę do dreszczowca, a Mira Roc-kefetler stwierdziła, że przeżyła prawdziwy szok. Nawet Petroniusz przyznał, że doznał czegoś na kształt katharsis. Kilka stojących w pobliżu osób spytało, co to takiego. „To coś jak uczucie, że rodzisz się na nowo - wyjaśnił. - W każdym razie, że możesz się urodzić na nowo" -dodał spoglądając na Oczekujące ciało. Po kilku minutach, kiedy pierwsze gorące reakcje nieco się ucichły, Garison zaproponował, by wszyscy udali się na przygotowaną z okazji zaręczyn, zacumowaną u brzegu zbiornika, pływającą „wyspę miłości". - Pozwólmy, by inni obejrzeli dzieło George'a - powiedział, obejmując Pitagorasa. - Szczególnie, że najwyższa pora oblać sukces! - To będzie uczta nieśmiertelnych - zauważył głośno Gil Magnus. - Właśnie! Każdy kto ma części zapasowe bawi się do oporu - zakomenderował ze śmiechem Garison. - W razie czego zorganizujemy szybką wymianę. Cała grupa ruszyła za prezydentem. Idąca obok Petroniusza Helena, ciągle była pod wrażeniem tego, co zobaczyła. W wyobraźni nieustannie widziała przepływające przed jej oczami części ciała Pitagorasa. - Czy ty też? - zapytała się w pewnym momencie. - Co ja? - nie zrozumiał Petroniusz. - Czy też masz swoje „części zapasowe"? Również Szymon spojrzał z zaciekawieniem na przyjaciela. - Tylko trochę skóry, tkanka wątroby, szpik kostny, kawałek tętnicy. Same podstawowe rzeczy, w razie konieczności. Na razie nie musiałem korzystać. - Ale mógłbyś? - Naturalnie, ale nie powinnaś się tym tak przejmować. W dziele Pitagorasa chodziło bardziej o idee niż praktyczne zastosowanie. Bo jeśli o to chodzi, o ile się orientuję, są ciągle jakieś kłopoty. A to nowa tkanka starzeje się szybciej niż stara, a to nie chce się przyjąć, mimo że teoretycznie jest identyczna. Stworzenie całkiem nowego człowieka na razie nikomu się nie udało. - A to, co zrobił Pitagoras? - spytał Szymon. - Zaręczam wam, że to wszystko złożone razem nie będzie funkcjonować. Tak naprawdę to jedynie najdroższy na świecie magazyn części zamiennych. Tyle tylko że pięknie pokazany. - No właśnie, ile coś takiego kosztuje? - zainteresował się Szymon. - Czy naprawdę musimy rozmawiać o takich szczegółach. Wolę dyskusje na wyższym poziomie. - Jestem ciekawy. - No dobrze. Za wyhodowanie nerki zapłaciłem 300 milionów, za jej roczne utrzymanie płacę dziesiątą część tej sumy. Gdyby nie tantiemy za „modę na starożytny Rzym", nigdy bym nie mógł sobie na to pozwolić. - Sporo. Ja raczej nigdy nie będę mógł „sobie na to pozwolić". - Jeśli w dalszym ciągu chcesz się związać z chrześcijanką, w ogóle powinieneś o tym zapomnieć. Oni zapewne potępiają takie rzeczy. Szymon zmieszał się. Uderzenie było bardzo celne. Petroniusz wypowiedział to, o czym Szymon rzeczywiście myślał. Odkąd stanął przed wiszącym nad ziemią kryształowym sześcianem, nie mógł oprzeć się Ifcrażeniu, iż zobaczył dowód, że żaden Bóg nie istnieje. Jeśli choć teoretycznie człowiek może żyć wiecznie, cała nauka chrześcijan o życiu * śmierci przestaje mieć jakikolwiek sens. Nikt nie dostanie nagrody to, że był dobry i nikogo nie spotka kara za to, że był zły lub łamał eś zasady. Angel nie musi się niczego obawiać! Od dzisiaj mogą być ni. Nic nie stoi im już na przeszkodzie., W pierwszym momencie to odkrył, chciał biec do domu Batesa, natychmiast odnaleźć dziewczynę i powiedzieć jej o wszystkim. Potem zdał sobie sprawę, że gdyby przyniósł jej tą nowinę, znienawidziłaby go ze wszystkich sił. Stałby się dla niej posłańcem najgorszej z możliwych wieści. Co więcej, na pewno by mu nie uwierzyła, wzięła za oszusta, wyciągnęła skądś tysiące dowodów, że kłamie. Zamiast przekonać, straciłby ją bezpowrotnie. - Racja... - odpowiedział z westchnieniem. - Nie umierać. To musi być dla nich straszna perspektywa - odezwał się Petroniusz. Ale Szymon nie chciał kontynuować tej rozmowy. Na jego szczęście całe towarzystwo zbliżyło się do brzegów zbiornika. Wystrzelone w niebo sztuczne ognie oświetliły taflę wody migotliwym blaskiem. Na tym tle oczom prezydenckich gości objawiła się w pełnej krasie „wyspa miłości". Zgodnie z zapowiedziami, które ukazały się w mediach, przypominała zwykłą wyspę. Była tak duża - zajmowała jedną czwartą powierzchni zbiornika - że zdawało się, iż musiała tu tkwić od zawsze, tylko* dziwnym trafem nikt jej do tej pory nie zauważył. Miała swoje pagórki, zatokl,*a nawet małą plażę. Rosły na niej drzewa i krzewy tworzące całkiem spofe zagajniki. Pomiędzy nimi wytyczono ścieżki i aleje oświetlone kolorowymi lampionami. Na środku znajdowała się olbrzymia łąka, na której miało się odbyć przyjęcie zaręczynowe. Uszu idących dobiegły dźwięki hawajskiej melodii. Wkrótce zobaczyli orkiestrę. Donośny rytm instrumentów perkusyjnych wraz z gorącymi okrzykami muzyków, tancerek i tancerzy sprawił, że wiele podchodzących do brzegu osób'zaczęło poruszać się w takt muzyki. Na wyspę prowadziło kilkadziesiąt zwodzonych drewnianych mostków. Uczestnicy przyjęcia ze śmiechem, udawaną obawą i pokrzykiwaniami wstępowali na nieco rozchwiane przęsła. W porównaniu z nimi pływający ląd po drugiej stronie zdawał się ostoją stabilności. Nikt nie poczuł, żeby drgnął choć o milimetr. Każdemu, kto się tutaj znalazł, ubrane w hawajskie stroje półnagie hostessy o długich do pasa włosach wieszały na szyi girlandę z kwiatów. Zatrzymawszy się na moment, Ga-rison wszem i wobec oświadczył, że wszystko, co się wokół znajduje, wliczając kobiety, mężczyzn, zwierzęta, jedzenie, picie oraz wszelkie używki, jest do dyspozycji przybyłych i „należy z tego korzystać w maksymalnie dużych ilościach". Jego słowa powitano oklaskami. Wśród dźwięków marimb i tamburynów, w towarzystwie tancerek, w ognistym tańcu prezentujących swoje smagłe ciała, prezydencki orszak ruszył w głąb wyspy. Naprzeciw niego wyszli rozebrani do pasa muskularni kelnerzy, ze specjalnym „napojem miłosnym" na tacach. Pytani co to takiego, odpowiadali, że to mikstura, której dla zwielokrotnienia miłosnych przeżyć używa sam prezydent. Dzisiaj z okazji zaręczyn postanowił podzielić się nią ze swoimi przyjaciółmi. Ci, którzy spróbowali „napoju", mówili, że to jakiś lekki alkohol o słodkim morelowym smaku z odrobiną pozostającej w gardle po wypiciu goryczy. Twierdzili też, że działa prawie natychmiastowo: od razu ma się lepszy humor, a wszystko, na co się spojrzy, robi się znacznie piękniejsze i bardziej sexy. W ten sposób zachęceni, prawie wszyscy sięgali po miłosny eliksir. Oszołomiony napojem Furijama podbiegł nawet do Garisona, by zwierzyć się mu ze swoich doznań. Prezydent ze śmiechem odpowiedział, że on sam zaczyna coś czuć dopiero po trzecim kielichu. Jednak zachowanie innych zdawało się potwierdzać zachwyt stratega. Atmosfera stała się bardzo swobodna. Ci, którzy przyszli w parach, zaczęli się obściskiwać. Inni rozglądali się wokół, szukając potencjalnych partnerów do miłosnych igraszek. Jeśli ktoś się komuś spodobał i również miał ochotę na miłość, nie odwracał wzroku. Ten napój, ten wieczór i to miejsce obiecywały niepowtarzalne spełnienie. Wyspa co krok zaskakiwała nowymi, czasami nieco dziwacznymi, atrakcjami. Na gałęziach drzew siedziały różne gatunki rajskich ptaków: od największych, prawie metrowej wielkości, czarnych z niesamowitymi witkami wyrastającymi z głowy i podgardlem w kolorach tęczy, po najmniejsze, pomarańczowe z ogonami w kształcie cytry. A na łące, gdzie miała odbyć się uczta, czoło pochodu witały, dumne ze swoich rozłożystych ogonów, olbrzymie niebiesko-czarne pawie. Przy nie ustającym wtórze hawajskiej orkiestry prezydent, z Pitagorasem po jednej stronie i Nicole po drugiej, zajął miejsce za jednym z przygotowanych stołów. Obok zaczęli rozsiadać się członkowie rządu l Rady Dwunastu. Niektórzy z przybyłych od razu przyłączali się do tańczących pośrodku egzotycznych, a przynajmniej na takie wyglądających - tancerek. Pośród zwiększającego się z każdą minutą tłumu, nie-ie krążyli kelnerzy, roznosząc szampany, wina, wódki i - ro-furorę - „napój miłosny" Garisona. Na wyspę wchodzili ostatni goście. Gdy już wszyscy zaproszeni znaleźli się na jej terenie, zwodzone mosty, łączące ją ze stałym lądem, podniosły się w górę, a wokół jeziora zamknął się szczelny łańcuch złożony z kilku oddziałów policji. Wśród wiwatów, strzelających w górę petard i ogłuszającego dudnienia bębnów, pływająca arkadia odbiła od brzegu. Zabawa mogła się zacząć na dobre. LIV Szymon szedł pospiesznie wśród zarośli. Za sobą słyszał dźwięki opętańczej muzyki i krzyki tańczących. Gdy opuszczał łąkę, nikt nie pozostał już na swoim miejscu... Uczta trwała od prawie dwóch godzin. Rozkręcała się w tempie wypijanego alkoholu i zużywanych narkotyków. Sporo jej uczestników rozproszyło się po całej wyspie, wielu przyłączyło się do tancerek i tan-cer^y. Prezydent, który zainicjował ogólne szaleństwo okrzykiem: „Bawmy1 &$ Nieśmiertelnym wszystko wolno!", po wypiciu pucharu „napoju miłosnego" i odtańczeniu wspólnie z narzeczonym kilku tańców, rozpoczął zapamiętałą adorację każdej części jego ciała. Pierwszym obiektem pocałunków stały się stopy Pitagorasa. Po chwili do zabawy przyłączyła się Nicole. Dla równowagi ona zaczęła od włosów. Obserwujący ich jakiś czas Szymon zastanawiał się, co się stanie, gdy w którymś momencie się spotkają. Na ich tle jego przyjaciel Petroniusz zachowywał się wyjątkowo statecznie. Najpierw rozpogodził nieco jeszcze zachmurzoną Helenę obietnicą wyjazdu na wspólne wakacje. Potem, po kilku kieliszkach szampana i czarkach „miłosnego napoju", ruszył z nią do tańca. Z miejsca otoczyli ich amatorzy wspólnego seksu. Ale dziewczyna nie miała ochoty na żadne szaleństwa. Wydawała się nawet zdziwiona, że ktoś może mieć taki pomysł. Petroniusz, choć zadowolony, że są obiektem zainteresowania, tym razem całkowicie się z nią zgodził. Mocno przygarnął Helenę. Jakby na przekór szybkiemu rytmowi melodii, zaczęli tańczyć wtuleni w siebie. Ale ich para była jednym z wyjątków. Najczęściej napój Garisona działał znacznie gwałtowniej. Większość gości prezydenta szybko przeszła od spojrzeń do czynów. Na miękkiej trawie wokół Szymona w miłosnych objęciach ściskały się dziesiątki rozgrzanych rozkoszą ciał. Również jego nieustannie próbowano wciągnąć do jakiejś erotycznej zabawy. Na początku przyjęcia podchodziły do niego kobiety, które wypatrzyły go już na pałacowych schodach i teraz proponowały wspólne wypicie „napoju miłosnego". Szymon zdecydowanie odrzucał te oferty. Widząc, że odmawia, uaktywnili się również mężczyźni. Wiele propozycji, zarówno żeńskich, jak i męskich czy grupowych, składano za pośrednictwem długowłosych, pięknych hostess. Z nie nasyconą tęsknotą i zdziwieniem w oczach odchodziły z negatywną odpowiedzią. W końcu wszyscy mający ochotę na miłosną przygodę z Szymonem poniechali starań. Ale właśnie wtedy, gdy ostatecznie zrezygnowali, i jemu zaczęła się udzielać panująca naokoło atmosfera. Choć prawie nie pił i ledwie kilka razy zanurzył usta w miłosnym eliksirze, widoki, które nieustannie miał przed oczami, wbrew woli opanowały jego wyobraźnię. W myślach zobaczył siebie, jak przyłącza się do pełnego erotycznych figur tańca. Chwilę potem, patrząc na jedną z kochających się par, poczuł olbrzymie podniecenie. Sam do końca nie wiedząc, czy przed nim ucieka, czy też szuka tylko miłosnego spełnienia, wstał i prawie wybiegł z opanowanej przez namiętności łąki... Zwolnił kroku. Lekki wiatr od jeziora owiał mu twarz. Niespodziewanie na ścieżkę wyskoczyła jakaś goniąca się para. Uciekająca kobieta piszczała ze śmiechu. Sekundę potem znikli w ciemnościach. Wyszedł na małą polankę. Przystanął, by ochłonąć. Ale tutaj również trwały miłosne gody. Pod drzewami wokół kłębiły się złączone z sobą ciała. Było ich co najmniej kilkanaście. Słyszał zdyszane glosy, jęki i westchnienia. Zdawało się, że szaleństwo ogarnęło całą wyspę. Ni Rtąd, ni zowąd pojawił się przed nim kelner z tacą pełną czarek z „miłosnym napojem". Szymon wziął jedną z nich i wychylił zawartość fednym haustem. Puste naczynie odrzucił za siebie. U wylotu polanki, między drzewami dostrzegł samotną dziewczynę idącą w stronę jęzora. Ruszył za nią. Kiedy był niecałe dziesięć metrów od niej, dziew-^J-yna obejrzała się. Poznał Angel. Krzyknął jej imię. Zaczęła uciekać. *zucił się w pościg. Biegła szybko i zwinnie. Nie mógł jej złapać. Ni-ttym sarna omijała małe drzewa i krzewy. Wypadła na plażę. Był tuż |'pzy niej. Zdyszana, odwróciła się gwałtownie. To nie była ona! Z bli-nawet nie była do niej podobna. Miała krótsze włosy i skośne oczy. Natychmiast oprzytomniał. Wściekły i zawiedziony, cofnął się o krok. - Przepraszam - powiedział. - Pomyliłem cię z kimś innym. Jeszcze zmęczona biegiem, szybko oddychając, przyglądała mu się z ciekawością. - Nie szkodzi. To może być równie interesujące. Uśmiechnęła się zachęcająco. - Nie, nie, nie. Nie chcę! - gwałtownie zaprzeczył. Odwrócił się i ruszył tam, skąd przed chwilą przybiegł. - Jesteś piękny! - krzyknęła za nim. Nie obejrzał się. Z powrotem zagłębił się w las. Znalazł jakąś ścieżkę i zaczął nią iść bez celu. Nagle ogarnęła go tęsknota za Angel. Była tak inni od wszystkich, którzy go tutaj otaczali. Dotarł do niego absurd przywidzenia, które miał przed chwilą. Jak mógł w ogóle przypuszczać, że dziewczyna taka jak ona może znaleźć się na wyspie. Była ponad tym, co się tutaj działo. I nawet jeśli świat, którym żyła, istniał tylko w jej wyobraźni, nagie wydał mu się znacznie bardziej fascynujący niż ten, który go otacza; chociażby dlatego, że stanowił całkowite jego zaprzeczenie. Wszystko wokół Szymona było puste, głupie, ciągle się powtarzało i do niczego nie prowadziło. Jej wiara miała przynajmniej jakiś cel. Gdyby mógł być w tej chwili przy Angel, od razu podzieliłby się z nią tym odkryciem. Widział, jak cieszy się jego słowami, uśmiecha się, patrzy w oczy, jest blisko. Pogrążony w myślach, niespodziewanie z powrotem dotarł do łąki, na której odbywała się uczta. W pierwszym odruchu chciał się wycofać, ale w końcu położył się przy jednym ze znajdujących na jej skraju stołów. Jedząc winogrona ze stojącej przed nim tacy, zaczął obserwować otoczenie. Doszedł do wniosku, że w ten sposób wzbudzi w sobie jeszcze większą niechęć do wszystkiego, co przeszkadza mu być z ukochaną. Jednak widok jaki miał przed oczami, zawodził w tym względzie jego oczekiwania. Zabawa, która nie tak dawno wybuchła gwałtownym ogniem, zdawała się przygasać. Tańcząca grupa na środku polany skurczyła się. Choć powietrze pulsowało tym samym gorącym rytmem, muzycy wyglądali na trochę zmęczonych, a hawajskie tancerki nie wkładały już w swoje ruchy takiej energii, jak na początku. Oszołomie111 narkotykami i alkoholem goście porozkładali się wzdłuż stołów. DUZ część musiała się skryć gdzieś w zakamarkach wyspy. Niektórzy z tych, co pozostali na łące, trwali w miłosnych uściskach. Inni leżeli w malowniczych grupach, odpoczywając. Szymon zauważył, że prezydent całuje się z jakąś kobietą. Nieco się zdziwił, gdy rozpoznał w niej Rubrię. Obok przyglądał się im znudzony Pitagoras. Nicole gdzieś znikła. Spojrzał w kierunku Petroniusza. Pieścił Helenę długimi i czułymi pocałunkami. Byli bez reszty zajęci sobą. Między gośćmi nadal chodzili kelnerzy roznoszący miłosny napój. Ale chętnych na jego cudowne właściwości było znacznie mniej. Całości obrazu dopełniały majestatycznie poruszające się po łące królewskie pawie. Jeśli to nie był schyłek imprezy, to na pewno odpoczynek przed kolejną turą. Niespodziewanie tuż za sobą Szymon usłyszał głos Nicole: - Wreszcie cię znalazłam. Odwrócił się gwałtownie. W pierwszej chwili nie poznał jej. Miała na sobie jedynie strój hawajskiej tancerki i czarną perukę z włosami do bioder. Milczał zaskoczony, nie wiedząc jak się zachować. - Gdzie się ukrywałeś? - powiedziała ciepło i położyła się obok niego. Była piękna i gotowa do miłości. Jej oczy błyszczały pożądaniem i zachwytem. Owiał go zapach jej egzotycznych perfum. - Obchodziłem wyspę - udało mu się wyksztusić. - Wszystko już widziałeś? - Prawie - odpowiedział z wahaniem. - Może chcesz dokończyć zwiedzanie razem ze mną? - spytała uwodzicielsko. - Wiem o kilku niezwykłych miejscach. t Czuł się osaczany przez jej poufałość. ' - Dziękuję, tu jest mi dobrze - odburknął. - Nie podobam ci się? - spytała i kokieteryjnie zmrużyła oczy. 1» - Kocham inną - powiedział odwracając twarz. || t- Bywają większe problemy - odezwała się po chwili. |j«lNie odpowiedział. Sięgnął po kolejny owoc winogron i zaczął jeść. Jadała mu się przez moment. Potem wyciągnęła rękę ku jego twa-Odchylił głowę. 1 Nie bój się - powiedziała rozbawiona. ii zdjęła kawałek winogronowej skórki z jego wargi i włożyła • swoich ust. tak dalej pójdzie, zjem cię w całości. Zaczęła się śmiać. Wstała i znikła równie nagle, jak się pojawiła. Jeszcze przez jakiś czas leżał w tej samej pozycji nieco oszołomiony. Jej ostrzeżenie wydawało się być bardziej obietnicą niż groźbą. Może zresztą było obiema tymi rzeczami jednocześnie. Nie zależało mu, żeby to wyjaśniać. „Jak będzie tak będzie" - pomyślał. Zrobiło mu się jedynie żal Petroniusza. „Nie odmawia się żonie prezydenta" - przypomniały mu się jego słowa. Być może właśnie teraz pogrążył siebie i jego w ostatecznej niełasce. Naraz jednak zdał sobie sprawę, że dzięki temu, iż jest na przyjęciu, prawie mimochodem, bez specjalnego wysiłku i starań, odniósł nad sobą dwa zwycięstwa. Pierwsze tam na plaży, drugie przed chwilą. Nigdy wcześniej tak by się nie zachował. To miłość do Angel go zmieniła! Znalazł się dwa kroki bliżej niej i miał wrażenie, że bez problemu może zrobić takich kroków jeszcze tysiące. Radość ude-rzyta mu do głowy. Wszystko stało się tak, jakby musiało się stać, z niewielkim tylko udziałem jego woli. Jakby było zapisane w gwiazdach czy gdziekolwiek indziej. Bez wątpliwości uwierzył, że będą kiedyś razem. Nawet świat, który parę minut temu tak sromotnie potępił, zdawał mu się; teraz'znacznie piękniejszy i nie pozbawiony sensu, bo pomocny w dotarciu do*Angel. Sięgnął po kolejną kiść winogron. Były słodsze niż kiedykolwiek. LV Zgodnie z założeniami happeningu ekrany przedstawiające obraz z kamery umieszczonej w oku Pitagorasa nieprzerwanie transmitowały wszystko, co dzieje się w zasięgu jego wzroku. Były to najbardziej oblegane eksponaty wystawy. Zebrane przed nimi tłumy przewyższały liczbę osób oglądających Oczekujące cialo. Obrazowi towarzyszyły dźwięki z mikrofonu zainstalowanego w uchu artysty. W tej chwili każdy ekran pokazywał prezydenta całującego się z najsłynniejszą wróżką świata, Rubrią, a z głośników dobiegały namiętne jęki i pomrukiwania. Choć niektóre media spekulowały, że mają się ku sobie, dla wielu widok ten stanowił prawdziwą sensację. Czasami Pitagoras odwracał wzrok W inną stronę i na ekranach pojawiała się łąka z tańczS" cymi hawajskimi tancerkami lub twarz kogoś, kto akurat do podszedł. Każda taka zmiana była przyjmowana z jękiem zawodu przez zgromadzonych wokół telebimów widzów. Z kolei powrót do całującej się pary wywoływał okrzyki aprobaty i oklaski. Największe zamieszanie wywołała kilkuminutowa przerwa spowodowana krótką drzemką Pitagorasa. Na ekranach było widać jedynie brunatną, prawie czarną wewnętrzną powierzchnię jego powieki. Ludzie wyli zawiedzeni i tupali nogami. Na szczęście artysta szybko się obudził i bezpośrednia transmisja z pływającej wyspy mogła być kontynuowana. W pewnym momencie do stojących przed ekranami widzów podeszli brat Roger i Hugh Boldy. Od kilku dni Roger wszędzie natykał się na reklamy informujące o zbliżającej się wystawie i w końcu postanowił ją obejrzeć. Choć jego najbliżsi współpracownicy, z bratem Krzysztofem na czele, odwodzili go od tego pomysłu, argumentując, iż jest niebezpieczny, a to, co zobaczy, „wzbudzi jego obrzydzenie", był ciekaw, jak wygląda twórczość „największego artysty trzeciego tysiąclecia". Wybrał się do Central Parku jedynie w towarzystwie ochroniarza. Obejrzeli ceremonię otwarcia, a potem, wraz z innymi, dwie godziny cierpliwie czekali, aż będą mogli wejść na teren ekspozycji. Teraz, po zwiedzeniu całości, w tym zatrzymaniu się:na dłużej przy Oczekującym ciele, szli już ku wyjściu. Gapie przy telebimach zatarasowali im drogę. Czekając aż porządkowi rozładują korek, zaczęli patrzeć W jeden z ekranów. Do prezydenta i Rubrii dołączył właśnie Pitagoras. Duże zbliżenia, jakie w związku z tym powstawały, wzbudzały entu-zjazm wśród oglądających. Gdy w poszukiwaniu wyrazów potępienia, Hugh Boldy spojrzał w stronę brata Rogera, ten nie odezwał się nawet ftowem. Miało się wrażenie, że myśli o czymś innym. W istocie oprócz fSekawości był jeszcze jeden powód, dla którego Roger chciał zobaczyć ftystawę i wmieszać się w tłum mieszkańców miasta. Pół roku temu, snu, Bóg obdarzył go wizją, w której wskazał Nowy Jork jako l stolicę chrześcijaństwa, a jego wyznaczył jej orędownikiem. Po-* jeszcze kilkakrotnie w rozmaitych miejscach i w różnym czasie •cniał w nim to przeświadczenie. Ale choć Roger nieustannie o to > żaden ze znaków nie wskazywał konkretnej drogi, na której ma okonać Boży zamysł. W tej chwili po raz kolejny tego dnia usiło-PPojąć, jak się to spełni, i nie znajdował odpowiedzi. Widok, który ilprzed oczami, wydawał się kolejnym dowodem, że to niemożliwe. To miasto zdawało się być twierdzą szatana, a ta wystawa jego najbardziej bezwstydnym obliczem. Nurzający się w perwersjach na oczach tysięcy poddanych prezydent dowodził, że wszystko mu wolno i nikogo nie musi się obawiać. Na dodatek reakcje zgromadzonych świadczyły, że nie tylko aprobują to, co widzą, ale wręcz zazdroszczą tym, co są po drugiej stronie kamery. Gdzież miałby znaleźć słuchaczy swojego orędzia? Jak nawrócić to miasto? Chrześcijanie Nowego Jorku są mu bardzo oddani, ale jest ich tylko kilkadziesiąt tysięcy. Co mogą zdziałać bez możliwości zrzeszania się i publicznego głoszenia swoich poglądów, w obliczu medialnego monopolu i światowej policji, wobec kilkudziesięciu milionów mieszkańców, którzy są im, jeśli nie przeciwni, to obojętni? Bram Rogerowi pozostawała wiara w zesłane mu objawienie, modlitwa 0 je^o zrozumienie oraz cytat z Listu świętego Pawła do Rzymian: „Gdzie wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska". To zdanie dodawało mu otuchy. Powtarzał je w myślach nieustannie. Ufał, że dzięki Bożej opatrzności, na przekór okolicznościom, z którymi miał do czynienia, kiedyś tak stanie się z Nowym Jorkiem. Po niecałej minucie powstały zator zaczął się rozluźniać. Roger 1 Hugh Boldy Hiogli ruszyć dalej. Przez jakiś czas szli, nie odzywając się do siebie. Boldy spod oka na przemian obserwował rozbawiony tłum i zamyślonego Rogera, w końcu, gdy ten podniósł na niego wzrok, powiedział: ' - Bracie, znowu potrzebuję twojej pomocy. - Słucham cię. - Znamy-się już tyle lat, a ja ciągle nie potrafię odpowiedzieć sobie na pytania, które cisną mi się do głowy. Chcę być wierny Panu Naszemu w myślach i w czynach i wiem, że powinienem całkowicie mu zaufać, jednak gdy widzę to, co się tutaj dzieje, ogarnia mnie przerażenie. - Mnie też, bracie. - Jak Bóg może dopuścić, by go tak obrażano? - Bóg dał ludziom wolność. Mogą z nią zrobić, co chcą. Niekiedy droga do Niego wiedzie przez piekło grzechu. Może dopiero wtedy przyjdzie na nich opamiętanie. - Tylko czy oni zauważą, że tam są? - Może jeszcze nie teraz, ale prędzej czy później to nastąpi. Jeste111 pewien. - Przecież oni nie chcą żadnego później. Próbują być nieśmiertelni! - Martwi cię to? - To jak wyzwanie Boga na pojedynek! - A może to właśnie pułapka, którą sami na siebie zastawili? Abraham żył 175 lat. Jego przodek, Noe, żył 950 lat. To znaczy, że za pozwoleniem Boga ludzie żyli całe wieki, w końcu jednak umierali. Tak będzie również i teraz. Może to, na co się poważają, jest szczególną próbą zesłaną na nich przez Stwórcę, która przywiedzie ich do zbawienia. Może to, że będą mogli żyć bardzo długo, nie sprawi im wcale radości, jak sobie w tej chwili wyobrażają, a stanie się przeciągającą się do granic wytrzymałości udręką, dzięki której zrozumieją, jak bardzo odwrócili się od Bożej łaski. Może dopiero wtedy się nawrócą, przyjmą z miłością Pana, a On da im śmierć, która wybawi ich od cierpień. Brat Roger popatrzył na zaskoczonego ochroniarza i podjął na nowo: - Weźmy na przykład Pitagorasa. W tej chwili wydaje się szczęśliwy i triumfujący. Zadziwił wszystkich. Noszą go nieomal na rękach i biją mu pokłony. Ale już niedługo, gdy nasyci się zwycięstwem, znudzi pochwałami i znuży rozpustą, zacznie z niepokojem myśleć o kolejnym „dziele", którym powinien zaszokować świat. Będzie ..mu znacznie trudniej niż do tej pory. Nieustannie szukając „mocnych wrażeń", sam siebie pogrąża. Bo ludzie coraz bardziej się na nie uodporniają i coraz trudniej jest ich zaskoczyć. W pewnym momencie wszystko wyda się fflu „za słabe". Co wtedy? Co stanie się z nim, jeśli nie znajdzie niczego nowego i dostatecznie wstrząsającego? Powiem ci. Na początku ze zdwojonym zapałem wróci do uciech swojego grzesznego życia. Będzie próbował wmawiać sobie, że mu wystarczają. Jednak w rzeczywistości fiie sprawią mu już one takiej przyjemności, jak niegdyś. Najgorsza pWwersja przestanie mu smakować. Nieustannie będzie powracać my- ii do tego, że powinien „coś" stworzyć, ale nie będzie wiedział co. omość własnej niemocy stanie się dla niego źródłem ciągłej i, uczyni nieszczęśliwym. Mimo młodego ciała, zacznie myśleć **mierci. Czym dłużej będzie żył, tym bardziej nie będzie mógł się od 1 myśli uwolnić. W końcu znienawidzi swoją „wieczną młodość" *"stko, co się z nią wiąże. sam los spotka wszystkich jemu podobnych. Tych, co uważa-• długie życie pozwoli im znaleźć szczęście na ziemi. Wielu będzie nawet w gorszym położeniu. On jeszcze długo, dopóki ostatecznie nie zwątpi, będzie żył złudną nadzieją swojej sztuki w poszukiwaniu „czegoś nowego". Inni będą pozbawieni nawet takiej pociechy. Gdy już zaspokoją wszelkie swoje potrzeby, żądze i zachcianki, staną w obliczu wielkiej pustki, w której nie ma już żadnego celu do osiągnięcia. Opanuje ich wszechpotężna nuda. Nic już nie będzie sprawiać im zadowolenia. Wszystko stanie się do siebie podobne. Będą się budzić zmęczeni dniem, który ma nastąpić. W gruncie rzeczy Bóg obdarza ich niezwykle trudnym doświadczeniem. Chyba bardziej niż oburzać powinniśmy się modlić, by wytrwali. Oby na końcu ich udręk było nawrócenie. Tym, co robią, próbują uciec od Boga, ale tak naprawdę dostają od niego kolejną szansę. -A jeśli kiedyś któremuś z nich naprawdę uda się osiągnąć nieśmiertelność? - To w żaden sposób nie zmieni jego położenia. - Jak to? - Jego męczarnie przedłużą się jedynie w nieskończoność. -, Ale co ź nami? Czy w ten sposób... aż boję się wypowiedzieć te słowa, Boże, przebacz mi, jeśli bluźnię... Czy w ten sposób nie udowodni, że Boga nie ma? - Nie. On tylko po raz kolejny się go zaprze, ale wcale nie dowiedzie, że Bóg nie istnieje. - Ale przecież tylko Bóg jest nieśmiertelny? - A człowiek jest stworzony na jego obraz i podobieństwo i próbuje go naśladować. Ale jeśli nawet któregoś dnia stanie się nieśmiertelny, nie osiągnie przez to zbawienia. Wręcz przeciwnie, jeśli będzie trwać w tym stanie, ostatecznie się go pozbawi. - Bracie, znowu nie wszystko pojmuję. - Nieśmiertelność jest tylko jedną z cech zbawienia. Osiągnąwszy je, człowiek będzie tak samo niedoskonały, jak w tej chwili. Zbawienie to coś nieskończenie większego: pełnia zjednoczenia z Bogiem. Dopiero ono sprawi, że przestaniemy czuć się zagubieni, poszukujący, niekompletni. Będziemy całkowicie sobą. W każdym człowieku jest odblask Boskiej natury, ale nie objawia się on jedynie w pragnieniu wiecznego życia. To bardziej przeczucie, które tkwi głęboko w nas, że świat jest jednością; wrażenie, że będąc tu i teraz, jesteśmy równocześnie w prze' szłości i przyszłości, w każdym miejscu i zjednoczeni ze wszystkimi ludźmi. Dzięki zbawieniu to wrażenie stanie się naszą rzeczywistością. Człowiek, nawet nieśmiertelny, tkwi w czasie. Nie potrafi go przezwyciężyć. Odczuwa jego upływ. Jedynie Bóg jest poza czasem. Jednocześnie wtedy, teraz i nazajutrz. Podobnie jest z przestrzenią. Bóg jest wszędzie. Równolegle na Ziemi i w najbardziej odległej galaktyce. Takiego odczuwania świata możemy na stałe doświadczyć tylko jednocząc się z Bogiem. To jego dar dla nas. Człowiek nie może sam się zbawić. Choć wolny i niepokorny, stawiając się na miejscu swojego Stwórcy, usiłuje to robić. Tak jest również w tym wypadku. Chcąc dorównać Bogu, ludzie usiłują być nieśmiertelni. Ale ich dążenie do doskonałości obnaża przede wszystkim to, jak bardzo są od niej dalecy. Zamiast zadowolenia z tego, co osiągnęli, czekać ich będzie strach przed wiecznym życiem na ziemi, a jedyną nadzieją, jeśli uda się im ją dostrzec, stanie się powrót przed oblicze Pana. Przez kilka kroków szli w milczeniu. Potem brat Roger powrócił do przerwanego wątku: - Jak widzisz, nie mamy im czego zazdrościć. To, że nasz pobyt na ziemi ma swój kres, stanowi jego największy sens. Bez śmierci nie dostaniemy się do raju. To, co przedstawił Pitagoras, nie jest żadnym wyzwaniem rzuconym Stwórcy, a jedynie fałszywym krokiem, który donikąd nie prowadzi. Nawet nie wstępując na tę drogę, widać, że gdy się go zrobi, nie będzie już gdzie postawić następnego. Cała ta wisząca skrzynka to efektowny gadżet, który jak wszystko na tej wystawie, robi wrażenie tylko w pierwszym momencie. Życia nie można w nieskończoność powtarzać, dlatego jest takie piękne. Nie ma więc powodów do niepokoju... * Rozmawiając na ten temat jeszcze jakiś czas, dotarli do skraju Wiel-•tój Łąki. Oddzielające wystawę od reszty parku ogrodzenia zostały już "^zsunięte. Mimo późnej pory kręciło się tutaj mnóstwo ludzi. Niektó-wchodzili dopiero na teren ekspozycji, inni siedzieli na trawie, pi-piwo i rozmawiając. Wszędzie stały automaty z napojami i skrzynki talogami wystawy. Na ziemi poniewierało się mnóstwo puszek i pa-w. Po kilkudziesięciu krokach brat Roger i Hugh Boldy dotarli do e Alei i skierowali się ku stacji metra. LVI - Mam nadzieję, że szybko się uwiniemy - mruknął Garison w ucho Morrisa zasiadając przy stole obrad. - Po wczorajszym mam okropnego kaca. Morris uśmiechnął się ze zrozumieniem. - Będę się streszczać - odpowiedział minister. Prezydent rozejrzał się po sali konferencyjnej. Włączył mikrofon. - Witam na wojennym posiedzeniu Rządu i Rady Dwunastu - rozpoczął. - Cieszę się, że jesteśmy w komplecie. Oddaję głos człowiekowi, który o naszej wojnie wie najwięcej - Michaelowi. - Dziękuję. Witam po wakacjach. Zacznę od rzeczy najważniejszej,- początek operacji. Możemy już określić dokładną datę. Proponuję, aby wybuch kryzysu nastąpił dokładnie za dwa tygodnie, 10 września. Ta informacja wywołała duże poruszenie wśród uczestników posiedzenia. Z kilku stron padły pytania, dlaczego akurat wtedy i czy to nie „za'wćźeśnie"? Morris odczekał chwilę i zaczął spokojnie tłumaczyć: -1' - To z wielu powodów optymalny termin. Po pierwsze, za niecałe dwa tygodnie będziemy po prostu gotowi. Nie ma sensu utrzymywać za długo sianu nlobilizacji. To zbyt kosztowne. W tej chwili na całym świecie w naszą operację zaangażowane jest prawie dwieście tysięcy ludzi. Bezczynne czekanie osłabi ich motywację. Drugi powód wiąże się z pierwszym. Kiedyś już o nim wspominałem. Chodzi o zachowanie tajemnicy. Chyba nie muszę nikomu tłumaczyć, jakie to trudne przy tej skali działań. Po trzecie wreszcie, zdarzył się pewien szczęśliwy zbieg okoliczności. W tej chwili z wizytą w Nowym Jorku przebywa przywódca chrześcijan, niejaki brat Roger. Wiemy, że ostatnie spotkanie z wiernymi planowane jest na jedenastego września rano. Do miasta przyjadą wtedy również współwyznawcy z innych stanów. Z przyczyn, o których jeszcze wspomnę, uważam, że najlepiej naszą akcję zacząć jeszcze przed tym terminem. Będziemy mieli szansę aresztować co najmniej kilkanaście tysięcy chrześcijan, w tym ich wodza. Jeśli odniesiemy sukces w stolicy, bez problemu uda nam się row-nież w reszcie świata. Co o tym sądzicie? Tym razem nikt nie protestował. Słowa ministra wiedzy brzmiały przekonująco. Członkowie Rady Dwunastu włożyli już w przedsięwzięcie tyle własnych środków, że trudno im było bez wyraźnego motywu odwlekać „dzień zero". Ze zrozumieniem kiwali głowami. - Spytam dla formalności - odezwał się Garison. - Czy są jakieś sprzeciwy? Odpowiedziało mu zbiorowe „nie". - W takim razie uważam tę sprawę za załatwioną. Morris mógł kontynuować. - Kolejna dobra wiadomość: dzisiaj dostałem wyniki nowych badań psychologicznych. Była to największa z dotychczasowych prób. Na ekranach umieszczonych pośrodku sali pojawiły się odpowiednie wykresy. - Wynika z nich jeszcze raz i niezbicie, że ludzie podświadomie chcą wojny i pragną zmierzyć się z jakimś przeciwnikiem. Dzięki nam dostaną jedno i drugie. Będą mieli wrażenie, że bronią swoich rodzin i miejsc pracy przed próbującymi zniszczyć świat fanatykami. Po takim doświadczeniu ich życie nabierze w ich własnych oczach prawdziwej wartości. W rezultacie kosztem mikroskopijnej części ludności globu uszczęśliwimy jej większość. Myślę, że powinniśmy o tym pamiętać. Taka świadomość pozwoli nam podejmować odważne decyzje. Przechodząc do samej operacji, rozpocznę od tego, że większość spraw, o których będę mówić, jest już całkowicie przygotowana. Na przykład fundusz sprzedaży i zakupu akcji, którego działania zainicjują kryzys. Przy okazji dziękuję członkom Rady Dwunastu za pełnomocnictwa do dysponowania waszymi walorami. Jak wiecie, ciężar akcji propagandowej przyjmuje na siebie telewizja. Najpierw skupimy się na relacjonowaniu przebiegu kryzysu. Konsumenci muszą zobaczyć i poczuć na własnej skórze grozę sytuacji. Wtedy Jatwiej będzie przekonać masy do radykalnych rozwiązań. Przygotowaliśmy kilka rodzajów audycji. Ogólne będą informować o przebiegu katastrofy na świecie. Szczegółowe przeznaczamy dla poszczególnych Pup wiekowych i majątkowych. Zrealizowaliśmy już kilkadziesiąt Wzorcowych relacji z nieszczęść, jakie je spotkają. Oglądacie teraz ich 1 "^Snienty. Liczymy, że życie zwielokrotni ich Jiczbę. W pogotowiu ma-. «y także sprawozdania z upadku wielkiego funduszu ubezpieczeniowe- go, linii lotniczej, kartelu samochodowego i znanego banku. Za poświęcenie dla tych spraw jestem winny wdzięczność właścicielom: pani Rockefeller i panom Elfowi i Hofenstandowi. Już następnego dnia po godzinie zero w mediach pojawią się podejrzenia, że krach na giełdzie nie jest dziełem przypadku, a zaplanowanym przez kogoś zamachem na państwo i jego konsumentów. Zastosujemy również środki propagandy szeptanej. Bezpośrednio na ulicy i w środowiskach dotkniętych kryzysem nasze służby specjalne rozpowszechnią plotki o sabotażu. W końcu, gdy ludzie staną się dostatecznie wściekli, ogłosimy winnych. Zaczniemy pokazywać aresztowania i obiecamy surowe ukaranie burzycieli porządku konstytucyjnego. Chcemy, by tym w momencie w więzieniach było 60 procent populacji chrześcijan. Dlatego zatrzymania rozpoczniemy równolegle z ogło- '» szeniem spadków na giełdzie. Takie rozwiązanie sprawi, że nie zdążą zorganizować nawet biernego oporu. Obiecałem jeszcze wyjaśnić, dlaczego nie chcę, żeby aresztowania nastąpiły podczas zbiorowych modłów. ,W sumie z tej samej przyczyny. W wielkiej grupie działają mechanizm^, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Mimo że oni nie używają broni, mogłoby dojść do jakichś walk lub zbiorowej histerii. Poza tym musielibyśmy w jednym miejscu zgromadzić co najmniej kilka oddziałów policji i wojska. O wiele bardziej dyskretne, choć wymagające większej liczby.