Dick Francis
Pewniak


Tom
Całość w tomach


Polski Związek Niewidomych
Zakład Wydawnictw i Nagrań
Warszawa 1992


  Przełożyła Ewa Życieńska


Tłoczono pismem punktowym
dla niewidomych 
w Drukarni PZN,
Warszawa, ul. Konwiktorska 9

Pap. kart. 140 g kl. III_Bą1
Przedruk z wydawnictwa 
"Iskry",
Warszawa 1990

Pisał J. Podstawka 
Korekty dokonali:
St. Makowski
i  K. Kruk


Dick Francis (1920), 
Walijczyk, jest jednym z 
najpopularniejszych w Wielkiej 
Brytanii pisarzy sensacyjnych. 
Po kilkuletniej służbie w R$a$f_ie 
zadebiutował na wyścigach jako 
jeździec amator, po czym został 
zawodowym dżokejem. Miał tytuł 
mistrza dżokejów. Po kilku 
latach został sprawozdawcą 
wyścigowym dla "Sunday Express" 
i zaczął pisać. Pierwsza była 
książka "Sport Królowych" 
(1957), po niej nastąpiły liczne 
kryminały, zawsze związane z 
wyścigami. Za "Forfeit" otrzymał 
nagrodę E.A. Poego jako za 
najlepszy kryminał 1969 roku w 
Ameryce. 


  1

  Głęboko wciągnąłem nosem 
zapach rozgrzanego konia i 
zimnej nadrzecznej mgły. 
Słyszałem tylko świst i łomot 
galopujących kopyt i czasem 
brzęk podkowy o podkowę. Za mną 






jechali rozciągniętą grupą 
mężczyźni ubrani jak ja w białe 
jedwabne spodnie i jaskrawe 
swetry, a przede mną, wyraźnie 
czerwono_zielony na tle mlecznej 
zasłony mgły, jeden samotny 
jeździec osadzał konia do skoku 
przez czerniejącą na torze 
brzozową faszynę. 
  Wszystko właściwie odbywało 
się tak, jak się spodziewano. 
Swój dziewięćdziesiąty siódmy 
bieg przeszkodowy wygrywał Bill 
Davidson. Admirał, jego kasztan, 
dowodził bez trudu, że wciąż 
jest najlepszym koniem 
przeszkodowym królestwa, a ja, 
jak tyle razy przedtem, przez 
kilka minut podziwiałem ich obu 
z tyłu. 
  Potężny kasztanowaty zad 
przede mną zebrał się w sobie, 
naprężył i odbił. Admirał 
przeleciał nad przeszkodą bez 
wysiłku, jak przystało na 
prawdziwego championa. I kiedy 
skakałem za nim, stwierdziłem, 
że zyskał przewagę dalszych 
dwóch długości. Byliśmy na 
najdalszym krańcu toru 
wyścigowego w Maidenhead, ponad 
pół mili od celownika. Nie 
miałem cienia nadziei, że go 
dogonię. 
  Lutowa mgła gęstniała. Dalej 
niż od jednej przeszkody do 
drugiej nic nie sposób było 
dojrzeć, a cicha, otaczająca 
wszystko biel jak gdyby 
izolowała nas, samotny sznurek 
jeźdźców, w odciętej od świata 
otchłani. Jedyną rzeczywistością 
był pęd. Celownik, tłumy, 
trybuny i członkowie komisji 
technicznej, pozostawione w tyle 
w tej mgle, niewidoczne, znów na 
nas czekały, ale na tym długim, 
półtoramilowym zakolu wręcz 
trudno było uwierzyć, że są tam 
rzeczywiście. 
  Był to jakiś nierealny, 
oderwany świat, w którym 
wszystko mogło się zdarzyć. I 
zdarzyło się. 
  Okrążyliśmy pierwszy odcinek 






zakola i wyprostowali przed 
następną przeszkodą. Bill o 
dobre dziesięć długości 
wyprzedzał mnie i inne konie, i 
nie wysilał się. Rzadko musiał 
się wysilać. Torowy przy 
następnej przeszkodzie przeszedł 
od jej skraju ku środkowi toru 
przeciągając po drodze ręką nad 
faszyną i dał nura pod bandę. 
Bill się obejrzał przez ramię i 
dojrzałem błysk jego zębów, 
kiedy uśmiechnął się z 
zadowoleniem widząc mnie tak 
daleko za sobą. Potem spojrzał w 
stronę przeszkody i ocenił 
odległość. 
  Admirał wszedł na przeszkodę 
doskonale. Poderwał się przed 
nią, jak gdyby latanie nie było 
wyłączną domeną ptaków. 
  I runął. 
  Osłupiały, widziałem, jak 
kasztanowate nogi biją 
powietrze, kiedy koń wywijał 
kozła spadając. Mignęła mi 
jaskrawa postać Billa lecącego 
głową w dół ze szczytowego 
punktu skoku i usłyszałem łomot, 
z jakim Admirał wylądował na nim 
na grzbiecie. 
  Automatycznie dałem w prawo i 
wziąłem konia na siebie przed 
przeszkodą. Z góry, przelatując 
nad faszyną, spojrzałem w dół na 
Billa. Leżał bezwładnie na ziemi 
z ręką odrzuconą w bok. Oczy 
miał zamknięte. Admirał upadł 
ciężko na grzbiet, na niczym nie 
osłonięty brzuch Billa i szarpał 
się teraz w tył i w przód, 
gorączkowo starając się wstać. 
  Mignęło mi coś pod nimi, coś 
dziwnego, czego nie powinno tam 
być. Ale za  szybko 
przelatywałem, żeby się dobrze 
przyjrzeć. 
  Kiedy mój koń przyspieszył za 
przeszkodą, zemdliło mnie, 
jakbym ja sam dostał w żołądek. 
W tym upadku było coś takiego, 
co go niewątpliwie kwalifikowało 
jako morderczy. 
  Rzuciłem okiem za siebie. 
Admirałowi udało się wstać i 






pocwałował luzem, a torowy 
podszedł i nachylił się nad 
Billem, który wciąż leżał na 
ziemi bez ruchu. Odwróciłem 
głowę, żeby skupić uwagę na 
wyścigu. Wyszedłem na 
prowadzenie i nie powinienem go 
stracić. Poboczem toru nadbiegł 
i minął mnie ktoś z pierwszej 
pomocy w czarnym garniturze i 
białym szaliku. Dotychczas stał 
przy przeszkodzie, do której się 
właśnie zbliżałem, a teraz biegł 
na pomoc Billowi. 
  Przeprowadziłem konia przez 
następne trzy przeszkody, ale 
nie wkładałem już w to serca, i 
kiedy przed zatłoczonymi 
trybunami pojawiłem się jako 
zwycięzca, witające mnie 
westchnienie i jęk wydały mi się 
dość stosownym przyjęciem. 
Minąłem celownik, poklepałem 
konia po szyi i spojrzałem na 
trybuny. Większość głów wciąż 
zwrócona była w stronę ostatniej 
przeszkody, wypatrując w 
nieprzeniknionej mgle Admirała, 
niewątpliwego pewniaka, który od 
dwóch lat po raz pierwszy 
przegrywał gonitwę. 
  Nawet miła starsza pani, 
której konia dosiadałem, 
powitała mnie pytaniem:
  - Co się stało Admirałowi? 
  - Upadł. 
  - Cóż za szczęśliwy traf - 
powiedziała pani Mervin śmiejąc 
się radośnie. 
  Ujęła uzdę, żeby odprowadzić 
konia do rozsiodłania. Zsunąłem 
się na ziemię i rozpiąłem popręg 
niezręcznymi od szoku palcami. 
Głaskała konia i dalej 
szczebiotała, jak to się cieszy, 
że wygrała, i jakie to 
nieoczekiwane i jakie to 
szczęście, że dla odmiany 
zawiódł Admirał, choć z drugiej 
strony oczywiście wielka szkoda. 
  Kiwałem głową, uśmiechałem się 
i nie odpowiadałem, to bowiem, 
co mógłbym powiedzieć, 
zabrzmiałoby brutalnie i 
niegrzecznie. Niech się nacieszy 






swoją wygraną, myślałem. 
Nieczęsto jej się zdarza. A 
Bill, ostatecznie, może wyjdzie 
z tego cało. 
  Ściągnąłem z konia siodło i 
zostawiając promienną panią 
Mervin przyjmującą zewsząd 
gratulacje, przecisnąłem się 
przez tłum do wagi. Zważyłem 
się i kiedy uznano moją wagę za 
prawidłową, wyszedłem do szatni 
i położyłem swój ekwipunek na 
ławie. 
  Zjawił się Clem, służący 
wyścigowy, który opiekował się 
moimi rzeczami. Był niewysoki i 
już starszy, bardzo dziarski i 
schludny, miał ogorzałą twarz i 
ścięgna na przegubach rąk jak 
mocno naciągnięte postronki. 
  Podniósł siodło i 
pieszczotliwie przeciągnął 
dłonią po skórze. Nabrał tego 
zwyczaju przez długie lata 
pielęgnowania miękkich skór. 
Głaskał siodło tak, jak kto inny 
głaskałby policzek ładnej 
dziewczyny, rozkoszując się jego 
miękkością i meszkiem. 
  - Dobra robota, psze pana - 
powiedział, choć nie wyglądał na 
zachwyconego. 
  Nie chciałem gratulacji. 
Zauważyłem szorstko:
  - Admirał powinien był 
wygrać. 
  - Upadł? - zapytał z 
niepokojem Clem. 
  - Tak. 
  Po zastanowieniu nie mogłem 
tego pojąć. 
  - A majorowi Davidsonowi nic 
się nie stało, psze pana? - 
zapytał Clem. Usługiwał również 
Billowi i wiedziałem, że 
traktuje go jak bożka. 
  - Nie wiem - przyznałem. 
  Ale twardy łęk siodła wbił mu 
się w brzuch pod ciężarem 
wielkiego konia walącego się z 
szybkością trzydziestu mil na 
godzinę. Jaką, biedak, miał 
szansę, pomyślałem. 
  Zarzuciłem kożuszek i 
poszedłem do gabinetu pierwszej 






pomocy. Pod drzwiami stała 
Scilla, żona Billa, blada i 
roztrzęsiona, ze wszystkich sił 
starając się opanować lęk. Jej 
mała zgrabna postać przybrana 
była w wesoły szkarłat, a na 
chmurze czarnych loków tkwiła 
wyzywająco czapka z norek. Strój 
stosowny z okazji sukcesu, nie 
zmartwienia. 
  - Alan - powiedziała z ulgą na 
mój widok. - Doktor go ogląda i 
prosił, żebym tu zaczekała. Co 
myślisz? Źle z nim? 
  Błagała, a ja niewiele mogłem 
jej dać pociechy. Objąłem ją. 
  Spytała, czy widziałem, jak 
Bill spadł, więc jej 
powiedziałem, że spadł na głowę 
i może mieć lekki wstrząs mózgu. 
  Drzwi się otworzyły i wyszedł 
z nich wysoki, szczupły i 
zadbany mężczyzna. Lekarz. 
  - Czy pani Davidson? - zwrócił 
się do Scilli. Skinęła głową. - 
Obawiam się, że mąż pani musi 
jechać do szpitala - oznajmił. - 
Nie byłoby rozsądne odsyłać go 
do domu bez prześwietlenia. - 
Uśmiechnął się pocieszająco, a 
ja poczułem, jak Scilla trochę 
się odpręża. 
  - Czy mogę wejść go zobaczyć? 
- zapytała. 
  - Doktor się zawahał. 
  - Proszę - zgodził się 
wreszcie ale on jest prawie 
nieprzytomny. Doznał silnego 
uderzenia w głowę. Proszę nie 
próbować go budzić. 
  Kiedy ruszałem już za Scillą, 
doktor zatrzymał mnie, kładąc mi 
rękę na ramieniu. 
  - Pan York? 
  To on przeprowadzał 
regulaminowe badania po moim 
wczorajszym lekkim upadku. 
  - Tak. 
  - Czy to pana bliscy znajomi? 
  - Tak, prawie przez cały czas 
u nich mieszkam. 
  Ciasno zwarł wargi, zamyślony. 
Po czym powiedział: 
  - Jest niedobrze. Wstrząs to 
głupstwo, ale on ma krwotok 






