Jostein W zwierciadle niejasno Przełożyła Iwona Zimnicka Warszawa: Wydawnictwo Jacek Santorski & CO, 1998 Na dysk przepisał F. Kwiatkowski Radość to motyl Który fruwa nisko nad ziemią, Lecz smutek to ptak O wielkich, silnych, czarnych skrzydłach, One wynoszą człowieka wysoko ponad życie Skąpane w blasku słońca i w zieleni. Ptak smutku leci wysoko, Tam gdzie anioły cierpienia pełnią straż Przy obozowisku śmierci. Edith Södergran, 16 lat Drzwi na korytarz zostawili otwarte. Z dołu do Cecylii docierała woń świąt Bożego Narodzenia. Starała się rozróżnić poszczególne zapachy. Na pewno czuła kiszoną kapustę z kminkiem. A ten drugi zapach to musi być kadzidło, które tatuś przed wyjściem do kościoła umieścił na kominku. I czy nie dochodzi też do niej świeży aromat choinki? Cecylia jeszcze raz głęboko odetchnęła. Wydawało jej się, że pachną także prezenty pod drzewkiem, świąteczna czerwona bibułka, złocisty papier, karteczki z imionami i jedwabne wstążki. Ale wyczuwała coś jeszcze - trudną do określenia woń magii i czarów. To pachniał świąteczny nastrój. Wdychając zapachy, wodziła palcami po okienkach kalendarza adwentowego, który wisiał nad łóżkiem. Wszystkie dwadzieścia cztery okienka już otworzyła, dzisiaj przyszła kolej na ostatnie - największe. Znów popatrzyła na anioła pochylającego się nad żłóbkiem, w którym leżało Dzieciątko Jezus. Maryja i Józef stali z tyłu, sprawiali wrażenie, że wcale nie zauważają obecności anioła. Czy możliwe, że anioł był w stajence, a Maryja i Józef go nie widzieli? Cecylia rozejrzała się po pokoju. Tyle już razy przyglądała się czerwonej lampie u sufitu, białym zasłonom w błękitne niezapominajki, półce z książkami i lalkami, kryształami i ozdobnymi kamieniami. Wszystko jakby stało się częścią jej samej. Na biurku pod oknem leżał przewodnik po Krecie, a obok stara Biblia dla dzieci i mitologia Snorrego. Na ścianie przylegającej do sypialni rodziców wisiał grecki kalendarz ze ślicznymi kociakami. Na tym samym haczyku umieściła stary sznurek perełek, który dostała od babci. Ileż to już razy przeliczała dwadzieścia siedem kółek na karniszu? Dlaczego po jednej stronie było ich trzynaście, a po drugiej czternaście? Jak często próbowała policzyć, ile numerów "Wiedzy Ilustrowanej" leży w stosie pod biurkiem? Za każdym razem się poddawała. Zrezygnowała także z liczenia kwiatków na zasłonach, zawsze którejś niezapominajce udawało się ukryć w fałdach. Pod łóżkiem leżał chiński pamiętnik. Cecylia sięgnęła ręką... Tak, flamaster też był na miejscu. Chiński pamiętnik to nieduży notesik z obciągniętymi materiałem okładkami, który dostała od lekarza w szpitalu. Kiedy padało na niego światło, jedwabne nitki połyskiwały czarno, zielono i czerwono. Brakowało jej sił, by dużo pisać, nie bardzo miała też o czym, ale postanowiła notować wszystkie myśli, jakie przychodziły jej do głowy gdy tak leżała w łóżku. Przyrzekła sobie, że nigdy nie wykreśli nic z tego, co zapisała, każde słóweczko zostanie na wieki wieków. Kiedy dorośnie i przeczyta pamiętnik, na pewno bardzo się zdziwi. Całą pierwszą stronę zajmowały starannie wykaligrafowane słowa: Osobiste zapiski Cecylii Skotbu. Ciężko opadła z powrotem na poduszkę. Teraz próbowała wsłuchać się w dźwięki dobiegające z dołu. Od czasu do czasu mama w kuchni brzęknęła sztućcami, poza tym w domu panowała cisza... W każdej chwili mogli wrócić z kościoła. Tuż przedtem - albo zaraz potem - dzwony obwieszczą nadejście Świąt Bożego Narodzenia. Do gospodarstwa Skotbu bicie kościelnych dzwonów ledwie docierało, zwykle wychodzili na schody, by je lepiej słyszeć. W te święta Cecylia nie mogła stanąć w progu i słuchać, jak dzwonią. Była chora, i to nie tylko trochę chora jak w październiku i listopadzie. Akurat teraz Cecylia chorowała tak, że święta były niczym garść piasku przesypującego się między palcami, a ona tylko spała lub drzemała. Ale przynajmniej nie musiała być w szpitalu. Tam świąteczne dekoracje zawisły już na początku grudnia. Dobrze, że już nie raz przeżywała święta. Uważała, że jedyne, co na całym świecie pozostaje niezmienne, to Boże Narodzenie w Skotbu. Przez kilka dni każdego roku ludzie wykonywali te same czynności, nie zastanawiając się, dlaczego tak robią. "Taka jest tradycja", mówili. To wystarczało za całe uzasadnienie. W ostatnich dniach starała się śledzić wszystko, co działo się na dole. Odgłosy kuchennej krzątaniny i domowych porządków docierały na górę jak małe bąbelki dźwięku. Czasami Cecylia wyobrażała sobie, że parter to ziemia, a ona sama znajduje się w niebie. Wczoraj wieczorem przynieśli choinkę, i kiedy Lasse położył się spać, tatuś ubrał drzewko. Cecylia jeszcze nie widziała choinki. Nie widziała choinki! Dobrze, że ma gadatliwego młodszego brata. Komentował wszystko, co inni zaledwie widzieli albo myśleli. Paplał o przygotowaniach świątecznych i gwiazdkowych ozdobach. Pełnił rolę sekretnego sprawozdawcy z wydarzeń w świecie na dole. Cecylia na nocnym stoliku miała mały dzwoneczek. Dzwoniła nim, kiedy chciała iść do toalety albo gdy czegoś potrzebowała. Lasse na ogół przychodził pierwszy. Zdarzało się, że Cecylia dzwoniła na niego tylko po to, żeby jej opowiedział o świątecznych wypiekach czy dekoracjach. Tatuś obiecał, że na czas rozpakowywania prezentów zniesie ją na dół do salonu. Chciała dostać nowe narty. Stare sięgały jej ledwie do szyi. Mama zaproponowała, żeby wstrzymać się ze sprzętem narciarskim i podobnymi zakupami do czasu, aż Cecylia wyzdrowieje, ale ona zaprotestowała. Chciała dostać narty na gwiazdkę, koniec i kropka! - Nie jest wcale pewne, czy tej zimy będziesz mogła jeździć na nartach, Cecylko. W odpowiedzi Cecylia zrzuciła na podłogę wazon z kwiatami. - W każdym razie nie mogę jeździć na nartach, dopóki nie mam nart, na których mogłabym jeździć. Mama - i to chyba było najgorsze - nawet się nie skrzywiła, tylko przyniosła zmiotkę i szufelkę. Sprzątając kwiaty i szczątki wazonu, powiedziała: - Sądziłam, że wolałabyś coś ciekawego, czym mogłabyś się zajmować w łóżku. Cecylia poczuła, że krew pulsuje jej w skroniach. "Zajmować się w łóżku!" Zepchnęła ze stolika jeszcze talerzyk i szklankę z sokiem. Mama i teraz się nie rozgniewała. Tylko zamiatała i wycierała, zamiatała i wycierała. Dla pewności Cecylia dodała jeszcze, że poza nartami chciałaby dostać łyżwy i sanki... Od początku grudnia panowała ostra zima. Od czasu do czasu Cecylia o własnych siłach wyczołgiwała się z łóżka i na chwiejnych nogach stawała przy oknie. Śnieg niczym miękka kołderka otulał zmarzniętą ziemię. W ogrodzie tatuś zapalił świąteczne światełka na wielkiej sośnie. To na jej cześć. Zwykle stroili przecież świerczek przy wejściu. Między gałęziami sosny Cecylia dostrzegała w oddali Krucze Wzgórze. Nigdy jeszcze świat nie miał ostrzejszych konturów niż w te ostatnie przedświąteczne dni. Pewnego razu Cecylia zobaczyła listonosza, który mimo iż było prawie dziesięć stopni mrozu i mnóstwo sypkiego śniegu na drodze, jechał na rowerze. Najpierw na jego widok się uśmiechnęła. Zastukała w szybę i kiwnęła mu dłonią. Listonosz podniósł głowę, zamachał do niej obiema rękami, a potem rower się wywrócił na puszystym śniegu. Gdy tylko listonosz się podniósł i wjechał za stodołę, Cecylia podczołgała się z powrotem do łóżka i wybuchnęła płaczem. Jak gdyby listonosz jadący na rowerze zaśnieżoną drogą był najważniejszy na świecie. Także innym razem od stania przy oknie napłynęły jej łzy do oczu. Przed drzwiami stodoły dreptały tam i z powrotem dwa gile, zajęte wymyślną zabawą. Cecylia zaczęła się śmiać. Sama chętnie zmieniłaby się w gila. Miała taką ochotę wskoczyć prosto w zimową baśń! Potem poczuła, jak wilgotnieją jej kąciki oczu, a w końcu wzięła na palec łzę i namalowała nią anioła na szybie. Kiedy zdała sobie sprawę, że narysowała anioła własnymi łzami, znów nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Jaka właściwie jest różnica między anielskimi łzami a aniołami z łez? Musiała zasnąć, bo obudziło ją nagle trzaśnięcie drzwi wejściowych na dole. Wrócili z kościoła! Cecylia usłyszała, jak otrzepują śnieg z butów. I chyba dzwony dzwonią! - Wesołych świąt, mamo! - Wesołych świąt, synku. - I ja ci życzę wesołych świąt, Tone. Dziadek chrząknął: - Pachnie tu prawdziwą świąteczną ucztą. - Zabierz płaszcz dziadka, Lasse. Cecylia miała wrażenie, że ich widzi. Babcia uśmiecha się i wszystkich całuje, mama ściskając dziadka rozwiązuje czerwony fartuch, tatuś gładzi Lassego po głowie, dziadek zapala cygaro... W ostatnim czasie Cecylia nauczyła się świetnie widzieć uszami. Nastrój podniecenia, jaki zapanował na dole, przerwały szepty. W następnej chwili tatuś już wbiegał po schodach. Pokonał je czterema albo pięcioma krokami. - Wesołych świąt, Cecylko! Otoczył ją ramionami i delikatnie przytulił. Zaraz potem pospieszył do okna i otworzył je na oścież. - Słyszysz? Cecylia uniosła głowę z poduszki i przytaknęła. - To znaczy, że jest piąta. Tata zamknął okno i przysiadł na łóżku. - Dostanę nowe narty? Spytała jakby z nadzieją, że tatuś odpowie "nie". Miałaby wtedy szansę, żeby się rozzłościć, a to wydawało jej się przyjemniejsze, niż tak po prostu się smucić. Tata przyłożył palec do ust. - Nie będziemy cię traktować ulgowo, Cecylko. Poczekasz i zobaczysz. - A więc dostanę. - Na pewno nie chcesz leżeć na kanapie w czasie wigilijnej kolacji? Pokręciła głową. W ostatnich dniach tyle razy już o tym rozmawiali. Lepiej być wypoczętą do prezentów. I tak nie przełknęłaby żadnej ze świątecznych potraw, zaczęłaby tylko wymiotować. - Ale wszystkie drzwi mają być otwarte! - Oczywiście! - I musicie głośno rozmawiać... okropnie hałasować przy stole. - Jasne! - A kiedy już przeczytacie ewangelię, babcia przyjdzie na górę i przeczyta ją mnie. - Tak się przecież umawialiśmy. Cecylia opadła na wielką poduszkę. - Możesz mi podać walkmana? Tatuś przyniósł jej z półki kasetę i odtwarzacz. - Z resztą poradzę sobie sama. Pocałował ją w czoło. - Najbardziej chciałbym siedzieć przy tobie - szepnął. - Ale są też inni, sama wiesz. Raczej spędzę tutaj pozostałe dni świąt. - Mówiłam, że macie obchodzić święta całkiem normalnie. - Tak, tak, całkiem normalnie. Wyszedł. Cecylia włożyła do walkmana kasetę z kolędami śpiewanymi przez Sissel Kyrkjebo. Z taśmy popłynęła muzyka. Otoczył ją cudowny, gwiazdkowy nastrój. Zdjęła słuchawki. Tak, już zasiedli do stołu. Ewangelię przeczytała mama, a gdy skończyła, zaśpiewali "Pójdźmy wszyscy do stajenki". Na schodach rozległy się kroki babci. Wszystko odbywało się zgodnie z planem, który ułożyła Cecylia. - Jestem, Cecylko! - Pst! Po prostu czytaj... Babcia usiadła na stojącym przy łóżku krześle i zaczęła: - "W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie". Podniosła wzrok znad Biblii i zobaczyła, że Cecylia ma łzy w oczach. - Płaczesz? Cecylia skinęła głową. - Ale to przecież nie jest smutne. Cecylia jeszcze raz kiwnęła głową. - "A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie..." Uważasz, że to piękne? Cecylia kiwnęła głową po raz trzeci. - Płaczemy, kiedy coś jest smutne - powiedziała babcia po chwili. - Ale też ronimy łezkę, kiedy coś jest piękne. - Ale nie wybuchamy śmiechem, widząc coś brzydkiego? Babcia musiała się zastanowić. - Śmiejemy się z klaunów, bo są tacy zabawni. Czasami śmieszą nas z pewnością również dlatego, że są brzydcy... Popatrz! Wykrzywiła twarz w paskudnym grymasie i Cecylia nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Babcia podjęła: - Być może robi nam się smutno na widok czegoś pięknego, ponieważ wiemy że to nie będzie trwało wiecznie. A widząc coś brzydkiego śmiejemy się, bo rozumiemy, że to tylko udawanie. Cecylia nie spuszczała oczu z babci. To najmądrzejszy człowiek na całym świecie. - Musisz teraz zejść na dół do innych klaunów - powiedziała. Babcia poprawiła jej poduszkę i pogłaskała po policzku. - Cieszę się, że i ty przyjdziesz. Teraz będziemy tylko jeść... Kiedy babcia była na schodach, Cecylia sięgnęła po flamaster i chiński notes. Już wcześniej, na samym początku, napisała: Nie stoję już na nieznanej plaży nad Morzem Egejskim. Lecz fale wciąż biją o brzeg i przetaczają kamienie z miejsca na miejsce. I tak przez całą wieczność. Prędko przeczytała to, co zanotowała dotychczas, i dodała: Płaczemy, kiedy coś jest smutne. Ale też chętnie ronimy łezkę, gdy coś jest piękne. Na widok czegoś zabawnego albo brzydkiego śmiejemy się. Być może robi nam się smutno, kiedy patrzymy na coś pięknego, ponieważ wiemy, że to nie będzie trwało wiecznie. A widząc coś brzydkiego śmiejemy się, gdyż rozumiemy, że to tylko udawanie. Zabawne jest patrzenie na klaunów, bo są tak okropnie brzydcy. A kiedy przed lustrem na toaletce zdejmują maskę, stają się piękni. Dlatego klauni są tacy smutni i nieszczęśliwi za każdym razem, gdy wchodzą do swojego wozu cyrkowego i mocno zatrzaskują drzwi. Znów zapadła w drzemkę. Obudził ją tatuś, który obwieścił: - Rozdawanie prezentów! Wsunął ręce pod ciało Cecylii i podniósł ją wysoko razem z czerwoną kołdrą. Poduszka została, więc jasne włosy dziewczynki opadły. Zdążyły już sporo odrosnąć. Na dole przy schodach stali dziadkowie. - Wyglądasz jak anioł - stwierdził dziadek. Kołdra jest niczym chmurka z róż. - "Nad nim anieli w locie stanęli" - zaśpiewał Lasse. W połowie schodów Cecylia odwróciła głowę i napotkała spojrzenia całej rodziny. - Bzdury! - zaprotestowała. - Aniołki siedzą na chmurach, a nie zwisają bezwładnie pod nimi. Dziadek zaśmiał się i wydmuchnął gęsty obłok dymu z cygara. Tatuś ułożył Cecylię na czerwonej kanapie. Pod plecami miała konstrukcję z poduszek tak zbudowaną, by mogła dobrze widzieć choinkę. Cecylia podniosła wzrok. - To nie ta sama gwiazda, którą mieliśmy w zeszłym roku. Mama przybiegła do niej natychmiast, jakby zrobiło jej się przykro, że nie wszystko jest jak w zeszłym roku. - No tak, widzisz, tamtej nie mogliśmy znaleźć. Tatuś musiał kupić nową. - Dziwne... Cecylia rozglądała się po pokoju, a pozostali patrzyli, jak ona się rozgląda: zerkali na nią i przenosili wzrok na kolejne przedmioty, na które padało jej spojrzenie. Wszystkie kąty były oświetlone. Cecylia naliczyła dwadzieścia siedem świeczek - idealnie tyle samo, ile kółek w karniszu prababci. Czy to nie dziwny zbieg okoliczności? Pod choinką leżały prezenty. Zatem wszystko było tak, jak w zeszłym roku. Z tą tylko różnicą, że dziadek nie przebierał się za bożonarodzeniowego krasnala. Cecylia się temu sprzeciwiła. - Chyba nie zniosę tych krasnoludkowych wygłupów! Stół nakryto talerzykami i filiżankami do kawy tacami z ciastem i domowego wyrobu figurkami z marcepanu kolorowanego barwnikiem spożywczym. - Masz na coś ochotę? - Może troszeczkę lemoniady. I ciasteczko piaskowe, tylko bez kremu truskawkowego. Wszyscy stanęli wokół niej, jedynie Lasse trzymał się nieco z tyłu. Może wydawało mu się trochę straszne, że Cecylia zeszła na dół, żeby być przy rozdawaniu prezentów? W każdym razie na pewno bardzo uroczyste. - Wesołych świąt, Lasse. - Wesołych świąt. - Kolej na prezenty - oświadczył dziadek. - Mnie przypada to zaszczytne zadanie. Usadowili się wokół choinki i dziadek zaczął odczytywać napisy na karteczkach. Cecylia od razu wiedziała, że w żadnej z paczek nie mogły kryć się ani sanki, ani narty, ale postanowiła się jeszcze wstrzymać z obrażaniem. Dodatkowe pakunki mogły zostać wyciągnięte z jakichś kryjówek. Bywało tak już wcześniej. - Dla Cecylii od Marianny. Marianna była jej najlepszą przyjaciółką. Mieszkała wprawdzie po drugiej stronie rzeki Leira, ale chodziły do tej samej klasy. Paczuszka okazała się maleńka. Może coś z biżuterii? A może nowy nabytek do kolekcji ozdobnych kamieni? Cecylia rozerwała papier i otworzyła żółte pudełeczko. Na kłębuszku waty leżał czerwony motyl-broszka... Cecylia wyjęła go z pudełka i gdy tylko wzięła go do ręki, zmienił barwę z czerwonej na zieloną. Potem zrobił się niebieski i fioletowy. - Czarodziejski motyl... - ...który zmienia kolor pod wpływem temperatury - pokiwał głową tatuś. Wszyscy kolejno musieli go potrzymać. Kiedy ściskali go w dłoni, stawał się zielony albo niebieski. Tylko u Cecylii był fioletowy. - Gorączkowy motyl - powiedział Lasse, ale cała rodzina udała, że go nie słyszy. Następna paczka była dla niego. Dostał mininarty od cioci Ingrid i wuja Einara. - Osobiście wolałabym zwyczajne narty - stwierdziła Cecylia. - Ale właściwie wszystko mi jedno. Teraz poszło już bardzo szybko. W miarę jak pod choinką ubywało paczek, coraz więcej różnych rzeczy pojawiało się na krzesłach i stole. Tatuś pozbierał papiery i wepchnął je do czarnego worka na śmieci. Potem dziadek wyszedł. Dorośli pili kawę, Lasse oranżadę, Cecylia zażyła lekarstwa. Dziadek wrócił do pokoju, niósł coś długiego, ciężkiego, owiniętego w świąteczny, niebieski papier w złote gwiazdki. Cecylia podniosła się na kanapie. - Narty! - "Dla disy narciarstwa od babci i dziadka" - przeczytał dziadek. - Dla disy narciarstwa? - Czyli dla bogini narciarstwa - wyjaśniła babcia. - Dla ciebie. Cecylia rozerwała papier. Narty były tak czerwone, jak papier niebieski. - Śliczne! Szkoda, że nie mogę ich od razu wypróbować. - Tak, miejmy nadzieję, że wkrótce staniesz na nogi. Podczas rozdawania pozostałych prezentów Cecylia miała narty przy sobie na kanapie. Również ostatnia paczka była na tyle duża, że trzeba było po nią wyjść z pokoju. Ona także miała napis "Dla Cecylii". Z daleka już zgadła, co jest w środku. - Sanki! Oszaleliście! Mama pochyliła się nad nią i uszczypnęła ją w policzek. - Sądzisz, że ośmielilibyśmy się podarować ci coś innego? Cecylia wzruszyła ramionami. - Odważyliście się nie dać mi łyżew. - No tak, takie ryzyko podjęliśmy. Nadszedł czas na długie siedzenie przy kawie. Cecylia radowała się widokiem półmisków z ciastem, owocami, marcepanem, domowymi cukierkami i orzechami. Było dokładnie tak, jak być powinno. Miały być święta. Cecylia zjadła zaledwie kawałeczek świątecznego ciasta. Zamówiła też grzankę z miodem. Dziadek opowiadał o Bożym Narodzeniu w dawnych czasach. Przez ponad sześćdziesiąt lat wszystkie święta spędzał w tym pokoju. Jednego roku i on leżał chory. Kiedy nadszedł czas na tańce wokół choinki, Cecylii zaczęły kleić się oczy. Poprosiła, żeby zanieść ją do łóżka. Najpierw Lasse i mama kilkakrotnie obrócili z prezentami, Cecylia chciała mieć je wszystkie u siebie. Potem życzyli sobie nawzajem, aby i jutro były miłe święta, i tatuś zaniósł ją do pokoju. Zasnęła przy wtórze melodii kolęd i tańców dokoła choinki, które niczym bąbelki dźwięku docierały z dołu na górę. To babcia grała na pianinie. Obudziła się gwałtownie. Musiała być noc, bo w domu panowała zupełna cisza. Cecylia otworzyła oczy i zapaliła lampkę nad łóżkiem. Usłyszała jakiś głos. - Dobrze spałaś? Kto to taki? Nikt nie siedział na krześle przy łóżku. Nikt też nie stał w głębi pokoju. - Dobrze spałaś? Cecylia uniosła się i rozejrzała dokoła. Nagle drgnęła. Na parapecie, na którym mogło się zmieścić jedynie małe dziecko, dostrzegła jakąś postać. Nie był to jednak Lasse. A więc kto? - Nie bój się - odezwał się nieznajomy, głos miał jasny, przejrzysty. On, czy też ona, ubrany był w białą szatę, miał bose stopy. Na tle światła bijącego od przystrojonej sosny na dworze Cecylia ledwie mogła rozróżnić twarz. Przetarła oczy, lecz ubrana na biało postać nie znikała. Dziewczynka czy chłopiec? Cecylia nie była pewna, bo on albo ona nie miał ani jednego włosa na głowie. Zdecydowała, że chłopiec, ale równie dobrze mogłaby przyjąć, że to dziewczynka. - Nie możesz po prostu odpowiedzieć, czy dobrze spałaś? - powtórzył tajemniczy gość. - Oczywiście... Ale kto ty jesteś? - Ariel. Cecylia jeszcze raz przetarła oczy. - Ariel? - Tak, to właśnie ja, Cecylio. Dziewczynka pokręciła głową. - Wciąż nie wiem, kim jesteś. - Za to my wiemy o was prawie wszystko. To zupełnie tak jak ze zwierciadłem. - Ze zwierciadłem? Pochylił się w przód. Wyglądało na to, że w każdej chwili może stracić równowagę i spaść na biurko. - Wy widzicie tylko siebie samych. Nie potraficie zobaczyć, co jest po drugiej stronie. Cecylia poczuła lęk. Kiedy była mniejsza, często stawała przed lustrem w łazience i wyobrażała sobie, że po jego drugiej stronie jest inny świat. Czasami bała się, że ci, którzy tam mieszkają, potrafią patrzeć przez lustrzaną taflę i mogą ją podglądać, kiedy się myje. A jeśli są w stanie przeskoczyć przez lustro i nagle stanąć na podłodze w łazience? Straszne! - Byłeś tu już wcześniej? - spytała. Z powagą kiwnął głową. - A w jaki sposób dostajesz się do środka? - My potrafimy wejść wszędzie, Cecylio. - Tatuś zwykle zamyka drzwi na klucz, a zimą nie zostawiamy otwartych okien... Machnął tylko ręką. - Takie rzeczy nie mają dla nas żadnego znaczenia. - Jakie rzeczy? - Drzwi zamknięte na klucz i temu podobne. Cecylia zamyśliła się nad tym, co usłyszała. Było to trochę tak, jakby oglądała trick filmowy. Cofnęła teraz taśmę i oglądała wszystko od początku. - Mówisz "my" i "dla nas" - powiedziała wreszcie. - Jest was tak wielu? - Tak, bardzo wielu. Ciepło, Cecylio, bardzo ciepło, gorąco! Cecylia nie miała ochoty rozwiązywać zagadek. Oświadczyła: - Na całym świecie mieszka pięć miliardów ludzi. Poza tym czytałam, że Ziemia liczy sobie pięć miliardów lat. Wziąłeś to pod uwagę? - Oczywiście. Ale wy przychodzicie i odchodzicie. - Co ty mówisz? - W każdej sekundzie Bóg wytrząsa z rękawa kilkoro całkiem nowych dzieci. Hokus-pokus! Ale w każdej sekundzie kilkoro ludzi także znika. Tak, Cecylio. Raz, dwa, trzy, odchodzisz ty! Cecylia poczuła, że palą ją policzki. - Ty sam przychodzisz i odchodzisz - mruknęła. Przybysz pokręcił bezwłosą głową. - Wiedziałaś, że ten pokój był kiedyś sypialnią twojego dziadka? - Oczywiście. Ale skąd ty o tym wiesz? Zaczął wymachiwać nogami. Zdaniem Cecylii przypominał lalkę. - No, udało nam się jakoś nawiązać kontakt - obwieścił. - Co takiego? - Nie odpowiedziałaś mi na pytanie, czy dobrze spałaś. Ale i tak nam się udało. Zawsze potrzeba trochę czasu, żeby nawiązać kontakt. Cecylia wzięła głęboki oddech i głośno wypuściła powietrze z płuc. - Ty też nie powiedziałeś, skąd wiesz, że to była sypialnia dziadka - stwierdziła. - "Skąd wiesz, że to była sypialnia dziadka" - powtórzył Ariel. - Właśnie. Wciąż wymachiwał nogami. - Jesteśmy tutaj od zarania dziejów, Cecylio. Twój dziadek jako mały chłopiec przeleżał kiedyś całe święta w łóżku z paskudnym zapaleniem płuc, a działo się to w czasach, gdy nie znano jeszcze skutecznych lekarstw. - Czy wtedy też tutaj byłeś? Ariel kiwnął głową. - Nigdy nie zapomnę jego smutnych oczu. Wyglądały jak dwa opuszczone pisklęta. - "Jak dwa opuszczone pisklęta" - westchnęła Cecylia. Podniosła wzrok na Ariela i pospiesznie dodała: - Ale choroba minęła, dziadek całkiem wyzdrowiał. - Tak, wyzdrowiał. Ariel wykonał jakiś gwałtowny ruch, w ułamku sekundy podniósł się i stanął na parapecie, zasłaniając sobą niemal całe okno. Cecylia, z powodu mocnego światła bijącego zza jego pleców, wciąż nie widziała wyraźnie jego twarzy. Jak zdołał wstać i