żołnierzy, będzie ciche wyciąganie ich z domów, gdy niczego się nie będą spodziewać. Poza tym takie spotkanie modlitewne odbędzie się jedynie w Nowym Jorku. Gdzie indziej i tak musielibyśmy zastosować metodę, na którą się ostatecznie zdecydowaliśmy. Pewnym kłopotem było zdobycie adresów zamieszkania, ale poradziliśmy sobie, ściągając dane z komputerów parafialnych. Zazwyczaj nie są w ogóle zabezpieczone. W kilkuset przypadkach, przede wszystkim w stanach afrykańskich, włamaliśmy się po prostu do tamtejszych kościołów i skopiowaliśmy księgi parafialne. Oceniam, że w tej chwili posiadamy namiary na około 85 procent chrześcijan. Podejrzewam, że pozostali w dużej części nie mają stałych miejsc zamieszkania. Wiemy, że wielu z nich przemieszcza się nieustannie z miasta do miasta, zatrzymując się na kilka dni u swoich pobratymców. Jest więc szansa, że i oni wpadną w nasze ręce. Trwają także przygotowania więzień na przyjęcie zatrzymanych-Pensjonariuszy zwalnia się warunkowo lub przenosi w rejony, gdzie ży- je mniej chrześcijan. Załogi wzmacniane są nowymi ludźmi i szkolone na okoliczność przyjęcia dużej grupy aresztantów. Oczywiście wszyscy zaprzysięgają dochowanie tajemnicy służbowej. Praktycznie operacja wojskowa rozpisana jest już co do minuty, a zadania rozdzielone na poszczególne formacje i służby. Wszystkie działania są globalnie koordynowane. Jak wiecie, całością dowodzi obecna tutaj minister siły Amanda Kein. Morris spojrzał w jej stronę. - Czy chciałabyś coś dodać, Amando? - Nie ma sensu wchodzić w szczegóły. Mogę tylko potwierdzić, że przygotowania idą lepiej niż dobrze, rozpoznanie wroga jest bardzo zaawansowane, a żołnierze palą się do walki. - W takim razie przejdę do omówienia następnego etapu naszego planu, jakim jest ukaranie winnych. By wyjaśnić pewne wątpliwości prawne, na dzisiejsze posiedzenie zaprosiłem przewodniczącego Sądu Najwyższego Kevina Follera. Oczy obecnych zwróciły się ku niepozornemu szatynowi około sześćdziesiątki, siedzącemu obok ministra wiedzy. Sędzia oparł się łokciami o stół, kładąc jedno ramię na drugim. - Powiem krótko - stwierdził. - W praktyce wszystko, co przedstawił mi pan Morris, można zrealizować w ramach obowiązującego w naszym państwie prawa. Na szczęście nie pozbyliśmy się z kodeksu pojęcia „zdrady stanu". Przy jej sądzeniu dopuszczalne są, jak precyzuje odpowiednia ustawa, „w koniecznych sytuacjach" sądy doraźne i przyspieszony tryb postępowania. Taką „sytuacją konieczną" jest, oczywiście, liczba podejrzanych. Przeprowadzenie w każdym przypadku zwykłego procesu zajęłoby lata i zagrażało bezpieczeństwu państwa. Nie można do tego dopuścić. Sprawa jest więc prosta. Pewien dylemat miałem z inną propozycją pana Morrisa. Dotyczyła rozszerzenia składu ławy przysięgłych o dowolną liczbę członków. Wychodząc jednak z ustawowego stwierdzenia, że ława przysięgłych *kłada się z przedstawicieli całego społeczeństwa, można wysnuć , wniosek, iż w istocie to całe społeczeństwo wydaje wyrok na podejrza-><'<*8o. W tej interpretacji liczba sędziów przysięgłych przestaje mieć ^""lne znaczenie. Jej zmianę można wprowadzić wykładnią Sądu szego, którą zatwierdzi się przy kolejnej nowelizacji kodeksu sądowego. Generalnie więc wszystko da się zrobić. To bardziej kwestia organizacyjna niż prawna. - Jak widzicie, nie ma przeszkód, aby ukarania winnych dokonali sami pokrzywdzeni - powiedział Morris. - Zgodnie więc z naszymi planami konsumenci poczują się panami czyjegoś życia i śmierci. - A jeśli poczują się do tego stopnia, że nie zrobią tego, co chcemy? - zaniepokoił się Gates. - Z badań, które przedstawiłem, wynika, że to zupełnie nieprawdopodobne. - Może jednak warto się zabezpieczyć - zauważył Roland Adler. - To się rozumie samo przez się. Zarówno w wypadku procesów sadowych, jak i egzekucji mamy możliwość sterowania ostatecznym wynikiem. - Czy mógłbyś wreszcie opowiedzieć nam wszystko ze szczegółami? - spytał Gates. Kilka osób przytaknęło kiwnięciem głowy. - Już się robi... - zaczął minister wiedzy. LVII Zapadał zmierzch. ^Szymon siedział w pokoju wypoczynkowym i czytai Dzieje Apostolskie. Światło stojącej obok fotela lampy wydobywało z mroku fragment twarzy, ramiona i opartą na kolanach księgę. Przewrócił stronę.i pochylił się nad kolejną kartką. Przed oczami jego wyobraźni przelatywały kamienie, którymi obrzucano świętego Szczepana. Widział jak męczennik klęka pod ich naporem i osuwa się na ziemię. Szymon podniósł głowę i wziął głęboki oddech. Zamyślił się... Minął już tydzień od przyjęcia na wyspie, a on ciągle pozostawał pod wpływem odkrycia, jakie się w nim wtedy dokonało. Zrozumiał, że potrafi się zmienić. Przedtem każdą jego myśl paraliżowało przekonanie-„To nie ma sensu, przecież nie da się poprawić własnej natury". Tamte) nocy zdał sobie sprawę, że zmiany, których tak się obawiał, nie musz4 być skierowane przeciwko niemu. Nie sprawiają bólu, a przynoszą sa- tysfakcję. Ciężar krępujący jego ruchy nagle zniknął. Odnalazł ścieżkę, która wiedzie we właściwym kierunku. Choćby miał po niej iść bardzo długo, wiedział, że dotrze nią do Angel. Dla niej przeistoczy się w „innego człowieka". Te słowa nabrały dla niego pozytywnego znaczenia. Poczuł w sobie siłę, by tego dokonać. Przeszkody, które napotka po drodze, jedynie mu pomogą. Wszystko może stać się wskazówką. Trzeba ją tylko dostrzec. Postanowił zacząć od rzeczy najprostszych. Nazajutrz po przyjęciu poszedł do najbliższego kościoła i kupił w nim Pismo Święte. Już sam fakt, że zdecydował się na ten krok, sprawił mu zadowolenie. To, że udało mu się to zrobić bez żadnych trudności, kościół był otwarty, a siedzący w zakrystii ksiądz nawet nie spytał kim jest, odebrał jako kolejny znak przeznaczenia. W drodze powrotnej zaczął nawet zastanawiać się, jak mógł wpaść na tak oczywisty pomysł dopiero teraz. Kochał Angel, a tak naprawdę nie chciał do tej pory jej poznać, zrozumieć, co czuje, kiedy myśli o swoim Bogu. W doskonałym nastroju zasiadł do lektury. Jednak pierwsze doświadczenie nie było najlepsze. Otworzył Biblię na chybił trafił i po pięciu minutach miał dość nie kończących się korowodów dziwnych imion, niezrozumiałych wyrazów i męczącej składni. Po chwili przerzucił kartki do samego początku. Opis stworzenia świata nawet mu się podobał, ale gdy napotkał na listę kolejnych pokoleń synów Izraela, ponownie przerwał. „Przecież nie mogę się tak szybko poddać" - pomy-flał. Przypomniał mu się tekst o młodzieńcu, odczytany podczas mszy w zajezdni autobusowej. Postanowił go odnaleźć. Z rozmów, które przeprowadził z Tomem Batesem, wiedział, że dzieje Chrystusa spisane są W rozdziałach, które chrześcijanie nazywają Ewangeliami. Spojrzał na •pis treści. Odszukał pierwszą z nich. Zdziwił się, że zajmują tak mało Wejsca w całej księdze. Otworzył ją na właściwej stronie. Zaczął czytać łod razu napotkał ciągnący się przez kilkadziesiąt linijek szereg imion ffzodków Chrystusa. „To jakaś mania wszystkich autorów tego dzieła" ^przeleciało mu przez głowę. Jednak tym razem przedarł się przez ca-I ustę. Opłaciło się o tyle, że późniejsza historia o narodzinach Jezusa Jiwała mu się napisana prawie normalnym językiem. Ze zdziwie-L dopiero teraz zauważył, że Chrystus był Żydem. Po chwili znów "^ się zdezorientowany liczbą nowych postaci: jacyś trzej mędrcy, Jan Chrzciciel, faryzeusze i saduceusze. Mimo to brnął dalej. Postanowił nie szukać zapamiętanego z mszy fragmentu, tylko czytać wszystko po kolei. Jako ćwiczenie na wytrwałość, obiecał sobie co najmniej trzy godziny dziennie takiej lektury. Uparł się. Wierzył, że ta księga przemówi kiedyś do niego głosem, jakim przemawia do Angel. Po pół godzinie dotarł do Kazania na Górze. Z każdym zdaniem coraz bardziej zdumiony czytał słowa Chrystusa: „Błogosławieni ubodzy w duchy, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie". Szymon pokręcił głową z niedowierzaniem. „Czyż nie jest to najlepszy dowód na to', 60 zauważył kiedyś Petroniusz - pomyślał. - To religia nieudaczników!^Ludzi, którzy nie radzą sobie ze światem i potrzebują jakiegoś psychicznego wsparcia." Jak można komukolwiek wmawiać takie rzeczy? Zachęcać, by się takim stał. Obiecywać za to nagrodę. Przecież to gotowa recepta na życiową porażkę. Odwrócenie wszystkich ludzkich wartości do góry nogami „Błogosławieni cisi, ubodzy w duchu, którzy się smucą, cierpią prześladowanie" - spojrzał ponownie na niektóre frazy. I nagle olśniła go myśl: „Tych słów nie mógł powiedzieć człowiek". Krew uderzyła mu do głowy. Przez chwilę siedział oszołomiony. Wpatrzył się w tonącą w popołudniowym cieniu ścianę pokoju. Gdy trochę ochłonął, powoli zaczął analizować swoje odkrycie. Jeśli ktoś proponuje ludziom coś tak oderwanego od ich zwykłego życia, coś, co właściwie w tym życiu przeszkadza, to nie zdaje sobie sprawy z tego, co mówi, lub ma zupełnie niezwykłą, nadprzyrodzoną siłę, by się na taką propozycję odważyć. Jest wariatem albo Bogiem. Przy czym jak na wariata za dużo w tych słowach paradoksalnej, a jednak wyraźnej konsekwencji. Choć przeciwstawiają si? światu, w którym zostały wypowiedziane, nie są z tym światem sprzeczne. Dlatego druga możliwość wydawała się Szymonowi bar- dziej prawdopodobna. Jeśli Chrystus był Bogiem, te słowa stanowiły logiczną całość. Tylko On mógł zlekceważyć prawa rządzące codziennym życiem ludzi, bo miał do zaoferowania coś więcej. Zupełnie inną drogę. Na niej cechy wymienione w Kazaniu na Górze przynosiły zapowiedziany efekt. Prowadziły do królestwa niebieskiego, którego nie da się osiągnąć na ziemi. Żaden człowiek nie obiecywałby czegoś takiego, bo nic by na tym nie zyskał! Gdyby był oszustem, nikogo by nie nabrał. Zostałby wyśmiany. Szymon wstał z fotela, podszedł do okna. Miasto w dole tętniło swym zwykłym rytmem. Czuł się dziwnie. Wyglądało, że udowodnił sobie istnienie Boga na drodze czystej dedukcji. Ciągle jednak nie mógł w niego uwierzyć. To wszystko było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Gdzieś w jego rozumowaniu musiał tkwić błąd. Należało go tylko znaleźć. Gdy po kilku minutach wrócił do przerwanego tekstu, zdawało mu się, że trafił na właściwy trop. „Czy może istnieć Bóg, który wymaga rzeczy niemożliwych?" - niemal krzyknął w myślach, przeczytawszy fragment o cudzołóstwie. Jak ktokolwiek może, choć w niewielkim stopniu, nie patrzeć „pożądliwie" na kobietę, która mu.,się podoba? Dlaczego ma to być od razu złe? No i to żądanie: „Jeśli twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć za siebie". Prawdziwe okrucieństwo! I zaraz potem słowa: „Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła". Przecież to zwyczajny szantaż. Nie wystarczy więc być cichym i miłosiernym. Trzeba pozbawić się wszystkich przyjemności. Chyba najlepiej zamknąć się w pustym pokoju bez drzwi i okien. Czy takie ma być oblicze Boga? Jeżeli w ogóle jest, po co stwarzając człowieka, obdarzył go zmysłami, jeśli zabrania z nich korzystać? Szymon miał wrażenie, że złapał byka za rogi. Postanowił szukać jeszcze innych podobnych sprzeczności. Nie było to trudne. Kilka linijek dalej ' l^endarny przywódca chrześcijan mówił, by nie przeciwstawiać się ' »Jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi" - za-t Szymon poczuł prawdziwą złość. Ten nakaz przeczył nie tylko stawowym zasadom sprawiedliwości, ale również instynktowi! Jak kogokolwiek namawiać, żeby nie bronił.się, gdy zostanie zaata-?any. To tak jakby nie pozwolić na mrużenie oczu czy przełykanie 2(i mimo że wydaje się przegrana. A przecież zdążył ich poznać. Nie są ani tymi pierwszymi, ani drugimi. Jakoś godzą sprzeczności, z którymi on nie może sobie poradzić. Na pewno wierzą w to, co mówią i robią. Może jedynie są zbyt naiwni. Nie wydają się też oderwani od świata i żyjący jedynie swoją wiarą. Niektórzy nawet, chociażby Tobi, pragną ten świat zupełnie zmienić. Nie sądził, aby byli w stanie postępować dokładnie według rad udzielanych im przez Chrystusa. Przecież to, że mają swoją tajną organizację, jest jakąś formą walki o przetrwanie. Gdyby po tym, jak zostali zdelegalizowani, nadstawili drugi policzek, już dawno by nie istnieli. Ta religia i jej wyznawcy ciągle pozostawali dla niego tajemnicą. Nie był dużo mądrzejszy niż na początku lektury. Przypomniał sobie swoje postanowienie: będzie ślęczał nad tą księgą, dopóki nie zrozumie, o co w niej chodzi. Byłoby naiwnością sadzić, że uda mu się za pierwszym podejściem. I tak trochę osiągnął. Ciekawe, jak zareaguje Angel, gdy jej to wszystko opowie? Jednak pierwszym rozmówcą, z którym podzielił się swoimi przemyśleniami, był Petroniusz. Gdy następnego dnia - po prawie nie przespanej, wypełnionej studiowaniem Pisma Świętego, nocy - odwiedził go koło południa w apartamencie Hotel des Artistes, z miejsca podzielił się z nim swoim największym odkryciem: - - Bóg istnieje - powiedział, gdy zasiadł naprzeciwko przyjaciela. -Rizynajmniej teoretycznie - dodał od razu. Petroniusz uśmiechnął się dobrodusznie. Y - Ty znowu swoje. Myślałem, że skończyliśmy już ten temat. ^ - Ja go dopiero zacząłem. :fi*•*- No dobrze, jak do tego doszedłeś? - spytał Petroniusz z delikatną pwuą w głosie. "•%'iH*' Ipmimo kąpieli był jeszcze trochę zaspany. Owinięty jedynie w błękit-J|y szlafrok zapadł się głębiej w oparcie fotela. Już co najmniej kilka dni 1 zauważył, że kiedy zaczynali rozmowę na temat chrześcijan i ich > racjonalne argumenty przestawały trafiać do Szymona. Nie miał : ochoty na wojowniczą dyskusję, z góry wiedząc, że do niczego nie vadzi. W błyszczących oczach młodego generała widział bardziej dowód na potęgę miłości niż ślad egzystencjalnych poszukiwań. Sam zakochany, skłonny był do pobłażliwości. Szczególnie, że Szymon trafił „tak nieszczęśliwie". Petroniusz, w przeciwieństwie do niego, nigdy nie musiał się martwić, dlaczego jego dziewczyna gdzieś uciekła, i zastanawiać, czy kiedykolwiek ją zobaczy. Helena spała słodko kilkanaście metrów obok w jego łóżku i ten fakt był o wiele ważniejszy niż jakikolwiek Bóg. Ale Szymon w ogóle nie zauważył tonu, jakim mówił Petroniusz. - Czy pamiętasz, jak mówiłeś, że chrześcijaństwo to religia nieudaczników, którym nic w życiu nie wychodzi? - zapytał poważnie. - Oczywiście. - Czytałem wczoraj Ewangelię. Właśnie to, że ich Bóg jest taki... niepraktyczny, jest dowodem na jego istnienie! - A'dokładniej? - Petroniusz ożywił się jak ktoś, kto lubi dyskutować, gdy usłyszy interesujący argument. - Nie spełnia ziemskich zachcianek, bo nie one są dla niego najważniejsze,- kontynuował Szymon. - Sam powiedział, że ten świat jest zaledwie, namiastką przyszłego szczęścia w niebie. - Przecież już W przerabialiśmy. Ziemia jest padołem łez, a jedynym wybawieniem staje się życie wieczne. Załóżmy nawet, że przyjmuję ten sposób rozumowania, choć oczywiście w żaden raj nie wierzę. To, co mówisz, tylko potwierdza moją tezę. Dzięki niebu mogą odreagować swoje życiowe niepowodzenia. - Ale nie muszą, bo to wcale nie są dla nich niepowodzenia. Jeśli nawet coś im się nie uda, nie patrzą na to tak, jak my. Ich Bóg zaproponował im inny punkt widzenia. - Tylko czy słusznie? Na tym właśnie polega problem. Skąd wiedzą, że to nie fałsz? - Do tego zmierzam. - No, ciekawe. - On był wśród nich. Szymon spojrzał nieomal tryumfalnie. - Mówisz, zdaje się, o Jezusie? - spytał nieco zdziwiony zachowaniem przyjaciela Petroniusz. - Tak. Sprawdziłem w kilku źródłach. Żył naprawdę. Petroniusz roześmiał się. - To akurat wiem - powiedział po chwili. - Tylko nie rozumiem, co to zmienia? - Wszystko - odpowiedział Szymon niezrażony. - Takiego przesłania, jak on, nie mógł pozostawić żaden człowiek. Właśnie dlatego, że jest takie nieżyciowe i z ludzkiego punktu widzenia bezinteresowne. Jeśli to nie człowiek, to Bóg. A jeśli to Bóg, to należy traktować go poważnie. - No, no. Co za łańcuch skojarzeń. Na pozór nie do obalenia. Dzięki swojej dziewczynie stajesz się filozofem. - Powiedz w takim razie, co o tym sądzisz? -Najkrócej: w dalszym ciągu nie rozumiem dlaczego to, że Chrystus był postacią historyczną, miałoby świadczyć, że jest Bogiem. Gdyby istniała taka zależność, to zgodnie z logiką, którą zaproponowałeś, wszyscy by w niego wierzyli, a na całym świecie ustawiałyby się kolejki, żeby wejść do obiecanego nieba. Jakoś ich nie widzę. Co do jego rzekomej bezinteresowności, która cię tak fascynuje: po dwóch tysiącach lat trudno ustalić, jakie były rzeczywiste motywy jego postępowania. Mogło ich być co najmniej kilka. Może jedynie chciał stworzyć coś na kształt partii politycznej. Zawsze są jacyś niezadowoleni. Wtedy zapewne było ich znacznie więcej. Taka partia biednych i pokrzywdzonych to mógł być strzał w dziesiątkę. A jeśli nawet jego celem było założenie nowej religii, intencje nie musiały być tak czyste, jak sobie wyobrażasz. W tamtych czasach wiązało się to z przejęciem części wpływów, które mieli kapłani. Tam była rzeczywista władza i duże pieniądze. Kto wie, jak by się wszystko skończyło, gdyby nie zginął tak młodo. Pewnie tak jak inni stałby się przywódcą jednej l konkurujących ze sobą sekt. Załatwili go zanim dostatecznie urósł w siłę. Później każdy jego krok i słowo zostały przekształcone w mitologię przez pierwszych uczniów. Przecież tak naprawdę jego życie znamy jedynie z ich przekazów. Mogli je dowolnie dostosowywać do *W>ich potrzeb. Wymyślili zmartwychwstanie, bo było najbardziej •fektowne, dawało nadzieję i nie można go było zweryfikować. 5 -Tylko dlaczego by to mieli robić? Tak jak Chrystus, nic na tym nie lokali. Z tego, co wiem, większość z nich została zabita za głoszenie je-Jo nauki. df ~" To bardzo proste. Im również chodziło o władzę. Popełniasz zaiczy błąd, oceniając ich czyny z dzisiejszej perspektywy. Oni nie wiedzieli, że zginą. Podobno rządzenie ludźmi sprawia większą przyjemność niż seks i uzależnia bardziej niż narkotyki, nawet kiedy nie łączy się z materialnymi profitami. Poza tym wcale nie wiemy, czy nie liczyli na całkiem konkretne zyski w przyszłości. Jak pokazuje historia, przez dwa tysiące lat Kościół per saldo wychodził na swoje. -1 naprawdę uważasz, że jedynie żądza władzy i pieniędzy sprawiły, że nowa religia rozprzestrzeniła się w ciągu kilku wieków na całym świecie? - Po pierwsze, nie na całym świecie. Po drugie, nie „jedynie". Cały czas mówię, że było w niej coś, co odpowiadało tłumom. Rekompensowało jakieś niedostatki. Kapłani potrafili to odpowiednio wykorzystać. W tamtym czasie i na tamtym miejscu, czyli w Europie i okolicach, rozkw.it chrześcijaństwa pomagał w rozwoju tamtejszych społeczeństw: z ich sztuką, nauką i kulturą. Tworzył państwa. Ale równie szybko czy jeszcze szybciej gdzie indziej rozrastał się islam, a jeszcze dalej umacniał się hinduizm i buddyzm. To, że największe religie powstały, mniej więcej w tym samym okresie, świadczy, że były niezbędne na pewnytfii«tapie w dziejach ludzkości. Gdy przestały być potrzebne, zaczęły obumierać. - To kłóci się z tym, co powiedziałeś na początku. Właśnie teraz ich przywódcy mogliby czerpać największe zyski. - Nie, ponieważ- świat się stał zbyt przejrzysty, by mogły się w nim skryć tajemnice wiary. - Dlaczego w takim razie dopuścili, by się taki stał? - Prawdopodobnie wymknęło im się wszystko spod kontroli. Szymon pokręcił głową. - Równie dobrze jak ty mógłbym powiedzieć, że oceniasz chrześcijaństwo z dzisiejszej perspektywy. Patrzysz, co się wtedy stało, i porównujesz to z innymi wydarzeniami w historii. Oczywiście, można wyciągnąć z tego jakieś wnioski, ale dla mnie będą one zawsze podejrzane. Stwierdzenie, że religia była potrzebna do rozwoju świata, jest równie prawdopodobne jak to, że świat był potrzebny, by mogła rozprzestrzeniać się w nim religia. - To dlaczego świat nadal trwa, a religii już prawie nie ma? - W jakim sensie „nie ma"? Przecież o niej rozmawiamy? - Na twoje wyraźne życzenie. W globalnej skali nie istnieje. - Gil Magnus by ci odpowiedział, że zastąpiły ją substytuty. A to, jak się zastanowić, wskazuje, że jest także oryginał. - Niekoniecznie, a jeśli nawet, to przestał mieć znaczenie. - Dla mnie, odkąd znikła Angel, zaczął mieć. A od wczorajszego popołudnia nie daje mi spokoju. - Szymonie, nie chcę cię drażnić, ale to tylko potwierdza to, co cały czas mówię. Ta religia jest ci potrzebna. Potrzebna, by zdobyć dziewczynę. Nie oszukuj się. - Nie zamierzam. Wiem, że dzieje się to dzięki Angel. Może tak musiało być...? Ale odbiegamy od tematu. Nie przyszedłem do ciebie, by mówić, czym jest dla mnie religia i jaka jest jej rola w dziejach świata. Interesuje mnie Bóg. Wczoraj, czytając Ewangelię, doszedłem do wniosku, że może istnieć i chciałbym, byś dowiódł mi, że się mylę. -Chciałbyś? - Tak, bo inaczej powinienem się całkowicie zmienić. - Trochę się plączesz w zeznaniach - uśmiechnął się Petroniusz. -Mówisz, że nie interesuje cię religia, a jednocześnie uzależniasz swoje życie od istnienia Boga. Ale mniejsza z tym. Dla mnie Bóg jest jedynie wytworem religii, dlatego mówiłem o niej. Jeśli religie umarły, on umarł również. Nie wiem, co mógłbym ci jeszcze powiedzieć. Wszystko, co wymieniłem, to według mnie ewidentne znaki ziemskiego pochodzenia całego zjawiska. Moje zdanie o Chrystusie też już znasz. Mogę co najwyżej dodać, że jeśli każdego człowieka, który głosi niepraktyczne poglądy, uznalibyśmy za Boga, byłoby ich ogromnie wie-hl. Podsumowując, moglibyśmy w ten sposób rozmawiać jeszcze wiele godzin. W istocie problem polega na tym, że nie da się udowodnić, Czy Bóg jest, czy go nie ma. Ostatecznie to zawsze pozostaje kwestią Wiary. Jeśli ktoś się chce do czegoś przekonać, zawsze będzie interpre-.*ować rzeczywistość zgodnie z tym, co pragnie w niej zobaczyć. Mnie '*Óg nie jest do niczego potrzebny, więc w niego nie wierzę. Tobie naj-fJTaźniej zaczyna się przydawać i pojawił się w twoim życiu. Nie ma :«ttgoś takiego, jak obiektywna prawda. ^"Do wczoraj też tak myślałem. 1 " No widzisz. Wszystko jest zależne od aktualnego położenia. •Chyba że... - Szymon na chwilę zawiesił głos - ...do wczoraj się litem. 274 - To znaczy? - Może jedyną racją Boga jest właśnie to, że istnieje. - Znowu chcesz mnie wciągnąć w rozważania, na które wcale nie mam ochoty. - Poza naszą wiarą i niewiarą, naszymi pytaniami, światem... Na moment zapadła cisza. Petroniusz westchnął. - Szymonie, nie przekonasz mnie, a sam zdajesz się już być przekonany i moje argumenty do ciebie nie trafiają. Naprawdę, mam już trochę dość tej dyskusji. - Szkoda - powiedział Szymon. - Wydaje się, że natrafiłem na coś ważnego. - Tylko z twojego punktu widzenia. Dla mnie ten problem pozostaje bezprzedmiotowy. To przeszukiwanie pustki... Pó"raz pierwszy, odkąd się znali, argumenty przyjaciela nie robiły na Szymonie specjalnego wrażenia. Jego zdaniem padały obok zasadniczego problemu. Zdawały się nie dotyczyć słów Chrystusa, opisywały tylko rzeczywistość, w jakiej zostały wypowiedziane, i ich skutki. Ta dys-kusjaf chyba>;flLeczywiście nie miała sensu. Z chwilą, gdy sobie to uświadomił, ich rozmowa przestała się zupełnie kleić. Zamienili jeszcze kilka zdań na temat tego, co słychać na prezydenckim dworze, i pożegnali się. j Od czasu tamtego spotkania nie widzieli się więcej, a nawet nie rozmawiali. Nazajutrz Petroniusz wyjechał z Heleną do Grenlandii na wyścigi reniferów. Potem zamierzał zabawić jeszcze kilka dni w Hawanie. Szymona przestało to interesować. Za bardzo pochłaniały go jego poszukiwania, by mógł skupić się na czymkolwiek innym. Już w drodze powrotnej do domu wstąpił do kościoła, gdzie poprzednio kupił Biblię. Tym razem wyszedł stamtąd z katechizmem i kilkoma książkami służącymi do objaśniania tekstów biblijnych. Pod jednym względem przyjaciel miał rację. Wszystko jest kwestią wiary. Trzeba powiedzieć Bogu albo „tak", albo „nie". Tyle tylko że konsekwencje tego wyboru w przypadku powiedzenia „tak" wydawały się mu kosmiczne. Nie można wyznawać Boga i udawać, że świat jest taki sam, jak do tej pory. Odtąd będzie obowiązywać tylko prawda, a słowa „pozostańmy przy swoim zdaniu" zaczną oznaczać brak odwagi. Bóg stanie się źródłem i celem ludzkiego życia, nadzieją na życie wieczne. Szymon nawet nie bardzo wyobrażał sobie, co to takiego. Jak miał w to uwierzyć? Jak mógł być z własnej woli posłuszny nakazom, których do końca nie rozumiał i z którymi się w większości nie zgadzał? Gdyby zdecydował się na „tak", musiałby je definitywnie uznać. Jeśli Chrystus jest Bogiem, nic nie może pozostawać poza tym, co zrobił i powiedział. Jego przesłanie musi być ostateczne i całkowite: jego krew przelana za wszystkich ludzi, a jego zmartwychwstanie najważniejszym momentem w dziejach ludzkości. Zaś obowiązkiem Szymona stanie się głoszenie tego faktu i dawanie mu świadectwa. Widział to wszystko i bał się. Był przekonany, że nie da rady podołać takiemu zadaniu. Przecież nawet ewangeliczny Piotr zaparł się Chrystusa. Cóż dopiero on? Sytuacja go przerosła. Podążać za swoją miłością. Chciał zaimponować dziewczynie, zrozumieć, co myśli, gdy mówi słowo „Bóg". Ale zapędził się za daleko. Powinien wracać. Jednak równocześnie czuł, że nie ma już odwrotu. Przypomniało mu się kazanie brata Rogera i jego słowa o skoku w przepaść z zamkniętymi oczami. Po raz kolejny docenił przenikliwość starca. Był w identycznej sytuacji. Musiał skoczyć. Był tego coraz bardziej pewien. To wydawało się jedynym wyjściem, które pozostawiało szacunek dla samego siebie i nadzieję na odmianę losu. Ciągle jednak przerażała go otchłań pod nogami i paraliżował strach, że runie w dół. Nieustannie szukał usprawiedliwień, dlaczego jeszcze nie może tego zrobić. Mówił sobie, Że nie jest należycie przygotowany. Nie zna wszystkich niezbędnych parametrów lotu. Za mało wie o chrześcijaństwie i nie zdążył wszystkiego przemyśleć. Nie ma opracowanej techniki, a wiatr jest za silny, ^ niepotrzebne ryzykować. Powinien poczekać na lepsze warunki, jszyć do minimum możliwość niepowodzenia. Musi odłożyć jeszcze o kilka dni. Nabrać większej pewności. Nie może za- ć Angel. Położył wszystkie kupione książki na stole, obok Biblii. Przypo-iał sobie o zawieruszonych gdzieś na półce Wyznaniach świętego Au-a i uczynił z nimi to samo. Spojrzał z determinacją. Chciał prze-dokładnie wszystkie Ewangelie, jednocześnie poszukując w innych źródłach. By nikt mu nie przeszkadzał, zlecił Stanleyowi wysłanie całej służby na bezterminowy urlop i zapowiedział, że „od teraz" nie ma go dla żadnych gości. Wieczorem tego samego dnia, odgrodzony od zewnętrznych wpływów mógł już w całości oddawać się przygotowaniom do swojego „skoku w przepaść". Zamierzał zrozumieć wszystkie zasady wiary, którą miał przyjąć. Pragnął orientować się w religii chrześcijan tak dobrze, jak oni sami. Oczami wyobraźni widział, jak dyskutuje z Ba-tesem na temat jakiegoś detalu wyszukanego w Biblii. Postanowił, że nim zacznie zgłębiać kolejne księgi Pisma Świętego podsumuje to, co już wie. Poprzedniej nocy przeczytał dwie pierwsze Ewangelie, teraz przejrzał kupiony po południu katechizm. To mogła być podstawa. Usiadł .za biurkiem w swoim gabinecie. Zapalił lampkę, wyciągnął z szuflady kartkę i coś do pisania. Miał nadzieję, że przy okazji odpowie sobie na kilka pytań, które ciągle nie dawały mu spokoju. Po chwili zastanowienia zaczął notować. Po pierwsze, Chrystus jest Bogiem. Po drugie, jest Synem Boga. Po trzecie, jest jesz&ae Duch Święty. Są jednym Bogiem w trzech Osobach. Stąd chrześcijanie zaczynają każdą modlitwę od słów: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego". Wiedział już z nauk Batesa, że to Trójca Święta, ale zarówno wtedy, jak i teraz, mimo objaśnień w katechizmie i własnych przemyśleń, nie pojmował, co to znaczy. O ile Ojca i Syna potrafił sobie jeszcze wyobrazić, o tyle opis Ducha Świętego, jako Bożego działania w świecie, był dla niego zbyt abstrakcyjny. Jedyną pociechę stanowił fakt, że według katechizmu tajemnica Trójcy Świętej jest w pełni możliwa do zrozumienia dopiero, gdy stanie przed obliczem Boga. „Może inni nie są wiele mądrzejsi ode mnie" - podsumował swoje rozważania na ten temat. Następne stwierdzenie, którego Szymon zdawał się być pewien, dotyczyło wszechświata. Jeśli istnieje Bóg, to on jest jego jedynym stwórcą. To wynika z samej definicji Boga. Nie może być czegokolwiek poza nim. Wtedy nie byłby wszechmogący i niepodzielny. Jest pierwszą zasadą i absolutną prawdą. Wszystko się do niego odnosi. Bóg stworzył ziemię i zamieszkujących ją ludzi. Ale ludzie są grzeszni, to znaczy nie spełniają przykazań, które im zostawił. W ich czynach dobro miesza się ze złem. Dlaczego Bóg stworzył ludzi, którzy mogą grzeszyć? Bo gdyby pozbawił ich możliwości wyboru, przypominaliby zdalnie sterowane roboty. Dążyliby do jednego celu, bez świadomości jego znaczenia. Bóg chce, żeby ludzie opowiedzieli się za nim dobrowolnie. Grzech jest po to, by móc się go wyrzec. Dopiero wtedy człowiek zbliża się do Boga. Ludzie wiedzą o tym, lecz nadal grzeszą. Obrażają Stwórcę swoimi uczynkami. Lekceważą jego nakazy. Może po prostu nie potrafią wyobrazić sobie Boskiego szczęścia albo zbyt niecierpliwie szukają w życiu jego namiastek. Chyba zresztą i jedno, i drugie równocześnie. Ponieważ Bóg pomimo tego pragnie dla nich najwyższego dobra, jakim jest zbawienie, posyła między nich swojego Syna. Jego krew ma być „przelana na odpuszczenie grzechów". Tak się staje. Chrystus ginie na krzyżu, by odkupić winy wszystkich ludzi. Oddając życie, wyzwala każdego od śmierci wiecznej i na zawsze otwiera przed nim Boże królestwo. Świat zostaje przemieniony. Po trzech dniach własnym zmartwychwstaniem Chrystus potwierdza swą Boską naturę i pokazuje drogę, która jest przygotowana również dla człowieka. „Odtąd - pomyślał Szymon - jedyną postawą, którą winni są ludzie Bogu, jest nieustanna wdzięczność." Nie mają grzeszyć nie dlatego, że nie będą zbawieni, a właśnie w podziękowaniu za to, że będą. „Oczywiście - zorientował się. - Nie powinni robić tego również dlatego, że każdym grzechem przyczyniają się do jego cierpienia." Przecież Chrystus oddał życie za całą ludzkość, tych, co byli przed jego przyjściem na Ziemię i po nim. To nikczemność przykładać rękę do śmierci kogoś tak niewinnego. Może właśnie dlatego ludzie wolą nie przyznawać się do Boga? Zamiast śpiewać hymny pochwalne ignorują jego istnienie. Szymon pomyślał niespodziewanie o oskarżeniach Petroniusza kierowanych pod adresem chrześcijaństwa. W świetle tego, do czego przed chwilą doszedł, wydawały mu się absurdalne. Przecież wojny prowadzone w Bożym imieniu były w rzeczywistości skierowane przeciwko niemu. Przeciwstawiały się jego przykazaniom. Ci, którzy je to-*zyli, powołując się na Boga, bluźnili mu. Przyszedł na świat także po aby naprawić ich grzechy. Obwinianie go o zbrodnie ludzkości to • jak zasady fizyki oskarżać o to, że zdarzają się wypadki drogowe. og nie jest odpowiedzialny za historię. Czym bardziej tragiczna, tym """> męczeństwo jest większe. Choć nie ma jednostek, w których można by mierzyć cierpienie, Szymon zaczął zastanawiać się, co czuł Chrystus przybity do krzyża. To musiała być suma cierpień fizycznych i duchowych wszystkich ludzi, jacy kiedykolwiek żyli i będą żyć na ziemi. Ich ogrom skupiony w jednym człowieku stawał się czymś zupełnie niewyobrażalnym. Wszelkie określenia typu: gigantyczny, monstrualny, obezwładniający, w najmniejszym stopniu nie oddawały skali tego bólu. Nie dało się go nazwać w ludzkim języku, a nawet pojąć poza słowami. Jednego Szymon wydawał się pewien: jeśli wszystko, co do tej pory napisał, jest prawdą, Chrystus był najbardziej cierpiącą istotą w dziejach świata. Zapewne z tego powodu podczas pobytu na ziemi tak silnie sprzymierzał się z biednymi, pokrzywdzonymi, prześladowanymi. Łączyło go z nimi coś na kształt wspólnoty „losu". Rozumiał ich boleść, bo sam doświadczał własnej. Znał strach przed samotnością, bo i on został odrzucony. Był im „bratem" bardziej niż inni ludzie wobec nich. Dlatego oni również pozostawali mu najbardziej wierni. W jego słowach ^znaj dowali pocieszenie. W sposób niejako naturalny byli bliżej Chrystusa, 'bo znowu się spotkają, zabrał się za kolejne rozdziały. Jakby trochę l przekór jego zapałowi apostoł zaczął szczegółowo rozwodzić się nad lnie dla Szymona abstrakcyjnymi zasadami spożywania przez eścijan mięsa z ołtarzy ofiarnych innych religii. Następnie omawiał wiązek głoszenia Ewangelii przez wiernych. Porównał go do udziału awodach sportowych, których uczestnicy odmawiają sobie wszystkie-k co mogłoby przeszkodzić w odniesieniu zwycięstwa. moment Paweł znowu wszedł w większe detale. Tłumaczył, dla-* kobiety podczas modlitwy powinny nosić nakrycie głowy, a męż- r czyźni obchodzić się bez niego. Do Szymona prawie nic nie dotarło z tego skomplikowanego wywodu. O wiele więcej zrozumiał ze, zdawałoby się trudniejszych, rozważań o Duchu Świętym. Pojął między innymi, że łaska wiary, na którą Szymon ciągle oczekuje, zależy właśnie od Trzeciej Osoby Boskiej. W następnym rozdziale Apostoł opisał Kościół jako wielkie, nadprzyrodzone ciało Chrystusa. Każdy wierny jest jego częścią, która nie może istnieć bez innych. Radość czy smutek jednego jest radością i smutkiem pozostałych. Wierzący troszczą się o siebie nawzajem i pomagają w potrzebie. Szymon zorientował się, że dokładnie tak patrzy na chrześcijan. Tego im najbardziej zazdrościł. Zdawało się, iż zawsze są razem. Tematy, którymi od kilku stron zajmował się święty Paweł, jakkolwiek dość interesujące, nie poruszały wyobraźni Szymona, jak te rozpatrywane Wcześnie j. Rozszerzały jego spojrzenie na wiele kwestii, dostarczały nowych informacji, ale nie wywoływały specjalnego zaskoczenia. Uśpiły jego czujność. Nie spodziewał się, że już za moment napotka coś, co prawie zwali go z nóg. Gdy po przewróceniu kartki zauważył, że w pewnym miejscu układ tekstu na stronie się zmienia, zdążył się tylko nieco'zdziwić. Nieprzygotowany na wstrząs zaczął czytać: Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miął, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką możliwą wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz milości bym nie miał, nic bym nie zyskał. Miłos'ć cierpliwa jest,. łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. " Miłość nigdy nie ustaje, nie jest jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy i po części prorokujemy. •• i Gdy zaś'przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest częściowe. Gdy byłem dzieckiem, ' mówiłem jak dziecko, asulemjak dziecko, ** myślałem jak dziecko, m Kiedy zaś stałem się mężem, i wyzbyłem się tego, co dziecięce. f Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; zaś zobaczymy twarzą w twarz. \ Teraz poznaję po części, t zaś'poznam tak, jak zostałem poznany. f Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość- te trzy: nich zaś największa jest miłość. '• bardzo długą chwilę Szymon tkwił w całkowitym zachwycie. Był potęgą i mądrością tych słów. Wszystko, co do tej pory przeczytał, dowiedział się, zrozumiał na temat chrześcijaństwa, było w nich zawarte. To była najpełniejsza odpowiedź człowieka na przesłanie Boga, który z miłości do ludzi przyszedł na ziemię, by ich zbawić. Miłość można odwzajemnić jedynie miłością. Nie ma rzeczy, która nie przychodzi przez miłość. „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz" - powtórzył w myślach. Zrozumienie przyjdzie przez miłość. Wiara przychodzi przez miłość. Nadzieja może istnieć tylko kiedy się kocha. Szymon czuł to całym sobą. Wiedział dokładnie, o co chodzi świętemu Pawłowi, bo doświadczał tego samego kochając Angel. Przez moment podkładał przeczytane określenia do swojej sytuacji. Czyż jego miłość nie jest cierpliwa? Czy może kiedykolwiek ustać? Był pewien, że to się nigdy nie zdarzy! Jednak mimo ^atysfakcji, jaką mu to sprawiało, nie mógł nie dostrzec, że większość z tych porównań jest na wyrost. Niestety, był zazdrosny, szukał swego, unosił się pychą i gniewem. Uprzytomnił sobie, że jego uczucie do Angel musi być jedynie małą cząstką tej miłości, którą Bóg obdarza ludzj' i której oczekuje w zamian. Jest szkicem, dzięki któremu można wyobrazić sobie całość. Miłość, o której pisał apostoł, jest podobna do miłości między ludźmi, tylko pozbawiona jej ułomności i nieskończenie większa. „Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest częściowe" - mówił przecież. Wbrew pozorom Szymona nie zniechęciło to odkrycie. Był szczęśliwy, że jest zakochany. Wydawało mu się, że człowiek, który nigdy nie doświadczył ludzkiej miłości, nie jest w stanie pokochać Boga. Wyobraził sobie, jak dzieli się z Angel swoimi odkryciami. Przecież doszedł do nich dzięki niej. Przez moment jego myśli krążyły wokół dziewczyny, kilku zdań z Hymnu o miłości i ich genialnego autora. Postanowił dowiedzieć się o nim czegoś więcej. W poszukiwaniu imienia apostoła przewertował indeksy kupionych przez siebie książek. Z lektury odnalezionych fragmentów dowiedział się, że pierwotnie Paweł nazywał się Szawłem i był jednym z najzagorzalszych prześladowców chrześcijan. Jego życie zmieniło się dopiero po cudownym nawróceniu w drodze do Damaszku. Wtedy też przybrał nowe imię i zaczął podróżować po świecie, głosząc Słowo Boże. Książki odsyłały do Dziejów Apostolskich jako podstawowego źródła wiedzy o życiu świętego. Szymonowi nie zostało nic innego, jak sięgnąć ponownie po Pismo Święte. Dzieje Apostolskie rozpo- czynały się obrazem wniebowstąpienia Chrystusa i obietnicą powtórnego jego przyjścia. Potem uwagę Szymona zwrócił opis zesłania Ducha Świętego. Pod jego wpływem ukrywający się dotąd apostołowie przestali się bać, zaczęli mówić nie znanymi im wcześniej językami i nawrócili trzy tysiące słuchających ich tego dnia Żydów. Wśród żarliwych mów świętego Piotra, cudów czynionych jego rękami i pierwszych prześladowań chrześcijan, Szymon szybko dotarł do miejsca, w którym odbywał się sąd nad świętym Szczepanem. To pod wrażeniem jego śmierci przerwał czytanie... Cały tydzień, który przesuwał mu się teraz przed oczami, był jak droga od tajemnicy do zrozumienia. Miał wrażenie, że stał się starszy o co najmniej kilka lat. „Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce" - przypomniał mu się kolejny fragment Hymnu o miłości. Siedem dni temu był niepewnym swego, zakochanym po uszy młodzieńcem, przerażonym ogromem wyzwania, które przed nim stało. Dzisiaj czuł dumę z tego, co osiągnął. Wiedział, co powinien koniecznie wiedzieć, zrozumiał, co należało rozumieć, zdawał sobie sprawę z tego, co jest najważniejsze. Właściwie pozostawało tylko powiedzieć „tak". Zastanawiał się jedynie, jak to uczynić. Czy z mar-pzu? Chyba lepszy byłby bardziej uroczysty moment. Mógłby zrobić to na przykład, kiedy odnajdzie Angel, albo jeszcze inaczej - również w obecności Batesa, najlepiej podczas mszy. Spojrzał na zegarek. Była druga w nocy. Podniósł się z fotela i zaczął kręcić się po mieszkaniu. Podszedł do okna i przez jakiś czas przyglądał się nocnemu miastu. Potem bardziej z rozsądku niż potrzeby położył się na łóżku, by odpocząć zanim zabierze się do ponownego czyta-flia. W pewnej chwili wyobraził sobie, że żyje w czasach Chrystusa i jest ludnym z jego uczniów: czyż to nie byłoby wspaniale czerpać wiedzę i'Samego źródła? „Pierwsi chrześcijanie mieli trochę więcej szczęścia" "Pomyślał nim zapadł w głęboki sen... Jjt.Kiedy zbudził się następnego dnia koło południa, wypił jedynie ka-f i gnany chęcią poznania szczegółów z życia wielkiego apostoła, wró-t do przerwanej lektury. Podczas kamienowania świętego Szczepana ieje Apostolskie wspominały o nim po raz pierwszy. Był młodzień-pilnującym szat oprawców. Następnie pojawił się już jako siejący r grozę i dyszący „żądzą zabijania" zajadły wróg chrześcijan. Po otrzymaniu do arcykapłanów listów gończych, które pozwalały mu na ściganie wyznawców nowej religii w odległym Damaszku, udał się w drogę. Właśnie wtedy zdarzył się cud. Gdy zbliżał się już do miejsca przeznaczenia, oślepiła go światłość z nieba i usłyszał głos Chrystusa: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?" Przerażeni towarzysze podróży odprowadzili ociemniałego Pawła do miasta. Po trzech dniach, podczas których nic nie widział, nic nie jadł i nie pił, Jezus przysłał do niego chrześcijanina Ananiasza, który „położył na nim ręce". W tym momencie Paweł odzyskał wzrok i natychmiast został ochrzczony. Odtąd zaczął głosić z wielką odwagą w synagogach Damaszku, że „Jezus jest Synem Bożym", a ludzie, którzy go spotykali, mówili zdumieni: „Czy to nie ten sam, który w Jerozolimie prześladował wyznawców tego imienia?" Szymon pozazdrościł tego, co przytrafiło się świętemu Pawłowi. Światłość z nieba i wszystko zaczęło być jasne. Też chciałby przeżyć coś takiego j'W obliczu cudu człowiek przestaje mieć wątpliwości. Dlaczego Bóg nie chce obdarzyć go podobnym doświadczeniem? Czy ciągle na to nie zasługuje? Zostałby najwierniejszym jego sługą. Zyskałby pewność, która daje odwagę. Głosiłby jego imię i zdobył podziw Angel. „Panie, uczyń mi łaskę. Daj jakikolwiek znak" - powiedział w myślach i w tej samej chwili zdał sobie sprawę, że się modli. Był nawrócony. LIX Biegł jedną z alejek Central Parku. Po jego policzkach ściekały łzy. A więc tak wygląda wiara? To takie proste? Przecież praktycznie nic się nie stało. Nie było żadnego przełomu: piorunów i grzmotów z nieba. Zaczął jedynie rozmawiać z Bogiem. Zyskał powiernika i sam stał się słuchaczem. Daleko przed nim pojawiło się najwyższe wzniesienie parku -Summit Rock. Zwiększył tempo. Zdawało mu się, że może tak biec w nieskończoność. Zrozumiał, że Bóg mówił do niego od dnia, w którym poznał Angel. Przemawiał przez wszystkich, z którymi się w tym czasie spotkał: Angel, Petroniusza, Smitha, Batesa, brata Rogera i wielu innych. Mówił również przez to, co się z nim działo. A w ostatnim ty- godniu bezpośrednio przez słowa Biblii. Dopiero dzisiaj Szymon mu odpowiedział. Po raz pierwszy nawiązał dialog. Wbiegł na schody prowadzące do znajdującego się na wierzchołku wzniesienia punktu widokowego. Przeskakując po kilka stopni, w rekordowym czasie znalazł się na górze. Odkąd wiedziony nagłą, nieodpartą potrzebą ruchu, zamknął za sobą drzwi mieszkania czuł, że musi tutaj dotrzeć. Chciał za wszystko podziękować Bogu. Na szczycie było tylko dwoje japońskich turystów: mężczyzna i kobieta w starszym wieku. Zdyszany oparł się o barierkę. Po chwili usiadł na ławce i zapatrzył się w panoramę miasta. Japończycy, zrobiwszy kilka zdjęć, ruszyli do zejścia. Został sam, ale nie był sam. Jak wtedy w pustym pokoju, kiedy zaczął się modlić. Wokół niego, nad nim, pod nim i w nim był Bóg. W dalszym ciągu wydawało mu się to * niezwykle dziwne, ale miał absolutną pewność, że właśnie tak jest. Spojrzał w niebo i z urywków zapamiętanych notatek i przeczytanych książek zaczął klecić swoją następną modlitwę. „Panie, dziękuję że jesteś. Dziękuję, że pozwoliłeś mi w siebie uwierzyć. Spraw, bym nauczył się Ciebie mocno kochać." Czuł nieomal skrępowanie, wypowiadając w myślach te zdania. Były tak naiwne, jakby ich autorem było kilkuletnie dziecko. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu jednak, że jeśli będzie nadal próbował, w końcu zacznie znajdywać odpowiednie słowa. „Boże, przebacz, że tak długo zwlekałem - rozpoczął na nowo. - Ciągle wymyślałem jakieś preteksty, które mnie od Ciebie oddalały. Żałuję każdego dnia z dala od Twojej dobroci." Modlitwa ciągle wydawała mu się bardzo toporna, ale nie rezygnował. „Panie, miej w opiece Angel. Pozwól, byśmy się szybko spotkali..." . Trudność, z jaką składał zdania, uświadomiła mu jeszcze dwie rze-; «zy: do niedawna wyobrażał sobie, że wiara jest daną raz na zawsze nie-Ipstanną szczęśliwością. Dlatego zazdrościł świętemu Pawłowi cudu, ja-||p mu się przytrafił. Teraz odkrył, że należy ją podtrzymywać jak |f*»zmowę, by nie zanikła. Dotąd zdawało mu się również, że stwierdze-c: »Bóg istnieje", jest równoznaczne z wyznaniem wiary. W tej chwi-l-Zauważył subtelną różnicę pomiędzy tymi dwiema postawami. Wi-> że nie zawsze muszą się uzupełniać. A nawet często bywa tak, że [dy się nie spotkają. Przecież mało brakowało, aby stało się to jego lałem. Nie wątpił, że jest wielu podobnych do niego. Bóg jest dla nich jedynie wynikiem filozoficznych dociekań, ale nigdy kimś konkretnym, kogo można prosić o wsparcie lub podzielić się radością. „Ześlij na nich opamiętanie i pociechę, tak jak to uczyniłeś ze mną" - powiedział szeptem. Gdzieś za sobą Szymon usłyszał głosy dzieci. Obejrzał się. Jakaś wycieczka szkolna dotarła właśnie na szczyt wzgórza. Cała grupa z krzykiem rzuciła się w stronę lunet obserwacyjnych. Ci, którzy byli przy nich pierwsi, nie chcieli dopuścić następnych. Młoda nauczycielka, która zjawiła się na końcu, próbowała wprowadzić ład w to zamieszanie. Podczas tych zabiegów ukradkiem spoglądała na Szymona. Zdał sobie sprawę, że musi dziwnie wyglądać. Miał siedmiodniowy zarost, a wychodząc z mieszkania, włożył na siebie jakiś stary sweter wyciągnięty z garderoby. Uśmiechnął się do niej. Odpowiedziała mu tym samym. - Czy my się skądś nie znamy? - spytała przekrzykując rozwrzeszcza- ne dzieci. - Nie sądzę - odpowiedział. - Mam wrażenie, że widziałam cię w jakiejś gazecie. Podeszła bliżej. - Może kogoś podobnego. Jestem tu nowy. „Właściwie to zupełnie nowy" - dodał w myślach. - Mogłabym przysiąc. Zdał sobie sprawę, że dziewczyna jest pierwszą osobą, z którą rozmawia, od ponad tygodnia. Pomyślał, że najwyższa już pora wrócić między ludzi. Wstał z ławki. W tym samym momencie przy barierce wybuchła kolejna kłótnia. Dwóch chłopców okładało się pięściami. Nauczycielka przeprosiła Szymona i podbiegła w ich stronę. - Muszę już iść - krzyknął za nią. - Szkoda - odwróciła się na moment. Pożegnali się uśmiechami. Zaczął schodzić po schodach. Postanowił) że jak tylko doprowadzi swój wygląd do porządku, uda się do Toma Ba-tesa. Jemu pierwszemu powie o swoim nawróceniu. Był pewien, że wysłucha go z uwagą. Może nawet od razu zaprowadzi do Angel. Żeby tylko mieszkała w Nowym Jorku. Jeśli nie, pojedzie za nią na koniec świata. Warto byłoby porozmawiać również o chrzcie. Nie ma co odkładać tego na jakiś specjalny termin. Powinien jak najszybciej stać si? prawdziwym chrześcijaninem. Wszedł w parkową alejkę. Pewność, że wszystko się dobrze ułoży, sprawiła, iż park wydał mu się piękniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Miał wrażenie, jakby oglądał lekko zwolniony, nasycony intensywnymi barwami film. Przefruwające z ławki na ławkę gołębie, dzieci biegające za piłką, emeryci z psami, grajkowie na trawniku -wszyscy poruszali się w przestrzeni pełnej harmonii. Nawet reklamy na telebimach zmieniały się w rytm szumiących drzew i przepływających w górze chmur. To samo działo się z samochodami, szeroką falą sunącymi Ósmą Aleją. Dopiero głośny dźwięk klaksonu wyrwał go z iluzji. Świat nie był lepszy niż przed tygodniem, choć bardzo by tego chciał. Podziemnym przejściem przeszedł na drugą stronę ulicy i ruszył w kierunku domu. Gdy znalazł się już u wejścia do Dakota House, usłyszał tuż za sobą znajomy głos: - Panie O'Neil! Niech pan poczeka! Szymon obejrzał się. - Smith!? - powiedział zaskoczony Detektyw miał na sobie lśniącą nowością skórzaną marynarkę, czarne dżinsy i kowbojskie buty. Zdawało się, że wyszedł prosto ze sklepu. Tylko brudne włosy były takie same, jak zazwyczaj. Szymon nie wiedział, czy cieszyć się, czy niepokoić niespodziewanym spotkaniem. Z jednej strony, Smith zawsze go trochę irytował, z drugiej - jak by nie było, pomógł odnaleźć Angel. Na jego nowej skali wartości był także kimś, kto przyczynił się do jego nawrócenia i komu niewątpliwie należało się nawrócenie. > - Co słychać? Skąd się tutaj wziąłeś? - odezwał się po sekundzie. '• - Próbuję się z panem skontaktować już od kilku dni, ale ma pan wyłączone wszystkie telefony, a pana służący powiedział mi przed chwilą, że pan wyjechał. ' - Takie dostał ode mnie polecenie. -Jednym słowem, miałem szczęście, że pana spotkałem... To chyba jNzeznaczenie. - Może to rzeczywiście przeznaczenie - Szymon uśmiechnął się. - szam... ''Detektyw wszedł z nim do środka budynku. .Gdy tylko zamknęły się 1 nimi drzwi windy, Smith zaczął mówić: 2f)4 - Tydzień temu byłem na Woodside. Tom Bates wszystko mi powiedział. - To znaczy? - Że dziewczyna pewnego dnia wyfrunęła z bezpiecznego gniazdka. Nikt nie wie dlaczego. - Mniej więcej - przytaknął Szymon. - Naprawdę nie powiedziała nawet „do widzenia"? - Widzę, że znasz szczegóły. - Nie ma pan ochoty wyjaśnić, co się stało? Winda zatrzymała się na poziomie apartamentu Szymona. W drzwiach powitał ich Stanley. - Wszystko w porządku. Spotkaliśmy się przed wejściem - wyjaśnił Szymoa, widząc zaskoczoną minę służącego. Przeszli do salonu. Smith rozejrzał się po pokoju. - Piękne mieszkanie. Czy już to panu kiedyś mówiłem? Szymon spojrzał zdziwiony. - Zwfacam teraz uwagę na takie rzeczy, bo kupiłem nowy dom - kontynuował Smitfe - Gratuluję. - Na Staten Island. - Nieźle. - Niestety, to kosztuje. - Spodziewam się. - Muszę bardziej rozkręcić interes, żeby stanąć na nogi. - Przy twoich zdolnościach to nie będzie trudne. - No właśnie. Pomyślałem sobie, że na początek zwrócę się do najlepszych klientów. Chciałem zapytać, czy nie miałby pan ochoty jej znowu spotkać? Szymon spojrzał na niego uważnie. - Wiesz, gdzie jest? - To zależy, co mi pan za to zaoferuje. Na moment sercem Szymona owładnęła dawna pokusa. Zobaczyć Angel natychmiast, bez uprzedzenia i względów na jakiekolwiek okoliczności. Spojrzeć jej w oczy i odczytać z nich prawdę. - Skąd możesz mieć takie informacje? Bates na pewno ci nie powie* dział. - Zapomina pan, że jestem zawodowcem. Poza tym mam psi węch i kupę szczęścia. Pamięta pan brata Cyryla, który pożyczył mi kiedyś modlitewnik. Odwiedzam go czasami. To bardzo gadatliwy człowiek. Lubi chwalić się nowymi mieszkańcami parafii. Szczególnie, gdy zjawiają się na jego terenie dość niespodziewanie. „Jest w Nowym Jorku" - ucieszył się w myślach Szymon. Lecz nagle spochmurniał. Spojrzał na detektywa jak na kogoś, kto próbuje podważyć jego nowo zyskaną wiarę. Kusi szybkim spełnieniem, traktuje po dawnemu. „Przecież nie wie, że się nawróciłem - usprawiedliwił go. -To dobra okazja, by jemu i sobie udowodnić, że jestem inny." - Rozmawialiśmy już kiedyś na ten temat - powiedział spokojnie. -Mówiłem ci, że nie będę stosował żadnych podstępów, żeby do niej dotrzeć. - Ale potem odeszła. Tego pan chyba nie przewidywał - Smith był wyraźnie zaskoczony tonem Szymona. - Poza tym nie bardzo wiem, O co panu chodzi? Proponuję jedynie informację, za którą chcę określoną sumę pieniędzy. Co pan z tą wiedzą zrobi, to już pańska sprawa! - W takim razie dziękuję, ale nie skorzystam. - Nie chcę dużo, wystarczy 100 tysięcy. • Szymon pokręcił głową. - Osiemdziesiąt? - coraz bardziej zbity z tropu zaproponował Smith. - Tu nie chodzi o pieniądze, tylko o zasadę. Mina detektywa wskazywała, że zupełnie nie rozumiał, co się dzieje. - Poza tym - kontynuował Szymon - nie chciałbym mieć wrażenia, '* mnie naciągasz. Jestem prawie pewien, że zobaczę Angel bez twojej pomocy. Smith był coraz bardziej zirytowany. Okazja do łatwego zarobku wy-się z rąk. Musiał coś wymyślić. - Myślałem, że chce pan ją chronić - powiedział jak najbardziej 'jętnie. fc~ To znaczy? Pan chyba zapomniał, w jakiej ona jest sytuacji. Są jeszcze inni, zależy na jej odnalezieniu, łon cały zesztywniał. • Szantażujesz mnie? r Tak bym tego nie nazwał. r - A jak inaczej to można nazwać?! Jak śmiesz?! Smith poczuł, że trafił w czułe miejsce. - Po prostu chcę zarobić na chleb - powiedział. - Jeśli się nie dogadamy, będę musiał pójść na policję. Krew uderzyła Szymonowi do głowy. Nie mógł opanować obrzydzenia i złości. Chwycił Smitha za poły marynarki i z całej siły przyciągnął do siebie. - Ty... ty... ty... śmierdzielu! Sukinsynu. Wiesz co zrobię? Zbiję ci pysk, wykopię za drzwi i wezwę dozorcę, żeby cię posprzątał! Mógłbym cię nawet zabić i zeznać, że chciałeś się do mnie włamać! Na widok takiej szmaty policja uwierzy we wszystko, co jej powiem! Myślisz, że coś wskórasz swoimi wrednymi metodami?! Zamilkł w bezsilnej wściekłości. Trzęsący się bezwolnie w jego uścisku Śmith patrzył na Szymona niemal ze współczuciem. Czuł swoją przewagę. - Nie ma co się tak denerwować. Proszę mnie puścić. Do Szymona też dotarło, że argumenty są po stronie Smitha. Zwolnił uchwyt.-i ;r,; - Mdli mnie na'twój widok! Detektyw nie zareagował na te słowa. Zaczął się otrzepywać, jakby chciał wygładzić pomiętą marynarkę. - O mało nie zniszczył mi pan ubrania - powiedział. Odczekał jeszcze trochę, spojrzał na Szymona i spytał: - No to jak z nami będzie...? Dogadamy się? Pierwszy raz w życiu Szymon został tak upokorzony. Kilkanaście minut temu był pełen dobrych intencji wobec Smitha. Chciał go nawracać. Wyciągnął rękę jak do przyjaciela, a dostał cios poniżej pasa. Musiał się zgodzić na te warunki. Tylko tak mógł oddalić od Angel niebezpieczeństwo. To było najważniejsze. - Dostaniesz, czego chciałeś - powiedział po chwili. - Ale jeśli mnie oszukasz, znajdę cię na końcu świata! - Po co miałbym to robić? Nic do pana nie mam. Chodzi mi tylko o interes. Szymon usiadł za stołem. Włączył komputer. - Na jakie konto* mam dokonać przelewu? - Prawdę mówiąc, wolałbym gotówkę. - Nie mam tyle przy sobie. - W takim rozliczmy się tak, jak poprzednim razem. Poproszę o czek na okaziciela. Będzie to związane z niewielkim kłopotem, ale mam nadzieję, że sobie szybko z nim poradzimy. Szymon spojrzał pytająco. - Powiem panu, gdzie jest dziewczyna dopiero, gdy podejmę pieniądze. -Ty draniu...! - Musimy sobie zaufać. Zrealizuję czek w najbliższym banku. Potem do pana zadzwonię. - Dlaczego mam ci wierzyć? - Nie ma pan wyjścia. Szymon patrzył na niego przez moment, po czym wyciągnął z szuflady książeczkę z czekami. W milczeniu wypisał blankiet i wręczył go Smithowi. -1 odczepisz się od nas raz na zawsze? - Mówiłem już... Nic do pana nie mam. Szymon westchnął. - Czekam na telefon - powiedział. : - To nie powinno zająć więcej niż kwadrans. Detektyw zaczai iść w stronę drzwi. - Żegnam, a właściwie do usłyszenia. : Po jego wyjściu Szymon wziął do ręki wideofon, włączył go i położył przed sobą. Podparł głowę dłońmi i zastygłszy w tej pozycji, zaczął Wpatrywać się w ekran wywoławczy. Był zły na siebie. Niepotrzebnie dał się ponieść emocjom. Wybuchł na Smitha, jakby to mogło w czymkolwiek pomóc. Powinien dać mu pieniądze, gdy tylko się o nie zwrócił. Co znaczy 100 tysięcy wobec spokoju Angel. Uświadomił sobie, jak , Weko mu nadal do chrześcijańskiej pokory. Rano zrozumiał, na czym a wiara, a gdy przyszło do pierwszej próby, o wszystkim zapo-. „Panie, wybacz mi. W tym, co robiłem, była złość, a nie było ie - powiedział w myślach. - Naucz, jak zachowywać się wobec które spotykam." Tym razem jednak Bóg nie natchnął go do żad-jasnej odpowiedzi. Po chwili, wcześniej niż się spodziewał, usłyszał k wideofonu. ekranie pojawiła się twarz szantażysty. r - Panie O'Neil, wszystko w porządku. Pieniądze są już w mojej kieszeni. Dziewczyna mieszka na Gerritsen Ave. 67. W domu dozorcy kościoła w Sheepshead Bay, brata Alberta. LX Szymon zamierzał robić wszystko zgodnie z planem, który wymyślił jeszcze przed spotkaniem ze Smithem. Gdyby skorzystał z jego informacji, to po pierwsze, przed samym sobą przyznałby, że mu się przydała; po drugie, swoim nagłym pojawieniem przestraszyłby Angel; po trzecie, stworzyłby wrażenie, iż jego intencje nie są czyste, a przecież chciałaidowodnić, że jest inaczej. Kiedy przekroczył próg domu na Woodside, Tom Bates wychodził właśnie ze stołówki, gdzie rozdawano obiady dla biednych. Zobaczywszy Szymona, uśmiechnął się. - W^taj! Jak miło cię znowu widzieć! - powiedział. - I 'ja się 'cieszę - odpowiedział Szymon. - Stęskniłem się za tym miejscem. - Akurat mam przerwę w wieczornych zajęciach. Głodni zostali nakarmieni, a smutni pocieszeni - oświadczył żartobliwym tonem brat Tom. - Chodźmy do ogrodu pogadać. Jestem ciekawy, co u ciebie. Gdy już siedzieli naprzeciwko siebie, Szymon zdał sobie sprawę, że nie wie od czego zacząć. Pragnął opowiedzieć o swoim nawróceniu, ale i ostrzec przed Smithem. W końcu postanowił rozpocząć jeszcze inaczej. Pomyślał, że tylko absolutna szczerość uczyni go wiarygodnym w oczach Batesa. Nie może istnieć nic, co chciałby przed nim zataić. - Bracie - powiedział - mam ci tyle do powiedzenia... Ale najpierw muszę ci się do czegoś przyznać... Skłamałem co do jednej rzeczy. Oszukiwałem was wszystkich... Angel zorientowała się w tym. Może to był powód jej odejścia. Doszła do wniosku, że jeśli kłamałem w tej sprawie, mogę kłamać także w innych... - No, mów już - ośmielił go Bates. - Wtedy, na mszy na dworcu autobusowym, byłem razem ze Sm1" them. Nie spotkaliśmy się dopiero po jej zakończeniu. To nie był przypadek, że się później tutaj znalazłem. Wcale nie musiałem go śledzić. Wynająłem go do odszukania Angel znacznie wcześniej niż myślałeś. Informował mnie o waszych zamierzeniach. Chwalił się, jak wkradł się w twoje łaski. Śmiał się, że uwierzyłeś w jego nawrócenie. Podobno wybaczyłeś mu śmierć żony... Zapadło milczenie. - Wybaczyłem mu zanim go zobaczyłem - odezwał się cicho Bates. - Ale kłamał. Obaj kłamaliśmy. On i ja. Nasze intencje nie były czyste. - Możesz mówić jedynie za siebie. - Jak to? Nie słyszałeś? Udawał tylko, że chce się nawrócić! - Skąd wiesz, co jest na dnie jego serca? - Mam na to dowody. - Tego nie można udowodnić. - Był dzisiaj u mnie. Chciał, żebym zapłacił mu za informację, gdzie jest Angel. Gdy się nie zgodziłem, zaczął szantażować, że wyda ją policji. Przyszedłem cię ostrzec. Smith jest niebezpieczny dla wszystkich chrześcijan, z którymi się kontaktował... Nie wierzysz mi?! - Szymon patrzył zdumiony na kaznodzieję. - Ona mieszka w domu dozorcy kościoła w Sheepshead Bay, przy Gerritsen Ave. 67. Zgadza się? Twarz Batesa spochmurniała. -Tak. - Wreszcie cię przekonałem - Szymon odetchnął prawie z ulgą. - Przede wszystkim zasmuciłeś. - Musimy coś zrobić. Angel powinna zmienić adres. Jeśli już raz za-«zął, będzie ciągle przychodził po swoje. 4 - Dałeś mu pieniądze? ; - Oczywiście. Przecież mnie szantażował. •k - Może w ten sposób odebrałeś mu szansę, by się zmienił. $ - Bracie, jesteś naiwny! To nie jest ten typ człowieka. jF - Skąd wiesz, co jest na dnie jego serca? - Nie ma co się nad tym zastanawiać! Liczą się fakty. Dopóki Angel t stamtąd nie wyprowadzi, Smith jest dla niej niebezpieczny. Myślę, że lież twój hotel jest zagrożony. Rozumiem, zawiąże się to z wieloma otami, ale czy nie powinieneś przypadkiem rozważyć ewakuacji? r - Chyba wpadasz w panikę. Formalnie ten dom należy do mnie i mogę go użytkować jak mi się podoba. Jeśli nawet policja dowie się, kim jestem, o ile jeszcze tego nie wie, nie może mi nic zrobić. Co do dziewczyny, myślę, że John Smith tak naprawdę nie chce jej skrzywdzić. - Ulegasz złudzeniom! Traktujesz go lepiej niż na to zasługuje. I to po tym, co ci powiedziałem?! - Poznałem go. Rozmawiałem z nim kilka razy i nie zobaczyłem w nim demona. Jeśli mnie oszukiwał, a ciebie szantażował, robił to ze słabości charakteru i dlatego, że mógł sobie na to pozwolić. Jeżeli zaczniemy przed nim uciekać, uzna, że się go boimy i będzie to wykorzystywał. Nie należy stwarzać mu okazji do grzechu. Trzeba mu pokazać, że kierujemy się inną logiką. Szyijion był kompletnie zaskoczony przebiegiem tej rozmowy. Myślał, że'bez problemu namówi Batesa do szybkiego przeniesienia An-gel w inne miejsce. Miał nawet nadzieję, że od razu pojadą do Sheep-shead Bay załatwić sprawę. Teraz wręcz nie śmiał tego proponować. Na dodatek wnioski brata Toma były dość przekonywające. Gdyby nie to, że Szymoń;!mał ciągle przed oczami bezczelną twarz szantażującego go detektywa, może sam by im uległ. - Chciałbym, żebyś się nie mylił - powiedział. - Obawiam się jednak, że w tym wypadku przeceniasz wpływ dobrego przykładu. - Skąd wiesz, co^jest na dnie jego serca? - powtórzył po raz trzeci brat Tom. - A ty? Skąd wiesz? - Lepiej ufać ludziom niż im nie ufać. - Do czasu aż nas zdradzą. - Nawet wtedy. Judasz opamiętał się po tym jak zdradził Jezusa. Człowiek do końca ma szansę zrozumieć, że popełnił błąd. Nie można go jej pozbawić. To łaska od Boga. Tak uczy moja wiara. „Przecież właśnie do tego niedawno doszedłem" - pomyślał Szymon. Jednak porównując się z Batesem, znów wydawał się samemu sobie za bardzo przywiązany do swojego dawnego, niechrześcijańskiego sposobu myślenia. Na jego miejscu nigdy nie pogodziłby się tak łatwo z tym, że był oszukiwany. Szukałby zemsty lub chociażby zadośćuczynienia, a nie usprawiedliwień. - Opowiem ci historyjkę, którą pamiętam z młodości. - wykorzy- stując jego milczenie, zaczai ponownie gospodarz. - W kamienicy, gdzie dorastałem, mieszkało kilka rodzin chrześcijańskich. Co niedziela wszyscy chodzili do kościoła. Po mszy często siadali na schodach przed domem i rozmawiali. Moje mieszkanie było na parterze i miałem okazję słuchać, co mówią. Prawdę powiedziawszy, po prostu podsłuchiwałem. Na naszej ulicy mieszkała też kobieta, która nie najlepiej się prowadziła. Zdaje się, że pracowała gdzieś jako kelnerka, ale nie jestem pewien. Niektórzy uważali, że była prostytutką. W każdym razie kręcili się obok niej ciągle nowi, najczęściej nie znani w okolicy mężczyźni. Otóż ta kobieta, tak samo, co niedziela chodziła do kościoła. Jak się domyślasz, było to przedmiotem nieustannych komentarzy. Większość moich sąsiadów była oburzona. „To bezczelność - mówili. - Jak ona może tak obrażać Boga. Prowadza się bezwstydnie '• na prawo i lewo z różnymi facetami, a potem idzie się modlić." Tylko jeden człowiek nie dołączał do tego chóru - stary pan Hillfort. Znałem go dobrze, bo mieszkał naprzeciwko mnie. Otóż pan Hillfort powiadał zawsze: „Gdyby nie chodziła, byłoby o wiele gorzej". Inni reagowali ostro na jego słowa. Mówili nawet, że jest obłudny, a obowiązkiem chrześcijanina jest potępiać zło, które widzi wokół siebie. Ale pan Hillfort cierpliwie tłumaczył: „Może właśnie dlatego, że chodzi do kościoła, nie upada jeszcze bardziej. Może dzięki temu ciągle ma szansę się poprawić". Nie pamiętam, jak skończyła się owa histo-iaa. Chyba ta kobieta w pewnym momencie wyprowadziła się z naszej okolicy. Nie wiem więc, czy udało się jej zejść ze złej drogi, jeśli na niej była. Z całej tej sprawy tak naprawdę zostały we mnie jedynie gorące przemówienia pana Hillforta w jej obronie. Przypomniałem sobie o nich wiele lat później, kiedy siedząc w więzieniu, dostałem do f?ki Biblię. Gdy czytałem słowa Chrystusa, zrozumiałem skąd wzięła ip? dobroć promieniująca z mojego sąsiada. To było to samo miłosier-fw. Dla mnie również stało się ono wsparciem. Byłem jak jawno-v płesznica, od której wszyscy prócz Syna Bożego się odwrócili. Odtąd go nie jestem tak pewien, jak właśnie tego: nie można nikogo odąć od Boga. Nie powinno się nikogo potępiać. Zawsze istnieje aeja... ates zamyślił się. • Niezła historia - powiedział Szymon. r -1 do tego z morałem. Zawsze chciałem ci o tym opowiedzieć... Lubię patrzeć, jak słuchasz. Robisz wtedy minę podobną do Angel. Szymon nie wiedział, jak zareagować. Przed sekundą chciał wyznać, że on również dostał szansę od Boga, ale żart Batesa sprawił, że znowu się powstrzymał. - A rodzice Angel? - spytał tylko. - Chyba powinni wiedzieć? - O Smithie? Szymon kiwnął głową. - Ojciec wyjechał do Afryki w poszukiwaniu pracy, a matka mieszka teraz razem z nią. - Chcesz przed nimi wszystko ukryć? - Niczego nie zamierzam ukrywać. Uważam tylko, że nie należy wszczynać paniki. Powiem im to przy okazji. Jeśli uznają, że lepiej zmienić miejsce Zamieszkania, nie będę się sprzeciwiał. Oczywiście, przedstawię im również moje zdanie. - Proszę cię, zrób to jak najszybciej. - Wybieram się do Sheepshead Bay jutro rano. Czy to wystarczy? - Nief lepiejj dzisiaj ? Bates przyjrzał rau się uważnie. - Chciałbyś ją zobaczyć? - bardziej stwierdził niż zapytał. - Dobrze wiesz. - Trochę cierpliwości. Chwała ci za to, że nie poszedłeś tam sam. - Mam jej coś ważnego do powiedzenia. Najpierw chciałem uzgodnić to z tobą. Pomyślałem, że jeżeli ty mi uwierzysz, zrobi to również ona... Brat Tom spojrzał zaintrygowany. Szymon poczuł, że nie ma siły zwlekać ani chwili dłużej. - Dzisiaj rano, uwierzyłem w Boga! Zapadła cisza. - Wiem, że brzmi to głupio i niewiarygodnie, ale właśnie tak się stało - zaczął pospiesznie tłumaczyć. - Przez ostatni tydzień siedziałem cały czas nad Pismem Świętym i katechizmem. Uparłem się, żeby zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Miałem nadzieję, że to mnie zbliży do Angel. Ciągle jednak nic z tego nie wychodziło... I na' gle dzisiaj... zacząłem się modlić! Mówiłem do Boga, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętegoń czułem się szczęśliwy. Nigdy wcześniej nie przL' żyłem czegoś takiego. Musiałem wyjść z domu, żeby ochłonąć. Potefli wszystko wróciło do normy. Ale od tamtej chwili bez przerwy mam wrażenie, jakby obok mnie nieustannie był ktoś, z kim mogę porozmawiać i z kim rozmawiałem... Przyszedłem do ciebie, żebyś mi pomógł i powiedział. Nie wiem, czy to już wiara. Gdy widzę twoją ufność W Bogu, ciągle nie jestem tego pewien. To, co jest we mnie, jest małe i nieporadne jak dziecko. Byle szantaż potrafi je przerazić... Szymon z wyczekiwaniem spojrzał na Batesa. Ten wstał i ruszył w jego kierunku. - W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego - powiedział wzruszony. -Niech cię uściskam... Szymon odetchnął z ulgą. Również wstał. Zanim się zorientował był już w objęciach brata Toma. - Dlaczego nie powiedziałeś od razu? f' - Najpierw chciałem się wyspowiadać ze wszystkich win. No i nadal miałem wątpliwości, czy o to chodzi. Naprawdę wszystko jest tak, jak być powinno? - Mówisz, że się modliłeś, i nie wiesz, czy to wiara?! Cóż to może być w takim razie? - I myślisz, że mógłbym przyjąć chrzest? - wciąż niepewny swego spytał Szymon. - Dlaczego nie?! Musisz tylko opowiedzieć mi, czego się nauczyłeś. Chrzest dla dorosłych poprzedza egzamin z wiedzy o religii. Jeśli przejdziesz go pomyślnie, dostaniesz moje poręczenie i będziemy mogli zastanowić się nad miejscem i czasem uroczystości. - Możesz mnie sprawdzić choćby teraz. ;.. Tom Bates spojrzał na zegarek. - Teraz... to czeka mnie modlitwa z domownikami. Wróćmy do tego po jej zakończeniu. VI -Świetnie. '•:&-Zaczęli iść w stronę domu. f-*-Widzisz, i tak nie zdążylibyśmy dzisiaj dotrzeć do Sheepshead Bay wdodał Tom Bates. - Mam nadzieję, że zauważyłeś, że użyłem liczby iSzymon przytaknął z uśmiechem. • Widocznie tak musiało być. Przenocujesz u mnie. A jutro rano wy-ay na spotkanie przeznaczenia. r LXI Bates nacisnął przycisk dzwonka. Czekali kilka długich sekund. Szymon nerwowo przejechał ręką po włosach. W końcu usłyszeli odgłos kroków i drzwi otwarły się. Stała w nich matka Angel. Na widok Szymona jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia. - Bóg z tobą, Muriel - powiedział Bates. - Bóg z wami - odpowiedziała cicho. - Nie ma powodu do niepokoju. Przychodzimy z dobrą nowiną. Wpuściła ich do środka. Znaleźli się w sporym hallu, z którego prowadziły wejścia do kilku pokoi. Szymon niespokojnie rozejrzał się wokół. W każdej chwili spodziewał się, że ujrzy Angel. - Nie muszę was sobie przedstawiać - kontynuował Bates. - Przyprowadziłem z sobą Szymona, bo zdarzyło się coś ważnego. Z łaski Boga nawrócił się i już niedługo będzie jednym z nas. Muriel Dickinson uśmiechnęła się, ale w jej spojrzeniu w dalszym ciągu było dużo nieufności. - Jakfto się sja|o? - spytała. - Przez ostatnie dni czytałem Pismo Święte, a wczoraj ramo zacząłem się modlić... Chciałem podziękować wszystkim, którzy się do tego przyczynili. Również pani - powiedział poważnie. - Miło mi - odpowiedziała cieplej. - Choć, jak mówi brat Tom, to bardziej zasługa łaski Bożej niż kogokolwiek z nas... - Czy mógłbym porozmawiać z Angel? - Nie ma jej \v tej chwili. Poszła do parku z wnukami brata Alberta. Powinna niedługo wrócić. Wejdźmy do salonu i poczekajmy. Zaraz przyniosę coś do picia. - Może wyjdziemy jej naprzeciw - zaproponował Bates. - Jeśli wolicie - odpowiedziała. - Tylko wezmę klucz. Jestem sama w domu. Albert pracuje w kościele. Znikła na moment w jednym z pokojów. Po chwili wyszli razem na zewnątrz. Jeszcze gdy zamykała drzwi, Bates spytał, co słychać u jej męża. Odpowiedziała, że dzwonił wczoraj wieczorem. Dostał kilka propozycji pracy. Chyba najciekawszą w Kinszasie. Muszą je razem przedyskutować. Ma przyjechać za kilka dni. - Świetnie się składa - podchwycił Bates. - Może będzie mógł uczestniczyć w chrzcie Szymona. - Chrzest? Tak szybko? - powiedziała zaintrygowana. - Ręczę za niego - brat Tom spojrzał na Szymona z dumą. - Wczoraj do północy sprawdzałem jego wiedzę. Jest gotowy. - Ruszyli w stronę widocznego nieopodal parku. - A dokładnie kiedy? - spytała. - No właśnie, za kilka dni. To zależy od kilku rzeczy. Między innymi od tego czy uda mam się znaleźć matkę chrzestną. - Nie macie kandydatki? - Mamy, ale nie wiemy, czy się zgodzi... Muriel spojrzała na niego jeszcze bardziej zaciekawiona. Szymon postanowił przerwać przekomarzanie Batesa. * - Chciałem poprosić, by została nią Angel - powiedział. - To trochę zaskakujące, ale jak pomyśleć, wcale niegłupie - stwierdziła Muriel i uśmiechnęła się do niego. - Jeśli ona nie będzie miała nic przeciwko temu, ja tym bardziej nie. Podziękował jej również uśmiechem. Wkroczyli do parku. - Nie pytasz, kto będzie ojcem chrzestnym? - spytał brat Tom. Muriel spojrzała na jego zadowolone oblicze i natychmiast powiedziała: - Domyślam się, że ty. < -Zgadza się. • ••..- To będzie najbardziej zróżnicowana wiekowo para chrzestnych, jaką znam. ' W chwili, gdy skończyła mówić, na zakręcie ścieżki ukazała się An-ftl. Prowadziła za ręce dwójkę kilkuletnich brzdąców. Kiedy zobaczy-;fl Szymona, zatrzymała się. On także przystanął. Tak samo zachowali Hfe Bates i Muriel. Tylko dzieci, nie zważając na nic, bez trudu uwolni- t się z rąk dziewczyny i zaczęły biec w stronę Batesa z okrzykiem „Wu- sk Tom! Wujek Tom!" Nim uwiesiły mu się na szyi, zdążył jedynie po- ledzieć: |J> Idź do niej. Niech wam Bóg błogosławi. toaR^ynjon zrobił pierwszy krok. Słyszał bicie własnego serca. Nogi • jak z drewna. Angel również ruszyła w jego stronę. Widok mat-P* ściskającego dzieci Batesa dodał jej otuchy. Przeczuwała, że zda- r rzyło się coś dobrego. W końcu stanęli naprzeciwko siebie. Jej brązowe oczy obserwowały go uważnie. Próbował się uśmiechnąć, ale ze wzruszenia nie najlepiej mu to wychodziło. - Witaj - przerwała milczenie. - Witaj... Nawróciłem się - powiedział. LXII Siedzieli na parkowej ławce, nie mogąc oderwać od siebie wzroku. Od prawie godziny Szymon opowiadał Angel, co wydarzyło się w jego życiu w ciągu ostatniego miesiąca, a ona starała się nie uronić ani jednego słowa. Zaczął od filantropii, która opanowała go zaraz po jej zniknięciu. Przyznał się także do pełnego grzechów buntu, kiedy usiłował ją zapomnieć. Mówił o przyjęciu na wyspie, dziewczynie, która mu się wydawała podobna do niej, i chwili, w której zrozumiał, że gotowy jest dla Angel stać się innym człowiekiem. I o tym, jak czytając Biblię, odkrył, że niefetaje «Lg,wcale „innym", a bardziej sobą: Bóg pozwolił dostrzec mu jego prawdziwe „ja", poznać własną naturę. Z każdą kartką był bliżej Niego i jednocześnie bliżej siebie. I wtedy, gdy dzięki Kazaniu na Górze udowodnił sobie, że Chrystus jest Bogiem, i wtedy, kiedy po raz pierwszy przeczytał Hymn o miłości. Zdawało mu się też, że radość, która go opanowywała przy kolejnym takim odkryciu, jest również jej udziałem. Z niecierpliwością czekał aż będzie mógł jej to wszystko opowiedzieć. Kąciki oczu Angel błyszczały wzruszeniem. I w niej gdzieś głęboko żyła zawsze nadzieja, że kiedyś się jeszcze spotkają. Nie przypuszczała tylko, że stanie się to tak szybko. Nastawiła się raczej na długie czekanie. To, że widzi go po czterech tygodniach, przemienionego, mówiącego z żarliwością o Chrystusie i Piśmie Świętym, zdawało się zupełnie niezwykłym darem Bożej opatrzności. Szymon opowiadał właśnie o swojej pierwszej modlitwie i o tym> jak wybiegł z domu z niezachwianym poczuciem, że musi jak najszybciej znaleźć się na Summit Rock. „W tym wzgórzu jest coś dziwneg0 - stwierdził. - Nie da się tego wytłumaczyć, ale byłem przekonany,z^ to miejsce jest bliżej Boga niż jakiekolwiek inne w Nowym Jorku. Przez chwilę zapatrzył się w Angel. Nieco dłuższe niż gdy widzieli się ostatnio włosy swobodnie opadały jej na ramiona i plecy. Dzięki temu twarz dziewczyny wydawała się drobniejsza i bardziej delikatna. Po raz pierwszy odkąd się znali miał wrażenie, że może jej powiedzieć wszystko, co było w jego myślach. Była dla niego kimś bardzo bliskim: przyjacielem i powiernikiem. Tak jakby znaleźli się wreszcie po jednej stronie szklanej ściany, która ich do tej pory dzieliła. Jest z nim j będzie już na zawsze. Wziął ją za rękę, ścisnął lekko w przegubie i powiedział: - Nie będziesz już musiała przede mną uciekać. - Nigdy przed tobą nie uciekałam... - To dlaczego to zrobiłaś? - Przecież wiesz. Szymon spojrzał w utkwione w nim brązowe oczy. - Angel, kocham cię - szepnął. -1 ja ciebie kocham... - odpowiedziała cicho. Powoli, zbliżył usta do jej ust i delikatnie pocałował. Kiedy po chwili oderwali się od siebie, dwie wielkie łzy spłynęły po zaczerwienionych policzkach Angel. Szymon ciągle jeszcze szybciej oddychał. - Wyjdziesz za mnie? - spytał. Dziewczyna z uśmiechem zaczęła kiwać głową. - Marzę o tym. Przez moment cały park stał się dla nich ogrodem miłości. Ptaki śpiewały głośniej niż zazwyczaj, a niebo było bardziej niebieskie. W miejscu, gdzie siedzieli, promienie słońca przebijające się przez korony drzew tworzyły migotliwą mozaikę o niezliczonej liczbie odcieni koloru złote-80, żółtego i zielonego. Byli dziećmi światła. Nie miało znaczenia, co się ; 2 nimi wcześniej działo i co się stanie. Istniała tylko ta chwila. Była jak •iJtoezent zaręczynowy od Stworzyciela. Nie łączyło już ich tylko ziemskie ucie. Czuli, że ich miłość jest częścią Wielkiej Miłości, która nie tnie, nie zmieni się, której nie może powstrzymać nawet śmierć. By-ai Jej mocą, wytrwali Jej stałością, mądrzy Jej wszechwiedzą. Trzy-i się za ręce i nic na świecie nie mogło ich rozdzielić, zymon zdał sobie sprawę, ze zdążył się oświadczyć Angel zanim jesz-wspomniał cokolwiek o swoim chrzcie. Uśmiechnął się do siebie Ie8o i zdradził swoje zamierzenia. Z radością przyjęła propozycję zostania matką chrzestną. Pytała kiedy i gdzie odbędzie się uroczystość i kto będzie w niej uczestniczył. Gdy dowiedziała się, że ojcem chrzestnym ma być Bates, powiedziała Szymonowi, że brat Tom zawsze w niego wierzył. Kilkakrotnie, gdy spotykali się w Sheepshead Bay, mówił: „Ten chłopak ma w sobie siłę, by się nawrócić". Jej słowa przypomniały mu o czymś. Z kieszeni koszuli wyciągnął krzyżyk Angel. - To dzięki niemu - powiedział, kładąc łańcuszek z krzyżykiem w jej dłoni. - Przez ostatni tydzień był zawsze przy mnie... Chyba powinienem ci go zwrócić. - Jest twój - odpowiedziała stanowczo. Podniosła łańcuszek i przewiesiła mu przez szyję. Odsunęła się nieco i z dumą spojrzała na Szymona. Zaskoczony dotknął krzyżyka, jakby nie był pewny, że spoczywa na jego piersi. - Myślisz, że mogę go już nosić? - Dlaczego nie? Przecież jesteś jego wyznawcą. Podniósł krzyżyk w dłoni i przez sekundę mu się przyglądał. - W tjkkim tązje jest nasz wspólny - zwrócił się do Angel. - Na to mogę przystać - uśmiechnęła się. - Wiesz, to pierwsza rzecz, która jest nasza - powiedział. - Odtąd wszystko będziemy mieli wspólne - zadeklarował. - Wszystko to może przesada - Angel była nieco rozbawiona jego wzniosłym tonem. - Wspólny Bóg to już i tak dużo. Jeśli do tego dodamy jeszcze podobny smak i wspólne zainteresowania, nie będzie nam trzeba niczego więcej. - A wspólny dom? A dzieci? - upierał się. Angel spoważniała. - Przecież się ukrywam... Szymon ochłonął. - Racja - westchnął. - Gdy cię widzę, zapominam, że jest na świecie jakaś policja, jakieś paragrafy konstytucji i prezydent... Ale damy sobie radę! - ożywił się ponownie. - Wiesz, co zrobimy?! Zaraz po chrzcie weźmiemy ślub. Cichy, żeby tylko najbliżsi wiedzieli. Potem ukryjemy się w Bluff Point, w moim domu nad jeziorem. Pamiętam, jak mówiłaś, że chciałabyś go zobaezyć. Będziesz miała okazję. W nim spędzimy nasz miesiąc miodowy. Nikt nas tam nie powinien szukać. Najbliżsi sąsiedzi mieszkają kilka kilometrów ode mnie. Na miejscu zastanowimy się, co robić dalej. Jeśli niczego nie wymyślimy, zostaniemy dłużej. Już postanowiłem, rzucę armię. Złożę rezygnację, tylko skontaktuję się z prawnikiem. Nad Keuka można spokojnie spędzić nawet kilka lat. Przecież wiesz, jaki to wspaniały zakątek. Już ci chyba opowiadałem: z okien mojego domu widać wschody i zachody słońca. Zakochasz się w tych widokach. Gdy tam jestem, nigdy nie mam ochoty wyjeżdżać. Nie znam piękniejszego przylądka na świecie. W dole jest mała przystań. Jeśli zechcesz, będę codziennie rano wypływał na jezioro i łowił świeże ryby na śniadanie. Zakupy będziemy robić w Hammondsport, a na większe wybierzemy się do Rochester. O pieniądze nie musimy się martwić. To, co mam, starczy nam do końca życia. Mogę sprzedać apartament w Nowym Jorku. Nie będzie mi już potrzebny. W międzyczasie ? poproszę Petroniusza, żeby starał o unieważnienie postanowień sądowych w twojej sprawie. Zatrudnimy najlepszego adwokata. Na pewno da się to jakoś załatwić. Będziemy cierpliwie czekać. Ściągniemy twoich rodziców. Przy odrobinie ostrożności będą mogli odwiedzać nas również inni chrześcijanie: brat Roger, Tom Bates - rozmarzył się. - Albo wiesz co?! - oczy błysnęły mu zadowoleniem. - Założymy dqm podobny do tego, jaki jest na Woodside! Do Bluff Point łatwo dotrzeć nie zauważonym, a na miejscu jest już całkiem bezpiecznie. Można by stworzyć azyl dla kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu osób. Co ty na to?! • Popatrzył na Angel tryumfalnie. Jednak dziewczyna nie podzieliła jego entuzjazmu. - Brzmi pięknie, ale nie mogę kogokolwiek narażać. Zresztą decyzję o powstaniu nowego domu zatwierdza brat Krzysztof. Myślę, że się nie zgodzi. Wbrew temu, co mówisz, nie jest łatwo ukryć taką grupę ludzi. - No dobrze - zreflektował się. - Ale nasz wyjazd na Bluff Point chyba ci się podoba? - Będę szczęśliwa, kiedy tam zamieszkamy. Ale teraz byłoby to niebezpieczne także dla ciebie. Vh - O to się nie martw. Urządzę wszystko tak, że nawet przypadkowy 'serwator nie dostrzeże twojego pobytu. > Uśmiechnęła się i wstała z ławki, ciągnąc go za rękę. Ruszyli alejką tąb parku. Szymon zaczął snuć mniej lub bardziej fantastyczne wi-ich wspólnej przyszłości: od różnych wersji pobytu nad jeziorem w Keuka po nieustanną podróż dookoła świata. W pewnym momencie, przypomniawszy sobie o Smithie, usiłował namówić Angel, by natychmiast zmieniła miejsce zamieszkania. Jednak ona, jak i Bates, nie podzielała jego obaw. Twierdziła, że ucieczka tylko sprowokuje detektywa do poszukiwań i kolejnego szantażu. Wolała się za niego pomodlić. Szymon po raz koleiny zdumiony naiwnością chrześcijan, nie kontynuował tego tematu. Przez jakiś czas rozmawiali o tym, czym dziewczyna zajmuje się w Sheepshead Bay. Ciekawemu szczegółów Szymonowi Angel dokładnie opisała swoje codzienne zajęcia: od zajmowania się wnukami brata Alberta, poprzez prowadzenie katechez dla dorosłych, na sprzątaniu kościoła skończywszy. Z kolei Szymon powrócił do tego, jak spędzał swój ostatni tydzień. Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie wychodził nigdzie z domu, także dlatego, że nie wyprowadzał już na spacer Atosa. Wiadomość o śmierci psa przygnębiła Angel. Na pocieszenie Szymon obiecał, że w prezencie ślubnym kupi jej szczeniaka takiej samej rasy. Potem spytał, kiedy najlepiej poprosić rodziców o jej rękę. Ustalili, że zrobi to zaraz po chrzcie, WydaWło się^e mogą tak rozmawiać w nieskończoność. Gdy wyczerpał się jeden temat,,zaraz pojawiał się następny. Dopiero gdy jakaś chmura zasłoniła słońce i zrobiło się zimniej, Angel spojrzała na zegarek. - Wracajmy - powiedziała. - Pewnie już się o nas niepokoją. Przytaknął. Skierowali się ku wyjściu z parku. - Czytałem gdzieś - odezwał się po kilku krokach Szymon - że miłość nie jest wtedy, gdy ludzie wpatrują się sobie w oczy, lecz wtedy, gdy idąc ramię w ramię, patrzą przed siebie w tym samym kierunku. - Tak, znam to - potwierdziła. - Ktoś, kto to wymyślił, nie przewidział, że mogą być na świecie oczy tak piękne, jak twoje. Spojrzała na niego z ukosa rozbawiona. LXIII John Smith siedział w swoim nowym samochodzie i patrzył na EmpirL State Bulding, siedzibę policji państwowej. Przed chwilą wrócił z Sheepshead Bay. Był wściekły... Pojechał tam bardziej z ciekawości niż z jakimś konkretnym planem. Chciał sprawdzić, czy dziewczyna już się wyniosła. Kiedy po pół godzinie obserwacji zamierzał odjechać, przez przyciemnione szyby auta zobaczył Angel i Szymona. Szli trzymając się za ręce i o czyś z zapałem rozmawiali. Nawet nie spojrzeli na jego samochód, przechodząc obok. Śmiejąc się, znikli we wnętrzu domu. Poczuł prawdziwą złość. Olali go! Muszą zobaczyć, że to się nie kalkuluje! Zastanawiał się, co zrobić. Wyciągnięcie od Szymona kolejnych pieniędzy wyglądało mało prawdopodobnie. Jeśli tak beztrosko zareagował na pierwszy szantaż, może w ogóle nie zareagować na drugi. Będzie mu chciał pokazać, że się nie boi, udowodnić swoją wyższość. Smith nie miał ochoty na kolejne spotkanie. Znowu zacząłby go obrażać. Wyzwiska: śmierdziel, sukinsyn, szmata - ciągle brzęczały mu w uszach. Po co miał tego wysłuchiwać? * Zdecydował, że doniesie o wszystkim policji. Jeśli nie może mieć pieniędzy, przynajmniej się zemści. „Wydaje mu się, że mnie na to nie stać - podsumował w myślach. - Srogo się zawiedzie." Uruchomił silnik i ruszył w kierunku Manhattanu. Da mu lekcję. Niech zobaczy, że naprawdę jest draniem, za którego go uważa. Narobi mu bigosu na ładnych parę lat. Ją wsadzą do więzienia, a jego posądzą o współudział w jej ukrywaniu. Zarozumiały bubek. Wreszcie do niego dotrze, że i jemu, Smithowi, należy się szacunek. Nie jest frajerem, którego można bezkarnie tykać. Nie będzie więcej się przed nim płaszczył, znosił, jak nim pomiata... Jednak teraz, kiedy stał przed Empire State Bulding, opanowały go wątpliwości. Może dać spokój? Szczególnie dziewczyna nic mu nie zawiniła. Naraz znów przypomniał sobie trzęsącego się nad nim Szymona i usłyszał pełne pogardy słowa: „Mdli mnie na twój widok". Złość Wróciła. Dlaczego miałby mu darować? Nic na tym nie zyska. Zacznie żałować, że tego nie zrobił. Powinien być twardy. „Już zawsze ci się będzie odbijało, gdy o mnie pomyślisz" - mruknął pod nosem. Wysiadł z samochodu, zadarł do góry głowę i przez chwilę przyglądał się potężnemu gmachowi. Wziął głęboki oddech i ruszył w jego > toonę. Drzwi wejściowe rozsunęły się bezszelestnie. Znalazł się w wielkim *llUj wypełnionym szumem setek przyciszonych rozmów. Ludzie sfPrzemieszczali się w pośpiechu we wszystkich kierunkach. Odgłosy r kroków tłumiła elastyczna wykładzina. Przy metalowych bramkach, zagradzających drogę w głąb sali, dyżurowali policjanci. W tej samej linii co bramki, na wprost głównego wejścia, znajdowała się recepcja. Przyjmowało tam kilkanaście osób. Smith podszedł do konsolety. Kobieta siedząca naprzeciw niego przywitała się i spytała, czym może mu służyć. - Chciałem złożyć doniesienie o przestępstwie - powiedział. - Oczywiście. Czy mogę prosić o jakieś szczegóły? - Ucieczka spod dozoru policyjnego. Sprawa Angel Dickinson. - Chwileczkę. Recepcjonistka zaczęła wstukiwać informacje w klawiaturę komputera. - Nazywam się Smith. John Smith - uzupełnił. - Proszę spocząć, panie Smith. Za chwilę będziemy mieli odpowiedź. Usiadł w jednym z foteli stojących w dwóch rzędach po obu stronach recepcji. Rozejrzał się wokół. Jedna z kamer umieszczonych nad recepcją cierpliwie śledziła każdy jego ruch. Po kilkunastu sekundach rozległ się krótki sygnał. „Tak, czeka" - kobieta, która z nim rozmawiała, potwierdziła dyskretnie, spoglądając na detektywa, po czym uśmiechnęła się dojliego. - Zaraz ktoś po pana przyjdzie - powiedziała. - Wspaniale. - Napije się pan czegoś? - Chętnie. Macie coś mocniejszego? - Wódka, koniak, whisky? - Wódkę proszę. „Pięćdziesiątka nigdy nie zawadzi" - pomyślał. Kobieta nacisnęła jakiś guzik i powiedziała coś cicho do swojego mikrofonu. Chwilę później obok Smitha pojawił się kelner, pchający przed sobą mały barek na kółkach. Z lodówki wyciągnął butelkę zmrożonej wódki i nalał z niej do stojącego na blacie kieliszka. Szklane ścianki natychmiast zaszły skroploną parą wodną. Detektyw wypił zawartość jednym haustem. Poczuł przyjemne ciepło przepływające przez ciało. Rozluźnił się. „Zdaje się, że jestem tutaj mile widziany - stwierdził w duchu. - Oby tak dalej. Nie zawiódł się. Z jednej z wind w głębi holu wyszła przystojna dziewczyna w nienagannie skrojonym kostiumie i minąwszy jedną z metalowych bramek, skierowała się wprost ku fotelowi, w którym siedział. - Dzień dobry - powiedziała, kiedy stanęła naprzeciwko niego. -Proszę za mną. Smith podniósł się z miejsca. Przeszli obok prężącego się służbiście policjanta i udali się w stronę windy. Szedł pół kroku za nią. Przed oczami miał jej długie, proste, jasnoblond włosy. „Ale niesamowita laska" -myślał. Weszli do windy. - Gdybym wiedział, że pracują tu tak piękne urzędniczki, bywałbym częściej - spróbował zagaić. Uśmiechnęła się, ale nie odezwała ani słowem. Nacisnęła jakiś guzik i ruszyli. Poczuł, że jadą w dół, a nie w górę. Sytuacja stawała się coraz bardziej tajemnicza. Gdy tu wchodził, spodziewał się, że powie komuś $zybko to, co wie, być może dostanie premię za obywatelską czujność i będzie miał wszystko z głowy. Tymczasem zjeżdżał w podziemia Em-? pire State Bulding w towarzystwie milczącej piękności. Niewątpliwie, byto to fascynujące, ale czym się skończy? Winda zatrzymała się. „Proszę za mną" - powtórzyła dziewczyna. Wyszli na wyściełany brązowym dywanem korytarz o nieco jaśniejszych brązowych ścianach. Minęli rosłego policjanta stojącego na straży i weszli w najbliższe drzwi. Pokój, w którym się znaleźli, utrzymany był w tych samych kolorach, Pośrodku znajdował się biurowy stół z kilkoma małymi monitorami i ekranem komputera. Wśród nich siedziała równie atrakcyjna dziewczyna. Dla odmiany była brunetką. - Przyprowadziłam pana Smitha - powiedziała pierwsza. - Witam pana - brunetka uśmiechnęła się do niego, w jej głosie znać było szacunek, a nawet podziw. »Co jest grane?" - przemknęło mu przez głowę. - Już anonsuję pana przybycie. ' Nacisnęła jeden z przycisków znajdujących się na biurku i powielała: * - Pan Smith. i - Tak, czekam - rozległ się męski głos z ukrytego gdzieś głośnika. Drzwi w bocznej ścianie otwarły się automatycznie. Brunetka doda-l mu otuchy nowym uśmiechem. - Proszę za mną - po raz kolejny powtórzyła blondynka. ^ Weszli do następnego pokoju. W progu omiotła i^h laserowa smuga, onueszczenie było prawie puste. Tylko przy drzwiach, znajdujących r się po drugiej stronie, stało dwóch uzbrojonych po zęby policjantów. Smith poszedł za dziewczyną w ich stronę. Kolejne drzwi rozsunęły się i jego oczom ukazał się spowity w zielonkawym półmroku przestronny gabinet. Za dużym, drewnianym biurkiem w głębi siedział jakiś człowiek. Jego postać oświetlała stojąca na biurku lampa. Fotel naprzeciwko stał pusty. Blondynka zatrzymała się i spojrzeniem zachęciła detektywa do wejścia. Trochę niepewnie przekroczył próg. Mężczyzna wstał na jego powitanie. Smith skądś znał jego twarz, ale nie wiedział skąd. Drzwi zamknęły się i pozostali sam na sam. - Pan Kowalski we własnej osobie! - powiedział gospodarz z wylewną serdecznością. - Miło mi wreszcie pana poznać. Podał mu rękę nad biurkiem. - Proszę usiąść. Detektyw opadł ciężko na fotel. Chwytając się oparcia, zdążył jeszcze skonstatować, że pięćdziesiątka, którą wypił w hallu, to zdecydowanie za mało na to, co się z nim teraz dzieje. Jakby czytając w jego myślach, mężczyzna podszedł do ściany i otworzył znajdujący się w niej $arek:•; •.;?4-- - Kieliszek wódki na dobry początek? - zaproponował. - Będę panu bardzo wdzięczny - odpowiedział Smith, ocierając pot z czoła. Dopiero teraz detektyw zauważył, że zielony odcień całego wnętrza powodowało kilkadziesiąt niewielkich monitorów zainstalowanych w ścianach pokoju. Przedstawiały one obrazy jakichś pokoi, korytarzy, ulic, przestrzeni wirtualnych i matematycznych wykresów. - Właściwie to spodziewaliśmy się pana już od kilku dni - powiedział mężczyzna, nalewając alkohol do kieliszków. Podszedł do Smitha i wręczył mu jeden z nich. - Pana zdrowie! Detektyw wypił do dna. Mężczyzna z kieliszkiem opróżnionym do połowy zagłębił się w fotelu i z ciekawością mu się przyglądał. Smith czuł się coraz bardziej nieswojo. Był pewien, że zna tego faceta. Na sto procent widział jego twarz w telewizji lub jakiejś gazecie, ale ciągle nie mógł sobie uświadomić, do kogo należała. Nagle w ułamku sekundy poznał go. Poczuł ulgę, jak po rozwiązaniu dręczącej zagadki. Przed nim siedział szef Urzędu Ochrony Konsumenta - Dick Straubot. LXIV Szymon czekał na Petroniusza przed wejściem do tawerny na obrzeżu Owczej Łąki. Po jakimś czasie przyjaciel pojawił się u wylotu jednej ze ścieżek. Jego karaibska opalenizna kontrastowała z bielą koszuli. - Zgubiłeś swoją drugą połowę? - spytał Szymon po przywitaniu. - Jest zmęczona po przyjeździe, a ja ostatnio lubię, kiedy czeka na mnie w domu... Ruszyli w stronę pałacu prezydenckiego. - Jak myślisz, dlaczego w ogóle nas zaprosił? - Nie mam pojęcia. To szalenie dziwne. - Może jednak wracasz do łask? - Wtedy przydzielono by mi zapewne z powrotem rządowych ochroniarzy. .. - Tak, to wszystko wygląda dość tajemniczo - zgodził się Szymon. -Dokładnie określona godzina rozpoczęcia. Ani słowa o tym, z jakiej okazji całe przyjęcie. Idę tylko dlatego, żeby nie wzbudzić podejrzeń swoją nieobecnością. -1 słusznie. Na dzień przed własnym chrztem to byłoby niewskazane. -Właśnie. - Jeszcze raz dziękuję, że nas zaprosiłeś. - Chciałem, by mój najlepszy przyjaciel był świadkiem moich nowych narodzin. - Dla mnie już dawno żyjesz w innym świecie. Tym bardziej się cieszę, że pamiętasz. - Mówię ci, Petroniuszu, jestem taki szczęśliwy! - Wzruszające i piękne. Zastanawiałem się nad tym wszystkim, kiedy do mnie zadzwoniłeś, i doszedłem do wniosku, że to najważniejsze. W końcu jesteś dorosły. Jeśli tylko tego pragniesz, nie mam prawa się temu sprzeciwiać. - Żebyś wiedział, jak bardzo pragnę. I czuję, że nie może być inaczej. Mam wrażenie, że wszystko wokół mnie układa się zgodnie z założonym przez kogoś z góry planem. Także to przyjęcie u Garisona. Gdy dostałem zaproszenie, od razu pomyślałem, że to jak pożegnanie - Starego, by tym mocniej przywitać nowe. Czy dwa tygodnie temu mo-ij, gtem przypuszczać, że za 14 dni zostanę ochrzczony? Wtedy nawet nie r wierzyłem w Boga! Czy to tylko przypadek, że moją matką chrzestną jest Angel, kiedy jeszcze tydzień temu nie wiedziałem, gdzie jej szukać? Czy to jedynie zbieg okoliczności, że ochrzci mnie brat Roger, który jest akurat w Nowym Jorku, a jutro po południu wyjeżdża...? Petroniuszu, w żadnym wypadku. - Dobrze, już dobrze... Przestań mnie nawracać. - Przepraszam, to podobno cecha wszystkich neofitów. - Nie gniewam się. Szanuj tylko moje poglądy, tak jak ja szanuję twoje. - Staram się. - Mówiłem ci już, jeśli chodzi o mnie, tracisz czas. Szymon miał ochotę odpowiedzieć, że reagował tak samo dwa miesiące tejnu, gdy słuchał kazania brata Rogera, ale dał spokój. Jutro w dolnej sali kościoła na Sheepshead Bay stanie się chrześcijaninem. To było teraz najważniejsze. Ku jego radości będą z nim wszyscy najbliżsi. Zarówno dziewczyna, szukając której, odnalazł Boga, jak i przyjaciel, który próbował przekonać go, że Bóg nie istnieje. Kiedy się zastanowić, obydwoje mają^ jego nawróceniu podobne zasługi. Na jego chrzest przyleciał również^ójciec Angel. Gdy już cała uroczystość się skończy, poprosi rodziców Angel o jej rękę. Następnie wsunie jej na palec pierścionek zaręczynowy odziedziczony po matce... - Kiedy ślub? - jatkby odgadując jego myśli, spytał Petroniusz. - Ustaliliśmy, że tydzień po chrzcie. - A dlaczego akurat wtedy? - Chcieliśmy poczekać nawet dłużej. Robimy to tak szybko jedynie ze względów bezpieczeństwa. W razie jakichś nieprzewidzianych sytuacji będziemy już mężem i żoną. Jeśli nas zatrzymają, to zatrzymają oboje. - Ale posadzą oddzielnie. - Ale tobie będzie łatwiej nas wyciągnąć. - Nie jestem już dworskim faworytem. Nie powinieneś o tym zapominać. - Znasz kilku dobrych prawników. To może być skuteczniejsze niż protekcja. Zresztą nie przewidujemy, że zostaniemy złapani. - No dobrze, w takim razie po co ta zwłoka? - Chcemy się nacieszyć narzeczeństwem. - Nacieszyć?! To kompletne fanaberie. Obiecałem, że nie będę się Wtrącał, ale czasami naprawdę mam wrażenie, że zwariowałeś! - Jestem bardziej sobą niż kiedykolwiek wcześniej. Dlaczego mamy całkiem ulec presji wydarzeń? Tydzień to niewiele, a dzięki temu nasz ślub nabierze dla nas większego znaczenia. Petroniusz z niedowierzaniem pokręcił głową. - Zupełnie cię nie rozumiem. Przecież już czekałeś! Ponad dwa miesiące! - Ale to było wymuszone tym, co się wokół nas działo. Tak naprawdę w ogóle nie mieliśmy pewności, że kiedykolwiek się spotkamy. No i nie byłem jeszcze wtedy chrześcijaninem i zupełnie inaczej wyobrażałem sobie małżeństwo. - To znaczy? - Myślałem, że wystarczy, jeśli dwoje ludzi się kocha i rozumie. - A nie jest tak, pomijając cały romantyzm tego sformułowania? - Teraz wiem, że potrzebna jest jeszcze Boża łaska. -Co takiego?! - Według chrześcijan małżeństwo jest jedną z dróg, która wiedzie do zbawienia. Ślub to Boże błogosławieństwo na tę drogę. Uroczysty moment, w którym dostajesz od Boga licencję na miłość. Jeśli coś ma być uroczyste, to nie może być robione z dnia na dzień. Trzeba się do tego przygotować. i Petroniusz pokręcił głową z niedowierzaniem. - Chyba za dużo naczytałeś się ostatnio katechizmu. ' - Nie widzę w tym nic złego. '< - Z tego, co zrozumiałem, odrzucając nadprzyrodzone aspekty całego zjawiska, chodzi ci o to, że czym dłużej się na coś czeka, tym ma większą wartość? - Mniej więcej. "< -1 naprawdę uważasz, że bez tych siedmiu dni wasz związek byłby H>rszy? t*J - Tak. Bo nasza niecierpliwość okazałaby się mocniejsza niż miłość. i.i' - Ładnie powiedziane, tylko co to znaczy? - Między innymi to, że nie zamierzam być niewolnikiem seksu. Petroniusz chrząknął. J-1 naprawdę nawet jej nie dotkniesz przed ślubem? ;i l ,s - Może i dotknę, ale na pewno nie pójdę z nią do łóżka. - Chyba nie straciłeś ochoty? - próbował zażartować Petroniusz. - W dalszym ciągu o tym marzę - odpowiedział całkiem poważnie Szymon. - Tylko, tak jak inni chrześcijanie, powstrzymam się z tym do nocy poślubnej. Jeśli trochę poczekam, sprawi mi to później więcej przyjemności. - Szymonie, zaczynam się o ciebie naprawdę martwić. Seks jest jedną z potrzeb człowieka na równi z jedzeniem i spaniem, tylko znacznie przyjemniejszą. Przecież dobrze o tym wiesz. Proszę cię, zachowaj rozsądek. Słyszałem, że chrześcijanie mają prawo to robić tylko kilka dni w miesiącu. Nawet wyznając tę religię, nie we wszystkim musisz ściśle trzymać się jej zasad. Czy mam przypominać ci czego uczyłeś się w szkole? Ludzie, którzy regularnie uprawiają seks, są zdrowsi, bardziej zrelaksowani i dłużej żyją.*Brak seksu może doprowadzić do choroby psychicznej. - Do choroby psychicznej doprowadza ciągłe myślenie o seksie, a nie jego brak. - Szymonie, instynktu nie można powstrzymać! - Alę' możnąrgo kontrolować. Niektórzy panują nad nim całkowicie. Choćby bracia,-zakonni czy, żeby nie powoływać się na chrześcijan, mnisi buddyjscy. To nie takie trudne. Najlepiej zacząć od zmiany otoczenia, dokładnie tak, jak było ze mną. Odkąd zająłem się studiowaniem Biblii, przesiałem wychodzić z domu, nie czytałem gazet i nie oglądałem telewizji, przestałem być również kolejnym elementem tej układanki: obiektem seksualnym, prowokującym i szukającym innych obiektów seksualnych. Nagle nie miałem na to wcale ochoty. Polecam ci coś takiego w formie eksperymentu. Odetnij się od świata choć na kilka dni. Zobaczysz, że to działa. Przechodzili właśnie obok fontanny Bethesdy. Zapadał zmierzch. W oddali zza koron drzew wyłaniały się oświetlone białym światłem dachy pałacu prezydenckiego. - Wierzę, tylko nie widzę takiej potrzeby - odpowiedział Petroniusz. - Wygodnie mi z tym, jak jest. Uciekanie przed seksem na środek pustyni lub do lasu czy gdziekolwiek indziej to masochizm. - Dla mnie masochizmem jest dręczenie się potencjalnymi seksualnymi możliwościami, podtykanymi nam ciągle pod nos. Mówiłeś, że ludzie regularnie uprawiający seks są bardziej zrelaksowani. Moim zda- niem jest wręcz przeciwnie. To tak, jak z narkotykami. Z każdym razem szybciej potrzeba kolejnego zaspokojenia. W końcu o żadnym relaksie nie może być mowy. - Szymonie, umiar przydaje się we wszystkim. Wcale temu nie przeczę. Uważam tylko, że nie można spychać seksu na margines życia tak, jak usiłują to robić chrześcijanie. Powinien mieć miejsce, na które zasługuje. - Znacznie niższe niż ma w tej chwili. Właśnie tym się różnimy. To, co ty nazywasz masochizmem i wyrzekaniem się, dla chrześcijan jest drogą do poznania innej, boskiej rzeczywistości. Dlatego chyba nie dojdziemy do porozumienia, choć bardzo bym tego chciał. Jeśli nie uznasz istnienia Boga, zabraknie mi argumentów, żeby cię przekonać. Jak mówi brat Tom: dopóki człowiek nie dostrzeże w sobie nieskończoności, nie będzie jej również szukał poza sobą. '* Petroniusz lekko zniecierpliwiony pokiwał głową. - A co z dopasowaniem seksualnym? Czy po prostu nie boisz się, że nagle okaże się, że coś pod tym względem między wami nie gra? Może chociaż z tego powodu powinieneś zaakceptować stosunki przedmałżeńskie? a - Wiesz, kiedy myślę o Angel, nie mam żadnych obaw. Ale, to również wbrew pozorom wiąże się z wiarą. Gdy nie traktuje się seksu jako Sprawy życia i śmierci, nawet jeśli coś początkowo nie gra, łatwiej dojść *to zadowalających wyników. ft - To bardzo naiwne twierdzenie. Poza tym głosząc je, jesteś trochę tjrfeuczciwy wobec swoich przyszłych współbraci. Przeszedłeś już swoje Afliewiele może cię w łóżku zaskoczyć. Ale wyobraź sobie, jak spotyka 'Hę tam dwoje chrześcijańskich prawiczków. Prawdziwy koszmar... Szymon nie zdążył odpowiedzieć. Niespodziewanie tuż przed nimi ojawił się wojskowy patrol, składający się z czterech obwieszonych ' | żołnierzy. Mieli na sobie czarne, polowe mundury. Musieli wyjść lej z bocznych alejek. Karabin jednego z nich był skierowany one nadchodzących. Petroniusz i Szymon zatrzymali się zaskocze-k Jeden z żołnierzy zasalutował. f~ Proszę przygotować się do sprawdzenia tożsamości - powiedział. •Dlaczego?! - odparł zdecydowanie Petroniusz i postąpił krok w je- unku. oznali go. - Przepraszamy... mistrzu - odezwał się ten sam, co poprzednio, żołnierz. - Czy coś się stało? - już normalnym tonem spytał Petroniusz. - Mamy zadanie kontrolować najbliższe otoczenie pałacu. - Tak bez powodu? - Zwykłe wymogi bezpieczeństwa. - A istnieje jakieś zagrożenie? - Nie nam o tym rozstrzygać. - Racja. Możemy iść dalej? Dowódca patrolu przez ułamek sekundy wahał się, patrząc na Szymona, ale w końcu powiedział: - Tak jest. Żołnierze rozstąpili się. Po przejściu kilkunastu kroków, przyjaciele zaczęli dociekać, co mogło znaczyć to spotkanie. Gubili się w domysłach. Zazwyczaj wojsko nie pojawiało się w ogóle w obrębie miasta. Nawet w okolicach pałacu prezydenckiego porządek sprawowała policja. Bezpieczeństwa samego pałacu i prezydenta strzegł specjalny oddział UOKflfc stacjonujący w podziemiach budynku. Widok uzbrojonych po zęby^iołnierzy był dla nich kompletnym zaskoczeniem. Niewątpliwie wszystko miało jakiś związek z organizowanym przez Garisona przyjęciem. Ale jaki, na to nie potrafili odpowiedzieć. Jeszcze przed wyjściem na otwartą przestrzeń, okalającą pałac prezydenta, czekała ich kolejna niespodzianka. W cieniu drzew stały dwa wojskowe poduszkowce, Szymon zauważył, że mają zasłonięte znaki rozpoznawcze i nie można stwierdzić, z jakiej jednostki pochodzą. Chwilę potem u pałacowych schodów ujrzeli kordon żołnierzy kontrolujący każdego, kto wchodził do gmachu. Zbliżający się z różnych stron prezydenccy goście karnie zatrzymywali się przed którymś z żołnierzy, mówili swoje imię i nazwisko, a ten, specjalnym czytnikiem, sprawdzał siatkówki ich oczu. Po trwającym kilka sekund porównaniu przedstawionych danych z tymi, które znajdowały się w policyjnym komputerze, delikwenci byli puszczani dalej. Szymon przystanął. - Nie idźmy tam - odezwał się. - Mam złe przeczucia. - Zwariowałeś*? Wtedy nigdy nie dowiemy się, o co w tym chodzi. - Boję się o Angel. - Przecież przyszedłeś tu właśnie dlatego, żeby jej nie narażać. - Słusznie - zgodził się Szymon. Petroniusz lekko pchnął przyjaciela w stronę schodów. - Zapewne to tylko jego kolejny głupi żart - powiedział. - Jakaś idiotyczna demonstracja siły. - Tylko przed kim? Nikt mu nie zagraża. - Tego między innymi powinniśmy się dowiedzieć. Doszli do pierścienia żołnierzy i poddali się całej procedurze. Choć i tutaj żołnierze poznali Petroniusza, sprawdzali go tak samo dokładnie, jak Szymona. Za moment obaj byli już po drugiej stronie kordonu. Wymienili krzepiące spojrzenia i ruszyli ku znajdującemu się u szczytu schodów wejściu do pałacu. LXV Pierwszą rzeczą, która przykuła ich uwagę, kiedy przekroczyli próg sali balowej, był olbrzymi telebim zawieszony na ścianie naprzeciwko wejścia. Kilkakrotnie przewyższał powierzchnią kilkadziesiąt innych, rozmieszczonych tego dnia w różnych punktach sali. Ponad połowa z nich wyświetlała pierwszą część sagi o Konkwistadorze. W prawym górnym rogu obrazu znajdowało się logo Telewizji Światowej. Kiedy po kilku sekundach film przerwały reklamy, zaczęli przyglądać się reszcie telebimów. Po rysach twarzy występujących dziennikarzy, migających w tle obrazkach i komentarzach w różnych językach zorientowali się, że prezentowane są na nich stacje lokalne z całego świata. Filmy z Azji sąsiadowały tu z teleturniejami z Afryki, teledyskami z Europy czy programami informacyjnymi z obu Ameryk. Petroniusz rozejrzał się wokół. Stojący w pobliżu zauważyli jego przybycie. Dyskretnie, a czasami otwarcie odwracano się w jego stronę. Ze zdziwieniem spostrzegł, że choć na sali było kilkaset osób, oprócz kilku pomniejszych strategów i pracujących dla nich operatorów pra-Wie nie widzi znanych twarzy. Podzielił się tą obserwacją z Szymonem. Obydwaj zaczęli szukać wzrokiem jakiś gwiazd sportu, filmu czy roz-tywki - bez rezultatu. Nigdzie nie było też fotoreporterów i sprawoz-dawców telewizyjnych. r Wzięli od przechodzącego obok kelnera po lampce wina i ruszyli w stronę największego telebimu. Stojący po drodze prowadzili urywane, zagłuszane hałasem monitorów rozmowy. Wszyscy wydawali się czymś zaaferowani. Spoglądali na któryś z ekranów lub niespokojnie rozglądali się na różne strony. Co chwilę ktoś patrzył na zegarek. Do uszu Szymona i Petroniusza dobiegały krótkie strzępki zdań w rodzaju: „już niedługo" czy „początek jest najważniejszy". Zatrzymali się kilkanaście metrów od podestu przygotowanego dla Garisona. Petroniusz doszedł do wniosku, że nie będzie podchodzić bliżej, kiedy po raz pierwszy od wielu lat nie wie, w jakim charakterze został zaproszony. Szymon spojrzał na jeden z olbrzymich telebimów wiszących na bocznej ścianie i zauważył, że były na nim emitowane kursy wszystkich największych spółek giełdowych. Obok na oddzielnym ekranie wyświetlano bieżące notowania wskaźników giełdowych, w tym najważniejszego z nich Dow Nasq. Szybko odkryli podobne tego typu ekrany. Spostrzegli też bezpośrednie połączenie sieciowe z elektronicznym analizatorem inwestycyjnym, elektroniczny wykres optymizmu konsumenckiego i otwarty dostęp do wskaźnika średnich wskazań pomnaża-rek pieniędzy klientów największych światowych banków. - Sprawa się wyjaśnia - powiedział Petroniusz. - Jednak coś wymyślili. Czeka nas cud gospodarczy... Za moment będziemy jego świadkami. Morris jest geniuszem. Niestety... Zaczynam rozumieć, dlaczego zostałem odsunięty. Nigdy w to nie wierzyłem. Swoją drogą, muszą być bardzo pewni swego, jeśli zorganizowali taką imprezę. W dolnych rogach ekranów emitujących programy telewizyjne świeciły się czerwone cyferki, informujące o oglądalności każdej stacji. Tuż przy wielkim telebimie Szymon zwrócił uwagę na oddzielny wskaźnik, który podawał średnią oglądalność dla całego świata. Od dalszych obserwacji oderwały ich oklaski. Bocznymi drzwiami na salę wchodzili pierwsi członkowie rządu i Rady Dwunastu. Po chwili, witany gorącymi brawami, w otoczeniu kilku strategów zjawił się Michael Morris. Petroniusz poczuł ukłucie w sercu. Jeszcze niedawno sam był tak przyjmowany. Królował na równi z ministrem wiedzy. Definitywnie przegrał i nawet Helena tego nie zmieni. Nagle obok siebie zauważył spieszącego się gdzieś Furijamę. Zawołał go. Rządowy informatyk wydawał się nieco zmieszany tym spotkaniem. - O, witaj... Co u ciebie? - powiedział. - Może mi wyjaśnisz, co się tutaj dzieje? - Bardzo bym chciał, ale nie mogę - spojrzał na zegarek. - Już niedługo wszystko będzie wiadome. - Ale co? - Niestety, do godziny zero jestem zobowiązany do milczenia. Przykro mi. Trochę cierpliwości. -Jakiej godziny zero? - Naprawdę nie mogę powiedzieć więcej. Wytrzymaj jeszcze chwilę! - Jakiś cud gospodarczy? Furijama przytaknął niepewnie. - W pewnym sensie. Zobaczysz. Przez sekundę patrzyli na siebie wyczekująco. - Petroniuszu, spieszę się. Pogadamy, gdy wszystko ruszy - znowu popatrzył na zegarek. - Zaraz zjawi się prezydent. - Dobrze, już dobrze. Idź. Furijama odwrócił się i po przeciśnięciu się między stojącymi w pobliżu ludźmi zniknął w jednej z pałacowych amfilad. Zgodnie z jego słowami niedługo potem, z towarzyszeniem nowych braw, do sali wkroczył prezydent Stanów Zjednoczonych Świata John Garison z żoną Nicole i narzeczonym Pitagorasem. Wszyscy byli ubrani w stylu militarnym. Garison miał na sobie coś w rodzaju munduru generała polowego. Stroje Nicole i Pitagorasa upodobniły się do czarnych skórzanych kostiumów Amandy Kein. prezydent podniósł do góry dłonie. Oklaski ustały. Dźwięki dobiegające ze wszystkich telebimów stopniowo zanikały. Garison odczekał jeszcze chwilę i w ciszy przerwanej jedynie kilkoma kaszlnięciami podszedł do mikrofonu. ' - Kochani, witam was w tym wielkim dniu - powiedział. - Już za teternaście minut, punktualnie o 19:29, rozpocznie się coś, co zapisze *i? na zawsze w historii ludzkości. Jestem taki podniecony. Czeka nas Słowa era w rozwoju świata. Czuję dumę, że stanie się to za mojej ka-cji. Dzięki wszystkim, którzy przygotowywali naszą operację. Każ-nu obiecuję udziały w owocach, które przyniesie. Specjalne podzielania składam członkom Rady Dwunastu. To ich pieniądze voliły na zrealizowanie naszego planu. Wiem, że się nie zawiodą... T za trudności, które się dzisiaj wiązały z dotarciem do pałacu. Nie przewidujemy, żeby groziło nam jakieś niebezpieczeństwo, ale Aman-da - spojrzał w stronę minister siły - przekonała mnie do zastosowania pewnych środków ostrożności. Reakcji tłumu nie da się do końca przewidzieć... Przynajmniej, niektórzy z was mieli po raz pierwszy okazję zobaczyć, jak wygląda nasza armia... Te słowa wywołały uśmiechy słuchaczy. - Na tym kończę - popatrzył na zegarek. - Mamy jeszcze kilka minut, żeby się odpowiednio nastawić. Kto chce się nieco rozluźnić, może coś zapalić. Kto ma ochotę na alkohol, zachęcam. Podobno jest też mój napój miłosny... Generalnie życzę wszystkim zajebistych wrażeń. Garison ukłonił się głową w teatralnym geście. Sala rozbrzmiała brawami. Stał chwilę z brodą zadartą do góry, odbierając te dowody uwielbienia. Następnie chuchnął w prawą, potem lewą dłoń, zacisnął w nich kciuki i tryumfalnie potrząsnął rękami przed publicznością. Kiedy fala aplauzu ucichła, otoczył go wianuszek członków Rady Dwunastu i strategów. Na sali wracano do przerwanych rozmów. Niektórzy za radą prezydenta sięgali po używki roznoszone przez kelnerów. Z powrotem włączono dźwięk w telebimach. Petroniusz z Szymonem pozostali na swoim miejscu. Niespodziewanie prezydent spojrzał ponad grupą otaczających go osób na swego konsultanta do spraw mody. Ten nie odwrócił wzroku. Ku zaskoczeniu dworzan Garison zaczął iść w stronę starego przyjaciela. - Witaj, mój drogi, dawno cię nie widziałem - powiedział serdecznym tonem zanim się jeszcze zatrzymał. - Nie unikałem okazji do spotkań. - Tak, wiem... Miałem kupę roboty. Chciałbym ci to wynagrodzić. Cieszę się, że przyszliście razem - przywitał się z Szymonem i ponownie zwrócił się do Petroniusza: - Jak było w Hawanie? - Wspaniale. - Dlaczego nie ma z tobą Heleny? - Była zmęczona po przyjeździe. - Tutaj by odżyła - uśmiechnął się. - No właśnie. Czy mógłbyś nam powiedzieć, co takiego szykujesz? - Petroniuszu,, należycie do nielicznych szczęśliwców, którzy tego nie wiedzą! Nie chcę wam psuć zabawy. Mogę tylko obiecać, że będzie sexy-Poczekajcie jeszcze kilka minut. Wiesz, jak uwielbiam robić niespo- dzianki. Mam nadzieję, że tą docenisz. Zawsze liczyłem się z twoim zdaniem... Do rozmawiających podeszła Nicole Hetch. Garison uśmiechnął się do niej i objął ramieniem. Nicole posłała Szymonowi przeciągłe spojrzenie. - Kochanie - zwróciła się do męża - Adler czegoś od ciebie chce. - O'key - spojrzał na zegarek. - Jeszcze pięć minut... Petroniuszu, pamiętaj, co dobre dla ludzkości, dobre i dla ciebie. Chcę zapewnić ci koniunkturę na wiele lat. Nie powinieneś mieć wątpliwości... Wypuścił z ramion żonę i poszedł w stronę foteli Rady Dwunastu. Nicole, nie przejmując się stojącym obok Petroniuszem, wpatrzyła się prowokacyjnie w Szymona. - Ciągle jesteś taki ładny, że mam ochotę cię schrupać - powiedziała. - Nie zmieniłeś zdania? : - Nie mam zamiaru - odpowiedział sucho. ,: - Jeszcze zobaczymy.... Uśmiechnęła się zalotnie i ruszyła śladem męża. - Mówiłem ci, z nią tak łatwo nie wygrasz - skomentował jej zachowanie Petroniusz. i - W ogóle nie mam zamiaru z nią walczyć - powiedział Szymon i spojrzał na jeden z telebimów. Telewizja Światowa nadawała właśnie reklamę gumy do żucia. Zęby dziewczyny na ekranie były śnieżnobiałe. Szymon z powrotem opuścił Wzrok. To, co w tym momencie zobaczył, zupełnie go sparaliżowało. Kilkanaście metrów przed nim stał Smith. Wydawał się pochłonięty tozmową ze Straubotem. Nagle spojrzał na Szymona. Uśmiechnął się. Szymon poczuł, jak pot spływa mu po plecach. Nie potrafił zareagować. ,Choć od ich ostatniego spotkania minął niecały tydzień, zdążył już za-(i?pOmnieć o detektywie. To, że nic się przez ten czas nie wydarzyło, sta-}Howiło dla niego dowód, że Bates miał rację. Teraz pojął, jak strasznie mylili! Był przerażony. Petroniusz, który zauważył, że coś się dzieje "Przyjacielem, powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem i natychmiast stko zrozumiał. Widok Dicka Straubota i Johna Smitha razem ożył jak najgorzej. • Muszę zadzwonić - powiedział drżącymi wargami Szymon. Sretroniusz podsunął mu swój telefon. LXVI Angel siedziała na kanapie wtulona w ramię czytającego gazetę ojca. Miała przymknięte oczy. Po raz kolejny wyobrażała sobie przebieg jutrzejszej uroczystości. Powtarzała w myślach słowa ślubowania matki chrzestnej. Prawie widziała, jak brat Roger skrapia głowę Szymona wodą święconą i jak potem, stojąc obok siebie, odmawiają wspólnie z innymi Modlitwę Pańską. Była szczęśliwa. Zastanawiała się, jak rodzice zareagują, gdy Szymon poprosi o jej rękę. Na pewno domyślali się, że to wkrótce nastąpi. W losie Szymona widzieli oczywistą interwencję Bożej opatrzności. Byli dumni, że chrztu ukochanemu córki udzieli sam papież. Nie wyobrażali sobie, by następnym krokiem nie było małżeństwo. Spodziewali się też zapewne rychłego ślubu. Ojciec powinien przecież'wracać do Afryki, a ona wspólnie z Szymonem podjąć decyzję, co robić dalej. Pomysł, żeby wyjechać nad Keuka, wydawał jej się tyle kuszący, co nieco fantastyczny. Bardziej realne zdawało się osiedlenie gdzieś u boku rodziców, z dala od Nowego Jorku. Zresztą wszystko okaże się jutro. BędĄanieli cały wieczór na rodzinne omawianie planów... Ojciec, sądząc, iż zasnęła, delikatnie przerzucił kolejną kartkę. Z kuchni dobiegały odgłosy krzątającej się koło kolacji matki. Angel pomyślała, że zaraz wstanie i jej pomoże. Oddalała jednak moment otwarcia oczu. Było jej tak dobrze. Od kilku dni snucie podobnych rozmyślań stało się jej ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu. Nagle dźwięk telefonu przerwał tę idyllę. - Odbiorę, tato - powiedziała wstając z kanapy. Ostatnio zawsze wiedziała, kiedy dzwoni Szymon. Podniosła słuchawkę. - To ty! - ucieszyła się. Ale radosne ogniki, które zaświeciły w jej oczach, prawie natychmiast zgasły. - Co się stało? - spytała poważnie. Ojciec Angel podniósł wzrok znad gazety. Matka oderwała się od swoich zajęć i stanęła w progu kuchni. Oboje z niepokojem zaczęli się wpatrywać w córkę. Twarz Angel z każdą sekundą stawała się bledsza. ... Szymon mówił, że przed chwilą zobaczył Johna Smitha w towarzystwie szefa Urzędu Ochrony Konsumenta Dicka Straubota. Był pewien> że policja zna już jej adres. Powinna wraz z rodzicami jak najszybciej opuścić dom. Błagał, by natychmiast, bez pakowania wyszli z mieszkania i udali się do jego apartamentu. On rusza im naprzeciw. Gdy tylko się spotkają, zawiezie ich do Bluff Point. To w tej chwili najpewniejsze miejsce. Niech nikogo nie zawiadamiają. Nie mogą tracić czasu. Muszą przełożyć chrzest. Nie ma co teraz o tym myśleć. Najważniejsze, żeby się ratowali. Mają natychmiast opuścić dom... Angel słuchała oszołomiona. Z trudem docierało do niej, że lada moment może stać się coś złego. Determinacja w głosie Szymona nie pozostawiała jednak wątpliwości. Kiedy miała już odłożyć słuchawkę, usłyszała jak pod ich dom zajeżdża jakiś samochód. Uchyliła zasłonę. Przed furtką ogródka zatrzymał się wojskowy transporter. Ze środka zaczęli wyskakiwać uzbrojeni żołnierze. r - Szymonie, oni już tu są - powiedziała. Nim zdążył odpowiedzieć usłyszeli walenie do drzwi wejściowych. Ojciec Angel poderwał się z miejsca. - Otworzyć? - spytał zdezorientowany. Angel pokręciła przecząco głową. Naraz dobiegł ich rumor z tyłu domu. Instynktownie odwrócili się w tamtym kierunku. Rozległy się przerażone krzyki Brata Alberta i jego żony. Niemal jednocześnie było słychać, jak wejście do domu rozpada się pod wpływem silnego uderzenia i jacyś ludzie wbiegają do hallu. Angel stała ciągle z telefonem przy uchu. - ...i ja ciebie. Bóg z tobą, Szymonie - szepnęła i rozłączyła się. Kopnięte z całej siły drzwi pokoju otwarły się gwałtownie. Do środka wpadło czterech żołnierzy z karabinami w rękach. Wymierzyli je W Dickinsonów. Zapadła cisza. Żołnierze szybko oddychali. • - Jesteście