STEPHEN KING MROCZNA WIEŻA II POWOŁANIE TRÓJKI Z angielskiego przełożył ZBIGNIEW A. KRÓLICKI Tytuł oryginału: THE DARK TOWER II: THE DRAWING OF THE THREE Copyright (c) Stephen King 1987 All rights reserved Ilustracja na okładce: Larry Rostant/Artist Partners Ltd. Projekt graficzny okładki: Andrzej Kuryłowicz ISBN 83-88087-86-K Zamówienia hurtowe: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155 e-mail: hurt@olesiejuk.pl www.olesiejuk.pl Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-1338 WYDAWNICTWO ALBATROS ANDRZEJ KURYŁOWICZ adres dla korespondencji: skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa 78 Warszawa 2002. Wydanie I Skład: Laguna; Montaż okładki: Plus 2 Druk: OpolGraf S.A. Donowi Grantowi, który zaryzykował wydanie tych powieści, jedną po drugiej SPIS TREŚCI STRESZCZENIE 9 PROLOG: ŻEGLARZ 13 WIĘZIEŃ 23 1. Drzwi 25 2. Eddie Dean 41 3. Kontakt i lądowanie 61 4. Wieża 93 5. Rozgrywka i strzelanina 136 TASOWANIE 177 WŁADCZYNI MROKU 205 1. Detta i Odetta 207 2. Czas zmian 235 3. Odetta po drugiej stronie 250 4. Detta po drugiej stronie 274 POWTÓRNE TASOWANIE 309 POPYCHACZ 347 1. Gorzkie lekarstwo 349 2. Słoik miodu 363 3. Roland zdobywa lek 376 4. Wybór 413 OSTATNIE TASOWANIE 437 POSŁOWIE 447 STRESZCZENIE Powołanie Trójki jest drugim tomem długiej opowieści zaty- tułowanej Mroczna wieża, a zainspirowanej i w pewnym stopniu opartej na narracyjnym poemacie Roberta Browninga Childe Roland przybył do Mrocznej Wieży (który z kolei zawdzięcza swe powstanie Królowi Learowi). Pierwszy tom, Roland, opowiada o tym, jak tytułowy bohater, ostatni rewolwerowiec świata, który poszedł naprzód, w końcu odnajduje człowieka w czerni - czarownika, którego ścigał od bardzo dawna - od jak dawna, jeszcze nie wiemy. Człowie- kiem w czerni okazuje się niejaki Walter, podający się za przyjaciela ojca Rolanda z czasów, zanim świat poszedł na- przód. Celem dążeń Rolanda nie jest człowiek w czerni, lecz Mrocz- na Wieża. Człowiek w czerni, a ściśle mówiąc, posiadana przez niego wiedza, to pierwszy krok na drodze do tego tajemniczego miejsca. Kim właściwie jest Roland? Jak wyglądał jego świat, zanim poszedł naprzód? Czym jest Wieża i dlaczego do niej dąży? Mamy tylko częściowe odpowiedzi. Roland to gunslinger, swego rodzaju rycerz, krzyżowiec, jeden z tych, na których spoczywa obowiązek zachowania świata, który był "wypełniony miłością i światłem", zanim poszedł naprzód. 9 Wiemy, że uczucia Rolanda wcześnie wystawiono na ciężką próbę po odkryciu, że jego matka została kochanką Martena, znacznie potężniejszego czarownika niż Walter (który jest sprzymierzeńcem Martena, co ukrywa przed ojcem Rolanda). Wiemy, że Marten celowo ujawnił to Rolandowi, spodziewając się, że młodzieniec nie poradzi sobie z trudnościami i skończy na wygnaniu. Wiemy także, że Roland pomyślnie przeszedł tę próbę. Co jeszcze wiemy? Na pewno to, że świat rewolwerowca nie różni się tak bardzo od naszego. Przetrwały takie symbole, jak dystrybutory paliwa czy niektóre piosenki (na przykład Hey Jude albo ten prymitywny wierszyk, zaczynający się słowami: "Fasola, fasola, to czysta muzyka..."), jak również zwyczaje i rytuały dziwnie podobne do tych, jakie napotykamy w naszych romantycznych wizjach Dzikiego Zachodu. Przedziwna pępowina łączy nasz świat ze światem rewol- werowca. W zajeździe przy dawno nieuczęszczanym szlaku dyliżansów, na rozległej i jałowej pustyni, Roland spotyka chłopca imieniem Jake, chłopca, który umarł na naszym świecie; został zepchnięty z chodnika przez wszechobecnego (i niego- dziwego) człowieka w czerni. Ostatnim wspomnieniem Jake'a, który w swoim - naszym - świecie szedł do szkoły z teczką w ręku, zawierającą drugie śniadanie, jest upadek pod koła nadjeżdżającego cadillaca... i śmierć. Zanim dopadnie człowieka w czerni, Jake umiera ponownie... tym razem dlatego, że rewolwerowiec, stanąwszy przed drugą bolesną decyzją w swoim życiu, postanawia poświęcić przy- branego syna. Mając wybór między Wieżą a dzieckiem, być może między potępieniem a zbawieniem, Roland wybiera Wieżę. "Więc idź,- mówi mu Jake, zanim runie w otchłań. - Są światy inne niż ten". Do ostatecznej rozgrywki między Rolandem a Walterem dochodzi w zakurzonej golgocie, miejscu czaszek. Człowiek w czerni za pomocą talii kart tarota przepowiada Rolandowi 10 przyszłość. Te karty, przedstawiające człowieka zwanego Więź- niem, kobietę zwaną Władczynią Mroku oraz jeszcze mrocz- niejszą postać, którą jest po prostu Śmierć ("lecz jeszcze nie dla ciebie" - mówi mu człowiek w czerni), składają się na przepowiednię, która ziści się w tym tomie... na drugi krok Rolanda podczas długiej i trudnej wędrówki do Mrocznej Wieży. W pierwszym tomie pozostawiliśmy Rolanda siedzącego na brzegu oceanu i oglądającego zachód słońca. Człowiek w czerni jest martwy, a przyszłość rewolwerowca niewiadoma. Powoła- nie Trójki zaczyna się na tej samej plaży, niecałe siedem godzin później. PROLOG: ŻEGLARZ PROLOG Rewolwerowiec zbudził się z dziwnego snu, który zdawał się składać z jednego obrazu: Żeglarza z talii tarota, za pomocą której mężczyzna w czerni przepowiedział mu (a przynajmniej tak twierdził) niewesołą przyszłość. On tonie, rewolwerowcze - mówił człowiek w czerni - i nikt nie rzuca mu liny. To chłopiec, Jake. A jednak to nie był koszmar, ale dobry sen. Dobry, gdyż to rewolwerowiec tonął, co oznaczało, że wcale nie był Rolandem, lecz Jake'em, i przyjął to z ulgą, bo byłoby o wiele lepiej utonąć jako Jake, niż żyć dalej jako człowiek, który na zimno zdradził ufającego mu dzieciaka. Dobrze, w porządku, utoną - pomyślał, słuchając szumu morza. Dajcie mi utonąć. Ale nie był to odgłos otwartych wód, lecz charkot wody dławiącej się na kamieniach. Czyżby był Żeglarzem? Jeśli tak, to czemu ląd był tak blisko? A właściwie, czy nie był na lądzie? Czuł, że... Lodowato zimna woda wlała mu się do butów i wpełzła po udach do krocza. Szeroko otworzył oczy, gwałtownie wyrwany ze snu... nie z powodu przemarzniętych jąder, które nagle skurczyły się do wielkości orzechów laskowych, ani przez tę szkaradę po jego prawej ręce, lecz na myśl o swoich rewol- werach... Rewolwerach i - co jeszcze ważniejsze - nabojach. 15 Zamoczoną broń można szybko rozłożyć, wytrzeć do sucha,] naoliwić, ponownie wytrzeć, znów naoliwić i powtórnie złożyć, natomiast naboje, tak samo jak zapałki, mogły po zamoczeniu* nadawać się do użytku lub nie. Szkarada była jakimś pełzającym stworzeniem, które naj- widoczniej zostało wyrzucone na brzeg przez poprzednią falę. Z trudem wlokła swe mokre, błyszczące ciało po piasku. Miała prawie trzy stopy długości i znajdowała się mniej więcej jard na prawo. Spoglądała na Rolanda pustymi ślepiami na rucho- mych słupkach. Otworzyła długi, ząbkowany dziób i zaczęła wydawać dźwięki upiornie podobne do ludzkiej mowy: To-to- -tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Ty-ty-tyk? Rewolwerowiec widywał homary. Nie był to homar, chociaż spośród wszystkich stworzeń, które Roland kiedykolwiek wi- dział, jedynie do homara był trochę podobny ten stwór. Naj- wyraźniej wcale się nie bał. Roland nie wiedział, czy to stwo- rzenie jest niebezpieczne, czy nie. Nie przejmował się swoim obecnym stanem - to znaczy tym, że chwilowo nie może sobie przypomnieć, gdzie właściwie jest, jak się tu znalazł i czy naprawdę dopadł człowieka w czerni, czy też był to tylko sen. Wiedział jedynie, że musi wydostać się stąd, zanim utonie. Usłyszał przeciągły, wzbierający ryk wody i oderwał wzrok od stworzenia (przystanęło i wystawiło szczypce, za pomocą których się poruszało, w wyniku czego w absurdalny sposób upodobniło się do boksera przyjmującego pozycję do walki z półdystansu, jakiej uczył ich Cort). Spojrzał na nadciągającą falę, zwieńczoną grzywą piany. Ono słyszy tę falę - pomyślał rewolwerowiec. Cokolwiek to jest, ma uszy. Spróbował wstać, lecz zbyt ścierpnięte nogi ugięły się pod nim. Wciąż śnię - przemknęło mu przez głowę, lecz nawet w jego obecnym stanie ta możliwość była zbyt kusząca, aby w nią uwierzyć. Znowu spróbował wstać, co mu się prawie udało, i ponownie upadł. Fala załamywała się. Nie było czasu. Musiał 16 poprzestać na poruszaniu się w taki sam sposób, jak to stworze- nie po jego prawej: na rękach przeciągać swój tyłek po drobnych kamieniach, odsuwając się od wody. Nie zdołał całkowicie uciec przed falą, ale nie zmoczyła niczego poza jego butami. Sięgnęła mu prawie do kolan i cof- nęła się. Może ta pierwsza nie dotarła tak daleko, jak myślałem. Może... Na niebie wisiał półksiężyc. Był zasłonięty całunem mgły, a mimo to rzucał dość światła, by rewolwerowiec mógł dostrzec, że olstra są zbyt ciemne. A więc jednak broń się zamoczyła. Nie mógł ocenić jak bardzo ani sprawdzić, czy spotkało to również naboje. Zanim to sprawdzi, musi wydostać się z wody. Musi... Ty-ty-tu? Tym razem znacznie bliżej. Obawiając się wody, zapomniał o stworzeniu wyrzuconym przez nią na brzeg. Obej- rzał się i zobaczył, że znajdowało się już mniej niż jard od niego. Wbijało kleszcze w usiany kamykami i muszlami piach plaży, przemieszczając się. Podniosło swoje pękate, okryte pancerzem ciało, przez chwilę przypominając skorpiona, lecz Roland nie dostrzegł żądła na końcu odwłoka. Kolejny przeciągły ryk, tym razem o wiele głośniejszy. Stwór natychmiast znieruchomiał i podniósł szczypce, przybierając pozycję do walki z półdystansu. Ta fala była większa. Roland znów zaczął czołgać się w górę po piachu i kiedy podparł się rękami, stwór zaatakował z szyb- kością, jakiej nie zapowiadały jego dotychczasowe ruchy. Rewolwerowiec poczuł przeszywający ból w prawej dłoni, ale teraz nie miał czasu o tym myśleć. Odepchnął się obcasami przemoczonych butów, podparł rękoma i zdołał umknąć przed falą. To-to-tak? - dociekał stwór swym żałosnym głosem. Nie pomożesz mi? Nie widzisz, że jestem zrozpaczony? Roland dostrzegł kawałki swego pierwszego i drugiego palca, znikające w ząbkowanym dziobie stwora. Ten ponownie skoczył i Roland 17 zdołał podnieść broczącą krwią rękę, w ostatniej chwili ratując pozostałe trzy palce. Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Chwiejnie stanął na nogi. Stwór rozdarł mu mokre dżinsy, przeciął but z miękkiej, lecz mocnej jak żelazo skóry i wy- szarpnął kawałek ciała z łydki. Roland prawą ręką wyjął broń z kabury i dopiero kiedy rewolwer z łoskotem upadł na piach, uświadomił sobie, że brakuje mu dwóch palców potrzebnych do pociągnięcia za spust i zastrzelenia potwora. Szkarada łapczywie pochwyciła broń szczypcami. - Nie, draniu! - warknął Roland i kopnął stwora. Miał wrażenie, że kopnął w kamień... który gryzie. Stwór odciął mu czubek prawego buta, większość palucha i ściągnął but z nogi. Rewolwerowiec pochylił się, chwycił rewolwer, upuścił go, zaklął i w końcu zdołał go podnieść. To, co przedtem było tak łatwe, że nie wymagało zastanawiania się, teraz nagle stało się sztuką podobną do żonglerki. Stwór zajął się butem, szarpiąc go i zadając bełkotliwe pytania. Fala toczyła się ku plaży, a wieńcząca jej grzbiet piana wyglądała blado i martwo w rozproszonym świetle księżyca. Homarokoszmar zostawił w spokoju but i ponownie ustawił szczypce do walki z półdystansu. Roland lewą ręką wyciągnął rewolwer z olstra i trzykrotnie nacisnął spust. Klik, klik, klik. Teraz przynajmniej już wiedział, co się stało z nabojami w komorach. Wsunął broń do kabury. Aby umieścić rewolwer u prawego boku, musiał lewą ręką odwrócić go lufą w dół i dopiero wtedy wepchnąć na miejsce. Krew pokryła wytartą okładzinę z twar- dego drewna, poplamiła kaburę i stare dżinsy na udzie, do którego było przywiązane rzemieniem olstro. Płynęła z kikutów obciętych palców. Skaleczona prawa stopa była jeszcze zbyt ścierpnięta, by boleć, lecz prawa ręka paliła go żywym ogniem. Duchy uzdol- 18 nionych i długo szkolonych palców, które już rozkładały się w sokach trawiennych tego stwora, wrzaskliwie twierdziły, że wciąż są na swoim miejscu i płoną. Widzę, że będą poważne kłopoty - pomyślał obojętnie rewolwerowiec. Fala cofnęła się. Potwór opuścił kleszcze, wyrwał nową dziurę w bucie rewolwerowca, a potem doszedł do wniosku, że właściciel obuwia jest znacznie smaczniejszym kąskiem od kawałka skóry, który z niego zdarł. - Ty-ty-tu ? - zapytał i z niesamowitą szybkością pomknął w kierunku ofiary. Rewolwerowiec zrejterował, prawie nie czując nóg. Uświa- domił sobie, że napastnik jest inteligentnym stworzeniem: ostrożnie podszedł do swej ofiary, być może ze sporej odległo- ści, nie wiedząc, czego można się po niej spodziewać. Gdyby fala nie obudziła rewolwerowca, stwór równie dobrze mógł odciąć mu głowę. Teraz krab doszedł do wniosku, że ofiara jest nie tylko smaczna, ale również bezbronna - łatwy łup. Już prawie go dopadał, ten stwór długi na trzy stopy i wysoki niemalże na stopę, mogący ważyć nawet siedemdziesiąt funtów i zdecydowanie drapieżny tak samo jak David, sokół, którego rewolwerowiec hodował jako dzieciak... niestety, niewykazu- jący ani cienia lojalności tego ptaka. Uciekając, rewolwerowiec zahaczył obcasem lewego buta o wystający z piasku kamień i o mało nie upadł. - To-to-tak? - wychrypiał stwór, niespokojnie zerkając na rewolwerowca swymi bystrymi ślepiami na ruchomych słupkach i wyciągając szczypce. Wtedy nadciągnęła kolejna fala i krab znów uniósł je jak bokser pięści. Tym razem jednak szczypce lekko drżały i rewol- werowiec zrozumiał, że reagowały na odgłos fal, odgłos, który teraz - przynajmniej dla tego stworzenia - trochę przycichł. Rewolwerowiec tyłem przeszedł nad kamieniem, a potem pochylił się, gdy fala ze swym przeciągłym szurgotem załamała się na plaży. Jego twarz znalazła się bardzo blisko kraba, który 19 z łatwością mógłby wykłuć mu oczy, lecz w tym momencie drżące szczypce, tak podobne do pięści, trzymał uniesione po obu stronach papuziego dzioba. Roland chwycił kamień, o który prawie się przewrócił. Głaz był spory, do połowy zakopany w piasku. Okaleczona ręka protestowała, gdy piach i ostre kamyki wbiły się w otwartą i krwawiącą ranę, ale rewolwerowiec zdołał podnieść kamień, szczerząc zęby z wysiłku. - To-to... - zaczęła szkarada, opuszczając i rozwierając szczypce, gdy fala opadła i ucichła. Rewolwerowiec z całej siły cisnął głazem. Segmentowany odwłok stwora pękł z głośnym chrupnięciem. Przygnieciony krab miotał się wściekle, unosząc i z łoskotem opuszczając na piach tylną część ciała... unosząc i opuszczając. Pytające od- głosy przeszły w klekoczące okrzyki bólu. Otwierał i zaciskał szczypce, łapiąc powietrze. Twardym dziobem chwytał piach i kamyki. Mimo to z nadejściem następnej fali znów usiłował unieść szczypce, rewolwerowiec jednak nadepnął mu na łeb tą stopą, na której wciąż miał but. Rozległ się dźwięk przypominający trzask suchej gałęzi. Spod obcasa Rolanda trysnął płyn, roz- bryzgując się w dwie strony. Miał czarną barwę. Stwór wygiął odwłok, wijąc się jak szalony. Rewolwerowiec nadepnął moc- niej. Nadeszła fala. Kleszcze szkarady uniosły się nieznacznie... zadrżały i opad- ły, rozwierając się i zaciskając. Rewolwerowiec zdjął obutą stopę. Ząbkowaty dziób, który odciął mu dwa palce prawej ręki oraz paluch nogi, powoli otworzył się i zamknął. Jeden wąs leżał odłamany na piasku. Drugi bezsilnie się trząsł. Roland ponownie nadepnął. I jeszcze raz. Sieknąwszy z wysiłku, zsunął kamień i zaczął przesuwać się wzdłuż prawego boku paskudy, metodycznie rozdeptując ją butem, rozbijając pancerz i wyduszając blade flaki na ciemno- 20 szary piach. Stwór już nie żył, a mimo to Roland nie przestawał go zabijać. Jeszcze nigdy, przez cały ten długi i dziwny czas, nie został tak poważnie zraniony, a w dodatku tak niespodzie- wanie. Deptał, aż w rozduszonych na papkę wnętrznościach stwora ujrzał koniec jednego ze swoich palców i biały pył pod paznok- ciem, pozostałość z golgoty, gdzie toczył długą rozmowę z człowiekiem w czerni. Odwrócił głowę i zwymiotował. Potem poszedł z powrotem w kierunku wody, zataczając się jak pijany, przyciskając okaleczoną dłoń do koszuli i od czasu do czasu spoglądając przez ramię, żeby się upewnić, że stwór naprawdę nie odżyje niczym natrętna osa, która - uderzana raz po raz - wciąż się rusza... ogłuszona, lecz nie zabita. Sprawdzał, czy krab nie podąża za nim, zadając dziwne pytania swym okropnie zrozpaczonym głosem. W połowie drogi do wody zatrzymał się, spoglądając na to miejsce, gdzie był w chwili przebudzenia. Najwidoczniej zasnął właśnie tutaj, nad samą wodą. Podniósł swoją torbę i rozdarty but. W mętnym świetle księżyca dostrzegł inne takie stwory, a w odstępach między jedną a drugą falą mógł słyszeć ich pytające głosy. Rewolwerowiec cofał się krok za krokiem, aż dotarł do trawiastego skraju plaży. Tam usiadł i zrobił to, co w tej sytuacji mógł zrobić: posypał kikuty palców resztką swego tytoniu, by powstrzymać krwawienie; pokrył je grubą warstewką bez względu na ich gwałtowne protesty (utracony paluch przyłączył się do chóru). A potem tylko siedział, pocąc się mimo chłodu, rozmyślając o zakażeniu, martwiąc się, jak sobie teraz poradzi bez dwóch palców prawej ręki (strzelał jednakowo dobrze z obu rąk, ale większość innych czynności wykonywał prawą ręką), nie wiedząc, czy ten stwór nie wpuścił mu jakiejś wolno działającej trucizny, zastanawiając się, czy kiedykolwiek na- dejdzie ranek. WIĘZIEŃ Rozdział 1 DRZWI 1 Trzy - To liczba twojego przeznaczenia. Trójka? Tak, trójka jest mistyczna. Trójka stoi w sercu mantry. Jaka trójka? Pierwszy jest młody, ciemnowłosy. Stoi na krawędzi rozboju i morderstwa. Opętał go demon. A imię tego demona brzmi HEROINA. Jaki to demon? Nie znam go, nawet z dziecinnych opowieści. Próbował mówić, ale oba głosy zamilkły, głos wyroczni i gwiezdnej dziwki, kurwy wiatrów. Zahaczył kartę, która, koziołkując, spadała znikąd donikąd, obracając się bez końca w leniwym mroku. Na niej pawian szczerzył kły nad ramieniem ciemnowłosego młodzieńca. Niepokojąco ludzkie palce tak mocno zacisnął na karku młodego człowieka, że ich czubki pogrążyły się w ciele. Przyjrzawszy się dokładniej, rewolwero- wiec dojrzał bicz w jednej z tych morderczo zaciśniętych łap. Twarz ciemiężonego młodzieńca zdawała się kurczyć w bez- głośnym przerażeniu. Więzień, szeptał przyjaźnie człowiek w czerni (niegdyś bę- dący mężczyzną noszącym imię Walter, mężczyzną, któremu rewolwerowiec ufał). Trochę denerwujące, prawda? Trochę denerwujące... trochę denerwujące... trochę... 25 2 Rewolwerowiec gwałtownie się ocknął, machając okaleczoną ręką, przekonany, że za chwilę rzuci się na niego jeden z tych monstrualnych skorupiaków z Morza Zachodniego, rozpacz- liwie dopytując się o coś w obcym języku i odcinając mu głowę. Zamiast kraba jakiś morski ptak, zwabiony lśniącymi w po- rannym słońcu guzikami koszuli, odleciał z krzykiem prze- rażenia. Roland usiadł. Ręka pulsowała boleśnie, miarowo. Prawa stopa również. Oba palce i paluch wciąż uparcie twierdziły, że są na swoich miejscach. Dolna połowa jego koszuli zniknęła, a to, co pozo- stało, przypominało obszarpaną kamizelkę. Część materiału zużył do zabandażowania dłoni, a resztą owiązał stopę. Idźcie sobie - powiedział do utraconych części ciała. Jes- teście tylko duchami. Odejdźcie. Trochę pomogło. Niewiele, ale trochę. Były duchami, ow- szem, lecz bardzo żywotnymi. Zjadł suszone mięso. Jego podniebieniu niezbyt się to podo- bało, a żołądkowi jeszcze mniej, rewolwerowiec jednak uparł się. Kiedy napełnił brzuch, poczuł się trochę lepiej. Zostało mu jednakże niewiele mięsa. Z tym też będą trudności. A przecież miał sprawy do załatwienia. Chwiejnie stanął na nogi i rozejrzał się wokół. Ptaki krążyły i nurkowały, lecz świat zdawał się należeć tylko do niego i do nich. Szkaradzieństwa zniknęły. Może polowały nocą, a może podczas przypływu. W tym momencie nie stanowiło to żadnej różnicy. Morze było ogromne i spotykało się z horyzontem w za- snutym błękitną mgiełką punkcie, którego nie dało się określić. Na dłuższą chWilę rewolwerowiec zapomniał o bólu, kontemp- lując ten widok. Nigdy nie widział tyle wody. Oczywiście czytał bajki o morzu, a nauczyciele - przynajmniej niektó- rzy - zapewniali go, że ono istnieje. Mimo to widok tak 26 rozległej, tak zdumiewającej powierzchni wody po latach prze- bywania na pustynnym lądzie był trudny do zaakceptowania... a nawet trudny do ogarnięcia. Spoglądał przez długi czas w zachwycie, nakazując sobie patrzeć, z podziwu zapominając o bólu. Był jednak ranek i musiał jeszcze załatwić kilka spraw. Wymacał żuchwę w tylnej kieszeni spodni, ostrożnie prze- suwając po niej nasadą prawej dłoni, nie chcąc dotknąć jej kikutami palców, aby nieustanny szloch dłoni nie zmienił się w krzyk. Była tam. W porządku. Następna sprawa. Niezdarnie odpiął pasy z rewolwerami i położył je na roz- grzanej słońcem skale. Wziął do rąk rewolwery, odchylił bę- benki i wyjął bezużyteczne naboje. Wyrzucił je. Zwabiony błyskiem ptak rzucił się na jeden z nich, chwycił go dziobem, po czym upuścił i odleciał. Teraz powinien zająć się samymi rewolwerami, powinien zrobić to wcześniej, ponieważ jednak na tym czy jakimkolwiek innym świecie wszelka broń palna bez amunicji nadaje się najwyżej na pałkę, rewolwerowiec położył pasy z nabojami na podołku i powoli przesunął lewą dłonią po skórze. Od klamry i sprzączki aż do miejsca, gdzie skrzyżowane pasy schodziły na biodra, wszystkie naboje były wilgotne. Ostrożnie wyjął te z suchej części pasów. Jego prawa dłoń uparcie próbowała się tym zająć, wciąż zapominając o swoim kalectwie... mimo bólu. Raz po raz musiał z powrotem opusz- czać ją na kolano, jakby była psem zbyt głupim lub krnąbrnym, by słuchać pana. Oszołomiony rewolwerowiec raz czy dwa o mało jej nie uderzył. Widzę, że będą poważne kłopoty - kolejny raz przemknęło mu przez myśl. Usypał z tych naboi, być może jeszcze dobrych, przygnębia- jąco mały stosik. Dwadzieścia. Niemal na pewno część z nich 27 nie wypali. Nie mógł polegać na żadnym. Wyjął pozostałe i ułożył z nich drugi stosik. Trzydzieści siedem. Cóż, i tak nie miałeś ich za wiele - pomyślał, chociaż zdawał sobie sprawę z różnicy między pięćdziesięcioma sied- mioma dobrymi pociskami a dwudziestoma. Lub dziesięcioma. Czy pięcioma. Albo jednym. A może żadnym. Z tych niepewnych naboi ułożył drugi stos. Wciąż miał swoją torbę. To dobrze. Położył ją sobie na kolanach, a potem przystąpił do rozkładania rewolwerów i roz- począł rytuał czyszczenia. Zanim skończył, minęły dwie go- dziny i ból stał się tak okropny, że kręciło mu się w głowie i z trudem zbierał myśli. Chciał spać. Nigdy w życiu niczego bardziej nie pragnął. Na służbie jednak żaden powód nie uspra- wiedliwia zaniedbania obowiązków. - Cort - powiedział głosem, którego sam nie rozpoznał, i uśmiechnął się ponuro. Powoli, powolutku, złożył rewolwery i załadował je naboja- mi, które uznał za suche. Kiedy skończył, wziął ten prze- znaczony dla lewej ręki, odciągnął kurek... a potem stopniowo przywrócił go do pierwotnej pozycji. Chciał wiedzieć, owszem. Chciałby się przekonać, czy po naciśnięciu spustu usłyszy zadowalający huk, czy też tylko rozczarowujący suchy trzask. Trzask jednakże niczego by nie zmienił, a huk wystrzału tylko zmniejszyłby liczbę z dwudziestu do dziewiętnastu... lub dzie- więciu... albo do trzech... lub nie pozostałoby nic. Oddarł kolejny kawałek koszuli, położył na nim pozostałe naboje - te, które zamokły - po czym lewą ręką zawiązał węzełek, pomagając sobie zębami. Schował zawiniątko do torby. Śpij - domagało się ciało. Śpij, musisz teraz spać, jeszcze przed zmrokiem, nic innego ci nie pozostało, jesteś wykoń- czony... Z trudem wstał i rozejrzał się po pustej plaży. Miała kolor długo niepranej bielizny i była usłana bezbarwnymi muszel- kami. Tu i ówdzie z gruboziarnistego piasku wystawały wielkie 28 głazy pokryte solidną skorupą guana, którego starsze warstwy były żółte jak niemyte zęby, a świeższe białe niczym kreda. Linię przypływu znaczył wysychający morszczyn. Roland dostrzegł leżące tuż za nią resztki swojego buta i bukłaki na wodę. Pomyślał, że to prawie cud, iż wysokie fale nie wciągnęły ich do morza. Idąc powoli, bardzo utykając, rewolwerowiec podszedł do nich. Wziął jeden, podniósł na wysokość ucha i potrząsnął. Drugi był pusty. W tym pozostała jeszcze odrobina wody. Mało kto potrafiłby je rozróżnić, lecz rewolwerowiec znał je tak dobrze, jak matka swoje dzieci-bliźnięta. Podróżował z tymi bukłakami przez długi, długi czas. W środku plusnęła woda. To dobrze - dar losu. Zarówno ten stwór, który go zaatakował, jak i każdy z jego pobratymców mógł przeciąć bukłak jednym kłapnięciem dzioba lub cięciem szczypiec, tymczasem kraby i przypływ oszczędziły oba. Napastnika nigdzie nie było widać, mimo że zakończyli pojedynek spory kawałek od wody. Być może szczątki porwali inni drapieżcy, a może jego pobratymcy wyprawili mu morski pogrzeb, tak jak podobno chowały swoich zmarłych olbrzymie stworzenia, o któ- rych opowiadano bajki. Oparł bukłak na lewym łokciu, napił się i poczuł, że wracają mu siły. Oczywiście prawy but był zniszczony... choć błysnęła mu iskierka nadziei. Sama podeszwa okazała się cała - trochę zadrapana, ale cała, więc może udałoby się wyciąć z niej sandał, który wytrzymałby przynajmniej do czasu, aż... Nagle ogarnęła go słabość. Walczył z nią, lecz kolana się pod nim ugięły i ciężko usiadł na ziemi, przygryzając sobie język. Nie zemdlejesz - pomyślał ponuro. Nie tutaj, gdzie następny stwór może pojawić się wieczorem i dokończyć robotę. Tak więc wstał i przymocował sobie pusty bukłak do pasa, ale przeszedł zaledwie dwadzieścia kroków w kierunku miejsca, gdzie zostawił broń oraz torbę, gdy znowu upadł, prawie tracąc przytomność. Leżał tak przez chwilę, z policzkiem przyciś- niętym do piasku, a ostra krawędź muszli wbiła mu się w szczę- 29 kę tak mocno, że prawie kaleczyła go do krwi. Zdołał napić się wody z bukłaka, po czym doczołgał się do miejsca, gdzie się poprzednio ocknął. Dwadzieścia jardów w górę zbocza rosło drzewo Jozuego - karłowate, ale rzucające trochę cienia. Rolandowi ta odległość wydawała się dwudziestoma milami. Mozolnie zataszczył resztki swojego dobytku w tę niewielką kałużę cienia. Położył się tam z głową w trawie, powoli po- grążając się w tym, co mogło być snem, omdleniem lub śmier- cią. Spojrzał w niebo i spróbował określić czas. Południe jeszcze nie minęło, ale było tuż-tuż, o czym świadczyły plamy cienia, w którym spoczywał. Leżał jeszcze chwilę, zgiąwszy prawą rękę i przyglądając się jej z bliska, szukając symptomu świad- czącego o zakażeniu lub powolnym działaniu jakiejś silnej trucizny. Dłoń wciąż była ciemnoczerwona. Zły znak. Będę bił konia lewą ręką - pomyślał. Zawsze to coś. Potem zapadł w ciemność i spał przez następne szesnaście godzin, a szum Morza Zachodniego nieustannie wdzierał mu się do uszu. 3 Kiedy się obudził, morze kryło się w mroku, lecz niebo na wschodzie leciutko jaśniało. Nadchodził ranek. Rewolwerowiec usiadł i o mało nie poddał się falom mdłości. Pochylił głowę i czekał. Nudności minęły, a on spojrzał na swoją dłoń. Oczywiście rana była zakażona - świadczyło o tym zaczerwienienie i opuchlizna obejmująca całą dłoń aż do nadgarstka. Tam się kończyła, ale już dostrzegł niewyraźne zarysy czerwonych linii, które w końcu dotrą do serca i zabiją go. Był spocony z gorączki. Potrzebne mi lekarstwo - pomyślał. Tyle że tu nie ma żadnych lekarstw. 30 Czyżby dotarł tak daleko tylko po to, żeby umrzeć? Na pewno nie. A gdyby nawet mimo swej determinacji miał zginąć, to zginie w drodze do Wieży. Jakże jesteś niezwykły, rewolwerowcze! - zachichotał w jego głowie człowiek w czerni. Jaki niepokonany! Jakże romantyczny z tą swoją idiotyczną obsesją! - Pieprzę cię - wyrzęził i napił się. Wody też nie zo- stało mu dużo. Miał przed sobą całe morze i co mu z tego; woda, wszędzie woda, ale ani kropelki do picia. Nic nie szkodzi. Założył pasy z amunicją i zapiął je - ta czynność trwała tak długo, że zanim skończył, pierwsze słabe promienie świtu rozjaśniły niebo, zapowiadając dzień - a potem spróbował wstać. Wcale nie był pewien, czy mu się uda. Lewą ręką przytrzymując się drzewa Jozuego, prawą podniósł prawie pusty bukłak i przerzucił go przez ramię. Potem torbę. Kiedy się wyprostował, znów poczuł się słabo i pochylił głowę, cierpliwie czekając. Doszedł do siebie. Idąc chwiejnym, niepewnym krokiem człowieka w ostatnim stadium upojenia alkoholowego, rewolwerowiec z powrotem zszedł na plażę. Stanął, spoglądając na ciemny jak wino z jeżyn ocean, a potem wyjął z torby resztę suszonego mięsa. Zjadł połowę i tym razem zarówno podniebienie, jak i żołądek znacznie chętniej przyjęły posiłek. Odwrócił się i zjadł resztę, obserwując słońce wychodzące zza gór, w których zginął Jake. W pierwszej chwili wydawało się, że utknęło między kłami nagich szczytów, ale zaraz uniosło się ponad nie. Roland wystawił twarz ku słońcu, zamknął oczy i uśmiechnął się. Skończył mu się zapas suszonego mięsa. Pomyślał: Bardzo dobrze. Jestem teraz człowiekiem bez żywności, bez dwóch palców u ręki i jednego palucha u nogi. Jestem rewolwerowcem mającym naboje, które mogą nie wy- palić, i zakażoną ranę po ugryzieniu potwora, natomiast nie mam żadnych lekarstw. Wody wystarczy mi w najlepszym razie 31 na jeden dzień, a jeśli zbiorę wszystkie siły, może uda mi się przejść kilkanaście mil. Krótko mówiąc, jestem na krawędzi. W którą stronę powinien pójść? Przyszedł ze wschodu, a na zachód nie mógł ruszyć, nie mając sił świętego lub zbawcy. Tak więc pozostawała północ i południe. Północ. Taką odpowiedź podsuwało mu serce. Nie pozostawiało żadnej wątpliwości. Na północ. Rewolwerowiec ruszył. 4 Szedł przez trzy godziny. Dwa razy upadł i za drugim razem nie wierzył, że jeszcze zdoła się podnieść. Wtedy nadciągnęła fala, dostatecznie blisko, by przypomniał sobie o broni i stanął na drżących jak galareta nogach, zanim zdał sobie z tego sprawę. Sądził, że przez te trzy godziny udało mu się przejść mniej więcej cztery mile. Teraz słońce zaczynało grzać, ale nie tak mocno, żeby spowodować łupanie w głowie i sprawić, że po twarzy spływał mu pot, tak samo jak wiejący znad morza wietrzyk nie był dostatecznie silny, aby wywołać nagłe ataki dreszczy, pod wpływem których dostawał gęsiej skórki i szczę- kał zębami. Gorączka, rewolwerowcze - zachichotał człowiek w czerni. To, co zostało w ranie, roznieciło pożar. Czerwone linie infekcji były teraz lepiej widoczne: przesu- nęły się od prawego przegubu do połowy przedramienia. Przeszedł jeszcze ponad milę i wypił resztę wody. Przywiązał bukłak do pasa, obok pierwszego. Krajobraz był monotonny i ponury. Morze po prawej, góry po lewej, a szary i usiany muszelkami piach pod podeszwami sfatygowanych butów. Nadciągające i cofające się fale. Wypatrywał koszmarnych 32 homarów, ale nie dostrzegł żadnego. Maszerował znikąd doni- kąd, człowiek z innego czasu, który najwidoczniej dotarł do kresu nicości. Tuż przed południem znowu upadł i wiedział, że nie uda mu się wstać. A więc to tutaj. To już koniec... po tym wszystkim. Zdołał utrzymać się na czworakach i uniósł głowę... jak zamroczony bokser. Nieco dalej, może o milę lub trzy (trudno mu było ocenić odległość na tym bezkresnym pasie piachu i w gorączce, od której oczy wychodziły mu z orbit), zobaczył coś nowego. Coś stało na plaży. Co to takiego? (trzy) Nieważne. (to liczba twojego przeznaczenia) Rewolwerowiec jeszcze raz zdołał podnieść się z ziemi. Wyrzęził coś, jakieś błaganie, które usłyszały tylko krążące na niebie morskie ptaki (z jaką przyjemnością wydziobałyby mi oczy - pomyślał - z jaką przyjemnością połknęłyby takie smakowite kąski!), i poszedł dalej, zataczając się jeszcze bar- dziej i zostawiając za sobą przedziwnie kręty, a czasem zapęt- lony ślad. Nie odrywał wzroku od tego, co stało na plaży. Kiedy włosy opadły mu na oczy, odgarnął kosmyk na bok. Wydawało się, że wcale nie zbliża się do tego czegoś. Słońce osiągnęło swój najwyższy punkt na nieboskłonie i pozostawało w nim o wiele za długo. Roland wyobraził sobie, że znów jest na pustyni, gdzieś w pobliżu chaty ostatniego osadnika, (fasola, fasola, muzyczny przysmak, im więcej żresz, tym częściej prykasz) i ujrzał zajazd, gdzie chłopak (twój Izaak) oczekiwał na jego przybycie. Kolana ugięły się pod nim, wyprostowały, ugięły i znów wyprostowały. Gdy włosy ponownie opadły mu na oczy, nie fatygował się ich odgarnianiem - już nie miał na to siły. 33 Patrząc na ten obiekt, który teraz stanowił wąski cień na tle gór, rewolwerowiec szedł dalej. Rozpoznał go mimo gorączki. Były to drzwi. Niecałe czterysta jardów od nich kolana znowu ugięły się pod Rolandem i tym razem nie zdołał ich wyprostować. Upadł, uderzając prawą ręką o ziarnisty piach i muszle, a kikuty palców zawyły, gdy pękły świeże strupy. Znowu zaczęły krwawić. Zaczął się czołgać. Pełznął, mając w uszach nieustanny szum nadciągających i wycofujących się fal Morza Zachodniego. Podpierał się łokciami i kolanami, pozostawiając wgłębienia w piasku, tuż za linią przypływu, zaznaczoną przez schnące pasma brudnozielonego morszczynu. Podejrzewał, że wiatr wciąż wieje - na pewno, gdyż dreszcze wstrząsały całym jego ciałem - lecz jedyne podmuchy, jakie słyszał, dobywały się z jego udręczonych płuc. Drzwi były już bliżej. Bliżej. W końcu, około trzeciej po południu tego okropnego dnia, gdy cień po lewej zaczął się wydłużać, rewolwerowiec dotarł do nich. Przykucnął i spojrzał na nie znużonym wzrokiem. Miały ponad sześć stóp wysokości i wyglądały na zrobione z twardego tekowego drewna, chociaż najbliższe z takich drzew rosło co najmniej siedemset mil stąd. Klamka wydawała się złota i ozdobiona filigranowym wzorem, który rozpoznał do- piero po chwili: uśmiechnięty pysk pawiana. W gałce, nad nią i pod nią nie było dziurki od klucza. Drzwi miały zawiasy, lecz nieprzymocowane do niczego - a przynajmniej tak mi się zdaje, pomyślał rewolwerowiec. To zagadka, naprawdę cudowna zagadka, tylko jakie to ma zna- czenie? Umierasz. Zbliżasz się do rozwiązania swojej własnej tajemnicy - jedynej, jaka naprawdę ma znaczenie dla każdego mężczyzny i każdej kobiety. Mimo wszystko wydawało się, że ma to jakieś znaczenie. Te drzwi. Znajdujące się w miejscu, gdzie nie powinno ich 34 być. Po prostu stały sobie na szarym piasku, dwadzieścia stóp nad linią wody, sprawiając wrażenie odwiecznych jak morze i rzucając skośny, skierowany na wschód cień w chylącym się już ku zachodowi słońcu. Mniej więcej na dwóch trzecich ich wysokości widniało słowo napisane czarnymi literami w języku Wysokiej Mowy: WIĘZIEŃ Opętał go demon. A imię tego demona brzmi HEROINA. Rewolwerowiec usłyszał głuchy, przeciągły dźwięk. Z po- czątku pomyślał, że to wiatr lub odgłos zrodzony w jego rozgorączkowanej głowie, lecz z każdą chwilą nabierał pewno- ści, że to dźwięk silników... dochodzący zza tych drzwi. Otwórz je. Nie są zamknięte. Wiesz, Że nie są zamknięte. Zamiast tego niezdarnie podniósł się z ziemi, podszedł do drzwi i zajrzał za nie. Za nimi nie było niczego. Tylko ciemnoszary piach, ciągnący się jak okiem sięgnąć. Tylko fale, muszle, linia przypływu oraz jego własne ślady - wgłębienia pozostawione przez buty i łokcie. Spojrzał jeszcze raz i szerzej otworzył oczy. Tutaj nie było drzwi, a jedynie ich cień. Zaczął wyciągać prawą rękę - och, ona tak wolno przy- zwyczajała się do nowej roli, jaką miała teraz odgrywać w jego życiu - po czym opuścił ją i podniósł lewą. Pomacał na oślep, szukając twardej powierzchni. Jeśli ją wymacam, zastukam w powietrze - pomyślał. To będzie interesujące zajęcie przed śmiercią! Jego dłoń napotkała tylko powietrze, chociaż wyciągnął ją daleko poza miejsce, gdzie powinny być te drzwi - nawet niewidzialne. Nie było w co pukać. I warkot silników - jeśli naprawdę był to ten dźwięk - też ucichł. Teraz Roland słyszał jedynie wiatr, fale i cichy szum w swojej głowie. Powoli przeszedł z powrotem na drugą stronę 35 nieistniejących drzwi, myśląc, że od początku były halucy- nacją i... Stanął jak wryty. Zaledwie przed chwilą patrzył na zachód, na nieciekawy widok szarego, pofalowanego morza, gdy nagle w polu widzenia pojawiły się drzwi. Zobaczył ich zamek, wyglądający również na złoty, ze sterczącą zasuwą, przypominającą krzepki metalo- wy jęzor. Roland odrobinę odwrócił głowę na północ i drzwi znikły. Odwrócił ją z powrotem i znów tam były. Nie pojawiły się - po prostu tam były. Obszedł je i stanął twarzą do nich, chwiejąc się. Mógłby obejść je i stanąć od strony morza, ale był przekona- ny, że wszystko się powtórzy, tyle że tym razem on upadnie i nie wstanie. Ciekawe, czy mógłbym przejść przez nie od strony nicości? Och, miał wiele powodów do rozmyślań, lecz prawda była prosta: oto na bezludnej plaży znajdowały się drzwi i miał tylko dwie możliwości: otworzyć je lub pozostawić zamknięte. Rewolwerowiec z wisielczym humorem pomyślał, że może nie umrze tak szybko, jak się spodziewał. Czy w przeciwnym razie bałby się aż tak bardzo? Wyciągnął lewą rękę i dotknął klamki. Nie zaskoczył go ani śmiertelny chłód metalu, ani ognisty żar cienkich, wyrytych tam runów. Obrócił klamkę. Kiedy pociągnął za nią, drzwi się otwo- rzyły. Była to ostatnia rzecz, jakiej mógł się spodziewać. Spojrzał, zamarł, wydał pierwszy krzyk przerażenia w swoim dorosłym życiu i zatrzasnął drzwi. Nie było niczego, o co mogłyby trzasnąć, a mimo to zatrzasnęły się z hukiem, aż morskie ptaki z wrzaskiem zerwały się z głazów, na których przysiadły, aby go obserwować. 5 Zobaczył ziemię widzianą z jakiejś niewiarygodnej wysoko- ści - chyba bardzo wielu mil. Ujrzał przesuwające się po niej 36 cienie chmur przepływających niczym sny. Widział to, co mógłby widzieć orzeł, gdyby zdołał wzbić się trzykrotnie wyżej niż najsilniejszy przedstawiciel jego gatunku. Przejście przez te drzwi oznaczało długi, wielominutowy upadek, zakończony uderzeniem, które wbije ciało głęboko w ziemię. Nie, widziałeś coś więcej. Zastanawiał się nad tym, siedząc ogłupiały na piasku przed zamkniętymi drzwiami i trzymając na podołku zranioną rękę. Zakażenie wkrótce dotrze do serca, nie było co do tego wątp- liwości. W myślach usłyszał głos Corta. Posłuchajcie mnie, robaki. Słuchajcie, jakby od tego zależało wasze życie, gdyż tak kiedyś może być. Nigdy nie widzi się wszystkiego, co można dostrzec. Jednym z powodów, dla których przysłali was do mnie, jest to, żebym pokazał wam wszystko, czego nie zauważacie - czego nie dostrzegacie, kiedy się boicie, walczycie, uciekacie lub pieprzycie się. Żaden człowiek nie widzi wszystkiego, na co patrzy, lecz zanim zostaniecie rewol- werowcami - a przynajmniej ci, którzy nie zginą- zobaczycie jednym rzutem oka więcej niż niektórzy ludzie przez całe życie. A część tego, czego nie zauważycie od razu, dostrzeżecie później oczami pamięci - jeśli pożyjecie dostatecznie długo, żeby sobie przypomnieć. Bo różnica między dostrzeganiem a przeoczeniem może być różnicą między życiem a śmiercią. Widział ziemię z tej ogromnej wysokości (w jakiś sposób bardziej niepokojącą i zniekształconą niż wizja młodości, którą ujrzał tuż przed zakończeniem swego starcia z człowiekiem w czerni, gdyż to, co zobaczył przez te drzwi, wcale nie było wizją). Z trudem zdołał się skupić na tyle, by zauważyć, że ziemia, na którą patrzył, nie była pustynią ani morzem, lecz jakimś niewiarygodnie zielonym miejscem, usianym taflami wody, które nasuwały myśl o bagnach, ale... Z trudem zdołałeś się skupić, przedrzeźniał go jadowity głos Corta. Widziałeś więcej! 37 Tak. Zobaczył biel. Białe krawędzie. Brawo, Rolandzie! - wykrzyknął Cort w jego myślach i Roland prawie poczuł klepnięcie twardej, pokrytej odciskami dłoni. Skrzywił się. Spoglądał przez okno. Rewolwerowiec z trudem wstał, wyciągnął rękę, poczuł w dłoni chłód i gorące linie cienkich rytów. Ponownie otworzył drzwi. 6 Widok, którego oczekiwał - ten obraz ziemi widzianej z jakiejś potwornej, niewyobrażalnej wysokości - znikł. Ro- land spoglądał na słowa, których nie rozumiał. A przecież był tego bliski. Wyglądały jak powykręcane Wielkie Znaki... Nad słowami znajdował się obrazek jakiegoś pojazdu, nie konnego, lecz poruszanego siłą silnika; podobno było ich mnóstwo, zanim ten świat poszedł naprzód. Nagle rewolwero- wiec przypomniał sobie to, co mówił mu zahipnotyzowany Jake w zajeździe. Ten pojazd ze stojącą obok roześmianą kobietą w futrzanej etoli mógł być właśnie tym, który przejechał Jake'a w tamtym obcym świecie. To jest tamten świat - pomyślał rewolwerowiec. Nagle widok... Nie zmienił się, lecz przesunął. Rewolwerowiec zachwiał się, walcząc z zawrotem głowy i mdłościami. Słowa i obraz opadły niżej i ujrzał przejście z dwoma rzędami foteli po obu stronach. Niektóre były puste, lecz na większości siedzieli ludzie ubrani w dziwne stroje. Zapewne były to garnitury, ale jeszcze nigdy takich nie widział. Ozdoby, jakie nosili na szyjach, mogły być szarfami lub krawatami, lecz takich też nigdy przedtem nie 38 widział. A ponadto, o ile mógł stwierdzić, żaden z nich nie był uzbrojony. Rewolwerowiec nie dostrzegł ani jednego sztyletu, ani miecza, nie mówiąc o rewolwerze. Cóż to za ufne stado owiec? Niektórzy czytali z arkuszy papieru, pokrytych drobnymi literami - przerywanymi tu i ówdzie przez obrazki - podczas gdy inni pisali coś po nich piórami, które widział po raz pierwszy w życiu. Te pióra jednak nie miały dla niego znacze- nia. W przeciwieństwie do papieru. Żył w świecie, w którym papier był równie cenny jak złoto. Jeszcze nigdy nie widział tyle papieru. Od czasu do czasu jeden z siedzących tam męż- czyzn wydzierał kartkę z żółtego notatnika, który trzymał na kolanach, i miął ją w kulę, chociaż zapisał zaledwie połowę jednej strony, a druga pozostała pusta. Nawet w swoim kiepskim stanie rewolwerowiec poczuł dreszcz zgrozy i oburzenia na widok tak potwornego marnotrawstwa. Dalej znajdowała się ukośna biała ściana z rzędem okien. Niektóre z nich były zasłonięte dziwnymi zasłonkami, przez inne było widać błękitne niebo. Nagle w drzwiach pojawiła się kobieta ubrana w strój wyglądający jak uniform, który wzbudził jeszcze większe zdumienie Rolanda. Ten mundurek był jasno- czerwony i w jego skład wchodziły spodnie. Rewolwerowiec dostrzegł miejsce, w którym nogi kobiety przechodziły w kro- cze. Czegoś takiego również jeszcze nigdy nie widział u nieroze- branej kobiety. Podeszła tak blisko drzwi, że wydawało mu się, że zaraz przez nie przejdzie. Gwałtownie się cofnął, ale na szczęście nie upadł. Spojrzała na niego z wystudiowaną troską osoby, która ma służyć, a jednocześnie jest panią swego losu. To nie inte- resowało rewolwerowca. Natomiast zaciekawiło go, że wyraz jej twarzy wcale się nie zmienił. Nie tego należało oczekiwać po kobiecie - a właściwie po każdym, kto ujrzał brudnego, chwiejącego się, wyczerpanego mężczyznę z rewolwerami na biodrach, z prawą dłonią owiniętą zakrwawioną szmatą, w dżin- sach wyglądających tak, jakby ktoś skrócił je piłą. - Chciałby pan...? - spytała kobieta w czerwieni. 39 Powiedziała coś więcej, ale rewolwerowiec tego nie zro- zumiał. Jedzenie lub picie, pomyślał. Ten czerwony materiał nie był bawełną. Jedwab? Trochę podobny do jedwabiu, ale... - Dżin - usłyszał głos i zrozumiał go. Nagle zrozumiał znacznie więcej. Nie widział drzwi. To były oczy. Chociaż wydawało się to szaleństwem, dostrzegał części powozu, który sunął po niebie. Spoglądał czyimiś oczami. Czyimi? Przecież dobrze wiedział. Patrzył oczami więźnia. Rozdział 2 EDDIE DEAN 1 Jak gdyby potwierdzając tę myśl, jakkolwiek szaloną, wszyst- ko, co rewolwerowiec widział przez te niby-drzwi, nagle się uniosło i przechyliło na bok. Widok się zmienił (znów ten zawrót głowy, jakby stał nieruchomo na ruchomej platformie, którą niewidzialne ręce poruszają na wszystkie strony) i przejś- cie zaczęło przepływać poza krawędzie drzwi. Ujrzał miejsce, w którym stało kilka kobiet odzianych w takie same czerwone uniformy. Było tam mnóstwo stalowych rzeczy, i mimo bólu oraz zmęczenia zapragnął, by obraz znieruchomiał, pozwalając mu przyjrzeć się tym przedmiotom - najwyraźniej jakimś urządzeniom. Jedno z nich wyglądało jak piekarnik. Pierwsza umundurowana kobieta właśnie napełniała szklaneczkę dżinem, którego zażądał głos. Nalewała go z bardzo małej buteleczki. Szklanej. Naczynie, do którego go wlewała, wyglądało również jak szklane, ale rewolwerowiec zauważył, że nie było ze szkła. Widok za drzwiami przesunął się, zanim Roland zdążył zobaczyć coś więcej. Po kolejnym z tych opętańczych prze- chyłów ujrzał metalowe drzwi. Miały owalny kształt i pod- świetlony znak na środku. WOLNA - głosił napis. Obraz przesunął się nieco w dół. Dłoń pojawiła się z prawej strony drzwi, przez które spoglądał rewolwerowiec, i chwyciła klamkę tych, na które patrzył. Zobaczył mankiet niebieskiej 41 koszuli, lekko podciągnięty i odsłaniający czarne włoski. Długie palce. Na jednym z nich pierścień ozdobiony kamieniem, który mógł być rubinem, krwawnikiem albo bezwartościowym szkieł- kiem. Rewolwerowiec podejrzewał, że w grę wchodzi ta ostatnia możliwość: klejnot był zbyt duży i zbyt wulgarny, aby mógł być prawdziwy. Metalowe drzwi otworzyły się i zobaczył najdziwniejszą wygódkę, jaką kiedykolwiek widział. Była cała z metalu. Krawędzie metalowych drzwi znalazły się poza krawędziami drzwi na plaży. Rewolwerowiec usłyszał, jak się otwierają i zamykają. Oszczędzono mu następnego chwiejnego obrotu, więc doszedł do wniosku, że człowiek, którego oczami patrzył, sięgnął za siebie, żeby zamknąć zatrzask. Potem widok znów się obrócił - niecałkowicie, ale o pół obrotu - i zobaczył lustro, a w nim twarz, którą już kiedyś widział... na karcie tarota. Te same czarne oczy i strzecha ciemnych włosów. Twarz spokojna, lecz blada, a w oczach - którymi teraz widział ich odbicie - Roland ujrzał przerażenie gnębionej przez pawiana istoty z karty tarota. Mężczyzna dygotał. On też jest chory. Potem przypomniał sobie Norta, trawożera z Tuli. Pomyślał o Wyroczni. Opętał go demon. Rewolwerowiec nagle pomyślał, że może jednak wie, czym jest HEROINA: czymś w rodzaju diabelskiego ziela. Trochę denerwujące, prawda? Bez namysłu, ze zdecydowaniem, które czyniło go ostatnim z nich, a przynajmniej pozwoliło maszerować dalej i dalej długo po tym, jak Cuthbert i inni zginęli albo zrezygnowali, popełnili samobójstwo, zostali zdradzeni lub po prostu odrzucili ideę Wieży, rewolwerowiec przeszedł przez drzwi z tym samym prostodusznym i obojętnym zdecydowaniem, które przeprowa- dziło go przez pustynię oraz wiodło przez wszystkie poprzednie lata, śladem człowieka w czerni. 42 2 Eddie zamówił dżin z tonikiem. Przejście przez nowojorską odprawę celną, będąc na cyku, mogło nie być najlepszym pomysłem, wiedział przecież, że jeśli zacznie, to nie potrafi przestać, ale musiał coś łyknąć. Jeżeli trzeba zjechać, a nie możesz znaleźć windy - powie- dział mu kiedyś Henry - musisz to zrobić w jakiś inny sposób. Nawet na miotle. Kiedy już zamówił i stewardesa odeszła, poczuł, że zbiera mu się na wymioty. Nie czuł się tak, żeby na pewno miał zwymiotować, ale lepiej być przezornym. Przejście przez ko- morę celną z jednofuntową paczką kokainy pod każdą pachą i oddechem cuchnącym dżinem to ryzyko, lecz przejście przez komorę celną z wymiocinami zasychającymi na spodniach to katastrofa. Lepiej się zabezpieczyć. Te nudności pewnie miną, jak zwykle, lepiej jednak dmuchać na zimne. Problem polegał na tym, że próbował odstawić. Próbował, ale nie odstawił. Kolejne prorocze słowa wielkiego mędrca i wybitnego ćpuna... Henry'ego Deana. Siedzieli na balkonie apartamentu w Regency Tower, jeszcze nie podrzemując, ale powoli zapadając w drzemkę, grzejąc twarze w słońcu i przyjemnie odlatując... W tamtych dobrych czasach, kiedy Eddie dopiero zaczynał wąchać, a Henry jeszcze nie dawał sobie w żyłę. Wszyscy mówią, że odstawią - stwierdził Henry - ale zanim to zrobisz, najpierw musisz spróbować odstawić. Eddie, zaćpany po uszy, zarechotał jak szaleniec, ponieważ doskonale wiedział, o czym mówił Henry. A jednak Henry nawet się nie uśmiechnął. Pod pewnymi względami próba odstawienia jest gorsza niż odstawienie - rzekł. Kiedy zupełnie odstawisz, to przynajmniej wiesz, że będziesz rzygał, wiesz, że będziesz dygotał, wiesz, że będziesz się pocił, aż wyda ci się, że toniesz we własnym pocie. Natomiast próba odstawienia to przekleństwo oczekiwania. 43 Eddie pamiętał, że zapytał Henry'ego o to, jak nazwać narkomanów (którymi oni nigdy się nie staną, co obaj stanowczo twierdzili w tych ginących w mroku niepamięci dniach przed szesnastoma miesiącami) dających sobie złoty strzał. Ci po prostu idą w odstawkę - odparł bez wahania Henry i zrobił zdziwioną minę, jak ktoś, kto powiedział coś zabaw- niejszego, niż zamierzał, i spojrzeli po sobie, a potem obaj ryknęli śmiechem i uściskali się. Idą w odstawkę, bardzo śmieszne, ale teraz już nie. Eddie poszedł przejściem na dziób. Mijając kuchnię, spraw- dził napis - WOLNA - i otworzył drzwi. Hej, Henry, wielki mędrcze i wybitny bracie ćpunie, skoro już zeszliśmy na ten temat, czy chcesz usłyszeć moją definicję wpadki? To wtedy, kiedy celnik na lotnisku Kennedy'ego uzna, że wyglądasz podejrzanie... albo trafisz akurat na dzień, gdy zamiast urzędnika mają tam te psy z nosami godnymi doktoratu, a one wszystkie zaczną szczekać i sikać na podłogę i to właśnie ciebie usiłują dopaść, szarpiąc się w kolczatkach, a kiedy celnicy przetrząsną ci cały bagaż, zabierają cię do pokoiku obok i pytają, czy zechciałbyś zdjąć koszulę, ty zaś mówisz: pewnie, że mam coś przeciwko temu, bo przeziębiłem się trochę na Bahamach, a klimatyzacja tutaj jest włączona na pełną moc i boję się, że mogę dostać zapalenia płuc, a oni na to: ach tak, czy zawsze pan się tak poci przy klimatyzatorze włączonym na pełną moc, panie Dean, ach tak, dobrze, do diabła z uprzejmoś- ciami, zrób pan to zaraz, a ty to robisz, i wtedy mówią byś lepiej zdjął też podkoszulek, bo wyglądasz, jakbyś miał jakieś problemy ze zdrowiem, koleś, te wybrzuszenia pod twoimi pachami przypominają guzy nowotworowe albo coś w tym rodzaju, a tobie już nie chce się mówić, tak jak rozgrywający nawet nie próbuje gonić za piłką, kiedy zostaje uderzona w pewien sposób, a jedynie odwraca się i patrzy, jak ona leci, bo stało się i trudno, więc zdejmujesz podkoszulek i, hej, patrzcie no, masz szczęście, dzieciaku, to nie nowotwór, chyba że mówi- my o narośli na zdrowym ciele społeczeństwa... ha, ha, ha, to 44 raczej wygląda na dwa woreczki przyklejone taśmą izolacyjną, a przy okazji, synu, nie przejmuj się tym zapachem... to tylko ty. Wpadłeś jak śliwka w kompot. Sięgnął za plecy i pociągnął zasuwkę. Światła nad głową pojaśniały. Warkot silników przeszedł w cichy pomruk. Od- wrócił się do lustra, chcąc zobaczyć, jak kiepsko wygląda, i nagle doznał strasznego, nieodpartego uczucia, że jest obser- wowany. Hej, daj spokój, skończ z tym - pomyślał niespokojnie. Podobno jesteś najnormalniejszym facetem pod słońcem. To dlatego cię wysłali. Dlatego... A jednak wydało mu się, że z lustra patrzą nie jego własne oczy... nie orzechowe, a może prawie zielone oczy Eddiego Deana, oczy, które złamały tyle serc i rozkładały przed nim tyle nóg przez kilka ostatnich lat jego dwudziestojednoletniego życia... nie jego oczy, ale jakiejś obcej osoby. Nie jakiekolwiek orzechowe, lecz niebieskie niczym wyblakłe lewisy. Chłodne, uważne, niespodziewanie skupione. Oczy snajpera. Ujrzał w nich odbicie - bardzo wyraźne - mewy nurkującej w załamującą się falę i porywającej coś z wody. Zdążył pomyśleć "na miłość boską, co to za gówno?", zanim uzmysłowił sobie, że mu nie przejdzie i jednak zaraz zwymio- tuje. W następnym ułamku sekundy, przez jaki wciąż spoglądał w lustro, te niebieskie oczy zniknęły... lecz zanim się to stało, nagle doznał wrażenia, że stał się podwójną osobą - został opętany, tak jak ta dziewczynka w Egzorcyście. Wyraźnie czuł czyjś umysł w swojej jaźni i słyszał myśl, która nie była jego myślą, lecz bardziej przypominała głos z radia: Przeszedłem. Jestem w podniebnym powozie. I jeszcze coś, czego Eddie nie słyszał. Był zbyt zajęty, starając się jak najciszej wymiotować do umywalki. Kiedy skończył, zanim otarł usta, wydarzyło się coś, co jeszcze nigdy mu się nie przytrafiło. Przez jedną przerażającą chwilę nie było nic... a jedynie pustka. Jakby ktoś starannie i całkowicie wymazał jakiś wiersz gazetowej kolumny. 45 Co to jest? - pomyślał bezradnie Eddie. Do diabła, co to za gówno? Potem znów musiał zwymiotować, i może dobrze, bo cokol- wiek można sądzić o wymiotowaniu, ma ono przynajmniej jedną zaletę: dopóki to robisz, nie myślisz o niczym innym. 3 Przeszedłem. Jestem w podniebnym powozie - pomyślał rewolwerowiec. A w chwilę później: On widzi mnie w lustrze!} Roland wycofał się - nie odszedł, ale wycofał się, jak] dziecko umykające w najdalszy kąt bardzo długiego pokoju. Znajdował się we wnętrzu podniebnego powozu, a także w czło- wieku, który nie był nim - rewolwerowcem. We wnętrzu więźnia. W pierwszej chwili, kiedy znalazł się bliżej przodu (bo tylko tak potrafił to opisać), prawie stał się tym mężczyzną. Czuł jego złe samopoczucie, jakikolwiek był tego powód, a także wyczuwał, że ten człowiek zaraz zwymiotuje. Roland zrozumiał, że w razie potrzeby może zapanować nad tym ciałem. Odczuwałby jego ból, byłby dręczony przez tę demo- niczną małpę, która gnębiła nieznajomego, ale w razie potrzeby mógł to zrobić. Albo zostać tutaj, niezauważony. Kiedy więźniowi przeszły mdłości, rewolwerowiec skoczył w przód - tym razem jak najdalej. Niezbyt pojmował tę niezwykłą sytuację, a działanie bez zrozumienia sytuacji ozna- cza pakowanie się w najgorsze tarapaty, ale musiał poznać odpowiedzi na dwa pytania... i chciał je poznać tak rozpaczliwie, że ta potrzeba przezwyciężyła obawę przed ewentualnymi konsekwencjami takiego postępowania. Czy te drzwi, którymi przedostał się tutaj z własnego świata, wciąż tam były? A jeśli tak, to czy jego cielesna powłoka wciąż leżała tam... nieprzytomna, porzucona, może umierająca lub już martwa, 46 gdy jego świadomość przestała bezwiednie kierować pracą płuc, serca i nerwów? Jeżeli nawet jego ciało żyło jeszcze, nie wytrzyma dłużej niż do nadejścia nocy. Wtedy homa- rokoszmary przyjdą zadawać swe pytania i szukać poży- wienia. Obejrzał się za siebie, szybko odwróciwszy głowę, która przez moment była jego głową. Drzwi były tam, za jego plecami. Stały otworem, ukazując jego własny świat, mając zawiasy zamocowane do stalowej framugi dziwacznej wygódki. I tak, leżał tam on, Roland, ostatni krzyżowiec, spoczywając na boku, przyciskając do brzucha owiązaną prawą dłoń. Oddycham - pomyślał. Muszę tam wrócić i podnieść się. Tylko najpierw muszę coś zrobić. Muszę... Uwolnił umysł więźnia i wycofał się, obserwując, spraw- dzając, czy tamten wie o jego obecności, czy nie. 4 Kiedy przestał wymiotować, Eddie pozostał pochylony nad umywalką i nie otworzył oczu. Na chwilę urwał mi się film. Nie wiem dlaczego. Czy obej- rzałem się? Po omacku odnalazł kran i puścił zimną wodę. Wciąż nie otwierając oczu, obmył sobie policzki i czoło. Ponieważ nie mógł już dłużej zwlekać, ponownie spojrzał w lustro. Popatrzyły na niego jego własne oczy. Nie słyszał w głowie żadnych obcych głosów. Nie miał wrażenia, że jest obserwowany. To tylko chwilowa utrata świadomości, Eddie - powiedział mu wielki mędrzec i wybitny ćpun. Coś takiego często się zdarza tym, którzy są na głodzie. Eddie spojrzał na zegarek. Półtorej godziny do Nowego 47 Jorku. Samolot miał wylądować o 4.05 czasu wschodnioame- rykańskiego, lecz tak naprawdę będzie to samo południe. Czas rozgrywki. Wrócił na swoje miejsce. Jego drink stał na tacy. Upił dwa łyki i stewardesa podeszła do niego, by zapytać, czy może służyć mu czymś jeszcze. Otworzył usta, żeby zaprzeczyć... i wtedy znowu na chwilę urwał mu się film. 5 — Chciałbym coś zjeść, jeśli można - powiedział rewol-< werowiec ustami Eddiego Deana. — Podamy gorące przekąski w... — Naprawdę umieram z głodu - powiedział absolutnie szczerze rewolwerowiec. - Cokolwiek, nawet pajdę... — Pajdę? - zmarszczyła drzwi umundurowana kobieta i rewolwerowiec pospiesznie zajrzał do umysłu więźnia. Kanap- ka... - to słowo było tak odległym pojęciem, jak szum morza w muszli. — Nawet kanapkę - poprawił się. Umundurowana kobieta spojrzała na niego niepewnie. — Cóż... mam trochę konserwy rybnej z tuńczyka... — Byłoby świetnie - rzekł, chociaż nigdy nie słyszał o takiej rybie. Żebracy nie mają wyboru. — Jest pan trochę blady - powiedziała umundurowana. - Myślałam, że to choroba lokomocyjna. — To z głodu. Obdarzyła go profesjonalnym uśmiechem. - Zobaczę, co uda mi się zwędzić. Będzie ją wędzić? - pomyślał oszołomiony rewolwerowiec. W jego świecie to słowo miało tylko taki sens. Nieważne, dostanie jedzenie. Nie miał pojęcia, jak zdoła je przenieść z powrotem przez drzwi do ciała, które tak bardzo go po- trzebowało, ale nie wszystko naraz, nie wszystko naraz. 48 Wędzić - pomyślał, a Eddie Dean pokręcił głową, jakby z niedowierzaniem. Wtedy rewolwerowiec znowu się wycofał. 6 Nerwy - zapewnił go wielki mędrzec i wybitny ćpun. To tylko nerwy. Wszystko to rezultat odstawienia, braciszku. Jeśli jednak były to nerwy, to dlaczego czuł tę ogarniającą go senność - przedziwną, gdyż powinien odczuwać swę- dzenie, mrowienie, chęć wiercenia się i drapania, poprze- dzającą dreszcze. A jeżeli nie były to objawy głodu, opisy- wane przez Henry'ego jako "odstawienie", pozostawał jesz- cze fakt, że właśnie usiłował przemycić na terytorium Sta- nów Zjednoczonych dwa funty kokainy, co było przestęp- stwem podlegającym karze co najmniej dziesięciu lat więzienia federalnego, i nieoczekiwanie chwilami tracił świadomość. I to uczucie senności. Ponownie upił łyk dżinu i zamknął oczy. Dlaczego straciłeś przytomność? Nie straciłem, inaczej pobiegłaby po sprzęt reanimacyjny, jaki mają w kabinie. No, to powiedzmy, że urwał ci się film. Tak czy inaczej, jest kiepsko. Nigdy przedtem nie traciłeś w ten sposób świadomości. Przysypiałeś, owszem, ale nigdy nie urywał ci się film. Coś dziwnego stało się też z jego prawą ręką. Zdawała się lekko pulsować, jakby tłukł w nią młotkiem. Poruszył palcami, nie otwierając oczu. Żadnego bólu. Ani pulsowania. Żadnych niebieskich oczu snajpera. Co do tych chwilowych amnezji, to jedynie objawy głodu, połączone z tym, co wielki mędrzec i wybitny et cetera niewątpliwie nazwałby przemytniczym bluesem. Mimo to zaraz zasnę - pomyślał. I co ty na to? 49 Twarz Henry'ego unosiła się przed nim jak zerwany balon. Nie martw się - mówił Henry. Nic ci nie będzie, braciszku. Dolecisz do Nassau, zameldujesz się w Aguinas, a tam o piątej wieczorem przyjdzie pewien człowiek. Jeden z tych porządnych facetów. On ci pomoże, zostawi ci dość towaru, żebyś przetrwał weekend. W niedzielę wieczorem przyniesie kokę, a ty dasz mi klucz do skrytki w przechowalni bagażu. W poniedziałek rano wykonasz wszystko zgodnie z planem, tak jak powiedział Bala- zar. Ten facet zrobi swoje - wie, jak to ma być załatwione. W poniedziałek w południe odlecisz, a z taką uczciwą twarzą jak twoja przemkniesz przez cło niczym wietrzyk i zanim zajdzie słońce, będziemy jedli stek u Sparksa. To będzie niczym wietrzyk braciszku, tylko chłodny wiaterek. Tymczasem ten wietrzyk okazał się dość gorący. Problem z nim i Henrym polegał na tym, że byli jak Charlie Brown i Lucy. Różnicą było wyłącznie to, że Henry od czasu do czasu podawał mu piłkę, tak żeby Eddie mógł ją kopnąć - niezbyt często, ale czasem. Eddie nawet doszedł do wniosku - podczas jednego ze swych heroinowych odlotów - że powinien napisać list do Charlesa Schultza. Szanowny Panie Schultz - napisałby. Popełnia pan błąd, każąc Lucy w ostatniej chwili strzelić bramkę. Od czasu do czasu powinna dać pograć Char- liemu. Nie tak, żeby mógł to przewidzieć, rozumie pan. Niech czasem da mu kopnąć trzy, nawet cztery razy pod rząd, potem nic przez miesiąc, później raz, znów nic przez trzy lub cztery dni, a potem... no, wie pan, o co chodzi. To naprawdę podraj- cowałoby chłopaka, czyż nie? Eddie wiedział, że to naprawdę podrajcowałoby chłopaka. Wiedział to z doświadczenia. Jeden z tych porządnych facetów - powiedział Henry, ale gość, który się pojawił, miał chorobliwie żółtą cerę, angielski akcent, cienki wąsik, który wyglądał jak z czarnego kryminału z lat czterdziestych, oraz pożółkłe zęby, pochylone do wewnątrz, niczym szczęki bardzo starego potrzasku na zwierzynę. 50 — Ma pan klucz, senor? - zapytał, tylko że akcent eks- kluzywnej angielskiej szkoły sprawił, że zabrzmiało to jak wyrażenie, jakim określało się ostatni rok spędzony w liceum. — Klucz jest w bezpiecznym miejscu - odparł Eddie - jeśli to ma pan na myśli. — Zatem niech mi go pan da. — Nie tak miało być. Miałem dostać od pana coś, co pozwoli mi przetrwać weekend. W niedzielę wieczorem ma mi pan coś przynieść. Wtedy dam panu klucz. W poniedziałek pojedzie pan do miasta i wykorzysta klucz, żeby załatwić coś innego. Nie wiem co, bo to nie mój interes. Nagle w dłoni żółtoskórego pojawił się mały i płaski, połys- kujący stalą automatyczny pistolet. - Dlaczego po prostu mi go pan nie da, senor? To oszczędzi nam czasu i trudu, a panu uratuje życie. Ćpun czy nie, Eddie Dean nie dawał się łatwo zastraszyć. Henry wiedział o tym, a co ważniejsze, Balazar także. Dlatego go wysłali. Większość myślała, że pojechał, ponieważ wsiąkł po same uszy. On o tym wiedział, Henry wiedział i Balazar też. Lecz tylko on i Henry wiedzieli, że pojechałby nawet wtedy, gdyby był czysty jak kryształ. Dla Henry'ego. Balazar nie był aż taki domyślny, ale pieprzyć Balazara. - Dlaczego tego nie odłożysz, ty mały śmieciu? - zapytał Eddie. - A może chcesz, żeby Balazar przysłał tu kogoś, kto zardzewiałym nożem wydłubie ci oczy? Żółtoskóry uśmiechnął się. Pistolet znikł jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a na jego miejscu pojawiła się mała koperta. Wręczył ją Eddiemu. — To był tylko taki żarcik, no, wie pan. — Skoro tak twierdzisz. — Zobaczymy się w niedzielę wieczorem. Odwrócił się do drzwi. — Myślę, że powinieneś zaczekać. Żółtoskóry obejrzał się, unosząc brwi. — Przypuszcza pan, że nie odejdę, jeśli zechcę? 51 - Myślę, że jeśli pójdziesz, a to okaże się strasznym gó- wnem, to jutro mnie tu nie będzie. A wtedy ty wpadniesz w gówno. Żółtoskóry zawrócił z nadąsaną miną. Usiadł w jedynym fotelu, jaki znajdował się w pokoju, a Eddie otworzył kopertę i wysypał niewielką ilość brązowego proszku. Towar wyglądał paskudnie. Eddie spojrzał na żółtoskórego. - Wiem, jak to wygląda... jak gówno, ale taka jego uro- da - rzekł Żółtoskóry. - Jest w porządku. Eddie wydarł kartkę z leżącego na biurku notesu i oddzielił nią od kupki odrobinę brązowego proszku. Roztarł go w palcach a potem dotknął podniebienia. W następnej chwili splunął do kosza na śmieci. - Chcesz umrzeć? O to ci chodzi? Jesteś samobójcą? - Nie mam nic innego. Żółtoskóry nadąsał się jeszcze bardziej. - Mam na jutro zarezerwowane miejsce w samolocie - powiedział Eddie. Skłamał, ale nie wierzył, by Żółtoskóry był w stanie to sprawdzić. - Linia TWA. Zrobiłem to na własną rękę, w razie gdyby kontakt okazał się takim popaprańcem jak ty. Mnie nie zależy. Tak nawet będzie lepiej. Nie nadaję się do takiej roboty. Żółtoskóry siedział i przetrawiał te słowa. Eddie siedział i starał się nie ruszać. Miał ochotę coś robić: chciał się wiercić i kręcić, podskakiwać i podrygiwać, iskać się i drapać i w ogóle wyjść z siebie. Czuł, że jego oczy same usiłują przesunąć się w kierunku kupki brązowego proszku, chociaż dobrze wiedział, że to trucizna. Ostatnio brał o dziesiątej rano. Od tego czasu minęło tyleż godzin. Gdyby jednak spróbował tych rzeczy, sytuacja by się zmieniła. Żółtoskóry robił coś więcej niż tylko przetrawiał jego słowa: usiłował rozgryźć Eddiego. — Może uda mi się coś znaleźć - powiedział w końcu. — No, to na co czekasz? - odparł Eddie. - Tylko przyjdź do jedenastej. Potem zgaszę światło i powieszę na klamce wywieszkę "Nie przeszkadzać", a jeśli usłyszę pukanie do 52 drzwi, zadzwonię do recepcji, że ktoś mnie niepokoi i proszę o przysłanie faceta z ochrony. — Jesteś pierdoła - stwierdził Żółtoskóry ze swoim niena- gannym brytyjskim akcentem. — Nie - odparł Eddie. - Myślałeś, że spotkasz pierdołę. Ja nie dam się wydymać. Albo będziesz tu przed jedenastą, z czymś co nada się do czegoś... to nie musi być wspaniały towar, wystarczy, żeby był dobry... albo będziesz martwym śmieciem. 7 Żółtoskóry wrócił wcześniej niż o jedenastej; pojawił się o dziewiątej trzydzieści. Eddie podejrzewał, że drugą kopertę z towarem miał przez cały czas w samochodzie. Tym razem proszku było trochę więcej. Nie był biały, lecz koloru starej kości słoniowej, co rodziło pewne nadzieje. Eddie skosztował. Smak w porządku. Nawet lepiej niż w po- rządku. Całkiem niezły towar. Zwinął banknot w rurkę i wciąg- nął porcję do nosa. - No, to do niedzieli - rzekł raźnie Żółtoskóry, wstając z fotela. — Zaczekaj - powiedział Eddie takim tonem, jakby to on miał broń. W pewnym sensie tak było. Tą bronią był Balazar. Enrico Balazar - gruba ryba w cudownym świecie nowojor- skich handlarzy narkotyków. — Zaczekaj? - Żółtoskóry odwrócił się i spojrzał na Ed- diego, jakby sądził, że ten oszalał. - Na co? — Hm, tylko dla twojego własnego dobra - oświadczył Eddie. - Jeśli ciężko się rozchoruję po tym, co mi dałeś, to nici z interesu. Jeśli umrę, to oczywiście też nic z tego. Pomyślałem sobie, że jeżeli będzie mi tylko trochę niedobrze, to może dam ci jeszcze jedną szansę. No, wiesz, tak jak w tej bajce, w której jakiś dzieciak pociera lampę i spełniają mu się trzy życzenia. — Nie będziesz chory. To chińska porcelana. 53 — Jeśli to jest chińska porcelana - prychnął Eddie - to ja jestem Dwight Gooden. — Kto? — Nieważne. Żółtoskóry usiadł. Eddie zajął miejsce przy biurku w hotelo- wym pokoju, mając przed sobą kupkę białego proszku (już dawno spuścił z wodą tamtą lipną herę czy cokolwiek to było). W telewizji Braves dostawali cięgi od Metsów, co pokazywała WTBS przez wielki talerz anteny satelitarnej na dachu hotelu Aquinas. Eddie poczuł, że ogarnia go spokój, który zdaje się napływać z głębi jego umysłu... Tylko że z tego, co czytał w medycznych czasopismach, dobrze wiedział, iż to uczucie wypływa z wiązki nerwów u podstawy kręgosłupa, na którą działa heroina, powodując ich nienaturalne pogrubienie. Chcesz się szybko wyleczyć, Henry? - zapytał kiedyś. - Złam sobie kręgosłup. Przestaniesz ruszać nogami i fiutem, ale od razu odechce ci się igły. Henry nie uznał tego za dobry żart. Prawdę mówiąc, Eddie także nie uważał, że to jest zabawne. Kiedy jedynym sposobem na szybkie pozbycie się małpy, którą dźwigasz na plecach, jest złamanie sobie krzyża powyżej tej wiązki nerwów, to masz do czynienia z naprawdę ciężką małpą. Nie z kapucynką ani śliczną małą maskotką kataryniarza, lecz z wielkim i złośliwym starym pawianem. Eddie zaczął pociągać nosem. - W porządku - rzekł w końcu. - Ujdzie. Możesz opuścić teren, śmieciu. Żółtoskóry wstał. — Mam przyjaciół - oznajmił. - Mogliby tu przyjść i zrobić ci coś. Błagałbyś, żebym pozwolił ci powiedzieć, gdzie jest ten klucz. — Nie ja, mistrzu - odparł Eddie. - Nie ten adres. I uśmiechnął się. Nie wiedział, jak wygląda ten uśmiech, ale widocznie nie był zbyt przyjemny, gdyż Żółtoskóry opuścił teren, opuścił go szybko i nie oglądał się za siebie. 54 Kiedy Eddie Dean się upewnił, że tamten sobie poszedł, podzielił towar. Zażył działkę. Zasnął. 8 I teraz spał. Rewolwerowiec, jakimś cudem znajdujący się wewnątrz tego mężczyzny (imienia w dalszym ciągu nie znał, gdyż Żółtoskóry łachudra, o którym więzień myślał jako o żółtoskórym, nie znał go także, więc go nie wymówił), obserwował to tak, jak kiedyś jako dziecko oglądał przedstawienia teatralne, zanim świat poszedł naprzód... A przynajmniej tak myślał, ponieważ nigdy nie widział niczego oprócz przedstawień teatralnych. Gdyby kiedyś oglądał jakiś film, byłoby to pierwszym skojarzeniem, jakie przyszłoby mu do głowy. To, czego sam nie widział, mógł pobierać z umysłu więźnia, gdyż bez trudu odnajdywał skojarzenia. Dziwna sprawa z tym jego imieniem. Poznał imię jego brata, ale nie samego więźnia. Oczywiście imiona należy utrzymywać w tajemnicy, gdyż mają ogromną moc. Poza tym od znajomości jego imienia ważniejsze były inne sprawy. Jedną z nich była słabość związana z uzależnieniem. Drugą ukryta pod tą słabością siła, jak dobra broń wchłonięta przez ruchome piaski. Ten mężczyzna trochę przypominał rewolwerowcowi Cuth- berta. Ktoś nadchodził. Śpiący więzień nie słyszał tego. Rewol- werowiec nie spał, usłyszał kroki i znów wysunął się w przód. 9 Świetnie-pomyślała Jane. Mówi mi, jaki jest głodny, ja robię mu kanapkę, ponieważ jest całkiem przystojny, a on zasypia. 55 Nagle pasażer-facet około dwudziestki, wysoki, w czystych, lekko wyblakłych dżinsach i kolorowej wełnianej koszuli - otwiera oczy i uśmiecha się do niej. - Dziękuju, sai - mówi, a przynajmniej tak to brzmi. Prawie archaicznie... albo cudzoziemsko. Jest zaspany i beł- kocze - pomyślała Jane. - Bardzo proszę. Uśmiechnęła się swoim najlepszym uśmiechem stewardesy, pewna, że mężczyzna zaraz znów zaśnie i kanapka będzie leżała tu niezjedzona, kiedy przyjdzie pora na posiłek. No, cóż, przecież właśnie tego nauczyli cię oczekiwać, czyż nie? Wróciła do kuchni na dymka. Zapaliła zapałkę, zaczęła. podnosić ją do papierosa i znieruchomiała, zapominając o niej, gdyż nie tylko tego ją uczyli. Pomyślałam, że jest całkiem przystojny. Głównie z powodu oczu. Orzechowych oczu. Kiedy jednak siedzący na miejscu 3A mężczyzna przed chwilą otworzył oczy, nie były one orzechowe, ale niebieskie. Nie słodkobłękitne i seksowne jak Paula Newmana, lecz koloru góry lodowej. I... - Au! Zapałka oparzyła jej palce. Zgasiła ją machnięciem ręki. — Jane? - zapytała Paula. - Dobrze się czujesz? — Świetnie. Zamyśliłam się. Zapaliła drugą zapałkę i tym razem zrobiła wszystko jak należy. Zaciągnęła się i zaraz przyszło jej do głowy całkowicie racjonalne wytłumaczenie. Szkła kontaktowe. Oczywiście. Ta- kie, które zmieniają kolor oczu. Poszedł do toalety. Siedział tam tak długo, że zaczęła się obawiać, iż dostał choroby lokomocyjnej - miał bladą twarz i wygląd człowieka, który źle się czuje. Tymczasem on tylko zdjął szkła kontaktowe przed snem. Całkiem rozsądnie. Możecie coś wyczuć - przypomniała sobie głos z nie tak dawnej przeszłości. Mieć jakieś przeczucie. Możecie zobaczyć coś niepokojącego. Kolorowe szkła kontaktowe. 56 Jane Doming osobiście znała ponad dwadzieścia osób, które nosiły szkła kontaktowe. Większość z nich pracowała w liniach lotniczych. Nikt nigdy nic nie mówił na ten temat, ale podej- rzewała, że głównym powodem było to, że pasażerowie nie lubią, gdy ktoś z personelu pokładowego nosi okulary - ten widok ich niepokoi. Z tych wszystkich osób tylko cztery uży- wały kolorowych szkieł. Już zwyczajne szkła były drogie, a barwione kosztowały majątek. Spośród znajomych Jane tylko te cztery bardzo próżne kobiety były skłonne wydać na to tyle pieniędzy. I co z tego? Faceci też potrafią być próżni. Czemu nie? Jest bardzo przystojny. Nie. Wcale nie. Owszem, ładny chłopak, ale nic poza tym, a ta blada cera odbierała mu sporo uroku. Po co mu takie szkła kontaktowe? Pasażerowie linii lotniczych często boją się latać. W świecie, w którym na porządku dziennym jest porywanie samolotów i przemyt narkotyków, personel pokładowy często boi się pasażerów. Głos, który zapoczątkował ten łańcuch myśli, należał do instruktorki szkoły lotniczej, twardej baby, wyglądającej tak, jakby przewoziła pocztę dla Wiley Post. Nie ignorujcie waszych podejrzeń - mówiła. Jeśli nawet zapomnicie o wszystkim, czego nauczyłyście się o postępowaniu z potencjalnymi czy aktywnymi terrorystami, zapamiętajcie jedno: "nie ignorujcie waszych podejrzeń". W niektórych wy- padkach załoga samolotu twierdzi po fakcie, że niczego nie przeczuwała, dopóki facet nie wyjął granatu i nie kazał skręcić na Kubę, bo inaczej wszyscy na pokładzie zamienią się w parę. Najczęściej jednak dwie lub trzy osoby - przeważnie stewar- desy, którymi wy, panie, będziecie za miesiąc - przyznają, że coś wyczuwały. Miały jakieś przeczucie. Wrażenie, że z tym facetem na miejscu dziewięćdziesiątym pierwszym albo z dziew- czyną na pięć A jest coś nie tak. Wyczuwały coś, ale nic nie zrobiły. Czy wylano je za to? Chryste, nie! Nie można związać 57 człowieka dlatego, że denerwuje cię, jak wy ciska sobie pryszcze. Problem polega na tym, że te kobiety wyczuły coś... lecz zaraz o tym zapomniały. Twarda baba ostrzegawczo podniosła gruby palec. Jane Doming, wraz z koleżankami z kursu, uważnie słuchała jej słów: Jeśli poczujecie taki niepokój, nic nie róbcie... ale nie zapo- minajcie o nim. Bo zawsze jest niewielka szansa na to, że może uda wam się zapobiec czemuś... na przykład nieplanowanemu dwunastodniowemu postojowi na lotnisku jakiegoś zasranego arabskiego kraiku. To tylko szkła kontaktowe, a jednak... Dziękuju, sai. Bełkot zaspanego człowieka? Czy też niewyraźne słowa w jakimś obcym języku? Jane postanowiła, że będzie go obserwować. I nie zapomni. 10 Teraz - pomyślał rewolwerowiec. Teraz zobaczymy, no nie ? Przez drzwi na plaży zdołał przejść ze swojego świata do tego ciała. Musiał jednak sprawdzić, czy uda mu się przenieść coś z powrotem. Och, nie siebie. Był przekonany, że w każdej chwili mógłby tam wrócić i ponownie wniknąć do swego wyczerpanego, chorego ciała. A jak z innymi rzeczami? Z przedmiotami? Na przykład teraz leżało przed nim pożywie- nie, coś, co umundurowana kobieta nazywała kanapą z wędzoną rybą. Rewolwerowiec nie wyczuwał zapachu wędzonki, ale potrafił rozpoznać pajdę chleba, chociaż ten wyglądał na bardzo słabo wypieczony. Jego ciało potrzebowało jedzenia i picia, ale jeszcze bardziej jakiegoś medykamentu. Bez lekarstwa umrze z ran zadanych przez homarokoszmara. Na tym świecie mógł być na to lek: jeśli powozy latają tu w powietrzu, w dodatku znacznie wyżej 58 niż najsilniejsze orły, to wszystko jest możliwe. Mimo to najlepsze nawet lekarstwo w niczym mu nie pomoże, jeżeli nie da się go przenieść przez drzwi. Mógłbyś żyć w tym ciele, rewolwerowcze - usłyszał słowa człowieka w czerni. Zostawić krabom ten kawał ledwie zipią- cego mięcha. To przecież tylko skorupa. Nie zrobi tego. Po pierwsze byłaby to nie tylko kradzież, ale i morderstwo, gdyż nie potrafiłby długo pozostać pasażerem i patrzeć oczami tego człowieka, jak podróżny spoglądający na mijane widoki z okien dyliżansu. Po drugie był Rolandem. Jeśli będzie musiał umrzeć, to jako Roland. W razie potrzeby umrze, pełznąc w kierunku Wieży. Potem ponownie doszła do głosu praktyczna strona jego charakteru, egzystująca obok drzemiącego w nim romantyka. Nie ma potrzeby myśleć o śmierci, dopóki nie przeprowadzi tego eksperymentu. Podniósł pajdę chleba. Została przecięta na dwie połowy. Wziął je w dłonie. Otworzył oczy więźnia i spojrzał wokół. Nikt na niego nie patrzył (chociaż w kuchni Jane Doming myślała o nim, i to bardzo intensywnie). Roland odwrócił się do drzwi i przeszedł przez nie, trzymając w dłoniach chleb. 11 Najpierw usłyszał szurgot poruszanych przez fale kamieni, potem kłótliwe wrzaski stada morskich ptaków, które poderwały się z pobliskich głazów, gdy próbował usiąść (te tchórzliwe dranie skradały się - pomyślał - / wkrótce wydziobałyby mi oczy, oddychającemu czy nie - to zwyczajne sępy, tylko z bia- łym upierzeniem). Potem zauważył, że jedna połowa kromki, ta z prawej ręki, upadła na twardy szary piach, ponieważ prze- chodząc przez drzwi, trzymał ją całą dłonią, która teraz - albo przedtem - została zredukowana o czterdzieści procent. 59 Niezgrabnie podniósł chleb kciukiem i serdecznym palcem, oczyścił z piasku i ostrożnie ugryzł. W następnej chwili łap- czywie pochłonął kanapkę, nie zważając na drobiny, które zgrzytały mu między zębami. Potem zajął się drugą połową. Tę zjadł trzema kęsami. Nie miał pojęcia, co to była za ryba, ale smakowała wy- śmienicie. To mu wystarczało. 12 W samolocie nikt nie dostrzegł momentu zniknięcia kanapki z tuńczykiem. Nikt nie widział, jak Eddie Dean zaciska dłonie na jej dwóch połówkach tak mocno, że jego palce pozostawiają wgłębienia w białym chlebie. Żaden z pasażerów nie zauważył, jak kanapka powoli staje się przezroczysta i znika, pozostawia- jąc tylko kilka okruszków. Mniej więcej dwadzieścia sekund później Jane Doming zgasiła papierosa i weszła do kabiny. Wyjęła książkę ze swo- jego neseseru, lecz tak naprawdę to chciała jeszcze raz rzucić okiem na 3A. Wyglądał na pogrążonego w głębokim śnie... ale kanapka zniknęła. Jezu - pomyślała Jane. On jej nie zjadł, tylko połknął w całości. A teraz znów śpi? Chyba żartujesz? Dziwny niepokój, jaki budził w niej pasażer 3A, Pan Raz- -Orzechowo-Raz-Niebieskooki, nie ustępował. Z tym facetem coś było nie w porządku. Coś. Rozdział 3 KONTAKT I LĄDOWANIE 1 Eddiego obudził komunikat pilota, który zapowiedział, mniej więcej za czterdzieści pięć minut, lądowanie na lotnis- ku Kennedy'ego, gdzie widoczność jest znakomita, wiatr wieje z zachodu z prędkością dziesięciu mil na godzinę, a temperatura powietrza wynosi dwadzieścia jeden stopni. Powiedział im, na wypadek gdyby nie zdążył zrobić tego później, że chce podziękować za to, że wybrali linie lotnicze Delta. Eddie rozejrzał się i zobaczył, że ludzie sprawdzają de- klaracje celne oraz dowody tożsamości. Przylatującej z Nas- sau osobie powinno wystarczyć prawo jazdy i karta kredyto- wa, wystawiona przez jeden z krajowych banków, ale więk- szość pasażerów miała przy sobie paszporty. Eddie poczuł, że wokół klatki piersiowej zaczyna mu się zaciskać stalowa obręcz. Nie mógł uwierzyć, że zdołał zasnąć, w dodatku tak głębokim snem. Wstał i poszedł do toalety. Woreczki z koką pod pachami trzymały się dobrze i mocno, pasując do konturów jego ciała tak jak wtedy, w pokoju hotelowym, kiedy przymocował je tam cicho mówiący Amerykanin, który przedstawił się jako William Wilson. Po tej operacji mężczyzna o nazwisku roz- sławionym przez Poego (Wilson tylko popatrzył na Eddiego 61 nic nie wyrażającym wzrokiem, gdy ten rzucił jakąś aluzję na ten temat) wręczył mu koszulę. Zwyczajną kolorową wełnianą koszulę, trochę wyblakłą, z rodzaju tych, jakie może nosić każdy student wracający samolotem z krótkich wakacji podczas przerwy międzysemestralnej... Tyle że ta była specjalnie uszyta, tak by zamaskować wypukłości pod pachami. - Przed lądowaniem sprawdzi pan wszystko, żeby mieć pewność - rzekł Wilson - ale na pewno będzie dobrze. Eddie nie wiedział, czy będzie dobrze, czy nie, ale miał jeszcze inny powód, by skorzystać z kibla, zanim zapali się napis: ZAPIĄĆ PASY. Mimo pokusy - a ostatnia noc nie była tylko pokusą, lecz dotkliwym głodem - zdołał powstrzymać się od wykorzystania tego, co żółtoskóry miał czelność nazywać chińską porcelaną. Przejścia przez odprawę celną po powrocie z Nassau nie można było porównywać z kontrolą powracających z Haiti, Quincon czy Bogoty, ale i tych obserwowali. Wyszkoleni obserwatorzy. Powinien wykorzystać wszystkie możliwe atuty. Jeśli do tego czasu zdoła się trochę uspokoić, choćby troszeczkę, może to wystarczy, żeby mu się udało. Wciągnął nosem proszek, spuścił z wodą rulonik papieru, a potem umył ręce. Oczywiście, że uda ci się, nawet tego nie zauważysz - pomyślał. Pewnie. Nie zauważy. Wcale nie będzie się przej- mował. Wracając na swoje miejsce, ujrzał stewardesę, która przynios- ła mu drinka. Uśmiechnęła się do niego. Uśmiechnął się rów- nież, usiadł, zapiął pas, wziął magazyn linii lotniczej i zaczął go kartkować, patrząc na zdjęcia i słowa. Nie robiły na nim żadnego wrażenia. Stalowa obręcz wciąż ściskała mu pierś, a kiedy podświetlił się napis ZAPIĄĆ PASY, poszerzyła się i zacisnęła jeszcze mocniej. Heroina działała - czego dowodził fakt, że pociągał no- sem - lecz na pewno jej nie czuł. 62 Tuż przed lądowaniem znów doznał tego niepokojącego wrażenia, że urwał mu się film... wprawdzie tylko na chwilę, a jednak poczuł to wyraźnie. Boeing skręcił nad wodami Long Island Sound i zaczął podchodzić do lądowania. 2 Jane Doming była w kuchni klasy biznesowej, pomagając Peterowi i Annę sprzątać szklaneczki po poobiednim drinku, kiedy ten facet wyglądający na chłopaka z college'u poszedł do toalety pierwszej klasy. Wracał na swoje miejsce, gdy odsunęła zasłonę między przedziałami i bezwiednie przyspieszyła kroku, posyłając mu zaraźliwy uśmiech, którym zwróciła jego uwagę i zmusiła go do uśmiechu. Znów miał orzechowe oczy. W porządku, w porządku. Poszedł do toalety i zdjął je przed drzemką; teraz był tam ponownie i nałożył je z powrotem. Rany boskie, Jane! Ale z ciebie gęś! A jednak nie. Nie wiedziała, jak to wytłumaczyć, lecz na pewno nie tym, że straszna z niej gęś. Jest zbyt blady. I co z tego? Tysiące ludzi ma zbyt bladą cerę... włącznie z twoją matką, od kiedy nawalił jej pęcherzyk żółciowy. Miał bardzo ładne niebieskie oczy - może nie tak ładne jak te orzechowe soczewki kontaktowe - ale z pewnością zwracające uwagę. Po co więc wykosztował się na kolorowe szkła? Ponieważ lubi taki kolor. Czy to nie wystarczy? Nie. Na chwilę przed tym zanim zapalił się napis ZAPIĄĆ PASY i przed ostatnią kontrolą pasażerów, zrobiła coś, czego nigdy przedtem nie robiła. Pamiętała wskazówki tamtej twardej in- 63 struktorki. Napełniła termos gorącą kawą i zakręciła go czer- woną plastikową zakrętką, nie zatykając go uprzednio korkiem. Nakrętkę przekręciła leciutko, dopóki nie wyczuła, że gwint chwycił. Susy Douglas przekazała polecenia przed lądowaniem, każąc opornym zgasić papierosy i schować do szafek to, co z nich wyjęli. Powiedziała, że przedstawiciel linii lot- niczych Delta będzie czekał przy wyjściu, i przypomniała o sprawdzeniu deklaracji celnych i dowodów tożsamości oraz konieczności zwrócenia wszystkich szklanek, kieliszków i słuchawek. Dziwię się, że jeszcze nie każą nam sprawdzać, czy są trzeź- wi - pomyślała. Czuła, jak stalowa obręcz zaciska się jej wokół piersi, pozbawiając tchu. - Zamieńmy się stronami - powiedziała do Susy, gdy ta odwiesiła mikrofon. Susy spojrzała na termos, a potem na minę Jane. — Jane? Źle się czujesz? Jesteś biała jak kreda. — Nie jestem chora. Siądź po mojej stronie. Wyjaśnię ci to później. - Jane zerknęła na składane siedzenia obok wyjścia po lewej. - Chcę siedzieć na koźle. — Jane... — Siadaj na moim miejscu. — Dobrze - odparła Susy. - W porządku, Jane. Żaden problem. Jane Doming usiadła na składanym siedzeniu tuż przy przej- ściu. W rękach trzymała termos i nie zapięła pasów. Powinna mieć pełną swobodę ruchów, gdyby musiała posłużyć się termosem. Susy myśli, że mi odbiło. Jane miała nadzieję, że tak jest. Jeśli kapitan McDonald wykona twarde lądowanie, to będę miała pęcherze na rękach. Trudno, zaryzykuje. Samolot obniżał pułap. Mężczyzna na miejscu 3A, ten o dwu- 64 barwnych oczach i bladej twarzy, nagle się pochylił i wyjął spod siedzenia torbę podróżną. Teraz - pomyślała Jane. Teraz wyjmie granat, pistolet automatyczny czy co tam ma. W chwili gdy to zobaczy, natychmiast zdejmie czerwoną zakrętkę termosu, który trzymała w lekko drżących dłoniach, a wtedy jeden bardzo zaskoczony Przyjaciel Allaha będzie tarzał się w przejściu na podłodze boeinga, z poparzoną twarzą. Facet rozpiął torbę. Jane się przygotowała. 3 Rewolwerowiec doszedł do wniosku, że ten człowiek, wię- zień lub nie, zapewne lepiej zna tajniki sztuki przetrwania niż jakikolwiek inny pasażer podniebnego powozu. Inni byli prze- ważnie otyli, a nawet ci, którzy sprawiali wrażenie sprawnych, wyglądali na otwartych i bezbronnych, mieli twarze rozpiesz- czonych i rozpuszczonych dzieci, twarze ludzi gotowych w koń- cu podjąć walkę, ale długo jęczących przed jej rozpoczęciem. Można by wypruć im flaki, a na ich twarzach nie pojawiłby się gniew czy ból, lecz głupawe zdziwienie. Więzień był lepszy... ale nie dość dobry. Wcale nie. Ta umundurowana kobieta. Zauważyła coś. Nie wiem co, ale domyśliła się, że coś jest nie tak. Patrzy na niego zupełnie inaczej niż na pozostałych. Więzień usiadł. Przejrzał oprawioną w miękkie okładki książkę, którą w myślach nazywał "Magda-Seen", chociaż Roland nie miał zielonego pojęcia, kim była ta Magda i jej Seen. Rewolwerowiec nie zamierzał oglądać tej książki, chociaż chętnie by to zrobił. Musiał obserwować kobietę w uniformie. Z trudem powstrzymywał chęć wysunięcia się do przodu i za- panowania nad sytuacją. Jakoś mu się to udawało... przynaj- mniej na razie. 65 Więzień poszedł gdzieś i zdobył towar. Nie to, co zażywał w wygódce, ani nie to, co wyleczyłoby zakażenie rewol- werowca, ale proszek, za który ludzie płacili ciężkie pienią- dze, gdyż jego posiadanie było sprzeczne z prawem. Miał oddać ten proszek bratu, który z kolei przekaże go człowieko- wi o nazwisku Balazar. Dobiją interesu, kiedy Balazar za ten proszek da im inny, ten który zażywają. Oczywiście, jeśli tylko więzień zdoła prawidłowo odprawić nieznany rewol- werowcowi rytuał (a na takim dziwnym świecie niewątpliwie musiało istnieć wiele dziwnych rytuałów) zwany przejściem przez kontrolę celną. Tylko że ta kobieta obserwuje go. Czy mogła mu uniemożliwić przejście przez kontrolę cel- ną? Roland sądził, że prawdopodobnie tak. A wtedy? Więzie- nie. A jeśli więzień znajdzie się w celi, to Roland nie zdoła zdobyć lekarstwa potrzebnego zakażonemu, umierającemu ciału. On musi przejść przez kontrolę celną - pomyślał Roland. Musi. I musi pójść z bratem do tego Balazara. To nie jest zgodne z planem i nie spodoba się jego bratu, ale musi. Człowiek handlujący takimi proszkami na pewno zna kogoś, kto leczy, może nawet sam to potrafi. Taki człowiek mógłby wysłuchać opisu choroby, a wtedy... On musi przejść przez kontrolę celną. Rozwiązanie było tak jasne i proste i znajdowało się tak blisko, że o mało go nie przeoczył. Oczywiście, to ten proszek, który więzień zamierzał przemycić, tak bardzo utrudniał przej- ście przez kontrolę celną. Może to jakiś rodzaj Wyroczni, której rady zasięgają w wypadku podejrzanie wyglądających ludzi. W przeciwnym razie, rozmyślał Roland, ceremonia przejścia byłaby dziecinnie łatwa, tak jak przekraczanie granic w jego własnym świecie. Wystarczy złożyć hołd władcy danego królestwa - choćby symboliczny - i pozwolą ci przejść. On mógł przenosić przedmioty ze świata więźnia do swojego. 