Ernest Bryll
Wieczernik
        
               Dramat w dwu częściach
        
        
        
        
        
        
        
        
        
        
          Polski Związek Niewidomych
          Zakład Wydawnictw i Nagrań
                Warszawa 1991






        
        
        
        
        
        
        
        
        
        
          Tłoczono pismem punktowym 
        dla niewidomych
        w Drukarni Pzn,
        Warszawa, ul. Konwiktorska 9
        Przedruk z wydawnictwa "Pax",
        Warszawa 1990
        
        
        
        
        
          Pisał J. Podstawka
          Korekty dokonali
        St. Makowski
        i  D. Jagiełło
        
          Osoby:
        
          Magdalena - Mg.
          Tomasz - T.
          Piotr - P.
          Jan - J.
          Jakub - Jk.
          Uczeń I - U I
          Uczeń II - U II
          Nieznajomy - Nz.
          Nikodem - N.
          Józef z Arymatei - Jza.
          Maria - M.
        
          Część I
        
          (Na scenie stoi stół z 
        pozostawionymi w nieładzie 
        resztkami wieczerzy. Krzesła 
        wokół stołu poprzesuwane i 
        poprzewracane, ogólne wrażenie 
        nieładu. W pokoju zdenerwowani 
        uczniowie. Dwie kobiety milcząc 
        porządkują stół, stawiają 
        krzesła. W czasie tej pracy 
        zaczynają recytację, ale tak, 
        jakby mówiły coś o postaciach, 
        które będą grały. Magdalena 
        przystaje i nagle patrzy w oczy 






        Marii mówiąc): 
          Mg.: Od wesela biedaków w 
        galilejskiej Kanie@ nie było o 
        Niej słowa po Ewangielijach,@ bo 
        niepotrzebna tam była Maryja,@ 
        gdzie było cudów wielkie 
        świętowanie.@
          Nie słychać było o Niej w 
        Palmowej Niedzieli,@ gdy każdy w 
        mieście chciał być uczniem 
        Twoim,@ gdy każdy wołał, że już 
        się nie boi,@ bo zna Mesjasza i 
        wyzwolicieli.@ 
          Nie było Jej, gdzie ciemność, 
        wieczerza zdradziecka,@ nie 
        będzie Jej, gdy Judasz śliną 
        was obliże,@ ale tak będzie 
        stać pod waszym krzyżem,@ jako 
        stała pod męką Boga - swego 
        Dziecka.@
          Gdy was odejdą wszyscy, Ona 
        pozostanie,@ tak jak była przy 
        każdym, gdyście się rodzili.@ 
        Ona wyprosi dla was, byście wino 
        pili,@ nie ciemną wodę śmierci,@ 
        ale Zmartwychwstanie.@
        (Maria patrzy chwilę na 
        Magdalenę i milcząc wychodzi. 
        Jan staje przy miejscu, jakie 
        zajmował podczas tej Wieczerzy. 
        Zapala świeczkę i mówi pochylony 
        nad tym żałobnym płomykiem).
          J.: Jam jest Jan. Ten 
        najmłodszy. Najbardziej kochany@ 
        uczeń. Ja Ciebie jak Piotr się 
        zaparłem,@ bo ja stałem przy 
        Piotrze, gdy Piotr był pytany,@ 
        ścisnąłem zęby i ust nie 
        otwarłem.@ 
          Czułem pod gardłem jak kosmate 
        zwierzę@ strach. Nie umiałem 
        nawet przełknąć śliny@ i 
        wspominałem naszą ostatnią 
        wieczerzę,@ uśmiech Judasza...@ 
          Panie, byłem z nimi@ przeciwko 
        Tobie. I dziś jestem z nimi@ 
        jako my wszyscy, co się tu 
        boimy,@ że przyjdą nocą i będą 
        nas badać@ tak jak badali 
        Piotra...@ Jak kosmate zwierzę@ 
        łaskocze nas pod gardłem miękką 
        łapką zdrada.@ "Wystarczy, abyś 
        milczał" - czule do mnie gada,@ 
        "byś tylko przestał wierzyć" - 
        szczerzy zęby szczerze.@ "Tego, 






        co było, nie ma."@ W cóż ja mogę 
        wierzyć?@ Może pozwolą mi wrócić 
        do domu.@ Na chleb zarobić. 
        Założyć rodzinę.@ Dla matki 
        Zabitego być przybranym synem.@ 
        Czasem wspomnieć o Tobie i chleb 
        w palcach drobić@ podczas 
        wieczerzy...@ I tęsknić za 
        winem,@ które piliśmy z Tobą 
        żywiąc się cudami,@ wędrując 
        śpiewający pieśni nad pieśniami.@
          Mg.: Musimy iść. On czeka na 
        nas, czy przyjdziemy.@ 
          P.: Ale jak iść?@
          Mg.: Zwyczajnie. Jak idziesz 
        do grobu.@ Takie jest przecież 
        prawo, że trzeba pochować@ 
        ciało. Zawinąć w płótna i oddać 
        je ziemi.@ Tam trzeba iść.@
          P.: Wyłapią nas, kiedy 
        wyjdziemy...@
          Mg.: Nie bój się, jak się nie 
        bał Nikodem tchórzliwy.@ Nawet 
        on, który nocą przychodził do 
        Pana@ i pytał wciąż o prawdę, 
        choć mu była znana.@ Nawet on, 
        który tylko był tajemnie z nami@ 
        i nie powiedział słowa dla 
        naszej obrony,@ przyniósł na 
        grób ofiarę i choć wystraszony,@ 
        zrozumiał...@ 
          J.: Co zrozumiał?@
          Mg.: Że nawet strachliwy@ musi 
        prawdzie zaświadczyć.@ 
          T.: Gdy Pan był nieżywy,@ on 
        przybiegł dać świadectwo, choć 
        milczał w tej sali,@ gdzie Syna 
        Człowieczego okrutnie badali.@ 
        Teraz trupowi przyniósł wonności 
        i uciekł,@ zaświadczył prawdzie 
        i więcej nie wróci.@
          Mg.: Ale był.@ 
          T.: Razem z drugim, też wielce 
        czcigodnym,@ co każdej prawdy 
        słucha, choć prawdy niegłodny,@ 
        tylko chce jej smakować, jak  
        bogacz razowiec@ czasami 
        przegryźć lubi.@ Nawet dał 
        grobowiec,@ żeby tam złożyć 
        Ukrzyżowanego.@ I znajdzie też 
        grobowce piękne dla każdego@ z 
        nas - gdy będziemy jutro 
        krzyżowani.@
          Mg.: Pójdę. Tam Pan nasz czeka 
        wciąż nie pochowany,@ tylko 






        rzucony pośpiesznie do grobu.@ 
          P.: Chcą nas wyłapać.@
          T.: Szukają sposobu@ i będą 
        wszystkich mieli.@ 
          Mg.: Trzeba iść. On czeka.@ 
          T.: A tam żołnierze na nas już 
        będą czekali.@ 
          Mg.: Trzeba iść. Pójdę sama.@ 
          P.: Kto kamień odwali?@ 
          Mg.: Nie wiem. Jak trzeba, 
        będę przy kamieniu@ tak długo 
        warowała, aż się ktoś odważy@ 
        podejść do grobu. Aż nie będzie 
        straży.@ On także czekał długo, 
        nim w moim sumieniu@ coś się jak 
        świeczka malutka zapali.@
          T.: Zdradzisz nas.@ 
          Mg.: Co mam zdradzić? Że tu 
        czuwaliśmy,@ że siebie tak 
        dokładnie przez strach 
        poznaliśmy,@ aż każdy obcym stał 
        się dla drugiego?@ Ja chcę 
        pamiętać tylko, jak razem 
        byliśmy,@ każdy z nas zasłuchany 
        i wpatrzony w Niego.@ Ja was nie 
        zdradzę, bo was tutaj nie ma,@ 
        nie ma w was teraz siły, jaką 
        znała ziemia,@ kiedy po drogach 
        w kurzu, pyle, chłodzie@ 
        szliście śpiewając pieśni o 
        Bożym narodzie.@ 
          T. (zapala świeczkę): Panie, 
        mój Panie, czemuś nas opuścił?@ I 
        czemuś do nas samotność 
        dopuścił?@ Czemu nam odebrałeś 
        jedność z Twym imieniem@ a 
        oddałeś na ciemność, zwątpienie, 
        sumienie?@ (podnosi w górę 
        świeczkę) Ciemno tu, no i 
        dobrze, że tak właśnie ciemno.@ 
        Sami jesteśmy. Dobrze, że 
        jesteśmy sami@ i tak siedzimy 
        zamknięci za drzwiami.@ Daremne 
        wszystko było. Dobrze, że 
        daremne.@ Kogo Ty miałeś z sobą, 
        Mistrzu nasz zabity?@ Ten tłum, 
        co krzyczał, żebyś go prowadził@ 
        aż do zwycięstwa. Ledwo Cię 
        złapali,@ każdy zapomniał, 
        odwrócił się, zdradził.@ I myśmy 
        także, Panie, uciekali.@ Jan 
        mówi, że był z Tobą, że Cię 
        odprowadził,@ i stał pod Twoją 
        męką. Jan - Twój ukochany@ uczeń 
        - tak mówi. I jest podziwiany.@ 






        Jan szczery - nie wie jeszcze, 
        że ten podziw lubi.@ Jest młody 
        - jak przeżyje, to się będzie 
        chlubić,@ że kiedyś był odważny 
        i coś w życiu robił,@ gdzieś 
        był, do jakiejś walki się 
        sposobił.@ I chociaż teraz stary 
        i trochę pijany,@ to ma prawo 
        pouczać sąsiadów, rodzinę,@ jak 
        to kiedyś rozumiał coś... 
        Dzielił się winem,@ łamał się po 
        coś chlebem...@ I choć nic nie 
        zrobił,@ to do wielkiego czegoś 
        się sposobił.@ Jeśli przeżyje 
        Jan, za lat czterdzieści,@ za 
        brudnym stołem, w tym ubogim 
        mieście@ będzie powiadać dzieje. 
        A strachliwe wnuki@ tych, co 
        zdradzili dzisiaj, będą tej 
        nauki@ słuchać i wierzyć. Może i 
        powstaną,@ żeby świat nową 
        zadziwić przegraną.@ (podchodzi 
        do kryjącego się w cieniu 
        Jakuba) Bo my jesteśmy naród 
        przez Boga wybrany,@ żeby, ledwo 
        grzbiet dźwignie, zaraz był 
        zdeptany.@ (świecąc w twarz 
        Jakubowi) Jan ponoć był przy 
        męce. Lecz dziwnie z daleka@ 
        szedł za swym Mistrzem. Dziwnie 
        jakoś zwlekał,@ gdy Mistrz upadł 
        i wokół nikogo nie było,@ kto by 
        Mu zechciał pomóc. Tylu 
        uwierzyło,@ tylu za Nim 
        chodziło. Z tylu zdjął 
        cierpienie,@ tylu wskrzesił i 
        nawet ci z grobu wskrzeszeni@ 
        jakoś się bali śmierci. Więc Go 
        podniósł z ziemi@ człowiek, 
        który Go nie znał i nie słyszał 
        o Nim,@ do pomocy pałkami przez 
        straż zagoniony,@ nieznany 
        Cyrenejczyk...@ (gasi świecę) 
          Jk.: Ja, Jakub, dawny uczeń 
        Jezusowy,@ po śmierci mego 
        Mistrza w grobie się ukryłem@ i 
        marznę teraz w tym lęku 
        grobowym,@ i nie wiem nawet, czy 
        Jakubem byłem,@ bo gdzie są 
        cuda?@ Śmierć je wymazała,@ i 
        być musiało sennym omamieniem@ i 
        grobu otworzenie, Łazarza 
        wskrzeszenie.@ Chociaż pamiętam 
        słodki zaduch ciała,@ co 
        przytłaczał Łazarza... Choć obok 






        nas siedział@ Łazarz, gdy 
        pytaliśmy - to nic nie 
        powiedział.@ Czy jest w nas coś 
        trwalszego niż krew, co ucieka,@ 
        czy nie ma...@ Nie zaparłem się 
        jak Piotr od razu,@ ale czekałem 
        Ciebie i jeszcze bym czekał,@ 
        gdybyś mi krwi i potu swego nie 
        okazał,@ łazarzowego zaduchu 
        człowieka.@ Czy ja zdradziłem 
        Ciebie?@ Czyś Ty swoich 
        zdradził?@ Po coś nam pokazywał, 
        że masz tyle mocy?@ Miałeś być 
        Zbawicielem, co nas wyprowadzi@ 
        z samej paszczy Imperium...@ A  
        Ciebie wśród nocy@ wzięli, jak 
        chcieli.@ 
          T.: To tylko się liczy,@ co 
        jest. A czego nie ma, albo 
        kiedyś będzie,@ tego nie ma. Nas 
        jutro wyłapią szpiegowie,@ a 
        zapłacony pismak naskrobie w 
        legendzie,@ że nas nie było...@ 
          Jk.: Więc mi nic nie powiesz,@ 
        Panie. Ja, Jakub, w grobie się 
        ukryłem@ i jak trup strachem 
        cuchnę, i jak Łazarz czekam,@ 
        Panie, przypomnij mi, że kiedyś 
        żyłem,@ zdejmij noc z moich 
        oczu,@ wróć mi twarz 
        człowieka...@ 
          T.: Chcesz mieć znów twarz 
        człowieka, to wracaj do grobu.@ 
        Tam na cmentarzu nikt nie będzie 
        szukał.@ Pośpij sobie, aż 
        wszystko się uładzi znowu,@ 
        ludzie zapomną Palmowej 
        Niedzieli,@ zapomną, w co 
        wierzyli i o czym krzyczeli.@ 
        Przyjdą dni szare takiego 
        zmęczenia,@ że nikt nie będzie 
        chciał o nas pamiętać,@ wtedy 
        wyjdź z tego grobu od strachu 
        śmierdzący.@ Będziesz śmierdział 
        jak inni w tym kraju 
        zwątpienia,@ żyć będziesz - ani 
        zimny, ani zbyt gorący,@ tak jak 
        my wszyscy.@ (Jakub idzie powoli 
        do drzwi. Odmyka je, na chwilę 
        wpada światło i szum tłumu, 
        dalekie odgłosy pogoni.) 
          T. (patrzy na stojącego w 
        drzwiach Jakuba): Tak jak my 
        wszyscy, co tutaj czuwamy.@ Po 
        co? Bo się boimy. No, wyjdź. 