aresztowani - powiedział jeden z nich. LXVII aoć wyglądało, że jest już za późno, Szymon wybiegł ratować Angel. astawiony samemu sobie Petroniusz analizował sytuację. To nie *ógł być przypadek. Dziwne przyjęcie, na którym cpś się za chwilę wy-i równoczesne aresztowanie dziewczyny. Podejrzenia, których IWł nabrał jeszcze w Yanderbilt, zaczęły się konkretyzować. Był prawie pewien, że Dickinsonowie są tylko jedną z wielu ofiar. Jak mógł choć przez moment wątpić, że Garison poniecha swych wojennych planów? Przecież zna go tak dobrze! Wiedział, że zakochuje się w swoich pomysłach, szczególnie gdy uda mu się zyskać nimi poklask. Wszystko, co działo się z Petroniuszem przez ostatnie miesiące, zaczęło znajdować logicznie wytłumaczenie. Najpierw pomógł przyjacielowi wyciągnąć z więzienia chrześcijańską dziewczynę, potem publicznie krytykował Garisona. Musiał zostać odsunięty. Teraz jest tu z powrotem, bo prawdopodobnie niczego już nie można zmienić. Garison chce zabawić się jego kosztem. Może zresztą jest bardziej łaskawy i pragnie mu wybaczyć. Lubi udowadniać, że to on ma rację, i przyjmować hołdy podziwu. Odszukał prezydenta wzrokiem. Właśnie rozmawiał o czymś z Rudolfem Adlerem i Morrisem. Po chwili wszyscy trzej zwrócili głowy ku telebimowi wyświetlającemu kursy akcji. Większość gości już od dawna się weń wpatrywała. Szum oczekiwania mieszał się z dźwiękami dobiegającymi z innych telewizorów. Nagle ktoś z tłumu krzyknął: „Zaczyna się!" i ws-kazał ręką na ekran elektronicznego analizatora inwestycyjnego. Przez salę przebiegł pomruk podniecenia. Zakończenia wykresów, obrazujące przebiegi różnych wskaźników giełdowych, migały. Kilka sekund później pojawił się czerwony pulsujący napis: „Ostrzeżenie!", a zaraz po nim informacja: „Zmiana trendu". Chwilę potem kursy kilku spółek na głównej tablicy zaczęły się gwałtownie obniżać. „Ruszyło" - niemal z ulgą stwierdził ktoś stojący obok Petroniusza. Ludzie pod telebimem zaczęli pokrzykiwać z emocji. Niektórzy zaciskali pięści wpatrzeni w ekran. Inni śmiali się nerwowo. Petroniusz spojrzał na zegarek. Było kilkanaście sekund po 19:29. Do pierwszych firm, których akcje spadały, szybko dołączały następne. Wkrótce, jeszcze pół minuty temu prawie statyczna tablica pulsowała nieustannie zmieniającymi się liczbami. Kolejne okrzyki entuzjazmu powitały zmianę średnich wskazań ponmażarek pieniędzy. Początkowo wskaźnik zatrzymał się na moment, a potem, po raz pierwszy w historii, na jego liczniku pojawiła się liczba ze znakiem minus. Gdzieś z tłumu dało się słyszeć jęk zachwytu. Ktoś powiedział głośno: „Brawo!" Petroniusz pomyślał o swojej pomnażarce. Miał je- den z nowszych modeli. Prawdopodobnie stracił w tej chwili kilkadziesiąt tysięcy dolarów. Zdał sobie sprawę, co zaczyna się dziać w domach kilkuset milionów posiadaczy pomnażarek na całym świecie. Nawet nie wiedział, czy to paskudztwo można jakoś wyłączyć. Nigdy nie przewidywał takiej potrzeby. „Czy oni chcą pogrążyć wszystkich w nędzy?" - przemknęło mu przez głowę. Na ekranie elektronicznego analizatora inwestycyjnego wykresy wszystkich wskaźników giełdowych gwałtownie opadały. Na osobnym monitorze, tak samo jak one, ostro w dół podążał najważniejszy z nich - Down Nasq. Wyglądało to dosyć niewinnie, jak ściana piramidy rysowanej w komputerze przez dziecko, ale nie zdarzyło się jeszcze nigdy, odkąd istniały Stany Zjednoczone Świata. Wszystkie te objawy najwyraźniej nie martwiły jednak zgromadzonych na sali. Ekscytacja na ich twarzach wynikała z zachwytu, a nie grozy. Gratulowano sobie, poklepywano się po plecach. Morris co kilkanaście sekund spoglądał na zegarek, następnie na któryś z ekranów. Wyraźnie zadowolony kiwał głową. Kiedy po raz drugi z rzędu spojrzał na ekran głównego telebimu, telewizja światowa nadawała ciągle Konkwistadora. Jednak Petroniusz po zachowaniu ministra wiedzy słusznie zgadywał, że coś zaraz się wydarzy. W pewnym momencie emisja filmu została przerwana, a na ekranie wraz z napisem „Przełomowa wiadomość" pojawiła się twarz słynnego prezentera telewizyjnego Nicholasa Nortona. Podnieconym i zdenerwowanym głosem informował telewidzów o tym, co wszyscy na sali wiedzieli już od kilku minut: na światowej giełdzie nastąpiło gwałtowne załamanie kursów wszystkich akcji. Nie można ustalić, co jest jego powodem, a konsekwencje mogą być niezwykle poważne dla całej ludzkości. Prezenter oddał głos stałemu korespondentowi giełdowemu, znajdującemu się w budynku giełdy nowojorskiej. Ten wzburzonym głosem potwierdził tragizm sytuacji. Na ekranie pojawiła się tablica z kursami akcji i mknące w dół wskaźniki giełdowe, potem szalejący w gorączce maklerzy, usiłujący jeszcze cokolwiek sprzedać. Ich krótkie wypowiedzi do kamery świadczyły o kompletnej dezorientacji. Nie wiedzieli „dlaczego" ani „co" właściwie się dzieje. Korespondent podkreślił, że nic nie wskazuje na wyhamowanie spadków. Z Nowego Jorku relacja telewizyjna przeniosła się, na parkiety lokalne W Tokio, Moskwie i Londynie. Wszędzie sytuacja wyglądała podobnie. Na wieść o załamaniu kursów na giełdzie światowej akcje nawet małych spółek leciały na łeb na szyję. Elektroniczne giełdy sieciowe w większości były już zablokowane. Ich miejsce natychmiast zajmowały giełdy nielegalne. Żaden z zapytanych maklerów nie przewidywał wstrzymania oficjalnych notowań. Tylko ich istnienie dawało nadzieję na zachowanie choćby minimalnej kontroli nad wydarzeniami. Norton, któremu na ekranie towarzyszyły przemykające w dole notowania spółek i wyświetlany obok wskaźnik Down Nasą, połączył się jednym z najsłynniejszych analityków giełdowych Ehdsem Hogartem i spytał o prawdopodobną przyczynę tego, co się dzieje. Hogart wydawał się równie oszołomiony jak wszyscy, którzy dotychczas zabierali głos. Jedyne sensowne wytłumaczenie jakie przyszło mu do głowy było takie, iż ktoś w jednym momencie pozbył się olbrzymiej, wręcz gigantycznej ilości akcji, a inni w panice poszli w jego ślady. Została ruszona lawina, której prawdopodobnie nie da się już zatrzymać. Zauważył, że jego interpretacja wydarzeń na jeden zasadniczy mankament: nie widział nikogo, kto mógł sprzedać taką ilość akcji, i powodu, by to zrobił. Wtedy Norton spytał: - Czy w takhłirrazie nie mamy do czynienia z wieszczonym przez niektórych ekonomistów upadkiem piramidy? Hogart zawahał się przez sekundę. - Według mojej wiedzy nic takiego nie jest możliwe. - Czy wyklucza pan to z całą pewnością? - W tej chwili trudno być czegoś absolutnie pewnym. - Czyli dopuszcza pan taką możliwość? - Powtarzam, według mojej wiedzy jest to niemożliwe. Norton podziękował i zapowiedział rozmowę wideofoniczną z jednym z wyznawców teorii upadku piramidy, profesorem Kunertem z Wiednia. Na ekranie pojawiła się zadowolona twarz starszego pana. Odwrotnie od Hogarta, Kunert był całkowicie przekonany, że to, z czym od kilku minut ma do czynienia świat, jego mistrz Theodor Gruschwitz przewidział już 70 lat temu. Na prośbę prezentera w kilku zdaniach streścił całą teorię. Potem wymienił przypuszczalne skutki upadku piramidy z bankructwami tysięcy firm, kilkudziesięcioprocen-towym bezrobociem i zwiększoną przestępczością włącznie. Całość jeg° zdaniem będzie największą katastrofą gospodarczą w dziejach ludzKO ści, a jej skutki będą odczuwalne co najmniej przez kilkadziesiąt lat- - Czy w takim razie należy natychmiast zamknąć giełdę? - spytał Norton. - Powinno się to zrobić sto lat temu - odpowiedział Kunert. - Teraz nie ma to już znaczenia. Jej funkcje w całości przejmą nielegalne giełdy sieciowe. Po rozmowie z austriackim profesorem Norton zapowiedział „już za kilka minut" telewizyjną burzę mózgów na poruszone przez Kunerta ^niaty. Miał też wiadomość z ostatniej chwili: wkrótce spodziewane jest wystąpienie prezydenta Stanów Zjednoczonych Świata Johna Gari-sona. Telewizja światowa czeka gotowa do bezpośredniej transmisji. Na chwilę pojawił się obraz z pustej na razie sali, gdzie przedstawiciele rządu składali oświadczenia dla mediów. Następnie połączono się z reporterami na ulicach Nowego Jorku. Rozlokowani w różnych miejscach miasta przedstawiali pierwsze reakcje mieszkańców na giełdową zapaść. Pokazano ludzi szturmujących wejścia do biur malkerskich i na samą giełdę, ekrany domowych komputerów bez dostępu do rynku akcji, wy-rzucone z mieszkań na ulice laptopy i pomnażarki pieniędzy, zdemolowane samochody przed jakimś bankiem i zablokowane od nadmiaru połączeń aparaty zgłoszeniowe pogotowia ratunkowego. Jedna z reporterek przeprowadzała krótki wywiad z dyżurującym lekarzem. W ciągu , ostatnich pięciu minut zarejestrowano kilkanaście przypadków zasłab-łieć i dwa samobójstwa. Potem, wprost do kamery, roztrzęsieni, zapła- u, wściekli ludzie mówili, że nie rozumieją, co się dzieje. Nie mogą ' stć własnych akcji, pobrać gotówki za pomocą kart kredytowych, omatyczna informacja bankowa nie odpowiada, a z danych, które vietlają ich komputery, wynika, że stracili prawie wszystko, co za-stowali. „Przecież to niemożliwe - żaliła się jakaś młoda dziewczy-i - Wczoraj kupiłam najnowszy program zabezpieczający transakcje. PEmogę mieć tylko kilka dolarów na koncie!" „Kto nas tak urządził? Wmstował wściekły staruszek. - Mówili, że na tych akcjach da się tyl- Zarobić." oniusz oderwał oczy od głównego telebimu i rozejrzał się po sali. r z prezydenckich gości znajdował monitor z czymś odpowiednim bie. Niektórych interesowały tylko ekrany z diagramami kursów, szczegółowe dane liczbowe poszczególnych spółek, podawane ó komputerowej. Większość zgromadziła się jednak wokół telewi- zyjnych relacji z przebiegu kryzysu. Komentowano montaż, pracę kamery, oświetlenie. Prawie wszystkie stacje lokalne przerwały już normalny program i zaczęły nadawać wiadomości. Tłum prezenterów w różnych językach i na wszelkie sposoby mówił o tym samym - wielkim krachu na światowej giełdzie. Gospodarz dziennika brazylijskiego ekspresyjnie gestykulował, Niemka próbowała zachować kamienną twarz, jakiś Chińczyk krzyczał tak głośno, jakby chciał zbudzić wszystkich śpiących jeszcze o tej porze rodaków. Na ekranach pojawiały się podobne jak w Telewizji Światowej obrazki z ulic, banków, domów maklerskich. Po-mnażarki pieniędzy migotały ujemnymi wartościami, a domowe komputery blokowały się przy wchodzeniu do systemu giełdowego. Ludzie byli zdezorientowani i przerażeni. W Europie, gdzie w tym momencie było wczesne popołudnie, masowo przerywano pracę. Konsumenci w pośpiechu udawali się do domów, by odłączyć od systemu giełdowego wszelkie współpracujące z nim urządzenia. We wszystkich stacjach przeprowadzano krótkie wywiady z lokalnymi i międzynarodowymi ekspertami. Większość kanałów prezentowała obszerne fragmenty przekazu światowego. Coraz więcej tdewizji, dodając własne tłumaczenie, przerzucało się wyłącznie na ten program. Cyferki oglądalności w dolnych rogach ekranów nieustannie rosły. Gdy Norton zapowiedział błyskawiczną telekonferen-cję z Kunertem i kilkoma innymi ekonomistami, średnia światowa oglądalność wynosiła 42^25 procenta. W globalnej skali był to bardzo dobry wynik. Na twarzy Morrisa zagościł uśmiech. Petroniusz przyglądał mu się przez moment. Minister wiedzy z każdą chwilą był coraz bardziej rozluźniony. Najwyraźniej wszystko szło zgodnie z jego oczekiwaniami. Petroniusz ponownie podniósł wzrok w górę. Poczuł się jak w gigantycznym sklepie z telewizorami. Większość ekranów emitowała już jedynie program telewizji światowej. Trwała dyskusja nad przyczynami kryzysu. Kunert bronił swojej tezy przed jednym z profesorów amerykańskich. Dziesiątki telebimów powtarzało każdy jego gest, spojrzenie i zmarszczenie brwi. Część powielanego na ekranach obrazu cały czas zajmowały ceny akcji najważniejszych spółek giełdowych. Ich kursy nieprzerwanie spadały. Co kilkanaście sekund pojawiały się inne, równie niepokojące wskaźniki. Niespodziewanie Nicholas Norton przerwał ledwie rozpoczętą rozmowę i zapowiedział, że po krótkim bloku reklamowym nastąpi oczekiwane przez wszystkich wystąpienie prezydenta. Zgromadzeni przed monitorami goście mieli okazję do złapania głębszego oddechu. Ktoś szybko zapalił skręta z trawką. Ktoś inny strzelił sobie kieliszek belvedere. Komentowano dotychczasowy przebieg realizacji telewizyjnej. Wiele osób z uznaniem stwierdzało, że Norton »daje z siebie wszystko". Bardziej wtajemniczeni dodawali: „Najlepsze się dopiero zacznie". Zaraz po sygnale kończącym reklamy kilka stacji lokalnych, które jeszcze nadawały własny program, przełączyło się na kanał telewizji światowej i na wszystkich ekranach pojawił się pałacowy pokój konferencji medialnych oraz napis: „Na żywo z Pałacu Prezydenckiego". Wkrótce potem w towarzystwie swoich ministrów i kilku strategów do pokoju wszedł John Garison III. Ubrany był wyjątkowo wykwintnie: w czarny garnitur, białą koszulę i granatowy krawat. Wyglądał na bar-* dzo zmartwionego. - Rewelacja - skomentował Gates. - Trenowałem prawie godzinę - uśmiechnął się prezydent. Jego ekranowy odpowiednik odczekał jeszcze trochę aż obecni na sali dziennikarze usiądą na swoich miejscach, po czym podszedł do pulpitu z mikrofonem. Kamera Telewizji Światowej najechała na jego twarz. Garison zaczął mówić: - Mieszkańcy Ziemi, konsumentki i konsumenci! Zwracam się do was przepełniony smutkiem, z ciężkim sercem, ale i świadomością odpowiedzialności, jaka na mnie spoczywa. Niecałe pół godziny temu stało się coś, co zaskoczyło nas wszystkich, czego przyczyn nie jesteśmy w tej chwili w stanie podać, a skutków do końca przewidzieć. Miał miejsce największy , _'W historii ludzkości krach na giełdzie. Jego ofiarami jest cała społeczność * ^Stanów Zjednoczonych Świata. Razem z całym rządem zapewniam was, ijiB jest to również nasza osobista tragedia. Obiecujemy, że w tych trudnych lach jesteśmy i będziemy z wami. Podjęliśmy pierwsze działania, by iować sytuację i pomóc potrzebującym pomocy. Został utworzony ib Kryzysowy, na którego czele osobiście stanąłem. Jego odpowiedni powstały także w innych stanach. Nie zostawimy was samych. Sztab opracowuje już specjalne programy naprawcze, zdatne do pchmiastowego zastosowania. Zręby tych programów ogłoszę w na-?nym swoim wystąpieniu. Co do przyczyn katastrofy, nad którymi z nas się teraz zastanawia, powołałem komisję nadzwyczajną w celu ich wyjaśnienia. Na jej czele stanął minister wiedzy Michael Morris. Będziemy brać pod uwagę wszystkie możliwe warianty, łącznie z „upadkiem piramidy". Nie wykluczamy również sabotażu. Zaczęliśmy już sprawdzać, kto mógłby być zainteresowany kryzysem. Urząd Ochrony Konsumenta pod osobistym nadzorem Amandy Kein zbada dokładnie wszelkie ewentualne poszlaki. Jestem pewien, że już za kilka godzin będziemy wiedzieć znacznie więcej na temat tego, co się stało. To ułatwi nam opracowanie następnych posunięć. Jeszcze raz powtarzam: nikt nie pozostanie bez naszego wsparcia. Dlatego choć wiem, że to trudne w nieszczęściu, jakie nas spotkało, apeluję o zachowanie jak największego spokoju. Panika, która niestety zdążyła już się wkraść w postępowanie niektórych konsumentów, pogłębia tylko wszelkie negatywne zjawiska. Bezwładnym wyprzedawaniem akcji nikt nic nie zyska. Proszę was, pozostańcie w domach. Wtedy pozwolicie rządowi na analizę sytuacji i działanie. Jeśli spadki kursów nie zatrzymają się, w porozumieniu z Radą Dwunastu podejmiemy skup interwencyjny. Jest to jednak rozwiązanie ostateczne. Byłoby czymś sztucznym wobec naturalnych przebiegów gospbdarczycn. Dlatego zdecydowanie wolimy poczekać na autoregulację. Zgodnie z podstawowymi prawami ekonomii giełda powinna sama się naprawić. Po pewnym czasie od wybuchu kryzysu sytuacja powróci do stanu równowagi. To da nam możliwość prawdziwej oceny tego, co się stało, całkowitą wiedzę o skutkach i naukę, jak zapobiegać takim przypadkom w przyszłości... LXVIII Monstrualnych rozmiarów twarz Garisona zajmowała prawie całą powierzchnię telebimu reklamowego ustawionego na Gerritsen Ave. Wokół zebrała się kilkuosobowa grupka przygodnych słuchaczy. Wśród nich był również Szymon. Z zadartymi do góry głowami wpatrywali się w zatroskane oblicze prezydenta w oczekiwaniu, że wyjaśni, co się właściwie wydarzyło. Rozumieli, że stali się nagle biedniejsi, ale ciągle nie wiedzieli dlaczego. Gdy skończył, byli niepocieszeni. - Łatwo powiedzieć „zachowajcie spokój" - mruknął ktoś stojący za Szymonem. - Nic innego nam nie pozostaje - westchnął kto inny. - Ja tam dużo nie straciłam, bo niewiele miałam - odezwała się jakaś starsza kobieta. - Tak jak większość z nas - powiedział dziadek z dawno nie strzyżonymi siwymi włosami. - Widziałem, jak policja wyprowadzała tych chrześcijan spod 67. Może mają z tym coś wspólnego? - odezwał się mężczyzna w wieku Szymona. - Kto ich tam wie - podsumował sąsiad obok niego. Szymon patrzył jeszcze przez moment na program Telewizji Światowej wyświetlany na billboardzie, po czym ruszył w stronę samochodu... Dziesięć minut temu był w domu brata Alberta. Gdyby nie rozwalone drzwi wejściowe, można było pomyśleć, że mieszkańcy wyszli gdzieś na ; Chwilę. Na kanapie leżała odłożona gazeta, obok stała zapalona lampa. A gdy zajrzał do kuchni, w tosterze zobaczył podpieczone grzanki. W całym domu panowała głucha cisza. Wywalone z zawiasów tylne drzwi ta-Msowały wejście do ogrodu. Spróbował dodzwonić się do Toma Batesa, »k nikt nie odbierał. Kiedy wyszedł na ulicę, zaczynało się akurat prze-aówienie Morrisa... f Usiadł za kierownicą i włączył samochodowy telewizor. Eksperci ko-aentowali wystąpienie prezydenta. Zwracano uwagę na jego trafną ana-Mszę ekonomiczną. Ich dyskusję przerwały kolejne wieści ze świata. Los Angeles zostało całkowicie odcięte od prądu. Słynny chilijski spekulant giełdowy popełnił samobójstwo, skacząc z okna. Tej informacji towarzy-archiwalne zdjęcia, jak bawi się ze swoimi dziećmi. Powstawały nielegalne giełdy sieciowe, gdzie maklerzy domowi usiłowali -jć swoje akcje. Na chwilę przeniesiono się na ulice Pekinu, mimo snej pory pełne zszokowanych krachem mieszkańców miasta. Szy-J był równie zdezorientowany, jak oni. Bał się o Angel. Stracił ją po rj kolejny. Wszystkie ich wspólne plany rozsypały się jak domek z kart. |sUruchomił silnik i ruszył w kierunku Woodside. Choć tak jak i Petro-'• czuł, że aresztowanie Angel jest związane z tym, co widzi w telewi-liczył jeszcze, że nie wszyscy chrześcijanie zostali zatrzymani i uda mu . tom czegoś dowiedzieć. W telewizorze cały świat opanowała już pani-j Mnożyły się bankructwa małych i średnich firm. Reporterka z Euro-pPschodniej donosiła o upadku sieci telewizji regionalnych: jej zarząd trzy tygodnie temu postanowił całym kapitałem wejść na rynek „akcji szybkiego obiegu". Było to dość ryzykowne posunięcie, lecz mogło przynieść w krótkim czasie zwielokrotnienie wartości spółki. Teraz okazało się to śmiertelnym błędem. Chwiała się także pozycja kilku kolosów. Kierownictwo największego w świecie kartelu samochodowego American Cars ogłosiło, że jeżeli giełda nie ustabilizuje się w ciągu kilku najbliższych godzin, będzie zmuszone ogłosić upadłość. Udziały w firmie były rozproszone wśród bardzo wielu akcjonariuszy, a właśnie małych pakietów akcji pozbywano się najszybciej. Podobnie niepokojące wieści dochodziły ze zrzeszającego 870 milionów ludzi funduszu emerytalnego National Union. Szymon nawet nie mógł sobie wyobrazić, co stanie się z taką masą emerytów pozbawionych nagle śjrodków do życia. „To jakiś horror" - przemknęło mu jedynie przez'głowę. Jakby na potwierdzenie, jakaś zapłakana kobieta zaczęła mówić, że nie ma nikogo, kto by jej pomógł. Mąż zmarł pięć lat temu, a jedyny syn zginął dawno w wypadku drogowym. Jeśli fundusz zbankrutuje, nie będzie jej stać na opłacenie dalszego pobytu w domu opieki. Równie "przygnębiająco brzmiały słowa starszego mężczyzny, który za kilka dni-"miał poddać się operacji raka prostaty. Teraz nie pozostanie mu nic innego, tylko śmierć. Norton apelował do widzów, by nie poddawali się zwątpieniu. Przypominał, co powiedział prezydent. Nikt nie pozostanie bez pomocy. Odtworzono odpowiedni fragment przemówienia Garisona. Potem prezenter znów oddał głos reporterom na ulicach całego świata. Pojawiły się kolejne oblegane przez zdesperowanych klientów biura maklerskie, mknące w różnych kierunkach na sygnale karetki pogotowia, drzwi szpitali, przez które wjeżdżały nosze z pacjentami w stanie zawału, i chodniki zasłane wyrzucanymi z okiem pomnażarkami pieniędzy. Szymon miał już dosyć histerii, która promieniowała z telewizora i kiedy rozpoczęło się kolejne pasmo reklamowe, przyjął je niemal z ulgą. Było jak oaza spokoju w zgiełku kolejnych nieszczęść. Znajome obrazki pięknych ludzi, pozbawionych problemów większych niż wypranie koszuli czy ogolenie zarostu, działały kojąco. Może trochę więcej niż zazwyczaj było tym razem filmów reklamujących środki antydepresyjne i alkohol, ale i tak każda opowiadana przez nie historia kończyła się szczęśliwie. Gdy zatrzymał się przed domen Toma Batesa, zanim jeszcze wysiadł z samochodu, wiedział już, co zastanie wewnątrz. Co prawda w kilku oknach paliło się światło, a drzwi wejściowe były otwarte, ale wszędzie panował niezwykły dla tego miejsca bezruch. Bardziej dla formalności niż z nadzieją, że kogokolwiek spotka, wszedł do środka. W hallu i w pootwieranych na oścież pokojach co krok widział ślady pospiesznego opuszczania hotelu przez mieszkańców. Gdzieś na podłodze poniewierała się książka. Gdzie indziej na stoliku stała szklanka z nie dopita herbatą. Po chwili siedział już z powrotem w samochodzie. Pozostało mu ruszyć w objazd po więzieniach. Postanowił, że zacznie od największego, na Hunts Point. Uruchomił samochód. Telewizja Światowa informowała właśnie o upadku należących do Grahama Elfa linii lotniczych Trans-World i o kilkudziesięciu tysiącach ludzi, którzy stracili przez to pracę. Nagle Szymon przypomniał sobie jeszcze jedno miejsce, w którym mógł spotkać chrześcijan. Stary dworzec autobusowy. Zamiast na północ, do Bronxu, skierował się na zachód, w stronę Manhattanu. W miarę, jak zbliżał się do centrum, ulice miasta coraz bardziej przypominały te pokazywane w telewizji. Wśród zdenerwowanych ludzi, krążących po ulicach, pojawiły się patrole policyjne. Na chodnikach leżały powyrzucane pomnażarki pieniędzy. Wyprzedziły go dwie rozpędzone karetki pogotowia. Zewsząd słyszał wycie włączonych alarmów. W kilku mijanych po drodze sklepach spostrzegł wybite szyby. Na moście Queensborough stały transportery wojskowe z zasłoniętymi numerami rozpoznawczymi. Nicholas Norton po raz kolejny łączył się z największymi światowymi giełdami. Wszędzie sytuacja wyglądała podobnie. Ceny akcji ciągle spadały. Sprawozdawcy, choć przejęci tym stanem rzeczy, nie kryli swej ekscytacji. To było coś zupełnie niezwykłego. Jak cud, który ziszcza się na oczach tłumu. Telewizyjni eksperci już nawet nie próbowali wyjaśnić zagadki. Byli bezradni. Tak jak i maklerzy giełdowi, czekali jedynie aż kursy zatrzymają się. Mówili, że musi to nastąpić lada chwila. Norton przypomniał apel prezydenta, by Powstrzymać się od sprzedaży. Następnie zapowiedział kolejną porcję in-;; formacji nadawanych przez agencje medialne... 4 Szymon dotarł do dworca. Boczną, ciemną ulicą, tą samą, którą szedł f kiedyś ze Smithem, podjechał pod jedno z wejść. Budynek sprawiał Y Wrażenie kompletnie opuszczonego. Kiedy przekroczył próg, wąskim przejściem między kontenerami ruszył w głąb hali. Drogę rozświetlało jedynie kilka przyczepionych do sufitu jarzeniówek. Po chwili zobaczył wolną przestrzeń, gdzie ponad dwa miesiące temu odbywała się msza. Nikogo tu nie było. Ku jego zdziwieniu podwyższenie, na którym stał wtedy brat Roger, nie zostało jeszcze usunięte. Podszedł bliżej. Usiadł na drewnianych schodkach. Przypomniał sobie, jak prawie wszyscy obecni na mszy przyjmowali Komunię Świętą, i zdał sobie sprawę, że ciągle nawet nie jest chrześcijaninem. Nagle wydało mu się, że jest to główną przyczyną tego, co się z nim dzieje. Gdyby był ochrzczony, wszystko wyglądałoby inaczej. „Panie, zmiłuj się nade mną- szepnął. -Uratuj Angel." Zamknął oczy i modlił się dalej. Prosił o wskazanie drogi, która doprowadzi go do dziewczyny. „Ty wiesz, że potrafię bez niej żyć" Timówił w myślach. Niespodziewanie w pobliżu usłyszał jakiś szmer. Otworzył oczy. Kilka metrów przed nim stał Tobiasz. - Pokój z tobą - powiedział przybyły. - Pokój z tobą - odparł ożywiony Szymon. - Skąd się tutaj wziąłeś? Tobą podsZ&Jt bliżej. - Chyba z tego^samego powodu, co ty. Szukam niedobitków, którzy są jeszcze na wolności. - Co się właściwie dzieje? - Też chciałbym wiedzieć. Pewne jest tylko, że zatrzymano większość chrześcijan mieszkających w Nowym Jorku. Wszystkie kościoły, parafie, hotele zostały przeszukane. Mają również adresy prywatnych mieszkań. Ratują się nowo nawróceni i ci, których przez przypadek nie było w domu... Z kilku telefonów, które wykonałem, wiem, że podobnie jest na całym świecie... Na szczęście z Bożą pomocą udało mi się uchronić przed zatrzymaniem brata Rogera. Szymon spojrzał pytająco. - Wszędzie, gdzie mieszkał, odpowiadałem za drogi ewakuacji. Kiedy zjawiło się wojsko, razem z nim i Hugh Boldym wyszliśmy na dach i uciekliśmy kilka kamienic dalej. - A gdzie jest teraz? - W podziemiach stacji metra na Fulton Street. To nasze miejsce spotkań w nie przewidzianych okolicznościach. Właśnie tam idę. Po drodze postanowiłem zajrzeć jeszcze tutaj. - Dobrze zrobiłeś - powiedział Szymon i po sekundzie milczenia spytał: - Wiesz coś o Angel? Tobiasz domyślał się, co czuje Szymon. Był jednym z zaproszonych na chrzest. - Tylko tyle, że nie ma jej w domu. Dzwoniłem tam kilkakrotnie. - Rozmawiałem z nią przez telefon, kiedy przyjechali ich aresztować - powiedział głucho Szymon. Zapadło milczenie. - Co zamierzasz zrobić? - spytał po chwili Tobiasz - Będę jeździł od więzienia do więzienia. Może ją odnajdę. - Jeśli jest jeszcze w Nowym Jorku... Szymon pokiwał głową - Nie mam innego pomysłu - powiedział. - Modlę się do Boga o podpowiedz. Ale nie wiem, czy zostanę wysłuchany... Gdybym miał chociaż chrzest! -Jeśli pójdziesz ze mną, może dostaniesz go nawet od brata Rogera. Szymon ożywił się. - Myślisz, że to teraz możliwe? - Oczywiście. Szczególnie teraz. - W takim razie nie traćmy czasu - powiedział Szymon wstając. LXIX Tymczasem zabawa w pałacu prezydenckim rozwijała się w najlepsze. Przygnębiające dla świata wieści powodowały kolejne przypływy dobrego humoru wśród zaproszonych gości. Wypity alkohol uderzał do głów. Narkotyki wprawiały w euforię. Właśnie nadawano blok informacji z Japonii. Norton poprzedził go stwierdzeniem, że Japończykom ; przyszło się zbudzić w zupełnie innym kraju niż zasypiali. Użył nawet określenia „giełdowa Pompeja", choć przyznał, że „w tym wypadku, na ł szczęście, nie ma tylu ofiar śmiertelnych". Petroniusz zastanawiał się, w jakim stopniu to, co widzi na telebi-|«lach, dzieje się naprawdę, a w jakim jest jedynie mistyfikacją. Wiele czy w przekazie Telewizji Światowej mogło być spreparowane tak 10, jak przemówienie Garisona. W tym pokładał pewną nadzieję. 34 l Może sytuacja nie jest taka zła, jak się ją przedstawia. Z drugiej strony, gdy przyglądał się potwierdzanemu na wiele sposobów spadkowi cen akcji, był prawie pewien, że krach na giełdzie jest autentyczny. Kolejny dowód stanowiły monitory z notowaniami „czarnych giełd" sieciowych. Wielu uczestników przyjęcia przerzuciło się na nie, kiedy transakcje na oficjalnych parkietach stały się trudne do przeprowadzania. Nie sposób było przypuszczać, że wszystkie, niezależne od siebie, nielegalne giełdy mogły być jakoś sterowane. A i na nich wartości większości akcji straciły już ponad 60 procent. W pewnym momencie prezydent znowu przypomniał sobie o swoim starym przyjacielu. Odszukał Petroniusza wzrokiem i podniósł w jego stronę kielich z szampanem. Nie bardzo wiedząc, jak zareagować, Pe-troniusz uczynił podobny gest swoim kieliszkiem wina. Po kilku se-kundach*Garison był już przy nim. - Jak się bawisz? - zapytał. - Jak widzisz. - Masz skrupuły - stwierdził prawie ze smutkiem. - Zupełnie niepotrzebnie. Ile razy/muszę cię zapewniać, robimy to dla dobra ludzkości. - Tylko jakim kosztem? - Najmniejszym z możliwych. Wszystko jest dokładnie wyliczone. Zmień tylko podejście. Spójrz na to w globalnej skali... W tym momencie Norton przerwał relację ze świata, by przekazać informację „z ostatniej chwili". Upadek funduszu emerytalnego National Union stał się faktem. - To jest ta globalna skala? - Och, przyrzekam ci, że nie ucierpią tak bardzo, jak się im wydaje. Ofiary są konieczne, by świat mógł się rozwijać. Prawdziwych winnych jeszcze nie ogłosiliśmy. Zrobię to jutro rano. Teraz dawny konsultant prezydenta wiedział już wszystko. - Myślisz, że ludzie ci uwierzą? - spytał - Założymy się? - Nie - odpowiedział Petroniusz po chwili milczenia. Najwyraźniej zadowolony z jego zakłopotania, prezydent nachylił się do ucha Petroniusza i szepnął: - Przecież gardzisz nimi tak samo, jak ja. Dziwię ci się. Nie powinieneś pozwolić mu wyjść. To naiwność wierzyć, że kogokolwiek uratuje. Garison mówił zupełnie bez ogródek. Petroniusz nie wiedział, jak zareagować. Z jednej strony, nie chciał narażać siebie i Szymona, z drugiej - w tej niespodziewanej szczerości dostrzegł szansę na odwrócenie losów przyjaciela. - Nie gardzę nimi, tylko ich poglądami. Ale mają do nich prawo. Nie widzę powodu, by ich za nie karać - odpowiedział zdecydowanym tonem. - Och, po prostu wyszło nam, że najlepiej nadają się na wrogów ludzkości. Ktoś musiał nimi zostać. Sam mówiłeś w Yanderbilt, że bez wroga nikt nie uwierzy w zagrożenie... Zresztą, podobno poświęcanie się dla innych leży w ich naturze. Petroniusz poczuł, że jego zamiary wzięły w łeb. Pozostało mu jedynie powiedzieć wprost: - A jeśli cię poproszę: daruj dziewczynie ze względu na Szymona? - Normalnie bym to dla ciebie zrobił. Ale teraz? Co by powiedziała Amanda lub Morris? Żadnych wyjątków. Jutro ogłoszę to publicznie. Wszyscy zawinili i wszyscy poniosą odpowiedzialność... - W takim razie ochroń chociaż jego. Garison wydął wargi. ,- - Z tego, co wiem, nikt nie zamierza mu nic zrobić. Trochę się tylko poszwenda po mieście i niepotrzebnie zmęczy. Najlepiej zadzwoń i ściągnij go tutaj z powrotem. - Wyłączył wideofon. - W takim razie będzie miał nauczkę. Ich rozmowę przerwał głośny sygnał „Przełomowej wiadomości". Odwrócili głowy w stronę telebimu. prezydent spojrzał na zegarek. - Coś mi się zdaje, że nadchodzą dobre wieści - oznajmił z uśmie-, chem. 1 Rzeczywiście, po raz pierwszy tej nocy twarz Nortona rozjaśnił błysk ,! optymizmu. Prezenter zapowiedział oświadczenie ministra wiedzy. Ka-jjfflery znów znalazły się w pokoju konferencji medialnych. Po wyraże-*i łpu solidarności z konsumentami całego świata Morris poinformował, • kilka minut temu Rada Dwunastu na wniosek rządu podjęła decyzję 1 interwencyjnym skupie akcji. Został utworzony specjalny fundusz 'abilizacyjny, na koncie którego znajduje się już ponad 10 bilionów do-rów. Jeśli spadek cen nie zatrzyma się samoistnie w ciągu najbliższych pięciu godzin, fundusz dokona pierwszych zakupów. Wiadomość wywołała oklaski dziennikarzy zgromadzonych na konferencji i gości prezydenckiego przyjęcia. Ekranowy Morris odpowiedział jeszcze na kilka pytań i zniknął z telebimów, a obecny na sali zaczął przyjmować gratulacje zgromadzonych. Norton w studio zapowiedział komentarze ekspertów. Wszyscy chwalili rządowy pomysł. Mówiono, że już samo utworzenie funduszu powinno wpłynąć na rynek stabilizująco. Teraz należy pilnie obserwować reakcje właścicieli akcji. Być może skup interwencyjny okaże się w ogóle niepotrzebny. - Jak widzisz, jesteśmy genialnie przygotowani - powiedział zadowolony z siebie prezydent. - Wszystko jest pod kontrolą. Twojemu przyjacielowi nic nie grozi, a ty mógłbyś się jeszcze do nas przyłączyć... Petroniusz pomyślał o Szymonie, który gdzieś tam przemierza miasto w beznadziejnych poszukiwaniach. - Zastanowię się - odparł wymijająco. LXX ' Najniższy poziom stacji Fulton był całkowicie opustoszały. Tobi pewnie nacisnął klamkę małych służbowych drzwi w pobliżu windy towarowej. Znaleźli się w pomieszczeniach gospodarczych. Zewsząd otoczył ich gąszcz grubych i cienkich rur, różnokolorowych kabli, zegarów kontrolnych. Wszystko oświetlało przyćmione, pomarańczowe światło. Po wąskich metalowych schodkach zeszli w dół i stanęli przed kolejnymi drzwiami. Tobi zapukał dwa razy długo i potem trzy razy krótko. Usłyszeli jakieś kroki, a potem zgrzytanie zamka. Drzwi się uchyliły. - Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus - powiedział Tobiasz. - Na wieki wieków - odpowiedział brodaty mężczyzna stojący naprzeciwko. Przekroczyli próg. W środku było duszno i gorąco. Mężczyzna wskazał im głową kierunek i usiadł na grubej rurze podwieszonej do ściany. Ruszyli wzdłuż betonowego muru. Po chwili zaczęły dobiegać do nich odgłosy modlitwy. Ktoś mówił jakieś zdanie, a chór głosów odpowiadał mu: „Zmiłuj się nad nami". - Litania do imienia Jezusa... - szepnął Tobi. Kilkanaście kroków dalej ich oczom ukazało się niskie, ale dość obszerne pomieszczenie, w którym jeden przy drugim stłoczyło się kilkaset osób. W przeciwległym końcu na metalowych schodkach stał prowadzący modlitwę brat Roger. Szymon z Tobiaszem dołączyli do modlących. Na twarzach chrześcijan malowała się powaga i wzruszenie. Po ich policzkach spływały strużki potu. Każdy, kto tutaj dotarł, zdążył tego wieczoru przeżyć większą lub mniejszą tragedię: jego bliscy zostali aresztowani, a mieszkanie splądrowane. Kiedy modlitwa się skończyła, brat Roger omiótł spojrzeniem całą salę. - Bracia! - powiedział. - Niech niepokój nie gości dzisiaj w waszych sercach. Pan, który obmył nas w wodzie chrztu i odkupił grzechy nasze na drzewie krzyża, daje nam swoje miłosierdzie również w cierpieniu, które nas spotkało. W Nim pokładajmy nadzieję. On nigdy nas nie opuści. Ale ponieważ dotyka was boleść wielka, otwórzcie swoje serca przed Chrystusem. Wypłaczcie przed nim swoje rany... Na chwilę zapadła cisza. - Nie bójcie się mówić do Pana Naszego - zachęcił. - On chce was wysłuchać... Wreszcie jakaś kobieta w pobliżu brata Rogera zaczęła mówić tonem pełnym żalu: -Jestem wdową. Dwóch moich synów zostało porwanych przez wojsko, gdy modliłam się w kościele. Dlaczego mi to zrobiłeś, Boże?! Z końca sali dobiegła następna skarga: - Panie! Moja żona nawróciła się trzy miesiące temu. Nie mogłeś nam sprawić większej radości. Teraz pozwoliłeś, by zabrali ją, podczas gdy mnie nie było w domu. Czy taka ma być nasza nagroda? Kolejny mężczyzna powiedział krótko: - Nawet nie wiemy, gdzie wywieziono naszych bliskich. Inni zaczęli dorzucać: - Nie ma sposobu, żeby się czegokolwiek dowiedzieć. - Jakby nigdy nie istnieli. - Może nie żyją? Potem padły słowa wyrażające troskę większości obecnych. - Nie mamy dokąd wrócić - mówiła starsza kobieta. - W naszych do-, Blach grozi nam aresztowanie. Gdzie się ukryjemy? Zewsząd posypały się głosy: - Kto nas osłoni? - Chryste, zmiłuj się! - Gdzie Pan? I dlaczego pozwala, by zło stało się potężniejsze od dobra? Zapadło milczenie. Brat Roger stał ze zwieszoną głową, jakby ciągle wsłuchany w to, co usłyszał. W końcu wyprostował się. - Pomódlmy się teraz w ciszy za tego z nas, tu obecnych, który w tej chwili cierpi najbardziej. Ponownie spuścił wzrok i pogrążył się w modlitwie. Za jego przykładem poszli inni. Trochę zaskoczony tym wezwaniem, tak samo zachował się również Szymon. Jednak gdy tylko zaczął zastanawiać się, za kogo mógłby się pomodlić, zrozumiał o co chodziło przywódcy chrześcijan. Jeszcze minutę temu, kiedy ludzie wypowiadali swoje skargi, miał ochotę dołączyć do chóru. Wykrzyczeć swój ból. Mógł równie dobrze jak oni powiedzieć: „Aresztowano moją narzeczoną. Nie wyobrażam sobie bez niej życia. Nie jestem nawet ochrzczony i nie wiem, czy Bóg wysłucha moich błagań o zmiłowanie". Teraz zdał sobie sprawę, że choć jego cierpienie jest wielkie, to przecież nie większe od tych, którzy Nabierali głos. Gdzieś obok musi tu być ktoś, kto cierpi bardziej niż oni. Tak bardzo, że nie może nawet wypowiedzieć swojego cierpienia. Ktoś, komu bardziej od niego należy się wsparcie. Począł się modlić za nieznajomego tak intensywnie, jak nigdy nie modlił się w swojej sprawie. Niespodziewanie poczuł, że modlitwa przynosi ulgę także jemu. Było w niej coś czystego. Jakaś nie zmieszana z własnymi problemami szlachetność. Gdy spojrzał w twarze stojących w pobliżu, odniósł wrażenie,, że oni również mają podobne uczucie. - Siejcie w płaczu, abyście zbierali w weselu. Nad ziemią, nad wszystkimi ludźmi, nad tym miastem jest Pan, który zamieszkał w nas - rozpoczął na nowo brat Roger. - Nie pytajcie: dlaczego Bóg pozwala, by zło zwyciężało? Bo to tak, jakbyście pytali: dlaczego pozwolił na ukrzyżowanie swojego Syna? Czy zapomnieliście, że On nie jedno życie nam obiecał? Kiedy przyszedł do nas, powiedział: „Pójdźcie za mną". Teraz, gdy pokazuje mam drogę i podnosi nas ku sobie, nie możemy czepiać się rękami ziemi i wołać: dlaczego nam to robisz? Przestańmy się bać. Nasza radość jest większa od naszych nieszczęść. Nie śmierć przed nami, lecz życie, nie męki, lecz nieprzebrane rozkosze, nie łzy i smutki, lecz wesele, nie niewola, lecz królowanie...! Niektórzy, porwani jego słowami, zaczęli wołać: „Amen!", „Hosanna!", „W Chrystusie zbawienie!" Był dla nich niczym wódz, który prowadzi swoją armię do zwycięskiej bitwy. - Bracia! Nadszedł czas, bym odkrył to przed wami! - powiedział, kiedy wrzawa nieco ucichła. - Bóg ma plan wobec Nowego Jorku...! Pół roku temu obdarzył mnie wizją, którą pojąłem dopiero teraz, w godzinie próby. W tym miejscu, na tej wyspie, chce założyć swoją nową ziemską stolicę! Z waszych łez i bólu odbuduje tutaj swój kościół. Pan was wybrał! Dziś rusza na podbój tego miasta, a wy staliście się jego żołnierzami. Jak odkupił swą męką grzechy świata, tak chce abyście wy odkupili cierpieniem to gniazdo bałwochwalstwa i pychy. To wy jesteście zwycięzcami. Poczujcie to! On wlewa w was moc, byście stali się silni. Macie dać światu świadectwo... Hosanna w niebie i na ziemi...! Zewsząd odpowiedziały mu okrzyki: „Hosanna", „W imię Chrystusa", „Pan nasz, Bóg nasz". Rozpaleni wystąpieniem papieża, ociekający potem wierni wyglądali jak starożytni gladiatorzy, których podnieca zbliżająca się walka. Część padała na kolana i modliła się z zamkniętymi oczami. - Oto jak Pan zwyciężył w was zwątpienie, tak i wy idźcie zwyciężać w imię Jego! - zakończył Roger. - Błogosławię was bracia moi, na prześladowania i na więzienie, na życie i na śmierć, na wieczność... Zszedł pośród nich i kładąc ręce na ich głowach, błogosławił każdego z osobna. Ludzie garnęli się do niego, jakby czując, że być może ostatni raz go widzą. Ci, którym udało się dostać błogosławieństwo, odchodzili na bok, przyklękali i modlili się w milczeniu... Po pewnym czasie zgromadzeni zaczęli w małych grupkach opuszczać podziemną halę. Niektórzy decydowali się wrócić do swoich domów. Większość, co wcale nie wydawało się bezpieczniejsze, przyjmowała gościnę u nie aresztowanych jeszcze braci. Szymon odczekał jeszcze kilka minut i gdy wokół brata Rogera pozostało kilkanaście osób, podszedł do papieża. Ten podniósł ku niemu oczy i spytał: - Czego pragniesz, synu? - Jestem Szymon O'Neil. Jutro przed południem miałem otrzymać Chrzest z twoich rąk. , - Ach, to ty! - spojrzał na niego z zaciekawieniem. - Brat Tom dużo tobie opowiadał... Jak się tutaj dostałeś? .