William Goldman
        Maratończyk
   Wydawnictwo gig
   Warszawa 1992
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  PWZN Print 6
  Lublin
  
  Adaptacja na podstawie
  książki wydanej przez
   Wydawnictwo gig
   Warszawa 1992
  
  Przekład:
   Ryszard Szaflarski
    
  Dedykuję
  Edwardowi
  Neisserowi
  
  
  
  
  Przed początkiem
  
  
  Za każdym razem przejeżdżając samochodem przez Yorkville Rosenbaum wpadał 
w złość - po prostu dla zasady. Okolice Wschodniej Osiemdziesiątej Szóstej 
były ostatnią ostoją szwabów na Manhattanie i gdyby miejsce piwiarni zajęły 
tu wreszcie budynki mieszkalne, Rosenbaum odetchnąłby z ulgą. Nie dlatego, 
że odczuł na własnej skórze skutki wojny - cała jego rodzina mieszkała w 
Ameryce od lat dwudziestych - już sama jednak jazda ulicami, przy których 
mieszkali ludzie o germańskiej mentalności, była wystarczającym powodem, 
aby wywołać u każdego człowieka zgrzytanie zębów.
  Szczególnie u Rosenbauma.
  Zgrzytanie zębów wywoływało u niego właściwie wszystko. Jeśli w jego 
sąsiedztwie śmiały się pojawić jakiekolwiek nieprawości, starał się 
przeciwstawić tym niepozytywnym faktom z całą siłą i energią, jakie 
zachowały się jeszcze w zgorzkniałym, siedemdziesięcioletnim mężczyźnie. 
Zgrzytał zębami z wściekłości, gdy do Jersey przybywali nadziani faceci, 
nie tolerował również czarnuchów, zwłaszcza ostatnio, gdy wydawało im się, 
że są równie dobrzy jak wszyscy inni sąsiedzi; podobne uczucie gniewu 
wywoływały w nim: rodzina Kennedych, komuchy, filmy i magazyny porno, 
galopujące ceny wędzonej wołowiny i tysiące innych rzeczy, które 
doprowadzały go do białej gorączki.
  Tego wrześniowego dnia Rosenbaum czuł się szczególnie zdenerwowany. Było 
gorąco, a on w dodatku był już spóźniony - jechał do Newark, gdzie w domu 
starców jego jedyni żyjący kompani zasiadali właśnie do stołu, by jak co 
tydzień o tej porze zagrać w karty. Tych trzech uparciuchów kiepskich jako 
gracze i jako ludzie ciągle potrafiło wdychać i wydychać powietrze, 
kiedykolwiek mieli na to ochotę, a czyż w wieku siedemdziesięciu ośmiu lat 
z takiej sprawności fizycznej nie należy się cieszyć?
  Koledzy ci zresztą nie pałali również zbyt wielką sympatią do Rosenbauma 
gra w karty kończyła się niezmiennie krzykami i wzajemnymi groźbami; 
Rosenbaum jednak nigdy nie rezygnował z tych spotkań, gdyż były one mimo 
wszystko najlepszym sposobem spędzenia czwartku, który - jeśli potraktować 
go jako okres dwudziestoczterogodzinny - był dniem, który z zasady 
doprowadzał Rosenbauma do wściekłości. W pewnej piosence były takie oto 
słowa: "Sobotni wieczór to najbardziej samotne chwile w ciągu tygodnia", 
inna piosenka miała taki fragment: "Poniedziałku, poniedziałku - jak mogłeś 
mi to zrobić?"; jednak dla Rosenbauma dniem, w którym należało się mieć na 
baczności, był czwartek. Wszystkie nieszczęścia w jego życiu zdarzały się 
właśnie w czwartek. Ożenił się w czwartek, w tym dniu zmarło też obydwoje 
jego dzieci - było to wiele lat temu, ale zdarzyło się właśnie w tym, a nie 
w innym dniu. A któż chciałby przeżyć własne dzieci? Okropność! Do 
pięćdziesiątego piątego roku życia Rosenbaum wypalał trzy paczki papierosów 
dziennie, podczas gdy jego syn ani razu w życiu nie zaciągnął się dymem - 
nietrudno jednak zgadnąć, który z nich zachorował na raka. Rosenbaum 
zmienił pozycję na fotelu; również w czwartek założono mu pierwszy pas 
przepuklinowy.
  Ulica Osiemdziesiąta Szósta była obrazem nędzy i rozpaczy.
  Gimbels East. W miejscu, w którym cholerna ulica Gimbels East przecinała 
Osiemdziesiątą Szóstą, należało mieć się cały czas na baczności. Ulica 
Osiemdziesiąta Szósta, niegdyś jego ulubiona trasa, była o wiele lepsza od 
ulicy Siedemdziesiątej Dziewiątej; być może ustępowała Siedemdziesiątej 
Drugiej, ale ta przeznaczona była właściwie jedynie dla turystów. Jeśli 
chciało się jednak iść naprzód, wybierało się Osiemdziesiątą Szóstą i 
wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie Gimbels East. Nikt nie robił zakupów 
na Gimbels East z wyjątkiem czarnuchów - czyż Żyd mógł robić zakupy na 
Gimbels? To nie była Gimbels - prawdziwa Gimbels to była ulica Trzydziesta 
Czwarta, naprzeciwko Macy'ego, a to miejsce, obraz nędzy i rozpaczy, 
jedynie uzurpowało sobie prawo do nazwy Gimbels; w mniemaniu Rosenbauma nie 
była to East Gimbels, lecz po prostu Zaśmiecona Gimbels.
  Rosenbaum nie skręcił w Osiemdziesiątą Szóstą, lecz pojechał Pierwszą i 
dopiero gdy dojechał do Osiemdziesiątej Siódmej, skręcił w lewo. Już sama 
liczba określająca ulicę Osiemdziesiątą Siódmą wyprowadzała Rosenbauma z 
równowagi. Wstępne badanie piersi jego żony kosztowało go właśnie 
osiemdziesiąt siedem zielonych. Zapłacił tę sumę jedynie za wizytę u 
jakiegoś drogiego "rzeźnika", za zrobienie zdjęcia i postawienie diagnozy.
  - Na lewej piersi pańskiej żony znajduje się bez wątpienia guz - zaczął 
swój wywód lekarz, podczas gdy Rosenbaum, który dostał niemal apopleksji z 
powodu głupoty specjalisty, zwrócił się do pobladłej małżonki i powiedział:
  - Widzisz, jakie mieliśmy szczęście przychodząc do takiego geniusza? 
Mówimy mu, że masz guz na lewej piersi, a on, mając jedynie ten strzęp 
informacji, zapewnia nas ponad wszelką wątpliwość, że jest to faktycznie 
guz. - Zwrócił się teraz do lekarza, młodego kogucika, ożenionego 
prawdopodobnie z jakąś jasnowłosą siksą. - Mój Boże, oczywiście, że ma guz 
na piersi, jest pan przecież facetem od cycków, nie przyszedłem tu w 
sprawie guza na jej twarzyczce; a propos ta rzecz to nos, nie wiem, czy w 
szkołach medycznych uczą jeszcze takich rzeczy.
  - Pani mąż to bardzo śmieszny facet - powiedział wtedy lekarz do jego 
żony, a ona odpowiedziała znużonym głosem:
  - Mnie nie wydaje się taki śmieszny.
  Ulica Osiemdziesiąta Siódma była nie najgorsza. Rosenbaum dojechał do 
Drugiej i ani razu nie utknął w korku; trafił następnie na zielone światło 
i po chwili był już przy Trzeciej. Niecierpliwie oczekując zmiany świateł, 
zatrąbił na kierowcę, który - niech go szlag trafi! - zareagował dopiero po 
drugim klaksonie; wtedy Rosenbaum przycisnął pedał gazu i ruszył raptownie 
w kierunku Lex. Wszyscy twierdzili, że jest okropnym kierowcą. Wypominała 
mu to cała rodzina, chociaż było to właściwie bezpodstawne. W ciągu 
trzydziestu pięciu lat ani jednego mandatu. Owszem, zdarzyło się kilka 
niebezpiecznych sytuacji na drodze, parę drobnych stłuczek, trzy lub cztery 
razy doszło niemal do walki na pięści z innym kierowcą, ale nigdy nie było 
mandatu, a więc do diabła z tymi, którzy go krytykowali - tylko to zresztą 
potrafili dobrze robić, co napełniało go smutkiem.
  Rosenbaum zaczął nagle pogrążać się w smutku, znalazłszy się na rogu 
Osiemdziesiątej Siódmej i Lexington. Stanął na czerwonym świetle, co samo w 
sobie nie było niczym strasznym - każdy kierowca miał przecież tyle 
cierpliwości, by poczekać na zmianę świateł. Ale samochód przed nim, który 
zatrzymał się tuż przy światłach, był cholernym, głupim faszystowskim 
volkswagenem, a co gorsze - stanął na samym środku Osiemdziesiątej Siódmej, 
a więc on sam nie mógł zająć pozycji tuż przy, światłach i szybko opuścić 
skrzyżowania, gdy wreszcie zapali się zielone. Rosenbaum nacisnął kilka 
razy klakson, mrucząc coś gniewnie pod nosem, ale czego można było się 
spodziewać po jakimś tumanie jeżdżącym volkswagenem? On sam był 
zwolennikiem chevroletów od przedwojny. Człowiek, który naprawdę znał się 
na samochodach i chciał, aby wydane centy przyniosły mu jakąś wymierną 
wartość, jeździł chevroletem. Ten, kto tego nie zrobił, był zwykłym 
gamoniem.
  Zapaliło się zielone światło, lecz volkswagen nie ruszył z miejsca.
  Rosenbaum zatrąbił ponownie, tym razem o wiele głośniej, jednak samochód 
stojący przed nim ciągle blokował przejazd. Rosenbaum słyszał krztuszące 
odgłosy wydawane przez silnik tamtego samochodu, którego kierowca usiłował 
uruchomić pojazd.
  - Zjedź na bok! - krzyknął Rosenbaum. Przestań się krztusić!
  W końcu volkswagen ruszył z miejsca, po czym ślimaczym tempem przejechał 
skrzyżowanie z Lexington i zaczął powoli mijać Gimbels East. Rosenbaum 
siedział facetowi "na ogonie", próbując go wyprzedzić, lecz kierowca 
tamtego samochodu ciągle trzymał się środka ulicy Osiemdziesiątej Siódmej. 
Nagle silnik volkswagena ponownie zgasł i samochód zatrzymał się, tarasując 
drogę Rosenbaumowi. Ten wychylił się przez okno i raz za razem wciskając 
klakson wrzasnął, nie oszczędzając tym razem gardła:
  - Ruszaj, ruszaj, ruszaj, do diabła, co się z tobą dzieje? Zjedź z drogi, 
jesteś cholernie niebezpiecznym kierowcą, rusz natychmiast to swoje auto, 
albo ja zrobię to za ciebie!
  Kierowca volkswagena odpowiedział tylko jednym słowem:
  - Langsamer.
  Langsamer. Wolniej. Spokojnie. To niemieckie słowo można przetłumaczyć na 
różne sposoby. Rosenbauma oblał pot - była to reakcja nie tylko na upał, 
ale również objaw coraz większego zdenerwowania.
  - Nie mów do mnie langsamer, ty szwabski durniu, mach snell!
  Wapniak z volkswagena spojrzał przez okno, obejrzał się za siebie i 
zdołał jeszcze pogrozić Rosenbaumowi swą starożytną pięścią.
  - Langsamer - powtórzył raz jeszcze.
  Na widok faceta Rosenbaum zgrzytnął z wściekłości zębami. Taki stary, 
właściwie gotowy do tego, by znaleźć się już w "parku sztywnych", z 
niebieskimi oczami, jak wszyscy naziści, Hun na wolności, i to w centrum 
Manhattanu! Zwiędły, zgrzybiały facet - czy można narazić się na większą 
zniewagę siedząc za kierownicą samochodu!
  Usłyszawszy po raz drugi słowo langsamer, Rosenbaum przez chwilę nie 
reagował - po prostu siedział i pocił się. Następnie podjechał do przodu i 
lekko trącił volkswagena. W tym momencie poczuł się wyśmienicie; wycofał 
samochód na odległość kilku stóp, po czym ruszył do przodu i ponownie 
trącił tamtego, tym razem mocniej. Już od wielu lat nie czuł w sobie tak 
nieprzepartej chęci stoczenia walki z jakimś nieznajomym facetem. Dlaczego? 
Otóż powodów było kilka: a) znajdował się w tej chwili w Yorkville; b) na 
ulicy Osiemdziesiątej Siódmej; c) minął już Gimbels East; d) był 
zablokowany; e) przez volkswagena; f) prowadzonego przez zramolałego 
miłośnika sera limburskiego; g) przez którego Rosenbaum jeszcze bardziej 
spóźni się na czwartkową grę w karty; h) co było szczególnie irytujące ze 
względu na to, że jego chevrolet nie miał klimatyzacji i chociaż była już 
połowa września i minęła najgorętsza pora popołudnia, termometr nadal 
wskazywał 92 stopnie; i) według skali Fahrenheita; j) temperatura 
wzrastała.
  Rosenbaum po raz trzeci walnął w drugi samochód, który pod wpływem 
uderzenia przesunął się kilka stóp do przodu i zatrzymał się; kierowca 
uruchomił jednak silnik i ruszył raptownie do przodu w kierunku Park 
Avenue. Rosenbaum poczuł się zaskoczony, jednak już po chwili ruszył swoim 
chevroletem niczym myśliwy tropiący zwierzynę. Dogonił szybko uciekającego 
i przygotował się do wyprzedzenia go z prawej strony; wiedział, co było w 
tej chwili jego życiową misją: wyprzedzić cholernego volkswagena, zajechać 
mu drogę, a potem zwo...oo...lnić.
  Jednak sprawa okazała się nie taka prosta - gdy Rosenbaum zjechał na 
prawą stronę, to samo zrobił kierowca volkswagena; gdy Rosenbaum zjechał na 
prawy pas - i tym razem volkswagen zajechał mu drogę. I oto na ulicy 
Osiemdziesiątej Siódmej została nagle wypowiedziana wojna; Rosenbaum nie 
miał nic przeciwko temu - dzień, w którym chevrolet nie poradzi sobie z 
jakimś produktem z importu o wielkości chrabąszcza, będzie prawdziwym 
końcem świata.
  We Francji mówi się wiele o wietrze zwanym Mistralem, który przyprawia 
ludzi o utratę zmysłów; w Kalifornii wieje wiatr o nazwie Santa Ana, który 
powoduje, że ludzie czują się tak, jakby byli na gorącej patelni i 
poruszają się jak muchy w mazi. Otóż na Manhattanie również wieje taki 
wiatr. Nikt go do tej pory nie nazwał, ale wszyscy odczuwają jego skutki. 
Gorący dzień zamienia się w prawdziwe piekło i z zachodu zaczyna wiać 
wiatr, który przenosi przez rzekę Hudson wszystkie komary z bagien Jersey - 
i być może właśnie to zdarzyło się w tej chwili: zdenerwowanie zostało 
wywołane zmianą pogody, ale Bóg jeden wie, że nie była to zwykła irytacja. 
Światła na Park Avenue zmieniły się właśnie na zielone; chevrolet ruszył z 
impetem, lecz mężczyzna w volkswagenie objął prowadzenie, wcisnął gaz "do 
dechy" i sprawiał wrażenie, że wszystko inne przestało mieć w tej chwili 
znaczenie - chodziło mu jedynie o to, aby szalony kierowca szarżujący z 
tyłu nigdy, przenigdy nie zdołał go wyprzedzić. Jaki będzie koszt 
zwycięstwa - to nie miało znaczenia. Tak więc oba samochody przemknęły 
przez skrzyżowanie Osiemdziesiątej Siódmej i Park Avenue. Na widok tego, co 
się dzieje, opiekunki do dzieci chwytały swoje pociechy, a kilkunastu 
przechodniów bezskutecznie wypatrywało w tłumie jakiegoś policjanta. 
Samochody jechały teraz w kierunku Madison; kierowca volkswagena tracił 
kontrolę nad swym pojazdem, który zaczynał niemal wibrować jadąc na 
maksymalnych obrotach. Tymczasem chevrolet ustawiał się w odpowiedniej 
pozycji i raz po raz najeżdżał na drugi samochód - tak więc dwóch facetów 
liczących razem 150 lat z okładem, staczało w tej chwili walkę na śmierć i 
życie z tego tylko powodu, że w wypożyczonym volkswagenie w okolicach 
Lexington Avenue kilka minut wcześniej zgasł silnik. Takie rzeczy zdarzają 
się w miastach na porządku dziennym, jednak po jakimś czasie przechodzą w 
zapomnienie; po ostrych sprzeczkach następuje okres spokoju, później znów 
dochodzi do wybuchów, i tak jest bezustannie. O tym incydencie również 
wszyscy szybko by zapomnieli - wszyscy, ale nie Hunsicker.
  Hunsicker realizował swą stałą dostawę; nienawidził wykonywać zleceń na 
ulicy Osiemdziesiątej Siódmej, gdyż była zbyt wąska; lubił jednocześnie tę 
ulicę, ponieważ tuż za rogiem, na skrzyżowaniu z Osiemdziesiątą Ósmą, 
znajdowały się delikatesy Lenox Hill, a za ladą w tym sklepie pracowała 
Ilene. Co tydzień od ponad roku Hunsicker wpadał tam na kawę i drożdżówkę. 
Pociągały go okrągłe kształty, jak również ładna buzia; Ilene była rozwódką 
i smakowitym kąskiem dla mężczyzn, nigdy jednak nie przystawała na 
propozycje Hunsickera. Owszem, żartowała z nim, czasem nawet wyciągała do 
niego rękę i rozburzała mu włosy, nigdy jednak nie chciała umówić się z nim 
po pracy. Jej pierwszy mąż był kierowcą ciężarówki i, jak mawiała, 
przepraszając przy tym za szczerość, jedno małżeństwo było dla niej 
wystarczająco przykrym doświadczeniem.
  - Ale ja jestem inny - argumentował Hunsicker. - Nie jestem jakimś 
wariatem, dla którego jedyną przyjemnością życiową są ligowe rozgrywki w 
kręgle; czytam bestsellery, wszystkie najpopularniejsze książki, Love story 
- czytałem, Ojca cbrzestnego, a jakże, wymień tylko jakiś znany tytuł - na 
pewno mam kieszonkowe wydanie tej książki.
  Ilene nie dawała się jednak przekonać. Hunsicker mówił jej właśnie, że 
ostatnia powieść Jackie Susann pt. Jeden raz nie wystarczy mogła być 
przełomem w jej życiu, mogła odmienić to życie zarówno pod względem treści, 
jak i stylu - i wtedy zdarzyła się kraksa.
  Hunsicker zorientował się natychmiast, że w wypadku uczestniczył jego 
pojazd. Skoczył więc do drzwi i pobiegł w kierunku Osiemdziesiątej Siódmej 
jak oszalały i zanim jeszcze dobiegł do rogu, poczuł nagle powiew gorącego 
powietrza, niesamowicie gorącego. Przejeżdżała bowiem obok cysterna z ropą, 
a gdy przejeżdża taki pojazd, kamienie w jego pobliżu rozgrzewają się do 
czerwoności; w tym momencie usłyszał dolatujące zewsząd piski kobiet i 
dzieci, i kiedy dotarł do Osiemdziesiątej Siódmej, płomienie zdążyły już 
opanować jedną stronę budynku, do którego dostarczał towar. Hunsicker 
zbliżył się do piekielnego ognia tak blisko, jak to było możliwe, próbując 
zorientować się, co się stało - to, co zobaczył, było już tylko obrazem 
zgliszczy. Wyglądało na to, że wpadły na siebie dwa samochody, które 
następnie przewróciły się i runęły na jego ciężarówkę, i tylko Bóg jeden 
wiedział, ilu ludzi mogło stracić życie.
  Poparzony Hunsicker powlókł się z powrotem do delikatesów i odbył dwie 
rozmowy telefoniczne: ze strażą pożarną i z policją. Półprzytomny usiadł 
przy ladzie, podczas gdy Ilene nie pytając, czy ma na to ochotę, nalała mu 
kawy. Zaczął ją popijać małymi łykami. Było w nim teraz coś, co ją 
wzruszyło - wyszła zza lady, usiadła obok i czystą chusteczką wytarła mu 
usmoloną twarz. Tego wieczoru poszła z nim pierwszy raz do kina, a po 
trzech następnych randkach spędziła z nim noc. Tak więc wszystko ułożyło 
się po myśli Hunsickera.
  Tak samo stało się w przypadku Bibby'ego. Był to ciemnoskóry chłopiec, 
jeszcze przed dwudziestką, który chciał zostać fotografem i w momencie, gdy 
zdarzył się wypadek, szedł akurat w kierunku parku. Był jedynym 
człowiekiem, który robił wtedy zdjęcia, i kilka z nich okazało się całkiem 
udanych. Gazeta Daily News zakupiła kilkanaście i zamieściła je na 
czołowych miejscach; koniec końców zaproponowała Bibby'emu pracę w pełnym 
wymiarze godzin, a więc chłopak nie miał chyba powodów do narzekań.
  I właściwie z niewiadomych przyczyn - czy zdecydowało o tym zwykłe 
szczęście, zbieg okoliczności czy też interwencja Sił Boskich - dość, że 
ucierpieli tylko dwaj kierowcy, ale i w tym przypadku strata nie była aż 
tak wielka. Rosenbaum był bardzo gderliwym człowiekiem, miał siedemdziesiąt 
osiem lat, jego zachowanie odznaczało się nieprzyjemną dla otoczenia nagłą 
zmianą nastrojów; z latami stawał się dla wszystkich coraz bardziej 
nieznośny. Kierowca volkswagena był jeszcze starszym, bo 
osiemdziesięciodwuletnim mężczyzną; był wdowcem i posiadał tylko jednego 
żyjącego krewnego, syna, którego nie widział przez okres równy prawie 
połowie przeciętnego życia ludzkiego i chociaż ich związek krwi był równie 
mocny jak w innych rodzinach, to jednak związek emocjonalny pomiędzy ojcem 
i synem już od dawien dawna praktycznie nie istniał; stosunki ograniczały 
się jedynie do spraw czysto finansowych. Był wdowcem i uciekinierem, który 
przeżył wszystkich swych przyjaciół, co się zaś tyczy wrogów, w czasie 
swego życia nie zabiegał o to, by mieć ich zbyt wielu. Wszyscy znali go 
jako Kurta Hesse'a; nie było to jednak jego prawdziwe nazwisko. Nazwisko 
Kurt Hesse widniało w jego prawie jazdy, jak również w paszporcie; lekarze 
i listonosze zwracali się do niego: "panie Hesse", natomiast jego fryzjer 
mówił do niego: "panie H."; dzieci wołały do niego "dziękuję", gdy na 
placach zabaw rozrzucał dla nich słodycze, co zresztą bardzo lubił robić. 
Jego siostra, gdy jeszcze żyła i gdy wreszcie do tego przywykła, zwracała 
się do niego: "Kurt". Istotnie, był znany jako Kurt Hesse już od tak dawna, 
że gdyby ktoś niespodziewanie spytał go o nazwisku, gdyby ktoś krzyknął za 
jego plecami: "Jak się pan nazywa?", jest bardziej niż prawdopodobne, że 
wyjąkałby: "Hesse, Kurt Hesse" i nie miałby przy tym świadomości, że mówi 
nieprawdę.
  Jego prawdziwe imię i nazwisko brzmiało Kaspar Szell, jednak już od 
dwudziestu ośmiu lat nikt go tak nie nazywał, i czasami, przed zaśnięciem, 
zastanawiał się, czy w ogóle istniał ktoś o nazwisku Kaspar Szell, a jeśli 
tak, to jakim byłby człowiekiem, gdyby dano mu szansę przeżycia.
  Zginął na miejscu wskutek wypadku. Wypadku - nie pożaru. Pożar opóźnił 
jedynie identyfikację zwłok.
  Cały incydent, który zaczął się przy Gimbels, trwał mniej niż trzy 
minuty, a w przypadku Rosenbauma okres dotkliwego bólu w najgorszym razie 
trwał nie więcej niż pięć sekund. Biorąc pod uwagę wszystkie te fakty, 
trudno sobie wyobrazić, aby mogła wydarzyć się szczęśliwsza tragedia.
  
  
  ŃCzęść I: 
  Babe
  
  
  
  1
  
  O, idzie laluś - powiedział jeden z chłopców na tarasie.
  Levy robił, co mógł, by sprawić wrażenie, że ignoruje chłopców; w tym 
momencie szykował się do zejścia po schodach z brązowego kamienia i 
sprawdzał, czy sznurówki w jego trampkach są wystarczająco mocno zawiązane. 
Były to jego najlepsze buty, chluba firmy Adidas, pasowały do jego nóg tak, 
jakby najlepszy fachowiec robił je dla niego na miarę i nigdy, nawet w 
dniu, kiedy je po raz pierwszy włożył, nie zrobił mu się na stopach 
najmniejszy odcisk. Levy nie dbał o różne szczegóły ubrania, lecz ze swych 
butów sportowych był prawdziwie dumny.
  - Hej! Idzie laluś, laluś, laluś! - krzyknął inny chłopak z tarasu, 
przywódca grupy - mały, szybki, ubrany zwykle w rzeczy najbardziej 
jaskrawe. Jego głos brzmiał w tej chwili zaczepnie.
  - Jestem pełen uwielbienia dla twojego chapeau. - Mówiąc to wskazał na 
czapkę Levy'ego.
  Levy nie miał zamiaru tego zrobić, ale jakby bezwiednie poprawił na 
głowie czapkę do golfa, a gdy to zrobił i znajdował się już trzy stopnie 
niżej, jak grom z jasnego nieba wybuchł triumfujący śmiech chłopców. Levy 
był szczególnie uczulony na wszystko to, co dotyczyło jego czapki. Już od 
lat nosił czapkę z daszkiem i nikt nie zwracał na nią uwagi; zmieniło się 
to jednak po Olimpiadzie w 1972 roku, kiedy Wottle, broniący barw USA, 
wygrał bieg na 800 metrów; zawodnik ten nosił czapkę do golfa, a więc 
wszyscy uznali, że czapka Levy'ego była niczym innym jak zwykłym 
naśladownictwem.
  Levy miał zaufanie do niewielu rzeczy na tym świecie, ale jedną z nich - 
czy to świadczyło o zarozumialstwie? chyba tak - był jego własny rozum. Jak 
na kogoś, kto nie skończył jeszcze dwudziestu pięciu lat, posiadał dość 
dużą inteligencję i nigdy nie naśladowałby nikogo - a zwłaszcza biegacza, a 
więc kolegi po fachu. W tym momencie Levy wstrzymał oddech, próbując się 
zawczasu przygotować na drwiny chłopców z tarasu, i niczym bocian rozpoczął 
swój jogging po stopniach z brązowego kamienia. Chłopcy z tarasu uwielbiali 
wprost obserwować jego niezgrabne ruchy. Zaczęli wymachiwać ramionami, 
wydając przy tym kaczopodobne dźwięki.
  Levy nie cierpiał, gdy go w ten sposób przedrzeźniali. Nie dlatego, że w 
ogóle to robili i że nie odpowiadało to rzeczywistości, lecz właśnie 
dlatego, że naśladowali jego ruchy tak trafnie, iż doprowadzało go to do 
wściekłości. Otóż on, T. B. Levy, faktycznie wyglądał jak kaczka, a 
przynajmniej czasami ją przypominał. Fakt ten nie uszczęśliwiał go, ale tak 
już niestety było.
  Chłopcy z tarasu - było ich zwykle sześciu i byli z pochodzenia 
Latynosami - robili wrażenie, jakby całe swe życie spędzali na schodach z 
brązowego kamienia, które prowadziły do budynku znajdującego się o trzy 
domy dalej od mieszkania Levy'ego, w kierunku Central Parku. A przynajmniej 
byli tam od czerwca, gdy przyjechał tu Levy i zobaczył, jak niczym ptactwo 
obsiedli taras; w tej chwili był już wrzesień i wcale nie szykowali się do 
odlotu na południe. Być może mieli po piętnaście lub szesnaście lat, byli 
mali, szczupli i gdyby się ich sprowokowało, z pewnością mogli się okazać 
niebezpieczni; jadali na tarasie, odbijali piłkę ręczną od schodów 
prowadzących na taras lub grali na chodniku przed domem i często, gdy było 
już późno i panowała ciemność, Levy przechodząc obok widział, jak 
obejmowali się - i nie tylko z osobnikami, jak sądził, płci przeciwnej z 
najbliższego sąsiedztwa. Chłopcy przesiadywali na tarasie od rana do nocy - 
siedzieli tam, stali, grali w coś, palili papierosy i nie zwracali uwagi na 
cały świat, gdyż tym światem byli oni sami - światem dobrze zorganizowanym 
i niezmiennym. I czasem, z tego właśnie powodu, Levy zastanawiał się, czy 
aby im nie zazdrości. Nie o to chodzi, że chciał, aby mu zaproponowali, by 
się do nich przyłączył. Z pewnością odrzuciłby taką ofertę. Ale nie 
wiadomo, jak by się zachował. Były to rozważania czysto akademickie - nigdy 
przecież nie wyszli do niego z podobną propozycją.
  Levy skręcił i rozpoczął bieg w kierunku Central Parku; gdy przebiegał 
obok chłopców, ten z nich, który był pełen uwielbienia dla jego chapeau, 
spytał:
  - Dlaczego nie jesteś w szkole? - I nagle zaśmiał się sam Levy, gdyż 
pewnego razu w czerwcu, gdy chłopcy w szczególnie dotkliwy sposób okazywali 
swą złośliwość, Levy zadał im właśnie takie pytanie: Dlaczego nie jesteście 
w szkole? Nie odniosło to wtedy żadnego skutku, co więcej - przez następny 
miesiąc chłopcy dali się Levy'emu nieźle we znaki. W tej właśnie chwili, po 
raz pierwszy od wielu dni, dzieciaki zadały to samo pytanie, które kiedyś 
adresowane było do nich samych - i stąd śmiech Levy'ego. Humor i brak 
zrozumienia - cóż za osobliwe zestawienie, pojęć! Kto był autorem tego 
stwierdzenia? Levy szperał przez chwilę w pamięci, zanim doszedł do 
wniosku, że był nim Hazlitt. Nie. A może Meredith? G.B. Shaw? Pomyśl - 
nakazał sam sobie, lecz nie mógł nadal przypomnieć sobie właściwego 
nazwiska. Levy był w tej chwili wściekły na siebie, ponieważ takie rzeczy 
musiało się wiedzieć, jeśli chciało się należeć do tych najlepszych. Jego 
ojciec wiedziałby na ten temat dokładnie wszystko: nazwisko autora, ale nie 
tylko - wiedziałby, skąd pochodzi cytat, potrafiłby określić stan umysłu 
autora w momencie tworzenia, umiałby również powiedzieć, czy był to 
pomyślny okres w jego życiu. Znałby na ten temat wszystkie szczegóły. 
Zawstydzony Levy zwiększył tempo biegu.
  Levy mieszkał przy Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej, między Amsterdam 
i Columbus. Nie była to z pewnością zbyt prestiżowa dzielnica, ale student, 
który pobierał stypendium, musiał zdecydować się na mieszkanie, które było 
jeszcze do wzięcia, a w czerwcu jedynym wolnym miejscem okazał się pokój z 
łazienką na najwyższym piętrze budynku z brązowego kamienia pod numerem 148 
przy Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej. Właściwie nie było to takie złe 
miejsce - odcinek między tym domem a Columbią był świetną trasą do 
uprawiania joggingu; trzeba było dobiec do Riverside Park, potem do Sto 
Szesnastej, a następnie prosto jak strzała wzdłuż brzegu rzeki; czyż 
biegacz mógł marzyć o czymś więcej?
  Levy przebiegł przez Columbus, przyspieszył jeszcze bardziej, gdy zbliżył 
się do Central Parku, skręcił w lewo przy Dziewięćdziesiątej Piątej, 
dobiegł do następnej przecznicy i znalazł się wśród zieleni. Następnie w 
kierunku kortów tenisowych, potem już tylko nieznaczna zmiana kierunku - i 
był na miejscu.
  Przy zbiorniku wodnym.
  Levy doszedł do wniosku już przed wieloma miesiącami, że ktoś, kto wpadł 
na pomysł zbiornika wodnego, myślał wyłącznie o nim. Co do zbiornika nie 
można było mieć żadnych zastrzeżeń; było to wspaniałe jeziorko 
umiejscowione w najbardziej nieoczekiwanym miejscu - graniczyło z 
posiadłościami milionerów z Piątej i z ich dalekimi krewnymi z Central Park 
South, jak również z dalekimi krewnymi tych ostatnich, którzy zamieszkiwali 
obszary wzdłuż Central Park West.
  Levy z łatwością wyprzedził innych biegaczy, rozpoczynając bieg wokół 
jeziorka. Było wpół do szóstej - zawsze biegał o tej samej godzinie - ta 
właśnie pora była dla niego wymarzona. Niektóry ludzie woleli ranne 
przebieżki, lecz Levy nie należał do nich, jego umysł funkcjonował 
najlepiej rano, więc wtedy właśnie, przed południem, poświęcał czas trudnej 
lekturze; popołudniami robił notatki lub czytał łatwiejsze rzeczy. Przed 
piątą czuł się wyczerpany psychicznie, lecz jego ciało rwało się niemal do 
ruchu.
  Tak więc o wpół do szóstej Levy biegał. Był niewątpliwie szybszy od 
innych biegaczy, których spotykał, a więc jakiś przypadkowy obserwator, 
kierując się przesłankami logiki, miał wszelkie prawo dojść do wniosku, że 
ten dość wysoki, szczupły facet, którego sposób biegania mógł kojarzyć się 
z chodem kaczki, biega naprawdę dobrze.
  Ale któż znał jego sny na jawie?
  Zamierzał wziąć udział w maratonie. Podobnie jak Nurmi, który stał się 
już mitem. Kibice sportowi kłócili się zaciekle na temat tego, kto jest 
największym biegaczem - potężny Finn czy też sławny T. B. Levy. "Levy - 
twierdzili jedni - nikt nie potrafi przebiec ostatnich pięciu mil w taki 
sposób jak on." Inni ripostowali, że zanim zawodnicy dobiegliby do miejsca, 
skąd zostałoby tylko pięć mil do finiszu, Nurmi byłby już tak daleko w 
przodzie, że szybkość Levy'ego nie miałaby żadnego znaczenia; takie gorące 
dyskusje ekspertów ciągnęły się przez całe dziesięciolecia.
  Levy nie zamierzał zostać jednym z wielu maratończyków; każdy mógł to 
osiągnąć, jeśli tylko zdecydował się poświęcić temu całe swoje życie. Nie - 
on zamierzał zostać największym z maratończyków. Do tych ambicji dochodził 
intelekt, który nakazywał mu osiąganie oszałamiających sukcesów; z 
intelektem szła w parze ogromna wiedza. Cała ta mozaika cech charakteru 
tłumiona była w pewnym stopniu poczuciem skromności, które było równie 
głębokie, co szczere.
  W tej chwili posiadał jedynie tytuł magistra w dziedzinie literatury, 
który uzyskał w Oksfordzie, a co się tyczy biegania, potrafił się ścigać 
bez zmęczenia jedynie na dystansie piętnastu mil. Ale potrzeba mu kilku 
lat, by zdobyć zarówno tytuł doktora, jak i mistrza. A tłumy będą 
wiwatować: "Le-vy, Le-vy" i współuczestniczyć w jego triumfach, o których 
wcześniej nie mógł nawet marzyć. Kibice sportowi, którzy obecnie dopingują 
swych bohaterów krzycząc: "Dee-fense, będą w przyszłości skandować "Le-vy".
  "Levy, Levy..."
  I nikt nie zwróci uwagi na jego niezgrabny sposób biegania. Nikt nie 
zauważy, że ma ponad sześć stóp wzrostu, a jego waga nie osiąga stu 
pięćdziesięciu funtów, mimo niezliczonych koktajli mlecznych wypijanych 
codziennie, by z chudzielca przekształcić się choćby w szczupłego 
mężczyznę.
  - Le-vy, Le-vy!...
  Nikomu nie będzie również przeszkadzał śmiesznie sterczący kosmyk włosów 
i twarz farmera z Indiany ani też fakt, że po trzyletnim pobycie w Anglii 
ciągle sprawiał wrażenie kogoś, o kim można powiedzieć, że kupiłby Most 
Brookliński, gdyby tylko dostał taką propozycję. Był obiektem uwielbienia 
niewielu osób, był nie znany nikomu z wyjątkiem Doca - chwała za to Panu. 
Ale to się zmieni. Och tak, zmieni się. "Le-vy... LEEEEE-VY".
  A więc biegł teraz, w pełni przeświadczony, że nikt nie potrafi go nigdy 
pokonać, być może z wyjątkiem Merkurego. Niezmordowanego, osławionego, 
aroganckiego, niezwyciężonego, samego Latającego Fina - Nurmiego.
  Levy zwiększył tempo.
  Do mety zostało jeszcze wiele mil, lecz w tej właśnie chwili przyszedł 
moment największej próby, próby serca.
  Levy zwiększył tempo jeszcze bardziej.
  Levy zaczął zyskiwać przewagę nad innymi.
  Półmilionowy tłum stojący wzdłuż trasy biegu nie wierzył własnym oczom. 
Ludzie wrzeszczeli wniebogłosy, tracąc niemal kontrolę nad swoimi 
uczuciami. To, co działo się w tej chwili, było czymś niemożliwym, a jednak 
była to prawda: Levy zbliżał się do Nurmiego!
  Levy, przystojny Amerykanin, doganiał rywala. Była to prawda. Levy, tak 
pewny swego, że zdobył się nawet na uśmiech w momencie osiągnięcia 
największej szybkości w historii biegów maratońskich, odbierał w tej chwili 
Nurmiemu palmę pierwszeństwa. Nurmi był tego świadom - za jego plecami 
działo się coś strasznego. Obejrzał się przez ramię i dla wszystkich widzów 
stało się jasne, że traci wiarę w zwycięstwo. Próbował przyspieszyć, lecz w 
tym momencie osiągnął już szczyt swoich możliwości - jego nogi odmówiły 
posłuszeństwa, stracił właściwy rytm. Levy był coraz bliżej. Szykował się 
do wykonania decydującego ruchu. Był gotowy do wyprzedzenia przeciwnika. 
Levy...
  Thomas Babington Levy przystanął na chwilę i oparł się o ogrodzenie 
jeziorka. Tego dnia nie potrafił się odpowiednio skoncentrować, by 
rozmyślać o Nurmim.
  Bolał go bowiem ząb. Kiedy biegnąc uderzał prawą nogą o ziemię, 
podrażniał jamę ustną po prawej stronie górnej szczęki. Levy pomasował 
obolałe miejsce i zastanowił się, czy nie powinien złożyć wizyty 
dentyście...
  
  
  2
  
  Gdy Scylla wszedł do baru na lotnisku, natychmiast zauważył mężczyznę w 
peruce. Przez chwilę nie był zdecydowany, jak się zachować. Powodem tego 
był fakt, że w czasie ostatniego spotkania obaj mężczyźni stoczyli ze sobą 
walkę - wprawdzie krótką, ale taką, która mogła się skończyć śmiercią 
jednego z nich.
  To prawda, że pierwsze ich zetknięcie miało zupełnie inny charakter. Obaj 
podróżowali służbowo i znajdowali się w Brukseli. Obecnie spotkanie 
nastąpiło w międzynarodowej części lotniska w Los Angeles i jeżeli można 
zaryzykować stwierdzenie, że latanie jest formą rekreacji, Scylla 
podróżował w tej chwili dla przyjemności. Nie oznaczało to jednak, że 
sytuacja nie była kłopotliwa. Jak bowiem przekonać faceta, którego tak 
niedawno chciał zabić, że nie jest teraz na służbie i nie chce nikogo 
zabijać, a ma zamiar jedynie pogawędzić? Nie mógł tak po prostu podejść i 
zapytać: "Cześć, jak leci?" Zanim wypowiedziałby słowo "leci", miałby 
prawdopodobnie niepożądaną dziurę w skroni - tak szybki był bowiem Ape w 
posługiwaniu się pistoletem.
  Ape pracował teraz dla Arabów - w Libii albo też Iraku. Scylla nigdy nie 
był pewny, w którym z tych krajów, gdyż zawsze je mylił. Informacja na 
temat pracy Ape'a była przynajmniej aktualna w czasie pierwszego spotkania 
w Brukseli. Zaraz po powrocie do Dywizji Scylla poprosił o kartotekę Ape'a. 
Wiedział, że takowa istnieje i do tego z pewnością musi być gruba. Dywizja 
szczyciła się tym, że zbierała i przechowywała wszelkie informacje o swoich 
przeciwnikach.
  To nieprawda jednak, by Ape zawsze uchodził za wroga. Często zmieniał 
pracodawców, a wraz z nimi poglądy, ale faktem jest również to, że przez 
sześć lat pracował dla Brytyjczyków, a przez dwa następne lata dla 
Francuzów. Później próbował być wolnym strzelcem, lecz bez większych 
sukcesów. Zresztą wolni strzelcy właściwie nigdy nie odnoszą większych 
sukcesów. Wyjątkiem był tu tajemniczy i przy tym zjadliwy S. L. Chen, który 
większość życia pracował w ten właśnie sposób.
   o próbie założenia własnego interesu Ape zaczął podróżować o wiele 
więcej niż kiedykolwiek przedtem: przez pewien czas przebywał w Brazylii, 
potem na krótko zatrzymał się w Albanii, a obecnie zaangażował się w 
interesy z Arabami.
  Scylla przyglądał się małemu mężczyźnie w peruce, który siedział na 
najbardziej oddalonym od niego krześle. Niezwykłość sytuacji polegała na 
tym, że Scylla miał rozwiązać taki oto problem: jak przedstawić się temu 
drugiemu, nie narażając się na niebezpieczeństwo. Rzadkością bowiem było, 
aby tacy mężczyźni jak on i Ape stanęli przeciwko sobie i obaj uniknęli 
śmierci. Ape był niższy od Mickey Roneya i miał od niego mniej groźny 
wygląd; od ponad dziesięciu lat należał jednak do ścisłej światowej 
czołówki w dziedzinie posługiwania się wszystkimi rodzajami broni krótkiej; 
Scylla natomiast uchodził za najszybszego obok Chena w zabijaniu obiema 
rękami - dłonią odwróconą do góry, dłonią odwróconą w dół, lewą, prawą - 
każde uderzenie mogło być śmiertelne.
  Scylla doszedł do wniosku, że kierując się zasadami logiki powinien 
znaleźć jakiś inny bar. Nie bał się ryzyka, lecz zawsze próbował unikać 
nieoczekiwanych sytuacji. Odszedł kilka kroków od swojego miejsca, lecz 
przystanął - pomimo wszystko miał jednak ochotę porozmawiać z Apem. Taka 
okazja nie trafiała się zbyt często. Gdy Scylla stawiał w tej profesji 
pierwsze kroki, Ape należał już do nielicznej grupy ludzi z różnych krajów, 
którzy mogli sobie rościć prawo do tego, aby uchodzić za prawdziwą legendę. 
Scylla był wtedy jeszcze w tyle za innymi i dopiero piął się do góry wraz z 
takimi facetami jak Brighton, Trench i Fidelio. Każdy z nich - cóż za 
szkoda - przeszedł już w stan spoczynku. A w każdym przypadku owo przejście 
w stan spoczynku odbyło się w dość niecodziennych okolicznościach.
  Scylla nagle przyspieszył. Jak na mężczyznę o tych rozmiarach był 
niezwykle zwinny, szczególnie na początku jakiegoś działania. Nie był zbyt 
szybki, lecz sama szybkość to jeszcze za mało - liczyła się przede 
wszystkim zwinność. Słyszał, jak pewnego razu trener koszykówki pytał 
kolegę po fachu o jakiegoś młodego zawodnika: - Czy jest zwinny? - To 
pytanie utkwiło Scylli głęboko w pamięci. Przedtem nie wiedział, że 
zwinność może iść w parze z powolnością. Scylla przeszedł obok krzeseł przy 
barze i gdy był już na tyle blisko celu, by wkroczyć do akcji, przybrał 
właściwy dla takich sytuacji wyraz twarzy, zrobił raptowny zwrot w kierunku 
małego mężczyzny i mocnymi ramionami przytwierdził go do krzesła. Wyglądało 
to tak, jakby od dawna poszukujące się łosie odnalazły się nagle i zaczęły 
swój tajemniczy rytuał powitania. Scylla wyszeptał:
  - Spokojnie, Ape - po czym usłyszał słowa, które dodały mu otuchy:
  - Nie mam przy sobie broni.
  Scylla usiadł na krześle obok Ape'a. Szybkość reakcji tego faceta zrobiła 
na nim niemałe wrażenie. Co sprawiało, że Ape był niedościgniony w 
posługiwaniu się pistoletem? Nie sama celność, którą - rzecz jasna - 
posiadał, lecz fakt, że kula z jego pistoletu znajdowała się już w 
powietrzu, podczas gdy jego przeciwnik ciągle celował.
  - Czujesz się nieswojo? - zapytał Scylla.
  - Dlaczego? Dlatego, że nie mam broni? Nie, dlaczego miałbym się tak 
czuć? A czy ty się tak czujesz?
  Scylla nie odpowiedział, splótł tylko luźno duże ręce, opierając palce na 
barze.
  Ape zmierzył go spojrzeniem.
  - Ale ty nigdy nie chodzisz bez broni, prawda?
  Scylla wzruszył ramionami.
  - Ręce są lepsze - powiedział Ape. - Nie ma porównania. Gdybym miał twoje 
rozmiary, wyspecjalizowałbym się w walce rękami.
  Scylli natychmiast przyszedł na myśl Chen, który był dużo mniejszy nawet 
od Ape'a; przy tym filigranowy i ważył nie więcej niż sto funtów. Scylla 
nie miał najmniejszego zamiaru powoływać się na przykład Chena, wyręczył go 
jednak w tym Ape. Scylla nie mógł się nie uśmiechnąć. Nie miał pojęcia, 
gdzie i w jakim kraju Ape przeszedł wstępne przeszkolenie, ale było 
bardziej niż prawdopodobne, że w podobnym miejscu i okolicznościach jak on 
sam. Właściwie wszystko, co obaj mężczyźni wiedzieli o sobie, było ukryte w 
kartotekach biur, z którymi byli służbowo związani. Z jednej strony to 
prawie nic, z drugiej jednak - bardzo wiele. Mogły się zdarzyć takie 
sytuacje, że ci dwaj potrafiliby niemal czytać w swoich myślach - i taka 
właśnie sytuacja miała miejsce w tej chwili.
  - Powodem, dla którego pan S. L. Chen potrafi tak zręcznie zabijać 
obydwoma rękami, jest fakt, że to cholerny żółty dzikus, a taka 
umiejętność, to jakby druga natura żółtków, podobnie jak drugą naturą 
wszystkich Murzynów jest umiejętność tańca. - Ape spojrzał na resztkę 
whisky, jaka została w jego szklance. - To miało być śmieszne - powiedział. 
- Ale chyba nie było, prawda? - Scylla nie zdążył odpowiedzieć, gdyż mały 
mężczyzna ciągnął dalej: - Pewnie wpadniesz teraz w posępny nastrój i 
pomyślisz, że jestem pełen uprzedzeń. Ape? Spotkałem go kiedyś. Mały 
zgryźliwy wypierdek noszący źle dopasowaną perukę. Jeszcze jedną. - Te 
ostatnie słowa adresowane były do barmana, który skinął głową, sięgnął po 
butelkę szkockiej i nalał następną kolejkę. - Tym razem potrójną - 
powiedział Ape. Barman potaknął i dopełnił szklankę.
  Scylla zamówił to, co zawsze.
  - Proszę szkocką, dużo wody sodowej i dużo lodu - powiedział i 
jednocześnie pomyślał, że Ape był zbyt sprytny, aby zamawiać potrójne 
drinki. Potrójne były niebezpieczne - mowa i myślenie stawały się 
wolniejsze; wolniej sięgało się również po broń; wszystko to było prawdą, 
więc Scylla nie mógł, rzecz jasna, o tym mówić. Rozmowę skierował zatem na 
inne tory.
  - Peruka nie jest wcale zła - powiedział.
  - Nie jest zła? Jezu, dziś na wietrze jej przednia część nieomal sfrunęła 
mi z głowy. Tył peruki został na swoim miejscu, ale przód trzepotał jak 
flaga. Musiało to wyglądać, jakby moje włosy dawały komuś znaki. - Spojrzał 
na swoją szklankę. - To też nie wypadło śmiesznie. Potrafiłem być kiedyś 
taki zabawny. Naprawdę, Scylla. Byłem prawdziwym komikiem.
  - Wierzę ci.
  - Nie wierzysz w ani jedno moje słowo.
  - Czy to ma jakieś znaczenie?
  - Nie - odpowiedział Ape, po czym dodał: - Ależ tak, ma, i to duże.
  Scylla pomyślał, że będzie najlepiej, jeśli skwituje to milczeniem.
  - Sam wybrałem dla siebie imię - kontynuował mały mężczyzna. - Sam 
wybrałem dla siebie pseudonim. Powiedzieli: Chcesz być znany jako kto? A 
ja, od czasu, gdy skończyłem dwadzieścia dwa lata, jestem łysy jak kolano, 
więc odpowiedziałem natychmiast: Ape - w nawiązaniu do sztuki tego 
Amerykanina, O'Neilla, pod tytułem "Hairy Ape". ("Włochata małpa"). Czy 
rozumiesz śmieszność tej sytuacji? Przez całe życie taki byłem, zawsze 
wywoływałem salwy śmiechu.
  Scylla uśmiechnął się, ponieważ tak nakazywała przyzwoitość; innym 
powodem uśmiechu było to, że jedną z namiętności Ape'a było utrzymywanie w 
sekrecie swego pochodzenia. Żadnym językiem Ape nie władał na tyle dobrze, 
aby można go przypisać do jakiegoś kraju, a mówiąc o O'Neillu jako o 
Amerykaninie, dawał niejako do zrozumienia, że Ameryka nie jest jego 
ojczyzną.
  - Miałem na myśli perukę - powiedział Scylla. - Jest zupełnie znośna, nie 
tak dobra, jak tego Amerykanina Sinatry, ale śpiewasz pewnie gorzej niż on.
  Ape uśmiechnął się.
  - Był kiedyś facet, chyba było to jeszcze zanim zacząłeś karierę w tym 
zawodzie, nazywał się Fidelio; okropnie zależało mu na tym, by dowiedzieć 
się, skąd pochodzę. Miał obsesję na tym punkcie; każdą wolną chwilę 
wykorzystywał na sprawdzenie choćby najmniejszego śladu prowadzącego do 
rozwiązania zagadki. Mówiąc coś, używałem takich sformułowań, by dać mu 
jakąś wskazówkę.
  Ze wszystkich legendarnych postaci Scylla był najbardziej zafascynowany 
Fideliem; człowiek ten kochał muzykę, będąc dzieckiem grał cudownie na 
skrzypcach. Jego talent nie rozwinął się w wieku dorastania, lecz pasja do 
muzyki nie opuściła go nigdy. Był również, przynajmniej według kartotek 
Dywizji, najbardziej błyskotliwym ze wszystkich pracowników, nie wyłączając 
ludzi z zagranicy.
  - Czy dobrze go znałeś? Mam na myśli Fidelia.
  - Czy go znałem? Na Boga, pytasz, czy go znałem - to ja przecież zająłem 
jego miejsce...
  - Naprawdę? Nie wiedziałem o tym, nasze kartoteki nie wspominają o tym 
ani słowem. Jak się to stało? To musiało być trudne. Boże, to musiało być 
prawie niemożliwe. - Scylla mógłby ciągnąć w tym tonie jeszcze dłużej, ale 
w porę zorientował się, że wyszedłby na głupca. W tym momencie poczuł się 
dokładnie tak, jak młody Joe Di Maggio mówiący do Babe'a: "Czy naprawdę 
ustawiłeś tak kij i zdobyłeś punkt, czy był to tylko przypadek? Czy 
wiedziałeś, że możesz zdobyć ten punkt? Jak się czułeś zdobywając kolejne 
punkty, słysząc wiwaty tłumu? No proszę, mów, tak bardzo chciałbym 
wiedzieć".
  Ape wziął do ręki szklankę i spojrzał na jej zawartość.
  Scylla czekał cierpliwie. Gdy Babe Ruth mówił o uderzaniu kijem i 
zdobywaniu punktów, to on dyktował tempo rozmowy - nie jego słuchacze.
  - Cieszę się, Scylla, że się do mnie przysiadłeś - powiedział Ape, 
wpatrując się ciągle w swoją whisky. - Miałem nadzieję, że tak się stanie. 
Widziałem, jak stałeś w drzwiach. - Wskazał ręką w kierunku malowidła za 
barem; szyba była lekko pochylona w stronę głównego wejścia. - Odbicie jest 
trochę zamazane, lecz na tyle wyraźne, by rozpoznać wchodzącego. Gdy 
zobaczyłem, że się wycofujesz, miałem ochotę skinąć na ciebie ręką.
  - Dlaczego tego nie zrobiłeś?
  Ape popijał swojego potrójnego drinka, a właściwie muskał tylko ustami 
szklankę, z której nic nie ubywało.
  - To dopiero mój drugi - i zamierzam go tylko skosztować. Jestem zupełnie 
trzeźwy.
  Scylla zrozumiał sens wywodu Ape'a dopiero wtedy, gdy ten powiedział:
  - Nie kiwnąłem do ciebie ręką, gdyż nie lubię narzucać się ludziom. Chyba 
jestem już taki od dzieciństwa.
  Nie powinieneś mówić tego wszystkiego - pomyślał Scylla, ale ponieważ 
była to prawda, nie powiedział tego głośno. Z Apem działo się coś 
niedobrego. Coś od środka trawiło straszliwie cały jego organizm.
  - Miałeś mi opowiedzieć o Fideliu - powiedział Scylla.
  - Opowiem; pamiętam, że miałem to zrobić. Nie gorączkuj się, Scylla, nie 
jestem pijany i nie zacznę bełkotać.
  Powód, dla którego Ape czuł się taki udręczony, miał niedługo zostać 
odkryty; Scylla czuł, że tak się właśnie stanie. Sam nie miał na to dużego 
wpływu - mógł jedynie czekać. Jednak czekanie nie było niczym przyjemnym, 
więc podjął temat interesujący dla nich obu i przypomniał wydarzenia, które 
razem przeżyli w Brukseli - walkę, z której obaj wyszli bez szwanku. 
Właściwie spotkanie było przypadkowe. Z niewiadomego powodu zostali obaj 
poddani dokładnej kontroli celnej, po czym nagle znaleźli się w tym samym 
pomieszczeniu wraz z jakimś martwym ciałem, Ape oddał wtedy strzał, a 
Scylla zamachnął się na niego prawą ręką, lecz chybił celu, którym było 
miejsce, gdzie szyja łączyła się z ramieniem. Ramię przeciwnika było 
zaskakująco umięśnione. Ape wystrzelił wtedy ponownie, lecz potknął się. 
Wyglądało to bardziej na ostrzeżenie niż próbę zabicia przeciwnika. W tym 
momencie było już po wszystkim i każdy z mężczyzn poszedł w swoją stronę.
  - Dlaczego chybiłeś, strzelając pierwszy raz? - zapytał Scylla. - 
Oczywiście nie jest mi przykro z tego powodu, to chyba zrozumiałe.
  - Nie piłem wtedy, byłem abstynentem; zdarzyło się to ponad rok temu.
  - Wydaje mi się, że piętnaście miesięcy temu.
  Ape pokiwał głową.
  - Cienie - powiedział. - Cienie bardzo źle wpływają na celność strzału. 
Chyba celowałem zbyt wysoko. Celowałem w twój mózg, a trafiłem w ścianę. 
Gdybym celował w serce, mógłbyś przez jakiś czas czuć się nieswojo.
  Scylla podniósł szklankę.
  - Za cienie.
  Ape umoczył tylko usta w swojej whisky.
  W tym momencie ogłoszono dalsze opóźnienie lotu do Londynu. Ape zaklął i 
pociągnął długi łyk szkockiej.
  - Ja też lecę do Londynu - powiedział Scylla i dotknął koperty w  
wewnętrznej kieszeni marynarki; w kopercie znajdował się bilet pierwszej 
klasy. - Świetnie. Nigdy wcześniej w czasie tego cholernego lotu nie miałem  
żadnego towarzystwa; przez jedenaście godzin dzieje się zawsze to samo, 
czyli dokładnie nic. Gdy latam, nie potrafię czytać niczego poważniejszego 
niż czasopisma. Autobiografia Hedy Lamarra to doskonała lektura w czasie 
takiego lotu.
  - Ja lecę klasą turystyczną - powiedział Ape i w tym momencie Scylla już 
wiedział, co gryzie małego mężczyznę.
  - Dla niepoznaki?
  Ape potrząsnął głową.
  - Prawdopodobnie popełniono błąd.
  Ape powtórnie potrząsnął głową.
  Scylla wiedział, że najlepiej zachowa się, jeśli nie powie nic. Bo cóż 
mógł w takiej sytuacji powiedzieć? Gdy wykonywało się taką pracę, latało 
się pierwszą klasą. Wszędzie. Przedstawicielom tego zawodu nie, płaciło się 
na starość zasiłków ani emerytur; nikt nie gwarantował też bezpiecznych 
warunków pracy. Jeśli ktoś leciał klasą turystyczną, wynikało to z woli 
przełożonych i było dostosowane do konkretnego zadania, jakie miało być 
wykonane. W przeciwnym razie powód mógł być tylko jeden: przełożeni chcieli 
komuś dać do zrozumienia, że jego akcje spadają i odejście z pracy jest 
jedynie sprawą czasu. Z takiej pracy, rzecz jasna, nie odchodziło się na 
własną prośbę. Zerwanie z Dywizją było więc niezmiennie związane z 
kłopotami.
  Scylli wydawało się jednak, że wysłanie w podróż legendarnej postaci 
klasą turystyczną jest mimo wszystko aktem łajdactwa. Chryste, czyż nie 
można mu było dać takiego zadania, aby zginął; czyż nie można było stworzyć 
takich warunków, aby mógł przynajmniej odejść w chwale? Przecież zasłużył 
sobie na to.
  Ale z drugiej strony pamiętajmy o tym, że nawet takich jak Jankees i Babe 
Ruth również spisano na straty.
  - Miałem dobrą passę - powiedział Ape. - Lepszą niż większość innych.
  - I zająłeś miejsce Fidelia.
  - Trencha również. O tym też nie wiedziałeś, prawda? Załatwiłem ich obu. 
W tym samym roku. Wtedy cienie nie przeszkadzały mi. - Pociągnął następny 
łyk szkockiej. - Czy wiesz, o czym myślałem, zanim przyszedłeś?
  Scylla potrząsnął głową.
  - Czy chcesz wiedzieć? - Scylla pomyślał, że nie ma na to najmniejszej 
ochoty; to żadna przyjemność usłyszeć od Johnny'ego Unitasa, że nie potrafi 
już podłożyć bomby lub też skłonić Elgina Baylora do wyznania, że jego 
strzał z wyskoku to już zamierzchła przeszłość.
  - Jeśli chcesz mówić, to mów.
  - A więc myślałem o tym, że nigdy nie miałem kobiety, której nie 
zapłaciłem, nigdy nie było dziecka, które znało moje imię, nigdy nie miałem 
też peruki, która podniosłaby moją atrakcyjność.
  - Sentymentalne bzdury - powiedział Scylla z nadzieją, że ta uwaga spełni 
swoje zadanie...
  Panie Loman, niech pan jakoś zareaguje, niech pan zareaguje...
  Mały mężczyzna przez chwilę milczał. Następnie wybuchnął głośnym 
śmiechem.
  - Do diabła, Scylla, cóż za trafna uwaga. - Po chwili, ku zdumieniu 
Scylii, uśmiechnął się.
  Scylla skinął głową i powiedział:
  - A teraz opowiedz mi tę cholerną historię o Fideliu, w przeciwnym razie 
będę musiał pójść do księgarni i poszukać "Wyznań Lany Turner".
  - Zacznijmy od małych ablucji - powiedział mały mężczyzna i zeskoczył z 
wysokiego krzesła. - Wiesz o tym, ta informacja jest na pewno w mojej 
kartotece w Dywizji. - Powiedziawszy to, wybiegł pędem z baru; wyglądał na 
kogoś, kto jest niewątpliwie w dobrym nastroju.
  W kartotece Ape'a znajdowała się informacja na temat kłopotów z nerkami i 
zbyt nisko umieszczonym jelitem; była tam również wzmianka o operacji, 
którą przeszedł kilka lat temu. Tak więc Scylla mógł się domyślać, że Ape 
pobiegł do toalety oraz że do tego właśnie miejsca odnosiła się 
prawdopodobnie uwaga na temat "ablucji".
  Gdy tylko Ape zniknął z pola widzenia, Scylla podniósł szklankę i tak po 
prostu postanowił zmienić swój bilet na bilet klasy turystycznej. Nie była 
to w końcu aż tak bolesna decyzja, jeśli podejmowało się ją samemu. Scylla 
natychmiast wyszedł z baru i poszedł w kierunku okienka linii Pan Am. Przy 
okienku czekał niespodziewanie krótko. Wytłumaczył, o co chodzi, dostał to, 
czego chciał - tak, po prostu - po czym ruszył z powrotem do baru. Gest ten 
był prawdopodobnie tym samym, co wybuch emocji Ape'a, czyli sentymentalną 
bzdurą, ale jeśli historia na temat Fidelia miała okazać się barwna i godna 
uwagi, to czyż nie była to świetna sposobność, aby jej wysłuchać; to samo 
dotyczyło zresztą opowieści o Trenchu, Scylla postanowił, że to właśnie 
powie Ape'owi, gdy ten się dowie, że lecą razem. Zrobi wtedy wrażenie 
ambitnego pracownika zainteresowanego losem kolegów po fachu - a nie kogoś, 
kto przedwcześnie opłakuje czyjeś odejście.
  Scylla zajął miejsce przy barze i czekał na powrót Ape'a. Powoli dopił 
whisky z wodą sodową.
  Krzesło obok pozostawało wolne.
  Scylla zamówił następną kolejkę.
  I pociągnął mały łyk.
  To oczywiste, że musiało dziać się coś bardzo złego.
  Następny łyk.
  Scylla pomyślał, że to nie jego sprawa. Przez chwilę siedział samotnie 
przy barze, nie odzywając się do nikogo. W pewnym momencie pociągnął długi 
łyk szkockiej. Prawdopodobnie ilość wypitego jednym haustem alkoholu była 
właśnie tym, co wpłynęło na jego dalsze działania. Nie pił bowiem nigdy 
dużo, gdy nie siedział za zamkniętymi na klucz drzwiami - a takiej 
prywatności z pewnością nie można było oczekiwać w barze na lotnisku. 
Oznaczało to, że Scylla poddaje się nastrojowi zniecierpliwienia, a to z 
kolei było oznaką tego, że musi bardzo chcieć usłyszeć historię Fidelia - a 
to wreszcie oznaczało, że nie może tak po prostu siedzieć, lecz musi zacząć 
działać - wstał więc i podążył w kierunku toalety.
  Informacja umieszczona na drzwiach toalety nie pozwoliła jednak Scylii na 
natychmiastowe podjęcie działania. "Przepraszamy za uszkodzenie w rurach. 
Prosimy o skorzystanie z urządzeń przy wejściu na schody ruchome. 
Dziękujemy". Wywieszka była przyklejona do drzwi taśmą, a słowa starannie 
napisane atramentem. Scylla pokiwał głową, pamiętając, że schody ruchome 
znajdowały się w dość odległym miejscu, co tłumaczyło tak długą nieobecność 
małego mężczyzny w peruce.
  Scylla był w połowie drogi do baru, gdy nagle doszedł do wniosku, że 
wywieszka na drzwiach nie mówiła prawdy. Zawrócił i ruszył z powrotem do 
toalety, zastanawiając się jednocześnie nad tym, dlaczego nie miał co do 
tego wątpliwości. Takiej pewności nabrał prawdopodobnie dzięki słowu: 
"urządzenia" - nikt przecież nie używał słowa "urządzenia". Dopiero po 
jakimś czasie można się było zorientować, co się za tym słowem kryje. 
Wiedział, że wywieszka była fałszywa, wiedział również to, że drzwi były 
zamknięte na klucz. Gdy znalazł się jednak na miejscu, lekko je pchnął.
  Były istotnie zamknięte na klucz; zamki nie stanowiły jednak dla Scylli 
problemu - wiedział, jak się z nimi obchodzić. Sięgnął ręką do kieszeni 
spodni. Wytrychy - to był wielki temat, wszyscy mówili o wytrychach, pisano 
o nich w książkach. Scylla wiedział jednak, że są zupełnie bezużyteczne - 
chyba że ma się do dyspozycji sto wytrychów o różnych rozmiarach i 
kształtach. Właściwym narzędziem był pilnik, a Scylla zawsze miał go przy 
sobie. Jeśli miało się do czynienia z zamkiem, wystarczył jeden odpowiedni 
pilnik i, rzecz jasna, należało się nim odpowiednio posłużyć. Scylla 
wyciągnął z kieszeni mały scyzoryk o dwóch ostrzach; byłby to zupełnie 
zwykły scyzoryk, gdyby nie fakt, że mniejsze ostrze było zmienione - 
nieznacznie cieńsze i posiadało na końcu prawie niezauważalny haczyk; nie 
był to więc prawdziwy pilnik przez duże "p" i żaden szanujący się ślusarz 
nie użyłby go do wykonania jakiejś ważnej pracy; niezależnie od tego 
scyzoryk spełniał swoją funkcję. Scylla włożył go bezszelestnie do dziurki 
od klucza, wyczuł miejsce, gdzie znajdowały się zapadki, poruszył ostrzem w 
dół i w górę - i było po wszystkim.
  Słaniając się na nogach, Scylla wpadł do toalety i niepewnym krokiem 
skierował się w stronę umywalek. Wewnątrz znajdowały się dwie inne osoby: 
młody instalator, który pochodził prawdopodobnie gdzieś z Kaukazu: ubrany w 
roboczy kombinezon, naprawiał zewnętrzne rury; drugą osobą był czarny 
mężczyzna, który zamiatał pomieszczenie i w tym akurat momencie pchał 
olbrzymi brezentowy worek wypełniony śmieciami.
  - Martini potrafi zwalić człowieka z nóg - wybełkotał Scylla do czarnego 
mężczyzny, po czym odkręcił kurek z zimną wodą i sprawdził, jaki woda ma 
smak. - Martini potrafi zwalić człowieka z nóg - wybełkotał tym razem do 
instalatora.
  - Hej! Wyjdź stąd - powiedział instalator, zbliżając się do Scylli. - 
Popieprzyło się coś w rurach.
  Scylla zamrugał, robiąc przy tym głupią minę, po czym zakręcił kurek.
  - Nie widziałeś wywieszki? - spytał Murzyn.
  - Wywieszki? - powtórzył zmieszany Scylla. - Było tam napisane, że to 
toaleta dla mężczyzn. Oczywiście, że widziałem napis, naturalnie, że 
widziałem, nie chciałem przecież narażać się na awanturę z kobietami w 
damskiej toalecie. - Potrząsnął głową. - Martini potrafi człowieka zwalić z 
nóg - powiedział do lustra, po czym ponownie odkręcił kurek z zimną wodą i 
obmył twarz.
  Instalator zakręcił kurek, podczas gdy czarny podszedł do drzwi, otworzył 
je i sprawdził, czy wywieszka nie zniknęła.
  - Nie może pan korzystać z wody, mówię serio. Przykro mi, ale jest to 
niemożliwe. - Był bardzo uprzejmy i szczery; Scylla zastanowił się, kto 
zajął miejsce Ape'a, on czy ten czarny, i czy ci dwaj byli Arabami, czy też 
wrogami Arabów. Dla Ape'a nie miało to już znaczenia. Scylla wiedział, że 
Ape spoczywa w tym momencie na dnie brezentowego worka.
  - Przykro mi - powiedział Scylla. Mówiąc to nie kłamał. Nie usłyszy już 
historii o Fideliu ani o Trenchu, którym również był zainteresowany. Ale 
musiało się to stać. Ape wiedział o tym równie dobrze jak wszyscy inni. 
Scylla odczuwał żal. Był to szczery żal, jednak wydarzenie to nie poruszyło 
go na tyle, by spędzić mu sen z powiek.
  W tym momencie wrócił pospiesznie czarny.
  - Wywieszka jest na swoim miejscu.
  Instalator podniósł wzrok na drugiego mężczyznę.
  - Aha, chodzi o ten papierek - powiedział Scylla. - To przecież nie 
wywieszka. Co tam było napisane?
  - Że urządzenia są uszkodzone - odpowiedział instalator. - I żeby 
korzystać z tych, które są na dole.
  Scylla niemal zaśmiał się, myśląc o własnym geniuszu - "nikt nie używa 
słowa urządzenia, dopiero po jakimś czasie można się zorientować, co się za 
tym słowem kryje". Och! Czyż nie był inteligentnym facetem? Dwaj mężczyźni 
ciągle patrzyli na siebie i Scylla wiedział, że zastanawiają się nad tym, 
czy mają mu pozwolić odejść. "Tu pochowany jest Scylla, skończył się w 
momencie, gdy zaczął używać przyzwoitych słów." Scylla stał zupełnie 
nieruchomo w pozie pijanego mężczyzny, opierając się o umywalkę, i ani 
przez myśl mu nie przeszło, żeby się ruszyć, dopóki ci dwaj nie powiedzą 
mu, aby to zrobił. Był pewny, że tak się właśnie stanie, gdyż jego osoba 
nie była objęta ich planem działania; mieli zadanie, które wykonali, a on 
nie był dla nich obiektem zainteresowania. Z pewnością też nigdy się z nimi 
nie spotka, gdyż ma własne sprawy, którymi musi się zająć. Nie było 
możliwości, aby powtórnie pojawiła się w jakiejkolwiek formie przemoc; 
przemoc nie istniała w tej chwili i Scylla o tym wiedział, a więc gdy znów 
się pojawiła, czuł się zaskoczony. Był tym bardziej zaskoczony, gdyż to on 
sam był tego sprawcą.
  W pewnym momencie zobaczył bowiem patetyczną perukę Ape'a, która leżała 
na podłodze w rogu toalety.
  Sukinsyny zaatakowały malutkiego mężczyznę, cierpiącego wskutek zbyt 
nisko umieszczonego jelita, w najmniej godnych okolicznościach - zhańbili 
legendarną postać, gdy ta miała opuszczone spodnie.
  "Jezu Chryste, powinieneś był poczekać!" Gdy mężczyźni odwrócili od 
siebie wzrok i spojrzeli na Scyllę, ten ruszył nagle na instalatora - nie 
dlatego, że był bliżej, lecz z tego powodu, że miał w ręce ciężki klucz, 
którego prawdopodobnie użył wcześniej jako broni.
  Scylla złączył końce palców i zwalił instalatora z nóg, zadając mu cios 
poniżej brody. Z drugim poszło łatwo, gdyż nie był jeszcze świadomy, z kim 
ma do czynienia; czarny mężczyzna zajął szybko pozycję obronną, 
przygotowując się do zadania ciosu z prawej. Scylla nie miał w takiej 
sytuacji kłopotów z wyprowadzeniem celnego ciosu z lewej - twarda krawędź 
jego ręki uderzyła przeciwnika w ramię w okolicy szyi; w tym momencie dał 
się słyszeć trzask łamanej kości i czarny mężczyzna rozciągnął się jak 
długi obok instalatora.
  - Dlaczego nie poczekałeś?
  Instalator próbował w tej chwili złapać oddech; po tym uderzeniu stracił 
już chyba głos na dobre; w tym samym czasie czarny podniósł wzrok i 
zamrugał oczami. Był oszołomiony takim obrotem sprawy. Trzymał się za 
ramię, jakby próbując utrzymać je na właściwym miejscu, i szukał sposobu na 
to, by zmusić swój intelekt do wyartykułowania jakichś sensownych słów.
  Scylla zaczął mówić łagodnym głosem:
  - Myślę, że ściągnę ci portki. Czy podoba ci się ten pomysł? Potem 
posadzę cię na sedesie, co ty na to? I zabiję cię. I zabiję cię! Czy podoba 
ci się ten pomysł?!
  - Rozkazy - zdołał wykrztusić czarny mężczyzna. - O tobie nie było mowy. 
Nie zabijaj nas.
  - Wiesz, kim jestem?
  - Ależ wiem - powiedział czarny. - Scylla.
  Scylla spojrzał na mężczyzn i naprawdę nie mógł się zdecydować, czy z 
nimi skończyć. Ciągle czuł wściekłość, więc zrobienie tego przyszłoby mu z 
łatwością. I mógłby zaryzykować ucieczkę.
  - Nie rób tego - powtórzył czarny.
  Instalator miał nadal trudności ze złapaniem oddechu.
  I wtedy czarny uratował swoje życie i tego drugiego.
  - Nie mówili mi, że jest twoim przyjacielem.
  - Owszem - powiedział Scylla. - Tak. - W tym momencie nie był już taki 
wściekły. - Przez wiele lat - ciągnął Scylla, próbując nadać słowom 
poważniejszy ton. Nie było to jednak możliwe. Ape nie był bowiem jego 
przyjacielem. Nie był ani przyjacielem, ani znajomym; nie był kolegą ani 
nikim w tym rodzaju. Łączył ich jedynie zawód. A czy to ma jakieś 
znaczenie?
  Scylla ukląkł nagle i pochylił się nad mężczyznami, składając ręce tak, 
jakby chciał ich zabić. Chciał wywołać w nich strach - i osiągnął to. 
Śmierć była zarówno w ich oczach, jak w ich umysłach.
  - Zapamiętajcie to dobrze - powiedział i choć był już spokojny, jego głos 
ciągle drżał. - Zawsze zostawiajcie człowiekowi choćby coś małego. Czy 
rozumiecie mnie? Jakąś małą rzecz, zostawiajcie mu choć tyle. Niech to 
będzie jakiś strzęp czegoś, ale niech ten strzęp zostanie przy człowieku. 
Czy rozumiesz mnie?
  - Tak - powiedział czarny.
  Scylla zbliżył ręce do leżących mężczyzn.
  - Rozumiem - wykrzyknął czarny, lecz wiedział w tym momencie, że to 
koniec. O tym samym przekonany był również instalator.
  Gdy Scylla widział już, że ci dwaj przekonani są o swej zagładzie, 
powstał w milczeniu i wyszedł, po czym powrócił do baru, dokończył szkocką 
i zamówił następną.
  Cóż za głupota z jego strony! Wszystko wyjdzie na jaw. Tych dwóch 
poinformuje swój sztab, a ten z kolei z wielkim hukiem powiadomi Dywizję o 
tym, że Scylla okazał się niegrzecznym chłopcem. Co gorsze - Scylla 
ingerował w plany Dywizji. A Dywizja, rzecz jasna, zrobi, co w jej mocy, by 
zaprzeczyć tym pomówieniom.
  Ale ludzie z Dywizji nie będą już mieli do Scylli pełnego zaufania. Och, 
to pewne, że będą nadal korzystać z jego usług; był ciągle zbyt cennym 
nabytkiem, aby wyrzucić go na śmietnik. Ale będą go mieli na oku. Będą 
obserwować jego poczynania dużo baczniej niż w przeszłości, zastanawiając 
się przy tym, dlaczego tak nieodpowiednio zachował się, jaka mogła być 
przyczyna, dla której dopuścił się takiego czynu, czy można mu nadal ufać, 
czy też nie zasługuje już na to. A gdy coś podobnego powtórzy się...
  Scylla postanowił, że nic podobnego nie może się powtórzyć w przyszłości.
  A Arabowie, którzy wynajęli czarnego i instalatora - jeśli rzeczywiście 
byli to Arabowie - oni również będą go mieli na oku. Trzeba ochraniać 
własnych ludzi, a czyż nie można się było spodziewać, że wrogowie spróbują 
skończyć z nim, gdy znajdą u niego jakiś słaby punkt - być może zmiażdżą mu 
ramię lub też pozbawią go zdolności mówienia? Lub też - jeśli zostaną 
doprowadzeni do prawdziwej wściekłości - być może skręcą mu kark i pozwolą 
żyć w kalectwie przez dziesięć lub więcej lat.
  Scylla uznał, że nie wolno mu mieć żadnych słabych punktów.
  Do takich wniosków łatwo dojść, lecz dlaczego w toalecie opanowała go 
taka wściekłość? Dlaczego widok źle dopasowanej peruki w rogu kabiny 
doprowadził go do istnej furii?
  Ponieważ... Scylla nagle zrozumiał...
  ...ponieważ... Sama myśl o tym wydawała się czymś niewiarygodnym...
  ...ponieważ chcę umrzeć z kimś, kto mnie kocha.
  Właśnie to. Myśl ta jakby uzewnętrzniła się, została zaakceptowana i 
zrealizowana. A czyż to życzenie było takie straszne? Czy prośba o 
przyzwoitą śmierć była wobec życia prośbą zbyt wygórowaną?
  Prawdopodobnie tak.
  - Rachunek - powiedział Scylla i zapłacił za drinki swoje, jak również 
Ape'a. Idąc do samolotu, zboczył na chwilę z drogi i zajrzał do toalety, 
kartka papieru leżała na ziemi. Scylla otworzył drzwi, wszedł na chwilę do 
środka i rozejrzał się. Peruki już nie było.
  Pokiwał głową z uczuciem satysfakcji. Ci dwaj nie zwiali, gdy ich 
zostawił. Zostali na miejscu, posprzątali wszystko, jak trzeba, nieczego 
nie zaniedbując. Prawdopodobnie byli porządnymi facetami.
  Porządnymi facetami?
  Scylla pospiesznie wyszedł z toalety, zły na siebie o to, że taka myśl 
mogła mu w ogóle przyjść do głowy. Co się z tobą dzieje? Pięć minut temu 
byłeś bliski ataku szału, a teraz nazywasz ich porządnymi facetami. Scylla 
dotarł do terminalu linii Pan Am i zajął miejsce w kolejce, by potwierdzić 
swój bilet. Chcę umrzeć z kimś, kto mnie kocha.
  - Co pan powiedział? - zapytała starsza dama stojąca przed nim.
  - O mój Boże! Mówię do siebie!
  Scylla uśmiechnął się do niej. Miał wspaniały uśmiech - naturalny i 
uspokajający. Kobieta potraktowała ten gest jako szczery i zamierzony, gdyż 
odwzajemniła uśmiech, a następnie odwróciła głowę. Scylla pomyślał, że 
jeśli nie zmieni postępowania, wkrótce będzie latać klasą turystyczną.
  Na samą myśl o tym aż zadrżał.
  