        Powiedz: "Jestem@ jeden z tych, 
        co z Nim jedli ostatnią 
        wieczerzę,@ choć wszystko w nas 
        zabite, to ja dalej wierzę.@ 
        Wierzę. Chcę wierzyć i chcę być 
        zabity@ za tę wiarę, co była we 
        mnie. Może wróci@ ta wiara. Ja 
        bojaźnią i zdradą okryty@ 
        wierzę..." No, czego stoisz, 
        idź.@ (Jakub przestępuje próg. I 
        nagle Piotr zatrzymuje go i nie 
        pozwala wyjść.) 
          T. (patrząc na Piotra): A 
        więc nie ma po co...@  
        (Magdalena nagle odpycha Jakuba 
        oraz Piotra i wybiega przez 
        drzwi. Piotr patrzy bezradnie za 
        nią, jak biegnie gdzieś wprost w 
        zgiełk obławy.) 
          P.: I znowu Go zdradziłem. Gdy 
        płakałem nocą@ tam... Bo nikt 
        nie tknął mnie, chociaż 
        wiedzieli,@ że jestem Jego 
        uczniem.@ Jakby zapomnieli@ o 
        mnie. Nie zapomnieli. Nie. Oni 
        gardzili,@ oni widzieli, jak się 
        zapierałem,@ że nie mam nic 
        wspólnego.@ Stałem i 
        śmierdziałem@ strachem. I każdy 
        z daleka omijał@ to miejsce, 
        gdzie ja stałem.@ Wtedy ta 
        kobieta,@ co mnie pytała o to, 
        "Czyś jest Jezusowy?",@ wyszła i 
        powiedziała: "Będą was zabijać,@ 
        uciekaj lepiej, Piotrze, nie 
        jesteś gotowy,@ żeby przy 
        Mistrzu stanąć".@ Wyjąkałem: "Po 
        co@ pytałaś mnie?" "Z głupoty. 
        Gdy przyszliście nocą,@ 
        myślałam, że to będzie byle 
        przesłuchanie,@ postraszą was i 
        tyle..."@ 
          T.: Ty tam byłeś, Janie?@ 
          J.: Byłem. 
          T.: Ty lepiej znałeś tamtych 
        ludzi@ niż Piotr. Dlaczego 
        ciebie nie pytali,@ a Piotra?@ 
        Może trochę chłopca żałowali,@ 
        albo wiedzieli, co byś im 
        powiedział.@ Nie wiesz. To może 
        powiem...@
          P.: Lepiej, by nie wiedział,@ 
        jak się strach rodzi.@ 
          T.: Czemu nie ma wiedzieć?@ On 
        jest tak samo młody jak ci, co 






        krzyczeli:@ "Zwycięstwo!" I 
        gdzie teraz nagle się podzieli,@ 
        nawet tutaj ich braknie. Tu, na 
        tej wieczerzy@ strachu.@ 
          Jk.: Ale on tutaj jest.@ 
          T.: Pytam: czy wierzył?@ W co 
        wierzył, gdy był z nami? Czy 
        tylko w zachwycie@ szedł za swym 
        Mistrzem przez łąki zielone@ 
        cudami rozlicznymi pięknie 
        ukwiecone?@ No, co pamiętasz z 
        tego, kiedy byłeś z Panem?@ 
          J.: Właśnie pamiętam łąki. 
        Tłumy zasłuchane,@ pamiętam, jak 
        On mówił: "Kiedy cię uderzą,@ 
        nadstaw drugi policzek"...@ 
          T.: I tyś w to uwierzył.@ Ty 
        to pamiętasz. A ja mam w 
        pamięci,@ jak to nieśliśmy 
        chleby ludziom wygłodniałym,@ i 
        chociaż wszyscy byli tacy 
        zachwyceni, święci,@ to się 
        wokół tych koszów tłumy 
        kotłowały.@ Przecież widzieli, 
        że On chleb rozmnożył,@ nie byli 
        głodni. Trochę wygłodzeni.@ 
        Przecież widzieli, że to jest 
        cud Boży,@ że On kawałek chleba 
        w tysiąc chlebów zmienił,@ a 
        każdy łapy wyciągnął. Odpychał@ 
        innych i chlebem tym tak się 
        opychał,@ jakby cudu nie 
        widział. Jakby życie całe@ miał 
        żuć tylko ten chleba jedyny 
        kawałek.@ Taki jest twój lud, 
        Piotrze.@ Teraz, gdy ulice@ 
        pełne są szpiclów, nikt nam nie 
        wybaczy,@ nie przypomni, że 
        wszyscy chcieli żyć inaczej.@ 
        Gdybyśmy my wygrali, to by tu 
        siedzieli@ pieśniarze i uczeni. 
        Każde nasze słowo@ zapisywali, 
        badali na nowo,@ ale ich nie ma 
        tam, gdzie trupem cuchnie.@
          Jk.: Nas też nie było...@
          T.: Piotrze, kiedy z kuchni@ 
        wyszła ta baba i pytać zaczęła:@ 
        "Czyś od nas, czy nie od nas?", 
        nic nie chciała więcej?@ A kiedy 
        potem tamci wzięli cię za ręce@ 
        i znów pytali - nie było w 
        pytaniach@ jakiegoś słówka, 
        półmyśli, półzdania?@
          P.: O co pytali, tego się 
        zaparłem,@ że jestem jednym z 






        was. Wtedy umarłem,@ poczułem 
        takie zimno w sobie, 
        opuszczenie.@ 
          J.: I zapłakałeś...@ 
          T.: Bo Piotr ma sumienie,@ ale 
        może nie pojął czego. Może 
        wtedy@ ktoś chciał szepnąć, że w 
        górze też nie są tak zgodni,@ że 
        choć jesteśmy jednym 
        niiewygodni,@ to może drugim 
        będziemy wygodni.@ Gdyby On żył. 
        My razem z Nim. Trochę w 
        ukryciu,@ a potem powolutku, 
        spokojnie, inaczej,@ niż 
        zaczęliśmy. Do innych słuchaczy@ 
        mówić. Nie tak jak zawsze o 
        chłopach, pasterzach.@ To było 
        dobre, by tłum ciemny wierzył,@ 
        by widział to, co było w jego 
        ciemnym życiu.@ Gdyby inaczej 
        zacząć? Nie tymi słowami,@ jakie 
        rodzi ojczyzna zabita deskami,@ 
        a nikt ich na szerokim świecie 
        nie pojmuje.@ On zawsze czuł to 
        tylko, co tłum ciemny czuje.@ A 
        może tam, gdzieś w świecie, ktoś 
        chciał i po trochu@ zrozumieć, 
        lecz nie pojął bajki dla 
        motłochu.@ Przypomnij sobie, 
        Piotrze. Może jakie słowo,@ może 
        nie jest za późno?@
          J.: Przecież On już w grobie.@ 
          T.: Ale my zostaliśmy. Możemy 
        na nowo@ przypomnieć to, co 
        było. Wpierw słowo po słowie@ 
        oczyścić z kurzu, gnoju, 
        zacofania@ ojczyzny naszej, 
        której nikt nie umie@ zrozumieć, 
        bo i ona siebie nie rozumie.@ 
        Może ktoś dał znak tobie?@
          P.: Staliśmy przy ogniu,@ już 
        nikt nie pytał mnie. Wszyscy 
        wiedzieli,@ że kłamię. Ale nawet 
        bawić się nie chcieli@ moim 
        strachem. I chociaż czułem to 
        znudzenie,@ pogardę, to czekałem 
        na ich zapewnienie,@ że mnie 
        wypuszczą wolno. I tak pod 
        ścianami@ zacząłem się przemykać 
        - murem pod kuchniami@ tam, 
        gdzie śmietnisko. I tam 
        zobaczyłem@ kobietę, która w 
        ręce podniosła koguta@ ubitego 
        na dzisiaj. I wiechciem 
        płonącym@ opalała mu pióra. 






        Czułem zapach mdlący@ i ten 
        smród za mną przywlókł się aż 
        tutaj.@
        (Słychać zza drzwi 
        szybkie kroki i gwałtowne 
        łomotanie.)
          Jk.: Są. Szybciej!@ 
          J. (z determinacją): 
        Przyszli.@ 
          P.: A gdzie się skryjemy?@
          Jk.: U swoich.@
          T.: Nie ma swoich. Nie ma już 
        nikogo.@ My zostaliśmy tylko. I 
        za Nim pójdziemy.@ Po co jak 
        szczury kryć się pod podłogą?@ 
        (Idzie do drzwi, otwiera je i 
        pewny pojmania odwraca się do 
        swoich współtowarzyszy, nie 
        patrząc nawet, kto jest za 
        drzwiami.)
          T.: Jestem. Zaczyna się i nasz 
        ogrójec.@ Powiemy teraz Tak - za 
        Tak, Nie - za Nie.@ 
          Mg. (wpada z krzykiem): Nie ma 
        już ciała, więc jest 
        Zmartwychwstanie.@ Nie ma już 
        ciała w grobie. Więc On do nas 
        idzie,@ może już przyszedł. Może 
        kto Go widział?@ 
          T.: Kto widział?@
          Mg.: On jest z nami. Nie 
        zapomniał o nas.@ 
          P.: A kamień?
          Mg.: Cała ściana grobu 
        odwalona.@
          P.: Jak mógł odwalić kamień? 
        Trzeba paru chłopa@ i sposobem 
        trza dźwignąć. On był taki 
        słaby,@ ukrzyżowaniem przecie 
        zmordowany,@ toć krzyża nie mógł 
        unieść. Na rękach ma rany.@ Grób 
        był szczelny. Tak, żeby lis się 
        nie podkopał,@ czy inne jakie 
        zwierzę. Grób dobrze wybrany,@ 
        bogaty grób. Bezpieczny dla 
        ciała, co czeka.@ 
          T.: Więc jak to? Grób otwarty. 
        Pusto. Ni człowieka.@ A kto ci 
        grób otworzył? Czy spotkałaś 
        kogo@ z młodszych uczniów? A 
        może płaciłaś żołnierzom,@ żeby 
        odkryli kamień?@
          Mg.: Przeklęci, co słyszeli, a 
        znowu nie wierzą.@ Po co tu Jego 
        śmierć opłakujecie,@ płaczcie 






        sami nad sobą. Wy jesteście w 
        grobie.@ On jest żywy. Jak 
        mówił. Jeśli w waszej mowie@ nie 
        macie na to słowa - wspomnijcie 
        Łazarza,@ jak było. 
        Przypomnijcie, co Pan wam 
        powtarzał,@ że wróci...@ 
          J.: Przecież wołał, że Bóg Go 
        opuścił,@ i ciało Jego było tak 
        po śmierci sine,@ jakbyś nawet 
        nie trupa dotknął, ale glinę@ 
        martwą z martwych. Od ludzi, 
        Boga opuszczoną,@ którą gdzieś po 
        stworzeniu świata odrzucono.@
          Mg.: Boś ty dotykał Go. Bo 
        myśmy żyli,@ zamiast z Nim 
        umrzeć.@ Myśmy Go zdradzili.@ My 
        Go zdradzamy jeszcze,@ my 
        zdradzać będziemy.@ I choć do 
        nas przemówi,@ każdy będzie 
        niemy.@ Każdy głuchy,@ 
        zamknięty,@ ślepy,@ 
        niesłyszący,@ choćby ten głos@ 
        był Słowem,@ Bogiem wołającym.@ 
        (wpada w półśpiew) Kiedy nad 
        ziemią moją,@ nasz zdradzony 
        Panie,@ słyszymy śmiech 
        zwycięski@ jak koguta pianie,@ 
        kiedy strażnicy@ o łapach z 
        ołowiu@ biją kogoś@ wołając,@ by 
        się zastanowił@ i zgadł, kto 
        bije,@ i zgadł, za co biją,@ 
        kiedy ciemności@ twarze nasze 
        kryją,@ gdy każdy słabość 
        Piotra@ przyzywa na pomoc,@ bo, 
        jakim będzie,@ jeszcze nie 
        wiadomo -@ o Boże, spojrzyj na 
        nas,@ tak jak popatrzyłeś@ w 
        oczy Piotrowi.@ Jezu, daj nam 
        siłę,@ kiedy nad ziemią naszą@ 
        zamiast zmartwychwstania@ 
        słyszymy śmiech ochrypły@ jak 
        koguta pianie.@ 
          T.: Przestań nam prorokować. 
        Gdzie byli żołnierze,@ jeżeli 
        grób był pusty?@ 
          Mg.: Czemu nie chcesz 
        wierzyć?@
          T.: Chcę wierzyć. Łatwo 
        wierzyć. Czemu 
        Zmartwychwstały,@ kiedy dźwignął 
        się z grobu, to dla większej 
        chwały@ nie rozpędził tych 
        straży? Czemu nas szukają?@ 
        (otwiera drzwi. Sygnały pogoni.) 