{47 - Przyprowadził mnie brat Tobiasz - Szymon odwrócił się za siebie w stronę, gdzie stał Tobi. Roger przywitał się ze swoim kurierem i ponownie zwrócił się do Szymona. - Wiem już o aresztowaniu Angel... - pokiwał ze smutkiem głową. - Nie mogę sobie darować, że do tego dopuściłem. Zamierzam jej szukać, dopóki nie znajdę. - Nie ma twojej winy w tym, co się stało. Będę ci błogosławił w twoich poszukiwaniach. Przede wszystkim jednak: módl się za nią. - Robię to, ale nie jestem pewien, czy me prośby mogą być wysłuchane. Dlatego przychodzę do ciebie... Szymon ukląkł przed starcem. - Proszę, udziel mi chrztu, bym mógł się stać prawdziwym wyznawcą Chrystusa. Jestem gotowy na jego przyjęcie. Wierzę, że jest dobry i miłosierny. Gdy będę już jednym z was, moja modlitwa stanie się bardziej skuteczna. Stary kapłan spojrzał na Szymona poważnie. - Przyjmując chrzest, przyjmiesz również nasz los. To nie będzie uwolnienie z ziemskich boleści, tylko wzięcie ich na siebie. Czy na to też jesteś gotowy? - Tylko jako chrześcijanin mogę to sprawdzić. Wierzę w życie wieczne. Wiem, że ostatecznym wybawieniem będzie zmartwychwstanie. Jeśli mam cierpieć, to razem z wami. Dzięki temu będę bliżej Chrystusa, bliżej was, bliżej Angel... Nie zostawiajcie mnie samego! Szymon patrzył błagalnie w twarz przywódcy chrześcijan. Wszyscy, którzy jeszcze zostali w podziemiach, byli poruszeni jego przemową. Determinacja jaka z niej przebijała, ich również umacniała w wierze. - „Proście, a będzie wam dane" - odpowiedział brat Roger w ciszy, jaka zapadła. Odwrócił się w stronę Hugh Boldy'ego. - Potrzebuję trochę wody - powiedział. - Mam tylko taką - Boldy wyciągnął z przewieszonej przez ramię torby butelkę wody mineralnej. - Bardzo dobrze - Roger wziął od niego butelkę. - Nadstaw ręce. Nalał nieco jej zawartości w konchę stworzoną z dłoni ochroniarza i zaczął się nad nią modlić. Po chwili zwrócił się w stronę klęczącego ca- ły czas Szymona i uczynił przed nim znak krzyża. Stojący wokół również się przeżegnali. Brat Roger znowu pogrążył się w modlitwie, po czym położył rękę na głowie Szymona i spytał: - Czy wyrzekasz się na zawsze Szatana? - Wyrzekam się - odpowiedział Szymon formułą, której nauczył go brat Tom. Następnie Roger zanurzył palce w wodzie święconej trzymanej przez Boldy'ego i trzykrotnie polał czoło Szymona, mówiąc: - Szymonie, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Stojący wokół powiedzieli: „Amen". - Możesz już wstać - zwrócił się Roger do Szymona. - Odmówmy teraz Ojcze Nasz. Szymon powoli wyprostował się. Ciągle był lekko oszołomiony. Wszystko odbyło się tak szybko. Jeszcze całkiem do niego nie dotarło, że tak po prostu jest chrześcijaninem. Włączył się w chór głosów rozpoczynających Modlitwę Pańską. Choć znał jej słowa na pamięć, po raz pierwszy miał prawo mówić ją na głos w towarzystwie innych chrześcijan. Od teraz byli jego braćmi w wierze. Wypełniła go radość. Stało się to, co jeszcze kilka tygodni temu wydawało się mu zupełnie niemożliwe. Kończąc modlitwę, powiedział głośniej niż inni „Amen". LXXI Poranne słońce wychyliło się spoza wieżowców na horyzoncie. Szymon jechał wzdłuż Ósmej Alei. Po całonocnych poszukiwaniach w więzieniach postanowił odwiedzić Petroniusza. Chwilę temu zadzwonił do niego i umówił się na spotkanie. Jak na razie nie znalazł żadnego śladu, ale wierzył, że to tylko kwestia czasu. Jeśli Bóg doprowadził do jego chrztu, wskaże mu również drogę do Angel. U Petroniusza zamierzał Wziąć kąpiel, wypić mocną kawę, dowiedzieć się, jak wyglądało przyjęcie u prezydenta, i ruszyć dalej. I tak nie mógłby teraz zasnąć. Zatrzymał samochód przy kiosku z gazetami. Kiedy podszedł bliżej, 1 Zauważył, że wszystkie gazety były czarno-białe. Kupił „New York Time- i •4'. Na pierwszej stronie widniało wielkie zdjęcje tablicy z cenami akcji j na nowojorskiej giełdzie i tytuł: Upadek świata? Poniżej umieszczono fotografię Garisona i tekst jego przemówienia. Szymon szybko prze-wertował pozostałe kartki. Nie było w nich nic, czego nie dowiedziałby się wcześniej z telewizji. Spojrzał na stojący w pobliżu, otoczony przez grupkę widzów telebim. „Może powiedzą coś nowego?" - pomyślał i skierował się w tamtą stronę. Jednak program Telewizji Światowej nie zaspokoił jego nadziei. Trwało właśnie podsumowanie wydarzeń nocy. Zmęczonemu Nortono-wi pomagała inna gwiazda stacji, Sara Yoith. Oboje cieszyli się, że tempo spadków nad ranem zdecydowanie się zmniejszyło. Norton, za ekspertami, przypisywał to wiadomości o utworzeniu przez Radę Dwunastu funduszu stabilizacyjnego i ograniczonemu wykupowi akcji podjętemu przez fundusz dwie godziny temu. Sara Yoith zauważyła, że nie zmienia to jednak tragicznego bilansu całej nocy. Przytoczyła dane liczbowe, z których wynikało, iż przeciętnie akcje straciły 70 procent swojej wartości, a analitycy przewidują, że zanim ceny akcji pójdą w górę, ich przeciętna wartość spadnie do 20 procent ceny sprzed wybuchnięcia kryzysu. Oczywiście, prezenterka mówiła cały czas o średniej. Wartość niektdtych akcji zmalała mniej, innych bardziej. Yoith potwierdziła upadki gigantów: American Cars, TransWorld, Rock's Bank i National Union. Kryzys dotknął ponad 80 procent mieszkańców globu. Większość swoich pieniędzy stracili maklerzy domowi. Bez środków do życia pozostali klienci National Union i kilku mniejszych funduszy emerytalnych. Norton przypomniał, że od kilku godzin działa rządowy fundusz pomocy najbardziej poszkodowanym. Zapowiedział nadanie w najbliższym czasie serialu instruującego różne grupy konsumentów, jak przetrwać w kryzysie. Sara Yoith przytoczyła najnowsze dane dotyczące śmiertelnych ofiar krachu. W skali całego świata było ich już kilkanaście tysięcy. Następnie zajęła się omawianiem strat na ulicach miast. Jej słowom towarzyszył reportaż, pokazujący zdemolowane biura maklerskie, powywracane samochody, powybijane szyby sklepowe i śmieciarzy uprzątających zniszczone pomnażarki pieniędzy. Przeprowadzono też wywiad z komendantem miejskim policji, który mówił o tysiącach zatrzymanych na próbach kradzieży. Potem zaczęto powtarzać wypowiedzi konsumentów, którzy stracili swoje emerytury-Szymon pamiętał te'relacje jeszcze z nocy. Zamierzał już iść, gdy obok siebie usłyszał słowa jednego z widzów: - Podobno wszystkiemu winni są chrześcijanie. Kilka osób spojrzało w stronę mówiącego. - Nie czytaliście „Scandala Express"? Doszli do wniosku, że National Union ich wykorzystuje i wycofali swoje wkłady. Od tego się zaczęło. - Całkiem możliwe. To ignoranci - powiedział wysoki chłopak w okularach. - Już dawno powinni siedzieć za kratkami - odezwała się jakaś kobieta. - Ja tam bym ich powiesił na suchej gałęzi - podsumował mężczyzna, który rozpoczął rozmowę. - Przeklęci fanatycy! LXXII Petroniusz skończył opowiadać. Siedzieli przez chwilę w milczeniu, wpatrując się w mrugający obrazkami ze świata, ściszony telewizor. Były arbiter elegancji wyglądał wyjątkowo źle. Miał podkrążone oczy i ziemistą cerę. Po tym, jak zbudził go telefon Szymona, zasnął ponownie i kiedy przyjaciel zadzwonił do drzwi, nie zdążył już nawet wziąć kąpieli. Leżał teraz na swojej ulubionej kanapie owinięty jedynie w jedwabny szlafrok. - Kontrolują przebieg wydarzeń - podsumował. - Jeśli chodzi o nas: mają Smitha, wiedzą wszystko o tobie i o mnie. Bawią się nami... Problem w tym, że kiedyś może się im ta zabawa znudzić... - Mało mnie to obchodzi. I tak nie przestanę jej szukać. - Szkoda, że nawet przez chwilę nie pomyślisz o mnie. Szymon zmieszał się. - Przecież nie mogę wyprzeć się swojej wiary. • - Mógłbyś ich po prostu nie drażnić, robiąc rzeczy skazane na niepowodzenie. Nigdy nie wiadomo, co sprawi, że przebierzesz miarę. Szymon milczał zakłopotany. W salonie pojawiła się Helena, niosąc 'Pa tacy dwie filiżanki kawy. •;'« - Co bym zrobił, gdyby nie moja piękna - zwrócił się do niej Petro- !Hiusz. «fe |p Dziewczyna uśmiechnęła się w podziękowaniu. Jej migdałowa opa- |«nizna wspaniale pasowała do złotych włosów, luźno opadających na jffjif J l IM. i!' pomarańczowy szlafrok. Przyszła na bosaka. Jako jedyna z obecnych była wyspana. Dowiedziała się o wszystkim dopiero po powrocie Pe-troniusza. Poczęstowała przyjaciół kawą i usiadła obok kochanka. - Prezydent już przemawiał? - spytała. - Cały czas czekamy. Cichym piknięciem przypomniała o sobie pomnażarka pieniędzy. Wszyscy spojrzeli w jej stronę. Na ekranie ukazał się aktualny stan podłączonego do niej konta. - Kolejne dziesięć tysięcy do tyłu - powiedział bez specjalnych emocji Petroniusz. - Dlaczego jej nie wyłączyłeś? - spytał zdziwiony Szymon. - Bo to by nic nie dało. Przecież wartość akcji, w które się zainwestowało, sp*ada niezależnie od tego, czy pomnażarka pracuje, czy nie. - Czyli rozbijanie ich o bruk nie miało sensu? - Najzupełniej. W momentach paniki ludzie przestają myśleć. Ja przynajmniej mam dokładną orientację, jakie są tendencje na giełdzie. - No i jakie?,;rv~. - Mniej więcej takie, jak mówią w telewizji. Jest coraz lepiej. Spadki stają się mniejsze. Kiedy wróciłem do domu, dziesięć tysięcy traciłem co sześć minut, teraz potrzeba na to pół godziny. - Chyba coś się dzieje - przerwała mu wpatrzona w telewizor Helena. Na ekranie pojawił się Norton, a pod nim pulsujący napis: „Wielka wiadomość". Petroniusz wzmocnił dźwięk. Prezenter mówił, że trzy minuty temu skończyło się specjalne posiedzenie rządu i Rady Dwunastu i za chwilę spodziewane jest wystąpienie ministra siły Amandy Ke-in. Po niej ma przemówić prezydent John Garison. Kamery przeniosły się do pałacowego pokoju konferencji medialnych. Jak zwykle przy takich okazjach, obraz uzupełniono informacją: „Na żywo z pałacu prezydenckiego". Kein stała już przy mikrofonie. Odczekała jeszcze kilka sekund i zaczęła: - Mieszkańcy Ziemi, konsumenci całego świata. To, co usłyszycie, jest smutne i zarazem przerażające. Proszę, przyjmijcie te wiadomości z powagą, jaka im się należy, i powstrzymajcie się od uzasadnionych, lecz niezgodnych z prawem odruchów zemsty. Zapewniam, że nasz rząd doprowadzi do sprawiedliwego osądzenia wszystkich winnych - wzięła głęboki oddech. - Przed momentem na posiedzeniu rządu referowałam przebieg specjalnego śledztwa prowadzonego przez Urząd Ochrony Konsumenta. Jego celem było wyjaśnienie przyczyny kryzysu, który nas wszystkich dotknął. Teraz prezydent zobowiązał mnie do publicznego ogłoszenia wyników tego dochodzenia. Po kilku godzinach intensywnej pracy mogę z całkowitą pewnością stwierdzić, że za wybuch kryzysu odpowiedzialna jest ponad stumilionowa grupa religijna, zwana chrześcijanami. Powiem w kilku zdaniach, jak doszliśmy do tego wniosku. Zaczęliśmy od wyeliminowania teorii upadku piramidy. Nie został spełniony podstawowy warunek jej powstania - brak pieniędzy na rynku. W wyniku analiz ekspertów ministerstwa wiedzy nie ostała się również koncepcja, że kryzys spowodował czysty przypadek. Nasi naukowcy jednoznacznie stwierdzali, że jedyną możliwą przyczyną tego, co się stało było świadome działanie, polegające na jednoczesnym pozbyciu się akcji przez wielką grupę konsumentów. Tylko w ten sposób można było wywołać pierwszy impuls, który spowodował panikę innych inwestorów i w następstwie lawinowe pozbywanie się przez nich własnych walorów. .' Wyposażeni w tę wiedzę zanalizowaliśmy mapy sprzedaży akcji i odkryliśmy, że odbywały się one w kilku określonych miastach i regionach. Potem na tę mapę nakładaliśmy mapy zamieszkiwania różnych i grup demograficznych, społecznych, religijnych i majątkowych. Wyni-' ki były jednoznaczne. Mapa największych sprzedaży pokrywała się idealnie z mapą występowania chrześcijan. Wobec tak oczywistych dowodów natychmiast zatrzymaliśmy większość lokalnych kapłanów tego ' kościoła. Ich przesłuchania potwierdziły nasze analizy. Niemal jedno-(iCześnie na policję zaczęli się zgłaszać pierwsi świadkowie. Byli to naj-j Częściej sami chrześcijanie, tylko nastawieni mniej fanatycznie od resz-fty swoich współwyznawców. Widząc, do jakich nieszczęść prowadzą [działania, w które się zaangażowali, przyszli oni na policję, by wyznać Iprawdę. Ich rejestrowane na bieżąco podczas przesłuchań relacje Telewizja Światowa nada zaraz po przemówieniu prezydenta. 1 Na czym polegał spisek chrześcijan i jakie były jego motywy? Oczy-hście, nie wiemy jeszcze wszystkiego. Trwają szczegółowe ustalenia. Ale **• teraz możemy wiele powiedzieć. Z zeznań jednego ze skruszonych, postawionego wysoko w ich hierarchii kapłanów, wynika, że celem było zaatakowanie konstytucyjnego priorytetu naszego państwa jakim jest konsumpcja. Pozbywając się w jednym momencie swoich pakietów akcji, rozpoczęli procesy, które miały doprowadzić do całkowitej anarchii w funkcjonowaniu gospodarki i życiu społeczeństwa. Chcieli udowodnić, że wzrost konsumpcji można zatrzymać, a nawet doprowadzić do jej trwałego spadku. Przez chaos na rynku zamierzali podważyć zaufanie konsumentów do państwa. Liczyli na wybuch ogólnoświatowych zamieszek. Jedyną rzeczą godną zaufania miał pozostać ich Bóg. Rozpad panującego na świecie systemu rządów i wyniszczająca walka różnych grup konsumentów przeciwko sobie powinny to potwierdzać. Tak wyobrażali sobie zapowiedziany w ich księgach, koniec świata, nazywany apokalipsą. Według ich wierzeń w takiej scenerii miał zjawić się na ziemi Bóg Chrystus. Dlatego swojemu spiskowi nadali kryptonim „Nadejście Zbawiciela". Na zakończenie chciałam przypomnieć, że wyznawcy tej religii już kilkakrotnie w dziejach ludzkości zamierzali zbawić świat za wszelką cenę i bez zgódy*jego mieszkańców. Ostatnio miało to miejsce w roku 2078. Wtedy skończyło się delegalizacją ich ponadnarodowej organizacji z równoczesnym pozostawieniem kościołów lokalnych. Teraz wydaje się, że nie był to środek wystarczający. Po 30 latach ponownie spróbowali zrealizować swój pomysł. My wszyscy, mieszkańcy Ziemi, musimy zastanowić się: czy można pozwolić, by za kilka lat zdarzyło się to po raz kolejny? Powinniśmy definitywnie odpowiedzieć sobie na pytanie: co uczynić, aby chrześcijanie nie zagrażali już nigdy światu. ..? Dziękuję za uwagę. Przyrzekam, że ministerstwo siły zawsze będzie stało na straży waszego szczęścia. Nie odchodźcie od telewizorów. Już za chwilę przemówienie prezydenta. Rozpoczął się blok reklamowy. Petroniusz przyciszył fonię. Przez kilka sekund nikt się nie odzywał. - To wygląda gorzej niż źle - powiedział Szymon bardzo cicho. -1 niestety brzmi dość wiarygodnie - dodał Petroniusz. - Kilka godzin takiego prania mózgów i już naprawdę wszyscy uwierzą, że kryzys wywołali chrześcijanie. Zdaje się, że to ich ostateczny koniec. - Mój również. - Masz jeszcze szansę się wycofać. - Nie wiesz, co mówisz. To próba, także dla mnie. - To nie jest żadna próba, tylko fizyczne unicestwienie. Poszli za daleko by się cofnąć. - Odnajdę ją, niezależnie od okoliczności - powiedział Szymon z niespodziewaną siłą. - Może właśnie taką rolę wyznaczył dla mnie Bóg. - Obyś tylko wcześniej nie został jednym więcej kozłem ofiarnym. - Nawet gdyby! Nie będę się z góry zastanawiał, co się może wydarzyć... Przerwa na reklamę się skończyła i na ekranach ponownie pojawił 1 się pokój konferencji medialnych. Wraz z całą swoją świtą do pokoju wszedł Garison. Zatrzymał się kilka kroków od mównicy. Za jego plecami stali już minister wiedzy i minister siły oraz najważniejsi stratedzy. Do mikrofonu podeszła Sylvia Peterson. - Panie i panowie, przemówi prezydent Stanów Zjednoczonych Świata John Garison III - zapowiedziała. Garison postąpił do przodu. Kamera przybliżyła jego twarz. - Drodzy konsumenci - rozpoczął. - To, czego dowiedzieliście się kilka minut temu z wystąpienia minister siły Amandy Kein, jest jak , czarny sen ludzkości: niewielka grupa społeczna próbuje szantażować mieszkańców Ziemi. Za pomocą sztucznie wywołanego kataklizmu chce wprowadzić w życie swoją chorą wizję świata. Usiłuje nas zmusić do jej przyjęcia. Nie bacząc na tragiczne konsekwencje, a tak naprawdę ich oczekując, pragnie udowodnić, że cywilizacja, którą przez lata budowaliśmy, nie jest jedyną możliwą... Co proponuje nam w zamian,..? Gdy się temu przyjrzeć, ogarnia zgroza. Tym fanatykom marzy się powrót do zatęchłego ciemnogrodu, gdzie człowiek bałby się własnego cienia i trzykrotnie żegnał przed wyjściem z domu i gdzie nikt nie miałby prawa do szczęścia i wyboru własnej drogi życia... Przez chwilę na ekranie telewizora pojawiły się zbliżenia stojących za Garisonem dygnitarzy, potem twarze dziennikarzy zgromadzonych w pokoju medialnym. Niespodziewanie kamera przeniosła się pod je- , den z reklamowych telebimów ustawionych w Central Parku. Wokół Zgromadziło się kilkuset mieszkańców Nowego Jorku. Z zadartymi do . góry głowami, uważnie wsłuchiwali się w słowa prezydenta: 1 - Chrześcijanie po raz kolejny zamierzali zawrócić bieg historii. Nie Błogą pogodzić się z tym, że już się nie liczą. Znaleźli się na śmietniku postawionego wysoko w ich hierarchii kapłanów, wynika, że celem było zaatakowanie konstytucyjnego priorytetu naszego państwa jakim jest konsumpcja. Pozbywając się w jednym momencie swoich pakietów akcji, rozpoczęli procesy, które miały doprowadzić do całkowitej anarchii w funkcjonowaniu gospodarki i życiu społeczeństwa. Chcieli udowodnić, że wzrost konsumpcji można zatrzymać, a nawet doprowadzić do jej trwałego spadku. Przez chaos na rynku zamierzali podważyć zaufanie konsumentów do państwa. Liczyli na wybuch ogólnoświatowych zamieszek. Jedyną rzeczą godną zaufania miał pozostać ich Bóg. Rozpad panującego na świecie systemu rządów i wyniszczająca walka różnych grup konsumentów przeciwko sobie powinny to potwierdzać. Tak wyobrażali sobie zapowiedziany w ich księgach koniec świata, nazywany apokalipsą. Według ich wierzeń w takiej scenerii miał zjawić się na ziemi Bóg Chrystus. Dlatego swojemu spiskowi nadali kryptonim „Nadejście Zbawiciela". Na zakończenie chciałam przypomnieć, że wyznawcy tej religii już kilkakrotnie w dziejach ludzkości zamierzali zbawić świat za wszelką cenę i beż zgody^jego mieszkańców. Ostatnio miało to miejsce w roku 2078. Wtedy skończyło się delegalizacją ich ponadnarodowej organizacji z równoczesnym pozostawieniem kościołów lokalnych. Teraz wydaje się, że nie był to środek wystarczający. Po 30 latach ponownie spróbowali zrealizować swój pomysł. My wszyscy, mieszkańcy Ziemi, musimy zastanowić się: czy można pozwolić, by za kilka lat zdarzyło się to po raz kolejny? Powinniśmy definitywnie odpowiedzieć sobie na pytanie: co uczynić, aby chrześcijanie nie zagrażali już nigdy światu...? Dziękuję za uwagę. Przyrzekam, że ministerstwo siły zawsze będzie stało na straży waszego szczęścia. Nie odchodźcie od telewizorów. Już za chwilę przemówienie prezydenta. Rozpoczął się blok reklamowy. Petroniusz przyciszył fonię. Przez kilka sekund nikt się nie odzywał. - To wygląda gorzej niż źle - powiedział Szymon bardzo cicho. -1 niestety brzmi dość wiarygodnie - dodał Petroniusz. - Kilka godzin takiego prania mózgów i już naprawdę wszyscy uwierzą, że kryzys wywołali chrześcijanie. Zdaje się, że to ich ostateczny koniec. - Mój również. - Masz jeszcze szansę się wycofać. - Nie wiesz, co mówisz. To próba, także dla mnie. - To nie jest żadna próba, tylko fizyczne unicestwienie. Poszli za daleko by się cofnąć. - Odnajdę ją, niezależnie od okoliczności - powiedział Szymon z niespodziewaną siłą. - Może właśnie taką rolę wyznaczył dla mnie Bóg. - Obyś tylko wcześniej nie został jednym więcej kozłem ofiarnym. - Nawet gdyby! Nie będę się z góry zastanawiał, co się może wydarzyć... Przerwa na reklamę się skończyła i na ekranach ponownie pojawił się pokój konferencji medialnych. Wraz z całą swoją świtą do pokoju wszedł Garison. Zatrzymał się kilka kroków od mównicy. Za jego plecami stali już minister wiedzy i minister siły oraz najważniejsi stratedzy. Do mikrofonu podeszła Sylvia Peterson. j ^ - Panie i panowie, przemówi prezydent Stanów Zjednoczonych Świata John Garison III - zapowiedziała. Garison postąpił do przodu. Kamera przybliżyła jego twarz. - Drodzy konsumenci - rozpoczął. - To, czego dowiedzieliście się kilka minut temu z wystąpienia minister siły Amandy Kein, jest jak czarny sen ludzkości: niewielka grupa społeczna próbuje szantażować mieszkańców Ziemi. Za pomocą sztucznie wywołanego kataklizmu chce wprowadzić w życie swoją chorą wizję świata. Usiłuje nas zmusić do jej przyjęcia. Nie bacząc na tragiczne konsekwencje, a tak naprawdę ich oczekując, pragnie udowodnić, że cywilizacja, którą przez lata budowaliśmy, nie jest jedyną możliwą... Co proponuje nam w zamian...? Gdy się temu przyjrzeć, ogarnia zgroza. Tym fanatykom marzy się powrót do zatęchłego ciemnogrodu, gdzie człowiek bałby się własnego cienia i trzykrotnie żegnał przed wyjściem z domu i gdzie nikt nie miałby prawa do szczęścia i wyboru własnej drogi życia... Przez chwilę na ekranie telewizora pojawiły się zbliżenia stojących za Garisonem dygnitarzy, potem twarze dziennikarzy zgromadzonych w pokoju medialnym. Niespodziewanie kamera przeniosła się pod jeden z reklamowych telebimów ustawionych w Central Parku. Wokół zgromadziło się kilkuset mieszkańców Nowego Jorku. Z zadartymi do góry głowami, uważnie wsłuchiwali się w słowa prezydenta: - Chrześcijanie po raz kolejny zamierzali zawrócić bieg historii. Nie mogą pogodzić się z tym, że już się nie liczą. Znaleźli się na śmietniku dziejów i nie chcą tego przyjąć do wiadomości. By temu zaprzeczyć, sięgają po wszystkie dostępne środki, ze śmiercią niewinnych ludzi włącznie. Zdumiewa ta bezwzględność w dążeniu do wyznaczonego celu. Ofiary się nie liczą. Znaczenie ma tylko to, by przepowiednie zawarte w ich księgach wreszcie znalazły odbicie w rzeczywistości. Prawdopodobnie podświadomie czują, że to dla nich ostatnia szansa przetrwania. Gdyby niczego nie zrobili, wymarliby niczym dinozaury... Następnie Garison zaczai mówić o nie spotykanym dotąd w dziejach dobrobycie, jaki jest udziałem konsumentów Stanów Zjednoczonych Świata. Wraz z rozwojem nauki pozwolił on wyzbyć się wielu niepotrzebnych przesądów. Prezydent zauważył, że wyznawcy wszystkich religii razem wzięci stanowią zaledwie kilka procent ludności globu. Mimo to, nadmienił, każdy ma prawo do swoich poglądów. Ich głoszenie jednak nie może się odbywać ze szkodą dla innych mieszkańców Ziemi... Na moment na ekranie telewizora pojawiły się przytakujące twarze widzów zgromadzonych pod ekranem zainstalowanym na wieży Eiffla... Prezydent przypomniał, że wychodząc z takiego* założenia, mimo zakazu zrzeszania się chrześcijan w ogólnoświatową organizację po roku 2078 pozwolono im na działalność w kościołach narodowych poszczególnych stanów. Chrześcijanie nie skorzystali jednak z aktu łaski, jaki został im ofiarowany. Zamiast włączyć się w budowanie nowego, konsumpcyjnego społeczeństwa cały czas spiskowali przeciwko państwu. Zawiązali tajną strukturę, której celem było podważanie rządzących na Ziemi zasad. Garison zadał pytanie, które za4ała wcześniej minister siły: czy można pozwolić, by jeszcze raz powtórzyła się taka historia, i przeszedł do konkluzji: - Nie! To musi stać się niemożliwe! Chrześcijanie zagrozili i zagrażają panującemu w naszym państwie porządkowi konstytucyjnemu. Dlatego na mocy moich prezydenckich praw, zaraz po zakończeniu obrad rządu, wydałem dekret delegalizujący to wyznanie... Ludzie zgromadzeni pod telebimami zaczęli klaskać. Wznoszono okrzyki: „Brawo!", „Dobrze im tak!", „Wreszcie trzeba zrobić z nimi porządek!" Podobnie reagowali dziennikarze, słuchający przemówienia w pokoju medialnym. Prezydent uspokoił ich gestem dłoni. - Jednocześnie w związku z tym, co za ich sprawą się stało, jego członkowie zostają oskarżeni o zdradę stanu, destabilizację państwa i śmierć kilkudziesięciu tysięcy konsumentów Stanów Zjednoczonych Świata... Tym słowom towarzyszył taki sam, jak poprzednio, aplauz. - Wszyscy chrześcijanie są winni. Każdy, kto sprzedał chociaż jedną akcję i namawiał do sprzedaży innych. Ale również tacy, którzy mimo że sami nic nie sprzedali, nie sprzeciwiali się temu, co się ma wydarzyć. Wszyscy ponoszą moralną odpowiedzialność. Swoją postawą siali defetyzm wśród milionów niewinnych konsumentów. Takim zachowaniem przygotowywali grunt pod panikę, która wybuchła. Z ekranu znów dobiegły brawa tłumów. Teraz już prawie każde zdanie prezydenta kończyło się ujęciem entuzjastycznie reagujących na jego obietnice ludzi. - Równocześnie z dekretem zwróciłem się do Sądu Najwyższego o zorganizowanie powszechnych procesów, w których byliby sadzeni sprawcy katastrofy i wprowadzenie z tej okazji przyspieszonych trybów postępowania. Zamierzamy w pełni zdemokratyzować sposób wydawania wyroku. Za pomocą sieci telewizyjnej i komputerowej w podejmowaniu decyzji będą mogli uczestniczyć wszyscy konsumenci naszego państwa. Rząd ze swym zapleczem technicznym, logistycznym i informacyjnym dołoży wszelkich starań dla sprawnego przeprowadzenia tego przedsięwzięcia. Każdy chrześcijanin zostanie przykładnie ukarany. Osadziliśmy już w więzieniach przywódców spisku. Wkrótce podamy ich nazwiska do publicznej wiadomości. Macie prawo wiedzieć kto wymyślił „Nadejście Zbawiciela"... Jaka będzie kara, zależy również od was. Na wadze sprawiedliwości będziecie mogli położyć na jednej szali: wasze cierpienia, wasz ból, utracony majątek i śmierć najbliższych; na drugiej - zadośćuczynienie, jakie się za to należy. Ja ze swojej strony, na mocy danej mi przez was w demokratycznych wyborach władzy, będę domagał się kary przewidywanej za zdradę stanu: śmierci... Znów odezwały się oklaski i okrzyki w rodzaju: „Należy się im!", »Będą mieli to, na co zasługują!" - Tak, właśnie tego będę żądał! Czyż można bowiem inaczej potraktować to, czego byliśmy świadkami? Groził nam rozpad państwa! Na gwałt zadany społeczeństwu trzeba odpowiedzieć gwałtem wobec tych, którzy się na niego odważyli. Nie pozostawię konsumentów l bezbronnych wobec bezprawia. Obiecuję ścigać wszystkich chrześcijan z całą surowością, na jaką zasługują. Czuję, że cały świat popiera moje słowa! Wiem, że właśnie tego chcecie! Jestem waszym prezydentem! Na ekranie pojawił się sygnał rozpoczynający blok reklamowy. Ludzie przed telewizorami, telebimami i komputerami mieli kilka chwil, by ochłonąć z wrażeń. Petroniusz nie odrywał wzroku od monitora. Nie chciał spojrzeć na Szymona. Bał się, że się rozpłacze. LXXIII Druga część wystąpienia Garisona dotyczyła sposobów wyjścia z kryzysu. Zaczai od omówienia doraźnych form pomocy, jak rozdawnictwo żywności dla najbiedniejszych, opieka medyczna dla nie ubezpieczonych i jednorazowe zapomogi pieniężne dla wszystkich poszkodowanych. Potem przeszedł do przygotowanego przez zespół Gila Magnusa programu napraWczegp.^odkreślił, że jego głównym założeniem jest zneutralizowanie1 szoku, jaki,wywołał w konsumentach krach na giełdzie. Dlatego rząd przewiduje bezzwrotne pożyczki „aprowizacyjne" dla tych, którzy wszystko stracili. Równocześnie, za zgodą megakarteli, tych prawdziwych, a nie urojonych zbawicieli ludzkości, z nie wykorzystanego w pełni funduszu stabilizacyjnego będą udzielane niskoprocentowe kredyty dla wszystkich chcących rozwinąć własną działalność gospodarczą... - Widzieliście kiedyś taką oglądalność? - spytał z tryumfem Garison, wpatrując się w ekran telebimu na którym trwało jego przemówienie. - 67 procent. Największa w historii ludzkości - przyznał siedzący obok Rudolf Adler. - Nigdy nie wątpiłem, że jestem popularny, ale to przechodzi moje oczekiwania - zażartował prezydent. Dworzanie wokół uśmiechnęli się pochlebcze. Ktoś nalał szampana do kieliszka Garisona. - Zdrowie wszystkich, którzy przygotowali taką piękną gadanę - powiedział. - Jest naprawdę sexy. Wzniesiono toast. Przyjęcie trwało już kilkanaście godzin, ale prawie nikt z obecnych nie czuł zmęczenia. Niektórym wystarczała adre- nalina, wyzwalana przez zdarzenia nocy. Pozostali wspomagali się rozmaitymi mieszankami narkotyków i alkoholu. Najwięcej osób spędziło noc pod centralnym telebimem, ale wielu było także takich, którzy cały czas tkwili koło jednego z małych ekranów, przedstawiających interesujące ich dane. Tak jak i prezydent, większość gości była bardzo zadowolona z przebiegu operacji. Jeśli pojawiły się jakieś odchylenia, komentowano je ze znawstwem na bieżąco. Niekiedy ktoś odchodził na bok i wydawał jakieś polecenia przez wideofon. Jedynym kłopotem, który nieco głowę państwa niepokoił, był nie do końca zrealizowany plan aresztowań przeprowadzanych przez Urząd Ochrony Konsumenta. Garison odwrócił się właśnie w tej sprawie w stronę Amandy Kein i zapytał: - Przyszedł już Straubot? Minister siły pokręciła przecząco głową. - Jak mogliście do tego dopuścić? - powiedział z irytacją prezydent. - Zgodnie z teorią prawdopodobieństwa to właśnie jest ten przypadek, którego nie da się wyeliminować. - Proszę cię, nie wyjeżdżaj mi z takimi tekstami. Siedzący po drugiej stronie prezydenta Morris uśmiechnął się pod nosem. Miał satysfakcję. Wszystko, nad czym sprawował kontrolę, toczyło się bez najmniejszego zarzutu. - Na każdej ulicy mamy swoich ludzi. Wszystkie wyjazdy z miasta są obstawione. Obiecuję, że już niedługo będzie nasz - zapewniła Amanda. - Oby... Ta sprawa psuje mi humor. - Co z Anną? Miałeś zadecydować - spytała Kein. Garison spojrzał na Morrisa. - Powinieneś to zrobić - minister wiedzy włączył się w prowadzoną w zgiełku telebimu rozmowę. Dwa dni temu prezydent dowiedział się, że wśród przeznaczonych do aresztowania jest jego była żona. Był wściekły, że oszukiwała go przez ostatnie dwa lata, ale wiedziony sentymentem na początku chciał wykreślić ją z listy. Potem pomyślał, że tak naprawdę, nic go już z nią nie wiąże i może najwyższa pora zamknąć definitywnie tę sprawę. - Wszyscy to wszyscy - powiedział do Amandy. - Za dużo ludzi już o tym wie. Nie chcę plotek. Minister siły ze zrozumieniem kiwała głową. - Wykorzystajcie to propagandowo - zwrócił się do Morrisa. - Pokażcie światu, że nie ulegam żadnym sentymentom. Jestem bezwzględny i sprawiedliwy. Do sali balowej wszedł Dick Straubot i natychmiast skierował się stronę prezydenta. - Macie go? - spytał niecierpliwie Garison. - Jeszcze nie. - Cholera! Co się z wami dzieje? - Nie wymknie się. Wszystkie patrole go poszukują. - Za godzinę jest zaplanowane przedstawienie światu ich przywódców. Obiecałem to publicznie. Kasety czekają w komputerze na emisję! - Pokażemy wszystkich oprócz niego. Pozostali są w naszych rękach - powiedziała Amanda Kein. - Ten jeden materiał zatrzymamy. - Może w takim razie ogłosić list gończy - zaproponował prezydent. - To nie byłoby dobre rozwiązanie - powiedział szybko Morris. -Tak naprawdę prócz chrześcijan nikt nie wie, kim jest brat Roger. Pokazanie jego zdjęcia z komentarzem, że go poszukujemy, natychmiast stworzyłoby wokół niego aurę niezwykłości. Ludzie lubią takie historie. - Zgadzam się z Michaelem - powiedziała Kein. - Jestem pewny, że dopadniemy go w ciągu kilku godzin - zadeklarował Dick Straubot. - Jeśli pokażemy wszystkich przywódców oprócz niego, też powstanie legenda - zauważył Garison. - Masz rację -' przyznał Morris. - W takim razie pokażmy go razem z innymi, tak jakby został złapany. Do sądu i egzekucji mamy jeszcze sporo czasu. Gdyby rzeczywiście zapadł się pod ziemię, to w jego miejsce wstawimy sobowtóra. - To naprawdę nie będzie potrzebne. Lada moment będzie w naszych rękach - obiecał po raz kolejny Straubot. Wokół nich rozległy się oklaski. Podnieśli głowy. Telewizyjne przemówienie prezydenta dobiegło końca. Rozpoczął się kolejny blok reklamowy. Garison wstał z fotela. Z miną nieco znudzonej popularnością gwiazdy estrady podziękował tym, którzy wytrwali z nim do tej pory. Podkreślił, iż wszystko idzie zgodnie z planem, i zasugerował, że chyba już można odpocząć. Oczywiście, jeśli ktoś ma ochotę jeszcze zostać - nic nie stoi na przeszkodzie. Po wygłoszeniu tego formalnego pożegnania ponownie oddał się dyskusji ze swoimi ministrami. Niektórzy z obecnych, idąc za jego propozycją, powoli zbierali się do wyjścia, inni powrócili do przerwanych rozmów. Na ekranie telebimu skończyły się reklamy i Sara Yoight zapowiedziała sondę na ulicach całego świata na temat wystąpienia prezydenta. Zapytani byli zgodni: chwalono zdecydowanie głowy państwa i szybkie działania rządu. Winni muszą zostać ukarani. Nie można dopuszczać do sytuacji, w której mniejszość dyktuje warunki większości. Na jednym z foteli, nieco z boku głównego telebimu siedział John Smith. W ręku trzymał szklankę z whisky. Początek wieczoru był jego wielkim sukcesem. Został przedstawiony samemu prezydentowi, jego żonie i narzeczonemu. Zdawało mu się, że jest w siódmym niebie. Spełniały się marzenia jego młodości. Mógł podziwiać gwiazdy z bliska. Poczuł podniecenie, gdy Nicole Hetch podała mu rękę i spojrzała w oczy. Nigdy nie dotykał tak pięknej kobiety. Zamienił też kilka zdań z Michaelem Morrisem. Minister siły Amandę Kein poznał już wcześniej dzięki Straubotowi. Wszyscy byli dla niego tacy przyjacielscy. Każdy podkreślał jego zasługi dla przeprowadzanej operacji. Gdyby nie on, w policyjnym banku danych byłyby poważne luki. Wydawało mu się, że jest tak ważny, że nie doznał nawet spodziewanej satysfakcji na widok przerażonego jego obecnością Szymona. „Cóż on znaczy wobec moich nowych znajomych?" - pomyślał. Jednak kiedy Dick Straubot oświadczył, że musi gdzieś wyjść i zniknął na ponad godzinę, prezydent i jego dworzanie szybko stracili zainteresowanie detektywem. Smith nie wiedział, co ze sobą zrobić. Trochę się pokręcił w ich pobliżu, po czym zajął strategiczne miejsce koło barku i obserwował salę. Kolejne relacje Telewizji Światowej coraz bardziej uświadamiały mu ogrom przedsięwzięcia, w którym uczestniczył. To na pewno nie była lokalna rozprawa z miejscowymi chrześcijanami, jak początkowo przedstawił mu swoje zamierzenia Straubot. W sumie nie powinno go to obchodzić. Grunt, że mu dobrze zapłacili. Wypita whisky utwierdzała go w tym, przekonaniu. Jednak teraz, gdy prezydent zapowiedział karę śmierci dla winnych zdrady stanu, haust, który pociągnął ze szklanki, był znacznie większy niż zazwyczaj. Następną pozycją programu Telewizji Światowej były zapowiadane przez Amandę Kein zeznania chrześcijańskich świadków, którzy po wybuchu kryzysu zgłosili się na policję. Na ekranie pojawił się prawie pozbawiony mebli pokój. Pośrodku stał stół. Za nim siedział jakiś mężczyzna o udręczonym wyrazie twarzy. Podpis informował, że jest to chrześcijanin pochodzący z Chicago. Po chwili, jakby w odpowiedzi na pytanie, którego nie było na fonii, mężczyzna zaczął mówić: - Mam 29 lat. Od dziecka byłem wyznawcą Chrystusa. W tej wierze wychowali mnie rodzice. Oboje pochodzili z bardzo religijnych rodzin. Zawsze starałem się być dobrym chrześcijaninem i wykonywać polecenia moich kapłanów. To pomagało mi żyć. Gdy byłem mały, nie zastanawiałem się specjalnie, kim są misjonarze, co jakiś czas odwiedzający nasz kościół. Podobało mi się, że noszą brody i są tacy mądrzy. Potem, kiedy dowiedziałem się, że ich podróże są tajne, a o ich istnieniu wiedzą tylko moi współwyznawcy, stali się dla mnie kimś jeszcze ważniejszym niż doty<;hjc^as. Każde ich spotkanie było świętem. To oni pierwsi zaczęli mówić o cychłym nadejściu Zbawiciela. Każdy z nas musiał się na nie jak najlepiej przygotować. Przeszkodą w jego przyjęciu były dobra doczesne, którymi się otaczaliśmy. To one nie pozwalały bez strachu myśleć o powtórnym przyjściu Boga. Jedyną szansą, by przywitać go i otwartymi ramionami, było pozbycie się tego, co niepotrzebne. Znakiem naszych intencji powinno być sprzedanie przez każdego chrześcijanina akcji, które posiadał. Wyznaczono dzień i godzinę. To miała być uroczysta chwila, w której wszyscy poczujemy się dziećmi Bożymi. Ten czyn miał zbudzić ludzkość ze snu. Nic nikomu się nie miało stać. Musiał tylko zrozumieć, co jest przeznaczeniem świata. Uwierzyłem tym obietnicom. Przez ostatnie dni żyłem w stanie radosnego podniecenia. Gdy sprzedałem swoje akcje, poczułem się wolny. Dopiero po kilku minutach, gdy włączyłem telewizor, zaczęło do mnie docierać, co się dzieje. Z zachwytu - wpadłem w przerażenie. Nie miałem pojęcia, do czego może doprowadzić nasz czyn. Byłem wstrząśnięty, gdy zobaczyłem, ile osób zostało przez nas skrzywdzonych. Poczułem się oszukany. Sprzedałem akcje, bo wierzyłem, że w ten sposób uwolnię się od swoich ziemskich problemów. Nie wiedziałem, że sprawię ból tak wielu ludziom. Czuję się winny. Dlatego zgłosiłem się na policję. Mam wyrzuty sumienia. Nie mogę sobie wybaczyć, że moje postępowanie przyniosło tyle ofiar. Powinienem być ukarany... Smith słuchał tego wyznania z coraz bardziej markotną miną. Zagłębił się mocniej w fotel i pociągnął kolejny duży łyk złocistego trunku. Naraz dostrzegł, że w pobliżu jego fotela szybkim krokiem przechodzi szefUOK-u. - Dick! - zawołał. Straubot odwrócił się zaskoczony. - A, to ty - powiedział i zatrzymał się. - Gdzie się tak spieszysz? - Wybacz, pojawił się mały problem. Podszedł do Smitha. - Co tak siedzisz...? Coś nie w porządku? - Zmęczenie. Poszedłbym już, ale nie chciałem tak bez do widzenia. - Masz moje pozwolenie. Straubot spojrzał na ekran. Swoje zeznanie składał następny świadek. - Kiedy twoja kolej? - zapytał. - Mam być siódmy. - Nie cieszysz się? Szczęśliwa liczba. - Zawsze byłem farciarzem - powiedział Smith z zadumą. - Widziałem nagranie. Nieźle wypadło. - Starałem się. Podniósł do ust szklankę z whisky i opróżnił ją do dna. LXXIV Gdy przyjęcie w pałacu powoli dogorywało, w mieście rozpoczęła się kolejna fala aresztowań. Tym razem wszystko odbywało się jawnie, jakby na pokaz. Kolumny wojskowych transporterów z głośnym wyciem syren przemierzały ulice Nowego Jorku. Zatrzymywały się przed wielkimi blokami komunalnymi i małymi domkami zarówno w centrum, jak i na peryferiach. Najczęściej samochody zajeżdżały z kilku stron budynku, a żołnierze błyskawicznie obstawiali wszystkie wyjęcia. Potem kilkuosobowe grupy wpadały do mieszkań chrześcijan i grożąc karabinami, wyprowadzały ich na zewnątrz. Każdej akcji towarzyszyło wielkie zainteresowanie przechodniów. Ludzie gromadzili się wokół transporterów. Okrzykami zachęcali żołnierzy do działania. Kiedy w drzwiach domów pojawiali się zatrzymani, witały ich gwizdy i wyzwiska. W tym samym czasie w małym apartamencie przy ulicy Fulton brat Roger, jego ochroniarz, Tobi i jeszcze kilku chrześcijan zastanawiało się, co robić dalej. Było to jedno z ostatnich bezpiecznych miejsc w Nowym Jorku, używane tylko w nadzwyczajnych okolicznościach. Przez okno widać było krążące po ulicach patrole. W telewizorze zeznania „skruszonych chrześcijan" przeplatały się z relacjami z kolejnych aresztowań. Sytuacja wydawała się beznadziejna. Większość obecnych namawiała papieża do opuszczenia miasta. Dzięki Opatrzności Bożej pozostał wolny. To znak, że musi się ukryć na jakiś czas;.