wewnętrzny, prawdopodobnie z 
pękniętej śledziony. Dzwoniłem 
do szpitala, żeby go przyjęto 
jako pilny przypadek, kiedy 
tylko zdołamy go tam dowieźć. 
  Jeszcze gdy mówił, podjechała 
do nas tyłem jedna z wyścigowych 
karetek pogotowia. Pielęgniarze 
wyskoczyli, otworzyli tylne 
drzwi, wyciągnęli wielkie nosze 
i wnieśli je do gabinetu 
pierwszej pomocy. Lekarz wszedł 
za nimi. Wkrótce wszyscy znów 
się pojawili z Billem na 
noszach. Scilla szła za nimi z 
wyraźnym, głębokim i w pełni 
uzasadnionym wyrazem lęku na 
twarzy. 
  Zwarta, opalona i pogodna 
twarz Billa, teraz sinobiała i 
pokryta drobnymi kropelkami 
potu, przetaczała się bezwładnie 
na boki. Otwartymi ustami słabo 
chwytał powietrze, a ręce 
niespokojnie pociągały za koc. 
Wciąż miał na sobie wyścigowe 
barwy w zielono_czerwoną kratę, 
co wyglądało najbardziej 
złowieszczo. 
  - Jadę z nim karetką - 
zwróciła się do mnie Scilla. - 
Możesz przyjechać?
  - Biorę jeszcze udział w 
ostatnim biegu - powiedziałem. - 
Zaraz potem przyjadę do 
szpitala. Nie martw się, 
wszystko będzie dobrze. 
  Ale nie wierzyłem w to, tak 
samo jak ona. 
  Kiedy odjechali, minąłem 
budynek z wagą i przez parking 
wyszedłem nad rzekę. Wezbrana 
świeżo stopniałym śniegiem 
Tamiza płynęła szybko, płowa jak 
piasek, niosąc na sobie białe 
szumowiny. Wody wytaczały się z 
mgły jakieś sto jardów na prawo 
ode mnie, kotłowały się wokół 
zakrętu, przy którym stałem, i 
znowu znikały we mgle. Były 
wzburzone i zmącone, a droga 
przed nimi ukryta we mgle. 
Zupełnie jak przede mną. 
  W domu, w Bulawayo, gdzie 
chodziłem do szkoły, nauczyciel 






matematyki poświęcił wiele 
godzin (za wiele, jak sądziłem w 
młodości), żeby nauczyć nas 
wyciągać właściwe wnioski z paru 
znanych faktów. Dedukcja nie 
tylko należała do wykładanego 
przez niego przedmiotu, ale była 
także jego hobby i czasami 
udawało się nam go podpuścić, 
żeby zamiast problemów geometrii 
czy algebry wykładał nam metody 
Sherlocka Holmesa. Jedną po 
drugiej wypuszczał całe klasy 
chłopców zdolnych bystrym okiem 
dostrzec zdarte noski w bucikach 
posługaczek i księży albo 
odciski na czubkach palców 
harfistów. I poziom matematyki w 
szkole był wyjątkowo wysoki. 
  Dziś, oddalony o tysiące mil i 
siedem lat od rozprażonej 
słońcem szkolnej klasy, stojąc w 
angielskiej mgle i wściekle 
marznąc, przypomniałem sobie 
mojego nauczyciela, zebrałem 
fakty i przyjrzałem się im.
  Znane fakty... Admirał, 
znakomity koń przeszkodowy, 
nagle w połowie skoku upadł bez 
żadnej widocznej przyczyny. 
Kiedy Bill i ja nadjeżdżaliśmy, 
przez tor za przeszkodą 
przeszedł torowy, ale w tym nie 
było nic niezwykłego. A kiedy 
brałem płot i spojrzałem na 
Billa, gdzieś na skraju pola 
widzenia dojrzałem nikły, 
wilgotny szary i metaliczny 
błysk. Zastanowiłem się nad tymi 
faktami przez dłuższą chwilę. 
  Wniosek nasuwał się oczywisty, 
ale nie do przyjęcia. Trzeba 
sprawdzić, czy to właściwy 
wniosek. 
  Wróciłem po rzeczy i żeby 
zważyć się przed ostatnią 
gonitwą, ale kiedy wkładałem do 
woreczków obciążenie, żeby 
dorównać wadze ustalonej przez 
handikapera, włączono głośniki i 
ogłoszono, że wskutek 
gęstniejącej mgły ostatni bieg 
zostaje odwołany. 
  W szatni zrobił się ruch, 
herbata i placek owocowy 






zniknęły w przyspieszonym 
tempie. Od śniadania minęło już 
wiele czasu, toteż przebierając 
się wepchnąłem do ust parę 
kanapek z wołowiną. Załatwiłem z 
Clemem przesłanie mojego 
ekwipunku do Plumpton, gdzie 
startowałem za cztery dni, i 
wybrałem się na niemiły spacer. 
Chciałem się bliżej przyjrzeć 
miejscu, w którym upadł Bill. 
  Pieszo od trybun do końca toru 
wyścigowego Maidenhead było 
daleko, toteż zanim tam 
dotarłem, buty, skarpety i 
nogawki od spodni miałem 
zupełnie przemoczone od mokrej 
trawy. Było bardzo zimno, bardzo 
mgliście. Dokoła nikogo. 
  Doszedłem do przeszkody, 
niewinnej, łagodnej, łatwej do 
przesadzenia faszyny - 
ustawionych na sztorc gałęzi 
czarnej wierzby. Jej głębokość u 
podstawy wynosiła trzy stopy, u 
szczytu zmniejszała się o 
połowę, wysokość sięgała 
czterech stóp i sześciu cali, 
szerokość około czterech jardów. 
Zwyczajna i łatwa. 
  Starannie zbadałem teren 
wzdłuż faszyny po stronie 
zeskoku. Wszystko jak zwykle. 
Okrążyłem ją i przeszedłem na 
drugą stronę. Nic. Zajrzałem w 
skrzydło naprowadzające konia na 
przeszkodę, od wewnętrznej 
strony toru, tam gdzie leżał 
Bill. Też nic. 
  Dopiero pod skrzydłem od 
zewnętrznej strony toru 
znalazłem to, czego szukałem. 
Leżało w wysokiej trawie, na 
wpół schowane, zroszone kroplami 
mgły, zwinięte i zabójcze. 
  Drut. 
  Było go sporo, srebrnoszary 
zwój o średnicy mniej więcej 
stopy leżał przyciśnięty 
kawałkiem drewna. Jeden jego 
koniec prowadził do głównego 
słupka w skrzydle, gdzie był 
uwiązany na wysokości dwóch stóp 
ponad poziomem brzozowej 
faszyny. Uwiązany, jak 






stwierdziłem, szczególnie mocno, 
rzeczywiście bardzo mocno. Nie 
mogłem go odwiązać palcami. 
  Wróciłem do wewnętrznego 
skrzydła i przyjrzałem się 
słupkowi z tej strony. Dwie 
stopy nad faszyną w drewnie 
znajdował się rowek. Ten słupek 
był kiedyś pomalowany na biało i 
ślad rysował się wyraźnie. 
  Dla mnie było jasne, że tylko 
jedna osoba mogła przeciągnąć 
ten drut. Torowy. Ten, którego 
sam widziałem, jak przechodził z 
jednej strony toru na drugą. 
Ten, pomyślałem z goryczą, 
którego zostawiłem, żeby 
udzielił pomocy Billowi. 
  W gonitwie na trzy mile w 
Maidenhead okrążało się tor dwa 
razy. W pierwszym okrążeniu nie 
było żadnego kłopotu z tą 
przeszkodą. Bezpiecznie 
przeskoczyło ją dziewięć koni, 
Admirał jako trzeci, w 
kontrolowanym czasie, a ja obok 
niego. Zdążyłem rzucić Billowi 
uwagę, jak mało jestem 
zachwycony angielskim klimatem. 
  W drugim okrążeniu Admirał 
prowadził o kilka długości. 
Torowy, skoro tylko zobaczył, że 
Bill wziął poprzednią 
przeszkodę, musiał przejść przez 
tor z luźnym końcem drutu i 
okręcić go o słupek z drugiej 
strony, napinając w powietrzu, 
prawie niewidoczny, dwie stopy 
nad faszyną. Na tej wysokości 
Admirał musiał zaczepić piersią. 
  Ta bezwzględność wzbudziła we 
mnie powolny, głęboki gniew, 
który, choć wtedy tego nie 
wiedziałem, miał mi towarzyszyć 
jako bodziec do działania przez 
wiele jeszcze tygodni. 
  Nie mogłem mieć pewności, czy 
koń zerwał drut, kiedy o niego 
uderzył, czy ściągnął go z 
palika. Nie znajdując jednak 
luźnych kawałków i widząc, że 
zwój leżący przy zewnętrznym 
skrzydle nie jest porwany, 
uznałem za prawdopodobne, że 
upadający koń zerwał słabiej 






uwiązany koniec drutu. Żaden z 
biegnących za mną siedmiu koni 
się nie potknął. Podobnie jak ja 
wszyscy musieli przeskoczyć nad 
resztkami pułapki. Był to 
rozmyślny zamach na określonego 
konia i jeźdźca, chyba że torowy 
byłby szaleńcem, czego w żaden 
sposób nie można było wykluczyć. 
W tym stadium gonitwy Bill na 
Admirale wychodził zwykle na 
prowadzenie, często zyskując 
przewagę dwudziestu długości, a 
jego czerwono_zielone barwy 
nawet w mglisty dzień były 
dobrze widoczne. 
  W tym momencie, bardzo 
wzburzony, ruszyłem z powrotem. 
Ściemniało się już. Zabawiłem 
przy przeszkodzie dłużej, niż 
przypuszczałem, i kiedy wreszcie 
znalazłem się przy wadze, 
zamierzając powiedzieć o drucie 
dyrektorowi toru, przekonałem 
się, że wszyscy poza stróżem jż 
wyszli. 
  Stróż, niemiły staruch 
bezustannie wysysający coś 
spomiędzy zębów, oświadczył, że 
nie wie, gdzie można by znaleźć 
dyrektora. Dodał, że dyrektor 
pięć minut temu odjechał w 
stronę miasta. Nie wiedział, 
dokąd się udał ani kiedy wróci. 
Następnie, narzekając, że musi 
doglądać pięciu osobnych pieców 
poza centralnym bojlerem i że ta 
mgła szkodzi mu na oskrzela, 
stróż poczłapał pilnie w stronę 
ciemno majaczącej bryły trybuny 
głównej. 
  Patrzyłem, jak odchodzi, 
niezdecydowany. Wiedziałem, że 
powinienem komuś z władz 
powiedzieć o tym drucie. Ale 
komu? Członkowie komisji 
technicznej, którzy towarzyszyli 
gonitwom, wszyscy byli już w 
drodze do domu i wlekli się 
mozolnie przez tę mgłę, 
nieosiągalni. Dyrektor wyjechał. 
Drzwi od jego biura, jak się 
przekonałem, były zamknięte. 
Dużo bym potrzebował czasu, żeby 
kogoś odnaleźć, przekonać do 