nie zlecieć przy tym na biurko? Jakby w ogóle nie mógł spaść. - Pamiętam też wszystkich pasterzy na polach - oznajmił. Cecylia pomyślała o tym, co babcia przeczytała jej z Biblii. - "Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania" - zacytowała. - To właśnie masz na myśli? - Tak, zastępy niebieskie. Była nas cała gromada. - Ani trochę w to nie wierzę. Ariel przekrzywił głowę i teraz Cecylia lepiej widziała jego twarz. Przypominała buzię jednej z lalek Marianny. - Biedna jesteś - powiedział Ariel. - Dlatego, że jestem chora? - Nie, ale to musi być okropne, nie wierzyć w tego, z kim się rozmawia. - Phi! - Czy to prawda, że czasami jesteście tak podejrzliwi, że robicie się całkiem czarni w środku? Na twarzy Cecylii odmalowała się złość. - Tylko zapytałem - łagodził. - Bo chociaż widzimy, że ludzie przychodzą i odchodzą, naprawdę nie bardzo wiemy, jak to jest być człowiekiem z krwi i kości. Cecylia odwróciła się do niego plecami, lecz Ariel nie rezygnował. - A w każdym razie, czy taka podejrzliwość nie jest okropnym uczuciem? - Jeszcze okropniejsze musi być kłamanie w żywe oczy chorej dziewczynce! Ariel zasłonił usta dłonią i jęknął przerażony: - Aniołowie nie kłamią, Cecylio! Teraz jej zaparło dech w piersiach. - Naprawdę jesteś aniołem? Skinął głową ledwie dostrzegalnie, jakby nie było się czym chwalić. Cecylia od razu przycichła. Dopiero po upływie kilku sekund przyznała: - Tak właśnie przez cały czas myślałam. Naprawdę. Ale nie śmiałam zapytać, bo bałam się, że się mylę. Widzisz, nie jestem wcale taka pewna, czy wierzę w anioły. Ariel machnął ręką. - Moim zdaniem powinniśmy to sobie darować. Wyobraź sobie, że ja nie byłbym całkiem pewien, czy wierzę w ciebie. I jak tu udowodnić, kto z nas ma rację? Jakby chcąc zademonstrować, że jest rzeczywistym, zdolnym do poruszania się aniołem, zeskoczył na stojące przy oknie biurko i zaczął się przechadzać po jego krawędzi. Kilkakrotnie wydawało się już, że straci równowagę i spadnie na podłogę, ale zawsze udawało mu się wrócić do poprzedniej pozycji. A raz nawet wyglądało na to, że wyprostował się w chwilę po tym, jak już było na to za późno. - "Anioł w moim domu" - mruknęła Cecylia pod nosem, jakby był to tytuł książki, którą kiedyś czytała. - Sami nazywamy się dziećmi Bożymi - oznajmił Ariel. Cecylia zerknęła na niego. - Ty w każdym razie na pewno jesteś dzieckiem... - Co masz na myśli? Cecylia spróbowała usiąść w łóżku nieco wyżej, ale ciężko opadła z powrotem na poduszkę. - Przecież jesteś tylko anielskim dzieckiem. Ariel wybuchnął prawie bezgłośnym śmiechem. - Co cię tak rozśmieszyło? - spytała. - "Anielskie dziecko". Nie uważasz, że to bardzo zabawne określenie? Cecylii wcale nie wydawało się śmieszne, chociaż nie wiedziała, dlaczego. Ariel znów się roześmiał, teraz trochę głośniej. - Aniołowie nie rosną na drzewach - powiedział. - Prawdę powiedziawszy, wcale nie rośniemy, dlatego też nie stajemy się dorośli. - Chyba zaraz zemdleję! - wykrzyknęła Cecylia. - Szkoda by było, bo tak nam się dobrze rozmawia. - Sądziłam, że niemal wszyscy aniołowie są dorośli - upierała się dziewczynka. Ariel wzruszył ramionami. - To nie twoja wina. Ty możesz tylko zgadywać, co jest po drugiej stronie. - Chcesz powiedzieć, że nie ma dorosłych aniołów? Zaniósł się perlistym śmiechem, który przypomniał Cecylii dźwięk, jaki się rozlegał, kiedy Lasse wysypywał swoje szklane kulki na podłogę w kuchni. Tym razem przynajmniej nie musiała mu pomagać w ich zbieraniu. - To znaczy, że nie ma ani jednego dorosłego anioła - stwierdziła. - Mnie to obojętne, ale wobec tego nie ma też ani jednego mądrego księdza, bo wszyscy księża twierdzą, że w niebie wprost roi się od dorosłych aniołów. Na moment zapadła całkowita cisza, a potem anioł Ariel eleganckim ruchem wyciągnął rękę i wykrzyknął: - "W niebie wprost roi się od dorosłych aniołów! Roi się!" Ponieważ Cecylia nie odpowiadała, dodał: - Fantastycznie się z tobą rozmawia, Cecylio. Dziewczynka zaczęła przygryzać kciuk. Nagle wyrwało jej się: - Ciekawa jestem, jak to jest być dorosłą. Ariel usadowił się na biurku, zwieszając z niego bose nogi. - Chcesz o tym porozmawiać? Cecylia leżała, wpatrując się w sufit. - Mój nauczyciel mówi, że dzieciństwo to tylko etap w drodze do dorosłości. Dlatego musimy odrabiać lekcje i przygotowywać się do dorosłego życia. Czy to nie głupie? Ariel przyznał jej rację. - Bo jest całkiem odwrotnie - stwierdził. - Co takiego? - Dorosłość to tylko etap w drodze do tego, by urodziło się więcej dzieci. Cecylia dobrze się zastanowiła, zanim odpowiedziała: - Ale dorośli zostali stworzeni najpierw. Inaczej nie byłoby w ogóle żadnych dzieci. Ariel potrząsnął głową. - Kolejny błąd. Dzieci zostały stworzone wcześniej. Inaczej nie byłoby w ogóle żadnych dorosłych. Cecylia postanowiła go przechytrzyć. - To zależy, co było pierwsze, jajko czy kura. Ariel znów zaczął machać nogami. - Naprawdę wciąż zajmujecie się tą zagadką? Pierwszy raz usłyszałem ją od starego wieśniaka w Indiach przed wieloma tysiącami lat. Pochylał się nad kurą, która właśnie zniosła wielkie jajo. Później podrapał się w głowę. "Ciekawe, co było pierwsze" - powiedział. - "Kura czy jajko?" Cecylia spojrzała na Ariela speszona, a anioł wyjaśnił: - Oczywiście pierwsze musiało być jajko. - Dlaczego? - Inaczej nie byłoby żadnej kury. Nie przypuszczasz chyba, że pierwsza bijąca skrzydłami kura wzięła się z powietrza? Cecylii zakręciło się w głowie. Nie bardzo wiedziała, czy zrozumiała wszystko, co powiedział anioł, lecz to, co do niej dotarło, brzmiało całkiem rozsądnie. Nareszcie rozwiązałam dawną zagadkę, pomyślała sobie. Gdybym tylko pamiętała to wszystko do rana... - Tak samo jest z dziećmi - ciągnął Ariel. - To one pierwsze przychodzą na świat. Dorośli, kulejąc, zawsze tylko podążają za nimi. Utykają coraz mocniej, im bardziej się starzeją. Cecylia doszła do wniosku, że słowa Ariela są bardzo mądre, i postanowiła, że zapisze je w swoim chińskim notesiku, by ich nie zapomnieć. Nie śmiała jednak tego robić w obecności anioła. - Ale Adam i Ewa byli dorośli. Ariel pokręcił głową. - Oni się stali dorośli. Na tym właśnie polega cały błąd. Bóg stworzył Adama i Ewę jako małe, ciekawe dzieci, które łaziły po drzewach i biegały po dopiero co stworzonym ogrodzie. Przecież taki wielki ogród nie miałby sensu bez dzieci, które mogłyby się w nim bawić. - Naprawdę? - Mówiłem już, że aniołowie nie kłamią. - Opowiadaj dalej! - Potem wąż ich skusił, żeby zjedli owoc z Drzewa Wiadomości Dobrego i Złego, i wtedy zaczęli rosnąć. Im więcej jedli, tym bardziej stawali się dorośli. W taki oto sposób zostali stopniowo wypędzeni z raju dzieciństwa. Te małe łobuziaki były tak głodne wiedzy, że jadły i jadły, aż w końcu musiały opuścić raj. Cecylia ze zdziwienia otworzyła szeroko usta, a Ariel popatrzył na nią z wyższością. - Ale ty, rzecz jasna, już o tym słyszałaś. Dziewczynka zaprzeczyła. - Słyszałam, że Adama i Ewę wypędzono z raju, ale nikt mi nie mówił, że to był raj dzieciństwa. - Być może sama powinnaś się tego domyślić. Ale wy poznajecie tylko częściowo. Widzicie wszystko jakby w zwierciadle, niejasno... Cecylia uśmiechnęła się zadowolona. - W każdym razie potrafię sobie wyobrazić, jak mały Adam i mała Ewa biegali między drzewami po wielkim ogrodzie. - I co, nie mówiłem? - Co takiego? - Umiesz jednak świetnie zgadywać. Wiesz, że ludzie wykorzystują zaledwie kilka procent mózgu? Cecylia kiwnęła głową: o tym akurat czytała w "Wiedzy Ilustrowanej". - Chciałabym posłuchać jeszcze o Adamie i Ewie - poprosiła. Wreszcie udało jej się podsunąć w łóżku nieco wyżej. Ariel, nie przestając wymachiwać nogami, opowiadał: - Najpierw zaczęli rosnąć na wszystkie strony, potem dojrzeli jako mężczyzna i kobieta. Stanowiło to część kary, lecz było również pociechą dla Boga i ludzi. - Dlaczego? - Odtąd na świat mogli przychodzić nowi ludzie. I tak właśnie się dzieje nieprzerwanie przez cały czas. W taki oto sposób Bóg sprawił, że wciąż rodzą się jakieś dzieci, które od nowa mogą odkrywać świat. Tym sposobem zadbał też o to, aby akt stworzenia nigdy nie miał końca. Za każdym razem bowiem, gdy na świat przychodzi dziecko, świat tworzony jest od nowa. - Dlatego, że gdy dziecko przychodzi na świat, to świat jest w pewnym sensie dla tego dziecka całkiem nowy? Ariel przytaknął. - Poza tym równie dobrze można powiedzieć, że to świat przychodzi do dziecka. Urodzić się znaczy to samo, co dostać w prezencie cały świat - ze słońcem w dzień, księżycem w nocy i gwiazdami na nieboskłonie. Z morzem obmywającym brzegi, z lasami tak przepastnymi, że nie znają swych własnych tajemnic, z najrozmaitszymi zwierzętami przemykającymi po polach, łąkach i kniejach. Widzisz, świat nigdy się nie zestarzeje i nigdy nie osiwieje. To wy się starzejecie i siwiejecie. Dopóki na świat przychodzą dzieci, wciąż pozostaje on równie nowy jak siódmego dnia, kiedy Pan odpoczywał. Cecylia leżała z szeroko otwartymi oczami, a anioł Ariel ciągnął: - Nie tylko Adam i Ewa zostali stworzeni. Ty także jesteś trochę stworzona. Pewnego dnia nadeszła twoja kolej, żeby zobaczyć, co uczynił Pan. Bóg wytrząsnął cię z rękawa i ze zdumienia aż się uszczypnęłaś. Zobaczyłaś, jakie wszystko jest niezwykłe i wspaniałe. Cecylia roześmiała się i zapytała: - Naprawdę byliście tu przez cały czas? Anioł Ariel z powagą skinął głową. - Owszem, i tu, i tam. Ale wciąż jesteśmy równie ciekawi całego dzieła stworzenia, jak pół wieczności temu. Zresztą nie mogłoby być inaczej, przecież przyglądamy się wszystkiemu tylko z zewnątrz. W waszym świecie jedynie dzieci są równie ciekawe jak my. Ale i one w pewnym sensie przybywają z zewnątrz. Cecylii w czasie choroby często przychodziły do głowy podobne myśli: Dorośli zawsze musieli się zastanowić, zanim zdecydowali się zrobić coś zabawnego. Nic też właściwie tak naprawdę ich nie dziwiło. "Po prostu tak już jest, Cecylio" - mówili. - Ale Bóg chyba trochę lubi i dorosłych? - zapytała nieśmiało. - Z całą pewnością. Chociaż z nimi wszystkimi po grzechu pierworodnym coś jest nie tak. - Co masz na myśli? - Przyzwyczaili się do świata. Odwrotnie niż aniołowie w niebie, mimo że my istniejemy przez całą wieczność. Nas wciąż tak samo zdumiewa to, co stworzył Bóg. On sam zresztą jest tym ogromnie zaskoczony. Dlatego bardziej radują Go małe, ciekawe dzieci, niż obchodzi zachowanie dorosłych, dla których świat stał się najzwyklejszą codziennością. Cecylia myślała tak intensywnie, że w głowie aż jej huczało. Zdarzało się to już wiele razy przedtem. W czasie choroby często miewała wrażenie, że w głowie wiruje jej prawdziwa karuzela przeróżnych myśli. Żeby wsiąść na tę karuzelę, nie musiała jednak kupować biletu. Inaczej niż w lunaparku... - Dorośli na ogół tak się już rozgościli na świecie, że całe dzieło stworzenia traktują jak coś oczywistego - uściślił Ariel. - A przecież to śmieszne, bo wpadli tutaj tylko z krótką wizytą. - Masz rację! - Mówimy o świecie, Cecylio! Przecież świat jest prawdziwą sensacją! Być może niebo powinno w regularnych odstępach czasu zamieszczać w największych gazetach ogłoszenie: "Ważna informacja dla wszystkich mieszkańców świata! To nie plotka: Świat istnieje!" Cecylii zakręciło się w głowie od pomysłów anioła Ariela. Trochę kręciło się jej także od patrzenia, jak wymachuje bosymi stopami. Spytała: - Czy nie byłoby lepiej, gdyby Bóg wypędził z raju tego paskudnego węża? Wtedy Adam i Ewa mogliby przez całą wieczność bawić się w chowanego w wielkim ogrodzie. Anioł Ariel przekrzywił głowę i odparł: - To nie było takie proste. Ponieważ jesteście stworzeni z krwi i kości, nie możecie żyć wiecznie jak aniołowie w niebie. Ale Bóg nie miał serca dopuścić, aby w stworzonym przez Niego świecie umierać musiały dzieci. Uznał, że lepiej będzie, jeśli najpierw dorosną. - Dlaczego? - O wiele łatwiej żegnać się ze światem człowiekowi, który ma pół tuzina wnuków, jest już słaby i zmęczony, a ponadto objedzony dniami po uszy. To stwierdzenie Ariela nie bardzo spodobało się Cecylii. - Czasami umierają także dzieci - przypomniała. - Czy to nie głupie? - "Czy to nie głupie?" - powtórzył anioł Ariel. - "Czy to nie głupie?" Ponieważ nic więcej nie dodał, odezwała się znowu: - Jesteś pewien, że Adam i Ewa byli dziećmi? - Oczywiście, całkiem pewien. Nigdy nie przyszło ci do głowy, że właśnie dzieci są najbardziej podobne do aniołów w niebie? A może widziałaś kiedyś anioła z siwymi włosami, bolącym krzyżem i głębokimi zmarszczkami na twarzy? Coś w tym pytaniu obudziło sprzeciw Cecylii. - Wcale nie uważam, że babcia jest brzydka, chociaż jest stara. - "Że babcia jest brzydka" - jak echo odezwał się Ariel. - Wcale tego nie powiedzieliśmy. Ale w jej starym ciele mieszka mała Ewa, która kiedyś była całkiem nowa na świecie. Ciało to tylko coś, co rosło na zewnątrz wraz z upływem lat. Cecylia westchnęła ciężko. - Jeśli wolno mi wyrazić swoją opinię, to uważam, że cały "porządek stworzenia" jest po prostu idiotyczny. - Dlaczego? - Nie mam najmniejszej ochoty dorosnąć, a już na pewno nigdy nie chcę umrzeć. Nigdy! Po twarzy anioła przemknął cień. Powiedział: - Musisz starać się nie stracić kontaktu z dzieckiem, które w tobie tkwi. Babcia go nie straciła. Czy nie potrafi założyć maski klauna tylko po to, żeby cię rozśmieszyć? - Wtedy także tutaj byłeś? - Jasne! W następnej chwili anioł Ariel znalazł się na podłodze. Cecylia nie zauważyła, by zeskakiwał z biurka; nagle po prostu stanął przed półką z książkami. Przyglądał się kryształom i ozdobnym kamieniom. Był trochę mniejszy niż Lasse. - Imponująca kolekcja - stwierdził, stojąc tyłem do Cecylii. Potem odwrócił się w jej stronę. - Przyszło ci kiedyś do głowy że każdy kamyczek jest maleńkim fragmentem ziemskiego globu? - Nie raz. Zbieram tylko najładniejsze kawałeczki. - Ale pewnie nie zastanawiałaś się nad tym, że i ty także oderwałaś się od ziemi. Cecylia drgnęła. - Jak to? - Lekkim krokiem biegasz po boskim dziele stworzenia. To więcej niż potrafi kamień. Dopiero teraz Cecylia zobaczyła twarz Ariela całkiem wyraźnie. Miał skórę gładszą niż ludzka, a także nieco bledszą. Zaczęła się już przyzwyczajać do braku włosów na głowie. Teraz spostrzegła, że nie miał także rzęs ani brwi. Ariel zbliżył się do niej i usiadł na krześle przy łóżku. Szedł bardzo lekko, wydawało się, że wcale nie dotyka podłogi, tylko unosi się w powietrzu. Oczy lśniły mu jak dwa błękitnozielone klejnoty a gdy się do niej uśmiechał, zęby błyszczały jak biały marmur. Podczas rozmowy z aniołem Cecylia wielokrotnie zerkała na jego łysą głowę. Teraz powiedziała: - Czy będziesz zły, jeśli zapytam o twoje włosy? Roześmiał się: - Nie, pytaj. A potem być może porozmawiamy o twoich wąsach. Cecylia utkwiła wzrok w kołdrze. - Myślałam, że aniołowie mają długie, jasne włosy. - To dlatego, że wszystko widzisz jakby w zwierciadle, a wówczas widzi się tylko siebie. Cecylia nie bardzo była zadowolona z odpowiedzi Ariela. - Czy nie możesz po prostu wytłumaczyć, dlaczego nie macie włosów? Ariel odparł: - Skóra i włosy rosną na ciele i wypadają. Mają związek z kością i krwią, chronią przed pyłem, gorącem i zimnem. Skóra i włosy są jak sierść zwierząt i z aniołami nie mają nic wspólnego. Równie dobrze mogłabyś zapytać, czy myjemy zęby albo czy co drugą sobotę obcinamy paznokcie. - Bo w ogóle tego nie robicie? Pokręcił głową. - Wcale nie wygląd sprawia, że ty i ja mimo wszystko jesteśmy do siebie podobni. - A więc co? Popatrzył na nią z góry. - I aniołowie, i ludzie mają duszę stworzoną przez Boga. Ale wy macie także ciało, które kroczy własną drogą. Rośniecie i rozwijacie się tak samo, jak rośliny i zwierzęta. - To idiotyzm - westchnęła Cecylia. - Nie lubię myśleć, że jestem zwierzęciem. Ariel mówił dalej, jak gdyby nie słyszał słów Cecylii. - Wszystkie rośliny i zwierzęta rozpoczynają życie jako maleńkie nasionka albo komórki. Z początku są do siebie bardzo podobne, właściwie nie do odróżnienia. Potem jednak nasionka się rozwijają i wyrasta z nich wszystko: od porzeczek i śliw do ludzi i żyraf. Musi upłynąć wiele dni, zanim da się odróżnić płód świni od płodu ludzkiego. Wiedziałaś o tym? - W ostatnich tygodniach nie robiłam prawie nic innego, tylko czytałam "Wiedzę Ilustrowaną". - A mimo to nie ma dwojga identycznych ludzi ani też dwu identycznych świń. W całym dziele stworzenia nie ma nawet dwóch identycznych źdźbeł trawy. Cecylii przypomniała się torebka japońskich papierowych kulek, które kilka lat temu dostała od tatusia. Kulki były takie maleńkie, że nie mogła dostrzec między nimi żadnej różnicy. Ale gdy tylko włożyła je do wody, napęczniały i przeobraziły się w rozmaite figurki w najróżniejszych kolorach. Nie było wśród nich dwu takich samych. - Mówiłam już, że nie lubię myśleć o sobie jak o zwierzęciu - powtórzyła. Ariel ostrożnie położył rękę na kołdrze dziewczynki. Ledwie poczuła delikatny nacisk na łydce. - Jesteś zwierzęciem z duszą anioła. Czy to nie brzmi wspaniale? Miałaś wiele szczęścia, Cecylio. - Nie wiem... - Właśnie ta kombinacja jest prawdziwym arcydziełem. Masz pełną świadomość, zupełnie tak, jak aniołowie w niebie: "Dobry wieczór, młody człowieku! Nazywam się Cecylia Skotbu. Czy mogę prosić o następny taniec?" Anioł Ariel wyciągnął rękę przed siebie i głęboko się ukłonił, jakby przyszedł prosto ze szkoły tańca. Potem podjął: - Ale ciało, w którym mieszkasz, jest z krwi i kości, tak samo jak ciało krów czy wielbłądów. Dlatego porastają je włosy, najwięcej jest ich oczywiście na głowie, lecz rosną także w innych miejscach, chociaż z początku jest ich niewiele. W miarę upływu czasu rosną coraz szybciej, coraz bardziej intensywnie, Cecylio! Natura coraz grubszą warstwą otacza maleńkie dziecko, które kiedyś przyszło na świat. W momencie, kiedy Stwórca wypuszcza was z dłoni, jesteście równie czyści i macie równie gładkie ciało, jak aniołowie w niebie. Ale tak to wygląda tylko z zewnątrz, bo grzech pierworodny już daje o sobie znać. W ciele krąży krew, co sprawia, że nie możecie żyć wiecznie. Cecylia przygryzła wargę. Nie lubiła rozmawiać o tym, co ma związek z ciałem. Nieprzyjemna była też dla niej myśl, że zaczęła już dorastać. - Lasse przez pierwsze dwa lata nie miał ani jednego włoska na głowie - powiedziała. - Nie musisz mi o tym mówić. - Wobec tego wiesz pewnie, że w szpitalu dostawałam bardzo silne lekarstwa. Wypadły mi od nich wszystkie włosy. Ariel kiwnął głową. - Wtedy byliśmy jeszcze bardziej podobni do siebie. - Właściwie miałam przejść taką samą kurację jeszcze raz, ale zmieniliśmy zdanie... - O tym także wiem. - To babcia przekonała wszystkich, nawet lekarzy. Jest całkiem nieprawdopodobna, kiedy na coś się uprze. Po prostu spakowaliśmy walizkę i przyjechaliśmy ze szpitala do domu. Ale Kristine przychodzi kilka razy w tygodniu. Jest pielęgniarką... - Wiem o wszystkim. Cecylia podniosła wzrok na sufit. Przez chwilę leżała, myśląc o wydarzeniach ostatnich miesięcy. Potem znów zwróciła się do Ariela: - Rzeczywiście jesteś prawdziwym aniołem? - Mówiłem już, że aniołowie nie kłamią. - Ale jeśli kłamiesz, to znaczy, że nie jesteś aniołem, i wobec tego może się zdarzyć, że jednak skłamiesz. Ariel westchnął ciężko: - Okropnie zawiła jest ta wasza podejrzliwość! Cecylia poczuła zimny dreszcz przebiegający po plecach. Czy dlatego, że jest taka podejrzliwa? - Mogę ci zadać typowo głupie pytanie? - Zadawanie pytań nigdy nie jest głupie. Cecylia zebrała się na odwagę: - Jesteś dziewczynką czy chłopcem? Ariel roześmiał się dźwięcznie. Zdaniem Cecylii brzmiało to jak gra na butelkach wypełnionych wodą. Dźwięk tak jej się spodobał, że powtórzyła pytanie: - Jesteś dziewczynką czy chłopcem? Najwidoczniej ją przejrzał, bo zanim odpowiedział, pośmiał się trochę, chociaż tym razem już nie tak spontanicznie. - To bardzo, ale to bardzo ziemskie pytanie. Cecylia poczuła się urażona. Czyż nie powiedział przed chwilą, że zadawanie pytań nigdy nie jest głupie? - W niebie nie istnieją takie dziwaczne różnice - oznajmił. - Ale możesz nazywać mnie "chłopcem", abyśmy byli każde w swoim rodzaju. - To dlaczego tutaj są takie dziwaczne różnice? - Już o tym rozmawialiśmy. Muszą istnieć dwie różne płcie, aby na świat mogły przychodzić nowe dzieci. Dobrze o tym wiesz, Cecylio. Wyznam ci, że aniołowi niezbyt łatwo o tym mówić. - Przepraszam! - Nie, w porządku. Bóg z pewnością nie stworzyłby różniących się od siebie chłopców i dziewczynek, gdyby nie mieli z nich wyrosnąć mężczyźni i kobiety, którzy spłodzą nowe dzieci. Być może akurat wtedy, gdy się tym zajmował, żaden inny pomysł nie wpadł Mu do głowy. A ty masz jakąś lepszą propozycję? - Nie wiem. Ariel zaczął teraz mówić z zapałem: - Gdybyście powstawali przez pączkowanie, z pewnością także byś pytała, dlaczego jest tak, a nie inaczej. Ale bez względu na to, jak by było, wszystko i tak mogłoby wyglądać całkiem odmiennie. Moglibyście na przykład mieszkać we wnętrzu ziemskiego globu, zamiast pełzać po jego powierzchni. Z pewnością wybudowanie miast i chłopskich zagród we wnętrzu ziemi nie byłoby niemożliwe, gdyby tylko istniały ku temu odpowiednie warunki. A gdyby odpowiednie warunki nie istniały, można by je dostosować. Oczywiście stworzenie świata jest niemałą sztuką. Ale zawsze zaczyna się od nie zapisanej kartki. - Rzeczywiście to bardzo dziwne - doszła do wniosku Cecylia. - A im dłużej się myśli, tym się to staje dziwniejsze. - Co takiego? - Że na ziemi są dwa rodzaje ludzi. Na twarzy Ariela pojawił się szelmowski uśmieszek. - To jedna ze spraw, o których stale dyskutujemy także w niebie. Ale to nie to samo. - Dlaczego? - Ponieważ nie dyskutujemy o nas samych. Jeszcze dziwniejsze musi być dziwienie się samym sobą. Czy można uważać za dziwne, że jest się tym, czym się jest? Wydaje mi się, że nie istnieje kamień, który dziwiłby się, że jest kamieniem. Z pewnością nie ma także żółwia, który myśli, że to niezwykłe być żółwiem. Za to niektórzy ludzie sądzą, że to dziwne być człowiekiem. I ja się całkiem z nimi zgadzam. Nigdy natomiast nie rozumiałem kamieni ani żółwi. - A ty nie uważasz, że to dziwne być aniołem? Upłynęło trochę czasu, zanim odpowiedział: - To coś zupełnie innego, bo ja jestem aniołem przez całą wieczność. Ty jesteś Cecylią Skotbu zaledwie od krótkiej chwili. - Właśnie! I wciąż mnie bardzo dziwi, że jestem sobą. - Oczywiście całe dzieło stworzenia jest niejasne, jest zagadką - stwierdził Ariel. - A najdziwniejsze ze wszystkiego jest jednak to, że gdzieś na krańcach tej wielkiej zagadki istnieją pewne stworzenia, które same siebie uważają za zagadkę. - Dlaczego to takie dziwne? - To mniej więcej tak samo, jakby studnia potrafiła zanurzyć się w swą zdumiewającą głębię. - Robiłam to wiele razy - zapewniła Cecylia. - Co? - Stawałam przed lustrem i zaglądałam sobie głęboko w oczy. Myślę, że jestem studnią tak głęboką, że nie potrafi dojrzeć własnego dna. - Z pewnością dlatego, że przez cały czas się zmieniasz. A kiedy ktoś stale się zmienia, nie ma nic nierozsądnego w tym, że trochę się także dziwi. Gdyby poczwarka