+remake00-06+









Connie Willis

Remake (1)

(Remake)

Przełożyła Elżbieta Gepfert

Fredowi Astaire'owi

Podziękowania

   Szczególne podziękowania należą się Scottowi Kippenowi i 
Sheryl Beck oraz pozostałym członkom Sigma Tau Delta z 
UNC oraz mojej córce Cordelii i jej wykładom ze 
statystyki oraz mojej sekretarce Laurze Norton. Wszyscy 
oni pomogli mi w scenach pościgów, płaczu, w szczęśliwych 
zakończeniach i innych odwołaniach filmowych.

Niewiele jest niemożliwe
          Steve Williams
          Industrial Light and Magic

Dziewczyna ma chyba talent, ale chłopak do niczego się nie 
nadaje 
          Opinia agenta na temat Freda Astaire'a
.T:remake01

















                                 
 

   
   
   
   Gasną światła
   
   Czołówka
   
   
   Dzisiaj widziałem ją znowu. Nie szukałem jej. To był 
wczesny, aktorski film Spielberga "Indiana Jones i 
Światynia Zagłady", skrzyżowanie strzelaniny z 
przygodówką; ostatnie miejsce, gdzie człowiek oczekiwałby 
stepowania. Zresztą było już za późno. Musical kopnął w 
kalendarz, jak to elokwentnie określił Michael Caine w 
1965.
   Ten film powstał w 1984, u samego zarania rewolucji w 
grafice komputerowej. Miał kilka fragmentów CG: 
digitizowani Thugowie zrzucani z urwiska i żałośnie 
kanciasty morfing wyrywanego serca. Był też trójsilnikowy 
samolot Forda, jakiego właśnie szukałem, kiedy zobaczyłem ją.  
   Trójsilnikowiec był mi potrzebny do wielkiej 
pożegnalnej sceny na lotnisku, więc połączyłem się z 
Headą, która wie wszystko. Powiedziała, że chyba jest 
taki w którymś z aktorskich filmów Spielberga. Może w 
drugim "Indym".
   - Blisko końca.
   - Jak blisko?
   - Pięćdziesiąt klatek. A może w trzecim? Nie, to 
był sterowiec. W drugim. Jak ci idzie remake, Tom?
   Prawie gotowy, pomyślałem. Trzy lata bez SU i wciąż 
trzeźwy.
   - Remake utknął na wielkiej scenie pożegnalnej - 
wyjaśniłem. - Dlatego potrzebuję samolotu. Co jeszcze 
wiesz, Heada? Jakie są ostatnie plotki? Kto w tym miesiącu 
przejmuje ILMGM?
   - Fox-Mitsubishi - odparła natychmiast. - Mayer 
szaleje. Chodzą pogłoski, że główny szef Universalu wypada 
z gry. Zbyt wiele substancji uzależniających.
   - A co u ciebie? - spytałem. - Wciąż bez SU? 
I nadal jesteś asystentką producenta?
   - I gram Melanie Griffith - odparła. - Czy 
samolot musi być w kolorze?
   - Nie, mam program koloryzujący.
   - Bo chyba jest taki w "Casablance".
   - Nie. To był dwusilnikowy Lockheed.
   - Tom - powiedziała. - W zeszłym tygodniu rozmawiałam 
z dyrektorem planu. Wyjeżdżał do Chin kręcić krajobrazy.
   Wiedziałem, do czego zmierza. 
   - Sprawdzę u Spielberga. - Rzuciłem tylko: - Dzięki. - I 
rozłączyłem się, zanim zdążyła powiedzieć coś jeszcze.  
   Trójsilnikowiec Forda nie był pod koniec ani w 
środku, gdzie znalazłem jeden z najgorszych blueboxów, 
jakie w życiu widziałem. Cofałem się czterdzieści osiem na 
sekundę i myślałem już, że łatwiej by było zmontować 
konstrukt, gdy w końcu znalazłem samolot prawie na 
początku. Był całkiem dobry, ze zbliżeniami drzwi i kabiny 
oraz ładnym ujęciem startu. Cofnąłem się o kilka klatek, 
żeby sprawdzić, czy nie ma zbliżeń śmigieł.
   - Klatka 1-001 - poleciłem na wypadek, gdyby było coś 
jeszcze na samym starcie.
   Typowy spielbergowski morfing góry starego Paramountu 
w pierwszym ujęciu, tym razem wysokiego jak człowiek 
srebrnego gongu. Muzyka, czerwony dym, napisy; i tam ją 
zobaczyłem, w szeregu tancerek. Nosiła srebrne buty do 
stepowania, cylinder i frak ze srebrnymi cekinami. Twarz 
umalowała sobie w stylu lat trzydziestych: czerwone wargi, 
brwi jak Harlow i platynowe blond włosy.
   Zaskoczyła mnie. Przeszukałem już lata osiemdziesiąte, 
sprawdziłem wszystko od "Chorus Line" do 
"Footloose" i nie trafiłem na żaden jej ślad. 
   - Stop - powiedziałem. - Powiększ prawą połowę.
   Pochyliłem się i spojrzałem na obraz, żeby 
się upewnić... jakbym nie był pewien od chwili, kiedy ją 
zobaczyłem.
   - Pełny ekran. Do przodu w czasie rzeczywistym.
   Nie było tego wiele. Cztery szeregi blondynek w 
wyszywanych cekinami cylindrach i butach do stepowania 
wykonywały proste kroki. Mogły pochodzić z 
"Czterdziestej Drugiej Ulicy", były mniej więcej tak 
samo dobre. W latach osiemdziesiątych też pewnie nie było 
nauczycieli tańca.
   Kroki były proste, głównie posuwiste; i przejścia. 
Pomyślałem, że to chyba pierwszy film, jaki zrobiła Alis. 
Tyle umiała, kiedy widziałem ją ćwiczącą w klasie historii 
filmu. Zbyt berkeleyowska w stylu. Pod koniec sceny 
kamera zdjęła ją pod kątem i przeszła w ujęcie czerwonych 
wstążek, wyciąganych z kieszeni fraków. I Alis zniknęła. 
Digimatte nie dałby rady dopasować tylu zmiennych ujęć i 
wątpiłem, czy Alis choćby próbowała. Nie miała 
cierpliwości do Busby'ego Berkeleya.
   - To nie jest taniec - powiedziała kiedyś, oglądając 
kalejdoskopową scenę w "Dames", tej pierwszej nocy w 
moim pokoju.
   - Sądziłem, że był sławny z powodu swojej choreografii 
- odpowiedziałem wtedy.
   - Owszem, ale nie powinien. To tylko zmienne ujęcia i 
dekoracje. Fred Astaire zawsze żądał, żeby jego tańce 
filmowano w pełnym planie z ciągłego ujęcia.
   - Klatka dziesiąta - poleciłem, żeby nie oglądać znowu 
tego morfingu góry, i przejechałem taniec raz jeszcze. - 
Stop.
   Ekran unieruchomił ją z nogą w przodzie. Stopa w srebrnym 
buciku wysunęła się dokładnie tak, jak nauczyła ją madame 
Dilyovska w Meadowville. Rozsunęła ręce. Powinna się 
uśmiechać, ale spoglądała skupiona i skoncentrowana pod 
szkarłatną szminką i wyrysowanymi brwiami. Taką minę miała 
tej pierwszej nocy, kiedy oglądała na ekranie Ginger 
Rogers i Freda Astaire'a.
   - Stop - powiedziałem znowu, chociaż obraz się nie 
poruszył.
   Siedziałem bardzo długo, myśląc o Astaire'ze, i 
patrzyłem na jej twarz. Twarz, którą widziałem pod 
niezliczonymi perukami, w nieskończonych makijażach. 
Twarz, którą poznałbym wszędzie.
.T:remake02   



                                 
 

   
   
   Tytuł
   
   Napisy początkowe
   
   Przejście do sceny przyjęcia w szerokim planie.
   
   
   
   
   KLISZA FILMOWA # 14: Przyjęcie. Urywane strzępy 
luźnych rozmów, nadmierna konsumpcja SU, rozmaite 
oburzające zachowania.
   PORÓWNAJ: "Osławiona", "Chciwość", 
"Absolwent", "Ryzykowny interes", "Śniadanie u 
Tiffany'ego", "Dance", "Fools", "Dance", 
"Przyjęcie".
   
   Urodziła się w roku, w którym zmarł Fred Astaire. 
Hedda powiedziała mi o tym, kiedy pierwszy raz spotkałem 
Alis. Było to na jednym z tych hotelowych przyjęć, jakie 
organizują wytwórnie filmowe. Co tydzień wydają jedno, 
żeby pochwalić się najnowszymi wynalazkami CG 
oraz kusić hakatów, absolwentów szkół filmowych, do służby 
i digitizowania dla nich. A tak naprawdę, żeby 
menedżerowie mogli dorwać trochę choocha (którego nigdy 
nie jest dość) i jakąś cizię (których jest mnóstwo, a 
wszystkie w białych sukniach bez pleców i z platynowymi 
włosami). Hollywood w najlepszym wydaniu. Właśnie dlatego 
starałem się trzymać od tego z daleka, ale to przyjęcie 
sponsorowała ILMGM i Mayer obiecał, że się zjawi.
   Robiłem dla niego wklejkę. Digitizowałem cizię jego 
szefa do filmu z Riverem Phoenixem. Chciałem oddać 
Mayerowi opdysk i wziąć forsę, zanim szef znajdzie sobie 
nową twarz. Już dwa razy powtarzałem to wklejanie i trzy 
razy musiałem wymieniać sprzężenia, ponieważ wymieniał 
dziewczyny. Ostatnim razem nowa twarz uparła się na scenę 
z Riverem Phoenixem, co oznaczało, że musiałem obejrzeć 
wszystkie filmy, w których występował, a było ich dużo. 
Był jednym z pierwszych aktorów, na którego kupiono prawa. 
Chciałem dostać forsę, zanim szef Mayera znowu zmieni 
partnerkę; pieniądze i trochę SU.
   Przyjęcie odbywało się w hallu, jak zawsze. Zjawili 
się nowicjusze, nowe twarze, hakaci i darmozjady. Pośrodku 
stał wielki światłowodowy ekran. Zerknąłem w tamtą stronę, 
prosząc Boga, żeby to nie był nowy film z Riverem 
Phoenixem. Ze zdziwieniem zobaczyłem tańczących na 
schodach Freda Astaire'a i Ginger Rogers. Fred miał na 
sobie frak, a Ginger białą suknię, przechodzącą u dołu w 
czerń. W gwarze przyjęcia nie słyszałem muzyki, ale 
wyglądało to na continental. Nie zauważyłem Mayera. Był 
tam facet w baseballowej czapce z logo ILMGM i z brodą - 
mundur hakatów. Stał przed ekranem z pilotem w ręku i 
tłumaczył coś dwóm absolwentom CG. Rozejrzałem się w 
tłumie, szukając garniturów i/lub kogoś, kogo znałem, od 
kogo dostałbym trochę choocha.
   - Cześć - tchnęła we mnie jedna z twarzy.
   Miała platynowe włosy, białą suknię bez pleców i 
pieprzyk na policzku. Była kompletnie naćpana. Nie mogła 
skupić wzroku.
   - Cześć - odparłem, wciąż rozglądając się w tłumie. - 
A kim ty niby jesteś? Jean Harlow?
   - Kim? - zdziwiła się.
   Chciałbym wierzyć, że to przez te wszystkie SU, które 
wzięła. Ale pewnie nie. Och, Hollywood, gdzie każdy chce 
trafić do filmu, a nikt nie zadaje sobie trudu, żeby 
któryś obejrzeć.
   - Jeanne Eagles? - pytałem. - Carole Lombard? Kim 
Basinger?
   - Nie - odpowiedziała, próbując skupić na mnie wzrok. 
- Marilyn Monroe. Pracujesz w wytwórni?
   - Zależy... A masz chooch?
   - Nie - odparła ze smutkiem. - Skończył się.
   - Więc nie pracuję w wytwórni.
   Zauważyłem kogoś z kierownictwa przy schodach. 
Rozmawiał z inną Marilyn. Miała na sobie białą suknię bez 
pleców, dokładnie taką, jak ta Marilyn, z którą ja 
rozmawiałem. Nigdy nie mogłem pojąć dlaczego twarze, które 
nie mają nic do sprzedania prócz oryginalnej osobowości i 
twarzy, zawsze próbują wyglądać jak ktoś inny. Ale to 
chyba ma sens. Dlaczego mają się wyróżniać w Hollywood, 
które zawsze kochało sequele, naśladownictwa i remake'i?
   - Jesteś w filmie? - nie ustępowała moja Marilyn.
   - Nikt nie jest w filmie - odpowiedziałem i ruszyłem 
przez tłum w stronę tego urzędasa.
   Była to praca trudniejsza niż przeciąganie przez 
trzciny "Afrykańskiej Królowej". Przecisnąłem się pomiędzy 
grupą twarzy plotkujących o tym, że Columbia Tri-Star 
szuka aktorów, a parą cyfratów w hełmach danych, tkwiących 
na zupełnie innym przyjęciu. I już byłem przy schodach.
   Nie wiedziałem, że to nie Mayer, dopóki nie podszedłem 
tak blisko, by usłyszeć jego głos. Urzędasy z wytwórni są 
równie marni jak wszystkie Marilyn. Wszyscy wyglądają 
podobnie. I wszyscy rzucają te same teksty.
   - ... szukam twarzy do mojego nowego projektu - mówił.
   Ten nowy projekt to remake "Powrotu do 
przyszłości", w którym główną rolę grał, kto by 
pomyślał, River Phoenix.
   - To idealny moment, żeby znów go pokazać - dodał, 
zaglądając Marilyn za dekolt. - Podobno jesteśmy już tak 
blisko... - Wyciągnął dłoń: kciuk i palec wskazujący 
niemal się stykały - ...aby osiągnąć to naprawdę.
   - Naprawdę? - zdziwiła się Marilyn niezłą imitacją 
zmysłowego głosu Marilyn Monroe.
   Była do niej bardziej podobna niż ta moja, choć miała 
trochę za dużo w biodrach. Ale twarze nie martwią się o to 
tak bardzo jak kiedyś. Kilka dodatkowych kilogramów zawsze 
można odjąć digitizacją. Albo dodać.
   - To znaczy podróże w czasie? - spytała.
   - Tak, podróże w czasie. Tylko że to nie będzie 
DeLorean. To będzie maszyna czasu, która wygląda jak 
sanie. Mamy już gotową grafikę. Jedyne, czego nam brakuje, 
to aktorki, która zagra z Riverem. Reżyser chciał Michelle 
Pfeiffer albo Lanę Turner, ale powiedziałem, że lepiej 
wziąć kogoś nieznanego, kogoś z nową twarzą, kogoś 
wyjątkowego. Chciałabyś zagrać w filmie?
   Słyszałem już ten tekst w "Drzwiach na scenę" z 
1937.
   Zawróciłem w głąb przyjęcia i do ekranu, gdzie brodaty 
facet w baseballowej czapce tłumaczył coś jakimś nowym.
   - ...zaprogramowana na dowolne ujęcie. Z ruchomej 
kamery, z podziałem ekranu, z kamery śledzącej obiekt. 
Powiedzmy, że chcecie zbliżenie tego faceta - wskazał 
ekran pilotem.
   - Fred Astaire - powiedziałem. - Ten facet to Fred 
Astaire.
   - Wstukujecie zbliżenie...
   Uśmiechnięta twarz Freda Astaire'a wypełniła cały 
ekran.
   - To nowy program edycyjny ILMGM - powiedział do mnie 
facet w czapeczce. - Wybiera kąty, łączy ujęcia i tnie. 
Potrzebne jest tylko ujęcie podstawowe, pełne. Tak jak to. 
- Nacisnął guzik na pilocie i twarz Freda zastąpiło pełne 
ujęcie Freda i Ginger. - Trudno trafić na pełne ujęcia. 
Musiałem się cofnąć aż do czarno-białych, żeby znaleźć coś 
dostatecznie długiego. Ale pracujemy nad tym.
   Nacisnął inny guzik i zostaliśmy wynagrodzeni widokiem 
ust Freda, a potem jego dłoni.
   - Możesz wziąć dowolny program edycyjny - mówił dalej, 
patrząc na ekran. Znowu pojawiły się usta Freda, biały 
goździk w klapie, dłonie. - Ten wykorzystuje ujęcie 
podstawowe i edytuje je z użyciem sekwencji sceny 
otwierającej z "Obywatela Kane".
   Ginger do połowy, a potem znowu goździk.
   - Wszystko jest zaprogramowane - powiedział facet w 
czapeczce. - Nawet palcem nie musisz kiwnąć. System robi 
wszystko.
   - A wie, gdzie jest Mayer? - spytałem.
   - Był tutaj - odparł, rozglądając się obojętnie. A 
potem znów spojrzał na ekran, gdzie Fred wykonywał swoje 
kroki. - Możesz ekstrapolować dalekie ujęcia, zdjęcie od 
góry czy z ostrego kąta.
   - To niech ekstrapoluje kogoś, kto wie, gdzie jest 
Mayer - rzuciłem, a potem wróciłem nad sadzawkę.
   Na przyjęciu robiło się coraz bardziej tłoczno. Tylko 
Fred i Ginger mieli trochę miejsca, wirując w górę i w dół 
po schodach.
   Urzędas, którego widziałem pośrodku hallu, podrywał tę 
samą Marilyn; a może inną. Może on wie, gdzie jest Mayer. 
Ruszyłem w jego stronę, a potem zauważyłem Heddę w różowej 
obcisłej sukience bez ramiączek i w diamentowych 
bransoletkach. "Mężczyźni wolą blondynki".
   Hedda wie wszystko, zna wszystkie sensacje i wszystkie 
plotki. Jeżeli ktokolwiek wie, gdzie jest Mayer, to 
właśnie Hedda. Dobrnąłem do niej, mijając tego urzędasa, 
który wyjaśniał Marilyn, o co chodzi w podróżach w czasie.
   - Zasada jest taka sama jak przy saniach. Efekt 
Casimira. Stochastyczne elektrony w ścianach tworzą obszar 
materii negatywnej, co wytwarza fałdę czasową.
   Zanim przemorfował w urzędasa, musiał być hakatą.
   - Efekt Casimira pozwala przenosić się  w przestrzeni 
od jednej stacji sań do drugiej. Jest również teoretycznie 
możliwe, by przebić się z jednego równoległego strumienia 
czasu do drugiego. Mam opdysk, który to wszystko wyjaśnia 
- dodał, gładząc dłonią jej szyję. - Może zajrzymy do 
twojego pokoju i obejrzymy go sobie?
   Przecisnąłem się obok niego z nadzieją, że nie wyjdę 
stąd oblepiony pijawkami. Dotarłem jakoś do Heddy.
   - Jest tu Mayer? - spytałem.
   - Nie - odparła, jej platynowowłosa głowa pochylała 
się nad stosikiem sześcianów i kapsułek na różowej 
rękawiczce. - Był parę minut, ale wyszedł z kimś z nowych. 
Na początku przyjęcia zjawił się facet z Disneya; 
rozglądał się. Podobno Disney przymierza się do przejęcia 
ILMGM.
   Kolejny powód, żeby teraz dostać forsę.
   - Mayer nie mówił, czy wróci?
   Pokręciła głową, wciąż pochłonięta studiowaniem 
farmaceutyków.
   - Masz tam choocha? - spytałem.
   - Myślę, że to te - odparła, wręczając mi dwie 
fioletowo-białe kapsułki. - Dał mi to wszystko taki jeden; 
powiedział co jest co, ale zapomniałam. Myślę jednak, że 
to jest chooch. Wzięłam trochę. Za chwilę będę wiedzieć.
   - Świetnie - mruknąłem, żałując, że nie mogę połknąć 
ich od razu. Mayer wyszedł z jakąś nową, czyli znowu gra 
alfonsa, a to oznaczało kolejne przeróbki. - Co słychać u 
szefa Mayera? Czy jego nowa dziewczyna już go rzuciła?
   Spojrzała nagle z zainteresowaniem.
   - Nic o tym nie wiem. Dlaczego pytasz? Słyszałeś coś?
   - Nie.
   A jeśli Hedda też nie słyszała, to się nie zdarzyło. 
Czyli Mayer zabrał nową do jej pokoju na szybki numer
albo jeszcze szybszą linijkę lub dwie śniegu. Wróci za 
parę minut i rzeczywiście mogę dostać forsę.
   Zataczającej się Marilyn porwałem papierowy kubek i 
popiłem obie tabletki.
   - I jak tam, Hedda - spytałem, jako że rozmowa z nią 
była lepsza niż z facetem w czapeczce czy urzędasem od 
podróży w czasie. - Jakie jeszcze plotki umieścisz w tym 
tygodniu w swoim felietonie?
   - W felietonie? - Nie zrozumiała. - Zawsze nazywasz 
mnie Heddą. Dlaczego? Była gwiazdą filmową?
   - Pisała plotkarskie felietony - wyjaśniłem. - 
Wiedziała wszystko, co się działo w Hollywood. Jak ty. 
Więc co? Co się dzieje?
   - Viamount ma nowy automatyczny program do tła 
dźwiękowego - odparła natychmiast. - ILMGM szykuje się, 
żeby zarejestrować prawo do Freda Astaire'a i Seana 
Connery'ego, który w końcu umarł. Podobno Pinewood szuka 
aktorów do nowego sequela Batmana. A Warner... - Urwała w 
pół słowa i marszcząc brwi spojrzała na rękę.
   - O co chodzi?
   - To chyba nie był chooch. Czuję się dziwnie... - 
Przyjrzała się zawartości dłoni. - Może chooch to te 
żółte. - Pogrzebała palcem w tabletkach. - To wygląda 
raczej na lód.
   - Kto ci to dał? - spytałem. - Facet z Disneya?
   - Nie. Tego faceta znam. Jakaś twarz.
   - A jak wyglądał? - Głupie pytanie. Są tylko dwie 
odmiany: James Dean i River Phoenix. - Jest tutaj?
   Pokręciła głową.
   - Dał mi je, bo wychodził. Powiedział, że nie będą mu 
już potrzebne. Zresztą w Chinach by go zamknęli za samo 
posiadanie.
   - Chiny?
   - Mówił, że mają tam aktorskie studio. Wynajmują 
dublerów i aktorów do filmów propagandowych.
   A ja myślałem, że te wklejki dla Mayera to najgorsza 
robota na świecie.
   - Może to redline - powiedziała, wciąż przesuwając 
palcem kapsułki. - Mam nadzieję, że nie. Po redline zawsze 
paskudnie wyglądam na drugi dzień.
   - Zamiast jak Marilyn Monroe - dodałem, rozglądając 
się za Mayerem.
   Wciąż jeszcze nie wrócił. Urzędas od podróży w czasie 
przesuwał się z Marilyn w stronę drzwi. Cyfraci w hełmach 
danych śmiali się i machali rękami w powietrzu, 
najwyraźniej przebywając na przyjęciu o wiele lepszym od 
tego. Fred i Ginger demonstrowali kolejny program 
edycyjny. Błyskawiczne cięcia Ginger, kotary w sali 
balowej, usta Ginger, kotary. To pewnie scena pod 
prysznicem z "Psychozy".
   Program skończył się. Fred sięgnął po rękę partnerki, 
czarno-biała suknia rozłożyła się szeroko, a Ginger 
wsunęła się w jego ramiona. Krawędzie ekranu zaczęły 
tracić ostrość. Zerknąłem na schody. Też były zamglone.
   - Cholera, to nie jest redline - powiedziałem. - To 
klieg.
   - Naprawdę? - zdziwiła się i powąchała kapsułkę.
   Naprawdę, pomyślałem z niesmakiem. I co właściwie 
powinienem teraz zrobić? Rozbłysk na kliegu to nie jest 
stan, w którym można się spotykać z takim draniem jak 
Mayer, a to świństwo do niczego innego się nie nadaje. 
Żadnego pobudzenia, żadnych halucynacji, nawet 
oszołomienia. Tylko przymglony wzrok, a potem rozbłysk 
niekasowalnej rzeczywistości.
   - Cholera - powtórzyłem.
   - Jeśli to jest klieg - stwierdziła Hedda, popychając 
kapsułkę palcem w rękawiczce - może przynajmniej 
przeżyjemy niezły seks.
   - Do tego nie potrzebuję kliega - odparłem, ale już 
zacząłem się rozglądać za jakąś cizią.
   Hedda miała rację. Rozbłysk w czasie seksu dawał 
niezapomniany orgazm. Dosłownie. Obserwowałem wszystkie 
Marilyn. Mógłbym zaciągnąć do łóżka jakąś nową, zgodnie z 
tradycją obiecując jej rolę. Jednak trudno przewidzieć jak 
długo to potrwa, a czułem się tak, jakby zostało mi tylko 
parę minut. Marilyn, z którą poprzednio rozmawiałem, stała 
przy ekranie, słuchając tego przemówienia o podróżach w 
czasie.
   Spojrzałem na drzwi. Dziewczyna w progu rozglądała się 
czujnie, jakby kogoś szukała. Miała kręcone, jasnobrązowe 
włosy, ściągnięte do tyłu na skroniach. Korytarz za nią 
był ciemny, ale skądś musiało padać światło, gdyż jej 
włosy lśniły, jakby za sobą miała reflektor.
   - Spośród wszystkich knajp na świecie... - zacząłem.
   - Knajp? - podchwyciła Hedda klasyfikująca swoje 
pigułki. - Przecież powiedziałeś, że to klieg. - Powąchała 
go.
   Dziewczyna musiała być twarzą, była zbyt ładna, by nią 
nie być, ale włosy miała nieodpowiednie. Podobnie jak 
strój; nie była to suknia bez pleców i w dodatku nie 
biała. Była czarna z zielonym stanem. Dziewczyna miała też 
zielone rękawiczki. Deanna Durbin? Nie, włosy się nie 
zgadzały. W dodatku związała je z tyłu zieloną wstążką. 
Shirley Temple?
   - Kto to jest? - mruknąłem.
   - Kto? - Hedda polizała palec w rękawiczce i starła 
proszek, który pozostawiły na dłoni tabletki.
   - Ta twarz przy wejściu. - Wskazałem.
   Dziewczyna przeszła przez drzwi i stanęła przy 
ścianie, lecz włosy wciąż lśniły światłem tworzącym wokół 
głowy aureolę.
   Hedda wyssała proszek z palca rękawiczki.
   - Alice - powiedziała.
   Jaka Alice? Alice Faye? Nie, Alice Faye była platynową 
blondynką, jak wszyscy w Hollywood. Poza tym nie nosiła 
wstążek. Charlotte Henry z "Alicji w krainie czarów"?
   Kogokolwiek szukała ta dziewczyna - pewnie królika - 
teraz zrezygnowała z tego i patrzyła na ekran. Fred i 
Ginger, nie dotykając się, tańczyli dookoła siebie i 
patrzyli sobie w oczy.
   - Jaka Alice? - spytałem.
   Hedda skupiła wzrok na swoim palcu.
   - Co?
   - Kim ona niby ma być? - zapytałem. - Alice Faye? 
Alice Adams? "Alicja już tu nie mieszka"?
   Dziewczyna odsunęła się od ściany. Wciąż zapatrzona w 
ekran, zmierzała w stronę faceta w czapeczce baseballowej. 
Aż wyskoczył, zachwycony nową publicznością, i zaczął 
swoją przemowę. Ale ona go nie słuchała. Patrzyła na Freda 
i Ginger, pochylając głowę w stronę ekranu. Jej włosy 
chwytały blask ze światłowodu.
   - Nie wydaje mi się, żebym miała tu to, co mi mówił. - 
Hedda znów polizała palec. - Tak ma na imię.
   - Co?
   - Alice - odparła. - A,l,i,s. To jej imię. Jest nowa. 
Skończyła historię filmu. Jest z Illinois.
   No cóż, to wyjaśniałoby wstążkę we włosach, choć nie 
całą resztę stroju. Nie była Alice Adams. Rękawiczki 
pochodziły z lat pięćdziesiątych, nie trzydziestych. Twarz 
miała za mało kanciastą, by grać Katherine Hepburn.
   - Kim ona niby ma być?
   - Zastanawiam się, która z tych piguł jest lodem - 
rzuciła Hedda, znowu grzebiąc w kapsułkach. - Podobno po 
lodzie błysk szybciej mija. Chce tańczyć w filmach.
   - Chyba masz już dość tej pigułkowej loterii - 
stwierdziłem, chwytając ją za rękę.
   Zacisnęła palce, chroniąc kapsułki.
   - Nie, naprawdę. Jest tancerką.
   Spojrzałem na nią, zastanawiając się, ile 
nieoznaczonych pigułek wzięła, zanim się tu zjawiłem.
   - Urodziła się w roku, w którym zmarł Fred Astaire - 
powiedziała, gestykulując zaciśniętą pięścią. - Zobaczyła 
go na światłowodzie i postanowiła przyjechać do Hollywood, 
żeby tańczyć w filmach.
   - W jakich filmach?
   Wzruszyła ramionami, znowu zajęta dłonią.
   Spojrzałem na dziewczynę. Skupiona, wciąż patrzyła na 
ekran.
   - Ruby Keeler - powiedziałem.
   - Co? - spytała Hedda.
   - Taka dzielna tancereczka z "Czterdziestej Drugiej 
Ulicy", która chciała zostać gwiazdą.
   Tyle że ta spóźniła się o jakieś dwadzieścia lat. Ale 
zdążyła na szybki numer, bo jeśli była tak naiwna, by 
wierzyć, że uda jej się w filmie, to bez kłopotu 
powinienem ściągnąć ją do swojego pokoju.
   Nawet nie będę musiał opowiadać o podróżach w czasie, 
jak ten urzędas. Teraz mówił coś z zapałem do Marilyn w 
czarnej sukni z frędzlami, trzymającej ukulele. "Pół 
żartem, pół serio".
   - Popatrz, spławiasz mnie w tym strumieniu czasu - 
tłumaczył - lecz w równoległym strumieniu jesteśmy już w 
łóżku. - Pochylił się nad nią. - Istnieją setki tysięcy 
równoległych strumieni czasu. Kto wie, co wyczyniamy w 
niektórych?
   - A jeśli spławiam cię we wszystkich? - spytała 
Marilyn.
   Przecisnąłem się obok jej frędzli. Może z nią się coś 
uda, jeśli z Ruby nic nie wyjdzie, pomyślałem i ruszyłem w 
stronę ekranu.
   - Nie rób tego! - powiedziała głośno Hedda.
   Przynajmniej połowa sali zwróciła się w jej stronę.
   - Czego? - spytałem, wracając do niej.
   Patrzyła obok mnie na Alis. Jej twarz miała ten tępy, 
lekko oszołomiony wyraz, jaki daje klieg.
   - Właśnie błysnęłaś, prawda? Mówiłem ci, że to klieg. 
A to znaczy, że wkrótce ja to zrobię, więc jeśli 
pozwolisz...
   Chwyciła mnie za ramię.
   - Chyba nie powinieneś... - oznajmiła, wciąż patrząc 
na Alis. - Ona nie... - Była wyraźnie zmartwiona. Mildred 
Natwick w "Nosiła żółtą wstążkę", tłumacząca Johnowi 
Wayne, żeby był ostrożny.
   - Co nie? Nie zgodzi się na numer? Założymy się?
   - Nie - odparła i potrząsnęła głową, jakby chciała 
rozjaśnić myśli. - Ty... ona wie, czego chce.
   - Ja też. A dzięki twojemu podejściu do farmaceutyków, 
w stylu rosyjskiej ruletki, mam szansę na niezapomniane 
przeżycie. Jeśli sprowadzę tę Ruby do swojego pokoju w 
ciągu najbliższych dziesięciu minut. Więc teraz, jeśli nie 
masz dalszych pytań... - Próbowałem ją wyminąć.
   Wyciągnęła rękę, jakby chciała złapać mnie za rękaw, 
ale zrezygnowała.
   Urzędas mówił o obszarach ujemnej materii. Minąłem go 
i podszedłem do ekranu. Alis patrzyła na twarz Freda, 
schody, czarną u dołu suknię Ginger, dłoń Freda.
   Była równie śliczna w zbliżeniu jak w ujęciu 
początkowym. Ściągnięte w tył długie włosy chwytały 
migotliwe światło ekranu. Miała skupiony, skoncentrowany 
wyraz twarzy.
   - Nie powinni tego robić - powiedziała.
   - Czego? Pokazywać filmu? - zdziwiłem się. - Trzeba 
pokazać film na przyjęciu. To prawo Hollywoodu.
   Odwróciła się i uśmiechnęła z zachwytem.
   - Znam ten tekst. To z "Deszczowej piosenki" - 
powiedziała z zadowoleniem. - Nie chodziło mi o film. Ale 
o to, że tak go poprawiają.
   Spojrzał na ekran. Czyli w dół. Ekran ukazywał ujęcie 
z góry i widać było tylko czubki głów Freda i Ginger.
   - Rozumiem, że nie podoba ci się program edycyjny 
Vincenta.
   - Vincenta?
   Wskazałem brodą faceta w baseballowej czapeczce, który 
stał w rogu i nawijał swoje.
   - Nie przypomina ci Vincenta Price'a z "Muzeum figur 
woskowych"?
   Program edycyjny wrócił do szybkich cięć: schody, 
twarz Freda, zbliżenie stopnia. Jak w scenie z wózkiem z 
"Pancernika Patiomkina".
   - Przypomina go na wiele sposobów - zauważyłem.
   - Fred Astaire zawsze żądał, żeby jego taniec 
filmowano w pełnym planie z ciągłego ujęcia - powiedziała, 
nie odrywając oczu od ekranu. - Twierdził, że to jedyny 
sposób na filmowanie tańca.
   - Tak mówił? Nic dziwnego, że oryginał bardziej mi się 
podoba. - Spojrzałem na nią. - Mam go w swoim pokoju.
   Słysząc to, odwróciła się od cięć na stopy Ginger, jej 
ramiona, włosy. Skierowała na mnie to samo skoncentrowane 
spojrzenie, jak wtedy, gdy patrzyła na ekran. Poczułem, że 
brzegi pola widzenia zaczynają się rozmywać.
   - Żadnych cięć, żadnych kątów kamery - mówiłem szybko. 
- Żadnych przeprogramowań. Pełny plan, ciągłe ujęcie. 
Zajrzysz, żeby popatrzeć?
   Zerknęła na ekran. Pierś Freda, jego twarz, kolana.
   - Tak - powiedziała. - Masz prawdziwy film? Nie 
koloryzowany, i w ogóle?
   - Prawdziwy film - zapewniłem ją i poprowadziłem 
schodami na górę.
.T:remake03   


                                 
 

   
   RUBY KEELER: [Nerwowo] Nigdy jeszcze nie byłam w 
mieszkaniu mężczyzny.
   ADOLPHE MENJOU: [Nalewając szampana] Nigdy jeszcze nie 
byłaś w Hollywood. [Podając jej szklankę] Masz, moja 
droga, to cię odpręży.
   RUBY KEELER: [Cofając się do drzwi] Mówiłeś, że masz 
tu zgłoszenia na zdjęcia próbne. Powinnam wypełnić 
formularz.
   ADOLPHE MENJOU: [Przygaszając światła] Później, moja 
droga, kiedy poznamy się bliżej.
   