powrotu na tor i skłonić, aby 
podjechał w głąb toru w 
ciemnościach i po tym wyboistym 
terenie. A potem czekałyby mnie 
dyskusje, powtarzanie i 
oświadczenia. Minęłoby wiele 
godzin, zanim mógłbym się urwać. 
  Tymczasem w szpitalu w 
Maidenhead Bill walczył ze 
śmiercią, a ja bardzo chciałem 
wiedzieć, czy mu się uda. Scillę 
czekały godziny rozdzierającego 
niepokoju i obiecałem, że będę z 
nią tak prędko, jak tylko 
zdołam. Już za długo 
zmitręż
yłem. Drut, osłonięty 
mgłą i mocno przyczepiony do 
palika, poczeka do jutra, 
pomyślałem. A Bill może nie 
doczekać. 
  Na parkingu stał samotnie 
jaguar Billa. Wsiadłem, 
włączyłem światła i ruszyłem. Z 
bramy skręciłem w lewo, 
ostrożnie przejechałem drogą 
dwie mile, znowu skręciłem w 
lewo, za rzekę, i krętymi, 
jednokierunkowymi ulicami 
Maidenheadu dotarłem wreszcie 
do szpitala. 
  W jasno oświetlonym ruchliwym 
hallu nie było śladu Scilli. 
Zapytałem portiera. 
  - Pani Davidson? Mąż dżokej? 
Zgadza się, jest w środku, w 
poczekalni. Czwarte drzwi na 
lewo. 
  Odnalazłem ją. Czarne oczy 
Scilli wydawały się olbrzymie, 
podkreślone szarymi cieniami. 
Jej smutna i napięta twarz była 
poza tym zupełnie bezbarwna. 
Zdjęła też swoją frywolną 
czapkę. 
  - Jak Bill? - zapytałem. 
  - Nie wiem. Tylko mi 
powtarzają, żebym się nie 
martwiła. 
  Była bardzo bliska łez. 
  Usiadłem obok i ująłem ją za 
rękę. 
  - Dodajesz mi otuchy, Alan - 
powiedziała. 
  Niedługo drzwi się otworzyły i 






wyszedł jasnowłosy młody lekarz 
z dyndającym na piersi 
stetoskopem. 
  - Myślę, pani Davidson... - 
zaczął i urwał. - Myślę, że 
powinna pani wejść i posiedzieć 
z mężem. 
  - Jak on się czuje? 
  - Nie... niezbyt dobrze. 
Robimy wszystko, co możemy. - 
Zwracając się do mnie, zapytał: 
- Pan jest krewnym? 
  - Przyjacielem. Odwiozę panią 
Davidson do domu. 
  - Tak. Zaczeka pan, czy wróci 
po nią? Później wieczorem...
  Ten ostrożny głos, te 
neutralne słowa coś 
przekazywały. Popatrzyłem mu 
uważniej w twarz i już 
wiedziałem, że Bill umiera. 
  - Zaczekam. 
  - Dobrze. 
  Czekałem cztery godziny, 
zapoznając się dokładnie ze 
wszystkimi szczegółami wzoru na 
zasłonach i pęknięciami w 
brunatnym linoleum. Ale głównie 
myślałem o tym drucie. 
  Na koniec zjawiła się poważna, 
młoda i ładna pielęgniarka. 
  - Tak mi przykro... Major 
Davidson nie żyje. 
  Może zechcę udać się za nią, 
powiedziała, pani Davidson 
chciałaby, żebym wszedł go 
zobaczyć. Przeprowadziła mnie 
przez długie korytarze i 
wpuściła do białego, niezbyt 
dużego pokoju, w którym przy 
wąskim łóżku siedziała Scilla. 
  Spojrzała na mnie. Nie mogła 
mówić. 
  Leżał tam Bill, szary i 
nieruchomy, martwy. Najlepszy 
przyjaciel, jakiego można sobie 
wymarzyć. 

  2

  Nazajutrz wcześnie rano 
odwiozłem Scillę do domu, do 
Cotswolds, wyczerpaną całonocnym 
czuwaniem przy Billu, na które 
nalegała, i bardzo teraz 






oszołomioną środkami 
uspokajającymi. Dzieci wyszły 
jej naprzeciw na próg domu, trzy 
buzie miały wyraz uroczysty i 
szeroko otwarte oczy. Za nimi 
stała Joan, ich energiczna i 
odpowiedzialna opiekunka, którą 
wczoraj wieczorem zawiadomiłem 
telefonicznie o wypadku. 
  Scilla usiadła na schodku i 
rozpłakała się. Dzieci 
przyklękły obok, objęły ją i 
robiły, co mogły, aby ją 
pocieszyć w bólu, który ledwie 
niejasno rozumiały. 
  Scilla zaraz poszła na górę 
położyć się. Zaciągnąłem 
zasłony, otuliłem ją i 
ucałowałem w policzek. Była 
wyczerpana i bardzo senna, 
miałem więc nadzieję, że wiele 
upłynie godzin, zanim się 
obudzi. 
  Poszedłem do swojego pokoju i 
przebrałemk się. Na dole 
zastałem Joan, która na 
kuchennym stole przygotowywała 
dla mnie kawę, jajka na bekonie 
i gorące bułeczki. Dałem 
dzieciom kupione dla nich 
wczoraj rano tabliczki czekolady 
(jakże dawno się to wydało!) i 
zasiadły ze mną, chrupiąc 
czekoladę, podczas gdy ja jadłem 
śniadanie. Joan nalała sobie 
kawy. 
  - Alan - zaczął William. Miał 
pięć lat, był najmłodszy i 
zawsze czekał z tym, co miał do 
powiedzenia, aż mu się 
odpowiedziało "tak", na znak, że 
się go słucha. 
  - Tak? - powiedziałem. 
  - Co się stało tatusiowi? 
  Więc opowiedziałem im o 
wszystkim z wyjątkiem drutu. 
  Przez chwilę siedzieli 
wyjątkowo cicho. Potem Henry, 
ledwie ośmiolatek, zapytał 
spokojnie: 
  - Zakopią go czy spalą? 
  Zanim zdobyłem się na 
odpowiedź, on i jego starsza 
siostra Polly wdali się w gorącą 
i zdumiewająco fachową dyskusję 






na temat dobrych i złych stron 
zarówno pogrzebu, jak i 
kremacji. Przeżyłem wstrząs, ale 
z drugiej strony poczułem ulgę, 
a Joan, przechwytując moje 
spojrzenie, z trudem 
powstrzymała się od śmiechu. 
  Niewinna bezceremonialność tej 
rozmowy pozwoliła mi wracać do 
Maidenhead w pogodniejszym 
nastroju. Wstawiłem duży 
samochód Billa do garażu i 
wybrałem się swoim własnym, 
małym granatowym lotusem. Mgła 
zniknęła bez śladu, ale jechałem 
powoli (jak na mnie), 
zastanawiając się nad 
najwłaściwszym sposobem 
postępowania. 
  Najpierw zadzwoniłem do 
szpitala. Zabrałem ubranie 
Billa, podpisałem formularze, 
ustaliłem terminy. Na drugi 
dzień miała się odbyć rutynowa 
sekcja zwłok. 
  Była niedziela. Pojechałem na 
tereny wyścigów, ale brama była 
zamknięta. Biuro dyrektora toru 
w mieście też zamknięte i puste. 
Zadzwoniłem do niego do domu, 
ale nikt nie odpowiadał. Po 
chwili wahania zadzwoniłem do 
członka rady nadzorczej National 
Hunt Committee, czyli wprost do 
najwyższej władzy. Służący lorda 
Creswella Stampego obiecał, że 
sprawdzi, czy można z nim 
rozmawiać. Powiedziałem, że to 
bardzo ważne. Niebawem miałem go 
na linii. 
  - Doprawdy, mam nadzieję, że 
to, co pan ma do powiedzenia, 
jest bardzo ważne, panie York. 
Siedzę właśnie przy lunchu z 
gośćmi. 
  - Czy słyszał pan, że major 
Davidson zmarł wczoraj 
wieczorem? 
  - Tak. Bardzo mi przykro z 
tego powodu, bardzo... - czekał. 
Wziąłem głęboki oddech. 
  - Jego upadek nie był 
przypadkowy - powiedziałem. 
  - Co pan chce przez to 
powiedzieć? 






  - Koń majora Davidsona potknął 
się o drut. 
  Opowiedziałem mu o swoich 
poszukiwaniach przy przeszkodzie 
i o tym, co tam znalazłem. 
  - Czy mówił pan o tym panu 
Dace'emu? 
  Pan Dace był dyrektorem toru. 
  Wyjaśniłem, że nie udało mi 
się go złapać. 
  - Aha, więc dzwoni pan do 
mnie. - Urwał. - Cóż, panie 
York, jeżeli pan ma rację, to 
sprawa zbyt poważna jak na samo 
National Hunt Committee. Sądzę, 
że winien pan bez zwłoki 
powiadomić policję w 
Maidenhead. Proszę mi dać znać 
dziś wieczorem, niezawodnie, co 
się dzieje. Będę się starał 
skontaktować z panem Dace'em. 
  Odłożyłem słuchawkę. Pozbyłem 
się odpowiedzialności, 
pomyślałem. Mogłem sobie 
wyobrazić, jak befsztyk krzepnie 
na talerzu, a lord Creswell 
puszcza w ruch telefony. 
  Posterunek policji na 
wyludnionej w niedzielę ulicy 
był ciemny, przykurzony i 
niegościnny. Wszedłem. Za 
barierką stały trzy biurka, a 
przy jednym siedział młody 
konstabl i czytał gazetę z 
gatunku tych bulwarowych. Ani na 
chwilę nie zaniedbuje zbrodni, 
przyszło mi na myśl. 
  - Czym mogę panu służyć? - 
zapytał wstając. 
  - Czy nie ma tu więcej nikogo? 
To znaczy, kogoś starszego? 
Idzie o... o śmierć. 
  - Chwileczkę, proszę pana. - 
Wyszedł drzwiami w głębi, wrócił 
i rzekł: - Proszę tędy. 
  Odsunął się, wpuścił mnie do 
małego gabinetu i zamknął za mną 
drzwi. 
  Mężczyzna, który wstał, był 
niski jak na policjanta, krępy, 
ciemnowłosy i miał mniej więcej 
pod czterdziestkę. Wyglądał 
bardziej na zapaśnika niż 
mózgowca, ale później 
przekonałem się, że jest równie 






sprawny umysłowo jak fizycznie. 
Biurko miał zarzucone papierami 
i ciężkimi księgami prawniczymi. 
Gazowy kominek dawał przyjemny 
ciepły zaduch. Na biurku stała 
przepełniona popielniczka. On 
też spędzał niedzielne 
popołudnie na studiowaniu 
zbrodni. 
  - Dobry wieczór. Jestem 
inspektor Lodge - oznajmił. 
Wskazał mi krzesło przed 
biurkiem, żebym usiadł. Sam też 
usiadł i zaczął układać papiery 
na równe kupki. - Przychodzi pan 
w sprawie śmierci? 
  Moje własne słowa, powtórzone, 
zabrzmiały głupio, ale jego ton 
był rzeczowy. 
  - Idzie o majora Davidsona... 
- zacząłem. 
  - Ach, tak, mieliśmy raport. 
Zmarł wczoraj w nocy w szpitalu 
po upadku na wyścigach. 
  Zaczekał grzecznie, żebym 
mówił dalej. 
  - Ten upadek był zaaranżowany - 
wypaliłem bez ogródek. 
  Inspektor Lodge popatrzył na 
mnie spokojnie, po czym wyjął z 
szuflady arkusz papieru, 
odkręcił wieczne pióro i 
zapisał, jak zobaczyłem, datę i 
czas. Metodyczny facet. 
  - Myślę, że lepiej zacznijmy od 
początku - powiedział. - Pana 
nazwisko? 
  - Alan York. 
  - Wiek?
  - Dwadzieścia cztery lata. 
  - Adres? 
  Podałem adres Davidsonów, 
wyjaśniając, do kogo należy i że 
dość długo tam mieszkam. 
  - A gdzie pan mieszka na 
stałe? 
  - W południowej Rodezji - 
odpowiedziałem. - Na farmie 
hodowlanej w pobliżu osiedla 
zwanego Induna, jakieś 
piętnaście mil od Bulawayo. 
  - Zawód? 
  - ReprezentujęŁ ojca w jego 
londyńskim biurze. 
  - Firma pańskiego ojca? 