66 Dowodziła tego historia z pajdą chleba. Zabierze woreczki z proszkiem, tak jak wziął kromkę. Więzień przejdzie przez kontrolę celną. A wtedy Roland przyniesie te woreczki z po- wrotem. Dasz radę? Hm, to pytanie dostatecznie zaprzątało jego uwagę, żeby nie mógł jej skupić na tafli wody w dole... Przelecieli nad czymś, co wyglądało jak ogromny ocean, a teraz skręcili z powrotem w kierunku linii brzegowej. Gdy to zrobili, woda powoli zaczęła się przybliżać. Powietrzny powóz opadał (Eddie zaled- wie na to zerknął, lecz rewolwerowiec patrzył urzeczony jak dziecko na widok pierwszego śniegu). Wiedział, że może zabierać przedmioty z tego świata. Tylko czy potrafi przynosić je z powrotem? Tego jeszcze nie wiedział. Będzie musiał to sprawdzić. Rewolwerowiec sięgnął do kieszeni więźnia i zacisnął jego palce na monecie. Roland ponownie przeszedł przez drzwi. 4 Ptaki odleciały, kiedy usiadł. Tym razem nie odważyły się podejść tak blisko. Był obolały, oszołomiony, miał gorączkę... a jednak to zadziwiające, jak bardzo pokrzepiła go ta mała przekąska. Spojrzał na monetę, którą zabrał ze sobą. Wyglądała jak srebro, lecz czerwonawy połysk na brzegu świadczył o tym, że w rzeczywistości wybito ją z jakiegoś pospolitszego metalu. Z jednej strony był profil mężczyzny, którego rysy sugerowały szlachetność, odwagę i upór. Włosy, kręcone u nasady karku i ściągnięte w kucyk, świadczyły o odrobinie próżności. Roland odwrócił monetę i zobaczył coś tak zdumiewającego, że wydał chrapliwy okrzyk zdziwienia. Na rewersie widniał orzeł, taki jaki zdobił jego własne 67 sztandary w tych dawnych czasach, kiedy jeszcze istniały królestwa i proporce będące ich symbolami. Czas ucieka. Wracaj. Szybko. Mimo to zwlekał jeszcze chwilkę, rozmyślając. Teraz trudniej mu było myśleć. Umysł więźnia też nie był trzeźwy, ale - przynajmniej chwilowo - znacznie sprawniejszy. Próba przeniesienia monety w obie strony to zaledwie połowa eksperymentu, prawda? Roland wyjął z pasa jeden nabój i zacisnął go w dłoni razem z monetą. Potem ponownie przeszedł przez drzwi. 5 Moneta więźnia wciąż tam była, mocno zaciśnięta we wsu- niętej w kieszeń dłoni. Nie musiał przesuwać się w przód, żeby sprawdzić nabój. Wiedział już, że ten nie przetrwał podróży. Mimo to na moment wysunął się, ponieważ musiał się dowiedzieć jeszcze czegoś. Musiał coś zobaczyć. Odwrócił się tak, jakby poprawiał tę małą papierową rzecz na oparciu fotela (na wszystkich bogów, na tym świecie papier był wszędzie), i spojrzał przez drzwi. Ujrzał swoje ciało, leżące jak przedtem, teraz ze świeżym krwawiącym skaleczeniem na policzku - pewnie w wyniku uderzenia o kamień przy ostatnim przejściu. Nabój, który wcześniej trzymał w dłoni razem z monetą, leżał tuż przed drzwiami, na piasku. Rezultat jednak był zado- walający. Więzień zdoła przejść przez kontrolę celną. Straże mogą przeszukać go od stóp do głów, z przodu i z tyłu, a potem jeszcze raz. Niczego nie znajdą. Rewolwerowiec cofnął się w głąb umysłu, zadowolony, na razie nie zdając sobie sprawy z tego, że jeszcze nie ogarnął całości problemu. 68 6 Boeing przeleciał nisko i gładko nad słonymi bagniskami Long Island, pozostawiając za sobą brudne smugi spalonego paliwa. Podwozie wysunęło się z warkotem i stukiem. 7 Pasażer na miejscu 3A, mężczyzna o dwukolorowych oczach, wyprostował się i Jane zobaczyła w jego rękach - naprawdę zobaczyła - tęponose uzi, zanim uświadomiła sobie, że w rze- czywistości jest to formularz deklaracji celnej oraz zamykana na ekler saszetka, w której mężczyźni czasem przechowują paszporty. Samolot wylądował miękko, jak w puchu. Z przeciągłym, głębokim westchnieniem mocno dokręciła czerwoną zakrętkę termosu. — Nazwij mnie idiotką - powiedziała cicho do Susy, poniewczasie zapinając pas. Powiedziała jej, czego można oczekiwać przy podejściu do lądowania, żeby Susy była przy- gotowana. - Masz prawo. — Nie - powiedziała Susy. - Zrobiłaś to, co powinnaś. — Przesadziłam. Stawiam ci obiad. — Akurat. I nie patrz na niego. Patrz na mnie. Uśmiechnij się, Janey. Uśmiechnęła się. Kiwnęła głową. Zastanawiała się, co też, na Boga, dzieje się teraz. - Ty patrzyłaś na jego ręce - stwierdziła Susy, śmiejąc się. Jane zawtórowała jej. - Ja patrzyłam, co działo się z jego koszulą, kiedy schylił się po torbę. Ma pod nią tyle towaru, że zapełniłby koszyk u Woolwortha. Tylko nie wydaje mi się, żebyś mogła kupić taki towar u Woolwortha. Jane odchyliła głowę do tyłu i znów parsknęła śmiechem, czując się jak marionetka. 69 - Co z tym zrobimy? Susy miała o pięć lat dłuższy staż od niej, więc Jane, której zaledwie przed minutą wydawało się, że jakoś panuje nad sytuacją, teraz była bardzo zadowolona z tego, że może zasięg- nąć jej rady. — Nic. Powiemy kapitanowi podczas kołowania. Kapitan zawiadomi celników. Twój przyjaciel stanie w kolejce jak wszyscy, tyle że paru celników wyprowadzi go z niej i zaprosi do pokoiku obok. Sądzę, że dla niego będzie to pierwszy z wielu małych pokoików. — Jezu. Jane uśmiechała się, ale czuła dreszcze, na przemian gorące i zimne. Kiedy silniki przeszły na wsteczny ciąg, nacisnęła guzik zwalniający pas, oddała termos Susy, a potem wstała i zastukała do drzwi kokpitu. To nie terrorysta, a szmugler narkotyków. Dzięki ci, Boże, za twe drobne łaski. Mimo wszystko zrobiło się jej go żal. Naprawdę był przystojny. Może nie bardzo, ale trochę. 8 On nic nie spostrzegł - pomyślał rewolwerowiec, z gniewem i rosnącą rozpaczą. O bogowie! Eddie pochylił się po papiery potrzebne do rytuału, a kiedy się wyprostował, umundurowana kobieta gapiła się na niego wytrzeszczonymi oczami. Twarz miała tak białą jak te papiero- we rzeczy na oparciach foteli. Srebrna rura z czerwonym końcem, którą w pierwszej chwili wziął za rodzaj pojemnika, najwidoczniej była jakąś bronią. Teraz przyciskała ją do piersi. Roland pomyślał, że zaraz ciśnie tym przedmiotem albo odkręci czerwoną nakrętkę i zastrzeli go. Nagle odprężyła się i zapięła pas, chociaż głuchy stuk oznaj- mił zarówno rewolwerowcowi, jak i więźniowi, że powietrzny 70 powóz już kończy podróż. Odwróciła się i powiedziała coś do drugiej umundurowanej, która siedziała obok. Tamta się roze- śmiała i pokiwała głową, ale rewolwerowiec pomyślał, że jeśli to był szczery śmiech, to przypomina rzeczną żabę. Zastanawiał się, jak ten człowiek, którego umysł stał się tymczasowym domem jego ka, może być taki głupi. Oczywiście częściowo spowodował to ten proszek, którym się faszerował... jedna z tutejszych wersji diabelskiego ziela. Częściowo, ale nie tylko. Nie był taki miękki i mało spostrzegawczy jak inni, lecz nie zawsze. Są właśnie tacy, ponieważ żyją w świetle - pomyślał nagle rewolwerowiec. W tym blasku cywilizacji, który nauczono cię podziwiać ponad wszystko. Żyją w świecie, który nie poszedł naprzód. Jeśli takimi stawali się ludzie na tym świecie, to Roland nie był pewien, czy nie woli mroku. "Tak było, zanim świat poszedł naprzód" - twierdzili ludzie w jego świecie i zawsze mówiono to z głębokim smutkiem... Może jednak ten smutek był tylko odruchowy i bezmyślny. Ona sądziła, że ja/on chce wyciągnąć broń, kiedy ja/on schylił się po papiery. Kiedy je wyjął/wyjąłem, uspokoiła się i zrobiła to samo, co zrobili wszyscy inni, nim powietrzny powóz opadł na ziemię. Teraz śmieje się i rozmawia z przyja- ciółką, lecz ich twarze - a szczególnie jej twarz, tej kobiety z metalową rurą - ma dziwny wyraz. Rzeczywiście rozmawia- ją, ale tylko udają rozbawienie... A to dlatego, że mówią o mnie/nim. Powóz jechał teraz po czymś, co wyglądało na długą betono- wą drogę, jedną z wielu. Rewolwerowiec wciąż obserwował kobiety, ale kątem oka widział inne powietrzne powozy poru- szające się tu i tam po drogach. Niektóre stały nieruchomo, inne mknęły z niesamowitą szybkością, wcale nie jak powozy, lecz jak pociski wystrzelone z armat lub dział, szykując się do skoku w powietrze. Pomimo rozpaczliwej sytuacji, w jakiej się znalazł, bardzo chciał wysunąć się do przodu i obrócić głowę, 71 aby przyjrzeć się tym pojazdom, gdy skaczą w niebo. Były dziełem ludzkich rąk, lecz równie baśniowym jak mityczny Wielki Pierzasty, który podobno żył kiedyś w odległym i równie mitycznym królestwie Garlan - może nawet bardziej baśniowe, gdyż one zostały zbudowane przez człowieka. Kobieta, która przyniosła mu kromkę, odpięła pas (niecałą minutę po tym, jak go zapięła) i podeszła do niewielkich drzwi. To tam siedzi woźnica - pomyślał rewolwerowiec, lecz gdy otworzyła drzwiczki i przechodziła przez nie, zoba- czył, że podniebnym pojazdem kierowało aż trzech woź- niców, i nawet to szybkie spojrzenie ukazało mu chyba z mi- lion tarcz, dźwigni oraz światełek... i pozwoliło zrozumieć powód. Więzień patrzył na to wszystko, ale niczego nie widział. Cort najpierw prychnąłby szyderczo, a potem rozkwasił go na najbliższej ścianie. Więzień był całkowicie zaabsorbowany wyciąganiem torby spod fotela, wyjmowaniem kurtki z pojem- nika nad głową... i zbliżającym się rytuałem. Niczego nie dostrzegał, rewolwerowiec zaś widział wszystko. Ta kobieta uznała go za złodzieja lub szaleńca. On - a może ja, tak, to całkiem możliwe - zrobił coś, co kazało jej tak myśleć. Potem zmieniła zdanie, ale ta starsza kobieta utwier- dziła ją w podejrzeniach... Tylko że teraz chyba już wiedzą, o co naprawdę chodzi. Odgadły, że on zamierza sprofanować rytuał. Nagle, jak w blasku błyskawicy, ujrzał resztę problemu. Po pierwsze, nie była to tylko kwestia przeniesienia worków do jego świata, tak jak zrobił to z monetą. Pieniążek nie był przyklejony do skóry więźnia taśmą izolacyjną, jaką więzień owinął górną połowę swojej klatki piersiowej, żeby mocno przycisnąć woreczki do ciała. Ta taśma izolacyjna stanowiła tylko część problemu. Więzień nie zauważył chwilowego znik- nięcia jednej z wielu monet, ale gdy stwierdzi, że nie ma rzeczy, dla której zaryzykował swoje życie, na pewno zareaguje bardzo gwałtownie... I co wtedy? 72 Było więcej niż prawdopodobne, że więzień zacznie się zachowywać tak irracjonalnie, iż zamkną go w więzieniu równie szybko, jak gdyby przyłapano go na profanacji. Już sama strata byłaby dotkliwym ciosem, ale gdyby woreczki po prostu znik- nęły spod jego pach, zapewne doszedłby do wniosku, że na- prawdę oszalał. Powietrzny powóz, sunący teraz po ziemi tak wolno jak zaprzężony w muły, skręcił w prawo. Rewolwerowiec zro- zumiał, że nie ma już czasu na dalsze rozmyślania. Musiał zrobić coś więcej, niż wysunąć się w przód. Musiał nawiązać kontakt z więźniem. Natychmiast. 9 Eddie wepchnął deklarację i paszport do kieszeni na piersi. Stalowa obręcz teraz powoli się obracała, uciskając coraz silniej i silniej, aż nerwy iskrzyły mu i skwierczały. Nagle usłyszał głos w swojej głowie. To nie była myśl, lecz głos. Posłuchaj mnie, kolego. Posłuchaj uważnie. A jeśli chcesz być bezpieczny, to nie pozwól, by twój wyraz twarzy obudził jeszcze większe podejrzenia tych umundurowanych kobiet. Bóg wie, że już i tak nabrały podejrzeń. W pierwszej chwili Eddie pomyślał, że wciąż ma na uszach słuchawki i odbiera jakąś dziwną rozmowę z kokpitu. Stewardesa jednak zabrała słuchawki już pięć minut temu. Potem pomyślał, że jacyś ludzie stoją obok niego i rozma- wiają. Już chciał gwałtownie odwrócić głowę w lewo, ale byłoby to absurdalne. Czy mu się podobało, czy nie, musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Ten głos rozlegał się w jego głowie. Może plomby w zębach odbierały jakiegoś rodzaju transmisję - na falach długich, krótkich czy ultrakrótkich. Słyszał o takich wy... 73 Siądź prosto, nędzny robaku! I tak już cię podejrzewają, więc staraj się nie wyglądać na szaleńca! Eddie usiadł prosto tak gwałtownie, jakby go spoliczkowano. Ten głos nie należał do Henry'ego, ale on podobnym tonem mówił do Eddiego, kiedy byli dwoma dorastającymi dzieciaka- mi, Henry osiem lat starszy od niego; ich siostra stanowiła już tylko nikłe wspomnienie. Selinę przejechał samochód, gdy Eddie miał dwa lata, a Henry dziesięć. Takim szorstkim tonem przema- wiał Henry, widząc, że Eddie robi coś, w wyniku czego może przedwcześnie wylądować w sosnowej skrzyni... takjak Selina. Co się tu dzieje, do kurwy nędzy? To nie są urojenia - usłyszał głos. Nie, to nie był głos Henry'ego. Starszy, bardziej suchy... silniejszy. A jednak taki podobny do jego głosu... I nie sposób mu nie wierzyć. Po pierwsze - nie zwariowałeś. Ja naprawdę jestem inną osobą. Czy to telepatia? Eddie niejasno zdawał sobie sprawę z tego, że jego twarz jest zupełnie pozbawiona wyrazu. Pomyślał, że w tych okolicznoś- ciach powinno go to kwalifikować do Oscara w kategorii najlep- szego aktora roku. Spojrzał przez okno i zobaczył, że samolot zbliża się do tej części międzynarodowego terminalu lotniska Kennedy'ego, która jest przeznaczona dla linii lotniczych Delta. Nie znam tego słowa. Lecz wiem, że te umundurowane kobiety wiedzą, że przewozisz... Głos zamilkł. Eddie doznał niewypowiedzianie dziwnego wrażenia, że widmowe palce gmerają w jego mózgu, jakby był żywą szufladą z fiszkami. ...heroinę lub kokainę. Nie wiem co, chociaż... chociaż to musi być kokaina, gdyż przewozisz to, czego nie zażywasz, żeby kupić to, czego potrzebujesz. - Jakie umundurowane kobiety? - wymamrotał Eddie. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że powiedział to głośno. - Co, do diabła, wygadujesz o... Znów miał wrażenie, że został spoliczkowany... wrażenie tak realne, że zadzwoniło mu w uszach. 74 Zamknij dziób, ty przeklęty durniu! Dobrze, dobrze! Chryste! Ponownie poczuł te gmerające palce. Mundurowe stewardesy - rzekł obcy głos. Rozumiesz mnie? Nie mam czasu na analizowanie każdej twojej myśli, więźniu! - Jak mnie... - zaczął Eddie i zamknął usta. - Jak mnie nazwałeś? Nieważne. Tylko słuchaj. Mamy bardzo, bardzo mało czasu. Oni wiedzą. Te mundurowe stewardesy wiedzą, Że masz tę kokainę. Jakim cudem? To śmieszne! Nie wiem, jak się tego dowiedziały, lecz to nie ma znaczenia. Jedna z nich powiedziała woźnicom. Oni zawiadomią kapłanów, którzy odprawiają ceremonię przejścia przez kontrolę celną... To coś w jego głowie przemawiało zawiłym językiem, uży- wając określeń tak dziwacznych, że prawie zabawnych... prze- kazywało jednak bardzo ważną wiadomość. Chociaż Eddie zachował kamienny wyraz twarzy, mocno zacisnął zęby i z ci- chym sykiem wciągnął przez nie powietrze. Dowiedział się, że gra skończona. Jeszcze nie zdążył wysiąść z samolotu, a już było po wszystkim. Nie, to niemożliwe. To nie może być prawdą. Po prostu jego umysł popada w paranoję przed lądo- waniem, nic poza tym. Zignoruje to. Zignoruje to i ten głos ucichnie... Nie zignorujesz tego, bo pójdziesz do więzienia, a ja umrę! Kim jesteś, na Boga? - zapytał niechętnie Eddie, ze stra- chem, i usłyszał, jak ktoś lub coś oddycha z ulgą. 10 Uwierzył - pomyślał rewolwerowiec. Dzięki wszystkim bogom, którzy byli i będą, uwierzył! 75 11 Samolot zatrzymał się. Podświetlany napis ZAPIĄĆ PASY zgasł. Schody podtoczyły się i z cichym stukiem uderzyły o przednie drzwi z prawej strony kadłuba. Dotarli do celu. 12 Jest takie miejsce, gdzie mógłbyś schować to na czas przejścia przez kontrolę celną - rozległ się głos. Bezpieczne miejsce. Potem, kiedy będziesz daleko, możesz znów to wziąć i zanieść do tego Balazara. Ludzie zaczęli wstawać, wyjmować bagaże ze schowków nad fotelami i składać płaszcze, które- według komunikatu z kokpitu - były zbyt ciepłymi okryciami, żeby je tu nosić. Weź swoją torbę. Weź kurtkę. Potem znów idź do wygódki. Wy... Och. Toaleta. Na dziobie. Jeśli sądzą. Że mam towar, to pomyślą, że próbuję się go pozbyć. Eddie wiedział, że to bez znaczenia. Nie wyważą drzwi, bo to mogłoby wystraszyć pasażerów. A ponadto wiedzą, że nie da się wpuścić dwóch funtów kokainy do lotniczej toalety i nie zostawić żadnego śladu. Chyba że naprawdę jest jakieś bez- pieczne miejsce. Tylko jakie? Nieważne, niech cię szlag! Idź! Wykonał polecenie, ponieważ w końcu w pełni zdał sobie sprawę z sytuacji. Nie widział tego, co Roland, mający za sobą lata morderczego treningu, ale ujrzał twarze stewardes - ich prawdziwe twarze, ukryte za uśmiechami i krzątaniną przy workach i kartonach upchanych w składziku na dziobie. Zauwa- żył, w jaki sposób raz po raz zerkały na niego i szybko umykały wzrokiem. 76 Wziął swoją torbę. Wziął kurtkę. Otwarto drzwi wyjściowe i ludzie zaczęli przesuwać się przejściem. W otwartych drzwiach kokpitu stał kapitan, też uśmiechnięty... ale i on przyglądał się pasażerom pierwszej klasy, którzy jeszcze zbierali swoje rzeczy. Zauważył Eddiego - nie, raczej namierzył go - i zaraz odwrócił wzrok, skłonił się komuś i pogłaskał po główce czyjeś dziecko. Eddie przyjął to z chłodnym spokojem. Nie z lodowatym, ale z chłodnym. Ten głos w jego głowie nie musiał go uspokajać. Chłodny spokój czasami wystarcza. Tylko trzeba uważać, bo bywa i tak, że może zmienić się w spokój wieczny. Eddie przesuwał się do przodu, aż dotarł do miejsca, gdzie, skręciwszy w lewo, wyszedłby na schody... wtedy nagle przycis- nął dłoń do ust. - Niedobrze mi - wymamrotał. - Przepraszam. Przymknął drzwi kokpitu, które blokowały przejście do przedziału pierwszej klasy i otworzył drzwi prawej toalety. — Obawiam się, że będzie pan musiał opuścić samolot - rzekł ostrym tonem pilot. - To... — Zaraz zwymiotuję i nie chcę zrobić tego na pańskie bu- ty - powiedział Eddie - ani na moje. Sekundę później był już w środku i zamknął drzwi. Kapitan mówił coś, lecz Eddie nie słyszał tego, nie chciał słyszeć. Najważniejsze było to, że tamten mówił, a nie wrzeszczał; nikt nie będzie wrzeszczał w obecności około stu pięćdziesięciu pasażerów zmierzających do wyjścia. Eddie był w toalecie, chwilowo bezpieczny... Tylko co mu to da? Jeśli tam się znajdujesz - pomyślał - lepiej zrób coś jak najszybciej, kimkolwiek jesteś. Przez jedną straszną chwilę nie było odpowiedzi. Nie trwało to długo, lecz Eddie Dean miał wrażenie, że ciągnie się to w nieskończoność, jak tureckie toffi Bonomo, które Henry czasem kupował mu w lecie, kiedy byli dziećmi. Jeśli coś przeskrobał, Henry tłukł go na kwaśne jabłko, a jeżeli był 77 grzeczny, kupował mu tureckie toffi. W ten sposób Henry wywiązywał się ze swoich zwiększonych obowiązków wy- chowawczych podczas wakacji. Boże, Chryste, wyobraziłem sobie to wszystko, o Jezu, chyba zwario... Przygotuj się - usłyszał ponury głos. Nie zdołam zrobić tego sam. Mogę wysunąć się w przód, ale nie mogę kazać ci przejść. Musisz zrobić to razem ze mną. Odwróć się. Nagle Eddie patrzył dwiema parami oczu, korzystał z dwóch układów nerwowych (nie wszystkie nerwy tej drugiej osoby były na swoim miejscu: niektóre nie działały, od niedawna, obezwładnione przeszywającym bólem), odczuwał dziesięcio- ma zmysłami, myślał dwoma mózgami, a krew pompowały mu dwa serca. Odwrócił się. W ścianie toalety była dziura wyglądająca jak drzwi. Widział przez nią szarą, kamienistą plażę i omywające ją fale koloru starych skarpetek atlety. Usłyszał ich szum. Poczuł zapach soli, tak gorzki jak łzy. Przechodź. Ktoś dobijał się do drzwi toalety, nakazując mu wyjść i na- tychmiast opuścić samolot. Przechodź, niech cię szlag! Eddie, jęcząc, zrobił krok w stronę drzwi... potknął się... i wpadł do innego świata. 13 Powoli podniósł się z ziemi i zauważył, że skaleczył się odłamkiem muszli w prawą dłoń. Bezmyślnie popatrzył na krew płynącą linią życia, a potem zobaczył mężczyznę, który wolno wstawał po jego prawej stronie. Eddie zachwiał się, zdezorientowany i rozkojarzony, a teraz w dodatku przestraszony. Ten człowiek był martwy, tylko o tym 78 nie wiedział. Miał wychudłą twarz, mocno opiętą skórą, która przypominała bliski pęknięcia materiał naciągnięty na metalowej ramie. Bladą cerę znaczyły tylko chorobliwe ru- mieńce na policzkach oraz owalny znak między oczami, wyglądający jak dziecinne naśladownictwo kastowego sym- bolu wyznawców hinduizmu. Natomiast jego oczy - nie- bieskie, spokojne, rozumne - były nie tylko żywe, ale peł- ne straszliwej i niepohamowanej energii. Miał na sobie czar- ną koszulę z podwiniętymi rękawami, która wyblakła tak, że była prawie szara, oraz spodnie z czegoś, co wyglądało na niebieski dżins. Na biodrach wisiały dwa rewolwery, lecz ładownice pasów były prawie puste. W olstrach tkwiły re- wolwery wyglądające na czterdziestkipiątki, ale niewiary- godnie stare czterdziestkipiątki. Gładkie drewniane okładzi- ny ich kolb zdawały się jarzyć własnym wewnętrznym bla- skiem. Eddie, który sam nie wiedział, że chce coś powiedzieć - że w ogóle ma coś do powiedzenia - usłyszał swój głos. — Jesteś duchem? — Jeszcze nie - wychrypiał uzbrojony mężczyzna. - Diabelskie ziele. Kokaina... jakkolwiek to nazywasz. Zdejmij koszulę. — Twoje ręce... Eddie nie mógł oderwać od nich wzroku. Przedramiona tego człowieka, który wyglądał jak rewolwerowiec z jakiegoś spa- ghetti-westernu, przecinały jasnoczerwone, złowrogie pręgi. Eddie wiedział, co to oznacza. Świadczyły o zakażeniu krwi. Oznaczały, że śmierć nie tylko dyszy ci w kark, ale już pełznie kanałem prowadzącym do twojej pompki. - Do diabła z moimi pieprzonymi rękami! - powiedziała mu blada zjawa. - Zdejmij koszulę i pozbądź się tego! Słyszał fale. Słyszał przeciągłe wycie wiatru, dla którego nie istniały żadne przeszkody. Widział tego szalonego, umierają- cego człowieka i pustkę, lecz za plecami słyszał też stłumione głosy wysiadających pasażerów i miarowe stukanie. 79 - Panie Dean! Ten głos - pomyślał Eddie - dobiega z innego świata. Właściwie wcale w to nie wątpił, lecz próbował wbić sobie do głowy, jak gwóźdź w grubą mahoniową deskę. — Naprawdę musi pan... — Zostawisz ją tu i zabierzesz później - wychrypiał rewol- werowiec. - Bogowie, czy nie rozumiesz, że tutaj muszę mówić? To boli! I nie ma czasu, idioto! Kogoś innego Eddie mógłby zabić za taki epitet... ale przypuszczał, że tego człowieka nie byłoby łatwo zabić, jeśli nawet wyglądał tak, jakby niewiele brakowało mu do śmier- ci. Wyczytał prawdę w niebieskich oczach, a ich szaleńczy błysk odebrał mu ochotę do dalszych pytań. Zaczął rozpinać koszulę. W pierwszej chwili chciał po prostu zerwać ją z siebie, jak Clark Kent, gdy Lois Lane była przywiązana do torów kolejowych czy czegoś takiego, ale w życiu to się nie sprawdza. Prędzej czy później musiałby wyjaśnić, gdzie podziały się brakujące guziki. Tak więc pospiesznie rozpiął ją, wciąż słysząc stukanie. Wyciągnął koszulę z dżinsów, zdjął ją i upuścił, ukazując owiniętą taśmą pierś. Wyglądał jak człowiek dochodzący do siebie po paskudnym złamaniu żeber. Zerknął przez ramię i zobaczył otwarte drzwi. Ich dolna krawędź pozostawiła wachlarzowaty ślad w szarym piachu plaży, kiedy ktoś - zapewne ten umierający mężczyzna - otworzył je. Za drzwiami ujrzał łazienkę pierwszej klasy, umywalkę, lustro... a w nim swoją zdesperowaną twarz, czarne włosy opadające na czoło i orzechowe oczy. W tle widział rewolwerowca, plażę i szybujące mewy, które piszczały i biły się nie wiadomo o co. Chwycił taśmę, zastanawiając się, od czego zacząć, jak znaleźć koniec. Nagle poczuł się bezsilny. Tak musi czuć się jeleń lub królik, kiedy na środku szosy obejrzy się i skamienieje na widok świateł nadjeżdżającej ciężarówki. Williamowi Wilsonowi, człowiekowi o nazwisku rozsławio- 80 nym przez Poego, owiązanie Eddiego taśmą zajęło dwadzieś- cia minut. Drzwi do toalety wyłamią za pięć, najdalej siedem minut. - Nie dam rady tego zdjąć - powiedział chwiejącemu się przed nim mężczyźnie. - Nie wiem, kim jesteś i gdzie się znalazłem, ale mówię ci, że jest za dużo taśmy i za mało czasu. 14 Deere, drugi pilot, poradził kapitanowi McDonaldowi, ziry- towanemu milczeniem pasażera 3A, żeby przestał łomotać w drzwi. — Przecież stamtąd nie ucieknie - powiedział Deere. - I co może zrobić? Spuścić się z wodą? Jest za duży. — Jeśli przemyca... - zaczął McDonald. Deere, który co najmniej kilka razy zażył kokainę, przerwał mu: — Jeśli przemyca, to dużo. Nie zdoła się tego pozbyć. — Zakręćcie wodę - warknął nagle McDonald. — Już to zrobiłem - rzekł nawigator (który również kilka- krotnie wciągał nosem biały proszek). - Lecz nie sądzę, żeby to miało jakieś znaczenie. Możesz rozpuścić to, co wpada do zbiorników, ale i tak tam zostanie. Stali przed drzwiami toalety, na których drwiąco jarzył się napis ZAJĘTA, i rozmawiali przyciszonymi głosami. — Chłopcy z DEA pobiorą próbkę i facet jest ugotowany. — Zawsze może powiedzieć, że ktoś był tam przed nim i wyrzucił towar - odparł McDonald. Jego głos przybrał nieco chrapliwy ton. Nie chciał o tym rozmawiać, chciał działać, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że stonka jeszcze nie wysiadła i część pasażerów z niezdrową ciekawością patrzy na stojących przed drzwiami toalety pilotów i stewardesy. Ze swej strony załoga miała 81 świadomość tego, że nazbyt radykalne działanie może obudzić lęk przed terrorystą, drzemiący w podświadomości każdego pasażera. McDonald wiedział, że jego nawigator i główny mechanik mają rację, że towar na pewno jest zapakowany w plastikowe torebki, na których pozostaną ślady palców tego śmiecia, a jednak w jego głowie zabrzmiał dzwonek alar- mowy. Coś tu było nie tak. Coś w jego umyśle krzyczało Oszustwo! Oszustwo! - jakby ten facet z 3A był szulerem z rzecznego parowca, szykującym się do wyciągnięcia asa z rękawa. — On nie próbuje spłukać muszli - stwierdziła Susy Dou- glas. - Nawet nie usiłował skorzystać z umywalki. Gdyby było inaczej, słyszelibyśmy zasysanie powietrza. Dotarło coś do moich uszu, ale... — Odejdź - rzucił McDonald. Zerknął na Jane Doming. - Ty też. My się tym zajmiemy. Jane zaczerwieniła się i odwróciła, żeby wykonać polecenie. Susy jednak powiedziała spokojnie: - Jane wystawiła go, a ja zauważyłam te wypukłości pod jego pachami. Chyba zostaniemy, kapitanie McDonald. Jeśli zechce nas pan oskarżyć o niesubordynację, bardzo proszę. Lecz pragnę przypomnieć, że być może mamy do czynienia z czymś, co okaże się naprawdę wielkim sukcesem DEA. - Ich oczy spotkały się, jak krzemień i stal. Susy dodała: - Latałam z tobą siedemdziesiąt lub osiemdziesiąt razy, Mac. Cenię sobie naszą przyjaźń. McDonald spoglądał na nią jeszcze przez chwilę, po czym kiwnął głową. - Zostań. Chcę jednak, żebyście obie cofnęły się do drzwi kokpitu. Stanął na palcach, obejrzał się i zobaczył ostatnich pasa- żerów, właśnie przechodzących z klasy turystycznej do biz- nesowej. Dwie minuty, może trzy. Odwrócił się do przed- stawiciela linii lotniczej, który stał przy drzwiach wyjścio- wych, uważnie ich obserwując. Widocznie wyczuł, że mają 82 jakiś problem, bo wyjął z futerału krótkofalówkę i trzymał ją w dłoni. - Powiedz mu, żeby ściągnął tu celników - szepnął McDonald do nawigatora. - Trzech lub czterech. Z bronią. Natychmiast. Nawigator przecisnął się między pasażerami, przepraszając z uprzejmym uśmiechem, po czym cicho powiedział kilka słów do przedstawiciela, a ten podniósł nadajnik do ust. McDonald - który nigdy w życiu nie zażył niczego moc- niejszego od aspiryny, a i tę nieczęsto - zwrócił się do drugiego pilota. Zacisnął wargi w cienką linię, podobną do blizny. — Gdy tylko ostatni pasażer opuści pokład, wyłamiemy drzwi tego sracza - oświadczył. - Nieważne, czy celnicy będą tu, czy nie. Rozumiesz? — Roger - odparł Deere i patrzył, jak koniec kolejki przesuwa się w głąb pierwszej klasy. 15 - Weź mój nóż - powiedział rewolwerowiec. - Jest w torbie. Wskazał na torbę z popękanej skóry, leżącą na piasku. Bardziej niż torbę przypominała spory plecak, w stylu tych, które spodziewasz się zobaczyć u hipisa wędrującego przez Appalachy i starającego się żyć w zgodzie z naturą (od czasu do czasu wspomaganą skrętem). Tylko że ta wyglądała na prawdziwą rzecz, a nie na ozdóbkę podbudowującą czyjeś rozdęte ego. Najwyraźniej miała za sobą długie lata ciężkich - a może i niebezpiecznych - podróży. Właściwie skinął ręką, a nie wskazał. Nie mógł. Eddie zrozumiał, dlaczego mężczyzna ma prawą dłoń owiniętą kawał- kiem brudnej szmaty; brakowało mu kilku palców. - Weź ją - ponaglił. - Przetnij taśmę. Staraj się nie 83 pokaleczyć. To łatwe. Musisz uważać, a jednocześnie pospie- szyć się. Nie ma wiele czasu. - Wiem o tym - odparł Eddie i klęknął na piasku. To wszystko było nierealne. No, właśnie, oto odpowiedź. Jak by ujął to Henry Dean, wielki mędrzec i wybitny ćpun: hip-hop, hula-hop, wyjdź ze skóry i stań obok, tycie to fikcja a świat załgany, więc puść Creedence i ruszaj w tany. To wszystko nie było realne, to tylko nadzwyczaj realistyczna halucynacja, więc najlepiej położyć uszy po sobie i płynąć z prądem. Naprawdę realistyczna halucynacja. Sięgnął do zamka - a może to będzie taśma na rzepy - torby rewolwerowca i zobaczył, że jest zamknięta przewleczonymi na krzyż rzemy- kami; niektóre zerwane i starannie związane tak małymi węzeł- kami, żeby przechodziły przez metalowe oczka. Eddie pociągnął za koniec rzemienia, rozszerzył otwór i zna- lazł nóż pod wilgotnym zawiniątkiem zawierającym naboje. Już na sam widok rękojeści zaparło mu dech. Zrobiona z lekko zaśniedziałego, czystego srebra, pokryta skomplikowanym wzo- rem, który przyciągał wzrok, który... Ból eksplodował mu w uszach, z rykiem przeleciał przez głowę i na chwilę zasnuł oczy czerwoną chmurą. Niezgrabnie upadł na otwartą torbę, uderzył o piach i spojrzał na mężczyznę w dziurawych butach. To nie była halucynacja. Te niebieskie oczy, gniewnie spoglądające z twarzy umierającego, wyrażały całą prawdę. - Później będziesz go podziwiał, więźniu - rzekł rewol- werowiec. - Na razie po prostu go użyj. Czuł, że ucho pulsuje mu i puchnie. Dlaczego wciąż mnie tak nazywasz? - Przetnij taśmę - rzucił ponuro rewolwerowiec. - Jeśli wedrą się do wygódki, zanim stąd wyjdziesz, to podejrzewam, że zostaniesz tu bardzo długo. I wkrótce tylko w towarzystwie trupa. Eddie wyjął nóż z pochwy. Sztylet nie był stary... był po 84 prostu starożytny. Klinga, naostrzona tak, że prawie niewidocz- na, wydawała się zawierać czas zaklęty w metalu. - Taak, wygląda na ostry - powiedział drżącym głosem. 16 Ostatni pasażerowie wchodzili na schody. Dama około sie- demdziesiątki i z charakterystycznym wyrazem twarzy, jaki widuje się tylko u lecących pierwszy raz osób w podeszłym wieku lub kiepsko władających językiem angielskim, przy- stanęła i pokazała Jane Doming bilet. — Jak mam znaleźć samolot do Montrealu? - zapytała. - I co z moimi bagażami? Czy mam przejść przez kontrolę celną tu, czy tam? — Przy wyjściu będzie czekał przedstawiciel linii, który udzieli pani wszelkich informacji - odparła Jane. — Nie rozumiem, dlaczego pani nie może udzielić mi tych informacji - powiedziała staruszka. - Przy wyjściu wciąż jest mnóstwo ludzi. — Proszę przechodzić - wtrącił się kapitan McDonald. - Mamy pewien problem. — Cóż, przepraszam, że żyję - rzuciła urażona starusz- ka. - Widzę, że chcecie się mnie pozbyć! Przeszła obok nich, z nosem zadartym jak u psa węszącego pożar w oddali, z neseserem zaciśniętym w jednej ręce i plikiem biletów (z takim mnóstwem sterczących z niego oddartych kart pokładowych, że można by sądzić, iż obleciała całą kulę ziem- ską, co kilka godzin zmieniając samolot) w drugiej. — Oto dama, która już nigdy nie poleci samolotem linii Delta - mruknęła Susy. — Gówno mnie obchodzi, jeśli nawet przeleci samego Su- permana - warknął McDonald. - To już ostatnia? Jane prześlizgnęła się obok, zajrzała do przedziału klasy biznesowej, a potem do głównej kabiny. Nikogo. 85 Wróciła i zameldowała, że samolot jest pusty. McDonald spojrzał w stronę schodów i zobaczył dwóch umundurowanych urzędników celnych, którzy przeciskali się przez tłum, przepraszając, lecz nawet nie oglądając się na ludzi, których odepchnęli. Ostatnią z tych osób była starsza pani, któ- ra upuściła książeczkę z biletami. Karteczki wypadły z okładki i trzepocząc, rozsypały się wokół, a ona rzuciła się na nie z wrzaskiem, jak rozzłoszczona wrona. — W porządku, panowie - powiedział McDonald. - Zo- stańcie na zewnątrz. — Kapitanie, jesteśmy urzędnikami federal... — Wiem, bo sam was wezwałem, i cieszę się, że przy- szliście tak szybko. Teraz stańcie tam, ponieważ to mój samolot, a ten facet w toalecie to jeden z moich pasażerów. Kiedy wyjdzie z samolotu na schody, będzie wasz i możecie z nim zrobić, co chcecie. - Skinął na Deere'a. - Dam temu sukinsynowi ostatnią szansę, a potem wyważymy drzwi. — Nie mam nic przeciwko temu - mruknął Deere. McDonald rąbnął w drzwi nasadą dłoni i wrzasnął: — No, już, wychodź, przyjacielu! Nie będę więcej prosił! Nikt nie odpowiedział. — W porządku - rzekł McDonald. - Zróbmy to. 17 Eddie usłyszał niewyraźne słowa staruszki: - Cóż, przepraszam, że żyję. Widzę, że chcecie się mnie pozbyć! Przeciął taśmę do połowy. Kiedy staruszka odezwała się, trochę drgnęła mu ręka i zobaczył strużkę krwi, spływającą mu po brzuchu. — Kurwa! - zaklął. — Tego nie da się uniknąć - rzekł ochrypłym głosem 86 rewolwerowiec. - Dokończ robotę. A może na widok krwi robi ci się słabo? - Tylko na widok mojej własnej - odparł Eddie. Taśma zachodziła mu niemal na brzuch. Kiedy zaczął prze- cinać wyższe warstwy, prawie nie widział, co robi. Rozciął jeszcze ze dwa cale taśmy i o mało znów się nie skaleczył, gdy usłyszał, jak McDonald mówi: — W porządku, panowie. Zostańcie na zewnątrz. — Mogę dokończyć i poderżnąć sobie gardło albo możesz mi pomóc - rzekł Eddie. - Nie widzę, co robię. Zasłania mi moja pieprzona broda. Rewolwerowiec wziął nóż w lewą rękę. Trzęsła mu się. Patrząc na drżący, ostry jak brzytwa sztylet, Eddie się przeraził. - Może lepiej spróbuję s... - Zaczekaj. Rewolwerowiec uważnie popatrzył na swoją lewą rękę. Nie można powiedzieć, że Eddie negował istnienie telepatii, ale też nie do końca w nią wierzył. Mimo to poczuł teraz coś, co było tak rzeczywiste i namacalne, jak żar buchający z pieca. Po kilku sekundach pojął, co to takiego: siła woli tego dziwnego człowieka. Do diabła, jak on może być umierający, jeśli wyczuwam w nim taką siłę? Drżąca dłoń zaczęła się uspokajać. Wkrótce prawie się nie trzęsła. Po kilku następnych sekundach była nieruchoma jak głaz. - Teraz - rzekł rewolwerowiec. Zrobił krok w przód, podniósł nóż i Eddie poczuł coś jesz- cze - bijącą od niego gorączkę. — Jesteś mańkutem? - zapytał. — Nie - odparł rewolwerowiec. — O Jezu - jęknął Edddie i doszedł do wniosku, że lepiej na chwilę zamknąć oczy. Usłyszał cichy trzask przecinanej taśmy. — Gotowe - oznajmił rewolwerowiec, cofając się o krok. - Teraz zerwij ją jak najszybciej. Ja zajmę się plecami. 87 Uprzejme pukanie do drzwi toalety przeszło w donośne łomotanie pięścią. Pasażerowie wysiedli. Koniec z pieszczotami. O kurwa. — No, już, wychodź, przyjacielu! Nie będę więcej prosił! — Zerwij ją! - warknął rewolwerowiec. Eddie chwycił w dłonie końce taśmy i szarpnął z całej siły. Zabolało, bolało jak wszyscy diabli. Przestań narzekać - po- myślał. Mogło być gorzej. Mógłbyś mieć owłosiony tors, jak Henry. Spojrzał w dół i zobaczył czerwony, mający prawie pięć cali szerokości, pas podrażnionej skóry na wysokości mostka. Ska- leczył się tuż nad splotem słonecznym. Krew zbierała się we wgłębieniu i szkarłatną strużką spływała mu do pępka. Woreczki z towarem, jak źle zamocowane juki, wisiały mu teraz pod pachami. - W porządku - rozległ się niewyraźny głos za drzwia- mi. - Zróbmy... Przeszywający ból sprawił, że Eddie nie dosłyszał końca zdania, gdy rewolwerowiec bezceremonialnie zerwał mu resztki taśmy z pleców. Eddie przygryzł wargi, tłumiąc krzyk. - Włóż koszulę - polecił rewolwerowiec. Jego twarz, którą Eddie wcześniej uznał za najbledszą, jaką może mieć żywy człowiek, teraz przybrała barwę popiołu. W lewej ręce trzymał resztki taśmy (posklejanej w kłąb, z woreczkami białego proszku, wyglądającymi jak jakieś dziwne kokony). Odrzucił je na bok. Eddie zauważył krew sączącą się przez prowizorycz- ny opatrunek na prawej dłoni rewolwerowca. - Zrób to szybko. Rozległ się głuchy łoskot. To już nie było pukanie. Eddie spojrzał na drzwi toalety i zobaczył, że zadrżały, a światełko na nich przygasło. Usiłowali je wyważyć. Podniósł koszulę pal- cami, które nagle stały się za duże i zbyt niezgrabne. Lewy mankiet podwinął się na lewą stronę. Spróbował go wyjąć, na moment zaplątała mu się ręka, a potem pociągnął tak mocno, że wywinął cały rękaw. Bach! Drzwi toalety znowu zadygotały. 88 - O bogowie, jak możesz być takim niezdarą? - jęknął rewolwerowiec i sam wepchnął pięść w rękaw koszuli Eddiego. Ten chwycił za mankiet, a rewolwerowiec pociągnął. Potem podał mu ją, jak lokaj podający płaszcz. Eddie włożył koszulę i spróbował wymacać najniższy guzik. - Jeszcze nie! - warknął mężczyzna i oddarł kolejny pas ze swojej coraz mniej- szej koszuli. - Wytrzyj sobie brzuch! Eddie zrobił to, najlepiej jak umiał. Wgłębienie w miejscu, gdzie nóż przebił skórę, wciąż krwawiło. Ten sztylet rzeczywiś- cie był ostry. Wystarczająco. Upuścił zakrwawiony gałgan na piasek i zapiął koszulę. Bach. Tym razem drzwi nie tylko zadygotały, ale wygięły się we framudze. Spojrzawszy przez drzwi na plaży, Eddie zobaczył butelkę mydła w płynie, która spadła z półeczki nad umywalką. Wylądowała na jego torbie. Chciał wepchnąć koszulę, teraz już zapiętą (w dodatku prosto, istny cud), do spodni. Nagle przyszedł mu do głowy lepszy pomysł. Eddie rozpiął pasek. — Nie ma na to czasu! - Rewolwerowiec uświadomił sobie, że próbuje krzyknąć i nie może. - Przy następnym uderzeniu wyłamią drzwi! — Wiem, co robię - odparł Eddie, mając nadzieję, że naprawdę tak jest, po czym przeszedł przez drzwi między światami, rozpinając dżinsy i zamek błyskawiczny. Rewolwerowiec po krótkim, rozpaczliwym wahaniu, poszedł za nim - w jednej chwili obolały na duszy i ciele, a w następnej jako spokojne ka w głowie Eddiego. 18 - Jeszcze raz - rzekł ponuro McDonald, a Deere skinął głową. Teraz, kiedy wszyscy pasażerowie opuścili pokład samolotu i zeszli po schodach, urzędnicy celni wyjęli broń. 89 - Już! Obaj z rozbiegu razem uderzyli w drzwi. Te otworzyły się gwałtownie, a kawałek laminatu przez moment zwisał z zamka, po czym upadł na podłogę. Na sedesie siedział pan 3A, ze spodniami spuszczonymi do kostek i połami wyblakłej wełnianej koszuli ledwie skrywają- cymi fiuta. No, cóż, wygląda na to, że przyłapaliśmy go z opusz- czonymi portkami - pomyślał ze znużeniem kapitan McDo- nald. Chodzi o to, że, o ile mi wiadomo, to, co robi, nie jest zabronione przez prawo. Nagle poczuł bolesne pulsowanie ramienia, którym uderzył o drzwi. Ile razy? Trzy? Cztery? — Co pan tu robi, do diabła? - zapytał kapitan. — Załatwiam się - odparł pasażer 3A - ale jeśli wszyscy tak bardzo chcecie się tu dostać, to chyba podetrę się w ter- minalu... — I pewnie nie słyszałeś pukania, spryciarzu? — Nie mogłem dosięgnąć drzwi. - Wyciągnął rękę, na poparcie swoich słów, i chociaż wyważone drzwi wisiały teraz tylko na jednym zawiasie, nie musiał tego pokazywać McDonal- dowi. - Pewnie mogłem wstać, ale nie panowałem nad sytua- cją. A właściwie nie nad sytuacją, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi. Po prostu nie mogłem nad tym zapanować, jeżeli można tak powiedzieć. 3A uśmiechnął się zaraźliwym, lekko głupkowatym uśmie- chem, który kapitanowi McDonaldowi wydał się równie praw- dziwy jak dziewięciodolarowy banknot. Słuchając tego faceta, można by pomyśleć, że nikt nie powiedział mu, że człowiek może się pochylić. — Wstań - polecił. — Z przyjemnością. Moglibyście zabrać stąd na chwilę te panie? - 3A uśmiechnął się czarująco. - Wiem, że w dzisiej- szych czasach to staroświeckie i niemodne, lecz nic na to nie poradzę. Jestem wstydliwy. Chociaż prawdę mówiąc, nie mam czego się wstydzić. - Trzymając kciuk w odległości mniej więcej cala od czubka wskazującego palca, pokazał średnicę 90 i mrugnął do Jane Doming, która poczerwieniała i natychmiast zniknęła w przejściu, wraz z depczącą jej po piętach Susy. Wcale nie wyglądasz na wstydliwego - pomyślał kapitan McDonald. Wyglądasz raczej jak kot, który właśnie zeżarł śmietanę, ot co. Kiedy stewardesy odeszły, 3A wstał i podciągnął gatki oraz dżinsy. Potem sięgnął do przycisku spłuczki, ale kapitan McDo- nald natychmiast odtrącił jego dłoń, złapał go za ramiona i odwrócił w kierunku drzwi. Deere przytrzymał Eddiego, chwytając go za pasek spodni. - Bez urazy - rzekł Eddie. Powiedział to lekkim tonem, tak jak należało... a przynajmniej tak sądził... ale miał zamęt w głowie. Czuł w niej obecność tamtego, wyczuwał ją wyraźnie. Mężczyzna był w jego umyśle i czujnie go obserwował, stojąc w pobliżu, gotowy wkroczyć, gdyby Eddie coś spieprzył. Boże, to przecież sen, no nie? No nie? - Stój spokojnie - powiedział Deere. Kapitan zajrzał do muszli. — Nie ma gówna - rzekł, a kiedy nawigator mimo woli parsknął śmiechem, McDonald obrzucił go gniewnym wzrokiem. — Cóż, wiecie, jak to jest - oświadczył Eddie. - Czasem ma się szczęście i to tylko fałszywy alarm. Puściłem kilka bengali. Mówię o gazie błotnym. Gdybyście trzy minuty temu zapalili tu zapałkę, upieklibyście mnie jak indyka na Święto Dziękczynienia. Pewnie zjadłem coś, zanim wsiadłem do sa- molotu i... — Zabierzcie go stąd - warknął McDonald, a Deere, wciąż trzymając Eddiego za pasek spodni, popchnął go do wyjścia, gdzie przedstawiciele urzędu celnego złapali go za ręce. — Hej! - zawołał Eddie. - A moja torba? I kurtka! — Och, z pewnością zabierzemy wszystkie pańskie rze- czy - odezwał się jeden z agentów. Eddie poczuł na twarzy jego ciężki oddech, pachnący maaloksem i kwasem żołądkowym. - Pański bagaż bardzo nas interesuje. A teraz chodźmy, kolego. 91 Eddie powtarzał im, żeby odpuścili i dali mu iść samemu, ale później doszedł do wniosku, że najwyżej trzy lub cztery razy dotknął ziemi czubkami butów, nim pokonali odległość dzielącą samolot od drzwi terminalu. Tam czekali jeszcze trzej agenci i pół tuzina gliniarzy z ochrony lotniska. Agenci czekali na Eddiego, a policjanci powstrzymywali tłum, który patrzył z chciwym, niezdrowym zainteresowaniem, jak go odprowa- dzali. Rozdział 4 WIEŻA 1 Eddie Dean siedział na krześle. Krzesło stało w białym pokoi- ku. Było to jedyne krzesło w tym białym pokoiku. Biały pokoik był zatłoczony. Biały pokoik był zadymiony. Eddie był tylko w gatkach. Chciało mu się palić. Pozostali mężczyźni obecni w tym pomieszczeniu byli ubrani. Było ich sześciu... nie, siedmiu. Stali wokół niego, otaczając go. Trzej - nie, czte- rej - palili papierosy. Eddie miał ochotę skakać i śpiewać. Fikać koziołki i wycinać hołubce. Siedział spokojnie, odprężony, z rozbawionym zaintereso- waniem spoglądając na otaczających go ludzi, jakby rozpacz- liwie nie potrzebował prochów, jakby nie wariował od klau- strofobii. A wszystko z powodu tego drugiego w jego głowie. Z po- czątku przerażał go. Teraz dziękował Bogu, że ten mężczyzna tam tkwił. Może był chory, a nawet umierający, ale miał dość siły woli, by obdzielić choć niewielką jej cząstką przestraszonego, dwu- dziestojednoletniego ćpuna. - Masz na piersi bardzo interesujący czerwony ślad - zauważył jeden z agentów. Z kącika ust zwisał mu papieros. W kieszonce koszuli miał całą paczkę. Eddie czuł, że mógłby 93 wziąć pięć papierosów naraz, wetknąć wszystkie do ust, zapalić i zaciągnąć się... dopiero wtedy by mu ulżyło. - Wygląda na ślad po przylepcu. Wygląda na to, że miałeś tam coś przy- klejone, Eddie, aż nagle doszedłeś do wniosku, że lepiej będzie to oderwać i wyrzucić. — Dostałem uczulenia na Bahamach - odparł Eddie. - Mówiłem wam. Chcę powiedzieć, że przerabialiśmy to już kilka razy. Próbuję zachować poczucie humoru, ale przychodzi mi to z coraz większym trudem. — Pieprzyć twoje poczucie humoru - rzucił wściekle inny i Eddie rozpoznał ten ton. Sam czasem tak mówił, kiedy przez pół zimnej nocy czekał na kogoś, kto się nie zjawił. Ponieważ ci faceci też byli uzależnieni. Jedyną róż- nicą między takimi jak on a Henrym był narkotyk, którego potrzebowali. — A co z tą dziurą na twoim brzuchu? Skąd ona się wzięła, Eddie? Z wyprzedaży? Trzeci agent wskazywał miejsce, gdzie Eddie skaleczył się przy przecinaniu taśmy. Rana w końcu przestała krwawić, lecz pozostał jeszcze ciemnopurpurowy pęcherz, który groził pęk- nięciem przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Eddie pokazał czerwony ślad po taśmie. — To swędzi - rzekł. Nie kłamał. - Zasnąłem w samo- locie... spytajcie stewardesę, jeśli nie wierzycie. — Dlaczego mielibyśmy ci nie wierzyć, Eddie? — Nie wiem. Czy często spotykacie przemytników nar- kotyków, którzy chrapią w samolocie? - Odczekał chwilę, pozwalając, by zapadło im to w pamięć, a potem wyciągnął ręce. Niektóre paznokcie miał obgryzione. Inne obskubane. Odkrył, że kiedy odstawi się prochy, własne paznokcie stają się ulubioną przekąską. - Bardzo starałem się nie drapać, ale pewnie zrobiłem to we śnie. - Albo będąc na haju. To może być ślad po igle. Eddie wiedział, że wcale tak nie myśleli. Jeśli wstrzykniesz sobie coś tak blisko splotu słonecznego, który jest deską roz- 94 dzielczą układu nerwowego, może to być ostatnia rzecz, jaką zrobisz w życiu. - Dajcie żyć - stwierdził. - Tak długo zaglądaliście mi w oczy, sprawdzając moje źrenice, że już zacząłem po- dejrzewać, że macie ochotę na całusa. Wiecie, że nie jestem na haju. Trzeci agent spojrzał na niego z niesmakiem. — Jak na niewinną owieczkę strasznie dużo wiesz o nar- kotykach, Eddie. — Czego nie widziałem u Gliniarzy z Miami, to przeczyta- łem w "Reader's Digest". Powiedzcie mi, ale szczerze... ile razy będziemy to jeszcze przerabiać? Czwarty agent pokazał mu małą plastikową torebkę. W środ- ku było kilka kawałeczków. — To włókienka. Mamy już potwierdzenie z laboratorium, ale i tak wiedzieliśmy, co to takiego. To kawałki taśmy izo- lacyjnej. — Nie brałem prysznica przed opuszczeniem hotelu - powtórzył po raz czwarty Eddie. - Leżałem na basenie, grzejąc się w słońcu. Próbowałem pozbyć się wysypki. Aler- gicznej wysypki. Zaspałem. Miałem piekielne szczęście, że w ogóle zdążyłem na samolot. Musiałem biec jak wszyscy diabli. Wiał wiatr. Nie wiem, co mogło przykleić mi się do ciała. Inny agent wyciągnął rękę i przesunął palcem po zagięciu jego lewego łokcia. - A to nie są ślady po igle. Eddie odepchnął jego dłoń. - Ukąszenia moskitów. Mówiłem wam. Prawie się zagoiły. Jezu Chryste, przecież możecie to sprawdzić! Mogli. Tego interesu nie przygotowywali na łapu-capu. Eddie przestał się szprycować już miesiąc temu. Henry nie potrafiłby tego zrobić i między innymi dlatego poleciał Eddie, musiał polecieć Eddie. A kiedy już nie mógł wytrzymać bez dawki, to wstrzykiwał sobie w lewą pachwinę, gdzie moszna lewego 95 jądra dotykała lewego uda... Tak jak tamtej nocy, kiedy żółto- skóry w końcu przyniósł mu trochę towaru, który nadawał się do czegoś. Większość po prostu wciągnął nosem, czym Henry już się nie zadowalał. To wywoływało wrażenia, jakich Eddie nie potrafił opisać - połączenie dumy i wstydu. Gdyby tam zajrzeli, gdyby odchylili jego jądra, mógłby mieć naprawdę poważny problem. Badanie krwi mogłoby spowodować jeszcze poważniejsze kłopoty, nie wolno jednak im tego zrobić, nie mając jakiegoś poważnego dowodu - a tego po prostu nie mieli. Wiedzieli wszystko, lecz niczego nie byli w stanie udowodnić. Na tym polega różnica między chcieć a móc, jak powiedziałaby jego droga mamusia. — Ukąszenia komarów. — Tak. — A ten czerwony ślad to alergiczna wysypka. — Tak. Miałem ją już, zanim poleciałem na Bahamy, tylko nie taką paskudną. — Miał ją już, zanim tam poleciał - powiedział jeden agent do drugiego. — Uhm - mruknął tamten. - A ty w to wierzysz? — Pewnie. — W świętego Mikołaja też? — Pewnie. Kiedy byłem mały, zrobili mi z nim zdjęcie. - Spojrzał na Eddiego. - Zrobiłeś sobie zdjęcie tej słynnej wysypki, nim wybrałeś się na tę małą wycieczkę, Eddie? Eddie nie odpowiedział. - Jeśli jesteś czysty, to dlaczego nie zgadzasz się na ba- danie krwi? To pytał pierwszy facet, ten z papierosem w kąciku ust. Papieros wypalił się już prawie do filtra. Eddie nagle się wściekł - wściekł się jak diabli. Posłuchał głosu w swojej głowie. W porządku - usłyszał natychmiast głos i Eddie wyczuł coś więcej niż zgodę, poczuł zachętę, by pójść na całego. Poczuł się tak jak wtedy, kiedy Henry uścisnął go, zmierzwił mu 96 włosy, klepnął w ramię i rzekł: Dobrze się spisałeś, mały. Niech ci to nie uderzy do głowy, ale dobrze się spisałeś. - Wiecie, że jestem czysty. - Nagle wstał tak gwałtownie, że się cofnęli. Spojrzał na najbliżej stojącego mężczyznę. - I powiem ci coś, koleś. Jeśli nie zabierzesz tego gwoździa sprzed mojego nosa, to wbiję ci go do gardła. Facet się odsunął. - Chłopcy, już opróżniliście szambo w samolocie. Boże, mieliście dość czasu, żeby sprawdzić je ze trzy razy. Przej- rzeliście mój bagaż. Nachyliłem się i pozwoliłem, by jeden z was wepchnął mi w tyłek najdłuższy palec na świecie. Jeśli obmacywanie prostaty jest badaniem, było to pierdolone safari. Bałem się spojrzeć w dół. Myślałem, że zobaczę palec tego gościa sterczący z mojego ptaka. - Obrzucił ich gniewnym spojrzeniem. - Sprawdziliście mój tyłek, sprawdziliście mój bagaż, a teraz siedzę tu w gaciach, a wy dmuchacie mi dymem w twarz. Chcecie zbadać mi krew? Dobra. Przyprowadźcie tu kogoś, kto to zrobi. - Poszeptali i popatrzyli po sobie. Zdzi- wieni. Zaniepokojeni. - Ale jeśli chcecie przeprowadzić ba- danie bez nakazu sądu - dodał - to niech ten, kto tu przyjdzie, przyniesie sporo dodatkowych strzykawek i probówek, bo niech mnie szlag, jeśli będę brał w tym udział sam. Zrobię to w obec- ności szeryfa federalnego, jeśli każdy z was podda się takiemu samemu badaniu, każdy pojemnik zostanie opisany waszymi danymi, a zabierze je szeryf federalny. I na cokolwiek będziecie mnie badać - kokainę, heroinę, amfę, cokolwiek - chcę, żeby takie same próby wykonano na próbkach pobranych od was. A potem zażądam, aby wyniki przekazano mojemu ad- wokatowi. — O rany, "mojemu adwokatowi" - zawołał jeden z nich. - Tak zawsze się kończy z takimi gówniarzami, no nie, Eddie? Skontaktujcie się z moim adwokatem. Naślę na was mojego adwokata. Rzygać mi się chce od tego gówna! — Nawiasem mówiąc, obecnie nie mam adwokata - po- wiedział Eddie i mówił prawdę. - Nie przypuszczałem, że 97 będzie mi potrzebny. Niczego na mnie nie macie, bo niczego nie miałem, ale nie możecie przestać z tą kołomyjką? Chcecie, żebym tańczył, jak zagracie? Świetnie. Zatańczę. Tylko nie będę tego robił sam. Wy też musicie zatańczyć. Zapadła napięta, głucha cisza. - Chciałbym, żeby pan jeszcze raz zsunął spodenki, panie Dean - powiedział jeden z nich. Ten był starszy. Wyglądał tak, jakby tu dowodził. Eddie pomyślał, że może - tylko może - ten facet wpadł w końcu na pomysł, gdzie powinien szukać śladów. Do tej pory tam nie zaglądali. Ręce, ramiona, nogi... ale nie tam. Byli zbyt pewni, że go mają. - Mam dość rozbierania, ubierania i tego całego gówna - odparł. - Sprowadźcie tu kogoś i zróbmy zbiorowe badanie krwi albo wychodzę stąd. No, jak będzie? Znowu zapadła cisza. A kiedy zaczęli spoglądać po sobie, Eddie zrozumiał, że wygrał. My wygraliśmy - poprawił się. Jak się nazywasz, kolego? Roland. A ty Eddie. Eddie Dean. Umiesz słuchać. Słuchać i patrzeć. — Oddajcie mu ubranie - rzekł z niesmakiem starszy mężczyzna. Spojrzał na Eddiego. - Nie wiem, co miałeś ani jak się tego pozbyłeś, ale chcę, żebyś wiedział, że znajdziemy to. - Stary piernik uważnie mu się przyjrzał. - A więc siedzisz tu sobie. Siedzisz i śmiejesz się w duchu. Nie chce mi się rzygać od tego, co mówisz, lecz robi mi się niedobrze na twój widok. — Chcę, byś pan rzygnął. — Potwierdzasz nasze podejrzenia. — O rany - westchnął Eddie. - To mi się podoba. Siedzę tu, w tym pokoiku, w samych gaciach, a wy stoicie wokół mnie w siedmiu, ze spluwami na biodrach, i to tobie chce się rzygać? Człowieku, masz problem. Eddie zrobił krok w jego kierunku. Mężczyzna przez chwilę wytrzymał jego spojrzenie, a potem coś w oczach Eddiego - 98 o dziwnym, na pół orzechowym, a na pół niebieskim kolo- rze - sprawiło, że mimo woli się cofnął. - Niczego nie mam! - wrzasnął Eddie. - Skończcie z tym! Koniec! Dajcie mi spokój! Znów zapadła cisza. Potem stary urzędnik odwrócił się i krzyknął do kogoś: - Nie słyszeliście? Oddajcie mu ubranie! I tak się to skończyło. 2 - Myśli pan, że jesteśmy śledzeni? - zapytał taksiarz. Wyglądał na rozbawionego. Eddie spojrzał na niego. — Skąd ten pomysł? — Wciąż pan spogląda przez tylną szybę. — Wcale nie podejrzewam, że ktoś mnie śledzi - powie- dział Eddie. Była to szczera prawda. Zauważył ogony już za pierwszym razem, kiedy się obejrzał. Ogony, nie ogon. Nie musiał więcej spoglądać za siebie, żeby się upewnić. Pacjent na przepustce z sanatorium dla opóźnionych w rozwoju z trudem zgubiłby taksówkę Eddiego w to późne poniedziałkowe popołu- dnie; na ulicach panował niewielki ruch. - Po prostu jestem studentem wydziału komunikacji. — Och - mruknął taksówkarz. W niektórych kręgach takie stwierdzenie zachęciłoby do dalszych pytań, lecz nowojorscy taksówkarze rzadko pytają... częściej wygłaszają przemowy, zazwyczaj w wielkim stylu. Większość tych przemówień za- czyna się od słów "To miasto!", jakby była to religijna inwoka- cja poprzedzająca kazanie... bo tak też przeważnie jest. Zamiast tego ten taksiarz rzekł: - Bo gdyby pan myślał, że jesteśmy śledzeni, to zapewniam, że nie. Zauważyłbym. To miasto! Jezusie! Nieraz samemu zdarzało mi się śledzić innych. Zdziwił- by się pan, ilu ludzi wskakuje do mojej taksówki i mówi: "za 99 tym samochodem". Wiem, że to brzmi jak kwestia, którą słyszy się tylko w filmach, prawda? Racja. Tylko że, jak powiadają, życie naśladuje sztukę, a sztuka życie. Naprawdę tak jest. A co do gubienia ogona, to łatwe, jeśli tylko wiesz jak. Trzeba... Eddie wyciszył głos taksiarza do ledwie słyszalnego po- mruku w tle, wystarczającego, by we właściwych momentach kiwać głową. Kiedy się nad tym zastanowić, ta gadanina była naprawdę zabawna. Jednym z jadących za nimi samochodów była granatowa limuzyna. Eddie domyślił się, że należała do agentów urzędu celnego. Drugim okazała się furgonetka do- stawcza z napisem: PIZZA GINELLI po obu bokach. Była tam także namalowana pizza.... w postaci uśmiechniętej chło- pięcej buzi, a uśmiechnięty chłopiec oblizywał się i pod ob- razkiem widniał slogan: MMMNIAM! DOOOBRA PIZZA! Jakiś młody miejski artysta, z puszką sprayu oraz niewyszu- kanym poczuciem humoru, skreślił słowo "pizza" i napisał nad nim "piczka". Ginelli. Eddie znał tylko jednego Ginellego, który prowa- dził restaurację zwaną Czterej Ojcowie. Interes z pizzą był ubocznym zajęciem, przykrywką, zajęciem dla księgowego. Ginelli i Balazar. Ci dwaj byli nierozłączni jak hot dog i mu- sztarda. Zgodnie z planem przed terminalem miała czekać limuzyna z kierowcą, żeby przewieźć go do knajpy w śródmieściu, gdzie Balazar prowadził swoje interesy. Oczywiście ten plan nie obejmował dwóch godzin spędzonych w białym pokoiku, dwóch godzin intensywnego przesłuchiwania przez jeden zespół agentów, podczas gdy drugi opróżnił zbiorniki toalety boeinga z zawartości i sprawdził ją, szukając dużego ładunku, którego nie dałoby się rozpuścić. Kiedy wyszedł, limuzyny nie było. Kierowca na pewno otrzymał odpowiednie instrukcje: jeśli muł nie opuści terminalu najpóźniej piętnaście minut po ostatnich pasażerach tego lotu, szybko odjedź. Kierowca limuzyny wiedział, że nie powinien 100 używać zainstalowanego w samochodzie telefonu, który w rze- czywistości jest radionadajnikiem, łatwym do monitorowania. Balazar zadzwonił do swoich ludzi, dowiedział się, że Eddie wpadł w kłopoty, i przygotował się na nie. Balazar mógł dostrzec stalową wolę Eddiego, ale to nie zmieniało faktu, że Eddie był ćpunem. A nie można liczyć na to, że ćpun nie będzie sypał. To oznaczało, że furgonetka z pizzą może się zrównać z taksówką, a wtedy ktoś wystawi przez boczne okienko lufę pistoletu maszynowego i taksówka zmieni się w coś, co wygląda jak wielki kawał szwajcarskiego sera. Eddie bardziej przej- mowałby się tym, gdyby trzymali go cztery godziny zamiast dwóch, a poważnie obawiałby się, gdyby siedział tam sześć. Ale dwie... sądził, że Balazar powinien wierzyć, że Eddie wytrzyma przynajmniej tyle. I na pewno będzie chciał się dowiedzieć, co z jego towarem. Prawdziwym powodem tego, że Eddie wciąż oglądał się przez ramię, były drzwi. Fascynowały go. Gdy agenci na pół nieśli, a na pół wlekli go po schodach biurowca administracyjnej części lotniska Kennedy'ego, zerknął przez ramię i one były tam - nieprawdopodobne, lecz niewąt- pliwie bezsprzecznie realne, unoszące się w odległości jarda. Widział wolno przetaczające się za nimi fale, rozbijające się na piasku. Dostrzegł, że zaczynało się tam ściemniać. Najwidoczniej te drzwi były jak jedna ze sztuczek z ukrytym obrazem; w pierwszej chwili nie można ich było dostrzec, ale kiedy się to udało, nie sposób ich już nie widzieć... Znikły tylko dwa razy, kiedy rewolwerowiec wrócił przez nie bez Eddiego... i to było przerażające. Eddie czuł się wtedy jak dziecko, któremu zgaszono nocną lampkę. Po raz pierwszy stało się to, gdy przesłuchiwali go agenci. Muszę iść - głos Rolanda zagłuszył pytanie, które w tym momencie zadali Eddiemu. Nie będzie mnie tylko chwilkę. Nie bój się. 101 Dlaczego? - spytał Eddie. Dlaczego musisz tam iść? - Co się stało? - zapytał jeden z agentów. - Nagle wyglądasz na przestraszonego. I był przestraszony, ale ten palant i tak by tego nie zrozumiał. Zerknął przez ramię i agenci też się obejrzeli. Nie zobaczyli niczego prócz nagiej białej ściany, pokrytej białymi panelami z otworami tłumiącymi dźwięki. Eddie ujrzał drzwi, tak jak poprzednio znajdujące się w odległości jarda (teraz tkwiące w ścianie pokoju, jak wyjście awaryjne, wyjście, którego nie mogli dostrzec przesłuchujący go ludzie). Zobaczył coś więcej. Ujrzał stwory wychodzące z morza, stwory wyglą- dające jak żywcem wzięte z jakiegoś horroru o nazbyt wy- szukanych efektach specjalnych, tak specjalnych, że wszystko wydaje się prawdziwe. Te stwory wyglądały jak odrażające skrzyżowanie krewetki z homarem i pająkiem. Wydawały niesamowite dźwięki. - Masz omamy, Eddie? - zapytał jeden z agentów. - Widzisz biegające po ścianach pająki? Był tak bliski prawdy, że Eddie o mało się nie roześmiał. Wiedział jednak, dlaczego ten mężczyzna imieniem Roland musiał odejść. Jego umysł był bezpieczny - przynajmniej na razie - lecz te stwory zmierzały w kierunku ciała i Eddie podejrzewał, że jeśli Roland szybko nie przemieści swojej fizycznej powłoki, to być może nie będzie już miał do czego wrócić. Nagle usłyszał w myślach żałosny jęk Davida Lee Rotha: Och Ivyy... ja nie mam ciała... i tym razem parsknął śmiechem. Nie zdołał się powstrzymać. — Co cię tak śmieszy? - zapytał ten agent, który chciał wiedzieć, czy Eddie widzi pająki. — Cała ta sytuacja - odparł Eddie. - Dlatego że jest taka szczególna, nie zabawna. Chcę powiedzieć, że gdyby to był film, to raczej Felliniego niż Woody'ego Allena, jeśli rozumie- cie, o co mi chodzi. Nic ci nie będzie? - zapytał Roland. 102 Jasne. PSS. Nie rozumiem. Pilnuj Swoich Spraw. Aha. W porządku. Niedługo wrócę. I nagle tamten znikł. Po prostu znikł. Jak smuga dymu tak cienka, że może ją rozwiać najlżejszy podmuch wiatru. Eddie rozejrzał się, ale nie dostrzegł niczego prócz podziurawionych białych paneli - żadnych drzwi, oceanu czy niesamowitych stworów. Ścisnęło go w dołku. Bynajmniej nie zaczął wierzyć, że była to halucynacja. Prochy znikły i Eddie nie potrzebował innego dowodu. Roland jednak... pomagał mu. Sprawiał, że było mu łatwiej. — Chcesz, żebym powiesił tam jakiś obrazek? - zapytał jeden z agentów. — Nie - odrzekł Eddie i odetchnął. - Chcę, żebyście wypuścili mnie stąd. — Jak tylko nam powiesz, co zrobiłeś z herą - powiedział inny. - A może to była koka? I znów się zaczęło... w kółko to samo i bez końca. Po dziesięciu minutach - bardzo długich dziesięciu minu- tach - Roland nagle ponownie znalazł się w jego głowie. W jednej chwili go nie było, w następnej pojawił się. Eddie wyczuł, że mężczyzna jest bardzo zmęczony. Zrobiłeś swoje? Tak. Przepraszam, że to tak długo trwało. A po chwili: Musiałem pełznąć. Eddie znów się odwrócił. Drzwi w dalszym ciągu były widoczne, lecz teraz ukazywały nieco inny obraz tamtego świata. Zrozumiał, że tak jak przesuwały się z nim tutaj, podobnie poruszały się razem z Rolandem. Ta myśl sprawiła, że lekko zadrżał. Tak jakby byli połączeni jakąś niewidzialną pępowiną. Ciało rewolwerowca leżało bezwładnie, lecz teraz patrzył z góry na długą i omywaną falami przypływu plażę, po której kręciły się stwory, skrzecząc i popiskując. Za każdym razem gdy spadała na nie fala, podnosiły szczypce. Wyglądały 103 jak tłum ze starych kronik filmowych, kiedy przemawia Hitler i wszyscy salutują mu Heil! tak gorliwie, jakby od tego zależało ich życie - bo też pewnie tak było, jeśli się nad tym zastanowić. Eddie dostrzegł na piasku ślady mozolnie pełznącego rewol- werowca. Nagle zobaczył, jak jeden ze stworów z błyskawiczną szyb- kością wyciąga szczypce w górę i łapie ptaka, który nieopatrznie przelatywał zbyt nisko nad plażą. Ptak w dwóch tryskających krwią kawałkach upadł na piach. Zanim jeszcze przestał się ruszać, zakryła go masa okropnych skorupiaków. Jedno białe piórko wzbiło się w górę. Szczypce chwyciły je i wciągnęły do pyska. Jezu Chryste - pomyślał oniemiały Eddie. Ależpieszczoszki! — Dlaczego wciąż się oglądasz za siebie? - zapytał główny urzędnik celny. — Od czasu do czasu potrzebuję odtrutki - odpowiedział Eddie. — Na co? — Na twoją twarz. 3 Taksówkarz wysadził Eddiego przed budynkiem w Co-Op City, podziękował za dolara napiwku i odjechał. Eddie stał przez chwilę z torbą w jednej ręce i kurtką zaczepioną o wskazujący palec drugiej, i przerzuconą przez ramię. Tutaj wspólnie z bratem wynajmowali dwupokojowe mieszkanie. Stał przez chwilę, spoglądając w górę na ten monolit o stylu i urodzie zbudowanego z cegieł składu towarów. Małe okienka upodabniały go do więzienia i dla Eddiego ten widok był przygnębiający, podobnie jak dla Rolanda za- dziwiający. Nigdy, nawet jako dziecko, nie widziałem takiego wysokiego budynku! - rzekł Roland. A tu jest ich tak wiele! 104 Taak - przytaknął Eddie. Żyjemy jak w mrowisku. Może ten widok ci się podoba, Rolandzie, ale moim zdaniem szybko się opatrzy. Bardzo szybko ci się opatrzy. Granatowy samochód przejechał obok. Furgonetka z pizzą zmieniła pas, podjeżdżając. Eddie zdrętwiał i poczuł, że Roland również się spiął. Może jednak postanowili go załatwić. Drzwi? - zapytał Roland. - Mamy przez nie przejść? Chcesz tego? Eddie czuł, że Roland jest gotowy na wszystko, lecz jego głos brzmiał spokojnie. Jeszcze nie - odrzekł. Może chcą tylko pogadać. Bądź jednak przygotowany. Wiedział, że nie musiał tego mówić; czuł, że Roland nawet we śnie był bardziej gotowy do działania niż on kiedykolwiek na jawie. Furgonetka z namalowanym na boku uśmiechniętym dzie- ciakiem podjechała bliżej. Szyba okienka po stronie pasażera zsunęła się w dół, a Eddie stał przed wejściem do budynku, z długim cieniem przyklejonym do czubków jego sportowych butów, czekając, co teraz zobaczy - twarz czy lufę pistoletu. 4 Po raz drugi Roland zniknął z jego umysłu zaledwie pięć minut po tym, jak urzędnicy w końcu zrezygnowali i wypuścili Eddiego. Rewolwerowiec jadł, ale za mało, a ponadto powinien się napić i przede wszystkim zażyć jakieś lekarstwo. Eddie na razie nie mógł dać mu leku, którego Roland rzeczywiście potrzebował (chociaż prawdopodobnie rewolwerowiec miał rację; Balazar mógłby mu pomóc... gdyby zechciał), ale zwykła aspiryna przynajmniej obniżyłaby temperaturę jego ciała; Eddie poczuł gorączkę buchającą od rewolwerowca, gdy ten przysunął się, by przeciąć górną część taśmy izolacyjnej. 105 Eddie przystanął przed kioskiem z gazetami w głównym terminalu. Czy tam, skąd przybyłeś, macie aspirynę? Nigdy o tym nie słyszałem. Czy to czary, czy lekarstwo? Chyba i jedno, i drugie. Podszedł do okienka i nabył pudełko bardzo mocnej anacyny. Potem udał się do baru i kupił dwa potężne hot dogi i podwójną pepsi. Właśnie smarował kiełbaski musztardą i keczupem (Hen- ry nazywał te długie kanapki godzilla dogami), gdy nagle przypomniał sobie, że one nie są dla niego. Przyszło mu do głowy, że Roland mógł nie lubić musztardy i keczupu, mógł być wegetarianinem, a poza tym te hot dogi mogły go nawet zabić. Cóż, teraz już jest za późno - doszedł do wniosku. Czując, że Roland coś mówi lub robi, Eddie miał pewność, że to się dzieje naprawdę. Natomiast gdy milczał, uparcie powracała przerażająca myśl, że to tylko sen - niezwykle realistyczny sen, jaki śni mu się podczas lotu 901 boeingiem linii lotniczych Delta. Roland powiedział mu, że może przenieść pożywienie do swojego świata. Podobno udało mu się coś takiego, kiedy Eddie spał. Trudno w to uwierzyć, ale Roland zapewnił go, że tak było istotnie No, cóż, wciąż musimy być bardzo ostrożni - rzekł Eddie. Dwaj agenci urzędu celnego obserwują mnie. Nas. Bez względu na to, gdzie teraz się znajduję. Wiem, że musimy uważać - odparł Roland. Nie dwaj. Jest ich pięciu. \ Nagle Eddie doznał najdziwniejszego uczucia. Nie poru- szył oczami, ale poczuł, że się poruszają. Kierował nimi Roland. Facet w opiętym podkoszulku, rozmawiający przez telefon. Kobieta siedząca na ławce i grzebiąca w torbie. Młody czarnoskóry mężczyzna, który mógłby uchodzić za nadzwyczaj przystojnego, gdyby nie zajęcza warga, tylko częś- ciowo zamaskowana wskutek operacji plastycznej. Oglądał 106 podkoszulki na stoisku, obok którego niedawno przechodził Eddie. Właściwie niczym się nie wyróżniali, ale mimo to Eddie się domyślił, kim są. Byli niczym obrazek z dziecinnej ukła- danki - raz ułożony, na zawsze pozostaje w pamięci. Eddie lekko się zaczerwienił, ponieważ Roland zwrócił jego uwagę na to, co on powinien dostrzec natychmiast. A rozszyfrował tylko dwóch. Tych troje maskowało się lepiej, lecz też nie za dobrze - oczy telefonującego, zapatrzone w wyimagino- wany obraz osoby, z którą rozmawiał, bacznie spoglądały wokół... i, pozornie przypadkowo, co chwila kierowały się na Eddiego. Kobieta z torebką nie znalazła tego, czego szu- kała, a jednak nie zrezygnowała z dalszych poszukiwań, lecz robiła to bez końca. "Klient" zaś zdążyłby już co najmniej dziesięć razy obejrzeć każdą koszulkę na obrotowym wie- szaku. Nagle Eddie poczuł się tak, jakby znów miał pięć lat i bał się przejść przez ulicę, dopóki Henry nie weźmie go za rękę. Nieważne - uspokajał go Roland. Inie martw się o jedzenie. Jadałem żywe owady, przynajmniej żywe na tyle, że niektóre z nich zbiegały mi do żołądka. Taak - odparł Eddie - ale to jest Nowy Jork. Zaniósł hot dogi i colę na sam koniec baru i stanął plecami do głównego holu. Potem zerknął w kierunku lewego rogu. Owalne lustro wybrzuszało się tam, jak superczułe oko. Widział w nim wszystkich śledzących go agentów, lecz żaden z nich nie znajdował się dostatecznie blisko, żeby zdołał dostrzec kanapki i colę. I bardzo dobrze, gdyż Eddie nie miał pojęcia, co teraz nastąpi. Połóż tę astynę na chlebie z mięsem. Potem weź wszystko w dłonie. Aspirynę. Dobrze. Nazywaj to żabim skrzekiem, jeśli chcesz... Eddie. Tylko zrób to. Wyjął anacynę z plastikowej torebki, którą wcześniej we- 107 pchnął do kieszeni, i już miał wsunąć pudełko do hot doga, gdy uświadomił sobie, że Roland będzie miał problemy nie tylko z otwarciem pudełka, ale i z wyjęciem z niego prosz- ków. Zrobił to sam: wytrząsnął trzy tabletki na papierową serwetkę, zastanowił się i dodał jeszcze trzy. Trzy teraz, trzy później. Jeśli będzie jakieś później. W porządku. Dziękuję. I co teraz? Weź to wszystko w dłonie. Eddie ponownie zerknął w wypukłe lustro. Dwaj agenci niedbałym krokiem zmierzali w kierunku baru... może nie podobało im się to, że Eddie stoi odwrócony do nich pleca- mi, a może wyczuli, że coś jest nie w porządku, i postano- wili to sprawdzić. Jeśli coś ma się stać, powinno się stać szybko. \ Eddie spełnił prośbę Rolanda i poczuł ciepło parówek w otoczce białej bułki oraz zimno schłodzonej pepsi. W tym momencie wyglądał jak facet zamierzający zanieść przysmaki swoim dzieciakom... i nagle wszystko to zaczęło mu topnieć w rękach. Spojrzał w dół, coraz szerzej otwierając oczy, aż miał wraże- nie, że zaraz mu wypadną z orbit i zawisną na szypułkach. Przez warstwę bułki widział parówki. Przez ścianki kubka widział pepsi, gęsty od lodu płyn, uformowany w kształt na- czynia, które stało się niewidzialne. Potem poprzez kanapki ujrzał czerwony blat kontuaru, a przez pepsi białą ścianę. Jego dłonie zaczęły przysuwać się do siebie... aż w końcu się ze- tknęły. Jedzenie... serwetki... pepsi... sześć tabletek anacyny... wszystko to, co w nich trzymał, zniknęło. Jezus podskoczył i zagrał na skrzypkach - pomyślał onie- miały Eddie. Pospiesznie zerknął w owalne lustro. Drzwi zniknęły... Rolanda również nie było już w jego umyśle. Podjedz sobie, przyjacielu - pomyślał Eddie. Tylko czy ta obca osobowość, która nazywała się Rolandem, naprawdę była 108 jego przyjacielem? To się dopiero okaże, czyż nie? Uratował tyłek Eddiego, to prawda, ale to wcale nie oznacza, że jest dobrym skautem. Mimo wszystko Eddie lubił Rolanda. Obawiał się go, a jednocześnie polubił. Podejrzewał, że z czasem mógłby go pokochać, tak jak kochał Henry'ego. Najedz się, przybyszu. Najedz się, przeżyj... i wróć. Obok leżało kilka zabrudzonych musztardą serwetek, pozo- stawionych przez poprzedniego klienta. Eddie zmiął je w kulkę i cisnął do kosza, idąc do wyjścia i poruszając ustami, jakby kończył przeżuwać. Zdołał nawet lekko czknąć, podchodząc do czarnoskórego i podążając w stronę znaków głoszących "Bagaże" oraz "Wyjście do miasta". — Nie znalazł pan odpowiedniej koszulki? - zapytał. — Przepraszam? - czarnoskóry odwrócił się od ekranu monitora wyświetlającego godziny odlotów American Airlines, które pozornie studiował. — Myślałem, że szuka pan takiej z napisem "Wspomóżcie mnie, proszę, jestem tajnym agentem" - powiedział Eddie i poszedł dalej. Kierując się do schodów, zauważył, że kobieta z torebką pospiesznie zatrzaskuje ją i wstaje z ławki. O rany, to istna parada Macy'ego z okazji Święta Dzięk- czynienia. Eddie uznał ten dzień za cholernie interesujący i podejrzewał, że to jeszcze nie wszystko. 5 Kiedy Roland znów zobaczył wychodzące z fal homaropo- dobne stwory (a więc ich obecność nie była związana z przy- pływem, ale z nadejściem zmroku), opuścił Eddiego Deana, żeby przenieść gdzieś swoje ciało, zanim potwory znajdą je i pożrą. 109 Spodziewał się bólu i był nań przygotowany. Od tak dawna żył z bólem, że prawie się z nim zaprzyjaźnił. Jednakże przera- ziła go szybkość, z jaką rosła gorączka i opuszczały go siły. Jeśli nie był umierający przedtem, to teraz na pewno umierał. Czy w świecie więźnia istniało dostatecznie silne lekarstwo, żeby powstrzymać ten proces? Może. Jeśli jednak nie zdobędzie go w ciągu następnych sześciu lub ośmiu godzin, nie będzie to już miało żadnego znaczenia. Sprawy zajdą tak daleko, że żadne lekarstwo ani żadna magia tego lub innego świata nie zdołają go już uzdrowić. Nie był w stanie chodzić. Będzie musiał się czołgać. Już miał zacząć to robić, gdy jego spojrzenie przywarło do kłębu zmiętej taśmy izolacyjnej i woreczków z diabelskim zielem. Jeśli je tutaj zostawi, homarokoszmary z pewnością potną worki szczypcami. A bryza rozwieje proszek na cztery strony świata. Co też powinno się z nim zrobić? - zastanawiał się ponuro rewolwerowiec. Nie mógł dopuścić do tego, żeby zniknął. Przyjdzie taki czas, że Eddie Dean może znaleźć się w poważnych tarapatach, nie mając tego proszku. Trudno udobruchać takich ludzi, do jakich zapewne należał ten Balazar. On będzie chciał dostać towar, za który zapłacił. Dopóki go nie zobaczy, Eddiego będzie pilnowała mała armia dobrze uzbro- jonych mężczyzn. Rewolwerowiec przyciągnął kłąb taśmy izolacyjnej i zawiesił sobie na szyi. Potem zaczął czołgać się po plaży. Pokonał odległość mniej więcej dwudziestu jardów - jak osądził, prawie dosyć, żeby poczuć się bezpiecznie - gdy ze zgrozą (a jednocześnie rozbawieniem) uświadomił sobie, że oddalił się od drzwi. Na Boga, a więc po co przez to wszystko przechodził? Obejrzał się i zobaczył drzwi nie dalej niż jard za plecami. Przez chwilę tylko gapił się na nie, zanim zrozumiał to, co pojąłby już dawno, gdyby nie uznał tego za swoiste delirium pod wpływem gorączki i głosów inkwizytorów, zasypujących Eddiego gradem pytań. Gdzie, jak, dlaczego, kiedy (pytania zdające się przedziwnie stapiać z pytaniami straszliwych sko- 110 rupiaków, które wyłaziły z fal: To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta- -tam?). Wcale mu się to nie przywidziało. Teraz zabieram je ze sobą wszędzie, dokąd idę - pomyś- lał- - Tak samo jak on. Podążają za nami wszędzie, niczym przekleństwo, którego nigdy nie zdołasz się pozbyć. Wszystko to wydawało się tak prawdziwe, że nie budziło żadnych wątpliwości... podobnie jak jeszcze jedna sprawa. Jeśli te drzwi między nimi zamkną się, to na zawsze. A kiedy to nastąpi - pomyślał ponuro Roland - on powinien być po tej stronie. Ze mną. Ależ z ciebie uosobienie wszelkich cnót! - przypomniał sobie słowa człowieka w czerni. Wydawało się, że na stałe zadomowił się w głowie Rolanda. Zabiłeś chłopaka; dzięki tej ofierze zdołałeś mnie schwytać i zapewne stworzyć te drzwi między światami. Teraz zamierzasz dobrać Trójkę, po kolei, i skazać ich wszystkich na coś, czego sam byś nie chciał: na życie w obcym świecie, gdzie mogą zginąć tak łatwo jak wypusz- czone na wolność zwierzęta z zoo. Wieża - pomyślał wzburzony Roland. Kiedy dotrę do Wieży i zrobię to, co powinienem, dokonam tego aktu od- rodzenia czy odkupienia, jaki jest mi przeznaczony, to może wtedy... A jednak wrzaskliwy śmiech człowieka w czerni, człowieka, który był martwy, ale żył jako wyrzut sumienia rewolwerowca, nie pozwolił mu dokończyć tej myśli. Mimo to nawet wspo- mnienie zdrady nie zdołało skłonić go do zejścia z wybranej drogi. Zdołał przebyć jeszcze dziesięć jardów, obejrzał się i zobaczył, że nawet największe z pełzających potworów nie oddalają się bardziej niż dwadzieścia jardów od linii wody. A on przebył trzy razy większą odległość. Już dobrze. Nic nie jest dobrze - odparł wesoło człowiek w czerni - i doskonale o tym wiesz. Zamknij się - pomyślał rewolwerowiec i ku jego zaskocze- niu głos rzeczywiście ucichł. 111 Roland wepchnął woreczki z diabelskim zielem w szczeli- nę między dwoma głazami i zamaskował je garściami ze- rwanej trawy. Zrobiwszy to, odpoczął chwilę. Łupało go w głowie i raz było mu zimno, raz gorąco. Przetoczył się z powrotem przed drzwi do innego świata i do innego ciała, na chwilę pozostawiając za sobą to, które trawiła śmiertelna infekcja. \ 6 W następnym momencie znalazł się w ciele pogrążonym w tak głębokim śnie, że nawet pomyślał, iż zapadło w śpiączkę. W tym stanie wszystkie procesy życiowe uległy takiemu spo- wolnieniu, jakby pokonały długą pochylnię zmierzającą ku ciemności. Obudził to ciało, wyciągając je siłą z jaskini, w której się schroniło. Sprawił, że serce zaczęło uderzać szybciej, nerwy ponownie zaakceptowały przeszywający ból i uświadomiły ciału przykrą rzeczywistość. Zapadła noc. Na niebie świeciły gwiazdy. Te kawałki chleba, które kupił mu Eddie, były drobinami ciepła w morzu chłodu. Nie miał ochoty, ale będzie musiał je zjeść. Najpierw jednak... Popatrzył na białe tabletki, które trzymał w dłoni. Astyna - tak nazwał to Eddie. Nie, właściwie inaczej, ale Roland nie potrafił wymówić tego słowa tak, jak wymawiał je więzień. Krótko mówiąc, były to lekarstwa. Leki z innego świata. Jeśli cokolwiek z twojego świata dobrze mi zrobi - pomyślał Roland - to prędzej wasze medykamenty niż kanapki. Powinien spróbować. Nie miał dokładnie tego, czego po- trzebował - czego potrzebował zdaniem Eddiego - ale ten lek mógł obniżyć gorączkę. Trzy teraz, trzy później. Jeśli będzie jakieś później. Włożył trzy tabletki do ust, potem odkrył przykrywkę - 112 z jakiegoś dziwnego materiału, który nie był ani papierem, ani szkłem, ale wyglądał jak oba po trosze - kubka, w którym był napój. Popił lekarstwo. Pierwszy łyk zaskoczył go tak bardzo, że przez moment leżał oparty o skałę, z oczami tak szeroko otwartymi i pełnymi odbitego światła, że z pewnością każdy przypadkowy prze- chodzień uznałby go za martwego. Potem łapczywie wychylił wszystko, trzymając kubek w obu dłoniach, tak pochłonięty tym, co pił, że nie czuł bólu kikutów palców. Słodkie! Boże, co za słodycz! Co za słodycz! Słodycz! Jeden z płaskich kawałeczków lodu utknął mu w gardle. Zakaszlał, klepnął się w pierś i wypluł go. Teraz czuł w głowie nowy rodzaj bólu: srebrzysty, taki jaki przychodzi po zbyt szybkim wypiciu za zimnego napoju. Leżał nieruchomo i czuł, jak serce łomocze mu niczym potężna machina, a w ciało tak gwałtownie wlewają się nowe siły, że zdaje się bliskie eksplozji. Nie myśląc o tym, co robi, oddarł kolejny pasek materiału od swojej koszuli - z której niebawem pozostanie tylko kawałek szmaty wiszący mu na szyi - i położył go sobie na udzie. Kiedy wypije napój, owinie lód gałgankiem i zrobi z niego okład na zranioną rękę... myślami jednak błądził gdzie indziej. Słodki! - powtarzał raz po raz, usiłując znaleźć sens albo przekonać się, że jest w tym jakiś sens, tak samo jak Eddie usiłował przekonać siebie, że ten facet jest prawdziwą istotą, a nie wytworem wyobraźni. Ten ciemny napój zawierał cukier, i to w ilości większej niż Marten - który mimo swej ascetycz- nej pozy był zwykłym łakomczuchem - sypał do kawy ran- kiem w Downers. Cukier... biały... proszek... Spojrzenie rewolwerowca przesunęło się ku woreczkom, ledwie widocznym pod trawą, którą je przykrył. Przez chwilę zastanawiał się, czy proszek w tych torebkach nie jest tym samym środkiem, który znajdował się w tym, co wypił. Wie- dział, że Eddie doskonale rozumiał sytuacje, w których byli 113 dwiema różnymi osobami. Podejrzewał, że gdyby przeniósł swoje ciało do świata Eddiego (a instynktownie przeczuwał, że da się to zrobić... chociaż kiedy drzwi zamkną się za nim, wtedy pozostanie tam na zawsze, tak samo jak w odwrotnej sytuacji Eddie pozostałby tutaj), rozumiałby go równie dobrze. Wyczytał w myślach Eddiego, że oba ich języki były bardzo podobne. Podobne, a jednak nieidentyczne. Tutaj kromka była kanapką. Zwędzić oznaczało znaleźć coś do jedzenia. Czy więc nie jest możliwe, że ten proszek, który w świecie Ed- diego określano kokainą, w świecie rewolwerowca zwano cukrem? Po dokładnym rozważeniu sprawy uznał, że to mało praw- dopodobne. Eddie po prostu kupił ten napój, wiedząc, że śledzą go ludzie służący Kapłanom Cła. Co więcej, Roland doszedł do wniosku, że Eddie zapłacił za niego stosunkowo niewiele. Nawet mniej niż za kromki chleba. Nie, cukier to nie kokaina, ale Roland nie mógł zrozumieć, dlaczego w ogóle ktoś miałby potrzebować kokainy czy innego nielegalnego proszku, jeśli na tym świecie było takie mnóstwo taniego cukru. Ponownie spojrzał na chleb, poczuł pierwszy skurcz, być może głodu... i ze zdumieniem oraz lekką ulgą uświadomił sobie, że czuje się lepiej. Ten napój? To dlatego? Przez ten cukier? Być może częściowo - ale nie tylko. Cukier pozwala szyb- ko zregenerować nadwątlone siły. Rewolwerowiec wiedział o tym od dziecka. Cukier jednak nie złagodzi bólu i nie ugasi ognia trawiącego ciało, które w wyniku infekcji zmieniło się w piec rozpalony gorączką. A tymczasem właśnie tak się stało... i w dalszym ciągu tak było. Konwulsyjne skurcze ustały. Pot wysechł na czole. Haczyki na ryby, które wydawały się tkwić w jego gardle, nagle znikły. Chociaż było to niemożliwe, pozostawało bezsprzecznym fak- tem, a nie złudzeniem czy pobożnym życzeniem (a jednak, prawdę mówiąc, od niezliczonych i niewiadomych lat rewol- 114 werowiec po prostu nie był zdolny do takich frywolnych myśli). Kikuty palców ręki i nogi wciąż pulsowały boleśnie, ale wyda- wało mu się, że i to odczuwał trochę łagodniej. Roland odchylił głowę do tyłu, zamknął oczy i podziękował bóstwu. Bóstwu i Eddiemu Deanowi. Nie popełnij błędu i nie podchodź do niego z sercem na dłoni, Rolandzie - usłyszał głos płynący z głębi jego duszy. Nie był to nerwowy, zgrzytliwy i kłótliwy głos człowieka w czerni... ani szorstki głos Corta. W uszach rewolwerowca zabrzmiało to jak głos ojca. Wiesz, że to, co dla ciebie zrobił, uczynił dla własnego dobra, tak samo jak wiesz, że tamci lu- dzie - choć być może są to inkwizytorzy - mieli co do niego częściową lub całkowitą rację. On jest słabym naczyniem i zatrzymali go, kierując przeciwko niemu zarzuty, które nie były sfingowane ani niesłuszne. Jest twardy, nie przeczę, ale również słaby. Jest jak Hax, kucharz. Hax truł niechętnie... lecz to wcale nie tłumiło krzyków umierających z popękanymi wnę- trznościami. I jest jeszcze jeden powód, aby się strzec... Ten głos nie musiał wyjaśniać Rolandowi, jaki to powód. Widział to w oczach Jake'a, kiedy chłopiec w końcu zaczął rozumieć jego zamiary. Nie popełnij tego błędu i nie podaj mu serca na dłoni. Właściwa rada. Już nieraz oddawałeś sobie złą przysługę, dobrze myśląc o tych, których w końcu będziesz musiał skrzy- wdzić. Pamiętaj o swoich obowiązkach, Rolandzie. - Nigdy o nich nie zapomniałem - warknął do bezlitośnie świecących gwiazd, odbijających się od fal i oświetlających homarokoszmary, które zadawały idiotyczne pytania. - Moje obowiązki czynią mnie przeklętym. A dlaczego przeklęty miał- by się od nich wykręcać? Zaczął jeść chleb z mięsem, to, co Eddie nazywał "hot dogami". Roland nie miał nic przeciwko spożywaniu psiego mięsa. 115 Wprawdzie w porównaniu z tuńczykiem smakowało jak resztki z rynsztoka, ale po tym wspaniałym napoju nie miał prawa narzekać. Na pewno nie. Ponadto sytuacja była zbyt poważna, żeby przejmować się takimi drobiazgami. Zjadł wszystko, a potem wrócił tam, gdzie był Eddie... do magicznego powozu, który pędził metalową drogą... pełną innych takich pojazdów. Były ich dziesiątki, a może setki i żadnego z nich nie ciągnęły konie. 7 Eddie spokojnie czekał, aż podjedzie do niego furgonetka rozwożąca pizzę. Roland w jego umyśle był jeszcze spokoj- niejszy. To kolejna wersja snu Diany - pomyślał Roland. Co było w tym pudełku? Złota misa czy jadowity wąż? A kiedy przekręca klucz i już ma podnieść wieko, słyszy wołanie matki: " Obudź się, Diano! Czas doić!". W porządku - rozważał Eddie. Co teraz będzie? Dama czy tygrys? Z okna po stronie pasażera spojrzała na niego blada prysz- czata twarz mężczyzny z końskimi zębami. Znał tę twarz. - Cześć, Col - odezwał się bez entuzjazmu Eddie. Obok Cola Vincenta siedział za kółkiem Jeszcze Brzydszy, jak Henry nazywał Jacka Andoliniego. Nigdy nie nazwał go tak w jego obecności - przeszło przez myśl Eddiemu. Nie, pewnie że nie. Powiedzieć coś takiego w oczy Jackowi Andoliniemu byłoby szukaniem śmierci. Ten ogromny facet miał cofnięte czoło jaskiniowca i niezwykle wydatną dolną szczękę. Był spokrewniony z Balazarem przez małżeństwo... z siostrzenicą, kuzynką czy inną cholerą. Jego ogromne łapska ściskały kierownicę furgonetki niczym łapy małpy trzymającej się gałęzi. Z uszu sterczały mu kępki twar- dych włosów. Eddie widział teraz tylko jedno z tych uszu, gdyż 116 Jack Andolini pozostawał zwrócony do niego profilem... ani na chwilę nie odwracając głowy w bok. Stary Jeszcze Brzydszy. A jednak Henry (który, co Eddie musiał przyznać, nie zawsze był najrozsądniejszym facetem na świecie) nigdy nie popełnił tego błędu, żeby nazwać go Jeszcze Głupszym. Colin Vincent był zręcznym chłopcem na posyłki. Tymczasem Jack miał dość rozumu pod czołem neandertal- czyka, by być prawą ręką Balazara. Eddiemu nie spodobało się, że Balazar przysłał po niego takiego ważnego faceta. Wcale mu się to nie spodobało. — Cześć, Eddie - rzekł Col. - Słyszałem, że miałeś kłopoty. — Nic takiego, z czym nie zdołałbym sobie poradzić - powiedział Eddie. Zdał sobie sprawę, że najpierw podrapał się po jednej ręce, a potem po drugiej... typowy odruch ćpuna, odruch, nad którym tak usilnie starał się zapanować podczas przesłuchania. Teraz też mu się udało. Col jednak uśmiechał się i Eddie miał ochotę rąbnąć w te wyszczerzone zęby, żeby pięść przeszła na wylot. Może by to zrobił... gdyby nie Jack. Ten wciąż patrzył przed siebie, jak człowiek zatopiony w swoich własnych prymitywnych myślach, postrzegający świat w podstawowych barwach i w nieskomplikowany sposób, gdyż takiego ograni- czonego człowieka nie stać na nic więcej (a przynajmniej tak można by uznać, sądząc po jego wyglądzie). Mimo to Eddie przypuszczał, że Jack widzi więcej w ciągu jednego dnia niż Col Vincent. - To dobrze - stwierdził Col. - Bardzo dobrze. Cisza. Col patrzył na Eddiego, uśmiechając się i czekając, aż Eddie znów zacznie Taniec Ćpuna, drapiąc się i przestępując z nogi na nogę, jak dziecko chcące pójść do ubikacji, ale przede wszystkim czekał, aż Eddie zapyta, o co chodzi i czy nie mają przy sobie małej działki? Eddie spojrzał na niego. Już się nie drapał i nawet się nie dotykał. 117 Łagodny podmuch gnał po parkingu opakowanie po Ring- -Ding. Tylko cichy szmer metalizowanej folii i astmatyczny kaszel luźnych zaworów furgonetki zakłócały ciszę. Szyderczy uśmieszek na twarzy Cola zaczął przygasać. — Wskakuj, Eddie - powiedział Jack, nie odwracając głowy. - Przejedziemy się. — Dokąd? - zapytał Eddie, chociaż dobrze wiedział. — Do Balazara. - Jack nie poruszył głową, a jedynie lekko rozluźnił zaciśnięte na kierownicy dłonie. Gdy to robił, na środkowym palcu jego prawej ręki błysnął wielki sygnet z onyk- sowym oczkiem przypominającym ślepie gigantycznego owa- da. - Chce wiedzieć, co z jego towarem. — Mam jego towar. W bezpiecznym miejscu. — Świetnie. To nikt nie ma powodu do zmartwienia - rzekł Jack Andolini, nie poruszając głową. — Chyba najpierw pójdę na górę -- powiedział Eddie. - Chcę się przebrać, pogadać z Henrym... — I dać sobie w żyłę, nie zapomnij o tym - przerwał mu Col i wyszczerzył w uśmiechu te wielkie, żółte zębiska. - Tyl- ko że niczego nie masz, tak to jest. To-to-tak? - przypomniał sobie rewolwerowiec w umyśle Eddiego i zadrżał. Eddie wzdrygnął się. Col zauważył to i uśmiechnął się jeszcze szerzej. No, jednak się zaczyna - pomyślał. Stary Taniec Ćpuna. A już się prawie niepokoiłem, Eddie. Widok zębów, odsłoniętych w jeszcze szerszym uśmiechu, wcale nie był przyjemniejszy od poprzedniego. — Po co? — Pan Balazar uważał, że lepiej spotkać się w pewnym i czystym miejscu - odparł Jack, nie odwracając głowy. W dalszym ciągu obserwował otoczenie, chociaż postronny widz uznałby, że w wypadku tego człowieka to po prostu niemożliwe. - W razie gdyby wydarzyło się coś nieprzewi- dzianego. 