   - Mam wszystko, czego byś chciała - powiedziałem Alis 
po drodze. - Wszystkie biblioteki ILMGM, Warnera i 
Fox-Mitsubishi, przynajmniej wszystko, co było 
digitizowane. Czyli chyba wszystko, czego potrzebujesz. - 
Poprowadziłem ją korytarzem. - Filmy Freda Astaire'a i 
Ginger Rogers były Warnera, prawda?
   - RKO - odparła.
   - To to samo. - Odblokowałem zamek. - No, jesteśmy - 
powiedziałem i otworzyłem drzwi pokoju.
   Ufnie przestąpiła próg i zatrzymała się na widok 
macierzy pokrywających trzy ściany ekranów.
   - Mówiłeś chyba, że jesteś studentem - zauważyła.
   To nie była właściwa chwila, by jej tłumaczyć, że 
przez cały semestr nie chodziłem na wykłady.
   - Jestem - przyznałem, a gdy weszła głębiej do pokoju, 
pochyliłem się, by podnieść koszulę. - Ubrania na 
podłodze, nie zasłane łóżko. - Rzuciłem koszulę w kąt. - 
"Andy Hardy idzie do college'u".
   Patrzyła na digitizer i łącza światłowodowe.
   - Myślałam, że tylko wytwórnie mają Craye.
   - Pracuję dla nich, żeby opłacić studia - wyjaśniłem. 
I żeby mieć na chooch.
   - A co robisz? - spytała, patrząc na odbicie swojej 
twarzy w srebrzystych ekranach.
   Chwila nie była odpowiednia, by jej tłumaczyć, że 
przygotowuję też panienki dla urzędasów z wytwórni.
   - Remake'i - wyjaśniłem. Wygładziłem koce. - Siadaj.
   Przysiadła na brzegu łóżka, trzymając razem kolana.
   - No dobrze. - Usiadłem przy komputerze i wywołałem 
menu biblioteki Warnera. - Continental jest w 
"Cylindrze", prawda?
   - W "Wesołej rozwódce" - odparła. - Pod koniec.
   - Główny ekran, klatka końcowa, wstecz na 
dziewięćdziesiąt sześć - poleciłem. Fred i Ginger 
wskoczyli na ekran, a potem na stół. - Cofaj, 
dziewięćdziesiąt sześć klatek na sekundę. - Zeskoczyli ze 
stołu i dalej cofnęli się przez śniadanie do sali balowej.
   Cofnąłem do początku tańca i puściłem.
   - Chcesz dźwięk? - spytałem.
   Pokręciła głową, skupiona już na ekranie, więc może to 
nie był taki dobry pomysł. Pochyliła się do przodu i na 
jej twarzy pojawił się taki sam wyraz koncentracji, jak na 
dole: jakby próbowała zapamiętać kroki. Równie dobrze 
mogłoby mnie nie być, a przecież nie po to ją tu 
sprowadziłem.
   - Menu - poleciłem. - Filmy Freda Astaire'a i Ginger 
Rogers. - Spis pojawił się na ekranie. - Ekran pomocniczy 
pierwszy, "Czas swingu" - rzuciłem. W tych filmach 
zwykle jest wielki finał taneczny. - Klatka końcowa i 
wstecz na dziewięćdziesiąt sześć.
   I był. W górnym lewym ekranie Fred we fraku wirował z 
Ginger w srebrnej sukni.
   - Klatka 102 do 044 - powiedziałem, odczytując kod u 
dołu. - Do przodu w czasie rzeczywistym do końca i 
powtórzyć. Pętla ciągła. Ekran drugi "Ruszaj za flotą", 
ekran trzeci "Cylinder", ekran czwarty "Carefree". Klatka 
końcowa i wtecz na dziewięćdziesiąt sześć.  
   Wywołałem ciągłe pętle i przejechałem całą resztę 
listy Freda i Ginger, wypełniając lewą macierz ich tańcem: 
obroty, stepowania, kroki, Fred we fraku, w mundurze 
marynarza, w kostiumie jeździeckim, Ginger w długich 
lejących sukniach, które rozszerzały się u dołu w pianę 
piór, futra i migotania. Tańczyli walca, stepowali, sunęli 
przez cariocę, yam i piccolino. I wszystko w pełnym 
planie. Wszystko bez żadnych cięć.
   Alis wpatrywała się w ekrany. Skupione spojrzenie 
zniknęło - uśmiechnęła się rozkosznie.
   - Jeszcze coś?
   - "Zatańczymy" - powiedziała. - Taniec tytułowy. 
Klatka 87 do 1309.
   Wyświetliłem to w dolnym rzędzie. Fred w nienagannym 
fraku tańczył z grupą blondynek w czarnych atłasach i 
woalkach. Wszystkie trzymały maski twarzy Ginger Rogers i 
zasłaniając się nimi uciekały przed Fredem. Te maski były 
tak nieruchome jak twarze na przyjęciu.
   - Jeszcze jakieś filmy? - spytałem, ponownie wywołując 
menu. - Zostało sporo ekranów. Może "Amerykanin w 
Paryżu"?
   - Nie lubię Gene'a Kelly'ego - odparła.
   - Dobrze - zgodziłem się zaskoczony. - A może 
"Spotkajmy się w St. Louis"?
   - Tam nie ma żadnych tańców z wyjątkiem "Pod drzewem 
figowym" z Margaret O'Brien. To przez Judy Garland. 
Fatalnie tańczyła.
   - No dobrze - powiedziałem jeszcze bardziej 
zaskoczony. - "Deszczowa piosenka"? Nie, czekaj, nie 
lubisz Gene'a Kelly'ego.
   - Taniec "Dzień dobry" jest całkiem w porządku.
   Znalazłem to: Gene Kelly, Debbie Reynolds i Donald 
O'Connor w szaleńczej zabawie stepowali po schodach i na 
meblach. W porządku.
   Sprawdziłem menu, szukając filmów bez Gene'a Kelly'ego i 
Judy Garland.
   - "Dobre wieści"?
   - "The Varsity Drag". - Pokiwała głową. - Na samym 
końcu. A masz "Siedem narzeczonych dla siedmiu 
braci"?
   - Jasne. Który taniec?
   - Budowanie stodoły - odparła. - Klatki 27 do 986.
   Wywołałem to. Rozejrzałem się za czymś z Ruby Keeler.
   - "Czterdziesta Druga Ulica"?
   Pokręciła głową.
   - To Busby Berkeley. Nie ma tam tańca z wyjątkiem 
jednego ujęcia w tle i szesnastu linijek w "Pieszczotach w 
parku". U Busby'ego Berkeleya nigdy nie ma tańca. A masz "W 
mieście"?
   - Myślałem, że nie lubisz Gene'a Kelly'ego.
   - Ann Miller - wyjaśniła. - Taniec "Człowiek 
prehistoryczny". Klatka 28-650. Kiedy trzyma się 
stepowania, jest technicznie świetna.
   Nie wiem, dlaczego byłem tak zaskoczony albo czego 
oczekiwałem. Pewnie absolutnego zachwytu. Ruby Keeler 
wołającej "Ojej, panie Ziegfeld, rola w pańskim programie! 
To byłoby cudowne!" A może Judy Garland, spoglądającej 
tęsknie na fotografię Clarka Gable'a w "Melodii z 
Broadwayu" 1938. Ale nie lubiła Judy, a z Gene'a Kelly'ego 
zrezygnowała tak lekko, jakby był tancerką w grupie Busby'ego 
Berkeleya. Którego też nie lubiła.
   Wypełniłem macierz Fredem Astaire'em, którego lubiła, 
chociaż żaden z jego kolorowych filmów nie był tak dobry 
jak czarno-białe. Podobnie jak żadna z jego partnerek. 
Większość z nich trzymała się tylko, gdy nimi obracał, 
albo przyjmowała pozę i pozwalała, by tańczył w kółko, 
dosłownie wokół nich.
   Alis nie patrzyła na nie. Wróciła do środkowego ekranu 
i obserwowała Freda w pełnym planie, prowadzącego lekką 
Ginger po podłodze.
   - Więc to byś chciała robić - spytałem wskazując 
palcem. - Zatańczyć continental?
   Pokręciła głową.
   - Nie jestem jeszcze dość dobra. Znam tylko parę 
kroków. To potrafię - dodała, wskazując "Varsity Drag", a 
potem kowbojski taniec z "Zakochanego". - I może 
jeszcze to. Oczywiście w szeregu, nie solo.
   Tego też nie oczekiwałem. Pod pieprzykami Marilyn 
wszystkie twarze mają jedną wspólną cechę: niewzruszoną 
wiarę, że mają w sobie coś, co jest potrzebne, by zostać 
gwiazdą. Większość tego nie ma: nie umieją grać, nie 
umieją okazywać emocji, nie umieją nawet sensownie 
naśladować zmysłowego głosu i seksownej bezbronności Normy 
Jean. Ale wszystkie wierzą, że między nimi a sławą stoi 
jedynie pech, nie talent. Nigdy nie słyszałem, żeby któraś 
powiedziała "Nie jestem jeszcze dość dobra".
   - Muszę znaleźć nauczyciela tańca - mówiła Alis. - 
Może znasz jakiegoś?
   W Hollywood? Miała takie same szanse jak na spotkanie 
Freda Astaire'a. Nawet mniejsze.
   Zresztą co z tego, że była na tyle rozsądna, by 
wiedzieć, czego jej brakuje? Co z tego, że studiowała filmy 
i je krytykowała? Żadna z tych rzeczy nie ożywi musicali. 
I nic nie zmusi ILMGM, by znów kręciła aktorskie filmy.
   Spojrzałem na macierze. W dolnym rzędzie Fred usiłował 
odnaleźć wśród masek prawdziwą Ginger. Na trzecim ekranie 
u góry próbował namówić ją na numer. Odpływała od niego, 
on się zbliżał, ona wracała, pochylał się nad nią, 
odsuwała się wolno.
   Powinienem zaraz to wszystko załatwić, jeśli oczywiście 
chciałem mieć rozbłysk z Alis, która wciąż siedziała na 
brzegu łóżka, wciąż ubrana i z kolanami razem.
   Włączyłem dźwięk przy nagraniu trzecim i usiadłem przy 
Alis na łóżku.
   - Myślę, że jesteś dość dobra - powiedziałem.
   Spojrzała na mnie zaskoczona, a potem zrozumiała, że 
ją podrywam.
   - Nie jestem dość dobra - stwierdziła. - Nie widziałeś, 
jak tańczę.
   - Nie mówiłem o tańcu - zapewniłem i pochyliłem się, 
by ją pocałować.
   Centralny ekran błysnął bielą.
   - Wiadomość - oznajmił. - Od Heady Hopper.
   Hedda podpisywała się przez "a". Ciekawe, czy miała 
kolejny dobry pomysł i przerwała mi, żeby o nim 
opowiedzieć.
   - Zatrzymaj wiadomość - powiedziałem i wstałem, by 
oczyścić ekran, ale było za późno. Wiadomość już tam była.
   "Jest tu Mayer", głosiła. "Mam go wysłać na górę? 
Heada."
   Ostatnie, na co miałem ochotę, to mieć tu Mayera. 
Muszę zrobić kopię tej wklejki i zanieść mu na dół.
   - Plik Rivera Phoenixa - poleciłem komputerowi i 
wcisnąłem czysty opdysk. - "Gdzie są chłopcy". 
Nagranie remake'u.
   Ekran z tańcem zgasł, Alis wstała.
   - Czy mam wyjść? - spytała.
   - Nie! - zawołałem, szukając pilota. Komputer wypluł 
dysk; złapałem go. - Zostań tu. Zaraz wracam. Mam to oddać 
jednemu facetowi. - Wręczyłem jej pilota. - Trzymaj. 
Naciśnij M na menu i zamów sobie, co chcesz. Jeśli tego 
filmu nie ma w ILMGM, możesz wywołać inną bibliotekę, 
naciskając FILE. Wrócę, zanim się skończy continental. 
Obiecuję.
   Ruszyłem do drzwi. Chciałem je zamknąć, żeby zatrzymać 
ją w środku, ale chyba miałem większe szanse, że ją 
zastanę, jeśli zostawię drzwi otwarte.
   - Nie wychodź - rzuciłem i zbiegłem na dół.
   Heada czekała na mnie przy schodach.
   - Przepraszam - powiedziała. - Zacząłeś już numer?
   - Dzięki tobie nie - odparłem, szukając Mayera.
   Po naszym wyjściu z Alis sala zrobiła się jeszcze 
bardziej zatłoczona, podobnie jak ekran. Kilkunastu Fredów 
i Ginger tańczyło wokół siebie.
   - Nie przerywałabym ci - stwierdziła Heada - ale 
wcześniej pytałeś o Mayera.
   - Wszystko w porządku - uspokoiłem ją. - Gdzie on 
jest?
   - Tam - wskazała w kierunku Fredów i Ginger. Mayer 
stał pod nimi, słuchając, jak Vincent opowiada o swoim 
programie edycyjnym i trzęsie się z przedawkowania 
choocha. - Mówił, że chce porozmawiać z tobą o pracy.
   - Świetnie - odparłem. - To znaczy, że jego szef ma 
nową panienę, a ja mam wkleić nową twarz.
   Pokręciła głową.
   - Viamount przejmuje ILMGM i Arthurton będzie tam 
szefem działu rozwoju, co znaczy, że szef Mayera wypada, a 
Mayer walczy. Musi jakoś oderwać się od szefa i przekonać 
Arthurtona, że powinien go zatrzymać zamiast ściągać 
własny zespół. Ta praca jest pewnie próbą zrobienia 
wrażenia na Arthurtonie, co może oznaczać remake lub nowy 
projekt. W takim razie...
   Przestałem słuchać. Szef Mayera wypada, co oznaczało, 
że mój dysk był nic nie wart, a ta praca polegała na 
wklejeniu w coś dziewczyny Arthurtona. A może dziewczyn 
całej rady Viamountu. Tak czy siak nie dostanę forsy.
   - ...w takim razie - mówiła Heada - to, że się zgłosił 
do ciebie, jest dobrym znakiem.
   - O rany. - Klasnąłem w ręce. - To może być wielki 
dzień.
   - To możliwe - przyznała nieco zakłopotana. - Nawet 
remake byłby lepszy niż ta robota alfonsa, którą ci zleca.
   - Wszystkie roboty są dla alfonsów.
   Ruszyłem przez tłum w stronę Mayera. Heada przeciskała 
się za mną.
   - Jeśli to oficjalne zlecenie - poradziła - powiedz 
mu, że chcesz wystąpić w napisach.
   Mayer przesunął się na drugą stronę ekranu, 
prawdopodobnie, żeby urwać się Vincentowi, który sunął za 
nim i wciąż gadał. Nad nimi tłum na ekranie nadal wirował, 
ale wolniej i wolniej, a brzegi sali zaczęły się rozmywać. 
Mayer odwrócił się, zobaczył mnie i pomachał, wszystko w 
zwolnionym tempie.
   Zatrzymałem się, Heada wpadła na mnie.
   - Masz może slalom? - spytałem, a ona znów zaczęła 
grzebać w dłoni. - Albo lód? Cokolwiek, żeby zablokować 
rozbłysk kliega?
   Pokazała mi ten sam zbiór kapsułek i tabletek co 
poprzednio. Tyle że mniej liczny.
   - Chyba nie - powiedziała, przyglądając się im.
   - Znajdź mi coś, dobrze? - poprosiłem. Mocno zamknąłem 
oczy i otworzyłem je znowu. Zamglenie minęło.
   - Może znajdę ci trochę lude'a - obiecała. - Pamiętaj, 
jeśli to oficjalne, chcesz być w napisach.
   Ruszyła w stronę paru Jamesów Deanów, a ja podszedłem 
do Mayera.
   - Trzymaj - powiedziałem i spróbowałem wręczyć mu 
dysk. Nie zapłaci mi pewnie, ale warto przynajmniej 
próbować.
   - Tom! - zawołał Mayer. Nie wziął dysku.
   Heada miała rację. Jego szef wyleciał.
   - Właśnie ciebie szukałem - powiedział. - Co ostatnio 
porabiałeś?
   - Pracowałem dla ciebie - odparłem i jeszcze raz 
spróbowałem wręczyć mu dysk. - Zrobione. Tak, jak 
zamówiłeś. River Phoenix, zbliżenie, pocałunek. Nawet mówi 
cztery linijki.
   - Świetnie - stwierdził i schował dysk do kieszeni. 
Wyjął palmtopa i wklepał parę numerów. - Przelać ci na 
konto?
   - Tak - zgodziłem się. Nie byłem pewien, czy to nie 
jakiś dziwaczny syndrom przedrozbłyskowy: dostać to, czego 
się chce.
   Poszukałem wzrokiem Heady. Nie rozmawiała już z 
Jamesami Deanami.
   - Zawsze można na ciebie liczyć przy trudnym zadaniu - 
zauważył Mayer. - Mam nowy pomysł, który może cię 
zainteresować. - Objął mnie przyjaźnie ramieniem i 
odciągnął od Vincenta. - Nikt tego nie wie - powiedział - 
ale istnieje możliwość fuzji ILMGM i Viamount. Jeśli to 
przejdzie, mój szef i jego dziewczyny będą sprawą 
zamkniętą.
   Jak Heada to robi? - pomyślałem z zachwytem.
   - Na razie wciąż trwają rozmowy wstępne, ale wszyscy 
jesteśmy bardzo podnieceni perspektywą pracy dla takiej 
świetnej firmy jak Viamount.
   Co oznaczało: sprawa jest załatwiona i o walce nie ma 
już mowy. Spojrzałem na dłonie Mayera, niemal oczekując, 
że zobaczę krew pod jego paznokciami.
   - Viamount, tak samo jak ILMGM, pragnie tworzyć 
znakomite filmy, ale sam wiesz, jak amerykańska publiczność 
traktuje takie fuzje. Więc nasze pierwsze zadanie, gdy 
cała sprawa dojdzie do skutku, to przekonać ich, że nam na 
nich zależy. Znasz Austina Arthurtona?
   Wybacz, Heada, pomyślałem, to kolejna robota alfonsa.
   - Co to za zadanie? - spytałem. - Trzeba digitizować 
dziewczynę Arthurtona? Chłopaka? Owczarka niemieckiego?
   - Jezu, nie! - szepnął i rozejrzał się, czy nikt tego 
nie słyszał. - Arthurton jest przyzwoity, czysty, jest 
wegetarianinem, typ Gary'ego Coopera. Bardzo chciałby 
przekonać publiczność, że wytwórnia trafiła w godne ręce. 
I tu zaczyna się twoje zadanie. Dostarczymy ci 
rozszerzenie pamięci, automatyczny wydruk i wysyłkę, i 
będziesz opłacany na konto bieżące natychmiast po 
wykonaniu pracy. - Machnął dyskiem z dziewczyną jego 
dawnego szefa. - Nie będziesz już musiał ganiać za mną na 
przyjęciach. - Uśmiechnął się.
   - Co to za zadanie?
   Nie odpowiedział. Rozejrzał się po hallu i skrzywił 
się.
   - Widzę wiele nowych twarzy. - Uśmiechnął się do 
Marilyn w żółtych piórach. "Najlepszy biznes to show 
biznes".
   - Jest tu coś ciekawego?
   Tak, w moim pokoju, i chcę mieć rozbłysk na nią, a nie 
na ciebie, Mayer, więc przejdź do rzeczy.
   - ILMGM stawia nam ostatnio sporo zarzutów. Znasz ten 
styl: przemoc, SU, destrukcyjne wpływy. Nic poważnego, 
lecz Arthurton chce stworzyć pozytywny obraz...
   I jest w typie Gary'ego Coopera. Myliłem się; to nie 
robota alfonsa, Heado. To będzie cięcie i wypalanie.
   - Co chcesz usunąć? - spytałem.
   Znowu się skrzywił.
   - To nie jest cenzorska robota, tylko parę poprawek tu 
i tam. Przeciętnie zmiany nie będą przekraczać dziesięciu 
klatek. Każda z nich zajmie ci może piętnaście minut. 
Większość to zwykłe usunięcia. Komputer robi to 
automatycznie.
   - Co mam usunąć? Seks? Chooch?
   - SU. Dwadzieścia pięć od filmu i dostajesz forsę 
niezależnie od tego, czy coś zmienisz, czy nie. Nie braknie 
ci choocha przez rok.
   - Ile filmów?
   - Nie tak wiele. Dokładnie nie wiem.
   Sięgnął do kieszeni marynarki i wręczył mi opdysk, 
taki sam, jaki dałem mu przed chwilą.
   - Tu jest menu.
   - Wszystko? Papierosy? Alkohol?
   - Wszystkie substancje uzależniające - stwierdził. - 
Wizje, audio i odniesienia. Ale Liga Antynikotynowa 
usunęła już nikotynę, więc większość filmów z listy ma 
tylko parę scen, nad którymi trzeba popracować. Duża część 
jest czysta. Musisz tylko je obejrzeć, zrobić wydruk, 
przesłać i zebrać pieniądze.
   Zgadza się. I przez dwie godziny wprowadzać ich kody 
dostępu. Mazanie było łatwe, najwyżej pięć minut, 
nakładanie dziesięć, nawet pracując z widem. Ale dostępy 
były mordercze. Jak mój River Phoenix - maraton filmowy to 
nic, w porównaniu z godzinami, jakie zmarnowałem, 
sprawdzając kody dostępu, prześlizgując się obok systemów 
autoryzacji i identyfikacji tak, by źródła światłowodowe 
nie wypluły automatycznie wszystkich dokonanych zmian.
   - Nie, dzięki. - Próbowałem oddać mu dysk. - Nie robię 
tego bez pełnego dostępu.
   Mayer okazał cierpliwość.
   - Wiesz, dlaczego kody dostępu są konieczne.
   Jasne. Żeby nikt nie mógł zmienić nawet piksela w tych 
chronionych prawem autorskim filmach, żeby nawet włos nie 
spadł z głowy tym kupionym i opłaconym gwiazdom. Chyba że 
zrobi to ktoś z wytwórni.
   - Przykro mi, Mayer. Nie jestem zainteresowany - 
dodałem i odwróciłem się.
   - Dobrze, dobrze - zawołał i skrzywił się. - 
Pięćdziesiąt od sztuki i pełny dostęp. Nic nie poradzę na 
blokady identyfikacyjne i Rejestr Towarzystwa Ochrony 
Filmu. Ale możesz mieć pełną swobodę zmian. Żadnej 
wstępnej kontroli. Możesz być twórczy.
   - Tak - westchnąłem. - Twórczy.
   - Dogadaliśmy się? - spytał.
   Heada przesuwała się przed ekranem, zerkając na Freda 
i Ginger. Patrzyli sobie w oczy na zbliżeniu.
   Przynajmniej dostanę dość forsy na czesne i własne SU, 
zamiast brać je od Heady, zamiast omyłkowo łykać kliega i 
martwić się o rozbłysk na Mayera. Zamiast martwić się, że 
do końca życia będę nosił w głowie jego niezapomniany 
obraz. A wszystkie zlecenia nadają się dla alfonsów. Chyba 
że są oficjalne.
   - Czemu nie? - powiedziałem.
   Podeszła Heada, wzięła mnie za rękę i wcisnęła mi 
lude'a.
   - Świetnie - oznajmił Mayer. - Masz listę. Możesz je 
robić w dowolnym porządku. Minimum dwanaście na tydzień.
   Skinąłem głową.
   - Zaraz się za to wezmę - obiecałem i ruszyłem do 
schodów; po drodze łyknąłem lude'a.
   Heada ścigała mnie aż do wyjścia.
   - Dostałeś robotę?
   - Tak.
   - Czy to remake?
   Nie miałem czasu wysłuchiwać jej, kiedy się dowie, że 
to tylko cięcie i wypalanie.
   - Tak - rzuciłem i wbiegłem na schody.
   Nie było pośpiechu. Lude da mi co najmniej pół 
godziny, a Alis jest już na łóżku. Jeśli wciąż tam jest. 
Jeśli nie miała już dość Freda i Ginger i nie wyszła.
   Drzwi były wpół otwarte, tak jak je zostawiłem, co 
wróżyło dobrze albo źle. Zajrzałem. Widziałem najbliższą 
macierz. Ekrany były puste. Dzięki, Mayer. Poszła sobie, a 
w zamian mam tylko listę z Urzędu Haysa. Jeśli będę miał 
szczęście, błysnę na Waltera Brennana, który pociąga z 
butelki kiepską whisky.
   Pchnąłem drzwi i zatrzymałem się. A jednak była tam. 
Widziałem jej odbicie w srebrzystych ekranach. Siedziała 
na łóżku pochylona i coś oglądała. Pchnąłem drzwi dalej, 
by zobaczyć co to takiego. Zaskrobały lekko po dywanie, 
ale nie poruszyła się. Patrzyła na jedyny czynny, środkowy 
ekran. Pewnie z moich pospiesznych instrukcji nie 
zapamiętała, jak uruchomić inne, a może w Bedford Falls 
używała tylko jednego.
   Wpatrywała się z tym samym wyrazem skupienia jak na 
dole, lecz nie patrzyła na continental. To nie Ginger 
tańczyła obok Freda. Alis patrzyła na Eleanor Powell. Ona 
i Fred stepowali na ciemnej lśniącej podłodze. W tle 
paliły się lampy, mające wyglądać jak gwiazdy, a podłoga 
odbijała je długimi błyszczącymi smugami światła.
   Fred i Eleanor byli ubrani w biel: on w garniturze, 
tym razem nie we fraku i bez cylindra, a ona w białej 
sukni do kolan, która rozpościerała się, wirując w 
obrotach. Jasnokasztanowe włosy, tej samej długości co 
włosy Alis, ściągnęła do tyłu białą opaską, która migotała 
odbitym światłem.
   Fred i Eleanor tańczyli obok siebie, swobodnie, lekko 
tylko rozsuwając ręce dla zachowania równowagi. Ich dłonie 
nawet się nie stykały, ale tańczyli krok w krok.
   Alis wyłączyła dźwięk, lecz nie musiałem słyszeć 
stuknięć ani muzyki, by wiedzieć, co to jest. "Melodia z 
Broadwayu" z 1940, druga połówka "Zacznijmy beguine'a". 
Pierwsza połowa była tangiem - w eleganckiej marynarce i 
długiej białej sukni - taniec, który Fred wykonywał ze 
wszystkimi partnerkami, tylko że przy Eleanor Powell nie 
musiał wymyślać zabawnych kroczków dookoła. Tańczyła nie 
gorzej od niego.
   Druga połowa - to właśnie to: żadnych wydumanych 
sukni, żadnej pompy, oboje tańczyli obok siebie w pełnym 
planie, w jednym długim ujęciu. On stepował kombinacją, 
ona powtarzała, wykonując kroki w perfekcyjnym rytmie, on 
próbował innej, ona odpowiadała. Żadne z nich nie patrzyło 
na drugie, oboje byli skupieni na muzyce.
   Nie skupieni. To złe słowo. Nie było w nich żadnego 
skupienia, żadnego wysiłku, jakby wymyślali te wszystkie 
kroki właśnie teraz, w chwili, gdy weszli na lśniący 
parkiet, improwizując po drodze.
   Stałem w drzwiach i przyglądałem się, jak Alis patrzy 
na nich. Siedziała na brzegu łóżka i wyglądała tak, jakby 
seks był ostatnią myślą w jej głowie. Heada miała rację, 
to był kiepski pomysł. Powinienem wrócić na przyjęcie i 
znaleźć jakąś twarz, która nie miała zbyt ściągniętych 
kolan, której wielką ambicją była praca aktorki dla 
Columbia Tri-Star. Lude, którego wziąłem, zablokuje 
rozbłysk na dostatecznie długo, bym namówił jakąś Marilyn.
   A Ruby Keeler nie będzie za mną tęsknić; nie zwracała 
uwagi na nic prócz Freda Astaire'a i Eleanor Powell, 
wykonujących serię błyskawicznych kroków. Pewnie nawet nie 
zauważy, jeśli sprowadzę tu Marilyn i przelecę ją na 
łóżku. I właśnie to powinienem zrobić, póki jeszcze był 
czas.
   Ale nie zrobiłem. Oparłem się o drzwi, patrząc na 
Freda, Eleanor i Alis, obserwując odbicie Alis w czystych 
ekranach prawej macierzy. Fred i Eleanor też się w nich 
odbijali, a ich obraz nakładał się na skupioną twarz Alis 
w srebrnych ekranach.
   Zresztą dla niej skupienie też nie było właściwym 
słowem. Zniknął gdzieś ten czujny, skoncentrowany wyraz 
twarzy, z jakim obserwowała continental, kiedy liczyła 
kroki i próbowała zapamiętać kombinacje. Patrząc, jak Fred 
i Eleanor tańczą obok siebie, przeszła dalej. Ich dłonie 
się nie stykały; oni też nie liczyli, zagubieni w 
wykonywanych bez wysiłku krokach, łatwych obrotach, 
zagubieni w tańcu, tak jak Alis. Twarz miała absolutnie 
nieruchomą, jak na stop klatce, a Fred Astaire i Eleanor 
Powell też byli nieruchomi, chociaż tańczyli.
   Eleanor, stepując i obracając się, przemknęła z Fredem 
przez całą podłogę. Tańczyła twarzą do Freda, ale nadal na 
niego nie patrzyła; jej kroki były odbiciem jego kroków. A 
potem znów byli obok siebie, przeszli w kadencję stuknięć, 
stopy, wirująca suknia i fałszywe gwiazdy odbijały się w 
lśniącym parkiecie, w ekranach, w nieruchomej twarzy Alis.
   Eleanor zrobiła obrót, wciąż nie patrząc na Freda - 
nie musiała, jej obrót był idealnie zgrany z jego. I znowu 
byli razem, stepując, niemal dotykając się dłońmi. Twarz 
Eleanor była prawie tak nieruchoma jak twarz Alis, 
skupiona i zapatrzona. Fred wystepował rytm, Eleanor 
powtórzyła, spojrzała przez ramię i uśmiechnęła się do 
niego. Uśmiech ten był pełen zrozumienia, zgodności i 
radości.
   Błysnąłem.
   Klieg zwykle daje kilkusekundowe ostrzeżenie - 
wystarczy, żeby próbować go powstrzymać lub przynajmniej 
zamknąć oczy. Ale nie tym razem. Nie było ostrzeżenia, 
żadnego rozmycia wizji, nic.
   W jednej chwili opierałem się o framugę, obserwując, 
jak Alis patrzy na stepujących Freda i Eleanor, w 
następnej stop klatka, cięcie, wydruk - jakby żarówka 
rozpadła się przed oczami. Tyle że powidok jest równie 
wyraźny jak obraz i nie rozpływa się, nie znika.
   Zasłoniłem dłonią oczy, jak ktoś, kto próbuje osłonić 
się od wybuchu atomowego, ale było za późno. Obraz był już 
wypalony w mojej korze mózgowej.
   Musiałem zachwiać się, może też krzyknąć, bo kiedy 
otworzyłem oczy, patrzyła na mnie zaskoczona i zatroskana.
   - Coś się stało? - spytała, zeskakując z łóżka. 
Chwyciła mnie za rękę. - Dobrze się czujesz?
   - Świetnie - powiedziałem. - Świetnie.
   Trzymała w ręce pilota. Wziąłem go i wyłączyłem 
komputer. Ekran posrebrzał, czysty, ukazywał tylko odbicie 
nas dwojga stojących w drzwiach. I nałożone na to inne 
odbicie - skupionej twarzy Alis, zapatrzonej na Freda i 
Eleanor w bieli, tańczących na rozgwieżdżonym parkiecie.
   - Chodź - powiedziałem i złapałem Alis za rękę.
   - Gdzie idziemy?
   Gdzieś. Gdziekolwiek. Do kina, gdzie pokazują jakiś 
inny film.
   - Do Hollywood - odparłem, wyciągając ją na korytarz. 
- Tańczyć w filmach.
 .T:remake04  








                                 
 

   
   Kamera przesuwa się do zbliżenia: znak stacji LAIT. 
Romboidalny ekran, "Los Angeles Instransit" dużymi 
różowymi literami, "Westwood Station" w jasnej 
zieleni.
   
   Pojechaliśmy saniami. Błąd. Zamknęli już tylną część, 
ale i tak były prawie puste - skupionych pośrodku parę 
grupek turatów w drodze z Universal Studios; dwójka 
narkatów śpiąca pod tylną ścianą, trójka innych 
rozkładająca karty na żółtej linii ostrzegawczej; jedna 
samotna Marilyn.
   Turaci spoglądali nerwowo na tablicę informacyjną, 
jakby się bali, że przegapią swój przystanek. Wykluczone. 
Przejazd między stacjami Intransitu jest natychmiastowy, 
ale sanie potrzebują dobrych dziesięciu minut, żeby 
wygenerować obszar materii negatywnej umożliwiający 
przeskok, a potem jeszcze pięć, zanim zapalą strzałki do 
wyjścia. W tym czasie nikt nie mógł się nigdzie ruszyć.
   Turaci mogli się spokojnie odprężyć i oglądać pokaz. 
Tyle, co z niego zostało. Działała tylko jedna boczna 
ściana; połowa przewijała w kółko reklamy ILMGM, która 
najwyraźniej nie wiedziała, że została już przejęta. Na 
samym środku digitizowany lew ryczał pod dewizą studia w 
złocie: "Wszystko jest możliwe". Mgła przesłoniła ekran, 
zawirowała i głos z offu powiedział: "ILMGM! Więcej gwiazd 
niż na niebie!". Potem anonsował nazwiska, a wymienione 
gwiazdy wynurzały się z mgły. Vivien Leigh potykała się o 
suknię z fiszbinami; Arnold Schwarzenegger pędził na 
motocyklu; Charlie Chaplin machał laseczką.
   "Nieustannie staramy się pokazać najjaśniejsze 
gwiazdy firmamentu" - oznajmił głos z offu, co oznaczało 
gwiazdy, o których prawa trwał proces. Marlene Dietrich, 
Macaulay Culkin w wieku dziesięciu lat, Fred Astaire w 
cylindrze i smokingu, idący swobodnie i lekko w naszą 
stronę.
   Wyciągnąłem Alis z pokoju, żeby oderwać się od luster, 
od beguina i Freda stepującego po moim płacie czołowym, 
żeby znaleźć coś innego do oglądania, gdybym znowu
błysnął. Ale osiągnąłem tyle, że swój ekran zamieniłem na 
większy.
   Druga ściana była jeszcze gorsza. Zrobiło się później 
niż myślałem i wyłączyli na noc reklamy. Wyglądała jak 
szerokie zwierciadło, jak lśniący parkiet, na którym Fred 
Astaire i Eleanor Powell tańczyli obok siebie, ich dłonie 
niemal...
    Skupiłem się na odbiciach. Narkaci wyglądali jak 
trupy. Pewnie wzięli te kapsułki, o których Heada mówiła, 
że to chooch. Marilyn ćwiczyła przed lustrem wydęcie warg, 
potem otwierając usta pochylała się z wyrazem zaskoczenia 
i przyciskała rozłożonymi palcami sukienkę, żeby nie 
pofrunęła do góry. Scena z kratą wentylacyjną ze 
"Słomianego wdowca".
   Turaci wciąż oglądali tablicę, która informowała, że 
zbliżamy się do La Brea Tar Pits. Alis też patrzyła 
skupiona i nawet w blasku jarzeniówek i migotania 
trailerów zapowiadanych remake'ów ILMGM jej włosy 
wyglądały jak podświetlone. Rozsunęła stopy i wyciągnęła 
przed siebie ręce dla ochrony przed nagłym szarpnięciem.
   - Nie ma sań w Riverwood? - spytałem.
   Uśmiechnęła się.
   - Riverwood... To rodzinne miasto Mickeya Rooneya w 
"Niech zagra orkiestra". W Galesburgu mieliśmy sanie, 
na krótkiej trasie. I były w nich siedzenia.
   - Bez siedzeń w godzinie szczytu można tu wcisnąć 
więcej ludzi. Nie musisz tak stać.
   - Wiem. - Westchnęła i postawiła stopy razem. - Po 
prostu wciąż mi się wydaje, że ruszymy.
   - Już ruszyliśmy. - Zerknąłem na tablicę. Napis 
głosił: Pasadena. - Na mniej więcej nanosekundę. Od stacji 
do stacji, pomiędzy nie ma niczego. Używają do tego 
luster.
   Stanąłem na żółtej linii ostrzegawczej i wyciągnąłem 
rękę do ściany.
   - Ale to nie są lustra. To zasłony materii negatywnej 
i można przesunąć rękę na drugą stronę. Żeby to 
wytłumaczyć, potrzebny byłby awansujący urzędas ze studia.
   - Czy to niebezpieczne? - spytała, patrząc pod nogi, 
na żółtą linię.
   - Nie, dopóki nie spróbujesz przejść na drugą stronę. 
Czasami wściekli się starają. Kiedyś stały tu barierki, 
ale studia kazały je usunąć, bo zasłaniały reklamy.
   Odwróciła się i spojrzała na tylną ścianę.
   - Są takie wielkie.
   - Powinnaś to zobaczyć w dzień. Na noc zamykają tylną 
część, żeby narkaci nie sikali na podłogę. Z tyłu jest 
jeszcze jedna sala, dwa razy większa od tej.
   - To jak sala do prób - stwierdziła Alis. - Jak studio 
taneczne w "Czasie swingu". Tutaj też prawie można by 
tańczyć.
   - Nie tańczę - powiedziałem. - Nie proś.
   - To nie ten film. - Uśmiechnęła się. - To z 
"Roberty".
   Odwróciła się do lustrzanej bocznej ściany; sukienka 
rozkloszowała się, a odbicie Alis przywołało wizję Eleanor 
Powell obok Freda Astaire'a na ciemnym, lśniącym 
parkiecie, z dłońmi...
   Wypchnąłem obraz z myśli i rozpaczliwie odwróciłem się 
do przeciwnej ściany, gdzie leciał trailer nowego "Star 
Treka". Odczekałem, aż zgasł, i dopiero wtedy 
spojrzałem na Alis.
   Wpatrywała się w tablicę. Pasadena mrugała, a linia 
zielonych strzałek prowadziła do przodu. Turaci szli za 
nimi do wyjścia po lewej stronie, a potem dalej, do 
Disneylandu.
   - Gdzie jedziemy? - spytała Alis.
   - Pozwiedzać - wyjaśniłem. - Domy gwiazd. To znaczy, 
że na Forest Lawn, tyle że już ich tam nie ma. Wróciły na 
ekran i teraz grają za darmo.
   Skinąłem na ścianę, gdzie szedł trailer nowego 
remake'u "Pretty Woman" z - kto by pomyślał - Marilyn 
Monroe.
   Marilyn wkroczyła na ekran w czerwonej sukni, a 
Marilyn przestała ćwiczyć miny i podeszła, żeby popatrzeć. 
Marilyn rzuciła ślimakiem w kelnera, poszła na Rodeo Drive 
kupić białą suknię bez pleców, rozpłynęła się w długim 
pocałunku z Clarkiem Gable.
   - Wkrótce zobaczymy ją jako Lenę Lamont w 
"Deszczowej piosence" - powiedziałem. - Wytłumacz mi, 
dlaczego nienawidzisz Gene'a Kelly'ego?
   - Nie to, że nienawidzę - stwierdziła z namysłem. - 
"Amerykanin w Paryżu" jest okropny, i ta fantazja w 
"Deszczowej piosence" też, ale kiedy gra z Donaldem 
O'Connorem i Frankiem Sinatrą, jest całkiem dobrym 
tancerzem. Tylko u niego wszystko wydaje się takie trudne.
   - A nie jest?
   - Jest. Nie o to chodzi. - Zmarszczyła czoło. - Kiedy 
robi skoki albo jakiś skomplikowany krok, macha rękami, 
sapie i dyszy. Jakby chciał pokazać, że strasznie się 
męczy. Fred Astaire jest inny. Jego tańce są o wiele 
trudniejsze niż Gene'a Kelly'ego, kroki wręcz straszne, ale 
tego na ekranie nie widać. Kiedy tańczy, wcale nie 
wygląda, jakby pracował. Wygląda lekko, jakby wymyślił to 
wszystko przed chwilą...
   Wizja Freda i Eleanor pojawiła się znowu, oboje w 
bieli, tańczący lekko, bez wysiłku na rozgwieżdżonym 
parkiecie...
   - Wygląda to u niego tak łatwo, że postanowiłaś 
przyjechać do Hollywood i też spróbować - domyśliłem się.
   - Wiem, że to nie będzie proste - odparła cicho. - 
Wiem, że nie kręcą już prawie aktorskich...
   - Żadnych - poprawiłem ją. - Nie kręci się żadnych 
aktorskich filmów. Chyba że znajdziesz się w Bogocie. Albo 
w Pekinie. Tutaj jest tylko CG. Nie potrzebują aktorów.
   Ani tancerek, pomyślałem, ale nie powiedziałem tego 
głośno. Wciąż miałem nadzieję, że uda mi się zaciągnąć ją 
do łóżka, jeśli tylko wytrzymam przy niej do następnego 
rozbłysku. Jeśli będzie następny rozbłysk. Zaczynała mnie 
potwornie boleć głowa, co na ogół nie jest efektem 
ubocznym.
   - Ale skoro wszystko jest grafiką komputerową - 
przekonywała mnie Alis - to przecież mogą nakręcić, co 
tylko zechcą. W tym musicale.
   - A dlaczego sądzisz, że zechcą? Od 1996 nie powstał 
żaden musical.
   - Objęli prawem autorskim Freda Astaire'a. - Skinęła 
na ekran. - Po coś jest im potrzebny.
   Po coś, to prawda. Do kontynuacji "Płonącego 
wieżowca". Albo do pornosów.
   - Mówię przecież: wiem, że to trudne - oświadczyła 
zakłopotana. - Wiesz, co powiedzieli, kiedy Fred Astaire 
pierwszy raz przyjechał do Hollywood? Twierdzili, że jest 
bezbarwny, że to jego siostra ma talent, a on to marny 
wodewilowy tupacz, który nie ma szans w filmie. Po 
zdjęciach próbnych ktoś napisał "Trzydziestoletni, 
łysiejący, umie trochę tańczyć". Oni też nie wierzyli, że 
mu się uda. I sam wiesz, co się stało.
   Wtedy były filmy, w których mógł tańczyć. Nie 
powiedziałem tego, ale musiała dostrzec to na mojej 
twarzy, bo dodała:
   - Chciał ciężko pracować. Ja też chcę. Czy wiesz, że 
ćwiczył swoje kroki całymi tygodniami, zanim w ogóle 
zaczęli zdjęcia? Na próbach do "Carefree" zużył sześć 
par butów. Będę ćwiczyć tyle co on - zapewniła. - Wiem, że 
nie jestem dość dobra. Muszę nauczyć się podstaw baletu. 
Znam tylko jazz i stepowanie. Nie poznałam zbyt wielu 
kroków. Muszę znaleźć kogoś, kto nauczy mnie tańców 
balowych.
   Gdzie? - pomyślałem. Od dwudziestu lat w Hollywood nie 
było nauczyciela tańca ani choreografa. Ani musicalu. CG 
zabiła filmy aktorskie, lecz nie musicale. One padły same 
z siebie w latach sześćdziesiątych.
   - Muszę też znaleźć pracę, żeby płacić za lekcje - 
mówiła dalej. - Ta dziewczyna, z którą rozmawiałeś na 
przyjęciu, ta, która wygląda jak Marilyn Monroe, 
powiedziała, że mogłabym pracować jako twarz. Co one 
robią?
   Chodzą na przyjęcia, starają się, żeby zauważył je ktoś, 
kto za szybki numer wklei je gdzieś do filmu. I ćpają, 
pomyślałem, żałując, że ja nie mam nic do ćpania.
   - Uśmiechają się, rozmawiają i udają smutne, kiedy 
jakiś hakata je skanuje - wyjaśniłem.
   - To tak jak próbne zdjęcia? - spytała Alis.
   - Jak próbne zdjęcia. Potem hakata digitizuje skan 
twojej twarzy i wkleja w remake "Narodzin gwiazdy", a 
później możesz być następną Judy Garland. Tylko po co, 
skoro wytwórnia ma już Judy Garland? I Barbrę Streisand. I 
Janet Gaynor. Wszystkie są chronione prawem, wszystkie są 
gwiazdami, więc po co wytwórnia ma szukać nowych twarzy? I 
po co ryzykować nowy film, skoro mogą zrobić sequel, 
powtórkę lub remake czegoś, co już mają? A skoro już o tym 
mowa, to czemu nie obsadzić innych gwiazd w remake'u? 
Hollywood, miejsce utylizacji odpadów!
   Skinąłem na ekran, gdzie ILMGM zapowiadał nowe 
atrakcje.
   - "Upiór w operze" - oznajmił głos spoza ekranu. 
- W rolach głównych Anthony Hopkins i Meg Ryan.
   - Spójrz tylko - powiedziałem. - Najnowszy produkt 
Hollywood: remake remake'u filmu niemego!
   Reklamówka skończyła się i pętla ruszyła od początku. 
Digitizowany lew wydał digitizowany ryk, a nad nim 
digitizowany laser wypalił w złocie napis "Wszystko Jest 
Możliwe".
   - Wszystko jest możliwe - stwierdziłem - jeśli masz 
digitizery, Craye, pamięć i światłowód, żeby to przesyłać. 
I prawa autorskie.
   Złote słowa rozpłynęły się we mgle, a z niej wybiegła 
w naszą stronę Scarlett, unosząc elegancko suknię.
   - Wszystko jest możliwe, ale tylko dla wytwórni. One 
posiadają wszystko, wszystko kontrolują...
   Przerwałem, myśląc, że nie ma już żadnych szans, by po 
tym wybuchu poszła ze mną do łóżka. Dlaczego nie 
powiedziałem wprost, że jej marzenie jest nierealne?
   Ale nie słuchała. Patrzyła na ekran, gdzie ukazywały 
się sprawy o prawa autorskie. Czekała, aż wynurzy się Fred 
Astaire.
    - Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, od razu 
wiedziałam, czego chcę - odparła, nie odrywając wzroku od 
ściany. - Może "chcę" to nie jest odpowiednie słowo. To 
nie tak, jak chce się nowej sukienki.
   - Albo choocha - dodałem.
   - To nie tego typu chcenie. Wiesz... jest taka scena w 
"Cylindrze", gdzie Fred Astaire tańczy w swoim 
pokoju, a Ginger Rogers mieszka pod nim. Przychodzi 
poskarżyć się na hałas, a on tłumaczy, że czasem po prostu 
zaczyna tańczyć, a ona na to...
   - "Przypuszczam, że to rodzaj choroby" - dokończyłem.
   Spodziewałem się uśmiechu, tak jak przy innych 
cytatach z filmów, ale nie uśmiechnęła się.
   - Choroba - powiedziała z powagą. - Tylko że to też 
nie to, nie dokładnie. Widzisz... Kiedy on tańczy, rzecz 
nie w tym, że wygląda to na łatwe. Raczej jakby wszystkie 
kroki i muzyka były jedynie ćwiczeniem. A on robi to 
naprawdę, jakby przeszedł poza rytm, kroki i obroty w inne 
miejsce... Gdybym mogła tam trafić i zrobić to samo...
   Urwała. Fred Astaire w cylindrze i fraku wybiegał do 
nas z mgły, wesoło stukał w rondo końcem laski. Spojrzałem 
na Alis.
   Przyglądała mu się tym zagubionym, zachwyconym 
wzrokiem, jak w moim pokoju, kiedy patrzyła na Freda i 
Eleanor tańczących obok siebie w bieli, wirujących, a 
jednak nieruchomych, milczących, poza ruchem, poza...
   - Chodźmy - powiedziałem i pociągnąłem ją za rękę. - 
To nasz przystanek. - I podążyłem za zielonymi strzałkami 
do wyjścia.
.T:remake05   