  - Towarzystwo Handlowe Bailey 
York. 
  - Czym panowie handlujecie? 
  - Miedzią, ołowiem, bydłem. 
Wszystkim. Jesteśmy głównie 
firmą transportową. 
  Zapisał to wszystko szybkim, 
wyraźnym pismem. 
  - No więc - odłożył pióro - o 
co chodzi? 
  - Nie wiem, o co tu chodzi - 
odpowiedziałem - ale o to co się 
stało. 
  Opowiedziałem mu o wszystkim. 
Słuchał nie przerywając, 
wreszcie zapytał: 
  - Co w ogóle nasunęło panu 
podejrzenie, że nie był to 
zwykły upadek?
  - Admirał to najpewniejszy koń 
przeszkodowy. Jest zręczny jak 
kot. Nie robi błędów. 
  Ale z jego grzecznie 
zdziwionej miny widać było, że 
niewiele, jeżeli w ogóle 
cokolwiek, wie o wyścigach z 
przeszkodami i uważa, że każdy 
koń może upaść. 
  Spróbowałem jeszcze raz. 
  - Admirał jest znakomity na 
przeszkodach. Nigdy by w ten 
sposób nie upadł, wchodząc na 
łatwą przeszkodę we właściwym 
czasie, nie popędzany. Wziął ją 
wspaniale. Widziałem. To nie był 
zwyczajny upadek. Tak wyglądało, 
jakby się czymś posłużono, żeby 
go zwalić. Pomyślałem o drucie, 
wróciłem sprawdzić, i tak było. 
To wszystko. 
  - Hm. Zanosiło się na to, że 
wygra? - zapytał Lodge. 
  - To było pewne. 
  - I kto wygrał? 
  - Ja. 
  Lodge przerwał i przygryzł 
koniec pióra. 
  - W jaki sposób angażuje się 
torowych? - zapytał. 
  - Właściwie nie wiem. To 
przypadkowi ludzie, przyjmuje 
się ich, jak sądzę, na określone 
wyścigi. 
  - Dlaczego jakiś torowy miałby 
coś knuć przeciw majorowi 






Davidsonowi? - Powiedział to 
niewinnie, a ja spojrzałem na 
niego z gniewem. 
  - Sądzi pan, że wszystko to 
wymyśliłem? 
  - Nie. - Westchnął. - Chyba 
nie. Może powinienem zapytać, 
czy trudno byłoby komuś, kto 
miał złe zamiary wobec majora 
Davidsona, zaangażować się na 
torowego? 
  - Nietrudno. 
  - Będziemy to musieli 
sprawdzić. - Zastanowił się. - 
To ryzykowny sposób morderstwa. 
  - Ktokolwiek to zaplanował, 
nie mógł zakładać, że go zabije 
- stwierdziłem kategorycznie. 
  - Dlaczego nie?
  - Bo było mało prawdopodobne, 
że zginie. Raczej chodziło po 
prostu o to, żeby nie wygrał. 
  - Dlaczego taki upadek miałby 
się nie zakończyć śmiercią? - 
zapytał Lodge. - Mnie się to 
wydaje szalenie niebezpieczne. 
  Wyjaśniłem:
  - Chyba to było tak pomyślane, 
żeby zaszkodzić Billowi. Kiedy 
koń idzie szybko i z pędu uderza 
w przeszkodę, a człowiek się 
tego nie spodziewa, to zwykle 
wyrzuca go z siodła. Wylatuje w 
powietrze i wali się na ziemię 
tuż przed spadającym koniem. 
Można się nieźle pogruchotać, 
ale rzadko się ginie. Ale Billa 
nie wyrzuciło do przodu. Może 
noga mu utkwiła w strzemieniu, 
choć nie bardzo na to wygląda. 
Może zaczepił nogą o drut i 
szarpnęło go do tyłu. Tak czy 
owak spadł w dół jak kamień, a 
koń runął prosto na niego. I 
nawet w tym przypadku to tylko 
pech, że łęk trafił go w 
żołądek. Nie można by nawet 
marzyć o zaplanowaniu morderstwa 
w ten sposób. 
  - Rozumiem. Zdaje się, że 
sporo pan o tym myślał. 
  - Tak. 
  Przez skojarzenie przypomniał 
mi się wzór zasłon w szpitalnej 
poczekalni i brudne linoleum. 






  - Czy nie przychodzi panu do 
głowy nikt, kto mógłby źle 
życzyć majorowi Davidsonowi? - 
zapytał Lodge. 
  - Nie. Był bardzo lubiany. 
  Lodge wstał i przeciągnął się. 
  - Jedźmy i rzućmy okiem na ten 
pański drut - powiedział. 
Wytknął głowę z gabinetu. - 
Wright, sprawdź, czy jest 
Hawkins, i powiedz mu, że 
potrzebny mi wóz, jeżeli jest 
jakiś pod ręką. 
  Wóz był. Prowadził Hawkins 
(jak przypuszczam). Siedziałem z 
tyłu za Lodge'em. Główna brama 
na tereny wyścigowe nadal była 
zamknięta, ale jak się 
przekonałem, na wszystko jest 
sposób. Policyjny klucz otworzył 
inną, nie rzucającą się w oczy 
bramę w drewnianym płocie. 
  - Na wypadek pożaru - wyjaśnił 
Lodge, widząc, że zerkam z boku. 
  W budynkach wyścigowych nie 
było nikogo. Dyrektor wyszedł. 
Hawkins wprowadził wóz na środek 
toru i podjechał do najdalszej 
przeszkody. Na nierównym gruncie 
nieźle nas rzucało. Wóz 
zatrzymał się tuż przy 
wewnętrznym skrzydle faszyny i 
wysiadłem razem z Lodge'em.
  Poprowadziłem go za faszynę, 
do zewnętrznego skrzydła. 
  - Drut jest tam - 
powiedziałem. 
  Myliłem się jednak. 
  Był tam słupek, skrzydło 
faszyny, wysoka trawa i sama 
brzozowa faszyna. Ale ani śladu 
po zwoju drutu. 
  - Jest pan pewny, że to ta 
przeszkoda? - zapytał Lodge. 
  - Tak. 
  Staliśmy patrząc na tor przed 
nami. Byliśmy na najdalszym jego 
krańcu, w oddali majaczyły 
masywną bryłą trybuny. Faszyna, 
przy której staliśmy, była 
jedyną przeszkodą na krótkiej 
prostej między dwoma zakolami, a 
najbliższa z pozostałych 
znajdowała się trzysta jardów na 
lewo, za łagodnym zakolem. 






  - Skacze się przez tamtą 
przeszkodę - powiedziałem 
wskazując na nią - a potem jest 
dość długi odcinek toru, jak pan 
widzi, do tej - poklepałem 
faszynę, przy której staliśmy. - 
Potem, dwadzieścia jardów dalej, 
po przeskoczeniu przez tę 
przeszkodę wchodzi się w ten 
trochę za ostry zakręt w lewo na 
prostą. Następna przeszkoda jest 
jeszcze dalej na prostej, żeby 
konie mogły dobrze wyrównać po 
wyjściu z zakrętu, zanim będą 
musiały skakać. To dobry tor. 
  - Może pan się pomylił w tej 
mgle? 
  - Nie, to ta przeszkoda - 
stwierdziłem. 
  Lodge westchnął. 
  - Cóż, przyjrzyjmy się bliżej. 
  Ale nic tam nie było do 
oglądania poza płytkim rowkiem na 
kiedyś białym wewnątrznym słupku 
i głębszym rowkiem na 
zewnętrznym, na którym drut 
głębiej wciął się w drewno. Obu 
rówków trzeba było szukać, 
normalnie by się ich nie 
zauważyło. Obydwa znajdowały się 
na tym samym poziomie, sześć 
stóp i sześć cali od ziemi. 
  - Doprawdy, bardzo 
nieprzekonujące - stwierdził 
Lodge. 
  Wracaliśmy do Maidenhead w 
milczeniu. Czułem się głupio. 
Przygnębiony, wiedziałem teraz, 
że choć nie mogłem dotrzeć do 
nikogo z władz, powinienem był 
wczoraj znaleźć kogokolwiek albo 
bodaj ze stróżem wrócić do 
przeszkody, kiedy znalazłem ten 
drut, żeby go zobaczył na 
miejscu. Świadek, który by 
widział, że drut był uczepiony 
do słupka, nawet po ciemku i we 
mgle, nawet jeśli nie byłby w 
stanie przysiąc, przy której 
przeszkodzie go widział, 
stanowczo byłby lepszy niż brak 
świadka. Szukałem pociechy w 
myśli, że w tym samym czasie, 
kiedy ja wracałem w stronę 
trybun, torowy prawdopodobnie 






wracał do przeszkody z nożycami 
do cięcia drutu i że nawet 
gdybym od razu przyszedł ze 
świadkiem, już byłoby za późno. 
  Z posterunku w Maidenhead 
zatelefonowałem do lorda 
Creswella Stampe. Tym razem, jak 
powiedział, oderwałem go od 
tostów. Nie ucieszyła go też 
wiadomość, że drut zniknął. 
  - Powinien pan był od razu go 
komuś pokazać. Sfotografować ten 
drut. Zabrać. Nie możemy działać 
bez dowodów. Nie do pomyślenia 
też, że nie miał pan tyle 
rozsądku, żeby działać szybciej. 
Postąpił pan bardzo 
lekkomyślnie, panie York. 
  I po tych paru uprzejmych 
słowach odłożył słuchawkę. 
  Przygnębiony, pojechałem do 
domu. 
  Po cichu wetknąłem głowę do 
pokoju Scilli. Było w nim 
ciemno, ale dosłyszałem jej 
równy oddech. Wciąż głęboko 
spała. 
  Na dole, przed gościnnie 
płonącymi na kominku kłodami 
drewna, Joan z dziećmi siedziała 
na podłodze i grała w pokera. 
Wtajemniczyłem dzieci w tę grę 
pewnego deszczowego dnia, kiedy 
znużyły się remikiem i były 
bardzo niegrzeczne, kłóciły się, 
krzyczały i złościły. Poker, 
dotychczas tajemnicza gra 
kowbojów z westernu, sprawił 
cud. 
  W ciągu paru tygodni Henry 
stał się graczem, z którym nie 
siądzie się po raz drugi do gry 
bez większego zastanowienia. 
Jego bystry, matematyczny umysł 
oceniał co do ułamka szanse 
każdej karty. Pamięć wzrokową 
miał znakomitą, a lekko 
zakłopotana mina, obliczona na 
zmylenie przeciwnika, zwiodła 
już niejednego z nic nie 
podejrzewających dorosłych. 
Podziwiałem Henry'ego. 
Zblefowałby anioła. 
  Polly grała na tyle dobrze, że 
nie dałaby się doszczętnie ograć 