118 - Na przykład pojawili się federalni z nakazem rewizji - dodał Col i wykrzywił się szyderczo. Eddiemu zdawało się, że Roland też ma ochotę rąbnąć pięścią w te popsute zęby, które sprawiały, że uśmiech Cola był tak odrażający i nieznośny. Ta jedność uczuć trochę poprawiła mu humor. - Przysłał do waszego mieszkania ekipę sprzątaczy, którzy umyli ściany, odkurzyli dywany, i nie policzy ci za to złamanego centa, Eddie! A teraz zapytaj, czy mam jakiś towar - mówił uśmiech Cola. O tak, teraz zapytaj, Eddie, chłopaczku. Bo może nie lubisz cukiernika, ale uwielbiasz słodycze, no nie? A skoro już wiesz, że Balazar wyczyścił ci zapas... Nagła myśl, paskudna i przerażająca, przemknęła mu przez głowę. Jeśli nie ma zapasu... - Gdzie jest Henry? - zapytał nagle tak chrapliwym głosem, że Col cofnął się zaskoczony. Jack Andolini w końcu odwrócił głowę. Zrobił to powoli, jakby wykonywał ten ruch bardzo rzadko i z ogromnym wysił- kiem. Niemal można by oczekiwać, że usłyszy się zgrzyt źle naoliwionych zawiasów w tym grubym karku. - Bezpieczny - powiedział i równie powoli jego głowa powróciła na poprzednią pozycję. Eddie stał obok furgonetki, walcząc z narastającą paniką, która groziła utratą zdolności trzeźwego rozumowania. Nar- kotyczny głód, który dotychczas udawało mu się trzymać na wodzy, stał się nie do zniesienia. Musiał dostać działkę. Wtedy mógłby odzyskać zimną krew i... Przestań! - ryknął Roland tak głośno, że Eddie się skrzywił (a Col, biorąc ten grymas bólu i zdziwienia za kolejny krok Tańca Ćpuna, znów zaczął się uśmiechać). Przestań! Ja zapew- nię ci dość tej cholernej zimnej krwi! Nie rozumiesz! To mój brat! To mój pieprzony brat! Balazar ma mojego brata! Mówisz tak, jakbym jeszcze nigdy nie słyszał tego słowa. Boisz się o niego? 119 Tak! Chryste, tak! No, więc rób to, czego się spodziewają. Płacz. Rzygaj i proś. Błagaj o tę twoją działkę. Jestem pewien, że tego oczekują i na pewno ją mają. Zrób to wszystko, niech zyskają pewność, że właściwie cię ocenili, a wszystkie twoje obawy będą usprawied- liwione. Nie rozumiem, co m... Mam na myśli to, że jeśli okażesz się tchórzem, to zabiją ci tego ukochanego braciszka. Czy tego chcesz? W porządku. Będę spoko. Może na to nie wygląda, ale będę spoko. Tak to nazywasz? No, dobrze. Tak. Bądź spoko. — Nie taka była umowa - rzucił Eddie znad ramienia Cola, prosto do kępki włosów sterczących z ucha Jacka Andoliniego. - Nie dlatego pilnowałem towaru Balazara i trzymałem dziób na kłódkę. Ktoś inny w tej sytuacji wy- pluwałby pięć nazwisk za każdy rok warunkowego zwol- nienia. — Balazar uznał, że twój brat będzie bezpieczniejszy u nie- go - powiedział Jack, nie odwracając głowy. - Zastosował wobec niego areszt ochronny. — To dobrze - rzekł Eddie. - Podziękujcie mu w moim imieniu i powiedzcie, że wróciłem, jego towar jest bezpieczny, a ja zaopiekuję się Henrym tak, jak Henry zawsze opiekował się mną. Powiedzcie, że mam w lodówce sześciopak, którym podzielę się z Henrym, kiedy wróci do domu. Potem wsiądzie- my do samochodu, pojedziemy do miasta i zakończymy interes jak należy. Tak, jak się umawialiśmy. — Balazar chce cię widzieć, Eddie - nalegał Jack. Mówił obojętnym, beznamiętnym głosem. Nie poruszył głową. - Wsiadaj do furgonetki. — Wsadź ją sobie tam, gdzie słońce nie dochodzi, pierdol- cu - warknął Eddie i ruszył w stronę budynku. 120 8 Od drzwi dzieliła go niewielka odległość, ale przeszedł zaledwie połowę, gdy dłoń Andoliniego zacisnęła się na jego ramieniu z paraliżującą siłą imadła. Eddie poczuł na karku gorący oddech goryla. Andolini w mgnieniu oka wyskoczył z wozu i przebiegł po chodniku, chociaż sprawiał wrażenie faceta, który dopiero po kilku minutach zdoła dojść do wniosku, że powinien chwycić za klamkę. Eddie odwrócił się. Spoko, Eddie - szepnął Roland. Spoko - pomyślał Eddie w odpowiedzi. — Mógłbym cię za to zabić - syknął Andolini. - Nikt nie będzie mi mówił, co mam sobie wepchnąć w tyłek, a szczegól- nie taki zasrany mały ćpun jak ty. — Zabić, kurwa! - wrzasnął Eddie z wykalkulowaną wściekłością. Zimną wściekłością, jeśli kapujecie. Stali tam, ciemne sylwetki na tle złotego blasku zachodzącego, późno- wiosennego słońca, na betonowej pustyni, jaką jest Co-Op City na Bronksie, a ludzie usłyszeli słowo "zabić" i jeśli mieli włączone radia, to podkręcili je głośniej, a jeżeli mieli je wyłączone, to pospiesznie je włączyli, ponieważ tak jest lepiej, bezpieczniej. - Rico Balazar złamał słowo! Kryłem go, a on nie dotrzymuje umowy! Dlatego mówię ci, żebyś wsadził to sobie w twoją pieprzoną dupę, mówię jemu, żeby wsadził to sobie w pieprzoną dupę, i to samo powiem każdemu! - An- dolini spojrzał na niego. Oczy miał tak brązowe, że kolor wydawał się wyciekać na rogówkę, która przybrała wygląd starego i pożółkłego pergaminu. - Powiem prezydentowi Reaganowi, żeby wsadził to sobie w dupę, jeśli nie dotrzyma słowa, i pieprzyć jego pieprzone hemoroidy, czy cokolwiek tam ma! Te słowa zamarły, odbiwszy się echem od cegieł i betonu. Jakiś dzieciak o bardzo czarnej skórze, w białych szortach koszykarza i sportowych butach do kostek, stał na placu zabaw 121 po drugiej stronie ulicy, obserwując ich. Piłkę trzymał w zagię- ciu łokcia, lekko przyciśniętą do boku. — Skończyłeś? - zapytał Andolini, gdy ucichło ostatnie echo. — Tak - powiedział Eddie zupełnie normalnym głosem. — W porządku - rzekł Andolini. Rozczapierzył swoje małpie paluchy i uśmiechnął się... a kiedy to zrobił, wydarzyły się dwie rzeczy jednocześnie: po pierwsze stał się tak za- skakująco czarujący, że aż rozbrajający, a po drugie w tym momencie było wiadomo, że to bystry facet. Niebezpiecznie bystry. - Czy teraz możemy zacząć od początku? Eddie przygładził dłonią włosy, skrzyżował ramiona, żeby jednocześnie podrapać się po obu, po czym odparł: — Myślę, że powinniśmy, bo takie gadanie do niczego nie prowadzi. — W porządku - mruknął Andolini. - Nikt niczego nie powiedział i nikt nikogo nie obraził. - I nie odwracając głowy ani nie przerywając, dodał: - Wsiadaj do samochodu, tępaku. Col Vincent, który przezornie wysiadł z furgonetki drzwiami, które Andolini zostawił uchylone, wrócił do środka tak szybko, że uderzył się w głowę. Przesunął się na siedzeniu i wyciągnął na swoim poprzednim miejscu, z ponurą miną masując sobie czoło. — Musisz zrozumieć, że wszystko się zmieniło, kiedy zgar- nęli cię ludzie z urzędu celnego - trzeźwo ocenił sytuację Andolini. - Balazar to gruba ryba. Musi dbać o swoje interesy. Musi chronić swoich ludzi. Tak się składa, że jednym z nich jest twój brat Henry. Myślisz, że to bzdury? Jeśli tak, to lepiej zastanów się nad tym, co się teraz z nim dzieje. — Henry czuje się świetnie - stwierdził Eddie, ale wiedział, że to nieprawda, i nie zdołał tego ukryć. Słyszał to w tonie swojego głosu i wiedział, że Andolini też to słyszy. Ostatnio wyglądało na to, że Henry jest wciąż na haju. W koszulach miał dziury powypalane papierosami. Paskudnie rozharatał sobie dłoń elektrycznym otwieraczem do konserw, 122 kiedy otwierał puszkę dla Potzie, ich kota. Eddie nie miał pojęcia, jak można się skaleczyć elektrycznym otwieraczem do konserw, ale Henry'emu jakoś się to udało. Czasem na kuchen- nym stole zostawała warstewka prochów Henry'ego albo zwęg- lone resztki w umywalce. Henry - ostrzegał go. Henry, musisz uważać, sprawy wymy- kają ci się z rąk i jak tak dalej pójdzie, to w końcu cię zamkną. Taak, w porządku, braciszku - odpowiadał Henry -panuję nad sytuacją. / A jednak czasem, patrząc na jego szarą jak popiół twarz i puste spojrzenie, Eddie wiedział, że Henry już nigdy nie będzie w stanie nad niczym zapanować. To, co chciał powie- dzieć bratu i nie mógł, nie miało nic wspólnego z ewentualnym aresztowaniem Henry'ego czy ich obu. Chciał mu powiedzieć: Henry, wyglądasz tak, jakbyś szukał miejsca, gdzie chcesz umrzeć. Tak to odbieram i chciałbym, żebyś z tym skończył, do cholery! Bo jeśli ty umrzesz, to po co ja miałbym żyć? - Henry wcale nie czuje się świetnie - oznajmił Jack Andolini. - Potrzebny mu ktoś, kto by go pilnował. Potrzebny mu... Jak to jest w tej piosence? Most nad rzeką kłopotów. Właśnie tego potrzeba Henry'emu. Mostu nad rzeką kłopotów. Tym mostem jest // Roche. Il Roche to most dopiekła, pomyślał Eddie. A głośno powie- dział: — To u niego jest Henry? U Balazara? — Tak. — Ja dam mu towar, a on mi Henry'ego? — Oraz wasz towar - dodał Andolini - nie zapominaj o tym. — Innymi słowy, wszystko będzie tak, jak miało być. — Racja. — Powiedz mi, że naprawdę tak myślisz. No, Jack. Po- wiedz. Chcę zobaczyć, czy potrafisz powiedzieć mi to z po- ważną miną. A jeśli potrafisz, to chcę zobaczyć, jak wydłuża ci się nos. 123 — Nie rozumiem cię, Eddie. — Jasne, że nie. Balazar myśli, że to ja mam jego towar? Byłby głupi, gdyby tak myślał, a ja wiem, że nie jest głupi. — Nie wiem, co on myśli - odparł niewinnie Andolini. - Czytanie w jego myślach to nie moja robota. On wie, że miałeś jego towar, kiedy opuściłeś Wyspy, że faceci zgarnęli cię i puścili, że jesteś tutaj, a nie siedzisz w pierdlu, i że jego towar gdzieś musi być. — I wie, że ci faceci przyczepili się do mnie, jak mokry skafander do nurka, ponieważ sam to widziałeś i wysłałeś mu zaszyfrowaną wiadomość przez radio furgonetki. Coś w rodzaju "podwójny ser, bez sardynek", prawda Jack? - Jack Andolini nic nie odpowiedział i miał niewinną minę. - Tylko że powie- działeś mu to, o czym on już wiedział. To jakbyś połączył kreską punkty i otrzymał rysunek, który i tak widziałeś. - Andolini stał w złociście zachodzącym słońcu, które powoli przybierało ciemnopomarańczową barwę. Wciąż miał niewinną minę i nie odzywał się. - On myśli, że mnie przekabacili. Myśli, że pracuję dla nich. Albo że jestem taki głupi, żeby uciec. Właściwie nie mam mu tego za złe. No bo czemu nie? Ćpun jest zdolny do wszystkiego. Chcesz sprawdzić, czy nie mam mikrofonu? — Wiem, że nie masz - odparł Andolini. - W furgonetce znajduje się coś, co przypomina alkomat, a wyłapuje wszystko, co jest nadawane przez krótkofalówki. Nie sądzę, żebyś praco- wał dla federalnych. — Ach tak? — Tak. No, to wsiadamy do furgonetki i jedziemy do miasta? — A mam jakiś wybór? Nie - podpowiedział mu Roland. - Nie - odparł Andolini. Eddie wrócił do furgonetki. Chłopak z piłką do koszykówki wciąż stał po drugiej stronie ulicy. Jego cień był już długi jak portowy dźwig. 124 - Zjeżdżaj stąd, mały - zawołał Eddie. - Wcale cię tu nie było, nikogo i niczego nie widziałeś. Spieprzaj. Chłopak uciekł. Col wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Posuń, się mistrzu - rzekł Eddie. — Myślę, że powinieneś usiąść w środku, Eddie. — Posuń się - powtórzył Eddie. Col spojrzał na niego, a potem na Andoliniego, który nie odwrócił głowy, ale zamknął drzwi i zapatrzył się w dal, jak Budda na urlopie, pozostawiając im rozstrzygnięcie tego sporu. Znów zerknął na Eddiego i przesunął się na środek. Ruszyli do centrum Nowego Jorku i chociaż rewolwerowiec (który mógł tylko patrzeć na coraz wyższe i ładniejsze wieżow- ce, na stalowe pajęczyny mostów przerzucone nad szeroką rzeką oraz powietrzne powozy ze śmigłami, przypominające mecha- niczne owady) o tym nie wiedział, właśnie zmierzali do Wieży. 9 Podobnie jak Andolini, Enrico Balazar nie podejrzewał, że Eddie Dean pracuje dla federalnych. Podobnie jak Andolini, Balazar to wiedział. W barze było pusto. Wywieszka na drzwiach głosiła: ZAMK- NIĘTE TYLKO DZIŚ. Balazar siedział w swoim biurze, cze- kając, aż Andolini i Col Vincent przyjadą z tym małym Deanem. Byli z nim jego dwaj goryle - Claudio Andolini, brat Jacka, oraz 'Cimi Dretto. Siedzieli na kanapie na lewo od wielkiego biurka Balazara i jak urzeczeni patrzyli na budowany przez niego domek z kart. Drzwi stały otworem. Za nimi znajdował się krótki korytarz. Po jego prawej stronie były drzwi na zaplecze baru i do małej kuchni, w której przygotowywano proste potrawy. Po lewej znajdowało się biuro i magazyn. W biurze trzej następni "dżentelmeni" - gdyż tak ich nazywa- no - Balazara grali w sto pytań z Henrym Deanem. 125 — Dobra - mówił George Biondi - teraz będzie łatwe, Henry. Henry? Jesteś tam, Henry? Ziemia do Henry'ego, miesz- kańcy Ziemi potrzebują cię. Wróć do nas, Henry. Powtarzam: wróć do... — Jestem tu, jestem - powiedział Henry ospałym, niewy- raźnym głosem śpiącego człowieka, który mówi żonie, że już nie śpi, żeby dała mu poleżeć jeszcze pięć minut. — Dobra. Z dziedziny sztuki i rozrywki. Pytanie brzmi... Henry? Nie zasypiaj mi tu, ty przeklęty dupku! — Nie zasypiam! - wrzasnął kłótliwie Henry. — Dobra. Pytanie brzmi: jaki jest tytuł niezwykle popularnej powieści Williama Petera Blatty'ego, której akcja jest osadzona w stanie Waszyngton, na przedmieściu Georgetown i opisuje opętanie małej dziewczynki przez demona? — Johnny Cash - odparł Henry. — Jezu Chryste! - wrzasnął Tricks Postino. - Odpowia- dasz tak na każde pytanie! Johnny Cash, cholera, tak mówisz na wszystko! — Bo Johnny Cash jest wszystkim-odparł poważnie Henry i na chwilę zapadła głęboka, pełna zdziwienia cisza... przerwana wybuchem śmiechu nie tych, którzy pilnowali Henry'ego, ale dwóch innych "dżentelmenów" siedzących w magazynku. — Mam zamknąć drzwi, panie Balazar? - zapytał spokojnie 'Cimi. — Nie, nie trzeba - odparł Balazar. Chociaż miał ojca Sycylijczyka, mówił bez śladu akcentu i bynajmniej nie jak człowiek, którego jedyną szkołą była ulica. W przeciwieństwie do wielu swoich konkurentów, ukończył szkołę średnią. A nawet więcej - przez dwa lata uczęszczał do szkoły biznesu na nowojorskim uniwersytecie. Jego głos, podobnie jak metody prowadzenia interesów, był spokojny, kulturalny i bardzo ame- rykański, co czyniło go równie zwodniczym jak Jack Andolini. Ludzie, którzy po raz pierwszy słyszeli ten wyraźny, pozba- wiony obcego akcentu głos, zawsze wyglądali na zaskoczonych, jakby słuchali popisów zręcznego brzuchomówcy. Wyglądał 126 jak farmer, karczmarz lub drobny mafioso, który zawdzięcza swoje sukcesy raczej umiejętności pojawiania się w odpowied- nich miejscach we właściwym czasie niż rozumowi. Przypomi- nał faceta, którego mądrale z poprzedniego pokolenia nazywali Wąsatym Pete'em. Tłuścioch, który ubierał się jak wieśniak. Tego wieczoru miał na sobie zwykłą białą koszulę rozpiętą pod szyją (z rozszerzającymi się ciemnymi plamami pod pachami) i szare gabardynowe spodnie. Grube bose nogi wbił w brązowe półbuty, tak stare, że bardziej podobne do kapci. Na kostkach nóg widoczna była siateczka niebieskich i purpurowych żył. 'Cimi i Claudio patrzyli na niego, zafascynowani. Za dawnych dni nazywano go // Roche - Skała. Niektórzy starzy znajomi w dalszym ciągu to robili. W prawej szufladzie biurka, tam, gdzie inni ludzie interesu trzymają notesy, długo- pisy, spinacze oraz tego rodzaju rzeczy, Enrico Balazar zawsze trzymał trzy talie kart. Nie służyły mu jednak do gry. Układał domki z kart. Brał dwie i opierał jedną o drugą, tworząc "A" bez poprzecz- nej kreski. Obok układał następne takie"A". Potem na obydwa kładł jedną kartę, robiąc daszek. Ustawiał tak jedno "A" za drugim i nakrywał je, aż zajmowały całą długość biurka. Jeśli się ktoś schylił i spojrzał od spodu, zobaczył coś, co przypomi- nało pszczeli plaster z trójkątów. 'Cimi setki razy widział, jak te domki się waliły. Claudio od czasu do czasu też, ale nie tak często, gdyż był trzydzieści lat młodszy niż 'Cimi, który nieba- wem zamierzał przejść na emeryturę i przenieść się z tą suką, swoją żoną, na farmę w północnej części Jersey. Tam do końca swoich dni będzie pielęgnował ogródek... i będzie starał się przeżyć tę sukę, którą poślubił. Nie teściową; już dawno porzucił wszelkie marzenia o tym, że kiedyś zje fettucini na stypie poświęconej La Monstra. La Monstra jest nieśmiertelna, lecz pragnął wierzyć, że zdoła przeżyć jej córkę. Jego ojciec miał takie powiedzenie, które można było przetłumaczyć mniej więcej tak: "Bóg codziennie sika ci za kołnierz, ale utonąć możesz tylko raz". I chociaż te słowa były trochę niejasne, 127 prawdopodobnie miały oznaczać, że Bóg jest jednak bardzo porządnym facetem, więc 'Cimi miał nadzieję przeżyć chociaż jedną, jeśli nie obie te baby. Dotychczas tylko raz widział Balazara zdenerwowanego tym, że rozsypał mu się domek z kart. Przeważnie rozpadały się z jakiegoś błahego powodu: ktoś trzasnął drzwiami w sąsiednim pomieszczeniu lub pijak wpadł na ścianę. Bywało, że wznoszona całymi godzinami przez Balazara (którego 'Cimi wciąż nazywał Szefem, jak postać z komiksu Chestera Goulda) konstrukcja waliła się, ponieważ basy szafy grającej dudniły za mocno. Czasem te delikatne domy rozsypywały się bez żadnego widocznego powodu. Kie- dyś - i tę historię opowiadał co najmniej pięć tysięcy razy i śmiertelnie zanudził nią wszystkich swoich znajomych (oprócz siebie) - Szef spojrzał na niego znad ruin karcianego domu i powiedział: "Widzisz to, 'Cimi? Oto odpowiedź dla każdej matki przeklinającej Boga za to, że samochód przejechał jej dziecko; dla każdego ojca, wyklinającego faceta, który zwolnił go z pracy w fabryce; dla każdego dziecka zrodzonego po to, by cierpieć. Nasze życie jest jak te zamki, które buduję. Czasem się wali z jakiejś przyczyny, a czasem zupełnie bez powodu". Carlocimi Dretto uznał te słowa za najgłębszą definicję ludzkiego życia... jaką kiedykolwiek słyszał. Tylko raz Balazar zdenerwował się zniszczeniem jednego ze swoich zamków, a zdarzyło się to dwanaście, a może czternaście lat temu. Pewien facet przyszedł zobaczyć się z nim w sprawie gorzały. Facet bez klasy i dobrych manier. Gość, który cuchnął tak, jakby kąpał się tylko raz w roku, czy tego potrzebował, czy nie. Krótko mówiąc, kmiot. Kmioty zawsze handlowały wódą, nigdy prochami. I ten gnój myślał, że to, co zobaczył na biurku Szefa, to dobry żart. "Pomyśl sobie o jakimś życzeniu!" - zawołał, kiedy Szef wyjaśnił mu tak, jak jeden dżentelmen drugiemu, dlaczego nie mogą razem robić interesów. A wtedy ten kmiot, jeden z tych facetów o rudych kręconych włosach i cerze tak bladej, jakby mieli gruźlicę albo co, jeden z tych, których nazwiska zaczynają się na "O", po czym jest ta mała 128 kreseczka poprzedzająca prawdziwe nazwisko, dmuchnął w stronę biurka, jak dzieciak dmuchający na tort urodzinowy. Karty rozsypały się wokół, a Balazar otworzył lewą szufladę biurka, w której inni biznesmeni trzymają papeterie, dzienniki lub podobne rzeczy, wyjął z niej czterdziestkępiątkę i strzelił kmiotowi w głowę, przy czym nawet nie zmienił mu się wyraz twarzy. A kiedy 'Cimi i niejaki Truman Alexander (który umarł przed czterema laty na atak serca) zakopali kmiota w kurniku, gdzieś opodal Sedonville w Connecticut, Balazar powiedział do 'Cimiego: "Ludzie powinni budować, paisan. Natomiast burzyć może tylko Bóg. Zgadzasz się z tym?". - Tak, panie Balazar - odparł 'Cimi. Rzeczywiście się zgadzał. Balazar z zadowoleniem kiwnął głową. — Zrobiliście, jak kazałem? Zakopaliście go w miejscu, gdzie będą na niego srały kury, kaczki lub inne ptactwo? — Tak. — To bardzo dobrze - rzekł spokojnie Balazar i wyjął nową talię kart z prawej górnej szuflady biurka. Jeden poziom nie wystarczał Balazarowi, // Roche. Na dachu pierwszego rzędu wznosił drugi, tylko nie tak szeroki, na drugim trzeci, a na trzecim czwarty. Wznosiłby i wyższe, ale po czwartym piętrze musiałby wstać. Nie trzeba już było się schylać, żeby spojrzeć z boku na taki zamek, a kiedy popa- trzyłeś, nie widziałeś już trójkątów, tylko delikatny, zdumie- wający i niewiarygodnie ładny stos elementów w kształcie przekrojonych diamentów. Jeśli patrzyłeś nań za długo, za- czynało ci się kręcić w głowie. 'Cimi raz był w lustrzanym labiryncie wesołego miasteczka i też tak się czuł. Nigdy więcej tam nie poszedł. 'Cimi twierdził (i sądził, że nikt mu nie wierzy, podczas gdy nikogo to nie interesowało), że kiedyś widział, jak Balazar zbudował nie domek z kart, ale wieżę, która wznosiła się na osiem pięter, zanim się przewróciła. 'Cimi nie miał pojęcia, że nikogo to nie obchodzi, bo wszyscy, którym o tym opowiadał, 129 głośno wyrażali zdumienie - bo był tak blisko Szefa. Byliby jednak zdumieni, gdyby potrafił im opisać, jak delikatna była ta konstrukcja, sięgająca od blatu biurka prawie pod sam sufit, precyzyjna konstrukcja z waletów, dam, królów, dziesiątek oraz asów, czerwono-czarny układ papierowych diamentów, rzucających wyzwanie światu wirującemu we wszechświecie nieskoordynowanych ruchów i sił. Wieża, która w oczach zdumionego 'Cimiego wydawała się donośnym zaprzeczeniem wszystkich niesprawiedliwych paradoksów życia. Gdyby wiedział, jak to wyrazić, powiedziałby: "Spojrzałem na to, co zbudował, i zrozumiałem gwiazdy". 10 Balazar wiedział, co się stało. Federalni wywęszyli Eddiego. Może w ogóle głupio zrobił, wysyłając Eddiego, może zawiódł go instynkt, ale ten chłopak wydawał się odpowiedni, wprost doskonały. Wuj Balazara, dla którego pracował, wchodząc w narkotykowy interes, twierdził, że od każdej reguły są wyjątki, oprócz jednej: nigdy nie ufaj ćpunowi. Balazar nic na to nie powiedział - piętnastoletni chłopiec nie powinien się odzywać nawet po to, by przytaknąć - ale w duchu pomyślał, że jedyną regułą, od której nie ma wyjątków, jest ta, że w wypadku pewnych reguł to się nie sprawdza. Gdyby Tio Verone jeszcze żył - pomyślał Balazar - wy- śmiałby cię i rzekł: widzisz, Rico, zawsze byłeś za sprytny, żeby ci to wyszło na dobre, znałeś zasady, trzymałeś język za zębami, gdy tak nakazywał szacunek, lecz zawsze miałeś w oczach ten drwiący błysk. Zawsze widziałeś w sobie strasznego spryciarza i w końcu wpadłeś w pułapkę własnej próżności. Przewidziałem, że tak będzie. Ustawił domek z kart i nakrył go jedną kartą. Zgarnęli Eddiego, przetrzymali go chwilę, a potem puścili. Balazar przejął brata Eddiego oraz ich wspólne zapasy towa- 130 ru. To powinno wystarczyć, żeby go tu ściągnąć... A bardzo chciał zobaczyć Eddiego. Chciał go zobaczyć, gdyż minęły tylko dwie godziny, a to mu się nie zgadzało. Przesłuchiwali go na lotnisku, nie na Czterdziestej Trzeciej... i to także mu się nie podobało. To oznaczało, że Eddie zdołał pozbyć się większości lub całej koki. A może nie? Rozmyślał. Dziwił się. Eddie wyszedł z lotniska Kennedy'ego dwie godziny po tym, jak go zgarnęli z samolotu. To zbyt krótki czas, by zdołali go złamać, i za długi, jeśli był czysty i tylko jakaś stewardesa popełniła głupi błąd. Rozmyślał. Dziwił się. Brat Eddiego to zombi, ale mały wciąż był sprytny i twardy. Nie pękłby w ciągu dwóch godzin... chyba że chodziłoby o brata. Gdyby zagrozili jego bratu. Mimo wszystko, jak to się stało, że nie zawieźli go na Czterdziestą Trzecią? Jak to możliwe, że nie było furgonetki wyglądającej jak ambulans pocztowy, ale z drucianą siatką na tylnej szybie? Czyżby Eddie naprawdę zrobił coś z towarem? Wyrzucił go? Ukrył gdzieś? Nie da się niczego schować w samolocie. I nie da się niczego wyrzucić. Oczywiście nie można też uciec z niektórych więzień, ob- rabować niektórych banków, wykręcić się z niektórych oskar- żeń. Mimo to ludzie robią to. Harry Houdini uwalniał się z kaftanów bezpieczeństwa, zamkniętych skrzyń, pieprzonych sejfów bankowych. Tylko że Eddie Dean to nie Houdini. A może? Mógł kazać wykończyć Henry'ego w jego mieszkaniu, mógł kazać skosić Eddiego na ulicy albo jeszcze lepiej, także w mieszka- niu, co dla glin wyglądałoby na awanturę między dwoma ćpunami, którzy pod wpływem głodu zapomnieli, że są braćmi, i pozabijali się. Tylko że wtedy wiele pytań pozostałoby bez odpowiedzi. 131 Uzyska te odpowiedzi tutaj, żeby przygotować się na przy- szłość lub jedynie zaspokoić swoją ciekawość, zależnie od tego, co usłyszy, a potem zabije ich obu. Kilka odpowiedzi więcej, dwóch ćpunów mniej. Drobny zysk i niewielka strata. W sąsiednim pokoju znów przyszła kolej na Henry'ego. - Dobra, Henry - powiedział George Biondi. - Uważaj, bo to podchwytliwe pytanie. Z geografii. Jak brzmi nazwa jedynego kontynentu, na którym kangury są rodzimą formą życia? Napięta cisza. - Johnny Cash - odparł Henry, co przyjęto huraganową salwą śmiechu. Ściany zatrzęsły się. 'Cimi spiął się, czekając, aż domek z kart (który stanie się Wieżą tylko wtedy, gdy pozwoli na to Bóg albo siły rządzące wszechświatem w Jego imieniu) się rozsypie. Karty lekko zadrżały. Jeśli upadnie jedna, rozsypią się wszyst- kie. Balazar podniósł głowę i uśmiechnął się do 'Cimiego. - Paisan - powiedział. - Il Dio est bono; Il Dio est molo; temps est poco-poco; tu est une grandę peeparollo. 'Cimi uśmiechnął się. — Si, senor - odparł. - lo grandę peeparollo; lo va fanculo por tu. — None va fanculo, catzarro - rzekł. - Eddie Dean va fanculo. Z łagodnym uśmiechem zabrał się do układania drugiego poziomu swej wieży z kart. 11 Kiedy furgonetka podjechała do krawężnika nieopodal lokalu Balazara, Col Vincent akurat patrzył na Eddiego. Zauważył rzecz niewiarygodną. Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł. 132 Język przywarł mu do podniebienia i zdołał wydobyć z siebie tylko zduszony pomruk. Zobaczył, że oczy Eddiego zmieniają kolor - z piwnego na niebieski. 12 Tym razem Roland nie podjął świadomej decyzji, aby wysu- nąć się do przodu. Po prostu skoczył bez zastanowienia, tak odruchowo, jakby zerwał się z krzesła i sięgnął po broń na widok kogoś wpadającego do baru. Wieża! - przemknęło mu przez myśl. To Wieża, mój Boże, Wieża sięgająca nieba, Wieża! Widzę Wieżę sięgającą nieba, nakreśloną liniami czerwonego światła! Cuthbercie! Manie! Desmondzie! To Wieża! Wie... Poczuł, że Eddie stawia opór - nie walczy z nim, lecz usiłuje porozmawiać, rozpaczliwie próbując mu coś wyjaśnić. Rewolwerowiec wycofał się, nasłuchując - rozpaczliwie słuchając, jak gdzieś na plaży, nie wiedzieć jak odległej w prze- strzeni i czasie, jego bezsilne ciało porusza się i drży niczym człowiek pogrążony w ekstatycznym lub koszmarnym śnie. 13 Szyld! - krzyczał niemo Eddie w swojej głowie... i głowie tego drugiego. To szyld, po prostu neonowy szyld. Nie wiem, co to za wieża, o której myślisz, ale to tylko bar, lokal Balazara. Krzywa Wieża - nazwał ją tak, jak nazywa się ta w Pizie! To tylko neon, który ma wyglądać jak ta pieprzona Krzywa Wieża w Pizie! Przestań! Przestań! Chcesz, żeby nas zabili, zanim będziemy mieć okazję ich załatwić? Piza? - powtórzył niepewnie rewolwerowiec i spojrzał jeszcze raz. 133 Szyld. Tak, rzeczywiście, teraz to widział. To nie była Wieża, ale Drogowskaz. Przechylony na bok, z licznymi żłobkowatymi ozdóbkami, był cudowny, lecz to wszystko. Teraz rewolwero- wiec dostrzegł, że ten znak był zrobiony z rurek, które w jakiś sposób wypełniono płonącym bagiennym ogniem. W niektórych miejscach było go mniej niż w innych - tam linie ognia pulsowały i brzęczały. Zauważył poniżej litery, również zrobione z płonących rurek. Przeważnie były to Duże Litery: WIEŻA - zdołał odczytać... i tak, KRZYWA. Krzywa Wieża. Poprzedzało je krótkie słowo, którego środkowej litery nigdy nie widział. Co to za znak? - zapytał Eddiego. Bez znaczenia. Rozumiesz już, że to zwyczajny neon? Tylko to jest ważne! Rozumiem - odparł rewolwerowiec, zastanawiając się, czy więzień naprawdę wierzy w to, co mówi, czy też tylko tak gada, żeby wszystko nie zaczęło im się walić na głowy, tak jak ta oznaczona ognistymi liniami wieża. Zastanawiał się, czy Eddie wierzy, że jakikolwiek znak może być zwyczajny. No, to odpuść sobie! Słyszysz? Odpuść! Spoko? - zapytał Roland i obaj poczuli, że się uśmiecha. Właśnie, spoko. Pozwól, że sam się tym zajmę. Tak. W porządku. Pozwoli, żeby Eddie się tym zajął. Na razie. 14 Col Vincent w końcu zdołał odkleić język od podniebienia. - Jack - wychrypiał głosem szorstkim jak sizalowy dywan. Andolini wyłączył silnik i z irytacją spojrzał na kompana. — Jego oczy... — Co z jego oczami? 134 - Właśnie, co z moimi oczami? - zapytał Eddie. Col popatrzył na niego. Słońce już zachodziło, pozostawiając w powietrzu dogasający żar dnia, lecz było jeszcze dostatecznie jasno, by Col zobaczył, że tęczówki Eddiego znów są brązowe. Jeśli w ogóle były kiedyś niebieskie. Widziałeś to - upierała się część jego świadomości, ale czy naprawdę? Col miał dwadzieścia cztery lata i przez ostatnie dwadzieścia jeden nikt nie uważał go za godnego zaufania. Czasem bywał użyteczny. Niemal zawsze posłuszny... jeśli krótko go trzymać. Godny zaufania? Nie. W końcu Col sam przestał sobie ufać. — Nic - wymamrotał. — No, to chodźmy - powiedział Andolini. Wysiedli z furgonetki dostawczej. Idąc między Andolinim po lewej a Vincentem po prawej stronie, Eddie i rewolwerowiec wmaszerowali do Krzywej Wieży. Rozdział 5 ROZGRYWKA I STRZELANINA 1 Wpewnym bluesie z lat dwudziestych Billie Holiday, która pewnego dnia sama miała się o tym przekonać, śpiewała: "Lekarz rzekł mojej córce, żeby przestała brać, bo po następnym zastrzyku już nigdy nie będzie ćpać". Henry Dean dostał swój ostatni zastrzyk zaledwie pięć minut przed tym, zanim fur- gonetka podjechała pod Krzywą Wieżę i jego brata wprowa- dzono do środka. Ponieważ siedział po prawej ręce Henry'ego, George Bion- di - znany wśród przyjaciół jako "Wielki George", a wśród wrogów jako "Wielki Nochal" - zadawał mu pytania. Teraz, gdy Henry siedział nad planszą, kiwając się i sennie mrugając oczami, Tricks Postino włożył mu kostkę w dłoń, która już miała ten matowy kolor świadczący o zaawansowanych zmia- nach, będących rezultatem długotrwałego zażywania heroiny i poprzedzających gangrenę. - Twoja kolej, Henry - powiedział Tricks i Henry po- zwolił, by kostka wypadła mu z ręki. Kiedy zapatrzył się w przestrzeń i nie wykazywał chęci, żeby przesunąć swój żeton, Jimmy Haspio zrobił to za niego. — Spójrz tylko-zachęcał. - Masz teraz szanse odkucia się. — Odkuć... podkuć - mruknął sennie Henry i nagle rozej- rzał się wokół, jak zbudzony ze snu. - Gdzie Eddie? 136 — Zaraz tu będzie - uspokoił go Tricks. - Graj. — A co z działką? — Graj, Henry. — No, dobra, dobra, nie poganiaj mnie. — Nie poganiaj go - rzekł Kevin Blake do Jimmy'ego. — W porządku, nie będę - obiecał Jimmy. — Gotowy? - spytał George Biondi i znacząco mrugnął do pozostałych, gdy broda Henry'ego opadła na pierś, a potem powoli znowu się uniosła... jak nasiąknięta wodą kłoda, jeszcze niemogąca na dobre pójść na dno. — Taak - rzekł Henry. - Strzelaj. — Strzelaj! - zawołał wesoło Jimmy Haspio. — Sam odstrzel drania! - powiedział mu Tricks i wszyscy ryknęli śmiechem. W sąsiednim pokoju układany przez Balazara domek z kart, mający już trzy piętra, znowu zadrżał, ale się nie rozsypał. - No, dobra, słuchaj uważnie - powiedział George i znów mrugnął. Chociaż Henry wylosował pytanie z dziedziny sportu, George powiedział mu, że ma sztukę i rozrywkę. - Który popularny piosenkarz country wylansował takie hity, jak A Boy Named Sue, Folsom Prison Blues oraz mnóstwo innych gów- nianych piosenek? Kevin Blake, który umiał dodać siedem do dziewięciu (jeśli pomógł sobie przy tym kartami do pokera), ryknął śmiechem, klepiąc się po kolanach i prawie wywracając stolik. Wciąż udając, że czyta tekst z karty, George dokończył: - Ten popularny piosenkarz jest znany również jako "Czło- wiek w Czerni". Jego imię brzmi tak samo jak nazwa miejsca, gdzie idziesz się odlać, a nazwisko... tak jak to, co masz w portfelu, jeśli nie jesteś pieprzonym ćpunem. Zapadła długa, pełna wyczekiwania cisza. - Walter Brennan - odparł w końcu Henry. Ryk śmiechu. Jimmy Haspio uściskał Kevina Blake'a. Kevin raz po raz klepał go po ramieniu. W biurze Balazara domek z kart, który powoli zmieniał się w wieżę, znów się zatrząsł. 137 - Ciszej! - wrzasnął 'Cimi. - Szef układa! Natychmiast się uciszyli. — Dobrze - powiedział George. - Prawidłowa odpo- wiedź, Henry. To było trudne pytanie, ale poradziłeś sobie. — Jak zawsze - wymamrotał Henry. - Zawsze wychodzę z pieprzonych opałów. Co z działką? — Dobra myśl! - odparł George i wziął leżące za jego plecami pudełko po cygarach Roi-Tan. Wyjął z niego strzykaw- kę. Wbił Henry'emu igłę w poznaczoną nakłuciami żyłę powy- żej łokcia i w ten sposób Henry dostał swój ostatni zastrzyk. 2 Z zewnątrz furgonetka wyglądała paskudnie, ale pod warstwą kurzu i jaskrawej farby krył się cud techniki, którego mogliby Balazarowi pozazdrościć chłopcy z DEA. Jak nieraz powiadał, nie można pokonać drani, jeśli nie można się z nimi równać, czyli jeśli się nie ma równie dobrego wyposażenia. Sprzęt był kosztowny, ale ludzie Balazara mieli przewagę nad facetami z DEA: ukradli to, co tamci musieli kupować po bardzo wy- śrubowanych cenach. W Eastern Seaboard roiło się od pracow- ników firm elektronicznych, którzy chętnie sprzedawali ściśle tajne oprzyrządowanie po okazyjnych cenach. Ci catzzaroni (Jack Andolini nazywał ich kokogłowymi z Krzemowej Doliny) dosłownie wpychali im te graty. Pod deską rozdzielczą był włącznik wykrywacza radaru, nadajnik UKF zagłuszający działanie policyjnych radarów, wykrywacz fal radiowych dalekiego zasięgu i dużej częstot- liwości, nadajnik h-r/hf, wzmacniacz sygnału radiolokacyjnego, dzięki któremu ktoś próbujący wyśledzić furgonetkę dowie- działby się, że znajduje się jednocześnie w Connecticut, Har- lemie i Montauk Sound, ponadto radiotelefon... i mały czerwony guzik, który Andolini nacisnął, gdy tylko Eddie Dean wysiadł z samochodu. 138 W Biurze Balazara zadzwonił domofon. - To oni - oznajmił // Roche. - Claudio, wpuść ich. 'Cimi, powiedz wszystkim, żeby siedzieli cicho. Niech Eddie myśli, że nie ma tu nikogo oprócz mnie, ciebie i Claudia. 'Cimi, przejdź do magazynu, razem z pozostałymi dżentelmenami. Wyszli. 'Cimi poszedł w lewo, a Claudio Andolini w prawo. Balazar spokojnie zaczął układać następne piętro domku z kart. 3 Pozwól, że sam się tym zajmę - powtórzył Eddie, gdy Claudio otworzył drzwi. Tak - zgodził się rewolwerowiec, ale pozostał czujny, gotowy wysunąć się, gdyby okazało się to konieczne. Brzęknęły klucze. Rewolwerowiec wyraźnie wyczuwał za- pachy: zastarzałego potu Cola Vincenta z prawej, ostrą, prawie cierpką woń płynu po goleniu Jacka Andoliniego z lewej, a gdy weszli w półmrok, kwaśny odór piwa. Zapach piwa był jedynym, jaki rozpoznał. To nie był toporny saloon z trocinami na podłodze i barem z ułożonych na kozłach desek. Rewolwerowiec stwierdził, że to miejsce w niczym nie przypomina knajpy Sheba w Tull. Wszędzie matowo błyszczało szkło. W tym jednym pomieszczeniu było więcej szkła, niż widział od dzieciństwa, kiedy dostawy przestały przychodzić regularnie, częściowo z powodu nieustannych napadów rebe- lianckich sił Farson, Dobrego Człowieka, ale głównie, jak przypuszczał, dlatego że świat poszedł naprzód. Siły Farson były objawem, nie powodem tego doniosłego procesu. Rewolwerowiec wszędzie widział ich odbicia: na ścianach, w przeszklonym barze i długim lustrze za nim. Ujrzał nawet maleńkie sylwetki odbite w beczułkowatych kieliszkach wi- szących nóżkami w górę nad barem... Kieliszkach tak pięknych i kruchych jak karnawałowe ozdoby. 139 W jednym kącie stała bryła ze świateł, które błyskały i gasły, błyskały i gasły, błyskały i gasły. Złoto zmieniało się w zieleń, zieleń w żółć, żółć w czerwień, a ta znowu w złoto. Wielkimi Literami wypisano tam jakieś słowo, które nic mu nie mówiło, chociaż zdołał je odczytać: ROCKOLA. Nieważne. Miał tu sprawę do załatwienia. Nie był turystą i nie mógł sobie pozwolić na to, żeby zachowywać się jak turysta, obojętnie jak cudowne czy dziwne zobaczy tu rzeczy. Mężczyzna, który ich tu wpuścił, najwidoczniej był bratem tego, który powoził pojazdem nazywanym przez Eddiego fur- gonetką (pewnie od furgonu, pomyślał Roland), tylko znacznie wyższy i chyba pięć lat młodszy. Nosił broń w kaburze na biodrze. - Gdzie Henry? - zapytał Eddie. - Chcę zobaczyć Hen- ry'ego. - Podniósł głos: - Henry! Hej, Henry! Żadnej odpowiedzi... tylko cisza, w której wiszące nad barem kieliszki zdawały się drżeć z brzękiem tak cichym, że nie- słyszalnym dla ludzkiego ucha. — Pan Balazar chce najpierw porozmawiać z tobą. — Trzymacie go gdzieś związanego i zakneblowanego, tak? - spytał Eddie i zanim Claudio zdążył mu odpowie- dzieć, roześmiał się. - Nie, myślę po prostu, że daliście mu działkę. Po co mielibyście bawić się sznurami i kneblami, jeśli wystarczy dać Henry'emu w żyłę, żeby siedział cicho? No, dobrze. Zaprowadźcie mnie do Balazara. Załatwmy to jak najszybciej. 4 Rewolwerowiec spojrzał na wieżę z kart na biurku Balazara i pomyślał: Następny znak. Balazar nie podniósł wzroku - wieża z kart była już zbyt wysoka, aby było to konieczne - tylko spojrzał ponad nią na wchodzących. Uśmiechnął się miło i serdecznie. 140 - Eddie - powiedział. - Cieszę się, że cię widzę, synu. Słyszałem, że miałeś jakieś kłopoty na lotnisku. - Nie jestem twoim synem - odparł beznamiętnie Eddie. Balazar machnął ręką. Ten gest był jednocześnie zabawny, smutny i nieufny. Ranisz mnie, Eddie - wyrażał. - Ranisz mnie, kiedy mówisz takie rzeczy. — Przejdźmy do interesów - zaproponował Eddie. - Wiesz, że wszystko sprowadza się do tego: albo pracuję dla federalnych, albo mnie puścili. Wiesz, że nie mogli mnie złamać w ciągu zaledwie dwóch godzin. I wiesz, że gdyby tak się stało, siedziałbym teraz na Czterdziestej Trzeciej, odpowiadając na pytania i rzygając do umywalki. — Pracujesz dla nich, Eddie? - zapytał z umiarkowanym zainteresowaniem Balazar. — Nie. Puścili mnie. Śledzili mnie, ale nie wlokłem tu za sobą ogona. — A więc pozbyłeś się towaru - rzekł Balazar. - To fascynujące. Musisz powiedzieć mi, jak można się pozbyć dwóch funtów koki na pokładzie samolotu. To z pewnością byłaby przydatna informacja. Coś w rodzaju zagadki morder- stwa w zamkniętym pokoju. — Nie pozbyłem się go - odparł Eddie - ale już go nie mam. — A kto go ma? - zapytał Claudio i poczerwieniał, gdy brat skarcił go groźnym spojrzeniem. — On - rzekł z uśmiechem Eddie i wskazał na siedzącego za wieżą z kart Enrica Balazara. - Towar został dostarczony na miejsce. Od kiedy wprowadzono Eddiego do biura, na twarzy Balazara pojawiło się pierwsze szczere uczucie: zdziwienie. Potem znik- nęło. Uśmiechnął się uprzejmie. — Tak - powiedział. - A to miejsce wyjawisz mi później, kiedy odzyskasz brata, wasz towar i odjedziesz stąd. Na przy- kład na Islandię. Tak to sobie wyobrażasz? — Nie - odparł Eddie. - Nic nie rozumiesz. Towar jest 141 tutaj. Dostarczony prosto pod twoje drzwi. Tak jak się umówiliś- my. Ponieważ nawet w naszych czasach niektórzy ludzie wciąż wierzą, że należy dotrzymywać umów. Wiem, że to zdumiewa- jące, ale tak jest. Wszyscy gapili się na niego z niedowierzaniem. Jak mi idzie, Rolandzie? - zapytał Eddie. Myślę, że świetnie. Tylko nie pozwól temu Balazarowi otrząs- nąć się z zaskoczenia. Sądzę, Że on jest niebezpieczny. Tak uważasz, co? No, to jest nas już dwóch, przyjacielu. Ja wiem, że on jest niebezpieczny. Kurewsko niebezpieczny. Ponownie spojrzał na Balazara i mrugnął do niego. - Właśnie dlatego to ty powinieneś przejmować się teraz federalnymi, a nie ja. Jeśli nagle pojawią się z nakazem rewizji, to może się okazać, że wydymali cię, chociaż nawet nie roz- łożyłeś nóg, panie Balazar. Balazar wziął dwie karty. Zatrzęsły mu się ręce i odłożył karty na bok. To drżenie było ledwie widoczne, ale Roland zauważył je, i Eddie również. Na twarzy // Roche pojawił się i zniknął grymas niepewności... a może nawet przestrachu. - Uważaj, co do mnie mówisz, Eddie. Zachowuj się i pa- miętaj, że moja cierpliwość i tolerancja ma pewne granice. Jack Andolini zaniepokoił się. — Poszedł na ugodę, panie Balazar! Ten gówniarz oddał im kokę, a oni podrzucili ją tutaj, kiedy udawali, że go prze- słuchują! — Nikogo tu nie było - rzekł Balazar. - Nikt nie mógł się tutaj dostać, Jack, i dobrze o tym wiesz. Alarm włącza się nawet wtedy, kiedy gołąb pierdnie na dachu. — Przecież... — Gdyby jednak jakoś zdołali nas wrobić, to w agencji mają takie przecieki, że w ciągu trzech dni udałoby nam się roznieść ich oskarżenie w strzępy. Dowiedzielibyśmy się kto, kiedy i jak. Balazar znów spojrzał na Eddiego. - Eddie - powiedział - masz piętnaście sekund, żeby 142 przestać pieprzyć bzdury. Potem zawołam tu 'Cimiego Dretta, który zrobi ci krzywdę. A kiedy skończy robić ci krzywdę, wyjdzie stąd i usłyszysz, jak w sąsiednim pokoju robi krzywdę twojemu bratu. Eddie zdrętwiał. Spokojnie - mruknął rewolwerowiec, myśląc jednocześnie: Żeby go skrzywdzić, wystarczy wspomnieć o jego bracie. To jak gmeranie kijem w otwartej ranie. - Teraz pójdę do łazienki - zadecydował Eddie. Wskazał na drzwi w lewym rogu pokoju, tak niepozorne, że wyglądały jak jeden z paneli ściennych. - Pójdę tam sam. Potem wyjdę i dam ci funt kokainy. Połowa dostawy. Sprawdzicie sobie. Później przyprowadzicie Henry'ego, bym mógł go zobaczyć. Kiedy przekonam się, że nic mu nie jest, dasz mu nasz towar i jeden z twoich dżentelmenów odwiezie go do domu. W tym czasie ja i... - o mało nie powiedział "Roland" - ...ja i reszta tych chłopców, którzy czekają obok, będziemy patrzeć, jak budujesz domek z kart. Gdy Henry znajdzie się bezpieczny w domu,.. co oznacza, że nikt nie będzie stał nad nim i trzymał lufy w jego uchu... zadzwoni tutaj i poda mi hasło. Uzgodniliś- my je, zanim wyjechałem. Na wszelki wypadek. Rewolwerowiec sprawdził w pamięci Eddiego, czy to nie blef. Eddie mówił prawdę, a przynajmniej tak sądził. Roland wiedział, że Eddie rzeczywiście wierzył w to, że jego brat prędzej by umarł, niż wyjawił hasło wrogom. Rewolwerowiec nie był tego taki pewny. — Chyba myślisz, że ja wciąż wierzę w świętego Mikoła- ja - powiedział Balazar. — Wiem, że nie. — Claudio. Przeszukaj go. Jack, idź do łazienki i przeszukaj ją. Dokładnie. — Czy jest tam jakiś schowek, o którym nie wiem? - zapytał Andolini. Balazar zastanowił się, czujnie spoglądając piwnymi oczami na Andoliniego. 143 - W tylnej ściance szafki z lekarstwami jest ruchoma płyt- ka - wyjaśnił. - Trzymam tam kilka drobiazgów. Jest za mała, żeby zmieściły się tam dwa funty towaru, ale może lepiej zajrzyj do niej. Jack poszedł, a kiedy wchodził do niewielkiej toalety, rewol- werowiec dojrzał błysk tego samego mroźnego światła, jakie rozjaśniało ubikację w powietrznym powozie. Potem drzwi się zamknęły. Balazar obrzucił spojrzeniem Eddiego. — Dlaczego wygadujesz takie bzdury? - zapytał prawie ze smutkiem. - Miałem cię za mądrego. — Spójrz mi w oczy - odparł Eddie - i powiedz, że kłamię. Balazar zrobił to. Patrzył przez długą chwilę. Potem odwrócił się i tak głęboko wepchnął ręce do kieszeni, że odsłonił część rowka między szerokimi pośladkami. Miał zbolałą minę czło- wieka przejętego niewłaściwym postępowaniem syna, ale zanim się odwrócił, Roland ujrzał na jego twarzy coś, co nie było smutkiem. To, co Balazar wyczytał z oczu Eddiego, nie za- smuciło go, lecz mocno zaniepokoiło. - Rozbierz się - powiedział Claudio i wycelował pistolet w Eddiego. Ten zaczął zdejmować ubranie. 5 Nie podoba mi się to - pomyślał Balazar, czekając, aż Jack Andolini wróci z toalety. Bał się i nagle poczuł wilgoć nie tylko pod pachami i w kroku, gdzie pocił się nawet w środku zimy i w najgorsze mrozy, ale dosłownie wszędzie. Eddie odleciał na Wyspy, wyglądając jak ćpun - sprytny, ale jednak ćpun, którym z łatwością można pokierować i zrobić cokol- wiek - a wrócił jako... jako kto? Jakby tam dorósł, zmienił się. Tak jakby ktoś usztywnił mu kijem kręgosłup. 144 No, tak. Właśnie. I ten towar. Pieprzony towar. Jack prze- trząsał łazienkę, a Claudio rewidował Eddiego z brutalną do- kładnością sadystycznego strażnika więziennego. Balazar nigdy się nie spodziewał, że Eddie czy inny narkoman będzie stał spokojnie, gdy Claudio cztery razy splunie sobie w lewą dłoń, rozsmaruje ślinę z flegmą na prawej i wepchnie ją aż po przegub w odbyt rewidowanego, a potem jeszcze trochę. Towaru nie było w ubikacji, przy Eddiem ani w nim. Koki nie było w ubraniu Eddiego, jego kurtce czy torbie podróżnej. A więc to tylko blef. Spójrz mi w oczy i powiedz, że kłamię. Popatrzył. I zobaczył coś niepokojącego. Zobaczył, że Eddie Dean był pewny swego: zamierzał wejść do łazienki i wyjść z połową towaru Balazara. Balazar prawie sam w to uwierzył. Claudio Andolini wyjął rękę. Jego palce z cichym mlaś- nięciem wyszły z tyłka Eddiego. Claudio zacisnął wargi w cien- ką linię, podobną do nylonowej żyłki. — Pospiesz się, Jack, mam na ręce gówno tego ćpuna! - krzyknął gniewnie. — Gdybym wiedział, że będziesz tam zaglądał, Claudio, to po ostatnim sraniu wyczyściłbym sobie dupę nogą od krzes- ła - powiedział spokojnie Eddie. - Ty miałbyś czyściejszą rękę, a ja nie stałbym tutaj, czując się tak, jakby przeleciał mnie Byczek Fernando. — Jack! — Idź do kuchni i umyj ręce - polecił cicho Balazar. - Eddie i ja nie mamy powodu robić sobie krzywdy. Prawda, Eddie? — Prawda. — W każdym razie jest czysty - powiedział Claudio. - No, może "czysty" to niewłaściwe słowo. Chcę powiedzieć, że nie ma broni. Może pan być tego pewny. Wyszedł, trzymając brudną rękę przed sobą, jak śniętą rybę. Eddie spokojnie patrzył na Balazara, który znów myślał 145 o Harrym Houdinim, Blackstonie, Dougu Henningu i Davidzie Copperfieldzie. Wciąż powtarzano, że sztuki magiczne umarły tak samo jak wodewil, ale Henning był supergwiazdą, a ten mały Copperfield przyciągnął tłumy, kiedy Balazar był na jego pokazie w Atlantic City. Balazar uwielbiał magików, od kiedy po raz pierwszy zobaczył jednego na rogu ulicy, pokazującego karciane sztuczki za kilka centów. Co oni zawsze robią, zanim coś wyczarują - zanim cała widownia najpierw jęknie z za- chwytu, a potem zacznie bić brawo? Proszą kogoś z widzów, żeby sam się przekonał, że cylinder lub skrzynia, z której ma wyskoczyć królik, półnaga ślicznotka czy gołąb jest zupełnie pusta. Co więcej, każą im sprawdzić, że w żaden sposób nie da się tam niczego podrzucić. Myślę, że on właśnie tak zrobił. Nie wiem jak i nic mnie to nie obchodzi. Pewny jednak jestem tego, że wcale mi się to nie podoba, ni cholery. 6 George'owi Biondiemu również coś się nie podobało. Podej- rzewał, że Eddie Dean także nie będzie tym zachwycony. George był przekonany, że wkrótce po tym jak 'Cimi zgasił światło i poszedł do biura, Henry umarł. Cicho i spokojnie, bez zamieszania i hałasu. Po prostu odleciał, jak niesione wiaterkiem nasionko dmuchawca. George sądził, że stało się to w tej samej chwili, gdy Claudio wkroczył do kuchni, żeby umyć sobie uwalaną gównem rękę. — Henry? - szepnął George do ucha Henry'ego. Przysunął usta tak blisko, jakby całował w kinie dziewczynę... cholernie zabawne, szczególnie jeśli pomyśleć, że facet pewnie już nie żył. Jakaś narkofobia, czy jak to tam, kurwa, nazywają, ale musiał sprawdzić, a ściana między biurem a gabinetem Balazara była cienka. — Co się stało, George? - zapytał Tricks Postino. 146 - Zamknijcie się - warknął 'Cimi. Jego głos przypominał pomruk ciężarówki na jałowym biegu. Zamknęli się. George wsunął dłoń pod koszulę Henry'ego. Och, coraz gorzej. Nie opuszczało go wrażenie, że siedzi w kinie z dziewczyną. Właśnie ją obmacywał, tylko że to nie była ona, a on, i nie tylko narkofobia, ale pieprzona pedalska narkofobia, a chuda narkomań- ska pierś Henry'ego nie poruszała się w górę i w dół i nic w niej nie robiło łup-łup-łup. Dla Henry'ego Deana wszystko się już skoń- czyło i mecz przerwano przed końcem drugiej połowy. George nasłuchiwał bicia jego serca, lecz słyszał jedynie tykanie zegarka. Wszedł w gęstą od zapachu oleju i czosnku atmosferę Starego Kraju, jaka otaczała 'Cimiego Dretta. - Myślę, że możemy mieć problem - szepnął George. 7 Jack wyszedł z łazienki. — Nie ma tam towaru - poinformował, mierząc Eddiego nieruchomymi oczami. - A jeśli myślałeś o ucieczce przez okno, to możesz o tym zapomnieć. Jest tam stalowa siatka o oczkach szerokości pół cala. — Nie zamierzałem uciekać przez okno, a towar tam jest - oświadczył spokojnie Eddie. - Po prostu nie wiesz, gdzie go szukać. — Przepraszam, panie Balazar - powiedział Andolini - ale ten dupek zaczyna mnie wnerwiać. Balazar przyglądał się Eddiemu, jakby tego nie słyszał. Rozmyślał bardzo intensywnie. Myślał o magiku wyciągającym królika z cylindra. Prosisz kogoś z widowni, żeby sprawdził, że kapelusz jest pusty. Co jeszcze nigdy się nie zmieniało? Oczywiście to, że nikt poza magikiem nie zaglądał do środka kapelusza. A co powiedział ten chłopak? Teraz pójdę do łazienki. Pójdę tam sam. 147 Zazwyczaj ludzie nie chcą wiedzieć, na czym polega sztucz- ka, gdyż to popsułoby im zabawę. Zazwyczaj. Tymczasem on po prostu nie mógł się doczekać chwili, kiedy popsuje tę zabawę. — Świetnie - zwrócił się do Eddiego. - Jeśli towar tam jest, idź po niego. Tak jak stoisz. Z gołym tyłkiem. — Dobrze - rzekł Eddie i ruszył do drzwi łazienki. — Ale nie sam - dodał Balazar. Eddie stanął jak wryty i zesztywniał tak, jakby Balazar przeszył go niewidocznym oszczepem. Ten widok uradował serce Balazara. Po raz pierw- szy coś poszło niezgodnie z planem szczeniaka. - Jack pójdzie z tobą. — Nie - sprzeciwił się natychmiast Eddie. - Nie tak... — Eddie - rzekł łagodnie Balazar. - Nie mów mi "nie". Nigdy tego nie rób. 8 W porządku - powiedział rewolwerowiec. Niech idzie. Przecież... przecież... Eddie był bliski szaleństwa i ledwie trzymał się w karbach. Nie tylko z powodu tej kręconej piłki, jaką nagle cisnął mu Balazar, ale doskwierał mu niepokój o Henry'ego, a nad tym wszystkim powoli brał górę głód. Niech idzie. Wszystko będzie dobrze. Posłuchaj... Eddie posłuchał. 9 Balazar obserwował go, tego szczupłego, nagiego mężczyznę, u którego dopiero miała się uwidocznić zapadnięta klatka piersiowa, typowa dla narkomanów, stojącego z lekko prze- 148 chyloną na bok głową. Patrząc na niego, czuł, że opuszcza go pewność siebie. Wydawało się, że szczeniak słucha jakiegoś głosu, który tylko on może usłyszeć. Ta sama myśl przemknęła przez głowę Andoliniego, tylko nieco inaczej sformułowana: Co jest? Wygląda jak ten pies na starych płytach RCA Victor! Col Vincent chciał mu powiedzieć coś o oczach Eddiego. Nagle Jack Andolini pożałował, że go nie wysłuchał. Gdyby babcia miała wąsy, toby była dziadkiem - pomyślał. Jeśli Eddie słuchał głosów w swojej głowie, to albo po- winny przestać do niego gadać... albo on nie powinien ich słuchać. - W porządku - odezwał się Eddie. - Chodź, Jack. Pokażę ci ósmy cud świata. Błysnął zębami w uśmiechu, który nie spodobał się ani Jackowi Andoliniemu, ani Enricowi Balazarowi. - A więc tak? - Andolini wyjął broń z kabury przy- czepionej do paska. - Chcesz mnie zadziwić? Eddie uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Och. Myślę, że zdziwisz się tak, że wyskoczysz z butów. 10 Andolini wszedł za Eddiem do toalety. Trzymał go na musz- ce, bo był wkurzony. — Zamknij drzwi - powiedział Eddie. — Pieprz się - odparł Andolini. — Zamknij drzwi albo nie będzie towaru. — Pieprz się - powtórzył Andolini. Teraz, trochę przestraszony, wyczuwając, że dzieje się coś, czego nie rozumie, Andolini wyglądał na bystrzejszego niż w furgonetce. - On nie chce zamknąć drzwi! - krzyknął Eddie do Balazara. - Chyba dam sobie z panem spokój, panie Balazar. 149 Masz tu pewnie sześciu goryli, każdy z nich ma co najmniej cztery spluwy, a trzęsiecie portkami przed dzieciakiem w kiblu. W dodatku dzieciakiem-ćpunem. — Zamknij te pieprzone drzwi, Jack! - wrzasnął Balazar. — No, dobra - rzekł Eddie, gdy Jack Andolini kopniakiem zatrzasnął drzwi. - Jesteś mężczyzną, czy... — O rany, jak ja mam już dosyć tego świra - mruknął Andolini, kierując te słowa w przestrzeń. Podniósł rewolwer, kolbą do przodu, zamierzając uderzyć Eddiego w usta. Nagle zamarł, z uniesioną bronią, a groźny grymas na jego twarzy zmienił się w grymas zdziwienia, gdy zobaczył to, co Col Vincent widział w furgonetce. Oczy Eddiego zmieniły kolor z piwnego na niebieski. - Łap go! - rozległ się głuchy, rozkazujący głos i chociaż wydobywał się z ust Eddiego, nie był jego głosem. Psychol - pomyślał Jack Andolini. To psychol, pieprzony psy... Nie dokończył tej myśli, bo Eddie złapał go za ramiona, a kiedy to zrobił, Andolini zobaczył dziurę, która nagle pojawiła się jard za plecami chłopaka. Nie, nie dziurę. Miała zbyt regularny kształt. To były drzwi. - Święta Mario łaskiś pełna - jęknął cicho Jack. Przez te drzwi, które wisiały mniej więcej piętnaście cali nad prysznicem Balazara, ujrzał ciemny piasek plaży opadającej ku spienionym falom. Na plaży poruszały się jakieś stwory. Stwory. Machnął ręką, lecz cios, który miał wybić Eddiemu wszystkie przednie zęby, zaledwie otarł się o jego wargi i trochę je rozkrwawił. Nagle zabrakło mu sił. Czuł, jak go opuszczają. - Powiedziałem ci, że wyskoczysz z butów, Jack - przy- pomniał mu Eddie i szarpnął. Jack w ostatniej chwili się zorientował, co tamten zamierza zrobić, i zaczął walczyć jak ryś, ale było już za późno. Runęli do tyłu przez te drzwi i monotonny pomruk Nowego Jorku nocą, tak znajomy i nieustanny, że nawet go nie słychać, dopóki 150 nagle nie ucichnie, został zastąpiony przez łoskot fal i trzesz- czące, pytające głosy ledwie widocznych stworów, pełzających tam i z powrotem po plaży. 11 Będziemy musieli działać bardzo szybko, inaczej zostaniemy upieczeni na wolnym ogniu - zapowiedział Roland. Pewnie chciał wytłumaczyć, że jeśli nie będą się zwijać z prędkością światła, to wpadną jak śliwka w kompot. Eddie też tak uważał. W kategorii twardych facetów Jack Andolini był jak Dwight Gooden: można go trafić, a nawet ogłuszyć, ale jeśli nie załatwisz go w pierwszych rundach, to rozniesie cię prędzej czy później. Lewą ręką! - krzyczał do siebie Roland, kiedy przelecieli, i opuścił Eddiego. Pamiętaj! Lewą ręką! Lewą! Zobaczył, jak Eddie i Jack potykają się i przewracają, a potem staczają się po kamienistym stoku na plażę, walcząc o broń, którą Andolini trzymał w ręku. Roland zdążył tylko pomyśleć, jakim okrutnym żartem oka- załoby się to wszystko, gdyby wrócił do własnego świata tylko po to, żeby znaleźć swoje martwe ciało... Było jednak za późno. Za późno, by rozmyślać, za późno, by wrócić. 12 Andolini nie miał pojęcia, co się stało. Częściowo był przeko- nany, że zwariował, częściowo, że Eddie wstrzyknął mu jakiś narkotyk albo potraktował gazem, a częściowo, że mściwy Bóg z jego dzieciństwa w końcu miał dość grzechów, więc zabrał go ze znanego mu świata i przeniósł do tego upiornego czyśćca. Potem zobaczył drzwi, otwarte na oścież, rzucające wachlarz białego światła - światła z kibla Balazara - na skalisty grunt, 151 i zrozumiał, że można stąd wrócić. Andolini przede wszystkim był człowiekiem praktycznym. Później zacznie się zastanawiać, co to wszystko oznacza. Teraz zamierzał zabić tego świra i ponownie przejść przez te drzwi. Odzyskał siły, których pozbawiło go zaskoczenie. Uświado- mił sobie, że Eddie usiłuje wyrwać mu z ręki niewielki, ale niezwykle skuteczny colt cobra. Prawie mu się to udało. Jack zaklął i cofnął dłoń. Spróbował wycelować, ale Eddie natych- miast znów chwycił go za rękę. Andolini uderzył kolanem w wielki mięsień jego prawego uda (gabardynę drogich spodni Andoliniego oblepiał brudno- szary piasek plaży) i Eddie wrzasnął z bólu. - Rolandzie! - krzyknął. - Pomóż mi! Rany boskie, pomóż mi! Andolini gwałtownie odwrócił głowę i to, co zobaczył, znów wytrąciło go z równowagi. Na plaży stał facet... tylko że wyglądał bardziej jak duch niż żywy człowiek. I na pewno nie jak Przyjazny Duszek Casper. Bladą wychudłą twarz tej chwie- jącej się postaci porastała szczecina zarostu. Koszulę miał w strzępach, które bezładnie powiewały na wietrze, odsłaniając sterczące żebra. Prawa dłoń była owiniętą brudną szmatą. Wyglądał na chorego, chorego i umierającego, ale mimo to sprawiał wrażenie tak twardego gościa, że Andolini poczuł się przy nim jak ugotowane na miękko jajko. Ten facet miał dwa rewolwery. Wydawały się starsze niż góry, tak stare, jakby zabrał je z muzeum Dzikiego Zachodu... A jednak były to prawdziwe rewolwery, które mogły działać, i nagle Andolini zdał sobie sprawę z tego, że będzie musiał natychmiast załatwić tego bladego nieznajomego. Chyba że naprawdę ześwirował, a jeśli tak, to wszystko jest bez znaczenia i nie ma powodu się przejmować. Andolini puścił Eddiego i przetoczył się w prawo, ledwie czując ostrą krawędź skały, która rozerwała mu sportową marynarkę za pięćset dolarów. W tej samej chwili rewolwero- 152 wiec lewą ręką wyrwał rewolwer z kabury i zrobił to tak jak zawsze - czy zdrowy, czy chory, na jawie czy w półśnie - szybciej niż letnia błyskawica. Już po mnie - stwierdził Andolini z przerażeniem i po- dziwem. Chryste, to najszybszy gość, jakiego widziałem! Już po mnie, Matko Boska, zaraz mnie załatwi, za... Mężczyzna w podartej koszuli pociągnął za spust rewolweru, który trzymał w lewej ręce, i Jack Andolini pomyślał - naprawdę pomyślał - że już nie żyje, zanim sobie uświadomił, że zamiast wystrzału rozległ się tylko suchy trzask. Niewypał. Andolini z uśmiechem przyklęknął i uniósł broń. - Nie wiem, kim jesteś, ale już po tobie, ty pieprzony świrze - powiedział. 13 Eddie siedział na piachu, dygocząc, z nagim ciałem pokrytym gęsią skórką. Ujrzał, jak Roland wyciąga broń, usłyszał suchy trzask zamiast huku, zobaczył Andoliniego podnoszącego się na klęczki, usłyszał, jak gangster mówi coś, i zanim Eddie zdał sobie sprawę z tego, co robi, jego dłoń zacisnęła się na sporym kamieniu. Wyciągnął go z ziarnistego piasku i rzucił z całej siły. Kamień trafił Andoliniego w potylicę, odbił się i upadł. Krew trysnęła z szarpanej rany głowy. Jack Andolini strzelił, ale kula, która z pewnością zabiłaby rewolwerowca, poleciała nie wiadomo gdzie. 14 Niezupełnie - rewolwerowiec miał ochotę powiedzieć Ed- diemu. Jeśli czujesz na policzku podmuch kuli, to trudno mówić, że poszła nie wiadomo gdzie. 153 Łapiąc równowagę, odciągnął kurek rewolweru i ponownie pociągnął za spust. Tym razem w komorze tkwił dobry nabój; suchy, głośny trzask odbił się echem po plaży. Mewy, śpiące na skałach wysoko nad homarokoszmarami, obudziły się i od- leciały z krzykiem, przestraszonymi stadami. Chociaż jeszcze chwiejnie stał na nogach, rewolwerowiec położyłby Andoliniego trupem, lecz gangster też nie stał nieru- chomo. Właśnie padał na bok, na pół ogłuszony uderzeniem w głowę. Trzask rewolweru wydał mu się odległy, lecz prze- szywający ból, towarzyszący uderzeniu pocisku, który strzaskał łokieć, był wystarczająco rzeczywisty. Andolini oprzytomniał i zerwał się z ziemi. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie, złamana i bezużyteczna, ale usiłował wycelować broń, którą trzymał w drugiej. Najpierw zobaczył Eddiego, Eddiego-ćpuna, Eddiego, który w jakiś sposób sprowadził go tutaj. Szczeniak stał nagi jak niemowlę, dygocząc i kuląc się w lodowatych podmuchach wiatru. No, cóż, Jack może tu umrze, ale przynajmniej będzie miał tę przyjemność, że zabierze ze sobą Pieprzonego Eddiego Deana. Andolini uniósł broń. Mała cobra wydawała się ważyć teraz ze dwadzieścia funtów, ale udało mu się wycelować. 15 Lepiej żeby nie był to znowu niewypał - pomyślał ponuro Roland i ponownie odciągnął kciukiem kurek. Przez wrzask mew usłyszał cichy szczęk obracającego się, naoliwionego bębenka. 16 To nie był niewypał. 154 17 Rewolwerowiec nie celował w głowę Andoliniego, ale w broń, którą gangster trzymał w dłoni. Roland nie wiedział, czy ten człowiek będzie im jeszcze potrzebny, ale kto wie. Był ważny dla Balazara, a ponieważ ten okazał się tak nie- bezpieczny, jak Roland przypuszczał, lepiej zachować ostro- żność. Strzał był celny, w czym nie było niczego niezwykłego, natomiast dziwne było to, co stało się z bronią Andoliniego i nim samym. Roland widział już kiedyś coś takiego, ale tylko dwa razy przez te wszystkie lata, kiedy oglądał strzelających do siebie ludzi. Miałeś pecha, człowieku - pomyślał rewolwerowiec, patrząc na Andoliniego, który zataczając się, z wrzaskiem pobiegł ku plaży. Krew zalała mu koszulę i spodnie. Brakowało mu połowy tej dłoni, w której uprzednio trzymał colta. Broń zmieniła się w pogięty kawałek metalu, leżący na piasku. Eddie gapił się na niego, oszołomiony. Jack Andolini już nikogo nie zwiedzie tą swoją twarzą jaskiniowca, gdyż teraz nie miał twarzy; to co dotychczas nią było, zmieniło się w krwawą plamę poszarpanego mięsa z czarną dziurą wrze- szczących ust. — Mój Boże, co się stało? — Widocznie moja kula trafiła w bębenek jego rewolweru w tej samej chwili, gdy pociągał za spust - wyjaśnił rewol- werowiec. Mówił beznamiętnym tonem, jak profesor wygła- szający wykład z balistyki dla słuchaczy akademii policyj- nej. - W wyniku tego nastąpiła eksplozja, która rozerwała jego broń. Myślę, że wybuchł niejeden, ale dwa lub trzy naboje. — Zastrzel go - powiedział Eddie. Trząsł się jeszcze bardziej i teraz nie powodował tego tylko nocny chłód, zimny wiatr i brak ubrania. - Zabij go. Skróć jego męki, na miłość... — Za późno - odparł Roland z lodowatym spokojem, który zmroził Eddiego do kości. 155 Eddie odwrócił głowę; nie mógł uniknąć widoku homaroko- szmarów, które dopadły nóg Andoliniego i odcięły półbuty od Gucciego - oczywiście z tkwiącymi w nich stopami. Wrzesz- cząc i rozpaczliwie wymachując rękami, Andolini runął na piach. Homarokoszmary pokryły go wygłodniałą falą, zadając niespokojne pytania i pożerając żywcem. To-to-tak? Tu-tu-tum? Ta-ta-tam? Ty-ty-tyk? — Jezu - jęknął Eddie. - Co teraz zrobimy? — Weźmiesz dokładnie tyle (diabelskiego proszku - po- wiedział rewolwerowiec; kokainy - usłyszał Eddie), ile obie- całeś temu Balazarowi - rzekł Roland. - Nie mniej, nie więcej. I wrócimy. - Spojrzał uważnie na Eddiego. - Tylko że tym razem muszę tam pójść z tobą. W moim ciele. — Jezu Chryste - mruknął Eddie. - Możesz to zrobić? - I natychmiast sam sobie odpowiedział: - Pewnie, że tak. Tylko dlaczego? — Dlatego, że sam sobie nie poradzisz - odparł Roland. - Podejdź tu. Eddie obejrzał się na drgającą stertę uzbrojonych w szczypce stworów. Nigdy nie lubił Jacka Andoliniego, a mimo to żołądek podjechał mu do gardła. - Podejdź tu! - powtórzył niecierpliwie Roland. - Mamy mało czasu i niezbyt mi się podoba to, co mnie teraz czeka. Jeszcze nigdy nie robiłem czegoś takiego. I nigdy nie sądziłem, że będę musiał. - Wykrzywił usta w gorzkim uśmiechu. - Zaczynam się przyzwyczajać do robienia takich rzeczy. Eddie powoli podchodził do chudego mężczyzny, na coraz bardziej miękkich nogach. W półmroku tego obcego świata blada twarz rewolwerowca była prawie biała. Kim ty jesteś, Rolandzie? - pomyślał. Czym jesteś? A ten żar, jaki od ciebie bucha - czy to tylko gorączka ? A może jakiś rodzaj szaleństwa ? Myślę, że po trosze jedno i drugie. Boże, jak potrzebował działki. Więcej: zasłużył na działkę. - Czego nigdy jeszcze nie robiłeś? - zapytał. - O czym ty mówisz? 156 — Weź go - rzekł Roland i pokazał staromodny rewolwer, który wisiał na jego prawym biodrze. Nie wskazał go, gdyż w miejscu wskazującego palca miał tylko nieforemny, za- krwawiony gałgan.- Mnie się nie przyda. Nie teraz, a może już nigdy. — Ja... - Eddie przełknął ślinę. - Nie chcę go dotykać. — Ja też nie - odparł dziwnie łagodnie rewolwero- wiec - ale obawiam się, że obaj nie mamy wyboru. Będzie strzelanina. — Na pewno? — Tak. - Rewolwerowiec spojrzał w oczy Eddiemu. - Myślę, że to będzie zażarta, walka. 18 Balazar niepokoił się coraz bardziej. Za długo. Siedzieli tam zbyt długo i było za cicho. W oddali, może przecznicę dalej, usłyszał podniesione głosy, a potem kilka odgłosów, które mogły być trzaskiem petard... Tylko że siedząc w takim inte- resie, jaki prowadził Balazar, petardy nie były pierwszą rzeczą, jaka człowiekowi przychodzi na myśl. Krzyk. Czy to był krzyk? Nieważne. Cokolwiek się dzieje przecznicę dalej, nie ma nic wspólnego z tobą. Trzęsiesz się jak stara baba. Mimo wszystko... źle to wyglądało. Bardzo źle. - Jack? - zawołał w kierunku zamkniętych drzwi łazienki. Żadnej odpowiedzi. Balazar otworzył lewą górną szufladę biurka i wyjął broń. Nie był to colt cobra, dostatecznie mały, aby można go nosić w kaburze na pasku, ale magnum .357. - 'Cimi! - krzyknął. - Jesteś mi potrzebny! Zamknął szufladę. Wieża z kart rozsypała się z cichym, przeciągłym westchnieniem, lecz Balazar nawet tego nie za- uważył. 'Cimi Dretto wypełnił drzwi swoim dwustupięć- 157 dziesięciofuntowym cielskiem. Zobaczył, że Szef wyjmuje broń z szuflady, więc natychmiast wyjął swoją spod weł- nianej marynarki w tak jaskrawą kratę, że każdemu, kto nieopatrznie za długo by się jej przyglądał, zakręciłoby się w głowie. — Chcę tu mieć Claudia i Tricksa - powiedział. - Ściągnij ich natychmiast. Ten mały coś szykuje. — Mamy problem - rzekł 'Cimi. Balazar błyskawicznie oderwał wzrok od drzwi łazienki. - Och, mam ich już aż za dużo - warknął. - Na czym on polega, 'Cimi? 'Cimi oblizał spierzchnięte wargi. Nie lubił przekazywać złych wieści Szefowi, nawet gdy ten był w dobrym humorze, a teraz... — Cóż - zaczął i znów zwilżył wargi. - No, więc... — Może byś się, kurwa, pospieszył?! - wrzasnął Balazar. 19 Zrobione z sandałowego drewna okładziny kolby rewol- weru były tak gładkie, że chwyciwszy broń, Eddie o mało nie upuścił jej sobie na nogi. Była tak wielka, że wyglądała na prehistoryczną i do tego stopnia ciężką, że wiedział, iż będzie musiał trzymać ją oburącz. A odrzut pewnie wbije mnie w najbliższą ścianę. Jeśli ten grat w ogóle wystrzeli. Mimo to podświadomie chciał trzymać tę broń, reagując na jej oczywiste przeznaczenie, wyczuwając jej mroczną i krwa- wą historię, pragnąc być jej częścią. Ta broń zawsze znaj- dowała się. w najlepszych rękach - pomyślał Eddie. Przynaj- mniej do dziś. — Jesteś gotowy? - zapytał Roland. — Nie, ale zróbmy to - odparł Eddie. Lewą ręką chwycił przegub lewej ręki Rolanda. Ten zarzucił gorące prawe ramię na nagie ramiona Eddiego. 158 Razem przeszli z powrotem przez drzwi, z wietrznej ciem- ności plaży umierającego świata Rolanda w chłodny fluores- cencyjny blask łazienki Balazara w Krzywej Wieży. Eddie zamrugał, oswajając oczy ze światłem, i usłyszał do- biegający zza drzwi głos 'Cimiego Dretta. "Mamy problem" - powiedział 'Cimi. My też - pomyślał Eddie, a potem przywarł spojrzeniem do szafki z lekarstwami Balazara. Była otwarta. Przypomniał sobie, jak Balazar kazał Jackowi przeszukać ła- zienkę, a ten zapytał, czy jest tam jakiś schowek, o którym nie wie. Balazar zawahał się, zanim odpowiedział: "W tylnej ściance szafki z lekarstwami jest ruchoma płytka. Trzymam tam kilka drobiazgów". Andolini otworzył metalowe drzwiczki, ale zapomniał o ich zamknięciu. - Rolandzie! - syknął Eddie. Roland uniósł rewolwer i uciszył go, przyciskając lufę do warg. Eddie w milczeniu podszedł do apteczki. Kilka drobiazgów - słoiczek czopków, egzemplarz nędznie wydanego czasopisma "Dziecięce Zabawy" (zdjęcie na okładce ukazywało dwie nagie, namiętnie się całujące, mniej więcej ośmioletnie dziewczynki) oraz osiem lub dziesięć opakowań kefleksu. Eddie wiedział, co to za środek. Ćpuny, podatne na miej- scowe i ogólne infekcje, przeważnie dobrze znały ten lek. Keflex to antybiotyk. - Och, mam ich już aż za dużo - usłyszał Balazara. - Na czym on polega, 'Cimi? Jeśli keflex nie wyleczy go z tego, co mu jest, nic mu nie pomoże - pomyślał Eddie. Chwycił tabletki i chciał je wetknąć do kieszeni. Uświadomił sobie, że nie ma na sobie ubrania, i wydał chrapliwy dźwięk, który nawet w przybliżeniu nie był podobny do śmiechu. Wrzucił tabletki do zlewu. Zabierze je później... jeżeli będzie jakieś później. - Cóż - mówił 'Cimi. - No, więc... 159 — Może byś się, kurwa, pospieszył?! - wrzasnął Ba- lazar. — Chodzi o brata tego małego - powiedział 'Cimi i Eddie zamarł z dwoma ostatnimi opakowaniami tabletek w ręku, lekko przechylając głowę. Wyglądał dokładnie tak, jak piesek na starych płytach RCA Victor. — Co z nim? - zapytał niecierpliwie Balazar. — Nie żyje - odparł 'Cimi. Eddie upuścił keflex do zlewu i odwrócił się do Rolanda. - Zabili mojego brata - powiedział. 20 Balazar otworzył usta, by powiedzieć 'Cimiemu, żeby nie opowiadał mu pierdoł, kiedy ma na głowie ważniejsze rze- czy - na przykład to nieodparte przeczucie, że ten szczeniak zamierza go wycyckać, czy Andolini będzie go pilnował, czy nie. Nagle usłyszał głos chłopaka, tak wyraźnie jak tamten z pewnością słyszał jego i 'Cimiego. - Zabili mojego brata - mówił chłopak. Nagle Balazar przestał myśleć o swoim towarze, o odpowie- dziach na pytania i czymkolwiek innym oprócz tego, by jak najszybciej opanować sytuację, zanim zupełnie wymknie mu się spod kontroli. - Zabij go, Jack! - wrzasnął. Żadnej odpowiedzi. Potem usłyszał ponownie głos chłopaka. - Zabili mojego brata. Zabili Henry'ego. Nagle Balazar zrozumiał - wiedział - że chłopak nie mówi do Jacka. - Zwołaj tu wszystkich dżentelmenów - zwrócił się do 'Cimiego. - Wszystkich. Załatwimy skurwiela, a kiedy bę- dzie martwy, zaniesiemy go do kuchni i osobiście odrąbię mu głowę. 160 21 - Zabili mojego brata - powiedział więzień. Rewolwerowiec nie odezwał się. Tylko patrzył i myślał: Te buteleczki. W zlewie. Tego potrzebuję, a przynajmniej on tak uważa. Proszki. Nie zapomnij. Nie zapomnij. A z sąsiedniego pokoju: - Zabij go, Jack! Ani rewolwerowiec, ani Eddie nie zwrócili na to uwagi. - Zabili mojego brata. Zabili Henry'ego. W sąsiednim pokoju Balazar mówił teraz o tym, że utnie głowę Eddiego... jako trofeum. Te słowa w dziwny sposób podniosły na duchu rewolwerowca: wyglądało na to, że ten świat nie pod każdym względem różnił się od jego świata. Mężczyzna zwany 'Cimi zaczął ochryple nawoływać pozo- stałych. Przybiegli w niegodnym dżentelmenów pośpiechu, tupiąc nogami. — Chcesz coś z tym zrobić, czy tylko będziesz tu stał? - zapytał Roland. — Och, chcę coś z tym zrobić - odparł Eddie i uniósł lufę rewolweru. Chociaż zaledwie chwilę wcześniej sądził, że będzie musiał trzymać go oburącz, teraz bez trudu zrobił to jedną ręką. - A co? - spytał Roland i własny głos wydał mu się dobiegać gdzieś z oddali. Był chory, miał wysoką temperaturę, ale to, co się działo z nim teraz, było atakiem zupełnie innej gorączki, aż nazbyt dobrze mu znanej. Tej, która ogarnęła go w Tull. To żądza walki, tłumiąca wszelkie inne uczucia, pozo- stawiająca jedynie potrzebę zapomnienia o wszystkim i rozpo- częcia strzelaniny. — Chcę wojny - odparł Eddie. — Nie wiesz, o czym mówisz - rzekł Roland - ale zaraz się dowiesz. Kiedy stąd wyjdziemy, ty pilnuj prawej strony. Ja zajmę się lewą. Tę rękę mam sprawną. Eddie skinął głową. Ruszyli na wojnę. 161 22 Balazar spodziewał się Eddiego lub Andoliniego albo ich obu. Nie spodziewał się zobaczyć Eddiego i jakiegoś nie- znajomego, wysokiego mężczyznę o brudnych siwo-czarnych włosach i twarzy, która wyglądała na wykutą w opornym kamieniu przez okrutnego boga. Przez moment nie wiedział, do którego strzelić. 'Cimi jednak nie miał takich wątpliwości. Szef był wściekły na Eddiego. Dlatego najpierw załatwi Eddiego, a potem będzie martwił się tym drugim catzarro. 'Cimi niezgrabnie odwrócił się do Eddiego i trzykrotnie pociągnął za spust. Łuski błysnęły, koziołkując w powietrzu. Eddie zauważył, że olbrzymi męż- czyzna obraca się, i poślizgiem przeleciał po podłodze, piszcząc jak dzieciak na konkursie disco, podrajcowany dzieciak, który nawet nie zauważył, że zapomniał swojego kostiumu Johna Travolty, włącznie z bielizną. Otarta skóra na kolanach najpierw zapiekła go, a potem zaczęła szczypać. Nad jego głową w drew- nopodobnych panelach, które miały wyglądać jak sękate sos- nowe deski, pojawiły się trzy dziury. Deszcz drzazg obsypał mu ramiona i włosy. Boże, nie pozwól, żebym umarł goły i na głodzie - modlił się w duchu, wiedząc, że taka modlitwa nie tylko jest bluźnier- cza, ale absurdalna. Mimo to nie mógł się powstrzymać. Dobrze, Zginę, lecz proszę, daj mi jeszcze... Huknął rewolwer Rolanda. Na otwartej przestrzeni ten dźwięk był bardzo głośny. Tutaj był ogłuszający. - O Jeeezu! - wrzasnął 'Cimi Dretto zduszonym, pisk- liwym głosem. Graniczyło z cudem, że w ogóle zdołał coś powiedzieć. Część jego klatki piersiowej zapadła się, jakby ktoś walnął kafarem w beczkę. Na białej koszuli wykwitły czerwone plamy, niczym maki. - O Jeeezu! O Jeeezu! O Jee..! Claudio Andolini odepchnął go na bok. 'Cimi z łoskotem runął na podłogę. Dwa oprawione w ramki zdjęcia Balazara spadły ze ściany. To, które ukazywało Szefa wręczającego 162 nagrodę sportowca roku uśmiechniętemu młodzieńcowi na bankiecie Policyjnego Klubu Sportowego, wylądowało na gło- wie 'Cimiego. Odłamki szkła obsypały mu ramiona. - O Jeeezu - wyszeptał słabnącym głosem i pienista krew pociekła mu z ust. Za Claudiem biegł Tricks i jeszcze jeden z mężczyzn, którzy czekali w magazynie. Claudio w obu rękach trzymał pistolety, facet z magazynu miał dubeltówkę Remingtona z bardzo krótko obciętą lufą, a Tricks Postino niósł to, co nazywał Cudowną Maszyną Rambo - szybkostrzelny karabinek szturmowy M-16. - Gdzie jest mój brat, ty pierdolony ćpunie? - wrzasnął Claudio. - Co zrobiłeś Jackowi? Najwyraźniej nie był specjalnie ciekaw odpowiedzi, bo zaczął strzelać, zanim jeszcze skończył wrzeszczeć. Już po mnie - pomyślał Eddie, a wtedy Roland wystrzelił po raz drugi. Claudio Andolini odleciał do tyłu w chmurze kropelek krwi. Pistolety wypadły mu z rąk, przeleciały po blacie biurka i z łoskotem upadły na dywan, czemu towarzyszył trzepot kart do gry. Spora część wnętrzności Claudia uderzyła o ścianę na moment przed tym, zanim dogonił je ich właściciel. - Załatwcie go! - wrzeszczał Balazar. - Załatwcie obce- go! Szczeniak jest niegroźny! To tylko goły ćpun! Załatwcie obcego! Załatwcie go! Dwukrotnie nacisnął spust trzystapięćdziesiątkisiódemki. Magnum huknęło prawie tak głośno, jak rewolwer Rolanda. Pociski nie pozostawiły równych otworów w ścianie, pod którą stał rewolwerowiec, ale wybiły dwie poszarpane dziury w drew- nopodobnych panelach po obu stronach jego głowy. Błysnęło przez nie zimne światło łazienki. Roland nacisnął spust rewolweru. Suchy trzask. Niewypał. - Eddie! - krzyknął rewolwerowiec, a Eddie podniósł rewolwer i teraz on pociągnął za spust. Huk był tak głośny, że Eddie przez chwilę myślał, iż broń 163 eksplodowała mu w ręku, tak jak przedtem Jackowi. Odrzut nie wbił go w ścianę, ale poderwał ramię gwałtownym ruchem, o mało nie rozrywając ścięgien. Zobaczył, że część ramienia Balazara znika w fontannie krwi, usłyszał przeraźliwy pisk gangstera i wrzasnął: - Ćpun jest niegroźny, tak powiedziałeś? Tak, ty durny pierdoło? Chcesz rolować mnie i mojego brata? Pokażę ci, kto jest groźny! Po... Rozległ się potworny huk, jakby wybuchł granat, gdy facet z magazynu wystrzelił z obrzyna. Eddie przetoczył się po podłodze; śrut zrobił setkę dziurek w ścianach i drzwiach łazienki. Parę drobinek niegroźnie zraniło Eddiego w kilku miejscach i zrozumiał, że gdyby strzał padł z bliższej odległości i śrut nie rozproszył się, rozerwałoby go na strzępy. Do diabła, i tak już po mnie - pomyślał, patrząc, jak facet z magazynu przeładowuje remingtona, wprowadzając nowy nabój do komory, i opiera broń o przedramię. Gangster uśmie- chał się. Miał bardzo pożółkłe zęby. Eddie doszedł do wniosku, że od dawna nie widziały szczoteczki. Chryste, wykończy mnie jakiś popapraniec z żółtymi zębami, a ja nawet nie znam jego nazwiska. Przynajmniej wpakowałem kulkę Balazarowi. Przy- najmniej to. Zastanawiał się, czy Roland wystrzelił jeszcze raz. Nie mógł sobie przypomnieć. - Mam go! - krzyknął triumfalnie Tricks Postino. - Odsuń się, Dario! I zanim mężczyzna nazwany Dariem zdążył usunąć się z pola ostrzału, Tricks rozpoczął ogień z Cudownej Maszyny Rambo. Głośny terkot szybkostrzelnej broni wypełnił gabinet Balazara. Ta salwa uratowała życie Eddiego Deana. Dario miał go na muszce obrzyna, ale zanim zdążył wypalić, przecięła go seria z M-16. - Przestań strzelać, idioto! - ryknął Balazar. Tricks jednak nie słyszał go, nie mógł przestać albo nie chciał. Z wargami ściągniętymi tak, że odsłaniały lśniące od śliny zęby, wyszczerzone w wilczym uśmiechu, omiótł pokój 164 długą serią, rozwalając panele dwóch ścian, zmieniając opra- wione w ramki zdjęcia w chmury odłamków szkła, zrywając z zawiasów drzwi łazienki. Matowe szkło osłony prysznica rozleciało się na kawałki. Statuetka, którą Balazar otrzymał zaledwie rok wcześniej, zadźwięczała jak gong, gdy przeszyła ją kula. Na filmach ludzie zabijają się wzajemnie, strzelając seriami z ręcznej broni automatycznej. W prawdziwym życiu rzadko się to zdarza. A jeśli nawet, to celne są pierwsze trzy lub cztery strzały (o czym mógłby zaświadczyć nieszczęsny Dario, gdyby kiedykolwiek zdołał jeszcze coś powiedzieć). Po tych pierwszych wystrzelonych pociskach strzelec - choćby był nim silny mężczyzna - przestaje panować nad bronią. Lufa zaczyna się unosić, a ciało strzelającego obraca się w lewo lub w prawo, zależnie którym nieszczęsnym ramieniem postanowił amortyzować odrzut broni. Krótko mówiąc, tylko idiota lub gwiazdor filmowy próbowałby strzelać z takiej broni. Równie dobrze można by starać się przedziurawić kogoś wiertarką elektryczną. Przez moment Eddie nie był w stanie podjąć żadnych kon- struktywnych działań, tylko podziwiał ten popis czystego idio- tyzmu. Potem dostrzegł następnych mężczyzn, cisnących się do drzwi za plecami Tricksa. Wycelował z rewolweru Rolanda. - Mam go! - wrzeszczał Tricks z radosną histerią czło- wieka, który oglądał za dużo filmów, by odróżnić to, co pod- powiadał mu scenariusz w jego głowie, od tego, co się działo naprawdę. - Mam go! Mam go! Mam...! Eddie nacisnął spust i odstrzelił mu pół głowy, od brwi w górę. Sądząc po tym, co wyprawiał ten facet, nie była to wielka strata. Jezu Chryste, kiedy ta spluwa już strzeli, to wywala naprawdę wielkie dziury. Na lewo od Eddiego rozległo się głośne "ba-bach!". Coś smagnęło go po wychudłym bicepsie lewej ręki. Zobaczył Balazara, który celował do niego z magnum zza biurka za- 165 sypanego kartami do gry. Ramię gangstera było ociekającą krwią miazgą. Eddie uskoczył, zanim tamten ponownie wypa- lił z magnum. 23 Roland zdołał przyjąć pozycję strzelecką, wycelował w pierw- szego z następnych mężczyzn wbiegających przez drzwi i po- ciągnął za cyngiel. Odchylił bębenek, wyrzucił puste łuski, wysypał resztę naboi na dywan i załadował jeden. Zrobił to zębami. Balazar ostrzeliwał Eddiego. Jeśli ten nie wystrzeli, to chyba będzie po nas. Wystrzelił. Broń huknęła, podskoczyła mu w dłoni i Jimmy Haspio obrócił się na pięcie. Czterdziestkapiątka wypadła mu z ręki. Rewolwerowiec dostrzegł drugiego mężczyznę uskakującego za framugę drzwi. Wsunął broń z powrotem do kabury i prze- czołgał się po drzazgach i kawałkach szkła, którymi była zasypana podłoga. Myśl o ponownym ładowaniu broni dłonią bez dwóch palców wydawała się żartem. Eddie nieźle sobie radził, mimo że był nagi. To trudne dla mężczyzny. Czasem niemożliwe. Chwycił jeden z pistoletów upuszczonych przez Claudia Andoliniego. - Na co wy wszyscy czekacie?! - wrzasnął Balazar. - Jezu! Zjedzcie ich żywcem! Wielki George Biondi i jeszcze jeden gangster z magazynu wpadli do pokoju. Ten drugi facet wykrzykiwał coś po włosku. Roland doczołgał się do biurka. Eddie podniósł się i wycelował w kierunku drzwi oraz nadbiegających mężczyzn. On wie, że Balazar tam jest i czeka, ale myśli, że tylko jeden z nas ma teraz broń - pomyślał Roland. Oto jeszcze jeden gotowy za ciebie umrzeć, Rolandzie. Cóż takiego okropnego uczyniłeś, że u tak wielu budzisz poczucie lojalności? Balazar wstał, nie zauważywszy rewolwerowca, który znaj- 166 dował się teraz po jego prawej stronie. Gangster myślał tylko o jednym: wykończyć tego przeklętego ćpuna, który ściągnął mu na głowę tyle kłopotów. — Nie - powiedział rewolwerowiec i Balazar spojrzał na niego z grymasem zdziwienia na twarzy. — Pier... - Zaczął Balazar, usiłując wycelować magnum. Rewolwerowiec wpakował mu cztery kule z automatu nale- żącego do Claudia. Tandetna broń, zwykła zabaweczka, budząca obrzydzenie, ale może właśnie taką nędzną bronią należy zabić nędznika. Enrico Balazar umarł z wyrazem bezbrzeżnego zdzi- wienia na tym, co pozostało z jego twarzy. - Cześć, George! - zawołał Eddie i ponownie nacisnął spust rewolweru. Znowu usłyszał ten satysfakcjonujący huk. W tym nie ma kiepskich naboi - przemknęła mu przez głowę idiotyczna myśl. Chyba dostała mi się lepsza sztuka. George zdążył strzelić tylko raz, i to niecelnie, zanim pocisk Eddiego rzucił go jak kula kręglem na krzyczącego gangstera. Eddie miał irracjonalne, ale nieodparte wrażenie, że broń Rolanda ma jakąś magiczną moc. Dopóki trzyma ją w ręku, nic mu się nie stanie. Potem zapadła cisza, w której słyszał tylko pojękiwanie mężczyzny przygniecionego przez Big George'a (kiedy upadł na Rudy'ego Vechhia, bo tak nazywał się ten nieszczęśnik, i złamał mu trzy żebra) oraz donośne dzwonienie w uszach. Zastanawiał się, czy odzyska słuch. W porównaniu z tą kano- nadą, która chyba już się skończyła, najgłośniejszy koncert rockowy, jakiego słuchał Eddie, wydawał się odgłosem radia grającego dwie ulice dalej. Gabinet Balazara przestał przypominać pokój. Trudno byłoby się domyślić, jaką funkcję pełnił poprzednio. Eddie patrzył na to zdziwionymi, szeroko otwartymi oczami młodzieńca, który po raz pierwszy widzi coś takiego, ale Roland doskonale znał taki widok - zawsze taki sam. Czy na polu bitwy, gdzie tysiące ginęły od pocisków artyleryjskich, kul, mieczy i hala- bard, czy w małym pomieszczeniu, gdzie strzelało do siebie 167 pięciu lub sześciu przeciwników, w ostatecznym rezultacie zawsze było tak samo: kolejne pobojowisko, cuchnące prochem i krwią. Ze ścianki działowej między gabinetem a toaletą pozostały tylko fragmenty. Wszędzie migotało potłuczone szkło. Panele stropu, posiekane przez Tricksa Postina pociskami z głośnego, lecz bezużytecznego M-16, zwisały jak płaty obłażącej skóry. Eddie odkaszlnął. Teraz zaczęły docierać do niego inne dźwięki - ożywiony gwar, krzyki przed barem, a w oddali zawodzenie syren. — Ilu? - zapytał rewolwerowiec. - Załatwiliśmy wszyst- kich? — Tak sądzę... — Mam coś dla ciebie, Eddie - zawołał Kevin Blake z korytarza. - Pomyślałem, że przyda ci się na pamiątkę, wiesz? Tego, czego Balazar nie zdołał zrobić z młodszym z braci Dean, Kevin zrobił starszemu. Cisnął przez próg odciętą głowę Henry'ego. Na jej widok Eddie wrzasnął. Pobiegł w kierunku drzwi, nie zważając na kawałki drewna i szkła wbijające mu się w bose stopy, krzycząc i strzelając, aż wystrzelił ostatnie naboje z wielkiego rewolweru. - Eddie, nie! - wrzasnął rewolwerowiec, lecz chłopak go nie słyszał. Nie był w stanie. Szósty nabój okazał się niewypałem, ale w tym momencie Eddie nie zdawał już sobie z tego sprawy. Henry nie żyje, Henry... odcięli mu głowę, jakiś nędzny skurwysyn odciął głowę Henry'ego i zaraz za to zapłaci, o tak, może być tego pewien. Biegł w kierunku drzwi, raz po raz pociągając za spust, nieświadomy tego, że nic się nie dzieje, nie zdając sobie sprawy, że stopy ma całe we krwi. Kevin Blake wyskoczył zza framugi drzwi, nisko pochylony, trzymając w dłoni automat Llama .38. Rude włosy sterczały mu na wszystkie strony i uśmiechał się. 168 24 Na pewno się pochyli - pomyślał rewolwerowiec, wiedząc, że jeśli nawet ten domysł jest trafny, to będzie mu potrzeba sporo szczęścia, żeby strzelić celnie z tej nędznej zabaweczki. Kiedy się zorientował, że żołnierz Balazara próbuje pod- stępem sprowokować Eddiego do ataku, Roland podniósł się na klęczki i podparł lewą dłoń prawą ręką, nie zważając na ból towarzyszący zaciśnięciu pięści. Będzie miał tylko jedną szansę. Ból nie ma znaczenia. Rudowłosy mężczyzna pojawił się w progu, uśmiechnięty, a Roland jak zwykle przestał myśleć o czymkolwiek. Zobaczył, nacisnął spust i nagle rudowłosy leżał pod ścianą korytarza, z szeroko otwartymi oczami i granatową dziurką na czole. Eddie stał nad nim, wrzeszcząc i płacząc, raz po raz trzaskając kurkiem wielkiego rewolweru z rękojeścią obłożoną drewnem sandałowca, jakby ten mężczyzna o rudych włosach nie był jeszcze dostatecznie martwy. Rewolwerowiec czekał na serię, która skosi Eddiego, a kie- dy nie padł żaden strzał, zrozumiał, że to naprawdę koniec. Jeśli byli tu jeszcze jacyś żołnierze Balazara, to wzięli nogi za pas. Z trudem wstał, zatoczył się i powoli podszedł do Eddiego Deana. - Przestań - powiedział. Eddie nie zwrócił na niego uwagi i w dalszym ciągu szczękał kurkiem rewolweru, celując w zabitego. - Przestań, Eddie. On nie żyje. Oni wszyscy nie żyją. Masz zakrwawione stopy. Eddie ignorował go i wciąż pociągał za spust. Gwar pod- nieconych głosów przybliżał się. Tak samo jak wycie syren. Rewolwerowiec chwycił jego broń i pociągnął. Eddie od- wrócił się i zanim Roland zdążył zdać sobie sprawę z jego zamiarów, Eddie uderzył go kolbą w skroń. Roland poczuł, że krew spływa mu po twarzy, a on sam osuwa się po ścianie. 