                                 
 

   
   SCENA: Hollywoodzka premiera w Chińskim Teatrze 
Graumana. Reflektory omiatające nocne niebo, palmy, 
wrzeszczący fani, limuzyny, smokingi, futra, błyskające 
flesze.
   
   Wysiedliśmy przy Hollywood Boulevard, na rogu Chaosu i 
Przeciążenia Zmysłów, w najgorszym z możliwych miejsc do 
rozbłysku.
   Scena była jak z DeMille'a, jak zwykle. Twarze, turaci 
i niezależne dziewczyny, wściekli i tysiące statystów, 
sunących przez sale widzów i groty VR. A między nimi 
ekrany: zwijane, swobodne, romby i hologramy, wszystkie 
pokazujące reklamy montowane w stylu "Psychozy" i 
Vincenta.
   Chiński Teatr Trumpa miał dwa wiszące ekrany od 
frontu; na obu były fotosy z ostatniego remake'u "Ben 
Hura". Na jednym Sylvester Stallone w spiżowej 
spódniczce, zlany digitizowanym potem, wychylał się z 
rydwanu i smagał konie.
   Drugiego nie było widać. Przed nim płonął neon 
"Szczęśliwe zakończenia" i stał holoekran. Na nim, we 
mgle,  Scarlett O'Hara mówiła:
   - Rhett, kocham cię.
   - Wyznam szczerze, moja droga: ja też cię kocham - 
odparł Clark Gable i zgniótł ją w ramionach. - Zawsze cię 
kochałem!
   - W cemencie są gwiazdy - poinformowałem Alis i 
wskazałem chodnik.
   Było zbyt tłoczno, żeby zobaczyć płyty, nie mówiąc już 
o gwiazdach. Pociągnąłem ją na jezdnię, gdzie ludzie 
tłoczyli się równie mocno, ale przynajmniej się 
przesuwali. Ruszyliśmy do widzów.
   Naganiacze z jaskiń VR wciskali nam w ręce ulotki, po 
dwa dolary za nierzeczywistość. River Phoenix handlował.
   - Skręta? Śnieg? Numerek?
   Kupiłem trochę choocha i połknąłem od razu. Miałem 
nadzieję, że zatrzyma rozbłysk do chwili, kiedy wrócimy do 
pokoju.
   Tłum przerzedził się nieco i pociągnąłem Alis na 
chodnik, obok plakatu groty VR. "Stuprocentowe podłączenie 
ciała. Stuprocentowo realistyczne".
   Stuprocentowo realistyczne, akurat. Według Heady, 
która wie wszystko, symseks wymaga więcej pamięci, niż 
groty mogą sobie pozwolić. Co druga pakuje klientowi hełm 
na głowę, dodaje trochę szumu, żeby wyglądało na VR, i 
sprowadza niezależną.
   Holowałem Alis obok groty VR, prosto w stado turatów 
przed stoiskiem "Narodziny gwiazdy". Turaci gapili się na 
reklamę: "Zrealizuj marzenia! Zostań gwiazdą filmową! 
89,95 dolarów, w tym dysk. Studyjna licencja. Studyjna 
jakość digitizacji!"
   - Sama nie wiem... Jak myślisz, który powinnam wybrać? 
- pytała gruba turatka, przerzucając menu.
   Znudzony hakata w białym fartuchu i z czubem Jamesa 
Deana na głowie, zerknął na wybrany przez nią tytuł, 
wręczył plastykowe zawiniątko i wskazał osłoniętą budkę.
   Zatrzymała się.
   - Będę to mogła oglądać ze światłowodu?
   - Jasne - potwierdził James Dean i zaciągnął kotarę.
   - Macie jakieś musicale? - spytałem ciekaw, czy mnie 
też okłamie. Turatka nie znajdzie się w światłowodzie. Nic 
tam nie trafia z wyjątkiem zmian autoryzowanych przez 
wytwórnie. Wklejki oraz cięcia i wypalania. Dostanie 
nagranie tej sceny i polecenie, żeby nie robiła kopii.
   Spojrzał nie rozumiejąc.
   - Musicale?
   - No wiesz... Śpiew. Taniec - wyjaśniłem, ale turatka 
wyszła już, ubrana w za krótką białą szatę i kasztanową 
perukę z warkoczami zwiniętymi na uszach.
   - Proszę stanąć tutaj - James Dean wskazał jej 
plastykową skrzynkę.
   Na szerokiej talii zapiął jej cyfrową uprząż i 
włączył stary kompozer Digimatte.
   - Proszę patrzeć na ekran - polecił.
   Turaci przesunęli się, żeby też widzieć. Szturmowcy 
padli; w bramie nad przepaścią pojawił się Luke Skywalker, 
obejmując ramieniem pustą błękitną przestrzeń na ekranie.
   Zostawiłem Alis i przecisnąłem się do menu. 
"Dyliżans", "Ojciec chrzestny", "Buntownik bez 
powodu".
   - Teraz dobrze - zawołał James Dean i wystukał coś na 
klawiaturze.
   Turatka pojawiła się na ekranie obok Luke'a.
   - Proszę pocałować go w policzek i zejść z pudła. Nie 
musi pani skakać. Uprząż cyfrowa wszystkiego dopilnuje.
   - Nie będzie jej widać na filmie?
   - Maszyna ją wytnie.
   Nie mieli żadnych musicali. Nawet Ruby Keeler. 
Przecisnąłem się z powrotem do Alis.
   - Dobra, kręcimy - zawołał James Dean.
   Gruba turatka cmoknęła powietrze, zachichotała i 
zeskoczyła z pudła. Na ekranie pocałowała Luke'a w 
policzek i razem przelecieli nad technologiczną 
przepaścią.
   - Chodźmy - powiedziałem i pokierowałem Alis na drugą 
stronę ulicy, do Screen Test City.
   Mieli multiekran z twarzami gwiazd. Starszy gość z 
maleńkimi źrenicami redlinera nawoływał publiczność:
   - Zostań gwiazdą! Twoja twarz pojawi się na ekranie! 
Kim chciałabyś zostać, mała? - zapytał, szczerząc zęby do 
Alis. - Marilyn Monroe?
   Ginger Rogers i Fred Astaire byli w dolnym rzędzie, 
obok siebie.
   - Ci - powiedziałem.
   Zdjęcia powiększyły się i wypełniły cały ekran.
   - Macie szczęście, że dotarliście tu dzisiaj. On 
trafia do sądu. Co chcecie? Fotos czy scenę?
   - Scenę. I tylko ona. Ja nie.
   - Stań przed skanerem - polecił. - Zrobię zdjęcie 
twojego uśmiechu.
   - Nie, dziękuję. - Alis spojrzała na mnie.
   - Daj spokój. Mówiłaś, że chcesz tańczyć w filmach. 
Masz szansę.
   - Niczego nie musisz robić - zapewnił staruszek. - 
Potrzebny jest tylko obraz do digitizacji. Skaner załatwia 
resztę. Nie musisz się nawet uśmiechać.
   Wziął ją pod rękę. Myślałem, że mu się wyrwie, ale 
stała nieruchomo.
   - Chcę tańczyć w filmach - oznajmiła, patrząc mi w 
oczy. - A nie digitizować swoją twarz w ciało Ginger 
Rogers. Chcę tańczyć.
   - Będziesz tańczyć - obiecał staruszek. - Tam, na 
ekranie. Wszyscy zobaczą. - Machnął ręką na wielotysięczne 
tłumy, z których nikt nie patrzył na jego ekran. - I na 
opdysku.
   - Nie rozumiesz - zwróciła się do mnie ze łzami w 
oczach. - Rewolucja CG...
   - Masz ją przed sobą. - Nagle miałem tego dosyć. - 
Symseks, wklejki, remake "zrób to sam". Rozejrzyj się, 
Ruby. Chcesz tańczyć w filmach? Lepsza okazja już ci się 
nie trafi.
   - Myślałam, że zrozumiałeś - powiedziała ze smutkiem.
   Odwróciła się i zanim zdążyłem ją powstrzymać, 
zanurkowała w tłum.
   - Alis! Zaczekaj! - krzyknąłem i popędziłem za nią, 
ale była już za daleko. Zniknęła przy wejściu do sań.
   - Straciłeś dziewczynę? - zabrzmiał jakiś głos. 
Obejrzałem się gniewnie; stałem naprzeciw straganu ze 
szczęśliwymi zakończeniami. - Rzuciła cię? Zmień 
zakończenie. Niech Rhett wróci do Scarlett. Niech Lassie 
wróci do domu.
   Przeszedłem na drugą stronę. Były tu same salony 
symseksu, obiecujące numery z Melem Gibsonem, Sharon Stone 
i braćmi Marx. Stuprocentowy realizm. Pomyślałem, że może 
zaliczyłbym jakiś sym. Wsadziłem głowę w hełm reklamowy, 
ale żadne zamglenie nie nastąpiło. Na pewno chooch już 
działał.
   - Nie to powinieneś zrobić - odezwał się damski głos.
   Wyjąłem głowę z hełmu. Przede mną stała niezależna, 
blondynka w podartym obcisłym kombinezonie i z pieprzykiem 
na policzku. "Przystanek autobusowy".
   - Po co tracić czas na wirtualne imitacje, kiedy 
możesz to mieć naprawdę? - szepnęła.
   - To znaczy co? - spytałem.
   Uśmiech nie zniknął, ale od razu wydała się czujna. 
Mary Astor w "Sokole maltańskim".
   - Słucham?
   - Co naprawdę? O czym mowa? Seks? Miłość? Chooch?
   Podniosła ręce, jakbym chciał ją aresztować.
   - Jesteś z narkotykowego? Bo nie wiem, o czym mówisz. 
Wygłosiłam tylko uwagę, jasne? Sądzę, że ludzie nie 
powinni się zadowalać VR, jeśli mogą porozmawiać z kimś 
rzeczywistym.
   - Takim jak Marilyn Monroe? - rzuciłem i odszedłem, 
mijając jeszcze trzy niezależne. Marilyn w białej sukience 
bez pleców, Madonnę w mosiężnych stożkach i Marilyn w 
różowym atłasie. Kimś rzeczywistym...
   Dostałem jeszcze chooch i linijkę proszku od Jamesa 
Deana; był naćpany i nie pamiętał, że powinien to 
sprzedawać. Zjadłem i poszedłem dalej, obok pornosów. 
Gdzieś jednak musiałem zawrócić, bo znowu znalazłem się 
przy Szczęśliwych Zakończeniach. Patrzyłem na holoekran. 
Scarlett biegła we mgłę za Rhettem, Butch i Sundance 
pędzili w gradzie kul, Humphrey Bogart i Ingrid Bergman 
stali przed samolotem i patrzyli na siebie.
   - I znowu tutaj, co? - odezwał się naganiacz. - To 
najlepsze lekarstwo na złamane serce. Zabić drani. Zdobyć 
dziewczynę. Co zamawiamy? "Zagubiony horyzont"? 
"Terminator 9"?
   Ingrid mówiła Bogiemu, że chce zostać, a Bogie 
tłumaczył, że to niemożliwe.
   - Jakie szczęśliwe zakończenia wymyślają ludzie do 
tego? - spytałem.
   - "Casablanca"? - Wzruszył ramionami. - Wpadają 
Niemcy, zabijają męża, Ingrid i Bogart biorą ślub.
   - I jadą na miodowy miesiąc do Auschwitz?
   - Nie mówiłem, że te zakończenia są sensowne.
   Na ekranie Bogie i Ingrid patrzyli na siebie. Łzy 
wzbierały jej w oczach, a brzegi ekranu straciły ostrość.
   - Może "Cienista dolina"? - zaproponował facet.
   Ale ja przeciskałem się już między ludźmi, żeby 
dotrzeć do sań przed rozbłyskiem.
   Prawie mi się udało. Minąłem już wyścig rydwanów, 
kiedy nagle jakaś Marilyn zderzyła się ze mną i upadłem. 
Pomyślałem: niech to szlag, błysnę na cement. Ale nie.
   Chodnik rozmył się i zabłysnął oślepiająco; zalśniły 
na nim gwiazdy. Fred i Eleanor w bieli tańczyli swobodnie 
i elegancko wśród tłumu przechodniów, a nałożona na ich 
obraz Alis przyglądała się, zamyślona i smutna. Jak 
Ingrid.
   
   Wyciemnienie
                                                cdn.






.N:54
                                 
 










POWIEŚĆ

Connie Willis

Remake (2)

(Remake)

przełożyła Elżbieta Gepfert
   
   MONTAŻ: Bez dźwięku; BOHATER siedzi przy komputerze, 
wciska klawisze i usuwa SU; sceny na ekranie zmieniają się. 
Westernowy saloon, elegancki klub nocny, sala korporacji, 
bar nad wodą.  
   
   Nie wiem, jaki wpływ miał mój wykład sędziego 
Hardy'ego na Alis; w każdym razie nie skłonił jej do 
rezygnacji z marzeń i powrotu do Meadowville. Następnego 
tygodnia znowu zjawiła się na przyjęciu.
   Mnie tam nie było. Dostałem listę Mayera i 
zawiadomienie, że moje stypendium zostało wstrzymane z 
powodu "braku wyników". Pracowałem nad listą Mayera, żeby 
zachować mieszkanie. I chooch.
   Zresztą niczego nie straciłem. W połowie imprezy 
przyszła do mnie Heada, żeby przekazać wiadomości.
   - Przejęcie jest postanowione - oświadczyła. - Szef 
Mayera przeszedł do działu rozwoju, co oznacza, że jest na 
wylocie. Warner składa odwołanie w sprawie Freda 
Astaire'a. Jutro trafi do sądu.
   Alis powinna była wkleić swoją twarz w miejsce Ginger, póki 
jeszcze miała szansę. Teraz już nigdy z nim nie 
zatańczy.
   - Vincent jest na przyjęciu - dodała. - Ma nowy 
morfing rozkładowy.
   - Jaka szkoda, że nie mogę tego zobaczyć.
   - A co w ogóle tu robisz? - spytała sondująco. - Nigdy 
dotąd nie opuściłeś przyjęcia. Wszyscy są na dole. Mayer, 
Alis... - przerwała, obserwując moją twarz.
   - Mayer, co? - mruknąłem. - Muszę z nim pogadać o 
podwyżce. Wiesz, kto pije w filmach? Wszyscy. - 
Pociągnąłem szkockiej, żeby zilustrować problem. - Nawet 
Gary Cooper.
   - Musisz brać to świństwo?
   - Chyba żartujesz. Jest tanie, jest legalne, a przede 
wszystkim wiem, co to jest.
   I świetnie działa, chroniąc mnie od błysków.
   - Czy to bezpieczne? - Heada, której nie przeszkadzało 
wciąganie białego proszku znalezionego na podłodze, 
dokładnie obejrzała naklejkę.
   - Oczywiście, że bezpieczne. I reklamowane przez W.C. 
Fieldsa, Johna Barrymore'a, Bette Davis i E.T. Oraz słynne 
wytwórnie. Występuje w każdym filmie z listy Mayera. 
"Camille", "Sokół maltański", "Gunga Din". 
Nawet w "Deszczowej piosence": szampan na przyjęciu 
po premierze.
   To tam, gdzie Donald O'Connor mówi: "Trzeba pokazać 
film na przyjęciu. To prawo Hollywoodu".
   - Mayer podchodził do Alis na przyjęciu - powiedziała, 
wciąż mnie obserwując.
   No tak... To było nieuniknione.
   - Alis tłumaczyła mu, jak bardzo chce tańczyć w 
filmach.
   To też było nieuniknione.
   - Mam nadzieję, że będą bardzo szczęśliwi - 
stwierdziłem. - Chyba że chce ją przechować i oddać 
Gary'emu Cooperowi.
   - Nie mogła znaleźć nauczyciela tańca.
   - Z radością bym z tobą pogawędził - powiedziałem. - 
Ale muszę wracać do Urzędu Haysa.
   Wywołałem "Casablancę" i zacząłem usuwać butelki.
   - Pomyślałam, że powinieneś jej pomóc - stwierdziła 
Heada.
   - Przykro mi. Dla nikogo nie będę wkładał pętli na 
szyję.
   - To cytat z filmu, prawda?
   - Bingo. - Wyciąłem kryształową karafkę, z której 
Humphrey Bogart nalewał sobie drinka.
   - Pomyślałam, że powinieneś znaleźć jej nauczyciela 
tańca. Znasz wielu ludzi w biznesie.
   - W biznesie nie ma ludzi. Jest tylko CG, jedynki i 
zera, digitizowani aktorzy i programy edycyjne. Wytwórnie 
nie wynajmują już nawet aktorów. Jedyni ludzie w biznesie 
umarli razem z filmami aktorskimi. Razem z musicalem. 
Kaput. Po sprawie. "Koniec Rico".
   - To też cytat z filmu?
   - Tak. Który też umarł, gdybyś nie wywnioskowała tego 
z programu rozkładowego Vincenta.
   - Mógłbyś znaleźć jej robotę twarzy.
   - Jak ta, którą sama sobie znalazłaś?
   - No to pracę hakaty, edytora dźwięku, asystenta 
lokalizacji albo co. Dużo wie o filmach.
   - Nie chce robić w hakingu - odparłem. - A nawet 
gdyby, to jedyne filmy, na których się zna, to musicale. 
Asystent lokalizacji musi wiedzieć wszystko, typowe 
ujęcia, rekwizyty, numery klatek. Idealna robota dla 
ciebie, Heada. A teraz wracam do roli Lee Remick.
   Heada wyglądała, jakby znowu chciała spytać, co to za 
film.
   - "Na szlaku Alleluja" - wyjaśniłem. - Liderka 
ruchu abstynentów zwalczająca demona alkoholu. - 
Przechyliłem butelkę, próbując wyssać ostatnie krople. - 
Masz jakiś chooch?
   Jakby się zawstydziła.
   - Nie.
   - No to co masz? Byle nie klieg. Nie potrzebuję więcej 
dawek rzeczywistości.
   - Niczego nie mam. - Zarumieniła się. - Staram się 
trochę przypasować.
   - Ty?! - zdumiałem się. - Co się stało? Trafił cię 
morfing rozkładowy Vincenta?
   - Nie - odpowiedziała. - Zeszłej nocy, kiedy byłam na 
kliegu, słuchałam, jak Alis mówi, że chce być tancerką. I 
nagle uświadomiłam sobie, że ja właściwie niczego nie 
chcę. Tylko choocha i iść z kimś do łóżka.
   - Więc postanowiłaś wejść na drogę cnoty i teraz razem 
z Alis występujecie sobie drogę do sławy. Już widzę wasze 
nazwiska na neonach: Ruby Keeler i Una Merkel w 
"Poszukiwaczach złota" 2018.
   - Nie - oświadczyła. - Ale postanowiłam, że chcę być 
jak ona. Chcę też czegoś pragnąć.
   - Nawet jeśli to coś jest niemożliwe?
   Nie rozpoznałem wyrazu jej twarzy.
   - Tak.
   - Rezygnacja z choocha to nie metoda. Jeśli chcesz 
wykryć, czego pragniesz, powinnaś oglądać dużo filmów.
   Znowu się zawstydziła.
   - Jak myślisz, skąd Alis wzięła ten swój taniec? Z 
filmów. Ona nie chce po prostu tańczyć w filmach, ona chce 
być Ruby Keeler w "Czterdziestej Drugiej Ulicy", 
dzielną małą tancerką ze złotym sercem. Wszystko przemawia 
przeciw niej; ma tylko determinację i parę butów do 
stepowania, ale to nic. Musi tylko skakać i przytupywać, a 
nie tylko wygra, ale też uratuje przedstawienie i 
zdobędzie Dicka Powella. Wszystko jest w scenariuszu. Nie 
sądziłeś chyba, że Alis sama to wymyśliła?
   - Co wymyśliła?
   - Swoją rolę - odparłem. - To robią z nami filmy. Nie 
bawią, nie próbują pocieszać. Podpowiadają kwestie do 
wykorzystania, przypisują nam role: Johna Wayne'a, Thedy 
Bary, Shirley Temple... Do wyboru.
   Skinąłem na ekran, gdzie nazistowski komendant 
zamawiał butelkę Veuve Cliquot rocznik 26, której w końcu 
nie wypije.
   - A może Claude'a Rainsa, podlizującego się Niemcom? 
Nie, przepraszam, tę rolę gra już Mayer. Ale nie martw 
się, ról nie zabraknie. Każdy jakąś dostanie, nawet 
twarze. Wydaje im się, że grają Marilyn, ale nie. Grają 
Gretę Garbo jako Sadie Thompson. Jak myślisz, czemu 
urzędasy wciąż robią remake'i? Dlaczego ciągle biorą 
Humphreya Bogarta i Bette Davis? Dlatego, że wszystkie 
dobre role są już obsadzone, a my tylko robimy próbne 
zdjęcia do remake'u.
   Spojrzała na mnie z takim skupieniem, że zacząłem się 
zastanawiać, czy nie nakłamała z SU i czy nie jest na 
kliegu.
   - Alis miała rację - stwierdziła. - Naprawdę kochasz 
filmy.
   - Co?
   - Nigdy tego nie zauważyłam, choć tak długo już się 
znamy, ale miała rację. Znasz wszystkie kwestie i 
wszystkich aktorów. Stale ich cytujesz. Alis mówi, że 
zachowujesz się, jakby ci nie zależało, ale w głębi serca 
naprawdę ich kochasz. Inaczej nie uczyłbyś się ich na 
pamięć.
   Odpowiedziałem moim najlepszym Claude Rainsem:
   - "Ricky, wydaje mi się, że pod tą skorupą cynizmu 
jesteś sentymentalny". Ruby Keeler gra Ingrid Bergman w 
"Oczarowanej". Czy doktor Bergman zaobserwowała 
jeszcze jakieś objawy?
   - Powiedziała, że to dlatego bierzesz tyle SU: bo 
kochasz filmy i nie chcesz patrzeć, jak są zarzynane.
   - Błąd - oznajmiłem. - Nie wiesz wszystkiego, Heada. 
To dlatego, że pchnąłem Gregory'ego Pecka na parkan, kiedy 
obaj byliśmy dziećmi.
   - Widzisz? Nawet kiedy zaprzeczasz, też to robisz.
   - Wiesz, miło się rozmawiało, ale muszę wracać do 
pracy rzeźnika. A ty musisz się zastanowić, czy chcesz 
grać Sadie Thompson czy Unę Merkel.
   Odwróciłem się do ekranu. Peter Lorre trzymał 
Humphreya Bogarta za klapy i błagał o ratunek.
   - Mówiłeś, że każdy gra jakąś rolę, czy o tym wie, czy 
nie - odezwała się Heada. - Jaką gram ja?
   - W tej chwili? Thelmę Ritter w "Oknie od 
podwórza". Wścibską przyjaciółkę, która nie wie, kiedy 
nie należy się wtrącać w sprawy innych - odpowiedziałem. - 
Wychodząc zamknij drzwi.
   Zamknęła, a potem otworzyła znowu i stanęła w progu.
   - Tom...
   - Słucham.
   - Jeśli ja jestem Thelmą Ritter, a Alis jest Ruby 
Keeler, to jaką rolę ty grasz?
   - King Konga.
   Heada wyszła, a ja siedziałem przez chwilę i 
patrzyłem, jak Humphrey Bogart nie wtrąca się i pozwala, 
żeby aresztowali Petera Lorre. Potem sprawdziłem, czy w 
lokalu nie ma jakichś SU. W apteczce znalazłem kliega - 
akurat tego potrzebowałem, i butelkę szampana z czasów, 
kiedy Mayer przyprowadził tu twarz, żeby zobaczyła, jak 
wklejam ją w "Na wschód od Edenu". Łyknąłem. Był 
zwietrzały, ale lepszy niż nic. Nalałem sobie do szklanki 
i przewinąłem do sceny "Zagraj to jeszcze raz, Sam".
   Bogart wlał w siebie drinka, obraz się rozmył, a potem 
nalewał Ingrid Bergman szampana na tle ekranu, który miał 
udawać Paryż.
   Drzwi otworzyły się.
   - Zapomniałaś przekazać mi jakieś plotki, Heada?
   To była Alis. Ubrana w fartuszek i bufiaste rękawy. 
Włosy miała ciemniejsze, z wpiętym wielkim grzebieniem, 
ale wciąż wydawały się rozświetlone. Obramowywały jej 
twarz jasnością.
   Fred Astaire wystukał rytm na lśniącym parkiecie, a 
Eleanor Powell powtórzyła i spojrzała na niego z 
uśmiechem.
   Jednym łykiem dopiłem szampana i nalałem sobie 
jeszcze.
   - A niech mnie, jeśli to nie Ruby Keeler - 
powiedziałem. - Czego chcesz?
   Wciąż stała w drzwiach.
   - Te musicale, które mi wtedy pokazałeś... Heada mówi, 
że mógłbyś mi je pożyczyć na opdyskach.
   Wypiłem trochę szampana.
   - Nie są na dyskach. To bezpośrednie łącze 
światłowodowe.
   Wróciłem do komputera.
   - Więc tym się zajmujesz? - zapytała, zaglądając mi 
przez ramię na ekran. - Niszczysz filmy?
   - Tym się zajmuję - potwierdziłem. - Chronię filmową 
publiczność od groźnych demonów alkoholu i choocha. 
Głównie alkoholu. Filmów z narkotykami nie ma tak dużo. 
"Dolina lalek", "Pocztówki znad krawędzi", parę 
Cheechów i Chongów, "Złodziej z Bagdadu". Usuwam też 
nikotynę, jeśli Liga Antynikotynowa nie dorwała jej 
wcześniej. - Usunąłem kieliszek szampana, który Ingrid 
Bergman podnosiła do ust. - Jak myślisz? Kakao czy 
herbata?
   Nie odpowiedziała.
   - To poważna praca. Może ty mogłabyś się zająć 
musicalami? Chcesz? Zadzwonię do Mayera i spytam, czy cię 
zatrudni.
   Wyglądała na upartą.
   - Heada powiedziała, że możesz nagrać mi opdyski ze 
światłowodu - oświadczyła chłodno. - Potrzebne mi są do 
ćwiczeń. Dopóki nie znajdę nauczyciela tańca.
   Odwróciłem się na krześle.
   - A wtedy co?
   - Jeśli nie chcesz mi ich wypożyczyć, mogłabym oglądać 
tutaj i naśladować kroki. Kiedy nie używasz komputera.
   - A wtedy co? - powtórzyłem. - Nauczysz się naśladować 
kroki, przećwiczysz ruchy i co wtedy? Gene Kelly wyciągnie 
cię z baletu... Nie, przepraszam, zapomniałem, że go nie 
lubisz. Gene Nelson wyciągnie cię z baletu i da solówkę? 
Mickey Rooney postanowi cię wystawić? Co?
   - Nie wiem. Kiedy znajdę nauczyciela tańca...
   - Nie ma już nauczycieli tańca. Wrócili do Meadowville 
piętnaście lat temu, kiedy wytwórnie przerzuciły się na 
animację komputerową. Nie ma już scen, sal do prób ani 
studyjnych orkiestr. Została tylko banda cyfratów 
rąbiących na Crayach i banda korporacyjnych urzędasów, 
którzy mówią im, co robić. Coś ci pokażę. - Wróciłem do 
ekranu. - Menu - poleciłem. - "Cylinder". Klatka 
97-265.
   Fred i Ginger pojawili się na ekranie, wirując w 
piccolino.
   - Chcesz, żeby wróciły musicale. Załatwimy to na 
miejscu. Naprzód na pięć.
   Ekran zwolnił do sekwencji klatek. Wykop i. Obrót i. 
Podniesienie.
   - Mówiłaś, że jak długo Fred ćwiczył ten numer?
   - Sześć tygodni - odpowiedziała bezbarwnym tonem.
   - Za długo. Pomyśl, ile kosztowało wynajęcie sali. I 
wszystkie te buty. Klatki 97-288 do 97-631, powtórzyć 
cztery razy, potem 99-006 do 99-115, pętla ciągła. Na 
dwadzieścia cztery.
   Ekran przeszedł w czas rzeczywisty, a Fred uniósł 
Ginger, uniósł znowu i znowu, bez wysiłku, lekko. 
Podniesienie, podniesienie, wykop i obrót.
   - Czy ten wykop jest dostatecznie wysoki? - spytałem, 
wskazując ekran. - Klatka 99-108 i stop. - Popracowałem 
nad obrazem, podnosząc nogę Freda, aż dotknął nią nosa. - 
Za wysoko? - Opuściłem trochę, wygładziłem cienie. - 
Naprzód na dwadzieścia cztery.
   Fred kopnął, noga poszybowała w górę. I podniesienie. 
I podniesienie. I podniesienie. I podniesienie.
   - Wystarczy - powiedziała Alis. - Zrozumiałam.
   - Już znudzona? Masz rację. To powinien być numer 
zbiorowy. - Wcisnąłem powielenie. - Jedenaście, obok 
siebie. - Dwunastu Fredów Astaire'ów z doskonałą 
synchronizacją uniosło nogi, podniesienie, i podniesienie, 
i podniesienie, i podniesienie. - Powiel rzędy - poleciłem 
i ekran zapełnił się Fredami, którzy podnosili, kopali i 
sięgali do cylindrów.
   Obejrzałem się na Alis.
   - Po co braliby ciebie, jeśli mogą mieć Freda 
Astaire'a? Stu Fredów Astaire'ów? Tysiąc? I żaden nie 
będzie się męczył, żeby opanować krok, żaden nie obetrze 
sobie stóp, nie obrazi się, nie weźmie honorarium, nie 
zestarzeje się ani...
   - Nie upije - dokończyła.
   - Chcesz pijanego Freda? To też mogę zrobić. Klatka 
97-412 i stop. - Uśmiechnięty Fred Astaire znieruchomiał w 
półobrocie. - Klatka 97... - powiedziałem i ekran 
przeszedł w srebro, a potem wyświetlił prawniczy tekst. - 
"Osoba Freda Astaire'a jest chwilowo niedostępna w 
transmisji światłowodowej. Sprawa o prawo własności praw 
autorskich ILMGM przeciw RKO-Warner..."
   - Oj... Fred jest w sądzie. Fatalnie. Powinnaś zrobić 
to wklejenie, póki była okazja.
   Nie patrzyła na ekran. Patrzyła na mnie; wzrok miała 
czujny, skupiony, jak kiedy oglądała piccolino.
   - Jeśli jesteś taki pewny, że to, czego chcę, jest 
niemożliwe, to dlaczego tak bardzo się starasz mnie 
przekonać?
   Bo nie chcę cię spotkać na Bulwarze Hollywood w 
porwanym kombinezonie. Nie chcę wklejać twojej twarzy w 
film Rivera Phoenixa, żeby szef Mayera mógł cię 
przelecieć.
   - Masz rację - powiedziałem. - Po co, do diabła? - 
Zwróciłem się do komputera. - Drukuj dostęp, wszystkie 
pliki. - Wyrwałem z drukarki papier. - Trzymaj. To moje 
prawa dostępu do światłowodu. Zrób sobie tyle dysków, ile 
ci się podoba. I ćwicz, aż twoje małe stópki zaczną 
krwawić.
   Wyciągnąłem rękę.
   Nie wzięła.
   - No już. - Wcisnąłem jej wydruk w bezwładną dłoń. - 
Kim niby jestem, żeby stawać ci na drodze? Jak mówi 
nieśmiertelny Lew Leo, wszystko jest możliwe. Kogo 
obchodzi, że wytwórnie mają wszystkie prawa, wszystkie 
światłowodowe źródła, wszystkie digitizery i wszystkie 
prawa dostępu? Sami uszyjemy swoje kostiumy. Sami 
zbudujemy dekoracje. A potem, tuż przed premierą, Bebe 
Damniels złamie nogę i ty będziesz musiała ją zastąpić.
   Zgniotła wydruk. Miała minę, jakby chciała nim we mnie 
rzucić.
   - Skąd możesz wiedzieć, co jest możliwe, a co 
niemożliwe? Nawet nie próbujesz. Fred Astaire...
   - Jest uwiązany w sądzie, ale nie pozwól, żeby cię to 
powstrzymało. Jest przecież Ann Miller. "Siedem 
narzeczonych dla siedmiu braci". I Gene Kelly. O 
przepraszam, zapomniałem, że dla Genego Kelly'ego jesteś za 
dobra. Tommy Tune. I nie zapominaj o Ruby Keeler.
   Rzuciła.
   Podniosłem wydruk.
   - Temperament Scarlett - zaciągnąłem, rozprostowując 
papier. Wcisnąłem w kieszonkę jej fartuszka i 
przyklepałem. - A teraz ruszaj na scenę! To 
przedstawienie! Cały zespół liczy na ciebie. Pamiętasz, 
idziesz jako debiutantka, ale wrócisz jako gwiazda.
   Zacisnęła palce, ale nie rzuciła we mnie wydrukiem po 
raz drugi. Odwróciła się na pięcie, a suknia zawirowała, 
jak ta biała Eleanor. Musiałem zamknąć oczy przed nagłym 
błyskiem obrazu Freda i Eleanor tańczących na lśniącym 
parkiecie, z fałszywymi gwiazdami migoczącymi w 
nieskończonych falach. I przegapiłem wyjście Alis.
   Trzasnęła za sobą drzwiami i obraz się rozpłynął. 
Otworzyłem je i wychyliłem się za próg.
   - Bądź tak dobra i spraw, żebym cię znienawidził! - 
krzyknąłem, ale już jej nie było.
.T:remake07   







                                 
 

   
   SCENA: Typowa dla Busby'ego Berkeleya. Gigantyczna 
obracająca się fontanna, na każdym poziomie tancerka w 
złocistej sukni, napełniająca z fontanny kieliszek 
szampana. Przejście w zbliżenia kieliszka, potem zbliżenie 
bąbelków, w każdym bąbelku tancerka w wyszywanych złotymi 
cekinami spodniach i bluzce, stepuje.
   