  
  3
  
  W pokoju seminaryjnym znajdowały się cztery osoby czekające na 
Biesenthala. Trzy z nich znały się nawzajem i rozmawiały cicho w przedniej 
części pomieszczenia. Levy znajdował się z tyłu i obserwował resztę. 
Słyszał o nich wcześniej; jeszcze gdy studiował w Oksfordzie, wiadomości o 
tych trzech były niczym intelektualna winorośl splatająca kraje leżące po 
przeciwnych stronach Atlantyku. Największy z nich był Chambers, czarny 
mężczyzna, który miał podobno ambicję zostać czołowym murzyńskim 
historykiem. Dwoje pozostałych to bliźniaki o nazwisku Riordan, chłopak i 
dziewczyna; w Yale mówiło się, że to najtęższe umysły wśród katolików od 
czasów Billy Buckleya.
  Siedząc z tyłu, Levy wiedział, że od czasu do czasu był tematem dyskusji 
tych trojga. Gdy ktoś ma kompleks niższości pierwszej kategorii, wie, kiedy 
inni mówią na jego temat. Z ruchów głowy i ramion Levy wnosił, że tych 
troje z pewnością wie, kim są - tylko najlepsi mogli mieć do czynienia z 
Biesenthalem. Natomiast obecność spoconego faceta z tyłu musiała być dla 
nich niemałym zaskoczeniem. Odciągając od ciała białą wilgotną koszulę, 
Levy pomyślał, że tego dnia nie powinien był biec na uczelnię. Było to 
niemądre z jego strony, zwłaszcza w dniu inauguracji; w takim dniu należało 
zrobić dobre wrażenie - a nie bić rekordy. Biec można z powrotem do domu, 
kretynie - napomniał sam siebie. Sprintem można biec do domu, jeśli ktoś ma 
na to ochotę, lecz na wykłady nie przychodzi się ociekając potem. W murach 
szacownego uniwersytetu pot nie cieszy się zbyt wielkim uznaniem.
  Nagle Biesenthal wpadł do środka niczym blask słońca. "Blask słońca" to 
odpowiednie w tym wypadku określenie. Jego oczy - nic nie mógł na to 
poradzić - robiły wrażenie, jakby były podświetlone gdzieś od środka. 
Wystarczyło jedynie spojrzeć na Biesenthala, żeby dojść do wniosku, że to 
geniusz. Levy widział kiedyś Oppenheimera, który był dokładnie taki sam. 
Kołnierzyki w koszulach Oppenheimera były zawsze za duże, a jego spodnie 
zbyt luźne; gdy jednak spotkało się go w okolicach Bowery, każdy wyczuwał, 
że znajduje się obok geniusza.
  Biesenthal był dokładnie taki sam. Nie o to chodzi, że miał źle 
dopasowane koszule - był niesłychanie wybredny. Mógł sobie zresztą na to 
pozwolić; zaczynając pracę był już bogatym człowiekiem, a jego kariera 
zawodowa - jak na historyka - była jednym pasmem sukcesów. Dwie nagrody 
Pulitzera, trzy bestsellery, niezliczone programy telewizyjne i wywiady w 
New York Timesie. Biesenthal był niezmordowany, był niezwykle barwną 
postacią, którą można uznać za intelektualny odpowiednik Sammy'ego Glicka. 
Powodem, dla którego udało mu się uniknąć złośliwych ataków innych, pomimo 
zdobytego bogactwa, sukcesów i sławy, a zachować jednocześnie niezwykle 
mocną pozycję w środowisku intelektualistów, było to, że znał chyba każdy 
fakt z historii świata, jaki kiedykolwiek został ujawniony - i to dawało mu 
przewagę nad większością ludzi.
  - Mam nadzieję, że wszyscy oblejecie - zaczął Biesenthal.
  Usłyszawszy to, znajdujący się na sali zaczerpnęli głęboko powietrza.
  Biesenthal był zachwycony taką właśnie reakcją. Usiadł na pulpicie z 
przodu sali i założył nogę na nogę; nogawki jego spodni były nienagannie 
wyprasowane.
  - Na całym świecie brakuje zasobów naturalnych - kontynuował. - Brakuje 
czystego powietrza. Nawet, niestety, brakuje dobrego czerwonego wina. Ale 
nie brakuje historyków. Wyciskamy z was siódme poty, abyście mieli trochę 
oleju w głowach. Cóż, ale ja mówię: dosyć tego! Słuchajcie: czemu nie 
poszukacie jakiejś innej, nieszkodliwej pracy? Wykorzystajcie siłę mięśni. 
Przejdźcie przez życie z łopatą w ręku. Uniwersytety kształciły was z 
pobudek finansowych i dopóki byliście w stanie płacić czesne, ja mogłem 
otrzymywać pensję. Nazwano to postępem; produkowanie doktoratów było 
uważane za postęp. A ja mówię: "Uciszcie ten doniosły krzyk postępu" - to 
cytat - kto to powiedział? No proszę, kto to powiedział?
  Levy pomyślał, że to słowa Tennysona. Locksley Hall, sześćdziesiąt lat 
później. Tak. Jestem pewny, że to właściwa odpowiedź. A jeśli nie? W dniu 
inauguracji nie przychodzi się w przepoconej koszuli i nie popełnia się 
błędów. To chyba w ogóle powiedział ktoś inny, prawdopodobnie Yeats. Jeśli 
powiem: Tennyson, a Biesenthal odpowie: "Zła odpowiedź, zła, to był William 
Butler Yeats, 1865-1939, nie znasz irlandzkiej poezji? Jak można zostać 
dobrym historykiem nie znając irlandzkiej poezji, a kim pan właściwie jest, 
drogi panie, i dlaczego poci się pan w mojej obecności? Nie wydaje mi się, 
żeby pot mógł zastąpić czerwone wino".
  - Tennyson! - wrzasnął Biesenthal. - Mój Boże, Alfred Tennyson! Jak można 
ubiegać się o tytuł doktorski nie znając Locksley Hall, sześćdziesiąt lat 
później?
  Dziewczyna o nazwisku Riordan zaczęła w tym momencie skrzętnie robić 
jakieś notatki. Levy obserwował ją i był zły na samą myśl o tym, jak 
niewątpliwie dokładnie musiała notować tytuły wraz z przypomnieniem, aby 
jak najszybciej zapoznać się z odpowiednim fragmentem.
  Ja wiedziałem - chciał wykrzyknąć Levy. - Profesorze Biesenthal, naprawdę 
wiedziałem, mógłbym zacytować obszerne fragmenty tego utworu. Levy 
potrząsnął głową. Faktycznie jesteś wariatem; mogłeś przecież zrobić na 
facecie wrażenie.
  Biesenthal zgrabnie zeskoczył z ławki i zaczął się przechadzać po sali. 
Przez jakiś czas zachowywał milczenie, jakby dając im szansę, aby mu się 
dobrze przyjrzeli i aby głęboko zapadł im w świadomość fakt, że znajdują 
się w obecności Biesenthala. Jego seminarium z historii współczesnej było 
najbardziej prestiżowym wykładem na uniwersytecie Columbia, może z 
wyjątkiem seminarium Barzun-Trillinga z literatury; Levy nie był pewny, czy 
to drugie seminarium było kontynuowane.
  - Będziemy się spotykać co dwa tygodnie. Będę przychodził punktualnie - i 
wy też. Obiecuję, że moje wykłady będą oszałamiające przynajmniej w 
pięćdziesięciu procentach. Od czasu do czasu mogą być jeszcze lepsze, 
najczęściej jednak są jedynie znakomite. Zwykle nie spotykam się zbyt 
często z moimi studentami, ale niewątpliwie będę przy waszych egzaminach 
ustnych i dołożę wszelkich starań - co jest rzeczą bardzo rozsądną - 
abyście zbyt szybko nie otrzymali tytułów naukowych. Możecie mnie 
potraktować jak szczególnego rodzaju zawalidrogę. Lubię też, w pewnym 
sensie, wściubiać nos w nieswoje sprawy i mogę sprawić wam więcej bólu, 
jeśli poznam wasze mocne strony. Znając je bowiem, będę się mógł zająć tymi 
słabszymi. Proszę więc teraz o zwięzłe przedstawienie tematów waszych 
dysertacji. Chambers!
  - Realia życia Murzynów na Południu w odniesieniu do nierealności prozy 
Faulknera.
  Biesenthal zatrzymał się nagle.
  - A jeśli nie istnieje tu żadne odniesienie?
  - Taką właśnie mam nadzieję - powiedział Chambers.
  Bardzo bym chciał, aby moja praca była krótka.
  Usłyszawszy to, Biesenthal uśmiechnął się.
  Och, jakiż ten Chambers inteligentny - pomyślał Levy. A przynajmniej 
odpowiada płynnie i szybko. Boże, jak chciałbym umieć tak odpowiadać.
  - Panna Riordan? Pani Riordan, cóż za uchybienie z mojej strony!
  - Dziewiętnastowieczne europejskie sojusze wojskowe - analiza krytyczna.
  - A pan? - profesor zwrócił się do przedstawiciela płci męskiej rodziny 
Riordanów.
  - Humanizm Carlylego - wykrztusił z siebie. - Kuh-kuh-Car - powiedział.
  - To naprawdę okropny pomysł, Riordan. Nikt w pańskim wieku nie powinien 
interesować się tak nudnym tematem. Intelektualiści nie powinni stawać się 
nieznośni przed przekroczeniem dwudziestego piątego roku życia - tak mówi 
nasza karta praw.
  Teraz zwrócił się do Levy'ego.
  - Pan?...
  - Tyrania, proszę pana - zdołał wykrztusić Levy; serce, przestań tak 
walić! - Przypadki tyranii w amerykańskim życiu politycznym, takie na 
przykład jak stłumienie strajku policjantów bostońskich przez Coolidge'a i 
zamykanie przez Roosevelta Amerykanów japońskiego pochodzenia w obozach 
koncentracyjnych na Zachodnim Wybrzeżu w latach czterdziestych.
  Biesenthal spojrzał mu prosto w oczy.
  - Mógłby pan również wziąć pod uwagę problemy związane z McCarthym.
  - Słucham, panie profesorze? - to jedyne słowa, jakie Levy zdołał 
wykrztusić. A więc okazało się, że Biesenthal jednak wiedział wszystko.
  - Joseph. Był senatorem z Wisconsin. Na początku lat pięćdziesiątych 
przeprowadził serię brutalnych czystek.
  - Miałem zamiar poświęcić mu jeden rozdział, panie profesorze.
  Biesenthal usiadł teraz za biurkiem.
  - Niech wszyscy teraz powstaną - powiedział - i szybko odejdą. Na koniec 
tylko jedno ostrzeżenie. - Młodzi ludzie zatrzymali się. - Studenci często 
obawiają się, że kiedy kontaktują się ze swymi nauczycielami, w pewnym 
sensie zawracają im głowę. Chciałbym was zapewnić, że w moim przypadku ta 
obawa jest w stu procentach uzasadniona i gdy ktoś będzie szukał ze mną 
kontaktu, faktycznie potraktuję to jako próbę naprzykrzania mi się, a więc 
proszę to robić tak rzadko, jak to jest możliwe. - Mówiąc to robił 
wrażenie, jakby niemal chciał się uśmiechnąć. Niektórzy zaśmiali się. Nie 
był to jednak śmiech zbyt spontaniczny.
  - Levy - powiedział Biesenthal, gdy Levy był już niemal na zewnątrz sali.
  - Tak, panie profesorze?
  Biesenthal wskazał drzwi.
  - Zamknij je - powiedział. Skinął na młodzieńca palcem. - Podejdź bliżej 
- powiedział. Wskazał krzesło w pierwszym rzędzie. - Usiądź - powiedział.
  Levy usiadł. W tym momencie było ich w sali tylko dwóch.
  Zapanowała cisza.
  Levy próbował zachować spokój.
  Biesenthal spojrzał z góry na Levy'ego; w oczach profesora był 
charakterystyczny błysk.
  - Znałem twojego ojca - powiedział wreszcie.
  Levy pokiwał głową.
  - Jeśli chodzi o ścisłość, znałem go bardzo dobrze. Był moim 
nauczycielem.
  - Tak, panie profesorze.
  - Byłem smarkaczem, kiedy mnie znalazł, całkiem nieźle się wtedy 
zabawiałem, a oleju w głowie miałem tylko tyle, by nie wpaść w jakieś 
większe tarapaty.
  - O tym nie wiedziałem, panie profesorze.
  Biesenthal nie przestawał przyglądać się badawczo młodemu mężczyźnie; z 
jego oczu nie znikał blask.
  - T. B. Levy - powiedział w końcu Biesenthal.
  Zakładam, że ponieważ twój ojciec nosił przydomek Macaulay, ty jesteś 
Thomas Babington.
  - Tak, panie profesorze, staram się jednak nie eksponować nazwiska 
Babington.
  - Przypominam sobie, że było was dwóch; czyim imieniem ochrzczono tego 
drugiego?
  - Thoreau. Nazywa się Henry David - to była prawda, lecz Levy nigdy tak 
się do niego nie zwracał. Gdy byli sami, nazywał go Doc. Był to ich wielki 
i jedyny sekret.
  Na całym świecie nikt inny nie używał imienia Doc. Podobnie Doc był 
jedyną osobą na całym świecie, która nazywała brata Babe.
  - Czy on również jest dobrze zapowiadającym się intelektualistą?
  - Nie, panie profesorze, jest świetnym biznesmenem. Zarabia worki 
pieniędzy i do niedawna był zupełnie normalnym facetem, lecz od jakiegoś 
czasu nosi ubrania firmy Brooks Brothers, a w jego zachowaniu zaczynają się 
pojawiać oznaki dyletantyzmu na prawdziwie światowym poziomie. Ma bzika na 
punkcie francuskich restauracji i pije wyłącznie burgunda. Można usnąć z 
nudów, słuchając jego opowiadań na temat makijażu jednej dziewczyny i nosa 
jakiejś innej. Myślę, że mój ojciec wydziedziczyłby go.
  Biesenthal uśmiechnął się.
  - Twój ojciec wielce cenił precyzję, świadczą o tym wasze imiona.
  - Dlaczego, panie profesorze?
  - Thoreau i Macaulay zmarli w tym samym roku.
  Nie - pomyślał Levy, mając zamiar poprawić profesora. Macaulay zmarł w 
roku 1859, natomiast Thoreau trzy lata później. Levy nerwowo pogładził się 
rękami po brzuchu. Cóż zrobić, cóż zrobić? Trzy lata to w końcu żadna 
różnica, jednak Tom Macaulay leżąc na łożu śmierci mógłby wyrazić odmienny 
pogląd w tej sprawie. Hej! Babington, trzy lata dłużej czy krócej, może dla 
ciebie nie ma to znaczenia, w takich kwestiach wypowiadaj się jednak 
wyłącznie w swoim imieniu!
  - Nie jestem... - zaczął Levy.
  Biesenthal nie przestawał świdrować młodzieńca swymi piekielnymi oczami.
  - To znaczy nie jestem całkiem pewny... zawsze sądziłem, że jeden z nich 
zmarł w roku 1858, a drugi w 1862. Jakże człowiek może się pomylić! 
Dziękuję za sprostowanie.
  Biesenthal zawahał się przez chwilę.
  - Nie... nie, oczywiście, masz zupełną rację, to ja się pomyliłem. Jeden 
z nich faktycznie zmarł trzy lata po drugim. Źle się wyraziłem, wybacz mi. 
Chciałem, rzecz jasna, powiedzieć, że urodzili się w tym samym roku; 
dokładnie rzecz biorąc, również w tym samym miesiącu.
  Levy wciąż nerwowo masował brzuch. Datę urodzin tych dwóch mężczyzn 
dzielił okres siedemnastu lat, lecz takiemu człowiekowi jak Biesenthal nie 
można było przecież wytknąć drugiego błędu. W każdym razie nie w tym samym 
dniu. W ciągu całego życia - czemu nie, ale raz za razem - mógł to zrobić 
jedynie ktoś, kto celowo narażał się na wzbudzenie gniewu profesora.
  - Tak, panie profesorze - powiedział Levy.
  - Nigdy więcej - zaczął Biesenthal głosem niskim, lecz wykazującym objawy 
rosnącej irytacji - już nigdy więcej nie próbuj potakiwać mi dla świętego 
spokoju!
  - Nigdy bym sobie na to nie pozwolił, panie profesorze.
  - Kiedy urodził się Macaulay?
  - W roku 1800.
  - A H. D. Thoreau?
  - Około roku 1800.
  - Kiedy?
  - Siedemnaście lat później.
  - Proszę mnie poprawiać, jeśli się mylę, drogi panie! Jakże inaczej mogę 
poznać twoje umiejętności? Nie lubię ludzi, którzy mi bez przerwy potakują. 
Wszyscy się zawsze ze mną zgadzają, a to mnie nudzi, proszę pana, to mnie 
nudzi. Poszukuję wybitnych umysłów. Intelekt twojego ojca budził we mnie 
głęboki szacunek. Budził we mnie uwielbienie. Czy jesteś równie wybitny jak 
on?
  - Och nie. Nie, panie profesorze.
  - Osąd w tej sprawie pozostaw mnie. Nie mogę jednak ocenić cię właściwie, 
jeśli nie zademonstrujesz swoich umiejętności. Gdy będziesz je nadal 
ukrywał, przyjmę założenie, że jesteś próżniakiem i zaliczę cię do tej 
samej kategorii, do której należał ten chłopak o nazwisku Riordan. "Młody 
Levy?! To bardzo smutne. Jego ojciec miał umysł, którego zazdrościł mu cały 
świat, lecz jego syn, niestety, nigdy nie potrafił nauczyć się czegoś 
więcej niż dziecinnych wierszyków." Czy taka ocena byłaby dla ciebie 
zadowalająca?
  - Pan wie, że nie.
  - Dlaczego znalazłeś się na uniwersytecie Columbia, Levy?
  - To dobra uczelnia.
  - Oczekuję jakiejś lepszej odpowiedzi.
  - Ponieważ pan tu jest.
  - Cóż, ta odpowiedź jest z pewnością lepsza i na pewno bardziej mi 
schlebia, ale podejrzewam, że również jest tylko częścią prawdy. Oczywiście 
przeglądałem dzisiaj twoje świadectwa szkolne. Sprawdzam każdą osobę, która 
uważa, że jest godna tego, by stać się moim podopiecznym. Levy, czy uważasz 
że jestem arogantem?
  - Och nie, panie profesorze.
  - Twój ojciec uważał, że jestem. Nieustannie pastwił się nade mną. 
Chodziłeś do szkoły w Denison; jeśli się nie mylę, do jednej z tych 
kiepskich koedukacyjnych szkółek w Ohio.
  - W informatorze szkolnym sformułowano to trochę inaczej.
  - I uzyskałeś stypendium Rhodesa.
  Levy przytaknął.
  - Stypendysta Rhodesa. Z Denison. Świadczy to o twoich niezwykłych 
zdolnościach, wszyscy stypendyści Rhodesa, których znam, studiowali później 
w jednym z uniwersytetów Ivy League. Levy, w jaki sposób dokonałeś takiego 
wyczynu?
  - Nie wiem, panie profesorze, po prostu złożyłem podanie. 
Najprawdopodobniej trafiłem na dość słaby rok.
  - Najprawdopodobniej. To wyjaśniałoby wszystko. Wyobrażam sobie, jakie 
wrażenie musiało to zrobić w Denison. Nie wątpię, że dostałeś to stypendium 
jako pierwszy w historii szkoły.
  Levy siedział w milczeniu.
  - Byłeś prawdopodobnie pierwszym, który w ogóle ubiegał się tu o miejsce.
  Levy nic nie odpowiedział.
  Biesenthal odczekał dłuższą chwilę, zanim zadał następne pytanie:
  - Dlaczego jesteś na uniwersytecie Columbia, Levy?
  - Tak się po prostu złożyło - wymamrotał Levy.
  - To nieprawda, że tak się po prostu złożyło, Levy. Ponieważ twój ojciec 
był również stypendystą Rhodesa, chodził do tej samej kiepskiej 
koedukacyjnej szkółki w Ohio, i również przyjechał tutaj, by napisać 
doktorat... Jest taki fragment w jednej z powieści o Jamesie Bondzie: 
"jeśli coś się zdarza pierwszy raz - jest to zbieg okoliczności, jeśli 
podobna rzecz zdarza się po raz drugi - można powiedzieć, że to czysty 
przypadek, za trzecim jednak razem to działanie ze strony wroga".
  Levy'ego oblewały siódme poty. Jeśli jeszcze raz pobiegnę na uczelnię, 
powinni mnie zamknąć w jakimś odosobnionym miejscu - pomyślał Levy. Nie w 
tym leżał jednak problem, gdyż Levy pocił się w tej chwili z zupełnie 
innego powodu.
  - Rozdział dotyczący McCarthy'ego jest najważniejszą częścią twojej 
dysertacji, czy tak?
  - Trudno mi powiedzieć, panie profesorze, biorąc pod uwagę fakt, że 
skłamałbym mówiąc, że cokolwiek do tej pory napisałem.
  - Rozdział dotyczący McCarthy'ego jest najważniejszą częścią twojej 
dysertacji, czy tak?
  - Tak.
  - To mnie bardzo martwi, Levy.
  - To tylko dysertacja, profesorze Biesenthal.
  - Przykro mi to mówić, ale nie możesz wypełnić luk, które zostawił po 
sobie twój ojciec. Być może, wszystko jest możliwe, wyciśniesz jeszcze 
większe piętno na nauce, ale to będzie twoja zasługa, nie twojego ojca.
  - Proszę posłuchać; jestem tutaj... chce pan znać prawdę, powiem panu 
prawdę... jestem tutaj, gdyż była to najlepsza oferta stypendialna - i to 
jest cała prawda. Nie jestem tu w jakiejś misji, nic podobnego.
  - To dobrze. Ponieważ minęło zbyt wiele czasu, nie możesz już nic zrobić, 
żeby go oczyścić.
  - Wiem o tym, ponieważ nie trzeba go oczyszczać, był niewinny. - Levy 
podniósł szybko wzrok na Biesenthala.
  Z przeklętych oczu wciąż nie znikał ten charakterystyczny błysk...
  
  
  4
  
  Będąc w Londynie, Scylla nigdy nie wznosił się na szczyty swoich 
możliwości. Nie dlatego, że nie lubił tego miejsca. Wręcz przeciwnie. Już 
wiele lat temu, gdy po raz pierwszy odwiedził to miasto, doznał uczucia, że 
tu właśnie powinien był zamieszkać. Związki uczuciowe z miastem pogłębiły 
się jeszcze bardziej w ciągu dziesięciu lat, licząc od momentu, gdy Scylla 
skończył lat dwadzieścia.
  Gdy miał trzydzieści, poznał w Londynie Janey i bardzo się zakochał. I w 
tym właśnie tkwił problem. Niezależnie od tego, jak ważne wykonywał 
zadanie, nie potrafił się zmusić do odpowiedniej koncentracji. On i Janey 
byli już ze sobą od pięciu lat. Ze strony Scylli nie była to wielka 
namiętność, lecz jego uczucia okazały się wystarczająco głębokie, by 
związek ten przetrwał tak długo. Tego wieczoru przechadzał się po Mount 
Street, oglądając wystawy sklepowe i myśląc o Janey; nagle zaczął głośno 
śpiewać piosenkę "Mglisty dzień w Londynie". Jednak w samą porę przywrócił 
kontrolę nad swoimi uczuciami i nie rozśpiewał się na tyle głośno, aby 
jakiś przechodzień mógł usłyszeć tę serenadę; tak czy owak jego zachowanie 
oznaczało, że nie osiągnął w tym momencie stopnia koncentracji, jaki w tego 
typu pracy potrzebny jest często do tego, by po prostu przeżyć.
  Spojrzał na zegarek. Było przenikliwe zimno; był wrzesień i dochodziło 
wpół do czwartej rano. Pochuchał przez chwilę w dłonie, podniósł kołnierz 
płaszcza i owinął nim ciasno szyję. Kupił ten płaszcz wiele lat temu u 
Burberry'ego i wiedział, że jest już stary i niemodny, ale czy miało to 
jakieś znaczenie?
  Usiadł i spokojnie czekał. Do czekania można się było jakoś przyzwyczaić. 
On jednak nienawidził czekać; z drugiej strony ileż to razy zmusza się do 
tego innych, wyprowadzając ich z równowagi. Zdobycie przewagi było warte 
każdej ceny. To dziwne, ale Scylla nie lubił zmuszać innych do czekania, 
podobnie jak sam nie lubił, gdy ktoś inny kazał mu czekać na siebie. 
Postanowił jednak zachowywać spokój. "Oni" próbowali zdobyć przewagę i gdy 
się wreszcie pojawią, będą przekonani, że on - Scylla - będzie 
zdenerwowany, niespokojny, nawet zirytowany, a więc pomyślą, że to oni są w 
korzystniejszej sytuacji. Gdy jednak świadomie doprowadza się do tego, by 
owi "oni" odnieśli takie wrażenie, wtedy - rzecz jasna - tracą swą 
przewagę. To właśnie sprawiało, że Scylla był najlepszy, potrafił 
zachowywać absolutny spokój i nie zdradzać niczego swoim zachowaniem.
  Przynajmniej wtedy, gdy był u szczytu formy. Jednakże w Londynie nigdy 
się to właściwie nie zdarzało. W Londynie stawał się łatwiejszym celem dla 
wroga, choć do tej pory nikt nie potrafł tego wykorzystać.
  Trzecia trzydzieści pięć...
  Scylla ponownie zmienił pozycję. Ławka nie była po prostu przystosowana 
do tego, by długo na niej siedzieć. Spojrzał w dal i wśród ciemnej zieleni 
Kensington Gardens dojrzał kontury Albert Memorial. Cóż za wspaniały pomnik 
ku czci złego gustu. Zwykle bardzo mu się podobał, lecz nie teraz, w środku 
tej przeklętej nocy, gdy ze zmarzniętym tyłkiem musiał czekać na wykonanie 
tego głupkowatego zadania.
  Wcześniej tego samego dnia zaoferował Rosjanom rysunek najważniejszej 
części "inteligentnej bomby", której posiadaniem tak bardzo upajało się 
ostatnio wojsko; była to bomba, która nie spadała na ziemię jak inne - 
krążyła w powietrzu tak długo, aż znajdowała wcześniej ustalony cel i 
dopiero wtedy spadała. Powodem, dla którego misja Scylii była "głupkowata", 
było to, że Rosjanie posiadali już ten rysunek. Nie mieli jednak okazji nas 
o tym powiadomić, więc teraz musieli się zjawić w parku, oficjalnie wyrazić 
zgodę na zakup rysunku i w wyniku pewnych wzajemnych ustępstw dobić targu. 
Cóż, taki był cały "Rok 1984"; aż robi się niedobrze.
  Kroki.
  Scylla odwrócił wzrok od Albert Memorial; spojrzał na pustą ławkę 
znajdującą się naprzeciwko. W tym właśnie momencie miał wykonać najgłupszą 
część zadania. Choć w tym fachu pracował już długo, gdy przychodził moment 
wypowiedzenia jakiegoś hasła, nie mógł się powstrzymać od śmiechu i 
chichotał niczym przedszkolak. Wielki Boże, któż inny mógł się spotykać na 
ławce w parku o godzinie 3.39 rano?
  To pytanie nie wymagało odpowiedzi.
  Naprzeciwko Scylli usiadła w ciemnościach dziewczyna o delikatnej 
urodzie. Było to dziwne z kilku powodów: a)płci; b)faktu, że powierzyli tak 
"ważną" misję tak delikatnej i słabej kobiecie. Niezależnie od tego 
sprawiała wrażenie spokojnej; ktoś, kto nie miał w tych sprawach 
doświadczenia, mógł odnieść wrażenie, że kobieta jest zupełnie opanowana. 
Scylla wyobraził sobie jednak, jak mocno wali jej serce.
  Kobieta wyciągnęła paczkę papierosów i uczyniła taki gest, jakby chciała 
poczęstować Scyllę.
  Potrząsnął głową.
  - Rakotwórcze. - Jezu, znów poczuł tę nieodpartą chęć, aby wybuchnąć 
śmiechem. Co stałoby się, gdyby nie powiedział "rakotwórcze"? Mógł przecież 
powiedzieć: "Przykro mi, kochanie, nie palę". Czy odeszłaby wtedy? 
Oczywiście że nie. Scylla siedział w dokładnie ustalonym miejscu i w 
momencie, który był ustalony równie dokładnie, jak miejsce. Cóż za 
dziecinada! Gdyby kiedykolwiek został szefem, pierwszą jego decyzją byłoby 
zrezygnowanie z używania haseł.
  Kobieta zapaliła papierosa.
  - Trudno rzucić ten nałóg.
  - Inaczej nie byłby nałogiem - powiedział Scylla.
  Powiedziawszy to, głęboko odetchnął. Przynajmniej tę idiotyczną część 
zadania miał już za sobą.
  Kobieta przez jakiś czas siedziała i paliła, zbyt głęboko zaciągając się 
dymem.
  - Jesteś Scylla? - spytała w końcu.
  Wielki Boże, czy pomyślała, że po tym wszystkim mógł okazać się kimś 
innym? Jej brak doświadczenia zaczynał go powoli irytować. Zbyt długo 
działał w tym fachu, by teraz mieć do czynienia z głupcami i kimś w rodzaju 
chłopców na posyłki. Nie odpowiedział nic, skinął jedynie głową.
  - Myślałam, że jesteś kobietą.
  Myślałem, że jesteś mężczyzną - pomyślał tylko Scylla. Była to oczywiście 
prawda, więc rzecz jasna, nie mógł tak odpowiedzieć.
  Nie odpowiedział nic.
  - Czy przypadkiem Scylla nie była kobietą-potworem?
  - Scylla to nazwa skały. Skały znajdującej się obok niebezpiecznego wiru. 
Wir nosił nazwę Charibdis.
  - I tym właśnie jesteś? Skałą?
  Był faktycznie skałą. Przynajmniej wtedy, gdy miał dobry dzień. Scylla 
zachował milczenie. Zdążył się już zorientować, że kobieta stosuje taktykę 
wymijającą. Nie wiedział jednak, czy robi to dlatego, że jest w tej pracy 
mało doświadczona, czy też z jakiegoś innego powodu.
  - Polecono mi, abym ci przekazała, że wasza cena jest zbyt wygórowana.
  - Czy polecono ci również, aby wynegocjować nową? - Miała naprawdę bardzo 
ładną, a jednocześnie delikatną twarz. On natomiast był świadomy tego, że 
jego ciało jest duże i mocno umięśnione.
  Skinęła głową.
  - Oczywiście.
  - Chryste, negocjujmy więc, przedstaw swoją ofertę, na tym przecież 
polegają negocjacje.
  - Oczywiście. - Znów skinęła głową.
  Siedziała na ławce i wyglądała tak, jakby wpadła w panikę; chciała to 
przed nim ukryć, lecz nie udawało się jej; sprawiała wrażenie, jakby za 
chwilę ktoś ją miał zabić - i w tym momencie mózg Scylli przesłał spóźnioną 
wiadomość: nie ją, nie ją, to ciebie ktoś próbuje zabić...
  I jeśli szczęście jest wynikiem przeznaczenia, to Scylla je miał, gdyż 
instynktownie podniósł prawą rękę i dotknął nią gardła na ułamek sekundy 
wcześniej, niż znalazł się w tym samym miejscu drut, którym ktoś próbował 
go udusić; gdy drut zaciskał się na jego szyi coraz mocniej, wrzynając się 
w dłoń, Scylla pomyślał, że to nie może stać się w tej chwili, tu - w 
Londynie - choć logika mogłaby wskazywać inaczej. Z drugiej strony logiczne 
myślenie prowadziło do jednego wniosku - nawet w chwilach, gdy Scylla nie 
był maksymalnie skoncentrowany, nikt nie posiadał takich umiejętności, aby 
zajść go od tyłu bezszelestnie. I gdy drut coraz głębiej przecinał dłoń 
Scylli, a on sam poczuł się otumaniony, wtedy zdołał zrozumieć, że jest w 
błędzie - był taki człowiek i musiał nim być Chen - wątły, lecz zawsze 
przynoszący śmierć. Sam mistrz S. L. Chen - i właśnie on stał teraz za 
plecami Scylli i zabijał go...
  
  Gdy Chen zorientował się, że ma do czynienia ze Scyllą, odczuł 
satysfakcję. To uczucie nie wynikało z przesadnej wiary we własne siły, 
lecz raczej z przeświadczenia, że takie spotkanie było nie do uniknięcia. 
Kiedyś musiało dojść do walki między Chenem a Scyllą i lepiej się stało, że 
doszło do niej właśnie teraz - teraz, gdy on, Chen, był stroną atakującą. 
Zgodnie z kodeksem uczciwości, Chen najchętniej spotkałby się z 
przeciwnikiem w pustym pokoju; obaj byliby prawie nadzy - i niech jeden 
zwycięży, a drugi zginie. W tym przypadku miało być jednak inaczej. 
Niezależnie od tego Chen odczuwał satysfakcję, gdy odkrył, że ma do 
czynienia właśnie ze Scyllą.
  Nie był jednak zadowolony z okoliczności, w jakich mieli stoczyć walkę. 
Nie miał nic przeciwko ciemnościom ani miejscu, którym był park, nie 
przeszkadzała mu również nocna pora. Tym, co mogło okazać się kłopotliwe, 
była pora roku. Chen wiedział o tym od samego początku. Gdyby było lato, 
Scylla pojawiłby się prawdopodobnie w spodniach i koszuli i jego szyja 
byłaby łatwym celem dla rąk Chena. Był jednak wrzesień i nie było 
wątpliwości co do tego, że Scylla będzie miał na sobie płaszcz i że z 
pewnością będzie chłodno - a to oznaczało, że kołnierz płaszcza będzie 
prawdopodobnie podniesiony, a jeśli nie widzi się wyraźnie najczulszych 
miejsc na szyi, tych miejsc, gdzie zadaje się śmiertelny cios, można wtedy 
jedynie sprawić ból - i wtedy Scylla może mieć szansę na kontratak. A może 
nawet na zwycięstwo.
  Chen był bardzo przeciwny takiemu obrotowi sprawy, więc postanowił użyć 
nunchaku.
  Była to doskonała broń, stara jak świat; dwie twarde drewniane pałki 
połączone ze sobą drutem lub - jeśli ktoś woli - skórzanym paskiem.
  Chen był zwolennikiem stosowania drutu.
  Był mistrzem w posługiwaniu się nunchaku. U mieszkańców Kaukazu broń ta - 
ze względu na swój dziwny wygląd - budziła strach. Biali nazywali ją 
nunczako. Panowała opinia, że najgorsze, co się może zdarzyć, to mieć za 
przeciwnika Chena posługującego się nunczako.
  Na ekranach kin pojawiły się szalone filmy o walkach kung-fu. Nunczako 
posługiwał się również Bruce Lee; na oczach przerażonego Chena święty 
przedmiot stał się zabawką w rękach młodocianych przestępców na całej kuli 
ziemskiej. Dzieciaki używały nunczako w Los Angeles. Broń ta stawała się 
popularna w Liverpoolu. Popularna. I to było poniżające. Oglądając filmy z 
Brucem Lee, Chen dostawał spazmów.
  Na spotkanie ze Scyllą Chen zjawił się o 2.30.
  Wiedział, że dziewczyna miała przyjść o 3.30, ale wiedział również, że 
spóźni się o dziewięć minut, by rozdrażnić dużego mężczyznę. Chen zakładał, 
że Scylla zjawi się przed trzecią - Chen zawsze przychodził wcześniej, gdy 
miał się z kimś zmierzyć, i byłby zaskoczony, gdyby Scylla nie postąpił 
podobnie. O 2.30 Chen dokonał krótkiej, lecz dokładnej analizy otoczenia 
wokół ławki, na której miał usiąść Scylla. Znalazł najbardziej odpowiednie 
miejsce, które znajdowało się nie opodal krzaków. Chen uznał, że nawet w 
przypadku mocnego powiewu wiatru niczym nie zdradzi swojej obecności.
  Przemyślawszy to wszystko, Chen kucnął za krzakiem.
  Mógł tak wytrwać... jak długo? Przez cały dzień? Z pewnością tak. 
Potrafił cały dzień pozostawać w nieruchomej pozycji. Prawdopodobnie mógłby 
to robić jeszcze dłużej. Być może, okaże się to kiedyś konieczne. W tej 
chwili zamarł w bezruchu i gdy Scylla przybył o trzeciej i rozejrzał się 
wokół, stanowił niejako część otaczającego to miejsce krajobrazu. Nie było 
nic, co mogłoby zdradzić jego obecność. Znajdował się już na miejscu przed 
przyjściem Scylii, po śmierci Scylli już go tam nie będzie.
  Trzymał w rękach nunczako, każdą pałkę w innej ręce. Łączący drewniane 
pałki drut o chropowatej powierzchni zwisał luźno. O 3.41 wstał i poczuł, 
że jego mocne ręce są gotowe do działania. Ręce były jego chlubą; przez 
całe życie polegał wyłącznie na nich - inne części ciała miał bowiem wątłe 
i słabe. Waga jego ciała nigdy nie przekroczyła stu funtów.
  Chen zaczął posuwać się do przodu.
  - Czy przypadkiem Scylla nie była kobietą-potworem?
  - Scylla to nazwa skały. Skały znajdującej się obok niebezpiecznego wiru. 
Wir nosił nazwę Charybdis.
  - I tym właśnie jesteś? Skałą?
  Scylla zachował milczenie.
  Chen podchodził coraz bliżej.
  - Polecono mi, abym ci przekazała, że wasza cena jest zbyt wygórowana.
  Niech ją szlag trafi! - pomyślał Chen. Pospieszyła się zbytnio, a miała 
przecież podejść powolnym krokiem. Tyle lat w tym fachu, a teraz trafił na 
taką nowicjuszkę! Scylla będzie w tej chwili kontrolował bieg wypadków. 
Chen chciał przyspieszyć, lecz gdy trzeba zachować ciszę, szybkość 
przestaje być sprzymierzeńcem. Należy kroczyć pewnie, lecz powoli. W 
przeciwnym razie istnieje ryzyko, że można zdradzić swą obecność ocierając 
materiałem o materiał, nadeptując patyk na ziemi lub też wydając jakieś 
inne dźwięki.
  - Czy polecono ci również, aby wynegocjować nową?
  Chen znajdował się w odległości sześciu stóp od dużego mężczyzny. Wolałby 
znajdować się w odległości czterech stóp od niego, lecz wszystko zepsuła ta 
cholerna dziewczyna.
  - Oczywiście.
  W tym momencie znajdował się w odległości trzech stóp od Scylli.
  - Chryste, negocjujmy więc, przedstaw swoją ofertę, na tym przecież 
polegają negocjacje.
  - Oczywiście - powiedziała i kiedy Chen zaciskał drut na gardle Scylli, 
wiedział już, że Scylla uniósł wcześniej rękę. Używając prawej ręki, 
próbował nie dopuścić do tego, by drut zacisnął się na jego gardle.
  Dziwka - pomyślał Chen, lecz jednocześnie wyrzucił z głowy wszystkie 
myśli, koncentrując się jedynie na tym, co robi. Już wcześniej przecinał 
ludzkie ciało podobnym drutem i wiedział, że kości ręki łamią się wtedy jak 
zapałki.
  Przyjął odpowiedniejszą do tego celu pozycję i zachowując doskonałą 
równowagę ciała, rozpoczął swój akt zabijania...
  Gdy krew niemal trysnęła ze zranionej prawej dłoni, Scylla zauważył, że 
siedząca naprzeciwko niego dziewczyna trzyma w ręce pistolet. Była to z jej 
strony czysta głupota, gdyż użycie broni palnej w ciemnościach wywołałoby 
jedynie niepotrzebny zamęt, a celny strzał mógł być tylko wynikiem 
szczęśliwego zbiegu okoliczności. Choć wzięcie pistoletu nie było rozsądnym 
posunięciem, Scylla mógł się jednak stać łatwym celem, gdyby tylko 
dziewczyna okazała się szybsza - w pewnym bowiem momencie Scylla odczuł 
paraliżujący ból, a taki ból potrafi odwrócić cały bieg wypadków. Ból 
przyćmiewa umysł i blokuje działanie zmysłów, uniemożliwia działanie zgodne 
z logiką, doświadczeniem i odbytym szkoleniem.
  Tak więc przez chwilę, gdy drut coraz głębiej wrzynał się w ciało, Scylla 
poczuł, że słabnie, że ma przyćmiony umysł oraz że nadchodzi jego godzina 
śmierci.
  Lecz dziewczyna była powolna, zbyt powolna - i krytyczna chwila 
przeminęła.
  Mózg Scylli odzyskiwał utraconą władzę. Scylla był przecież skałą. 
Pamiętaj o tym! Scylla, jesteś skałą i musisz coś zrobić - i to 
natychmiast. Słowa te jakby głośnym echem odbiły się w jego umyśle, gdyż 
nagle zorientował się, że dziewczyna z pistoletem podnosi się z ławki. 
Jakie to mogło mieć jednak znaczenie, czy kula przeszyje głowę trzeźwo 
myślącą, czy też zamroczoną z powodu bólu? Na domiar złego za Scyllą 
znajdował się jeszcze Chen, równy w walce, a być może jedyny... ale ty, 
Scylla, jesteś skałą i musisz coś zrobić!
  Coś niezwykłego, nadzwyczajnego - coś, czego nikt nie dokonał - i masz na 
to pięć sekund. A więc zrób to.
  Chen był na swój sposób wielki, ale równocześnie był mały. Dziewczyna 
podchodziła coraz bliżej. Chen był szybki, lecz w tym momencie stał 
nieruchomo - dziewczyna podniosła pistolet i była gotowa do strzału - a 
więc gdyby udało się ruszyć Chena z miejsca, gdyby udało się doprowadzić do 
tego, by choć na chwilę stracił równowagę, gdyby tylko udało się to 
zrobić...
  Scylla wiedział już, jak działać.
  Widział człowieka, który tego dokonał. Widział to tylko jeden raz. Na 
boisku do koszykówki. Niezrównany Monroe zmierzył się z geniuszem piłki, 
Frazierem. Najwspanialszy napastnik przeciwko największemu obrońcy. W 
pobliżu tych dwóch nie było nikogo. Monroe ruszył na kosz i zrobił zwód w 
prawo, a jeśli zrobi się zwód w prawo, są tylko dwie rzeczy, które można 
zrobić w następnej kolejności: zrobić zwód w prawo i ruszyć lewą stroną lub 
też zrobić zwód w prawo, następnie zwód w lewo i ruszyć stroną prawą.
  Monroe nie zrobił ani jednego, ani drugiego.
  Zrobił zwód w prawo i ruszył prawą stroną, omijając Fraziera, któremu 
jedynie pozostało obejrzenie celnego rzutu przeciwnika.
  Scylla zrobił zwód w prawo i ruszył do przodu prawą stroną.
  W tym kierunku przechylił ciało wzdłuż ławki, a potem, gdy wydawało się, 
że raptownie zatrzyma się, by zamarkować ruch z powrotem w lewą stronę, 
zebrał w sobie wszystkie siły, jakie mu jeszcze pozostały, by przesunąć się 
dalej na prawo. W tym momencie odczuł, że z chwilą, gdy Chen stracił 
równowagę, drut na jego szyi nagle rozluźnił się.
  Całą siłą swego wielkiego ciała Scylla ruszył teraz do przodu, ciągnąc za 
sobą małego mężczyznę, który nie sprawiał wrażenia, aby czuł się szczęśliwy 
z powodu takiego obrotu sprawy. Gdy Scylla znalazł się już poza ławką i 
poczuł, że jego ciało zachowuje odpowiednią równowagę, zebrał wszystkie 
siły i wykonał przerzut przez ramię. Bezradny Chen jak piłka poszybował w 
kierunku dziewczyny, która i tym razem okazała się zbyt powolna.
  Oboje z łomotem upadli na ziemię. Dziewczyna była w szoku. Jej pistolet 
potoczył się po chodniku. Scylla zauważył go, ale w tym samym momencie 
dostrzegł go również Chen, który rzucił się po broń i desperackim wysiłkiem 
próbował jej dosięgnąć. Na betonowym chodniku przypomniał uciekającego 
karalucha.
  Scylla nie przeszkodził mu.
  Jego prawa ręka obficie krwawiła i była w chwili prawie bezużyteczna. 
Scylla przypatrywał się Chenowi, który podchodził coraz bliżej. Nagle 
wymierzył mu cios nogą w głowę - albo raczej próbował to zrobić... Chen był 
bowiem gotowy do obrony i zdołał złapać Scyllę za stopę - wykręcił ją i 
rzucił przeciwnika na ziemię. Scylla zaatakował uderzeniem z lewej, lecz 
cios jedynie musnął głowę Chena, który pomimo pozycji klęczącej i 
oszołomienia z powodu przerzutu przez ramię potrafił zrobić szybki unik. 
Scylla wymierzył następny cios z lewej, lecz i tym razem Chen zrobił unik. 
Scylla jeszcze raz spróbował, lecz znów chybił, gdyż Chen był szybki i 
swymi raptownymi ruchami przypominał karalucha lub owada wodnego, którego 
choć się widzi i chce się go złapać, nigdy się to nie udaje. W tym momencie 
obaj mężczyźni rzucili się w kierunku pistoletu, lecz żaden z nich go nie 
dosięgnął i gdy Scylla zrozumiał, że nie zdoła ubiec przeciwnika, kopnął go 
- pistolet zniknął gdzieś w ciemnościach. Wtedy Chen wymierzył Scylli cios 
w szyję, lecz ten wykonał nieznaczny ruch, który go ocalił. Cios był jednak 
bolesny - rozwścieczył Scyllę i spowodował, że pociemniało mu w oczach. 
Pomyślał wtedy, że nie wolno mu dopuszczać do takich sytuacji. Jeśli straci 
zdolność trzeźwej oceny wypadków, będzie po nim. Znów spróbował uderzyć 
lewą ręką, lecz chybił; prawej nie mógł użyć, gdyż byłoby to zbyt bolesne. 
Wiedzieli o tym obaj, więc gdy Scylla zdecydował się w końcu na zadanie 
śmiertelnego ciosu z prawej, dał się słyszeć podwójny wrzask wywołany 
potwornym bólem - i trudno ocenić, czyje cierpienie było bardziej dotkliwe: 
Scylli czy Chena. Można było mieć pewność tylko co do jednego: cierpienie 
Chena trwało krócej. Zdyszany Scylla wstał, przeszedł obok martwego ciała 
mieszkańca Orientu i w milczeniu skończył z dziewczyną. Następnie pobiegł 
ścieżką w dół w kierunku Albert Memorial. Biegnąc owinął chusteczką prawą 
rękę.
  Najbliższy automat telefoniczny znajdował się naprzeciwko Kensington 
Gore. Zbliżając się do niego, Scylla zwolnił i zaczął iść niemal spacerowym 
krokiem, bo choć była dopiero 3.45 rano, potencjalni przeciwnicy mogli już 
nie spać, a biegnący mężczyzna w nocy wyglądał podejrzanie. W kłopotliwych 
sytuacjach należało iść - nie biec.
  Scylla wrzucił do automatu odpowiednie monety, wykręcił odpowiedni numer 
i już po pierwszym sygnale ktoś podniósł słuchawkę.
  - Przeprowadzki.
  - Scylla.
  - Słucham cię, Scylla.
  - Dwoje. Między Albert Memorial i Lancaster Walk.
  - Jakieś rany?
  - Ręka.
  - Zawiadomię klinikę, Scylla.
  Trzaśnięcie słuchawki.
  Scylla wyszedł z budki i czekał. Nie musiał czekać, mógł już pójść w 
swoją stronę, jednak zawsze lubił zostać jeszcze chwilę w pobliżu miejsca 
podobnych wydarzeń, by upewnić się, że nie będzie jakichś dodatkowych 
komplikacji.
  Poza tym chciał przez chwilę pomyśleć. Dlaczego Chen chciał zająć jego 
miejsce? Ktoś musiał go wynająć - ale kto i dlaczego? A wcześniejsze 
zdarzenie w męskiej toalecie w Los Angeles? Możliwe, że stali za tym 
Arabowie, ale czy aż tak bardzo zalazł im za skórę, aby chcieli go zabić? 
Bez trudności mogli się skontaktować z Rosjanami, lecz ci z pewnością 
przysłaliby jednego ze swoich ludzi, a nie człowieka z jakiegoś 
orientalnego kraju, którym pogardzają. Scylla czuł bardzo nieprzyjemne 
rwanie w zranionej ręce. Potrząsnął głową - cokolwiek się działo, miał 
jeszcze zbyt mało informacji; mózg dostał do przetworzenia zbyt mało 
danych.
  Po siedmiu minutach zjawił się w Kensington Gardens pojazd wyglądający na 
prawdziwą karetkę. Pięć minut później karetka odjechała. Wszystko 
załatwiono bardzo sprawnie i, rzecz jasna, gazety nigdy o niczym się nie 
dowiedzą.
  Scylla złapał taksówkę, kazał się zawieźć do najbliższej kliniki, 
zapłacił i wysiadł. Odczekał chwilę, aż taksówka odjedzie; poszedł 
następnie w kierunku miejsca, gdzie mieli na niego czekać. Ręka była w 
coraz gorszym stanie i Scylla miał ochotę biec, lecz biegnący mężczyzna 
wygląda podejrzanie, więc w kłopotliwych sytuacjach należało iść - nie 
biec.
  Z obficie krwawiącą ręką Scylla powoli kroczył naprzód.
  W klinice wszystko już było przygotowane. Oczyszczono ranę i 
zaproponowano środek znieczulający.
  Powiedział lakonicznie, że nie życzy sobie tego typu środków.
  Lekarze zapewnili go, że zabieg będzie bolesny.
  On natomiast zapewnił ich, że nie jest w tym miejscu pierwszy raz.
  Lekarz niechętnie przystąpił do zabiegu bez użycia znieczulenia. Scylla 
wszystkiemu przypatrywał się, widział każdy zakładany szew. I nawet nie 
jęknął.
  Scylla był skałą. Przynajmniej wtedy, gdy miał dobry dzień.
  
  5
  
  Levy siedział samotnie w rogu biblioteki, studiując wydarzenia z historii 
Ameryki w roku 1875. Mówiąc prawdę, zainteresowała go nie sama data; daty 
to tylko suche, nic nie znaczące liczby. Jego ojciec napisał kiedyś: "Dla 
pedanta daty to niemal bóstwa, którym powinno oddawać się cześć, lecz dla 
prawdziwego badacza, zajmującego się historią społeczeństw, to jedynie 
drobne szczegóły, to rodzaj streszczenia wydarzeń, przydatne w pracy 
drogowskazy - i nic więcej. Nie pytamy osoby, która przeżyła zatonięcie 
<<Titanica>>: Proszę powiedzieć, kiedy dokładnie się to stało? Pytamy o coś 
innego: Jak tam było? Co pan wtedy czuł? I na tym polega zadanie badacza 
zajmującego się historią społeczeństw: uczynić, aby przeszłość stała się w 
oczach współczesnych czymś żywym i znaczącym, sprawić, aby ludzie 
zaangażowali się emocjonalnie w wydarzenia, w których sami nie brali 
udziału. I pomóc im zrozumieć je". Ameryka około roku 1875 - zastanawiał 
się Levy. - Niech pomyślę, niech pomyślę. - (Poprzednią godzinę spędził 
studiując historię Anglii, a jeszcze wcześniej zajmował się zestawieniem 
wydarzeń, które miały w tym okresie miejsce we Włoszech i Grecji. O 
historii Niemiec wiedział stosunkowo niewiele, gdyż Niemcy jako naród byli 
tematem nudnym z powodu ich braku poczucia humoru. Być może kiedyś, na 
samym początku, Stwórca nakazał: "No dobrze, niech Ziemia zacznie się 
kręcić, wszyscy blondyni do Skandynawii, wszystkie głuptasy do Polski, a z 
Niemiec wyrzucić wszystkich żartownisiów.")
  Hm - pomyślał Levy - rok 1875, 1875. W tym czasie został uwięziony w 
Nowym Jorku Boss Tweed, co było równoznaczne z pojawieniem się miejskich 
wielkorządców, ludzi reprezentujących wielką władzę, w każdym mieście 
pojawił się odpowiednik Dicka Daleya; w tym też czasie rozpoczęła 
działalność organizacja Christian Science i wtedy również wystąpiła ze 
swymi szaleńczymi ideami Mary Eddy. A kiedy zaczęto organizować wyścigi 
konne w Kentucky? Wszystko to zdarzyło się w tym samym okresie, wtedy to 
również rozpoczęła działalność pierwsza centrala telefoniczna, a Custer 
dostał za swoje w Little Big Horn.
  Dobrze - pomyślał Levy - cóż za zbieg okoliczności: rozpoczęcie 
działalności pierwszej centrali telefonicznej zbiegło się w czasie ze 
śmiercią Custera - cóż to musiał być za kraj, cóż to była za ojczyzna dla 
jej obywateli! Melville miał ponad pięćdziesiąt lat i był ciągle nieznany, 
Twain około czterdziestki i odnosił już sukcesy, Joe Pulitzer był chyba 
dwudziestopięcioletnim dzieciakiem, a krowa pani O'Leary właśnie zniszczyła 
Chicago; a pomyśleć o wszystkich wynalazkach, które tryskały z ludzkich 
umysłów niczym fontanna: Remington wprowadzał właśnie na rynki Wschodu 
maszyny do pisania, Glidden kończył projekt urządzenia do produkcji drutu 
kolczastego, które miało zawojować rynki Zachodu - a gramofon Thomasa Alva 
i urządzenie do czyszczenia dywanów Bissella? Cóż to były za wspaniałe 
czasy - byliśmy wtedy krajem tworzącym zręby przyszłej potęgi; wśród innych 
narodów byliśmy niczym odważny i energiczny chłopak wśród ślamazarnych 
rówieśników. Nie wiedzieliśmy o tym jednak, a właściwie nie chcieliśmy o 
tym wiedzieć, ponieważ być najlepszym, to znaczy wziąć na siebie 
odpowiedzialność i objąć przywództwo, a my byliśmy za bardzo uwikłani w 
cywilizacyjny wyścig: jeszcze szybciej, jeszcze sprawniej.
  Levy odsunął się od biurka, aby przez chwilę odpocząć. O Ameryce wiedział 
już sporo. Wiedza ta była z pewnością powierzchowna, lecz nie był przecież 
ekspertem w dziedzinie historii dziewiętnastego wieku - skądże znowu, 
chciał jedynie przypomnieć sobie pewne wydarzenia, był przecież nikim innym 
jak zwykłym, typowym dla swych czasów facetem. Z drugiej strony należało 
posiąść wiedzę na temat różnych innych okresów historii. Najważniejsze 
było, aby znać świat, każde dwudziestopięciolecie na przestrzeni ostatnich 
kilku wieków. Jeśli posiadało się taką wiedzę i znało się pewne rzeczy "na 
wyrywki", wtedy luki w wiedzy rekompensowało logiczne myślenie. W ten 
właśnie sposób funkcjonował umysł ojca Levy'ego. Gruntowna znajomość 
wszystkich faktów nie była potrzebna. Należało znać większość z nich. Gdy 
nie znało się jakichś szczegółów, wtedy na pomoc przychodziła logika. 
Ojciec Levy'ego kochał logikę. Pod tym względem Levy był do niego podobny.
  Przy innym stoliku, na lewo od miejsca, gdzie siedział Levy, powstało 
nagle zamieszanie. Jakiś przystojny chłopak i ładna dziewczyna 
poszturchiwali się nawzajem; patrząc jednak na nich, można było odnieść 
wrażenie, że oboje mieliby raczej ochotę na kontakt bardziej subtelny. Levy 
przyglądał im się przez chwilę. Był to prawdziwy powód, dla którego wolał 
uczyć się właśnie tutaj, a nie w zacisznym pomieszczeniu wśród półek na 
książki - lubił przyglądać się ludziom.
  Kłamca.
  Lubił przyglądać się dziewczynom.
  W sali znajdowało się kilka studentek z Barnard, których widok mógł 
faktycznie przyprawić o zawrót głowy. Jedna z nich będzie kiedyś moja - 
pomyślał Levy. W tej chwili jedynie przyglądał im się. Też coś!
  Levy odwrócił się raptownie do tyłu świadomy tego, że przypatruje mu się 
Biesenthal. Profesor wskazał palcem stos książek na stoliku Levy'ego.
  - Nikt się na to nie da nabrać - powiedział. - Widziałem, jak strzelasz 
oczami do dziewczyn.
  - Och nie, panie profesorze, mógł pan odnieść takie wrażenie, ale ja 
naprawdę odwaliłem dziś kawał roboty.
  - Gdybyś chciał się uczyć, znalazłbyś bardziej zaciszne miejsce.
  - Niczego nie pragnąłbym bardziej, ale w tej chwili nie ma nigdzie 
wolnych miejsc, więc musiałem zostać tutaj - powiedział Levy.
  - Ja zawsze uczyłem się właśnie tu - powiedział Biesenthal. - Można tu 
było spotkać dużo ładnych dziewczyn.
  Pana interesowały dziewczyny? - chciał niemal krzyknąć Levy, lecz ugryzł 
się w język.
  - Wiem, co myślisz - powiedział Biesenthal. - Znam ten wyraz oczu. Jadąc 
po Broadwayu samochodem, zauważyłem jednego z moich studentów i kiedy 
zatrzymałem się na światłach, student wlepił we mnie wzrok; był zupełnie 
osłupiały. Spytałem go, czy coś się stało, a on zdołał tylko wykrztusić: 
"Mój Boże, pan umie prowadzić samochód". Jesteśmy jednak istotami ludzkimi, 
przynajmniej niektórzy z nas, Levy. Przemyśl to sobie. Twierdzisz, że 
odwaliłeś kawał roboty, co to była za robota?
  - Rok 1875 - powiedział Levy.
  - Nie zlekceważ postaci Gliddena - rzekł Biesenthal.
  - Absolutnie nie, panie profesorze.
  - Nie masz najmniejszego pojęcia, kim był Glidden, przyznaj się.
  - Niech pan ze mnie nie żartuje, chodzi o drut kolczasty, to bardzo ważny 
moment historii. - Hej! Sukinsynu, zrobiłeś na nim wrażenie! Zaznacz to w 
kalendarzu, gdy będziesz już w domu. - A co pan sądzi na temat Custera i 
telefonów?
  Biesenthal spojrzał na chłopca.
  - Masz na myśli Custarda, Levy? Twoje słowa zlewają się w jakiś 
niewyraźny bełkot.
  - Nie, nie, mam na myśli człowieka o nazwisku George Armstrong Custer, 
tego bałwana, który zginął tak marnie akurat w momencie, gdy uruchomiono 
pierwszą centralę telefoniczną. Czyż to nie wspaniały zbieg okoliczności w 
historii Ameryki! Osobiście uważam, że to wspaniały symbol.
  - Jak mawiał twój ojciec: "Symbole zostawcie poetom". - Spojrzał na 
zegarek. - Dochodzi siódma, niedługo muszę być w domu na kolacji. Odprowadź 
mnie, Levy. - Pokiwał palcem wskazującym. - Nie musisz iść po swego grata. 
To całkiem blisko, na Riverside Drive.
  Biesenthal wyszedł z dużej czytelni, Levy podążył tuż za nim. Nie pozwolę 
na to, by myślał, że jestem kompletnym głupcem - postanowił Levy. - Założę 
się, że bliźniaków Riordanów nie prosił, by odprowadzili go do domu.
  - Zaprosiłbym cię na kolację, Levy - zaczął Biesenthal, gdy obaj znaleźli 
się już na zewnątrz. - Jest jednak pewien problem, Levy: moja żona, niegdyś 
prawdziwa piękność i wspaniała matka dla naszych dzieci, niestety bardzo 
źle gotuje; nie tylko, że jedzenie nie jest zbyt smaczne, ale w dodatku 
nigdy nie ma go w wystarczającej ilości. Nie muszę więc dodawać, że raczej 
rzadko zapraszamy do domu gości. - Przeszli przez uniwersytecki campus i 
udali się w kierunku Broadwayu i Sto Szesnastej. Na rogu znajdował się 
sklep z plakatami i książkami, na wystawie leżały obok siebie utwory Che'a 
Bette Midlera oraz książka o Kennedym.
  - Gdzie byłeś, kiedy zmarł? - spytał Biesenthal.
  Profesor przeszedł na drugą stronę ulicy, Levy podążył za nim.
  - Kennedy? Byłem w szkolnej stołówce na lunchu i jakiś piłkarz, 
prawdopodobnie głupi jak but, powiedział: Zastrzelili Kennedy'ego. W tym 
momencie wykrzyknęliśmy jakby jednym głosem: A gdzie w tym dowcipie jest 
pointa? Zaraz potem zaczęliśmy się śmiać z samych siebie, lecz przestaliśmy 
nagle, widząc wyraz twarzy tego głupka. Zrozumieliśmy, że w tym dowcipie 
nie było żadnej pointy.
  - Miałem na myśli twojego ojca - przerwał Biesenthal.
  - Chyba byłem wtedy w domu - odpowiedział Levy.
  Schodząc w dół stromą ulicą w kierunku Riverside mężczyźni zwolnili 
kroku.
  - Chciałbym, abyś o czymś wiedział - zaczął Biesenthal. - Nie mam ku temu 
specjalnego powodu, po prostu chcę ci o czymś powiedzieć i robię to 
bardziej z myślą o sobie, rozumiesz?
  - Tak, proszę pana.
  - Wyjawię ci wielki sekret, Levy, gdyby ludzie dowiedzieli się o tym, 
zniszczyłoby to moją karierę - i to z dnia na dzień. Gdyby się okazało, że 
jestem homoseksualistą i Timer ogłosił to na pierwszej stronie, byłoby to 
niczym w porównaniu z tym, co zaraz ci wyjawię, a więc słuchaj uważnie: 
jestem wielkim kibicem baseballu. Nie mam na myśli takich drużyn, jak Mets 
i Dodgers lub takich graczy, jak Aaron czy Mays, choć uwielbiam ich 
wszystkich oglądać. Ale tak naprawdę rozkoszuję się czymś innym - czytaniem 
tabeli z wynikami rozgrywek. Zbliżając się do starości, nadal wślizguję się 
potajemnie do łazienki w niedzielne poranki, zabieram ze sobą wiadomości 
sportowe i udając, że biorę kąpiel, uczę się na pamięć wyników 
poszczególnych gier. No dobrze, Levy, masz teraz szansę wykorzystać swój 
wspaniale funkcjonujący mózg. Co może być najważniejszym wydarzeniem roku w 
całym wszechświecie dla człowieka, który posiada taką namiętność jak ja - 
wydarzeniem bardziej nawet doniosłym niż wybory Miss Ameryki?
  - Rozgrywki ogólnoświatowe?
  - Słusznie. Właśnie te rozgrywki. I dla człowieka takiego jak ja 
najgorszą rzeczą, jaka może się przytrafić - i zdarza się to całkiem często 
- jest to, że w czasie rozgrywek muszę prowadzić wykłady. I wiesz, co wtedy 
robię?
  - Nie, panie profesorze.
  - Od ponad trzydziestu lat mam genialną wprost sekretarkę. Dałem jej 
kiedyś najlepsze radio tranzystorowe; po każdej serii rozgrywek wchodzi do 
sali, gdzie akurat wykładam. Nauczyłem ją, aby przybierała wtedy taki 
nieszczęśliwy wyraz twarzy, jakby właśnie miał miejsce najstraszniejszy 
kataklizm. Wchodzi więc do sali wykładowej i pyta: Czy mogę z panem chwilę 
porozmawiać, profesorze Biesenthal? Ja odpowiadam wtedy rozdrażnionym 
głosem: O co chodzi, o co chodzi, czy nie widzi pani, że jestem zajęty? Ona 
odchodzi ze mną na stronę i gdy ja kiwam głową, zachowując przy tym 
niezwykle poważny wyraz twarzy, ona szepcze mi do ucha: W szóstej grze 
Oakland prowadzi dwa do jednego, Seaver ciągle zdobywa punkty dla Mets, 
lecz sprawia wrażenie zmęczonego, rozgrzewa się już Mc Graw. W takich 
sytuacjach waham się przez chwilę, jakbym nie był zdecydowany, jak 
powinienem się odpowiednio zachować, następnie wracam do studentów, którzy 
wszyscy czują się zaszczyceni faktem, że nawet wydarzenia najwyższej rangi 
mające miejsce poza uniwersytetem nie zakłóciły wykładu, który dla 
profesora jest świętością.
  Obaj szli teraz ulicą Riverside Drive w kierunku ulicy Sto Osiemnastej.
  - Twój ojciec umarł w marcu...
  - Trzydziestego.
  -...wtedy również byłem w sali wykładowej i nagle weszła moja sekretarka, 
która już piętnaście lat temu była niezrównana. Nie zapomnę 
katastroficznego wprost wyrazu jej twarzy. Przypominam sobie, co wtedy 
pomyślałem: To nie chodzi o rozgrywki, przecież nie zaczęli nawet sezonu. 
Zadałem więc sobie pytanie: o cóż innego może chodzić, jakaż to straszna 
wiadomość skłoniła ją do tego, by przerwać mi wykład i dlaczego ma taki 
wyraz twarzy? Podszedłem do niej i zastanowiłem się przez chwilę, że może 
faktycznie byłem już starcem, który nie zauważył, że jest pół roku później. 
A piętnaście lat temu Burdette i Aaron grali w Milwaukee przeciwko 
Mantle'owi i Fordowi z drużyny Jankesów. Próbowałem przypomnieć sobie 
wszystkie nazwiska, zastanawiając się jednocześnie nad tym, cóż takiego 
mogło się stać. Ona nie wypowiedziała jednak żadnego nazwiska, powiedziała 
jedynie: On nie żyje - i wyszła z sali. Odczułem taką ulgę - nie byłem więc 
jeszcze starym sklerotykiem. Pamiętam, że nawet uśmiechnąłem się. Wróciłem 
do studentów i usiadłem, ale w chwilę później wiadomość przyniesiona przez 
sekretarkę musiała wywołać we mnie wstrząs, ponieważ zwróciłem się do 
studentów w te słowa: - Musicie opuścić salę. Musicie natychmiast opuścić 
salę. Studenci wyszli, a po upływie około godziny moja sekretarka 
przyniosła płaszcz i kapelusz. Spytałem ją, jak do tego doszło, a ona 
odpowiedziała, że powodem śmierci był wylew krwi do mózgu. To dobrze - 
powiedziałem - to dobrze, mam nadzieję, że umarł szybko i nie cierpiał. 
Wiedziałem jednak, że cierpiał straszliwie i również podejrzewałem, że nie 
był to żaden wylew. Próbowałem po prostu zachować spokój. Było to jednak 
niezwykle trudne. Następnego dnia gazety podały, że strzelił sobie w głowę. 
Gdzie wtedy byłeś?
  - W domu. Stałem na końcu korytarza. Była godzina dziesiąta. Dostałem 
świetną ocenę za wypracowanie, przy którym mi pomagał - zdarzało się, że 
był na tyle trzeźwy, aby pomóc mi trochę w nauce. To było jakieś głupiutkie 
wypracowanie na temat wełny; on wiedział wszystko, nie muszę tego panu 
mówić. Pomyślałem, że powinienem mu powiedzieć, jak wysoko została oceniona 
nasza wspólna praca; po chwili doszedłem jednak do wniosku, że gdybym to 
zrobił, trudno byłoby potem przetrwać czas kolacji bez żadnego tematu do 
rozmowy, postanowiłem więc zaczekać ze wszystkim - i wtedy rozległy się 
strzały. Pamiętam, jak stałem przy wejściu do jego pokoju. Nie widziałem go 
- leżał za łóżkiem. Zauważyłem jednak krew - strumień, rzekę krwi i 
przypominam sobie, co wtedy pomyślałem: Dzięki Bogu to nie ja rozlałem 
farbę. Później zdałem sobie sprawę z tego, jak ładnie ta farba wygląda, jak 
upiększa pokój, dodając mu barwności. Nie wiem, jak długo tam stałem; w 
końcu zebrałem się na odwagę i poszedłem zadzwonić po gliny. Gdy 
przyjechali, poprosiłem ich o pistolet, lecz odmówili tłumacząc, że tu 
dowód rzeczowy. Zrozumiałem to, ale powiedziałem, że chcę go dostać, gdy 
będzie już po wszystkim. Odpowiedzieli, że jestem nieletni, więc nie mogą 
mi dać pistoletu. Czasem jednak potrafię być bardzo uparty i może mi pan 
wierzyć, że mam go do tej pory. Mój brat, który miał wtedy dwadzieścia lat, 
wydostał go od policjantów, gdy nie był im już potrzebny. Gdy byłem już 
pełnoletni, nauczyłem się nim posługiwać, robiłem to w nieskończoność. Znam 
każdą jego śrubkę. Naprawdę.
  Mężczyźni zatrzymali się przed eleganckim domem, w którego drzwiach stał 
portier. Biesenthal dał mu znak ręką, aby odszedł. Znaleźli się teraz sami 
na chodniku.
  - Dlaczego?
  - Nie wiem... miałem nadzieję, że któregoś dnia odnajdę żywego 
McCarthy'ego. Widzi pan, myślałem sobie wtedy, że nie jestem silny 
fizycznie, nie jestem przecież zawodnikiem wagi ciężkiej czy kimś podobnym, 
a doszedłem jednocześnie do wniosku, jakby to było wspaniale dać w swoim 
życiu nauczkę przynajmniej kilku ciemnym typom. Nie wyrzuciłem pistoletu, 
ponieważ jest mój - ponieważ należał do taty; właściwie nie wiem, dlaczego 
go nie wyrzuciłem. Dobranoc, profesorze. - Levy odwrócił się i miał zamiar 
odejść.
  - Tom?
  Mój Boże, użył imienia Tom. Levy odwrócił się.
  - Słucham, panie profesorze?
  - Dlaczego nie przyznałeś się, że znasz cytat z Locksley Hall, 
sześćdziesiąt lat później? Z wyrazu twojej twarzy odczytałem, że chciałeś 
to zrobić.
  - Bałem się.
  Biesenthal pokiwał głową.
  - To prawda, że wywołuję w ludziach strach. Pracowałem nad tym całe lata. 
Moja najmłodsza córka nazywa mnie Ebenezer... - Nagle zamilkł.
  Levy spojrzał na Biesenthala. Zorientował się, że profesor czuje się 
speszony z jakiegoś powodu i nie wie, co dalej powiedzieć.
  Nagle profesor wyrzucił z siebie:
  - Gdy dowiedziałem się, że nie żyje - płakałem. Chciałem, żebyś o tym 
wiedział.
  - Nie był to dobry dzień ani dla mnie, ani dla pana - odrzekł Levy.
  
  
  6
  
  Scylla stał przy wejściu na zamek i spoglądał w dół na Princes Street. 
Ściemniało się szybko, lecz Princes Street nadal stanowiła najpiękniejszy 
widok, jaki można sobie było wyobrazić; była nieporównywalna z żadnym innym 
miejscem w Edynburgu, żadnym miejscem w Szkocji, w całej Wielkiej Brytanii, 
a nawet w Europie - i żadnym innym miejscem na kuli ziemskiej. Był to dar 
od Wszechmogącego; ulica wyglądała tak, jakby ktoś przeniósł wszystkie 
najwspanialsze sklepy z Piątej Alei i umieścił je wzdłuż Central Parku - 
tłem dla tego wszystkiego nie byłaby jednak ciemna zieleń drzew, lecz 
wysokie wzgórze, mierzące setkę stóp, na którego szczycie stałby 
majestatyczny zamek w ciemnomiodowym kolorze. Cóż więcej dodać - zobaczyć 
Princes Street i umrzeć!
  Przestań myśleć o umieraniu.
  Jednak nie mógł się od tego powstrzymać. Stał w chłodzie, wpatrując się w 
rozświetlone wystawy przepięknych sklepów Forsytha i Lilywhite'a i 
zastanawiał się nad kwestią śmiertelności, a właściwie nad tym, że zjawisko 
to nie istnieje. W prawej ręce odczuwał rwanie, a pod niedawno założonymi 
szwami piekący ból. Działo się tak jedynie z jego winy - zbyt często 
zaciskał pięści i pocierał jedną ręką o drugą.
  A wszystko dlatego, że Robertson się spóźniał.
  Gdyby chodziło o kogoś innego, nie byłoby powodu do zmartwienia. 
Robertson znany był jednak powszechnie z punktualności. Jeśli z Bejrutu 
zadzwonił do kogoś w Beverly Hills, mówiąc: "Spotkajmy się o drugiej 
trzydzieści na północnej ścianie Mont Everestu, w połowie drogi na szczyt", 
to gdyby ten ktoś spóźnił się o dziesięć minut, musiał mieć piekielnie 
dobrą wymówkę.
  A może nie stało się nic złego - mógł po prostu utknąć w korku lub złapać 
gumę. To logiczne wytłumaczenie, jednak Scylla obserwował samochody na 
Princes Street, które poruszały się bez żadnych przeszkód. Poza tym, gdyby 
Robertson złapał gumę, na pewno nie zmieniałby koła - zjechałby na pobocze 
i złapał taksówkę, aby jak zawsze przybyć punktualnie na umówione 
spotkanie.
  A więc nie można się było łudzić, że wszystko w porządku.
  Roberston nie zjawił się na czas, ponieważ już nie żył. Niewiadome było 
jedynie to, czy sam wpadł w przepaść, czy też został zepchnięty. Kto wie? 
Biorąc pod uwagę jego kłopoty z sercem, mogło się to stać w każdej chwili. 
Nie tylko miał nadwagę, ale dużo palił i pił, jadał natomiast tylko 
wysokokaloryczne potrawy - zawał mógł więc być logiczną konsekwencją 
takiego trybu życia.
  Ostatnio działy się jednak dziwne rzeczy - choćby sprawa Chena - więc 
istniała możliwość, że Robertson nie umarł śmiercią naturalną. Scylla miał 
nadzieję, że tak się nie stało. Chociaż łączyły ich jedynie interesy - i to 
w pewnym stopniu o charakterze nielegalnym, nie związane jednak z Dywizją i 
stałą pracą Scylli - Scylla miał nadzieję, że Roberston zmarł we śnie po 
zjedzeniu ulubionego posiłku składającego się z podwójnej porcji wędzonego 
łososia, wysmażonego antrykota z dużą ilością jarzyn - wszystko to oblane 
przyprawą do sałatek. A na deser duża porcja profiteroli.
  Scylla zawahał się. Roberston był mu winien pieniądze za ostatnią 
transakcję - około dwudziestu tysięcy dolarów. Scylla zdawał sobie jednak 
sprawę z tego, że przebywa już w Edynburgu zbyt długo i że powinien jak 
najszybciej wyjechać do Paryża; jego prywatne eskapady z Londynu nie 
powinny trwać zbyt długo - w przeciwnym razie mogła się nimi zainteresować 
Dywizja.
  Do diabła z tym wszystkim - pomyślał Scylla i zaczął schodzić w kierunku 
ulicy - muszę sprawdzić, co się stało, chcę tylko upewnić się, że nie 
cierpiał. Robertson prowadził najbardziej ekskluzywny sklep z antykami w 
Szkocji i specjalizował się w starej biżuterii - być może z tego właśnie 
powodu zginął. Chciwość. Zwykły napad - a Robertson zbyt gwałtownie 
zareagował, złodzieje wpadli w panikę i zabili go.
  Scylla lubił Robertsona. Mieli niewiele wspólnych cech, a jednak Scylla 
czuł sympatię do starego, grubego pedała. Pewnego razu, gdy Scylla 
realizował dostawę, zjawili się niespodziewanie rodzice Robertsona i wszycy 
we czwórkę poszli na kolację. Robertson natychmiast stał się małomówny i 
dużo bardziej powściągliwy w gestykulacji. Kolację zjedli w restauracji o 
nazwie "Aperitif" przy Frederick Street. Kelnerzy starali się, jak mogli, 
by zadowolić gości, gdyż Robertson był stałym klientem tego lokalu i zawsze 
zostawiał sute napiwki. A główny temat rozmowy?
  Dziewczyny.
  Atmosfera była wspaniała. Rodzice nie mieli pojęcia, że ich Jack jest 
jedną z bardziej znanych "panienek" w całej Europie Zachodniej. Robertson 
ukrywał to świetnie, sprawiając wrażenie, że jest prawdziwie załamany z 
powodu starokawalerstwa oraz faktu, że nie chce go żadna dziewczyna, 
ponieważ jest zbyt otyły i nieatrakcyjny dla kobiet.
  Scylla poprosił taksówkarza, by minął sklep Robertsona i zatrzymał się na 
Grassmarket. Panowała zupełna ciemność. Żadnych oznak życia. Budynek 
sąsiadujący ze sklepem był pusty; Scylla poczuł wokół siebie atmosferę 
śmierci i unicestwienia. Dojechał do następnej przecznicy, wysiadł, 
zapłacił kierowcy i zawrócił w kierunku sklepu Robertsona. Stanął po 
przeciwnej stronie i ulicy i obserwował sklep. W środku panowała absolutna 
cisza.
  Scylla przeszedł na drugą stronę ulicy i z łatwością otworzył zamek we 
frontowych drzwiach - zakrzywione ostrze scyzoryka bez trudu sforsowało 
opór zapadek zamka. Robertson mieszkał w tej części domu, która znajdowała 
się nad sklepem. Scylla bezszelestnie dotarł do schodów, a następnie zaczął 
po nich wchodzić na górę. Sypialnia Robertsona znajdowała się na trzecim 
piętrze i gdy Scylla dotarł na miejsce, zobaczył, że drzwi do pokoju są 
uchylone. Na łóżku leżał ogromny martwy mężczyzna.
  Scylla wszedł do pokoju, przystanął - i zamarł w bezruchu.
  Robertson chrapał. Gruby sukinsyn nie był martwy - po prostu spał. Scylla 
zapalił lampkę przy łóżku i powiedział:
  - Jack... Jack? - Robertson zamrugał oczami. Był kompletnie zaskoczony. 
Wybałuszył oczy i przez chwilę wpatrywał się w Scyllę. Jezu! - pomyślał 
Scylla. Gdy ja myślałem, że to on nie żyje, on myślał, że ja już jestem 
martwy - i z tego powodu nie przyszedł na spotkanie.
  Scylla usiadł sztywno na krześle obok nocnej lampki.
  - Dlaczego nie przyszedłeś, Jack? - zapytał.
  - Byliśmy umówieni na jutro - odpowiedział Robertson tonem, który 
zdradzał irytację.
  - Myślałeś, że nie żyję, prawda?
  - Nie mogę odpowiedzieć na takie głupie pytanie, chyba to rozumiesz?
  - Dlaczego myślałeś, że nie żyję?
  Robertson odsunął na bok kołdrę.
  - Scylla, na miły Bóg, o czym ty mówisz?
  - Wiesz, że potrafię cię zmusić do mówienia. Nie prowokuj mnie do tego. 
Robertson westchnął i rzucił za siebie kołdrę.
   - Jeśli mamy się sprzeczać, zróbmy to w kuchni; jestem głodny. Włożę 
tylko szlafrok. - Mówiąc to podszedł do szafy.
  Scylla siedział w milczeniu obok nocnej lampki, ręce trzymał na kolanach, 
stopy na sznurze do kontaktu.
  Robertson włożył szlafrok i z drugiego końca pokoju powiedział niezwykle 
dobitnym tonem:
  - Nigdy, nigdy więcej nie próbuj mnie zastraszyć, czy wyrażam się jasno? 
- W ręce trzymał malutki pistolet.
  Scylla westchnął.
  - Odpowiedz, do diabła.
  - Jack, to twoje życie wisi teraz na włosku, nie znasz się na tych 
sprawach, więc zaklinam cię nie mów już nic więcej.
  - Podnieś po prostu ręce do góry.
  - Jezu, to coś nowego.
  - Zabiję cię.
  Scylla podniósł ręce do góry.
  - Posłuchaj uważnie - powiedział Robertson, który stał w drugim końcu 
pokoju i wyglądał jak gigantyczny cień. - Nigdy więcej nie uda ci się mnie 
zastraszyć, ponieważ cała nasza działalność, wszystkie nasze machinacje 
zostały zarejestrowane - każda transakcja jest dokładnie opisana, a 
wszystkie dokumenty znajdują się w zalakowanej kopercie w biurze mojego 
adwokata. Jeśli umrę, koperta zostanie otworzona; wiadomo również, do kogo 
mają trafić te wszystkie informacje. Myślę, że miałbyś sporo kłopotów, 
gdyby cała sprawa wyszła na jaw.
  - Zanim się w to wplątałem, ty sam już od dawna prowadziłeś jakieś 
nieuczciwe interesy.
  - Co masz na myśli?
  - Zastanawiałem się po prostu nad tym, czy i o tym jest mowa w 
dokumentach, które są w posiadaniu twojego adwokata.
  - Tak. W dokumentach jest wszystko.
  Scylla potrząsnął głową.
  - Na ten temat nie ma tam ani jednej wzmianki. Jesteś skrytym facetem, 
Jack. Twoi wspaniali rodzice nie wiedzą nawet o twoich skłonnościach. 
Myślę, że ta otoczka tajemniczości sprawia ci przyjemność i wątpię, abyś 
komukolwiek zdradzał sekrety, nie mówiąc już o tym, aby robić to w formie 
pisemnej.
  - Chcesz, abym cię zabił?
  Scylla potrząsnął głową.
  - Zupełnie mylnie oceniasz sytuację, Jack; to ty musisz umrzeć.
  - Trzymaj ręce do góry...
  - Oczywiście, ale posłuchaj, Jack, przed chwilą powiedziałem: "Nie mów 
już nic więcej" i nie żartowałem. Gdybyś zastosował się do mojej rady, 
gdybyś to zrobił, wszystko byłoby w porządku, lecz teraz sam widzisz, że 
nie mam wyboru. Jeśli bowiem nie zabiję cię, będziesz wiedział, że Scyllę 
można zastraszyć, a jeśli będziesz o tym wiedział, zyskasz nade mną 
przewagę, prawda? Będziesz mógł wtedy zrobić ze mną, co zechcesz - a nie 
pozwolę na to, by ktokolwiek miał nade mną taką władzę.
  - W jaki sposób możesz mi teraz zagrozić? Mam przecież broń...
  - Mogę, ponieważ jestem niewidzialny - odpowiedział Scylla, kopiąc w 
przewód elektryczny. W pokoju zrobiło się ciemno.
  Robertson wycelował w kierunku krzesła. Rozległ się niezbyt głośny dźwięk 
wystrzału.
  Nastąpiła cisza.
  - Scylla?
  Cisza.
  - Wiem, że żyjesz - nie upadłeś na podłogę.
  - Trudno cię oszukać, Jack - padły słowa z innej części pokoju.
  Robertson strzelił jeszcze raz. Znów rozległ się taki sam jak poprzednio 
odgłos.
  - Nie masz żadnych szans - stwierdził Robertson.
  Znów cisza.
  - Ależ ten facet mnie prześladuje - padły słowa z przeciwległej części 
pokoju.
  - Powiem, że złapałem cię, gdy okradałeś mój sklep.
  - Czy słyszysz panikę w swoim głosie, Jack?
  - Nie ruszaj się!
  - Już to zrobiłem.
  - Zatrzymaj się!
  - Już to zrobiłem. - Scylla przykucnął i zwinnie przesunął się wzdłuż 
ściany.
  - Czy tego nie rozumiesz... nie możesz wygrać... mam pistolet...
  - A ja mam ręce - powiedział szeptem drugi mężczyzna.
  - Scylla, posłuchaj...
  Drugi mężczyzna znów mówił szeptem:
  - Przestań strzelać... rzuć pistolet na podłogę, kiedy powiem ci, abyś to 
zrobił... jeśli strzelisz jeszcze raz, nie spudłuj... bo jeśli mnie nie 
trafisz, obiecuję, że czeka cię powolna śmierć...
  - Nie ma żadnych dokumentów... miałeś rację... oddam ci pieniądze...
  - Na to jest już za późno... jeśli pozwolę ci żyć, opiszesz wszystkie 
nasze transakcje... nie mamy już do siebie zaufania, a więc w tej chwili 
istnieje tylko jeden problem: jak chcesz umrzeć?
  - Nie chcę umierać, Scylla.
  - Ale musisz umrzeć. Twoja śmierć może być jednak bezbolesna.
  - Było mi przykro, gdy dowiedziałem się, że nie żyjesz... Naprawdę, 
Scylla, lubię cię i moi rodzice też żywią do ciebie sympatię, zawsze pytają 
o ciebie.
  - Wspaniali ludzie. Powiedz mi wszystko, co wiesz, Jack.
  - Nie mam żadnych informacji. Dzwonili tylko z Paragwaju i powiedzieli, 
że dostanę nowego kuriera. Doszedłem więc do wniosku, że nie żyjesz.
  - Oczywiście. Idę do ciebie, Jack. Rzuć broń natychmiast!
  Pistolet upadł na podłogę.
  - Grzeczny z ciebie chłopiec, Jack; teraz idź do łóżka.
  - To nie będzie bolało. Tak mówiłeś.
  - Kładź się.
  Dźwięk uginających się sprężyn.
  - Czy chcesz, aby wyglądało to na samobójstwo? Mógłbyś zostawić list, w 
którym napisałbyś, że martwiłeś się o swoje serce; że nie chciałeś być dla 
nikogo ciężarem. Mógłbyś również dodać, że bardzo kochałeś rodziców.
  - Chciałbym to zrobić, Scylla.
  Scylla włączył lampkę do kontaktu, wyciągnął chusteczkę i podniósł z 
podłogi pistolet.
  - Czy w biurku jest jakiś papier?
  Robertson skinął głową.
  Scylla podał mu notes i pióro.
  - To powinno być bardzo osobiste, Jack. Myślę, że miałoby to dla nich 
duże znaczenie.
  Scylla czekał cierpliwie, aż Robertson skończy. Gdy list był już 
napisany, Scylla rzucił na niego okiem.
  - Jesteś porządnym facetem, Jack; zachowają o tobie dobre wspomnienia. 
Zamknij oczy.
  Robertson zamknął oczy.
  Scylla był zaskoczony tym, że nie potrafi nacisnąć spustu tak po prostu - 
bez namysłu. Nie dlatego, że wystrzelone na oślep kule, które utkwiły w 
ścianie, wzbudzą co najmniej podejrzenia co do samobójczych motywów ofiary. 
Chodziło po prostu o to, że w ostatnich czasach Scylla zabijał w 
samoobronie lub pod wpływem silnych emocji. To natomiast, co miał zrobić w 
tej chwili, powinno być zwykłą, rutynową częścią jego pracy - i gdyby stało 
się trudne do wykonania...
  Scylla przytknął pistolet do skroni drugiego mężczyzny, lecz nadal nie 
mógł nacisnąć spustu.
  - Opowiedz mi o dzisiejszym lunchu, Jack. - Nie potrafił nacisnąć spustu.
  - Dlaczego?
  - Ponieważ... Chcę, abyś myślał teraz o dobrym jedzeniu, o deserze, o 
wyśmienitym porto, ponieważ... w przeciwnym razie ostatnie lata wydałyby ci 
się nędzne... jakiś inny zabijaka, zaczajony za rogiem, albo już tylko 
seler do jedzenia - i nic więcej, no więc chcę, abyś wiedział... 
wyświadczam ci przysługę, prawda, Jack?...
  - Na Boga, Scylla, obiecałeś, że to nie będzie bolesne!
  Scylla przytknął pistolet do najbardziej czułego miejsca skroni i 
wystrzelił. Ostrożnie włożył Robertsonowi pistolet do ręki i pozwolił, by 
ręka swobodnie osunęła się na podłogę.
  - Chcę, abyś szybko się tam znalazł - powiedział Scylla.
  Tak, to była prawda. Scylla siedział i wpatrywał się w ciało.
  Jestem taki jak ty, Jack, jedyną różnicą jest to, że leżysz głową 
zwróconą w dół.
  Jestem również martwy, lecz nie położę się obok ciebie.
  