169 Usiłował wstać. Powinni jak najszybciej opuścić to miejsce. A jednak mimo wszelkich starań powoli zsuwał się coraz niżej i na chwilę cały świat znikł w szarej mgle. 25 Był nieprzytomny najwyżej dwie minuty, a potem zdołał dojść do siebie i wstać. Eddiego nie było już na korytarzu. Jego rewolwer leżał na piersi zabitego rudowłosego mężczyzny. Roland pochylił się, walcząc z mdłościami, wziął broń i nie- zręcznym ruchem wsunął ją do kabury. Chciałbym odzyskać moje przeklęte palce - pomyślał ze znużeniem. Próbował wrócić do zrujnowanego gabinetu, ale z najwyż- szym trudem zdołał przejść kilka kroków. Przystanął, podniósł ubranie Eddiego i wetknął je sobie pod lewą pachę. Wycie syren słychać było tuż-tuż. Roland przypuszczał, że używający ich ludzie to pewnie miejscowa milicja, pomocnicy szeryfa lub coś w tym rodzaju... Lecz równie dobrze mogli to być ludzie Balazara. - Eddie - wyrzęził. Gardło znów miał wyschnięte i obo- lałe, jeszcze bardziej niż to opuchnięte miejsce na skroni, w którą Eddie uderzył go rewolwerem. Chłopak nie zwrócił na niego uwagi. Siedział na środku podłogi, trzymając na kolanach odciętą głowę brata. Trząsł się i płakał. Rewolwerowiec poszukał wzrokiem drzwi, nie do- strzegł ich i przez chwilę poczuł lęk, graniczący z przerażeniem. Potem przypomniał sobie, że kiedy obaj byli po tej stronie, jedynym sposobem stworzenia drzwi był fizyczny kontakt z Eddiem. Wyciągnął do niego rękę, ale Eddie odsunął się, wciąż płacząc. — Nie dotykaj mnie - powiedział. — Eddie, to już koniec. Oni wszyscy nie żyją i twój brat też. 170 - Zostaw mojego brata w spokoju! - wrzasnął dziecinnie Eddie i znów Zaczął: dygotać. Przycisnął odciętą głowę do piersi. Potem podniósł zalane łzami oczy i spojrzał rewolwe- rowcowi w twarz. - Przez cały ten czas opiekował się mną - rzekł, szlochając tak, że Roland ledwie zdołał go zrozumieć. - Cały ten czas. Dlaczego ja nie mogłem nic dla niego zrobić, choćby ten jeden raz, po tym wszystkim, co dla mnie uczynił? Pewnie... opiekował się tobą. I spójrz na siebie, jak siedzisz tu i trzęsiesz się, niczym po zjedzeniu jabłka z febrodrzewa. Rzeczywiście, świetnie się tobą opiekował. — Musimy iść. — Iść? - Dopiero teraz na twarzy Eddiego pojawił się cień zrozumienia, natychmiast zastąpionego przez lęk. - Nigdzie nie idę. A szczególnie nie wracam tam, gdzie te wielkie kraby, czy jak je tam nazwać, pożarły Jacka. Ktoś dobijał się do drzwi, głośno domagając się, żeby je otworzyć. — Chcesz tu zostać i wyjaśnić, skąd wzięły się te wszystkie ciała? - zapytał rewolwerowiec. — Nic mnie to nie obchodzi - odparł Eddie. - Bez Henry'ego to nie ma znaczenia. Nic nie ma znaczenia. — Może dla ciebie nie ma - rzekł Roland - ale tu chodzi także o innych, więźniu. — Nie nazywaj mnie tak! - krzyknął Eddie. - Będę cię tak nazywał, dopóki nie udowodnisz mi, że potrafisz wyjść z tej celi, w której siedzisz! - odkrzyknął Roland. Zabolało go przy tym gardło, ale mimo to ciągnął: - Zostaw ten cholerny kawałek miecha i przestań biadolić! Eddie spojrzał na niego. Policzki miał mokre od łez, oczy szeroko otwarte i wystraszone. - To wasza ostatnia szansa! - rozległ się ryk na zewnątrz. Ten głos niezwykle przypominał Eddiemu głos znanego prezen- tera telewizyjnego. - Jesteście otoczeni przez brygadę anty- terrorystyczną! Powtarzam: Jesteście otoczeni przez brygadę antyterrorystyczną! 171 — A co mnie czeka po tamtej stronie drzwi? - zapytał cicho rewolwerowca. - No, powiedz. Może wtedy pójdę z tobą. Jeśli jednak spróbujesz mnie okłamać, nie uda ci się. — Prawdopodobnie śmierć - odparł rewolwerowiec. - Ale zanim to nastąpi, nie sądzę, że będziesz się nudził. Chcę, żebyś przyłączył się do mnie. Oczywiście nasza misja zapewne zakoń- czy się śmiercią... śmiercią całej naszej czwórki w jakimś obcym miejscu. Gdybyśmy jednak zdołali się przedrzeć... - Jego oczy zabłysły. - Gdybyśmy zdołali się przedrzeć, Eddie, ujrzałbyś coś, czego w najśmielszych marzeniach nie spodzie- wałeś się zobaczyć. — Co? — Mroczną Wieżę. — Gdzie znajduje się ta Wieża? — Daleko od plaży, na której mnie znalazłeś. Nie wiem jak daleko. — A czym ona jest? — Tego też nie wiem... ale domyślam się, że może być czymś w rodzaju rygla. Główną zatyczką, utrzymującą razem wszelki byt. Wszelki byt, czas i wymiar. — Wspomniałeś o czwórce. Kim są dwaj pozostali? — Nie znam ich, gdyż jeszcze nie zostali wybrani. — Tak jak wybrałeś mnie. A raczej, jak chcesz mnie wybrać. — Właśnie. Na zewnątrz rozległ się głuchy huk, podobny do wybuchu pocisku z moździerza. Frontowe okno Krzywej Wieży rozsypało się. Gęste chmury gazu łzawiącego wypełniły cały bar. - I jak? - zapytał Roland. Mógł złapać Eddiego, w ten sposób powołując do istnienia drzwi i przepchnąć go przez nie. Eddie jednak ryzykował dla niego życie i walczył z godnością urodzonego rewolwerowca, chociaż był niewolnikiem diabelskiego ziela i musiał walczyć nago jak nowo narodzone dziecię. Roland chciał, aby Eddie sam dokonał wyboru. 172 - Misja, przygody, Wieże, inne światy - powiedział z nik- łym uśmiechem Eddie. Nie obejrzeli się, gdy kolejne pociski z gazem łzawiącym wpadły przez okna i z sykiem eksplodowały na podłodze. Pierwsze pasma kwaśnego dymu zaczęły sączyć się do gabinetu Balazara. - To brzmi lepiej niż w jednej z tych książek Edgara Rice'a Burroughsa o Marsie, które Henry czytywał mi, kiedy byliśmy dziećmi. Zapomniałeś tylko o jednym. - O czym? - O półnagich ślicznotkach. Rewolwerowiec się uśmiechnął. - W drodze do Mrocznej Wieży - rzekł - wszystko jest możliwe. Kolejny spazm wstrząsnął ciałem Eddiego. Podniósł zbro- czoną krwią głowę brata, ucałował w szary jak popiół policzek i delikatnie odłożył ją na bok. Wstał. — Dobrze - powiedział. - I tak nie miałem żadnych innych planów na dzisiejszy wieczór. — Weź je - Roland podał mu jego rzeczy. - Włóż przy- najmniej buty. Pokaleczysz sobie nogi. Na chodniku na zewnątrz dwaj policjanci w hełmach z pleksi- glasowymi osłonami twarzy i kevlarowych kuloodpornych kamizelkach rozbili wejściowe drzwi Krzywej Wieży. W łazien- ce Eddie (ubrany w szorty i adidasy) podawał opakowania kefleksu Rolandowi, który upychał je do kieszeni jego dżinsów. Kiedy schował wszystkie, Roland zarzucił prawe ramię na szyję Eddiego, a ten chwycił go za przegub lewej ręki. Nagle pojawiły się przed nimi drzwi - prostokąt ciemności. Eddie poczuł, jak wiejący z tamtej strony wiatr odwiewa mu włosy z czoła. Słyszał fale toczące się po kamienistej plaży. Czuł zapach słonego morskiego powietrza. I mimo wszystko, mimo bólu i cierpienia, nagle zapragnął zobaczyć tę Wieżę, o której mówił Roland. Bardzo chciał ją zobaczyć. Teraz, kiedy Henry nie żył, cóż ten świat miał do zaoferowania Eddiemu? Ich rodzice też nie żyli, a od trzech lat, od kiedy wpadł w szpony nałogu, nie 173 miał stałej dziewczyny - tylko korowód dziwek, szprycerek i wąchaczek. Żadnej normalnej. Pieprzyć to. Przeszli przez drzwi. Eddie nawet minimalnie wyprzedził Rolanda. Po drugiej stronie znów poczuł dreszcze i bolesne skurcze mięśni - pierwsze poważne objawy odstawienia heroiny. A z nimi przyszły pierwsze niespokojne myśli. - Zaczekaj! - krzyknął. - Muszę tam wrócić na chwilę! Jego biurko! W biurku albo w sąsiednim pokoju! Towar! Jeśli faszerowali Henry'ego, to musi tam być! Heroina! Potrzebuję jej! Potrzebuję! Błagalnie spojrzał na Rolanda, lecz twarz rewolwerowca była jak wykuta z kamienia. — Ta część twojego życia skończyła się, Eddie - powie- dział i wyciągnął lewą rękę. — Nie! - wrzasnął Eddie, szarpiąc się z nim. - Nie, nic nie rozumiesz, człowieku! Ja jej potrzebuję! Równie dobrze mógł szarpać głaz. Rewolwerowiec zatrzasnął drzwi. Zamknęły się z głuchym, nieodwołalnym łoskotem i upadły na piach. Obłoczki piasku trysnęły spod ich krawędzi. Za drzwiami nie było nic, a teraz znikło też wypisane na nich słowo. To przejście między światami zostało zamknięte na zawsze. - Nie! - zaprotestował Eddie, a mewy odpowiedziały mu krzykiem, jakby z szyderczą pogardą, homarokoszmary zadały swoje pytania, może sugerując, że słyszałby je znacznie lepiej, gdyby podszedł trochę bliżej. Eddie osunął się na piasek, płacząc i drżąc, wstrząsany skurczami. - Ta poręba ci przejdzie - rzekł rewolwerowiec i zdołał wyjąć jedno opakowanie leku z kieszeni dżinsów Eddiego, tak podobnych do jego własnych. Ponownie udało mu się odczytać niektóre z liter, ale nie wszystkie. "Heflet" - chyba tak brzmiało to słowo. 174 Heflet. Lekarstwo z innego świata. - Wyleczy lub zabije - mruknął Roland i połknął dwie kapsułki. Potem zażył jeszcze trzy astyny, położył się obok Eddiego i przytulił do niego, najlepiej jak mógł. Po pewnym czasie obaj z trudem zasnęli. TASOWANIE tasowanie To, co nadszedło po tej nocy, było dla Rolanda przerwą w czasie, czasem wcale nieistniejącym jako czas. Zapamiętał tylko szereg obrazów, chwil, wyrwanych z kontekstu rozmów. Obrazów migających jak jednookie walety, trójki i dziewiątki oraz Cholerna Suka, Czarna Królowa Pająków w szybko taso- wanej talii kart. Później spytał Eddiego, jak długo to trwało, ale Eddie też nie wiedział. Dla nich obu czas przestał istnieć. W piekle nie ma czasu, a każdy z nich był w swoim własnym piekle: Roland cierpiał męki gorączki i zakażenia, a Eddie udręki narkotycz- nego głodu. — Niecały tydzień - rzekł Eddie. - Tylko tyle wiem. — Skąd możesz wiedzieć? — Ta liczba tabletek wystarczała zaledwie na tydzień. Potem musiało nastąpić jedno lub drugie. — Miałem wyzdrowieć lub umrzeć. — Właśnie. tasowanie Wystrzał, gdy zmrok przechodzi w ciemność, suchy trzask zagłuszający nieunikniony i nieuchronny szum fal umierających 179 na pustej plaży: ba-bach! Czuje zapach prochu strzelniczego. Kłopoty - myśli ospale rewolwerowiec i sięga po swoją broń, której nie znajduje przy sobie. O nie, to już koniec, to... A jednak następny strzał nie pada i coś zaczyna tasowanie ładnie pachnieć w mroku. Coś, po tak długiej głodówce, coś się gotuje. To nie tylko zapach. Słyszy trzask i syk gałązek, widzi migotanie pomarańczowych płomyków obozowego og- niska. Chwilami, w podmuchach bryzy, wyczuwa pachnący dym i jeszcze jeden apetyczny zapach. Jedzenie. Mój Boże, czyżbym był głodny? Bo jeśli odczuwam głód, to może wracam do zdrowia. Eddie - usiłuje powiedzieć, ale nie może wydobyć z sie- bie głosu. Boli go gardło, tak bardzo boli. Powinniśmy byli zabrać też trochę astyny - myśli, a potem próbuje się roześmiać. Wszystkie proszki dla niego, żadnego dla Ed- diego. Pojawia się Eddie. Ma blaszany talerz, który rewolwerowiec poznałby wszędzie. W końcu pochodzi z jego własnej torby. Są na nim dymiące kawałki białoróżowego mięsa. Co to? - chce zapytać, lecz z jego ust wydobywa się tylko ciche prychnięcie. Eddie czyta mu z warg. - Nie mam pojęcia - mówi opryskliwie. - Wiem tylko, że mnie nie zabiło. Jedz, niech cię szlag. Zauważa, że Eddie jest bardzo blady, trzęsie się i śmierdzi czymś, co jest albo łajnem, albo śmiercią. Pojmuje, że źle z nim. Wyciąga rękę, chcąc go pocieszyć, ale Eddie odtrąca ją. - Nakarmię cię - powiada. - Niech mnie diabli, jeśli wiem dlaczego. Powinienem cię zabić. Zrobiłbym to, gdybym nie myślał, że skoro raz potrafiłeś przejść do mojego świata, to 180 może zdołasz zrobić to znowu. - Rozgląda się wokół. - I gdy- by nie to, że wtedy zostałbym sam. Nie licząc ich. - Znowu spogląda na Rolanda i całym jego ciałem wstrząsają drgaw- ki... tak silne, że kawałki mięsa o mało nie spadają z blasza- nego talerza. W końcu mu przechodzą. - Jedz, niech cię szlag. Rewolwerowiec je. Mięso jest więcej niż niezłe... jest cudow- ne. Zjada trzy kawałki, a potem wszystko zaciera tasowanie wysiłek, by przemówić, może jednak tylko szeptać. Mał- żowina uszna Eddiego jest przyciśnięta do jego warg, ale od czasu do czasu odrywa się, gdy chłopakiem wstrząsają kolejne spazmy. Powtarza: — Północ. Po... po plaży. — Skąd wiesz? — Po prostu wiem - szepcze. Eddie spogląda na niego. — Zwariowałeś - mówi. Rewolwerowiec uśmiecha się i próbuje stracić przytomność, ale Eddie policzkuje go... mocno. Roland otwiera swe niebieskie oczy, w których na moment zapala się tak groźny błysk, że Eddie ma niewyraźną minę. Potem jego usta rozciągają się w uśmiechu podobnym do warknięcia. - Tak, możesz odpłynąć - oświadcza - ale najpierw musisz zażyć lekarstwo. Już czas. Przynajmniej tak pokazuje słońce. Tak sądzę. Nigdy nie byłem skautem, więc nie jestem pewien. Myślę jednak, że pora łyknąć dawkę. Otwórz dziób, Rolandzie. Otwórz go szeroko dla doktora Eddiego, ty pieprzo- ny porywaczu. Rewolwerowiec otwiera usta, jak dziecko przy piersi. Eddie wkłada mu do nich dwie tabletki, a potem niedbale poi go świeżą wodą. Roland domyśla się, że woda pochodzi z jakiegoś 181 strumienia, płynącego wśród -wzgórz na wschodzie. Może jest zatruta; Eddie nie potrafiłby odróżnić dobrej wody od trującej. Z drugiej strony, Eddie jeszcze nie umarł, a poza tym nie ma wyboru, prawda? Nie ma. Przełyka wodę, krztusi się i prawie dusi, a Eddie patrzy na niego obojętnie. Roland wyciąga ręce. Eddie próbuje się odsunąć. Skupione spojrzenie rewolwerowca zatrzymuje go w miej- scu. Roland przyciąga go do siebie tak blisko, że czuje woń jego choroby, tak jak Eddie czuje jego odór. Połączenie tych zapa- chów wywołuje mdłości i niezdrową fascynację. — Tutaj masz tylko dwa wyjścia - szepcze Roland. - Nie wiem, jak jest w twoim świecie, ale tu są tylko dwa wyjścia. Stać i może przeżyć albo umrzeć na klęczkach, z pochyloną głową, wdychając swój smród. Mnie... - Przerywa, wstrząsany kaszlem. - Mnie to nie obchodzi. — Kim ty jesteś? - woła Eddie. — Twoim przeznaczeniem - odpowiada mu cicho rewol- werowiec. — Dlaczego po prostu nie zamkniesz ryja i nie umrzesz? - pyta Eddie. Rewolwerowiec próbuje mu odpowiedzieć, ale wcześniej odpływa, gdy karty tasowanie Ba-bach! Roland otwiera oczy i widzi milion wirujących w czerni gwiazd, a potem znów zamyka powieki. Nie wie, co się dzieje, ale myśli, że wszystko jest w porządku. Talia wciąż się porusza, karty tasowanie 182 znów słodkie, smakowite kawałeczki mięsa. Czuje się lepiej. Eddie też wygląda lepiej. A także wydaje się lekko zanie- pokojony. — Podchodzą bliżej - mówi. - Może są paskudne, ale niegłupie. Wiedzą, co robiłem. W jakiś sposób wiedzą i nie podoba im się to. Co noc podchodzą trochę bliżej. Pewnie byłoby lepiej wynieść się ze wschodem słońca, jeśli zdołasz. Inaczej może to być ostatni wschód słońca, jaki zobaczymy. — Co? Nie jest to szept, ale coś pomiędzy szeptem a normalną mową. - One - mówi Eddie i wskazuje na plażę. - To-to-tak? Tu-tu-tum? I tak dalej. Myślę, że one są takie same jak my: lubią jeść, ale nie lubią być zjadane. Nagle, ze zgrozą, Roland pojmuje, skąd się wzięły te ka- wałeczki białoróżowego mięsa, którymi karmił go Eddie. Nie jest w stanie nic powiedzieć; obrzydzenie odbiera mu głos, jaki zdołał odzyskać. Eddie jednak czyta wszystko z jego twarzy. — A co myślałeś? - warczy. - Że zadzwoniłem do Czer- wonego Homara po dostawę? — Są trujące - szepcze Roland. - To dlatego... — Tak, to dlatego jesteś hors de combat. Natomiast ja się staram, mój przyjacielu Rolandzie, żebyś nie stał się także h'ors d'oeuvres. Co do trucizny, to grzechotniki też są jadowite, ale ludzie je jedzą. Grzechotnik naprawdę jest smaczny. Jak kurczak. Gdzieś o tym czytałem. Przypominały mi homary, więc postanowiłem zaryzykować. A co innego mieliśmy jeść? Piasek? Zastrzeliłem jednego z tych popaprańców i przysma- żyłem go jak cholera. Nie było tu niczego innego. A poza tym są naprawdę niezłe. Co wieczór, gdy tylko słońce zaczynało zachodzić, odstrzeliwałem jednego. Nie są zbyt żwawe, dopóki nie zrobi się zupełnie ciemno. Ani razu nie widziałem, żebyś odmówił poczęstunku. - Eddie uśmiecha się. - Chciałbym myśleć, że dostałem jednego z tych, które załatwiły Jacka. 183 Podoba mi się myśl, że zjadłem tego drania. To mnie trochę uspokaja, wiesz? — Jeden z nich zjadł kawałek mojego ciała - wykrztusił rewolwerowiec. - Dwa palce. — Też pięknie. - Eddie w dalszym ciągu się uśmiecha. Twarz ma bladą, rekinią... ale straciła już ten niezdrowy wy- gląd, a spowijający go jak całun zapach łajna i śmierci też osłabł. — Pieprz się - mamrocze rewolwerowiec. — Roland wykazuje trochę siły ducha! - woła Eddie. - Może jednak nie umrzesz! Kuchany! Uwaszam, sze to cu- downe! — Żyć - mówi Roland. Pomruk znów przechodzi w szept. Znowu drapie go w gardle. — Taak? - Eddie spogląda na niego, a potem kiwa głową i sam sobie odpowiada: - Taak. Sądzę, że będziesz. Raz myślałem, że odchodzisz, a raz wydawało mi się, że już od- szedłeś. Teraz wygląda na to, że wyzdrowiejesz. Przypuszczam, że antybiotyk ci pomógł, ale głównie sam się z tego wyciąg- nąłeś. Po co? Dlaczego, kurwa, tak usilnie się starasz przeżyć na tej parszywej plaży? — Wieża - bezgłośnie porusza wargami, gdyż teraz nie może już nawet mamrotać. — Ty i ta twoja pieprzona Wieża - rzuca Eddie i odwraca się, lecz natychmiast ponownie spogląda ze zdziwieniem na Rolanda, gdy poczuł dłoń, która, jak stalowa obręcz, zaciska się na jego ramieniu. Przez chwilę patrzą sobie w oczy. - Dobrze. Dobrze! — Na północ - bezgłośnie przypomina rewolwerowiec. - Na północ, mówiłem ci. Czy tak mu powiedział? Tak mu się zdaje, ale czuje się zagubiony. Zagubiony w talii. - Skąd wiesz? - krzyczy na niego Eddie, w nagłym przypływie gniewu. Podnosi pięści, jakby chciał go uderzyć, lecz zaraz je opuszcza. 184 Po prostu wiem, więc dlaczego marnujesz mój czas i siły, zadając głupie pytania? - chce odpowiedzieć, ale wcześniej karty... tasowanie wleczony, przywiązany pasami od rewolwerów do jakichś prowizorycznych noszy, podskakuje i obija się, głowa bezradnie kołysze mu się z boku na bok, słyszy jak Eddie Dean pod- śpiewuje piosenkę, która jest tak upiornie znajoma, że w pierw- szej chwili wydaje się przejawem delirium: - Hey Jude... don't mąkę it bad... take a saaad song... and mąkę it better... Skąd ją znasz? - chce zapytać. Słyszałeś, jak ją śpiewałem, Eddie? I gdzie jesteśmy? Zanim jednak zdąży spytać tasowanie Cort rozwaliłby chłopakowi głowę, gdyby zobaczył tę kon- strukcję - myśli Roland, patrząc na nosze, na których spędził cały dzień, i śmieje się. Niezbyt przypomina to śmiech. Brzmi tak, jak dźwięk fal zrzucających na plażę swój ładunek kamieni. Nie wie, jak daleko zaszli, ale wystarczająco daleko, żeby Eddie był kompletnie wykończony. Siedzi na głazie w tych wydłużających się promieniach słońca, z jednym rewolwerem Rolanda na kolanach i w połowie wypełnionym bukłakiem pod ręką. Jedna kieszeń na jego piersiach jest lekko wybrzuszona. To pociski wyjęte z pasów - zmniejszający się zapas "do- brych" naboi. Eddie zawiązał je w gałgan oddarty z własnej koszuli. Głównym powodem tego szybkiego kurczenia się zapasu "dobrych" naboi jest to, że na każde cztery czy pięć jeden okazuje się niewypałem. 185 Eddie, który prawie zasnął, nagle podnosi głowę. - Z czego się śmiejesz? - pyta. Rewolwerowiec zbywa to pytanie machnięciem ręki i kręci głową. Uświadamia sobie, że się mylił. Cort nie rozbiłby Eddiemu głowy za te nosze, choć są dziwacznym i pokracznym tworem. Roland myśli, że Cort mógłby nawet mruknąć jakieś słowo pochwały - co zdarzało mu się tak rzadko, że po- chwalony nie miał pojęcia, jak zareagować, i zostawał z roz- dziawionymi ustami, niczym ryba wyjęta z beczki przez ku- charza. Dwa boki zrobił z gałęzi krzewu bawełny - miały prawie taką samą długość i grubość. Rewolwerowiec domyślił się, że odłamał je wiatr. Na poprzeczki Eddie użył mniejszych gałęzi, mocując je do boków w rozmaity, przedziwny sposób: pasami od rewolwerów, taśmą izolacyjną, która poprzednio przytrzy- mywała diabelski proszek pod jego pachami, a nawet rzemy- kiem od kapelusza Rolanda i sznurówkami swoich butów. Na noszach położył koc rewolwerowca. Cort nie uderzyłby go, bo chociaż był bardzo chory, Eddie przynajmniej nie siedział na tyłku i nie biadolił nad swoim losem. Zrobił coś. Starał się. I Cort mógłby obdarzyć go jednym z tych mrukliwych, prawie niechętnych komplementów, gdyż - chociaż wyglądały dziwacznie - te nosze spełniły swoje zadanie. Dowodziły tego dwie koleiny, które ciągnęły się wzdłuż plaży aż po horyzont, gdzie zdawały się łączyć ze sobą. - Widzisz któregoś z nich? - pyta Eddie. Słońce opada, rzucając pomarańczową ścieżkę na wodę, więc rewolwerowiec domyśla się, że tym razem spał ponad sześć godzin. Czuje się silniejszy. Siada i patrzy na wodę. Nie zmieniła się ani plaża, ani okolica, powoli wznosząca się ku zachodnim zboczom gór. Roland dostrzega niewielkie róż- nice w wyglądzie krajobrazu i znajdujących się na brzegu szczątków (na przykład martwą mewę, leżącą jak kupka poru- szanych wiatrem piór na piasku, dwadzieścia jardów na lewo 186 i trzydzieści lub mniej od linii wody), ale pominąwszy te drobiazgi, wszystko wygląda tak jak w punkcie wyjścia. - Nie - mówi rewolwerowiec, a potem poprawia się: - Tak. Widzę jednego. Pokazuje ręką. Eddie mruży oczy i po chwili kiwa głową. Gdy słońce opada niżej, pomarańczowa ścieżka coraz bardziej zaczyna przypominać krew, pierwsze homarokoszmary wyłażą z wody i zaczynają pełzać po plaży. Dwa z nich niezdarnie biegną do zdechłej mewy. Zwycięzca wyścigu łapie ją, rozcina i zaczyna wpychać sobie do dzioba rozkładające się szczątki. - To-to-tak? - pyta. - Tu-tu-tum? - odpowiada mu drugi. -• Ta-t... Ba-bach! Broń Rolanda kładzie kres pytaniom drugiego stwora. Eddie podchodzi do niego i łapie go za grzbiet, czujnie obserwując przy tym jego kompana. Ten jednak nie sprawia żadnych kłopotów - jest zbyt zajęty mewą. Eddie przynosi swoje trofeum. Stwór jeszcze się rusza, unosząc i opuszczając szczyp- ce, ale wkrótce przestaje. Ogon po raz ostatni wygina się w łuk, a potem nie zostaje opuszczony, lecz opada bezwładnie. Potężne szczypce obwisają. — Niebawem podamy do stołu, panie - mówi Eddie. - Do wyboru: filet z paskudnego skorupiaka albo filet z paskud- nego skorupiaka. Co łaskawy pan raczy wybrać? — Nie rozumiem cię - odpowiada rewolwerowiec. — Ależ rozumiesz. Po prostu nie masz poczucia humoru. Co się z nim stało? - Pewnie poległ na którejś wojnie. Słysząc to, Eddie uśmiecha się. — Dziś wieczór wyglądasz i mówisz jak żywy człowiek, Rolandzie. — Chyba wracam do zdrowia. — Cóż, może jutro zdołasz przejść kawałek. Powiem ci zupełnie szczerze, przyjacielu, że wleczenie ciebie to gówniana robota. 187 — Spróbuję. — Zrób to. — Ty też wyglądasz trochę lepiej - ryzykuje Roland. Przy ostatnich dwóch słowach głos załamuje mu się, jak u przecho- dzącego mutację chłopca. Jeśli zaraz nie przestanę gadać - myśli - to może już nigdy nie będę mógł mówić. — Myślę, że przeżyję. - Eddie beznamiętnie spogląda na Rolanda. - Nigdy się nie dowiesz, jak niewiele brako- wało, żeby było inaczej. Raz wziąłem jeden z twoich rewol- werów i przystawiłem sobie lufę do czoła. Odciągnąłem kurek, potrzymałem tak przez chwilę, a potem wepchnąłem broń z powrotem do kabury. Innej nocy dostałem konwulsji. Myślę, że to była następna noc, ale nie jestem pewien. - Potrząsa głową i mówi coś, co dla rewolwerowca jest jedno- cześnie zrozumiałe i niepojęte. - Teraz Michigan wydaje mi się snem. Chociaż głos znowu opadł mu do ochrypłego pomruku i dob- rze wie, że nic nie powinien mówić, rewolwerowiec chce się czegoś dowiedzieć. — Co cię powstrzymało przed pociągnięciem za spust? — No, cóż, to jedyna para majtek, jaką mam - odpowiada Eddie. - A w ostatniej chwili pomyślałem sobie, że jeśli nacisnę i okaże się, że to niewypał, to nigdy nie zbiorę się na odwagę, żeby spróbować ponownie... A jak zesrasz się w gacie, to musisz od razu je wyprać albo nauczyć się żyć z tym smrodem. Powiedział mi to Henry. Mówił, że nauczył się tego w Wietnamie. A ponieważ był wieczór i Homar Lecter wyszedł na plażę, nie mówiąc o wszystkich jego kumplach... Rewolwerowiec się śmieje, naprawdę się śmieje, chociaż tylko sporadycznie z jego ust wydobywa się cichutki dźwięk. Eddie też się uśmiecha i mówi: - Myślę, że to odstrzelone na wojnie poczucie humoru tylko amputowali ci w łokciu. Wstaje, zapewne zamierzając wejść na zbocze, gdzie będą gałęzie na ognisko. 188 — Czekaj - szepcze Roland i Eddie spogląda na niego. - Powiedz dlaczego? — Chyba dlatego, że mnie potrzebowałeś. Gdybym się zabił ty byś umarł. Później, kiedy już staniesz na nogi, może poftórnie się nad tym zastanowię. - Eddie rozgląda się wolno i ciężko wzdycha. - Może na twoim świecie to jest Disneyland albo Coney Island, ale to, co widziałem dotychczas, niezbyt mnie cieszy. - Zaczyna odchodzić, przystaje i ogląda się na Rolanda. Ma ponurą minę, choć jego twarz straciła już chorobliwą bladość. Drgawki przeszły w sporadyczne drżenie. - Czasem naprawdę mnie nie rozu- miesz, no nie? — Owszem - rzęzi rewolwerowiec. - Czasem nie ro- zumiem. — Zatem rozwinę temat. Są ludzie, którzy muszą się kimś opiekować. Nie rozumiesz tego, ponieważ ty do nich nie należysz. Wykorzystałbyś mnie i odrzucił jak papierową toreb- kę, gdyby przyszło co do czego. W twoim wypadku Bóg spieprzył robotę. Jesteś dostatecznie mądry, żeby mieć z tego powodu wyrzuty sumienia, ale wystarczająco twardy, żeby to zrobić. Nie potrafiłbyś inaczej. Gdybym leżał tu na plaży i błagał o pomoc, odszedłbyś, wiedząc, że miałbym ci prze- szkodzić w dotarciu do tej twojej przeklętej Wieży. Czy bardzo mijam się z prawdą? - Roland nie odpowiada, tylko patrzy na Eddiego. - Nie każdy jest taki. Są ludzie, którzy muszą opiekować się innymi. Tak jak w tej piosence Barbry Streisand. Przykre, ale prawdziwe. To po prostu jeszcze jedna forma uzależnienia. - Eddie wpatruje się w Rolanda. - A skoro o tym mowa, to ty jesteś czysty, prawda? - Roland obserwuje go bez słowa. - Nie licząc Wieży. - Eddie parska krótkim śmiechem. - Jesteś wieżowym ćpunem, Rolandzie. — Na jakiej wojnie? - szepcze Roland. — Co? — Na jakiej odstrzelili ci poczucie godności i własnej war- tości? 189 Eddie gwałtownie odsuwa się, jakby Roland wyciągnął rękę i spoliczkował go. - Pójdę przynieść trochę wody - rzuca. - Uważaj na te paskudne skorupiaki. Wprawdzie przeszliśmy dziś kawał drogi, ale nie wiem, czy one porozumiewają się ze sobą, czy nie. Potem odwraca się, dostatecznie szybko, by Roland nie zauważył ostatnich promieni zachodzącego słońca, odbijających się w jego mokrych od łez policzkach. Roland siada twarzą do wody i patrzy. Homarokoszmary pełzają i pytają, pytają i pełzają, lecz obie czynności wydają się bezcelowe. Te stwory mają szczątkową inteligencję, lecz niewy- starczającą, aby przekazywać sobie jakieś informacje. Bóg nie zawsze ciska ci piaskiem w oczy - myśli Roland. Przeważnie, ale nie zawsze. Eddie wraca z drewnem. — No? - pyta. - Co o nich sądzisz? — Nic nam nie grozi - chrypi rewolwerowiec i Eddie zaczyna coś mówić, lecz Roland jest już zmęczony. Kładzie się, spogląda na pierwsze gwiazdy zerkające przez baldachim fiołkowego nieba i tasowanie w ciągu trzech następnych dni stopniowo wraca do zdrowia. Czerwone linie na jego rękach najpierw zaczęły się cofać, potem przybladły, a w końcu zniknęły. Już następnego dnia po tamtej rozmowie czasem szedł sam, a czasem pozwalał, by ciągnął go Eddie. Na drugi dzień wcale nie trzeba go było ciągnąć, tylko co godzina lub dwie odpoczywali przez jakiś czas, dopóki nie przestały się pod nim uginać kolana. To podczas tych odpoczynków oraz w okresie między zjedzeniem kolacji a dopaleniem się ogniska i snem rewolwerowiec poznał prawdę o Henrym i Eddiem. Pamiętał, że zastanawiał się, 190 dlaczego stosunki między braćmi były tak skomplikowane, lecz kiedy Eddie Zaczął: mówić, opornie i z gniewem zrodzonym z głębokiego bólu, mógł go powstrzymać, mógł powiedzieć mu: Nie fatyguj się, Eddie. Wszystko rozumiem. Tylko że to nie pomogłoby Eddiemu. On nie mówił tego po to, aby pomóc Henry'emu, gdyż ten już nie żył. Mówił, żeby pogrzebać go na dobre. A także przypomnieć sobie, że chociaż Henry umarł, to on, Eddie, żyje. Dlatego rewolwerowiec słuchał i nic nie mówił. Prosta sprawa: Eddie był przekonany, że zmarnował bratu życie. Henry też tak myślał. Może sam doszedł do tego wniosku, a może uwierzył w to, bo zbyt często słyszał, jak matka powtarzała Eddiemu, ile ona i Henry dla niego poświęcili, żeby mógł czuć się bezpiecznie - jeśli ktoś może być bezpieczny w miejskiej dżungli - żeby mógł być szczęśliwy -jeśli ktoś może być szczęśliwy w miejskiej dżungli - żeby nie skończył jak jego biedna siostra, której pewnie prawie nie pamięta, a która była taka piękna, niech ją Bóg ma w opiece. Ona przebywała wśród aniołów i niewątpliwie to cudowne miejsce, ale nie chciała, żeby Eddie poszedł tam za szybko, przejechany na ulicy przez jakiegoś zwariowanego pijanego kierowcę, tak jak ona, lub pchnięty nożem przez jakiegoś młodego ćpuna dla dwudziestu pięciu centów i zostawiony z wnętrznościami na chodniku, a ponieważ ona nie sądziła, że Eddie chce zaraz pójść do aniołków, więc niech lepiej słucha się starszego brata, robi, co starszy brat mu każe, i niech zawsze pamięta, że Henry poświęca się, bo go kocha. Eddie powiedział rewolwerowcowi, że wątpi, by matka wiedziała o niektórych ich wybrykach, takich jak podkrada- nie komiksów ze sklepiku na Rincon Avenue czy palenie papierosów za fabryką kuchenek elektrycznych przy Cohoes Street. Raz zobaczyli chevroleta z kluczykami w stacyjce i chociaż Henry ledwie umiał jeździć - miał wtedy szesnaście lat, a Eddie osiem - wepchnął brata do samochodu i oświadczył, 191 że pojadą do centrum Nowego Jorku. Eddie bał się i płakał, a Henry był wystraszony i wściekły na Eddiego. Mówił mu, żeby się zamknął, żeby przestał być takim pieprzonym dzieciu- chem, że ma dziesięć dolców, a Eddie trzy lub cztery, więc mogą przez cały pieprzony dzień siedzieć w kinie, a potem złapać pociąg z Pelham i wrócić do domu, zanim matka postawi kolację na stole i zacznie się zastanawiać, gdzie też się podziali. Lecz Eddie wciąż płakał, a w pobliżu mostu Queensboro zauważyli radiowóz w bocznej uliczce, i chociaż Eddie był pewien, że siedzący w wozie policjant nawet nie spojrzał w ich stronę, powiedział "tak", kiedy Henry spytał go chrapliwym i drżącym głosem, czy Eddie myśli, że gliniarz ich zauważył. Henry zbladł i zaparkował samochód tak gwałtownie, że o mało nie skosił hydrantu. Był już w połowie drogi do następnej przecznicy, gdy Eddie, który również wpadł w panikę, wciąż zmagał się z klamką drzwiczek. Henry zatrzymał się, zawrócił i wyciągnął Eddiego z samochodu. I spoliczkował go. Potem wracali pieszo - a właściwie przekradali się - aż do Brook- lynu. Zajęło im to prawie cały dzień, a kiedy matka zapytała ich, dlaczego są tacy zgrzani, spoceni i zmęczeni, Henry po- wiedział, że przez większość dnia uczył Eddiego grać w baseball na placu zabaw za blokiem. Potem przyszli tam więksi chłopcy, więc obaj musieli uciekać. Matka ucałowała Henry'ego i pro- miennie się uśmiechnęła do Eddiego. Zapytała, czy nie ma najlepszego brata na świecie. Eddie przyznał jej rację. Powie- dział to szczerze. Uważał, że ma. — Był wtedy równie przestraszony jak ja - wyznał Eddie Rolandowi, gdy siedzieli i patrzyli, jak ostatnie światło dnia dogasa na wodzie, która niebawem będzie odbijała tylko blask gwiazd. - A nawet bardziej, ponieważ myślał, że gliniarz zauważył nas podczas gdy ja wiedziałem, że nie. Dlatego Henry uciekł. Ale wrócił po mnie. To było ważne. Wrócił. - Roland milczał. - Rozumiesz to, prawda? - Eddie spoglądał na niego ostro, pytająco. — Rozumiem. 192 - Zawsze się bał, lecz zawsze wracał. Roland pomyślał, że byłoby lepiej dla Eddiego, a może dla nich obu, gdyby Henry po prostu wziął nogi za pas tamtego dnia... albo któregoś innego. Cóż, tacy ludzie jak Henry nigdy tego nie robili. Tacy jak Henry zawsze wracali, ponieważ wiedzieli, jak wykorzystać zaufanie. To była jedyna rzecz, jaką tacy jak Henry umieli wykorzystać. Najpierw zmieniali zaufanie w przyzwyczajenie, a potem przyzwyczajenie w narkotyk, a kiedy już im się to udało, wtedy... Jak nazywał to Eddie? Szli na całego. Tak. Na całego. - Chyba zaraz zasnę - powiedział rewolwerowiec. Nazajutrz Eddie podjął przerwaną opowieść, ale Roland już ją znał. Henry nie mógł grać w piłkę w szkole średniej, bo nie mógł zostawać na treningach po lekcjach. Musiał opieko- wać się Eddiem. Oczywiście fakt, że Henry był chudy, miał nieskoordynowane ruchy i wcale nie interesował się sportem, nie miał nic do rzeczy. Matka raz po raz zapewniała ich, że Henry byłby wspaniałym miotaczem lub rozgrywającym. Henry otrzymywał kiepskie stopnie i zdawał poprawki z wielu przedmiotów, ale nie dlatego, że był głupi. Eddie i pani Dean wiedzieli, że Henry jest sprytny jak lis. Tylko że wiele czasu, jaki powinien spędzać na nauce lub odrabianiu lekcji, Henry musiał poświęcać opiece nad Eddiem (to, że zazwyczaj robił to w saloniku, gdzie obaj wylegiwali się na kanapie, oglądając telewizję lub tarzając się po podłodze, zdawało się bez zna- czenia). Kiepskie stopnie oznaczały, że Henry nie dostanie się na żadną inną uczelnię poza nowojorskim uniwersytetem, a na ten nie było ich stać, gdyż słabe oceny wykluczały uzyskanie stypendium. Potem Henry'ego powołano do wojska i wysłano do Wietnamu, gdzie odstrzelono mu większą część kolana, i ból był okropny, a lekarstwo, które mu podali, zawierało głównie morfinę. Kiedy poczuł się lepiej, odstawili lek, lecz niezbyt dobrze się spisali, bo po powrocie do Nowego 193 Jorku Henry wciąż miał małpę na karku, głodną małpę, doma- gającą się pożywienia, więc po miesiącu lub dwóch poszedł na spotkanie z pewnym facetem, a cztery miesiące później i miesiąc po śmierci ich matki Eddie po raz pierwszy zobaczył, jak brat wciąga nosem biały proszek. Eddie zakładał, że to koka. Okazało się, że to heroina. A jeśli wszystko dobrze rozważyć, czyja to wina? Roland nic nie powiedział, ale w myślach usłyszał głos Corta: Wina zawsze spoczywa w tym samym miejscu, moje dzieci; w tym, kto jest dostatecznie słaby, żeby można ją na niego zrzucić. Kiedy odkrył prawdę, Eddie był najpierw zszokowany, potem zły. Henry wcale nie obiecał mu zerwać z nałogiem, ale powiedział Eddiemu, że nie wini go o to, że się złości. On wie, że Wietnam zmienił go w bezwartościowy worek gówna, jest słaby, pójdzie sobie, tak będzie najlepiej, Eddie ma rację, nie potrzeba mu tu ćpuna, który tylko by prze- szkadzał. Miał jedynie nadzieję, że Eddie za bardzo go nie wini. Przyznał, że jest słaby, że coś w Wietnamie osłabiło go tak, jak wilgoć przeżera sznurowadła butów i gumkę majtek. Najwidoczniej w Wietnamie było coś, co wyżerało serce, powiedział ze łzami w oczach. Miał tylko nadzieję, że Eddie będzie pamiętał te wszystkie lata, przez które Henry musiał być silny. Ze względu na Eddiego. Ze względu na mamę. I Henry próbował odejść. A Eddie oczywiście nie pozwolił mu. Eddiego dręczyło poczucie winy. Eddie widział poznaczoną bliznami okropność, która kiedyś była gładkim kolanem, teraz zawierającym więcej teflonu niż kości. Wrzeszczeli na siebie na korytarzu, Henry stojący tam w starym mundurze, mający w ręku spakowany worek i czerwone kręgi pod oczami, Eddie w pożółkłych bokserkach. Henry mówił: nie potrzebujesz mnie, Eddie, jestem dla ciebie jak trucizna i dobrze o tym wiesz, a Eddie wrzeszczał: nigdzie nie pójdziesz, rusz dupę i wejdź do 194 środka, i tak to się toczyło, dopóki pani McGursky nie wy- szła ze swojego mieszkania i nie wrzasnęła: Idź albo zostań, mnie nic do tego, ale lepiej zdecyduj się szybko, bo -wezwę policję! Pani McGursky chyba chciała powiedzieć coś jesz- cze, ale w tym momencie zauważyła, że Eddie stoi tam w samych majtkach. Dorzuciła: A ty, Eddie, jesteś nieprzy- zwoity! - po czym znikła za drzwiami. Jak kukułka zegara. Eddie spojrzał na Henry'ego. Ten na niego. Wygląda jak cherubinek z nadwagą - powiedział ściszonym głosem Hen- ry i obaj ryknęli śmiechem, ściskali się i klepali po plecach, a potem Henry wrócił do mieszkania i jakieś dwa tygodnie później Eddie też wąchał proszek. Nie mógł zrozumieć, o co robił tyle hałasu, do diabła, przecież to tylko wąchanie, cho- lera. Byłeś po tym na luzie, a jak mówił Henry (którego Eddie w końcu uznał za wielkiego mędrca i wybitnego ćpu- na), skoro ten świat najwidoczniej zmierza prosto do piekła, czy jest coś złego w tym, że człowiek chce się oderwać od wszystkiego? Minęło trochę czasu. Eddie nie powiedział ile. Rewolwero- wiec nie pytał. Podejrzewał, że Eddie wiedział, iż można znaleźć tysiące pretekstów, żeby się oderwać od wszystkiego, i panował nad nałogiem. Henry też jakoś kontrolował swój. Nie tak dobrze jak Eddie, ale wystarczająco, by zupełnie się nie stoczyć. Dlatego że - czy Eddie zdawał sobie z tego sprawę, czy nie (w głębi serca Roland sądził, że raczej tak) - to Henry musiał znać prawdę: bracia zamienili się rolami. Teraz Eddie trzymał Henry'ego za rękę. Przyszedł taki dzień, w którym Eddie przyłapał Henry'ego nie na wąchaniu, lecz wstrzykiwaniu. Doszło do następnej histerycznej awantury, będącej niemal dokładną kopią pierw- szej, tylko tym razem nie na korytarzu, ale w sypialni Hen- ry'ego. Zakończyła się prawie dokładnie tak samo: Henry płakał i bronił się w ten nieznośny, wypróbowany sposób: Eddie ma rację, Henry nie nadaje się do życia, nie nadaje się nawet do wyjadania resztek z rynsztoka. Pójdzie sobie. Eddie 195 już nigdy go nie zobaczy. Ma tylko nadzieję, że będzie pamiętał o... Opowieść przeszła w monotonny pomruk, niewiele różniący się od odgłosu nadciągających i załamujących się na plaży fal. Roland znał tę historię i nie odzywał się. To Eddie jej nie znał i to Eddiemu rozjaśniło się w głowie po raz pierwszy od dziesięciu czy iluś tam lat. Nie opowiadał tej historii Rolandowi. Opowiadał ją sobie. W porządku. Rewolwerowiec uznał, że czasu mają dość. Można go wypełnić rozmową. Eddie powiedział, że w koszmarnych snach widywał ko- lano Henry'ego, tę poszarpaną bliznę biegnącą przez pół nogi. Oczywiście teraz, kiedy rana już się wygoiła, Henry prawie nie utykał... chyba że się kłócili - wtedy od razu mu się pogarszało. Eddiego dręczyły wszystkie te rzeczy, z których Henry zrezygnował dla niego, a także bardziej praktyczny aspekt problemu - Henry nie przetrwałby w mieście. Byłby jak królik wypuszczony w dżungli pełnej tygrysów. Zdany tylko na siebie, Henry przed upływem tygodnia wylądowałby w więzieniu lub na przymusowym odwyku. Dlatego błagał, i Henry w końcu łaskawie zgodził się pozo- stać i sześć miesięcy później Eddie też zaczął sobie dawać w żyłę. Od tej chwili wszystko zaczęło kręcić się coraz ciaś- niej szą spiralą, która zakończyła się wycieczką Eddiego na Bahamy i niespodziewaną interwencją Rolanda. Inny człowiek, mniej pragmatyczny i bardziej skłonny do rozważań niż Roland, mógłby zadać pytanie (samemu sobie, jeśli nie głośno): Dlaczego on? Dlaczego akurat ten człowiek? Dlaczego ten, który zdaje się słaby, dziwny... nawet niebez- pieczny? Rewolwerowiec nie tylko nie zadał tego pytania, ale nawet nie sformułował go w myślach. Cuthbert by zapytał, on pytał o wszystko, był zatruty pytaniami i umarł z jednym z nich na ustach. Teraz wszyscy nie żyli, wszyscy. Ostatni krzyżowcy 196 Corta, trzynastu ocalałych z klasy na początku liczącej pięć- dziesięciu sześciu... wszyscy nie żyli. Wszyscy oprócz Rolanda. On był ostatnim krzyżowcem wędrującym przez świat, który stawał się stary, jałowy i pusty. Trzynastu - przypomniał sobie słowa Corta w dniu po- przedzającym Prezentację. To pechowa liczba. I następnego dnia, po raz pierwszy od trzydziestu lat, Cort nie wziął udziału w ceremonii. Ostatni uczniowie poszli do jego chaty, żeby najpierw klęknąć przed nim, a potem wstać, otrzymać jego gratulacyjny pocałunek i po raz pierwszy pozwolić mu, by załadował im rewolwery. Dziewięć tygodni później Cort już nie żył. Niektórzy mówili, że od trucizny. Dwa lata po jego śmierci wybuchła ostatnia krwawa wojna do- mowa. Fala rzezi dotarła do ostatniego bastionu cywilizacji, światła i rozsądku, niczym przypływ rozbijający zamek z pia- sku, unosząc ze sobą wszystko to, co wydawało im się tak trwałe. No i był ostatni i być może przeżył dlatego, że pragmatyzm i prostota wzięły górę nad romantyczną stroną jego natury. Uważał, że liczą się tylko trzy rzeczy: przetrwanie, ka oraz Wieża. To wystarczy, żeby mieć o czym myśleć. Eddie skończył swoją opowieść około czwartej na trzeci dzień ich podróży po monotonnej plaży. Ta wydawała się wcale nie zmieniać. Jeśli chcieli sprawdzić, czy posuwają się naprzód, mogli to zrobić, jedynie patrząc na lewo, na wschód. Tam poszarpane szczyty zdawały się zaokrąglać i trochę opadać. Całkiem możliwe, że jeśli odejdą dosta- tecznie daleko na północ, te góry zmienią się w łagodne pagórki. Opowiedziawszy swoją historię, Eddie zamilkł i wędrowali w milczeniu przez pół godziny lub dłużej. Eddie wciąż zerkał na rewolwerowca. Roland wiedział, że Eddie nie zdaje sobie sprawy z tego, że on to zauważa. Był zbyt zajęty sobą. Roland wiedział także, na co czeka Eddie: na odpowiedź. Jakąś reakcję. 197 Jakąkolwiek. Dwukrotnie otworzył usta, żeby zaraz je za- mknąć. W końcu zadał pytanie, którego rewolwerowiec się spodziewał. — I co? Co o tym myślisz? — Myślę, że jesteś tutaj. Eddie przystanął i podparł się pod boki. — To wszystko? Tylko tyle? — Tylko tyle wiem - odparł rewolwerowiec. Brakujące palce i paluch nogi pulsowały i swędziły. Żałował, że nie ma już tej astyny ze świata Eddiego. - Nie masz żadnego zdania o tym, co to wszystko oznacza? Rewolwerowiec mógłby podnieść swoją okaleczoną prawą dłoń i powiedzieć: Sam pomyśl, co to wszystko oznacza, ty idioto, ale nie przyszło mu to do głowy, tak samo jak dociekać, dlaczego akurat był to Eddie... ze wszystkich ludzi we wszech- świecie. - To ka - odparł, cierpliwie spoglądając na towarzysza. — Co za kał - spytał gniewnie Eddie. - Nigdy o tym nie słyszałem. Jedynie jako wymówione dwukrotnie i oznaczające kupę niemowlaka. — Nie wiem, jak było w twoim świecie - oświadczył rewolwerowiec. - Tutaj oznacza obowiązek lub przeznaczenie albo - w Wulgacie - miejsce, do którego musisz iść. Eddie miał stropioną, zniesmaczoną, a jednocześnie roz- bawioną minę. - Zatem powiedz je dwukrotnie, Rolandzie, gdyż te słowa znaczą dla mnie tyle samo, co gówno. Rewolwerowiec wzruszył ramionami. — Ja nie toczę filozoficznych dysput. Nie studiuję historii. Wiem tylko, że przeszłość jest przeszłością, a co będzie, to będzie. To drugie jest ka i samo troszczy się o siebie. — Taak? - Eddie spojrzał na północ. - No, cóż, a ja widzę, że to będzie tylko jakieś dziewięć miliardów tej samej pieprzonej plaży. Jeśli jedynie to nas czeka, ka, kaka to jedno i to samo. Może mamy jeszcze dość dobrych naboi, żeby 198 załatwić pięć czy sześć tych homarów, ale potem będziemy rzucać w nie kamieniami. Więc dokąd zmierzamy? Roland przez chwilę się zastanawiał, czy Eddie kiedykolwiek zadał to pytanie swemu bratu, lecz gdyby powiedział to głośno, sprowokowałby długą i bezsensowną sprzeczkę. Dlatego wska- zał kciukiem na północ i rzekł: - Tam. Na początek. Eddie spojrzał i nie zobaczył niczego oprócz tej samej szarej równiny, usłanej głazami i żwirem. Znów zerknął na Rolanda, gotowy go ofuknąć, ujrzał malującą się na jego twarzy pewność siebie i popatrzył jeszcze raz. Zmrużył oczy. Prawą dłonią osłonił je przed blaskiem chylącego się ku zachodowi słońca. Rozpaczliwie chciał coś dostrzec, cokolwiek, cholera, wystar- czyłby nawet miraż, ale nie widział niczego. — Możesz robić ze mnie wała - powiedział powoli - uważam jednak, że to cholernie nieładnie. Nadstawiałem dla ciebie karku u Balazara. — Wiem, że tak. - Rewolwerowiec się uśmiechnął... rzadki u niego grymas, który rozpromienił jego twarz niczym błysk słonecznego światła w ponury jesienny dzień. - To dlatego gram z tobą uczciwie, Eddie. To tam jest. Zauważyłem godzinę temu. W pierwszej chwili pomyślałem, że to tylko miraż albo pobożne życzenie, ale to tam jest... i już. Eddie znowu spojrzał w tym kierunku i wpatrywał się, aż łzy pociekły mu z kącików oczu. W końcu rzekł: — Ja nie widzę tam nic oprócz tej przeklętej plaży. A mam wzrok dwadzieścia na dwadzieścia. — Nie wiem, co to oznacza. — To oznacza, że gdyby coś tam było, na pewno bym to zobaczył! Mimo to Eddie miał wątpliwości. Zastanawiał się, czy rewol- werowiec swymi niebieskimi oczami nie widzi dalej niż on. Może trochę. Może znacznie więcej. - Zobaczysz to - rzekł rewolwerowiec. 199 — Co zobaczę? — Nie dotrzemy tam dzisiaj, ale jeśli wzrok masz tak dobry, jak twierdzisz, to zauważysz to, zanim słońce dotknie wody. No, chyba że będziesz tutaj stał i nadymał się. — Ka - powiedział w zadumie Eddie. Roland skinął głową. — Ka. — Kaka-rzekł Eddie i parsknął śmiechem. - Daj spokój, Rolandzie. Ruszajmy. A jeśli nie zobaczę niczego, kiedy słońce dotknie wody, będziesz mi winien kurczaka z frytkami. Albo big maca. Albo cokolwiek, byle nie homara. — Chodźmy. Znowu ruszyli i pozostała jeszcze co najmniej godzina do chwili, gdy słońce dotknie dolną krawędzią horyzontu, a Eddie ujrzał w oddali jakiś kształt - dziwny, migoczący, nieokreś- lony, ale wyraźnie dostrzegalny. Coś nowego. — W porządku - rzekł. - Widzę to. Musisz mieć oczy jak Superman. — Kto? — Nieważne. To typowy przypadek niewiarygodnie głębo- kiej różnicy kulturalnej, wiesz? — Co? Eddie się zaśmiał. — Nieważne. Co to takiego? — Zobaczysz. Rewolwerowiec znów ruszył przed siebie, zanim Eddie zdążył zadać mu kolejne pytanie. Dwadzieścia minut później Eddie uznał, że już widzi. Po dalszych piętnastu był tego pewien. Ten obiekt znajdował się jeszcze dwie, a może trzy mile dalej, ale Eddie już wiedział, co to takiego. Oczywiście drzwi. Następne drzwi. Żaden z nich nie spał dobrze tej nocy. Wstali i wyruszyli w drogę na godzinę przed tym, nim słońce wyjrzało zza zero- dowanych górskich grani. Dotarli do drzwi w chwili, gdy oświetliły ich pierwsze promienie słońca... wysublimowane 200 i nieruchome. Te promienie niczym lampy rozjaśniały poroś- nięte szczeciniastym zarostem policzki. Znów czyniły rewol- werowca czterdziestolatkiem, a Eddiego nie starszym niż Ro- land był wtedy, kiedy podjął walkę z Cortem... jako jedyną broń mając swojego sokoła Davida. Drzwi wyglądały dokładnie tak samo jak tamte pierwsze, różniły się tylko napisem: WŁADCZYNI MROKU — A więc to tak - powiedział cicho Eddie, patrząc na drzwi, które po prostu stały tu na zawiasach tkwiących w ja- kiejś niewidocznej futrynie między jednym światem a dru- gim, tym wszechświatem a innym. Stały z wygrawerowanym na nich napisem, realne jak skała i dziwne jak światło gwiazd. — A więc to tak - przytaknął rewolwerowiec. — Ka. — Ka. — Tutaj powołasz drugą z trzech? — Na to wygląda. Rewolwerowiec wiedział, o czym Eddie myśli, zanim on sam zdał sobie z tego sprawę. Wiedział, co Eddie zrobi, nim ten wykonał jakikolwiek ruch. Mógł wykręcić mu rękę i złamać ją w dwóch miejscach, ale nie próbował. Nawet nie drgnął, gdy Eddie wyrwał mu rewolwer z prawego olstra. Po raz pierwszy w życiu pozwolił, by ktoś wziął jego broń bez pozwolenia. Nie usiłował powstrzymać chłopaka. Od- wrócił się i spokojnie, a nawet przyjaźnie spojrzał na Ed- diego. Eddie był blady, spięty. Białka jego oczu wydawały się nienaturalnie wielkie w porównaniu ze źrenicami. Oburącz trzymał wielki rewolwer, a mimo to lufa broni kołysała się z boku na bok, to celując w Rolanda, to gdzieś w inną stronę. 201 — Otwórz je - powiedział. — Głupio robisz - ostrzegł go rewolwerowiec. - Żaden z nas nie wie, dokąd prowadzą te drzwi. Wcale nie muszą wieść do twojego wszechświata, nie mówiąc już o świecie. Z tego, co wiemy, Władczyni Mroku może mieć ośmioro oczu i dziewięć rąk, jak Suvia. A jeśli nawet prowadzą do twojego świata, może to być świat, na którym jeszcze się nie narodziłeś albo dawno umarłeś. Eddie uśmiechnął się zaciśniętymi wargami. — Powiem ci coś, Monty. Jestem bardziej niż chętny za- mienić gumowate mięso i wakacje na tej zasranej plaży na to, co znajduje się za tymi drzwiami numer dwa. — Nie rozumiem dl... — Wiem, że tego nie rozumiesz. To nie ma znaczenia. Po prostu otwórz to cholerstwo. Rewolwerowiec pokręcił głową. Stali w blasku świtu, a drzwi rzucały ukośny cień w kierunku cofającego się morza. — Otwórz je! - krzyknął Eddie. - Idę tam z tobą! Nie rozumiesz? Idziemy tam razem! To wcale nie oznacza, że tu nie wrócę. Może to zrobię. Chcę powiedzieć, że pewnie tu wrócę. Chyba tyle jestem ci winien. Przez cały czas grałeś ze mną czysto i nie myśl, że nie zdaję sobie z tego sprawy. Kiedy jednak ty będziesz szukał tej twojej Władczyni Czegośtam, ja zamierzam znaleźć najbliższą smażalnię i kupić coś na wynos. Myślę, że na początek wystarczy trzydziestoporcjowy zestaw familijny. — Zostaniesz tutaj. — Uważasz, że nie mówię poważnie? - powiedział Eddie piskliwym głosem, bliski wybuchu. Rewolwerowiec niemal widział, jak chłopak spogląda w mętne odmęty swego potępie- nia. Eddie odciągnął kciukiem kurek starego rewolweru. Z na- dejściem dnia i odpływu wiatr ucichł, więc trzask odwodzonego kurka był bardzo wyraźny. - Tylko spróbuj. — Myślę, że to zrobię - odparł rewolwerowiec. 202 — Zastrzelę cię! - wrzasnął Eddie. — Ka - rzekł niewzruszony rewolwerowiec i odwrócił się do drzwi. Wyciągnął rękę do klamki, lecz jego serce czekało... czekało, aż się okaże, czy będzie żył, czy umrze. Ka. WŁADCZYNI MROKU Rozdział 1 DETTA I ODETTA Odrzuciwszy psychiatryczny żargon, Adler ująłby to tak: schizofrenik doskonały - gdyby takowy istniał - byłby mężczyzną lub kobietą nie tylko nieświadomym swojej innej osobowości lub innych osobowości, ale kompletnie niezdającym sobie sprawy z tego, że w jego lub jej życiu coś jest nie tak. Adler powinien był poznać Dettę Walker lub Odettę Holmes. 1 - ...ostatni rewolwerowiec - powiedział Andrew. Mówił już dość długo, ale Andrew zawsze mówił i Odetta zwykle puszczała to mimo uszu, tak jak pozwala, by ciepła woda z prysznica spływała po włosach i twarzy. Te słowa jednak nie tylko zwróciły jej uwagę, ale przykuły ją tak gwał- townie, jakby nadepnęła na cierń. - Przepraszam? - Och, to był tylko jakiś artykuł w gazecie - rzekł Andrew. - Nie wiem, kto go napisał. Nie zauważyłem. Jeden z tych politykierów. Zapewne pani by wiedziała, pani Holmes. Uwielbiałem go i płakałem tego wieczoru, kiedy został wy- brany... 207 Uśmiechnęła się, wbrew woli rozczulona. Andrew twierdził, że nie potrafi powstrzymać tej nieustannej paplaniny, nie panuje nad tym, gdyż w ten sposób daje znać o sobie jego irlandzkie pochodzenie, i przeważnie mówił głupstwa: ploteczki i fakciki dotyczące krewnych i znajomych, których nigdy nie poznała, wygłaszał niedojrzałe poglądy polityczne, dziwaczne teorie naukowe, pochodzące z najdziwniejszych źródeł (między in- nymi Andrew głęboko wierzył w istnienie latających spodków, które nazywał you-foes), ale teraz rozczulił ją, bo ona również płakała tamtego wieczoru po ogłoszeniu wyników wyborów. - Ale nie płakałem, kiedy ten skurwysyn - przepraszam za łacinę, pani Holmes - kiedy ten skurwysyn Oswald go zastrzelił. I nie płakałem od tego czasu, chociaż to już... ile, dwa miesiące? Trzy miesiące i dwa dni - pomyślała. - Zdaje się, że coś koło tego. Andrew pokiwał głową. — Potem przeczytałem ten artykuł, chyba w "The Daily News", wczorajszej, o tym, że Johnson pewnie zrobi dobrą robotę, ale to już nie będzie to samo. Facet twierdził, że Ameryka była świadkiem odejścia ostatniego rewolwerowca. — Nie sądzę, żeby Johna Kennedy'ego można tak na- zwać - odparła Odetta. Jeśli jej głos zabrzmiał nieco ostrzej, niż zwykle mówiła do Andrew (zapewne tak było, gdyż w lusterku zobaczyła, że nagle przymknął powieki, co bardziej przypominało znaczące mrugnięcie), to dlatego, że sama też wszystko bardzo przeżyła. To absurd, a jednak fakt. Coś w tym zdaniu - Ameryka była świadkiem odejścia ostatniego rewolwerowca - wywołało głęboki odzew w jej duszy. Nieładne, nieprawdziwe stwier- dzenie, bo John Kennedy był zwolennikiem pokoju, a nie skorym do chwytania za broń Billym Kidem, którego bardziej przypominał Goldwater, lecz z jakiegoś niewiadomego powodu przyprawiło ją o gęsią skórkę. - No, cóż, facet twierdzi, że na tym świecie nie zabraknie 208 strzelców - ciągnął Andrew, nerwowo obserwując ją w luster- ku. - Na przykład wspomniał o Jacku Rubym, Castro i tym facecie z Haiti... — Duvalierze - podpowiedziała. - Zwanym Papa Doc. — Taak, on i Diem... — Bracia Diem nie żyją. — Napisał, że Jack Kennedy był inny, to wszystko. Chwytał za broń, ale tylko w obronie kogoś słabszego i tylko jeśli nie było innego wyjścia. Twierdzi, że Kennedy był dostatecznie mądry, by rozumieć, że czasem samo gadanie niczego nie da. Wiedział, że kiedy przeciwnik zaczyna toczyć pianę z ust, trzeba strzelać. - Wciąż przyglądał jej się z niepokojem. - Poza tym to był tylko taki artykuł. Limuzyna sunęła teraz po Piątej Alei, kierując się w stronę Central Parku. Emblemat cadillaca na końcu maski ciął mroźne lutowe powietrze. - Tak - powiedziała łagodnie Odetta i oczy Andrew trochę się uspokoiły. - Rozumiem. Nie zgadzam się z tym, ale rozumiem. Kłamiesz - dotarł do niej wewnętrzny głos. Często słyszała ten głos. Nawet nadała mu imię. Był to głos Boa. Doskonale rozumiesz i w pełni się zgadzasz- Okłamuj Andrew, jeśli uwa- żasz, że to konieczne, ale nie okłamuj sama siebie, kobieto. Mimo to część jej umysłu protestowała, przerażona. W świe- cie, który stał się jedną wielką beczką prochu, beczką, na której siedział teraz prawie miliard ludzi, było błędem - a być może samobójstwem - wierzyć, że jest jakaś różnica między dobrymi strzelcami a złymi. Zbyt wiele drżących dłoni trzymało zapal- niczki przy zbyt wielu lontach. To nie jest świat dla rewolwe- rowców. Jeśli w ogóle był dla nich dobry czas, to już minął. Czyż nie? Na chwilę zamknęła oczy i rozmasowała skronie. Czuła, że zbliża się jeden z ataków migreny. Czasem mijały, niczym złowieszcze burzowe chmury zbierające się w gorące letnie popołudnie, by potem się rozwiać... jak te groźne burze, które 209 nieraz zmieniają kierunek, by tłuc piorunami i błyskawicami w ziemię w jakimś innym miejscu. Miała jednak wrażenie, że tym razem burza jej nie ominie. Będą grzmoty, błyskawice i grad wielkości piłek golfowych. Rzędy świateł wzdłuż Piątej Alei wydawały się o wiele za jasne. - A jak było w Oxfordzie, pani Holmes? - zapytał ostroż- nie Andrew. - Wilgotno. Chociaż to luty, było bardzo wilgotno. Urwała, powtarzając sobie, że nie wypowie tych słów, które jak żółć podchodziły jej do gardła... że je połknie. Mówienie ich byłoby niepotrzebnym okrucieństwem. Słowa Andrew o ostatnim rewolwerowcu były tylko częścią nieustannej gada- niny. W obliczu tego wszystkiego przepełniły puchar i nie zdołała się powstrzymać. Powiedziała to, czego nie powinna była mówić. Jej głos brzmiał chyba równie spokojnie i zdecy- dowanie jak zawsze, ale nie dała się zwieść: umiała rozpoznać te objawy. - Oczywiście poręczyciel bardzo szybko przyszedł z kau- cją, bo został wcześniej zawiadomiony. Mimo to trzymali nas tak długo, jak mogli, a ja też trzymałam, dopóki mogłam, ale chyba to oni wygrali, bo w końcu się zmoczyłam. - Zobaczyła, jak Andrew znów pospiesznie odwraca wzrok i chciała przestać, lecz nie mogła. - Widzisz, właśnie o to im chodzi. Pewnie trochę z tego powodu, że to cię przeraża, a przestraszona osoba może już więcej nie przyjedzie na to cudowne południe, żeby ich niepokoić. Myślę jednak, że większość z nich... nawet ci głupi, a oni naprawdę nie wszyscy są głupi... zdaje sobie sprawę z tego, że zmiany nastąpią tak czy inaczej, dlatego korzystają z szansy upokorzenia cię, dopóki jeszcze mogą, by pokazać, że człowieka można zdegradować. Możesz przysięgać na Boga, Chrystusa i wszystkich świętych, że nigdy, nigdy się nie zmo- czysz, ale jeśli przetrzymają cię dostatecznie długo, zrobisz to. Chcą ci udowodnić, że jesteś wyłącznie zwierzęciem w klatce, niczym więcej, niczym lepszym. Tylko zwierzęciem w klatce. 210 A więc zmoczyłam się. Wciąż czuję smród moczu i tej prze- klętej celi. Wiesz, oni myślą, że pochodzimy od małp. I w tej chwili dokładnie tak się czuję. Jak małpa. We wstecznym lusterku zobaczyła oczy Andrew i ich wyraz sprawił, że zrobiło jej się przykro. Czasem człowiek nie potrafi utrzymać nie tylko moczu. — Przykro mi, pani Holmes. — Nie - odrzekła, ponownie rozcierając sobie skronie. - To mnie jest przykro. To były trzy męczące dni, Andrew. — Tak podejrzewam - powiedział zaszokowanym głosem starej panny i mimo woli rozśmieszył ją. Choć wcale nie było jej do śmiechu. Myślała, że wie, w co się pakuje, że w pełni rozumie, jak może być źle. Myliła się. Trzy męczące dni. Cóż, można tak powiedzieć. Albo że te trzy dni, które spędziła w (Mordzie w stanie Missisipi, były wakacjami w piekle. Były jednak rzeczy, o których nie jest się w stanie mówić. Raczej wolałoby się umrzeć... Chyba że wezwano by cię do powiedzenia ich przed tronem Boga Ojca wszechmogącego, gdzie - jak podejrzewała - należy głosić nawet prawdy powodujące piekielne burze w tej dziwnej szarej galarecie między uszami (naukowcy głosili, że ta szara sub- stancja nie ma włókien nerwowych, a jeśli to stwierdzenie nie jest humbugiem, to już sama nie wiedziała, co nim jest). — Chcę tylko wrócić do domu i kąpać się, kąpać i kąpać, a następnie spać, spać i spać. Potem pewnie będę rześka jak ptaszek. — No, oczywiście! Właśnie tak będzie! Andrew pragnął ją za coś przeprosić i robił to tak, jak potrafił. Poza tym nie chciał ryzykować dalszej rozmowy. Tak więc w niezręcznym milczeniu dojechali oboje do szarego wiktoriań- skiego budynku mieszkalnego na rogu Piątej i South Central Park, bardzo ekskluzywnego szarego gmachu, więc zapewne można by powiedzieć o nim gmach macho, a z całą pewnością w tych wymuskanych apartamentach mieszkali ludzie, którzy nie odezwaliby się do niej, gdyby naprawdę nie musieli, ale nie 211 robiło to na niej najmniejszego wrażenia. Ponadto mieszkała nad nimi, a oni o tym wiedzieli. Nieraz przychodziło jej do głowy, jak bardzo musiało ich wkurzać to, że jakiś czarnuch mieszka w ekskluzywnym apartamencie na dachu tego szacow- nego starego budynku, którego niegdyś dotykały tylko czarne ręce w białych rękawiczkach lokaja lub cienkich skórzanych rękawicach szofera. Miała nadzieję, że to ich strasznie wkurza, i karciła się za taką złośliwość, za niechrześcijańskie uczucia, lecz naprawdę tego pragnęła, nie była w stanie powstrzymać moczu cieknącego na jedwab jej eleganckiej importowanej bielizny i nie mogła powstrzymać także tego drugiego strumie- nia. To było złośliwe, niechrześcijańskie i prawie równie złe - nie, jeszcze gorsze, przynajmniej z punktu widzenia Ruchu, bo bezproduktywne. I tak uzyskają prawa, które muszą uzyskać, zapewne jeszcze w tym roku. Johnson, pamiętając o spuściźnie pozostawionej mu przez zabitego prezydenta (i może mając nadzieję wbić kolejny gwóźdź do trumny Barry'ego Gold- watera), zrobi więcej, niż tylko dopilnuje uchwalenia ustawy o prawach obywatelskich: w razie potrzeby sam ją przeforsuje. Dlatego należy zminimalizować ewentualne straty. Czeka nas mnóstwo pracy. Nienawiść nie pomoże nam jej wykonać. Nienawiść tylko utrudni zadania. Czasem jednak nie sposób przestać nienawidzić. Tego również nauczył ją Oxford. 2 Detta Walker wcale nie interesowała się Ruchem i żyła w znacznie skromniejszych warunkach. Mieszkała na poddaszu obłażącej z farby kamienicy czynszowej w Greenwich Village. Odetta nic nie wiedziała o poddaszu, a Detta o apartamencie na dachu i jedyną osobą, która podejrzewała, że coś jest nie tak, był Andrew Feeny, szofer. Zaczął pracować u ojca Odetty, kiedy ona miała czternaście lat, a Detta Walker prawie jeszcze nie istniała. 212 Odetta czasami znikała. Te zniknięcia trwały kilka godzin lub dni. Poprzedniego lata znikła na trzy tygodnie i Andrew już zamierzał zawiadomić policję, kiedy pewnego wieczoru Odetta zadzwoniła do niego i kazała mu podstawić samochód na dziesiątą rano następnego dnia, ponieważ - jak powiedzia- ła - wybiera się na zakupy. Na usta cisnął mu się okrzyk: Pani Holmes! Gdzie się pani podziewała? Lecz zadawał już wcześniej to pytanie i w od- powiedzi otrzymywał tylko zdziwione - był przekonany, że szczerze zdziwione - spojrzenia. Tutaj - odpowiedziałaby. No, przecież tutaj, Andrew. Codziennie woziłeś mnie w dwa lub trzy różne miejsca, prawda? Chyba nie zaczęło ci się trochę mieszać w głowie, co? Potem roześmiałaby się, jakby czuła się naprawdę doskonale (tak też często bywało po kolejnym znik- nięciu) i uszczypnęłaby go w policzek. - Bardzo dobrze, pani Holmes - powiedział. - A więc o dziesiątej. Gdy pojawiła się po tych trzech pełnych niepokoju tygo- dniach, Andrew odłożył słuchawkę, zamknął oczy i pospiesznie odmówił modlitwę do Błogosławionej Dziewicy, dziękując za szczęśliwy powrót pani Holmes. Potem zadzwonił do Howarda, portiera w jej budynku. — Kiedy wróciła? — Zaledwie dwadzieścia minut temu. — Kto ją przywiózł? — Nie mam pojęcia. Wiesz, jak jest. Za każdym razem inny samochód. Czasem parkują na bocznej ulicy i wcale ich nie widzę, nawet nie wiem, że wróciła, aż usłyszę dzwonek, uniosę głowę i zobaczę, że to ona. - Howard zamilkł, a potem do- dał: - Ma piekielnie dużego siniaka na policzku. Howard miał rację. To rzeczywiście był piekielnie duży siniak, a teraz już schodził. Andrew wolał nie myśleć o tym, jak wyglądał, kiedy był świeży. Pani Holmes pojawiła się dokładnie o dziesiątej następnego ranka, ubrana w jedwabną sukienkę na cienkich jak spaghetti ramiączkach. Do tego czasu 213 siniak Zaczął: już żółknąć. Podjęła symboliczną próbę zamas- kowania go makijażem, jakby wiedziała, że zbyt usilnie sta- rając się go ukryć, jeszcze bardziej zwróciłaby na niego uwagę. - Co się pani stało, pani Holmes? - zapytał. Zaśmiała się wesoło. - Znasz mnie, Andrew. Wiesz, jaka ze mnie niezdara. Wczoraj, kiedy wychodziłam z wanny, ręka ześlizgnęła mi się z uchwytu na ścianie. Spieszyłam się, żeby wysłuchać wiadomo- ści. Upadłam i uderzyłam się w policzek. - Spojrzała w jego twarz. - Zaraz zaczniesz ględzić o lekarzach i badaniu, praw- da? Nie fatyguj się i nie odpowiadaj. Po tych wszystkich latach czytam w tobie jak w książce. Nie pójdę do lekarza, więc nawet nie proś. Jestem zdrowa jak ryba. Naprzód, Andrew! Zamierzam kupić pół Saksa, całego Gimbelsa, i zjeść wszystko, co mają w Czterech Porach Roku. - Tak, pani Holmes - powiedział i uśmiechnął się. Był to wymuszony uśmiech i nie przyszedł mu łatwo. Ten siniak nie pochodził z poprzedniego dnia, ale co najmniej sprzed tygodnia... a poza tym Andrew wiedział. Przez cały ubiegły tydzień dzwonił do niej co wieczór o siódmej, bo jeśli panią Holmes można było zastać w domu o jakiejś porze, to wyłącznie wtedy, kiedy nadawano Huntley-Brinkley Report. Pani Holmes była po prostu uzależniona od tych wiadomości. Oglądała je co wieczór, oczywiście, nie licząc poprzedniej nocy. Bo wtedy poszedł tam i wyciągnął uniwersalny klucz od Howarda. Powoli rosło w nim przekonanie, że przydarzył jej się właśnie taki wypadek, jaki teraz mu opisała... Tylko zamiast nabić sobie siniaka czy złamać jakąś kość, zabiła się, umarła samotnie i leżała tam martwa. Wszedł do mieszkania, z mocno bijącym sercem, czując się jak kot w ciemnym pokoju, w którym porozpinano struny fortepianowe. Tymczasem się okazało, że nie miał żadnych powodów do zdenerwowania. Na szafce w kuchni stała maselniczka i chociaż masło było przykryte, stało dostatecznie długo, żeby wyrósł na nim kożuch pleśni. 214 Wszedł tam dziesięć po siódmej, a wyszedł pięć minut później. Podczas pospiesznych oględzin mieszkania zajrzał i do łazienki. Wanna była sucha, ręczniki równo - nawet pedantycznie - poukładane, a liczne poręcze lśniły stalowym blaskiem, bez śladu splamienia wodą. Wiedział, że opisany przez nią wypadek wcale się nie zdarzył. A jednocześnie nie sądził, żeby kłamała. Ona po prostu wierzyła w to, co mu powiedziała. Ponownie spojrzał w lusterko i zobaczył, że lekko masuje skronie czubkami palców. Nie spodobało mu się to. Zbyt często widywał, jak robiła to przed kolejnym zniknięciem. 3 Andrew zostawił silnik na chodzie, żeby skorzystała z dob- rodziejstwa ogrzewania, po czym podszedł do bagażnika. Spoj- rzał na jej dwie walizki i znowu się skrzywił. Wyglądały tak, jakby obrażeni mężczyźni o ciasnych umysłach długo kopali je po podłodze, niszcząc tak, bo nie śmieli zniszczyć samej pani Holmes... tak jak zrobiliby to z nim, na przykład, gdyby tam był. Nie tylko dlatego, że była kobietą - była czarnuchem, przeklętym nadętym czarnuchem z północy, wtrącającym się w nie swoje sprawy i pewnie uważali, że taka kobieta zasługuje na wszystko, co ją spotka. Chodziło o to, że ona była bogatym czarnuchem. Chodziło o to, że była prawie równie dobrze znana amerykańskiemu społeczeństwu jak Medgar Evers czy Martin Luther King. Chodziło o to, że jej twarz, twarz bogatego czarnucha, pojawiła się na okładce "Timesa"... i dlatego trudno było wsadzić kogoś takiego do pierdla i mówić: Co? Nie, panie, nie, szefie, nie widzieliśmy tu nikogo takiego, prawda, chłopcy? Chodziło o to, że potrzeba sporej odwagi, żeby skrzywdzić jedyną dziedziczkę Holmes Dental Industries, która ma na słonecznym południu dwanaście fabryk, jedną z nich w okręgu sąsiadującym z Oxford Town. 215 Dlatego zrobili z jej walizkami to, czego nie śmieli zrobić z nią. Spoglądał na to nieme świadectwo jej pobytu w Oxford Town ze wstydem, wściekłością i uwielbieniem, emocjami równie niemymi jak uszkodzenia walizek, które pojechały tam eleganckie, a wróciły brudne i poobijane. Patrzył, przez chwilę nie mogąc się poruszyć, a jego oddech unosił się obłokami pary w mroźnym powietrzu. Howard już nadchodził z pomocą, a Andrew nie ruszał się i dopiero po chwili chwycił rączki walizek. Kim pani jest, pani Holmes? Kim pani jest naprawdę? Gdzie pani czasem znika i co tak złego robi, że nawet sama sobie podaje fałszywą, historię kilku minionych godzin lub dni? I w momencie gdy pojawił się Howard, przyszło mu do głowy jeszcze jedno przedziwnie celne pytanie: Gdzie jest ta brakująca część pani osoby? Musisz przestać tak myśleć. Jeśli ktoś tutaj może myśleć w ten sposób, to tylko pani Holmes, a ona tego nie robi i ty też nie powinieneś. Andrew wyjął walizki z bagażnika i podał je Howardowi, który zapytał ściszonym głosem: — Dobrze się czuje? — Tak sądzę - odparł Andrew, również zniżając głos. - Tylko zmęczona, to wszystko. Okropnie zmęczona. Howard skinął głową, wziął sfatygowane walizki i ruszył z powrotem do budynku. Przystanął jedynie na sekundę, aby przytknąć palec do daszka czapki, z szacunkiem salutując Odetcie Holmes, która była prawie niewidoczna za przydymioną szybą okna. Kiedy znikł w środku, Andrew wyjął z bagażnika składany stalowy stelaż i Zaczął go rozkładać. Był to fotel na kółkach. Od 19 sierpnia 1959 roku, czyli od prawie sześciu lat, Odetta Holmes nie miała nóg od kolan w dół, tak jak nie miała pojęcia, co robiła podczas swych kilkugodzinnych lub kilkudniowych nieobecności. 216 4 Przed wypadkiem w metrze Detta Walker zaistniała tylko kilka razy - te chwile były jak wyspy koralowe, które z lotu ptaka wydają się odizolowane od siebie, lecz w rzeczywistości są tylko kręgami w kręgosłupie długiego archipelagu, w znacz- nej części ukrytego pod wodą. Odetta wcale nie podejrzewała istnienia Detty, a Detta nie miała pojęcia, że jest taka osoba jak Odetta... Detta jednak przynajmniej zdawała sobie sprawę z tego, że coś jest nie tak, że ktoś wpieprza się w jej życie. Wyobraźnia Odetty tworzyła rozmaite historie, wypełniając nimi czas, w którym jej ciałem rządziła Detta. Ta nie była równie sprytna. Wydawało jej się, że pamięta różne rzeczy, przynajmniej niektóre, ale najczęściej wcale tak nie było. Detta w jakimś stopniu była świadoma istnienia luk w swojej pamięci. Pamiętała talerz z chińskiej porcelany. Pamiętała go. Pamię- tała, jak wsunęła go do kieszeni sukienki, przez cały czas zerkając przez ramię, żeby się upewnić, że Niebieska Kobieta nie stoi tam i nie patrzy. Musiała mieć pewność, gdyż ten talerz z chińskiej porcelany należał do Niebieskiej Kobiety. Ten talerz był - co Detta rozumiała w jakiś dziwny sposób - z okazji- Właśnie dlatego go wzięła. Pamiętała, że zabrała go do miejsca, które znała (chociaż nie wiedziała skąd) jako Szufladę - dymiącą, zasypaną śmieciami dziurę w ziemi, gdzie kiedyś widziała płonące dziecko o plastikowej skórze. Pamiętała, jak starannie położyła talerz na żwirowatej ziemi, a potem zaczęła po nim deptać... przestała, przypomniała sobie i zdjęła zwykłe bawełniane majteczki, włożyła je do tej kieszeni, w której był talerz, i ostrożnie wsunęła wskazujący palec lewej ręki do szparki w miejscu, gdzie Stary Głupi Bóg uczynił coś takim niedoskonałym u niej oraz innych dziewcząt-kobiet, ale coś tam musiał zrobić jak należy, bo pamiętała przyjemność, bo chciała nacisnąć, ale nie mogła, pamiętała, jak cudowna jest jej naga pochwa, bez bawełnianych majteczek odgradzających ją 217 od świata, więc nie naciskała, dopóki nie nacisnął jej but, czarny bucik z lakierowanej skóry, dopóki nie nadepnął na talerz, a wtedy nacisnęła szparkę palcem, tak jak nacisnęła butem ten porcelanowy talerz Niebieskiej Kobiety, pamiętała, jak bucik z czarnej lakierowanej skóry zasłonił delikatną błękit- ną siateczkę na brzegu talerza, pamiętała naciskanie, och tak, pamiętała, jak naciskała w Szufladzie, naciskała palcem i stopą, pamiętała cudowną obietnicę palca i szparki, pamiętała kruche i żałosne trzaśniecie talerza oraz podobnie kruchą przyjemność, która jak strzała śmignęła od jej szparki do wnętrzności, pa- miętała krzyk płynący z jej ust, nieprzyjemny skrzek podobny do głosu spłoszonej wrony zrywającej się z pola kukurydzy, pamiętała, jak tępo patrzyła na kawałki talerza, a potem powoli wyjęła z kieszeni sukienki zwykłe bawełniane majteczki i po- nownie je włożyła, step-ins, tak nazywano je w jakimś czasie nieosadzonym w jej pamięci i dryfującym niczym krzaki nie- sione prądem wezbranej rzeki, step-ins, dobrze, bo najpierw wychodziło się z nich, żeby zrobić swoje, a potem wchodziło z powrotem, najpierw jeden but z czarnej lakierowanej skóry, a potem drugi, dobrze, majteczki są dobre, tak, wyraźnie pamiętała, jak wciągała je na nogi, nad kolana, strup na lewym był prawie gotowy odpaść i pozostawić czystą różową skórę jak u niemowlaka, tak, pamiętała to tak wyraźnie, że mogło się zdarzyć nie tydzień temu czy wczoraj, ale zaledwie przed chwilą, pamiętała, jak gumka dotknęła rąbka jej sukni, kontrast białej bawełny i brązowej skóry... jak śmietana, tak, właśnie tak, śmietanka z pojemnika, utrzymująca się na kożuszku kawy, ta sama faktura, majteczki znikające pod suknią, tylko że ta była ciemnopomarańczowa i majteczki nie sunęły w górę, lecz w dół, i wciąż były białe, ale nie bawełniane... nylonowe, tanie przezroczyste nylonowe majtki, tanie w każdym znaczeniu tego słowa, pamiętała, jak je zsunęła, pamiętała, jak błyszczały na podłodze dodge'a de soto rocznik 46, tak, jakie były białe, jakie były tanie, niezasługujące na szacowne miano bielizny, po prostu tanie majtki, tania dziewczyna, i dobrze było być 218 tanią, dobrze być tanią i sprzedawać swoje ciało, pokazywać je nawet nie jak dziwka, lecz rozpłodowa krowa; pamiętała nie... nie okrągły talerz z chińskiej porcelany... ale okrągłą twarz chłopca, jakiegoś zdziwionego pijanego chłopaka, on nie był z porcelany, jego twarz jednak była równie okrągła jak należący do Niebieskiej Kobiety porcelanowy talerz z okazji, i miał żyłki na policzkach, a te żyłki były równie błękitne jak wzór na specjalnym porcelanowym talerzu Niebieskiej Kobiety, lecz tylko dlatego, że neon był czerwony, neon był jaskrawy, w ciem- ności neon zajazdu nadawał niebieski kolor krwi spływającej z podrapanych przez nią policzków, a on mówił: dlaczego to zrobiłaś, dlaczego to zrobiłaś, dlaczego to zrobiłaś, i potem otworzył szybę i wystawił głowę przez okienko, żeby rzygnąć, ona zaś przypomniała sobie szafę grającą i Dodiego Stevensa śpiewającego o beżowych bucikach z różowymi sznurówkami oraz wielkim kapeluszu panama z purpurową wstążką, pamię- tała odgłos rzygania, przypominający dźwięk żwiru w betoniar- ce, a jego penis, który jeszcze przed chwilą był żywym wy- krzyknikiem nad skręconym gąszczem włosów łonowych, teraz zmienił się w mizerny biały pytajnik; pamiętała, jak ochrypłe dźwięki wymiotowania ucichły, potem rozległy się znowu, a ona pomyślała no, widocznie zabrakło mu jeszcze trochę na fun- dament i zaśmiała się i przycisnęła palec (teraz zakończony długim kształtnym paznokietkiem) do pochwy, która była naga, ale nie całkiem, bo porośnięta szorstkimi rudymi kędziorkami, i poczuła to samo kruche pękanie, znów dające tyleż bólu, ileż przyjemności (ale lepsze, o wiele lepsze, niż nic), a później on usiłował ją złapać po omacku i mówił zranionym głosem ty przeklęta czarna cipo, ona zaś mimo to się śmiała, bez trudu wywinęła mu się, chwyciła swoje majteczki, otworzyła boczne drzwiczki, poczuła ostatnie rozpaczliwe dotknięcie jego palców na plecach i wybiegła w majową noc, przesyconą zapachem wczesnych róż, w światło czerwonoróżowego neonu, migoczące czkawką na żwirze jakiegoś powojennego parkingu, wpychając majteczki, te tanie, śliskie nylonowe majteczki, nie do kieszeni 219 sukienki, lecz do torebki wypełnionej zabawną mieszaniną kosmetyków nastolatki, biegła, neon migotał... i nagle miała dwadzieścia trzy lata i to nie były majtki, lecz chustka ze sztucznego jedwabiu, którą ukradkiem wpychała do torebki, idąc wzdłuż stoiska z galanterią u Macy'ego. Chustka, która kosztowała dolara dziewięćdziesiąt dziewięć centów. Tania. Tania jak białe nylonowe majteczki. Tania. Jak ona. Ciało, które zamieszkiwała, było ciałem dziedziczki wielo- milionowej fortuny, ale ten fakt pozostawał nieznany i nie miał znaczenia - chustka była biała z niebieskim rąbkiem, i czuła taką samą kruchą przyjemność, gdy siedziała na tylnym siedze- niu taksówki i nie zważając na taksówkarza, ściskała chustkę w jednej ręce, wpatrując się w nią, podczas gdy drugą dłoń wsunęła pod tweedową spódnicę i w nogawkę białych maj- teczek, a ten jeden długi ciemny palec zajął się tym, co można było zrobić jednym litościwym pchnięciem. Tak więc czasem zastanawiała się, bez większego zaintere- sowania, gdzie się podziewała, kiedy jej tu nie było, lecz przeważnie potrzeby były zbyt gwałtowne i naglące, by prowa- dzić długie rozmyślania, więc po prostu spełniała to, co trzeba było spełnić, robiła to, co należało robić. Roland by to zrozumiał. 5 Odetta mogła wszędzie jeździć limuzyną - nawet w 1959 roku, kiedy jej ojciec jeszcze żył, a ona nie była tak bajecznie bogata jak po jego śmierci w 1962 roku. Pieniądze z funduszu powierniczego stały się jej własnością, gdy ukończyła dwadzieś- cia pięć lat i mogła robić, co chciała. A jednak nie podobało jej się określenie "limuzynowy liberał", ukute rok czy dwa wcześ- 220 niej przez felietonistę jednego z konserwatywnych dzienników, i w typowy dla młodych ludzi sposób nie chciała, aby uważano ją za kogoś takiego, jeśli nawet naprawdę tak było. Nie była aż tak młoda (albo aż tak głupia), by wierzyć, że kilka par wy- blakłych dżinsów i koszul khaki, które zazwyczaj nosiła, rze- czywiście zasadniczo zmienia jej status społeczny, tak jak nie zmieni go korzystanie z autobusów i metra, chociaż mogłaby jeździć limuzyną (jednakże była na tyle zajęta własną osobą, że nie dostrzegła głębokiego zdziwienia i zranionych uczuć Andrew, który lubił ją i uznał takie zachowanie za osobistą niechęć), ale dostatecznie młoda, by wciąż uważać, że takie gesty mogą czasem zmienić (przynajmniej odrobinę) rzeczy- wistość. Wieczorem 19 sierpnia 1959 roku zapłaciła za ten gest utratą połowy nóg... i połowy umysłu. 6 Odetta najpierw została uwikłana, potem wciągnięta, a wresz- cie pochwycona przez falę, która w końcu zmieniła się w niepo- wstrzymany przypływ. W 1957 roku, kiedy do niego przystąpiła, tak zwany Ruch nie miał jeszcze nazwy. Znała jego początki, wiedziała o walce o równe prawa, toczącej się nie od ogłoszenia Deklaracji Emancypacji, lecz niemal od chwili gdy sprowadzo- no do Ameryki pierwszy transport niewolników (ściśle mówiąc, w stanie Georgia, kolonii założonej przez Brytyjczyków, którzy chcieli pozbyć się kryminalistów i dłużników), ale dla Odetty zdawał się zawsze zaczynać w tym samym miejscu, od tych samych trzech słów: Nie wyniosę się. Tym miejscem był miejski autobus w Montgomery, w stanie Alabama, a słowa wypowiedziała czarnoskóra Rosa Lee Parks, która nie chciała przenieść się z przodu na tył miejskiego autobusu, gdzie oczywiście - zgodnie z zasadami segregacji rasowej - było jej miejsce. Znacznie później Odetta śpiewała 221 z innymi Nie wyniesiemy się, przy czym zawsze myślała o Rosie Lee Parks i nigdy nie mogła pozbyć się przy tym uczucia wstydu. Tak łatwo było śpiewać "my", trzymając się pod ręce i idąc w tłumie, tak łatwo nawet dla kobiety bez nóg. Tak łatwo śpiewać "my", tak łatwo być "nami". W tamtym autobusie nie było żadnych "nas", w autobusie z pewnością śmierdzącym starą skórą i wchłanianym latami dymem papierosów oraz cygar, w tym autobusie z wygiętymi reklamami, głoszącymi takie hasła, jak: LUCKY STRIKE L.S.M.F.T. i NA BOGA, UCZĘSZCZAJ DO KOŚCIOŁA, KTÓRY WYBRAŁEŚ, albo PIJ OVALTINE! ZOBACZYSZ DLACZEGO! lub CHESTER- FIELDY, DWADZIEŚCIA JEDEN NAJPRZEDNIEJSZYCH GATUNKÓW TYTONIU DAJE CUDOWNE PAPIEROSY, żadnych "nas" w niedowierzających spojrzeniach kierowcy, białych pasażerów, wśród których usiadła, czy równie niedo- wierzających spojrzeniach czarnych z tyłu. Żadnych "nas". Żadnych maszerujących tysięcy. Tylko Rosa Lee Parks dająca początek niepowstrzymanej fali słowami: Nie wyniosę się. Odetta myślała: Gdybym tylko mogła zrobić coś takiego, gdybym potrafiła być tak odważna, chyba byłabym szczęśliwa przez resztę mego życia. Nie mam jednak takiego rodzaju odwagi. Przeczytała o tej historii z Parks, początkowo z niewielkim zainteresowaniem. To budziło się powoli. Trudno powiedzieć, kiedy podziałało na jej wyobraźnię i rozpaliło ją bezgłośne niemal w pierwszym okresie trzęsienie ziemi, które zaczęło wstrząsać południem. Mniej więcej rok później młodzieniec, umawiający się z nią dość regularnie, zaczął zabierać ją do Village, gdzie niektórzy z występujących tam młodych (i przeważnie białych) piosen- karzy folkowych nagle dodali kilka nowych i zaskakujących utworów do swojego repertuaru - oprócz tych starych kawał- ków o tym, jak John Henry wziął swój młot i bił nim szybciej 222 niż młot parowy (ale wykończył się przy tym, ha, ha), jak Bar'bry Allen okrutnie odrzuciła młodego, chorego z miłości adoratora (a potem umarła ze wstydu, ha, ha), śpiewali piosenki o tym, co to znaczy być ignorowanym, na dnie i poza nawiasem, jak to jest, gdy nie dają ci pracy, bo masz zły kolor skóry, jak to jest być zamkniętym w więziennej celi i wychłostanym przez pana Charliego za to, że twoja skóra jest czarna i ośmieliłeś się, ha, ha, usiąść w części dla białych w barze śniadaniowym u F. W. Woolwortha w Montgomery, w stanie Alabama. Chociaż może się to wydać absurdalne, dopiero wtedy zaczęła się interesować swoimi rodzicami, dziadkami i pradziadkami. Nigdy nie przeczytała Korzeni - znalazła się w innym świecie i czasie na długo przed tym, zanim ta książka została napisana, a może nawet wymyślona, przez Alexa Haleya - lecz dopiero w tym absurdalnie późnym okresie swojego życia po raz pierw- szy uświadomiła sobie, że zaledwie kilka pokoleń wcześniej jej przodkowie zostali zakuci w łańcuchy przez białych ludzi. Z pewnością wcześniej też zdawała sobie sprawę z tego faktu, lecz pozostawał on suchą informacją pozbawioną emocjonal- nego kontekstu, rodzajem matematycznego równania, a nie czymś wywierającym wpływ na całe życie. Odetta podsumowała wszystkie znane jej wydarzenia i za- skoczył ją mizerny wynik tego działania. Wiedziała, że jej matka urodziła się w mieście Odetta, w stanie Arkansas, i dla- tego później dała tak na imię swemu jedynemu dziecku. Wie- działa, że ojciec był małomiasteczkowym dentystą, który wy- myślił i opatentował nową metodę wstawiania koronek. Nie pamiętano o niej przez dziesięć lat, a potem - nieoczekiwa- nie - uczyniła go bogatym. Odetta wiedziała, że w tym dziesięcioletnim okresie przed wzbogaceniem się i przez cztery następne lata ojciec opracował wiele innych metod dentystycz- nych, przeważnie z zakresu ortodoncji lub kosmetyki, a potem, wkrótce po przeprowadzce do Nowego Jorku wraz z żoną i córką (która urodziła się cztery lata po opatentowaniu pierw- szej metody), założył firmę Holmes Dental Industries, która 223 teraz była w dziedzinie stomatologii tym, czym Squibb w kwes- tii antybiotyków. Gdy jednak spytała go, jak wyglądało jego życie przez te wszystkie poprzednie lata - te lata, kiedy jej jeszcze nie było na świecie i trochę później - nie odpowiedział. Mówił o róż- nych rzeczach, ale niczego jej nie powiedział. Tę część życia zamknął przed nią. Albo przed sobą. Kiedyś jej ma, Alice - ojciec zwracał się do niej "ma", a czasem Allie, kiedy sobie wypił lub był w dobrym humorze - poprosiła: "Opowiedz jej, jak tamci ludzie strzelali do ciebie, kiedy przejeżdżałeś fordem przez zadaszony most, Dan", a on obrzucił ją takim ponurym i groźnym spojrzeniem, że mama Odetty, zawsze rozćwierkana jak wróbelek, skuliła się na fotelu i zamilkła. Po tamtym wieczorze Odetta raz czy dwa razy próbowała wypytać matkę w cztery oczy, lecz bezskutecznie. Gdyby zrobiła to wcześniej, może dowiedziałaby się czegoś, ponieważ jednak ojciec nie chciał mówić o przeszłości, więc mama też nie zamierzała o niej opowiadać ani rozmawiać - o krewnych, o pokrytych czerwonym pyłem polnych drogach, o sklepikach, o chałupach z polepą i oknach bez szyb czy choćby najskrom- niejszej firanki lub zasłonki, o cierpieniach i prześladowaniach, o dzieciach z sąsiedztwa, ubranych w kitle zrobione z worków po mące... to wszystko ojciec ukrył niczym martwe zęby pod oślepiająco białymi koronkami. Nie chciał, a może nie mógł mówić... albo rozmyślnie wywołał w sobie selektywną amnezję. Białą koronką było ich życie w Greymarl Apartments przy South Central Parku. Wszystko inne zostało ukryte pod tą nieskazitelną osłonką. Przeszłość była tak dobrze chroniona, że nie pozostawiono żadnej szczeliny, przez którą można by się prześlizgnąć, żadnej drogi pozwalającej ominąć tę idealnie białą barierę i dotrzeć do "gardła" rewelacji. Detta wiedziała różne rzeczy, ale Detta nie znała Odetty, która nie znała Detty, tak więc bariera była gładka i zamknięta, jak brama fortecy. Odetta miała w sobie zarówno nieśmiałość matki, jak i nie- 224 ustępliwą (choć nierzucającą się w oczy) stanowczość ojca i tylko raz próbowała ponownie poruszyć ten temat, gdy pew- nego wieczoru w jego bibliotece oświadczyła mu, że odmawia jej tego, co słusznie powinna odziedziczyć, chociaż nigdy jej tego nie obiecywał. Lekko strząsnął "Wall Street Journal", zamknął go i położył na stoliku obok lampy stojącej. Zdjął okulary w stalowych oprawkach i umieścił je na gazecie. Potem spojrzał na córkę, ten szczupły czarnoskóry mężczyzna, tak szczupły, że prawie wychudzony, o lekko kręconych siwych włosach, szybko rzednących w zakolach czoła, gdzie pulsowały cienkie nitki żył, i powiedział tylko: Nigdy nie mówię o tej części mojego życia, Odetto, ani o niej nie myślę. To byłoby bezsensowne. Od tej pory świat poszedł naprzód. Roland by go zrozumiał. 7 Kiedy Roland otworzył drzwi z widniejącym na nich napisem WŁADCZYNI MROKU, ujrzał rzeczy, o których nie miał pojęcia, wiedział jednak, że są one bez znaczenia. Był to świat Eddiego Deana, a poza tym był tylko chaosem świateł, ludzi i przedmiotów - tylu przedmiotów nie widział w całym swoim życiu. Sądząc po wyglądzie, kobiece drobiazgi, najwidoczniej na sprzedaż. Jedne pod szkłem, inne poukładane w kuszące stosy i sterty. Żaden z nich nie miał większego znaczenia, tyle że poruszały się, gdy ta rzeczywistość przesu- wała się na krawędzi przejścia między światami. To przejście było oczami Władczyni. Patrzył przez nie tak, jak spoglądał oczyma Eddiego, gdy ten szedł między fotelami podniebnego powozu. Natomiast Eddie był oniemiały. Lufa rewolweru w jego dłoni zadrżała i nieco opadła. Rewolwerowiec bez trudu mógłby odebrać mu broń, ale nie zrobił tego. Stał spokojnie. Tej sztuczki nauczył się już dawno temu. 225 Teraz widok za przejściem wykonał jeden z tych obrotów, od których rewolwerowcowi kręciło się w głowie, dla Eddiego jednak ten nagły zwrot był dziwnie krzepiący. Roland nigdy nie widział żadnego filmu. Eddie oglądał ich tysiące, a to, na co patrzył, było jak jedno z tych długich ujęć, które robili w Halo- ween i Lśnieniu. Wiedział nawet, jak się nazywa gadżet, za pomocą którego uzyskiwali ten efekt. Kamera. No, właśnie. - I na Gwiezdnych wojnach - mruknął. - Gwiazda Śmier- ci. Ten pieprzony atak, pamiętasz? Roland spojrzał na niego i nic nie powiedział. Ręce - ciemnobrązowe dłonie - weszły w to, co Roland postrzegał jako drzwi, a Eddie Zaczął uważać za rodzaj czaro- dziejskiego ekranu... Ekranu, w który w odpowiednich okolicz- nościach można wejść, tak jak ten facet zszedł z ekranu do prawdziwego świata w Purpurowej róży z Kairu. Porąbany film. Eddie dotychczas nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo porąbany. Tylko że po tej stronie drzwi, przez które patrzył, jeszcze nie nakręcono tego filmu. Był to Nowy Jork, pewnie - dowodziły tego klaksony taksówek, chociaż stłumione i ciche - jakiś nowojorski dom handlowy, do którego Eddie kiedyś trafił, ale... ale... - Jest starszy - wymamrotał. — Sprzed twojego czasu? - zapytał rewolwerowiec. Eddie spojrzał na niego i zaśmiał się. — Taak. Skoro tak chcesz to ująć, owszem. — Halo, panno Walker - rozległ się ostrożny głos. Obraz w przejściu przesunął się tak nagle, że nawet Eddie z lekkim oszołomieniem spojrzał na ekspedientkę, która najwidoczniej znała właścicielkę tych czarnych rąk... znała i nie lubiła albo obawiała się jej. Albo jedno i drugie. - W czym mogę dziś pomóc? — To. - Właścicielka czarnych rąk trzymała w nich białą chustkę z jasnoniebieskim brzegiem. - Nie fatyguj się pako- waniem, dziecino, po prostu włóż ją do torby. 226 — Gotówką czy cz... — Gotówką, zawsze gotówką, prawda? — Tak, doskonale, panno Walker. — Cieszę się, że się zgadzasz, moja droga. Na twarzy ekspedientki pojawił się lekki grymas. Eddie zdążył go zauważyć, kiedy się odwracała. Może po prostu nie podobało jej się to, że tak mówi do niej kobieta, którą uważała za "nadętego czarnucha" (ta myśl również wynikała raczej ze znajomości filmów niż historii czy realiów życia, gdyż przypominało to oglądanie filmu z lat sześćdziesiątych, takich jak ten z Sidneyem Steigerem i Rodem Poitierem, zatytułowany W mroku nocy), albo chodziło o coś innego: może ta Władczyni Mroku Rolanda, czarna czy biała, była po prostu arogancką suką. Nie miało to żadnego znaczenia, zgadza się? To wszystko nie miało żadnego cholernego znaczenia. Chciał tylko jednego i tylko to się liczyło: wynieść się stąd w cholerę. To był Nowy Jork, prawie wyczuwał jego zapach. A Nowy Jork oznaczał żarcie. Ten zapach też prawie czuł. Tyle że był w tym jeden haczyk. Jeden kurewsko wielki haczyk. 