*W Nowym Jorku jest zbyt niebezpiecznie. Tobiasz ofiarował się wyprowadzić go z miasta. Jeśli wszystkie mosty na Manhattanie będą obstawione, przejdą tunelem pod rzeką Hudson. Znał tam jednego z pracowników... Roger, tfhoć njerodrzucał z góry tego, co mówili, miał równie poważne argumenty, aby zostać. Twierdził, że nie opuszcza się bliskich w biedzie, a ucieczka to przyznanie się do winy, która nie istnieje. Już teraz dręczy go sumienie, bo nie dzieli z aresztowanymi ich cierpienia. Jak mógłby spojrzeć kiedykolwiek w oczy tym, którzy nie uciekli, samemu teraz uciekając. Zaczęli przekonywać go, że wyjazd z miasta to nie ucieczka, tylko zmniejszenie ryzyka zatrzymania. Przecież i tak będzie poszukiwany. Każdy, kto pozostał na wolności ukrywa się teraz przed prześladowaniami. Co więcej, jego aresztowanie byłoby ciosem dla współbraci. W tych, co siedzą w więzieniach, złamałoby nadzieję na odmianę losu. Na tych, którzy nie zostali złapani, padłby strach, że i z nimi już niedługo stanie się to samo. Brat Roger ciągle nie mógł się zdecydować na ich propozycję. Powiedział, że musi całą sprawę przemyśleć na modlitwie. Dopiero wtedy podejmie decyzję. Gdy chciał się już oddalić do drugiego pokoju, na ekranie telewizora Tobiasz zobaczył mówiącego wprost do kamery Smitha: - Przecież to ten detektyw, który pracował kiedyś dla Szymona - powiedział. Obecni spojrzeli na monitor z zaciekawieniem. Ktoś podkręcił fonię. Głos Smitha brzmiał oburzeniem: - ...są opanowani manią wielkości. Oprócz swojego Boga wszystko mają w pogardzie. Demokracja konsumencka to dla nich tylko dowód na istnienie diabła. Byłem świadkiem, jak jeden z ich przywódców zapowiadał nadejście dnia sądu ostatecznego. Zachęcał wszystkich do przygotowań. Cieszył się, że nasza cywilizacja zostanie zniszczona. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, o co mu chodzi. Im nie podoba się nawet to, że w Stanach Zjednoczonych Świata dzieci mają własne domy, samochody, muzykę. Chcieliby wszystkich przykroić do jednego wzoru. Ludzie, którzy nie wierzą w Boga, są dla nich jedynie materiałem do przerobienia na chrześcijan. Przystępując do nich, przestaje się mieć jakikolwiek wybór. Dopóki mają nadzieję, że cię zwerbują, są dla ciebie bardzo mili. Obiecują złote góry i szczęście w miłości. Potem, gdy już jesteś jednym z nich, grożąc wiecznym potępieniem, zmuszają cię do przyjęcia całej swojej ideologii... Tobiasz wziął pilota do ręki. - Kolejny zdrajca! Nie chce mi się tego słuchać - powiedział. Przyciszył dźwięk w telewizorze. Nikt nie zaprotestował. ., - Zresztą chyba i tak skończył - dodał, widząc na ekranie sygnał zapowiadający przerwę reklamową. - Ciekawe ilu jeszcze? - powiedział ktoś stojący obok niego. - Pewnie wielu. Przestaliśmy być ostrożni - odezwał się smutno kto inny. - Zaczynam rozumieć, skąd znali tak dokładnie nasze adresy -mruknął Hugh Boldy. - Przypominam sobie - powiedział brat Roger. - Przyszedł do brata Toma zaraz po mszy w zajezdni. - Dokładnie - potwierdził Tobi. - Śledził nas, poszukując Angel Dic-kinson. To tylko potwierdza, w jakim jesteś niebezpieczeństwie. Złapią cię zanim przejdziesz na drugą stronę ulicy. - Chyba nie muszą, bo już mnie złapali - ku zaskoczeniu wszystkich powiedział papież, patrząc w stojący naprzeciwko niego telewizor. Z powrotem odwrócili się w tamtym kierunku. Na ekranie widniało duże zdjęcie brata Rogera. Tobi natychmiast wzmocnił dźwięk. Zza kadru głos Sary Yoight informował telewidzów, że przywódca chrześcijan został aresztowany pół godziny temu w jednym z chrześcijańskich hoteli w centrum Nowego Jorku. Nie stawiał żadnego oporu i przyznał się do winy. To on, jeżdżąc po całym świecie, koordynował przygotowania do zbiorowego wykupu akcji. Następne pojawiło się zdjęcie brata Krzysztofa. W komentarzu Yoight mówiła, że to przełożony największej w Ameryce gminy chrześcijańskiej, który gościł u siebie Rogera w momencie wybuchu kryzysu. Ich obecność w mieście, gdzie znajduje się siedziba światowej giełdy miała istotne znaczenie dla powodzenia spisku... W dalszej kolejności zaczęły ukazywać się fotografie przełożonych gmin chrześcijańskich z innych stanów. Sara Yoight zapewniła, że aresztowanych czeka sąd i odpowiednia do ich czynów kara. Wyliczanie winnych skończyło się po kilku minutach. Rozpoczął się skrót wydarzeń ostatniej nocy. Tobi ściszył głos w telewizorze. Obecni w pokoju z wyczekiwaniem patrzyli na Rogera. - Zdaje się, że decyzje chce podjąć za mnie ktoś inny - powiedział. -Mieliście rację. Muszę ruszyć w świat. To jedyny sposób, by pokazać, jaka jest prawda. Nasi bracia powinni wiedzieć, że tylko Bóg rozporządza moim losem. .;,., , Zebrani w apartamencie na Fulton Street z ulgą zareagowali na jego słowa. Wszyscy byli zgodni, że to najlepsze rozwiązanie. Cieszyli się, że ich przywódca odsunie od siebie zagrożenie. Tobi zobowiązał się w ciągu kilku godzin zorganizować całe przedsięwzięcie. Wyjdzie teraz na miasto. Zbada, mosty i tunele wychodzące z Manhattanu. Zdobędzie jakiś samochód. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, wczesnym popołudniem wyruszą w drogę... Gdy za Tobiaszem zamknęły się drzwi, brat Roger przeszedł do małej kapliczki urządzonej w jednym z pokojów i pogrążył się w modlitwie. Tuż obok Telewizja Światowa nadawała kolejne reklamy. LXXV Szymon jechał w kierunku Fort Totten. Było to następne z więzień, które zamierzał odwiedzić. Kątem oka obserwował ekran samochodowego telewizora. Przed chwilą pokazywano kolejną grupę aresztowanych chrześcijan. Kiedy zobaczył twarz swojego przyjaciela Toma Batesa, po- czuł, jak ściska mu się gardło. Potem Yoight po raz kolejny zaczęła wyliczać szkody, jakie wyrządzili mieszkańcom Ziemi „wyznawcy Chrystusa". Bankructwa kolosów finansowych mieszały się z nieszczęściami zwykłych ludzi. Krach na giełdzie został opanowany, ale zniszczeń, które spowodował, nie da się w krótkim czasie naprawić. Na ekranie po raz kolejny pojawili się złorzeczący chrześcijanom emeryci bez środków do życia, wściekli, krzyczący wprost do kamery pracownicy American Cars chwilę po tym, jak dowiedzieli się, że ich firma zbankrutowała, i zapłakane rodziny maklerów giełdowych, którzy popełnili samobójstwa. Nienawiść do sprawców kryzysu zdawała się być powszechna. Dlatego policyjne patrole pozwalały na „słuszny gniew" rozżalonych konsumentów. Kiedy Szymon przejeżdżał obok jakiegoś kościoła, zobaczył kilkanaście osób wybijających kamieniami witraże w kościelnych oknach. Inna grupa wynosiła z wnętrza obrazy, książki, szaty liturgiczne i rzucała je na olbrzymi stos. Obok, z płonącym drewnianym krzyżem w dłoni, stał młody mężczyzna. Szymon zwolnił. Chciał go powstrzymać. W tym momencie jakiś kamień uderzył w boczną szybę samochodu. Rysy pęknięcia utworzyły wzór podobny do pajęczyny. Usłyszał kolejne kamienie odbijające się od karoserii. „Jakby wiedzieli, kim jestem" - przemknęło mu przez głowę. Nacisnął pedał gazu. Dopiero po chwili przypomniał sobie ukamienowanie świętego Szczepana i poczuł wstyd. Gdy kilkanaście przecznic dalej minął kolejny kościół nie miał okazji się poprawić. Tu dzieło zniszczenia już się dokonało. Ognisko z wyniesionych ze środka rzeczy dogasało. Po tym, co widział podczas drogi, kilkusetosobowa manifestacja pod bramą więzienia Fort Totten nie była dla niego zaskoczeniem. Ze wszystkich stron wznoszono okrzyki. „Złodzieje!", „Mordercy!", „Zdrajcy!" Niektórzy domagali się wydania aresztowanych w ręce manifestantów. „Od nas dostaną to, na co zasługują!" - wydzierał się ktoś na cały głos. „Wszystko nam zabrali! Bez litości!" - wtórowali mu inni. Stojący przed wejściem oficer przez megafon wzywał zgromadzonych do rozejścia się. Obiecywał, że wszyscy chrześcijanie zostaną sprawiedliwie ukarani. Nie na wiele się to jednak zdało. Szymon zaczął przeciskał się przez falujący wzburzeniem tłum. Miał wrażenie, że gdyby teraz przyznał się do chrześcijaństwa, ludzie rozerwaliby go na strzępy, a jedyne, co czuliby potem, to ulga. Po kilku sekundach ii dotarł do kordonu żołnierzy, odgradzających demonstrację od bramy więzienia. Jednemu z nich pokazał legitymację służbową. Przepuścili go na drugą stronę. Oficer, który uspokajał manifestantów, widząc ten sam dokument, krótko zasalutował i powrócił do swojego zajęcia. Gdy Szymon znalazł się w więziennej recepcji, zabrał się do powtarzania tego, co robił już wielokrotnie tego dnia. Zaczął od pytania do oficera dyżurnego, czy w więzieniu jest przetrzymywana Angel Dic-kinson. Po tej samej co wszędzie odpowiedzi, że takich informacji nie udziela się, zażądał widzenia z naczelnikiem więzienia. Tutaj, ku jego zaskoczeniu, znany schemat się urwał. Oficer poprosił o nazwisko i gdzieś zatelefonował. Po kilku sekundach oczekiwania oświadczył, że naczelnik więzienia, pan Harris, zgodził się z nim porozmawiać. Serce Szymona zaczęło bić mocniej. Z nadzieją szedł za żołnierzem, który prowadził go w głąb budynku. Pod drzwiami naczelnika stało kilka foteli. Żołnierz wskazał na jeden z nich, powiedział mu, że ma poczekać aż zostanie wezwany, i oddalił się. Szymon usiadł. Atmosfera w niczym nie przypominała tu tej, jaka panowała na zewnątrz budynku. Qo jakiś czas pusty korytarz przemierzali funkcjonariusze więzienia. Wszystko* zdawało się toczyć normalnym, prawie leniwym rytmem. Szymon poczuł, jak bardzo jest zmęczony. Wcisnął się głębiej w fotel, przymknął oczy i prawie natychmiast zasnął. LXXVI Z drzemki wyrwał go dźwięk jego nazwiska. Otworzył oczy. Przez chwilę jeszcze nie wiedział, gdzie się znajduje. Przed nim stał jakiś mężczyzna w mundurze: - Panie O'Neil - powiedział do niego po raz kolejny. Szymon oprzytomniał. - Tak, słucham. - Przepraszam, że dałem na siebie tyle czekać. Jestem Adam Harris. Proszę do mnie. Posłusznie wstał i ruszył za naczelnikiem więzienia. Gdy już znaleźli się w gabinecie i usiedli naprzeciwko siebie, Szymon zaintrygowany zaczął przyglądać się gospodarzowi. Harris uśmiechnął się. - Tak, znamy się - powiedział. Nagle Szymonowi przypomniała się jedna z ostatnich mszy, w której uczestniczył w domu Batesa. Człowiek na wprost niego chyba brał w niej udział. - Czy... - zaczął niepewnie. - Jestem chrześcijaninem - potwierdził Harris. - Spotkaliśmy się na Woodside trzy dni temu. Szymon odetchnął z ulgą - Chwała Bogu! Nie byłem pewny. Ten mundur i miejsce mnie zmyliły... Co tutaj robisz?! - Staram się służyć Panu i moim braciom, dopóki ktoś nie zorientuje się, że jestem jednym z nich. -1 ja od wczoraj jestem chrześcijaninem - powiedział Szymon z dumą. - Ochrzcił mnie brat Roger - nagle przypomniał sobie. - Niestety. .. dopadli go. - W wykazie zatrzymanych, do którego mam dostęp, nie ma jego osoby. - Naprawdę? - Szymon podniósł głowę ożywiony. - Niestety, może istnieć jakiś inny wykaz. .- - Pewnie tak - Szymon z powrotem się zasępił. - Bracie... - powiedział zaraz - muszę ci zadać jedno pytanie... Czy... Czy w twoim wykazie jest... Angel? Harris uśmiechnął się wyrozumiale. - Gdy tylko usłyszałem twoje nazwisko, wiedziałem, że po to tutaj przyszedłeś - zawiesił głos. - Jest i za chwilę się z nią spotkasz. Krew uderzyła Szymonowi do głowy. Nie mógł złapać oddechu. - Jak to? - wykrztusił wreszcie. - Osadzono ją w tym więzieniu. Poprosiłem, żeby ją tu przyprowadzono. Dopiero teraz do Szymona zaczęło w pełni docierać, że za moment ujrzy Angel. Fala radości poderwała go z miejsca. - Pan jest wszechmogący, a ty jesteś jego szczęśliwym posłańcem! -wykrzyknął. Podszedł do Harrisa i zaczął ściskać mu rękę. - Bracie... Dzięki, że jesteś. Dzięki, że mnie znałeś. Dzięki, że chcesz mi pomóc! - mówił podekscytowany. - Wczoraj zostałem ochrzczony, a dzisiaj Bóg spełnia moją prośbę. Daje mi znak. Wszystko jest możliwe. Trzeba Go tylko mocno prosić. -1 ja w to wierzę. Ale nie zapominaj, gdzie jesteśmy. Mogę wam ofiarować tylko widzenie. Jeśli komputer zarejestruje, że nie ma jej w celi dłużej niż pół godziny, będę musiał złożyć raport na ten temat. Nie ryzykujmy niepotrzebnie. - Dobrze... Muszę pozbierać myśli... Zobaczę Angel, porozmawiam.. . Co potem... ? Chcę ją stąd wydostać. - To praktycznie niemożliwe. Całe więzienie jest pod kontrolą UOK-u. Podobno procesy chrześcijan zaczną się już za tydzień. Sam nie wiem, co dalej robić... Jego słowa przerwał dzwonek wideofonu. Podniósł słuchawkę. - Tak. Wprowadźcie ją - powiedział. Odłożył słuchawkę i dokończył. - Jedyne, co dla was w miarę bezpieczne, to takie wizyty, jak ta i czekanie na jakąś okazję. Drzwi otwarły się i w progu ukazała się Angel. Była zmęczona i blada, ale na widok Szymona jej oczy roziskrzyły się radością. Patrzył na nią zachwycony. ' r' - Angel - powiedział. Stali nadal w tych samych miejscach, nie wiedząc, jak się zachować. Kiedy dziewczyna w mężczyźnie w mundurze poznała brata Adama, uśmiech rozjaśnił jej oblicze. Nie bacząc na strażnika za jej plecami, ruszyła biegiem w stronę Szymona. Rzucili się sobie w objęcia. Szymon przytulił ją mocno i zaczął całować po włosach. - Daję wam dwadzieścia minut - powiedział Harris ojcowskim tonem i wyszedł z gabinetu. Kiedy drzwi się zamknęły, Angel podniosła głowę i pełnym tęsknoty spojrzeniem wpatrzyła się w Szymona. Jakby jeszcze nie wierząc, że to on, dotknęła jego twarzy. - Tak chciałam cię jeszcze zobaczyć! Modliłam się o to całą noc. - Angel, najdroższa! Wydobędę cię stąd. Nie wiem jak, ale wydobędę. Ponownie wtuliła się w jego pierś. - To nie jest najważniejsze, to nie jest najważniejsze - szeptała. - Wiesz, możemy już wziąć chrześcijański ślub - powiedział. - Dzisiaj w nocy zostałem ochrzczony. Popatrzyła na niego z czułością. - Jak to się stało? Szymon zaczął relacjonować wydarzenia ostatnich kilkunastu godzin. Wspomniał o spotkaniu z Tobiaszem, modlitwie z papieżem w podziemiach metra zakończonej chrztem, swoich poszukiwaniach po więzieniach i wiadomości, że w wykazie zatrzymanych, do którego ma dostęp brat Adam, nie ma Rogera. - Zobaczysz, wszystko się jeszcze dobrze ułoży - ciągnął z zapałem. - Nie po to odnalazłem cię po raz trzeci, żeby znowu stracić. Gdy tylko cię stąd wydostanę, weźmiemy ślub. Potem zaszyjemy się w Bluff Point, tak jak planowaliśmy. Tam przeczekamy najgorsze... Nie przerywała mu. Jeszcze mocniej objęła go ramionami. Chciała i. jak najlepiej zapamiętać zapach jego ciała, dotyk rąk, brzmienie głosu, jego spojrzenie... Powszechna wśród towarzyszy niedoli wiara, że są u kresu swojej ziemskiej drogi, udzieliła się również jej. Zapowiedzi zbiorowych procesów i prezydenckie żądania kary śmierci zdawały się to potwierdzać. Słowa Szymona były dla niej jak marzenie, które nigdy się nie spełni. Nie wiedziała, jak mu o tym wszystkim powiedzieć, choć zdawała sobie sprawę, że musi to jakoś zrobić... •• - Jeśli już wiem, gdzie jesteś - podsumował Szymon - znajdę sposób, żeby cię stąd wyciągnąć... Na pewno coś wymyślę. - Kocham cię... i zawsze będę kochać - szepnęła tylko. Pogładził ją włosach. - Jak cię tu traktują? - spytał. Powiedziała, że w więzieniu nie ma prawdopodobnie nikogo oprócz chrześcijan. Sama siedzi w dziesięcioosobowej celi, w której zgromadzono trzydzieści osób. Telewizor nad ich głowami przez całą noc grał tak głośno, że nie dało się zasnąć. Trudno było też skupić się na modlitwie. Jedna z kobiet wpadła w histerię. Ktoś nieustannie płakał. Dopiero nad ranem ściszono fonię. Na spacer więźniów wyprowadzono na kilka odgrodzonych metalową siatką podwórek. Razem było ich chyba około tysiąca... - Wytrzymaj kilka dni. Już niedługo będziesz wolna - pocieszył ją, kiedy skończyła. - Szymonie, tylko Chrystus może mnie uwolnić - powiedziała poważnie. - Ja też liczę na jego wsparcie. - A jeśli nam się nie uda? - Nawet tak nie mów! Bóg chce, byśmy byli razem. Jesteśmy sobie przeznaczeni... Jeśli pomagał nam do tej pory, to i teraz pomoże. - Na wszystko musimy być gotowi. - Jestem pewien, lada dzień zdarzy się coś, co zmieni całkowicie naszą sytuację. Przez moment patrzyła na niego w milczeniu. - Szymonie, będę przy tobie bez względu na to, co się zdarzy... Najważniejsze, żebyś nie zwątpił w Boże miłosierdzie. Tylko to może nas rozdzielić... na zawsze. - O czym ty mówisz?! - obruszył się. - O tym samym, co myślisz - odpowiedziała. - Dlaczego masz umierać?! - zaprotestował gwałtownie. - Bo to bardzo prawdopodobne... Ale to naprawdę nic nie zmienia. Musisz w to uwierzyć: teraz czy po śmierci, jestem twoja. Zawsze będę na ciebie czekać. Przeraża mnie jedynie myśl, że moje odejście oddali cię bok stanowiska dostarczającego tlen, tuż za sobą usłyszeli głośne: „Brat Roger?" Zatrzymali się sparaliżowani. W dudnią- cej ciszy korytarza rozległo się ponownie to samo pytanie. Nie mieli wyboru. Odwrócili się w stronę głosu. Stojący za nimi młody człowiek krzyknął już teraz z radością: „Brat Roger!" Po czym podbiegł kilka kroków, upadł na kolana przed papieżem i pocałował jego pierścień. Okazało się, że mężczyzna jest jednym z nowo nawróconych. Był zdumiony i szczęśliwy, że widzi papieża na wolności. Obiecał, że opowie o tym spotkaniu wszystkim braciom w wierze, z którymi ma jeszcze kontakt. Brat Roger pobłogosławił go na pożegnanie i uciekinierzy ruszyli w dalszą drogę. Do końca przeprawy nic szczególnego już się nie wydarzyło. Gdy po oddaniu Filipowi pracowniczych uniformów wyszli przed budynek jego firmy, w dali za sobą, u wylotu tunelu, zobaczyli patrol policyjny, zatrzymujący wyjeżdżające z miasta samochody. Na szczęście nie będą już obiektem jego zainteresowania... Teraz, kiedy sunęli po gładkiej tafli autostrady, mieli wrażenie, że najtrudniejsza część całego przedsięwzięcia zakończyła się sukcesem. Pozostawało spokojnie dotrzeć w okolice portu lotniczego w Newark. Jeśli Tobiaszowi uda się kupić bilety, zostawią samochód Filipa na umówionym parkingu i polecą do jednej z miejscowości, które brat .Roger brał pod uwagę w dalszej podróży. Gdyby to okazało się niemożliwe, ruszą autostradą w kierunku Filadelfii, gdzie był najbliższy z kilkunastu - po-I dobnych temu na Futlon Street - apartamentów, przygotowanych dla przywódcy chrześcijan w razie zupełnie nadzwyczajnych okoliczności. W nim zatrzymają się na pewien czas. Mieli przed sobą jeszcze kilkanaście minut jazdy. Droga była prawie pusta. Tylko od czasu do czasu mijał ich jakiś samochód. Nikt się nigdzie nie spieszył, jakby na świecie nie było żadnego kryzysu. Tobiasz rozsiadł się wygodnie w fotelu. Przez uchylone okna ich twarze owiewało ciepłe, wieczorne powietrze. Niespodziewanie, po pokonaniu łagodnego zakrętu na poboczu drogi kilkaset metrów przed sobą zobaczyli wojskowy transporter. - A jednak - powiedział Tobiasz. Z każdą sekundą byli coraz bliżej pomalowanego na czarno pojazdu. Nie mogli nawet zawrócić. Drugą, wiodącą w przeciwnym kierunku, nitkę autostrady oddzielało metalowe ogrodzenie. Zresztą, ucieczka nie miałaby sensu. Już dawno zostali zauważeni. Jeden z żołnierzy wysunął ii się kilka kroków na drogę i zaczął dawać znaki, by zjechali na pobocze. Tobiasz nacisnął na hamulec. - Niech Bóg ma nas w swojej opiece - powiedział cicho. - Amen - odpowiedział brat Roger. Zatrzymali się tuż obok transportera. Z otwartej kabiny dobiegały dźwięki grającego telewizora i urywki prowadzonych przez inne patrole rozmów. Żołnierz, który zagrodził im drogę, niespiesznie obszedł przód samochodu i zbliżył się do miejsca kierowcy. - Kontrola dokumentów. Proszę przygotować karty identyfikacyjne - powiedział. Drugi z żołnierzy, z karabinem gotowym do strzału, oparty o maskę transportera przypatrywał się poczynaniom towarzysza. Za kierownicą siedział jeszcze jeden żołnierz. Tobiasz długo we wszystkich kieszeniach szukał swojego dokumentu. W końcu podał go żołnierzowi. Ten włożył kartę do przenośnego komputera i przejechał światłem laserowego czytnika po oczach Tobiasza. Chwilę czekali na potwierdzenie danych w komputerze policyjnym. Tobiasz nie musiał się obawiać. Ńigdy;rue był zatrzymany. W jego danych nie powinno być nic, co wskazywałoby,-że jest chrześcijaninem. Znacznie gorzej wyglądała sytuacja brata Rogera. Na drogę Tobiasz wyposażył go w falsyfikat, który spełniał swoje zadanie w wypadku wynajmowania pokoju hotelowego, ale był bezwartościowy w obliczu kontroli policyjnej. Policjant oddał Tobiaszowi identyfikator. Następnie sięgnął po kartę Rogera. Włożył ją w komputer. Laserowe światło omiotło oczy przywódcy chrześcijan. Jeszcze sekunda i dane z siatkówki okażą się sprzeczne z tymi na karcie.. Tobiasz zaczął się modlić. Z kabiny transportera dobiegało powtarzane po raz kolejny przemówienie prezydenta. Przy czytniku komputera zaczęła migać czerwona dioda. „To już koniec" -pomyślał Tobiasz. Nic jednak się nie stało. Żołnierz patrzył na czytnik nieco znudzony rutyną tej czynności. Jego kolega przy transporterze miał podobną minę. Po chwili, wymamrotawszy: „O'key", żołnierz zwrócił kartę. Jeszcze raz spojrzał w twarz Rogera. Potem poprosił o otwarcie bagażnika. Tobiasz natychmiast spełnił to żądanie. Siedzieli w absolutnym milczeniu. Nawet na siebie nie spojrzeli. Ich wzrok utkwiony był gdzieś daleko, w linię drogi. Z transportera dobiegały nazwiska kolejnych aresztowanych chrześcijan. Spiker telewizyjny potwierdzał, że pierwsze procesy planowane są już za tydzień. Żołnierz zatrzasnął bagażnik i powiedział: - Możecie jechać. Ruszyli bez słowa. Tobiasz był ciągle oszołomiony tym, co zaszło. Po kilkunastu sekundach, gdy rozwinęli już normalną prędkość, odetchnął głęboko i popatrzył pytająco na brata Rogera. Ale ten nie odezwał się ani jednym słowem. Zdawało się, że całą swoją uwagę skupił na obserwacji chylącego się ku zachodowi słońca. Tobi, zdezorientowany jego zachowaniem, również milczał. Minęli jakiś zjazd z autostrady. Pokonali następny łagodny zakręt i wyjechali na zupełnie prosty odcinek szosy. Słoneczna tarcza tuż nad horyzontem, niemal naprzeciwko nich, pulsowała wszystkimi odcieniami złota i czerwieni. Przejechali jeszcze kilkadziesiąt metrów, gdy brat Roger niespodziewanie powiedział: - Proszę cię, zatrzymaj się. Posłusznie spełnił jego życzenie. Roger wysiadł z samochodu i zapatrzył się w słoneczny krąg. Tobi powiódł wzrokiem za jego spojrzeniem, ale niczego szczególnego nie dostrzegł. - Bracie, co z tobą? - spytał zaniepokojony. Roger jakby go nie usłyszał. Postąpił kilka kroków do przodu i uklęknął. Ukrył twarz w dłoniach i zaczął się modlić. Tobiasz nie śmiał do niego podejść. W końcu, po bardzo długiej chwili Roger podniósł głowę, wstał i odwrócił się. Na jego twarzy malował się spokój. W oczach była pewność podjętej decyzji. Uśmiechnął się do Tobiasza. Ruszył w kierunku samochodu, ale nie wsiadł do środka, tylko szedł dalej. - Bracie, dokąd idziesz? - krzyknął za nim Tobi. - Za Chrystusem - odpowiedział papież. LXXVIII Wiadomość, że brat Roger sam zgłosił się na policję, dotarła do Szymona następnego dnia koło południa. Siedział właśnie w samochodzie zaparkowanym naprzeciwko hotelu Plaża, czekając na pojawienie się Joh-na Smitha, gdy zadzwonił Petroniusz. Przyjaciel dowiedział się o wszystkim od Roberta Davisa, z którym rozmawiał wideofonicznie, chcąc wybadać sytuację na dworze. Najwyraźniej rozluźniony, strateg do spraw rozrywki w pewnym momencie powiedział: „Nie brakuje już nikogo". Na pytanie Petroniusza: „Czy kiedyś kogoś brakowało?", odrzekł: „No, teraz mogę już zdradzić. Nie mieliśmy ich przywódcy". Petroniusz zapytał dodatkowo o kilka szczegółów, a potem, bez zwłoki połączył się z Szymonem... Uwięzienie Rogera jeszcze bardziej utrudniało ich plany. Ostatniego wieczora w domu Szymona zastanawiali się nad sposobami uratowania Angel. Teraz stało się już pewne, że procesy chrześcijan rozpoczną się w zapowiadanych terminach. Trzeba się było spieszyć. Jako pierwszy odrzucili wczoraj wariant o przekupieniu kogoś z obsługi więzienia. Szymon w żaden sposób nie chciał narażać Harrisa. Następnie zastanawiali się nad protekcją. Tutaj Szymon liczył na pomoc przyjaciela. „Przecież Garison ma ochotę znów dopuścić cię do łask" - argumentował. Petroniusz tłumaczył, że jego pozycja nigdy już nie będzie taka, jak dawniej, a powrót na dwór, nawet jeśli nastąpi, będzie jedynie spełnieniem zachcianki prezydenta, a nie powrotem do rzeczywistego znaczenia. Zaczęli snuć pomysły przemycenia do więzienia jakichś środków, po zażyciu których Angel musiałaby zostać przeniesiona 'do szpi'ta'ia,^skąd łatwiej byłoby ją wydostać. Podczas ich rozmowy grał telewizor. Serwisy na okrągło powtarzały wiadomość o stabilizacji sytuacji na giełdzie. Dwie godziny wcześniej ceny akcji przestały spadać. W oczekiwaniu na „wzrost notowań" nieustannie aktualizowano bilans strat. Przypomniano też relacje skruszonych świadków. W pewnym momencie po raz kolejny zaczęto emitować oskarżenie Johna Smitha. Szymon przez chwilę zapatrzył się w telewizor. Nagle, odrywając wzrok od ekranu, powiedział: „Pójdę do niego...!" Dzięki Davisowi szybko zlokalizowali miejsce pobytu detektywa. Teraz, wciśnięty w samochodowy fotel, Szymon lustrował otoczenie hotelu. Naraz zobaczył, jak pod wejście podjeżdża srebrna limuzyna. Wiedziony przeczuciem wysiadł z samochodu i zaczął iść w tamtą stronę. Z limuzyny wyskoczył potężnie zbudowany ochroniarz i rozejrzał się wokół. Pilnujący budynku żołnierze zatrzymali się, kładąc dłonie na karabinach. Szymon nie mylił się. Na hotelowych schodach w towarzystwie kolejnego ochroniarza pojawił się Smith. Szedł szybko w stronę otwartych drzwi auta. - Smith...! - zawołał Szymon. Detektyw odwrócił się zaskoczony. - O'Neil. Nie mogę uwierzyć! Ochroniarz stojący przy limuzynie zagrodził Szymonowi drogę. - Wszystko w porządku, White - rzucił Smith. Szymon stanął naprzeciwko niego. - Możemy porozmawiać? - Zależy, co masz do powiedzenia - popatrzył z zaciekawieniem. -Tutaj? - Dlaczego nie...? To bardzo wytworne miejsce. - Chodzi o Angel... - wyrzucił z siebie Szymon. -A... o Angel. Detektyw wydawał się zawiedziony. - Na pewno wiesz, że jest w więzieniu. - Obiło mi się o uszy. - Chciałem cię prosić, żebyś się za nią wstawił u Straubota... Smith zrobił sztuczny uśmiech. - Podziwiam twoje poświęcenie... Chyba rzeczywiście ci na niej zależy, jeśli przychodzisz z tym do mnie. Prosić o wsparcie takiego „śmierdziela" to musi być prawdziwa męka. Podobno mdli cię na sam mój widok. Szymon opuścił wzrok. - Nie powinienem tego mówić... Przepraszam. Smith zaczął się śmiać. - Szczera skrucha. Jak mi miło... - Zrobisz to...? - Szymon spojrzał na Smitha błagalnie. Detektyw pokręcił głową z niedowierzaniem. - Jesteś aż tak głupi czy naiwny... ? Naprawdę uważasz, że narażę na szwank swoją pozycję z powodu ciebie i twojej dziewczyny? Myślisz, że możesz zgnoić człowieka, a potem powiedzieć jedno słowo i będzie o'key? Wydawało mi się, że jesteś bardziej inteligentny. Kiedyś mogliśmy nawet zostać przyjaciółmi. Teraz znalazłem sobie lepszych. Nie jesteś mi już potrzebny! - Ona jest niewinna! - „Kto jest bez winy?" To chyba z Biblii... Przestań się tak przejmować. Najlepiej znajdź sobie inną kobietę i nie zawracaj mi więcej głowy. ;;7 Potem dołączyły następne. Zwielokrotnione „Bóg z tobą!", „Spotkamy się w niebie!" zaczęło dobiegać ze wszystkich stron. Obecni na łące rozglądali się wokół. Podawali sobie dłonie w geście pojednania. Pokrzepiali się spojrzeniami. Gwardziści UOK zareagowali dopiero wtedy, gdy skazańcy z innych grup próbowali podejść do brata Rogera. Grożąc karabinami, nakazali wszystkim powrót na swoje miejsca. Te działania nie zmąciły jednak nastroju radości, jaki opanował chrześcijan. Wiedziony uniesieniem brat Krzysztof zaintonował pieśń: W Chrystusie zbawienie...! Szybko przyłączyły się do niego kolejne głosy. Ludzie przerywali rozmowy i, wzruszeni, podchwytywali znaną melodię. Wkrótce pieśń wypełniła cały stadion. Śpiewali ukrzyżowani i ci, którzy dopiero czekali na ukrzyżowanie. Śpiewał brat Roger. Twarze wiernych prawie odruchowo wznosiły się ku niebu. W wielu oczach pojawiły się łzy. Zdezorientowani żołnierze któryś raz z rzędu kontaktowali się z przełożonymi. Po kilkunastu sekundach nerwowych radiowych konsultacji dowódca zadecydował, by wstrzymać się od .interwencji, pozwalając aż chrześcijanie się wyśpiewają. Jednocześnie nakazał wykonywanie wyznaczonych uprzednio zadań. Gwardziści zaczęli eskortowanie kolejnych skazanych pod wyznaczone dla nich krzyże, a brygady instalacyjne zajęły się ich podczepianiem. Bratu Rogerowi wyznaczono miejsce w pobliżu Krzysztofa, na wprost zbudowanej na pałacowych schodach trybuny honorowej. Gdy na jego rękach i nogach zaciskały się obręcze, a do jego skroni podłączano kable, a potem windowano go wraz z krzyżem na odpowiednią wysokość, ani na moment nie przerywał śpiewu... W tym czasie transporter przewożący Angel wjechał na stadion. Na pierwsze dźwięki pieśni dziewczyna podniosła głowę. Ktoś z więźniów uśmiechnął się. W czyichś źrenicach rozbłysła nadzieja. Mężczyzna siedzący naprzeciw Angel zaczął cicho nucić. Dziewczyna przyłączyła się do niego. Po kilku sekundach dołączyli do nich pozostali. Kiedy samochód zatrzymał się i otworzyła się klapa odgradzająca ich od stadionu, pieśń uderzyła w nich ze zwielokrotnioną mocą. Pod egzekucji. W oknach budynków, które wychodziły na Central Park, siedzieli widzowie uzbrojeni w lornetki. Okupowane było także wzgórze widokowe Summit Rock. Następnie nadano reportaż z otwarcia wejścia na trybunę ogólnodostępną. Doszło tam do rękoczynów. Na grupę koczującą pod bramą od kilku dni natarli ci, którzy przybyli dopiero z rana. Musiała interweniować policja. Potem znów pojawił się Nicolaus Norton, informując, że za pięć minut na trybunie honorowej zasiądzie prezydent, a już teraz rekord oglądalności z poprzedniego tygodnia został pobity i wynosi 74 procent. Po skomentowaniu w tryumfalnym tonie tego faktu streścił zasady, na jakich będzie dokonywana egzekucja: ponad połowa telewidzów musi chcieć śmierci chrześcijan. Wtedy sterowane przez komputer gwoździe przykują skazanych do krzyży. Przypomniał, że oba wskazania - zarówno oglądalności, jak i wykonujących karę śmierci - można śledzić na ekranie każdego telewizora, odbierającego program Telewizji Światowej. Były one również na ekranach obsługujących cztery trybuny stadionu. Ponieważ głosowanie telewidzów miało nastąpić po oddaniu głosu przez prezydenta, drugi ze wskaźników pokazywał w tej chwili cyfrę zero. Rozpoczął śięiastatni przed wejściem dworu blok reklamowy. Szymon opuścił wzrok na podwieszonych do krzyży chrześcijan. Niektórzy rozglądali się przerażeni wokół siebie. Inni płakali. Większość modliła się cicho z zamkniętymi oczami. Miał wrażenie, że część ich duszy była już po drugiej stronie istnienia, wolna od codziennych trosk i zmagania się z przeciwnościami losu. W wielu obliczach dostrzegł ukojenie, jak u ludzi, którzy po ciężkim dniu doznają zasłużonego tfdppczynku. Na dziwne zachowanie wyznawców Chrystusa zwrócono też uwagę na trybunie honorowej. Jeden z członków Rady Dwunastu, Rufus Phe-ipffer, martwił się, że ich spokój zepsuje całe widowisko. Konsumenci mogą nie poczuć, że zadają winnym „zbrodni przeciwko ludzkości" zasłużoną karę. - Powinni się bardziej bać - stwierdził. - Może należałoby im dać jakieś środki na pobudzenie. - Rzeczywiście, w telewizji wygląda to znacznie lepiej - dołączył się Roń Bolton. - To najważniejsze! - z przechwałką w głosie powiedział Rudolf Adler. 