   Alis nie wróciła więcej. Heada wychodziła ze skóry, 
żeby mnie informować: nie znalazła nauczyciela tańca, 
przejęcie przez Viamount jest już pewne, Columbia Tri-Star 
robi remake "Zagubionych w czasie".
   - Na przyjęciu był taki urzędas z Columbii - 
powiedziała Heada, siedząc na moim łóżku. - Mówił, że 
robili eksperymenty w obrazami rzutowanymi w obszar 
materii negatywnej. Wystąpiło mierzalne opóźnienie. 
Twierdzi, że są tak blisko... - zademonstrowała numer z 
kciukiem i palcem wskazującym - do wynalezienia podróży w 
czasie.
   - Świetnie. Alis może wrócić w lata trzydzieste i brać 
lekcje tańca u samego Busby'ego Berkeleya.
   Tyle że nie lubiła Busby'ego Berkeleya, a ja też nie, 
po usunięciu wszystkich SU ze "Świateł sceny" i 
"Poszukiwaczy złota" 1933.
   Miała rację, że w jego filmach nie ma tańca. Był widok 
na stepujące nogi w "Czterdziestej Drugiej Ulicy", 
próba odbywająca się w tle sceny końcowej, kilka taktów w 
"Pieszczotach w parku"  dla Ruby, która tańczyła równie 
dobrze jak Judy Garland. Poza tym tylko neonowe skrzypce, 
wirujące torty weselne, fontanny i upozowane 
platynowowłose tancerki, z których każda była pewnie 
panienką urzędasa z wytwórni. Kalejdoskopowe ujęcia z 
góry, szerokie plany i zdjęcia z niskiego kąta, spod 
rozsuniętych nóg tancerek - Urząd Haysa dostałby chyba 
ataku. Ale żadnego tańca.
   Za to dużo picia: nocne kluby, przyjęcia za sceną i 
srebrne flaszeczki za podwiązkami baletnic. Nawet scena w 
barze z Ruby Keeler jako Shanghai Lil, dziewczyna, która 
zaliczyła dużo choocha i wielu marynarzy. Hymn do co 
wspanialszych własności alkoholu.
   Miał ich sporo. Był tani, nie szkodził tak bardzo jak 
redline i jeśli nawet nie sprowadzał błogosławionego 
zapomnienia - jak chooch - to blokował rozbłyski i 
zasnuwał wszystko przyjemną mgiełką. Dzięki temu łatwiej 
było pracować nad listą Mayera.
   Pojawiał się także w różnych smakach: martini do 
"Deseru", wino z czarnego bzu do "Arszeniku i 
starych koronek", dobre chianti do "Milczenia 
owiec". Między nimi piłem szampana, który najwyraźniej 
występował w każdym filmie, jaki kiedykolwiek 
wyprodukowano. Przeklinałem Mayera i wycinałem dzbanki i 
retorty laboratoryjne ze sceny w kantynie z "Gwiezdnych 
wojen".
   Poszedłem na kolejne przyjęcie i na następne, ale 
Alis nie było. Vincent demonstrował inny program, a 
urzędas wciąż zachwalał Marilyn podróże w czasie. I była 
Heada.
   - To draństwo to jednak nie był klieg - powiedziała 
mi. - To jakiś specjalny chooch z Brazylii.
   - To wyjaśnia, dlaczego ciągle słyszę beguina.
   - Co?
   - Nic. - Rozejrzałem się. Program Vincenta musiał być 
symulatorem płaczu. Na ekranie Jackie Cooper w 
pogniecionym cylindrze i chustce w grochy pod szyją mazał 
się nad swoim martwym psem.
   - Nie ma jej tutaj - oznajmiła Heada.
   - Szukałem Mayera - wyjaśniłem. - Musi zapłacić mi 
podwójnie za "Opowieść z Filadelfii". Ten film jest 
pełen alkoholu. Sherry przed lunchem, martini przy 
basenie, szampan, koktajle, kac, lód na głowę... Cary 
Grant, Katharine Hepburn, Jimmy Stewart. Cała obsada 
cuchnie. - Łyknąłem creme de menthe, który został mi z 
"Dni róż i wina". - Sama wizja zajmie przynajmniej 
trzy tygodnie, i to nie licząc tekstów. "Mam czkawkę. Mogę 
sobie wziąć drinka?"
   - Była tu wcześniej - powiedziała Heada. - Jakiś 
urzędas do niej startował.
   - Nie, nie. Ja mówię: "Mogę sobie wziąć drinka", a ty 
na to "Oczywiście".
   Łyknąłem znowu.
   - Czy musisz pić tyle alkoholu? - spytała Heada, 
królowa choocha.
   - Muszę - zapewniłem. - To negatywny efekt oglądania 
tych wszystkich filmów. Dzięgi Bogu, że ILMGM je przerabia 
i nikogo już nie sprowadzą na złą drogę.
   Wypiłem jeszcze trochę creme de menthe.
   Heada spojrzała na mnie skupiona, jakby znów brała 
kliega.
   - ILMGM robi remake "Raz za razem". Urzędas mówił 
Alis, że może jej załatwić rolę.
   - Świetnie - mruknąłem i poszedłem obejrzeć program 
Vincenta.
   Na ekranie była teraz Audrey Hepburn: stała w deszczu 
i płakała po kocie.
   - To jest nasz nowy program symulacji łez - wyjaśnił 
Vincent. - Wciąż w stadium eksperymentalnym.
   Powiedział coś do pilota i ekran podzielił się. 
Komputerowy, digitizowany aktor szlochał teraz obok 
Audrey, ściskając coś, co przypominało żółty dywanik. Łzy 
nie były jedynym elementem w stadium eksperymentalnym.
   - Łzy to najtrudniejsza forma symulacji cieczy - 
oświadczył Vincent. Na ekranie Blaszany Drwal pokrywał 
rdzą swoje stawy. - To dlatego, że łzy nie są naprawdę 
wodą. Zawierają mykoproteiny i lizozymy oraz wysoki 
procent soli. Wpływa to na indeks załamania i komplikuje 
próby reprodukcji - powiedział, jakby się tłumaczył.
   Powinien. Łzy digitizowanego drwala przypominały 
wazelinę, ściekającą z digitizowanych oczu.
   - Programujesz czasem VR? - spytałem. - Powiedzmy, 
scenę z filmu, jak ta, na której jakiś czas temu 
demonstrowałeś program edycyjny? Z Fredem Astairem i 
Ginger Rogers?
   - Wirtuala? Jasne. Mogę zrobić hełm i pełne dane 
ciała. Czy nad tym pracujesz dla Mayera?
   - No - potwierdziłem. - Mógłbyś zrobić tak, żeby ktoś 
zajął miejsce, powiedzmy, Ginger Rogers, i tańczył z 
Fredem Astairem?
   - Pewno. Podpięcie stóp i kolan, stymulatory nerwowe. 
Będzie się czuła, jakby naprawdę tańczyła.
   - Nie czuła się. Możesz zrobić tak, żeby naprawdę 
tańczyła?
   Zastanawiał się, ze zmarszczonym czołem spoglądając na 
ekran. Blaszany Drwal zniknął. Ingrid Bergman i Humphrey 
Bogart żegnali się przy samolocie.
   - Możliwe - stwierdził Vincent. - Chyba tak. 
Moglibyśmy podłączyć czujniki do podeszew stóp i ustawić 
sprzężenie, żeby wzmocnić ruchy jej ciała. Mogłaby 
przesuwać nogi do przodu i do tyłu.
   Zerknąłem na ekran. Łzy wzbierały w oczach Ingrid, 
migocząc jak prawdziwe. Pewnie takie nie były. Pewnie był 
to już ósmy czy osiemnasty dubel i charakteryzatorka 
podbiegła z kroplami glicerynowymi albo sokiem z cebuli, 
żeby osiągnąć właściwy efekt. Ale to nie łzy robiły scenę. 
To twarz, jej słodka, smutna twarz, wiedząca, że nie może 
mieć tego, czego pragnie.
   - Może wzmacniacze potu - nie ustępował Vincent. - Pod 
pachami, na szyi.
   - Nie ma o czym gadać - odparłem.
   Wciąż patrzyłem na Ingrid. Ekran podzielił się i 
digitizowana aktorka stanęła przed digitizowanym 
samolotem, roniąc oliwkę dla niemowląt.
   - A co powiesz na kierunkowy system dźwięku dla 
stepowania i endorfiny? Przysięgnie, że naprawdę tańczyła 
z Genem Kellym.
   Wypiłem resztkę creme de menthe i wręczyłem mu pustą 
butelkę. Potem wróciłem do siebie i przez dwa dni rąbałem 
"Opowieść z Filadelfii". Próbowałem znaleźć jakiś 
rozsądny powód, dla którego Jimmy Stewart mógłby nieść 
Katharine Hepburn, śpiewając "Somewhere Over the Rainbow" 
na trzeźwo. I udawałem, że jest mi potrzebny.
   Mayera na pewno nie będzie to obchodziło, podobnie jak 
jego sztywniaka-szefa. A nikt więcej nie oglądał 
aktorskich. Jeśli fabuła nie miała sensu, martwili się tym 
hakaci montujący remake. I tak na pewno zrobią remake z 
remake'u. Zresztą on też był na mojej liście.
   Wywołałem go. "Wyższe sfery". Bing Crosby i Grace 
Kelly. Frank Sinatra jako Jimmy Stewart. Szukając 
natchnienia przewinąłem drugą połowę, ale jeszcze bardziej 
ociekała SU. I był to musical. Wróciłem do 
"Opowieści" i spróbowałem jeszcze raz.
   Nic z tego. Jimmy Stewart musiał być pijany w scenie 
na basenie, by powiedzieć Katharine Hepburn, że ją kocha. 
Katharine musiała być pijana, by narzeczony ją rzucił i by 
zrozumiała, że wciąż kocha Cary'ego Granta.
   Zostawiłem tę scenę i wróciłem do poprzedniej. Była 
równie fatalna: zbyt wiele ekspozycji, żeby je wyciąć, a 
większość z bełkotliwym głosem Jimmy'ego Stewarta. 
Cofnąłem do początku ujęcia i podbiłem dźwięk, żeby dostać 
wzór i potem zdubbingować jego kwestie.
   - Wciąż ją kochasz, co? - powiedział Jimmy Stewart, 
zbliżając się groźnie do Cary'ego Granta.
   - Cisza - poleciłem. Cary Grant odpowiedział coś 
spokojnie. Jego twarz nie zdradzała niczego.
   - Dane niewystarczające - oznajmił komputer. - 
Konieczne dodatkowe dane porównawcze.
   - Dobra.
   Znów podkręciłem dźwięk.
   - Liz mówi, że tak - powiedział Jimmy Stewart.
   Cofnąłem do początku i zastopowałem, żeby zapamiętać 
numer klatki. Potem znowu przeleciałem całą scenę.
   - Wciąż ją kochasz, co? - powiedział Jimmy Stewart. - 
Liz mówi, że tak.
   Wygasiłem ekran i połączyłem się z Headą.
   - Muszę wiedzieć, gdzie jest Alis.
   - Po co? - spytała podejrzliwie.
   - Chyba znalazłem nauczyciela tańca - wyjaśniłem. 
- Potrzebny mi jej plan wykładów.
   - Przykro mi. Nie mam pojęcia.
   - Daj spokój. Przecież wiesz wszystko. Co się stało z 
"powinieneś jej pomóc"?
   - A co się stało z "dla nikogo nie wkładam pętli na 
szyję"?
   - Mówię przecież. Znalazłem kogoś, kto mógłby ją uczyć 
tańca. Taka staruszka w Palo Alto. Była tancerka. W latach 
siedemdziesiątych występowała w "Tęczy Finiana" i w 
"Zabawnej dziewczynie".
   Nadal coś podejrzewała, ale powiedziała, co chciałem 
wiedzieć. Alis chodziła na Produkcję Filmową, kurs 101 - 
podstawowy grafiki komputerowej, i wykłady z historii filmu, 
Musical 1939-1980. Odbywały się w Burbank.  
   Wsiadłem do sań z butelką dżinu z "Wroga 
publicznego" i wyruszyłem na poszukiwania. Wykłady 
odbywały się w dawnym budynku studia, wykupionym przez 
UCLA, kiedy powstały pierwsze sanie. Na piętrze.
   Uchyliłem drzwi i zajrzałem. Profesor, podobny do 
Michaela Caine'a w "Edukacji Rity" - filmie, w którym 
było o wiele za dużo SU - stał przed pustym, staromodnym 
monitorem i przemawiał do grupy studentów. Głównie 
hakatów, którzy wybrali ten wykład dla zawartości filmów. 
Poza tym kilka Marilyn. I Alis.
   - Wbrew powszechnemu przekonaniu rewolucja 
komputerowa nie zabiła musicalu - mówił profesor. - 
Musical kopnął w kalendarz... - Przerwał, żeby słuchacze 
mogli zachichotać. - ...w 1965.
   Odwrócił się do monitora, nie większego niż moje 
ekrany w macierzy, i pstryknął pilotem. Pojawili się 
kowboje podskakujący wokół stacji kolejowej. 
"Oklahoma".
   - Musicale z ich wymyślnymi fabułami, 
nierealistycznycmi scenami śpiewu i tańca, i prostymi 
szczęśliwymi zakończeniami nie były już odbiciem świata 
publiczności.
   Spojrzałem na Alis. Ciekawe, jak to przyjmowała... 
Wcale. Patrzyła na kowbojów tym skupionym, skoncentrowanym 
wzrokiem, i poruszała wargami, licząc takty i zapamiętując 
kroki.
   - ...co tłumaczy, dlaczego musical, w przeciwieństwie 
do film noir i horroru, nie został wznowiony, mimo 
posiadania takich gwiazd jak Judy Garland czy Gene Kelly. 
Musical jest nieistotny. Nie ma nic do powiedzenia 
współczesnemu widzowi. Na przykład "Melodia z 
Broadwayu" 1940...
   Cofnąłem się na nierówne schody i usiadłem. Zająłem 
się dżinem i oczekiwaniem na koniec wykładu. Wreszcie 
nastąpił i grupa opuściła salę. Trójka twarzy, 
rozmawiających o plotkach, że Disney chce użyć aktorów w 
"Grand Hotelu", para hakatów, profesor wdychający 
śnieg na schodach, jeszcze jeden hakata.
   Dopiłem dżin. Nikt więcej się nie pojawił i zacząłem 
się zastanawiać, czy przypadkiem nie przeoczyłem Alis. 
Poszedłem sprawdzić. Przez tę chwilę schody stały się 
bardziej strome i bardziej nierówne. Pośliznąłem się raz, 
złapałem poręcz i stałem tam dobrą minutę. W sali usłyszałem 
stukot, potem brzęk i dźwięki muzyki. Portier?
   Otworzyłem drzwi i oparłem się o nie.
   Alis w błękitnej sukni z tiurniurą i kwiecistym 
kapeluszu tańczyła na środku pokoju, z błękitną parasolką 
na ramieniu. Piosenka dobiegała z monitora, a Alis 
podskakiwała w rytmie z szeregiem dziewcząt z tiurniurami 
i parasolkami na ekranie.
   Nie rozpoznałem filmu. Może "Karuzela"? Albo 
"Dziewczęta Harveya"? Dziewczęta zastąpili chłopcy w 
pasiastych marynarkach i słomkowych kapeluszach. Alis 
zatrzymała się zdyszana. Z wysokiego, zapinanego bucika 
wyjęła pilota. Cofnęła, wcisnęła pilota na miejsce i 
oparła parasolkę na ramieniu. Dziewczęta pojawiły się 
znowu, a Alis wysunęła nogę i zrobiła obrót.
   Krzesła z pulpitami ustawiła w stosach pod ścianami, 
ale wciąż miała za mało miejsca. Kiedy zrobiła drugi 
obrót, zaczepiła o nie wyciągniętą ręką i niemal 
przewróciła. Znowu sięgnęła po pilota, cofnęła i zobaczyła 
mnie. Zgasiła ekran, cofnęła się o krok.
   - Czego chcesz?
   Pogroziłem jej palcem.
   - Udzielić ci dobrej rady. "Nie pragnij tego, czego 
nie możesz zdobyć". Michael J. Fox, "Z miłości do 
pieniędzy". Scena przy barze, przyjęcie, nocny klub, 
trzy butelki szampana. Tyle że już ich tam nie ma. Twój 
szczerze oddany zrobił swoje. Poszły do ścieków.
   Szeroko machnąłem ręką, żeby to zademonstrować, jak 
James Mason w "Narodzinach gwiazdy", i poleciały 
krzesła.
   - Jesteś naćpany - stwierdziła.
   - Nie. - Uśmiechnąłem się. - Gary Cooper w 
"Człowieku z równin". - Podszedłem bliżej. - Nie 
naćpany. Narąbany, zalany, zawiany, pod dobrą datą. 
Inaczej mówiąc, pijany jak bela. To hollywoodzka tradycja. 
Wiesz, w ilu filmach pokazują picie? We wszystkich. Z 
wyjątkiem tych, z których je usunąłem. "Trudne 
zwycięstwo", "Obywatel Kane", "Mała panna 
Marker". Westerny, filmy gangsterskie, melodramaty. 
Alkohol jest wszędzie. Nawet w "Melodii z Broadwayu" 
1940. Wiesz, dlaczego Fred tańczył beguina z Eleanor? 
Ponieważ George Murphy za ostro tankował, żeby wystąpić. 
Zapomnij o tańcu. - Znowu machnąłem ręką i o mało co jej 
nie trafiłem. - Teraz potrzeba ci drinka.
   Usiłowałem wręczyć jej butelkę.
   Na wszelki wypadek cofnęła się jeszcze o krok.
   - Jesteś pijany.
   - Bingo. Bardzo pijany, jak by powiedziała Audrey 
Hepburn w "Śniadaniu u Tiffany'ego". Filmie ze 
szczęśliwym zakończeniem.
   - Po co tu przyszedłeś? Czego właściwie chcesz?
   Pociągnąłem z butelki, przypomniałem sobie, że jest 
pusta i przyjrzałem się jej ze smutkiem.
   - Przyszedłem ci powiedzieć, że filmy to nie życie. 
To, że czegoś chcesz, nie oznacza jeszcze, że możesz to 
zdobyć. Przyszedłem ci powiedzieć, żebyś wracała do domu, 
zanim cię przerobią. Audrey powinna wrócić do Tulip w 
Teksasie. Przyszedłem ci powiedzieć, żebyś wracała do 
domu, do Carval.
   Czekałem, chwiejąc się, aż zrozumie odniesienie.
   - "Andy Hardy wypił za dużo" - stwierdziła. - I 
to on powinien wracać do domu.
   Ekran pociemniał na kilka klatek, a potem siedziałem w 
połowie schodów, a Alis pochylała się nade mną.
   - Dobrze się czujesz? - zapytała, a łzy błyszczały w 
jej oczach jak gwiazdy.
   - Świetnie - zapewniłem. - "Alkohol wszystko 
wyrównu-nu-nuje", jak mawiał Jimmy Stewart. Trzeba by 
wylać trochę na schody.
   - Chyba nie powinieneś w tym stanie jechać saniami.
   - Wszyscy jesteśmy w saniach. To jedyne miejsce, jakie 
nam jeszcze zostało.
   - Tom - zaczęła, a potem znów było wyciemnienie, a 
Fred i Ginger znaleźli się na obu ścianach, popijając 
martini nad basenem.
   - To musi zniknąć - oznajmiłem. - Musimy im pokazać, 
że nam zależy. Muszę otrzeźwić Jimmy'ego Stewarta. Co z 
tego, że tylko po pijanemu może się zebrać na odwagę i 
powiedzieć jej, co naprawdę myśli? Widzisz, on wie, że ona 
jest dla niego za dobra. Wie, że nie może jej zdobyć. Musi 
się upić. Tylko tak potrafi jej wyznać, że ją kocha.
   Pogłaskałem jej włosy.
   - Jak ty to robisz? To podświetlenie?
   - Tom - powtórzyła.
   Opuściłem rękę.
   - To nieważne. I tak popsują wszystko w remake'u. 
Nierzeczywiste.
   Wskazałem ekran gestem Glorii Swanson z "Bulwaru 
Zachodzącego Słońca".
   - Wszystko to iluzja. Makijaże, peruki i podrabiane 
dekoracje. Nawet Tara. Fałszywy plan, efekty specjalne i 
dźwięk.
   - Lepiej usiądź. - Alis położyła mi rękę na ramieniu.
   Strząsnąłem ją.
   - Nawet Fred. Wcale nie był prawdziwy. Całe to 
stepowanie nagrywali później. I to wcale nie są gwiazdy. 
Na podłodze. Używają do tego luster.
   Zatoczyłem się do ściany.
   - A to nawet nie są lustra. Można przesunąć rękę na 
wylot.
   Potem rzeczywistość przeszła w szybki montaż. 
Pamiętam, że próbowałem wysiąść przy Forest Lawn, żeby 
zobaczyć, gdzie jest pochowana Holly Golightly, jak Alis 
szarpała mnie za rękę i roniła wielkie, błyszczące łzy, 
jak te z programu Vincenta. I jeszcze, że tablica 
informacyjna grała beguina, a potem byliśmy w moim pokoju, 
który dziwnie wyglądał, bo macierze znalazły się po 
niewłaściwej stronie, a wszystkie ekrany pokazywały Freda, 
jak niesie Eleanor do basenu.
   - Wiesz, czemu musical kopnął w kalendarz? - 
zawołałem. - Nie dość pijaństwa. Z wyjątkiem Judy Garland.
   A Alis zapytała:
   - Jest naćpany?
   I odpowiedziała sama sobie:
   - Nie, pijany.
   - Nie chcę, żebyś sądziła, że mam problemy z alkoholem 
- oznajmiłem. - W każdej chwili mogę przestać. Po prostu 
nie chcę.
   Czekałem szczerząc zęby, żeby obie złapały 
odniesienie, ale nie.
   - "Pół żartem, pół serio", Marilyn Monroe - 
wyjaśniłem i zapłakałem dużymi, oleistymi łzami. - Biedna 
Marilyn.
   A potem miałem Alis w łóżku i kochałem się z nią, i 
wpatrywałem w jej twarz, żeby ją widzieć, kiedy błysnę, 
ale rozbłysk nie przyszedł, a pokój rozmył się na 
krawędziach. Pompowałem mocniej, szybciej, żeby przygnieść 
ją do łóżka, żeby nie mogła uciec, ale jej już nie było i 
próbowałem iść za nią; wpadłem na macierze, Fred i Eleanor 
żegnali się na lotnisku, więc podniosłem rękę, a ona 
przeszła na wylot. Ale kiedy upadłem, to nie na macierz 
ani nie w ramiona Alis, tylko w obszar materii negatywnej 
sań.
.T:remake08   


                                 
 

   
   LEWIS STONE: [Surowo] Mam nadzieję, że 
zrozumiałeś lekcję, Andrew. Alkohol nie rozwiąże twoich 
problemów. Uczyni je tylko gorszymi.
   MICKEY ROONEY: [Zawstydzony] Teraz już wiem, 
tato. I nauczyłem się jeszcze czegoś. Nauczyłem się, że 
powinienem pilnować własnego nosa i nie mieszać się w 
sprawy innych.
   LEWIS STONE: [Z powątpiewaniem] Mam nadzieję, 
Andrew. Naprawdę mam nadzieję.
   
   
   W "Opowieści z Filadelfii" pijaństwo Katharine 
Hepburn rozwiązało wszystko: jej nadęty narzeczony zerwał 
zaręczyny, Jimmy Stewart rzucił posadę dziennikarza w 
brukowcu i zaczął poważną powieść, w którą zawsze wierzyła 
jego wierna dziewczyna, mama z tatą pogodzili się, a 
Katharine Hepburn w końcu zrozumiała, że przez cały czas 
kochała Cary'ego Granta. Szczęśliwe zakończenie na 
wszystkich frontach.
   Ale filmy, jak bez większych sukcesów usiłowałem 
wytłumaczyć Alis, nie są Prawdziwym Życiem. Ja przez 
pijaństwo osiągnąłem tylko przebudzenie w pokoju Heady z 
dwudniowym kacem i sześciotygodniowym zakazem wstępu do 
sań.
   Co prawda, nigdzie się nie wybierałem. Andy Hardy 
rozumie lekcję, zapomina o dziewczynach i bierze się do 
poważnych zajęć, czyli do Pilnowania Własnego Nosa. Było to 
tym łatwiejsze, że Heada nie chciała mi powiedzieć, gdzie 
jest Alis. W ogóle się do mnie nie odzywała.
   Heada (albo Alis) wylała całe moje zapasy do ścieku, 
jak Katharine Hepburn w "Afrykańskiej Królowej", a 
Mayer zablokował mi rachunek do czasu, kiedy oddam mu 
zeszłotygodniową dwunastkę. Zeszłotygodniowa dwunastka 
składała się z "Opowieści z Filadelfii", zrobionej 
dopiero do połowy. Czyli hej-ho, hej-ho, do pracy by się 
szło, żeby poszukać dwunastu czystych filmów, o których 
mógłbym powiedzieć, że je oczyściłem. A gdzie łatwiej 
takie znaleźć niż u Disneya?
   W samej "Królewnie Śnieżce" był domek pełen kufli 
do piwa i piwnica z dzbanami wina i śmiercionośnymi 
truciznami. "Śpiąca królewna" okazała się nie lepsza: 
miała zalanego lokaja, który upijał się dosłownie pod 
stołem. "Pinokio" nie tylko pił, ale też palił 
cygara, które Liga Antynikotynowa jakoś przeoczyła. Nawet 
"Dumbo" się upił.
   Ale kasowanie animacji jest dość łatwe, a "Alicja w 
Krainie Czarów" miała tylko parę kółek dymu, więc 
skończyłem swoją dwunastkę i mogłem uzupełnić zapas 
śmiercionośnych trucizn. Przynajmniej nie musiałem na 
trzeźwo oglądać "Fantazji". I bardzo dobrze. 
Sekwencja sielankowa była tak pełna wina, że czyściłem ją 
przez pięć dni, po czym wróciłem do "Opowieści z 
Filadelfii" i zająłem się Jimmym Stewartem. Szukałem 
jakiegoś sposobu, żeby go uratować, ale wreszcie 
zrezygnowałem i czekałem tylko, żeby skończył się mój 
zakaz wstępu do sań.
   Kiedy to nastąpiło, pojechałem do Burbank, żeby 
przeprosić Alis. Minęło jednak więcej czasu, niż mi się 
wydawało, bo na rozstawionych krzesłach znalazłem grupę 
CG. Kiedy spytałem któregoś z hakatów o Michaela Caine'a i 
historię filmu, odpowiedział: "To było w zeszłym 
semestrze".
   Nazbierałem choocha, poszedłem na następne przyjęcie i 
spytałem Headę o plan zajęć Alis.
   - Nie biorę już choocha - oświadczyła. Miała na sobie 
obcisły sweter, spódnicę i okulary w czarnych ramkach. 
"Jak poślubić milionera". - Dlaczego nie zostawisz 
jej w spokoju? Nikomu nie robi krzywdy.
   - Chcę... - zacząłem, ale nie wiedziałem, czego chcę. 
Nie, to nieprawda. Chciałem znaleźć film, w którym nie 
byłoby ani jednej SU. Ale takich nie ma.
   - "Dziesięć przykazań" - powiedziałem, znowu w 
swoim pokoju.
   Było pijaństwo w scenie ze złotym cielcem i różne 
odniesienia do "wina przemocy", ale lepsze to niż 
"Opowieść z Filadelfii". Kupiłem zapas grappy i 
wziąłem się do dzieła jak Charlton Heston: usuwałem 
winnice i przerywałem rzymskie orgie. Do mnie należy 
pomsta, mówi Pan.
.T:remake09   












                                 
 

   
   SCENA: Na zewnątrz domu Hardy'ego, latem. Płot, 
klony, kwiaty przy drzwiach. Wolne przenikanie jesieni. 
Zbliżenie liścia. Kamera podąża za nim na dół.

   La-La-Land bardzo przypomina sanie. Stajesz 
nieruchomo i patrzysz na ekran albo jeszcze gorzej, na 
własne odbicie, i po chwili znajdujesz się gdzie indziej.
   Przyjęcia trwały nadal, pełne Marilyn i urzędasów z 
wytwórni. Fred Astaire wciąż był w sądzie, Heada mnie 
unikała, a ja piłem. W świetnym towarzystwie. Pili 
gangsterzy, oficerowie marynarki, drobne staruszki, 
słodkie młode dziewczyny, lekarze, prawnicy, indiańscy 
wodzowie. Frederic March, Jean Arthur, Spencer Tracy, 
Susan Hayward, Jimmy Stewart. I nie tylko w "Opowieści z 
Filadelfii". Wzór Ameryki, prawomyślny chłopiec z 
sąsiedztwa, upijał się regularnie. Aquavit w "Człowieku, 
który zabił Liberty Valance'a", brandy w "Dzwon, 
księga i świeca", wodę ognistą prosto z butelki w 
"Jak zdobyto Dziki Zachód". W "Cudownym życiu" 
upił się tak, że wyrzucili go z baru i uderzył samochodem 
w drzewo. W "Harveyu" przez cały film był przyjemnie 
podchmielony, więc co właściwie miałem zrobić, gdy do tego 
dojdę? Co w ogóle, do diabła, miałem robić?
   Po jakimś czasie wpadła do mnie Heada.
   - Mam pytanie - powiedziała, stając w drzwiach.
   - Czy to znaczy, że przestałaś się na mnie wściekać? 
- spytałem.
   - Bo niemal połamałeś mi ręce? Bo przez cały czas, 
gdy ze mną spałeś, myślałeś, że jestem kimś innym? O co tu 
się wściekać?
   - Heada... - zacząłem.
   - W porządku. Ciągle mi się to zdarza. Powinnam 
otworzyć salon symseksu. - Weszła i usiadła na łóżku. - 
Mam pytanie.
   - Odpowiem na twoje, jeśli ty odpowiesz na moje.
   - Nie wiem, gdzie ona jest.
   - Wiesz wszystko.
   - Zniknęła. Podobno pracuje przy Bulwarze Hollywood.
   - I co robi?
   - Nie wiem. Prawdopodobnie nie tańczy w filmach, z 
czego powinieneś być zadowolony. Przez cały czas chciałeś, 
żeby zrezygnowała...
   - Jakie jest twoje pytanie? - przerwałem jej.
   - Obejrzałam ten film, w którym mówiłeś, że gram 
rolę. "Okno od podwórza", tak? Z Thelmą Ritter? I to, 
co mówiłeś: że ona stale się wtrąca, mówiąc, żeby pilnował 
własnego nosa, żeby się nie mieszał. To była dobra rada. 
Po prostu próbowała mu pomóc.
   - Jak brzmi pytanie?
   - Obejrzałam też ten drugi film. "Casablancę". O 
facecie, który ma knajpę gdzieś w Afryce, podczas drugiej 
wojny światowej, i o tym, jak zjawia się jego dawna 
dziewczyna, tylko że wyszła za innego...
   - Znam fabułę - zapewniłem. - Czego nie zrozumiałaś?
   - Wszystkiego - odparła. - Dlaczego ten facet z 
knajpy...
   - Humphrey Bogart - podpowiedziałem.
   - Dlaczego Humphrey Bogart cały czas pije, dlaczego 
nie chce jej pomóc, a potem pomaga, dlaczego mówi, że nie 
powinna zostać. Jeśli oboje mają takiego świra na swoim 
punkcie, to dlaczego ona nie może zostać?
   - Trwała wojna - wyjaśniłem. - Oboje mieli obowiązki 
do wypełnienia.
   - I te obowiązki były ważniejsze niż ich dwoje?
   - Tak - odparłem, ale nie wierzyłem w to, mimo całej 
przemowy Ricka. Moralne wspieranie męża czy walka Ricka w 
ruchu oporu nie były ważniejsze. Były substytutem. Były 
czymś, co się robi, gdy nie można mieć tego, czego się 
pragnie. - Dorwaliby ich hitlerowcy - dodałem.
   - No dobra - zgodziła się z powątpiewaniem. - Więc 
nie mogą zostać razem. Ale dlaczego nie mógł jej 
przelecieć przed wyjazdem?
   - Tam na lotnisku?
   - Nie - odpowiedziała bardzo poważnie. - Wcześniej. 
Na zapleczu knajpy.
   Ponieważ nie może jej mieć, pomyślałem. I wie o tym.
   - Z powodu Urzędu Haysa - stwierdziłem.
   - W prawdziwym życiu poszłaby z nim do łóżka.
   - To pocieszająca myśl - odparłem. - Ale filmy to nie 
prawdziwe życie. I nie mogą ci powiedzieć, co ludzie czują. 
Mogą pokazać. Przewracający oczami Valentino, Rhett 
obejmujący Scarlett, Lilian Gish chwytająca się za serce. 
Bogie kocha Ingrid, lecz nie może jej mieć. - Widziałem, 
że znów nie rozumie. - Właściciel knajpy kocha swoją dawną 
dziewczynę, więc muszą to pokazać, nie pozwalając mu 
nawet, żeby ją dotknął ani pocałował na pożegnanie. Musi 
tam stać i patrzeć na nią.
   - Tak jak ty musisz pić cały czas i wypadać z sań.
   Teraz ja nie zrozumiałem.
   - Tej nocy, kiedy Alis przyprowadziła cię do mojego 
pokoju, kiedy byłeś taki narąbany.
   Wciąż nie rozumiałem.
   - Pokazywałeś, co czujesz - wyjaśniła Heada. - 
Próbowałeś przejść przez ekran sań. Niemal zginąłeś, a 
Alis cię wyciągnęła.

   
   SCENA: Na zewnątrz domu Hardy'ego. Wiatr 
podrywa suche liście. Wolne przenikanie na nagie drzewo. 
Śnieg. Zima.
   