8 Roland uważnie obserwował Eddiego i chociaż w każdej chwili mógł go zabić sześć razy, postanowił stać nieruchomo, w milczeniu, pozwalając, by Eddie sam uporał się z tą sytuacją. Eddie był zbiorem wielu cech i nie wszystkie z nich były przyjemne (jako człowiek, który świadomie pozwolił na to, by dzieciak spadł i zabił się, rewolwerowiec znał różnicę między przyjemnymi i nieprzyjemnymi cechami charakteru), ale z pew- nością nie należała do nich głupota. Był sprytnym dzieciakiem. 227 Coś wymyśli. Tak też się stało. Obejrzał się na Rolanda, pokazał zęby w uśmiechu, okręcił rewolwer na palcu, nieudolnie, przedrzeźniając popisowy numer cyrkowych rewolwerowców, a potem podał broń Rolandowi, kolbą do przodu. - Ta spluwa okazałaby się równie przydatna, gdyby była z gówna, zgadza się? Potrafisz mądrze mówić, jeśli tylko chcesz - pomyślał Roland. Dlaczego tak często pleciesz głupstwa, Eddie? Czy dlatego, że sądzisz, iż w ten sposób mówiono w miejscu, w któ- rym twój brat znalazł się z bronią? - Zgadza się? - dociekał Eddie. Roland kiwnął głową. — Gdybym cię przedziurawił, co stałoby się z tymi drzwia- mi? — Nie wiem. Chyba jedyny sposób, żeby się dowiedzieć, to spróbować to zrobić. — No, a jak myślisz? — Myślę, że zniknęłyby. Eddie kiwnął głową. On też tak sądził. Pstryk! I znikłyby jak za dotknięciem magicznej różdżki. "Tera widzita, przyjaciele, a tera nie". Byłoby tak samo, gdyby kinooperator nagle wyjął spluwę i wpakował kulę w projektor, czyż nie? Jeśli rozwalisz projektor, będzie koniec filmu. Eddie nie chciał, żeby ten film się skończył. Chciał dostać to, za co zapłacił. — Możesz przejść przez nie sam - rzekł powoli. — Tak. — Nie dosłownie. — Nie. — I znalazłbyś się w jej głowie. Tak jak znalazłeś się w mojej. — Tak. — A więc możesz podróżować autostopem po moim świe- cie, to wszystko. 228 Roland nie odpowiedział. Słowo autostop było jednym z określeń używanych przez Eddiego, określeń, których on nie rozumiał... chociaż chwytał sens. — Mógłbyś też przejść tam we własnym ciele. Tak jak do knajpy Balazara. - Mówił głośno, ale do siebie. - Tylko że do tego potrzebowałbyś mojej pomocy, prawda? — Tak. — No, to zabierz mnie tam. Rewolwerowiec otworzył usta, Eddie jednak pospiesznie dorzucił: — Nie teraz, jeszcze nie teraz. Wiem, że wybuchłaby panika albo coś gorszego, gdybyśmy tak po prostu... pojawili się tam. - Zaśmiał się głupawo. - Jakby ktoś wyciągnął króliki z cylindra, tylko bez cylindra. Zaczekamy, aż będzie sama i... — Nie. — Wrócę z tobą, Rolandzie - rzekł Eddie. - Przysięgam. Mówię serio. Wiem, że masz tu zadanie do wykonania, a ja jestem jego częścią. Wiem, że uratowałeś mój tyłek przed urzędasami, a ja uratowałem twój u Balazara... Jak myślisz? — Myślę, że tak było - odparł Roland. Przypomniał sobie, jak Eddie wstał zza biurka, nie zważając na niebezpieczeństwo. Przez chwilę miał wątpliwości. Tylko przez chwilę. — No i co? Trzymamy się razem. Ręka rękę myje. Ja chcę jedynie wrócić tam na parę godzin. Wziąć kilka porcji kurczaka na wynos, może opakowanie pączków Dunkina. - Eddie ruchem głowy wskazał drzwi, za którymi znów wszystko za- częło się przesuwać. - Co ty na to? — Nie - odparł rewolwerowiec, ale w tym momencie prawie nie myślał o Eddiem. Ten ruch w przejściu... Władczyni, kimkolwiek była, nie poruszała się jak zwyczajna osoba - na przykład tak jak Eddie, kiedy Roland patrzył jego oczami lub (teraz, kiedy o tym pomyślał, czego nie robił wcześniej, podobnie jak nigdy się nie zastanawiał i nie zauważał nieustannej obecności własnego 229 nosa w dolnej części pola widzenia) tak jak on. Kiedy ktoś idzie, obraz porusza się wahadłowo: lewa noga, prawa noga, lewa, prawa, świat się kołysze tam i z powrotem, tak łagodnie, że po pewnym czasie - chyba wkrótce po tym, jak się zacznie chodzić - przestaje to być zauważalne. Chód Władczyni był pozbawiony tego wahadłowego ruchu - ona po prostu gładko przemieszczała się wzdłuż półki, jakby sunęła po szynach. Zabawne, że Eddie wyczuwał to samo... tylko że jemu kojarzyło się to z najazdem kamery. Dla niego było to krzepiące, bo znajome wrażenie. Dla Rolanda było czymś obcym... Eddie przerwał mu te rozważania, mówiąc piskliwym głosem: — A dlaczego nie? Czemu, kurwa, nie? — Ponieważ ty nie chcesz kurczaka - powiedział rewol- werowiec. - Wiem, jak nazywasz to, czego chcesz, Eddie. Chcesz "działki". Chcesz "szprycy". — I co z tego?! - zawołał... prawie krzyknął Eddie. - Co z tego, jeśli nawet? Powiedziałem, że wrócę tu z tobą! Masz moją obietnicę! No, masz moją pieprzoną obietnicę! Czego jeszcze chcesz? Mam przysiąc na pamięć mojej matki? Dobra, przysięgam na pamięć mojej matki! Chcesz, żebym poprzysiągł na pamięć mojego brata? Dobra, przysięgam! Przysięgam! PRZYSIĘGAM! Enrico Balazar powiedziałby mu to, ale rewolwerowiec nie potrzebował, żeby tacy jak Balazar uczyli go życiowych prawd. Nigdy nie ufaj ćpunowi. Ruchem głowy wskazał drzwi. — Ta część twojego życia skończyła się, przynajmniej dopóki nie dotrzemy do Wieży. Nie obchodzi mnie, co stanie się z tobą później. Będziesz mógł sam wybrać sobie drogę do piekła. Do tego czasu jesteś mi potrzebny. — Och, ty pieprzony zasrany kłamco - odrzekł cicho Eddie. Mówił głosem zupełnie wypranym z emocji, lecz rewolwero- wiec dostrzegł łzy w jego oczach. Nie odezwał się jednak. - Wiesz, że nie będzie żadnego później... ani dla mnie, ani dla niej czy tego trzeciego faceta, kimkolwiek on jest. Zapewne dla 230 ciebie też nie... wyglądasz tak parszywie jak Henry w swoich najgorszych chwilach. Jeśli nie umrzemy, zanim dotrzemy do Wieży, to z pewnością zginiemy, kiedy tam dojdziemy, więc czemu mnie okłamujesz? Rewolwerowiec zawstydził się trochę, ale nie zmienił zdania. — Przynajmniej na razie ta część twojego życia skończyła się. — Taak? - warknął Eddie. - No, cóż, mam dla ciebie wiadomość, Rolandzie. Wiem, co się stanie z twoim praw- dziwym ciałem, kiedy przejdziesz tam i znajdziesz się w niej. Wiem, gdyż już to widziałem. Nie potrzebuję twoich rewol- werów. Trzymam cię za to słynne miejsce, gdzie rosną krótkie włosy, przyjacielu. Będziesz mógł nawet odwrócić jej głowę, tak jak odwracałeś moją, i patrzeć, co robię z twoim ciałem, kiedy ty będziesz tylko przeklętym ka. Chciałbym zaczekać do zachodu słońca i zawlec cię nad wodę. Potem mógłbyś patrzeć, jak homary objedzą ciało do czysta. Może jednak za bardzo byś się spieszył, żeby to oglądać. - Eddie zamilkł na chwilę. Zarówno łoskot załamujących się fal, jak i monotonne, głuche zawodzenie wiatru wydawały się niezmiernie głośne. - Dlate- go myślę, że po prostu poderżnę ci gardło twoim własnym nożem. — I zamkniesz te drzwi na zawsze? — Twierdzisz, że ta część mojego życia skończyła się. I nie mówisz tylko o prochach. Masz na myśli Nowy Jork, Amerykę, moje czasy, wszystko. Jeśli tak ma być, to ja też chcę wziąć w tym udział. To miejsce cuchnie, a towarzystwo jeszcze bardziej. Są takie chwile, Rolandzie, kiedy przy tobie Jimmy Swaggart wydaje się prawie normalny. — Przed nami wiele cudów - rzekł Roland. - Liczne przygody. Co więcej, mamy misję do spełnienia, a ty masz szansę odzyskania honoru. Jest jeszcze coś. Mógłbyś zostać rewolwerowcem. Wcale nie muszę być ostatnim. Masz to w sobie, Eddie. Widzę to. Czuję. Eddie roześmiał się, chociaż teraz łzy ciekły mu po policzkach. 231 — Och, cudownie. Wspaniale! Właśnie tego mi trzeba! Mój brat Henry. On był rewolwerowcem. W miejscu zwanym Wiet- namem. Dużo mu to dało. Powinieneś go zobaczyć, kiedy był na prawdziwym haju, Rolandzie. Bez pomocy nie potrafił znaleźć drogi do pieprzonej łazienki. Jeśli nikt mu nie pomógł, to tak sobie siedział i oglądał Big Time Wrestling i robił to w pieprzone gacie. Dobrze być rewolwerowcem. Widzę to. Mój brat był narkomanem, a ty jesteś zupełnie trzepnięty. — Może twój brat nie miał sprecyzowanego poglądu na to, czym jest honor. — Być może. W naszej dzielnicy nie zawsze było to jasne. Najczęściej słyszało się to słowo w sądzie, kiedy stawało się przed sędzią za palenie trawki albo zwinięcie kółek z bryki jakiegoś faceta. - Eddie płakał coraz głośniej, a jednocześnie się śmiał. - A twoi przyjaciele. Na przykład ten facet, o którym mówisz przez sen, ten cały Cuthbert... - Rewolwerowiec drgnął. Mimo długich lat treningu nie zdołał opanować tego odruchu. - Czy oni zyskali to, o czym mówisz jak jakiś przeklęty sierżant werbujący do marines? Przygodę, misje, honor? — Owszem, oni rozumieli, czym jest honor - powiedział powoli Roland, myśląc o wszystkich, którzy odeszli. — Czy to zaprowadziło ich dalej niż wymachiwanie bronią mojego brata? Rewolwerowiec nie odpowiedział. — Znam cię - rzekł Eddie. - Widziałem wielu takich jak ty. Jesteś po prostu jeszcze jednym dziwakiem, śpiewającym "Naprzód, żołnierze Chrystusa", z flagą w jednej, a bronią w drugiej ręce. Nie chcę żadnego honoru. Chcę zjeść kurczaka i dać sobie w żyłę. W tej kolejności. Dlatego mówię ci: prze- chodź. Możesz. Gdy jednak tylko znikniesz, zabiję twoje cia- ło- - Cisza. Eddie z krzywym uśmiechem otarł grzbietami dłoni łzy z policzków. - Chcesz wiedzieć, jak nazywamy to w moich stronach? — Jak? 232 - Meksykański remis. Przez chwilę tylko patrzyli na siebie, a potem Roland bacznie spojrzał na drzwi. Obaj zdali sobie sprawę z tego - Roland lepiej niż Eddie - że obraz za nimi znowu się przesunął, tym razem w lewo. Pojawiła się ekspozycja z błyszczącą biżuterią. Część jej była za szkłem, większość leżała nieosłonięta, więc rewolwerowiec uznał, że to imitacje... To, co Eddie nazwałby sztuczną biżuterią. Ciemnobrązowe dłonie dotknęły kilku przed- miotów pozornie niedbałym ruchem, a wtedy pojawiła się następna ekspedientka. Rozpoczęła się krótka rozmowa, której obaj nie słuchali, po czym Władczyni (też mi Władczyni, pomyślał Eddie) poprosiła o pokazanie czegoś innego. Sprze- dawczyni odeszła i w tym momencie Roland pospiesznie znów spojrzał na drzwi. Dłonie ponownie się pojawiły, lecz tym razem trzymały torebkę. Otworzyły ją. I nagle zaczęły zgarniać do niej rozmaite przedmioty - niemal na pewno przypadkowe. - Cóż, zbierasz niezły zespół, Rolandzie - rzekł z nie- smakiem rozbawiony Eddie. - Najpierw typowego białego ćpuna, potem typową czarną zło... Roland jednak już zmierzał do przejścia między światami, szybkim krokiem, wcale nie patrząc na Eddiego. - Mówię poważnie! - wrzasnął Eddie. - Jeśli przejdziesz, poderżnę ci gardło, poderżnę ci to pieprzone... Zanim zdążył skończyć, rewolwerowca już nie było. Pozo- stało jego bezwładne, oddychające ciało, leżące na plaży. Przez chwilę Eddie stał, nie mogąc uwierzyć, że Roland zrobił to, naprawdę zrobił coś tak idiotycznego mimo obietnicy Eddiego - mimo najszczerszej pieprzonej gwarancji - że drogo za to zapłaci. Stał tak przez moment, wybałuszając oczy jak koń prze- straszony przez nadciągającą burzę... Tylko że, oczywiście, nie było żadnej burzy oprócz tej w jego głowie. No, dobra. No, dobra, niech to szlag. Mógł mieć jeszcze cień szansy. Tyle da mu rewolwerowiec 233 i Eddie doskonale o tym wiedział. Zerknął na drzwi i ujrzał czarne dłonie trzymające złoty naszyjnik, który już do połowy znikł w torebce, migoczącej niczym piracki kufer ze skarbami. Chociaż tego nie słyszał, Eddie był pewien, że Roland mówił coś do właścicielki tych rąk. Wyjął nóż z torby rewolwerowca i uklęknął przy bezwład- nym, oddychającym ciele, które leżało przed drzwiami. Oczy były otwarte, lecz nieruchome, postawione w słup. - Patrz, Rolandzie! - wrzasnął Eddie. Monotonny, idio- tyczny, nigdy niesłabnący wiatr szumiał mu w uszach. Chryste, to mogło każdego doprowadzić do szału. - Patrz uważnie! Zaraz zakończę twoją pieprzoną edukację! Pokażę ci, co się dzieje, kiedy zadzierasz z braćmi Dean! Przyłożył nóż do gardła rewolwerowca. Rozdział 2 CZAS ZMIAN 1 Śierpien 1959 Kiedy stażysta wyszedł na zewnątrz pół godziny później, zastał Julia opartego o karetkę, która wciąż stała na podjeździe izby przyjęć pogotowia przy szpitalu Sióstr Miłosierdzia na Dwudziestej Trzeciej Ulicy. Obcas jednego z modnych butów o sterczących noskach zahaczył o przedni zderzak. Przebrał się w swój strój do gry w kręgle: jaskraworóżowe spodnie i niebies- ką koszulę z imieniem wyszytym złotą nicią nad lewą kieszenią. George spojrzał na zegarek i stwierdził, że zespół Julia - Spics of Supremacy - już gra. — Myślałem, że cię nie ma - rzekł George Shavers. Był stażystą w szpitalu Sióstr Miłosierdzia. - Jak twoi chłopcy wygrają bez Cudownego Haka? — Wzięli na moje miejsce Miguela Basale'a. Gra nierówno, ale czasem doskonale. Poradzą sobie. - Julio przerwał. - Byłem ciekawy, jak się to skończyło. Pracował jako kierowca. Był Kubańczykiem z ogromnym poczuciem humoru, z czego pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy. George rozejrzał się wokół. Żadnego z sanitariuszy, którzy z nimi jechali, nie było w pobliżu. — Gdzie tamci? - zapytał George. — Kto? Pieprzeni Bliźniacy Bobbsey? A jak myślisz? Uga- 235 niają się z dupami w Village. Wiesz może, czy ona wyjdzie z tego? - Nie wiem. Próbował udawać mędrca i mówić pewnym głosem o tym, co nie było jednoznaczne, gdy najpierw dyżurny lekarz, a potem dwaj chirurdzy przejęli od niego tę czarną kobietę szybciej, niż zdołałby powiedzieć "Zdrowaś Mario, łaskiś pełna" (co też cisnęło mu się na usta, bo ta czarnoskóra dama wyglądała tak, jakby nie miała długo pociągnąć). — Straciła piekielnie dużo krwi. — Jak cholera. George był jednym z szesnastu stażystów u Sióstr Miłosier- dzia, jednym z ośmiu objętych programem Karetka Pogotowia. Teoretycznie obecność stażysty, wspierającego sanitariuszy, w niektórych nagłych wypadkach może zadecydować o różnicy między życiem a śmiercią. George wiedział, że większość kierowców i sanitariuszy uważała, iż zieloni stażyści równie dobrze mogą wykończyć ofiarę jak ją uratować, on jednak sądził, że ten program ma sens. Czasami. Tak czy owak, zapewniał szpitalowi dobrą prasę i chociaż objęci nim stażyści narzekali na osiem dodatkowych godzin (bez wynagrodzenia), które musieli przepracować co tydzień, George Shavers był skłonny podejrzewać, że większość z nich czuje to samo co on: dumę, pewność siebie i przekonanie, że poradzą sobie z każdym przypadkiem. Potem przyszła ta noc, gdy samolot TWA rozbił się w Id- lewild. Sześćdziesiąt pięć osób na pokładzie, z których sześć- dziesiąt Julio Estavez nazwał TNM - trup na miejscu - a trzy z pozostałych pięciu wyglądały jak coś, co zeskrobano z rusztu pieca... Tylko, że to, co zeskrobuje się z rusztu pieca, nie jęczy, nie wrzeszczy i nie błaga, by ktoś podał mu morfinę albo go dobił, prawda? Jeśli to zniesiesz - myślał potem, wspominając poodrywane kończyny, leżące wśród resztek aluminiowych płyt i foteli, poszarpany fragment ogona z numerem 17, wielką 236 czerwoną literą T oraz kawałkiem W, przypominając sobie gałkę oczną na zwęglonej walizce Samsonite, pamiętając plu- szowego misia o wytrzeszczonych guzikowatych ślepkach, leżącego obok małego czerwonego tenisówka z tkwiącą w nim stopą dziecka -jeśli to zniesiesz, chłopie, to zniesiesz wszystko. I radził sobie całkiem nieźle. Radził sobie całkiem nieźle przez całą drogę do domu. Całkiem nieźle sobie radził podczas późnej kolacji, porcji indyka od Swansona, zjedzonej przed telewizo- rem. Zasnął bez żadnych problemów, co nie pozostawiało nawet cienia wątpliwości, że nieźle sobie radził. Potem, tuż nad ranem, gdy było jeszcze ciemno, ocknął się z koszmarnego snu, w któ- rym na zwęglonej walizce Samsonite nie leżał pluszowy miś, lecz głowa matki George'a. Miała otwarte oczy i one też były zwęglone; były patrzącymi beznamiętnie, guzikowatymi ślep- kami pluszowego niedźwiadka; i miała otwarte usta, ukazujące połamane kły, które były protezami, zanim w podchodzący do lądowania samolot TWA uderzył piorun, i szeptała: Nie umiałeś mnie uratować, George, a tak się staraliśmy, tak oszczędzaliśmy, obywaliśmy się bez ciebie, twój ojciec załatwił skrobankę tej dziewczynie, a ty MIMO WSZYSTKO NIE UMIAŁEŚ MNIE URATOWAĆ, NIECH CIĘ SZLAG! Obudził się z krzykiem i niejasno uświadamiał sobie, że ktoś stuka w ścianę, lecz w tym momencie już pędził do łazienki i ledwie zdążył przyjąć pozycję skruszonego grzesznika przed porcelanowym ołtarzem, nim kolacja wróciła z szybkością ekspresowej windy. Specjalna dostawa, ciepła i parująca, i wciąż roztaczająca zapach pieczo- nego indyka. Klęczał tam, ze wzrokiem utkwionym w misce klozetowej, patrząc na kawałki na pół strawionego indyka i marchewki, które nie straciły swej oryginalnej, jaskrawej barwy, i przed oczami duszy rozbłysnął mu złożony z wielkich czerwonych liter napis: DOŚĆ Właśnie. Po prostu: DOŚĆ 237 Rzuci w diabły cały ten interes. Rzuci go w diabły, ponieważ: DOŚĆ TO DOŚĆ Rzuci go w diabły, ponieważ dewizą Popeye'a było: Tylko tyle mogę znieść i ani odrobiny więcej. I Popeye miał całkowitą rację. George spłukał toaletę, wrócił do łóżka i niemal natychmiast znów zasnął, a kiedy się obudził, odkrył, że wciąż chce być lekarzem i cholernie dobrze było wiedzieć to na pewno... może to było najlepsze w całym tym programie, nieważne czy zwać go Karetka Pogotowia, czy Wiadro Krwi, czy też Zgadnij Jaka To Melodia. Chciał być lekarzem. Znał pewną starszą panią, która haftowała. Zapłacił jej dzie- sięć dolarów, na które nie było go stać, żeby wyhaftowała mu małą staroświecką makatkę. Napis na niej głosił: JEŻELI MOGŁEŚ TO ZNIEŚĆ, TO ZNIESIESZ WSZYST- KO. Tak. Właśnie. Paskudna historia w metrze wydarzyła się cztery tygodnie później. 2 - Ta babka była niesamowita, wiesz? - rzekł Julio. George w duchu odetchnął z ulgą. Gdyby Julio nie poruszył tego tematu, George chyba nie znalazłby na to odwagi. Był stażystą i pewnego dnia zostanie lekarzem pełną gębą, teraz naprawdę w to wierzył, ale Julio to weteran, a przed takim człowiek nie chce się wygłupić. Kierowca mógł się tylko roześmiać i "powiedzieć: Do diabła, widziałem takie gówniane przypadki tysiące razy, chłopcze. Weź ręcznik i wytrzyj sobie twarz, bo jest coś dziwnie zielona. Najwidoczniej jednak Julio nie widział czegoś takiego tysiące razy i bardzo dobrze, bo George chciał o tym porozmawiać. 238 - Naprawdę była niesamowita. Jak gdyby była dwiema osobami. Ze zdziwieniem zauważył, że teraz Julio wygląda tak, jakby poczuł ulgę, i nagle się zawstydził. Julio Estavez, który do końca życia miał tylko prowadzić furgonetkę z kilkoma miga- jącymi światełkami na dachu, właśnie wykazał się większą odwagą niż on. - Masz rację, doktorze. Na sto procent. Julio wyjął paczkę chesterfieldów i włożył jednego do ką- cika ust. - To świństwo cię zabije, człowieku - przypomniał mu George. Julio kiwnął głową i podsunął mu paczkę. Przez chwilę palili w milczeniu. Być może sanitariusze rzeczywiście uganiali się za dupami w Village, tak jak powie- dział Julio... A może po prostu mieli dość. George był prze- straszony, nie ma co tego ukrywać. Mimo to wiedział także, że to on uratował tę kobietę, nie sanitariusze, i że Julio też o tym wie. Może właśnie dlatego czekał tu na George'a. Czarnoskóra staruszka pomogła... i ten biały dzieciak, który zadzwonił na policję, podczas gdy wszyscy pozostali (oprócz tej starej czarnej kobiety) tylko gapili się, jakby to był jakiś przeklęty film, program telewizyjny czy coś, może odcinek Petera Gunna, ale w końcu wszystko zależało od George'a Shaversa, przestraszo- nego kota, który starał się jak najlepiej spełnić swój obowiązek. Kobieta czekała na pociąg, ten tak rozsławiony przez Duke'a Ellingtona - głośny A-train. Po prostu śliczna czarnoskóra dziewczyna w dżinsach i koszuli khaki, czekająca na słynny pociąg, który przewiezie ją gdzieś do centrum. Ktoś ją popchnął. George Shavers nie miał zielonego pojęcia, czy policja złapała tego gnoja, który to zrobił - to nie była jego sprawa. On miał się zająć tą kobietą, która z krzykiem spadła z peronu przed nadjeżdżający rozsławiony pociąg. To cud, że nie trafiła na trzecią szynę, gdyż ta zrobiłaby z nią to, co stan Nowy Jork 239 robił ze złymi facetami w Sing-Sing - dawał im darmowy bilet na przejażdżkę tym słynnym pociągiem, który skazańcy nazywali Błękitną Iskrą. O rany, te cuda elektryczności. Próbowała się odczołgać, ale zabrakło jej czasu i prześwietny skład wjechał na stację ze zgrzytem i piskiem hamulców, sypiąc skrami, gdyż motorniczy zauważył ją, ale za późno... za późno dla niego i dla niej. Stalowe koła słynnego pociągu obcięły jej obie nogi tuż powyżej kolan. I podczas gdy wszyscy inni (oprócz białego dzieciaka, który zadzwonił po gliny) stali tam, obijając sobie brzuchy (albo masując piczki, podejrzewał George), czarnoskóra starsza pani zeskoczyła na tory, przy czym zwichnęła sobie nogę w biodrze (później otrzymała medal za odwagę od burmistrza), zerwała z głowy chustkę i zrobiła z niej opaskę, którą zacisnęła na jednym z tryskających krwią kikutów. Młody biały chłopak na końcu peronu darł się do telefonu, wzywając karetkę, a czarnoskóra staruszka wrzesz- czała, żeby ktoś jej pomógł, na Boga, dał krawat lub cokolwiek... cokolwiek... aż w końcu jakiś starszy biały mężczyzna wy- glądający na biznesmena niechętnie dał jej pasek, a starsza pani spojrzała na niego i wypowiedziała słowa, które następnego dnia stały się nagłówkiem artykułu na pierwszej stronie nowo- jorskiej "Daily News", słowa, które uczyniły ją autentyczną wzorcową amerykańską bohaterką - "Dzięki, bracie". A potem zaciskała ten pasek na udzie dziewczyny, w połowie drogi między kroczem a miejscem, gdzie było kolano... zanim nad- jechał sławny pociąg. George słyszał, jak ktoś mówił do kogoś, że ostatnie słowa, które wypowiedziała ta czarna dziewczyna, zanim zemdlała, brzmiały: KIM BYŁ TEN MATKOJEB? ODNAJDĘ GO I OD- STRZELĘ MU DUPĘ! Pasek był za gruby, żeby zrobić w nim nową dziurkę i zapiąć go, więc czarnoskóra starsza pani po prostu przytrzymywała go z wściekłą determinacją, dopóki nie przyjechała karetka z Ju- liem, George'em i sanitariuszami. 240 George przypomniał sobie żółtą linię i to, jak matka po- wtarzała mu, żeby nigdy, nigdy, nie wychodził za nią, czekając na pociąg (sławny lub nie), zapach oleju i elektryczności, gdy zeskakiwał na podkłady, przypomniał sobie tę gorączkę. Żar zdawał się promieniować od niego, od czarnoskórej starszej pani, od czarnej dziewczyny, od składu, tunelu, niewidocznego nieba nad nim i piekła pod nogami. Pamiętał, że przemknęła mu przez głowę oderwana myśl: Gdyby sprawdzili mi teraz ciśnienie, to przekroczyłoby wszelkie normy. A potem uspokoił się, krzyknął, by podali mu torbę, a kiedy jeden z sanitariuszy chciał zeskoczyć z nią na tory, George powiedział mu, żeby spierdalał, a sanitariusz wytrzeszczył oczy, jakby po raz pierw- szy naprawdę zobaczył George'a Shaversa, i rzeczywiście się odpierdolił. George podwiązał tyle żył i arterii, ile zdołał, a kiedy serce ofiary zaczęło rock and rolla, wstrzyknął jej digitalinę. Dostar- czyli krew. Przynieśli ją policjanci. Chce pan, byśmy wyciąg- nęli dziewczynę na peron, doktorze? - zapytał jeden z nich, a George powiedział mu, że za chwilę, po czym wyjął strzykaw- kę i nafaszerował ranną środkiem przeciwbólowym, jak gdyby była ćpunem na ostrym głodzie. Dopiero wtedy pozwolił im ją zabrać. Dopiero wtedy ją zabrali. W drodze do szpitala odzyskała przytomność. I wtedy zaczęło się najdziwniejsze. 3 Kiedy sanitariusze ładowali ją do ambulansu, George wstrzyk- nął jej demerol, bo zaczęła się poruszać i pojękiwać. Był przekonany, że podał jej taką dawkę, po której powinna być spokojna przez całą drogę do Sióstr Miłosierdzia. Uważał, że dziewczyna ma dziewięćdziesiąt procent szans na to, że dowiozą ją tam żywą i zdołają utrzymać przy życiu. 241 Mimo to zaczęła trzepotać powiekami, gdy byli jeszcze sześć przecznic od szpitala. Wydała ochrypły jęk. - Możemy znieczulić ją ponownie, doktorze - zapropo- nował jeden z sanitariuszy. George prawie nie zwrócił uwagi na to, że po raz pierwszy któryś z sanitariuszy nazwał go inaczej niż "George" albo - jeszcze gorzej - "Georgie". - Zwariowałeś? Chcesz ją wykończyć? Sanitariusz zrejterował. George spojrzał na czarnoskórą dziewczynę i zobaczył, że odpowiedziała mu trzeźwym, przytomnym spojrzeniem. - Co mi się stało? - zapytała. Przypomniał sobie słowa mężczyzny, który mówił komuś, co ta dziewczyna podobno powiedziała (że dopadnie skur- wysyna i odstrzeli mu dupę itd., itd.) Tamten facet był biały. Teraz George doszedł do wniosku, że gość zmyślił to sobie, wiedziony dziwną ludzką skłonnością do dramatyzowania wystarczająco dramatycznych sytuacji... albo uprzedzeniami rasowymi. Ta kobieta mówiła jak kulturalna, inteligentna osoba. - Miała pani wypadek - powiedział. - Była... Zamknęła powieki, więc pomyślał, że znów zasypia. Dobrze. Niech ktoś inny powie jej, że straciła nogi. Ktoś, kto zarabia więcej niż siedem tysięcy sześćset rocznie. Przesunął się odro- binę w lewo, chcąc kolejny raz sprawdzić ciśnienie krwi, gdy ponownie otworzyła oczy - George Shavers ujrzał zupełnie inną kobietę. — Skurwiel obciął mi nogi. Czułam, jak odpadły. To ka- retka? — T...tak - wykrztusił George. Nagle zachciało mu się pić. Niekoniecznie drinka. Czegokol- wiek. Zaschło mu w gardle. Miał wrażenie, że ogląda Spencera Tracy'ego, bohatera filmu Doktor Jekyll i pan Hyde, tyle że w rzeczywistości. - Dorwali tego parszywego skurwiela? 242 - Nie - powiedział George, myśląc: Facet dobrze słyszał, niech to szlag, dobrze usłyszał. Kątem oka zauważył, że sanitariusze, którzy wisieli mu nad głową (pewnie w nadziei, że coś schrzani), teraz się cofają. - Dobrze. Parszywe gliny i tak by go puściły. Ja go dorwę. Utnę mu fiuta. Sukinsyn! Powiem ci, co zrobię temu skur- wielowi! Powiem ci coś, ty parszywy skurwielu! Zobaczysz... zoba... Znów zatrzepotała powiekami. Tak, zaśnij, proszę, zaśnij, nie płacą mi za to, nie rozumiem, co to jest, mówili nam o wstrząsie, ale nikt nie wspominał o schizofrenii jako o jednym z obj... - przeszło przez głowę George'owi. Otworzyła oczy. Znowu była tą pierwszą kobietą. - Jakiego rodzaju wypadek? - zapytała. - Pamiętam, że wyszłam z ja... — Ja? - powtórzył głupawo. Uśmiechnęła się nieznacznie. Z trudem. — Głodny Ja. To taka kawiarnia. — Och. No, tak. Racja. Tamta druga, ranna czy nie, sprawiała, że czuł się zbrukany i chory. Przy tej czuł się jak rycerz z arturiańskich opowieści, dzielny rycerz, który uratował dobrą panią z paszczy smoka. — Pamiętam, jak zeszłam po schodach na peron, a potem... — Ktoś panią popchnął. To zabrzmiało idiotycznie, ale co z tego? To było idiotyczne. — Wepchnął mnie pod pociąg? — Tak. — Czy straciłam nogi? George próbował przełknąć ślinę, lecz nie mógł. Za bardzo zaschło mu w gardle. - Częściowo - powiedział niepewnie, a ona zamknęła oczy. Niech zemdleje, proszę, niech zem... Otworzyła je, płonące furią. Podniosła rękę i machnęła nią, przecinając pazurami powietrze tuż przed jego twarzą - mini- 243 malnie bliżej, a nie paliłby teraz chesterfieldów z Juliem, ale siedział na erce, gdzie zakładaliby mu szwy na policzek. - JESTEŚCIE BANDĄ ZWYCZAJNYCH PARSZY- WYCH SKURWYSYNÓW! - wrzasnęła. Jej rysy wykrzywił potworny grymas, a oczy jarzyły się piekielnym ogniem. To nie była twarz ludzkiej istoty. - ZABIJĘ KAŻDEGO MAT- KOJEBEGO WSZARZA, JAKIEGO ZOBACZĘ! ZAŁATWIĘ WSZYSTKICH! UTNĘ IM JAJA I WEPCHNĘ IM JE DO PYSKÓW! PO... Szaleństwo. Mówiła jak czarna kobieta z książki, Butterfly McQueen, która dostała świra. A zarazem wydawała się - to coś się wydawało - obdarzona nadludzkimi siłami. To wrzesz- czące, szamoczące się stworzenie nie mogło być ofiarą brutalnej amputacji, wykonanej pół godziny temu przez koła składu metra. Pluła. Raz po raz usiłowała go podrapać. Zasmarkała się. Zaśliniła. Z jej ust płynął potok ohydnych przekleństw. - Daj jej zastrzyk, doktorze! - krzyknął jeden z sanitariu- szy. Był blady jak ściana. - Rany boskie, ucisz ją! Sięgnął po torbę z medykamentami. George odtrącił jego dłoń. - Spieprzaj, gówniarzu. Ponownie spojrzał na pacjentkę i zobaczył wpatrzone w nie- go, spokojne oczy kulturalnej osoby. - Przeżyję? - zapytała tonem towarzyskiej pogawędki. Ona jest nieświadoma tych przejść - pomyślał. Kompletnie nieświadoma. - A po chwili uzupełnił swoją refleksję: - Tak samo jak tamta druga. — Ja... - zakrztusił się, przycisnął rękę do fartucha, uspo- kajając galopujące serce, a potem postanowił wziąć się w garść. Uratował jej życie. Psychiczne schorzenia to nie jego działka. — Dobrze się pan czuje? - zapytała i szczera troska w jej głosie sprawiła, że się uśmiechnął. Ona pyta jego o samopo- czucie. — Tak, proszę pani. — Na które pytanie pan odpowiada? 244 W pierwszej chwili nie zrozumiał, ale szybko się zreflek- tował. - Na oba. Wziął ją za rękę. Uścisnęła jego dłoń i patrząc w jej błysz- czące łagodne oczy, pomyślał: Można się zakochać. A wtedy jej palce zmieniły się w szpony i zaczęła mówić mu, że jest pierdolonym matkojebem i ona nie tylko urwie mu jaja, lecz przeżuje je i połknie. Odsunął się i sprawdził, czy nie skaleczyła mu dłoni, myśląc w popłochu, że musiałby wtedy coś zrobić, ponieważ ta kobieta jest jadowita jak skorpion, a jej ugryzienie mogło być śmiertelne niczym ukąszenie mokasyna czy grzechotnika. Nie krwawił. Kiedy jednak znowu na nią popatrzył, ujrzał tę drugą kobietę... pierwszą z nich. - Proszę - wyszeptała. - Nie chcę umierać. Pr... I straciła przytomność... na całe szczęście. Dla nich wszyst- kich. 4 — I co o tym myślisz? - zapytał Julio. — Który zespół wejdzie do finału? - George obcasem półbuta zgniótł niedopałek papierosa. - White Sox. Postawiłem na nich. — Co myślisz o tej babce? — Myślę, że to schizofreniczka - odparł powoli George. — Taak, to i ja wiem. Chodzi mi o to, co z nią będzie? — Nie wiem. — Człowieku, ona potrzebuje pomocy. Kto jej pomoże? — No, ja już zrobiłem swoje - powiedział George, ale czuł, że twarz piecze go, jakby się zaczerwienił. Julio przyjrzał mu się. - Jeśli w niczym więcej nie jesteś w stanie jej pomóc, doktorze, to powinieneś był dać jej umrzeć. 245 George przez chwilę patrzył mu w oczy, ale nie mógł znieść tego, co w nich widział: nie oskarżenia, lecz smutku. Odszedł. Miał dokąd pójść. 5 Czas Wyboru. Od tamtego wypadku najczęściej Odetta Holmes panowała nad sytuacją, ale Detta Walker coraz częściej dochodziła do głosu, a Detta Walker najbardziej lubiła kraść. Nie miało znaczenia to, że jej łupem przeważnie padały niemal bezwar- tościowe śmieci, tak jak nie miało znaczenia to, że najczęściej je wyrzucała. Ważne było zabieranie. Gdy rewolwerowiec zawładnął jej umysłem u Macy'ego, Detta wrzasnęła z wściekłości, przerażenia i zgrozy i zastygła, zaciskając w dłoniach sztuczną biżuterię, którą zgarniała do torebki. Wrzasnęła, bo kiedy Roland wniknął w jej umysł, kiedy wysunął się do przodu, wyczuła obecność obcej jaźni, jakby nagle w jej głowie otworzyły się obrotowe drzwi. Wrzasnęła, gdyż ten intruz, który w nią wtargnął, był bia- łasem. Nie widziała go, ale wyczuwała, że to białas. Ludzie gapili się na nią. Kierownik sali zauważył krzyczącą kobietę na wózku inwalidzkim, zobaczył otwartą torebkę i rękę wpychającą sztuczną biżuterię do torebki, która (nawet z daleka) wyglądała na wartą trzy razy więcej od łupu. - Hej, Jimmy! - zawołał kierownik i Jimmy Halvorsen, jeden z detektywów zatrudnionych w domu towarowym Ma- cy'ego, obejrzał się i zauważył, co się dzieje. Rzucił się biegiem w kierunku czarnej kobiety na wózku. Nie mógł powstrzymać tego odruchu - przez osiemnaście lat 246 służył w policji i miał go we krwi - ale już zdążył pomyśleć, że to będzie gówniana sprawa. Dzieciaki, inwalidzi, zakonni- ce - to zawsze są gówniane sprawy. Łapanie ich to jak kopanie pijanego. Popłaczą trochę przed sędzią i odchodzą wolno. Trudno przekonać sędziego, że inwalida też może być prze- stępcą. Mimo to biegł. 6 Bezdenna otchłań nienawiści i odrazy, w jakiej się znalazł, na moment przeraziła Rolanda. Potem usłyszał krzyk tej kobie- ty, zobaczył biegnącego ku niej/niemu wielkiego mężczyznę, z brzuchem jak worek kartofli, dostrzegł oglądających się ludzi i postanowił coś zrobić. Nagle to on był kobietą o ciemnoskórych dłoniach. Wyczuwał w niej jakąś przedziwną dwoistość, ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Okręcił fotel i zaczął popychać go. Stoisko przemykało obok niego/niej. Ludzie uskakiwali na boki. Torebka upadła na podłogę, i dokumenty Detty oraz skradziona biżuteria roz- sypały się na wszystkie strony. Brzuchaty facet poślizgnął się na szminkach oraz łańcuszkach z imitacji złota i klapnął na podłogę. 7 Kurwa! - zaklął wściekle w myślach Halvorsen i odruchowo wsunął dłoń pod pachę, gdzie pod sportowym płaszczem miał kaburę z trzydziestkąósemką. Zaraz jednak do głosu doszedł zdrowy rozsądek. To nie handlarze narkotyków ani uzbrojeni rabusie, a jedynie kaleka... czarnoskóra babcia na wózku in- walidzkim. Wprawdzie toczyła go w takim tempie, jakby brała 247 udział w wyścigach najdziwniejszych pojazdów świata, ale mimo wszystko była to kaleka staruszka. Co chciał zrobić, zastrzelić ją? Byłoby wspaniale, no nie? A poza tym dokąd mogła uciec? Na końcu tego przejścia nie było żadnych drzwi, tylko dwie przymierzalnie. Wstał, pomasował swój obolały tyłek i ruszył za nią, lekko utykając. Fotel mignął i znikł w jednej z przymierzalni. Drzwi zatrzas- nęły się, o włos mijając rączki do popychania wózka. Teraz cię mam, suko - pomyślał Jimmy. I zamierzam nieźle postraszyć. Nie obchodzi mnie, czy masz na utrzymaniu stadko półsierot i tylko rok życia. Nie zrobię ci krzywdy, ale nastraszę cię jak wszyscy diabli. Dopadł drzwi przebieralni, o krok wyprzedzając kierownika sali, uderzył w nie lewym ramieniem, aż otwarły się na oścież i... W środku nie było nikogo. Ani śladu czarnej kobiety. Ani wózka. Niczego. Szeroko otwartymi oczami spojrzał na kierownika. - Druga! - wrzasnął kierownik. - Jest w drugiej! I zanim Jimmy zdążył zareagować, kierownik otworzył drzwi drugiej przebieralni. Kobieta w lnianej spódniczce i koron- kowym biustonoszu wrzasnęła przeraźliwie i zasłoniła rękami piersi. Była z całą pewnością biała i nie była inwalidką. — Proszę wybaczyć - powiedział kierownik sali i spłonił się jak piwonia. — Wynoś się stąd, ty zboczeńcu! - krzyknęła kobieta w lnianej spódniczce i biustonoszu. — Tak, proszę pani - potulnie odparł kierownik sali i zamk- nął drzwi. U Macy'ego klient ma zawsze rację. Kierownik spojrzał na Halvorsena. Ten na niego. - A co to za gówno? - zapytał. - Weszła tam, czy nie? 248 — Przecież weszła. — No, to gdzie się podziała? Kierownik tylko pokręcił głową. — Chodźmy posprzątać ten bałagan. - Sam posprzątaj - warknął Jimmy Halvorsen. - Ja czuję się tak, jakbym połamał sobie tyłek w co najmniej dziewięciu miejscach. - A po chwili dodał: - I prawdę mówiąc, koleś, czuję się zupełnie skołowany. 8 Gdy tylko rewolwerowiec usłyszał stuk zamykających się za nim drzwi, obrócił fotel w miejscu, szukając przejścia. Jeśli Eddie zrobił to, co zapowiadał, nie będzie go tu. Drzwi jednak były otwarte. Roland przejechał przez nie wózkiem Władczyni Mroku. Rozdział 3 ODETTA PO DRUGIEJ STRONIE 1 Wkrótce po tym rewolwerowiec pomyślał: Każda inna kobieta, kaleka czy nie, nagle przepchnięta przez całą długość stoiska, gdzie załatwiała swoje sprawy - możecie je nazwać sprawkami, jeśli chcecie - przez kogoś, kto gwałtownie wtargnął do jej umysłu, wepchnięta do małego pomieszczenia (chociaż jakiś mężczyzna za jej plecami krzyczał, żeby się zatrzymała), potem szybko obrócona, znów przepchnięta przez jakieś drzwi, których w żadnym razie nie powinno tam być, do zupełnie innego świata... w takich okolicznościach każda inna kobieta z całą pewnością zapytałaby przede wszystkim: Gdzie ja jestem? Natomiast Odetta Holmes zapytała niemal uprzejmie: - Co właściwie zamierzasz zrobić tym nożem, młodzień- cze? 2 Roland spojrzał na Eddiego, który klęczał z jego nożem w ręku, trzymając go tuż przy szyi rewolwerowca. Chociaż niewiarygodnie szybki, rewolwerowiec w żaden sposób nie zdołałaby uniknąć pchnięcia, gdyby Eddie postanowił je zadać. 250 — Właśnie - powiedział Roland. - Co zamierzałeś z nim zrobić? — Nie wiem - oparł Eddie z wyraźnym niesmakiem. - Chyba chciałem mieć karmę dla ryb. Pewnie nie wygląda na to, że przyszedłem tu na ryby, co? Rzucił nóż w kierunku fotela Władczyni, ale nieco w pra- wo. Nóż wbił się po rękojeść w piach. Kobieta odwróciła głowę. - Może byłby pan łaskaw wyjaśnić mi, gdzie właściwie mnie... Urwała. Powiedziała "może", zanim zdążyła zauważyć, że nikt za nią nie stoi, ale rewolwerowiec ze szczerym zacieka- wieniem patrzył, jak mówiła jeszcze przez chwilę, gdyż realia jej życia sprawiały, że niektóre fakty były elementarnymi regułami - na przykład, jeśli jej fotel przemieścił się, to ktoś musiał go popchnąć. Tymczasem za jej plecami nikogo nie było. Zupełnie nikogo. Znowu spojrzała za siebie, a potem na Eddiego. W jej ciemnych oczach pojawił się niepokój, zmieszanie i lęk, aż wreszcie zapytała: - Gdzie ja jestem? Kto pchał mój fotel? Jak to możliwe, że tu jestem? A skoro już o tym mowa, jak to się stało, że jestem ubrana, skoro przed chwilą siedziałam w szlafroku w domu i oglądałam nocne wiadomości? Kim jestem? Co to za miejsce? Kim jesteście? Kim jestem? - pomyślał rewolwerowiec. Tama pękła i ru- szyła powódź pytań. Tego należało oczekiwać. Tylko to pytanie... "Kim jestem?"... Nie sądzę, Żeby nawet teraz zdawała sobie sprawę z tego, że je zadała. Ani kiedy. Ponieważ spytała o to wcześniej. Zanim jeszcze zapytała, kim są oni, chciała się dowiedzieć, kim sama jest. 251 3 Eddie oderwał wzrok od ślicznej młodej/starej twarzy czar- noskórej kobiety na fotelu inwalidzkim i spojrzał na Rolanda. — Jak to możliwe, że ona tego nie wie? — Nie mam pojęcia. To pewnie skutki wstrząsu. — Pod wpływem wstrząsu wróciła do swojego salonu, zanim opuściła dom towarowy? Chcesz powiedzieć, że zapamiętała jedynie to, że siedziała w szlafroku i słuchała jakiegoś wymocz- kowatego fujary, opowiadającego o tym, jak na Florydzie złapano świra, który w swoim mieszkaniu miał lewą rękę Christy McAuliff, zawieszoną na ścianie obok wypreparowa- nego łba marlina? Roland nie odpowiedział. Jeszcze bardziej oszołomiona Władczyni zadała kolejne pytania: - Kim jest ta Christa McAuliff? Czy to jedna z zaginionych Jeźdźców Wolności? Teraz z kolei Eddie milczał. Jeźdźcy Wolności? A co to za jedni, do diabła? Rewolwerowiec zerknął na niego i Eddie bez trudu wyczytał w jego oczach: Nie widzisz, że ona jest w szoku? Wiem, co masz na myśli, Rolandzie, stary druhu, ale to nie wyjaśnia wszystkiego. Sam byłem trochę wstrząśnięty, kiedy wpadłeś do mojej głowy jak oszalały Walter Payton, ale wcale nie skasowało mi to banków pamięci. Jeśli mowa o szoku, to całkiem sporego doznał w chwili, kiedy ona przeszła na tę stronę. Klęczał nad nieruchomym ciałem Rolanda, trzymając nóż tuż przy cienkiej skórze jego szyi... Choć prawdę mówiąc, Eddie i tak nie posłużyłby się tym nożem - a przynajmniej nie wtedy. Jak zahipnotyzowany patrzył na przemykające stoisko Macy'ego. Znowu przypo- mniało mu się Lśnienie, na którym pokazano, co widział chłop- czyk, gdy jechał na trzykołowym rowerku po korytarzach nawiedzonego hotelu. Pamiętał, że w jednym z tych korytarzy 252 chłopiec spotkał martwe bliźnięta. To przejście kończyły bardzo prozaiczne białe drzwi. Widniał na nich wypisany niewielkimi literami napis: PROSZĘ PRZYMIERZAĆ TYLKO DWIE RZECZY NARAZ. Tak, to dom towarowy Macy'ego. Z całą pewnością. Jedna czarna dłoń śmignęła i zatrzasnęła drzwi, gdy męski głos (na pewno należący do gliniarza, gdyż Eddie spotkał ich tylu, że nie miał najmniejszej wątpliwości) wołał z tyłu, żeby się zatrzymała, stąd nie ma żadnej drogi ucieczki i tylko jeszcze bardziej pogorszy swoją sytuację. W lustrze po lewej Eddie dostrzegł odbicie czarnoskórej kobiety na fotelu inwalidzkim i pamiętał, że pomyślał: Jezu, Roland mają, ale ona wcale nie wygląda na zadowoloną. Potem obraz obrócił się i Eddie patrzył na siebie. Obraz pomknął ku niemu i już miał podnieść rękę, w której trzymał nóż, żeby osłonić oczy, gdyż nagle patrzenie dwiema parami oczu stało się zbyt dziwnym, zbyt niesamowitym wrażeniem, grożącym popadnięciem w szaleństwo, jeśli będzie spoglądał dalej, ale wydarzenia potoczyły się za szybko, żeby zdążył coś z tym zrobić. Fotel inwalidzki przetoczył się przez drzwi. Ledwie się zmieścił. Eddie usłyszał pisk opon trących o framugę. Jedno- cześnie usłyszał inny dźwięk: odgłos dartego materiału, który przywiódł mu na myśl słowo (placenta), na którym nie zdołał się skoncentrować, bo nawet nie wie- dział, że je zna. Potem kobieta potoczyła się ku niemu po twardym piasku i już nie wyglądała na wściekłą jak diabli. Skoro o tym mowa, to nawet nie wyglądała na tę samą kobietę, którą Eddie ujrzał w lustrze, chociaż to pewnie nie powinno go dziwić: kiedy nagle ktoś zostanie przeniesiony z przebieralni u Macy'ego na plażę jakiegoś zakazanego świata, gdzie chodzą kraby wielkości małych owczarków collie... może zmienić się na twarzy. Eddie Dean czuł, że mógłby o tym zaświadczyć, znając tę sprawę z własnego doświadczenia. 253 Przejechała trochę ponad cztery stopy, zanim się zatrzymała, a stało się tak dzięki nachyleniu stoku i twardemu podłożu. Jej ręce już nie poruszały kołami, co robiły jeszcze przed chwilą (jeśli jutro obudzisz się z bólem ramion, będziesz mogła mieć pretensje do pana Rolanda, lady - pomyślał kwaśno Eddie). Zamiast tego opadły na poręcze fotela i ścisnęły je kurczowo, gdy patrzyła na obu mężczyzn. Drzwi za jej plecami zniknęły. Zniknęły? To niewłaściwe określenie. Jakby zwinęły się, niczym na kawałku taśmy filmowej, puszczonej od tyłu. Zaczęło się to w chwili, gdy tamten gliniarz wpadł przez drugie drzwi - te między przebieralnią a sklepem. Wpadł z impetem, spodziewając się, że złodziejka zamknęła je. Eddie pomyślał, że facet rozpłaszczy się na przeciwległej ścianie, ale nigdy się nie dowiedział, czy tak się stało czy nie, bo kurcząca się już wcześniej przestrzeń, w której przed chwilą znajdowało się przejście między tym a tamtym światem, zupełnie zniknęła. Eddie zobaczył, że wszystko wokół zastyga w bezruchu. Film zmienił się w fotografię. Pozostały tylko ślady kół wózka, pojawiające się znikąd i ciągnące się trochę ponad cztery stopy po piasku, do miejsca, w którym teraz znajdowała się kobieta. — Czy ktoś zechce mi wyjaśnić, gdzie jestem i jak się tu znalazłam? - zapytała prawie błagalnie. — No, cóż, powiem ci jedno, Dorotko - odparł Eddie. - Już nie jesteśmy w Kansas. Oczy kobiety zaszkliły się od łez. Eddie widział, że próbo- wała je powstrzymać, ale na próżno. Zaczęła płakać. Wściekły (i czując obrzydzenie do siebie) Eddie odwrócił się do rewolwerowca, który chwiejnie podniósł się z ziemi. Roland zaczął iść, ale nie do płaczącej Władczyni. Ruszył, by podnieść swój nóż. - Powiedz jej! - krzyknął Eddie. - Ty ją tu sprowadziłeś, więc powiedz jej to, człowieku! - A po chwili dodał nieco ciszej: - A potem wyjaśnij mi, jak to możliwe, że ona nie pamięta, kim jest. 254 4 Roland nie odpowiedział. Nie od razu. Pochylił się, chwycił rękojeść noża dwoma pozostałymi palcami prawej ręki, ostroż- nie przeniósł go do lewej i wepchnął do pochwy przypiętej do pasa. Wciąż usiłował ogarnąć to, co wyczuł w umyśle Wład- czyni. W przeciwieństwie do Eddiego, walczyła z nim jak kocica, od chwili gdy wysunął się w przód, dopóki nie przeje- chali przez drzwi. Zaczęła walczyć, gdy tylko wyczuła jego obecność. Nie miała luki w pamięci, ponieważ nie była za- skoczona. Doświadczył tego uczucia, lecz nie był w stanie go zrozumieć. Żadnego zdziwienia nagłym pojawieniem się intruza w jej umyśle, tylko natychmiastowa wściekłość, przerażenie i podjęcie walki, żeby się od niego uwolnić. W tej walce nie miała wielkiej szansy - a właściwie nie miała żadnej, jak podejrzewał - lecz to jej nie powstrzymywało. Wyczuł, że była bliska szaleństwa ze strachu, gniewu i nienawiści. W tym kompletnie zagubionym umyśle wyczuwał jedynie ciemność. Tylko że... Tylko że w chwili gdy przeszli przez drzwi i rozdzielili się, pożałował - szczerze pożałował - że nie miał tam nic a nic czasu. Wystarczyłaby jeszcze jedna chwilka, a dowiedziałby się znacznie więcej. Ponieważ siedząca teraz przed nim kobieta nie była tą, w której umysł wniknął. Będąc w umyśle Eddiego, czuł się jak w pomieszczeniu o trzęsących się, wilgotnych ścianach. W głowie Władczyni czuł się jak leżący w ciemności nagi człowiek, po którym pełzają jadowite węże. Aż do końca. Bo nagle się zmieniła. I było coś jeszcze, co uznał za niezmiernie ważne, ale nie pojął tego lub nie zapamiętał. Coś jak (spojrzenie) drzwi, drzwi w jej umyśle. Coś jakby (to ty potłukłaś talerz, to byłaś ty) 255 nagłe zrozumienie. Jak podczas lekcji, gdy w końcu do- strzegasz... - Och, pieprz się - rzekł z niesmakiem Eddie. - Jesteś jak przeklęty robot. Ominął Rolanda, podszedł do kobiety, uklęknął przy niej, a kiedy objęła go ramionami w panicznym uścisku, jak tonąca pływaczka, nie odsunął się, ale też ją objął i przytulił. — Wszystko w porządku - odezwał się do niej. - Chcę powiedzieć, że nie jest wspaniale, lecz jest nieźle. — Gdzie my jesteśmy? - chlipnęła. - Siedziałam w domu i oglądałam telewizję, żeby się dowiedzieć, czy moi przyjaciele wydostali się żywi z Oxfordu, a teraz jestem tutaj. I NAWET NIE WIEM, GDZIE TO JEST! — No, cóż, ja też nie wiem - rzekł Eddie, tuląc ją mocniej i lekko kołysząc - chyba jednak siedzimy w tym razem. Ja jestem z tego samego miejsca, co ty, z poczciwego starego Nowego Jorku, i przeszedłem przez to samo... Może trochę inaczej, ale na tej samej zasadzie. Nic ci nie będzie. - I po namyśle dodał: - Jeśli tylko lubisz homary. Przytuliła się do niego i płakała, a Eddie trzymał ją i kołysał, Roland zaś myślał: Teraz z Eddiem już będzie dobrze. Jego brat nie żyje, lecz Eddie może zaopiekować się kimś innym, więc wszystko będzie dobrze. W głębi serca odczuwał lekki żal. Umiał strzelać - przynaj- mniej lewą ręką - zabijać, robić swoje, z zaciekłym uporem przemierzać mile i lata, a wyglądało na to, że nawet wymiary... w poszukiwaniu Wieży. Potrafił przeżyć, a czasem nawet bronić życia - uratował Jake'a przed głodową śmiercią w zajeździe, a także przed seksualnym skonsumowaniem przez Wyrocznię u podnóża gór - lecz w końcu pozwolił Jake'owi umrzeć. I nie zrobił tego przypadkowo - dokonał świadomego wyboru. Patrzył teraz na tych dwoje, widział, jak Eddie obejmuje kobietę i zapewnia, że wszystko będzie w porządku. On nie potrafiłby tego zrobić... oprócz żalu w jego sercu pojawił się także lęk. Jeśli dla Wieży zrezygnowałeś ze swego serca, Rolandzie, to 256 już przegrałeś. Stworzenie bez serca to istota bez miłości, a stwór nieumiejący kochać to bestia. Pewnie można być zwierzęciem, aczkolwiek człowiek, który nim się stanie, w końcu będzie musiał za to zapłacić, lecz co się wydarzy, jeśli osiągniesz swój cel? Co będzie, jeśli bez serca przypuścisz szturm na Wieżę i zdobędziesz ją? Jeżeli w twym sercu nie będzie niczego prócz mroku, czegóż zdołasz dokonać? Tylko zmienisz się z bestii w monstrum? Osiągnięcie tego celu w taki sposób byłoby ironią losu, czymś równie bezsensownym jak podarowanie słoniowi lupy. A osiągnięcie go przez potwora... Przejść przez piekło to jedno, ale czy chcesz posiąść je na własność? Pomyślał o Allie i dziewczynie... kiedyś czekającej na niego w oknie, pomyślał o łzach, które przelał nad zwłokami Cuth- berta. Och, wtedy umiał kochać. Tak. Wtedy. Naprawdę chcę kochać! - zapłakał, lecz choć Eddie też trochę popłakiwał z kobietą na fotelu, oczy rewolwerowca pozostały tak suche jak pustynia, którą przebył, aby dotrzeć do tego ciemnego morza. 5 Później odpowie na pytanie Eddiego. Zrobi to, bo uznał, że lepiej, by Eddie miał się na baczności. Ona nie pamiętała z prostego powodu - nie była jedną osobą, lecz dwiema. A jedna z nich była niebezpieczna. 6 Eddie opowiedział jej, co mógł, podając mocno okrojoną relację ze strzelaniny, ale we wszystkim innym trzymając się prawdy. Kiedy skończył, przez jakiś czas siedziała w milczeniu, z dłońmi splecionymi na podołku. 257 Z coraz niższych gór spływały strumyczki, łącząc się kilka mil dalej na wschód. To stamtąd Roland i Eddie brali wodę, kiedy szli na północ. Z początku chodził po nią Eddie, ponieważ Roland był za słaby. Później robili to na zmianę, za każdym razem odchodząc dalej i dłużej szukając strumienia. W miarę jak góry stawały się coraz niższe, coraz bardziej się niepokoili, ale nie pochorowali się od tej wody. Na razie. Roland przyniósł wodę wczoraj, a chociaż dziś była kolej Eddiego, rewolwerowiec zastąpił go. Zarzucił sobie bukłak na ramię i odszedł bez słowa. Eddie uznał takie zachowanie za niezwykle dyskretne. Nie chciał się tym przejmować - ani niczym innym, co dotyczyło Rolanda - ale stwierdził, że jednak trochę go to wzruszyło. Kobieta pilnie słuchała Eddiego, nie odzywając się i nie odrywając od niego oczu. W jednej chwili wydawała się pięć lat starsza od niego, a w następnej wyglądała najwyżej na piętnastolatkę. Natomiast jedno było pewne: Eddie zaraz się w niej zakocha. Kiedy skończył, przez moment siedziała w milczeniu, nie patrząc na niego, lecz przez niego, spoglądając na fale, które o zmroku przyniosą homary z ich dziwacznymi, prawniczymi pytaniami. Był szczególnie ostrożny, kiedy mówił o nich. Lepiej, żeby się trochę przestraszyła teraz, niż wpadła w panikę później, gdy wyjdą na brzeg. Podejrzewał, że nie zechciałaby ich jeść, po tym jak się dowiedziała, co zrobiły z dłonią i stopą Rolanda, kiedy dobrze im się przyjrzy. W końcu jednak głód zwycięży to-to-tak i tu-tu-tum. Wzrok miała nieobecny i wpatrzony w dal. - Odetta? - zapytał, kiedy upłynęło jakieś pięć minut. Powiedziałeś mu, jak się nazywa. Odetta Holmes. Uznał, że to brzmi cudownie. Popatrzyła na niego, wyrwana z zadumy. Uśmiechnęła się. Wymówiła jedno słowo. - Nie. 258 Gapił się na nią, nie potrafiąc znaleźć właściwej odpowiedzi. Pomyślał, że dotychczas nie zdawał sobie sprawy, jak nieogra- niczone możliwości mogą kryć się za jednym zwyczajnym przeczeniem. — Nie rozumiem - powiedział wreszcie. - Z czym się nie zgadzasz? — Z tym wszystkim. - Odetta machnęła ręką (zauważył, że miała bardzo silne ręce, gładkie, lecz silne), obejmując tym gestem morze, niebo, plażę, pagórkowate podnóże gór, gdzie rewolwerowiec właśnie szukał wody (a może był pożerany żywcem przez jakiegoś nowego interesującego potwora, o czym Eddie nie zamierzał teraz myśleć). Krótko mówiąc, wskazując cały ten świat. — Rozumiem, co czujesz. Ja z początku też miałem wraże- nie, że to wszystko jest nierealne. - Czyżby? Patrząc wstecz, wyglądało na to, że po prostu zaakceptował to, może dlatego, że był chory i trząsł się z narkotycznego głodu. - Przy- zwyczaisz się. — Nie - powtórzyła. - Sądzę, że wydarzyła się jedna z dwóch rzeczy, a obojętnie co naprawdę zaszło, wciąż jestem w Oxfordzie w stanie Missisipi. To wszystko nie dzieje się naprawdę. Mówiła dalej. Gdyby podniosła głos (albo gdyby właśnie się w niej nie zakochiwał), z pewnością uznałby to za kazanie. A tak wydawało mu się, że słucha wierszy. Tylko - musiał sobie przypomnieć - że ona wygaduje bzdury i trzeba jej to wytłumaczyć. Dla jej dobra. - Pewnie doznałam wstrząsu mózgu - stwierdziła. - W Oxford Town roi się od miłośników wymachiwania trzon- kami siekier i kijami baseballowymi. Oxford Town. Ta nazwa wywołała słaby oddźwięk w pamięci Eddiego. Kobieta wymówiła te słowa w taki sposób, że z jakiegoś powodu skojarzył je z Henrym... Henrym i mokrymi pieluchami. Dla- czego? Jak? Teraz to nie miało znaczenia. 259 — Chcesz mi powiedzieć, że uważasz to za sen, który ci się śni, kiedy śpisz? — Albo leżę w śpiączce - dodała. - I nie patrz na mnie tak, jakby to było niedorzeczne, bo tak nie jest. Spójrz na to. Ostrożnie odgarnęła włosy z lewej strony i Eddie zrozumiał, że nosiła je zaczesane na bok nie tylko dlatego, że lubiła taką fryzurę. Stara rana tuż nad czołem była poszarpana i brzydka, nie brązowa, lecz szarawobiała. - Zdaje się, że kiedyś miałaś niewąskiego pecha - za- uważył. Wzruszyła ramionami. - Sporo pecha i zbyt łatwe życie - oświadczyła. - Może to się równoważy. Pokazałam ci to dlatego, że kiedy miałam pięć lat, przeleżałam w śpiączce trzy tygodnie. Wtedy wiele mi się śniło. Nie pamiętam tych snów, ale pamiętam, jak mama mówiła, że wiedzieli, iż nie umrę, dopóki coś mówiłam. A wyglądało na to, że mówiłam przez cały czas, chociaż powiedziała mi, że rozumia- ła zaledwie jedno słowo na dziesięć. Pamiętam tylko, że były to bardzo realistyczne sny. - Zamilkła i rozejrzała się wokół. - Tak realne, jak wygląda to wszystko. Włącznie z tobą, Eddie. Kiedy wypowiedziała jego imię, zaswędziły go ramiona. O rany, trafiło go. Mocno go trafiło. — Iz nim. - Zadrżała. - On wydaje się najbardziej rzeczywisty ze wszystkiego. — Tak powinno być. Chcę powiedzieć, że my jesteśmy realni, obojętnie, co ci się zdaje. Posłała mu miły uśmiech. Pełen niedowierzania. — Jak to się stało? - zapytał. - Ten wypadek, po którym została ci blizna. — Nieważne. Ja tylko chciałam ci dowieść, że co stało się raz, może się powtórzyć. — Powiedz, jestem ciekawy. — Oberwałam cegłą. To była nasza pierwsza wycieczka na północ. Przyjechaliśmy do miasteczka Elizabeth, w stanie New Jersey. Przyjechaliśmy wozem Jima Crowa. 260 - Co to takiego? Spojrzała na niego z niedowierzaniem, niemal pogardliwie. — Gdzie się wychowałeś, Eddie? W schronie? — Pochodzę z innego czasu - odparł. - Mogę spytać, ile masz lat, Odetto? — Wystarczająco, by móc głosować, i za mało, by przejść na emeryturę. — No, cóż, chyba pokazałaś mi, gdzie jest moje miejsce. — Mam nadzieję, że delikatnie - powiedziała z tym pro- miennym uśmiechem, od którego mrowiły go ramiona. — Ja mam dwadzieścia trzy lata - rzekł - ale urodziłem się w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym czwartym roku. W tym roku, z którego zabrał cię Roland. — Bzdury. — Nie. Mnie zabrał z tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego siódmego. — Cóż - powiedziała po chwili. - To z pewnością rzuca nowe światło na twoje twierdzenie, że to wszystko dzieje się naprawdę, Eddie. — A ten wóz Jima Crowa... Czy czarni musieli nim jechać? — Murzyni - powiedziała. - Nazywanie Murzyna czar- nym jest trochę nieuprzejme, nie uważasz? — W latach osiemdziesiątych sami będziecie się tak nazy- wali - wyjaśnił Eddie. - Kiedy byłem mały, nazwanie czar- nego dzieciaka Murzynem było zaproszeniem do bójki. To prawie tak, jakby nazwać go czarnuchem. Przez chwilę patrzyła na niego niepewnie, a potem potrząs- nęła głową. — Opowiedz mi o tej cegle. — Najmłodsza siostra mojej mamy miała wyjść za mąż. Nosiła imię Sophia, ale moja mama zawsze mówiła na nią Siostra Blue, ponieważ uwielbiała ten kolor. A przynajmniej "uwielbiała go uwielbiać" - jak ujmowała to mama. Dlatego zawsze nazywałam ją ciocią Blue, nawet zanim jeszcze ją poznałam. Ślub był naprawdę piękny. Później było przyjęcie. 261 Pamiętam wszystkie prezenty. - Zaśmiała się. - Prezenty zawsze wydają się wspaniałe, kiedy jest się dzieckiem, prawda, Eddie? On też się uśmiechnął. — Taak, masz rację. Nigdy nie zapominamy prezentów. Ani tego, co sami dostajemy, ani tego, co dostali inni. — Ojciec zaczynał już wtedy dobrze zarabiać, ale ja wie- działam tylko, że sobie radzimy. Tak zawsze mówiła to moja mama, a kiedyś, gdy powiedziałam jej, że dziewczynka, z którą się bawiłam, zapytała mnie, czy mój tatuś jest bogaty, matka wyjaśniła mi, że jeśli ktokolwiek z moich znajomych kiedykol- wiek zada mi to pytanie, to powinnam odpowiadać: Radzimy sobie. Dlatego było ich stać, żeby sprezentować cioci Blue piękny serwis z porcelany... i pamiętam... Zamilkła. Podniosła rękę i machinalnie pomasowała skroń, jakby zaczynała ją boleć głowa. — Co pamiętasz, Odetto? — Pamiętam, że mama dała jej z okazji. — Co? — Przepraszam. Boli mnie głowa. Dlatego język mi się plącze. Właściwie sama nie wiem, dlaczego cię tym zanudzam. — Nie chcesz o tym mówić? — Ależ nie. Chcę. Chciałam powiedzieć, że mama dała jej taki specjalny talerz. Biały... z delikatnym niebieskim wzorkiem na brzeżku. Odetta uśmiechnęła się. Eddie miał wrażenie, że ten uśmiech nie jest zupełnie swobodny. To wspomnienie niepokoiło ją, a sposób, w jaki wydawało się brać górę nad wszystkim innym, nawet nad tą niesamowicie dziwną sytuacją, w której się znalaz- ła., niepokoił jego. - Widzę ten talerz tak wyraźnie, jak teraz ciebie, Eddie. Moja mama dała go cioci Blue, a ta rozpłakała się i nie mogła przestać. Myślę, że widziała taki talerz kiedyś, gdy obie były dziećmi, a ich rodziców nigdy nie było stać na coś takiego. Żadna z nich nie dostawała takich upominków z okazji, kiedy 262 były małe. Po przyjęciu ciocia Blue i jej mąż wyjechali w podróż poślubną w góry. Spojrzała na Eddiego. — W wagonie Jima Crowa - podpowiedział. — Właśnie! W wagonie Jima Crowa! Wtedy w środkach komunikacji Murzyni mieli wydzielone miejsca, w których jechali i jedli. Właśnie to próbowaliśmy zmienić w Oxford Town. Patrzyła na niego, niemal na pewno oczekując, że będzie się upierał, że ona jest tutaj, lecz on znów zamotał się w pajęczynie własnych wspomnień: mokre pieluchy i te słowa: Oxford Town. Tylko nagle usłyszał jeszcze inne słowa, jedno krótkie zdanie, ale pamiętał, że Henry wyśpiewywał je w kółko, aż matka powiedziała, czy nie mógłby przestać i dać jej posłuchać Waltera Cronkite'a. Ktoś powinien szybko przyjrzeć się tej sprawie. Tak brzmiały te słowa. Wyśpiewywane w nieskończoność przez Henry'ego, monotonnym nosowym głosem. Eddie próbował przypomnieć sobie coś więcej, ale nie zdołał. Czy to powinno go dziwić? W owym czasie nie miał więcej niż trzy latka. Ktoś powinien szybko przyjrzeć się tej sprawie. To zdanie przejmowało go dreszczem. - Eddie, dobrze się czujesz? — Tak. Dlaczego pytasz? — Zadrżałeś. Uśmiechnął się. — Pewnie Kaczor Donald przeszedł po moim grobie. Zaśmiała się. - No, cóż, w każdym razie nie popsułam im wesela. To wydarzyło się, kiedy wracaliśmy pieszo na stację kolejową. Przenocowaliśmy u znajomego cioci Blue, a rano ojciec wezwał taksówkę. Przyjechała niemal natychmiast, ale kiedy kierowca zobaczył, że jesteśmy kolorowi, odjechał, jakby paliły mu się nie tylko włosy na głowie, ale i spodnie na tyłku. Znajomy cioci Blue już zawiózł na dworzec nasze bagaże, a było ich 263 sporo, bo zamierzaliśmy spędzić tydzień w Nowym Jorku. Pamiętam, jak ojciec mówił, że już nie może się doczekać, jak moja buzia rozpromieni się na widok zegara w Central Parku, gdy ten wybije godzinę i zwierzęta zaczną tańczyć. Ojciec powiedział wtedy, że równie dobrze możemy pójść pieszo na stację. Mama natychmiast przytaknęła, mówiąc, że to dobry pomysł, bo to tylko niecała mila i przyjemnie będzie trochę rozprostować nogi, ponieważ mamy za sobą trzy dni spędzone w pociągu, a czeka nas jeszcze pół dnia jazdy. Ojciec zgodził się z nią i powiedział, że jest piękna pogoda, a jednak myślę, choć miałam wówczas pięć lat, iż dobrze wiedziała, że był wściekły, a ona zmieszana, i oboje bali się wezwać następną taksówkę, ponieważ mogło się to powtórzyć. Tak więc poszliś- my ulicą. Ja szłam najdalej od krawężnika, gdyż mama nie chciała, żebym znalazła się za blisko przejeżdżających samo- chodów. Pamiętam, że zastanawiałam się, czy tatuś myśli, że moja twarz zacznie się świecić albo nie wiem co, kiedy zobaczę ten zegar w Central Parku, i czy to nie będzie bolało, i wtedy cegła uderzyła mnie w głowę. Na jakiś czas wszystko zniknęło w mroku. A potem zaczęły się sny. Realistyczne sny. - Uśmiechnęła się. - Takie jak ten, Eddie. — Czy ta cegła spadła sama, czy ktoś ją zrzucił? — Nigdy tego nie wyjaśniono. Policja (co mama powiedziała mi znacznie później, kiedy miałam szesnaście lat) znalazła miejsce, z którego pochodziła cegła, ale brakowało tam jeszcze paru, a kilka innych było obluzowanych. Tuż pod parapetem okna na czwartym piętrze domu, który został przeznaczony do rozbiórki. Oczywiście kręciło się tam sporo osób. Szczególnie w nocy. — Jasne - mruknął Eddie. — Nie widziano nikogo wychodzącego z budynku, więc uznano to za nieszczęśliwy wypadek. Mama oświadczyła, że też tak uważa, ale myślę, że kłamała. Nawet nie chciała mi powiedzieć, co o tym sądzi tato. Oboje nie mogli pogodzić się z tym, że tamten kierowca odjechał, gdy tylko nas zobaczył. 264 Chyba to zdarzenie, bardziej niż cokolwiek innego, kazało im wierzyć, że w budynku ktoś był, wyjrzał przez okno i widząc, jak nadchodzimy, postanowił rzucić cegłą w czarnuchów. Czy te twoje homary wkrótce się pojawią? — Nie - odparł Eddie. - Nie przed zmrokiem. A zatem uważasz, że to wszystko może być majakiem podobnym do tych, które miewałaś po uderzeniu cegłą. Z tą tylko różnicą, że tym razem to pewnie był kij baseballowy lub coś podobnego. — Tak. — A drugie wyjaśnienie? Twarz i głos Odetty były spokojne, lecz w jej głowie kłębiły się okropne obrazy, które składały się na Oxford Town, Oxford Town. Jak brzmiała ta piosenka? Dwaj mężczyźni umarli po dobrej zabawie, ktoś powinien szybko przyjrzeć się tej sprawie. To nie całkiem tak, ale blisko. Blisko. - Może oszalałam - powiedziała. 7 Pierwsze skojarzenie Eddiego to: Jeśli myślisz, że zwariowa- łaś, Odetto, to masz świra. Po krótkim zastanowieniu doszedł do wniosku, że taka argumentacja do niczego nie prowadzi. Tak więc milczał, siedząc przy jej fotelu i obejmując ramionami podciągnięte kolana. — Naprawdę byłeś heroinistą? — W dalszym ciągu jestem - rzekł. - To jak alkoholizm lub grzanie. Tego nigdy do końca się nie pozbędziesz. Kiedyś mówiłem sobie: "dobrze, dobrze", teraz jednak wszystko rozu- miem. Wciąż mam ochotę i chyba zawsze będę ją miał, choć fizyczny głód minął. — Grzanie czego? - zapytała. — Tego jeszcze nie wymyślono w twoich czasach. Robisz to z kokainą, zmieniając ją z trotylu w bombę atomową. 265 - Robiłeś to? - Chryste, nie. Brałem heroinę. Mówiłem ci. - Nie wyglądasz na narkomana - powiedziała. Eddie był właściwie całkiem przystojny... Jeśli nie zwracać uwagi na zapach dziczyzny bijący z jego ciała i ubrania (mógł się kąpać i robił to, mógł prać ubranie i to też robił, ale bez mydła nie mógł zmyć z siebie tego zapachu). Kiedy Roland wkroczył w jego życie, Eddie miał krótko ścięte włosy (tak łatwiej przejść przez kontrolę celną, mój drogi, co okazało się okrutnym żartem), więc wciąż był przyzwoicie ostrzyżony. Codziennie rano golił się ostrym nożem Rolanda, z początku nieufnie, ale z rosnącą pewnością siebie. Był za młody, żeby golenie należało do jego codziennych zajęć, kiedy Henry poje- chał do Wietnamu, a Henry też się tym nie przejmował; wpraw- dzie nigdy nie zapuścił brody, lecz bywało, że nie golił się przez trzy lub cztery dni, aż w końcu mama zmuszała go, żeby się "oskrobał". Jednakże po powrocie Henry miał manię na tym punkcie (tak jak na kilku innych punktach, na przykład posypywania stóp talkiem po prysznicu, mycia zębów trzy lub cztery razy dziennie, połączonego z każdorazowym płukaniem ust, i pozostawiania wszystkich części garderoby na wieszakach) i zaraził nią Eddiego. Skrobali się codziennie, rano i wieczorem. Ten zwyczaj zakorzenił się tak samo głęboko jak inne za- chowania, które przejął od Henry'ego. Włącznie z koniecznoś- cią używania strzykawki. — Zbyt dobrze ogolony? - zapytał z uśmiechem. — Zbyt biały - odparła krótko i zamilkła na chwilę, spog- lądając na morze. Eddie też milczał. Nie wiedział, co miała na myśli, i nie miał pojęcia, jak odpowiedzieć. - Przepraszam - rzekła w końcu. - To było bardzo nieuprzejme, niesprawied- liwe i niepodobne do mnie. — Wszystko w porządku. — Nie. To tak jakby biały powiedział coś w rodzaju: "Jeezu, nigdy bym nie zgadł, że jesteś czarnuchem" do kogoś o bardzo jasnej skórze. 266 — Chciałabyś myśleć, że masz bardziej umiarkowane po- glądy. — Powiedziałabym, że to, co chcielibyśmy myśleć o sobie, rzadko pokrywa się z tym, jacy naprawdę jesteśmy, ale ow- szem... uważam, że mam bardziej umiarkowane poglądy. Dla- tego przyjmij moje przeprosiny, Eddie. — Pod jednym warunkiem. — Jakim? - znów się uśmiechnęła. To dobrze. Podobało mu się, że potrafił wywołać uśmiech na jej twarzy. - Daj temu uczciwą szansę. Oto mój warunek. - Dlaczego? - spytała z lekkim rozbawieniem. Słysząc taki ton u kogoś innego, Eddie zjeżyłby się i uznał, że z niego drwią, ale z Odettą było inaczej. Jeśli o nią chodzi, wszystko wydawało się w porządku. Podejrzewał, że w jej wypadku tak byłoby w każdej sytuacji. — Jest jeszcze trzecia możliwość. Że to wszystko dzieje się naprawdę. Chcę powiedzieć... - Eddie odchrząknął. - Nie jestem zbyt dobry w tym filozoficznym gównie, no, wiesz, metamorfozie... czy jak się to diabelstwo nazywa. — Masz na myśli metafizykę? — Możliwe. Nie mam pojęcia. Tak sądzę. Wiem jednak, że nie można żyć, nie wierząc w to, co mówią nam zmysły. Tak więc, gdyby twoja koncepcja, według której to wszystko jest snem, była słuszna... — Nie nazwałam tego "snem"... — Jakkolwiek to nazwałaś, do tego się sprowadza, czyż nie? Do pozornej rzeczywistości? Jeśli przed chwilą w jej głosie można było usłyszeć lekko wyniosłą nutę, teraz zupełnie znikła. — Filozofia i metafizyka może nie być twoją działką, ale założę się, że w szkole byłeś członkiem kółka dyskusyjnego. — Nigdy do niego nie należałem. To było dla gejów, kujo- nów i frajerów. Tak samo jak kółko szachowe. Co miałaś na myśli, mówiąc o mojej działce? 267 - Coś, co lubisz robić. A ty kogo miałeś na myśli, mówiąc o gejach? Co to za jedni? Patrzył na nią przez chwilę, a potem wzruszył ramionami. - Homoniepewni. Pedały. Nieważne. Moglibyśmy tak prze- rzucać się slangiem przez cały dzień. To nas do niczego nie doprowadzi. Usiłuje ci wytłumaczyć, że gdyby to wszystko było snem, mógłby to być sen mój, nie twój. To ty mogłabyś być wytworem mojej wyobraźni. Jej uśmiech przygasł. — Ty... ciebie nikt nie ogłuszył. — Ciebie też nie. Teraz uśmiech zupełnie znikł z jej ust. — Przynajmniej niczego takiego nie pamiętam. — Ja też nie! - rzekł. - Powiedziałaś mi, że w Oxford grają ostro. No, cóż, ci agenci też nie wydawali się mili, kiedy nie mogli znaleźć przy mnie towaru. Któryś z nich mógł ogłuszyć mnie kolbą pistoletu. Może właśnie leżę na oddziale Bellevue, śniąc o tobie i Rolandzie, podczas gdy oni piszą raporty i wyjaśniają, że w czasie przesłuchania rzuciłem się na funkcjonariuszy i trzeba mnie było obez- władnić. — To nie to samo. — Dlaczego? Dlatego że ty jesteś inteligentną i aktywną społecznie czarną damą bez nóg, a ja tylko ćpunem z Co-Op City? Powiedział to z uśmiechem, jak przyjazną uwagę, ale ona zareagowała gwałtownie. — Wolałabym, żebyś przestał nazywać mnie czarną! Westchnął. — Dobrze, ale to trochę potrwa, zanim się przyzwyczaję. — Powinieneś był zapisać się do tego klubu dyskusyjnego. - Pieprzyć to - rzucił, a kiedy zrobiła wielkie oczy, uświadomił sobie, że dzielące ich różnice nie polegają tylko na kolorze skóry; mówili do siebie z dwóch odległych wysp. A rozdzielał je ocean czasu. Nieważne. To słowo pobudziło jej 268 uwagę. - Nie chcę z tobą dyskutować. Chcę po prostu uzmys- łowić ci fakt, że to nie jest sen. — Mogłabym, przynajmniej tymczasowo, oprzeć moje po- stępowanie na tym, co wynika z proponowanego przez ciebie trzeciego wyjaśnienia, dopóki... ta sytuacja... się nie zmieni, gdyby nie jeden fakt. Istnieje zasadnicza różnica między tym, co przydarzyło się tobie i mnie. Tak zasadnicza i wielka, że jej nie dostrzegasz. — A więc wskaż mi ją. — W twojej świadomości nie ma luk, są jedynie ogromne obszary nieciągłości. — Nie rozumiem. — Chcę powiedzieć, że ty wszystko pamiętasz - wyjaśniła Odetta. - Twoja opowieść biegnie od jednego zdarzenia do następnego: samolot, wtargnięcie... tego..../'ega - Z wyraźnym niesmakiem wskazała głową podnóże gór. - Ukrycie nar- kotyków, urzędnicy celni, ci, którzy cię aresztowali, cała reszta. To niezwykła historia, ale nie ma w niej brakujących ogniw. Co do mnie, to wróciłam z (Mordu, spotkałam Andrew, mojego szofera, który odwiózł mnie do mojego mieszkania. Wykąpałam się i chciałam pójść spać... zaczynała boleć mnie głowa, a w ra- zie bardzo silnych bólów głowy pomaga mi tylko sen. Zbliżała. się północ i pomyślałam, że najpierw wysłucham wiadomości. Niektórych z nas wypuszczono, ale wielu siedziało jeszcze w kiciu, kiedy odjeżdżałam. Chciałam się dowiedzieć, jak skończyła się ta sprawa. Wytarłam się, włożyłam szlafrok i poszłam do salonu. Włączyłam telewizor. Prezenter zaczął mówić o przemówieniu Chruszczowa, o amerykańskich dorad- cach w Wietnamie. Powiedział: "Mamy film z..." - a potem znikł, a ja znalazłam się na tej plaży. Twierdzisz, że widziałeś mnie w jakichś magicznych drzwiach, których teraz nie ma, i że byłam u Macy'ego i kradłam. Wszystko jest wystarczająco niedorzeczne, ale nawet gdyby nie było, to mogłam ukraść coś cenniejszego od sztucznej biżuterii. Ja w ogóle nie noszę biżuterii. 269 - Lepiej spójrz jeszcze raz na swoje ręce, Odetto - po- wiedział spokojnie Eddie. Przez długą chwilę spoglądała na "diament" na małym lewym palcu, zbyt duży i wulgarny, żeby mógł być prawdziwy, oraz na spory opal na środkowym palcu lewej dłoni, tak duży i prostacki, że po prostu musiał być prawdziwy. — To nie może się dziać - oświadczyła stanowczo. — Powtarzasz te słowa jak zdarta płyta! - Po raz pierw- szy naprawdę się rozzłościł. - Za każdym razem, kiedy ktoś pokazuje dziurę w tej zgrabnej historyjce, ty natych- miast mówisz: "To nie może się dziać". Musisz zmądrzeć, Detto. — Nie nazywaj mnie tak! Nienawidzę tego! - wrzasnęła tak piskliwie, że Eddie cofnął się o krok. — Jezu! Nie wiedziałem. — Przeszłam z nocy w dzień, od rozebranej do ubranej, z mojego salonu na tę bezludną plażę. A w rzeczywistości jakiś burakowaty zastępca szeryfa rąbnął mnie w głowę kijem base- ballowym i to wszystko! — Przecież twoje wspomnienia nie kończą się w Oxford Town - przypomniał. — C-co? - znowu straciła pewność siebie. Może dostrzegła prawdę, ale nie chciała jej widzieć. Tak jak tych pierścionków. — Jeśli ogłuszył cię w Oxford Town, to czemu twoje wspomnienia nie kończą się tam? — W takich sprawach nie zawsze wszystko jest logiczne. - Znowu potarła skronie. - A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, Eddie, to chciałabym zakończyć tę rozmowę. Znów boli mnie głowa. Okropnie. — Podejrzewam, bez względu na to, czy to jest logiczne, czy nie, że wszystko zależy od tego, w co chcesz wierzyć. Widziałem cię u Macy'ego, Odetto. Widziałem, jak kradłaś. Mówisz, że nie robisz takich rzeczy, ale powiedziałaś mi także, że nie nosisz biżuterii. Mówiłaś mi to, chociaż podczas naszej rozmowy kilkakrotnie patrzyłaś na swoje ręce. Te pierścionki 270 tam były, ty zaś nie mogłaś ich dostrzec, dopóki nie sprawiłem, że zwróciłaś na nie uwagę i zobaczyłaś je. — Nie chcę o tym mówić! - wrzasnęła. - Boli mnie głowa! — W porządku. A jednak wiesz, gdzie urwał ci się film i to nie było w Oxford Town. — Zostaw mnie w spokoju - powiedziała głuchym głosem. Eddie dostrzegł rewolwerowca wracającego z dwoma peł- nymi bukłakami - jednym przywiązanym u pasa, a drugim przerzuconym przez ramię. Wyglądał na bardzo zmęczonego. - Chciałbym ci pomóc - rzekł Eddie - ale żeby to zrobić, chyba musiałbym być realny. Jeszcze chwilę stał przy niej; miała opuszczoną głowę i czub- kami palców masowała sobie skronie. Eddie wyszedł Rolandowi na spotkanie. 8 — Usiądź - powiedział Eddie i wziął od niego bukłaki. - Wyglądasz na wykończonego. — Bo tak się czuję. Znów jestem chory. Eddie spojrzał na zaczerwienione policzki i czoło rewol- werowca, na jego spierzchnięte wargi, po czym kiwnął głową. — Miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie, lecz te objawy mnie nie dziwią, człowieku. Nie zakończyłeś cyklu kuracji. Balazar miał za mało kefleksu. — Nie rozumiem. — Jeśli za krótko bierzesz penicylinę, nie wyleczysz zaka- żenia. Tylko je stłumisz. Po kilku dniach powróci. Potrzebujemy więcej leku, ale przynajmniej są tu drzwi, którymi można przejść. Na razie będziesz musiał jakoś wytrzymać. Eddie z niepokojem myślał o amputowanych nogach Odetty i coraz dłuższych wyprawach w poszukiwaniu wody. Zastana- wiał się, czy nawrót choroby Rolanda mógł nastąpić w gorszej 271 chwili. Podejrzewał, że tak, tylko nie miał pojęcia, która chwila mogła być gorsza. — Muszę powiedzieć ci coś o Odetcie. — To jej imię? — Uhm. — Bardzo ładne - rzekł rewolwerowiec. — Taak. Ja też tak uważam. Natomiast nieładne jest to, co ona myśli o tym miejscu. Ona sądzi, że wcale jej tu nie ma. — Wiem. I niezbyt mnie lubi, prawda? Nie - pomyślał Eddie - ale to nie przeszkadza jej uważać, że jesteś cholernie niesamowitą halucynacją. Nie powiedział tego głośno, tylko kiwnął głową. - Praktycznie z tego samego powodu - orzekł Roland. - Widzisz, ona nie jest tą kobietą, którą przeprowadziłem przez drzwi. Wcale nie. Eddie wytrzeszczył oczy, podekscytowany. Tamto niewyraź- ne odbicie w lustrze... ta wykrzywiona twarz... Roland miał rację. Jezu Chryste, miał rację! To wcale nie była Odetta. Przypomniał sobie dłonie, które niedbale przerzucały chustki, a potem równie niedbale zaczęły wpychać sztuczną biżuterię do tej wielkiej torebki - wyglądało to tak, jakby chciała zostać przyłapana. Te pierścionki były tam. Te same. Co wcale nie oznacza tych samych rąk - przez głowę przemknęła mu rozpaczliwa myśl. Ale przecież obejrzał jej dłonie. Były takie same, delikatne i o długich palcach. — Nie - ciągnął rewolwerowiec. - Nie jest. Bacznie przyglądał się Eddiemu. — Jej dłonie... - Posłuchaj - mówił dalej - i słuchaj uważnie. Od tego może zależeć nasze życie... moje, ponieważ znowu będę chory, a twoje, bo zakochałeś się w niej. - Eddie milczał. - Jej ciało skrywa dwie kobiety. Kiedy w nią wniknąłem, była jedną, a gdy tutaj wróciłem, stała się inną. - Eddie nie mógł zdobyć 272 się na odpowiedź. - Było jeszcze coś, coś dziwnego, ale nie zrozumiałem tego albo uleciało mi z pamięci. Chociaż wyda- wało się ważne. - Roland spojrzał nad ramieniem Eddiego na stojący na plaży wózek i dwa krótkie ślady kół, pojawiające się znikąd. Potem znowu popatrzył na Eddiego. - Niewiele się na tym znam i nie mam pojęcia, jak to możliwe, ale musisz się strzec. Rozumiesz? - Rozumiem. Eddie poczuł się tak, jakby brakowało mu powietrza w płu- cach. Pojmował - przynajmniej jako zagorzały kinoman - o czym mówił rewolwerowiec, lecz nie czuł się na siłach, żeby to wyjaśnić, jeszcze nie. Miał wrażenie, że Roland kopniakiem pozbawił go tchu. - To dobrze. Ponieważ kobieta, w której umysł wniknąłem po drugiej stronie drzwi, była równie niebezpieczna jak te homary, które wychodzą z wody o zmroku. Rozdział 4 DETTA PO DRUGIEJ STRONIE 1 Musisz się strzec - powiedział rewolwerowiec i Eddie przytaknął, ale rewolwerowiec wiedział, że Eddie nie ma poję- cia, o czym mówi: ta część jego umysłu, od której zależy przetrwanie, nie rozumiała przekazanej wiadomości. Rewolwerowiec wiedział o tym. Na całe szczęście dla Eddiego. 2 W środku nocy Detta Walker szeroko otworzyła oczy. Błysz- czały światłem gwiazd oraz inteligencją. Pamiętała wszystko: jak walczyła z nimi, jak przywiązali ją do fotela, jak drwili z niej, nazywali czarną suką, czarną suką. Pamiętała potwory wychodzące z wody oraz to, jak męż- czyzna - ten starszy - zabił jednego z nich. Młodszy rozpalił ognisko, upiekł zdobycz, a potem z uśmiechem ofiarował jej patyk z nabitym nań dymiącym mięsem potwora. Pamiętała, jak napluła mu w twarz, a jego uśmiech zmienił się w parszywy gniewny grymas. Spoliczkował ją i powiedział: Cóż, w porząd- ku, jeszcze za tym zatęsknisz, czarna suko. Zaczekaj, sama zobaczysz- A potem obaj z Bardzo Złym Człowiekiem roze- 274 śmiali się, a Bardzo Zły Człowiek przyniósł kawałek mięsa, który nabił na patyk i powoli upiekł nad ogniskiem na plaży, w tym obcym miejscu, do którego ją sprowadzili. Unoszący się zapach był kuszący, ale nie okazała tego. Nawet kiedy młodszy pomachał kawałkiem pod jej nosem, zachęcając: Ugryź, czarna suko, no, już, spróbuj ugryźć - siedziała nieru- chomo jak głaz, trzymając się w ryzach. Potem zasnęła. Teraz, gdy się ocknęła, nie było więzów. Nie siedziała już na fotelu, ale leżała na kocu, przykryta drugim, daleko od .linii wody, gdzie homaropodobne stwory wciąż krążyły, wydawały pytające dźwięki i nawet pochwyciły w po- wietrzu nieszczęsną mewę. Spojrzała w lewo i nie zauważyła niczego. Popatrzyła w prawo i ujrzała dwóch śpiących mężczyzn, zakutanych w dwie sterty koców. Młodszy leżał bliżej, a Bardzo Zły Człowiek zdjął pasy z rewolwerami i położył je obok siebie. Broń tkwiła w olstrach. Popełniłeś paskudny błąd, matkojebie - pomyślała Detta i przetoczyła się w prawo. Cichy szmer i chrzęst piasku pod ciężarem jej ciała był niemal zagłuszany przez wiatr, fale i pytające głosy stworów. Z błyskiem w oku powoli pełzła (sama podobna do jednego z tych homarokoszmarów). Dotarła do pasów i wyjęła jeden rewolwer. Był ciężki, o gładkiej rękojeści, dziwnie dobrze leżącej w jej dłoni. Nie przejmowała się jego ciężarem. Miała silne ręce, ręce Detty Walker. Podpełzła jeszcze trochę. Młody mężczyzna chrapał, śpiąc kamiennym snem, ale Bar- dzo Zły Człowiek poruszył się we śnie, więc zastygła, szczerząc zęby w groźnym grymasie, dopóki znów nie znieruchomiał. To cwany skurwiel. Sprawdź, Detto. Sprawdź, trzeba mieć pewność. Znalazła dźwigienkę zwalniającą bębenek, spróbowała pchnąć ją do przodu, napotkała opór i pociągnęła do siebie. Bębenek odchylił się. 275 Nabity! Matkojeb ma nabity! Najpierw załatw tego młodego kutasa, a ten Bardzo Zły Człowiek zbudzi się i wtedy poślesz mu szeroki uśmiech - śmiej się, mała, śmiej, bym wiedział, gdzieś jest - a potem wpakujesz mu kulkę w ten głupi ryj. Zamknęła bębenek, zaczęła odciągać kurek... i zaczekała. Dopiero przy kolejnym głośniejszym podmuchu wiatru od- ciągnęła kurek. Wycelowała broń Rolanda w skroń Eddiego. 3 Rewolwerowiec obserwował to wszystko jednym przymknię- tym okiem. Gorączka wróciła, ale jeszcze nie była wysoka, a przynajmniej nie aż tak, żeby miał sobie nie ufać. Czekał więc, a to niedomknięte oko było niczym spust w jego ciele, ciele, które stawało się bronią, kiedy nie miał rewolweru w ręku. Nacisnęła cyngiel. Suchy trzask. Oczywiście. Kiedy zakończyli tamtą rozmowę i wrócili tu z Eddiem, Odetta Holmes spała jak zabita na fotelu, przechylona na bok. Przygotowali jej posłanie na piasku i delikatnie przenieśli z wózka na rozłożony koc. Eddie był pewien, że kobieta się obudzi w czasie tych czynności, ale Roland wiedział lepiej. Ustrzelił kraba, Eddie rozpalił ognisko, a potem zjedli kolację, zostawiając porcję na rano, dla Odetty. Potem rozmawiali i Eddie powiedział coś, co było dla Rolan- da jak nagły zygzak błyskawicy. Zbyt jasny i krótkotrwały, aby rewolwerowiec zdołał wszystko zrozumieć, lecz i tak wiele dostrzegł, jak człowiek, któremu taki szczęśliwy traf pozwala zorientować się w terenie. Mógł powiedzieć Eddiemu już wtedy, ale nie zrobił tego. Rozumiał, że musi być dla niego Cortem, a kiedy jeden z uczniów Corta był ranny i krwawił po niespodziewanym 276 ciosie, Cort zawsze reagował tak samo. Dziecko nie rozumie, czym jest młotek, dopóki nie uderzy się w palec. Wstań i przestań skamleć, robaku! Zapomniałeś o obliczu twego ojca! Tak więc Eddie zasnął, mimo że Roland mówił mu, że powinien się strzec, a kiedy rewolwerowiec upewnił się, że tamci oboje śpią (czekał dłużej ze względu na Władczynię, która - jak podejrzewał - mogła być bardzo sprytna), zała- dował oba rewolwery zużytymi nabojami, odpiął pasy (z bólem) i położył je obok Eddiego. Potem czekał. Godzinę, dwie, trzy. W połowie czwartej godziny, gdy jego zmęczone i trawione gorączką ciało usiłowało zapaść w sen, bardziej wyczuł, niż dostrzegł, że Władczyni się budzi. Sam też natychmiast się ocknął. Zobaczył, że przetoczyła się na brzuch. Widział, jak pod- pierała się szponiastymi rękami, pełznąc po piasku do pasów z bronią. Patrzył, jak bierze do rąk jeden z rewolwerów, przy- suwa się do Eddiego, a potem zastyga, z przechyloną głową, rozdymając nozdrza, nie tylko wciągając przez nie powietrze, ale dosłownie napawając się jego zapachem. Tak. Oto kobieta, którą tu sprowadził. Kiedy zerknęła na rewolwerowca, ten zrobił coś więcej, niż tylko udał śpiącego, gdyż natychmiast wyczułaby podstęp. Rze- czywiście zasnął. Kiedy wyczuł, że oderwała od niego wzrok, ocknął się ze snu i ponownie obserwował ją wpółprzymkniętym okiem. Zobaczył, jak kobieta uniosła rewolwer - co przyszło jej znacznie łatwiej niż Eddiemu, kiedy pierwszy raz miał w ręku broń Rolanda - po czym wycelowała w skroń chłopaka. Zastygła w bezruchu, uśmiechając się przebiegle. W tym momencie przypominała mu Martena. Gmerała przy bębenku, z początku nie mogąc sobie poradzić, ale stosunkowo szybko otworzyła go. Zerknęła na komory nabojowe. Roland spiął się, myśląc o tym, czy kobieta zauważy, że spłonki już noszą ślady iglicy, albo czy nie odwróci rewol- weru i nie spojrzy na komory z drugiej strony, gdyż wtedy 277 zamiast ołowiu zobaczyłaby puste miejsca. Zastanawiał się, czy nie załadować rewolwerów nabojami, które nie wypaliły, ale po krótkim namyśle porzucił ten zamiar. Cort nauczył ich, że każdą bronią rządzi Stary Kuternoga i nabój, który raz nie wypalił, może wystrzelić za drugim razem. Gdyby kobieta obróciła broń w ręce, rzuciłby się na nią natychmiast. Ona jednak zamknęła bębenek, zaczęła odciągać kurek... i znowu znieruchomiała. Czekała, aż świst wiatru zagłuszy cichy szczęk. Pomyślał: Jeszcze jedna. Boże, ona jest zła i beznoga, ale jest rewolwerowcem... tak samo jak jest nim Eddie. Czekał razem z nią. Powiał wiatr. Odciągnęła kurek do końca i trzymała go w odległości dwóch cali od skroni Eddiego. Z krwiożerczym uśmiechem pociągnęła za spust. Suchy trzask. Czekał. Pociągnęła ponownie. I jeszcze raz. I jeszcze. Trask-trzask-trask. - Matkojeb! - wrzasnęła i błyskawicznie obróciła broń w ręce. Roland sprężył się, ale nie skoczył. Dziecko nie rozumie, czym jest młotek, dopóki nie uderzy się, w palec. Jeśli zabije jego, to i ciebie. Nieważne - usłyszał nieubłagany głos Corta. Eddie obudził się. Miał niezły refleks: zareagował tak szybko, że cios nie zdołał go ogłuszyć ani zabić. Zamiast trafić w skroń, kolba ciężkiego rewolweru uderzyła go w szczękę. — Co...! Jezu! — Matkojeb! Parszywy matkojeb! - krzyknęła Detta i Ro- land zobaczył, że po raz drugi podniosła broń. I chociaż nie miała nóg, a Eddie pospiesznie przetaczał się po ziemi, Roland nie chciał ryzykować. Ta lekcja powinna być wystarczającą nauczką dla Eddiego. Kiedy następnym razem 278 każe mu się strzec, chłopak zrobi to, a ponadto... ta suka była szybka. Lepiej będzie nie polegać zbytnio na szybkim refleksie Eddiego i kalectwie Władczyni. Skoczył, przeleciał nad Eddiem i przewrócił ją na wznak, przygniatając do ziemi. — Chcesz tego, matkojebie?! - ryknęła, jednocześnie ocie- rając się kroczem o jego podbrzusze i podnosząc rękę, w której wciąż ściskała rewolwer. - Chcesz? Zaraz dam ci to, czego chcesz, zobaczysz! — Eddie! - krzyknął rewolwerowiec... nie tylko karcąco, ale rozkazująco. Eddie przez chwilę siedział w kucki, z szeroko otwartymi oczami i krwią spływającą z policzka (który już zaczynał puchnąć), gapiąc się jak urzeczony. Rusz się, nie możesz? - pomyślał Roland. - A może tego chcesz? Tracił siły; kiedy następnym razem ona machnie tym ciężkim rewolwerem, zła- mie mu rękę... jeśli zdąży się nią w porę zasłonić. Bo jeżeli nie, to rozbije mu kolbą głowę. Wreszcie Eddie zareagował. Złapał ją za rękę, a ona wrzasnęła i rzuciła się na niego, kłapiąc zębami jak wampir i tryskając takim strumieniem obrzydliwych przekleństw w południowym dialek- cie, że nawet Eddie ich nie rozumiał. Roland miał wrażenie, że ta kobieta nagle zaczęła mówić w jakimś obcym języku. Mimo to Eddie zdołał wyrwać jej rewolwer z ręki, a kiedy pozbawił ją tej groźnej broni, Roland przycisnął kobietę do ziemi. Nawet wówczas nie zaniechała oporu, ale prężyła się, po- drygiwała i klęła, z czarną twarzą obficie zlaną potem. Eddie spoglądał na nią, otwierając i zamykając usta niczym ryba. Ostrożnie dotknął szczęki, skrzywił się, odjął palce, po czym spojrzał na nie i na plamiącą je krew. Kobieta wrzeszczała, że zabije ich obu; mogą spróbować ją zgwałcić, ale wtedy zabije ich cipą, zobaczą, to skurwysyńska jama z zębami wokół wejścia i jeśli chcą spróbować, to sami się przekonają. - Co, do diabła... - zaczął ogłupiały Eddie. 279 — Jeden z moich pasów - wykrztusił rewolwerowiec. - Podaj mi go. Obrócę się tak, żeby leżała na mnie, a wtedy złapiesz ją za ręce i zwiążesz je na plecach. — Na pewno nie! Nigdy! - wrzasnęła Detta i wyprężyła beznogie ciało tak nagle i energicznie, że o mało nie zrzuciła Rolanda. Czuł, jak raz po raz usiłowała podnieść nieistniejące kolano i wbić mu je w krocze. — Ja... ja... ona... — Rusz się, niech Bóg przeklnie oblicze twego ojca! - ryknął Roland i Eddie w końcu poderwał się. 4 O mało nie stracili panowania nad nią podczas przytrzymy- wania i wiązania. W końcu jednak Eddie zdołał skrępować jej ręce pasem Rolanda, gdy ten - zebrawszy wszystkie siły - wykręcił je i przytrzymał (przez cały czas unikając jej zębów, jak mangusta węża, ale choć nie udało jej się go ugryźć, to całego opluła). Potem Eddie odciągnął ją na bok, chwyciwszy za krótką smycz, w jaką zmienił się pas. Nie chciał skrzywdzić tego szamoczącego się, wrzeszczącego i przeklinającego stwo- rzenia. Wydawało się znacznie brzydsze od homarokoszmarów, gdyż było obdarzone o wiele większą inteligencją, ale wiedział, że potrafi być piękne. Nie chciał skrzywdzić tej drugiej istoty, która kryła się w tym naczyniu (niczym żywy gołąb, ukryty w jednej ze skrytek magicznej skrzyni prestidigitatora). Odetta Holmes znajdowała się gdzieś w tym wrzeszczącym i piszczącym stworzeniu. 5 Chociaż jego ostatni wierzchowiec - muł - padł bardzo dawno temu, rewolwerowiec wciąż miał w torbie kawałek 280 sznura do pętania (który kiedyś pełnił funkcję arkana). Przy- wiązali nim kobietę do wózka, tak jak sobie to wyobrażała (czy uroiła, ale w końcu przecież zrobili to, prawda?) wcześniej. Potem odsunęli się od niej. Gdyby nie kręcące się tam homary, Eddie zszedłby na plażę i umył ręce. — Chyba będę rzygać - powiedział załamującym się gło- sem przechodzącego mutację chłopca. — Dlaczego nie possiecie swoich fiutów! - skrzeczało szamoczące się na fotelu stworzenie. - Czemu nie zrobicie tego, jeśli boicie się czarnej cipki? No, już! Do roboty! Zróbcie sobie loda! Róbcie to, dopóki możecie, zanim Detta Walker wstanie z tego fotela i utnie wam te małe fiutki, a potem rzuci je na pożarcie tym chodzącym piłom tarczowym. — To jest ta kobieta, w którą wniknąłem. Czy teraz mi wierzysz? — Wierzyłem ci już przedtem-rzekł Eddie.