Jerzy Kosiński Diabelskie drzewo 0 0 l128 3 0 0 l128 3 Wydawnictwo Da Capo 0 0 l128 3 Warszawa 1993 0 0 l128 3 0 0 l128 3 Producent wersji brajlowskiej: 0 0 l128 3 Altix Sp. z o.o. 0 0 l128 3 ul. W. Surowieckiego 12a 0 0 l128 3 02-785 Warszawa 0 0 l128 3 tel. 644-94-78 0 0 l128 3 0 0 l128 3 Od autora 0 0 72 0 0 1 0 0 l128 4 Początkowo, kiedy pisałem tę powieść, czułem się skrępowany, że jej fabuła tak bliska była rea liom i zdarzeniom z ostatnich dziesięciu lat mojego życia. Stąd pewne niedomówienia w pierwszej wersji powieści. 0 0 l128 3 Teraz, po latach w tym uzupełnionym i rozszerzonym wydaniu, pozwoliłem sobie przywrócić wszystkie dodatkowe elementy wiążące Jonathana Jamesa Whalena z tymi, których kochał. 0 0 l128 3 Jerzy Kosiński 0 0 2 1 5 1 74 1 l128 26 l128 27 Katherinie oraz pamięci mojej matki Za męką i bólem istnienia skrywa się najważniejszy składnik autorefleksji: świadomość drogocenności własnej egzystencji. Dla mojej duszy moja egzystencja jest czymś wyjątkowym, bezprecedensowym, bezcennym, niezmiernie drogocennym, i nie dopuszczam myśli, że mógłbym zagubić jej znaczenie. Abraham Joshua Heschel "Kim jest człowiek?" Tubylcy nazywają baobab "diabelskim drzewem", ponieważ wierzą, że niegdyś diabeł zaplątał się w jego gałęzie i ukarał drzewo odwracając je do góry nogami. Według tubylców korzenie baobabu są teraz gałęziami, gałęzie zaś - korzeniami. Chcąc upewnić się, że nie będzie już więcej baobabów, dia beł zniszczył wszystkie młode drzewa. I dlatego, twierdzą tubylcy, zostały tylko dorosłe baobaby. Jerzy Kosiński "Diabelskie drzewo" 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jonathan Whalen oparł się o stalową balustradę na końcu ulicy i spojrzał w dół na błyszczącą w jasnym słońcu rzekę. 0 0 l128 3 Zapamiętany przez niego widok Nowego Jorku na tle nieba wydawał się niezmieniony, mimo niedawno wybudowanych drapaczy chmur. Daleko, po drugiej stronie rzeki, odrzutowce startowały z lotniska La Guardia, zostawiając za sobą cienkie smugi spalin. Z bliższego brzegu wzbił się w powie trze helikopter, zawisł nad wodą, po czym skręcił, rzucając cień na rzekę. Inny zniżył lot, dotknął ziemi i podrygując zatrzymał się na lądowisku. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Whalen ruszył w stronę lotniska helikopterowego, gdzie na platformie stała świeżo pomalowana maszyna. Olbrzymi napis zachęcał: "Executive Heliways Inc. Zobacz Manhattan z lotu ptaka. Oferu jemy tanie wycieczki". 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy wszedł do kasy, bileter zmierzył go wzrokiem od stóp do głów. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Chciałbym obejrzeć Manhattan - odezwał się Whalen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Wsiądź pan w metro - poradził mu bileter taksując wzrokiem starą koszulę, znoszone spodnie i zdarte buty Whalena. 0 0 l128 3 - Z metra nie zobaczę Manhattanu. 0 0 l128 3 - No to wsiądź pan w autobus. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Za wolny. Czemu nie mogę przelecieć się helikopterem? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Bileter przechylił się przez ladę. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Słuchaj no, to są Executive Heliways, a nie linie darmowe. Rozumiesz? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Rozumiem - odpowiedział Whalen. Wyciągnął kilka zmiętych banknotów, dokładnie tyle, ile według wywieszonego na ścianie cennika kosztował półgodzinny lot. - Wystarczy? 0 0 l128 3 Przestępując niepewnie z nogi na nogę, bileter wpatrywał się w pieniądze. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Zapytam pilota - wymamrotał, znikając na zapleczu. Po chwili był z powrotem w towarzystwie mężczyzny w szarym mundurze. 0 0 l128 3 - To ten facet, który chce się przelecieć - wyjaśnił. Pilot spojrzał na Whalena. 0 0 l128 3 - Słuchaj, synu... 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie jestem pańskim synem - powiedział Whalen i przesunął pieniądze w kierunku biletera. 0 0 l128 3 Pilot zawahał się. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Będę musiał pana przeszukać przed startem. 0 0 l128 3 - Przeszukujecie każdego, kto z wami lata? 0 0 l128 3 - No cóż... To zależy ode mnie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Zatem niech pan zaczyna - powiedział Whalen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Łatwiej będzie, jak podniesie pan ręce - powiedział pilot, zbliżając się powoli, a kiedy Whalen zastosował się do jego polecenia, mężczyzna szybko obmacał mu koszulę i spodnie. 0 0 l128 3 - Proszę zdjąć buty - zażądał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Whalen zdjął buty, a następnie, po sprawdzeniu przez pilota włożył je z powrotem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Wsiadamy - zakomenderował pilot, uspokojony wynikiem przeszukania, po czym obaj ruszyli w kierunku platformy. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 W helikopterze pilot objaśnił Whalena: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przelecimy nad całym miastem, nad czarnym Harlemem, białym Gramercy Park, żółtym Chi natown, nad biednym Bowery i bogatą Park Avenue, nad East Side i West Side, nad śródmieściem i centrum. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pociągnął za dźwignię gazu. Maszyna zakasłała, zadrgała i wzbiła się w powietrze. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Helikopter daje mi poczucie wolności - zwierzył się Whalen, spoglądając na turystów, którzy obserwowali ich przez lunety z dachu Empire State Building. - A mimo to, za każdym razem, gdy nim lecę, czuję się jak zabawka zdalnie sterowana przez kogoś na ziemi. 0 0 l128 3 Przelecieli nad domami Greenwich Village. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Teraz pokażę panu, gdzie znajdują się wszystkie duże pieniądze - powiedział pilot, kierując maszynę nad budynek Giełdy. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Czy mógłby pan zwolnić na chwilę nad tym budynkiem? - zapytał Whalen. Wskazał archaicz ny wieżowiec na Wall Street. - Tutaj, na ostatnim piętrze, było biuro mojego ojca. Kiedy odwiedzałem go jako mały chłopiec, patrzyłem stamtąd w dół na inne budynki. To dziwne uczucie być teraz nad nim i spoglądać na niego z góry. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pilot spojrzał drwiąco na Whalena, ale nic nie powiedział. Zatoczył koło nad budynkiem, a na stępnie poleciał ponad Battery Park w kierunku Statuy Wolności. Przez chwilę leciał nad kilwaterem tankowca, po czym zawrócił nad Manhattan. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - A teraz, synu - oznajmił - wracamy do domu. 0 0 l128 3 Koło lądowiska stał wóz policyjny. Jak tylko Whalen wysiadł z maszyny, podszedł do niego po licjant. Niedaleko stał bileter Executive Heliways. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Ręce do góry! - krzyknął policjant. 0 0 l128 3 Whalen posłuchał rozkazu. Policjant przeszukał go, znalazł portfel i przeliczył znajdujące się w nim pieniądze. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Spójrzcie no - wymamrotał. - Ten gość ma przy sobie ponad dwa kafle. - Odwrócił się z po wrotem do Whalena. - Skąd masz te pieniądze? 0 0 l128 3 - Z banku - odparł Whalen. - Z tego, nad którym właśnie lecieliśmy. 0 0 l128 3 Policjant wpatrywał się w niego. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - O czym ty mówisz? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Dostałem je w banku - wyjaśnił Whalen. 0 0 l128 3 - Za co? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Za zabijanie... 0 0 l128 3 - Zabijanie kogo? 0 0 l128 3 - Czasu - odpowiedział Whalen. 0 0 l128 3 Policjanta to nie rozbawiło. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Gdzie mieszkasz? 0 0 l128 3 - Jeszcze nigdzie. Właśnie przyjechałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Skąd? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Z zagranicy 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Masz jakiś dowód tożsamości? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Tylko pieniądze. To nie wystarczy? Nie ma takiego przepisu, że muszę nosić przy sobie dowód tożsamości. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Powiesz mi coś jeszcze o przepisach, a spędzisz tę noc w areszcie. Gdzie masz rodzinę? 0 0 l128 3 - Nie żyje. 0 0 l128 3 Policjant pokręcił głową z niedowierzaniem. 0 0 l128 3 - Daję ci jeszcze jedną szansę - zagroził. - Skąd są te pieniądze? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Whalen wzruszył ramionami. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Z mojego banku, National Midland, oddział na Wall Street. - Odczekał chwilę. - Jeśli mi pan nie wierzy, niech pan zadzwoni do prezesa banku, pana George'a Burleigha. Proszę mu powiedzieć, że wrócił Jonathan James Whalen. On panu powie, skąd mam pieniądze. 0 0 l128 3 Policjant poszedł do biura zatelefonować. Kiedy wrócił, oddał Whalenowi portfel. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przepraszam pana, panie Whalen. - Roześmiał się nerwowo. - Wie pan, kręci się tu wiele... - zająknął się - wiele podejrzanych typków. - Urwał. - Czy mogę pana gdzieś podwieźć? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie wybieram się teraz w żadne konkretne miejsce - odparł Whalen. Odwrócił się i wszedł do biura, gdzie na metalowym krześle siedział pilot popijając kawę. 0 0 l128 3 - Jak pan myśli, ile helikopterów latało nad Nowym Jorkiem w tym samym czasie co my? - zapy tał go Whalen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Około pięciu - odpowiedział pilot. 0 0 l128 3 - A ile mogły mieć pasażerów? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Może piętnastu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Piętnastu ludzi spoglądających na dwanaście milionów - powiedział Whalen. - Niezła relacja. Pilot nachylił się do Whalena. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przepraszam, że pytam, ale z czego pan żyje? Musi być jakaś tajemnica... 0 0 l128 3 - Tak - odparł Whalen. - Tą tajemnicą są pieniądze. Bank, nad którym lecieliśmy, trzyma je dla mnie w depozycie, aż osiągnę pewien wiek 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Serio? A kiedy to się stanie? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jutro - odrzekł Whalen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Był wieczór. Whalen spacerował po tętniących życiem ulicach East Side. Gdziekolwiek spojrzał, młodzi mężczyźni i kobiety siedzieli lub stali w kawiarnianych ogródkach, opierając się o swoje moto ry, skutery czy samochody; rozmawiali, śmiali się, obejmowali. Wydawało się, że wszyscy czują się swobodnie i dobrze się bawią. W końcu będzie musiał wejść między nich. Pozna i oceni niektórych, a oni ocenią jego, zaprzyjaźni się z nimi, a oni w zamian zaprzyjaźnią się z nim. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wiedział, że musi podjąć decyzję. Czy zająć między nimi miejsce jako równy im człowiek i uczyniwszy to wstydzić się trochę wszystkiego, co go od nich dzieli? Czy wkroczyć w ich szeregi ja ko osobnik o innej szerokości i długości geograficznej, jako ktoś, kto żyje dla samego siebie? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Naprzeciw niego szła dziewczyna, jej spódnica kołysząc się odsłaniała linię długich opalonych nóg. Podniecił go jej widok. Patrząc na nią uświadomił sobie przestrzeń, jaką otworzyło między nimi jego pożądanie; przestrzeń, której nie mógł pokonać prostym wysiłkiem woli. Gdyby go zauważyła, uśmiechnęła się, odważyłby się pójść za nią, nawet zaaranżować spotkanie. Ale ona nie odwzajemniła jego spojrzenia. Mimo to pomyślał, że może powinien za nią pójść. W końcu jednak tego nie zrobił. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wszedł do restauracji. Lustra odbijające światło kryształowego kandelabru rzucały połyskujące wiązki promieni nawet w najciemniejsze kąty zatłoczonej sali. W samotności myślał o Karen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kupiłem najmniejszy dostępny magnetofon kasetowy Wygląda dokładnie jak pudełko od zapa łek i może nagrać wszystko, począwszy od jednominutowej informacji, a skończywszy na czterogo dzinnej rozmowie. Zasilany jest akumulatorkiem, włącza się na dźwięk głosu lub za pomocą przycisku i posiada niewidoczny mikrofon elektrostatyczny, który samoczynnie dostosowuje się do odległości źródła dźwięku, nawet w dużej sali konferencyjnej. Noszę go w kieszeni. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Może pewnego dnia będę chciał go zostawić w mieszkaniu Karen, a potem, udając, że zrobiłem to przez pomyłkę, odbiorę go nazajutrz. 0 0 l128 3 Jeden z moich amerykańskich przyjaciół mieszkał kiedyś cztery miesiące ze swoją dziewczyną z Argentyny, nie przyznając się, że świetnie zna hiszpański. Za pomocą miniaturowego magnetofonu, który, kiedy byli razem, ukrywał w kieszeni, a kiedy wychodził, chował w mieszkaniu, nagrywał jej te lefoniczne lub bezpośrednie rozmowy z hiszpańskojęzycznymi przyjaciółmi, z których wielu nie mówi ło po angielsku. W rozmowach tych dziewczyna często opowiadała, jak bardzo go kocha i jakim nie zwykle dobrym i troskliwym jest mężczyzną. Jednakże co jakiś czas, rozmawiając przez telefon ze swoją bliską przyjaciółką z Buenos Aires, opisywała otwarcie ich intymne stosunki oraz jego zwyczaje łóżkowe, a także omawiała jego seksualne zainteresowania, fantazje i fetysze, uważając niektóre z nich za dziwne i nie w jej guście. Po wysłuchaniu wielu taśm z nagranymi pod jego nieobecność rozmowami przekonał się, że była w nim zakochana, i upewnił, że w jej życiu nie ma innego męż czyzny. Niemniej, nie potrafił wymazać z pamięci niektórych cierpkich uwag na swój temat. Kochając się z nią, odczuwał skrępowanie, aż w końcu nie tylko przestał być z nią swobodny, ale stał się impo tentem. Pieszcząc ją pewnej nocy, postanowił położyć kres swojej niedoli i wyszeptał po hiszpańsku, że bardzo mu przykro, iż ją oszukał, po czym powiedział jej o magnetofonie. Zaszokowana, wybuch nęła płaczem, a następnego dnia powiedziała mu, że czuje się zdradzona. Nigdy nie będzie mogła za pomnieć, że jedyny mężczyzna, którego kiedykolwiek kochała i któremu ufała, szpiegował ją miesią cami. Wkrótce po tym, nie chcąc mieć z nim więcej do czynienia, wyjechała do Buenos Aires. 0 0 2 1 5 1 74 1 l128 5 l128 6 - Słuchaj, stary, nie lubię wtrącać się w nie swoje sprawy, ale stałem właśnie za tobą w kolejce w banku i zobaczyłem, że wypisujesz "pięć tysięcy dolarów" nie na normalnym czeku czy kwicie ban kowym, ale na małym, kwadratowym skrawku zwykłego czystego papieru, dobrze mówię? Po czym podpisałeś się "J.J. Whalen". Tak się nazywasz, no nie? Whalen? Oddałeś ten zasrany świstek kasjero wi, a on wziął go od ciebie, jakby to było czyste złoto. Po czym wrócił, cały w uśmiechach, i jak gdy by nigdy nic wypłacił ci pięć kafli w szeleszczących banknotach. Słuchaj, stary, jak Boga kocham, nie raz bywałem w bankach, ale nigdy nie widziałem takiego numeru! Musisz mieć w tym banku jakiś cholernie dobry kanał gotówkowy! Pięć kafli za gównianą kartkę z podpisem "J.J. Whalen"! Kto ty jesteś? Król podziemnej ruletki? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Słuchaj, Whalen, pozwól, że sprzedam ci cenną informację o tych pierdolonych kasjerach ban kowych, żeby cię któregoś dnia nie namierzyli. Wiesz, co te chuje robią na boku? Niektórzy z nich - jak ta czarna pizda, która właśnie rzuciła ci spojrzenie z gatunku "podejdź no tu" - spisują nazwisko i adres każdej staruszki i wdowca, każdego samotnego pedzia czy bogatego skurwysyna, który przy chodzi wpłacić grubszą forsę. Potem sprzedają nazwisko frajera pewnym gościom, którzy chcą wie dzieć, gdzie mieszkają takie bogate sztuki. Niektórzy z tych gości płacą setkę papierów za jedno dobre nazwisko i adres! 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 I wierz mi, Whalen, ci goście potrafią zatroszczyć się o to, żeby zapłata za informację dobrze im się zwróciła. Pewnego dnia, przebrani za agentów ubezpieczeniowych, odwiedzają schorowaną sta ruszkę i ciągną ją za uszy tak długo, aż odda im całą tę forsę, którą trzyma schowaną w domu, i wszystkie te złote krzyżyki i stare brylantowe pierścionki. I ani ona, ani nikt inny nie dowie się, skąd ci faceci się u niej znaleźli. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 A słyszałeś o tych cwaniakach, którzy robią niezłe pieniądze na interesie S.O.S.? Czy wiesz, że jeśli chcesz odczepić się na zawsze od swojej laluni, która za bardzo przyssała się do twojego długiego gorącego palca, wystarczy, że wykręcisz odpowiedni numer, a oni oszczędzą ci wszystkich proble mów? Dzwonisz pod ten numer i mówisz cwaniakowi, który odbiera słuchawkę, że masz duszyczkę do zbawienia, a on ci mówi, gdzie i kiedy masz mu dostarczyć dziwkę. Potem mówisz swojej laleczce, że idziecie poszukać sobie nowego gniazdka. W chwili, kiedy przyjeżdżacie na miejsce i zamykacie za sobą drzwi, pojawia się czterech cholernych cwaniaków - dużych, naprawdę olbrzymich facetów. Od pychają cię, jakby naprawdę byli wkurwieni, i zaczynają dobierać się do twojej dziewczyny, całując, miętosząc, szczypiąc za sutki, i tym podobne, aż rzucasz się na nich, żeby pokazać dziewczynie, jak bardzo ci na niej zależy. Cwaniacy chwytają cię za fraki i wyrzucają za drzwi, ale zanim się zmyjesz, wypłacają ci uczciwie sto lub więcej dolców za przyprowadzenie im tej duszyczki. 0 0 l128 3 Kiedy się upłynnisz, cwaniacy na serio zajmują się twoją dzidzią, zwłaszcza jeśli ma jakieś prze sądy na temat dupczenia się z facetami, których jej nie przedstawiono, lub jeśli nie lubi ciągnąć druta tym, z którymi nie chodziła do szkółki niedzielnej. Wierz mi, Whalen, przetrzepią ją jak duszę w piek le, z przodu i z tyłu, z góry i z dołu, aż nauczy się, ile warta jest miłość w tym najdoskonalszym z miast. Potem sympatyczny wielki cwaniak zabierze ją swoim cadillakiem. Jeśli dziwka będzie grzeczna i będzie dawać dupy klientom, tak jak każe jej nowy tatuś, oraz przynosić mu całą forsę, jaką może zarobić na prawdziwej miłości, będzie jej u niego dobrze. Kapujesz? 0 0 l128 3 Słuchaj, Whalen, mówię ci, stary z twoimi cholernymi znajomościami w tym banku i przy moich kontaktach z cwaniakami, ty i ja możemy zdobyć dużą forsę. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Zaraz, czekaj! Co to za zabawka, przy której majstrujesz w kieszeni? Kaseta? Co ty, stary, pra cujesz dla glin? Ty gnojku, nic już więcej nie powiem... słowa nie są żadnym dowodem. Zmywam się, stary. 0 0 l128 3 Ostatnie ogólnokrajowe badania opinii publicznej wykazują, że jedna czwarta dorosłych w tym kraju wierzy, iż położenie gwiazd ma wpływ na ich życie. Ci ludzie regularnie czytają horoskopy w codziennych gazetach oraz odnajdują sens i znaczenie w interpretacji swoich znaków astrologicz nych. Oto, co wydrukował dla mnie komputer Astro-Bio-Rytmów w hallu Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej, kiedy wrzuciłem do niego dolara wraz z dokładną datą moich urodzin: 0 0 l128 3 "Twoim stałym znakiem jest Saturn. Saturn wskazuje na uczucie alienacji i obcości. Widzisz humor tam, gdzie inni go nie dostrzegają. Częścią twojego przeznaczenia może być wewnętrzny impe ratyw opuszczenia znajomych stron. Saturn czyni cię również wymagającym w stosunku do samego siebie. Jesteś impulsywny a masz trudności z kontynuowaniem raz rozpoczętych spraw. Musisz zdobyć się na cierpliwość i stałość. Musisz chronić swoje umysłowe, fizyczne i finansowe zasoby. Masz wiel kie talenty: nie roztrwoń ich". 0 0 l128 3 Tyle komputerowa wersja mojego losu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 A oto, co ja wiem: Nie potrafię powiedzieć, czy samoświadomość jest źródłem energii, czy im potencji. Moje prawdziwe ja jest aspołeczne, to przykuty łańcuchem w piwnicy szaleniec, wyjący i rzucający się po podłodze, podczas gdy reszta rodziny, ta porządna jej część, siedzi na górze nie zwracając uwagi na hałasy. Nie wiem, co zrobić z moim szaleńcem: zniszczyć, trzymać w piwnicy czy uwolnić. 0 0 l128 3 Odkąd opuściłem dom, byłem włóczęgą, wyrzutkiem żyjącym zawsze w teraźniejszości. Często żałowałem, że nie wychowano mnie w wierze katolickiej. Tęskniłem za spowiedzią, za tym, żeby związek z tą istniejącą dwa tysiące lat instytucją moralnego autorytetu scementował moją pękniętą au tonomię wewnętrzną. Jednakże uświadomiłem sobie również, że bez względu na swój mistycyzm, ża den kościół i żaden sakrament nie może ochronić mnie przed ostatecznym zagrożeniem mojej egzys tencji: zagubieniem sensu własnego istnienia. Dlatego teraz, po powrocie do domu, muszę stawić czo ło przeszłości. Karen powiedziała mi, że zazdrości innym ludziom przeszłości, nie powiedziała, że za zdrości mi mojej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jeśli dobrze się na niej skupić, w każdej chwili mojego życia, nawet tej, która się właśnie skoń czyła, zawarte jest wszystko, czego potrzebuję, by poznać siebie, wszystkie moje szanse na teraz i wszystkie perspektywy na przyszłość. Moja przeszłość jest jedynym firmamentem wartym poznania, a ja jestem jego jedyną gwiazdą. Jest tak pociągająca i tajemnicza jak niebo nad głową, i tak samo niemożliwa do odgadnięcia. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy ogarniał mnie nastrój do żartów, stawałem na skrzyżowaniu dróg za Bangkokiem, żeby czekać na wieśniaków powracających z targu swoimi wózkami. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wieśniacy, po całym dniu palenia opium, zdawali się na swoje osły, ufając, że odnajdą drogę do domu. Kiedy dojeżdżali do miejsca, w którym czekałem, chłopi już spali. Za każdym razem, gdy zbli żał się wózek, wyskakiwałem z samochodu i nie budząc woźnicy cierpliwie zawracałem osła, po czym patrzyłem, jak oddala się, ciągnąc pojazd za sobą. Pewnego dnia zawróciłem dwadzieścia wózków. Czy to ja byłem narzędziem przeznaczenia każdego z woźniców, czy też ci wieśniacy byli narzędziem mojego przeznaczenia? 0 0 l128 3 Niektórzy palacze opium używają tego narkotyku tylko w czystej postaci, inni stosują domieszki, niektórzy, jak ja, próbują jednego i drugiego. Opium tym się różni od innych narkotyków czy środków odurzających, że aby odczuć jego działanie, nie trzeba zwiększać mocy ani dawki. Z domieszkami czy bez, opium dawało mi poczucie mądrości, równowagi i duchowego spokoju, którego nie znałem, do póki nie zacząłem palić, i którego już nie doświadczyłem po tym, jak zostałem odtruty. 0 0 l128 3 Chociaż palenie opium daje poczucie bezpieczeństwa i pewności, sam narkotyk wydaje się sza lony: nie pali się blisko morza, traci moc w śniegu, wycieka, kiedy jest wilgotno, a intensywność jego działania zmienia się z dnia na dzień. Opium czyni inne dziwne rzeczy. U mężczyzny spowalnia popęd płciowy, lecz przyspiesza puls. U kobiety spowalnia krążenie krwi, ale przyspiesza odruchy seksualne. Czas przestaje być twoim więzieniem, z każdą fajką uwalniasz się, żyjesz w przestrzeni, gdzie wodo spady zmieniają się w lód, lód zmienia się w kamień, kamień w dźwięk, dźwięk w kolor, kolor prze chodzi w biel, a biel przechodzi w wodę. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Może dlatego, że opium jest tak nieprzewidywalne - tylko jedna fajka na dziesięć wywołuje efekt, którego pragniesz - nigdy nie czujesz uzależnienia, kiedy sięgasz po narkotyk, gdyż raz jeszcze może ci on odmówić oczekiwanej przyjemności. A kiedy tak jak ja nie palisz go już więcej, nie jesteś byłym narkomanem, po prostu rzuciłeś opium. 0 0 l128 3 Spotkałem w Rangunie Barbarę, niedoszłą absolwentkę Princeton. Poznałem ją z opium, a ona poznała mnie z kilkoma amerykańskimi i brytyjskimi emigrantami, między innymi z pewną panią o na zwisku Llewellyn, która po śmierci męża, brytyjskiego urzędnika, została sama w Rangunie. Pewnego dnia pani Llewellyn zaprosiła nas do siebie, do zasłoniętego wysokimi drzewami domu na wzgórzu, z którego rozciągał się widok na Zatokę Martaban. 0 0 l128 3 Podczas lunchu Barbara poskarżyła się pani Llewellyn na hotel, w którym oboje mieszkaliśmy, a kiedy starsza pani zaproponowała, byśmy przenieśli się do niej na kilka dni, podczas gdy ona poje dzie odwiedzić w innym mieście swoją chorą przyjaciółkę, chętnie przyjęliśmy zaproszenie. Raz w ty godniu przychodzić miał birmański służący ze swoim pomocnikiem, żeby posprzątać dom, ogród i ba sen. Poza tym mieliśmy być sami. 0 0 l128 3 Pomogłem pani Llewellyn przygotować samochód do podróży. Następnego dnia wyjechała. Z jej tarasu obserwowaliśmy z Barbarą stojące w porcie statki i pływające po zatoce jachty. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 W łóżku tej nocy Barbara powiedziała: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przyjemnie byłoby mieć ten dom na własność. Moglibyśmy tu mieszkać, palić fajki i nikt by nam nie przeszkadzał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Łatwo mógłbym się pozbyć pani Llewellyn - odparłem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Co chcesz przez to powiedzieć? 0 0 l128 3 Wzruszyłem ramionami. 0 0 l128 3 - No, nie wiem. Jest stara i samotna. Nie ma żadnych przyjaciół, prawie żadnych krewnych. A ponieważ co jakiś czas podróżuje, nikt by nie zauważył, że nie wróciła. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Barbara roześmiała się. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie wygłupiaj się. To nie jest hollywoodzki dreszczowiec. Śpij. 0 0 l128 3 Później próbowałem się z nią kochać, ale chociaż wypaliła fajkę tuż przed pójściem do łóżka, nie odpowiadała na moje pieszczoty. 0 0 l128 3 Tego dnia, kiedy pani Llewellyn miała wrócić, czekaliśmy do północy, ale gdy nie pojawiła się do pierwszej nad ranem, poszliśmy spać. Godzinę później obudził nas odgłos samochodu. Powiedzia łem Barbarze, żeby spała dalej, a ja pomogę starszej pani wnieść bagaż. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy obudziłem się rano, Barbara była już ubrana. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Gdzie jest pani Llewellyn? - zapytała. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie wiem. Jeszcze nie wróciła. 0 0 l128 3 - Przecież słyszeliśmy, jak przyjechała w nocy. Powiedziałeś, że pójdziesz jej pomóc. A teraz nie ma jej w pokoju i nie ma jej samochodu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Powiedziałem ci, że nie przyjechała - powtórzyłem. - Słyszeliśmy jakiś inny samochód. To wszystko. 0 0 l128 3 Barbara rozzłościła się. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przestań się wygłupiać. Gdzie jest pani Llewellyn? 0 0 l128 3 - Myślę, że gdzieś jest. Każdy gdzieś jest. Na twoim miejscu powiedziałem z rozmysłem - już bym się o nią nie martwił. Jeśli nie wróci, nikt tego nie zauważy. Teraz dom należy do nas. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Barbara wybiegła z domu trzaskając drzwiami. Przez okno w sypialni widziałem, jak bada wy sypany żwirem podjazd szukając śladów kół i jak przeszukuje przylegający do niego ogród. Kiedy wróciła, była wyraźnie podenerwowana. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Gdzie ona jest? Co jej zrobiłeś, Jonathanie? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Przestań. Chodźmy popływać - odpowiedziałem spokojnie. 0 0 l128 3 Barbara położyła dłonie na moich ramionach. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Co jej zrobiłeś? - spytała. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Proszę, zapomnij o tym - powiedziałem, przyciągając ją do siebie i całując wnętrze jej ucha. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Popchnęła mnie delikatnie w kierunku łóżka. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jak to zrobiłeś?... Czy odbyło się to... szybko? - szeptała. - Co będzie, gdy znajdą ciało? 0 0 l128 3 - Przestań o niej mówić. To nie jest hollywoodzki dreszczowiec. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Gdybym wiedziała, że mówisz serio, nigdy bym nie... 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Chodźmy popływać - zaproponowałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy wyszliśmy nadzy z basenu, wskazałem domek kąpielowy. Barbara weszła tam za mną. Niecierpliwa, rzuciła na ziemię kilka ręczników i położyła się na nich, rozrzucając szeroko nogi i wy ciągając do mnie ręce. Ukląkłem głaszcząc jej uda, dotykając ciała. Była w gorączce, drżała i trzęsła się, jej ruchy stawały się coraz szybsze. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Ponaglając mnie, bym ją posiadł, wygięła się w łuk, po czym opadła na podłogę i ponownie się wyprężyła. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie... nie bądź delikatny - jęczała. - Proszę, bądź brutalny, Jonathanie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Po raz pierwszy zapomniała się w miłości ze mną. Już nie tłumiła zaostrzonego przez opium po żądania, błądziła po mnie rękami, nie mogąc doczekać się, aż mi stanie. Wijąc się pode mną, targała mnie za włosy, dotykała mojego krocza, gniotła moje ciało, gryzła ramię. Jej orgazmy przychodziły jeden za drugim. Opadła z sił i uspokoiła się, dopiero kiedy ja zaspokoiłem swoje pożądanie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Nie oczekując już powrotu pani Llewellyn, zaczęliśmy wieść życie wygodnych pustelników, dla których palenie opium nie było rutyną zniewolenia, ale rytuałem odpowiadającym rytmowi naszego życia. 0 0 l128 3 Paliliśmy dwie fajki rano, jedną w południe, dwie po południu, jedną wczesnym wieczorem i dwie do trzech w nocy, śpiąc, jedząc i w przerwach zabawiając się ze sobą. Zajmowali się nami dwaj synowie handlarza opium, od którego kupowałem towar. Chłopcy ci przygotowywali nasze fajki, za palali lampy i gotowali nam posiłki. Nasze życie stało się lekkie, wolne od wysiłku i wypełnione fi zycznymi przyjemnościami. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Podniecona przez opium, Barbara często prowokowała mnie seksualnie. Dotykała moich jąder i ściskała je, dopóki jej nie uderzyłem. Wówczas oddawała mi i, obrzuciwszy mnie wyzwiskami, sta wała przy ścianie, malując na swoim ciele jasnoczerwoną szminką wulgarne wyrazy. Nie kryjąc, czego chce, zachęcała mnie, bym ją atakował. Ciągnąłem ją w dół za nogi, a kiedy przewracała się na mnie, walczyliśmy ze sobą, próbując się wzajemnie pokonać. Zostawiałem ją w spokoju, dopiero gdy zmę czona i wykończona nie mogła się już ruszyć czy jęknąć. Rano pokazywała mi sińce i nalegała, bym kompensując zadany jej ból opowiedział, jak zabiłem panią Llewellyn i jak pozbyłem się jej ciała. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 W opiumowym odurzeniu przypominała sobie czasami, co jej kiedyś opowiedziałem. Odwiedzi łem raz burdel na przedmieściu miasta. Kiedy siedziałem tam pomiędzy dorastającymi dziewczynkami umalowanymi tak, by wyglądały na młode kobiety, i młodymi kobietami ubranymi tak, by przypomi nały dorastające dziewczęta, burdelmama zauważyła, że przyglądam się starej kobiecie o napuchniętej, zdeformowanej twarzy i zniekształconym przez opium ciele. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Podoba się panu? - zapytała wskazując starą. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Współczuję jej - odparłem. - Kiedyś musiała być tak piękna i świeża, jak te dziewczynki. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - O tak - zgodziła się burdelmama. - Straciła swoją urodę, ale niech mi pan wierzy, w łóżku jest ciągle tak gorąca, jak tamte. Powiedz mi, młody człowieku - szepnęła, odciągając mnie na bok; jej wyperfumowany oddech grzał mnie w kark - zajebałeś kiedyś kurwę na śmierć? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Rozśmieszyła mnie jej metafora. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie śmiej się. Możesz to zrobić tutaj! Za dodatkowe dwieście amerykańskich dolarów możesz zrobić z nią, co zechcesz. 0 0 l128 3 Wskazała raz jeszcze na starą. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Naprawdę wszystko - powtórzyła, a po chwili dodała: - Czy nie mówicie po angielsku "aż śmierć nas rozłączy"? Jeśli ci się podoba, możesz rozstać się z nią przy pomocy tego narzędzia. - Uszczypnęła mnie w krocze. - Przynajmniej nie zgnije żywcem i umrze jak człowiek, z wystarczającą ilością pieniędzy na porządny pogrzeb. Mam cichą piwniczkę, idealną na takie rozstanie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Teraz, myśląc o starej, Barbara chciała wiedzieć, czy zabrałem do tej piwniczki panią Llewellyn. 0 0 l128 3 - Zabiłeś ją tam? - pytała. - Zajebałeś ją na śmierć? Zapłaciłeś burdelmamie, żeby pozbyła się jej ciała? 0 0 l128 3 Barbara zaczęła cierpieć na bezsenność. Paliła nawet więcej fajek niż ja. Fajka była jej życiem. Zamazywała granice między minutami i godzinami, między rankiem i wieczorem. Barbara żyła oto czona niewidocznym murem i wpuszczała mnie do środka tylko po to, bym się z nią kochał. Nawet w seksie pragnęła znieść ograniczenia sztywnych ról płci, chciała zarówno wabić, jak i być wabioną. Lubiła ulegać, naginać swoją wolę do woli kochanka. Po czym zmieniała rolę. Wczepiwszy się we mnie od tyłu, wiązała moje ręce jedną ze swoich pończoch i, przytrzymując twarzą w dół, podniecała mnie aż do granic wytrzymałości, muskając ustami i językiem podstawę kręgosłupa, a następnie prze rywała tę pieszczotę tuż przed moim orgazmem. Kiedy błagałem, by kontynuowała, zmuszała mnie, żebym ją lizał. Jeśli zwolniłem lub ją ugryzłem, siadała mi okrakiem na twarzy i, mocząc mnie swym łonem, a sutkami kłując mój brzuch, sięgała do mego krocza. Jej szorstkie i nie znające litości palce szarpały, gniotły, znęcały się nad nim, aż tracąc oddech, w podnieceniu doprowadzała mnie, wbrew mojej woli, do orgazmu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Opium i seks były naszymi kochankami, ale opium było bardziej wymagające. Żądało regularne go trybu życia, równego rytmu aktywności i snu, podziału dnia na godziny poświęcone przyjemności jedzenia i spokojowi fajki. Uprawianie miłości stopniowo zakłócało wymagany rytm i reżim. Zdradza liśmy opium i opium miało ukarać nas za naszą zdradę. Nadszedł czas, żeby rzucić palenie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pewnego ranka usłyszeliśmy, jak na podjazd wjechał samochód. Wstaliśmy z łóżka i powlekliś my się do okna. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pani Llewellyn próbowała wciągnąć przez drzwi ogromną walizę. Barbara z trudem hamowała złość. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - krzyknęła. 0 0 l128 3 - Co ci miałem powiedzieć? Że dałem starszej pani pieniądze na wakacje w Anglii? 0 0 l128 3 Kiedy wróciliśmy do hotelu, było mi zimno i pociłem się. Moje serce kołatało, a puls był spo wolniony. Odczuwałem swędzenie całego ciała. Miałem dreszcze oraz na przemian biegunkę i wymio ty. Twarz Barbary płonęła, jej źrenice były powiększone, a ciało pokrywał pot. Miała zimny i wilgotny dotyk. Kiedy pocałowaliśmy się, jej język wydawał się być opuchnięty. Jak ja, była chora. Byłem za gubiony, nie zorganizowany na tyle, by od razu wezwać pomoc. 0 0 l128 3 Kilka dni później zadzwoniłem do szpitala i poprosiłem, żeby przysłali po nas karetkę. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Odtruto mnie i wyszedłem ze szpitala, ale Barbara tam została. Stopniowo niknęła pod owinię tym ciasno wokół ramion prześcieradłem. Wyglądała, jakby jej głowa oddzielona była od tułowia. 0 0 l128 3 Miała opuchniętą twarz, ciało natomiast się skurczyło. Cienka szyja z trudem utrzymywała gło wę. Powieki zamykały się powoli, jakby przyklejone do gałek ocznych. 0 0 l128 3 Mamrotała, że chce umrzeć, wziąć igłę i wbić ją w serce lub, jeśli jej się to nie uda, skoczyć z wysokiego budynku. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mimo że zaangażowałem i opłaciłem najlepszych lekarzy, Barbara umarła miesiąc później z powodu komplikacji spowodowanych uzależnieniem narkotycznym. Nikt z jej krewnych w Nebrasce nie mógł opłacić przyjazdu na pogrzeb, więc na ich prośbę ciało zostało spalone, a prochy odesłane do domu. Pastor odprawił krótkie nabożeństwo żałobne, w którym udział wzięli: jeden z lekarzy Bar bary, dwie pielęgniarki, pani Llewellyn i jej służący, oraz niskiej rangi urzędnik z amerykańskiego kon sulatu, który wiedząc, kim jestem, przypatrywał mi się z nie ukrywanym zainteresowaniem. 0 0 l128 3 Pastor, starszawy, szpakowaty Amerykanin o manierach przypominających mi sposób bycia mo jego ojca, mówił z elokwencją o tych, którzy nie mogąc dostąpić radości zbawienia ani nawet znaleźć do niego drogi poprzez swoją duchowość, ścielą sobie łoże w piekle i tym samym narażają się na wieczne potępienie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Istota ludzkiego życia, mówił, jest tak niewidoczna jak sens kazania czy książki, lub jak pojęcia dobra i zła, sprawiedliwości i niesprawiedliwości, miłości i nienawiści. Nie da się jej opisać, można je dynie przybliżyć ją przez aluzję czy wyrazić w uczynkach i przedmiotach, rzeczach, które można zo baczyć lub których można dotknąć. 0 0 l128 3 Nasza świadomość, mówił pastor, jest jedynym duchowym kompasem, jaki został nam dany. Czas i przestrzeń dostarczają ram dla rozwijania naszego indywidualnego życia: jego cierpień, poświę ceń, nadziei, radości i rozpaczy, które stanowią jedyną dostępną nam rzeczywistość. Tylko uznając na szą duchowość za niewidzialną, a świat za jej zewnętrzną manifestację, możemy otworzyć się na wszechogarniającą obecność Boga; Jego samego oraz niewidzialnej siły ukrytej za widzialnym wszechświatem; siły, dla której przestrzeń i czas są, jak dla każdego z nas, formami manifestacji ducha. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy słuchałem pastora, owładnęła mną jedna myśl: pozwoliłem sobie zdradzać i udawać życie, bawić się w chowanego z istotą samego siebie. Z nie znanych mi powodów nie udało mi się wydobyć z mojego protestanckiego dziedzictwa jego jedynej proroczej i twórczej prawdy: że jak długo żyję, w każdej sytuacji muszę sprzeciwiać się grzechowi zniekształcenia i ograniczenia ludzkiej egzystencji, w tym grzechowi zniekształcenia i ograniczenia własnego życia i natury; że sprzeciw ten zawiera tak nadzieję duchowego odrodzenia i moralnego zmartwychwstania, jak i niebezpieczeństwo wewnętrz nego zamętu i niepewności. Do tej pory zdradzałem swoje święte powołanie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Uświadomiłem sobie także, że chcąc odpowiedzieć na to powołanie, będę musiał zacząć od sie bie, od własnego życia. Będę musiał wrócić do domu. 0 0 l128 3 Kiedy przebywam z Karen w miejscu publicznym, otoczony nieznajomymi, pragnę jej dotknąć, potwierdzić moją nad nią władzę. Jednocześnie, wyłączony z rzeczywistości danej chwili, wyobrażam sobie, jak się kochamy w najbardziej niecodzienny sposób, przełamując zarówno społeczne tabu, jak i rytuał, którego sami wciąż przestrzegamy. Tylko Karen wywołuje we mnie stan, w którym patrzę na siebie jak gdyby z dystansu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Fotografia nigdy mnie nie interesowała i dlatego zamiast zbierać zdjęcia siebie samego, zbieram i zapisuję swoje wspomnienia i wrażenia. Tego samego oczekuję od Karen, bo przecież ile mogę się o niej dowiedzieć z jej zdjęć do magazynów mody? 0 0 l128 3 Wciąż przechowuję list, który niegdyś do mnie napisała. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 "Prowadzić potajemne życie, Jonathanie, znaczy bać się siebie, zaprzeczać swojej własnej egzys tencji. Zrobiłeś ze swego życia taki labirynt, że w końcu nie wiesz już, co jest dobre: żyjesz na stwo rzonym przez siebie samego wygnaniu, nie wpuszczając prawie nikogo. Odważasz się je opuścić tylko w imię poszukiwań i ekspansji. Twoja psychika jest Twoim własnym obozem jenieckim, a Barbara 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - opiumowe zero - Twoim więźniem. Kobieta, która tak kocha mężczyznę, że gotowa jest zrezygno wać z własnego życia, w zamian za co dostaje nie miłość, a jedynie seks, umiera w środku. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 To dlatego, że oddzieliłeś swoją miłość od seksualności, Twój umysł jest tak wyostrzony, a Two je życie tak tragiczne. Kładłeś na szali wiele rzeczy oprócz serca, a tylko sercem ryzykuje się najwię cej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Ja ryzykowałam mało, ale w grze z Tobą postawiłam serce i Ty mi je złamałeś. Kiedy odszedłeś, czułam się tak, jakby Cię nigdy nie było. Powiedziałeś mi kiedyś, że jestem niewrażliwa. Ty jednak po stanowiłeś udowodnić, że to nieprawda. Kiedy w końcu oddałam Ci się, miałeś pretensje, że nie jes tem niewrażliwa, że zależy mi na Tobie i że chcę, by Tobie zależało na mnie. I zacząłeś uprawiać tę swoją "Bóg dał, Bóg zabrał" grę: ubierz się, nie chcę cię więcej, odejdź; przepraszam, potrzebuję cię, zostań; nie, nie zostawaj, idź już. Powiedziałeś kiedyś, że z kimś tępszym ode mnie byłbyś, jak to na zwałeś, "emocjonalnie nieuczciwy". Dla mnie, powiedziałeś, rezerwujesz swoją "duchową prawdę", która według mnie nie jest niczym innym jak tylko ciągłą i okrutną zmianą decyzji. Ale w moim krót kim życiu odkryłam, że prawda jest nieskończona i wymaga zaangażowania serca. Żeby to zilustro wać: Kocham cię, Jonathanie. Czy nigdy nie przyszło Ci do głowy, że zlekceważyłeś, oszukałeś i zniszczyłeś własne serce? Może ono już nie chce uprawiać twoich gier? Może po prostu chce, żeby je ktoś kochał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wiesz, co sprawia mi przyjemność: moja praca, bycie najlepszą i najwyżej opłacaną modelką, podróże, czekoladowe ciasteczka, pieprzenie się z kimś, kogo kocham, to znaczy z Tobą, i słuchanie, jak opowiadasz, co naprawdę chciałbyś ze mną robić, gdybym zgodziła się zostać Twoją niewolnicą. Ale wtedy zostałam przestawiona na orzechowe masło i dżem - słony klajster i słodki papkę: jestem początkującym jasnowidzem. Nigdy nie chciałam być niewolnicą, być tylko obiektem do pieprzenia. Nie zniosłabym tego. Nie wiem, co to znaczy. Mister Długi Członek, Don Juan amerykańskiej męs kości i zawsze stojącego w łóżku penisa, którego jedynym pragnieniem jest słyszeć, jak kobieta krzy czy "Jeszcze!" lub "Dosyć!", przeraża mnie i odbiera mi mowę. Mój głos karmi się mlekiem matki, uczuciem, ciepłem i wsparciem." 0 0 l128 3 Karen mierzy miłość długością jej trwania oraz jej intensywnością. Wzajemna duchowa lojalność prawdziwych kochanków nie ma, według niej, nic wspólnego z ich seksualną wiernością sobie, którą potępia jako nieuczciwy stan wymuszony przez zazdrość, zniewolenie ducha, niechętne pogodzenie się z seksualną inercją. 0 0 l128 3 Pamiętam ten wiosenny dzień, kiedy Karen i ja leżeliśmy na trawie w New Haven, całując się, czytając, zrywając źdźbła trawy. Wiatr zrzucał z klonów na nasze twarze długoskrzydłe nasiona, tar gał nasze ubrania, nawiewał włosy Karen na moją twarz. Nagle Karen powiedziała, że zrywa ze mną, że nie chce mnie więcej widzieć. 0 0 l128 3 - Nowy Jork jest dla mnie ważny - powiedziała siadając koło mnie. - To dla mnie szansa, żeby się zabawić i wydorośleć. Mam pewne plany, Jonathanie. Chcę być modelką, jedną z najlepszych mo delek, i móc wyskakiwać do Paryża w kwietniu czy do Maroka w Boże Narodzenie, jeździć na nar tach we Włoszech i Szwajcarii, oglądać czarne obrazy Goi w Madrycie. Chciałabym poznać mężczyzn z Anglii, Niemiec i Francji. Chciałabym sączyć ciepłe piwo w pubach Dublina i przyjmować przyjaciół na obiedzie w apartamencie hotelowym w Rzymie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Oboje zgadzamy się, że potrzebujemy niezależności. Ty próbujesz uwolnić mnie, a ja próbuję uwolnić ciebie. Zrozumiałam, że nie chcę tracić więcej czasu na roztkliwianie się nad tobą i nad naszą młodzieńczą miłością. Nie obarczaj mnie całą winą, Jonathanie. Mam do tego tak samo racjonalny stosunek jak ty. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Zanim mi to oznajmiła, godzinami jeździliśmy jej samochodem. Kiedy byliśmy na wzgórzu, skończyła się nam benzyna, więc powlokłem się w dół do doliny, a następnie w przejmującym wietrze wdrapałem się z powrotem z kanistrem benzyny w jednej ręce i tutką miętowych lodów w drugiej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Po tym, jak to powiedziała, przyszło mi do głowy, że pewnego dnia moje bogactwo mogłoby pozwolić jej stać się tak wolną, jak tego pragnie - wolną, by stworzyć sobie własną osobowość, wolną, by narzucić porządek wszystkim okolicznościom i zdarzeniom swojego życia. Jednakże przyjąwszy tę wolność ode mnie, nie mogłaby traktować mojej obecności w swoim życiu jako wyniku własnego wy boru, musiałaby raczej uznać swoje nowe życie jako z góry wkalkulowaną konsekwencję nie jej, lecz mojej decyzji. Okrutnym paradoksem takiego podarunku byłoby to, że sam fakt jego przyjęcia auto matycznie ograniczyłby jej wolność - jej wolność w stosunku do mnie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Chwilę potem, kiedy spacerowałem boso wokół jeziora zobaczyłem w oddali Karen. Stała z rozwianymi włosami i rozpiętą do połowy bluzką w różowo-białe paski. Podeszła do samochodu za trzasnęła drzwiczki i odjechała. Patrzyłem na jezioro i marzyłem o tym, by się w nim rozpłynąć. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jako chłopiec zbierałem korkowe ustniki od papierosów mojego ojca, wierząc, że zawierają one jego nie wypowiedziane myśli i uczucia. Teraz zbieram własne wspomnienia, mając nadzieję, że od kryję między nimi jakiś związek. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Zbliżał się koniec lata. Liście w Central Parku jeszcze nie zżółkły,ale w powietrzu unosił się za pach zgnilizny. Nad miastem zwisały nisko warstwy szarych chmur. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Whalen jechał wzdłuż rzeki Hudson, koło basenu portowego z transatlantyckimi liniowcami. Zaparkował wóz na molo, wysiadł i przyglądał się badawczo przeciwległemu brzegowi, aż znalazł miejsce, którego szukał. Podszedł do nabrzeża, stanął na skraju wody i patrzył na bloki mieszkalne po drugiej stronie rzeki, w New Jersey. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Lata temu, podczas ferii zimowych, jego rodzice przyjechali do Nowego Jorku obejrzeć nowe przedstawienie na Broadwayu i wziąć udział w różnych przyjęciach dobroczynnych. Wzięli z sobą Jo nathana, a dla dotrzymania mu towarzystwa zaprosili Petera, jednego z jego szkolnych kolegów. Pew nego wieczoru, kiedy rodzice wyszli z domu, Jonathan i Peter postanowili wypróbować porady z książki. "Nigdy nie mów umieram", o tym, jak można przeżyć w każdych warunkach, począwszy od zagubienia się na Saharze, aż po walkę z Rosjanami w stepie. Sprawdzianem miało być przepłynięcie w nocy rzeki Hudson. Ubrani w warstwy swetrów i bielizny, pojechali taksówką na opuszczone molo, gdzie poprzedniego dnia podczas rekonesansu Jonathan zauważył prymitywną łódź pychową, pozos tawioną przy nabrzeżu prawdopodobnie przez jednego z dokerów. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Po rzece pływały tafle lodu. Przez zasłonę mgły widzieli migotające od czasu do czasu światło po drugiej stronie rzeki, w New Jersey. 0 0 l128 3 Jonathan odwiązał łódź. Przytrzymał ją, żeby Peter mógł do niej wskoczyć i usiąść przy sterze, po czym sam wszedł do środka, a kiedy prąd zaczął ich popychać i znosić od brzegu, skrzyżował nogi, zanurzył niezdarnie wiosła w wodzie i, kołysząc się w przód i w tył, zaczął nimi zapamiętale wiosło wać. W ciemności ostre tafle lodu uderzały o trzęsącą się łódź, podczas gdy ta płynęła szybko z prą dem. Kiedy zobaczyli światła Statuy Wolności i usłyszeli syreny promu na Staten Island, Jonathan uświadomił sobie, że kierują się na otwarte morze. "Nigdy nie mów umieram" nie podawało żadnych instrukcji, jak ratować załogę małej łódki, która ciemną, mglistą nocą zostaje rzucona na Atlantyk. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy silny nurt rzeki niósł ich wzdłuż nabrzeża Manhattanu, Jonathan stracił kontrolę nad ło dzią. Zmęczony i przerażony, zwolnił uścisk na wiosłach. Peter wyczuł jego kapitulację, krzyknął i za chwiał równowagę łódki, która przechyliła się na bok, a następnie wywróciła do góry dnem, wrzuca jąc chłopców do wody między kawałki lodu i chłoszczące fale. Trzymając się wywróconej łodzi, dry fowali szybko z nurtem rzeki, aż wpadli na nabrzeżne skały. Kiedy Jonathan wygramolił się z wody, Peter był tuż za nim, ale nie miał sił, by samemu wydostać się z lodowatej topieli. Jonathan szybko wyciągnął go z rzeki i obaj padli wycieńczeni na mokre kamienie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wdrapali się na brzeg i zmarznięci, dygocząc z zimna, pobiegli do autostrady na West Side. Przeszli przez jezdnię na drugą stronę ulicy. Około dwustu metrów dalej jarzył się we mgle neon stacji benzynowej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Za nim, wysoko nad budynkami, Jonathan zobaczył inne świecące neony, wśród nich znak kon cernu swojego ojca na dachu biurowca firmy na Wall Street, gdzie go dwukrotnie przedtem odwie dzał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Ciągnąc Petera za ramię, Jonathan dowlókł się do stacji i poprosił faceta z obsługi, żeby przywo łał im taksówkę. Zaspany mężczyzna podniósł wzrok tylko na chwilę i natychmiast zamknął powie ki.Wzburzonym głosem Jonathan wyjaśnił, że jest synem Horace'a Sumnera Whalena, i wskazał neon na biurowcu. Wtedy pracownik stacji szybko wstał i wezwał taksówkę. Chłopcy znaleźli się w domu na długo przed powrotem rodziców. W następnych dniach, mimo że obaj mieli gorączkę, żaden nie wspomniał nikomu o nocnej eskapadzie. Próba przepłynięcia rzeki Hudson była pierwszą heroiczną próbą Jonathana. Nie powiodła się. Drugą było wykręcenie się od wojska. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Whalen wsiadł do samochodu i skierował się na północ. O świcie mijał łąki i stawy w Connecti cut. Zjechał z głównej szosy w polną drogę. Słońce rozproszyło wiszącą nad polami mgłę, koła samo chodu obracały się wolno w piasku. Przy drodze rosły karłowate sosny, promienie słoneczne przedzie rały się przez zielone igły, malując w cętki maskę samochodu. Czuł się niewidoczny i bezpieczny za kierownicą. 0 0 l128 3 - Twoja matka pragnęła zatrzymać cię za granicą, Jonathanie. Tak naprawdę, była zrozpaczona. - Lekarz starał się nie patrzeć mu w twarz. - W jej koszmarach sennych pojawiałeś się często pogrze bany jako nieznany żołnierz. Dlatego ucieszyła się, kiedy postanowiłeś opuścić kraj, zanim wręczono ci wezwanie do wojska. Tak długo, jak ona i twoi kuratorzy nie wiedzieli, gdzie przebywasz, nie moż na ci było wysłać wezwania i ze względów technicznych nie podlegałeś odpowiedzialności karnej. Ale twoją matkę bardzo martwiło to, że nie wiedziała, gdzie się w danej chwili podziewasz. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Żeby nie podlegać odpowiedzialności karnej, musiałem być w ruchu, nie mogłem posiadać sta łego adresu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - No cóż, to prawda i to właśnie było tak denerwujące. Wyobrażała sobie ciebie z długimi wło sami i brodą, ubranego w wojskową kurtkę, znarkotyzowanego, jadącego autostopem przez Birmę, Indie czy Afrykę tylko z plecakiem i gitarą. - Lekarz podrapał się w szyję. - Próbowaliśmy śledzić two je ruchy, najlepsi detektywi z Burns tracili miesiące, żeby cię zlokalizować, chociaż czasami wiedzie liśmy mniej więcej, gdzie jesteś, ponieważ brałeś pieniądze, podpisując czyste kawałki papieru z afi liowanych przy waszej firmie banków. - Uśmiechnął się i spojrzał na Jonathana. - O ile pamiętam, ostatni taki czek na jakieś trzydzieści tysięcy dolarów wypisałeś w Ankarze, czy może był to Trypolis? W każdym razie przekroczył on sumę należną ci w tym okresie. Ponieważ jednak utrzymywałeś się za mniej niż połowę tego w poprzednich dwóch, trzech miesiącach, twoi kuratorzy zgodzili się go zreali zować. Potem znaleziono twojego porzuconego jeepa safari. Twoja matka szalała. W obawie, że mog łeś zostać uprowadzony, i za moją radą, raz jeszcze wynajęła detektywów z Burns, żeby cię zlokali zowali. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jak mnie znaleźliście? 