        Ani się cudu boją, ani 
        uciekają,@ więc nie było 
        żołnierzy?@
          Mg.: Nie. Grób otworzony@ i 
        zawój z Jego twarzy dokładnie 
        złożony.@ 
          Jk.: Jak to złożony?@ 
          T.: I po co miał składać@ ten 
        całun tak dokładnie w ogniu 
        zmartwychwstania,@ a potem 
        zniknąć, uciec? Tak bez 
        pokazania@ komukolwiek. 
        Widziałaś Go?@ 
          Mg.: Nie było ciała,@ chusta 
        porządnie złożona leżała,@ i 
        nikogo nie było.@ 
          T.: A to mnie ciekawi,@ kto w 
        co gra teraz? Kto się nami 
        bawi,@ kto zostawił grób pusty?@
          P. (głęboko wzruszony): Gdybym 
        tak miłował@ Pana, jak mnie 
        miłował...@
          T. (rozumiejąc zupełnie 
        inaczej te słowa): To byś ciało 
        schował.@
          P. (nie słysząc Tomasza): To 
        bym uwierzył. Byłbym przy tym 
        grobie@ i tak zrozumiał Ciebie, 
        choćbym nie zobaczył@ Twojego 
        zmartwychwstania.@ Boś może nie 
        raczył@ pokazać się nam 
        teraz...@ 
          T.: Tak, schowałbym ciało@ i 
        grę zaczął na nowo. Kto tę grę 
        zaczyna,@ kto zmartwychwstanie 
        chce mieć przeciw komu?@
          P.: Panie, niegodny jestem, 
        byś do mego domu@ wstąpił. I 
        pewno nigdy nie zobaczę@ Ciebie 
        i w oczy Twoje nie popatrzę.@ 
        Będę wspominał ciągle tylko to 
        spojrzenie,@ nim zapiał 
        kogut...@ 
          T.: Dziwne to zdarzenie,@ 
        jeśli to ktoś z nas, młody, 
        głupi, niewiedzący...@ coś się 
        zaczyna teraz...@ Ktoś nazbyt 
        gorliwy,@ ktoś, co się teraz 
        czuje bardzo sprawiedliwy@ i 
        chce walczyć, gdy wszystko 
        przegrane...@ A jeśli@ komuś tam 
        w górze potrzebny syn cieśli@ 
        zmartwychpowstały nagle?... Żeby 
        lud zgłupiały@ na ulicę 
        wyciągnąć i chwycić kraj cały@ 






        za gardło...@ Potem miasto wziąć 
        i dom po domu@ przeszukać. A 
        nas, cośmy zostali z pogromu,@ 
        oskarżyć o porwanie trupa. Do 
        korzeni@ wyciąć. 
        Zmartwychpowstanie zacząć w złej 
        godzinie,@ żebyśmy byli na 
        zawsze zgubieni,@ bo nikt nam 
        nie wybaczy tej krwi, co 
        popłynie...@ Trzeba iść, szukać 
        kogoś, kto umie rozmawiać@ z 
        kimś u władzy. Dopóki jeszcze w 
        mieście cisza...@ Albo uciekać, 
        zmilknąć, żeby nikt nie słyszał@ 
        i nie przypomniał nawet naszego 
        imienia.@
          J.: Trzeba iść, Piotrze.@ 
          T.: Dokąd?@ 
          P.: Do grobu!@
          T.: Już w grobie@ jesteśmy. 
        Szukaj lepszego schronienia.@ 
        Zniknij. Zaniemów. Zapomnij o 
        sobie.@
          J.: Zapomnieć?@
          T.: Nie oddychać. Tak się 
        zamknąć w sobie,@ żeby ocalić to 
        światło, co mamy.@ I kiedy czas 
        nadejdzie, znowu się spotkamy,@ 
        o tych dniach przypomnimy.@ 
        Jeśli przeżyjemy,@ będą nas 
        kiedyś słuchać.@ Jeśli 
        zaginiemy,@ nikt nie usłyszy 
        słowa.@ Bo martwy jest niemy.@ 
        (Piotr otwiera drzwi, razem z 
        Janem i Magdaleną wychodzą. 
        Tomasz woła za nimi.)
          T.: Idźcie. Najłatwiej iść. 
        Najłatwiej zginąć@ (woła do 
        reszty) chodźmy wszyscy do 
        miasta. Łatwo iść do grobu.@ Tam 
        już nikogo nie ma.@ (do 
        Magdaleny) Po co się przemykasz@ 
        cichcem? Jeżeli grób jest 
        odwalony,@ to czego się boicie? 
        Kto ten grób odmykał?@ Jeśli 
        ona, żołnierze zostali wygnani,@ 
        czemu po cichu pełznąć pod 
        ścianami,@ czego wy się boicie, 
        jeśli się to stało?@
          Mg.: Mogą nas złapać. A ja 
        miałam ciało@ tak, jak u nas w 
        zwyczaju, oblać wonnościami,@ 
        namaścić. Tak, jak nasze prawo 
        nakazało,@ niechaj umarli mają 
        to, co się należy.@






          T.: Przecież ty w Jego 
        zmartwychwstanie wierzysz?@
          Mg.: Wierzę.@ 
          T.: To po co niesiesz chustę 
        trupio białą?@ Po co wonności 
        dźwigasz dla umarłych?@
          Mg.: Bo ja się Jego nigdy nie 
        zaparłam@ i tak do grobu idę, 
        jak zwykle bywało.@
         (Magdalena wychodzi. Tomasz wybucha 
        histerycznym śmiechem. Po 
        chwili odwraca się i patrzy na 
        pozostałych w wieczerniku. To, 
        co teraz mówi, mówi przy 
        otwartych drzwiach, zza których 
        słychać odgłosy pogoni.) 
          T.: Kto z was ma przeżyć, 
        niech ucieka. Lepiej,@ żeby was 
        tu nie było. Taki czas 
        nadchodzi,@ że jedni muszą 
        ginąć, a drudzy uchodzić.@ Kto 
        kochał Go?@ Milczycie.@ Tak...@ 
        Jak oddać w słowach@ naszą 
        miłość?@
          U. I (nieśmiało): Nikt obcy 
        tego nie zrozumie.@
          T.: Musi zrozumieć. Na to 
        ludzka mowa@ ma te straszliwe 
        niejasne wyrazy -@ wiara i 
        miłość, i wierzyć, i marzyć -@ 
        żeby ktoś z niej wycisnął, co 
        najważniejszego,@ wydestylował, 
        podał innym do wypicia.@
          U. II: Nie będzie, tak jak 
        było.@
          T.: Bo my wodę życia@ piliśmy. 
        Ale inni, co przy tym nie byli,@ 
        muszą znać smak tej wody. Choć 
        nie będą pili,@ pieśń o tym 
        trzeba posłać między pokolenia.@ 
          U. I: O czym ta pieśń? O 
        strachu?@ 
          T.: Nie. O zmartwychwstaniu.@ 
        Niech mają zmartwychwstanie ci, 
        co Go wykradli,@ niech się 
        opowieść zrodzi - co byśmy 
        zrobili,@ jaka ta ziemia mogła 
        być szczęśliwa,@ i jak nam Jego 
        podstępnie zabili.@ Niech pieśń 
        się zrodzi@ pełna nienawiści,@ 
        niech ich przeklina,@ a Mesjasza 
        wzywa.@ 
          U. II: A czy zaśpiewać o tym, 
        jak Go zdradziliście,@ wy, 
        najbliżsi uczniowie?...@ 






          T.: Ta pieśń nieprawdziwa@ 
        będzie prawdziwsza niż to, co my 
        znamy.@ Nas nikt nie będzie 
        pytał,@ gdy się pieśń urodzi,@ 
        kiedy ją pokochają@ naiwni i 
        młodzi.@
          U. I: Myśmy Jego kochali,@ 
        wyście opuścili.@ Bo nie 
        starczyło przy Nim miejsca dla 
        nas.@ Zawsze z wami@ i przez was 
        stadem otoczony@ żył i tak umarł 
        przez stado zdradzony.@ Nie było 
        dla nas miejsca. Wyście 
        pilnowali,@ żeby się inny czasem 
        nie docisnął,@ bo wyście już w 
        marzeniach swoich zasiadali@ z 
        Nim na królestwie. Czy kto z was 
        pomyślał,@ że trzeba będzie 
        walczyć? Nie, wyście gadali@ o 
        cudach, o zwycięstwie. Jak 
        przyszło do czego,@ Piotr ledwo 
        miecz wyciągnął. Spod boku 
        waszego@ Mistrza złapali, 
        związali, zabrali.@ 
          U. II: Kto z was choć 
        krzyknął? A myśmy czekali,@ 
        myśmy nic nie wiedzieli, myśmy 
        wam wierzyli,@ że pilnujecie 
        sprawy...@ 
          U. I: Gdzieście się ukryli?@ 
        On umarł.@
          U. II: Wyście zdrowi.@
          T.: A teraz krew damy.@
          U. II: Teraz za późno.
          U. I: Teraz wasze imię@
          U. II: Umarło.@
          T.: Zmartwychwstanie, gdy ktoś 
        za nie zginie!@ Ktoś musi 
        umrzeć.@ Niech będzie wiadomo,@ 
        że to nie była miłość,@ ale siła 
        była.@ Ktoś musi oddać siebie,@ 
        by mu dowiedziono,@ by go pod 
        sądem znowu postawiono.@ By go 
        pytano,@ żeby mógł powiedzieć@ 
        to, czego nie powiedział On. Bo 
        nie milczenie,@ nie pokora, nie 
        słodkie wrogom wybaczenie.@ 
        Trzeba innego słowa. Niech 
        poruszy ziemię.@
          U. II: Jakiego?
          T.: Przecież mówił nam, że 
        miecz przynosi,@ a nie pokój i 
        wrogom słodkie wybaczenie.@
          U. I: A kto wam chce wybaczyć? 
        Wam, uczniom wybranym,@ tę 






        zdradę, strach, bezsilność i 
        naszą przegraną?@
          U. II: Kto z was odkupi 
        wszystko, co się stało?@ 
          T.: Przeklnij nas. Niechaj 
        gnije, co w grobie zostało,@ ale 
        idź. Ratuj słowo.@ 
          U. II: Gdzie?@ 
          T.: W ciemność, pustynię...@ 
        Zaczekaj. Potem wrócisz znowu w 
        nasze imię.@
          U. II: W wasze?@
          T.: W nasze i wasze.@ Kiedy 
        wszystkie brudy@ czas obmyje, 
        powrócisz.@ 
          U. I: Grobie pobielany!@ Czy 
        On cię takiej nauczył obłudy?@ 
        Tobie za mało tej krwi, co 
        przelana@ za nic. Bo wyście 
        jęzorem zlizali@ tę krew. Ty 
        chciałbyś, by inni ginęli,@ a wy 
        się znowu będziecie strachali.@ 
        On będzie w nas. Zostanie. Lecz 
        wasze imiona@ tak już na wieki 
        będą pamiętane.@ Módl się, by 
        lepiej były zapomniane,@ módlcie 
        się, byście szybciej mogli 
        skonać@ niż to, co widzieliśmy, 
        będzie opisane.@
         (Uczeń I i II wychodzą gwałtownie z 
        wieczernika zatrzaskując drzwi. 
        Za nimi chce biec Jakub, ale 
        Tomasz zatrzymuje go siłą.)
          T.: My tutaj zostaniemy.@ 
          Jk.: Czemu?@
          T.: Trzeba zmazać@ zdradę. 
        Będziemy czekać, jak On wtedy 
        czekał,@ zanim Go Judasz 
        zdradził. To jeszcze zostało:@ 
        dać się zabić za Niego, choć On 
        już zabity.@ Pamiętasz, jak się 
        modlił i potem ociekał?@ Czuję 
        teraz ten zapach. Jakby moje 
        ciało@ cuchnęło trupem. Wtedy 
        nic nie rozumiałem.@ On się 
        modlił modlitwą szarego 
        człowieka,@ który wiedział, co 
        będzie. I tak chciał uciekać@ 
        jak my teraz. I wytrwał. To nam 
        pozostało.@
         (Nagle otwierają się 
        drzwi: wpada Piotr z Janem.)
          P.: Nie ma Go!@
          T.: Nie ma. A więc się 
        zaczęło.@ Przyszedł czas, by 






        oddzielić tych, co Go kochali,@ 
        od  tych, co będą wierni.@ 
          P.: Myśmy grób sprawdzali,@ i 
        jest tak, jak mówiła.@ 
          T.: Ani śladu straży?@ A cóż 
        na to Nikodem? On, tak 
        miłosierny,@ co wonnościami 
        trupa łaskawie obdarzył.@ 
          P.: Nikodem. Nie ma...@ 
          T.: Nie ma? A ten nasz 
        uczony,@ co grób swój 
        wielkodusznie oddał. Też go nie 
        ma?@ Nie ma straży w ogrodzie? 
        Nie ma Nikodema?@ 
          P.: Jezusa nie ma w grobie. 
        Kamień odwalony.@ 
          T.: Tak sam z siebie?@ 
          P.: Dokoła czyściuteńka 
        ziemia,@ jakby nikt palcem nie 
        tknął. Dokładnie sprawdziłem.@ 
          Jk.: A zajrzałeś do środka?@ 
          P.: Wszedłem. W grobie byłem.@ 
          Jk.: I co?@
          T.: Ciała już nie ma?@
          P.: Nie ma. Dotykałem@ 
        całunu...@ 
          T.: I jak leżał? Czy był tak 
        złożony,@ jak ona nam mówiła?@
          P.: Ta chusta, co głowę@ 
        owijała, złożona była na 
        połowę,@ a całun rozrzucony,@ 
        jakby wiatr go dźwignął,@ potem 
        o ziemię cisnął@ i całun 
        zastygnął@ na kamień.@
          T.: Co za kamień? Dotknąłeś?@ 
          P.: Dotknąłem.@ 
          T.: I co?@ 
          P.: Kawałek płótna.@ A go nie 
        dźwignąłem,@ nie dałem rady.@ 
        Jakby ciężar grobu,@ wszystkich 
        grobów na ziemi@ wszedł w to 
        płótno lniane.@ 
          J. (wbiegając): Magdalena 
        została...@
          P.: Nie było sposobu@ 
        podźwignąć tego płótna.@ 
          J.: Każdą Jego ranę@ płótno to 
        wzięło w siebie.@ Na płótnie 
        odbity@ jest On@ jak był po 
        śmierci.@ 
          T.: Więc gdzie jest ukryty?@
          P.: Może...@ 
          J.: Zmartwychwstał...@ 
          T.: Dzisiaj? Czemu tej nowiny@ 
        nie przyniósł nam natychmiast 