   Najwyraźniej była to niezła noc. Próbowałem przejść 
przez ścianę sań, jak narkata na wścieku, a potem 
przeleciałem niewłaściwą osobę. Cudowny pokaz, Andrew.
   A Alis mnie uratowała. Pojechałem saniami na Bulwar 
Hollywood, żeby jej poszukać, sprawdziłem w Mieście 
Próbnych Zdjęć, w Narodzinach Gwiazdy, gdzie pracował 
sobowtór Rivera Phoenixa. Szczęśliwe Zakończenia zmieniły 
nazwę na Długo i Szczęśliwie. Pokazywali "Doktora 
Żywago": na ukwieconym polu Omar Sharif i Julie 
Christie uśmiechali się i trzymali w rękach dziecko. 
Przyglądała się temu grupa zaciekawionych turatów.
   - Szukam twarzy - powiedziałem.
   - Wybierz sobie jakąś - odparł facet. - Lara, 
Scarlett, Marilyn...
   - Byliśmy tutaj parę miesięcy temu - rzuciłem, by 
pobudzić mu pamięć. - Rozmawialiśmy o "Casablance".
   - Mam "Casablancę" - powiedział. - Mam 
"Wichrowe Wzgórza", "Love Story"...
   - Ta twarz - przerwałem. - Była mniej więcej tego 
wzrostu, jasnobrązowe włosy...
   - Niezależna? - spytał.
   - Nie - odparłem. - Mniejsza z tym.
   Poszedłem dalej. Nie było tam nic więcej prócz wrót 
VR. Stanąłem i myślałem o nich, o salonach symseksu trochę 
dalej, i o łapiących klientów niezależnych w porwanych 
kombinezonach. Wróciłem do Długo i Szczęśliwie.
   - "Casablanca" - poleciłem, wciskając się przed 
turatów, którzy postanowili stanąć w kolejce. Rzuciłem na 
blat moją kartę.
   Facet wprowadził mnie do środka.
   - Masz dla nich szczęśliwe zakończenie? - zapytał.
   - Jasne.
   Posadził mnie przed komputerem, starożytnym z wyglądu 
Wangiem.
   - Trzeba tylko przycisnąć guzik, a na ekranie pokaże 
się, jaki masz wybór. Naciśnij wtedy, co chcesz. 
Powodzenia.
   Przekręciłem samolot o czterdzieści stopni, 
spłaszczyłem do dwóch wymiarów i nadałem mu wygląd 
kartonu, którym zresztą był. W życiu nie widziałem maszyny 
do robienia mgły, więc zdecydowałem się na silnik parowy, 
plujący wielkimi chmurami. A potem przewinąłem do ujęcia 
tułowia Bogiego, który mówił: "Zawsze będziemy mieli 
Paryż".
   - Rozszerzyć zakres klatki - poleciłem i zacząłem 
dorysowywać stopy: Ingrid na płaskim obcasie, Bogie na 
wysokim, z klockami drewna przymocowanymi do butów...
   - Co ty, do diabła, wyprawiasz? - krzyknął facet, 
wpadając do środka.
   - Próbuję wprowadzić trochę realizmu - odparłem.
   Zepchnął mnie z krzesła i zaczął naciskać klawisze.
   - Wynoś się.
   Turaci z kolejki ustawili się teraz przed ekranem. 
Wokół nich uformował się mały tłumek.
   - Samolot był z kartonu, a mechanicy byli karłami - 
powiedziałem. - Bogie miał metr sześćdziesiąt. Fred 
Astaire był synem imigranta, pracownika browaru; skończył 
tylko sześć klas.
   Facet wyszedł z budki. Dymił jak moja maszyna parowa.
   - To, co widzicie przed sobą, to siedemnasty dubel - 
oświadczyłem, ruszając w stronę sań. - Nic z tego nie jest 
prawdziwe. Robią to wszystko z lustrami.
   
   SCENA: Na zewnątrz domu Hardy'ego, zimą. Brudny 
śnieg na dachu i trawniku. Zaspy po obu stronach podjazdu. 
Wolne przenikanie w wiosnę.
   
   Nie pamiętam, czy wróciłem jeszcze na Bulwar 
Hollywood. Wiem, że bywałem na przyjęciach w nadziei, że 
Alis znowu stanie w drzwiach. Ale nie było nawet Heady. 
Tymczasem grabiłem i gwałciłem. Szukałem czegoś łatwego, 
ale nie znalazłem nic. Otrzeźwienie lekarza w 
"Dyliżansie" rujnowało scenę porodu, a "Papierowy 
człowiek" znikł zupełnie.
   Wywołałem menu, szukając czegoś bez SU, czegoś 
czystego i amerykańskiego. Jak musicale Alis.
   - Musicale - powiedziałem, a menu podzieliło się na 
kategorie i pojawiła się lista.
   Przesunąłem ją. Nie "Karuzela". Billy Bigelow 
był pijakiem. Tak jak Ava Gardner w "Showboat" i Van 
Johnson w "Brygadierze. Faceci i laleczki"? Nie, nic 
z tego. Marlon Brando spotkał misjonarza narąbanego rumem. 
"Gigi"? Pełno alkoholu i cygar, nie wspominając już o 
"Nocy, kiedy wynaleziono szampana".
   "Siedem narzeczonych dla siedmiu braci"? 
Możliwe. Nie było tam scen w knajpie ani tańców 
"Chłopaki, chodźmy do baru". Może trochę jabłecznika przy 
stawianiu stodoły albo w chacie... Nic, czego by nie można 
usunąć prostym cięciem.
   - "Siedem narzeczonych dla siedmiu braci" - 
poleciłem i nalałem sobie bourbona, którego kupiłem na 
"Olbrzyma".
   Howard Keel przyjechał do miasta, ożenił się z Jane 
Powell i ruszyli jego wozem w góry. Mogłem przewinąć całą 
tę scenę; mało prawdopodobne, by Howard wyciągnął butelkę 
i poczęstował Jane. Ale czekałem, aż obraz przesunie się z 
normalną prędkością. Tymczasem Jane paplała do Howarda o 
swoich nadziejach i planach, z których nic nie wyjdzie, 
kiedy się przekona, że ma gotować i prać dla jego sześciu 
nieokrzesanych braci. Howard krzyknął na sztuczne konie i 
wyglądał na zmieszanego.
   - Zgadza się, Howard. Nic jej nie mów - powiedziałem. 
- I tak nie będzie cię słuchać. Musi się sama przekonać.
   Dotarli do chaty. Sądziłem, że przynajmniej jeden z 
braci będzie miał fajkę z kukurydzy, ale nie. Było trochę 
przepychanek, jeszcze jedna piosenka, a potem długi 
fragment czystej przyzwoitości, aż do stawiania stodoły.
   Nalałem sobie jeszcze bourbona i pochyliłem się, 
szukając trucizn domowej produkcji. Jane Powell podawała z 
wozu kanapki i ciastka; owinięty słomą dzban będę musiał 
zmienić w garnek fasoli albo coś w tym rodzaju. A potem 
przeszli do tańca przy stawianiu stodoły - tańca, o który 
prosiła Alis tej nocy, kiedy ją spotkałem.
   - Przewiń do końca muzyki - poleciłem i nagle 
krzyknąłem: - Czekaj! - co nie było poleceniem, więc nadal 
galopowali przez taneczne figury, skończyli i zaczęli w 
rekordowym tempie stawiać stodołę.
   - Stop - poleciłem. - Wstecz na dziewięćdziesiąt 
sześć. - Cofnąłem do początku tańca. - Do przodu, w czasie 
rzeczywistym - powiedziałem. I zobaczyłem ją. Alis. W 
różowej kraciastej sukience, w białych pończochach i z 
rozświetlonymi włosami ściągniętymi w kok.
   - Stop.
   To alkohol, pomyślałem. Ray Milland w "Straconym 
weekendzie" widział różowe słonie. Albo jakiś efekt 
kliega, opóźniony błysk lub coś w tym rodzaju, nakładający 
twarz Alis na tancerzy, tak jak wtedy, gdy nakładała się 
na postacie Freda Astaire'a i Eleanor Powell, tańczących 
na lśniącym parkiecie.
   Jak często będzie się to zdarzać? Za każdym razem, 
gdy ktoś zacznie tańczyć? Za każdym razem, gdy twarz, 
wstążka do włosów albo szeroka spódnica przypomni mi o 
pierwszym błysku? Dezalkoholizacja filmów dla Mayera była 
dostatecznie okropna. Nie wytrzymałbym tego, gdybym musiał 
jeszcze patrzeć na Alis.
   Wyłączyłem i włączyłem ekran, jakbym próbował 
zresetować program, ale wciąż tam była.
   Znów obejrzałem taniec, obserwowałem jej twarz, a 
potem z potrójną szybkością przewinąłem do miejsca, gdzie 
porywają narzeczone. Tancerka z jasnokasztanowymi włosami 
pod czepkiem wyglądała trochę jak Alis, ale nie była 
podobna. Przesunąłem do następnego numeru tanecznego, 
gdzie dziewczęta wykonywały baletowe kroki w pantalonach i 
białych pończochach, bez czepków. Lecz cokolwiek to było, 
włosy, muzyka czy spódnica, minęło, znowu była to 
dziewczyna, która wyglądała jak Alis. Dziewczyna, która - 
w przeciwieństwie do Alis - mogła tańczyć w filmach.
   Przewinąłem resztę filmu, ale nie znalazłem już 
więcej tańców i ani śladu Alis. To była kolejna lekcja, 
żeby nie mieszać bourbona i tequili z "Rio Bravo".
   - Napisy początkowe - poleciłem, potem wymazałem 
butelkę z domu noclegowego, przewinąłem do sceny przy 
stodole, by zmienić dzbanek w tacę kukurydzianego chleba. 
A potem pomyślałem, że obejrzę jeszcze raz tę scenę i 
sprawdzę, czy nie widać dzbanka w innych ujęciach.
   - Zapamiętać - poleciłem - i do przodu w czasie 
rzeczywistym.
   I była tam znowu. Tańczyła w filmach.
.T:remake10
   


                                 
 

   
   KLISZA FILMOWA #15: Kac (Zwykle następuje po #14: 
Przyjęcie.) Ból głowy, podskakiwanie przy głośnych 
dźwiękach. Osłanianie oczu przed światłem.
   
   PORÓWNAJ: "Papierowy Człowiek", "Pułapka 
miłości", "Za Papierowym Człowiekiem", "McLintock!", "Jeszcze 
jeden Papierowy Człowiek", "Opowieść z Filadelfii", "Pieśń 
Papierowego Człowieka".
   
   Połączyłem się z Headą, bez wizji.
   - Znasz coś, co może mnie otrzeźwić?
   - Szybko czy bezboleśnie?
   - Szybko.
   - Ridigaine - odparła natychmiast. - Co się dzieje?
   - Nic - odparłem. - Mayer naciska, żebym pracował 
szybciej nad jego filmami, a ja uznałem, że SU mnie 
spowalniają. Masz to u siebie?
   - Muszę popytać - stwierdziła. - Zdobędę trochę i 
przyniosę.
   Nie trzeba, chciałem odpowiedzieć, lecz stałaby się 
jeszcze bardziej podejrzliwa.
   - Dzięki - powiedziałem.
   Czekając na nią, wywołałem napisy. Nie pomogły mi 
specjalnie. W końcu było tam siedem narzeczonych, a znałem 
tylko Jane Powell i Rutę Lee, występujące w każdym filmie 
klasy B w latach pięćdziesiątych. Dorcas grała Julie 
Newmeyer, która zmieniła potem nazwisko na Julie Newmar. 
Kiedy cofnąłem się i jeszcze raz przejrzałem scenę budowy 
stodoły, wiedziałem już, która to z nich.
   Patrzyłem dalej, czekając na imiona innych postaci. 
Mała blondynka, w której kochał się Russ Tamblyn, miała na 
imię Alice; Dorcas była wysoką brunetką. Przewinąłem do 
sceny porwania i dopasowałem resztę dziewcząt do imion ich 
postaci. W różowej sukience była Virginia Gibson.
   Virginia Gibson.
   - "Aktorzy filmowi", przewodnik - poleciłem i podałem 
nazwisko.
   Virginia Gibson występowała w całej serii filmów, w 
tym w "Atenie" i czymś o tytule "Zabiłem Dzikiego 
Billa Hickoka".
   - Musicale - poleciłem i lista zmniejszyła się do 
pięciu punktów. Nie, czterech. W "Zabawnej buzi" 
występował Fred Astaire, co oznaczało, że film jest w 
sądzie.
   Ktoś zastukał do drzwi. Wygasiłem ekran, lecz potem 
uznałem, że to mnie zdradzi.
   - "Osławiona" - poleciłem i przestraszyłem się. 
A co będzie, jeśli Ingrid Bergman też ma twarz Alis?
   - Anuluj - rzuciłem i próbowałem wymyślić jakiś inny 
tytuł, jakikolwiek. Oprócz "Ateny".
   - Tom, dobrze się czujesz? - krzyknęła Heada zza 
drzwi.
   - Już idę - zawołałem.
   "Saratoga Trunk"? Nie, tam też była Ingrid, a 
zresztą jeśli to ma się powtarzać cały czas, to lepiej, 
żebym wiedział, zanim cokolwiek zrobię.
   - "Osławiona" - poleciłem cicho. - Klatka 
54-119. - Poczekałem, aż ukaże się twarz Ingrid.
   - Tom! - krzyknęła Heada. - Co się stało?
   Cary Grant wyszedł z sali, a Ingrid patrzyła za nim 
zdenerwowana; wyglądała przy tym tak, jakby miała się 
rozpłakać. I wyglądała jak Ingrid, co przyjąłem z ulgą.
   - Tom! - zawołała Heada, a ja otworzyłem drzwi.
   Weszła i wręczyła mi kilka niebieskich kapsułek.
   - Weź dwie. Z wodą. Dlaczego nie otwierałeś?
   - Pozbywałem się dowodów - wyjaśniłem, wskazując na 
ekran. - Trzydzieści cztery butelki szampana.
   - Widziałam ten film - stwierdziła, podchodząc do 
ekranu. - Kręcili w Brazylii. Są tam szerokie ujęcia Rio 
de Janeiro i Sugar Loaf.
   - Jak zwykle masz rację - pochwaliłem, a potem 
dodałem obojętnie. - Nawiasem mówiąc, wiesz wszystko, 
Heado. Nie słyszałaś, czy ktoś ma już prawa do Freda 
Astaire'a?
   - Nie - odparła. - ILMGM złożyła apelację.
   - Jak długo muszę czekać, by to ridigaine podziałało? 
- zapytałem, zanim zdążyła spytać, czemu interesuje mnie 
Fred Astaire.
   - Zależy, ile masz tego w organizmie - wyjaśniła. - 
Sądząc po tym, jak piłeś, sześć tygodni.
   - Sześć tygodni?
   - Żartuję - uspokoiła mnie. - Cztery godziny, może 
mniej. Na pewno chcesz to zrobić? A jeśli znowu zaczną się 
rozbłyski?
   Nie pytałem, skąd wie, że mam rozbłyski. W końcu to 
była Heada.
   Podała mi szklankę.
   - Pij dużo wody. I siusiaj, jak często zdołasz - 
poradziła. - A tak naprawdę, to co się dzieje?
   - Cięcie i wypalanie - rzuciłem i spojrzałem na 
nieruchomy ekran. Wyciąłem kolejną butelkę szampana.
   Zajrzała mi przez ramię.
   - Czy to jest ta scena, gdzie kończy im się szampan, 
a Claude Rains schodzi do piwnicy i łapie Cary'ego Granta?
   - Nie, kiedy już z tym skończę - odparłem. - Szampan 
zmieni się w lody. Jak myślisz, czy uran powinien być 
schowany w termosie z lodami, czy w torbie soli kamiennej?
   Spojrzała na mnie z powagą.
   - Wydaje mi się, że coś jest nie tak. O co chodzi?
   - Mam cztery tygodnie spóźnienia z filmami Mayera, a 
on rzuca mi się do gardła. Jesteś pewna, że to ridigaine? 
- spytałem, spoglądając na kapsułki. - Nie są opisane.
   - Jestem pewna. - Spojrzała na mnie podejrzliwie.
   Wrzuciłem je do ust i sięgnąłem po butelkę bourbona.
   Heada wyrwała mi ją z ręki.
   - Popij wodą.
   Weszła do łazienki i usłyszałem bulgot bourbona 
wylewanego do umywalki. Wróciła i wręczyła mi szklankę 
wody.
   - Pij, ile możesz. To pomaga przepłukać organizm. 
Żadnego alkoholu. - Otworzyła szafę, pomacała wewnątrz i 
wyciągnęła butelkę wódki. - Żadnego alkoholu - powtórzyła, 
odkręciła i weszła do łazienki. - Masz jeszcze coś?
   - Dlaczego? - zapytałem, siadając na łóżku. - 
Postanowiłaś przerzucić się z choocha?
   - Powiedziałam ci, że skończyłam z tym - oznajmiła. - 
Wstawaj.
   Wstałem, a ona uklękła i sięgnęła pod łóżko.
   - Dlatego wiem, jak się będziesz czuł po ridigaine - 
wyjaśniła, wyciągając butelkę szampana. - Będziesz miał 
ochotę się napić. Ale nie rób tego. Wtedy wszystko 
przerżniesz. Naprawdę przerżniesz. - Chwyciła korek 
butelki. - Więc nie pij. I nie próbuj nic robić. Połóż 
się, gdy tylko coś poczujesz: ból głowy, dreszcze. I 
zostań w łóżku. Możesz mieć halucynacje. Węże, potwory...
   - Dwumetrowe króliki imieniem Harvey - dodałem.
   - Ja nie żartuję. Myślałam, że umrę, kiedy je 
wzięłam. A choocha dużo łatwiej rzucić niż alkohol.
   - Więc dlaczego rzuciłaś?
   Spojrzała na mnie krzywo i znowu zajęła się korkiem.
   - Myślałam, że dzięki temu ktoś mnie zauważy.
   - I zauważyli?
   - Nie - odparła. - Czemu zadzwoniłeś i poprosiłeś o 
ridigaine.
   - Mówiłem już. Mayer...
   Wyrwała korek.
   - Mayer jest w Nowym Jorku, szuka wsparcia dla 
swojego nowego szefa, który podobno jest na wylocie. 
Chodzą słuchy, że urzędasy z ILMGM nie lubią jego 
despotycznego moralizowania. Przynajmniej wtedy, gdy 
odnosi się do nich. - Wylała szampana i wróciła do pokoju. 
- Masz jeszcze szampana?
   - Mnóstwo - stwierdziłem i podszedłem do komputera. - 
Następna klatka - poleciłem, a na ekranie pojawiła się 
wanna butelek szampana. - To też chcesz wylać? - 
Odwróciłem się z uśmiechem.
   Patrzyła na mnie z powagą.
   - Co się dzieje?
   - Następna klatka - rzuciłem.
   Na ekranie pojawiła się wzburzona Ingrid, z aureolą 
włosów. Wyjąłem z jej dłoni kieliszek.
   - Znów ją widziałeś, tak? - spytała.
   No proszę.
   - Kogo? - zdziwiłem się, wiedząc, że to beznadziejne. 
- Tak - przyznałem. - Widziałem ją. - Wyłączyłem 
"Osławioną". - Chodź tu - poprosiłem. - Chcę, żebyś 
coś zobaczyła.
   - "Siedem narzeczonych dla siedmiu braci" - 
rzuciłem do komputera. - Klatka 25-118.
   Na ekranie Jane Powell siedziała na wozie i trzymała 
kosz.
   - Do przodu w czasie rzeczywistym.
   Jane Powell podała kosz Julie Newmar.
   - Myślałam, że to poszło do sądu - odezwała się 
Heada.
   - A o kogo chodzi? O Jane Powell czy Howarda Keela?
   - Russa Tamblyna. - Wskazała go palcem. Wspiął się na 
wóz i patrzył ciepło na małą blondynkę, Alice. - 
Virtusonic wykorzystuje go do porno, a ILMGM to się nie 
podoba. Oskarżyli ich o naruszanie praw autorskich.
   Russ Tamblyn - młody i niewinny, o co pewnie chodziło 
- odszedł z Alice, a Howard Keel zdjął Jane Powell z 
kozła.
   - Stop - poleciłem komputerowi. - Przyjrzyj się 
uważnie następnej scenie - poprosiłem Headę. - Twarzom. Do 
przodu w czasie rzeczywistym.
   Tancerze utworzyli dwa rzędy, skłonili się sobie 
nawzajem.
   Nie wiem, czego spodziewałem się po Headzie. Że 
wstrzyma oddech i chwyci się za serce jak Lilian Gish? 
Albo odwróci się do mnie i zapyta: "A na co konkretnie mam 
patrzeć?"
   Nie zrobiła ani jednego, ani drugiego. Nieruchomo i w 
milczeniu obejrzała całą scenę, skupiona na ekranie, jak 
kiedyś Alis. Potem powiedziała cicho:
   - Nie sądziłam, że to zrobi.
   Przez chwilę nie bardzo zrozumiałem, co mówi, szumiało 
mi w głowie, a ten szum wołał "To ona. To nie błysk. To 
ona".
   - Całe to gadanie o nauczycielu tańca - mówiła Heada. 
- I o Fredzie Astaire'ze. Nie sądziłam...
   - Nie sądziłaś, że zrobi co? - spytałem tępo.
   - To. - Machnęła ręką w stronę ekranu, gdzie stawały 
już ściany stodoły. - Że skończy jako czyjaś paniena - 
odparła. - Że wejdzie w to wszystko. Zrezygnuje. Sprzeda 
się. - Znów wskazała na ekran. - Mayer mówił, dla kogo z 
wytwórni to robisz?
   - Ja tego nie zrobiłem.
   - Ale ktoś zrobił. Mayer musiał poprosić Vincenta
albo kogoś innego. Mówiłeś chyba, że nie chciała wkleić 
swojej twarzy na czyjeś ciało.
   - Nie chciała. Nie zrobiła tego - powiedziałem. - To 
nie jest wklejka. To ona tańczy.
   Spojrzała na ekran. Kowboj uderzył młotkiem w palce 
Russa Tamblyna.
   - Nie sprzedałaby się - stwierdziłem.
   - Zacytuję jednego z moich przyjaciół: każdy się 
sprzedaje.
   - Nie - zaprzeczyłem. - Ludzie sprzedają się, żeby 
zdobyć to, czego pragną. Wklejenie swojej twarzy na inną 
nie jest tym, czego pragnęła. Chciała tańczyć w filmach.
   - Może potrzebowała pieniędzy. - Heada spojrzała na 
ekran. Ktoś przyłożył Howardowi deską, a Russ podskoczył 
do niego.
   - Może zrozumiała, że nie może dostać tego, czego 
pragnie.
   - Nie - odparłem, wspominając, jak ze skupioną twarzą 
stała na Bulwarze Hollywood. - Nie zrozumiesz tego. Na 
pewno nie.
   - W porządku - ustąpiła. - Nie sprzedała się. To nie 
jest wklejka. - Machnęła na ekran. - Więc co to jest? Skąd 
się tam wzięła, jeśli nikt jej nie wkleił?
   Howard Keel pchnął parę zabijaków do rogu i stodoła 
rozpadła się w stos desek.
   - Nie wiem - przyznałem.
   Przez chwilę staliśmy oboje, patrząc na ruinę.
   - Mogę jeszcze raz zobaczyć tę scenę? - spytała.
   - Klatka 25-200 w czasie rzeczywistym - rzuciłem, a 
Howard Keel znowu zdjął z kozła Jane Powell. Tancerze 
utworzyli dwa rzędy. I była tam Alis, tańcząca w filmach.
   - Może to nie ona - powiedziała Heada. - Dlatego 
chciałeś, żebym przyniosła ridigaine, tak? Myślałeś, że to 
przez alkohol?
   - Ale ty też ją widzisz.
   - Tak - odparła, marszcząc czoło. - Ale nie jestem 
pewna, czy pamiętam, jak wyglądała. Wiesz, byłam mocno 
naćpana, kiedy ją widziałam. Ty też zresztą. I spotkałam ją 
tylko kilka razy.
   Przyjęcie, potem gdy Heada przysłała ją, żeby 
poprosiła mnie o dostęp, następnie epizod w saniach. To 
wszystkie niezwykłe zdarzenia.
   - Rzeczywiście - przyznałem.
   - Więc to może być ktoś inny, kto jest tylko do niej 
podobny. Włosy ma chyba ciemniejsze.
   - To peruka - wyjaśniłem. - Peruka i charakteryzacja 
mogą całkiem zmienić wygląd.
   - Tak - stwierdziła Heada, jakby to czegoś dowodziło. 
- Albo do kogoś upodobnić. Może ta osoba nosi perukę i 
makijaż, w którym wygląda jak Alis. Zresztą kto to jest w 
tym filmie?
   - Virginia Gibson.
   - Może Virginia Gibson i Alis są podobne. Wystąpiła w 
czymś innym? Znaczy Virginia Gibson. Jeśli tak, to możemy 
obejrzeć i sprawdzić, jak wyglądała. I czy to ona, czy 
nie. - Spojrzała na mnie z troską. - Ale lepiej poczekaj, 
aż zadziała ridigaine. Czujesz coś? Ból głowy?
   - Nie - odparłem, patrząc na ekran.
   - To poczujesz za parę minut. - Zdjęła z łóżka koce. 
- Połóż się, przyniosę ci trochę wody. Ridigaine działa 
szybko, ale niezbyt delikatnie. Najlepiej gdybyś to...
   - Przespał - dokończyłem.
   Postawiła przy łóżku szklankę.
   - Połącz się ze mną, gdybyś dostał dreszczy albo 
zaczął widzieć różne rzeczy.
   - Według ciebie już widzę.
   - Tego nie powiedziałam. Sugeruję tylko, żebyś 
sprawdził tę Virginię Gibson, zanim zaczniesz wyciągać 
wnioski. Po tym, jak ridigaine zrobi swoje.
   - Chcesz powiedzieć, że kiedy wytrzeźwieję, to ona 
nie będzie już podobna.
   - Chcę powiedzieć, że jeśli wytrzeźwiejesz, to 
będziesz w stanie ją zobaczyć. - Popatrzyła na mnie 
spokojnie. - Chciałbyś, żeby to była ona?
   - Chyba się położę - oświadczyłem, żeby już sobie 
poszła. - Boli mnie głowa. - Usiadłem na łóżku.
   - Zaczyna działać - stwierdziła tryumfalnie. - Połącz 
się, gdybyś czegoś potrzebował.
   - Na pewno - obiecałem i położyłem się.
   Rozejrzała się po pokoju.
   - Nie masz tu więcej alkoholu, co?
   - Całe beczki - odparłem i skinąłem na ekran. - 
Butelki, manierki, antałki i karafki. Cokolwiek wymienisz, 
tam jest.
   - Będziesz się bardziej męczył, jeśli coś wypijesz.
   - Wiem. - Zasłoniłem dłonią oczy. - Drgawki, różowe 
słonie, dwumetrowe króliki i "jak się pan czuje, panie 
Wilson?"
   - Połącz się ze mną - rzuciła i w końcu wyszła.
   Odczekałem pięć minut, gdyby wróciła powiedzieć mi, 
żebym siusiał, i jeszcze pięć, gdyby zjawiły się węże, 
króliki albo - co gorsza - Fred i Eleanor w bieli, 
tańczący obok siebie. Myślałem o tym, co powiedziała 
Heada. Jeśli to nie wklejka, to co? A to nie może być 
wklejka. Heada nie słyszała, jak Alis mówiła o tym, że 
chce tańczyć w filmach. Nie widziała jej tamtej nocy na 
Bulwarze Hollywood, kiedy dałem jej szansę. Mogli 
ją digitizować, mogła być Ginger Rogers, Ann Miller, 
kimkolwiek chciała. Nawet Eleanor Powell. Dlaczego by 
nagle miała zmienić zdanie i zostać tancerką, o której 
nikt nigdy nie słyszał? Lub aktorką, która wystąpiła tylko 
w kilku filmach. W jednym z nich główną rolę grał Fred 
Astaire.
   "Jesteśmy tak blisko do podróży w czasie", powiedział 
wtedy urzędas, niemal stykając kciuk i palec wskazujący.
   A jeśli Alis, która zrobiłaby wszystko, żeby tańczyć 
w filmach, która ćwiczyła w maleńkiej klasie przed 
monitorem i pracowała nocami w pułapce dla turatów, 
zdołała namówić jakiegoś hakatę do podróży w czasie, żeby 
pozwolił jej zostać królikiem doświadczalnym? A jeśli go 
namówiła, by wysłał ją w przeszłość, do 1954, ubraną w 
zieloną kamizelkę i krótkie rękawiczki, a potem - zamiast 
wracać, jak powinna - zmieniła nazwisko na Virginia Gibson 
i poszła do MGM na próbne zdjęcia do " Siedmiu 
narzeczonych dla siedmiu braci"? Potem wystąpiła w 
sześciu kolejnych filmach. I jednym z nich była "Zabawna 
buzia". Z Fredem Astaire'em.
   Wstałem powoli, żeby bólu głowy nie zmienić w coś 
gorszego, podszedłem do terminala i wywołałem "Zabawną 
buzię".
   Heada mówiła, że Fred Astaire wciąż jest w sądzie, i 
rzeczywiście. Założyłem alarm na film i Freda, na wypadek 
gdyby sprawa się zakończyła. Jeśli Heada miała rację (a 
kiedy jej nie miała?), Warner natychmiast złoży apelację, 
ale istniała szansa, że prawnicy Warnera będą zajęci 
Russem Tamblynem i wtedy może być luka. Dlatego założyłem 
alarm: żeby mnie ostrzegł. Potem znów wywołałem listę 
musicali Virginii Gibson.
   "Starlift" okazał się wojennym filmem, w dodatku 
czarno-białym, co nie dawało tak wyraźnego obrazu jak 
kolor, a "Powrót na Broadway" też był w sądzie z 
powodu kogoś, o kim nigdy nie słyszałem. Pozostała więc 
"Atena", "Pomaluj chmury słońcem" i "Herbatka 
we dwoje", których chyba nigdy nie oglądałem.
   Kiedy wywołałem "Atenę", od razu zrozumiałem 
dlaczego. Była to krzyżówka "Dotknięcia Wenus" i 
"Nie zabierzesz tego ze sobą", zawierająca mnóstwo 
powiewnego szyfonu, dziwaków, zdrowej żywności i prawie 
żadnych tańców. Virginia Gibson w zielonym szyfonie miała 
być Niobe, boginią jazzu, stepowania i czegoś tam jeszcze. 
Kimkolwiek była, na pewno nie była Alis. Wyglądała 
podobnie, zwłaszcza z włosami ściągniętymi do tyłu w 
grecki kucyk. "I z jedną piątą bourbona w twoim brzuchu", 
jakby powiedziała Heada. I z podwójną dawką ridigaine. 
Nawet wtedy nie przypominała tancerki ze sceny budowania 
stodoły. Wywołałem "Siedem narzeczonych", ekran przez 
chwilę błyszczał srebrem, a potem przewinął się tekst: 
"Film jest przedmiotem procesu o prawa autorskie i w 
związku z tym jest niedostępny dla widzów".
   To kończyło sprawę. Zanim sąd pozwoli pociąć i 
pokawałkować Russa Tamblyna, będę już czysty od choocha i 
zobaczę, czy to był ktoś do niej podobny, czy to tylko 
złudzenie optyczne i charakteryzacja.
   Nie ma sensu męczyć się nad kolejnymi musicalami, 
żeby to zrozumieć. Wszelkie podobieństwo było czysto 
alkoholowe, więc powinienem zrobić to, co zaleciła doktor 
Heada: położyć się i poczekać, aż przejdzie. A potem 
zacznę ciąć i kawałkować. Powinienem wywołać 
"Osławioną" i załatwić tę sprawę od razu.
   - "Herbatka we dwoje" - rzuciłem.
   "Herbatka" okazała się filmem Doris Day i 
zastanawiałem się, czy Alis umieściła ją na swej liście 
złych tancerzy. Zasługiwała na to. Szczerzyła zęby podczas 
stepowania z Genem Nelsonem w sali prób, dla której Alis 
dałaby się zabić: parkiet, lustra i żadnych krzeseł. Była 
tam jakaś potworna latynoska wersja "Szalonego rytmu", 
Gordon McRae śpiewał "Widzę tylko ciebie", a potem 
nastąpił wielki numer Virginii Gibson.
   I absolutnie nie była to Alis. Z rozpuszczonymi 
włosami nawet nie była do niej podobna. Albo ridigaine 
zaczynał działać.
   Ten taniec to było hollywoodzkie wyobrażenie baletu: 
dużo szyfonu i mnóstwo piruetów. Alis by na to nie poszła, 
nawet gdyby w Meadowville miała lekcje baletu, a nie tylko 
jazz i stepowanie. Ale nie miała, w przeciwieństwie do 
Virginii, więc Alis nie była Virginią, a ja byłem trzeźwy 
i należało wracać do butelek.
   - Do przodu sześćdziesiąt cztery - poleciłem.
   Patrzyłem, jak Doris szczerzy zęby przez cały taniec 
tytułowy i zupełnie zbędny bis. Następna scena była 
zbiorowa, bez Virginii, więc zacząłem przewijanie i nagle 
zatrzymałem.
   - Cofnąć do muzyki - rzuciłem i obejrzałem tę 
zbiorówkę, odliczając klatki.
   Na środek wyszła blond para, wykonała serię kroków i 
wycofała się. Potem wyskoczył ciemnowłosy facet z rudą 
tancerką w białej sukni i razem odtańczyli charlestona. 
Miała kręcone włosy i wiązaną z przodu bluzkę, oboje 
oparli dłonie na kolanach i wykonali serię kroków.
   - Klatka 75-004, do przodu dwanaście - powiedziałem i 
obejrzałem wszystko w zwolnionym tempie.
   - Powiększyć kwadrant drugi.
   Patrzyłem, jak ekran wypełniają rude włosy... Tak 
naprawdę niczego nie musiałem powiększać ani zwalniać. Od 
razu poznałem, kto to jest.
   Wiedziałem od chwili, gdy ją zobaczyłem, tak samo jak 
w scenie budowy stodoły. I to nie przez alkohol (którego 
miałem w organizmie o piętnaście minut mniej) ani klieg, 
ani przypadkowe podobieństwo wzmocnione różem i kredką do 
brwi. To była Alis. A to niemożliwe.
   - Ostatnia klatka - poleciłem, ale film pochodził z 
dobrych starych czasów, kiedy tancerki z baletu nie 
mieściły się w napisach, a datę produkcji trzeba było 
odcyfrować. MCML. 1950.
   Przejrzałem film jeszcze raz, stopując przesuw i 
powiększając za każdym razem, kiedy zauważyłem rude włosy, 
ale już jej nie znalazłem. Przewinąłem do charlestona i 
obejrzałem to znowu, usiłując stworzyć jakąś teorię.
   No dobrze. Hakata wysłał ją do 1950 (nie, to była 
data wprowadzenia do kin - wysłał ją do 1949), odczekała 
cztery lata tańcząc w zespole, kręcąc się koło Virginii 
Gibson i czekając na okazję, by dać jej w łeb, wciągnąć za 
dekoracje i zająć jej miejsce w "Narzeczonych". 
Taniec Alis zrobił wrażenie na producencie "Zabawnej 
buzi", więc dał jej rolę i w końcu miała okazję 
zatańczyć z Fredem, przynajmniej w tej jednej scenie.
   Nawet naćpany po uszy nie mogłem w to uwierzyć. Ale 
to naprawdę była ona, więc musiało istnieć jakieś 
wyjaśnienie. Może pomiędzy tańcami Alis dostała pracę jako 
statystka. Wtedy jeszcze z nich korzystali. Może zastąpiła 
Virginię Gibson, bo była do niej podobna, a Alis 
przekupiła ją, by mogła choć na jeden taniec zająć jej 
miejsce. Albo jakoś tak zaplanowała, żeby Virginia 
spóźniła się na plan. Anne Baxter we "Wszystko o 
Ewie". A może Virginia miała problem z SU i kiedy 
zjawiła się pijana, Alis musiała ją zastąpić.
   Ta teoria nie była o wiele lepsza. Znów wywołałem 
menu. Jeśli Alis dostała jeden występ w balecie, to mogła 
dostać inny. Sprawdziłem musicale, próbując sobie 
przypomnieć, w których były sceny zbiorowe. W 
"Deszczowej piosence". Ta scena przyjęcia, z której 
wyciąłem całego szampana.
   Wywołałem rejestr zmian, żeby znaleźć numer klatki. 
Przewinąłem bezszampański kawałek aż do Donalda O'Connora, 
który mówi: "Trzeba pokazać film na przyjęciu. To prawo 
Hollywoodu", a potem przez wyżej wymieniony film, aż do 
początku sceny z baletem.
   Dziewczęta w skąpych różowych spódniczkach i 
kapelusikach w rytm "Jesteś moją szczęśliwą gwiazdą"  
wbiegły na scenę i w obiektyw kamery ustawionej pod złym 
kątem. Zamierzałem powiększyć obraz, by wyraźnie zobaczyć 
ich twarze. Ale nie musiałem. Znalazłem Alis.
   Owszem, mogła przekupić Virginię Gibson. Mogła nawet 
wepchnąć ją i tę rudą z "Herbatki we dwoje" za 
dekoracje. Ale Debbie Reynolds nie miała problemu z SU i 
gdyby Alis uwięziła ją za dekoracjami, ktoś by jednak 
zauważył.
   To nie były podróże w czasie. To było coś innego, 
komputerowo generowana iluzja, w której jakoś zdołała 
zatańczyć i wcisnąć ten taniec do filmu. W takim razie nie 
zniknęła na zawsze w przeszłości. Wciąż była w Hollywood. 
A ja zamierzałem ją odnaleźć.
   - Wyłącz - poleciłem komputerowi, złapałem kurtkę i 
wypadłem przez drzwi.
.T:remake11   



                                 
 


   
   KLISZA FILMOWA #419: Nieudana ucieczka. 
Bohater/bohaterka ucieka, źli faceci następują na pięty, 
lecz unika ich, ucieczka prawie się udaje, i nagle wynurza 
się negatywna postać i pyta: "Gdzie się wybierasz?"
   