-Mówiłem ci. — Tylko zdawało ci się, że wierzysz. Mówiłeś to bez prze- konania. Czy teraz wreszcie wierzysz bez zastrzeżeń? Eddie spojrzał na wrzeszczące, konwulsyjnie prężące się stworzenie na wózku i odwrócił wzrok. Twarz miał bladą, z wyjątkiem rany na policzku, która wciąż krwawiła. To miejsce miał spuchnięte jak bania. - Tak - powiedział. - Boże, tak. - Ta kobieta to potwór. Eddie zaczął płakać. Rewolwerowiec chciał go pocieszyć, ale nie mógł tego zrobić (aż nazbyt dobrze pamiętał Jake'a), więc odszedł w mrok, dręczony gorączką i nowym bólem. 6 Znacznie wcześniej tej nocy, kiedy Odetta jeszcze spała, Eddie powiedział, że chyba wie, co jest z nią nie tak. Co może 281 być z nią nie w porządku. Rewolwerowiec poprosił go o wyjaś- nienie. - Ona może być schizofreniczką. Roland pokręcił głową. Eddie wytłumaczył mu, co wiedział o schizofrenii z takich filmów jak Trzy oblicza Ewy oraz rozmaitych programów telewizyjnych (głównie oper mydlanych, które on i Henry często oglądali na haju). Roland się zastanowił. Tak. Te objawy wydawały się dość prawdopodobne. Kobieta o dwóch twarzach, jasnej i mrocznej. Twarz przypominająca tę, którą człowiek w czerni pokazał mu na piątej karcie tarota. — I oni nie wiedzą... ci schizofrenicy... że są dwiema osobami? — Nie - odparł Eddie. - Tylko że... Zamilkł, ponuro obserwując homarokoszmary, pełzające i pytające, pytające i pełzające. — Tylko że co? — Nie jestem psychiatrą - powiedział Eddie. - Więc nie wiem, czy naprawdę... - Psychiatra? A kto to taki? Eddie popukał się palcem w czoło. - Lekarze od głowy. Tacy, którzy leczą umysł. Nazywają ich psychiatrami. Roland się zastanowił. "Lekarz od głowy"... to brzmiało lepiej. Ponieważ umysł Władczyni był zdecydowanie za duży. Dwa razy większy, niż powinien. — Sądzę, że schizofrenik prawie zawsze wie, że coś z nim jest nie tak - oznajmił Eddie. - Z powodu luk w pamięci. Może się mylę, ale wydawało mi się, że przeważnie są to dwie osoby, które częściową amnezją tłumaczą sobie luki w pamięci, luki powstające, gdy do głosu dochodzi druga osobowość. Ona... ona twierdzi, że wszystko pamięta. I naprawdę tak myśli. — Zdawało mi się, że mówiłeś, iż według niej to wszystko nie dzieje się naprawdę. — Taak - mruknął Eddie - ale na razie zapomnij o tym. Usiłuję powiedzieć, że... obojętnie, co ona uważa... wylądowała 282 tutaj wprost z salonu, w którym siedziała w szlafroku, oglądając wieczorne wiadomości w telewizji. Nie pamięta tego, że była inną osobą, gdy dorwałeś ją u Macy'ego. Do licha, to mogło być nazajutrz albo kilka tygodni później. Wiem, że była jeszcze zima, ponieważ większość klientów w domu towarowym miała na sobie płaszcze... Rewolwerowiec skinął głową. Eddie robił się coraz bardziej spostrzegawczy. To dobrze. Nie zauważył butów i szalików ani sterczących z kieszeni płaszczy rękawiczek, ale zawsze to jakiś początek. — ...nie da się jednak określić, jak długo Odetta była tamtą kobietą, ponieważ ona sama tego nie wie. Myślę, że znalazła się w sytuacji, w której jeszcze nigdy nie była, i usiłuje się bronić historyjką o tym, że została uderzona w głowę. - Roland ponownie skinął przytakująco. - I te pierścionki. Ich widok naprawdę nią wstrząsnął. Usiłowała to ukryć, a jednak było widać. — Jeśli te dwie kobiety nie wiedzą, że istnieją w tym samym ciele, nawet nie podejrzewają, że coś może być nie w porządku, jeśli każda z nich ma swoje własne wspomnienia, częściowo prawdziwe, a częściowo urojone i zapełniające luki w pamięci, co my możemy na to poradzić? Jak mamy choćby znosić jej towarzystwo? Eddie wzruszył ramionami. - Nie pytaj mnie. To twój problem. To ty mówisz, że ona jest ci potrzebna. Do diabła, nadstawiałeś karku, żeby ją tu sprowadzić. - Eddie zastanowił się chwilkę, wspominając, jak pochylał się nad Rolandem i przykładał mu nóż do gardła. Nagle zaśmiał się ponuro. Do diabła, dosłownie nadstawiałeś karku - pomyślał. Zamilkli. Do tej pory Odetta oddychała już miarowo, po- grążona we śnie. Rewolwerowiec zamierzał powtórzyć swoją przestrogę i przypomnieć Eddiemu, by się strzegł, a głośno dodać (tak by Władczyni usłyszała, jeśli tylko udaje śpiącą), że sam idzie się położyć, gdy Eddie powiedział coś, co nagle 283 rozjaśniło Rolandowi w głowie i sprawiło, że przynajmniej częściowo zrozumiał to, co tak bardzo chciał wiedzieć. Pod koniec, kiedy przeszli. Zmieniła się pod koniec. A on widział coś, coś takiego... — Powiem ci - rzekł Eddie, ponuro rozgarniając żar og- niska szczypcami należącymi do ostatniego trofeum - że kiedy ją tutaj sprowadziłeś, sam poczułem się jak schizofrenik. — Dlaczego? Eddie zastanowił się, a potem wzruszył ramionami. Zbyt trudno to było wyjaśnić, a może po prostu był zbyt zmęczony. — Nieważne. — Dlaczego? Eddie spojrzał na Rolanda, stwierdził, że ten pyta zupełnie poważnie i z poważnych powodów - przynajmniej dla nie- go - i przez minutę zastanawiał się nad odpowiedzią. - Naprawdę trudno to opisać, człowieku. Spoglądałem przez te drzwi. To mnie zafascynowało. Kiedy widzisz, jak ktoś rusza się w nich, to masz wrażenie, że sam się poruszasz razem z nim. Wiesz, o czym mówię. Roland przytaknął. - No, cóż, patrzyłem na to jak na film... nieważne co to takiego, teraz to nieistotne... aż do samego końca. Potem skierowa- łeś jej wózek ku tej stronie przejścia i po raz pierwszy zobaczyłem siebie. To było jak... - Na próżno szukał odpowiedniego sło- wa. - Sam nie wiem. To chyba powinno być tak, jakbym spoglądał w lustro, ale nie było tak, bo wydawało się, jakbym patrzył na obcą osobę. Jakby ktoś mnie przenicował. Jakbym był w dwóch miejscach jednocześnie. Kurwa, sam nie wiem. Te słowa poraziły rewolwerowca. A więc czuł to, gdy prze- chodzili; właśnie to jej się przydarzyło... Nie, nie jej, lecz im obu, gdyż przez chwilę Detta i Odetta spojrzały na siebie, nie tak jak na własne odbicie w lustrze, ale jak dwie różne osoby. Lustro stało się oknem i przez moment Odetta widziała w nim Dettę, a Detta Odettę i była równie przerażona. 284 Teraz obie wiedzą - pomyślał posępnie rewolwerowiec. Mogły nie wiedzieć tego wcześniej, teraz jednak wiedzą. Mogą próbować ukryć to przed sobą, lecz w chwili gdy ujrzały siebie, zrozumiały i ta wiedza w nich pozostała. — Rolandzie? — Co? — Chciałem się tylko upewnić, że nie zasnąłeś z otwartymi oczami. Gdyż przez minutę lub dwie wyglądałeś tak, jakbyś... no, wiesz... przebywał bardzo daleko stąd. — Jeśli tak, to już wróciłem - odparł rewolwerowiec. - Zamierzam się położyć. Pamiętaj, co ci powiedziałem, Eddie: strzeż się. — Będę uważał - obiecał, ale Roland zdawał sobie sprawę, że sam będzie musiał tej nocy pełnić straż, bez względu na to, czy jest chory, czy zdrowy Potem wszystko potoczyło się w wiadomy sposób. 7 Po całym tym zamieszaniu Eddie i Detta Walker znowu zasnęli (kobieta właściwie nie zasnęła, lecz jakby ze zmęczenia straciła przytomność, przechylając się na bok w przytrzymują- cych ją więzach). Mimo to rewolwerowiec nie zmrużył oka. Będę musiał doprowadzić do starcia tych dwóch osobo- wości - pomyślał i nie potrzebował jednego z "psychiatrów" Eddiego, by wiedzieć, że taka potyczka może się zakończyć śmiercią. Jeśli tę walkę wygra Odetta, ta rozsądna, wszystko będzie dobrze. Jeżeli zwycięży jej mroczna połowa, dla niej wszystko się skończy. A jednak czuł, że w rzeczywistości nie należy zabić tej mrocznej połowy, lecz połączyć je obie. U Detty Walker dostrzegł sporo cech, które byłyby przydatne - przede wszyst- kim twardość, której nauczyła ją ulica, a która tutaj była 285 niezwykle potrzebna - lecz tę kobietę chciał mieć pod kontrolą. A osiągnięcie tego celu nie będzie łatwe. Detta widziała w nim i w Eddiem jakieś dziwne potwory, które nazywała "parszywy- mi matkojebami". To tylko niebezpieczne omamy, lecz po drodze napotkają prawdziwe potwory - homarokoszmary nie były pierwszymi ani ostatnimi. Zawzięcie walcząca kobieta, w której umysł wniknął, a która tego wieczoru znowu się ujawniła, mogłaby się przydać podczas starcia z takimi bes- tiami... Jeśli tylko można by ją utemperować spokojem i łagod- nością Odetty Holmes - szczególnie teraz, kiedy nie miał dwóch palców, prawie skończyły się naboje i rosła mu gorączka. Za bardzo wybiegam myślami w przyszłość. Sądzę, że jeśli zdołam dowieść im, że obie istnieją w jednym ciele, dojdzie do konfrontacji. Tylko jak to zrobić? Nie spał przez całą długą noc i chociaż czuł, że coraz bardziej gorączkuje, nie znalazł odpowiedzi na to pytanie. 8 Eddie zbudził się tuż przed świtem i zobaczył rewolwerowca, który siedział, owinięty w koce niczym Indianin, w pobliżu popiołów wieczornego ogniska. Dołączył do niego. - Jak się czujesz? - zapytał ściszonym głosem. Władczyni jeszcze spała w pętach, chociaż czasem poruszała się, mamrotała coś i jęczała przez sen. - Dobrze. Eddie obrzucił go badawczym spojrzeniem. — Wcale nie wyglądasz dobrze. — Dzięki, Eddie - odparł sucho rewolwerowiec. — Trzęsiesz się. — To minie. Władczyni poruszyła się i jęknęła - tym razem wymam- rotała coś, co prawie udało się zrozumieć. Brzmiało to jak "Oxford". 286 - Boże, niedobrze mi się robi, jak widzę ją taką związa- ną - mruknął Eddie. - Jak cielę w oborze. - Wkrótce się ocknie. Może rozwiążemy ją, gdy to nastąpi. Słowa te były wyrazem nadziei na to, że gdy Władczyni otworzy oczy, powita ich spokojne, choć lekko zdumione spojrzenie Odetty Holmes. Piętnaście minut później, kiedy pierwsze promienie słońca oświetliły wzgórza, oczy kobiety rzeczywiście się otworzyły, nie było w nich jednak spokoju Odetty Holmes. Wyrażały szaleństwo Detty Walker. - Ile razy mnie zgwałciliście, kiedy byłam nieprzytom- na? - zapytała. - Cipę mam śliską i nabrzmiałą, jakby ktoś wetknął w nią kilka tych białych sznurków, które wy, zasrane matkojeby, nazywacie fiutami. Roland westchnął. — Chodźmy - rzekł i skrzywił się, wstając. — Nigdzie nie idę z białasami, matkojebie - prychnęła Detta. — Ależ pójdziesz - mruknął Eddie. - Strasznie mi przy- kro, moja droga. — Niby dokąd? — Cóż - odparł Eddie - za drzwiami numer jeden nie było zbyt miło, a za drzwiami numer dwa okazało się jeszcze gorzej, tak więc teraz, zamiast dać sobie spokój, jak normalni ludzie, zamierzamy wypróbować drzwi numer trzy. Z dotych- czasowych doświadczeń wynika, że pewnie spotkamy za nimi coś w rodzaju Godzilli lub Trzygłowego Potwora, ale jestem optymistą. Wciąż mam nadzieję, że natrafię na komplet naczyń z nierdzewnej stali. — Ja nie idę. — Idziesz i już - oświadczył Eddie i zajął miejsce za jej wózkiem. Znów zaczęła się szamotać, lecz węzły zawiązał rewolwerowiec i szarpiąc się, tylko zacisnęła je silniej. Wkrótce zdała sobie z tego sprawę i przerwała szamotaninę. Miała w sobie dużo jadu, ale na pewno nie była głupia. Spojrzała przez ramię 287 na Eddiego i uśmiechnęła się tak, że cofnął się o krok. Ujrzał chyba najpaskudniejszy grymas, jaki kiedykolwiek widział na ludzkiej twarzy. - Cóż, może pójdę z wami kawałek - stwierdziła - ale nie tak daleko, jak myślisz, białasie. I na pewno nie tak szybko, jak sądzisz. - Co chciałaś przez to powiedzieć? Znów ten szyderczy uśmiech. - Przekonasz się, białasie. - Obrzuciła rewolwerowca pałającym, lecz trzeźwym spojrzeniem. - Obaj się przekonacie. Eddie zacisnął dłonie na podobnych do kierownicy roweru uchwytach z tyłu fotela i znów ruszyli na północ, teraz pozo- stawiając za sobą na tej pozornie bezkresnej plaży nie tylko odciski stóp, ale i dwa bliźniacze ślady kół wózka Władczyni. 9 To był koszmarny dzień. Poruszając się po tak mało urozmaiconym terenie, trudno obliczyć przebytą odległość, lecz Eddie wiedział, że szli w żół- wim tempie. I wiedział, kto jest za to odpowiedzialny. O tak. Obaj się przekonacie - powiedziała Detta i zanim upłynęło pół godziny, zaczęli się przekonywać. Pchanie. To przede wszystkim. Pchanie wózka po sypkim piasku byłoby równie niemożliwe jak jazda samochodem po głębokim, nieodgarniętym śniegu. Na tej plaży, z jej żwirowatą i twardą powierzchnią, pchanie wózka było możliwe, choć niełatwe. Chwilami toczył się dość gładko, chrzęszcząc na muszelkach i kamykach, które odskakiwały spod twardych gumowych kół... a potem trafiał na łachę drobniejszego piasku i Eddie musiał, stękając, pchać ze wszystkich sił, żeby pokonać ten odcinek 288 wraz z ciężką pasażerką. Piach chciwie wsysał koła. Trzeba było jednocześnie pchać i całym ciężarem ciała naciskać rączki fotela w dół, inaczej przewróciłby się, rzucając przywiązaną do niego kobietę twarzą w piach. Detta chichotała, gdy starał się o to, by nie przewrócić jej. - Dobrze się bawisz, słodziutki? - pytała za każdym razem, gdy koła trafiały na jedno z takich suchych miejsc. Kiedy rewolwerowiec usiłował przyjść mu z pomocą, Eddie odprawił go machnięciem ręki. - Jeszcze będziesz miał okazję - powiedział. - Zamieni- my się. Myślę, że twoje kolejki będą znacznie dłuższe niż jego - rozległ się głos w jego głowie. Wygląda na to, że wkrótce będzie miał pełne ręce roboty, żeby samemu utrzymać się na nogach, nie mówiąc o pchaniu fotela z tą kobietą. Nie, Eddie, obawiam się, że to twoja robota. To zemsta Pana Boga, wiesz? Tyle lat byłeś ćpunem i na co ci przyszło? Teraz popychasz towar. Parsknął śmiechem. - Co cię tak śmieszy, białasie? - zapytała Detta i chociaż Eddie przypuszczał, że miało to być sarkastyczne pytanie, zabrzmiał w nim gniew. Ona nie chce, żeby mnie to bawiło - pomyślał. Ani trochę. Zwłaszcza jeśli może temu zapobiec. — Nie zrozumiałabyś, dziecino. Zostawmy ten temat. — Zostawię cię sztywnego, zanim to się skończy - wark- nęła. - Ty i ten twój przydupas padniecie trupem na tej plaży. Zobaczysz. A na razie oszczędzaj oddech, żebyś miał siłę pchać dalej. Już jesteś trochę zasapany. — No, to dla ciebie dobrze - odparł Eddie. - Tobie nigdy nie brakuje tchu. — I nie zabraknie, łajzo! Prędzej wyduszę go z ciebie. — Obiecanki cacanki. Eddie wypchnął wózek z piachu na stosunkowo twardszy teren - przynajmniej na razie. Słońce jeszcze nie stało w zeni- cie, ale już było wysoko nad horyzontem. 289 To będzie interesujący i pouczający dzień. Już to widzę.. Przystanki. To następna udręka. Weszli na odcinek twardej plaży. Eddie zaczął szybciej pchać wózek, myśląc w duchu, że jak trochę się rozpędzi, to zdoła przejechać przez następną łachę suchego piasku, jeżeli na nią natrafią. Nagle wózek zatrzymał się. Niespodziewanie. Uchwyt z tyłu z łoskotem uderzył o pierś Eddiego. Chłopak stęknął. Roland obejrzał się, ale nawet szybki refleks rewolwerowca nie zdołał zapobiec wywróceniu się pojazdu Władczyni, padającego tak, jakby koła trafiły na grząski piach. Wózek przewrócił się razem z Dettą, związaną i bezradną, ale zanoszącą się śmiechem. Wciąż się śmiała, gdy Roland i Eddie w końcu zdołali podnieść jej fotel. Niektóre więzy wpiły się w ciało kobiety, zapewne odcinając dopływ krwi. Miała rozcięte czoło i krew zalewała jej jedno oko. Mimo to śmiała się. Zanim ustawili wózek, obaj ciężko dyszeli. Razem z siedzącą na nim kobietą ważył prawie dwieście pięćdziesiąt funtów, z czego większość stanowił ciężar fotela. Eddie pomyślał, że gdyby rewolwerowiec zabrał Dettę z jego czasów, z lat osiem- dziesiątych, fotel zapewne ważyłby sześćdziesiąt funtów mniej. Detta zachichotała, prychnęła i zamrugała zalanym krwią okiem. — Patrzcie no tylko, wywróciliście mnie, chłopcy - po- wiedziała. — Wezwij swojego prawnika - mruknął Eddie. - Niech nas zaskarży. — I tak się narobiliście, żeby mnie podnieść. Chyba zajęło wam to z dziesięć minut. Rewolwerowiec oddarł kawałek koszuli - z której zostało już tak niewiele, że nie miało to żadnego znaczenia - i wyciąg- nął lewą rękę, żeby otrzeć jej krew z czoła. Kłapnęła zębami i słysząc głośny trzask, z jakim zęby uderzyły o siebie, Eddie uznał, że gdyby Roland cofnął dłoń o ułamek sekundy później, 290 Detta Walker przyczyniłaby się do zmniejszenia liczby palców u jego rąk. Spojrzała na niego ze złośliwym błyskiem w oczach, wciąż chichocząc, lecz rewolwerowiec dostrzegł ukryty w nich lęk. Bała się go. Obawiała się, że naprawdę jest Bardzo Złym Człowiekiem. Dlaczego uważała go za Bardzo Złego Człowieka? Może dlatego, że jakimś szóstym zmysłem przeczuwała, co o niej wie. - Prawie cię dopadłam, łajzo - warknęła. - Tym razem prawie cię dopadłam. I zaniosła się opętańczym śmiechem. - Przytrzymaj jej głowę - rzekł spokojnie rewolwero- wiec. - Gryzie jak łasica. Eddie zrobił to, a rewolwerowiec starannie wytarł ranę. Nie była szeroka ani specjalnie głęboka, ale Roland wolał nie ryzykować. Powoli podszedł do wody, zamoczył w morzu gałgan i wrócił. Widząc to, zaczęła wrzeszczeć. — Nie waż się mnie tym dotykać! Nie waż się myć mnie tą wodą, z której wyłażą jadowite stwory! Zabieraj to! Zabieraj! — Przytrzymaj jej głowę - powtórzył Roland tym samym spokojnym tonem. Rzucała nią na boki. - Nie chcę ryzykować. Eddie chwycił ją za głowę i ścisnął mocniej, gdy usiłowała się wyrwać. Przekonała się, że nie żartował, i natychmiast znieruchomiała, nie okazując już strachu przed mokrą szmatą. A więc udawała jedynie. Uśmiechnęła się do Rolanda, gdy przemywał skaleczenie, ostrożnie usuwając ostatnie ziarenka piasku. - Po prawdzie to wyglądasz gorzej niż kiepsko - zauważy- ła Detta. - Wyglądasz na chorego, łajzo. Myślę, że nie nadajesz się do długiej podróży. Myślę, że nie nadajesz się do niczego. Eddie sprawdził prymitywne oprzyrządowanie wózka. Miał hamulec bezpieczeństwa, blokujący obydwa koła. Detta dosięg- nęła go prawą ręką, cierpliwie zaczekała, aż Eddie dostatecznie się rozpędzi, po czym pociągnęła za rączkę, celowo wywracając wózek. Po co? Żeby ich zatrzymać, to wszystko. Nie miała 291 powodu, lecz taka kobieta jak Detta nie potrzebowała żadnego powodu - pomyślał Eddie. Taka kobieta jak Detta, bardzo chętnie zrobiła to z czystej złośliwości. Roland odrobinę poluzował jej więzy, umożliwiając swobod- ny przepływ krwi, a potem przywiązał jej rękę tak, żeby nie mogła dosięgnąć hamulca. — To nic wam nie da - rzuciła, szczerząc zęby w nie- szczerym uśmiechu. - Nic wam to nie da. Znajdę inne sposoby, żeby was zatrzymać. Mnóstwo sposobów. — Ruszajmy- rzekł obojętnie rewolwerowiec. — Dobrze się czujesz? - zapytał Eddie. Roland był bardzo blady. - Tak. Chodźmy. Znów ruszyli plażą. 10 Rewolwerowiec uparł się, żeby przez godzinę pchać wózek, i Eddie niechętnie zgodził się na to. Roland poradził sobie przy pierwszej łasze piasku, lecz przy drugiej Eddie musiał mu pomóc. Rewolwerowiec spazmatycznie chwytał ustami powie- trze, a na czole perliły mu się wielkie krople potu. Eddie pozwolił mu pchać jeszcze trochę i Roland sprawnie omijał miejsca, gdzie piach był tak sypki, że grzęzły w nim koła, lecz w końcu wózek znów utknął. Eddie nie mógł już patrzeć, jak się męczy. Roland usiłował wyrwać koła z piasku, sapiąc i dysząc, podczas gdy wiedźma (gdyż tak zaczął nazywać ją w myślach Eddie) ryczała ze śmiechu, a nawet odchyliła ciało do tyłu, żeby jeszcze bardziej utrudnić mu zadanie. Odsunął rewolwerowca na bok i jednym gniewnym szarp- nięciem wyciągnął wózek z piachu. Fotel przechylił się do przodu i Eddie zobaczył/poczuł, że kobieta pochyliła się tak daleko, jak pozwalały na to więzy, z niesamowitym wyczuciem robiąc to w doskonale wybranej chwili, by znów się przewrócić. 292 Roland oparł się całym ciężarem ciała o uchwyt fotela i razem z Eddiem ustawili go prosto. Detta obejrzała się przez ramię i mrugnęła do nich z tak szyderczą miną, że Eddiego przeszły ciarki. - Mało brakowało, a znów byście mnie wywrócili, chłop- cy - stwierdziła. - Musicie bardziej uważać. Jestem starszą panią, w dodatku inwalidką, więc powinniście się mną opiekować. I zaśmiała się... zaśmiewała się do rozpuku. Chociaż Eddiemu zależało na kobiecie, która była jej drugą połową-mimo że widział ją i słuchał jej głosu bardzo krótko, prawie się w niej zakochał - swędziły go ręce, żeby zacisnąć je na szyi wiedźmy i ściskać tak długo, aż na zawsze przestałaby się śmiać. Znów obejrzała się na niego, wyczytała z jego twarzy tę myśl, jakby była tam napisana czerwonym atramentem, i za- śmiała się jeszcze głośniej. Jej oczy rzucały mu wyzwanie. No, już, łajzo. Zrób to? Chcesz tego? No, to do roboty. Innymi słowy: nie niszcz wózka, ale tę kobietę. - pomyślał Eddie. Załatw ją na dobre. Właśnie tego chce. Dla Detty śmierć z rąk białego człowieka może być jedynym prawdziwym celem, jaki miała w życiu. — Dobra - rzekł i znów zaczął pchać wózek. - Zaczyna- my wycieczkę po wybrzeżu, słodka istoto, czy ci się to podoba, czy nie. — Pieprzę cię - splunęła. - Możesz sobie pomarzyć - odparł uprzejmie Eddie. Rewolwerowiec szedł obok niego, ze spuszczoną głową. 11 Doszli do stosu głazów, gdy wysokość słońca wskazywała, że już jest jedenasta. Zatrzymali się tam prawie na godzinę, kryjąc się w cieniu, kiedy rozpalona tarcza zbliżała się do najwyższego punktu nieboskłonu. Eddie i rewolwerowiec zjedli 293 resztki kolacji z poprzedniego dnia. Eddie zaproponował ka- wałek Detcie, która odmówiła, twierdząc, że wie, co zamierzają z nią zrobić i jeśli tak, to czemu nie zrobią tego własnymi rękami zamiast próbować ją otruć. To tchórzliwe - oznajmiła. Eddie ma rację - rozmyślał rewolwerowiec. Ta kobieta stworzyła własne fikcyjne wspomnienia. Wie o wszystkim, co przydarzyło się jej zeszłej nocy, chociaż bardzo szybko zasnęła. Sądziła, że przynieśli jej mięso cuchnące śmiercią i roz- kładem, żeby drwić z niej, podczas gdy sami jedli soloną wołowinę i popijali piwem. Była przekonana, że od czasu do czasu podsuwali jej pod nos kawałki swego posiłku, zabierając je, gdy próbowała chwycić zębami... i śmiali się przy tym oczywiście. W świecie (a przynajmniej w głowie) Detty Walker "parszywe matkojeby" robiły z ciemnoskórymi kobietami tylko dwie rzeczy: gwałciły je lub drwiły z nich. Albo i jedno, i drugie. To było prawie zabawne. Eddie Dean ostatni kawałek woło- winy widział w podniebnym powozie, a Roland nawet już nie pamiętał, kiedy zjadł ostatni pasek suszonego mięsa. A co do piwa... Sięgnął pamięcią w przeszłość. Tull. W Tull było piwo. Piwo i wołowina. Boże, jak miło byłoby napić się piwa. Bolało go gardło i byłoby tak dobrze wypić jedno piwo, żeby je ochłodzić. To byłoby nawet lepsze od tej astyny ze świata Eddiego. Odeszli na bok. - Nie odpowiada wam moje towarzycho, białasy? - za- wołała za nimi. - A może chcecie pobawić się waszymi cienkimi białymi drutami? Odchyliła głowę do tyłu i ryknęła śmiechem, płosząc mewy, które z krzykiem zerwały się z odległych o prawie pół mili skał, gdzie zwołały swój ptasi sejmik. Rewolwerowiec siedział z rękami zwieszonymi z kolan, rozmyślając. W końcu podniósł głowę i rzekł do Eddiego: - Rozumiem tylko jedno słowo na dziesięć z tego, co ona mówi. 294 - A więc ja jestem lepszy - stwierdził Eddie. - Rozu- miem dwa na trzy. Nieważne. I tak najczęściej powtarza "par- szywe matkojeby". Roland kiwnął głową. - Czy tam, skąd ty pochodzisz, wielu czarnych mówi w ten sposób? Jej druga osobowość wyraża się zupełnie inaczej. Eddie się roześmiał. — Skądże. I powiem ci coś zabawnego... przynajmniej mnie to śmieszy, ale może tylko dlatego, że tutaj za bardzo nie ma się z czego śmiać. To jest nieprawdziwe. Nikt nie mówi w taki sposób, lecz ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. - Roland spojrzał na niego, nie odzywając się. - Pamiętasz, jak chciałeś przemyć jej czoło, a ona udawała, że boi się słonej wody? — Tak. — Wiedziałeś, że udaje? - Nie od razu, ale szybko się zorientowałem. Eddie skinął głową. — To było udawanie i ona doskonale o tym wiedziała. Jest bardzo dobrą aktorką i zwiodła nas na kilka sekund. Sposób jej mówienia to też udawanie, choć nie tak dobre. Brzmi głupio, cholernie sztucznie! — Sądzisz, że potrafi dobrze udawać tylko wtedy, kiedy wie, co robi? — Tak. Jej język przypomina skrzyżowanie mowy czarnych z książki zatytułowanej Mandingo, którą kiedyś czytałem, oraz Butterfly McQueen z Przeminęło z wiatrem. Wiem, że to ci nic nie mówi, lecz po prostu chcę powiedzieć, że ona sypie fraze- sami. Znasz to słowo? — Oznacza coś, co ludzie zawsze powtarzają lub w co wierzą, wcale się nad tym nie zastanawiając. — Właśnie. Ja bym tego tak dobrze nie ujął. — Hej, chłopcy! Przestaliście już obciągać sobie druty? - Detta zachrypła i mówiła z trudem. - A może po prostu nie możecie ich znaleźć. Co? 295 — Chodź. - Rewolwerowiec z trudem podniósł się z ziemi. Zachwiał się, zobaczył, że Eddie mu się przygląda, i uśmiechnął się. - Nic mi się nie stanie. — Jak długo? — Tak długo, jak długo będzie trzeba - odparł rewol- werowiec i jego poważny głos zmroził Eddiego. 12 Tego wieczoru rewolwerowiec zużył ostatni dobry nabój, żeby upolować kraba. Nazajutrz zacznie systematycznie wy- próbowywać te zamoknięte, jeden po drugim, choć podejrzewał, że Eddie miał rację, mówiąc, że wkrótce będą musieli zabijać te przeklęte stwory kamieniami. Wieczór niczym nie różnił się od innych: ognisko, pieczenie, obieranie mięsa, posiłek - jedzony teraz powoli i bez entu- zjazmu. Po prostu zaspokajamy głód - pomyślał Eddie. Za- proponowali mięso Detcie, która wrzeszczała, śmiała się, prze- klinała i pytała, jak długo będą ją mieli za głupią, a potem zaczęła wściekle kołysać się z boku na bok, usiłując przewrócić wózek, żeby musieli go podnieść, zanim zaczną jeść. W ostatniej chwili Eddie zdołał podtrzymać go, a Roland starannie podparł koła kamieniami. — Poluzuję ci więzy, jeśli będziesz siedziała spokojnie - odezwał się do niej rewolwerowiec. — Pocałuj mnie w dupę, matkojebie! - Nie rozumiem, czy to ma być "tak", czy "nie". Popatrzyła na niego, mrużąc oczy, szukając ostrza drwiny w tym spokojnym głosie (Eddie też się nad tym zastanawiał, ale nie potrafił orzec, czy była w nim kpina, czy nie). Po chwili powiedziała ponuro: - Będę siedziała spokojnie. Jestem zbyt głodna, żeby robić draki. Hej, chłopcy, dacie mi jakieś porządne żarcie, czy zamierzacie zagłodzić mnie na śmierć? Taki macie plan? Jes- 296 teście zbyt tchórzliwi, żeby mnie udusić, a ja nie chcę jeść trucizny, więc taki macie plan. Chcecie mnie zagłodzić. No, zobaczymy. Jeszcze się zobaczy. Jak nic. Znowu posłała im ten morderczy, mrożący krew w żyłach uśmiech. Wkrótce potem zasnęła. Eddie dotknął czoła Rolanda. Ten zerknął na niego, ale nie odsunął się. — Nic mi nie jest. — Tak, jesteś zdrów jak ryba. No, cóż, powiem ci coś, rybko. Nie zaszliśmy dziś zbyt daleko. — Wiem. Ponadto miał jeszcze wiadomość o ostatnim dobrym naboju, ale Eddie mógł obejść się bez niej, przynajmniej tego wieczoru. Nie był chory, lecz zmęczony. Zbyt zmęczony, by słuchać następnych złych wieści. Nie, on nie jest chory, jeszcze nie, ale jeśli za długo będzie się obywał bez odpoczynku i opadnie z sił, on też zachoruje. W pewnym sensie Eddie był chory - obaj byli chorzy. Kąciki ust popękały mu z zimna i w tych miejscach schodziła skóra. Rewolwerowiec czuł, że zęby zaczynają mu się ruszać w dziąsłach, a skóra między palcami nóg pęka i krwawi, tak samo jak między palcami rąk. Wprawdzie odżywiali się, ale dzień po dniu jedli dokładnie to samo. Przez jakiś czas mogli wytrzymać z taką dietą, lecz ona w końcu zabije ich równie pewnie, jakby głodowali. Toproste.Chorujemy na szkorbut, i to na lądzie - pomyślał Roland. Zabawne. Potrzebne nam owoce. Jakieś warzywa. Eddie ruchem głowy wskazał Władczynię. — Ona bardzo utrudni nam to zadanie. — Chyba że wróci tamta druga. — To byłoby miłe, ale nie możemy na to liczyć - powie- dział Eddie. Wziął poczerniały kawałek szczypiec i zaczął kreślić nimi zawijasy na piasku. - Czy masz pojęcie, jak daleko mogą znajdować się następne drzwi? 297 Roland potrząsnął głową. — Pytam tylko dlatego, że jeśli odległość między drzwiami numer dwa a trzy jest taka sama jak między pierwszymi a dru- gimi, to wpadniemy po uszy w gówno. — Już w nim siedzimy. — Po szyje - przyznał ponuro Eddie. - Tylko zastana- wiałem się, jak długo zdołam utrzymać głowę nad wodą. Roland klepnął go w ramię, tak rzadkim u niego przyjaciel- skim gestem, że Eddie zamrugał ze zdziwienia. — Jest coś, o czym Władczyni nie wie - oznajmił. — Och? Co takiego? — My, parszywe matkojeby, potrafimy to robić bardzo długo. Eddie roześmiał się, szczerze rozbawiony, tłumiąc śmiech ramieniem, żeby nie zbudzić Detty. Miał jej już dość jak na jeden dzień - i basta. Rewolwerowiec spojrzał na niego, także uśmiechnięty. — Idę spać - powiedział. - A ty... — ...strzeż się. Taak. Będę się strzegł. 13 Potem znowu wrzaski. Eddie zasnął, jak tylko położył głowę na zwiniętej w kłąb koszuli, i miał wrażenie, że minęło zaledwie pięć minut, kiedy Detta zaczęła wrzeszczeć. Natychmiast się obudził, spodzie- wając się wszystkiego, jakiegoś Króla Homarów, który wyszedł z głębin, by pomścić swoje zabite dzieci, lub okropnego stwora z gór. Wydawało mu się, że się obudził od razu, lecz rewol- werowiec już był na nogach, z bronią w lewej dłoni. Widząc, że obaj nie śpią, Detta natychmiast przestała wrze- szczeć. - Pomyślałam, że lepiej będzie, jak wstaniecie, chłopcy - oświadczyła. - Może to wilki. W takiej okolicy mogłyby być. 298 Chciałam mieć pewność, że w razie gdyby jakiś skradał się do mnie, to wstaniecie na czas. W jej oczach nie było strachu, tylko błysk złośliwego roz- bawienia. - Chryste - wymamrotał zaspany Eddie. Księżyc wze- szedł, ale niedawno. Spali najwyżej dwie godziny. Rewolwerowiec wepchnął dłoń do kabury. — Nie rób tego więcej - powiedział do Władczyni. — A co zrobisz? Zgwałcisz mnie? — Gdybyśmy chcieli cię zgwałcić, to już byłabyś dobrze zgwałcona - odparł spokojnie rewolwerowiec. - Więcej tego nie rób. Położył się, naciągając koc aż po brodę. Boże, dobry Boże - westchnął Eddie - co za parszywa sytuacja, pieprzona parszywa... I na tym urwała się jego myśl, gdyż ponownie zapadł w sen, z którego znów wyrwały go jej przeraźli- we wrzaski, niczym ryk syreny strażackiej. Eddie wstał gwałtow- nie, zaciskając pięści, i usłyszał jej śmiech, ochrypły i zgrzytliwy. Spojrzał w górę i zobaczył, że księżyc niewiele przesunął się po niebie. Ona zamierza to robić co chwila - pomyślał znużony. Będzie czuwać i obserwować nas, a kiedy upewni się, że zapadliśmy w głęboki sen, regenerujący siły, znowu otworzy dziób i zacznie wrzeszczeć. Będzie to robiła, dopóki nie za- chrypnie tak, że nie zdoła wydobyć z siebie głosu. Jej śmiech urwał się, jak ucięty nożem. Roland podchodził do niej, czarny kształt w blasku księżyca. - Trzymaj się ode mnie z daleka, łajzo - powiedziała Detta, lecz trochę zadrżał jej głos. - Nic mi nie zrobisz. Roland stanął przed nią i przez chwilę Eddie był pewny, zupełnie pewny, że rewolwerowiec stracił cierpliwość i roz- gniecie ją jak muchę. Ze zdumieniem, ujrzał, jak Roland przy- klęknął przed nią niczym wielbiciel, który zaraz poprosi o rękę. - Posłuchaj - rzekł, a Eddie ledwie wierzył własnym uszom, słysząc jedwabistą miękkość jego głosu. Na twarzy 299 Detty zobaczył takie samo zdziwienie, tyle że zmieszane z oba- wą. - Posłuchaj mnie, Odetto. — Kogo nazywasz O-dettą? To nie moje imię. — Zamknij się, suko - tym razem warknął groźnie rewol- werowiec i natychmiast podjął jedwabistym głosem: - Jeśli mnie słyszysz i możesz nad nią zapanować... — Czemu tak do mnie mówisz? Czego gadasz jak do kogoś innego? Skończ z tymi parszywymi żartami! Masz zaraz z tym skończyć, słyszysz? — ...to każ jej się zamknąć. Mogę ją zakneblować, ale nie chcę tego robić. Skuteczny knebel to niebezpieczna rzecz. Człowiek może się udusić. — Skończ z tym parszywym zasranym wudu, matkojebie! — Odetto. Jego głos przeszedł w szept, podobny do szmeru pierwszych kropli deszczu. Umilkła, gapiąc się na niego szeroko otwartymi oczami. Eddie nigdy w życiu nie widział w ludzkich oczach takiej nienawiści i strachu. - Nie sądzę, by ta suka przejmowała się tym, że może się udusić kneblem. Ona chce umrzeć, ale może jeszcze bardziej chce, żebyś ty umarła. Ty jednak nie umarłaś, przynajmniej do tej pory, a nie przypuszczam, żeby Detta była czymś nowym w twoim życiu. Ona czuje się w twoim ciele jak w domu, więc może słyszysz, co teraz mówię, i może zdołasz jakoś nad nią zapanować, choć jeszcze nie możesz wyjść. Nie pozwól, żeby zbudziła nas po raz trzeci, Odetto. Nie chcę jej kneblować, ale zrobię to, jeśli będę musiał. Wstał, odszedł, nie oglądając się, znów owinął się kocem i natychmiast zasnął. Ona wciąż gapiła się na niego szeroko otwartymi oczami, rozdymając nozdrza. - Parszywe zasrane wudu - wyszeptała. Eddie położył się i mimo że był bardzo zmęczony, tym razem minął długi czas, zanim zapadł w sen. Raz po raz prawie 300 zasypiał, ale natychmiast się budził, przeświadczony, że zaraz usłyszy jej krzyk. Trzy godziny później, gdy księżyc już minął zenit, Eddie w końcu zasnął. Detta już więcej nie wrzeszczała tej nocy; albo przestraszyła się Rolanda, albo oszczędzała siły na późniejsze alarmy i szyder- stwa, a może - tylko może - dlatego że Odetta usłyszała rewolwerowca i zapanowała nad nią, tak jak ją prosił. Eddie w końcu zasnął, ale obudził się obolały i zmęczony. Spojrzał w kierunku wózka, mimo wszystko mając nadzieję, że zobaczy tam Odettę... Boże, proszę, niech to będzie Odetta... - Cześć, biały chlebku - powitała go Detta i uśmiechnęła się tym wilczym uśmiechem. - Już myślałam, że będziecie spać do południa. Chyba nie powinieneś tak robić, co? Mamy zdążyć na autobus kilka mil stąd, nieprawdaż? Jasne! I myślę, że to ty będziesz dziś odwalał całe pchanie, bo ten drugi gość, ten ze ślepiami wudu, widzi mi się coraz słabszy, jak nic! Tak! Pewnie nie będzie już nic jadł, nawet tego wymyślnego wędzo- nego mięska, co to je trzymacie dla siebie, białasy, kiedy nie ciągniecie sobie drutów. No, to w drogę, biały chlebku! Detta nie chce cię zatrzymywać! - Ściszyła głos i jednocześnie przymknęła trochę powieki, chytrze zerkając na niego z uko- sa. - Przynajmniej przed pójściem do piekła. Popamiętasz ten dzień, biały chlebku - obiecywały te oczy. To będzie dzień, który długo będziesz pamiętał. Jasne. 14 Tego dnia przeszli trzy mile, może trochę mniej. Wózek Detty wywrócił się dwa razy. Raz przewróciła go sama, powoli i niepostrzeżenie znów przesunąwszy rękę do hamulca i szarp- nąwszy za rączkę. Za drugim razem zrobił to Eddie, za silnie pchając podczas pokonywania jakiejś łachy piasku. Zdarzyło się 301 to pod koniec dnia i wpadł w panikę, myśląc, że tym razem nie zdoła wydobyć kół z piasku, po prostu nie zdoła. Drżącymi rękami pchnął ze wszystkich sił i oczywiście zrobił to za mocno. Kobieta runęła na piach, jak Humpty Dumpty spadający z muru, więc Eddie i Roland musieli harować niczym woły, żeby ją podnieść. Zdążyli w samą porę. Sznur spod jej piersi przesunął się na krtań. Założony przez rewolwerowca samozaciskający się węzeł prawie ją udusił. Jej twarz przybrała zabawny niebie- ski kolor i kobieta była bliska utraty przytomności, a mimo to z ust wydobył się chrapliwy śmiech. Dlaczego jej nie zostawisz? - o mało nie powiedział Eddie, gdy Roland szybko pochylił się, żeby rozluźnić węzeł. Niech się udusi! Nie wiem, czy ona chce sama to zrobić, tak jak powiedziałeś, ale wiem, że chce, żebyśmy zrobili to my... Zostaw ją! Potem przypomniał sobie Odettę (chociaż ich spotkanie było tak krótkie i wydawało się takie odległe, że zaczynało zacierać się w pamięci) i pospieszył z pomocą Rolandowi. Rewol- werowiec niecierpliwie odepchnął go jedną ręką. — Tu jest miejsce tylko dla jednego. - Kiedy poluzował sznur i Władczyni zaczęła chrapliwie łapać powietrze (natych- miast wydychając je w wybuchach złośliwego śmiechu), od- wrócił się i obrzucił Eddiego krytycznym spojrzeniem. - Myś- lę, że powinniśmy zatrzymać się na noc. — Jeszcze kawałek - prawie błagał Eddie. - Mogę iść jeszcze kawałek. — Jasne! To silny byczek! Da radę obrobić jeszcze jeden rząd bawełny, a potem całą noc ciągnąć ci druta. Nie chciała nic jeść, więc miała zapadnięte policzki i twarz pooraną bruzdami oraz niezdrowy błysk w podkrążonych oczach. Roland nie zwracał na nią uwagi, tylko uważnie przyglądał się Eddiemu. W końcu kiwnął głową. - Trochę. Nie daleko, ale jeszcze trochę. Po dwudziestu minutach Eddie sam zarządził postój. Ramiona miał jak galareta. Usiedli w cieniu skał, słuchając mew, obserwując fale, cze- 302 kając, aż słońce zajdzie i homarokoszmary wyjdą z wody i zaczną zadawać swe idiotyczne pytania. Ściszywszy głos tak, aby Detta nie mogła go usłyszeć, Roland powiedział Eddiemu, że prawdopodobnie skończyły im się dobre naboje. Eddie tylko odrobinę zacisnął wargi. Roland był zadowolony. - Tak więc będziesz musiał sam zatłuc któregoś z nich - stwierdził Roland. - Ja jestem za słaby, żeby podnieść wystar- czająco duży kamień i... celnie rzucić. Teraz Eddie przyjrzał się towarzyszowi. Nie spodobało mu się to, co zobaczył. Rewolwerowiec zbył go machnięciem ręki. — Nieważne - rzekł. - Nieważne, Eddie. Jest jak jest. — Ka - rzucił Eddie. Rewolwerowiec z nikłym uśmiechem kiwnął głową. — Ka. — Kaka - dodał Eddie i spojrzeli po sobie, a potem obaj roześmiali się. Roland wyglądał na zaskoczonego i może nawet więcej niż trochę przestraszonego zgrzytliwymi dźwiękami, jakie wydo- bywały się z jego ust. Ten przypływ wesołości nie trwał długo. Kiedy się skończył, rewolwerowiec miał zamyśloną i melan- cholijną minę. - Czy te śmichy-chichy znaczą, że już wreszcie zrobiliście sobie dobrze? - zawołała do nich Detta ochrypłym, załamują- cym się głosem. - Kiedy weźmiecie się do roboty? Chcę to zobaczyć! Do roboty! 15 Eddie upolował kraba. Tak jak poprzednio, Detta nie chciała jeść. Eddie skon- sumował połowę porcji, a potem zaproponował jej drugą połowę. 303 - Nie ma mowy! - warknęła, sypiąc z oczu skry. - Nie ma mowy. Napchałeś trucizny do tej części. Chcesz mnie otruć. Eddie bez słowa wziął resztę mięsa, włożył sobie do ust, przeżuł i połknął. - To nic nie znaczy - odrzekła ponuro Detta. - Zostaw mnie w spokoju, łajzo. Eddie nie miał takiego zamiaru. Podsunął jej drugi kawałek. — Sama rozerwij go na pół. Daj mi obojętnie który kawałek. Ja zjem moją część, a ty swoją. — Nie dam się nabrać na twoje sztuczki, panie Charlie. Zostaw mnie, powiedziałam, więc masz zostawić mnie w spo- koju. 16 W nocy nie wrzeszczała... lecz rano była tam w dalszym ciągu. 17 Tego dnia przeszli tylko dwie mile, chociaż Detta nie próbo- wała przewracać wózka. Eddie doszedł do wniosku, że była zbyt słaba, aby ponawiać takie próby sabotażu. A może doszła do wniosku, że właściwie są one zbyteczne. Trzy czynniki wywierały swój zgubny wpływ na podróżnych: zmęczenie Eddiego; krajobraz, który po wielu dniach w końcu Zaczął się zmieniać; oraz pogarszający się stan zdrowia Rolanda. Coraz rzadziej napotykali łachy sypkiego piasku, ale było to niewielką pociechą. Grunt stawał się bardziej żwirowaty, przy- pominający raczej kiepską glebę niż piach (tu i ówdzie rosły kępy chwastów, sprawiających wrażenie prawie zawstydzonych swoją obecnością w takim miejscu), a z tej dziwnej mieszanki 304 piasku i gleby sterczało tyle głazów, że Eddie musiał objeżdżać je tak samo, jak przedtem omijał piaszczyste ławice. Zauważył, że wkrótce dotrą do końca plaży. Wzgórza, brązowe i posępne, powoli zbliżały się do morza. Eddie dostrzegał już wijące się między nimi wąwozy, które wyglądały na wyżłobione przez niezdarnego olbrzyma, wymachującego tępym tasakiem. Tej nocy dotarł do niego dźwięk płynący gdzieś z wysokiego zbocza, przypominający miauczenie wielkiego kota. Plaża wydawała się bezkresna, ale musiał się pogodzić z myślą, że gdzieś się kończyła. Gdzieś w oddali te wzgórza po prostu zepchną ją do morza. Zerodowane zbocza pomaszerują ku wodzie i wejdą do niej, najpierw tworząc przylądki lub cyple, a potem szereg wysepek. Niepokoiło go to, ale jeszcze bardziej martwił go stan zdrowia Rolanda. Tym razem rewolwerowiec nie spalał się, lecz gasł, nikł w oczach, stawał się przezroczysty. Czerwone pręgi pojawiły się ponownie, niestrudzenie prze- suwając się po wewnętrznej stronie przedramienia, aż do łokcia. Przez ostatnie dwa dni Eddie wciąż patrzył przed siebie, mrużąc oczy, mając nadzieję zobaczyć drzwi, te drzwi, te magicz- ne drzwi. Przez ostatnie dwa dni czekał na pojawienie się Odetty. Oba te życzenia nie spełniły się. Tej nocy przed snem przyszły mu do głowy dwie okropne myśli, niczym okrutny żart z podwójną pointą: A jeśli tam nie ma żadnych drzwi? A jeśli Odetta Holmes nie żyje? 18 - Wstań i świeć, matkojebie! - wyrwał go z niebytu wrzask Detty. - Myślę, że zostaliśmy tylko we dwoje, słodziu- tki. Myślę, że twój przyjaciel w końcu wyciągnął kopyta. Myślę, że już ucztuje z diabłem w piekle. 305 Eddie spojrzał na zawiniętego w koce Rolanda i przez jedną okropną chwilę był pewien, że ta suka ma rację. Potem rewol- werowiec poruszył się, cicho jęknął i z trudem usiadł. - No, patrzcie tylko! - Detta nawrzeszczała się tyle, że teraz chwilami głos zupełnie odmawiał jej posłuszeństwa, przechodząc w upiorny szept, niczym świst zimowego wiatru pod drzwiami. - Myślałam, że nie żyjesz, człowieku! Roland powoli wstał. Eddiemu kojarzył się z człowiekiem wchodzącym po niewidzialnej drabinie. Poczuł gniew i litość, co było znajomym, dziwnie nostalgicznym uczuciem. Po chwili zrozumiał. Tak się czuł wtedy, kiedy razem z Henrym oglądali walki w telewizji i jeden zapaśnik tłukł drugiego, tłukł go okropnie, raz po raz, i tłum żądał krwi, Henry żądał krwi, a Eddie tylko tam siedział, czując gniew i litość oraz tępy niesmak. Siedział tam, śląc fale myślowe do zwycięzcy: Prze- stań, człowieku, czy jesteś ślepy, do cholery? On umiera! Umiera! Przerwij tę pierdoloną walkę! Tej nie było jak przerwać. Roland popatrzył na kobietę zapadniętymi oczami, błysz- czącymi od gorączki. — Wielu tak myślało, Detto. - Spojrzał na Eddiego. - Jesteś gotowy? — Tak, chyba tak. A ty? — Tak. — Dasz radę? - Tak. Ruszyli. Około dziesiątej Detta zaczęła trzeć skronie palcami. — Stójcie - powiedziała. - Niedobrze mi. Chyba zaraz zwymiotuję. — Zapewne ten obfity wczorajszy posiłek - odparł Eddie 306 i dalej pchał wózek. - Powinnaś była darować sobie deser. Mówiłem ci, że polewa czekoladowa jest ciężkostrawna. — Zaraz będę rzygać! Zaraz...! — Zatrzymaj się - polecił rewolwerowiec. Eddie stanął. Kobieta na fotelu nagle wygięła się w łuk, jakby porażona prądem. Wybałuszyła oczy, wpatrując się w dal. - Potłukłam twój talerz, ty śmierdząca białasko! - wrzas- nęła. - Potłukłam go, do cholery, i bardzo się ciesz... Nagle osunęła się bezwładnie, pochylając do przodu. Gdyby nie więzy, spadłaby z wózka. Chryste, umarła, dostała ataku serca i umarła - pomyślał Eddie. Zaczął obchodzić wózek, bo przypomniał sobie, jak chytra i podstępna potrafi być ta kobieta, i stanął równie gwałtownie, jak się poruszył. Popatrzył na Rolanda. Ten od- powiedział mu spokojnym, niczego niezdradzającym spojrze- niem. Wtem kobieta jęknęła. Otworzyła oczy. Jej oczy. Oczy Odetty. - Dobry Boże, znowu zemdlałam, prawda? - powiedzia- ła. - Przykro mi, że musieliście mnie przywiązać. Ależ ścierpły mi nogi! Mogłabym usiąść trochę wygodniej, gdybyście... Właśnie w tym momencie kolana ugięły się pod Rolandem, trzydzieści mil na południe od miejsca, gdzie kończyła się ta plaża Morza Zachodniego. POWTÓRNE TASOWANIE powtórne tasowanie 1 Eddie Dean czuł się tak, jakby już nie pchał wózka z Wład- czynią ani nawet nie szedł po żwirowatej plaży. Teraz wydawało mu się, że fruną. Odetta Holmes nie lubiła Rolanda i nie ufała mu - to było oczywiste. Rozumiała jednak, jak pożałowania godny był jego stan, i starała się pomóc. Eddie miał wrażenie, że oporna sterta stalowych prętów i gumy, do której przypadkiem przymoco- wano ludzkie ciało, nagle zmieniła się w sanie. Idź z nią. Przedtem musiałem cię chronić - to było najważ- niejsze. Teraz tylko opóźnię twój marsz. Eddie zdał sobie sprawę, że rewolwerowiec ma rację. On popychał fotel; Odetta pomagała mu, obracając koła. Za paskiem spodni Eddiego tkwił jeden z rewolwerów Ro- landa. Pamiętasz, jak ci powiedziałem, żebyś się strzegł, a ty nie posłuchałeś? Tak. Powtarzam ci: Strzeż się. Cały czas. Jeśli ta druga powróci, nie wahaj się ani sekundy. Ogłusz ją. A jeśli ją zabiję? To wszystko się skończy. Skończy się także wtedy, kiedy ona zabije ciebie. Jeśli tamta wróci, będzie próbowała. Na pewno. 311 Eddie nie chciał zostawiać Rolanda. Nie chodziło tylko o te odgłosy miauczenia w nocy (chociaż o tym też myślał). Po prostu Roland był tutaj jego jedynym oparciem. Eddie i Odetta nie należeli do tego świata. Mimo to wiedział też, że rewol- werowiec ma rację. — Chcesz odpocząć? - zapytał Odettę. - Jest jeszcze trochę mięsa. Niewiele. — Na razie nie - odparła ze znużeniem. - Niedługo. — W porządku, ale przynajmniej przestań obracać koła. Jesteś słaba. Twoje... twoje kłopoty z żołądkiem, wiesz. — Dobrze. Odwróciła do niego zlaną potem twarz i obdarzyła go uśmie- chem, który jednocześnie osłabił go i dodał mu sił. Za taki uśmiech mógłby umrzeć... i być może tak się stanie, jeżeli będzie trzeba. Miał szczerą nadzieję, że nie dojdzie do tego, lecz należało taką możliwość brać pod uwagę. Czas stał się ogromnie waż- nym, decydującym czynnikiem. Odetta złożyła ręce na podołku, a Eddie pchał wózek. Koleiny pozostające za nimi były teraz płytsze, bo piach powoli zmieniał się w coraz twardszą glebę, tak kamienistą jednak, że łatwo było o wypadek, szczególnie że poruszali się szybko i mógł się przydarzyć bez niczyjej pomocy. A następny upadek mógł poranić Odettę, co samo w sobie byłoby nieprzyjemne, i uszko- dzić wózek, co miałoby fatalne skutki dla nich, a zapewne jeszcze gorsze dla rewolwerowca, który niemal na pewno umarłby bez ich pomocy, oni zaś na zawsze zostaliby uwięzieni w tym świecie. Ponieważ Roland był zbyt chory i słaby, żeby się poruszać, Eddie musiał rozwiązać jeden prosty problem; stanowili trójkę, w której dwie osoby były niepełnosprawne. Na co w tej sytuacji mogli liczyć, co dawało im szansę? Wózek. Wózek inwalidzki był tą nadzieją, jedyną nadzieją i tylko nadzieją. Tak więc pomóż nam, Boże. 312 2 Rewolwerowiec odzyskał przytomność tuż po tym, jak Eddie zaciągnął go w cień wielkiego głazu. Na jego popielatoszarej twarzy pojawiły się niezdrowe wypieki. Oddychał szybko i z trudem. Prawe przedramię miał poprzecinane siateczką krętych czerwonych linii. - Nakarm ją - wychrypiał do Eddiego. - Ty... - Nie mówmy o mnie. Nic mi nie będzie. Nakarm ją. Myślę, że teraz będzie jadła. A będzie ci potrzebna jej siła. - Rolandzie, a jeśli ona tylko udaje... Rewolwerowiec uciął to niecierpliwym machnięciem ręki. — Ona niczego nie udaje, chyba że w głębi swego umysłu. Ja to wiem i ty także. Ma to wypisane na twarzy. Daj jej jeść, na pamięć twego ojca, a kiedy będzie jadła, wróć tu do mnie. Teraz liczy się każda minuta. Każda sekunda. - Eddie chciał wstać, lecz rewolwerowiec zatrzymał go, pociągnąwszy lewą ręką. Chory czy nie, miał jeszcze siłę. - I nic nie mów o tamtej. Cokolwiek ci powie, jakkolwiek spróbuje to wszystko wyjaśnić, nie zaprzeczaj. — Dlaczego? — Nie wiem. Po prostu czuję, że to byłby błąd. A teraz rób, co mówię, i nie marnuj mojego czasu! Odetta siedziała na wózku i z lekkim zdumieniem oraz rozbawieniem spoglądała na morze. Kiedy Eddie zapropono- wał jej kawałki homara, pozostałe z poprzedniego wieczoru, uśmiechnęła się żałośnie: - Zjadłabym, gdybym mogła - powiedziała - ale wiesz, co się stanie. Eddie, który nie miał pojęcia, o czym ona mówi, mógł tylko wzruszyć ramionami. - Nie zaszkodziłoby spróbować, Odetto. Powinnaś coś zjeść, wiesz. Będziemy musieli iść, najszybciej jak zdołamy. Uśmiechnęła się i dotknęła jego dłoni. Poczuł się tak, jakby 313 przeskoczyła między nimi iskra elektrostatycznego wyładowa- nia. To była ona - Odetta. Wiedział o tym równie dobrze, jak Roland. — Kocham cię, Eddie. Tak bardzo się starałeś. Byłeś taki cierpliwy. On także - wskazała w kierunku skały, pod którą leżał rewolwerowiec - ale jego trudno kochać. — Taak. Jakbym o tym nie wiedział. — Kiedyś spróbuję. — Jak chcesz. Uśmiechnęła się, a on poczuł się tak, jak gdyby cały świat kręcił się dzięki niej i dla niej. Pomyślał: Proszę, Boże, nigdy nie miałem tak wiele, więc proszę, nie zabieraj mi jej znowu. Proszę. Wzięła kawałki mięsa z homara, z komicznie żałosną miną zmarszczyła nos i popatrzyła na Eddiego. — Muszę? — Postaraj się. — Nigdy więcej nie tknę muli - powiedziała. — Przepraszam? — Myślałam, że ci mówiłam. — Być może - odparł i zaśmiał się nerwowo. Rewol- werowiec mówił, żeby nigdy nie przypominać jej o tej drugiej, przez cały czas tkwiącej w jej umyśle... — Kiedyś jedliśmy je na kolację, miałam wówczas dziesięć czy jedenaście lat. Nienawidziłam ich smaku. Były jak gumowe kulki i potem zwróciłam je. Od tamtego czasu nigdy więcej ich nie jadłam. A jednak... - westchnęła - skoro tak mówisz, postaram się. Włożyła kawałek kraba do ust, jak dziecko połykające łyżkę lekarstwa, które na pewno będzie miało obrzydliwy smak. Zaczęła żuć, z początku powoli, potem coraz szybciej. Połknęła. Wzięła następny kawałek. Przeżuła, przełknęła. Następny. Teraz po prostu zajadała się. — Hej, powoli! - zawołał Eddie. — To pewnie inny gatunek! Tak, na pewno! - Z pro- 314 miennym uśmiechem popatrzyła na Eddiego. - Przeszliśmy kawałek plażą i tutaj żyje inny rodzaj krabów! Wygląda na to, że nie jestem na nie uczulona! Nie smakują tak obrzydliwie, jak dotychczas... a przecież próbowałam utrzymać je w żo- łądku, prawda? - Spojrzała na niego błagalnie. - Bardzo się starałam. — Taak. - Nawet w jego własnych uszach zabrzmiało to jak radio łapiące sygnał bardzo odległej stacji. Ona myśli, że jadła codziennie i wszystko zwracała. Sądzi, że to dlatego jest taka słaba. Wielki Boże. - Tak, starałaś się jak diabli. — Ten smakuje... - trudno było ją zrozumieć, bo mówiła z pełnymi ustami. - Smakuje tak dobrze! - Roześmiała się, łagodnie i uroczo. - Ten zostanie w żołądku! Nabiorę sił! Wiem! Czuję to! — Tylko nie przesadź - ostrzegł i podał jej jeden z buk- łaków. - Nie jesteś przyzwyczajona do takiego pożywienia. Po tych... - przełknął ślinę z wyraźnie słyszalnym (przynaj- mniej dla niego samego) odgłosem - po tych wszystkich wymiotach. — Tak. Tak. — Muszę chwilkę porozmawiać z Rolandem. — W porządku. Zanim odszedł, znów uścisnęła mu dłoń. — Dziękuję, Eddie. Dziękuję, że byłeś taki cierpliwy. I po- dziękuj jemu. - Urwała na moment. - Podziękuj i nie mów, że się go boję. — Nie powiem - obiecał i wrócił do rewolwerowca. 3 Nawet kiedy nie poruszała kołami, Odetta była bardzo po- mocna. Znajdowała drogę z wprawą kobiety przez długi czas poruszającej się na wózku w świecie, w którym jeszcze przez wiele lat nie przejmowano się losem niepełnosprawnych. 315 - W lewo! - wołała i Eddie skręcał w lewo, omijając kamień, sterczący jak spróchniały ząb z brunatnej ziemi. Sam może zdążyłby go dostrzec... a może nie. - W prawo! - nakazała i Eddie skręcił w prawo, ledwie unikając łachy piasku, mimo że zdarzały się coraz rzadziej. W końcu zatrzymali się i Eddie położył się na ziemi, ciężko dysząc. - Prześpij się - powiedziała Odetta. - Godzinę. Zbudzę cię. Eddie spojrzał na nią. — Nie oszukam cię. Widziałam, w jakim stanie jest twój przyjaciel, Eddie... — Wiesz, on właściwie nie jest moim przyjacielem... — ...i wiem, że liczy się każda chwila. Nie pozwolę, by kierowało mną źle pojęte poczucie litości, i nie dam ci spać dłużej niż godzinę. Umiem określić czas na podstawie położenia słońca. Nie pomożesz jemu ani sobie, jeśli zupełnie opadniesz z sił, prawda? — Nie - odparł, myśląc: Nic nie rozumiesz. Jeśli zasnę, a Delta Walker powróci... — Śpij, Eddie - nalegała, a ponieważ Eddie był zbyt zmęczony (i za bardzo zakochany), żeby jej nie ufać, zrobił to. Zasnął, a ona zbudziła go tak, jak obiecała, i wciąż była Odettą, a potem poszli dalej i znów poruszała kołami, pomaga- jąc mu. Pędzili ku coraz bliższemu krańcowi plaży, ku drzwiom, których Eddie rozpaczliwie wypatrywał i nigdzie nie mógł dostrzec. 4 Kiedy zostawił Odettę jedzącą pierwszy posiłek od kilku dni i podszedł do rewolwerowca, Roland wyglądał nieco lepiej. - Pochyl się - powiedział do Eddiego. Ten usłuchał. 316 — Zostaw mi ten bukłak, który jest w połowie pełny. Więcej mi nie potrzeba. Zaprowadź ją do drzwi. — A jeśli nie... — Jeśli ich nie znajdziesz? Znajdziesz je. Pierwsze i drugie były tam, więc będą i trzecie. Jeśli dotrzecie do nich przed zachodem słońca, zaczekaj do zmroku, a potem zabij dwa stwory. Będziesz musiał zostawić jej pożywienie i upewnić się, że jest tak bezpieczna, jak tylko to możliwe. Jeśli nie dotrzecie tam dzisiaj, zabij trzy. Masz. Wręczył mu jeden ze swoich rewolwerów. Eddie z szacunkiem wziął broń, ponownie zdziwiony tym, że jest taka ciężka. — Myślałem, że wszystkie naboje są do kitu. — Pewnie tak jest. Załadowałem te, które moim zdaniem najmniej zamokły. Jest ich sześć. Może jeden z nich wypali. Lub dwa, jeżeli dopisze ci szczęście. Nie marnuj ich na kra- by. - Zerknął na Eddiego. - Tam możesz napotkać inne stworzenia. — Ty też to słyszałeś? — Jeśli mówisz o tym wyciu na wzgórzach, to owszem. Jeśli jednak myślisz o jakimś demonie, co widzę w twoich oczach, to nie. Słyszałem dzikiego kota na łowach, to wszystko, możliwe, że o głosie groźniejszym niż on sam. Być może to coś małego, co bez trudu odpędziłbyś kijem. Musisz przede wszyst- kim pamiętać o niej. Jeśli tamta druga powróci, może będziesz musiał ją... — Nie zabiję jej, jeżeli o to ci chodzi! - Może będziesz musiał ją unieszkodliwić. Rozumiesz? Eddie niechętnie kiwnął głową. Te przeklęte naboje i tak pewnie do niczego się nie nadają, więc nie ma sensu drzeć o to kotów. — Kiedy dotrzecie do drzwi, zostaw ją. Umieść ją w miarę bezpiecznym miejscu i wróć po mnie z wózkiem. — A broń? W oczach rewolwerowca pojawił się tak groźny błysk, że 317 Eddie gwałtownie poderwał głowę, jakby Roland machnął mu przed nosem płonącą pochodnią. — Na bogów, pewnie! Zostawić jej załadowany rewolwer, kiedy ta druga w każdej chwili może wrócić? Oszalałeś? — Naboje... — Pieprzyć naboje! - wykrzyknął rewolwerowiec i nagły podmuch wiatru zaniósł jego słowa do Odetty. Obejrzała się, patrzyła na nich przez długą chwilę, a potem znów spojrzała na morze. - Nie zostawiaj jej broni! Eddie na wszelki wypadek jeszcze bardziej ściszył głos. — A jeśli coś przyjdzie na łowy, gdy będę tu wracał? Jakiś kot groźniejszy, niż wskazywałby na to jego głos, a nie odwrot- nie? Coś, czego nie da się odpędzić kijem? — Zostaw jej stos kamieni - rzekł rewolwerowiec. — Kamieni! Dobry Boże! Człowieku, pieprzysz głupoty! — Ja myślę - odparł Roland. - Do czego ty chyba nie jesteś zdolny. Dałem ci rewolwer, żebyś mógł bronić jej przed niebezpieczeństwem przez połowę drogi, którą musisz prze- być. Byłbyś zadowolony, gdybym ci go zabrał? Wtedy może mógłbyś dla niej zginąć. Czy to by ci odpowiadało? Bardzo romantyczne... Tylko że wtedy umrzemy wszyscy troje, a nie tylko ona. — Bardzo logiczne. A jednak w dalszym ciągu pieprzysz głupoty. — Idź albo zostań. Przestań mnie obrażać. — Zapomniałeś o czymś - rzucił gniewnie Eddie. — Mianowicie o czym? — Zapomniałeś powiedzieć mi, że muszę dorosnąć. Tak zawsze powtarzał Henry. "Och, dorośnij, dzieciaku". Rewolwerowiec uśmiechnął się znużonym, dziwnie pięknym uśmiechem. — Myślę, że już dorosłeś. Idziesz, czy zostajesz? — Pójdę - zdecydował się Eddie. - Czym ty się posilisz? Ona zjadła resztki kolacji. — Coś sobie znajdę. Robiłem to od lat. 318 Eddie odwrócił wzrok. - Ja... chyba przykro mi, że cię obraziłem, Rolandzie. To był... - Nagle parsknął śmiechem. - To był bardzo męczący dzień. Roland znowu się uśmiechnął. - Tak - przyznał. - Był. 5 Tego dnia przeszli najdłuższy odcinek, a jednak gdy słońce zaczęło układać swój złoty szlak na oceanie, w zasięgu wzroku nie było widać drzwi. Chociaż Odetta powiedziała Eddiemu, że spokojnie mogą wędrować jeszcze pół godziny, zarządził postój i pomógł jej zejść z wózka. Zaniósł ją na spłachetek równego i dość gładkiego terenu, zdjął poduszki z siedzenia i oparcia fotela, po czym pomógł jej się na nich usadowić. — O Panie, jak dobrze jest rozprostować kości - wes- tchnęła. - Tylko... - Spochmurniała. - Wciąż myślę o tym człowieku, o Rolandzie, który pozostał tam całkiem sam. Ta myśl nie pozwala mi się cieszyć. Eddie, kim on jest? Albo czym? - I po krótkim namyśle dodała: - I dlaczego tak często krzyczy? — Chyba to leży w jego charakterze - rzekł Eddie i po- spiesznie się oddalił, by nazbierać kamieni. Przecież Roland rzadko kiedy podnosił głos. Pewnie usłyszała rano, jak krzyknął: "Pieprzyć naboje!", reszta natomiast stanowiła jakieś wspo- mnienia, którymi Odetta wypełniała luki w pamięci. Zabił trzy stwory, jak radził mu rewolwerowiec, a na ostatnim skupił się tak bardzo, że ledwie udało mu się umknąć przed czwartym, który podkradł się do niego z prawej. Eddie zobaczył, jak szczypce z trzaskiem przecięły powietrze w miejscu, gdzie przed chwilą trzymał nogę. Pomyślał o brakujących palcach rewolwerowca. Upiekł swoją zdobycz na ognisku z suchych gałęzi - blis- 319 kość wzgórz i coraz bujniejsza roślinność sprawiały, że łatwiej i szybciej można było nazbierać drewna na opał - gdy na niebie dogasało ostatnie światło dnia. — Popatrz, Eddie! - zawołała, wskazując w górę. Spojrzał i zobaczył samotną gwiazdę, lśniącą na piersi nocy. — Czyż nie jest piękna? - Tak - przytaknął i nagle, bez powodu, w oczach stanęły mu łzy. Gdzie on był przez całe swe przeklęte życie? Gdzie był, co robił, kto był z nim wtedy i dlaczego nagle poczuł się tak okropnie przygnębiony i zbrukany? Uniesiona twarz Odetty była niesamowita w swym pięknie, rzucającym się w oczy nawet przy nikłym świetle, choć jej właścicielka nie była tego świadoma. Spoglądała szeroko ot- wartymi oczami na gwiazdę i uśmiechała się łagodnie. — Gwiazdo jasna i świecąca - powiedziała cicho i urwała. Popatrzyła na niego. - Znasz to, Eddie? — Tak. - Miał opuszczoną głowę. Odpowiedział jej dość raźnym głosem, gdyby jednak uniósł głowę, dostrzegłaby, że płacze. - Zatem pomóż mi. Musisz patrzeć w niebo. Otarł łzy dłonią i spojrzał w górę, na gwiazdę. - Gwiazdo jasna - skierowała wzrok na niego i przyłączył się do niej - i świecąca... Wyciągnęła rękę, a on ujął jej dłoń, delikatną i jasnobrązową jak czekolada, w swoją - białą jak gołębica. - Pierwsza dzisiaj wschodząca - powiedzieli jednocześ- nie, jak chłopiec i dziewczyna, nie jak mężczyzna i kobieta, którymi będą później, gdy zapadnie ciemność i ona zapyta go, czy śpi, a on odpowie, że nie, i ona poprosi, żeby ją przytulił, bo jest jej zimno. - Mam tylko jedno pragnienie... Spojrzeli na siebie i zobaczył strużki łez, spływające jej po policzkach. Jemu również łzy znów stanęły w oczach i po- zwolił im płynąć. Nie czuł wstydu, a jedynie bezgraniczną ulgę. Uśmiechnęli się. 320 — Spełnij jedno moje życzenie - powiedział Eddie i po- myślał: Proszę, byś to zawsze była ty. — Spełnij jedno moje życzenie - powtórzyła jak echo i pomyślała: Jeśli mam umrzeć w tym dziwnym miejscu, proszę, niech ta śmierć będzie lekka i niech będzie przy mnie ten porządny młody człowiek. — Przepraszam, że płakałam - powiedziała, ocierając oczy. - Rzadko to robię, lecz to był... — Bardzo męczący dzień - dokończył za nią. — Tak. Powinieneś coś zjeść, Eddie. — Ty też. — Mam tylko nadzieję, że nie zemdli mnie znowu. Uśmiechnął się do niej. — Na pewno nie. 6 Później, gdy nad ich głowami obce galaktyki wirowały w powolnym gawocie, oboje myśleli, że jeszcze nigdy miłosny akt nie był równie słodki i spełniony. 7 Wyruszyli o świcie, żwawo, a o dziewiątej Eddie żałował, że nie zapytał Rolanda, co powinien zrobić, jeśli dotrą do miejsca, gdzie góry wchodzą do morza i w dalszym ciągu nie będzie żadnych drzwi. Wydawało się to teraz bardzo istotną sprawą, gdyż plaża się stopniowo kończyła, co do tego nie było żadnej wątpliwości. Wzgórza zaś podchodziły do brzegu, powoli zbliżając się do wody. Plaża przestała już być plażą - piach ustąpił miejsca twardej i gładkiej glebie. Coś - zapewne odpływy lub obfite opady (nie było takich; od kiedy znalazł się w tym świecie, nie spadła 321 nawet kropla - wprawdzie niebo kilka razy zasnuło się chmu- rami, lecz zaraz rozpędził je wiatr) - wygładziły wszystkie nierówności terenu. O dziewiątej trzydzieści Odetta nagle zawołała: - Stój, Eddie! Stój! Zatrzymał się tak gwałtownie, że musiała złapać się poręczy wózka, żeby nie wypaść. W mgnieniu oka znalazł się przed nią. — Przepraszam. Dobrze się czujesz? — Świetnie. - Pojął, że wziął podniecenie za niepokój. Wskazała palcem. - Tam! Widzisz coś? Osłonił dłonią oczy i niczego nie dostrzegł. Wytężył wzrok. Przez chwilkę wydawało mu się... nie, to na pewno tylko falowanie rozgrzanego powietrza nad ziemią, doszedł do wniosku. — Nie sądzę - orzekł i uśmiechnął się. - Może tylko jedno życzenie. — A ja widzę! - Odwróciła ku niemu ożywioną, uśmiech- niętą twarz. - Stoją zupełnie same! Tam, gdzie kończy się plaża. Spojrzał ponownie, tym razem aż tak wytężając wzrok, że oczy zaszły mu łzami. Znów wydało mu się, że coś dostrzega. Widziałeś to - pomyślał i uśmiechnął się. - Widziałeś jej życzenie. — Może - rzekł, nie dlatego, że istotnie coś zauważył, ale dlatego, że ona w to wierzyła. — Chodźmy! Eddie wrócił na swoje miejsce za oparciem wózka inwalidz- kiego, korzystając z krótkiej przerwy, by ukradkiem rozmaso- wać sobie obolały krzyż. Odetta się obejrzała. — Na co czekasz? — Naprawdę uważasz, że coś tam zauważyłaś, mam rację? — Tak! - No, cóż, więc ruszajmy! Ponownie zaczął pchać wózek. 322 8 Pół godziny później on też to zobaczył. Jezu - pomyślał - ona ma wzrok równie dobry jak Roland. Może lepszy. Oboje nie chcieli zatrzymywać się, ale musieli coś zjeść. Pospiesznie spożyli posiłek i natychmiast ruszyli w drogę. Nadchodził przypływ i Eddie z rosnącym niepokojem spoglądał w prawo, na zachód. Znajdowali się kawałek za linią morsz- czynu i trawy morskiej, znaczących zasięg fal, lecz niepokoiła go myśl, że zanim dotrą do drzwi, znajdą się nieprzyjemnie blisko wody, mając po jednej stronie morskie fale, a po drugiej strome zbocza gór. Teraz bardzo wyraźnie widział te wzgórza. I nie był to przyjemny widok. Skaliste, porośnięte karłowatymi drzewkami, które wbijały w ziemię swe korzenie niczym art- retyczne palce, zawzięcie się jej trzymając, oraz krzewami, wyglądającymi na cierniste. Choć nie były zbyt strome, raczej nie można będzie wjechać na nie wózkiem. Może zdołałby wnieść ją na któreś zbocze, a może nawet będzie musiał to zrobić, ale nie cieszyła go perspektywa pozostawienia jej tutaj. Po raz pierwszy usłyszał bzyczenie owadów. Wydawały dźwięki podobne do grania świerszczy, ale wyższe i bez swin- gującego rytmu - po prostu monotonne "iiiiiii", jak brzęk przewodów linii wysokiego napięcia. I po raz pierwszy zauwa- żył inne ptaki poza mewami. Niektóre były całkiem spore i krążyły nad lądem. Jastrzębie - pomyślał. Od czasu do czasu widział, jak składały skrzydła i spadały niczym kamienie. Polując. Na co polowały? Cóż, pewnie na jakieś małe zwierzęta. W porządku. Mimo to wciąż myślał o wyciu, które słyszał w nocy. Do południa już zupełnie wyraźnie widzieli te drzwi. Tak jak dwoje poprzednich, te też wydawały się złudzeniem, lecz były równie rzeczywiste jak góry i morze. - Zdumiewające - usłyszał cichy głos Odetty. - Po prostu zdumiewające. Znajdowały się dokładnie tam, gdzie przypuszczał: w zatocz- 323 ce stanowiącej granicę łatwego szlaku na północ. Stały tuż poza zasięgiem przypływu i niecałe trzy jardy od miejsca, gdzie góry nagle wyrastały z ziemi, jak gigantyczna dłoń pokryta nie włosami, a szarozielonymi krzakami. Przypływ zaczął się, gdy słońce chyliło się ku powierzchni oceanu... i prawdopodobnie o czwartej - tak twierdziła Odetta, a ponieważ twierdziła, że umie określać czas z położenia słońca na niebie (i ponieważ była jego ukochaną) Eddie wierzył jej - dotarli do drzwi. 9 Patrzyli na nie - Odetta siedząca na wózku inwalidzkim, z dłońmi na podołku, i Eddie stojący obok niej. Niby spog- lądali na nie tak samo jak poprzedniej nocy na samotną gwiazdę, czyli jak dwoje dzieci - a jednak zupełnie inaczej. Gdy kierowali swe życzenia do gwiazdy, byli dziećmi szczęś- cia. Teraz patrzyli posępnie, z namysłem, jak dzieci przy- glądające się czemuś, co dotychczas uważały za wytwór wyobraźni. Na drzwiach widniało słowo. — Co oznacza ten napis? - zapytała po chwili Odetta. — Nie wiem - odparł Eddie, lecz to słowo przejęło go dreszczem. Poczuł, że serce zamiera mu w piersi. — Na pewno? - spytała, mierząc go wzrokiem. - Tak. Ja... - Przełknął ślinę. - Nie wiem. Patrzyła jeszcze chwilę. - Przepchnij mnie przez nie, proszę. Chciałabym tam zaj- rzeć. Wiem, że zależy ci na tym, by natychmiast wrócić do niego, ale możesz to dla mnie zrobić? Mógł. Podeszli do nich od strony zbocza. — Zaczekaj! - zawołała. - Widziałeś to? — Co? 324 - Wracaj! Spójrz! Patrz uważnie! Tym razem obserwował same drzwi, a nie to, co mogło ich za nimi oczekiwać. Gdy weszli wyżej, ujrzał je z boku, zobaczył zawiasy, pozornie nietkwiące w niczym, dostrzegł ich grubość... Nagle znikły. Widziane z boku znikły. Na tle wody powinna być widoczna trzy-, a może nawet sześciocalowa płyta z grubego drewna (te drzwi sprawiały wrażenie niezwykle masywnych), tymczasem nie było jej. Drzwi znikły. Po prostu z tej strony ich nie było. Popchnął wózek z powrotem, przesuwając go o dwie stopy na południe od drzwi, i znowu je zobaczył. — Widzisz to? - zapytał napiętym głosem. — Tak! Znów tam są! Przesunął wózek o dwie stopy w przód. Drzwi były widoczne. Jeszcze sześć cali. Wciąż je widział. Jeszcze trzy cale. Były. Kolejny cal... i znikły. Straciły wymiar. — Jezu - szepnął. - Jezu Chryste. — Czy otworzą się przed tobą? - zapytała Odetta. - Albo przede mną? Powoli podszedł i chwycił klamkę tych drzwi, z wypisanym na nich słowem. Próbował przekręcić ją zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a potem w przeciwną stronę. Klamka nawet nie drgnęła. — W porządku - rzekła spokojnie, zrezygnowanym gło- sem. - A więc są tylko dla niego. Myślę, że wiedzieliśmy o tym oboje. Idź i przywieź go, Eddie. Natychmiast. — Najpierw muszę zająć się tobą. — Nic mi nie grozi. — Akurat. Będziesz za blisko linii przypływu. Jeśli zostawię cię tutaj, po zmroku przyjdą homary i zjedzą cię na ko... Prychanie wielkiego kota na wzgórzach ucięło jego słowa jak nóż przecinający cienki sznurek. Dobiegało ze znacznej 325 odległości, ale tym razem wydawało się rozlegać bliżej niż poprzednio. Zerknęła na rewolwer zatknięty za pasek dżinsów Eddiego, a potem spojrzała mu w twarz. Poczuł, że się czerwieni. — Powiedział ci, żebyś mi go nie dawał, prawda? - spytała cicho. - Nie chciał, bym go miała. Z jakiegoś powodu on nie chce, bym miała broń. — Naboje zamokły - rzekł niezręcznie. - I tak pewnie są do niczego. — Rozumiem. Zanieś mnie trochę wyżej, dobrze, Eddie? Wiem, jak bolą cię plecy. Andrew nazywa to Postawą Tragarza, ale tam nie dopadną mnie homary. Wątpię, by cokolwiek podeszło blisko miejsca, gdzie można je spotkać. Eddie pomyślał: Pewnie ma rację i nic jej nie grozi, dopóki trwa przypływ- Tylko co będzie potem? - Zostaw mi trochę żywności i kilka kamieni - poprosiła. W uszach Eddiego zabrzmiało to niczym echo słów rewol- werowca. Znowu się zaczerwienił. Policzki i czoło miał roz- palone jak ścianki pieca do wypalania cegieł. Spojrzała na niego, uśmiechnęła się i potrząsnęła głową, jakby czytała mu w myślach. - Nie będziemy się o to spierać. Wiem, jak on się czuje. Zostało bardzo mało czasu. Nie możemy tracić go na dyskusje. Zanieś mnie trochę wyżej, zostaw mi żywność i kilka kamieni. Jak to zrobisz, zabierz wózek i idź. 10 Wniósł ją na rękach, najszybciej jak mógł, do wybranego miejsca na zboczu, a potem wyjął rewolwer i podał go jej, kolbą do przodu. Pokręciła głową. - Gniewałby się na nas oboje. Byłby zły na ciebie, za to, że mi go dałeś, a jeszcze bardziej na mnie, za to, że go wzięłam. 326 - Bzdury! - krzyknął Eddie. - Skąd ci to przyszło do głowy? — Ja to wiem - powiedziała z niezłomną pewnością siebie. — No, załóżmy, że to prawda. Tylko załóżmy. Pogniewam się na ciebie, jeśli go nie weźmiesz. — Nie lubię broni. I nie umiem się nią posługiwać. Gdyby coś zaatakowało mnie w ciemności, od razu posikałabym się w majtki. Potem wycelowałabym lufę w odwrotnym kierunku i sama bym się postrzeliła. - Zamilkła i poważnie spojrzała na Eddiego. - Jest jeszcze coś, o czym chyba powinieneś wie- dzieć. Nie chcę dotykać niczego, co do niego należy. Niczego. Chodzi o to, że jego rzeczy mogą zawierać coś, co moja mama nazywała hoodoo. Lubię uważać się za nowoczesną kobietę... ale nie chcę mieć przy sobie żadnego hoodoo, kiedy ty odej- dziesz i spowije mnie mrok. Wciąż pytająco spoglądał to na Odettę, to na rewolwer. — Weź to - rozkazała surowo jak nauczycielka. Eddie parsknął śmiechem i posłuchał. — Dlaczego się śmiejesz? - Ponieważ powiedziałaś to tak jak panna Hathaway. Była moją nauczycielką w trzeciej klasie. Trochę złagodniała. Jej świetliste oczy ani na chwilę nie odrywały się od jego twarzy. Zaśpiewała cicho, słodko: Heaven- ly shades of night arę falling... it's twilight time... Zamilkła i oboje spojrzeli na zachód, lecz gwiazda, do której poprzed- niego wieczoru kierowali swe życzenia, jeszcze się nie pojawiła, chociaż gasnące powoli słońce dawało długie cienie. - Czy jest jeszcze coś, Odetto? Miał ochotę w nieskończoność odwlekać to rozstanie. Myślał, że to mu przejdzie, kiedy już ruszy z powrotem, ale na razie wykorzystywał każdy pretekst, żeby zostać jeszcze chwilkę dłużej. - Pocałunek. Przydałby się, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Całował ją długo, a kiedy ich wargi się rozdzieliły, chwyciła go za przegub i głęboko spojrzała w oczy. 327 - Nigdy przedtem nie kochałam się z białym mężczyz- ną - powiedziała. - Nie wiem, czy to jest dla ciebie ważne, czy nie. Nie wiem nawet, czy jest ważne dla mnie. Pomyślałam jednak, że powinieneś o tym wiedzieć. Zastanowił się. - Dla mnie to nie jest ważne - rzekł wreszcie. - W ciem- ności oboje byliśmy szarzy. Kocham cię, Odetto. Nakryła dłonią jego dłoń. - Jesteś słodkim młodzieńcem i może ja też cię kocham, chociaż jest za wcześnie, byśmy oboje... W tym momencie, jakby tylko na to czekał, odezwał się dziki kot, niewątpliwie na łowach, jak mówił rewolwero- wiec. Dźwięk zdawał się dobiegać ze znacznej odległości, lecz i tak mniejszej niż poprzednim razem, i był naprawdę donośny. Zwrócili głowy w tym kierunku. Eddie poczuł, że włosy na głowie usiłują stanąć mu dęba. Nie udawało im się to. Przykro mi, włosy - pomyślał głupkowato. Sądzę, Że jesteście trochę za długie. Wycie przeszło w przeraźliwy skrzek, brzmiący jak wrzask jakiegoś umierającego okropną śmiercią stworzenia (chociaż mógł oznaczać tylko triumfalny ryk samca w rui). Trwało to nieznośnie długo, a potem przycichło, przechodząc przez coraz niższe rejestry, i w końcu zupełnie umilkło lub zostało za- głuszone nieustannym świstem wiatru. Czekali, aż znów się rozlegnie, lecz ryk się nie powtórzył. Jeśli chodzi o Eddiego, nie miało to znaczenia. Wyjął rewolwer zza paska i podał kobiecie. — Weź go i nie sprzeczaj się. Gdybyś musiała go użyć, gówno nim zdziałasz... takie żelastwo zawsze zawodzi, kiedy jest potrzebne... ale mimo to weź go. — Chcesz się kłócić? - Och, możesz się spierać. Spieraj się, jeśli masz ochotę. Zajrzawszy w niemal orzechowe oczy Eddiego, uśmiechnęła się z lekkim znużeniem. 328 — Chyba nie będę się kłócić. - Wzięła broń. - Wracaj jak najszybciej. — Dobrze. Znów ją pocałował, tym razem szybko, i o mało nie powie- dział, żeby była ostrożna... Jak miała być ostrożna w takiej sytuacji? W zapadającym mroku zszedł po zboczu (homarokoszmary jeszcze nie wyszły z wody, ale niebawem zaczną wieczorny obchód) i ponownie spojrzał na słowo wypisane na drzwiach. Znowu przeszedł go zimny dreszcz. To słowo było jak naj- bardziej właściwe. Boże, jak właściwe. Popatrzył na stok. W pierwszej chwili nie dostrzegł jej, ale zauważył nieznaczny ruch. Jaśniejszy brąz jej dłoni. Machała mu ręką. Pomachał w odpowiedzi, a potem odwrócił wózek i zaczął biec, trzymając go przed sobą tak, żeby przednie cieńsze koła znajdowały się w powietrzu. Biegł na południe, tą samą drogą, którą przyszli. Przez pierwsze pół godziny jego cień biegł razem z nim, niewiarygodnie długi cień chudego olbrzyma, przyklejony do podeszew jego sportowych butów i sięgający kilka jardów na wschód. Potem słońce zaszło i homarokoszmary zaczęły wyłaniać się z fal. Mniej więcej dziesięć minut po tym, jak usłyszał ich pierwsze brzęczące okrzyki, podniósł głowę i ujrzał wieczorną gwiazdę, spokojnie świecącą na granatowym aksamicie nieba. Heavenly shades of night arę falling... it's twilight time... Spraw, żeby nic się, jej nie stało. Nogi go bolały, gorący oddech z trudem wydobywał się z jego ust, a czekała go jeszcze droga powrotna, tym razem z rewolwerowcem jako pasażerem. Chociaż wiedział, że Roland waży co najmniej sto funtów więcej niż Odetta i należy oszczędzać siły, Eddie wciąż biegł. Spraw, żeby nic się jej nie stało, oto moje życzenie, niech mojej ukochanej nic się nie stanie. Nagle, niczym zły znak, dziki kot zawył gdzieś w krętych parowach przecinających wzgórza... I wył tak głośno jak lew ryczący w afrykańskiej dżungli. 329 Eddie pobiegł jeszcze szybciej, popychając przed sobą pusty fotel inwalidzki. Wkrótce wiatr zaczął cicho, upiornie świszczeć w szprychach uniesionych kół, które wolno się obracały. 11 Rewolwerowiec usłyszał zbliżające się, ciche zawodzenie, na chwilę zesztywniał, a potem do jego uszu dotarło dyszenie i uspokoił się. To Eddie. Wiedział to, nie otwierając oczu. Kiedy zawodzenie ucichło i urwał się tupot nóg, Roland otworzył oczy. Eddie stał przed nim, zasapany. Pot spływał mu strużkami po policzkach. Koszula, jak ciemna plama, przykleiła mu się do piersi. Zupełnie przestał wyglądać na chłopaka z college'u, czego życzył sobie Jack Andolini. Włosy opadły mu na czoło. Spodnie pękły w kroku. Sinopurpurowe kręgi pod oczami dopełniały obrazu. Eddie Dean wyglądał fatalnie. — Zrobiłem to - wysapał. - Jestem tu. - Popatrzył wokół, a potem na rewolwerowca, jakby nie mógł w to uwie- rzyć. - Jezu Chryste, naprawdę tu jestem. — Dałeś jej broń. Eddie pomyślał, że rewolwerowiec wygląda okropnie - tak samo wyglądał, zanim dostał pierwszą serię kefleksu, a może teraz wygląda nawet gorzej. Gorączka buchała od niego falami ciepła i Eddie wiedział, że powinien mu współczuć, ale przez chwilę był tylko zły jak wszyscy diabli. — Przybiegłem tu w rekordowym czasie, o mało nie gubiąc przy tym nóg, a ty tylko potrafisz powiedzieć: "Dałeś jej broń". Dzięki, człowieku. Spodziewałem się wdzięczności, ale ta w twoim wydaniu jest wręcz powalająca. — Zdaje mi się, że powiedziałem tylko to, co naprawdę jest ważne. — No, cóż, skoro o tym mowa, to dałem - rzekł Eddie, opierając ręce na biodrach i patrząc gniewnie na rewolwerow- 330 ca. - Teraz możesz wybierać. Albo siądziesz na ten fotel, albo złożę go i wepchnę ci go w dupę. Co wybierasz, szefie? — Ani jedno, ani drugie. - Roland uśmiechnął się nikłym uśmiechem człowieka, który tego nie chce, lecz nie może się powstrzymać. - Najpierw musisz się trochę przespać, Eddie. Co ma być, to będzie, teraz potrzebujesz snu. Jesteś wykończony. — Chcę do niej wrócić. — Ja też. Jeśli jednak nie odpoczniesz, padniesz mi po drodze. Kiepsko dla ciebie, jeszcze gorzej dla mnie, a najgorzej dla niej. Eddie przez chwilę stał niezdecydowany. — Szybko się uwinąłeś - przyznał rewolwerowiec. Zmru- żył oczy, patrząc na słońce. - Jest czwarta, może kwadrans po. Prześpisz się pięć, może siedem godzin i będzie już ciemno... — Cztery. Cztery godziny. — W porządku. A więc do zmroku, bo myślę, że to ważne. Potem coś zjesz. Później wyruszymy. — Ty też zjesz. Znów ten słaby uśmiech. — Spróbuję. - Spokojnie spojrzał na Eddiego. - Twoje życie jest teraz w moich rękach. Pewnie o tym wiesz. — Tak. — Porwałem cię. — Tak. — Chcesz mnie zabić? Jeśli tak, zrób to teraz, zamiast narażać nas na dalsze... - Oddech z cichym świstem wydoby- wał mu się z ust. Eddie usłyszał szmery w jego piersi i bardzo mu się to nie spodobało. - ...na dalsze niewygody - dokończył Roland. — Nie chcę cię zabić. — No, to... - przerwał mu gwałtowny atak kaszlu - ...połóż się. Eddie zrobił to. Sen nie przyszedł do niego powoli, tak jak zdarzało się to czasami, ale złapał go mocno rękoma kochanki niezdarnej z pożądania. Usłyszał (a może był to tylko sen) głos 331 Rolanda: A jednak nie powinieneś był dawać jej broni, a potem po prostu na nieokreślony czas zapadł w ciemność. Później Roland potrząsał nim i gdy Eddie w końcu usiadł, całe jego ciało było obolałe - obolałe i ciężkie. Mięśnie zmieniły się w zardzewiałe dźwigary i klamry opuszczonego budynku. Pierwsza próba wstania nie powiodła mu się. Ciężko opadł na piasek. Za drugim razem zdołał wstać, ale miał wrażenie, że najprostsza czynność, taka jak obrócenie wózka, zajmie mu dwadzieścia minut. I wykona ją z najwyższym trudem. Roland patrzył na niego badawczo. — Jesteś gotów? Eddie skinął głową. — Tak. A ty? — Tak. — Dasz radę? — Tak. Zjedli... a potem Eddie po raz trzeci i ostatni ruszył w drogę tą przeklętą plażą. 12 Choć tej nocy pokonali sporą odległość, Eddie był mocno rozczarowany, gdy rewolwerowiec zarządził postój. Nie spierał się, ponieważ był zbyt zmęczony, liczył jednak na to, że zajdą dalej. Ciężar. Na tym polegał problem. W porównaniu z Odettą, Roland był jak stos ołowianych sztab. Eddie przespał jeszcze cztery godziny do świtu. Obudził się, gdy słońce wychodziło znad zerodowanych wzgórz, które były jedyną pozostałością po górach, i usłyszał kaszel rewolwerowca. Był to słaby kaszel, tłumiony przez flegmę, kaszel starego człowieka, umierającego na zapalenie płuc. Ich spojrzenia spotkały się. Atak kaszlu Rolanda przeszedł w śmiech. - Jeszcze nie umieram, Eddie, obojętnie, jak to brzmi. A ty? 332 Eddie pomyślał o oczach Odetty i pokręcił głową. — Też nie, ale przydałby mi się hamburger i piwko z budki. — Z budki? - powtórzył ze zdziwieniem rewolwerowiec, myśląc o niezabudkach kwitnących na wiosnę w królewskich ogrodach. — Nieważne. Wskakuj, człowieku. To nie jest supergablota, ale musimy przejechać kilka mil. O zachodzie słońca, na drugi dzień po tym, jak opuścił Odettę, zbliżali się do miejsca, gdzie znajdowały się trzecie drzwi. Eddie położył się, zamierzając przespać kolejne cztery godziny, lecz już po dwóch zerwał się na równe nogi, zbudzony przeraźliwym wrzaskiem kota. Boże, to stworzenie było na- prawdę wielkie. Zobaczył rewolwerowca podpartego na łokciu... jego oczy błyszczące w ciemności. — Jesteś gotów? - zapytał Eddie. Powoli wstał, krzywiąc się z bólu. — A ty? - spytał Roland łagodnie. Eddie wyprostował się, aż zatrzeszczało mu w stawach. - Taak. Chociaż przydałby mi się ten hamburger. — Myślałem, że marzysz o kurczaku. Eddie jęknął. — Odpuść, człowieku. Zanim słońce wyszło zza wzgórz, ujrzeli trzecie drzwi. Dwie godziny później dotarli do nich. Znów wszyscy razem - pomyślał Eddie, gotowy osunąć się na ziemię. Najwidoczniej jednak mylił się. Nigdzie nie było widać Odetty Holmes. Żadnego jej śladu. 13 - Odetto! - krzyknął Eddie i jego głos wydawał się równie słaby i ochrypły jak głos tamtej drugiej kobiety. 333 Nie odpowiedziało mu nawet echo, które mógłby wziąć za głos Odetty. Niskie, zerodowane wzgórza nie odbijały dźwię- ków. Słychać było tylko szum fal, o wiele głośniejszy w tej niewielkiej zatoczce, rytmiczny i głuchy huk przyboju wdzie- rającego się do samego końca jakiegoś tunelu wyżłobionego przez wodę w tej kruchej skale, oraz nieustanne wycie wiatru. - Odetto! Tym razem zawołał tak głośno, że załamał mu się głos i przez moment poczuł przeszywający ból strun głosowych, jakby w gardle utkwił mu kawałek ości. Gorączkowo rozglądał się wokół, wypatrując jasnobrązowej plamy, która byłaby jej dłonią, śladu ruchu... a nawet (Boże przebacz) jaśniejszych plam krwi na rdzawej skale. Zaczął się zastanawiać, co zrobi, jeśli zobaczy te ostatnie lub znajdzie rewolwer z głębokimi śladami kłów na gładkim drew- nie rękojeści. Taki widok mógłby doprowadzić go do histerii, a nawet do szaleństwa, a mimo to Eddie wciąż szukał - wypatrywał. Niczego nie zauważył, nie usłyszał nawet najcichszego głosu, odpowiadającego na jego okrzyk. Tymczasem rewolwerowiec oglądał trzecie drzwi. Spodzie- wał się, że ujrzy na nich to jedno słowo, które wypowiedział człowiek w czerni, gdy odwrócił szóstą kartę tarota na tej zakurzonej golgocie, gdzie rozmawiali. Śmierć - rzekł Wal- ter - lecz jeszcze nie dla ciebie. Na drzwiach istotnie widniało słowo... ale nie głosiło ŚMIERĆ. Roland przeczytał je, bezgłośnie poruszając wargami: POPYCHACZ A jednak to oznacza śmierć - pomyślał Roland i wiedział, że ma rację. Obejrzał się, słysząc oddalające się nawoływania Eddiego. Chłopak Zaczął piąć się po zboczu, wciąż wołając Odettę. Roland przez chwilę zastanawiał się, czy nie pozwolić mu 334 odejść. Może Eddie znajdzie ją, być może nawet żywą, jedynie lekko ranną i w niezłym stanie. Podejrzewał, że tych dwoje zdołałoby tu jakoś ułożyć sobie życie, że ich miłość mogłaby pokonać złowrogi cień, który zwał się Dettą Walker. Tak, we dwoje może zdołaliby zadusić ją na śmierć. Roland był na swój szorstki sposób romantykiem... a także realistą w wystarczają- cym stopniu, by wiedzieć, że czasem miłość naprawdę pokonuje wszystkie przeszkody. A co z nim? Jeśli nawet zdoła przynieść tu ze świata Eddiego lekarstwo, które prawie wyleczyło go przed- tem, to czy tym razem również odzyska siły, czy ono w ogóle podziała? Był teraz bardzo chory i zaczynał się zastanawiać, czy ten proces nie posunął się za daleko. Bolały go ręce i nogi, łupało mu w głowie, oddychał z trudem, dławiąc się flegmą. Kiedy kaszlał, czuł bolesne kłucie w lewym boku, jakby miał połamane żebra. Bolało go też lewe ucho. Może to rzeczywiście już koniec i czas pożegnać się z życiem, przyszło mu do głowy. Na samą tę myśl poczuł przypływ nowych sił. - Eddie! - zawołał i tym razem nie zaniósł się kaszlem. Jego głos był głęboki i donośny. Eddie odwrócił się, jedną nogą stojąc na ziemi, a drugą na skalnym gzymsie. — Idź - powiedział i dłonią wykonał dziwny gest, mający oznaczać, że chce się pozbyć rewolwerowca, żeby zająć się ważniejszą sprawą, naprawdę ważną sprawą, a mianowicie odnalezieniem Odetty i uratowaniem jej w razie potrzeby. - Wszystko w porządku. Przejdź przez te drzwi i przynieś to, czego potrzebujesz. Kiedy wrócisz, będziemy tu oboje. — Wątpię. — Muszę ją znaleźć - Eddie posłał Rolandowi bardzo młodzieńcze i szczere spojrzenie. - Chcę powiedzieć, że naprawdę muszę. — Rozumiem twoje uczucia i potrzeby - odparł rewol- werowiec - ale tym razem chcę, żebyś poszedł tam ze mną. Eddie gapił się na niego przez długą chwilę, usiłując pojąć to, co usłyszał. 335 — Mam tam pójść z tobą - odezwał się w końcu, roz- bawiony. - Pójść z tobą! No, teraz rzeczywiście usłyszałem coś śmiesznego. Cholernie, piekielnie śmiesznego. Poprzednim razem tak zdecydowanie chciałeś mnie tu zostawić, że zaryzy- kowałeś, mając nóż na gardle. Tym razem chcesz zaryzykować, chociaż coś może rozszarpać jej gardło. — To już mogło się stać - rzucił Roland, chociaż wiedział, że tak się nie stało. Władczyni mogła być ranna, miał jednak pewność, że żyła. Niestety Eddie także o tym wiedział. Przez tydzień czy dziesięć dni obywania się bez narkotyku nadzwyczajnie wyos- trzyły mu się zmysły. Wskazał na drzwi. - Wiesz, że nie. Gdyby umarła, to cholerstwo by znikło. Chyba że kłamałeś, mówiąc, że na nic się nie przydadzą, jeśli nie dotrzemy tu wszyscy troje. Eddie zamierzał odwrócić się i ruszyć dalej, lecz Roland przyszpilił go spojrzeniem. — W porządku - rzekł rewolwerowiec. Jego głos brzmiał równie łagodnie jak wtedy, gdy przemawiał do kobiety skry- tej gdzieś za wykrzywioną nienawiścią twarzą wrzeszczącej Detty. - Ona żyje. Dlaczego więc nie odpowiada na twoje wołanie? — Cóż... może porwał ją jeden z tych wielkich kotów - odpowiedział niepewnie Eddie. — Kot zabiłby ją, zjadł tyle, ile by chciał, i zostawił resztę. Najwyżej zawlókłby ciało w cień, żeby do wieczora nie rozłoży- ło się na słońcu i nadawało się na kolację. Gdyby jednak tak było, drzwi by zniknęły. Przecież wiesz, że koty to nie owady, które paraliżują ofiarę i zabierają ją, żeby skonsumować później. — To niekoniecznie musi być prawda - rzekł Eddie. Przez chwilę prawie słyszał głos Odetty, która mówiła: Założę się, że w szkole byłeś członkiem kółka dyskusyjnego. Odepchnął od siebie tę myśl. - Kot mógł przyjść po nią, a ona próbowała go zastrzelić, lecz kilka pierwszych naboi w twoim rewolwerze nie wypaliło. Do licha, może nawet cztery z pięciu. Kot dopada 336 ją, rani, lecz zanim zdąży ją zabić... bach! - Eddie uderzył pięścią w dłoń, przedstawiając to tak sugestywnie, jakby był naocznym świadkiem. - Kula zabija kota, rani go albo tylko płoszy. I co ty na to? Roland odparł spokojnie: - Słyszelibyśmy strzał. Eddie przez chwilę stał, milcząc, nie mogąc znaleźć żadnego kontrargumentu. Oczywiście słyszeliby wystrzał. Gdy za pierw- szym razem słyszeli wycie tego kota, musiał znajdować się co najmniej dwadzieścia mil od nich. Wystrzał z broni palnej... Nagle spojrzał podejrzliwie na Rolanda. — Może ty słyszałeś - powiedział. - Może słyszałeś strzał, kiedy ja spałem. — Obudziłby cię. — Nie w takim stanie. Byłem tak zmęczony, że spałem jak... — Jak zabity - dokończył rewolwerowiec, tym samym spokojnym tonem. - Znam to uczucie. — A więc rozumiesz... — To jednak nie to samo, co być martwym. Zeszłej nocy rzeczywiście spałeś jak zabity, lecz gdy jeden z tych stworów zawył, w kilka sekund zbudziłeś się i zerwałeś na równe nogi. Bo martwiłeś się o nią. Nie było żadnego wystrzału, Eddie, i dobrze o tym wiesz. Słyszałbyś go, bo martwiłeś się o nią. — Zatem może kamieniem rozbiła mu łeb! - krzyknął Eddie. - Skąd, do diabła, mam wiedzieć, jeśli stoję tu i spieram się z tobą, zamiast sprawdzić, co naprawdę się stało? Chcę powiedzieć, że ona może leżeć gdzieś ranna, człowieku. Może jest ranna i wykrwawia się. Jak byś się czuł, gdybym przeszedł z tobą przez te drzwi, a ona umarłaby właśnie wtedy, kiedy my znajdowalibyśmy się po drugiej stronie? Jak byś się czuł, gdybyś spojrzał przez ramię i zobaczył, że te drzwi, które jeszcze przed chwilą tam były, teraz nagle znikły tylko dlatego, że ona odeszła? Wtedy ty zostałbyś uwięziony w moim świecie, a nie odwrotnie! Stał, dysząc, i gniewnie spoglądał na rewolwerowca, zacis- kając pięści. 