umiała myśleć, z pewnością ogromnie by się zdumiała w dniu, w którym zdałaby sobie sprawę, że przeobraziła się w motyla. To dzieje się przecież niemal z dnia na dzień. Ale anioły w niebie tak samo zdumiewa przeobrażenie małej dziewczynki w dorosłą kobietę. Ta niewielka różnica w czasie nie ma dla nas szczególnego znaczenia. - Dlaczego nie? - Aniołowie mają bardzo dużo czasu, Cecylio, a między małą dziewczynką a dorosłą kobietą jest ogromna różnica. - Naprawdę rozmawiacie o tym w niebie? Ariel nieśmiało skinął głową. Omiótł wzrokiem pokój i powiedział: - Ale staramy się tego nie robić, kiedy Bóg jest w pobliżu. On jest bardzo wyczulony na krytykę. - Nigdy bym nie przypuszczała. - Wiele rzeczy tylko się wam wydaje. Nie możecie oczekiwać, że będziecie wiedzieć tyle, co aniołowie w niebie. - Myślałam, że Bóg wznosi się ponad wszelką krytykę. - Przecież nigdy nie spotkałaś Go twarzą w twarz. Ale gdybyś sama stworzyła cały świat, z pewnością także byś była wyczulona na krytykę. Rozmawiamy naprawdę o bardzo niezwykłych sprawach. Nawet gdyby Bóg, patrząc na swoje dzieło, uznał, że wszystko jest nadzwyczaj udane, to wcale nie oznacza, że nie dałoby się czegoś zrobić inaczej. Kiedy skończył już tworzyć, był tak wyczerpany, że przez cały siódmy dzień musiał odpoczywać. Po prostu nie miał już sił. Przypuszczam, że upłynie bardzo dużo czasu, zanim porwie się na coś takiego jeszcze raz. Cecylia podążała tropem własnych myśli. - Wyobraź sobie, że istnieje tylko jedna płeć. Albo na przykład trzy - tak chyba byłoby najlepiej. - Uważasz, że mężczyzna i kobieta nie potrafią narobić dość zamieszania? - Może jest tyle zamieszania właśnie dlatego, że istnieją tylko dwie płcie, zwłaszcza gdy w rodzinie jest wiele dzieci. Mam wrażenie, że nie bardzo się orientujesz w ziemskich sprawach. Ariel wzruszył ramionami. - Chętnie bym się czegoś nauczył. - Gdyby potrzeba było trzech płci po to, aby mogło się urodzić dziecko - ciągnęła Cecylia - na pewno nie rodziłoby się ich tak wiele, a to, po pierwsze, mogłoby mieć dobry wpływ na przeludnienie... - Zaczekaj - przerwał jej anioł Ariel. - Mówisz zdecydowanie za szybko. Cecylia westchnęła zrezygnowana. - Sądziłam, że aniołowie potrafią uważać na lekcji. - Nie wówczas, gdy rozmawiacie o rodzeniu dzieci i temu podobnych sprawach. Wtedy odchodzimy od nieba tak daleko, jak tylko aniołowie mogą się oddalić. - Chodzi mi o to, że potrzeba czegoś więcej, aby troje ludzi polubiło się na tyle, by chcieli mieć ze sobą dziecko, niż wówczas, gdy dwoje zakochuje się w sobie i płodzą dziecko zanim, być może, są do tego dostatecznie dojrzali. - Czysta matematyka! Dwie płcie, które chciałyby spłodzić dziecko, nie dałyby sobie z tym rady bez pomocy trzeciej płci. Czy to masz na myśli? Dziewczynka kiwnęła głową. - Gdyby dwie osoby chciały spłodzić dziecko, być może przedstawiciel trzeciej płci powiedziałby: "Nie, kochani, przynajmniej jedno z nas musi usłuchać głosu rozsądku. Powinniśmy zaczekać rok lub dwa. Akurat teraz nie zamierzam brać udziału w płodzeniu kolejnego dziecka. Mielibyśmy za dużo zajęć". Cecylię rozśmieszył jej własny pomysł, śmiechem zaraziła Ariela. - W niebie także potrafimy rozważać takie zabawne pomysły. Cecylia miała coś jeszcze do dodania: - Poza tym byłoby więcej osób do opieki nad dzieckiem, gdyby, na przykład, zachorowało. Dwoje dorosłych miałoby trochę czasu dla siebie, podczas gdy ta trzecia mama albo tatuś zajmowałaby się dzieckiem. Więcej osób także kochałoby dziecko. I w ogóle więcej ludzi kochałoby się nawzajem. Z twarzy Ariela nie dało się nic wyczytać, jakby przez całą wieczność nosił tę samą maskę. Zapytał: - Czy naprawdę ludzie kochają się tylko w rodzinie? - Może i nie, ale na pewno byłoby więcej miłości na świecie, gdyby istniało troje albo czworo rodziców. Tyle tylko, że... - Co takiego? - ... więcej byłoby też żałoby. - Żałoby? Cecylia znów przygryzła wargę, w końcu wyjaśniła: - Gdyby ktoś umarł, jeszcze więcej ludzi by go opłakiwało. Ariel pokręcił głową. - Znów, moim zdaniem, jesteś za szybka. - Dlaczego? - Bo na świecie byłoby także więcej pocieszenia. - I być może wszystko by się wyrównało? Przytaknął. - Ale gdyby w każdej rodzinie rodziło się tylko dwoje dzieci, w końcu na ziemi nie zostałby żaden człowiek. - Jak to? - Gdyby troje dorosłych miało tylko dwoje dzieci, stopniowo robiłoby się coraz mniej ludzi. W końcu dzieci w ogóle przestałyby się rodzić. Cecylia się roześmiała. - Pewnego pięknego dnia zostałby tylko jeden Adam i jedna Ewa, zupełnie tak jak na samym początku. Gdyby tylko wybaczono im grzech pierworodny mogliby przez całą wieczność żyć w raju. Czy to nie sprytnie pomyślane? - Rzeczywiście, nie najgorzej. Ale teraz dyskutujemy o samym porządku stworzenia. - A to nie ma sensu? Mówisz prawie jak mama. Nie ma sensu, jak twierdzi, narzekanie, że jestem chora. Ale nie mówmy już więcej o chorobach. - Wcale nie ja zacząłem mówić o chorobach. I obiecuję, że podczas następnej pogawędki z Bogiem wspomnę mu o pomyśle z trzema płciami. Bogu w każdym razie nie można zarzucić braku poczucia humoru. - Naprawdę? Uśmiechnął się z wyższością. - Nigdy nie widziałaś słonia? Nie masz pojęcia, ile żartów o słoniach krąży po niebie. Znamy też zresztą sporo dowcipów o żyrafach. Cecylia nie bardzo wiedziała, czy podoba jej się, że aniołowie żartują sobie w niebie z dzieła stworzenia. Wydawało jej się to trochę niesprawiedliwe. - Mam nadzieję, że nie opowiadacie sobie dowcipów o mnie - powiedziała. - Nieee, nigdy nie słyszałem choćby jednego żartu o Cecylii. Wprawdzie poznajesz tylko częściowo, ale pojmujesz zapewne, że za późno już, żeby poprawić porządek stworzenia. - Być może... - Zdradzić ci pewną tajemnicę? - No jasne! - Czasami, kiedy rozmawiamy o tym, jakie wszystko jest, a jakie mogłoby być, Bóg zrezygnowany rozkłada ręce i mówi: "Zdaję sobie sprawę, że to i owo mogłoby wyglądać inaczej, ale cóż, stało się. Nie jestem przecież wszechmogący". Cecylia rozdziawiła usta. - Żaden ksiądz ci w to nie uwierzy. - A więc ktoś się myli, albo księża, albo Bóg. Cecylia ziewnęła, zakrywając usta dłonią. Twarz anioła drgnęła z niepokojem. - Niedługo przyjdzie twoja mama - powiedział. - Wobec tego muszę się pospieszyć... - Nic nie słyszę. - Ale ona już idzie. Cecylię dobiegł dźwięk budzika z sąsiedniego pokoju. - Znikniesz? Pokręcił głową. - Usiądę w oknie. - Czy mama cię zobaczy? - Chyba raczej nie. W następnej chwili przy łóżku stała już mama Cecylii. - Cecylko? - Mmm? - Światło się pali? - Chyba sama widzisz. - Chciałam tylko sprawdzić, jak się czujesz. - Jest już rano? - Trzecia. - Ale przecież słyszałam budzik. - Nastawiłam go na trzecią. - Dlaczego tak zrobiłaś? - Ponieważ cię kocham. Nie mogę pozwolić, żeby minęła cała noc, w dodatku wigilijna noc, a ja bym ciebie nie widziała. - Idź się połóż, mamo. - A ty możesz spać? - Czasami śpię, czasami nie śpię. Nie potrafię rozróżnić jawy od snu. - Niczego nie potrzebujesz? - Mam wodę... - A może pójdziemy do łazienki? Cecylia pokręciła głową. - Tak fajnie było, jak śpiewaliście. Zasnęłam, chociaż babcia grała na pianinie. - Przewietrzyć? - Może trochę. Mama podeszła do okna. Cecylia miała wrażenie, że widzi Ariela na parapecie, ale znikał coraz bardziej w miarę, jak mama się zbliżała. - Widzisz lodowe kwiaty na szybie? - spytała mama. - Czy to nie dziwne, że potrafią się same rysować? Otworzyła okno. - Tyle jest dziwnych rzeczy, mamo. Ale mam wrażenie, że rozumiem wszystko znacznie lepiej teraz, kiedy jestem chora. Jakby światu wyostrzyły się kontury. - Często wystarczy cięższa grypa, abyśmy usłyszeli śpiew ptaków w zupełnie inny sposób. - Mówiłam ci, że listonosz do mnie pomachał? - Tak, tak, mówiłaś... No, już zamknę. Podeszła z powrotem do łóżka i objęła Cecylię. - Śpij dobrze. Nastawię budzik na siódmą. - Wcale nie musisz. Przecież są święta. - Właśnie dlatego. Posłuchaj, Cecylko... - Tak? - Czy nie przenieść twojego łóżka do naszego pokoju? Może byłoby ci trochę przyjemniej... a mnie i tatusiowi trochę łatwiej. - Nie możecie przychodzić tutaj? - Oczywiście, dobrze. Tylko dzwoń dzwoneczkiem tak często, jak tylko masz ochotę. Nawet w środku nocy. - Dobrze. Wiesz, mamo... - Słucham? - Gdybym była Bogiem, urządziłabym świat w taki sposób, żeby dziecko miało co najmniej troje rodziców. - Dlaczego tak mówisz? - Nie bylibyście wówczas tacy zmęczeni. Ty i tatuś moglibyście pobyć trochę sami, a w tym czasie trzecia mama albo trzeci tatuś mógłby zająć się Lassem i mną. - Nie mów tak. - Dlaczego nie? Wiem, że porządku stworzenia nie da się zmienić, ale czasami mam wrażenie, że Bóg to wielki dureń. Nie jest nawet wszechmogący. - Wydaje mi się, że trochę się złościsz dlatego, że jesteś chora. - Trochę? - Nie trochę, bardzo. Śpij już. Złość w niczym nie pomoże, Cecylko. - "Złość w niczym nie pomoże, Cecylko!" Mówiłaś to już setki razy. - Ale mam nadzieję i modlę się o to, żebyś wyzdrowiała. Zresztą nie tylko ja, wszyscy. - Oczywiście, że wyzdrowieję. Naprawdę dawno już nie powiedziałaś czegoś tak głupiego. - Jutro przyjdzie Kristine i zrobi ci zastrzyk. - Sama widzisz! - Co? - Nie myślisz chyba, że chciałoby się jej przychodzić z tak daleka w pierwszy dzień świąt, gdyby nie wierzyła, że lekarstwo poskutkuje. Całkiem zwariowałaś, mamo! Pomieszało ci się w głowie, bo żyjesz tak długo. - Naturalnie, Kristine wierzy, że lekarstwo poskutkuje. Ja także... Pewna jesteś, że nie chcesz się przenieść do nas? - Już niedługo będę dorosła! Nie rozumiesz, że chcę mieć własny pokój? - Jasne. - Ani trochę mnie nie bawi słuchanie waszego chrapania. - To też rozumiem. - Nie bierz tego tak bardzo do siebie... I dziękuję za prezenty. - Zgasić światło? - Nie, sama to zrobię. Zgaszę, jak tylko skończę myśleć. Mama poszła do swojego pokoju, a Cecylia zaraz wyłowiła spod łóżka pamiętnik i flamaster. Zapisała: Co sekunda z rękawa wypadają całkiem nowiutkie dzieci. Hokus-pokus! Co sekunda także znika wielu ludzi. Raz, dwa, trzy, odchodzisz ty! To nie my przychodzimy na świat, lecz świat przychodzi do nas. Urodzić się znaczy tyle, co dostać cały świat w prezencie. Czasami Bóg, zrezygnowany, rozkłada ręce i mówi do siebie: "Zdaję sobie sprawę, że to i owo mogłoby wyglądać inaczej, ale cóż, stało się, przecież nie jestem wszechmogący". Cecylia wsunęła notatnik i pisak pod łóżko i zapadła w płytki sen. Kiedy znowu otworzyła oczy, nie mogła się zorientować, ile upłynęło czasu. Światło bijące od świątecznego drzewa w ogrodzie zalewało pokój. Kwiaty mrozu na szybie wyglądały jak ze złota. - Arielu - szepnęła. - Jestem. - Ale ja cię nie widzę. - Tutaj... Dopiero teraz go spostrzegła. Ułożył się na szczycie półki z książkami. - Jak zdołałeś wejść na samą górę? - Dla anioła to żaden problem. Dobrze spałaś? W następnej chwili już stał na podłodze. Cecylia nie zauważyła, żeby zeskakiwał, nie usłyszała też żadnego stuknięcia. Po prostu nagle znalazł się na ziemi i obmacywał nowe narty. - Ładne narty - stwierdził. - I saneczki też. Odwrócił się do niej i Cecylia znów zobaczyła, jaki jest piękny. Miał jeszcze bardziej przejrzyste oczy, niż to zapamiętała, zielononiebieskie i tajemnicze. Przypominały jej pewien kamień szlachetny, którego ładne zdjęcie widziała w wielkiej książce o kamieniach jubilerskich. Czy nie ten, który nazywa się szafir gwiaździsty? - Skąd wiedziałeś, że mama przyjdzie? - spytała. - "Że mama przyjdzie" - powtórzył Ariel. - "Skąd wiedziałeś, że mama przyjdzie?" - Przedrzeźniasz! - Po prostu smakuję słowa. - Smakujesz słowa? Kiwnął głową. - Prawdę mówiąc, to jedyne, czego może posmakować anioł. - Dobrze smakowało? - Trochę dziwnie. - Dlaczego? - A nie uważasz, że dziwne jest chociażby to, że kiedyś pluskałaś się w jej brzuchu? Cecylia uśmiechnęła się trochę wyniośle. Uznała, że anioł nie może bardziej oddalić się od nieba niż wówczas, gdy rozmawia o rodzeniu dzieci. Spytała jeszcze raz: - Skąd wiedziałeś, że ona przyjdzie? - Nastawiła budzik na trzecią. - Nie potrafisz chyba widzieć przez ściany? Przysunął się o krok. - Musisz wreszcie skończyć z tymi głupstwami. To, co nazywasz "ścianami", dla nas wcale nie jest przeszkodą. Cecylia podniosła dłoń do ust. - To znaczy, że masz wzrok rentgenowski? Potrafisz też patrzeć przez moje ciało? - Jeśli tak zechcę. Ale nie wiem, jakie to uczucie, kiedy całe jedzenie, które wkładacie sobie w usta, miesza się w waszych brzuchach i zmienia w krew i kość. Cecylia zadrżała. - Wolałabym rozmawiać o czymś innym. - Mnie to obojętne. - Mógłbyś podejść bliżej? W mgnieniu oka Ariel już siedział na krześle przy łóżku Cecylii. Wydawało się, że zmienił miejsce w ogóle nie stąpając po podłodze, mniej więcej tak, jak przesuwa się slajd, kiedy zachwieje się rzutnikiem. - Nie zauważyłam, żebyś się poruszył. Nagle po prostu tu usiadłeś. - Nie musimy poruszać się tak jak wy. Powiedz tylko, gdzie chcesz, żebym się znalazł, a zaraz tam będę. - Wyjaśnij mi to bliżej. Chciałabym się też dowiedzieć, jak to się dzieje, że potraficie przechodzić przez zamknięte drzwi, bo tego nigdy nie mogłam zrozumieć. Ariel zawahał się. - Zrobię to pod pewnym warunkiem. Cecylia drgnęła. - Nie wiedziałam, że aniołowie stawiają warunki, zanim spełnią dobry uczynek! - Ale ty wcale nie prosisz o dobry uczynek. Chcesz, żebym ci zdradził niebiańskie tajemnice. - A jaki jest ten warunek? - Że ty mi opowiesz o ziemskich tajemnicach. - Eee, przecież ty wszystko dobrze wiesz. Ariel przesunął się na brzeg krzesła. - Nie wiem, jakie to uczucie mieć ciało z krwi i kości. Nie wiem, jak to jest, kiedy się rośnie. Nie wiem, co znaczy jeść, marznąć albo śnić słodkie sny. - Na pewno nie jestem pierwszym człowiekiem, z którym rozmawiasz. Mówiłeś chyba, że istniejecie od początku wieczności. - Powiedziałem też, że aniołowie nigdy nie przestaną się zdumiewać boskim dziełem stworzenia. I wcale nie tak często się ukazujemy. Ostatnio pełniłem anielską straż w Niemczech przed ponad stu laty. - Przy kim siedziałeś? - Tamten chłopiec miał na imię Albert i był bardzo chory. - Jak mu się powiodło? - Niestety, nie najlepiej. Dlatego właśnie przy nim byłem. Cecylia prychnęła. - Chyba nie tylko wtedy przychodzisz z wizytą, kiedy źle się dzieje. Nie słyszałam jeszcze nic głupszego. - Pocieszanie kogoś, komu jest smutno, nigdy nie bywa głupie. - Czy on ci nie powiedział, jak to jest być człowiekiem z krwi i kości? Ariel pokręcił głową. - Był na to za mały. - Szkoda. - Dlaczego? - Cała robota spada teraz na mnie. - Ale przystajesz na taką umowę? Cecylia chciała podciągnąć się wyżej w łóżku. - Spróbuję - obiecała. - Ale ty musisz zacząć. - Umowa stoi! Ariel usadowił się wygodnie. Spod białej szaty wystawały dwie gołe nogi. Zarzucił je na łóżko Cecylii. Łydki miał gładkie jak noworodek, Cecylia nie mogła dostrzec nawet jednego pora w skórze. Przed spotkaniem z Arielem nie zastanawiała się nigdy nad tym, że włosy na ciele mają coś wspólnego z roślinami i zwierzętami. Teraz zrozumiała, jakie dziwne by było, gdyby anioł miał owłosione nogi. Na starych drzewach rosną różne rzeczy. Na ludziach i zwierzętach także. Nawet kamienie porasta mech. Ale na aniele nic nie mogło rosnąć. Zwróciła też uwagę na paznokcie u palców stóp Ariela. Wyraźnie było widać, że nie trzeba ich nigdy obcinać. I one przypominały jeden z jej kamieni, chyba ten zwany kryształem górskim? - Czy aniołowie się męczą? - spytała. - Dlaczego tak myślisz? - Położyłeś nogi na łóżku. Uśmiechnął się lekko. - Widziałem, jak ludzie siadają blisko siebie, kiedy chcą spędzić ze sobą intymne chwile. - A więc znów naśladujesz. Dlaczego nie możesz być sobą? "Nie wstydź się", tak zwykle mówi mama. - Wobec tego poproszę, żebyś i ty usiadła. Na dłuższą metę trochę nudna staje się rozmowa z kimś, kto tylko leży i leży. - Ja naprawdę jestem bardzo chora. - Po prostu się podnieś, Cecylio. Postarała się zrobić tak, jak powiedział, i wkrótce już siedzieli zwróceni do siebie stopami - Cecylia na łóżku, a Ariel na krześle. Cecylia poczuła się o wiele lepiej. Dawno już nie siedziała wyprostowana. Zaczęła się zastanawiać, o jakich to ziemskich tajemnicach ma opowiedzieć aniołowi. Ale to Ariel zaczął: - Wielu ludzi sądzi, że anioł to taki pozbawiony prawdziwego ciała cień, który krąży między niebem a ziemią. - Właśnie tak sobie wyobrażałam anioły. - A jest całkiem odwrotnie. Dla nas to wy jesteście jakby rozrzedzeni. Kiedy ty kopiesz w kamień, twoja noga się na nim zatrzymuje. Gdybym natomiast ja go kopnął, moja noga przeszłaby przez niego na wylot. Dla mnie kamień nie jest twardszy od kłębka mgły. - No tak, teraz rozumiem, w jaki sposób potraficie przechodzić przez drzwi i przez ściany, nie robiąc sobie krzywdy. Ale nie pojmuję, dlaczego ściany się przy tym nie niszczą. - Kiedy wchodzisz we mgłę, mgła także się nie niszczy. A kiedy o czymś myślisz, twoje myśli nie mogą wyrządzić szkody otaczającemu światu. - Może i tak. Ale skoro potrafisz przejść przez ścianę, to zapewne dlatego, że nie masz prawdziwego ciała. - Dotknij mojej stopy Cecylio. Dwoma palcami uścisnęła paluch u stopy Ariela. Miała wrażenie, że dotyka stali. - Mamy o wiele twardsze ciało niż jakakolwiek istota w dziele stworzenia - oświadczył. - Anioł nie może nigdy rozpaść się na kawałki, a to dlatego, że nie mamy ciała z krwi i kości, od którego można oddzielić duszę. - Możesz się z tego cieszyć... - W przyrodzie jest inaczej. Wszystko bardzo łatwo niszczeje. Nawet góra pod wpływem działania sił natury z wolna się rozsypuje i w końcu zmienia się w ziemię i piasek. - Dziękuję za informacje, ale niestety to dla mnie żadna nowość. - To wy dla nas jesteście cieniami, Cecylio, a nie odwrotnie. Przychodzicie i odchodzicie. To wy nie trwacie. Pojawiacie się nagle i za każdym razem, kiedy nowo narodzone dziecko kładzie się na brzuchu matki, jest to równie cudowne. I tak samo nagle znikacie. Bóg puszcza was jak bańki mydlane. Cecylia zmrużyła oczy. - Przepraszam, że powiem tak wprost, ale coś mi tu brzydko pachnie. Ariel kiwnął głową. - Może to wcale nie tak głupio powiedziane. Wszystko w przyrodzie jest niczym powolny pożar. Całe dzieło stworzenia żarzy się jak leśne podszycie. - Uważam, że wcale nie jest zabawne żarzyć się w mchu. Nie podoba mi się też myśl, że jestem "cieniem". Ariel zakrył usta dłonią, jakby nagle zrozumiał, że powiedział za dużo. - Ale wy dla siebie nie jesteście cieniami - dodał pospiesznie. - Czy twój ojciec nie musi cię dobrze chwycić i mocno napiąć mięśni za każdym razem, kiedy chce cię zanieść na dół do salonu? - Bla, bla, bla! - Dlaczego tak mówisz? - Na każde pytanie, jakie ci zadam, masz na poczekaniu sprytną odpowiedź. Tymczasem ciągle nie wiem, czy cokolwiek z tego, o czym mówisz, jest prawdą. - A więc wracamy do punktu wyjścia. - O co ci chodzi? - Wciąż uważasz, że kłamię. Cecylia udała, że tego nie słyszy. - Mógłbyś, na przykład, przejść przez ścianę do sypialni rodziców i zobaczyć, czy śpią? - Nie możemy się tak bawić... - Tylko raz, dobrze? Ariel wstał z krzesła i wolno ruszył przez pokój. Kiedy dotarł do ściany, po prostu szedł dalej. Cecylia zobaczyła, jak wnika w mur. W końcu po tej stronie została tylko jedna noga, ale i ona zaraz zniknęła. Kilka sekund później nastąpiła odwrotna sytuacja, Ariel wyłonił się ze ściany i stanął na środku pokoju. - Oboje śpią - oznajmił. - On ją obejmuje. Budzik jest nastawiony na siódmą. - Brawo! - zawołała Cecylia, klaszcząc w dłonie. - Wobec tego naprawdę nie muszę się przenosić do sypialni rodziców. - Tak, bo gdyby coś się stało, obudzę ich szybciej niż jakiś tam budzik. - Naprawdę? Uśmiechnął się zrezygnowany. Pewnie dlatego, że także teraz mu nie uwierzyła. - Za każdym razem jest to tak samo zabawne - powiedział. - Wydaje im się, że się budzą sami. Mówią: "Dziwne, że się obudziłem akurat w tej chwili. Czułem, że coś jest nie tak". - W każdym razie fajnie było zobaczyć, jak przechodzisz przez ścianę. - Fajnie jest też patrzeć na dorosłych, kiedy śpią. Często przypominają wtedy małe dzieci. Może im się śni, że się bawią na śniegu? Cecylia się ożywiła. - Podsunąłeś mi dobry pomysł! Czy nie mógłbyś się przekraść korytarzem i przynieść mi śnieżną kulę? Ty przecież nie musisz nawet otwierać drzwi kluczem. Ariel już poderwał się z krzesła. - Wystarczy, że wysunę rękę przez szybę - powiedział. - Na parapecie leży mnóstwo śniegu. I rzeczywiście tak zrobił. Wskoczył na biurko i Cecylia zobaczyła, jak wystawia rękę przez zamknięte okno. Za moment stanął na podłodze z niedużą śnieżką w dłoni. Szyba wciąż była cała. Cecylia szeroko otworzyła oczy. - Fantastyczne! - Jesteś teraz zadowolona? - Nie całkiem. Chciałabym sama dotknąć śniegu. - Bardzo proszę! Ariel rzucił śnieżkę na kołdrę Cecylii. Dziewczynka wzięła kulę do ręki. - Lodowata - stwierdziła. - Pierwszy raz dotykam tegorocznego śniegu. - "Tegoroczny śnieg" - powtórzył Ariel. - To brzmi prawie tak, jak "sezonowe owoce" albo "świeżutkie ryby". Cecylia przyłożyła śniegową kulę do policzka. Kiedy ze śnieżki zaczęło kapać, wrzuciła ją do szklanki na nocnym stoliku. Ariel znów usadowił się na krześle. - Ja nigdy nie dotykałem śniegu - powiedział trochę jakby urażony. - I wiem, że nigdy nie będę mógł tego zrobić. Nigdy, przez całą wieczność. - Żartujesz! Przecież przed chwilą go dotykałeś. - Nic nie czułem. Aniołowie nic nie czują, Cecylio. - Nie czułeś, że jest zimny? Na twarzy Ariela pojawił się wyraz zniecierpliwienia. - Musisz w końcu to zrozumieć, bo jeśli nie, to rozmowa z tobą przestanie być taka zabawna. Dla nas dotykanie śniegowej kuli to to samo, co dotykanie myśli. Ty także nie możesz tak naprawdę dotknąć wspomnienia o śniegu, który spadł w zeszłym roku. Cecylia pokiwała głową, a Ariel spytał: - Jakie to uczucie - trzymać w ręku śniegową kulę? - Zimne... Lodowato zimne. - To już mówiłaś. Cecylia musiała bardzo wytężyć umysł. - Kłuje w skórę. Łaskocze jak mocna miętówka. Masz ochotę przyciągnąć rękę do siebie i trząść się z zimna. A jednocześnie to bardzo przyjemne uczucie. Ariel zaciekawiony pochylił się nad dziewczynką. - Nigdy nie próbowałem miętówki - powiedział. - Ani też nie trząsłem się z zimna. Dopiero teraz Cecylia zrozumiała, że Arielowi wcale nie jest łatwiej zrozumieć ziemskie tajemnice niż jej niebiańskie. - To musi być okropne: dotykać czegoś i wcale tego nie czuć - powiedziała. - Jedną z najgorszych rzeczy, jakie znam, jest znieczulenie u dentysty. - "Znieczulenie u dentysty" - powtórzył. - A na pewno jeszcze gorsze jest takie całkowite znieczulenie. Przecież nie możecie czuć, że żyjecie. Z twarzy Ariela trudno było coś wyczytać. - Czujesz to całym ciałem? - zapytał. Cecylia się roześmiała. - Włosami nie. I paznokciami też nie. - Ale we wszystkich miejscach, gdzie masz skórę, czyli niemal wszędzie. Krew i kość otacza magiczny kostium, który sprawia, że możecie czuć swoje otoczenie. Potrafisz pojąć, w jaki sposób można stworzyć coś tak niesamowitego? - Magiczny kostium? - Twoja skóra, Cecylio, mam na myśli delikatną siateczkę włókien nerwowych. Bóg, tworząc świat, uczynił to w tak przemyślny