  
  7
  
  Babe siedział w swoim rogu biblioteki - naprawdę myślał o tym miejscu jak 
o "swoim własnym" rogu, swoim własnym biurku, i zawsze czuł się jakby 
urażony, gdy ktoś inny usadowił się na najbardziej oddalonym od drzwi 
krześle w lewym rogu sali. Siedział przygarbiony i czuł się zdenerwowany - 
a wszystko z powodu Włochów. Ci cholerni Włosi dawali mu się nieźle we 
znaki. Ich nazwiska doprowadzały go do szaleństwa.
  Zmorą dla większości ludzi były nazwiska rosyjskie - i nie bez powodu. 
Zapamiętanie pisowni nazwiska Fiodora Michajłowicza Dostojewskiego i 
poprawne jej używanie przez całe życie nie było niczym miłym. Dostojewski 
był jednak na szczęście tylko jeden. Gdy mówiło się "Dostojewski", wiadomo 
było, że chodzi o faceta, który napisał wszystkie te wielkie dzieła.
  Lecz gdy wypowiadało się nazwisko: "Medici", mogło chodzić o Lorenzo albo 
też Cosimo (1) lub Cosimo (2). A Bellini? Za tym nazwiskiem mógł się kryć 
Gentile, Giovanni lub Jacopo. Nie wspominając już o chłopcach nazwiskiem 
Pollaiuolo, z których jeden miał na imię Antonio, a drugi Piero. A któż, do 
diabła, mógł wiedzieć o istnieniu dwóch ludzi, z których jeden nazywał się 
Fra Filippo Lippi, a drugi Filipinno Lippi? A w dodatku wszyscy z nich, 
oprócz rodziny Medici, byli malarzami, rzeźbiarzami bądź architektami.
  Babe oparł się na krześle czując, że opuszcza go wszelka nadzieja. Nigdy 
się tego nie nauczę - pomyślał. - Nigdy nie będę najlepszy - dlatego na 
moim nagrobku umieszczą taki napis: "Tu leży T. B. Levy, nie opanował nawet 
historii Włoch". Być może nie był predystynowany do tego, by zostać dobrym 
specjalistą w dziedzinie historii społecznej. Wiedzieć wszystko - to 
diabelna sztuka; udało się to jednak jego ojcu, udało się to również 
Biesenthalowi, a więc nie było to niemożliwe - kosztowało po prostu bardzo 
wiele trudu.
  Jeśli będziesz tak rozumował, nie uda ci się również pokonać Nurmiego; 
wzięcie udziału w maratonie było przecież niczym więcej niż wykonaniem 
określonego zadania, podobnie zresztą z nauką historii - w sporcie należało 
czasem zmusić do wysiłku ciało, natomiast w nauce - swój mózg. Levy sięgnął 
po jedną z wielu książek o sztuce, jakie rozłożył po całym stole i otworzył 
ją w miejscu, gdzie znajdował się jakiś tekst Pollaiuolosów. No dobrze, 
pomyślał Levy, o czym jest mowa w tej pracy? O tym, że Antonio działał 
według innych zasad niż Piero. Byli przecież ludźmi i mieli swoje kaprysy - 
podobnie jak ty i ja. Patrząc więc na obraz, spróbuj w nim dostrzec osobę 
autora. Masz przecież łeb na karku, więc skorzystaj z niego. Pomyśl. 
Odwołaj się do praw logiki.
  I wtedy weszła do biblioteki ona - prawa logiki przestały istnieć, 
zniknęły gdzieś za oknem, pękły jak bańka mydlana.
  Siedząc na swoim miejscu w rogu, Levy oddał się bez reszty innej niż 
dotychczas czynności - wpatrywaniu się w dziewczynę. Krótkie blond włosy, 
zniewalające niebieskie oczy, reszta ciała jakby zapakowana w czarny 
lśniący płaszcz przeciwdeszczowy. Na sam widok można było umrzeć. Mój Boże, 
pomyślał Levy, ciągle przyglądając się dziewczynie, jakież piękne muszą być 
te oczy, gdy spojrzy się w nie z bliska! Nie - jakie piękne muszą być 
wtedy, gdy patrzy się w nie z bliska i odnajduje w nich miłość.
  Dość tych tortur - czas, by wrócić do Pollaiuolosów. Levy zamknął oczy, 
próbując skupić myśli najpierw na Antoniu, następnie na Piero; starał się 
uchwycić jakieś drobne różnice między tymi dwoma postaciami, niewielkie, 
lecz nie bez znaczenia różnice, które mogłyby mu pomóc w jego... w jego...
  Mniejsza o to - postanowił w końcu Levy i otworzył oczy, by jeszcze raz 
przyjrzeć się dziewczynie.
  Ona rozglądała się wkoło. W rękach trzymała stos książek i było sprawą 
oczywistą, że szuka wolnego miejsca. Tutaj - chciał krzyknąć Levy; obok 
mnie. Z jej punktu widzenia byłby to logiczny wybór. Levy siedział sam, 
przy stole było sześć krzeseł, a więc miejsca aż nadto; wiedząc jednak o 
zaletach miejsca w rogu, Levy przeczuwał, że dziewczyna usiądzie gdzie 
indziej.
  Zawsze tak było - piękne dziewczyny chodziły własnymi ścieżkami, innymi 
niż on. Jeśli chodzi o ładne dziewczyny, klasa Levy'ego w Denison była 
uważana za najgorszą w całej historii szkoły. A czyż łatwo znaleźć ładną 
dziewczynę wśród stypendystów Rhodesa? Levy wiedział, że jego losy zostały 
przesądzone - będzie kochał się w kobietach o urodzie Wenus, lecz ożeni się 
w końcu z jakimś brzydactwem o twarzy czarownicy.
  Co prawda dziewczyny w życiu Levy'ego zawsze łączyły się z jakimiś 
problemami. Nie dlatego, że nie podziwiał ich tak, jak większość mężczyzn. 
Istota problemu była taka: nigdy nie udało mu się zdobyć przychylności tych 
dziewczyn, na których mu zależało, natomiast te, które go chciały, nie 
potrafiły w nim wywołać uczuć wzajemności. Wszystkie dziewczyny, którym się 
podobał, były pod jednym względem podobne - intelektualistki. Nie było ani 
jednej prymuski, którą choć raz nie rzuciła mu zalotnego spojrzenia w 
okresie nauki w koledżu. Levy często umawiał się na randki, z kilkoma 
dziewczynami łączyły go dość zażyłe stosunki, lecz dziewczyny tego typu 
nudziły go. Chodziło o to, że były zdolne i inteligentne - podobnie jak on 
sam - i zawsze chciały nawiązać z nim intelektualną konwersację. A on tego 
nie cierpiał. Gdyby spotkał jakąś milutką kelnerkę o ładnych kształtach, na 
pewno by się z nią związał - i zrobiłby to z radością. Ale coś podobnego 
nigdy nie zdarzyło się i nigdy nie zdarzy. O mój Boże - pomyślał Levy - ona 
idzie w moją stronę!
  Szybko sięgnął po jakąś książkę i otworzył ją. A jeśli usiądzie przy tym 
samym stole - co wtedy zrobić?! Po prostu udawać obojętność - to najlepsze 
rozwiązanie. Śliczne dziewczyny przyzwyczajone są do tego, że chłopcy 
próbują się do nich zalecać - niech więc ona wykaże inicjatywę. Uzbroić się 
w cierpliwość i czekać. A gdy będzie chciała pożyczyć gumkę do wycierania? 
Wtedy, być może, najlepiej będzie podać ją niedbałym ruchem, nie 
pozwalając, by dziewczyna zorientowała się, że zrobiła na nim wrażenie. 
Śliczne dziewczyny przyzwyczajone są bowiem do tego, że u wszystkich 
wywołują zachwyt, a kiedy już wiedzą, że stały się obiektem westchnień 
jakiegoś chłopca, wtedy odprawiają go z kwitkiem, traktują jak skórkę 
pomarańczy, którą wyrzuca się do kosza. Jezu! Levy, nie masz przecież 
gumki!
  Cóż miał więc zrobić? Musiał zdobyć jakąś gumkę - w przeciwnym bowiem 
razie wszystko zakończy się fiaskiem. Wstał więc i rozejrzał się wokół. Po 
przeciwległej stronie sali siedziała siostra Riordana. Levy wiedział, że 
ktoś taki jak ona z pewnością ma gumki, więc nie zastanawiając się długo, 
ruszył w jej stronę. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że dziewczyna 
pomyśli, iż gumki to jedynie pretekst do nawiązania bliższej znajomości. 
Takie właśnie doświadczenia miewał zawsze z mało atrakcyjnymi dziewczynami. 
Gdy mówił: "Przepraszam, czy mogłabyś mi pożyczyć kartkę z brulionu?" - 
dziewczyna zawsze myślała, że prosi o jej rękę. Levy doszedł jednak do 
wniosku, że tym razem sprawa jest warta zachodu, gdyż na pewien czas 
odejdzie od swojego stolika, więc nie będzie się czuł nieszczęśliwy, jeśli 
owa Piękność usiądzie gdzieś indziej.
  - Cześć, przepraszam, że przeszkadzam - powiedział do siostry Riordana. - 
Siedziałem za tobą na seminarium prowadzonym przez Biesenthala. Czy mógłbym 
pożyczyć od ciebie gumkę do wycierania?
  Uśmiechnęła się do niego. W jej oczach tańczyły jakby ślubne obrączki; 
Levy widział, jak błyszczą.
  - Jaką gumkę? - zapytała. - Do atramentu? Ołówka? Gumkę chlebową?
  - Zwykłą gumkę, taką, jakiej używasz na co dzień.
  - Gumkę Faber Stik lubię najbardziej - powiedziała, podając mu ją. - 
Możesz ją zatrzymać. Mam mnóstwo innych.
  To dziwne, aby mieć ulubioną gumkę. Levy zastanowił się nad tym przez 
chwilę. Uderzyła go szczerość tego wyznania - któregoś dnia stworzenie to 
zostanie przecież dziekanem wydziału, prawdopodobnie w Bryn Mawr, i obniży 
jakiemuś studentowi ocenę jedynie dlatego, że do wycierania używał gumki 
Dixon Ticonderoga, a nie Faber Stik.
  - Dziękuję, to bardzo miło z twojej strony - odrzekł Levy, po czym 
odwrócił się i ruszył w kierunku swojego miejsca.
  I oto zobaczył ją. Siedziała. Czytała. Sama. Nie gdzie indziej, jak przy 
jego stoliku w rogu sali. Niebieskooka piękność.
  Ściskając w ręce gumkę Faber i zachowując bardzo oficjalny wygląd, Levy 
wrócił na swoje miejsce, usiadł starannie, sięgnął po książkę, otworzył ją 
i nie spojrzawszy ani razu na dziewczynę, zaczął czytać. Jego krzesło było 
jednym z trzech w rzędzie; ona siedziała po przeciwnej stronie na 
najbardziej odległym miejscu w podobnym rzędzie. Levy nie odrywał wzroku od 
książki; dziewczyna wykonała jednak jakiś ruch i wtedy Levy zerknął w jej 
stronę. Ale ze mnie osioł! - pomyślał widząc, że dziewczyna robi notatki 
używając żółtego ołówka - ma własną gumkę. Wrócił do swojej lektury i 
czekał stosownej chwili, aby spojrzeć na jej twarz tak, aby tego nie 
zauważyła. Gdy więc była pochłonięta czytaniem i odwróciła już sześć czy 
też osiem kartek, spojrzał w jej oczy.
  Nie ma co ukrywać - nie była kimś przeciętnym. Nie można jednak 
powiedzieć, że była piękna. Piękna była Garbo; możliwe, że piękna będzie 
kiedyś Candice Bergen. Ta była ładna. Tak ładna jak Jeanne Crain lub 
Katherine Ross - ale nie piękna. Po prostu była ładna. Jak...
  Była podobna do Ingrid Bergman z filmu Komu bije dzwon! Tę właśnie 
aktorkę mu przypominała - krótkie blond włosy, oczy i...
  ..oczy były naprawdę zniewalające...
  Takie niebieskie, ciemne i takie głębokie... przestań się na nią gapić, 
nie rób tego tak długo, przestań na chwilę. Babe upominał sam siebie 
jeszcze kilka razy, zanim zdał sobie sprawę z tego, że - do cholery! - było 
już za późno; zbyt długo się w nią wpatrywał i musiała to zauważyć.
  W tej chwili ona spojrzała na niego:
  - Słucham? - zapytała. To pewne, że chciała jednak powiedzieć coś innego 
- spadaj dzieciaku; chłoptasiu, przeszkadzasz mi.
  - Proszę? - zapytał Levy, próbując przyjąć jak najbardziej obojętny ton. 
- Mówiłaś coś? Nie dosłyszałem.
  Spojrzała na niego, po czym ponownie zagłębiła się w lekturze. Możliwe, 
że wyprowadziłem ją z równowagi - pomyślał Levy - ale przynajmniej 
zachowałem zimną krew.
  Dwadzieścia minut później dziewczyna wzięła swój przeciwdeszczowy płaszcz 
i wyszła z sali.
  Levy zaczął zbierać książki, chcąc wyjść za nią, lecz instynkt Holmesa 
podpowiedział mu, że wyszła tylko na chwilę, gdyż na blacie jej stołu 
zostały rozłożone książki. Levy zostawił własne książki w podobnym stanie i 
po odczekaniu stosownej chwili ruszył za dziewczyną, zachowując odpowiednią 
odległość, lecz nie tracąc jej z pola widzenia. Dziewczyna przeszła przez 
bibliotekę i wyszła na zimny korytarz. Zarzuciła na ramiona lśniący 
płaszcz, otworzyła torebkę i zapaliła papierosa. Następnie odwróciła się i 
zobaczyła idącego za nią Levy'ego.
  Sytuacja była niezręczna - nie mógł się nagle zatrzymać, gdyż wtedy 
wszystko stałoby się jasne; nie mógł się również schować, gdyż został już 
zauważony. Jedynym rozwiązaniem było wyjście na korytarz i zapalenie 
papierosa. Fakt, że był niepalący, nie stanowił aż tak wielkiego problemu w 
sytuacji, gdy znalazł się w korytarzu sam na sam z dziewczyną. Poza tym cóż 
innego mógł zrobić - stać tam jak dureń? Nie było już odwrotu, więc patrząc 
w te oczy, w których dostrzegł jakby błysk dezaprobaty, zapytał bez 
namysłu:
  - Masz zapałki?
  Dziewczyna zawahała się, po czym podała mu pudełko.
  Biorąc zapałki, Levy zorientował się, że popełnił błąd - durniu, najpierw 
prosi się o papierosa, później o zapałki. W tym momencie zmuszony był robić 
dziwne miny, przetrząsając wszystkie kieszenie. W końcu na jego twarzy 
pojawił się uśmiech w stylu Cary Granta - przynajmniej miał taką nadzieję - 
i wypowiedział przy tym słowa:
  - Obawiam się, że papierosów też nie mam.
  Dziewczyna ponownie zawahała się, po czym podała mu papierosa.
  Levy przypalił go.
  - Pewnie myślisz, że teraz poproszę, abyś go za mnie wypaliła - 
powiedział i zachichotał w taki sposób, aby pomyślała, że jego zachowanie 
jest naturalne i swobodne.
  Dziewczyna odsunęła się nieznacznie i stanęła bokiem.
  Jej profil wydał się Levy'emu bardziej niż zadowalający. Rzeczywiście 
ładna. Nie była to, co prawda, najlepsza figura, jaka zeszła z taśmy 
montażowej, lecz lepsza niż figura Grace Kelly. Nie tak dobra jednak jak 
Sofii Loren. Dziewczyna była bardziej hoża niż smukła, lecz z pewnością nie 
korpulentna.
  Przez chwilę palili w milczeniu.
  - Nawet się nie zaciągasz - powiedziała, zaskakując go tym stwierdzeniem.
  - Nie wtedy, gdy trenuję - odpowiedział. Był zachwycony tym, że cokolwiek 
zdołał wykrztusić. Ponieważ dziewczyna nie raczyła spytać, co trenuje, 
postanowił powiedzieć jej o tym sam; nie cierpiał nie dokończonych myśli, 
odziedziczył to po ojcu. - Jestem maratończykiem - powiedział.
  Wydawało się, że dziewczyna przyjęła to jeszcze bardziej obojętnie niż 
to, co usłyszała dotychczas.
  Tracisz ją - jakiś wewnętrzny głos odbił się echem w całym ciele 
Levy'ego. Nie oznacza to, że kiedykolwiek ją miałeś, ale spróbuj ją czymś 
zaskoczyć, udowodnij, że nie jesteś głupcem.
  - Papierosy - zaczął Levy, desperacko wzruszając ramionami. - Palę, ale w 
każdej chwili mogę je rzucić w kąt. To śmieszne, ale kobietom jest trudniej 
walczyć z nałogiem; ostatnio w Timerie był duży artykuł na ten temat. 
Ciekaw jestem, dlaczego tak jest. - Głupcze, obrażasz ją jako kobietę; a 
jeśli ona jest aktywną zwolenniczką równouprawnienia płci? Jak można mówić 
takie głupstwa? Jesteś chyba mistrzem w tej dziedzinie!
  Stali w korytarzu; Piękność stanęła w końcu przodem do Levy'ego i 
spojrzała na niego piorunującym wzrokiem.
  - Dlaczego za mną chodzisz?
  Levy rzucił papierosa na ziemię i przydeptał go. Zrobił to w samą porę, 
unikając ataku kaszlu.
  - Chodzę za tobą? Chodzę za tobą?! Muszę stwierdzić, że brak ci piątej 
klepki. Wydaje ci się, że jesteś Jackie Onassis? Dlaczego, do diabła, 
ktokolwiek miałby za tobą chodzić? Nie chcę ranić twojego ja, ale szanowna 
damo, to ty usiadłaś przy moim stole; szło mi świetnie, dopóki się nie 
napatoczyłaś; siedziałem sobie spokojnie i dokonywałem fantastycznych 
odkryć - i nagle pojawiasz się ty. A więc jeśli ktoś za kimś chodzi, to ty 
za mną. Ale co mnie to może obchodzić? Ludzie chodzą czasem za mną, 
dziewczyny również, ale nigdy nie rzucam im w twarz oskarżeń; gdy ludzie 
zachowują się głupio, należy dać im szansę, by zmienili sposób 
postępowania, w podobnych sytuacjach można przecież zastosować metody 
dyplomacji. Ja przynajmniej zachowuję się w ten sposób, gdy ktoś za mną 
chodzi, próbuję być uprzejmy, wyrozumiały i... - Ciągnąłby dalej swój 
wywód, lecz nie było już po co: dziewczyna zgasiła papierosa i pospiesznie 
wyszła z biblioteki, znikając w mroku nocy.
   Kłamałem - chciał krzyknąć za nią Levy. - Szedłem za tobą, ponieważ 
jesteś taka śliczna, ja jestem nikim, zwykłą łamagą, która nie potrafi 
jeszcze przebiec całego maratonu, ale proszę, daj mi jeszcze jedną szansę, 
a zobaczysz, że cię rozbawię.
  Dziewczyny już nie było.
  Następny przykład, w jak olśniewający sposób potrafi zaprezentować swe 
przymioty znany Casanova, legendarny T. Babington Levy. Stał przez chwilę 
na korytarzu, podsumowując wyniki swego ostatniego podboju. Zaprezentowana 
przez niego indolencja była wyjątkowej miary. Wystarczy powiedzieć, że 
dziewczyna, która stała się celem jego umizgów, tak bardzo zirytowała się, 
że uciekła, zapominając o swoich książkach, a gdy potrafi się rozzłościć 
kogoś do tego stopnia...
  ...właśnie - zapomniała o książkach.
  Levy pobiegł do biblioteki, pozbierał swoje książki, następnie książki 
dziewczyny, po czym ruszył pędem do działu czasopism, który znajdował się w 
mało widocznym miejscu za biurkiem bibliotekarza.
  Pięć minut później przy wejściu do biblioteki pojawiła się Piękność, 
która szybkim krokiem podeszła do stolika w rogu, gdzie zostawiła książki. 
Przystanęła na chwilę, rozejrzała się wokół, przeszła kilka kroków, 
spojrzała za siebie i wyszła.
  Pięćdziesiąt minut później Levy zadzwonił do wynajmowanego przez nią 
pokoju w pobliżu uniwersyteckiego campusu.
  Przez domofon rozległ się jej głos.
  - Kto tam?
  Jakość połączenia pozostawiała wiele do życzenia.
  - Panna Opel? - Nazywała się Elsa Opel; cóż, nikt nie jest bez wad.
  - Kto tam? - Dziwny akcent; być może pochodziła ze Szwajcarii? A może z 
jakiegoś kraju słowiańskiego? Levy nie był zbyt dobry w rozpoznawaniu 
obcych akcentów, przynajmniej jak na wielkiego historyka. W każdym razie 
dziewczyna musiała teraz mówić głośniej niż przedtem na korytarzu i jej 
obcy akcent stał się bardziej zauważalny.
  - Tom Levy, maratończyk.
  - Pewnie przyszedłeś po papierosa?
  Levy zaśmiał się.
  - Nie, nie po papierosa. Zapomniałaś o książkach. Pomyślałem, że mogą ci 
być potrzebne, więc kiedy skończyłem się uczyć, pozbierałem je i wziąłem ze 
sobą; mieszkam niedaleko stąd, nie sprawiło mi to żadnego kłopotu.
  - To bardzo ładnie z twojej strony - powiedziała i przyciśnięciem guzika 
otworzyła drzwi.
  Levy zobaczył ją na końcu korytarza znajdującego się na parterze budynku.
  - Trzymaj - powiedział i podał jej książki.
  Kiwnęła głową.
  - Dziękuję. Dobranoc.
  - Dobranoc - odpowiedział Levy. Po chwili dodał: - Panno Opel, może to 
dziwne, że znałem nazwisko i adres. Znalazłem te informacje w notesie.
  - Ależ nie, nie zastanawiałam się nawet nad tym. W każdym razie jeszcze 
raz dziękuję. Dobranoc.
  - Dobranoc - powtórzył Levy.
  - Mówisz "dobranoc", ale nie odchodzisz.
  - Idąc tu skręciłem kostkę - wytłumaczył Levy. - I chciałbym chwilę 
odpocząć.
  - Gdy szedłeś przed chwilą korytarzem, nie kulałeś.
  Wymyślanie kłamstw było chyba jego najsłabszą stroną.
  - Maratończycy nie lubią okazywać cierpienia.
  - Gdzie się schowałeś? - spytała wtedy dziewczyna.
  - Schowałeś? - powtórzył Levy, zastanawiając się jednocześnie nad tym, 
czy powinien wybuchnąć gniewem - tak jak wtedy, gdy na korytarzu przy 
bibliotece oskarżyła go o to, że za nią chodzi.
  - Gdy zorientowałam się, że zapomniałam o książkach, wróciłam 
natychmiast. Książek już nie było. Twoich również.
  - Przecież to niemożliwe - odparł Levy. - Siedziałem przy stoliku i cały 
czas uczyłem się.
  - Musiałam się w takim razie pomylić. Dziękuję, panie Levy. Dobranoc. - 
Zamknęła drzwi.
  - Za biurkiem bibliotekarza. Tam się schowałem - odpowiedział Levy, będąc 
już na korytarzu.
  Dziewczyna otworzyła drzwi i uważnie przyjrzała mu się.
  - Dlaczego?
  - Wydawało mi się, że to najlepsze miejsce.
  - Nie pytam, dlaczego tam właśnie się schowałeś, chcę wiedzieć, dlaczego 
w ogóle się schowałeś.
  - Po prostu nie chciałem, abyś mnie złapała na tym, jak dokonuję rabunku 
twoich książek. Gdybyś mnie zobaczyła, poczułbym się okropnie speszony.
  - A czy teraz jesteś speszony?
  - Och, tak! Czuję się upokorzony.
  - Czy dlatego jesteś taki spocony?
  - To jeden z powodów. Biegłem do twojego domu. Zawsze biegam.
  - Dlaczego robiłeś sobie z mojego powodu tyle kłopotów?
  - To naprawdę żaden kłopot. Mieszkasz niedaleko mnie. Prawdę mówiąc, nie 
mieszkasz aż tak bardzo daleko.
  - Czy zawsze chodzisz za ludźmi, którzy siadają obok ciebie w bibliotece? 
A może to jakaś mania?
  Levy potrząsnął głową, skinął potakująco, wzruszył ramionami, po czym 
jeszcze raz potaknął.
  - Poszedłem za tobą, ponieważ jesteś taka ładna. - Nie powinienem był 
tego powiedzieć. Zrozumiał swój błąd natychmiast.
  - Tak już po prostu jest, nie ma w tym mojej zasługi.
  Levy podjął jeszcze jedną próbę uratowania sytuacji.
  - Mógłbym zachwycać się twoją inteligencją, lecz nie zrobię tego, 
właściwie w ogóle cię nie znam. Możesz być głupia jak but z lewej nogi. 
Zresztą mam już dość wymyślania następnych kłamstw.
  - Ale chciałbyś mnie poznać?
  - Tak, proszę pani.
  - Dlatego, że jestem ładna?
  - Nie mogę zaprzeczyć.
  - Ile masz lat?
  - Dwadzieścia pięć.
  - Czy zawsze zachowujesz się tak głupio w towarzystwie kobiet?
  - Tak, zawsze; pod tym względem wykraczam poza przeciętność.
  - Ja też mam dwadzieścia pięć lat. Jesteś prawdopodobnie bardzo miłym 
chłopcem i za dziesięć lat, być może, osiągniesz mój wiek. Jestem 
pielęgniarką i w tej chwili nie mam dla ciebie czasu.
  Mógłbym cię uszczęśliwić - chciał powiedzieć Levy. Potem zastanowił się 
przez chwilę. Słuchaj, idioto, nie ukrywaj takich rzeczy, powiedz jej, nie 
masz nic do stracenia, ona chce cię spławić tak czy inaczej.
  - Mógłbym cię uszczęśliwić.
  Była zupełnie oszołomiona.
  - Nie żartuję, naprawdę - kontynuował pospiesznie Levy. - Dowiedziałbym 
się wszystkiego na temat pielęgniarstwa, naprawdę uczę się szybko. 
Moglibyśmy wspaniale spędzać czas, prowadząc długie rozmowy na temat opasek 
zaciskających...
  Wybuchnęła śmiechem.
  - Spotkamy się jeszcze. Na pewno. Powiedz, że tak.
  - Nie powinno się o nic błagać...
  - Chryste, o nic nie błagam, dlaczego miałbym to robić! Jestem członkiem 
stowarzyszenia studentów Fi Beta Kappa, byłem jednym z najlepszych 
stypendystów Rhodesa, byłem prymusem. Posłuchaj: ludzie tego pokroju nie 
płaszczą się przed głupimi pielęgniarkami, które na domiar złego palą 
papierosy. Cóż to za pielęgniarka, która pali? Chyba nie masz o niczym 
pojęcia. Jeśli nie widzisz różnicy między błaganiem a usilną prośbą, nie 
masz szans na zdobycie mojej przychylności.
  - Kto wie, może się z tobą zobaczę, ale musisz się najpierw zamknąć.
  Jestem górą - pomyślał Levy. Tego się nie spodziewałem. W końcu skinął 
głową.
  - No dobrze - powiedziała po chwili. - Dobrze. Zobaczę się z tobą - 
powiedziawszy to zrobiła coś zaskakującego: wyciągnęła rękę, przyjęła 
smutny wyraz twarzy i dotknęła policzka Levy'ego. - Ale nic z tego nie 
będzie.
  - Tego nie możesz przewidzieć - odparł Babe, wpatrując się w jej oczy. 
Była tak bardzo przepojona smutkiem. To dziwne, ale wyglądała jeszcze 
piękniej.
  Elsa pogładziła go palcami po twarzy.
  - Mogę to przewidzieć - odpowiedziała cicho. - W najlepszym razie możemy 
liczyć na to, że będziemy tego żałować...
  
  Gdy była już sama, zapaliła papierosa. Wypaliła go do końca, zgasiła, po 
czym zapaliła następnego. Podeszła do telefonu i zadzwoniła do Erharda.
  - Jest naprawdę wspaniały - powiedziała. - Bardzo naiwny, bardzo 
grzeczny.
  Przez chwilę słuchała głosu w słuchawce.
  - Możesz sądzić, że jestem w okropnym nastroju, ale tak nie jest. Po 
prostu jestem zmęczona.
  Znów milczenie.
  - Tak, wydaje mi się, że spodobałam mu się jako dziewczyna.
  Milczenie.
  - Ile mam czasu?
  Długa chwila milczenia.
  - Zrobię, co będę mogła. - Zamknęła oczy. - Jeśli dopisze mi szczęście, 
za tydzień będzie mnie kochał...
  
  
  8
  
  Babe wyciągnął starego Remingtona i zaczął walić w klawisze.
  Doc? To ja - i lepiej usiądź. Mówię to zupełnie poważnie; sprawa jest tak 
ważna, tak niewiarygodna - aż zapiera mi dech w piersiach. (O mój Boże, 
myślisz, że on znów jest zakochany - mały braciszek szaleje z miłości.)
  Istotnie, nie mylisz się.
  Doc, Doc, nie wiem, od czego zacząć...
  (Pewnie myślisz, że powinienem zacząć od jej zębów, zacząć od tego, jak 
jej rzadko owłosiona czaszka połyskuje w promieniach księżyca.)
  Nie, nie zacznę od tego.
  (Włosy i zęby bez zarzutu? To dziwne. Ostatnio miała przecież mniej 
włosów niż zębów. Hm... Cycuszków nie miała, ale jaka była inteligentna! A 
może ta ma trzy cycuszki i w dodatku jest inteligentna?)
  Znów się mylisz. A zresztą idź do diabła!
  (Widocznie w czasach szkolnych musiała grać w mistrzowskiej drużynie 
hokeja na trawie. Łydki jak Bronco Nagurski, ramiona jak Larry Csonka, ale 
za to ładna cera dzięki dużej ilości ćwiczeń fizycznych na świeżym 
powietrzu.)
  Zamknij się i posłuchaj mnie teraz - znam ją od ponad tygodnia i 
codziennie, gdy po nią przychodzę, wydaje mi się, że zupełnie oszalałem na 
jej punkcie, żadna dziewczyna nie jest taka cudowna. Codziennie staje się 
jeszcze cudowniejsza, delikatniejsza, bardziej boska, doskonała, 
nieskazitelna, czysta, bez zarzutu, idealna. Musisz wiedzieć, że umniejszam 
jej zalety.
  (Prawdopodobnie będę ci mógł szybko załatwić wizytę u Mennigera).
  Pozwól, że zacznę od jej wad: cóż, nie będę ukrywał, że nazywa się Elsa 
Opel.
  (Nie widzę w tym nic złego, miałem kiedyś samochód, który nazywał się 
Opel.)
  Jest w moim wieku, jest Szwajcarką i pracuje jako pielęgniarka...
  (Spójrz na dobre strony, mogła przecież zostać stewardesą.)
  ...poza tym nie ma wad. Przyprawia o zawrót głowy. Przez całe życie 
śliniłem się, patrząc na dziewczyny innych facetów. Nie wiesz, jak czuję 
się teraz, gdy widzę, jak jakieś sukinsyny ślinią się na widok mojej:
  (A więc twoja dziewczyna ślini się? Czy to właśnie starasz się mi 
powiedzieć? A cóż lepszego można zrobić ze śliną? Wydalać ją na zewnątrz. 
Czy ma jakieś inne wady? Powiedz mi lepiej od razu. A może ma ptasi 
móżdżek? Czy nie kochałeś się kiedyś w dziewczynie z Denison, której 
inteligencja rozwijała się w takim właśnie kierunku?)
  Wszyscy popełniamy błędy. Ale nie tym razem. Doc, na rany Chrystusa, 
czuję się fantastycznie! Podnieś z krzesła swój ociężały tyłek i przyjedź. 
Sam się przekonasz. Nowy Jork nie jest przecież na końcu świata - 
przyjeżdżaj więc! Chcę, aby tobie zakręciło się w głowie, naprawdę 
chciałbym to widzieć. Jest coś, o czym ci jeszcze nie powiedziałem.
  (No dobrze, wal śmiało, trzymam się mocno na krześle.)
  Ona odwzajemniła moją miłość. Naprawdę. Piękna dziewczyna, piękna, poza 
wszelką konkurencją, kochana, rozsądna dziewczyna. I zależy jej na mnie. Po 
tych wszystkich chudych latach wreszcie jestem górą.
  Sumbitch
  Babe
  
  
  9
  
  Scylla leżał w łóżku z zamkniętymi oczami.
  Śniło mu się, że wykonując jakieś zadanie był zbyt powolny; nie wróżyło 
to nic dobrego - nawet jeśli takich snów nie miewał wcześniej. A został 
pokonany nie przez kogo innego, jak przez samego Mengele.
  Mengele, komendant obozu eksperymentalnego w Oświęcimiu, lekarz 
ochrzczony mianem Anioła Śmierci, człowiek, który za wszelką cenę starał 
się wyhodować istoty ludzkie o niebieskich oczach, podobnie jak hodowca 
zwierząt próbuje hodować psy o sterczących uszach.
  Obaj znajdowali się w laboratorium Mengelego w Oświęcimiu, lecz Scylla 
zachowywał spokój. O pół głowy przerastał lekarza śmierci, który mierzył 
pięć stóp i sześć cali. Co więcej, drzwi były otwarte - drzwi, które 
prowadziły do wolności. Scylla nigdy nie był w Oświęcimiu i nigdy nie 
spotkał Mengelego. Takie rzeczy zdarzają się jednak w snach - i właśnie w 
tej chwili miało to miejsce.
  - Jestem w rozpaczy - stwierdził Mengele.
  - Dlaczego?
  - W oczach dzieci nie udaje mi się uzyskać odpowiedniego odcienia 
niebieskiego. Wczoraj byłem taki sfrustrowany, że wrzuciłem dziecko do 
ognia. Jak mogłem pozwolić na to, aby stracić samokontrolę i dać się 
ponieść uczuciom!
  - Samokontrola jest dla nas obu ważną sprawą - zgodził się Scylla.
  - Dziękuję Bogu, że jesteś tu w tej chwili i możesz mi pomóc.
  - W jaki sposób mogę ci pomóc?
  - Potrzebna mi jest ludzka skóra. Chcę przeszczepiać skórę, a twoja ma 
dokładnie taką karnację, jakiej szukałem.
  Scylla wzruszył ramionami.
  - Kawałek skóry to nic wielkiego. Mogę ci pomóc.
  - Nie, nie - zaczął tłumaczyć Mengele. - Kawałek skóry nie rozwiąże moich 
problemów. Potrzebna mi jest cała twoja skóra, każdy centymetr twojego 
ciała. Musisz pozwolić mi na to, abym zdarł z ciebie całą skórę.
  - Nie sądzę, aby było to dla mnie zbyt miłe doświadczenie - odpowiedział 
Scylla i powolnym krokiem ruszył w kierunku otwartych drzwi prowadzących do 
wolności.
  Mengele nie ruszył się z miejsca.
  - Posłuchaj, moja oferta jest dla ciebie błogosławieństwem.
  Scylla potrząsnął głową.
  - Bez skóry stałbym się przezroczysty.
  - Na tym właśnie polega to błogosławieństwo, czy tego nie rozumiesz? 
Stałbyś się przezroczysty i nie musiałbyś już nikogo okłamywać. Pomyśl, 
jaką przyniosłoby to wszystkim ulgę - koniec z kłamstwami. Nie mógłbyś 
kłamać, gdyż brak skóry obnażałby całą prawdę. W swoim życiu naopowiadałeś 
ludziom tyle kłamstw, przyznaj się, że tak było.
  - Tak.
  - I chcesz z tym skończyć, przyznaj się, że tego pragniesz. Wymyślasz 
takie niestworzone historie, czy nie masz czasem ochoty wykrzyczeć całej 
prawdy?
  - Tak.
  - A więc daję ci szansę. Wieczna prawda. Spokój. Pokój ducha, którego 
mogą zaznać tylko ludzie uczciwi.
  - Nie.
  - Nie pozwól na to, by zawładnęły tobą uczucia. - Wyciągnął w kierunku 
Scylli swoje małe, typowe dla chirurga dłonie.
  Scylla ruszył pędem w kierunku otwartych drzwi.
  Nie był jednak dostatecznie szybki.
  Mengele przycisnął go do drzwi; drzwi zamknęły się na zatrzask. Mengele 
ruszył w jego kierunku.
  On - Scylla, zwany skałą, człowiek, który potrafił zabijać uderzeniem 
każdej ręki, cofał się teraz przed malutkim szaleńcem. On, wielki Scylla, 
uciekał przed takim zerem, lekarzem o wątłej budowie, który nawet nie 
potrafił uzyskać odpowiedniego odcienia niebieskiego.
  - Dlaczego się mnie boisz? - zdziwił się Mengele.
  - Nie boję się. Nie znam uczucia strachu.
  Mengele wyciągnął ręce.
  - Użyję siły - powiedział stanowczym głosem Scylla.
  - Och, proszę, proszę, tylko nie to - odpowiedział Mengele. Malutkimi 
rękami chwycił go za ramię, poprowadził w kierunku stołu i położył na nim. 
- Obiecuję, że to nie będzie bolesne. Zrobię tylko małe nacięcie od czoła 
do szyi i bez trudu zdejmę z ciebie całą skórę. Będziesz miał takie 
uczucie, jakbym po prostu ściągał z ciebie piżamę. - Zaczął nacinać skórę. 
- Widzisz - powiedział tnąc skórę Scylli - nie ma ani kropli krwi. - 
Odłożył nóż i ściągnął skórę. - Przyniosę ci lustro. Masz piękne żyły. - 
zauważył Mengele.
  - Nie!
  - Trzymaj - powiedział Mengele, podając Scylli lustro.
  Przed przebudzeniem się Scylla zdążył zobaczyć swoje odbicie.
  Cudowne!
  Leżał nieruchomo wpatrując się w sufit. Ciężko oddychał i odczuwał wokół 
siebie pustkę. Nie miał pojęcia, na ile sen odzwierciedlał jego obecny stan 
umysłu, ale był pewny co do jednego: w miejscu, gdzie się znajdował, 
zapadała ciemność.
  Obrócił na łóżku swoje mocno umięśnione ciało, usiadł i zaczął pocierać 
zziębnięte dłonie. Scylla - rzucona w kąt szmata. Scylla - mięczak. Takie 
miał w tym momencie odczucia.
  Weź się w garść!
  Wstał, wziął butelkę szkockiej (czy naprawdę była pełna, gdy poprzedniej 
nocy kładł się do łóżka?) i podszedł do okna. Popijał whisky, przyglądając 
się Łukowi Triumfalnemu. Która godzina? Spojrzał na zegarek. Dochodziło 
wpół do szóstej. Po północy, w swoim mieszkaniu w Ameryce, Janey śpi już 
pewnie jak kamień. Gdy sen będzie konkurencją olimpijską, Janey ma szanse 
na spore sukcesy. Takiego snu można pozazdrościć!
  Scylla ubrał się, zszedł po schodach, zbudził recepcjonistę i wziął od 
niego całą garść żetonów do automatu telefonicznego. Takie postępowanie 
było wyrazem przesadnej ostrożności. Jeśli bowiem podsłuchiwano jego 
rozmowy z telefonu domowego, jaki mógł mieć znaczenie fakt, że w jego 
hotelowym pokoju również znajdował się podsłuch? Być może jednak powodem 
wyjścia z hotelu był po prostu nawyk. Scylla czuł się lepiej, gdy był w 
ciągłym ruchu.
  Chciał poza tym zaczerpnąć świeżego powietrza.
  Było już ciemno, gdy wyszedł na ulicę w poszukiwaniu budki telefonicznej. 
Ciemna noc nigdy nie napawała go strachem; był dużym, szerokim w ramionach 
mężczyzną i potrafił zabijać zarówno prawą, jak i lewą ręką, o czym - rzecz 
jasna - nie mógł wiedzieć żaden przypadkowy uliczny złodziejaszek. Sam chód 
i atletyczne rozmiary Scylli odstraszały potencjalnych napastników.
  Znalazł telefon w okolicach Łuku i po kilku minutach, w czasie których 
mówił coś łamaną francuszczyzną, kilkakrotnie wykręcał numer, słyszał 
jakieś trzaski i sygnały, czekał bezskutecznie - usłyszał wreszcie zaspany 
głos Janey.
  - Jak? Co?... Kto? Która godzina... och, nie szkodzi - i w końcu słowo: - 
Cześć.
  - Dzwonię z poczty - powiedział Scylla. - Czy zamawiano tu budzenie?
  - Czy to żart? - głos brzmiał jękliwie. - Jesteś trzy tysiące mil stąd, 
jest środek nocy, a tobie żarty w głowie! Ludzi wysyłano na stryczek za 
dużo mniejsze przewinienia.
  Scylla zaczął się w tym momencie posługiwać umówionym kodem. Kiedyś 
używanie zakodowanych słów wyprowadzało go z równowagi było to dodatkowe 
utrudnienie przy wykonywaniu określonego zadania. Obecnie traktował to jako 
swoistego rodzaju żart, którym rozbawia się gospodarza w czasie 
towarzyskiego spotkania.
  - Czy możesz ze mną rozmawiać w miarę przytomnie?
  - Obawiam się, że jeszcze nie.
  "Jeszcze nie" - te słowa miały podstawowe znaczenie. "Mogę rozmawiać 
przytomnie" oznaczałoby, że nie dzieje się nic szczególnego. "Jeszcze nie" 
- taka odpowiedź oznaczała natomiast, że jest kilka spraw, o których Scylla 
powinien wiedzieć.
  - W takim razie kończę. Dzwonię tylko po to, by cię zawiadomić, że wrócę 
trzy dni wcześniej, niż planowałem, ale skoro nie możesz jeszcze mówić 
zupełnie przytomnie, nie chcę ci teraz zawracać głowy. Mam nadzieję, że nie 
złościsz się na mnie z tego powodu, że cię zbudziłem.
  - Ależ nie - brzmiała odpowiedź. - I tak trzeba było wstać, gdyż dzwonił 
telefon.
  Tym żartem zakończyli rozmowę. Odłożyli słuchawki, po czym Scylla musiał 
odczekać dziesięć minut. Powtórnie wypowiedział słowa: "nie możesz jeszcze 
mówić zupełnie przytomnie, co miało oznaczać, że zadzwoni ponownie, tym 
razem na numer automatu znajdującego się w podziemnym garażu budynku, w 
którym razem mieszkali. Janey ma dziesięć minut, aby się doprowadzić do 
porządku, ubrać, wyjść z mieszkania i zejść.
  Nie było jeszcze szóstej i panował chłód. Scylla trząsł się z zimna i 
zastanawiał się, dlaczego zostawił butelkę whisky obok łóżka w swoim 
pokoju, a więc w miejscu, gdzie była w tej chwili zupełnie bezużyteczna. 
Idąc ciemną, opustoszałą ulicą, starał się wymyślić choćby jeden racjonalny 
powód, dla którego nie rzucił tej pracy, a Janey i on nie wyjechali razem 
do Londynu, gdzie mogliby wynająć lub może kupić mały domek. Siedzieliby 
przed telewizorem, robili wspólne zakupy w najbliższym sklepie warzywnym i 
żyli tak, jak żyją inni - szczęśliwie, itd. itd.
  Do diabła z Dywizją, która nie pozwalała nikomu rezygnować z pracy, chyba 
że sama chciała się kogoś pozbyć. Gdyby był bogaty, gdyby był kimś takim 
jak Krezus, mógłby kupić sobie wolność, a przynajmniej spróbowałby to 
zrobić. A gdyby ta metoda zawiodła, kupiłby wyspę gdzieś na Pacyfiku, 
zbudowałby na niej obronne fortyfikacje - a wtedy ludzie z Dywizji mogliby 
tylko bić głową w mur.
  Wyspa na Pacyfiku, Jezu! Scylla potrząsnął głową. Być może, dobrze się 
stało, że zostawił butelkę whisky w hotelu. Gdyby kilka łyków miało mieć 
taki wpływ na jego sposób myślenia... Ale skojarzenie z Krezusem spodobało 
mu się. Krezus to w końcu nie byle kto - bohater starych mitów.
  Zadzwonił jeszcze raz. I tym razem uzyskanie połączenia trwało całe 
wieki. Wreszcie usłyszał głos. To Janey.
  - Gdzie jesteś? - w pytaniu brzmiało zdenerwowanie.
  - Jestem w Paryżu i świetnie się bawię. A może to Londyn? Jedźmy do 
Londynu. Bardzo tego pragnę, co ty na to?
  - Powiedz dokładnie, gdzie jesteś. Na ulicy, w hotelu? Dlaczego nie 
śpisz? Nie ma jeszcze szóstej.
  - Miałem sen i przebudziłem się. Wyszedłem po prostu na spacer.
  - A więc jesteś sam?
  - Zupełnie sam.
  - To dobrze, ty draniu. Nie znoszę twoich wyjazdów. Był taki okropny?
  - Pytasz o sen? - Scylla wzruszył swoimi dużymi ramionami. Nie ma sensu 
kłamać. Janey zawsze wyczuwa, gdy nie mówi prawdy. W jaki sposób, tego nie 
wiedział. Prawdopodobnie zdradzał go ton głosu. - Okropny. Właściwie 
przerażający.
  - Mój lekarz zaleca w takich przypadkach whisky.
  - Tym razem lekarstwo nie pomogło.
  - Wracaj do domu; to jest lekarstwo, które ja zawsze zalecam. Poza tym ja 
jestem najlepszym lekarstwem dla ciebie.
  - Należy je zażywać co cztery godziny.
  - Marzycielu, nie jesteś już taki młody.
  - Zapłacisz mi za te słowa, wstrętna kreaturo!
  - Nazywaj mnie Janey, tak zwracają się do mnie przyjaciele.
  Scylla czekał na moment, gdy z głosu w słuchawce znikną wszelkie oznaki 
zdenerwowania. Gdy był już pewny, że tak się stało, przystąpił do sprawy.
  - Dlaczego twierdzisz, że "nie możesz mówić zupełnie przytomnie"?
  - Kaspar Szell nie żyje.
  - Coś takiego!
  - Tylko tyle powiesz?
  - Kiedy to się stało? - zapytał Scylla.
  - Prawie dwa tygodnie temu na Manhattanie. W rejonie Yorkville. Prowadził 
samochód. Jakiś facet starał się go nieprawidłowo wyprzedzić i obaj 
wjechali w cysternę z ropą naftową. Wszystko spaliło się na popiół. Chyba 
dlatego wiadomość o wypadku nie rozeszła się od razu. Identyfikacja zwłok 
nie była łatwa. Używał nazwiska Hesse, a poza tym znało go bardzo niewielu 
ludzi. Wiadomo jednak, że to on. Słuchasz mnie jeszcze? Nie odzywasz się.
  Scylla odchrząknął.
  - Jesteś zirytowany?
  - Chyba tak... a właściwie nie wiem. Usłyszałem o tylu rzeczach 
jednocześnie.
  - Czy nastąpią w związku z tym jakieś zmiany?
  Już nastąpiły. Scylla nie był pewny, lecz wypadek mógł mieć związek ze 
śmiercią w Nowym Jorku oraz sprawą Chena, który był wprawdzie tylko płatnym 
mordercą, ale w końcu ktoś go musiał wynajmować. A biedaczek Robertson, 
który wspomniał o telefonie z Ameryki Południowej w sprawie nowego kuriera? 
Scylla pomyślał przez chwilę. Musiał znaleźć odpowiedź na te pytania, lecz 
nie było w tej chwili sensu zanudzać Janey niepotrzebnymi szczegółami. Już 
teraz można było postawić jedno zasadnicze pytanie i odpowiedzieć na nie.
  - Czy nastąpią jakieś zmiany? Zmieni się wszystko.
  - Coś takiego! - powiedział tym razem głos Janey.
  - Mówiąc językiem konserwatystów - dodał Scylla.
  
  
  10
  
  - Zmarzłaś? - spytał Levy.
  Elsa potrząsnęła głową i odpowiedziała przecząco.
  Siedzieli na skale obok jeziorka w Central Parku. Powiewy wieczornego 
wiatru muskały taflę wody, wprawiając w ruch znajdującą się nie opodal ich 
łódkę z wiosłami. Levy wiedział, że dziewczyna nie powiedziała prawdy, 
ponieważ po pierwsze, on miał na sobie sweter - ona nie. Co więcej, on 
odczuwał chłód, więc niemożliwe, aby i jej nie było choć trochę zimno. W 
dodatku robiło się coraz chłodniej, ponieważ jego ból zęba stawał się 
bardziej dokuczliwy - a zawsze tak bywało, gdy obniżała się temperatura 
powietrza. Bolący ząb znajdował się w górnej, a co gorsza, przedniej części 
jamy ustnej i Levy robił, co mógł, by zakrywać językiem widoczną dziurę. 
Wiedział, że powinni już wracać. Od chwili jednak, gdy słońce zaczęło 
znikać za horyzontem, siedzieli już razem około godziny i było im tak 
dobrze ze sobą, że nie chciał być tym, kto miałby przerwać sielankę.
  Elsa objęła go ramieniem.
  - Teraz już nie jest tak zimno - powiedziała.
  Levy pocałował ją delikatnie. Na początku znajomości starał się być wobec 
niej szorstki; myślał, że tego właśnie oczekiwała: męskości, nawet pewnej 
brutalności. Tak wspaniała dziewczyna musiała otaczać się wieloma 
mężczyznami, więc nie chciał okazać się gorszy. Takie zachowanie nie 
przypadło jej jednak do gustu, a po jednym czy dwóch wieczorach, w czasie 
których uprawiali pieszczoty, Levy zdał sobie sprawę, że dziewczyna pragnie 
tego właśnie, co leżało w jego charakterze: czułości. Jego wygląd nie 
zdradzał jednak tej cechy - skóra i kości, chude ramiona, niezręczne ruchy, 
które trudno byłoby kojarzyć z delikatnością. W rzeczywistości był jednak 
inny. Lubił pieszczenie się, zadowolony był nawet wtedy, gdy trzymał ją 
tylko za rękę. Nawet jeśli było to niezgodne z obecnym kodeksem miłosnym 
obowiązującym osobników poniżej trzydziestki. Nie znaczy to, że stosunek 
cielesny uważał za coś strasznego. Owszem, spał z kilkoma dziewczynami, 
lecz nie robił tego jeszcze z Elsą - przynajmniej na razie. Kochanie się, 
owszem, było czymś niezwykle przyjemnym, osiąganie orgazmu czymś 
wspaniałym, lecz jak dotąd jego doświadczenia w tej dziedzinie były dość 
skromne i wszystko odbywało się szybko i mechanicznie. Wiedział, że zbyt 
szybko i zbyt mechanicznie. Uważał przy tym, że w sprawach seksu nie należy 
działać pospiesznie. W skrytości ducha wierzył, że jest bardzo dobrym 
kochankiem i myślał czasem, że gdyby był przystojny, cieszyłby się u kobiet 
niezwykłym powodzeniem. Nie był jednak przystojny, co w gruncie rzeczy nie 
stanowiło wielkiego problemu.
  Elsa dotknęła jego policzka.
  - Taka piękna twarz - wyszeptała.
  - Wszyscy mi to mówią -= odpowiedział Levy. - Nawet nieznajomi podchodzą 
do mnie na ulicy i mówią mi o tym.
  W ciemnościach dziewczyna uśmiechnęła się do niego i przeciągnęła 
językiem po jego ustach.
  - Cóż za inwencja - stwierdził Levy. - Zrób to jeszcze raz, zrób to, chcę 
wiedzieć na pewno, że masz to w sobie.
  Jeszcze raz przeciągnęła językiem po jego wargach.
  - Mam współczucie dla sierot i ludzi upośledzonych, tobie wszystko 
ułożyło się wspaniale.
  Zarzuciła mu ręce na szyję. Czuł, jak drży jej ciało.
  - Słuchaj, przemarzłaś na kość. Poza tym powinniśmy już oddać łódź.
  - Zimno - i co z tego? Tak mi z tobą dobrze, lubię cię słuchać. Mów 
dalej.
  Levy pocałował ją delikatnie w szyję, po czym muskał wargami jej skórę.
  - Homer Virgil - powiedziała Elsa. - Zanim spytałeś, czy nie jest mi 
zimno, mówiłeś o nim. Czy był znany? Mam na myśli twojego ojca.
  - Mówisz o starym H.V.? Cóż, nie był tak znany jak Ann-Margret czy też 
Donny Osmond, ale biorąc pod uwagę, że był historykiem, można powiedzieć, 
że odniósł duży sukces.
  - Jak można dziecku dać takie imię?
  - To sprawka mojego dziadka, zawsze dawał dzieciom okropne imiona... 
widzisz, w swojej szkole na Środkowym Zachodzie był dyrektorem, głównym 
nauczycielem, kucharzem, pomywaczem. Twierdził przy tym, że to wszystko nie 
ma dla niego znaczenia - nikt nigdy nie słyszał, aby mówił o czymkolwiek 
innym niż o sprawach Levy'ego. W tamtych czasach w środkowym Ohio nie 
mieszkało zbyt wielu Żydów, naprawdę tak było. Dziadek był zakochany w 
Grekach i innych postaciach z odległej przeszłości. Jeden z moich wujków 
miał na drugie imię Herodotus. Teraz już nie żyje, oczywiście mam na myśli 
wujka. Nie sugeruję, że zabiło go imię, ale i nie było również czymś, co mu 
w życiu pomogło.
  - Twój ojciec również nie żyje?
  - Tak, to prawda. Wylew krwi do mózgu. Jak grom z jasnego nieba, stało 
się to zupełnie nieoczekiwanie.
  Zaczęła się przypatrywać jego twarzy okrytej ciemnością.
  - O co chodzi? - zapytał.
  - O nic.
  Przez chwilę zawahał się. Zastanawiał się, czy powinien mówić dalej - czy 
powinien wyjaśnić wszystko do końca. To wątpliwe jednak, aby mogła 
wiedzieć. W tym czasie żyła za granicą, a nawet gdyby nie wyjeżdżała, była 
wtedy przecież dzieckiem. Poza tym H.V. nie był aż tak bardzo znany.
  Pocałowała go namiętnie, po czym szybko wstała i szeroko rozłożyła 
ramiona. Babe uważnie jej się przypatrywał. Każda inna dziewczyna 
wyglądałaby w tej pozie niezbyt korzystnie. Cokolwiek jednak robiła Elsa, 
wyglądało to zawsze ślicznie.
  Całe jednak piękno rozpierzchło się nagle jak bańka mydlana, ponieważ w 
momencie gdy Elsa uśmiechnęła się i szeptem powiedziała: "chodź", kierując 
swe kroki ku łódce, za ich plecami, gdzieś w krzakach, rozległ się nagle 
hałas i pojawił się kulejący mężczyzna, który zamachowym ciosem ugodził 
Elsę w twarz. Dziewczyna straciła równowagę i upadła na ziemię.
  Levy patrzył na to, czując się, jakby nagle stał się widzem jakiegoś 
ulicznego teatru. Wypadki potoczyły się tak szybko, że nie miał szans 
interweniować, mógł być tylko biernym widzem. A przecież jego jedyna 
prawdziwa kobieta była w tym momencie bita przez jakiegoś kulawego dzikusa!
  - Hej! - krzyknął Levy i rzucił się w kierunku napastnika. Było już 
jednak za późno, ponieważ za jego plecami rozległ się w krzakach następny 
hałas, po czym pojawił się mężczyzna o szerokich ramionach, który obrócił 
Levy'ego i huknął go pięścią w twarz.
  Levy zatoczył się, a z jego twarzy trysnęła krew. Trzymał się jednak na 
nogach. Czuł, że ma złamany nos. Tymczasem kulawy facet ciągnął Elsę po 
ziemi w kierunku krzaków, starając się wyrwać jej torebkę. Levy chciał 
krzyknąć: "Oddaj mu ją", lecz nie zdążył, gdyż mężczyzna o szerokich 
ramionach kopnął go mocno w żołądek. Levy stracił oddech i padł na kolana 
na twarde skalne podłoże. Następny cios - i Levy znalazł się na czworakach. 
Mocne kopnięcie w policzek dopełniło reszty - Levy padł bezwładnie na 
ziemię. Mężczyzna o szerokich ramionach zaczął ciągnąć go w kierunku 
krzaków, starając się jednocześnie znaleźć portfel swej ofiary. Levy 
instynktownie zaczął się bronić, co jednak okazało się głupim posunięciem, 
gdyż został natychmiast ukarany - napastnik wymierzył mu cios kolanem w 
plecy. W tym momencie widoczne już były skutki pierwszego zainkasowanego 
ciosu - całe ciało Levy'ego było zbroczone krwią. Język bolał go 
niemiłosiernie. A winę za wszystko ponosił on sam - nie powinien był 
zostawać w parku do tak późnej pory, takie błędy popełniają przecież tylko 
głupi turyści. Levy leżał bez ruchu, podczas gdy napastnik próbował dobrać 
mu się do portfela, co nie było jednak zadaniem łatwym. Tylna kieszeń w 
spodniach Levy'ego zapięta była na guzik i mężczyzna nie mógł się do niej 
dostać tak szybko, jak tego oczekiwał. Zadał więc następny cios kolanem w 
plecy, a potem jeszcze jeden, który tym razem dosięgnął złamanego wcześniej 
nosa. Zakrztusił się krwią. Usłyszał jak Elsa niemal wybuchnęła płaczem. 
Jeśli ten kulawy sukinsyn dotknie jej jeszcze raz, to wtedy on, Levy, on...
  ...co zrobi?
  ...nic... dokładnie nic... gdyby chcieli ją zgwałcić, nie byłby w stanie 
jej pomóc; gdyby po prostu zechcieli stłuc ją na kwaśne jabłko, również nie 
przyszedłby jej z pomocą. Miał złamany nos, czuł, że ma zmiażdżone żebra - 
napastnicy byli bezkarni - on był bezradny...
  Bezradny! Mimo że zbroczony krwią i obolały, uświadomił sobie nagle, że 
jest bezradny. Poczuł się tak upokorzony, że zebrał w sobie tyle siły, by 
zadać cios nogą mężczyźnie o szerokich ramionach. Uderzenie było celne i 
przeciwnik zawył z bólu. Levy triumfował - i miał do tego prawo! Niestety, 
następne wypadki kazały mu szybko zapomnieć o chwili triumfu. Gdy próbował 
wstać i ruszyć w kierunku Elsy, na jego drodze stanął ponownie mężczyzna o 
szerokich ramionach. Wyglądał na zdeterminowanego - wielkimi rękami zaczął 
walić w twarz Levy'ego jak w worek. W wyniku zadawanych ciosów twarz 
zaatakowanego puchła. W końcu półprzytomny Levy przestał cokolwiek czuć i 
zwalił się na ziemię.
  Obaj napastnicy stanęli nad nim. Kulawy facet trzymał torebkę Elsy, 
natomiast mężczyzna o szerokich ramionach - jego portfel.
  - Mamy wasze portfele, znamy wasze nazwiska i adresy. - Kulawy facet 
poklepał torebkę Elsy. - Jeśli zawiadomicie policję, odnajdziemy was.
  Elsa rozpłakała się.
  - A następne spotkanie źle by się dla was skończyło - powiedział 
mężczyzna o szerokich ramionach. - Wiecie, co to znaczy źle?
  Levy leżał bez ruchu.
  Chuligani poszli w swoją stronę.
  Levy powoli podczołgał się do Elsy.
  - Czy oni... - tyle zdołał z siebie wykrztusić. Czy oni cię dotykali, czy 
cię napastowali - o to chciał ją zapytać.
  Potrząsnęła głową i odpowiedziała przecząco. Zrozumiała, o co chciał 
spytać. To było naprawdę wspaniałe: rozumieli się bez słów. W każdej 
sytuacji.
  - Nie, wzięli tylko torebkę. - W tym momencie zaczęła tracić panowanie 
nad nerwami. Dopiero teraz nastąpiła reakcja na wszystko, co działo się 
kilka minut wcześniej. - Wzięli tylko torebkę - powtórzyła. - Nic mi nie 
jest.
  Levy mocno przytulił ją do siebie.
  - Mnie też nie - zdołał wykrztusić. Nie chciał jej wypuścić z ramion, 
lecz cóż innego mógł zrobić, gdy zauważył, że swą krwią plami jej 
ubranie...
  
  
  11
  
  Doc!
  Chyba nie wyślę tego listu - i dlatego mogę zupełnie bez skrępowania 
napisać ci o wszystkim. Ale jeśli go dostaniesz, pamiętaj, że nie jestem w 
tej chwili sobą. Nie mogę sobie znaleźć miejsca i jest mi źle. Ale nie 
zwariowałem - nic podobnego.
  Doc, właśnie zostałem napadnięty i obrabowany, dostałem porządne lanie. 
Nie jestem wściekły z tego powodu... nie, do diabła, właściwie jestem - i 
to bardzo. Stało się to z mojej winy; w Central Parku, po zachodzie słońca. 
Wiem, że tylko kretyn może kręcić się w tym miejscu po zmierzchu.
  W dodatku nie byłem sam. Elsa i ja siedzieliśmy na skale. Przedtem 
pływaliśmy łódką; nigdy tego nie robiła, a bardzo chciała spróbować. Do 
diabła! Dlaczego nie? Był piękny dzień, więc powiedziałem, że to wspaniały 
pomysł. Popływaliśmy więc i było tak cudownie, że zasiedzieliśmy się na 
skale obok jeziora. I nagle zjawia się kulawy. Ja siedzę spokojnie, a ten 
sukinsyn zaczyna ją bić; potem ciągnie ją w kierunku krzaków. Pomyślałem 
sobie: dopadnę drania, nie pozwolę, aby ktokolwiek tknął moją ukochaną...
  ...i nie potrafiłem temu przeszkodzić... nic nie mogłem na to poradzić... 
ten duży facet miał nieprawdopodobnie szerokie ramiona; przysięgam, że nie 
zmyślam. Był zawodowcem. Kopał mnie jak worek. Nigdy nie dostałem takiego 
lania. Facet dobrze wiedział, gdzie uderzyć kolanem, wiedział, gdzie są 
najczulsze miejsca. W tym samym czasie Elsa dostała porządny wycisk, może 
oberwała jeszcze gorzej niż ja. A ja pragnę tylko jednego - choć raz w 
życiu, właśnie teraz, stać się bohaterem. Facet dobiera się do mojego 
portfela i znów wali we mnie z całej siły, a ja nie odczuwam już nawet 
bólu, nie przeraża mnie widok samej krwi, jest coś innego...
  ...bezradność...
  ...cholerna bezradność...
  ...Doc, chciałem go w tym momencie zabić.
  Przysięgam - gdybym miał nóż, użyłbym go; gdybym miał bombę, rozerwałbym 
go na kawałki, a później dopadłbym kulawego i próbowałbym go wykończyć 
własnymi rękami...
  I to ja - liberał, historyk! Nigdy nie myślałem, żeby zadać komuś ból, 
współczułem nawet Nixonowi - a teraz pragnę kogoś zabić. Przeraża mnie to.
  Po tym wszystkim przemyłem tylko twarz zimną wodą. Jestem cały 
spuchnięty, pokiereszowany i obolały, ale myślę tylko o jednym - o zemście. 
Chcę się zemścić na tych facetach za to, że przez nich czułem się taki 
bezradny; nikogo nie wolno stawiać w takiej sytuacji - zwłaszcza jeśli tuż 
obok znajduje się dziewczyna, która cię kocha. I wiem, co wtedy myślała: 
dlaczego czegoś nie zrobi? Jest tu przecież, dlaczego nie może mi pomóc? Do 
diabła! Zapiszę się na najlepszy kurs samoobrony, a potem wykończę tych 
dwóch facetów.
  Doc, w moim sąsiedztwie mieszka grupa młodocianych przestępców; większość 
czasu spędzają na tarasie przed domem (to nie zwykłe opryszki podobne do 
tych przyjemniaczków z filmu West Side Story - ci faceci byliby zdolni do 
tego, aby pokrajać cię żywcem na kawałki). Kiedy wróciłem dzisiaj do domu - 
zwykle próbują ze mnie szydzić, myślą, że jestem lalusiem, ale zbytnio się 
tym nie przejmuję - a więc kiedy przechodziłem obok nich dziś wieczorem, 
pomyślałem, że moja zakrwawiona twarz, być może, wzbudzi w nich jakiś 
respekt - i wiesz co? Jeden z nich zapytał: - Kto ci to zrobił? Karzełek 
czy jakaś dziewczyna? - I wszyscy roześmiali się. Widzisz, oni umieją dbać 
o swoje interesy; moich wrogów mogliby rozerwać na strzępy. Uważam, że mój 
iloraz inteligencji jest wyższy niż łączny iloraz całej grupy tych 
młodzików, lecz jaką mam z tego korzyść?
  Chyba jednak wyślę do ciebie ten list, ponieważ chciałbym cię o coś 
zapytać: jak zareagowałby na to ojciec? Myślę, że powiedziałby, że każde 
doświadczenie może w życiu okazać się pożyteczne, ze wszystkich wydarzeń - 
nawet tych bolesnych - można odnieść jakąś korzyść. Prawdziwy historyk 
powinien być zawsze otwarty na nowe doświadczenia. Jego życie jest 
nieustannym poszukiwaniem. Doc, a jak można wykorzystać własną nieudolność 
i niemoc, no jak?
  To pytanie adresuję do ciebie.
  Babe
  
  
  12
  
  Levy wysłał list w niedzielę wieczorem. Nie był już tak bardzo 
spuchnięty, a rany na twarzy goiły się dość szybko. Czuł się jednak dalej 
nieswojo, więc swą czapkę z daszkiem nasunął głęboko na czoło, pobiegł 
sprintem do skrzynki pocztowej na rogu Columbus, po czym wrócił do swego 
pokoju, by znów pozostać w ukryciu.
  W poniedziałek miał iść na seminarium Biesenthala, lecz nie mógł tego 
zrobić; rano zobaczył swe odbicie w lustrze - twarz była nie ogolona i 
wyglądała mało apetycznie. Nigdy nie przywiązywał wagi do wyglądu 
zewnętrznego i siły fizycznej. Z tym większym zaskoczeniem stwierdził, że 
poraniona i spuchnięta twarz odebrała mu poczucie pewności siebie. Nigdy 
przedtem nie zdawał sobie sprawy, że jest w nim tyle próżności, ale z 
pewnością tak właśnie było.
  Dzwonił kilka razy do Elsy. Ona też dzwoniła i chciała go odwiedzić. 
Tłumaczyła mu bez przerwy, że jej zawód związany jest przecież z medycyną. 
Jej odwiedziny nie mogły mu przecież zaszkodzić. On nie chciał jednak, aby 
go zobaczyła - przez jakiś czas pragnął być sam. Nieustannie wyobrażał 
sobie, że walczy z jakimiś bandytami - czasem przegrywał, innym razem 
wychodził z tych potyczek zwycięsko. Próbował trochę poczytać, lecz 
większość czasu w poniedziałek poświęcił studiowaniu swego odbicia w 
lustrze. Miał przy tym nadzieję, że jego twarz stanie się w końcu podobna 
do tej, do której zdążył się już przyzwyczaić.
  I tak się rzeczywiście stało. W poniedziałek wieczorem twarz nie była już 
czymś, co powoduje, że ludzie instynktownie odwracają wzrok. To prawda, że 
rany powstałe wskutek ciosów mężczyzny o szerokich ramionach były jeszcze 
widoczne. Jednak dzięki zimnym kompresom opuchlizna znikła wcześniej, niż 
można się było tego spodziewać. W plecach odczuwał jeszcze ból; była to 
pozostałość po ciosach, które jeden z napastników zadał kolanem. Ból ten 
nie był jednak aż tak bardzo dokuczliwy.
  Większym problemem okazała się histeria Elsy:
  - Powiedziałeś im... ja im nie powiedziałam...
  - Komu?. . . Uspokój się. . . - Był wtorkowy poranek; Elsa tak długo 
waliła w drzwi, aż w końcu go zbudziła. Zanim jeszcze otworzył, z tonu jej 
głosu wyczuł, że jest na najlepszej drodze, by wpaść w panikę.
  -...powiedzieli, że odnajdą nas... mówili, że znają nasze nazwiska i 
adresy, więc dlaczego tam poszedłeś? Mówiłeś przecież, że tego nie 
zrobisz...
  - Kulawy ciągnęła Elsa.
  - Co z kulawym? Powiedz mi.
  Jej głos był teraz cichy.
  - Gdy wyszłam z domu... gdy dzisiaj wyszłam z domu... teraz, dziś rano... 
on tam był... poszedł za mną...
  - Jesteś pewna? Czy widziałaś jego twarz z bliska?
  Znów zaczęła mówić głośniej.
  - Obiecałeś, że nie zawiadomisz policji, ale zrobiłeś to, musiałeś to 
zrobić, w przeciwnym razie nie szedłby za mną...
  Objął dziewczynę, próbując ją uspokoić. Nie zdało się to jednak na nic.
  - Przysięgam, że tego nie zrobiłem. To musiało być jakieś 
nieporozumienie. Czy jesteś pewna, że widziałaś tego faceta?
  - Widziałam... przed domem stał mężczyzna... był tam... poszłam w 
przeciwną stronę... poszedł za mną... kuśtykał... skręciłam za rogiem... on 
zrobił to samo... tego było już nadto, zaczęłam biec.
  - Słuchaj, Elsa, w Nowym Jorku liczba ludzi kulawych nie przekracza 
prawdopodobnie dziewięciu milionów - zaczął Babe. - To miasto jest mekką 
dla kulasów i krajowe Stowarzyszenie Ludzi Chromych nigdy nie wzięłoby pod 
uwagę na przykład Colosseum i jego otoczenia jako miejsca na odbycie 
zjazdu. Myślałem, że to powszechnie znany fakt. - Mówił dalej w tym stylu, 
raz po raz próbując ją rozweselić; potem nastawił wodę na kawę i po 
krótkiej chwili dziewczyna poczuła się dużo spokojniejsza. Wiedział, jak z 
nią postępować. To właśnie sprawiało, że byli tak świetnie dobraną parą. 
Nie minął jeszcze poranek, gdy przyznała, że wszystko to mogło być wytworem 
jej wyobraźni.
  Gdy dochodziło południe, stwierdziła, że czuje się już zupełnie dobrze.
  Po południu zaserwowali sobie podwójną porcję Bergmana: Siódmą pieczęć i 
Tam gdzie rosną poziomki. Babe był wielkim miłośnikiem tego reżysera, Elsa 
natomiast oglądała jego filmy po raz pierwszy. Zaprosił ją następnie na 
tani posiłek do pobliskiego "Szechuanu". Bardzo lubił bywać w takich 
miejscach. Później poszli do jej mieszkania. Po kilku minutach pieszczot 
Babe ruszył w drogę powrotną do domu. Był wyczerpany, więc natychmiast 
usnął. Nie miał pojęcia, która mogła być godzina, gdy nagle zdał sobie 
sprawę z tego, że opowiadanie Elsy nie było czystym wytworem jej wyobraźni, 
bo oto zorientował się - choć był dopiero na wpół rozbudzony - że nie jest 
w pokoju sam.
  Zanim zdążył przestraszyć się na dobre, postanowił zrobić to, co zapewne 
zrobiłby Cagney. Starając się naśladować jego sposób mówienia z filmu Biały 
żar, odezwał się przyciszonym i spokojnym głosem:
  - Mam pistolet i wiem, jak się nim posługiwać; jeśli zrobisz jakiś ruch, 
zrobię z twojego tyłka sito.
  W tym momencie Babe usłyszał w ciemności głos - żaden inny głos na 
świecie nie mógł mu sprawić większej radości.
  - Nie zabijaj mnie, Babe.
  Babe wyskoczył z łóżka na równe nogi.
  - Hej, Doc, och, cóż... wspaniale!...
  - Muszę przyznać, że masz wyrafinowany sposób wyrażania uczuć - 
powiedział Doc.
  Babe wydał z siebie dziki okrzyk. Zwykle nie reagował tak żywiołowo, lecz 
czy mógł się teraz zachować inaczej? Ale do diabła z etykietą! W tych 
rzadkich chwilach, gdy w mieście zjawiał się własny brat, starszy, 
najlepszy brat - wszystko było dozwolone...
  