   PORÓWNAJ: "Wielka ucieczka", "Imperium 
kontratakuje", "Północny zachód", "Trzydzieści dziewięć 
stopni".
   
   Heada stała przed drzwiami. Skrzyżowała ręce na 
piersi i stukała stopą o podłogę. Rosalind Russell jako 
przeorysza w "Kłopotach z aniołami".
   - Powinieneś leżeć - powiedziała.
   - Czuję się świetnie.
   - To dlatego, że jeszcze nie usunąłeś alkoholu z 
organizmu - odparła. - Czasem wymaga to więcej czasu. 
Siusiałeś?
   - Tak - zapewniłem. - Całe wiadra. A teraz proszę mi 
wybaczyć, siostro Ratchet...
   - Gdziekolwiek idziesz, może to poczekać, aż będziesz 
czysty. - Zastąpiła mi drogę. - Nie żartuję. Z ridigaine 
nie można żartować. - Skierowała mnie z powrotem do 
pokoju. - Musisz tu zostać i odpocząć. A zresztą gdzie się 
tak spieszyłeś? Zobaczyć Alis? Bo jeśli tak, to jej tam 
nie ma. Rzuciła wszystkie wykłady i wyprowadziła się z 
pokoju.
   Przeniosła się do szefa Mayera, chciała powiedzieć.
   - Nie chciałem szukać Alis.
   - Więc gdzie szedłeś?
   Nie warto było okłamywać Heady, ale spróbowałem.
   - Virginia Gibson grała w "Zabawnej buzi". 
Chciałem poszukać kopii.
   - A dlaczego nie możesz ściągnąć ze światłowodu?
   - Bo jest tam Fred Astaire. Dlatego pytałem cię, czy 
już wyszedł z sądu. - Odczekałem parę klatek. - 
Powiedziałaś, że to może tylko podobieństwo. Chciałem 
sprawdzić, czy to Alis, czy to ktoś, kto tylko wygląda jak 
ona.
   - Więc poszedłeś szukać pirackiej kopii? - powtórzyła 
Heada, jakby nie mogła uwierzyć. - Mówiłeś chyba, że była 
w sześciu musicalach. Nie wszystkie są w sądzie, prawda?
   - W "Atenie" nie ma żadnych zbliżeń - wyjaśniłem 
w nadziei, że nie spyta, czy nie mogę powiększyć. - A 
wiesz co myślała o Fredzie Astaire'ze. Jeśli w czymkolwiek 
wystąpi, to właśnie w "Zabawnej buzi".
   Nie miało to sensu, gdyż w teorii chodziło o 
znalezienie czegoś, w czym występuje Virginia Gibson, a 
nie Alis. Lecz Heada kiwnęła głową, kiedy wymieniłem Freda 
Astaire'a.
   - Znajdę ci kopię - obiecała.
   - Dzięki. Nie musi być nawet zdigitizowana. Wystarczy 
taśma. - Odprowadziłem ją do drzwi. - Zostanę tutaj i będę 
leżał, dopóki ridigaine nie skończy roboty.
   Znów skrzyżowała ręce na piersi.
   - Przysięgam - powiedziałem. - Oddam ci klucz. Możesz 
mnie zamknąć.
   - Będziesz leżał?
   - Obiecuję - skłamałem.
   - Nie będziesz - stwierdziła. - I pożałujesz tego. - 
Westchnęła. - Ale przynajmniej nie znajdziesz się w 
saniach. Dawaj klucz.
   Podałem jej kartę.
   - Oba.
   Dałem jej drugą.
   - A teraz się połóż - powiedziała i wyszła, zamykając 
mnie w środku.











.N:108
                                 
 


   
   KLISZA FILMOWA #86: Uwięziony. 
   
   PORÓWNAJ: "Połamane kwiaty", "Wichrowe Wzgórza", 
"Wróg Fantoma", "Historia z Palm Beach", "Człowiek ze złotą 
ręką", "Kolekcjoner".
   
   Trudno. I tak potrzebowałem więcej dowodów, zanim 
stanę przed Alis. Poza tym zaczynałem odczuwać ten ból 
głowy, o którym nakłamałem Headzie, że już go mam. 
Poszedłem do łazienki, wykonałem jej polecenia, a potem 
położyłem się na łóżku i wywołałem "Deszczową 
piosenkę".
   Nie znalazłem żadnych linii tła ani pikselizacji 
cieni, a kiedy sprawdziłem szum, nie było żadnych śladów 
nierównego stopniowania. Co niczego nie dowodziło. Sam też 
potrafiłem zrobić niewykrywalną wklejkę, mając w sobie 
jedną piątą wódki Williama Powella z "Papierowego 
człowieka".
   Potrzebowałem więcej danych, najlepiej coś w pełnym 
planie i ciągłym ujęciu, ale Fred wciąż był w sądzie. 
Znowu wywołałem listę musicali. Alis nosiła tiurniurę, 
kiedy się z nią widziałem, czyli ubierała się w jakiś 
historyczny kostium. Nie "Spotkajmy się w St. Louis". 
Mówiła, że tam nie ma żadnych tańców. Może 
"Showboat". Albo "Gigi".
   Sprawdziłem oba, szukając parasolek i podświetlonych 
włosów. Trwało to całą wieczność, a od przewijania miałem 
zawroty głowy.
   - Przeszukiwania całkowite - rzuciłem, przyciskając 
dłonie do oczu. - Numery taneczne. - A potem kolejne 
dziesięć minut tłumaczyłem komputerowi, co to jest numer 
taneczny. - Do przodu, czterdzieści - poleciłem i 
sprawdziłem "Karuzelę".
   Program działał poprawnie, ale to też zajęło całą 
wieczność. Zastanawiałem się, czy nie wyeliminować baletu, 
ale uznałem, że komputer nie będzie wiedział, co to jest - 
podobnie jak całe Hollywood. Dodałem więc ręczny przesuw.
   - Na polecenie, przeskok do następnego numeru - 
powiedziałem. - Następny - rzuciłem i wywołałem 
"Księżycową Zatokę".
   "Zatoka" okazała się kolejnym festiwalem 
uśmiechów Doris Day, więc nawet z przeskokami trwało to 
zbyt długo. A gdy skończyłem, przekonałem się, że nie ma w 
nim żadnych tiurniur.
   - "Zamek Vernona i Irene" - poleciłem. Nie, tam 
był Fred Astaire. - "Dziewczęta Harveya".
   Znów prawniczy tekst. Czy wszyscy trafili do sądu?
Wywołałem menu i poszukałem filmów z odpowiedniego okresu.
   - "Dobry, stary summertime" - poleciłem i 
natychmiast pożałowałem.
   Grała tam Judy Garland i Alis miała rację: w filmach 
z Judy Garland nie było żadnych tańców. Próbowałem sobie 
przypomnieć, co jeszcze mówiła tej nocy w moim pokoju, o 
jakie filmy prosiła. "W mieście".
   Nie był zablokowany, ale tańczył w nim Gene Kelly, 
skakał dookoła w białym marynarskim mundurze i wyglądał, 
jakby się męczył.
   - Następny - poleciłem i w głęboko wyciętej sukni 
pojawiła się Ann Miller z rumianymi policzkami i figurą 
Marilyn.
   Stepowała między szkieletami dinozaurów. Nawet w 
makijażu i z cyfrowym wypychaniem Alis nie mogła być do 
niej podobna, a miałem wrażenie, że jest to ważne. W 
głowie dudnił mi stukot butów Ann.
   - Następny.
   Numer z Meadowville, o którym Alis mówiła, że go 
lubi. Vera-Ellen i nadaktywny Gene Kelly bez stukania. 
Vera-Ellen była bardziej podobna do Alis, miała nawet 
wstążkę we włosach. Ale to też nie była ona.
   - Następny.
   Gene Kelly w jednym z tych swoich rozbuchanych 
numerów baletowych, Frank Sinatra i Betty Garrett tańczący 
przy teleskopie na Empire State Building, Ann Miller w 
jeszcze głębiej wyciętej sukni, a potem Vera-Ellen. Miała 
zieloną kamizelkę i czarną spódnicę, taką jak Alis na 
przyjęciu pierwszej nocy. Usiadłem.
   Vera-Ellen ujęła dłoń Gene'a Kelly'ego, zawirowali i 
odbiegli od kamery.
   - Stop klatka - poleciłem. - Powiększyć.
   Nie można było pomylić tych rozświetlonych włosów. I 
rzeczywiście, kiedy znów odwróciła się przodem, była Alis. 
Wyciągała rękę i uśmiechała się z zachwytem do Gene'a.
   Wywołałem menu filmów Very-Ellen.
   - "Piękność z Nowego Jorku" - poleciłem.
   W sądzie. Fred Astaire. Tak samo "Trzy magiczne 
słówka". W końcu dostałem "Chłopaka z Brooklynu" i 
sprawdziłem go numer po numerze, ale Alis tam nie było. 
Musi tu działać jakiś inny typ logiki. Ale co? Gene Kelly? 
Występował w "Deszczowej piosence" i "W mieście".
   - "Rzucić kotwicę" - poleciłem.
   Gene grał tam z Kathryn Grayson i Jose Iturbi, żadne 
z nich nie było znane ze swoich umiejętności tanecznych, 
więc nie spodziewałem się zbiorowych scen. I rzeczywiście: 
Gene Kelly tańczył z Frankiem Sinatrą i rysunkową myszą na 
tle szeregu marynarzy.
   Kolejny rozbuchany fantastyczny numer, tym razem z 
animowanym tłem, Tomem i Jerrym, oraz dużą liczbą 
przedkomputerowych efektów specjalnych. Ale Gene i Mysz 
Tom tańczyli miękko obok siebie, dłoń niemal dotykała 
łapy, i wyglądało to jak rzeczywistość.
   Pomyślałem o Vincencie, zdecydowałem, że nie chcę się 
z nim łączyć, więc wystukałem kod awaryjnego otwierania. 
Żałowałem, że nie ma sposobu, by bez otwierania drzwi 
sprawdzić, czy Heada stoi na straży.
   Nie było takiego sposobu, ale nie szkodzi. Nie stała. 
Zamknąłem drzwi na wypadek, gdyby wróciła i zszedłem na 
przyjęcie. Vincent demonstrował nowy program trzem  
zapatrzonym Marilyn.
   - Daj mu polecenie - powiedział, wskazując na ekran, 
gdzie Clint Eastwood w pasiastym poncho i szerokim 
kapeluszu siedział na krześle z rękami zwieszonymi po 
bokach jak marionetka. - No, dalej.
   Marilyn zachichotała.
   - Wstań - powiedziała śmiało jedna z nich. Clint 
powstał sztywno.
   - Dwa kroki do tyłu - poleciła druga.
   - O matko, mogę? - spytałem. - Vincent, muszę z tobą 
pogadać. - Stanąłem między nim a Marilyn. - Muszę 
blueboxować aktorski kawałek w scenę. Jak to zrobić?
   - Łatwiej zmontować konstrukt - odparł, zerkając na 
ekran, gdzie Clint stał nieruchomo, czekając na rozkazy. - 
Albo wklejkę. Co to za kawałek? Ludzie?
   - Tak, ludzie - potwierdziłem. - Ale wklejka tu na 
nic. Jak mogę to blueboxować?
   Wzruszył ramionami.
   - Ustaw pixara i kompozera. Może jakiś stary 
digimatte, jeśli zdołasz taki znaleźć. Używają ich czasem 
w pułapkach dla turatów. Najtrudniejszy jest montaż, 
światła, perspektywa, kąty kamery, krawędzie.
   Przestałem słuchać. Digimatte był na stoisku 
Narodziny Gwiazdy przy Bulwarze Hollywood. Heada mówiła, 
że Alis znalazła tam pracę.
   - Wciąż nie będzie to tak dobre jak grafika - mówił 
dalej. - Ale jeśli znajdziesz eksperta, to możliwe.
   I pixar, i program, i dostęp. Alis nie miała żadnej z 
tych rzeczy.
   - A jeśli nie masz dostępu? Powiedzmy, że chcesz to 
zrobić tak, by nikt się nie dowiedział.
   - Myślałem, że masz pełny dostęp studyjny? - odparł 
nagle zaciekawiony. - Mayer cię wyrzucił?
   - To dla Mayera. Wycinam SU z jednego filmu - 
wyjaśniłem płynnie. - "Wschód słońca". Jest zbyt 
wiele odniesień wizualnych, żeby to wymazać. Muszę zrobić 
pełną nową scenę i chcę, żeby to było autentyczne.
   Liczyłem na to, że nie widział filmu ani nie 
wiedział, że powstał przed dostępem. To pewny numer z 
kimś, kto zmienił Clinta Eastwooda w marionetkę.
   - Bohater nakłada fałszywy obraz na prawdziwy, żeby 
złapać przestępcę.
   Zastanawiał się, marszcząc brwi.
   - Czy ktoś w tym filmie włamuje się do źródła 
światłowodowego?
   - Owszem - potwierdziłem. - Więc jak to mam zrobić, 
żeby wyglądało na prawdziwe?
   - Piractwo źródła? To się nie da. Musisz mieć dostęp 
studyjny.
   Nie spieszyć się.
   - Nie muszę pokazywać niczego nielegalnego - 
powiedziałem. - Tylko powiedzieć o tym, jak znajduję 
obejście kodowania i przełamuję programy strażnicze.
   Ale on już kręcił głową.
   - To nie działa w ten sposób. Wytwórnie zbyt dużo 
zapłaciły za prawa i aktorów, żeby dopuścić do piractwa 
źródła. Kodowanie, programy strażnicze, navajo, wszystko 
to można ominąć. Dlatego przeszli do pętli światłowodowej. 
Co wychodzi na zewnątrz, wraca z powrotem.
   Clint na ekranie poruszył się. Chodził po ósemce ze 
spuszczoną głową i zwieszonymi rękami. W pętli.
   - Źródło wysyła sygnał na zewnątrz, a potem on wraca 
w ciągłej pętli. Pętla ma wbudowany identyfikator. 
Porównuje przychodzący sygnał z tym, który wyszedł. Jeżeli 
się nie pokrywają, odrzuca przychodzący i zastępuje 
poprzednim.
   - Każdą klatkę? - spytałem, myśląc, że może 
identyfikator sprawdza co pięć minut. To dość, żeby wcisnąć 
tam taniec.
   - Każdą klatkę.
   - To przecież wymaga całych ton pamięci. Porównuje 
każdy piksel?
   - Porównanie Brownowskie - wyjaśnił, ale to nie było 
lepsze.
   Identyfikator sprawdza losowe piksele i porównuje, 
czy do siebie pasują. Ale nie sposób z góry przewidzieć 
które. Obraz można wymienić jedynie na inny, identyczny.
   - A jeżeli masz dostęp? - pytałem patrząc, jak Clint 
krąży w koło. Boris Karloff we "Frankensteinie".
   - W takim razie identyfikator sprawdza zmieniony 
obraz, bada upoważnienie i przepuszcza.
   - Nie można sfałszować dostępu?
   Patrzył z irytacją na ekran, jakbym to ja uruchomił 
Frankensteina.
   - Siadaj - polecił. Clint usiadł.
   - To cześć - rzuciłem.
   Vincent spojrzał gniewnie.
   - Do jakiego filmu, mówiłeś, jest ci to potrzebne?
   - To remake. - Popatrzyłem na drzwi. Weszła Heada. - 
Chyba będę się trzymał kasowania - rzuciłem i ruszyłem w 
stronę schodów.
   - Wciąż nie rozumiem, dlaczego robisz to ręcznie - 
zawołał za mną. - To nie ma sensu. Mam program 
wyszukiwawczo-kasujący...
   Wbiegłem schodami na górę i przekręciłem zamek, 
przeklinając, że w ogóle zamykałem drzwi. Otworzyłem je, 
ruszyłem w stronę łóżka, przypomniałem sobie, że drzwi 
powinny być zamknięte, zamknąłem i rzuciłem się na 
pościel.
   Ten bieg nie był dobrym pomysłem. W głowie zaczęło mi 
dudnić - jak bębny w tym tańcu z "Herbatki we dwoje".
   Przymknąłem oczy i czekałem na Headę. Ale to pewnie 
nie była ona albo zatrzymał ją Vincent i jego tańczące 
kukiełki. Wywołałem "Trzech marynarzy i dziewczynę", 
ale wszystkie te "następny" doprowadziły mnie do lekkiej 
choroby morskiej. Zamknąłem oczy czekając, aż miną 
mdłości, potem otworzyłem je znowu i próbowałem wymyślić 
jakąś teorię, która nie pochodziła z filmu.
   Alis nie mogła się blueboxować, jak ta mysz Gene'a 
Kelly. Nie miała pojęcia o komputerach - chodziła na 
wykłady z podstaw grafiki komputerowej zeszłej jesieni, 
kiedy Heada podała mi jej rozkład zajęć. A nawet jeśli 
jakoś opanowała przenikanie, cienie i rotoskopię, wciąż 
nie miała dostępu.
   Może znalazła kogoś, kto jej pomógł? Ale kto? Hakaci 
też nie mieli dostępu, a Vincent by nie zrozumiał, 
dlaczego koniecznie chce to robić ręcznie.
   Więc to musi być wklejka. Dlaczego nie? Może Alis w 
końcu zrozumiała, że nie może tańczyć w filmach, a może 
Mayer obiecał, że znajdzie jej nauczyciela tańca, jeśli 
prześpi się z jego szefem. Nie byłaby pierwszą twarzą, 
która przyjeżdża do Hollywood i kończy na kanapie.
   Ale gdyby tak się stało, nie wyglądałaby tak, jak 
wyglądała. Ponownie wywołałem "W mieście" i 
obejrzałem, wpatrując się w ekran poprzez mgiełkę bólu 
głowy. Alis skakała lekko wokół Empire State Building, 
ożywiona i szczęśliwa. Wyłączyłem to i spróbowałem zasnąć.
   Gdyby to była wklejka, nie miałaby tego 
skoncentrowanego, skupionego spojrzenia. A Vincent i jego 
programy czy nie programy nie zdołałyby pochwycić jej 
uśmiechu.
                                                    cdn.



.N:116
                                 
 

+remake13-18+   








POWIEŚĆ

Connie Willis

Remake (3)

(Remake)

przełożyła Elżbieta Gepfert


   Wolne przejście z ekranu komputera na zegar, wskazujący 
11.05, potem znów na ekran. Ujęcie tańczących marynarzy. 
Wolny najazd na zegar wskazujący 3.45.
   
   Mniej więcej w środku nocy przyszedł mi do głowy 
jeszcze jeden powód, dla którego Mayer nie mógł załatwić 
wklejki Alis. I to najlepszy ze wszystkich: Heada nic o 
tym nie wiedziała.
   A wiedziała wszystko, znała każdą plotkę, każdy 
manewr wytwórni, wszystkie plany przejęcia. Nic nie mogło 
jej umknąć. Gdyby Alis zrezygnowała i poszła do Mayera, 
Heada wiedziałaby o tym, zanim by to nastąpiło. I 
przekazałaby mi, jakbym właśnie to chciał usłyszeć.
   A może chciałem? Powiedziałem  Alis, że nie może mieć 
tego, czego pragnie, że nie może tańczyć w filmach, że to 
może być tylko wklejka. A przecież każdy lubi mieć rację, 
prawda?
   Zwłaszcza jeśli ma rację. Nie można tak zwyczajnie 
wejść na ekran filmowy, jak Mia Farrow w "Purpurowej 
róży z Kairu", i zająć miejsca Virginii Gibson. Nie 
można przejść przez lustro jak Charlotte Henry i stanąć 
u boku Freda Astaire'a.
   Nawet jeśli tak się wydaje, to tylko złudzenie 
optyczne i makijaż, za dużo alkoholu, za dużo kliega. 
Jedynym na to lekarstwem było wypełnienie instrukcji 
Heady: siusiać, pić dużo wody, próbować zasnąć.
   - "Trzej marynarze i dziewczyna" - poleciłem i 
czekałem aż sztuczka się wyjaśni.
   
   Wolne przejście z ekranu komputera na zegar, 
wskazujący 4.58. Powrót na ekran. Ujęcie tańczących 
marynarzy. Wolny najazd na zegar wskazujący 7.22.
   
   - Lepiej się czujesz? - spytała Heada. Siedziała na 
łóżku, trzymając szklankę wody. - Uprzedzałam, że 
ridigaine jest ostry.
   - Owszem - przyznałem, przymknąłem oczy, chroniąc je 
przed odblaskiem ze szklanki.
   - Wypij - poradziła, wsuwając mi w usta słomkę. - 
Jesteś na głodzie?
   Nie chciałem pić, nawet wody.
   - Nie.
   - Na pewno? - spytała podejrzliwie.
   - Na pewno. - Otworzyłem oczy, a kiedy mi się to 
udało, spróbowałem usiąść. - Co ci zajęło tyle czasu?
   - Kiedy znalazłam "Zabawną buzię", pogadałam 
jeszcze z takim jednym z ILMGM. Miałeś rację, to nie 
Mayer. Zupełnie zrezygnował z panienek. Próbuje przekonać 
Arthurtona, że jest porządny i przyzwoity. - Znów 
podsunęła mi słomkę pod nos. - Rozmawiałam też z jednym 
hakatą. Twierdzi, że bez studyjnego dostępu nie da się 
wstawić aktorów do źródła światłowodu. Mówił, że tam są 
wszystkie możliwe zabezpieczenia, szyfrowania i hasła. I 
że jest ich tam tyle, że nikt, nawet najlepsi hakaci nie 
mogą tego przejść.
   - Wiem - potwierdziłem, opierając głowę o ścianę. - 
To niemożliwe.
   - Czy czujesz się dość dobrze, żeby obejrzeć dysk?
   Nie czułem się, i zresztą to bez sensu, lecz Heada 
włożyła dysk i obejrzeliśmy, jak Fred tańczy wokół Audrey 
Hepburn i Paryża.
   Ridigaine przynajmniej do czegoś się przydał. Fred 
wykonywał serię obrotów, jego stopy stukały swobodnie i 
lekko, rozkładał ręce, ale nie widziałem drgania czy 
rozmycia obrazu. Wciąż bolała mnie głowa, lecz dudnienie 
zniknęło, zastąpione martwą ciszą, która wydawała się 
pozostałością po rozbłysku: miała jego ostrą wyrazistość, 
jego pewność.
   Byłem przekonany, że Alis nie tańczyłaby w filmie, w 
którym znalazły się współczesne tańce, duety i 
choreografia, opracowana starannie przez Freda, by Audrey 
Hepburn wyglądała na lepszą tancerkę niż była. Byłem 
pewien, że gdy tylko pojawi się Virginia Gibson, będzie 
Virginią Gibson, podobną do Alis.
   Równie pewien jak tego, że kiedy wywołam "W 
mieście", "Herbatkę we dwoje" i "Deszczową 
piosenkę", wciąż będzie tam Alis, nieważne jak 
zabezpieczone są światłowodowe pętle, nieważne, że to 
niemożliwe.
   Virginia Gibson pojawiła się ubrana w hollywoodzką 
wersję kreacji paryskich projektantów mody.
   - Nie widzisz jej, prawda? - spytała nerwowo Heada.
   - Nie - przyznałem, obserwując Astaire'a.
   - Ta Virginia Gibson naprawdę wygląda jak Alis - 
stwierdziła. - Może spróbujesz "Siedem narzeczonych dla 
siedmiu braci", tak żeby się upewnić?
   - Jestem pewien.
   - To dobrze. - Wstała energicznie. - Jesteś już 
czysty i teraz najważniejsze to czymś cię zająć, żebyś 
nie myślał o głodzie. Zresztą i tak musisz dogonić listę 
Mayera, zanim wróci. Pomyślałam, że może mogłabym ci 
pomóc. Oglądałam mnóstwo filmów i wiem, w którym są SU i 
gdzie. "Kolor purpury" ma scenę w zajeździe...
   - Heada - przerwałem jej.
   - A kiedy skończysz tę listę, może zdołamy namówić 
Mayera, żeby dał nam prawdziwy remake. Rozumiesz, teraz, 
kiedy oboje jesteśmy czyści. Powiedziałeś kiedyś, że 
byłabym świetnym asystentem lokalizacji. Widziałam mnóstwo 
filmów. Bylibyśmy świetnym zespołem. Ty byś robił CG...
   - Czy możesz coś dla mnie zrobić? - poprosiłem. - Był 
taki urzędas w ILMGM, który przychodził na przyjęcia i 
podrywał na podróże w czasie. Znajdź mi jego nazwisko.
   - Podróże w czasie? - Nie zrozumiała.
   - Powiedział, że są bardzo blisko odkrycia podróży w 
czasie - wyjaśniłem. - Wciąż opowiadał o równoległych 
strumieniach.
   - Mówiłeś, że to nie jest ona w "Zabawnej buzi" 
- powiedziała wolno.
   - Opowiadał o remake'u "Raz za razem".
   - Myślisz, że Alis cofnęła się w czasie? - spytała 
obojętnie.
   - Nie wiem - odparłem, a ostatnie słowo było 
krzykiem. - Może znalazła parę czerwonych bucików, może 
weszła na ekran jak Buster Keaton w "Sherlocku Holmesie 
Jr." Nie wiem!
   Heada patrzyła na mnie oczyma pełnymi łez.
   - Ale wciąż będziesz jej szukał, prawda? Chociaż to 
niemożliwe - stwierdziła z goryczą. - Jak John Wayne w 
"Poszukiwaczach".
   - Przecież znalazł Natalie Wood, prawda? Prawda? - 
powtórzyłem, ale jej już nie było.
   
   MONTAŻ: Bez dźwięku. BOHATER siedzi przy komputerze, 
opiera brodę na dłoni i powtarza "Następny". Zmieniają się 
tańce na ekranie. Hula, tańce latynoskie, hollywoodzkie 
wyobrażenie baletu, hobo, balet wodny, taniec kukiełek.  
   
   Nie usunąłem całego alkoholu z organizmu. Pół godziny 
po wyjściu Heady ból głowy wrócił na nowo. Wywołałem 
"Dwóch marynarzy i dziewczynę" (a może "Dwie 
dziewczyny i marynarza"?) i przespałem całe dwa dni.
   Kiedy wstałem, wysiusiałem kilka litrów, a potem 
sprawdziłem, czy Heada próbowała się ze mną połączyć. Nie, 
więc ja spróbowałem: najpierw z nią, potem z Vincentem, a 
potem znowu zacząłem przeszukiwać filmy.
   Alis była w "Kocham Melvina", grając - coś 
podobnego - dziewczynę z baletu, która chce się dostać do 
filmu. Była też w "Zatańczymy" i "Dwóch tygodniach 
z miłością". Znalazłem ją też w dwóch filmach 
Very-Ellen, które obejrzałem dwa razy, przekonany, że nie 
mogę dostrzec czegoś ważnego, i w "Pomaluj chmury 
słońcem", gdzie zajęła miejsce Virginii Gibson, 
stepując z Gene Nelsonem i Virginią Mayo.
   Połączyłem się z Vincentem i spytałem go o równoległe 
strumienie czasu.
   - To do "Wschodzącego słońca"? - spytał 
podejrzliwie.
   - Do "Wehikułu czasu" - odparłem. - Paul Newman 
i Julia Roberts. Co to jest równoległy strumień czasu? - 
spytałem i otrzymałem dawkę prawdopodobieństwa, 
przyczynowości i współistniejących wszechświatów.
   - Każde wydarzenie ma dziesięć, sto, tysiąc 
możliwych wyników - powiedział. - Teoria przewiduje, że 
każdy taki wynik istnieje w jakimś wszechświecie.
   Wszechświat, w którym Alis tańczy w filmach, 
pomyślałem. Wszechświat, w którym Fred Astaire wciąż żyje, 
a rewolucja w grafice komputerowej nie nastąpiła.
   Oglądałem wyłącznie musicale z lat pięćdziesiątych. 
Ale jeśli istniały równoległe strumienie czasu i Alis 
znalazła sposób, by przeskakiwać do innych wszechświatów i 
wracać, to mogła przecież wystąpić w filmach zrobionych 
później. Albo wcześniej.
   Najpierw przejrzałem Busby'ego Berkeleya, choć nie było 
tam wiele tańca. Znalazłem ją, jak stepowała bez muzyki w 
"Poszukiwaczach złota" z 1935 i w wielkim finale 
"Czterdziestej Drugiej Ulicy", ale to wszystko. 
Lepiej mi poszło (i jej chyba także) w innych filmach. 
"Kapelusze z głów", gdzie nosiła kapelusz, w 
"Przedstawieniu, jakiego nie było" i w "Zbyt wiele 
harmonii", w "Kołysząc się na wietrze" - numerze 
zaplanowanym dla Marilyn, gdzie nosiła podwiązki i białą 
spódnicę, która podwiewała wokół jej nóg. Była w 
"Urodzonym do tańca", ale w szeregu tancerek. Nie 
znalazłem jej w żadnym innym filmie Eleanory Powell.
   Minął tydzień, zanim skończyłem czarno-białe. W tym 
czasie nie mogłem połączyć się z Headą, a ona też się ze 
mną nie kontaktowała. Kiedy wreszcie zabuczał komputer, 
nie czekałem, aż się odezwie.
   - Znalazłaś coś? - spytałem.
   - Znalazłem, jeszcze jak! - Mayer aż trząsł się ze 
złości. - Od trzech tygodni nie przysłałeś mi filmu! 
Planowałem dać szefowi cały pakiet na spotkaniu w 
przyszłym tygodniu, a ty marnujesz czas na "Wschodzące 
słońce", którego nawet nie ma na liście!
   Co oznaczało, że Vincent grał rolę Joego Spinella, 
szpiega w "Ojcu chrzestnym II".
   - Musiałem zmienić kilka scen - wyjaśniłem. - Było 
zbyt wiele wizualnych odniesień do kasowania. Jedno z nich 
to numer taneczny. Nie znasz kogoś, kto umie tańczyć?
   Patrzyłem na niego, czekając na jakiś znak, 
wskazówkę, że pamięta Alis, że ją zna, że chciał ją 
przelecieć tak bardzo, aż zgodził się nakleić jej twarz na 
kilkunastu tancerkach. Nic. Nawet tik mu nie przeszedł.
   - Była taka twarz na kilku przyjęciach, jakiś czas 
temu. Ładna, jasnobrązowe włosy, chciała tańczyć w 
filmach.
   Nic. To nie Mayer.
   - Zapomnij o tancerkach - powiedział. - Zapomnij o 
"Wehikule czasu". Po prostu wywal ten przeklęty 
alkohol! Chcę mieć resztę listy na poniedziałek albo 
nigdy więcej nie będziesz pracował dla ILMGM!
   - Może pan na mnie liczyć, panie Potter - odparłem i 
pozwoliłem się poinformować, że ucina mi kredyt.
   - Masz być trzeźwy - rzucił.
   To dziwne, ale byłem.
   Wyciąłem "Księżycową kołysankę" z "Annie, chwyć za 
broń" i nargile z "Kismet", żeby mu pokazać, jak 
bardzo jestem posłuszny. A potem zacząłem lata 
czterdzieste, szukając alkoholu i Alis, dwie pieczenie za 
jednym przewijaniem. Była w "Yankee Doodle Dandy" i 
w "Dziewczynach z Broadwayu", gdzie miała na sobie 
ten sam fartuszek co tamtej nocy, kiedy przyszła poprosić 
mnie o dysk.
   Heada zjawiła się, kiedy oglądałem "Trzy 
dziewczynki w błękicie", gdzie było do wyboru tiurniur 
i grała Vera-Ellen, ale nie było Alis.
                              *
   - Znalazłam tego faceta - powiedziała. - Teraz 
pracuje dla Warnera. Twierdzi, że patrzą na ILMGM jak na 
możliwą fuzję.
   - Jak się nazywa? - spytałem.
   - Nic mi nie chciał powiedzieć. Twierdzi, że nie 
zrobili drugi raz "Zagubionych w czasie", bo nie 
mogli zdecydować, czy obsadzić Vivien Leigh, czy Marilyn 
Monroe.
   - Chcę z nim pogadać. Jak się nazywa?
   Zawahała się.
   - Rozmawiałam też z hakatami. Mówili, że w zeszłym 
roku transmitowali obrazy przez obszar materii negatywnej, 
dostali jakąś interferencję i myśleli, że to odchylenie 
czasowe. Ale nie byli w stanie powtórzyć wyniku. Teraz 
sądzą, że była to transmisja z innego źródła.
   - Jak duże odchylenie czasowe?
   Była wyraźnie nieszczęśliwa.
   - Spytałam, czy gdyby potrafili powtórzyć wyniki, 
potrafiliby wysłać kogoś w przeszłość. Powiedzieli, że 
nawet gdyby to się udało, to chodziłoby nawet nie o atomy, 
a o elektrony. Nic nie może przeżyć w obszarze materii 
nagatywnej.
   Nie były to pomyślne wieści, ale zbliżało się jeszcze 
gorsze, bo Heada wciąż nie wychodziła; niczym Clara Bow w 
"Skrzydłach" nie chciała zdradzić mi najgorszych 
wiadomości.
   - Znalazłeś ją jeszcze w jakichś filmach? - spytała.
   - W sześciu - odparłem. - Jeśli to nie podróże w 
czasie, to musiała wejść na ekran jak Mia Farrow. Bo to 
nie jest wklejka. I to nie Mayer.
   - Jest jeszcze jedno wyjaśnienie - stwierdziła ze 
smutkiem. - Przez jakiś czas byłeś ostro narąbany. 
Widziałam kiedyś taki film o facecie, który był 
alkoholikiem.
   - "Stracony weekend" - powiedziałem. - Ray 
Milland.
   Już wiedziałem, do czego zmierza.
   - Kiedy pił, film mu się urywał. Robił różne rzeczy, 
a potem ich nie pamiętał. - Spojrzała na mnie. - Ty 
wiedziałeś, jak ona wygląda. I miałeś dostęp.
.T:remake14   



                                 
 

   
   DANA ANDREWS: [Stojąc przy biurku sierżanta 
policji] Mówię panu, że tego nie zrobiła.
   BRODERICK CRAWFORD: Naprawdę? Więc kto?
   DANA ANDREWS: Nie wiem, ale wiem, że to nie ona. To 
nie taka dziewczyna.
   BRODERICK CRAWFORD: Ale ktoś to zrobił. 
[Podejrzliwie mruży oczy] Może pan. Gdzie pan był, 
kiedy zabito Carsona?
   DANA ANDREWS: Wyszedłem na spacer.
   