sposób, że dzieło stworzenia może wyczuwać samo siebie. Zgodzisz się ze mną, że to wprost nieprawdopodobne? - Może i tak... - Czy na całym ciele jesteście jednakowo wrażliwi? Cecylia musiała się zastanowić. - Nie wszędzie jestem tak samo łaskotliwa. W niektórych miejscach łaskotanie sprawia szczególną przyjemność. Czasami bywa tak rozkoszne, że prawie boli. Wiedziałeś, że coś może być tak rozkoszne, że prawie boli? - "Wiedziałeś, że coś może być tak rozkoszne, że prawie boli?" - Znów mnie przedrzeźniasz. Ariel pokręcił głową. - Po prostu staram się zrozumieć, co mówisz. A czy coś może tak boleć, że jest prawie rozkoszne? - Nie... - Przepraszam, że zapytałem, ale, widzisz, aniołowie nie wiedzą dokładnie, czym jest ból. - Naprawdę jesteście tacy niewrażliwi jak ziemia czy kamień? Z powagą pokiwał głową. - Co najmniej. - Nie wiem, co bym wolała. - Być kamieniem czy aniołem? - Chodzi mi o to, że gdybym nic nie czuła, nigdy też by mnie nic nie bolało. Chyba najlepiej być znieczulonym w całości. - Wobec tego być może to sam dentysta ci się nie podoba, nie miejscowe znieczulenie. Pokiwała głową. - Wydaje mi się jednak trochę zastanawiające, że aniołowie w niebie nie odróżniają dobrej rzeczy od niedobrej. Znów miała na końcu języka, że wcale nie jest przekonana, czy wierzy w anioły, kiedy nagle coś jej przyszło do głowy. - Dlaczego nie masz skrzydeł? Anioł roześmiał się. - "Anielskie skrzydła" to tylko stary przesąd, wywodzący się z czasów, kiedy ludzie wierzyli, że Ziemia jest płaska jak naleśnik, a aniołowie bez przerwy fruwają między niebem a ziemią. A wcale nie jest tak prosto. - No to jak jest? - To ptaki potrzebują skrzydeł, aby wzbić się w powietrze, one są z krwi i kości. My jesteśmy utworzeni z ducha, dlatego do poruszania się po dziele stworzenia nie potrzeba nam skrzydeł. Cecylia się uśmiechnęła. - To mniej więcej tak, jak moje myśli. One także nie potrzebują skrzydeł, aby krążyć po świecie. Nie skończyła jeszcze mówić, a już Ariel poderwał się z krzesła i zaczął unosić się w powietrzu niczym wypełniony gazem balonik. Cecylia wodziła za nim wzrokiem. - Fantastycznie! - wykrzyknęła. - Czy to nie rozkoszne? Ariel stanął na podłodze przy półce z książkami. - Ja nic nie czuję. - To musi być dziwne uczucie. To musi być dziwne uczucie tak nic nie czuć. - Ale twoje myśli także nie czują, o czym myślą, w taki sposób, jak ty czujesz w ręku kulę ze śniegu. Ariel podniósł nowe narty i podsunął je pod nos Cecylii. - Czy przyjemnie jest jeździć na nartach? Cecylia kiwnęła głową. - Już niedługo je wypróbuję... - To musi być typowo "zimne" przeżycie, zwłaszcza wtedy, gdy się wywracacie w śnieg. Czy wtedy w całym ciele czujecie smak mocnej miętówki i trzęsiecie się z zimna? - Jeśli mamy na sobie dostatecznie grube ubranie, to nie. Wtedy czujemy tylko, że śnieg jest miękki jak wata na choince. Czasami odpinamy narty i robimy anioły na śniegu. Cudownie! Ariel odstawił narty na swoje miejsce. - Bardzo wysoko to sobie cenimy - powiedział. - W dodatku to dowodzi, jak blisko dzieci ludzkiego rodu są spokrewnione z Bożymi dziećmi w niebie. - Naprawdę? Ariel uroczyście skinął głową. - Po pierwsze dlatego, że robicie anioły na śniegu. Przecież równie dobrze moglibyście robić co innego. Po drugie dlatego, że tak was to bawi. Wszyscy aniołowie lubią zabawy. - Myślisz, że dorośli nie lubią robić zabawnych rzeczy? Ariel wzruszył ramionami. - Widziałaś kiedy dorosłego narciarza, który by odpiął narty i rzucił się plackiem w głęboki śnieg, żeby zrobić anioła? Cecylia kiwnęła głową. - Raz babcia tak właśnie zrobiła. - Sama więc widzisz! - Co takiego? - Najwidoczniej nie straciła kontaktu z dzieckiem, które w niej tkwi. Ariel znów zaczął krążyć po pokoju. Wylądowawszy przy łóżku Cecylii, stwierdził: - Szkoda, że muszę to powiedzieć, ale idzie nam teraz trochę opornie. - Co idzie opornie? Ariel westchnął z rezygnacją. - To bardzo niezwykłe spotkanie nieba z ziemią. Miałem ci zdradzić mnóstwo niebiańskich tajemnic, gdybyś ty opowiedziała mi, jak to jest być człowiekiem z krwi i kości. Cecylia czuła się zmęczona i wycieńczona; uważała, że anioł Ariel zaczął się powtarzać. - Trochę nudno tak tylko tutaj leżeć - powiedziała. Ariel pokiwał głową. - Rzeczywiście, jak na razie nie jest to najzabawniejsza z moich anielskich wart. - Zejdziemy na dół do salonu? Byłam tam tylko przy rozdawaniu prezentów... - "Zejdziemy na dół do salonu"? - powtórzył Ariel. - Bardzo chętnie. Wciąż jest noc wigilijna. - Sądzisz, że możesz mi w tym pomóc? - Oczywiście. - Dasz radę mnie podnieść? - Wy dla nas nic nie ważycie, Cecylio. - No to zanieś mnie na dół. Ariel wsunął wyciągnięte ramię pod Cecylię i podniósł ją z łóżka. Kiedy podnosił ją tatuś, uczucie było zupełnie inne. Tatuś zwykle sapał i dyszał jak miech kowalski. Na ramieniu anioła Cecylia czuła się lekka jak piórko, chociaż Ariel był od niej o wiele mniejszy. Wymknęli się na korytarz i opuścili po schodach na dół. W sieni nie było teraz dziadka palącego cygaro. Ale gdyby tu stał, czy zobaczyłby anioła Ariela? Czy też myślałby, że Cecylia unosi się w powietrzu? W salonie było niemal całkiem ciemno, paliła się jedynie lampka nad zielonym fotelem. - Zwykle kładą mnie na kanapie - powiedziała Cecylia. Ułożył ją delikatnie na czerwonej kanapie; Cecylia podniosła wzrok. - Zgasili światełka na choince! Co za głupota! W następnej sekundzie Ariel już wsunął wtyczkę do kontaktu. Stanął pod choinką i rozłożył ręce. Blask choinkowych lampek rozjaśnił salon, wprowadzając świąteczny nastrój. - Szybko działasz - pochwaliła go. - Przypominasz mi dżinna z lampy który spełnia wszystkie życzenia... Widzisz, jaka śliczna choinka? Ariel uroczyście pokiwał głową. - Lampki przypominają światełka w niebie. - Naprawdę? Zawsze się nad tym zastanawiałam. Czy tam też jest wata na lampkach? - Światełka w niebie to wszystkie gwiazdy i planety - wyjaśnił Ariel. - Wokół niektórych planet unoszą się rozmaite gazy. Może właśnie dlatego układacie watę na choinkowych lampkach? - Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ale przed każdymi świętami spieramy się, aż się iskry sypią, o to, czy ma być wata na choince, czy nie. Mama tego nie znosi, babcia też, ale w tym roku nie śmiały mi się sprzeciwiać. - W każdym razie na czubku drzewa umieszczacie gwiazdę. Cecylia popatrzyła w górę. - Ta, którą mieliśmy przedtem, nagle gdzieś zginęła. A ta nowa zresztą siedzi trochę krzywo. Już za moment anioł Ariel swobodnie krążył wokół wierzchołka choinki. Cecylia szeroko otworzyła oczy. Na choince wisiały papierowe aniołki, niektóre białe, inne złote. A teraz najprawdziwszy anioł fruwał wokół drzewka! - Już prosto? - Chyba tak... Ale nie schodź od razu na podłogę. Miło patrzeć, jak tak sobie latasz. Ariel przemknął pod sufitem i zawisł w powietrzu jakiś metr nad stołem. - Chciałabym umieć latać - powiedziała Cecylia. - Wtedy być może uciekłabym od wszystkiego. Ariel wskazał na wielki półmisek z ciastkami i marcepanowymi cukierkami. - Nie zabrali półmiska z ciastkami. - Rzeczywiście, poczęstuj się. Ariel krążył tuż nad półmiskiem. - Zabawne by było, gdybym mógł - stwierdził. - Oczywiście, że możesz. Nie masz pojęcia, ile napiekli! Ariel westchnął głęboko. - Mówiłem ci już, że aniołowie nie jedzą. Nie możemy jeść. - Ach... zapomniałam. - Przemija czas, następują nowe pokolenia. Wciąż zastawia się kolejne stoły rozmaitymi napojami i jedzeniem. Ale aniołowie w niebie nigdy nie pojmą, co to znaczy czuć smak którejś z ziemskich wspaniałości. - Mógłbyś mi podać piaskowe ciasteczko? Ariel zanurkował po ciasteczko, przefrunął przez pokój i podał je Cecylii. Dziewczynka zaczęła je pogryzać maleńkimi kąseczkami. Ariel zawisł w powietrzu nad kanapą. - Strasznie śmieszne tak patrzeć, jak jecie - powiedział. - Dlaczego? - Wkładacie coś do ust, mlaskacie i żujecie, czujecie taki czy inny smak. I dopiero później to coś zmienia się w krew i kość. - To prawda, tak właśnie jest. - Ile jest różnych smaków? - Nie mam pojęcia. Nie przypuszczam, żeby sporządzono jakiś dokładny katalog smaków. - A co jest dla ciebie najpyszniejsze? Cecylia musiała się zastanowić. - Może truskawki... Truskawki z lodami. Ariel przewrócił oczami. - Przyznaję, trochę mnie dziwi, że wkładacie do buzi takie zimne grudki mięty. Pewnie trzęsiecie się w środku i czujecie, jak to łaskocze? - W twoich ustach to brzmi bardzo tajemniczo. Ale to prawda, że czasami łaskocze aż w brzuchu. Pycha! Ariel nie przestawał unosić się nad kanapą. Czasami cofał się o dziesięć czy dwadzieścia centymetrów, to znów kołysał się bliżej dziewczynki. Wskazał na stół. - Na półmisku leży kilka truskawek. Cecylia wybuchnęła śmiechem. - To tylko marcepanowe truskawki Lassego! - Bardzo się różnią w smaku od innych truskawek? - Bardzo! Ale i te, i te mogłyby się znaleźć w katalogu pysznych smaków. Popatrzyła prosto w przejrzyste, szafirowe oczy. - Czy mogłabyś chociaż spróbować mi opisać, czym różni się w smaku zwykła truskawka od marcepanowej? - poprosił. Cecylia wciąż skubała piaskowe ciastko. Zerknęła na półmisek, na którym leżały truskawki z marcepanu, nabrała powietrza w płuca i powiedziała: - Ogrodowa truskawka ma słodki, a zarazem kwaskowy smak. No i oczywiście czerwony. Jeśli natomiast jesz truskawkę marcepanową, to ona także ma czerwony smak, bo używamy czerwonego barwnika spożywczego, ale przede wszystkim ma smak pysznego słodko-wytrawnego marcepanu. - "Pysznego słodko-wytrawnego marcepanu"? - Wiesz, że marcepan robi się z migdałów? Dlatego mówię "słodko-wytrawny", bo przecież orzechy są niesłodkie. Słodycz bierze się z cukru. Zlizała okruszki ciasta z ręki. - Właściwie akurat w tej chwili nie mam ochoty na żadną truskawkę, ponieważ nie jestem zdrowa. Ale są święta i chyba powinnam przynajmniej o nich myśleć. Ariel zrezygnowany pokręcił głową. - Niewiele zmądrzałem po tym opisie. Smaki i temu podobne to dla nas, aniołów, niezgłębione tajemnice. Ale chyba nie dla Boga, jako że to On nas stworzył. Ariel opadł w dół i usiadł na nogach dziewczynki. Nic nie ważył. Ledwie jej dotykał, nie czuła nawet łaskotania. - Nie zawsze w pełni rozumie się to, co się samemu stworzyło - oświadczył. - Dlaczego? - Możesz na przykład narysować coś albo namalować na kartce papieru, ale wcale nie jest powiedziane, że zrozumiesz, jak to jest być tym, co narysowałaś. - To zupełnie coś innego, bo przecież mój rysunek nie będzie żył. Ariel z zapałem pokiwał głową. - I właśnie to jest takie dziwne. - Co? - Że wy jesteście żywi. Cecylia zapatrzyła się w sufit. - W każdym razie masz rację, że Bóg nie rozumie, jakie to głupie chorować w Wigilię... Ariel jej przerwał. - Później możemy porozmawiać o Bogu. Najpierw miałaś opowiedzieć, jak to jest być człowiekiem z krwi i kości. - No to pytaj! Możesz pytać, o co chcesz. - Rozmawialiśmy o smaku. Próbowałaś mi opisać, co czujecie smakując coś. W równym stopniu mnie zdumiewa, że potraficie wyczuwać zapach rozmaitych rzeczy, i to nawet wówczas, gdy nos nie znajduje się w pobliżu tego, co pachnie. Czym są te wszystkie "zapachy", które unoszą się w dziele stworzenia? - Chcesz mi wmówić, że ty nie czujesz zapachu choinki? Ariel westchnął zrezygnowany. - Aniołowie nie mają żadnych zmysłów, Cecylio. Co prawda nie jest to klasówka z religii, ale w końcu powinnaś o tym wiedzieć. - Przepraszam. - Jak pachnie choinka? - Zielono... i jeszcze kwaśno i świeżo... i trochę wilgotno. Ale także słodko. Powiedziałabym, że zapach choinki to połowa nastroju gwiazdkowego. Do tego dochodzi kiszona kapusta i kadzidło na drugim i trzecim miejscu. Na czwartym są cygara dziadka, ale to może być nawet za dużo dobrego. - Czy potraficie wyczuć zapach świateł? - Nie, właściwie nie. - Czy to znaczy, że nie całkiem się ze sobą zgadzasz? - Przystrojona choinka, kiedy zapali się na niej światełka, pachnie trochę inaczej. Tylko troszeczkę, ale ta maleńka różnica ma wielkie znaczenie dla nastroju świątecznego. - No cóż, wydaje mi się, że w kwestii zapachów nie zajedziemy o wiele dalej niż ze smakami. Czy istnieje także nieskończenie wiele rozmaitych zapachów? - Może i tak, ale wydaje mi się, że ludzie nie mają takiego wyrobionego zmysłu powonienia. Wyczuwamy być może jakieś sto różnych zapachów, za to smaków - tysiąc. Psy mają o wiele lepszy węch. Przypuszczam, że potrafią rozróżnić kilka tysięcy rozmaitych woni. To wcale nie powinno dziwić, skoro połowę głowy psa zajmuje wielki nos. - A jednak wyjaśnianie idzie ci całkiem nieźle. Możesz mi powiedzieć, jak to jest widzieć? - Widzisz chyba to samo co ja? Ariel uniósł się z kanapy, przefrunął przez pokój i usiadł w zielonym fotelu. Wydawał się maleńki w stosunku do wielkiego mebla, sprawiał wrażenie, że się w nim utopi. - Ale widzę to w inny sposób. Bo przecież nie jestem ulepiony z ziemi i wody. Nie jestem kawałkiem żywego ciasta. - A jak ty widzisz? - Możesz powiedzieć, że jestem obecny duchowo. - Ale mnie widzisz? Pokręcił głową. - Po prostu tu jestem. - Ja także. I przez cały czas możemy się nawzajem widzieć, prawda? Ariel nie odpowiedział wprost. - Chcesz powiedzieć, że widzisz we śnie? - Często we śnie widzę bardzo wyraźnie. - Ale wtedy nie patrzysz oczami. - No tak, bo są przecież zamknięte. - Wobec tego chyba rozumiesz, że jest wiele sposobów patrzenia. Są ludzie niewidomi. Muszą korzystać z wewnętrznego oka. Tego samego, którym ty patrzysz, gdy śnią ci się słodkie sny. - "Wewnętrzne oko"? Kiwnął głową. - Nie ma ono nic wspólnego z żywymi soczewkami, których, mrugając powiekami, używasz do postrzegania otaczającej cię przyrody. Kiedy obierasz cebulę albo wpadnie ci do oka jakiś pyłek, następują zakłócenia widzenia. W najgorszym przypadku można nawet całkiem stracić wzrok. Ale nic nie może uszkodzić wewnętrznego oka. - Dlaczego nie? - Ponieważ ono nie jest z krwi i kości. - Z czego wobec tego jest? - Z myśli i ducha. - To brzmi jakoś strasznie. Ariel oparł ręce na poręczach. Teraz wydawał się jeszcze mniejszy w głębokim fotelu. - Mnie straszniejsze wydaje się to, że para żywych oczu, zbudowanych z atomów i cząsteczek, widzi wszystko, co się znajduje wokół. Potraficie nawet patrzeć w przestrzeń kosmiczną i dostrzegać część niebiańskich wspaniałości. A to, czym patrzycie, to dwie przypominające szkło grudki, blisko spokrewnione z oczami ryb. - Kiedy mówisz w taki sposób, staje się to bardzo tajemnicze. Machnął ręką. - Nie bardziej niż jest w istocie. Kiedyś, przed wieloma milionami lat, niektórym rybom w morzu z płetw wyrosły odnóża, na których mogły chodzić. Potem małe płazy wyczołgały się na ląd i zaczęły się rozglądać w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Teraz tymi samymi oczami, które kiedyś mogły oglądać tylko takie gwiazdy jak rozgwiazdy i jeżowce, możecie obserwować tysiące lat świetlnych w przestrzeni kosmicznej. A nawet więcej: możecie leżeć na czerwonej kanapie i patrzeć w oczy jednemu z Bożych aniołów. - Rzeczywiście dziwne - roześmiała się Cecylia. - Gdyby Bóg nie stworzył wzroku, nie podzieliłby się też z wami dziełem stworzenia. Ogród Edenu wciąż leżałby pogrążony w niemej ciemności. - "W niemej ciemności" - powtórzyła Cecylia. Brzmiało to okropnie smutno. - Każde, absolutnie każde oko to ułamek boskiego misterium - ciągnął Ariel. - Wzrok to miejsce spotkania rzeczy i myśli, to perłowa brama łącząca słońce i ducha. Ludzkie oko to właśnie zwierciadło, w którym przestrzeń tworząca w świadomości Boga spotyka samą siebie w przestrzeni stworzonej, tej na zewnątrz. Cecylia przerwała mu podnosząc rękę. - Chyba nie zrozumiałam tego ostatniego. Anioł Ariel wyjaśnił: - Niektórzy aniołowie w niebie uważają, że każde oko, które widzi boskie dzieło stworzenia, to oko Boga. Któż bowiem powiedział, że Bóg nie ma wielu miliardów oczu? Być może rozsypał po dziele stworzenia miliardy maleńkich światłoczułych komórek, aby móc o każdej porze przyglądać się swemu dziełu z miliardów różnych punktów. A ponieważ ludzie nie potrafią pływać kilkaset metrów pod powierzchnią morza, dał oczy również rybom. Ludzie nie umieją też latać, ale zawsze pod niebem rozpościera się żywy dywan ptasich oczu i z góry obserwuje ziemię. Ale to jeszcze nie wszystko... - Mów dalej! - Czasami zdarza się, że człowiek podnosi wzrok na niebo, miejsce, z którego pochodzi, i wtedy Bóg jakby ogląda się w zwierciadle. Cecylia wypuściła powietrze z płuc. - Wielkie nieba! - wykrzyknęła. - Nieba i morza. - Co takiego? - Niebo odbija się w morzu. Podobnie Bóg znajduje swe odbicie w ludzkich oczach. Oko jest bowiem zwierciadłem duszy i Bóg może się przeglądać w ludzkiej duszy. Cecylii bardzo zaimponowały jego mądre słowa. - Powinieneś zostać księdzem, jeśli, oczywiście, wszystko to nie jest herezją. Anioł uśmiechnął się szelmowsko. - W niebie nie jesteśmy tacy skrupulatni. Od zawsze wiedzieliśmy, że dzieło stworzenia to wielka zagadka, a kiedy ma się do czynienia z zagadką, wolno też trochę zgadywać. Cecylia wtuliła głowę w ramiona. - Kiedy mówisz tak uroczyście, ciarki przechodzą mi po plecach. W dodatku możliwe, że mam trochę gorączki. Czy musimy rozmawiać o tych wszystkich zmysłach? - Zostały jeszcze tylko dwa. Lubisz piosenki i muzykę? - Ostatnio najbardziej lubię słuchać kolęd Sissel Kyrkjeb~. Zanim cię spotkałam, uważałam, że ona przypomina anioła. Teraz jednak zrozumiałam, że jej "anielskie włosy" świadczą tylko o tym, że i ona pochodzi od małpy. A tak w ogóle niektórzy mówią, że jestem do niej podobna. - Ach, tak? - A co ty o tym myślisz? - Dostrzegam podobieństwo. - Widziałeś ją? - Raczej trudno było tego uniknąć. - O którym zmyśle teraz mówimy? - Fantastycznie się z tobą rozmawia, Cecylio! - roześmiał się Ariel. - Spytałem, czy lubisz muzykę, bo chciałbym, żebyś mi opowiedziała, co to znaczy słyszeć. Dla aniołów to całkiem niepojęte, że krew i kość mają takie zdolności. - Czy to takie dziwne? - Naprawdę nie wydaje ci się zastanawiające, że ptaki ćwierkają tak głośno i słyszą nawzajem swoje trele z odległości kilku kilometrów? Te maleńkie kłębki są niczym ożywione flety, które bezustannie wygrywają melodie na sobie samych. Co najmniej tak samo zdumiewa fakt, że wszystkie słowa, które wypowiadam, docierają do ciebie. - Znów, moim zdaniem, przesadzasz z tą różnicą między wami a nami. Ty także słyszysz, co ja mówię. Ariel westchnął głośno. - Jeśli jeszcze choć jeden jedyny raz porównasz siebie z nami po to, żeby sobie ułatwić, pójdę w odwiedziny do innego pacjenta. Bardzo wielu chorych ludzi nie może liczyć na ani jedną wizytę anioła. Dziewczynka powiedziała pospiesznie: - Chodzi ci na pewno o to, że ty słyszysz nie za pomocą żywych uszu jak ja, lecz po prostu wymieniamy myśli... - Tak, coś w tym rodzaju. Przepraszam, że wyrwało mi się o tym innym pacjencie. To nie twoja wina, że poznajesz tylko częściowo. Widzisz wszystko jakby w zwierciadle, niejasno. - "W zwierciadle, niejasno..." - Teraz ty mnie przedrzeźniasz. - Po prostu smakuję słowa! - Kiedyś ziemia była całkiem pusta - podjął Ariel. - Później otrzymała zdolność przysłuchiwania się własnym dźwiękom. Przez wiele milionów lat grzmiało i błyskało, morskie fale biły w skały, a wulkany z ogromną siłą wyrzucały w górę strumienie lawy. Ale nikt niczego nie słyszał. Dzisiaj ten glob potrafi słuchać własnych odgłosów. Nie umie tego Wenus czy Mars. A gdyby nagle zrobiło się za cicho, wystarczy nastawić koncert organowy Jana Sebastiana Bacha. Najbardziej lubię wielkie koncerty na świeżym powietrzu. Wówczas planeta wysyła w przestrzeń kosmiczną najpiękniejsze dźwięki. Nie mówiąc już o wszystkich koncertach nadawanych przez radio. Ziemia gra sama z siebie. Wokół rozżarzonego słońca na Drodze Mlecznej wiruje maleńka pozytywka, ziemski glob. - Może powinieneś raczej być poetą - podsunęła Cecylia. - Bylebyś tylko nie pisał za mało nowocześnie. - Wolałbym już zostać badaczem przyrody, bo nie bardzo rozumiem, co się dzieje, kiedy ze sobą rozmawiacie i niewidzialne słowa jakby wypełzają z ust, a potem czołgają się przez ciasne ucho, aby wreszcie wtopić się w galaretowatą grudkę mózgu. Właśnie ten proces, który opisał anioł, nastąpił teraz. Dziwne słowa, jakie wypowiedział, wtopiły się w mózg Cecylii i stały się myślami. Dziewczynka tak długo się nad tym zastanawiała, że Ariel znów przemówił: - Równie zdumiewający jest sposób, w jaki potraficie formować słowa w ustach. Czasami odbywa się to wściekle szybko. Jakby słowa same wypływały wam z ust. Czy zdarza się, że sami nie bardzo wiecie, co mówicie, i orientujecie się dopiero wtedy, kiedy już to powiecie? Cecylia spuściła wzrok. - Nie zawsze zastanawiamy się nad wszystkim, co robimy. Kiedy muszę biec do szkoły, po prostu biegnę. Nie mam czasu myśleć o tym, w jaki sposób poruszam nogami. Gdyby tak było, na pewno bym się potknęła. Czasami zdarza się to także podczas rozmowy. Bywa, że potykamy się o słowa. - Musicie też przez cały czas nabierać powietrza i je wypuszczać. Czy to również odbywa się samo z siebie? - Chyba tak. - To brzmi trochę strasznie. Bo gdybyście chociaż jeden jedyny raz zapomnieli zaczerpnąć oddechu, to serce przestałoby bić. A gdyby serce przestało bić... - Przestań! - przerwała mu Cecylia. - Na szczęście nie o wszystkim musimy wciąż myśleć. Ariel zasłonił usta dłonią. - Przepraszam! Rozmawialiśmy o formowaniu wszystkich tych niewidzialnych słów, zanim zaczną krążyć między ustami a uchem. Czy to prawda, że każdy człowiek ma inny głos? Cecylia przytaknęła. - Inaczej brzmi pytanie: "Czy dobrze spałaś?", kiedy zadaje je mama, a zupełnie inaczej, kiedy pyta tatuś albo babcia. Mogę leżeć z głową pod kołdrą, a i tak wiem, kto do mnie mówi. Każdy człowiek wypowiada to samo słowo odrobinę inaczej. To dotyczy zresztą także instrumentów muzycznych. Wysokie C grane na klarnecie różni się od tego samego tonu zagranego na skrzypcach. Czytałam w dodatku, że dwoje skrzypiec nigdy nie brzmi dokładnie tak samo. Podobnie jest z naszymi głosami. - Widać z tego, jak delikatnymi instrumentami są zarówno głos, jak i ucho. - Nawet przez zamknięte okno słyszę, że na dworze wieje wiatr albo listonosz jedzie na rowerze drogą. Szkoda zresztą, że nie widziałeś, jak spadł z roweru... - Siedziałem w oknie tak samo jak ty. - Chyba rzeczywiście potrafisz być wszędzie... A czasami, kiedy w domu jest całkiem cicho, słyszę, jak pada śnieg. - Cecylia w podnieceniu zaczęła wymachiwać ręką. - Potrafię też widzieć uszami! - Bzdury! - Ariel zrobił surową minę. - Wprawdzie rozmawiamy o sprawach niezwykle zdumiewających, lecz nie drwij ze mnie! - Ale to najprawdziwsza prawda. Gdy leżę w swoim pokoju i wsłuchuję się w odgłosy dobiegające z dołu, to jakbym widziała, co oni tam robią. - Wobec tego masz odrobinę wzroku anielskiego. Cecylia uniosła się na kanapie. - Przez cały czas uważałam, że przesadzasz z tą różnicą między aniołami a ludźmi. - To tym bardziej zdumiewające, bo tak bardzo różnimy się pochodzeniem. Wy jesteście ulepieni z milionów cząsteczek na przypadkowej planecie na niebie. Przebywacie na niej zaledwie przez krótką chwilę, ale możecie przechadzać się