  
  ŃCzęść Ii: 
  Doc
  
  
  
  13
  
  - Pozwól, że zapalę światło - powiedział Babe i gdy w pokoju było już 
jasno, Doc zapytał:
  - Co się stało?
  - Co masz na myśli?
  Doc wskazał na rany.
  - Twoja twarz.
  Babe wzruszył ramionami.
  - To nic. Nie chcę się na ten temat rozwodzić; zwykły napad, który wnosi 
do życia trochę urozmaicenia. Naprawdę, nie ma o czym mówić. Stało się to w 
niedzielę. Jaki mamy dziś dzień, wtorek? Wysłałem do ciebie list. Kiedy 
wrócisz do domu, dowiesz się z niego o wszystkim.
  - Ale czujesz się już dobrze?
  Babe przytaknął. Gdy Doc zaczynał się o kogoś martwić, zachowywał się jak 
kura opiekująca się pisklętami.
  - Właściwie chciałbym, abyś wyświadczył mi przysługę. Gdy wrócisz do 
domu, nie czytaj listu, wyrzuć go po prostu do kosza, dobrze?
  Doc pokręcił łańcuszkiem z kluczami. Jeden z nich był od mieszkania 
Babe'a. Po wykonaniu kilku obrotów Doc rzucił łańcuszek wysoko do góry, po 
czym złapał go za swoimi plecami. Zrobił to błyskawicznie i ani przez 
ułamek sekundy nie spojrzał na lecący przedmiot. Babe był jeszcze maleńkim 
dzieckiem, gdy Doc robił tego typu sztuczki. Wtedy używał jednak piłek lub 
kulek do gry. Obecnie - przynajmniej gdy byli razem - Doc popisywał się 
zręcznością tylko w momentach, gdy podejmował właśnie jakąś decyzję. Babe 
wiedział o tym, choć sam Doc prawdopodobnie nie zdawał sobie z tego sprawy 
- robił to bezwiednie.
  - Spalę twój list - obiecał Doc. Rozluźniając krawat, dodał: - Pracowałem 
jakiś czas poza domem i kiedy wróciłem, oto, co czekało na mnie: próbka 
obscenicznej, kwiecistej prozy, po przeczytaniu której zarumieniłaby się 
nawet Rossetti. Dokładnie rzecz biorąc, był tam opis Jej Wysokości. 
Pomyślałem, że powinienem przyjechać tu natychmiast i zobaczyć ją na własne 
oczy, zanim wstąpi do niebios.
  - Pieprzysz - wtrącił Babe. - Nigdy czegoś podobnego nie napisałem i 
dobrze o tym wiesz.
  Doc podniósł z podłogi swoją torbę firmy Gucci i rzucił ją na biurko 
Babe'a.
  - Nie napisałeś? Jesteś tego pewny? Masz szczęście, że wiem, iż jesteś 
umysłowo upośledzony i nie odpowiadasz za swoje czyny, w przeciwnym razie 
mógłbym spędzić resztę życia szantażując cię. O ile dobrze pamiętam, w 
jednym miejscu nazwałeś ją "nieskazitelną. "Bez zarzutu, nieskazitelna, 
doskonała." Do diabła! Nawet Anette Funicello nie była taka wspaniała.
  - Pieprzysz - powtórzył Babe, tym razem krztusząc się głośno. Przypomniał 
sobie bowiem, że kiedyś, w chwili słabości, powiedział Docowi, że biorąc 
pod uwagę różne aspekty sprawy można powiedzieć, że Anette Funicello jest 
"dość ładniutka". A Doc nigdy niczego nie zapominał - zwłaszcza takiej 
informacji, która była przecież wodą na jego młyn.
  Doc rozejrzał się po pokoju Babe'a. Bogactwo aż biło w oczy - na podłodze 
gołe deski, a wszystko pokryte warstwą kurzu. Wszędzie leżały sterty 
książek, z kanapy wystawały sprężyny, a łazienka nie była chyba sprzątana 
od stuleci.
  - Dokonałeś tu cudów - stwierdził Doc, który był w tym mieszkaniu tylko 
jeden raz, tydzień lub dwa po tym, jak wprowadził się tam Babe.
  - Jeszcze nie wszystko jest gotowe - przyznał Babe. - Mój dekorator jest 
cholernie niesłowny. Powinienem go zwolnić. Z drugiej jednak strony jest 
niewielu dobrych fachowców, którzy poradziliby sobie z taką robotą.
  Doc pokiwał głową i otworzył torbę; wyciągnął z niej trzy butelki 
czerwonego wina, które kolejno przybliżył do żarówki na biurku Babe'a, 
przyglądając się ich zawartości.
  - Sprawdzam po prostu, czy nie jest zbyt mętne - powiedział. Spojrzał na 
Babe'a. - Korkociąg?
  Babe wskazał ręką w kierunku kuchni, przygotowując się na wysłuchanie 
wykładu na temat zalet Burgunda.
  - Otworzę butelkę Moulin-a-vent - rzekł Doc. - To jest Beaujolais, ale 
zaskoczy cię jego moc. - W tym momencie skoncentrował się na czynności 
otwierania butelki.
  - Świetny wybór - stwierdził Babe. Kilka razy chrząknął dla wyrażenia 
aprobaty, przymykając oczy. - Mów dalej, nie przerywaj sobie.
  Doc miał kłopoty z wyciągnięciem korka.
  - To wino nazywają królem Beaujolais, królową jest wino o nazwie 
Fleurie...
  - Mój Boże, to fascynujące - zauważył Babe, zmuszając się do uprzejmości 
i chrząkając przy tym jeszcze głośniej niż za pierwszym razem.
  Doc zignorował reakcję brata.
  - To świetny rocznik; chciałbym, abyś zwrócił uwagę na bukiet.
  Babe przekrzywił głowę, na przemian chrząkając i gwiżdżąc z zachwytu.
  - Jesteś gburem i prostakiem - stwierdził Doc, lecz po chwili zaśmiał 
się. - No dobrze, dobrze, koniec wykładu na temat wina. - Na chwilę 
przerwał. - Do cholery, miałem wziąć kieliszki.
  W tym momencie wybuchnął śmiechem Babe.
  - Draniu, wiesz, że mam kieliszki. - Mówiąc to, ruszył w kierunku 
kredensu.
  - Mam na myśli prawdziwe, nie plastykowe kubki.
  Babe wziął kieliszek i podał go bratu.
  - Trzymaj, do cholery.
  Doc zaczął nalewać, lecz nagle przerwał.
  - To jest okropnie brudne.
  - Nie mówiłem przecież, że mam czyste kieliszki, ty dupku - odpowiedział 
Babe, po czym obaj powiedzieli chórem:
  - Nie w ramiona, załóżmy się o samą głowę.
  I ponownie - jakby chórem - wybuchnęli śmiechem. Przypomnieli sobie 
bowiem ulubioną historię rodzinną. H.V. był w tej historii niemal 
zakochany. Opowiadała ona o zawodniku drużyny Brooklyn Dodger, Babe 
Hermanie, niezbyt wprawnym graczu, który pewnego dnia przeczytał w 
sportowej gazecie kilka krytycznych uwag na temat swojej gry. Otóż 
dziennikarz sugerował, że Herman tak niezgrabnie porusza się po boisku, że 
podczas następnej gry odbije piłkę głową zamiast kijem. Herman był wściekły 
na dziennikarza i gdy przy jakiejś okazji spotkał się z nim osobiście, 
obrzucił go soczystymi epitetami. Na koniec dodał: - Założę się o 
pięćdziesiąt zielonych, że jest pan w błędzie. - Dziennikarz odpowiedział: 
- W porządku, przyjmuję zakład. Jeśli piłka uderzy pana w głowę lub 
ramiona, dostanę pięćdziesiąt dolców. - Herman zastanowił się przez chwilę, 
po czym odpowiedział: - Nie... nie... nie w ramiona, załóżmy się o samą 
głowę.
  Nie przestając się śmiać, Doc podszedł do zlewozmywaka i odkręcił kurek.
  - Jak długo należy czekać, aby znikła z wody rdza? - zapytał po chwili.
  - Rozpakuj się, a do tego czasu woda się oczyści.
  - Dla ciebie też mogę umyć - powiedział Doc, wyciągając ze zlewozmywaka 
brudny kieliszek.
  - Ja tylko skosztuję - odparł Babe. - Próbuję teraz pokonywać odcinki 
dwudziestomilowe, a alkohol nie pomaga, gdy biegnie się pod wiatr.
  - Burgund to nie alkohol - stwierdził Doc, przygotowując kieliszki. - 
Przepraszam za żarty na temat twojego mieszkania - dodał, zwrócony ciągle 
plecami do brata. - Jesteś naukowcem, nie musisz przecież mieszkać w 
pałacu. Żyj tak, jak uważasz za stosowne, przynajmniej dopóki jest to 
możliwe. Nie gniewasz się?
  - Nie sądzę, abym w ogóle poczuł się urażony.
  - To dobrze - stwierdził Doc, nie przerywając płukania kieliszków. - 
Słuchaj, ten cały świat jest zupełnie zwariowany, trudno przewidzieć, co 
może się zdarzyć za minutę lub dwie. Czytałem dziś w porannym wydaniu Wall 
Street Journal na temat jakiejś firmy w Kalifornii. Trudno w to uwierzyć, 
lecz w Kalifornii wszyscy są chyba niespełna rozumu. Myślę, że na tej 
podstawie przybysze ubiegają się o obywatelstwo. Ale pozwól, że wrócę do 
tematu. Otóż kilku facetów z Zachodniego Wybrzeża opatentowało coś, co 
nazywają - nie chcę przekręcić tego słowa - a więc nazywają to coś 
"mioooo..tłą". Jest to kij, do którego końca przywiązana jest wiązka słomy. 
Według doniesień Journal ci faceci chcą na tym zbić fortunę. Uważają przy 
tym, że za pomocą ich mioootły można czyścić różne rzeczy, na przykład 
zamiatać podłogi.
  - Trudno się połapać w tych wszystkich wynalazkach.
  Doc zakręcił kurek z brunatną wodą.
  - Jezu, Babe, jak możesz mieszkać w takiej ruderze?
  - Kieliszki są już czyste - odpowiedział Babe. - Napełnij je teraz 
ognistą wodą.
  Doc rozlał wino do obu kieliszków, okręcając butelkę, aby nie rozlać 
trunku na biurko.
  Babe pociągnął łyk wina, to samo zrobił Doc. Babe nie przypominał sobie, 
aby widział kiedyś brata odurzonego narkotykami, a z pewnością nie widział 
go pijanego. Zresztą to samo mógł powiedzieć o sobie. Z drugiej jednak 
strony H.V. bardzo przyczynił się do podniesienia średniej pożycia alkoholu 
w rodzinie. Przynajmniej w ciągu ostatnich kilku dni. A właściwie ostatnich 
lat. Ostatnich złych lat.
  - Czy to jest drogie?
  - Dość drogie. Dlaczego pytasz?
  - Bez powodu. To się wyczuwa. Jest łagodne. Kiedy piję coś takiego i nie 
dostaję ataku kaszlu, to wydaje mi się, że musiało być drogie. Przemysł 
naftowy musi być w dobrej kondycji.
  Doc podniósł kieliszek tak, jakby chciał wznieść toast.
  -- Przemysł naftowy jest zawsze w dobrej kondycji. - Mówiąc to złożył 
lekki, jakby dziękczynny ukłon.
  - Nie zrobiłeś tego w kierunku wschodu - powiedział Babe.
  - Kretynie, złożyłem ukłon w kierunku Detroit. General Motors jest czymś 
ważniejszym dla tego kraju niż Jezus.
  - Cholerni truciciele środowiska i złodzieje - stwierdził Babe, który był 
prawdziwie nieszczęśliwy z powodu charakteru pracy Doca. Sprzedaż sprzętu 
wiertniczego na całym świecie, zatruwanie tego cholernego ziemskiego 
padołu.
  - Jeśli wygłosisz w tej chwili wykład na temat ekologii, przysięgam, że 
przy najbliższej okazji opowiem Irmgaard, jak nakryłem cię, gdy waliłeś 
konia, kiedy miałeś dwanaście lat.
  Babe zaśmiał się.
  - To był dla mnie wielki dzień. Sądziłem przedtem, że jestem jedynym 
człowiekiem na świecie, który robi takie straszne rzeczy. Myślałem, że 
wyrzucisz mnie z domu lub zakujesz w dyby i każesz wieśniakom obrzucać mnie 
kamieniami. Kiedy powiedziałeś mi, że takie rzeczy robią wszyscy, pamiętam, 
że pomyślałem wtedy: Ci cholerni dorośli! Dlaczego tyle lat ukrywali to 
przede mną?
  Doc uśmiechnął się i wskazał na łóżko.
  - Zrób coś z tym bałaganem.
  Babe zaczął przygotowywać posłanie dla brata. Między nimi był układ: gdy 
przyjeżdżał Doc, zawsze spał na łóżku. Młodszy brat skazany był natomiast 
na kanapę z wystającymi sprężynami.
  Gdy Babe zajęty był rozściełaniem łóżka, Doc powiedział cicho:
  - Hej! Wynieś się z tej nory i przyjedź do Waszyngtonu. Zapewnię ci 
jakieś przyzwoite lokum, będziemy blisko siebie. Dlaczego nie miałbyś tego 
zrobić? Wiesz, że mam forsę, więc o te sprawy nie musisz się martwić.
  Babe potrząsnął głową.
  - Nie ma tam porządnych uczelni.
  - Cóż może dorównać chwale Columbii! Czy to masz na myśli?
  - Nie twierdzę, że Columbia jest taka wspaniała, ale z pewnością ma 
niższy procent prostaczków niż, powiedzmy, Georgetown.
  Doc zaczął nagle mówić podniesionym głosem:
  - Jezu, Babe, na rany Chrystusa! Nie musisz tego wszystkiego robić z tego 
tylko powodu, że robił to tata!
  - Mam dość takiego gadania! - odpowiedział równie zdenerwowany Babe.
  Zdezorientowany Doc zamilkł na chwilę.
  - Czego masz dość? Nigdy nie mówiłem tego przedtem.
  - Profesorowi Biesenthalowi z Columbii udało się to w pewnym stopniu 
osiągnąć.
  - Czy on nie był jednym z tych genialnych studentów H.V.?
  Babe skinął twierdząco głową. Potem dodał:
  - Posłuchaj, dobrze się czuję w tej norze. Dziękuję za ofertę, ale mam 
zamiar tu zostać. Ta decyzja nie ma nic wspólnego z H.V.
  - Akurat!
  Babe wzruszył ramionami, po czym zabrał się do zmiany poszewek na 
poduszkach. W tym czasie Doc powiesił w szafie swoje ubrania.
  - A więc zaproszę ciebie i Ettę na kolację, co ty na to? Ona chyba coś 
jada, prawda? A może utrzymuje przy życiu swą boską postać żywiąc się samym 
powietrzem?
  - Poczekaj tylko, aż ją zobaczysz. Poślinisz się z wrażenia, gwarantuję 
ci to.
  Doc zaśmiał się.
  - Synku, rozmawiasz z facetem, który przed ukończeniem dwudziestu pięciu 
lat był raz żonaty i trzy razy zaręczony. Nie ślinię się z byle powodu.
  - A cóż to za przechwałki! Cztery razy aresztowany i tylko raz skazany?
  - Człowiek pracujący w przemyśle naftowym nie zna dnia ani godziny, jest 
cały gąszcz przepisów, które utrudniają nam życie. - Zamknął swoją torbę 
Gucci i cisnął ją w kąt szafki Babe'a. Następnie spytał jakby od 
niechcenia: - Chyba już tego nie trzymasz w domu, prawda?
  Wiedząc, co brat ma na myśli, Babe zapytał jednak:
  - Czego?
  - Pozwoliłem sobie wejść do twojego pokoju. Gdy chciałeś z mojego tyłka 
zrobić sito, ostrzeżenie brzmiało całkiem autentycznie, zupełnie jakby 
mówił to sam George Raft.
  - Chryste! A któż naśladuje George'a Rafta? To miał być głos Cagneya.
  - A więc trzymasz to jeszcze?
  - Jest naładowany. - Podszedł do biurka i z dolnej szuflady wyciągnął 
pistolet oraz pudełko z nabojami. - Trzymaj.
  - Wyjmij najpierw naboje. Dopiero jak to zrobisz, możesz mi go podać.
  Babe szybko rozładował pistolet. Zrobił to bardzo wprawnie - ale czyż 
można się temu dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że ćwiczył to całymi latami? 
Doc był pod tym względem przeciwieństwem brata - zawsze nienawidził broni 
palnej.
  - Masz - powtórzył Babe.
  Doc wziął pistolet. Trzymał go tak, jakby chciał ukryć uczucie strachu.
  - Po co trzymasz coś takiego w domu?
  - Po co? Przecież nie chciałeś go!
  - Chciałeś go?... A któż chciałby mieć coś takiego?
  - Ja chciałem, to oczywiste.
  - Dlaczego?
  - Bez specjalnego powodu. Zatrzymałem go na pamiątkę. Cholera, dobrze 
wiesz dlaczego, żeby go pomścić.
  - Babe, tata zabił się rok po śmierci Joe McCarthy'ego.
  - Może tak, może nie. W Waszyngtonie wymyślono na ten temat wiele 
kłamliwych historii.
  - Czy Helga ma równie sadystyczne upodobania? Czy jest to jedna z tych 
rzeczy, która was, przyjemniaczki, łączy? Jak się zabawiacie, gdy w kinach 
nie grają żadnego filmu o wampirach? - Doc podał pistolet bratu.
  Ładując ponownie broń, Babe powiedział:
  - Znam cię, draniu, próbujesz mnie sprowokować. Najpierw nazwałeś ją 
Irmgaard - nie zareagowałem; później nazwałeś ją Etta - i wtedy nie 
powiedziałem nic. Teraz ochrzciłeś ją imieniem Helga - i tym razem nie 
udało ci się wyprowadzić mnie z równowagi. Zapamiętaj jednak, że ma na imię 
Elsa, Elsa - słyszysz? Nie Ilse, Ella czy też Ewa, nie Hilda, Leila, Lida, 
nie Lily ani też Lola.
  - Przepraszam - odparł Doc. - Muszę być zmęczony podróżą. Przysięgam, 
nigdy więcej nie przekręcę imienia twojej Olgi.
  - Olga brzmi znacznie lepiej, ale to ciągle nie to - powiedział Babe, nie 
tracąc cierpliwości. - Jestem naprawdę z ciebie dumny, prawie bezbłędnie 
wypowiedziałeś jej imię. Ktoś, kto niedawno opanował sztukę czytania, 
mógłby przecież mieć kłopoty z dwusylabowymi słowami, ale popracujemy nad 
tym słowem tak długo, aż wreszcie wypowiesz je poprawnie. Ona nie ma na 
imię Portia, Pamela czy Paula ani też żadna Rhoda, jej imię nie brzmi 
również Sara, Stella, Sophia ani Sheila.
  - A więc Ursula - wtrącił Doc.
  - Skończmy z tym - odpowiedział Babe. - Nie wyśmiewaj się z kogoś, kogo 
jeszcze nie poznałeś. Pamiętaj, że ma na imię Elsa - nie Vida, Vera, 
Vanessa, Venetia lub Willa czy też Ysolda. ELSA!!!
  - Elsa - powiedział wreszcie Doc.
  Napił się wina i spojrzał na braciszka.
  Już wiem, kim jest ona, ale, do diabła, kim jesteś ty?
  
  
  14
  
  Obok posiadłości przebiegała tylko jedna droga. "Posiadłość" - to brzmi 
zbyt górnolotnie. W Palm Springs byłby to jeden z wielu domów, po prostu 
taki, "który nie przynosi wstydu". Jednak tu, w miejscu, które z trzech 
stron otaczała paragwajska dżungla, ten niebieski dom, znajdujący się o pół 
godziny drogi od La Cordillera, jeśli nie był zupełnym unikatem, to z 
pewnością czymś niepospolitym.
  Chłopi z La Cordillera, a przynajmniej większość z nich, słyszeli o 
niebieskim domu, lecz tylko nieliczni widzieli go na własne oczy. Po 
pierwsze dlatego, że był oddalony o pół godziny drogi od miasta, a w 
dodatku trzeba było znać kogoś, kto posiada samochód; po drugie jedyna 
droga dojazdowa miała tak złą nawierzchnię, że miejscami była po prostu 
niebezpieczna.
  Po trzecie dom był strzeżony. W pobliżu znajdowało się zawsze dwóch 
strażników; każdy z nich miał stanowisko w odległości około ćwierć mili od 
niebieskiego domu. W tym miejscu nie było zbyt dużego ruchu, lecz gdy 
pojawiał się jakiś pojazd, był zawsze sprawdzany. Strażnicy nigdy nie 
wyjaśniali kierowcom, czy mają do tego prawo i czy jest to usankcjonowane 
jakimiś określonymi przepisami; gdy pojawiał się pojazd, wychodzili z 
karabinami na środek drogi i zatrzymywali go. Nie byli uprzejmi. 
Zachowywali się tak, aby zatrzymani kierowcy odczuwali atmosferę 
zagrożenia. Aby wiedzieli, że nie powinni wracać tą samą drogą - strażnicy 
nie lubili oglądać tych samych twarzy po raz drugi.
  Jedynymi pojazdami, które nie musiały się zatrzymywać, były samochody 
dostawcze. Co tydzień przyjeżdżał tu stary, zdezelowany pick-up z ładunkiem 
żywności z La Cordillera. Pocztę dostarczano co drugi dzień. Każdego 
popołudnia dodatkowy strażnik jechał do najbliższej wioski, aby przywieźć 
stamtąd praczkę.
  Była to kobieta średniego wzrostu; miała potężne ramiona, zawsze otulone 
czarną chustą. Przychodziła do domu i kilka godzin później wychodziła, a 
następnie ten sam strażnik odwoził ją z powrotem do wioski. Zwykle nie 
miała przy sobie żadnych przedmiotów, lecz pewnego wrześniowego popołudnia 
wyszła z domu - ubrana jak zwykle na czarno - niosąc czarną torbę, której 
powierzchnia mogła wynosić około jednej stopy kwadratowej. Wsiadła do 
samochodu, którym codziennie jeździła, i ten sam co zwykle strażnik 
odjechał w kierunku wioski. Samochód wyglądał tak samo jak zwykle; jedyną 
różnicą było to, że na tylnym siedzeniu, przykryta kocem, leżała płócienna 
torba na ubrania. Samochód oddalił się od niebieskiego domu i ruszył w 
kierunku wioski. Stojący na drodze strażnik miał właśnie podnieść prawe 
ramię, aby zasalutować, gdy nagle kierowca machnął do niego ręką, wyrażając 
tym gestem niemal dziką wściekłość. Strażnik opuścił rękę i stanął 
nieruchomo z lekko spuszczoną głową - czuł się zawstydzony i miał 
jednocześnie nadzieję, że właściciel niebieskiego domu nie potraktuje go 
zbyt okrutnie.
  Samochód jechał dalej w kierunku wioski. Praczka siedziała w milczeniu. 
Jej szerokie ramiona wyglądały równie okazale jak zwykle. Na kolanach 
trzymała kurczowo czarne pudełko, które wyglądało jak jakiś dziwny 
przedmiot z czarnej skóry używany w celach ochrony osobistej. Jej chusta 
była naciągnięta na twarz bardziej niż zwykle, lecz ogólnie rzecz biorąc, 
kobieta wyglądała na zwykłą praczkę, którą właśnie odwożono do domu.
  Ważne było to, aby wszystko wyglądało dokładnie tak, jak zwykle. 
Właściciel niebieskiego domu wiedział bowiem, że choć większość ludzi, 
których spotykało się w tej okolicy, stanowili chłopi - zwykli paragwajscy 
chłopi, otyli i mało interesujący osobnicy - to jednak niektórzy z nich 
byli Żydami. Była to nieliczna grupa, lecz nie tak mała, by można 
lekceważyć fakt jej istnienia.
  Samochód dojechał do wioski, w której mieszkała praczka, po czym 
przejechał między zabudowaniami nie zatrzymując się. Kierowca przez cały 
czas zachowywał milczenie. Praczka siedziała w kucki, nie zmieniając 
pozycji. Oboje byli spoceni. Upał był nie do zniesienia i tylko ludzie o 
dużej wytrzymałości mogli w takiej temperaturze sprawnie funkcjonować. 
Kierowca był bardzo silny, choć pod względem wytrzymałości ustępował swej 
pasażerce.
  Podróż na lotnisko w Asunción trwała dwie godziny. Kierowca wysiadł, po 
czym sięgnął po płócienną torbę.
  - Siedź na swoim miejscu - powiedziała praczka. Mówiła po hiszpańsku.
  Kierowca wrócił do samochodu, usiadł za kierownicą i nie ruszał się. 
Tymczasem praczka wzięła w jedną rękę ubrania, w drugą zaś czarną skórzaną 
torebkę.
  Kierowca zwrócił się do niej po hiszpańsku:
  - Czy mogę o coś zapytać?
  Postać owinięta chustą potaknęła głową.
  - Co zrobimy, jeśli praczka zacznie sprawiać jakieś kłopoty? Jak mamy się 
z nią obchodzić?
  - Z wielką troską i czułością - odpowiedziała postać zawinięta w chustę. 
- Wyjaśnij, że wrócę najpóźniej za trzy dni. Powiedz jej, że jest moim 
gościem i nie musi robić nic, na co nie ma ochoty. Zbyt ciężko ostatnio 
pracowała i teraz chcę, aby trochę odpoczęła.
  - Ona jest bardzo tępa - zauważył kierowca. - Myślę, że nic z tego nie 
rozumie.
  - A więc to ty musisz okazać cierpliwość. Gdy wrócę, chcę ją widzieć 
zadowoloną i w dobrym zdrowiu; jeśli te warunki nie zostaną spełnione, 
spowoduje to wiele cierpień. Czy wyrażam się jasno? A konsekwencje takiej 
sytuacji poniósłbyś przede wszystkim ty.
  Kierowca skinął głową.
  - Ma niezwykły talent do prasowania. Gdybym zarządzał tym piekielnym 
miejscem, obwołałbym ją mistrzynią kraju w tej dziedzinie. Od 
czterdziestego piątego nie miałem tak starannie wyprasowanych koszul.
  Praczka poleciała lotem z Asunción do Buenos Aires. Wszyscy paragwajscy 
celnicy okazali się zwykłymi tępakami. Nie oczekiwano tu zresztą żadnych 
kłopotów i wszystko odbyło się zgodnie z planem. W Argentynie, rzecz jasna, 
było zupełnie inaczej. W związku z tym "praczka" nie ruszała się już 
nigdzie dalej, a do kasy linii Pan Am wysłano człowieka o wyglądzie 
poważnego biznesmena - łysego mężczyznę w średnim wieku. Brak włosów był 
oczywiście czymś, co nieustannie wywoływało w nim irytację. Posiwiał 
przedwcześnie, bo zanim osiągnął wiek dwudziestu pięciu lat. Jego siwe, 
kręcone i gęste włosy stały się jego najbardziej dominującą i zarazem 
atrakcyjną cechą. Był z nich niezwykle dumny; stanowiły coś, co odróżniało 
go od innych - i to na korzyść. Nazwano go wtedy Białym Aniołem.
  A więc gdy w przeddzień ogolił głowę w niebieskim domu, przeżył to bardzo 
boleśnie. Jednak nawet bez włosów pozostał atrakcyjnym mężczyzną. Z jego 
twarzy nie zniknął wyraz siły charakteru. Po powrocie do Paragwaju będzie 
przecież znów szczycił się swą śnieżnobiałą czupryną.
  Zdążył na samolot linii Pan Am, który po dziesięciu godzinach wylądował 
na lotnisku Kennedy'ego w Nowym Jorku, rankiem następnego dnia kwadrans po 
szóstej. Następnego dnia - czyli we wtorek. Łysy mężczyzna planował, że 
wróci do Buenos Aires w środę nocnym lotem. Najpóźniej w czwartek. Lepiej 
byłoby to jednak zrobić w środę.
  Zawsze należało działać szybko.
  Przez całą noc nie spał, trzymając na kolanach czarne pudełko. Inni 
pasażerowie spali. On myślał o tym, w jak różny sposób mogą potoczyć się 
wypadki. Mogło się przecież wydarzyć tyle nieoczekiwanych rzeczy - on 
natomiast musiał być przygotowany na każdą ewentualność. Jego umysł działał 
jak dotąd sprawnie i nic nie wskazywało na to, aby cokolwiek miało się pod 
tym względem zmienić. Poza tym miał przecież skórzane pudełko. Świadomość 
posiadania tego przedmiotu była dla niego istną udręką. Wywoływała poczucie 
zagrożenia, które przeszywało całe ciało, wywołując dotkliwy ból.
  Samolot wylądował dokładnie w wyznaczonym czasie. Na twarzach większości 
pasażerów przechodzących przez odprawę celną można było dostrzec oznaki 
zmęczenia. On jednak był - a właściwie musiał być - niezwykle czujny. 
Moment przylotu był bowiem dla niego tym samym, czym dla odrzutowca start - 
chwilą największego zagrożenia. Nie dlatego, że martwił się o paszport. To 
prawda, na podrobienie paszportu nie było zbyt wiele czasu, lecz w Asunción 
działali prawdziwi artyści, którzy potrafili wykonać każde zadanie w iście 
ekspresowym tempie. Odprawa celna przeszła szybko i gładko. Gdyby jednak 
miało wydarzyć się jakieś nieszczęście, gdyby pojawił się na przykład 
nieznany informator i gdyby wszystkie plany spaliły na panewce, a on miał 
zostać zdemaskowany - to wszystko mogło się zdarzyć właśnie teraz.
  Odebrał torbę, dał ją do sprawdzenia celnikom, przeszedł do poczekalni i 
rozejrzał się dokoła. Nigdy przedtem nie był na tym lotnisku - jego 
wielkość przytłaczała go. Nigdy przedtem nie był również w tym kraju, 
którego wielkość zapewne przytłoczyłaby go w równym stopniu. Nie zamierzał 
go jednak zwiedzać, a jedynym celem jego podróży był Manhattan. Stał 
nieruchomo w poczekalni. Tam właśnie miał go oczekiwać Erhard. Takie miał 
instrukcje. Ale jeśli ktoś dyskretnie zakłócił połączenie lub założył na 
telefonie podsłuch? Przez chwilę - wolałby jednak umrzeć niż komukolwiek 
przyznać się do tego - pomyślał o ucieczce. Aby po prostu ruszyć pędem w 
kierunku najbliższego wyjścia. Ale co potem? Czy istniało jakieś miejsce, 
gdzie mógłby się udać?
  I w tym momencie ujrzał małego Erharda, który utykając przedzierał się 
przez tłum i szedł w jego kierunku. Za Erhardem podążał barczysty Karl. 
Oczekujący mężczyzna pomyślał, że jeśli słowo "bezpiecznie" można było w 
ogóle odnieść do kogoś z jego przeszłością, nie wspominając już o 
teraźniejszości, to właśnie w tej chwili tak się czuł. Po chwilach 
zagrożenia nadszedł moment wytchnienia. Być może ten stan potrwa dłużej. A 
więc znów się poczuł - bezpiecznie...
  
  
  15
  
  Na miejsce kolacji Doc wybrał restaurację "Lutece", o której Babe 
oczywiście słyszał, lecz w pobliżu której nigdy nawet nie przechodził. Elsa 
o niej nie słyszała i gdy przyszedł po nią Babe i zakomunikował, że to 
najdroższa restauracja w mieście, jej uczucie zdenerwowania jedynie uległo 
nasileniu. Pojechali oboje taksówką. Zwykle jeździli wszędzie metrem, lecz 
"Lutece" nie było miejscem, do którego jeździło się środkami komunikacji 
publicznej. Chyba że zmywało się tam naczynia. Babe starał się, jak mógł, 
uspokoić dziewczynę, lecz wszystko na nic. Wyglądała okropnie: nie miała na 
sobie odpowiedniej na taką okazję sukienki. Nie cierpiała tego typu miejsc. 
Obawiała się poza tym, że inni będą się na nią gapić, gdyż zorientują się 
szybko, że jej osoba nie pasuje do otoczenia.
  Jedyną rzeczą, co do której Babe był przekonany, było to, że ludzie będą 
faktycznie wlepiać w nią oczy. Miała na sobie niebieską sukienkę o prostym 
kroju, a jej piękną szyję przyozdabiał pojedynczy sznur pereł. Kolor 
sukienki doskonale współgrał z kolorem jej oczu.
  - Wyglądasz nieprzyzwoicie ładnie - powiedział Babe, gdy oboje wchodzili 
do restauracji. Była to prawda jednak słowa te nie poprawiły w jakiś 
widoczny sposób jej samopoczucia.
  Doc czekał na nich w małej zacisznej sali na pierwszym piętrze. Oprócz 
ich stolika były jeszcze tylko dwa inne. Ludzie, którzy chcieli być w 
"Lutece" zauważeni przez innych, jadali na dole. Ci jednak, którzy chcieli 
spokojnie porozmawiać, wybierali tę właśnie salę, a w dodatku siadali przy 
stoliku w rogu.
  Gdy Babe i dziewczyna weszli do środka, Doc powstał z miejsca. Obrzucił 
Elzę szybkim spojrzeniem, po czym pokręcił głową.
  Pamiętam, jak mówiłeś, że jest ładna - powiedział do Babe'a. - Tom, 
musimy kiedyś poważnie porozmawiać o urodzie kobiet.
  - To jest Hank - powiedział Babe. Takich imion używali poza domem: Hank i 
Tom. Nie było ku temu jakiegoś określonego powodu. Wszystko zaczęło się po 
śmierci H.V. Potrzebne było im wtedy coś, co by ich bardziej łączyło. 
Wpadli na pomysł, że taką rzeczą mogą być wspólne tajemnice, które miały i 
tę zaletę, że nic nie kosztowały. Były niczym most łączący obu chłopców. Po 
odejściu H.V. posiadanie sekretów stało się niemal koniecznością. Jeśli nie 
miało się kogoś, na kim można się było wesprzeć, wiry wydarzeń okazywały 
się zbyt niebezpieczne, a kręte ścieżki życia prowadziły w śmiertelną 
otchłań.
  - Jesteś śliczna - powiedział Doc do dziewczyny. - Choć nie ładniejsza 
niż Grace Kelly.
  Wszyscy troje usiedli. Gdy zjawił się kierownik sali, Doc spytał 
współtowarzyszy, czy będą mieli coś przeciwko temu, jeśli sam dokona wyboru 
potraw. Babe i Elsa odpowiedzieli prawie chórem: - Ależ nie! - Doc mówił do 
mężczyzny po francusku, ten odpowiedział coś, po czym zniknął. Elsa 
wyraziła się z uznaniem o francuszczyźnie Doca.
  - Dziękuję. Nie mówię jednak tak dobrze, jak sądzisz. Nie wiem dokładnie, 
jak zostało to zrozumiane, ale próbowałem zamówić Chablis. Czy wiecie, co 
to takiego? To rodzaj burgundzkiego wina. - Uśmiechnął się szeroko do 
Babe'a. - Kolor najlepszych gatunków przywodzi na myśl piękne zielone oczy; 
te wina są jak brylanty. - Wypowiadając ostatnie słowo, spojrzał na Elsę i 
końcami palców pogładził ją delikatnie po policzku.
  Jezu, pomyślał Babe. Ona mu się podoba - wspaniale!
  Nie - pomyślał Babe, gdy skończyło jeść zapiekane trufle i zabierali się 
do szaszłyka baraniego - nie ma w tym nic wspaniałego. Spotkanie, które na 
początku wydawało mu się takie udane, zaczynało go w tej chwili doprowadzać 
do białej gorączki.
  Dlatego, że Doc bez przerwy ją dotykał.
  Przestań! Chciał wrzasnąć na Doca.
  Nie pozwalaj mu na to! Chciał wrzasnąć na Elsę.
  W "Lutece" wrzaski nie były jednak w dobrym tonie. W tym miejscu mówiło 
się szeptem. Można było jedynie zachichotać, z dystynkcją wycierając 
chusteczką usta. Gdy kelner zjawił się nagle, by napełnić winem kieliszki, 
należało lekko skinąć głową. Poza tym trzeba było prowadzić miłą pogawędkę 
- i to niezależnie od tego, czy miało się na to ochotę, czy też nie. Takie 
zachowanie obowiązywało nawet wtedy, gdy przebywało się w towarzystwie 
własnego brata, który właśnie uwodził twoją dziewczynę. Cóż robić - 
siedział i przysłuchiwał się tym błazeństwom, udając przy tym, że nie 
widzi, iż dziewczyna wcale nie czuje się urażona.
  Babe położył ręce na kolanach i splótł palce.
  - Pani = powiedział Doc. Pili w tej chwili Burgunda Bonnes Mares, rocznik 
sześćdziesiąty drugi i Doc opróżniał właśnie swój kieliszek.
  Gdy kelner go napełnił, Babe skinął głową.
  Doc uśmiechnął się do Elsy.
  - Tęsknisz za domem? Za Szwajcarią?
  Myślę, że wszyscy czasem odczuwają tęsknotę za domem. Ty nie?
  - Sądzę, że tak - odpowiedział Doc. - A gdzie właściwie znajduje się twój 
dom? Nie znam zbyt dobrze Szwajcarii. Zurych i Genewa - na tym kończy się 
cała moja wiedza.
  - Nie pochodzę stamtąd.
  - Skądś przecież musisz pochodzić.
  - Z malutkiego miasteczka. Większość ludzi nigdy o nim nie słyszała.
  Dlaczego jest taka cholernie skromna? - zastanawiał się Babe. Pochodziła 
z okolic jeziora Konstanca, mówiła mu o tym. Dlaczego miałaby ukrywać przed 
Dokiem?
  - Na pewno jesteś dobrą narciarką - powiedział Doc, zmieniając temat.
  - Jestem Szwajcarką, więc to oczywiste.
  - Nie rozumiem, dlaczego - odparł Doc.
  - Och, znam taką historyjkę, lecz nie potrafię zbyt ciekawie opowiadać 
tego typu rzeczy. Był taki walijski aktor. Grał w kilku filmach, nie 
przypominam sobie również ich tytułów...
  - Masz rację, nie umiesz zbyt dobrze opowiadać tego typu rzeczy.
  Oboje zaśmiali się.
  Babe siedział w milczeniu.
  - Czy to ma znaczenie, jak się nazywał? Może tym aktorem był Richard 
Burton. Załóżmy, że tak było. A więc zapytano tego walijskiego aktora, czy 
zagra w pewnym filmie. A może chodziło o sztukę teatralną? Nie pamiętam w 
tej chwili. W każdym razie miał zagrać albo w filmie, albo w sztuce...
  - Nie masz pojęcia, jak opowiadać takie historyjki - skomentował tym 
razem Doc.
  W tej chwili oboje zaczęli chichotać.
  Babe spojrzał w jej niebieskie oczy. Nigdy nie były takie śliczne jak 
teraz. Obawiał się, że zaraz zrobi coś strasznego, naprawdę strasznego, 
więc nadal trzymał ręce na kolanach, splatając je z całej siły.
  -...to nie ma znaczenia, czy to miał być film, czy też sztuka. Ważne jest 
to, że miał zaśpiewać piosenkę. Reżyser i producent - nie pamiętam, który z 
nich, a może i jeden, i drugi - w każdym razie zapytano go, czy umie w 
ogóle śpiewać, a on odpowiadał: Jestem Walijczykiem, więc muszę umieć 
śpiewać.
  - Nie rozumiem - powiedział Doc.
  - Walijczycy szczycą się tym, że są muzykalni wytłumaczyła Elsa.
  - A Szwajcarzy tym, że dobrze jeżdżą na nartach, teraz wszystko rozumiem 
- odrzekł Doc. Opróżnił kieliszek i zamówił następną butelkę.
  - Gdzie się uczyłaś jeździć?
  W okolicach jeziora Konstanca. Jest tam małe miasteczko, w którym 
mieszkałam od urodzenia.
  - Mój Boże - powiedział podniecony Doc. - Już wiem, gdzie się nauczyłaś 
jeździć. W naszej firmie pracuje facet, który ma bzika na punkcie nart i 
cały czas truje dupę - przepraszam - zanudza nas opowiadaniem o tym, że w 
Kitzbuhel śnieg był sypki, w Squaw Valley jego głębokość wynosiła tyle a 
tyle stóp, rozwodzi się na temat tego, jak leciał helikopterem nad 
kanadyjskimi szczytami, a potem zjeżdżał na nartach po nie udeptanym 
śniegu. Jeśli sądzisz że tematyka związana ze sprzętem wiertniczym jest 
niezbyt ciekawa, powinnaś posłuchać tego faceta...
  - Gorzej opowiadasz historie niż ja - wtrąciła Elsa.
  Doc ryknął śmiechem. Ludzie siedzący przy dwóch sąsiednich stolikach 
spojrzeli ukradkiem w jego kierunku. On szybko zamilkł, po czym odezwał 
się:
  - Och, przepraszam najmocniej, ale nie zdążyłem jeszcze powiedzieć o 
najważniejszym. Otóż ten zwariowany na punkcie nart facet ma swoje 
ulubione, wybrane spośród wszystkich innych miejsce - są nim okolice 
jeziora Konstanca. A to dlatego, że nie opodal znajduje się Monte Rosa i 
nie wiem, czy mam rację, ale podejrzewam, że właśnie tam nauczyłaś się 
jeździć; przyznaj, że trafiłem w dziesiątkę.
  - Wprawiłeś mnie w zupełne zdumienie.
  - A obok Monte Rosa znajduje się Mont Charre, wielka góra, jednak o włos 
niższa od Monte Rosa. No co? Czy nie mam racji?
  - Masz ją w stu procentach - odpowiedziała Elsa.
  - Wszystko to zmyśliłem - odrzekł Doc.
  - Co takiego?
  - Nie istnieje żaden zbzikowany facet, w okolicach jeziora Konstanca nie 
ma żadnej góry o nazwie Monte Rosa, podobnie jak nie ma góry Mont Charre. 
Czy nie mam racji?
  Elsa nie odpowiedziała.
  Babe przyglądał się im w milczeniu. Nic z tego nie rozumiał, lecz z 
dwojga złego wolał już, aby Doc ją dotykał.
  - Zbyt wiele interesów prowadziłem w Szwajcarii, by nie wiedzieć, jak 
mówią Szwajcarzy. Nie pochodzisz stamtąd.
  - Nie.
  - A więc skąd?
  - Nie rozpoznajesz mojego akcentu?
  - Wydaje mi się, że jesteś Niemką. Tak, Niemką. I nie masz dwudziestu 
pięciu lat. Może trzydzieści?
  - Trzydzieści dwa. Co jeszcze chcesz wiedzieć?
  - Kiedy twoja wiza pobytowa traci ważność?
  Elsa odczekała chwilę, po czym zapytała spokojnie:
  - Dlaczego starasz się mnie upokorzyć?
  - Bez określonego powodu. Chodzi mi tylko o to, że mnóstwo obcokrajowców 
zakłada rodziny w Ameryce. Przestają mieć wtedy problemy z tutejszymi 
prawami; ich małżeństwa nie zawsze jednak bywają udane.
  - I myślisz, że tego właśnie chcę? Złapać twojego brata na męża? Dlaczego 
nie spytasz mnie o to wprost?
  - Po co? - spytał Doc spokojnym głosem. - W twoich słowach jest tyle 
kłamstw. Dlaczego teraz miałabyś odpowiedzieć zgodnie z prawdą?
  - Faktycznie, nie byłoby ku temu żadnego powodu. - Powiedziawszy to, 
wstała i wybiegła z malutkiej sali. Babe patrzył na nią, jak wychodzi, i 
gdy chciał za nią ruszyć, Doc złapał go za nadgarstek i mocno przytrzymał.
  - Niech sobie idzie - powiedział.
  Babe rzucił się niemal na brata.
  - Dlaczego? Ponieważ ty tego chcesz?
  - Zrobiłem to dla twojego dobra...
  - Pieprzysz...
  - Dla twojego dobra... - Doc nadal trzymał brata, który nie mógł się 
uwolnić z uścisku. Doc był zbyt silny. - Jeździłem po całym świecie, znam 
się na ludziach. W różnych krajach żyją miliony dziwek, które chciałyby tu 
zamieszkać. Gdy im się to nie udaje, są gotowe na wszystko...
  - Nie prosiłem, byś wyraził swoją aprobatę...
  - Będziesz mi za to wdzięczny. Poznałem się na niej, gdy tylko tu weszła. 
Cholera, wiedziałem już o wszystkim, czytając ten pieprzony list; ludzie 
nie tracą tak dla siebie głowy, chyba że chcą wykorzystać tę drugą osobę...
  - Tego nie możesz wiedzieć...
  - Wiem, wiem dobrze, niech to szlag trafi, uwierz mi...
  Dlaczego miałbym ci wierzyć?... Dlaczego... byłem taki czuły i namiętny, 
a teraz miałbym ją traktować jak kogoś obcego?...
  - To taktyka stosowana w interesach. Najpierw starasz się być bardzo 
miły, druga strona traci wtedy czujność; to zwykły sposób postępowania...
  - Kłamstwo nazywasz zwykłym sposobem postępowania...
  Doc ścisnął brata jeszcze mocniej. Babe zaczął odczuwać ból. Mimo to 
rozmawiali dalej szeptem w tym cichym, pełnym uroku pomieszczeniu.
  - Nigdy nie mówi się całej prawdy. Pewne sprawy należy przemilczeć. 
Widzisz, gdy prosiłem, byś przyjechał do Waszyngtonu, naprawdę chciałem cię 
zobaczyć. Gdybym ci powiedział, że otrzymałem już twój list, w którym 
piszesz o napadzie, pomyślałbyś, że chcę się z tobą widzieć tylko z tego 
powodu, że odniosłeś rany. A więc przemilczałem sprawę napadu, choć w 
niczym cię nie okłamałem. Podobnie teraz: mówię zupełnie szczerze, abyś 
zostawił tę dziewczynę w spokoju. Ona cię nie kocha, zapomnij o niej...
  - Tego nie wiesz na pewno...
  - Ależ wiem; pomyśl tylko: ona jest wspaniała, dlaczego miałaby pokochać 
właśnie ciebie?
  Ponieważ ja kocham ją - wykrzyknął Babe, po czym uwolnił się z uścisku 
brata i pędem ruszył w kierunku wyjścia. Biegnąc przez restaurację, wpadł 
na kelnera niosącego filiżankę z kawą. Zatoczył się, jednak nie stracił 
równowagi. Nie przystanął nawet w momencie, gdy nastąpiło zderzenie dwóch 
ciał - zbiegł w dół, skacząc po dwa, trzy schody. Potykając się, przebiegł 
obok baru i wybiegł na zewnątrz, gdzie przeniknął go chłód październikowego 
wieczoru. Zatrzymał się dopiero na chodniku. Zawrócił, ruszył do przodu, 
znów stanął i ponownie ruszył w przeciwnym kierunku. W końcu złapał 
taksówkę i pojechał do mieszkania Elsy. Przycisnął mocno guzik domofonu; 
zrobił to jeszcze kilka razy, lecz nie było jej w domu - po prostu nie 
było. Poczekał pięć sekund i zadzwonił ponownie - nie było odpowiedzi. 
Odczekał jeszcze kilka sekund - na próżno. I tym razem nikt nie 
odpowiedział; nie było jej w domu. Być może była jeszcze w drodze, może 
zjawił się zbyt szybko. Nie - powód był inny. To oczywiste, że był inny. W 
ogóle nie miała zamiaru wracać do domu, gdzie musiałaby zająć się nim tak 
troskliwie, jak kura pisklętami. Wiedziała bowiem, że to właśnie on 
doprowadził do wszystkiego i pozwolił na to, by potraktowano ją w tak 
nikczemny sposób. Wiedziała, że jest w równym stopniu winny jak Doc. W tej 
chwili prawdopodobnie spacerowała - po prostu szła przed siebie. A może 
siedziała w jakimś kinie, lecz nie po to, by oglądać film - miała tyle do 
przemyślenia. Na pewno miała.
  Kochał ją. Mogła być Koreanką - to nie zmieniłoby jego uczuć. Nie mogła 
jednak o tym wiedzieć - nie mogła wiedzieć, czym było dla niego to, że po 
dwudziestu pięciu latach niepowodzeń miłosnych oto nagle czuł się tak 
dobrze i swobodnie, gdy znajdował się przy niej.
  Powinien wrócić teraz do domu i czekać na jej telefon. Modlić się o to, 
by zadzwoniła. Mógł czekać pod jej drzwiami, lecz takie zachowanie można by 
uznać za narzucanie się, a tego nie cierpiał u Żydów. Możliwe, że w jego 
mieszkaniu będzie już Doc, lecz nie pozostanie zbyt długo. Spakowanie 
rzeczy zajmie mu najwyżej minutę. Nie mieli sobie nic do powiedzenia. 
Przynajmniej on nie miał nic do powiedzenia Docowi. Nie w tej chwili. Nie 
teraz. Babe zaczął biec. Biegł szybko, szybciej niż zwykle. Tak szybko, jak 
mógł. Tempo utrzymał na odcinku trzech mil - taka odległość dzieliła go od 
domu. Przemierzał ciemność nocy. Ząb bolał go niemiłosiernie...
  
  
  16
  
  Było tuż przed jedenastą, gdy weszli do Riverside Park i podążyli w 
kierunku przystani żaglówek. Łysy mężczyzna o byczym karku puścił przodem 
swojego kompana, ubranego w czarny przeciwdeszczowy płaszcz. Mężczyzna w 
płaszczu powiedział:
  - Ostrożnie. - Natychmiast przerwał mu ten drugi:
  - Po angielsku. Zawsze. To nie wzbudza podejrzeń.
  - Jak sobie życzysz. Patrz pod nogi. Jest bardzo ciemno.
  - Nie lubię spotykać się w takich miejscach. Nawet w naszych gazetach 
piszą na temat przestępczości w amerykańskich parkach.
  - Scylla ustalił szczegóły. Miejsce i hasła. Lubi parki.
  - To był głupi pomysł.
  - Ty jesteś przestraszony?
  - Uważasz to za śmieszne?
  - Tak.
  - Wszyscy zaakceptowaliśmy istnienie strachu. Nawet kiedy jesteśmy stroną 
zwycięską. Ci z nas, którzy mają głowę na karku, zawsze mają się na 
baczności. Gdy zapomni się o strachu, można nie wziąć pod uwagę różnych 
możliwości rozwoju wypadków, a stąd tylko krok do grobu.
  Punktualnie o jedenastej znaleźli się na przystani i ruszyli w kierunku 
przeciwnym do centrum miasta. Przeszli obok ustalonej wcześniej liczby 
ławek. Wreszcie, około pięć po jedenastej, usiedli na pustej ławce i 
zaczęli przyglądać się rzece Hudson. Mężczyzna o byczym karku od czasu do 
czasu oglądał się za siebie. Nawyk. Wokół znajdowały się drzewa i zarośla. 
Panowała ciemność. Cały krajobraz zamarł jakby w bezruchu.
  - Która godzina? spytał mężczyzna o byczym karku, gdy była już jedenasta 
piętnaście.
  Mężczyzna w płaszczu przeciwdeszczowym odpowiedział:
  - Kwadrans po jedenastej. Dlaczego nie wziąłeś zegarka?
  - Wziąłem zegarek i mam go na ręce. Chciałem się tylko upewnić, czy 
dokładnie wskazuje czas.
  Tuż obok przechodziła chwiejnym krokiem bardzo stara kobieta. Szła szybko 
wzdłuż rzeki i najpewniej wracała do domu.
  - Nie powinna chodzić tędy samotnie - zauważył mężczyzna o byczym karku.
  - Nie sądzę, aby to była kobieta - odpowiedział mężczyzna w płaszczu 
przeciwdeszczowym. - To chyba policjant. Obecnie stosują takie metody.
  - Ameryka. - Łysy mężczyzna potrząsnął głową.
  Siedzieli w milczeniu, dopóki stara kobieta nie zniknęła z pola widzenia.
  - Już czas - powiedział łysy mężczyzna o byczym karku.
  - Dwadzieścia pięć po jedenastej.
  - Scylla się spóźnia. Próbuje mnie sprowokować.
  - Scylla nigdy się nie spóźnia - rozległ się głos za ich plecami.
  Mężczyźni raptownie odwrócili głowy.
  Głos Scylli dobiegał do nich gdzieś z mroku nocy.
  - Obserwowałem was od momentu, gdy tylko zjawiliście się. Widziałem, jak 
nie możecie usiedzieć na miejscu i, muszę się wam przyznać, ten widok 
bardzo mnie rozbawił.
  - Wyjdź stamtąd i pokaż się! - krzyknął mężczyzna o byczym karku. Był to 
rozkaz.
  Rozkaz nie został wykonany.
  - Zanim wypowiemy hasła? - Głos Scylli wyrażał zaskoczenie. - Zerwanie z 
etykietą? A gdzie szacunek dla tradycji?
  Mężczyzna o byczym karku odpowiedział gniewnym głosem:
  - Kiedyś ludzie pływali w niej. - Mówiąc to, wskazał na rzekę Hudson. - 
Teraz grozi to śmiercią.
  W tym momencie dało się słyszeć pstryknięcie palcami.
  - To nie do wiary - powiedział Scylla. - Nie mogę sobie absolutnie 
przypomnieć, co mam na to odpowiedzieć.
  - Umrzeć można w bardzo różny sposób... powiedz to... umrzeć można w 
bardzo różny sposób... no dobrze, powiedzmy, że mamy to już za sobą. Teraz 
podejdź bliżej.
  - W porządku -- odpowiedział Scylla. - A jeśli okaże się, że jestem kimś 
innym, wina spadnie na was.
  Mężczyzna o byczym karku zobaczył, jak nagle zza drzew wyłonił się cień, 
który zbliżył się do nich, schodząc w dół po porośniętym trawą, niezbyt 
stromym pagórku.
  - Twoje zachowanie jest bardzo irytujące. Chciałbym, abyś o tym wiedział 
- powiedział łysy mężczyzna i prawdopodobnie ciągnąłby swój wywód dalej, 
lecz nagle przerwał mu Scylla:
  - I ty, po tych wszystkich draństwach, śmiesz krytykować moje zachowanie?
  Dobrze wiesz, jaki był tego powód.
  - Łączą nas interesy; tak było dawniej i tak powinno pozostać. Ale to, co 
wyprawiałeś ostatnio, nie ma nic wspólnego z tym, co określa się mianem 
wspólnych interesów.
  - Ale ma coś wspólnego z zaufaniem. - Mężczyzna o byczym karku podniósł 
gniewny wzrok na Scyllę. - Chodzi mianowicie o to: czy mogę ci ufać?
  - Nigdy nie mogłeś, ale musiałeś. Teraz mi nie ufasz. Przecież to ty 
wynająłeś Chena! Próbowałeś już przedtem mnie zabić, więc daruj mi te 
naiwne pytania w stylu: czy mogę ci ufać?
  Łysy mężczyzna o byczym karku spuścił z tonu:
  - A więc co teraz z nami będzie? To oczywiste, że nie mogę się z tobą 
zmierzyć. Jeśli Chenowi się nie powiodło, ja tym bardziej nie będę 
próbował; jestem ciut za stary na walkę wręcz... - w tym momencie przestał 
mówić, ponieważ w chwili, gdy wypowiedział słowo "próbował", w jego ręce 
pojawiło się ostrze, co oznaczało, że nie ma potrzeby prowadzić tej 
bzdurnej wymiany słów.
  Wcale nie jest tak trudno pokrzyżować plany nawet prawdziwemu mistrzowi, 
który w dodatku znajduje się u szczytu formy. Może to brzmieć 
paradoksalnie, ale jest to prawda. Aby przeszkodzić Abdul-Jabbarowi w 
zadaniu sierpowego, wcale nie trzeba go nokautować. Nawet nie trzeba 
dotykać jego ręki. Wystarczy zwykłe uderzenie w łokieć - a pocisk nie 
trafia w tarczę. Podobnie stało się w tej chwili: mężczyzna w płaszczu 
przeciwdeszczowym w dość prosty sposób pokrzyżował plany Scylli - po prostu 
mocno chwycił go na moment za rękę. Tylko na krótką chwilę - jednak to 
wystarczyło.
  Scylla oczywiście zauważył - jeśli nie nóż, to przynajmniej jakiś 
przedmiot w dłoni przeciwnika. Zdał sobie również sprawę z tego, że 
mężczyzna o byczym karku chce mu w tym momencie zadać śmiertelny cios - tym 
się jednak nie przejął. Scylla wiedział również, że do tej pory nie zwracał 
zbytniej uwagi na mężczyznę w płaszczu przeciwdeszczowym. Było to jednak 
świadome - człowiek ten nie mógł mu bowiem dorównać pod względem siły ani 
sprawności fizycznej.
  Miał rację - a jednocześnie mylił się.
  Mężczyzna w płaszczu nie miał zamiaru z nikim walczyć. Chciał jedynie 
wykonać prosty ruch - złapać Scyllę za ręce, utrudniając mu przez krótką 
chwilę obronę. Ten ruch okazał się skuteczny. Scylla, oczywiście, uwolnił 
się z uścisku i wielkimi ramionami zdołał zasłonić brzuch.
  Zrobił to jednak zbyt późno. Zbyt późno. Nóż dosięgnął celu.
  Czy to był w ogóle nóż? Scylla już dawniej odnosił podobne rany, lecz 
nigdy nie został ugodzony bronią, która wbiła się w jego ciało tak głęboko 
i tak szybko. Weszła jak nóż w masło. Ostrze - a może to był skalpel - 
przebiło ciało poniżej pępka z tak wielką szybkością i siłą, że Scylla 
jedynie jęknął i oszołomiony tym, co się stało, opuścił ramiona.
  Wtedy ostrze rozpoczęło wędrówkę w kierunku górnych partii ciała.
  Scylli nigdy nie przyszłoby na myśl, że mężczyzna o byczym karku może 
mieć tyle siły. Niezależnie bowiem od tego, że użył bardzo ostrego 
narzędzia, musiał być niezwykle silny, by z taką łatwością rozpruć mięśnie 
i chrząstki w ciele przeciwnika. Łysy mężczyzna zbliżył się do Scylli, by 
nie stracić równowagi, dalej rozpruwając jego ciało.
  Trysnęła krew.
  Łysy mężczyzna o byczym karku kontynuował rzeź w milczeniu.
  Scylla powoli osuwał się na ziemię.
  Łysy mężczyzna zrobił krok do tyłu. Widok umierającego człowieka był dla 
niego czymś codziennym. Wyciągnął nóż z ciała swej ofiary i zanim Scylla 
padł na ziemię, on zdążył się już odwrócić, by ruszyć w kierunku wyjścia z 
parku. Wiedział, że Scylla jest martwy. Jeśli jeszcze żył, to śmierć była 
kwestią sekund. Mężczyzna w płaszczu przeciwdeszczowym podążył tuż za swym 
kompanem.
  - To było okropne - stwierdził mężczyzna o byczym karku.
  - Zrobiłeś to, co musiałeś zrobić.
  - Wiem o tym. Ale czuję się paskudnie.
  Mężczyzna w płaszczu dobrze zrozumiał te słowa.
  W parku obok ławki leżał Scylla. Anatomię ludzkiego ciała znał na tyle 
dobrze by zrozumieć że umiera. Był pewny, że tak jest; pozostał mu w życiu 
tylko jeden wybór: czy zakończyć życie na brzegu rzeki Hudson, czy też w 
jakimś innym miejscu.
    Miejsce, gdzie leżał, było zwykłym śmietniskiem, które latem cuchnęło i 
stawało się siedliskiem szczurów. I ta myśl - myśl, że mogą się do niego 
dobrać szczury - spowodowało, że ocknął się jakby na chwilę i mrugnął 
okiem. Gniew da ci siłę - pomyślał. Niech zawładnie tobą gniew, niech ci 
pomoże odzyskać na tyle siły, by przynajmniej zachować przytomność. Dzięki 
resztkom świadomości pomyślał o własnej głupocie - jak mógł pozwolić na to, 
by zaatakowano go od tyłu? Niech no tylko wiadomość o jego śmierci dotrze 
do Dywizji - wielki Scylla załatwiony przez starego pierdołę i amatora!
  - Jezu! - wrzasnął Scylla i gdy ten okrzyk wściekłości odbił się echem, 
on zaczął powoli wstawać. Opasał ciało mocno ramionami, starając się za 
wszelką cenę utrzymać równowagę. Teraz należało znaleźć drogę do wyjścia. 
Wiedział, że nie będzie to łatwe. Prawdopodobnie okaże się niemożliwe. Nie. 
Nie ma rzeczy niemożliwych.
  Scylla był przecież skałą. Poza tym złożył pewne obietnice, z których 
zamierzał się jeszcze wywiązać.
  
  
  17
  
  Babe chodził tam i z powrotem po pokoju.
  Pokój był mały, natomiast jego nogi długie, więc ledwo nabrał tempa, 
musiał nagle przystawać i zawracać. Pragnął teraz tylko jednego - pobiec 
sprintem do jeziorka. Chciał dać z siebie wszystko i sprawdzić, ile zdoła 
wykonać okrążeń, zanim padnie z wycieńczenia na październikową trawę.
  Zatrzymał się i spojrzał na zegarek. Nie było jeszcze północy, zbliżała 
się jednak nieubłaganie. Jeśli Elsa w ogóle miała zamiar zadzwonić, powinna 
to zrobić teraz. O tej właśnie porze kończyły się seanse filmowe. Z 
restauracji musiała wyjść najpóźniej o wpół do dziewiątej - rezerwacja była 
na siódmą; a to, co nastąpiło później, czyli nieszczęsna kolacja, nie mogło 
trwać dłużej niż godzinę.
  Babe wyciągnął z szafy torbę Doca, firmy Gucci, i zapakował ją. Był to 
głupi gest, za którym mogły się kryć takie na przykład słowa: już nigdy nie 
zbliżaj się nawet do moich drzwi. Czuł się fatalnie z tego powodu, lecz gdy 
wrócił do mieszkania i ujrzał w łazience przybory toaletowe Doca, widok ten 
wywołał w nim niesmak. Pozbierał więc wszystkie rzeczy brata i wcisnął je 
do cholernej torby firmy Gucci.
  Uznał, że, być może, będzie lepiej, jeśli rozpakuje torbę. Czynność ta 
sprawiłaby mu więcej przyjemności niż spacerowanie po pokoju. Otworzył 
torbę i dokładnie przyjrzał się jej zawartości. Rozpakuję jego rzeczy i 
położę je tam, gdzie leżały przedtem. Nie zrobię tego jednak starannie.
  Będzie wtedy wiedział, że choć mu nie wybaczyłem, to jednak nie czuję do 
niego urazy.
  Babe wiedział, co powie Doc - powie, że po prostu troszczy się o 
młodszego brata. Tak będzie na pewno. I była to w zasadzie prawda, ponieważ 
od czasu, gdy zmarł H.V., Doc zawsze opiekował się braciszkiem. Babe miał 
wtedy dziesięć lat, podczas gdy jego brat dwadzieścia, i w ciągu następnych 
dziesięciu lat to właśnie Doc pomagał młodszemu wylizać się z ran nabytych 
wskutek przeżyć dzieciństwa. Babe wyciągnął koszule Doca, położył je z 
powrotem na swoje miejsce, to samo zrobił z kompletem przyborów 
toaletowych. W momencie gdy ustawiał butelki cholernego Burgunda, zadzwonił 
telefon.
  Niemal rzucił się na niego.
  - Elsa? - zapytał.
  - Nie spytał, czy cię kocham. Czekałam, lecz nie zrobił tego.
  - Elsa... posłuchaj mnie... nic się nie stało, rozumiesz?
  Jej głos brzmiał sucho.
  - Co zrobimy, Tom? - zapytała i po chwili dodała: - W takiej sytuacji.
  - Trzeba zapomnieć o wszystkim, już ci mówiłem... Musimy całą cholerną 
sprawę puścić w niepamięć.
  - Byłam w kinie. Przesiedziałam prawie dwa seanse i cały czas myślałam. 
Nie możemy o tym zapomnieć. To się jednak stało, nic na to nie poradzimy. 
Byliśmy tam obydwoje i wszystko, co zostało powiedziane, było prawdą. Nie 
spytał mnie jednak o jedną rzecz - o moje uczucia.
  - Pobiegnę teraz do ciebie, co ty na to? Albo pojadę taksówką, będzie 
szybciej.
  - Nie. Będziesz mnie obejmował i ja cię będę obejmować. I nie będziemy 
nic mówić. Okłamałam cię mówiąc, ile mam lat, ponieważ jesteś taki młody, 
nawet nie wyglądasz na swój wiek. Nie chciałam, aby mój wiek cię 
zniechęcił. Nie powiedziałam ci, że jestem Niemką. Levy to przecież 
żydowskie nazwisko, a wielu Żydów ciągle żywi do nas nienawiść. Kiedy umarł 
Hitler, miałam cztery lata, ale wielu Żydów twierdzi, że wszyscy Niemcy są 
odpowiedzialni za blitzkrieg.
  Ja tak nie uważam. Spotkajmy się. Przysięgam, że tylko porozmawiamy, po 
prostu tak jak teraz.
  - Są jeszcze inne rzeczy, o których ci nie mówiłam. Byłam mężatką i 
rozwiodłam się. Zanim wybiegłam, niemal wykrzyczałam mu to w twarz. Jedynym 
błędem, jaki popełnił, było to, że nie zapytał, czy cię kocham. Pozwalałam 
mu się dotykać i udawałam, że mnie to bawi, ponieważ jest twoim bratem. 
Wygląda tak samo jak wasi typowi biznesmeni ci, którzy odnoszą sukcesy. Są 
aroganccy. Zachowują się tak, jakby chcieli powiedzieć: to jest moje, to 
też jest moje, zarabiam mnóstwo pieniędzy, więc wydaje mi się, że wszystko, 
co widzę, należy do mnie, łącznie z tobą. Poza tym piliśmy wino, a ja nie 
chciałam robić sceny. Chciałam mu się podobać, pragnęłam, by mnie 
zaakceptował. Jest przecież twoim bratem i kochasz go. Chciałabym zapomnieć 
na zawsze o dzisiejszym dniu, wykreślić go z kalendarza.
  To wszystko się nie wydarzyło - wtrącił Babe. - Mówiłem ci już milion 
razy, że powinnaś o tym zapomnieć.
  - Nie rozwiążemy problemu nie mówiąc o nim. Czy nie chcesz, abym 
opowiedziała ci o mężu?
  - Mówiąc prawdę, nie chcę - skłamał Babe. - Dlaczego miałabyś mi o nim 
mówić? Gdybym to ja był wcześniej żonaty i nie opisał ci w tej chwili mojej 
żony - czy wybuchłabyś nagle wściekłością? Nie byłem żonaty, ale, do 
diabła, jeśli opowiesz mi o nim trochę i w związku z tym poczujesz się 
lepiej, nie będę cię powstrzymywał. Pewnie byłaś wtedy jeszcze dzieckiem. 
Byłaś młoda, a on był wspaniałym facetem z dyskoteki. Był głupi jak but, 
lecz ty, będąc niemowlęciem, nie zdawałaś sobie sprawy, za jakiego wyszłaś 
kretyna. Kiedy to wreszcie zrozumiałaś skończyłaś ten związek, prawda?
  Wiedział, że dziewczyna usiłuje zachować niemiecką powagę i nie wybuchnąć 
histerycznym śmiechem.
  - Był pewnie miotaczem - kontunuował. - Szwaby są niezłe w dyscyplinach 
sportu. Pewnie odbijało mu się w momencie wyrzutu kuli. Czy Niemcom odbija 
się po niemiecku? Powinnaś to wiedzieć. Amerykanie na przykład wydają wtedy 
okrzyk: Uuuu... Czy wasi chłopcy krzyczą: ach? A może wydają inne dźwięki?
  - Jesteś niemożliwy - zdołała powiedzieć, zanim wybuchnęła śmiechem.
  Niech to szlag trafi! Udało mi się.
  - Babe.
  W drzwiach stał Doc. Ramionami obejmował swój tułów.
  Babe odłożył słuchawkę.
  - Babe!!! - Wykrzykując imię brata, Doc jednocześnie wyciągnął do niego 
ręce.
  Jego wnętrzności były niemal na wierzchu.
  Zaczął osuwać się z nóg.
  Babe nie pozwolił mu upaść, łapiąc go w ramiona. Przytulił go mocno i 
kołysał jak dziecko. Po chwili obaj ociekali krwią, Doc próbował coś 
powiedzieć; Babe starał się zrozumieć jego słowa.
  Zanim Doc skonał, minęło około pięćdziesięciu sekund.
  Bardzo długich sekund.
  
  
  18
  
  Gliny zachowywały się dziwnie.
  Nie od samego początku. Po pewnym czasie zaczęły się jednak dziać jakieś 
dziwne rzeczy. Babe siedział w rogu. Milczał. Możliwe, że już po przyjściu 
zachowywali się dziwnie, lecz on po prostu tego nie zauważył. W tym 
momencie nie zauważał wielu rzeczy. Zadzwonił po policję. Dość szybko 
zjawiło się dwóch policjantów, a zaraz potem dołączyło do nich trzech 
następnych. Cała piątka rozmawiała ze sobą przytłumionymi głosami - 
przynajmniej Babe odnosił takie wrażenie. Niewiele również z tych rozmów 
usłyszał. Siedział w milczeniu. Na krześle w rogu pokoju. Jego ramiona 
zwisały luźno.
  Rozmyślał.
  Tylko on pozostał przy życiu. I o tym właśnie rozmyślał. Analizował 
wydarzenia z przeszłości z różnych punktów widzenia. Kiedyś było ich w 
rodzinie czworo: matka, ojciec, Doc i Babe. Matka zginęła w wypadku 
samochodowym, gdy miał sześć lat. Nie pamiętał jej. Widział jedynie kilka 
zdjęć, które H.V. umieścił na pianinie i zatknął za szybą w biblioteczce.
  Nie zginęła jednak na skutek ran odniesionych w wypadku. Trzeba było 
określić przyczynę śmierci, więc podano do wiadomości, że prowadziła 
samochód i wjechała na drzewo. Przyczyną śmierci było jednak coś innego - 
zabił ją skandal wywołany zniesławieniem H.V. To właśnie - a nie co innego 
- doprowadziło do jej śmierci. Czasem Babe myślał, że ona ciągle żyje, tyle 
że na Florydzie, gdzie przebywa w towarzystwie McCarthy'ego, Kennedy'ego i 
starego Roosevelta. Kiedykolwiek ktoś umierał w dziwnych okolicznościach, 
zaraz rozprzestrzeniały się plotki, że ten ktoś żyje i mieszka na 
Florydzie. Dlaczego akurat na Florydzie? - zastanawiał się Babe. Na 
Florydzie wegetował podobno Jack Kennedy, również tam, zażywając promieni 
słonecznych, przebywał Roosevelt, który uszedł z życiem przed bombami 
Stalina i innych komuchów. Babe uważał, że wszystkie podobne historie 
mogłyby być ciekawym tematem pracy naukowej. Zwłaszcza gdyby jej autor 
cierpiał na lekkie schorzenie umysłowe i rozkoszował się analizowaniem nie 
potwierdzonych faktów. Podobnie było z trójkątem bermudzkim, który był 
również bardzo wdzięcznym tematem.
  Ojca pamiętał dokładnie tak, jak opisał to Biesenthalowi. Przez następne 
piętnaście lat, kiedykolwiek odczuwał wewnętrzną potrzebę samoudręczenia 
się, krzyczał do siebie: To twoja wina, twoja wina, gdybyś pokazał mu to 
pieprzone wypracowanie na temat wełny, nigdy by tego nie zrobił. Znalazłbyś 
się na miejscu w odpowiedniej chwili, ratując mu życie.
  Gdy mówił Biesenthalowi prawdę na temat tego zdarzenia, nie mówił o 
wszystkim - nie mówił całej prawdy. Prawdą było bowiem również to, że miał 
wtedy dziesięć lat i słyszał, jak H.V. stąpał ciężko po sypialni, klął pod 
nosem, a czasem przewracał się na podłogę. Babe był przestraszony; obawiał 
się, że gdy wejdzie do środka, ojciec uderzy go, ukarze za to, że śmiał mu 
przeszkodzić. Sprawi mu tym dodatkowy ból - a ból był doświadczeniem, które 
mieszkańcy tego domu przeżywali w owych czasach nazbyt często. Całe 
rozumowanie Babe'a sprowadzało się więc do prostego stwierdzenia: gdyby on, 
Babe, nie okazał się wtedy takim tchórzem, ojciec nie zginąłby.
  Gdy rozległy się strzały, Doc był na uczelni. Większość czasu spędzał w 
domu. Jeśli w ogóle wychodził, szedł na zajęcia. Był prymusem i nie 
cierpiał tylko jednego przedmiotu - chemii. Gdy wrócił do domu i zobaczył 
martwego H.V. i histerycznie płaczącego Babe'a, jego pierwszą reakcją były 
słowa, które później powtórzył jeszcze kilkakrotnie:
  - Wszystko przez tę chemię. Miałem zamiar nie iść na ten cholerny 
przedmiot. Gdybym tak zrobił, mógłbym go uratować.
  To śmieszne, że Doc obwiniał siebie za śmierć ojca, podczas gdy Babe 
dobrze wiedział, że to tylko czcza gadanina, bo tak naprawdę winę ponosił 
on sam. Miał przecież dowód: wypracowanie na temat wełny. Gdy Babe był na 
tyle dorosły, by wyrazić swoje uczucia, między braćmi doszło do okropnej 
awantury. Cóż to była za kłótnia! Skakali sobie do gardła, próbując 
wzajemnie obalić swoje argumenty. Istna bitwa - jeden starał się zetrzeć 
drugiego w pył. Boże, to były wspaniałe chwile, gdy obrzucali się 
wyzwiskami, chociaż Babe coraz gorzej radził sobie z problemami wieku 
dojrzewania.
  W tej chwili ostre spory należały już do przeszłości.
  Babe spojrzał przelotnie na prześcieradło, którym policjanci przykrywali 
właśnie ciało jego brata. To pewne, że pod prześcieradłem ktoś leżał, lecz 
to niemożliwe, aby tym człowiekiem był Doc. Babe nie myślał zbyt często o 
swojej śmierci, ale kiedy już to robił, zawsze wyobrażał sobie, że osobą, 
która go pochowa, będzie Doc. Starszy brat był przecież taki duży i silny, 
poza tym nigdy nie chorował. W przypadku Babe'a było dokładnie na odwrót: 
jeśli w Cincinnati rozprzestrzeniał się wirus grypy, któż jak nie Babe mógł 
paść jego ofiarą? Nawet jeśli w tym czasie przebywał w Cleveland. A więc co 
do tego nie było żadnych wątpliwości; po śmierci Babe'a Doc zajmie się 
wszystkimi formalnościami. Dopilnuje, aby wszystko odbyło się, jak należy - 
bez wpadek, sprawnie i szybko.
  Policjanci znów coś między sobą szemrali. Porucznik stwierdził, że to nie 
mógł być rabunek, gdyż portfel ofiary został nietknięty. Jaki był motyw? - 
zastanowił się Babe. O tym właśnie z pewnością szemrali policjanci. 
Sprawdziwszy zawartość portfela Doca, porucznik natychmiast schwycił za 
słuchawkę.
  I od tego momentu - w mniemaniu Babe'a - zaczęły się dziać różne rzeczy.
  Po pierwsze, Babe nie został przesłuchany. Zadano mu jedynie kilka 
prostych pytań. Próbował odpowiadać pełnymi zdaniami, lecz nie było to 
łatwe. Najczęściej odpowiadał potaknięciem głowy lub wzruszeniem ramion. 
Nie dlatego, żeby utrudniać śledztwo. Chciał być pomocny, lecz jego stan 
nie pozwalał na formułowanie składnych zdań. Poza tym policjanci nie 
oczekiwali wyczerpujących odpowiedzi. Sprawiali wrażenie ludzi 
wyrozumiałych i liczbę pytań ograniczyli do niezbędnego minimum.
  Porucznik mamrotał coś do słuchawki. Babe nie potrafił jednak uchwycić 
sensu jego słów. Postaraj się coś z tego zrozumieć - nakazał samemu sobie. 
Mówią przecież na temat twojego brata, skup się.
  Nie potrafił się jednak skoncentrować. Zmiana nastąpiła w momencie, gdy w 
korytarzu rozległ się głos Elsy. Jeden z policjantów zablokował wtedy 
wejście. Babe wstał i mówiąc: - Przepraszam - minął stróża prządku i 
podszedł do czekającej na korytarzu Elsy.
  - Tak nagle odłożyłeś słuchawkę. Nie wiedziałam, co robić. Czekałam, lecz 
nie oddzwoniłeś. Przyszłam, bo chciałam się upewnić, czy wszystko jest w 
porządku.
  - Doc nie żyje - powiedział Babe. A więc właśnie tu, po tylu latach, 
wyjawił imię brata, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Ale nie było w 
tym nic złego. Sekret jest czymś, o czym powinny wiedzieć przynajmniej dwie 
osoby.
  Mój brat nie żyje, został zamordowany.
  Sprawiała wrażenie, jakby wzięła to za żart. Tak przynajmniej można było 
sądzić po sposobie, w jaki potrząsnęła głową, a następnie przechyliła ją do 
tyłu.
  - To prawda. Uwierz mi, to się naprawdę stało, Elsa, jestem zupełnie 
wykończony.
  - Czy jesteś najzupełniej pewny?
  Babe zaczął w tym momencie tracić panowanie nad głosem.
  - Pewny czego? Że to mój brat, czy też że nie żyje? Otóż tak, Elsa, 
jestem pewny jednego i drugiego.
  - Przepraszam - powiedziała i zrobiła krok do tyłu. - Martwiłam się po 
prostu o ciebie. Muszę już iść.
  Babe potaknął głową.
  Jak coś takiego mogło się wydarzyć? I to tutaj! Cóż za okropne miasto! 
Czy to był rabunek? Wypadek samochodowy?
  - Nie, to z powodu mojej matki - odpowiedział Babe i w chwili, gdy 
wypowiedział te słowa, zauważył, jak, prześliczna twarz Elsy przybrała 
wyraz niesamowitego zdumienia. Natomiast on sam - w tym oto miejscu, pół 
godziny po śmierci brata - wybuchnął nagle śmiechem. Słyszał kiedyś o 
kobiecie, która jednocześnie straciła ojca i dziecko. Jej najbliżsi zginęli 
niemalże o tej samej porze w dwóch zupełnie nie związanych ze sobą 
wypadkach, które miały miejsce w dwóch różnych, odległych od siebie 
stanach. Dowiedziawszy się o śmierci ojca, przeszła psychiczny wstrząs. Gdy 
dotarła do niej wiadomość o śmierci dziecka, zareagowała podobnie jak teraz 
Babe - zaczęła się śmiać. Nie dlatego, że nie kochała własnego dziecka. Są 
bowiem sytuacje w życiu, w których śmiech nie pozwala na to, by człowiek 
postradał zmysły.
  Gdy Babe zaczął się śmiać, na twarzy Elsy pojawiły się oznaki zupełnej 
konsternacji, co jedynie rozbawiło go jeszcze bardziej. Elsa wyglądała tak, 
jakby chciała powiedzieć: a więc stało się - zwariował. Babe zamilkł.
  - Czuję się dobrze - powiedział.
  Elsa potaknęła.
  - I kocham cię. Nie, nie kocham cię... Kochałem się przed chwilą i za 
kilka minut będę cię nadal kochać, lecz teraz odczuwam tylko pustkę.
  Podeszła do niego i palcem wskazującym dotknęła najpierw swoich warg, a 
potem jego. Zrobiwszy to odwróciła się i zbiegła po schodach. On tymczasem 
wrócił do swojego pokoju.
  Minęło niespełna pięć minut, gdy pojawił się mężczyzna ostrzyżony na 
jeża. Facetów o takim wyglądzie miało się pojawić jeszcze kilku.
  Porucznik podszedł do niego. Wyglądało na to, że jest pełen respektu dla 
nowo przybyłego.
  Babe przyglądał się wszystkiemu z rogu pokoju.
  Krótko przystrzyżony mężczyzna podszedł do Doca, ściągnął prześcieradło z 
jego twarzy i przyjrzał jej się przez chwilę. Pokiwał głową. Podszedł 
następnie do telefonu, wykręcił numer i zaczął coś niewyraźnie mówić do 
słuchawki.
  Skup się - pomyślał Babe. Słuchaj uważnie. Starał się, jak mógł, ale 
tylko takie słowa zdołał rozszyfrować: "Tak, proszę pana", i kilka razy 
powtórzone zdanie: "Tak, panie generale". Rozmowa telefoniczna urwała się. 
Babe przyjrzał się uważnie krótko przystrzyżonemu mężczyźnie. Miał około 
trzydziestu lat i był w dobrej kondycji fizycznej. Dobrze umięśniony, ale 
nie aż tak bardzo, by robiło to szczególne wrażenie na postronnym 
obserwatorze. Po prostu zadbany facet - nic więcej.
  Drugi krótko przystrzyżony facet, który niedługo potem dołączył do 
pozostałych, był zupełnie inny. Starszy, około czterdziestki, niewysoki. 
Nie był jednak filigranowy, a fakt, że nie odznaczał się potężną budową 
ciała, wcale nie sugerował fizycznej słabości. Miał przy tym niebieskie, 
bystre oczy i jasne włosy - zbyt jasne przy tego typu fryzurze. Gdy na jego 
głowę padał snop światła, wyglądał, jakby był łysy. Przypominał facetów, 
którzy dorobili się fortuny, reklamując produkty zbożowe.
  Mężczyzna, który właśnie się zjawił, pochylił się nad Dokiem i w 
przeciwieństwie do pierwszego krótko przystrzyżonego faceta, bardzo 
dokładnie przyglądał się twarzy zmarłego. Babe odwrócił wzrok i spojrzał w 
przeciwległy róg pokoju. Znajdowały się tam szczeliny w tynku, przez które 
mogłoby się prześliznąć niemal każde zwierzę. Przez jakiś czas Babe nie 
widział, co się dzieje, lecz jedynie przysłuchiwał się rozmowom 
policjantów.
  - Musiał wpaść w zasadzkę, panie generale - powiedział pierwszy krótko 
przystrzyżony mężczyzna. Babe rozpoznał głos faceta, który przedtem 
telefonował.
  A może ich znał? wtrącił mężczyzna o jasnych, krótkich włosach. chyba te 
słowa wypowiedział właśnie on. Babe nie miał jednak co do tego pewności. W 
głosie mężczyzny pobrzmiewał natomiast ten cholerny, autorytatywny ton, 
który sugerował, że mówiący ma zawsze rację - nawet wtedy, gdy się mylił.
  A co z moimi ludźmi? - Babe rozpoznał głos porucznika.
  - Możecie już iść odpowiedział mężczyzna o jasnych, krótko 
przystrzyżonych włosach, którego ton głosu nie pozostawiał wątpliwości co 
do tego, że był w tym pokoju najważniejszą osobą.
  - W takim razie wracamy do swoich zajęć - powiedział porucznik.
  Babe zastanowił się, kim jest człowiek, który rozkazuje policjantom. Jego 
uwagę zwrócił jednak w tym momencie hipopotam przeciskający się przez jedną 
ze szczelin w rogu pokoju.
  - Karetka? - spytał mężczyzna o krótkich, jasnych włosach.
  - Dopilnowałem wszystkiego już przedtem - odpowiedział mężczyzna o 
krótkich ciemnych włosach. - Z pewnością czeka przed domem. Czy mam ich 
zawołać?
  - Tak, natychmiast!
  Babe zwrócił głowę w stronę policjantów i zobaczył, jak pierwszy 
mężczyzna o krótko przystrzyżonych włosach wychodzi pośpiesznie z pokoju. 
Ten drugi, o jasnych włosach, spojrzał przelotnie na Babe'a, a następnie 
znów zaczął przyglądać się uważnie zwłokom Doca. Babe zajął się ponownie, 
"hipopotamem".
  Trzech facetów wynosiło ciało Doca. Pierwszy z krótkimi włosami i dwóch 
innych. Babe przyjrzał się ich białym kitlom. Różniły się od tych, które 
nosili sanitariusze w znanych mu szpitalach. Czy miało to jednak 
jakiekolwiek znaczenie? Wziąwszy pod uwagę to, co się stało?
  Doc odchodził.
  Położyli jego ciało na noszach. Nosze podnieśli. Mężczyźni w białych 
kitlach wykonywali bardziej uciążliwą część zadania, podczas gdy facet z 
krótko przystrzyżoną fryzurą wskazywał im drogę.
  Babe czuł, że traci panowanie na sobą. Nie. Zróbcie to później, nie teraz 
- w obecności tych nieznajomych sukinsynów.
  Wyszli.
  - Czy mam zaczekać? - zapytał mężczyzna o krótkich ciemnych włosach.
  Facet o jasnych włosach pokręcił przecząco głową.
  Babe obserwował, jak wychodzi ten pierwszy i zamyka za sobą drzwi. Został 
sam na sam z tym drugim. Ponownie zajął się swoim "zwierzyńcem". Dostrzegł 
gdzieś sowę i niemalże słyszał wydawane przez nią odgłosy: uuuuuuu...
  - Może porozmawiamy chwilę. Nie masz nic przeciwko temu?
  Babe spojrzał na mężczyznę o krótkich blond włosach, który przyniósł 
tymczasem krzesło i postawił je tuż obok.
  Babe wzruszył ramionami. Nie chciał przedtem rozmiawiać z Elsą, więc 
dlaczego miałby teraz gadać z jakimś aroganckim sukinsynem?
  - Wiem, że to nie jest stosowna chwila...
  Brawo - miał ochotę przerwać mu Babe. - Bingo. Dajcie geniuszowi pudełko 
pieprzonych czekoladek "Mars". Babe doszedł jednak do wniosku, że nie warto 
się odzywać, więc wzruszył tylko ramionami.
  - Wiem, jak bardzo kochałeś brata...
  - Wie pan, naprawdę pan wie... wie pan o tym, co?... Na rany Chrystusa, 
skąd pan o tym wie?... Co pan może w ogóle o czymkolwiek wiedzieć?...
  - Nie wiem, przepraszam. Chciałem tylko od czegoś zacząć, aby potem 
przejść do sedna sprawy...
  - Jakiej sprawy?... Do cholery, co tu się dzieje?... Kim pan właściwie 
jest?.. Dowódcą?... Dowódcą czego?..
  Krótko przystrzyżony mężczyzna zaczął przechodzić na pozycje defensywne.
  Skąd wiesz, że jestem dowódcą? - próbował załagodzić sytuację.
  Ten służalczy pachołek oraz ten drugi z krótkimi włosami tak właśnie 
zwracali się do pana. Słyszałem to na własne uszy.
  - Och, to nic nie znaczy. To tylko żargon oficerów marynarki wojennej. 
Byłem kiedyś dowódcą, miałem najwyższą rangę. Podobnie jest w przypadku 
senatorów i wiceprezydentów. Gdy kończy się ich kadencja, ludzie nadal 
zwracają się do nich: "panie senatorze" lub "dzień dobry, panie 
prezydencie". Prawdopodobnie robią tak, by wyrazić szacunek.
  - Gówno prawda.
  Nastąpiła dłuższa chwila milczenia. Przerwał ją w końcu nieznajomy:
  - No dobrze, masz rację, to wszystko gówno prawda. Posłuchaj jednak: nie 
możemy się dogadać, a to bardzo ważne, abyśmy znaleźli wspólny język. 
Zapomnijmy o tym, czy jestem dowódcą, czy też nie. Wszystko postaram się 
wytłumaczyć. Nazywam się Peter Janeway. - Wyciągnął rękę, a na jego twarzy 
pojawił się zniewalający uśmiech. - Ale mów mi Janey. Tak zwracają się do 
mnie przyjaciele.
  