410 - Pozostali przyznali mu rację. Lekko się zataczając, na widownię wkroczył John Smith. Usiadł kilka metrów przed rozmawiającymi. - Hej, John! - zawołał w jego kierunku Bolton. Smith obejrzał się z ociąganiem. Miał zmęczoną twarz i przekrwione oczy. - Ty się lepiej na nich znasz - mówił dalej Bolton - Powiedz, o czym oni teraz myślą? -Jacy oni? - No chrześcijanie. Detektyw spojrzał na krzyże, potem z powrotem na Boltona. - O zmartwychwstaniu - odpowiedział głucho. - Więc oni naprawdę w to wierzą? - powiedział z ironią gwiazdor. - Żebyś wiedział! - odciął się Smith i odwrócił głowę. Siedzący w pobliżu zaczęli się śmiać. - Nasz informator znowu nie w humorze - powiedziała Tara Martinez - Trudno mieć humor na kacu - zauważył Kimura. Ale detektyw nie dał się sprowokować. Milczał wpatrzony w rozmodloną twarz, wiszącego na wprost trybuny brata Rogera. „A jeśli tam naprawdę coś jest?" - już po raz kolejny w ostatnich dniach przemknęło mu przez głowę. Zadrżał ze strachu. Przecież został ochrzczony. Był jednym z nich. Jest zwykłym zdrajcą! Niespodziewanie przysiadł się do niego Petroniusz. Jedyny, który nie przyłączył się do kpinek pod jego adresem. Smith podziękował mu spojrzeniem. - Wiesz, że ona tu jest? - zapytał Petroniusz. Smith pokiwał głową. - Jej rodzice też... I brat Albert, brat Cyryl, brat Dionizy... - wyliczył monotonnym tonem. - Jutro ukrzyżują Toma Batesa. - Nie wytrzymasz... to nie jest miejsce dla ciebie. - Chyba lepsze niż po drugiej stronie - Smith wskazał brodą arenę. Przez chwilę milczeli. - Muszę się napić - powiedział detektyw. - Na dole jest bar. Pójdzie pan ze mną? - Nie zdążymy - odpowiedział Petroniusz spoglądając w telebim. Na ekranie skończyły się reklamy. , Zagrały fanfary. Publiczność wstała z miejsc. W drzwiach pałacu 41 l pojawił się prezydent w towarzystwie Nicole Hetch i George'a Pitagorasa. Panowie byli ubrani w wytworne czerwone garnitury, a Nicole w atłasową suknię w tym samym kolorze. Przez moment stali, pozdrawiając wiwatujące tłumy. Potem ruszyli w stronę trybuny honorowej. Za nimi szli ministrowie: Amanda Kein i Michael Morris, oraz większość strategów. Przy nieprzerwanej wrzawie prezydent zajął przeznaczone dla niego miejsce. Kiedy owacje nieco przycichły, do mikrofonu podeszła Sylvia Peterson i zapowiedziała: - Konsumentki i konsumenci, mieszkańcy Ziemi! Proszę o zabranie głosu prezydenta Stanów Zjednoczonych Świata Johna Garisona III. Wybuchły nowe oklaski. Prezydent wstał, jeszcze raz pozdrowił zgromadzonych i zbliżył się do prezydenckiej mównicy. - Dziękuję wam za to gorące przyjęcie. Jesteście wspaniali! - powiedział nieformalnym tonem. - Traktuję je jako wyraz poparcia dla mojej polityki... Na początek chciałbym przywitać obecnych z nami członków Rady Dwunastu - odwrócił się w stronę rady i zaczął klaskać, prowokując w ten sposób kolejną falę braw. - Bez nich nic by się nie udało...! Witam również wszystkich konsumentów Stanów Zjed- 1 A' * '"• noczonych Świata, znajdujących się na stadionie i oglądających nas w Telewizji Światowej... Znów własnymi brawami spowodował podobną do poprzedniej reakcję. Gdy zrobiło się ciszej, zaczął na dobre: - Dzisiejszy dzień jest wielkim dniem całej ludzkości! Naszym dniem. Dniem zwycięskim! Ostatecznie pokonamy wroga, który chciał zniszczyć nasze państwo. Dzisiaj, korzystając z praw, jakie daje nam konstytucja, możemy wspólnie wykonać wyrok na winnych zdrady stanu i otrzymać zadośćuczynienie za krzywdy, które dotknęły każdego z nas. W demokratycznych procesach zdrajcy Stanów Zjednoczonych Świata zostali sprawiedliwie osadzeni. Teraz poniosą odpowiedzialność za swoje czyny. Po raz pierwszy w historii ludzkości będziemy mogli osobiście wymierzyć sprawiedliwość. Władza przechodzi w ręce konsumentów. Każdy, kto choćby myśli o łamaniu porządku konstytucyjnego, zobaczy, co go czeka... Nikt nie może stanąć na drodze ludzkości ku szczęściu i dobrobytowi. Od jutra zabierzemy się do odbudowy naszego wspólnego państwa. Dzisiaj dopełnijmy obowiązku, jaki wobec niego mamy. Usuńmy poza nawias świata tych, którzy nie chcą być razem z nami, którzy wzgardzili naszymi poglądami i osiągnięciami, którzy nie wykazali najmniejszej skruchy za to, czego się dopuścili... Dokonajmy aktu sprawiedliwej zemsty, a potem wyrzućmy ich z naszej pamięci. Niech zginą w mrokach dziejów... Ja, prezydent Stanów Zjednoczonych Świata, uznałem ich winnymi zbrodni przeciwko ludzkości, a teraz mam zaszczyt wymierzyć karę, jakiej się wobec nich domagałem... Garison wziął do ręki srebrnego pilota od telewizora i skierował go w stronę telebimu. - Konsumenci całego świata, uczyńcie to razem ze mną! - powiedział uroczyście i nacisnął przycisk. Z powagą należną sytuacji wszyscy na stadionie powstali z miejsc i powtórzyli gest prezydenta. Na trybunie honorowej wyłamał się tylko Petroniusz. Przerażony jego zachowaniem Smith jak inni wyciągnął rękę w kierunku telebimu i drżącym palcem nacisnął odpowiedni guzik. „Jemu to dobrze, może sobie pozwolić na takie demonstracje" - pomyślał z wściekłością. Przez moment stadion zastygł w oczekiwaniu. Po chwili wskaźnik oznaczający procentowy udział egzekutorów wśród widzów transmisji zaczął rosnąć. Kilkadziesiąt tysięcy ludzi wpatrywało się w niego z zapartym tchem. Nikt nie usiadł. Nie było osoby, która nie wiedziałaby, że liczbą krytyczną, przy której gwoździe wbiją się w ciała chrześcijan, jest 50. Niespodziewanie, po przekroczeniu 28 procent tempo wzrostu zaczęło spadać. Morris spojrzał zaniepokojony na Furijamę. Ten zrobił minę, jakby nie rozumiał, co się dzieje. Cyfry przeskakiwały coraz wolniej. Po kilku sekundach można było zauważyć nawet zmieniające się setne procenta. Petroniusz przypatrywał się objawom zdenerwowania w ekipie prezydenta. Garison uśmiechał się na siłę do telewizyjnych kamer. Kein mówiła coś pospiesznie do Straubota. Furijama rozmawiał przez wideofon. Czyżby dwutygodniowe starania odniosły tak mizerny skutek? „A może ludzie wzięli na serio prawo łaski, którym dysponowali?" - pomyślał Petroniusz. W tym duchu starał się interpretować zdarzenia Nicolaus Norton, którego głos dobiegał z kontrolnego telewizora, ustawionego w pobliżu trybuny. Prezenter mówił o tym, że każdy musi się zastanowić nad podjęciem decyzji i że to jedna ł najważniejszych chwil w życiu każdego człowieka. Nie można się spieszyć. Trzeba spokojnie rozważyć wszystkie za i przeciw, a potem dokonać właściwego wyboru. Norton nie wątpił w zbiorową mądrość konsumentów całego świata. Na pewno zrobią to, co dla nich najlepsze. Jakby na potwierdzenie jego słów, tempo wzrostu nieco przyspieszyło i liczba egzekutorów przekroczyła 32 procent. Wszystko wydawało się wracać do normy, kiedy na trybunie ogólnodostępnej wybuchło jakieś zamieszanie. Kilkadziesiąt osób chwyciło się za ręce i zaczęło coś krzyczeć. Reszta widowni błyskawicznie odsunęła się od nich. Po chwili do uszu Petroniusza dotarło głośno skandowane: „Jezus Chrystus...! Jezus Chrystus...!" Demonstranci, krocząc po siedzeniach krzesełek, ruszyli ku brzegowi areny. Cały stadion, zdziwiony i niepewny, jak się zachować, patrzył w ich stronę. Również skazani podnieśli głowy zaskoczeni. Ponieważ krzyże były odwrócone tyłem do trybuny; nie mogli jednak niczego zobaczyć. Garison spiorunował swoich ministrów wzrokiem. Druga przykra niespodzianka tego dnia - to było zdecydowanie za dużo. Dick Staraubot dawał mu dłonią uspokajające znaki. Jednak na stadionie ciągle było słychać donośne: „Jezus Chrystus;...! Jezus Chrystus...!" Szymon, zdezorientowany jak inni, patrzył, co stanie się dalej. To musieli być jacyś nie aresztowani do tej pory chrześcijanie, którzy w ten sposób postanowili pożegnać swoich braci, tym samym wydając na siebie wyrok. Grupa manifestantów z każdą sekundą podchodziła bliżej areny. Stojący na murawie gwardziści przegrupowali się w szyk bojowy. W górze, po koronie stadionu z obu stron biegły ku trybunie ogólnodostępnej dwa oddziały sił Urzędu Ochrony Konsumenta. „Załatwią się z nimi w kilka minut" - przemknęło Szymonowi przez głowę. Nikt już prawie nie spoglądał na telebimy. Transmisja Telewizji Światowej w ogóle nie uwzględniała wydarzeń, które miały miejsce na widowni. Na ekranach trwało nie zakłócone niczym odliczanie. Liczba egzekutorów przekroczyła 36 procent, oglądalność dobijała do 80, skazani zwisali na krzyżach, a prezydent coraz bardziej niecierpliwie wyczekiwał wraz z publicznością finału głosowania. Tymczasem grupka skandujących imię Chrystusa dotarła już na skraj trybuny. Policjanci posuwający się szczytem stadionu zaczęli zbiegać w jej stronę. Część gwardzistów stojących naprzeciw Szymona, prawdopodobnie na skutek radiowego rozkazu, również zaczęła przemieszczać się w okolice manifestacji. 4/4 Nagle Szymon poczuł w tym szansę dla siebie. Wyszedł ze swego rzędu i szybko ruszył w dół schodów. Przeskoczył kończącą trybunę barierkę i podszedł do plastikowego parkanu. Oddziały UOK-u dopadły właśnie demonstrantów i zaczęły obezwładniać ich elektrycznymi paralizatorami. W odruchu obronnym chrześcijanie usiedli, chwytając się mocniej za ręce. Liczba egzekutorów osiągnęła 43 procent. Szymon złapał rękami za krawędź ogrodzenia, podciągnął się z całych sił i w następnym momencie był już na murawie stadionu. Tuż za nim rozległ się przeszywający dźwięk sygnalizacji ostrzegawczej. Zaczął biec w stronę krzyża, na którym wisiała Angel. Prawie równocześnie usłyszał za sobą okrzyk: „Stać, bo strzelam!" Wbiegł między krzyże. Seria strzałów z karabinu maszynowego minęła o centymetry jego głowę. Dwaj żołnierze ruszyli w pościg. Przyspieszył. Petroniusz, który dopiero wtedy go dostrzegł, znieruchomiały ze zgrozy patrzył na biegnącego pomiędzy krzyżami przyjaciela. Na ekranie liczba egzekutorów przekroczyła 46 procent. Szymon był już kilkanaście metrów od celu. Znów usłyszał strzały i krzyki wzywające do zatrzymania się. - Angel! - zawołał, nie przerywając biegu. Dziewczyna odwróciła się. Ich spojrzenia się spotkały. ,- - Szymon - szepnęła ze zdumieniem i radością. Nawet nie wiedział, dlaczego nagle upadł. Podnosząc się, dotknął dłonią pleców. Zdziwiony zauważył, że była lepka od krwi. Podniósł wzrok na Angel. W jej oczach zobaczył strach. - Kocham cię - powiedział i osunął się na ziemię. W tym momencie liczba egzekutorów przekroczyła 50 procent. Komputer uruchomił mechanizmy zainstalowane na każdym krzyżu. W przeguby dłoni Angel wbiły się ostrza gwoździ. Z otwartych ran trysnęła krew. Część spływała wprost na murawę, część barwiła na czerwono jej jasnoniebieski więzienny drelich. Nie czuła żadnego bólu. Nie słyszała fanfar, które rozległy się na stadionie. Nie widziała sztucznych ogni, wystrzelonych w górę z okazji kolejnego zwycięstwa demokracji. Cały czas patrzyła na leżącego u jej stóp Szymona. Chciała zrozumieć, dlaczego Bóg nie oszczędził jej tego widoku? Dlaczego Szymon zginął przed nią? Odkąd została aresztowana, prosiła Pana, by oddalił od niego wszelkie niebezpieczeństwo. Była przekonana, że to ona wyjedna mu miejsce w niebie. Gwardziści, którzy gonili Szymona, dobiegli do jego ciała. Jeden z nich nachylił się nad nim i dotknął szyi w poszukiwaniu pulsu. Drugi przyglądał się koledze z rękami opartymi na karabinie. Widziała ich jakby z oddalenia. Czuła, jak razem z krwią odpływa z niej życie. Niedługo wszystko stanie się jasne. To, co zakryte, zostanie objawione, a wszelkie pytania znajdą swoją odpowiedź. Zobaczyła, jak pierwszy z żołnierzy prostuje się i mówi coś przez radio. Chwilę potem zemdlała. Cztery minuty później czujniki kontrolujące jej funkcje życiowe zarejestrowały śmierć. Zielona lampka w dole krzyża, sygnalizująca pracę urządzeń sterujących egzekucją, zgasła z przeciągłym elektronicznym piskiem. LXXXVIII li Nad stadionem unosił się zapach krwi. Chrześcijanie umierali w milczeniu. Niektórzy mieli oczy wzniesione ku niebu, inni z pochylonymi głowami modlili się bezgłośnie. W tej nieruchomości ukrzyżowanych było coś(. hipnotycznego, co nie pozwalało oderwać od nich oczu. Publiczność na stadionie wpatrywała się w nich z mieszaniną fascynacji i skrywanego lęku. 'Każdy zdawał sobie sprawę, że obserwuje coś niezwykłego. Nikt z obecnych jeszcze nie widział pięciu tysięcy ludzi umierających jednocześnie. Wielu nie widziało dotąd żadnej śmierci. Umieranie „na żywo" i do tego rozciągnięte w czasie pozwalało poczuć prawdziwe znaczenie takich słów, jak „autentyczne" i „niepowtarzalne". Tylko na początku, gdy liczba egzekutorów przekroczyła 50 procent, zagrały fanfary i wystrzeliły sztuczne ognie, na widowni podniosła się wrzawa. Przez chwilę wrażenie psuły jeszcze okrzyki „Jezus Chrystus!", wydawane przez pacyfikowanych manifestantów, ale dzięki sprawnej akcji policji, pojedynczo wyrywającej skandujących z utworzonego przez nich kręgu, i one szybko ustały. Potem wszyscy już mogli oddać się kontemplowaniu misterium śmierci. Efekt niezwykłości pogłębiała muzyka, składająca się z kilku powtarzających się, długich akordów. Z upływem czasu coraz częściej te majestatyczne brzmienia zaczęły zakłócać elektroniczne piknięcia, sygnalizujące śmierć kolejnych skazanych. Dzięki nim niektórzy widzowie budzili się ze stanu oczarowania. Najczęściej spoglądali wtedy na telebimy znajdujące się nad stadionem i po raz wtóry zostawali urzeczeni, tym razem przez magię telewizyjnego ekranu. Przekaz Telewizji Światowej oferował szczegóły trudno dostępne w bezpośrednim odbiorze. Pokazywano w wielkim zbliżeniu skapujące z krzyży krople krwi, nasiąknięte nią drelichy, pracujące przy krzyżach urządzenia kontrolne. Kamery przesuwały się wzdłuż twarzy chrześcijan. Analizowały każdą zmarszczkę i skurcz mięśni. Co jakiś czas obwieszone skazanymi krzyże wypełniały cały ekran w planie ogólnym. Były jak symbol wyrównania rachunków i przestroga dla reszty ludzkości. Dopiero ich widok pozwalał w pełni odczuć zapowiadaną przez psychologów satysfakcję. Dawał poczucie siły i znaczenia. Skupione oblicza widzów na stadionie i przed telebimami na całym świecie świadczyły o tym najlepiej. Potwierdzały to również wskaźniki na ekranach. Kiedy rozpoczęło się konanie chrześcijan, oglądalność osiągnęła niewyobrażalny dotąd rekord: 82 procent, a liczba egzekutorów nieustannie rosła. Zatrzymała się dopiero po kilku minutach, na 96 procentach. Nicolas Norton w komentarzu towarzyszącym transmisji, który obecni na stadionie mogli usłyszeć po włożeniu słuchawek, wyrażał prawdziwą dumę, że prowadzi najbardziej oglądany program w dziejach ludzkości. Był pewien, że ten wynik nie zostanie już nigdy pobity. Prezenter zachęcał także do odwiedzania stron w sieci, gdzie można obserwować przebiegi funkcji życiowych skazanych oraz śledzić bieżącą statystykę zgonów. Równie często, jak ukrzyżowani, na ekranie gościły twarze prezydenta i jego świty. Siedzący na trybunie honorowej wydawali się usatysfakcjonowani przebiegiem uroczystości. Ktoś, kto znał egzekucję jedynie z przekazu telewizyjnego, nigdy nie domyśliłby się, że jeszcze parę minut temu większość z nich wpadła w popłoch. Wśród publiczności na stadionie zrodziło się nawet podejrzenie, że wszystko zostało wyreżyserowane, by zwiększyć dramaturgię widowiska. Prezydent wydawał się bardzo pochłonięty tym, na co patrzył. Nachylał się do Pitagorasa lub Nicole Hetch, dzieląc się jakimiś uwagami. Odwracał do któregoś z ministrów, wskazując na arenę lub telebim. Kilkakrotnie podniósł do oczu lornetkę, by przyjrzeć się umieraniu któregoś z chrześcijan. Raz tylko spojrzał na swojego dawnego konsultanta do spraw mody. Jego dni w pałacu były policzone. Nielojalność, jaką okazał w obecności tylu świadków, nie mogła zostać wybaczona. 41 7 Ale Petroniusz nie przejmował się tym wcale. Już przychodząc tutaj zakładał, że będzie to jego ostatni kontakt z prezydenckim dworem. Planował, że właśnie tak, otwarcie sprzeciwiając się karze śmierci dla chrześcijan, potwierdzi przyjaźń z Szymonem. Był przekonany, że będzie mu ona potrzebna po stracie ukochanej. Chciał otoczyć przyjaciela opieką. Wziąć na kilka tygodni do swojego domu w Saratoga Springs. Być przy nim aż zabliźnią się rany w sercu. Teraz nagle wszystko się urwało. Miał wrażenie, jakby przestrzeń wokół niego nagle się skurczyła i nie mógł złapać oddechu. Jakaś ważna część jego samego znikła bezpowrotnie. Patrzył na egzekucję, zupełnie o niej nie myśląc. Prawie nie docierało do niego, że giną tysiące ludzi. Przed oczami widział tylko jedną śmierć. Ciągle powracał do niego moment, w którym Szymon upada na murawę. Absurd tego, co się stało, był porażający. „Dlaczego to zrobił?! - tłukło mf się nieustannie po głowie. - Co chciał udowodnić?" Siedzący obok Smith również bił się z myślami. Przypominał sobie ostatnią rozmowę z Szymonem, przed hotelem. I tak nie mógł mu już wtedy pomóc. Dlaczego mu o tym nie powiedział? I co go w ogóle podkusiło, żeby wyciągać od niego dodatkowe pieniądze? Przecież zarobił na nim dostatecznie dużo! No i po co poszedł na policję? Gdyby nie to, siedziałby teraz w swoim nowym domu i oglądał wszystko w telewizji. Jeśli po drugiej stronie życia coś istnieje, miał tam o jednego wroga więcej. Gdyby nie był zrządzeniem losu ochrzczony, pewnie nawet nie podjąłby się tej sprawy. A tak dręczyły go jakieś „wyrzuty sumienia" i bał się „piekła", o którym jeszcze kilka miesięcy temu nie miał zielonego pojęcia... Wysokie, przeciągłe dźwięki, kończące pracę urządzeń sterujących egzekucją, nasiliły się. Następowały jeden po drugim i po kilka jednocześnie. Zielone lampki przy krzyżach gasły na całych połaciach Wielkiej Łąki. Muzyka przycichła. Ekscytacja widzów wypalała się. Po prawie kwadransie przebywania w czymś w rodzaju transu wracali do normalności. Oglądalność zaczęła wolno spadać. Petroniusz również obudził się z odrętwienia. Pomyślał, że najlepiej opuścić to miejsce przed innymi. Spojrzał na Johna Smitha. - Zdaje się, że chciałeś się napić... - powiedział ponuro. Tylko nieliczni zauważyli ich wyjście. Większość wraz z prezydentem wpatrywała się we wskaźnik wyświetlający liczbę śmiertelnie ukrzyżowanych. Do pięciu tysięcy pozostało kilkanaście osób. Wreszcie gdzieś w pobliżu trybuny rozległy się dwa elektroniczne piknięcia, a potem na ekranach telebimów pojawił się napis: „Egzekucja zakończona". W Telewizji Światowej rozpoczął się blok reklamowy. Wielcy tego świata podnieśli się z foteli. Odprężony Garison zaczął ściskać dłonie ministrom i strategom, zbierał gratulacje od członków Rady Dwunastu. Pitagoras przyjmował komplementy za oprawę plastyczną. Sylwia Peterson zapraszała na małe przyjęcie, które odbędzie się w sali kolumnowej. Niektórzy od razu ruszyli w stronę pałacu. Inni umawiali się już na kolejną egzekucję. Nikt, przynajmniej na razie, nie chciał wracać do małych wpadek na początku głosowania. Publiczność wzorem notabli niespiesznie opuszczała trybuny. Na stadionie było słychać gwar cichych rozmów. Ktoś próbował bić brawo, ale wobec braku odzewu szybko zrezygnował. Większość widzów nie miała ochoty na tak spontaniczne reakcje. W tym wypadku zwykłe oklaski zdawały się psuć całe wrażenie. Po kilku minutach oświetlenie murawy przygasło, a służby porządkowe zabrały się do usuwania ciał. Okna okalających Central Park wieżowców opustoszały. Również na zapchanym wcześniej do ostatniego miejsca wzgórzu widokowym Summit Rock zrobiło się luźniej. Wkrótce przy ogrodzeniu z widokiem na Wielką Łąkę stali tylko dwaj mężczyźni. Starszy z nich, potężnie zbudowany, przewyższający drugiego o głowę, był kompletnie łysy. Jednak ktoś, kto znał go wcześniej, spojrzawszy uważnie, rozpoznałby w nim Hugh Boldy'ego. Niższym i młodszym był Tobiasz Stone. On także wyglądał inaczej. Miał krótko obcięte włosy i nie golony zarost. Spoważniał, tak jakby w ciągu tygodnia przybyło mu kilka lat. Obaj w milczeniu patrzyli na las krzyży w dali przed nimi. - Chodźmy, już bracie - powiedział po pewnym czasie Boldy. - Im mniej ludzi wokół, tym bardziej niebezpiecznie. Tobi kiwnął głową. Po czym wyciągnął rękę stronę Wielkiej Łąki. - Chwała męczennikom - powiedział i pobłogosławił swoich zmarłych braci. Na jego palcu błysnął papieski pierścień. Odwrócili się i ruszyli ku schodom prowadzącym do miasta... LXXXIX Wody jeziora były intensywnie niebieskie, a w najgłębszych miejscach przechodziły w granat. Na dnie łódki w wędkarskiej siatce tłukły się dwa świeżo złowione szczupaki. Szymon lekko poruszył sterem i łódź skierowała się wprost ku wynurzającemu się stromo z wody przylądkowi Bluff Point. Wiał delikatny wiatr. Niewielkie fale uderzały o dziób. Po chwili przybił do małej przystani. Wziął siatkę z rybami i wyskoczył na drewniany pomost. Przywiązał linę do kołka i ruszył w stronę brzegu. Deski pomostu uginały się lekko pod jego nogami. Dotarł do lądu i wąską leśną ścieżką między młodymi bukami i sosnami zaczął wspinać się w górę. Śpiewały ptaki. Powietrze pachniało rześkim porankiem. W pewnym momencie usłyszał szczekanie. Z góry wybiegł mu na spotkanie Atos. Merdał szczęśliwy ogonem. Szymon przystanął. Poklepał psa po łbie i podrapał go za uchem. Ruszyli dalej. Atos rozpoczął swoją ulubioną zabawę. Wyprzedzał pana o kilka kroków, zatrzymywał się na zakręcie ścieżki, czekał aż się zrównają, a potem znowu biegł do przodu. Cały, czas poszczekiwał na Szymona radośnie. W końcu rzucił się pędem w^gófę i zniknął mu z oczu. Po kilku krokach drzewa się skończyły. Szymon znalazł się na dużej polanie, kilkanaście metrów przed swoim letnim domem. W progu stała Angel. Pies łasił się do jej nóg. Uśmiechnęli się do siebie na powitanie. Szymon z dumą podniósł do góry siatkę ze szczupakami. Pokiwała głową z uznaniem. Przyglądała się jeszcze chwilę, jak idzie, i gdy był już kilka kroków od budynku, wyszła mu naprzeciw. - Witaj, mój miły - powiedziała. - Witaj, ma miła. Pocałowali się. Objęci przekroczyli drzwi. Za nimi wbiegł Atos. Przeszli przez rozległy przedpokój i po niewysokich schodach weszli do kuchni. Śniadanie było już prawie gotowe. Na tacy stał dzbanek z parującą, gorącą kawą, przy nim kubki i dzbanuszek z mlekiem. Obok nich leżały talerzyki i sztućce oraz koszyk z chlebem i maselniczka. Na elektrycznej kuchence w małym rondelku gotowały się jajka. - Zaraz będą dobre - powiedziała Angel. - Wspaniale! Jeątem głodny jak wilk. Wrzucił szczupaki do zlewozmywaka. 42O - Oprawię je po śniadaniu - powiedział. - Teraz się szybko wykąpię. Skierował się stronę łazienki. - Czekaj na mnie w salonie - zawołała za nim. - O'key - odpowiedział znikając w korytarzu. Spojrzała na zegar w kuchence. Schyliła się po psią miskę i łaszącemu się do niej bez przerwy Atosowi nalała trochę mleka. Postawiła miskę na podłodze i przez chwilę obserwowała, jak pies łakomie chłepcze mleko. Kilka sekund później palnik wyłączył się. Wzięła rondelek za rączkę, włożyła pod kran i odkręciła zimną wodę. Potem odsączyła jajka i wstawiła je do przygotowanych wcześniej kieliszków. Specjalną obcinarką przycięła ich czubki. Kieliszki postawiła na tacy obok innych naczyń. Rozejrzała się za solniczką. Usłyszała, jak Szymon wychodzi z łazienki. - Już jesteś? - krzyknęła do niego. - Spieszyłem się. -Idę. Postawiła solniczkę obok innych rzeczy. Wzięła tacę i ruszyła do salonu. Atos pobiegł za nią. Siedzący na kanapie Szymon odwrócił się na odgłos jej kroków. Znów uśmiechnęli się do siebie. Postawiła tacę na niskim stole przed kanapą. Nalała kawy do filiżanek i usiadła obok niego. Objął ją mocno ramieniem. Przytulił do siebie. Wnętrze domu wypełniała słoneczna jasność. Przed nimi rozpościerał się widok na jezioro. Nad horyzontem świeciły dwa słońca. Jedno na wschodzie, drugie na zachodzie. - W niebie jest piękniej niż w naszych najpiękniejszych marzeniach - powiedziała Angel. 42 l EPILOG Egzekucje w Nowym Jorku trwały jeszcze tydzień. Generalnie, wszystkie przebiegły zgodnie z planem. Obyło się bez spektakularnych spadków frekwencji i niespodziewanych demonstracji. Co prawda, zainteresowanie było mniejsze niż w przypadku pierwszej z nich, ale właśnie takie były założenia rządu. Chodziło o stopniowe wyciszanie emocji, które pozwoli łagodnie przejść do etapu „odbudowy i rozwoju". Urząd Ochrony Konsumenta odnotował kilka incydentów o lokalnym charakterze: ktoś rozrzucił w Central Parku ulotki z hasłem „Ga-rison mordercą", kto inny napisał na murze Carnegie Hali „Chrześcijanie są niewinni". Zdarzyła się też próba nadawania na częstotliwości wideofonów programu oskarżającego rząd o manipulację podczas głosowania. Ulotki pozbierano, napis usunięto, nadajnik zlokalizowano w ciągu kilku minut, a autorów programu wkrótce aresztowano. Policja zwiększyła ilość patroli na ulicach i zintensyfikowała nasłuch radiowy Do podobnych przypadków, choć o mniejszym niż poprzednie znaczeniu, można było zaliczyć to, co zdarzyło się podczas drugiej egzekucji na Wielkiej Łące. Prezydent zaprosił na nią przedstawicieli świata kultury i sztuki. Wymyślił sobie, iż bliskie zetknięcie ze śmiercią może być dla nich ciekawą inspiracją do dalszej twórczości. Na spotkanie z różnych zakątków globu przyjechało kilka tysięcy artystów. Byli obecni również stali goście prezydenta. Wiedząc, że podczas 42.; egzekucji zostanie ukrzyżowany Tom Bates, ściągnięto też Johna Smi-tha. Garison miał ochotę zabawić się nieco kosztem detektywa. Poprzedniego dnia, po tym, jak wyszedł z Petroniuszem przed zakończeniem egzekucji, trafili na chwilę do baru w pobliżu stadionu, a następnie wylądowali w hotelowym apartamencie Smitha. Mimo sporej ilości wypitego alkoholu ich rozmowa nie kleiła się. Choć mówili 0 śmierci tego samego człowieka, żaden nie potrafił oderwać się od własnych przeżyć z nią związanych. Petroniusz cały czas powracał do bezsensu tego, co się stało. Smith bał się z kolei jakiejś nadprzyrodzonej kary, która może go spotkać. Petroniusz zaproponował mu wyjazd do swojej rezydencji w Saratoga Springs i „odcięcie się od tego wszystkiego". Detektyw odpowiedział, że UOK i tak go tam znajdzie. Im więcej pili, tym Smith stawał się bardziej ponury. Przestał zwracać uwagę na monologi Petroniusza. Gdy tamten przerywał na chwilę, mruczał coś niezrozumiale w odpowiedzi. Przed oczami pojawiała mu się dziwna otchłań. Zapadał się w nią coraz głębiej i głębiej. Czuł, że nie ma żadnej drogi ucieczki. Cokolwiek zrobi, wszystko obróci się przeciwko niemu. Drżał ze strachu. Po wyjściu Petroniusza wizje nasiliły się. Kiedy spojrzał na ścianę pokoju, otworzyła się przed nim kolejna czarna dziura. W głębi palił się jakiś ogień. Bał się go prawie tak samo, jak Dicka Straubota. Wziął z lodówki ostatnią butelkę whisky i wypił duży haust. Nie miał dokąd iść 1 gdzie się ukryć. Ci, co mogli zrozumieć, co się z nim dzieje, giną na krzyżach. Powtórnie pociągnął z butelki i rzucił się na łóżko. Pogrążył się w pełnym koszmarów śnie. Znów spadał w bezkresną czeluść, tylko tym razem towarzyszył temu upiorny śmiech. Wokół niego krążyły twarze Straubota, Morrisa, Garisona, Kein. Wszystkie naraz mówiły: jesteś z nami, nie masz odwrotu, nie uciekniesz, zginiesz w piekle. Zbudził go natarczywy dźwięk telefonu. Recepcjonistka informowała, że samochód czeka przed hotelem. Głowa pękała mu z bólu. Spojrzał na zegarek. Była już dziewiąta. Przypomniał sobie o egzekucji, na której miał się zjawić. Czuł się kompletnie sponiewierany, bolały go wszystkie mięśnie, nie mógł się ruszyć. Pomyślał, że to dobry powód, by nigdzie nie iść. Powiedział recepcjonistce, aby przekazała tę wiadomość kierowcy. Po niecałej minucie zadzwonił Dick Straubot. To wystarczyło, żeby detektyw otrzeźwiał. Posłusznie pomaszerował do ła- 424 zienki, wziął zimny prysznic i po kwadransie, trupioblady, chwiejący się z niewyspania i zmęczenia na nogach, wsiadł do samochodu. Na trybunie przywitało go kilka kpinek Rona Boltona i zaciekawione spojrzenie Garisona. Usiadł nie odpowiadając na zaczepki. Nie śmiał podnieść wzroku. Wiedział, że na jednym z krzyży wisi Tom Bates. Wobec nikogo nie był tak winny, jak wobec niego. Skrzywdził go podwójnie. Po raz pierwszy wtedy gdy, co prawda przez przypadek, uśmiercił jego żonę. Po raz drugi, gdy zdradził chrześcijan. Gdy spotkali się dwa miesiące temu, Bates szybko zaczął traktować Smitha, jakby nie był zabójcą najbliższej mu osoby, a serdecznym przyjacielem. Smith nigdy nie mógł tego zrozumieć. Bezskutecznie starał się znaleźć w tym jakąś nieszczerość. Nie potrafił odpowiedzieć podobnym zachowaniem. Jednak było mu ono potrzebne. Kilkakrotnie odwiedził dom w Woodside tylko po to, by spotkać się z jego gospodarzem. To był jedyny człowiek, który miał o nim lepsze zdanie niż on sam. Teraz Bates umrze, a on nie może nic zrobić, żeby to zmienić. Powróciły myśli z ostatniej nocy: nie ma dla niego ratunku. Należy mu się kara. Jest zdrajcą. Egzekucja odbywała się według tego samego, co poprzedniego dnia, schematu. Ostateczną decyzję w sprawie skazanych podejmowali widzowie obecni na stadionie i oglądający transmisję w telewizji. Za wymierzeniem kary musiało opowiedzieć się ponad 50 procent widowni. Zgodnie z taktyką „schładzania nastrojów" ukrzyżowanie pokazywano jedynie w stacji lokalnej. Pierwszy oddał głos prezydent i jego goście. Również Smith podniósł swojego pilota w kierunku te-lebimu. Tym razem udawał tylko, że naciska przycisk. „I tak nie mam szans go ocalić" - pomyślał opuszczając rękę. Rozpoczęło się głosowanie telewidzów. Wskaźnik egzekutorów szybko piął się w górę. Niespodziewanie prezydent zaproponował, żeby zejść na arenę i przyjrzeć się z bliska ukrzyżowanym. Chcąc nie chcąc, pod ironicznym spojrzeniem Rona Boltona i groźnym Dicka Straubota, Smith zwlekł się za wszystkimi z trybuny. Kiedy liczba egzekutorów przekroczyła 50 procent, urządzenia zadające śmierć zaczęły działać. Po ciałach i ubraniach chrześcijan pociekła krew. Zaproszeni artyści byli zachwyceni. Bezpośredni kontakt z umierającymi zdawał siL bardziej sugestywny nawet od telewizyjnych zbliżeń. Pozwalał smakować widowisko jed- nocześnie w planie ogólnym i w detalach. Był uzupełniony o zapach. Prezydent, wiodąc za sobą większość gości, szedł w ten sposób, aby dotrzeć do krzyża, na którym konał Tom Bates. Choć Smith nie znał rozmieszczenia skazanych i ciągle patrzył pod nogi, czuł, że właśnie tam się zbliżają. Starał się iść coraz wolniej. Prawie powłóczył nogami. Gdy się zatrzymali, był pewien, że gdzieś przed nim wisi Bates. Zaczął się trząść ze strachu. Wiedział, że nigdy nie odważy się spojrzeć w górę. Garison wraz częścią wtajemniczonych w zabawę strategów obserwował go uważnie. Przybity do ramion krzyża kaznodzieja również utkwił wzrok w detektywie. Prawie przyzywał go spojrzeniem. Coraz słabszy od upływu krwi, cierpliwie czekał. Jednak Smith stał przerażony i niezdolny do żadnego ruchu. Miał dość swojego nędznego życia, nieustannych oszustw, kłamstw, krwi, śmierci, ciągłych^ drwin. Niespodziewanie, jakby usłyszawszy niemą prośbę, podniósł wzrok. Ich spojrzenia spotkały się. W oczach Batesa nie było jednak potępienia, a otucha. Resztką sił uśmiechnął się do Smitha. Detektyw odruchowo odpowiedział tym samym. Nagle zdał sobie sprawę, że w tym człowieku wiszącym na krzyżu ma jedynego przyjaciela, jakiego w życiu posiadał. - Bracie, w imię Chrystusa...! Przebacz! - krzyknął z całych sił. Choć większość widzów w pobliżu nie wiedziała o co chodzi w tej dziwnej scenie, wszyscy byli ciekawi, co odpowie człowiek, który za chwilę ma umrzeć. Bates z wysiłkiem podniósł głowę ku niebu. Potem opuścił wzrok na wpatrzonego weń detektywa i łamiącym się głosem powiedział: -Przebaczam! Wraz z tym słowem Smith poczuł, jak wypełnia go ukojenie. Nagle przestał się bać! Bagaż nienawiści, który ciągnął zawsze za sobą, zniknął... Patrzyli na siebie znieruchomiali, jakby do końca chcieli być sobie wierni. Kilka sekund później brat Tom stracił przytomność. Prawie natychmiast zabrzmiał przeciągły elektroniczny sygnał i zielona lampka przy jego krzyżu zgasła. Przez chwilę trwała śmiertelna cisza. Nagle Smith osunął się na kolana, rzucił na ziemię i zaczął wołać. - Chryste...! Chryste, przebacz mi...! Chryste, przebacz mi! Obecni spoglądali na niego zdumieni. W oczach Garisona błysnęła wściekłość, ale wzruszeniem ramion okazał swoje lekceważenie. - Zwariował albo znowu jest pijany. Detektyw wryty palcami w trawę wołał nieprzerwanie: - Chryste, przebacz mi! W pobliżu robiło się coraz większe zbiegowisko. Zwiedzający odchodzili od innych krzyży, aby się lepiej przyjrzeć. Prezydent udając, że bagatelizuje całe zdarzenie zwrócił się do Dicka Straubota: - Czy możesz coś z nim zrobić? Niespodziewanie Smith poderwał się z ziemi. Rozejrzał się po zastygłych w oczekiwaniu twarzach - Ludzie, módlcie się! - krzyknął na cały głos. - Proście Boga o wybaczenie...! Giną niewinni! Spojrzał przeciągle na Garisona. - To on jest mordercą! Nie było żadnego... W tym momencie uderzenie jednego z ochroniarzy pozbawiło go tchu. Drugi wykręcił mu ręce. Smith jęknął z bólu. - Nie wierzcie im! - zdołał jeszcze powiedzieć nim kolejny cios ogłuszył go całkowicie. Jego bezwładne ciało zawisło między dwoma agentami. - Zabierzcie go stąd - rzucił szybko Straubot. Ochroniarze zaczęli wlec detektywa ku jednemu z wejść na murawę. Niektórzy odprowadzali ich wzrokiem. - Już po wszystkim - powiedział szef UOK-u. - Przepraszam za zamieszanie. - To załamanie nerwowe - dodał konfidencjonalnie prezydent. -Nasz przyjaciel miał jakieś kłopoty od kilku dni. Otaczający ich gapie pokiwali głowami. Smith odzyskał przytomność w samochodzie, wiozącym go do aresztu. Patrzył w sufit karetki więziennej i czuł się jak człowiek, którego w ostatniej chwili uratowano przed utonięciem. Wszystko, co złe, zostało za nim. Znalazł drogę wyjścia. Czarna głębia, w którą zaczynał wpadać, gdy zamykał oczy przestała straszyć. Potem, kiedy prowadzono go więziennym korytarzem, przypomniała mu się jedna z przypowieści brata Toma o wielokrotnych mordercach, którzy nawracali się w obliczu śmierci: „Gdybyś stanął nad morzem i rzucał w nie kamie- 427 nie, czyżbyś mógł zarzucić nimi głębinę morską? - pytał kaznodzieja i odpowiadał słuchaczom: - Miłosierdzie Chrystusa jest jak morze i grzechy i winy ludzkie potoną w nim jak kamienie w otchłani". Smith uwierzył, że tak się właśnie stanie. Jeśli brat Tom mu wybaczył, jak mógłby tego nie zrobić Bóg? Nie może się go tylko nigdy zaprzeć. Okazja, by się sprawdzić, nadarzyła się już kilka godzin później, kiedy został zaprowadzony przed oblicze Dicka Straubota. - Co ci odbiło? - zaczął szef UOK-u. Ale gdy detektyw milczał, zmienił ton. - Publicznie obraziłeś głowę państwa. Jeśli przyznasz się, że byłeś pijany i przeprosisz wszystkich, którzy mogli poczuć się urażeni, ze względu na twe zasługi i sympatię, jaką masz na dworze, wybaczymy ci. - Nie mogę tego zrobić. - dlaczego? - Mówiłem prawdę. Straubot spojrzał zaskoczony. - Co to ma do rzeczy? Czy nie zdajesz sobie sprawy, że nie masz wyjścia. Chcesz zginąć tak jak chrześcijanie? - Jestem jednym z nich. - To nawet jest w twoich papierach. I co z tego?! - I ja wierzę w Chrystusa. Szef UOK-u pokręcił głową. - Ty naprawdę zwariowałeś...! Pytam jeszcze raz. Czy odwołasz to, co mówiłeś? - Nie mogę. Na moment'zapadła cisza. - Dobrze więc - Straubot zaczął sprawdzać coś w swoim komputerze. - Jeśli tak oto prosisz... Dołączę cię do jutrzejszej rozprawy na Staten Island. Popatrzył na detektywa, licząc, że ta informacja go otrzeźwi. Ale ten przyjął jego słowa jako kolejną próbę, która może dowieść jego nowej wiary. - Dziękuję - powiedział tonem, w którym brzmiało wzruszenie. - Nie ma za co - zirytowany Straubot pochylił się nad intercomem. - Zabrać go. Ponieważ Smith był ochrzczony, wszystkie formalności sprowadziły 42,S się do przeniesienia go z listy świadków koronnych na listę oskarżonych. Osądzono go następnego dnia podczas lokalnej rozprawy i ukrzyżowano dobę później. Petroniusz dowiedział się o jego śmierci na parę chwil przed wyjazdem do Saratoga Springs. Wiadomość przyniosła mu Helena, która przypadkowo obejrzała skrót egzekucji na jakimś kanale telewizyjnym. Nie zdziwił się. Pamiętał, w jakim stanie był Smith podczas ich ostatniej rozmowy. Od kilku dni nic go już nie dziwiło. Jedyne o czym marzył, to jak najszybciej wyjechać z miasta. Ale gdy znalazł się w swojej letniej rezydencji, wcale nie poczuł się lepiej. Ciągle zatracał się we wspomnieniach o Szymonie. Nawet jego piękna kochanka nie potrafiła tego zmienić. Przypominał sobie, jak spotkali się zaraz po jego przylocie w Central Parku, i to, jak niedawno dyskutowali o Bogu. Nieustannie zastanawiał się, w którym momencie utracił kontrolę nad przyjacielem i co mógł zrobić, żeby nie dopuścić do tego, co się stało. Po kilku miesiącach pobytu w Saratoga Springs ruszył razem z Heleną w roczną podróż dookoła świata. Dzięki temu powoli odzyskał równowagę. Jednak kiedy ponownie zamieszkali w Nowym Jorku, nie powrócił do dawnego trybu życia. Przestał chodzić na oficjalne pokazy i bankiety. Od czasu do czasu projektował jakąś kolekcję, ale nie uczestniczył już w jej promowaniu. Nie miał ochoty odnawiać pałacowych znajomości. Tak jak dwór wzgardził nim, tak i on wzgardził dworem. W gruncie rzeczy obracało się to na jego korzyść. Nie musiał na przykład brać udziału w dyskusjach na temat, co teraz zrobić. Bowiem - wbrew założeniom Morrisa - sytuacja Stanów Zjednoczonych Świata wcale nie była dobra. Początkowo wszystko szło zgodnie z planem. Po uporaniu się z chrześcijanami i wpompowaniu w system giełdowy wszystkich przygotowanych na ten cel pieniędzy światowa gospodarka gwałtownie ruszyła do przodu. Jednak już po kilku miesiącach tempo wzrostu osłabło, a po niecałych dwóch latach globalna konsumpcja wróciła do poziomu przed kryzysem. Powstało więc pytanie: po co było go wywoływać? I jeszcze bardziej kłopotliwe: co dalej? Na dodatek zupełnie niespodziewanie na świecie rozpoczęła się fala nawróceń. Pierwsza była wróżbitka Rubria, która w swoim programie telewizyjnym wyznała na oczach kilkuset milionów widzów, że 42!) od momentu, gdy zobaczyła umierających chrześcijan, sama uwierzyła w Chrystusa. Jej wypowiedź wywołała wielki skandal. Rubria została natychmiast aresztowana i przesłuchana. Jednak nie zniechęciło to innych znanych oraz mniej znanych osobistości życia publicznego do podobnych oświadczeń. Ich miejscem były lokalne stacje telewizyjne, światowe pokazy mody i wielkie imprezy sportowe. Ktoś mówił: „Tak mi dopomóż Bóg", kończąc swoje przemówienie, ktoś inny żegnał się, wchodząc na boisko. Wyglądało to wręcz na modę. Jakiś nowy sposób na okazanie ekstremalnej odwagi, bycie atrakcyjnym. Garison wpadł w szał. Zaczął podejrzewać spisek. Publicznie sugerował, że zakonspirowani na całym świecie chrześcijanie w dalszym ciągu sabotują rozwój globalnej gospodarki. Nakazał też śledztwo w łonie samego rządu. W pewnym momencie ofiarą jego obsesji padła sama Amanda Kein. W nagłośnionych przez Telewizję Światową rozprawach wszyscy nowo nawróceni zostali skazani na śmierć. To powstrzymało chrześcijan od dalszych publicznych deklaracji, ale wcale nie pobudziło gospodarki do szybszego rozwoju. W tej Lytuacjif Rada Dwunastu, powołując się na artykuł konstytucji mówiący o zagrożeniu bytu państwowego, doprowadziła w roku 2116 do przedterminowych wyborów. Nowy prezydent wprowadził jednocześnie wszystkie pomysły swoich poprzedników, nadając im tylko inne nazwy. Pojawili się „Wolni od dwunastki II", jeszcze bardziej zaawansowane systemy przenoszenia informacji, fonii i obrazu, kolejne generacje paliw i materiałów oraz kampanie marketingowe dźwięków i kolorów. To wszystko przyniosło sukces jego pierwszej kadencji. Następna' była już podobna do tego, co działo się przed nim. Różnica pomiędzy potencjałem wytwórczym a tempem rozwoju pogłębiała się. Rada Dwunastu nie miała w co inwestować swoich zysków. Wszystko wskazywało na to, że następna zmiana prezydenta niczego już nie przyniesie. Ludzie zaczęli szukać ekwiwalentów dla wyznawanego przez globalne państwo ideału powszechnej konsumpcji. Wracali do własnych korzeni: odtwarzali rodzinne drzewa genealogiczne i kultywowali niegdyś zarzucone tradycje. Znów czytano książki. Nikogo już nie zaskakiwały kolejne nawrócenia na chrześcijaństwo. Tym razem obyło się bez nie przynoszących efektów ekonomicznych represji. Rozpoczął się powol- 4:10 ny proces łączenia się wyznawców Chrystusa w gminy wyznaniowe. 25 lat po wielkich egzekucjach ujawnił się papież Tobiasz I. Rok później Nowy Jork został ogłoszony nową stolicą Kościoła powszechnego. Od opisanych tu wydarzeń minęły wieki. Przeminęły kolejne państwa i kolejni władcy. Kolejne wynalazki zostały odkryte i zdążyły się zestarzeć. Ludzkość użyźniła pustynie i zasiedliła inne planety. Stworzono nowe dzieła literatury, muzyki, malarstwa, architektury i filmu. A biały kamienny krzyż na Summit Rock, postawiony na pamiątkę tego, co się stało, wciąż króluje miastu i światu. KONIEC