337 Roland był zmęczony i zniechęcony. Ktoś - być może Cort, ale wydawało mu się, że chyba raczej ojciec - powiadał: Spieranie się z zakochanym to jak próba osuszenia oceanu łyżką. Jeśli to twierdzenie wymagało jakiegokolwiek dowodu, miał go przed sobą, stojącego w wyzywającej i agresywnej pozie. No, już - zdawało się mówić ciało Eddiego Deana. - No, już, zaczynaj, mogę odpowiedzieć na każde pytanie, jakie mi zadasz. — Być może nie znalazł jej kot - odparł. - Być może to twój świat, ale sądzę, że nigdy przedtem nie byłeś w tej jego części, tak samo jak ja nigdy nie byłem na Borneo. Nie masz pojęcia, co może żyć wśród tych wzgórz, prawda? Może po- rwały ją małpy albo podobne stworzenia. — Istotnie, coś ją porwało - oświadczył rewolwerowiec. — No, dzięki Bogu, że choroba nie odebrała ci resztek ro... — I obaj wiemy, co to było. Detta Walker. Oto, co ją pochwyciło. Detta Walker. Eddie otworzył usta, lecz natychmiast - zaledwie w kilka sekund, które okazały się wystarczająco długie, aby obaj pojęli tę prawdę - kamienna twarz rewolwerowca stłumiła w zarodku dalszą dyskusję. 14 — Wcale nie musiało tak być. — Podejdź bliżej. Jeśli mamy rozmawiać, to rozmawiajmy. Za każdym razem gdy muszę przekrzykiwać fale, pęka mi kolejna struna głosowa. A przynajmniej takie odnoszę wrażenie. — Dlaczego masz takie wielkie oczy, babciu? - powiedział Eddie, nie ruszając się z miejsca. — O czym ty mówisz, do diabła? — To taka bajka. - Eddie zszedł nieco niżej po stoku... najwyżej dwa jardy. - Bo chyba wierzysz w bajki, jeśli sądzisz, że zdołasz zwabić mnie w pobliże tego wózka. 338 - A po co miałbym cię zwabiać? Nie rozumiem? - po- wiedział Roland, chociaż doskonale wiedział, o co chodzi. Może sto pięćdziesiąt jardów nad nimi i może ćwierć mili na wschód... ciemne oczy - równie inteligentne jak bezlitosne - uważnie obserwowały ten widok. Nie dało się dosłyszeć tego, co mówili, gdyż wiatr, fale i głuchy dźwięk przyboju wdziera- jącego się do podziemnego tunelu zagłuszały wszystkie inne dźwięki, lecz Detta nie musiała słyszeć ich rozmowy, żeby wiedzieć, kogo dotyczyła. Nie potrzebowała teleskopu, by dostrzec, że Bardzo Zły Człowiek jest teraz także Bardzo Chorym Człowiekiem i być może Bardzo Zły Człowiek zamie- rzał przez kilka dni lub nawet tygodni torturować beznogą Murzynkę - bo wyglądało na to, że w tej okolicy raczej trudno o rozrywkę - ale ona uważała, że Bardzo Choremu Człowiekowi potrzeba tylko jednego: powinien jak najszybciej zabrać stąd swoje białe dupsko. Przenieść je przez te magiczne drzwi i zniknąć. Tylko że przedtem nie taszczył przez nie swego dupska. W ogóle niczego nie taszczył. Przedtem Bardzo Zły Człowiek był obecny tylko w jej głowie. Wciąż nie chciała o tym myśleć, jak się wówczas czuła, z jaką łatwością udaremnił wszystkie jej rozpaczliwe próby odepchnięcia go, wyrzucenia, ponownego zapanowania nad własnym ciałem. To było okro- pne. Straszne. A jeszcze gorsza była dezorientacja. Czego tak naprawdę się bała? Bo przecież nie tylko tej inwazji. Wiedziała, że mogłaby to zrozumieć, gdyby dokładnie zbadała tę sprawę, ale nie chciała tego robić. Takie dociekania mogłyby zaprowa- dzić ją do jednego z tych miejsc, których obawiali się starożytni żeglarze, do miejsca będącego ni mniej, ni więcej tylko końcem świata, za którym zaczyna się obszar oznaczany przez karto- grafów napisem "Legendarna Kraina Psiogłowych". Najgorszą rzeczą, związaną z wtargnięciem Bardzo Złego Człowieka, było to, że wszystko wydawało się tak znajome, jakby już się kiedyś wydarzyło - nie raz, ale wiele razy. Mimo wszystko, przerażona czy nie, nie wpadła w panikę. Nawet walcząc, uważnie obserwowała i pamiętała, że spojrzała w te drzwi, gdy 339 rewolwerowiec użył jej rąk, aby potoczyć ku nim jej wózek. Pamiętała, że zobaczyła ciało Bardzo Złego Człowieka, leżące na piasku, i pochylonego nad nim Eddiego z nożem w ręku. Gdyby tylko Eddie wbił ten nóż w gardło Bardzo Złego Człowieka! Zaszlachtował go jak świnię! Wypatroszył! Nie zrobił tego, zobaczyła jednak ciało Bardzo Złego Czło- wieka. Wprawdzie oddychało, ale słowo "ciało" było bardzo odpowiednim określeniem na tę bezwładną powłokę, przypo- minającą jednorazowy worek, który jakiś idiota wypchał ziel- skiem lub kolbami kukurydzy. Umysł Detty mógł być paskudny jak szczurzy tyłek, lecz był zarazem bystrzejszy od umysłu Eddiego. Bardzo Zły Człowiek był złośliwy i opryskliwy. Teraz już nie. On wie, że ja tu jestem, i chce jak najszybciej wynieść się stąd, zanim zejdę na dół i odstrzelę mu dupę. Jego koleś natomiast... on jest bardzo silny i jeszcze nie ma dość robienia mi krzywdy. Chce tu wejść i wytropić mnie, obojętnie, co stanie się z Bardzo Złym Człowie- kiem. Jasne. Myśli sobie, jedna czarna suka bez nóg to pestka dla takiego wielkiego białego kutasa jak ja. Nie zamierzam uciekać. Chcę wytropić tę czarną krowę. Przyłożę jej raz czy dwa razy, a potem sobie pójdziemy, tak jak chcesz. Tak sobie myśli... i dobrze. Świetnie, łajzo. Myślisz, że możesz załatwić Dettę Walker, no... to chodź tutaj i spróbuj. Przekonasz się, czy można sobie ze mną pogrywać, słodziutki! Zobaczysz, co... Z tych mętnych rozważań wyrwał ją dźwięk, który przedarł się przez szum fal i świst wiatru: głośny huk wystrzału. 15 - Myślę, że rozumiesz to lepiej, niż się zdaje - powiedział Eddie. - O wiele lepiej. Sądzę, że chciałbyś, abym znalazł się w zasięgu twoich rąk. - Nie odrywając oczu od twarzy Rolan- da, ruchem głowy wskazał na drzwi i dodał: - Wiem, że jesteś chory, oczywiście, ale może udajesz znacznie słabszego, niż 340 jesteś w rzeczywistości. Mógłbyś po prostu czaić się do sko- ku. - Nie zdawał sobie sprawy z tego, że niedaleko ktoś myśli dokładnie to samo. — Mógłbym - potwierdził bez uśmiechu Roland. - Ale nie robię tego. - Jednakże robił to... troszeczkę. - Nie zaszkodziłoby chyba, gdybyś podszedł trochę bliżej, co? Choć- by kilka kroków. Niedługo nie będę mógł krzyczeć. - Jakby na potwierdzenie tych słów, głos załamał mu się przy ostatniej sylabie, przechodząc w żabi rechot. - I chcę, żebyś zastanowił się nad tym, co robisz... co zamierzasz zrobić. Jeśli nie zdołam namówić cię, żebyś poszedł tam ze mną, to może przynajmniej przekonam cię, że powinieneś mieć się na baczności... znowu. — Dla tej twojej drogocennej Wieży - zadrwił Eddie, ale zsunął się nieco poniżej miejsca, w którym stał, podartymi tenisówkami wzbijając ze zbocza chmurę rdzawego pyłu. — Dla mojej drogocennej Wieży i twego cennego zdro- wia -rzekł rewolwerowiec. - Nie mówiąc już o cennym życiu. Wyjął z kabury rewolwer i ze smutkiem spojrzał na broń. — Jeśli myślisz, że przestraszysz mnie tym... — Nie myślę. Wiesz, że nie mógłbym cię zastrzelić, Eddie. Myślę jednak, że potrzebna ci poglądowa lekcja, żebyś zrozu- miał, jak się zmieniła sytuacja. Jak bardzo się zmieniła sytuacja. Roland wycelował broń, nie w Eddiego, lecz w kierunku pustego i wzburzonego morza. Odciągnął kciukiem kurek. Eddie przygotował się na głośny huk wystrzału. Nic. Tylko suchy szczęk. Roland ponownie odciągnął kciukiem kurek. Bębenek obrócił się. Nacisnął spust, ale i tym razem rozległ się tylko suchy szczęk. - To nieważne - rzekł Eddie. - Tam, skąd pochodzę, Ministerstwo Obrony zatrudniłoby cię już po pierwszej nieuda- nej próbie. Możesz przesta... Donośne "ba-bach!" ciężkiego rewolweru ucięło tę wypo- wiedź w pół słowa. Równie gładko Roland jako uczeń ciął kulami gałązki drzew, ćwicząc strzelanie do celu. Eddie drgnął. 341 Wystrzał uciszył na chwilę monotonne "iiii" owadów na wzgó- rzach. Powoli i ostrożnie podjęły swój śpiew dopiero wtedy, gdy Roland położył broń na podołku. — I czego to dowodzi, do diabła? — Sądzę, że to zależy od tego, czego słuchasz, a czego nie chcesz usłyszeć - odparł ostro Roland. - Miało dowieść, że nie każdy z tych naboi jest do niczego. Co więcej, to sugeruje... tylko sugeruje... że niektóre, a może nawet wszystkie naboje, które dałeś Odetcie, mogą być dobre. — Bzdura! - warknął Eddie. Po namyśle spytał: - Dla- czego? - Dlatego że broń, z której właśnie wystrzeliłem, załado- wałem nabojami, które zamokły najbardziej. Zrobiłem to, żeby się czymś zająć, kiedy ciebie tu nie było. Chociaż załadowanie rewolweru nie zajmuje aż tyle czasu, jeśli nawet brakuje ci paru palców! - Roland roześmiał się, lecz ten śmiech szybko przeszedł w atak kaszlu, który usiłował stłumić przyciśniętą do ust pięścią. Kiedy atak minął, Roland dodał: - Tylko że po próbie strzelania mokrymi nabojami należy rozłożyć broń i wyczyścić ją. Rozłożyć broń, wyczyścić broń, robaki!... to była pierwsza zasada, którą wbijał nam do głów Cort, nasz nauczyciel. Nie wiedziałem, ile czasu zabierze mi rozłożenie rewolweru, wyczyszczenie go i ponowne złożenie... za pomocą jednej sprawnej, a drugiej w połowie sprawnej ręki, ale pomyś- lałem, że jeśli chcę pozostać przy życiu... a chcę, Eddie, chcę... to powinienem się przekonać. Sprawdzić, a potem nauczyć się robić to szybciej, nie sądzisz? Podejdź bliżej, Eddie! Podejdź bliżej, na pamięć twego ojca! - Żeby cię lepiej widzieć, moje dziecko - oświadczył Eddie, ale zrobił dwa kroki w kierunku Rolanda. Tylko dwa kroki. - Kiedy wystrzelił pierwszy nabój, o mało nie narobiłem w gacie - tłumaczył rewolwerowiec. Znowu się roześmiał. Zaszokowany Eddie uświadomił sobie, że Roland znajduje się na skraju delirium. - To był pierwszy nabój, ale, możesz mi wierzyć, ostatnia rzecz, której bym się spodziewał. 342 Eddie zastanawiał się, czy rewolwerowiec kłamie, mówiąc o broni i o swoim stanie. Facet był chory, to oczywiste. Tylko czy aby na pewno aż tak chory? Eddie nie wiedział. Jeżeli Roland udawał, to robił to doskonale. Co do broni... Eddie nie miał pojęcia, ponieważ nie miał z nią żadnego doświadczenia. Strzelał z pistoletu najwyżej trzy razy w życiu, zanim nagle znalazł się w centrum strzelaniny w lokalu Balazara. Henry znał się na tym, ale Henry nie żył - ta myśl co jakiś czas nieoczeki- wanie powracała, wywołując u Eddiego poczucie winy. - Żaden z pozostałych nie wystrzelił - powiedział rewol- werowiec - więc oczyściłem broń, przeładowałem ją i ponow- nie wypróbowałem całą zawartość bębenka. Tym razem użyłem naboi znajdujących się na pasie bliżej sprzączki, tych, które tak nie zamokły. Naboje, którymi zabijaliśmy kraby, nie były mokre, ale znajdowały się tuż przy klamrze pasa. - Zaniósł się suchym kaszlem, zasłaniając usta dłonią, a potem ciąg- nął: - Za drugim razem trafiłem na dwa dobre naboje. Znów rozebrałem rewolwer, ponownie go wyczyściłem i załadowałem po raz trzeci. Przed chwilą widziałeś, jak próbowałem wystrzelić pierwsze trzy naboje z tego trzeciego ładunku. - I dodał z nikłym uśmiechem: - Wiesz, po pierwszych dwóch niewy- pałach pomyślałem, że potrzeba mojego cholernego pecha, żeby załadować do magazynka same zamoknięte naboje. Wtedy ten pokaz nie byłby równie przekonujący, prawda? Możesz podejść jeszcze trochę, Eddie? - Wcale nie był przekonujący - odparł Eddie. - I myślę, że jestem już wystarczająco blisko. Piękne dzięki. Jaki wniosek mam z tego wyciągnąć, Rolandzie? Roland spojrzał na niego jak na imbecyla. - Nie zabrałem cię tutaj, żebyś umarł, to jasne. Jak wiesz, obojga was nie przeniosłem tutaj, żebyście umarli. Na bogów, Eddie, gdzie ty masz rozum? Ona ma załadowany rewol- wer! - Bacznie spojrzał na Eddiego. - Jest gdzieś na tych wzgórzach. Może myślisz, że zdołasz ją wytropić, ale nie uda ci się, jeśli grunt jest tak kamienisty, jak na to wygląda. Ta 343 kobieta czai się gdzieś tam, Eddie, nie Odetta, lecz Detta, czai się z załadowanym rewolwerem w garści. Jeśli puszczę cię i pozwolę ci za nią pójść, podziurawi cię jak sito. Dostał kolejnego ataku kaszlu. Eddie przyglądał się mężczyźnie na wózku inwalidzkim, a fale uderzały o plażę i wiatr wygrywał monotonną, idiotyczną pieśń. W końcu usłyszał swój głos: - Mogłeś sobie zostawić jeden nabój, który na pewno jest dobry. Wiem, że byłbyś do tego zdolny. Wypowiadając te słowa, wiedział, że to prawda: Roland byłby zdolny nie tylko do tego, ale do wszystkiego. Ta jego Wieża. Jego przeklęta Wieża. I spryt, z jakim załadował dobry nabój do trzeciej komory! W ten sposób wszystko wyglądało bardziej naturalnie, prawda? Trudno było nie uwierzyć. — W moim świecie mamy takie powiedzenie - rzekł Ed- die. - "Ten facet sprzedałby lodówki Eskimosom". Tak ono brzmi. — I co to oznacza? — Wypchaj się. Rewolwerowiec przyglądał mu się przez chwilę, a potem skinął głową. — Chcesz tu zostać. Dobrze. Kiedy ona jest Dettą, te... tutejsze dzikie zwierzęta są dla niej mniejszym zagrożeniem, niż gdyby była Odettą, a dopóki jej nie spotkasz, też będziesz bezpieczny... przynajmniej przez jakiś czas. Tak to widzę. Nie podoba mi się to, ale nie mam czasu na sprzeczanie się z głupcem. — Czy to oznacza - spytał uprzejmie Eddie - że nikt nigdy nie próbował się z tobą spierać na temat tej Mrocznej Wieży, do której postanowiłeś dotrzeć? Roland uśmiechnął się ze znużeniem. - Prawdę mówiąc, bardzo wielu próbowało. Sądzę, że to dlatego zrozumiałem, że się stąd nie ruszysz. Głupiec pozna swojego. Poza tym jestem zbyt słaby, żeby cię gonić, ty nie 344 dasz się zwabić bliżej, żebym mógł cię złapać, i nie mamy czasu na kłótnie. Mogę tylko tam pójść i mieć nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Zanim pójdę, po raz ostatni powtarzam ci, Eddie, i dobrze mnie słuchaj: strzeż się. Roland zrobił coś, co sprawiło, że Eddie zawstydził się swoich wcześniejszych podejrzeń (chociaż w najmniejszym stopniu nie zmieniło to jego decyzji) - wprawnym mach- nięciem ręki otworzył bębenek, wyrzucił wszystkie naboje i zastąpił je innymi, wyjętymi z pasa tuż przy klamrze. Kolej- nym ruchem ręki zamknął bębenek. - Nie ma teraz czasu na czyszczenie broni - powiedział - ale sądzę, że to bez znaczenia. Teraz łap i staraj się nie upuścić. Lepiej, by rewolwer nie zabrudził się jeszcze bardziej. W moim świecie nie zostało wiele takich urządzeń, które wciąż działają. Rzucił mu rewolwer. Eddie o mało nie upuścił go w po- śpiechu. Potem wepchnął broń za pasek spodni. Rewolwerowiec podniósł się z wózka i prawie upadł, gdy ten przesunął się w bok pod jego rękami. Podszedł do drzwi. Chwycił za klamkę, która bez oporu przekręciła się w jego dłoni. Eddie nie widział obrazu, który ukazał się w drzwiach, ale usłyszał stłumione odgłosy ulicznego ruchu. Roland spojrzał na Eddiego niebieskimi oczami snajpera, błyszczącymi w upiornie bladej twarzy. 16 Detta bacznie obserwowała to ze swej kryjówki. 17 - Pamiętaj, Eddie - rzekł ochrypłym głosem i zrobił krok w przód. Jego ciało upadło na ziemię przed progiem, jakby natrafiło na litą ścianę, a nie pustą przestrzeń. 345 Eddie poczuł nieodpartą chęć, by podejść do drzwi, spojrzeć przez nie i zobaczyć, do jakiego miejsca - i czasu - prowa- dziły. Zamiast tego odwrócił się i ponownie powiódł wzrokiem po wzgórzach, trzymając dłoń na kolbie rewolweru. Po raz ostatni powtarzam ci. Nagle, patrząc na puste brązowe wzgórza, Eddie poczuł strach. Strzeż się. Nic się tam nie poruszało. A przynajmniej on niczego nie widział. Mimo wszystko wyczuwał jej obecność. Nie Odetty. Rewolwerowiec miał rację. Wyczuwał Dettę. Z trudem przełknął ślinę. Strzeż się. Tak. Tylko że jeszcze nigdy w życiu tak bardzo nie po- trzebował snu. Wkrótce zaśnie. Jeśli nie zrobi tego dobrowolnie, sen przyjdzie sam. A kiedy będzie spał, zjawi się Detta. Detta. Walcząc ze zmęczeniem, Eddie spojrzał na nieruchome wzgórza podpuchniętymi oczami o ciężkich powiekach. Za- stanawiał się, ile upłynie czasu, zanim Roland wróci tu z trzecim Popychaczem, kimkolwiek on był. - Odetta? - zawołał bez większej nadziei. Odpowiedziała mu cisza i dla Eddiego zaczęło się ocze- kiwanie. POPYCHACZ Rozdział 1 GORZKIE LEKARSTWO 1 Gdy rewolwerowiec wniknął w Eddiego, ten przez chwilę poczuł mdłości i miał wrażenie, że jest obserwowany. (Roland tego nie wyczuł, jak się okazało podczas późniejszej rozmowy). Innymi słowy, Eddie niejasno zdawał sobie sprawę z obecności rewolwerowca. Natomiast w wypadku Detty Roland był zmu- szony natychmiast wysunąć się do przodu, czy tego chciał, czy nie. Ona nie tylko wyczuła jego obecność, ale w jakiś dziwny sposób wydawała się na niego czekać - na niego lub innego... częstszego gościa. Tak czy inaczej, od samego początku zda- wała sobie sprawę, że jest w jej umyśle. Jack Mort nie poczuł niczego. Był zbyt zajęty chłopcem. Obserwował go już od dwóch tygodni. Dzisiaj go popchnie. 2 Chociaż chłopak stał zwrócony plecami do postaci, której oczami spoglądał teraz rewolwerowiec, Roland rozpoznał go. To był chłopiec z zajazdu na pustyni, chłopiec, którego wyrwał z rąk Wyroczni i którego życie poświęcił, gdy musiał wybierać 349 między ratowaniem go a ostatecznym spotkaniem z człowie- kiem w czerni. Chłopiec, który powiedział Więc idź. Są światy inne niż ten. I oczywiście chłopiec miał rację. Tym chłopcem był Jake. W jednej ręce trzymał zwykłą papierową torebkę, a w drugiej niebieski brezentowy plecak, ściągany sznurkiem. Widząc ostre kanty sterczące z boków plecaka, rewolwerowiec domyślił się, że zawiera książki. Na ulicy, przez którą zamierzał przejść chłopiec, panował ożywiony ruch. Roland uświadomił sobie, że to ulica tego samego miasta, z którego zabrał Więźnia i Władczynię, lecz w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia. Nie liczyło się nic poza tym, co zdarzy się lub nie w ciągu kilku następnych sekund. Jake nie przeszedł do świata rewolwerowca przez jakieś magiczne drzwi, lecz trafił do niego w sposób łatwiejszy i prymitywniej szy - zrodził się na świecie Rolanda, kiedy umarł w swoim własnym. Został zamordowany. Ściśle mówiąc, zepchnięty z chodnika. Prosto na ulicę. I przejechał go samochód, kiedy szedł do szkoły, ze śniadaniem w jednej, a plecakiem z książkami w drugiej ręce. Popchnięty przez człowieka w czerni. On zamierza to zrobić! Zaraz to zrobi! To będzie dla mnie kara za zamordowanie go w moim świecie! Zobaczę, jak uśmier- cono go w tej rzeczywistości, i nie zdołam temu zapobiec! Jednakże rewolwerowiec przez całe życie stawiał czoło okrutnemu przeznaczeniu - bo, jeśli chcecie wiedzieć, tak nakazywało mu ka - więc bez wahania ruszył w przód, działając zgodnie z odruchem tak utrwalonym, że prawie in- stynktownym. W tym momencie przez głowę przemknęła mu jednocześnie okropna i zabawna myśl: A jeśli wniknąłem do ciała człowieka w czerni? Co zrobi, jeśli pędząc na pomoc chłopcu, nagle 350 zobaczy obie swoje ręce, wyciągnięte i popychające małego? Jeżeli to poczucie panowania nad sobą było tylko iluzją i ostat- nim złośliwym żartem Waltera, który chciał, żeby sam Roland zamordował chłopca? 3 Na jedną krótką chwilę Jack Mort stracił z oczu swój prosty i jasny cel. Już miał doskoczyć i wepchnąć chłopca pod koła samochodu, gdy poczuł coś, co jego mózg błędnie zinter- pretował jako nieznaczny ból pewnej części ciała. Kiedy rewolwerowiec wysunął się w przód, Jack odniósł wrażenie, że to jakiś owad usiadł mu na karku. Nie osa czy pszczoła, nic takiego, co mogłoby go użądlić, ale coś go ucięło, powodując swędzenie. Może moskit. Na karb tego wydarzenia złożył nagłą utratę koncentracji w decydującym momencie. Klepnął się w kark i ponownie skupił uwagę na chłopcu. Wydawało mu się, że trwało to zaledwie mgnienie oka, lecz w rzeczywistości minęło siedem sekund. Nie poczuł ani nagłego wtargnięcia rewolwerowca, ani swojego równie szybkiego odwrotu... i nikt z otaczających go ludzi (głównie podążających do pracy pasażerów metra, wychodzących z pobliskiej stacji, o twarzach jeszcze obrzmiałych i zaspanych, apatycznych spojrzeniach) nie zauważył, że za szkłami okularów w złotych oprawkach, które zwykle nosił, oczy Jacka nagle zmieniły kolor z ciemnobłękitnego na jasnoniebieski. Nikt też nie dostrzegł, że te oczy z powrotem pociemniały, lecz gdy to nastąpiło i ponownie skupił wzrok na chłopcu, z wściekłością i roz- czarowaniem tak dotkliwym, jak wbity w stopę cierń, stwierdził, że stracił okazję. Zapaliło się zielone światło. Patrzył, jak chłopiec przechodzi przez ulicę wraz z resztą stada, a potem Jack zawrócił i poszedł z powrotem tą samą drogą, którą przyszedł, przeciskając się pod prąd wśród na- pływających przechodniów. 351 -Hej, panie! Uwa...! Jakaś pryszczata nastolatka, którą ledwie zauważył. Jack odepchnął ją na bok, nie odwracając się, by zobaczyć gniewną reakcję, gdy wypadły jej z rąk podręczniki, które niosła pod pachą. Poszedł Piątą Aleją, oddalając się od Czterdziestej Trzeciej, gdzie dziś zamierzał zabić chłopca. Miał pochyloną głowę, a wargi zaciśnięte tak mocno, że usta przypominały szramę po dawno zagojonej ranie. Wyszedłszy z tłumu na rogu ulicy, nie zwolnił kroku, ale jeszcze przyspieszył, mijając Czterdziestą Drugą, Czterdziestą Pierwszą i Czterdziestą. Mniej więcej w połowie drogi do następnego skrzyżowania przeszedł obok budynku, w którym mieszkał chłopiec. Ledwie rzucił na niego okiem, chociaż przez ostatnie trzy tygodnie codziennie śledził wychodzącego stąd dzieciaka, idąc za nim od tego miejsca aż do odległego o trzy i pół kwartała skrzyżowania, które w myślach nazywał Miejscem Pchnięcia. Dziewczyna, którą potrącił, posłała mu wiązankę, ale Jack Mort tego nie słyszał. Entomolog amator również nie zwróciłby uwagi na motyla występującego pospolicie. Jack, na swój sposób, wydawał się takim entomologiem amatorem. Z zawodu był cenionym dyplomowanym księgowym. Popychanie stanowiło jego hobby. 4 Rewolwerowiec wtargnął w głąb umysłu tego człowieka i skulił się. Jedyną jego pociechą było to, że mężczyzna to nie człowiek w czerni, nie Walter. Reszta była koszmarem... i nagłym zrozumieniem. Oddzielony od ciała, umysł rewolwerowca - jego ka - okazał się równie sprawny i bystry jak zawsze, lecz to nagłe objawienie było niczym uderzenie młotkiem w skroń. Pojął wszystko nie wtedy, kiedy wysunął się w przód, lecz 352 gdy upewnił się, że chłopiec jest bezpieczny, i usunął się w cień. Dostrzegł związek między tym mężczyzną i Odettą, zbyt niesa- mowity, a zarazem zbyt odrażający, aby mógł być przypad- kowy. Zrozumiał, czym naprawdę może być dobór Trójki i kto może wchodzić w jej skład. Trzecią postacią nie był ten człowiek... ten Popychacz. Trzecią postacią wymienioną przez Waltera była Śmierć. Śmierć, Lecz jeszcze nie twoja. Tak powiedział Walter, do końca sprytny jak sam szatan. Typowa odpowiedź prawnika... tak bliska prawdy, że ta mogła skryć się w jej cieniu. On nie miał umrzeć. Sam miał stać się Śmiercią. Więzień, Władczyni. I trzecia postać - Śmierć. Nagle poczuł pewność, że tym trzecim będzie on. 5 Roland ruszył w przód jak pocisk, jak rakieta zaprogramo- wana tak, by uderzyć człowieka w czerni, gdy tylko go zo- baczy. Dopiero później zaczął się zastanawiać nad tym, co może się zdarzyć, jeśli zdoła zapobiec zamordowaniu Jake'a przez czło- wieka w czerni - możliwy paradoks, zaburzenia czasu i prze- strzeni zmieniające wszystko, co wydarzyło się, od kiedy przybył do zajazdu... Jeśli uratuje Jake'a na tym świecie, to w swoim na pewno go nie ujrzy, i zmieni się wszystko, co zdarzyło się od tamtego spotkania. Czyli co? Trudno sobie nawet wyobrazić. Myśl, że mogłoby to zakończyć jego misję, nawet nie przyszła rewolwerowcowi do głowy. Poza tym takie spekulacje po fakcie były bezprzed- miotowe: gdyby zobaczył mężczyznę w czerni, żadne konsek- wencje, paradoksy czy zmiany przeznaczenia nie powstrzymały- by go od pochylenia tego ciała, w które teraz wniknął, i rąbnięcia Waltera bykiem w pierś. Roland nie potrafiłby powstrzymać 353 tego odruchu, tak jak rewolwer nie jest w stanie powstrzymać palca, który pociąga za spust i powoduje wystrzał. Gdyby na skutek tego wszystko mieli wziąć diabli, to niech biorą. Pospiesznie przyjrzał się stłoczonym na rogu ludziom, przy- patrując się każdej twarzy (kobiecym równie uważnie jak męskim, upewniając się, że nikt nie udaje kobiety). Nie było wśród nich Waltera. Powoli się odprężył, jak spoczywający na spuście palec, który zastyga w ostatniej chwili. Nie, Waltera nie było w pobliżu chłopca i rewolwerowiec poczuł dziwną pewność, że to jeszcze nie teraz. Jeszcze nie. To teraz było blisko - nadejdzie za dwa tygodnie, tydzień, może za dzień, ale nie dziś. Tak więc się wycofał. A po drodze zobaczył... 6 ...coś, co go zaszokowało. Mężczyzna, do którego umysłu wiodły trzecie drzwi, siedział kiedyś w oknie opuszczonej czynszowej kamienicy, pełnej pustych pomieszczeń, w któ- rych znajdowali schronienie nocujący tam pijacy i wariaci. o bytności pijaków świadczył smród ich zastarzałego potu i kwaskowatego moczu. Obecność wariatów zdradzał odór chorych myśli. Jedynym umeblowaniem pokoju były dwa krzesła. Jack Mort korzystał z obu: na jednym siedział, a dru- gim podparł drzwi wiodące na korytarz. Nie spodziewał się, żeby ktoś chciał mu przeszkadzać, ale lepiej nie ryzykować. Siedział dostatecznie blisko okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz, lecz jednocześnie na tyle od niego oddalony, by rzucany przez daszek cień skrywał go przed oczami przypadkowego widza. W ręku trzymał starą czerwoną cegłę. Wyjął ją spod parapetu, gdzie cegły ledwie się trzymały. Ta 354 była stara, z pokruszonymi rogami, wydawała się jednak ciężka. Kawałki starej zaprawy przywarły do niej niczym pąkle. Zamierzał cisnąć nią w kogoś. Było mu obojętne w kogo: popełniając kolejne morderstwa, Jack Mort stosował zasadę równych szans. Po pewnym czasie ujrzał nadchodzącą chodnikiem trzyoso- bową rodzinę: mężczyznę, kobietę i małą dziewczynkę. Dziew- czynka szła po wewnętrznej stronie chodnika, gdzie zapewne miała być bezpieczniejsza. Ze względu na znajdujący się w po- bliżu dworzec kolejowy na ulicy panował spory ruch, ale Jack Mort nie przejmował się ulicznym ruchem. Dla niego ważne było to, że po drugiej stronie ulicy nie było żadnych budynków. Te, które tam kiedyś stały, już rozebrano, pozostawiając pus- tynię zasłaną połamanymi deskami, potłuczonymi cegłami i błyszczącymi odłamkami szkła. Zamierzał wychylić się tylko na kilka sekund, a ponadto miał na nosie przeciwsłoneczne okulary, a na głowie zimową wełnianą czapeczkę, zakrywającą blond włosy. Pełniły taką samą funkcję jak krzesło podpierające drzwi. Nawet wtedy gdy ryzyko jest naprawdę znikome, nie zaszkodzi zmniejszyć je jeszcze bardziej. Ubrany był we flanelową koszulę, o wiele na niego za dużą. Sięgała mu prawie do połowy uda. Ten niedbały strój miał zamaskować prawdziwy wzrost i tuszę (był bardzo chudy), gdyby ktoś go zauważył. Poza tym był niezbędny z innego powodu: ilekroć "zrzucił ładunek" na kogoś (to, co chciał uczynić, w myślach nazywał "zrzucaniem ładunku"), zawsze robił w gacie. Przydługa koszula miała zasłonić mokrą plamę, która nieuchronnie pojawiała się na jego dżinsach. Byli już blisko. Nie spiesz się, zaczekaj, zaczekaj jeszcze... Trząsł się przy oknie, wystawił cegłę na zewnątrz, potem przycisnął ją sobie do brzucha, po chwili znowu wystawił i cofnął (lecz tym razem tylko trochę), po czym wychylił się... już całkiem spokojny. Jak zawsze w decydującym momencie. Upuścił cegłę i patrzył, jak spada. 355 Leciała, koziołkując w powietrzu. Jack wyraźnie widział przywarte do niej pozostałości zaprawy. W takich chwilach, jak w żadnych innych, wszystko było bardzo wyraźne, wszystko dokładnie ukazywało geometryczną precyzję substancji. Oto coś, co powołał do życia... niczym rzeźbiarz uderzający młotem w dłuto, aby kształtować kamień i stworzyć zupełnie nową substancję z ordynarnego głazu; oto najniezwyklejsza rzecz na świecie - logika będąca zarazem ekstazą. Czasem chybiał, czasem zaledwie zdołał musnąć cel, podob- nie jak rzeźbiarz, który nieraz uderzy źle lub bezskutecznie. Tym razem trafił idealnie. Cegła uderzyła prosto w głowę dziewczynki w jasnej kraciastej sukience. Zobaczył rozprys- kującą się krew, jaśniejszej barwy niż cegła, ale mającą nieba- wem ściemnieć i przybrać ten sam rdzawy kolor. Usłyszał, jak matka zaczyna, krzyczeć. Dopiero wtedy ruszył. Przeszedł przez pokój i odrzucił w kąt krzesło, którym podparł klamkę (to, na którym siedział, czekając, kopniakiem odepchnął na bok, zanim podszedł do drzwi). Uniósł koszulę i z tylnej kieszeni spodni wyjął apaszkę. Chwycił przez nią klamkę i przekręcił. Żadnych odcisków palców. Tylko przegrani zostawiają odciski palców. Po otwarciu drzwi wepchnął chustkę z powrotem do tylnej kieszeni spodni. Idąc korytarzem, zataczał się jak pijany. Nie rozglądał się wokół. Rozglądanie się wokół też jest dobre tylko dla przegranych. Wygrani wiedzą, że sprawdzanie, czy ktoś ich nie zauważył, to pewna droga do tego, aby tak się stało. Jakiś świadek wypadku może zapamiętać, że ktoś rozglądał się wokół. A wte- dy sprytny glina może dojść do wniosku, że to był podejrzany wypadek, i rozpocząć śledztwo. Wszystko z powodu nerwowe- go rozglądania się wokół. Jack nie sądził, aby ktoś połączył go z przestępstwem, gdyby nawet ten "wypadek" uznano za podej- rzany i naprawdę wszczęto śledztwo, ale... Podejmować tylko uzasadnione ryzyko. Minimalizować je. Innymi słowy, zawsze podpieraj klamkę krzesłem. 356 Tak więc przeszedł zakurzonym korytarzem, gdzie spod tynku wyłaziły plamy wilgoci, idąc ze zwieszoną głową i mam- rocząc do siebie, jak robią to napotykani na ulicach menele. Wciąż słyszał krzyk kobiety - pewnie matki dziewczynki - lecz ten dźwięk dochodził sprzed budynku, był słaby i nieistot- ny. Wszystko, co zdarzało się potem - krzyki, zamieszanie, jęki rannych (jeśli trafieni byli jeszcze w stanie jęczeć) - nic nie znaczyło dla Jacka. Ważne było wyłącznie to, że upuszczony przez niego przedmiot zmienił bieg spraw i wyrył nowy ślad w życiu innych... być może nie tylko zmieniając przeznaczenie trafionych, ale również rozszerzającego się kręgu wokół nich, jak kamyk wrzucony w spokojną toń stawu. Kto mógłby twierdzić, że dzisiaj lub w niezbyt odległej przyszłości nie zmieni to oblicza kosmosu? Boże, nic dziwnego, że narobił w gacie! Schodząc po stopniach, nie spotkał nikogo, ale w dalszym ciągu udawał pijanego, idąc chwiejnym krokiem, nie zataczając się jednak. Nikt nie zapamięta faceta, który szedł chwiejnym krokiem. Co innego, jeśli wyraźnie się zataczał. Mamrotał, ale nie mówił niczego, co ktoś mógłby zrozumieć. Lepiej wcale nie udawać, niż przesadzić. Przez wyważone tylne drzwi wyszedł na boczną uliczkę, zasypaną śmieciami i potłuczonymi butelkami, mrugającymi galaktykami gwiazd. Starannie zaplanował ucieczkę, tak samo jak wszystko inne (podejmuj tylko niezbędne ryzyko, minimalizuj je, zawsze bądź wygrany). Dzięki tej umiejętności planowania miał wśród kole- gów opinię człowieka, który daleko zajdzie (i zamierzał daleko zajść, ale na pewno nie do więzienia i nie na krzesło elektryczne). Kilka osób biegło ulicą, od której odchodziła ta, którą kroczył, ale ci ludzie chcieli sprawdzić, co się stało, i żaden z nich nie spojrzał na Jacka Morta, który ściągnął już zimową wełnianą czapeczkę, nie zdejmując okularów przeciwsłonecznych (w taki pogodny ranek nie rzucały się w oczy). Skręcił za róg. 357 Wyszedł na inną ulicę. Teraz podążał uliczką nie tak brudną jak ta pierwsza-prawie alejką. Ta doprowadziła go do następnej ulicy i znajdującego się nieco dalej przystanku autobusowego. Zaledwie minutę po tym, jak Jack dotarł na przystanek, przyjechał autobus-co także było częścią planu. Kiedy harmonijkowe drzwi otworzyły się, Jack wszedł do środka i wrzucił piętnaście centów do pojemnika na monety. Kierowca nawet na niego nie spojrzał. To dobrze, ale gdyby to zrobił, zobaczyłby tylko niepozornego mężczyznę w dżinsach, mężczyznę, który mógł być bezrobotnym, bo ta flanelowa koszula wyglądała jak łach ze sklepu Armii Zbawienia. Bądź gotowy, bądź przygotowany. Wygrywaj. Oto sekret Jacka Morta, zapewniający mu sukces w pracy i w życiu. Dziewięć przecznic dalej znajdował się parking. Jack wysiadł z autobusu, wszedł do budynku, otworzył samochód (nierzuca- jący się w oczy chevrolet z lat pięćdziesiątych, w doskonałym stanie) i wrócił do centrum Nowego Jorku. Był wolny i czysty. 7 Rewolwerowiec ujrzał to wszystko w jednej chwili. Zanim jego zaszokowany umysł zdążył uciec przed innymi obrazami, po prostu odcinając się od nich, zobaczył więcej. Nie wszystko, ale dość. Dość. 8 Zobaczył Jacka Morta, który wycinał nożem Exacto frag- ment czwartej strony "The New York Daily Mirror", starając się robić to dokładnie wzdłuż brzegów. "CZARNOSKÓRA DZIEWCZYNKA ZNAJDUJE SIĘ W ŚPIĄCZCE PO TRA- 358 GICZNYM WYPADKU" głosił nagłówek. Zobaczył, jak Mort smaruje klejem spodnią stronę wycinka, używając pędzelka połączonego z zakrętką słoiczka. Widział, jak Mort przykleja ten fragment gazety na środku pustej strony notatnika, który - sądząc po grubości poprzednich kartek - zawierał wiele innych wycinków. Ujrzał pierwsze wiersze artykułu: "Pięcioletnia Odetta Holmes, która przybyła do Elizabethtown w stanie Nowy Jork z okazji rodzinnej uroczystości, padła ofiarą tragicznego wypadku. Po ślubie ciotki, który odbył się dwa dni temu, dziewczynka szła z rodzicami w kierunku dworca kolejowego, gdy spadająca cegła...". Tylko że nie był to ten jedyny raz, kiedy wtargnął w jej życie, prawda? Nie. Na bogów, nie. W ciągu lat dzielących tamten ranek od nocy, w której Odetta straciła obie nogi, Jack Mort upuścił wiele przedmiotów i po- pchnął wiele osób. A potem znowu była Odetta. Za pierwszym razem zrzucił na nią cegłę. Za drugim zepchnął ją z peronu pod koła pociągu. I ja mam wykorzystać takiego człowieka? Mam... Wtedy pomyślał o Jake'u, o tym popchnięciu, które wysłało chłopca do jego świata, i wydało mu się, że słyszy śmiech człowieka w czerni. To go wykończyło. Roland zemdlał. 9 Kiedy odzyskał przytomność, patrzył na równe kolumny liczb, maszerujące na kartce zielonego papieru. Był to papier w kratkę, więc każda cyfra wyglądała jak więzień w celi. Pomyślał: Coś innego. Nie tylko śmiech Waltera. Coś... Plan? Nie, na bogów - nic tak skomplikowanego czy rodzącego nadzieję. 359 Przynajmniej jakiś pomysł. Przebłysk. Jak długo byłem nieprzytomny? - przeraził się nagle. Kiedy przeszedłem przez drzwi, była dziewiąta, może trochę wcześniej. Jak długo... ? Wysunął się w przód. Jack Mort - który teraz stał się kukiełką zależną od woli rewolwerowca - podniósł wzrok i zobaczył, że wskazówki kosztownego kwarcowego zegarka na jego biurku pokazują kwadrans po pierwszej. Bogowie, tak późno? Aż tak późno? A Eddie... Był taki zmęczony, nie mógł tak długo czuwać i... Rewolwerowiec odwrócił głowę Jacka. Drzwi wciąż tam były, lecz to, co za nimi ujrzał, było daleko gorsze, niż sobie wyobrażał. Z boku za drzwiami zobaczył dwa cienie - wózka i ludzkiej istoty... Tylko że ta ludzka istota była kaleka i podpierała się rękoma, ponieważ obie jej nogi zostały obcięte równie brutalnie i okrutnie jak palce Rolanda. Cień się poruszał. Roland natychmiast spowodował odwrócenie głowy Jacka Morta, z szybkością atakującego węża. Ona nie może tu zajrzeć. Nie wcześniej, aż będę gotowy. Do tego czasu będzie widziała jedynie tył głowy tego człowieka. Detta Walker i tak nie zobaczyłaby Jacka Morta, bo człowiek spoglądający przez drzwi widział tylko to, na co patrzył gos- podarz. Twarz Morta dostrzegłaby, gdyby Jack popatrzył w lus- tro (chociaż mogłoby to mieć inne okropne konsekwencje, związane z paradoksem i powtarzalnością), lecz nawet wtedy nie miałoby to znaczenia dla obu jej jaźni, tak samo jak ich twarze nic nie mówiłyby Jackowi Mortowi. Mimo że dwukrot- nie połączeni byli tak straszliwą więzią, nigdy się nie widzieli. Rewolwerowiec nie chciał, żeby kobieta ujrzała twarz Wład- czyni. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Przebłysk intuicji zaczął bardziej przypominać plan. 360 Tylko że było już późno - kolor nieba za oknem świadczył, że jest trzecia po południu, a może nawet czwarta. Ile zostało czasu, nim o zmroku przyjdą homarokoszmary i zakończą życie Eddiego? Trzy godziny? Dwie? Mógł wrócić i spróbować ocalić Eddiego... Cóż, tego właśnie chciała Detta. Zastawiła pułapkę, jak obawiający się wilka wieśniacy poświęcają owieczkę, żeby zwabić go i zastrzelić z łuku. Powróciłby do swego schorowanego ciała... ale nie na długo. Widział tylko jej cień, ponieważ leżała niedaleko drzwi, trzymając w dłoni jeden z jego rewolwerów. W chwili gdy ciało Rolanda się poruszy, ona wystrzeli i zakończy jego życie. Ta kobieta bała się go, więc przynajmniej umrze szybko. Natomiast Eddiego czeka śmierć w męczarniach. Wydawało mu się, że słyszy ochrypły chichot Detty Walker. Chcesz spróbować, łajzo? Spróbuj mnie załatwić! Nie boisz się chyba kalekiej czarnej kobiety, co? - Tylko jeden sposób - mruknął ustami Jacka. - Tylko jeden. Drzwi gabinetu otworzyły się i do środka zajrzał łysy męż- czyzna w okularach. — Jak ci idzie z kontem Dorfmana? - zapytał łysy. — Kiepsko się czuję. Chyba zaszkodził mi lunch. Myślę, że pójdę do domu. Łysy się zaniepokoił. — To pewnie wirus. Słyszałem, że ostatnio grasuje wyjąt- kowo paskudny. — Zapewne. - No, cóż... jeśli tylko załatwisz sprawę Dorfmana do jutra, do piątej po południu... — Tak. — Bo wiesz, jaki on potrafi być upierdliwy... — Tak. Łysy mężczyzna, teraz trochę zmieszany, pokiwał głową. 361 - Pewnie, idź do domu. Rzeczywiście wyglądasz inaczej niż zwykle. - Bo tak się czuję. Łysy pospiesznie odszedł. Wyczuł moją obecność-pomyślał rewolwerowiec. To z tego powodu. Częściowo z tego powodu, choć nie tylko. Obawiają się. go. Nie wiedzą dlaczego, ale boją się go. I mają rację. Ciało Jacka Morta wstało, znalazło dyplomatkę, którą niósł, gdy wniknął w niego rewolwerowiec, po czym zgarnęło do niej wszystkie papiery leżące na biurku. Roland miał ochotę obejrzeć się i zerknąć przez drzwi, lecz się powstrzymał. Nie spojrzy tam, dopóki nie będzie gotowy zaryzykować i wrócić. A na razie miał mało czasu i wiele do zrobienia. Rozdział 2 SŁOIK MIODU 1 Detta leżała w dobrze ocienionej kryjówce, tworzonej przez głazy oparte o siebie jak starcy, którzy, dzieląc się jakimś upiornym sekretem, zostali zamienieni w skałę. Obserwowała Eddiego, który krążył po usianych kamieniami zboczach wzgórz, nawołując ochrypłym głosem. Kaczy puch na jego policzkach w końcu zmienił się w brodę i można by go wziąć za dorosłego mężczyznę, chyba że -jak zdarzyło się trzy lub cztery razy - przechodził w pobliżu jej kryjówki (raz tak blisko, że wystarczyło wyciągnąć rękę, by chwycić go za kostkę). Kiedy znajdował się blisko, widać było, że to jeszcze dzieciak, a w dodatku śmiertelnie zmęczony. Odetta zlitowałaby się nad nim; Detta czuła tylko zimną, przyczajoną gotowość urodzonego drapieżcy. Gdy wczołgiwała się w tę szczelinę, coś pękało pod nacis- kiem jej rąk, z suchym trzaskiem jesiennych liści. Po chwili jej wzrok oswoił się z półmrokiem i wtedy zobaczyła, że to nie liście, ale kości małych zwierząt. Zamieszkiwał tu jakiś drapieżnik, łasica lub kuna, która już dawno odeszła, jeśli te pożółkłe ze starości kosteczki mówiły prawdę. Zapewne po- lowała nocami, za pomocą węchu szukając żeru w wyższych partiach wzgórz, gdzie krzaki i poszycie były gęściej sze. Zabijała, pożywiała się i znosiła tutaj resztki, żeby posilać się 363 przez następny dzień, czekając na nadejście nocy i pory łowów. Teraz krył się tu większy drapieżnik; z początku Detta zamierzała zrobić to samo, co robiła poprzednia lokatorka: zaczekać, aż Eddie zaśnie, co niemal na pewno się stanie, i wówczas zabić go i przy wlec ciało tutaj. Potem, mając oba rewolwery, doczołgać się do drzwi i zaczekać na powrót Bardzo Złego Człowieka. Początkowo zamierzała zastrzelić Bardzo Złego Człowieka natychmiast po załatwieniu Eddiego, ale to byłby błąd, prawda? Gdyby Bardzo Zły Człowiek nie miał ciała, do którego mógłby wrócić, Detta w żaden sposób nie mogłaby opuścić tego świata i powrócić do swojego. Czy zdoła zmusić Bardzo Złego Człowieka, żeby zabrał ją z powrotem? Może nie. A może tak. Możliwe, że zrobiłby to, gdyby wiedział, że Eddie żyje. To podsunęło jej znacznie lepszy pomysł. 2 Była bardzo sprytna. Wyśmiałaby każdego, kto powiedziałby, że jednocześnie brak jej pewności siebie. Z tego względu tę pierwszą cechę przypisywała każdej napotkanej osobie, która dorównywała jej intelektem. Rewolwerowca też uważała za spryciarza. Usłyszała strzał, a kiedy popatrzyła, zobaczyła smużkę dymu, unoszącą się z lufy rewolweru. Załadował broń i rzucił ją Eddiemu, zanim przeszedł przez te drzwi. Wiedziała, co to miało oznaczać dla Eddiego: nie wszystkie naboje zamokły, więc za pomocą rewolweru może się bronić. Rozumiała także, co miało to oznaczać dla niej (gdyż oczywiś- cie Bardzo Zły Człowiek wiedział, że ona patrzy; gdyby nawet zasnęła, kiedy zaczęli gadać, wystrzał by ją obudził): Trzymaj się od niego z daleka. On ma broń. 364 Diabeł jednak potrafi być subtelny. Jeśli Bardzo Zły Człowiek odegrał to przedstawienie dla niej, to czy nie mogło mu chodzić jeszcze o coś innego... o coś, czego ani ona, ani Eddie nie powinni zauważyć? Być może Bardzo Zły Człowiek pomyślał: Jeśli ona zobaczy, że w tym rewolwerze są dobre naboje, to może dojdzie do wniosku, że broń, którą dostała od Eddiego, również wystrzeli Załóżmy, że on przewidział, iż Eddie zaśnie. Czy nie domyś- liłby się, że ona tylko na to będzie czekała, żeby zdobyć broń i powoli wczołgać się z powrotem do kryjówki na zboczu? Tak, ten Bardzo Zły Człowiek mógł to wszystko przewidzieć. Był sprytny jak na białasa. W każdym razie dość sprytny, by wiedzieć, że Detta załatwi tego chłoptasia. Może więc Bardzo Zły Człowiek załadował ten rewolwer samymi bezużytecznymi nabojami? Już raz ją przechytrzył, dlaczego nie miałby tego zrobić ponownie? Tym razem przezor- nie sprawdziła, czy w komorach tkwią nie tylko puste łuski, i owszem, wydawało się, że są w nich prawdziwe naboje, ale to wcale nie oznaczało, że wystrzelą. I nie musiał ryzykować, że któryś z nich jednak wystrzeli, prawda? Mógł coś z nimi zrobić. W końcu Bardzo Zły Człowiek zawodowo zajmował się bronią. A dlaczego miałby to robić? Oczywiście, żeby wywabić ją z kryjówki! Wtedy Eddie mógłby wycelować w nią broń, która naprawdę strzela, i nie popełniłby po raz drugi tego samego błędu, zmęczony czy nie. A nawet bardzo by się starał nie popełnić po raz drugi tego samego błędu, z tego względu, że był taki zmęczony. Niezły numer, białasie - pomyślała Detta w swojej kryjów- ce... ciasnym, lecz dziwnie miłym mrocznym zagłębieniu, którego dno było wyścielone miękkimi i rozkładającymi się kosteczkami drobnych zwierząt. Niezły numer, ale nie weźmiesz mnie na takie gówno. W końcu wcale nie musiała strzelać do Eddiego. Wystarczyło trochę poczekać. 365 3 Obawiała się jedynie tego, że rewolwerowiec wróci, zanim Eddie zaśnie, ale Bardzo Złego Człowieka wciąż nie było. Bezwładne ciało u stóp wzgórza nie poruszało się. Może miał jakieś kłopoty ze zdobyciem potrzebnego mu lekarstwa... albo z czymś zupełnie innym. Wiedziała, że tacy ludzie jak on znajdują kłopoty równie łatwo, jak suka w cieczce natrafia na napalonego psa. Minęły dwie godziny, w ciągu których Eddie szukał kobiety. Nazywał ją "Odettą" (och, jakże nienawidziła dźwięku tego imienia) i krążył po wzgórzach, krzycząc, aż zupełnie stracił głos. W końcu zrobił to, na co czekała: wrócił do piaszczystej zatoczki i usiadł obok wózka inwalidzkiego, wodząc wokół nieprzytomnym spojrzeniem. Dotknął jednego z kółek wózka i to dotknięcie wydawało się niemal pieszczotą. Potem opuścił rękę i głęboko westchnął. Ten widok ścisnął gardło Detty; ból niczym letnia błyskawica przeszył jej głowę od skroni do skroni i miała wrażenie, że słyszy jakiś głos... nawołujący lub rozkazujący. Nie, nic z tego - pomyślała, nie wiedząc, o kim myśli i do kogo to kieruje. Nie, nic z tego, nie tym razem, nie teraz. Nie teraz, a może już nigdy. Błyskawica bólu ponownie przeszyła jej głowę i Detta zacisnęła pięści. Twarz również skurczyła się i wykrzywiła w odrażającym grymasie, będącym przedziwnym połączeniem brzydoty i nieludzkiego skupienia. Ból już nie wrócił. Tak samo jak głos, który czasem zdawał się mu towarzyszyć. Czekała. Eddie oparł brodę na dłoniach, podpierając głowę. Mimo to wkrótce zaczęła mu się kiwać, opadając między dłonie. Detta czekała z roziskrzonym wzrokiem. Eddie podniósł głowę. Z trudem wstał, dowlókł się do wody i opryskał nią sobie twarz. 366 Pewnie, biały chłoptasiu. Szkoda, że na tym świecie nie ma kokainy, bo zażyłbyś trochę, no nie? Tym razem Eddie usiadł na wózku, który okazał się dla niego zbyt wygodny. Tak więc, popatrzywszy przez długą chwilę w otwarte drzwi (/ co tam widzisz, biały chłoptasiu? Detta da ci dwadzieścia dolców, żeby się dowiedzieć), znowu klapnął swoim białym tyłkiem na piasek. I ponownie podparł brodę rękami. Wkrótce głowa zaczęła, mu opadać. Tym razem nie bronił się przed tym. Opuścił brodę na pierś i nawet przez szum fal Detta słyszała jego chrapanie. Wkrótce osunął się na bok i zwinął w kłębek. Ze zdumieniem, niesmakiem i przestrachem poczuła nagły przypływ współczucia dla tego białego chłoptasia. Wyglądał jak dzieciak, który pragnął powitać Nowy Rok o północy i nie zdołał, bo zmorzył go sen. Potem przypomniała sobie, jak białas razem z Bardzo Złym Człowiekiem próbowali nakarmić ją trucizną i drażnili się z nią, w ostatniej chwili zabierając jej dobre mięso sprzed nosa... A przynajmniej dopóki nie zaczęli się bać, że im umrze. Jeśli przestraszyli się, że im umrzesz, to dlaczego chcieli nakarmić cię zatrutym mięsem? To pytanie przeraziło ją tak samo, jak niespodziewany przy- pływ współczucia. Nie przywykła do zadawania sobie pytań, a co więcej, ten pytający głos w jej głowie nie wydawał się jej głosem. Wcale nie chcieli mnie zabić tym zatrutym żarciem. Zależało im na tym, bym się pochorowała. Pewnie siedzieliby tam i śmiali się z tego, jak rzygam. Odczekała dwadzieścia minut, a potem ruszyła w kierunku plaży, opierając się na dłoniach i silnych ramionach, wijąc niczym wąż, nie odrywając oczu od Eddiego. Wolałaby za- czekać jeszcze godzinę, a choćby pół. Lepiej, żeby ten mały matkojeb zasnął naprawdę głęboko. Czekanie jednak było luksusem, na jaki po prostu nie mogła sobie pozwolić. Ten Bardzo Zły Człowiek mógł wrócić w każdej chwili. 367 Gdy zbliżyła się do miejsca, gdzie leżał Eddie (wciąż chrapał, wydając dźwięki podobne do odgłosów piły tartacznej, która zaraz się zepsuje), chwyciła kamień... odpowiednio gładki z jednej i należycie chropowaty z drugiej strony. Zacisnęła dłoń na gładkiej powierzchni i znowu czołgała się do leżącego. W oczach miała matowy, morderczy błysk. 4 Plan Detty był brutalnie prosty: tłuc Eddiego poszarpaną stroną kamienia, aż chłoptyś stanie się martwy jak głaz. Potem zabrać mu broń i zaczekać na powrót Rolanda. Kiedy ciało rewolwerowca zacznie okazywać oznaki życia, da mu wybór: albo zabierze ją z powrotem do jej świata, albo odmówi i zginie. Tak czy inaczej, już mnie nie dostaniesz, frajerze - powie mu - a teraz, gdy twój chłopiec nie żyje, nie zdołasz zrobić tego, co chciałeś. Jeśli broń, którą Bardzo Zły Człowiek dał Eddiemu, nie wypali... To było możliwe, gdyż jeszcze nigdy nie spotkała człowieka, którego by tak nienawidziła i obawiała się jak Rolanda, a któremu przypisywała nadludzki spryt. I tak go załatwi. Zatłucze go kamieniem lub gołymi rękami. Był chory i ledwie się trzymał na nogach. Załatwi go. W miarę jak zbliżała się do Eddiego, naszła ją niepokojąca myśl. Następne pytanie i ponowne wrażenie, że zadał je ten inny głos. A jeżeli on się dowie? Co będzie jeśli w tej samej chwili, gdy zabijesz Eddiego, on się o tym dowie? O niczym się nie dowie. Jest zbyt zajęty szukaniem lekarstwa. I szukaniem okazji... z tego, co wiem. Ten obcy głos nie odpowiedział, ale zdążył już zasiać ziarno wątpliwości. Słyszała, jak rozmawiali, sądząc, że śpi. Bardzo Zły Człowiek potrzebował czegoś. Nie wiedziała, o co mu chodziło. Zdaje się, że miało coś wspólnego z jakąś wieżą. 368 Może Bardzo Zły Człowiek myślał, że ta wieża jest pełna złota, drogich kamieni albo czegoś takiego. Powiedział, że potrzebuje Detty, Eddiego i jeszcze kogoś, żeby tam dotrzeć, i Detta podejrzewała, że mógł mieć rację. Po cóż innego byłyby tutaj te drzwi? Jeśli to jakaś magia, to on może się dowiedzieć, że zabiła Eddiego. I jeżeli w ten sposób zamknie mu drogę do wieży, to być może zniszczy jedyną rzecz, dla której żył ten pieprzony matkojeb. A jeśli on zrozumie, że nie ma już po co żyć, to możliwe, że nie zechce nawet kiwnąć palcem, gdyż pieprzone- mu matkojebowi przestanie na czymkolwiek zależeć. Na myśl o tym, co mogłoby się stać, gdyby Bardzo Zły Człowiek wrócił tutaj z takim nastawieniem, Detta zadrżała. Co może zrobić, jeśli nie wolno jej zabić Eddiego? Mogła odebrać śpiącemu broń, ale czy poradzi sobie z dwoma przeciw- nikami, kiedy wróci tu Bardzo Zły Człowiek? Po prostu nie wiedziała. Jej spojrzenie padło na wózek inwalidzki, zaczęło przesuwać się dalej, a potem szybko ponownie spoczęło na wózku. Skó- rzane oparcie miało z tyłu głęboką kieszeń. Wystawał z niej zwój sznura, którym przywiązali ją do fotela. Zobaczywszy go, zrozumiała, jak może sobie poradzić z tym wszystkim. Zmieniła kierunek i zaczęła pełznąć w stronę nieruchomego ciała rewolwerowca. Zamierzała wziąć to, co znajdowało się w worku, który nazywał "torbą", i jak najszybciej zabrać sznur... A jednak na moment zastygła przy drzwiach. To, co w nich zobaczyła, zinterpretowała podobnie jak Eddie, w kategoriach filmu... tylko że jej przypominał telewizyjny serial kryminalny. O akcji osadzonej w drugstorze. Ujrzała sprzedawcę, który wyglądał na śmiertelnie przerażonego, i Detta wcale mu się nie dziwiła. Lufa rewolweru mierzyła prosto w jego twarz. Sprzedawca mówił coś, jego głos zaś był daleki i zniekształcony, jakby dochodził zza dźwiękochłonnej ściany. Nie miała pojęcia dlaczego. Nie mogła dostrzec, kto trzyma broń, ale przecież wcale nie musiała widzieć twarzy, prawda? I tak wiedziała, kto to jest. 369 Bardzo Zły Człowiek. Tam może wyglądać zupełnie inaczej, może być jakimś za- sranym grubaskiem albo nawet bratem, ale w środku będzie sobą, jasne. Szybko znalazł sobie nową broń, no nie? Założę się, że to zawsze łatwo mu przychodzi. Ruszaj się, Detto Walker. Otworzyła torbę Rolanda, z której uniósł się nikły, nostal- giczny aromat długo przechowywanego i dawno już wypalone- go tytoniu. W pewien sposób przypominała kobiecą torebkę, pełną przedmiotów, które na pierwszy rzut oka wyglądały na przypadkową zbieraninę... lecz po wnikliwszym zbadaniu oka- zywały się wyposażeniem podróżnym człowieka przygotowa- nego na niemal każdą ewentualność. Doszła do wniosku, że Bardzo Zły Człowiek już od dawna zmierzał do tej swojej wieży. Jeśli tak było, to liczba przed- miotów - aczkolwiek niewiele wartych - które nosił ze sobą, budziła zdumienie. Ruszaj się, Detto Walker. Wzięła to, czego potrzebowała, i po cichu, pełznąc jak wąż, wróciła do wózka inwalidzkiego. Gdy do niego dotarła, podparła się jedną ręką, a drugą wyciągnęła z kieszeni na oparciu sznur, niczym rybak zwijający linę. Raz za razem zerkała na Eddiego, upewniając się, że śpi. Nie poruszył się, dopóki Detta nie zarzuciła mu sznura na szyję i nie zacisnęła pętli. 5 Coś pociągnęło go do tyłu. W pierwszej chwili pomyślał, że to jakiś koszmarny sen, w którym zostaje pogrzebany żywcem lub uduszony. Potem poczuł ból, wywołany pętlą wrzynającą mu się w szyję, i ślinę cieknącą po brodzie, z szeroko otwartych ust. To nie był sen. Chwycił palcami sznur i spróbował stanąć na nogi. Powaliło go silne szarpnięcie. Eddie z łoskotem runął na wznak. Twarz mu spurpurowiała. 370 - Przestań! - syknęła Detta za jego plecami. - Nie zabiję cię, jeśli przestaniesz, w przeciwnym wypadku zaduszę cię. Eddie opuścił ręce i usiłował leżeć bez ruchu. Pętla, którą Odetta zarzuciła mu na szyję, poluzowała się na tyle, że zdołał z trudem nabrać tchu. Zawsze to lepsze niż nic. Gdy panicznie galopujące serce odrobinę zwolniło, spróbował się obejrzeć. Pętla natychmiast się zacisnęła. - Nic z tego. Leż spokojnie i podziwiaj ocean, łajzo. To na razie wszystko, co będziesz widział. Popatrzył na ocean i sznur ponownie rozluźnił się tak, że Eddie zdołał jakoś wciągnąć powietrze. Nieznacznie przesunął rękę do paska spodni (ona jednak zauważyła ten ruch i chociaż Eddie tego nie widział, uśmiechnęła się). Broni tam nie było. Zabrała mu ją. Podkradła się do ciebie, kiedy spałeś, Eddie. To był oczywiś- cie głos rewolwerowca. Nie ma sensu mówić, że ostrzegałem cię, ale... przecież cię ostrzegałem. Właśnie do tego prowadzą romantyczne odruchy - teraz masz pętlę na szyi, a za plecami stukniętą kobietę z dwoma rewolwerami. Gdyby chciała mnie zabić, już by to zrobiła. Zabiłaby mnie, kiedy spałem. A jak myślisz, co ona zamierza zrobić, Eddie? Wręczyć ci bezpłatny bilet na wszystkie atrakcje Disney landu? - Posłuchaj - odezwał się. - Odetto... Ledwie zdążył wypowiedzieć to imię, gdy znowu poczuł mocno zaciskającą się pętlę. - Nie będziesz mnie tak nazywał. Kiedy usłyszę to jeszcze raz, będzie to ostatnie słowo, jakie wypowiesz. Nazywam się Detta Walker i jeśli chcesz jeszcze złapać powietrze w płuca, ty parszywy białasie, to lepiej o tym pamiętaj! Eddie zabulgotał, dławiąc się i szarpiąc sznur. Wielkie czarne plamy zaczęły wykwitać mu przed oczami, jak kwiaty zła. W końcu pętla na jego szyi znów się rozluźniła. — Kapujesz, łajzo? — Tak - wyrzęził. 371 — No, to mów. Powiedz, jak się nazywam. — Detta. — Jak się nazywam! W jej głosie słychać było nutę histerii i w tym momencie Eddie był rad z tego, że nie widzi twarzy tej kobiety. — Detta Walker. — Dobrze. - Sznur poluzował się jeszcze trochę. - Teraz posłuchaj mnie uważnie, białasie, jeśli chcesz dożyć zachodu słońca. Nie próbuj być sprytny. Widziałam, jak chciałeś ukrad- kiem chwycić broń, którą zabrałam ci, gdy spałeś. Nie próbuj załatwić Detty, bo ona odznacza się celnością. Lepiej się zastanów, zanim się zdecydujesz. Jasne? I nie myśl sobie, że ci się coś uda, bo ja nie mam nóg. Od kiedy ich nie mam, nauczyłam się robić różne rzeczy, a teraz mam oba te pieprzone rewolwery i powinieneś o tym pamiętać. Mam rację? — Tak - wychrypiał Eddie. - Nie mam ochoty być sprytny. — No, to dobrze. Bardzo dobrze. - Zachichotała. - Byłam naprawdę paskudną suką, kiedy spałeś. Wszystko sobie ob- myśliłam. Oto co masz zrobić, białasie: wyciągnij ręce do tyłu, aż namacasz takie same pętle jak ta, którą zarzuciłam ci na szyję. Są trzy. Splotłam je, gdy spałeś, leniuchu! - Znowu zachichotała. - Jak już je namacasz, włożysz w nie dłonie i wtedy poczujesz, jak moja ręka zaciska je jeszcze mocniej i pomyślisz sobie: "Teraz mam szansę załatwienia tej czarnej zdziry. Teraz, kiedy nie trzyma końca sznura". Radzę ci - powiedziała Detta z karykaturalnym południowym akcentem, przesadnie przeciągając głoski - lepiej popatrz za siebie, zanim zrobisz coś w pośpiechu. Eddie obejrzał się. Detta jeszcze bardziej przypominała wiedźmę; umorusana i rozczochrana, przestraszyłaby nawet kogoś znacznie odważniej szego niż on. Suknia, którą miała na sobie u Macy'ego, skąd porwał ją rewolwerowiec, była brudna i podarta. Nożem wyjętym z torby rewolwerowca - tym samym, którym Eddie i Roland przecinali taśmę izolacyjną - 372 Detta wycięła w materiale prowizoryczne kabury tuż nad biodrami. Teraz sterczały z nich rękojeści obu rewolwerów Rolanda. Mówiła stłumionym głosem, ponieważ trzymała w zębach koniec sznura. Świeżo ucięta końcówka sterczała z jednego kącika ust, a koniec liny tworzącej pętlę na szyi Eddiego wystawał z drugiego kącika. Ze sznurem w zębach wyglądała tak okropnie i dziko, że Eddie zamarł, patrząc na nią ze zgrozą. Widząc jego minę, uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Jak spróbujesz być sprytny, kiedy będę wiązała ci rę- ce - ostrzegła - to zacisnę zęby na twoim gardle. I tym razem nie puszczę, kapujesz? Nie był w stanie wykrztusić słowa. Kiwnął głową. — Dobrze. Może jednak jeszcze trochę pożyjesz. — Jeśli nie - wyrzęził Eddie - to już nigdy nie pójdziesz na zakupy do Macy'ego, Detto. On się dowie o tym, a wtedy skończy się zabawa. — Cii - powiedziała prawie czule Detta. - Bądź cicho. Zostaw myślenie starszym. Ty masz tylko wymacać następną pętlę. 6 Zawiązałam je, kiedy spałeś - oznajmiła i Eddie z nie- smakiem i rosnącym przestrachem uzmysłowił sobie, że do- kładnie tak było. Przygotowała potrójną pętlę. Pierwszą za- rzuciła mu na szyję, kiedy spał. Drugą związała mu ręce na plecach. Potem przewróciła go na bok i kazała mu podciągnąć nogi, aż piętami dotknie pośladków. Domyślił się, do czego to zmierza, i odmówił. Z rozcięcia sukni wyjęła jeden z rewol- werów Rolanda, odbezpieczyła go i przyłożyła mu lufę do skroni. - Zrobisz to albo ja to zrobię, białasie - wyszeptała czu- le. - Tylko że jak ja to zrobię, będziesz martwy. Wtedy 373 przysypię piaskiem mózg, który wytryśnie ci z drugiej strony, i zakryję włosami dziurę na skroni. Pomyśli, że śpisz! - znów zachichotała. Eddie podkulił nogi, a ona szybko zarzuciła mu trzecią pętlę na kostki. - No. Związany tak dokładnie jak byczek na rodeo. Pomyślał, że to odpowiedni opis. Gdyby próbował wyprosto- wać nogi, które już zaczynały mu drętwieć, jeszcze bardziej zacisnąłby pętlę. Ta ściągnęłaby sznur między kostkami nóg i przegubami, co z kolei spowodowałoby zaciśnięcie krępują- cych je więzów, a napinająca się lina ściągnęłaby pętlę na szyi i... Zaczęła go wlec w kierunku wody. - Hej! Córo... Usiłował stawić opór i wszystkie pętle zacisnęły się - włącznie z tą, która pozbawiała go tchu. Staraj się rozluźnić mięśnie (i trzymaj nogi w górze, nie zapominaj o tym, dupku, bo jeśli je opuścisz, to się udusisz), żeby łatwiej mogła go wlec po ziemi. Wystający kamień podrapał mu policzek, z któ- rego pociekła ciepła krew. Detta ciężko dyszała. Szum fal i głuchy łoskot wody wpadającej do skalnego tunelu był coraz głośniejszy. Utopi mnie? Jezu Chryste, czy właśnie to chce zrobić? Niejasne, że nie. Pomyślał, że wiedział, co zamierza uczynić, zanim jeszcze zaczął szorować twarzą po poskręcanym morsz- czynie, znaczącym zasięg przypływu, zeschniętego zielska śmierdzącego morską solą, zimnego niczym palce utopionych marynarzy. Przypomniał sobie, jak Harry mówił mu kiedyś: Czasem postrzelili któregoś z naszych. Mam na myśli Amerykanina, bo wiedzieli, że ci z armii Wietnamu Południowego się nie nadają bo żaden z nas nie pójdzie po żółtka do buszu. Chyba że jakiś Żółtodziób prosto ze Stanów. Rozcinali mu brzuch i zostawiali, żeby wrzeszczał, a potem załatwiali tych, którzy próbowali go wyciągnąć. Robili to, dopóki nie umarł. Wiesz, jak nazywali takiego faceta, Eddie? 374 Eddie potrząsnął głową, zmrożony tym obrazem. Nazywali go słojem miodu - rzekł Henry. Coś słodkiego. Coś, co przyciąga muchy. Albo nawet niedźwiedzia. Właśnie to uczyniła Detta - zrobiła z niego przynętę. Zostawiła go ze dwa jardy za linią przypływu, zostawiła bez słowa, twarzą do oceanu. Spoglądający przez drzwi rewol- werowiec nie miał dostrzec wezbrania wody, która utopi Ed- diego, gdyż właśnie zaczynał się odpływ, trwający co najmniej sześć godzin. Lecz znacznie wcześniej... Eddie zdołał lekko unieść głowę i zobaczył, że słońce kładzie długi złoty szlak na falach oceanu. Która to godzina? Czwarta? Mniej więcej. Słońce zajdzie o siódmej. Zmrok zapadnie na długo przed tym, zanim zacznie się przypływ. A kiedy zrobi się ciemno, z fal wyjdą homarokoszmary i zadając swe dziwaczne pytania, zbliżą się do miejsca, gdzie leży bezsilny i związany, po czym rozszarpią go na kawałki. 7 Czas nieznośnie dłużył się Eddiemu Deanowi. Sama idea czasu wydawała się śmieszna. Osłabł nawet strach przed tym, co miało się zdarzyć, kiedy zapadnie zmrok, gdy pulsowanie nóg przeszło w tępy ból, a potem w potwornie bolesny skurcz. Usiłował rozluźnić mięśnie i wszystkie pętle się zacisnęły; był bliski uduszenia się, zdołał jednak jakoś unieść nogi, zmniejszyć nacisk i złapać oddech. Już nie był pewny, czy doczeka zmroku. Nadejdzie chwila, gdy po prostu nie będzie w stanie zdobyć się na jakikolwiek ruch. Rozdział 3 ROLAND ZDOBYWA LEK 1 Jack Mort wiedział już o obecności rewolwerowca. Gdyby Roland miał do czynienia z innym człowiekiem - na przykład kimś takim jak Eddie Dean czy Odetta Walker - próbowałby z nim porozmawiać... choćby po to, żeby złagodzić całkiem zrozumiały strach i oszołomienie towarzyszące odkryciu kogoś, kto nieproszony usiadł na fotelu pasażera w ciele, którym przez całe życie kierował jeden mózg. Ponieważ jednak Mort był potworem - gorszym od tego, jakim kiedykolwiek była i będzie Detta Walker - Roland nie próbował niczego mu tłumaczyć ani z nim rozmawiać. Słyszał jego biadolenie: Kim jesteś? Co się ze mną dzieje? - ale nie zwracał na nie uwagi. Rewolwerowiec skoncentrował się na krótkiej liście swoich potrzeb, bezlitośnie wykorzystując umysł mężczyzny. Biadolenia przeszły w krzyki przerażenia. Rewol- werowiec nie zwracał na nie uwagi. Traktując go jako połączenie atlasu z encyklopedią, mógł pozostać w tej pełnej robactwa jamie, którą stanowił umysł tego człowieka, tylko dlatego, że Mort miał wszystkie informacje potrzebne Rolandowi. Plan rewolwerowca był nieskomplikowa- ny, a nieskomplikowane plany często są lepsze od dopracowa- nych. W sprawach planowania nie było we wszechświecie dwóch istot, które bardziej różniłyby się od siebie niż Roland i Jack Mort. 376 Prosty plan pozostawia sporo miejsca na improwizację. A natchniona improwizacja zawsze była jednym z silnych punktów Rolanda. 2 Grubas z okularkami na nosie, podobny do łysola, który pięć minut wcześniej zajrzał do gabinetu Morta (wyglądało na to, że w świecie Eddiego wielu ludzi nosi to, co Mortopedia iden- tyfikowała jako "szkła"), wsiadł razem z nim do windy. Spojrzał na walizeczkę w dłoni mężczyzny, którego uważał za Jacka Morta, a potem na jej właściciela. - Idziesz zobaczyć się z Dorfmanem, Jack? Rewolwerowiec nie odpowiedział. - Jeśli myślisz, że zdołasz wyperswadować mu podnajem, mogę ci powiedzieć, że to strata czasu - rzekł grubas i za- mrugał oczami, gdy jego kolega gwałtownie się cofnął. Drzwi małej kabiny zamknęły się i nagle zaczęli spadać. Roland gwałtownie sięgnął do pamięci Morta, nie zważając na wrzaski. Dowiedział się, że wszystko w porządku. To była normalna sytuacja. - Przepraszam, jeśli cię uraziłem - rzekł grubas. Rewol- werowiec pomyślał: Ten też się go boi. - Poradziłeś sobie z tym kutasem lepiej niż ktokolwiek inny w firmie, tak właśnie uważam. Rewolwerowiec milczał. Nie mógł się doczekać chwili, w której się wydostanie z tej spadającej trumny. - I mówię ci - ciągnął raźnie grubas - że zaledwie wczoraj byłem na lunchu z... Głowa Jacka Morta odwróciła się i przez oprawione w złote druciki szkła na grubasa spojrzały oczy o takim odcieniu błękitu, jakiego nigdy przedtem nie miały oczy Jacka. - Zamknij się - rzucił beznamiętnie rewolwerowiec. Grubas zbladł jak ściana i cofnął się o dwa kroki. Jego 377 obwisłe pośladki uderzyły o sztuczne drewno spadającej trumny, która nagle znieruchomiała. Drzwi otworzyły się i rewolwero- wiec, noszący ciało Jacka Morta niczym dobrze dopasowany garnitur, wyszedł, nie oglądając się za siebie. Grubas naciskał palcem przycisk otwierania drzwi windy, patrząc w ślad za nim, dopóki Mort nie zniknął mu z oczu. Zawsze brakowało mu piątej klepki - pomyślał - ale to wygląda na coś poważnego. Może to załamanie nerwowe. Doszedł do wniosku, że myśl o Jacku Morcie zamkniętym w jakimś dobrze strzeżonym sanatorium dla psychicznie cho- rych jest bardzo krzepiąca. Rewolwerowiec zgodziłby się z nim. 3 Gdzieś między rozbrzmiewającym echem pomieszczeniem, które Mortopedia zidentyfikowała jako "hol", czyli miejsce, gdzie były wejścia i wyjścia biur znajdujących się w tym drapaczu chmur, a zalaną słonecznym blaskiem ulicą (Mo- rtopedia rozpoznała ją jako "Szóstą Aleję" albo "Aleję Ame- ryk") wrzask ucichł. Mort nie umarł ze strachu; nieomylny instynkt podpowiadał rewolwerowcowi, że gdyby Mort umarł, ich ka zostałyby na zawsze wyrzucone w otchłań możliwości leżących poza realnym światem. On nie umarł, lecz zemdlał. Przygnieciony ciężarem strachu i obcości, tak jak Roland po wniknięciu w jego umysł i odkryciu tajemnic Morta, a także splotu okoliczności, splotu zbyt doniosłego, aby mógł być czysto przypadkowy. Rewolwerowiec był rad, że Mort zemdlał. Dopóki ta utrata przytomności nie utrudniała Rolandowi dostępu do wiedzy i wspomnień tego człowieka - a nie utrudniała - cieszył się z tego, że tamten zszedł mu z drogi. Żółte pojazdy były publicznymi środkami transportu, zwa- nymi "tak-sówkami", "brykami" lub "furami". Według Mor- 378 topedii powozili nimi członkowie dwóch plemion: Meksów i Buców. Aby zatrzymać taki powóz, trzeba było podnieść rękę do góry, jak uczeń w klasie. Roland zrobił to i dopiero kiedy przejechało obok niego kilka tak-sówek, które najwyraźniej były puste, ale ich woźnice nie zwrócili na niego uwagi, zauważył na nich napis: ZAJĘTY. Ponieważ napisano go Wielkimi Literami, rewolwerowiec nie potrzebował pomocy Morta. Zaczekał, a potem znowu podniósł rękę. Tym razem tak-sówka zatrzymała się. Roland usiadł na tylnym siedzeniu. Poczuł zapach starego dymu, zjełczałego potu, zwietrzałych perfum. Zapach powozu z jego własnego świata. - Dokąd, przyjacielu? - zapytał woźnica. Roland nie miał pojęcia, czy ów mężczyzna należał do Meksów, czy Buców, ale nie zamierzał pytać. W tym świecie mogło to być nieuprzejme. - Nie jestem pewien - odparł Roland. - To nie kółko towarzyskie, przyjacielu. Czas to pieniądz. Powiedz mu, żeby złamał chorągiewkę - powiedziała Mor- topedia. — Złam chorągiewkę - rzucił Roland. — To tylko mierzy czas - odparł woźnica. Powiedz mu, że dostanie pięć dolców napiwku - poradziła Mortopedia. — Dostaniesz pięć dolców napiwku - rzekł Roland. — Niech je zobaczę - oświadczył tamten. - Forsa jedzie, gówno idzie. Zapytaj go, czy chce dostać forsę, czy woli pieprzyć głupo- ty - zareagowała natychmiast Mortopedia. - Chcesz dostać forsę, czy pieprzyć głupoty? - zadał pytanie Roland zimnym, głuchym głosem. Taksiarz niespokojnie zerknął w lusterko i już się nie odezwał. Tym razem Roland dokładnie przejrzał zasoby pamięci Jacka Morta. Taksówkarz ponownie spojrzał w lusterko... w ciągu piętnastu sekund, przez które jego pasażer po prostu siedział ze 379 spuszczoną głową i lewą dłonią przyciśniętą do czoła, jakby miał gigantycznego kaca. Taryfiarz już miał mu powiedzieć, żeby wysiadł albo zawoła gliny, kiedy pasażer podniósł głowę i oznajmił spokojnie: - Proszę zawieźć mnie na róg Siódmej Alei i Czterdziestej Dziewiątej. Zapłacę dodatkowo dziesięć dolarów ponad to, co pokaże taksometr, obojętnie z jakiego jesteś plemienia. Świr - pomyślał taksówkarz (czystej krwi Amerykanin z Vermontu, usiłujący zaczepić się w show-biznesie) - ale może bogaty świr. - Zaraz tam będziemy, kolego - odparł i włączając się do ruchu, dodał w myślach: Im prędzej, tym lepiej. 4 Improwizuj. Oto właściwe słowo. Wysiadłszy z taksówki, Roland zauważył niebiesko-biały pojazd zaparkowany przy krawężniku. Nie konsultując się z zasobami wiedzy Morta, odczytał napis POLICE. W środku siedzieli dwaj rewolwerowcy, pijąc coś - może kawę - z białych papierowych kubków. Rewolwerowcy, owszem, tak, wyglądali jednak na otyłych i rozlazłych. Sięgnął do portfela Jacka Morta (o wiele za małego, żeby można go nazwać prawdziwym portfelem, który jest prawie wielkości torebki i może pomieścić cały dobytek człowieka podróżującego z niedużym bagażem) i wręczył woźnicy bank- not z wydrukowanym numerem "20". Taksiarz szybko odjechał. Z pewnością był to najhojniejszy napiwek, jaki dostał w tym dniu, ale kierowca uważał, że w pełni sobie zasłużył na każdego centa tej dychy. Ten facet był nawiedzony. Rewolwerowiec spojrzał na szyld nad sklepem. CLEMENTS. BROŃ I ARTYKUŁY SPORTOWE - głosił napis. AMUNICJA, SPRZĘT WĘDKARSKI, ZEZWOLENIA. 380 Nie wszystkie słowa rozumiał, ale wystarczył mu jeden rzut oka na witrynę, aby stwierdzić, że Mort skierował go pod właściwy adres. Na wystawie leżały kajdanki, odznaki... i broń. Głównie karabiny, ale pistolety też. Były przymocowane łań- cuchem, to jednak nie miało znaczenia. Będzie wiedział, czego potrzebuje, kiedy - jeśli - to coś zobaczy. Roland przez prawie minutę penetrował umysł Jacka Mor- ta - umysł dostatecznie pokrętny dla jego potrzeb. 5 Policjant w radiowozie szturchnął kolegę łokciem. - Popatrz - powiedział - oto naprawdę poważny klient. Jego partner się roześmiał. - O Boże! - odezwał się afektowanym głosem, gdy męż- czyzna w eleganckim garniturze i okularach w złotych opraw- kach skończył oględziny towaru na wystawie i wszedł do środka. - Myślę, że właśnie postanowił nabyć kajdanki o za- pachu lawendy. Pierwszy gliniarz zakrztusił się kawą i ryknął śmiechem, wypluwając ją z powrotem do styropianowego kubka. 6 Sprzedawca podszedł prawie natychmiast i zapytał, czy może pomóc. — Zastanawiam się - odparł mężczyzna w tradycyjnym granatowym garniturze - czy ma pan papier... - Urwał, zastanowił się chwilę, po czym spojrzał na ekspedienta. - Chciałem powiedzieć tablicę z obrazkami różnych rodzajów amunicji do rewolweru. — Ma pan na myśli amunicję różnego kalibru? 381 Klient zawahał się, po czym rzekł: — Tak. Mój brat ma rewolwer. Strzelałem z niego, ale to było kilka lat temu. Myślę, że rozpoznam naboje, kiedy je zobaczę. — Cóż, być może - powiedział sprzedawca - ale czasem nie jest to takie proste. Czy to była dwudziestkadwójka? Trzy- dziestkaósemka? A może... — Jeśli ma pan rysunek, to poznam je - powtórzył Roland. — Jedną chwileczkę. - Sprzedawca przez moment spog- lądał niepewnie na mężczyznę w granatowym garniturze, a po- tem wzruszył ramionami. Kurwa, klient ma zawsze rację, nawet jak się myli... jeżeli ma forsę, oczywiście. Forsa gada, gówno spada. - Mam tu Biblię strzelca. Może powinien pan do niej zajrzeć. — Tak. Roland uśmiechnął się. Biblia strzelca. Jakże nobliwy tytuł książki. Mężczyzna poszperał pod ladą i wyjął mocno sfatygowany tom, grubszy od wszystkich książek, które rewolwerowiec widział w swoim życiu. Tymczasem ten człowiek obchodził się z nią tak, jakby nie była warta więcej niż garść piasku. Otworzył ją na ladzie i obrócił. - Niech pan spojrzy. Jeśli jednak upłynęło kilka lat, to będzie pan strzelał na oślep. - Zrobił zdziwioną minę, a potem uśmiechnął się. - Przepraszam za ten żart. Roland nie słuchał go. Pochylił się nad księgą, oglądając obrazki, które wyglądały niemal równie realnie jak przed- stawione na nich przedmioty, cudowne obrazki, które Mor- topedia zidentyfikowała jako "fotografie". Powoli przerzucał kartki. Nie... nie... nie... Prawie stracił nadzieję, kiedy nagle zobaczył to, czego szukał. Podniósł głowę i z tak widocznym podnieceniem spojrzał na sprzedawcę, że ten się trochę przestraszył. - Tutaj! - wskazał. - To te! Właśnie te! Zdjęcie, w które stukał palcem, ukazywało nabój typu Win- 382 chester, kaliber .45. Nie był dokładnie taki sam jak te, których używał, gdyż nie był ręcznie wyrabiany i napełniany, ale nawet nie zastanawiając się nad oznaczeniami liczbowymi (które i tak nic by mu nie powiedziały), wiedział, że będzie pasował do komory nabojowej jego broni. — No, cóż, w porządku, chyba pan znalazł - stwierdził sprzedawca - ale nie lej po nogach, koleś. Chcę powiedzieć, że to tylko naboje. — Ma pan je? — Jasne. Ile paczek pan chce? — A ile sztuk jest w paczce? — Pięćdziesiąt. Sprzedawca Zaczął: podejrzliwie przyglądać się klientowi. Jeśli facet zamierzał kupić naboje, to powinien wiedzieć, że będzie musiał pokazać opatrzone zdjęciem pozwolenie na broń. Nie ma pozwolenia, to nie ma broni ani amunicji. Takie prawo obowiązywało w okręgu Manhattan. A jeśli ten gość ma po- zwolenie na broń, to jakim cudem nie wie, ile naboi mieści się w standardowym pudełku z amunicją? - Pięćdziesiąt! Teraz facet rozdziawił japę ze zdziwienia. Miał nie po kolei, jak nic. Sprzedawca nieznacznie przesunął się w lewo, trochę bliżej kasy... a także, bynajmniej nieprzypadkowo, bliżej własnej broni, magnum .357, którą trzymał załadowaną w sprężynowej kaburze pod ladą. - Pięćdziesiąt! - powtórzył rewolwerowiec. Spodziewał się pięciu, dziesięciu, może nawet tuzina, ale pięćdziesiąt to... to... Ile masz pieniędzy? - zapytał Mortopedię, która nie wie- działa dokładnie, ale przypuszczała, że w portfelu ma co naj- mniej sześćdziesiąt dolców. - A ile kosztuje paczka? Sądził, że więcej niż sześćdziesiąt dolarów, ale może uda mu się namówić tego człowieka, żeby sprzedał mu część zawartości paczki albo... 383 - Siedemnaście pięćdziesiąt - odparł sprzedawca. - Tylko że... Jack Mort był księgowym i tym razem Roland nie musiał czekać - natychmiast otrzymał odpowiedź. - Trzy - powiedział rewolwerowiec. - Trzy paczki. Postukał palcem w zdjęcie. Sto pięćdziesiąt nabojów! O bo- gowie! Jakąż zwariowaną skarbnicą wszelkich bogactw był ten świat! Sprzedawca nawet nie drgnął. — Nie ma pan tylu - rzekł rewolwerowiec. Nawet się nie zdziwił. To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Jak sen. — Och, mam czterdziestkipiątki winchester. Ile pan ze- chce. - Sprzedawca zrobił następny krok w lewo, w kierunku kasy i broni. Jeśli ten facet to świr, co z pewnością zaraz się okaże, wkrótce będzie świrem z bardzo dużą dziurą w brzu- chu. - Mam od cholery tej amunicji. Chcę tylko wiedzieć, szefie, czy pan ma papier. — Papier? — Pozwolenie na broń, opatrzone zdjęciem. Nie mogę sprze- dać panu amunicji, jeśli mi go pan nie pokaże. Jeżeli chce pan kupić amunicję bez pozwolenia, musi pan pojechać do West- chester. Rewolwerowiec patrzył na niego bezradnie. Słowa sprzedaw- cy były dla niego bełkotem. Nic z tego nie rozumiał. Mortopedia wydawała się pojmować, co mówi ten człowiek, lecz w tym wypadku nie mógł polegać na doświadczeniu Morta. Ten człowiek nigdy w życiu nie miał broni. Swoją paskudną robotę wykonywał w inny sposób. Mężczyzna znów przesunął się o krok w lewo, nie odrywając oczu od twarzy rewolwerowca, który pomyślał: On ma broń. Spodziewa się kłopotów z mojej strony... a może chce, bym mu je sprawił. Czeka na pretekst, żeby mnie zastrzelić. Improwizuj. Przypomniał sobie rewolwerowców, siedzących w niebiesko- 384 -białym pojeździe na ulicy. Rewolwerowcy... Tak... Pomocnicy szeryfa, ludzie mający nie dopuścić do tego, żeby ten świat poszedł naprzód. Tyle że ci wyglądali - przynajmniej na pierwszy rzut oka - na równie miękkich i mało spostrzegaw- czych jak wszyscy inni w tym świecie zjadaczy lotosu. To tylko dwaj mężczyźni w uniformach i czapkach, wygodnie wyciągnięci na siedzeniach powozu, popijający kawę. Może źle ich ocenił. Byłoby dla nich lepiej, żeby się nie mylił. — Och! Rozumiem - powiedział i rozciągnął wargi w prze- praszającym uśmiechu. - Przepraszam. Chyba nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo świat poszedł naprzód... zmienił się, od kiedy ostatnio miałem broń. — Nic nie szkodzi - odparł sprzedawca i trochę się od- prężył. Może facet jest w porządku. A może robi sobie jaja. — Mógłbym obejrzeć ten zestaw do czyszczenia? - Roland wskazał na półkę za sprzedawcą. — Jasne. Ekspedient odwrócił się, a kiedy to zrobił, rewolwerowiec wyjął portfel Morta z wewnętrznej kieszeni marynarki. Zrobił to błyskawicznym ruchem, jakby wyjmował broń. Sprzedawca był odwrócony do niego plecami najwyżej cztery sekundy, ale gdy ponownie stanęli twarzą w twarz, portfel leżał już na podłodze. — Cacko - powiedział z uśmiechem sprzedawca, który doszedł do wniosku, że gość jest jednak w porządku. Do licha, sam wiedział, jak parszywie się można czuć, kiedy zrobi się z siebie osła. Wiele razy przeżył to w marines. - I nie po- trzebuje pan żadnego przeklętego pozwolenia, żeby go kupić. Czyż wolność to nie fajna rzecz? — Tak - odparł poważnie rewolwerowiec i udał, że do- kładnie ogląda zestaw do czyszczenia, chociaż wystarczyło mu jedno spojrzenie, by stwierdzić, że to tandeta w tandetnym opakowaniu. Oglądając, ostrożnie wepchnął nogą portfel Morta pod ladę. Po chwili odłożył pudełko, z dobrze udawanym żalem. 385 — Obawiam się, że muszę zrezygnować. — W porządku - odrzekł sprzedawca, gwałtownie tracąc zainteresowanie. Ponieważ gość nie był stuknięty i najwyraźniej chciał tylko popatrzeć, a nie kupić, ich znajomość została zakończona. Gówno idzie. - Jeszcze coś? - zapytał, lecz jego spojrzenie zdecydowanie świadczyło o tym, że rewol- werowiec ma się wynosić. — Nie, dziękuję. Roland wyszedł, nie oglądając się. Portfel Morta leżał głębo- ko pod ladą. Przynęta. Słoik miodu. 7 Policjanci Carl Delevan i George O'Mearah dopili kawę i już mieli odjechać, gdy mężczyzna w granatowym garniturze wyszedł od Clementsa - który to sklep obaj uważali za zbrojownię (w policyjnym slangu legalny sklep z bronią, który czasem zaopatruje niezrzeszonych, ale znanych przestępców, a czasem robi interesy z mafią) - i skierował się do ich radiowozu. Nachylił się i przez okno po stronie pasażera spojrzał na O'Mearaha. Ten spodziewał się, że facet zagada jak pedzio - zniewieściałym głosem, jak zasugerował swoim żartem o lawen- dowych kajdankach. Oprócz broni w sklepie Clementsa sprze- dawano mnóstwo kajdanek. Na Manhattanie wolno było je mieć, a większość nabywców nie zaliczała się do magików amatorów (policjantom nie podobało się to, ale od kiedy zdanie policji na jakikolwiek temat ma jakiekolwiek znaczenie?). Nabywcami przeważnie byli homoseksualiści z lekką skłon- nością do sadomasochizmu. Ten facet jednak nie gadał jak pedał. Mówił równym i beznamiętnym głosem, uprzejmym, lecz dziwnie głuchym. — Tamten handlarz zabrał mi portfel - oznajmił. — Kto? 386 O'Mearah poderwał się na siedzeniu. Już od półtora roku mieli ochotę zapuszkować Justina Clementsa. Gdyby im się to udało, może w końcu obaj mogliby doczekać się odznak detek- tywów. To pewnie próżne nadzieje - zbyt piękne, by były prawdziwe - a mimo to... — Handlarz. Ten... sprzedawca - dodał mężczyzna. O'Mearah i Carl Delevan wymienili spojrzenia. — Czarne włosy? - zapytał Delevan. - Dość krępy? Znów krótkie wahanie. — Tak. Ma piwne oczy. Pod jednym małą bliznę. Ten facet miał w sobie coś... O'Mearah nie potrafił tego określić, ale przypomniał sobie później, kiedy już nie musiał myśleć o tylu innych rzeczach. A najważniejszą z nich oczywiś- cie było to, że złota odznaka detektywa pozostała w sferze marzeń. Okazało się, że będzie cholernym cudem, jeśli obaj nie wylecą z roboty. O'Mearah doznał objawienia dopiero wiele lat później, kiedy zabrał swoich dwóch synów do Muzeum Nauki w Bostonie. Mieli tam taką maszynę - komputer - która grała w kółko i krzyżyk i jeśli przy pierwszym ruchu nie zakreśliłeś "x" na środkowym polu, ogrywała cię za każdym razem. Przed każdym ruchem jednak zwlekała chwilkę, sprawdzając w swojej pamięci wszystkie możliwe posunięcia. On i jego chłopcy byli zafas- cynowani. Tylko że było w niej coś dziwnego... Nagle przypo- mniał sobie Granatowy Garnitur. Przypomniał sobie, gdyż tamten facet też miał taki pieprzony zwyczaj. Rozmowa z nim była jak rozmowa z robotem. Delevan nie przeżył takiego objawienia, ale dziewięć lat później, gdy pewnego wieczoru wybrał się ze swoim synem (wówczas osiemnastoletnim i właśnie mającym pójść do col- lege'u) do kina, po dwudziestu minutach filmu zerwał się nagle na równe nogi i wrzasnął: To on! To ON! To ten facet w pie- przonym granatowym garniturze! Ten facet, który był u Cle... Ktoś chciał krzyknąć: "Zamknij dziób!", ale nie musiał się fatygować. Delevan, nałogowy palacz mający sześćdziesiąt 387 funtów nadwagi, dostał ataku serca, zanim widz zdążył wypo- wiedzieć drugie słowo. Człowiek w granatowym garniturze, człowiek, który tamtego dnia podszedł do ich radiowozu i po- wiedział, że skradziono mu portfel, wcale nie wyglądał jak gwiazdor filmowy, ale równie beznamiętnie wypowiadał słowa i poruszał się w taki sam stanowczy, a zarazem zwinny sposób. Tym filmem oczywiście był Terminator. 8 Policjanci wymienili spojrzenia. Człowiekiem, o którym mówił Granatowy Garnitur, nie był Clements, ale ktoś równie ważny: "Gruby Johnny" Holden, jego szwagier. A jednak taki idiotyzm jak pospolita kradzież portfela to... ...akurat w coś stylu tego gnojka - dokończył w myśli O'Mearah i musiał zasłonić usta dłonią, żeby ukryć mimowolny uśmiech. - Może lepiej niech pan nam powie, co dokładnie się sta- ło - rzekł Delevan. - Na początek może poda nam pan swoje nazwisko. Odpowiedź mężczyzny znowu wydała się O'Mearahowi trochę dziwna, nieco spóźniona. W tym mieście, w którym czasem się wydawało, że siedemdziesiąt procent mieszkańców sądzi, iż "miłego dnia" to po amerykańsku "pierdol się", prędzej spodziewałby się, że facet wrzaśnie coś w rodzaju: Hej, ten skurwiel rąbnął mi portfel! Odbierzecie mu go, czy będziemy tu stać i grać w dwadzieścia pytań? Ten gość jednak miał na sobie dobrze skrojony garnitur i wymanikiurowane paznokcie. Pewnie był przyzwyczajony do biurokratycznych bzdur. Prawdę mówiąc, George'a O'Mearaha niewiele to obchodziło. Na myśl o tym, że mógłby zapuszkować Grubego Johnny'ego Holdena i wykorzystać go, żeby przycis- nąć Clementsa, ślina napływała mu do ust. Przez chwilę wyob- raził sobie, że przez Holdena dopada Clementsa, a przez Cle- 388 mentsa jedną z naprawdę grubych ryb - na przykład tego makaroniarza Balazara, a może Ginellego. Byłoby nieźle. Na- prawdę nieźle. — Nazywam się Jack Mort - oświadczył mężczyzna. Delevan wyjął z tylnej kieszeni spodni wygięty notes. — Adres? Nieznaczna pauza. Jak maszyna - pomyślał O'Mearah. Chwila ciszy, a potem niemal słyszalne kliknięcie. — Czterysta dziewięć South Park Avenue. Delevan zanotował to. — Numer ubezpieczenia? Po kolejnym krótkim namyśle podał im numer. — Chcę, by pan wiedział, że zadałem te pytania z uwagi na konieczność zidentyfikowania pańskiej własności. Jeśli ten gość naprawdę zabrał panu portfel, to muszę znać pewne fakty, zanim trafi on do moich rąk. Rozumie pan. — Tak. - Teraz w głosie mężczyzny zabrzmiało lekkie zniecierpliwienie. To trochę uspokoiło O'Mearaha. - Tylko nie przeciągajcie tego dłużej niż trzeba. Czas płynie i... — Wiele może się wydarzyć. Tak, kapuję. — Wiele może się wydarzyć - przytaknął mężczyzna w granatowym garniturze. - Owszem. — Czy ma pan w tym portfelu jakieś zdjęcie, które mógłby pan opisać? Pauza. A po chwili... - Zdjęcie mojej matki, zrobione przed Empire State Buil- ding. Na odwrocie jest napis: "To był cudowny dzień i cudowny widok. Kocham, Mama". Delevan pospiesznie zanotował to, po czym z trzaskiem zamknął notes. - W porządku. To powinno wystarczyć. Później, kiedy odzyskamy pański portfel, będzie pan jeszcze tylko musiał złożyć swój podpis, byśmy mogli go porównać z podpisami na prawie jazdy, kartach kredytowych i tak dalej. W porządku? Roland kiwnął głową, chociaż doskonale zdawał sobie sprawę 389 z tego, że może do woli korzystać z wiedzy i wspomnień Jacka Morta, a jednak bez jego świadomego udziału w żadnym wypadku nie zdoła podrobić podpisu. — Proszę nam opowiedzieć, co się stało. — Wszedłem kupić naboje dla mojego brata. On ma amuni- cję do czterdziestkipiątki. Zapytał, czy mam pozwolenie na broń. Powiedziałem, że oczywiście. Chciał je zobaczyć. Namysł. - Wyjąłem portfel. Pokazałem mu. Kiedy odwróciłem portfel, pewnie zauważył, że mam tam sporo... - pauza - ...dwudziestek. Jestem księgowym. Mam klienta nazwiskiem Dorfman... właśnie uzyskał niewielki zwrot podatku po dłu- gich... - pauza - ...sporach prawnych. Chodziło zaledwie o osiemset dolarów, ale ten cały Dorfman to... - pauza - ...największy kutas, jakiego spotkałem. - Pauza. - Prze- praszam za ten żart. O'Mearah odtworzył w myślach kilka ostatnich słów i za- łapał. Największy kutas, jakiego spotkałem. Niezłe. Roze- śmiał się. Zapomniał o podejrzeniach. Ten facet był w po- rządku, tylko wkurzył się i usiłował ukryć to pod maską opanowania. — W każdym razie Dorfman zażądał gotówki. Uparł się, że ma to być gotówka. — Sądzi pan, że Gruby Johnny zauważył forsę pańskiego klienta - podsumował Delevan. Razem z O'Mearahem wy- siedli z niebiesko-białego radiowozu. — Czy tak się nazywa ten człowiek w sklepie? — Och, często nazywamy go o wiele gorzej - odparł Delevan. - I co się stało, kiedy pokazał mu pan pozwolenie na broń, panie Mort? — Chciał je dokładnie obejrzeć. Podałem mu portfel, ale nie spojrzał na zdjęcie. Rzucił go na podłogę. Zapytałem, po co to zrobił. Powiedział, że to głupie pytanie. Zażądałem zwrotu portfela. Byłem wściekły. — Założę się, że tak. 390 Chociaż patrząc na kamienną twarz mężczyzny, Delevan pomyślał, że nigdy by go o to nie podejrzewał. - Roześmiał się. Chciałem wejść za kontuar i podnieść go. Wtedy wyciągnął broń. Szli w kierunku sklepu. Teraz policjanci przystanęli. Wy- glądali na podekscytowanych, a nie przestraszonych. — Broń? - zapytał O'Mearah, upewniając się, że dobrze usłyszał. — Miał ją pod ladą, przy kasie - powiedział mężczyzna w granatowym garniturze. Roland pamiętał ten moment, kiedy o mało nie zrezygnował z pierwotnego planu i nie spróbował odebrać sprzedawcy broni. Teraz powiedział rewolwerowcom, czemu tego nie zrobił. Chciał ich wykorzystać, a nie posłać na śmierć. - Myślę, że miał ją w doku. — W czym? - zdziwił się O'Mearah. Tym razem Mort zastanawiał się dłużej. Zmarszczył brwi. — Nie wiem, jak to powiedzieć... taka rzecz, do której wkłada się broń. I nikt nie zdoła jej wyjąć, jeśli nie wie, jak nacisnąć... — Sprężynowa kabura! - powiedział Delevan. - Jasna cholera! Policjanci znowu wymienili spojrzenia. Żaden z nich nie chciał jako pierwszy uzmysłowić temu facetowi, że Gruby Johnny pewnie już zgarnął forsę, wywlókł swoje tłuste dupsko przez tylne drzwi i wyrzucił portfel za mur bocznej uliczki... ale broń w sprężynowej kaburze to zupełnie inna sprawa. Może uda się udowodnić rabunek, lecz oskarżenie o nielegalne posia- danie broni w sprężynowej kaburze wydawało się zupełnie pewne. Wprawdzie nie tak dobre jak rabunek, ale zawsze coś. — I co było potem? - zapytał O'Mearah. — Powiedział mi, że nie miałem żadnego portfela. Powie- dział... - pauza - ...że ktoś narobił mi w kieszeń... raczej obrobił mi kieszeń na ulicy i żebym lepiej o tym pamiętał, jeśli chcę cieszyć się dobrym zdrowiem. Przypomniałem sobie, że widziałem zaparkowany na ulicy radiowóz, i pomyślałem, że możecie jeszcze tu być. Wyszedłem. 