0 0 l128 3 - Ślady prowadziły do grupy amerykańskich hippisów w Nepalu. Najwyraźniej zbezcześciłeś tam świątynię: wkroczyłeś nago czy też rozebrałeś się w środku... Była z tobą jakaś dziewczyna. Tamtej szemu bankowi, który współpracuje z National Midland, udało się wyciągnąć cię z miejscowego wię zienia. Następnie dowiedzieliśmy się, że osiadłeś w Rangunie i wkrótce potem zachorowałeś: albo wciąż paliłeś opium, albo już je rzucałeś, albo robiłeś jedno i drugie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Lekarz zgasił papierosa. 0 0 l128 3 - Tamtego roku twoja matka kilkakrotnie przebywała w szpitalu. Żeby uniknąć niepotrzebnego rozgłosu, pielęgniarka dzwoniła do nas, kiedy istniało niebezpieczeństwo ataku, i osobiście zabierałem panią Whalen do siebie do szpitala. Ponieważ twoja matka często odmawiała współpracy, choć oczy wiste było, że dla jej własnego dobra powinna poddać się leczeniu, musieliśmy - przerwał, szukając słów - ją uspokoić. Chociaż tak naprawdę bardzo się jej tu podobało. Mówiła, że nie chciałaby się stąd ruszać. Dlatego mój personel i ja tyle o tobie wiemy, Jonathanie. National Midland i twoi kuratorzy bez przerwy do mnie dzwonili. A twoja matka zawsze tak ciepło o tobie mówiła. Trzymała twoje zdjęcie na nocnym stoliku. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jakie zdjęcie? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Kiedy jako dziecko stoisz obok ojca w Whalenburgu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jak umarła moja matka? 0 0 l128 3 Lekarz przymknął oczy w zamyśleniu. 0 0 l128 3 - To był wypadek, naprawdę - powiedział. 0 0 l128 3 - Zabiła się? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Od śmierci ojca twoja matka często popadała w depresję - ciągnął lekarz. - Wszystkie lekarst wa, jakie jej przepisywałem, trzymała w małych czytelnie oznakowanych buteleczkach przechowywa nych w specjalnej lodówce w sypialni. Pewnego dnia, kiedy służąca odmroziła lodówkę, buteleczki zmoczyły się i niektóre z etykietek odpadły. Tego dnia twoja matka pomyliła dawki i zażyła po prostu za dużo lekarstw. Jej śmierć była tragicznym wypadkiem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Czy była sekcja zwłok? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Prawo nie wymaga sekcji zwłok, jeśli pacjent, który umiera, znajdował się pod opieką lekarza. Śmierć twojej matki nastąpiła w okresie, kiedy pozostawała pod moją profesjonalną opieką. 0 0 l128 3 - Dlaczego matka potrzebowała pańskiej opieki oraz tak wielu silnych leków? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Kiedy umarł twój ojciec, obowiązki, które uważała za rację swojego istnienia, urwały się nagle. Popadła w depresję, ponieważ nikt jej nie potrzebował. 0 0 l128 3 - Ja jej potrzebowałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - No tak. Ale kiedy wyleciałeś ze szkoły, czekało na ciebie wojsko, a potem zniknąłeś. Dla two jej matki oznaczało to, że nawet ty ją opuściłeś. Więc umarła... samotnie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pamiętam przyjęcie wydane przez rodziców szkolnej koleżanki Karen. Po obiedzie rodzice poje chali do swojego klubu na partię kart i golfa, młodzież poszła pływać, a ja zostałem sam na sam z Ka ren, która stojąc w drzwiach patrzyła za odjeżdżającymi samochodami. Odgarnąłem jej włosy z twa rzy i pocałowałem w szyję. Stała nieruchoma, nie odzywając się słowem. Przestałem ją całować i spojrzeliśmy na siebie. Jej wzrok błądził leniwie po moich włosach, czole, oczach, ustach. Wsunąłem ręce pod jej bluzkę, dotknąłem jej skóry, objąłem dłońmi piersi. Przywarła do mnie drżącymi wargami, po czym szybko uwolniła się z uścisku; pod wpływem nagłej decyzji chwyciła mnie za rękę i popro wadziła do jednego z gościnnych pokoi. Powoli, jakby wypróbowując moje opanowanie, zamknęła drzwi na klucz, zasunęła żaluzje w oknie, wyłączyła z gniazdka telefon i zdjęła z łóżka kapę, starannie ją składając. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Objąłem ją raz jeszcze i już miałem pocałować w usta, kiedy znowu się uwolniła. Celowo spo walniając swoje ruchy, zaczęła się rozbierać. Zdjęła z siebie suknię, ściągnęła majtki, zrzuciła pantofle. Po chwili była naga. Leżała na plecach, jej piersi falowały, nogi były lekko ugięte. Rozbierałem się, wiedząc, że obserwuje mnie, jak ściągam spodnie i slipy. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Położyłem się na niej, czułem jej naprężone ciało. Pocałowaliśmy się i kiedy gryzła moje usta i lizała język, czułem jej podniecenie, czułem, jak mnie pragnie. Kiedy podniosłem się, żeby w nią wejść, kazała mi przestać. Powiedziała, że nie bierze pigułki, ponieważ źle znosi jej skutki uboczne, a nie ma przy sobie krążka. Całowałem jej piersi, sutki, gładziłem brzuch, wypukłość bioder, ociera łem się o wnętrze jej ud. Powiedziałem, jak bardzo pragnę, by poczuła mnie w sobie, i obiecałem, że wycofam się przed orgazmem, ale ona nie zgodziła się,szepcząc, że czekanie, bym z niej wyszedł, zniszczy jej przyjemność. Kiedy osunąłem się w dół jej ciała, wyrzuciła biodra do góry, zapraszając mnie, bym ją lizał. Całowałem ją i ssałem, penetrując jej wnętrze, ale ona, wijąc się i dygocząc, powoli mnie odepchnęła. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Próbowałem ją powstrzymać, lecz odsunęła się ode mnie i przykrywając twarz poduszką, zaczę ła płakać. Po tym, jak się uspokoiła, objąłem ją i zapytałem, dlaczego nie miała orgazmu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Najpierw nic nie odparła, a po chwili wyznała, że nie może mieć orgazmu, kiedy jest spięta. Ze mną, mówiła, jest zbyt wyrachowana, za bardzo zależy jej na tym, by sprawić mi przyjemność i poka zać, jak bardzo mnie pragnie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Opowiedziała mi o afrykańskim studencie, delikatnym murzyńskim chłopcu o łagodnym głosie, który przyglądał się jej nieśmiało całymi miesiącami, ale prawie nigdy się do niej nie odzywał. W koń cu zaproponował, że załatwi trochę towaru, którym mogliby się zaprawić, i pewnego wieczoru oboje poszli do jego pokoju. Wąchali kokę, połknęli przypominającą cukier substancję i po kilku minutach mieli odlot. Kiedy Karen położyła się, czuła, że jej świat rozpada się na kawałki, a jej wola leży w strzępach. Tymczasem murzyński chłopak wydawał się krzepnąć, stawał się coraz bardziej hałaśli wy i podniecony. Najpierw w ubraniu, a potem nagi, napierał na nią ciężarem swego ciała. Przewraca jąc gałkami oczu, obnażył jej piersi, a po nich pośladki, dotykał jej i całował delikatnie, szepcząc, jaka jest piękna. Przez cały czas, opowiadała Karen, śniła, że gwałcę ją na jego oczach, za co on potem ze mną walczy. 0 0 l128 3 Pot mężczyzny był oleisty. Chłopak wydzielał kwaśny zapach i dopiero kiedy zobaczyła przed sobą nieobrzezany członek, uświadomiła sobie, że jest nagi i że przesuwa się w dół nad jej twarzą. Próbował włożyć penis w jej usta, ale niczym przechowująca kasztan uparta wiewiórka zacisnęła mocno wargi. Patrzyła, jak przewraca gałkami oczu, skrytych w cieniu delikatnych długich rzęs, po ciera ciężkim i twardym niczym kamień członkiem jej twarz, szyję, piersi i pokrywa ją warstwą swego soku. Włożył pięść między jej uda i próbował rozewrzeć nogi, ale ona skrzyżowała je i napięła jak na prężone płótno. Podniecona wbijającą się w nią pięść, marzyła o poddaniu się jej, o przeżyciu orgaz mu, udając, że nie może go mieć. Teraz on był za bardzo naćpany, żeby zauważyć różnicę: zsuwał się z jej ciała, po czym wczołgiwał się na nie z powrotem. Ostatkiem sił chwycił ją za ramiona i odwrócił, przyszpilając do łóżka. Próbował rozewrzeć jej nogi, aż pod jego naporem zaczęły palić ją uda. Oboje stoczyli się na ziemię, ale on znów ją odnalazł, by w końcu wbić się w nią niczym klin. Kiedy usłysza ła, jak jęczy i dygocze na niej, poczuła się bezpieczna i rozluźniła mięśnie. Jej orgazm przyszedł jak wstrząs, rozdzierając płótno jej ciała. Nie pamiętała, co stało się potem, czy też kiedy zwiotczał w niej jej kochanek, ale to właśnie dzięki niemu po raz pierwszy uświadomiła sobie, że doświadcza dwóch rodzajów orgazmu. Pierwszy był efektem wciąż ponawianej głębokiej penetracji członkiem: cała jego długość oraz cały ciężar mężczyzny napierały na nią prawie boleśnie, jednakże jednostajność i ryt miczność tej napaści podporządkowane były narastającej fali podniecenia, jaka w jednym kulminacyj nym momencie ogarniała jej istotę. Ten drugi przychodził, kiedy ręka i język kochanka pieściły jej łechtaczkę, doprowadzając raz po raz do oszalałych spazmów, które jednak pozostawiały w niej jakiś niepokój, oczekiwanie ostatecznego spełnienia. 0 0 l128 3 Rankiem, przerażona myślą, że mogła zajść w ciążę, poszła do przychodni. Powiedziała leka rzowi, że została zmuszona do stosunku ze starszym mężczyzną, dostała pigułkę spędzającą płód i przeszła badanie kontrolne. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiedy jej słuchałem, ogarnęło mnie poczucie beznadziejności: ponieważ byłem i zawsze będę częścią jej przeszłości, nigdy nie zdołam zaabsorbować jej czy wpłynąć na nią jak nowy kochanek. Nagle poczułem nieprzepartą chęć wyrwania się z jej przeszłości. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wyciągnąłem się na plecach i zmusiłem ją, by włożyła głowę między moje uda. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Zrób to - rozkazałem. - Nie obchodzi mnie, czy tego chcesz, czy nie. 0 0 l128 3 Czułem, jak jej ręce wędrują po moim ciele. Podniosła się, uklękła i schyliła nad moim brzu chem, wbijając mi palce w uda. Jej wargi, a potem koniec języka błądziły po mnie. Zawahała się, kie dy dotknęła skóry mojego członka. Ocierała się o niego policzkami, owijała włosami, po czym zdecy dowanym ruchem włożyła go sobie w usta. Jej wargi zacisnęły się wokół niego, poruszała nimi w górę i w dół. Jej policzki zapadły się od ssania, ręce pieściły mnie, patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, obserwując moją reakcję. Powiedziałem, że jest zbyt delikatna i, jakbym ją chciał udusić, przycisnąłem jej głowę w dół. Nie stawiała oporu. Posłuszna własnemu rytmowi, wygięła się w łuk, napięta z podniecenia. Kołysała się w tył i w przód z palcami wczepionymi w moją skórę, a gdy po czuła, że jestem bliski wytrysku, nie wytrzymała i zsunęła się ze mnie, kryjąc twarz w poduszce. Nie płakała. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Teraz, kiedy dałem Karen wszystkie notatki, jakie pisałem podczas moich podróży zagranicz nych, zastanawiam się ciągle, czy jakieś zdarzenie z przeszłości nie odmieni pewnego dnia jej opinii na mój temat. Ponieważ nie wiem dokładnie, jakie mogłoby to być zdarzenie, może powinienem był wy łączyć z moich wspomnień wszystko, co brzmiałoby obrzydliwie czy wstrętnie, lub to, co nudne czy banalne. 0 0 l128 3 Stopniowo, doznanie bycia żywym zastąpiłem wyrażaniem moich o nim myśli, jak gdyby czysta ekspresja była teraz jedynym autentycznym doświadczeniem, do jakiego wciąż jestem zdolny. Ponie waż jednak język należy do wszystkich, podejrzewam, że wszystko, co ujmuję w słowa, staje się fik cyjną relacją, tak o mnie, jak i o kimś innym. Musi gdzieś być miejsce ponad słowami, miejsce czyste go doświadczenia, do którego chciałbym móc wrócić. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mimo że tyle razy byłem z Karen i kochałem się z nią, wciąż tak bardzo jej pragnę, że przed każdym spotkaniem wpadam w panikę na myśl o tym, że nie przyjdzie. Kiedy jesteśmy razem i Karen ma się rozebrać lub pójść ze mną do łóżka, z trudem powstrzymuję się, by jej nie dotknąć, polizać, skosztować, poznać, wejść w nią. Zasycha mi w ustach, skręca w żołądku, a moje myśli krążą tylko wokół jednego: posiąść ją, i to jak najszybciej - szybciej i dłużej, niż pozwoliłby mi na to czas, ten bez litosny strażnik. Kiedy ma odejść, znów wpadam w panikę. Potem, gdy jej nie ma, czuję się pusty, po zbawiony celu, wyprany z energii. Nie mogę się jej doczekać, chcę zabić dzielący mnie od niej czas, zanim zabije mnie moje pożądanie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Na koktajlu, który parę dni temu wydała Karen, zacząłem pocić się z napięcia. Wewnątrz mnie toczyła się walka: raz byłem opanowanym mężczyzną, to znowu rozhisteryzowanym dzieckiem. Jakaś kobieta opowiadała mi o swoim jachcie, jakiś mężczyzna mówił o inwestycjach, jakaś para powiedzia ła, że znała moją matkę. Ale ja słyszałem jedynie głos Karen. "Zapomnę cię. Nasza miłość będzie je dyną, której nie będę pamiętać". Sącząc whisky, poczęstowałem się kanapką. 0 0 l128 3 Jako dziecko kładłem się na podłodze z zamkniętymi oczami w nadziei, że samemu nie widząc, stanę się niewidzialny dla innych i ludzie będą przechodzili obok, nie zwracając na mnie uwagi. Pamię tam jednak, jak bardzo zrobiło mi się przykro, kiedy Anthony, służący mojego ojca, rzeczywiście przeszedł obok nie patrząc na mnie nawet nie zatrzymując się, żeby zauważyć moją obecność. Może Anthony już mnie nie lubi, pomyślałem. Chciałem jednocześnie być niewidzialny dla tych, których się bałem, i widziany przez tych, którzy mnie kochali. 0 0 l128 3 Kiedy indziej schowany za szafką z aktami w gabinecie ojca wydałem z siebie okrzyk. 0 0 l128 3 - Jonathan krzyczy - powiedział ojciec. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nikt nie krzyczy Jesteśmy spóźnieni. Chodźmy - odparła matka. 0 0 l128 3 Otworzyłem usta, by krzyknąć raz jeszcze, żeby mnie znaleźli, ale nie mogłem wydobyć z siebie głosu: a jeśli moja matka nie zechce mnie usłyszeć, bez względu na to, jak głośne będzie moje woła nie? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Nigdy jednak nie mogłem siebie zgubić. Kiedy jedno moje "ja" ponosiło klęskę, inne czekało już, żeby je zastąpić. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Teraz jestem więcej niż po prostu widzialny. Moja pozycja sprawia, że setki ludzi pracują, by zapewnić mi bezpieczną egzystencję. Jedynie moi rodzice zachowywali się tak, jakbym nie istniał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 "Bóg uczynił mnie wielkim i wspaniałym!", wykrzykuje radośnie jeden z ulubionych psalmów mojego ojca. "Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz?", pyta inny. Ale "Britannica", ulubiona encyk lopedia mojego ojca, odpowiada na to pytanie, definiując człowieka jako "tego, który pragnie zdobyć jak największe wygody przy jak najmniejszym koniecznym nakładzie energii". Jeżeli wygoda jest wszystkim, czego mi potrzeba, czym różnię się od ameby? I co stało się z duchem, jedyną tajemnicą i cudem egzystencji człowieka? 0 0 l128 3 Kiedy leżałem w szpitalu, wracając do siebie po zatruciu narkotycznym, jeden z lekarzy polecił mi prace Abrahama Joshui Heschela, amerykańsko-żydowskiego teologa. Oto, co Heschel mówi o człowieku: 0 0 l128 3 "W oczach świata... jestem zwyczajnym człowiekiem. Ale nie dla mojej duszy. Dla niej jestem wielką chwilą. Wyzwanie, przed jakim stoję, to jak zaktualizować, jak skonkretyzować cichą wybit ność mojego istnienia. Za męką i bólem istnienia skrywa się najważniejszy składnik autorefleksji: świa domość drogocenności własnej egzystencji... i nie dopuszczam myśli, że mógłbym zagubić jej znacze nie. 0 0 l128 3 Ludność Stanów Zjednoczonych stanowi jedynie sześć procent mieszkańców całego globu, mi mo to zużywamy więcej niż jedną trzecią zasobów naturalnych świata. Połowa dochodu narodowego Stanów Zjednoczonych trafia do jednej piątej ludności naszego kraju. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Moja sytuacja jest więc przedłużeniem większej gospodarczej i społecznej dysproporcji. Pra cownik mojej firmy, który zebrał dla mnie kilka wycinków z gazet na temat amerykańskich superbo gaczy, natrafił na ciekawe dane: ponad pięćset tysięcy Amerykanów posiada dobra wartości miliona lub więcej dolarów i, co mnie rozbawiło, prawie sześćdziesiąt tysięcy spośród nich mieszka w Nowym Jorku. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jest jeszcze tylko kilku innych moich rodaków, którzy wydają się być tak bogaci jak ja. Do nie dawna było trzech w moim wieku. Interes jednego z nich, sprzedaż pożywienia i rekwizytów dla zwie rząt domowych, założony został przez jego, urodzonego w Niemczech, ojca, który po przybyciu do Nowego Jorku otworzył sklep - jeden, wypełniony kanarkami pokój na Canal Street. To tyle, jeśli chodzi o wkład jego rodziny w wielkość Ameryki. Następny w szeregu, książątko kremu do golenia, był niezrównoważony psychicznie. Co jakiś czas oferował biednym swoje bogactwo, lecz kiedy tysią ce biedaków pojawiało się pod jego drzwiami, błagając o wsparcie, wycofywał się i ładował w siebie haszysz. W zeszłym roku strzelił sobie w łeb z wiatrówki. 0 0 l128 3 Najmłodszym z tej trójki jest prawowity dziedzic starej fortuny rodziny bankowców. Zwariowa ny na punkcie zdrowej naturalnej żywności, zajmuje cztery piętra w najwyższym domu w Chicago. Przerobił je na solarium wypełnione żywym inwentarzem, ziemią, nawozami, obornikiem, paszą, do niczkami i roślinami oraz najnowszym sprzętem ogrodniczym. Kilkakrotnie próbował poderwać Karen i raz, kiedy była na przyjęciu w jego domu, zaproponował, że oprowadzi ją po swojej cieplarnianej sy pialni. Odmówiła: 0 0 l128 3 - Wąchanie gówna nie jest moim wyobrażeniem wygody - powiedziała później. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Oto my, najbogatsi z bogatych, wszystkie podgatunki amerykańskiej Mamony. Każdy z nas bez wątpienia zastanawia się od czasu do czasu, jak może zostać wielkim, skoro już jest bogatym. Ale jak ja, syn Horace'a Sumnera Whalena, osiągnę wielkość bez zdobycia najpierw tego, co Thackeray na zywa "najważniejszym darem wielkich ludzi", to znaczy sukcesu? Jaki rodzaj sukcesu mogę jeszcze osiągnąć? Czy z racji tego, kim jestem i co posiadam, nie jestem już sukcesem? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Najnowszy "Słownik tytułów zawodowych wylicza ponad dwadzieścia tysięcy wyspecjalizowa nych profesji w Ameryce. Nie ma wśród nich zawodu milionera. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Nasza kultura oferuje podniecające, często pożądane przez ludzi archetypy: Polityka, Badacza, Artysty, Świętego, Szaleńca, Proroka, Mordercy, Kochanka, Wojownika, Sportowca, Mesjasza, Ge niusza. Ale gdzie, poza "Titanikiem", znajdziemy archetyp Milionera? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jak zauważył Oscar Wilde: "Przykłady milionerów są wystarczająco rzadkie, ale... jeszcze rzadsi są przykładowi milionerzy". 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Czy zachowalibyśmy tak żywo w naszej zbiorowej pamięci i wyobraźni zatonięcie "Titanica", gdyby zamiast kolorowych milionerów statek wiózł nieznanych ubogich imigrantów? 0 0 l128 3 Jednakże z drugiej strony archetyp milionera już funkcjonuje w naszej tradycji i kulturze, które upierają się, że być bogatym znaczy być w lepszej sytuacji, jeśli w ogóle nie być lepszym od biednego. Synonimami słowa "bogaty" są między innymi: niezależny, kapitalista, luksusowy, produktywny, żyz ny, wzbudzający szacunek, majestatyczny, estetyczny, aromatyczny, rozkoszny, wyborny i harmonijny. Natomiast synonimy słowa "biedny" są następujące: zakłopotany, zubożały, wyczerpany, nieszczęśli wy, gorszy, trywialny, nędzny, wzbudzającypogardę, ułomny, bezwartościowy, wulgarny, podły, zwietrzały, mdły, niestosowny, kiepski, stęchły, posępny i wzbudzający litość. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 "Im silniejsza moc moich pieniędzy, tym ja jestem silniejszy ... Dlatego to, kim jestem i co mogę zrobić, w żaden sposób nie zależy od moich cech osobistych. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jestem brzydki, ale mogę kupić najpiękniejszą kobietę, co faktycznie oznacza, że nie jestem brzydki, ponieważ efekt brzydoty, jej moc odrzucająca zostaje zniszczona przez pieniądze... Jestem złym, nieuczciwym, pozbawionym skrupułów i głupim człowiekiem, ale pieniądze wzbudzają szacu nek, zatem wzbudza go również ich właściciel. Pieniądze są najwyższym dobrem i w konsekwencji ich właściciel też jest dobry. Co więcej, pieniądze oszczędzają mi problemu bycia nieuczciwym, przez co uważa się mnie za uczciwego. Jestem pozbawiony rozumu ale skoro pieniądze są prawdziwym móz giem wszystkich rzeczy, jak ich posiadacz może być pozbawiony rozumu?... Dzięki pieniądzom mogę mieć wszystko, czego ludzkie serce zapragnie. Czy nie posiadam przez to wszystkich ludzkich zalet? Czy pieniądze nie zamieniają wszystkich moich braków w ich przeciwieństwo?" 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 To Karol Marks. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 A może jestem swoim własnym archetypem, człowiekiem, który w każdej chwili może prze kształcić się w swoje przeciwieństwo? 0 0 l128 3 Jeśli być własnym archetypem znaczy być artystyczną kreacją, której tworzywem jest teraźniej szość, powinienem pogodzić się z tym, że jestem tak nieprzewidywalny czy niepodatny na kontrolę, jak każde inne dzieło sztuki. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 A zatem dlaczego nie miałbym zostać sportowcem? Podczas jednego snobistycznego nowojors kiego przyjęcia rozmawiałem z pewnym człowiekiem, emerytowanym trenerem narciarskiej kadry olimpijskiej. Zapytałem go, czy mógłbym w jednym sezonie stać się wystarczająco dobry, żeby zakwa lifikować się do półfinałów mistrzostw Ameryki w narciarstwie zjazdowym w następnym roku. 0 0 l128 3 - Nie jestem dobry w sporcie - wyjaśniłem. - Przy moim usposobieniu... jestem nieco powolny i nie lubię indywidualnej rywalizacji... potrzebuję sportu, którego pęd i energia nadałyby mi przyspie szenia. Dużo nurkowałem w Afryce, ale fatalnie surfuję. W Yale nie powiodło mi się w tenisie, szer mierce i piłce ręcznej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jedno pytanie, panie Whalen. - Trener był wyraźnie podniecony. - Dlaczego narciarstwo? Dla czego nie szybowce czy wyścigi samochodowe lub regaty? 0 0 l128 3 - Ponieważ wszyscy wiedzieliby, że było mnie stać na najlepszy, najnowszy i najszybszy samolot, jacht czy samochód. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - A dlaczego zjazd na nartach? 0 0 l128 3 - Jest czysty. Człowiek przeciwko sobie i przyrodzie. 0 0 l128 3 - Naprawdę chciałby pan współzawodniczyć z najlepszymi narciarzami w kraju? 0 0 l128 3 - Nie tyle współzawodniczyć, co razem z nimi wziąć udział w zawodach. Co pan na to? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mężczyzna wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie chcę pana zniechęcać, panie Whalen - powiedział - ale do tak intensywnego programu po trzebowałby pan również pomocy ortopedy i fizykoterapeuty. Musiałby pan nabrać sił w stopach, no gach i brzuchu.Zaczęlibyśmy od ćwiczenia szybkiego zjazdu latem w Porfirio w Chile, potem wczesną jesienią pojechalibyśmy do Europy, najpierw na lodowce dostępne jedynie samolotem lub helikopte rem, potem w zimie do Chamonix, St. Moritz, Crans-Montany, Cortiny, Val d'Isere. Przy tak inten sywnym treningu musiałby pan nosić na sobie specjalnie skonstruowane urządzenia, które chroniłyby pana przy upadkach podczas szybkiej jazdy. Natychmiast trzeba by było zamówić zasilany bateriami żyroskop, model nie większy od koła rowerowego. Przymocowany do pańskiego ciała, pomógłby pa nu nauczyć się skręcać. Przez cały czas trwania treningu zatrudnialibyśmy dwóch asystentów i dwóch operatorów kamer wideo, którzy byliby zarazem doświadczonymi narciarzami. Podczas każdego zjaz du filmowalibyśmy pana pod różnymi kątami i analizowali pańskie postępy na przenośnym ekranie wi deo. Pod koniec dnia oglądalibyśmy taśmy na większym ekranie, żeby przyjrzeć się panu bardziej do kładnie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jeśli nie zdarzyłby się żaden nieprzewidziany wypadek, wiosną mógłby pan wynająć byłych fina listów w zjeździe na nartach i próbować dotrzymać im kroku. Następnie zaangażowalibyśmy najlep szych francuskich, austriackich i szwajcarskich narciarzy zawodowych: dawne gwiazdy Olimpiady i Światowych Zawodów Pucharowych, żeby się z panem ścigali. - Urwał, przekonany własnymi ar gumentami. - Tak, panie Whalen, myślę, że da się to zrobić, i jestem do pańskiej dyspozycji. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mój strach przed przemocą zaczął się, kiedy jako chłopiec leżałem w łóżku przysłuchując się atakom wściekłości mojego ojca. Nie mogłem ich znieść i myślę, że wszyscy, w tym moja matka, gu wernantka, nawet Anthony, tak samo je odbierali. Kiedy kilka razy ośmieliłem się sprzeciwić mojemu ojcu, dostawałem lanie, nawet jeśli nie byliśmy sami. Pewnej nocy, w naszym letnim domu, obudziło mnie wycie Mesabi, mojego małego psa. Włożyłem szlafrok i wyszedłem na dwór. W ogrodzie znalaz łem Mesabi ze związanymi nogami, a nad nim mojego ojca, który raz po raz wymierzał zwierzęciu kopniaki. Widząc mnie wyjaśnił, że pies musi zostać ukarany za nieposłuszeństwo i że ból złamie w nim wolę sprzeciwiania się panu. Patrzyłem w milczeniu, targany litością dla psa, złością na mego ojca i nienawiścią do siebie z powodu własnej bezsilności. Po tym incydencie moja obrona przed sła bością wycofała się do świata, w którym byłem zwycięzcą. Zacząłem zbierać ołowiane żołnierzyki, wojskowe i komandoskie noże o pojedynczym i podwójnym ostrzu oraz bagnety, między innymi wiele hitlerowskich i sowieckich reliktów z drugiej wojny światowej. Zaprenumerowałem "Żołnierza Przy szłości: Magazyn Zawodowych Poszukiwaczy Przygód" i czytałem biografie wielkich przywódców ze świata polityki, wojska i biznesu, jak również historie o słynnych awanturnikach, wyrzutkach i zdraj cach, podziwiając wśród nich tylko tych, którzy byli sierotami lub którzy wyrośli samotnie, opuszczeni przez rodziców lub pozbawieni ojca. 0 0 l128 3 Jako dzieci, ja i Karen odkrywaliśmy wspólnie seks. Wymyśliliśmy własne nazwy: "szparka" i "szczygiełek" dla naszych narządów płciowych. Karen chciała wiedzieć, gdzie znajduje się mój szczygiełek, kiedy jadę na rowerze. Czy leży na siodełku czy zwisa po jednej stronie? Czy spłaszcza się, kiedy kładę się na brzuchu? Ja ciekaw byłem, jak głęboka jest jej szparka i czy podczas pływania napełnia się wodą. Czy można ją zakleić taśmą? Czy można w niej schować pieniądze? Karen wciąż pamięta, jak pewnego popołudnia, bawiąc się w lesie z innymi dziećmi, włożyłem gałązkę do jej szparki. Jedna z dziewcząt opowiedziała o tym matce Karen i Karen dostała lanie. Matka odebrała jej pięćdziesięciocentową monetę, którą dostała ode mnie,żeby schować w szparce, i powiedziała, że są to świńskie pieniądze od świńskiego chłopca za świńskie rzeczy. Innego razu Karen próbowała złapać mojego szczygiełka, podczas gdy ja próbowałem pogłębić jej szparkę wkładając do niej rękę. Naj pierw krzyknęła, potem, kiedy moje palce dostały się do jej wnętrza, ucichła i po prostu patrzyła na mnie. Dotykając się wzajemnie, odkryliśmy pożądanie, które dawało nam dużo więcej przyjemności niż jakakolwiek inna zabawa. Pożądanie było natarczywe i potęgowało się coraz bardziej z każdą no wą okazją do pocałunków i pieszczot. Odkrywanie siebie nawzajem wyzwoliło uczucia, które doma gały się artykulacji, potrzebowały języka miłości i poświęcenia, jakiego jeszcze nie nabyliśmy czy też nie rozwinęliśmy w sobie. Tak więc, żeby wyrazić to, co czuliśmy, udawaliśmy, że jesteśmy bohatera mi z wymyślonej bajki: Karen była piękną i zawsze wyniosłą lady Forsythią, a ja lordem Willow of Brook; jej dumnym, choć nieśmiałym kochankiem i obrońcą. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Zmieniając głos, Karen telefonowała do mnie i przedstawiała się jako lady Forsythia. W końcu moja guwernantka, mademoiselle d'Arcy, uważając, że jej obowiązkiem jest znać moich przyjaciół, zapytała mnie, jak spotkałem lady Forsythię. 0 0 l128 3 - Zostałem jej przedstawiony przez jej przyjaciela, lorda Willow of Brook - odparłem. - Wie pa ni, oni są kochankami. 0 0 l128 3 Jeszcze bardziej zaintrygowana, mademoiselle d'Arcy wypytywała mnie dalej. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - A gdzie poznałeś tego lorda Willow of Brook? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Gdzieżby indziej, jak nie w domu Yugo Slava? - odparłem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Któż to jest ten Yugo Slav? 0 0 l128 3 - Yugo Slav? Pewien miły facet z Jugosławii. On też jest zakochany w lady Forysthii. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mademoiselle d'Arcy była zaszokowana. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jesteś taki młody, Jonathanie, i już znasz tak przedziwnych ludzi - jęknęła. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Mimo że Karen swobodnie mówiła, jaki rodzaj seksu sprawia jej przyjemność, ja tego nie potra fiłem. Odpowiadałem często na jej pytania jedynie "tak" lub "nie", albo w milczeniu zaczynałem po prostu ją całować. Moje ręce dotykały jej pleców i piersi, powoli i niepewnie wędrowały w dół, w kie runku brzucha i ud, gładziły, gniotły, drażniły jej ciało. Albo siadałem u jej stóp, głaszcząc jej łydki, całując i liżąc zgięcie kolan; moje ręce i usta pieściły jej uda, błądziły po jej skórze, aż zaczynała na pierać na mnie całą sobą, natarczywa i wymagająca, dyktująca szybkość i kierunek moich ruchów. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Karen powiedziała mi kiedyś, że czym innym jest, jeśli facet kocha się z dziewczyną, a ona na prawdę nie wie, jak daleko chce się posunąć, i nagle, owładnięta strachem, wyznacza jakąś granicę, a czym innym, kiedy dziewczyna pozwala na pieszczotę palcami i nie daje nic w zamian. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Załóżmy, że nie chciałabyś odbyć stosunku z jakimś facetem. Czy mimo to chciałabyś, żeby cię dotykał? - zapytałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Dlaczego nie? - odpowiedziała Karen. - Jeżeli może to wywołać u mnie orgazm, nie potrzebu ję prawdziwego pieprzenia. 0 0 l128 3 Powiedziała mi, że tylko raz ją zakłopotałem i przestraszyłem - podczas naszej pierwszej nocy na plaży, ale jak tylko poczuła w sobie moje palce, odczuwała jedynie przyjemność. Wtedy po raz pierwszy przeżyła orgazm. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pamiętam noc, jaką spędziliśmy w motelu. Karen, po wypiciu szklanki czystej wódki, była szczególnie swobodna i rozhamowana. Żądała, bym się z nią kochał, nie opuszczała mnie, nawet kie dy szedłem do łazienki. Nalegała, byśmy na głos komentowali wszystko, co robimy sobie nawzajem, wszystko, co chciała, bym z nią robił, i to, czego jak jej się wydawało, nigdy nie zrobię. Jej atak z po czątku mnie podniecił, ale napięcie szybko ustąpiło, pozostawiając mnie przedwcześnie sflaczałym. Rozdrażniona moim niepowodzeniem oraz brakiem zapału w zaspokojeniu jej ręką i ustami, odepch nęła mnie nagle. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Jego królewska mość coś przede mną ukrywa. 0 0 l128 3 - Co? - zapytałem. 0 0 l128 3 - Skamielinę w szklanej szkatułce: siebie. - Uśmiechnęła się pogardliwie. - Czy pamięta pan, sir, jak pan umarł? W bitwie, po zwycięstwie, czy też został pan wzięty do niewoli i zamęczony na śmierć? A może umarł pan na chorobę dziedziczną? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 To była moja pierwsza porażka z rąk Karen i już nigdy nie doszedłem po niej do siebie. Potem wszystko wydawało się być pozbawione spontaniczności, jakby wymyślone przez emocjonalnie mart we dziecko. Nie potrafiąc jej odpowiedzieć, czułem, że zaraziła mnie swoją martwotą. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Zacząłem się zastanawiać: dlaczego wybrałem kobietę, która nie potrafi dać mi siebie, której mi łość wzbudza we mnie pragnienie rywalizacji, a następnie chęć wycofania się. Widzę absurdalną scenę: Jonathan James Whalen, szpakowaty, wcześnie postarzały potomek Bogactwa, Zdrowia, Władzy i Nieograniczonej Wolności, leży samotnie w sypialni w swoim pałacu. Wcześniej tego dnia chełpił się przed swoim psychiatrą, że nigdy nie uległ żadnej kobiecie, tymczasem Karen, jego żona i jedyna ko bieta, jakiej kiedykolwiek pożądał, przez lata wolała spać w osobnej sypialni. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Na jednym z przyjęć u Karen rozmawiałem z atrakcyjną kobietą w średnim wieku, dziennikarką pisującą do kobiecego magazynu "Branching Out". Powiedziała mi, że co tydzień pisze do swojego pisma o stosunkach seksualnych, po czym dodała: 0 0 l128 3 - Będę się trzymać z dala od ciebie, inaczej Karen pomyśli, że mnie przeleciałeś. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Godzinę później, w hallu, otarła się o mnie, pocałowała w usta i powiedziała: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Myślę, że powinieneś wiedzieć, że chcę cię tylko dla seksu, zostawmy wzniosłe uczucia dla Karen, jest w nich taka dobra! 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wcale mnie nie pociągała, ale podniecała mnie myśl, że ja się jej podobam. Kiedy pocałowałem ją w usta, weszła Karen, obrzuciła nas spojrzeniem i odwróciła wzrok. 0 0 l128 3 Goście nie wychodzili, więc piliśmy piwo, rozmawiając ze sobą do drugiej w nocy. Przez cały czas Karen nie zwracała na mnie uwagi. Kiedy w końcu wszyscy poszli, odwróciła się do mnie i po wiedziała: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - No idź, przeleć tę kurwę. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 W łóżku pewien byłem, że zmienię jej nastrój. Objąłem ją, ale ona usiadła i uderzyła mnie w twarz. 0 0 l128 3 - Nie dotykaj mnie - krzyknęła - bo stłukę cię na kwaśne jabłko! Daj mi spać! 0 0 l128 3 Czułem się upokorzony. Policzek od Karen przypomniał mi, jak kiedyś dostałem w twarz od kurwy, kiedy powiedziałem jej, że nie jest dość dobra na cenę, jakiej żąda. Swoim twardym "mam cię gdzieś" sposobem bycia zdobyła nade mną władzę seksualną, jakiej nigdy nie mogłaby zdobyć kobieta uległa, i jeszcze bardziej jej pożądałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Następnego dnia przez telefon Karen powiedziała, że zastanawia się, czy powinna się ze mną widywać, skoro z pewnością coś poważnego łączy mnie z tą dziennikarką. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Żeby moje życie wydało się jej tak bogate jak jej własne, skłamałem, że jej podejrzenia są słusz ne. Na pytanie, czy jestem zakochany w tej kobiecie, odparłem: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie, ale nie jestem obojętny. Być z nią i w niej, mieć ją na sobie... nie potrafię się pieprzyć i być obojętnym. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Ciągnąłem przez chwilę w podobnym stylu. 0 0 l128 3 Zanim wyjechałem z Ameryki, wokół Karen kręcili się inni mężczyźni, między innymi David, aktor z nadnaturalnej wielkości narządem. Wystawić swojego ptaka przez okno i przelecieć je wszyst kie - na stole, na dywanie, przy ścianie - pieprzyć i dupczyć, i ciupciać, i lizać - to był David. Kiedyś w mojej obecności Karen, która była na haju po marihuanie, powiedziała do niego tak głośno, bym mógł usłyszeć: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Chciałabym pieprzyć się z tobą, kochanie, aż, aż... 0 0 l128 3 Po czym na wpół żartobliwie pociągnęła go za sobą do łazienki i zatrzasnęła drzwi. Po kilku minutach wyszli, śmiejąc się, i kiedy Karen zapytała: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Zobaczymy się jeszcze? - On odpowiedział: - Nie wiem. To zależy, jak bardzo będziesz tego chciała. Stałem, przyglądając się im obojgu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jako chłopiec otrzymałem raz od mojego ojca kartkę na temat uczuć. 0 0 l128 3 "Jak rozumiem, Jonathanie, powiedziałeś swojej guwernantce, że zraniłem Twoje uczucia po nieważ nie pozwoliłem Ci przylecieć do Waszyngtonu samolotem firmy. Obaj wiemy, że "zranione uczucia" nie są niczym innym jak wybiegiem pozwalającym narzucić swoją wolę drugiemu człowie kowi. Twoich uczuć nie rani się łatwiej niż uczuć innych ludzi." 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pieprzenie się Karen z Davidem praktycznie na moich oczach było złem, ale jak twierdzą nie którzy teolodzy, zło może przyczynić się do rozwoju duchowości. Czy swoim zachowaniem chciała mnie rozwścieczyć i poniżyć za moją samokontrolę, czy też pognębić, jeszcze bardziej mnie znieczula jąc? Czy oddawała się pożądaniu, czy może rozpaczy? 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Z tylnego siedzenia mojej limuzyny zobaczyłem idącą po Madison Avenue Karen. Poprosiłem szofera, żeby zwolnił, i przez chwilę ją obserwowałem. Rzucając krótkie spojrzenia na swoje odbicie w oknach wystawowych, szła bez cienia niedbałości, równym krokiem, z wyprostowanymi plecami, wypiętą klatką piersiową, ciałem podanym do przodu, swobodą w ruchach ramion i rąk, którymi od czasu do czasu odgarniała włosy z czoła i szyi. Odkąd ją znałem, Karen bez przerwy sprawdzała swój wygląd, jak gdyby miał niezależną od niej wolę i mógł któregoś dnia ją opuścić. Na ulicy, w domu, w dyskotece czy studiu fotograficznym Karen zafascynowana jest swoją powierzchownością. Jest do skonałym symbolem naszego wizualnego wieku. 0 0 l128 3 W dyskotece przy każdym jej kroku zwierciadła rozszczepiają, powiększają i pomnażają jej od bicie. Jeśli uwielbia taniec w dyskotece, to tylko dlatego, że pozwala jej jednocześnie pokazywać i ob serwować samą siebie. Nie szkodzi, że ustawiczny hałas zabija konwersację - jej partner jest zwykle tak samo jak ona pochłonięty własnym odbiciem. Dla mnie taniec jest wyrazem elementarnych zalo tów, prymitywnym pozorowaniem powściągliwości seksualnej, publicznie przyjętą okazją do ekshibi cjonizmu. Zawsze nienawidziłem tańca, a teraz po prostu odmawiam brania w nim udziału, chociaż chętnie obserwuję innych - zwłaszcza Karen - jak rzucają się po całej sali ku mojej uciesze. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Moja guwernantka pozwalała mi oglądać telewizję nie więcej niż pięć godzin tygodniowo, toteż przez cały okres dorastania właściwie w ogóle jej nie oglądałem. Jednakże większość moich rówieśni ków do chwili opuszczenia szkoły średniej spędziła przed telewizorami około dwudziestu tysięcy go dzin, odpowiednik dziewięciu lat pracy. W efekcie nie potrafią ze sobą rozmawiać i konwersacja łatwo ich męczy. W nieustannej gonitwie za rozrywką i zabawą traktują ciszę, czytanie czy samotne rozmyś lania jako synonimy nudy. W dyskotece, tym hałaśliwym grobie stosunków międzyludzkich, znajdują klinikę odwykową dla swojego nieuleczalnego nałogu telewizyjnego. Dyskoteka jest ich ulubionym placem zabaw: zabija język, skraca czas i sieka na kawałki świadomość. 0 0 l128 3 Wielu moich przyjaciół w Indiach było mistykami, którzy wierzyli, że tylko przez fizyczne, mo ralne i emocjonalne eksperymenty można odkryć zarówno swoją intymną naturę, jak i samą naturę in tymności. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Nauczyli mnie, że mężczyzna może mieć wytrysk bez orgazmu i orgazm bez wytrysku,jak rów nież może przechodzić jeden orgazm za drugim. Żeby osiągnąć taką wolność i samokontrolę, opano wałem technikę napinania i rozluźniania mięśni miednicy, nauczyłem się wstrzymywać wypływ sper my w momencie orgazmu, pozwalając na swobodne rozładowanie przyjemnego napięcia,a zarazem podtrzymując naprężenie i twardość, potrzebne dla utrzymania podniecenia. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Później moi przyjaciele wyjawili mi inny sekret. Mężczyzna, który wie, czego pragnie, powie dzieli, nigdy nie powinien ograniczać się do zaspokajania swojej kobiety po prostu pieszcząc jej łech taczkę i kopulując z nią. Musi umieć utrzymać swoją partnerkę w pozycji na wznak, podczas gdy on, ułożony między jej udami, powoli wkłada w nią rękę, wnętrzem dłoni zwróconą ku górze, i przesuwa jąc palcami wzdłuż delikatnych sklepień jej pochwy szuka tajemniczego punktu miłości ukrytego w kanale od strony brzucha, między kością łonową a wypukłością szyjki macicy. Silnie naciskając i klepiąc ten punkt, mężczyzna może sprawić, że kobieta wydzieli mleczny sok miłości, który podczas potężnego orgazmu wytryśnie z niej, tak jak z mężczyzny. Według wielu hinduskich mistyków ten sok jest kobiecą spermą, niewiele różniącą się od spermy mężczyzny. 0 0 l128 3 Dziesiątki razy Karen chętnie poddawała się moim zabiegom wywołania u niej tego typu orgaz mu, przy wielu innych okazjach osiągała szczyt spontanicznie, bez, jak jej raz brutalnie powiedziałem, ruszenia palcem. W odpowiedzi usłyszałem, że mężczyzna, który ma erekcję, ale nie może mieć wy trysku, na pewno nie jest jej ideałem kochanka, że jeśli już o tym mowa, uważa moją zdolność wstrzymywania orgazmów lub przechodzenia przez całą ich serię za aberrację tak samo niezdrową, jak kontrola, której wymaga. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Teraz, kiedy nie potrzebuję już opium, żeby spowolnić swoje reakcje seksualne, żałuję, że wyje chałem z Indii, zanim nauczyłem się, jak stępić lub, jeśli bym sobie tego życzył, nawet wytrzebić swój popęd seksualny. Albowiem, mimo że seks jest istną studnią w moim wnętrzu, która osusza mnie, kie dy z niej czerpię, zawsze od czasów chłopięcych pozwalałem, kilka razy dziennie, by absorbował większość mojej energii. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pewnej nocy Karen położyła rękę na wewnętrznej stronie mego uda i kiedy, niepewny, czego chce, nie zareagowałem, odwróciła się ode mnie i powiedziała: "Dobranoc, kostko lodu, może ude rzymy się o siebie w nocy". Tak jakby nie pamiętała, ile razy sama mnie odtrąciła, jakby mimo pozor nego zapomnienia się w rozkoszy nie była najbardziej kontrolującą się i pochłoniętą sobą istotą, jaką kiedykolwiek znałem. 0 0 l128 3 Innym razem, w kulminacyjnym momencie naszego stosunku, tuż przed jej orgazmem, kiedy pragnąłem jej każdym włóknem swego ciała i szeptałem, że ją kocham, odepchnęła mnie od siebie. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Znowu mi przeszkodziłeś - warknęła. - Lepiej sama to zrobię. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Oparta o ścianę, z szeroko rozrzuconymi nogami, włożyła ręce głęboko między uda, penetrując swoje wnętrze. Z rozpaloną twarzą, pustym wzrokiem i otwartymi ustami, wyglądała, jakby pozowała fotografowi, oddzielona od niego jedynie światłem reflektorów. Jej palce przyspieszyły gorączkowe poszukiwania, ręce zanurzyły się głębiej, nagle twarz wykrzywił grymas; dysząc i jęcząc, zwinięta w kłębek, doprowadziła się do orgazmu. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 "Może ucieszy Cię, Jonathanie, wiadomoŚć że w tym tygodniu dwóch członków naszego za rządu i Twoich byłych kuratorów dostało nominacje na wysokie stanowiska w Waszyngtonie. James Abbot został Sekretarzem Pomocniczym do Spraw Europy, a Charles Sothern został mianowany przez Prezydenta na stanowisko Sekretarza Skarbu. W życiu innych członków zarządu również zaszły pewne zmiany. Walter William Howmet, niegdyś najbliższy współpracownik Twojego ojca oraz archi tekt rozwoju naszej korporacji, który do tej pory był przewodniczącym, zarządu, objął również funk cję głównego dyrektora. Stanley Kenneth Clavin, inny bliski przyjaciel Twojego ojca oraz członek za rządu, postanowił zrezygnować z funkcji prezesa. Pan Clavin twierdzi, że wraz z pojawieniem się w każdym niemal ważniejszym dziale firmy młodszych kierowników, nowemu szefostwu należy stwo rzyć optymalne warunki do pracy w zespole. Jego miejsce zajmie Peter Baudley Macauley." 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Czy efektem powyższego listu od sekretarki Waltera Howmeta miało być utrzymanie mnie z da la od firmy, czy też zaangażowanie w jej sprawy? Cokolwiek miałby on znaczyć, jestem prawdziwym jego królewską mością, koronowanym księciem amerykańskiego mitu, wyposażonym w moc wpły wania na życie setek tysięcy mężczyzn i kobiet. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 A całego mego bogactwa i władzy nie zdobyłem ryzykując życiem w wojnie lub rebelii, ani też dzięki odwadze, tchórzostwu, zdradzie, cierpieniu czy poświęceniu. Tak więc jako bohater drama tyczny nie wywodzę się z Szekspira, Dostojewskiego lub Stendhala. Czy jestem jedynie przykładem banalności władzy i bogactwa w Ameryce? 0 0 l128 3 Bezzębny stary Murzyn, bez wątpienia narkoman, siedział naprzeciw mnie w metrze. Kiedy weszli dwaj młodzi policjanci, puścił do mnie oko i wybełkotał: 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Tak dobrze się tu czuję, synku, tak dobrze. Ty mnie chronisz. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Kiwał się w przód i w tył, ściągając na siebie uwagę policjantów. Jeden z nich podszedł i kazał mu wysiąść na następnym przystanku. 0 0 l128 3 - Ale ja właśnie jadę do domu - zaprotestował. - Właśnie jadę do domu. 0 0 l128 3 Kiedy na przystanku otworzyły się drzwi i mężczyzna nie ruszył się z miejsca, policjanci wypro wadzili go siłą z pociągu. To był także mój przystanek, wysiadłem i poszedłem za nimi. Policjanci popchnęli starego, a kiedy upadł i nie wstawał twierdząc, że nie może się podnieść, chwycili go pod ręce i zaczęli wlec po peronie. Chciałem przyjść mu z pomocą, wejść między niego a jego prześla dowców, ale tego nie zrobiłem. Nic by to nie dało, policjanci rzuciliby się z nowym okrucieństwem na nas obu. Starcowi zsunął się z nogi but, jeden z gliniarzy podniósł go końcem pałki i rzucił na tory. Dopiero wtedy zauważyli, że idę za nimi. Chcieli wiedzieć, czego chcę. 0 0 l128 3 - Co on takiego zrobił? - spytałem. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Groził mi - odparł gliniarz, uśmiechając się niepewnie. 0 0 l128 3 Odeszli, zostawiając starca leżącego na plecach z twarzą pobrudzoną łzami i krwią. 0 0 l128 3 Wskoczyłem na tory i podniosłem but z szyn. Zwróciłem go Murzynowi, ale on nawet nie drgnął. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 - Nie zostawią mnie w spokoju, będą na mnie czekać - płakał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Klęczał na peronie, kiwając się w przód i w tył, wpatrzony w krew na swoich rękach. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Pomyślałem, że powinienem złożyć skargę na policję, ale w związku z moim dawnym uzależ nieniem od narkotyków i ucieczką przed wojskiem, każdy sąd uznałby mnie za niewiarygodnego świadka. Pomyślałem o znalezieniu mu schroniska i opłaceniu leczenia, ale taki gest mógłby być tylko arbitralnym kaprysem bogacza, kolejnym dowodem na niesprawiedliwość. Wstąpienie do partii poli tycznej działającej na rzecz obalenia naszego niesprawiedliwego porządku społecznego również przy szło mi do głowy, ale, rozmyślałem, musiałaby to być partia marksistowska, a cóż ja, mieszkaniec luk susowego apartamentu na Manhattanie i dziedzic korporacyjnej demokracji, mam wspólnego z mark sizmem, według którego, cytując samego Marksa, prywatne bogactwo jest niczym innym jak "eunu chem przemysłu", jego prawdziwym wzorem - "brak umiaru i niepohamowanie", jedynymi zaś idea łami - "fantazja, kaprys i namiętność". 0 0 2 1 5 1 74 1 l128 2 l128 3 Na okładce czasopisma "Life" ukazała się fotografia Karen zatytułowana "Amerykański szampan". Było to najlepsze, najbardziej kuszące i najbardziej uwodzicielskie zdjęcie Karen, jakie kiedykolwiek widziałem. Był w nim cały ten magnetyzm, dzięki któremu stała się prawdziwą służebnicą powszech nej żądzy. Wkrótce po jego publikacji pewien fotograf amator, zatrudniony jako dostawca w Kuchni Znakomitości, oświadczył, że to on jest autorem tego zdjęcia, nie zaś człowiek, który się za niego po dawał. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Uchodzący za autora fotograf był bliskim przyjacielem Karen. Spotkałem go kilkakrotnie: wdo wiec, około czterdziestu pięciu lat, szorstki, niespokojny, złośliwy neurotyk o twarzy złego jastrzębia. Znali się z Karen przez dłuższy czas i oczywiste było, że on się w niej kocha. Bardziej irytowało mnie, że traktował ją, jakby była jego protegowaną, a ona odpowiadała mu tym samym. Kiedyś był pisa rzem, ale jego chorobliwie ponure powieści - seksualne qui pro quo odnoszące się do społeczeństwa przemysłowego - nie zapewniły mu odpowiedniego miejsca na intelektualnym rynku, dlatego też lata temu postanowił wrócić do swego starego hobby: portretu kobiecego i fotografii postaci. Jak pokazała retrospektywna wystawa jego prac, bez wątpienia był utalentowanym artystą. Kiedy po raz pierwszy zajął się fotografią, postanowił robić zdjęcia zwyczajnym kobietom, często zniszczonym biedą i nie szczęściem ulicznicom. Wiele z nich fotografował co dwa, trzy miesiące przez długi czas, nawet do dwudziestu lat, poczynając od okresu, kiedy były nastolatkami. Dzięki swej obsesyjnej fascynacji zwy czajnymi kobietami, często udawało mu się wydobyć z nich przy pomocy aparatu to niezwykłe piękno, które odróżnia jedną istotę od wszystkich pozostałych. Okrzyczany następnie przez gazety i czasopis ma Kafką portretu i Gogolem aktu, stał się ulubieńcem agentów reklamowych i kierowników artys tycznych. Wówczas jego temat, a może i obsesja, zmieniły się. Teraz fotografował tylko kobiety nie zwykłej urody, supermodelki i aktorki z towarzystwa. Ale mimo że wszystkie były piękne - Karen była jedną z nich - jego sztuce nie udało się wydobyć tego, co czyniło je niepowtarzalnymi. Na zdjęciach wszystkie były bez skazy, ale trochę takie same i zwyczajne. 0 0 l128 3 Dostawca z Kuchni Znakomitości zgodził się spotkać ze mną, ale dopiero kiedy powiedziałem mu, że jestem bliskim przyjacielem Karen. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Był chudym, starzejącym się mężczyzną. Urodził się w Polsce i mówił po angielsku, ciężko ak centując słowa. Ambicją jego życia było zostać zawodowym fotografikiem, ale ze swojej pensji nie mógł pozwolić sobie na ekstrawagancję wynajmowania zawodowych modelek i do momentu, kiedy zrobił zdjęcie Karen, wszystkie kobiety, jakie fotografował: nagie, egzotyczne, z dużymi piersiami, by ły w rzeczywistości mężczyznami - transseksualistami lub transwestytami, którzy pozowali dla niego z próżności. Spróbował zrobić wystawę i początkowo jego fotografie przyniosły mu sukces zarówno wśród publiczności, jak i krytyków. Kiedy trzy z jego najczęściej wystawianych prac, zatytułowane Kobieta I, Kobieta II, Kobieta III, miały ukazać się w "Century", najbardziej prestiżowym czasopiśmie kolekcjonerów sztuki, ktoś - prawdopodobnie jeden z modeli - dał znać prasie, że Kobiety I, II, III są, w sensie biologicznym, mężczyznami. Obawiając się publicznego ośmieszenia, "Century" zmieniło swoje plany i odrzuciło zdjęcia, a szanse wybicia się dostawcy na zawodowego fotografika spadły znowu do zera. Pewnego wieczoru, kiedy nadzorował przyjęcie zamówione w Kuchni Znakomitości, zobaczył wśród gości Karen. Była w towarzystwie fotografa z czasopisma "Life", który robił jej zdję cia. W pewnym momencie fotograf wyszedł na kilka minut, żeby zaparkować pozostawiony na jezdni samochód. Wychodząc, aparat z filmem oddał pod opiekę dostawcy. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Podczas nieobecności fotografa, zachęcona przez ochrypły tłum, Karen próbowała otworzyć butelkę krajowego szampana. Gdy wystrzelił korek, oblał ją strumień spienionego wina i dostawca nie mógł się powstrzymać od pstryknięcia kilku zdjęć powierzonym mu aparatem. Po powrocie fotografa oddał aparat, nie wspominając słowem o zdjęciach, które nim zrobił. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Wkrótce ponętny wizerunek zmoczonej szampanem Karen ukazał się naokładce magazynu "Li fe" i niektórzy krytycy uznali go za najlepszą okładkę w długiej i znakomitej historii czasopisma. Wówczas pojawił się dostawca. Powiedział, że gdyby Karen zeznała na jego korzyść, zdjęcie z okład ki pozwoliłoby mu rozpocząć karierę fotografa i spełniłoby się marzenie jego życia. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 W większości sztuk artysta pozostaje w fizycznym oddaleniu. Pisarz zaczyna od słów, kompozy tor od dźwięków, zarówno jedne, jak i drugie są ze swej natury abstrakcją, niemniej mogą wywoływać w czytelniku czy słuchaczu konkretne obrazy lub emocje. Fotograf natomiast zaczyna od konkretu, abstrakt rodzi się dopiero w bezpośredniej konfrontacji aparatu i obiektu. Łatwo więc można zrozu mieć frustrację i żal dostawcy z powodu odebrania mu prawa do tej konfrontacji. 0 0 1 1 5 1 74 1 l128 3 Jednak fotograf z czasopisma "Life" upierał się kategorycznie, że on i tylko on zrobił tamtego wieczoru wszystkie zdjęcia Karen. A ponieważ ani Karen, ani żaden inny gość nie przypominali sobie, lub nie chcieli sobie przypomnieć, jak dostawca robił sławne w tej chwili zdjęcia, sprawa została po grzebana, a z nią nadzieje dostawcy na karierę fotografa. Times New Roman CE 0 346 -1 -1 -1 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Po ukazaniu się okładki "Life" z podobizną Karen nakręcona została trzydziestosekundowa rek lamówka dla telewizji, w której Karen otwiera butelkę szampana kalifornijskiego i na naszych oczach zostaje nim oblana. Sukces tej reklamówki sprawił, że zaoferowano jej małą rolę w hollywoodzkim filmie "Totem tabu". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Chociaż nie miałem żadnych wątpliwości, że to dostawca Kuchni Znakomitości zrobił zdjęcie z okładki "Life", wiedziałem, że nie ma żadnych szans, żeby to udowodnić. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zawsze chciałem mieć studio fotograficzne - zacząłem, kiedy do mnie przyszedł. - Gdybym je kupił i sfinansował jego działalność, czy przyjąłby pan kontrakt gwarantujący panu zatrudnienie i nie zależność twórczą? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Spojrzał na mnie z niedowierzaniem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ale dlaczego, dlaczego miałby pan to zrobić? To wymaga masy pieniędzy i mnóstwa planów i może nigdy nie będę mógł pana spłacić. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - No to co? - odparłem. - Moje plany zawsze się dezaktualizowały. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Miesiąc później byłem właścicielem jednego z lepiej usytuowanych studiów na Manhattanie, a dostawca Kuchni Znakomitości prowadził je z pewnością starego zawodowca. Plotka, że stoją za nim duże pieniądze, rozeszła się po mieście i wkrótce waliły do niego tłumy klientów. Dzięki tajemni cy, przy utrzymaniu której się upierałem, nikt, nawet Karen, nie wiedział, że studio należy do mnie. Dowód na sukces zawodowy byłego dostawcy przyszedł, gdy Karen, przypomniawszy sobie, że kie dyś go poznałem, poprosiła, bym mu ją przedstawił. Powiedziała, że zostanie on prawdopodobnie naj lepszym portrecistą i fotografikiem w przemyśle reklamowym, a ponieważ ona jest najlepszą modelką, nadszedł czas, żeby oboje się poznali. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tak się cieszę, że taki wspaniały młody mężczyzna jak ty, Jonathanie, przychodzi, żeby po modlić się na grobie ojca, świeć Panie nad jego duszą. Wiesz, Jonathanie, nawet cmentarze nie są już tym, czym były kiedyś. Wczoraj, na przykład, jedna dziewucha dobierała się tu do faceta, właśnie tu, na cmentarzu. Odkąd zacząłem tutaj pracować, widziałem mnóstwo różnych ludzi i wiele różnych za chowań. Zwykle ludzie płaczą albo po prostu są smutni, ale ta dziewczyna była najzwyczajniej w świecie napalona. Miała, nie wiem, może koło dwudziestki, piękne ciało, długie włosy, i była tu z tym facetem, który mógł mieć dwadzieścia pięć lat, może nawet mniej. I, możesz mi wierzyć, nikogo nie opłakiwali. Tu, właśnie obok grobu twojego ojca, świeć Panie nad jego duszą, on położył jedną rękę na jej cycku, a drugą na tyłku. Nie mogłem w to uwierzyć. Wiesz, kiedy przyglądałem się, jak on obrabia tę dupeczkę, naprawdę się podnieciłem. Myślałem o tym, jakie te cycki są w dotyku. Sam mia łem ochotę natychmiast sobie dogodzić. Mam nadzieję, że twój ojciec wybaczy mi, że to mówię, ale to prawda. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Pewnego dnia Karen powiedziała, że ponieważ żaden zawód nie może uczynić mnie bogatszym, uprawianie zawodowo hazardu mogłoby z pewnością uczynić mnie biedniejszym. Wiem, że Karen lu bi hazard i że od czasu do czasu niektórzy z jej bogatszych przyjaciół finansują jej gry z losem w kasy nach Atlanic City, Las Vegas, na wyspach Bahama, czy w Europie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dla mnie jednak hazard, tak samo jak praca przy taśmie, nie wymaga żadnych umiejętności. Tak jak robotnik przy taśmie nie może zmienić wzoru produktu, tak hazardzista nie może wpłynąć na wy nik w kartach czy w ruletce. Jedyne, co obaj mogą robić, to powtarzać w kółko nieskomplikowaną czynność, która sama w sobie pozbawiona jest jakiegokolwiek znaczenia. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W osiemnastym wieku hazard uprawiali głównie arystokraci. Przy ich burzliwym i nieszablono wym życiu sama zasada powtórzenia, nierozłącznie związana z hazardem, dawała im prawdopodobnie jakieś poczucie stałych reguł. Dziś jednak hazard jest przede wszystkim domeną klasy robotniczej, która z jednej strony czuje się w nim dobrze, ponieważ gra, podobnie jak ich praca, odwołuje się do znanej im czynności powtarzania, z drugiej zaś stanowi łatwą ucieczkę od ich własnej egzystencji do innej, mniej pewnej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ostatnimi dniami prowadzę uporządkowany, prawie ustabilizowany tryb życia. Jadam regularnie - albo w moim hotelu, albo w najlepszych restauracjach - ćwiczę w hotelowej sali gimnastycznej i pływam w basenie, pozbyłem się wyprysków na skórze. Zapisuję wszystkie moje spotkania w kalen darzyku wraz z listą spraw do załatwienia oraz listą zakupów i starannie wykreślam to, co już zrobi łem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przejąłem kontrolę nad całym moim spadkiem i regularnie spotykam się z kilkoma prawnikami, żeby omówić szczegóły z tym związane. Na naszym pierwszym spotkaniu uświadomiłem sobie, że ci wasale mojej listy płac stanowią równą reprezentację protestanckiego, katolickiego oraz mojżeszowe go wyznania. Podczas gdy blisko jedna trzecia najmłodszych dzieci w Ameryce żyje w rodzinach o dochodzie poniżej średniej krajowej, nie doświadczywszy nigdy podstawowej pomocy medycznej, takiej jak szczepienia czy proste zabiegi profilaktyczne, ci prawnicy z Yale, Harvardu i Princeton zos tali wystarczająco zindoktrynowani edukacją w Lidze Bluszczowej, by postrzegać mnie raczej jako kwintesencję etyki pracy niż po prostu dziedzica milionów, czyli aberrację funkcjonowania tej etyki. Mimo że znane im były szczegóły mojej przeszłości, widziałem również, że z trudem kryli ciekawość, do jakiego stopnia syn Horace'a Sumnera Whalena przyjął etykę protestancką. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy siedzieliśmy, przyglądając się sobie uprzejmie, przypomniało mi się, że główną funkcją tych prawników, podobnie jak dyrektorów przedsiębiorstw, jest reprezentowanie elity przemysłowej kraju. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Calvin Coolidge, prawnik i prezydent, zażartował kiedyś, że "biznesem Ameryki jest biznes", mój ojciec zaś znany był z tego, że mawiał, iż jego firma zdobyła sławę dzięki ludziom, którzy w niej pracują. Jednakże najnowsze badania krajowe wśród amerykańskiej kadry kierowniczej wskazują, że biznes - serce Ameryki - jest chory. Połowa badanych biznesmenów stwierdziła, że ich praca nie daje im żadnej satysfakcji, jedna trzecia powiedziała, że napięcia związane z codzienną pracą odbijają się niekorzystnie na ich fizycznym i psychicznym zdrowiu, a ponad siedemdziesiąt procent przyznało się, że aby sprostać regułom ustanowionym przez ich korporacyjnych zwierzchników, często muszą po święcać swoje własne zasady. Nic zatem dziwnego, że chcąc uciec od tej narastającej presji biznesu, przeciętny Amerykanin ogląda telewizję prawie siedem i pół godziny dziennie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 To tyle, jeśli chodzi o etykę pracy naszej nastawionej na sukces elity biznesu. Równie interesują ce są wyniki innych badań. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mimo że miliony Amerykanów cierpią na nadciśnienie, a choroby serca są w Ameryce główną przyczyną zgonów, tylko jeden procent społeczeństwa świadomy jest, że kontrola wysokiego ciśnienia jest koniecznym krokiem w walce z chorobami serca. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kusiło mnie, by zapytać moich prawników, co myślą o stanie tego narodu, ale powiedziałem tylko: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - A więc, panowie, pomówmy o czymś, co jest naprawdę podniecające. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przerwałem i spojrzałem na ich dobrze skrojone ubrania, a oni zdrętwieli przerażeni, że zaraz zacznę mówić o opium. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - O moim dochodzie - dodałem i wszyscy zachichotali. Sześciu gładko ogolonych smarkaczy po studiach, uspokojonych przez swego nieobliczalnego pana. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przeglądając ilustrowany magazyn, natknąłem się na zdjęcie Karen pozującej nago do całostro nicowego ogłoszenia reklamującego jakiś higieniczny preparat. Jej ramiona skrzyżowane były na pier siach, a dłonie schowane między udami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy powiedziałem jej, że nie podoba mi się deprecjonujący charakter tej reklamy: obok twarzy umieszczono napis "przeciwbakteryjny", obok szyi "przeciwswędzeniowy", obok piersi "przeciwzapal ny", a obok brzucha "przeciwgrzybiczny", rzuciła mi ze złością, że jej zawód polega na pozowaniu do reklam, a nie na kwestionowaniu ich smaku. Zwróciłem jej uwagę, że choć tak często krytykuje mnie za mój rzekomy antyfeminizm, nie widzi nic złego w tej reklamie, mimo że traktuje ona kobietę jedy nie jako pożywkę dla różnych zanieczyszczeń ciała, które w dodatku atakują jednakowo obie płci. Ten epizod uświadomił mi, jak dumna i zdecydowana jest Karen. Upiera się, by pracować, choć gdyby zgodziła się dzielić ze mną mój dochód, nie musiałaby tego robić. Co za ironia - jej niezależność jest jedynym prezentem, którego nie mogę jej kupić. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Może dlatego, że upiera się przy swojej niezależności, nie współczuję jej zbytnio, kiedy twierdzi, że wyczerpała ją praca lub że nie czuje się dobrze. Kilka razy, gdy byłem w banku, porządkując spra wy mojego majątku, otoczony ludźmi, którzy z pewnością mnie podsłuchiwali, Karen dzwoniła, by odwołać nasze wieczorne spotkanie. W takich warunkach nie mogłem swobodnie dać upustu swojej wściekłości. Dwukrotnie pragnąłem spędzić z nią parę dni i w obu wypadkach odwołała nasze spot kanie zaledwie z kilkugodzinnym wyprzedzeniem. Wiem, że to kapryśne zachowanie jest u niej czymś normalnym, niemniej dowodzi, że inni ludzie i zdarzenia znaczą dla niej o wiele więcej niż ja. Czy na sze bycie razem jest tak wyczerpujące, że możemy się widywać tylko wtedy, kiedy oboje jesteśmy w dobrej formie? Czy po każdym spotkaniu musimy wycofać się w nasze życie prywatne, żeby dojść do siebie? Wczoraj, kiedy zadzwoniła, żeby odwołać kolejną randkę, znowu nie zareagowałem. Od rzucenie przez Karen wywołuje we mnie męczarnie. Jednakże zamiast wybuchnąć, instynktownie za mykam się w sobie, żeby nie zniszczyć swoich szans na to, co może się zdarzyć potem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Byłam z moją rodziną na wakacjach w Adirondacks, panie Whalen, kiedy zadzwonił do mnie doktor Frederick, lekarz pańskiej matki. Zapytał, czy mogę przerwać urlop i natychmiast pojechać do pani Whalen do Hiszpanii. Najwidoczniej pańska matka skontaktowała się z nim w nocy przez radios tację na jachcie i po tonie jej głosu doktor Frederick zorientował się, że atak jest nieuchronny. Jako pielęgniarka pańskiej matki wiedziałam, co robić w razie nagłego pogorszenia się jej stanu. Czym prę dzej więc poleciałam do Madrytu. Stamtąd pańska firma załatwiła prywatny helikopter, który prze wiózł mnie na jacht zakotwiczony niedaleko wyspy Formentera. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pańska matka była w złym stanie: rozkojarzona i rozgorączkowana, prawdopodobnie znajdowa ła się pod wpływem narkotyków. Jak się okazało tuż przed moim przybyciem, jeden z jej gości, Ame rykanin w średnim wieku, będący właścicielem galerii sztuki, zaprosił do swojej kabiny marynarza-nas tolatka. Tam podał mu mocny narkotyk i kiedy środek zaczął działać, kilkakrotnie wykorzystał chłop ca seksualnie. Następnie przeniósł go do innej kabiny, gdzie pokrwawiony, w stanie halucynacji został znaleziony przez członków załogi. Cała załoga wzięła stronę chłopca i zagroziła, że wezwie przez ra dio policję, jeśli pańska matka i właściciel galerii natychmiast nie zapłacą chłopcu pokaźnego odszko dowania. Obawiając się międzynarodowego skandalu, kapitan poparł załogę. Pańska matka poczuła się zagrożona, wpadła w lekką paranoję i nie można jej było uspokoić. Była wściekła, że przyjecha łam, i chciała, żeby helikopter zabrał mnie z powrotem. Kiedy odmówiłam, rozkazała załodze za mknąć mnie w kajucie. Pokazałam hiszpańskiemu kapitanowi instrukcje doktora, jak również lekarst wa, które ze sobą przywiozłam, ale on nie chciał mi pomóc. Także większość gości, mimo że zdawała sobie sprawę, jak bardzo chora jest pańska matka, stanęła po jej stronie. W końcu pani Whalen wpadła w histerię i zamknęła się w swojej kabinie. Przez drzwi słyszeliśmy, jak rzuca się po pokoju, i dopiero wtedy pozwolono mi interweniować. Próbowałam namówić ją, by wyszła, ale ona nie chciała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W końcu przekonałam kapitana, by wyważył drzwi do kabiny Kiedy weszliśmy do środka, pole ciały na nas szczotki do włosów, butelki dżinu i wódki, fiolki lekarstw, książki, nawet broszki i naszyj niki. Pańska matka obrzuciła mnie i kapitana stekiem wyzwisk, zagroziła nam marmurowym nożykiem do listów i nie pozwalała mi się zbliżyć na tyle blisko, bym mogła zrobić jej zastrzyk. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Mimo że nieraz radziłam sobie z gwałtownymi atakami pani Whalen, tym razem wydawało mi się, że będę potrzebować pomocy. W końcu pańska matka opadła z sił. Blada i posiniaczona od upad ków, dostała drgawek i torsji. Jak chore dziecko prosiła o pomoc, a kiedy zbliżyłam się do niej ze strzykawką, już nie stawiała oporu. Zaniepokojony jej stanem kapitan zwrócił się przez radio o pomoc do pańskiej firmy i wkrótce przyleciał po nas helikopter. Zapakowałam kilka rzeczy pańskiej matki, między innymi fotografię z panem stojącym u boku ojca, i odleciałyśmy do Madrytu, gdzie czekał już wynajęty samolot, który zabrał nas do Pittsburgha. Z lotniska prywatną karetką pojechałyśmy do szpi tala i dzień później wróciłam do Adirondacks. Byłam kompletnie wykończona. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To tak samo proste, jak obsługiwanie jakiejkolwiek innej zabawki, panie Whalen, i dla młode go, zamożnego człowieka jak pan, latanie szybowcem może być świetną zabawą lub, jak to się dzisiaj mówi, dobrą terapią. Szybowce są po prostu dużymi zbiornikami balastowymi z włókna szklanego, wyposażonymi w różnego rodzaju łatwe do odczytywania instrumenty. Nie potrzeba wiele czasu, żeby nauczyć się, które dźwignie otwierają klapę, które wciągają podwozie, a które uwalniają urządzenie holownicze i otwierają spadochron. Poza tym jest wysokościomierz, kompas, przyrząd pomiarowy do tlenu, i tak dalej. Nie jest to tak skomplikowane, jak by się wydawało. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy po raz pierwszy jesteś na holu, czujesz się jak ciężki ptak, który nie może się wzbić w powietrze. Potem, kiedy jesteś zaledwie parę metrów nad ziemią, skrzydła wyginają się na końcach jak łuk i unoszą kadłub do góry. Na końcu wciągasz urządzenie holownicze i podwozie. Teraz sły szysz jedynie wiatr i widzisz wokół puszyste jak kulki waty chmury. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Pikujesz, znów nabierasz wysokości, a chmury wirują, kiedy pędzisz w ich stronę. Szybowiec, gdy osiągnie prędkość dwustu dwudziestu kilometrów na godzinę, zaczyna drżeć, ale ty nie, wznosisz się wtedy w górę i wszystko na powrót się uspokaja. Najwspanialsza część tej zabawy to ta doskonała mieszanka poczucia bezpieczeństwa i świadomości, że jedna mała usterka wystarczy, żebyś się rozbił. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy zrozumiałem, że uprawianie sportu oznacza przekształcenie zwykłego doświadczenia w osobisty dramat, zostałem sponsorem międzynarodowych wyścigów ślizgaczy piaskowych w Afryce Wschodniej. Patrzyłem, jak tuzin ślizgaczy startuje, jakby wyrzucono je z tej samej katapulty. Smukłe, kajakowate ciała z dykty z wysokimi masztami i kolorowymi żaglami poruszały się na trzech kółkach zaopatrzonych w niebieżnikowane opony, z których przednie połączone było z rumplem, wychodzą cym dokładnie spomiędzy nóg zawodnika. Kiedy ślizgacze pędziły po pasie ubitego piasku na plaży w Ukundzie, trzepot ich żagli budził schowane w gęstym buszu ptaki i małpy. Gdy ślizgacze, jak blade kropki rozpływającego się w upale koloru, docierały jeden po drugim do końca plaży, robiły zwrot, stając teraz pod wiatr, nachylone pod kątem do ziemi, z jednym bocznym kółkiem ślizgającym się po mieliźnie, a drugim sterczącym wysoko w powietrzu. Z nastawionymi ostro do wiatru żaglami, halso wały po przekątnej, pędząc na ścianę dżungli. Spłoszone małpy, wrzeszcząc z przerażenia, nurkowały głęboko w busz, a przestraszone ptaki zrywały się do lotu. Potem ślizgacze znowu odwracały się w stronę oceanu, tocząc bocznymi kołami po zeschniętych korzeniach buszu, a kiedy dotykały piasku, małpy raz jeszcze wracały na swoje punkty obserwacyjne. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Tuż przed finiszem zawodnik, którego sponsorowałem, stracił kontrolę nad ślizgaczem. Podczas ostrego zwrotu jego ślizgacz przewrócił się, gubiąc jedno koło, które potoczyło się w busz, uderzając owiniętego wokół pnia drzewa węża. Cienkie wręgi roztrzaskanego kokpitu wbiły się w klatkę pier siową mężczyzny, jego krew wsiąkła w piasek i żółty żagiel. Wąż przepełzł przez plażę, okrążył rozbi ty ślizgacz, po czym owinął się wokół złamanego masztu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Po wyścigach jeden z zawodników, Europejczyk, zgodził się, bym towarzyszył mu w drodze do Zanzibaru. Wyruszyliśmy jego starym Jeepem w stronę Dar es-Salaam, ale o zmierzchu zboczyliśmy z drogi i pojechaliśmy wąskimi ścieżkami przez dżunglę w kierunku oceanu. W szybko zapadającej ciemności reflektory naszego samochodu wyłapywały świecące oczy leśnych drapieżników. Kiedy pia sek był jeszcze ciepły, zatrzymaliśmy się na plaży i rozłożyliśmy koce obok samochodu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zanim poszliśmy spać, mój towarzysz zapalił jasną lampkę karbidową, otworzył małą plastikową torbę i wyjął butelkę alkoholu izopropylowego, cienką szklaną fiolkę, małą jednorazową strzykawkę oraz kilka wacików. Patrzyłem, jak dezynfekuje lewe ramię i napełnia strzykawkę białym płynem z fiolki. Wprowadziwszy ostrożnie krótką igłę pod powierzchnię skóry, powoli wstrzyknął sobie płyn. Wyjaśnił, że stosuje szczepionkę do zwalczania rzadko spotykanego wirusa, który niszczy nerwy op tyczne w jego obu oczach i może spowodować całkowitą utratę wzroku. Żeby temu zapobiec, ko nieczna jest szczepionka, a ponieważ na rynku nie ma żadnego gotowego lekarstwa wystarczająco skutecznego, by zniszczyć wirusa, nie uszkadzając poważnie samego oka, lekarze polecili szczepionkę z jego własnego wirusa. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przygotował mu ją naukowiec w laboratorium znanego nowojorskiego szpitala. Kiedy spytałem go, czy branie takiego nie sprawdzonego środka nie jest ryzykowne, odpowiedział niedbale, że jeśli z jakiegoś powodu jego organizm nie wykształciłby przeciwciał, ten sam wirus mógłby zaatakować inne organy. Dotknięty nagłą chorobą i pozbawiony szybkiej pomocy lekarskiej, mógłby umrzeć. Po mimo to każdego tygodnia zwiększał dawkę, licząc, że organizm jednak zwalczy wirusa i w ten spo sób jego wzrok będzie uratowany. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ile takich zastrzyków już pan sobie wstrzyknął? - zapytałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Obserwował powiększające się zaczerwienienie na ręce. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jedenaście. Teraz znowu znacznie zwiększam dawkę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy nie wydaje się panu - spytałem, przerażony perspektywą utknięcia w dżungli setki kilome trów od jakiegokolwiek ludzkiego skupiska z unieruchomionym chorobą człowiekiem - że powinien pan przebywać gdzieś blisko szpitala lub przynajmniej w pobliżu lekarza? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Owszem - odparł, patrząc na zegarek. - Za piętnaście minut - powiedział spokojnie, wkładając fiolkę z powrotem do torby - poczuję się lepiej. Myślę, że w tym tygodniu nie rozchoruję się od niej. I niech pana nie niepokoi moja szczepionka. Podczas snu pana lub mnie może ukąsić jadowity wąż. To rzeczywiście może okazać się śmiertelne: szczęki zacisną się, powieki nie będą mogły się podnieść, płuca przestaną przyjmować tlen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Mówiąc to zgasił światło. Leżałem jakiś czas, wsłuchując się w odgłosy dżungli, myśląc o owi niętym wokół masztu wężu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Następnego dnia, kiedy jechaliśmy przez gęste zarośla, mój towarzysz wskazał dwoje tubylczych dzieci, wędrujących samotnie z dala od wioski. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Często zdarzają się tu porwania - wyjaśnił. - Polujący na dzieci kłusownicy przyjeżdżają ze wsząd w wynajętych Jeepach. Zbaczają z głównej drogi na samotne ścieżki, na których mogą złapać nic nie podejrzewającą dziewczynkę lub chłopca. Czasami gwałcą ich na miejscu, nawet zabijają i po zostawiają ciała w buszu na pożarcie drapieżnikom. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Skąd pan to wszystko wie? - spytałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Lubię dzieci - odrzekł śmiejąc się. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Może przypomina pan sobie, panie Whalen, że te obligacje stały się częścią pańskiego majątku, kiedy pańscy kuratorzy postanowili sprzedać pana udziały w Tinplate firmie S.F.I.? Czy chciałby pan zamienić je wszystkie, czy tylko ich część, na zwykłe akcje? Dochód będzie mniejszy, ale zwykłe akcje dają bardziej atrakcyjny przyrost inwestycyjny. Oferta byłaby następująca: 3,2 akcji S.F.I. za każdą studolarową obligację. Oznaczałoby to siedemdziesięciodolarową wartość akcji zwykłej za obligację, którą sprzedawano ostatnio po sześćdziesiąt osiem dolarów, a wcześniej w tym roku jedynie po pięć dziesiąt trzy dolary. Oczywiście to, czy inni posiadacze obligacji zaakceptują taką ofertę, zależy od ich zdania na temat siły rynkowej S.F.I. Jak pan zapewne wie, S.F.I. miały ostatnio bardzo dobre notowa nia i to oznacza, że istnieje ryzyko, iż zyskają właściciele akcji zwykłych. Gdyby wszystkie obligacje miały zostać sprzedane, zestawienie bilansowe S.F.I. z pewnością wyglądałoby dużo lepiej przy zmniejszonym długu i zwiększonym kapitale. Dodatkowo w obiegu pojawi się trzykrotnie więcej akcji, przez co ich siła, która przede wszystkim czyni je tak atrakcyjnymi, zostanie poważnie osłabiona. To jest sprawa wyważenia zysków i ryzyka. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie mam pojęcia, o czym pan mówi - powiedział Whalen. - Kiedy potrzebna jest panu moja odpowiedź? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pańska sytuacja jest o tyle korzystna, że nie musi pan podejmować decyzji natychmiast. Nie mniej, ponieważ jest pan głównym udziałowcem, będzie pan musiał sprecyzować swoje ostateczne stanowisko... 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Rozumiem - powiedział Whalen. - Proszę pozwolić mi się w tym zorientować. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Oczywiście, oczywiście. Nasz wydział finansowy i prawny w każdej chwili z przyjemnością służyć będzie panu pomocą. Oczywiście może pan zwrócić się o radę gdzie indziej. Niech pan po prostu zadzwoni do mnie do biura i da mi znać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jest coś, czego chciałbym się dowiedzieć. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Słucham? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Kto oprócz mnie ma obecnie największe udziały w firmie? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Walter Howmet. Był najbliższym przyjacielem pańskiego ojca, a obecnie jest prezesem zarządu firmy. Czy chciałby się pan spotkać z państwem Howmet? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Już to zrobiłem. To moi rodzice chrzestni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy wracam myślami do czasów mojego odtrucia narkotycznego, pamiętam otoczenie i ludzi wokół mnie, ale nie stan mojego umysłu. Czy odczuwałem ból? Czy cierpiałem głód narkotyczny? Czy dryfowałem z godziny na godzinę i z dnia na dzień, niepomny swych myśli i uczuć? A skoro nie pamiętam, jakie były moje odczucia i cierpienia, skąd mogę wiedzieć, czym dla mnie była ta próba? A jeśli nie wyniosłem z niej nic prócz pamięci zdarzeń? Jeśli to jest wszystko, co mi zostało, wolę wy myślić sobie własną przeszłość, niż ją wspominać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 A jeśli zatraciłem całkowicie zdolność odczuwania bólu? Za każdym razem, kiedy stoję przy oknie na górnych piętrach wieżowca, w chwilowym odruchu chcę rozbić szybę głową. Wyobrażam to sobie w zwolnionym tempie: moja krew odbita w tysiącach maleńkich odłamków potłuczonego i roz sypanego szkła, spadającego kaskadą na ziemię. Słyszę krzyki ludzi daleko w dole, pisk opon hamują cych samochodów, brzęk spadającego szkła. Nie potrafię sobie wyobrazić jedynie mojego bólu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W piśmie medycznym znalazłem ogłoszenie producenta farmaceutycznego reklamujące środek, jaki przepisał mi lekarz, kiedy poskarżyłem mu się na dolegliwości okrężnicy. Ogłoszenie ostrzega, że lekarstwo jest wystarczająco silne, by osłabić bystrość umysłu, że zwiększa nietolerancję na alkohol i może rozwinąć skłonności samobójcze. Z tego powodu do czasu wystąpienia pożądanej remisji pa cjent, który przyjmuje ten lek, powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przez chwilę myślałem, że mój lekarz się pomylił. Lek wydawał się tak silny, że z pewnością powinni go dostawać wyłącznie poważnie chorzy. Przeczytałem jednak potem następującą listę obja wów, przy których producent zalecał stosowanie swojego środka: powtarzające się zagryzanie warg, napięty wyraz twarzy, wilgotnienie dłoni, obgryzanie paznokci, wczesne budzenie się, podenerwowa nie, niepokój, poirytowanie, niemożność rozpoczęcia rano pracy, bóle żołądka, brak zainteresowania dla większości rzeczy, poczucie zmęczenia oraz apatia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 To wszystko? Tak. Ale u większości zwykłych ludzi objawy te występują na co dzień, nawet bez zbytniego stresu. Co więcej, wydają się one naprawdę błahe w porównaniu z osłabieniem bystrości umysłu czy innymi poważnymi skutkami ubocznymi, jakie spowodować może środek, który ma je le czyć. Gdyby mój ojciec tylko dlatego, że był "podenerwowany" lub uskarżał się na "wczesne budze nie", przyjmował regularnie ten lek, to czy spowodowane przez niego osłabienie bystrości umysłu po zwoliłoby mu zostać jednym z geniuszy przemysłu? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Wieki temu w niektórych krajach król i elita rządząca oddawali wiele ważnych stanowisk rzą dowych nie rdzennym poddanym, lecz podejrzanym cudzoziemcom: przechrztom, politycznym zdraj com, emigracyjnym odszczepieńcom, mężczyznom wziętym do niewoli w wieku chłopięcym podczas wypraw wojennych za granicą, a następnie chowanym jak obcy wśród ludności tubylczej, słowem - renegatom. Ta polityka wypływała z przekonania, często potwierdzonego przez historię, że od rene gata, który odrzucił lub zdradził swoje dawne więzy, przez co nie mógł już do nich powrócić, można oczekiwać, że będzie wiernym i lojalnym poddanym. Renegat, żeby się wybić, zmuszony będzie wal czyć i intrygować, a w związku z tym mniej niż tubylec skłonny będzie do zdrady nowej ojczyzny i re ligii. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wygnany z opium, nie chcąc wrócić i wegetować za granicą, czasami postrzegam siebie jako re zydenta-renegata. Tę moją predyspozycję zaostrzył powrót do Ameryki, która będąc moim domem, jest również krajem mojego stałego wygnania. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Moje zwątpienie w samego siebie często sprawia, że czuję, iż może nigdy nie będę zdolny do czegoś oryginalnego i że moja niezależność, mój spadek, mój związek z Karen, wszystko to wymaga kreatywności, której we mnie nie ma. Zanim wróciłem do Ameryki, ograniczałem się jedynie do rea gowania na sytuacje, wstrzymując się od ich powodowania. Zaakceptowałem siebie jako człowieka samotnego. Ale teraz wszystko się zmieniło. Wydaje się, że potrzebuję narkotyku, który nie tyle roz szerzy moją samoświadomość, co moją świadomość innych. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedyś, gdy zastanawiałem się, czy nie poddać się psychoterapii, Karen ostrzegła mnie, że to jest trochę jak leczenie złamanej kości, która krzywo się zrosła: często, żeby ją naprawić, trzeba ją po nownie złamać. Inaczej jednak niż w chirurgii kostnej, w psychoterapii nie ma środków znieczulają cych, ściśle określonego czasu leczenia, czy pewności, że goleń się zrośnie. Poza tym, przez pewien czas twój nowy chód może wydawać się utykaniem, zarówno tobie, jak i tym, którzy cię znają. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Karen sugerowała, że gdybym wziął udział w grupowej psychoterapii nawet przez jeden wee kend, dowiedziałbym się, co inni ludzie 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - mężczyźni i kobiety różnych zawodów - myślą o sobie, o mnie i o świecie wokół nich. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ponieważ zawsze podejrzewałem, że ci, którzy mnie lubią, nie znają się na ludziach, i często gardziłem nimi za to, że dali się tak łatwo nabrać, postanowiłem posłuchać rady Karen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Zaprzyjaźniony z Karen psychiatra polecił mi grupę psychoterapeutyczną, która wybierała się na weekend do Lake Success.Spotkaliśmy się w piątek we wczesnych godzinach wieczornych w należą cym do kogoś z tego grona letnim domku. Było nas piętnaścioro - niezbyt dobrane towarzystwo. Usiedliśmy wokół długiego stołu na krzesłach z twardym oparciem. Najpierw miałem poczucie wyż szości w stosunku do pozostałych, zakładałem bowiem, że nikt inny nie może dorównać moim do świadczeniom za granicą. Jak ci psychoterapeuci z supersamu mogą zrozumieć to, przez co przeszed łem? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W trakcie naszych dyskusji w ciągu weekendu parę osób przyznało, że moja obecność je onieś miela. Mężczyzna z północnej części stanu powiedział, że zazdrości mi niezależności i bogactwa. Jed na dziewczyna stwierdziła, że nie chciałaby się ze mną umówić. Asystentka z wydziału historii Uni wersytetu Nowy Jork, która najpierw wydawała się delikatna i nieśmiała, okazała się najbardziej agre sywna w grupie. Oskarżyła mnie, że prowadzę życie oparte na fałszu. Jak mógłbym polegać na innych, pytała, skoro moja pozycja stale zmusza mnie, bym używał ich jako służących? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dziewczyna, która właśnie skończyła szkołę średnią, rozkleiła się i wybuchnęła płaczem. Jej chłopak jest Murzynem i schizofrenikiem, a ona rozdarta jest między swoją i jego rzeczywistość. Skar żyła się, że często musi słuchać jego niezrozumiałych szeptów i wchodzić do jego wstrętnego świata. Czasami wślizgiwała się nawet do jego fantazji i jeśli w takich chwilach widziała, że ktoś na nią patrzy, wydawało się jej, że jest białą Murzynką. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jeden z Murzynów w grupie powiedział, że się dusi, ponieważ nie może wyrazić swoich emocji. Skarżył się, że brak wykształcenia nie pozwala mu nawet wyartykułować własnych problemów. Mam rotał w kółko: "Jestem bez sensu, jestem bez sensu", a kiedy próbowaliśmy przekonać go, że to nie prawda, odpalił: "Skąd wiecie? Nie żyjecie moim życiem. Jeśli widzicie sens w mojej historii, to jest ona kłamstwem, ponieważ nie powinniście go widzieć. To jest historia Murzyna, nie wasza". Byłem poruszony jego udręką i poczuciem osaczenia w naszym gronie, ale mimo współczucia nie zbliżyłem się ani do niego, ani do grupy, świadom, że jak tylko ludzie uznają, iż wiedzą, kim jestem, stracę wol ność. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ktoś z grupy powiedział, że za pieniądze, które wydaliśmy na ten weekend, cała gromada dzie ciaków z getta mogłaby spędzić wakacje na wsi. Murzyn szybko się zgodził. Wtedy wysoka blondynka naskoczyła na niego. Powiedziała, że nic ją nie obchodzą pieniądze, a jeszcze mniej czarne, czerwone, żółte czy białe dzieci. Powiedziała, że nie przyjechała tu po to, by roztrząsać problemy grup upośle dzonych, i chciałaby, byśmy wrócili do spraw istotnych. Oskarżyła Murzyna, że napada na białych tyl ko dlatego, że nie są czarni, zamiast przyznać się do prawdziwych źródeł swojego gniewu. Zląkłem się jej wybuchu. Wcześniej poparła mnie, a ja odpowiedziałem ciepło; teraz czułem się zdradzony. Póź niej, kiedy powiedziałem jej o tym, stwierdziła, że odseparowany swoim bogactwem od większości ra sy ludzkiej, prawdopodobnie spodziewam się zdrady ze strony wszystkich, a zwłaszcza ze strony ko biet, których oczywiście nie rozumiem. Odpowiedziałem, że dziwi mnie, iż mówi o zrozumieniu. Żeby je osiągnąć, potrzeba lat, a dochodzi do niego tylko wtedy, gdy ludzie chcą się przed sobą odsłonić. Powiedziałem jej, że nawet samo mówienie o zrozumieniu, zanim spełnione zostaną te warunki, jest kpiną. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy grupa omawiała uprzedzenia, wszyscy spoważnieli i spokornieli. W końcu powiedziałem: "Słuchajcie, bardzo martwią nas uprzedzenia rasowe, i to dobrze, ale mimo wszystko w naszej grupie jest tylko trzech czarnych, podczas gdy jest również kilkanaście innych osób,które są ofiarami uprze dzeń, a wcale nie rozmawiamy o ich problemach". Natychmiast cała uwaga skupiła się wyłącznie na mnie. Kogo miałem na myśli? Czy ludzie, którzy zarządzają moją fortuną, są wobec mnie uprzedzeni? Czy kiedykolwiek ktokolwiek czegoś mi odmówił? Wtedy ktoś zapytał, czemu cała ta dyskusja skie rowana jest do mnie. Jedna kobieta sugerowała, że to z powodu mojej łatwości mówienia i ponieważ byłem za oceanem i jestem bogaty. Stwierdziła, że na pewno dyskryminuje się mnie z powodu mojej uprzywilejowanej pozycji. Wówczas wszyscy zaczęli mnie analizować. Jedna osoba powiedziała, że z pewnością jestem bardzo silny, inna, że wrażliwy, a jeszcze inna, że męski, ale miękki. Murzyn po wiedział, że go przerażam, ale nie wie dlaczego. Poprosiłem ich, by przestali wciskać mi ten kit i spró bowali dotrzeć do prawdziwych emocji, a nie czepiali się etykietek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na koniec naszej sesji jedna dziewczyna skrytykowała mój sarkazm. Odparłem, że to tylko reak cja obronna, że jestem sarkastyczny bardziej po to, by ukryć moje rozgoryczenie, niż żeby się wyob cować czy kogoś przestraszyć. Powiedziałem, że życie jest dziełem przypadku, że za każdym razem, kiedy wspinałem się w Nepalu, spodziewałem się, że zginę w drodze do góry lub na dół, że nawet te raz, kiedy prowadzę samochód, nie oczekuję, że dotrę na miejsce. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Udział w psychoterapii grupowej był dla mnie ważny, choćby dlatego, że nauczył mnie, iż nikim nie kierują całkowicie spójne emocje. W świetle dyskusji odkryłem, że nie mogę być opisany ani jako osoba wroga, ani współczująca. W związku z tym moje poczucie siebie samego jest całkowicie rela tywne, a moje wrogie lub współczujące nastawienie zmienia się w zależności od tego, z kim mam do czynienia: albo rywalizuję, albo odczuwam litość, albo nie jestem wystarczająco dobry dla nikogo, albo jestem za dobry dla wszystkich. Po tym doświadczeniu z grupą chcę rzucić kontemplację, wyjść na zewnątrz i coś robić. Obawiam się jednak, że ta energia jest tylko chwilową reakcją na moje poczucie osaczenia. Za każdym razem, kiedy spotykam się z ludźmi, coraz bardziej zdaję sobie sprawę z tego, jak wszyscy jesteśmy nieuczciwi: wiemy, że nasze życie jest chaotyczne, ale upieramy się, żeby wszys tko zdarzało się w sposób uporządkowany i było logicznie zaplanowane. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zaledwie dwa dni temu przybyliśmy tu, zupełnie dla siebie obcy. Na parkingu obok zaparkowa liśmy nasze samochody: furie, burze, eskorty, swingery, barrakudy i demony. Biorąc pod uwagę prawdziwy charakter zniszczeń, jakie na nas ściągają, powinny nazywać się: zanieczyszczacze, kolizje, spustoszacze, unicestwiacze, autopsjo-kabriolety, dezintegratory obyczajów, okaleczacze. Teraz, dwa dni później, wciąż jesteśmy sobie obcy, nie możemy doczekać się powrotu do naszej indywidualnej egzystencji i te wszystkie wyprodukowne przez nas łzy, uściski, krzyki i złość wydają się puste i nieau tentyczne. Najbardziej w sesji grupowej drażniło mnie to pojęcie chwilowej intymności. Grupa wyda wała się łamać opory i wprawiała ludzi w dobre samopoczucie, pozwalając im myśleć, że faktycznie wzajemnie się znają. Jednakże nic się nie zdarzyło: nie wiemy o sobie i innych nic więcej, niż wiedzie libyśmy po spotkaniu na towarzyskim przyjęciu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Oto, myślałem, gromadka zamkniętych w pustym pokoju dorosłych dzieciaków bawiących się ze sobą w naiwne gry. Nikt nikogo nie rozumie. Poruszamy się po ciemnych jaskiniach, trzymając w ręce nasze prywatne małe świeczki, oczekując wielkiej iluminacji. A jeśli z powodu mojej przeszłoś ci jestem bardziej zdezorientowany i ograniczony niż inni? Lub jeśli z tego samego powodu jestem bardziej skomplikowany i wrażliwy? W obu wypadkach nikt nie może pomóc w znalezieniu odpowie dzi na pytanie, czego chcę od życia, a już najmniej ze wszystkich ci, którzy zgięci pod ciężarem winy, traktujący swoje życie niczym szkic do jakiejś przyszłej, bezbłędnie skonstruowanej sztuki, stali się je dynie kolekcjonerami własnej bezpłodności i inercji. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W efekcie pozostało we mnie uczucie niespełnienia. Czuję, że nie stawiłem czoła niczemu nie znanemu. Powiedziałem to Karen, kiedy wróciłem z sesji, a ona oskarżyła mnie, że niepotrzebnie oczekiwałem konkretnych rezultatów. Naprawdę oczekiwałem tylko uczciwości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przed paroma dniami na gigantycznym ekranie kina na Broadwayu zobaczyłem film, w którym pewna liczba ludzi została zabita strzałem w twarz. W jednej z tych scen fontanna krwi wystrzeliła z ust kobiety. W innej mężczyzna uderzył kobietę biczem, po czym przylgnął ustami do rany, a kiedy cofnął się, miał krew na wargach. Mimo że wiedziałem, iż była to tylko czerwona farba, wzdrygnąłem się. Próbowałem się zmusić, by zostać i zobaczyć koniec, ale nie mogłem: miałem za sobą zbyt dużo bolesnych doświadczeń. A jeśli mój dawny ból nie jest niczym więcej, jak tylko przesadną reakcją na czerwoną farbę? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Richard, jeden z moich wykładowców psychologii w Yale, dowiedział się od Karen, że wróci łem do kraju, i wczoraj umówiliśmy się na spotkanie. Richard stwierdził, że sposób, w jaki nasze spo łeczeństwo traktuje umysłowo chorych, jest normą naszego człowieczeństwa. Otworzył "Notatki ame rykańskie" Charlesa Dickensa i zacytował, co Dickens powiedział ponad sto lat temu na temat amery kańskich domów dla umysłowo chorych. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Stanowy szpital dla umysłowo chorych jest świetnie prowadzony... Przy każdym posiłku jedy nie presja moralna powstrzymuje bardziej niebezpiecznych pacjentów od podcięcia gardła współtowa rzyszom. Efekt tej presji zredukowany jest do absolutnej pewności i jest, nawet jako metoda po wstrzymania, nie mówiąc już o metodzie leczenia, sto razy skuteczniejszy niż wszystkie kaftany bez pieczeństwa, łańcuchy i kajdany, które wyprodukowały od powstania świata ciemnota, uprzedzenie i okrucieństwo." 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W czasach Dickensa leczenie psychicznie chorych w Ameryce wzorowane było na naukach Sa muela Tuke'a, brytyjskiego filantropa i reformatora. W azylu Samuela Tuke'a szaleńcy żyli w swoich pokojach nieskrępowani; tak długo, jak nie złamali ustalonych zasad normalnego zachowania i potrafi li utrzymać się w ryzach, nigdy nie stosowano wobec nich kar ani przymusu. Tak więc jedynym za grożeniem dla pacjenta było to, że celowo lub niechcący ujawni swoje szaleństwo innym wokół siebie, zarówno współpacjentom, jak i strażnikom. Zakładano, że kiedy uświadomi sobie, że motywy, myśli i emocje szaleńca nikogo nie interesują, nałoży na siebie stałą samocenzurę, co doprowadzi do jego wyzdrowienia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ale skoro dzięki dobremu zachowaniu szaleniec mógł tak łatwo przekształcić się w normalnego człowieka, to czy normalny człowiek, który wątpił w swoją normalność, nie mógł równie łatwo prze dzierzgnąć się w wariata? Przyjąwszy za punkt wyjścia takie rozumowanie, znaleźliśmy się w wieku nigdy nie kończącej się terapii psychicznej, której azylem jest Ameryka. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ostatnio w supersamie Richard zauważył, że kosze z owocami i warzywami stoją obok prepara tów insektobójczych, środków przeciw robakom i innych trucizn używanych w domu i ogrodzie. Pod szedł do kierownika sklepu, Żyda w podeszłym wieku, i powiedział mu, że ktoś może spryskać świeżą żywność trucizną. Kierownik był zaskoczony. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dlaczego ktoś chciałby zatruć owoce? - zapytał z ciężkim wschodnioeuropejskim akcentem. - Jakże chorą musi pan mieć wyobraźnię, żeby wymyślić coś takiego! 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Chciał odejść, ale Richard zagrodził mu drogę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - A dlaczego ktoś chciałby mordować Żydów? - zapytał. - Miliony pańskich rodaków poszły do komór gazowych, a pan ciągle nie może wyobrazić sobie jednego wariata zatruwającego owoce? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Richard jest Żydem. Przyjechał do Ameryki z Ukrainy, gdzie przeżył okupację hitlerowską. Pa mięta, jak jednego dnia stracił całą rodzinę podczas starannie zainscenizowanej przez hitlerowców eg zekucji publicznej miejscowych Żydów, jak również wariatów, chorych zakaźnie i kalek, zakwalifiko wanych jako elementy nieczyste rasowo. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Zanim obozy koncentracyjne i komory gazowe zaczęły w pełni funkcjonować, hitlerowcy, ni czym prawdziwi showmeni, często inscenizowali takie widowiska na świeżym powietrzu, a miejscowa ludność i jednostki wojskowe stanowiły wdzięczną publiczność. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Takie przekonujące przykłady kary wymierzonej w imię prawa i porządku wobec tych, których arbitralnie uznano za innych, są częścią naszej zbiorowej pamięci i choćby cień odmienności nadal wzbudza w nas pewien niepokój i strach. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Richard opowiedział mi o jednym ciekawym eksperymencie naukowym, w którym kilka zupeł nie zdrowych umysłowo osób zgłosiło się do szpitala dla umysłowo chorych, gdzie natychmiast za kwalifikowani zostali jako chorzy psychicznie. W tym samym eksperymencie pokaźna liczba psychicz nie chorych starała się o przyjęcie do kliniki psychiatrycznej i wszystkich uznano za całkowicie zdro wych na umyśle. Nic dziwnego, że dwóch z pięciu Amerykanów zdiagnozowanych zostaje w jakimś momencie jako cierpiący na chorobę psychiczną, w efekcie czego trafiają do szpitala. Times New Roman CE 0 3 346 -1 -1 -1 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Połowę wszystkich łóżek szpitalnych w Stanach Zjednoczonych zajmują pacjenci psychiatryczni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Te stosunkowo niedawne zjawiska w naszych indywidualnych, społecznych i politycznych za chowaniach skłaniają wielu psychiatrów do twierdzenia, że tradycyjne kategorie normalności i nie normalności już nie wystarczają. Psychiatrzy ci uważają, że dla przypadków, w których środowiskowe uwarunkowania zamazują różnicę między tym, co normalne i nienormalne, powinna zostać stworzona nowa kategoria: ani normalny, ani nienormalny, lecz anormalny, a także, że należy zmodyfikować za łożenia i postawy dotyczące normalności i nienormalności. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Mimo że opieka medyczna jest w Ameryce trzecią co do wielkości gałęzią przemysłu, większość państwowych programów pomocy zdrowotnej i medycznej nie uwzględnia milionów psychicznie cho rych i cofniętych w rozwoju współobywateli. Ludzie ci żyją niezauważeni, zazwyczaj znarkotyzowani, odcięci od świata przed odbiornikami telewizyjnymi. Richard opowiedział mi o jednym szpitalu dla umysłowo chorych, w którym trzy tysiące pacjentów pozostaje pod opieką nie więcej jak trzynastu le karzy - jeden psychiatra przypada na około dwustu czterdziestu chorych. Kiedy tak wielu spośród cho rych psychicznie zostawionych jest swoim cierpieniom nie tylko bez leczenia, ale często bez żadnej opieki, niezliczone rzesze normalnych mężczyzn i kobiet z naszej zamożnej klasy średniej leczone są jako osoby o zaburzeniach psychicznych przez różnych guru z jakichś dwustu pięćdziesięciu szkół psychoterapii, którzy nasze naturalne niepokoje traktują często jak aberracje umysłowe. I tak, psycho analiza chce leczyć nasze nerwice poprzez interpretacje snów, fantazji i wspomnień z dzieciństwa; te rapia behawioralna nastawia się na zwalczanie fobii; terapia poznawcza pragnie zmodyfikować nasz pogląd na świat poprzez logiczne rozumowanie; psychologia dynamiczna obiecuje rozwiązać nie uświadomione konflikty pacjenta poprzez krótkie sesje wydobywające na jaw nasze niepokoje; terapia grupowa wzmacnia dyskomfort psychiczny, widząc w nim środek do osiągnięcia samokontroli; terapia integracyjna skupia się na doświadczeniach chwili; terapia hipnozyjna wywołuje stan transu, traktując go jako preludium do zmiany samoświadomości, a farmakoterapia używa silnych leków psychotropo wych, próbując ustabilizować wahadło naszych wewnętrznych popędów. Niezliczone inne terapie ma ją stymulować wyobraźnię pacjenta, wyzwolić podświadomość, zwiększyć energię poprzez rejestro wanie i stymulację ruchów ciała, inne wykorzystują oddychanie, komputery a nawet telewizyjne melo dramaty jako środki uspokojenia, kontrolowania czy też leczenia buntowniczej psychiki amerykańskiej. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Richardowi wydaje się, że sama terapia wytwarza często u pacjentów stan umysłowego za chwiania, niepokoju i niedostosowania poprzez arbitralne narzucenie im umysłowego, emocjonalnego i społecznego kaftana bezpieczeństwa. W rezultacie, za każdym razem, kiedy okoliczności codzienne go życia zmuszają ich do okazania lub zdefiniowania swoich prawdziwych osobowości, ci mężczyźni i kobiety, jak potulni szaleńcy w azylu Samuela Tuke'a, są tak przerażeni swoją wewnętrzną lub ze wnętrzną odmiennością, że już nie chcą, czy nawet nie potrafią, poszukiwać samodzielnie własnej toż samości i cieszyć się swoją duchową niepowtarzalnością. Wiem, co Richard ma na myśli: ja sam byłem kiedyś potulnym szaleńcem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zapytałem Karen, jak wyglądało jej życie, kiedy przebywałem za granicą. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Pamiętam tyle weekendów. Jeden podobny do drugiego - odpowiedziała.- Wszyscy mężczyźni, z którymi umawiałam się na kolację, pierwsi nakładali sobie jedzenie i za głośno mówili, a następnie proponowali, bym wypiła z nimi szampana na ich łodzi. Uśmiechałam się na to słodko i odpowiada łam każdemu: "Dobrze, ale nie licz na to, że pójdę z tobą do łóżka". Nienawidzę prymitywnego uwo dzicielstwa. W East Hampton piłam mrożoną herbatę miętową, jadłam sorbety i paliłam hasz. W koń cu, pewnego lata, spotkałam Seana, przystojnego syna prostytutki, który miał tak białe zęby, że wy dawało się, iż emitują światło. Kiedy Sean się uśmiechał, ludzie wkładali okulary przeciwsłoneczne. Wszystko inne było w nim tak samo doskonałe i piękne, i zadurzyłam się w tym Moby Dicku sypialni. Mam bzika na punkcie urody, jest dla mnie symbolem życia, zdrowia, miłości. Tylko w moich ero tycznych fantazjach kopuluję z obleśnymi starcami, którzy robią ze mną to, czego nikt inny by się nie odważył. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Na odwrocie fotografii, którą mi podarował, napisał: "Sean, lat 27, żadnego makijażu, natural nie doskonały mistrz potencji seksualnej". Do osiemnastego roku życia wychowywał się w Zachodniej Wirginii w chałupie, w której nie było ubikacji. W wieku lat dziewiętnastu opuścił dom rodzinny, co złamało serce jego ojca. Kiedy miał dwadzieścia dwa lata, przeżył romans z pięćdziesięciojednoletnią pielęgniarką, która wiedziała wszystko zarówno o zdrowym, jak i niezdrowym seksie. Była nimfo manką i puszczalską, lubiła każdy rodzaj seksu, rekompensując sobie w łóżku to, co straciła gdzie in dziej. W końcu jednak zmądrzała i postanowiła ułożyć sobie życie z zamożnym mężczyzną, który chciał się z nią ożenić. W ten sposób Sean został sam, bez kogoś, kogo mógłby pieprzyć lub z kim mógłby mieszkać, oprócz, oczywiście, swojej starszej siostry, którą bardzo lubił, ale która była zamęż na. Wprowadził się do niej i jej męża, ale mniej więcej po tygodniu mąż siostry wyrzucił go z domu. Według słów Seana, szwagier chciał pójść z nim do łóżka, lecz Sean nie chciał zdradzić siostry. Sean był jednak zbyt doskonały, by być tylko zwykłym heteroseksualistą, i zapewne próbował wciągnąć szwagra w układ, który zapewniłby mu dom i posiłki. To nie spodobało się szwagrowi i Sean znowu został sam, zmuszony polegać na swojej urodzie, choć przekonany był, że to jego kutas pomógł mu przeżyć. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedyś powiedział mi: "Spójrzmy prawdzie w oczy: może nie jestem zbyt inteligentny, ale, do cholery, jestem najlepszym jebaką po tej stronie Missisipi. Mam nieprzeciętnego kutasa i jestem nie przeciętny w łóżku". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po czym Karen przeszła do tego, co naprawdę chciała mi powiedzieć: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie tylko jego uroda, ale także jego bezpośredniość była tym, co naprawdę na mnie działało. Zawsze mam ochotę ulec, kiedy mężczyzna przekona mnie, że zrobi ze mną wszystko, co zechce. Myślę, że nie lubię mężczyzn, którzy są w stosunku do mnie powściągliwi. Spowolniają mnie, a wtedy obwiniam się, że to ja ich spowolniam. Tuż przed twoim przyjazdem miałam randkę z facetem, który był superwyzwolony. Jęczał, jakie to smutne, że mężczyźni depersonalizują kobiety i traktują je jak przedmioty. W końcu nie mogłam tego dłużej wytrzymać. Powiedziałam mu: "Nic nie mogę poradzić na to, że na ciebie nie działam. Po prostu powiedz mi, że cię nie podniecam, ale jeśli cię podniecam, to, na litość boską, nie wciskaj mi tego kitu. Po prostu chodź ze mną do łóżka". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Przerwała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Kiedy po raz pierwszy wyjechałeś, Jonathanie, zastanawiałam się, czy powinnam się puszczać, czy nie i czy będę potrafiła to robić. Wiedziałam, że jestem mało odporna, próbowałam więc być ostrożna i racjonalna. Słyszałam o kobietach spustoszonych przez seks bezmiłości. Po kilku roman sach próbowałam w ogóle unikać seksu, ponieważ mnie wyczerpywał. Bałam się, że popadnę w roz pustę lub stanę się jedną z tych biednych kretynek, które przedstawiałam kiedyś w reklamie medycznej z nagłówkiem: "Czy kobieta, która nie zaznała szczęścia używając jednego środka antykoncepcyjnego, może je znaleźć stosując inny?" Ilu mężczyzn pociąga mnie rocznie? Dziesięciu? Piętnastu? Dwudzies tu? W końcu wybrać mogę tylko trzech lub czterech. Kiedy pociąga mnie mężczyzna, mówię sobie: podoba mi się, pożądam go. Wyobrażam sobie, jak się kochamy, jak dotykam jego skóry i muskułów; wyobrażam sobie, że oddycham jego oddechem i czuję go wewnątrz siebie. To uczciwe pragnienie, wolne od fałszywych pozorów przed stosunkiem i niepotrzebnych żalów po nim. Co mogłoby stanąć mu na drodze? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy Karen odezwała się znowu, jej głos był niski i chrapliwy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nasz związek, Jonathanie, może doprowadzić do czegoś dobrego i solidnego, ale wydaje mi się, że dla mnie jest jeszcze za wcześnie. Właśnie skończyłam intensywny romans tuż przed twoim powrotem. Coś może się między nami rozwinąć, ale jeśli tak się nie stanie, przynajmniej nie będziemy się oszukiwać. Zawsze obiecywaliśmy sobie, że będziemy razem tylko tak długo, jak długo będzie nam z sobą dobrze. Nie mogę znieść moich przyjaciółek, które ssają facetów w samochodzie na parkingu czy uprawiają grupowy seks z nieznajomymi, ponieważ to jest modne. Mam dość pogoni za seksual nymi nowinkami. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przerwała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Lubię zapalić trawę lub wziąć procha i nieźle się zaprawić - ciągnęła - nie tylko dlatego, że uwalnia mnie to od zahamowań i sprawia, że jestem bardziej zabawna i swobodna na przyjęciach, ale ponieważ otwiera mnie seksualnie, pozwala poderwać mężczyznę, który mi się podoba, i czyni mnie z nim odważniejszą. Co więcej, jeśli się nam nie uda, mogę winić za to coś innego, niż tylko samą sie bie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W zeszłym miesiącu przeszłam przez mój pierwszy, starannie zaplanowany seks we trójkę. Mie siąc wcześniej zarezerwowaliśmy stolik w najlepszej restauracji, przebraliśmy się w wypożyczone stro je wieczorowe i poszliśmy na kolację. Janet wyglądała wspaniale w spodniach i bluzce z morelowej satyny, ja ubrałam się w długą do ziemi suknię ze złotej lamy, a Robert włożył frak. Zamówiliśmy świetną kolację, bez alkoholu, wina czy szampana, i każde z nas dyskretnie połknęło procha. Po kawie wszyscy byliśmy tak zaćpani, że wytoczyliśmy się z sali z pomocą zdziwionych kelnerów, którzy nie mogli zrozumieć, w jaki sposób udało się nam tak zaprawić. Poszliśmy do mieszkania Roberta i spę dziliśmy grzeszną noc na perwersyjnych, lecz bezbolesnych uciechach i igraszkach. Rankiem Janet po biegła na wizytę do swego psychologa, ja miałam sesję z niemieckim fotografem, a Robert powlókł się do swojej pracy w biurze podróży. To zdumiewające, jak dobrze się bawię, kiedy mogę się pozbyć te go dokuczliwego hamulca, jakim jest sumienie. Pomyśl tylko, przecież żeby rozkoszować się tym dro gim jedzeniem, powinniśmy byli wziąć prochy po kolacji! Ale poważnie, dla mnie seks jest jak cho dzenie po górach. Za każdym razem, kiedy jesteś na szczycie, widzisz tuż przed sobą następny i myś lisz, że to właśnie ten, a potem widzisz kolejny, więc wspinasz się, nigdy nie wiedząc, gdzie będzie ostatni. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Często śni mi się ten sam koszmar. Słyszę głos mężczyzny, który nakłania mnie i namawia, a ja sztywnieję i mówię: "To nie fair. Wykorzystujesz mnie". Chcę krzyczeć, ale potem myślę, do diabła, jestem romantycznym cynikiem, potrzebuję i chcę tego, więc czemu nie? Mimo to zdarza się, że nie mam orgazmu. To sprawa emocji. Wiem, ale co mogę na to poradzić? Czasami, kiedy jest mi bardzo dobrze, odczuwam głęboką przyjemność, ale nigdy nie wejdę na najwyższy szczyt. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Karen wstała i zaczęła przechadzać się po pokoju. Mówiła nieprzerwanie, jakby zapomniała o moim istnieniu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - "Jesteś najbardziej podniecającą dziewczyną, jaką kiedykolwiek miałem", mówi mi mężczyzna, a ja drętwieję i myślę, że nie wie, o czym mówi. Potem, kiedy już nie jest podniecony i powtarza te same słowa, już się tak bardzo nie boję. "Twoje ciało stworzone jest do seksu, a ty wiesz, jak go uży wać. Większość kobiet tylko leży i podryguje. Nie mogę uwierzyć, że nie robisz tego bez przerwy. Powiedz mi, czy nie zdarzyło ci się, że facet dostał orgazmu w tej samej chwili, kiedy wszedł w cie bie?" "Owszem" - odpowiadam, nadal obojętna. "Wcale mnie to nie dziwi. Masz najciaśniejszą cipkę na świecie". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przygotowuję drinki w kuchni i nakręcam go, żeby mówił o innych kobietach. "Wystarczy, że spojrzę, i wiem, czy jest dobra - opowiada. - A ty jesteś bardzo, bardzo dobra. Z takim ciałem nigdy nie będziesz musiała pracować osiem godzin w biurze". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy skończyliśmy się kochać, inny mężczyzna mówi: "Ja pieprzę. Nie mam zamiaru udawać zimnego. Chcę, żebyś wiedziała, że z nikim nigdy nie było mi tak dobrze. Z tobą to jakby cała orgia. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że ci to mówię?" "Za złe? - odpowiadam. - Nic nie sprawia mi większej przyjemności. Komu potrzebny ten idiotyzm z wymienianiem się partnerami na zimno?" 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Karen spojrzała na mnie w zamyśleniu, po czym ciągnęła dalej: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie można unikać prawdy. Nie masz mi za złe, że ci to mówię, prawda, Jonathanie? Mówię sobie, że jeśli nawet nie kocham cię wystarczająco, wszystko jest w porządku, skoro nie mogę znieść myśli, że ty mnie nie kochasz. Bez twojej miłości nie mam żadnej władzy nad tobą. Mogę pójść do łóżka z mężczyzną, którego nie kocham, ale nie z mężczyzną, który mnie nie kocha. Przeraża mnie myśl, że ktoś mógłby nie traktować mnie serio. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Później tej nocy wspominała list, jaki wysłałem jej z Turcji. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Napisałeś, że najbardziej podnieca Turka zaspokojenie kobiety, manipulowanie jej ciałem i umysłem, rozpalenie jej pożądania. Ponieważ tureccy mężczyźni nie zatracają się w kobietach, które darzą miłością, uważani są za najlepszych kochanków. Dlaczego mi to napisałeś? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 "Sekta kochanków różni się od wszystkich innych. Kochankowie mają swoją odrębną religię i wiarę" - napisał hinduski myśliciel, Jalal-uddin Rumi. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Mimo to instynktownie nie reaguję, kiedy Karen mówi, że zawsze będę ważną, ale nie podsta wową częścią jej życia. Pozwalając wielu mężczyznom definiować siebie, unika stłamszenia i zniechę cenia któregokolwiek z nas. Jej potrzeba skupienia na sobie uwagi jest tak ogromna, że żaden poje dynczy mężczyzna nie może jej zaspokoić. Wydaje się, że Karen wybiera mężczyzn, którzy mogą ją zniszczyć. Jeśli nie czuje się zagrożona, nudzi się i odchodzi. Oscyluje między widzeniem siebie jako drapieżnika i jego ofiarę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Karen jest pewna, że jej fantazje na temat kopulacji ze starcami nie są dla mnie bardziej przeraża jące niż dla niej fantazje o wyjściu za mnie za mąż, urodzeniu mojego dziecka i podawaniu herbaty późnym popołudniem. Często mówiła mi, że moje poczucie samego siebie jest tak kruche, jak jej własne: po każdym spotkaniu oboje jesteśmy pewni, że już nigdy nie będziemy mogli się ze sobą zo baczyć. Przy Karen próbuję nie okazywać emocji, jednakże zawsze, kiedy postanowi coś przede mną zataić, co zdarza się często, nie mogę powstrzymać się od nękania jej pytaniami, wyrażania swojego sprzeciwu, wpadania w posępny nastrój czy rozpacz. Tak jak ona, wolę nie wchodzić w starcie, unikać bezpośredniej konfrontacji, dopóki jakiś kryzys - na przykład jej otwarty związek z innym mężczyzną - nie zmusi mnie od określenia prawdziwego charakteru mojego zaangażowania. Tymczasem każde z nas idzie osobną drogą i istnieje niebezpieczeństwo, że oboje przegramy walkowerem. Ciągle przy pomina mi się złowróżbna uwaga Tołstoja: "Mężczyzna przetrwa trzęsienia ziemi, epidemie, choroby i wszystkie udręki ducha, ale tragedią, która prześladuje go przez wszystkie pokolenia i która najbar dziej będzie go prześladować, jest i pozostanie tragedia sypialni". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mieszkając za granicą, gdzie moje nazwisko nie zdobywało natychmiastowej akceptacji, zmu szony byłem przyjrzeć się sobie na nowo. Zauważyłem na przykład, że unikam uśmiechania się, po nieważ uśmiech odsłania moje nierówne, nieregularne, pozbawione połysku zęby. Przypomniałem so bie ten defekt ostatnio, kiedy Karen, której nieskazitelnie regularne usta i nienaganne uzębienie są za wodowym znakiem firmowym, po przestudiowaniu mojej twarzy powiedziała, że ponieważ mam piękne oczy, powinienem częściej patrzyć na ludzi, a rzadziej się uśmiechać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przez oddział badań medycznych mojej firmy skontaktowałem się zatem z jednym z najlepszych chirurgów szczękowych w kraju. Powiedziałem mu, że chcę wyrównać swoje zęby i pokryć je mate riałem, który sprawi, że będą wyglądały doskonale. Po obejrzeniu mojego uzębienia, zrobieniu zdjęć rentgenowskich i powtórnym przestudiowaniu budowy szczęki, chirurg stwierdził, że chociaż nie wy daje mu się, żeby było coś nie w porządku z moimi zębami, to skoro nie podoba mi się ich kształt i ko lor, oczywiście spełni moje życzenia. Po czym opisał pokrótce cały proces, jak również przedstawił koszty tak rozległej pracy ortodontycznej, która według jego szacunków zajęłaby dwa miesiące. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy nie można by tego zrobić szybciej? - zapytałem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - No cóż, można. Moglibyśmy zaplanować więcej wizyt na tydzień i przyspieszyć nieco pracę laboratoryjną. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Nie chcę czekać - dodałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jak szybko chciałby pan mieć to zrobione? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Co by pan powiedział, gdybyśmy spróbowali skończyć to w jeden dzień? - zaproponowałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Uprzejmie zachichotał, biorąc moje słowa za żart. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Mówię poważnie. Chcę zrobić to w tak krótkim czasie i zapłacę z góry każdą cenę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wciąż nie przekonany, zabrał się do obliczania. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Kiedyś zrobiłem zęby pewnej aktorce w trzy dni, żeby mogła wystąpić w swoim pierwszym filmie - powiedział, patrząc na wynik swoich obliczeń. - Myślę, że będę mógł to panu zrobić w jeden dzień. - Przerwał, by wrócić do rachunków. - Odwołam innych pacjentów i wszystkich w laborato rium postawię na nogi. Ale ostrzegam pana - dodał uśmiechając się figlarnie - kiedy skończę, będzie pan o wiele uboższy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - A pan o wiele bogatszy. Kiedy zaczynamy? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Proszę przyjść do mojego gabinetu w poniedziałek o świcie - odparł sięgając po słuchawkę te lefonu. - Spróbujemy załatwić pana w dwadzieścia cztery godziny. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Podczas operacji, znieczulony miejscowo, widziałem utkwiony we mnie wzrok lekarza i jego atrakcyjnej młodej pielęgniarki. Oboje pochyleni byli nade mną, jakbym był ofiarą wypadku, a oni przygodnymi gapiami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W pewnym momencie zesztywniałem ze strachu: "A co będzie, jeśli z powodu jakiejś nieprze widzianej reakcji na środki znieczulające zaraz umrę? Czy chirurg nadal będzie musiał pracować nad moimi zębami?" Wyobraziłem sobie nawet nagłówki gazet: "Szczęki śmierci dotknęły dziedzica prze mysłowej fortuny." "Próżność zabija amerykańskiego szejka". "Ząb za ząb - okazuje się zabójczy dla młodego milionera." 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mój ojciec zapracował się na śmierć. U szczytu kariery jego serce, nie mogąc nadążyć za jego nieograniczoną potrzebą rywalizacji, przestało bić. Moja potrzeba konkurencji jest ograniczona, nie potrafiłem nawet zdobyć się, by pójść na wojnę, to kompendium współzawodnictwa, gdyż bezsen sownie zwiększyłyby się szanse mojej śmierci. Śmierć mego ojca była jakby korporacyjną odmową lo su na przedłużenie pożyczki o czas, którego jeszcze potrzebował, by dokończyć swoje dzieło: moja śmierć jawić się będzie zapewne jako totalna odmowa zaciągnięcia takiej pożyczki. Zupełnie zasłuże nie Horace Sumner Whalen opłakiwany był przez tych, którzy byli jego dłużnikami, ale jeśli ja, James Whalen, umrę tu, na fotelu dentystycznym, nikt nie będzie opłakiwał tej straty. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Między jednym a drugim borowaniem dentysta rzucił pielęgniarce: "Teraz dam mu następny za strzyk", a ja wymamrotałem przez spiłowane zęby: "Jeszcze nie jestem "nim", doktorze. Jeszcze nie umarłem". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy technicy pracowali w laboratorium nad pokryciem moich zębów, odpoczywałem w poko ju przylegającym do sali operacyjnej. Drzemałem otępiały z popękanymi wargami i obolałymi dziąs łami. Myślałem o zielonookiej pielęgniarce, o tym, żeby ją poderwać, jak tylko założą mi korony, o spektakularnym uwiedzeniu jej w jakimś modnym klubie nocnym, a następnie pieprzeniu się z nią w moim hotelu, a wszystko po to, by wymazać z pamięci obraz mojej osoby jako wzbudzającego li tość milionera z kołkami zamiast zębów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Następnego dnia spałem do południa. Kiedy wstałem, czułem się jak pomocnik w zbrodni, którą dentysta popełnił na moim ciele. Pobiegłem do lustra: porcelanowe zęby o właściwych proporcjach wyglądały, jakby zawsze tam były, ale natychmiast zacząłem się zastanawiać, jak bardzo zmieniły mój wygląd fizyczny. W dziewiętnastym wieku ludzie uważali, że białe, nie zepsute zęby są znakiem mo ralnego i fizycznego zdrowia. Co takie zęby oznaczają dzisiaj? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 "Co dalej?", zastanawiałem się. Przypomniała mi się Barbara, która uważała, że moje jądra są zbyt sflaczałe i za nisko zwisają. Czy powinienem, pytałem sam siebie, iść teraz pod nóż, żeby popra wić wygląd moich jąder? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zadzwoniłem do Karen. Na szczęście była wolna i mogła zjeść ze mną kolację. Wieczorem po słałem po nią samochód i zanim przyszła do restauracji, już tam na nią czekałem przy dobrze oświet lonym stoliku. Kiedy szła w moim kierunku, eskortowana przez szefa sali, mężczyźni i kobiety przy innych stolikach odwracali się, by na nią patrzeć. Raz jeszcze uświadomiłem sobie, że cokolwiek bym dla niej zrobił, nic nie doścignie jej wspaniałości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Usiadła i kiedy zamówiłem jej ulubionego drinka, poczułem na sobie jej wzrok. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wyglądasz inaczej, Jonathanie - powiedziała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Uśmiechnąłem się, a ona wykrzyknęła: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Twoje zęby! Co z nimi zrobiłeś? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy powiedziałem jej, że wstawiłem sobie korony, stwierdziła: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To niewiarygodne. Teraz, kiedy się uśmiechasz, wyglądasz jak Sean. Pamiętasz, opowiadałam ci o nim. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Realizując mój czek, nocny portier w hotelu podsunął mi ładną wizytówkę z napisem: "Odyseja Miłosna 2001: Dziewczyny z Rozkładówki na Zamówienie". Później w nocy zadzwoniłem pod 2001 i po krótkiej wstępnej rozmowie, w której opisałem swój ideał partnerki, madame powiedziała, że mo ja dziewczyna jest już w drodze. Madame dała mi również do zrozumienia, że pieniądze mogą prze łamać wszelkie tabu: poza standardowym minimum mogę zapłacić dziewczynie coś ekstra za, jak się wyraziła, "Doktora Niezwykła Miłość". Nazwa sugerowała nietypowe pozycje, dziwne kostiumy i zmianę ról. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Myśl, że mam kochać się z kobietą - choć była to tylko prostytutka - której nigdy nie widziałem na oczy i którą na podstawie mojego abstrakcyjnego opisu wybrała dla mnie nie znana mi osoba, pod niecała mnie bardziej niż wszelkie spekulacje na temat jej wieku, czaru czy umiejętności. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Dziewczyna, moja prywatna wodzirejka, przybyła punktualnie. Miała około dwudziestu lat, była świeża i ładna, wymarzony typ na rozkładówkę czasopisma dla mężczyzn lub do telewizyjnej reklamy mydła. Perspektywa, że mogę zrobić z nią, co zechcę, natychmiast mnie podnieciła. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ile dostajesz? - zapytałem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Połowę, plus napiwek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - W takim razie to masz za noc - powiedziałem, kładąc przed nią na stole kilka grubych bankno tów. - A tu jest twój napiwek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zawsze dajesz napiwek z góry? - zapytała, nie kryjąc, jak wielkie wrażenie zrobiła na niej su ma, która dwukrotnie przewyższała jej stawkę za noc. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Zawsze. To wyzwala inicjatywę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - To co dostanę za usługę ekstra? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Następny napiwek, nagrodę - odparłem, podnosząc jej spódnicę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W łóżku zachowywała się jak zaborcza stała kochanka: całowała i domagała się pocałunków, nalegała, żeby się z nią kochać. Za każdym razem, kiedy pochłonięty byłem jej czystym, jędrnym cia łem, moją uwagę rozpraszały myśli o wszystkich innych mężczyznach, których sperma, pot i ślina wy pełniały zapewne każdy por i szczelinę jej skóry. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy przestaliśmy się kochać, zapytałem ją, czy te jej wszystkie drżenia, jęki i orgazmy były au tentyczne, czy tylko odegrane na mój użytek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego tak cię interesuje, czy byłeś dobry? Dlaczego miałyby cię obchodzić orgazmy dziew czyny na telefon? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Powiedziałem jej, że nie mogę znieść myśli, że pieprzę bierne ciało, że jestem ciupciany i lizany przez anonimowy kawałek ciała z sutkami i sromem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Anonimowy? - zaprotestowała. - Nie wiesz, co znaczy anonimowy. Byłam kiedyś modelką, mój drogi. Czy wiesz, jak to jest, kiedy dajesz dupy śmierdzącemu kierownikowi działu odzieżowego tylko po to, żeby utrzymać się na parszywej posadzie? Gdyby chociaż powiedzieli mi:"Będziemy pła cić ci pięćset dolarów tygodniowo, żebyś nas pierdoliła i lizała, i pozwolimy ci być gwiazdą na boku". Ale nie. Chcą, byś cały czas czuła się gwiazdą, żeby mogli napawać się poniżaniem ciebie za każdym razem, kiedy wylizujesz im tyłki, obciągasz druta czy biczujesz ich na życzenie. Uwierz mi, w tym mieście kobieta potrzebuje dwóch cip: jednej do interesów, drugiej dla przyjemności. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zacząłem myśleć o Karen. Czy ona też, żeby dostać swoją pierwszą pracę, musiała kogoś wyli zać? Moje milczenie wprawiło moją wodzirejkę w nastrój do zwierzeń. Zaczęła opowiadać mi o swo ich kłopotach, począwszy od pierwszego numeru z ciągnięciem druta w interesach. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zadzwonił do mnie asystent producenta telewizyjnego z Los Angeles i powiedział, że przylatu je do Nowego Jorku, żeby się ze mną spotkać. Powiedział, że wyglądam na zdjęciu tak wspaniale, że chciałby mnie poznać osobiście. "Możesz być najlepsza w zawodzie - powiedział - i chcę cię zatrudnić, ale nie wiem, czy nie wydasz się zbyt konwencjonalna mojemu szefowi". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Później zadzwonił, że nie może przyjechać, ale że sam Maury, jego szef i producent, przylatuje tego wieczoru do Nowego Jorku, że powinnam do niego zadzwonić i napić się z nim drinka. "Kocha nie, możesz dostać tę pracę. Możesz ją sobie załatwić jednego wieczoru swoimi słodkimi ustkami". A więc o to chodziło. Wszystko, co miałam zrobić, żeby dostać pracę w telewizji, to obciągnąć druta producentowi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Spotkałam się z nim. Pieprzyliśmy się i ciągnęłam mu druta. Ale jego nie interesował zwykły seks. Kiedy odmówiłam mu tego, czego chciał, wyrzucił mnie i nie dostałam pracy w telewizji. Póź niej, kiedy spotkałam się z asystentem, odegrałam oburzoną: "Maury nie chce po prostu się pieprzyć - powiedziałam - on lubi sadomasochistyczne numery ze skórą i łańcuchami. Ja nie". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Asystent śmiał się. Powiedział, że Maury opowiada wszystkim, że ciągnęłam mu druta jak nikt dotąd. "Co za szkoda! - mruczał. - Stracić całą tę śmietankę, całą tę śmietankę i nie dostać pracy!" Po czym uznał, że teraz on chce zostać wyssany. "A co powiesz na mnie, mała? Lubię normalny seks i też mogę ci pomóc. Żadnych sznurów, łańcuchów" - dodał, łypiąc pożądliwie oczami i otwierając rozpo rek. Z początku nie chciałam go dotknąć. Miałam właśnie okres i nie podmyłam się. Czułam się nie swojo, nawet kiedy pocałował moje piersi, ale wkrótce naprawdę chciałam się z nim pieprzyć, może dlatego, że nie przeszkadzało mu to, że się nie podmyłam. Najpierw nie mógł mu stanąć i miałam do wyboru, albo mu pomóc i wciąż mieć szansę na pracę w telewizji, albo nie, i skończyć na zasiłku w nędznej kawalerce, nawet bez własnego telewizora. W chwili, gdy podjęłam decyzję i dotknęłam ustami jego członka, dostał wzwodu. Wtedy zaczął mi wciskać cały ten kit o seksualnej, a nie tylko fi zycznej miłości. Miłość fizyczna, tłumaczył, jest jak pogotowie: wszystko, na co możesz liczyć to to, że szybko pozbędziesz się dolegliwości. Ale miłość seksualna to luksusowa klinika, w której zaspokoić możesz wszystkie zmysły. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Obrócił mnie i wpatrując się w mój tyłek, powiedział: "Najlepszą rzeczą w byciu uczciwie sek sualnym jest to, że ponieważ nasze zmysły skoncentrowane są w twarzy, musimy zacząć od patrzenia. Żądza oka jest istotą seksu". Ta oślizgła glista powiedziała to po tym, jak wyssałam go z zamkniętymi oczami i obolałą szczęką, prawie zwymiotowawszy jego spermę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Potem odbywało się to zawsze tak samo, chociaż może nie zawsze w tak bezpośredni sposób. Najpierw tylko napomykało się o seksie, na przykład: "Zdejmij suknię, tak żebym mógł cię obejrzeć. Zachowuj się tak, jakbyśmy właśnie spotkali się na plaży dla nudystów. Nie bój się, kochanie, potrafię się kontrolować: nie dotknę cię, będę cię tylko pożerał oczami. Nie musisz nic robić, bądź tylko pięk ną sobą". A potem: "Jesteś taka wspaniała. Uwielbiam twoją gładką skórę, jedwabiste włosy, długie nogi, okrągły tyłeczek, futerkowatą cipkę. Tak bardzo mnie podniecasz, maleńka, wystarczy, że mnie dotkniesz, a wytrysnę... Dlaczego nie miałabyś pozwolić mi wejść do środka? Jesteś tak zmysłowym stworzeniem... Założę się, że łatwo się podniecasz. Zalejmy wspólnie to małe ognisko". Innym razem facet dawał mi instrukcje: "To twój język i sposób, w jaki nim obracasz. Niektóre dziewczyny po pros tu nie potrafią robić tego dobrze. Teraz wsuń go do środka, tak głęboko, jak potrafisz, lekko mnie ugryź, potem pocałuj brzeg. Powiedziałem: tak głęboko, jak możesz, kochanie, nie każ mi prosić cię raz jeszcze". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na początku wszystko, o czym mogłam myśleć, kiedy mężczyźni podrygiwali pode mną, nade mną, przede mną czy za mną, na tapczanie, dywanie, w łóżku, na krześle, na kiblu, to to, czy robię to dobrze. Bałam się, czy nie wyjdę na idiotkę. W tym mieście wszyscy się puszczają, więc jest duża kon kurencja. Nie jest łatwo być dobrą kurwą cały czas z wszystkimi facetami. Potem płakałam, nienawi dziłam siebie na samą myśl o tych facetach. Mimo to mówiłam im słowa, które wydawało mi się, że chcą usłyszeć; słowa, które pozwalały im czuć się prawdziwymi mężczyznami; słowa, które przygnę biały mnieł bardziej niż samo pieprzenie się z nimi. Ale ci faceci byli tak głupi, że nie potrafili odróżnić dobrej, uczciwej partnerki od kiepskiej kurwy. Nie miałam nic przeciwko temu, żeby się mną nacieszy li, ale dlaczego zawsze robili to nie tak jak trzeba? Dlaczego musieli mnie obrażać? "Nie widzisz moich możliwości? - chciałam im powiedzieć. - Jestem materiałem na gwiazdę, ty głupi chuju. Spójrz na mnie. Jestem młoda, świeża jak pączek, dziewczęco miękka, chętna, radosna jak ptak gotujący się do lotu. Chcę, żebyś zrobił użytek z mojej aksamitnej skóry, moich ust, języka, mojej smacznej cipki, mo jego miłego małego tyłeczka. Chcę, żebyś mnie wziął od przodu lub tyłu, tak żeby nam obojgu było dobrze, a nie żebym musiała jedynie słuchać twoich rozkazów. Nie widzisz, ty dupku, że kiedy robię tylko to, co mi mówisz, staje się to wstrętne i degradujące dla nas obojga?" 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nie mogłem powstrzymać się od myślenia o Karen i zapytałem dziewczynę, dlaczego tego nie rzuciła. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Rzucić, po co? Dla pracy w biurze? Nie potrafię nawet porządnie napisać listu na maszynie. Nie utrzymałabym się też długo jako modelka: za dużo jem i piję i od czasu do czasu za bardzo przy bieram na wadze. Poza tym teraz modelki robią karierę w wieku trzynastu lat. Zostać prywatną pie lęgniarką? Nie mam cierpliwości do chorych i nie lubię zbyt długo być sama. Szamoczę się, narzekam i nic nie robię, nie mogę znaleźć sobie miejsca. Żyję tylko po to, żeby nie odczuwać bólu, ładnie wy glądać i być zdrowa. Wszystko, co robię, robię po to, by zauważyli mnie inni. Jestem teraz znana, mo że nie tak, jak bym chciała, ale przynajmniej mężczyźni zwracają na mnie uwagę. Nie wiedzą, kim jes tem, ale wydaję się im na tyle olśniewająca, że wyobrażają sobie, iż widzieli mnie w telewizji lub w czasopiśmie. Od czasu do czasu nawet podoba mi się to, kim jestem. Chcę pieniędzy i nie obchodzi mnie specjalnie, jak je dostaję. Prawdopodobnie wyjdę w końcu za mąż za jakiegoś początkującego mistrza rodeo, który będzie uważał, że jestem słodka i kochana. Skoro mowa o małżeństwie i pienią dzach: żyjąc i dając napiwki w taki sposób, musisz być wystarczająco bogaty, żeby móc pozwolić so bie na żonę z bogatą przeszłością. Może byś się ze mną ożenił? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Obudziła mnie o świcie i pamiętając o nagrodzie, wspomnianej przeze mnie wcześniej, kochała się ze mną z gorliwością żony, która właśnie ma się rozstać z ukochanym mężem. Kiedy hojnie ją wy nagrodziłem, zapewniła mnie, że chętnie będzie mnie pieprzyć za darmo, po czym wyszła. Nie zostało we mnie kropelki spermy i dręczyła mnie jedna myśl: jeśli kurwa była chora, mogę zarazić Karen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Powiedziałem Karen, że podczas mojego pobytu za granicą natykałem się niekiedy na jej zdjęcia w amerykańskich, angielskich, niemieckich czy francuskich czasopismach. Powiedziałem, że dziwiło mnie, iż tak często godziła się pozować półnago. Nawet teraz, kiedy w mojej obecności otaczają ją mężczyźni, nie mogę wyzbyć się uczucia zażenowania, wiedząc, że tak wielu z nich widziało ją roze braną, choćby tylko na zdjęciach. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy znałeś kiedyś kobietę, która zestarzała się, nie martwiąc się, że traci urodę? - zapytała Ka ren. - Czy spotkałeś kiedykolwiek taką, która zachowała wiarę w siebie? Uważa się, że dzięki nowo czesnej medycynie możemy do późnego wieku zachować młodość. Tymczasem wszystko to obraca się przeciwko nam: jesteśmy przerażeni perspektywą starzenia się i uważamy, że starzy ludzie, nawet ci w średnim wieku, są niesprawni, brzydcy i odpychający. Weź na przykład wiek dzisiejszych zawod ników olimpijskich czy modelek lub gwiazd filmowych. To dzieci. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jasne, że lubię pozować i być fotografowana w ten sposób: na tyle naga i zmysłowa, na ile po zwala prawo i fachowcy od reklamy. Czemu nie? Moja uroda i ciało są moją obroną przed starzeniem się, tym nieuniknionym prawem natury. Piękno jest moim zawodem i niech nie wydaje ci się, że nie przeraża mnie perspektywa skazania na śmierć zawodową przez tych pedałów od reklamy, których obawie przed starością dorównuje jedynie strach przed zasadami moralnymi większości społeczeństwa. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Czy miałeś kiedyś "zwiędnięte palce" - opuszki palców pomarszczone po długim moczeniu w gorącej kąpieli? Pewnego dnia całe moje ciało będzie tak wyglądać. Młodość jest jedynym towarem, którego nawet ty nie możesz mi kupić. Tylko moje zdjęcia nago i specjaliści od reklam upewniają mnie, że nie muszę się jeszcze martwić. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jako dziecko przedstawiałem mojego ojca przyjaciołom, mówiąc: "To mój ojciec. Jest biznes menem. Jest bardzo bogaty. Ma wszystko". Natychmiast on lub matka karcili mnie za przechwalanie się. Wywnioskowałem z ich reakcji, że nie powinienem uważać mojego ojca za człowieka potężnego i bogatego. Nawet jeśli to jego potęga i bogactwo czyniły go miłym i przyjemnym w oczach innych, ja nie powinienem był za to go kochać. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Podczas mojego pobytu za granicą Karen zaprzyjaźniła się z Susan, koleżanką ze szkoły śred niej, która pracowała w Nowym Jorku w agencji reklamowej. Z wyglądu Susan jest przeciwieństwem Karen: zwyczajna, nie rzucająca się w oczy, skromna, niezaskakująca osoba. Karen była u szczytu ka riery zawodowej i jej dochód osiągnął sumę sześciocyfrową. Powiedziała Susan, że stać ją na zatrud nienie sekretarki, która pilnowałaby jej spotkań, wydatków oraz podróży, a także gospodyni, która by gotowała i sprzątała. Kiedy Susan zaofiarowała się wypełniać te obowiązki, Karen chętnie na to przy stała. Susan porzuciła swoją dotychczasową pracę i od tamtej pory jest stałym elementem w życiu Ka ren. Ponieważ Karen nie ma w Nowym Jorku, dzisiaj na lunch zabrałem Susan. Wspominała ich szkolne lata. To, co mówiła, rzuca interesujące światło na jej własny charakter, a pośrednio na wyob rażenie Karen o tym, na kim powinna się oprzeć. Może również wyjaśnić, dlaczego Susan stała się najbardziej zaufanym sprzymierzeńcem Karen, prawie jej Jagonem, gotowym bronić swojej pani przed każdym, również przede mną, oraz dlaczego ciągle muszę się jej wystrzegać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Karen i Susan chodziły do żeńskiego college'u, który produkować miał jedynie dziewczęta z dobrymi manierami, dobrze ułożone i przyjemne w rozmowie - doskonałe żony dla lekarzy, prawni ków i biznesmenów. Susan powiedziała mi, że chociaż chłopcy, z którymi chodziła w okresie szkol nym, akceptowali fakt, że nie była dziewicą, wszyscy byli ciekawi jej poprzednich kochanków i o nich zazdrośni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przez prawie dwa lata chodziła z Christopherem, uroczym, przystojnym, zdolnym naukowcem. Wspomniała mu mimochodem o swoich dwóch wcześniejszych romansach i od tamtej pory Christop her uznał, że Susan uważała swój pierwszy związek za błąd, a drugi jedynie za próbę. Ubzdurał sobie, że tylko teraz, z nim w roli kochanka, może być seksualnie dojrzała, świadoma niedoskonałości dwóch pierwszych związków i gotowa się ustatkować. Pod koniec drugiego roku znajomości Susan powiedziała mu prawdę: nim go spotkała, miała wielu kochanków, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, nawet partnerów tylko na jedną noc. Zaskoczony jej wyznaniem, Christopher nazwał ją kurwą i po wiedział, że nie chce jej więcej widzieć. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Rok temu Susan dowiedziała się, że Christopher, który tymczasem został wykładowcą literatury w jednym z uniwersytetów w środkowowschodnich stanach, przygotowuje się do obrony pracy dok torskiej na temat średniowiecznych misteriów paschalnych. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Dowiedziała się również, że jeden z najbardziej znanych autorytetów w dziedzinie teatru śred niowiecznego wykłada na nowojorskim uniwersytecie. Udając studentkę tego uniwersytetu, zaopatrzy ła się w wytrych i weszła w nocy do gabinetu profesora. Profesor trzymał swoje starannie napisane na maszynie notatki na małych fiszkach w otwartych szufladach. Susan sfotografowała wszystkie fiszki, które zawierały informacje i teorie odnoszące się do tematu pracy Christophera, po czym włożyła je z powrotem do szuflad. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W domu przepisała materiały na różnych dziwnych skrawkach kartek i kopert, a następnie wy słała je do Christophera wraz z napisanym na maszynie listem. Spodziewała się, że Christopher weź mie go za list od kolegi ze studiów, którego nazwiska nawet nie będzie mógł sobie przypomnieć. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Drogi Chrisie, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pamiętam, że w naszych studenckich czasach zawsze interesował Cię teatr średniowieczny. Gdyby tak się złożyło, że wciąż się nim interesujesz, załączam różne notatki na ten temat, jakie pozos tawił mój zmarły w zeszłym tygodniu na raka płuc wujek. Choć pracował w firmie reklamowej, w ostatnich latach życia interesował się misteriami paschalnymi. Jestem pewny, że ucieszyłoby go, gdyby jego badania niebyły daremne i znalazł się ktoś, komu mogłyby się przydać te jego, chociaż tyl ko amatorskie, studia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wszystkiego najlepszego, Jim 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy Christopher szczęśliwie obronił swoją pracę, wciągnięto ją do zbiorów biblioteki uniwer syteckiej. Wówczas Susan zdobyła jej kopię i porównała z materiałem, który wykradła. Jak się spo dziewała, Christopher włączył do niej obszerne fragmenty przesłanych przez nią notatek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Susan zatelefonowała do nowojorskiego profesora i, udając jedną z jego dawnych studentek, poinformowała go, że Christopher taki a taki, świeżo upieczony doktor na uniwersytecie w środko wowschodnich stanach, włączył do swojej pracy pewne idee, które pamięta z wykładów profesora. Wkrótce po jej telefonie profesor sprawdził jej informacje i zażądał specjalnego dochodzenia na uni wersytecie Christophera. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Christopher nie umiał w sposób zadowalający wyjaśnić, jak wszedł w posiadanie materiałów profesora. Nie potrafił sobie nawet przypomnieć nazwiska kolegi, który, jak twierdził, przysłał mu te notatki. Został wyrzucony z uniwersytetu i jego kariera akademicka szybko dobiegła końca. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przedstawiając mi swoją interpretację naszego związku z Karen, Susan stwierdziła, że często pomaga mu moja nieobecność, która jak młodzieńcza masturbacja może stanowić pożywkę dla fanta zji. Gdy dzieli nas odległość, Karen zmuszona jest myśleć o mnie, wspominać mnie, wyobrażać mnie sobie jako byronicznego kochanka. Widujemy się, jak twierdzi Susan, tylko w "optymalnych warun kach", to znaczy, kiedy oboje jesteśmy w formie, w dobrym nastroju i spragnieni bycia ze sobą. Susan chciała przez to dać mi do zrozumienia, że ponieważ mieszka z Karen pod jednym dachem, tylko ona spenetrowała duchową i fizyczną sferę jej osobowości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Susan faktycznie dobrze poznała Karen. Przejęła od niej sposób bycia i mówienia do tego stop nia, że wydawało się, iż specjalnie ją naśladuje. Z początku również ubierała się tak jak Karen, kopio wała jej fryzury, miała te same zainteresowania, a nawet zadawała się z byłymi mężczyznami Karen. Trwało to tak, dopóki nie stały się sobie bardzo bliskie, wówczas Susan zyskała wystarczającą pew ność siebie, by rozwinąć swoją własną osobowość. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Karen zaproponowała kiedyś, byśmy zamieszkali we trójkę: Susan, ja i ona. Dla nich obu taki układ nie stanowi żadnego ryzyka. Wiedziałem, że Karen nie miała na myśli jakiegoś trójkąta seksual nego, niemniej pytałem sam siebie, kto będzie najbardziej poszkodowany, jeśli nasza triada zakończy się fiaskiem. Wydawało się, że taka myśl nie przyszła Karen do głowy. Karen nie przyzna się do swo jego uzależnienia od Susan i sprzeciwiłaby się opisywaniu ich związku w kategoriach zależności, ale co takiego obie dzielą ze sobą, czego ja nie mogę dzielić z samą Karen? Czy Susan jedynie rejestruje doświadczenia Karen, czy również je kształtuje? Nie przekonuje mnie tłumaczenie Karen, że Susan jest dobrą towarzyszką, całkowicie wybaczającą i cierpliwą. Takie towarzyszki zwykle przychodzą i odchodzą. Poznają innych ludzi, wychodzą za mąż, zakładają własne rodziny. Ale Susan z nikim się teraz nie spotyka: jej życiem jest Karen. Mogę dać Karen finansowe bezpieczeństwo, ale to nie jest to, czego chce ode mnie, a ja tak samo nie chcę być jej służącym, jak ona nie chce, bym był jej dobro czyńcą. Czasami czuję się wobec niej opiekuńczy i oczywiście chcę, żeby miała wygodne życie, ale je żeli nasz związek ma się rozwijać, będzie musiała w końcu wybrać między Susan a mną, między dwoma bardzo różnymi rodzajami więzi, jakie reprezentujemy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nie mam pojęcia, jakie miejsce zajmuję na liście emocjonalnych priorytetów Karen, jaka jest mo ja pozycja w stosunku do jej pracy, podróży, życia towarzyskiego czy Susan. W zeszłym tygodniu Ka ren poleciała do Buenos Aires sfotografować się z grupą miejscowych milionerów - hodowców koni - po to, by jej olśniewający wizerunek nie schodził z kolumn kroniki towarzyskiej. Czy poleciałaby tak daleko, żeby utrzymać mój wizerunek jej osoby? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Z okazji zbliżających się wyborów, państwo Howmetowie prawdopodobnie przypomnieli swoim przyjaciołom, miejscowemu senatorowi i jego żonie, że wróciłem do kraju. Moi rodzice zawsze nale żeli do najbardziej hojnych republikanów, a przy niewielkiej zachęcie ja też mógłbym przyłączyć się i wesprzeć partię. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przyjąłem zaproszenie senatora na przyjęcie z okazji Święta 4 Lipca w jego majątku w Oyster Bay. Rangę przyjęcia podnieść miała obecność wiceprezydenta, gubernatora i innych stanowych i fe deralnych osobistości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ponieważ zaproszenie senatora było adresowane tylko do mnie, Karen, zła, że nie zaproszono jej imiennie, odmówiła pójścia. Musiałem iść sam. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przyjęcie okazało się wyszukaną imprezą, podczas której jedzenie, drinki i tańce mieszały się z zaimprowizowanymi występami gwiazd filmu, teatru i telewizji. Poczęstowano nas politycznym kok tajlem dobrze przygotowanych przemówień członków reelekcyjnego komitetu senatora i kilkoma nie dorzecznymi wypowiedziami niektórych popierających go finansistów. Szczęśliwa, że przyszedłem sam, Helen Howmet, która traktowała rolę mojej matki chrzestnej tak poważnie, jakby sam Bóg ją do niej wyznaczył, natychmiast przedstawiła mnie wszystkim bogatym i stanowiącym dobrą partię pan nom. Bez wątpienia, każda z nich okazałaby się nienaganną żoną dla prostolinijnego pułkownika kapi talistycznego przedsiębiorstwa, ale żadna z nich nie dorównywała Karen urodą czy sposobem bycia, żadna z nich ani trochę mnie nie interesowała. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wyczerpana próbami swatania, Helen zostawiła mnie w końcu w spokoju i kiedy zmieszałem się z tłumem, zauważyłem znajomą twarz. Był to Keith Cushman, którego rodzina posiada dom towaro wy Cushmana i który, podobnie jak ja, wyleciał z Yale i uciekł przed wojskiem - kolejny nieszczęsny banita z Amerykańskiego Mitu. Spotkaliśmy się po raz pierwszy w schronisku młodzieżowym w Is tambule. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Pochłonięty był wtedy ideą zrobienia kariery w biologii morskiej i wciąż pamiętam jego dziecin ną radość ze świeżo zdobytej wiedzy o meduzie. Stworzenie to po zapłodnieniu płciowym rodzi poli pa. Polip rozmnaża się bezpłciowo przez pączkowanie, ale rodzi rozmnażającą się płciowo meduzę, następnie cykl rozpoczyna się od początku. Nowa meduza zawsze podobna jest do swoich dziadków. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Innym stworzeniem, które fascynowało Keitha, była kałamarnica. Podczas kopulacji samiec ka łamarnicy blokuje system oddechowy partnerki wsuwając mackę płciową, jedno ze swoich ośmiu ra mion, do otworu samicy. Przyduszona samica, próbując się uwolnić, odrywa mackę, a kiedy ta pozos taje w jej wnętrzu, okaleczony samiec odpływa, by za jakiś czas wyhodować w miejsce brakującej macki następną. Po pewnym czasie samica wyrzuca z siebie mackę, która zaczyna żyć własnym 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 2 0 1 0 l0 48 l0 d8 życiem, stając się wężem morskim, stanowiącym całkowicie odrębny gatunek. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Keitha spotkałem również w Amsterdamie. Poszukiwał wówczas innego celu, innej etykietki dla swojej egzystencji. Chciał rozpocząć rewolucję marksistowską w semantyce, ponieważ uważał, że współczesny język stracił zdolność wyrażania spontaniczności i nie może dłużej sensownie służyć re wolucji. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Z powodu ostrego zapalenia wątroby Keith przyjechał do Ameryki przede mną. Teraz wrócił do zdrowia i wydawało się, że cieszy go nasze spotkanie. Z kieliszkiem w ręce oznajmił mi swoim jak zwykle przygnębionym, apatycznym głosem, że kiedy ja obijałem się po świecie, on ożenił się z młodą kobietą imieniem Deborah, absolwentką City College. Jednakże, dodał, rozeszli się po dwóch latach małżeństwa. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Spytałem, jak się spotkali. Powiedział, że Deborah uczestniczyła w popularnej grze telewizyjnej "Randka w ciemno". Na oczach publiczności w studio miała wybrać partnera spośród trzech ukrytych przed nią za kurtyną kawalerów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jak tylko pokazała się na ekranie, Keith wiedział, że Deborah jest kobietą dla niego. Podczas swoich podróży bywał w wielu burdelach i kiedy wrócił do domu, wiedział, jaki typ kobiety prześladu je go w jego fantazjach. Miał również wiele dziewczyn i potrafił rozpoznać ten rodzaj kobiecej wraż liwości, który pozwoliłby mu swobodnie wypowiedzieć się seksualnie. Podczas programu Deborah wyglądała oszałamiająco, pytania, jakie zadawała każdemu kawalerowi, były inteligentne i dowcipne, a jej reakcje na ich odpowiedzi pełne kuszącego powabu. Nawet fakt wybrania przez nią Hugha, szor stkiego inżyniera budowlanego z Północnej Dakoty zrobił na Keithie wrażenie, mimo zazdrości, jaką czuł do tego zupełnie obcego mu człowieka, który miał teraz spędzić tydzień z tak doskonałym stwo rzeniem, jak jego telewizyjna wybranka. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pod koniec programu juror ogłosił nagrodę dla Debory i jej partnera: bezpłatną tygodniową idyl lę w Altos de Chavon, świeżo wybudowanym na szczycie góry zaciszu, prawie trzysta metrów nad poziomem morza, z widokiem na zieloną rzekę Chavon z jednej strony i niebieskie Morze Karaibskie z drugiej. Keith doszedł do wniosku, że nie jest bardziej obcy dla Debory niż Hugh, którego jedyną przewagą było to, że zamienił z nią kilka zdań podczas programu. Ośmielony tą konstatacją zdecydo wał się pojechać za bohaterką swojego telezauroczenia. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W dniu, w którym Deborah i jej partner wprowadzili się do pokoi w Altos de Chavon, Keith za jął sąsiadujący apartament. Kiedy zobaczył, jak oboje popijają koktajle na tarasie nad rzeką, podszedł do nich i przedstawił się jako rodak z Ameryki. Telewizyjna para nie miała nic przeciwko jego wtarg nięciu. Deborah była prawie za nie wdzięczna, gdyż Hugh okazał się mało interesującym rozmówcą. Keith, stary wyga w sprawach towarzyskich, nie miał zamiaru ułatwiać życia inżynierowi z Północnej Dakoty. Szybko zaprosił kilku innych amerykańskich gości - samych znanych pisarzy, filmowców i ar tystów, którzy przyjechali do Altos de Chavon na zaproszenie miejscowych władz - by przyłączyli się do nich, najpierw do rozmowy przy drinkach, następnie na kolację, a w końcu na nocną wycieczkę ka jakiem po rzece oraz piknik na skąpanej w świetle księżyca karaibskiej plaży. Nie koniec na tym. Przez resztę tygodnia, w przypływie hojności wobec Debory, Hugha i innych "rodaków", zorganizo wał łowienie ryb na pobliskich wyspach, przyjęcia w usytuowanych nad oceanem hotelach Costazury oraz wycieczki do muzeów i zabytków Santo Domingo. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Tydzień szybko minął. Dla Debory i Hugha, którzy wkrótce mieli się rozstać, skończyła się za bawa w parę kochanków. Zasmucona Deborah wyznała Keithowi, że przykro jej porzucać tak intere sującego towarzysza i ma nadzieję, że będą kontynuować znajomość w Nowym Jorku. Jej oczywiste zainteresowanie Keithem nie pozostawiło go obojętnym i kiedy taksówka z lotniska zatrzymała się przed hotelem, a Hugh zaczął wkładać do niej bagaż, Keith powiedział Deborze, że nie chce jej stra cić, że pragnie, aby została - nie tylko w Altos de Chavon, ale w jego życiu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wkrótce potem wzięli ślub. Wesele zostało szeroko opisane w kronikach towarzyskich i młoda para przeniosła się do apartamentu na Piątej Alei, kupionego dla nich w prezencie ślubnym przez ro dziców Keitha. Tam Keith dał Deborze czeki in blanco, na które miała kupować rzeczy dla siebie i do mieszkania. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ponieważ większość jego przyjaciół, łącznie ze mną, przebywała za granicą, Keith podczas mał żeństwa z Deborą polegał na jej znajomych. Młodzi małżonkowie przyjmowali często i wkrótce Keith poznał wielu ludzi, których uznał za o wiele bardziej interesujących od przedstawionych mu kiedy kolwiek przez jego rodziców lub ich przyjaciół. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego rozwiedliście się? - zapytałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To nie był mój pomysł - odparł Keith nieco gwałtownie. - To stało się niespodziewanie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Widząc moją ciekawość, opowiedział mi dalszy ciąg swej historii: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mimo że Deborah i ja paliliśmy tylko trawę, wielu z naszych przyjaciół używało pobudzaczy i uspokajaczy, koki, LSD, co chcesz, więc jako dobrzy gospodarze mieliśmy pod ręką duży zapas róż nych prochów. Pewnej nocy rozbolała mnie głowa. Poprosiłem Deborę o środek przeciwbólowy i pi gułkę na sen, po której urwał mi się film. Obudziły mnie głosy dwóch umundurowanych oficerów po licji, którzy spisywali coś, co opowiadała stojąca przed nimi w nocnej koszuli Deborah. Na stole leżał mój rewolwer kaliber 45 mm, a obok niego kilka małych paczuszek naszych prochów dla gości. "Co się stało?" - spytałem podejrzewając włamanie. "Kiedy naćpałeś się tego - powiedział jeden z oficerów, wskazując na narkotyki - próbowałeś zabić swoją damę". Skierował wzrok na cztery dziury od kul, których nie było tam, kiedy zasypiałem. "Otworzyłeś niezły ogień do bezbronnej młodej damy" - do dał drugi. "Przestałeś się zupełnie kontrolować, Keith - wyjaśniła Deborah miękkim głosem, z pełnym niewinnego zatroskania wyrazem twarzy - ale dzięki Bogu nie trafiłeś mnie, a potem znowu straciłeś przytomność. Ja jednak zdecydowałam się nie narażać więcej mojego lub twojego życia, Keith - spoj rzała na mnie z udawaną naganą - więc wezwałam policję". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nagle doszło do mnie, co się stało. Deborah chciała mieć dziecko, a kiedy dowiedziała się, że z powodu mojej wady genetycznej nasze dziecko może urodzić się z defektem, postanowiła się ze mną rozwieść. Wiedziała, że ją kocham i nie zgodzę się na rozwód, postanowiła więc zastawić na mnie pułapkę. Wykorzystując w pełni druzgocące dowody - nie miałem pozwolenia na broń, nie mó wiąc już o posiadaniu koki, haszu i innych nielegalnych prochów, jakie policja znalazła w moim biur ku - Deborah wniosła o rozwód i bez trudu wygrała sprawę. Porozumienie rozwodowe, w którym do stała wszystko, czego zażądała, stało się jej prywatną fundacją. - Zamyślił się. - Nietzsche twierdził, że wszystko w kobiecie jest zagadką z jednym rozwiązaniem: ciążą. Skończmy z Deborą - powiedział po irytowany. - Co u ciebie, Jonathanie? Czy ciągle jesteś zakochany w tej bionicznej piękności, Karen? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Dla Karen krótkie, wygasające bez śladu związki (koniec jednego jest początkiem następnego) są dowodem jej wolności i zwycięstwa nad zwyczajną egzystencją. Nie zgadza się zrobić tego, czego oczekują od niej rodzice: zostać pewnego dnia żoną i matką. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ponieważ Karen jest tym, czego pragnę, skrywa tajemnicę tego, kim jestem. Tak więc mój zwią zek z nią stanowi dla mnie zwycięstwo samowiedzy nad oderwanym doświadczeniem. Karen, żywe dzieło sztuki, żyje w przedziale czasu tak krótkim, jak chwila nawiązania kontaktu wzrokowego. Bę dąc nieustannie podziwianym, dobrze opłaconym produktem przemysłu reklamowego, Karen pielęg nuje swoją świeżo odkrytą niezależność. I tak oboje, ona - Księżna Niezależności, ja - Książę Wolnoś ci, deklarujemy sobie nawzajem nasze umiłowanie wolności i niezależności. Nawet od samych siebie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Anthony był niegdyś lokajem mojego ojca. Niedawno zaprosiłem go na obiad. Podczas posiłku wyjawił mi, dlaczego mój ojciec go wyrzucił. Jednym z zadań Anthony'ego było przygotowywanie mojemu ojcu każdego ranka kremu do golenia, a raz w tygodniu wkładanie nowej żyletki w maszyn kę. Żeby zamanifestować swoją wiarę w jakość produktów wytwarzanych z amerykańskiej stali, mój ojciec upierał się przy goleniu brody przez siedem dni tą samą żyletką. Pewnego dnia Anthony usły szał, jak moja matka robi ojcu wyrzuty, że przez ostatnie trzy dni nie był gładko ogolony. Od tamtej pory, w tajemnicy przed ojcem, Anthony co drugi dzień wkładał nową żyletkę do maszynki. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pewnego ranka ojciec odwrócił się do niego i powiedział: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Wczoraj goliłem się żyletką, która miała niewielki defekt z jednej strony. Mimo to była całkiem dobra i powinna była wystarczyć mi do końca tygodnia. Co się z nią stało? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zmieniłem ją, proszę pana - odparł Anthony. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego? - zapytał ojciec. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Myślałem, że potrzebuje pan świeżej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie potrzebuję - odrzekł ojciec. - Przynieś mi z powrotem starą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pod badawczym spojrzeniem ojca Anthony przyznał się, że wyrzucił żyletkę i że od pewnego czasu co drugi dzień zmieniał ostrza. Kiedy skończył, ojciec zwrócił się do niego i powiedział spokoj nie: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jeśli tak nisko cenisz naszą stal, Anthony, nie musisz już dłużej dla mnie pracować. Moja se kretarka przygotuje ci czek, a kiedy się spakujesz, samochód odwiezie cię na dworzec. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Po czym nie mówiąc słowa więcej człowiekowi, który przez lata służył mu jak wierny pies, wrócił do golenia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Anthony opowiedział mi również, jakich cennych prawd nauczył się od mojego ojca, kiedy w starych dobrych czasach gawędził z nim przy goleniu. W dniu, w którym ojciec dowiedział się, że koncern General Motors zaczął produkować Corvette Sting Ray, ekskluzywny, bardzo drogi samo chód sportowy z włókna szklanego, natychmiast zawezwał na naradę członków zarządu swojej firmy. Powiedział im, że co dwadzieścia cztery godziny na nasze drogi wyjeżdża dziesięć tysięcy nowych kie rowców i tyle samo nowych wozów, że amerykańscy konsumenci wydają na auto co czwartego dola ra, a produkcja samochodów pochłania dwadzieścia procent naszej stali. Co by się stało z przemysłem stalowym, kręgosłupem naszej gospodarki, pytał, gdyby wszystkie amerykańskie samochody produ kowano z włókna szklanego? Mimo niewielkiego rynku zbytu, jaki Detroit przewidziało dla dwuoso bowego Sting Raya, jego firma nie będzie dłużej sprzedawać im stali na warunkach preferencyjnych. Wkrótce potem zobaczył, że żona wysokiego urzędnika od Chryslera prowadzi wóz japoński. Zadz wonił do jej męża pytając, dlaczego jej na to pozwala. Kiedy podenerwowany urzędnik odparł, że jego żona jest wolnym obywatelem i może prowadzić każdy zasrany samochód, na jaki tylko ma ochotę, ojciec natychmiast zerwał współpracę z Chryslerem. Oznaczało to, że dostarczał stal na warunkach preferencyjnych tylko zakładom Forda i Studebakera. Jednakże kilka lat później Studebaker ogłosił rozpoczęcie produkcji Avanti, pięcioosobowej limuzyny z włókna szklanego przeznaczonej na maso wy rynek. Ojciec eksplodował. Nazwał ten ruch szantażem, wycofał swoją stal i przysiągł, że Stude baker słono mu zapłaci za opuszczenie przemysłu stalowego. Faktycznie, Studebaker wkrótce stanął w obliczu poważnych kłopotów finansowych i u progu bankructwa zwinął produkcję samochodów w Stanach. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Zdecydowałeś się, co będziesz robił, Jonathanie? - zapytał Anthony. - Będziesz pracował w biznesie? Jesteś jeszcze młody i szkoda by było, gdybyś miał zmarnować się, nic nie robiąc, czy też robiąc nie to co trzeba. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Anthony uważał, że moje obecne życie, tak jak lata ucieczki przed wojskiem i zażywania narko ków, jest niczym innym jak unikaniem odpowiedzialności. Zmieniłem temat, opowiedziałem mu o mo ich podróżach, o tym, jak wiele nauczyłem się na wygnaniu. Anthony powiedział, że mam szczęście, posiadając tak wiele wolności - chodziło mu o pieniądze. Próbowałem mu wyjaśnić, że pieniądze nie mogą kupić wolności wewnętrznej, którą zawsze chciałem zdobyć, ale to go nie zainteresowało. Roz złościł mnie, kiedy powiedział, jak bardzo przypominam ojca. Chciałem powiedzieć mu, że to kłams two i że ze wszystkich ludzi on, Murzyn, archetyp amerykańskiego służącego, powinien to wiedzieć, ale się powstrzymałem. Zamiast tego zacząłem opowiadać mu o niektórych kobietach, jakie miałem, zadając mu niedwuznaczne pytania o jego własne życie seksualne i przytaczając coraz bardziej realis tyczne historie. Anthony najpierw się śmiał, ale kiedy epizody stawały się coraz bardziej lubieżne i drastyczne, zaczął czuć się nieswojo i w końcu, wyczerpany samą myślą o możliwości udziału w ta kich przygodach, osunął się na krześle. Nie wiem czemu, ale perwersyjnie ciągnąłem dalej, aż zdoby łem pewność, że zrozumiał, iż moje życie leży poza obrębem jego doświadczenia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mieszkanka apartamentu na ostatnim piętrze mojego hotelu zadzwoniła na policję w związku z tym, co zobaczyła ze swego balkonu: człowiek, który usiłował przejść East River Drive w środku wieczornych godzin szczytu, został potrącony przez samochód. Sprawca wypadku nawet się nie za trzymał. Przybycie na miejsce zajęło policji trzydzieści minut, po upływie tego czasu ciało było spłasz czone. Samochody przejeżdżały po nim jeden za drugim, żaden kierowca nie próbował zwolnić lub się zatrzymać. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zastanawiam się, czy mój ojciec kiedykolwiek pomyślał o tym, że bez względu na to, czy samo chód zrobiony był z włókna szklanego, czy ze stali, więcej Amerykanów zginęło w wypadkach samo chodowych niż we wszystkich wojnach, w jakich uczestniczył nasz kraj przez ostatnie dwa stulecia. Albo że w pięćdziesięciu trzech amerykańskich miastach autostrady stanowią trzecią część całego te renu, a połowę ziemi w Chicago, Detroit i Minneapolis zajmują drogi lub parkingi. Mój ojciec, trzeź wo myślący biznesmen i przemysłowiec, musiał wiedzieć, że jeśli chodzi o straty w życiu i mieniu, społeczne koszta wypadków samochodowych są dziesięciokrotnie wyższe niż wszystkich innych prze stępstw i gwałtów razem wziętych. A jeśli był tego świadomy i mimo to nie sprzeciwił się takiemu zniszczeniu, to czy kierowała nim - lub skorumpowała go - żądza zysku? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 "Im mniej jesteś, im mniej wyrazu dajesz swojemu życiu, tym więcej masz, tym większe jest two je życie wyalienowane i tym więcej swojego wyobcowanego życia magazynujesz. Wszystko, co eko nomista polityczny zabiera ci w kategoriach życia i człowieczeństwa, zwraca ci w postaci pieniędzy i bogactwa, i wszystko, czego nie możesz sam zrobić, mogą dla ciebie zrobić twoje pieniądze: mogą jeść, pić, iść na tańce czy do teatru, mogą finansować sztukę, naukę, ciekawostki historyczne, władzę polityczną, mogą podróżować, mogą wszystko to dla ciebie zrobić, mogą wszystko kupić, są praw dziwym bogactwem, prawdziwymi możliwościami. Ale ponad wszystko lubią wytwarzać siebie, ku pować siebie, bowiem wszystko inne jest ich sługą. A kiedy mam pana, mam też sługę i nie potrzebuję już jego sługi. Tak więc wszelkie namiętności i wszelką działalność gubi chciwość ". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Tak mówi Karol Marks. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Czy moje życie znalazło się w martwym punkcie? Czy jestem wyobcowany z życia? Czy powi nienem, nawet z moim dochodem, harować tak jak masy, które godzinami dojeżdżają codziennie me trem lub samochodami do i z wyczerpującej ośmiogodzinnej pracy? Czy też powinienem podjąć współzawodnictwo z tymi rekinami przemysłu, którzy wciąż pracują nad pomnożeniem swojej potęgi i bogactwa? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ale dlaczego miałbym to robić? Mój kapitał, którym obracają moi maklerzy, rośnie tak szybko, że nic, co bym uczynił, nie mogłoby go dostrzegalnie powiększyć. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 A w końcu dlaczego nie miałbym cieszyć się bogactwem, które dostałem legalnie i które wzięło swój początek z ciężkiej pracy setek tysięcy ludzi, a teraz przynosi zyski tysiącom innych, którzy dzięki niemu mają zatrudnienie i są przydatni? Dlaczego miałbym wieść życie skąpca przy dochodzie milio nera? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Gdybym miał talent, zostałbym pisarzem, kompozytorem, malarzem lub rzeźbiarzem i zdobył bym dla siebie miejsce w społeczeństwie. Ale talent jest tym towarem, którego nawet ja nie mogę ku pić. Moją jedyną deską ratunku jest zatem znalezienie spontanicznej, naturalnej działalności, która po zwoliłaby mi poznać siebie i innych, nie czyniąc nikomu krzywdy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 No cóż, znalazłem ją. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 "Bezpośrednim, naturalnym, koniecznym związkiem jednej istoty ludzkiej z drugą jest związek mężczyzny i kobiety... Zatem, związek ten odsłania w zmysłowym kształcie, ograniczonym do podle gającego obserwacji faktu, stopień, w jakim substancja ludzka stała się naturą człowieka, a natura stała się ludzką substancją". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mógłbym to sam napisać, ale to nie ja jestem autorem tych słów. To znowu Karol Marks. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Karen mówi z sympatią o Amsterdamie, lubi tam pracować. Twierdzi, że jest to supercywilizo wane miasto, w którym nie musi się aklimatyzować, gdzie prawie wszyscy mówią po angielsku i niko go nie obchodzi, czy śpi z mężczyzną, kobietą czy obojgiem jednocześnie. Holendrzy, przesiąknięci protestantyzmem do szpiku kości, zepchnęli seks albo do sfery małżeńskiego obowiązku, albo turys tycznej atrakcji. Traktując go jedynie jako jedną z wielu powierzchni życia, skutecznie odebrali mu moc zagrażającej obsesji. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Stosunek Karen do Susan właściwie się nie zmienia: Susan jest znajoma, niewymagająca, łatwa, a wobec Karen - spontaniczna. Odpowiadają swoim potrzebom, nawet jeśli te potrzeby są dla nich niewygodne lub przychodzą w nieodpowiednim momencie. A jednak podejrzewam, że nawet z Susan Karen nie odkrywa się zupełnie i jeśli czasami ze sobą sypiają, Karen pozostaje seksualnie skryta i nie zaangażowana. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Pomimo zmysłowych póz, jakie Karen przyjmuje do reklam i żurnali mody, jej obsesyjna seksu alność nie znajduje wyrazu ani w listach do mnie, ani nawet w wierszach, jakie czasami pisuje. Mimo wszystkich jej eksperymentów seksualnych z mężczyznami, kobietami i parami, jak również jej spon tanicznych, choć często wywołanych trawą, ekscesów łóżkowych, podejrzewam, że ze mną jest wciąż seksualnie niema, że nie potrafi wyartykułować wielu swoich potrzeb. Zasugerowałem jej, by zaczęła pisać do mnie intymne listy w trzeciej osobie, tak jak przy pozowaniu często proszona jest o sportre towanie kogoś innego. To dałoby jej swobodę przypisania swoich pragnień i myśli, jakkolwiek nie zwykłe i wstydliwe by one były, swojej protagonistce; swobodę, jaką przez wieki cieszyli się autorzy opowiadań i powieściopisarze. Ten pomysł nigdy nie przyszedł jej do głowy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po zjedzeniu lunchu z dwoma byłymi kuratorami mojego majątku wróciłem do hotelu i zaczą łem dzwonić do kilku przyjaciół, których nazwiska i numery znalazłem w starym notatniku adreso wym. Nie zastałem jednak żadnego z nich. Wszyscy musieli się przeprowadzić, kiedy mnie nie było. Też dobrze. W przeciwieństwie do Karen, która lubi godzinami wisieć na telefonie, ja tego nienawi dzę. Rozmawianie przez telefon jest jeszcze jednym substytutem prawdziwej bliskości, trochę jak pa trzenie na czyjeś zdjęcie zamiast przebywania z żywą osobą. Zadzwoniłem do Karen, ale nikt nie ode brał telefonu, więc po kilku drinkach zadzwoniłem ponownie. Tym razem podniosła słuchawkę. Wy dawało mi się, że jest nieco pijana, a w tle słychać było głos Susan. Karen chichotała i szczebiotała, a ja wyobraziłem sobie, że się ze sobą kochają, i zacząłem się onanizować. Nie mogłem jednak do prowadzić się do wytrysku. Wziąłem Somaphren, zapadłem w drzemkę i obudziłem się w środku no cy, spragniony bycia z kimś, z kimkolwiek. Pomyślałem, żeby zaprosić na drinka portiera z hallu, po tem, żeby zadzwonić po dziewczynę pod 2001, ale czując lekki zawrót głowy, nie byłem pewien, czy jestem w nastroju na którąkolwiek z tych dwóch rzeczy. Przez cały czas natarczywy głos uparcie po wtarzał: A jeśli to pomieszanie zmysłów? Co zdarzy się potem? A jeśli tylko ja wiem o swoim stanie, podczas gdy inni myślą, że jestem normalny i zdrowy? Jeśli wszystko, o czym myślę, jest zniekształco ne przez moją chorobę, jak ja, będąc umysłowo chory, mogę sobie pomóc? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wziąłem trochę więcej Somaphrenów, zasnąłem i śniłem o mojej matce.Widziałem ją samotną, w jednym z jej ataków, rzucającą się z kąta w kąt po swojej sypialni, szukającą jak spanikowany zło dziej proszków, które schowała przed pielęgniarką. Zaglądała pod kapę, do łóżka, w fałdy pościeli, między książki i czasopisma. Zanim przyszła pielęgniarka, moja matka połknęła kilka pigułek. Następ nie powiedziała pielęgniarce, że idzie po książkę, zbiegła do barku w bibliotece i wypiła jednym haus tem pół butelki szkockiej. Wbiegła z powrotem na górę, włączyła telewizor i położyła się do łóżka. Kiedy lekarstwa i alkohol uśmierzyły jej niepokój, zapadła w sen pod uważnym okiem pielęgniarki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na pogrzebie mojego ojca nie czuło się obecności śmierci. Zamiast tego były przemówienia, morze kwiatów, długie sznury samochodów z zapalonymi światłami, fotografowie, kamery telewizyj ne, tłumy ludzi stojących w deszczu pod czarnymi parasolami, policyjny helikopter unoszący się dys kretnie nad cmentarzem. To wszystko. Nigdy nie widziałem zwłok ojca. Chciałbym teraz to nadrobić, wyobrażając sobie śmierć mojej matki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy jestem w depresji, zwątpienie wkrada się w moje emocje, a rozpacz zżera intelekt. Inaczej niż w przypadku moich naturalnych potrzeb seksu, snu, jedzenia, moja depresja wynika z niemożności uzbrojenia się moralnie, duchowo i filozoficznie przeciw temu zwątpieniu i rozpaczy. Wczoraj po po łudniu z łatwością mogłem zająć się czymś innym, ale żeby uśpić mój umysł, postanowiłem poddać się depresji, to znaczy odtworzyć ponownie znajomy rytuał. Takie odtwarzanie rytuału pozwala mi czuć się tak, jak gdybym to ja panował nad moją depresją, a nie odwrotnie; rytuał sprawia, że depresja wy daje się zamierzona, a jej nastrój, jakkolwiek bolesny, prawie że wkalkulowany i oswojony. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Poszliśmy z Karen do teatru Manhattan Transfer na Broadwayu, żeby obejrzeć najnowszą adap tację teatralną powieści Theodore'a Dreisera "Finansista". W antrakcie wiele osób z publiczności tea tralnej rozpoznało Karen. Mężczyźni i kobiety, starzy i młodzi, ubrani we wszystko, począwszy od strojów wieczorowych po robocze koszule i dżinsy, podchodzili do niej, prawiąc jej komplementy, że "jest sobą" i "wygląda wspaniale w tej reklamie dżinsów", lub zagadując: "Czy to twoje zdjęcie widzia łem w telewizji?", "Jesteś sławna, prawda?", "Jesteś najładniejszą dziewczyną Ameryki". Ci dobrze ży czący Karen ludzie traktowali ją, jakby była aktorką teatralną czy filmową i jakby jej uroda była wyni kiem rzadkiego dramatycznego talentu, który rozwinęła poprzez własną ciężką pracę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jak się można spodziewać, najgorętszymi wielbicielami Karen byli mężczyźni. Uwodzicielsko zaglądając jej w oczy, podchodzili jeden po drugim, by złożyć jej hołd, mrucząc, skomląc czy szep cząc głębokie uwagi w stylu: "Jesteś jeszcze piękniejsza niż w reklamach telewizyjnych", "Jesteś speł nieniem marzeń każdego mężczyzny", "Odkąd zobaczyłem ciebie, nienawidzę swojej dziewczyny", "Jesteś zbyt piękna, żeby być prawdziwą", "Czy mogę kogoś dla ciebie zabić?" Kiedy Karen przyjmo wała te hołdy z wdziękiem i czarem oraz produkowanym na zamówienie, szczerze oferowanym "dziękuję bardzo", poczułem irytację i zazdrość. Czy te kmiotki amerykańskiego uwodzicielstwa, ci sklepowi Don Juani nie rozumieją, że jeśli Karen faktycznie jest tak wspaniała, jak im się wydaje, z ca łą pewnością wybrała już sobie swojego mężczyznę lub kilku mężczyzn? A ja to co? Kim według nich ja jestem? Jak się im wydaje, co robię, siedząc koło niej z jej ręką na moich kolanach? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przeczytałem w programie, że Theodore Dreiser w "Książce o mnie samym" przyznał, że osiadł w Nowym Jorku, żeby stać się bogatym i sławnym. W Nowym Jorku, pisał, "wszystko było w fazie tworzenia: fortuny, sztuka, życie towarzyskie i handlowe. Największe wrażenie robili nowojorscy bo gacze, ich domy, fabryki, kluby, biurowce oraz instytucje handlu i rozrywki". Zdaniem krytyków i ba daczy literackich, pierwowzorem Franka Cowperwooda, bohatera "Finansisty", był Charles Yerkes, współczesny Dreiserowi amerykański baron tramwajowy. Yerkes był kulturalnym, przystojnym erudy tą i sybarytą, kolekcjonerem sztuki i kochankiem kilku najwspanialszych kobiet swoich czasów. Drei sera, który pragnął sławy, wygód i wolności osobistej, pociągała postać Yerkesa. Podobnie jak on, lu bił przygody miłosne; przez pewien czas, już jako mężczyzna w średnim wieku, miał romans z sie demnastoletnią dziewczyną. Ponadto Dreiser uświadomił sobie, że obaj byli społecznymi wynalazcami: tworzyli wielkie konstrukcje, w których poruszać się mieli inni - Yerkes w finansach i przemyśle, Drei ser w powieściach. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W swoich "Maksymach o szczęściu" Charles Yerkes powiedział kilka zdań na temat zdobywania bogactwa, między innymi: "Bogactwo nie kupuje szczęścia, kupuje luksus" i "To miłość bogactwa, ja kiego nigdy nie można zdobyć, unieszczęśliwia ludzi i często prowadzi do występku. Nie możemy wszyscy być milionerami". Jednakże nawet Charles Yerkes nie miał rady dla tych z nas, którzy milio nerami się urodzili. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy czytam o życiu Dreisera i jego fascynacji pieniędzmi, władzą i Charlesem Yerkesem, na którego losach oparł wszystkie trzy powieści swojej "trylogii o pożądaniu", zastanawiam się, czy gdy by Theodore Dreiser ożenił się kiedyś z moją owdowiałą matką, potrafiłby przedstawić prawdziwy, przekonujący, dramatyczny portret niejakiego Jonathana Jamesa Whalena, swojego pasierba-milionera. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po spektaklu zjedliśmy z Karen kolację w "Babbitcie", modnym, niedawno otwartym arabskim superklubie, gdzie ubrani w smokingi, popisujący się zagranicznymi manierami i pachnący pieniędzmi eleganci próbowali ją poderwać, uśmiechając się i szepcząc komplementy, kiedy przechodziliśmy obok. Nawet gdy już usiedliśmy przy naszym stoliku, ciągle gapili się na nią. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jeden zachowywał się w sposób szczególnie natarczywy. Był nienaturalnie spasiony; warstwy tłuszczu wydęły mu policzki i brodę, zwisały wokół szyi, spadały na plecy i ramiona jak opończa. Sie dział u szczytu stołu, przy którym osiem czy dziesięć osób świętowało, sądząc po toastach, jego uro dziny. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W momencie, w którym ten żarłok zobaczył Karen, zamurowało go prawie tak samo, jak na widok jedzenia. Spuszczał z niej wzrok tylko wówczas, gdy zajęty był kolejną porcją mięsa, ziemnia ków czy sałaty, albo gdy sięgał po kawałek sera lub urodzinowego tortu, pochłaniając to wszystko z niespotykaną zachłannością. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wezwałem szefa sali i dyskretnie wskazując łakomczucha, zamówiłem największy tort czekola dowy. Poprosiłem, by podano go do jego stolika i dopisano do mojego rachunku. Po kilku minutach kelner przyniósł tort, zaznaczając, że jest to prezent ode mnie. Przyzwyczajona do moich żartów Ka ren świetnie się bawiła. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Żarłok był zachwycony. Kiedy jego towarzysze odwrócili się, by spojrzeć na mnie, anonimowe go dobroczyńcę, obżartuch pomachał mi w podziękowaniu. Ucieszony nową okazją do pofolgowania swojemu łakomstwu, zaczął pożerać ogromne kawałki tortu, podczas gdy jego przyjaciele i Karen pa trzyli na niego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy skończył ostatni kęs, podniósł się z krzesła i skierował swoje olbrzymie cielsko w stronę naszego stolika. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To było bardzo uprzejme ze strony pana i pańskiej słodkiej damy - powiedział do mnie, wle piwszy wzrok w Karen. - Doprawdy bardzo uprzejme. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po czym zwracając się do niej (jego wielki brzuch prawie mi ją zasłonił) powiedział: 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jestem pewien, że tak jak przed chwilą zjadłem ten tort, mógłbym zjeść pańską słodką przyja ciółkę! 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Poklepałem go po ramieniu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie zapytał mnie pan jeszcze, dlaczego go panu postawiłem - powiedziałem z czarującym uś miechem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Żarłok odwrócił się do mnie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego? - zapytał zaskoczony. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Przypływ fantazji - odparłem. - Wiedziałem, że nie może pan równocześnie mieć ciastka i zjeść ciastka. - Uśmiechnąłem się do niego słodko i dodałem: - Poza tym istniała kusząca perspektywa, że jeszcze jeden kęs, a umrze pan na oczach moich i mojej słodkiej przyjaciółki! 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy byłem dzieckiem, mój ojciec woził mnie za miasto na krańce Pittsburgha. Kiedy wciskał sprzęgło, wolno mi było siedzieć koło niego i zmieniać biegi. Pewnego popołudnia minęliśmy dwóch mężczyzn w czapkach myśliwskich i skórzanych kurtkach. Biegli szosą ze strzelbami w rękach. Kiedy usłyszeliśmy wystrzały, mój ojciec zatrzymał samochód i wkrótce zobaczyliśmy myśliwych, ciągną cych za sobą martwą sarnę. Podczas gdy ja zafascynowany byłem myślą o upolowaniu zwierzęcia tak dobrze wyposażonego przez naturę, że mogło prześcignąć i przechytrzyć człowieka, mój ojciec był przerażony tym, co widział. Ulegając prymitywnej żądzy zabijania stworzeń tak bardzo od nas słab szych, powiedział, ludzie stają się duchowymi nazistami i w efekcie tracą szacunek nawet do życia in nych istot ludzkich, które uznają za gorsze od siebie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 2 0 1 0 l0 0 l0 4770 Powiedziałem Karen, że kiedy kocham się z kobietą, która miesiączkuje, widok krwi i ostry, naturalny zapach z pochwy sprawia, że staję się bardziej aktywny seksualnie, prawie agresywny, co może być przejawem atawizmu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Poszedłem kiedyś do łóżka z dziewczyną, która mimo że cierpiała na drożdżycę, nie chciała le czyć się środkami farmakologicznymi czy kąpielami leczniczymi, ponieważ uważała, że zmienią one nieodwracalnie naturalne funkcje jej ciała. Byliśmy oboje nadzy, całowaliśmy się i pieścili, ale jej cuch nący odór nie pozwalał mi się podniecić. Dziewczyna zaczęła dopytywać się, dlaczego nie mam erek cji, a ja zamiast znaleźć wymówkę w rodzaju, że boli mnie głowa, wyznałem jej prawdę i poradziłem, żeby wzięła prysznic lub wsadziła sobie perfumowany czopek. Wówczas dziewczyna oskarżyła mnie, że jestem niewrażliwy i traktuję ją jak kurwę. Ponieważ dalsza dyskusja nie miała sensu, rozstaliśmy się jak wrogowie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Uwielbiam mieć okres - wyznała Karen. - Silny strumień krwi sprawia, że czuję się jak daw czyni natury. Nie znoszę pigułek antykoncepcyjnych, bo zmniejszają obfitość mojej miesiączki. Wolę ruletkę watykańską, metodę kalendarzyka małżeńskiego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Żaden zdrowy człowiek, dodała, nie będzie wolał zapachu i smaku syntetyków: truskawki, jaś minu czy kwiatu pomarańczy albo pryszniców z szampana od pikantnej ostrości naturalnej wydzieliny ciała. - Przerwała na chwilę, szukając argumentów, po czym ciągnęła dalej: - Zmuszają nas, byśmy brały pigułki, wkładały spiralę, używały irygatora, depilowały nasze ciała, robiły manicure i pedicure, wyzbywały się zapachów, których nie lubią. Może uda im się spenetrować nasze umysły tak jak nasze pochwy, ale nigdy nie zrozumieją naszej biologii. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nie powiedziała, kim są ci "oni", ale przypomniała mi, że będąc mężczyzną, nigdy nie będę mógł pojąć tego, co czyni kobietę kobietą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pokazałem Karen kilka czasopism dla mężczyzn, brukowców wypełnionych reklamami płatnego seksu. Większość z nich zawierała zdjęcia półnagich lub nagich pięknych, dobrze zbudowanych mło dych kobiet wraz z numerami telefonów. W reklamach można było przeczytać: "Sandra, aktorka, chwilowo bez zajęcia, zatrudni cię do swojego aktu". "Norma, dziewczyna z klasą. Sprawdź klasę jej dotyku". "Ojciec nienawidzi Georginy za to, co robi. Ty będziesz ją za to uwielbiać". "Rona, niewolni ca swego pana: uderz, wychłoszcz, zwiąż mnie". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Mam osiemnaście lat, jestem wysoka, mam głębokie gardło, mnóstwo cycuszków, tyłeczka i nóg, że byś mógł się nimi bawić. Przyjdź do mnie, a sprawię, że ci stanie. Twoja Bettina". "Yolanda - anielska piękność, zwierzęca żądza. Czystość, którą chciałbyś zbrukać". "Płacisz za dziew czynę, kiedy wychodzisz z nią na randkę? Dlaczego nie miałbyś zapłacić mnie, dziewczynie twoich marzeń, w którą możesz wejść?" "Jestem Tara. Widziałeś mnie w reklamach fantazyjnych strojów. Możesz kochać się ze mną na każdy fantazyjny sposób". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mężczyźnie jest łatwiej poprosić i dostać seks, jakiego pragnie - powiedziała Karen w odpo wiedzi na ten pokaz ciała na sprzedaż. - Możesz zadzwonić do którejkolwiek z tych kobiet, potrakto wać ją jak damę, zapłacić jej, by odegrała dla ciebie twoją fantazję, i nie czuć potem żadnych wyrzu tów. Pieprzenie się z kurwą było przez wieki prawem mężczyzny. Ale gdybym ja miała wynająć na noc żigolaka, czułabym się jak bezbronny narkoman podejmujący kryminalistę, który uciekł z więzie nia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zaczęła wspominać. Kiedy jako sześcioletnia dziewczynka bawiła się z innymi dziećmi, znajdo wała przyjemność seksualną w ocieraniu się o palik zjeżdżalni lub przyciskaniu ciała do szorstkiego płótna hamaka na werandzie. Jej masturbacja od początku była instynktowna, nikt nie musiał jej uczyć, jak ma zaspokoić swój popęd, a kiedy jej potrzeby seksualne wzrosły, odkryła, że przedłużając samos tymulację może przywołać podniecające seksualnie obrazy siebie z innymi i w końcu osiągnąć kulmi nację, która przełamie napięcie i przyniesie uspokojenie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Już jako młoda dziewczyna, kiedy kochałam się z tobą, Jonathanie - powiedziała Karen - od kryłam, że jeśli byłeś szybki i gwałtowny i głęboko we mnie, przeżywałam tylko jeden orgazm, który przychodził tak szybko jak twój, ale za to wychodził z samej mojej głębi, pozostawiając mnie bez tchu i siły. Onanizując się lub ograniczając do całowania i gry wstępnej z mężczyzną lub kobietą mogę osiągać kulminację wielokrotnie, całymi godzinami, ale nigdy nie tracę panowania nad sobą. - Prze rwała. - Warunkiem odczuwania przyjemności jest dawanie przyjemności innym. Kiedy mężczyzna py ta mnie, co ma zrobić, żeby mi było dobrze, co chcę, żeby mi robił, lub jak widzę go w swoich fanta zjach, dostaję skurczu umysłowego i nie potrafię mu odpowiedzieć. Po tych wszystkich latach nadal nie jestem wystarczająco odważna czy wystarczająco pozbawiona hamulców, by użyć mężczyzny dla własnej przyjemności, czy nawet, co stanowi jedną z największych podniet w moich fantazjach, za spokoić się na jego oczach. Żeby zrobić przyjemność mężczyźnie, najczęściej udaję orgazm, i chociaż nienawidzę się za swoje tchórzostwo, jeszcze większą odrazę czuję do niego za to, że pobudził mnie do udawania. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Niedawno Susan wyjechała na krótko z Nowego Jorku i Karen poszła do kina ze znajomym małżeństwem. Po seansie zaprosiła ich do siebie na drinka. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Będąc na chwilę sam na sam z Karen, żona, nieśmiała, flegmatyczna kobieta o wiotkiej figurze, zwierzyła się niewinnie, że jej małżeństwo jest zagrożone. Jej mąż przyznał się, że sypia z innymi ko bietami podczas delegacji służbowych z dala od domu i że czasami odwiedza sam lub w towarzystwie partnerki kluby seksu grupowego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Przy drinkach mąż, jowialny, dobrze zbudowany mężczyzna, żartobliwie zaczepiał zarówno Ka ren, jak i żonę. Potem zapytał, czy mogą z żoną kochać się w jednej z sypialni, i Karen chłodno zaofe rowała im pokój Susan. Kiedy miała zostawić ich samych, żona łagodnie objęła ją, prosząc: "Zostań z nami. Nie jesteśmy purytańscy". Karen zawahała się. "Tak, proszę, przyłącz się do nas - poparł ją mąż. - Nie musisz nic robić, możesz się tylko nam przyglądać". Ciekawa swej własnej reakcji na pójś cie do łóżka z ludźmi, których prawie nie zna, przystała na ich propozycję. Wszyscy się rozebrali i nie co niezdarnie wgramolili do podwójnego łóżka Susan. Małżonkowie zaczęli pieścić się ze sobą i Ka ren podnieciła się widząc, jak mąż bierze siłą żonę. Kiedy kobieta przyciśnięta ciężarem swojego męża wyciągnęła rękę, żeby dotknąć piersi Karen, a następnie zsunęła ją w dół, Karen uległa własnej żądzy i pocałowała ją w usta, sutki i brzuch, a w końcu wcisnęła się między mężczyznę i kobietę. Ośmielony zachowaniem żony i podnieceniem Karen, mężczyzna zaczął pieścić jej uda, po czym za jej cichym przyzwoleniem łagodnie wślizgnął się w nią, by następnie poruszać się na przemian to w jednej, to w drugiej kobiecie, podczas gdy obie leżały pochłonięte nim i sobą nawzajem. Przez całą noc inicja tywa zdawała się wychodzić od żony i na koniec Karen zrozumiała, że uknuła ona małżeńską intrygę: prowokując jej uwiedzenie, pragnęła stać się niezbędną partnerką seksualnych potrzeb swojego męża. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy słuchałem klinicznego opisu tego incydentu (jak sama przyznała, był on tylko jednym z serii podobnych), zastanawiałem się, czy wybrała mnie jako tego jedynego, przed którym nie ma ta jemnic, czy też jestem po prostu jednym z jej wielu kochanków. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Dostałem kartkę od Helen Howmet: Drogi Jonathanie. Gdybyś jeszcze go nie czytał, posyłam artykuł, który może Cię zainteresować. Ucałowania. Helen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Był to reportaż z manhattańskiego tygodnika z wyższych sfer. Opowiadał o tym, że Cyrus Raw leigh, "młody teksańczyk, właściciel Rawleigh Gas & Oil", oraz Karen, "najlepiej zarabiająca amery kańska dziewczyna z okładki", stali się "sporadycznymi" globtroterami odwiedzającymi luksusowe uzdrowiska i spędzającymi razem czas na odosobnionych wyspach. Towarzyszący im fotografowie pokazywali Karen i Cyrusa Rawleigha tańczących w Saint-Tropez, opalających się na jego jachcie na wyspach Bahama, wylegujących się na patio domu Cyrusa na jego ranczo w San Antonio. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Podczas gdy w kolumnach plotek o znanych ludziach niezamężne modelki i aktorki figurowały obok dziedziczek fortun i kobiet-dyrektorów na listach najbardziej prawdopodobnych kandydatek do staropanieństwa, Karen niezmiennie zdobywała pierwsze miejsca w totalizatorach matrymonialnych. Określana często mianem "dyplomowanej piękności" i "doskonałej towarzyszki dla mężczyzny, który ma wszystko", w tym roku została również wybrana przez redaktorki kronik towarzyskich ważniej szych gazet najnowszym członkiem ich Klubu Przyszłych Żon Sławnych Mężów. Zapytana, dlaczego jej nazwisko najczęściej łączone jest z nazwiskami milionerów, przypuszczalnie odpowiedziałaby: "Może dlatego, że dzięki nim zdecydowana jestem trwać przy swojej niezależności i karierze oraz być na tyle zdrową na umyśle, by zajmować się samą sobą". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Teraz nauczyłem się przyjmować taką gadaninę z dużą szczyptą soli. Niemniej, kiedy patrzyłem na zdjęcia Karen i Rawleigha, przeraziła mnie jej poza - była to poza zakochanej kobiety. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Zadzwoniłem do niej. Odebrała Susan. Zanim przywołała ją do telefonu, ostrzegła mnie, że Ka ren właśnie wróciła ze zdjęć na Alasce i w Brazylii, że jest zmęczona i cierpi na zapalenie gardła. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Karen była przyjacielska. Powiedziała, że nie może doczekać się, kiedy się zobaczymy i spędzi my jakiś czas we dwoje. Wyprawszy głos z jakichkolwiek emocji odparłem, że bardzo bym tego prag nął i że mam nadzieję, iż będzie jej ze mną tak dobrze, jak z Cyrusem Rawleighem. Milczała przez chwilę, po czym wyjaśniła nieco szorstkim tonem, że Cyrus jest jej starym i zaufanym przyjacielem. Rzeczywiście było jej z nim dobrze, ponieważ jest dla niego całym światem, a nie tylko kolejnym do niego pomostem. Po namyśle dodała, że mniej więcej za tydzień planuje spędzić z nim kilka dni w ka nadyjskich Laurentydach: odpoczynek i górskie powietrze powinny wyleczyć infekcję gardła. Opo wiadała o czekających ją zajęciach, o filmie, w którym gra, o farmie z hodowlą koni w Maryland, któ rą chce kupić w ramach inwestycji i redukcji podatków. Następnie, nie wspominając ponownie Cyrusa, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 48 obiecała wkrótce do mnie zadzwonić. Na tym skończyliśmy rozmowę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Moją pierwszą reakcją była zazdrość. Po chwili jednak zacząłem zastanawiać się nad sobą. Co miałem jej za złe? Że zakochała się w innym mężczyźnie? Ależ miała do tego prawo. Że nie powie działa mi o tym? A dlaczego miałaby to zrobić? Czy jestem jej miłosnym spowiednikiem? Czego od niej chciałem? Cotygodniowego listu, w którym opisywałaby swoje myśli? Prenumeraty na jej nastro je? Telegraficznej taśmy z jej życia płciowego? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Postanowiwszy się uspokoić, włączyłem telewizor. Przerzucając się z kanału na kanał, dwu krotnie w ciągu niecałej godziny zobaczyłem reklamę Karen ze słynnym amerykańskim szampanem. Kiedy jej mokry uśmiech i zmoczone szampanem pośladki zalśniły na ekranie telewizora na tle ma lowniczego krajobrazu Ameryki, pomyślałem o Cyrusie Rawleighu. Czy wierzył, że jest jedynym właścicielem uśmiechu i pośladków Karen? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po reklamie ukazał się wywiad z Louise Hunter, młodą aktorką z Broadwayu, którą pamiętałem z "Finansisty", na temat perspektyw zakończenia trwającego od dwóch miesięcy strajku aktorów. Była nieskazitelnie piękna, miała smukłe, gładkie, umięśnione ciało. Kiedy słuchałem jej opowieści o tym, jak strajk zagroził jej finansowemu bezpieczeństwu, a także bezpieczeństwu jej męża, również aktora, zrozumiałem, co powinienem zrobić. Zadzwoniłem do jednej z sekretarek zespołu teatralnego i po prosiłem, by umówiła mnie na obiad z panią Hunter w celu przedyskutowania pewnej oferty drama tycznej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Sekretarka umówiła nas na następny dzień w "American Mercury", najdroższej restauracji Ame ryki. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy szef sali przyprowadził do mojego stolika Louise Hunter, zauważyłem, że mój wygląd był dla niej zaskoczeniem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Z pana referencjami, panie Whalen, myślałam, że będzie pan starym korporacyjnym kozłem, który z jakichś specjalnych powodów chciałby zainwestować w przedstawienie lub aktorkę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mówiła z łatwością i wdziękiem ludzi utalentowanych. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie pomyliła się pani. Chcę zainwestować w bardzo specjalne przedstawienie i zostać jego gwiazdą - powiedziałem, ujmując jej miękką wąską dłoń. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pochlebia mi pan. Proszę powiedzieć coś więcej - powiedziała, uśmiechając się uprzejmie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zamówiliśmy drinki i przyglądaliśmy się sobie nieśmiało. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jest to opowieść o mężczyźnie - zacząłem - młodym amerykańskim magnacie. Jego kochanka, słynna amerykańska modelka, którą podziwia i o którą zabiega wielu bogatych i wpływowych męż czyzn, nie w pełni odwzajemnia jego uczucie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pewnego dnia mężczyzna angażuje młodą i piękną aktorkę z Broadwayu, żeby towarzyszyła mu w trzydniowej wycieczce do Londynu. Jej jedynym zadaniem jest udawać, że właśnie szalenie się w sobie zakochali i uciekli do Anglii ukryć się przed światem, jej zazdrosnym mężem oraz kochanką magnata. Podczas gdy oboje jedzą w restauracjach, tańczą, zwiedzają Londyn i cieszą się sobą w hote lu, śledzą ich wynajęci przez niego fotografowie i dziennikarze pisujący do kronik towarzyskich. Kie dy historia ich związku trafia na szpalty wszystkich amerykańskich gazet, kochanka magnata uświa damia sobie, że nie jest jego jedyną miłością, i staje się o niego zazdrosna. W ten sposób kończy się ta historia, ponieważ celem wycieczki było obudzenie jej zazdrości. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Interesujące - powiedziała Louise Hunter. - To ma być sztuka teatralna czy film? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ani jedno, ani drugie - odparłem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wokół nas uwijali się kierownik sali, steward od win oraz kelnerzy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wyczułem jej rosnącą ciekawość. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zatem, co to ma być? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Happening - powiedziałem spokojnie. - Sfinansowana przeze mnie prawdziwa psychodrama na żywo, w której ja będę magnatem, a pani aktorką. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Wie pan co, byłam tak głupia, że wzięłam to, co pan mówił, na serio - powiedziała Louise Hunter, wyraźnie rozczarowana. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Jestem zakochany w kobiecie, która jest modelką i której nie zależy na mnie tak, jak bym tego pragnął - odpowiedziałem. - Wzbudzenie przez panią jej zazdrości jest dla mnie bardzo poważną sprawą... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ale nie dla mnie - ucięła. - To raczej mało atrakcyjna rola. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jej ton był zimny i opryskliwy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Być może - zgodziłem się. - Ale dotyczy miłości, a jak mówi Yeats: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Miłość uwiła sobie gniazdko 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pośrodku nieczystości, 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Bo nie stworzy części lub całości 90 0 0 0 0 108 l0 d8 To, co nie było rozerwane. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W każdym razie, jeśli się pani na to zdecyduje, za trzy dni w Londynie dostanie pani tyle samo, ile prawdopodobnie zarobiłaby pani przez trzy miesiące w "Finansiście". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ale dlaczego ja? - wybuchła. - Jest tyle zawodowych dziewczyn do towarzystwa! 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jest pani znana. W dzisiejszych czasach, żeby dostać się na kolumny kroniki towarzyskiej, trzeba być kimś więcej niż tylko bogatym. Pani ma talent, ja mam tylko pieniądze. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nachylając się bliżej, przyjrzała mi się z niepokojem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ale w związku z tym całym rozgłosem wszyscy będą myśleli, że rzeczywiście byliśmy kochan kami. Co wtedy? Co z Frankiem, moim mężem? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Niech mu pani powie, że wyjeżdżamy do Londynu dla rozgłosu, że ma pani odegrać moją ko chankę, a nie nią zostać! Oboje jesteście aktorami, rozgłos jest chlebem powszednim waszego życia, a ta wycieczka rzuci was w sam środek zainteresowania opinii publicznej! Dlaczego miałby się temu sprzeciwiać? To prawda. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Spuściwszy wzrok, Louise Hunter poważnie zastanawiała się nad tym, co powiedziałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jest kilka przedstawień, które chciałabym zobaczyć w Londynie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - A więc obejrzymy je razem - powiedziałem, kiedy kelner dolał nam szampana. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Chcąc uniknąć zmęczenia i niewygód podróży, zarezerwowałem sześć miejsc w samolocie do Londynu, po trzy w każdym rzędzie, żebyśmy mogli zdrzemnąć się na nich podczas lotu. Nauczyłem się tego od matki, która zawsze podróżowała z koszykiem z wiktuałami przygotowanymi przez nasze go francuskiego kucharza. Samolot był zatłoczony i pozostali pasażerowie, jak również stewardesy, patrzyli z nie skrywanym oburzeniem, jak leżymy z Louise wyciągnięci na naszych prywatnych łóż kach. W pewnym momencie jakaś kobieta natknąwszy się na mnie w przejściu zapytała z sarkazmem: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Co takiego czyni was, pięknych ludzi, tak specjalnymi? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Niesprawiedliwość losu - odparłem. - Spadkiem mojej dziewczyny jest jej piękno, a moim pięknem jest mój spadek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Wynajęta przeze mnie firma reklamowa poradziła, by Louise Hunter uczynić przynętą dla brytyj skiej i amerykańskiej prasy. Poprzez nią, zapewnili mnie, środki masowego przekazu zainteresują się w końcu również mną. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Na lotnisku Heathrow brytyjska telewizja, kilka gazet i czasopism zrobiło z Louise wywiady i zdjęcia. W hotelu, gdzie udając, że utrzymujemy nasz romans w tajemnicy, specjalnie zajęliśmy osob ne, ale sąsiadujące ze sobą apartamenty, Louise odmówiła spotkań z prasą. Fotografowie brytyjscy jeździli za nami po mieście przez cały pierwszy dzień i w kilku miejscach pozwoliliśmy im nas dogo nić. Prasa upodobała sobie zwłaszcza fotografowanie Louise podczas kolacji w " Boababie", a potem w "Cockpicie", modnej dyskotece, gdzie Louise wystąpiła w sukni, która więcej odsłaniała, niż zakry wała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Podczas tańca podnieciły mnie jej obnażone piersi, jej usta dotykające mojej małżowiny, jej uda ocierające się o mnie, więc przytuliłem ją do siebie, jakby naprawdę była moją kochanką. Jej natych miastowa reakcja przypomniała mi, że żądam więcej, niż zakładała umowa. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Podczas naszej londyńskiej psychodramy, kiedy na użytek fotografów trzymaliśmy się za ręce, obejmowali, całowali i patrzyli sobie w oczy, konspiracyjne kumplostwo, jakie narzuciła Louise, po mogło mi zachowywać się tak, jakbym był namiętnie w niej zakochany. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Powiedziała mi, że jej mąż wykazał większe zrozumienie dla charakteru jej zadania, niż się spo dziewała, i że nie wydaje się jej, by jakakolwiek dawka rozgłosu i plotek o nas dwojgu mogła zmienić jego stosunek do tej sprawy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pierwsze wzmianki o naszej eskapadzie wraz z towarzyszącymi im zdjęciami zaczęły ukazywać się w nowojorskich popołudniówkach dwa, trzy dni po naszym powrocie. Po nich przyszły dłuższe, równie plotkarskie kawałki w tygodnikach, a w końcu temat podchwyciły działy "plotek o ludziach" w czasopismach ogólnokrajowych. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 W większości tych kawałków Louise nazywana była "broadwayowską gwiazdką Finansisty", ja zaś określany byłem rozmaicie: "niezależny inwestor", "partner w koncernie swojego ojca", "spadko bierca czołowej amerykańskiej fortuny żelaza i stali", "Narcyz Whalenburga" i "Złoty sierota ostatnie go potentata". Zrozumiałem wówczas, dlaczego ludzie z firmy reklamowej gwarantowali mi jedynie fakt, że trafię na łamy gazet, a nie formę, w jakiej się to stanie. Mój romans przedstawiony został przez dziennikarzy w taki sposób, by nosił pozory komentarza społecznego, chociaż to, co faktycznie odsła niały ich artykuły, było cudzołożnym mariażem plotki jako biznesu, na którym można zbić wielkie pieniądze, i amerykańskiej prasy jako środka przekazu wolnego słowa. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 To, czego tak niecierpliwie wyczekiwałem, w końcu nastąpiło: w związku z londyńską eskapadą zadzwoniła do mnie Karen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie wiedziałam, że masz słabość do łatwych dramatów, czy może łatwych aktorek? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Udałem, że nie wiem, o czym mówi. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jakich dramatów? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wszyscy o tym mówią. Nie mogę otworzyć gazety, żeby nie natknąć się na zdjęcia z tobą śli niącym się na widok Louise Hunter. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Udałem nonszalancję: 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Lubię Louise i od czasu do czasu lubię się z nią spotykać. Dużo wie o teatrze. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Z pewnością wie, co robić, żeby pisały o niej gazety - odparła Karen tonem zawodowej za zdrości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jest utalentowaną aktorką - powiedziałem - i zasługuje na swoją popularność. Ciężko praco wała, żeby ją zdobyć. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Nie wątpię. Z pewnością ciężej niż nad swoim małżeństwem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - O co ci chodzi? Ostatnim razem, kiedy widziałem Louise i Franka, byli ze sobą w jak najlep szych stosunkach - zablefowałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Słusznie powiedziałeś "ostatnim razem". Właśnie się rozstali! Wczoraj Frank wystąpił o roz wód. Nazywa cię "innym mężczyzną" w życiu Louise. Jego adwokaci muszą być zachwyceni tymi wszystkimi zdjęciami, na których, panie Finansisto, obściskujesz panią Hunter. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Byłem zaskoczony. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Gdzie o tym wszystkim słyszałaś? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Po pierwsze, piszą o tym w gazetach, a po drugie, dobrze ich zna jeden z moich przyjaciół. - Przerwała. - Również agent Louise jest wściekły. Producenci teatralni powiedzieli mu, że z powodu swojego prowadzenia zaprzepaściła szansę zagrania w filmowej wersji sztuki. Swoją drogą - dodała - kiedy poszliśmy na "Finansistę", dlaczego nie powiedziałeś mi, że sypiasz z Louise Hunter? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Po co? - zapytałem. - Wszyscy mamy swoich Rawleighów. Jak mówi Gloucester w "Królu Li rze": 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Bogdajbym oszalał! 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wtedy by moja myśl się oddzieliła 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 od moich cierpień. (Przełożył Józef Paszkowski) 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ponadto - dodałem - chociaż ty jesteś wszystkim dla Rawleigha, Louise nie jest całym moim światem, a jedynie kolejnym pomostem do zapomnienia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Karen powiedziała z goryczą, że wydaje mi się, iż jest panią swego życia, ale kiedy próbuje przekazać mi, kim jest, czuje się tak, jakby była ostatnim żyjącym mieszkańcem Wysp Pustelniczych, jedynym, który nadal mówi językiem swojego plemienia i który wie, że z jego śmiercią język jego plemienia zginie. Po czym, wciąż zła z powodu incydentu z Louise Hunter, przypuściła na mnie atak: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dla większości z nas bycie wolnym oznacza jedynie zrzucenie z siebie odpowiedzialności, ale ty, Jonathanie, ty nie jesteś odpowiedzialny wobec nikogo. Za samo kieszonkowe możesz wykupić ca łą scenę, wokół której obraca się moje życie: agencję modelek, studia fotograficzne, żurnale mody, firmy kosmetyczne. Możesz być producentem sztuki teatralnej, filmu czy serialu telewizyjnego, mo żesz kupić gazetę lub podejmować najciekawszych ludzi świata. Możesz podróżować lub mieszkać, gdzie tylko chcesz na świecie. Możesz sfinansować powstanie nowego kościoła, rozpocząć rewolucję, zostać misjonarzem lub anarchistą. Możesz oddać się zmysłom, odkrywać nowe przyjemności, odsu nąć proces starzenia się. Możesz być tym, czym Hamlet wydawał się dla Ofelii: "dworaką, wodzem, mędrca tonem, mieczem, umysłem, wzorem ukształcenia, zwierciadłem poloru, celem zwracającej się uwagi świata". (Przełożył Józef Paszkowski) Każdego dnia twoje życie, Jonathanie, może być od powiednikiem dekady w życiu innych, ponieważ przyspieszając doświadczenie, możesz spowolnić upływ czasu. Zamiast tego, żyjesz, jakby dekada znaczyła dla ciebie mniej niż pojedynczy dzień, i na wet to tracisz na jakieś tam Louisy Hunter tego świata. Dlaczego? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Karen najwidoczniej dokładnie przejrzała wszystkie pamiętniki i zapiski, jakie prowadziłem podczas mojego pobytu za granicą. Jeśli kiedykolwiek miałem wątpliwości, czy za bardzo się w nich odkryłem, czy zrobiłem to niewystarczająco, Karen rozwiała je, przesyłając mi w prezencie srebrną plakietkę na ścianę z wygrawerowanym na niej następującym cytatem: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Totalne zepsucie 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wolne dary, stanowiące o zdrowiu człowieka, zostały mu odebrane po jego upadku, naturalne dary, które nie mogą dać mu zdrowia, zostały zepsute i zbrukane... Rozum człowieka jest tak całko wicie wyłączony ze sprawiedliwości bożej, że nie potrafi wyobrazić sobie, pojąć lub zrozumieć nicze go prócz zła, nikczemności i zepsucia. Najwidoczniej jego serce jest tak zatrute grzechem, że może wyprodukować jedynie perwersję. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nasza natura jest nie tylko pusta i pozbawiona wszelkiego dobra, ale jest również tak bogata w różnego rodzaju zło, że nie może być bezczynna. Wszystko w człowieku, począwszy od rozumu, a skończywszy na woli, od duszy do ciała, jest zbrukane i przepełnione żądzą zła - albo też - krótko mówiąc, człowiek nie jest niczym więcej, jak zepsuciem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Czekając tedy, widzimy, jak ciało szuka różnych furtek, przez które chciałoby przerzucić gdzie indziej winę swoich wad. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jan Kalwin z Genewy" 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Na załączonej kartce Susan dopisała: "Dla Jonathana, którego korzenie stały się teraz gałęziami. Karen". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nigdy nie spotkaliśmy się, panie Whalen, ale miałem to szczęście, że dwa lata po śmierci pańs kiego ojca poznałem pańską matkę. Na krótko przed naszym spotkaniem kilka moich artykułów na temat okresu bizantyjskiego ukazało się w popularnych czasopismach i zaczynałem zdobywać uznanie jako archeolog. W związku z moją pracą poznałem tureckiego handlarza antykami, który sprzedał pańskiej matce dużą kolekcję dzieł sztuki, między innymi wiele poszukiwanych przez nią eksponatów. W dowód wdzięczności na wiosnę pańska matka zaprosiła go na tydzień do swojego domu w Nowym Jorku. Pewnego dnia Turek zaprosił mnie na lunch, żebym poznał panią Whalen, i wkrótce potem ona sama zaprosiła mnie na kolację. Po kolacji z dumą pokazała mi świeżo kupione dzieła. Następnego dnia przysłałem jej kilka moich książek, podkreśliwszy uprzednio te fragmenty, które mogłyby ją zain teresować. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jak tylko poznałem pańską matkę, panie Whalen, uznałem ją za bardzo atrakcyjną kobietę. Prawdę mówiąc, byłem nią oczarowany. Mógłby pan zapytać, czy gdyby pani Whalen była zwyczajną urzędniczką, też byłbym nią tak urzeczony? Ale widzi pan, ona nie była zwyczajna. Ona była panią Katherine Whalen, wdową po Horace'ie Whalenie. Tak jak urzędniczka nierozerwalnie złączona jest ze swoją nieciekawą egzystencją, tak pańska matka była nierozerwalnie złączona ze swoją przeszłoś cią, jak również z bizantyjskim splendorem swojego otoczenia: domem, strojami, biżuterią, kolekcją antyków. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Tak to się zaczęło. Od tamtej pory widywaliśmy się dwa, może trzy razy w tygodniu. Chodziliś my do teatru, galerii, na wykłady, i rozmawialiśmy o wszystkim: o miniaturowych mozaikach świętego Jana Chryzostoma, o ikonach Czterdziestu Męczenników z Samarii, o kolekcji bizantyjskich pieczęci i koptyjskich gobelinów będących w posiadaniu pańskiej matki, o moich planach pisarskich, jej mał żeństwie z Horace'em Whalenem, nawet o pana tajemniczym miejscu przebywania. Spotykaliśmy się tylko wówczas, gdy pańska matka była w jak najlepszej formie, kiedy mogła cieszyć się moim towa rzystwem tak bardzo, jak ja jej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mogę panu również powiedzieć, panie Whalen, że przez długi czas nie było między nami żadnej fizycznej bliskości i bez względu na to, czy spotykaliśmy się z jej, czy z mojej inicjatywy, zawsze ja płaciłem rachunek. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Niech pan pamięta, panie Whalen, że nie jestem bogaty. Mój ojciec był agentem ubezpieczenio wym i nie zostawił mi żadnego majątku. Utrzymuję matkę, która mieszka na Florydzie. Kiedy pozna łem panią Whalen, miałem około siedemdziesięciu pięciu tysięcy dolarów w różnych akcjach i około piętnastu tysięcy na koncie. To wszystko, co udało mi się odłożyć z honorariów za książki podczas piętnastu najbardziej produktywnych lat mojego życia. Zawsze prowadziłem bardzo uporządkowany tryb życia, ale odkąd zacząłem spotykać się z panią Whalen, wydawałem jednego wieczoru więcej, niż normalnie wydałbym na rozrywki przez cały miesiąc. W końcu zmuszony byłem zdecydować, co jest dla mnie ważniejsze: moje bezpieczeństwo finansowe czy towarzystwo kobiety tak innej od wszyst kich, jakie kiedykolwiek znałem lub kiedykolwiek mógłbym poznać. Wybrałem pańską matkę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy zostaliśmy kochankami, pańska matka nalegała, byśmy zachowali to w tajemnicy. Nie chciała prowokować plotek, które mogłyby zranić pana lub przysporzyć kłopotów jej samej, jej przy jaciołom czy pańskiej firmie. Jak pan wie, pragnąc dochować wierności pamięci swego męża, pańska matka nie chciała wyjść powtórnie za mąż. Żeby nasz związek był mniej oczywisty, kiedy odwiedza liśmy miejsca, w których pańska matka była znana, zapraszała do towarzystwa jedną ze swoich star szych przyjaciółek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ze względu na nasze wspólne zainteresowania postanowiliśmy podróżować razem do miejsc, w których żadne z nas nigdy nie było. W tym czasie pańska matka nie cierpiała jeszcze na chorobę, która dotknęła ją później. Uwielbiała podróże, lubiła dobre jedzenie i była wspaniałą towarzyszką. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ponieważ czuła się w obowiązku podróżować pierwszą klasą, wzięła na siebie pokrycie kosztów podróży i hoteli. Wynajmowała największe apartamenty, jeden dla siebie, a drugi, dla zachowania dys krecji, rezerwowała na moje nazwisko. Kierownictwo hotelu proszone było zawsze o przydzielenie jej dodatkowej obsługi, a wynagrodzenie tych wszystkich ludzi włączone było do rachunku hotelowego, płaconego bezpośrednio przez lokalny oddział waszego rodzinnego banku. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Nie można powiedzieć, żeby pańska matka nie przykładała wagi do pieniędzy, bardzo intereso wała się sytuacją na giełdzie. Raz, na przykład, kiedy byliśmy w Wenecji, dowiedziała się od swoich maklerów, że ceny akcji spadają. Podczas obiadu na tarasie wychodzącym na Canale Grande powie działa mi, że recesja się pogłębia i że poprzedniego dnia straciła, przynajmniej na papierze, blisko sześćdziesiąt dwa miliony. Po południu poprosiła o najnowsze gazety amerykańskie, a kiedy jeden z kierowników hotelu je przyniósł, zażartowała, że przy tak opłakanym stanie gospodarki amerykańs kiej radziecka "Prawda" zamieszcza prawdopodobnie bardziej wiarygodne prognozy na temat tego, co stanie się na Wall Street, niż "Wall Street Journal". Natychmiast kierownik hotelu zaofiarował się przynieść pańskiej matce najświeższe wydanie "Prawdy". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na pytanie, gdzie w Wenecji można dostać "Prawdę", odpowiedział, że ją prenumeruje i chętnie przetłumaczy każdy artykuł, jaki szczególnie ją interesuje. Pańska matka zapytała zdziwiona, jak to się stało, że zaprenumerował taką gazetę. Przyznał się, że jest komunistą, że studiował w Związku Ra dzieckim, a nawet był sekretarzem lokalnej komórki partyjnej. Niemile zaskoczona, gdyż hotel przy jmujący wyłącznie najlepszą klientelę był jednym z jej ulubionych, zapytała, co myśli o Ameryce. "Ameryka stała się podżegaczem wojennym, madame - odparł. - I nie wróży nic dobrego przyszłości ludzkości". "Jak pan może mówić takie rzeczy? - spytała pani Whalen. - I kto poddał panu taki po mysł?" Kierownik skłonił się uprzejmie: "Dowiedziałem się tego między innymi od kogoś, kogo zna pani całkiem dobrze". "Niemożliwe - zaprotestowała pańska matka. - Któż to taki?" "Pan Horace Sumner Whalen, madame. Pan Whalen powiedział to w przemówieniu, jakie wygłosił podczas pobytu w Związku Radzieckim. Cały tekst przemówienia opublikowała "Prawda", chociaż prasa amerykańska zamieściła tylko jego małe fragmenty". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ale wracając do mojej historii. Ponieważ wydatki pańskiej matki pokrywał bank, pani Whalen rzadko miała przy sobie gotówkę. Jeśli potrzebowała dodatkowych pieniędzy, pożyczała je od portiera hotelowego, który dopisywał te sumy do rachunku. Do mnie należało dawanie napiwków. Była to je dyna odpowiedzialność finansowa podczas naszych podróży, jakiej mogłem się podjąć, i kiedy zacho dziła taka potrzeba, wypłacałem napiwki. W końcu, żeby być zawsze przygotowanym na tę okolicz ność, zacząłem nosić ze sobą dyplomatkę wypełnioną jedno, pięcio-, dziesięcio- i dwudziestodolarów kami do rozdawania napiwków w restauracjach, klubach nocnych, taksówkach, garażach, statkach, pociągach, lotniskach, gospodach, uzdrowiskach, klinikach - jednym słowem, wszędzie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jak sobie przypominam, płaciłem po mniej więcej dziesięć dolarów każdemu bagażowemu i kel nerowi, pięć butlerowi, dwadzieścia pięć stewardowi i oficerowi trzymającemu w depozycie kosztow ności na statku, pięć kierownikowi gońców hotelowych, każdej pokojowej i służącemu, czterdzieści do pięćdziesięciu każdemu prywatnemu przewodnikowi po muzeum lub wykopaliskach, sto kierowni kowi hotelu, dwadzieścia pięć bileterowi w teatrze. Każda wynajęta krawcowa dostawała czterdzieści, a telefonistki w centralce hotelowej, sekretarki, szoferzy, masażyści, kosmetyczki i fryzjerzy dostawali każdy po dwadzieścia pięć dolarów. Naturalnie, wiedząc, kim jest pańska matka, i widząc, jak wygod nie lubi mieszkać i podróżować, większość ludzi, z których pomocy korzystaliśmy, czy byli to szwaj carscy stewardzi w wagonie sypialnym, czy irańscy poganiacze mułów, oczekiwała sutych wynagro dzeń. Choć to ja rozdawałem napiwki, myśleli, że pieniądze pochodzą od pani Whalen, i mogę pana zapewnić, żaden z nich nigdy nie był zawiedziony. Byłem hojny aż do przesady: pod koniec drugiego roku mojej znajomości z pańską matką z całych oszczędności zostało mi jedynie dwa tysiące dolarów i nie posunąłem się ani o krok w pracach nad książką o historycznych konsekwencjach chrztu Teodo zjusza, syna cesarza Maurycego, w 584 roku. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nigdy nie wspomniałem pańskiej matce o problemach, jakie stwarzało dla mnie dawanie napiw ków. Jak mógłbym to zrobić? Podczas naszego związku było to jedyne finansowe zobowiązanie, ja kiego się podjąłem, i stanowiło minimum tego, co jako dojrzały i czynny zawodowo mężczyzna mog łem dla niej zrobić. Widzi pan, kochałem Katherine bardziej niż kogokolwiek i wyznanie jej, że wyda łem wszystkie pieniądze na napiwki dla kelnerów, byłoby równoznaczne z przyznaniem się, że od tej chwili jestem całkowicie od niej zależny finansowo, co brutalnie wypaczyłoby prawdziwy charakter naszych stosunków. Jeśli nie było mnie na nią stać, tym gorzej dla mnie. Postanowiłem jednakże nigdy jej o tym nie mówić. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Zamiast tego napisałem do niej, że muszę szybko skończyć książkę i póki jej nie ukończę, nie będę mógł się z nią widywać. Pańska matka uznała mój list za dowód, że już jej nie chcę, i tydzień później odeszła. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 A oto kolejny przyczynek do niepisanej historii mojej rodziny. Po nabożeństwie w Kościele Prezbiteriańskim na Madison Avenue, kiedyś ulubionym kościele matki, zagadnął mnie uprzejmie ele gancko ubrany starszy dżentelmen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy pan Jonathan Whalen, syn świętej pamięci pani Katherine Whalen? - zapytał. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy odpowiedziałem twierdząco, przedstawił się jako pan Władimir Borys, szewc i właściciel małego warsztatu szewskiego na East Side, robiącego buty na zamówienie. Po drodze do mojego ho telu opowiedział mi, że przez ponad dziesięć lat szył, a niekiedy reperował buty moich rodziców. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Według jego słów, dwie pary nowych butów wystarczały mojemu ojcu na dwa, trzy lata, ale mo ja matka zwykle co miesiąc zamawiała kolejną parę lub dwie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pani Whalen miała kłopoty ze stopami - opowiadał pan Borys. - Nie pomogło jej kilka operacji stóp, więc próbowała złagodzić ból, szyjąc u mnie buty na miarę. - Zamyślił się, po czym ciągnął dalej: - Prawie pękło mi serce, kiedy znalazłem ten nadajnik w obcasie jednego z jej butów. Widzi pan, myś lałem, że może niechcący przyczyniłem się do jej depresji. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Udając, że sprawa jest mi znana, zapytałem: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jak pan go znalazł? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pan Borys wydawał się być przejęty. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pani Whalen wpadła do przymiarki i wtedy zauważyłem, że obcas jednego z butów, które mia ła na sobie, jest lekko skrzywiony. Zaofiarowałem się, że naprawię go na miejscu, i kiedy zdjąłem ob cas, odkryłem w środku mały metalowy przedmiot - sprytnie schowany miniaturowy nadajnik. Oczy wiście, pokazałem go pańskiej matce, a kiedy uświadomiła sobie, że ktoś ją szpieguje, strasznie się zmartwiła. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - I co było dalej? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Wezwała mnie, bym sprawdził jej wszystkie buty. Większość z nich zawierała nadajniki. A po nieważ co jakiś czas naprawiałem także jej torebki, sprawdziłem je również. W większości z nich, tak jak w butach, ukryte były nadajniki. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Zbliżyliśmy się do mojego rogu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pani Whalen zwierzyła mi się później - powiedział pan Borys, jakby chciał wręczyć mi przed rozstaniem ostatni podarunek swojej pamięci o mojej matce - że wynajęty przez nią specjalista od elek troniki wymontował takie nadajniki z jej samochodów oraz wszystkich aparatów telefonicznych. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy kiedykolwiek powiedziała panu, kto zainstalował te urządzenia podsłuchowe i dlaczego była śledzona? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pewnego dnia, kiedy przyszła do mojego sklepu, wydawała się być bardzo chora, prawie nie była sobą - zaczął pan Borys zmieniając ton głosu. - Proszę mi wybaczyć, ale wydaje mi się, że była pod wpływem alkoholu. Powiedziała mi, że nadal jest obserwowana i że dowiedziała się, że rozkaz śledzenia wydał ktoś wysoko postawiony w firmie pańskiego ojca - mężczyzna, który jest również pa na ojcem chrzestnym. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy wiedziała, dlaczego ją śledzono? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pańska matka powiedziała mi, że widuje się z mężczyzną, którego bardzo lubi, może nawet kocha. Jest nim nieco młodszy od niej autor książek o historii i archeologii. Najwidoczniej pański oj ciec chrzestny podejrzewał, że ten pisarz czyhał na jej pieniądze, i dlatego kazał ją śledzić. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Whalen zamówił drinka. Stał przy ladzie w barze w Pittsburghu. Dwóch mężczyzn rozmawiają cych nie opodal obrzuciło go spojrzeniem. Strzępy ich rozmowy docierały do niego ponad zgiełkiem szafy grającej i telewizora. Barman wytarł szklankę, napełnił ją alkoholem i popchnął w kierunku Whalena. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen odchylił się do tyłu i rozejrzał po sali. Oparłszy łokieć o ladę, młoda murzyńska dziew czyna usadowiła się na stołku przy kontuarze i kołysząc nogami utkwiła wzrok w Whalenie. Była sa ma, wyraźnie polowała na faceta. Jej wygląd i zachowanie podnieciły go, zamówił kolejnego drinka i przysunął się do niej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że się tu wciskam - powiedział kładąc dłoń obok jej ręki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie - odpowiedziała. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Zastanawiam się, czy nie wybrałabyś się ze mną za miasto na dzień lub dwa. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Po co? - spytała. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Spojrzał jej prosto w oczy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Podobasz mi się. Taka dziewczyna jak ty może sprowokować mnie do rzeczy, jakich nie zro biłbym z żadną białą kobietą. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Uśmiechnęła się. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy zawsze zaczynasz tak obcesowo? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tylko kiedy chcę, żeby dziewczyna tak samo mi odpowiedziała. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Co jeszcze chciałbyś robić? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zobaczyć dom w Whalenburgu w Zachodniej Wirginii , kawałek drogi z Pittsburgha. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dziewczyna słuchała, sącząc swojego drinka. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego miałabym wybrać się na przejażdżkę do jakiejś odległej stodoły z kimś, kogo nawet nie znam? Co bym z tego miała? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pieniądze... i mogłabyś też obejrzeć dom. To niezłe miejsce z mnóstwem pokoi, starymi meb lami, obrazami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Bawiła się szklanką. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy masz zamiar kogoś tam oskubać? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tylko moje wspomnienia - powiedział Whalen. - Jako dziecko mieszkałem w tym domu. Był zamknięty przez lata, ale wciąż jest tam mnóstwo moich rzeczy. Po prostu nie chciałbym chodzić sam po tych wszystkich pokojach. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy dobrze rozumiem: teraz, w środku nocy, chcesz odwiedzić opuszczony dom gdzieś pod jakimś Gównoburgiem? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen uśmiechnął się. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Moja matka tak samo je nazywała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Co chciałbyś, żebym tam robiła? - zapytała dziewczyna, podejrzliwie się mu przyglądając. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nic, czego jeszcze nie robiłaś. Nic, czego byś nie umiała 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - powiedział Whalen - i nic, co by cię mogło boleć. - Przerwał. - Poza tym zapłacę ci tyle, że ci się to opłaci. Czy masz coś lepszego do roboty? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie - powiedziała, kończąc drinka. - W mojej rodzinie nie ma opuszczonych domów. I zawsze potrzebuję gotówki. Czy wiesz, jak trafić do tego Whalenburga? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To wszystko, co wiem - powiedział Whalen. - Jedźmy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Murzyni w tym kraju nasuwają mi myśl o pewnych ptakach, jakie widziałem w Afryce. Unoszo ne w górę i w dół prądami powietrza, latają godzinami bez najmniejszego wysiłku, ale kiedy dotkną ziemi, rzucają się do przodu, ślizgając się na swoich krótkich, grubych nogach i natężając wszystkie si ły, by wytrzymać gwałtowne lądowanie. Nie mogąc wyhamować, próbują wbić się w piasek brzucha mi, szyjami, dziobami i,bez reszty tym pochłonięte, zderzają się z tym, co akurat stoi na ich drodze. Często można je spotkać ze złamanym skrzydłem, nogą, dziobem czy kręgosłupem. Nie mogąc pofru nąć, ranne stworzenie będzie wlokło się po ziemi, aż dotrze do swojego gniazda w gęstwinie. Obser wując te okaleczone ptaki, zastanawiałem się zawsze, czy zazdroszczą wolności latającym krewnia kom, czy też zadowolone są ze swego nowego losu: przykute do ziemi, ich jedynego środowiska i schronienia, z przeszłością, która jest ich nieszczęściem, nigdy już nie mogąc wzbić się w powietrze. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wszystkie ściany w domu, te pomalowane w delikatne wzory, jak również te pokryte gobelina mi, portretami czy ciemnymi krajobrazami, wypłowiały i przybrały pastelowe barwy. Dywany czuć by ło stęchlizną; parkiety dawno nie były woskowane. Whalen podniósł zakurzone pokrowce, żeby popa trzeć na krzesła. Ich delikatne nogi i misternie rzeźbione poręcze wciąż były żywe w jego pamięci. Stoliki nadal stały w tych samych miejscach w rogach pokoju koło okien i przy szezlongach, jakby czekały, by znów ich używać, jakby nie pogodziły się z tym, że wraz z utratą swojego połysku straciły swą użyteczność. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W łazience matki szybko odnalazł drogę do ukrytej w ścianie pod umywalką szafki na lekarstwa. Kilka rozrzuconych fiolek - wśród nich próbki nowo wprowadzonych lekarstw - zaśmiecało półki. Przypomniawszy sobie, jak łatwo lekarz rodzinny przepisywał jej te lekarstwa, Whalen wziął dwa opakowania i przeczytał wszystkie instrukcje, zalecenia i przeciwwskazania: "na złagodzenie objawów depresji", "na odwrócenie zachowań psychotycznych", "na opanowanie otwartej wrogości towarzy szącej organicznej chorobie mózgu", "tylko dla pacjentów pozostających pod ścisłą kontrolą lekarską", "na złagodzenie ostrej apatii, podniecenia, niedorozwoju psychomotorycznego", "konieczna szczegól na ostrożność przy podawaniu leku pacjentom ze skłonnością do nadużywania alkoholu", "przedaw kowanie może spowodować histerię, stupor, komę, szok, niewydolność oddechową i śmierć". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dziewczyna zgasiła światło w sypialni matki i zapaliła mniejszą lampkę w garderobie. Zostawiła drzwi do garderoby otwarte, zdjęła pończochy, rozpięła stanik i powiesiła go na gałce, po czym ściąg nęła majtki. Bez słowa podeszła do Whalena, wyciągnęła rękę, wzięła jego dłoń i podniosła ją do swo ich piersi, a następnie poprowadziła niżej i przycisnęła do swojego ciepłego, suchego ciała. Odrzuciła głowę do tyłu, usiadła koło niego na łóżku i czekała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W bladym świetle dochodzącym z garderoby Whalen studiował jej wystające kości policzkowe, lekko skośne oczy, pełne wargi i kontemplował sposób, w jaki jej ostre rysy kontrastowały z gładkimi konturami ciała. Myślał o niej jak o swojej zdobyczy, afrykańskiej dziewczynie, którą on, biały myśliwy zza mo rza, wytropił w Mombasie. Jej życie w slumsach Pittsburgha było dla niego jak dżungla, a on był dla niej tak nieosiągalny, jak teraz nieosiągalne było dla niego jego dzieciństwo w tym domu. Dlatego z nią mógł ulec swoim najskrytszym pragnieniom, zapamiętać się w tym, co ośmieliłby się robić jedy nie w myślach. Narzuciwszy dziewczynie swoje pożądanie, mógł się jej oddać i w swym oddaniu wciągnąć ją w plan swoich myśli. Tu, wśród reliktów dzieciństwa, mógł uciec od przeszłości z tą czarną dziewczyną, która nigdy nie przekroczyłaby progu tego domu, kiedy tętniło w nim życie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Wyobrażając sobie, że jest myśliwym, który niebawem wyzwolony zostanie przez swoją zdo bycz, pocałował ją w szyję, osunął się na łóżko i dotknął ustami jej wzgórka. Dziewczyna zarzuciła mu uda na ramiona i zawisłszy okrakiem na jego szyi położyła się na wznak, przyciskając jego twarz do swego łona i obejmując go nogami, aż skupiony na dawaniu jej rozkoszy zaczął się dusić, walcząc o powietrze, które teraz mogła dać mu tylko ona. Jego puls bił jak szalony. Kiedyś, nurkując w Afry ce, natknął się na węża morskiego, niezwyciężonego władcę głębin, zwiniętego w gęstwinie raf kora lowych. W przypływie paniki odskoczył do tyłu, ale wąż podążał za nim bez najmniejszego wysiłku, aż dogonił go i spokojnie wijąc się u jego boku, patrzył nań swoimi pozbawionymi powiek oczami. Jonathan przypomniał sobie, jak szybko się zmęczył, jak czuł się pokonany i jak nienawidził tego stworzenia, które obdarzone przez naturę jednym lekkim płucem, mogło oddychać bardziej efektyw nie niż on ze swoimi dwiema wielkimi butlami, które dźwigał na plecach. Teraz, podniecony przez dziewczynę, nie mogąc już nad sobą zapanować, zazdrościł wężowi jego zdolności zwalniania i kontr olowania szybkości bicia serca nawet u szczytu podniecenia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 0 Stanął cicho przy łóżku. Spała z głową na poduszce na wysokości jego kolan. Spojrzał na resztki jej makijażu popękane wzdłuż malutkich zmarszczek wokół oczu i sklejone potem u nasady nosa. Kiedy kładł rękę na kocu, przyszło mu do głowy, że dziewczyna tylko udaje, że śpi, a faktycznie spodziewa się jego dotknięcia. Cofnął dłoń. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen otworzył teczkę z różnymi listami. Niektóre z nich adresowane były do niego. Pierwszy pisany był na papeterii jego ojca. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 "Drogi Jonathanie, 90 0 0 0 0 108 l0 d8 27 lipca odesłałem na obóz kartę informacyjną, w której zaznaczyłem, że będziesz wracał do domu pociągiem, i dołączyłem czek na 53 dolary 61 centów. Organizatorzy obozu kupią Ci bilet i da dzą 15 dolarów na posiłki i inne niezbędne wydatki. Żebyś podróżował wygodnie, kupujemy Ci bilet pierwszej klasy w wagonie Pullmana. Obiad i kolację dostaniesz do przedziału, a bagażowy powie Ci, kiedy masz wysiąść. Daj mu dolara napiwku za podróż do Pittsburgha i tyle samo kelnerowi. Twój harmonogram jest następujący: 18 sierpnia o 10 rano kończy się obóz. Organizatorzy wsadzą Cię do pociągu w Plymouth w Indianie. Twój pociąg nazywa się Fort Pitt. Odjeżdża o 10.56, a przyjeżdża do Pittsburgha o 19.45. Powiedz bagażowemu, że wyjdę po Ciebie na stację. Jestem pewien, że będzie wiedział, kim jestem. Baw się dobrze na obozie i wracaj pełen sił i energii. Przyjemnej podróży. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Serdeczności, Ojciec" 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wziął następny list, starannie napisany na maszynie na papierze firmowym. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Drogi Synu, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dostałem dwa listy od Ciebie i zrobiły mi one wielką przyjemność, ponieważ, jak wiesz, bardzo za Tobą tęsknię i cieszę się, że za osiem, dziewięć dni znowu Cię zobaczę. Rozmawiamy o Tobie z matką każdego dnia. Ona częściej dowiaduje się o Ciebie w szkole, więc wie,jak dobrze sobie tam radzisz, co oczywiście nie jest dla mnie żadną niespodzianką. Cieszę się, że masz dobrą pogodę, u nas wręcz przeciwnie: ciągłe deszcze i w ogóle paskudnie. Rozumiem, że codziennie grasz w tenisa i pły wasz - to dobre dla Twojego zdrowia. Ucz się dalej dobrze i uważaj na siebie. Cieszymy się, że wkrót ce Cię zobaczymy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Całuję Cię mocno, Ojciec" 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W lewym dolnym rogu listu zauważyć można było ślady napisanego na maszynie, a następnie wymazanego przez sekretarkę ojca zdania: "Przedyktowane, ale nie przeczytane". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Inny stary list, tym razem z kancelarii burmistrza, Pittsburgha, adresowany był do W.P. Jonatha na Jamesa Whalena. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Drogi Jonathanie, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Żadne moje słowa nie mogą złagodzić bólu z powodu straty ojca, ale chcę, żebyś wiedział, iż moje myśli są z Tobą. Nic więcej my żyjący nie możemy uczynić, jak tylko pamiętać o Twoim ojcu w naszych modlitwach. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Najserdeczniejsze pozdrowienia, John Lee Overholt, burmistrz" 90 0 0 0 0 108 l0 0 l0 48 Kolejny list, od dziekana wydziału w Yale, Jonathan pamiętał dobrze. Otrzymał go tuż przed wyjaz dem za granicę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Komisja zapoznała się z Pańskimi wynikami w semestrze wiosennym. Jak Pan wie, nie zdał Pan egzaminów z angielskiego, nauk politycznych, historii i antropologii. Nie udało się Panu sprostać mi nimalnym wymogom systemu punktowego. Ponieważ Pańskie dotychczasowe wyniki nie dają żad nych formalnych podstaw do stwierdzenia, że jest Pan w stanie wykazać się akademicką dyscypliną i osiągnięciami naukowymi, komisja postanowiła usunąć Pana z wydziału. Po należytym rozważeniu jej opinii, zaakceptowałem tę decyzję i wydałem polecenie, by sekretariat nie wpisywał Pana na na stępny semestr. Przykro mi, że kroki te okazały się niezbędne, i życzę Panu sukcesów w przyszłości." 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 W tej samej kupce znalazł list do ojca, pisany ręcznie na papierze listowym Białego Domu i podpisany przez prezydenta. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Najdroższy Przyjacielu, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy zaczynam tę kampanię wypełniania dla dobra naszego kraju moich ślubowań, najbardziej dodaje mi otuchy świadomość, że naszej partii nie będzie brakowało środków, bym z przesłaniem mo jej wyborczej krucjaty dotarł do wszystkich rodaków. Nie umiem w pełni wyrazić podziękowań za Twoją dotację - najhojniejszą w historii naszej partii - ale chciałbym zapewnić Cię o mojej głębokiej wdzięczności. Jako przyjaciel i jako Republikanin wykonałeś wspaniałą robotę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Najlepsze życzenia dla Ciebie, Katherine i Jonathana." 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Po liście od prezydenta Jonathan natknął się na dyplom doktora honoris causa wydziału prawa na Uniwersytecie w Yale. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Horace'ie Sumnerze Whalenie, liderze przemysłu i założycielu miasta, Twoja kariera jest ży wym przykładem, że amerykański mit o sukcesie może się spełnić. Łącząc bogactwo naturalne Za chodniej Wirginii z zasobami innych stron, sprawiłeś, że kawałek ziemi nad rzeką rozkwitł w bogate przemysłowe miasto, które nosi Twoje imię. Przyczyniłeś się znacznie do rozwoju potencjału prze mysłowego swojego kraju, który jest ważnym czynnikiem utrzymania obecnego niełatwego pokoju oraz podstawą wzrostu wysokiego standardu życia. Zaniepokojony niebezpiecznym stanem spraw światowych, poświęciłeś się zadaniu zrozumienia przyczyn obecnych napięć w świecie, a także uświa domienia swoim rodakom potrzeby inteligentnego działania w celu uniknięcia tragedii kolejnej wojny światowej. W uznaniu Twoich wybitnych osiągnięć jako przemysłowca, filantropa, obywatela i eksper ta od spraw międzynarodowych, mocą autorytetu rektora Uniwersytetu i za zgodą członków Zarządu, nadaję Ci stopień Doktora Praw z jego wszystkimi prawami, honorami i przywilejami." 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen wziął teczkę z wycinkami z gazet i przeglądał pięciocentymetrowe nagłówki nowojors kich i pittsburghskich dzienników. "Horace Whalen utonął." "Budowniczy Imperium Przemysłowego ofiarą morza." "Ojcowie miasta opłakują Whalena." "Horace Sumner Whalen nie żyje." 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Inne wycinki zawierały fragmenty biografii jego ojca: "Podczas swojego przykładnego życia Horace Sumner Whalen przekształcił jedną walcownię w multimiliardowe imperium, pierwotnie zlo kalizowane w Whalenburgu, założonym przez Whalena, a następnie nazwanym jego imieniem mieście w Zachodniej Wirginii. Nazywany przez swoich wrogów "samotnym wilkiem" amerykańskiego bizne su i "feudalnym lordem Whalenburga", Whalen stawiał czoło najpotężniejszym przeciwnikom: prezy dentom Stanów Zjednoczonych, Kongresowi, biurokracji federalnej, związkom zawodowym i same mu przemysłowi ciężkiemu". "Urodzony w Mesabii, górniczym rejonie Minnesoty, w kalwińskiej ro dzinie, Horace Whalen nigdy nie skończył szkoły podstawowej". "W wieku trzynastu lat dostał pierw szą pracę - jako goniec w miejscowym przedsiębiorstwie wydobycia rudy. Szybko awansował na coraz bardziej odpowiedzialne stanowiska, a w wieku lat dwudziestu został kierownikiem huty. Dwa lata później założył własne przedsiębiorstwo, które nigdy nie przyniosło strat". "Śmierć Horace'a Sumnera Whalena zapisała ostatni rozdział w sadze o rozkwicie amerykańskiego przemysłu ciężkiego i jego le gendarnych przywódcach. Jej bohaterami są: Andrew Carnegie, Henry Clay Frick, Charles Schwab, F.F. Jones, Henry Phipps jr, Ernest Tenet Weir i Horace Whalen. Byli twardzielami zaangażowanymi w twardy biznes. I pomogli uczynić nasz naród twardym". "Żarliwy fundamentalista chrześcijański, Horace Sumner Whalen, opowiedział wiele lat temu reporterom, że zaczynał każdy dzień tą samą modlitwą, inspiracji szukał w dziełach Dickensa, Thoreau, Walta Whitmana i Robinsona Jeffersa, a przynajmniej raz w tygodniu słuchał Toccaty i Fugi D-moll Bacha". "Whalen powiedział kiedyś, że jeśli podoba mu się Konstytucja Stanów Zjednoczonych wraz z jej postulatem rozłożenia władzy, to nie dlatego, że uważa, iż wszyscy ludzie jednakowo zasługują na udział w rządach, ale ponieważ Kon stytucja właściwie zinterpretowała wprowadzone przez Jana Kalwina pojęcie naturalnego zepsucia człowieka, które tak oto przedstawił w swojej "Nauce religii chrześcijańskiej": "... zatem z powodu wad lub niedoskonałości ludzi, bezpieczniejsze i znośniejsze jest, gdy władza znajduje się w rękach wielu... a kiedy jeden rościć sobie będzie więcej, niż ma do tego prawo, wielu może działać na rzecz powściągnięcia jego ambicji". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jonathan wyciągnął program Dorocznej Kolacji Instytutu Amerykańskiego Przemysłu Ciężkie go. Kolacja tamtego roku wydana została na cześć jego ojca, który był poprzednim prezesem instytu tu. Środek okładki zajmował wypukły medalion z folii aluminiowej z wyrytym na nim biegnącym by kiem, symbolem instytutu, i wykaligrafowanym napisem: "Wielki i rozwijający się kraj". Oprócz otwie rającego przyjęcie przemówienia Horace'a Whalena, główną atrakcją wieczoru był wykład generała Thomasa B.F. Gertnera, Głównego Dowódcy Połączonych Sił Zbrojnych w Południowo-Wschodniej Azji pod tytułem "SEATO - siła na rzecz pokoju". Menu składało się z kremu z langusty z sherry, grzanek, filetu de boeuf a la mode, złotych kwiatonów, sałatki, mrożonego sufletu "Alaska", jubileu szowych czereśni flamb, ptifurek i małej czarnej. Jonathan próbował wyobrazić sobie ojca rozwijają cego serwetkę, delektującego się kolacją i uprzejmie oklaskującego przemówienia. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Treść innych artykułów z gazet oraz teksty pewnych przemówień publicznych wskazywały, że Horace'owi Whalenowi łatwiej było zaakceptować fakt, że jego syn ukrywał się przed wojskiem, niźli oklaskiwać generała Gertnera, głównego mówcę tego wieczoru. Zaledwie kilka dni przed tą kolacją Horace Whalen był gościem telewizyjnego programu "Stanąć przed narodem". Przedstawiony jako propagator silnie antymilitarystycznego punktu widzenia, odpowiadał na pytania czołowych dzienni karzy w kraju. W stenogramie z programu telewizyjnego zacytowane są jego słowa: "Połowa każdego naszego dolara i ponad osiemdziesiąt procent budżetu energetycznego idzie na wojsko. Choć przy pomocy naszych obecnych środków atomowych moglibyśmy pięćdziesiąt razy wysadzić w powietrze każde radzieckie miasto, codziennie produkujemy dwie kolejne bomby nuklearne, każda o megatona żu silniejszym niż wszystkie bomby zrzucone przez obie strony podczas drugiej wojny światowej. Po łowa naukowców i inżynierów tego pokolenia przygotowuje dla Departamentu Obrony ponad dwa dzieścia tysięcy projektów przyszłej broni, od samonaprowadzających rakiet i niszczących satelitów po promienie śmierci oraz lasery zdolne stopić czołgi, samoloty i satelity. Tymczasem koszt jednego ame rykańskiego samolotu bojowego przekracza dwukrotnie cały budżet narodowy na uzdatnianie wody. Tak bardzo okopaliśmy się w gospodarce wojennej oraz produkcji na potrzeby wojny i tak bardzo przyzwyczailiśmy się do niej, że większość Amerykanów wierzy, iż jedynie nowa wojna lub prowa dzące do niej wydatki militarne mogą zapewnić nam pełne zatrudnienie i produkcję. Jednakże, jak uczy historia, gospodarka wojenna może tylko narazić nas na galopującą inflację, nie wspominając o gigantycznych rozmiarów przemysłowych i ludzkich stratach". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W osobnym albumie oprawnym w przezroczysty plastik Jonathan znalazł wycinki o swojej mat ce. "Wczorajszej nocy zmarła pani Katherine Furston Peck Whalen, jedna z najbogatszych kobiet Ameryki. Z wdziękiem i gracją dzierżyła berło wielkiej damy amerykańskiego przemysłu. Zarządzała swoim czterdziestopokojowym domem w Whalenburgu, a po śmierci męża nadal utrzymywała domy w Nowym Jorku, Southampton, Palm Springs oraz swój ulubiony jacht na Morzu Śródziemnym. Sprawowała również pieczę nad ogromną rodzinną kolekcją sztuki bizantyjskiej i założyła Centrum Studiów Bizantyjskich imienia Katherine Whalen w Whalenburgu, mieście, w którym wciąż znajdują się huty stali Koncernu Whalena. Często wymieniana jako jedna z dziesięciu najlepiej ubranych kobiet świata, pani Whalen posiadała biżuterię ocenianą na miliony dolarów". "Wraz ze śmiercią Horace'a Sumnera Whalena pani Whalen odziedziczyła w samych tylko wolnych od opodatkowania obligacjach ponad ćwierć miliarda dolarów". "Powszechnie uważano, że po śmierci męża pani Whalen przez lata pogrążona była w smutku, mimo pociechy, jaką stanowił dla niej jedyny syn, Jonathan". "Zgodnie z instrukcjami swego zmarłego męża pani Whalen zostawiła cały majątek synowi, Jonathanowi Jame sowi Whalenowi". "Jonathan mieszka za granicą - łączy studia z podróżowaniem". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jonathan natknął się na teczkę z wycinkami prasowymi, z napisem "Przekłamania", skreślonym ręką jego matki. Były w niej artykuły z gazet i czasopism podające w wątpliwość oficjalne oświadcze nie rodziny, według którego śmierć ojca nastąpiła na skutek ataku serca po kąpieli w morzu przed let nim domem Whalenów w Rhode Island. Artykuły mówiły o pani Jean Roberts jako "tej drugiej" w ży ciu ojca. Pani Roberts była wiceprezesem jednego z należących do ojca przedsiębiorstw. Niektórzy re porterzy zauważyli, że podczas gdy pani Whalen przebywała w domach w Whalenburgu, Southamp ton, Nowym Jorku i Palm Springs, Horace Whalen często używał w interesach posiadłości w Rhode Island. Według innych doniesień, pani Roberts nabyła pobliski dom w Rhode Island, który spłaciła przy pomocy pokaźnej pożyczki zaciągniętej w jednej z firm Horace'a Whalena. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Odrzucając rodzinną wersję okoliczności śmierci Horace'a Whalena, artykuły prezentowały własne fakty: że kiedy na miejsce wypadku przyjechała karetka, pani Roberts miała na sobie koszulę nocną, że Horace Whalen, ubrany jedynie w kąpielówki, znaleziony został martwy na plaży przed do mem pani Roberts, że późny październik, po zachodzie słońca, nie był odpowiednią porą na kąpiel w morzu, że ubranie Horace'a Whalena leżało porozrzucane w sypialni pani Roberts, a autopsja wyka zała ślady alkoholu we krwi i żołądku zmarłego. Inne gazety, cytując jednego z obecnych na miejscu paramedyków, snuły przypuszczenia na temat znacznego upływu czasu między atakiem Whalena a przywołaniem karetki przez panią Roberts, kiedy to pani Roberts prawdopodobnie się ubrała, wciągnęła kąpielówki na konającego kochanka i wyprowadziła go na plażę, gdzie ten stracił przytom ność i umarł. Zastanawiano się, czy gdyby pani Roberts zadzwoniła po karetkę w chwili, kiedy Horace Whalen dostał ataku serca, lekarze zdołaliby uratować mu życie, choć już chyba nie jego wizerunek publiczny: dumnego mężczyzny, który nigdy nie oddaje się błahym przyjemnościom. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W pierwszej chwili artykuły wstrząsnęły Jonathanem. Nie żeby zaszokowała go obecność pani Roberts w życiu ojca; na zdjęciach wydawała się nieco pulchną kobietą o nieokreślonym wyglądzie. Zaszokował go jej wiek: pani Roberts była piętnaście lat starsza od Katherine Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Myśli Jonathana zdominował obraz śmierci ojca. Widział, jak kocha się z panią Roberts. Nagle krztusi się i z trudem łapiąc oddech, chwyta za piersi. Pocąc się i trzęsąc, unosi się nad swą partnerką, by po chwili, straciwszy przytomność, ponownie się na nią zwalić. Pani Roberts krzyczy, po czym w panice wydostaje się spod jego ciała i, przewracając go na plecy, zaczyna polewać mu głowę szam panem, moczyć klatkę piersiową lodowatą wodą i błagać, by nie umierał. Bełkocząc, kaszląc i szep cąc, ojciec wskazuje plażę. Pani Roberts rozumie, o co mu chodzi. Wciska na niego kąpielówki i po maga mu wstać, ale ojciec nie mogąc utrzymać swojego ciężaru, upada na podłogę. Pani Roberts po maga mu położyć się na łóżku. Prosi, by odpoczął, podczas gdy ona zarzuci coś na siebie - przecież nie mogą jej zastać nago. Po chwili raz jeszcze pomaga mu wstać i, położywszy jego rękę na swoim ramieniu,ciągnie go przez sypialnię, salon, oszkloną werandę, taras, drewniane schody, a następnie wąską ścieżką między trawiastymi wydmami na plażę. Przez całą drogę ojciec charczy, dyszy, chwyta ciężko powietrze; oparty o panią Roberts, powłóczy nogami po piasku. Są teraz nad oceanem, uno sząca się nad nimi mgiełka owiewa im twarze, a fale muskają im kostki. Tu ojciec potyka się po raz ostatni i upada. Jonathan zobaczył, jak oblewa go morska piana. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 2 0 1 0 l0 0 l0 47b8 Inna teczka zawierała kilka arkuszy nie używanych znaczków pocztowych z podobizną jego ojca. Do jednego z nich dołączony był list od generalnego dyrektora poczty. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Droga Pani Whalen, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jesteśmy szczęśliwi, że możemy pokazać Pani pierwsze oficjalne wydruki nowego znaczka upamiętniającego pionierską rolę Pani męża w przemyśle amerykańskim. Dodatkowe arkusze znacz ków mogą dostać członkowie Pani rodziny, dyrektorzy i kierownicy Waszej firmy oraz inne wskazane przez Panią osoby." 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jonathan nie przypominał sobie, żeby matka mówiła mu coś o tej okolicznościowej emisji. Nie przypominał sobie również, żeby kiedykolwiek otrzymał od niej list ze znaczkiem z Whalenem na ko percie. Zastanawiał się, czy nie podobało jej się to, że naród uhonorował Horace'a Whalena znacz kiem o tak niskim nominale. Teraz, po latach dwucyfrowego wskaźnika inflacji, nie można by opłacić nim nawet pocztówki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wspomnienia nie wywołały żadnych emocji. Jonathan przypomniał sobie, jak wrócił z obozu. Na dworcu w Pittsburghu czekała na niego limuzyna z firmy ojca. Usiadł obok szofera i czytał znaki, jakie po drodze mijali, zastanawiając się, jak dziwnie brzmią znajome nazwy: Sweetheart Brands, For ge and Pipe Works, Half Moon Island, Moon Run Road, Moontour Run. Słyszał, jak szofer z na maszczeniem opowiada, że piec hutniczy Petera Tarra produkował kule armatnie używane przez Oli vera Hazarda Perry'ego w wojnie 1812 roku, że jego ojciec, Horace Sumner Whalen, był jedynym właścicielem ziemi w promieniu wielu kilometrów od pieca i że pewnego dnia on, Jonathan Whalen, obejmie to wszystko w posiadanie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W innej szufladzie znalazł rocznik Szkoły Wyższej dla Dziewcząt imienia H.L. Menckena. Prze rzucał kartki, aż trafił na zdjęcie matki. Wyglądała dziewczęco i krucho i miała niezwykle długie wło sy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Krótki akapit obok zdjęcia informował, że Katherine Furston Peck skończyła studia z wyróżnie niem, zdobyła pierwsze miejsce w konkursie poetyckim Alfa Omega i była członkiem Cum Laude, ra dy studenckiej oraz redakcji rocznika. Uznano ją za dziewczynę, która ma największe szanse na suk ces, najinteligentniejszą i najbardziej pociągającą. Uprawiała wiele sportów i była prezesem Klubu An tyku Bizantyjskiego, wiceprezesem Klubu Dyskusyjnego, honorową przewodniczącą Weekendu Ro dziców i przedstawicielką Towarzystwa Podróży Zagranicznych. Kursywą wydrukowane były czułe hołdy jej przyjaciółek: "Dzięki wspaniałemu poczuciu humoru jest jedną z najbardziej lubianych dziewcząt w klasie. Nic dziwnego, że Times New Roman CE 0 346 -1 -1 -1 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 chłopcy przyjeżdżają tłumnie aż z Pittsburgha, żeby zobaczyć, co kryje się za tym olśniewającym uś miechem". "Ma nieskazitelne maniery i cudownie gra w tryktraka. Długo pamiętać będziemy śpiew pod jej mistrzowski akompaniament gitarowy". "Jej jazda konna i gra w tenisa są wspaniałe. Z natu ralną swobodą włada francuskim i niemieckim". "Kabriolet jej rodziny służył nam wyśmienicie w wielu radosnych wyprawach". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jonathan znalazł wetknięty w rocznik esej, napisany przez Katherine Peck: "Szukając sceny, na której wystawiać by można dramaty wolnych ludzi zaangażowanych w wolny rynek - pisała - amery kański przemysł stworzył wyjątkową w historii ludzkości architekturę; drapacze chmur, te wspaniałe wieże ze stali i szkła, są samą duszą Homo Americanus. Wzniósłszy tak szlachetne konstrukcje, czło wiek wciąż nie ustaje, nigdy nie ma dosyć, nigdy nie przestaje cieszyć się owocami swojej pracy. Te kolosalne dzieła są największym wkładem Ameryki w sztukę, a przemysł stalowy jest pomnikiem na szego narodu dla niewyczerpanej energii Ameryki". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jonathan przerzucił rocznik. Na jednej z ostatnich stron natknął się na reklamę z młodzieńczą fotografią ojca i podpisem: "Dolary, dolary, dolary. Kończąc studia, będziesz potrzebował funduszy. Oszczędzaj tak regularnie, jak jesz, w przeciwnym razie będziesz finansowo niedożywiony. Nie zwle kaj. Otwórz konta a vista i oszczędnościowe w jednym z wielu oddziałów Handlowo-Oszczędnościo wego Banku Whalena". Zastanawiał się, czy młoda Katherine Peck przestudiowała tę fotografię Hora ce'a Whalena, zanim go spotkała; może właśnie to zdjęcie skłoniło ją do szukania pracy w stalo wo-szklanym drapaczu chmur firmy Whalena w Pittsburghu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jonathan wziął oprawny w skórę tom "Dawida Copperfielda" i otworzył go na stronie z zagię tym rogiem. Ktoś, może ojciec, podkreślił krótki fragment, w którym widok domu Steerfortha wywo łuje u Dawida "długi ciąg medytacji... przetykanych wspomnieniami z dzieciństwa, późniejszymi fan tazjami, duchami na wpół ukształtowanych nadziei, złamanymi cieniami rozczarowań niejasno wi dzianymi i rozumianymi, mieszaniną doświadczenia i wyobraźni". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Sięgnął po tom poezji Robinsona Jeffersa i otworzył na zaznaczonej zakładką stronie. W wier szu zatytułowanym "Lśnij, ginąca republiko", podkreślony został następujący fragment: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Lecz co do dzieci moich, to chciałbym, aby się z dala 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 trzymały od krzepnącego centrum, korupcja 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Nigdy nie była przymusem, a kiedy u stóp molocha 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 legły miasta, pozostają wciąż góry (Przełożył Zygmunt Ławrynowicz) 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na stronie z zagiętym rogiem, w wierszu "Drogi Judasz", ktoś podkreślił fragment, w którym Łazarz mówi do Maryi o Jezusie: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Twój syn zrobił to, czego nie potrafią ludzie: wybrał i stworzył swój własny los. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Na dole strony Horace Whalen napisał: "Robinson Jeffers stworzył także sonet "Do ojca", który tak się zaczyna: 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Chrystus był twoim panem i przewodnikiem w życiu, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mógł opuścić świat, lecz nigdy nie opuścił ciebie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przeprowadził cię przez wszystkie smutki i cierpienia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Nietkniętego, w pełni uzbrojonego człowieka..." 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ojciec Jeffersa, Kalwin, był profesorem literatury Starego Testamentu w Zachodnim (Prezbite riańskim) Seminarium Teologicznym w Pittsburghu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Whalen usłyszał kroki na schodach i gdy odwrócił się w stronę drzwi, zobaczył w nich wysokie go policjanta z pistoletem w dłoni. Poderwał się. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie waż się ruszyć, stary. Ręce do góry! - rozkazał policjant, wskazując kierunek lufą pistoletu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Whalen podniósł ręce. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Szeryfie, znalazłem drugą połowę! - krzyknął policjant do kogoś za drzwiami. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Idę - odpowiedział mu męski głos. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie próbuj żadnych głupstw - rzucił policjant, trzymając Whalena na muszce. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ani mi to w głowie - odparł Whalen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Do pokoju wszedł krępy szeryf, prowadząc ze sobą Murzynkę. Ręce miała skute z tyłu i wyglą dała tak, jakby ją potraktowano dość brutalnie. Na widok Whalena z rękami uniesionymi w górę zdo była się na uśmiech. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Przeszukaj go - polecił szeryf. Kiedy policjant włożył broń do kabury i zbliżył się do Whalena, ten opuścił ręce. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ty chuju, mówiłem, żebyś się nie ruszał! - wrzasnął policjant, robiąc krok do przodu i ładując pięść w twarz Whalena. Oszołomiony ciosem, Whalen zachwiał się. Wbijając mu kolano w plecy, po licjant przycisnął go do ściany, po czym szybko skuł mu ręce. Wywrócił kieszenie jego spodni w po szukiwaniu narkotyków. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Wyprowadź go - zakomenderował szeryf, wskazując pistoletem drzwi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Cała czwórka zeszła wolno po schodach. Przed drzwiami frontowymi policjant zgasił światła. Na dworze szeryf wskazał samochód Whalena. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Kradziony? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Wynajęty - odpowiedział Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nieważne, wynajęty czy kradziony. Zostawiłeś kluczyki w stacyjce. To zabronione - oznajmił szeryf. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Samochód stoi na prywatnym podjeździe. To nie jest zabronione. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Słuchaj, cwaniaczku, nie odszczekuj się - warknął szeryf. - Zabieram tę dwójkę na komisariat - rzucił do policjanta. - Jedź za nami kradzionym samochodem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Szeryf kazał Whalenowi i dziewczynie usiąść na tylnym siedzeniu policyjnego wozu i podniósł słuchawkę buczącej krótkofalówki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wracam z podejrzanymi o kradzież. Dwoje. Biały facet i Murzynka. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zapalił motor i ruszył długim podjazdem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jesteśmy aresztowani? - zapytał Whalen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - A jak myślisz? - odparował szeryf. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Ale za co? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jest jeszcze niedziela, a w niedzielę nie ma sędziego. Żeby się dowiedzieć, będziesz musiał za czekać do jutra. Do tego czasu ty i twoja dziewczyna będziecie gośćmi w naszym świeżo odnowionym areszcie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mijali centrum Whalenburga. Ulice były puste, wszystkie restauracje i bary pozamykane. Whalen przypomniał sobie, jak jechał tędy z ojcem. -Dumne miasto dla dumnych ludzi - powiedział stary Wha len, wskazując rzędy nowych jednopiętrowych domków zbudowanych dla robotników z jego koncer nu. Przed komisariatem policjant zaparkował samochód Whalena za wozem szeryfa. Kiedy znaleźli się w środku, zdjął dziewczynie i Whalenowi kajdanki. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mogę porozmawiać z panem przez chwilę na osobności? - zwrócił się do szeryfa Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Nie jestem spowiednikiem. Możesz mówić tutaj - odpowiedział szeryf. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Policjant, który zatrzymał Whalena, i trzej jego koledzy zachichotali. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Może jednak powinien mnie pan wysłuchać - powiedział spokojnie Whalen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - W porządku - zgodził się szeryf- ale żadnych sztuczek, zrozumiano? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przeszli do małego bocznego pokoju. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - No, o co chodzi? - zapytał niecierpliwie szeryf. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jesteśmy w Whalenburgu, nieprawda? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - No i co z tego? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Sprawdził pan nazwisko w moim prawie jazdy? Nazywam się Jonathan Whalen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Szeryf zamarł. Po chwili odzyskał głos. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - W tym kraju jest mnóstwo Whalenów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ale tylko jeden w Whalenburgu. Mój ojciec, Horace Whalen, założył to miasto. Teraz duża je go część należy do mnie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Szeryf sięgnął po papierosa do kieszeni koszuli. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pan jest naszym Whalenem? - zapytał zmieszany. - Skąd mogę mieć pewność, że pan nie kła mie? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Portret mojej rodziny wisi na frontowej ścianie głównego hallu w Ratuszu. Ten chłopiec stoją cy między Katherine i Horace'em Whalenami to ja, ich syn, Jonathan. Dziś jestem starszy, ale nie zmieniłem się tak bardzo. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 To rozwiało wątpliwości szeryfa. Zgasił papierosa i wpatrywał się nerwowo w Whalena. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Skoro jest pan synem Whalena, dlaczego mi pan tego nie powiedział? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie dano mi szansy - odrzekł Whalen. - Tylko to - wskazał spuchniętą szczękę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Szeryf przechadzał się po pokoju. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Zadzwonię stąd do burmistrza - kontynuował Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Chcę dać mu znać, że wróciłem, i opowiedzieć, jak mnie przywitano. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Szeryf zatrzymał się przed nim. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wiem, że jest pan zdenerwowany, panie Whalen. I ma pan słuszne powody. Proszę pana, jest mi ogromnie przykro, że do tego doszło. Chciałbym pana... przeprosić. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Przeprosić? Nie jestem obrażony, jestem pobity - powiedział Whalen, dotykając brody. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Odwieziemy pana do szpitala koncernu Whalena. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - To zbyteczne. Ale może pan zrobić coś innego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Szeryf ożywił się. Times New Roman CE 0 3 346 -1 -1 -1 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wszystko, panie Whalen. Naprawdę chciałbym wynagrodzić nieprzyjemności, jakie pana spot kały. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Świetnie. Chcę oddać pana zastępcy to, co od niego dostałem. Chcę, żeby pan uderzył go tak samo mocno, jak on uderzył mnie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jeśli to zrobię - powiedział szeryf kręcąc się niepewnie 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - poda mnie do sądu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ale jeśli pan tego nie zrobi, ja podam pana do sądu. Może najpierw zadzwonię do burmistrza? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Szeryf bez słowa wprowadził Whalena z powrotem do głównego pokoju. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Bob, chodź tu na chwilę - zawołał, wpatrując się tępo w podłogę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Zastępca szeryfa podszedł i stanął przed szeryfem. Szeryf zawahał się, po czym uderzył go pra wą pięścią w twarz. Policjant zatoczył się do tyłu, z jego dolnej wargi pociekła krew. Dyżurny wybiegł zza biurka, by go podtrzymać. Pozostali patrzyli w osłupieniu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Szeryf masował pięść. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To by było wszystko. Koniec kłopotów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Skinął uprzejmie głową w kierunku dziewczyny, po czym odwrócił się do Whalena. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Panie Whalen, jesteście wolni, pan i pańska przyjaciółka. Przepraszam za zamieszanie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dziś dostałem długi list od Waltera Howmeta. Jako mój chrzestny ojciec spodziewa się pewnie, że będę go traktował jak ojca zastępczego. Uznałem, że jego rady miały na celu nie tyle obronę moich interesów, co zabezpieczenie interesów firmy, więc zamiast samemu do niego napisać czy zadzwonić, wezwałem jego sekretarkę, pannę Berger, która napisała jego list do mnie, i poprosiłem, by zanotowa ła, co ja mam mu do powiedzenia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Panna Berger, siwiejąca, dobrze ubrana stara panna o łagodnym głosie, czuła się w moim hote lowym apartamencie nie na miejscu i tak nieswojo w mojej obecności, że kiedy nie patrzyła w notatki, nie mogła podnieść wzroku, by spojrzeć mi w oczy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pan Howmet był uprzejmy udzielić mi kilku wskazówek - zacząłem. - Uważa, że powinienem znaleźć coś bardziej odpowiedniego na stałe miejsce zamieszkania niż apartament w hotelu. Może re zydencję miejską na tyle dużą, by w niej przyjmować, czy - w przypadku ożenku - posiadłość wiejską na tyle dużą, by założyć rodzinę. Sugeruje, bym sprzedał różne domy, które odziedziczyłem, z tym że w celu zacieśnienia więzów z firmą radzi mi zatrzymać dom w Whalenburgu. Radzi mi również po zbyć się jachtu matki i willi we Włoszech, Szwajcarii i Francji. Przypuszcza, że chciałbym spędzić tro chę czasu w biurach firmy, albo w Pittsburghu, albo w Nowym Jorku, zaznajamiając się, jak to ujął, z jej tajnikami, lub że chciałbym jeszcze raz zapisać się na uniwersytet w Yale. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tak, panie Whalen. Znane mi są rady pana Howmeta - powiedziała panna Berger. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Wyśmienicie. A teraz chciałbym, żeby przekazała pani panu Howmetowi moje uwagi. Po pierwsze, nie zamierzam pracować dla firmy. Nikt nie zdoła ogarnąć całości tego przedsięwzięcia, tak więc bez względu na to, w którym miejscu zacznę, prawdopodobnie nigdy nie opanuję niczego ponad najbardziej podstawowe zagadnienia jednego z działów. Dalej, pan Howmet albo nie wie, albo nie pamięta, że z powodu niesprostania wymogom akademickim uniwersytetu w Yale, poproszono mnie o opuszczenie murów tej uczelni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Myślę, że pan Howmet uważa, że będzie pan chciał naprawić mylne sądy z przeszłości. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jestem za stary, żebym chciał naprawiać to, co inni uważają za moje porażki. Następna sprawa: gdyby członkowie zarządu firmy, którym powierzono pieczę nad moim majątkiem, w tym sam pan Howmet, rzeczywiście troszczyli się o moją sytuację finansową, dawno temu sprzedaliby domy i wille, kolekcje sztuki i jachty, i Bóg wie jakie jeszcze bezużyteczne, nie zamieszkane, wysoko opodatkowane posiadłości, które odziedziczyłem po rodzicach. Zamierzam sprzedać je teraz, zaraz, nawet jeśli zwią zane to będzie ze stratami finansowymi, i osiąść na Manhattanie, przy East River, w małej rezydencji miejskiej, której okna i taras wychodzą na rzekę i budynek ONZ-tu. Jednakże do czasu opuszczenia domu przez obecnych lokatorów, odrestaurowania go i umeblowania pozostanę w moim apartamencie w hotelu. I jeszcze jedno: może pani również powiedzieć panu Howmetowi, że z domu będę miał bezpośredni dostęp do mojej łodzi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pańskiej łodzi? - zdziwiła się sekretarka. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Tak, kupiłem małą łódź. Na dwie osoby. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy przed pana rezydencją jest przystań? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie, ale budynek stoi tuż przy nabrzeżu, więc łatwo mogę się dostać na łódkę schodząc po drabinie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy nie ma zakazu zabierania i wysadzania pasażerów na East River w miejscach do tego nie przeznaczonych? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - To byłoby fatalne. Będę musiał złamać przepisy. Łódka będzie stać na przystani w mieście i za każdym razem, kiedy będę jej potrzebował, kapitan przyprowadzi ją do nabrzeża przed mój dom. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy mogę wiedzieć, dlaczego zależy panu na tak bezpośrednim dostępie do łodzi? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - A dlaczego miałbym go nie mieć? Manhattan otaczają rzeki i kilka najpiękniejszych plaż ocea nicznych na świecie. Lubię także długie podróże samochodem, więc zakupiłem wóz i podziemny ga raż. Pan Howmet kupuje tylko towary amerykańskie. Będzie zadowolony, kiedy się dowie, że kupiłem forda. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Pan Howmet dopytywał się również o służbę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Pokojówki, kucharz, dozorca i dwoje, może troje innych zamieszka ze mną w domu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Panna Berger prowadziła notatki. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pan Howmet był zachwycony wspaniałym zmysłem interesu, jaki wykazał pan kupując Execu tive Heliways - powiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Wie pan zapewne, że cena akcji tej firmy podskoczyła o trzydzieści procent, odkąd ją pan kupił. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Panno Berger, kupiłem Executive Heliways z powodów sentymentalnych. Byli to pierwsi lu dzie, z którymi miałem do czynienia po powrocie do Ameryki. A poza tym lubię latać helikopterem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Czasami, kiedy wiem, że Karen jest z Susan, czuję się zbędny, ale dziś zaprosiłem obie na kola cję i teraz, kilka godzin później, jestem zupełnie spokojny, choć sam posiłek był niemiłosiernie przy gnębiający. Susan i Karen rozmawiały przez godzinę, podczas gdy ja jadłem i nie odzywałem się ani słowem. Mimo to mam poczucie, że w końcu stawiłem czoło czemuś, czego unikałem tygodniami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mówiły o seksie, tak jakby nigdy przedtem o tym nie rozmawiały. Susan powiedziała, że jej zdaniem bardzo niewielu ludzi posiada świadomość seksualną. Nawet gdy poszukują seksualnych do świadczeń i nastawieni są na odbieranie sygnałów, ciągnęła, nawet gdy słuchają tego, co mówisz, mówią do ciebie i starannie artykułują swoje myśli, są najczęściej zbyt samolubni, żeby zauważyć, jak i gdzie spoglądasz, kiedy oni mówią lub słuchają. Nie obserwują twojej postawy i wyrazu twarzy, czy ruchu warg lub rąk, które zdradzają twoją seksualną reakcję. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Na mój użytek Susan rozpoczęła wykład o Karen. Powiedziała, że seksualizm Karen jest dużo silniejszy niż jej własny i że Karen natychmiast odbiera informację seksualną. Większość ludzi snuje fantazje seksualne na temat innych tylko wtedy, gdy ci nie są w bezpośrednim zasięgu. Tymczasem Karen, spotykając mężczyznę, kobietę czy parę, spontanicznie wyobraża sobie siebie z nimi w łóżku. Susan uważa, że mężczyzn i kobiety pociąga w Karen nieuchwytność, która sprawia, że są jeszcze bardziej ciekawi jej nieokiełznanego seksualizmu, jaki przeczuwają za maską zimnej zewnętrzności. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Karen byłaby wspaniałą lesbijką - powiedziała Susan - ponieważ męski seksualizm tylko ją in tryguje, ale jej nie pociąga. Co więcej, wielbiąc siebie jako kobietę doskonałą, uległa stopniowo fascy nacji kobiecością - tym, co stanowi o doskonałości kobiety. Choć może godzić się na przyjęcie miłości mężczyzny, prawdopodobnie potrafi dać ją jedynie kobiecie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przez cały wykład Karen zachowywała się tak, jakby jej nie było lub jakby w monologu Susan znalazła echo swoich myśli. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Po zastanowieniu Susan dodała, że nie rozumie wielu utrzymywanych przez Karen znajomości, wszystkie są jakby okrojone, brak im duchowej lub seksualnej energii. To smutne, kontynuowała, że Karen nie znalazła jeszcze partnera lub partnerki tak trudnych i śmiałych jak ona, dzięki którym mog łaby w końcu odkryć siebie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Susan utożsamia niekonwencjonalny erotyzm Karen z odwagą poszukiwania, widzi w nim do wód skomplikowanej natury Karen, jej seksualnej obsesji. A w rzeczywistości Karen jest tylko impul sywna. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zazdroszczę Karen jej temperamentu, mimo że mnie przeraża. Karen nigdy nie jest obojętna, rzadko zamyka się w sobie, zawsze gotowa jest do zmiany nastroju. Byłem świadkiem tak wielu jej wybuchów i następujących po nich wyrzutów sumienia, że kiedy przysięga, iż nigdy więcej się nie powtórzą, nie mogę jej uwierzyć. Nie znosi mojej powściągliwości, twierdzi, że zostałem emocjonal nie zaprogramowany przez powtarzające się cykle uzależnienia i odwyku. I mówi to zupełnie serio, nie zdając sobie sprawy, jak wiele w jej życiu opiera się na arbitralnych schematach, które sama sobie narzuciła. Czy nie uświadamia sobie, że dopóki nie jest porządnie opalona, czuje się niepewnie? Że kochając się ze mną i zapewne z innymi, żeby szybciej osiągnąć stan podniecenia i spotęgować or gazm, coraz częściej musi brać Onsense, nielegalnie produkowaną i niebezpieczną pochodną związ ków amylowych, alkilowych i azotanu butylu, którą nie zważając na partnera chciwie wdycha podczas stosunku wprost z rozbitej tuż pod nosem ampułki? Że, jak sama przyznaje, szukając łatwego seksual nego urozmaicenia, coraz częściej bierze udział w seksie grupowym z dwoma lub trzema osobami? Że na przyjęciach nie może się już obyć bez kilku wódek z lodem, które spowolniają jej mowę? A jej nieustanne palenie papierosów? Seks ze mną jest prawdopodobnie ostatnią dziedziną, w której jeszcze nie rządzą schematy. Po tych wszystkich dniach i nocach, które spędziliśmy razem rozmawiając, ko chając się, patrząc na siebie i zasypiając w swoich ramionach, ciągle nie wiem, dlaczego mnie potrze buje. Z każdą inną kobietą, z którą się kochałem, seksualizm był bramą do jej tajemnicy, ale seksua lizm Karen skrywa ją przede mną. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ostatni raz, kiedy ją widziałem, przychodziła do siebie po wirusowej chorobie i ubocznych skut kach antybiotyków. Snuła się naga po mieszkaniu, podlewając już za obficie podlane rośliny, paląc pa pierosy jeden po drugim, myjąc talerz lub łyżkę natychmiast po użyciu i od czasu do czasu spoglądając na mnie. Powiedziała, że właśnie odkryła, iż w pralni chemicznej zgubiono szarfę od jej nowej sukni Oscara de la Renty. Następnie dodała: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tak dawno z nikim nie spałam, że nie mogę się doczekać, kiedy znowu się z kimś zabawię. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Poczułem w płucach zimny strumień powietrza. Czy to ja mam być partnerem w jej "łóżkowej zabawie"? Czy też po prostu uważa, że powinienem wiedzieć o jej przygodach, ponieważ dla niej seks z innymi jest w rzeczywistości zabawą... zabawą moim kosztem. Przypomniawszy sobie jej potrzebę posiadania innych kochanków, poczułem się pokonany, jakbym wiedział z góry, że każdy z nich za bierze ją ode mnie na ścieżkę, której nie znam. Później Karen wzięła kąpiel, ale ja, sparaliżowany jej spokojem, nie potrafiąc przeniknąć jej nastroju, siedziałem w ubraniu, obserwując jej smukłą sylwetkę zanurzoną w pianie. Za każdym razem, kiedy zamykała oczy, wydawało mi się, że jest daleko i widzi siebie w łóżku z nowym kochankiem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Trzy dni leżałem nie mogąc się ruszyć, czytać, czy myśleć. Teraz minęła wysoka gorączka, ale oczy mam wciąż zmęczone, a ciało obolałe. Hotelowi kelnerzy i pokojówki cicho wchodzą i wycho dzą, karmiąc mnie, sprzątając, wykonując wszystkie te czynności, które zazwyczaj należą do człon ków rodziny chorego lub zaufanych służących. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Już kiedyś miałem te objawy: raz przed wyjazdem z kraju i raz w Rangunie, tuż po tym, jak zna leźli mnie detektywi mojej matki. Wówczas wpadałem w panikę, kiedy się zbliżały, ale teraz się im nie poddaję. Najgorszym dniem była środa. Mój lekarz przysłał dwie pielęgniarki ze szpitala, żeby mnie doglądały, ale nie mogły mi dać tego, czego potrzebowałem: troskliwej opieki i ludzkiego zaintereso wania, po prostu cały dzień siedziały w salonie chichocząc, oglądając telewizję, słuchając muzyki. Tymczasem ja sam w sypialni próbowałem zwalczyć strach przed nagłą śmiercią. Moje serce waliło jak szalone i prawie nie mogłem wyczuć pulsu. Potem spadło mi ciśnienie i z trudem łapałem oddech. Jednakże nawet wtedy kawałek mnie pozostał na zewnątrz, tak więc przynajmniej częściowo mogłem poddać się fascynacji własnym przerażeniem. Chwilę później uspokoiłem się i już nawet nie potrze bowałem lekarza. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Myślałem o Murzynce, która pojechała ze mną do Whalenburga. Kiedy dowiedziała się, kim jes tem, nie chciała mieć ze mną więcej do czynienia. Podobała mi się intensywność naszego kochania się - poszukiwanie źródeł doznań, proste przekroczenie barier tak łatwo wznoszonych przez umysł i ciało - i chciałem zatrzymać ją przy sobie, nawet prosiłem ją o to, obiecałem, że zabiorę ją za granicę, suge rowałem, że uczynię ją bogatą, ale ona nie chciała słuchać. Podjęła już decyzję. Powiedziała, że ozna czam dla niej kłopoty. Obojętne, jak bardzo jej pragnę, wkrótce znudzi mnie seks, a wtedy powiem jej: "Wracaj do domu, czarny ptaszku, już nie ma dla ciebie miejsca w mojej białej klatce". Strach przed wykorzystaniem i odrzuceniem przez białego mężczyznę wciąż był u niej silniejszy od pragnienia no wych doświadczeń, jakie mogłem jej dać, bez względu na ich cenę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Chciałem zadzwonić do Karen, ale czułem się wypompowany. Co więcej, wiedziałem, że ma lepsze rzeczy do roboty niż opiekowanie się chorym. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy zastałem ją z twarzą pokrytą maseczką z naturalnego błota i cia łem owiniętym w ręczniki nasączone jej własnym moczem. Jak twierdzi większość dermatologów i kosmetyczek, wyjaśniła, mocz jest idealnym środkiem nawilżającym, najlepszym lekarstwem na wy suszoną, popękaną skórę. Używali go dbający o swoją urodę mężczyźni i kobiety od czasów babilońs kich. Wszystkie najlepsze toniki produkowane na skalę przemysłową zawierają trochę mocznika, ale jak zapewniła mnie Karen, naturalny płyn jest bardziej skuteczny. Już ona coś o tym wie. Powiedziała, że używa go od lat i mimo kąpieli słonecznych oraz wysiadywania pod lampami w studio, jej skóra jest tak gładka i lśniąca jak wtedy, gdy była małą dziewczynką. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Czasami w dzieciństwie nie widywałem ojca miesiącami i wyobrażałem sobie, że odwiedza jed nego po drugim setki robotników w Whalenburgu i je z nimi kolację w ich domach. Mówiłem sobie, że mam szczęście, iż mój ojciec jest tak ważny, że daje pracę, pieniądze i szczęście tylu ludziom i tylu innym dzieciom, chociaż przez to nie starcza mu dla mnie czasu. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że może mój ojciec w głębi duszy mnie nie kocha. Wiedziałem po prostu, że jestem tylko jednym dziec kiem, a on jest odpowiedzialny za każdy dymiący komin w Whalenburgu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Gdyby dzisiaj żył, nie miałby najmniejszego pojęcia, kim jestem. Wątpię, czy potrafiłby wypełnić najprostszy kwestionariusz na temat mojego wzrostu, wagi czy chorób, jakie przeszedłem w dziecińs twie. Z pewnością nic by nie wiedział o moich gustach, przyjaciołach czy stanie mojego umysłu. I co on, człowiek, który nie podróżował, chyba że wymagały tego interesy, miałby do powiedzenia o bez czynnych latach, jakie spędziłem za granicą? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W Nepalu mieszkałem wśród wielu uchodźców tybetańskich. Dla Tybetańczyka śmierć jest przejściem albo do stanu inkarnacji - przyjęciem cielesnej formy, takiej, jaką posiadał w przeszłości, lub też zupełnie nowej - albo do stanu dezinkarnacji - bezcielesnej, niematerialnej formy egzystencji. O tym, czy zostanie reinkarnowany po śmierci, czy nie, decyduje sposób, w jaki człowiek przeżył swo je życie. Tylko lama, mistrz topografii dezinkarnacji i inkarnacji, może dokonać rytuału uwolnienia ducha z cyklu śmierci i narodzin i tylko on wie za życia, czym jest śmierć. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Rytuały, jakie należy odprawić, kiedy nadchodzi śmierć, zawarte są w "Tybetańskiej Księdze Umarłych". Jeśli człowiek stosuje się uważnie do tych zaleceń, może po śmierci nadal słyszeć głos la my i postępować zgodnie z jego naukami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy słuchałem moich tybetańskich przyjaciół, miałem dziwne uczucie, że kiedyś przedtem, jakby w poprzednim życiu, słyszałem głos lamy. Zanim wyjechałem z Ameryki, pokazano mi mój de pozyt, umowę między kuratorami a moim ojcem, w myśl której ogromna część jego majątku została nieodwracalnie przekazana w depozyt dla mnie. Umowa instruowała kuratorów, jak mają zarządzać kapitałem i odsetkami z majątku ojca za jego życia do czasu osiągnięcia przeze mnie pełnoletności. Określała również, co powinno się stać z depozytem w wypadku jego - wówczas tak nieprawdopod obnej - śmierci. W przeciwieństwie do testamentu, który ojciec mógł co jakiś czas zmieniać, depozyt był ostatecznym i całkowitym zrzeczeniem się części jego bogactwa, a ponieważ pociągał za sobą po ważne korzyści podatkowe oraz znaczne oszczędności, prawo nakazywało, by wraz z jego powsta niem jego twórca przekazał nad nim nadzór grupie kuratorów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 I tak, w swoim krótkim życiu, podczas którego dokonały się wielkie gospodarcze i społeczne przemiany, Horace Sumner Whalen, protestancki lama z Whalenburga, stworzył depozyt, własną "Księgę Umarłych", żeby pomóc mnie, swojemu niewtajemniczonemu synowi, w moim przyszłym ży ciu. - Oprócz tego, że posiadał zakłady przemysłu stalowego, szklanego, aluminiowego, naftowego i narzędziowego, pański ojciec, Horace Sumner Whalen, był również rzutkim inwestorem ziemskim i doskonałym specjalistą w handlu nieruchomościami. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Niedługo przed swoją przedwczesną śmiercią pański ojciec uświadomił sobie ryzyko związane z posiadaniem nieruchomości w slumsach, w których mieszka tak wielu Murzynów, Latynosów, Ży dów i różnych Słowian. Miesiąc po miesiącu wielu z nich albo nie chciało, albo nie mogło zapłacić czynszu i ich slumsy wkrótce stały się ekonomicznym ciężarem dla firmy pańskiego ojca. Zgodnie z prawem, miasto ma prawo przejąć każdą własność, która przez cztery lata zalega z podatkami. Dla tego też, kilka lat po nabyciu tych budynków, pański ojciec, korzystając z wyśmienitej rady pana Wal tera Howmeta, zrzekł się tytułu do niektórych z nich, to jest pozwolił miastu je przejąć ze znaczną, ale wyrównaną zwolnieniem od podatków stratą dla firmy, co przy rosnących w zawrotnym tempie zys kach przedsiębiorstwa okazało się dobrą osłoną przed podatkami. Następnie miasto musiało pozbyć się tych niedochodowych budynków. Próbowało sprzedać je na przetargu, ale wobec braku nabyw ców, większości z nich nie udało się sprzedać. W efekcie miasto zmuszone było zaproponować firmie pańskiego ojca pokaźną sumę na zarządzanie i utrzymywanie tych slumsów dla mieszkających w nich lokatorów, którzy, nawiasem mówiąc, płacili czynsz z pieniędzy, jakie dostawali od miasta tytułem za siłków socjalnych. Oto doskonały przykład dialektyki, pokazujący, jak pieniądze publiczne przekształ cone zostają w zysk prywatny. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pański ojciec znalazł nawet sposób na uniknięcie odpowiedzialności za wręcz przerażający stan budynków, jakie firma posiadała w dzielnicy slumsów w Bowery. Oddawał je na przykład w dzierża wę innym syndykatom lub konglomeratom, a te z kolei przekazywały je indywidualnym dzierżawcom, którzy, niestety, często okazywali się ludźmi bez najmniejszych skrupułów. Jakkolwiek tam było, pań ski ojciec nie nadzorował osobiście tych budynków i było dużą niesprawiedliwością, kiedy tak zwana prasa liberalna określała go czasami mianem kolejnego "niewidzialnego rekina slumsów". Z pewnością nim nie był. Również pan, jako spadkobierca, nie jest bardziej odpowiedzialny za slumsy niż pański oj ciec. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Whalen opuścił dach i szyby swojego kabrioletu. Wiał ostry wiatr; na twarzy, rękach i szyi czuł małe kropelki mgły. Niczym ogromny piaskowy ślizgacz bez żagla, samochód przechylał się to w le wo, to w prawo wraz z kołyszącymi się brzozami, których konary tworzyły łuk wysoko nad drogą. Szosa i aleja drzew przed nim wydawały się niknąć w oddali. Whalen zatrzymał samochód. Wysiadł, owinął się szczelniej płaszczem i skierował w stronę gęstego lasu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Wysoko nad nim wiatr dalej wyginał wierzchołki drzew w przód i w tył, ale w obrębie lasu zie mia była sucha i piaszczysta. Nie opodal, w wysokiej trawie, zacykał świerszcz. Ten dźwięk, głos zie mi, rozgrzał go i przez chwilę Whalen czuł w sobie wewnętrzny spokój. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pamiętam pana, panie Whalen, kiedy jeszcze był pan małym chłopcem i jeździł pan z ojcem tą czarną firmową limuzyną, która zatrzymywała się tu, żeby zatankować. Można powiedzieć, że tu, w zagłębiu stalowym ludzie są takimi patriotami, jak pański ojciec: po prostu nie lubią zagranicznych rzeczy. To dobrze, że kupił pan sobie przyjemny amerykański wóz, panie Whalen. Ci, którzy przyjeż dżają tu jednym z tych małych japońskich lub niemieckich cacek, mogą mieć kłopoty. Chłopak ze sta cji benzynowej może wrzucić im do baku kilka kostek cukru z, że się tak wyrażę, pozdrowieniem z Detroit. Zaraz po tym, jak ci mali cudzoziemcy połkną ten cukier, zaczynają potwornie chorować: kaszlą, plują, puszczają kłęby dymu i nikt już nie potrafi ich naprawić! Nikt, proszę pana! 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Chciałem powiedzieć, panie Whalen, że ponieważ Detroit nie robi już kabrioletów, bardzo mą drze pan postąpił zamawiając u nich forda z takim wyposażeniem, jakie się panu podoba. A jeszcze mądrzej, chowając supermocny, dwunastocylindrowy silnik benzynowy ferrari pod tą dobrze prezentu jącą się amerykańską karoserią. Tak, proszę pana! Pański ojciec byłby dumny ze swego syna! 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Poszedłem z Karen na bal na cele dobroczynne, zorganizowany przez Amerykańskie Towarzys two do Walki z Rakiem. Kiedy oglądaliśmy pokaz najnowszych dziwactw i ekstrawagancji w modzie, wypichconych przez najlepszych projektantów Ameryki i prezentowanych przez kolejne oszałamiające modelki, Karen przedstawiła mnie przystojnemu mężczyźnie w średnim wieku. Powiedziała, że to jej stary znajomy, razem palili i wąchali najlepszą kokę w mieście. Mężczyzna powiedział, że zajmuje się "specjalnymi inwestycjami" i że Karen wiele mu o mnie mówiła. Najpierw, jakby dopuszczając mnie do dobrze strzeżonej tajemnicy, opowiadał o wyższości palenia kokainy w najskuteczniejszej, oczysz czonej eterem postaci - nad jej wąchaniem. Od czasów Pizarra była to ulubiona rozrywka Indian Ame ryki Łacińskiej. Oczyszczona koka jest dużo droższa od zwykłej, ponieważ pewna sól, która w zwy kłej kokainie stanowi przynajmniej jedną piątą wagi, została od niej oddzielona. Bliskość serca i płuc sprawia, że po zapaleniu oczyszczonej koki narkotyk szybko wchłonięty zostaje do krwiobiegu, a wy wołany przez niego stan podniecenia trwa kilka godzin i jest kilkakrotnie intensywniejszy od tego, jaki osiąga się wdychając zwykłą kokainę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Przerwałem mu, kiedy zaczął tłumaczyć, jak zwiększyć skuteczność oczyszczonej koki, paląc ją na różne specjalne sposoby. Powiedziałem, że mało jest spraw dotyczących kokainy, których nie znał bym z własnego doświadczenia. Dodałem, że w ramach mojej kuracji lekarze w Rangunie dostarczali mi skrupulatnie najlepszą kokę tak długo, jak długo im za to płaciłem, gdyż w dalszym ciągu uważa się ją za najskuteczniejszą odtrutkę opiumową. Powiedziałem mu również, że przeczytałem większość dostępnej literatury na temat opium i koki, począwszy od Freuda, który przez lata cierpiał na depresję, apatię i niepokój i który nazywał kokainę swoim idealnym, ukochanym narkotykiem. Jego wrogowie uważali, że chwaląc w swoich pismach skuteczność tego narkotyku, uczynił go, po alkoholu i opium, trzecią plagą ludzkości. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Na koniec stwierdziłem, że nie interesują mnie już narkotyki. Słysząc to mężczyzna zmienił te mat. Zaczął opowiadać o swoich specjalnych inwestycjach: handlu narkotykami na olbrzymią skalę w krajach zacofanych, dla których uprawa maku oraz przerabianie opium na morfinę i heroinę jest tym, czym produkcja ropy naftowej dla krajów arabskich. Obok ropy, powiedział, największe pienią dze zarobić można na nielegalnych narkotykach, sama ich sprzedaż w Ameryce przynosi trzy razy więcej pieniędzy niż cały przemysł stalowy. Przy jego ogromnej skali nielegalny biznes narkotykowy jest zadziwiająco scentralizowanym, pewnym i dobrze prowadzonym przedsięwzięciem. Sprawuje kontrolę nad produkcją, dostawami, jakością i ceną narkotyków tak skutecznie, jak legalny biznes kontroluje każdy inny międzynarodowy towar. Tuzin dużych banków zaangażowanych jest w pranie brudnego szmalu z narkotykowego biznesu. Powiedział, że ma kontakty w największych krajach opiumowych z rejonu "Złotego kwadratu": Birmie, Laosie, Tajlandii i komunistycznych Chinach; te ostatnie są głównym producentem i przewoźnikiem opium. Ze swadą i entuzjazmem biznesmena roz prawiającego o rudzie żelaza, tekstyliach czy elektronice, mężczyzna ten powiedział mi, że siedemset kilogramów czystej heroiny, jedna druga wagi amerykańskiej limuzyny, kosztuje go dzięki jego kon taktom około ośmiu milionów dolarów. Kilka tygodni po zakupie, przy pomocy przekupionych dyp lomatów, miejscowych urzędników oraz dowódców baz lotniczych i morskich, towar dociera do po średników w Nowym Jorku, Miami czy Los Angeles, gdzie jego wartość przekracza trzysta milionów dolarów. Mężczyzna stwierdził, że żyjemy w czasach inflacji; żeby wyprodukować jeden film holly woodzki potrzeba wielomilionowych inwestycji i nikt nie może zagwarantować sukcesu takiego przedsięwzięcia. Osiem milionów dolarów to również mnóstwo pieniędzy do zainwestowania raz w roku w operację handlową, ale przynajmniej jest pewność, że przyniesie ona zyski. I to jakie! Nawet ktoś tak bogaty jak ja, powiedział z nutką zaproszenia w głosie, nie powinien ich lekceważyć. Kiedy tak perorował, nie miałem wątpliwości, że jest dumny ze swego lukratywnego biznesu. Jego usposo bienie klasycznego amerykańskiego przedsiębiorcy czyniło go prawdziwym potomkiem tych osiem nastowiecznych kupców z Nowej Anglii, którzy żeby zarobić pieniądze na handlu "czarnym ryżem", jak nazywano wówczas opium, zachęcali do uprawy maku w Chinach. Faktycznie, Amerykanie byli tak w tym agresywni, że zarówno Brytyjczycy, jak i Francuzi oskarżali ich, iż prowadząc niemądrze i niedyskretnie swoje opiumowe interesy, spowodowali w Chinach masowe uzależnienie od tego nar kotyku. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dziś, ciągnął narkotykowy biznesmen, żal mu "zwykłych przyzwoitych" amerykańskich biznes menów, którzy muszą się fest naharować, żeby osiągnąć niewielki zysk, jaki zostaje im po ściągnięciu olbrzymich podatków. Powiedział, że zarabia więcej pieniędzy w przeliczeniu na dolary, oddając się łatwym przyjemnościom, ubijając duże interesy na przyjęciach, zalecając się do pięknych kobiet i pod różując po całym świecie, niż zarobił mój ojciec w całym swoim pozbawionym radości protestanckim życiu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Może zauważył pan w dzisiejszej prasie, jak bardzo dumna jest z siebie policja z powodu od krycia opuszczonego samochodu ze stu dwudziestoma kilogramami heroiny w bagażniku. Twierdzą, że cena rynkowa tego towaru bliska jest czterdziestu milionom dolarów. Oczywiście, policja zwykle przesadza. Bądźmy ostrożni i powiedzmy, że wart jest jedynie piętnaście milionów. Niech pan pomyś li! Walizka w bagażniku forda warta piętnaście milionów dolarów! Żeby zarobić takie pieniądze, panie Whalen, pański ojciec musiał posiadać kopalnie i fabryki, kolej i szosy, całe miasteczka, musiał za trudniać setki tysięcy robotników, musiał rozmawiać ze związkami zawodowymi, ze służalczymi poli tykami, musiał być miły dla ludzi u władzy. Wszystko, czego ja potrzebuję, to, że się tak wyrażę, krót kotrwała przyjaźń i współpraca kilku zagranicznych dyplomatów, sierżanta lotnictwa amerykańskiego, kilku celników ze Straży Wybrzeża i jednego bądź dwóch sprytnych, dobrze ustawionych detektywów z wydziału narkotyków. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ale widzę, że pan, panie Whalen, uważa to wszystko za brudny i nieuczciwy interes. Pozwoli pan, że przypomnę mu, że pan też zaplątany jest w nieuczciwe przedsięwzięcie, choć może nie bezpo średnio. Czy pan wie, że ryby złowione w okolicy ujść ścieków z niektórych fabryk Whalena są nieja dalne z powodu skażenia niklem? Że ten sam nikiel niszczy również wątrobę robotników zatrudnio nych przy wytopie stali, w kopalniach i fabrykach pokrywania metalu należących do firmy Whalena? Że w efekcie zatrucia ci mężczyźni i kobiety często umierają w młodym wieku z powodu wysokiego ciśnienia, stwardnienia tętnic i artretyzmu? To prawda. Więc może by tak wyrzucić w cholerę całą tę gadkę o ludzkości i porozmawiać przez chwilę o interesach? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy rząd przyznaje, że w zeszłym roku Amerykanie wydali więcej na narkotyki niż na ropę z importu, nie czuję się odpowiedzialny za setki tysięcy, może nawet miliony haszyszowych frajerów, palaczy trawy, dyskotekowych maniaków, którzy używają łyżek, folii cynowej i igieł, żeby się naćpać. Sam był pan kiedyś narkomanem, panie Whalen, więc wie pan, że ja nie każę im ćpać. Mężczyzna w czarnym płaszczu, który daje amerykańskim dzieciakom darmowe dawki, żeby uzależnić ich od ha szu, jest zasranym mitem z Madison Avenue. On nigdy nie istniał i nigdy nie będzie istnieć. Dlaczego miałby dawać darmowe dawki, skoro może sprzedać każdą paczkę? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy Whalen stał na rogu ulicy, czekając na zmianę świateł, korpulentny mężczyzna ze staran nie złożoną gazetą pod pachą bezmyślnie stukał w chodnik czarnym parasolem. Obok niego kobieta w płóciennym płaszczu i krótkich skarpetkach położyła na ziemi torby z zakupami i grzebała w toreb ce, aż znalazła chustkę i złożony w harmonijkę kaptur od deszczu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Światła zmieniły się na zielone. Wszyscy troje przeszli na drugą stronę ulicy, skierowali się gę siego do metra, kupili żetony i przeszli przez bramkę na peron. Whalen trzymał się blisko kobiety. Szła powoli na koniec peronu. Przy automacie z gumą do żucia zatrzymała się i wrzuciła monetę, ale nic nie wyskoczyło. Włożyła następną monetę i znowu nie było gumy. Wtedy zauważyła lustro u góry au tomatu i stanęła na palcach, żeby zobaczyć w nim całą twarz. Uśmiechnęła się do swego odbicia, od garnęła z twarzy zabłąkane kosmyki włosów, po czym podeszła do ławki przy ścianie, usiadła, po prawiła torby i przetarła oczy. Kolejka turkocząc wjechała na stację, wywołując silny podmuch powie trza. Ludzie na peronie poruszyli się i zaczęli przygotowywać do wsiadania. Pociąg zatrzymał się, Whalen wszedł do najbliższego wagonu i szybko zajął miejsce. Korpulentny pan z gazetą wsiadł za nim. Kiedy pociąg ruszył, Whalen wyprostował się na siedzeniu i rozejrzał wkoło. Inni pasażerowie zajęci byli drobnymi czynnościami, zapinali lub rozpinali płaszcze, poprawiali włosy, patrzyli na ze garki, zgarniali do siebie pakunki, przyciskali do boków parasole. Zachowanie, ubiór, wygląd każdego z nich zdradzał zabieganie i podporządkowanie jakiemuś określonemu celowi. Whalen uświadomił so bie z ukłuciem bólu, że poza faktem przebywania razem z nimi w metrze, nic go z tymi ludźmi nie łą czy. Jego żołądek był pusty i zimny, czuł, jak ściska mu się serce. Wstrzymując oddech i próbując za mortyzować kołysanie pociągu, niecierpliwie liczył przystanki i obiecywał sobie, że nigdy więcej nie wsiądzie do metra. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 W hotelu Whalen pospiesznie minął hall. Woda kapała mu z ubrania na dywan i podłogę windy. W swoim apartamencie przebrał się w suche rzeczy, ale wciąż trząsł się z zimna. Wypił kieliszek ko niaku i nie mając nic lepszego do roboty, postanowił zejść na dół. Może będzie mógł doświadczyć te go, co Karen nazwała kiedyś "pulsowaniem hotelowego hallu". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Było późno. Jedynymi ludźmi na dole byli mężczyzna przy kasie, starsza kobieta rozmawiająca przez telefon oraz korpulentny mężczyzna czytający gazetę. Whalen już miał pójść do baru, kiedy przypomniał sobie, że widział tego mężczyznę najpierw na rogu ulicy, a później jeszcze raz w metrze. Kiedy spojrzał na niego, mężczyzna zasłonił twarz rozpostartą gazetą. Whalen postanowił sprawdzić, czy jest śledzony. Wyszedł spacerowym krokiem z hallu. Portier szybko przywołał mu taksówkę, Whalen wsiadł do środka, a kiedy ruszali, obejrzał się za siebie. Dwa zaparkowane przy hotelu wozy natychmiast ruszyły za nim. Whalen poprosił kierowcę, żeby objechał wkoło kwartał budynków. Kie dy taksówka skręciła w pierwszą przecznicę, samochody zrobiły to samo. Whalen polecił kierowcy skręcić w prawo, a potem w lewo. Samochody wciąż były za nimi. Kiedy poprosił taksówkarza, by powtórzył cały manewr, ten nabrał podejrzeń. Whalen wyjaśnił, że założył się z przyjaciółmi, iż zgubi ich w ruchu ulicznym. Powiedział kierowcy, żeby wyrzucił go na środku Times Square, i kiedy tak sówkarz zatrzymał samochód, zapłacił mu i wyskoczył, dając nurka za kiosk z gazetami. Ciągle pada ło. Oba wozy zaparkowały przy krawężniku, z każdego wyszło po dwóch mężczyzn, którzy zmieszali się z tłumem. Kiedy jeden z nich mijał kiosk, Whalen usłyszał szum walkie-talkie. Przez chwilę kręcił się w tłumie, ale wkrótce był cały mokry. Wszedł do zatłoczonej kawiarni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Siedząc przy stoliku daleko od okna, plecami do ulicy, zastanawiał się, kto opłacił tę staranną obstawę: korpulentnego mężczyznę, dwa samochody, czterech mężczyzn z walkie-talkie. Policja? Mimo jego narkotycznej przeszłości musieli z pewnością wiedzieć, że już nie kupuje ani nie używa narkotyków. Ludzie od handlu narkotykami? Po co? Nic im nie był winien. Mafia? Pamiętał, jak czy tał w gazetach historie o ludziach, którzy porywali bogaczy, ale odrzucił tę możliwość. Syndykat zbrodni działał subtelnie i skutecznie. Gdyby chcieli go porwać, zrobiliby to już dziesięć razy. Zatem kim byli śledzący go ludzie? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kawa była słaba, czuł się ospale. Chciał zadzwonić do Karen, ale porzucił tę myśl. Ostatnio, kiedy ze sobą rozmawiali, wydała mu się obca, prawdopodobnie dlatego, że w jej życiu zjawił się inny mężczyzna, który kto wie, czy nie był z nią teraz w łóżku. Wystarczająco nieprzyjemne było to, że został uwięziony na Times Square przez deszcz i anonimowych prześladowców, nie musiał więc do datkowo sobie przypominać, że uwięziony jest również w pułapce Karen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Karen twierdzi, że kiedy kontroluję swoje odruchy seksualne, mój opór podnieca ją, ale odpo wiada chłodem, mimo ryzyka, że mnie odstraszy. Czuje się przez to wiktoriańska, bierna, apatyczna, jakby istniała tylko po to, żeby przyjąć seks, kiedy zechcę go jej dać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Powiedziałem jej, że nawet w seksie zawsze staram się ukryć obie części mojej osobowości: ma nipulacyjnego, złośliwego mężczyznę, który oszukuje i niszczy, oraz dziecko, które pragnie akceptacji i miłości. Teraz wiem, że w rzeczywistości próbowałem ukryć dziecko kosztem dorosłego. Dominują cym problemem całego mojego życia było nie przyznać się do własnych potrzeb, o nic nie prosić, nie trwonić pieniędzy, największym zaś przerażeniem napawała mnie myśl, że mogę wydać się bezradny i że wydając się dziecinny i bezradny, znów będę oceniany w relacji do moich rodziców. Dlatego też, nawet kochając się, zachowuję powściągliwość, nie pozwalam sobie na najwyższą przyjemność czy szczęście. Ostatnio Karen stwierdziła, że musiałem stracić moją namiętność gdzieś za granicą. Ciekaw jestem, czy myśli, że przed powrotem do domu kiedykolwiek ją odnalazłem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dla Karen seks i furia są ze sobą nierozerwalnie związane. Nawet jej gniew często prowadzi do najbardziej gwałtownego seksu, w którym ładunek namiętności jest wprost proporcjonalny do furii, jaka go poprzedziła. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedyś wspomniała o gwałtownych kłótniach swoich rodziców. Podczas jednej z nich ojciec wrzasnął co sił w płucach: "Każda kurwa w Pittsburghu jest lepsza w łóżku od ciebie!" Na co matka odrzekła: "Cieszę się, że ci do nich staje". Miała w tym być ukryta nauczka dla mnie: oczywiście Ka ren uważa, że kurwy uwalniają mnie od wszelkich zahamowań, jakie wciąż odczuwam w stosunku do niej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Dla tych, których na to stać, Nowy Jork wydaje się zaprojektowany jak doskonała apteka, z le kami na wszystkie ludzkie bolączki, dostępnymi dwadzieścia cztery godziny na dobę; wszystkie, z wy jątkiem udręki. O północy zadzwoniłem do pobliskiej księgarni i poprosiłem, żeby wybrano mi dwa dzieścia pięć tomików poezji i dostarczono je do hotelu. W chwilę po tym, jak przyszły, zadzwoniła Karen. Powiedziała, że nie czuje się dobrze, że prawdopodobnie ma depresję, ponieważ Susan właśnie wyjechała odwiedzić chorą matkę w Kalifornii. Wyczułem, że mnie potrzebuje, ale zamiast zaprosić ją do siebie lub zaproponować, że do niej przyjadę, powiedziałem, że jeśli chce, spróbuję ją pocieszyć lub rozerwać wierszami kilku słynnych amerykańskich poetów. Powiedziałem, że właśnie dostarczono mi dwie pełne torby książek. Rozłączyła się, zanim zdążyłem zacząć czytać. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Tak więc byłem wolny. Mogłem ruszyć w podróż z jeszcze jedną Dziwną Miłością z Odysei 2001. Zamiast tego postanowiłem samemu coś poderwać. Poszedłem do baru dla samotnych i wdałem się w rozmowę ze stojącą koło mnie dziewczyną. Była niebrzydka i samotna, a kiedy mi się przygląda ła, zwróciłem uwagę na jej piersi widoczne pod cienkim materiałem sukni. Miała niezwykle długie sutki. Zamówiłem dzbanek sangrii, przenieśliśmy się do stolika i usiedliśmy blisko siebie. Dziewczyna nie należała do nieśmiałych. Widząc, jak obserwuje moje gesty oraz spogląda na opinające mi uda spodnie, wiedziałem, że taksuje moje ciało. Zacząłem myśleć o sobie jak o obiekcie pożądania i im bardziej koncentrowałem się na jej wizerunku mnie samego, tym bardziej jej pożądałem. Próbowałem sobie wyobrazić, że jestem na jej miejscu, i zastanawiałem się, czy może jej przyjść do głowy, że to ro bię. W końcu spytałem ją, jak to jest, kiedy się myśli o pójściu do łóżka z mężczyzną, którego prawie się nie zna. Odparła, że znajomość połączona ze wspomnieniem zaznanych przyjemności jest dla niej najsilniejszym afrodyzjakiem. Niemniej, dodała, może spojrzeć na mężczyznę w drugim końcu sali i mieć poczucie, że się już blisko znają. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zapytała mnie, co robię. Powiedziałem, że żyję z bogatego starszego małżeństwa w Pittsburghu. Najpierw była przerażona, bała się, że jestem jakimś biseksualnym żigolakiem, jakąś żerującą na sta ruszkach hieną. Szybko rozwiałem jej obawy, zapraszając ją na przejażdżkę moim nowym kabriole tem. Nawet jeśli podejrzewała, że kupiłem go za pieniądze z mojego nieuczciwego zajęcia, ani myślała nie wykorzystać takiej okazji. Z opuszczonym dachem, przy dźwiękach ryczącej z głośników muzyki pop i z piskiem opon jechaliśmy pustymi ulicami dzielnicy finansowej, gapiąc się na drapacze chmur na Wall Street. W drodze powrotnej zatrzymałem się koło przystani. Kapitan mojej łodzi, do którego zadzwoniłem z baru, czekał na mnie, nieco zaspany, ale uśmiechnięty, z łódką gotową do startu, cicho warczącym silnikiem i zapalonymi światłami. Weszliśmy do środka, a kiedy kapitan prowadził łódź w dół rzeki, popijaliśmy z dziewczyną drinki na rufie. Teraz nie obchodziło jej już, skąd mam pienią dze. Jak teatralny rekwizyt na udającej wodę scenie, z Manhattanem w tle dekoracji, łódka sunęła po woli i prawie bezgłośnie koło Battery Park. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 U ujścia Hudsonu przepływaliśmy między dwoma statkami. Załogi obserwowały naszą trójkę: mężczyznę, kobietę i umundurowanego kapitana, spoglądających na nich z luksusowego mini-Titani ca. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Poprosiłem kapitana, żeby zarzucił kotwicę koło Statuy Wolności, i kiedy siedział, oglądając te lewizję na mostku kapitańskim, dziewczyna i ja, oboje nadzy, leżeliśmy na łóżku w kabinie, pozwala jąc delikatnemu kołysaniu łodzi pchnąć nas w swoje ramiona. W pewnym momencie znalazłem się na niej, gładziłem jej włosy, myśląc: "Zaraz go jej włożę". Ale coś przypomniało mi o Karen. Przelecenie tej dziewczyny byłoby tylko kolejną anegdotką dla rozbawienia Karen. Spocony i wyczerpany odwró ciłem się od dziewczyny. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Recepcjonista zadzwonił, żeby powiedzieć, iż monsieur Bernardot czeka na dole: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mówi, że jest z panem umówiony, panie Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Proszę go przysłać na górę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Po chwili łysiejący, nieco przygarbiony mężczyzna po pięćdziesiątce wszedł do pokoju. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Chcę, żeby został pan moim kucharzem - powiedział Whalen, podając mu rękę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Mężczyzna spojrzał na niego z szacunkiem, po czym odparł z silnym francuskim akcentem: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Moja poprzednia pracodawczyni, pani Allcott, bardzo podziwiała pańskich rodziców. Podczas służby u niej kilkakrotnie przygotowywałem kolację dla pańskiego ojca i matki. To było niedługo przed tym, jak się pan urodził, panie Whalen. W pewnym sensie - dodał, uśmiechając się na tę myśl - lubię wyobrażać sobie, że jedzenie, które przygotowywałem w te wieczory, mogło przyczynić się do tego, że wyrósł pan na tak wspaniałego człowieka. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Moi rodzice nie żyją - powiedział Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Tak, wiem o tym, proszę pana. Przykro mi. - Przerwał. - Czy chciałby pan zapoznać się z mo imi listami polecającymi i referencjami? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Może pan zostawić listy u mojej sekretarki. Ale proszę mi pokrótce opowiedzieć, gdzie pan dotychczas pracował. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Mężczyzna uśmiechnął się. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Przez ponad trzydzieści lat pracowałem w wielu miejscach. Chodziłem do Szkoły Hotelowej w Lyonie, gdzie uczyłem się gotowania, podawania do stołu i prowadzenia restauracji. Trzy lata spę dziłem pracując pod kierownictwem Paula Bocuse'a, chyba największego znanego kucharza, a potem pracowałem w Beau Rivage w Lozannie i w Hotel de l'Etrier w Crans-Montanie. Później zostałem szefem kuchni w hotelu Prince Royal w Bourg-Lopold, następnie szefem de garde u Ritza w Paryżu. Potem miałem pewne kłopoty rodzinne we Francji i wyemigrowałem do Stanów Zjednoczonych. W Nowym Jorku pracowałem najpierw u słynnego Romeo Salty, następnie u Davida Wolfa, znanego amerykańskiego restauratora. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ach, tak - wtrącił Whalen, znudzony, ale uprzejmy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Mężczyzna ciągnął dalej: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Przez ostatnie trzy lata pracowałem dla pani Mary Hayward Weir. Mam od niej listy polecają ce. A przedtem zatrudniony byłem u pani Charlotte Cobb-McKay, a jeszcze przedtem... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Wystarczy - przerwał Whalen. - Coś jeszcze? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - No cóż, proszę pana... - Francuski akcent stał się bardziej zauważalny. - Nie ma nic takiego w haute cuisine, czego nie potrafiłbym zrobić. Ale oczywiście... - przerwał - nie można porównać te go, co mógłbym panu ugotować, powiedzmy w Paryżu, Florencji czy w Crans-Montanie, z tym, co mogę przyrządzić w Nowym Jorku czy Pittsburghu. Tu metody zamrażania żywności zabijają smak... 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Pan nie jest żonaty, prawda? - zapytał Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jestem rozwiedziony. Moje dzieci, już dorosłe, mieszkają we Francji. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - W porządku - powiedział Whalen. - A więc, jak moi prawnicy uzgodnili z pańską agencją, go tów jestem zapłacić panu podwójną wysokość pańskiej poprzedniej pensji. Ale będzie pan miał wolne tylko wtedy, kiedy będę jadł na mieście lub kiedy będę wyjeżdżał. W innym wypadku będzie pan mu siał być zawsze na zawołanie, żeby przygotować coś dla mnie i moich gości. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Tak, proszę pana. Czy będę mieszkał razem z panem? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Tak. Mój dom powinien być gotowy za mniej więcej miesiąc. Już zatrudniłem dwie doświad czone pokojówki i będzie wystarczająco liczna służba do sprzątania. To wszystko. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dziękuję panu - powiedział mężczyzna, ukłoniwszy się przed wyjściem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Prosiłeś, Jonathanie, żebyśmy pokazali ci wyniki naszych wywiadów z kandydatami na stano wiska kierownicze, które od czasu do czasu zwalniają się w naszej firmie. Wyniki te uzyskaliśmy dzię ki starannie nadzorowanemu zastosowaniu opartych na tonacji głosu elektronicznych detektorów kłamstwa, wykorzystaniu skomplikowanych testów naukowych i wielopłaszczyznowych analiz oso bowości, jak również dzięki informacji o rodzinie każdego kandydata, jego zawodowej przeszłości, historii chorób, a nawet o jego przyzwyczajeniach i upodobaniach. Wszystkie te informacje zdobywają dla nas zaufane osoby. Osiemdziesiąt procent kandydatów cierpiało na jakieś dolegliwości przewodu moczowego i okolic odbytu oraz przyznało się do problemów seksualnych, począwszy od nieprawid łowej erekcji do całkowitej impotencji. Ponad czterdzieści procent skarżyło się na palpitację serca, na pięcie nerwowe, trudności oddechowe lub bóle głowy. Ustaliliśmy, że blisko dziewięćdziesiąt procent tych skądinąd wybitnych biznesmenów zazwyczaj skarży się na niepokój, kłopoty ze snem, depresję, złą pamięć, pocenie się i wrzody. Twój ojciec zawsze był zwolennikiem takiego prewencyjnego wy wiadu. Nazywał go naszą antywrzodową polityką. Wyprzedził swój czas, Jonathanie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Żeby naprawdę wyprzedzić swój czas, powinien był szkolić peruwiańskich Indian na kierowni ków firmy - odparłem. - Według "Corporate Scientific", peruwiańscy Indianie nigdy nie mają wrzo dów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dlaczego? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ponieważ są notorycznymi palaczami opium i kokainy, nie posiadają ambicji, nie wchodzą we współzawodnictwo i nie lubią planować. Wolni od napięć i niepokojów, żyją w teraźniejszości. Dlate go nie mają wrzodów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy wiesz, Jonathanie, że tu, w tym kraju, mamy miliony leniwych Murzynów i Latynosów z dokładnie takim samym stosunkiem do życia? Mają szczęście, że trzymamy ich wszystkich na zasił kach socjalnych, tak że mogą cieszyć się swoją wolnością... wolnością od pracy i od wrzodów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 W tylnym lusterku Whalen zobaczył śledzący go samochód i rozpoznał swoich prześladowców. Widząc, że oprócz nich nie ma nikogo na autostradzie, nacisnął na gaz. Wóz pomknął do przodu. W manewrze, który przywołał wspomnienia szkolnych przejażdżek z Karen i gronem przyjaciół, zro bił gwałtowny zwrot kierownicą w lewo. Kiedy wóz przechylił się w jedną stronę, pociągnął za ręczny hamulec, blokując tylne koła. Samochód, jakby uniesiony potężnym żurawiem, zakręcił w lewo i śliz gając się opadł na ziemię. W okamgnieniu Whalen skręcił kierownicę w prawo, zwolnił hamulec ręcz ny i jednocześnie zdjął nogę z gazu. Przód wozu zakołysał się, a następnie wrócił do równowagi. Ja dąc teraz w odwrotnym kierunku, minął ścigający go samochód, po czym w tylnym lusterku zobaczył, jak tamci nagle hamują. Usłyszał pisk opon. Whalen pędził przez około pół kilometra, skręcił na skrzyżowaniu i jechał z tą samą szybkością przez następne pięćset metrów. Zgubiwszy raz jeszcze swoich prześladowców, zwolnił, zaparkował przy krawężniku i wyłączył silnik. Z oddali dochodził go słabo słyszalny dźwięk syreny policyjnego wozu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen spacerował po pokoju, oglądając obrazy malarstwa współczesnego. Zatrzymał się przy oknie. Manhattan rozpościerał się przed nim jak makieta architekta. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - W biurze mojego ojca mogłem otworzyć okno. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Och, tak - powiedział Peter Macauley. - Te czarujące staroświeckie okna. Nasze zamknięte są na stałe. Tu, na sto szóstym piętrze, wiatr nie jest zabawką. - Podszedł bliżej i stanął obok Whalena. - Biuro pańskiego ojca mieściło się na dwudziestym piętrze dobrego starego Coinage Building, czy mam rację? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Na dwudziestym piątym - poprawił go Whalen. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedy Macauley wrócił do biurka, zauważył, że Whalen patrzy na znajdującą się tam tablicę rozdzielczą z ekranami, przyciskami, pokrętłami i mrugającymi światłami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Niedawno zainstalowana - powiedział, poklepując czule mebel. - Zrobione z ręcznie polero wanego orzecha - wyjaśnił. - Wszystko wbudowane jest w biurko. To jest telewizja przemysłowa po łączona z wideotelefonem, dzięki czemu mogę widzieć tych, z którymi rozmawiam przez telefon, tak długo, jak długo pracują dla tej firmy. Mogę nawet zatrzymać pojedynczą klatkę i zrobić na poczeka niu gotowy portret któregoś z nich lub też samego siebie - roześmiał się. - A to - powiedział wskazu jąc na prawo - jest telefon konferencyjny z mikrofonem w obudowie i elektroniczną klawiaturą za miast tarczy, również podłączony do ekranu, co pozwala mi nastawić obraz na każdego uczestnika ja kiejkolwiek konferencji, która odbywa się w gmachu. Wszystko to mogę zrobić zza tego biurka. Bar dzo przydatne. Tam, nieco dalej po prawej, mamy dwunastocyfrowy kalkulator z pamięcią, podłączo ny do naszego centralnego banku danych. Każda istotna cyfra handlowa naszej firmy za ostatnie dwa dzieścia pięć lat odtworzona zostanie w ułamku sekundy. A tutaj, na dole, specjalne przyrządy pomia rowe obliczają czas pracy i zużycie każdej ważnej części ciężkiego sprzętu, jaki posiada nasza firma lub każde z podległych jej przedsiębiorstw. Nie uważasz, Jonathanie, że twój ojciec by to uwielbiał? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Whalen skinął potakująco głową i Macauley ciągnął dalej. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Zaledwie w czterdzieści pięć sekund ta telekopiarka przesyła przez telefon, radio i satelitę ko munikacyjnego faksymile każdego dokumentu czy zdjęcia do każdej części świata. Tu, u góry, moja osobista taśma telegraficzna podaje notowania naszych akcji i akcji firm, które do nas należą. Po środ ku są: interkom, dyktafony, systemy paging, podzespół wyszukiwania danych. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dlaczego nie ma takiego sprzętu do uporządkowania sprzecznych idei i emocji ludzkich? - za pytał Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - No cóż, właściwie jest! - wykrzyknął Macauley. - Po przyciśnięciu tego małego guzika - po wiedział wskazując bok biurka - włącza się najnowszy wykrywacz kłamstw nazywany przez nas ma szyną "Tylko prawda". Opracowała go jedna z naszych firm. Jak wiele innych wynalazków technolo gicznych, "Tylko prawda" wyrosła z badań wywiadu wojskowego związanych z przesłuchaniami więźniów i szpiegów. Dokonując elektronicznej analizy nieświadomego, niekontrolowanego stresu, który oddziałując na mięśnie wprawiające w ruch struny głosowe powoduje lekkie drżenie głosu, wy krywacz kłamstw może powiedzieć, kiedy dana osoba mówi prawdę, a kiedy nie. Ponadto ostrzega mnie przed obecnością podsłuchu, pluskiew telefonicznych czy zainstalowanych w moim biurze lub przyniesionych przez gości magnetofonów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy to nie jest nieetyczne? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nieetyczne jest kłamstwo i oszustwo, Jonathanie, a nie przeciwdziałanie im. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy twój ojciec kierował tą firmą, był wielkim zwolennikiem wprowadzania najnowszych urządzeń, które mogłyby zwiększyć naszą skuteczność. Dziś jego firma jest ogromnym konglomera tem, jednym z największych na świecie, kontroluje ponad siedemdziesiąt krajowych i międzynarodo wych przedsiębiorstw rozrzuconych po prawie tylu państwach. Każdego roku nasz dochód jest wyż szy od produktu narodowego brutto powiedzmy Szwecji lub Hiszpanii, nie wspominając o innych, mniej rozwiniętych krajach. Nasza siła robocza, tu i za granicą, przekracza liczbę półtora miliona męż czyzn i kobiet różnych ras, mówiących dziesiątkami różnych języków. Metale, kiedyś główne pole za interesowań twojego ojca, są dziś jedynie naszym dziewiątym co do wielkości przemysłem. Jesteśmy, czuję się szczęśliwy, że mogę to powiedzieć, w grupie kilku wielkich korporacji, które poprzez swoje inwestycje kontrolują przynajmniej piętnaście procent akcji najważniejszych czterdziestu koncernów. Nasza firma i przedsiębiorstwa, które posiadamy, zajmują się aerokosmonautyką, farmaceutyką, prze mysłem komputerowym, produkcją żywności, kopalnictwem węgla kamiennego, hotelarstwem, turbi nami gazowymi, tankowcami oceanicznymi, platformami wiertniczymi na morzu, przemysłem telewi zyjnym, produkcją półprzewodników, ubezpieczeniami, gospodarką przestrzenną, przemysłem wy dawniczym oraz kilkoma innymi przemysłami od produkcji prostaglandyn do budowy domów z prefa brykatów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Ośmielony milczeniem Whalena, ciągnął dalej: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Od czasów twojego ojca zmieniła się również nasza polityka. Mimo że on przeciwny był sprzedaży znacznych ilości naszych akcji cudzoziemcom, my przyjęliśmy inną taktykę. Niemcy z RFN, jak również arabscy inwestorzy z Kuwejtu i Emiratów Arabskich, posiadają nieco ponad cztery pro cent naszego kapitału zakładowego. Ponieważ jednak Amerykańska Komisja Papierów Wartościo wych i Giełdy żąda pełnej informacji o właścicielu, tylko kiedy posiada on pięć lub więcej procent ka pitału firmy, mamy prawo nie ujawniać tożsamości naszych zagranicznych inwestorów, jak również ukrywać przed naszym rządem i opinią publiczną faktyczne liczby oraz charakter tych udziałów. Mo gę dodać, że wszyscy nasi zagraniczni inwestorzy są dumni wiedząc, że bez niektórych produktów wy twarzanych przez nasze przedsiębiorstwa amerykańscy astronauci nigdy nie chodziliby po Księżycu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Spojrzał na Whalena, odsłaniając zęby w uśmiechu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - To tyle, jeśli chodzi o mit, że korporacyjna Ameryka stanowi własność milionów małych in westorów i udziałowców - powiedział Whalen - mit, którym mój ojciec karmił kiedyś robotników w Whalenburgu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - No cóż, jesteś największym indywidualnym udziałowcem w tym ogromnym przedsiębiorstwie i żywym dowodem na fałszywość tego mitu, Jonathanie. Podkomitet Finansów Wewnętrznych i Ban kowości Izby Reprezentantów stwierdza, że posiadanie od pięciu do dziesięciu procent kapitału akcyj nego korporacji oznacza "faktyczną kontrolę" nad tą korporacją, a posiadanie zaledwie jednego lub dwóch procent już daje właścicielowi akcji "ogromny wpływ". Pomyśl więc o swoich udziałach w świetle tych liczb. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Myślę - powiedział Whalen - i jestem pod wrażeniem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ale usiądź, Jonathanie - powiedział Macauley. - Powiedz mi, co cię tu sprowadza. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen usiadł i popatrzył na Macauleya, który nadal opierał się o biurko. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jestem śledzony - zaczął spokojnie. - Gdziekolwiek idę, przez całą dobę chodzi za mną kilku mężczyzn. Mają najnowsze walkie-talkie i jeżdżą dużymi limuzynami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wyraz twarzy Macauleya nie zmienił się. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Skąd wiesz? - zapytał. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Widziałem ich. Raz czy dwa udało mi się ich zgubić, ale ciągle wracają. Prawdopodobnie cze kają na mnie na dole. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dlaczego mi to mówisz? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ponieważ cokolwiek mi się przytrafi, może w pewien sposób odbić się na tej firmie. - Przerwał. - Może również, choć nie bezpośrednio, wpłynąć na pana pozycję, panie Macauley. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Pete, Jonathanie, Pete. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - A więc, Pete, czy nie wiesz przypadkiem, dlaczego jestem śledzony? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Macauley spojrzał na niego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Będę z tobą szczery, Jonathanie. Odkąd wróciłeś do Ameryki, jesteś śledzony, powinienem powiedzieć "chroniony", ponieważ pan Walter Howmet, który jest prezesem zarządu firmy, uznał to za konieczne. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy fakt, że posiadam kawałek udziałów, daje panu Howmetowi prawo śledzenia mnie z ja kiegokolwiek powodu? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jesteś spadkobiercą olbrzymiego pakietu akcji twojej rodziny w tej firmie... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie prosiłem o ochronę - przerwał Whalen. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Walter Howmet jest również twoim byłym kuratorem i ojcem chrzestnym. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Kuratela pana Howmeta dobiegła końca i nie jest on ani moim bogiem, ani moim ojcem. Dla czego nikt mnie nie spytał? Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dobre pytanie. Odpowiedzialność za to biorę na siebie. Obawialiśmy się, że przestraszyłbyś się, gdybyś o tym wiedział. Zanim przyjechałeś, niewiele wiedzieliśmy o tobie, i Walter, podobnie jak inni kuratorzy, zawsze uważał, że twoje zachowanie, jak by to powiedzieć, jest nieprzewidywalne. Z tego, co wiemy, kiedy byłeś za granicą, o mały włos nie straciłeś życia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mój ojciec zginął, że tak powiem, w łóżku z kobietą. Moja matka prawdopodobnie popełniła samobójstwo. Śmierć poczyniła pewne inwestycje u Whalenów, czy też może odwrotnie? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie bądź rozgoryczony, Jonathanie. Nie było cię tak długo w kraju. Podejrzewaliśmy, że No wy Jork i Pittsburgh wydadzą ci się obce. Spójrz, co przydarzyło ci się w Whalenburgu. Mimo że nig dy nie została ujawniona wielkość twojego spadku, zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że ktoś się tobą zainteresuje. Mieliśmy bardzo uzasadnione powody, żeby niepokoić się o twoje bezpieczeństwo. Zau waż proszę, że koszty ochrony pokrywa i nadal będzie pokrywać firma. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tracicie pieniądze - powiedział Whalen. - Czy również nagrywacie moje rozmowy? Filmujecie moje dziewczyny? Poddajecie mnie badaniom "Tylko prawda"? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Macauley roześmiał się głośno. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ostatnio nawet nowojorskie popołudniówki donoszą o twoich przygodach z dziewczętami... gratuluję ci gustu. W każdym razie, Jonathanie, jedynie troszczymy się o ciebie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Macauley otworzył szafkę za sobą, odsłaniając rząd kryształowych karafek ze złotymi korkami. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Coś do picia? - zaproponował. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Whalen potrząsnął przecząco głową i Macauley nalał sobie dużą porcję szkockiej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jeśli coś miałoby ci się przytrafić, a mogłoby, gdybyś nie był chroniony, dotknęłoby to nas wszystkich. Ta firma nie lubi takiego ryzyka. - Pociągnął łyk ze szklanki. - Wojny, akty terroru i przemocy nie zdarzają się wyłącznie w innych państwach. Ameryka nie jest już bezpiecznym krajem. Tam na dole - Macauley wskazał w kierunku okna - za niewielką opłatą chuligani gotowi są zatłuc człowieka na śmierć. Istnieją kobiety bez skrupułów, zdolne szantażować cię, sprowokować skandal. Będąc tym, kim jesteś, Jonathanie, stanowisz doskonały cel. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie potrzebuję więcej waszej ochrony. Wynajmę własną obstawę, żeby obronić się przed każ dym, kto naruszy moje prawa. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Macauley zesztywniał. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Jak sobie życzysz, Jonathanie. Ale jeśli ja lub ta firma możemy ci w czymś pomóc, daj mi znać. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Dziękuję, zrobię to. - Whalen podniósł się. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Macauley odprowadził go do drzwi. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Howmetowie chcieliby się z tobą zobaczyć, Jonathanie - powiedział, ściskając mu rękę. - Czy udało im się już z tobą skontaktować? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Tak. Widzę się z nimi jutro. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W sekretariacie podeszła do niego kobieta. Młoda i kształtna, w opinającej talię sukni, z pew nością dostawałaby wysokie napiwki za robotę w Odysei Miłosnej 2001. Patrzyła na niego z uwielbie niem zarezerwowanym zwykle dla idolów telewizyjnych. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pan Whalen? Jestem Claudia Parker, sekretarka pana Macauley - wyszeptała. - Mam panu to warzyszyć. Może zaczniemy od oprowadzenia pana po naszych biurach? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Dla tych z nas, którzy ją znali i kochali, niespodziewana śmierć twojej matki była strasznym szokiem. Mimo że Walter i ja nie mieliśmy szczęścia znaleźć się w gronie jej najbliższych przyjaciół, wiesz, nie miała ich zbyt wielu, zawsze będziemy pamiętać... - pani Howmet przerwała - tę iskierkę w jej oku, jej cichy śmiech, wytworne maniery. Twoja matka, Jonathanie, była taka głęboka... taka szczera. Gdziekolwiek z nią byłam, uczyła mnie doceniać piękniejsze strony naszego życia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pani Howmet wypiła łyk herbaty i zadzwoniła na służącą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Ale porozmawiajmy o żyjących: czy nadal jesteś z tą piękną modelką? - zapytała, nachylając się do niego. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Z Karen - powiedział Whalen, dolewając sobie herbaty. - Tak. To znaczy od czasu do czasu. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pani Howmet jakby nie zauważyła tej uwagi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Walter i ja widujemy jej zdjęcia w czasopismach. Zachwycająca dziewczyna, ale, Jonathanie, czy nie niepokoi cię jej zawód? Nie ma prawie dnia, żeby prasa nie donosiła o jakiejś modelce umiera jącej z powodu przedawkowania, będącej wspólniczką w zbrodni czy szantażującej bogatego kochan ka. Nie dalej jak wczoraj w dzienniku telewizyjnym mówiono o jednej, zastrzelonej przez zazdrosnego kierownika, który następnie odebrał sobie życie. A ta druga twoja przyjaciółka, ta, z którą uciekłeś do Londynu, czy to nie aktorka? Pozowanie, aktorstwo - najmniej solidne zajęcia! 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Pani Howmet... 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Helen - rozpromieniła się - po prostu Helen, trzymałam cię na rękach, kiedy byłeś niemowlę ciem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Helen, aktorki i modelki nie są mniej solidne niż wyżsi urzędnicy korporacji, których więk szość, jak wiesz, nadużywa alkoholu, odczuwa niepokoje i napięcia, ma trudności ze snem oraz cierpi na hemoroidy, wrzody i impotencję. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Skrywając zażenowanie, pani Howmet patrzyła na niego bez wyrazu. Następnie studiując jego twarz, zapytała błagalnie: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ale mam nadzieję, że nie zamierzasz się ożenić z Karen, przynajmniej jeszcze nie teraz. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie chcę rozmawiać o swoich planach - powiedział szorstko Whalen. - Czy byłaś kiedyś w Bowery? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Bowery? Gdzie to jest? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - W centrum Nowego Jorku. Niedaleko Wall Street. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nie, Jonathanie. Przedmieścia mają swoje zalety i ostatnio rzadko jeżdżę do miasta. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - W slumsach Bowery żyją tysiące nędzarzy. Myślałem, że nasza firma, która posiada tam więk szość nieruchomości, mogłaby spróbować im pomóc, może dać im przyzwoite mieszkania lub zbudo wać szpital czy ośrodek leczenia narkomanów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Służąca wniosła świeżą herbatę. Pani Howmet uważnie słuchała. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mów dalej, Jonathanie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Mimo wszystko ci włóczędzy, ci narkomani są częścią naszego życia. Moglibyśmy przekształ cić Bowery w nieco przyzwoitsze miejsce dla istot ludzkich. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ależ, Jonathanie, firma nie może arbitralnie wtrącać się w życie innych ludzi - powiedziała pani Howmet. - Jej celem nigdy nie było zmuszanie innych do robienia tego, czego nie chcą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nędzarze z Bowery nie wiedzą, czego chcą - powiedział Whalen. - Oni umierają z głodu, cho rują. Ich rany już się nie goją. W średniowieczu zapewniono by im schronienie. Dzisiaj dzień i noc gni ją na ulicy i żywią się odpadkami ze śmietników, giną pod kołami samochodów lub zatłuczeni na śmierć przez chuliganów. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Czy myślałeś o tym, żeby samemu im pomóc? 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tak, ale byłaby to jeszcze jedna jednorazowa jałmużna. A tymczasem w tej chwili, nawet gdy tak tu siedzimy i rozmawiamy, filantropijna fundacja naszej firmy wydaje miliony dolarów na Amery kańskie Towarzystwo Duszy, gromadkę metapsychicznych Swengalisów, którzy twierdzą, że mogą znaleźć naukowy dowód na istnienie duszy ludzkiej, że mogą nawet sfilmować lub sfotografować ją, jak opuszcza ciało i pokój umierającej osoby. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Pani Howmet znowu nachyliła się do niego i delikatnie dotknęła jego dłoni. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie widziałam cię latami, Jonathanie, ale zawsze czułam, że jesteś dzieckiem, którego nigdy nie mieliśmy z Walterem, tak więc wydaje mi się, że mogę być z tobą szczera. Dużo podróżowałeś i dzięki swojej bolesnej przeszłości łatwo ulegasz wpływom. Firma, którą założył twój ojciec, należy teraz do dużej liczby udziałowców, porządnych mężczyzn i kobiet, którzy pracowali przez całe swoje życie. Wszyscy świadomi jesteśmy ludzkich nieszczęść i dewizą firmy, podobnie jak twojego ojca, za wsze było pomagać tym, którzy chcą sobie pomóc. Dostarczenie niepodważalnego dowodu, takiego jak fotografia czy film, na nieśmiertelność duszy, mogłoby być sprawą ogromnej wagi dla całej rasy ludzkiej. Danie pieniędzy grupie zrozpaczonych nędzarzy nikomu nie przyniesie korzyści, nawet im samym. Z pieniędzmi lub bez, nadal będą zaspokajać swoje niezdrowe potrzeby, nadal będą pić, brać narkotyki i kraść. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ale wielu z nich chce pracować, być pożytecznymi - upierał się Whalen. - Jak tylko samochód zatrzyma się na czerwonym świetle w Bowery, podchodzą, żeby wytrzeć szybę lub boczne lusterko... Gdyby nam z Walterem udało się przekonać zarząd, że ponieważ tak duża część nieruchomości w Bowery należy do firmy, odpowiedzialni jesteśmy także za to, co się tam dzieje... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Mówisz jak bohater z komedii muzycznej, Jonathanie. Co by na to wszystko powiedział twój ojciec? - Jej głos zabrzmiał surowo. - Nawet nie próbuj rozmawiać o tym z Walterem. On twierdzi, że pomoc społeczna jest źródłem naszych kłopotów, przekleństwem tego kraju, że większość budżetu federalnego idzie na próżniaków, pasożytów i niezamężne matki... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Walter się myli - przerwał Jonathan. - Czterdzieści procent budżetu idzie na wojsko, tylko dwa procent na opiekę społeczną. Spośród ludzi korzystających z zasiłków ponad połowę stanowią dzieci, jedna czwarta to starcy, a jedna piąta - matki, nie wspominając niewidomych i całkowicie zniedołęż niałych. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pani Howmet przyglądała mu się z namysłem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czy nie wydaje ci się, że firma zatroszczyłaby się o tych nędzarzy dawno temu, gdyby należało to zrobić? Ale zająć się nimi oznaczałoby nagradzać występek, wspomagać zepsucie moralne. To nie jest słuszne, Jonathanie, to wcale nie jest słuszne. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen wstał, a Helen położyła mu rękę na ramieniu i oprowadziła po pokoju. Jej głos prze szedł teraz prawie w szept. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Walter chce porozmawiać z tobą o wstąpieniu do Zakonu Masonów, do którego sam należy. Twój ojciec także do niego należał. Walter opowie ci wszystko, co powinieneś wiedzieć. Ja chciała bym ci tylko powiedzieć, że to ważne, żebyś do niego wstąpił, ważne dla Zakonu, dla ciebie, dla nas wszystkich. - Przerwała i uśmiechnęła się. - Och, drobna uwaga. Wydaje mi się, że powinieneś pod ciąć włosy i kupić sobie porządne ubranie. Przecież się ustatkowałeś. - Zamilkła i przysłuchiwała się dochodzącym z zewnątrz odgłosom. - To pewnie Walter. Bardzo zależało mu na rozmowie z tobą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Po przymiarce mój krawiec zaczął opowiadać mi o gwiazdach filmu i telewizji, które ubierał. Jego personel poszedł do domu i zostaliśmy sami w pracowni. Przyniósł kilka dodatkowych próbek materiału i zaproponował, żebyśmy we dwóch obejrzeli homoseksualny film pornograficzny. Zgodzi łem się. Z jakiegoś powodu film był do góry nogami. Krawiec wyjaśnił, że nie chce go przewinąć w obawie przed zniszczeniem kopii. Tak więc siedzieliśmy oglądając odwróconego do góry nogami pornosa dla pedałów. Następnie zrobił mi propozycję. Odmówiłem, nie tylko ponieważ wiem, że jest pozerem, który prawdopodobnie by się onanizował, a potem opowiadał swoim klientom,jaki to byłem dobry w łóżku, ale dlatego, że irytuje mnie u pedałów ich afektacja, ich przesadne zaabsorbowanie własnym wyglądem i manierami oraz to, że ich potrzeba miłości ogranicza się do elementarnego sek su, a jej braki maskowane są teatralnością. Wykręciwszy się następnym spotkaniem, powiedziałem, że muszę już iść. Krawiec nie nalegał i kończąc zapisywać moją miarę, żartował i plotkował o tym, jak przespał się z najbardziej znanymi biznesmenami w mieście. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Cieszę się, że pana poznałem, panie Whalen, ponieważ tyle słyszałem o pańskiej rodzinie. Jak widać z mojego podania, odkąd jako dwudziestodwuletni chłopak rzuciłem pracę w hollywoodzkiej firmie kaskaderów, przez piętnaście lat byłem zawodowym gorylem. Pracowałem dla biznesmenów, gwiazd filmowych, ludzi z telewizji, polityków i przywódców zagranicznych żyjących tu na wygnaniu. Nie napisałem w moim podaniu o tym, że kilkorgu z nich uratowałem życie i od wielu mam za to pi semne podziękowanie. Ale żeby być w zgodzie z prawdą - dwa razy mi się nie udało. Jednemu z mo ich klientów, kiedy przeciskaliśmy się przez wyfraczony tłum na premierze teatralnej w Londynie, wstrzyknięto cienką igłą przez ubranie śmiercionośny środek chemiczny. Wstrząsany drgawkami, osu nął się na podłogę, a kiedy kilka godzin później wyzionął ducha, wszyscy wraz ze mną myśleli, że miał atak serca. Sekcja zwłok odkryła prawdziwą przyczynę śmierci, lecz nadal nie wiemy, kto wstrzyknął truciznę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Inny klient pokonywał w moim towarzystwie odległość od swojego biura w Houston do zapar kowanego przy chodniku przed budynkiem samochodu. Kiedy zobaczyłem, jak pada martwy na zie mię, a z jego piersi tryska strumień krwi, uznałem, że zabójca strzelił z karabinu dużego kalibru, zao patrzonego w celownik optyczny, z jednego z okien lub z dachu przeciwległego budynku, i tam pole ciłem policji szukać śladów. Kiedy nic nie znaleźli, zacząłem podejrzewać, że skierowałem ich na fał szywy trop. Zabójca był dobrym strzelcem, co do tego nie miałem żadnych wątpliwości, ale teraz jes tem pewien, że strzelał ze zwykłego karabinu, nawet bez celownika optycznego, z bliskiej odległości. Gdzie był? W końcu na to wpadłem. Zanim razem z moim klientem opuściliśmy budynek, wyszedłem pierwszy i rozejrzałem się wkoło. Kiedy zobaczyłem, że w pobliżu nie ma nikogo na chodniku, żadnej podejrzanej osoby po drugiej stronie ulicy, a ruch samochodowy odbywa się szybko i gładko, dałem znak mojemu klientowi, że wszystko jest w porządku. Obaj pobiegliśmy do samochodu, ale w połowie drogi mój klient upadł na ziemię. Tak więc jedynym miejscem, z którego mogły paść strzały, było wnętrze zamkniętego bagażnika jego wozu. Tam siedział zabójca, celując i strzelając przez dziurę wy starczająco dużą, by zmieściły się w niej lufa karabinu i tłumik. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W tym interesie nie można ufać nikomu, panie Whalen, nawet sobie. Dam panu przykład: mój własny przypadek. Byłem bez pracy i nie musiałem dogadzać nikomu poza samym sobą. Pewnego popołudnia zauważyłem wspaniale wyglądającą dziewczynę, poszedłem więc za nią od Tiffany'ego do Carnegie Hall. Przedstawiłem się jej grzecznie i powiedziałem, że czuję się samotny i niepotrzebny. Kiedy zaproponowałem jej drinka, kolację, przedstawienie lub wszystkie trzy rzeczy naraz, zgodziła się. Miała koło dwudziestki, była Persjanką i studiowała języki. Spędziliśmy przyjemny wieczór na mieście. Była cholernie błyskotliwa, przyjemnie było obserwować ją i jej słuchać. Co tu dużo mówić, panie Whalen, łatwo mógłbym się w niej zakochać. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Następnego dnia przyszła do mojego mieszkania na kolację, potem miałem zamiar zawieźć ją do wynajętego domku na plaży na Long Island, gdzie mogliśmy spędzić weekend. W trakcie kolacji zadzwonił mój były klient, żeby porozmawiać o pewnym nie dokończonym interesie. Musiałem zos tawić dziewczynę, ale poprosiłem ją, żeby zaczekała na mnie, czytając książkę, oglądając telewizję czy robiąc, co chce. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Kiedy wróciłem do domu dwie godziny później - już jej nie było. Zostawiła nieprzyjemną kart kę, w której oskarżała mnie, że porzuciłem ją dla szybkiej randki z inną kobietą. Wkurzony pojecha łem sam na plażę, przysięgając, że więcej do niej nie zadzwonię. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ale podobała mi się, więc zmieniłem postanowienie i jakby nic między nami nie zaszło, zadzwo niłem do niej. Była przyjazna, jakby zapomniała o incydencie i przyjęła zaproszenie na następną kola cję. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Przyszła punktualnie. Wyglądała wspaniale w wieczorowym stroju. Tym razem, żeby mieć wię cej czasu na zabawianie jej, zamówiłem w jednej z lepszych restauracji luksusową kolację do domu. Podczas posiłku, po kilku lampkach dobrego wina, dziewczyna nieco się wstawiła, a ja patrząc na nią trochę za bardzo się podnieciłem. Kiedy wstała od stołu, doskonała w swojej dopasowanej sukni, nie mogłem się powstrzymać i położyłem ręce na jej tyłeczku. To ją otrzeźwiło. Uderzyła mnie w twarz i odepchnęła od siebie, za mocno, muszę przyznać, jak na mój gust. Odsunąłem się bez słowa i wzią łem duży tom Carnal Classified, zdjęciowy wykaz prowokacyjnie pozujących modelek i modeli, pań i panów do towarzystwa w klubach nocnych, masażystów i masażystek oraz zwykłych kurew - wszys cy do wynajęcia. Kiedy tylko mój klient prosił, bym dostarczył mu dziewczynę lub chłopca do zabawy, posługiwałem się Carnal Classified, jak, że się tak wyrażę, książką telefoniczną kaskaderów seksual nych. A ponieważ i tak musiałem towarzyszyć klientowi podczas jego randki, często sam polecałem mu kogoś, kogo już wypróbowałem. W każdym razie rzuciłem książkę w twarz mojej księżniczce, po czym złapałem ją za szyję i wsadziłem jej twarz w zdjęcia tych wszystkich kurew. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Czemu wydaje ci się, ty pizdo, że jesteś lepsza od któregokolwiek z tych ciągnących druta ko ciaków? - spytałem. Miałem ochotę dać jej większy wycisk, może nawet uderzyć ją, ale jak powiedzia łem, podobała mi się, więc nic nie zrobiłem. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Dziewczyna przejrzała album, po czym spokojnie odłożyła go na bok, wstała i poszła do łazien ki. Włączyłem telewizor. Byłem gotowy ją przeprosić i czekałem, aż wyjdzie. Ale jej wciąż nie było, więc poszedłem pod drzwi łazienki i nasłuchiwałem. Żadnego odgłosu. Zawołałem ją, ale nie odpo wiedziała. Spróbowałem wejść, ale ta dziwka zamknęła się od wewnątrz i kiedy kazałem jej otworzyć drzwi, nie było żadnej reakcji. Znowu ją zawołałem, i znowu cisza. Otworzyłem zamek śrubokrętem i wszedłem do środka. Mój perski kociak leżał zupełnie nagi na podłodze, z rękami zwisającymi nad brzegiem wanny pełnej parującej gorącej wody czerwonej od jej krwi. Obok niej na podłodze leżała moja brzytwa. Odciągnąłem ją od wanny i położyłem na podłodze. Krew wciąż tryskała z jej żył i ciekła z ran na jej białej skórze. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wtedy wpadłem w panikę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Kiedyś chodziłem ze studentką medycyny, która była internistką w szpitalu w Bronx. Zadzwoni łem do niej, prosząc Boga, żeby jeszcze tam pracowała. Szczęśliwie ją zastałem. "Norma - powiedzia łem - mam u siebie nagą dziewczynę, która podcięła sobie żyły i straciła mnóstwo krwi. Co mam ro bić?!" 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 "Czy jeszcze oddycha?" - spytała Norma. "Tak". "Zabandażuj jej mocno przeguby, żeby zatrzy mać krwawienie. Owiń ją kocem i przyjedź tu jak najszybciej". "A jeśli umrze po drodze?" - spytałem. "Wtedy jest twoja - odpowiedziała Norma. - Nie przywoź jej tutaj. To szpital, a nie kostnica". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy zacząłem ubierać dziewczynę, jej ciało było wiotkie jak ciało chorego dziecka. Pytałem sam siebie, co zrobić, jeśli umrze. Zadzwonić po pogotowie? To oznaczałoby również policję i prasę. I co ja im powiem? Że po miłej kolacji dziewczyna, z którą miałem randkę, rozebrała się do naga, a następnie dla żartu poszła do łazienki, żeby odebrać sobie życie? Całkiem prawdopodobna historia. Prokurator nie zawaha się oskarżyć mnie o morderstwo. Czy mogę zaryzykować wyniesienie jej ciała do bagażnika i wrzucenie go do rzeki? Czy też powinienem je pociąć i spalić po kawałku w mojej sa moczyszczącej się kuchence mikrofalowej? Akurat takiej lekcji kobiecej anatomii nie potrzebowałem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Zaniosłem dziewczynę do samochodu. Pracownik garażu mrugnął do mnie porozumiewawczo, rzucając jakąś uwagę na temat ciupciania pijanej. Ruszyłem przez miasto, modląc się całą drogę. W szpitalu czekała Norma z koreańskim internistą, którego wybrała, ponieważ nie wiedział, jak nasze prawo traktuje próbę samobójstwa. Dziewczyna jeszcze żyła i kiedy internista zszył jej przeguby i zro bił transfuzję krwi, Norma postarała się, żeby wszystko zostało utrzymane w tajemnicy. Po paru dniach moja Persjanka została wypisana ze szpitala. Kiedy zapytałem ją, dlaczego podcięła sobie żyły, odpowiedziała, że po prostu chciała mnie ukarać. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 I co, panie Whalen, jeśli pewnego dnia pańska dziewczyna postanowi tak pana ukarać? Jeśli to zrobi, miejmy nadzieję, że będę przy panu. Widzi pan, jako pańska ochrona mam obowiązek znać różnych ludzi, którzy mogą się przydać, kiedy będzie ich pan potrzebował. Jeśli chodzi o mnie, mogę nawet zapalać panu papierosy i obcinać włosy. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Oczywiście, żeby pana dobrze chronić, muszę być z panem dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kiedy zacznę dla pana pracować, dowiem się wiele o panu i pańskim życiu. W sposób oczywisty będę tym, któremu najłatwiej będzie pana sprzedać. Mówię to panu nie tylko dlatego, że chcę, aby płacił mi pan dobrze za moją pracę, ale ponieważ prędzej czy później pan sam by o tym pomyślał. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Moja matka spotkała Karen kilka razy. Po pierwszym spotkaniu wszystko, co miała o niej do powiedzenia, to: "Jaka ładna dziewczyna. Po prostu aż przyjemnie na nią patrzeć". Innym razem po czuła jej perfumy w pokoju i rzuciła: "Powiedz swojej przyjaciółeczce, żeby nie wchodziła w zawody ze skunksami". Perfumy były prezentem ode mnie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedyś po długiej rozmowie między moją matką a Karen zapytałem, co Karen miała jej do po wiedzenia. "Do powiedzenia? - zdziwiła się matka. - Z pewnością zgodzisz się ze mną, Jonathanie, że Karen się nie słucha, po prostu podziwia się jej urodę". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy pokazałem matce zdjęcie Karen wspartej o mnie na dziedzińcu w Yale, moja matka przy jrzała się mu uważnie, a następnie stwierdziła, że nieźle wyglądam, ale żywopłot wymaga przycięcia. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Niespodziewane postscriptum do mojej londyńskiej psychodramy: podczas przyjęcia, przeciska jąc się przez zatłoczoną salę w poszukiwaniu toalety, poczułem dotyk kobiecej dłoni na ramieniu. Odwróciłem się i ujrzałem Louise Hunter. Była tak olśniewająca, jak przedtem, ale jakby mniej pro mienna. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Nigdy nie dałeś mi znać, czy dzięki naszej wycieczce twoja dziewczyna stała się bardziej za zdrosna - powiedziała, uśmiechając się zapraszająco. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Nie chciałem cię niepokoić - odparłem, szukając słów. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Słyszałem... powiedziano mi, że ty i Frank... 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - O tak, rozeszliśmy się. Frank posłużył się naszą londyńską eskapadą jako dowodem na zdradę małżeńską. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Przecież oboje omówiliście naszą wycieczkę do Londynu na długo przed naszym wyjazdem. Powiedziałaś mi, że Frank zna prawdę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Frankowi nie zależało na prawdzie. - Zmarszczyła brwi. - Zależało mu na rozwodzie. Ponadto, cały ten rozgłos wokół ciebie i mnie nie spodobał się moim producentom i nie dostałam roli w filmo wej wersji "Finansisty". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Tak mi przykro, Louise - zacząłem, znowu nie wiedząc, co powiedzieć. - Chciałbym ci jakoś pomóc. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wyciągnęła z torebki papierosa. Kiedy podawałem jej ogień, jej dłoń dotknęła mojej. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Możesz mi pomóc, Jonathanie. Jestem bez pracy, chętnie zagram każdą rolę, jaką wymyślisz. W życiu lub na scenie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Skończyłem z psychodramą... i z udawaniem - odparłem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Ja też. Dlatego teraz żałuję, że nie pozwoliłam ci przespać się ze mną w Londynie. Co ty na to, żebyśmy raz jeszcze dali twojej dziewczynie powód do zazdrości? - spytała, wsuwając mi rękę pod ramię. - Tylko tym razem naprawdę. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Audytorium umilkło. Przygasły światła. Składająca się z samych mężczyzn publiczność siedziała bez ruchu. Ich oczy utkwione były w jasnej smudze światła reflektorów, która posuwała się za wątłym starszym mężczyzną, idącym powoli w stronę marmurowego podium. Nikt się nie poruszył. Whalen z całą ostrością uświadomił sobie, że dał się uwikłać w nieodwracalny proces. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Sekretarz Zakonu potknął się na jednym ze stopni wiodących do podium, ale szybko odzyskał równowagę. Nabrał powietrza, po czym drżącym głosem zaintonował następujące oświadczenie: 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Każdy związek ludzi stawia sobie cele, które jego członkowie mają nadzieję osiągnąć siłą wza jemnej solidarności. Oświadczamy, że celami naszego Zakonu są: pielęgnowanie wzniosłych ideałów mężnego charakteru i prawych czynów, ćwiczenie charakteru poprzez rozwój intelektualny oraz zjed noczenie w trwałej przyjaźni i lojalności. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 W naszych dążeniach nie wolno nam jednak zapominać, że najważniejsza jest jednostka wraz z przynależnymi jej cnotami: chwalebną ambicją, sprawiedliwą mową, czystymi myślami i prawym działaniem. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Ty, Jonathanie Jamesie Whalenie, masz być przyjęty do tego Zakonu, którego cele zostały ci właśnie przedstawione. Przyprowadzono cię do naszej wspólnoty, ponieważ Bracia uznali, że zasługu jesz na nasze zaufanie. Zapraszamy cię, byś dzielił z nami nasze przywileje. Oferujemy ci przyjaźń i lo jalną pomoc we wszystkich twoich przedsięwzięciach. Wierzymy, że popierasz cele naszego Bractwa i jesteś gotów przyjąć je za swoje. Jeśli pomyliliśmy się i jeśli uważasz, że nasze cele nie dają się pogo dzić z twoimi szczytnymi ideałami, twoim obowiązkiem jest wyznać to tu i teraz. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Światło reflektora opuściło scenę i zatrzymało się na Whalenie. Cała publiczność zwróciła się w jego stronę. Uwięziony ich spojrzeniami, znieruchomiały i niemy, przywołał wspomnienie pogrzebu Barbary w Rangunie i pewnych słów wypowiedzianych przez pastora: "Spośród wszystkich żywych stworzeń tylko człowiek nosi w sobie ostateczne zagrożenie dla swego życia; wolność powiedzenia tak lub nie, wolność potwierdzenia lub przekroczenia granic wyznaczonych nam przez obojętny świat". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy Whalen nic nie odpowiedział, sekretarz ciągnął dalej: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jonathanie Jamesie Whalenie, wstań, zwróć się twarzą do Braci i oznajmij uroczyście swoją zgodę na nasze cele. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Światła w sali zapaliły się jaśniej. Whalen wstał i usłyszał swój głos recytujący słowa przyrze czenia: 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Przyrzekam i zobowiązuję się wobec Braci tego Zakonu, obecnych i nieobecnych, że posłusz ny będę konstytucji, tradycji i prawom tego Zakonu oraz że przybliżać będę, w każdy dostępny mi sposób, cele, dla których on istnieje. Tak mi dopomóż Bóg. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Wkrótce potem Whalen doszedł do wniosku, że nadszedł czas, aby samemu wykuć swoje włas ne przymierze. Do tej pory czuł potrzebę przynależności do miejsca, które wyznaczyły mu natura i społeczeństwo. Nagle miejsce to należało do niego. Tam, gdzie uprzednio musiał polegać na wiedzy i rozeznaniu innych, nagle poczuł, że ma wystarczającą wiedzę na temat tego, kim jest, i jasne rozez nanie na temat tego, co musi zrobić. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 "Drogi Walterze, droga Helen, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Jako moi rodzice chrzestni i jako ludzie najbliżsi wspomnieniom mojej przeszłości, byliście tak dobrzy, że wzięliście na siebie zadanie opieki moralnej nade mną po śmierci moich rodziców. Chcąc okazać Wam wdzięczność za Waszą rolę w moim życiu, chciałbym poprosić Was, abyście byli moimi gośćmi w podróży za granicę. Taka podróż pozwoliłaby mi, być może po raz pierwszy, odnaleźć sa mego siebie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Będzie to wakacyjna podróż dla przyjemności. Wynająłem samolot, który zabierze naszą trójkę do Afryki Wschodniej, w rejon, który niegdyś wywarł na mnie ogromne wrażenie. Wynająłem dla nas willę nad Oceanem Indyjskim. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 O tej porze roku klimat w tym rejonie jest bardzo łagodny. Możemy wyjechać, kiedy tylko bę dzie Wam to odpowiadało. Mam nadzieję, że przyjmiecie to zaproszenie. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Z wyrazami miłości i wdzięczności, Jonathan" 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Śniadanie podano na tarasie z widokiem na ocean. Whalen wręczył Walterowi Howmetowi lor netkę. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - A to jest baobab - powiedział, wskazując największe drzewo w ogrodzie. - "Baobab" znaczy "mający tysiąc lat". Wiele ludów w Afryce wierzy, że drzewo to było źródłem życia i świadkiem naro dzin pierwszego człowieka. Tubylcy nazywają baobab "diabelskim drzewem", ponieważ wierzą, że kiedyś diabeł zaplątał się w jego gałęzie i ukarał drzewo, odwracając je do góry nogami. Według tu bylców korzenie baobabu są teraz jego gałęziami, gałęzie zaś korzeniami. Chcąc upewnić się, żenie będzie już więcej baobabów, diabeł zniszczył wszystkie młode drzewa. I dlatego, twierdzą tubylcy, zostały tylko dorosłe baobaby. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen odwrócił się do morza. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Spójrz na rafy - powiedział. - Ciągną się kilometrami i stanowią naturalną barierę chroniącą mieliznę przed rekinami. Rafa jest pełna jaskiń, każda jaskinia to rodzaj akwarium z najbardziej egzo tycznymi stworami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Jak to miło, Jonathanie, że przywiozłeś nas do Afryki - powiedział Howmet, delikatnie ostuku jąc nożem skorupkę jajka. - W naszym wieku nigdy nie wybralibyśmy się sami w taką podróż. Umarli byśmy, nie zobaczywszy tego naturalnego raju, prawda, Helen? 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Pani Howmet była podniecona. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Nie dalej jak przedwczoraj byliśmy w Woodbury w Con necticut. Spójrz, gdzie jesteśmy teraz. - Wzięła lornetkę od męża i przyglądała się lśniącej mieliźnie tuż przed nimi. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 - Przyjechałem tu kiedyś - powiedział Whalen - żeby obejrzeć wyścigi ślizgaczy piaskowych Agy Khana na Bahati Beach. Nauczyłem się tu ślizgania po piasku. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Po śniadaniu Whalen powiedział służącym, że spędzi dzień na badaniu skał podwodnych i wraz ze swymi gośćmi zje lunch na jednej z ławic piaskowych niedaleko rafy. Kazał im przygotować pon ton, sprzęt do nurkowania, kanapki, napoje i owoce. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Sprawdził, kiedy spodziewany jest przypływ, który zaleje rafę i podniesie poziom wody na mie liźnie, po czym z balkonu swego pokoju przyglądał się, jak Howmetowie idą powoli na plażę przez okalające willę egzotyczne ogrody. Szybko zszedł na dół. Dogonił ich, kiedy już mieli wchodzić do łódki. Murzyński służący z Walterem przytrzymali ponton, a Whalen pomógł Helen do niego wejść. Następnie obaj wsiedli do środka i Whalen zapalił mały silnik. Służący spuścił łódkę na wodę i ponton zaczął płynąć. Howmetowie obserwowali morze przez pleksiglasowe dno łódki, wykrzykując radośnie za każdym razem, gdy zobaczyli rybę. Whalen skierował łódź po przekątnej w stronę rafy i po kilku minutach niebo, plaża i dżungla zlały się za nimi na horyzoncie. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Howmet włączył swoją kamerę i zaczął filmować żonę, która przechylając się przez burtę, ma chała do niego słomkowym kapeluszem od słońca. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Matka powiedziała mi kiedyś - zaczął Whalen - że mój ojciec dzielił ludzi, z którymi pracował, na mokrych i suchych. Miał zaufanie jedynie do mokrych, tych, którzy się pocili, ponieważ uważał, że pot zdradzi ich, kiedy spróbują go okłamać. Nigdy nie ufał suchym. Jednakże ty, Walterze, byłeś naj bliższym współpracownikiem mojego ojca, a nawet w tym upale w ogóle się nie pocisz. Oczywiście wiem, że ci ufał. Ufała ci również moja matka. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Byli teraz daleko od lądu. Słyszeli, jak fale przybrzeżne rozbijają się o rafę z drugiej strony. Whalen wybrał małą ławicę piaskową, wyciągnął na nią łódkę i pomógł swoim pasażerom wyjść z ło dzi. Wyjęli z Walterem prowiant z łódki i rozłożyli na piasku koc plażowy. Tymczasem Helen filmo wała leżące na piasku koło wody kolorowe rozgwiazdy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Cóż za śliczna wysepka. Raj pośrodku oceanu, kilometry od brzegu, od innych plaż... od wszystkiego! - wykrzyknęła pani Howmet w zachwycie. - Tylko tych kilka rozgwiazd. A piasek wy gląda, jakby przed chwilą zalała go woda. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Whalen pozbierał swój ekwipunek do nurkowania. Przez lornetkę przyglądał się oceanowi w poszukiwaniu śladów jakiejś łodzi, a także odległej plaży w poszukiwaniu łódek tubylców. Nic. By ło pusto. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 - Pewnie ocean zalewa tę wysepkę co jakiś czas, zwłaszcza podczas sztormu - odpowiedział w roztargnieniu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Słuchał wzbierających za rafą fal. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Helen filmowała męża, jak pomaga Whalenowi przymocować butle z tlenem. Kiedy wszystko było gotowe, Whalen wszedł do wody. Zanurkował w stronę kolonii koralowej. Płynął wzdłuż pias kowego dna, płosząc ławicę ryb, które rozpierzchły się wokół niego. W jednej ze szczelin koralowych zobaczył niebieską kolczatkę. Ryba nadęła się, gotowa do obrony. Whalen zastawił jej drogę i schwy cił w złożone w kołyskę dłonie. Wynurzył się z wody koło łachy piasku, zaskakując Howmetów, któ rzy odpoczywali na kocu z założonymi nogami i nasuniętymi do połowy bladych twarzy kapeluszami. Podczas gdy Helen filmowała kolczatkę, mąż robił jej zdjęcia aparatem fotograficznym. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 - Zostawiam was znowu - powiedział Whalen. - Chcę pogonić morskie węże. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Walter uśmiechnął się, a Helen pomachała mu dłonią. Następnie oboje położyli się z powrotem i naciągnęli kapelusze na twarze, szykując się do drzemki w słońcu. Przechodząc koło pontonu, Wha len wyrzucił rybę do morza. Niepostrzeżenie odcumował łódź i wrzucił linę do środka. Zanurkował, chwycił linę i pociągnął ją, ściągając powoli łódkę z piasku. Znalazłszy się na wodzie, popychany wia trem i falami przypływu, ponton podryfuje po oceanie. Whalen zaczął płynąć w kierunku willi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Obejrzał się za siebie. Z daleka Howmetowie wyglądali jak dwa małe punkciki na skrawku pias ku. Whalen uświadomił sobie nagle, że oto uwolnił się od całej swojej przeszłości. Gdy Howmetowie zniknęli z pola widzenia, poczuł, że może w końcu wejrzeć w siebie, podnieść się i zakotwiczyć na ja kiejś własnej łasze piasku. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Zobaczył węża morskiego, który płynął za nim, gotowy do ataku. Nie spuszczając go z oczu, nurkował dalej, aż wąż morski porzucił go dla innego celu. Whalen wynurzył się na powierzchnię wody i spojrzał za siebie. Wody przypływu przetoczyły się po rafach, ławica piasku, jak narciarz wod ny odcięty z ciągnącej go linki, zniknęła pod wijącymi się falami. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Whalen wyszedł z wody na plażę Ukundy. Dżungla trwała nieruchomo, niebo było bezchmurne, a morze spokojne. W świecie panował porządek. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy dotarł do willi, wezwał służących. Kazał im spuścić na wodę motorówkę i rozpocząć po szukiwania zaginionych gości. Wyjaśnił, że kiedy nurkował, Howmetowie prawdopodobnie wyruszyli pontonem na zbadanie skał podwodnych. Teraz, powiedział, martwi się, że zostali sami na morzu, zdani na łaskę zbliżającego się przypływu. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 l0 d8 Ciał Helen i Waltera Howmetów nigdy nie odnaleziono i Whalen, niczym umierający z głodu człowiek, który nagle dostał pożywienie z nieznanego źródła, poczuł, jak wypełnia go nowa energia. Często jednak przychodziły chwile, w których ogarniało go zmęczenie i poczucie bezsensowności; czuł się tak, jakby żył na samym krańcu dających się przekazać myśli i uczuć. Walczył z tymi chwila mi, próbując zerwać membranę, która wydawała się spowijać jego umysł i paraliżować wolę. Był jed nak bezsilny, nie potrafił nad sobą zapanować. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Stanął przed alternatywą: albo pozostać wolnym, ustanawiając zasady dla swoich działań i oce niając samemu ich konsekwencje, z Karen jako pośredniczką, przez którą odkrywałby siebie, albo spróbować odnaleźć się bez Karen, jak człowiek, który poznaje siebie tylko poprzez reguły, jakie wy znaczył mu świat. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Potem pomyślał o tym, co Hindus Panchadasi mówił na temat jaźni: "Jak ją uchwycić? Nie chwytaj jej. To, co zostanie, kiedy nie ma już co chwytać, to jaźń". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 "Najdroższy Jonathanie, 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pamiętam, jak byłam w Twoim pokoju w Yale, kiedy oboje czytaliśmy na głos fragment z Ril kego, w którym rozpoznaliśmy samych siebie: "Odkrywamy, że w istocie nie znamy roli: szukamy zwierciadła, chcemy zetrzeć szminkę, usunąć wszystko, co sztuczne, i stać się prawdziwymi. Ale gdzieś tam ciągle tkwi odrobina makijażu, o którym zapominamy. W naszych brwiach pozostaje jakiś cień przesady. Nie zauważamy, że kąciki naszych ust są wykrzywione. I oto paradujemy tak niczym pośmiewiska, zwykłe hybrydy: ni to prawdziwe istoty ludzkie, ni to aktorzy". 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Jednak teraz z Tobą nie jestem pośmiewiskiem ani hybrydą. Jestem tak prawdziwa, jak praw dziwe są moje emocje, i ze wszystkich ludzi, których znam i na których mi zależy, ty jesteś mi najbliż szy. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Kiedy byłam dziewczynką, myślałam, że miłość jest magią; magią, która daje kochankom wol ność, szczęście, bogactwo wewnętrzne i spełnienie. Wszystkie moje pragnienia zaczepiłam o Ciebie, ponieważ Ty jesteś moją rozkoszą, moją wolnością, moją chwilą radości. Zaczepiając je o Ciebie, zys kałam nowy środek ciężkości - niezawodną siłę naszego uczucia. Teraz mogę zrobić cokolwiek, pójść dokądkolwiek, być z kimkolwiek, pewna, że nasza miłość zawsze przyprowadzi mnie z powrotem do Ciebie. Strata Ciebie byłaby raną, na którą nie mam balsamu. Karen 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Karen odpięła górny guzik bluzki, jednym ruchem skrzyżowała ramiona i zdjęła cienki materiał przez głowę. Jej piersi zakołysały się, kiedy przechyliła się, żeby rozpiąć spódnicę i zsunąć ją przez biodra. Nie spuszczając z niego wzroku, zaczepiła kciuki o gumkę czarnych majtek i ściągnęła je bar dzo powoli w dół do kostek. Następnie jednym ruchem nóg wyswobodziła się z leżącej na podłodze sterty ubrań. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Schyliła głowę, położyła się na dywanie i rozłożyła ręce. Mięśnie jej łydek naprężyły się, kiedy rozprostowała palce stóp. Whalen spojrzał w lustro oparte o ścianę i zobaczył, jak w nią wchodzi. Czuł dotyk jej suchej, chłodnej skóry i po chwili nie mógł odróżnić ich ciał. Próbował wejść w nią głębiej. Jej twarz lśniła w świetle. Karen rozłożyła szeroko uda i splotła palce rąk na jego plecach. Wciąż wpatrzony w lustrzane odbicie zobaczył, jak oboje, zgięci wpół i wczepieni w siebie, poruszają się coraz szybciej, z lustrem jako świadkiem ostatniej chwili jego upojenia, jego bezużytecznej namięt ności. Odwrócił wzrok i wyszedł z niej. Wstał. Pociągnął ją za ramię i posadził na krześle. Przytrzymu jąc ją jedną ręką, otwartą dłonią drugiej wymierzył jej policzek. Siła ciosu odrzuciła Karen do tyłu. Whalen trzymał ją mocno, uderzył raz jeszcze, tym razem pięścią.Karen zatoczyła się, chwytając po wietrze. Whalen pozwolił jej upaść twarzą na krzesło. Nie widział jej oczu. Siedziała nieruchomo. Czekał, aż zacznie krzyczeć lub spróbuje mu oddać, ale ona się nie poruszyła. Nie patrząc na nią, przeszedł przez pokój, otworzył drzwi do swojego gabinetu, wszedł i zamknął je za sobą. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Leżał w ubraniu na łóżku w szwajcarskiej klinice, wpatrując się w sufit. Odczuwał ból, ale nie wiedział dlaczego; chciał tylko wyłączyć swój mózg. Najprostsze czynności, jak ubranie lub rozebra nie się, zapalenie lub zgaszenie światła, zamknięcie lub otwarcie okna wydawały się być ponad jego możliwości i ponad jego siły. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Bez otwierania oczu czuł, że nadchodzi dzień, nawet wtedy, gdy okiennice jego pokoju były zamknięte. Obudzony na długo przed personelem, nasłuchiwał pierwszych odgłosów dnia: kroków na korytarzu kliniki, turkotania autobusu na ulicy, buczenia motorówki na Jeziorze Genewskim. 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Leżał jak kamień na brzegu, nie poruszony przez obmywające go fale. Ogromny ciężar nieus tannie uciskał mu piersi. 90 0 0 0 0 108 l0 d8 Co jakiś czas tęsknił za zmianą i wiedział, że sama tęsknota jest preludium do wyzdrowienia. Ale tęsknota męczyła go i potem wszystko, czego pragnął, to przetrwać. Jego myśli powędrowały do od ległego szpitala w Rangunie; przypomniał sobie słowa Abrahama Joshuy Heschela: "Dla mojej duszy jestem wielką chwilą. Wyzwanie, przed jakim stoję, to jak zaktualizować, jak skonkretyzować cichą wybitność mojego istnienia". 90 0 0 0 0 108 1 168 1 74 1 1 0 1 0 l0 d8 Pewnej nocy jego organizm odmówił snu. Whalen wstał, wyszedł z kliniki i skierował się na brzeg jeziora. Warstwa mgły toczyła się po wodzie, skrywając wszystko prócz najbliższych brzegów. W powietrzu unosił się zapach mchu. Whalen wciągnął nosem wilgoć, słuchał, jak woda uderza o kamienie na brzegu jeziora, i czuł, jak szczypie go skóra na karku. Mgła podniosła się. Spojrzał na drugą stronę jeziora i zobaczył mrugające światła Genewy.