        Nikodem cnotliwy?@ On przecież 
        czekał ciągle, jak z Jezusem 
        będzie,@ czy go wezmą, ubiją, 
        czy może zasiędzie@ Jezus na 
        tronie. On obok Jezusa...@ Gdzie 
        podział się Nikodem, mędrzec 
        sprawiedliwy,@ gdzie jest ten 
        drugi, co się ciągle wzruszał?@ 
        Który nam w ucho szeptał 
        "Zwyciężymy, bracie"?@ Takiej 
        okazji on już by nie stracił,@ 
        on przy każdej wygranej zaraz 
        się bogacił,@ on pierwszy 
        wszystko wiedział. I wie, gdzie 
        jest ciało.@ Nie ma go tu...@ 
        Niewiele czasu nam zostało.@ 
        Judasz wie, gdzie jesteśmy. 
        Czemu nas nie zdradził?@ Kto 
        przeciw komu znowu grę 
        prowadzi,@ kto przeciw komu 
        pragnie ocalenia?@ I kto chce 
        naszej śmierci? A kto 
        upodlenia?@ 
          J.: On zmartwychwstał.@ 
          T.: Na pewno?@
          P.: Byłem.@
          J.: Dotykałem.@
          P.: Tego płótna.@
          T.: A jeśli... To co się 
        odmienia?@ Chociaż się swoim 
        uczniom jakoś nie pokazał,@ 
        powiedzmy, że jest tutaj. I że 
        stał się ciałem.@
         (Reszta poza Tomaszem klęka.)
          T.: I co mówi? Co uczniom ma 
        do powiedzenia?@ 
          J.: Że śmierć zwyciężył.@ 
          T.: I co dalej będzie?@
          J.: On na swym tronie 
        świetlistym zasiędzie@ i 
        sprawiedliwość będzie.@ 
          T.: Czym jest sprawiedliwość?@ 
          J.: Że wszystko według prawa.@ 
          T.: On został zabity@ wedle 
        prawa.@ 
          J.: To prawo będzie 
        odmienione.@ 
          T.: Na jakie?@ 
          P. (wściekle): Sprawiedliwe.@
          Jk.: Najpierw wybaczone@ 
        będzie grzesznikom.@ Potem...@ 
          J.: Objawione.@ 
          T.: I gęby głodne będą 
        nakarmione,@ choroby uleczone. 
        Nie będzie przemocy...@ 






          P.: I naród nasz na jasność 
        wyjdzie z ciemnej nocy.@ 
          T.: Może nie tak natychmiast. 
        Bo jeszcze oślepnie.@ 
          J.: Będzie@ to,@ co@ głosiły@ 
        pieśni@ tysiącletnie.@ 
          T.: Pieśni są po to, by były 
        śpiewane.@ A ludzie żyją, jak im 
        w życiu dane...@
          J.: Głusi@ usłyszą,@ a ślepi@ 
        zobaczą,@ 
          P.: Że naród nasz jest wolny.@
          Jk.: Że nam starczy chleba.@ 
          J.: Chleba, prawdy, swobody.@
          T.: Czy było potrzeba,@ żeby 
        On za to zginął? On, który 
        rozmnożył@ chleb i ryby. On, 
        który groby mógł otworzyć.@ On, 
        który wojska całe mógł jednym 
        skinieniem@ obalić... Gdy 
        nakazał morzu uciszenie,@ morze 
        się uciszyło. Więc czemu 
        umierał?@ 
          J.: Żeby@ zmartwychpowstać.@
          T.: I przyjść do nas teraz,@ 
        do nas... Jeśli zmartwychwstał, 
        jeżeli był Bogiem,@ to musi od 
        nas odejść. Myśmy przy Nim byli@ 
        i nic nie rozumieli. Wszystko 
        zagubili.@ On nas i chlebem 
        karmił, i poił nas słowem,@ i 
        nic się nie zmieniło.@ Jest@ jak 
        zawsze@ było.@ Jeśli On 
        zmartwychpowstał, to po co ma 
        wracać@ i znwó zaczynać z nami. 
        To daremna praca.@ Jeśli On nie 
        zmartwychwstał, a ciało 
        skradzione,@ możemy chociaż 
        umrzeć lepiej niż żyliśmy,@ 
        wierni, chociaż za późno...@ 
        Jeśli On jest żywy,@ jeśli 
        odwalił kamień, wszystko jest 
        skończone.@ Tyś się na wieki 
        zaparł, myśmy uciekali.@ Gdzie 
        jest choć jeden uczeń 
        sprawiedliwy?@ Czemu się nie 
        pokazał nam? Bośmy sprzedali,@ 
        zgubili, co zostało dla nas 
        przyniesione.@ Ty Go widziałeś, 
        Piotrze?@ 
          P.: Nie, grób odwalony.@ I 
        całun tak jak kamień.@ 
        Czułem...@ 
          J.: Ja wierzyłem.@
          T.: Widziałeś Go?@






          J.: Widziałem. Gdy przy 
        śmierci byłem.@ 
          T.: Ale tam?@
          J.: Gdy dotknąłem śladów na 
        całunie,@ czułem - dotykam 
        życia...@ 
          T.: Ale czy widziałeś?@ 
          J.: Widziałem... Czułem... 
        Powiedzieć nie umiem.@ 
        Wierzyłem. Wierzę.@ 
          T.: Czy Go dotykałeś?@ Jeśli 
        zmartwychwstał, to musi być 
        ciałem.@ 
          J.: Zmartwychwstał.@ 
          T.: Nie zmartwychwstał. 
        Módlcie się, by w twarze@ nie 
        zechciał nam popatrzeć. Bo kto 
        twarz pokaże?@ 
          Mg. (wchodzi jak odmieniona): 
        Ja Go widziałam.@ Stałam@ i 
        płakałam.@ Czemu płakałam,@ sama 
        nie wiedziałam.@ Może dlatego, 
        że Go nie zobaczę,@ bo odszedł 
        tak daleko i do takiej chwały.@ 
        I tak być musi. Nie może 
        inaczej,@ żeby Go oczy moje 
        oglądały.@ Kiedy podniosłam 
        głowę - widzę - siedzi anioł.@ 
        Najpierw jeden i pyta: "Czemu, 
        Magdaleno,@ głowę zwiesiłaś 
        nisko, twarz masz zapłakaną?"@ 
        Patrzę, a drugi anioł, co był w 
        nogach grobu,@ uśmiechnął się. I 
        teraz tych aniołów obu,@ jeden w 
        głowach, a drugi czuwający w 
        nogach,@ podniosło się. Patrzyły 
        tak uważnie oba,@ że na początku 
        jakbym zapomniała,@ że On 
        zmartwychwstał. I tak 
        powiedziałam:@ "Płaczę, panie, 
        bo przyszłam i nie widzę ciała@ 
        i komu teraz oddam ostatnią 
        posługę?"@ Wtedy się jeden anioł 
        uśMiechnął, a drugi@ chyba 
        zapłakał. A ja z tego wstydu@ 
        zerwałam się i szybko przez ten 
        ogród idę.@ Nagle patrzę. 
        Ogrodnik siedzi zadumany@ i tak 
        mi się przygląda. Ogród był 
        zdeptany,@ bo biegłam zapłakana. 
        Więc chcę mówić: Panie,@ 
        wszystko tu zaraz będzie pięknie 
        posprzątane.@ Ale może ty 
        powiesz, gdzie zabrano ciało?@ 
        Nie wiem, czemu pytałam. Tak mi 






        się spytało,@ jakbym nie była 
        pewna, że On powstał z grobu.@ 
        Przecież i grób widziałam pusty, 
        i aniołów obu,@ ale tak w sobie 
        czułam, że choć 
        zmartwychpowstał,@ to jakby dla 
        mnie samej trochę w grobie 
        został,@ bo już Go nie zobaczę.@ 
        Może Go zrozumiem@ gdzieś tam w 
        chwale. A teraz jakby żyć nie 
        umiem,@ kiedy On odszedł.@ Nagle 
        jakby ciemność@ rozdarła się@ i 
        patrzę,@ a to On przede mną,@ a 
        nie żaden ogrodnik.@ Stoję 
        zachwycona,@ widzę Go. Mam już 
        wszystko, a jeszcze mi mało,@ że 
        Go widzę. Bo nagle tak mi się 
        zachciało,@ żeby zawołał mnie 
        moim imieniem@ i On zawołał: 
        "Mario".@ A ja tak słyszałam,@ 
        jakby mnie Bóg na nowo stworzył 
        jednym tchnieniem,@ żebym na 
        wieki wieków ten głos 
        pamiętała.@ 
          T. (patrząc ze smutkiem na 
        Magdalenę): Jeśli On przyszedł, 
        to tylko dla ciebie@ przyszedł.@ 
        Jeżeli zmartwychwstał - nie dla 
        nas@ to zmartwychwstanie. Bośmy 
        nie umarli,@ a żyli i żyjemy 
        wciąż w strachu o siebie.@ Łaska 
        nadziei już nam odebrana...@ 
        Jeśli zmartwychwstał...@ 
          Mg.: Żyje.@
          T.: Odszedł z tego kraju.@
          Mg.: On twarz swoją na chwilę 
        przed nami zataił@ i czekał, czy 
        po krzyku Niedzieli Palmowej,@ 
        kiedy każdy płomienie wiary miał 
        nad głową,@ kiedy mieliśmy 
        wszystko, jak dziś nic nie 
        mamy...@ Kiedy po wielkim 
        świetle, co było nam dane,@ 
        świat nas wyśmiewa jak bandę 
        pijanych...@ Czy teraz właśnie, 
        gdy jesteśmy sami@ i ciemność 
        się nad nami z hukiem 
        zatrzasnęła,@ uwierzymy w to 
        światło, co było nad nami,@ że 
        jest, pali jak iskra. Nigdy nie 
        zginęła.@
         (Słychać pukanie do drzwi.)
          Mg.: Już jest.@
          P. (padając na kolana): Pan 
        wrócił.@






          J. (na kolanach): Pan nam się 
        ukaże.@
         (Pukanie silniejsze.) 
          Mg.: Tomaszu, otwórz Panu.@ 
          T. (Biegnie i zatrzymuje 
        się.): Po co drzwi otwierać,@ 
        jeśli odwalił kamień i oślepił 
        straże,@ nawet przez mury 
        przejdzie do nas teraz.@
          Mg.: Tomaszu, otwórz. On chce 
        być tak z nami,@ jak dawniej -@ 
          T.: Tak nie będzie. Bo już nie 
        jest z ciała.@ Kiedyś się z nami 
        dzielił chlebem i rybami,@ pił 
        wino.@ 
          Mg.: Otwórz!@ 
          T.: Tyś jedna słyszała@ Jego 
        głos, a więc poznaj...@ 
        (Magdalena z rozpaczą patrzy na 
        Tomasza, biegnie, otwiera drzwi 
        i staje jak wryta. Nikodem i 
        Józef z Arymatei wbiegają pełni 
        popłochu, jakby ich gonił 
        wzmożony na nowo odgłos pogoni).
          N.: Wiecie, co się stało?@
          Mg.: On zmartwychwstał, 
        widziałam.@
          N.: Wykradziono ciało.@ 
          Mg.: Zmartwychwstał.@
          P.: Przecież byłem. Grobu 
        dotykałem.@ 
          J.: Na płótnie rany Jego 
        rozpoznałem.@
          Mg.: On zmarwychwstał.@ 
          Jza.: Tak mówią niektórzy u 
        władzy.@ 
          P.: U władzy tak już mówią?@ 
          N.: I szukają innych.@ Chcą 
        mieć spisek.@ 
          Jza.: Nie starczy, że jeden 
        niewinny@ zginął. Im trzeba 
        teraz spisków w kraju całym.@
          T.: A są?@ 
          N.: Jak trzeba, będą 
        powstawały.@ 
          Jza.: Wy już jesteście 
        spiskiem, bo razem jesteście.@ 
        Może i w innym jakim domu w 
        mieście@ ludzie siedzą. A może 
        płaczą.@ 
          N.: Więc spiskują.@ Czekają.@ 
          P.: Na co?@ 
          N.: A kogo żałują?@ czekają. 
        Właśnie po to wykradziono 
        ciało,@ żeby się 






        zmartwychwstanie jakieś dziwne 
        stało@ i ludzie się ruszyli. Tak 
        mówią niektórzy,@ co są u władzy 
        i czekają burzy.@ A my 
        łagodni...@
          Jza.: Pragnący spokoju,@ 
        przegramy...@ 
          T.: Pewno octem, żółcią was 
        napoją,@ jak Jego napojono...@ 
          N.: Teraz trzeba ściśle@ 
        obliczać wszystko i ostrożnie 
        myśleć.@ Jeśli oni zwyciężą, to 
        czas krwi już bliski.@ Wy już 
        jesteście spiskiem, będą inne 
        spiski.@ 
          P.: Judasz nas zdradzi...@
          Jza.: Judasz? Co, nie wiecie?@ 
        Judasz powiesił się.@ 
          N.: Ale najpierw zwrócił@ 
        pieniądze zdrady.@
          Jza.: Pod nogi im rzucił.@ 
          T.: Uwierzył. Pierwszy z nas 
        do Niego wrócił.@ 
          P.: Więc Judasz już nie 
        zdradzi.@ 
          Jza.: Teraz się zaczyna@ 
        wielka nagonka. Teraz krew 
        popłynie.@ My już nic nie 
        możemy.@ 
          N.: Nikt dzisiaj nie słucha@ 
        takich jak my. W tej strasznej i 
        ciemnej godzinie@ trzeba 
        zamilknąć, przytaić się. Czekać.@ 
          T.: I zastąpić Judasza.@ 
          Jza.: Patrz, co nam przysłano.@ 
        (wyjmuje sznur i list) My sami 
        powinniśmy dziś z miasta 
        uciekać.@
          T. (ogląda sznur): Co to?@ 
          N.: To sznur Judasza.@ 
          T.: I wam go oddano?@ 
          Jza.: I list.@ 
          T.: W liściku tym cóż 
        napisano?@ (wyrywa list z ręki 
        Józefa i czyta) "Choć 
        chodziliście po nauki nocą,@ my 
        dobrze wiemy, dlaczego i po co.@ 
        Choć wyście nie gadali, kiedy Go 
        skazali,@ my dobrze wiemy, co 
        myślicie dalej.@ Chociaż wysoko 
        jeszcze dziś siedzicie,@ my 
        poczekamy, kiedyś zapłacicie.@ 
        Weźcie na szczęście ten sznur 
        Judaszowy@ i przygotujcie dla 
        siebie grób nowy..."@