  
  ŃCzęść Iii: 
  Miazga
  
  
  
  19
  
  - Nie jestem pańskim przyjacielem - odpowiedział Babe, jakby w ogóle nie 
zauważając wyciągniętej ręki Janewaya. Mężczyzna nadal trzymał rękę w tej 
niezgrabnej pozycji.
  - Wiem o tym, możesz mi wierzyć. W tej chwili nie ma to jednak znaczenia. 
Teraz ważne jest tylko jedno: ty i ja musimy porozmawiać. - Opuścił rękę, 
najwyraźniej zmieszany.
  Powinienem był podać mu rękę - pomyślał Babe. Nie umarłbym przecież od 
tego. Szybki uścisk dłoni - to przecież nic nie znaczy, do diabła. Myśli 
Babe'a szły jednak w innym kierunku niż słowa.
  - Wszystko jest dla pana ważne, co? "Ważne, abyśmy znaleźli wspólny 
język, "ważne", abyśmy zaczęli rozmawiać. Jeśli ma pan listę innych rzeczy, 
które mają okazać się "ważne", chciałbym, aby mi pan powiedział o tym 
natychmiast.
  - A ja chciałbym, abyś przestał utrudniać mi pracę - odpowiedział 
Janeway.
  - Jeszcze nie zacząłem utrudniać - odparł Babe, zadowolony z udzielonej 
odpowiedzi. Takie słowa mógłby wypowiedzieć sam Bogart. Nie w jednym z 
wielkich filmów - takich jak Afrykańska Królowa lub Casablanca. Takie słowa 
mogły paść w wielu innych kiepskich filmach, w których grywał ten aktor 
zatrudniany przez wytwórnię Warners.
  Janeway westchnął. Miał ochotę na drinka i wyraził to mimiką.
  - Czy masz coś do picia?
  Babe wzruszył ramionami, ruchem głowy wskazując okolice zlewozmywaka.
  Janeway wstał, odnalazł butelkę Burgunda i szybko ją otworzył.
  - Chcesz trochę? - spytał, nalewając wino do kieliszka, który w 
porównaniu z innymi mógł uchodzić za czysty.
  Babe potrząsnął głową, zastanawiając się jednocześnie nad tym, dlaczego w 
stosunku do Janewaya zachowuje się w tak pogardliwy sposób. Facet sprawiał 
przecież wrażenie dość porządnego, a przy tym rozmownego i taktownego. 
Przypominał kogoś... Babe szperał przez chwilę w pamięci, aż wreszcie 
uświadomił sobie: tak, przypominał mu Gatsby'ego. Gdyby Janeway był o kilka 
lat młodszy i miał dłuższe włosy, mógłby uchodzić za sobowtóra Gatsby'ego, 
którego przecież wszyscy kochali - a więc dlaczego wyładowywał teraz złość 
na Janewayu? W tym momencie zdał sobie sprawę z tego, że wyprowadza go z 
równowagi nie sam Janeway, lecz jego obecność.
  Chcę być teraz sam - pomyślał Babe. Chcę w samotności opłakiwać brata.
  Był zbyt młody, by pamiętać matkę, a kiedy przyszła kolej na H.V., on i 
Doc uklękli obok siebie.
  - Powinienem był wejść wcześniej, Doc. Dlaczego mu nie pokazałem 
wypracowania na temat wełny?
  - Zamknij się, nic nie wiesz. To wszystko przeze mnie, to moja wina, 
wyłącznie moja. Wszystko przez te cholerne zajęcia z chemii. - Potem 
zamilkli, bo przecież sprzeczki nie mogły ich staremu już w niczym pomóc.
  A teraz osobą, której nic już nie mogło pomóc, był Doc i Babe chciał, aby 
jego śmierć nie przeszła nie zauważona. To jednak, czy będzie ronił łzy, 
nie miało większego znaczenia. Ważne było to, aby zachować w pamięci 
szczęśliwe, wspólnie spędzone chwile.
  Janeway wypił kieliszek wina jednym haustem. Napełnił go powtórnie, tym 
razem nalewając jednak mniej trunku niż poprzednio. Podszedł następnie do 
krzesła i usiadł obok Babe'a.
  - Czy spróbujesz mi pomóc?
  Babe nie odpowiedział.
  Posłuchaj: nie mam zamiaru rywalizować z genialnym historykiem o to, 
który z nas ma wyższy iloraz inteligencji. Jeśli chcesz udowodnić, że 
jesteś mądrzejszy, już to zrobiłeś. Skończmy więc tę zabawę; ja się 
poddaję, wygrałeś.
  - Kto panu o mnie opowiadał? Skąd pan wie, co studiuję?
  - Później, później wytłumaczę ci wszystko. Chciałbym, abyś najpierw 
odpowiedział na kilka pytań. Czy przystajesz na taką propozycję?
  - Nie, nie przystaję, ponieważ kiedy pan mówi: "powinniśmy zacząć 
rozmawiać", ma pan coś innego na myśli. Pan nie chce rozmawiać, pana 
jedynie interesuje to, co ja mam do powiedzenia. To prawda, że nie jestem, 
być może, zbyt uprzejmy, ale mój brat został właśnie zamordowany i chyba 
pan rozumie, że nie mam ochoty na pogawędki.
  Janeway przechylił kieliszek z winem, a następnie powąchał jego 
zawartość.
  - Przebierz się - powiedział łagodnie. - Weź prysznic, jeśli masz na to 
ochotę. Później możemy spróbować jeszcze raz.
  - Przebrać się? - spytał zaskoczony Babe, po czym szybko dodał: - Aha! 
Miał na sobie ciągle to samo ubranie - niebieską koszulę i szare spodnie, 
na których była wysychająca już krew Doca. Koniuszkami palców dotknął krwi. 
Nie mogę wyrzucić tej koszuli - napomniał samego siebie. Zawinę w nią 
pistolet H.V. Pistolet i dodatkowe naboje - wszystko owinę koszulą. To 
fatalne, że nie odziedziczył niczego po matce, nawet kawałka kory z drzewa. 
Babe zaczął mrugać oczami. Kory z drzewa? Byłem gdzieś daleko stąd. Ach 
tak, nie mogę wyrzucać tych cholernych ubrań.
  - Dobrze się czujesz? - zapytał Janeway.
  Babe nadal mrugał oczami i sprawiał wrażenie, jakby nie był zupełnie 
przytomny.
  - Świetnie -- odpowiedział wreszcie. Powiedział to głośniej, niż 
zamierzał.
  - Chcę znaleźć jakiś motyw - zaczął Janeway. - Uwierz mi, zależy mi na 
znalezieniu sprawcy tak samo, jak tobie.
  - Niech pan nie przesadza! Był moim bratem, a właściwie ojcem. Wychował 
mnie. O panu nigdy wcześniej nie słyszałem, więc komu z nas może bardziej 
zależeć na znalezieniu mordercy?
  Janeway przez dłuższą chwilę wahał się z odpowiedzią.
  - Tak, oczywiście - powiedział wreszcie.
  Ton jego głosu był jednak dziwny. Babe spojrzał na niego wyczekująco.
  - Widzisz, byliśmy z tej samej branży. Znaliśmy się od dłuższego czasu.
  - Nie wierzę, że pracuje pan w przemyśle naftowym.
  - Nie obchodzi mnie, w co wierzysz, ale chcę, abyś wiedział, że tego, kto 
to zrobił, naprawdę chcę dostać w swoje ręce.
  - To musiał zrobić jakiś szaleniec. Mieszkamy przecież w Nowym Jorku - 
każdej nocy giną ludzie ćwiartowani przez zboczeńców. Pewnie jakiś narkoman 
chciał wydrzeć od niego pieniądze. On nie oddał ich od razu, a koniec 
historii już pan zna.
  Sądzę, że twoja hipoteza jest bardzo odległa od prawdy - powiedział 
Janeway. - Ja uważam, że motyw miał podłoże polityczne. Przynajmniej takie 
jest moje wstępne założenie i na te tory skieruję śledztwo, chyba że 
pojawią się nowe dowody sugerujące inne rozwiązanie. I chciałbym, abyś 
postarał mi się w tym pomóc.
  - Motyw polityczny? - Babe przecząco kręcił głową.
  - Na Boga, dlaczego?
  - Istnieje logiczne uzasadnienie. Biorąc pod uwagę działalność twojego 
brata - no i, oczywiście, twojego ojca...
  Co ma z tym wszystkim wspólnego mój ojciec?
  Janeway popijał wino.
  Dlaczego z taką determinacją utrudniasz naszą rozmowę? To zupełnie 
niepotrzebne.
  - Co ma z tym wszystkim wspólnego mój ojciec?
  - Chryste, przecież twoim ojcem był H. V. Levy.
  - Był niewinny.
  - Nigdy nie mówiłem, że było inaczej.
  - Powiedział pan... powiedział. Do cholery! przynajmniej pan to 
zasugerował.
  - Cóż, został uznany za winnego, czyż nie? To o wiele więcej niż 
sugerowanie czegoś - to fakt.
  - Ależ nie... nie został uznany za winnego... Babe tracił w tej chwili 
panowanie nad głosem. - Czy pan wie, że w ciągu czterech lat MeCarthy w 
żadnym procesie sądowym nie oferował nikomu pomocy prawnej? W każdym 
przypadku sąd wyrażał wolę opinii publicznej. Czy pan wie, że był nazistą, 
cholernym nazistą, który stworzył w kraju taką atmosferę, że ludzie sikali 
ze strachu w spodnie? Mój ojciec był historykiem, wielkim historykiem. 
Acheson poprosił go, aby przyjechał do Waszyngtonu. Ojciec zrobił to, 
Schlesinger i Galbraith dołączyli później. Gdy McCarthy rozpoczął swą 
wojnę, ojciec przebywał w Waszyngtonie. Najbardziej ucierpiało na tym dwóch 
facetów: Hiss, który został uwięziony, ale przynajmniej jeszcze żyje, 
sprzedając artykuły papiernicze, no i mój ojciec. Próbował się bronić, ale 
nie miał szans wygrać z nazistowskim sukinsynem. Był przesłuchiwany w 
Senacie, gdzie po prostu zdruzgotano go w pył. MeCarthy wyśmiewał każde 
jego stwierdzenie. Ojciec formułował myśli budując długie, niejasne zdania. 
MeCarthy bezustannie z tego szydził. Brak konkretnych dowodów nie miał 
żadnego znaczenia - MeCarthy zabił go. Zabił w tym człowieku jego własne 
ego. Gdy jest się takim człowiekiem jak H. V. Levy i zostaje się 
pośmiewiskiem w oczach dzieciaków - to oznacza prawdziwy koniec. W 
pięćdziesiątym trzecim miałem pięć lat. Wtedy właśnie zaczęły się 
przesłuchania. Tata zrezygnował z pracy na uniwersytecie Columbia i zaczął 
pisać książkę na temat wszystkich tych wydarzeń. Chciał się oczyścić z 
zarzutów. Próbował wziąć się w garść. Nie udało mu się to jednak w 
następnym roku zmarła matka i zostało nas tylko troje. Ojciec bardzo się 
wtedy rozpił. Dożył pięćdziesięciu ośmiu lat. Przez ostatnie pięć lat życia 
pił i właściwie nigdy nie trzeźwiał. Ten właśnie okres pamiętam dobrze. To 
wielka szkoda, bo wtedy był nikim, po prostu śmieciem. Ale oddałbym wiele, 
aby znać go wcześniej. Czytałem wszystkie książki, które napisał - były 
wspaniałe. Czytałem wszystkie jego przemówienia i były równie wspaniałe. 
Ale nigdy nie poznałem tego wielkiego faceta. Pamiętam tylko człowieka 
staczającego się na dno. I może pan dla siebie zostawić te wszystkie głupie 
sugestie na jego temat. Niech pan poczeka - poczeka, aż skończę, wszystko 
będzie czarno na białym, dokładnie opiszę to w moim doktoracie i... i...
  I przestań już wreszcie - pomyślał Babe. Natychmiast. Jego to przecież 
nie obchodzi.
  - I co dalej? - wtrącił Janeway. Siedział i przyglądał się chłopcu 
beznamiętnym wzrokiem. Dlaczego ostatnio wszyscy się tak na mnie gapią? 
Wydaje mi się, że wszyscy mają takie wielkie oczy i świdrują mnie wzrokiem. 
Biesenthal, Elsa - a teraz ten facet. Babe pomyślał przez chwilę o 
pierwszych symptomach paranoi. Zrób na ten temat notatkę - pomyślał. 
Zdobądź więcej informacji.
  - I co dalej? - powtórzył Janeway.
  - Proszę nie patrzeć na mnie w ten sposób.
  - Przepraszam. To wszystko bardzo mnie zainteresowało.
  - Niech pan mnie nie rozśmiesza.
  - A więc dokończ swoją historię.
  - Co proszę?
  - Wyrzuć to z siebie. Kiedy wspomniałem o ojcu, trafiłem w twoje czułe 
miejsce i nagle wybuchnąłeś. Opowiedziałeś mi o tym wszystkim, by przynieść 
sobie ulgę. Dopowiedz resztę, w przeciwnym razie nie będziemy mogli przejść 
do rzeczy. A więc dokończ historię ojca.
  - Już nie mam nic do powiedzenia.
  Dobrze powiedział Janeway. Jeśli taka jest twoja wola, zostawmy teraz na 
boku kwestię jego winy i przejdźmy do innych spraw.
  Babe nie wierzył własnym uszom.
  Nie usłyszał pan ani jednego mojego słowa - zaczął. I tym razem nie 
potrafił kontrolować siły i tonu swojego głosu. - Nie było żadnej winy. To 
stwierdzenie jest istotą mojego doktoratu. Mam zamiar wszystko opublikować 
ułożyłem już cały plan, przestudiowałem te problemy na wylot, mam tony 
notatek, znam fakty - nie plotki z gazet czy też opinie różnych ludzi. Chcę 
przywrócić ojcu dobre imię za pomocą prawdy, właśnie tak, nie inaczej, i 
zobaczy pan, uda mi się tego dokonać, zobaczy pan... - Babe niemal dyszał z 
podniecenia. Hej! powiedział po chwili.
  Janeway spojrzał na niego.
  Wszystko to z pana winy, pan mnie sprowokował do tego, bym przyznał się, 
że chcę to wszystko opublikować. Mogłem już nic więcej nie mówić, pan 
nakłonił mnie, bym kontynuował. Gdy pan powiedział, że powinienem coś z 
siebie wyrzucić, czy właśnie to miał pan na myśli?
  Janeway wzruszył ramionami.
  - Przypuszczam, że tak.
  Babe spojrzał ponownie w bystre niebieskie oczy.
  - Być może nie jest pan takim głupkiem, za jakiego wziąłem pana na 
początku.
  Prawdopodobnie jestem - zapewnił go Janeway. Na jego twarzy zajaśniał 
przelotny uśmiech i błysnęła biel zębów.
  Nawet jego cholerne zęby są bez zarzutu - pomyślał Babe. Prawdopodobnie w 
wieku dorastania nie miał nawet pryszczy na twarzy. I wtedy przypomniał 
sobie, jak pytał kiedyś Doca o związek między krostami a samogwałtem, 
ponieważ jakiś kretyn o nazwisku Weaver powiedział mu kiedyś, że jedno 
pociąga za sobą drugie. Babe stwierdził, że to bzdura, na co Weaver 
odpowiedział: - Nie miałem krost, dopóki nie zacząłem walić. Czy teraz 
powiesz, że nie mam racji? - W takiej sytuacji Babe nie mógł się już dalej 
sprzeczać. Nie dorównywał Weaverowi w umiejętności prowadzenia tego typu 
intelektualnych dyskusji. Tamtego wieczora próbował nieśmiało podjąć temat 
związku między onanizmem i trądzikiem. Doc potraktował to bardzo poważnie i 
przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią:
  - Badania na ten temat opublikował ostatnio Newsweek nie mogę sobie 
jednak dokładnie przypomnieć, jakie były ich wyniki. - Mówiąc to, przymknął 
oczy.
  - No mów, nie interesują mnie szczegóły, chcę tylko wiedzieć, czy 
istnieje tu jakiś związek.
  Doc odpowiedział wreszcie:
  - Krosty nie mają absolutnie nic wspólnego z waleniem, praktyka ta nie 
prowadzi również do zaburzeń w rozwoju intelektualnym.
  Babe odrzekł na to:  Wiedziałem, że Weaver kłamie jak z nut.
  Na koniec Doc stwierdził:
  - W wyniku badań ustalono natomiast coś innego, co wydaje mi się dość 
osobliwe. Otóż stwierdzono, że zbyt długie leżenie powoduje wydłużanie się 
nosa.
  Babe miał już skinąć głową, by wyrazić tym gestem aprobatę dla końcowych 
wniosków brata, gdy nagle zorientował się, że Doc znów z niego zadrwił, 
jeszcze raz zrobił z niego głupca, wykorzystując nieograniczone pokłady 
łatwowierności chłopca. Gdy Doc to robił, nie można się było jednak na 
niego wściekać. Nawet gdy doprowadzało to czasem do białej gorączki, 
pierwszą reakcją był zawsze śmiech.
  Babe poczuł, że ponownie traci panowanie nad sobą. Mam nadzieję, że ten 
facet wreszcie sobie pójdzie - pomyślał. Potem wstał i nalał sobie 
Burgunda.
  Stojąc na przeciwległym końcu pokoju, Janeway powiedział:
  - Ciągle zastanawiam się nad motywem. Staram się odkryć choćby szczegół - 
coś, co odróżniałoby ten wieczór od innych.
  Babe wrócił na swoje miejsce i usiadł. Robiąc to pomyślał, że Janeway 
wcale nie jest takim głupkiem. Babe już przedtem wypowiedział takie zdanie, 
co nie było przypadkowe. Słowa te były bowiem parafrazą fragmentu 
żydowskiego nabożeństwa paschalnego.
  - Może wreszcie opowiesz mi, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru?
  - Byłem w domu. Przyszedł Doc. Umarł. Przyjechali policjanci. Zjawił się 
pan. - Obrócił w ręce kieliszek i powąchał jego zawartość. Pomyślał, w jaki 
sposób Doc opisałby zapach trunku i jakie wydałby przy tym odgłosy 
zachwytu.
  Janeway nachylił się w kierunku chłopca.
  - Czy to wszystko? Czy mogłeś pominąć jakieś szczegóły, jakieś pozornie 
nie mające znaczenia fakty?
  - Mam bzika na punkcie szczegółów.
  - Mam ci wyjaśnić pewne sprawy? Czy tego ode mnie oczekujesz?
  - Myślę, że mogłoby to bardzo pomóc.
  Janeway westchnął.
  - Nie masz pojęcia, jak bardzo się tego obawiałem - odparł. - Masz prawo 
wiedzieć o wszystkim, co nie zmienia faktu, że wyjaśnienie tej sprawy jest 
dla mnie dość kłopotliwym zadaniem. Nie cierpię o tym mówić; są to 
problemy, które jakby pochodziły z innego świata. - Wziął głęboki oddech i 
wreszcie wykrztusił: - Nie sądzisz chyba, że twój brat pracował w przemyśle 
naftowym?
  - Oczywiście, że tak było, i to całe lata. A jak zarabiał na życie?
  - Tak się składa, że wiem to bardzo dobrze, i uwierz mi, że w jego 
przypadku jedyną formą kontaktu z przemysłem naftowym było korzystanie z 
usług jednej z tak miło nastawionych do klienta stacji benzynowych firmy 
Standard. - Janeway potrząsnął głową. - Jesteś doprawdy niepowtarzalny. 
Zawsze mówił, że jesteś łatwowierny, ale nie sądziłem, że aż do tego 
stopnia.
  Janeway kłamał jak z nut.
  - Nigdy mnie nie okłamywał. Ja również mówiłem mu zawsze prawdę. Być 
może, były jakieś niewinne kłamstewka, ale małe cygaństwo - cóż w tym 
złego?
  - No dobrze; gdzie mieszkał?
  - W Waszyngtonie.
  A czym jest Waszyngton?
  - Miejscem, gdzie jest wszystko; na przykład rząd.
  Właśnie. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak różne organizacje rządowe 
nienawidzą się nawzajem? Przykładem może być wojsko: siły lądowe nienawidzą 
marynarki wojennej, a ta z kolei nie cierpi lotnictwa. Dlaczego? Kiedyś 
najważniejsze były siły lądowe. Potem na świecie nastąpiły zmiany i 
największy prestiż zyskała marynarka wojenna. Potem znów nastąpiła zmiana i 
w tej chwili admirałowie i generałowie zaciskają zęby, podczas gdy 
lotnictwo stało się najważniejsze i dostaje dokładnie wszystko, czego 
zażąda. Pomyśl o obecnej sytuacji, mówią o tym bez przerwy w telewizji. Są 
to żenujące sprawy, ale tak już jest. FBI nie cierpi CIA. Obydwie 
organizacje są z kolei wrogiem Służb Specjalnych. Członkowie wszystkich 
tych formacji uwikłani są w bezustanne spory i sprzeczki; rywalizują ze 
sobą na śmierć i życie. Owe spory stają się najgłośniejsze w tym momencie, 
gdy osoby biorące w nich udział wyczerpują cały arsenał metod, na jakie 
pozwala im zakres posiadanej władzy. Gdy przekroczy się pewne granice, 
można wpaść w przepaść.
  - Żyjemy cały czas jakby stojąc nad przepaścią - dodał Janeway, zrobiwszy 
krótką przerwę, by przełknąć ślinę i zrobić jednocześnie większe wrażenie 
na swym słuchaczu.
  I że po mistrzowsku - pomyślał Babe.
  - Nasza organizacja powstała w momencie, gdy owo stanie nad przepaścią 
zaczynało grozić katastrofą. Być może miało to związek z Zatoką Świń - kto 
wie? Tak więc jeśli obecnie występują zbyt duże różnice zdań między FBI i 
Służbami Specjalnymi, co zakłóca wykonywanie przez jednych, jak i przez 
drugich określonych zadań, wtedy - jest to najbardziej prawdopodobny 
scenariusz wypadków - jesteśmy proszeni o interwencję.
  - A kim pan jest w całej tej machinie?
  - Jesteś inteligentny i zrozumiesz, że odpowiedź na to właśnie pytanie 
jest dla mnie nieco kłopotliwa. Jestem absolwentem Dartmouth. Uczelnię 
skończyłem z wyróżnieniem. Opis mojej kariery zawodowej mógłby cię 
przyprawić o zawrót głowy. Jesteśmy Dywizją. Oto, czym jesteśmy. Przez duże 
"D". To zabrzmi ironicznie, ale działamy tylko dlatego, że między 
poszczególnymi organizacjami istnieją poważne podziały.
  - Co robicie?
  - Wykonujemy dostawy. Tak właśnie określa się naszą działalność. Swego 
czasu byłem dostawcą. Potem, można by to tak określić, dostałem awans i 
znalazłem się na szczeblu zarządzania. Jeśli popracuję jeszcze kilka lat, 
nie popełniając zbyt wielkich błędów, być może dożyję chwili, gdy zostanę 
szefem. Mam na to większe szanse niż ktokolwiek inny. Znalezienie zabójcy 
twego brata na pewno by mi w tym nie przeszkodziło. Do chwili, gdy zmarł, 
był właśnie dostawcą.
  - Jakie to były dostawy?
  - Dostawy tych rzeczy, które w danym momencie były potrzebne.
  - To brzmi dość ogólnikowo.
  - Tak, to prawda.
  - Powiedział pan: "dostawy tych rzeczy, które były potrzebne". Czy to 
oznacza, że robił dokładnie wszystko?
  Brak odpowiedzi.
  - To znaczy... nie chce pan przez to powiedzieć, że trudnił się jakąś 
brudną robotą?
  - Czy z punktu widzenia historyka nie jest to zbyt uproszczony pogląd na 
sprawę walki o władzę we współczesnym świecie? "Brudna robota, czysta 
robota", moralne oceny?
  - Nikogo by nie skrzywdził. Jestem tego pewny. Nie obchodzi mnie, co pan 
na ten temat powie.
  - Czy wiesz, kim był Scylla?
  - Oczywiście że tak. Scylla nie był jednak "kimś", tylko "czymś": 
olbrzymią skałą w pobliżu włoskiego wybrzeża.
  - Taki właśnie pseudonim miał twój brat.
  Babe potrząsnął głową. Chciał zaczerpnąć świeżego powietrza - a może 
potrzebował czegoś innego. To pewne jednak, że czegoś mu brakowało. Chyba 
towarzystwa Doca - pomyślał. Chcę odzyskać Doca.
  - Możesz zaprzeczać, ale to wszystko prawda.
  - Twierdzi pan, że mój brat był szpiegiem - przepraszam - dostawcą. Jak 
to możliwe, że nie miałem o tym pojęcia?
  - Twierdzę, że twój brat był głównym dostawcą - dlatego właśnie nie 
miałeś o tym pojęcia. Zawsze pił whisky. Wino pijał tylko w twoim 
towarzystwie. Nie było takiej broni, którą nie umiałby się po mistrzowsku 
posługiwać - tylko przy tobie udawał, że pistolet BB wzbudza w nim panikę. 
Myślę, że jedyną rzeczą, jakiej się obawiał, było to, że któregoś dnia o 
wszystkim się dowiesz.
  - Dlaczego?
  - Bał się, że go potępisz.
  - Dlaczego? To ja naśladowałem go we wszystkim. Powtarzałem jego 
powiedzonka, na przykład: "ja się tym zajmę". Sposób jego chodzenia, wyraz 
twarzy. Uwielbiałem nosić po nim ubrania, lubiłem... - w tym miejscu 
zabrakło mu energii, by ciągnąć dalej. Był zmęczony i brudny. To, co się 
stało, wywołało w nim szok. Zresztą już przedtem czuł się wyczerpany. 
Wybuch emocji związany ze wspomnieniem o ojcu wiele go kosztował. Obrona 
była zawsze czymś trudnym. Jakie wspaniałe byłoby życie, gdyby można było 
tylko atakować. Jakże cudownie byłoby zbudzić się pewnego ranka jako 
Attyla, wódz Hunów!
  - Przepraszam - powiedział Janeway łagodnie.
  - Czy skończył pan? Czy wiem już wszystko?
  - Wiesz bardzo niewiele, w najlepszym razie poznałeś małą cząstkę prawdy. 
Obiecuję ci, że wiadomość o śmierci Dave'a nie dostanie się do Daily News. 
O wszystko już odpowiednio zadbano.
  Następna szokująca wiadomość, która niczym cios zwaliła Babe'a z nóg.
  - Dave?.. - Babe zamrugał oczami. Dave?...
  - Wszyscy go tak nazywaliśmy. Chciał tego. Wiesz oczywiście, dlaczego. 
Nazywał się Henry David Levy.
  Babe usiadł wygodnie i zamknął oczy.
  - Byliśmy razem całe życie i nigdy go tak nie nazywałem. Przy ludziach 
mówiłem do niego Hank, a gdy byliśmy sami - Doc. Imię to pochodziło z 
książki "Kocham tajemnice". To była jego ulubiona książka. Bez przerwy 
opowiadał o Jacku, Docu i Reggie. Przez pewien czas nazywałem go Reggie, 
ale kiedyś powiedział: wolę być Doc i tak już zostało. Kiedy miałem osiem 
lat, wziął mnie na mecz ligi młodzików, porzucałem sobie trochę piłką. 
Miałem iść z H.V., był jednak zbyt zalany, więc poszedłem z Dokiem. Udało 
mi się wykonać świetny rzut. Pierwszy taki rzut w moim życiu. Piłka 
poszybowała nad głową zawodnika stojącego po przeciwległej stronie boiska. 
Inni gracze nie ułatwiali mi jednak zadania. Zorientowali się szybko, że 
jestem lepszy w rzucaniu niż w posługiwaniu się kijem. Byłem jednak taki 
podniecony, że gdy wracaliśmy do domu, powiedziałem: Doc, nie będę już 
więcej rzucał, nie zostanę graczem ligi seniorów, to dziecinada. Będę 
ćwiczył odbicie kijem. Słuchaj Doc, myślę, że mam szansę pobić rekord Babe 
Rutha. I od tej pory brat nazwał mnie Babe, chyba że byliśmy w towarzystwie 
nieznajomych. - Babe miał ciągle zamknięte oczy. Nagle krzyknął: - Nie znam 
nikogo. - Po chwili powiedział: - Przepraszam, już wszystko w porządku.
  Janeway wstał i zaczął chodzić po pokoju. Babe otworzył oczy.
  - Od kolacji - powiedział Janeway. - Zacznij od kolacji.
  - Kolacja była udana, było wspaniale. Nie, chwileczkę. Wcale tak nie 
było. Było okropnie. Wydaje mi się, że wszystko wydarzyło się tak dawno 
temu. Która godzina?
  - Dochodzi pierwsza.
  - Dopiero pierwsza.
  - A więc było okropnie - powtórzył Janeway, który z gracją przechadzał 
się nadal po pokoju. - Czy możesz powiedzieć coś więcej na ten temat?
  Byliśmy w "Lutece", ja i Doc to znaczy ja i Dave. Była też moja 
dziewczyna Elsa. Interesuje pana jej nazwisko?
  Potaknięcie głową.
  - Elsa Opel. Mieszka niedaleko Columbii. Jej adres: 411 West One, numer 
domu 113. Numer telefonu: 4274001... Babe nagle urwał. - Dlaczego nie 
notuje pan tego wszystkiego? Podobno to ważne?
  - Takie mamy zasady. Nie robimy notatek. Tak jest lepiej - odpowiedział, 
po czym powtórzył słowa Babe'a: - Elsa Opel. Adres 411 West One, numer domu 
113. Telefon: 4274001. - Popijał wino małymi łykami. - Zapewniam cię, że 
słucham uważnie. Mów dalej.
  - A więc... w ciągu pierwszej godziny Doc ciągle ją dotykał. Jest 
prześliczna. Kładł na niej te swoje łapy, zupełnie oszalał.
  Janeway pociągnął długi łyk.
  - Potem okazało się, że robił to, by uśpić jej czujność. Gdy przestała 
kontrolować własne słowa, zmusił ją, by przyznała, że okłamała mnie mówiąc, 
ile ma lat i skąd pochodzi. Wyszło na jaw jeszcze wiele innych rzeczy. Była 
upokorzona i wybiegła z restauracji. Ja rozmawiałem przez chwilę z Dokiem i 
potem wybiegłem za nią. Szukałem jej lecz nigdzie jej nie było. Wróciłem 
więc tutaj, mając nadzieję, że zadzwoni. I faktycznie zadzwoniła. Potem 
zjawił się Doc. Co wydarzyło się później - tego nie muszę opowiadać.
  - Dobrze, skup się teraz. Postaraj się przypomnieć sobie wszystkie 
szczegóły. Spróbujemy zrekonstruować przebieg niektórych wypadków. Wszędzie 
na schodach są ślady krwi. To oczywiste, że chciał tu dojść za wszelką 
cenę. Czy tylko po to, żeby się z tobą zobaczyć? Czy mógł być jakiś inny 
powód? Zastanów się dobrze.
  - Co na przykład?
  - Sam nie wiem. Czy coś tu zostawił? A może trzymał coś u ciebie albo 
przysyłano mu to pocztą? Czy było coś takiego?
  - Nigdy. Nie, proszę pana. - Babe potrząsnął głową, starając się 
jednocześnie przypomnieć sobie choćby jeden szczegół. - Cóż, może pan 
sprawdzić zawartość jego torby, ale sądzę, że są tam jedynie przybory 
toaletowe. Może pan wszystko dokładnie obejrzeć.
  - Jeśli nie masz żadnych obiekcji, wezmę te rzeczy ze sobą. 
Przeprowadzimy kilka analiz, ale obawiam się, że ich wyniki nie wniosą do 
sprawy nic nowego.
  - W drzwiach pojawił się zupełnie nieoczekiwanie. Opierał się o nie. 
Wypowiedział moje imię, potem jeszcze raz, dużo głośniej: BABE. W tym 
momencie zaczął padać z nóg. Złapałem go i trzymałem do momentu, gdy umarł. 
O ile pamiętam, przytuliłem go do siebie i kołysałem.
  Janeway przetarł oczy.
  - Myślę, że to niezły początek.
  - Początek? Nie rozumiem. A co ma być dalej?
  - Sytuacja jest tego rodzaju, że nie można mieć żadnej pewności, można 
jedynie przewidywać, jaki będzie dalszy ciąg wypadków. Spróbuję to jednak 
zrobić. Wydaje mi się, że człowiek, który zabił Scyllę, nie podejmowałby 
tak ryzykownego kroku, gdyby nie zmusiły go do tego określone okoliczności. 
Można też śmiało założyć, że Scylla musiał o czymś wiedzieć. I ponieważ tu 
mieszkał, gdy przyjeżdżał do miasta, i tu również umarł, na miejscu zabójcy 
podejrzewałbym - i byłoby to w pełni uzasadnione - że i ty o czymś wiesz. 
Przynajmniej istnieje taka możliwość. Wszyscy wiedzą, że umierający 
człowiek mówi często dziwne rzeczy. Konkluzja jest więc taka: gdybym był 
jego zabójcą, z pewnością chciałbym i tobie zadać kilka pytań.
  - Ale ja nic nie wiem... z niczym nie miałem nic wspólnego.
  - Ja o tym wiem i ty o tym wiesz, ale nie wiedzą ci "oni".
  Babe nie wiedział, co odpowiedzieć.
  - Tom?
  - Tak, proszę pana.
  - Powiem ci w tej chwili coś okropnego. Zrobię to z dwóch powodów. Po 
pierwsze uważam, że to, o czym ci powiem, może się wydarzyć; po drugie, 
chcę cię tak nastraszyć, abyś zrobił dokładnie to, o co cię poproszę.
  - Proszę posłuchać, panie Janeway. Obiecuję, że posłucham pańskiej rady. 
To, co się już stało, jest wystarczającym doświadczeniem, by doprowadzić 
człowieka do ostateczności.
  Janeway pokiwał głową i zaczął pakować rzeczy Doca.
  - Świetnie. Chciałem tylko powiedzieć, co ci się może przytrafić.
  - Nie jestem pewny, czy chcę tego słuchać - odparł Babe, a po chwili 
dodał: - A więc jak pan myśli, co mi się może przytrafić?
  Janeway, zajęty pakowaniem, odwrócił wzrok w kierunku Babe'a.
  - Myślę, że spróbują cię złapać. Potem będą cię torturować. A na koniec - 
zabiją cię...
  
  
  20
  
  Janeway skończył pakować rzeczy Doca w milczeniu.
  - Jesteś tam jeszcze? - zapytał po chwili.
  Babe skinął głową.
  - To jedynie przypuszczenie, ale po jakimś czasie w tego rodzaju pracy 
wyrabiamy w sobie pewną intuicję, potrafimy wniknąć w myśli innych. Jeśli 
ktoś z nas traci bliską osobę z rodziny, zadajemy sobie natychmiast 
pytanie, czy ta śmierć była czystym przypadkiem. Dave opowiedział mi o tym, 
jak cię napadnięto, i zdradził mi, dlaczego wybierał się do ciebie - chciał 
cię na jakiś czas ściągnąć do Waszyngtonu. - Zaczął zamykać. - Chyba 
zostawił tu jakieś dodatkowe rzeczy - tak na wszelki wypadek.
  - Niech pan skończy z tymi podchodami. Pytał pan już o to i powiedziałem 
już, że niczego nie zostawił.
  Janeway odwzajemnił uśmiech.
  - Chyba brat mógł na tobie polegać.
  Babe ruszył z Janewayem w kierunku drzwi.
  - Zatrzymałem się w "Carlyle". Wiesz, że faceci z branży naftowej żyją 
całkiem dostatnio. To niedaleko stąd, wystarczy przejść przez park. Możesz 
zadzwonić o każdej porze. Numer: 7441600, pokój 2101. - Sięgnął ręką w 
kierunku gałki. - Teraz posłuchaj mnie uważnie: zapewnimy ci ochronę 
dopiero jutro rano. Do tego czasu zajmuje się tym policja. Musisz wiedzieć, 
że nie mam zbyt wielkiego zaufania nawet do największych orłów wśród 
nowojorskich stróżów porządku. A więc posłuchaj: zostaniesz tu na noc i 
zamkniesz drzwi na klucz, dobrze?
  - Chryste! Jaka ochrona?
  Janeway odwrócił się raptownie w kierunku Babe'a.
  - Nie mówię przecież, że masz żyć jak pustelnik. Chcę tylko, abyś 
pozostał w domu do momentu, gdy zjawią się ludzie, których obdarzam 
zaufaniem.
  - A co potem? Mam resztę życia spędzić w towarzystwie jakiegoś 
ostrzyżonego na jeża głupka, który będzie chodził za mną krok w krok?
  - Ciebie potraktujemy specjalnie i wyznaczymy do twojej ochrony 
długowłosego intelektualistę. Teraz posłuchaj: pracowałem z Davem dłuższy 
czas i uwierz mi, że byliśmy przyjaciółmi. Spotkamy się pewnie w piekle. 
Mam wiele na sumieniu, ale nie chcę, aby zadręczał mnie i z tego powodu, że 
nie zadbałem o twoje bezpieczeństwo. A więc zrób to, co ci mówię, i zamknij 
się.
  - Jeśli tak bardzo leży panu na sercu moje bezpieczeństwo, dlaczego 
zostawia mnie pan teraz samego?
  Janeway położył torbę na podłodze.
  - Myślałem, że to oczywiste. Jeśli nie przyjdą po ciebie, jak dowiemy 
się, kto był zabójcą? Czy sądzisz, że mamy do czynienia z kretynami? Czy 
myślisz, że włamią się do ciebie i powiedzą: "cholera, wyprowadził się", a 
my wyskoczymy z szafy z okrzykiem: - Ręce do góry, cwaniaczki! - Jeśli 
będziesz gdzie indziej, dowiedzą się o tym i nie zjawią się tutaj. Jeśli 
zostaniesz, być może i tak nie przyjdą. To byłoby ryzykowne; znają nas 
dobrze i będą podejrzewać zasadzkę. Ale jeśli są zdesperowani - a myślę, że 
tak właśnie jest - zjawią się na pewno.
  - Innymi słowy, zapewnia mi pan ochronę, ale jednocześnie wykorzystuje 
mnie jako przynętę.
  Na twarzy Janewaya można było po raz pierwszy zauważyć oznaki zmęczenia.
  - Chcę złapać zabójcę. Nie mam lepszego pomysłu, jak to zrobić. Może ty 
masz? Jeśli chcesz ze mną jechać do "Carlyle", na Boga powiedz, że tego 
chcesz. Zarezerwuję ci pokój. Potem ściągniemy cię do Waszyngtonu i 
będziesz w ukryciu tak długo, jak to konieczne. Spełnię każde twoje 
życzenie; przysięgam, że to zrobię. Powiedz mi tylko, czego chcesz.
  Babe nie zawahał się z odpowiedzią. Bogart też zresztą postąpiłby tak 
samo.
  - Nie uraził mnie pan niczym, panie Janeway, przysięgam. Pytałem tylko z 
ciekawości. Teraz już wiem, co pan planuje, i myślę, że to wspaniały 
pomysł. Widzi pan, historycy nie mają zbyt wielu okazji, by miewać takie 
przygody. Prowadzę mało ruchliwy tryb życia, chyba to zrozumiałe? Cały 
dzień ślęczę przy biurku, bez końca wertując książki. Poza tym zamierzałem 
wyjść z domu dopiero po południu, więc moje plany są przez przypadek zgodne 
z pańskimi. Nie brałem jedynie pod uwagę faktu, że będę pilnowany przez 
policję. - Babe zorientował się, że Janeway sonduje go wzrokiem, zadając 
sobie pytanie, czy chłopak mówi prawdę. Babe nie przejął się tym zbytnio, 
gdyż faktycznie nie kłamał. Zastanowił się, czy czułby się tak pewny 
siebie, gdyby nie fakt, że w dolnej szufladzie biurka trzymał pistolet. 
Były to jednak czysto akademickie rozważania. Miał pistolet, więc mógł go 
przecież użyć, gdyby zaistniała taka potrzeba.
  Jakież to byłoby wspaniałe, gdyby hipotezy Janewaya okazały się słuszne i 
śmierć Doca można było pomścić tak szybko! Gdyby zabójcy Doca zjawili się w 
jego mieszkaniu, starłby ich w pył - a potem obserwował, jak powoli konają: 
Dotknął plam krwi na koszuli.
  - W porządku - powiedział w końcu Janeway. - Ja idę, ty zostajesz. Czy 
pamiętasz mój numer telefonu?
  - "Carlyle"., 7441600. Pokój 2101.
  Janeway był wyraźnie zaskoczony.
  - Brat mógł na mnie naprawdę polegać - stwierdził Babe.
  - Gdy wyjdę, zamknij drzwi na klucz - powiedział rozkazującym tonem 
Janeway. Wziął torbę i wyszedł.
  Babe zamknął drzwi na klucz.
  Nie było już nikogo.
  Została pustka.
  Najbardziej brakowało Doca.
  Nastał czas żałoby.
  Babe podszedł do krzesła w rogu pokoju i usiadł. Nie było już nikogo, kto 
przerwałby mu wpół słowa, nie było już powodu, by tłumić w sobie emocje. 
Siedział bez ruchu - samotny. Był w tej chwili jedynym owocem związku H.V. 
i Rebeki Levy. Został naprawdę sam jak palec. Jak inaczej można było 
określić jego sytuację? Nie było już domowego ogniska, do którego mógłby 
teraz powrócić. Domem był dla niego w tej chwili ten koszmarny pokój, który 
sam w sobie stanowił wystarczający powód, by pogrążyć się w smutku. Stara 
rudera w kształcie prostokąta; a w niej pojedyncza, zniszczona szafa. 
Pojedynczy zniszczony zlewozmywak; woda w brunatnym kolorze, maleńka 
łazienka bez okna, z malutką wanną, a w całym mieszkaniu tylko jedno, jakby 
schowane gdzieś w rogu okno - o framugach pokrytych pleśnią, a ono samo 
nigdy nie było otwierane, by wpuścić do środka trochę świeżego powietrza, 
poza tym...
  ...Chryste!... Okno... Cholerne okno... Czy było zamknięte? Czy zamknął 
je? Obok okna znajdowało się przecież wyjście bezpieczeństwa, Gdyby nie 
zamknął okna, właśnie tamtędy mogliby się dostać do mieszkania - ukryliby 
się w ciemnościach, wyciągnęli karabiny z tłumikami, a następnie wdarli do 
środka. Potem torturowaliby go, zabili i uciekli.
  Babe podbiegł do okna.
  Oczywiście było zamknięte.
  Kretyn - pomyślał o sobie samym. Zużywasz energię na takie głupstwa, 
podczas gdy stoją przed tobą ważniejsze zadania - trzeba opłakiwać brata, a 
któż inny zrobi to za ciebie - przecież zostałeś sam.
  Babe usiadł ponownie na krześle w rogu pokoju. Starał się myśleć w tej 
chwili tylko o jednym - o stracie brata.
  W tej sytuacji nie było to jednak możliwe.
  - Doc - powiedział głośno. - Pozwól, że odłożę to na później. - Być może 
zabrzmi to okrutnie, ale prawda była taka, że Babe jako dorosły mężczyzna 
nigdy nie przeżył żadnych przygód i był w tej chwili tak podniecony, że nie 
potrafił myśleć o sprawach wzniosłych. Bogart i Cagney mieli niesamowite 
przeżycia niemal codziennie. A teraz przyszła kolej na niego.
  T. Babington Levy znajdował się -- a przynajmniej miał taką nadzieję - w 
niebezpieczeństwie.
  Fantastyczne uczucie.
  Niech szczeniaki z tarasu nazwą go teraz lalusiem! Niech ktokolwiek to 
zrobi - pożałuje tego. Wiem, co zrobię - postanowił Levy - włożę pistolet 
do kieszeni, ale tak, aby był widoczny. Pospaceruję potem w okolicach 
tarasu; zobaczą spluwę i posikają się ze strachu w spodnie. Być może szef 
gangu zbierze się na odwagę i powie szeptem:...proszę pana, czy to jest 
to... no wie pan, co? Levy odwróci się wtedy w ich stronę, starając się 
przy tym przyjąć wyraz twarzy Alana Ladda, i odpowie: Nie wiem, a może 
chciałbyś tu podejść i sam sprawdzić?
  To nie jest najlepsza odpowiedź - pomyślał Levy. Trzeba powiedzieć coś, 
co pójdzie im w pięty. Muszę to jeszcze raz przemyśleć...
  Nie zawracaj sobie tym głowy - pomyślał Levy. Janeway powiedział, że do 
południa nie wolno ci wystawiać głowy poza dom.
  Pieprzyć to, co powiedział Janeway. Levy nie był przecież dzieckiem.
  - Nie jestem dzieckiem - powiedział do siebie. Był historykiem - a 
historycy to ludzie, którzy mają wolny wybór. Chyba że są marksistami. Levy 
nie był jednak ich zwolennikiem. Był wolnym człowiekiem i mógł robić to, na 
co miał ochotę - i tak było od czasu, gdy wynajmował swą ruderę.
  Czy nie przeżył całego lata na Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej w 
Nowym Jorku, nie mając żadnych nieprzyjemnych doświadczeń? To prawda, że 
został napadnięty, lecz incydent ten miał przecież miejsce w parku. A 
komuś, kto przeżył lato na Zachodniej Dziewięćdziesiątej Piątej, 
przetrzymał sierpień bez klimatyzacji, nie był potrzebny jakiś ostrzyżony 
na jeża dostawca, który miałby decydować o tym, co jest, a co nie jest 
bezpieczne.
  Levy siedział na swoim krześle i był zupełnie spokojny do momentu, gdy 
nagle usłyszał, jak ktoś przez okno próbuje dostać się do mieszkania.
  Gdy było już po wszystkim, Babe pomyślał, że biorąc pod uwagę zaistniałe 
okoliczności, zachował się bardzo dobrze. Nie wpadł w panikę, nie krzyczał, 
nie zamierzał uciekać. Podszedł ostrożnie do biurka, otworzył dolną 
szufladę - i pistolet znalazł się w jego ręce. Odbezpieczył go i wycelował 
w kierunku okna.
  Oczywiście nikogo tam nie zobaczył.
  To był z pewnością jeden z dźwięków, jakie wydają stare budynki - w tym 
akurat było to rzeczą zupełnie normalną. A cała reszta - to tylko 
wyobraźnia Babe'a. Stał nieruchomo, trzymając w ręce broń. Nie czuł się 
niezręcznie, ale i nie był z siebie dumny.
  Był przestraszony.
  Przypomniał sobie ten właśnie moment, gdy zaczął się bać. Stało się to w 
chwili, gdy wziął do ręki pistolet. Wtedy bowiem zdał sobie sprawę z 
pewnych faktów: zamordowano brata, a jego samego mógł spotkać podobny los.
  Babe zaczął się pocić.
  Jezu! Choć trochę świeżego powietrza! Ruszył w kierunku okna, lecz 
zatrzymał się. Za oknem nie było przecież świeżego powietrza, tylko zapach 
stęchlizny. Poza tym w pobliżu wyjścia bezpieczeństwa było bardzo ciemno i 
mógł się tam ktoś ukryć.
  Babe ociekał potem. Wyschło mu w ustach i pomyślał w tej chwili o 
czekoladowym koktajlu - zimnym i orzeźwiającym - i do tego zdrowym na 
żołądek. Prawdopodobnie budka z koktajlami na rogu ulicy była już 
zamknięta. Być może jednak jej stary właściciel nie zwinął interesu w tak 
gorący wieczór jak ten. Kto wie - może miał o tej porze klientów. Nawet 
gdyby okazało się inaczej, lepiej było się teraz znaleźć na ulicy, niż 
siedzieć samotnie w mieszkaniu, wpadać w panikę z powodu jakichś dźwięków i 
celować pistoletem w niewiadomym kierunku. Babe schował więc ostrożnie 
pistolet do kieszeni sportowej kurtki, wyciągnął portfel i klucz - i 
wyszedł z pokoju.
  Serce waliło mu jak młotem...
  Cagney w podobnej sytuacji nie zawahałby się ani przez chwilę, a Bogart z 
pewnością wyszedłby po koktajl bez broni. Ale on - Babe - odczuwał paniczny 
strach, schodząc po dość jasno oświetlonych schodach. Wiedział przy tym, że 
wyprawa po koktajl, który był mieszanką czekolady, zimnego mleka i wody 
sodowej, będzie i tak bezowocna.
  Babe zbliżał się do parteru powolnym krokiem. Co kilkanaście stopni 
zatrzymywał się nagle i raptownie odwracał. Rozglądał się i nasłuchiwał - 
chciał mieć absolutną pewność, że za jego plecami nikt się nie zaczaił.
  Schodził dalej kontynuując ten dziwaczny marsz, przerywany nagłymi 
obrotami do tyłu. Prawą rękę trzymał głęboko w kieszeni kurtki, ściskając w 
niej pistolet.
  Boże, strach paraliżuje mi ruchy - pomyślał.
  Jeszcze kilka minut przedtem odczuwał radość z powodu możliwości 
przeżycia przygody.
  Teraz wszystko się zmieniło.
  Znalazł się wreszcie na podeście z brązowego kamienia i przez drzwi 
spojrzał w kierunku ulicy, starając się wypatrzeć policjanta.
  Nie dojrzał jednak nikogo.
  Ostrożnie, gotowy do strzału, wyszedł w ciemność nocy. Serce waliło mu 
nadal jak młotem. Ciężkie duszne powietrze - żeby choć jeden powiew wiatru!
  - Hej, Melendez - odezwał się jeden z chłopców z tarasu. - To nasz laluś.
  - Hej, lalusiu, powinieneś być już w łóżku - usłyszał Babe i odwrócił 
się; kusiło go, aby wyciągnąć pistolet, ale wiedział, że to tylko dzieciaki 
z tarasu. Było ich czterech. Siedzieli na stopniach, popijając piwo i 
paląc. Byli w towarzystwie kilku dziewczyn, spośród których jedna wyglądała 
na całkiem ładną. Babe podejrzewał, że palili marihuanę.
  Ten z chłopców, który zażartował wcześniej z Babe'a, ich przywódca, 
najwidoczniej noszący nazwisko Melendez, siedział w ten upalny wieczór 
ubrany tylko w dżinsy.
  - Hej, lalusiu, możesz się przeziębić w tej cienkiej kurtce - zawołał do 
Babe'a. - Może pożyczyć ci coś cieplejszego. - Inni zaśmiali się.
  Ten Melendez jest mądrzejszy ode mnie - pomyślał Babe. Zastanowił się nad 
tym przez chwilę. Zrobił to celowo, by zapomnieć o tym, w jak bardzo 
niezręcznej znalazł się sytuacji. Minęła już pierwsza w nocy, a on szedł w 
poszukiwaniu czekoladowego koktajlu, trzymając w kieszeni gotowy do strzału 
pistolet. Nie powinienem pozwolić na to, by szesnastoletni chuligan 
zapędzał mnie w kozi róg - postanowił Babe. Starając się zapanować nad 
głosem, spytał jakby od niechcenia:
  - Nie wiecie, gdzie jest najbliższy kiosk z koktajlami?
  - Masz na myśli najbliższy otwarty kiosk? - odparł Melendez. - Jeśli 
jesteś taki zdesperowany, możesz się włamać do tego za rogiem. Tak 
przynajmniej radzą sobie w takich sytuacjach inni, którzy uzależnili się od 
tego napoju. - Tarasowy gang znów wybuchnął śmiechem.
  Upokorzony Babe wszedł z powrotem do domu. Cóż za wstyd - dać się 
rozłożyć na łopatki jakiemuś latynoskiemu wesołkowi! Babe ruszył pędem po 
schodach, dobiegł do drzwi, otworzył je i ostrożnie wszedł do środka. Dla 
bezpieczeństwa przekręcił klucz w zamku dwa razy. Wyciągnął z kieszeni 
pistolet i poszedł sprawdzić, czy okno jest nadal zamknięte. Wszedł 
następnie do łazienki, aby upewnić się, że nikt się w niej nie ukrył. 
Otworzył drzwi szafy, w której na szczęście wisiały tylko jego sportowe 
ubrania. Na tym jednak nie skończyły się szaleńcze poszukiwania. 
Przyklęknął, aby zajrzeć pod łóżko - tam również nikogo nie znalazł. 
Przeszedł następnie przez pokój i chwycił słuchawkę. Wykręcił numer 
"Carlyle", poprosił o połączenie z pokojem 2101 i już po pierwszym sygnale 
usłyszał energiczny, zniecierpliwiony głos Janewaya:
  - O co chodzi?
  Babe poczuł się zmieszany.
  - To tylko ja.
  - Tak, co się dzieje? No mów, Tom.
  - Właściwie nic. Nic ważnego.
  - Tom, zadzwoniłeś. Musiałeś mieć jakiś powód. 
  - Chciałem tylko... miałem się wykąpać i iść spać. Chciałem pana 
zawiadomić, że wszystko w porządku.
  - Kłamiesz.
  Babe wyobraził sobie, jak Janeway świdruje go teraz bystrymi, niebieskimi 
oczami.
  - Kiedy pan wyszedł, czułem się tym wszystkim niesłychanie podniecony, 
ale to uczucie minęło szybko. Potem zacząłem się bać i pomyślałem, że 
mógłbym z panem porozmawiać. To wszystko. Chciałem z kimkolwiek 
porozmawiać. A pan jest odpowiednim Babe urwał, lecz jego rozmówca milczał. 
- To miał być tylko żart - dodał po chwili.
  - Czy nadal jesteś przestraszony?
  - Nie, nie zadzwoniłbym, gdybym wcześniej nie odzyskał panowania nad 
sobą. W przeciwnym razie zrobiłbym z siebie kretyna.
  - Kłamiesz.
  - Czuję się już znacznie lepiej. Proszę nie sądzić, że skaczę po pokoju i 
pękam ze śmiechu, ale z pewnością dochodzę już do siebie. Naprawdę.
  - Czy chcesz, abym do ciebie przyjechał?
  - Nie, proszę pana.
  - A może chcesz przyjechać do mnie?
  - Nie. Naprawdę nie.
  - Nie oferuję ci jałmużny. Chyba to rozumiesz?
  - Tak, rozumiem, proszę pana. Ale gdyby pan tu przyszedł, wiedzieliby, że 
nie jestem sam. Gdybym z kolei pojechał do pana, to jasne, że mieszkanie 
zostałoby puste.
  Myślę, że będzie najlepiej, jeśli niczego nie będziemy teraz zmieniać.
  - Sądzę, że dziś w nocy i tak nie zaatakują. Nie wiedzą jeszcze o tym, że 
Scylla nie zginął od razu. Gdyby po niego wrócili, okazałoby się, że gdzieś 
zniknął. Zaczęliby go szukać, a to przecież musiałoby trochę potrwać. 
Gdybyś więc do mnie przyjechał, w niczym nie pokrzyżowałoby to naszych 
wspólnych planów. Poza tym powiem bez ogródek: boję się o ciebie. Sprawia 
to ton twojego głosu.
  - To prawda, że czuję się trochę nieswojo. Prawdziwym powodem, dla 
którego do pana zadzwoniłem, jest to, że wokół domu nie ma żadnej obstawy. 
Nie widziałem ani jednego policjanta.
  Janeway nie odpowiedział.
  - Sprawdziłem dokładnie całą okolicę. Na pewno się nie mylę.
  - Wychodziłeś z domu - odparł Janeway.
  Babe wyczuł w jego głosie gniew.
  - Prosiłem cię tylko o jedno: nie rób tego. Ty jednak nie posłuchałeś.
  - Wyszedłem tylko na chwilę.
  - Levy?
  - Tak, proszę pana?
  - Ludzie z obstawy powinni pozostawać w ukryciu. Jutro rano wyślę do 
ciebie pierwszą czteroosobową grupę ludzi z Dywizji. Czy myślisz, że 
chłopcy w podkoszulkach będą podchodzić do przechodniów: proszę nie 
przeszkadzać, pilnujemy tego domu?
  - Proszę nie żartować. Pomyślałem po prostu, że powinien pan o tym 
wiedzieć.
  - Nie żartuję. Gdybyś był teraz w "Carlyle", dostałbyś porządnego kopa w 
tyłek. Gdy wychodziłem od ciebie wieczorem, natknąłem się na policjanta. 
Nie miał na sobie munduru, ale wierz mi, że tam był. Miał długie jasne 
włosy i udawał, że jest pijany jak bela. - Przerwał na chwilę. - Nie podoba 
mi się to, co mówisz, i to, co robisz. Daj mi kilka godzin czasu. Zjawię 
się u ciebie przed szóstą. Nastaw budzik na wcześniejszą godzinę, bo jeśli 
przyjdę i nie znajdę na stole gorącej kawy, możesz naprawdę mieć kłopoty.
  - Dziękuję, panie Janeway.
  - "Nie nada". Byłem przecież przyjacielem twojego brata.
  Na tym skończyli rozmowę i Babe mógł się wreszcie rozebrać - ściągnąć ze 
swego chudego ciała pokrwawione ubranie. Wszedł do łazienki i odkręcił oba 
kurki. Odczekał, aż woda straci brunatne zabarwienie, i zakręcił kurki. Gdy 
brudna woda ściekała już do kratki, ponownie je odkręcił. Ściągnął z siebie 
resztę ubrania i zastanowił się, czy nie powinien mieć przy sobie 
pistoletu. Był tak roztrzęsiony, że sięgając po mydło, mógł sobie to "coś" 
odstrzelić. Daily News zamieściłby taki oto nagłówek: "Stypendysta Fundacji 
Rhodesa pozbawił się męskości w czasie kąpieli. Myślał, że został 
napadnięty przez opryszków".
  Babe odłożył broń na swoje miejsce, czyli schował ją z powrotem do dolnej 
szuflady biurka. Wszedł do łazienki, zakręcił kurki i jeszcze raz wrócił do 
pokoju, by wziąć coś do czytania. Leżąc w wannie potrafił się wznieść na 
szczyty swoich intelektualnych możliwości. Czyż ciepła woda nie stwarzała 
najlepszych warunków do głębokich przemyśleń, przeglądania notatek bądź 
powtórnego czytania historycznych książek? Ale jaką lekturę wybrać w tej 
chwili? Rozejrzał się po pokoju, który w tym momencie oświetlały wszystkie 
znajdujące się tam lampy - proste, tanie, bez abażurów. Umieszczone były w 
strategicznych punktach pokoju: jedna przy łóżku, dwie na przeciwległych 
końcach biurka i jedna koło krzesła w rogu, a więc w miejscu, gdzie 
znajdowała się, "czytelnia".
  Babe zdecydował się w końcu na książkę pani Cowles "Rok 1913". Autorka 
nie była zbyt znanym historykiem lecz wybrała w swej pracy ważny dla całego 
świata okres dziejów. Wydarzenia tego roku, nawet te mniej ważne, pozwalały 
bowiem zrozumieć nie tylko charakter mającej wkrótce wybuchnąć wojny, lecz 
również historii dwudziestolecia powojennego. Babe wyciągnął z szafy czystą 
pidżamę i wszedł do łazienki.
  Czy powinien zamknąć drzwi na klucz?
  Powiesił pidżamę na wieszaku na ręczniki i zaczął się zastanawiać. Znów 
zabiło mu mocniej serce. Dlaczego miałby zamykać drzwi na klucz? Do tej 
pory nigdy tego nie robił i nie miał zamiaru wpadać teraz w panikę. Zamknąć 
drzwi - czemu nie? Nie było w tym nic złego, choć dawniej nie miał takiego 
zwyczaju. Samo jednak zamknięcie drzwi nie oznaczało przecież, że jest 
tchórzem.
  Zaczął wchodzić do wanny, sprawdzając jednocześnie temperaturę wody dużym 
palcem u nogi. Woda była za gorąca. Odkręcił kurek z zimną, lecz nagle 
pomyślał, że narobi zbyt dużo hałasu. Wtedy właśnie, gdy woda pełnym 
strumieniem będzie wlewała się do wanny, ktoś mógłby się wśliznąć do 
mieszkania. Pełnym strumieniem? Z kranu ciekła wąska strużka a on nazywa to 
"pełnym strumieniem!" W niezgrabnej pozycji odczekał więc chwilę, aż woda 
osiągnie bardziej znośną temperaturę, i wszedł wreszcie do wanny. Wprawnym 
ruchem - używając ponownie dużego palca u nogi - zakręcił kurek z zimną 
wodą i zaczął przerzucać kartki w książce. Po jakimś czasie zamknął książkę 
i trzymając ją obiema rękami, przymrużył oczy.
  Robił to często w przeświadczeniu, że pomaga mu to w zapamiętywaniu 
faktów. Rozkazywał niejako książce, by okazała posłuszeństwo wobec swego 
czytelnika. Gdy przeczytał uważnie książkę, ponownie wracał do ważniejszych 
fragmentów, a następnie ściskał ją mocno w rękach i siłą woli nakazywał 
mózgowi, by zarejestrował opisane fakty. Lato w Londynie było wtedy gorące. 
Na skutek upałów zmarło kilka osób. Carpentier znokautował Bombardiera 
Wellsa w ciągu zaledwie kilku sekund. Francuz starł więc w pył Anglika. 
Sufrażystki zdobywały coraz większe poparcie, a jedna z nich rzuciła się w 
czasie derby pod konia samego króla i ten gest przypłaciła własnym życiem. 
Sensacją w dziedzinie tańca okazało się tango. Babe przerwał na moment - 
choć sam nie tańczył, był przekonany, że taniec może mieć pewne znaczenie z 
punktu widzenia historii. Natknął się kiedyś na artykuł - nie była to 
wybitna praca, lecz godna przeczytania - w którym autor odnosił tańce danej 
epoki do panujących wtedy zasad moralnych; nie polityki danego okresu, lecz 
spraw związanych z seksem, żądzą krwi i...
  ...w tym momencie rozległ się trzask.
  Jezu Chryste! Co to było? Babe leżał jak sparaliżowany. Poruszał tylko 
oczami, które zaczęły mrugać zupełnie bezwiednie. Usłyszał to, usłyszał 
wyraźnie!... Co usłyszał?... cholera, co to było - ten trzask...? Hałas 
rozległ się gdzieś na zewnątrz, w pustym pokoju, a więc co to mogło być?
  Nic - odpowiedział sam sobie. Podobnie jak wszystkie inne odgłosy, które 
usłyszał tego wieczoru. To był odgłos wydany przez stary, butwiejący 
budynek - i nic więcej.
  Odgłos ten różnił się jednak od typowych trzasków i zgrzytów. Był inny, 
przypominał odgłos gaszonej lampy. Nie, nie tylko przypominał - to był 
odgłos gaszonej przez kogoś lampy.
  Babe wynurzył się z wody, starając się zerknąć przez szparę pod drzwiami. 
Chciał sprawdzić, czy w pokoju nie zrobiło się ciemniej. Nie doszedł jednak 
do żadnych wniosków. To z pewnością nic ważnego. Nawet gdyby pojawił się 
jakiś problem, był na tyle dorosły, by sobie z nim poradzić. Poza tym nie 
pojawił się żaden problem. Żaden.
  W pokoju znajdowały się cztery lampy. A więc gdyby usłyszał cztery 
podobne odgłosy, cztery trzaski, wtedy sprawa byłaby jasna. Ale tak się nie 
stało, więc nie było powodu do zmartwień.
  Wracajmy więc do roku 1913.
  Niemcy starali się, jak mogli, by ich zeppeliny funkcjonowały prawidłowo. 
Benz był już dobrze prosperującą fabryką samochodów, a Krupp pobił już 
wszystkich na głowę pod względem nagromadzonego bogactwa. A prawdziwie 
gorący okres miał dopiero nadejść - okres, w którym zbrojenia miały stać 
się absolutnie najważniejszą sprawą...
  ...trzask.
  Babe wynurzył się do połowy z wanny, by zamknąć na klucz drzwi łazienki. 
Robiąc to wytworzył falę, która z pluskiem rozbiła się o jedną ze ścian 
wanny. Przez moment nie słyszał więc, co się dzieje w pokoju, lecz kiedy 
rozłożył się wygodnie w wannie, znów nastała cisza. Zamknął oczy, starając 
się usłyszeć choćby najmniejszy szelest.
  Panowała absolutna cisza.
  Ktoś mógł zgasić dwie spośród jego czterech lamp - a może źródłem 
odgłosów były ściany budynku? Leżał bez ruchu i chociaż był bardzo 
przejęty, odczuwał jednocześnie satysfakcję z tego powodu, że do tej pory 
udało mu się nie popaść w jeszcze większą panikę. Co więcej - jego umysł 
działał sprawnie i logicznie, a prawa logiki mówiły, że jeśli poza łazienką 
znajdowali się ludzie, którzy gasili kolejne lampy, to nie poprzestaliby na 
jednej czy dwóch - zgasiliby wszystkie. A więc dopóki nie zgasły wszystkie 
cztery, nie było sensu martwić się na zapas. Jeśli zgasną wszystkie - 
cóż...
  ...następny trzask.
  Myśl o roku 1913 - rozkazał sobie samemu Babe, ściskając książkę z całej 
siły. Rosja. Mocno zacisnął powieki. Rosja. Śpiący Olbrzym. Mikołaj 
sprawował jeszcze władzę, lecz okres rządów Rasputina zbliżał się 
nieuchronnie. Jego wpływ na Aleksandrę stawał się z miesiąca na miesiąc 
większy. Kolejnego jej syna wyleczył z hemofilii, podczas gdy lekarze 
bezradnie rozkładali ręce. Lenin siał niepokój, gdzie tylko mógł, torując 
sobie drogę do władzy. A w Ameryce? Pieniądze. Pieniądze i nic więcej. 
Vanderbiltowie zorganizowali mały wieczorek muzyczny i aż dziw bierze, że 
nie zadowolili się samym Franzem Leharem jako dyrygentem oraz Kreislerem - 
nie samym jednak, lecz w towarzystwie Elmana, którzy razem rzępolili na 
skrzypeczkach. Do tego wszystkiego zaprosili jeszcze Carusa, który swym 
tenorem zabawiał zaproszonych gości. I co wy na to? Podczas gdy cały świat 
staczał się w dół po równi pochyłej, tu, w Ameryce, człowiek nie liczył się 
w towarzystwie, jeśli nie potrafił ściągnąć na przyjęcie starego Enrica, 
który wypluwał płuca, by sprawić przyjemność gospodarzowi i jego czterystu 
krewnym. Nie do wiary! Jak to możliwe, że tak bardzo odizolowaliśmy się od 
reszty świata? Nic dziwnego, że musiało to w końcu eksplodować...
  ...w końcu czwarty trzask.
  Babe był na to przygotowany. Spokojnie odłożył książkę i powiedział do 
siebie: Będzie jeszcze piąty trzask. A jeśli moje przewidywania okażą się 
słuszne, będzie to oznaczać, że nie były to żadne trzaski, lecz jakieś inne 
odgłosy wydawane przez mury budynku. I wszystkie moje lampy będą nadal 
zapalone. A więc szafa gra!
  Będzie jeszcze piąty trzask - powtórzył.
  Jestem najzupełniej przekonany o tym, że rozlegnie się piąty trzask. 
Nakazują to bowiem prawa logiki, a jeśli własne życie powierzyło się tym 
prawom, nie wolno o nich zapominać nawet w chwilach pewnego zwątpienia.
  Jego plan działania był więc zupełnie prosty: powinien teraz zaczekać na 
piąty trzask, a gdy już go usłyszy, powróci do swej lektury.
  A jeśli trzask nie rozlegnie się wcale?
  W niczym nie skomplikuje to jego sytuacji. Poczeka spokojnie na rozwój 
wydarzeń; drzwi są zamknięte na klucz, więc nie ma powodu do obaw. W 
czasach gdy powstawała jego nora, budowano bardzo solidne domy. Niech więc 
ktoś spróbuje wyważyć drzwi! Co najwyżej zmiażdży sobie ramię. Do diabła, 
dostanie nauczkę!
  Chyba że napastnicy okazali się olbrzymami. Rozstrzaskaliby wtedy drzwi 
na drobne kawałki. Być może wynajęli specjalistę od wyważania drzwi, który 
musiałby wylać niemało potu, by dostać się do środka.
  - Na pomoc - powiedział Babe, sprawdzając, jak słowa te brzmią w jego 
ustach. Nie używał ich bowiem nigdy przedtem. Przynajmniej nie w 
okolicznościach, które naprawdę zmuszałyby go do tego. Jako dziecko często 
wzywał pomocy. Jednak wtedy oznaczało to zupełnie coś innego: "niech ta 
pszczoła przestanie za mną latać". Teraz znaczenie tych słów było takie: 
Ratujcie mnie. ratujcie moje życie...
  ...trzask.
  Babe rozłożył się wygodnie w wannie, dziękując Bogu za to, że ściany w 
budynku były odpowiednio grube. W przeciwnym razie musiałby wyjść na 
korytarz i ociekając wodą, tłumaczyć zawstydzony jakiemuś sąsiadowi, że to 
pomyłka, że to nie on wzywał pomocy, a w ogóle dlaczego miałby to robić? 
Nie - zdecydował Babe. Takie zachowanie nie byłoby uprzejme - sąsiad 
spełnił przecież dobry uczynek. Babe wymyślił więc inne wytłumaczenie: Och, 
czy pan również usłyszał nawoływanie o pomoc? Ktoś krzyczał na ulicy. Być 
może dzieciaki z tarasu napadły na jakiegoś przechodnia. Proszę chwilę 
zaczekać; ubiorę się tylko i razem sprawdzimy, co się stało. Takie słowa 
wypowiedziane do sąsiada w środku nocy zabrzmiałyby z pewnością 
wiarygodnie. Od momentu jednak, gdy rozległ się piąty trzask, nie miało to 
większego znaczenia...
  ...a teraz rozległ się odgłos zgrzytania.
  Babe wstrzymał oddech. Piąty trzask był przecież identyczny, a więc nie 
był to żaden trzask, tylko zgrzytanie...
  ...i znów zgrzytanie.
  Zgrzyt.
  Ktoś zdejmował z zawiasów drzwi od łazienki.
  - Na pomoc! - wrzasnął Babe. Nie zrobił tego wystarczająco głośno, więc 
krzyknął jeszcze raz. - Na pomoc! - W tej chwili rozluźnił się i 
przygotował struny głosowe do tego, aby ryknąć tak głośno, żeby zadrżały 
ściany. Jednak nie zdążył tego zrobić, gdyż nagle usłyszał coś, co 
przestraszyło go bardziej niż wszystkie odgłosy, jakie do tej pory rozległy 
się poza łazienką.
  Z jego pokoju dochodziły w tej chwili dźwięki muzyki rockowej; radio było 
nastawione na pełny regulator zagłuszając wszystko inne.
  Zgrzyt.
  Zgrzyt.
  Zgrzyt.
  Zgrzyt.
  Babe wyskoczył z wanny i stanął na równe nogi. Rozejrzał się nerwowo po 
łazience w poszukiwaniu czegoś, czym mógłby zaatakować napastników. Szli 
teraz po niego, a on - cóż za kretyn! - używał elektrycznej maszynki do 
golenia. Jego ojciec golił się zwykłą brzytwą. Babe uwielbiał patrzeć na 
niego, gdy podgalał sobie bokobrody. Jaka szkoda, że nie naśladował w tym 
względzie H.V ściskałby teraz w ręce brzytwę, gotowy do odparcia ataku. 
Gdyby weszli napastnicy, pokroiłby ich w plasterki, a następnie wezwał 
policję. Pokazałby im, co potrafi...
  Nie, nie pokazałby... przestań o tym myśleć... nie masz przecież brzytwy.
  Miał jednak pistolet.
  Ale jak się do niego dostać? Babe stał nagi w rogu łazienki, starając się 
za wszelką cenę wymyśleć jakiś rozsądny sposób postępowania. Jedynym jednak 
pomysłem, jaki przyszedł mu do głowy, było to, że powinien się ubrać. Gdyby 
nagle wpadli do środka, a on był ciągle nagi, poczułby się upokorzony. Bez 
ubrania nie walczy się najlepiej, gdyż wystawia się na cel najbardziej 
czułe miejsca. Tak więc szybko się ubrał; spodnie od pidżamy mocno zacisnął 
paskiem, górę zapiął dokładnie na wszystkie guziki.
  Tak jest dużo lepiej - pomyślał Babe.
  Lepiej? Lepiej, ty dupku? Przyszli cię załatwić, a ty masz świetne 
samopoczucie, ponieważ włożyłeś pidżamę? Wymyśl coś!
  I wymyślił.
  - Ratunku! - krzyknął Babe. - Ratunku, na pomoc, na pooomoc! - 
Dobiegające z pokoju dźwięki muzyki rockowej stały się jeszcze głośniejsze, 
co go nie zaskoczyło i bynajmniej nie zmartwiło. Chciał bowiem, aby 
pomyśleli, że jest zupełnie bezbronny i trzęsie się ze strachu, skulony 
gdzieś w rogu łazienki. Aby ich utwierdzić w tych przypuszczeniach, 
krzyknął jeszcze głośniej: - Na rany Chrystusa, niech mi ktoś pomoże! - Nie 
przyjdzie im wtedy do głowy, że to on ich zaatakuje - przekręci w zamku 
klucz, otworzy szeroko drzwi i wpadnie do ciemnego pokoju jak grom z 
jasnego nieba, kierując się w stronę biurka. Kiedy chwyci już pistolet, 
strzeli - na oślep, bez celowania. Dowiedzą się wtedy, że razem z nimi, w 
tym samym pokoju, znajduje się uzbrojony mężczyzna gotowy na wszystko, 
zdolny do tego, by zabić. I dzięki temu zyska nad nimi przewagę.
  - Ratunku! - wrzasnął Babe, przybliżając się do drzwi. - Jezu, pomóż mi! 
- Jego palce były tuż przy zamku. - Mój Boże, czy nikt mi nie może pomóc? - 
Obie ręce miał już gotowe do działania: jedną trzymał na gałce od drzwi, 
drugą na zamku. Wydał jeszcze jeden błagalny okrzyk: - Proooszę! - po czym 
przekręcił w zamku klucz, otworzył szeroko drzwi, w pełnej gotowości, aby 
ruszyć w kierunku biurka.
  Babe był zbyt powolny.
  Na jego drodze stanął Kulawy, a po chwili doskoczył facet o potężnych 
ramionach i zaczął walić w niego jak w bęben, zmuszając go do powrotu do 
łazienki. Uciekając przed napastnikami, Babe pomyślał, że stłuką go na 
miazgę. Próbował stawiać opór, lecz zupełnie nieskutecznie - mężczyzna o 
potężnych ramionach zaczął wpychać go do wanny. Po chwili zrobiło się 
ciemno, a jedyne, co słyszał Babe, to dźwięki muzyki rockowej, które nadal 
rozlegały się w pokoju. Ponownie znalazł się w wannie. Zaczął kopać nogami 
w wodę, rozbryzgując ją na wszystkie strony. Jego głowa zanurzała się coraz 
głębiej - wiedział już, że nie będzie to zwykłe pobicie; tym razem 
napastnicy zamierzali go utopić.
  Brak powietrza. Ucichła nawet muzyka. Jedyne, co rejestrowały jego 
zmysły, to uścisk wielkich rąk, które nie pozwalały mu się wynurzyć ponad 
powierzchnię wody. Nie pomagało kopanie nogami ani inne desperackie próby 
uwolnienia się z uścisku. Kopał coraz słabiej i coraz rzadziej. Zamierzał 
jednak stawiać opór tak długo, jak to było możliwe. Okazało się, że Janeway 
nie mylił się w niczym. Faceci, którzy w tej chwili usiłowali utopić 
Babe'a, byli tymi samymi, którzy zabili wcześniej Doca. Wspomnienie o Docu 
dodało Babe'owi trochę energii - niezbyt dużo, lecz na tyle, że zdołał 
wynurzyć głowę ponad powierzchnię wody. Przez ułamek sekundy usłyszał 
ryczącą muzykę.
  Tylko przez ułamek sekundy. Wielkie ręce okazały się teraz naprawdę 
mocne. Babe nie mógł się już wyzwolić z ich potężnego uścisku - nie mógł 
zrobić nic. A więc tak się umiera - pomyślał. Głowę miał pod wodą; jego 
oczy były zamknięte. Doszedł do wniosku, że umieranie nie jest takim 
strasznym doświadczeniem, jak sądzi większość ludzi.
  Po chwili musiał jednak zakaszleć. Woda wdarła mu się do płuc przez 
otwarte usta. Uścisk dużych rąk nie pozwalał na to, by zaczerpnąć 
powietrza. Nie - pomyślał wtedy Babe. Mylił się co do umierania. Mylił się 
całkowicie. Umieranie było czymś gorszym, niż sądzi większość ludzi.
  