lekkim krokiem po dziele stworzenia. Rozmawiacie, śmiejecie się i myślicie mądre myśli, zupełnie jak aniołowie w niebie. - Nie uważasz, że równie tajemnicze jest być aniołem? - Mówiliśmy już o tym wcześniej. Różnica polega na tym, że my jesteśmy tutaj od zawsze. Wiemy ponadto, że nigdy nie wpadniemy w pustkę nicości jak pęknięta bańka mydlana. My po prostu jesteśmy Cecylio. Jesteśmy tym, co zawsze było i zawsze będzie. Wy przybywacie i odchodzicie... Dziewczynka westchnęła. - Szkoda, że wcześniej nie myślałam o tym, co to znaczy żyć. - Nigdy nie jest za późno, by zawrócić. - Nie bardzo wiem dlaczego, ale nagle zrobiło mi się strasznie smutno. Ariel próbował powstrzymać jej łzy. - Och, nie, proszę! Bo wtedy będę musiał pocieszać cię i rozśmieszać. Czasami odnoszę wrażenie, że wy tylko żalicie się i narzekacie. - Łatwo ci tak mówić! - Został nam jeszcze tylko jeden zmysł. Trochę bardziej nieokreślony, ale wcale przez to nie mniej tajemniczy. Cecylia otarła łezkę. - Nie mogę sobie przypomnieć, jak się też ten piąty zmysł nazywa... Dotyk? Ariel skinął głową. - Rozmawialiśmy już o cienkim płaszczu ze skóry i włosów, który od stóp do głów okrywa krew i kości. Smak tego, co jecie, wyczuwacie językiem. Ale w pewnym sensie potraficie smakować całym ciałem. Smakujecie, czy coś jest zimne czy gorące, mokre czy suche, gładkie czy chropowate... - Wcale nie wydaje mi się to dziwne. - Dla anioła to być może najdziwniejsze ze wszystkiego. Kamienie na plaży nie czują, że leżą i ocierają się o siebie, kiedy fale biją o brzeg. Kamień nie czuje także, że ty go dotykasz. Za to ty czujesz kamień. - Oglądałeś moją kolekcję kamieni? Część kupiłam, niektóre dostałam, ale większość znalazłam na plaży. Na "nieznanym brzegu". - To znaczy na Krecie. Cecylia poczuła się niemal oszukana. - I o tym wiedziałeś? Kiwnął głową. - Wiele razy przyglądałem się twoim kamieniom, kiedy spałaś, ale nigdy nie zrozumiem, czym jest dotknięcie kamienia. - Omija cię wobec tego coś bardzo istotnego. Niektóre są tak przyjemnie okrągłe i gładkie, że mam ochotę się śmiać. Ariel wstał z zielonego fotela i wzniósł się pod sufit. Płynąc w powietrzu powiedział: - Omówiliśmy już wszystkie pięć zmysłów... Cecylia mu przerwała: - Ale istnieje też szósty zmysł. - Jakiż to? - Niektórzy ludzie uważają, że zostali obdarzeni zmysłem, dzięki któremu widzą rzeczy niedostępne za pomocą pięciu zwykłych zmysłów. Potrafią na przykład przewidzieć, co się wydarzy w przyszłości, albo wiedzą, gdzie ktoś coś zgubił. Inni sądzą, że to tylko przesąd. - Być może ten zmysł sprawi, że pewnego dnia odnajdziemy starą gwiazdę na choinkę - powiedział Ariel z tajemniczą miną. - Wiesz, gdzie ona jest? - Zobaczymy... Cecylia zamyśliła się nad świętami. - Zastanawiam się, czy świąteczny nastrój nie ma czegoś wspólnego z szóstym zmysłem. Być może w czasie świąt bardziej jesteśmy podobni do aniołów niż w innych porach roku. Tak czy owak święta Bożego Narodzenia mają związek ze wszystkimi pozostałymi zmysłami. Czuję zapach świąt, czuję ich smak, widzę je i słyszę. Poza tym mogę dotknąć wszystkich paczek z prezentami i zgadywać, co jest w środku. Twarz Ariela rozbłysła. - Tak, "co jest w środku". Chciałbym, abyśmy o tym też trochę porozmawiali. - O tym, co jest w gwiazdkowych prezentach? - Nie, o tym, co jest w tobie. - Fuj, to takie paskudne. - Bardzo dziwne. - Co? - Że nie chcecie mówić o tym, z czego jesteście zrobieni. Cóż w tym paskudnego? Wyobraź sobie, że kamień nie znosiłby myśli, że jest kamieniem. Byłby to naprawdę nieszczęśliwy kamień, bo musiałby żyć z pogardą dla siebie samego przez wiele tysięcy lat, zanim stopniowo by się rozpadł i zmienił w żwir i piasek. Ale wy nie istniejecie tak długo... - No dobrze, porozmawiamy też o tym, co jest w środku. Ale tylko pod jednym warunkiem. - Jaki to warunek? - Obiecasz mi, że potem opowiesz mi wiele cudownych rzeczy o niebie. - Aniołowie nigdy nie łamią danego słowa. - No tak, wtedy całkiem straciłabym wiarę. - Może mogłabyś mi odpowiedzieć na pytanie, nad którym często zastanawiamy się w niebie i zazwyczaj się ze sobą nie zgadzamy. To trochę drażliwe, ale... - pytaj! Ariel zebrał się na odwagę. - Czy czujecie, jak krew krąży w żyłach? - Tylko wtedy, gdy się skaleczymy albo trzeba nam pobrać krew. Ale wtedy krew wypływa... - Jakie to uczucie? - Czasami tylko trochę łaskocze, a potem zaczyna szczypać. - Ale czujecie chyba też krew i kości, które macie w środku? Cecylia pokręciła głową. - Jesteśmy tak urządzeni, że nie czujemy, co jest pod skórą. Skóra sprawia, że możemy dotykać i czuć się nawzajem, ale na szczęście nie musimy czuć siebie samych. - Coś chyba musicie czuć? Dziewczynka zastanowiła się przez chwilę, ale w końcu pokręciła głową. - Dopóki jesteśmy zdrowi, nic nie czujemy. Dopiero kiedy coś boli... - Boli? - Kłuje... albo pulsuje... albo piecze. Ariel zrezygnowany rozłożył ręce. - "Kłuje, pulsuje albo piecze..." - Nigdy nie próbowałeś uszczypnąć się w rękę? - Nie, nigdy. - Powinieneś spróbować, inaczej nie możesz być całkiem pewien, czy nie śpisz. Ariel usiłował uszczypnąć się w ramię, lecz Cecylia spostrzegła, że nie bardzo mu się to udaje. Pokręcił głową. - Aniołowie nie mogą uszczypnąć się w rękę - oznajmił. - Nic nie czujemy. - To znaczy że nie możesz wiedzieć, czy jesteś prawdziwy. Na sekundę - albo nawet jeszcze krócej - Ariel jakby zniknął. A może to po prostu ona mrugnęła? Kiedy znów się pojawił, powiedział: - Trzeba jak najszybciej zanieść cię z powrotem do łóżka. - Dlaczego? - Jest siódma. Za parę sekund zadzwoni budzik. O, już dzwoni. Cecylia zbudziła się ociężała. Na zewnątrz było tak jasno i przejrzyście, jak tylko potrafi być w dzień świąt Bożego Narodzenia. Pozostało jej zaledwie niejasne wspomnienie po nocnych eskapadach. Była z Arielem w salonie. Potem, kiedy w sypialni rodziców zadzwonił budzik, anioł wniósł ją z powrotem na górę. - Arielu - szepnęła. Ale nie doczekała się odpowiedzi. Może przychodził tylko nocą... Zadzwoniła dzwoneczkiem, który stał na nocnym stoliku. Mamie na przyjście potrzeba było niewiele więcej czasu, niż Arielowi na zapalenie światełek na choince. I ona także pojawiła się niczym dżinn z lampy. - A więc się obudziłaś! Uklękła przy łóżku Cecylii. - Już prawie pierwsza. Spałaś przez cały czas? Cecylia pokręciła głową. - A co robiłaś? - Leżałam, patrzyłam i słuchałam. Nocą w domu także słychać różne odgłosy, jeśli tylko się dobrze nastawi uszu. Czasami słyszę, jak na dworze pada śnieg. - A na co patrzyłaś? - Przez okno wpada takie ładne światło... - Mogłaś przecież zadzwonić dzwoneczkiem. - Leżałam sobie i myślałam o różnych sprawach. - Coś cię bolało? - Nie... nie bardzo. - Jakie to uczucie? - I ty też zaczynasz? - Co takiego? - Nie, nic. Jestem okropnie słaba... - W każdym razie kiedy zaglądałam koło siódmej, spałaś jak kamień. - Kamienie nie śpią, mamo. - Uśmiechałaś się przez sen. - Kamienie nie potrafią się też uśmiechać... Zresztą zasnęłam tuż przed twoim przyjściem. - Tak sądzisz? - Słyszałam, jak dzwoni budzik. Mama położyła jej rękę na czole. - Przyszła Kristine. Siedzi w salonie i próbuje marcepanowych cukierków Lassego. - Niech jej wyjdzie na zdrowie. - O co ci chodzi? - Przeszła mi ochota na marcepan. Masz sklerozę? - Nie, wierzę, że nie. - Po prostu przyślij ją na górę. Już się nie boję zastrzyków! - Najpierw pójdziemy do łazienki. - Wiesz, mamo... - Tak? - Czy Kristine nie może po prostu zrobić mi zastrzyku i już, koniec na tym? - Nie bardzo rozumiem... - Tyle zawsze paplania, jak się czuję, jak się wszystko nazywa i w ogóle. Dość już mam takich gadek. W dodatku jest pierwszy dzień świąt. - Być może ona zechce cię trochę zbadać. - Ale ty nie odchodź. A jeśli zacznie się wygłupiać i mnie pocieszać, obiecaj, że ją wygonisz. Ja i tak już nie wiem, co mam jej odpowiadać. - Spróbuję. - I, mamo, ja naprawdę wyzdrowieję. Przyrzekam. - Tak, na pewno. - Ale tylko mnie wolno mówić, że niedługo będę zdrowa. Kiedy wy tak mówicie, mam wrażenie, że to tylko po to, żeby mnie dręczyć. - Ty szelmo! Cecylia podniosła wzrok. - Płaczesz, czy co? Mama sięgnęła ręką do oczu. - Nieee... - W każdym razie masz w oczach łzy. - Ee, kroiłam cebulę. - Znów? Cecylia dostała lekarstwa i coś do jedzenia, a później odwiedziła ją po kolei cała rodzina. Lasse wcześniej wybrał się na pagórki nad rzeką, żeby wypróbować nowe mininarty. Całą rzekę skuł lód. Pod jego warstwą Lasse nie słyszał nawet plusku wody. W najszerszym miejscu rzeki kilku chłopców z piątej i szóstej klasy jeździło na łyżwach. Tatuś przyszedł na górę z nowym numerem "Wiedzy Ilustrowanej", Cecylia już wcześniej dostała cały stos tych magazynów. Na samym początku tatuś dał jej numer, w którym znajdował się artykuł o minerałach i kamieniach szlachetnych: "Góry - skarbcem ziemi". Cecylia przeczytała jeszcze kilka innych artykułów i poprosiła o więcej lektury. Od tamtej pory upłynęło już wiele czasu. Nie miała sił, żeby czytać dużo na raz. Dziadek chciał rozmawiać o wakacyjnej wyprawie na Kretę. Wybrali się na nią całą rodziną, również babcia z dziadkiem. Wyjechali akurat w tym czasie, gdy się dowiedzieli, że Cecylia jest chora. Nie pamiętała, czy było to tuż przed wyjazdem, czy zaraz potem. Na pewno już wcześniej odwiedziła pierwszego lekarza... To były "wymarzone wakacje" - cała rodzina tak się o nich wyrażała. Przez czternaście cudownych dni mieli słońce, plażę i wspaniałe restauracje z wesołymi kelnerami, a wszystko to w czasie, gdy inni ludzie chodzili do szkoły albo do pracy. Jednego dnia pojechali na wulkaniczną wyspę Santoryn. Wpłynęli promem do wielkiego krateru pozostałego po wybuchu wulkanu przed trzema i pół tysiącami lat, kiedy to ponad połowa Santorynu zapadła się w morze. Żeby dostać się do miasta Thira, musieli jechać na mułach najbardziej stromą drogą, jaką Cecylia kiedykolwiek widziała. Potem kąpali się na plaży z lawy gdzie cały piasek był czarny jak węgiel, a w dodatku tak nagrzany od palącego słońca, że aż parzył. Przez kilka popołudni cała rodzina chodziła wzdłuż kamienistego brzegu w poszukiwaniu ładnych kamieni. Nieustannie musieli uważać na silne fale, które z pluskiem przetaczały kamienie. Cecylia była sędzią. Tylko do niej należała decyzja, które kamienie są dostatecznie ładne, by otrzymać miejsce w bagażu. Zabrali ze sobą ładnych parę kilogramów. Teraz dziadek domagał się potwierdzenia, że to właśnie on znalazł najpiękniejszy okaz. - To były piękne dni, Cecylio... Wymarzony wyjazd na Kretę miał miejsce w końcu września. Wcześniej Cecylia była całkiem zdrowa, ale do szkoły chodziła jeszcze w początkach listopada. Potem spędziła kilka tygodni w szpitalu. Później kilka razy nauczyciel przychodził do domu i opowiadał, co robią na lekcjach. Ostatnia odwiedziła ją babcia. Odkąd Cecylia pamiętała, babcia opowiadała jej różne historie. Nigdy jednak nie były to zwyczajne bajki. Mówiła o dawnych bogach, w których wierzyli wikingowie. Czasami czytała jej mitologię Snowego i te historie nie mogły się równać z niczym. Ostatnio czytywała jej Biblię dla dzieci, która należała do mamy, kiedy ona była mała. Pomyśleć tylko, że to taka stara książka! Dzisiaj babcia opowiadała o krukach Odyna. Nazywały się Hugin i Munin i latały po całym świecie. Hugin znaczyło "myśl", a Munin - "pamięć". Wieczorem kruki wracały do Odyna i opowiadały mu o wszystkim, co widziały. W ten sposób Odyn dowiadywał się, co dzieje się na świecie. Bał się, że pewnego dnia ptaki do niego nie wrócą. Kruki ponadto były ptakami padlinożernymi i pomagały Odynowi odnajdywać zmarłych ludzi. Odyn siedział w Asgardzie na tronie, zwanym Hlidskjalf. Odyn był nie tylko najmądrzejszym ze wszystkich bogów, ale też i najposępniejszym, jedynie on bowiem znał prawdę o Ragnarok, zbliżającej się zagładzie. Babcia opowiedziała jej jeszcze mnóstwo innych historii o Odynie i jego dwóch krukach. Później po południu Cecylia zasnęła. Najpierw przez jakiś czas tylko drzemała, ale wkrótce naprawdę zapadła w sen. Kiedy się obudziła, usłyszała, że na dole jedzą obiad. Właśnie zaczęli, bo Cecylia usłyszała, jak mama mówi: "Poślę po prostu wazę z zupą wokół stołu. Tak będzie prościej..." W pierwszy dzień świąt zawsze była zupa kalafiorowa, a potem pieczeń wołowa. Cecylia wyjęła spod łóżka chiński notesik i zaczęła go przeglądać. Kilka tygodni temu dostała od babci prześliczny sznurek perełek, stary klejnot rodzinny. Napisała potem w dzienniczku: Kiedy umrę, pęknie srebrny sznurek i gładkie perły potoczą się do swego domu na dnie morza, do matek-małży. Kto zanurkuje po moje perły, kiedy mnie nie będzie? Kto będzie wiedział, że były moje? Kto odgadnie, że kiedyś cały świat oplatał moją szyję? Gryząc flamaster rozmyślała o nocnej rozmowie z aniołem Arielem. Starała się przypomnieć sobie jak najwięcej i kolejno zapisywała w notesie: Aniołowie w niebie nigdy się nie rozsypią, a to dlatego, że nie mają ciała z krwi i kości, od którego mogłaby się oddzielić dusza. W dziele stworzenia jest inaczej. Tutaj wszystko łatwo może się rozpaść. Nawet góra z wolna niszczeje i w końcu staje się żwirem i piaskiem. Wszystko, co znajduje się w przyrodzie, jest niczym powolny pożar. Całe dzieło stworzenia tli się jak leśne podszycie. Nie zawsze da się w pełni zrozumieć to, co się stworzyło. Mogę na przykład narysować albo namalować coś na kartce papieru i nie jest wcale powiedziane, że zrozumiem, jak to jest być tym czymś, co narysowałam. Przecież to nie będzie żywe. I właśnie najdziwniejsze jest to, że ja żyję! Nie wiedziała, co jeszcze ma napisać, spuściła więc notes na podłogę i wsunęła go pod łóżko. Musiała znów zasnąć, bo obudził ją jakiś głos: - Dobrze spałaś? To anioł Ariel. Cecylia otworzyła oczy. Klęczał w nogach łóżka. - Byłem tu przez cały czas - zapewnił. - Ale ja cię nie widziałam. Odpowiedział dopiero po chwili: - Być może nie mówiłem ci jeszcze, że istnieją dwie różne formy anielskich odwiedzin. Zwykle po prostu siedzimy przy was, wcale się wam nie pokazując. Czasami, bardzo rzadko, ukazujemy się naprawdę, tak jak teraz. - Ale i to, i to jest anielskim stróżowaniem? - Owszem, tak. - A jak było wtedy, gdy siedziałeś przy tym chorym chłopcu w Niemczech? - Wówczas po prostu tam byłem. - Nie bardzo rozumiem, jakim sposobem możesz być w pokoju, skoro ja cię nie widzę. - Wcale nie tak trudno to wyjaśnić. - No to wyjaśniaj! - Gdyby ci się śniło, że jesteś na nieznanej plaży, to czy nie powiedziałabyś, że w pewnym sensie byłaś na tej plaży? - W pewnym sensie tak... - Ale czy ludzie na tej plaży by cię widzieli? - Nie, oczywiście, że nie. - Później mogłabyś pojechać tam z biurem podróży i kąpać się na tym samym brzegu. Wówczas ludzie by cię zobaczyli, bo ukazałabyś się naprawdę. Cecylia popatrzyła w szafirowe oczy anioła. - Bardzo ciekawe porównanie... Wiesz, ledwie zdążyłeś zanieść mnie do łóżka, a już mama się obudziła. - Tak, wszystko wisiało na włosku. - Gdybyśmy nie zdążyli, przeżyłaby szok. Może by pomyślała, że wyzdrowiałam? "Ach, jak cudownie, Cecylko. Pomyśleć tylko, że nagle jesteś całkiem zdrowa!" Ariel roześmiał się. - Lubię patrzeć, jak zasypiasz. To takie dziwne. - Aniołowie pewnie nigdy nie śpią? Pokręcił głową. - Nie rozumiemy, co to sen. A ty? - Chyba też nie... - Ale pewnie czujesz, co dzieje się w twojej głowie akurat w chwili, kiedy zasypiasz? Cecylia wzruszyła ramionami. - Po prostu zasypiam. - Nie pojmuję, skąd masz na to odwagę. - Dlaczego? - Nie wiesz przecież, czy się obudzisz... Czy nie mogłabyś przynajmniej spróbować mi opisać, co czujesz w momencie zasypiania? Cecylia leciutko westchnęła. - W momencie zasypiania nie jesteśmy przytomni, to znaczy znajdujemy się na granicy. Dlatego nikt nie potrafi powiedzieć, co czuje, kiedy zasypia. - Niepojęte, bo przecież w głowie musi dziać się mała rewolucja. - Ale kiedy ona trwa, my już zdążyliśmy zasnąć. Nie da się pomyśleć: "Teraz zasypiam", bo wtedy jest już za późno na myślenie. Głowa jest mniej więcej jak maszyna, która nagle się wyłącza. - Ale kiedy już się wyłączy i przestanie w niej płynąć prąd, to w jaki sposób kilka godzin później potrafi się włączyć? - Zadajesz takie trudne pytania. Po prostu zasypiamy a potem budzimy się kilka godzin później. Tatuś, na przykład, ma budzik w głowie. Każdego ranka budzi się dokładnie za pięć siódma. Wstaje i wyłącza budzik, który powinien zadzwonić pięć minut później. Ale tylko w dni powszednie wie, kiedy musi wstać. W niedzielę śpi o wiele dłużej i wtedy nie obudziłby go nawet dźwięk budzika. Anioł Ariel rozłożył ręce. - Wydaje mi się, że rozmawiamy o największej tajemnicy w całym wszechświecie. - Mówiłeś to już kilka razy. - Mam na myśli nie tylko to, co ma związek ze snem. - A co jeszcze? Cecylia podciągnęła się wyżej na poduszce i Ariel popatrzył jej głęboko w oczy. - Zostaliście stworzeni z atomów i cząsteczek na niewielkiej planecie we wszechświecie. Macie skórę, włosy i pięć albo sześć zmysłów, dzięki którym możecie przeżywać otaczający was świat. Ale pod twardą skorupą, zbudowaną z tworzywa przypominającego gips albo wapień, macie miękki mózg, który daje wam zdolność do spania i śnienia, do myślenia i zapamiętywania. Cecylia zerknęła na sznurek pereł, zawieszony wokół greckiego kalendarza z kotami. - Mówiłam już, że nie lubię rozmów o tym, co jest w ciele. - Musimy rozmawiać o duszy, Cecylio. Być może i ona tkwi w ciele, choć nie jest jego częścią jak serce i nerki. Cecylia znów odwróciła się do niego. - No to mówmy o duszy a nie o sercu i nerkach. - Najbardziej tajemnicze jest to, co nazywacie "pamięcią". Potrafisz na przykład rozpoznać człowieka, którego widziałaś kiedyś dawno temu. Gdybyś w wielkim mieście spotkała tego zabawnego kelnera, który przez cały czas chciał ciągnąć cię za włosy, poznałabyś go od razu, nawet gdyby to było na rynku pełnym setek innych ludzi? - Byłeś także na Krecie? Skinął głową. - Nie ma dla mnie znaczenia, czy jesteś na dole w salonie, czy na Krecie. Przypomniałabyś go sobie, prawda? - Pamiętam go bardzo dobrze. Ariel usadowił się wygodnie. - Co czujesz w głowie, kiedy coś "pamiętasz"? Co się wtedy dzieje ze wszystkimi atomami i cząsteczkami w twoim mózgu? Jak sądzisz, czy podrywają się nagle i układają idealnie w takiej samej pozycji jak wówczas, kiedy przeżywałaś to, o czym myślisz? Cecylia ze zdumienia otworzyła usta. - Nigdy dotąd nie myślałam w taki sposób. Ariel trochę się zniecierpliwił. - Sądzisz, że kamienie na plaży będą pamiętać, jak ta plaża wyglądała dwie minuty wcześniej? - O, nie. Niczego nie zapomina się prędzej niż ułożenia kamieni na plaży. A zresztą i tak kamienie nie potrafią niczego zapamiętać. - Ale atomy i cząsteczki w twojej głowie potrafią "zapamiętać", co działo się wiele lat wcześniej, chociaż później napłynęło całe mnóstwo nowych myśli i wspomnień. Czy myśl albo wspomnienie nie jest mniej więcej tym, czym określony wzór z kamyków na plaży świadomości? Cecylia próbowała się wykręcać. - Ty też pamiętasz. Mówiłeś, że pamiętasz, jak dziadek miał zapalenie płuc... - To prawda, ale ja nie mam duszy zeszytej z kilkuset tysięcy atomów i cząsteczek. - Z czego wobec tego zrobiona jest twoja dusza? - Moja dusza zrodziła się wprost z umysłu Boga. Cecylia po głębszym zastanowieniu stwierdziła: - Moja być może również. Chociaż składa się z atomów i cząsteczek, możliwe, że i ona również zrodziła się wprost z umysłu Boga. Ariel nie podjął tematu. - Tak czy owak, przecież nie o niebie mieliśmy rozmawiać. - Obiecałeś, że mi opowiesz o niebie... - Niebo może zaczekać, Cecylio. Poza tym rozmawiając o duszy, mówimy o czymś, co jest bardzo blisko nieba. Cecylia zapatrzyła się w sufit. - Babcia twierdzi, że dusza jest boska. - Najwidoczniej jest bardzo mądrą babcią. - Zna Biblię i mitologię Snowego prawie w całości na pamięć. - No widzisz. I znów to samo. - Co? - Właśnie to, w jaki sposób może umieć coś "na pamięć", jest częścią wielkiej zagadki, o której rozmawiamy. Zastanawiałaś się nad tym, że ludzki mózg jest najbardziej tajemniczą materią, jaka istnieje w całym wszechświecie? - Wcześniej nie, dopiero teraz... - Wszystkie atomy, z których zbudowany jest twój mózg, zagotowały się kiedyś w jakiejś gwieździe. A potem w zdumiewający sposób połączyły się, tworząc to, co nazywacie "świadomością". Dusza ludzka migoce w mózgu utkanym z drobniutkiego pyłu, który rozsypał się kiedyś z gwiazd na niebie. Ludzkie myśli i uczucia grają na owym gwiezdnym pyle, w którym włókna nerwowe mogą się ze sobą łączyć na coraz to nowe sposoby... - To znaczy, że być może w moim mózgu jest odrobina pyłu z gwiazdy betlejemskiej. - Tak, i w myślach, jakie snujesz, we wszystkich twoich wspomnieniach. Cecylia próbowała wyjrzeć przez okno, a Ariel mówił dalej: - Jakież to niezwykłe uczucie: być żywym mózgiem we wszechświecie! To jakby odrębny mały kosmos we wnętrzu wielkiego kosmosu. Bo w twoim mózgu jest tyle atomów i cząsteczek, co gwiazd i planet we wszechświecie... Cecylia przerwała mu: - I być może jest tak samo daleko do moich najgłębszych myśli, jak do najodleglejszych gwiazd we wszechświecie. Ariel kiwnął głową. - Różnica polega tylko na tym, że mózg jest świadom własnego istnienia. Nieustannie ocenia własną działalność. Przestrzeń kosmiczna tego nie potrafi. Wszechświat nie może podnieść się i powiedzieć: "Jestem sobą". Potrzebna mu do tego pomoc ze strony ludzi. Cecylia uśmiechnęła się triumfalnie. - Zgadzam się, że to bardzo istotna różnica. - Nie wyjaśniłaś mi jeszcze, jakie to uczucie, kiedy się coś pamięta. - Zapomniałam. - To również bardzo interesujące. - Co? - "Zapomniałam". Może w takim razie opowiesz mi, jakie to uczucie, kiedy się o czymś zapomina. - Myśl albo słowo po prostu znika. - "Po prostu znika" - powtórzył Ariel; tym razem starał się także naśladować głos dziewczynki. - Może się jednak zdarzyć, że znów się pojawi. Czasami mam to na końcu języka. - Na końcu języka? - Tak mówimy. - Nie sądziłem, że język ma coś wspólnego z pamięcią. Nie chcesz chyba powiedzieć, że smakujecie słowa tak samo, jak smakujecie truskawki? Cecylia się roześmiała. - Kiedy coś zapomnę, wtedy mówię: "Chyba wiem". Jeśli nikt mi nie przeszkodzi, taka zapomniana myśl czy słowo przeważnie się pojawia. Dziadek twierdzi, że nigdy nie powinniśmy żałować myśli, która nam umknęła... - Dlaczego? - Bo jest jak ryba, która nagle urwała się z haczyka: płynie w morską głębinę i wraca jeszcze większa. Ariel zdecydowanie pokiwał głową. - Wobec tego być może oni mają rację. - Kto taki? - Niektórzy aniołowie lubią mówić, że nigdy nie zdołamy pojąć ziemskich spraw. Ja jednak nie chciałem się poddać. Zawsze starałem się do końca zrozumieć, co to znaczy być człowiekiem z krwi i kości. - Nie jestem pewna, czy potrafię ci pomóc, bo sama nie bardzo to rozumiem. Ariel poderwał się z nóg łóżka. Unosząc się w powietrzu, zapytał: - Pamiętasz pierwsze słowa, jakie wypowiedziałem, kiedy się spotkaliśmy? Cecylia musiała się zastanowić. - Na pewno siedziałeś na parapecie. Ale chyba nie pamiętam twoich słów. - "Chyba nie pamiętam..." - Nie powiedziałeś po