         (Józef z Arymatei odbiera mu list.)
          T. (rzuca mu sznur): 
        Zapomniałeś o sznurze. Weź, bo 
        ręce pali.@ 
          Jza. (odwraca się do Piotra): 
        Pamiętaj. Oni długo nie będą 
        czekali.@ 
          N.: Jeżeli chcesz zachować 
        choć kruszynę tego,@ co było w 
        was, uciekaj.@ 
          Jza.: Do miasta żadnego@ nie 
        zachodź. Niech przeminie ta noc. 
        Miej nadzieję,@ jak my ją mamy.@ 
        (Wychodzi z Nikodemem).
          Mg. (woła za nimi): Już jest 
        zmartwychwstanie!@
          T. (podnosząc sznur): Znowu 
        ochryple kogut dla nas pieje.@ 
        Czy się zaprzemy, Piotrze?@ 
          P. (patrzy w otwarte drzwi): 
        Dopomóż nam, Panie.@ 
          T. (przed zamkniętymi 
        drzwiami): Sznur Judasza. Jedyne, 
        co po nas zostanie.@ Nic więcej. 
        Bo nie będzie tak, jak 
        marzyliśmy.@ Kiedy po Galilei z 
        Tobą wędrowałem, Panie,@ to 
        wszystko było proste. Gdzieś 
        przed siebie szliśmy@ i pieśni 
        śpiewaliśmy. I cuda tak były@ 
        dla nas jak chleb.@
          J.: Bo chleby w dłoniach się 
        mnożyły.@
          T.: A teraz? No, weź w ręce 
        ten chleb. Łam i czekaj,@ czy 
        się rozmnoży...@
         (Jan machinalnie łamie chleb).
          T.: I chleb się postarzał,@ 
        sczerstwiał. Bo tutaj jest jak 
        na cmentarzu.@ 
          J.: Przecież zmartwychwstał.@ 
          T.: Dlaczego Go nie ma,@ czemu 
        jesteśmy dalej tacy sami,@ jak 
        gdyby wszystko było w grobie 
        położone.@ Czemu Go tutaj nie 
        ma? Czemu nie jest z nami?@ 
          Mg.: Widziałam Go.@ 
          T.: I wszystko będzie 
        wybaczone?@ Lecz sznur Judasza 
        czeka na nas. Judasz wiedział.@ 
        Może przeczuwał już to 
        zmartwychwstanie,@ kiedy każdy z 
        nas w strachu i ciemności 
        siedział,@ jak tu do dziś 
        siedzimy. I nic się nie stanie.@






          Mg.: Przecież się wszystko 
        stało.@ 
          T.: Jeżeli się stało,@ nie dla 
        nas. Pomyśl, co mogę 
        powiedzieć,@ jeśliby tutaj 
        przyszedł. Jak na Jego ciało@ 
        spojrzeć? Na krew i rany?@
          Mg.: Ja ran nie widziałam.@
          T.: Boś ty Go jedna naprawdę 
        kochała,@ a Judasz Go zrozumiał. 
        Więc tyś Go poznała,@ a Judasz 
        zdradził. My mamy milczenie.@ W 
        nas ani wierność była. Ani też 
        zdradzenie.@ Najwyżej trochę 
        płaczu i koguta pianie@ może na 
        znak, że innym dano to świtanie.@
          P.: Przecież Go widzieliśmy.@
          T.: Lecz nie przyszedł z 
        wami.@ Jeśli Go widzieliście, 
        czemu tu stoicie?@ Czemu o tym 
        zwycięstwie w mieście nie 
        głosicie,@ czemu nie chcecie lud 
        ruszyć cudami?@
          P.: On tego nie rozkazał.@ 
          T.: A my zastrachani@ siedzimy 
        cicho. Więc siedźmy tak dalej.@ 
        Będziemy sobie spali i czekali,@ 
        i byli tacy sami,@ jak zawsze 
        byliśmy.@ Nawet wtedy, gdy razem 
        z Nim wśród pieśni szliśmy.@ 
        Pamiętam przecież Niedzielę 
        Palmową,@ wiem, każdy z nas już 
        widział światłość nad swą 
        głową.@ I wszystko było proste, 
        wszystko takie znane,@ i 
        wszystko wiarą naszą pokonane.@ 
        I każdy patrzał pilnie. Bo ja 
        tak patrzałem,@ czy światłość u 
        innego nie ma większej chwały,@ 
        czy stoi bliżej Pana, czy też 
        może dalej?@ Tak, każdy chciał 
        być pierwszy. Bośmy już 
        czekali@ na tę cudowną chwilę, 
        kiedy zasiądziemy@ razem z Nim i 
        nad ludem panować będziemy.@ 
        Przecież to ja - ja, Tomasz 
        milczący i skromny,@ od 
        nienawiści byłem nieprzytomny,@ 
        bo Jan był bliżej Pana...@ (do 
        Piotra) A tyś nie czuł pychy,@ 
        że będziesz pierwszy w rządach? 
        Czy ty nie marzyłeś,@ jak 
        wrócisz do swej wioski. Taki 
        skromny, cichy.@ I będziesz tak 
        ubogo żył, jak dawniej żyłeś,@ 






        niby to prosty rybak, a 
        najpierwszy w kraju.@ I że twoje 
        ubóstwo wszyscy podziwiają.@ I 
        jak to mile w ubóstwo się 
        bawić,@ a w dłoniach pieścić 
        władzę. Myślałeś...@ 
          P.: Myślałem.@ Może nie tak. 
        Inaczej. Ja się władzy bałem.@ 
          T.: Ale ten strach był słodki.@ 
          P.: Tak, słodki. Po nocy@ 
        budziłem się czasami od strachu 
        spocony.@ 
          T.: A jednak każdy chciał się 
        takim strachem pocić.@ Bo ja 
        chciałem. Pamiętasz ten tłum 
        rozmodlony@ i jak On w tłum ten 
        wjechał.@ Był taki ubogi,@ taki 
        zwyczajny. A myśmy tak chcieli,@ 
        żeby jak król się zjawił w 
        Palmowej Niedzieli,@ w blasku...@ 
          Jk.: Pamiętam, jak na ośle 
        jechał@ szary i niepozorny.@ 
          T.: Tak się bałem śmiechu,@ 
        kiedy osioł się potknął. 
        Myślałem, ktoś krzyknie@ i cały 
        lud w ulicach wielkim śmiechem 
        ryknie.@ 
          J.: Bałem się tego miasta.@ 
          T.: A kiedy tłum cały@ zamarł 
        nagle i krzyknął - wtedy 
        zrozumiałem,@ co to znaczy mieć 
        siłę i jak ludem władać@ nie 
        przez to, że się miękko na 
        tronie zasiada,@ a właśnie tu, 
        na ośle. Taki niepozorny,@ taki 
        zwyczajny i taki pokorny,@ a 
        taki nad wszystkimi ludźmi 
        wywyższony.@ I pokochałem 
        władzę. Zdradziłem Cię, Panie,@ 
        to jest sznur. Najprawdziwsze, 
        co po mnie zostanie.@
          J.: Nie ty, a Judasz zdradził.@ 
          T.: Zdradził? Co jest zdradą?@ 
        Myśmy wszystko zdradzili, gdy 
        idąc gromadą@ wrzeszczeliśmy 
        "zwycięstwo" i "prowadź nas, 
        Panie".@ Prowadź, a dokąd, nikt 
        nie był ciekawy.@
          Jk.: W zwycięstwo, w 
        sprawiedliwość...@ 
          T.: Wszystkie brudne sprawy,@ 
        kłótnie, zawiści, każdy niósł w 
        tobołkach.@ 
          P.: My byliśmy ubodzy.@ 
          J.: Po co złe wspominać.@ 






          T.: Bo teraz przyszła na nas 
        najgorsza godzina.@ Jeśli nie 
        przyszedł, już nie przyjdzie do 
        nas,@ bo my nie rozumiemy tego, 
        za co skonał.@
          J.: Przyjdzie, bo nas 
        pokochał.@ 
          P.: Siądzie razem z nami@ 
        może...@ 
          J.: On nam przebaczył.@ 
          T.: A więc ma przebaczyć?@ 
        Znowu przyjść i wędrować z nami, 
        i tłumaczyć,@ co żaden z nas nie 
        pojmie. Bośmy wciąż ci sami.@ Bo 
        nic nie pojęliśmy. Jeśli kto 
        zrozumie,@ zapomni. A z tą 
        prawdą nawet żyć nie umie.@ Po 
        co ma przyjść i po co z grobu 
        nas wybawić,@ jak wybawił 
        Łazarza. Czy Łazarz się 
        zmienił?@ Nie, on zapomniał 
        wszystko. Jakby nie był w ziemi.@ 
          Mg.: Nauczył się miłości. 
        Wiele się nauczył...@ 
          T.: To czemu gdzieś się ukrył 
        i pacierze mruczy?@ Czemu 
        Łazarza nie ma między nami@ w 
        tym grobie strachu? Choćby Pan 
        nas wskrzesił,@ choćby uczył na 
        nowo, będziemy ci sami,@ 
        zawistni. Jak byliśmy, gdy chleb z 
        nami dzielił,@ pił wino i na 
        mękę czekał w przerażeniu,@ a 
        myśmy pożerali łapczywie 
        jedzenie.@ A w Ogrójcu co było? 
        Twardośmy zasnęli.@ On krwią się 
        pocił, a myśmy chrapiący@ o 
        Palmowej Niedzieli śnili sen 
        kojący@ o zaszczytach, 
        pierwszeństwie.@ Tak, tam, niby 
        w grobie@ każdy z nas zasnął. 
        Silniej niźli Łazarz.@ Pan już 
        do nas nie przyjdzie. Cud się 
        nie powtarza.@ 
          Mg.: On przyjdzie, tylko 
        czeka.@ 
          T.: Na co?@
          Mg.: Żeby każdy w sobie@ 
        znalazł tę iskrę. Tę siłę 
        Łazarza.@ Ten cud się będzie 
        przez wieki powtarzał,@ bo ciągle 
        jakiś Łazarz czeka w grobie.@ 
        (na pół w melorecitativie) Pan, 
        który ziemię zna, nie zapomina@ 
        o nas. Lecz wierzy, że sami 






        wstaniemy@ i odwalimy z piersi 
        kamień ciemny.@ Pan, który 
        ziemię zna, nie zapomina.@ Pan, 
        który widział Łazarza, wie o 
        tym,@ jak w naszym grobie 
        duszno, co nam robak szepce,@ że 
        Bóg swą twarz odwrócił i nas 
        wskrzesić nie chce.@ Pan, który 
        płakał z Łazarzem, wie o tym.@ 
        Pan, który ziemię zna, nie 
        zapomina.@ Ale choć szepnął: 
        "Wstańcie", sami z naszej 
        twarzy@ musimy zdjąć jad trupi, 
        odwinąć bandaże@ i mieć tę siłę, 
        co była w Łazarzu,@ żeby 
        wyczołgać się z milczenia grobu@ 
        i twarz niepewnie siną znów 
        pokazać Bogu.@ Pan, co z 
        Łazarzem płakał, wie, jak boli@ 
        światło w źrenicach, gdzie już 
        gościł robak.@ Pan wie, że 
        odmykamy powieki powoli.@ Inni 
        tego nie wiedzą.@ Dalej trwa 
        żałoba.@
         (Otwierają się 
        gwałtownie drzwi i wpadają 
        zdyszani uczniowie, którzy 
        uciekli do Emaus.) 
          U. I: Był z nami!@ 
          U. II: On był z nami!@
          U. I: Tak nam się pokazał...@ 
          T. (patrząc z ironią na ich 
        potargane odzienie i 
        nieprzytomne twarze): Jak wy nam.@
          U. II: Siedział. Jadł z nami. 
        Pił wino.@ 
          Mg.: Gdzie był?@ 
          U. I: W gospodzie.@ 
          T. (ironicznie): Był. A potem 
        zginął.@ 
          P.: Tak wszedł zwyczajnie?@ 
          U. I: Nie, wcześniej szedł z 
        nami.@ 
          U. II: Spotkał nas w drodze, 
        kiedy szliśmy sami.@ 
          Jk.: Czy w drodze, czy w 
        gospodzie?@ 
          U. II: Szliśmy szukający@ 
        jakiegoś miejsca, gdzie by nie 
        poznali,@ żeśmy...@
          Jk.: Żeście tu byli. Żeby nie 
        złapali,@ nie osądzili...@ 
          U. I: Gdzieś, gdzie nikt nie 
        słyszał@ o tym, co tu się 
        stało... Gdzie jest taka cisza,@ 