w normalnym towarzystwie, a 
nawet William odróżniał sekwens 
od fula. 
  Gra trwała już od jakiegoś 
czasu. Stosik żetonów Henry'ego 
był jak zwykle dwa razy wyższy 
od pozostałych. Polly 
powiedziała: 
  - Niedawno Henry wygrał 
wszystkie żetony, więc 
musieliśmy się nimi podzielić i 
zacząć od nowa. 
  Henry uśmiechnął się. Karty 
były dla niego otwartą księgą i 
chcąc nie chcąc musiał z nich 
czytać. 
  Wziąłem dziesięć żetonów 
Henry'ego i zasiadłem z nimi. 
Joan rozdawała. Dostałem parę 
piątek i dobrałem jedną kartę. 
Henry zrzucił się, dobrał dwie 
karty i minę miał zadowoloną. 
  Przez pierwsze dwie rundy 
reszta pasowała. Teraz śmiało 
dorzuciłem dwa żetony do dwóch 
leżących już na stole. 
  - Dorzucam dwa, Henry - 
powiedziałem. 
  Henry zerknął, żeby się 
upewnić, czy na niego patrzę, i 
odegrał wielką scenę 
niezdecydowania, bębniąc palcami 
o stół i wzdychając. Wiedziałem, 
że blefuje, przypuszczałem więc, 
że dostał jakąś zabójczą kartę i 
teraz się głowi, jak by tu mnie 
skłonić, żebym wybulił jak 
najwięcej żetonów. 
  - Dorzucam jeden - powiedział 
w końcu. 
  Już miałem zdecydowanie 
dołożyć dwa żetony, ale 
powstrzymałem się mówiąc:
  - O, nie, Henry, nie tym razem 
- i rzuciłem swoje karty. 
Pchnąłem w jego stronę cztery żetony. - Tym razem zgarniesz 
cztery, ani jednego więcej. 
  - Co miałeś, Alan? 
  Polly odwróciła moje karty, 
odsłaniając trzy piątki. Henry 
skrzywił się. Nie próbował 
Polly przeszkodzić, kiedy 
sprawdzała i jego karty. Miał 
parę królewską. Tylko parę. 
  - Tym razem cię przejrzałem - 






powiedział z radością. 
  William i Poly ciężko 
westchnęli. 
  Graliśmy dopóty, dopóki nie 
odzyskałem reputacji i znacznej 
części żetonów Henry'ego. Potem 
na dzieci przyszła już pora 
spać, a ja poszedłem na górę 
zajrzeć do Scilli. 
  Nie spała, leżała po ciemku. 
  - Wejdź, Alan. 
  Wszedłem i zapaliłem lampę 
przy łóżku. Pierwszy szok minął. 
Wyglądała na spokojną. 
  - Głodna? - zapytałem. Nie 
jadła od wczorajszego lunchu. 
  - Wiesz, że tak - przyznała, 
jakby zdziwiona. 
  Zeszedłem na dół i razem z 
Joan zakrzątnąłem się wokół 
kolacji. Zaniosłem tacę na górę 
i zjadłem ze Scillą. Oparta o 
poduszki, samotna w tym wielkim 
łożu, zaczęła mi opowiadać, jak 
poznała Billa, o rzeczach, które 
razem robili, i jak ich to 
cieszyło. Oczy lśniły jej od 
wspominanego szczęścia. Mówiła 
dość długo, wciąż o Billu, a ja 
jej nie przerywałem, dopóki 
wargi nie zaczęły jej drżeć. 
Wtedy jej opowiedziałem o Henrym 
i jego parze królewskiej, a 
Scilla uśmiechnęła się i znów 
się uspokoiła. 
  Bardzo chciałem ją spytać, 
czy w ostanich tygodniach Bill 
nie miał jakichś kłopotów i nie 
zetknął się z jakimiś 
pogróżkami, ale nie był to 
odpowiedni moment. Namówiłem ją 
więc na jeszcze jeden środek 
uspokajający z tych, jakie dla 
niej dostałem w szpitalu, 
zgasiłem światło i powiedziałem 
jej dobranoc. 
  Zmęczenie dopadło mnie, kiedy 
się rozbierałem u siebie w 
pokoju. Nie spałem od ponad 
czterdziestu godzin, z których 
niewiele można by nazwać 
spokojnymi. Padłem na łóżko. Był 
to jeden z przypadków, kiedy 
usypianie jest świadomym i 
rozkosznym luksusem. 






  Pół godziny później Joan 
potrząsnęła mną, żeby mnie 
obudzić. Była w szlafroku. 
  - Alan, zbudź się, na litość 
boską. Pukam do ciebie od 
wieków. 
  - O co chodzi? 
  - Telefon do ciebie. Ktoś chce 
mówić z tobą osobiście. 
  - O, nie - jęknąłem. Czułem 
się tak, jakby była głęboka noc. 
Spojrzałem na zegarek. 
Jedenasta. 
  Zwlokłem się na dół z oczyma 
mętnymi od snu. 
  - Halo? 
  - Pan Alan York?
  - Tak. 
  - Proszę zaczekać. 
  Coś zabrzęczało na linii. 
Ziewnąłem. 
  - Pan York? Mam dla pana 
wiadomość od inspektora Lodge'a 
z policji w Maidenhead. 
Chciałby, żeby się pan zgłosił 
na tutejszym posterunku jutro po 
południu, o czwartej. 
  - Będę - odpowiedziałem. 
  Odłożyłem słuchawkę, wróciłem 
do łóżka i spałem bez końca. 
       ***
  Lodge czekał na mnie. Wstał, 
podał mi rękę i wskazał krzesło. 
Usiadłem. Na biurku teraz nie 
było nic poza schludną, równo 
ułożoną przed nim teczką formatu 
ćwiartkowego. Trochę z tyłu, 
przy stoliku w kącie siedział 
konstabl w mundurze, z ołówkiem 
w ręku i przygotowanym bloczkiem 
do stenografowania. 
  - Mam tu parę zeznań - Lodge 
postukał palcami w teczkę, z 
którymi pana zapoznam. I parę 
pytań. 
  Otworzył akta i wyjął dwa 
spięte razem arkusze. 
  - To jest zeznanie pana J.L.. 
Dace'a, dyrektora toru zakładów 
wyścigowych w Maidenhead. 
Stwierdza on, że dziewięciu 
torowych, ludzi, którzy pilnują 
doraźnych napraw przeszkód, w 
czasie gonitwy, to stali 
pracownicy. Na tych wyścigach 






było trzech nowych torowych. 
  Odłożył to zeznanie i wyjął 
następne. 
  - To jest zeznanie George'a 
Watkinsa, jednego ze stałych 
torowych. Stwierdza on, że 
ciągną losy, żeby rozstrzygnąć, 
przy której przeszkodzie każdy z 
nich będzie stał. Przy 
niektórych jest dwóch. W piątek 
losowali jak zwykle, ale w 
sobotę jeden z nowych sam się 
zgłosił do najdalszej 
przeszkody. Nikt tam chętnie nie 
chodzi, bo jak mówi Watkins, to 
za daleko, żeby między gonitwami 
zdążyć postawić na konia. 
Ucieszyli się więc, że tę 
przeszkodę weźmie obcy, a resztę 
losowali. 
  - Jak wyglądał ten nowy? - 
zapytałem. 
  - Sam go pan widział. 
  - Nie, właściwie nie - 
wyjaśniłem. - Dla mnie to był po 
prostu człowiek. Nie spojrzałem 
na niego. Przy każdej 
przeszkodzie stoi co najniej 
jeden. Żadnego z nich bym nie 
poznał. 
  - Watkins sądzi, że by go 
poznał, ale nie umie go opisać. 
Normalny, mówi. Nie wysoki, nie 
niski. Zdaje mu się, że w 
średnim wieku. Był w czapce, 
starym szarym ubraniu i płaszczu 
nieprzemakalnym. 
  - Jak wszyscy - zauważyłem 
ponuro. 
  - Podał, że się nazywa Thomas 
Cook - dodał Lodge. - Mówił, że 
jest bez pracy, szykuje mu się 
zajęcie w przyszłym tygodniu i 
robi to tymczasem. Całkiem 
przyzwoity gość, mówi Watkins, 
nic w nim nie było szczególnego. 
Ale mówił jak londyńczyk, bez 
prowincjonalnego akcentu. 
  Lodge odłożył ten arkusz i 
wyjął następny. 
  - To jest zeznanie Johna 
Russella z ekipy pogotowia St. 
John. Mówi, że stał przy 
pierwszej przeszkodzie na 
prostej i patrzył, jak konie idą 






półkolem w głębi toru. Mówi, że 
z powodu mgły widział tylko trzy 
przeszkody, tę, przy której 
stał, następną na prostej i 
najdalszą, tę, przy której spadł 
major Davidson. Przeszkoda przed 
nią, naprzeciwko niego, po 
drugiej stronie toru, była tylko 
niewyraźną plamą. 
  Widział, jak major Davidson 
wypada z mgły po przeskoczeniu 
tej przeszkody. Potem zobaczył, 
jak spada na następnej. Major 
Davidson nie pokazał się już, 
mimo że koń wstał i odgalopował 
bez jeźdźca. Russell ruszył 
pieszo do tej przeszkody, przy 
której zobaczył spadającego 
majora, a następnie, kiedy pan, 
panie York, minął go oglądając 
się za siebie, puśckł się 
biegiem. Znalazł majora 
Davidsona na ziemi. 
  - Widział drut? - zapytałem 
skwapliwie. 
  - Nie. Pytałem go, czy w ogóle 
widział coś niezwykłego, nie 
wspominałem dosłownie drutu. 
Powiedział, że nic tam nie było. 
  - Czy kiedy biegł w tamtą 
stronę, nie widział, jak torowy 
zwija drut? 
  - Pytałem go, czy mógł widzieć 
majora Davidsona albo torowego, 
kiedy biegł w ich stronę. Mówi, 
że przez ten ostry zakręt i 
bandę nie mógł ich widzieć, 
dopóki nie podbiegł zupełnie 
blisko. Z tego wnoszę, że 
pobiegł naokoło, zamiast ściąć 
zakręt i biec na przełaj przez 
wysoką trawę, bo było za mokro. 
  - Rozumiem - powiedziałem 
przybity. - A co robił torowy, 
kiedy on już tam dobiegł? 
  - Stał przy majorze Davidsonie 
i patrzył. Mówi, że torowy 
wyglądał na przestraszonego. 
Zdziwioło to Russella, bo major 
Davidson, choć nieprzytomny, nie 
wyglądał na ciężko rannego. 
Russell machnął swoją białą 
chorągiewką, najbliższy człowiek 
z pierwszej pomocy zobaczył, 
pomachał swoją, i w ten sposób 






sygnał został przekazany, w tej 
mgle przez tor do karetki. 
  - A co potem zrobił torowy? 
  - Nic szczególnego. Kiedy 
karetka zabrała majora 
Davidsona, został przy 
przeszkodzie, i Russell mówi, że 
był tam, dopóki nie odwołano 
ostatniej gonitwy. 
  Czepiając się ostatniej 
nadziei, zapytałem: 
  - Czy wrócił razem z innymi i 
odebrał wypłatę?
  Lodge spojrzał na mnie z 
zainteresowaniem. 
  - Nie - odpowiedział - nie 
odebrał. 
  Wydobył następny arkusz. 
  - Tu mam zeznanie Petera 
Smitha, chłopca stajennego ze 
stajni Gregory'ego, gdzie 
trenują Admirała. Mówi, że kiedy 
Admirał uciekł w Maidenhead, 
próbował przeskoczyć przez 
żywopłot z tarniny. Uwiązł w nim 
i złapano go za żywopłotem, był 
spłoszony i pokrwawiony. 
Wszędzie na kłębach, piersi i 
przednich nogach ma zadrapania. 
- Podniósł wzrok. - Gdyby po tym 
drucie w ogóle został mu jakiś 
ślad, to i tak teraz nic nie 
można rozróżnić. 
  - Był pan dokładny - 
powiedziałem - i szybki. 
  - Tak. Raz mieliśmy szczęście 
dotrzeć do wszystkich bez 
zwłoki. 
  Został już tylko jeden arkusz 
papieru. Lodge podniósł go i 
powiedział powli:
  - To jest wynik sekcji majora 
Davidsona. Przyczyna śmierci i 
opis rozlicznych obrażeń 
wewnętrznych. Zarówno śledziona 
jak wątroba pęknięte. 
  Usiadł z powrotem i popatrzył 
na własne ręce. 
  - Otóż, panie York, polecono 
mi zadać panu parę pytań, 
które... - Nagle jego ciemne 
oczy spotkały się z moimi... - 
które, jak sądzę, nie będą dla 
pana miłe. Proszę tylko 
odpowiedzieć. 