   To było najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie. Jestem 
w końcu ekspertem od wklejek, a jej twarz tkwiła w mojej 
głowie od chwili, kiedy błysnąłem. I miałem pełny dostęp 
studyjny. Motyw i możliwości.
   Chciałem jej, ona chciała tańczyć w filmach, a w 
cudownym świecie CG wszystko jest możliwe. Ale gdybym to 
zrobił, nie dałbym jej dwuminutowego występu w scenie 
zbiorowej. Usunąłbym Doris Day razem z jej zębami i 
pozwolił Alis tańczyć z Gene Nelsonem przed tymi lustrami 
w sali do ćwiczeń. Gdybym w ogóle wiedział o tej scenie, a 
nie wiedziałem. Nigdy nie oglądałem "Herbatki we 
dwoje".
   Albo zapomniałem, że oglądałem. Zaraz po wypadku w 
saniach Mayer przelał na moje konto honorarium za pół 
tuzina westernów, a nie pamiętałem, żebym się nimi 
zajmował. Ale gdybym wklejał Alis, nie ubierałbym jej w 
tiurniurę. Nie kazałbym jej tańczyć z Gene'em Kellym.
   Założyłem alarm na Freda Astaire'a i "Zabawną 
buzię". Potem zmieniłem na "Melodię z Broadwayu" i 
poprosiłem o akta sprawy. Zbliżała się do końca, lecz 
oczekiwano kolejnego wniosku, a TOF zastanawiało się nad 
złożeniem pozwu.
   Towarzystwo Ochrony Filmu. Każda zmiana była 
automatycznie zapisywana u nich, a wytwórnie nie miały nad 
nimi władzy. Mayer nie mógł obronić mnie przed 
dopisywaniem ich kodów, ponieważ były częścią systemu 
światłowodowego. Jeśli to była wklejka, na pewno jest 
wymieniona w ich rejestrach.
   Wywołałem TOF i poprosiłem o "Narzeczone".
   Prawniczy tekst. Zapomniałem, że jest w sądzie.
   - "Deszczowa piosenka" - poleciłem.
   Była wymieniona kasacja szampana, którą zrobiłem w 
scenie przyjęcia, a także jedna nie moja zmiana. "Klatka 
9-106", brzmiał tekst, a poniżej współrzędne i dane. 
Cygarniczka Jean Hagen. To Liga Antynikotynowa.
   - "Herbatka we dwoje" - powiedziałem, usiłując 
przypomnieć sobie numery klatek sceny z charlestonem. Nie 
miały znaczenia. Ekran był pusty.
   Pozostawały podróże w czasie. Wróciłem do musicali, 
powtarzając "Następny" szeregom tancerek, męskim chórom i 
potwornej murzyńskiej charakteryzacji, zdumiony, że nikt 
tego dotąd nie wykasował. Była w "Kankanie" i w 
"Dzwonią dzwony", oba z 1960. Później nie 
spodziewałem się już zbyt wiele. W tym okresie musicale 
miały wielkie budżety, co oznaczało wykupywanie 
przedstawień z Broadwayu i obsadzanie w nich takich 
pewniaków jak Audrey Hepburn i Richard Harris. Nie 
potrafili śpiewać ani tańczyć, więc żeby to ukryć, trzeba 
było wyciąć wszystkie muzyczne numery. I w końcu musicale 
stały się społecznie nieistotne. Jak gdyby potrzebne były 
jeszcze dodatkowe gwoździe do trumny.
   W musicalach lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych 
było mnóstwo alkoholu, nawet jeśli nie było wiele tańca. 
Nasączony dżinem ojciec w "My Fair Lady", nasiąknięta 
dżinem paniena w "Oliwierze", cały przesączony dżinem 
obóz górników w "Pomaluj swój wóz". A także saloony, 
whiskey, przekrwione oczy i pijany Lee Marvin (który nie 
umiał śpiewać ani tańczyć, ale tak samo nie umiał Clint 
Eastwood czy Jean Seberg, i kogo to obchodzi? Zawsze są 
dublerzy). Nasączone dżinem dwudziestolatki w "Mame" 
Lucille Ball (która nie umiała też grać, potrójna groźba).
   I Alis tańcząca w zespole w "Żegnaj, Mr. Chips" 
i "Boyfriend". Potem tapioca w "Nowoczesnej 
Millie" i "Włóż odświętny strój" w "Hello, 
Dolly!", gdzie nosiła niebieską bufiastą suknię i 
parasolkę.
   Pojechałem do Burbank. Może rzeczywiście podróż w 
czasie jest możliwa. Minęły przynajmniej dwa semestry, ale 
grupa wciąż tam była, a Michael Caine wciąż powtarzał ten 
sam wykład.
   - Wiele przyczyn złożyło się na zmierzch musicali - 
intonował. - Rosnące koszty produkcji, techniczne 
komplikacje szerokiego ekranu, brak wyobraźni przy 
realizacji. Ale prawdziwy powód leży głębiej.
   Stałem przy drzwiach i słuchałem, jak wygłasza swoje 
kazanie; cała grupa z szacunkiem notowała na palmtopach.
   - Śmierć musicali nastąpiła nie z powodu katastrof 
reżyserskich czy obsadowych, lecz z przyczyn naturalnych. 
Świat, jaki opisywały musicale, po prostu przestał 
istnieć.
   Monitor, którego Alis używała do ćwiczeń, wciąż tam 
stał, podobnie jak ustawione pod ścianą krzesła, tylko że 
teraz było ich o wiele więcej. Michael Caine z grupą 
mieścili się w przestrzeni zbyt wąskiej na taniec, a 
krzesła pod ścianą stały tam już dość długo. Pokrywał je 
kurz.
   - Musicale lat pięćdziesiątych opisywały świat 
niewinnych nadziei i nieszkodliwych pragnień.
   Mruknął coś do komputera i natychmiast pojawiła się 
Julie Andrews, siedząca na alpejskim zboczu z gitarą i 
grupą dzieci. Dziwny wybór jak na argument o "niewinnym 
świecie", jako że film powstał w roku 1965, kiedy 
narastała wojna w Wietnamie. Nie mówiąc już o tym, że 
akcja miała miejsce w 1939, w roku nazistów.
   - Były to bardziej słoneczne i mniej skomplikowane 
czasy - mówił. - Czasy, w których szczęśliwe zakończenia 
wciąż były wiarygodne.
   Na ekranie pojawiła się Vanessa Redgrave i Franco 
Nero w otoczeniu żołnierzy z pochodniami i mieczami. 
"Camelot".
   - Ten idylliczny świat zginął, a wraz z nim zginął 
hollywoodzki musical, by nigdy już nie zmartwychwstać.
   Odczekałem, aż klasa się rozejdzie, a on wciągnie 
swoje prochy, i spytałem, czy wie, co się dzieje z Alis. 
Domyślałem się, że nic z tego nie będzie. Nie mógł jej 
pomóc, a Alis na pewno nie potrzebowała jeszcze kogoś, kto 
by jej powtarzał, że musical nie żyje.
   Nie pamiętał jej, nawet gdy przekupiłem go choochem, 
i nie chciał mi pokazać listy studentów z jej grupy. 
Mogłem ją dostać od Heady, ale nie chciałem, by spoglądała 
na mnie ze współczuciem, myśląc, że straciłem rozum. 
Charles Boyer w "Gazowych lampach".
   Wróciłem do mojego pokoju, usunąłem pijaństwo 
Billy'ego Bigelowa i połowę fabuły "Karuzeli"; potem 
poszedłem spać.
   Godzinę później, z głębokiego snu obudził mnie 
komputer. Hałasował jak reaktor w "Chińskim 
syndromie". Potykając się, podszedłem i mrugając 
patrzyłem na niego przez pięć minut, zanim zrozumiałem, że 
to alarm, i że "Narzeczone" wyszły z sądu. A potem 
przez kolejną minutę zastanawiałem się, jakie mam wydać 
polecenie.
   To nie były "Narzeczone". To był Fred Astaire. 
Decyzja sądu przesuwała się na ekranie: "Wniosek o 
własność intelektualną, odrzucony, o niereprodukowalną 
formę sztuki, odrzucony, o wspólną własność, odrzucony". 
Co oznaczało, że spadkobiercy Freda, RKO-Warner, przegrali, 
a zwyciężyła ILMGM, gdzie Fred spędził tyle lat, kryjąc 
partnerki, które nie umiały tańczyć.
   - "Melodie z Broadwayu" - poleciłem i pojawił 
się beguine, tak, jak go pamiętałem, gwiazdy, błyszczący 
parkiet i Eleanor w bieli obok Freda.
   Nigdy nie widziałem tego na trzeźwo. Myślałem, że 
cisza, zachwycenie, jakość tego spokojnego piękna to 
efekt kliega... Ale nie. Stepowali spokojnie i swobodnie 
po ciemnym lśniącym parkiecie. Ich dłonie niemal się 
stykały. Byli tak nieruchomi, tak milczący jak tamtej 
nocy, gdy przyglądałem się, jak patrzy na nich Alis. 
Prawdziwy taniec.
   Nigdy nie istniał ten niewinny, nieszkodliwy świat. W 
1940 roku Hitler bombardował Londyn i w bydlęcych wagonach 
wysyłał Żydów do obozów. Urzędasy z wytwórni gardłowali 
przeciw wojnie i podpisywali kontrakty. Prawdziwy Mayer 
kierował wytwórnią, a gwiazdki oddawały się reżyserom za 
pięciosekundową scenę w filmie. Fred i Eleanor mieli po 
pięćdziesiąt dubli, po sto, w gorącym dusznym studio, a 
potem wracali do domu, żeby namoczyć zakrwawione stopy.
   Nigdy nie istniał ten świat rozgwieżdżonych podłóg, 
rozświetlonych włosów, prostych, niedbałych obrotów, a 
publiczność w roku 1940 wiedziała, że takiego świata nie 
ma. Przemawiało do nich nie to, że film pokazywał 
"bardziej słoneczne i mniej skomplikowane czasy", ale 
fakt, że było to niemożliwe. Że jest to coś, czego chcą i 
nie mogą zdobyć.
   Na ekranie znów pojawił się prawniczy tekst, apelacja 
traweszła do sądu i nie zobaczyłem końca tańca, nie 
nagrałem go, nawet nie zrobiłem kopii.
   Nieważne. To była Eleanor, nie Alis, i cokolwiek 
myślała Heada, jakkolwiek było to logiczne, to nie ja ją 
wkleiłem. Ponieważ gdybym ja to zrobił, to sąd czy nie 
sąd, wstawiłbym ją właśnie w tym miejscu, tańczącą obok 
Freda, na wpół odwróconą, by mogła rzucić mu zachwycony 
uśmiech.
.T:remake15   













                                 
 

   
   MONTAŻ: Zbliżenie ekranu komputera. Tytuły zmieniają się, 
zlewając jeden w drugi: "Południowy Pacyfik", "Wstań i bij 
brawo", "Wystawa krajowa", "Niech gra orkiestra", "Summer 
Stock".  
   
   W końcu brakło mi już miejsc, w których mogłem jej 
szukać. Znów pojechałem na Bulwar Hollywood, lecz nikt jej 
nie pamiętał. Nigdzie nie mieli digimatte'u z wyjątkiem 
Narodzin Gwiazdy, ale stoisko zamknięto na noc, a wejście 
osłaniała żelazna krata. Alis powinna jeszcze chodzić na 
zajęcia, na światłowodowe wykłady, ale jej koleżanka, 
bardzo pijana, miała wrażenie, że Alis wróciła do domu.
   - Spakowała wszystkie rzeczy - powiedziała. - A miała 
tego... Kostiumy, peruki i inne takie. I wyszła.
   - Dawno temu?
   - Nie wiem. Chyba w zeszłym tygodniu. Przed Bożym 
Narodzeniem.
   Rozmawiałem z tą dziewczyną w pięć tygodni po tym, 
jak zobaczyłem Alis w "Narzeczonych". Pod koniec 
szóstego tygodnia skończyły mi się musicale. Nie było ich 
aż tak wiele, więc zobaczyłem wszystkie, z wyjątkiem tych, 
które były w sądzie z powodu Freda i Raya Bolgera, którego 
Valmont próbowała zastrzec w dzień po mojej wizycie w 
Burbank.
   Sprawa Russa Tamblyna została zakończona, budząc mnie 
w środku nocy, żeby zawiadomić, że ktoś zdobył prawa do 
gwałcenia i dręczenia go na dużym ekranie. Skopiowałem 
scenę budowy stodoły, a potem skopiowałem "West Side 
Story", na wszelki wypadek. Alis tam nie było.
   Obejrzałem jeszcze raz taniec "W mieście", 
sprawdziłem "Pomaluj chmury słońcem", przekonany, że 
jest tam coś ważnego, co przeoczyłem. Był to remake 
"Poszukiwaczy złota" z 1933, ale nie to mnie 
niepokoiło. Wywołałem w macierzy wszystkie tańce, 
uporządkowane od najprostszych do najtrudniejszych, żebym 
mógł odgadnąć, co zrobi dalej. Ale nie pomogło. "Siedem 
narzeczonych dla siedmiu braci" było jej 
najtrudniejszym występem, a zrobiła to sześć tygodni temu. 
Wypisałem je według daty, nazwisk producentów i tancerzy. 
Przeprowadziłem porównanie danych. A potem siedziałem i 
wpatrywałem się w brak rezultatów na ekranie. I w macierz.
   Ktoś zapukał do drzwi. Mayer. Rozjaśniłem ekran i 
próbowałem wymyślić jakiś nie musicalowy tytuł. Umysł 
miałem pusty.
   - "Opowieść z Filadelfii" - rzuciłem w końcu. - 
Klatka 115- 010. - I wrzasnąłem: - Wejść.
   To była Heada.
   - Przyszłam ci powiedzieć, że Mayer dostaje szału, bo 
nie przysłałeś mu żadnych filmów - oświadczyła, zerkając 
na ekran, gdzie trwało wesele.
   Wszyscy, Jimmy Stewart i Cary Grant, zebrali się wokół 
Katharine Hepburn, która miała wielki kapelusz i kaca.
   - Podobno Arthurton sprowadza nowego faceta. Ma 
kierować edycją, a tak naprawdę ma być jego asystentem, a 
w tym przypadku Mayer wypada.
   To dobrze, pomyślałem, wreszcie zakończę tę rzeźnię. 
Lecz jeśli Mayer wyleci, stracę dostęp i nigdy nie znajdę 
Alis.
   - Pracuję nad nimi w tej chwili - powiedziałem i 
zacząłem wyjaśniać, dlaczego wciąż jestem przy "Opowieści 
z Filadelfii".
   - Mayer zaproponował mi pracę - oznajmiła Heada.
   - Więc teraz, kiedy zatrudnił cię do filmu, zależy 
ci, żeby go nie wyrzucili i dlatego przyszłaś mi 
powiedzieć, żebym się brał do roboty?
   - Nie, to nie film. Asystent lokalizacji. Dziś po 
południu wyjeżdżam do Nowego Jorku.
   Tego się nie spodziewałem. Spojrzałem na nią i 
zauważyłem, że ma na sobie żakiet i spódnicę. Heada 
została urzędasem.
   - Wyjeżdżasz? - spytałem tępo.
   - Dziś po południu - potwierdziła. - Przyszłam dać ci 
mój numer dostępu. - Wyjęła wydruk. - To gwiazdka dziewięć 
dwa kropka osiem trzy trzy - wyjaśniła i wręczyła mi 
kawałek papieru.
   Spojrzałem na niego, oczekując numeru, ale była to 
lista filmów.
   - Nie ma w nich żadnych scen z alkoholem - 
powiedziała. - Robota warta trzy tygodnie, co powinno na 
jakiś czas uspokoić Mayera.
   - Dziękuję - odparłem zdziwiony.
   - Betsy Booth kontratakuje - rzuciła.
   Chyba zrobiłem głupią minę.
   - Judy Garland. "Andy Hardy zakochuje się" - 
wyjaśniła. - Mówiłam ci, że widziałam masę filmów. Dlatego 
dostałam tę pracę. Asystent lokalizacji musi znać 
wszystkie plany, dekoracje i rekwizyty. Musi znaleźć je 
dla hakaty, żeby tamten nie digitizował nowych. To 
oszczędza pamięć.
   Wskazała na ekran.
   - "Opowieść z Filadelfii" ma publiczną bibliotekę, 
redakcję gazety, basen i packarda z 1936. - Uśmiechnęła się. 
- Pamiętasz, mówiłeś, że filmy uczą nas, jak się zachowywać 
i podpowiadają teksty. Miałeś rację, lecz myliłeś się co do 
roli, jaką gram. Powiedziałeś, że to Thelma Ritter, ale nie. 
- Machnęła ręką w stronę ekranu, gdzie trwało weselne 
przyjęcie. - To Liz.  
   Zmarszczyłem brwi, patrząc na ekran; przez chwilę nie 
pamiętałem, kto to jest Liz. Przedwcześnie rozwinięta 
młodsza siostra Katherine Hepburn? Nie, zaraz. Ta druga 
dziennikarka, cierpiąca dziewczyna Jimmy'ego Stewarta.
   - Grałam Joan Blondell - mówiła Heada. - Mary Stuart 
Masterson, Ann Sothern. Dziewczynę z sąsiedztwa, zakochaną 
w szefie sekretarkę, której on nigdy nie zauważa, 
traktując ją jak dziecko. On kocha Tracy Lord, ale Joan 
Blondell i tak mu pomaga. Zrobiłaby dla niego wszystko, 
nawet oglądała filmy.
   Wbiła ręce w kieszenie żakietu. Nie mogłem sobie 
przypomnieć, kiedy przestała nosić suknię bez pleców i 
różowe atłasowe rękawiczki.
   - Sekretarka stoi zawsze przy nim - powiedziała 
Heada. - Sprząta po nim i udziela mu rad. Nawet pomaga mu 
w jego romansach, bo wie, że pod koniec filmu wreszcie ją 
zauważy, zrozumie, że nie może bez niej żyć, pojmie, że 
Katherine Hepburn nie jest dla niego odpowiednia i to 
właśnie sekretarkę kochał przez cały czas. - Spojrzała na 
mnie. - Ale to nie film, prawda? - zauważyła smutnie.
   Nie miała już platynowo-blond włosów, tylko 
jasnokasztanowe z jaśniejszymi pasemkami.
   - Heada - powiedziałem.
   - W porządku - przerwała mi. - Wszystko już 
zrozumiałam. Takie skutki przynosi zbyt wiele kliega. - 
Uśmiechnęła się. - W prawdziwym życiu Liz musiałaby 
zrezygnować ze Stewarta i zostałaby jej przyjaźń. I 
zdjęcia próbne do nowej roli. Może Joan Crawford?
   Pokręciłem głową.
   - Rosalind Russell.
   - A przynajmniej Melanie Griffith - dodała. - W 
każdym razie wyjeżdżam dziś po południu. Chciałam się 
tylko pożegnać i prosić, byś życzył mi powodzenia.
   - Będziesz świetna - powiedziałem. - Za sześć 
miesięcy zostaniesz właścicielką ILMGM. - Ucałowałem ją w 
policzek. - Wiesz wszystko.
   - Tak. - Podeszła do drzwi. - Świat patrzy na ciebie, 
mały.
   Patrzyłem, jak odchodzi korytarzem, a potem wróciłem 
do pokoju i obejrzałem listę, którą mi dała. Było tam 
więcej niż trzydzieści filmów. Prawie pięćdziesiąt. Do 
tych bliżej końca dopisała krótkie uwagi: "Klatka 14-1968, 
butelka na stole" albo "Klatka 102-166, odniesienie do 
piwa".
   Powinienem wprowadzić pierwsze dwanaście i wysłać je 
do Mayera, żeby go uspokoić, ale nie zrobiłem tego. 
Siedziałem na łóżku i patrzyłem na listę. Obok 
"Casablanki" wpisała "Beznadziejne".
   - Cześć - powiedziała Heada, stając w progu. - To 
znowu Tess Trueheart. - A potem czekała wyraźnie 
zakłopotana.
   - Co się stało? - spytałem wstając. - Wrócił Mayer?
   - Ona nie jest w 1950 - oświadczyła, nie patrząc mi w 
oczy. - Jest na Bulwarze Zachodzącego Słońca. Widziałam 
ją.
   - Na Bulwarze Zachodzącego Słońca?
   - Nie, w saniach.
   Nie w równoległym strumieniu czasu, czy w jakimś 
Neverlandzie, gdzie ludzie wchodzą na ekran do filmów. 
Tutaj. W saniach.
   - Rozmawiałaś z nią?
   Pokręciła głową.
   - To było w porannej godzinie szczytu. Wracałam od 
Mayera. Wiesz, jak jest w godzinie szczytu. Próbowałam się 
do niej przecisnąć, ale zanim zdołałam to zrobić, ona 
wysiadła.
   - Dlaczego miałaby wysiadać przy Bulwarze 
Zachodzącego Słońca? Widziałaś, jak wysiada?
   - Powiedziałam ci, że tylko zauważyłam ją w tłumie. 
Ciągnęła cały ten sprzęt. Ale wysiadła przy Bulwarze 
Zachodzącego Słońca. Tylko tę stację minęliśmy.
   - Mówisz, że miała sprzęt. Jaki sprzęt?
   - Nie wiem. Sprzęt. Mówiłam ci, że...
   - ...tylko ją zauważyłaś. Jesteś pewna, że to ona?
   Kiwnęła głową.
   - Nie chciałam ci tego mówić, lecz trudno zrzucić z 
siebie rolę Betsy Booth. I trudno nienawidzić Alis po tym 
wszystkim, co zrobiła. - Skinęła na swoje odbicia w 
macierzy. - Popatrz na mnie. Wolna od choocha i od kliega. 
- Odwróciła się. - Zawsze chciałam być w filmie i teraz 
jestem.
   Znowu ruszyła korytarzem.
   - Heada, poczekaj - krzyknąłem i zaraz tego 
pożałowałem. Bałem się, że kiedy obejrzy się, zobaczę na 
jej twarzy nadzieję, że w jej oczach ujrzę łzy.
   Ale to była Heada, która wiedziała wszystko.
   - Jak ci na imię? - spytałem. - Wszystko, co mam, to 
twój numer dostępu, a nigdy nie nazwałem cię inaczej niż 
Heada.
   Uśmiechnęła się do mnie smutno i ze zrozumieniem. 
Emma Thompson w "Okruchach dnia".
   - Podoba mi się Heada - odparła.
.T:remake16   




                                 
 

   
    Najazd kamery do ujęcia znaku stacji LAIT.  Romboidalny 
ekran "Los Angeles Instransit" ostrymi różowymi literami, 
"Bulwar Zachodzącego Słońca" żółtymi.  
   
   Wziąłem opdysk z tańcami Alis i zszedłem do sań. Nie 
było w nich nikogo prócz grupki turatów z uszami Myszki 
Mickey, bardzo naćpanej Marilyn, a także Elizabeth Taylor, 
Sidneya Poitier, Mary Pickford i Harrisona Forda 
wynurzających się kolejno ze złotej mgły ILMGM. Czekałem 
na Bulwar Zachodzącego Słońca i zastanawiałem się, co w 
takim miejscu robi Alis. Przecież tam jest tylko stara 
autostrada.
   Marilyn podeszła do mnie chwiejnie. Przy uchu miała 
czerwoną smugę szminki, a jej biała suknia bez pleców była 
poplamiona i zachlapana.
   - Masz ochotę na numer? - spytała, patrząc nie na 
mnie, lecz na Harrisona Forda na ekranie.
   - Nie, dziękuję.
   - Dobra - zgodziła się pokornie. - A co z tobą? - Nie 
czekała na odpowiedź, ani moją, ani Harrisona. Odeszła, a 
potem wróciła. - Jesteś z wytwórni? - spytała.
   - Nie, przykro mi - odparłem.
   - Chciałabym grać w filmie. - Znowu odeszła.
   Wpatrywałem się w ekran, który między reklamami 
zrobił się srebrny, i zobaczyłem swoje odbicie. Wyglądałem 
czysto, odpowiedzialnie i trzeźwo. Jimmy Stewart w "Mr. 
Smith jedzie do Waszyngtonu". Nic dziwnego, że wzięła 
mnie za urzędasa z wytwórni.
   Pojawił się znak stacji Bulwar Zachodzącego Słońca i 
wysiadłem. Teren się nie zmienił. Wciąż nie było tu nic, 
nawet latarni. Zapomniana autostrada rysowała się mrocznie 
w świetle gwiazd, a pod jednym z bezkolizyjnych 
skrzyżowań, daleko stąd, ujrzałem płonący ogień.
   Tu nie mogło być Alis. Pewnie zauważyła Headę i wysiadła, 
żeby nikt nie wiedział, dokąd naprawdę jedzie. To znaczy 
gdzie?  
   Pojawiło się inne światło: wąski biały promień, 
sunący w moją stronę. Pewnie wściekli, szukający ofiar. 
Zawróciłem do sań.
   Marilyn wciąż tam była. Z rozsuniętymi nogami 
siedziała na środku podłogi i grzebała palcami w otwartej 
dłoni pełnej choocha, illy i kliega. To jedyny sprzęt, 
jakiego potrzebuje niezależna, pomyślałem. A to znaczy, że 
Alis na pewno nie tym się trudni. Zrozumiałem nagle, jaką 
poczułem ulgę, gdy Heada powiedziała, że Alis miała 
sprzęt. Choć nie wiedziałem, gdzie jest, to byłem pewien, 
że przynajmniej nie została jedną z niezależnych.
   Było wpół do trzeciej. Heada widziała ją w godzinie 
szczytu, czyli za cztery godziny, jeśli Alis jeździła 
wciąż w to samo miejsce. Chyba że przeprowadzała się wtedy 
gdzieś z bagażem. Lecz Heada nie mówiła o bagażu, tylko o 
sprzęcie. Nie mógł to być komputer z monitorem, bo Heada 
by go rozpoznała, zresztą komputery są lekkie. Heada 
powiedziała "ciągnęła". Więc co? Wehikuł czasu?
   Marilyn wstała, rozrzucając tabletki, i ruszyła w 
stronę żółtego ostrzegawczego pasa, aż do ściany, która 
wciąż ukazywała kawalkadę gwiazd ILMGM.
   - Stój! - krzyknąłem i chwyciłem ją trzydzieści 
centymetrów od ściany.
   Spojrzała na mnie. Oczy miała całkiem rozszerzone.
   - To mój przystanek. Muszę wysiąść.
   - Nie tą drogą, Corrigan - odparłem i odwróciłem ją 
twarzą do wyjścia. Znak na tablicy informował "Beverly 
Hills", co nie wydawało się prawdopodobne. - Gdzie chcesz 
wysiąść?
   Zrzuciła z ramienia moją dłoń i wróciła do ekranu.
   - Wyjście jest tam - oświadczyłem, wskazując drogę.
   Pokręciła głową i wskazała wychodzącego z mgły Freda 
Astaire'a.
   - Tędy - stwierdziła i opadła na podłogę, a biała 
suknia rozłożyła się wokół niej.
   Ekran stał się srebrny, ukazując jej odbicie. Szukała 
czegoś w pustej dłoni. A potem pojawiła się złocista mgła: 
początek reklamy ILMGM.
   Patrzyłem na ścianę, która wcale nie wyglądała jak 
ściana czy lustro. Wyglądała na to, czym była: mgłą 
elektronów, zasłoną nad pustką. Przez chwilę wszystko 
wydawało się możliwe. Przez chwilę myślałem, że Alis nie 
wysiadła przy Bulwarze Zachodzącego Słońca. W ogóle nie 
wysiadła z sań. Przeszła przez ekran, jak Mia Farrow i 
Buster Keaton, w przeszłość.
   Niemal ją widziałem: w czarnej spódnicy i zielonych 
rękawiczkach, jak znika w złocistej mgle i wynurza się 
przy Bulwarze Hollywood pełnym samochodów, palm i 
lustrzanych sal do prób.
   - Wszystko jest możliwe - zahuczał głos.
   Marilyn wstała i zataczając się znowu ruszyła do 
ściany.
   - Nie tędy - powiedziałem i pobiegłem za nią.
   Dobrze, że tym razem nie ruszyła do ekranów, bo bym 
jej nie dogonił. Ale zanim ją złapałem, tłukała pięściami 
o ścianę i krzyczała:
   - Wypuśćcie mnie! To mój przystanek!
   - Wyjście jest tam - powtórzyłem i próbowałem ją 
odwrócić, ale chyba wzięła wściek. Rękę miała jak z 
żelaza.
   - Muszę tu wysiąść - powiedziała, stukając w ścianę 
rozłożoną dłonią. - Gdzie są drzwi?
   - Drzwi są tam. - Zastanawiałem się, czy taki byłem 
tamtej nocy, gdy Alis sprowadziła mnie z Burbank. - Tędy 
nie możesz wyjść.
   - Ona wyszła - oświadczyła.
   Spojrzałem na tylną ścianę, a potem znów na nią.
   - Kto?
   - Ona - powtórzyła. - Przeszła przez drzwi. Widziałam 
ją.
   Zwymiotowała mi na stopy.
   
   
   KLISZA FILMOWA #12: Morał. Postać stwierdza to, co 
oczywiste i wszyscy rozumieją pointę.
   
   PORÓWNAJ: "Czarnoksiężnik z krainy Oz", "Pole marzeń", 
"Love Story", "Co nowego, Kotku?"
   
   Wyprowadziłem Marilyn przy Wilshire i zaciągnąłem ją do 
szpitala. Przepompowała swój żołądek, a ja zaczekałem, aż ją 
przyjmą.  
   - Na pewno masz czas, żeby się mną zajmować? - 
spytała, wyglądając mniej jak Marilyn, a bardziej jak Judy 
Foster w "Taksówkarzu".
   - Jestem pewien.
   Teraz, gdy wiedziałem, gdzie jest Alis, miałem mnóstwo 
czasu.
   Kiedy wypełniała formularze, połączyłem się z 
Vincentem.
   - Mam pytanie - powiedziałem bez wstępu. - Gdybyś 
jedną klatkę zastąpił identyczną klatką? Czy to by 
przeszło przez blokady światłowodu?
   - Identyczną klatką? Po co?
   - Przeszłoby?
   - Raczej tak - stwierdził. - To dla Mayera?
   - Owszem. A gdybyś zastąpił ją nowym obrazem, który 
pasowałby do oryginału? Czy zabezpieczenia odkryłyby 
różnicę?
   - Pasowałby do oryginału?
   - Inny obraz, który byłby taki sam.
   - Jesteś naćpany - stwierdził i rozłączył się.
   Nieważne. Wiedziałem już, że zabezpieczenia nie 
wykryją różnicy. Wymagałoby to zbyt dużej pamięci. I, jak 
powiedział Vincent, jaki jest sens zmieniać jeden obraz na 
drugi, który jest dokładnie taki sam?
   Odczekałem, aż Marilyn znajdzie się pod kroplówką z 
ridigaine, a potem wróciłem do sań. Za LaBrea nie było tam 
nikogo, ale dopiero o trzeciej trzydzieści znalazłem 
służbowe drzwi, prowadzące do odciętej części, a po piątej 
zdołałem je otworzyć.
   Przez jakiś czas martwiłem się, że Alis je 
zabarykadowała, co faktycznie zrobiła, choć nieświadomie. 
Blokował je jeden z kabli światłowodowych, lecz kiedy 
uchyliłem drzwi, wystarczyło popchnąć.
   Stała twarzą do przeciwległej ściany i patrzyła na 
ekran, który w tej odciętej części powinien być pusty. Ale 
nie był. Pośrodku Peter Lawford i June Allyson 
demonstrowali "Varsity Drag" w sali gimnastycznej pełnej 
studentów w balowych sukniach i smokingach. June miała 
różową sukienkę i różowe szpilki z pomponami, tak samo jak 
Alis. Obie wsunęły włosy pod blond peruki pazia.
   Alis ustawiła digimatte na skrzynce, a kompozer i 
pixar obok, na podłodze. Przeciągnęła kabel światłowodowy 
wzdłuż żółtego pasa bezpieczeństwa i przed drzwiami, do 
zasilania sań. Łagodnie, żeby nie przerwać obwodu, 
odepchnąłem kabel spod drzwi i otworzyłem je tak, by ją 
widzieć. Potem stałem na wpół ukryty i obserwowałem.
   - Na obcasy - instruował Peter Lawford. - Potem na 
palce.
   Zrobił potrójny krok.
   Alis z pilotem w ręku przewinęła piosenkę i 
zatrzymała, kiedy zaczął się taniec. Patrzyła skupiona i 
liczyła kroki. Cofnęła do końca piosenki. Nacisnęła guzik 
i wszyscy zamarli.
   W tych bezsensownych butach na wysokim obcasie 
przeszła szybko na tył sań, poza zasięg klatki, i 
przycisnęła guzik. Peter Lawford zaśpiewał "... i tak to 
biegnie".
   Alis uklękła i położyła pilota na podłodze, a jej 
szeroka suknia zaszeleściła. Potem szybko wróciła na swoje 
miejsce, zasłaniając June Allyson - całą z wyjątkiem 
jednej ręki i tyłu różowej spódnicy. Czekała na odpowiedni 
moment.
   Kiedy nadszedł, Alis stanęła na obcasach, potem na 
palcach i przeszła do charlestona. June za nią 
przypominała bliźniaczy cień. Przesunąłem się w miejsce, 
gdzie mogłem ją obserwować z tego samego kąta, co procesor 
digimatte'u. June Allyson zniknęła. Była już tylko Alis.
   Spodziewałem się, że June Allyson zostanie usunięta z 
ekranu jak księżniczka Leia dla turatów w Narodzinach 
Gwiazdy. Lecz Alis nie robiła filmu dla rodziny ani nawet 
nie próbowała poprawić swojego obrazu na ekranie. Po 
prostu ćwiczyła. Tyle że podłączyła digimatte, żeby 
przesyłał obraz ze światłowodu przez procesor, ponieważ 
tak nauczyła się używać go w pracy. Nawet stąd widziałem, 
że paliło się światło zapisu.
   Cofnąłem się do wpół otwartych drzwi. Była wyższa niż 
June Allyson, a sukienkę miała w jaśniejszym odcieniu 
różu, ale obraz, który digimatte przekazywał do 
światłowodu, był poprawiony, miał wyregulowany kolor, 
ogniskową i oświetlenie. Skorygowany obraz niektórych z 
tych tańców, ćwiczonych godzinami w odciętej części sań i 
powtarzanych po wielokroć, był tak bliski oryginału, że 
zabezpieczenia go nie wyłapywały. Tak bliski, że wizerunek 
Alis poprzez blokady trafiał do światłowodowego źródła.
   Alis dokonała niemożliwego.
   Pomyliła obrót, zatrzymała się i stukając szpilkami z 
pomponem przeszła do pilota. Cofnęła obraz do środkowego 
fragmentu, tuż przed pomyłką, i zastopowała. Zerknęła na 
zegar digimatte'u, wcisnęła guzik i wróciła na miejsce.
   Miała jeszcze tylko pół godziny albo i mniej. Potem 
będzie musiała zdemontować cały sprzęt, wrócić z nim na 
Bulwar Hollywood, ustawić i otworzyć stoisko. Powinienem 
jej na to pozwolić. Mogłem pokazać ten opdysk kiedy 
indziej, a dowiedziałem się już tego, na czym mi zależało. 
Powinienem zamknąć drzwi i zostawić ją, nie przeszkadzać w 
próbie. Ale nie zrobiłem tego. Oparłem się i stałem tam, 
patrząc, jak tańczy.
   Powtórzyła środkowy fragment jeszcze trzy razy, z 
wolna usuwając niezręczność obrotu. Potem cofnęła na 
koniec piosenki i wypróbowała całość. Twarz miała skupioną 
i czujną, jak tej nocy, kiedy patrzyła na continental. 
Lecz brakowało w tym zachwytu, tego oczarowania i 
zapomnienia beguine'a.
   Zastanawiałem się, czy to dlatego, że wciąż uczy się 
tańca i czy kiedyś w ogóle to osiągnie. Uśmiech, który 
June Allyson skierowała do Petera Lawforda, był pełen 
zadowolenia, nie radości, a taniec "Varsity Drag" zaledwie 
przeciętny. Marny Cole Porter.
   Patrzyłem, jak cierpliwie powtarza kroki, tak jak 
musiał to robić Fred w sali prób, zanim w ogóle zaczęli 
realizację filmu. I przyszło mi do głowy, że myliłem się 
co do niej.
   Myślałem, że wierzy, jak Ruby Keeler czy ILMGM, że 
wszystko jest możliwe. Próbowałem jej wytłumaczyć, że to 
nieprawda, to, że czegoś pragniemy, nie oznacza, że możemy 
to zdobyć. Ale ona wiedziała to, zanim ją poznałem, zanim w 
ogóle przyjechała do Hollywood. Fred Astaire zmarł w roku 
jej urodzin i nigdy, nigdy, mimo VR, grafiki komputerowej 
i praw autorskich, nie będzie mogła zatańczyć z nim 
beguine'a.
   Wszystko: kostiumy, wykłady i próby, były 
substytutem, czymś, co robiła zamiast. Jak walka w ruchu 
oporu. W porównaniu do niemożności tego, czego Alis 
pechowo pragnęła, dostanie się do Hollywoodu zaludnionego 
przez kukiełki i alfonsów musiało się wydać drobnostką.
   Peter Lawford ujął dłoń June Allyson, a Alis źle 
oceniła obrót i trafiła w pustkę. Podniosła pilota, by 
cofnąć film, zerknęła na tablicę informacyjną i zobaczyła 
mnie. Patrzyła przez dłuższy czas, a potem przeszła pod 
ścianę i wyłączyła digimatte.
   - Nie... - odezwałem się.
   - Co nie? - spytała, rozłączając kable. Na różową 
spódnicę narzuciła biały laboratoryjny fartuch. - Nie 
marnuj czasu na szukanie nauczyciela tańca, bo ich już nie 
ma? - Zapięła fartuch i wyłączyła światłowód. - Jak 
widzisz, sama do tego doszłam. Nikt w Hollywood nie wie, 
jak się tańczy. A jeśli nawet, to są naćpani choochem i 
próbują zapomnieć. - Zwinęła światłowód. - A ty?
   Zerknęła na tablicę informacyjną, odłożyła zwinięty 
światłowód na digimatte i przyklęknęła przy kompozerze. 
Suknia zaszeleściła.
   - Bo jeśli ty też, to nie mam czasu odprowadzać cię 
do domu, przytrzymywać, żebyś nie wypadł z sań i bronić 
się przed twoimi karesami. Muszę odnieść cały ten towar. - 
Wsunęła pixar do skrzyni i zatrzasnęła ją.
   - Nie jestem naćpany - oświadczyłem. - I nie jestem 
pijany. Szukam cię od sześciu tygodni.
   Podniosła digimatte, opuściła do skrzynki i zaczęła 
pakować kable.
   - Po co? Chcesz mnie przekonać, że nie jestem Ruby 
Keeler? Że cokolwiek potrafię, komputer zrobi to lepiej? 
Świetnie. Jestem przekonana.
   Usiadła na skrzyni i zdjęła szpilki.
   - Wygrałeś - powiedziała. - Nie mogę tańczyć w 
filmach. - Z butem w dłoni spojrzała na lustrzaną ścianę. 
- To niemożliwe.
   - Nie. Nie to chciałem ci powiedzieć.
   Wcisnęła szpilki do kieszeni fartucha.
   - Więc co? Żebym oddała ci listę dostępów? Świetnie. 
- Wsunęła stopy w parę klapek i wstała. - Nauczyłam się 
już wszystkiego o tańcach zbiorowych i solówkach. Ale to 
się nie przyda w tańcu z partnerem. Muszę wymyślić coś 
innego.
   - Nie chcę kodów dostępu.
   Zdjęła blond perukę i potrząsnęła tymi cudownymi, 
rozświetlonymi włosami.
   - Więc czego chcesz?
   Ciebie, pomyślałem. Ciebie.
   Wstała nagle i wcisnęła perukę do drugiej kieszeni.
   - Cokolwiek to jest, musi poczekać. - Zarzuciła na 
ramię zwój światłowodu. - Mam robotę. - Schyliła się i 
chwyciła skrzynki.
   - Pomogę ci. - Ruszyłem w jej stronę.
   - Nie, dzięki. - Zarzuciła pixar na ramię i podniosła 
digimatte. - Poradzę sobie.
   - Więc przytrzymam ci drzwi - odparłem i otworzyłem.
   Przecisnęła się.
   Godzina szczytu. Sanie zapakowane od lustra do lustra 
przez Rayów Millandów i Rosalindy Russell w drodze do 
pracy. Żadna z nich nie odwróciła się, by spojrzeć na 
Alis. Patrzyły na ściany, które pracowały pełną parą: 
"ILMGM  - więcej praw niż jest w niebie". Trailer 
"Gliniarza z Beverly Hills 15", trailer remake'u 
"Trzech muszkieterów".
   Zamknąłem za sobą drzwi, a River Phoenix, który 
przykucnął na żółtym pasie ostrzegawczym, uniósł głowę 
znad żyletki i garści pełnej proszków. Był za bardzo 
naćpany, żeby zrozumieć, co widzi. Nawet nie zdołał 
zogniskować wzroku.
   Alis była już w połowie drogi do wyjścia. Spojrzała 
na tablicę informacyjną, na której zamrugał napis "Bulwar 
Hollywood", i przecisnęła się dalej. Wyszedłem za nią na 
bulwar.
   Wciąż panował mrok, ale wszystko było otwarte. I 
wciąż (a może już) byli tam turaci. Dwóch starszych w 
bermudach i z kamerami stało przy Długo i Szczęśliwie, 
patrząc jak Ryan O'Neal ratuje życie Ali MacGraw.
   Alis zatrzymała się przy kracie Narodzin Gwiazdy, 
znalazła klucz i nie odkładając skrzynki usiłowała wcisnąć 
kartę. Dwaj turaci podeszli bliżej.
   - Poczekaj. - Wziąłem klucz, otworzyłem kratę i 
odebrałem jej digimatte.
   - Macie Charlesa Bronsona? - spytał jeden ze 
staratów.
   - Jeszcze zamknięte - odparłem. - Muszę ci coś 
pokazać - zwróciłem się do Alis.
   - Co? Ostatni teatr kukiełek? Automatyczny program do 
prób? - Postawiła digimatte, podłączyła kable i 
światłowód, ustawiła wszystko na swoich miejscach.
   - Zawsze chciałem wystąpić w "Życzeniu śmierci" 
- powiedział starata. - Macie to?
   - Jest zamknięte - przypomniałem.
   - Tu ma pan menu. - Alis wręczyła staracie kartkę. - 
Nie mamy Charlesa Bronsona, ale mamy scenę z "Siedmiu 
wspaniałych".  - Pokazała mu.
   - Musisz to zobaczyć, Alis - powtórzyłem i wcisnąłem 
opdysk.
    Byłem zadowolony, że ustawiłem go na start i nie 
muszę niczego wywoływać. Na ekranie pojawiło się "W 
mieście".
   - Mam klientów... - Alis urwała.
   Ustawiłem dysk na "Następny", co piętnaście sekund. 
Zniknęło "W mieście" i pojawiła się "Deszczowa 
piosenka".
   Alis spojrzała na mnie gniewnie.
   - Dlaczego...
   - Nic nie zrobiłem - przerwałem jej. - To ty.
   Wskazałem na ekran. Pokazywał "Herbatkę we 
dwoje"; Alis w rudych lokach przetańczyła charlestonem 
pod sam ekran.
   - To nie jest wklejka - zapewniłem. - Przyjrzyj się. 
To filmy, z których się uczyłaś, prawda? Prawda?
   Na ekranie Alis tańczyła z niebieską parasolką.
   - Mówiłaś o "Deszczowej piosence" tej nocy, 
kiedy się spotkaliśmy. Innych się domyśliłem. Wszystkie są 
w pełnym planie w ciągłym ujęciu. - Wskazałem na nią w 
błękitnej tiurniurze. - Ale nie wiedziałem nawet z jakiego 
to filmu.
   Pojawił się "Kapelusze z głów".
   - A niektórych w ogóle nie widziałem.
   - Ja nie... - zaczęła, patrząc na ekran.
   - Digimatte nakłada obraz na to, co dostaje ze 
światłowodu i przesyła na dysk - wyjaśniłem. - Ten obraz 
wraca przez pętlę do źródła, a zabezpieczenie losowo 
sprawdza wzorce pikseli i automatycznie wyrzuca każdy 
zmieniony obraz. Tylko że ty nie próbowałaś zmieniać 
obrazu, próbowałaś go powtórzyć. I udało ci się. Idealnie 
dopasowałaś ruchy, tak dokładnie, że zabezpieczenie tego 
nie odrzuciło, nie wykryło, i obraz trafił do źródła. - 
Skinąłem dłonią na ekran, gdzie tańczyła w 
"Czterdziestej Drugiej Ulicy".
   Za nami jeden ze staratów spytał:
   - Kto gra w tej scenie z "Siedmiu wspaniałych"?
   Alis nie odpowiedziała. Patrzyła w skupieniu na 
zmieniające się tańce. Mogłem czytać w jej myślach.
   - Ile ich jest? - spytała, patrząc wciąż na ekran.
   - Znalazłem czternaście - odparłem. - Próbowałaś 
więcej, prawda? Zabezpieczenia przepuściły wszystkie te, w 
których tancerki mają rysy twarzy i kształty podobne do 
twoich. Próbowałaś z Ann Millers?
   - "Pocałuj mnie Kasiu".
   - Tak myślałem. Miała zbyt okrągłą twarz. Twoje rysy 
nie pasowały tak dokładnie, żeby się przebić przez 
zabezpieczenia. To działa tylko wtedy, kiedy już wcześniej 
istnieje podobieństwo. - Wskazałem na ekran. - Są jeszcze 
dwa, które znalazłem, ale nie mam ich na dysku, bo są w 
sądzie. "Białe Boże Narodzenie" i "Siedem 
narzeczonych dla siedmiu braci".
   Spojrzała na mnie.
   - "Siedem narzeczonych"? Jesteś pewien?
   - W scenie budowy stodoły - odparłem. - Dlaczego 
pytasz?
   Odwróciła się do ekranu i marszcząc brwi patrzyła na 
Shirley Temple, która tańczyła z Alis i Jackiem Haleyem w 
wojskowych mundurach.
   - Może... - powiedziała do siebie.
   - Mówiłem ci, że taniec w filmach jest niemożliwy. 
Myliłem się. Przecież tańczysz.
   Kiedy to powiedziałem, ekran zgasł, a starata zawołał 
głośno:
   - A co z tym facetem, który mówi "Make my day!". 
Macie go?
   Chciałem jeszcze raz uruchomić dysk, lecz Alis już 
się odwróciła.
   - Obawiam się, że Clinta Eastwooda też nie mamy. W 
scenie z "Siedmiu wspaniałych" występują Steve 
McQueen i Yul Brynner. Chcą panowie obejrzeć? - Zaczęła 
wybijać kod.
   - Będę musiał ogolić głowę? - spytał jego przyjaciel.
   - Nie. - Alis sięgnęła po czarną koszulę, czarne 
spodnie i czarny kapelusz. - Digimatte sam to załatwi.
   Zaczęła ustawiać nagranie. Pokazała staracie, gdzie 
ma stanąć i co robić. Nie zważała na tego drugiego, który 
wciąż opowiadał o Bronsonie. Nie zważała na mnie.
   A czego się spodziewałem? Że będzie zachwycona, 
widząc siebie w filmie, że rzuci mi się na szyję, jak 
Natalie Wood w "Poszukiwaczach"? Niczego nie 
zrobiłem. Powiedziałem tylko, że osiągnęła coś, czego nie 
starała się osiągnąć, coś, z czego zrezygnowała na tym 
właśnie bulwarze.
   - Yul Brynner - mruknął z niesmakiem przyjaciel 
staraty. - I nie mają Charlesa Bronsona.
   Na ekranie znów było "W mieście". Alis, nawet 
nie patrząc, wyłączyła obraz i wywołała "Siedmiu 
wspaniałych".
   - Chcesz Charlesa Bronsona, a dają ci Steve'a 
McQueena - burczał starata. - Zawsze trzeba się zgadzać na 
coś gorszego.
   To właśnie najbardziej kocham w filmach. Zawsze 
znajdzie się jakaś uboczna postać, która wyjaśni ci morał, 
na wypadek, gdybyś był zbyt tępy, żeby samemu go pojąć.
   - Nigdy nie dostajesz tego, czego chcesz - mruczał 
starata.
   - To prawda - przyznałem. - Nie ma to jak w domu.
   I ruszyłem do sań.
.T:remake17   