        taki spokój. Gdzie ludzie i nie 
        wiedzą nawet,@ kto tutaj zginął 
        i za jaką sprawę.@ 
          Jk.: Baliście się?@
          T.: A myśmy odważnie stawali?@
          U. I: I tak nam było smutno, 
        tak samotnie było.@
          Jk.: Żeście się z samotności 
        wielkiej popłakali.@
          U. II: Nie wiem, jak to się 
        stało. Tak jakoś na drodze@ 
        przywitał nas, szedł z nami jak 
        zwykły przechodzień.@
          P.: I co? I mówił z wami?@
          Jk.: O czym?@
          U. I: Czemu sami@ idziemy 
        płacząc bocznymi drogami.@
          U. II: Zapytał, co się stało w 
        mieście.@ 
          T.: Tak was badał...@
          U. I: Pytał, czemu płaczemy.@ 
          T.: I tyś opowiadał.@ 
        Wszystko. Nie bałeś się. Może 
        szpiegował@ ten obcy?@ 
          Mg. (dotykając Tomasza tak, 
        jakby chciała mu przekazać swą 
        siłę): On przed nimi twarz tak 
        samo schował@ jak przede mną. Ja 
        także Jego nie poznałam.@ On 
        czeka, by na nowo w nas to 
        zmartwychwstało,@ co umarło od 
        strachu, zdrady, od zwątpienia.@ 
        Ja też bałam zapytać Go Jego 
        imienia,@ jakby ten strach, ten 
        smutek był już moim ciałem,@ 
        jakbym płakała jeszcze, a już 
        zapomniała,@ i jakby mi już 
        dobrze było z tym zwątpieniem.@ 
        Tomaszu - łatwiej pojąć ból i 
        zapomnienie,@ łatwiej jest 
        umrzeć w sobie niż uwierzyć 
        znowu.@ Tomaszu, bracie, 
        wydobądź się z grobu,@ chciej 
        usłyszeć.@ On woła,@ on cię 
        prosi - ożyj!@ Ale sam musisz 
        powstać i oczy otworzyć.@ 
        (Tomasz zamiera, jakby nie mógł 
        nic odpowiedzieć Magdalenie).
          Jk.: A więc tak z wami szedł i 
        co powiedział?@
          U. II: Pytał nas. Jakby o 
        niczym nie wiedział,@ co tu się  
        stało.@ 
          Jk.: Nie pytał, co z nami?@
          U. I: Myśmy mówili to, co 






        wiemy sami,@ o śmierci, krzyżu, 
        o tym, co ktoś rozpowiada,@ że 
        ciało skradli z grobu.@ 
          U. II: Co mówią niektórzy,@ że 
        to jest może jeszcze jedna 
        zdrada,@ że nie wiadomo, komu to 
        posłuży,@ że uciekamy.@ 
          U. I: Że gdzieś za lat parę,@ 
        jak się zagoi wszystko... Jak 
        będziemy żyli,@ to ktoś 
        posłuchać zechce ludzi starych,@ 
        żeby się inni młodzi tajemnie 
        uczyli,@ jak to było naprawdę.@
          Jk.: Panie. My czekamy@ na 
        Ciebie. Czemu jeszcze Ciebie tu 
        nie było?@ Dlaczego chodzisz 
        bocznymi drogami,@ a nam się nie 
        pokażesz?@ 
          T.: Bo w nas wszystko zgniło.@ 
          Jk.: A w nich wszyściutko 
        świeże. Ze strachu oślepli.@ 
        Nawet Go nie poznali. Szli i 
        bajdy pletli,@ a Pan był z 
        nimi.@ (doskakując do uczniów) 
        Pan szedł razem z wami.@
          U. I: Myśmy tak przez was byli 
        zastrachani,@ myśmy tak przez 
        was byli oślepiani.@ 
          U. II: Lecz On nam strach 
        wybaczył.@ 
          U. I: Myśmy wędrowali@ jak wy 
        dawniej.@ 
          U. II: A teraz my z Nim po tej 
        ziemi@ pójdziemy.@ 
          U. I: My Go przecież tak nie 
        zdradziliśmy@ jak wy.@ 
          U. II: I On wie o tym. On nam 
        przypomniał@ pieśń proroków.@ 
          U. I: Chleb z Nim 
        dzieliliśmy,@ jak dawniej 
        dzielił z wami.@
          U. II: To nie nasza wina,@ 
        żeśmy Go nie poznali... Dopiero 
        przy stole,@ gdy chleb 
        przełamał...@ 
          U. I: Myśmy tak wierzyli@ w 
        Niego. Myśmy tak długo drogą 
        wędrowali,@ tyle mieliśmy 
        czasu...@ 
          U. II: Można było spytać@ o 
        wszystko... Można było tak Jego 
        powitać,@ jak marzyliśmy wtedy, 
        chodząc gdzieś za wami@ daleko w 
        tłumie. Boście zawsze sami@ 
        odsuwali Go od nas.@ 






          U. I: To nie nasza wina,@ 
        żeśmy oślepli. Kiedy twarz 
        pokazał,@ myśmy przybiegli tutaj 
        powiedzieć od razu.@ 
          U. II: Że jest... Myśmy 
        myśleli, że On jest już z wami.@ 
          T. (patrzy na uczniów i idzie 
        do drzwi. Odwróciwszy się mówi): 
        On ciągle czeka na nas. Na mnie. 
        Tam, za drzwiami.@ Jeśli 
        uwierzyć mam w to 
        zmartwychwstanie,@ muszę Go 
        dotknąć. Choć mi nie okaże@ 
        swojej łaski i może już Go nie 
        zobaczę -@ muszę iść i zaglądać 
        wszystkim ludziom w twarze@ i 
        szukać. W każdej twarzy Go 
        wypatrzeć.@ Budzić Go w ludziach 
        cichych, smutnych, 
        zastrachanych.@ Szukać Go w 
        całym kraju. Opukiwać ściany.@ 
        Wyznawać zmartwychwstanie nasze 
        w każdym domu.@ (do Magdaleny) 
        Może On przyjdzie do nas jak 
        ktoś Niewiadomy,@ tak cichy, 
        byśmy nawet Jego nie poznali,@ 
        tak jak się im objawił - Szary 
        Nieznajomy.@ Wtedy mniej może 
        będziemy kłamali,@ kiedy będzie 
        pełganiem - blaskiem świeczki 
        skromnej.@
          Mg.: Panie, wiem, dla mnie 
        światło spojone z ciemnością,@ z 
        duchotą, sadzą, co płomyk 
        oblepia.@ Ja niewiele zobaczę, 
        kiedy nas oślepiasz,@ więc mi 
        Twoje wesele pomieszaj z 
        żałością.@ 
          Mg. i T.: Przyjdź do nas, 
        Panie, jak ktoś Niewiadomy.@ 
          T.: Bądź dla mnie z krwi i 
        potu, strachów i kłopotów,@ choć 
        świta, kogut pieje, znów nie 
        jestem gotów,@ ciemne są moje 
        strony...@ (wychodzi w ciemność) 
        
          Część II
        
          (Magdalena modli się sama, 
        wpatrzona w drzwi, przez które 
        Tomasz wyszedł szukać Pana).
          Mg.: Jezu, ulituj się nad 
        tymi,@ którzy w ciemności 
        jeszcze brodzą,@ dysząc dźwigają 
        ciężar niemy,@ wędrują - ale nie 






        dochodzą.@
          Jezu, ulituj się i pomóż@ tym, 
        co jak Tomasz tak kochali@ i tak 
        upadli, tak przegrali,@ otwórz im 
        drzwi do swego domu.@
          Z miłości przecież to 
        zwątpienie,@ z rozpaczy 
        przecież ta niewiara,@ daj, 
        niech powróci do nich wiara@ w 
        grobu naszego otworzenie.@
          Daj, niech zobaczą, niech 
        usłyszą,@ że przyszło dla nas 
        Zmartwychwstanie@ i choć wokoło 
        jeszcze cisza,@ to Ty już stoisz 
        wśród nas, Panie.@
          Daj, niech to pojmą, że choć 
        każdy@ jeszcze zaszczuty, 
        zagoniony,@ to już są powalone 
        straże,@ i kamień został 
        odwalony.@
          Pozwól się dotknąć, by 
        wiedzieli,@ że choć giniemy i 
        cierpimy,@ myśmy już z klęczek 
        się dźwignęli@ i nigdy się nie 
        upodlimy.@ 
          Jezu, ulituj się i pomóż@ tym, 
        co jak Tomasz obłąkani,@ chcą 
        dotknąć Twojej krwawej rany,@ by 
        w każdym domu@ w naszym kraju@ 
        mogli@ uwierzyć@ w 
        Zmartwychwstanie.@ (trwa chwilę 
        w modlitwie. Nagle słyszy 
        pukanie do drzwi lekkie i 
        trwożliwe. Zrywa się, biegnie. 
        Otwierając szeroko drzwi prawie 
        musi przekrzykiwać odgłosy 
        pogoni) Tomaszu!@
          Nz.: Ciszej. Przecież was 
        szukają.@ 
          Mg. (jakby w zapamiętaniu 
        woła specjalnie głośno): On 
        zmartwychwstał!@ 
          Nz. (odsuwa ją i zamyka 
        drzwi): Co ciebie znowu opętało?@
          Mg.: Zmartwychwstał.@
          Nz.: Tylko ukradziono ciało@ i 
        nie wiadomo, co z tym będzie 
        dalej.@ Szukają was.@ 
          Mg.: Zmartwychwstał.@ 
          Nz.: To ci tego mało,@ że Go 
        złapali i ukrzyżowali?@ 
          Mg.: Zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Bili, pluli, katowali.@ 
        Mało ci tego? Chyba Go 
        widziałaś,@ wiesz już, jak 






        cuchnie ciało, gdy je z krzyża 
        zdjęto,@ widziałaś sine plamy i 
        krew w ranach ściętą.@ 
          Mg.: Zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Zobaczyłaś, jak każdy 
        wygląda,@ kto w kraju tym chce 
        mówić, co niedozwolone,@ a nawet 
        szepce, myśli... Ta ziemia krwi 
        żąda@ co pokolenie.@ Wciąż 
        nienasycona.@ 
          Mg.: Zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Może kiedyś ożyje w 
        legendzie,@ żeby legenda mogła 
        innych młodych zwabić@ i dla tej 
        ziemi przeklętej znów zabić.@ 
        Tak tu już było. I tak zawsze 
        będzie.@
          Mg.: Widziałam Go. 
        Zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Kiedyś też widziałem@ 
        zmartwychwstałych proroków. 
        Kiedyś też wierzyłem,@ i nikt 
        nie powie, żem się bił źle w tym 
        powstaniu,@ co już jest 
        zapomniane... Ale kiedyś 
        było...@ Nie uciekałem pierwszy 
        i grzbietu nie kryłem,@ i 
        odsłużyłem swoje na wygnaniu.@ 
        Wiem o tej ziemi coś...@ 
          Mg.: Już zapomniałeś!@ 
          Nz.: Nie zapomniałem. Ale 
        wędrowałem,@ długo myślałem, 
        wiele zrozumiałem.@ Tu nic się 
        nie urodzi. Ta ziemia 
        przeklęta.@ Nawet krwią 
        podlewana jak jałowa skała@ 
        wciąż będzie rodzić piołun i 
        ludzi skarlałych,@ może i 
        oszalałych z wielkiego 
        pragnienia.@ Ale kto to 
        zrozumie - tam - gdzie zwykła 
        ziemia,@ gdzie w zwykłych 
        domach, nie grobowcach, siedzą.@ 
        Choćby i chcieli wiedzieć - to 
        się nie dowiedzą,@ o co wam 
        tutaj idzie...@
          Mg.: Wam?@ 
          Nz.: Pamiętam przecie,@ jak to 
        nienawidziłaś tej cuchnącej 
        biedy,@ tej niby szlachetności, 
        tego poniżenia@ i tych twarzy 
        ziemistych. Marzyłaś o świecie,@ 
        gdzie się w pół pokolenia życie 
        nie odmienia.@ Kochałaś mnie - 
        bo byłem stamtąd.@ Jeden z tych 






        szczęściarzy,@ którym los taki w 
        życiu się przydarzył,@ że 
        zamiast leżeć w piachu jak jego 
        koledzy,@ chce, to jest tu... 
        chce znowu, w wielkim świecie 
        siedzi.@ Wiem, że za to mnie 
        chciałaś...@ 
          Mg.: Chciałam...@ 
          Nz.: I ja chciałem@ takiej jak 
        ty, co dobrze, jak tu jest, 
        zrozumie,@ a kiedy stąd 
        ucieknie, to duszą i ciałem@ 
        będzie się cieszyć... Tam tak 
        nikt nie umie.@ Tam żadna nie 
        pojęłaby, co ten cud znaczy,@ że 
        na tę dziką ziemię już nie musi 
        patrzeć.@ Więc jestem. Możesz 
        wybrać. Wszystko załatwione.@ 
          Mg.: Po co?@ 
          Nz.: By przeżyć życie. Czy też 
        nie pojmujesz,@ co tu się z wami 
        stało? Nie bój się. Ja czuję,@ co 
        tu się dzieje. Niewiele zostało@ 
        czasu. Jeżeli nad tym waszym 
        grobem@ zaczną się robić cuda - 
        to żadnym sposobem@ nie 
        zobaczysz już świata. Może i ja 
        z tobą@ posiedzę tutaj. To 
        otwarcie grobu@ i te bajędy 
        wasze ktoś zapłacić musi,@ 
        szukają was.@ 
          Mg.: Wiem o tym.@ 
          Nz.: Pętla się zaciska,@ 
        zwąchałem szubienicę. I to z 
        bardzo bliska.@ 
          Mg.: On żyje.@ 
          Nz.: Popatrz na mnie. To ja 
        jeszcze żyję.@ Chcę ciebie. Po 
        to w pętlę wpakowałem szyję,@ 
        wyjmę cię, zanim ten sznur was 
        zadusi.@ 
          Mg.: Myśmy już 
        zmartwychwstali.@ 
          Nz.: Widzisz, czasem musi@ 
        ktoś pilnie szukać... A czasem 
        się czeka...@ Już wiedzą, gdzie 
        jesteście, i patrzą z daleka.@ 
        Widzieli ciebie, jak biegłaś do 
        grobu.@ 
          Mg.: A Jego nie widzieli?@ 
          Nz.: Wiedzą o tych obu,@ co 
        uciekli do Emaus, a potem 
        wrócili.@ Nie wiedzą tylko, 
        czemu się spieszyli...@ Wiedzą, 
        że Tomasz błądzi od domu do 