  Jego półuśmiech był przyjazny. 
  - Wal pan. 
  - Czy kocha się pan w pani 
Davidson? 
  Wyprostowałem się zaskoczony. 
  - Nie - odpowiedziałem. 
  - Ale mieszka pan z nią? 
  - Z całą rodziną. 
  - Dlaczego?
  - Nie mam w Anglii domu. Kiedy 
tylko poznałem Billa Davidsona, 
zaprosił mnie do siebie na 
weekend. Podobało mi się u nich 
i, jak sądzę, ja też się im 
podobałem. W każdym razie często 
mnie zapraszali. Stopniowo te 
weekendy stawały się coraz 
dłuższe, aż Bill i Scilla 
zaproponowali, żebym sobie u 
nich założył kwaterę główną. Co 
tydzień raz lub dwa nocowałem w 
Londynie. 
  - Jak długo mieszka pan u 
Davidsonów? 
  - Około siedmiu miesięcy. 
  - Czy stosunki pana z majorem 
Davidsonem były przyjacielskie? 
  - Tak, bardzo. 
  - A z panią Davidson? 
  - Też. 
  - Ale nie kocha jej pan?
  - Bardzo ją lubię. Jak starszą 
siostrę - powiedziałem, tłumiąc 
w sobie gniew. - Jest ode mnie o 
dziesięć lat starsza. 
  Wyraz twarzy Lodge'a wyraźnie 
mówił, że wiek nie gra tu roli. 
Dopiero teraz sobie 
uświadomiłem, że konstabl w 
kącie zapisuje moje odpowiedzi. 
Odprężyłem się. Powiedziałem 
spokojnie: 
  - Bardzo kochała męża, a on 
ją. 
  Usta Lodge'a zadrgały w 
kącikach. Wyglądał raptem na 
rozbawionego. Ale znowu pytał: 
  - O ile rozumiem - powiedział 
- major Davidson był najlepszym 
dżokejem amatorem w Anglii? 
  - Tak. 
  - A rok temu pan sam jako 
drugi po nim zakończył swój 
pierwszy sezon wyścigowy w 
Anglii? 






  Wytrzeszczyłem na niego oczy. 
Powiedziałem: 
  - Jak na kogoś, kto 
dwadzieścia cztery godziny temu 
ledwie wiedział, że istnieje coś 
takiego jak wyścig płaski z 
przeszkodami, nie tracił pan 
czasu. 
  - Czy na liście jeźdźców 
amatorów z zeszłego roku zajął 
pan drugie miejsce po nim? I czy 
nie zanosi się na to, że teraz, 
kiedy jego zabrakło, będzie pan 
pierwszy?
  - Tak, tak, i mam tę nadzieję 
- odpowiedziałem. 
  Zarzut nie mógł być 
wyraźniejszy, ale nie miałem 
zamiaru nieproszony śpieszyć się 
z zapewnieniami, że jestem 
niewinny. Czekałem. Jeżeli 
chciał, żeby padło to 
przypuszczenie, że to ja 
chciałem spowodować zranienie 
albo śmierć Billa dla zdobycia 
jego żony lub jego pozycji 
jeździeckiej, czy też jednego i 
drugiego, musiał je sformułować 
sam. 
  Ale nie zrobił tego. 
Przecykała cała minuta, a ja 
siedziałem nieporuszony. 
Wreszcie Lodge się uśmiechnął. 
  - Cóż, wobec tego, to chyba 
wszystko, panie York. Pańskie 
wczorajsze informacje i 
dzisiejsze zeznania zostaną 
przepisane na maszynie i 
chciałbym, żeby je pan 
przeczytał i podpisał. 
  Policjant z bloczkiem wstał i 
wyszedł do zewnętrznej części 
posterunku. 
  - Przesłuchanie u koronera w 
sprawie majora Davidsona - 
powiedział Lodge - odbędzie się 
we czwartek. Będzie pan 
potrzebny jako świadek. Pani 
Davidson także, dla 
identyfikacji. Porozumiemy się z 
nią. 
  Nim moje zeznanie było gotowe, 
tonem zwykłej rozmowy wypytał 
mnie o biegi płaskie z 
przeszkodami. Przeczytałem 






zeznanie i podpisałem. Było 
dokładne i idealnie uczciwe. 
Mogłem sobie wyobrazić, jak te 
arkusze dołączają do pliku 
pozostałych w schludnych aktach 
Lodge'a. Jak gruby urośnie ten 
plik, zanim znajdzie 
przypadkowego mordercę Billa 
Davidsona? 
  Jeżeli go w ogóle znajdzie. 
  Wstał i podał mi rękę. 
Uścisnąłem ją. Podobał mi się. 
Zastanowiłem się, kto mu 
"polecił" zbadać, czy to nie ja 
sam zaaranżowałem to morderstwo 
i potem o nim doniosłem. 

  3

  Dwa dni później startowałem w 
Plumpton. 
  Policja w swoich dochodzeniach 
była bardzo dyskretna, tak samo 
lord Creswell, przy wadze bowiem 
nie słyszało się żadnych 
domysłów na temat śmierci Billa. 
Żadnych pogłosek. 
  Wchłonęła mnie normalna 
krzątanina wyścigowego dnia, 
drobne frustracje gromady 
dżokejów przebierających się w 
ciasnawej klitce, niecenzuralne 
dowcipy, śmiech, tłum 
zziębniętych półnagich mężczyzn 
wokół rozpalonego do czerwoności 
koksowego piecyka. 
  Clem podał mi czyste spodnie, 
kalesony, cienki płowy 
podkoszulek, świeżą białą 
chustkę na szyję i parę 
nylonowych pończoch. Rozebrałem 
się i włożyłem ten jeździecki 
ubiór. Na nylonowe pończochy 
(jak zawsze z puszczonymi 
oczkami) z łatwością wsunęły się 
miękkie, lekkie, dopasowane 
buty. Podał mi moje barwy, gruby 
wełniany sweter w kawowo_kremową 
kratę i brązową satynową czapkę. 
Zawiązał mi chustkę. Naciągnąłem 
sweter i wsunąłem czapkę do 
kasku ochronnego, żeby je włożyć 
później. 
  - Tylko jeden bieg dziś, psze 
pana? - zapytał Clem. 






  Z kieszeni obszernego fartucha 
wydobył dwie opaski z szerokiej 
gumy i wsunął mi je na przeguby 
rąk. Miały przytrzymywać rękawy 
swetra, żeby nie nawiewało w nie 
wiatru. 
  - Tak. Jak na razie. 
  Zawsze byłem optymistą. 
  - Będzie pan chciał pożyczyć 
lekkie siodło? Waga chyba będzie 
akurat. 
  - Nie - odpowiedziałem. - 
Gdybym mógł, wolałbym własne. 
Najpierw wejdę na wagę z tym i 
sprawdzę, ile mam nadwagi. 
  - Słuszna racja, psze pana. 
  Wszedłem razem z Clemem, 
wziąłem swoje sześciofuntowe 
wyścigowe siodło owinięte 
rzemieniami strzemion i popręgu 
i zważyłem się razem z nim i w 
zsuniętym z czoła, byle jak 
nasadzonym na głowę kasku. W 
sumie ważyłem sto czterdzieści 
dziewięć funtów, czyli cztery 
funty więcej, niż handikaper 
uznał za odpowiednie dla mojego 
konia. 
  Clem zabrał siodło, a ja z 
powrotem odłożyłem kask na ławę. 
  - Chyba dam sobie radę z tą 
nadwagą, Clem - powiedziałem. 
  - Jasne. 
  Odbiegł, żeby zająć się kimś 
innym. 
  Mógłbym zejść do właściwej 
wagi, dokładnie, gdybym się 
posłużył lekkim trzyfuntowym 
siodłem i przebrał się w 
jedwabny ubiór i "papierowe" 
buty. Ale ponieważ jechałem na 
własnym koniu, mogłem postąpić 
według własnego uznania, a mój 
koń był kościsty i za cienkie 
siodło z pewnością obtarłoby mu 
żebra do żywego. 
  Ten nowy nabytek, Stracone 
Nadzieje, mocno zbudowany 
kasztan, wałach, miał zaledwie 
pięć lat. Zanosiło się na to, że 
za rok, dwa będzie dobry, 
tymczasem jednak skakałem na nim 
przez przeszkody w gonitwach dla 
młodszej generacji, żeby zdobył 
tak bardzo mu potrzebne 






doświadczenie. 
  Skakał niepewnie, toteż Scilla 
poprzedniego wieczora błagała 
mnie, żebym nie dosiadał go w 
Plumpton, gdzie tor był pełen 
pułapek dla niezdecydowanych. 
  Nieznośnie napięta, po raz 
pierwszy stawiając czoło swojej 
stracie bez pomocy leków, na 
przemian gniewała się i błagała. 
  - Nie jedź, Alan, wszystko, 
tylko nie przeszkody dla 
młodszych koni w Plumpton. Sam 
wiesz, że ten durny Stracone 
Nadzieje nie jest pewny. Nie 
musisz tego robić, więc po co. 
  - Lubię to. 
  - Jeszcze nigdy żaden koń nie 
miał odpowiedniejszej nazwy - 
orzekła żałośnie. 
  - Nauczy się. Ale tylko pod 
warunkiem, że dam mu okazję. 
  - Niech jedzie kto inny, 
proszę cię. 
  - To bez sensu mieć konia i 
samemu na nim nie jeździć. 
Właściwie tylko po to 
przyjechałem do Anglii, żeby się 
ścigać. Wiesz o tym. 
  - Zabijesz się jak Bill. 
  Rozpłakała się, bezradna i 
wyczerpana. Próbowałem ją 
przekonać. 
  - Ależ nie zabiję się. Gdyby 
Bill zginął w wypadku 
samochodowym, nie wymagałabyś, 
żebym przestał prowadzić. 
Wyścigi są tak samo 
bezpieczne jak prowadzenie 
wozu. - Urwałem, ale ona nadal 
płakała. - Dużo więcej ludzi 
ginie na drogach niż na torze - 
dodałem. 
  Ta brutalna prawda otrzeźwiła 
ją na tyle, że kwaśno wskazała 
mi różnicę w liczbie osób 
prowadzących wóz i jeżdżących 
konno. 
  - Bardzo mało osób ginie na 
wyścigach - znów spróbowałem. 
  - Bill był...
  - Co najwyżej jedna osoba na 
rok spośród setek - ciągnąłem. 
  - Bill był drugi od Bożego 
Narodzenia. 