  
  21
  
  Babe przebudził się w jakimś nie znanym mu pokoju. Siedział przywiązany 
do krzesła. Był sam. Miał na sobie mokrą pidżamę i czuł się zupełnie 
wyczerpany - ale żył.
  Mrugnął oczami, starając się uporządkować myśli. Pomieszczenie, w którym 
się znajdował, było zwykłym, małym pokojem o jasnych ścianach. Niezwykłe 
mogło się wydawać jedynie to, że pokój był wyjątkowo jasno oświetlony. 
Podobnie krzesło, na którym siedział - nie różniło się niczym szczególnym 
od innych krzeseł. Kiedy jednak przechylił się lekko do tyłu, zorientował 
się, że siedzi na czymś, co przypomina fotel bujany. Oparcie było ruchome i 
mógł je ustawić pod dowolnym kątem. Nie mogło być jednak mowy o czymś, co 
można by nazwać wygodną pozycją, gdyż jego ręce i nogi były mocno 
skrępowane. Od momentu napadu musiało już minąć sporo czasu. Z drugiej 
jednak strony nie mogło to wydarzyć się aż tak dawno, ponieważ pidżama 
Babe'a była jeszcze mokra. W pokoju nie było okien, lecz Babe był 
przekonany, że jest jeszcze noc - prawdopodobnie około trzeciej. Sytuacja 
wyglądała więc następująco: Babe w niewygodnej pozycji, całkowicie 
skrępowany - stał się bez wątpienia bezbronną ofiarą bezlitosnych i 
sadystycznych oprawców.
  Ale co z tego? Mógł przecież oddychać.
  Mój Boże - pomyślał Babe - jak można nie doceniać tak ważnej funkcji 
organizmu! Powinno się ogłosić Ogólnokrajowy Tydzień Oddychania. Należałoby 
wybrać jakąś stosowną porę roku, na przykład późną jesień wtedy powietrze 
jest stosunkowo czyste - i zachęcić ludzi, by spacerowali i biegali 
wdychając ozon. Babe dostał zawrotu głowy, przypadłość niezbyt właściwa dla 
historyka - w jakim punkcie znalazłby się dzisiejszy świat, gdyby coś 
podobnego spotkało Carlyle'a, gdy wprowadzał akurat poprawki do swych prac? 
Nie mógł jednak nic na to poradzić: był tu, obecny; ziemia kręciła się, a 
on wirował wraz z nią. Nie miał powodu się uskarżać.
  Za plecami usłyszał nagle głos:
  Przebudził się.
  W polu widzenia pojawił się Kulawy, który spojrzał z góry na Babe'a.
  Rozległ się odgłos kroków i po drugiej stronie krzesła wyrósł mężczyzna o 
potężnych ramionach, który również zaczął wpatrywać się w Babe'a. Mężczyzna 
trzymał pod pachą całą stertę białych, czystych, starannie poskładanych 
ręczników.
  - Daj - odezwał się Kulawy.
  Ręczniki przeszły z rąk do rąk.
  - Musisz unieruchomić mu głowę, to najważniejsze - powiedział Kulawy 
cichym głosem, który nagle zamienił się niemal w szept.
  Usłyszał bowiem za sobą szybkie kroki.
  Babe zauważył u obu mężczyzn objawy lekkiego zdenerwowania. Przypomniał 
sobie, że w podobny sposób zachowywali się w jego pokoju policjanci i 
ostrzyżony na jeża facet, gdy pojawił się na scenie Janeway.
  Tym razem nie był to jednak Janeway. Mężczyzna, który właśnie wszedł, był 
zupełnie łysy, potężnie zbudowany, o byczym karku. Jego oczy - 
jasnobłękitne - miały barwę bardziej intensywną niż oczy Biesenthala. Jego 
siła fizyczna nie była jednak jedyną rzeczą, na którą Babe zwrócił uwagę; 
przebywał na uniwersytecie wystarczająco długu, aby stwierdzić, że 
niebieskooki mężczyzna robi wrażenie geniusza. Nieznajomy trzymał w jednej 
ręce zwinięty ręcznik, natomiast w drugiej - czarną skórzaną torbę. Ruchem 
głowy dał znać swym dwóm kompanom, aby umieścili lampę bliżej krzesła. 
Kulawy pospiesznie wykonał jego polecenie. Wtedy mężczyzna o byczym karku 
zapytał cichym głosem:
  - Czy istnieje zagrożenie?
  Babe nie był przygotowany na to pytanie.
  - Co proszę?
  - Czy istnieje zagrożenie?
  Co?
  - Czy istnieje zagrożenie?
  - Na czym ma polegać to zagrożenie?
  - Czy istnieje zagrożenie? - zapytał ponownie mężczyzna. Jego głos nie 
zdradzał zniecierpliwienia.
  Babe odpowiedział podniesionym głosem:
  - Nie mogę panu powiedzieć, czy istnieje zagrożenie, bo nie wiem, o co 
pan pyta. Proszę powiedzieć, o co panu chodzi. Być może wtedy odpowiem.
  - Czy istnieje jakieś zagrożenie? - powtórzył mężczyzna o byczym karku. 
Robił wrażenie człowieka niewzruszonego jak posąg.
  - Nie potrafię odpowiedzieć.
  - Czy istnieje zagrożenie?
  Nie wiem... słyszy pan, co mówię?... nie wiem... proszę mi powiedzieć, o 
co pan pyta?
  - Czy istnieje zagrożenie? - powtórzył mężczyzna jak automat.
  Zanosiło się na to, że Babe zostanie poddany chińskim torturom wodnym.
  - Nie - odpowiedział Babe. - Nie ma żadnego zagrożenia, Możemy się czuć 
zupełnie bezpiecznie. Teraz już pan wie.
  - Czy istnieje zagrożenie?
  - Widzę, że nie lubi pan odpowiedzi przeczących. W takim razie dam panu 
odpowiedź twierdzącą: tak, istnieje zagrożenie - i to wielkie. Niech pan 
zachowa ostrożność.
  Mężczyzna z nieskończoną cierpliwością zadał ponownie pytanie: - Czy 
istnieje zagrożenie? - Jednak tym razem Babe wyczuł w tonie jego głosu coś 
ostatecznego. Odpowiedział więc znowu, że nie wie, o co chodzi, i nie czuł 
się zaskoczony, gdy mężczyzna o byczym karku ruszył się wreszcie z miejsca, 
co sugerowało, że ten etap przesłuchania był już zakończony. Skinął na 
dużego mężczyznę, który natychmiast zbliżył się do Babe'a i unieruchomił mu 
głowę mocnym uściskiem swych olbrzymich rąk. Kulawy przysunął lampę jeszcze 
bliżej krzesła.
  Mężczyzna o byczym karku odłożył na bok czarną skórzaną torbę, podczas 
gdy Kulawy rozwinął ręcznik. Babe zobaczył kilkanaście cienkich, lśniących 
narzędzi. W pokoju było gorąco i kiedy łysy mężczyzna wybierał jedno z 
nich, na jego twarzy pojawiły się kropelki potu. Kulawy podszedł do niego 
natychmiast i bez słowa przetarł mu czoło małym czystym ręcznikiem. Duży 
mężczyzna, który unieruchomił głowę Babe'a, zmusił go w tej chwili do 
otwarcia ust. Mężczyzna o byczym karku wziął do jednej ręki czyste lusterko 
dentystyczne, a następnie drugie narzędzie z zaokrąglonym końcem. Był 
maksymalnie skoncentrowany, a jego niebieskie oczy pozostawały zupełnie 
nieruchome. Zabierał się do pracy.
  Mój Boże - pomyślał Babe - on ma zamiar czyścić moje zęby.
  Szaleństwo. Używając swoich narzędzi, mężczyzna sprawdzał uzębienie 
Babe'a - jedne zęby ostukiwał, inne delikatnie naciskał. Jego ruchy były 
bardzo wprawne. Może powinienem go poprosić, by sprawdził stan mojego 
dziurawego zęba - pomyślał Babe. Ciekawe, jak wysokie są jego honoraria. Do 
diabła, to przecież świetna okazja, aby za jedyne kilka dolców kazać sobie 
zrobić prowizoryczną plombę. Przez ułamek sekundy Babe miał ochotę się 
zaśmiać.
  Oczywiście nie zrobił tego, gdyż jego sytuacja nie była bynajmniej 
wesoła. Okoliczności, w jakich się znalazł, mogły wywoływać jedynie strach. 
Takie uczucie wywoływali dentyści - i to pomimo uspokajającej muzyki w ich 
gabinetach oraz stosowania środków znieczulających w rodzaju nowokainy. Te 
sposoby były prymitywne. Ból był tylko jednym z wielu czynników 
wywołujących strach.
  Z dentystą łączyło się nierozerwalnie pojęcie strachu. Podobnie jak ze 
sceną z filmu Psychoza, kiedy bohater bierze prysznic. Prysznic w 
zamkniętej kabinie wywołuje podświadome uczucie zagrożenia. I tak samo 
dzieje się wtedy, gdy ma się do czynienia z dentystą. Trudno przewidzieć, 
co się może wydarzyć.
  Chryste, boję się - pomyślał Babe. Muszę to jednak przed nim ukryć. 
Spojrzał ponownie w niebieskie oczy mężczyzny i doszedł do wniosku, że nie 
powinien się bać. Nie zadaje mi bólu, a przecież mógłby to zrobić. Z 
pewnością zauważył dziurę w zębie. W tej właśnie chwili mężczyzna zajął się 
chorym zębem. Użył do tego celu jakiegoś narzędzia. Robił to jednak bardzo 
delikatnie, nie zadając żadnego bólu. Babe był zresztą znakomitym 
pacjentem, jeśli w ogóle można użyć słowa "znakomity" w odniesieniu do 
pacjenta który ma do czynienia z dentystą. Zawsze poddawał się tego typu 
zabiegom bez stosowania nowokainy. Wolał kilka minut pocierpieć, niż 
pozwalać sobie robić zastrzyki, które przez całe godziny wywoływały 
zdrętwienie mięśni twarzy. Łysy facet usuwał teraz z dziurawego zęba 
próchnicę. Robił to szybko, lecz delikatnie. Dziura znajdowała się w górnym 
siekaczu. Podczas tej niezwykłej "wizyty" u dentysty Babe zadawał sobie 
wiele pytań, na które nie potrafił odpowiedzieć. Był pewny jednak co do 
jednego: łysy facet był prawdziwym artystą w dziedzinie stomatologii.
  Jego palce były mocne i zwinne; ruchy szybkie jak błyskawica. Usuwał 
resztki próchnicy z zęba w niewiarygodnym wprost tempie. Przywiązany do 
krzesła Babe wpatrywał się w jasnoniebieskie oczy i dostrzegał w nich 
niesamowitą koncentrację. Ani jednego mrugnięcia! Nie drgnęła mu nawet 
powieka. Usuwanie spróchniałych resztek zęba ciągnęło się w nieskończoność. 
Po kilku minutach mężczyzna o byczym karku przerwał pracę, wziął następne 
narzędzie i przyglądał się przez dłuższą chwilę oczyszczonej jamie w zębie 
Babe'a.
  - Czy istnieje jakieś zagrożenie? - ton głosu był taki sam jak 
poprzednio. Wyrażał cierpliwość i opanowanie. Zdawał się świadczyć o tym, 
że łysy mężczyzna jest gotów czekać tak długo, aż wreszcie usłyszy 
upragnioną odpowiedź. Babe i tym razem nie spełnił jego oczekiwań:
  - Mówiłem już i powtarzam jeszcze raz: przysięgam, że nie wiem. - Nie 
mógł przecież udzielić innej odpowiedzi. Zanim jednak skończył mówić, 
mężczyzna o byczym karku wziął do ręki następne narzędzie - dźwignię i jej 
ostry jak nóż koniec wsunął do jamy zęba, podrażniając nerw.
  Babe poczuł się tak, jakby odpadła mu górna część głowy.
  Nigdy przedtem nie odczuł tak dotkliwego bólu. Wrzasnął niemal w tym 
samym momencie, w którym "dentysta" podrażnił jego nerw. Łysy facet 
wyciągnął narzędzie z ust Babe'a, a duży mężczyzna natychmiast zakrył mu 
ręką usta. Tak więc Babe nie wydał z siebie wrzasku, lecz jakiś 
przytłumiony odgłos przypominający kwilenie dziecka.
  - Czy istnieje zagrożenie? - powtórzył mężczyzna. Nadal okazywał 
cierpliwość, a jego głos brzmiał niemal łagodnie.
  W oczach Babe'a pojawiły się łzy. Nie mógł ich powstrzymać, była to 
normalna reakcja na ból.
  - Nie wie... - zaczął, lecz nie mógł dokończyć. Tym razem przerwał mu 
duży mężczyzna, który nie pozwolił mu zamknąć ust. Facet o byczym karku 
ponownie użył ostrego narzędzia i jeszcze mocniej niż poprzednio nacisnął 
na nerw.
  Babe'owi pociemniało w oczach, lecz nie zdążył zemdleć gdyż dentysta 
przerwał w tym momencie "leczenie" chorego zęba. Przez chwilę przyglądał 
się swemu pacjentowi; jego niebieskie oczy wyrażały troskę. Wiedział, czym 
jest ból, zwłaszcza ból tego rodzaju. Wiedział, jak daleko można się 
posunąć przy podobnych zabiegach, jak również to, kiedy należy przerwać. 
Znów sięgnął w kierunku ręcznika, a po chwili wziął małą butelkę.
  - Olejek goździkowy. - Po raz pierwszy wypowiedział inne słowa niż 
wielokrotnie powtarzane pytanie. Duży mężczyzna zmusił Babe'a do otwarcia 
ust, podczas gdy łysy nalał kilka kropli olejku na palec i posmarował 
obolały ząb.
  Jezu - pomyślał Babe. Ten sukinsyn chce mnie zabić. Mylił się jednak. 
Łysy mężczyzna delikatnie pomasował miejsce, gdzie znajdował się ubytek. 
Ból ustąpił jak ręką odjął - w jakiś magiczny sposób.
  - Czy to nie nadzwyczajne? - zauważył łysy. - Zwykły olejek goździkowy, a 
jaki skuteczny!
  Babe zdążył jeszcze polizać palec mężczyzny, a następnie przytknął język 
do obolałego miejsca. Dentysta uśmiechnął się i jeszcze raz potarł olejkiem 
dziurawy ząb. Trzeba przyznać, że znał się na rzeczy. Babe odczuł ulgę - 
ból zniknął zupełnie.
  Znów mógł normalnie oddychać.
  - Życie mogłoby być takie proste. Wszystko zależy jednak od nas samych - 
zaczął dentysta, lecz przerwał, gdyż Kulawy sięgnął akurat w jego stronę, 
by wytrzeć mu z czoła pot. Robił to zresztą natychmiast, gdy tylko na czole 
łysego pojawiła się choćby jedna kropelka. Dentysta podniósł do góry olejek 
goździkowy. - Ulga. - To samo zrobił z ostrym narzędziem. - Cierpienie. - 
Wziął od Kulawego ręcznik i przetarł nim twarz Babe'a.
  - Wyglądasz na inteligentnego młodego człowieka. Potrafisz chyba odróżnić 
światło od ciemności, upał od trzaskającego mrozu. Chyba gotów jesteś na 
wszystko, aby uniknąć tego rodzaju męczarni. A więc pytam; ale proszę, 
zastanów się, zanim odpowiesz. Czy istnieje zagrożenie?
  - Jezu, prz...
  - Nie zastanowiłeś się nad odpowiedzią, pospieszyłeś się. Nie będę już o 
nic pytał. Zdążyłeś się zorientować, czego od ciebie chcę, i wiesz, jakie 
są konsekwencje twojego uporu. Odpowiedz więc na moje pytanie, gdy uznasz 
to za stosowne.
  Po chwili Babe odpowiedział:
  - Ja...
  Wyczekujące spojrzenie niebieskookiego mężczyzny.
  Babe potrząsnął głową.
  -...nie potrafię... nie mogę spełnić pańskich oczekiwań... ponieważ... 
nic nie... - Po chwili zaczął błagać:
  ...proszę, bardzo proszę, o Jezu, proszę, nie... nie... - bo oto duży 
facet zaczynał mu znów otwierać usta, podczas gdy łysy dentysta włożył mu 
do ust ostre narzędzie. Ostrze znalazło się w dziurawym zębie. Dentysta 
przyciskał coraz mocniej, ostrze wbijało się głębiej, coraz głębiej...
  Chryste! - pomyślał Babe. Przebije mi mózg. W tym momencie przestał 
cokolwiek odczuwać i półprzytomny osunął się bezwładnie na krzesło. Kiedy z 
rąk i nóg ściągano mu rzemienie, usłyszał rozkazujący głos dentysty:
  - Karl, zanieś go do drugiego pokoju. Weź ze sobą olejek i sole 
trzeźwiące. Ma być za chwilę sprawny.
  - Pan myśli, że on coś wie? - zapytał Kulawy.
  - Oczywiście, że wie - odparł dentysta. - Jest tylko bardzo uparty. - 
Potem nastąpiła dłuższa chwila milczenia, po której Babe usłyszał najgorszą 
rzecz w swym dotychczasowym życiu: - Obawiam się, że tym razem będę 
zmuszony zadać mu prawdziwy ból.
  Mężczyzna o szerokich ramionach, Karl, wziął Babe'a na ręce. Babe mrugał 
oczami, gdy facet wynosił go z jasno oświetlonego pokoju i szedł przez 
długi korytarz. Mieszkanie przypominało wagon sypialny. Gdy byli już na 
samym końcu korytarza, Karl otworzył drzwi, rzucił Babe'a na łóżko w rogu 
pokoju i sypnął mu sole trzeźwiące prosto w twarz. Babe zamrugał oczami i 
zakaszlał; zakaszlał jeszcze raz - nie mógł się powstrzymać od kaszlu, więc 
instynktownie chciał obrócić się na bok. Karl nie pozwolił mu jednak na to, 
zmuszając go do wąchania soli. Gdy Babe otworzył wreszcie oczy, Karl 
powiedział: - Weź to. - Wyciągnął butelkę z olejkiem goździkowym i nalał 
kilka kropli płynu na palec Babe'a. Babe był roztrzęsiony, jednak zdołał 
przytknąć palec do chorego zęba, próbując przynieść sobie ulgę. Polizał 
również palec - ciepło języka mogło złagodzić ból. Wyciągnął rękę, prosząc 
tym gestem o jeszcze trochę olejku. Gdy Karl spełnił prośbę, Babe 
oprzytomniał trochę i w jego przyćmionym umyśle zrodziła się nawet pewna 
refleksja. Refleksja na temat nieoczekiwanych zmian, jakie mogą nastąpić w 
życiu człowieka. Idąc przez życie należało pokonywać niedostępne szczyty i 
strome urwiska. Po niebezpiecznych chwilach następowały jednak okresy 
wytchnienia i nadziei. Nie dalej niż kilka minut temu Babe usłyszał na 
własne uszy najgorszą wiadomość w swym życiu - dentysta o byczym karku miał 
zamiar zadać mu prawdziwy ból, a więc dotychczasowa udręka była tylko 
wstępną rozgrzewką, zwykłą dziecinadą. Teraz natomiast, kilka minut 
później, przed oczami Babe'a roztaczał się cudowny widok. Czegoś takiego 
nie dane mu było oglądać w ciągu całego, pełnego trosk życia. Oto za 
plecami Karla, stąpając powoli i bezszelestnie, wchodził do pokoju Janeway. 
Co więcej - w ręku trzymał nóż - najpiękniejszy, jaki Babe widział w całym 
swoim życiu...
  
  
  22
  
  Babe natychmiast zrozumiał, że powinien odwrócić wzrok nie tylko od 
Janewaya, lecz również od Karla. Gdyby bowiem duży mężczyzna spojrzał teraz 
w oczy Babe'a, zorientowałby się szybko, że dziesięć stóp za jego plecami 
musi się coś dziać. Gdyby odwrócił się w porę - z Janewayem byłby koniec. 
Nie pomógłby nawet nóż. Karl był monopolistą w dziedzinie stosowania 
brutalnej siły.
  ...proszę... jeszcze trochę wykrztusił Babe, wlepiając oczy w materac, na 
którym rozłożone było jego ciało. -...jeszcze trochę... - powiedział 
wyciągając drżącą rękę w błagalnym geście.
  Karl sypnął jednak resztkę soli prosto w twarz Babe, który zaskoczony tym 
rozłożył się jak długi na materacu, tłumiąc kaszel. Z pewnością nie było to 
miłe doświadczenie, lecz dało mu przynajmniej szansę na to, by ukradkiem 
spojrzeć na Janewaya i dowiedzieć się, jak sobie radzi, wypełniając tak 
szlachetne posłannictwo.
  Jeszcze osiem stóp. Może tylko siedem.
  Janeway zbliżał się bezszelestnie.
  Odwróć wzrok! Babe nakazał samemu sobie i wypełnił natychmiast własny 
rozkaz, opierając ciężar całego ciała na jednym łokciu.
  -...to drugie lekarstwo... proszę... to drugie... przeciw bólowi... - tym 
razem Karl spełnił prośbę Babe'a i nalał mu na palec kilka kropli olejku. 
Babe pospiesznie włożył palec do ust i starannie natarł obolałe miejsce. 
Cóż to był za środek i jakie miał składniki? To nie miało znaczenia.
  Ważne było to, że działanie było niewiarygodnie szybkie. Ból ustąpił w 
ciągu kilku sekund. Babe nie mógł jednak dać tego po sobie poznać, gdyż 
duży mężczyzna zaciągnąłby go z powrotem na fotel dentystyczny. Ale gdzie, 
do diabła, jest Janeway, co go zatrzymuje?
  Nie znajdując odpowiedzi, Babe zaryzykował i rzucił w kierunku Janewaya 
krótkie spojrzenie. Janeway był już blisko, ale nie na tyle blisko, by 
zadać celny cios. Przemierzył, już jednak większość dystansu, jaki dzielił 
go od celu, a co więcej - zrobił to bezszelestnie. Babe doszedł do wniosku, 
że facet musi mieć w żyłach trochę indiańskiej krwi. W przeciwnym razie nie 
potrafiłby przejść przez cały pokój nie wydając żadnego dźwięku. Babe 
spuścił wzrok i zaczął nacierać olejkiem obolały ząb, a następnie masować 
go językiem. Mruczał przy tym coś pod nosem, co było wyrazem tego, że 
lekarstwo przynosiło mu ulgę.
  Jeszcze trzy stopy.
  Janeway zbliżał się powoli do celu. Trwało to całe wieki.
  -...poproszę jeszcze trochę... - powiedział Babe. Słowa te wypowiedział 
jednak albo za szybko, albo za głośno. Powodem tego, co miało się stać za 
chwilę, mogło być i jedno, i drugie, nie mówiąc już o spojrzeniu Babe'a w 
kierunku Janewaya kilka sekund wcześniej.
  To jednak, jaki błąd popełnił Babe, nie miało już w tej chwili znaczenia. 
Karl odwrócił się, zobaczył za sobą Janewaya i wydając okrzyk, który miał 
ostrzec kompanów, w błyskawicznym tempie zajął pozycję do ataku. Jego 
wielkie, mordercze ramiona przygotowane były do aktu masakry.
  Karl okazał się zbyt powolny.
  Babe nigdy wcześniej nie widział tak szybkiego ataku, jak ten, który 
wykonał w tej chwili Janeway. Mężczyzna z krótkimi włosami zrobił jeden 
tylko ruch i dosłownie w ułamku sekundy znalazł się między ramionami 
większego od siebie faceta. Zwinnym ruchem obrócił go tak, że znalazł się 
za jego plecami. Lewą ręką chwycił go za gardło i podtrzymując jego ciało 
na lewym biodrze, uniósł je kilka centymetrów nad ziemię.
  W tym momencie ruszyła do akcji prawa ręka Janewaya.
  Babe widział wszystko jak na dłoni. Przypatrywał się chłopskiej twarzy 
Karla w tym właśnie momencie, gdy prawa ręka Janewaya dosięgnęła celu. 
Rozległ się głuchy dźwięk. Karl wrzasnął jak niemowlę i zwalił się na 
łóżko. Z jego ciała wystawał nóż Janewaya. Gdyby w tej chwili wykonano mu 
prześwietlenie pleców na tej wysokości, gdzie znajduje się serce, na 
zdjęciu widoczna byłaby rękojeść noża.
  Janeway chwycił Babe'a, podniósł go i wyniósł z pokoju. Przeszedł przez 
korytarz przypominający wagon kolejowy i energicznym ruchem otworzył drzwi, 
za którymi znajdowały się schody prowadzące do wyjścia z budynku.
  - Uciekaj! - krzyknął do Babe'a w tym akurat momencie, gdy po drugiej 
stronie korytarza pojawił się Kulawy z pistoletem. Tym razem Janeway był 
już w lepszej sytuacji, gdyż sam trzymał w ręku pistolet. Strzelił. Po 
chwili strzelił jeszcze raz. Tymczasem Babe, z trudem trzymając się obiema 
rękami poręczy, próbował zejść po schodach. Za plecami słyszał jęki 
Kulawego, które nagle ustały, gdy rozległ się trzeci wystrzał. Janeway 
zbiegł w dół i pomógł Babe'owi pokonać resztę schodów. Obaj znaleźli się na 
ulicy. Było ciemno i wokół ani żywej duszy. Babe za diabła nie mógł się 
zorientować, gdzie się znajduje. Dom, z którego wyszli, miał okna zabite 
deskami i wyglądał jak typowy budynek w dzielnicy slumsów. Obok znajdował 
się jakiś magazyn. Babe nie mógł zauważyć nic więcej, gdyż Janeway ciągnął 
go za sobą, nie zważając na trudności, jakie sprawiało chłopcu poruszanie 
się. Energicznym ruchem otworzył drzwi samochodu i krzyknął:
  - Wskakuj do środka... nie tu, do cholery, do tyłu... Wsiadaj i kładź się 
na siedzeniu. - Babe próbował spełnić prośbę Janewaya, lecz robił to zbyt 
powoli. Ten wepchnął go siłą do środka i powiedział rozkazującym głosem: - 
Kładź się... kładź się na podłodze i nie ruszaj się! - Kiedy Babe znalazł 
się wreszcie we wskazanym miejscu, Janeway zatrzasnął za nim drzwi, a 
następnie usiadł za kierownicą i przekręcił kluczyk w stacyjce. Ryknął 
silnik, samochód z piskiem opon ruszył do przodu, znikając w mroku nocy.
  - No dobrze, wszystko zaczyna się powoli wyjaśniać. Słuchaj teraz uważnie 
i nie przerywaj - zaczął Janeway lecz.Babe nie posłuchał go i spytał:
  - Czy mogę wstać?... Czy jesteśmy bezpieczni?... Która godzina?... Gdzie 
jesteśmy?... Co się dzieje? Uratował pan życie, chciałbym panu podziękować.
  - Przerwałeś mi, a prosiłem cię tylko o jedno, o to właśnie, abyś mi nie 
przerywał...
  - Nie chciałem być niegrzeczny, ale nikt dotąd nie uratował mi życia, 
więc chciałbym, aby pan wiedział, jestem za to wdzięczny...
  - I znów mi przerwałeś - odparł Janeway. - Jeśli odpowiem na twoje 
pytania, czy obiecasz, że zamkniesz się dopóki nie skończę?
  - Zrobię, co będę mógł. Tak, obiecuję.
  - No dobrze. Czy możesz wstać? Odpowiedź brzmi: nie. Nie wiem, co oni 
knują, i im mniej będzie widoczna twoja głowa, tym większe 
prawdopodobieństwo, że zostanie na swoim miejscu. Gdzie jesteśmy? Na 
Pięćdziesiątej którejś Zachodniej, daleko na zachód od centrum, w pobliżu 
rzeki Hudson. Wokół same magazyny. Ruch panuje tu tylko w ciągu dnia - 
przyjeżdżają wtedy ciężarówki z mięsem. Jest około czwartej lub trochę 
wcześniej. Wiem, że uratowałem ci życie. Znalazłem się po prostu na miejscu 
w porę i jeśli chcesz mi okazać wdzięczność, nie dziękuj, lecz po prostu 
milcz, nie odzywaj się, Levy, czy to jest jasne? Proszę cię jedynie o to, 
żebyś się zamknął. Czy to aż takie trudne?
  - Nie, proszę pana - odparł szybko Babe, który leżał skulony na podłodze 
samochodu. Gdy Janewaya pozna się trochę bliżej, okazuje się, że wcale nie 
jest takim złym facetem. To prawda, że ma trochę przewrócone w głowie z 
tego powodu, że wszystko musiało być zawsze po jego myśli, lecz komuś, kto 
ratuje ludzi z takiej opresji, można to w końcu wybaczyć.
  Janeway skręcił w przecznicę. Zapiszczały opony i przez chwilę można było 
odnieść wrażenie, że samochód jedzie na dwóch kołach.
  - A więc słuchaj. Ten duży facet nazywał się Franz Karl i był jak wrzód 
na zdrowym ciele społeczeństwa. To chyba największy komplement, jaki można 
powiedzieć pod jego adresem. Miał bzika na punkcie damskich tyłków i 
uwielbiał zadawać ludziom ból - zwłaszcza kobietom. Powinien był pracować w 
jakimś więzieniu na Południu - nie cierpiał czarnych. Czułby się tam jak w 
raju, siedząc i popijając całymi dniami piwo. Dla rozrywki brałby kij i 
waliłby nim czarnuchów po plecach. Jeden Bóg wie, jak różni ludzie chodzą 
po świecie. Facet, którego zastrzeliłem, nazywał się Peter Erhard. Był 
kuzynem Karla i jednocześnie jego szefem. Można o nim powiedzieć jedynie, 
że również był jak wrzód na ciele, tyle że wyższej kategorii. Mieszkali 
razem w tym właśnie domu, z którego niedawno wyszliśmy. Nie byli jego 
właścicielami. Kazano im tam zamieszkać, więc zrobili to. Jeśli powierzano 
im jakieś niezbyt skomplikowane zadanie, można było mieć pewność, że 
zostanie ono wykonane. To właśnie było ich największą zaletą - wykonywali 
proste rozkazy. Szybko i sprawnie. Miało to jednak swój cel.
  - Jaki cel?
  - Zamknij się... słyszałeś o Józefie Mengele i Christianie Szellu?
  Brak odpowiedzi.
  - Do diabła, odpowiedz, Levy!
  - Przepraszam, panie Janeway, ale jestem zupełnie zdezorientowany. Przed 
chwilą pan powiedział, żebym się zamknął.
  - To prawda, lecz zadałem ci pytanie. - Janeway skręcił w następną 
przecznicę i znów rozległ się pisk opon.
  - O Mengele i Szellu? Nie.
  - Jezu! - wybuchnął Janeway. - Odniosłem wrażenie, że uważasz się za 
genialnego historyka. Czy nie słyszałeś o innych Niemcach oprócz Hitlera?
  - Ma pan na myśli Martina Bormanna? - próbował ratować sytuację Babe.
  - Bormann najprawdopodobniej nie żyje... och, wiem dobrze, że gazety 
ciągle rozpisują się na temat tego, że żyje na wolności w Bogocie lub też 
prowadzi jakieś eksperymentalne badania w Grossinger. Większość jednak 
tych, którzy zajmują się poszukiwaniem byłych nazistów, twierdzi, że 
Bormann nie żyje. Ci ludzie posiadają zazwyczaj sprawdzone informacje, więc 
nie mam podstaw im nie wierzyć. Natomiast wszyscy są zgodni co do tego, że 
Szell i Mengele ciągle się ukrywają. Dowodzili eksperymentalnym blokiem w 
Oświęcimiu. Są najbardziej znanymi postaciami wśród niemieckich nazistów, 
którzy pozostali przy życiu.
  Babe próbował zająć wygodniejszą pozycję, lecz nie było to możliwe, gdyż 
podłoga w samochodzie była twarda, a odstęp między przednimi i tylnymi 
siedzeniami zbyt mały. Zaczęła mu dygotać szczęka. Za każdym razem, gdy 
samochód wjeżdżał w jakąś dziurę, Babe miał wrażenie, jakby dostawał 
pięścią w twarz.
  - Powód, dla którego przeżyli, jest bardzo prosty: byli mądrzejsi od 
innych. Nazywano ich zawsze "bliźniaczą parą aniołów". Mengele był "Aniołem 
Śmierci", natomiast Szell - "Białym Aniołem", a to dlatego, że miał gęste, 
kręcone, przedwcześnie posiwiałe włosy. Mengele był lekarzem i posiadał 
tytuł doktorski, jednak nie dorastał do pięt swemu koledze. - Jadąc na 
pełnym gazie samochód wjechał nagle w głęboką dziurę i Janeway ostro 
przyhamował.
  Babe wydał bezwiednie okrzyk.
  - O co chodzi?
  - Nic, nic. Proszę mówić dalej. Czy ci, których pan teraz zabił, 
pracowali dla "aniołów"?
  - Nie. Tylko dla Szella. I uwierz mi, że nie byli jedynymi osobami na 
jego liście płac. Czy nie wiesz, jak bardzo bogaci byli czołowi naziści?
  - Nie wiedziałem o tym. Byli miliarderami?
  - Myślę, że śmiało można tak powiedzieć. Dam ci przykład: w sierpniu 
czterdziestego czwartego, gdy Niemcy zorientowali się, że sytuacja staje 
się zła, kilku czołowych nazistów zapłaciło Argentynie pięćset milionów w 
zamian za wyrobienie nowych dokumentów. Ci faceci dokonali spustoszenia 
całego kontynentu. Gdy w czterdziestym piątym popełnił samobójstwo Goring - 
wiesz, że kradł obrazy będące własnością Żydów - wartość jego kolekcji 
została oszacowana na dwieście milionów dolarów. W tamtych czasach. Jeśli 
weźmiemy pod uwagę to, co dzieje się na rynku dzieł sztuki oraz spadek 
wartości dolara, suma ta urosła do co najmniej miliarda.
  Samochód znów wjechał w dziurę.
  - Jezu - powiedział Babe.
  - To naprawdę niesłychane - ciągnął dalej Janeway. - Mengele urodził się 
już z pieniędzmi. Szell natomiast musiał na nie zapracować. Był 
protegowanym Mengele z powodu zalet umysłu, jak również ze względu na 
wygląd zewnętrzny. Widzisz - Mengele nie cierpiał swojego wyglądu. Sądził, 
że przypomina Żyda lub Cygana. I była to prawda. Połowę jego absurdalnej 
działalności można przypisać nieodpartej chęci zmiany własnego wyglądu; ale 
dlaczego przeszczepiał mężczyznom damskie piersi lub prowadził 
eksperymenty, w wyniku których ludziom miały z pleców wyrastać ramiona - 
tego nie wie nikt.
  - Nie zrobił tego - wtrącił Babe.
  - Masz rację, próby zakończyły się niepowodzeniem, ale uwierz mi, że 
starał się, jak mógł. No dobrze, zapomnijmy teraz o Mengele i przejdźmy do 
Szella, gdyż on tu jest najważniejszą postacią. Mówiłem już, że gdy 
zaczynał swą działalność, nie miał pieniędzy. To oczywiste, że 
zainteresowało go złoto. Po Oświęcimiu rozeszły się pogłoski, że Christian 
Szell jest człowiekiem przekupnym i jeśli zapłaci mu się odpowiednią sumę, 
można znaleźć się na wolności. Na początku Szell faktycznie pomógł w 
ucieczce kilku osobom, lecz zrobił to jedynie dlatego, by potwierdzić 
wiarygodność krążących na jego temat pogłosek. Nieszczęśni Żydzi, podobnie 
jak inni więźniowie, trzymali przy sobie wszystkie kosztowności - 
najczęściej wkładali je po prostu do tyłka. Przychodzili do Szella lub 
przynajmniej zabiegali o to, by z nim porozmawiać. On przyjmował tylko 
najbogatszych i dobijał z nimi targu. Gdy oddawali mu wszystko, co mieli - 
brylanty i inne cenne przedmioty, wtedy ich zabijał. Zarówno on, jak i 
Mengele byli panami życia i śmierci w swym bloku eksperymentalnym. Biorąc 
pod uwagę to, co wyczyniał z ludźmi Mengele, trudno się dziwić, że to Szell 
potrafił zdobywać zaufanie niektórych więźniów. Podejmując ryzyko, nie 
mogli się przecież zwrócić o pomoc do szaleńca Mengele, który był 
pochłonięty myślą o tym, że w końcu uda mu się wyhodować nową rasę ludzi o 
niebieskich oczach. - Janeway wziął w tym momencie głęboki wdech. - No cóż, 
opisałem ci prawie całe tło wydarzeń. Czy nie masz jakichś pytań?
  - Na razie nie. Tylko jedno: co ja mam z tym wszystkim wspólnego?
  - Ojciec Szella zginął w wypadku zaledwie kilka tygodni temu.
  - I co z tego wynika?
  - Pamiętasz, jak mówiłem, że Szella na początku zainteresowało złoto. 
Bardzo szybko przerzucił się jednak na brylanty. Aby je zdobyć, sprzedawał 
dosłownie wszystko. Nie chciał obrazów ani gotówki - pragnął tylko 
brylantów. Nikt nie wiedział, ile ich w sumie zdobył. Na początku 
czterdziestego piątego udało mu się przerzucić za granicę ojca. Gdzie 
przyjechał? Właśnie tu.
  - Do Ameryki?
  - Do Nowego Jorku. Miał siostrę w Kalifornii i zamieszkał z nią pod 
przybranym nazwiskiem. Siostra umarła, lecz on żył nadal. Pozostał więc 
sam, lecz niezupełnie sam.
  - Co to znaczy?
  - Zostały brylanty. Szell powierzył je ojcu - prawie wszystkie. Przy 
sobie zatrzymał jedynie taką ilość, która pozwoliła mu się urządzić w 
Ameryce Południowej. Do czasu, gdy zapuszkowali Perona, mieszkał w 
Argentynie. Później przeniósł się do Paragwaju. Brylanty zostały tutaj. 
Szell chciał, aby były w bezpiecznym miejscu i gdyby kiedykolwiek został 
złapany, mógłby dzięki nim wykupić się na wolność. Jego ojciec trzymał 
kosztowności w depozycie. Kiedykolwiek Szell potrzebował pieniędzy, 
kontaktował się z ojcem. Korzystał z pomocy kurierów. Brylanty wędrowały 
tam, gdzie osiągały najwyższe ceny - do Szwajcarii lub Niemiec Zachodnich. 
Wszystkie pieniądze Szell zamieniał następnie po korzystnym kursie na 
walutę Paragwaju i znów żył jakiś czas nie cierpiąc na brak gotówki. I tak 
było do czasu, gdy ojciec zginął w wypadku samochodowym. Widzisz, nie 
wszyscy mają dostęp do depozytu bankowego - tylko jego właściciel oraz 
osoba przez niego upoważniona. Taką osobę wyznacza się tylko na wypadek 
nagłej śmierci - i był nią właśnie Szell. W tej chwili jego ludzie starają 
się zbadać, czy bardzo niebezpieczne byłoby sprowadzenie go na dzień lub 
dwa do Ameryki. Chcą wiedzieć, czy nie byłoby w tym zbyt wielkiego ryzyka. 
Taki właśnie mają problem do rozwiązania. Osobiście uważam, że musi 
przyjechać, po prostu nie ma wyboru. W przeciwnym razie straci swą fortunę.
  Wielkie ryzyko - pomyślał Babe, a następnie zapytał:
  - Powiedział pan, że to oczywiste, iż Szella zainteresowało złoto. 
Dlaczego jest to takie "oczywiste"?
  - Oczywiste były ku temu powody, zyskał przecież sławę wyrywając Żydom 
złote zęby. W piecach Oświęcimia odnaleziono bardzo niewiele złota. Szell 
był dentystą.
  W tym momencie Babe podniósł głowę zza tylnego siedzenia.
  - Panie Janeway, on nie wybiera się do Ameryki, on już tu jest.
  Janeway odwrócił głowę i spojrzał przelotnie na Babe'a. Potem znów skupił 
się na prowadzeniu samochodu.
  - Nie - powiedział po chwili. - Musielibyśmy coś wiedzieć. - Po czym 
dodał: - Schowaj głowę. - Milczał przez chwilę, po czym znów zapytał: - 
Dlaczego tak sądzisz?
  - To nie Karl i Erhard próbowali mnie zabić. Człowiek, który chciał to 
zrobić, był dentystą.
  - Mów dalej - Babe wyczuł rosnące podniecenie w głosie Janewaya.
  - W kółko powtarzał to samo pytanie: Czy istnieje zagrożenie? Czy 
istnieje zagrożenie?
  - Jak wyglądał? Miał niebieskie oczy? Siwe włosy?
  - Och, tak. Miał niebieskie oczy o niezwykle intensywnej barwie, lecz był 
łysy, zupełnie łysy, ale...
  - Ale to absolutnie nic nie znaczy, gdyż mógł zgolić włosy! No, mów 
dalej.
  - Był niezwykle sprawny. Gdy zadawał mi ból, robił to z wielkim znawstwem 
rzeczy; dokładnie wiedział, kiedy stracę przytomność, potrafł przewidzieć 
każdą moją reakcję.
  - A więc pytanie: "czy istnieje zagrożenie?" można zinterpretować 
następująco: czy ja, Christian Szell, będąc w Ameryce, mogę iść do banku po 
moje brylanty, nie narażając się na niebezpieczeństwo? Gdy weźmie z sejfu 
brylanty, może zostać obrabowany. Złodziej wzbogaciłby się o pięćdziesiąt 
milionów, a może pięć razy więcej - i nie musiałby zapłacić podatku. - W 
głosie Janewaya pobrzmiewała teraz nuta triumfu: - Sukinsyn nie wie, co 
robić, trzęsie ze strachu portkami! - Janeway niemal krzyknął: - Ja również 
trząsłbym się ze strachu. Kiedy wyjdzie z banku ze swoją pieprzoną fortuną, 
będzie zdany wyłącznie na siebie. Nie powie przecież glinom, że został 
okradziony!
  - Ciągle jednak nie rozumiem, jaką rolę w tym wszystkim odgrywam ja.
  - Sukinsyn na pewno myśli, że brat powiedział ci o czymś przed śmiercią.
  - Chce pan przez to powiedzieć, że Doc miał jakieś powiązania z Szellem?
  - Cała nasza praca przypomina działanie broni obosiecznej. Zdarza się, że 
sprzedajemy tajemnice innym krajom. Nie prowadzi to do żadnych 
konsekwencji, gdyż inni znają nasze sekrety - i my o tym wiemy. Szell 
pozostał przy życiu dzięki temu, że wydawał władzom innych nazistów. Gdy 
zastawiano na niego pułapki, wiedział o nich wcześniej i zawsze udawało mu 
się w porę zniknąć. Do tej pory przed sądem stanęło ponad tysiąc nazistów. 
Sądzę, że w tej liczbie jest szacunkowo od dwudziestu pięciu do 
pięćdziesięciu osób, które zawdzięczają to właśnie Szellowi. Twój brat był 
łącznikiem Szella. Erhard odbierał brylanty od ojca Szella i przekazywał je 
twojemu bratu, a ten z kolei wywoził je do Edynburga. Mieszkał tam facet, 
który zajmował się handlem antykami. To on właśnie sprzedawał brylanty. 
Przez całe lata krążyły pogłoski, że facet ten oszukuje Szella - to znaczy 
sprzedaje towar za pół miliona i twierdzi później, że wynegocjował cenę 
czterysta pięćdziesiąt tysięcy. Tak dobrze znał się jednak na tym fachu, że 
nadal korzystano z jego usług. Poza tym, jak już mówiłem, były to jedynie 
pogłoski. Gotówkę otrzymywał następnie kurier, który wyjeżdżał do Paragwaju 
i kontaktował się z Szellem. Tak w zarysie wyglądała cała ta operacja. - 
Janeway skręcił w następną przecznicę i przyspieszył. - Tom, zadam ci teraz 
pytanie i proszę cię, powiedz mi prawdę - nawet jeśli jest to najgorsza 
prawda.
  - Odpowiem na każde pytanie.
  - Przestań wreszcie ochraniać brata. Jestem przekonany, że to robisz. Gdy 
rozpruli jego ciało, powinien był zginąć na miejscu. Pamiętaj, że znam się 
na tym. Pamiętaj również o tym, że dokładnie oglądałem ciało. Musiał bardzo 
chcieć ci o czymś powiedzieć - z tego właśnie powodu nie umarł od razu. 
Chciał ci przekazać jakąś niezwykle ważną informację. Nie doczołgałby się 
aż do twojego mieszkania po to jedynie, by krzyknąć kilka razy "Babe" i w 
końcu skonać. Nadszedł już czas, abyś mi wreszcie wyjawił prawdę. To 
niesłychanie ważne. A więc co powiedział?
  Babe leżał spokojnie na podłodze z tyłu samochodu.
  - Powiedziałem panu wszystko. Przysięgam, że nie pominąłem żadnych 
ważnych szczegółów.
  - A może jakieś szczegóły, których nie uważasz za istotne. On nie żyje. W 
niczym mu nie możesz pomóc. Poza tym trudno jest mnie czymkolwiek 
zaskoczyć; w mojej branży ludzie opowiadają niesłychane historie. Słyszałem 
już o tym, że twój brat był niezwykle niebezpieczny, że był podwójnym 
agentem, złodziejem i perwersyjnym homoseksualistą. Cokolwiek powiesz - nie 
będzie to nic nowego. Założę się, że on słyszał jeszcze gorsze rzeczy na 
mój temat. Pamiętaj jednak, że mamy tu do czynienia z cholernym nazistą, 
którego ręce ociekają krwią tysięcy ludzi. A więc zaklinam cię, wyjaw mi, 
co ci powiedział?
  - Nic...
  - Cholera! - zaklął Janeway i nacisnął mocno pedał hamulca. Samochód 
natychmiast zatrzymał się.
  Babe podniósł głowę.
  Znajdowali się w tym samym miejscu, z którego wcześniej ruszyli - przed 
domem, którego okna były zabite deskami. W pobliżu czekali Karl i Erhard.
  - Nie potrafiłem zmusić go do mówienia - powiedział Janeway. - Teraz 
należy do Szella.
  - Nie! - wrzasnął Babe. - Pan ich zabił!
  - Jesteś zbyt łatwowierny - odparł Janeway. - I któregoś dnia możesz tego 
pożałować. - Na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. - Witajcie u starych 
przyjaciół.
  Karl wyciągnął Babe'a z samochodu. Babe był w tej chwili bezbronny. Trzy 
minuty później siedział przywiązany do dentystycznego fotela.
  
  
  ŃCzęść Iv: 
  Śmierć maratończyka
  
  
  
  23
  
  - Pospieszcie się - powiedział Janeway, gdy Karl i Erhard unieruchomili 
ręce i nogi Babe'a. - Niech któryś z was zawoła Szella.
  Karl spojrzał na Janewaya.
  - Pan nie ma prawa nam rozkazywać.
  - Mniejsza o to, chodźmy - wtrącił Erhard, kuśtykając w kierunku drzwi. - 
Mamy niewiele czasu. - Karl podążył za nim.
  Babe podniósł wzrok i przyglądnął się Janewayowi.
  - Mówił pan, że Doc był pana kumplem. Kłamał pan, prawda?
  Janeway przez chwilę milczał. Babe przyglądał mu się i nie dostrzegał już 
w tej chwili zbyt wielu cech, jakie mogły go łączyć z Gatsbym. Janeway 
przypominał raczej adwokata Nixona o nazwisku Dean, człowieka zwanego 
rybą-pilotem. To ryba, która żeruje na tym, co upoluje duży rekin.
  - Scylla był romantycznym głupcem i przez to w końcu zginął. Zawsze 
przytłaczał obiekty swoich uczuć wybujałą namiętnością. Dlatego stale 
odpowiadano mu niewiernością. Nie był do mnie tak przyjaźnie nastawiony, 
jak mu się wydawało. Najpierw interesy, później przyjemność - czy ktoś 
kiedyś nie powiedział już tego? - Janeway uśmiechnął się promiennie. Znów 
przypominał Gatsby'ego. - Jak ci się wydaje, kto skontaktował go z Szellem?
  W korytarzu ponownie rozległy się kroki. Janeway zesztywniał, podobnie 
jak poprzednio Karl i Erhard. Zniknął gdzieś Gatsby; powróciła ryba-pilot.
  - Zostawię was samych - powiedział Janeway. Babe został w pokoju z 
Szellem. Jeśli chodzi o inne szczegóły scenerii, wszystko było tak, jak za 
pierwszym razem: zapalone lampy, czyste ręczniki i znajdująca się tuż przy 
Szellu czarna skórzana torba. Szell podszedł do umywalki i umył ręce. 
Otrzepał je z resztek wody i wytarł ręcznikiem. Następnie przybliżył je do 
najjaśniej świecącej lampy i uważnie im się przyjrzał. Najwidoczniej był z 
czegoś niezadowolony, gdyż wrócił do umywalki i ponownie umył ręce, robiąc 
to jeszcze staranniej niż za pierwszym razem. Zrobiwszy to, znowu 
przybliżył dłonie do lampy, lecz tym razem przerwał milczenie.
  - Musisz mi wybaczyć, ale jestem przeczulony na punkcie higieny, która 
jest, można by rzec, moją obsesją. Tam gdzie mieszkam, zatrudniam praczkę, 
która przychodzi codziennie. W tym, co robi, jest wyśmienita. - Wziął drugi 
ręcznik, wytarł ręce i zwrócił się do Babe'a: - A więc jesteś bratem 
Scylli.
  Babe milczał.
  - Ależ proszę cię, chciałbym teraz porozmawiać; odczuwanie bólu ma więcej 
wspólnego ze sferą życia psychicznego niż fizycznego i zapewniam cię, że 
bólu doświadczysz aż nadto. Teraz byłoby jednak miło trochę pogawędzić. Czy 
wiesz, w jaki sposób zostałeś oszukany? Naboje były ślepe, a nóż miał 
chowane ostrze. Ktoś, kto nie ma czasu, by dokładniej przyjrzeć się takiemu 
nożowi, może się łatwo nabrać. Zgodzisz się ze mną?
  Babe nie odpowiedział. Szell podszedł bliżej.
  - "Thomas Babington" - tak mnie poinformował Janeway. Oczywiście, ku czci 
wielkiego brytyjskiego historyka. Jak zwracają się do ciebie znajomi? 
Pewnie Tom.
  Babe zamknął oczy.
  - Posłuchaj: rozumiem, że możesz czuć do mnie pewną awersję, ale to ja 
chcę pogawędzić i w tej chwili osobą, która ma przewagę, jestem właśnie ja. 
Staram się jednak nigdy nikomu nie narzucać. A więc jeśli nie chcesz ze mną 
rozmawiać - w porządku, twoje widzimisię. Ale jeśli ja będę miał ochotę 
popracować nad twoim zębem, zrobię to, bo takie będzie moje widzimisię.
  Babe szybko otworzył oczy i zapytał:
  - Jak to się dzieje, że prawie w ogóle nie ma pan obcego akcentu? Znam 
się trochę na językoznawstwie i wiem, jak trudno jest ukryć niemieckie 
pochodzenie.
  Szell niemal uśmiechnął się.
  - Janeway ostrzegał mnie, że jesteś inteligentny, ale nawet ja nie 
oczekiwałem takiego frontalnego ataku. Mógłbym raczej spodziewać się 
pytania: "co pan ze mną zrobi?" Albo pytań związanych z twoim bratem. Ty 
natomiast starasz się mi najpierw przypochlebić. Ukłon w twoją stronę.
  - Interesują mnie po prostu języki, to wszystko. Są jednym z elementów 
historii społeczeństw - odparł Babe i zaraz potem zapytał: - A właściwie co 
pan ma zamiar ze mną zrobić?
  - Nic przyjemnego - powiedział Szell takim tonem, że zabrzmiało to jak 
obietnica, po czym szybko dodał: - W dzieciństwie cierpiałem na dysleksję. 
To choroba...
  - Wiem, co to jest dysleksja. Brak zdolności rozumienia tekstu pisanego.
  - Zdumiewająca erudycja - zauważył Szell.
  - Nie, po prostu lubię coś wiedzieć na różne tematy; oprócz mojego 
głównego przedmiotu zajmowałem się angielskim i psychologią, te dziedziny 
również związane są z historią. Jakie nieprzyjemne rzeczy ma pan na myśli? 
Czy nie mógłby mi pan powiedzieć od razu? Lubię niespodzianki, lecz nie aż 
tak bardzo.
  - Mówiliśmy na temat dyslekcji oraz problemów związanych z moim 
dzieciństwem. Nie zmieniłbym takiego tematu rozmowy z tego przede wszystkim 
powodu, że sam zapytałeś o te sprawy, a po drugie - i to jest dla mnie 
najważniejsze - w trakcie naszej pogawędki zaczynasz odczuwać coraz większy 
strach. Przygotowujesz się na to, że zostanie ci zadany ból, i wydaje mi 
się, że twój ból zęba jest w tej chwili bardziej dotkliwy niż dwie minuty 
temu. Nie musisz odpowiadać.
  - To prawda - odrzekł Babe.
  - To było dla mnie bardzo trudne. Nie oczekuję współczucia ze strony 
Żyda, lecz rozumiesz chyba, że dzieciństwo nie było dla mnie okresem zbyt 
szczęśliwym. Byłem bowiem genialnie uzdolniony i wiedziałem, że tak jest - 
nie miałem co do tego żadnych wątpliwości. Wszyscy jednak uważali, że 
jestem cofnięty w rozwoju, jeśli w ogóle nie upośledzony. Faktem jest, że 
przez całe życie nienawidziłem pisać i jeśli chodzi o charakter pisma, 
można powiedzieć, że znajduję się ciągle na etapie raczkowania. Nie cierpię 
etymologii i filologii. Fascynuje mnie natomiast morfologia. Przypuszczam, 
że i to słowo nie jest ci obce.
  Babe potaknął.
  - Tak więc fascynuje mnie fleksja. Uwielbiam żargon. I jeszcze coś.
  - Co takiego?
  - Spędziłem ponad dwadzieścia pięć lat życia w Ameryce Południowej. Nie 
jest to zbyt ciekawe miejsce. Jeśli nie jest się rewolucjonistą, można się 
tam zanudzić na śmierć. W wolnych chwilach mówię więc po niemiecku, co jest 
oczywiste, oraz po hiszpańsku - co jest równie oczywiste. Mówię też innymi 
językami: po francusku, po angielsku, i to zarówno dialektem brytyjskim, 
jak i amerykańskim. W tej chwili uczę się włoskiego, lecz na tym, niestety, 
skończy się moja lingwistyczna edukacja. Jestem już za stary na naukę 
chińskiego.
  - A rosyjski? - spytał Babe.
  - Tym pytaniem zdradziłeś się: jako człowiek jesteś zbyt młody, aby 
wiedzieć o pewnych rzeczach - odparł Szell. - Natomiast jako historyk 
posiadasz luki w edukacji. A więc spróbuję ci wyjaśnić pewne sprawy. Po 
tym, co zrobiliśmy Rosjanom, mógłbym z równym powodzeniem uczyć się 
hebrajskiego. - Szell potrząsnął głową. - Wokół mnie byli sami szaleńcy. - 
Spojrzał na Babe'a i zaczął się śmiać. - Wiem, że zabrzmiało to 
humorystycznie, gdyż jestem pewny, że to ja w twoich oczach uchodzę za 
szaleńca.
  - Ależ nie, to nieprawda - zaprzeczył Babe. - Widzi pan, wszyscy mamy 
jakieś małe dziwactwa. Pan twierdzi, że jest niewinny - przyjmuję to za 
dobrą monetę. - Mówiąc to, skinął głową. Starał się przy tym sprawiać 
wrażenie, że wierzy we własne słowa. Przynajmniej na tyle, na ile pozwalały 
okoliczności.
  - Straciłem niewinność z pokojówką w wieku zaledwie dwunastu lat. Nigdy 
nie mówiłem, że jestem niewinny. Twierdzę jedynie, że nigdy nie angażowałem 
się w działania, które mogłyby świadczyć o tym, że jestem szaleńcem. Gdy 
zajmowałem się jakąś O.D., zawsze miało to naukowo uzasadnione przesłanki.
  - O.D.?
  - Osoba doświadczalna. Tak nazywaliśmy obiekty naszej pracy w bloku 
eksperymentalnym. Czy bardzo dokucza ci ból zęba?
  Babe skinął głową.
  - Czy masz nadzieję, że ktoś cię wybawi z opresji?
  Babe powtórnie skinął głową.
  - Jest to możliwe, lecz mało prawdopodobne. Jednak nigdy nie trać 
nadziei. Właścicielem tego budynku jest mój ojciec. W tej chwili jego 
jedynymi mieszkańcami są Erhard i Karl. Znajdujący się obok magazyn nie 
jest używany. Proszę cię, nie trać nadziei. To dodatkowo wzmaga ból. 
Człowiek, który poddaje się losowi, staje się ludzkim wrakiem. Bardzo 
trudno jest wtedy wydobyć z niego prawdę.
  - Już powiedziałem panu prawdę. - odrzekł Babe. - Panu i Janewayowi. Sto 
razy. Powiedziałem wszystko, co wiem.
  - Płaciłem twojemu bratu dużo pieniędzy. Za przewiezienie brylantów do 
Szkocji dostawał bardzo wysoką premię. Miałem do niego zaufanie; Żydów 
można obdarzać zaufaniem tylko wtedy, gdy w grę wchodzą pieniądze. Masz 
prawo nie zgadzać się ze mną w tej sprawie. Nie będziemy jednak w tej 
chwili polemizować. Żydom można więc ufać, lecz jedynie do pewnego stopnia. 
Scylla pracował dla mnie przez długie lata, lecz kiedy zmarł mój ojciec, 
sytuacja zmieniła się. Myślę, że Scylla zamierzał mnie zabić i ograbić z 
brylantów, gdy tylko wyjdę z banku. Co o tym sądzisz?
  - Nic o niczym nie wiem - odpowiedział Babe.
  - Nie wierzę ci. Twój brat był godny zaufania, ponieważ kochał pieniądze. 
Był w końcu Amerykaninem, a miłość do pieniędzy jest czymś w rodzaju waszej 
cechy narodowej. Być może przesadzam, lecz stwierdzenie to nie jest 
zupełnie bezpodstawne. Scylla był moim kurierem, i to świetnym kurierem - 
silnym, uzbrojonym, czujnym. Był kimś, kogo nie można obrabować. Za swoje 
usługi otrzymywał dużo pieniędzy. Nie płaciłem mu jednak całej sumy od razu 
- otrzymywał wynagrodzenie w ratach - raz w mniejszych, innym razem w 
większych. Były one rozłożone na całe lata. Minął jednak okres, gdy w grę 
wchodziły tysiące. Stawki poszły w górę. W tej chwili mamy do czynienia z 
milionowymi sumami, które przekraczają wszelkie wyobrażenie. Mamy też do 
czynienia z innym Scyllą. O ile wiem, brat kochał cię i umarł, jak mi 
doniesiono, w twoich ramionach. Tak więc trzeba zakładać, że możesz coś 
wiedzieć - być może niewiele, a może bardzo dużo, a może wiesz wszystko. 
Czy coś planował, a jeśli tak, czy planował to zrobić sam czy ze 
wspólnikami? A ponieważ nie ma go już wśród nas - czy owi wspólnicy 
odstąpili od swoich zamiarów, czy też ich plany są nadal aktualne? Czy po 
wyjściu z banku zostanę okradziony? Czy potrafisz wyjaśnić którąś z tych 
kwestii?
  W tej chwili ból zęba stał się dla Babe'a bardzo dokuczliwy. Babe 
wiedział, że rozmowa nie potrwa już długo.
  - Nic nie wiem.
  - Ostatni raz pytam cię, obiecuję, że zadam to pytanie po raz ostatni: 
czy pójście do banku po brylanty łączy się z jakimś niebezpieczeństwem?
  Babe nie potrafił udzielić żadnej odpowiedzi.
  Szell otworzył czarną skórzaną torbę. I wyciągnął z niej przenośną 
wiertarkę.
  - Pewnie pomyślałeś - zaczął Szell, przygotowując swoje narzędzia - że to 
pech, iż ząb zaczął cię boleć, zanim jeszcze przystąpiłem do pracy. Jeśli 
taka myśl przyszła ci do głowy, jest to zupełnie zrozumiałe. Jeśli 
faktycznie tak się stało, śpieszę cię powiadomić, że prawda jest inna: otóż 
los uśmiechnął się do ciebie.
  Serce Babe'a zabiło mocniej. Przypomniał sobie, że w dzieciństwie trzymał 
w domu ptaszka w klatce. Gdy pewnego razu do klatki zbliżył się kot, 
ptaszek przestraszył się tak bardzo, że po chwili trzepotania skrzydłami i 
wydawania przeraźliwych skrzeczących dźwięków padł martwy. Jego biedne 
serduszko nie wytrzymało tak wielkiego zagrożenia.
  Babe pomyślał o własnym sercu, gdyż zagrożenie rosło z sekundy na 
sekundę. Szell włączył sznur do kontaktu i uruchomił wiertarkę. Gdy tylko 
się zorientował, że działa bez zarzutu, natychmiast przycisnął wyłącznik. 
Ponownie sięgnął do skórzanej torby i wyciągnął z niej coś, co przypominało 
duży gwóźdź. Ostry koniec tego przedmiotu włożył do wiertarki, umocował go, 
a następnie zawołał Karla.
  - Jego głowa - powiedział cicho Szell, gdy Karl wszedł do pokoju i 
zamknął za sobą drzwi. - Musi być nieruchoma, Karl. Tym razem nie może ani 
drgnąć, rozumiesz?
  Karl chwycił głowę Babe'a swymi dużymi rękami i ścisnął z całej siły. 
Babe był bezradny. Właściwie przez cały czas odczuwał bezradność, jednak 
dopiero teraz uczucie to stało się dominujące. Ale czy to możliwe? Starał 
się zmusić do tego, by wszystkie myśli skoncentrować na tym właśnie 
pytaniu.
  Trudna sprawa.
  Nie potrafił w tej chwili kontrolować myśli. Wpatrywał się jedynie w 
wiertarkę i wystający z niej przedmiot przypominający gwóźdź.
  Szell zauważył zainteresowanie w oczach Babe'a.
  - Diament - powiedział wskazując główkę gwoździa. - Przenośna wiertarka, 
którą według mojego rozeznania można nabyć w każdym dobrze zaopatrzonym 
sklepie żelaznym. A to - zwykły diament, najbardziej pospolite narzędzie 
dentystyczne. Wielką zaletą tych przedmiotów jest ich dostępność. 
Próbowałem na ten aspekt zwrócić uwagę będąc w obozie, lecz Mengele miał 
szaleńczą obsesję na punkcie hodowania nowej rasy ludzkiej o niebieskich 
oczach i zignorował to, co starałem mu się wytłumaczyć. Ale jak mówiłem już 
przedtem, człowiek ten był szaleńcem. Czyż mogłem więc liczyć na 
zrozumienie z jego strony? Wiesz, że w ciągu wieków prowadzono rozliczne 
wojny, w czasie których złapany szpieg przedstawiał jakąkolwiek wartość 
tylko wtedy, gdy mówił prawdę. Słyszałeś zapewne o "żelaznej damie", 
średniowiecznej formie tortur, oraz bardziej współczesnych torturach 
polegających na powodowaniu bólu jąder. Żadna z tych tortur nie jest jednak 
skuteczna - nie daje pozytywnych wyników. Czujesz się świetnie - a już po 
chwili znajdujesz się w agonii. Jeśli tortury trwają nadal, umierasz. Jeśli 
się je natomiast przerywa, ból. ustępuje. Gdyby Mengele słuchał innych, 
wszystkie problemy można było rozwiązać w tak łatwy sposób! To, co teraz z 
tobą zrobię, mógłby zrobić każdy inny człowiek zaledwie po kilku dniach 
nauki. Gdyby Mengele słuchał moich rad, żaden więzień nie byłby w stanie 
nam się oprzeć. Otóż nerw w zdrowym zębie jest o wiele czulszy na ból niż 
ten, który znajduje się w jamie zepsutego zęba. W momencie gdy zaczynałem 
pracować nad twoim zębem, jego nerw był już prawie obumarły.
  - Chce mi pan przeciąć nerw w zębie?
  - Tak, zdrowy i żywy nerw. Po prostu wyboruję dziurę w zupełnie zdrowym 
zębie i po chwili wiertło dosięgnie miazgi.
  Miazga. Babe zapamiętał to słowo.
  - Chodzi o masę wewnętrzną zęba - wyjaśnił Szell. - Jeśli ma się do 
czynienia z osobą młodą, dotarcie do miazgi zęba nie stanowi żadnego 
problemu. Czynność ta nie powinna mi zająć więcej niż minutę. Borowanie 
dziury w zdrowym zębie nie jest samo w sobie niczym strasznym. Jedynym 
problemem jest to, że wiertło może się dość mocno rozgrzać, co z pewnością 
nie będzie miłe. Zanim jednak wiertło dotrze do miazgi, ból nie będzie zbyt 
dotkliwy. Miazga jest tym miejscem, gdzie znajdują się nerwy. Jest 
substancją składającą się z naczyń krwionośnych, włókien nerwowych, żył i 
tętnic oraz tkanki limfatycznej. Wszystkie te elementy są ze sobą 
posplatane. Nie martw się jednak o to, że ząb będzie krwawił. Nie twierdzę, 
że krew nie pojawi się w ogóle - być może jedna lub dwie krople. - 
Powiedziawszy to, zaczął wiercić dziurę w środku największego zęba Babe'a - 
górnego lewego siekacza na samym przodzie.
  Babe zachował spokój.
  Szell wiercił coraz głębiej.
  Wiertło stawało się gorące.
  Coraz gorętsze.
  Szell przysunął się bliżej.
  Babe chciał wrzasnąć, lecz postanowił nie dawać Szellowi satysfakcji.
  Szell nie przestawał wiercić.
  Babe wrzasnął.
  - Mówiłem, że gorące wiertło może sprawić ból - wyjaśnił Szell. - Jeszcze 
kilka sekund i dotrę do miazgi.
  - Nie wiem, czego pan chce. Chryste, gdybym cokolwiek wiedział, 
powiedziałbym panu wszystko!
  - Twój brat był bardzo wytrzymały. To cecha dziedziczna. Nie. Przykro mi, 
lecz obawiam się, że nie wydobędę z ciebie wszystkich informacji, dopóki 
wiertło nie zagłębi się w miazgę. Wtedy powiesz mi dokładnie wszystko.
  - Powiedziałem już wszystko.
  - Rzeczywiście? - Znów przystąpił do borowania.
  Babe miał wrzasnąć ponownie, lecz tym razem ból nie był aż tak dotkliwy - 
wiertło nie nagrzało się do tego stopnia, by wywołać ból nie do zniesienia. 
I w tym momencie, ku zaskoczeniu Babe'a, zaledwie kilka sekund po 
rozpoczęciu borowania Szell wyłączył wiertarkę.
  - Jeszcze chwila i dotrę do miazgi - powiedział Szell. - Mówiłeś, że nie 
lubisz niespodzianek, a więc w moim działaniu wziąłem to pod uwagę. Za 
chwilę zrozumiesz, że nie myliłem się mówiąc, że nerw w istniejącym już 
ubytku jest o wiele mniej czuły na ból niż nerw w zdrowym zębie. Chyba nie 
ma bardziej czułego miejsca niż miazga zdrowego zęba - szczególnie u tak 
młodego człowieka jak ty. Powiesz mi, czy miałem rację.
  Wiertło zagłębiło się w miazgę.
  Babe zaczął płakać. Nie potrafił w żaden sposób powstrzymać łez - łez 
bólu, które ciurkiem spływały mu po policzkach. Szell nie był tym 
bynajmniej zaskoczony i przycisnął jeszcze mocniej.
  Gdy nagle przestał borować, Babe był na wpół przytomny.
  - Czy chcesz zobaczyć, jak wygląda nerw? - zapytał Karla. - Poczekajmy 
chwilę, musi przyjść do siebie. Możesz przez moment nie trzymać mu głowy.
  Karl zwolnił uścisk, pozwalając głowie Babe'a opaść bezwładnie na piersi. 
Szell otworzył delikatnie usta Babe'a. - Widzisz to czerwone miejsce? To 
właśnie nerw - powiedział Szell łagodnym głosem. - Nie wiedziałeś, że to 
tak wygląda, prawda?
  Karl wydał jakiś dźwięk, który miał oznaczać odpowiedź przeczącą.
  Gdy ząb nie był borowany, nie bolał aż tak bardzo dotkliwie. Babe 
siedział bez ruchu ze zwisającą bezwładnie głową. To ważne, aby ukryć przed 
Szellem fakt, że krótka przerwa przyniosła tyle ulgi.
  Szell wiedział jednak o tym, ponieważ w tym właśnie momencie powiedział:
  - No dobrze, wracajmy do pracy. - Karl ponownie unieruchomił głowę 
Babe'a, a Szell zabrał się do borowania. Babe znów zaczął płakać. Gdy Szell 
przerwał, nie pozwolił tym razem Karlowi zwolnić uścisku. Chwila 
wytchnienia była więc krótsza.
  Babe przerwał ciszę i zdołał wykrztusić:
   -...Jak... jak pan... może... to robić?...
  - Jak? Czy mogę odpowiedzieć słowami pewnego starego Żyda? Mądrego 
człowieka. Otóż Żyd ten wypowiedział takie zdanie: "Nie byliśmy w ich 
oczach tacy, jak inni". W moich oczach nie jesteś tak do końca istotą 
ludzką.
  Po trzeciej rundzie tortur Babe błagał:
  -...Niech mnie pan zabije...
  - Żyd nie może umierać wtedy, gdy on tego chce, lecz wtedy, gdy my uznamy 
to za stosowne - odpowiedział krótko Szell i znów zajął się zębem Babe'a.
  Po siódmej sesji Szell zawołał Erharda i Janewaya.
  - Nie wiedział; nic mi nie powiedział. - Gdyby coś wiedział, nie ukryłby 
tego. Zmarnowaliśmy tylko czas. Pozbądźcie się go.
  Babe siedział na krześle na wpół przytomny.
  - Czy mamy go zabić? - zapytał Karl, aby upewnić się, co miał na myśli 
Szell.
  - A jak inaczej możemy to zrobić? - wtrącił Erhard.
  - Choć raz zróbcie coś samodzielnie! - ryknął Szell, który po raz 
pierwszy stracił cierpliwość.
  