prostu "cześć" czy czegoś w tym rodzaju? Pokręcił głową; na dość długą chwilę zapanowała cisza. Wreszcie Cecylia zamachała ręką. - Zaczekaj! Mam to na końcu języka... - Uważam wobec tego, że powinnaś to wypluć, zanim znów "zniknie". Usiadł na parapecie tak samo jak przy ich pierwszym spotkaniu. Cecylia popatrzyła na niego i oświadczyła: - Zapytałeś, czy dobrze spałam. - Moje gratulacje! - To wcale nie było takie trudne. - Ale byłem świadkiem niezwykłego zjawiska. Spytałem, czy pamiętasz coś, a ty odparłaś, że zapomniałaś. Czyli, że to zniknęło. Ale kiedy tego nie pamiętałaś, to gdzie się to podziewało? Cecylia westchnęła zrezygnowana. - Zgadzam się, to rzeczywiście bardzo dziwne. Czasami też nagle wpada mi coś do głowy. - A skąd to wpada? - Z głowy. Ariel się nie poddawał: - I gdzie wpada? Cecylia się roześmiała: - Do głowy! - A więc z głowy do głowy. Chociaż przez cały czas mówimy o tej samej głowie. Ale nie tylko to, co widzicie i słyszycie, jest zapamiętywane i zapominane, a potem znów przypominane. Mózg pracuje także samodzielnie. Nazywacie to myśleniem. Wygląda to trochę tak, jakby wszystkie małe kamyki na wielkiej plaży zaczynały się przesuwać bez pomocy fal. Cecylia znów wybuchnęła śmiechem: - Usiłuję to sobie wyobrazić! Pomyśl tylko, co by było, jak by nagle zaczęły sobie podskakiwać! - Myśl, która przyjdzie ci do głowy - na przykład o tym, że choinkowa gwiazda zginęła - można również na jakiś czas odłożyć na bok, a później znów wydobyć z głębi świadomości. To trochę tak, jakbyś przewijała świadomość do tyłu, żeby jeszcze raz przemyśleć tę samą myśl. Wydaje mi się, że puszczacie sobie wiele powtórek ze starych myśli, które w zasadzie już dawno temu powinny zostać przemyślane do końca. - Powiedziałabym raczej, że myśl pojawia się z powrotem sama z siebie. Nie zawsze możemy decydować o tym, co będziemy pamiętać, a co zapomnimy. Czasami myślimy o czymś, o czym nie chcemy myśleć. Kiedy indziej coś nam się wyrwie, mówimy rzeczy, których właściwie nie mieliśmy zamiaru powiedzieć. Zdarzają się z tego powodu bardzo kłopotliwe sytuacje. Anioł Ariel siedział na okiennym parapecie i kiwał bezwłosą głową. - Niestety potwierdzają się moje obawy - rzekł wreszcie. - To znaczy...? - Macie nie tylko jedną duszę jak my. W pewnym sensie macie dwie albo nawet więcej. Jeśli jest inaczej, to jak wyjaśnisz, że myślicie o rzeczach, o których nie chcecie myśleć? - Nie wiem. - Takimi niechcianymi myślami musi kierować coś innego, niż wasza własna świadomość. To mniej więcej tak jak teatr, do którego idziecie, nie mając najmarniejszego nawet pojęcia, jakie przedstawienie będzie grane następnym razem. - Chcesz powiedzieć, że dusza to teatr, a aktorami na scenie są różne myśli, które wciąż się pojawiają i odgrywają rozmaite role? - Mniej więcej. W każdym razie w teatrze świadomości musi być wiele pomieszczeń, a także wiele różnych scen. Wzniósł się z parapetu, wielkim łukiem przeleciał przez pokój i znów przysiadł w nogach łóżka Cecylii. - Czy możesz spróbować opisać mi, co się dzieje w głowie, kiedy myślisz? - Nic nie czuję. - A czy to nie jest tak, że miłe myśli przyjemnie łaskoczą? A te przykre i smutne trochę pieką? - Rzeczywiście, kiedy myślę o czymś fajnym, to w pewnym sensie przyjemnie łaskocze. A smutne myśli może trochę pieką. Ale to nie w głowie łaskocze i piecze, tylko w duszy, a dusza to przecież niezupełnie to samo, co głowa. - Sądziłem, że włókna nerwowe przynajmniej odrobinę swędzą - wtrącił Ariel. Cecylia popatrzyła na niego trochę wyzywająco. - Nie chcesz chyba powiedzieć, że aniołowie nie myślą? - Owszem, muszę to wyznać, bo aniołom nie wolno kłamać. - Moim zdaniem posuwasz się za daleko! - Nie myślimy w taki sposób, jak ludzie z krwi i kości. Nie musimy się "zastanawiać", zanim znajdziemy odpowiedź na jakieś pytanie. Wszystko, co wiemy i co możemy wiedzieć, tkwi jednocześnie w naszej świadomości. Bóg pozwolił nam zrozumieć maleńką cząstkę swego wielkiego misterium, lecz nie całość. Dlatego powinniśmy milczeć, gdy czegoś nie rozumiemy. Cecylia, przemyślawszy sobie wszystko po kolei, powiedziała: - Z nami jest inaczej. Przez cały czas staramy się coraz więcej zrozumieć. Nagle zdajemy sobie sprawę z czegoś nowego. Najmądrzejsi dostają Nagrodę Nobla za swoje odkrycia, zwłaszcza kiedy są one ważne dla całej ludzkości. Mniej więcej tak samo, jak rośnie ciało, tak samo rośnie nasza wiedza. - Ale potraficie też zapominać. W ten sposób posuwacie się dwa kroki do przodu i jeden wstecz. - Może i tak. Ale nawet jeśli o czymś zapominamy to wcale nie znaczy, że to całkiem zginie. Może się nagle pojawić z powrotem, wyskoczyć jak troll z pudełka. - No i to jest właśnie wielka różnica między ludźmi a aniołami. My nie wiemy, czym jest zapomnienie, a więc nie wiemy także, co to znaczy pamiętać. Dzisiaj nie wiem ani mniej, ani więcej niż przed dwoma tysiącami lat. W tym czasie natomiast ludzka wiedza znacznie się poszerzyła. Nie wszystkim aniołom podoba się taka różnica. - Nie wiedziałam, że potraficie być zazdrośni. Roześmiał się. - To ukłucie zazdrości nie jest tak bardzo głębokie. - A czy wasze myśli potrafią kłuć głęboko? Dziadek mówi czasami, że miał bardzo głębokie myśli. Ariel pokręcił głową. - Wszystkie nasze myśli mieszczą się jakby na powierzchni naszej świadomości, i to jednocześnie. Nie znamy takiej przestrzeni, w której mogłyby się poruszać, nasza świadomość to nie wzburzone morze, z którego odmętów niczym tłuste ryby wynurzają się nagle zapomniane myśli. I dlatego nie znamy przyjemności formułowania zaskakujących, głębokich wniosków. - Mówiłeś, że aniołowie nie śpią... - Nie, nigdy nie śpimy, dlatego też nic nam się nie śni. Jakie to uczucie? - Ja nie czuję nic. - Zupełnie tak, jak ja nie czuję, że unoszę się w powietrzu albo że dotykam śnieżki... - Śnić to tyle co myśleć... albo widzieć... tylko w inny sposób. A może i myśleć, i widzieć jednocześnie. Ale kiedy śnimy, nie decydujemy o tym, co myślimy i co widzimy. - Musisz mi to wytłumaczyć. - Kiedy śnimy, głowa myśli sama z siebie. To dopiero jest prawdziwy teatr. Czasami budzę się i pamiętam, że śniło mi się całe przedstawienie teatralne albo raczej cały film. - Który kręcisz ty sama, bo przecież to ty odgrywasz wszystkie role. - W pewnym sensie tak. Ariel ciągnął z ożywieniem: - Możemy chyba powiedzieć, że komórki mózgu wyświetlają sobie film. Jednocześnie ten sam film siedzi daleko z tyłu sali kinowej i ogląda sam siebie na ekranie. - Dziwnie powiedziane. "Komórki mózgu wyświetlają sobie film..." Mam wrażenie, że widzę, jak to robią. - Podczas snu jesteście równocześnie gwiazdami filmowymi i publicznością. Czy to nie tajemnicze? Cecylia cofnęła się. - Mówienie o tym jest trochę straszne. - Ale i tak to musi być ciekawe przeżycie. Jesteś świadkiem fajerwerków myśli i obrazów wybuchających w twojej głowie, chociaż nie brałaś udziału w odpalaniu bodaj jednej racy. Niemalże bezpłatny pokaz! - To rzeczywiście może być bardzo fajne - pokiwała głową Cecylia - ale może też być okropne, bo nie zawsze śnią się nam przyjemne sny. Czasami bywają naprawdę paskudne... Ariel był teraz pełen wyrozumiałości. - Oczywiście to przykre, że musicie się sami dręczyć w taki sposób. Idealne by było, gdybyście mieli możliwość przerwania snu, który się wam nie podoba. W sali kinowej powinno być wyjście awaryjne. Ale właśnie dlatego, że salą kinową jest wasza własna dusza, która ponadto decyduje o wyborze repertuaru, jest to absolutnie niemożliwe. Nie możecie bowiem uciec od własnej duszy. Nie możecie sami ugryźć się w ogon. A może właśnie to robicie: gryziecie się w ogon, aż zaczynacie wrzeszczeć i krzyczeć ze strachu i przerażenia? - Nie chcę, żeby tak było - powiedziała Cecylia, ogryzając paznokcie. - Ale nie mogę postanowić, że będą mi się śnić tylko i wyłącznie przyjemne sny. Muszę przyjmować je wszystkie. Mogę się obudzić po długiej nocy i myśleć, że byłam na Krecie. W pewnym sensie to prawda, bo we śnie wierzę, że jestem w miejscu, w którym rozgrywa się sen. Ariel przyglądał się jej swoim przejrzystym, skupionym szafirowym wzrokiem. - Właśnie! - Co takiego? - Zaczekaj chwilę! Czy czasami śni się wam, że latacie albo że przechodzicie przez zamknięte drzwi? - Tak, we śnie wszystko może się wydarzyć, a przynajmniej prawie wszystko. Zresztą nie muszę nawet zasypiać. Nawet kiedy nie śpię, moje myśli mogą pofrunąć. Mogą latać wokół domu albo polecieć do obcych krajów. Raz śniło mi się, że byłam na Księżycu. Razem z Marianną znalazłyśmy za starą mleczarnią statek kosmiczny. Wystarczyło nacisnąć guzik i wyruszyłyśmy w podróż. Ariel znów wzniósł się pod sufit. Przeleciał się po pokoju i w końcu usiadł na krześle przy łóżku. - No, to jesteśmy w domu - oświadczył. Cecylia zrezygnowana pokręciła głową. - Nic nie rozumiem. Ariel wskazał na czoło dziewczynki i powiedział: - W myślach możecie robić wszystko to, co aniołowie potrafią robić całym sobą. We śnie możecie robić to samo w głowie, co aniołowie w dziele stworzenia. Cecylia miała wrażenie, że wszystko jej się miesza. - Nigdy o tym nie myślałam... - Co więcej - podjął Ariel. - Kiedy śnicie, nic nie może wyrządzić wam krzywdy. Jesteście wówczas tak samo nietykalni jak aniołowie. Wszystko, co przeżywacie, dzieje się tylko i wyłącznie w świadomości, nie używacie wówczas żadnego z pięciu zmysłów. Cecylii przyszła do głowy całkiem nowa myśl. Wyprostowała się i oświadczyła mocnym głosem: - Być może wobec tego nasza dusza jest nieśmiertelna! Może tak samo nieśmiertelna jak aniołowie! Ariel nie odpowiedział wprost: - Teraz w każdym razie rozumiesz chociaż trochę lepiej, jak to jest być aniołem. Wprawdzie rozmawialiśmy głównie o życiu ludzi z krwi i kości, ale zrozumiałaś też nieco lepiej niebo. Bo niebo przegląda się w ziemi. Cecylia spróbowała jeszcze raz. - A dusza jest boska, prawda? Ponieważ milczał, doszła do wniosku, że musi spróbować jakoś go zatrzymać, żeby nie zniknął. - Obiecałeś, że opowiesz mi więcej - przypomniała. - Tak, ale akurat teraz mama idzie na górę z salonu. Muszę się spieszyć, żeby przejść na drugą stronę zwierciadła. Cecylia rozejrzała się po pokoju. - O jakim zwierciadle przez cały czas mówisz? Ariel uniósł się z krzesła i stanął na podłodze. Powoli stawał się coraz bardziej niewyraźny. Znikając do reszty, powiedział: - Całe dzieło stworzenia to zwierciadło, Cecylio. Cały świat jest niejasny. To wielka zagadka. Upłynęło wiele dni. Anioł Ariel się nie pojawiał, ale na krześle przy łóżku Cecylii ciągle siedział ktoś z rodziny. Kristine przychodziła w odwiedziny, chociaż zarówno mama, jak i babcia nauczyły się robić zastrzyki. Cecylia nie zawsze potrafiła się zorientować, jaki jest dzień ani nawet jaka pora doby. Kiedy miała więcej siły, od czasu do czasu zapisywała nowe myśli w chińskim notesiku. Narty i sanki stały oparte o ścianę przylegającą do sypialni rodziców. Wciąż była zima i dobre warunki do jazdy na nartach. Cecylia nie miała wątpliwości, że wyzdrowieje, zanim stopnieje śnieg. Nie chciała czekać cały rok, żeby wyruszyć na trasę. Nigdy nie wspomniała nikomu o Arielu. On nie miał nic wspólnego z resztą rodziny, bo wprawdzie Cecylia pozostawała członkiem rodziny Skotbu, lecz była także człowiekiem stojącym samotnie między niebem a ziemią. Ale gdzie on się podział? Czyż nie przyrzekł, że opowie jej o niebie? I czy nie mówił, że aniołowie nie kłamią? Chyba jej nie oszukiwał? Czyżby zmusił ją do wyjawienia mnóstwa tajemnic o ludziach z krwi i kości, a potem się ulotnił, nie dotrzymując swojej części przyrzeczenia? Otworzyła oczy. Niemal w tym samym momencie weszła mama i przysiadła na brzegu łóżka. Cecylia popatrzyła na nią pustym wzrokiem. - Znów kroiłaś cebulę? - mruknęła. Chociaż mama pokręciła głową, Cecylia stwierdziła: - Jecie stanowczo za dużo cebuli. Mama pogładziła ją po włosach. - Dochodzi dwunasta. Inni już dawno się położyli, teraz i ja spróbuję się trochę przespać. - Spróbujesz się przespać? - Nie... Wezmę tabletkę. - Tylko się do nich nie przyzwyczajaj. - Nic takiego mi nie grozi. Cecylia podniosła wzrok. - Zastanawiam się, dlaczego jesteśmy tak stworzeni, że musimy spać. - To sposób odpoczywania. Są tacy, którzy uważają, że potrzebujemy także snów. - Po co? Mama nabrała powietrza i zaraz ciężko je wypuściła. - Nie wiem. - Za to ja chyba znam odpowiedź. - Tak? - Wydaje mi się, że sny potrzebne są nam po to, żeby się oderwać od rzeczywistości. - Rozmyślasz o dziwnych sprawach, Cecylio. - Wielu ludzi tak bardzo cierpi i pewnie niektórzy umarliby z żalu, gdyby od czasu do czasu nie przyśniło im się coś wesołego. Mama obmyła jej twarz wilgotną ściereczką i włożyła czystą nocną koszulę. - Nie przejmuj się tym, że jestem słaba. Mam wrażenie, że odrobinę mi się poprawiło. - Może i tak... - Czy Kristine tak nie mówiła? Mama zwlekała z odpowiedzią. - Powiedziała: poczekamy, zobaczymy. - Może już jutro na trochę wstanę. Na przykład wtedy, gdy będziecie pili kawę... - Zobaczymy, co przyniesie nowy dzień. - Ale już niedługo wypróbuję nowe narty. Obiecałaś! - W każdym razie czekają gotowe. Musisz wreszcie zacząć używać dzwoneczka, nawet jeśli chcesz tylko, żeby ktoś z tobą porozmawiał. Tatuś niedługo przyjdzie posiedzieć przy tobie. - Wcale nie musi. - Ale my chcemy. - Nie przestrasz się, gdy usłyszysz, że rozmawiam sama ze sobą. - Często tak robisz? Cecylia znów podniosła na nią wzrok. - Nie wiem. Mama objęła ją i mocno przytuliła. - Jesteś najwspanialszą dziewczynką na świecie - powiedziała. - Bez ciebie świat byłby taki pusty. Cecylia uśmiechnęła się. - Bardzo uroczyste słowa na dobranoc. Zasnęła niemal natychmiast po wyjściu mamy z pokoju. Za jakiś czas obudziło ją stukanie w szybę. Otworzyła oczy i zobaczyła za oknem twarz Ariela. W złocistym świetle bijącym od ubranego drzewka w ogrodzie przypominał anioła na rosyjskiej ikonie, której zdjęcie widziała w "Wiedzy Ilustrowanej". A może było na niej dzieciątko Jezus? Ariel zamachał do niej ręką, a w następnej sekundzie dał nurka przez okno i stanął na podłodze koło biurka. Szyba pozostała nie naruszona. Cecylia szeroko otworzyła oczy. - Chociaż tak dużo rozmawialiśmy, wciąż nie rozumiem, jak sobie z tym radzisz. Ariel podszedł do niej i usiadł na krzesełku. Dobrze, że tatuś jeszcze się nie pojawił. - To nie jest takie ważne - stwierdził. - Dlatego nie ma o czym mówić. Cecylia usiadła na łóżku, jedną nogę wysunęła na kołdrę. - Gdzie byłeś? - spytała. - Miałaś tylu innych gości - odparł. Cecylia potaknęła. - Tylko dlatego tak długo cię nie było? Nie odpowiedział na pytanie. - Księżyc jest prawie w pełni - oświadczył. - Kiedy blask księżyca zalewa ośnieżony krajobraz, jest tak jasno, jakby w jednej czwartej był dzień. - Cudownie! Bardzo chciałabym wyjść na dwór i na własne oczy zobaczyć księżyc. - A nie możesz? - Jestem o wiele zdrowsza... - Super! Takie chorowanie w łóżku jest trochę nudne. - Wolno mi? Anioł Ariel uniósł się z krzesła i zaczął krążyć w powietrzu wokół sanek i nart. - Oczywiście rodzice nie pozwolą ci wyjść w środku nocy. - Ale czy ty mi pozwalasz? Z tajemniczą miną pokiwał głową. Cecylia natychmiast zrzuciła kołdrę. - Kiedy jeden z niebiańskich aniołów na coś pozwala, nie ma znaczenia, co powiedzą inni - stwierdziła. - W dodatku cały dom śpi. - Tylko krótki spacer. I musisz się ciepło ubrać, żebyś się nie zmieniła w wielką miętówkę. Cecylia wstała z łóżka i stanęła na podłodze. Wcale nie chwiała się na nogach. I ani trochę nie kręciło jej się w głowie. - Wypróbuję narty - oświadczyła. Zaraz podeszła do szafy z ubraniem. Jeszcze na początku listopada upewniła się, czy wszystkie zimowe ubrania są na swoim miejscu; leżały na oddzielnej półce. Zdjęła koszulę nocną i wyciągnęła z szafy podkoszulkę, rajstopy sweter, spodnie narciarskie i anorak. Znalazła też szalik i czapkę, rękawiczki i skarpety z owczej wełny. Już wkrótce siedziała na łóżku i sznurowała buty narciarskie. Kiedy się z nimi uporała, popatrzyła na Ariela. - Poniesiesz mi narty? Wyszli na korytarz i przekradli się po schodach na dół. Cecylia otworzyła drzwi wejściowe i przepuściła Ariela z nartami. Potem sama wyszła i ostrożnie zamknęła drzwi za sobą. Minęli stodołę. Stąd strome zbocze opadało do strumienia i do wielkiego świerkowego lasu. Cecylia przypięła narty i wsunęła ręce w pętle kijków. Światło księżyca rzucało na śnieg ostre cienie. - Spróbuję zjechać na dół - zapowiedziała. - A ty raczej pobiegnij za mną, bo tak długo na to czekałam. Ruszyła. Ale anioł Ariel wcale nie pobiegł za nią, lecz po prostu wzbił się w powietrze i przez cały czas trzymał w pobliżu. - Teraz oboje latamy - stwierdził. - Różnica polega na tym, że ja nic nie czuję. - Jest cudownie! - zawołała Cecylia. - Wprost anielsko cudownie! Już na samym dole Cecylia wpadła w sypki śnieg i oboje wybuchnęli śmiechem. Dziewczynka wstała i wskazała na świerkowy las. - Tam jest dobra trasa w stronę Kruczego Wzgórza, a stamtąd piękny widok na całą dolinę. Ariel przez moment jakby mierzył ją wzrokiem, ale trwało to zaledwie ułamek chwili. - Masz siłę iść tak daleko? Cecylia bez wahania ruszyła dalej. - Akurat teraz czuję się silna jak tur! - cieszyła się. Dotarła do głębokich kolein trasy narciarskiej, a Ariel krążył wokół niej jak latający pies na niedzielnym spacerze. Raz był z prawej strony to znów z lewej, czasami także po prostu biegł. - Nie zimno ci chodzić na bosaka po śniegu? - spytała. Ariel westchnął zniecierpliwiony. - Nie będziemy chyba zaczynać od samego początku? Cecylia się roześmiała. - Ale to takie śmieszne, kiedy się na to patrzy. Wiesz, że istnieją fakirzy, którzy potrafią wyłączyć wszystkie zmysły i ani nie marzną, ani się nie parzą? Potrafią nawet położyć się na macie nabitej gwoździami. - O tak, równie często bywamy w Indiach, co w Norwegii. Zagłębili się w las. Trasa narciarska wiła się tutaj wśród gęsto rosnących drzew. Ariel od czasu do czasu skracał sobie drogę i zwyczajnie przez nie przelatywał. Raz przeniknął nawet przez bardzo gęste zarośla, dla niego były przecież niczym kłębek mgły. Na ostatnim, stromym odcinku prowadzącym na Krucze Wzgórze Cecylia musiała podchodzić jodełką, inaczej by się ześlizgnęła. Wkrótce stanęli na samym szczycie niewielkiego wzniesienia. Nie było na nim drzew. Cecylia podniosła kijek i wskazała na zastygły zimowy pejzaż, skąpany w niebieskim blasku księżyca. - Kiedy byłam mała, myślałam, że to jest dach świata - powiedziała. - A gdy babcia opowiadała o Odynie, który siedział na tronie i rozglądał się po świecie, wyobrażałam sobie, że siedzi właśnie tutaj. Słyszałeś chyba o jego krukach? - Tak, o Huginie i Muninie. To znaczy "myśl" i "pamięć". - Babcia mi to mówiła. Bo w pewnym sensie Odyn wysyłał w świat własną myśl i własną pamięć. Ariel kiwnął głową, a potem powiedział coś zdumiewającego: - Pamiętasz chyba, jak rozmawialiśmy o "wewnętrznym oku"? Posiadają je wszyscy ludzie, lecz największe znaczenie ma ono dla niewidomych. To także "pamięć" i "myśl". Hugin i Munin były więc wewnętrznym okiem Odyna. Zdziwiona Cecylia szeroko otworzyła buzię. Dlaczego wcześniej nie przyszło jej to do głowy? Anioł Ariel podjął: - Bóg jest wszechwiedzący. Poza tym może przebywać w wielu miejscach jednocześnie. Odyn wprawdzie tego nie potrafił, ale miał przynajmniej swoje kruki. W ten sposób i on był wszechwiedzący. Cecylia podniosła kijek i znów wskazała nim na dolinę. - Widzisz te wszystkie zagrody? - spytała. - Prawie w każdym domu kogoś znam. Tam w dole jest szkoła... A biała wstążka, która wije się przez okolicę, to rzeka. Nazywa się Leira. Marianna mieszka w tamtym żółtym domu na drugim brzegu. - Wiem o tym, Cecylio. - Z lewej strony widać światła z Klofta, a ten szczyt w oddali to Góra Czarownic. Po przeciwnej stronie leży Jessheim. Ariel kiwnął głową. - O wszystkim tym wiem. - Tam w dole widać naszą stodołę, a za tym wysokim drzewem ze światłami kawałek domu. Okno z lewej strony na piętrze to mój pokój. - Przecież tyle razy wchodziłem przez to okno - przypomniał Ariel. Zawisł jakieś ćwierć metra nad ziemią, tak aby podczas rozmowy patrzeć Cecylii prosto w twarz. Niebieskoszafirowe oczy błyszczały w świetle księżyca. - Gdybyś stała teraz w swoim oknie i wyglądała na Krucze Wzgórze, mogłabyś zobaczyć nas na szczycie - rzekł. - Być może pomachalibyśmy do ciebie. Cecylia ze zdumienia szeroko otworzyła oczy. Czy to nie trochę dziwne? Przeczuwała, że coś w tym wszystkim się nie zgadza, ale nie bardzo wiedziała, co. - Tatuś w każdej chwili może zajrzeć do mojego pokoju, żeby sprawdzić, czy śpię. Gdyby teraz wszedł, przeżyłby szok. "No, nie! - powiedziałby. - Oto ptaszek wyfrunął z gniazdka!" - Chcesz, żebym sprawdził, czy śpi? - A możesz? Ariel na chwilę zniknął i Cecylia została całkiem sama gdzieś między niebem a ziemią. Przez kilka sekund miała wrażenie, że straciła brata bliźniaka. Ariel jednak zaraz zjawił się z powrotem. - Oboje śpią - zapewnił. - Ona leży z głową wtuloną w jego kark. Nastawili budzik na czwartą. Cecylia odetchnęła z ulgą. Znów wskazała na okolicę. - Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak to możliwe, że księżyc daje tyle światła. - To dlatego, że wszystko inne jest całkiem ciemne. Kiedy światło świeci w ciemności, nie ginie najmniejszy promyczek. - Ale księżyc właściwie nie świeci sam z siebie - zaoponowała Cecylia. - Jest tylko zwierciadłem, któremu Słońce użycza światła. Ariel uroczyście skinął głową. - Właściwie Słońce także nie świeci samo z siebie. Jest tylko zwierciadłem, któremu światła użycza Bóg. - Naprawdę? - Nie drwiłbym z ciebie przed obliczem Boga. - No tak... Po prostu nigdy nie wpadłabym na to, że Bóg użycza światła Słońcu w taki sam sposób, jak Słońce Księżycowi. Oparła się na kijkach i zapatrzyła w śnieg. Podniósłszy głowę spostrzegła, że Ariel się przesunął. Unosił się teraz tuż przed nią kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią. - I tobie także Bóg użycza światła - rzekł. - Także i ty jesteś zwierciadłem Boga. No bo czym byś była bez Słońca, a czym byłoby Słońce bez Boga? Cecylia uśmiechnęła się szeroko. - Wobec tego i ja jestem takim małym księżycem. - I akurat w tej chwili świecisz na mnie. - Mówisz to w taki dziwny sposób. Wszystko staje się takie uroczyste, że ciarki przechodzą mi po plecach. Anioł Ariel kiwnął głową. - Rzeczywiście rozmowa o niebiańskich wspaniałościach staje się dość uroczysta. - Opowiesz mi teraz o niebie? - Już zacząłem. Wskazał ręką na sklepienie nieba. Księżyc świecił tak mocno, że zaledwie kilka gwiazd rysowało się niczym blade punkciki w mroku. - Przede wszystkim musisz zrozumieć, że już jesteś w niebie - powiedział. - Czy to jest niebo? - A gdzie indziej mielibyśmy być? Ziemia to tylko maleńki okruszek w ogromnej przestrzeni niebieskiej. - Nigdy nie myślałam w ten sposób. - To Niebiańska Ziemia, Cecylio, Ogród Edenu, w którym mieszkają ludzie. Aniołowie mieszkają także we wszystkich innych miejscach. - Chcesz powiedzieć: we wszechświecie? - Albo w przestrzeni niebieskiej, ale to jedno i to samo. Cecylia znów oparła się