        domu,@ czegoś szuka. Co szuka, 
        niejasne nikomu,@ ale to się 
        wyjaśni...@ 
          Mg.: Ty jesteś już z nimi?@ 
          Nz.: Wiesz, że nie jestem 
        głupi. Babrać się w tej ziemi,@ 
        łapać, krzyżować... Jakby można 
        było@ odmienić tutaj ludzi... 
        Wszystko się skończyło@ i będzie 
        trwać jak kamień. Ni w tę, ni w 
        tę stronę.@ Nie wszyscy o tym 
        wiedzą. Stąd jest dozwolone@ - 
        pewno na małą chwilkę - tak 
        chodzić po linie@ jak ja chodzę. 
        Im trzeba takich linoskokków...@ 
        Jedź ze mną. Jeszcze trochę. 
        Jeszcze parę kroków@ i już 
        jesteśmy wolni.@ 
          Mg.: Ja już jestem wolna.@ 
          Nz.: Tak, zawsze byłaś. Ja tam 
        nie wyliczam@ twoich dawnych 
        wolności. Niech ta tajemnica,@ 
        wierzenie, uwielbienie i nóg 
        obmywanie,@ i przy krzyżu 
        czuwanie, do grobu bieganie@ 
        zbędzie się...@ 
          Mg.: Ja widziałam moje 
        zmartwychwstanie.@ 
          Nz.: Aż tak. Ty zawsze byłaś 
        inna. To się ceni.@ 
        Wierność.@ 
          Mg.: Tak, wierność. On z 
        ciemności grobu@ w jasność mnie 
        wyprowadził.@ 
          Nz.: Ty Go nie zdradziłaś,@ 
        pewno dalej nie zdradzisz. Wiem, 
        jest w tobie siła.@ Wiem, że 
        jest w tobie wierność... Ale ci 
        uczniowie,@ co uciekli od razu?@ 
          Mg.: Oni zmartwychwstali.@ 
          Nz.: Dużo tu tych 
        zmartwychwstań. A co będzie 
        dalej,@ kiedy się dla was 
        zacznie wielka spowiedź,@ i będą 
        was pytali, i będą badali?@ Ja 
        wiem, że ty nie zdradzisz. Że 
        wszystko wytrzymasz,@ jak twój 
        Jezus wytrzymał. A co będzie z 
        nimi?@ Znasz ich przecie. Co z 
        nimi? Głupimi, słabymi.@ Jednego 
        zakatują, drugiego przekupią.@ 
          Mg.: Widzieli 
        Zmartwychwstanie.@
          Nz.: No to ich ogłupią.@ Bo 
        jeśli nawet było 






        zmartwychwstanie,@ to już nie 
        dla tej ziemi. I po co tu komu@ 
        to zmartwychwstanie pośród 
        krzywych domów@ i oszalałych 
        ludzi...@ 
          Mg.: A jednak ty wierzysz@ w 
        to, że zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Słuchaj. Jeśli było@ 
        nawet i zmartwychwstanie, to ci 
        powiem szczerze,@ nie dla tej 
        ziemi ono się spełniło.@ 
          Mg.: A dla kogo?@
          Nz.: Dla innych, 
        szczęśliwszych narodów,@ które 
        pojmują więcej.@ 
          Mg.: Dlaczego?@
          Nz.: Bo w grobach@ nie żyją od 
        stuleci. Nie mają powodu,@ żeby 
        zwyczajne rzeczy głosić przez 
        proroków@ i walczyć, i umierać 
        za nic rok po roku.@ 
          Mg.: Za nic?@
          Nz.: Za nic. Bo tutaj płacą 
        życiem całym@ za słowa, co w 
        szczęśliwych krajach są 
        banałem.@
          Mg.: Dlatego tu 
        zmartwychwstał.@ 
          Nz.: Głoś to 
        zmartwychwstanie,@ ale tam. 
        Pojedź ze mną. Zobacz, czy 
        kiełkuje@ to ziarno w innej 
        glebie. Czy tylko zostanie@ 
        tutaj. Czy może ktoś tam je 
        pojmuje.@ Tam będziesz mogła 
        mówić. Mogła wytłumaczyć@ to 
        zmartwychwstanie. Tutaj.@ (robi 
        gest powieszenia) 
          Mg. (pokazuje mu sznur 
        Judaszowy): A wiesz, co to 
        znaczy?@ 
          Nz.: Sznur.@
          Mg.: Judaszowy.@ 
          Nz.: Słyszałem. Posłali@ ten 
        sznur niejednym...@ 
          Mg.: Znasz ten powróz zdrady,@ 
        chcesz gorzej niźli Judasz życie 
        swe ocalić?@
          Nz.: Na szaleństwo tej ziemi 
        nie ma widać rady.@ Kiedy o 
        zmartwychwstaniu będziecie 
        wołali,@ myślisz, że was 
        usłyszą?@
          Mg.: Jeśli uciekniemy,@ 
        będziemy już milczeniem. On 






        przyszedł tu, do nas@ i my Go tu 
        czekamy. Czekaniem wierzymy,@ że 
        powstał z grobu, przyjdzie.@ 
          Nz.: Widać się widzimy@ 
        ostatni raz. Pamiętaj - tu się 
        tylko kona@ powolutku. Dzień za 
        dniem. Maleje. Maleje,@ i ciągle 
        ma nadzieję, że coś 
        przeznaczone,@ coś idzie. W 
        świętych pismach ogłoszone.@ 
        Niby już jest,@ a zawsze@ we 
        mgle się rozwieje.@ (wychodzi) 
        (Magdalena po wyjściu 
        Nieznajomego klęka przy 
        uchylonych drzwiach tak 
        zamyślona, że nie słyszy nawet 
        dobiegających odgłosów pogoni. Z 
        bocznej izby wychodzi Jakub. 
        Zbliża się do Magdaleny. Zamyka 
        drzwi, dotyka jej ramienia). 
          Jk.: Więc już nas znalazł?@ 
          Mg.: Widać drogę wiedzą,@ był 
        Józef, był Nikodem, sznur też 
        przyniesiono.@ 
          Jk.: To on?@
          Mg.: To on.@ 
          Jk.: Myślałem o tym, że nas 
        śledzą.@ Ale on. Skąd to jemu 
        do takiej gawiedzi?@ On zawsze 
        tak ostrożny, choć mu 
        wybaczono...@ Wrócił?@
          Mg.: Wrócił. Jak było, dalej w 
        Grecji siedzi@ i czasami ze 
        świata prowincję zaszczyci.@ 
          Jk.: I po co wrócił?@ 
          Mg.: Po mnie.@ 
          Jk.: Ludzie tak obyci@ jak on, 
        nie ryzykują tylko jednej 
        sprawy.@ Szuka czegoś. Coś 
        węszy. Bo u nas znów krwawo@ i 
        znowu niespokojnie... Nie chciał 
        mówić czego@ tak, żeby niby nic 
        nie powiedziano,@ ale dać znak. 
        Bo może już żałują tego,@ co się 
        stało... Ktoś chciałby, żeby 
        darowano?@
          Mg.: Co?@
          Jk.: Może lepiej im także 
        uwierzyć@ w to, w co my 
        wierzyliśmy. Może chcą 
        zawrócić...@ 
          Mg.: Ukrzyżowali Go.@ 
          Jk.: On znowu żywy...@ 
          Mg. (modląc się): Jezu, bądź 
        dla małości naszej 






        sprawiedliwy,@ ale wybaczaj, 
        przebaczaj nam, Panie,@ bo 
        długie, ciemne nasze 
        wędrowanie,@ zanim pojmiemy, jak 
        jesteś prawdziwy,@ a Twoje 
        zmartwychwstanie i naszym się 
        stanie...@
          Jk. (wywołuje szeptem Piotra): 
        Piotrze. Był ten z daleka...@
          P.: Ja także słyszałem@ jego 
        głos...@ 
          Jk.: Znasz go przecież.@ 
          P.: Tak, kiedyś go znałem.@
          Jk.: Byliście razem.@
          P.: Kiedyś.@
          Jk.: Może znaki@ chciał 
        dać...@
          P.: Znałem go. Kiedyś i on był 
        rybakiem.@ Kiedyś był. Teraz 
        lepiej, żeby go nie było.@
          Jk.: Ale nas szukał.@
          Mg.: O mnie mu chodziło.@ 
          Jk. (zniecierpliwiony): O 
        ciebie, nie o ciebie... Co mu 
        powiedziałaś?@
          Mg.: Żeby nie wracał więcej.@ 
          Jk.: No to przyjdą inni,@ może 
        tacy, co drogi znać tu nie 
        powinni.@ Ktoś widać chce nas 
        zabić, a ktoś chce mieć żywych.@ 
          Mg.: Jezu, bądź dla małości 
        naszej sprawiedliwy.@ 
          P.: Znałem go. Teraz pewno 
        twarz mu się zmieniła@ jak 
        niejednemu... Dziwnie 
        skamieniała,@ jakby ciążyła 
        ciału. Jakby reszta ciała@ 
        nienawidziła tego strasznego 
        ciężaru,@ który na karku siedzi 
        i coś obco gada.@ Ja wiem... 
        Jeszcze niedawno moje własne 
        ciało@ nienawidziło siebie...@
          Jk.: Ale coś się stało.@ 
        Musimy zejść się tutaj. I co z 
        zmartwychwstaniem@ zrobić... 
        Pomyśleć trzeba...@ 
          Mg.: Bądź miłościw, Panie,@ 
        przyjdź tutaj. Powiedz to 
        najświętsze słowo.@ (zaczyna w 
        popłochu nakrywać do stołu, tak 
        jakby chciała odtworzyć miejsce 
        dla wszystkich do nowej 
        Wieczerzy z Jezusem)
          Jk.: No jak?@
          P.: Musimy czekać.@ 






          Jk.: Czy płytę grobową@ 
        obejrzałeś dokładnie?@ (Piotr 
        jakby pojmując intencję 
        Magdaleny siada. Ponieważ w tym 
        czasie, kiedy rozmawiał z 
        Jakubem i Magdaleną, zeszli się 
        wszyscy, zaczynają zajmować 
        miejsca u stołu).
          P. (modlitewnie): Tu jesteśmy, 
        Panie.@ Andrzej, Jakub i 
        wszyscy, którzy byli z Tobą,@ ci 
        nawet, co się Ciebie na chwilę 
        wyparli.@ Czekamy Ciebie.@
          Jk.: Tomasz nie powrócił.@ 
          P.: Panie, czekamy Ciebie,@ 
        wszystko jest gotowe.@ 
          Jk.: Tomasz wciąż dziwnie 
        czegoś w mieście szuka.@
          J.: Może złapali go?@
          Jk.: Nie. Ruszył głową@ i tam, 
        gdzie trzeba, już za nas 
        zapukał.@ On wie, co dalej 
        będzie...@
          P.: Będziemy czekali@ na 
        Ciebie, Zmartwychwstały. Niech 
        Twe Zmartwychwstanie@ nawiedzi 
        nas...@ 
          Jk.: Żebyśmy czego nie 
        przespali.@
          Mg. (stawia talerz): To jest 
        miejsce Tomasza.@ 
          Jk.: No to niech zostanie@ na 
        razie puste. A sznur z 
        szubienicy@ połóż, gdzie 
        siedział Judasz.@ (wyrywa jej 
        sznur i kładzie) 
          Mg.: Przybądź do nas, Panie...@ 
          P.: Zejdź tu. Czekamy Ciebie.@
          Jk.: Okno od ulicy@ uchylone. 
        Zobaczą.@ (biegnie i zamyka okno)
          J.: Nic ci się nie stanie.@ 
          Mg.: On zmartwychwstał.@ 
          Jk.: Zmartwychwstał. Ale co 
        nam szkodzi@ zamknąć okno. Ktoś 
        może ulicą przechodzić,@ ktoś 
        doniesie i wszystko znów będzie 
        przegrane.@ 
          P. (modli się z rozpaczą): 
        Panie, chociaż jesteśmy tacy 
        wystraszeni,@ że niejeden 
        zapomniał blasku Twojej twarzy,@ 
        i tego, co się stało, wciąż nie 
        rozumiemy -@ przyjdź znowu do 
        nas. Niechaj się wydarzy@ ten 
        cud. Przyjdź. Popatrz w oczy z 






        nas każdemu,@ takie zmętniałe, 
        takie zapłakane,@ w oczy, co 
        widziały cuda niewidziane@ a są 
        znów wpółoślepłe. I znów widzą 
        tyle,@ ile widziały, zanim nas 
        wezwałeś,@ zanim buchnęła 
        jasność. Panie, choć na chwilę@ 
        przyjdź. Usiądź tak jak dawniej 
        i przełam się z nami@ chlebem... 
        Żebyśmy już nie byli sami.@ 
        Powiedz, że kochasz nas, że nam 
        wybaczysz,@ że może wino wypić z 
        nami raczysz.@ (łamie bezradnie 
        chleb) Chociaż skwaśniałe wino. 
        Chociaż chleb zgorzkniały.@ One 
        na Twoje przyjście będą tu 
        czekały.@
         (Piotr zastyga w tym 
        geście. Długie milczenie i nic 
        się nie dzieje. Za chwilę cała 
        ta modlitwa stanie się 
        niepotrzebna).
          Mg. (biegnie do drzwi. 
        Otwiera je na oścież i 
        przekrzykując narastające 
        odgłosy pogoni zaczyna swoje 
        wołanie): Panie, to ja czuwałam 
        nad Twym martwym ciałem@ i 
        chociaż pełne śmierci było to 
        czuwanie,@ Jezu, Tyś mi objawił 
        pierwszy Zmartwychwstanie.@ 
        Pomóż i im zmartwychwstać, żeby 
        nie wrócili@ do swoich domów, co 
        są niby groby,@ żeby żyć nie 
        zaczęli tak, jak kiedyś żyli,@ 
        zanim ich zawołałeś tym Jedynym 
        Słowem,@ którego nigdy nie można 
        zapomnieć@ i oni nie zapomną. 
        Lecz można to słowo@ zagłuszyć, 
        żeby ledwo, ledwo w nas 
        szumiało.@ Jezu, nie pozwól im 
        umrzeć na nowo,@ nie pozwól nam 
        zapomnieć tego, co się stało.@ 
        Ludzie są słabi. Choć to nasza 
        wina,@ zrozum nas.@ Nam to słowo 
        trzeba przypominać,@ nam trzeba 
        czasem pomóc. Przyjdź chleb 
        dzielić z nami,@ uzdrowić nas, 
        gdy czasem z bólu obłąkani@ nie 
        wiemy, kim jesteśmy,@ co nam 
        było dane,@ żeby na wieki 
        wieków@ było pamiętane.@ (I 
        nagle płonie wielkie światło, w 
        którym oniemiali uczniowie jakby 
        rosną i unoszą się w niebo. 