  
  24
  
  Zanim jeszcze Szell zdążył zatrzasnąć za sobą drzwi, pozostali w pokoju 
mężczyźni zaczęli się sprzeczać.
  - Rozwiążcie go! - rozkazał Janeway.
  Erhard pokuśtykał w kierunku fotela i zaczął rozwiązywać rzemienie. Karl, 
który nie ruszył się z miejsca, zwrócił się do Janewaya:
  - Mówiłem to już i nie będę powtarzał po raz trzeci: nie będziemy słuchać 
twoich rozkazów.
  Janeway spojrzał przenikliwie na większego mężczyznę.
  - Podnieś go i przestań mi się, do cholery, sprzeciwiać.
  - No chodź, pomóż mi - powiedział Erhard, rozwiązując ostatni rzemień.
  - Karl, jesteś najsilniejszy z nas, więc zajmij się chłopakiem. Nie 
sprawi ci to żadnego problemu, jesteś przecież taki mocny. - Karl lubił, 
gdy przypominano mu o jego sile. Erhard robił to tak często, jak to było 
konieczne.
  Karl chwycił ramię Babe'a, przełożył je wokół swej grubej szyi i ściągnął 
go z krzesła. Babe był bezwładny.
  - Idź sam! - rozkazał Karl. Babe próbował postawić krok. Karl musiał 
praktycznie nieść Babe'a, który usiłował jednak utrzymać się na własnych 
nogach, raz po raz stawiając pół kroku do przodu.
  Janeway otworzył drzwi, podczas gdy Erhard pokuśtykał pospiesznie przez 
korytarz i przytrzymał drzwi, które prowadziły na klatkę schodową. Gdy 
wszyscy znaleźli się obok wyjścia, Babe zaczynał już poruszać się 
samodzielnie, lecz schody okazały się przeszkodą zbyt trudną - potknął się 
i gdyby nie przytrzymał go Karl, z pewnością przewróciłby się.
  - Poręcz! - krzyknął Karl. Babe wyciągnął wolną rękę i wsparł się na 
niej. Gdy byli prawie na samym dole, Babe potrafił z trudnością utrzymywać 
równowagę. Pierwszy na ulicy znalazł się Erhard, za nim wyszedł Janeway, a 
na końcu Karl i Babe.
  - Pojedziemy moim samochodem - powiedział Erhard i wskazał w kierunku 
rogu ulicy. - No chodźmy, chodźmy. - Pokuśtykał przodem. Janeway zauważył, 
że Erhard lubi iść przodem. Zawsze, gdy znał drogę, kroczył jako pierwszy. 
Lubił też mówić: "no chodźmy, chodźmy", na co Janeway nie zwracał uwagi, 
pozwalając mu odnosić małe triumfy, które nie wyrządzały przecież nikomu 
szkody.
  Z Karlem natomiast była inna sprawa. Przedtem, na górze, gdy Erhard 
powiedział, że Karl jest z nich wszystkich najsilniejszy, Janeway poczuł 
się dotknięty do żywego. Nie o to chodziło, że Karl nie odniósłby 
zwycięstwa, gdyby trzeba było podnieść jakiś ciężar. Janeway wiedział 
jednak, że gdyby obaj stanęli przeciwko sobie w jakimś ciemnym zaułku, Karl 
nie przetrzymałby dłużej niż pół minuty walki. Prawdopodobnie odezwała się 
tu jego ambicja - już od kilku lat nie działał jako aktywny dostawca, a 
praca za biurkiem nie pomagała w utrzymywaniu tężyzny fizycznej. Karl 
mógłby w tej chwili przetrzymać trzydzieści sekund walki - Janeway nie był 
już taki szybki jak kiedyś. Dlaczego aż tak bardzo nie znosił Karla? 
Powodem tego była przypuszczalnie wzgarda, jaką czuje się do 
przedstawicieli niższego gatunku, spowodowana świadomością wszystkich 
różnic upodobań, gustów i rozrywek.
  Skręcili za rogiem i znaleźli się na bocznej, ciemnej ulicy.
  - No chodźmy, chodźmy - ponaglał idący przodem Erhard.
  - Chryste, czy zaparkowałeś w Jersey? - zapytał Janeway poirytowany nawet 
z tego powodu, że musi podążać za kuśtykającym mężczyzną. Te dwie porażki 
mogły z pewnością wykończyć chłopaka. Szell musiał być wściekły, że jego 
metody okazały się nieskuteczne. W przeciwnym razie nie poniżyłby Janewaya, 
skazując go na coś tak trywialnego jak wędrówka w poszukiwaniu samochodu.
  - To już niedaleko. No chodźmy, chodźmy.
  - Teraz kolej na ciebie. Ponieś go - powiedział Karl.
  Janeway zignorował te słowa.
  Karl mruknął coś pod nosem, co było prawdopodobnie niemieckim 
odpowiednikiem słowa "pedał".
  I to słowo Janeway postanowił zignorować.
  Karl czuł się coraz bardziej poirytowany. Odepchnął od siebie Babe'a.
  - Możesz iść o własnych siłach.
  Babe robił, co mógł, by utrzymać się na nogach. Pośliznął się, lecz po 
chwili zdołał utrzymać równowagę. Udało mu się nawet zrobić kilka małych 
kroków. Tym razem, inaczej niż wtedy, gdy schodził po schodach, nie upadł.
  - Jesteśmy na miejscu - powiedział Erhard. - Za chwilę będziemy gotowi do 
drogi. - Samochód okazał się starym modelem forda. Erhard wyciągnął z 
kieszeni pęk kluczy i w ciemnościach starał się znaleźć ten właściwy.
  - Zamykałeś tego grata na klucz? - zapytał z niedowierzaniem w głosie 
Janeway.
  - To okropna okolica - próbował wyjaśnić Erhard. - Ciągle zdarzają się tu 
kradzieże, a to jest świetny samochód. W ciągu dwunastu lat nie zawiódł 
mnie ani razu.
  - Jeśli jest taki cholernie dobry, dlaczego, na rany Chrystusa, nie 
możesz otworzyć drzwi? - To pytanie nie spełniło swego celu. Nic nie mogło 
obrazić takiego kretyna, jakim był Erhard. Jeśli chciało się dopiec 
jakiemuś kretynowi, należało wybrać Karla, który stał z przodu samochodu i 
z głupkowatym wyrazem twarzy obserwował rozwój wypadków. Na przedniej 
masce, zachowując milczenie, leżał rozwalony Babe.
  - Już, już znalazłem, wszystko w porządku - powiedział Erhard. Włożył 
kluczyk do zamka i zaczął nim kręcić.
  - Nie rób tego na siłę - wtrącił Karl. - Ostatnio próbowałeś otworzyć 
drzwi kluczykiem od bagażnika... nie zrób tego i tym razem...
  - Niczego nie robię na siłę - odparł Erhard. Dosłownie sekundę później 
powiedział: - Niech to szlag!
  W tym momencie zbliżył się zirytowany Janeway ze słowami:
  - Daj mi ten kluczyk, ja otworzę to cholerne auto.
  Wtedy wtrącił się Karl:
  - Nie znasz tego samochodu, jeździłem nim jako pasażer, prowadziłem go, 
wiem, jak go otworzyć. - Mówiąc to, wyrwał Erhardowi kluczyk. Tymczasem 
Babe zsunął się po masce samochodu i stał teraz niepewnie na nogach, 
starając się utrzymać równowagę. Zauważył to natychmiast Janeway i zwrócił 
się do Karla:
  - Miałeś zostać z chłopakiem. Idź i zajmij się nim.
  Karl nie przystał jednak na tę propozycję:
  - Ja się zajmę autem, a ty przestań mi rozkazywać.
  Tu wtrącił się Erhard:
  - No dobrze, ja to zrobię, a wy otwórzcie drzwi. - Powiedziawszy to, 
pokuśtykał w kierunku Babe'a.
  Pokonany przez kalekę - pomyślał Babe, słaniając się na nogach jak 
pijaczek w ciemnej uliczce w dzielnicy Bowery. Cóż za wspaniały finisz 
maratonu, jaki napis można by umieścić na płycie grobowca! "Tu leży Thomas 
Babington Levy, 1948-1973, złapany przez Kulawego."
  No cóż, trzeba jednak wziąć pod uwagę okoliczności. To oczywiste, że 
Erhard byłby bez szans, gdyby Babe był w innej sytuacji. Od dłuższego już 
czasu nie zmrużył jednak oka, a to, co wyczyniał z nim Szell, bynajmniej 
nie przyczyniło się do poprawy jego formy. Teraz, gdy stawiał niepewne 
kroki, odczuwał ból. Za każdym bowiem razem, gdy próbował wziąć głęboki 
oddech, chłodne nocne powietrze podrażniało odsłonięte nerwy jego zębów. Co 
więcej - nawierzchnia ulicy była, rzecz jasna, twarda i pokryta małymi, 
ostrymi kamyczkami, których nie można było dostrzec w ciemności. A on nie 
miał przecież butów i ubrany był jedynie w pidżamę. Był teraz dokładnie 
tym, czym był zawsze w oczach tarasowego gangu: bezradnym lalusiem, który 
słaniając się na nogach, posuwał się teraz powoli do przodu. Tuż za nim 
podążał Kulawy. Babe poczuł nagle, że w stopę wbił mu się jakiś przedmiot. 
Ból był tak dotkliwy, że przeniknął do samego mózgu i poruszył go bardziej 
niż powietrze podrażniające nerwy jego zębów. Babe miał nadzieję, że nie 
był to kawałek szkła, lecz po prostu kamyczek, który choć mógł wywołać 
przeraźliwy ból, to jednak nie naraziłby stopy na poważniejsze skaleczenie. 
Powinien się zatrzymać; wiedział, że powinien to zrobić. Wtedy mógłby się 
przynajmniej przed samym sobą usprawiedliwić. Do diabła, nigdy by mnie nie 
dogonił, ale musiałem się zatrzymać. Kulawy nie potrafił przecież dogonić 
maratończyka. W tym momencie Babe nie był jednak maratończykiem - cóż to za 
maratończyk, który biega boso?
  Bikila!
  Abebe Bikila - wielki etiopski sportowiec, z zawodu gliniarz, który brał 
udział w Igrzyskach Olimpijskich w Japonii. Oglądając film dokumentalny o 
tej Olimpiadzie, Babe dosłownie rozpłakał się. Faworytami byli Rosjanie - 
odznaczali się wielką siłą fizyczną, mieli świetnych lekarzy i stosowali 
specjalną dietę. Obok Rosjan największymi faworytami byli Niemcy. Występ 
czarnego Etiopczyka został powszechnie zignorowany lub też w najlepszym 
razie - wyśmiany. Występował bowiem sam - bez żadnego wsparcia kolegów - a 
do tego nie posiadał nawet butów. Cały ten cholerny dystans 26 mil i 385 
jardów zamierzał przebiec boso. Nie do wiary, w dwudziestym wieku biec 
boso! Na początku biegu Rosjanie okazali się bardzo nieustępliwi; tuż za 
nimi znaleźli się Niemcy. Gdy zawodnicy mieli już za sobą około dziesięciu 
mil, do ataku przystąpili Niemcy. O Rosjanach nie można było powiedzieć, że 
byli tylko twardzi - byli niezwykle twardzi i nieustępliwi. Odparli atak 
Niemców bez trudu i zaczęli kontrolować bieg wypadków. Wystarczyło jedynie 
zachować pełną uwagę i ostrożność, by właściwy biegacz dotarł do mety jako 
pierwszy oraz by stosownie do zasług drugą pozycję zajął ktoś inny. 
Rosjanie praktykowali to we wszystkich konkurencjach i byli w tym bardzo 
konsekwentni - dawano wygrywać starszym, bardziej zasłużonym sportowcom; 
młodsi, nierzadko lepsi, mogli jeszcze poczekać na swe wielkie sukcesy. I 
nagle gdzieś z daleka z tyłu, za plecami Rosjan, rozległ się ten 
charakterystyczny, niezbyt głośny szum. Wzdłuż trasy biegów maratońskich 
nigdy nie zbierały się tłumy. Owszem, kibice gromadzili się na starcie i na 
mecie, czyli na stadionie - tam bowiem bieg się rozpoczynał i kończył. 
Wzdłuż trasy biegu stało jednak niewielu widzów, przypatrując się 
ociekającym potem wariatom. Jak bowiem inaczej nazwać ludzi, którzy 
zmuszali swe ciało do tak wielkiego wysiłku? Po przebiegnięciu około 
piętnastu mil znajdujący się na trzeciej pozycji Rosjanin zdał sobie nagle 
sprawę, że dzieje się coś dziwnego. Obejrzał się za siebie - zobaczył 
chudego, czarnego faceta bez butów, który poruszał się coraz szybciej. 
Rosjanin przyspieszył. Zmniejszył dystans dzielący go od dwóch kolegów i 
wszyscy trzej Rosjanie odbyli swego rodzaju konferencję, przekazując jeden 
drugiemu wiadomość z ostatniej chwili. A wiadomość była taka: za ich 
plecami biegło to coś, z tyłu zaczynało się dziać coś niesamowitego - bosy 
facet doganiał ich. Rosjanie zwiększyli tempo biegu i było mało 
prawdopodobne, aby ktokolwiek mógł im teraz dotrzymać kroku. Potrafili 
osiągnąć takie tempo - przeszli odpowiedni trening, biegali odpowiednio 
dużo i stosowali odpowiednią dietę, a odpowiednio dobrani lekarze czuwali 
nad właściwym przebiegiem treningu. A więc gdy trzeba było kogoś zetrzeć w 
pył - nie stanowiło to problemu. Po przebiegnięciu dwudziestu mil bosy 
facet wyprzedził znajdującego się na trzeciej pozycji Rosjanina i w tej 
chwili miał już przed sobą tylko dwóch innych biegaczy. Rosjanie musieli 
coś zrobić. Mając jeszcze sześć mil do mety, postanowili już w tej chwili 
dać z siebie wszystko. Ci, którzy byli za nimi, zostawali daleko w tyle; 
tym, którzy chcieli dotrzymać tempa, po jakimś czasie brakowało sił, by 
kontynuować bieg. Taki los spotkał wszystkich biegaczy - lecz nie 
czarnoskórego faceta, który nawet nie posiadał butów. Gdy Rosjanie 
narzucili innym maksymalne tempo, on zrobił coś, czego nie zrobił przed nim 
nikt inny - zaczął biec jeszcze szybciej od nich. Rosjanie jakby zamarli w 
bezruchu; ich tempo wydawało się ślimacze, podczas gdy bosy biegacz, który 
jeszcze dwie godziny wcześniej był obiektem szyderstw, teraz ich 
wyprzedzał, przepływał obok nich niczym żaglowiec, robiąc to jednak w 
tempie startującego odrzutowca - teraz on triumfował. Gdy wpadł na stadion, 
rozległ się ryk tłumów - takich wiwatów na cześć maratończyka nie słyszano 
od czasów Nurmiego. W panteonie znalazło się teraz ich dwóch, dwie legendy: 
Nurmi i bosy geniusz z Etiopii, wielki Bikila i... i niech mnie piekło 
pochłonie, jeśli dam się wyprzedzić jakiemuś Kulawemu - pomyślał Babe. Co z 
tego, że zranił stopę, a ząb nie przestawał go boleć ani na chwilę? Był 
przecież prawdziwym maratończykiem - a ktoś taki nie cofa się przed niczym 
w żadnych okolicznościach.
  Kosztem wielkiego wysiłku Babe zdołał nieznacznie zwiększyć tempo biegu.
  Za plecami usłyszał krzyk Erharda:
  - Nie mogę go dogonić!
  Janeway patrzył cały czas na samochód; teraz podniósł wzrok i zauważył 
biegnącego chłopca, który znajdował się w odległości równej połowie drogi 
do następnej przecznicy. Kierował się w stronę rzeki i zachodniej 
autostrady.
  - Ty! - Janeway zwrócił się do Karla. - Daj mi te cholerne kluczyki i 
złap go!
  Słowa Janewaya odbiły się echem w ciemnej ulicy i Babe wiedział, że w tej 
chwili będzie miał za plecami dużego, brutalnego Karla. To prawda, że Karl 
był silny - tak silny jak Rosjanie. Bikila pobił jednak Rosjan. Babe 
wiedział, że gdyby tylko przestał mu dokuczać ból zębów, Karl byłby bez 
szans. Był to bowiem mężczyzna o silnych ramionach i potężnych barkach - 
nie było co do tego wątpliwości - lecz jego nogi nie wydawały się zbyt 
mocne i wytrzymałe. Babe przyłożył prawą dłoń do ust, by ochronić nerwy 
zębów przed powiewami chłodnego nocnego powietrza i tym samym uśmierzyć 
nieco ból...
  ...nie był to jednak zbyt dobry pomysł...
  ...ponieważ stracił właściwą równowagę, a więc to, czego uczył się 
biegając całymi latami. Istota biegu polegała właśnie na tym - na 
zachowaniu równowagi. Odpowiednie ruchy pozwalały uniknąć zmęczenia, a 
kluczową rolę odgrywały tu właśnie ramiona. Zakrywając prawą ręką usta, 
Babe zachwiał właściwe proporcje - jego prawe ramię przestało stanowić 
przeciwwagę dla lewej ręki, co zakłóciło rytm biegu. Za plecami usłyszał 
zbliżające się ciężkie kroki Karla. Próbował uśmierzyć ból zębów, tracąc 
jednocześnie właściwą równowagę ciała.
  Karl był coraz bliżej.
  Nie myśl o bólu - pomyślał Babe i językiem zakrył przednią część 
uzębienia. Dotyk ciepłego języka przyniósł mu pewną ulgę. Używając teraz 
obu ramion, biegł w tym samym tempie co goniący go Karl.
  Po chwili zdołał lekko przyspieszyć i oddalić się od Karla.
  - Na pomoc! - zawołał zdyszany Karl.
  - Cholera! - zaklął Janeway, zostawił samochód i zaczął biec.
  Potrafił to robić.
  Babe ocenił to, wsłuchując się w rytm jego biegu. To prawda, że miał 
przewagę, lecz jak długo zdoła ją utrzymać?
  Babe zbliżał się teraz do rzeki Hudson. Skręcił w najbliższą przecznicę i 
przez chwilę zawahał się - czy powinien pobiec w kierunku centrum, czy też 
w stronę przeciwną? Gdzie czekało go ocalenie? Oczywiście nigdzie. Wybrał 
jednak kierunek przeciwny do centrum, ponieważ kilka przecznic dalej - 
otoczony mrokiem nocy - znajdował się wjazd na autostradę zachodnią. Wjazd 
był stromy, a Babe jako biegacz czuł się doskonale na nierównym terenie. 
Gdyby zdołał dobiec do wzgórza autostrady jako pierwszy, dalej poradziłby 
sobie bez większych trudności. Biorąc udział w studenckich biegach 
przełajowych, spisywał się najlepiej w terenie pagórkowatym. Na płaskim nie 
szło mu już tak dobrze, gdyż nie potrafił biec szybko na krótkich 
dystansach. Natomiast jego rywale wpadali w panikę, widząc przed sobą 
wzniesienie.
  Ale nie Babe.
  Janeway znacznie zmniejszył dystans dzielący go od Babe'a. Chłopiec 
spojrzał na siebie - Karl wyprzedził Erharda, lecz tego pierwszego 
wyprzedził już Janeway. Tak więc za Babem biegło trzech mężczyzn, którzy 
mieli zdecydować o jego losie. Babe pochylił raptownie głowę i poruszając 
gwałtownie ramionami, zwiększył tempo do granic swych możliwości. Musiał 
bowiem utrzymać bezpieczną odległość od Janewaya, który biegł teraz jak 
oszalały. Janeway był niewątpliwie szybszy, ale czy potrafi utrzymać tak 
wielkie tempo na dłuższym dystansie? Czy będzie w stanie biec dalej, gdy 
zabraknie mu tchu? Prawdopodobnie nie - pomyślał Babe. Według mojej oceny 
nie wygląda na maratończyka, lecz raczej na sprintera. Jest facetem, który 
w ułamku sekundy potrafi zabić, lecz jeśli utrzyma się go w bezpiecznej 
odległości do momentu, gdy zacznie opadać z sił, wtedy można z nim wygrać. 
Babe miał jeszcze do pokonania odcinek równy odległości między dwiema 
przecznicami. Odległość dzieląca Janewaya od wjazdu na autostradę była, być 
może, dwa razy większa, lecz ciągle zmniejszała się. Babe zobaczył przed 
sobą Nurmiego, który kiwał głową z politowaniem. Nie miał do tego prawa. 
Nie powinien go krytycznie oceniać za ten nocny bieg. Gdy Babe był w 
formie, mógł się zmierzyć z każdym. Na czele biegł boso Bikila. Odwracał 
się do tyłu i z politowaniem kiwał głową, widząc Nurmiego. Zaczynał się 
nawet śmiać. Takie zachowanie doprawdy nie było na miejscu. Bikila nie miał 
prawa upokarzać innego maratończyka. Przecież on sam był obiektem szyderstw 
w Tokio, a jednak pokazał wszystkim, co potrafi. Ale dobrze, śmiej się, 
sukinsynu - pomyślał Babe - pokażę ci, co potrafię. W tym momencie zebrał 
wszystkie siły i zwiększył tempo do granic wytrzymałości.
  Janeway biegł jednak jeszcze szybciej.
  Jaka dzieliła ich odległość? Osiemdziesiąt stóp? Może teraz już tylko 
sześćdziesiąt? Jest zbyt szybki, nie jestem w stanie go pokonać. Bikila 
zwolnił w tym momencie i znalazłszy się obok Babe'a, powiedział: - Ależ 
jesteś w stanie to zrobić. - Babe odparł: - Nie powinieneś był się ze mnie 
śmiać - na co Bikila odpowiedział: - Nigdy nie śmiałbym się z maratończyka, 
śmiałem się z tych, którzy myśleli, że pobiją jednego z nas biegnąc 
sprintem. - Usłyszawszy to, Babe poczuł się lepiej. Janeway był jednak 
coraz bliżej. Nadchodził czas próby wytrzymałości serca. Babe zwykle 
poddawał się takiej próbie z przyjemnością, lecz nie teraz, gdy odczuwał 
tak dotkliwy ból. Kosztem wielkiego wysiłku zdołał jednak utrzymać dystans 
dzielący go od Janewaya aż do momentu, gdy znalazł się między Nurmim i 
Bikilą. Nurmi powiedział wtedy: - W Finlandii złamałem sobie kość w stopie, 
ale nie dałem tego po sobie poznać; raczej wolałbym umrzeć, niż nagle 
zacząć kuśtykać. Nikt nie zna twoich uczuć - tylko ty je znasz, tylko ty 
wiesz, co dzieje się w twoim sercu i umyśle. Dzięki temu właśnie potrafimy 
staczać zwycięskie bitwy z czasem. - Babe odparł: - Nie potrafię myśleć, 
powiewy wiatru zadają mi okropny ból; nie wiem, jak zachować się i co 
robić. - Nurmi udzielił mu wtedy rady: - Zwolnij, zakłóć¦ rytm biegu, zrób 
to natychmiast. - Babe zwolnił na chwilę i wtedy Nurmi rozkazał mu: - A 
teraz mknij jak błyskawica. - Babe ruszył do przodu jak samolot odrzutowy. 
W tym momencie wtrącił się Bikila: - On nie wie, co się dzieje, sprinterzy 
nie mają zbyt dużo oleju w głowie. Bóg dał im szybkość, lecz nie obdarzył 
ich zdolnością myślenia. Gdy zmusi się ich do ruszenia głową, są skończeni. 
- Być może była to prawda, gdyż po raz pierwszy Babe słyszał biegnącego 
Janewaya mniej wyraźnie. - Pobiłem go, dokonałem tego - powiedział Babe. - 
Jeszcze nie, zaatakuje jeszcze raz, da z siebie wszystko - odparł Nurmi. - 
Jeśli utrzymasz dzielący was dystans, będzie bez szans. Musisz to zrobić 
sam, my tego za ciebie nie zrobimy - dodał Bikila. - Czy przynajmniej 
zostaniecie przy mnie? - zapytał Babe. - Oczywiście, że tak. Wszyscy 
jesteśmy maratończykami i tylko my wiemy, czym jest prawdziwy ból - 
odpowiedział Bikila. - Jest tuż za nami - ostrzegł Nurmi.
  I tak było w rzeczywistości.
  Odległość dzieląca Janewaya i Babe'a zmniejszała się z sekundy na 
sekundę. - Przykro mi, nie mogę biec szybciej, ale proszę, nie opuszczajcie 
mnie, już po mnie - błagał Babe. - Słuchaj: traci rytm biegu, nie poddawaj 
się, nie poddawaj się! - krzyknął Bikila. - Tak bardzo boli, pali mnie w 
środku - tłumaczył Babe, na co Nurmi odpowiedział gniewnym tonem: - 
Oczywiście, że pali cię w środku, musi tak być, ale biegnij dalej, musisz 
przezwyciężyć ból. Potrafiłem to robić i dzięki temu właśnie byłem 
największym biegaczem. - Babe próbował się bronić: - Mógłbym cię pokonać. 
Gdybym tylko miał szansę pożyć jeszcze kilka lat, rozłożyłbym cię na 
łopatki...
  ...w tym właśnie momencie Janeway rozłożył Babe'a na łopatki.
  Znajdując się tuż przy wzniesieniu, podejmując ostatni desperacki 
wysiłek, rzucił się w ciemność nocy i koniuszkami palców dotknął kostki 
Babe'a. Obaj mężczyźni runęli na ziemię.
  Wstawaj, człowieku! - krzyknął Bikila. - Wstawaj szybko. On jest 
sprinterem, nie stać go już na nic więcej. Jeśli teraz ruszysz do przodu, 
nigdy cię nie dogoni. - Babe był na czworakach i kręciło mu się w głowie, 
gdy nagle zwrócił się do niego Nurmi: - Sądziłem, że jesteś wspaniały w 
pokonywaniu wzniesień. Masz przed sobą wzgórze, więc spróbuj je pokonać. A 
może wolisz tu zostać i słuchać, jak ten facet dyszy?...
  ...było tak naprawdę - Janeway dostał zadyszki; próbując się podnieść, 
głęboko nabierał do płuc powietrza.
  Babe z trudnością podniósł się z ziemi. Odczuwał okropny ból w kostce, a 
jego twarz była podrapana wskutek upadku na chodnik. Gdy usłyszał jednak 
sapanie Janewaya zrozumiał, że wygrał ten bieg - jego konkurent został 
pobity. Fakt, że wzgórze było strome, nie miał w tej chwili znaczenia. Babe 
biegał po dużo bardziej stromych wzniesieniach. Za sobą usłyszał w tym 
momencie nawoływanie Janewaya: - Sprowadźcie samochód, sprowadźcie 
samochód! - Babe był już jednak w połowie wzniesienia i biegł coraz 
szybciej. Zauważyli to Bikila i Nurmi, którzy z pewnością jakimś gestem 
starali się dodać mu otuchy. Jestem prawdziwym maratończykiem - pomyślał 
Babe - i będzie lepiej, jeśli przestaniesz plątać nam się pod nogami. Jeśli 
nie posłuchasz mojej rady, możesz tego bardzo pożałować.
  Jezu! - pomyślał Babe - będą mnie gonić samochodem.
  Będą pędzić po wzgórzu z prędkością dziewięćdziesięciu mil na godzinę - i 
co wtedy zrobię? Biegł wzdłuż prawej strony autostrady zachodniej w 
kierunku przeciwnym do centrum miasta, próbując wymyślić jakiś sposób 
skutecznej ucieczki. Jeśli jego przeciwnicy znajdą się w samochodzie, 
złapią go w ciągu kilku sekund. A więc zrób coś, wymyśl coś - ale co?
  W końcu wpadł na pomysł, który okazał się genialnym rozwiązaniem.
  Być może nie tak genialnym jak prace Einsteina, Newtona, Orville'a czy 
Wilbura. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że Babe nie miał całego roku na 
przemyślenie planu działania, jego pomysł mógł wprawić go jedynie w dumę.
  A więc cóż zrobił? Po prostu przedostał się na drugą stronę biegnącej 
ponad ziemią autostrady, przeskoczył przez barierkę o wysokości jednego 
jarda i zaczął biec w stronę przeciwną, a więc w kierunku centrum miasta.
  Uprzednio wbiegł na autostradę, korzystając z wjazdu w kierunku 
przeciwnym do centrum przy Pięćdziesiątej Siódmej ulicy. Najbliższy 
następny zjazd w kierunku centrum znajdował się w bardzo dogodnym miejscu 
przy ulicy Pięćdziesiątej Szóstej. Było to wprost wymarzone miejsce.
  Trzy minuty później Janeway wraz z kompanami wjeżdżali dopiero samochodem 
na wzniesienie będące wjazdem na autostradę w kierunku peryferii miasta. 
Babe obserwował ich z ukrycia, stojąc w miejscu, z którego mógł już ruszyć 
w kierunku centrum.
  Nie był tego pewny, lecz przypuszczał, że goniący go mężczyźni - gdy 
zrozumieją swój błąd - będą mogli zawrócić dopiero przy ulicy  
Siedemdziesiątej Drugiej lub Siedemdziesiątej Dziewiątej.
  Wyjazd z autostrady znajdował się przy ulicy Siedemdziesiątej Drugiej. 
Zanim samochód znalazł się przy Sześćdziesiątej Szóstej, Janeway odgadł, co 
się stało. W tym momencie nie mógł jednak uratować sytuacji. Mruknął tylko 
pod nosem: "cholera", powtarzając to słowo tyle razy, iż brzmiało to jak 
zaklęcie druidów. Wściekły do granic możliwości czekał, aż wreszcie pojawi 
się zjazd przy ulicy Siedemdziesiątej Drugiej. Wówczas zjechał z 
autostrady, wykonał kilka ostrych zakrętów i znalazł się w miejscu, z 
którego mógł ruszyć w kierunku centrum. Pomknął do przodu i w niedługim 
czasie dotarł do wyjazdu przy ulicy Pięćdziesiątej Szóstej, a więc do 
początku domniemanej trasy ucieczki Babe'a. Janeway faktycznie nie mylił 
się w swych przypuszczeniach.
  W tym jednak momencie Babe czuł się już bezpiecznie - i miało tak być 
przynajmniej przez kilka chwil. Był zlany potem, bolały go zęby, a w 
dodatku rwało go w kostce. Miał jednak poczucie odniesionego zwycięstwa - i  
to w walce, której przebieg dyktowali jego przeciwnicy. Nie ustępował 
przecież w niczym swemu bratu.
  
  
  25
  
  Po siódmym sygnale wreszcie rozległ się jej głos:
  - Tak?
  - Elsa...
  - Kto mówi?
  - Słuchaj...
  - Tom?...
  - Tak, posłuchaj, nie ma chwili do stracenia...
  - Czy wszystko w porządku? Powiedz przynajmniej tyle...
  - Tak, nic mi nie jest. Wiem, że jest przed piątą i że cię obudziłem, ale 
musisz coś dla mnie zrobić, jesteś mi potrzebna, Elsa. Tylko ty możesz mi 
pomóc.
  - Oczywiście.
  - Weź samochód.
  - Samochód? Mam gdzieś pojechać?
  - Elsa, obudź się! Tak, musisz pojechać gdzieś samochodem. Nie wiem 
dokładnie gdzie, muszę się chwilę zastanowić. Mam kłopoty i chcę się 
znaleźć w bezpiecznym miejscu.
  - Postaram się jakoś zdobyć samochód. Gdzie się spotkamy?
  Babe spojrzał na drugą stronę dużego salonu, do którego wchodził właśnie 
Biesenthal w stylowym szlafroku, niosąc tacę z dwiema filiżankami gorącej 
kawy rozpuszczalnej.
  - Na rogu Czterdziestej Dziewiątej i Lex - chyba gdzieś w tej okolicy - 
jest apteka Kaufmana czynna całą noc. Będzie jeszcze ciemno, więc zamknij 
drzwi wozu od środka. Nie chciałbym, aby przytrafiło ci się coś złego. O 
szóstej. Za godzinę. Czy zrozumiałaś wszystko?
  - Apteka Kaufmana. Róg Czterdziestej Dziewiątej i Lex. Szósta godzina. 
Czy zależy ci na mnie?
  - Co? - Biesenthal przyglądał się uważnie chłopcu.
  - Gdy byłam u ciebie, powiedziałeś, że nie, ale że to się zmieni. Czy 
znów zależy ci na mnie? Jeśli tak, powiedz to. Jeśli tego nie zrobisz, nie 
zdobędę samochodu.
  - Zależy mi na tobie, zależy mi, cześć. - Odłożył słuchawkę.
  - Proszę mi wybaczyć, że pod koniec zabrzmiało to trochę sentymentalnie - 
powiedział Babe, kierując się w stronę Biesenthala, trzymającego tacę z 
kawą.
  Biesenthal usiadł na kanapie. Na kolanach trzymał filiżankę.
  - Człowiek mojego pokroju nie ma zbyt często okazji po temu, by słuchać 
sentymentalnych zwierzeń. Sentymentalizm w niewielkich dawkach nie jest dla 
mnie czymś niestosownym. Musisz jednak pamiętać o tym, że...
  - Ojcze?
  Babe odwrócił się. W drzwiach stała ubrana w szlafrok oszałamiająca 
Żydowska Księżniczka. Miała duże oczy, oliwkową cerę, długie ciemne włosy - 
była prześliczna.
  - Czy wszystko w porządku?
  Biesenthal spojrzał na nią.
  - Chcessz wiedzieć, czy mojej osobie nie zagraża jakieś 
niebezpieczeństwo? Nie sądzę, aby Tom miał względem mnie jakieś złe 
zamiary. - Wstał i dokonał szybkiej prezentacji. - Moja córka Melissa, Tom 
Levy.
  - Ojciec mówił mi o panu - powiedziała. Następnie odwróciła się, 
przeprosiła i wyszła.
  - Zdolne dziecko, jest na ostatnim roku w Barnard. Pewnie zostanie 
członkiem Fi Beta Kappa, jeśli tylko przejdzie przez gęste sito eliminacji. 
Chce zostać archeologiem. Przedtem chciała jechać do Bryn Mawr. 
Sprzeciwiłem się temu pierwszemu. Sprzeciwię się i drugiemu. Zajmowanie się 
moją zdziecinniałą osobą powinno dawać jej aż nadto satysfakcji. Nie 
sądzisz, że tak właśnie powinno być? Posłuchaj, poeci zawsze perorują na 
temat potęgi miłości, która - powiedzmy to sobie szczerze - jest niczym 
innym jak uzewnętrznianiem się uczuć kazirodczych.
  Levy nie słuchał. Wszystko zmieniało się zbyt szybko. Kiedyś - widząc. tę 
dziewczynę - zdołałby wymamrotać jakieś słowa na powitanie. Teraz nawet nie 
skinął głową. Kiedyś szczyciłby się tym, że Biesenthal wspomniał o nim w 
obecności kogoś ze swojej rodziny - teraz sięgnął obojętnie po filiżankę i 
napił się kawy. Gorący napój podrażnił nerwy w jego dziurawych zębach. 
Jęknął z bólu. Zdołał jednak odstawić filiżankę na tacę, rozlewając jedynie 
niewielką ilość napoju. Do obolałych miejsc przytknął język, by złagodzić 
ból.
  - Przepraszam - wykrztusił w końcu.
  - I nadal nie chcesz, żebym ci pomógł? Nie chcesz mi opowiedzieć o swoich 
kłopotach?
  - Nie wspominałem przecież o żadnych kłopotach. Nie mówiłem panu nic na 
ten temat.
  Biesenthal odstawił filiżankę i zaczął przechadzać się po dużym pokoju.
  - Niech mnie pan uważnie wysłucha: żaden z nas nie jest naiwniakiem, a 
wśród obecnych tu osób nie widzę również głupców. Spodziewam się więc, że 
będziesz łaskawy wyjaśnić mi ten przykry powód, dla którego ściągnąłeś mnie 
z łóżka przed piątą rano. Rozważ tylko następujące fakty: obudziła mnie 
żona, którą obudził dozorca, a jego z kolei - jestem pewny - obudziło twoje 
walenie do zamkniętych na klucz drzwi. Wiadomość? Jakieś młode stworzenie, 
odziane w samą pidżamę, nie ma pieniędzy, by zapłacić za taksówkę, i prosi, 
bym się tym zajął. Pytam o nazwisko wariata w pidżamie i okazuje się, że to 
mój student i syn drogiego memu sercu przyjaciela. Czy w takiej sytuacji 
można myśleć o kilku godzinach snu lub paru dolarach? Schodzę na dół, płacę 
kierowcy, wchodzimy na górę, pytam: O co tu chodzi, co się stało? Ty 
natomiast odpowiadasz: Nic, nic, proszę mi pozwolić skorzystać z telefonu. 
Zauważ, Levy, że jeśli jest coś, co powinienem docenić, zawsze to robię. 
Muszę przyznać, że powiedziałeś: proszę.
  - Przepraszam pana. To prawda, że miałem powód, aby tu przyjść. Powodem 
tego nie była jednak chęć opisania panu sytuacji, w jakiej się znalazłem. 
Nie chodziło mi również o pieniądze. Musiałem jednak gdzieś pojechać, by 
pożyczyć kilka dolarów i zapłacić facetowi. Jechał chyba w półśnie Dwunastą 
Aleją koło doków. Gdybym nie wyszedł na środek ulicy i nie biegł jakiś czas 
przed jego samochodem, nigdy by się nie zatrzymał. Wątpię, czy znał słowo: 
zjawa, lecz z czymś takim musiałem mu się na pewno skojarzyć. Kiedy podałem 
mu pański adres i spytałem, czy szybko znajdziemy się na miejscu, 
powiedział: Tak, proszę pana, tak. Właściwie przyjechałem tu z innych 
powodów. Doprawdy wspaniale mnie pan potraktował i jestem za to bardzo 
wdzięczny.
  - Czy nic więcej nie mogę dla ciebie zrobić?
  - Bardzo przydałoby mi się trochę pieniędzy; dziesięć dolarów na 
taksówkę. Może kilka dolarów na inne rzeczy. Czy ma pan dwadzieścia?
  - Mój portfel jest ciągle tam, gdzie był: w kieszeni szlafroka. - 
Wyciągnął portfel i podał dwudziestkę. Levy podziękował skinieniem głowy. - 
Czy to wszystko?
  - Nie, panie profesorze. Byłbym bardzo wdzięczny za płaszcz 
przeciwdeszczowy czy coś w tym rodzaju. Czuję się jak wariat, paradując po 
ulicy ubrany w pidżamę.
  - Znajdziesz płaszcz przeciwdeszczowy w szafie w przedpokoju. Weź go, 
jeśli jest ci potrzebny. Czy to już wszystko?
  - Tak, panie profesorze.
  - No dobrze, teraz powiedz mi, dlaczego naprawdę tu przyszedłeś?
  - Dlaczego tu przyszedłem? - powtórzył Levy cichym głosem. Następnie 
potrząsnął głową i zamilkł na dłuższą chwilę.
  - Załóżmy, że zdajesz egzamin końcowy - odezwał się Biesenthal po chwili 
milczenia. - Musisz odpowiedzieć na pytanie.
  - Tak, panie profesorze - odparł Levy, po czym wstał, podszedł do okna i 
spojrzał przez nie w kierunku Riverside Park. - Jestem pewny, że rozciąga 
się stąd wspaniały widok.
  - Szczególnie wtedy, gdy słońce jest wysoko na niebie - odparł 
Biesenthal.
  Levy niemal rzucił się na profesora:
  - Jestem naprawdę zdolny, panie profesorze; może pan nigdy nie mieć 
okazji, aby się o tym przekonać, i wiem, że to, co mówię, brzmi 
idiotycznie, ale proszę mi wierzyć, że wśród wszystkich swoich studentów 
nigdy nie spotkał pan takiego mola książkowego jak ja. To, co mówię, brzmi 
głupio, ale jeśli ktoś czuje, że ma głowę nie od parady, przeżywa prawdziwe 
męki nie mogąc uporządkować pewnych faktów. A jednym z faktów jest to, że 
przed śmiercią taty odgrywałem rolę rodzinnego głupka. Miałem dopiero 
dziesięć lat, ale wiedziałem, że wszyscy moi nauczyciele uważają, iż nie 
dorastam do pięt Docowi...
  - Docowi?
  - Mojemu bratu Henry'emu Davidowi. Przez pierwsze trzy lata studiów w 
Yale był najlepszym studentem w grupie; od lat nikt nie uzyskiwał tak 
dobrych wyników jak on. Był naprawdę zdolny i uczył się coraz lepiej. Miał 
zostać genialnym prawnikiem, obrońcą uciśnionych, człowiekiem, który będzie 
ścierał w pył tyranów, mających na tyle odwagi, by stawić mu czoło. Gdy 
umarł tata, Doc miał dwadzieścia lat i był na ostatnim roku studiów. Cóż, 
to oczywiste, że zaczął mieć poważne problemy. To cuchnąca sprawa, gdy 
własny ojciec popełnia samobójstwo. I dziwnym trafem to właśnie ja zostałem 
obrońcą wiary, podczas gdy on zaczął tyrać jak wół, by zarobić pieniądze. I 
niech to szlag, jeśli się mylę - wiem na pewno, że w taki sposób 
zareagowaliśmy obaj na to, co się stało - na samobójstwo ojca. Facet, który 
znał Doca, powiedział mi dziś wieczorem: Twój ojciec był winny, prawda? 
Proszę mi wierzyć, że pożałował tych słów, nieźle przytarłem mu nosa. Teraz 
jednak wiem, że musiał to usłyszeć od Doca i Doc najwidoczniej myślał 
dokładnie tak samo. I z tego powodu wybrał taką a nie inną drogę życia. Ja 
natomiast postąpiłem inaczej. Chciałbym się teraz od pana czegoś 
dowiedzieć: czy mój stary był winny?
  Biesenthal zamknął oczy.
  - Opinia, że był winny, ciągle jeszcze pokutuje. - Potrząsnął głową. - 
Wiesz, że ekolodzy ostrzegają nas, iż rozkład plastiku trwa przez całe 
stulecia. Ale to nic w porównaniu z tym, czym jest wina, która przenika 
życie pokoleń niczym jakiś nieznany gen. - Otworzył oczy i spojrzał na 
Babe'a. - Ale nie odpowiedziałem na pańskie pytanie, prawda? Chcesz 
wiedzieć, czy twój ojciec, powszechnie znany H. V. Levy, był zaprzedanym 
bolszewizmowi czerwońcem i komuchem, który w swym radykalizmie zaszedł tak 
daleko, że zaczął uprawiać terroryzm? - Biesenthal niemal uśmiechnął się, 
lecz był to uśmiech pełen smutku. - Był doskonałym przykładem człowieka, 
którego można obwiniać niemal o wszystko. Taki właśnie był. Zdolniejszy niż 
ktokolwiek inny, a przy tym na pozór arogancki. Był niecierpliwy i nigdy 
nie nauczył się tolerować głupców. W sposób protekcjonalny zachowywał się 
wobec ludzi, którzy nie rozumieli, że próbuje tym sposobem ukryć poczucie 
niepewności. Był szefem Wydziału Historii Uniwersytetu. Był zapraszany do 
Waszyngtonu przez Partię Opozycyjną. Miał śmieszne nazwisko i był Żydem. 
Mój Boże, pół tuzina ludzi pokroju H. V. Levy'ego oraz Joe McCarthy mogło 
zostać prezydentem. - Znów zamknął swe jasne oczy. - Jak wyraził to Keats? 
Widok Pacyfiku skojarzył się Keatsowi z Cortezem. Twój ojciec był winien 
przypisywanych mu czynów tak samo, jak Cortez był winny istnienia Pacyfiku 
w momencie, gdy odkrył, że Pacyfik w ogóle istnieje. - Otworzył oczy i znów 
przyglądał się chłopcu. - Czy to wystarczy?
  Babe skinął głową i ruszył do przedpokoju po płaszcz. Płaszcz okazał się 
zbyt ciasny, lecz nie aż tak bardzo, by zwracać uwagę przechodniów.
  Biesenthal podążył za Babem. - Pozwól, że ci pomogę.
  - Już mi pan pomógł i chcę, aby pan o tym wiedział.
  - Może przynajmniej zadzownisz na policję? Albo ja to zrobię za ciebie.
  - Policję? - Babe zamrugał oczami. - Policję? Dlaczego miałbym to robić? 
Jaki byłby z tego pożytek? - Zapiął płaszcz na guziki. - Nie chcę 
sprawiedliwości, pan chyba żartuje. Pieprzę sprawiedliwość, czas 
sprawiedliwości dawno minął, teraz nastał czas krwi...
  
  Po wyjściu z domu, w którym mieszkał Biesenthal, Babe wsiadł do taksówki, 
dojechał do skrzyżowania ulic Dziewięćdziesiątej Szóstej i Amsterdam, 
wysiadł, zapłacił, po czym pospiesznie ukrył się w najmniej oświetlonym 
miejscu i starając się nie rzucać nikomu w oczy, doszedł do 
Dziewięćdziesiątej Piątej. Ulica ta na całej swej długości, a zwłaszcza 
między Amsterdam a Columbus, była nie oświetlona. Biorąc pod uwagę fakt, że 
okolicę tę zamieszkiwali młodociani przestępcy, czy choć jedna żarówka 
miała tu szansę przetrwania? Babe trzymał się jednak blisko ścian budynków, 
kierując się w stronę własnego domu z brązowego kamienia. Za każdym razem, 
gdy zapominał o ochranianiu zębów, nocne powietrze podrażniało nerwy i miał 
wtedy ochotę zawyć z bólu. Udawało mu się jednak zachowywać samokontrolę 
dzięki temu, że do obolałych miejsc przytykał język lub też zakrywał usta 
ręką. Robiąc to, posuwał się bezszelestnie naprzód. Musiał wrócić do swego 
mieszkania - choćby tylko na chwilę. Było to konieczne, od tego mogło 
zależeć wszystko. Z drugiej strony był to najbardziej wariacki pomysł, jaki 
w tej sytuacji mógł mu przyjść do głowy. Nowy Jork bowiem to miejsce, gdzie 
łatwo się ukryć, a jedynym miejscem, o którym Janeway wiedział, było 
właśnie mieszkanie Babe'a. Gdyby Janeway zamierzał dopaść i załatwić 
chłopca, zrobiłby to tam - w jego mieszkaniu, pod warunkiem oczywiście, że 
Babe byłby na tyle głupi, aby tam wracać. Ale musiał zaryzykować - 
niezależnie od tego, czy było to mądre, czy nie. A zresztą, niech to 
wszystko szlag trafi... bo oto w pobliżu domu Babe'a stał samochód, który 
zaparkował równolegle do stojącego już wcześniej koło krawężnika drugiego 
pojazdu. Babe znajdował się zbyt daleko, by stwierdzić, czy w samochodzie 
ktoś siedzi. A może kierowcą był jakiś pijany Latynos, któremu udało się 
nie wjechać w uliczny hydrant i który zaparkował w przypadkowym miejscu, 
usnąwszy wcześniej przy kierownicy?
  Proszę cię, okaż się pijanym Latynosem - pomyślał Babe, robiąc kilka 
bezszelestnych, lecz szybkich kroków. Nigdy przedtem nie sądził, że w tak 
trudnych okolicznościach potrafi poruszać się nie wydając żadnych dźwięków. 
Ta myśl mogła wprawić go w dumę - tak bardzo potrzebne mu w tej chwili 
uczucie, pozwalające na pokonanie strachu i odzyskanie wiary we własne 
siły. Zanim jednak poddał się temu uczuciu, zrozumiał, że nie mógł przecież 
wydawać zbyt głośnych dźwięków biegnąc boso. A prawda była taka, że był 
nadal niczym innym jak dziwną zjawą, na bosaka biegnącą w nocy po 
Dziewięćdziesiątej Piątej ulicy w kierunku...
  ...no właśnie - w jakim kierunku? Babe stanął w pobliżu jakiegoś budynku 
i wytężył wzrok, starając się dostrzec jakiś znaczący szczegół niewłaściwie 
zaparkowanego samochodu. Pojazd znajdował się jednak zbyt daleko, a 
ciemności nie pozwalały na właściwą ocenę sytuacji. Jedno było jednak 
pewne: w środku znajdował się mężczyzna. Wyglądał na zupełnie przytomnego - 
po prostu siedział. Prawdopodobnie był mężczyzną o potężnych ramionach. Kto 
wie - może takich jak Karl.
  A jeśli to Karl, to znaczy, że nie był sam. Janeway nigdy nie powierzyłby 
ważnego zadania samemu Karlowi. A więc w pobliżu mógł się również znajdować 
Erhard. Babe przypomniał sobie niedawne cierpienia i w swej wyobraźni 
usłyszał nagle dochodzący gdzieś z dala głos wściekłego Szella: Choć raz 
zróbcie coś samodzielnie! A więc w pobliżu musiał się również przyczaić 
Janeway. Każdy z nich znalazł jakąś kryjówkę i wyczekiwał.
  Babe z trudem posuwał się naprzód. Jeszcze jeden krok. I jeszcze jeden.
  Zatrzymał się w momencie, gdy zaczynało mu już brakować odwagi. Odczekał 
chwilę, aby przyzwyczaić wzrok do nowego otoczenia. W Nowym Jorku mieszkały 
miliony dużych facetów, potworów podobnych do Karla, którzy poruszali się 
ociężale po ulicach miasta i każdego ranka ochrypłym głosem wymieniali 
słowa powitania, przeciskając się przez tłum zwykłych ludzi w drodze do 
metra.
  A więc to nie był Karl. Zbyt wiele na to wskazywało.
  Babe wytężył wzrok. Stanął w bezruchu i skoncentrował całą uwagę na 
zaparkowanym pojeździe.
  To jednak był Karl.
  Czekał.
  Babe bez namysłu ruszył w kierunku następnego domu z brązowego kamienia; 
wśliznął się bezszelestnie na schody i znalazłszy się przy drzwiach, z 
całej siły nacisnął guzik, przy którym widniało nazwisko: Melendez. Przez 
jakiś czas nie było odpowiedzi, więc dzwonił dalej; przyciskał guzik 
kciukiem, powtarzając tę czynność wielokrotnie - przyciskał szybkimi 
ruchami, następnie przez dłuższą chwilę trzymał guzik wciśnięty, to 
zwalniał przycisk i znów naciskał...
  ...i nagle usłyszał przez domofon wrzaskliwy głos kobiety latynoskiego 
pochodzenia.
  - Proszę mnie wysłuchać... - wyszeptał Babe -...nie mogę mówić głośno; 
jeśli to pani Melendez, chciałbym przeprosić, że przeszkadzam, ale...
  Jej wrzaskliwy głos stał się jeszcze bardziej donośny.
  -...chcę się widzieć z pani chłopakiem, z pani synem... - Jego znajomość 
hiszpańskiego była właściwie żadna i ograniczała się w zasadzie do słowa: 
sangria. Do tej pory nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, jak bardzo jego 
ignorancja w tej dziedzinie może okazać się kłopotliwa. -...Dziecko - 
powiedział Babe. - Młody człowiek... ten... - Czy miał użyć słów: bairn, 
urchin, scion?
  I tak nie miało to znaczenia. Wyrzuciwszy z siebie ostatnią serię jakichś 
niezrozumiałych inwektyw, kobieta odłożyła słuchawkę.
  Babe ponownie przycisnął guzik. Postanowił używać swego kciuka aż do 
skutku.
  Tym razem gdy kobieta ponownie podniosła słuchawkę domofonu, ryknęła na 
całe gardło. Babe próbował uspokoić ją mówiąc:
  - Musi pani zrozumieć; bardzo mi przykro, ale to bardzo ważna sprawa. - 
Słowa te nie odniosły jednak pożądanego skutku, więc zanim kobieta odłożyła 
słuchawkę, Babe nacisnął guzik z całej siły. Nagle usłyszał jakiś inny głos 
- ktoś, kto również mówił po hiszpańsku, próbował przekrzyczeć głos matki. 
Po chwili odezwał się w słuchawce głos szczeniaka z tarasu: - Jeśli chcesz 
stracić palec, dzwoń dalej.
  - To ja - powiedział szeptem Babe i natychmiast odstawił palec. - No, 
wiesz kto...
  -...wciśniesz jeszcze raz i po palcu...
  - Melendez - powiedział Babe głosem bardziej donośnym, niż zamierzał - 
nie poznajesz mnie? Na rany Chrystusa, to ja. To ja. - Czując do siebie 
wstręt, Babe wreszcie wykrztusił: - Laluś.
  Nastąpiła chwila milczenia. Potem zapytał:
  - Laluś? Ty?
  - Jasne, że ja.
  - Czego chcesz?
  - Porozmawiać.
  - Dobrze.
  - W cztery oczy - powiedział Babe. Melendez wcisnął guzik domofonu i 
drzwi wejściowe otworzyły się. Po chwili obaj spotkali się na półpiętrze 
obok mieszkania Melendeza.
  - O co chodzi? - spytał Melendez.
  Babe zaczerpnął głęboko powietrza do płuc.
  - Chcę, abyś okradł moje mieszkanie - odparł Babe.
  Melendez spojrzał na Babe'a ze zdziwieniem.
  - Natychmiast; musisz to zrobić. Jeśli nie zrobisz tego teraz, zapomnij o 
całej rozmowie. Nie możesz tego zrobić sam. Przyprowadź tylu chłopaków z 
tarasu, ilu tylko uda ci się znaleźć. Jeśli mają jakąś broń, niech 
przyniosą ją ze sobą.
  - Żartujesz? Kto nie ma broni! - Po chwili zadał jeszcze jedno pytanie: - 
Po co?
  - Trudno to wszystko wytłumaczyć nie wdając się w szczegóły, ale sytuacja 
jest taka, że są pewni ludzie, którzy - można tak określić - depczą mi po 
piętach i kiedy zjawię się sam w mieszkaniu, wtedy dostaną mnie, a wolałbym 
tego uniknąć. Nie sądzę, żeby chcieli zmierzyć się z wami wszystkimi.
  Melendez nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
  - Laluś, masz wspaniały płaszcz przeciwdeszczowy. Nie wydaje ci się 
jednak, że jest trochę za duży? - Po chwili dodał: - Hej, a to przecież 
pidżama - i wybuchnął śmiechem.
  - Powiedz mi tylko, czy się zgadzasz, czy nie. W tej chwili nie chcę 
słuchać tych bzdur - odparł Babe.
  Ta uwaga powstrzymała na chwilę śmiech Melendeza.
  - Co mi z tego przyjdzie?
  - Mam radio, czarno-biały telewizor w całkiem dobrym stanie, tony 
książek, które możesz sprzedać - najlepiej w księgarniach w pobliżu 
Columbii. Na używanych książkach robią tam niezłe interesy. Możecie 
oczywiście wziąć jakieś ubrania. Zresztą, do diabła, weźcie wszystko 
cokolwiek nadaje się do wyniesienia; jeśli was złapią, powiesz gliniarzom, 
że to ja was o to prosiłem, więc nie oskarżą was o nic.
  - Kamień spadł mi z serca - powiedział Melendez. - Tak się cieszę, że o 
nic nas nie oskarżą. - Potem jeszcze zapytał: - Czy wziąć coś dla ciebie?
  - Przynieście moje adidasy, są pewnie gdzieś na środku pokoju.
  Melendez znów zaczął się śmiać.
  Babe wspomniał jeszcze o jednej rzeczy, która mu była potrzebna.
  Melendez nagle przestał się śmiać.
  - Drzwi są chyba zamknięte na klucz - powiedział Babe. - Miałem zamiar 
poszukać zapasowego klucza, ale...
  - Drzwi to żaden problem - powiedział Melendez, po czym spytał: - Ale 
jest jakiś inny problem?
  - To będzie niebezpieczne.
  - To nie problem - odpowiedział Melendez. - Na tym polega cała 
przyjemność. - Mówiąc to, uśmiechnął się.
  
  Karl nie uśmiechał się zbyt często. Wielu ludzi sądziło, że powodem tego 
jest jego brak poczucia humoru. On jednak uważał inaczej. Prawda była taka, 
że niewiele rzeczy potrafiło go rozśmieszyć. Najczęściej doznawanym przez 
niego uczuciem było zniecierpliwienie. Ze swymi wielkimi i umięśnionymi 
ramionami wyglądał ociężale - jednak tym właśnie, co pozwalało mu utrzymać 
jaki taki nastrój, była ruchliwość i aktywność. Lubił mieć dużo zadań do 
wykonania - niewielkich zadań, lecz takich, które wymagały nieustannej 
uwagi.
  Z tego czerpał przyjemność.
  Siedzenie nie dawało mu zadowolenia.
  Karl siedział w samochodzie. Ręce trzymał na kierownicy; głowa była 
nieruchoma. Spoglądał przed siebie przez przednią szybę, to znów zerkał na 
wsteczne lusterko. Takie właśnie otrzymał instrukcje od Janewaya i ze swego 
zadania zamierzał wywiązać się bez zarzutu. Wiedział bowiem o tym, że z 
Janewayem nie ma żartów. Kiedykolwiek Karl popełniał jakiś błąd, Janeway 
zawsze się o tym dowiadywał. Zadanie, jakie miał wykonać w tej chwili, 
wydawało się dość absurdalne - było tak ciemno, że niezależnie od tego, 
gdzie kierował wzrok, nie widział dokładnie nic, nie wspominając już o 
jakimś Żydzie. Był tak pewny, że nie potrafi nic dostrzec, że gdy za 
samochodem pojawiło się nagle kilku czarnuchów, przestraszył się bardziej 
niż w ciągu całego swego życia.
  Nie. Nagle zorientował się, że to nie czarnuchy, lecz "brązowi". Było ich 
sześciu lub może siedmiu; byli dziwacznie ubrani, a właściwie nie mieli na 
sobie prawie nic. Żaden z nich nie miał skarpetek. Szli całą grupą, 
podążając za swym przywódcą.
  Mam nadzieję, że chodzi im o mnie - pomyślał Karl. Mam nadzieję, że 
zobaczyli samotnego mężczyznę i chcą mi ukraść samochód. Spojrzał szybko na 
drzwi, aby upewnić się, czy nie są przypadkiem zamknięte od środka. Miał 
przy sobie jedynie nóż, ale i tak nie sądził, aby okazał się konieczny do 
tego, by rozprawić się z "brązowymi". Wystarczy złapać pierwszego z brzegu 
za ramię, podnieść go i rzucić w pozostałych - trzask łamanych kości 
spowoduje, że uciekną w popłochu.
  Grupa zatrzymała się naprzeciwko domu Żyda. Karl pomyślał przez chwilę, 
że powinien wysiąść z samochodu i skłonić ich, by ruszyli dalej. Po prostu 
nieźle ich nastraszyć; gdy zobaczą w ciemnościach olbrzymią postać, 
przestraszą się i uciekną.
  Instrukcje Janewaya były, oczywiście, inne. Janeway powiedział wyraźnie: 
czekać na Levy'ego; kiedy wróci, dopaść go. Jeśli się pojawi, postąpię 
dokładnie w ten sposób - postanowił Karl. Tymczasem niech Erhard zajmie się 
"brązowymi"...
  
  Erhard czekał na parterze i gdy zobaczył, jak młodociany gang zatrzymuje 
się przed domem, natychmiast wpadł w panikę. Gdyby był bardziej sprawny 
fizycznie, tego typu zadanie widziałby z pewnością chętniej. Nie potrafił 
jednak utrzymać równowagi ciała, gdy był zmuszony stoczyć z kimś walkę, i 
jego przeciwnik miał zawsze znaczną przewagę. Być może gdyby bardziej 
pracował nad sobą w dzieciństwie, gdyby zmuszał swoje nieszczęsne ciało do 
większego wysiłku, kto wie - może wyrósłby na kogoś, kto byłby postrachem 
otoczenia.
  Ale był na to zbyt mądry. I to była jego wada. Był zbyt mądry na to, by 
przywiązywać wagę do siły fizycznej, i zbyt głupi, by próbować zmienić swój 
wygląd. Przypominał operatora windy towarowej lub człowieka pracującego na 
nocną zmianę, który wykonuje swą pracę, otrzymuje wynagrodzenie i przed 
świtem ukrywa się przed wzrokiem normalnych ludzi.
  Gang był w tym momencie u drzwi na klatkę schodową budynku. Erhard 
podszedł tak blisko do rogu korytarza, na ile pozwalała mu odwaga. Być może 
powinien skontaktować się z Janewayem i opowiedzieć mu o wszystkim. 
Podobnej sytuacji nie przewidziano jednak w planach i nie opracowano 
odpowiedniego systemu sygnałów. Któż mógł zresztą przewidzieć taki rozwój 
wypadków? Poza tym nie zdarzyło się jeszcze nic takiego, o czym warto było 
mówić Janewayowi. Ot, po prostu kilku latynoskich nastolatków. Być może 
właśnie tutaj mieszkali - Portorykańczycy mieli przecież dużo dzieci; kto 
wie, może te szczeniaki były potomstwem jednej baby, ciemnej, kołyszącej 
biodrami i...
  Jeden z członków gangu zaczął majstrować przy drzwiach.
  Powinienem zawiadomić Janewaya - pomyślał Erhard. Ale jak? Aby dostać się 
do Janewaya, musiałby podejść do schodów, a te znajdowały się obok drzwi. A 
jeśli znajdzie się przy drzwiach w momencie, gdy któryś z nastolatków zdoła 
je otworzyć - wtedy będzie zupełnie sam, zdany na łaskę tych zdradzieckich 
Latynosów.
  - To nie moja sprawa - powiedział półgłosem Erhard. Jego zadanie polegało 
na tym, by zachować ciszę i obserwować wyjście bezpieczeństwa na tyłach 
budynku. Gdyby Levy próbował tamtędy dostać się do swojego mieszkania, 
Erhard miał przystąpić do działania - zatrzymać go, a w razie potrzeby 
zabić. Erhard miał przy sobie broń. Nie był jednak dobrym strzelcem; broń 
palna wywoływała tyle hałasu, a on tego nie cierpiał. Znajdując się jednak 
blisko Levy'ego, potrafiłby bez trudu go zabić. Gdyby musiał zabić Żyda, 
zrobiłby to - szczególnie, że sprawiłoby to przyjemność Szellowi. Gdy Szell 
był zadowolony, potrafił wynagradzać podwładnych. Gdy nie był zadowolony - 
mogło skończyć się ukrzyżowaniem. Ale to było jego prawo - był przecież 
Christianem Szellem, żywym, działającym, i to tu, w latach 
siedemdziesiątych - to przecież cud! Tacy ludzie podlegają innym regułom 
niż kaleki.
  Drzwi na klatkę schodową zostały otwarte.
  Mój Boże, a jeśli dobiorą się do mnie? - pomyślał Erhard. Mógłby ich 
zastrzelić. Przynajmniej niektórych. Ale nie wszystkich. I co wtedy 
zrobiliby z nim pozostali? Bał się Portorykańczyków nawet wtedy, gdy sam 
podróżował metrem. Wyobraził sobie czterech czy pięciu ludzi, którzy chcąc 
pomścić śmierć swoich braci, kopią jego kalekie ciało, rozrywając je na 
kawałki. Nie mógł znieść myśli o tym, co mogłoby się stać. Janeway. 
Janeway. Erhard myślał teraz wyłącznie o nim. Janeway zarządzał całą akcją; 
Janeway wiedziałby, co należy zrobić.
  Członkowie gangu - zachowując maksymalną ciszę - zaczęli wchodzić na górę 
po schodach.
  Na twarzy Erharda pojawiły się kropelki potu. Przetarł czoło, nasłuchując 
kroków, które stawały się coraz głośniejsze. Dzięki Bogu, podjęcie 
ostatecznej decyzji nie należało już do niego. W tym momencie był już to 
problem Janewaya...
  
  Janeway stał w ciemnościach, w najbardziej odległym od mieszkania 
Levy'ego miejscu na korytarzu, i sądził, że to kroki policjantów. Myśl ta 
wcale nie napawała go niepokojem. Być może to Levy przyprowadził 
policjantów - i ta myśl nie wyprowadzała go z równowagi. Po pierwsze 
dlatego, że był z Dywizji i potrafiłby to w każdej chwili udowodnić. Po 
drugie, tej nocy, w tym właśnie miejscu, został wydalony jeden z ludzi 
Dywizji. A więc nikogo nie zdziwiłoby, gdyby człowiek ten pozostał na 
miejscu i czekał na odpowiednią chwilę, aby zemścić się na swym koledze - 
były to częste przypadki również w pracy policji. A gdyby Levy wystąpił z 
jakimś melodramatycznym oskarżeniem - cóż, miał do tego prawo. Przeszedł 
przez istne piekło, rodzony brat umarł niedawno w jego ramionach. Czy 
ktokolwiek mógłby się normalnie zachowywać po przeżyciu takiej nocy?
  Kroki stawały się coraz lepiej słyszalne.
  Sześciu - pomyślał Janeway, natężając słuch. Później usłyszał coś, co 
jakby zakłóciło rytm stawianych kroków i opierając się na doświadczeniu, 
doszedł do słusznego wniosku, że było ich siedmiu. I z pewnością nie byli 
to policjanci. Siedmiu policjantów nie potrafiłoby zachować takiej ciszy, 
wykonując zadanie, z którego mogli czerpać jakieś uboczne dochody.
  A więc siedmiu - ale kim byli?
  Janeway poczuł się lekko zaniepokojony. Był człowiekiem bardzo bystrym; 
potrafił działać w sytuacjach krytycznych sprawniej niż ktokolwiek inny. W 
Dywizji nie miał konkurenta w dziedzinie szybkiego reagowania na 
niespodziewane okoliczności.
  A więc kim było tych siedmiu?
  W tej chwili znajdowali się piętro niżej.
  Z każdą sekundą zbliżali się do miejsca, gdzie wyczekiwał Janeway.
  Kim byli? Brak odpowiedzi na to pytanie zaczynał doprowadzać Janewaya do 
wściekłości. Frustracja i złość były silniejsze niż poczucie zagrożenia. 
Ale cóż miał robić - sytuacja, w jakiej się obecnie znalazł, była 
zaskakująca i nie miał czasu, by się do niej odpowiednio przygotować. Poza 
tym tylko w tym miejscu mógł szukać Levy'ego. To logiczne, że Levy wróci do 
mieszkania po jakieś swoje rupiecie. Być może będzie to z jego strony 
niezbyt mądre, lecz jednocześnie nie pozbawione pewnej logiki. Chłopiec był 
w kiepskim stanie, zmaltretowany i okaleczony, i nie można było oczekiwać, 
że będzie postępował racjonalnie.
  Kim było tych siedmiu, do jasnej cholery?
  Gdy wreszcie pojawili się, Janeway rozdziawił usta.
  Siedmioro dzieci?
  Jeszcze raz spojrzał w ich stronę. Nie, to nie dzieciaki, wcale nie, po 
prostu chłopcy niskiego wzrostu, prawdopodobnie w wieku od czternastu do 
osiemnastu lat. Portorykańczycy, gang Portorykańczyków. Ale co tu robią, do 
diabła?
  Ich przywódca, jakby czytając w myślach Janewaya, przystąpił natychmiast 
do wyważania drzwi do mieszkania Levy'ego.
  Janeway przypatrywał się temu wszystkiemu, dochodząc jednocześnie do 
wniosku, że nie ma pojęcia, co tu się właściwie dzieje. Nawet odpowiednio 
zaprogramowany komputer miałby trudności z rozwiązaniem tej zagadki, 
Janeway natomiast nie posiadał prawie żadnych danych. Postanowił więc 
podejść bliżej. Zrobił to bezszelestnie, by wykorzystać moment zaskoczenia 
- był przecież sam. Jedyny pomysł, jaki przyszedł mu w tej chwili do głowy, 
to odesłać ich do wszystkich diabłów.
  - Słuchajcie, chłopcy - powiedział, wyjmując pistolet w taki sposób, aby 
mu się mogli dobrze przyjrzeć. - Spływajcie stąd, i to natychmiast.
  Wszyscy odwrócili się w jego stronę - lecz nie przywódca grupy. Jemu 
właśnie przyglądał się cały czas Janeway, gdyż z nim mogło mu przyjść 
zmierzyć się w walce. Gdy unieszkodliwi się przywódcę, szaraczki uciekną w 
popłochu.
  Przywódca grupy, który majstrował przy drzwiach, odwrócił się powoli do 
Janewaya. Spojrzał na mężczyznę, później na jego pistolet. Potem jeszcze 
raz spojrzał Janewayowi prosto w oczy.
  - Włóż go sobie do dupy, skurwielu - powiedział.
  No cóż, Janeway musiał przyznać, że nie takiego zachowania oczekiwał od 
przywódcy grupy, który wrócił w tej chwili do swego poprzedniego zajęcia, 
zupełnie ignorując mężczyznę z pistoletem i uznając cały incydent za 
zupełnie trywialny.
  Dwóch chłopaków z gangu wyciągnęło pistolety - co prawda nie takie jak 
broń Janewaya, którą widuje się tylko na sobotnich seansach filmowych - 
lecz w tej sytuacji nie było sensu ryzykować. Gang miał nad Janewayem 
przewagę liczebną i żaden z jego członków nie sprawiał wrażenia, aby w choć 
najmniejszym stopniu doznał uczucia strachu. Przywódca grupy otworzył 
wreszcie drzwi i wszyscy weszli do mieszkania Levy'ego.
  Janeway przeszedł obok drzwi i pędem zbiegł po schodach. Pozostając na 
miejscu, marnowałby jedynie czas. Z Levym będą się musieli rozprawić nad 
jeziorem. Nie było to najlepsze rozwiązanie, gdyż do tego czasu zrobi się 
już jasno, a najodpowiedniejszą scenerią dla śmierci była, ciemność. 
Janeway zrobił, co mógł, wykorzystał wszystkie możliwości. A więc sytuacja 
znajdzie swe rozwiązanie nad jeziorem. Teraz wszystko zależało od Elsy - to 
ona ściągnie tam Levy'ego.
  
  
  26
  
  Przed wejściem do apteki Kaufmana Babe zawahał się. Prawdopodobnie 
dochodziła szósta i zaczynało się już powoli rozjaśniać. Wszystko wokół 
stawało się coraz lepiej widoczne - Babe również. Spojrzał w stronę ulicy 
Czterdziestej Dziewiątej, a potem w kierunku Lex, by upewnić się, czy nie 
grozi mu jakieś niebezpieczeństwo.
  Paranoja!
  Zachowywał się dokładnie tak, jakby na nią cierpiał, przemykając się o 
świcie po ulicach miasta, ubrany w przyciasny przeciwdeszczowy płaszcz i 
sportowe buty. Nie miał się jednak czego obawiać - apteka Kaufmana, tak 
powszechnie znana, nie była miejscem, gdzie dokonywano napadów lub porywano 
ludzi. Pracownicy apteki byli poza tym przyzwyczajeni do obsługiwania 
klientów w przeróżnych porach. Babe nabrał głęboko powietrza do płuc, 
starając się trzymać głowę prosto. Powiew wiatru podrażnił jednak jego 
zęby, wywołując okropny ból. Babe nie zachowywał się jak paranoik - był po 
prostu zupełnie wyczerpany. Od czasu gdy zjawił się u niego Doc, nie 
zmrużył oka. A kiedy to było? Czy to było?...
  Mój Boże, czy to możliwe, że minęły dopiero dwadzieścia cztery godziny od 
momentu, gdy z ciemności wyłoniła się postać brata ze słowami: Nie zabijaj 
mnie, Babe? Czy to możliwe, że od jego śmierci minęło tak niewiele czasu?
  W oknie wystawowym apteki znajdował się zegar, który wskazywał godzinę 
5.51. Babe miał więc wystarczająco dużo czasu, by wejść do środka, kupić 
olejek goździkowy - po to właśnie tu przyszedł - i zdążyć na spotkanie z 
Elsą, która miała czekać na zewnątrz. Babe wszedł do apteki i znajdował się 
już w połowie drogi do stoiska z lekami, gdy nagle stanął jak wryty.
  A jeśli okaże się, że jest potrzebna recepta?
  Babe zawahał się chwilę, stanąwszy przy stoisku z żywnością, którego lada 
przylegała do jednej ze ścian sklepu. Czy to symptomy paranoi? Nie - 
ponieważ niezależnie od tego, jakie były składniki olejku goździkowego, 
środek ten wywoływał uczucie odrętwienia; jeśli tak było, to znaczy, że był 
to narkotyk, a kupowanie tych ostatnich bez recepty było verboten, 
przynajmniej tych o silnym działaniu. A tak działał olejek goździkowy, 
który niedawno prawie całkowicie uśmierzył ból zęba. Nie był więc to środek 
w rodzaju aspiryny.
  Muszę wymyśleć jakąś wiarygodną historyjkę, którą opowiem aptekarzowi - 
pomyślał Babe. Już wiem: mam receptę, ale zostawiłem ją w portfelu, który 
zapomniałem wziąć ze sobą.
  To nie najlepszy pomysł. Aptekarz mógłby wtedy powiedzieć: Proszę iść do 
domu po receptę.
  W takim razie zostałem okradziony. Tak, to wspaniały pomysł. Miałem 
receptę, lecz po drodze zaatakowało mnie kilku narkomanów - wzięli receptę 
wraz z maszyną do pisania i kolorowym telewizorem.
  Ten pomysł jest naprawdę dobry. Nie należy jednak upiększać faktów - może 
lepiej nie wspominać o maszynie do pisania i telewizorze. Zostałem 
okradziony - i na tym koniec. Wymyśliłem to na poczekaniu, ale niech mnie 
piekło pochłonie, gdybym sam w to nie uwierzył.
  Pewny siebie Babe podążył w kierunku stoiska z lekami i gdy był już 
prawie na miejscu, nagle zrozumiał, że nie pomoże mu żadna wymyślona 
historyjka. Aptekarz nie uwierzy w ani jedno słowo. Gdy bowiem Babe zbliżył 
się do stoiska, spostrzegł, że mężczyzna za ladą uśmiecha się w dość 
osobliwy sposób. Aptekarz ruszył nagle z miejsca i Babe odkrył - lecz za 
późno! - że on kuśtyka.
  A więc na Babe'a czekał Erhard.
  Babe dokonał raptownego zwrotu, chcąc wybiec z powrotem na ulicę. 
Tymczasem zza sklepowych półek wyszedł Karl, który zagrodził mu odwrót.
  A więc to już koniec. To koniec. Babe oparł się zrezygnowany o ladę.
  -... źle się pan czuje? - spytał Erhard.
  Babe spojrzał na mężczyznę, który wyszedł zza lady i utykając szedł w 
jego stronę. Nie był to głos Erharda i nie mógł być, gdyż mężczyzna ten nie 
był Erhardem, lecz innym przedstawicielem kulejących tego świata, malutkim, 
nieszczęsnym człowieczkiem zatrudnionym na nocną zmianę, który kulał tak 
jak Erhard. Babe odwrócił się w stronę półek z książkami, gdzie przed 
chwilą zagrodził mu drogę Karl. Stał tam otyły stary facet, który 
przeglądał różne tytuły. Był niewątpliwie duży, lecz Karla przypominał w 
tym samym stopniu co John Wayne Antony Quinna. To pewne, że grozi mi 
paranoja - pomyślał Babe. Nie. Nie grozi mi - już jestem paranoikiem.
  Gwałtownie nabrał powietrza do płuc, celowo podrażniając przednie zęby. 
Nagły ból przywrócił zmysłom normalną władzę. Ból nie ustąpił jednak szybko 
i Babe próbował go uśmierzyć siłą woli, mrugając jednocześnie oczami. 
Cierpienie było jednak jedyną rzeczą, dzięki której był w stanie 
uporządkować myśli.
  - Czy mógłbym dostać trochę olejku goździkowego?
  - Olejku goździkowego, olejku goździkowego - powtórzył mężczyzna. - Do 
czego jest panu potrzebne to kiepskie lekarstwo?
  - Chodzi o ząb - wyjaśnił Babe.
  - Domyślam się, że nie po to, by wymalować bidet, mój chłopcze. Chcę 
przez to powiedzieć, że w sprzedaży są lepsze środki.
  - Proszę mi jednak dać olejek goździkowy - powiedział Babe. Była godzina 
5.56.
  Aptekarz pokuśtykał z powrotem za ladę.
  - Pozwolę sobie zaprezentować krople od bólu zębów stosowane przez 
Czerwony Krzyż. - Mówiąc to, położył na ladzie pojemnik z lekarstwem. - 
Moim skromnym zdaniem to dużo lepszy środek.
  - Wezmę jednak olejek goździkowy - nalegał Babe.
  - Proszę posłuchać: otóż ten pojemniczek zawiera olejek goździkowy, plus 
inne magiczne składniki, plus - szczególnie na to proszę zwrócić uwagę - 
wykałaczki i waciki. A więc wystarczy nałożyć wacik na wykałaczkę, wacik 
zanurzyć w eliksirze i wszystko to przytknąć do ubytku w zębie, i voila - 
ból znika jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej.
  - Proszę mi dać sam olejek goździkowy - nalegał Babe, zastanawiając się 
jednocześnie nad tym, jak długo jeszcze będzie musiał powtarzać swą prośbę 
małemu kulawemu mężczyźnie.
  - A więc wziął pan pod uwagę tylko olejek goździkowy? - odparł aptekarz. 
- Niektórzy ludzie bardzo cenią ten środek i zachowują mu absolutną 
wierność. - Mówiąc to, położył na ladzie buteleczkę.
  Babe wziął lekarstwo, zapłacił za nie, po czym ruszył w kierunku wyjścia. 
Wyjrzał przez drzwi na ulicę.
  Elsa zaparkowała na przystanku autobusowym, po przeciwnej stronie ulicy, 
silnik był na chodzie. Dziewczyna miała na sobie ten sam czarny lśniący 
płaszcz przeciwdeszczowy co wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy.
  Babe otworzył buteleczkę z lekarstwem, nalał kilka kropli na palec 
wskazujący, natarł sobie obolałe miejsca, powtórzył tę czynność jeszcze raz 
i gdy w nacieranych miejscach zaczął powoli tracić jakiekolwiek czucie, 
zamknął buteleczkę, włożył ją do kieszeni i wybiegł ze sklepu. Elsa 
zobaczyła go z daleka i przez okno samochodu wystawiła ramiona w powitalnym 
geście. Po chwili oboje stali na środku ulicy, obejmując się. Babe przerwał 
tę czułą scenę, okrążył szybko samochód i wskoczył do środka. Tym razem 
trwali w uścisku do chwili, gdy usłyszeli za sobą klakson autobusu. Elsa z 
żalem wyzwoliła się z objęć Babe'a, położyła ręce na kierownicy i ruszyła.
  - Usiądź bliżej - powiedziała łagodnie. - Odpocznij.
  Babe przysunął się bliżej i położył głowę na ramieniu dziewczyny, a 
właściwie na czarnym materiale jej płaszcza.
  - Jestem zmęczony - powiedział.
  - Za chwilę wszystko będzie już dobrze. Będziemy tacy szczęśliwi - wiem 
to na pewno.
  - Jesteś dla mnie najbardziej kojącym lekarstwem.
  - Czy podoba ci się samochód? W zamian za ten wóz musiałam niemal oddać 
własne ciało. Mam nadzieję, że ci się podoba.
  - Jest bardzo ładny - odparł Babe mrużąc oczy.
  - Nade mną mieszka mężczyzna, któremu się bardzo podobam - przynajmniej 
było tak do niedawna. Nie wiem, czy tak jest nadal, ale kiedy zadzwoniłeś, 
natychmiast przyszedł mi do głowy pomysł, aby go zbudzić. Powiedziałam, że 
jest mi potrzebny samochód. Spytałam, czy mógłby mi wyświadczyć przysługę i 
pożyczyć wóz.
  - Co chciał w zamian?
  - To oczywiste. Wydaje mi się, że tego właśnie chciał, choć nie jestem 
pewna. Rozmawialiśmy bardzo taktownie i oboje byliśmy zaspani. Wytłumaczę 
ci, dlaczego pomyślałam akurat o tym mężczyźnie. Powiedziałeś mi przez 
telefon, że chcesz pojechać w jakieś zaciszne miejsce, w którym mógłbyś 
spokojnie pomyśleć. Otóż facet, do którego należy samochód, posiada również 
dom nad jeziorem i pomyślałam, że właśnie tam moglibyśmy pojechać.
  - Nad jeziorem?
  - Tak, mały dom nad jeziorem, oddalony o około godzinę jazdy stąd. Jest 
tam kilka innych domów oraz przystań. To naprawdę piękne miejsce. Facet 
zaprosił mnie tam kiedyś na weekend. Czułam się jak w wagonie metra. Wokół 
mnie pływały motorówki; ludzie jeździli na nartach wodnych. Taki zgiełk 
panuje tam jednak tylko w lecie. Gdy zaczyna się wrzesień, okolica ta 
niemal z dnia na dzień zupełnie pustoszeje. W czasie weekendów przyjeżdża 
co prawda trochę ludzi, lecz w taki dzień jak dziś jest tam cicho i 
spokojnie. Proponuję, abyśmy tam pojechali.
  - Dobrze - wymamrotał Babe, mrugając oczami.
  - Odpoczywaj - powiedziała szeptem Elsa.
  Babe nadal trzymał głowę na ramieniu dziewczyny; w tej chwili zamknął 
oczy i przez moment przekonany był o tym, że będzie w stanie wypełnić jakże 
miły rozkaz Elsy i przynajmniej przez kilka sekund zrelaksuje się. Nagle 
jednak dały o sobie znać kłopoty żołądkowe, a jego stan ducha był teraz 
połączeniem napięcia i smutku. Babe już wcześniej czuł potrzebę okazania 
żalu po śmierci brata. Miejsce i czas nie były najbardziej fortunne - czy 
miał jednak wybór? Zaczął szlochać, a z jego zmęczonych oczu trysnęły łzy, 
mocząc dwa przeciwdeszczowe płaszcze - jego własny i Elsy. Przez chwilę nie 
widział dokładnie nic.
  Po chwili odzyskał kontrolę nad swymi uczuciami równie szybko, jak ją 
stracił. Na koniec zaczerpnął tylko gwałtownie powietrza do płuc, jakby dla 
podkreślenia, że spełnił obowiązek wobec brata. Rzeczywiście to zrobił.
  Okazał przecież żal, choć nie w taki sposób, aby zadowolić tym Boga. 
Nagle zdał sobie sprawe z tego, że Elsa przygląda mu się wzrokiem, który 
wyraża strach.
  - Czy dobrze się czujesz?
  Skinął głową.
  - Na pewno?
  Ponownie skinął głową.
  - A więc wszystko w porządku?
  - To tylko zmęczenie.
  - Tak.
  Objęła go ramieniem i przytuliła.
  - Niedługo będziemy nad jeziorem. I będzie cudownie...
  Krajobraz okazał się rzeczywiście cudowny. Gdy znaleźli się na miejscu, 
było kilka minut po siódmej i słońce padało ukośnie na taflę wody. Przez 
jakiś czas jeździli po okolicy i Babe miał okazję przekonać się, że wokół 
panowała absolutna cisza. Przyroda jakby zamarła w bezruchu. Spod kół 
samochodu unosiły się jedynie tumany kurzu. Babe otworzył okno. Do środka 
wdarły się odgłosy przyrody. Takich dźwięków Babe nie słyszał od momentu, 
gdy kilka miesięcy temu zamieszkał na Manhattanie.
  Elsa zjechała drogą dojazdową prowadzącą do miejsca przeznaczenia i 
zatrzymała samochód.
  - To chyba ten dom - powiedziała wysiadając z auta. - Przynajmniej taką 
mam nadzieję. Wiem, gdzie facet chowa klucze. - Weszła po schodach na 
ganek, podeszła do rynny i pochyliła się. - Myślę, że połowa okolicznych 
mieszkańców trzyma klucze w rynnie - powiedziała rozbawiona. Babe 
odwzajemnił uśmiech. Z pewnymi kłopotami Elsa otworzyła frontowe drzwi, 
weszła do środka, po czym wyskoczyła szybko na zewnątrz. - Zapach 
stęchlizny - stwierdziła.
  Babe wysiadł z samochodu.
  - Zostaw otwarte drzwi, wpuścimy trochę świeżego powietrza. - powiedział. 
- Przejdźmy się nad jezioro.
  Skinęła głową, zeszła po schodach, wyciągnęła do niego rękę i razem 
ruszyli w kierunku jeziora. Słońce świeciło teraz jaśniej. Ustał wiatr i 
odgłosy natury stały się lepiej słyszalne. Elsa uśmiechnęła się i spojrzała 
w stronę, skąd przyjechali. Babe wskazał dom.
  - Czy to dom Szella? - zapytał.
  - Zella? - powtórzyła dziewczyna. Pochyliła głowę, jakby nie całkiem 
pewna, czy dobrze usłyszała nazwisko.
  - Nie udawaj - powiedział Babe. - Jesteś w to wszystko wplątana. Nie 
wiem, na czym polega twoja rola i jakie im świadczysz usługi, ale wiem, że 
pracujesz dla nich.
  Elsa potrząsnęła głową i uśmiechnęła się.
  - Nie mam żadnych podstaw, aby tak twierdzić, ale po prostu wiem, że 
jesteś w to zamieszana. Chyba rozumiesz, co chcę powiedzieć? Nie zrobiłaś 
fałszywego kroku, nie popełniłaś żadnego błędu - nic z tych rzeczy. Skąd 
wiem? Janeway tłumaczył to kiedyś w następujący sposób: po jakimś czasie 
zaczynasz intuicyjnie wyczuwać, jak postąpi ta druga osoba, zaczynasz 
przenikać na wskroś jej umysł.
  - Janeway? - przerwała Elsa. To nazwisko również było jej obce.
  - Mówię - krzyknął Babe - o dwojgu bardzo znanych ludziach. George'u 
Szellu i Elizabeth Janeway. Nikt, kto ma nadzieję zjednać sobie moje serce, 
nie może być analfabetą - a ty się tak właśnie zachowujesz.
  - Przepraszam - odpowiedziała i mocno ścisnęła go za rękę. Następnie 
spojrzała na niego wzrokiem pełnym czułości.
  - Jesteś bardzo zmęczony i bardzo zabawny, i zależy mi na tobie.
  - Mój brat mnie kochał - odrzekł Babe.
  - Wiem. Przeżyłeś okropne chwile.
  - Naprawdę mnie kochał. Kochał mnie bardzo, ale nie więcej niż ja jego. 
Kochaliśmy się jak cholera i wiesz, co powiedział, kiedy wybiegłaś z 
"Lutece"? Powiedział, że powinienem o tobie zapomnieć, ponieważ mnie nie 
kochasz i chcesz mnie wykorzystać. Ja zaprzeczyłem mówiąc, że to gówno 
prawda. Nia miał przecież podstaw, żeby tak sądzić. I wiesz, co 
odpowiedział? Wiesz, co powiedział? Pamiętaj o tym, że byliśmy gotowi 
umrzeć za siebie... a więc powiedział, że jesteś wspaniała, a więc musiałaś 
mnie wykorzystywać, bo z jakiego innego powodu mogłabyś mnie kochać... Czy 
możesz sobie wyobrazić, jak bardzo mnie to zraniło? Wiem, że nie jestem 
bożyszczem kobiet, członkiem ligi Tyrone'a Powera, ale czy potrafisz 
zrozumieć, jak można się poczuć, słysząc takie słowa od kogoś, kto cię 
kocha? To była istna tortura! W końcu uznałem, że się myliłem: brat mnie 
nie kochał, w przeciwnym razie nie zraniłby mnie tak bardzo, nie byłby tak 
okrutny... Kiedy umarł, kiedy wykrwawił się w moich ramionach, wtedy 
zrozumiałem, że jednak nie myliłem się przedtem, zrozumiałem, że mnie 
kochał. A więc gdy spytał, czy mogłabyś mnie kochać naprawdę, wiedział, że 
mnie wykorzystujesz, jakimś dziwnym sposobem to wiedział. Nie dodał nic 
więcej, to była jakby zakodowana wiadomość. I wtedy zebrałem w myślach 
wszystkie fakty: ukryłaś swe niemieckie pochodzenie. Szell również jest 
Niemcem; przypomniałem sobie, jak nagle wstałaś w parku w tym akurat 
momencie, gdy zostaliśmy zaatakowani. Teraz udaje ci się błyskawicznie 
znaleźć faceta z samochodem i opuszczony dom. To wszystko nic nie znaczy i 
żaden sąd nie potraktowałby tych dowodów poważnie, ale wiem, że jesteś w to 
wszystko zamieszana - i Doc też o tym wiedział. A więc jeszcze raz cię 
pytam: czy ten dom należy do Szella?
  - George'a Szella? Nie sądzę. Ktoś musiałby o tym wiedzieć, nie uważasz?
  - Co zrobiłaś dla Szella?
  Elsa westchnęła.
  - To przestaje być zabawne, Tom. Skończ już z tym wreszcie.
  - Gdzie jest Janeway?
  Potrząsnęła tylko głową.
  - Czy ten dom należał do Szella?
  - Tom, nie mogę ci powiedzieć czegoś, czego nie wiem. Uwierz mi, proszę.
  - Kiedy tu przyjadą?
  Elsa potrząsnęła głową.
  - Co zrobiłaś dla Szella?
  - Nic.
  - Kiedy mają się zjawić?
  Elsa zrozumiała wreszcie, że Babe nie da za wygraną i powiedziała cicho:
  - Niedługo.
  - Och - westchnął Babe. - To dobrze. W porządku. - Stali razem blisko 
siebie na malutkim pomoście w ciepłych promieniach słońca. Prawda wyszła 
wreszcie na jaw - nie cała, z pewnością nie, lecz Babe dowiedział się 
najważniejszego. W tej chwili potrafił myśleć tylko o Gatsbym, który 
wreszcie znalazł się w domu Daisy. Całe towarzystwo przygotowywało się do 
wyjazdu za miasto, a później gdzieś dalej - wyjazdu, którego finał miał się 
okazać tragiczny. Daisy, która była wtedy w towarzystwie swego męża Toma, 
spojrzała na Gatsby'ego i powiedziała: - Jesteś taki zimny, zawsze jesteś 
taki zimny. - Tom i wszyscy inni zrozumieli wtedy, że Daisy kocha 
Gatsby'ego. Okropna podróż z Shafter's na niebieską łąkę nie była zupełnie 
bezowocna.
  Babe i Elsa zawrócili w kierunku opuszczonego domu, który wyglądał niczym 
nawiedzany przez duchy dom z obrazów Wyetha.
  - Należał do jego siostry - powiedziała Elsa, wskazując dom. - Później, 
po jej śmierci, domem zajmował się ojciec Szella. Spędzał tu weekendy. Ta 
okolica, pobliskie jezioro przypominały mu własny dom. - Elsa znów 
spojrzała gdzieś w dal.
  - Jak myślisz, co ich mogło zatrzymać?
  Elsa wzruszyła ramionami.
  - Chcą się po prostu upewnić, czy nie jechała za tobą policja.
  Babe musiał się w tym momencie uśmiechnąć. Nikt nie zrozumiałby, że 
zależy mu teraz tylko na jednym: pragnął odbyć tę ostatnią próbę. Chciał 
być zdany wyłącznie na samego siebie. Ostateczne rozstrzygnięcie - sukces 
czy porażka nie miały już wielkiego znaczenia.
  - Nie będzie policji - stwierdził Babe. Szli dalej, zbliżając się do 
domu.
  - Co dla niego robiłaś?
  - Przede wszystkim byłam kurierem. Brylanty wędrowały z banku do stolicy, 
a następnie do Szkocji, gdzie gruby antykwariusz przeprowadzał transakcję. 
Ja zawoziłam pieniądze do Paragwaju i jeśli to było konieczne, zamieniałam 
na inną walutę. Potem przekazywałam gotówkę Christianowi.
  - Świetna praca: niezbyt uciążliwa, wiele podróży.
  - Tak właśnie musiało się to odbywać.
  - Czy Szell zabił mojego brata?
  Dziewczyna wzruszyła ramionami.
  - Chcesz przez to powiedzieć, że tak?
  Milczała.
  Weszli do domu, przeszli do salonu i wyjrzeli przez okno. Daleko na 
horyzoncie pojawił się samochód.
  - To oni? - spytał Babe.
  - Sądzę, że tak.
  Babe skinął głową.
  Odległość dzieląca samochód od domu zmniejszała się z sekundy na sekundę.
  Babe odczuł w tym momencie nagły i dotkliwy ból zębów. Sięgnął ręką do 
obu kieszeni płaszcza, by odzyskać pewność siebie. W lewej znajdowało się 
pudełko z nabojami, w prawej - pistolet ojca, naładowany i gotowy do 
oddania strzału. Babe był dobrym strzelcem. Nie - był świetnym strzelcem. 
Uzbrojony w pistolet ojca czuł się jak Daniel Boone. Ale miał wszelkie 
prawo, by tak się właśnie czuć - odkąd przestał być małym chłopcem, spędził 
przecież tysiące godzin ćwicząc strzelanie w jakiejś opętańczej nadziei 
pomszczenia śmierci ojca.
  W tym momencie obiekt zemsty zbliżał się nieuchronnie; miały się oto 
spełnić wszystkie dawne życzenia Babe'a. Christian Szell był tuż tuż. Za 
chwilę człowiek ten zginie - pod warunkiem, że Babe wykaże wystarczająco 
dużo odwagi. Nie zależało mu jednak na tym, aby zabić Szella własnymi 
rękami, nie myślał nawet o tym zbyt dużo. Ważne było to, aby Szell przestał 
być niebezpieczny - dostatecznie dużo wyrządził już zła. Choć może 
zabrzmieć to dziwnie, był odpowiedzialny za śmierć zarówno H.V., jak i 
Doca. Zabił H.V. - to bez znaczenia, że morderca i ofiara żyli w innych 
okresach i na różnych kontynentach. Szell był przecież nazistą, a jeśli 
szuka się czarnego charakteru, człowieka winnego, to czy można dokonać 
lepszego wyboru? To on musiał zabić Doca. Babe pragnął, aby tak właśnie 
było. Któż inny mógł to zrobić? Przecież nie dupki w rodzaju Karla i 
Erharda - z takimi Doc rozprawiłby się nie wyjmując nawet ręki z kieszeni. 
Babe stał teraz nieruchomo, wpatrzony się w przybliżający się samochód. 
Zdawał sobie sprawę, że w tym błogosławionym dniu mają wreszcie spełnić się 
wszystkie jego życzenia. I w tym oto wspaniałym dniu nagle poczuł, że 
opuszcza go odwaga.
  Nie mógł na to nic poradzić - jego niedawna determinacja przerodziła się 
w niepewność i strach.
  Babe niemal słyszał bicie własnego serca. Był świetnym strzelcem, 
potrafił trafić do najmniejszego nawet celu - nigdy jednak nie strzelał do 
żywego ciała. Nagle zrozumiał, że gdy zostanie otoczony przez wszystkich: 
Szella, Janewaya, Erharda, Karla i Elsę, zachowa się tak samo, jak zwykł to 
robić w sytuacjach gdy czuł się przyparty do muru - zrobi z siebie głupka, 
postąpi jak tchórz... gdyby nie okazał się tchórzem i wszedł do pokoju ojca 
z wypracowaniem na temat wełny, H.V. żyłby do dziś i...
  ...Kochany Boże, choć jeden raz nie pozwól na to, bym zbyt wiele myślał. 
Idę polować na zwierzęta, pozwól, abym sam był zwierzęciem. Nigdy o to nie 
prosiłem i nie będzie powodu, abym o to prosił w przyszłości - a więc tym 
razem, choć jeden raz, proszę.
  Ból zęba stał się nie do wytrzymania. Babe sięgnął ręką do kieszeni, 
wyciągnął z niej buteleczkę z olejkiem goździkowym i z całej siły cisnął 
nią o najbliższą ścianę.
  Elsa aż podskoczyła z przerażenia. Była zupełnie zdezorientowana na widok 
stłuczonego szkła i rozlanej zawartości butelki.
  - Środek przeciwbólowy - wyjaśnił Babe. Po chwili pomyślał jednak: 
Oszczędzaj gardło, niech myśli, że jestem wariatem. Po chwili przyszła mu 
do głowy inna jeszcze myśl: - Zapomnij o niej, teraz staraj się oddychać, 
po prostu oddychać. - Wciągnął gwałtownie powietrze do płuc, celowo 
podrażniając odsłonięte nerwy zębów. Gdyby nie ciężki oddech Babe'a, w 
pokoju panowałaby absolutna cisza. Babe nadal nabierał głęboko powietrze do 
płuc. Było to bardzo bolesne, jeden Bóg wie, jak bardzo - ale konieczne. 
Jeśli zamierzał zrealizować swój plan, musiał mieć sprzymierzeńca - tym 
sprzymierzeńcem mógł być jedynie nieznośny ból.
  