na kijkach i wbiła wzrok w śnieg. - Tajemnicze - stwierdziła. - Bardzo tajemnicze. Kiedy podniosła oczy, Ariel posłał jej kpiące spojrzenie. - Moim zdaniem bardzo łatwo to zrozumieć. Cecylia zrezygnowana pokręciła głową. - Zawsze się zastanawiałam, gdzie może być niebo - powiedziała. - Żaden kosmonauta nie widział nigdy choćby cienia Boga czy aniołów. - A żaden z badaczy mózgu nie widział choćby cienia myśli. Nie ma też badacza snów, który by kiedykolwiek zobaczył sen drugiego człowieka. Ale to wcale nie oznacza, że w ludzkich głowach nie ma myśli czy snów. - Oczywiście... - Poza tym, kiedy we śnie wróciłaś na wielką plażę, nikt tam nie mógł cię zobaczyć. Mówiliśmy już o tym kilka razy. - Chcesz powiedzieć, że we wszechświecie roi się od aniołów? - Tak, możesz mi wierzyć. Nie przypuszczasz chyba, że Bóg stworzył taki wielki wszechświat zupełnie bez powodu? Ponieważ my nie marzniemy ani też nie możemy się sparzyć, jesteśmy więc w stanie przebywać na absolutnie wszystkich ciałach niebieskich. Natomiast dla ludzi z krwi i kości jedynie tu, na Ziemi, jest odpowiednio chłodno i odpowiednio ciepło. W każdym innym miejscu byłoby im albo za gorąco, albo za zimno. Gdyby Ziemia leżała choć odrobinę bliżej Słońca, byłoby ono nieznośne dla ludzkiej krwi i ludzkiej kości. A gdyby Ziemia leżała choć odrobinę bliżej Plutonu, natychmiast byście zamarzli i zamienili się w posągi lodu. Anioł zakręcił się w powietrzu, ale zaraz znów zawisł przed Cecylią może pół metra nad ziemią. - Byłeś na Księżycu? - spytała dziewczynka. Odpowiedział od razu: - Tańczę tam w balecie. - Na Księżycu? Przytaknął. - Wiele mieliśmy uciechy, kiedy zjawili się tam pierwsi ludzie. Widzisz, nas była cała gromadka, lecz ani Armstrong, ani żaden inny kosmonauta nas nie widzieli. Myśleli, że są całkiem sami. I tacy byli dumni, bo wydawało im się, że pierwsi stanęli na Księżycu... Wiesz co powiedział Armstrong, kiedy wysiadł z pojazdu do lądowania na Księżycu? - "To ledwie jeden kroczek dla człowieka, dla ludzkości zaś krok olbrzymi" - odparła Cecylia. - Właśnie!. Cecylia poczuła się w imieniu ludzkości odrobinę urażona, ponieważ aniołowie podglądali kosmonautów, którzy sądzili, że pierwsi stają na Księżycu. Oświadczyła: - Mam ochotę napisać o tym do gazety. "Najświeższe wiadomości! Na Księżycu roi się od aniołów. Nowy radar odkrywa starą tajemnicę". Ariel roześmiał się. - Ale może nie słyszałaś o asteroidach? Cecylię uradowało to pytanie, znalazła się bowiem na pewnym gruncie. Czytała o przestrzeni kosmicznej znacznie więcej niż większość jej rówieśników. W pierwszym okresie choroby przebrnęła przez cały wielki stos "Wiedzy Ilustrowanej". - Oczywiście, że słyszałam - odparła. - To takie maleńkie planety, które krążą wokół Słońca. Ale jest ich tak dużo i są takie małe, że nie mają nazw. Wiele ma tylko numer. Ariel klasnął w dłonie. - Brawo! Wiesz więcej o niebiańskich wspaniałościach, niż sama przypuszczałaś. Kiedy mam ochotę pobyć trochę sam - na przykład przez pięćdziesiąt albo sto lat - siadam wtedy na jakiejś niedużej asteroidzie. Bo chociaż w niebie jest wiele aniołów, to asteroid jest jeszcze więcej. Po burzliwej anielskiej dyskusji w szerszym gronie spacer po maleńkiej planecie potrafi działać bardzo uspokajająco. Czasami gram w klasy, przeskakując z asteroidy na asteroidę. Świetna zabawa! Cecylia doszła do wniosku, że wszystko to razem brzmi trochę cudacznie. - Wydaje mi się, że kłamiesz - oświadczyła. Popatrzyła w niebieskozielone oczy, lecz zaraz spuściła wzrok. Przecież wystąpiła z takim poważnym oskarżeniem! - Szkoda - odparł Ariel. - Bo żaden anioł nie kłamie i wobec tego nie wierzysz też, że jestem aniołem. - No to opowiedz mi coś więcej - odpowiedziała rozzłoszczona Cecylia. - Najzabawniejsze pod słońcem jest podróżowanie na komecie - oświadczył Ariel. - Na komecie? - Tak, na przykład na komecie Halleya. Potrzeba jej siedemdziesięciu sześciu lat na okrążenie Słońca, ale ponieważ tor jej lotu ciągnie się tak daleko we wszechświecie, to pędzi się niezwykle szybko. Podróżowanie na komecie można chyba porównać do zjeżdżania na zjeżdżalni. Różnica polega jedynie na tym, że nie musisz wdrapywać się na górę, żeby zjechać jeszcze raz. Cecylia pokręciła głową. - Może i tak - przyznała. - Sama chętnie bym się przejechała. Ale nie wiedziałam, że aniołowie są tacy skorzy do zabawy. Ariel popatrzył jej prosto w oczy: - Mówiłem ci już, że Bóg stworzył Adama i Ewę po to, żeby miał kto biegać między drzewami i bawić się w chowanego w wielkim ogrodzie. Bez sensu byłoby przecież tworzenie takiego wielkiego ogrodu, gdyby nie było dzieci, które mogłyby się w nim bawić. Cecylia kiwnęła głową, a Ariel ciągnął: - Nie ma sensu istnienie ogromnego wszechświata z miliardami gwiazd, planet, księżyców i asteroid bez aniołów, którzy mogą korzystać z tych wspaniałości. Cecylia nie odpowiedziała wprost: - Zgadzam się, to brzmi dość rozsądnie. Ale w żadnej historii biblijnej nie ma nawet słowa o tym, o czym teraz mówisz. Ariel puścił jej uwagę mimo uszu. Rzekł coś zupełnie innego: - Gdyby Bóg stworzył wszystko tylko po to, żeby się pochwalić, co potrafi, byłby okropnym egoistą. W przestrzeni kosmicznej istnieje około stu miliardów galaktyk, a w każdej z galaktyk około stu miliardów słońc. Sama więc możesz policzyć, ile jest planet i księżyców, nie wspominając już o wszystkich asteroidach. I mimo że aniołów też jest bardzo wielu, nie możemy się skarżyć na to, że mamy za mało miejsca do baraszkowania. Nie możemy się też uskarżać na brak czasu. - Z całą pewnością. Na zdrowie! - To my jesteśmy łącznikami we wszechświecie, Cecylio. Bóg nigdy nie miał kruków, które siadywałyby mu na ramionach, ale zawsze towarzyszyły Mu zastępy anielskie. Cecylia zaczęła kopać kijkiem w śniegu. Powiedziała: - Gdybyś napisał o tym wszystkim książkę, być może dostałbyś Nagrodę Nobla. Albo nawet dwie. - Dlaczego dwie? - Jedną z dziedziny teologii, a drugą z astronomii. Jeśli oczywiście nie połączyliby ich razem. W najgorszym razie otrzymałbyś Nobla w dziedzinie fantazji. Naprawdę sobie na to zasłużyłeś. Ariel roześmiał się. - Nie zamierzam konkurować z poważnymi uczonymi. Im się wydaje, że wszystkie tajemnice przyrody można rozwiązać za pomocą mikroskopów i teleskopów. Wierzą tylko w to, co uda się zważyć i zmierzyć. Ale oni poznają zaledwie częściowo. Nie pojmują, że widzą wszystko jakby w zwierciadle, niejasno. Nie da się przecież zważyć ani zmierzyć anioła. W dodatku na nic się nie zda oglądanie zwierciadła pod mikroskopem, bo widzi się wyraźniej jedynie własne lustrzane odbicie. Lepiej więc puścić wodze fantazji. Cecylia coraz energiczniej kopała w śniegu. - Bardzo chętnie zagrałabym w klasy na asteroidach. Chciałabym też zatańczyć w balecie na Księżycu albo uczepić się zabawnej komety żeglującej przez wszechświat. Bo mówisz, że to wszystko jest w niebie... - Mhm... - Wielu ludzi uważa, że do nieba pójdziemy po śmierci. Czy to prawda? Ariel westchnął ciężko. - Już jesteście w niebie. Jesteście tu właśnie teraz. Uważam, że powinniście przestać się spierać i droczyć, bo nie jest w dobrym tonie kłócić się wprost przed obliczem Boga. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Przychodzicie i odchodzicie, odchodzicie swoją drogą i przybywacie. Podobnie jest z gwiazdami i planetami. - Bla, bla, bla! Cecylia wbiła kijek w ziemię. - Złościsz się, Cecylio? Wiedziała, że anioł ma rację, uznała jednak, że właśnie teraz wolno jej trochę się pozłościć. - Tyle mówiłeś o tym, że ludzie są z krwi i kości. Mówiłeś też, że nic z krwi i kości nie może żyć wiecznie. Uważam, że to bardzo niesprawiedliwe, bo sama miałabym ochotę przez kilka tysięcy lat pograć w klasy na asteroidach, a potem zrobić sobie trwające parę milionów lat wakacje na egzotycznej planecie w odległej galaktyce. Dlatego bardzo jestem ciekawa, czy nam dane jest życie wieczne. Gwałtownie zakryła usta dłonią. Skąd wzięły jej się te wszystkie słowa? - Nie ma niczego, co mogłoby "żyć wiecznie" - rzekł Ariel. Aniołowie w niebie także nie, bo aniołowie nie "żyją", dlatego nic nie czujemy i nie dorastamy. Rozmawialiśmy już o tym wcześniej. Cecylia wbiła wzrok w śnieg. - Głupio narzekać na to, że nie żyjecie, skoro krążycie sobie między gwiazdami i planetami przez całą wieczność. - Tak jak ty w snach krążysz po odległych plażach - odparł Ariel. - Wyobraź sobie, że całe twoje życie jest tylko snem! Cecylia wzruszyła ramionami. - Gdyby tylko ten sen trwał przez całą wieczność, a w dodatku był dość przyjemny chyba wolałabym sen od życia. A co ty byś wolał: ludzkie życie przez kilkadziesiąt marnych lat, czy też anielskie, trwające całą wieczność? - Ani ty, ani ja nie mieliśmy możliwości dokonania wyboru, dlatego nie ma o czym mówić. Poza tym lepiej chyba móc choć jeden jedyny raz spojrzeć w przestrzeń niebieską niż nie widzieć w ogóle nic. Ci, którzy wciąż nie zostali stworzeni, nie mają nawet prawa żądać, aby tak się stało. Cecylia przemyślała dokładnie ostatnie słowa Ariela, a potem zastanowiła się nad nimi jeszcze raz. W końcu powiedziała: - Ale może oni woleliby w ogóle nie zostać stworzeni, niż żyć tylko przez krótką chwilę. Gdyby nie zostali stworzeni, nie wiedzieliby przecież, co ich omija. Ariel milczał. Nagle wzbił się w powietrze, patrząc w stronę domu. - Już trzecia - oznajmił. - Musimy się spieszyć, zanim się obudzą. Cecylia pomknęła w dół. Obok niej frunął anioł Ariel. Nic nie szkodziło, że wąska ścieżka wiła się wśród drzew, bo Cecylia zdołała utrzymać się w trasie, a Ariel po prostu przelatywał przez pnie drzew, jak gdyby były słupami z mgły. Już wkrótce dreptali w górę ostatniego zbocza, w stronę stodoły. - Nie zdążymy przejść naokoło. - Nie zdążymy? Ariel jednak nie miał czasu na odpowiedź. Mocno złapał Cecylię za anorak i uniósł ją wysoko w powietrze. Za moment wpadli przez zamknięte okno do pokoju Cecylii. Szyba była cała jak przedtem, Cecylia również. Wciąż jednak miała na nogach narty. Na podłogę spływała woda z topniejącego śniegu. - Jak myślisz, co powiedzą? - szepnęła z obawą wskazując na narty i na podłogę. - Ja to załatwię - oświadczył anioł Ariel. Cecylia jednym ruchem odpięła narty, zrzuciła ubranie, naciągnęła koszulę nocną i wsunęła się do łóżka. Patrzyła, jak anioł w szalonym pośpiechu starannie składa jej rzeczy i chowa je do szafy. Narty i kijki ustawił przy ścianie, a potem kilkakrotnie dmuchnął na sprzęt i na podłogę, a cała woda i błocko zniknęły. Po nocnej wycieczce w blasku księżyca nie pozostał żaden ślad. - Fantastycznie - szepnęła Cecylia i zasnęła. Otworzyła oczy i zobaczyła tatusia siedzącego na krześle koło łóżka. - Która godzina? - spytała. - Siódma. - Długo już tu siedzisz? - Tylko parę godzin... Dopiero teraz przypomniała sobie nocną wycieczkę. Rozejrzała się po pokoju. Narty stały na swoim miejscu. Nikt nie mógł nic podejrzewać. A może to nie działo się tej nocy? Może od tamtej pory upłynęło wiele dni? Nie wiedziała. Czuła się słabsza niż kiedykolwiek. Czyżby z powodu wyprawy z Arielem? - Nie za dobrze się czuję - powiedziała. Tatuś wziął ją za rękę. - Bo wcale nie jesteś zdrowsza. - Który dzisiaj? Spojrzał na zegarek. - Dwudziesty drugi stycznia. - Prawie miesiąc od wigilii. Skinął głową. - Niedługo przyjdzie mama z zastrzykiem. - "Z zastrzykiem"... - Tak, jest w łazience. - Dość mam już wszystkiego. Ścisnął ją za rękę. - Nic dziwnego - powiedział tylko. Cecylia starała się spojrzeć tacie w oczy. - Kiedy dorosnę, będę studiować astronomię. - To... to bardzo ciekawe. - Ktoś musi się w końcu wszystkiego dowiedzieć. - O czym teraz myślisz? - To ja jestem chora, tato... - No, tak. - Ale to wy nie potraficie skupić się na lekcji. Chodzi mi o to, że ktoś musi w końcu stwierdzić, jak to ze wszystkim jest. Dłużej tak być nie może. - Naukowcy wiedzą coraz więcej... - Wierzysz w anioły? - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - A w Boga wierzysz? Tatuś pokiwał głową. - Ty chyba też? - Nie wiem. Gdyby nie był taki głupi... Wiesz, że niemal na każdej asteroidzie umieścił anioła? Jeśli chcą, mogą sobie tam przyjemnie siedzieć przez całą wieczność. Nie muszą nawet obcinać paznokci ani myć zębów. Inni aniołowie siedzą na olbrzymich kometach, które w szalonym pędzie krążą wokół Słońca. Patrzą z góry na Ziemię i bardzo są ciekawi, jak to jest być człowiekiem z krwi i kości... - Teraz chyba fantazjujesz ...podczas gdy wszechmocny Bóg siedzi sobie wygodnie i bawi nami jak bańkami mydlanymi. I tylko po to, żeby zaimponować aniołom. - Z całą pewnością tak nie robi. - Skąd możesz być taki pewien? A jeśli to kawał drania? - Nie wszystko potrafimy zrozumieć, Cecylio. - Słyszałam to już wcześniej... Poznajemy tylko częściowo. Widzimy wszystko jakby w zwierciadle, niejasno... - Tak, to mądre słowa. Cecylia popatrzyła na ojca z rezygnacją. Miała ochotę dodać coś jeszcze, ale nie wiedziała, czy starczy jej sił. Jakby miała nadzieję, że tatuś wyciągnie jej słowa prosto z głowy i nie będzie potrzebowała otwierać ust. - Pamiętasz, jak jechaliśmy na Kretę? Tatuś spróbował się uśmiechnąć. - Jak mógłbym zapomnieć? - Chodzi mi o sam lot, ty głuptasie. - Pamiętam nawet, że dostaliśmy kurczaka i sałatkę ziemniaczaną w tamtą stronę, a klopsiki w sosie paprykowym w powrotnej drodze... - Nie mów o jedzeniu, tato. Chodzi mi o to, że wyglądałam przez okno. Patrzyłam na Ziemię. Zamilkła i myślała o tym, jak siedziała wysoko w niebie i z góry patrzyła na ziemski glob, na miasta, drogi, góry i pola. W powrotnej drodze lecieli najpierw nad chmurami, miała wtedy wrażenie, że znajduje się między niebem a ziemią. Do domu do Norwegii dotarli dopiero późną nocą. Przy wlocie na lotnisko Gardermoen dali nurka pod tę choinkową watę i otworzyła się przed nimi kraina elektrycznych świateł we wszystkich kolorach. Po dłuższej chwili rzekła: - Kiedy przychodzimy na świat, dostajemy cały świat w prezencie. Ojciec kiwnął głową. Sprawiał wrażenie, jakby nie bardzo mu się podobało, że Cecylia chce rozmawiać o tylu sprawach. - Ale nie tylko my przychodzimy na świat. Równie dobrze można powiedzieć, że świat przychodzi do nas. - To przecież prawie to samo. - Wydaje mi się, że mam cały świat na własność, tatusiu. Ujął ją teraz i za drugą rękę. - W pewnym sensie tak jest. - Nie tylko ten dom... i Krucze Wzgórze... i rzekę... Mam też na własność płaskowyż Lasithi na Krecie... i całą wyspę Santoryn. Jest tak, jakbym kiedyś mieszkała w starym pałacu w Knossos. Mam Słońce, Księżyc i każdą gwiazdę na niebie. A to dlatego, że wszystko to widziałam. Ojciec podniósł dzwoneczek z nocnego stolika i mocno nim zadzwonił. Dlaczego tak zrobił? Czyżby i on zachorował? Cecylia mówiła dalej: - Nikt nie może mi tego odebrać. To na zawsze pozostanie mój świat. To będzie mój świat przez całą wieczność. Teraz do pokoju weszła mama. Tatuś wstał z krzesła i wybiegł. Pewnie tak długo u niej siedział, że bardzo chciał już pójść do łazienki. - Cecylko? Odwróciła się do matki ze spojrzeniem wyrażającym samo tylko oskarżenie. - Cecylko! - Mamo, czy nie możesz po prostu zrobić tego zastrzyku? Nie musimy o wszystkim rozmawiać. Od razu dostała zastrzyk, a potem znów musiała zasnąć, bo kiedy się obudziła, na krześle przy łóżku siedział Ariel. Czuła się teraz o wiele lepiej niż przy rodzicach. Może zdrowiała od samej obecności anioła? - Dobrze spałaś? - zapytał. Cecylia podniosła się i usiadła na brzegu łóżka, spojrzała w okno i zobaczyła, że na dworze jest jasno. - Dzień - powiedziała. - Czasami wszystko mi się kręci. Ariel rzekł z tajemniczą miną: - Ziemia nieustannie kręci się w koło. Cecylia roześmiała się, nie bardzo rozumiała dlaczego, lecz akurat w tej chwili wydało jej się bardzo pokręcone, że ziemski glob kręci się w koło. - Ktoś kiedyś mówił, że świat jest sceną teatralną. A zatem to scena obrotowa. - Oczywiście - przyświadczył Ariel. - Ale pewnie nie wiesz, dlaczego. Cecylia wzruszyła ramionami. - Właściwie to nie ma żadnego znaczenia, bo ja nie czuję, żeby się kręciło. Jeśli o mnie chodzi, to ta karuzela mogłaby wirować jeszcze prędzej. Pomyśl tylko, gdyby tak było... nastałyby ciężkie czasy dla wszystkich lunaparków na świecie. Ariel wzniósł się z krzesła, wolno przefrunął przez pokój i przysiadł na biurku. Z góry popatrzył na Cecylię. - Ziemia kręci się po to, żeby wszyscy ludzie na niej mogli patrzeć w przestrzeń kosmiczną na każdą stronę nieba. W ten sposób bez względu na to, w jakim miejscu na świecie mieszkacie, możecie zobaczyć prawie wszystkie gwiazdy i całą resztę, która się tam znajduje. - Nigdy o tym nie myślałam. Stanowczo pokiwał głową i podjął: - Wszystko jedno, czy mieszkacie w Jessheim czy na Jawie, nawet maleńki strzęp niebiańskich wspaniałości nie może być przed wami ukryty. Byłoby to okropnie niesprawiedliwe, gdyby jedynie połowa ludzi na Ziemi mogła poczuć na twarzach promienie Słońca, a połowa, na przykład, nie widziałaby bodaj skrawka Księżyca. Zarówno Słońce, jak i Księżyc należą do wszystkich ludzi na Ziemi. - Czy naprawdę dlatego Bóg wprawił w ruch tego bąka? - Jasne, ale nie tylko z tego powodu. - Opowiadaj dalej. - Zrobił to także po to, aby aniołowie w niebie mogli widzieć cały ziemski glob niezależnie od tego, na którym z ciał niebieskich się znajdują. O wiele łatwiej jest obserwować planetę, która się kręci, niż taką, która zwraca się do ciebie tylko jednym policzkiem. Cecylia uznała, że Ariel dał się zbytnio ponieść zapałowi. Usta mu się nie zamykały, zaczął nawet machać nogami. - Chyba mówiłem ci, że mamy rentgenowski wzrok, ale raczej nie wspomniałem, że mamy też wzrok teleskopowy. - Czy to znaczy, że możecie obserwować ludzi na Ziemi, nawet jeśli sami siedzicie na jakiejś idiotycznej planecie gdzieś daleko w kosmosie? - Właśnie. Tam na górze nie dzieje się nic, o czym warto by mówić. Ale kiedy już usadowimy się wygodnie na tej idiotycznej planecie i skierujemy wzrok na Ziemię, możemy oglądać niebiański teatr bez względu na to, czy sceny rozgrywają się na Krecie, czy w Klofta. - "Niebiański teatr"? Kiwnął głową. - Ziemski glob, Cecylio! Ludzkie życie na Ziemi jest jak nie kończąca się sztuka teatralna. Przybywacie i odchodzicie. Raz, dwa, trzy, odchodzisz ty... Cecylia na kilka sekund znieruchomiała na brzegu łóżka. W końcu oświadczyła: - To szyte zbyt grubymi nićmi. - Mocno kopnęła krzesło. - Jeśli taka jest prawda, to okropnie niesprawiedliwe. Ariel wyglądał na trochę przygnębionego, ale nie na tyle, by przestać machać nogami. - Wobec tego więcej o tym nie mówmy - rzekł. - Nie wiem, czy w ogóle mam ochotę na rozmowę. Na moment Ariel przestał machać nogami. - Jesteś rozgoryczona, Cecylio. - I co z tego? - Właśnie dlatego tutaj jestem. - Po prostu nie mogę pogodzić się z faktem, że świat nie jest stworzony chociaż trochę inaczej - powiedziała Cecylia ze wzrokiem wbitym w podłogę. - Już o tym rozmawialiśmy. Jestem pewien, że wiele razy zdarzało się, że próbowałaś narysować coś ładnego, ale wychodziło ci to trochę inaczej, niż zamierzałaś... - Na ogół tak bywa. I właśnie to jest takie ciekawe: że nie wiem dokładnie, co mi wyjdzie. - Ale to znaczy, że nie jesteś wszechmocna wobec tego, co rysujesz. Cecylia milczała. Dopiero po długiej chwili oświadczyła: - Gdybym zamierzała coś narysować i wiedziałabym, że to, co narysuję, będzie żywe, nie brałabym ołówka do ręki. Nie miałabym odwagi obdarzyć życiem czegoś, co nie potrafiłoby się bronić przeciwko tym wszystkim gorliwym kredkom. Anioł wzruszył ramionami. - Bez względu na wszystko narysowane przez ciebie figurki poznawałyby tylko częściowo, nie zobaczyłyby twarzą w twarz. Cecylia westchnęła ciężko. - Te twoje tajemnice zaczynają mi działać na nerwy. - Szkoda. Bo nie taki był mój zamiar. - Jakiś głupiec powiedział, że najważniejsze pytanie to: być albo nie być. Prawdę mówiąc, coraz bardziej się z nim zgadzam. Albo z nią, ale ty mówiłeś, że płeć i takie rzeczy nie są ważne w świecie duchowym. - "Być albo nie być" - powtórzył Ariel. - Dobrze powiedziane, bo nie ma stanu pośredniego. - Chodzi mi o to, że jesteśmy na ziemi tylko ten jeden raz. I nigdy więcej tu nie wrócimy! - Wiem, że jesteś bardzo chora, Cecylio. Przerwała mu: - Ale nie wolno ci pytać, co mi dolega. Nikomu nie wolno o tym mówić, nawet aniołom w niebie. - Chciałem tylko powiedzieć, że przybyłem tu, żeby cię pocieszać. - Pocieszać i rozśmieszać! - prychnęła. Ariel w trakcie rozmowy uniósł się z biurka i zaczął krążyć po pokoju. Cecylia oświadczyła: - Kiedy się zestarzeję i w końcu umrę, chyba znów stanę się dzieckiem. I będę żyła w niebie tak jak wy. Wszyscy będziemy mniej więcej jak kruki Odyna. To chyba bardzo przyjemne... - Tak ci się wydaje? - spytał Ariel. - "Tak ci się wydaje?" "Tak ci się wydaje?" Ty przecież musisz to wiedzieć! Uniósł się w powietrzu przy łóżku, zasłaniając stary naszyjnik z perełek i grecki kalendarz z kotami. - O, nie - rzekł zdecydowanie. - Zarówno ziemia, jak i niebo to tak wielka tajemnica, że ani ludzie na ziemi, ani aniołowie w niebie nie potrafią jej pojąć. - Wobec tego równie dobrze mogłabym rozmawiać z tatusiem albo babcią. Ariel kiwnął głową. - Oni także tkwią w jakimś miejscu wielkiej tajemnicy Boga. Cecylia popatrzyła na niego. - Spotkałeś Boga? To znaczy osobiście? - Siedzę teraz twarzą w twarz z niewielkim Jego skrawkiem. Bo patrząc i rozmawiając z jednym z Jego najmniejszych dzieci, patrzę i rozmawiam z Nim. Cecylia powiedziała po namyśle: - Jeśli tylko w ten sposób można się spotkać z Bogiem, trochę trudno będzie utrzeć Mu nosa. Ariel nie mógł powstrzymać się od śmiechu. - Przecież to on sam utarłby sobie nosa! W pokoju zapadła kompletna cisza. Anioł Ariel podjął dopiero po chwili: - Kiedy skarżysz się, że Bóg jest głupi, to być może Bóg sam się oskarża. A może zapomniałaś, co powiedział, kiedy wisiał na krzyżu? Rzeczywiście; wprawdzie babcia ostatnio często czytała jej Biblię, ale akurat ten fragment wypadł Cecylii z pamięci. - Powtórz! - "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" Cecylii rozjaśniło się w głowie. Nigdy wcześniej o tym nie myślała. Bo przecież jeśli Jezus był Bogiem, to znaczy że Bóg rozmawiał sam ze sobą, kiedy wisiał na krzyżu. Być może rozmawiał też sam ze sobą w ogrodzie Getsemani, gdy mówił do swoich uczniów. Nie chciało im się nawet czuwać, kiedy go pojmano. - "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" - powtórzyła. Ariel podfrunął bliżej. Popatrzył jej w oczy swym szafirowym wzrokiem i powiedział: - Powtarzaj to, Cecylio. Powtarzaj raz po raz. Bo rzeczywiście coś we wszechświecie się nie zgadza. Coś w tym wielkim rysunku nie wyszło. Cecylia starała się zebrać myśli. - Naprawdę nie wiesz, co jest po drugiej stronie? - spytała. Ariel pokręcił bezwłosą głową. - Widzimy wszystko jakby w zwierciadle. Teraz miałaś możliwość spojrzenia przez taflę lustra na drugą stronę. Nie mogę całkiem wyczyścić zwierciadła, bo wtedy wprawdzie zobaczyłabyś więcej, ale nie mogłabyś dłużej widzieć siebie. Popatrzyła na niego zdumiona. - To bardzo głęboka myśl - stwierdziła. - I głębiej w