391 — W porządku - rzekł Delevan. - Ja i mój partner wej- dziemy tam pierwsi. Niech nam pan da minutę... całą minutę... na wypadek gdyby były jakieś kłopoty. Potem niech pan stanie przy drzwiach. Rozumie pan? — Tak. — Dobra. Zgarnijmy sukinsyna. Policjanci weszli do środka. Roland odczekał trzydzieści sekund i wszedł za nimi. 9 "Gruby Johnny" Holden nie tylko protestował. Ryczał ze złości. — Ten facet to świr! Wchodzi tutaj, nawet nie wie, czego chce, a kiedy znajduje to, na czym mu zależy, w Biblii strzelca, nie wie, ile sztuk jest w paczce, ile kosztują, a jeśli opowiada, że chciałem obejrzeć jego pozwolenie, to pieprzy głupoty, bo on nie miał żadnego pozwolenia i... - gruby Johnny urwał. - Jest tutaj! To ten świr! Tutaj! Widzę cię, koleś! Widzę twoją twarz! Jak znów zobaczysz moją, będzie ci, kurwa, przykro! Gwarantuję ci to! Gwaran... — I nie masz portfela tego człowieka? - zapytał O'Mearah. — Wiecie, że nie mam jego portfela! — Masz coś przeciwko temu, że zajrzymy pod gablotę? - odparował Delevan. - Żeby się upewnić? — Jezu Chryste na pieprzonym kucyku! Ta gablota jest ze szkła! Widzicie w niej jakieś portfele? — Nie, nie w niej... raczej tutaj - rzekł Delevan, przesuwa- jąc się w stronę kasy. Mruczał jak kot. Zatrzymał się w miejscu, gdzie szkło gabloty wzmacniał szeroki na prawie pół jarda pas chromowanej stali. Delevan obejrzał się na mężczyznę w gra- natowym garniturze, który skinął głową. — Chcę, żebyście natychmiast się stąd wynieśli, chłopcy - powiedział Gruby Johnny. Lekko pobladł. - Jak wrócicie 392 z nakazem, to co innego, ale teraz chcę, żebyście wynieśli się w cholerę. To wciąż jest wolny kraj, do ku... Hej! Hej! Hej, przestań! O'Mearah zaglądał pod ladę. - To nielegalne! - zawył Gruby Johnny. - To nielegalne, kurwa! Konstytucja... mój pieprzony adwokat... wyjdź zza tej lady albo... — Ja tylko chciałem dokładniej obejrzeć sobie towar - rzekł spokojnie O'Mearah - bo szyba tej gabloty jest kurewsko brudna. Dlatego pochyliłem się nad ladą. Prawda, Carl? — Szczera prawda, partnerze - potwierdził poważnie De- levan. - I spójrz, co znalazłem. Roland usłyszał cichy szczęk i nagle w ręku policjanta zobaczył bardzo duży rewolwer. Gruby Johnny, który w końcu uświadomił sobie, że jako jedyny z obecnych w tym pomieszczeniu złoży zeznanie róż- niące się od bajeczki opowiedzianej przez tego gliniarza, który znalazł jego magnum, zamilkł i sposępniał. — Mam pozwolenie - mruknął po chwili. — Na noszenie? - zapytał Delevan. — Taak. — Na pewno? — Taak. — Ta broń jest zarejestrowana? - zapytał O'Mearah. - Zarejestrowana, prawda? — Noo... może zapomniałem... — A może jest trefna i o tym też zapomniałeś. — Pieprzcie się. Dzwonię po mojego adwokata. Gruby Johnny chciał się odwrócić. Delevan złapał go za ramię. - Jeszcze jedno pytanie: czy masz pozwolenie na broń w sprężynowej kaburze - wycedził tym samym tonem, mru- cząc jak kot. - To interesujące pytanie, gdyż, o ile mi wiadomo, miasto Nowy Jork nie wydaje takich zezwoleń. 393 Policjanci patrzyli na Johnny'ego, a on przeszywał ich gniew- nym spojrzeniem. Nikt z nich nie zauważył, jak Roland odwrócił wywieszkę na drzwiach, zmieniając OTWARTE na ZAMK- NIĘTE. — Może moglibyśmy rozwikłać ten problem, gdybyśmy znaleźli portfel tego dżentelmena - powiedział O'Mearah. Sam diabeł nie potrafiłby kłamać równie przekonująco. - Może po prostu go upuścił, wiesz. — Mówiłem wam! Nic nie wiem o portfelu tego faceta! On ma nie po kolei w głowie! Roland się nachylił. - Jest tam - powiedział. - Widzę go. Przydepnął portfel. Skłamał, lecz Delevan, który wciąż trzymał Grubego John- ny'ego za ramię, pospiesznie odepchnął go i nie mógł stwier- dzić, czy tak było, czy nie. Teraz. Roland bezszelestnie ruszył w kierunku lady, gdy mężczyźni w mundurach nachylili się, by zajrzeć pod nią. Ponieważ stali ramię w ramię, ich głowy znalazły się obok siebie. O'Mearah wciąż trzymał w prawej ręce broń, którą znalazł ukrytą przez sprzedawcę. - Niech to szlag, jest tam! - powiedział podekscytowany Delevan. - Widzę go! Roland zerknął na Grubego Johnny'ego, upewniając się, czy nie próbuje czegoś zrobić. Sprzedawca jednak stał pod ścia- ną - a właściwie napierał na nią plecami, jakby chciał się w nią wcisnąć - trzymając ręce opuszczone wzdłuż boków i wybałuszając oczy ze zdziwienia. Wyglądał jak człowiek zastanawiający się, dlaczego w jego horoskopie nie było ostrze- żenia przed dzisiejszym dniem. Nie sprawi żadnych kłopotów. - Taak - rzekł uradowany O'Mearah. Obaj zaglądali pod ladę, oparłszy dłonie na kolanach. O'Mearah zdjął lewą rękę z kolana i wyciągnął ją, żeby podnieść portfel. - Widzę go, to... Roland zrobił ostatni krok w ich stronę. Chwycił jedną ręką prawy policzek Delevana, a drugą lewy policzek O'Mearaha 394 i nagle dzień, który Gruby Johnny uznał już za najgorszy z możliwych, zmienił się w jeszcze gorszy. Świr w granatowym garniturze szarpnął. Głowy gliniarzy zderzyły się z głuchym łoskotem, jakby wpadły na siebie dwa owinięte filcem głazy. Gliniarze osunęli się na podłogę. Mężczyzna noszący szkła w złotych oprawkach stał, celując w Grubego Johnny'ego z magnum. Lufa broni wydała się sprzedawcy dostatecznie duża, żeby pomieścić rakietę bali styczną. — Chyba nie będziemy sprawiać żadnych kłopotów, co? - zapytał głuchym głosem świr. — Nie, proszę pana - odparł natychmiast Gruby Johnny - najmniejszych. — Nie ruszaj się z miejsca. Jeśli twój tyłek straci kontakt ze ścianą, ty stracisz życie, które dotychczas wiodłeś. Rozumiesz? — Tak, proszę pana - powiedział Gruby Johnny. - Dos- konale rozumiem. — W porządku. Roland odwrócił obu policjantów. Żyli. To dobrze. Chociaż okazali się powolni i mało spostrzegawczy, byli rewolwerow- cami, ludźmi usiłującymi pomóc przybyszowi w tarapatach. Nie miał ochoty zabijać swoich. A jednak robił to już, prawda? Tak. Czyż sam Alain, jeden z jego braci po fachu, nie umarł od kul wystrzelonych przez Rolanda i Cuthberta? Nie odrywając oczu od sprzedawcy, wsunął pod kontuar czubek należącego do Jacka Morta półbuta od Gucciego. Wy- macał portfel. Kopnął go. Portfel, wirując, wyleciał spod lady po stronie sprzedawcy. Gruby Johnny podskoczył i zapiszczał jak płochliwa dziewczyna na widok myszy. Jego tyłek na moment oderwał się przy tym od ściany, ale rewolwerowiec udał, że tego nie widzi. Nie zamierzał poczęstować kulą tego człowieka. Prędzej uderzyłby go kolbą i ogłuszył, niż strzelił. Wystrzał z tak absurdalnie wielkiej broni zapewne sprowadziłby tu pół dzielnicy. - Podnieś go - rozkazał rewolwerowiec. - Powoli. 395 Gruby Johnny pochylił się, a kiedy chwycił portfel, głośno pierdnął i wrzasnął. Rewolwerowiec z lekkim rozbawieniem zrozumiał, że sprzedawca wziął własne pierdnięcie za huk strzału, który zakończy jego życie. Gdy Gruby Johnny wyprostował się, był czerwony jak burak. Z przodu miał dużą wilgotną plamę na dżinsach. - Połóż go na ladzie. Mówię o portfelu. Gruby Johnny wykonał polecenie natychmiast. — Teraz naboje. Czterdziestkapiątka winchester. I chcę przez cały czas widzieć twoje ręce. — Muszę sięgnąć do kieszeni. Po klucze. Roland kiwnął głową. Zastanawiał się, podczas gdy Gruby Johnny najpierw wkładał klucz do zamka, a potem otwierał gablotę ze stosami paczek z amunicją. - Daj mi cztery paczki - rzekł w końcu. Nie wyobrażał sobie, żeby potrzebował aż tylu naboi, ale nie oparł się pokusie ich posiadania. Gruby Johnny położył paczki na ladzie. Roland otworzył jedną z nich, wciąż ledwie mogąc uwierzyć, że to nie żart ani pomyłka. W środku jednak były naboje, prawdziwe, czyste, lśniące, nowiutkie, nigdy nieużywane. Przez moment uważnie przyjrzał się jednemu z nich, po czym wepchnął go z powrotem do pudełka. — Teraz weź okowy. — Okowy? Rewolwerowiec skonsultował się z Mortopedią. — Kajdanki. — Człowieku, nie wiem, o co chodzi. W kasie... — Rób, co mówię. Już. Chryste, to się nigdy nie skończy - jęknął w duchu Gruby Johnny. Otworzył inną część gabloty i wyjął parę kajdanek. - Klucz? - zapytał Roland. Gruby Johnny położył kluczyki obok leżących na kontuarze kajdanek. Cicho brzęknął metal. Jeden z nieprzytomnych poli- cjantów zacharczał i Johnny wrzasnął piskliwie. 396 — Odwróć się - polecił rewolwerowiec. — Nie zastrzelisz mnie, prawda? Powiedz, że nie! — Nie - odparł bezbarwnie Roland. - Jeśli zaraz się odwrócisz. Jeżeli tego nie zrobisz, zginiesz. Gruby Johnny zrobił, co mu kazano, i się rozpłakał. Oczywiś- cie facet powiedział, że go nie rąbnie, ale to wszystko za bardzo przypominało mafijne porachunki. A przecież orżnął ich na taką małą sumkę. Płacz przeszedł w szloch. — Proszę, błagam, niech mnie pan nie zabija. Mam starą matkę. Ona jest niewidoma. Ona... — Ma tchórzliwego syna - warknął zjadliwie rewolwero- wiec. - Ręce razem. Zawodząc, w mokrych dżinsach, lepiących mu się do kro- cza, Gruby Johnny splótł dłonie. W mgnieniu oka zatrzasnęły się na nich kajdanki. Nie miał pojęcia, w jaki sposób ten świr tak szybko znalazł się za ladą. Nawet nie chciał tego wie- dzieć. - Stój tu twarzą do ściany, dopóki ci nie powiem, że możesz się odwrócić. Jeśli odwrócisz się wcześniej, zabiję cię. Gruby Johnny dostrzegł nikły promyczek nadziei. Może jednak ten facet go nie wykończy. Może nie jest zupełnie stuknięty, tylko trochę. — Nie zrobię tego. Przysięgam na Boga. I na wszystkich świętych. Na Jego aniołów. Przysięgam na arena... — A ja przysięgam, że wpakuję ci kulę w gardło, jeśli się nie zamkniesz - warknął świr. Gruby Johnny zamilkł. Miał wrażenie, że stoi tak całą wieczność. W rzeczywistości trwało to najwyżej dwadzieścia sekund. Roland przyklęknął, położył na podłodze broń i szybko zerknął na sprzedawcę, upewniając się, że jest grzeczny, a potem przewrócił gliniarzy na plecy. Obaj byli nieprzytomni, ale uznał, że nie odnieśli poważniejszych obrażeń. Oddychali miarowo. Z ucha mężczyzny, którego nazywano Delevanem, ciekła struż- ka krwi, ale nic poza tym. 397 Roland ponownie zerknął na sprzedawcę, a potem rozpiął pasy rewolwerowców i zabrał im broń. Następnie zdjął gra- natową marynarkę Morta i zapiął je sobie na biodrach. To nie były rewolwery, do jakich przywykł, a mimo to dobrze było znów mieć broń. Piekielnie dobrze. Lepiej, niż przy- puszczał. Dwa rewolwery. Jeden dla Eddiego, a drugi dla Odetty... kiedy - jeśli - będzie na to gotowa. Ponownie włożył mary- narkę Jacka Morta i wsunął po dwie paczki nabojów do każdej kieszeni. Marynarka, dotychczas nienagannie leżąca, teraz się zdeformowała. Podniósł magnum zabrane sprzedawcy, wyjął naboje z bębenka i schował je do tylnej kieszeni spodni. Potem cisnął broń pod ścianę. Gdy upadła na podłogę, Gruby Johnny podskoczył, wydał kolejny piskliwy krzyk i znowu popuścił w spodnie. Roland wyprostował się i kazał mu się odwrócić. 10 Kiedy Gruby Johnny ponownie spojrzał na faceta w granato- wym garniturze i okularach o złotych oprawkach, rozdziawił usta ze zdumienia. Przez moment poczuł niemal pewność, że człowiek, który wszedł do jego sklepu, zmienił się w ducha, gdy on stał zwrócony do niego plecami. Gruby Johnny doznał wrażenia, że ma przed sobą zupełnie inną osobę: jednego z tych legendarnych rewolwerowców, o których kręcili filmy i pisali książki, kiedy był mały. Wyatta Earpa, Doca Hollidaya, Butcha Cassidy'ego... Jednego z nich. Potem rozjaśniło mu się w głowie i zrozumiał, co zrobił ten świr: zabrał glinom pasy z bronią i zapiął sobie na biodrach. Powinno to wyglądać zabawnie, z uwagi na garnitur i krawat, ale nie wyglądało. - Klucz od kajdanek leży na kontuarze. Kiedy tamci się zbudzą, uwolnią cię. 398 Wyjął portfel, otworzył go i - nie do wiary - położył na szybie cztery dwudziestodolarowe banknoty, po czym schował go z powrotem do kieszeni. - To za amunicję - rzekł Roland. - Wyjąłem naboje z twojej broni. Zamierzam wyrzucić je, gdy tylko opuszczę ten sklep. Myślę, że jak zobaczą, że broń jest nienabita i nie znajdą u ciebie portfela, nie będą mogli cię o nic oskarżyć. Gruby Johnny przełknął ślinę. Była to jedna z niewielu chwil w jego życiu, gdy odebrało mu mowę. - A teraz powiedz mi, gdzie jest najbliższy... - Pauza. - Najbliższa apteka? Nagle Gruby Johnny wszystko zrozumiał - a przynajmniej wydawało mu się, że rozumie. Oczywiście ten facet to ćpun. To wyjaśniało sprawę. Nic dziwnego, że był taki dziwny. Pewnie naćpany po uszy. — Zaraz za rogiem. W połowie drogi do następnego skrzy- żowania Czterdziestej Dziewiątej. — Jeśli kłamiesz, wrócę tu i wpakuję ci kulę w łeb. — Nie kłamię! - krzyknął Gruby Johnny. - Przysięgam na Boga Ojca! Przysięgam na wszystkich świętych! Przysięgam na grób mojej matki! Drzwi jednak już się zamykały za wychodzącym. Gruby Johnny stał jeszcze przez chwilę, nie mogąc uwierzyć, że wariat sobie poszedł. Potem, najszybciej jak mógł, wysunął się zza lady i dotarł do drzwi. Odwrócił się tyłem do nich i macał na oślep, aż zdołał chwycić i przekręcić pokrętło zamka. Potem jeszcze przez chwilę męczył się, zanim zamknął zasuwę. Dopiero wtedy pozwolił sobie osunąć się na podłogę i sie- dział, dysząc, jęcząc i przysięgając Bogu oraz wszystkim świę- tym i aniołom, że jeszcze dziś po południu pójdzie do kościoła Świętego Antoniego - rzecz jasna, gdy tylko któryś z tych gliniarzy ocknie się i zdejmie mu kajdanki. Zamierzał się wyspowiadać, odpokutować i przystąpić do komunii. Gruby Johnny zapragnął pojednać się z Bogiem. Tym razem, kurwa, śmierć przeszła za blisko. 399 11 Zachodzące słońce zmieniło się w łuk na horyzoncie. Ten powoli zwężał się w cienką linię, która raziła w oczy Eddiego. Jeśli przez dłuższy czas patrzysz prosto w słońce, możesz uszkodzić sobie siatkówkę. Oto jeden z wielu interesujących faktów, o których można się dowiedzieć w szkole, faktów pomagających człowiekowi urzeczywistniać się na przykład w pracy barmana na pół etatu, czy przez ciekawe hobby, jakim jest ciągłe uganianie się po ulicach za herą i szmalem, niezbęd- nym do jej kupienia. Eddie patrzył na słońce. Nie sądził, żeby miało jakiekolwiek znaczenie to, czy uszkodzi sobie siatkówkę, czy nie. O nic nie prosił czarownicy, która siedziała za jego plecami. Po pierwsze, to nic by nie dało. Po drugie, błagania byłyby upokarzające. Wiódł nędzne życie i odkrył, że nie zamierza upokarzać się w ostatnich chwilach, jakie jeszcze mu pozostały. A pozostało mu najwyżej kilkanaście minut. Tylko tyle czasu dzieliło go od chwili, gdy ta jasna linia zniknie i pojawią się homarokoszmary. Stracił już nadzieję, że w wyniku cudownej przemiany po- wróci Odetta, tak jak przestał liczyć na to, że Detta zrozumie, iż jego śmierć niemal na pewno będzie dla niej oznaczała pozostanie na zawsze w tym świecie. Jeszcze przed piętnastoma minutami sądził, że blefowała. Teraz wiedział, że nie. No, cóż, to i tak lepsze od powolne go duszenia się - pomyś- lał, lecz doskonale znając obyczaje tych odrażających homaro- podobnych stworów, wcale w to nie wierzył. Miał nadzieję, że uda mu się umrzeć w milczeniu. Nie sądził, aby to było możliwe, ale zamierzał spróbować. - Zaraz przyjdą po ciebie, łajzo! - wrzasnęła Detta. - Za chwilkę! Będziesz najlepszą kolacyjką, jaką kiedykolwiek jadły! To nie był blef, Odetta nie powróciła... i rewolwerowiec też nie powrócił. Ten ostatni fakt, nie wiadomo czemu, najbardziej go bolał. Eddie był przekonany, że podczas wędrówki po plaży 400 on i rewolwerowiec stali się... no, jeśli nie braćmi, to przynaj- mniej partnerami i Roland spróbuje mu pomóc. A jednak Roland nie przybył. Może wcale nie dlatego, że nie chce przyjść. Może nie jest w stanie. Może nie żyje, zastrzelony przez ochroniarza w apte- ce - kurwa, to ci byłby kawał, ostatni rewolwerowiec tego świata zabity przez najemnego gliniarza - albo przejechany przez samochód. Może on nie żyje i drzwi zniknęły. Może to dlatego ona nie przestaje blefować. Może nie ma po co. - Będą tu zaraz! - wrzasnęła ponownie Detta i nagle Eddie nie musiał się już martwić o swoje siatkówki, gdyż krawędź słonecznej tarczy znikła, pozostawiając tylko poświatę. Patrzył na fale i złocista plama powoli znikała mu sprzed oczu, gdy czekał na pierwsze homarokoszmary, które wyłonią się z fal. 12 Eddie próbował odwrócić głowę, kiedy pojawił się pierwszy obrzydliwiec, lecz zrobił to zbyt wolno. Stwór jednym cięciem szczypiec odciął mu płat ciała z twarzy, zmieniając lewe oko w galaretę i odsłaniając lśniącą w półmroku kość, zadając swe pytania, podczas gdy Bardzo Zła Kobieta śmiała się i... Przestań - nakazał sobie Roland. Takie myśli są gorsze niż bezsilność... rozpraszają cię. Wcale nie musi tak być. Może jeszcze jest czas. I jeszcze był - wtedy. Gdy Roland maszerował Czterdziestą Dziewiątą Ulicą - w ciele Jacka Morta - idąc raźnym krokiem i oczami snajpera wypatrując szyldu z napisem LEKARSTWA, nie zważając na zdziwione spojrzenia i pospiesznie schodzących mu z drogi ludzi, w świecie Rolanda słońce jeszcze nie zaszło. Jego dolna krawędź przez mniej więcej piętnaście minut nie dotknie miejsca, gdzie niebo styka się z morzem. Jeśli Eddie miał cierpieć męki, to jeszcze nie teraz. 401 Rewolwerowiec jednakże nie był tego pewny. Wiedział tylko, że tam jest później niż tutaj i chociaż tam słońce powinno jeszcze być wysoko, założenie, że w obu światach przesuwa się ono z taką samą prędkością, mogło być śmiertelnie niebezpieczne... Szcze- gólnie dla Eddiego; umrze niewyobrażalnie straszną śmiercią, którą - mimo wszystko - wciąż usiłował sobie wyobrazić. Czuł niemal nieprzezwyciężoną chęć zerknięcia za siebie, przez drzwi. Lecz nie odważył się. Nie mógł. Surowy głos Corta przerwał mu te rozmyślania: Panuj nad tym, nad czym możesz zapanować. Wszystko inne traktuj jak kupę gówna, a jeśli musisz paść, to z dymiącym rewolwerem. Tak. Tylko że to takie trudne. A czasami bardzo trudne. Wiedziałby i zrozumiał, dlaczego ludzie tak dziwnie na niego patrzą i umykają na boki, gdyby nie skupił się tylko na realizacji swego planu i nie myślał wyłącznie o tym, żeby jak najszybciej wynieść się z tego świata. Chociaż to i tak niczego by nie zmieniło. Szedł więc raźnym krokiem w kierunku niebieskiego szyldu - gdzie, według Mortopedii, znajdzie potrzebny jego ciału keflex - a poły marynarki Morta powiewały pomimo sporego ciężaru w kieszeniach. Pasy z rewolwerami były wyraź- nie widoczne. Nosił je nie tak, jak ich poprzedni właściciele - równo i prosto - ale tak jak zwykł nosić swoje: skrzyżowane, z kaburami nisko na biodrach. Przechodniom, gapiom i łazęgom na Czterdziestej Dziewiątej kojarzył się tak samo jak Grubemu Johnny'emu: postrzegali w nim szaleńca. Roland dotarł do sklepu Katza i wszedł do środka. 13 Rewolwerowiec w swoim czasie spotkał różnych czarow- ników, zaklinaczy i alchemików. Jedni byli sprytnymi szar- 402 latanami, inni nieudolnymi oszustami; w możliwości tych ostatnich wierzyli tylko ludzie głupsi od nich (ale na tym świecie nigdy nie brakowało głupców, więc nawet nieudolni oszuści jakoś żyli, a przeważnie świetnie prosperowali), a jedynie bardzo nieliczni naprawdę potrafili robić te okropne rzeczy, o których wszyscy wokół mówią szeptem. Ci nieliczni umieli przywoływać demony i zmarłych, zabijać klątwą lub leczyć dziwnymi wywarami. Jednego z nich rewolwerowiec uważał za prawdziwego demona, istotę udającą człowieka o nazwisku Flagg. Widział go tylko przelotnie, pod sam koniec, kiedy ogarnięty chaosem kraj staczał się w otchłań. Po piętach deptali mu dwaj młodzi ludzie, wyglądający na zdesperowanych i po- sępnych - Dennis i Thomas. Ta trójka stanowiła tylko niewiel- ką cząstkę tego, co było okresem zamętu w życiu rewolwerow- ca, ale nigdy nie zapomni, jak Flagg zamienił mężczyznę, który go irytował, w skamlącego psa. Pamiętał to doskonale. Był też człowiek w czerni. I był Marten. Marten, który uwiódł jego matkę pod nieobecność ojca, Marten, który usiłował spowodować śmierć Rolanda, a zamiast tego sprawił, że Roland wcześniej stał się mężczyzną. Marten, którego - jak podejrzewał - jeszcze spotka na swej drodze, zanim dotrze do Wieży... lub znajdzie go w niej. W każdym razie jego dotychczasowe doświadczenia z magią i czarownikami kazały mu oczekiwać czegoś zupełnie innego, niż zobaczył w sklepie Katza. Spodziewał się mrocznej, oświetlonej świecami komnaty, wypełnionej gryzącymi oparami, pełnej słoików z nieznanymi proszkami, płynami i naparami, często pokrytymi grubą warstwą kurzu lub wiekowych pajęczyn. Oczekiwał człowieka w po- wiewnej szacie, który może być niebezpieczny. Tymczasem przez przezroczystą szybę ujrzał ludzi przechadzających się w środku jak w każdym innym sklepie i w pierwszej chwili uznał, że to złudzenie. A jednak nie. 403 Rewolwerowiec przez chwilę stał w drzwiach, najpierw zaskoczony, a potem rozbawiony. Oto znalazł się w świecie, który co chwila zaskakiwał go nowymi cudami, w świecie, gdzie powozy latały w powietrzu, a papier był tak tani jak piasek. Najnowszym zaś odkryciem było to, że ludzie przestali się czemukolwiek dziwić: w nowym miejscu cudów widział tylko znudzone twarze i leniwe gesty. Stały tu tysiące buteleczek z proszkami i naparami, lecz Mortopedia zidentyfikowała większość jako bezwartościowe. Oto mazidło, które miało powodować odrastanie włosów, ale nie robiło tego; oto krem mający likwidować brzydkie plamy na dłoniach i ramionach, ale niedziałający. Lekarstwa na to, co nie wymagało leczenia: preparaty na pobudzenie lub spowol- nienie czynności jelit, wybielające zęby i czerniące włosy lub poprawiające zapach z ust, jakby nie można było tego osiągnąć, żując korę olchy. Żadnych magicznych środków, same śmieci... chociaż była tu astyna i kilka innych leków, które wyglądały na użyteczne. Widok, który miał przed oczyma, wzbudził niesmak Rolanda. Czyż można się dziwić, że w miejscu kuszącym tajemnicami alchemii, a tymczasem oferującym więcej perfum niż naparów, wszelkie tajemnice straciły swój powab? Kiedy jednak ponownie skonsultował się z Mortopedia, odkrył, że istotę tego miejsca tworzyły nie tylko przedmioty, na które patrzył. Naprawdę działające napary trzymano w bez- piecznej skrytce. Można je było nabyć, jeśli miało się glejt od czarownika. W tym świecie tacy czarownicy byli nazywani "doktorami" i przepisywali swoje magiczne formuły na kartkach papieru, które Mort nazywał "re-ceptami". Rewolwerowiec nie znał tego słowa. Podejrzewał, że powinien dokładniej przejrzeć pamięć Morta, ale nie chciało mu się. Orientował się, czego mu trzeba, a pospiesznie sprawdziwszy Mortopedię, dowiedział się, gdzie to znajdzie. Pomaszerował między półkami w kierunku wysokiego kon- tuaru z napisem REALIZACJA RECEPT. 404 14 Katz, który w 1927 roku otworzył przy Czterdziestej Dzie- wiątej Ulicy "Aptekę i drogerię Katza" (tysiąc i jeden drobiaz- gów dla pań i panów), od dawna spoczywał w grobie, a jego jedyny syn wyglądał tak, jakby też się tam wybierał. Chociaż miał dopiero czterdzieści sześć lat, sprawiał wrażenie o dwa- dzieścia lat starszego. Był łysawy, drobny i miał niezdrową cerę. Wiedział, że ludzie mówili, iż wygląda jak trzy ćwierci do śmierci, ale nikt nie pojmował dlaczego. Weźcie na przykład tę cipę przy telefonie, panią Rathbun. Pokrzykiwała, że go zaskarży, jeśli nie zrealizuje jej recepty na valium, i to natychmiast, po prostu natychmiast. Co pani sobie myśli, że prześlę pani te niebieskie pigułki, używając kabla? Gdyby to zrobił, przynajmniej wyświadczyłaby mu grzecz- ność i zamknęła się. Przyłożyłaby słuchawkę do dzioba i ot- worzyła go szeroko. Ta myśl wywołała upiorny uśmiech, ukazujący pożółkłe zęby. — Pani nie rozumie, pani Rathbun - przerwał jej, wy- słuchawszy wrzasków przez minutę... całą minutę, odmierzoną wskazówką sekundnika jego zegarka. Chciałby chociaż raz móc powiedzieć: Przestań na mnie krzyczeć, ty głupia cipo! Krzycz na swojego LEKARZA! To on przyzwyczaił cię do tego gówna! Właśnie. Te przeklęte konowały przepisują valium, jakby to była guma do żucia, a kiedy postanowią przerwać dostawy, komu się obrywa? Tym znachorom? O nie! Jemu! — Co ma pan na myśli, mówiąc, że nie rozumiem? - Głos w słuchawce był jak brzęczenie rozwścieczonej osy w słoi- ku. - Rozumiem, że często robię zakupy w pańskim sklepie, rozumiem, że przez te wszystkie lata byłam lojalną klientką, rozumiem... — Musi pani porozmawiać z doktorem... - Przez połów- kowe szkła okularów ponownie spojrzał na kartotekę głupiej 405 cipy. - Doktorem Brumhallem, pani Rathbun. Ważność recep- ty wygasła. Wydawanie valium bez recepty to przestępstwo według prawa federalnego. / takim samym powinno być przepi- sywanie go... chyba że pacjenta, któremu to przepisujesz, dok- torze, zamierzasz wciągnąć na swoją stałą listę - pomyślał. - To niedopatrzenie! - wrzasnęła kobieta. Teraz w jej głosie zabrzmiała nuta paniki. Eddie natychmiast rozpoznałby ten ton: to był zew dzikiego ptaka-ćpuna. - A więc proszę zadzwonić do niego i poprosić, żeby to wyjaśnił - rzekł Katz. - On ma mój numer. Tak. Wszyscy mieli numer jego telefonu. Właśnie w tym cały problem. W wieku czterdziestu sześciu lat wyglądał jak umierający... przez tych parszywych doktorków. I wystarczy, bym powiedział paru zaćpanym sukom, żeby się odpieprzyły, a stracę nawet te mizerne zyski, jakie cudem udaje mi się mieć. Zupełnie wystarczy. - NIE MOGĘ DO NIEGO ZADZWONIĆ! - zawyła. Jej głos rozrywał mu ucho. - ON I TEN JEGO PRZYDUPAS SĄ GDZIEŚ NA WAKACJACH I NIKT NIE MA POJĘCIA GDZIE! Katz poczuł, że kwas żre mu ściany żołądka. Miał dwa wrzody, jeden zaleczony, drugi krwawiący, a wszystko przez takie baby jak ta suka. Zamknął oczy. Dlatego nie zauważył, że jego asystent gapi się na podchodzącego do kontuaru mężczyznę w granatowym garniturze i okularach w złotych oprawkach, ani nie widział, jak Ralph, tłusty ochroniarz (Katz płacił mu nędznie, ale i tak irytował go ten wydatek. Jego ojciec nigdy nie potrzebował ochroniarza, lecz jego ojciec, niech go Bóg przeklnie, żył w czasach, gdy Nowy Jork był miastem, a nie szambem) nagle otrząsa się z drzemki i sięga po broń na biodrze. Usłyszał krzyk jakiejś kobiety, ale pomyślał, że właśnie odkryła, że obniżył cenę revlonu. Musiał zrobić obniżkę, bo ten buc Dollentz z sąsiedztwa podbierał mu klientelę. Gdy rewolwerowiec nadchodził niczym zwiastun zagłady, Katz myślał tylko o Dollentzu i tej suce przy telefonie... jak 406 cudownie wyglądaliby oboje zupełnie nadzy, wysmarowani miodem i przywiązani obok mrowisk w prażącym pustynnym słońcu. Po jednym mrowisku dla niego i dla niej. Cudownie. Myślał, że gorzej już być nie może. Ojciec tak się uparł, żeby jedyny syn poszedł w jego ślady, że nie chciał płacić za żadne inne studia oprócz farmacji, tak więc poszedł w ślady ojca, niech go Bóg przeklnie, bo z pewnością były to najgorsze chwile jego pełnego niedobrych chwil życia, w wyniku czego przedwcześnie się postarzał. Zupełne dno. A przynajmniej tak myślał, nie otwierając oczu. — Jeśli pani wpadnie, pani Rathbun, mogę wydać pani tuzin pięciomiligramowych tabletek valium. Czy tak będzie dobrze? — Wreszcie zmądrzał! Dzięki Bogu, nareszcie zmądrzał! I odwiesiła słuchawkę. Tak po prostu. Ani słowa podzięko- wania. Ale kiedy ponownie zobaczy ten chodzący odbyt, który nazywa się lekarzem, to padnie mu do nóg i wyliże mu półbuty od Gucciego, zrobi mu loda, a nawet... - Panie Katz - powiedział asystent dziwnie zduszonym głosem. - Myślę, że mamy prob... Ktoś znowu krzyknął. Huknął strzał, który tak przestraszył aptekarza, że przez chwilę miał wrażenie, że jego serce jeszcze tylko jeden raz potężnie uderzy w piersi, a potem zatrzyma się na zawsze. Otworzył oczy i ujrzał przed sobą rewolwerowca. Spuścił wzrok i zobaczył broń w jego dłoni. Zerknął w lewo i ujrzał ochroniarza Ralpha, trzymającego się za prawą rękę i spogląda- jącego na rabusia oczami, które zdawały się wychodzić z orbit. Broń Ralpha, trzydziestkaósemka, którą nosił przez osiemnaście lat służby w policji (i z której strzelał tylko w ramach ćwiczeń na strzelnicy w podziemiach 23. posterunku; wprawdzie twierdził, że pełniąc obowiązki, dwukrotnie wyjmował broń... ale kto go tam wie?), leżała teraz w kącie, uszkodzona. - Potrzebny mi keflex - powiedział beznamiętnie męż- czyzna o oczach snajpera. - Dużo. Już. I do diabła z receptą. 407 Przez moment Katz tylko gapił się na niego z rozdziawionymi ustami, łomoczącym w piersi sercem i żołądkiem pełnym żrącego kwasu. I on sądził, że to już dno? Naprawdę tak sądził? 15 — Pan nie rozumie - zdołał w końcu wykrztusić Katz. Własny głos zabrzmiał obco w jego uszach, w czym nie było niczego dziwnego, gdyż usta nagle zrobiły mu się suche jak flanelowa koszula, a język zmienił się w kłąb waty. - Nie mamy tu kokainy. Ten preparat nie jest rozprowadzany przez zad... — Nic nie mówiłem o kokainie - oświadczył mężczyzna w granatowym garniturze i okularach w złotych oprawkach. - Powiedziałem "keflex". Tak też mi się wydawało - o mało nie odparł Katz temu stukniętemu palantowi, ale doszedł do wniosku, że lepiej go nie prowokować. Słyszał o drogeriach, na które napadano, żeby zdobyć kodeinę, parkopan czy pół tuzina innych leków (włącz- nie z ukochanym valium pani Rathbun), ale to chyba był pierwszy w historii rabunek penicyliny. Głos ojca (niech Bóg przeklnie starego drania) powiedział mu, żeby przestał się trząść, gapić i zrobił coś. Tylko że nic nie przychodziło mu do głowy. Człowiek z rewolwerem podsunął mu coś. — Ruszaj się - ponaglił go. - Spieszy mi się. — I... ile pan chce? - zapytał Katz. Zerknął przez ramię rabusia i zobaczył coś, w co ledwie mógł uwierzyć. Nie w tym mieście. A jednak wyglądało na to, że to się dzieje naprawdę. Szczęście? Katzowi choć raz dopisałoby szczęście! To trzeba by zgłosić do księgi rekordów Guinnessa! 408 - Nie wiem - rzekł człowiek z rewolwerem. - Ile się zmieści w torebce. Dużej torebce. Po czym bez ostrzeżenia obrócił się na pięcie i broń w jego ręku wypaliła ponownie. Ktoś wrzasnął. Szyba wystawowa pękła, sypiąc kaskadą okruchów oraz odłamków na chodnik i ulicę. Kawałki szkła skaleczyły kilku przechodniów, ale nie- groźnie. W sklepie Katza zaczęły wrzeszczeć kobiety (i paru mężczyzn). Ochryple ryknął alarm przeciwwłamaniowy. Spa- nikowani klienci tratowali się, pędząc do drzwi. Mężczyzna z rewolwerem znów odwrócił się do Katza. Wyraz jego twarzy wcale się nie zmienił: malował się na niej ten sam przerażający (lecz z pewnością nie niewyczerpany) spokój, co na początku. — Szybko. Bierz się do roboty. Spieszy mi się. Katz przełknął ślinę. — Tak, proszę pana - powiedział. 16 Już w połowie drogi do kontuaru, za którym trzymali potężne napary, rewolwerowiec dostrzegł i podziwiał wypukłe lustro w lewym górnym rogu sklepu. W obecnym stanie rzeczy stworzenie takiego zwierciadła przekraczało możliwości rze- mieślników w jego świecie, chociaż był taki czas, kiedy robiono tego rodzaju przedmioty - jak również wiele innych, które widział w świecie Eddiego i Odetty. Resztki tych rzeczy widział w tunelu pod górami oraz w innych miejscach... Relikty tak stare i zagadkowe jak kamienie druidów, kamienie, które cza- sem stały w miejscach nawiedzanych przez demony. Rozumiał także przeznaczenie tego lustra. Odrobinę za późno zauważył interweniującego strażnika - wciąż się nie mógł przyzwyczaić do tego, że noszone przez Morta okulary fatalnie ograniczają mu pole widzenia - ale w porę, by się odwrócić i wytrącić mu broń z ręki. Dla Rolanda ten strzał był czysto rutynowy, chociaż zbyt pospieszny. Straż- 409 nik jednak był innego zdania. Ralph Lennox miał do końca swoich dni przysięgać, że strzał tego faceta był niewiarygod- ny - przypominający te, które widywało się jedynie na starych westernach dla małolatów, takich jak Annie Oakley. Dzięki lustru, które najwidoczniej zostało tam umieszczone po to, by udaremniać próby kradzieży, Roland trochę szybciej rozprawił się z drugim. Zauważył, że oczy alchemika kierują się gdzieś w górę, nad jego ramieniem, i niezwłocznie skierował swoje spojrzenie ku lustru. Zobaczył w nim mężczyznę w skórzanej kurtce, skra- dającego się przejściem miedzy półkami. Mężczyzna miał w dłoni długi nóż, a w głowie - niewątpliwie - wizje chwały. Rewolwerowiec wykonał obrót i wystrzelił, oparłszy przegub o biodro, zdając sobie sprawę z tego, że pierwszy strzał z nie- znanej broni może okazać się niecelny, ale jednocześnie nie chciał zranić nikogo z ludzi stojących nieruchomo za niedo- szłym bohaterem. Lepiej strzelić dwukrotnie z biodra, posyłając kule, które trafią w cel po lekko wznoszącym się torze, niż zabić jakąś staruszkę, której jedyną zbrodnią był wybór nie- właściwego dnia na kupowanie perfum. Broń była zadbana. I celna. Przypominając sobie otyłych, rozlazłych rewolwerowców, którym ją zabrał, doszedł do wnios- ku, że lepiej dbali o broń, którą nosili, niż o to, kim sami byli. Wydawało się to dziwnym postępowaniem, lecz, oczywiście, był to dziwny świat i Roland nie miał prawa ich osądzać. Prawdę mówiąc, nie miał czasu, żeby to osądzić. Strzał okazał się celny. Strzaskał nóż przy nasadzie ostrza, pozostawiając w dłoni mężczyzny samą rękojeść. Roland uważnie spojrzał na mężczyznę w skórzanej kurtce i widocznie coś w jego spojrzeniu przypomniało niedoszłemu bohaterowi o jakimś ważnym spotkaniu, bo facet obrócił się na pięcie, upuścił resztki noża i przyłączył się do masowej ucieczki. Odwrócił się i rzucił rozkaz alchemikowi. Jeśli jeszcze ktoś spróbuje wchodzić mu w drogę, poleje się krew. Kiedy alchemik 410 zrobił krok, Roland stuknął go lufą rewolweru w kościste ramię. Mężczyzna wydał zduszony pisk i natychmiast zwrócił się twarzą do rewolwerowca. — Nie ty. Ty zostań tutaj. Niech to zrobi twój czeladnik. — K-kto? — On - rewolwerowiec niecierpliwym gestem wskazał pomocnika. - Co mam zrobić, panie Katz? Na twarzy asystenta widać było wyraźne czerwone ślady po młodzieńczym trądziku. - Rób, co on mówi, ośle! Przynieś lek! Keflex! Asystent podszedł do jednej z półek za kontuarem i wziął z niej słoiczek. - Obróć go tak, bym mógł zobaczyć, co jest na nim napisa- ne - polecił rewolwerowiec. Pomocnik wykonał polecenie. Roland nie był w stanie po- radzić sobie z odczytaniem napisu - zbyt wiele liter nie należało do znanego mu alfabetu. Skonsultował się z Morto- pedią. Keflex - potwierdziła i Roland zrozumiał, że to spraw- dzanie było stratą czasu. On wiedział, że nie potrafi tego przeczytać, ale ci ludzie nie mieli o tym pojęcia. — Ile tabletek jest w tym słoiku? — No, właściwie to są kapsułki - rzekł nerwowo asys- tent. - Jeśli szuka pan penicyliny w tabletkach, to... — Nieważne. Ile dawek? - Och. Hmm... - Zaczerwieniony asystent spojrzał na słoiczek i o mało go nie upuścił. - Dwieście. Roland poczuł się tak jak wtedy, kiedy odkrył, ile amunicji można kupić na tym świecie za niewielkie pieniądze. W skrytce za tylną ścianą szafki Enrica Balazara znajdowało się dziewięć próbek, zawierających łącznie trzydzieści sześć dawek, a poczuł się po nich całkiem dobrze. Jeśli nie zdoła wyleczyć infekcji dwustoma dawkami, to nie da się jej wyleczyć w ogóle. - Daj mi to. Asystent podał mu słoiczek. 411 Rewolwerowiec podciągnął mankiet marynarki, pokazując zegarek marki Rolex Jacka Morta. - Nie mam pieniędzy, ale może to zrekompensuje straty. Przynajmniej taką mam nadzieję. Odwrócił się, skinął głową strażnikowi, który wciąż siedział na podłodze przy przewróconym stołku i spoglądał na niego szeroko otwartymi oczami, i wyszedł. Tak po prostu. Przez pięć sekund w aptece słychać było tylko ryk alarmu, który okazał się wystarczająco głośny, by zagłuszyć odgłosy dochodzące z ulicy. - Boże w niebiesiech, panie Katz, co teraz zrobimy? - wyszeptał asystent. Katz podniósł zegarek i zważył go w dłoni. Złoto. Szczere złoto. Nie mógł w to uwierzyć. Musiał w to uwierzyć. Jakiś szaleniec wszedł tu prosto z ulicy, wytrącił strzałem broń z ręki strażnika, a także nóż z dłoni innego faceta, a wszyst- ko po to, żeby zdobyć najpospolitszy lek pod słońcem. Keflex. Wart najwyżej sześćdziesiąt dolców. Za który zapłacił zegarkiem marki Rolex, o wartości trzech i pół tysiąca dolarów. — Zrobimy? - powtórzył. - Zrobimy? Przede wszystkim schowaj ten zegarek pod ladę. Nigdy go nie widziałeś. - Spojrzał na Ralpha. - Ty też nie. — Oczywiście, proszę pana - natychmiast zgodził się Ralph. - Jeśli tylko dostanę moją działkę, kiedy go pan sprzeda, nigdy go nie widziałem. — Na ulicy zastrzelą go jak psa - rzekł z nieskrywaną satysfakcją Katz. — Keflex! A facet nie miał nawet kataru! - rzekł z po- dziwem asystent. Rozdział 4 WYBÓR 1 Gdy w świecie Rolanda dolna krawędź słonecznej tarczy dotknęła Morza Zachodniego, krzesząc jasnozłote płomienie na wodzie przed związanym niczym indyk Eddiem, policjanci O'Mearah i Delevan powoli odzyskali przytomność, w świecie, z którego Eddie został zabrany. — Zdejmijcie mi te kajdanki, dobrze? - poprosił pokornie Gruby Johnny. — Gdzie on jest? - spytał ochryple O'Mearah i sięgnął do kabury. Nie ma jej. Nie ma kabury, pasa, amunicji, rewolweru. Rewolwer. O kurwa. Pomyślał o pytaniach, jakie będą zadawać mu te gnoje z wydziału spraw wewnętrznych, faceci, którzy wszystkiego, co wiedzą o ulicy, nauczyli się od Jacka Webba z serialu Dragnet, i nagle finansowa wartość utraconej broni stała się dla niego równie istotna jak liczba mieszkańców Irlandii czy główne złoża minerałów w Peru. Spojrzał na Carla i zobaczył, że on także stracił swoją broń. O dobry Jezu, miej nas w opiece - pomodlił się z rozpaczą O'Mearah, a kiedy Gruby Johnny ponownie poprosił, żeby wziął leżący na ladzie klucz i otworzył kajdanki, O'Mearah powiedział: - Powinienem... Urwał, gdyż o mało nie wyrwało mu się: "Zamiast tego 413 powinienem strzelić ci w bebech", ale przecież nie mógł za- strzelić Grubego Johnny'ego, zgadza się? Wszystkie spluwy były umocowane łańcuchem, a ten świr w złotych okularkach, świr, który wyglądał na takiego porządnego obywatela, rozbroił jego i Carla z taką samą łatwością, z jaką O'Mearah odebrałby dzieciakowi korkowiec. Nie dokończył tego, co pragnął powiedzieć, wziął klucz i otworzył kajdanki. Zauważył magnum .357, broń, którą Roland kopnął w kąt. Podniósł broń. Ponieważ nie zmieściłaby mu się do kabury, więc wepchnął ją za pasek spodni. — Hej, to moja spluwa! - pisnął Gruby Johnny. — Tak? Chcesz ją dostać z powrotem? - O'Mearah musiał mówić powoli. Naprawdę bolała go głowa. W tym momencie chciał tylko dorwać pana Złote Okularki i przygwoździć go. Tępymi gwoździami, do najbliższej ściany. - Słyszałem, że w Attica lubią takich grubasów jak ty. Mają nawet powiedzenie: "Im grubsza poducha, tym lepiej się dmucha". Na pewno chcesz ją z powrotem? Gruby Johnny odwrócił się bez słowa, lecz O'Mearah zdążył jeszcze dostrzec łzy w jego oczach i mokrą plamę na spodniach. Wcale nie było mu go żal. — Gdzie on jest? - zapytał Carl Delevan ochrypłym meta- licznym głosem. — Wyszedł - odparł tępo Gruby Johnny. - Tylko tyle wiem. Wyszedł. Myślałem, że mnie zabije. Delevan powoli podniósł się z podłogi. Pomacał lepką wilgoć na policzku i spojrzał na swoje palce. Krew. Niech to szlag. Sięgnął do kabury i przez chwilę próbował ją namacać, nie tracąc nadziei jeszcze długo po tym, jak palce powiedziały mu, że broń i kabura zniknęły. O'Mearaha tylko bolała głowa; Delevan czuł się tak, jakby ktoś zrobił sobie w jego głowie poligon do prób z bronią nuklearną. — Facet zabrał mi broń - rzucił do O'Mearaha. Mówił tak niewyraźnie, że trudno go było zrozumieć. — Witaj w klubie. 414 - Jest tu jeszcze? Delevan zrobił krok w kierunku O'Mearaha, przechylił się w lewo, jakby przebywał na rozkołysanym pokładzie statku, a potem zdołał się wyprostować. — Nie. — Jak dawno? Delevan spojrzał na Grubego Johnny'ego, który stał zwró- cony do nich plecami i nie odpowiedział, być może sądząc, że policjant mówi do swojego partnera. Delevan, który, nawet będąc w najlepszym humorze, nie słynął ze spokoju i opa- nowania, wrzasnął na sprzedawcę, chociaż poczuł się przy tym tak, jakby czaszka miała zaraz rozpaść mu się na tysiąc kawałków. — Zadałem ci pytanie, ty gruba kupo gówna! Jak dawno wyszedł stąd ten skurwysyn? — Może pięć minut temu - powiedział tępo Gruby John- ny. - Wziął swoją amunicję i waszą broń. - A po chwili dodał: - I zapłacił za naboje. Nie mogę w to uwierzyć. Pięć minut - pomyślał Delevan. Facet przyjechał taksówką. Siedząc w radiowozie i pijąc kawę, widzieli, jak wysiadał. Zbliżała się godzina szczytu. O tej porze trudno złapać taksów- kę. Może... - Chodź - powiedział do George'a O'Mearaha. - Ma- my jeszcze szansę na zwinięcie go. Weźmiemy broń od tego gnoja... O'Mearah pokazał mu magnum. W pierwszej chwili Delevan zobaczył dwa rewolwery, które powoli zlały się w jeden. - Dobrze. - Dochodził do siebie nie od razu, lecz stop- niowo, jak bokser, który otrzymał piekielnie silny cios w pod- bródek. - Zatrzymaj go. Ja wezmę śrutówkę spod deski rozdzielczej. Ruszył do drzwi i nagle nie tylko się przechylił, ale zatoczył tak, że musiał przytrzymać się ściany. — Dojdziesz do siebie? - zapytał O'Mearah. — Jeśli go dorwiemy - odparł Delevan. 415 Wyszli. Gruby Johnny nie był z tego tak rad, jak z odejścia świra w granatowym garniturze, ale niewiele mniej. Niewiele. 2 Delevan i O'Mearah nie musieli się zastanawiać, w którym kierunku udał się poszukiwany po opuszczeniu sklepu z bronią. Wystarczyło, że posłuchali dyspozytorki. - Kod dziewiętnaście - powtarzała raz po raz. Rabunek z bronią w ręku, padły strzały. - Kod dziewiętnaście, kod dziewiętnaście. Lokalizacja: trzysta dziewięćdziesiąt pięć przy Zachodniej Czterdziestej Dziewiątej, drogeria Katza, napast- nik... wysoki, jasnowłosy, w granatowym garniturze... Padły strzały - pomyślał Delevan i głowa rozbolała go jeszcze bardziej. Ciekawe, czy z broni George'a, czy z mojej? Jeśli ten gnój kogoś zabił, to jesteśmy załatwieni. Chyba że go dopadniemy. - Ruszaj - rzucił do O'Mearaha, któremu nie musiał tego powtarzać. Jego partner rozumiał sytuację równie dobrze jak Delevan. Uruchomił migacz, syrenę i z piskiem opon włączył się do ruchu. Na jezdniach robiło się coraz ciaśniej, gdyż zaczynały się godziny szczytu, więc O'Mearah poprowadził radiowóz dwoma kołami po jezdni, a dwoma po chodniku. Przechodnie pierzchali jak przestraszone przepiórki. Wjeżdżając na Czter- dziestą Dziewiątą, zawadził o tylny zderzak furgonetki do- stawczej. W oddali dostrzegł na chodniku błysk potłuczonego szkła. Obaj usłyszeli zawodzenie instalacji alarmowej. Prze- chodnie chowali się do bram i za kosze na śmieci, ale lokatorzy mieszkań na wyższych kondygnacjach wyglądali przez okna, jakby to był jakiś szczególnie dobry program telewizyjny albo darmowy film. Na tym odcinku ulica była pusta: zniknęły z niej taksówki i samochody osobowe. 416 - Mam nadzieję, że wciąż tam jest - powiedział Delevan i otworzył kluczem stalowe uchwyty przytrzymujące lufę i kolbę śrutówki zamocowanej pod deską rozdzielczą. Zdjął ją z za- czepów. - Mam tylko nadzieję, że ten stuknięty skurwysyn wciąż tam jest. Obaj nie rozumieli tego, że mając do czynienia z rewol- werowcem, zwykle lepiej nie przeciągać struny. 3 Kiedy Roland wyszedł z apteki Katza, duży słoik keflexu dołączył do paczek z nabojami w kieszeni marynarki Jacka Morta. Rewolwerowiec miał w prawej dłoni służbową trzy- dziestkęósemkę Carla Delevana. Piekielnie dobrze było znów trzymać broń całą prawą ręką. Usłyszał syrenę i zobaczył samochód, który z rykiem mknął po ulicy. To oni - pomyślał. Zaczął unosić broń, ale przypo- mniał sobie, że to przecież rewolwerowcy. Wykonują swoje obowiązki. Odwrócił się i wszedł z powrotem do składu al- chemika. - Stój, pierdolcu! - wrzasnął Delevan. Roland zerknął w wypukłe lustro, w samą porę, by zauważyć, jak jeden z mężczyzn - ten z krwawiącym uchem - celuje przez okno z flinty. Gdy jego partner gwałtownie zatrzymał powóz, pozostawiając na nawierzchni dymiące ślady gumy, Rozbite Ucho wprowadził nabój do komory. Padł na podłogę. 4 Katz nie potrzebował lustra, żeby wiedzieć, co się zaraz stanie. Najpierw ten zwariowany facet, a teraz zwariowani gliniarze. Aj-waj. 417 - Padnij! - wrzasnął do swego asystenta i Ralpha, straż- nika pilnującego sklepu, po czym znalazł się na czworakach za kontuarem, nie czekając, by sprawdzić, czy usłuchali ostrzeże- nia, czy nie. W tym momencie, zanim Delevan pociągnął za spust śru- tówki, asystent - niczym ochoczy zawodnik rugby, rzucający się na prowadzącego przeciwnej drużyny - runął na Katza, który rąbnął głową o podłogę i złamał sobie szczękę w dwóch miejscach. Mimo przeszywającego bólu, który nagle zaczął rozrywać mu głowę, Katz usłyszał huk śrutówki i trzask resztek szyby, która rozsypała się po pomieszczeniu, wraz z butelkami wo- dy po goleniu, wody kolońskiej, perfum, płynów do płukania ust, syropów na kaszel i Bóg wie czego jeszcze. Tysiąc roz- maitych zapachów rozeszło się w powietrzu, tworząc piekiel- ny smród, i zanim zemdlał, Katz jeszcze raz poprosił Boga, żeby przeklął jego ojca za to, że przykuł go łańcuchem do tej cholernej apteki. 5 Roland zobaczył butelki i pudełka rozpryskujące się w po- wietrzu pod uderzeniem gradu śrutu; Szklana gablota zawiera- jąca czasomierze rozsypała się. Większość leżących w niej zegarków również. Ich fragmenty migotliwą chmurą wyleciały w powietrze. Przecież oni nie wiedzą, czy w środku są postronne osoby, czy nie - pomyślał. Nie wiedzą, a mimo to strzelają śrutem! To było niewybaczalne. Poczuł gniew, ale opanował się. To rewolwerowcy. Lepiej wierzyć, że jeszcze nie doszli do siebie po uderzeniu w głowę, niż podejrzewać, że mogliby zrobić coś takiego świadomie, nie zważając, kogo mogą zra- nić lub zabić. Będą oczekiwali, że rozpocznie ogień lub zacznie uciekać. 418 Zamiast tego czołgał się po podłodze. Poranił sobie obie dłonie i kolana o kawałki potłuczonego szkła. Ból sprawił, że Jack Mort odzyskał przytomność. Roland był rad, że Jack Mort powrócił. Będzie go potrzebował. Nie przejmował się jego rękami i kolanami. Bez trudu mógł znieść taki ból, a rany odniosło ciało potwora, który nie zasłużył na nic innego. Dotarł w pobliże resztek szyby wystawowej, na prawo od drzwi. Przyczaił się tam, przygotowany do skoku. Rewolwer wepchnął do kabury. Nie będzie mu potrzebny. 6 - Co ty robisz, Carl? - wrzasnął O'Mearah. Oczami duszy nagle ujrzał nagłówek w "Daily News": PO- LICJANT ZABIJA CZTERY POSTRONNE OSOBY POD- CZAS INTERWENCJI W APTECE. Delevan zignorował go i wprowadził nowy nabój do komory. - Załatwmy tego gnoja. 7 Wszystko potoczyło się dokładnie tak, jak się spodziewał Roland. Rozwścieczeni tym, że tak łatwo dali się wyprowadzić w pole i rozbroić przez człowieka, który wydawał im się równie łagodny jak inne owieczki wędrujące ulicami tego niekoń- czącego się miasta, jeszcze oszołomieni po niedawnym urazie, wpadli do środka. Pierwszy wbiegł ten idiota, który strzelił z flinty. Sunęli lekko pochyleni, jak żołnierze atakujący pozycje wroga, i jedynie to świadczyło o tym, że spodziewali się zastać go w środku. Byli raczej przekonani, że już opuścił sklep tylnym wyjściem i ucieka zaułkami. 419 Dlatego przebiegli po chodniku, powodując głośny chrzęst szkła, a kiedy ten z flintą szarpnięciem otworzył drzwi z wybi- tymi szybami i wpadł do środka, rewolwerowiec zerwał się i splecionymi dłońmi uderzył w kark posterunkowego Carla Delevana. Zeznając przed komisją dochodzeniową, Delevan twierdził, że nie pamięta niczego od chwili, gdy przyklęknął u Clementsa i zobaczył leżący pod ladą portfel. Członkowie komisji uważali, że w tych okolicznościach zanik pamięci jest piekielnie wygod- ny, i Delevan miał szczęście, wykpiwszy się sześćdziesięcioma dniami zawieszenia w obowiązkach, bez wypłaty poborów. Roland jednak uwierzyłby mu, a nawet, w innych warunkach (na przykład, gdyby ten dureń nie strzelił śrutem, mimo że w sklepie mogło być mnóstwo postronnych osób), mógłby mu współczuć. Kiedy po półgodzinie drugi raz obrywa się po głowie, można się spodziewać lekkiej amnezji. Gdy Delevan bezwładnie jak wór fasoli padał na podłogę, Roland wyrwał mu z ręki strzelbę. - Stój! - wrzasnął z gniewem i niepokojem O'Mearah. Zaczął unosić magnum Grubego Johnny'ego, lecz było do- kładnie tak, jak Roland przypuszczał: rewolwerowcy tego świata byli żałośnie powolni. Zdążyłby zastrzelić O'Mearaha trzy razy, ale nie było takiej potrzeby. Po prostu machnął strzelbą. Kolba zatoczyła w powietrzu Wznoszący się łuk i z su- chym plaśnięciem trafiła w lewy policzek O'Mearaha. Ten odgłos przypominał dźwięk kija baseballowego, uderzającego w bardzo silnie rzuconą piłkę. Dolna połowa twarzy O'Mearaha nagle przemieściła się ponad cal w prawo. Trzeba było później przeprowadzić trzy operacje i założyć cztery stalowe śruby, żeby poskładać mu szczękę. Stał tak przez chwilę, a jego oczy wyrażały niebotyczne zdumienie, zanim postawił je w słup. Kolana ugięły się pod nim i upadł na podłogę. Roland zatrzymał się w progu, nie zwracając uwagi na syreny nadjeżdżających radiowozów. Chwycił śrutówkę i kil- kakrotnie przeładował ją, wysypując grube czerwone naboje 420 na ciało Delevana. Zrobiwszy to, rzucił na niego rozładowaną broń. - Jesteś niebezpiecznym głupcem, którego należałoby po- słać na zachód - powiedział do nieprzytomnego. - Zapom- niałeś oblicza twego ojca. Przestąpił leżącego policjanta i podszedł do cicho warczącego powozu rewolwerowców. Wszedł do środka przez otwarte drzwi i usiadł za kierownicą. 8 Potrafisz prowadzić ten powóz? - zapytał wrzeszczącego i bełkoczącego stworzenia, które było Jackiem Mortem. Nie uzyskał żadnej sensownej odpowiedzi. Mort tylko wrze- szczał. Rewolwerowiec rozpoznał atak histerii, ale nie w pełni prawdziwy. Jack Mort specjalnie doprowadził się do histerii, żeby uniknąć rozmowy ze swoim niesamowitym porywaczem. Słuchaj - powiedział mu rewolwerowiec. Nie mam czasu, więc nie będę tego - ani niczego innego - powtarzał. Zostało mi bardzo mało czasu. Jeśli nie odpowiesz na moje pytanie, wbiję twój prawy kciuk w twoje prawe oko. Wepchnę go, najdalej jak zdołam, a potem wyrwę ci gałkę oczną i rozgniotę ją o siedzenie, jak glut z nosa. Doskonale poradzę sobie z jednym okiem. A poza tym ono i tak nie jest moje. Nie potrafił okłamać Morta, tak samo jak Mort nie mógł okłamać jego: ich związek był zimny i niechętny, a zarazem znacznie ściślejszy niż najbardziej namiętna więź seksualna. W końcu nie opierał się na połączeniu ciał, lecz dusz. Roland wcale nie żartował. I Mort wiedział o tym. Od razu przestał histeryzować. Umiem prowadzić samo- chód - powiedział. Była to pierwsza sensowna reakcja, jaką Roland uzyskał ze strony Morta, od kiedy wniknął w jego ciało. A więc zrób to. 421 Dokąd mam jechać? Znasz miejsce nazywane The Village? Tak. Jedź tam. A gdzie dokładnie? Na razie jedź. Będzie szybciej, jeżeli włączymy syrenę. Świetnie. Zrób to. I te migające światła też. Po raz pierwszy od chwili, w której zapanował nad ciałem i umysłem Morta, Roland odrobinę się cofnął i dał prowadzić Mortowi. Gdy ten poruszał głową, oglądając deskę rozdzielczą niebiesko-białego radiowozu Delevana i O'Mearaha, Roland patrzył na to, ale nie zainicjował tego ruchu. Gdyby był tu obecny ciałem, a nie tylko w postaci swego ka, sprężyłby się do skoku, gotowy w każdej chwili znów zapanować nad sytuacją na widok jakichkolwiek oznak buntu. Mort najwidoczniej nie zamierzał podejmować żadnych prób stawiania oporu. Zabił i okaleczył Bóg wie ilu niewin- nych ludzi, ale nie chciał utracić jednego ze swoich cennych oczu. Poprzestawiał przełączniki, pociągnął za dźwignię i nagle pojazd ruszył. Zawyła syrena i rewolwerowiec zoba- czył odblask czerwonego światła, pulsujący na jezdni przed maską. Jedź szybko! - rozkazał ponuro. 9 Pomimo migaczy, syreny i częstego używania klaksonu dotarcie do Greenwich Village w godzinie szczytu zajęło im dwadzieścia minut. W świecie rewolwerowca szansa Eddiego Deana topniała jak lód na patelni. Wkrótce zupełnie zniknie. Morze pochłonęło połowę słońca. No - powiedział Jack Mort -jesteśmy na miejscu. Mówił prawdę (w żaden sposób nie mógłby skłamać), lecz dla Rolanda 422 było to takie samo miejsce, jak każde inne: mnóstwo budynków, ludzi i powozów. Te powozy wypełniały nie tylko ulice, ale swoim niekończącym się zgiełkiem i drażniącymi nozdrza wyziewami zdawały się wypełniać powietrze. Rewolwerowiec podejrzewał, że okropne wyziewy powstawały ze spalonego paliwa. To cud, że ci ludzie w ogóle potrafili tu żyć, a kobiety rodziły dzieci niebędące potworami, takimi jak Powolne Mutan- ty zamieszkujące podnóża gór. A teraz dokąd? - zapytał Mort. To będzie najtrudniejsze. Rewolwerowiec był gotowy - a przynajmniej tak gotowy, jak tylko mógł być. Wyłącz syrenę i światła. Stań przy chodniku. Mort zaparkował pojazd przy hydrancie. W tym mieście jest podziemna kolej - powiedział rewol- werowiec. Chcę, byś zaprowadził mnie tam, gdzie zatrzymu- ją się takie pociągi, żeby pasażerowie mogli wsiąść lub wy- siąść. Na którą? - chciał wiedzieć Mort. Ta myśl była podszyta rodzącą się paniką. Mort niczego nie mógł ukryć przed Rolan- dem, a ten niczego przed Mortem... A przynajmniej nie przez dłuższy czas. Kilka lat temu - nie wiem ile - wepchnąłeś młodą kobietę pod koła na jednej z tych podziemnych stacji. Chcę, byś za- prowadził mnie tam. Zaczęła się krótka, zaciekła walka. Rewolwerowiec zwycię- żył, ale przyszło mu to z zaskakującym trudem. W pewien sposób Jack Mort był dwiema osobami, tak samo jak Odetta, chociaż nie był schizofrenikiem jak ona i doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co robił, a tę stronę swojej natury - tę część, która była Popychaczem - trzymał tak starannie ukrytą jak malwersant swój cenny łup. Zabierz mnie tam, ty draniu - ponaglił go rewolwerowiec. Ponownie powoli uniósł kciuk do prawego oka Morta. Palec znajdował się tuż przy gałce ocznej i wciąż się poruszał, gdy Mort wreszcie się poddał. 423 Przestawił prawą ręką dźwignię przy kierownicy i pojechali w kierunku Christopher Station, gdzie słynny A-train przed kilkoma laty obciął nogi niejakiej Odetcie Holmes. 10 - Patrzcie no tylko - powiedział posterunkowy Andrew Staunton do swojego partnera Norrisa Weavera, gdy niebies- ko-biały radiowóz Delevana i O'Mearaha zatrzymał się kawałek dalej. W pobliżu nie było miejsca do parkowania, ale kierowca wcale nie próbował go szukać. Po prostu zatrzymał się i po- zwolił, by jadące pojazdy z trudem przeciskały się przez po- wstałe zwężenie, jak strumyk krwi przedzierający się przez serce kompletnie zatkane złogami cholesterolu. Weaver sprawdził numer na prawym przednim błotniku. 744. Tak, ten numer podała im dyspozytorka. Migacz działał i na oko wydawało się, że wszystko gra... dopóki nie otworzyły się drzwi i nie wysiadł kierowca. Miał na sobie granatowe ubranie, ale nie z rodzaju tych, którym towa- rzyszą złote guziki i srebrna odznaka. Na nogach też nie miał policyjnych buciorów, chyba że Stauntona i Weavera zapom- niano powiadomić o tym, że od dziś policjanci pełniący służbę mają nosić obuwie od Gucciego. Wydawało się to jednak mało prawdopodobne. Natomiast bardzo prawdopodobne było to, że mają przed sobą świra, który załatwił gliniarzy w śródmieściu. Wysiadł, nie zważając na trąbienie i krzyki kierowców usiłują- cych przejechać ulicą. - Niech to szlag - zaklął Andrew Staunton. Zachować najwyższą ostrożność-powiedziała dyspozytor- ka. Ten człowiek jest uzbrojony i nadzwyczaj niebezpieczny. Dyspozytorki zwykle mówiły jak najbardziej znudzone istoty na kuli ziemskiej - i z tego, co wiedział Andrew, tak też właśnie było - więc niemal nabożny nacisk, z jakim ta wymó- wiła słowo "nadzwyczaj", utkwił mu w pamięci jak rzep. 424 Po raz pierwszy, od kiedy przed czterema laty zaczął praco- wać w policji, wyjął broń i zerknął na Weavera. Ten też wyjął swoją. Obaj stali przed delikatesami, mniej więcej trzydzieści kroków od wejścia na stację metra. Znali się dostatecznie długo, by rozumieć się tak, jak potrafią tylko policjanci i zawodowi żołnierze. Bez słowa cofnęli się do bramy delikatesów, trzy- mając broń skierowaną lufami do góry. — Metro? - zapytał Weaver. — Taak. - Andy zerknął w kierunku wejścia. Była godzina szczytu i na schodach znajdowało się mnóstwo ludzi zmierza- jących na perony. - Musimy dopaść go teraz, zanim wmiesza się w tłum. — No, to do roboty. Jak dobrze zgrana para wyłonili się z bramy, a Roland natychmiast rozpoznał w nich przeciwników znacznie groź- niejszych niż poprzedni dwaj. Przede wszystkim byli młodsi, a poza tym - Roland o tym nie wiedział - jakaś anonimowa dyspozytorka nazwała go "nadzwyczaj niebezpiecznym", co w oczach Andy'ego Stauntona i Norrisa Weavera czyniło go ludzkim odpowiednikiem tygrysa-ludojada. Jeśli się nie za- trzyma natychmiast, kiedy każę mu to zrobić, będzie trupem - pomyślał Andy. - Stój! - krzyknął, stając na szeroko rozstawionych i ugię- tych w kolanach nogach, trzymając oburącz rewolwer. Obok niego Weaver zrobił dokładnie to samo. - Policja! Połóż dłonie na g... Tylko tyle zdążył powiedzieć, zanim facet skoczył w kierun- ku wejścia do metra. Poruszał się z niesamowitą szybkością. Mimo to Andy Staunton był zwarty i gotowy. Mocniej wparł obcasy w chodnik i poczuł, że nagle ogarnia go lodowaty spokój. Roland też znał to uczucie. Wiele razy odczuwał je w podobnych sytuacjach. Andy lekko przesunął lufę i nacisnął spust trzydziestkiósemki. Zobaczył, jak mężczyzna w granatowym garniturze obraca się na pięcie, usiłując utrzymać się na nogach. Potem upadł na 425 trotuar, podczas gdy podróżni, jeszcze przed chwilą zajęci wyłącznie koniecznością przeżycia kolejnego powrotu metrem do domu, z wrzaskiem rozpierzchli się niczym stado przepiórek. Nagle odkryli, że trzeba przeżyć coś więcej niż tylko jazdę metrem z centrum miasta. — Kurwa mać, partnerze - westchnął Norris Weaver. - Załatwiłeś go. — Wiem - odparł Andy. Nawet nie zadrżał mu przy tym głos. Rewolwerowiec podziwiałby go. - Zobaczmy kto to. 11 Umarłem! - wrzeszczał Jack Mort. Umarłem, przez ciebie mnie zabili, umarłem, u... Nie - odparł rewolwerowiec. Zmrużonymi oczami obserwował policjantów, którzy zbliżali się z rewolwerami w dłoniach. Młodsi i szybsi od tych, którzy siedzieli w pojeździe zaparkowanym opodal sklepu z bronią. Szybsi. I przynajmniej jeden z nich był piekielnie dobrym strzelcem. Mort - a z nim Roland - powinien już być martwy, umierający albo ciężko ranny. Andy Staunton strzelał, żeby zabić, i jego pocisk przebił klapę marynarki Morta. Potem przedziurawił kieszonkę eleganckiej koszuli... i tam się za- trzymał. Życie obu mężczyzn - Morta i rewolwerowca - ocaliła zapalniczka. Mort nie palił, lecz robił to jego szef, którego Mort zamierzał wygryźć do końca przyszłego roku. Na razie kupił sobie srebrną zapalniczkę marki Dunhill za dwieście dolarów. Nie zapalał każdego papierosa, którego pan Framingham wtykał sobie do gęby, kiedy byli razem, gdyż w ten sposób wyszedłby na lizusa. Tylko od czasu do czasu... zazwyczaj w obecności kogoś wyżej postawionego, kogoś, kto doceniłby: a) skromność i uprzejmość Jacka Morta, b) dobry gust Jacka Morta. Wygrani pamiętają o wszystkim. 426 Tym razem ta zapobiegliwość uratowała życie Jacka i Rolan- da. Wystrzelona przez Stauntona kula utkwiła w srebrnej zapal- niczce, a nie w sercu Morta (typowe: upodobanie Morta do markowych gadżetów i ubrań z bardzo dobrych firm było tylko powierzchowne). Oczywiście zabolało go. Uderzenie ołowia- nego pocisku dużego kalibru to nie przelewki. Kula wtłoczyła zapalniczkę w jego pierś z siłą, która mogłaby zrobić w niej dziurę. Srebro spłaszczyło się i rozprysnęło na boki, żłobiąc płytkie rysy w skórze Morta. Jeden ostry jak odłamek szrapnela odprysk przeciął mu lewy sutek. Ponadto rozgrzany pocisk zapalił płynny gaz. Mimo to rewolwerowiec leżał nieruchomo i patrzył na nadchodzących policjantów. Ten, który do niego nie strzelał, kazał ludziom się cofnąć, cofnąć się, do cholery. Palę się! - wrzeszczał Mort. Palę się, zgaś to! Zgaś! Zgaś toooo! Rewolwerowiec nie ruszał się, nasłuchując chrzęstu pode- szew na chodniku, ignorując wrzaski Morta, usiłując ignorować żar na piersi i odór zwęglonego ciała. Ktoś wsunął mu stopę pod żebra i kiedy podniósł ją, rewol- werowiec pozwolił bezwładnie przetoczyć się na wznak. Oczy Jacka Morta były otwarte. Usta rozdziawione. Chociaż resztki strzaskanej zapalniczki wciąż płonęły, nic nie zdradzało obec- ności człowieka, który wrzeszczał z bólu. - Boże - mruknął ktoś - zastrzeliłeś go pociskiem smu- gowym? Dym równą smużką wypływał z dziurki w klapie marynarki Morta. Wokół niej unosił się jeszcze kilkoma nie tak schludnymi dymkami. Policjanci poczuli zapach palącego się ciała, gdy nasycona gazem Ronsona wyściółka strzaskanej zapalniczki buchnęła płomieniem. Andy Staunton, do tej pory działający bez zarzutu, teraz popełnił błąd, za który - mimo jego wcześniejszego podziwu godnego wyczynu - Cort odesłałby go do domu, ze spuch- niętym uchem, mówiąc, że najczęściej wystarczy jeden błąd, żeby dać się zabić. Staunton zdołał zastrzelić przeciwnika - 427 a żaden policjant nie jest zupełnie pewien, czy zdoła to zrobić, dopóki nie znajdzie się w sytuacji, która go do tego zmusi - lecz na myśl, że wystrzelony przez niego pocisk podpalił faceta, ogarnęło go przerażenie. Dlatego odruchowo nachylił się, żeby zgasić ogień, i stopa rewolwerowca trafiła go w brzuch, zaled- wie zdążył zauważyć błysk w oczach człowieka, który powinien nie żyć. Staunton odleciał do tyłu, na swojego partnera. Rewolwer wypadł mu z ręki. Weaver utrzymał swój, ale zanim zdołał zepchnąć z siebie kolegę, usłyszał strzał i broń znikła, jak za dotknięciem magicznej różdżki. W następnej chwili dłoń zdręt- wiała mu tak, jakby ktoś uderzył w nią kafarem. Facet w granatowym garniturze wstał, popatrzył na nich przeciągle i powiedział: - Jesteście dobrzy. Lepsi niż tamci. Dlatego dam wam radę. Nie idźcie za mną. To już prawie koniec. Nie chciałbym was zabić. Potem obrócił się na pięcie i wbiegł na schody metra. 12 Schody były zapchane ludźmi, którzy zawrócili, gdy usłyszeli krzyki i strzały, wiedzeni tą niezdrową i typową dla nowojor- czyków ciekawością, chcąc zobaczyć, co się dzieje i ile krwi rozlało się na brudny beton. Mimo to jakoś usuwali się na boki przed zbiegającym po schodach mężczyzną w granatowym garniturze. Nie było w tym niczego dziwnego. W ręku trzymał rewolwer, a drugi miał w kaburze na biodrze. Ponadto palił się. 13 Roland nie zważał na coraz głośniejsze krzyki bólu Morta, gdy koszula, podkoszulek i marynarka zapaliły się jaśniejszym 428 płomieniem, a srebro zapalniczki zaczęło się topić i parzącymi strużkami spływać po klatce piersiowej. Poczuł podmuch rozgrzanego powietrza i usłyszał huk nad- jeżdżającego składu. Już prawie czas; już prawie nadeszła chwila, kiedy powoła Trójkę albo straci wszystko. Po raz drugi wydało mu się, że czuje, jak świat dygocze i wiruje mu nad głową. Zbiegł na peron i odrzucił trzydziestkęósemkę. Rozpiął pasek i bezceremonialnie zdjął spodnie Jacka Morta, ukazując białe gacie, wyglądające jak pantalony dziwki. Nie miał czasu za- stanawiać się nad tym dziwnym faktem. Jeśli nie będzie działał szybko, może nie martwić się o to, że spłonie żywcem. Zaku- pione naboje rozgrzeją się i eksplodują, rozrywając go na strzępy. Rewolwerowiec wepchnął paczki z amunicją do majtek, wyjął słoiczek kefleksu i zrobił z nim to samo. Pantalony wybrzuszyły się groteskowo. Zdjął płonącą marynarkę, ale nie próbował ściągać palącej się koszuli. Słyszał ryk wjeżdżającego na peron pociągu, widział jego światła. Nie mógł wiedzieć, czy jest to ten sam pociąg, pod który wpadła Odetta, lecz w jakiś dziwny sposób był tego pewien. W sprawach związanych z Wieżą los bywał równie miłosierny jak zapalniczka, która uratowała mu życie, lub tak bezlitosny jak ogień wywołany przez ten cud. Podobnie jak koła nadjeżdżającego składu, podążał równie logicznym i bru- talnym szlakiem, z siłą, jakiej mogła się oprzeć jedynie stal i słodycz. Podciągnął gacie Morta i znów Zaczął biec, ledwie zauwa- żając uskakujących mu z drogi ludzi. Podsycony podmu- chem ogień objął najpierw kołnierzyk koszuli, a potem wło- sy z tyłu głowy. Ciężkie pudełka w gaciach raz po raz obija- ły się o jądra Morta, powodując potworny ból. Przeskoczył kołowrót przy wejściu, frunąc w powietrzu jak człowiek- -meteor. Zostaw mnie! - wrzeszczał Mort. Zostaw mnie, zanim spłonę! 429 Powinieneś płonąć-pomyślał ponuro rewolwerowiec. / tak czeka cię bardziej litościwy koniec, niż na to zasługujesz. O czym ty mówisz? O czym mówisz?! Rewolwerowiec nie odpowiedział, lecz zupełnie go wyciszył, pędząc ku krawędzi peronu. Poczuł, że jedna paczka nabojów wyślizguje mu się z gaci i przytrzymał ją ręką. Zebrał wszystkie siły i wysłał myśl do Władczyni. Nie miał pojęcia, czy taki telepatyczny rozkaz zostanie usłyszany i czy ona zechce go wykonać, a mimo to posłał tę szybką, ostrą jak strzała myśl: DRZWI! SPÓJRZ NA DRZWI! TERAZ! TERAZ! Łoskot pociągu wypełnił świat. Jakaś kobieta krzyknęła: "O mój Boże! On chce skoczyć!". Czyjaś dłoń złapała go za ramię, usiłując pociągnąć do tyłu. Roland wkroczył za żółtą linię ostrzegawczą i poza krawędź peronu. Upadł na szyny przed nadjeżdżającym składem, przyciskając dłonie do krocza, trzy- mając bagaż, który zabierze ze sobą... Jeśli tylko uda mu się w ostatniej chwili szybko opuścić ciało Jacka Morta. Padając, ponownie zawołał ją... je obie: ODETTO HOLMES! DETTO WALKER! POPATRZCIE! Wykrzykując te słowa, gdy pociąg już prawie na niego najeżdżał z bezlitosną, srebrzystą szybkością, rewolwerowiec po raz ostatni odwrócił głowę i spojrzał przez drzwi. Prosto w jej twarz. Twarze! Obie, widzę je obie jednocześnie... NIEE...! - wrzasnął Mort i w ostatnim ułamku sekundy, zanim pociąg najechał na niego, przecinając nie na wysoko- ści kolan, lecz pasa, Roland skoczył do drzwi... i przez nie. Jack Mort umarł sam. Pudełka z amunicją i słoik z tabletkami pojawiły się obok ciała Rolanda. Spazmatycznie zacisnął na nich dłonie i puścił. Wstał z trudem, świadomy tego, że znów jest w swoim chorym, obolałym ciele; świadomy, że Eddie Dean coś krzyczy; świa- domy, że Odetta wrzeszczy dwoma głosami. Spojrzał - tylko 430 rzucił okiem - i zobaczył dokładnie to, czego się spodziewał: nie jedną kobietę, lecz dwie. Obie nie miały nóg, obie były ciemnoskóre i bardzo piękne. Mimo to jedna z nich była okropną wiedźmą, a jej uroda nie ukrywała, lecz jeszcze podkreślała wewnętrzną brzydotę. Roland patrzył na te bliźniaczo podobne kobiety, które wcale nie były bliźniaczkami, ale negatywnym i pozytywnym obrazem jednej osoby. Patrzył jak zahipnotyzowany, urzeczony. Nagle Eddie znów krzyknął i rewolwerowiec zobaczył wy- skakujące z fal homarokoszmary zmierzające do miejsca, gdzie Detta zostawiła chłopaka, związanego i bezradnego. Słońce zaszło. Zapadł mrok. 14 Detta zobaczyła drzwi, a przez nie siebie... ujrzała samą siebie oczami rewolwerowca i poczuła się zagubiona, tak jak kiedyś Eddie. Była tutaj. Była tam, w oczach rewolwerowca. Słyszała nadjeżdżający pociąg. Odetta! - krzyknęła, nagle zrozumiawszy wszystko: kim była i kiedy to się stało. Detta! - krzyknęła, nagle zrozumiawszy wszystko: kim była i kto to zrobił. Przelotne wrażenie, że zostaje przenicowana... i jeszcze boleśniejsze: Rozdzierano ją. 15 Roland powlókł się zboczem do miejsca, gdzie leżał Ed- die. Poruszał się jak człowiek, który ma połamane wszystkie 431 kości. Jeden z homaropodobnych stworów przybliżał swoje szczypce do twarzy Eddiego. Ten wrzasnął. Rewolwerowiec kopniakiem odrzucił stwora. Z trudem pochylił się i złapał Eddiego za ramiona. Zaczął odciągać go od wody, ale już było za późno... nie miał sił... one dostaną Eddiego, do diabła, dostaną ich obu... Eddie znów wrzasnął, gdy jeden z homarokoszmarów zapytał to-to-tak? i odciął strzęp spodni wraz z kawałkiem ciała. Eddie próbował krzyknąć, lecz z jego gardła wydobył się tylko stłu- miony charkot. Dusił się w więzach Detty. Stwory były wszędzie wokół i zbliżały się, ochoczo szczęka- jąc szczypcami. Rewolwerowiec zebrał wszystkie siły, szarp- nął... i runął na wznak. Słyszał, jak nadchodzą... te paskudztwa z piekielnymi pytaniami i klekoczącymi szczypcami. Może nie było tak źle, pomyślał. Postawił wszystko i wszystko przegrał. Osłupiał, słysząc trzask rewolwerów. 16 Kobiety leżały twarzą w twarz, unosząc górne połowy ciała, jak szykujące się do ataku węże, zaciskając palce o identycznych liniach papilarnych na takich samych szyjach. Ta kobieta próbowała ją zabić, ale nie była bardziej realna od tamtej dziewczyny - była majakiem po uderzeniu cegłą... lecz teraz ten sen stał się rzeczywistością, która ściskała ją za gardło i usiłowała zabić, gdy rewolwerowiec starał się uratować przyjaciela. Ten urzeczywistniony sen bluzgał strumieniem przekleństw i pryskał jej w twarz gorącą śliną. " Wzięłam ten niebieski talerz, bo ta kobieta wpakowała mnie do szpitala, a poza tym ja nie dostałam żadnego talerza z okazji i stłukłam go, bo musiałam, a kiedy zobaczyłam białego chłopaka, też chciałam go stłuc, i tłukłam go też, krzywdziłam białych chłop- ców, bo tak było trzeba, kradłam w sklepach sprzedających białym rzeczy z okazji, podczas gdy nasi bracia i siostry 432 w Harlemie głodowali i szczury pożerały ich dzieci, to ja, ty suko, to ja, ja... ja... ja!". Zabiję ją - pomyślała Odetta, ale wiedziała, że nie może. Nie mogła zabić tej wiedźmy i przeżyć, tak samo jak wiedźma nie mogła zabić jej i pójść sobie. Mogły zadusić się wzajemnie, podczas gdy Eddie i (Roland/Bardzo Zły Człowiek), ten, który je przywołał, byli zjadani żywcem na skraju plaży. Zaraz będzie po nich. Mogła też przestać (kochać/nienawidzić). Odetta puściła gardło Detty, nie zważając na silne ręce, które ściskały jej szyję, miażdżąc krtań. Zamiast zacisnąć swoje dłonie na szyi tamtej, objęła ją. Nie, ty suko! - wrzasnęła Detta, lecz w tym krzyku słychać było zarówno ogrom nienawiści, jak i wdzięczności. Nie, zostaw mnie w spokoju, po prostu zostaw mnie... Odetta nie miała sił, by jej odpowiedzieć. Gdy Roland odrzucił kopniakiem pierwszego atakującego homarokoszmara, a drugi doskoczył i wyrwał kawałek łydki Eddiego, zdołała tylko wyszeptać do ucha wiedźmy: Kocham cię. Jeszcze przez chwilę dłonie tamtej zaciskały się w morder- czym uścisku... a potem puściły. Znikły. Znowu to wrażenie, że zostaje przenicowana... później zaś, niespodziewanie, cudownie, znów była cała. Po raz pierwszy od kiedy niejaki Jack Mort zrzucił cegłę na głowę dziecka, które przechodziło tamtędy tylko dlatego, że kierowca taksówki ledwie spojrzał i odjechał (a jej dumny ojciec nie chciał próbo- wać ponownie z obawy przed następnym afrontem), była cała. Była Odettą Holmes, a ta druga...? Pospiesz się, suko! - wrzasnęła Detta... ale wciąż był to jej własny głos. Ona i Detta stały się jednością. Była jedną i drugą, a teraz rewolwerowiec miał także trzecią! Pospiesz się albo zeżrą ich na kolację! Spojrzała na naboje. Nie było czasu na przeładowanie broni. 433 Zanim by to zrobiła, byłoby po wszystkim. Mogła tylko mieć nadzieję. A czy jest coś poza nią? - zapytała w myślach i wycelowała. I nagle miała ręce wypełnione gromem. 17 Eddie ujrzał jednego homarokoszmara tuż przy swojej twa- rzy. Pomarszczone i martwe ślepia stwora skrzyły się odrażają- cym blaskiem. Szczypce zaczęły opadać. To-to-... - zaczął stwór i rozprysnął się na kawałki. Roland zobaczył, jak następny rzuca się w kierunku jego lewej ręki i pomyślał: Teraz stracę, palce u drugiej... Wtem skorupa homarokoszmara rozleciała się na kawałki, a zielone flaki rozchlapały się wokół. Zerknął przez ramię i ujrzał kobietę, której uroda zapierała dech w piersi, a gniew mroził krew w żyłach. - CHODŹCIE TU, MATKOJEBY! - wrzasnęła. - TYL- KO CHODŹCIE! SPRÓBUJCIE ICH TKNĄĆ! WYDUSZĘ WAM ŁBY PRZEZ WASZE PIEPRZONE TYŁKI! Rozwaliła trzeciego, który wbiegł między nogi Eddiego, zamierzając jednocześnie pożywić się i wykastrować chłopaka. W okamgnieniu zmienił się w mokrą plamę. Roland podejrzewał, że te stworzenia mają szczątkową in- teligencję. Teraz jego podejrzenia się potwierdziły. Pozostałe stwory umykały. Iglica rewolweru natrafiła na niewypał, lecz następny strzał rozpłaszczył na piasku jednego z uciekających potworów. Pozostałe jeszcze szybciej pomknęły do wody. Najwidoczniej straciły apetyt. Tymczasem Eddie się dusił. Roland niezdarnie szarpał pętlę, która głęboko wrzynała się w szyję Deana. Widział, że twarz chłopaka stopniowo zmienia się z purpurowej w siną. Eddie szamotał się coraz słabiej. 434 Czyjeś silne dłonie odtrąciły ręce rewolwerowca. - Ja się tym zajmę. W dłoni miała nóż... jego nóż. Czym się zajmiesz? - pomyślał, tracąc przytomność. Co zrobisz teraz, kiedy obaj jesteśmy zdani na twoją łaskę? — Kim jesteś? - szepnął, zapadając w mrok głębszy od nocy. — Jestem trzema kobietami - usłyszał jej odpowiedź, dolatującą jakby z krawędzi bardzo głębokiej studni, w której spadał. - Tą, którą byłam; tą, którą nie miałam prawa być, lecz byłam; a także kobietą, którą ocaliłeś. Dziękuję ci, rewol- werowcze. Roland wiedział, że go pocałowała, potem jednak na długo pochłonęła go ciemność. 434 OSTATNIE TASOWANIE ostatnie tasowanie 1 Wydawało mu się, że po raz pierwszy od tysiąca lat nie myślał o Wieży. Myślał tylko o jeleniu, który przyszedł nad jeziorko na leśnej polanie. Ukryty za pniem leżącego drzewa, wycelował lewą ręką. Mięso - pomyślał i strzelił, gdy ślina napłynęła mu do ust. Chybiłem -jęknął w duchu ułamek sekundy później. Uciekł. Wyszedłem z wprawy. Jeleń upadł martwy na skraju polanki. Niebawem Wieża znów wypełni wszystkie myśli Rolanda, lecz teraz błogosławił wszystkich bogów, że nie stracił swoich umiejętności i myślał o mięsie, mięsie, mięsie. Schował do kabury rewolwer - jedyny, jaki teraz nosił - i wyszedł zza pnia, gdzie cierpliwie leżał, gdy późne popołudnie przechodziło w zmierzch, czekając, aż do wodopoju przyjdzie jakieś większe zwierzę. Dochodzę do siebie - pomyślał z lekkim zdziwieniem, wyjmując nóż. Naprawdę dochodzę do siebie. Nie widział kobiety, która stała za nim, obserwując go czujnymi piwnymi oczami. 439 2 Jeszcze przez sześć dni po tamtej konfrontacji na plaży jedli tylko mięso krabów i pili mętną wodę ze strumieni. Roland niewiele z tego zapamiętał: był nieprzytomny i majaczył. Czasem nazywał Eddiego Alainem, czasem Cuthbertem, a na kobietę zawsze mówił Susan. Gorączka powoli ustępowała i zaczęli mozolnie przedzie- rać się przez wzgórza. Czasem Eddie pchał wózek z pasa- żerką, a czasem jechał na nim Roland, a Eddie niósł na ple- cach kobietę, która obejmowała ramionami jego szyję. Naj- częściej żadne z nich nie mogło jechać na wózku, przez co posuwali się bardzo wolno. Roland wiedział, że Eddie jest wyczerpany. Kobieta też to wiedziała, ale Eddie nigdy się nie skarżył. Mieli żywność. W tych dniach, kiedy Roland walczył ze śmiercią, rozpalony gorączką, rzucając się i majacząc o dawno minionych czasach i dawno nieżyjących ludziach, Eddie i ko- bieta zabili wiele homarokoszmarów. Te w końcu przestały pojawiać się na plaży, lecz do tej pory mieli już spory zapas mięsa, a gdy wreszcie dotarli do miejsca, gdzie rosły jadalne rośliny i trawy, wszyscy troje obżerali się do upadłego. Byli złaknieni warzyw... jakichkolwiek. Powoli wrzody na ich cia- łach zaczęły się goić. Jedna trawa była gorzka, inna słodka, ale jedli, nie zważając na smak... Choć nie zawsze. Rewolwerowiec ocknął się ze snu i zobaczył, że kobieta zrywa garść trawy, którą znał aż za dobrze. - Nie! Nie ta! - wyrzęził. - Tej nigdy nie zrywaj! Przyjrzyj się jej i zapamiętaj! Nigdy jej nie jedz! Patrzyła na niego przez długą chwilę, a potem odłożyła trawę, nie zadając żadnych pytań. Rewolwerowiec znowu położył się, zmrożony bliskością nieszczęścia. Niektóre z tych traw mogły zabić, lecz ta zerwana przez kobietę była zgubą dla duszy. Było to diabelskie ziele. Keflex zaburzał mu trawienie i Roland wiedział, że Eddie 440 martwi się tym, ale spożywana trawa łagodziła niepożądane objawy. W końcu dotarli do prawdziwych lasów i szum Morza Za- chodniego ścichł do głuchego szeptu, słyszalnego tylko wtedy, kiedy przynosił go wiatr. A teraz... mięso. 3 Rewolwerowiec dotarł do jelenia i próbował wypatroszyć go nożem trzymanym między trzecim a czwartym palcem prawej ręki. Nic z tego. Te palce nie były dostatecznie silne. Przełożył nóż do lewej ręki i zdołał wykonać cięcie od kroku po szyję jelenia. Spod noża wypłynęła na ziemię parująca krew, zanim zdążyła zastygnąć w żyłach i popsuć smak mięsa. Mimo to było to kiepskie cięcie. Chory dzieciak zrobiłby to lepiej. Musisz się jeszcze wiele nauczyć - powiedział do swojej lewej ręki i przymierzył się do następnego, głębszego nacięcia. Dwie brązowe dłonie zacisnęły się na jego ramieniu i ode- brały mu nóż. Roland obejrzał się. — Ja to zrobię - powiedziała Susannah. — A robiłaś to kiedyś? — Nie, ale powiesz mi jak. — W porządku. — Mięso - powiedziała i uśmiechnęła się do niego. — Tak - rzekł i uśmiechnął się w odpowiedzi. - Mięso. — Co się dzieje? - zawołał z daleka Eddie. - Słyszałem strzał. — Będzie uczta! - odkrzyknęła. - Chodź tu i pomóż! Później jedli jak dwaj królowie i królowa, a gdy rewol- werowiec zapadał w sen, patrząc na gwiazdy i czując czysty chłód tych wyżyn, pomyślał, że od niezliczonych lat to chyba pierwsza chwila, kiedy jest prawie zadowolony. Zasnął. I śnił. 441 4 To była Wieża. Mroczna Wieża. Stała na horyzoncie za bezkresną równiną barwy krwi, na tle zachodzącego słońca. Nie widział schodów, które pięły się długą spiralą w jej ceglanej okrywie, lecz dostrzegł umieszczone wzdłuż schodów okienka i ujrzał idące po nich duchy wszyst- kich ludzi, jakich kiedyś znał. Szły coraz wyżej, a porywisty wiatr przynosił mu głosy, które wołały jego imię: Rolandzie... chodź... Rolandzie... chodź... chodź... chodź... - Idę - szepnął i obudził się, siedząc na posłaniu, spocony i drżący w gorączce, która jeszcze nie opuściła jego ciała. — Rolandzie? Eddie. — Tak. — Zły sen? — Zły. Dobry. Mroczny. — Wieża? — Tak. Spojrzeli na Susannah, ale ona mocno spała. Kiedyś była kobieta zwana Odettą Susannah Holmes; później inna, Detta Susannah Walker. Teraz była trzecia: Susannah Dean. Roland kochał ją, ponieważ umiała walczyć i nigdy się nie poddawała, a także obawiał się o nią, gdyż wiedział, że w razie potrzeby bez wahania poświęciłby ją i Eddiego. Dla Wieży. Przeklętej Wieży. — Czas na tabletkę - przypomniał Eddie. — Już ich nie chcę. — Połknij i nie gadaj. Roland przełknął i popił zimną wodą ze strumienia, a potem czknął. Wcale się nie zmieszał. To było smakowite czknięcie. — Czy wiesz, dokąd zmierzamy? - spytał Eddie. — Do Wieży. — No, dobrze - powiedział Eddie - ale to tak jakbyś był 442 jakimś ignorantem z Teksasu, który nie zna się na mapie i twierdzi, że zamierza dotrzeć do Alaski. Gdzie jest ta Wieża? W którym kierunku mamy iść? - Przynieś moją torbę. Eddie zrobił to. Susannah poruszyła się i Eddie znierucho- miał, z twarzą usianą czerwonymi i czarnymi cieniami w doga- sających płomieniach ogniska. Kiedy znów wyciągnęła się wygodnie, wrócił do Rolanda. Rewolwerowiec pogrzebał w torbie, teraz ciężkiej od nabo- jów z innego świata. Znalezienie tego, czego szukał, wśród tych niewielu pamiątek jego dawnego życia, nie zajęło mu wiele czasu. Żuchwa. Żuchwa mężczyzny w czerni. — Zostaniemy tu jakiś czas - stwierdził - aż wyzdrowieję. — Czy wtedy będziesz wiedział? Roland się uśmiechnął. Dreszcze ustępowały, pot wysychał na chłodnym wieczornym wietrze. Mimo to oczami duszy widział te postacie, tych rycerzy, przyjaciół, kochanki i wrogów z dawnych lat, powoli idących w górę, migających mu w okien- kach i znikających. Widział czarny i długi cień Wieży, w której zostali zamknięci, cień padający na równinę krwi, śmierci i bezlitosnej próby. — Ja nie - odparł i wskazał na Susannah. - Ale ona... tak. — A wtedy? Roland podniósł żuchwę Waltera. - Ona kiedyś przemówiła. - Spojrzał na Eddiego. - I znowu przemówi. — To niebezpieczne - rzekł spokojnie Eddie. — Tak. — Nie tylko dla ciebie. — Nie. — Kocham ją, człowieku. — Tak. — Jeśli ją skrzywdzisz... 443 — Zrobię to, co będę musiał - stwierdził rewolwerowiec. — A my się nie liczymy? Prawda? — Kocham was oboje. Rewolwerowiec spojrzał na Eddiego i ten zobaczył, że po- liczki Rolanda lśnią czerwono w blasku węgli dogasającego ogniska. Płakał. — Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Wciąż zamierzasz tam dojść, prawda? — Tak. — I będziesz szedł do końca. — Tak. Do samego końca. — Obojętnie, co się zdarzy. Eddie spojrzał na niego z miłością, nienawiścią i całą udręką człowieka, który stracił resztki nadziei na to, że zdoła- wywrzeć jakiś wpływ na jego myśli, pragnienia i uczynki. Drzewa szumiały na wietrze. - Mówisz jak Henry, człowieku. - Eddie też Zaczął płakać. Nie chciał tego robić. Nienawidził płakać. - On też miał wieżę, tyle że nie była mroczna. Pamiętasz, jak opowiadałem ci o wieży Henry'ego? Byliśmy braćmi i chyba byliśmy rewol- werowcami. Mieliśmy tę Białą Wieżę i on, w jedyny sposób, jaki znał, poprosił mnie, bym towarzyszył mu do niej, więc dosiadłem konia, gdyż był moim bratem, kapujesz? I dotarliśmy do niej. Znaleźliśmy tę Białą Wieżę. Niestety okazała się zabójcza. Zabiła go. I zabiłaby mnie. Widziałeś, w jakim byłem stanie. Uratowałeś nie tylko moje życie. Ocaliłeś moją pieprzoną duszę. - Eddie uścisnął Rolanda i pocałował go w policzek. Na wargach poczuł smak jego łez. - A więc? Znów na koń? Naprzód, znowu spotkać się z tym człowiekiem? - Rewol- werowiec milczał. - Chcę powiedzieć, że nie spotkaliśmy tu wielu ludzi, ale wiem, że gdzieś tam są, a tam, gdzie jest jakaś Wieża, są też i ludzie. Czekasz na człowieka, bo musisz się z nim spotkać, a w końcu forsa jedzie, a gówno idzie albo przemawiają kule zamiast dolców. A więc jak? Na koń? Na 444 spotkanie z tym człowiekiem? Jeśli ma to być jedynie powtórka tamtej parszywej historii, to oboje powinniście zostawić mnie na żer krabom. - Eddie spojrzał na Rolanda podkrążonymi oczami. - Ja już siedziałem w bagnie. Jeśli czegoś się dowie- działem, to tego, że nie chcę umrzeć brudny. — To nie będzie to samo. — Nie? Chcesz powiedzieć, że nie jesteś uzależniony? - Roland milczał. - Kto przejdzie przez magiczne drzwi i uratuje ciebie, człowieku? Wiesz kto? Ja wiem. Nikt. Próbowałeś już wszystkiego. Teraz możesz liczyć wyłącznie na twój pieprzony rewolwer, bo tylko to ci zostało. Tak samo jak Balazarowi. - Roland wciąż milczał. - Czy chcesz wiedzieć, czego nauczył mnie mój brat? - spytał Eddie zacinającym się i nabrzmiałym od łez głosem. — Tak - odparł rewolwerowiec. Pochylił się, spoglądając w oczy Eddiego. — Nauczył mnie jednego: jeśli zabijesz to, co kochasz, będziesz przeklęty. — Ja już jestem przeklęty - stwierdził spokojnie Roland. - Może jednak przeklęci też mogą zostać zbawieni. - Chcesz, byśmy wszyscy zginęli? Roland nie odpowiedział. Eddie złapał go za strzępy koszuli. - Chcesz doprowadzić do jej śmierci? — Kiedyś wszyscy umrzemy - oświadczył rewolwero- wiec. - Nie tylko świat idzie naprzód. - Spojrzał prosto na Eddiego i w tym świetle jego niebieskie oczy miały barwę podobną do łupku. - Jednak będziemy wspaniali. - I po chwili dodał: - Jest coś więcej niż świat do zdobycia, Eddie. Nie ryzykowałbym twojego i jej... nie pozwoliłbym chłopcu umrzeć... gdyby chodziło tylko o to. — O czym ty mówisz? — O wszystkim, co tam jest - odparł spokojnie rewol- werowiec. - Pójdziemy tam, Eddie. Będziemy walczyć. Bę- dziemy cierpieć. I wytrwamy. 445 Teraz Eddie milczał. Nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby powiedzieć. Roland lekko uścisnął jego ramię. - Nawet przeklęci kochają - rzekł. 5 Eddie w końcu zasnął obok Susannah, ostatniej osoby, którą Roland powołał do nowej Trójki, lecz rewolwerowiec siedział i słuchał głosów nocy, podczas gdy wiatr osuszał łzy na jego policzkach. Potępienie? Zbawienie? Wieża. Dotrze do Mrocznej Wieży i tam wyśpiewa ich imiona... tam wyśpiewa ich imiona, tam wyśpiewa wszystkie ich imiona. Słońce ciemnym różem zabarwiło niebo na wschodzie, gdy w końcu Roland, już nie ostatni krzyżowiec, lecz jeden z ostat- nich trojga rewolwerowców, zasnął i śnił swoje złe sny, roz- świetlane jedynym kojącym promykiem nadziei. Tam wyśpiewam wszystkie ich imiona! 446 POSŁOWIE Tak kończy się drugi z sześciu lub siedmiu tomów tworzących długą opowieść o Mrocznej Wieży. Trzeci (Ziemie jałowe) opisuje połowę drogi Rolanda, Eddiego i Susannah do Wieży, a czwarty (Czarnoksiężnik i kryształ) opowiada o oczarowaniu i uwiedzeniu, ale głównie o rozmaitych przygodach, jakie przeżył Roland, zanim czytel- nicy po raz pierwszy spotkali go na tropie człowieka w czerni. Moje zdziwienie życzliwym przyjęciem pierwszego tomu tego cyklu, który jest zupełnie niepodobny do historii, z jakich jestem najlepiej znany, przewyższa jedynie wdzięczność wobec tych, którzy go przeczytali i polubili. Wygląda na to, że ten cykl jest moją własną Wieżą, no, wiecie: te postacie nie dają mi spokoju, a najbardziej Roland. Czy naprawdę wiem, czym jest Wieża i co czeka Rolanda (jeśli do niej dotrze, a musicie być przygotowani na tę całkiem realną możliwość, że on nie będzie jednym z tych, którym się to uda)? Tak... i nie. Wiem tylko, że ta opowieść kusiła mnie raz po raz przez siedemnaście lat. Ten drugi, nieco dłuższy tom, wciąż pozostawia wiele pytań bez odpowiedzi i przesuwa kulminacyjny punkt opowieści w daleką przyszłość, lecz wydaje mi się, że jest znacznie bardziej kompletny niż pierwszy. I Wieża jest już bliżej. Stephen King 1 grudnia 1986 447 W następnym tomie: ZIEMIE JAŁOWE Po wielu niebezpiecznych przygodach Roland z Gilead ma nowych towarzyszy krucjaty - Eddiego i Susannah. Dla obojga rozpoczyna się czas nauki, zdobywania no- wych umiejętności; tymczasem rewolwerowiec stopnio- wo traci zmysły. Spotkanie z leśnym potworem podsuwa bohaterom nowy trop w poszukiwaniach Wieży. Szlak wędrówki wiedzie całą trójkę przez leśne ostępy, prerie z kryjącymi się w trawie demonami i wyludnionymi miasteczkami, aż po dżunglę zrujnowanego miasta Lud, pełnego ciał wiszących na słupach. Na koniec czeka ich największe wyzwanie - pojedynek z demoniczną sztuczną inteligencją sterującą naddźwiękowym pocią- giem... W cyklu MROCZNA WIEŻA: ROLAND POWOŁANIE TRÓJKI ZIEMIE JAŁOWE CZARNOKSIĘŻNIK I KRYSZTAŁ WILKI Z CALLA MROCZNA WIEŻA VI MROCZNA WIEŻA VII Koniec