  - Tak. - Spojrzałem na nią 
ostrożnie. Wciąż miała łzy w 
oczach. - Scilla, czy Bill miał 
ostatnio jakieś kłopoty? 
  - Dlaczego w ogóle o to pytasz? 
  Była zdumiona moim pytaniem. 
  - Miał?
  - Nie, skądże. 
  - Niczym się nie martwił? - 
nalegałem. 
  - Nie. Wydał ci się zmartwiony?
  - Nie - przyznałem. I to była 
prawda. Aż do swojego upadku 
Bill był taki jak zawsze, 
wesoły, zrównoważony, 
niezawodny. Miał, i doceniał to, 
ładną żonę, troje sympatycznych 
dzieci, dom z szarego piaskowca, 
znaczny majątek i najlepszego 
konia przeszkodowego w Anglii. 
Szczęściarz. I choćbym nie wiem 
jak grzebał w pamięci, nie 
mogłem sobie przypomnieć 
niczego, co by bodaj w 
najmniejszym stopniu mąciło ten 
obraz. 
  - To czemu pytasz? - 
powtórzyła Scilla. 
  Powiedziałem jej, 
najostrożniej i najłagodniej, 
jak umiałem, że upadek Billa nie 
był przypadkowy. Opowiedziałem 
jej o tym drucie i o 
dochodzeniach Lodge'a. 
  Siedziała jak skamieniała, 
całkowicie ogłuszona. 
  - O, nie - powiedziała. - 
O, nie, nie. 
  Stojąc przed wagą w Plumpton 
wciąż jeszcze widziałem jej 
wstrząśniętą twarz. Nie wysuwała 
już żadnych sprzeciwów co do 
mojego udziału w wyścigach. To, 
co jej powiedziałem, wyparło jej 
z głowy wszystkie inne myśli. 
  Czyjaś silna dłoń spoczęła mi 
na ramieniu. Znałem ją dobrze. 
Należała do Petera Gregory'ego, 
trenera koni wyścigowych. Był to 
potężny, mający niemal sześć 
stóp wzrostu mężczyzna, który 
już tył  i tracił włosy, ale 
swego czasu, jak słyszałem, był 
najtwardszym facetem, jaki 
kiedykolwiek włożył nogę w 






wyścigowe strzemię. 
  - Cześć, Alan, chłopie. Cieszę 
się, że cię tu widzę. Już cię 
zgłosiłem z koniem do drugiej 
gonitwy. 
  - A jak on? 
  - W porządku. Wciąż trochę 
chudy. - Stracone Nadzieje był w 
jego stajni zaledwie od 
miesiąca. - Dałbym mu spokój 
przy pierwszym podejściu pod 
górkę, bo inaczej pęknie przed 
końcówką. Trzeba mu jeszcze 
czasu, zanim będziemy się mogli 
spodziewać więcej. 
  - Okay. 
  - Chodźmy, zobaczymy, jaki 
jest tor - powiedział Pete. - 
Chcę z tobą pogadać. 
  Zarzucił rzemyk lornety wyżej 
na ramię. 
  Wyszliśmy na tor i na próbę 
wbiliśmy obcasy w darń. Weszły 
na cal głęboko. 
  - Nieźle, zważywszy ten śnieg, 
co tu wsiąkł dwa tygodnie temu - 
orzekłem. 
  - Będzie ci miękko i wygodnie 
spadać - dodał Pete z 
niewyszukanym humorem. 
  Podeszliśmy pod górę do 
najbliższej przeszkody. Darń za 
nią była trochę za grząska, ale 
wiedzieliśmy, że drugi koniec 
toru jest lepiej wydrenowany. 
Wszystko było w porządku. 
  Pete nagle zapytał:
  - Czy widziałeś, jak Bill 
upadł w Maidenhead? 
  On sam, kiedy to się stało, 
był w Irlandii, gdzie kupował 
konia, i dopiero co wrócił. 
  - Tak. Byłem jakieś dwie 
długości za nim - 
odpowiedziałem, patrząc na tor, 
skupiony na przeszkodach. 
  - No i? 
  - I co? - zapytałem. 
  - Co się stało? Dlaczego 
upadł? - w głosie Pete'a 
brzmiało jakieś naleganie, 
silniejsze, niż można by 
oczekiwać, nawet jeśli się 
zważyło okoliczności. Spojrzałem 
na niego. Oczy miał szare, bez 






uśmiechu, czujne. Powodowany 
niezrozumiałym dla siebie samego 
impulsem, schroniłem się w 
niedomówienia. 
  - Po prostu upadł - 
powiedziałem. - Kiedy 
przechodziłem nad faszyną, leżał 
na ziemi, a Bill pod nim. 
  - Więc Admirał źle wszedł na 
przeszkodę? - dopytywał. 
  - Nie, o ile widziałem. Musiał 
zahaczyć. 
  To było dość bliskie prawdy. 
  - I nie było... nic poza tym? 
- spojrzenie Pete'a było ostre, 
jakby się chciał wwiercić w moje 
myśli. 
  - Co masz na myśli? - Unikałem 
bezpośredniej odpowiedzi. 
  - Nic. - Niepokój na jego 
twarzy zelżał. - Jeżeli nic nie 
widziałeś... - Ruszyliśmy z 
powrotem. Dręczyło mnie, że nie 
powiedziałem Pete.owi prawdy. Za 
wiele pytał, za wiele wiedział. 
Byłem pewny, że on by nie 
ryzykował śmierci tak 
wspaniałego konia jak Admirał, 
nie mówiąc już o przyjacielu, 
ale dlaczego tak mu ulżyło, 
kiedy uwierzył, że nic nie 
zauważyłem? 
  Właśnie postanowiłem go spytać 
o wyjaśnienie tej postawy, a 
potem opowiedzieć, co się 
naprawdę stało, kiedy odezwał 
się pierwszy:
  - Czy masz jakąś gonitwę w 
wyścigu amatorów, Alan? 
  Już znów był dawnym sobą, 
uśmiechniętym blefiarzem. 
  - Nie, nie mam - 
odpowiedziałem. - Słuchaj, 
Pete... 
  Ale przerwał mi:
  - Dostałem do stajni konia 
jakieś pięć, sześć dni temu, 
jest zapisany na dzisiejszy 
wyścig amatorów. Kasztan. 
Powiedziałbym, niczego sobie 
bydlę. Wygląda, że jest w 
formie... pochodzi z małej 
stajni na zachodzie... i jego 
właścicielka pali się go 
wystawić. Próbowałem dziś 






dzwonić do ciebie w tej sprawie, 
ale już wyjechałeś. 
  - Jak się nazywa? - spytałem, 
cały ten wstęp bowiem był ze 
strony Pete'a sposobem wrobienia 
mnie w coś, czym nie będę 
zbytnio zachwycony. 
  - Wielkie Nieba. 
  - Nigdy o nim nie słyszałem. 
Czego dokonał? 
  - Cóż, niczego wielkiego. Jest 
młody, oczywiście... 
  Przerwałem mu. 
  - Ale dokładnie, co już ma? 
  Pete westchnął i poddał się. 
  - Ma za sobą tylko dwie 
gonitwy, obie w Devon zeszłej 
jesieni. Nie upadł, ale... hm... 
za każdym razem zrzucał dżokeja. 
Ale przez robocze przeszkody u 
mnie skakał dziś rano całkiem 
dobrze. Nie myślę, żebyś miał 
jakieś trudności, przejedziesz 
cały tor bezpiecznie, a o to 
głównie chodzi na tym etapie. 
  - Pete, nie lubię odmawiać, 
ale... - zacząłem. 
  - Jego właścicielka tak się 
cieszy, że ty na nim pojedziesz. 
To jej pierwszy koń i pierwszy 
raz biegnie w jej nowiuteńkich 
barwach. Przywiozłem ją ze sobą 
na wyścigi. Mało nie wyskoczy ze 
skóry. Powiedziałem, że cię 
poproszę...
  - Nie sądzę... - próbowałem 
jeszcze. 
  - Cóż, przynajmniej ją poznaj - 
powiedział Pete. 
  - Jeżeli ją poznam, sam wiesz, 
że będzie dużo trudniej odmówić 
pojechania na jej koniu. 
  Pete temu nie zaprzeczył. 
  Ciągnąłem dalej: 
  - Pewno to znowu któraś z tych 
twoich miłych starszych pań, co 
się wybiera do domu starców, z 
którego na pewno nie wyjdzie, i 
zachciało się jej ostatniego 
dreszczyka, zanim klamka 
zapadnie. 
  Tak brzmiała smutna historyjka 
wykorzystana niedawno przez 
Pete'a, żeby mnie zwabić, wbrew 
moim słusznym obawom, na grzbiet 






jakiejś chabety. Potem często 
widywałem tę starszą panią na 
wyścigach. Pewno nadal czekał ją 
dom starców i nieunikniony los. 
  - To nie tak - powiedział Pete 
- to nie żadna starsza pani. 
  Zatrzymaliśmy się w padoku. 
Pete rozejrzał się i na kogoś 
skinął. Kątem oka dojrzałem, że 
jakaś kobieta rusza w naszą 
stronę. Na ucieczkę było już za 
późno bez popełnienia 
niewybaczalnego grubiaństwa. 
Starczyło mi czasu, żeby 
serdecznie zakląć w ucho Pete'a, 
zanim się odwróciłem, a on 
przedstawił mnie nowej 
właścicielce kata dżokejów, 
jakiegoś konia Wielkie Nieba. 
  - Alan York, panna Ellery_Penn 
- powiedział Pete. 
  Byłem zgubiony, zanim się 
odezwała. Pierwsze, co 
powiedziałem, to: 
  - Z przyjemnością pojadę na 
pani koniu. 
  Pete śmiał się ze mnie 
otwarcie. 
  Była piękna. Miała czyste 
rysy, cudowną skórę, 
uśmiechnięte szare oczy, ciemne 
lśniące włosy sięgające niemal 
do ramion. I przyzwyczajona była 
do tego, że robi wrażenie na 
mężczyznach. Ale cóż mogłaby na 
to poradzić? 
  - To w porządku - powiedział 
Pete. - Zgłaszam cię do 
amatorów, to czwarta gonitwa. 
Barwy dam Clemowi. 
  Odszedł w stronę wagi. 
  - Tak się cieszę, że zgodził 
się pan pojechać na moim koniu - 
powiedziała dziewczyna. Jej głos 
był niski i powolny. - Ten koń 
to prezent urodzinowy. Raczej 
kłopotliwy, nie sądzi pani? Wuj 
George, kochany staruszek, ale 
troszeczkę dziwak, dał 
ogłoszenie w "Timesie", że kupi 
konia wyścigowego. Ciocia mówi, 
że dostał pięćdziesiąt ofert i 
kupił tego konia nie oglądając, 
bo podobała mu się nazwa. 
Powiedział, że to będzie 