krew i kość nie da się wejść. Krew i kość to płytka woda. Cały czas widzę piasek i kamienie na dnie. - Naprawdę? - Krew i kość to nic innego, jak ziemia i woda. Ale Bóg tchnął w was także swego ducha. Dlatego jest w was coś, co jest Bogiem. Cecylia zrezygnowana rozłożyła ręce. - Nie wiem, co mam powiedzieć - stwierdziła. - Mogłabyś sobie pogratulować... - Nie mam urodzin! Ariel pokręcił głową. - Mogłabyś sobie pogratulować, ponieważ jesteś człowiekiem, któremu dane jest uczestniczyć w zdumiewającej podróży wokół gorejącego Słońca w przestrzeni niebieskiej. Mogłaś przeżyć okruch wieczności. Zajrzałaś we wszechświat, Cecylio! Mogłaś zobaczyć coś poza kartką, na której zostałaś narysowana. Ujrzałaś własny wielki majestat w ogromnym niebiańskim zwierciadle. Ariel przemawiał tak podniosłym tonem, że Cecylia niemal się wystraszyła jego słów. - Wydaje mi się, że nie możesz już powiedzieć ani jednego jedynego słóweczka. Chyba więcej nie zniosę. - Jeszcze tylko jedno! - powiedział na sam koniec. Zajrzał jej w oczy, jego spojrzenie było bardziej przejrzyste i głębsze niż Morze Egejskie. - Wszystkie gwiazdy kiedyś spadną. Ale gwiazda to tylko mała iskierka z wielkiego ogniska na niebie... W następnej chwili zniknął, a Cecylia najwidoczniej od razu zasnęła. Kiedy się obudziła, przy łóżku siedzieli mama, tatuś i babcia. - Wszyscy tu jesteście? Pokiwali głowami. Mama zwilżyła jej usta chusteczką. - Gdzie Lasse? - Poszedł z dziadkiem na łyżwy. - Chciałabym porozmawiać z babcią. - Czy tatuś i ja mamy wyjść? Cecylia przytaknęła. Wyszli oboje po cichu. Babcia wzięła ją za ręce. - Pamiętasz, jak opowiadałaś mi o Odynie? - spytała Cecylia. - Oczywiście. - Miał dwa kruki, siedziały mu na ramionach. Każdego ranka leciały w świat, żeby sprawdzić, co się tam dzieje. Potem wracały do Odyna i opowiadały mu, co widziały... - Teraz ty mi opowiadasz - stwierdziła babcia. A ponieważ Cecylia nie dodała już nic więcej, podjęła: - Ale w pewnym sensie to sam Odyn krążył po świecie. Chociaż spokojnie siedział na swoim tronie, mógł fruwać po świecie na skrzydłach kruków. Kruki mają przecież doskonały wzrok... Cecylia jej przerwała. - To właśnie chciałam powiedzieć... - Co takiego? - Chciałabym mieć takie dwa kruki. Albo przynajmniej być jednym z nich. Babcia mocniej ścisnęła ją za ręce. - Nie musimy teraz o tym mówić. - W dodatku zaczęłam zapominać, co mi opowiadałaś - westchnęła Cecylia. - Moim zdaniem wszystko świetnie pamiętasz. - Mówiłaś, że robimy się smutni, kiedy coś jest piękne? Czy może raczej piękni, kiedy coś jest smutne? Babcia milczała, ściskała tylko Cecylię za nadgarstki i patrzyła jej w oczy. - Pod łóżkiem leży notatnik - powiedziała Cecylia. - Możesz go wyjąć? Babcia puściła jej jedną rękę, nachyliła się i wyjęła chiński notesik. Znalazła też czarny flamaster. - Napiszesz coś? - poprosiła Cecylia. Babcia puściła teraz i drugą rękę. Cecylia zaczęła dyktować: - "Widzimy wszystko jakby w zwierciadle, niejasno. Czasami możemy zajrzeć przez lustro i zobaczyć odrobinę tego, co jest po drugiej stronie. Gdybyśmy całkiem wyczyścili zwierciadło, zobaczylibyśmy o wiele więcej. Ale wtedy nie moglibyśmy już widzieć siebie..." Babcia podniosła wzrok znad notatnika. - Czy to nie głęboka myśl? - spytała Cecylia. Babcia kiwnęła głową, a po policzkach spłynęły jej łzy. - Płaczesz? - spytała Cecylia. - Tak, moje dziecko, płaczę. - Dlatego, że to takie piękne, czy takie smutne? - I to, i to. - Jest jeszcze coś. - Mów, mów. - "Gdybym miała coś narysować i wiedziałabym, że to, co narysuję, stanie się żywe, nie wzięłabym ołówka do ręki. Nigdy nie odważyłabym się obdarzyć życiem czegoś, co nie mogłoby się bronić przeciw wszystkim tym gorliwym kredkom..." W pokoju zapadła cisza. Z domu też nie dobiegał żaden dźwięk. - Co o tym myślisz? - spytała Cecylia. - Piękne... - Możesz napisać coś jeszcze? Babcia ciągle płakała, ale się nie sprzeciwiała. - "Zarówno ziemia, jak i niebo są tak wielką tajemnicą, że ani ludzie na ziemi, ani aniołowie w niebie nie mogą jej pojąć. Ale coś we wszechświecie się nie zgadza. Coś nie wyszło w całym wielkim rysunku". Cecylia popatrzyła na babcię. - Jeszcze tylko jedno. Babcia kiwnęła głową i Cecylia podyktowała: - "Wszystkie gwiazdy kiedyś spadną. Ale gwiazda to zaledwie mała iskierka z wielkiego ogniska na niebie". Pewnego popołudnia Cecylię obudził drozd śpiewający na dworze. Przy łóżku siedziała mama. - Dlaczego okno jest otwarte? - spytała Cecylia. - Na dworze jest ciepło, prawie wiosennie. - Cały śnieg już zniknął? - O, nie. - A lód na rzece? - Nie jest już taki bezpieczny. Cecylia pomyślała o Arielu. Ostatnim razem mówił tak uroczyście. Czyżby dlatego, że zdradził jej wszystkie tajemnice dotyczące niebieskich spraw? Bez przerwy ktoś przy niej teraz był. Pewnego wieczoru Cecylia poprosiła, by zostawiono ją na noc samą. Przy łóżku siedzieli akurat oboje rodzice. - Któreś z nas będzie tutaj przez cały czas - zapewnił tatuś. - Dlaczego? Milczeli, więc Cecylia dodała: - Jeśli coś się stanie, mogę zadzwonić dzwoneczkiem. Tatuś pogładził ją po włosach. - Nie wiadomo, czy będziesz miała siłę. - Mogę wysłać anioła, który was obudzi. Mama i tatuś popatrzyli po sobie. - Nie myślicie chyba, że zamierzam zwiać? Ojciec tylko pokręcił głową, ale mama powiedziała: - Siedzimy przy tobie tak jak wtedy, kiedy byłaś malutka. - Bo nagle się przestraszyliście, że pisklę wyfrunie z gniazda? W końcu jakoś ich zmusiła, żeby wyszli z pokoju. Kiedy obudziła się nieco później, Ariel siedział na parapecie. - Jesteś taka śliczna, kiedy śpisz - powiedział. - Ale nie chcę rozmawiać. Chcę wyjść na dwór! - Masz dość sił? - I to jeszcze ile! Muszę popatrzeć na rzekę, zanim puszczą lody. Ariel westchnął. - Będzie sporo zamieszania z ubraniem. - Ale ja muszę wyjść - powtórzyła. - Dobrze, tylko na krótki spacer. Pomógł jej znaleźć zimowe ubranie w szafie. - Dzisiaj weźmiemy sanki - oświadczyła zdecydowanie. - Pierwszy raz będę jeździć na sankach - uśmiechnął się Ariel. - W każdym razie pierwszy raz w tym roku - dodała Cecylia. Kiedy się ubrała, na chwilę stanęli przed półką z książkami i oglądali kolekcję kamieni. - Pochodzą niemal ze wszystkich krajów na świecie - powiedziała Cecylia. - Każdy kamyk to maleńki kawałeczek ziemi. - "Maleńki kawałeczek ziemi" - powtórzył Ariel. Wskazał na motyla, którego Cecylia dostała od Marianny. - On chyba nie? Dziewczynka nie odpowiedziała, tylko wsunęła broszkę do kieszeni anoraka. - Teraz motyl pofrunie - oświadczyła. - "Pofrunie!" - przedrzeźnił Ariel. - "Teraz motyl pofrunie". - Najpierw musisz sprawdzić, czy wszyscy śpią. Arielowi rozbłysły oczy. - Pójdziemy razem? Wyszli na korytarz. Zostawili sanki przy schodach, a potem zakradli się do sypialni rodziców. Drzwi były otwarte. Stanęli obok siebie tuż za progiem, Cecylia przyłożyła palec do ust. - Pst - szepnęła. W pokoju było prawie całkiem ciemno, tylko przez okno wpadało trochę światła z latarni nad drzwiami stodoły. Mama i tatuś leżeli przytuleni do siebie. - Zgodzisz się ze mną, że kiedy śpią, wyglądają jak małe dzieci? - szepnął Ariel. Cecylia kiwnęła głową. - Ciekawa jestem, co im się śni... Korytarzem przeszli do pokoju Lassego. Na podłodze rozsypany był cały komplet klocków lego. Cecylia musiała stąpać bardzo ostrożnie, żeby ich nie podeptać. Ariel po prostu unosił się kilka centymetrów nad podłogą. Cecylia poczuła, jak bardzo kocha swego małego braciszka. Musiała otrzeć łzy z oczu. Czy to nie dziwne, że kiedy się kogoś kocha, do oczu napływają łzy? W ostatnich tygodniach spędzała tak mało czasu z Lassem. Chłopiec stał się jej prawie obcy. Zabrali sanki i po cichutku zeszli po schodach na dół. - Dziadek i babcia mieszkają w tym sąsiednim domku - szepnęła Cecylia. Anioł Ariel kiwnął głową. - Ale teraz babcia śpi na sofie w salonie. Zajrzeli tam - i rzeczywiście: babcia spała w ubraniu, nakryta jedynie kocykiem. Cecylia wiedziała, że babcia ostatnio kilkakrotnie nocowała na kanapie. Mama mówiła, że babcia nie może znieść chrapania dziadka. Babcia natomiast twierdziła, że musi pomagać mamie w robieniu zastrzyków. - To najlepsza babcia na świecie - szepnęła. - Wiem - odszepnął Ariel. - Nie tylko dlatego, że jest moją babcią. To naprawdę najlepsza babcia na świecie. - "Najlepsza babcia" - przedrzeźniał Ariel. - "Najlepsza babcia na świecie". Wyszli na schodki i zamknęli za sobą drzwi wejściowe. Na zewnątrz powitała ich mroźna, zimowa noc. Niebo było roziskrzone gwiazdami, dającymi jedną ósmą światła dziennego. Księżyc tej nocy nie świecił i przez to gwiazdy widać było jeszcze wyraźniej. Tylko w całkowitej ciemności mrok przewodzi wszystkie promienie. Cecylia pobiegła przez podwórze, ciągnąc za sobą sanki. Babcia przywiązała do nich gruby sznurek. Mama uważała, że się z tym nie spieszy, więc Cecylia z babcią zrobiły to w tajemnicy. Z podwórza długie łagodne zbocza opadały prawie do samej rzeki. Cecylia od razu usiadła na sankach. Ruszając odwróciła się do Ariela i zawołała: - Jeśli chcesz się przejechać, to się pospiesz! Ariel usadowił się tuż za nią. Śnieg był zlodowaciały, więc szalonym pędem pomknęli w dół zboczy. Sanki zatrzymały się dopiero przy gęstych zaroślach na brzegu rzeki. Cecylia głośno się śmiała. - Pobiliśmy rekord! - zawołała. Wstała i odwróciła się do Ariela. - Czy to nie było przyjemne? - Na pewno - odparł z zasmuconą miną. - Ale ja nic nie czułem. - Przejdziemy teraz przez rzekę - zdecydowała Cecylia. Zaczęła przedzierać się przez zarośla, aż weszła na lód. - Nie dostałam łyżew - powiedziała. - Ale i tak nic straconego. Puściła sanki i zaczęła się ślizgać na butach, a za nią Ariel boso. Musiał mieć bardzo gładkie stopy, bo wykonał kilka wspaniałych piruetów jak zawodowy łyżwiarz. Nagle usłyszeli trzaski i zgrzyty w lodzie. Cecylia pospiesznie przeskoczyła na drugi brzeg, zdezorientowany Ariel za nią. Obejrzeli się za siebie i zobaczyli, że lód popękał. Na wielkim kawałku kry na środku rzeki stały sanki. - Ojej! Sanki! - zawołała Cecylia. Więcej tłumaczyć nie musiała, bo Ariel już ruszył. Cecylia przypuszczała, że pofrunie nad rzeką i zanurkuje po nie z powietrza, lecz on, zbliżywszy się do brzegu, maszerował dalej po krze. Chwilami szedł też po wodzie. Zaraz był już z powrotem z sankami. Cecylii nie bardzo mogło się to pomieścić w głowie, ale wydawało się, jakby sanki unosiły się nad wodą, mniej więcej tak jak sanie świętego Mikołaja, ciągnięte w powietrzu przez renifery. - Fantastyczne! - wykrzyknęła. Zdecydowanym ruchem ujęła sznurek sanek i zaproponowała: - Odwiedzimy Mariannę! Pobiegli pod górę do żółtego domku. Cecylia nie była tu od kilku miesięcy. Przed świętami Marianna kilka razy przychodziła do niej w odwiedziny, ale od tamtej pory upłynęło już wiele tygodni. Stanęli przed domem przyjaciółki. Cecylia nacisnęła klamkę wejściowych drzwi. Były zamknięte. - Nie dostaniemy się do środka - stwierdził Ariel. - Ja mógłbym przez nie przejść, ale moim zdaniem raczej nie powinniśmy robić tego oboje. Cecylia uśmiechnęła się chytrze. Ruszyła w stronę szopy i gestem dała znać Arielowi, by szedł za nią. - Wiem, gdzie leży klucz - oznajmiła z dumą. Znalazła go od razu pod pustą puszką po farbie. Dawniej się zdarzało, że tyle samo czasu spędzała u Marianny, co w domu na Skotbu. Otworzyła drzwi do domu, po cichutku weszli do środka. Żeby dostać się do pokoju Marianny, musieli przejść przez salon. Cecylia zapaliła kinkiet na ścianie. Ariel szedł za nią krok w krok jak młodszy braciszek. Ostrożnie uchyliła drzwi do pokoju. Marianna spała, długie, rude włosy rozsypały się po poduszce. Cecylia przez cały ten czas czuła się szczęśliwa i wolna jak ptak, ale na widok Marianny w oku zakręciła jej się łza. Może dlatego, że przyjaciółka spała, a może dlatego, że tak długo jej nie widziała? - Płaczesz? - spytał Ariel. - Tak, płaczę... Marianna zaczęła się kręcić w łóżku, wyglądało na to, że w każdej chwili może się obudzić. Ariel pociągnął Cecylię za anorak. - Musisz się z nią teraz pożegnać! Cecylia otworzyła kieszeń anoraka i wyjęła maleńkiego motyla. Pochyliła się ostrożnie i położyła go na podłodze przy łóżku Marianny. - Dlaczego to zrobiłaś? - spytał Ariel. - Przecież właśnie od niej go dostałaś. Wzruszyła ramionami. - E, mnie się na pewno już nie przyda. Przyjaciółka za moment usiadła na łóżku, ale oni już szli przez salon. Zamknęli za sobą drzwi wejściowe i Cecylia odniosła klucz do szopy. Potem usiedli na saneczkach i zjechali kawałeczek do rzeki. Sanki się zatrzymały i Ariel zaraz uniósł się w powietrze. Krążył wokół dziewczynki jak nic nie ważąca lalka. Cecylia także czuła się trochę jak w stanie nieważkości. Siedziała na sankach wpatrzona w gwiaździste niebo. - To jest wieczność - westchnęła. - Albo niebo - powiedział anioł Ariel. - Albo przestrzeń niebieska. - Albo wszechświat - podjęła Cecylia. - Albo kosmos - dodał Ariel, oboje byli teraz bliscy śmiechu. - Albo przestrzeń kosmiczna! - Albo przestworza! - Albo rzeczywistość! - Albo po prostu świat. - Albo Wielka Zagadka! - wykrzyknęła Cecylia na koniec. Ariel z powagą pokiwał głową. - Dziecko pozbawione rodziców ma wiele imion. - "Dziecko pozbawione rodziców?" Jeszcze raz kiwnął głową. - Wcale nie ukochane dzieci mają wiele imion. Wiele imion mają podrzutki, dzieci, które znajduje się na schodach. Te, o których nie wiadomo, skąd się wzięły. Te, które unoszą się w pustej przestrzeni. - To jest wieczność - powtórzyła Cecylia. Anioł Ariel opadł na sanki obok niej. - Najwyraźniej widać to w środku nocy. Cecylia obróciła się w jego stronę i powtórzyła to, co raz już kiedyś powiedziała, tym razem z naciskiem na każdą sylabę: - Jestem tutaj tylko ten jeden raz. I nigdy więcej nie wrócę. Ale anioł Ariel pokręcił głową. - Jesteś w wieczności. A ona wraca przez całą wieczność. Zeszli na brzeg rzeki i patrzyli, jak woda popycha wielkie kawały kry dalej w dolinę. Rzeka, która cicho i spokojnie spała przez całą zimę, nagle zaczęła wydawać gniewne dźwięki. Doszli aż do mostu i ruszyli na drugi brzeg. Na środku mostu Ariel wskazał na wodę i zapytał: - Jak dokładnie nazywa się ta rzeka? - "Jak dokładnie nazywa się ta rzeka?" - powtórzyła. - Tyle razy już ci to mówiłam. Nazywa się Leira. Kiwnął głową. - Bardzo ładna nazwa, i taka ziemska, zawsze przywodzi mi na myśl glinę. Ale w niebiańskim zwierciadle nawet to, co najbardziej ziemskie, staje się trochę niebiańskie. - Nic z tego nie rozumiem. - Leira... - powtórzył Ariel. Uśmiechnął się tajemniczo. - Widzisz wszystko jakby w zwierciadle, niejasno. Cecylia wzruszyła ramionami. Ariel spytał: - Potrafisz przeczytać "Leira" wspak, jak w lustrzanym odbiciu? Upłynął moment. - Ariel! - wykrzyknęła Cecylia. - To będzie Ariel! Dumny pokiwał głową. - Zawsze doskonale czułem się w tej dolinie. Cecylia nie ukrywała zachwytu. Po drodze do Skotbu wiele razy odchylała głowę i patrzyła na wszechświat. Nagle zobaczyli spadającą gwiazdę. Ariel podniósł dłoń do ust i powiedział: - Gwiazda spada. - "Gwiazda spada" - powtórzyła Cecylia. Przypomniała jej się stara gwiazda na choinkę, która nagle zniknęła. Czy Ariel nie przyznał kiedyś, że wie, gdzie ona jest? Ciągnąc za sobą sanki przy pokonywaniu ostatniego odcinka ku czerwonej stodole na Skotbu, odwróciła się do niego i zapytała: - Pamiętasz, mówiłam ci o starej choinkowej gwieździe, która w tajemniczy sposób gdzieś się zapodziała? Twarz Ariela miała niezgłębiony wyraz. - Nie jest wcale pewne, że to takie tajemnicze. - Właśnie! - odparła Cecylia. - Bo ty dobrze wiesz, gdzie ona jest. Poczuła, że jest jej zimno. Co Ariel miał na myśli mówiąc, że to wcale nie takie tajemnicze? I jeśli przez cały czas wiedział, gdzie jest gwiazda, to dlaczego jej tego nie zdradził dużo wcześniej? Dotarli na podwórze. - Chodź tutaj! - Anioł Ariel wskazał za stodołę. Tuż przy ścianie stodoły wystawały spod śniegu gałęzie zwiędłego drzewka. Prawie wszystkie igły już opadły, a te które zostały, miały jasnobrązowy kolor. Widać było wyraźnie, że drzewko przeleżało pod śniegiem całą zimę. Teraz, kiedy śnieg zaczął topnieć, gałązki wyłoniły się spod niego. - To zeszłoroczna choinka! - wykrzyknęła Cecylia. Przypomniało jej się, że razem z tatusiem zostawili ją właśnie w tym miejscu prawie rok temu. Ariel kopnął kilka razy nogą w śniegu i wyciągnął spod niego choinkę. Wtedy Cecylia zobaczyła starą gwiazdę. Wciąż była umocowana do czubka drzewka. Że też wcześniej o tym nie pomyślała! Nikomu nie wpadło do głowy, że przed wyniesieniem drzewka zwyczajnie zapomnieli zdjąć gwiazdę! Zwiędła choinka wyglądała smutno i niepocieszenie. Przypominała Cecylii czarną plażę na wyspie Santoryn. Tylko gwiazda była taka jak przedtem. Zima w niczym jej nie zaszkodziła. Wcale się nie zniszczyła. Anioł Ariel pochylił się i dotknął gwiazdy palcem. Zaczęła świecić, jakby popłynął przez nią prąd. - Jaka cudowna! - zachwyciła się Cecylia. Gdy tylko Ariel odsunął palec, gwiazda zgasła. - Zrób to jeszcze raz! - poprosiła. Posłuchał. Wystarczyło, by ledwie tknął gwiazdy a znów zapłonęła, świecąc na Cecylię, Ariela, ścianę stodoły i zaspy śnieżne wokół. Ariel machnął ręką, dając znać Cecylii, że muszą dostać się do domu, do pokoju, zanim ktoś się obudzi. Tym razem także pomógł jej położyć się do łóżka. Ustawił sanki przy ścianie idealnie tak, jak stały poprzednio, a potem dmuchnięciem oczyścił pokój z wody i błota. Cecylia zasnęła, gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki. Obudziła się i zobaczyła tatusia i babcię. - Noc? - spytała. Tatuś skinął głową. Trzymał ją za ręce, podczas gdy babcia zwilżała jej usta. - Wiem, co się stało ze starą gwiazdą na choinkę - szepnęła. Tatuś i babcia popatrzyli na siebie. - Z gwiazdą? - powtórzył tatuś. Kiwnęła głową. - Leży za stodołą. Zapomnieliśmy ją zdjąć przed wyrzuceniem choinki. Zanim Cecylia zasnęła, popatrzyła na babcię i powiedziała kilka słów tak głośno i wyraźnie, jak tylko zdołała. Odczytała je, jak gdyby pochodziły z wiersza, którego kiedyś nauczyła się na pamięć: - "Wcale nie ukochane dzieci mają wiele imion. Wiele imion otrzymują podrzutki, te dzieci, które znajduje się na schodach, te, o których nie wiadomo, skąd pochodzą. Te, które unoszą się w pustej przestrzeni". Cecylia obudziła się gwałtownie i szeroko otworzyła oczy. Odwróciła się w stronę siedzącego przy łóżku tatusia. Trzymał w dłoniach starą gwiazdę na choinkę. Nie bardzo wiedziała, dlaczego tak się dzieje, ale ogromnie ją ucieszyło, że jej uwierzyli. Naprawdę poszli za stodołę i znaleźli gwiazdę tam, gdzie ona sama była nocą z aniołem Arielem. - Znaleźliście ją tam, gdzie mówiłam? - wymamrotała; słowa wypowiadała z wielkim trudem. Tatuś położył gwiazdę na kołdrze. - Skąd wiedziałaś, że wciąż jest na choince? - szepnął. Cecylia spróbowała się uśmiechnąć. - Powiedział mi to jeden z aniołów Bożych. - Znaleźliśmy ją dokładnie tam, gdzie mówiłaś. - Ale nie potraficie sprawić, żeby zaświeciła. To potrafi tylko Bóg. Do pokoju wsunęła się mama z babcią, zjawił się także dziadek. Zapewne stali na korytarzu i weszli, kiedy usłyszeli, jak Cecylia opowiada o aniele, który jej pomógł. Popatrzyła na nich. Umysł miała o wiele jaśniejszy, od wielu dni tak się nie czuła. Gdyby tylko nie była taka słaba... Przy łóżku stały dwa krzesła. Mama usiadła, babcia i dziadek stali za nią, nie spuszczając oka z Cecylii. Z całej czwórki tylko babcia się uśmiechała. - Chciałabyś zobaczyć się z Lassem? - spytała mama. Cecylia skinęła głową. Babcia przyprowadziła chłopca, musiała popychać go przed sobą, tak się wstydził. - Cześć - powiedział. - Cześć, Lasse. Popatrzyła na niego. - Jak ci idzie jazda na mininartach? - Dobrze... Nikt więcej się nie odzywał, więc Cecylia spróbowała powiedzieć coś zabawnego: - Musisz posprzątać w swoim pokoju, bałaganiarzu. Wszyscy się uśmiechnęli, chociaż właściwie w słowach Cecylii nie było nic śmiesznego. Nikt poza nią samą nie wiedział, że odwiedziła nocą brata w jego pokoju. - Lód na rzece pęka - dodała. Pokiwali głowami. Zapadła cisza. Cecylia miała wrażenie, że ostatnie słowa brzmią jej w uszach jeszcze długo po tym, jak je wypowiedziała. "Lód na rzece pęka..." "Lód na rzece..." - Pomyśleć tylko, że znaleźliśmy starą gwiazdę na choinkę - odezwała się babcia. - Wszyscy poszliśmy za stodołę. "Wszyscy poszliśmy za stodołę". Że też naprawdę tak zrobili! Wszyscy. Grzebali w śniegu jak Cecylia i Ariel. - Ale gorączkowego motyla nie znajdziecie - oświadczyła z dumą. - Poleciał w świat. Mama poderwała się z krzesła i zrobiła kilka kroków. Czyżby chciała szukać motyla na półce z książkami? Ale babcia ją powstrzymała. - Tonei - Dała znak, żeby mama usiadła. Znów przez długi czas nikt się nie odzywał. Cecylii bardzo dziwne się wydawało, że ma tak jasną głowę, a mimo to chce jej się tylko spać. - Chyba zaraz zasnę - powiedziała. - Do widzenia... tym razem... Kiedy obudziła się nieco później, okno było otwarte, a na krzesłach przy łóżku nikt nie siedział. Wkrótce przez otwarte okno wleciał anioł Ariel. Usiadł na biurku. Cecylia podniosła się z łóżka i stanęła na podłodze. - Znów przyszedłeś? Nie odpowiedział wprost na jej pytanie. - Przelecisz się ze mną? - Przecież ja nie umiem latać - roześmiała się Cecylia. Anioł Ariel westchnął zniecierpliwiony. - Najwyższy czas skończyć z tymi głupstwami. Po prostu chodź tutaj. I Cecylia podeszła do Ariela. Wziął ją za rękę i wylecieli przez otwarte okno. Unosili się nad stodołą, nad całą okolicą. Był wczesny poranek tuż przed wschodem słońca, który miał rozpocząć kolejny zimowy dzień. - Cudownie! - cieszyła się Cecylia. - Anielsko cudownie! Latanie okazało się jeszcze wspanialsze, niż sobie wyobrażała. Patrzyła na ostre wierzchołki sosen i czuła łaskotanie w żołądku. Kiedy podniosła głowę, mogła widzieć okolicę na wiele kilometrów we wszystkie strony. Pokazała Arielowi Gardermoen, Wzgórze Czarownic, jezioro Hurdal i Mjosa. W oddali widziała też Oslofjord i daleko, daleko morze. Krążyli wysoko ponad Kruczym Wzgórzem. Z powietrza przypominało niedużą głowę cukru. - Teraz jesteśmy jak kruki Odyna - powiedziała. - To prawda - zgodził się anioł Ariel. - I gdy przysiądziemy na prawej ręce Boga, opowiemy Mu o wszystkim, co widzieliśmy. Nieco później wlecieli przez otwarte okno z powrotem do pokoju i usiedli na parapecie tak jak Ariel, kiedy się zjawił pierwszy raz. Oboje popatrzyli na łóżko. Cecylii wcale to nie zdziwiło, że widzi samą siebie z jasnymi włosami rozsypanymi na poduszce. Na kołdrze leżała stara choinkowa gwiazda. - Naprawdę ślicznie wyglądam, kiedy śpię - stwierdziła. Ariel mocno ujął ją za rękę. Popatrzył na nią i zapewnił z powagą: - Jeszcze piękniejsza jesteś, kiedy tu siedzisz. - Ale ja tego nie mogę zobaczyć, bo jestem teraz po drugiej stronie lustra. Dopiero na te słowa Ariel puścił jej rękę. - Przypominasz przepięknie ubarwionego motyla, który sfrunął z ręki Boga. Cecylia rozejrzała się po pokoju. Wąziutka smuga porannego słońca padła na biurko i na podłogę. Pod łóżkiem kilka promyków znalazło drogę do chińskiego notesika. Zalśniły jedwabne nitki.