        Światło wypełnia całą scenę. I 
        właśnie w tym momencie, kiedy 
        pojawia się światło, cichną 
        natarczywe odgłosy pogoni 
        dobiegające zza otworzonych 
        drzwi). 
          Mg. (szeptem): Przyszedłeś,@ 
        czekaliśmy,@ spełniło się@ 
        amen.@ (Ściemnienie. Po chwili 
        scena rozjaśnia się. Wieczernik. 
        Drzwi rozwarte, nie słychać 
        odgłosów pogoni. Uczniowie 
        siedzą tak, jak byli przy stole, 
        pełni uniesienia. Ale wielkiego 
        światła, które im się objawiło i 
        owiało ich jak wicher, nie ma. 
        Oni jednak tego jakby nie 
        dostrzegają. Są jak pijani od 
        radości. Tomasz, który pojawił 
        się w drzwiach wieczernika, stoi 
        oniemiały i nic nie rozumiejący). 
          Uczniowie (śpiewają): Pan 
        przyszedł do nas dobyć nas z 
        ciemności@ i zaprowadzić do 
        swojej jasności.@ Pan przyszedł 
        do nas taki uśmiechnięty@ jak w 
        Galilei,  kiedy było święto.@ A 
        kto się odda w radość Panu 
        swemu,@ Pan mu się odda w 
        radość, i razem pijani@ 
        pójdziemy pod psalmami - jako 
        pod lipami@ lekko, tańcząco - 
        nad płynącą ziemią.@ Choć 
        zdradziliśmy Jego, to On nas nie 
        zdradził,@ będzie nas teraz do 
        chwały prowadził.@ Niechaj 
        pobożni pieśnią się radują,@ i 
        niechaj pieśni tej słodycz 
        poczują.@ A kto się odda w 
        radość...@ (Pieśń czasami 
        przechodzi jakby w tworzenie 
        nowych psalmów opartych o stare 
        słowa proroków). 
          Uczniowie: Niechaj pobożni 
        radują się w chwale@ i niech 
        weselą się po swoich domach,@ 
        bo pomsta Pańska będzie 
        wymierzona@ i wrogów naszych 
        tchnieniem Bóg obali,@ bo rośnie 
        siła w nas, jakiej nie było,@ i 
        ziemia nasza znów będzie 
        szczęśliwa.@ Oto się słowa 
        proroków spełniły,@ Pan 
        do radości naród nasz przyzywa.@ A 
        kto się odda w radość...@ Pan z 






        ciemnej nocy uczynił poranek,@ 
        wodę zwątpienia w wino nam 
        odmienił,@ co ojcom odebrane - 
        będzie nam oddane.@ Pan 
        poprowadzi nas po naszej ziemi.@ 
        Pan przyszedł z nami i grzech 
        nam wybaczył,@ i co niejasne 
        było, wytłumaczył.@ Pił i jadł z 
        nami tak jak w Galilei,@ gdyśmy 
        przy stole weselnym siedzieli.@ 
        A kto się odda w radość...@ 
          T. (podbiega do wychodzącej z 
        drugiego pokoju Magdaleny): Czy 
        oni oszaleli, albo się popili?@
          Mg.: On wrócił i był z nami. 
        Najpierw nie wierzyli,@ że 
        wrócił do nich. Byli w 
        zachwyceniu,@ ale każdy niepewny 
        taki w swym sumieniu,@ czy On 
        nie zacznie spośród nich 
        wybierać@ tych, co wierzyli 
        zawsze, od tych, którzy teraz@ 
        tę prawdę zrozumieli.@ Czy 
        zechce podzielić,@ czy sądzić 
        zechce,@ czy może wybaczyć?@
          T.: A On?@
          Mg.: On się nikomu nie kazał 
        tłumaczyć.@ On wie. On nam 
        wybaczył. Wszedł, pośrodku 
        stanął,@ rozłożył ręce, aby były 
        pokazane@ rany od gwoździ.@ 
          T.: I widzieli rany?@ 
          Mg.: Potem koszulę na piersi 
        otworzył,@ ażeby bok przebity 
        był im pokazany.@ 
          T.: I jeszcze nie wierzyli?@
          Mg.: Każdy się zatrwożył,@ że 
        będzie sądzić, jak to było z 
        nami,@ ale On się uśmiechnął, 
        zapytał, dlaczego@ stoimy 
        patrząc w oczy Mu trwożliwie.@ I 
        tak jak gdyby podszedł do 
        każdego@ i szepnął - jestem z 
        wami najbardziej prawdziwie,@ 
        niech kto dotknie rąk moich.@ 
        Piotr podbiegł do Niego...@ 
          T.: I dotknął? Sprawdził?@ 
          Mg.: Tomaszu. Dlaczego@ boisz 
        się swojej wiary?@ A może 
        spotkania@ boisz się z Panem@ w 
        ten dzień zmartwychwstania?@ Nie 
        bój się@ On cię szuka.@
          T.: Ja też Go szukałem,@ po 
        ulicach błądziłem,@ w okna 
        zaglądałem.@ Pytałem, czemu, 






        Panie, nic nie chcesz ode mnie,@ 
        dlaczego czekać każesz 
        nadaremnie@ na jakiś znak Twój?@ 
        Ja nie wołam tego,@ żebyś się 
        ozwał gromem słowa prawdziwego.@ 
        Mnie starczy byle podłogi 
        skrzypnięcie,@ pisk myszy, ciche 
        ptaka w powietrzu przemknięcie,@ 
        sen jak na jawie.@ 
          Mg.: Znajdziesz Go.@
          T.: Nie było@ choć cienia 
        Twego blasku. Przecież tak 
        patrzyłem@ w twarze spotkanych 
        ludzi. Wcale nie wierzyłem,@ że 
        On mi się pokaże tak, jak był mi 
        znany,@ ja wiem... Nie 
        zasłużyłem na to, aby rany@ Jego 
        zobaczyć.@ Ale gdzieś w 
        człowieku@ najmniejszym, 
        najbiedniejszym dopytać się 
        Jego.@ Mówił - jeśli mnie 
        szukasz, popatrz w twarz 
        bliźniego,@ tam jestem...@ Tak, 
        myślałem, On mi się pokaże...@
          Mg.: A Jezus?@ 
          T.: Nic nie było. Obojętne 
        twarze,@ takie jak moja. Bez 
        żadnego znaku,@ że byłem z Nim. 
        Kochałem...@ 
          P. (zauważając Tomasza): 
        Tomaszu, słyszałeś,@ był z 
        nami...@
          T.: A ty Jego rany dotykałeś?@
          P.: Po co dotykać rany?@
          T.: A więc nie poznałeś.@
          Uczniowie (słysząc to 
        zaczynają się przekrzykiwać w 
        zapewnieniach): Jak to?@ On 
        usiadł z nami,@ zjadł rybę 
        pieczoną,@ i plaster miodu.@ 
          T.: I On was nauczył@ tej 
        pieśni?@ 
          J.: Nie. Tak jakoś nam się 
        zaśpiewało,@ kiedy odszedł i 
        zimnem nas znowu przewiało.@ 
        Ktoś zagwizdał melodię,@ słowa 
        ułożone.@ 
          Jk. (nieomal tańcząc): 
        Tomaszu. Nie rozumiesz, co się 
        tutaj stało...@ (Za nim wszyscy 
        ruszają w taniec w takt pieśni).
          T. (do Magdaleny): I nie 
        zrozumiem... Dopóki nie włożę@ 
        palca mojego w Jego krwawe 
        rany.@ 






          Mg.: Tomaszu!@ 
          T.: I nie poczuję, jak gwóźdź 
        był wbijany...@ 
          Mg.: Uwierz.@ 
          T.: Nie. On nie przyjdzie do 
        mnie tak jak do nich,@ oni tak 
        się potrafią oddać w radość 
        Panu,@ ja tego nie potrafię. 
        Mnie to odebrano@ kiedyś... I On 
        radości nawet nie nauczył,@ dał 
        mi tylko nadzieję... Umiałem się 
        smucić@ inaczej... Jakbym 
        wierzył...@ 
          Mg.: Więc uwierz, że wrócił.@ 
          T.: Ale nie dla mnie.@ (patrząc 
        na tańczących i śpiewających 
        pieśni) Oni w Galilei@ wesele 
        powtarzają. To samo wesele.@ 
        Wtedy tak samo przecie przy 
        stołach siedzieli@ i śpiewali, 
        gadali... Wiesz, co ja 
        myślałem?@ 
          Mg.: Co?@
          T. (wskazując na siedzącą 
        przy stole milczącą Marię): 
        Patrzyłem na Marię. Tak samo 
        siedziała.@ Tak, patrzyłem na 
        Marię. Ona zrozumiała.@ (ten 
        fragment recytuje "do widowni", 
        i to ostentacyjnie tak, jakby 
        budował swój psalm przeciwko 
        pieśni śpiewanej przez innych) 
        Gdy woda już została odmieniona 
        w wino,@ a goście smakowali 
        wcale nie poznając,@ że piją 
        krew proroków i narodu winy,@ 
        zaczęły się rozmowy. Jako 
        zmartwychwstanie@ naród, a 
        Mesjasz i mieczem, i cudem@ 
        zakreśli tęczę nad wybranym 
        ludem.@ Gdy woda już została 
        odmieniona w wino,@ gdy wszyscy 
        cud spijali jak wino zwyczajne,@ 
        nie pamiętając octu z początku 
        wesela,@ ktoś pomknął czekać 
        tęczy na drogi rozstajne.@ A 
        pieśń przy stole wonna jak 
        rozmaryn ziele@ rozbujała, o 
        ludzie, co z Pana imieniem@ jako 
        Dawid rołupie Imperium 
        kamieniem.@ Gdy wszyscy cud 
        spijali jak wino zwyczajne,@ 
        Maria zakryła oczy, by łez nie 
        widzieli,@ bo wiedziała już o 
        tym, że się nie zobaczą,@ i Bóg 






        im nie da tego, o co tak 
        krzyczeli,@ tylko wygnania pieśń 
        o murze płaczu,@ pogardę obcych, 
        co z ich ksiąg cierpienia@ 
        wycisną wino nowego zbawienia.@ 
        Maria zakryła oczy, by łez nie 
        widzieli,@ i myślała, czy 
        starczy im w tej drodze siły,@ 
        by chronić naród niby kroplę w 
        wodospadzie,@ gdy się języki, 
        rody, zwyczaje zgubiły,@ gdy 
        nikt nie umie zgadnąć, dokąd Bóg 
        prowadzi.@ Popatrzyła na 
        młodych. A łzy jak dwie blizny@ 
        spłynęły po policzku jak od 
        miecza rany,@ popatrzyła na 
        młodych. Ślub był tak udany.@ I 
        myślała, czy starczy im w tej 
        drodze siły...@
          Mg.: Tomaszu. Uwierz. On wciąż 
        będzie z nami.@ Gdzie byśmy 
        byli,@ i jak byśmy żyli -@ On 
        będzie z nami,@ z tobą.@ Nie 
        jesteśmy sami.@ 
          T.: Niechaj mi poda rękę.@ 
        Dotknę Jego rany@ i uwierzę,@ i 
        pójdę,@ gdzie nas los zagoni.@ 
        Ale niech dotknę dłonią Jego 
        dłoni,@ żebym już nigdy nie 
        umiał zapomnieć,@ jak On się 
        podniósł z grobu, byśmy i my 
        wstali...@ Kiedy nas wiatr po 
        świecie jak piasek rozgoni,@ o 
        tym będziemy w swych pieśniach 
        śpiewali.@ Muszę Go dotknąć.@ 
        Niechaj w nas przepali@ płomień 
        tego dotknięcia@ wszystko, co 
        skarlałe.@ Muszę go dotknąć.@
          Mg.: Patrz!@
          T.: Widzę. Poznałem,@ ale Go 
        muszę dotknąć. (idzie oślepiony 
        wielkim światłem i uśmiechnięty, 
        z wyciągniętymi chciwie rękami, 
        jakby tam, między widzami, był 
        On. Idąc mówi)
          T.: A Tomasz, jeden z Dwunastu 
        zwany Didymos, nie był razem z 
        nimi, kiedy przyszedł Jezus. 
        Inni więc uczniowie mówili do 
        niego: "Widzieliśmy Pana". Ale 
        on rzekł: "Jeżeli na rękach Jego 
        nie zobaczę śladu gwoździ i nie 
        włożę palca mego w miejsce 
        gwoździ, i nie włożę ręki mojej 
        do boku Jego, nie uwierzę". A po 






        ośmiu dniach, kiedy uczniowie 
        Jego byli znowu wewnątrz domu i 
        Tomasz z nimi, Jezus przyszedł 
        mimo drzwi zamkniętych, stanął 
        pośrodku i rzekł: "Pokój wam". 
        Następnie rzekł do Tomasza: 
        "Podnieś tutaj swój palec i 
        zobacz moje ręce. Podnieś rękę i 
        włóż do mego boku i nie bądź 
        niedowiarkiem, lecz wierzącym". 
        Tomasz Mu odpowiedział: "Pan mój 
        i Bóg mój". Powiedział mu Jezus: 
        "Uwierzyłeś dlatego, ponieważ 
        mnie ujrzałeś. Błogosławieni, 
        którzy nie widzieli, a 
        uwierzyli". 
          Warszawa, 
          Listopad_grudzień 1984