  
  27
  
  Samochód poruszał się dość powoli. Mogło się wydawać, że jedzie na 
wycieczkę krajoznawczą. Elsa milczała, przyglądając się przestraszonej 
twarzy Babe'a.
  Samochód znalazł się wreszcie na prowadzącej w dół drodze dojazdowej i 
zaparkował tuż za autem Elsy. Przez chwilę nikt nie wysiadał. W środku 
samochodu nie było żadnych oznak ruchu. Po pewnym czasie otworzyły się 
drzwi i wysiadł Karl, a za nim Erhard i Janeway. Babe odwrócił się 
raptownie do Elsy, chwycił ją mocno za ramiona i spytał:
  - Gdzie Szell? Jest tylko trzech. Gdzie on?
  Elsa wzruszyła ramionami.
  Babe wlepił oczy w samochód i wyczekiwał, modląc się o to, by w 
promieniach słońca pojawił się nagle Szell. Wszystko na próżno - samochód 
był już pusty; Szell nie przyjechał. Ale gdzie mógł być? Nie mógł przecież 
pójść po brylanty, ponieważ żaden bank nie był o tej porze otwarty. Poza 
tym i tak nie dobierze się do brylantów, ponieważ w wypadku czyjejś śmierci 
plombuje się sejfy bankowe do czasu wyjaśnienia przez władze wszystkich 
okoliczności. Tak było również wtedy, gdy zmarł H.V. - rodzina nie miała 
dostępu do jego konta i przez dłuższy czas nikomu nie wolno było niczego 
ruszać. Nie znaczy to wcale, że w banku znajdowało się w ogóle cokolwiek 
cennego.
  - Czy Szell czeka w banku? W którym banku?
  - Nic nie wiem - powiedziała Elsa. Chciała jeszcze coś dodać, lecz 
powstrzymał ją widok pistoletu Babe'a - Nie boję się - powiedziała.
  - Zaczniesz się bać - odparł Babe i gestem ręki wskazał na ganek. 
Dziewczyna ruszyła szybkim krokiem. Tuż za nią podążył Babe. Ręka, w której 
trzymał pistolet, była mokra od potu.
  - Dzień dobry! - zawołał Janeway. Stał między Karlem i Erhardem i 
uśmiechał się tak szeroko, jak chyba nigdy przedtem.
  Babe przyglądał się im w milczeniu.
  - Moglibyśmy przyłączyć się do was i pogawędzić - powiedział Janeway. 
Babe'owi znów przyszedł na myśl Gatsby i jego domowe przyjęcie z 
przeróżnymi rozrywkami, zabawami, kanapkami.
  - Jest uzbrojony - powiedziała Elsa. - Ma pistolet.
  - W dzisiejszych czasach człowiek nie może się czuć zbyt bezpiecznie - 
stwierdził Janeway, z którego twarzy nie znikał uśmiech.
  - Czemu nie nazwiesz mnie "starym druhem"? - spytał Babe.
  Janeway ruszył z miejsca. Szedł powoli, lecz nie było wątpliwości, że 
kieruje się w stronę ganku.
  - To moja ulubiona powieść. Czy twoja również? - spytał. Za Janewayem 
ruszyli Karl i Erhard.   Babe nie reagował. Gdy mężczyźni podeszli bliżej, 
Babe rozkazał im, by się zatrzymali.
  Janeway posłuchał natychmiast. Jego towarzysze postąpili tak samo.
  Babe zawahał się.
  - Czekamy na dalsze instrukcje - powiedział Janeway. - Chcesz, abyśmy 
zrobili trzy wielkie kroki do przodu? - Na twarzy Janewaya znów pojawił się 
ten charakterystyczny uśmiech.
  Babe nie wiedział, co dalej robić. Nie znał reguł gry, w której przyszło 
mu uczestniczyć. Mógł użyć broni i być może wyeliminowałby z walki jednego 
z przeciwników, ale zostałoby jeszcze dwóch, a on - w nie znanym sobie 
miejscu - mógł liczyć jedynie na siebie. Być może jednak tak właśnie 
należało postąpić - po prostu zacząć strzelać na oślep. Miał zakładniczkę i 
to było prawdopodobnie korzystne. Ale czy powinien posłużyć się dziewczyną? 
Gdyby to zrobił, czy przyniosłoby to jakiś efekt?
  - Z pewnością są lepsze sposoby spędzania czasu - wtrącił Janeway.
  - Lubię czekać - odparł Babe. Skłamał, gdyż w rzeczywistości nie cierpiał 
tego. Zauważył jednak, że Janewayowi taka sytuacja najwyraźniej nie 
odpowiadała, a więc z punktu widzenia Babe'a była korzystna.
  Karl okazywał zdenerwowanie, mrucząc coś pod nosem; Janeway rzucił mu 
gniewne spojrzenie.
  - Powiedz Karlowi, żeby się uspokoił. Będą tu za pięć minut - stwierdził 
Babe. Zanim padło pytanie: "kto ma przyjechać za pięć minut?", Babe sam na 
nie odpowiedział: - Policjanci. - Był z siebie prawdziwie dumny. Jego 
przeciwnicy brali przecież pod uwagę taką ewentualność - dlaczego więc nie 
wzmóc ich podejrzeń? Każda próba zmącenia spokoju w szeregach wroga 
stawiała Babe'a w lepszej sytuacji. Była to jednak prawda - Babe nie 
ustępował w niczym swemu bratu.
  - On mówił, że nie będzie policji - wtrąciła Elsa.
  - I mówiłem prawdę - powiedział Babe. - A może mi nie wierzysz?
  Erhard zaczął nerwowo przestępować z nogi na nogę, wpatrując się w drogę 
dojazdową do domu. Karl znów zaczął coś mruczeć pod nosem, zwracając się do 
Janewaya, lecz ponownie został przez niego ofuknięty.
  - Nie mam zegarka. Czy ktoś zna dokładny czas? - zapytał Babe.
  - Nie wierzę, żeby przyjechała tu policja - stwierdził Janeway.
  Babe skinął głową.
  - W tym jednym zgadzam się z tobą: ja też w to nie wierzę. - Uśmiechnął 
się do Janewaya. Miał nadzieję, że jego uśmiech był promienny.
  Nastąpiła chwila ciszy, po której miało dojść do decydującej rozmowy. 
Janeway zapytał:
  - No dobrze, ile chcesz? Czy możemy wejść do środka i omówić warunki? - 
Mówiąc to rozłożył ramiona. Gdyby chciał w tym momencie chwycić za broń, 
znalazłby się w niekorzystnej sytuacji. Podobny gest uczynili dwaj 
pozostali mężczyźni.
  - Czy to ma znaczyć, że mogę wam ufać?
  - Właśnie tak.
  Babe wskazał drogę pistoletem i wraz z Elsą zaczął wycofywać się w 
kierunku salonu. Robił tak do momentu, gdy znalazł się w rogu pokoju, 
najbardziej oddalonym od okien. Pierwszy do środka wszedł Janeway, ciągle 
trzymając rozłożone ramiona. Tuż za nim Karl, a na końcu Erhard, który 
zamknął drzwi.
  - Rozumiesz, oczywiście - zaczął Janeway - że moje prawo podejmowania 
decyzji jest ograniczone; gdybym nawet sam chciał przystać na wyższą cenę, 
nie mogę tego zrobić, ponieważ tylko Szell...
  - Skończ z tym wreszcie, o jakich warunkach chcesz rozmawiać? - przerwał 
Janewayowi Babe. - Chciałeś wejść do środka tylko po to, by wykończyć mnie 
szybciej.
  - Dlaczego nas wpuściłeś? - spytał Janeway.
  - Ponieważ znajdujecie się teraz wszyscy w zasięgu broni - odparł Babe, 
odpychając od siebie Elsę. Pistolet jego ojca był w tej chwili gotowy do 
strzału.
  Janeway uważnie przyjrzał się chłopcu.
  - Przykro mi - powiedział wreszcie. - Mam poważne wątpliwości, czy 
nadajesz się do roli, którą odgrywasz.
  - Świetnie strzelam - odpowiedział Babe. Zorientował się jednak, że jego 
słowa nie trafiają nikomu do przekonania. Jednocześnie poczuł, że ręka, w 
której trzyma pistolet, jest zupełnie spocona, jego serce znów wali jak 
młot, twarz pobladła, a w dodatku zaczyna mu się kręcić w głowie.
  - Ależ to prawda! - powiedział z naciskiem. Słowa te zostały 
wypowiedziane zbyt głośno, aby mogły być uznane za wiarygodne. Babe szybko 
to zrozumiał, ale cóż miał zrobić - słów tych nie mógł już przecież 
odwołać.
  - Nie będzie żadnej policji - stwierdził Janeway. - W przeciwnym razie 
nie wpadałby w panikę.
  - Przekonasz się, że przyjadą - odparł Babe. - Wyobrażam sobie twoją 
minę, sukinsynu, gdy cię aresztują, potem przyjdzie kolej na Szella i całą 
resztę. - Babe dyszał ze zdenerwowania.
  Janeway zrobił pół kroku do tyłu.
  - Nie będziemy nic robić, poczekamy cierpliwie - powiedział bardzo cicho. 
- Prawda, Erhard? Nie musimy nic robić, czy mam rację, Karl? Będziemy 
spokojnie czekać, mając oczy i uszy szeroko otwarte. A ty, Elsa, odsuń się 
trochę na bok, widzisz, że chłopak ma problemy z oddychaniem.
  Wysoka i szczupła postać Babe'a znalazła się teraz w samym rogu. Prawda 
była brutalna: tracił kontrolę nad biegiem wypadków. Choć miał pistolet - 
swą cenną broń - wszystko zaczynało się wymykać. Wiedział o tym zarówno on, 
jak i jego przeciwnicy. Dla osób znajdujących się w salonie nie było już 
tajemnic.
  - Określę swoje warunki - powiedział stanowczo, lecz jednocześnie niezbyt 
głośno, pamiętając o niedawno popełnionym błędzie.
  - Ależ proszę, słuchamy - ponaglał go Janeway. Ich spojrzenia skrzyżowały 
się.
  On wie, pomyślał Babe. On wie, jaka jest różnica między strzelaniem do 
tarczy a strzelaniem do żywych ludzi; wie, czym jest miazga zęba, wie, czym 
jest przeraźliwy krzyk i umieranie. Ja tego nie wiem.
  - Moje warunki są następujące: chcę mieć Szella. Chcę tylko wiedzieć, 
skąd odbierze brylanty i kiedy. I jeszcze jedno: po moim odjeździe nie 
ruszycie się stąd przez godzinę.
  - Przyjmujemy te warunki - powiedział bez namysłu Janeway. - Są to 
warunki do przyjęcia. Mam jednak wątpliwości co do jednego: czy możesz być 
pewny, że będziesz miał nad nami godzinę przewagi? Mam jednak propozycję: 
wypuścisz powietrze z kół naszego samochodu i pojedziesz drugim - to będzie 
najlepsza gwarancja. Naprawa kół zajmie co najmniej godzinę. Takie 
rozwiązanie powinno zadowolić wszystkich. Co o tym myślisz?
  - Myślę, że... - zaczął Babe, lecz nagle Janeway wrzasnął: - Nie! - Do 
działania bowiem przystąpił Karl. Sam chciał się rozprawić z Babem; to na 
niego spadnie cały splendor zwycięstwa - nie na gadułę Janewaya ani też 
skomlącego Erharda. Karl ruszył jak burza w kierunku stojącej w rogu 
szczupłej postaci Babe'a, który widząc, co się dzieje, próbował jeszcze 
bardziej cofnąć się w kierunku ściany. Karl rozcapierzył palce swych 
potężnych rąk, którymi zamierzał dosięgnąć szyi Babe'a. Od triumfu dzieliły 
go już niemal milimetry, gdy nagle kula z pistoletu Babe'a ugodziła go 
prosto w oko. Karl zawył z bólu, straciwszy równowagę wpadł na ścianę i 
osunął się po niej na podłogę. Babe wykonał w tym czasie serię raptownych 
uników wiedząc, że atak przypuści teraz Janeway. Poczuł jednocześnie, że 
jego ruchy, niegdyś takie niezgrabne, stały się w tej chwili swobodne i 
pełne gracji; nie był już lalusiem, nabrał pewności siebie, zrozumiał, że 
śmiercionośna broń w jego ręku stanowi ogromne zagrożenie dla otaczających 
go wrogów. W tym momencie spostrzegł Erharda, który kierował się w stronę 
drzwi. Babe nacisnął spust - Erhard wydał okrzyk podobny do tego, jaki 
przedtem zademonstrował Karl, i padł na podłogę. Został więc tylko Janeway, 
co nie oznaczało, że rozprawienie się z nim będzie łatwym zadaniem. Janeway 
znajdował się bowiem w ruchu, trzymając pistolet, który choć jeszcze nie 
wycelowany w Babe'a, był w każdej sekundzie gotowy do strzału. Czy mierzyć 
w nadgarstek, czy w serce? Celować w broń przeciwnika, jak robił to Lone 
Ranger, czy też próbować zupełnie sparaliżować jego ruchy? Babe nie był 
zdecydowany, jednak strzelił, trafiając przeciwnika w brzuch. Nie 
powstrzymało to jednak Janewaya, więc Babe oddał następny strzał - tym 
razem Janeway padł na podłogę, wypuszczając z ręki pistolet. Ciągle się 
jednak ruszał i Babe zaczął się zastanawiać, czy wyeliminowanie go z walki 
jest w ogóle możliwe. Strzelił więc raz jeszcze i wtedy spostrzegł, że 
Erhard doszedł do siebie. Strzelił w jego stronę mając nadzieję, że zrobił 
to celnie, bo oto Elsa rzuciła się nagle w stronę pistoletu Janewaya. Babe 
musiał ją jakoś powstrzymać, gdyż odkrył, że ma już pusty magazynek. Nie 
było jednak czasu na załadowanie broni i Elsa miała przez chwilę przewagę. 
Była jednak dziewczyną, a on - maratończykiem. Dobiegł więc do miejsca, 
gdzie leżał pistolet, i zanim Elsa zdołała go dosięgnąć, kopnął go i 
natychmiast pobiegł za toczącą się po podłodze bronią. Chwycił pistolet i 
celując prosto w twarz Elsy zaczął powoli naciskać spust.
  - Nie... nie... Jezu!... - wrzasnęła.
  - Bank... Bank Szella powiedział Babe.
  - Nie wiem...
  W drugiej części pokoju leżał jęczący Erhard, którego kulawa noga 
wykrzywiła się w nienaturalny sposób. Nie opodal Erharda leżał krwawiący 
Janeway. Babe zwrócił się do Elsy:
  - Ty kłamliwa suko, wiesz, dobrze wiesz i wszystko mi powiesz; powiesz mi 
albo cię zabiję.
  Dziewczyna odpowiedziała wrzaskliwie:
  - I tak mnie zabijesz! - na co Babe odparł podobnym tonem:
  - Niech mnie szlag trafi, jeśli nie masz racji, ale i tak mi wszystko 
powiesz.
  Jej twarz nie była w tym momencie śliczna; Elsa była przerażona, ale 
wreszcie wykrztusiła:
  - Madison... róg Madison i Dziewięćdziesiątej Pierwszej.
  Dla Babe'a byłaby to wspaniała wiadomość - teraz mógłby naprawdę 
triumfować - gdyby nie fakt, że Janeway jeszcze żył i w tej chwili chwycił 
go za kostki nóg. Babe poczuł, że traci równowagę, i gdy zaczął strzelać do 
Janewaya, spostrzegł czołgającego się po podłodze Erharda. Nie przestawał 
strzelać, ale brutalna prawda była taka: skończyła się cudowna passa, teraz 
miał nastąpić koniec - jakby wszyscy martwi sprzysięgli się przeciwko 
niemu. Babe zastanowił się, gdzie są pozostali, gdzie Doc i stary H.V. - 
jeden ze skronią ociekającą krwią, drugi z rozprutymi wnętrznościami... 
Dlaczego i oni nie przyszli teraz po niego? Zrobili to przecież wszyscy 
inni. Cały wszechświat krwawił, cały wszechświat krwawił i wszystko 
sprzysięgło się nagle przeciwko niemu, doprowadzając go do upadku...
  
  
  28
  
  Szell wędrował wśród Żydów z uczuciem fascynacji i zadowolenia.
  Nigdy przedtem nie przypuszczał, że istnieje coś, co można nazwać 
brylantowym bazarem. Było jednak takie miejsce. Istniało w całej swej 
etnicznej glorii, rozciągając się od Piątej do Szóstej Alei, wzdłuż ulicy 
Czterdziestej Siódmej. Szell stał na chodniku, trzymając swobodnie walizkę. 
Nagle odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku.
  Nawet bank na rogu Czterdziestej Siódmej i Piątej to Bank Izraela. 
Zupełnie logiczne - pomyślał Szell. Bank miał swą siedzibę właśnie tam 
dlatego, aby przedstawiciele Narodu Wybranego, wyczerpani całodziennym 
targowaniem się z klientami, nie musieli wędrować zbyt daleko.
  A nazwy - Boże, cóż. za nazwy: Giełda Brylantów, Giełda Biżuterii, Giełda 
Jubilerów, Centrum Handlu Brylantami, Brylantowa Wieża, Galeria Brylantów, 
Brylantowa Podkowa. A każde z tych miejsc przypominało swym wyglądem dużą 
stajnię; w każdym było całe mnóstwo malutkich straganów, a każdy stragan 
roił się od Żydów - popychających się nawzajem, głośno zachwalających swój 
towar, polujących na klienta. Między dużymi magazynami znajdowały się 
mniejsze sklepy - mniejsze, ale lepsze sklepy jubilerskie. Szell miał 
zamiar zajrzeć później do kilku z nich, by zasięgnąć języka i zdobyć pewne 
informacje. Zauważył, że niektóre były zamknięte na klucz i aby dostać się 
do środka, należało zadzwonić. Dźwięk towarzyszący otwieraniu drzwi był 
charakterystycznym akcentem ulicy Czterdziestej Siódmej, na której koloryt 
składały się także delikatesy z salami w oknach wystawowych, jak również 
młodzi mężczyźni w okrągłych czapeczkach i starzy mężczyźni z długimi 
brodami.
  Planując rychły powrót w to samo miejsce, Szell wolnym krokiem doszedł do 
Szóstej Alei, wsiadł do taksówki i pojechał w kierunku przeciwnym do 
centrum miasta, gdzie znajdował się jego bank. Wiedział, że bank będzie 
otwarty, jednak nie zamierzał jeszcze wchodzić do środka. Głównie z dwóch 
powodów. Po pierwsze jego samolot do Ameryki Południowej odlatywał dopiero 
o siódmej, więc chodzenie przez dłuższy czas po ulicach miasta z walizką 
pełną brylantów byłoby wielce ryzykowne.
  Oraz ze względu na Scyllę.
  I to był powód drugi. Czy Scylla zamierzał go okraść, a jeśli tak - czy 
jego plan był nadal aktualny? Gdyby Szell był na miejscu Scylli, zrobiłby 
to na pewno. Czy jest ktoś, kogo nie skusiłaby jedna z największych 
nielegalnie powstałych fortun - szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że 
potencjalna ofiara kradzieży nie mogłaby liczyć na pomoc policji?
  Czy istniało jakieś niebezpieczeństwo?
  Taksówka wyjechała z Central Parku przy Dziewięćdziesiątej i skierowała 
się w stronę stawu. Szell poprosił kierowcę, by wjechał w Madison. Tam 
właśnie, na rogu Dziewięćdziesiątej Pierwszej, znajdował się piękny, 
zbudowany z czerwonej cegły budynek banku.
  Szell starał się teraz skupić.
  Miał fenomenalną pamięć - zapamiętywał ułożenie figur na szachownicy 
równie dobrze, jak układ siekaczy w jamie ustnej; zapamiętywał ludzkie 
nosy, ręce, specyficzne kolory. Kazał kierowcy obwieźć się po dzielnicy 
banków. Wyglądając przez okno samochodu, próbował zapamiętać wszystkie 
charakterystyczne szczegóły górnego odcinka ulicy East Side. Podobną 
przejażdżkę odbył w tej okolicy dwie godziny wcześniej, kilka minut po 
ósmej, i w tej chwili porównywał ze sobą różne sytuacje i sceny z życia 
ulicy, jakie podczas obu tych tur zarejestrował jego umysł. Czy pod 
sklepieniem budynku - zażywając promieni słonecznych siedziała ta sama 
stara kobieta w towarzystwie tej samej pielęgniarki? Czy ubrania robotników 
drogowych przy ulicy Dziewięćdziesiątej Drugiej nie wyglądały na zbyt mało 
zużyte? Czy wśród przechodniów na ulicach nie było tych samych twarzy co za 
pierwszym razem? Czy odźwierni stojący przed wejściem do budynków 
zachowywali się naturalnie? Czy przechodzący listonosze nie zdradzali oznak 
zdenerwowania? Dosłownie nic nie mogło ujść uwagi Szella. Było tak zawsze - 
dlaczego teraz miałoby być inaczej?
  Szell skończył objazd dzielnicy banków i był zadowolony w takim stopniu, 
w jakim było to możliwe. W miejscach przez które przejeżdżał, nie działo 
się nic szczególnego - przynajmniej tak mu się wydawało.
  Nigdy jednak nie opierał swych sądów na powierzchownych wrażeniach. 
Zapłacił kierowcy na rogu Dziewięćdziesiątej Trzeciej i Lexington, wysiadł 
z samochodu, poczekał, aż taksówka zniknie z pola widzenia - i wsiadł do 
następnej, by pojechać z powrotem na "brylantowy bazar".
  Chciał się bowiem dowiedzieć, czy nazywanie zawartości bankowego depozytu 
jedną z największych nielegalnie powstałych fortun na świecie było 
uzasadnione, czy też było to jedynie pobożne życzenie.
  Nie miał pojęcia, jaką wartość przedstawiały obecnie brylanty.
  Kiedyś to wiedział. Wiedział to bardzo dobrze, lecz było to jakby w innym 
życiu i innym kraju. Teraz, gdy miał wreszcie zobaczyć swoją fortunę, 
bardzo pragnął znać przynajmniej jej przybliżoną wartość. Od tej wiedzy 
zależało całe jego przyszłe życie - oraz poziom tego życia. Z tego właśnie 
powodu wracał na ulicę Czterdziestą Siódmą. Było wiele pytań, na które 
chciał uzyskać konkretną odpowiedź. Dlatego, gdy znalazł się z powrotem na 
brylantowym bazarze i płacił taksówkarzowi, odczuwał o wiele większe 
podniecenie niż wtedy, gdy jechał tam po raz pierwszy.
  Oddalił się od Piątej Alei, niosąc swobodnie swą walizkę. Po chwili 
dotarł do dwóch sklepów, które uprzednio wybrał spośród wielu innych. 
Pierwszym z nich był sklep Katza. Postanowił, że zacznie od pytań 
dotyczących niewielkich okazów, a więc najpierw zapyta o wartość brylantów 
jednokaratowych. Gdyby bowiem zaczął od razu dowiadywać się o wielkie 
okazy, wzbudziłby podejrzenia. Nacisnął klamkę w drzwiach sklepu Katza. 
Były zamknięte na klucz. Nad guzikiem dzwonka znajdował się napis: 
nacisnąć. Szell nacisnął guzik. Rozległ się brzęczyk i drzwi otworzyły się.
  I pomyśleć, że wszyscy ci ludzie uważali Niemcy za okropny kraj.
  - Chciałbym obejrzeć jednokaratowy brylant - Szell zwrócił się do 
malutkiego mężczyzny, który niemal w podskokach podbiegł do lady.
  Człowieczek zaskoczył go pytaniem:
  - Dlaczego?
  - Ponieważ... - zaczął Szell, lecz zorientował się, że mówi z niemieckim 
akcentem.
  - Po-nieważ - powtórzył typowo po amerykańsku, lecz w tej dzielnicy taki 
sposób mówienia również nie był zbyt mile widziany. Szell zastanawiał się, 
czy malutki mężczyzna zauważył jego obcy akcent.
  - Bo jeśli pan tylko ogląda, niech pan pójdzie popatrzeć na wystawy. Ale 
jeśli jest pan naprawdę zainteresowany, jeśli chce pan nabyć okaz 
najwyższej jakości, jaki można znaleźć w tej części miasta, to zwrócił się 
pan do właściwego człowieka.
  - Ile taki brylant mógłby kosztować? - zapytał Szell, potakując głową. 
Wiedział bowiem, że wszystkie jego brylanty były okazami najwyższej 
jakości.
  - Zanim panu odpowiem, musimy iść do obiektywnego rzeczoznawcy, którego 
znam. I jeśli on panu nie powie, oddam brylant prawie za darmo. Poszukam 
sobie nowego szwagra. - Mówiąc to zaśmiał się.
  - Proszę o jedno - odparł Szell - chciałbym tylko wiedzieć, jaka jest 
wartość jednokaratowego brylantu.
  - Chwileczkę... chwileczkę... przywlókł się pan tu do mnie, żeby tylko 
zobaczyć, teraz chce pan wiedzieć, ile kosztuje. Pieniądze to śmieci, ja 
sprzedaję prawdziwą wartość. Kiedy porozmawia pan z rzeczoznawcą - pracuje 
piętro wyżej - przekona się pan, że jestem tym człowiekiem, którego pan 
szukał, a nie jakimś naciągaczem. No więc?
  Zachowanie samokontroli kosztowało Szella wiele wysiłku. Od ponad 
trzydziestu lat przyzwyczaił się do tego, że jego rozkazy są wykonywane 
natychmiast. Bezczelność tego Żydka przechodziła wszelkie wyobrażenie. 
Zadano mu proste pytanie, a on nie udziela natychmiastowej odpowiedzi.
  Szell odwrócił się i wyszedł. Znalazłszy się na ulicy, ruszł w kierunku 
Szóstej Alei.
  Przyciśnięcie guzika.
  Brzęczący dźwięk.
  Otwarte.
  Większość ścian wewnątrz była pomalowana na niebiesko. W środku 
znajdowało się tylko dwóch mężczyzn - jeden stał odwrócony tyłem, był otyły 
i spocony; drugi natomiast - ten który podszedł od razu do Szella, miał 
wygląd prawdziwego dżentelmena - mały wąsik, ubiór dobrany do koloru 
wnętrza sklepu.
  - Słucham pana.
  Szell postanowił mówić z akcentem brytyjskim.
  - Interesuje mnie wartość jednokaratowego brylantu.
  Mężczyzna z wąsikiem uśmiechnął się.
  - To tak, jakby spytał pan o cenę obrazu. To zależy od wielu rzeczy.
  - Obchodzimy z żoną dwudziestopięciolecie ślubu. Wiem, że to srebrne 
gody, ale widzi pan, ona uwielbia brylanty. Byłbym skłonny jeszcze trochę 
poczekać, ale brylantowe gody obchodzi się dopiero po sześćdziesięciu 
latach i szans na to, by doczekać tej chwili, nie oceniam zbyt wysoko. 
Pomyślałem więc, że mógłbym zrobić żonie niespodziankę. Rozumie pan, o co 
chodzi?
  - Powiem panu, jaka może być rozpiętość cen. Prawdopodobnie uda się panu 
znaleźć w tej okolicy jednokaratowy brylant o wartości jedynie trzystu 
pięćdziesięciu dolarów. Ja mam do sprzedania okaz za cztery tysiące. Jaką 
więc cenę byłby pan skłonny zapłacić?
  - Cztery tysiące - odpowiedział Szell. Był trochę poruszony, gdyż nigdy 
wcześniej nie zaprzątał sobie głowy tak niewielkimi sumami.
  Sprzedawca pochylił się nad ladą.
  - To bardzo mądra decyzja, proszę pana. Należy zawsze kupować towar 
najwyższej jakości. Brylanty to najlepsza inwestycja, ich cena zawsze idzie 
w górę, zwłaszcza tych cenniejszych. Takich nigdy nie ma w nadmiarze i 
popyt na nie nigdy nie maleje. Dam panu przykład: piękny okaz trzykaratowy 
osiąga dziś cenę co najmniej osiemnastu tysięcy. Przed końcem tego roku 
jego wartość wzrośnie do dwudziestu pięciu tysięcy.
  Szell pokiwał głową, starając się uporządkować w myślach wszystkie te 
liczby, co nie było łatwe, gdyż gruby mężczyzna rozmawiał akurat przez 
telefon i mówił coraz bardziej podniesionym głosem.
  - Rozumiem, Arnie - mówił mężczyzna do słuchawki. - Arnie, na Boga, znamy 
się przecież od dwudziestu lat. Chryste, wiem, że jest Żydówką. Oczywiście, 
że chce mieć duży kamień. Powiedz mi tylko, ile byłbyś skłonny dać? 
Dwanaście? Czy dałbyś dwanaście? Jeśli zgodzisz się na dwanaście, mogę 
wybrać coś, co przyprawi ją o zawrót głowy. Daj mi znać jeszcze dzisiaj, 
Arnie. - Gdy tęgi mężczyzna odłożył słuchawkę i odwrócił się, Szell 
pomyślał: - Mój Boże, mój Boże! Znam tego Żyda, był moim pacjentem w 
obozie!
  Gruby mężczyzna stanął wyprostowany i przyjrzał się Szellowi.
  Wtedy nie był taki otyły. Musiał być silny. W przeciwnym razie nie 
przeżyłby. Z pewnością pracował u Kruppa lub w I.G. Farben. Chryste, ilu 
moich byłych pacjentów chodzi po tych ulicach?
  Gruby mężczyzna przypatrywał się teraz uważnie Szellowi.
  Szell wiedział, że powinien natychmiast uciekać. Nie mógł jednak tego 
zrobić, po prostu nie mógł. Tego właśnie obawiał się bardziej niż 
czegokolwiek innego - spotkania w biały dzień ofiary swojej obozowej 
działalności.
  - Wydaje mi się, że pana znam - powiedział gruby mężczyzna. - Pańska 
twarz wydaje mi się znajoma.
  - Mam nadzieję, że poznaliśmy się już wcześniej. Uwielbiam takie 
nieoczekiwane spotkania - odparł Szell czysto brytyjskim akcentem. 
Wyciągnął prawą rękę. - Hesse, bardzo mi miło. - Gruby mężczyzna podał mu 
rękę. Szell uścisnął również rękę mężczyzny z małym wąsikiem. - Hesse, miło 
mi pana poznać. Christopher Hesse, być może był pan w naszym sklepie w 
Londynie - w sklepie mojej żony i moim.
  - To nie było w Londynie - odparł otyły mężczyzna.
  - No cóż, jesteśmy tam od połowy lat trzydziestych. Wiadomo - Hitler; 
jesteśmy Żydami i postanowiliśmy wyjechać w momencie, gdy było to jeszcze 
możliwe. Nasi przyjaciele ochrzcili nas mianem histeryków, ale mimo 
wszystko wyjechaliśmy. Przez wszystkie te lata prowadziliśmy sklep, w 
którym sprzedajemy niemal wszystko. Nasz sklep znajduje się niedaleko 
Islington. To w tej chwili modne miejsce - inaczej niż wtedy, gdy tam 
osiedliśmy na stałe. Wówczas jednak nie było nas stać na nic więcej. Nie 
chcę się przechwalać, ale interesy idą nam całkiem nieźle. - Szell 
wypowiedział to wszystko bardzo brytyjskim akcentem - bardziej chyba 
brytyjskim, niż gdyby mówiła to sama królowa. Skutek był jednak widoczny i 
Szell poczuł się dumny: z twarzy grubego mężczyzny znikły wszelkie oznaki 
podejrzliwości.
  - Zawsze chciałem wybrać się do Londynu - wtrącił mężczyzna z małym 
wąsikiem.
  - Ależ proszę to zrobić - odpowiedział Szell. - I kiedy pan przyjedzie, 
proszę się z nami koniecznie skontaktować. Sklep nazywa się Hesse of 
Islington. Proszę obiecać, że będzie pan pamiętał.
  - Oczywiście - odpowiedział mężczyzna z wąsikiem. - Chciałby pan coś 
obejrzeć?
  - Chyba tak. Muszę tylko dyskretnie wysondować opinię mojej pani. Cztery 
tysiące to dość znaczna suma.
  - Czy mam to dla pana zatrzymać?
  - To dobry pomysł - odpowiedział Szell, po czym uśmiechnął się, wziął 
swoje pakunki i wyszedł ze sklepu. Idąc chodnikiem, mijał mężczyzn w 
kapeluszach, starców o wyglądzie uczonych, właścicieli straganów. Na ulicy 
utworzył się korek. Robiło się gorąco. Szell spojrzał na zegarek: już dawno 
minęła jedenasta. Ponieważ postanowił pójść do banku możliwie jak 
najpóźniej, miał jeszcze kilka godzin na to, by pospacerować po ulicach i 
jak najdokładniej zarejestrować w umyśle szczegóły życia Manhattanu. Musiał 
przyznać Amerykanom, że było to niezwykłe miejsce: drapacze chmur, małe, 
wąskie uliczki, budynki ze strzelistymi dachami. Przechadzając się w 
pobliżu Szóstej Alei, Szell usłyszał nagle słowo: Engel. Na początku nie 
był pewny, czy dźwięk ten dochodził z jakiegoś sklepu muzycznego, czy też 
był produktem jego wyobraźni. Gdy jednak usłyszał to słowo ponownie, zdał 
sobie sprawę, że nie było to słowo: Engel, lecz der Engel. Mocniej zabiło 
mu serce i poczuł się nieswojo, gdyż głos - był to głos kobiety - 
przerodził się w tej chwili w głośny wrzask: - Der weisser Engel, der 
weisser Engel! Od czasów Oświęcimia nikt nie nazwał Szella Białym Aniołem. 
Odwrócił głowę i zobaczył ją: znajdowała się po przeciwnej stronie ulicy 
Czterdziestej Siódmej; była pochylona, o wyglądzie starej wiedźmy. 
Wskazując jedną ręką na Szella, a drugą przyciskając kurczowo do piersi, 
kobieta krzyczała wniebogłosy: - Der weisser Engel... Szell... Szell... - 
choć nie potrafiła utrzymać nieruchomo swej diabelskiej ręki, nie było 
wątpliwości, że wskazuje nią właśnie na Szella. Przez chwilę Szell zamarł w 
bezruchu, ponieważ przechodnie reagowali na krzyk kobiety. Jednak nie 
Latynosi, którzy szli w swoją stronę, jakby nic szczególnego się nie 
działo; nie reagowali również czarni - cóż ich to mogło obchodzić, że stara 
obłąkana kobieta wykrzykuje słowo, które mogło się kojarzyć ze słowem rell, 
czyli sprzedawanie. Na starą kobietę nie zwracali również uwagi młodzi 
Żydzi, najwidoczniej pochłonięci własnymi sprawami...
  ...Na krzyk kobiety zwrócił jednak uwagę stary brodaty mężczyzna:
  - Szell?... Szell jest tutaj?...
  ...Potem rozległ się głos innego starego mężczyzny:
  - Gdzie jest Szell?...
  ...Wtedy odezwała się niezwykle niskim głosem ogromna kobieta:
  - On nie żyje... Szell nie żyje... żaden z nich nie żyje...
  - Nein, nein - krzyczała nadal kobieta o wyglądzie wiedźmy, wskazując 
palcem: - Der weisser Engel ist Hier!
  Ulica Czterdziesta Siódma była w tym momencie bliska eksplozji.
  Szell ruszył ponownie w kierunku Szóstej Alei, pamiętając, aby iść bardzo 
powoli. Gdyby zaczął biec, natychmiast by się tym zdradził. Gdyby biegł, 
oznaczałoby to, że musi mieć ku temu jakiś powód - a tym powodem, rzecz 
jasna, byłoby to, że został rozpoznany przez starą kobietę jako wielki 
Christian Szell. Nie było jednak powodu do paniki; musiał po prostu 
przechytrzyć Żydów, którzy nie znali przecież jego wyglądu. Niektórzy znali 
- jego twarz pamiętał gruby mężczyzna w sklepie; rozpoznała go również 
wiedźma po przeciwnej stronie ulicy. W oczach wszystkich innych Szell był 
jednak kimś obcym. Większości z nich znane było z pewnością jego nazwisko. 
Niektórzy mogli widzieć kiedyś jego twarz. Jednak tylko nieliczni 
potrafiliby rozpoznać w tym łysym mężczyźnie Christiana Szella.
  Chyba żeby zaczął nagle biec.
  Spokojnie, spokojnie - rozkazał Szell samemu sobie.
  Do Szóstej Alei było już blisko. Zupełnie blisko. Za sobą słyszał jednak 
odgłosy, które napawały go coraz większym strachem. Jego nazwisko 
wykrzykiwano w tym momencie na całym brylantowym bazarze. Wszyscy Żydzi 
zostali nagle ogarnięci strachem - pociechą mogło być dla nich to, że mieli 
teraz tak wielką przewagę liczebną. Wszyscy zastanawiali się, czy to 
prawda, czy to możliwe, że Szell żyje, że jest tu - w Ameryce? Każdy z nich 
zadawał sobie teraz pytanie: a może to ja będę tym, który go złapie?
  Jeszcze wolniej - Szell wydał rozkaz samemu sobie. Jesteś turystą, możesz 
czuć się bezpiecznie, nie ma powodu do pośpiechu.
  - Ucieka! - krzyknęła stara czarownica. - Widzicie? Widzicie?
  Szell obserwował w tej chwili właścicieli sklepów, którzy wyglądali przez 
okna i drzwi, zaalarmowani nagłą wrzawą.
  Uśmiechnął się przyjaźnie do otyłej damy, która stała w drzwiach swego 
sklepu jubilerskiego.
  - Cóż za dzień! Tres belle, czyż nie? - powiedział Szell najlepszą 
francuszczyzną, na jaką było go stać. Starał się przy tym zachowywać tak, 
jakby za jego plecami nic się nie działo.
  - Co to za hałasy? - spytała duża kobieta.
  Szell w typowo francuski sposób wzruszył ramionami.
  - To jacyś szaleńcy - odparł.
  Kobieta uśmiechnęła się.
  W porządku - pomyślał Szell. Nie przegrasz, jeśli tylko nie wpadniesz w 
panikę. A więc powoli. Tylko powoli.
  - Ja go zatrzymam! - wrzasnęła stara wiedźma. Szell bezwiednie odwrócił 
swą łysą głowę. Gdyby zaczęto go ścigać, sytuacja zmieniłaby się 
radykalnie. Wiedźma wybiegła na ulicę krzycząc:
  - Przejście, zróbcie przejście! - Kobieta była stara i powolna w ruchach, 
więc można było oczekiwać, że kierowcy przejeżdżających samochodów zdążą 
zahamować swe pojazdy - i tak się faktycznie stało. Jednakże jeden z 
samochodów, choć zahamował tak ostro, że pisk opon wywołał u przechodniów 
dreszcze, wpadł w poślizg i lekko potrącił starowinę. Kobieta utrzymała się 
przez moment na nogach, po czym upadła. Nie została ranna, gdyż leżąc już 
na jezdni wydała z siebie okrzyk bardziej donośny niż wszystkie 
dotychczasowe:
  - Głupcze... głupcze... kto teraz go zatrzyma? - Słowa te skierowane były 
do kierowcy, który wyskoczył z samochodu i podbiegł do leżącej kobiety, by 
pomóc jej wstać. Tymczasem Szell kontynuował przechadzkę, dochodząc 
wreszcie do Szóstej Alei, gdzie poczuł się już zupełnie bezpiecznie. 
Zadowolony z takiego obrotu sytuacji, skręcił w kierunku przeciwnym do 
centrum i szedł spokojnie dalej, zostawiając gdzieś daleko za sobą histerię 
i zgiełk ulicy Czterdziestej Siódmej, a więc sprawy - taką miał nadzieję - 
które należały już do przeszłości. A może nie? Być może zjawi się policja i 
przesłucha starowinę - i uwierzy w jej opowieść lub nie. Ale na to Szell 
nie miał już wpływu.
  Może mieć wpływ tylko na jedno: samego siebie. I jest tylko jedna rzecz, 
którą można zrobić: coś, czego nikt nie oczekuje.
  Policjanci sądziliby zapewne, że Szell ma przy sobie pistolet. Nie było 
tak jednak teraz ani nigdy przedtem. Po pierwsze dlatego, że nigdy nie 
chciał posiadać umiejętności posługiwania się bronią palną - miał zostać 
dentystą, a w tym zawodzie pistolety są bezużyteczne. To prawda, uczył się 
kiedyś strzelać, lecz szybko odkrył, że w tej dziedzinie wykazuje zupełny 
brak talentu. Nienawidził hałasu, jaki towarzyszy strzelaniu. Poza tym 
odrzut broni palnej po oddaniu strzału powodował, że Szell nigdy nie 
trafiał do celu. Fakt, że nie nosił przy sobie pistoletu, wcale nie 
oznaczał jednak, że nie był uzbrojony.
  Miał przecież Przecinacz.
  Po prostu Przecinacz. Jeśli potraktować ten przedmiot jako zwykły nóż, 
Szell nie dokonał w tej dziedzinie żadnego odkrycia - noże istnieją 
przecież od czasów, gdy przestaliśmy być ziemnowodnymi zwierzętami. 
Przecinacz nie był jednak zwykłym nożem, lecz narzędziem, które było tworem 
wyrafinowanej inteligencji Szella. Zawsze nosił tę broń przywiązaną do 
przedramienia. Wystarczył jeden błyskawiczny ruch i w prawej ręce pojawiało 
się nagle niebezpieczne ostrze gotowe do zadania ciosu. Narzędzie miało 
masywną rękojeść, a jego ostrze było osadzone głęboko w drewnianej obudowie 
i miało spiczasty koniec, tak ostry jak igła strzykawki. Tylko jedna 
krawędź ostrza przeznaczona była do zadawania ciosów - druga była gruba i 
masywna. Wystarczyło więc zadać cios z rozmachu, by - zależnie od 
okoliczności - rozciąć na pół brzuch przeciwnika lub poderżnąć mu gardło. 
Szell uwielbiał w swej broni jedno: w porównaniu z okropnym hałasem 
towarzyszącym oddawaniu strzału Przecinacz działał bezszelestnie.
  A więc można było oczekiwać, że Szell będzie miał przy sobie broń palną. 
Można się było również spodziewać, że będzie uciekał.
  On tymczasem, zachowując niewiarygodny wprost spokój i kontrolę zarówno 
nad swym ciałem, jak i umysłem, postanowił, że zostanie tam właśnie, gdzie 
się w tej chwili znajduje. Wiedział bowiem, że jego potencjalni tropiciele 
będą pewni jednego: przy pierwszej nadarzającej się okazji Szell spróbuje 
uciec na drugi kraniec miasta - wskoczy do taksówki, pojedzie metrem, 
zrobi, co będzie w jego mocy, by zniknąć z pola widzenia.
  Szósta Aleja okazała się miejscem dość ponurym, a w dodatku wysokie 
budynki nie przepuszczały słońca. Szell zawrócił więc i ruszył z powrotem w 
kierunku Piątej Alei. Był już w połowie drogi, gdy zobaczył niewielki plac 
skąpany w promieniach słońca. Podszedł bliżej i aż westchnął ze zdumienia, 
bo oto przed jego oczami roztaczał się wspaniały widok: w ten wyjątkowo 
ciepły dzień po znajdującym się poniżej poziomu ulicy lodowisku jeździł 
tłum łyżwiarzy. Szell stanął przy balustradzie i obserwował wirujące 
figury.
  Niewiarygodne.
  A jednocześnie najlepsze, co było w życiu Ameryki. W samym sercu 
miasta-dżungli, w środku upalnego dnia ludzie zachowywali się tak, jakby 
była mroźna zima. Dzieci śmiały się i upadały, starsze panie jeździły po 
lodzie, trzymając się za ręce ze starszymi mężczyznami. W środku znajdowali 
się najlepsi łyżwiarze - być może profesjonaliści, w każdym razie radzili 
sobie świetnie, wykonując zgrabne obroty i skoki. Szell zauważył, że ci 
najlepsi mają podobne sylwetki - nogi podobne do nóg tancerzy, jednak 
trochę grubsze, oraz szczupłe torsy, zwłaszcza w górnej części, co było 
prawdopodobnie wynikiem wysiłku, jaki wkładali w to, by uczynić swe ciała 
zwinnymi i zgrabnymi. Nie byli tacy grubi, jak mężczyzna ze sklepu 
jubilerskiego - ten właśnie, który nagle położył ręce na ramionach Szella, 
chcąc go odwrócić, i dysząc powiedział:
  - Wiedziałem, że nie jesteś Anglikiem, ty morderczy sukinsynu. Szell, gdy 
poczuł, że ktoś próbuje odwrócić go, wysunął swój Przecinacz i jeszcze 
zanim zdążył stanąć twarzą w twarz z napastnikiem, puścił w ruch swą broń - 
jeden szybki, prawie niewidoczny ruch prawej ręki i gardło grubego 
mężczyzny zostało nagle rozcięte na pół.Gdy mężczyzna trzymając się 
kurczowo za gardło, zaczął się osuwać na ziemię, Szell krzyknął: - Tu jest 
chory, potrzebny lekarz, zawołajcie lekarza! Gruby mężczyzna, w którym 
tliły jeszcze resztki życia, zawisnął na balustradzie. Wokół niego zebrał 
się tłum ludzi. Po chwili mężczyzna nie był już w stanie trzymać się za 
gardło - jego ręce opadły bezwładnie, a z rany trysnęła krew. Ludzi 
gromadziło się coraz więcej. Większość zaczęła krzyczeć. Wśród nich nie 
było już jednak Szella, który w tej chwili szedł bardzo szybkim krokiem, a 
właściwie biegł w kierunku stojącej nie opodal taksówki. Do diabła z 
zasadami! Nad głową Szella gromadziły się czarne chmury. Nieszczęścia 
chodziły trójkami - pierwszym była starowina, która rozpoznała go na ulicy, 
drugim gruby mężczyzna. Szell nie miał najmniejszego zamiaru czekać na 
przeżycie trzeciego nieszczęścia. Teraz myślał już tylko o banku - o banku 
i brylantach. Powiedział kierowcy, gdzie ma jechać, po czym otworzył 
walizkę i ukradkiem przetarł chusteczką ostrze Przecinacza. Następnie 
schował szybko swą broń, włożył chusteczkę do walizki i zamknął ją. 
Dochodziło wpół do dwunastej, gdy znalazł się wreszcie na rogu 
Dziewięćdziesiątej Pierwszej i Madison.
  A więc do dzieła.
  Bank znajdował się na rogu po prawej stronie. Wydawało się, że w pobliżu 
nie dzieje się nic szczególnego. Mogły to być jedynie pozory - a na nich 
Szell nigdy nie opierał swych osądów.
  A jeśli ktoś czyhał na jego fortunę? Gdyby tak było naprawdę, czy Szell 
miał jakąś szansę? To prawda, że mógł nie wchodzić do banku. Przed 
nadejściem Bożego Narodzenia byłby jednak nikim innym jak zubożałym 
uciekinierem - a więc znalazłby się w sytuacji nie do pozazdroszczenia.
  Zapłacił kierowcy, wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku wejścia do 
banku.
  Klucz do skrytki trzymał w kieszeni garnituru, natomiast numer zakodowany 
był w jego mózgu. Zobaczył napis: "Skrytki bankowe" i szyko ruszył w 
kierunku wskazywanym przez strzałkę. Zszedł po schodach i ujrzał przed sobą 
dużą, zamkniętą bramę. Po drugiej stronie bramy czuwał strażnik. Szell 
podszedł do znajdującego się obok bramy biurka, przy którym siedziała 
kobieta. Była w średnim wieku, otyła i, jak na czarną, o całkiem miłej 
fizjonomii.
  - Do mojej skrytki - powiedział Szell, podając jej klucz.
  Spojrzała na niego ze zdziwieniem.
  - Myślałam, że znam wszystkich właścicieli skrytek. - powiedziała. - Ale 
widocznie codziennie zjawia się ktoś nowy. Pańskie nazwisko?
  Szell odpowiedział po niemiecku - jeśli kobieta pracowała tu jakiś czas, 
musiała znać jego ojca, który nie mając zdolności do nauki języków, nie 
wyzbył się z pewnością niemieckiego akcentu.
  - Christopher Hesse. Nie jestem właścicielem skrytki, lecz jedynie osobą 
upoważnioną. Chodzi o mojego ojca, to jego skrytka - powiedział Szell 
łamaną angielszczyzną i uśmiechnął się do czarnej kobiety.
  - Starszy pan Hessuh - odparła kobieta, przekręcając nazwisko. - A więc 
jest pan jego synem. Chyba nie widziałam pana nigdy dotąd. Ale to w końcu 
nic dziwnego, że po tylu latach właściciel skrytki przysyła do banku 
upoważnioną przez siebie osobę.
  Dlaczego zabiło mu mocniej serce? Czy ta kobieta mogła cokolwiek 
wiedzieć?
  - Ojciec zmarł - wytłumaczył Szell.
  - O mój Boże, tak mi przykro - westchnęła kobieta, przyciskając plecy do 
oparcia krzesła.
  - Tak, to okropne.
  - Miałam na myśli coś innego - powiedziała. - Jest mi oczywiście przykro 
z powodu jego śmierci, ale jest jeszcze inny problem: w przypadku śmierci 
dysponenta plombuje się skrytkę do czasu, aż prawnicy zbadają wszystkie 
zaistniałe okoliczności.
  Szell zamrugał oczami.
  - Mówiąc konkretnie, nie mogę pana wpuścić do środka.
  To jednak prawda, że nieszczęścia chodzą trójkami.
  - Może pan usiądzie, panie Hessuh.
  - Proooszę - wykrztusił Szell i zaczął płakać. Łzy lały mu się po 
policzkach.
  - Nic nie mogę na to poradzić, panie Hessuh, może mi pan wierzyć. To 
głupie prawo, ale takie są przepisy i muszę ich przestrzegać.
  - Mówi pani za szybko. - Szell usiadł zrezygnowany na krześle zakrywając 
głowę dłońmi. - Jeszcze tylko trzy tygodnie - zaczął.
  - Nie całkiem rozumiem, co pan ma na myśli.
  Szell spojrzał na kobietę niebieskimi, załzawionymi oczami.
  - Mojemu ojcu zostały trzy tygodnie życia. Tak twierdzą lekarze. Mówią, 
że to rak. Błagam panią. Proszę mi pomóc, bardzo proszę. Jest jedyną bliską 
mi osobą w rodzinie. Chciałbym przedłużyć mu życie. Trzy tygodnie to 
okropnie mało. - Wypowiedziawszy to wszystko z wyraźnym obcym akcentem, 
potrząsnął głową i odwrócił wzrok w inną stronę.
  - Och, to zmienia postać rzeczy - odparła Murzynka. Jeśli jest tylko 
chory, może pan wejść do środka - dodała i szybko przystąpiła do 
załatwiania formalności. - George - zwróciła się do strażnika. - George, 
zaprowadź młodego pana Hessuha do jego skrytki. - Zwracając się do Szella, 
powiedziała: - Panie Hessuh, proszę dać George'owi klucz.
  Szell wykrztusił: dziękuję i podał przez kraty kluczyk. Strażnik 
tymczasem przekręcił klucz w zamku, wywołując metaliczne odgłosy, i wpuścił 
Szella do środka. Obaj mężczyźni ruszyli w kierunku skrytek.
  - Czy chce pan wejść do osobnego pomieszczenia?
  - Owszem, tak.
  Strażnik wyjął dwa klucze i włożył je do dwóch różnych zamków. Przekręcił 
oba klucze i wyciągnął duże pudło. Następnie zaprowadził Szella do osobnego 
pomieszczenia i położył pudło na podłodze. Szell podziękował strażnikowi, 
który skinął głową i wyszedł.
  Niczym dziecko, które właśnie dostało prezent pod choinkę, Szell wziął 
pudełko ostrożnie do rąk. Spodziewał się, że będzie ciężkie.
  Było lekkie jak piórko.
  Otworzył je.
  W środku znajdowała się tylko puszka po kawie. Jedna duża puszka po kawie 
marki Melitta - i to wszystko.
  Rozwścieczony Szell ściągnął z cholernej puszki metalową pokrywkę.
  Wysypały się brylanty.
  Szell usiadł z wrażenia. Puszka była cała wypełniona brylantami. Jaką 
mogły mieć wartość? Szell wysypał zawartość na dno dużego pudła. Wywołał 
tym niepotrzebny hałas, więc czym prędzej zamknął szczelnie pudło w obawie 
przed strażnikiem. Gdy uznał, że zagrożenie minęło, ponownie otworzył pudło 
i zaczął przyglądać się poszczególnym okazom. Najmniejsze były wielkości 
gumki do wycierania przy ołówku. Szell zastanowił się, ile mogą mieć 
karatów. Trzy? Prawdopodobnie więcej. Były ich dosłownie tuziny. Były też 
tuziny innych, o wielkości paznokcia.
  Były również okazy naprawdę duże. Wiele z nich miało wielkość orzechów 
laskowych, a niektóre orzechów włoskich. Spójrz na ten kamień - Szell 
kurczowo trzymał w ręce okaz wielkości zaciśniętej piąstki dziecka. Nagle 
przed jego oczami pojawiła się sparaliżowana strachem, pociągła twarz 
ładnej kobiety, młodej i delikatnej. Mówiła, że jest kuzynką Rotszyldów, i 
pytała, czy to wystarczy - to wszystko, co miała.
  Tak, moja droga, oczywiście, że tak. W zupełności wystarczy.
  Serce Szella zaczęło walić jak młot. Zrozumiał bowiem, że to, na co w tej 
chwili patrzy, przekracza jego najśmielsze oczekiwania. Gdybym chciał, 
mógłbym za to kupić cały Paragwaj. Nie zrobię tego, lecz mógłbym, i... i...
  Szell zaczął zbierać brylanty, starając się odrzucić myśl o kupowaniu 
całego kraju. Był właścicielem jednej z największych fortun, ale jaki z 
tego pożytek, jeśli musiałby się ukrywać na jakimś tropikalnym pustkowiu? 
Słyszał, że podobno w Turcji są lekarze, wspaniali chirurdzy, którzy 
potrafią zmienić ludzką twarz, a nawet - jeśli ktoś potrafi znieść ból 
podczas zabiegu - skrócić człowieka o kilka centymetrów. Kto wie - może 
właśnie to należało teraz zrobić - oddać się w ręce tych ludzi, nawet jeśli 
zażądają za swe usługi prawdziwej fortuny. Z nowym wyglądem mógłby spędzić 
resztę życia popijając szampana w jakimś europejskim kraju, czekając, aż 
kiedyś w wieku siedemdziesięciu pięciu lat padnie ofiarą podagry lub 
jakiejś innej choroby. Szellowi trzęsły się ręce, gdy wrzucał do puszki 
ostatnie brylanty i chował swą fortunę do walizki. Zrobiwszy to, zawołał 
strażnika i poprosił o zamknięcie pustego już schowka.
  Szell poczekał, aż strażnik zakończy wykonywanie wszystkich przepisowych 
czynności, a następnie podążył za nim ku głównej bramie. Gdy znalazł się na 
zewnątrz skarbca, poczuł się bezpiecznie.
  - Pozdrowienia dla ojca, proszę nie zapomnieć powiedzieć panu Hessuh, że 
ma pozdrowienia od panny Barstow - powiedziała na pożegnanie czarna 
kobieta.
  Szell uśmiechnął się, skinął głową i ruszył w górę po schodach. Wyszedł z 
budynku na rozświetloną promieniami słońca ulicę, gdzie zdał sobie nagle 
sprawę z tego, że nieszczęścia nie chodzą trójkami, lecz czwórkami. Po 
chodniku szedł jakiś wariat, ubrany w płaszcz przeciwdeszczowy. Na nogach 
miał sportowe buty.
  - A jednak istnieje pewne niebezpieczeństwo - powiedział Babe.
  
  
  29
  
  Szell odczekał chwilę. Żadnych nagłych ruchów. Jeśli ten facet przeżył, 
to było bardziej niż prawdopodobne, że ludzie Szella są już martwi. 
Oznaczało to również, że ten szaleniec musi być uzbrojony, i to 
prawdopodobnie w pistolet. Szell zauważył, że prawa kieszeń jego płaszcza 
przeciwdeszczowego jest czymś wypchana.
  On sam był oczywiście również uzbrojony w swój Przecinacz i nie miał 
zamiaru zostać pokonany. Zwycięstwo zależało tylko od tego, czy uda mu się 
zbliżyć do przeciwnika na dostatecznie małą odległość - a wtedy: szach i 
mat. Szell rozejrzał się wokół w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca.
  - A więc co dalej? - zapytał Szell.
  - Powiedz mi, gdzie chcesz umrzeć - odparł Babe.
  - O czym ty mówisz? - zaczął Szell, ale nagle zobaczył, że z kieszeni 
płaszcza napastnika wystaje lufa pistoletu, więc zrozumiał, że powinien 
poważnie potraktować ostrzeżenie tego chudego stworzenia, które jeszcze 
kilka godzin temu zalewało się łzami na fotelu dentystycznym. Wszystkich 
szaleńców należało traktować poważnie. - Odłóż broń, nie miałem zamiaru 
kpić z ciebie. Są jednak sprawy, o których nie wiesz. Jestem w posiadaniu 
pewnych przedmiotów i sądzę, że możemy dojść do porozumienia.
  - Gdzie chcesz umrzeć? - powtórzył Babe, bardzo cichym głosem. Głosem, 
który pochodził jakby z innego świata i nie należał do istoty ludzkiej.
  Szell nie wierzył własnym uszom. On naprawdę chce mnie zabić. Mam w 
walizce całe bogactwo Indii, a przyjdzie mi zmierzyć się z jakimś 
skretyniałym szczeniakiem, który będzie się chełpił z powodu mojej śmierci.
  - Park - wykrztusił Szell, wskazując na znajdującą się koło następnej 
przecznicy bramę wejściową. - W parku jest cicho, możemy tam spokojnie 
porozmawiać. - I zbliżyć się do siebie. Tego już jednak nie powiedział.
  Skinieniem głowy Babe dał znać Szelowi, że się zgadza.
  Szell ruszył z miejsca.
  - Musisz mnie wysłuchać. Pozwól, że ci wszystko powiem - zaczął Szell. - 
Jesteś bardzo młody i chcę, abyś wiedział jedno: życie człowieka może być 
bardzo długie i lepiej je przeżyć w komforcie.
  Babe milczał.
  - Jesteś taki młody - powtórzył Szell. W głosie jego zabrzmiała w tej 
chwili nuta błagalnej prośby. - Jesteś bardzo bystry, ale nie posiadasz 
jeszcze mądrości życiowej.
  - Zabiłeś mojego brata - odparł Babe.
  - Nie, to kłamstwo, nie byłem obecny przy jego śmierci. Przysięgam.
  - Janeway powiedział mi wszystko. Elsa również.
  - Musiało się tak stać - powiedział Szell. - Nie chciałem tego, 
przysięgam.
  - Janeway nic mi nie mówił - odrzekł Babe. - Elsa też nie. A więc nie 
martw się o moją mądrość, mam jej cholernie dużo.
  Obaj mężczyźni zbliżali się do parku.
  - Zabicie mnie nie rozwiąże żadnych problemów - stwierdził Szell.
  - Twoich nie.
  - Żadnych.
  Babe podążał za Szellem.
  - Szybciej.
  Przeszli na drugą stronę Piątej Alei i znaleźli się w parku.
  - W stronę stawu - rozkazał Babe i obaj ruszyli w górę po schodach. Wokół 
panowała cisza. Był gorący dzień i w parku znajdowało się zaledwie kilku 
biegaczy. Prawa strona trasy dla sportowców była na całej swej długości 
porośnięta gęstymi krzakami.
  - Tutaj - powiedział Babe.
  - Muszę ci coś pokazać! Musisz to zobaczyć!
  - Wejdź w krzaki - rozkazał Babe.
  Szell ruszył w kierunku zarośli.
  - Puszka po kawie; spójrz na nią, błagam cię tylko o jedno: popatrz na 
nią.
  Babe wyciągnął z kieszeni pistolet, który należał kiedyś do H.V.
  - Chryste! - krzyknął Szell. - Jedna prośba, każdy ma prawo do ostatniego 
życzenia.
  - A czy ty dawałeś innym takie prawo?
  - Oświęcim był obozem zagłady, a nie obozem koncentracyjnym. Nie był 
miejscem, gdzie więźniowie mieli odzyskiwać siły.
  Babe odbezpieczył broń.
  Szell padł na kolana i otworzył walizkę. Chwytając gwałtownym ruchem 
puszkę, powiedział błagalnym głosem:
  - Popatrz... musisz popatrzeć... nie proszę o nic więcej... zrób to...
  - Nie chcę twoich brylantów - odpowiedział cicho Babe. - Nawet nie chcę, 
abyś się płaszczył przede mną. Pragnę jedynie twojej śmierci. - Szell 
otworzył tymczasem puszkę.
  - Jezu - powiedział Babe na widok brylantów.
  - Widzisz? Miliony... tyle milionów dla ciebie i dla mnie... można to 
wszystko sprzedać...
  Babe zawahał się przez chwilę, lecz w końcu potrząsnął głową.
  - Popatrz przynajmniej na to, co mam do zaoferowania... podejdź bliżej i 
przyjrzyj się temu, rozważ swą decyzję, błagam się, podejdź tu, zbliż się 
do mnie i podejmij decyzję, to moja ostatnia prośba, musisz ją spełnić!
  Babe ponownie zawahał się, po czym podszedł do ocienionych zarośli, gdzie 
czekał na niego Szell. Gdy Babe znalazł się dostatecznie blisko, Szell 
wprawił w ruch swój Przecinacz.
  Zrobił to zbyt powoli.
  Babe nacisnął spust i z bliskiej odległości wystrzelił w pierś Szella, 
który - skręciwszy się lekko - upadł raptownie do tyłu. Leżał przez chwilę 
z twarzą zwróconą ku ziemi, próbując zebrać siły do wykonania następnego 
ruchu.
  Babe usiadł wygodnie na ziemi i trzymając pistolet, zaczął mówić 
spokojnie:
  - Nie wiem, czy to zrozumiesz, ale kiedyś, dawno temu byłem człowiekiem 
nauki i maratończykiem. Tego człowieka jednak już nie ma. Chyba umarł. 
Pamiętam niektóre jego przemyślenia, na przykład to, że kiedy człowiek nie 
uczy się na własnych błędach, skazany jest na to, by je popełniać w 
przyszłości. Popełnialiśmy błędy w sposobie, w jaki postępowaliśmy z ludźmi 
twojego pokroju. Publiczne procesy są gówno warte, a egzekucje to tylko 
igraszka dla tych, którzy odnieśli zwycięstwo. Czym więc powinniśmy 
odpłacać takim jak ty? Zadając im ból. To byłaby odpowiednia kara. Taki los 
powinien spotkać pokonanego - ból, po prostu ból. Ból i tortury. A 
tymczasem ci wszyscy geniusze prawa dosłownie wychodzą z siebie, aby tak 
zwanej sprawiedliwości stało się zadość. Myślę, że ten świat mógłby być 
takim miłym i spokojnym miejscem, gdyby tylko podobni do ciebie zbrodniarze 
wojenni wiedzieli o jednym: jeśli nie powiedzie im się realizacja ich 
niecnych planów, zostaną skazani na męczarnie. Tego właśnie pragnę - chcę, 
abyś przeżył męczarnię. To, co teraz przeżywasz, nie jest jeszcze 
odpowiednią karą. Wymierzanie kary powinno trwać równie długo, jak całe 
życie skazańca. Wtedy moglibyśmy uznać, że sprawiedliwości stało się 
zadość. Wiem, że humaniści nie zgodziliby się z takim punktem widzenia. Ty 
jednak przyznasz mi rację. Wiele się od ciebie nauczyłem, jestem w tej 
chwili podobny do ciebie, a nawet lepszy - ty za chwilę umrzesz, a mnie 
pozostało jeszcze wiele lat życia.
  Szell przypuścił następny atak. Rzucił się do przodu, niczym piłka odbita 
od ściany, chcąc dosięgnąć Babe'a. Ten jednak nie zadał sobie nawet trudu, 
by zrobić unik - oddał po prostu następny strzał, rozrywając na kawałki 
brzuch Szella, który ponownie osunął się bezwładnie na ziemię.
  - Czy wiesz, że zabijanie staje się dla mnie coraz łatwiejsze? W ciągu 
dzisiejszego dnia jesteś już moją piątą ofiarą. Pierwszą był Karl - 
przestrzeliłem mu oko. Gdybym miał czas zastanowić się nad tym, co 
zrobiłem, pewnie zwymiotowałbym. Zabijając następnych, czułem się już 
znacznie lepiej. Zaczyna mi to sprawiać przyjemność. Nie wydaje ci się, że 
nabieram wprawy? Powiedz mi, chciałbym znać twoje zdanie.
  Szell był mężczyzną silnym jak byk i niczym byk przypuścił swój ostatni 
atak.
  Babe poczekał tym razem, aż jego przeciwnik zbliży się dosłownie na 
odległość milimetrów. Wtedy oddał trzy lub cztery strzały.
  Szell wydał okrzyk i osunął się bezwładnie na ziemię. Cały ociekał krwią. 
  - Zadośćuczynienie to śmieszne słowo - powiedział Babe cicho. - Nie znam 
niemieckiego odpowiednika tego słowa, ale jestem pewny, że ty je znasz. - 
Babe zaczął mówić w tym momencie szybciej, gdyż zauważył, że Szell umiera. 
- Nie wiem, czy czytałeś o tym w gazetach; teologowie dokonali ostatnio 
niezwykłego odkrycia. Czy wiesz jakiego? Otóż po śmierci ludzie nie idą od 
razu do nieba lub do piekła. Najpierw wędrują do miejsca, które można by 
nazwać stacją przejściową. I tam właśnie decydują się ich losy. Nie wiem, 
czy dasz temu wiarę, ale są ludzie na tej ziemi, o których wiadomo, że 
wyrządzili krzywdę innym, niewinnym istotom. Na owej stacji przejściowej 
pokrzywdzeni czekają na swych oprawców i mają okazję by odpłacić im za 
wyrządzone krzywdy. Bóg mówi, że zemsta jest zbawienna dla duszy. Czy pan 
wie, panie Szell, kto na pana czeka? Żydzi. Wszyscy na pana czekają i 
wiedzą, jak panu zadać ból - taki ból, jaki zadał pan mnie. Przypomnę panu 
jego własne słowa: każdy mógłby się szybko nauczyć posługiwania się 
narzędziami dentystycznymi. Żydzi już się tego nauczyli i teraz czekają. 
Nie wiem, co pan o tym sądzi, ale wydaje mi się, że czekają pana 
niezapomniane chwile.
  Szell umierał. Babe zdążył jeszcze dodać:
  - Życzę panu wspaniałych wrażeń w pańskim życiu wiecznym...
  
  
  Po zakończeniu
  
  
  
  30
  
  Wzdłuż stawu biegł policjant. Był mężczyzną o potężnych ramionach. W ręku 
trzymał pistolet i wyglądał na kogoś, kto wykonuje swe zadanie jak 
prawdziwy profesjonalista.
  Prawda była jednak taka, że odczuwał paniczny strach.
  Nie miał jeszcze dwudziestu czterech lat i służył w policji niecały rok. 
Odbywał właśnie swój rutynowy obchód ulicy Dziewięćdziesiątej i Piątej 
Alei, gdy nagle usłyszał wystrzał z gaźnika samochodu - miał przynajmniej 
nadzieję, że stąd właśnie pochodziły owe odgłosy. Po prostu wystrzały z 
gaźnika, a więc coś, co nie powinno przysporzyć kłopotów w tak upalny dzień 
- zwłaszcza gdy miało się na sobie ciężki policyjny mundur. Drugi wystrzał 
upewnił go, że nadzieje te okażą się prawdopodobnie płonne, a kiedy rozległ 
się trzeci wystrzał, nie miał już żadnych wątpliwości - były to strzały z 
broni palnej.
  Ruszył więc w kierunku parku i stawu, skąd rozlegały się odgłosy 
strzałów.
  - Hej! - zawołał do jakiegoś młodzieńca. - Słyszałeś strzały?
  Młodzieniec potaknął głową, wskazując ręką pobliskie krzaki.
  - Tam.
  Młody policjant podszedł bliżej.
  - Hej! - powiedział do młodzieńca. - W tych krzakach leży jakiś facet. 
Nie wygląda najlepiej.
  - Chyba dlatego, że jest martwy.
  - Ach tak - odpowiedział młody policjant i zdał sobie sprawę z kilku 
rzeczy: a) młodzieniec nie był wcale dzieckiem, miał dwadzieścia kilka lat, 
ubrany był w płaszcz przeciwdeszczowy, a na nogach miał sportowe buty; b) 
niedaleko niego leżał na ziemi pistolet; c) młodzieniec znajdował się po 
tej stronie ogrodzenia przy stawie, gdzie przebywanie było niezgodne z 
prawem - najwidoczniej musiał przeskoczyć przez ogrodzenie, a rozmieszczone 
wszędzie tablice mówiły wyraźnie, że to niedozwolone.
  - Hej, nie wolno ci tu przebywać.
  - Miałem zamiar już iść.
  Młody policjant zbliżył się ostrożnie do ogrodzenia.
  - Ładny pistolet - powiedział jakby od niechcenia. Chciał przynajmniej, 
aby tak właśnie zabrzmiał jego głos. - Twój ?
  - Należał do mojego ojca - odpowiedział Babe.
  Młody policjant był coraz bardziej podniecony. Nigdy dotąd nie miał do 
czynienia z morderstwem. Z prostytutkami i narkomanami - owszem, ale coś 
takiego zdarzyło mu się po raz pierwszy. - Ale nie użyłeś chyba tej broni?
  - Chce pan wiedzieć, czy zabiłem tego faceta?
  - Tak, chyba tego właśnie chciałbym się dowiedzieć.
  Babe skinął głową.
  Policjant szybkim ruchem odbezpieczył swój pistolet.
  - Tylko bez żadnych sztuczek - powiedział.
  - Chciałbym tylko skończyć to, co zacząłem robić.
  - A co właściwie robisz?
  Młodzieniec trzymał w rękach coś, co przypominało puszkę po kawie, i 
wrzucał do wody jakieś kulki lub też kamyczki.
  - Zostało mi już niewiele - powiedział Babe. - Przed chwilą miałem cztery 
pełne garście. - Rzucił jeszcze kilka w kierunku zbiornika, zastanawiając 
się, czy policjant pozwoli mu na krótki sprint, zanim kamyczki wpadną do 
wody. Taki bieg pozwoliłby mu na uporządkowanie myśli. Babe spojrzał na 
policjanta. Prawdopodobnie nie zgodzi się na to - zresztą bieg niewiele 
mógłby tu pomóc. Babe czuł się wyczerpany i jedyną rzeczą, jaka mogła mu 
przywrócić siły, był sen. Ale zanim to wszystko się skończy, zanim cała 
sprawa wyjdzie na jaw i nastąpi eksplozja, nikt nie pozwoli mu przecież 
zasnąć. Jaki los czekał Babe'a? To wiedział tylko Bóg. Nie było jednak 
wątpliwości co do jednego: Babe pójdzie na pięćset lat do więzienia - albo 
też zostanie obwołany bohaterem narodowym. Wrzucił do stawu jeszcze kilka 
kamyczków, obserwując, jak na tafli wody powstają coraz większe koła.
  - Hej, jest gorąco, chodźmy już - powiedział policjant.
  Babe skinął głową, odrzucił na bok pustą puszkę i wrzucił do wody resztę 
kamyczków.
  ...plusk...plusk...
  ...plusk...plusk...
  ...plusk...