                                 
 

   
   VERA MILES: [Biegnąc do corralu, gdzie RANDOLPH 
SCOTT siodła konia] Chciałeś odjechać, tak po prostu? 
Bez pożegnania?
   RANDOLPH SCOTT: [Dociągając popręg] Muszę 
wyrównać rachunki. A ty masz zaopiekować się tym młodym 
człowiekiem. Wyciągnąłem mu kulę z ramienia, ale trzeba je 
zabandażować. [RANDOLPH SCOTT wkłada nogę w strzemię i 
wskakuje na siodło]
   VERA MILES: Czy zobaczę cię jeszcze? Skąd będę 
wiedzieć, że nic ci się nie stało?
   RANDOLPH SCOTT: Nic mi nie będzie. [Dotyka ronda 
kapelusza] Uważaj na siebie. [Zawraca konia i 
odjeżdża w zachodzące słońce]
   VERA MILES: [Wołając za nim] Nigdy nie zapomnę, 
co dla mnie zrobiłeś! Nigdy!
   
   Wróciłem do domu i wziąłem się do pracy. Najpierw 
zrobiłem to, co było ważne: przywróciłem podwójne 
zapalenie papierosa w "Teraz, Wędrowcze", z powrotem 
włożyłem uran do butelki wina w "Osławionej", upiłem 
konia Lee Marvina w "Kasi Ballou". Potem inne, które 
lubiłem: "Ninoczka", "Rio Bravo" i "Podwójna 
zapłata". I "Narzeczone", które wyszły z sądu 
dzień po moim spotkaniu z Alis. Brzęczały na mnie, kiedy 
się obudziłem. Wstawiłem drinka Howarda Keela i butelki 
whiskey w pierwszej scenie, a potem przewinąłem do budowy 
stodoły i zanim obejrzałem Alis, zmieniłem w dzbanek 
talerz kukurydzianego chleba.
   Szkoda, że nie mogłem jej tego pokazać. Wydawała się 
tak zaskoczona, że ten numer przeszedł do filmu. Pewnie 
miała z nim kłopoty. Nic dziwnego, wszystkie te 
podnoszenia bez partnera... Ciekawe, jaki sprzęt musiała 
przeciągnąć przez Bulwar Hollywood i do sań, żeby 
wyglądało, jakby unosiła się w tańcu. Pewnie byłoby jej 
przyjemnie, gdyby zobaczyła, jak szczęśliwa się wtedy 
wydawała.
   Zapisałem taniec przy stodole na dysk, razem z 
innymi, na wypadek, gdyby spadkobiercy Russa Tamblyna lub 
Warner wnieśli apelację. A potem usunąłem wszystkie 
rejestry moich transakcji, na wypadek gdyby Mayer zabrał 
mi Craya.
   Wyliczyłem sobie, że mam dwa tygodnie, może trzy, 
jeśli przejęcie przez Columbię naprawdę dojdzie do skutku. 
Mayer, zajęty decydowaniem, w którą stronę powinien 
skoczyć, nie będzie miał czasu martwić się o SU; podobnie 
jak Arthurton. Pomyślałem, czy nie zadzwonić do Heady - ona 
wiedziałaby, co się dzieje - ale potem uznałem, że to 
jednak kiepski pomysł. Zresztą i tak pewnie była zajęta 
walką o zachowanie posady.
   Przynajmniej tydzień. Dość czasu, by Myrnie Loy 
przywrócić kaca i obejrzeć resztę musicali. Znalazłem już 
większość, z wyjątkiem "Dobrych wieści" oraz 
"Ptaszków i pszczółek". Skoro już przy tym byłem, 
wstawiłem z powrotem dulce la leche w "Facetach i 
laleczkach" i brandy w "My Fair Lady". Znowu 
upiłem Franka Morgana w "Letnich wakacjach". Szło mi 
wolniej, niż bym chciał. Półtora tygodnia później 
przerwałem. Zapisałem na dyski i taśmę wszystko, co 
zrobiła Alis; obawiałem się, że Mayer lada chwila zapuka 
do drzwi. Potem zabrałem się za "Casablancę".
   Ktoś zapukał do drzwi. Przewinąłem do końca, gdzie 
bar Ricka wciąż był pełen lemoniady, dysk tańców Alis 
wsunąłem do buta i otworzyłem drzwi.
   To była Alis.
   Korytarz za nią wyglądał jak pogrążony w ciemności, 
ale upięte w kok włosy skądś chwytały światło. Wyglądała 
na zmęczoną, jakby wróciła z próby. Miała na sobie ten sam 
fartuch. Dostrzegłem białe pończochy, buty i parę 
centymetrów różowych falbanek. Zastanawiałem się, co teraz 
robi? "Abba-Dabba Honeymoon" z "Dwa tygodnie z 
miłością" czy coś z "Pod srebrnym księżycem"?
   Sięgnęła do kieszeni fartucha i wyciągnęła opdysk, 
który jej dałem.
   - Przyszłam ci oddać.
   - Zatrzymaj go.
   Przyglądała mu się przez chwilę, a potem znów wsunęła 
do kieszeni.
   - Dzięki - powiedziała i wyjęła go znowu. - Jestem 
zaskoczona, że przebiło się tak wiele tańców. Nie byłam za 
dobra, kiedy zaczynałam. - Obróciła dysk w dłoni. - Wciąż 
nie jestem dobra.
   - Jesteś równie dobra jak Ruby Keeler.
   Uśmiechnęła się.
   - Była czyjąś dziewczyną.
   - Jesteś dobra jak Vera-Ellen. I Debbie Reynolds. I 
Virginia Gibson.
   Zmarszczyła czoło, znów spojrzała na dysk, potem na 
mnie, jakby zastanawiała się, czy coś powiedzieć.
   - Heada mówiła mi o swojej pracy - rzuciła w końcu, 
ale to nie było to. - Asystent lokalizacji. Wspaniale. - 
Zerknęła na macierz, gdzie Bogart wznosił toast za Ingrid. 
- Mówiła, że przerabiasz filmy z powrotem na takie, jakie 
były.
   - Nie wszystkie filmy - odparłem, wskazując na dysk. 
- Niektóre remake'i są lepsze niż oryginały.
   - Nie wyrzucą cię? - spytała. - Za to, że znów 
wsadzasz SU?
   - Prawie na pewno - przyznałem. - Ale to o wiele, 
wiele lepsze od czegokolwiek, co do tej pory robiłem. 
To...
   - "Opowieść o dwóch miastach" Ronalda Colmana - 
przerwała mi i spojrzała na ekrany, gdzie Bogart żegnał 
się z Ingrid, potem na dysk, znów na ekrany. Próbowała 
wymyślić, co powinna powiedzieć.
   - Wyjeżdżasz - powiedziałem to za nią.
   Kiwnęła głową, wciąż na mnie nie patrząc.
   - Dokąd? Z powrotem do River City?
   - To z "Music Mana" - stwierdziła bez uśmiechu. 
- Sama nie pójdę do przodu. Potrzebuję kogoś, kto nauczy 
mnie tej pracy obcasem i czubkiem buta, jak robi to 
Eleanor Powell. I potrzebuję partnera.
   Przez jedną chwilę, nie, nawet nie chwilę, przez 
ułamek klatki myślałem, co mogłoby być, gdybym nie spędził 
tych długich naćpanych semestrów na usuwaniu kieliszków, a 
zamiast tego spędził je w Burbank, ćwicząc kroki i obroty.
   - Po tym, co mówiłeś tamtej nocy, pomyślałam, że 
mogłabym użyć jakiejś maszynerii pozycjonującej i cyfrowej 
uprzęży do podnoszeń. Spróbowałam. Chyba się udało. To 
znaczy...
   Przerwała nagle, jakby chciała powiedzieć coś 
jeszcze, a ja zastanawiałem się, co to było. I co takiego 
jej powiedziałem. Że Fred wyjdzie z sądu?
   - Jednak równowaga nie jest taka sama jak z 
rzeczywistym tancerzem - dokończyła. - Muszę nauczyć się 
tańczyć, a nie tylko kopiować tańce z ekranu.
   Więc jechała gdzieś, gdzie wciąż kręcą aktorskie 
filmy.
   - Gdzie? - spytałem. - Buenos Aires?
   - Nie - odparła. - Chiny.
   Chiny.
   - Robią tam dziesięć filmów rocznie - stwierdziła.
   I dwadzieścia czystek. Nie wspominając już o buntach 
prowincji. I rozruchach przeciwko cudzoziemcom.
   - Ich filmy nie są specjalnie dobre. Właściwie 
okropne. Większość to propaganda i sztuki walki. Ale w 
zeszłym roku zrobili parę musicali. - Uśmiechnęła się 
żałośnie. - Lubią Gene'a Kelly'ego.
   Gene Kelly. Ale to były prawdziwe tańce. Zamiast 
cyfrowej uprzęży męskie ramię wokół jej talii, męskie ręce 
unoszące ją w górę. Prawdziwy taniec.
   - Wyjeżdżam jutro rano - powiedziała. - Pakowałam 
się, gdy znalazłam ten dysk i pomyślałam, że może chcesz 
go z powrotem.
   - Nie - odparłem, a potem, żebym nie musiał mówić "do 
widzenia", spytałem: - Skąd odlatujesz?
   - Z San Francisco. Jadę tam dziś w nocy saniami, a 
wciąż nie jestem spakowana. - Spojrzała na mnie, czekając, 
aż powiem swoją kwestię.
   Miałem z czego wybierać. Jeżeli filmy są w czymś 
dobre, to w pożegnaniach. Od "Bądź ostrożna, skarbie!", 
"Nie proś o księżyc, kiedy mamy gwiazdy" do "Wróć, 
Shane!". A nawet ""Hasta la vista", baby".
   Nie powiedziałem tego. Stałem i patrzyłem na nią, na 
jej piękne rozświetlone włosy i niezapomnianą twarz. 
Patrzyłem na to, czego pragnąłem i nie mogłem zdobyć nawet 
na kilka minut.
   A gdybym powiedział "Zostań"? Gdybym obiecał, że 
znajdę jej nauczyciela, załatwię rolę, wprowadzę do filmu? 
Akurat. Z Crayem, który ma może dziesięć minut pamięci, 
którego stracę, gdy tylko Mayer odkryje, co robiłem?
   Za mną na ekranie Bogart mówił: "Nie tu jest twoje 
miejsce", patrzył na Ingrid i starał się sprawić, by ta 
chwila trwała wiecznie. W tle zawirowały śmigła samolotu, 
za moment pojawią się hitlerowcy.
   Stali tam, patrząc na siebie, łzy wzbierały w oczach 
Ingrid, a Vincent mógł się przez wieczność bawić swoim 
programem i nigdy nie zrobi tego porządnie. A może zrobi. 
W końcu "Casablancę" zrobili z suchego lodu i 
kartonu, a przecież była prawdziwa.
   - Muszę iść - powiedziała Alis.
   - Wiem. - Uśmiechnąłem się do niej. - Zawsze będziemy 
mieli Paryż.
   Zgodnie ze scenariuszem, powinna rzucić mi ostatnie 
tęskne spojrzenie, a potem wsiąść do samolotu z Paulem 
Henreidem. I dlaczego ciągle nie mogłem się nauczyć, że 
Heada zawsze ma rację?
   - Do widzenia - powiedziała Alis, a potem znalazła 
się w moich ramionach.
   Całowałem ją i całowałem, a ona rozpinała fartuch, 
rozpuszczała włosy, rozpinała różową kraciastą sukienkę. 
Jakaś część mnie myślała "To ważne", ale ona zdjęła 
suknię, pantalony i miałem ją w łóżku, nie rozpłynęła się, 
nie przemorfowała w Headę. Byłem na niej i w niej, 
poruszaliśmy się razem swobodnie i bez wysiłku, a nasze 
wyciągnięte ręce niemal się dotykały na splątanej 
pościeli.
   Patrzyłem na jej dłonie, zaciskające i prostujące się 
namiętnie. Wiedziałem, że jeśli spojrzę na jej twarz, 
zostanie w moim mózgu na zawsze - z kliegiem czy bez 
kliega. Bałem się, że może spoglądać na mnie z litością 
lub, co gorsza, w ogóle. Może patrzeć przeze mnie lub obok 
mnie na parę tancerzy na rozgwieżdżonym parkiecie.
   - Tom! - zawołała przed orgazmem, a ja spojrzałem na 
nią.
   Pełne światła, cudowne włosy leżały rozrzucone na 
poduszce; twarz miała piękną, smutną i skupioną, jak tej 
nocy na przyjęciu, gdy patrzyła na Freda i Ginger. Lecz 
wreszcie skupioną na mnie.
.T:remake18   



                                 
 

   
    KLISZA FILMOWA #1: Szczęśliwe zakończenie. 
Oczywiste.
   
   PORÓWNAJ: "Oficer i dżentelmen", "Pamiętny romans", 
"Bezsenność w Seattle", "Cud w Morgan's Creek", 
"Zatańczymy", "Wielkie nadzieje".
   
   
   Minęły trzy lata, podczas których Chiny przeszły trzy 
powstania na prowincjach i sześć studenckich rebelii, a 
Mayer przeszedł przez trzy przejęcia i ośmiu szefów, z 
których przedostatni awansował go na wiceprezesa.
   Mayer przez trzy miesiące nie wpadł na to, że z 
powrotem wstawiałem SU. W tym czasie skończyłem całą serię 
"Papierowego człowieka", całego "Sokoła 
maltańskiego", wszystkie westerny, a Arthurton znalazł 
się na wylocie.
   Heada, wciąż w roli Joan Blondell, namówiła Mayera, 
żeby mnie jednak nie mordował i wygłosił wzruszającą mowę 
o cenzurze oraz głębokiej miłości do filmu. Wylali go 
spektakularnie, akurat na czas, żeby nowy szef zatrudnił 
go znowu, jako "jedyną moralną osobę w całym tym 
pieprzonym towarzystwie".
   Heada dostała awans na kierownika planu, a potem (za 
przedostatniego szefa) na asystenta producenta kierującego 
nowymi projektami. Natychmiast zatrudniła mnie przy 
produkcji nowego remake'u. Wszędzie wokół szczęśliwe 
zakończenia.
   Tymczasem zaprogramowałem szczęśliwe zakończenia dla 
Długo i Szczęśliwie, skończyłem studia i szukałem Alis. 
Znalazłem ją w "Grosiku z nieba", w "Drodze do 
lasu", ostatnim musicalu w historii, i w "Dziewczynie 
z miasteczka". Myślałem, że znalazłem już wszystko. Aż 
do dzisiaj.
   Raz jeszcze obejrzałem scenę w Indym. Patrzyłem na 
srebrne buciki, platynową perukę i myślałem o musicalach. 
"Indiana Jones i Świątynia Zagłady" nie jest 
musicalem. "Wystarczy cokolwiek" to jedyny taniec i 
znalazł się tam tylko dlatego, że akcja dzieje się w 
nocnym klubie, a te dziewczyny tam występują.
   I może to jest właśnie sposób. Ten remake, nad którym 
właśnie pracuję, też nie jest musicalem; to melodramat o 
nieszczęśliwie zakochanych. Lecz mógłbym zmienić scenę w 
hotelowej restauracji na nocny klub. A potem kolejny szef 
zrobi remake ze sceną w nocnym klubie i wstawi Freda 
(który musi już wyjść z sądu) tylko do jednego numeru. 
Przecież właśnie tyle zrobił w "Locie do Rio", jeden 
taniec - trzydziestoletni, łysiejący, umie trochę tańczyć. 
I patrzcie, co się stało.
   Zanim ktokolwiek się obejrzy, Mayer będzie powtarzał, 
że musicale wracają, a ja dostanę remake "Czterdziestej 
Drugiej Ulicy". Dowiem się, gdzie jest Alis, 
zarezerwuję sanie i urządzimy pokaz. Wszystko jest 
możliwe.
   Nawet podróże w czasie.
   Przedwczoraj połączyłem się z Vincentem, żeby 
pożyczyć program edycyjny. Powiedział, że podróże w czasie 
to plotka. "Byliśmy tak blisko", stwierdził, a jego kciuk 
i palec wskazujący niemal się zetknęły. "Teoretycznie 
efekt Casimira powinien działać tak dla czasu, jak i dla 
przestrzeni. Ale posyłali w obszar materii negatywnej 
obraz za obrazem i nic. Żadnego nałożenia. Może istnieją 
rzeczy, które są zwyczajnie niemożliwe".
   Mylił się. Tego dnia, kiedy Alis wyjeżdżała, 
powiedziała: "Po tym, co mówiłeś tamtej nocy, pomyślałam, 
że może użyję cyfrowej uprzęży do podnoszeń", a ja 
zastanawiałem się, co takiego powiedziałem. A gdy 
pokazałem jej opdysk, spytała: ""Siedem narzeczonych dla 
siedmiu braci"? Jesteś pewien?"
   "Tego nie ma na dysku", odpowiedziałem wtedy. "Jest w 
sądzie". Był, do następnego dnia. Potem sprawdziłem i 
okazało się, że film był w sądzie przez cały czas, kiedy 
jej szukałem.
   I był w sądzie przez osiem miesięcy z pozwu 
wniesionego przez Towarzystwo Ochrony Filmu. Kiedy 
zobaczyłem "Narzeczone", wyszły z sądu dwie godziny 
wcześniej. I wróciły tam godzinę później.
   Alis pracowała w Narodzinach Gwiazdy przez sześć 
miesięcy. "Narzeczone" były w sądzie przez cały ten 
czas. Wyszły, kiedy już ją znalazłem, kiedy już 
powiedziałem, że ją tam widziałem. Wtedy spytała: 
""Siedem narzeczonych dla siedmiu braci"? Jesteś 
pewien?" Myślałem, że była zaskoczona, bo skoki i 
podniesienia są bardzo trudne, zaskoczona, bo nie 
próbowała nałożyć swojego obrazu na ekran.
   "Narzeczone" nie wyszły z sądu aż do następnego 
dnia.
   A półtora tygodnia później przyszła do mnie Alis. 
Przyszła prosto z sań, prosto z ćwiczeń z uprzężą i 
maszynerią, ponieważ  miała nadzieję, że zadziałają "po 
tym, co mówiłeś tamtej nocy". I zadziałały. "Może...", 
powiedziała wtedy.
   Przyszła prosto z ćwiczeń, ubrana w różową kraciastą 
suknię Virginii Gibson, w pantalonach Virginii Gibson, w 
jej kostiumie z tańca przy budowie stodoły - tańca, który 
właśnie skończyła. Tańca, który obejrzałem sześć tygodni 
wcześniej. Moja teoria, że jakoś cofnęła się w czasie, w 
końcu okazała się słuszna. Nawet jeśli to tylko jej obraz, 
tylko piksele na ekranie. Nie próbowała podróżować w 
czasie, chciała tylko nauczyć się tańczyć, ale ekran, 
przed którym ćwiczyła, nie był ekranem. To był obszar 
materii negatywnej, pełen stochastycznych elektronów i 
potencjalnych pętli. Pełen możliwości.
   Nic nie jest niemożliwe, Vincent, pomyślałem, patrząc, 
jak Alis tańczy w swoim cekinowym kostiumie. Nie wtedy, 
kiedy wiesz, czego chcesz.
   Dzwoni Heada.
   - Pomyliłam się. Trójsilnikowiec Forda jest na 
początku drugiej części. "Indiana Jones i Świątynia 
Zagłady". Zaczyna się od klatki...
   - Znalazłem - przerywam jej, patrząc na ekran, gdzie 
Alis w platynowej peruce wykonuje skomplikowane kroki.
   - Co się dzieje? - pyta Heada. - Nie będzie pasował?
   - Nie jestem pewien - stwierdzam. - Kiedy Fred 
Astaire wychodzi z sądu?
   - Za miesiąc - odpowiada natychmiast. - Ale zaraz tam 
wróci. Sofracima-Rizzoli skarżą o naruszenie praw.
   - Kim, do diabła, są Sofracima-Rizzoli?
   - Wytwórnia, która ma prawa do nakręconego w latach 
siedemdziesiątych filmu z Fredem Astaire'em. "Liliowa 
taksówka". Przypuszczam, że się dogadają. Trzy 
miesiące. Dlaczego pytasz? - rzuca dociekliwie.
   - Samolot w "Locie do Rio". Uznałem, że tego mi 
trzeba.
   - Dwupłatowiec? Na to nie musisz czekać. Są całe tony 
filmów z dwupłatowcami. "Błękitny Max", "Skrzydła", "Droga 
do Chin"... - przerywa; wygląda na nieszczęśliwą.
   - Czy w Chinach mają sanie? - pytam.
   - Chyba żartujesz. Są szczęśliwi, jeśli mają rowery. 
I coś do jedzenia. Czemu pytasz? - dziwi się, nagle 
zaciekawiona. - Dowiedziałeś się, gdzie jest Alis?
   - Nie.
   Heada milknie, zastanawia się, czy coś mi powiedzieć.
   - Asystent kierownika planu wrócił właśnie z Chin. 
Mówi, że chodzą plotki o trzeciej rewolucji kulturalnej. 
Palą książki, reedukują, zamknęli przynajmniej jedno 
studio i aresztowali całą ekipę.
   Powinienem się zmartwić, ale jakoś nie, a Heada, 
która wie wszystko, dopada mnie natychmiast.
   - Wróciła? - pyta. - Masz od niej jakieś wieści?
   - Nie - mówię, bo wreszcie nauczyłem się, jak 
okłamywać Headę i ponieważ to prawda. Nie wiem, gdzie jest 
i nie słyszałem od niej ani słowa. Ale otrzymałem 
wiadomość.
   Od wyjazdu Alis Fred Astaire dwa razy wyszedł z sądu: 
raz między sprawami o prawa autorskie na dokładnie osiem 
sekund, za drugim razem w zeszłym miesiącu, kiedy 
Stowarzyszenie Filmowe złożyło wniosek o uznanie Freda za 
postać historyczną kina.
   Tym razem byłem gotowy. Miałem beguine'a na opdysku, 
w pamięci i na taśmie. Zacząłem sprawdzać, zanim alarm 
przestał brzęczeć.
   Było to w środku nocy, jak zwykle, i w pierwszej 
chwili myślałem, że nie obudziłem się do końca, albo że 
mam ostatni rozbłysk.
   - Powiększyć górny lewy - poleciłem i spojrzałem 
znowu. I znowu. I rano.
   Za każdym razem wyglądało tak samo. Wiadomość była 
głośna i wyraźna: Alis czuła się dobrze, mimo powstań i 
rewolucji znalazła jakieś miejsce do ćwiczeń i kogoś, kto 
uczy ją stepowania w stylu Eleanor Powell. I wróci, bo w 
Chinach nie mają sań. A kiedy wróci, zatańczy beguine'a z 
Fredem Astaire'em.
   A może już zatańczyła. Widziałem ją w tańcu przy 
budowie stodoły w "Narzeczonych" sześć tygodni 
wcześniej, zanim tego spróbowała. Minęły cztery, odkąd 
widziałem ją w "Melodii". Może już wróciła. Może już 
to zrobiła.
   Ale nie sądzę. Aktualnemu Jamesowi Deanowi z Narodzin 
Gwiazdy obiecałem zapas choocha na całe życie, żeby tylko 
mnie uprzedził, gdyby ktoś dotknął digimatte'u. Fred wciąż 
jest w sądzie. Nie wiem, jak daleko w czasie sięga pętla. 
Minęło sześć tygodni, odkąd zobaczyłem ją w 
"Narzeczonych". Trudno powiedzieć, jak dawno ten 
obraz już tam był. Poniżej dwóch lat, gdyż nie było jej w 
"Czterdziestej Drugiej Ulicy", gdy oglądałem ją po 
raz pierwszy i kiedy zacząłem listę Mayera. Tak, wiem, 
byłem naćpany i mogłem ją przeoczyć. Ale nie. Jej twarz 
poznałbym wszędzie.
   Zatem poniżej dwóch lat. A Heada, która wie wszystko, 
mówi, że Fred wyjdzie z sądu za trzy miesiące.
   Tymczasem jestem zajęty, robię remake'i i staram się, 
by wyszły dobrze. Próbuję namówić Mayera, żeby przekonał 
ILMGM do objęcia prawem autorskim Ruby Keeler i Eleanor 
Powell, pracującą dla ruchu oporu.
   Wymyśliłem nawet szczęśliwe zakończenie dla 
"Casablanki".
   Jest już po wojnie. Rick wrócił do Casablanki po 
walce w ruchu oporu i kto wie po jakich jeszcze 
przeżyciach. Cafe Americain jest spalona, wszyscy 
zniknęli, nawet papuga, nawet Sam. Bogie przez długą 
chwilę stoi i patrzy na ruiny, potem zaczyna grzebać w 
szczątkach, szukając czegoś, co ocalało.
   Znajduje pianino, ale kiedy je ustawia, wypada połowa 
klawiszy. Wygrzebuje całą butelkę scotcha, stawia na 
pianinie i zaczyna szukać szklanki. I zjawia się ona, 
stając w tym, co zostało z drzwi.
   Wygląda inaczej, włosy ma ściągnięte do tyłu, jest 
szczuplejsza, zmęczona. Patrząc na nią od razu wiadomo, że 
Paul Henreid nie żyje, że wiele przeszła. Ale taką twarz 
można poznać wszędzie.
   Stoi w drzwiach, a Bogie, wciąż szukając szklanki, 
unosi głowę i widzi ją.
   Żadnego dialogu. Żadnej muzyki. Żadnego uścisku, mimo 
wszystkich rewelacyjnych pomysłów Heady. Tylko oni dwoje, 
którzy nigdy nie wierzyli, że znów się zobaczą. Stoją i 
patrzą na siebie.
   Kiedy skończę remake, wstawię zakończenie 
"Casablanki" do komputera w Długo i Szczęśliwie, dla 
turatów.
   Tymczasem muszę rozdzielić moich nieszczęśliwych 
kochanków i wysłać ich gdzieś daleko, żeby cierpieli na 
rozmaite sposoby i zapłacili za swoje grzechy. A do tego 
potrzebny mi jest samolot.
   Zapisuję "Wystarczy cokolwiek" na dysk i w pamięci, 
na wypadek gdyby Kate Capshaw trafiła do sądu. Potem 
przewijam do trójsilnikowego Forda i zapamiętuję go także, 
na wypadek gdyby dwupłatowiec się nie nadał.
   - "Droga do Chin" - mówię, a potem odwołuję, 
zanim się pojawia. - Pokaz równoczesny. Ekran jeden, 
"Świątynia Zagłady", dwa "Deszczowa piosenka", 
trzy, "Dobre wieści"...
   Recytuję całą litanię i Alis, jedna po drugiej, 
pojawia się na ekranach, w spodniach, tiurniurach, 
zielonych kamizelkach, z kucykiem, z rudymi lokami, z 
włosami na pazia. We wszystkich wersjach jej twarz jest 
taka sama, skupiona, czujna, skoncentrowana na krokach i 
muzyce, nieświadoma, że pokonuje kodowania, porównanie 
Brownowskie i czas.
   - Ekran osiemnaście - mówię. - "Siedem narzeczonych 
dla siedmiu braci".
   Wiruje po podłodze i wskakuje w ramiona Russa 
Tamblyna. On też pokonał czas. Oni wszyscy, Gene, Ruby i 
Fred, pomimo śmierci musicalu, pomimo urzędasów z 
wytwórni, hakatów i sądów, pokonują czas w obrocie, 
uśmiechu, podnoszeniu, chwytają w nieprzemijającą chwilę 
to, czego pragniemy i nie możemy zdobyć.
   Zbyt długo pracowałem nad melodramatami. Muszę się 
wziąć do roboty, wybrać samolot i zachować sentymenty na 
wielkie pożegnanie moich kochanków.
   - Wygasić wszystkie ekrany - polecam. - Główny ekran, 
"Droga do"... - przerywam i patrzę na srebrny ekran, 
jak Ray Milland tęskniący za drinkiem w "Straconym 
weekendzie".
   - Ekran główny - mówię. - Klatka 96-1100. Bez 
dźwięku. "Melodia z Broadwayu". - I siadam na łóżku.
   Stepują obok siebie, ubrani w biel, zatopieni w 
muzyce, której nie słyszę, w rytmicznych krokach, które 
ćwiczyli tygodniami; tańczą swobodnie, bez wysiłku. Jej 
jasnobrązowe włosy chwytają skądś światło.
   Alis wchodzi w obrót, a biała spódnica rozwiewa się 
tym samym łukiem, co u Eleanor - porównanie Brownowskie. 
Też musiało to zająć tygodnie.
   Obok niej, swobodny, elegancki, nie dbający o prawa 
autorskie i fuzje, Fred wystukuje szybki rytm. Alis 
odpowiada i odwraca się, by przez ramię rzucić mu 
zachwycony uśmiech.
   - Stop klatka - mówię i zatrzymuje się w obrocie, jej 
wyciągnięta dłoń niemal dotyka mojej.
   Pochylam się, patrząc na twarz, którą zobaczyłem w 
drzwiach tej pierwszej nocy, twarz, którą poznam wszędzie. 
Zawsze będziemy mieli Paryż.
   - Do przodu trzy klatki i stop - mówię, a ona błyska 
do mnie zachwyconym, nieskończenie obiecującym uśmiechem.
   - Do przodu w czasie rzeczywistym - rzucam i widzę 
Alis taką, jaka powinna być: tańczącą w filmach.
   
                           KONIEC
   
                           Obsada
   
                                                   KONIEC