zabawniejsze, jeżeli dostanę na 
urodziny konia zamiast 
konwencjonalnego sznurka pereł. 
  - Wygląda na to, że wuj George 
to fascynujący człowiek - 
powiedziałem. 
  - Ale we współżyciu na co 
dzień raczej wyczerpujący. 
  Stosowała taką jakąś sztuczkę, 
że ostatnie dwa lub trzy słowa w 
zdaniu zawieszała, tak że 
brzmiały jak pytanie. Jak gdyby 
dodawała do tego, co 
powiedziała: "Zgodzi się pan?"
  - Mieszka pani u niego? 
  - O, tak. Rodzice się 
rozwiedli w zamierzchłej 
przeszłości. Rozjechali się w 
przeciwne strony, i w ogóle. 
  - Przykro mi. 
  - Nie warto mi współczuć. W 
ogóle ich nie pamiętam. 
Porzucili mnie na progu domu 
wuja George'a, mówiąc obrazowo, 
w niewinnym wieku dwóch lat. 
  - Wuj George wykonał dobrą 
robotę - stwierdziłem, 
przyglądając się jej z wcale nie 
ukrywanym podziwem. 
  Przyjęła to naturalnie, niemal 
jako oczywistość. 
  - Właściwie to ciocia Deb. Ona 
jest troszkę żwawsza od wuja 
George'a. Prawdziwe skarby, 
oboje. 
  - Czy są tu dzisiaj? 
  - Nie, nie ma ich - 
odpowiedziała panna Ellery_Penn. 
- Wuj George zauważył, że skoro 
daje mi paszport do nowego 
świata zaludnionego wyłącznie 
przez dzielnych i czarujących 
młodych ludzi, to byłoby 
przeciwne założeniu stawiać mi 
na drodze starych krewnych. 
  - Wuj George z każdą chwilą 
bardziej mi się podoba - 
orzekłem. 
  Panna Ellery_Penn obdarzyła 
mnie niebiańskim uśmiechem, 
który nic a nic nie obiecywał. 
  - Widział pan mojego konia? - 
zapytała. - Czyż to nie cudo? 
  - Jeszcze nie widziałem. 
Jeszcze pięć minut temu nie 






miałem pojęcia o jego istnieniu. 
Jakże to się stało, że wuj 
George przysłał go do Pete'a 
Gregory'ego? Czy wybrał stajnię 
celując szpilką? 
  Roześmiała się. 
  - Nie. Nie sądzę. Stajnię miał 
już zaplanowaną. Powiedział, że 
jeśli koń pójdzie do pana 
Gregory'ego, mógłby się 
postarać, żeby pojechał dla mnie 
taki major Davidson. - 
Zreflektowała się i zmarszczyła 
czoło. - Bardzo był wzburzony w 
poniedziałek, kiedy przeczytał w 
gazecie, że major Davidson 
zginął. 
  - Znał go? - spytałem od 
niechcenia, przyglądając się 
prześlicznym wygięciom kącików 
jej czerwonych warg. 
  - Nie, jestem pewna, że nie 
znał go osobiście. 
Przypuszczalnie znał jego ojca. 
Zdaje się, że znał ojców 
większości ludzi. Powiedział 
tylko: "Wielki Boże, Davidson 
nie żyje", jakby wstrząśnięty, i 
wrócił do grzanki. Ale nie 
słyszał ani mnie, ani cioci Deb, 
zanim po raz czwarty nie 
poprosiłyśmy go o marmoladę! 
  - I to wszystko? 
  - Tak. Dlaczego pan pyta? - 
zapytała ciekawie panna 
Ellery_Penn. 
  - O, nic takiego. Bill 
Davidson i ja byliśmy bliskimi 
przyjaciółmi. 
  Skinęła głową. 
  - Rozumiem. - Porzuciła ten 
temat. - Ale co muszę robić w 
swojej nowej roli właścicielki 
konia? Nie mam szczególnej 
ochoty zaraz pierszego dnia 
popełnić jakiejś strasznej gafy. 
Wszelkie uwagi i wskazówki z 
pana strony będą mile widziane, 
panie York. 
  - Na imię mi Alan - 
oświadczyłem. 
  Obrzuciła mnie taksującym 
spojrzeniem. Powiedziało mi ono 
wyraźniej od słów, że choć 
młoda, ma już pewne 






doświadczenie, jeśli idzie o 
obronę przed  niepożądanymi 
zalotami i narzucaniem sobie 
zbyt zażyłych znajomości. 
  Ale na koniec uśmiechnęła się 
i powiedziała: 
  - A mnie Kate. 
  Udzielała swojego imienia jak 
daru. Przyjąłem go z 
przyjemnością. 
  - Co wiesz o wyścigach? - 
zapytałem. 
  - Nic a nic. Do dzisiaj noga 
moja nie postała na Torze - 
powiedziała z ironią, wymawiając 
to słowo z dużej litery. 
  - Jeździsz sama? 
  - Właściwie nie. 
  - Może wuj George lubi konie? 
Może poluje? - podsuwałem. 
  - Wuj George to przeciwieństwo 
koniarza, jedyny w swoim 
rodzaju. Mówi, że koń z jednego 
końca kopie, a z drugiego 
gryzie, a co do polowania uważa, 
że zna przyjemniejsze zajęcia, 
niż uganianie się w środku zimy 
po bagnach za puszystym ogonem 
jakiegoś szkodnika. 
  Roześmiałem się. 
  - Może gra na wyścigach? Poza 
torem. 
  - Wsławił się tym, że w 
końcówce Pucharu zapytał, kto 
wygrał Derby. 
  - To skąd Wielkie Nieba? 
  - Wuj George mówi, że dla 
poszerzenia moich horyzontów. 
Moja edukacja biegła utartą 
drogą, szkoła z internatem, 
szkoła dla panienek z dobrego 
domu, podróż do Europy pod 
przesadną opieką. Wuj George 
orzekł, że muszę się pozbyć 
zapachu muzeów. 
  - Więc na dwudzieste pierwsze 
urodziny podarował ci 
wyścigowego konia - stwierdziłem 
rzeczowo. 
  - Tak - odpowiedziała, po czym 
spojrzała na mnie ostro. 
Skrzywiłem się. Tym razem 
przeskoczyłem jej obronę. 
  - Jako właścicielka nic 
specjalnego nie musisz robić - 






wyjaśniłem. - Tylko przejść do 
tych stanowisk tam - wskazałem - 
przed czwartą gonitwą, 
dopatrzyć, żeby osiodłali 
twojego konia. Potem idziesz z 
Pete'em na padok, stoisz tam i 
robisz inteligentne uwagi o 
pogodzie, aż pojawię się ja, 
dosiądę konia i odjadę na 
gonitwę. 
  - A co robię, jeżeli wygra? 
  - Spodziewasz się, że wygra? - 
zapytałem. Nie miałem pewności, 
ile ona naprawdę wie o swoim 
koniu. 
  - Pan Gregory mówi, że nie. 
  Ulżyło mi. Nie chciałem, żeby 
się rozczarowała. 
  - Wszyscy więcej się o nim 
dowiemy po gonitwie. Ale gdyby 
przyszedł w pierwszej trójce, 
rozsiodłają go tam, przed tym 
budynkiem, gdzie jest waga. W 
innym wypadku zastaniesz nas tu, 
na murawie. 
  Był już prawie czas na 
pierwszy bieg. Odprowadziłem 
zachwycającą pannę Ellery_Penn 
do trybun i spełniłem życzenie 
wuja George'a, przedstawiając 
jej kilku dzielnych i 
czarujących młodych ludzi. 
Niestety, uświadomiłem sobie, że 
zanim wrócę po gonitwie 
młodszych koni, stanę się 
prawdopodobnie jednym z wielu, 
którzy brali udział w wyścigu o 
względy panny Ellery_Penn. 
  Popatrzyłem, jak bierze w 
niewolę grupkę moich przyjaciół. 
Była osobą energiczną i pełną 
życia. Odnosiło się wrażenie, że 
ma w sobie niewyczerpane zasoby 
wewnętrznego ognia, tak 
szczelnie zamknięte, że tylko 
jego ciepłu pozwala przenikać do 
swego zadowolonego, powolnego 
głosu. Będzie bardzo pociągająca 
nawet w średnim wieku, 
pomyślałem bez żadnego związku, 
i przyszło mi na myśl, że gdyby 
Scilla zamiast swojej 
powściągliwej, łagodnej 
bierności miała tę sprężystą 
żywotność, aluzje inspektora 






Lodge'a nie byłyby tak 
bezpodstawne. 
  Przyjrzałem się pierwszej 
gonitwie i zostawiłem Kate wobec 
problemu, który z jej nowych 
znajomych będzie miał zaszczyt 
zabrać ją na kawę, a sam 
poszedłem się zważyć przed 
gonitwą młodszej generacji. 
Kiedy się obejrzałem, wyruszała 
do kawiarenki pociągając za sobą 
procesję wielbicieli jak kometa 
ogon. 
  Błyszcząca i urzekająca kometa. 
  Po raz pierwszy w życiu 
żałowałem, że jadę w wyścigu. 

  4

  W szatni, podparty pod boki i 
rozmawiając na prawo i lewo, 
stał Sandy Mason. Rude włosy 
zwijały mu się w drobne 
kędziory, nogi, silne jak słupy, 
rozstawił pewnie i szeroko. 
Wibrował życiem od stóp do 
głowy. Był to krępy, 
trzydziestoletni mężczyzna, 
raczej niski, bardzo silny, o 
ciemnobrązowych oczach 
ocienionych zaskakująco jasnymi, 
rudawymi rzęsami. 
  Jako dżokej, zawodowiec, nie 
mieścił się w dwunastce 
najlepszych, ale sporo miał za 
sobą sukcesów, które zawdzięczał 
głównie duchowi walki. Był 
nieustraszony. Przeciskał 
niechętne czasem konie przez 
największy tłok, zdarzało się, 
że nawet wtedy, kiedy w ogóle 
nie było szansy na przejście, 
dopóki sam go siłą nie przebił. 
Swoją agresywnością w czasie 
gonitw nieraz poważnie naraził 
się komisji, ale nie był 
niepopularny w środowisku 
dżokejów dzięki nieodpartej, 
zaraźliwej wesołości. 
  Poczucie humoru miał równie 
żywe i jeśli w głębi ducha 
uważałem niektóre jego kawały za 
niegrzeczne i prostackie albo 
zanadto nieprzyzwoite, należałem 
chyba do mniejszości. 






  - Który ze skurwysynów 
podwędził mi mojego balansa? - 
ryczał głosem docierającym do 
najdalszego zakątka przez 
nieustający gwar rozmów. Na to 
pytanie, dotyczące jego bata, 
nikt nie odpowiedział. 
  - Może byście tak jeden z 
drugim podnieśli dupska i 
popatrzyli, czy który go nie 
wysiaduje? - zwrócił się do 
kilku dżokejów siedzących na 
ławie i wciągających buty. 
  Popatrzyli na niego z uznaniem 
i czekali na dalszy ciąg tyrady. 
Sandy ciągnął dalej wiązankę 
wymysłów, nie powtarzając się, 
dopóki któryś ze służących nie 
wydobył skądś zaginionego bata. 
  - Gdzieżeś go znalazł?! - 
zawołał Sandy. - Kto go miał? 
Wykręcę mu tę cholerną łapę. 
  - Leżał na podłodze pod ławą, 
na twoim miejscu. 
  Sandy'ego nigdy nie wprawiały 
w zakłopotanie własne pomyłki. 
Ryknął śmiechem i zabrał bat. 
  - Daruję wam wszystkim tym 
razem. 
  Wyszedł do wagi dźwigając 
siodło i trzaskając batem, jakby 
sprawdzał, czy wciąż jest 
elastyczny. Często się nim 
posługiwał w każdej gonitwie. 
  Mijając mnie w drzwiach w 
drodze na wagę obrzucił mnie 
jednym z tych szybkich, wesołych 
spojrzeń, dzięki którym był 
lubiany mimo swoich wad. 
Obejrzałem się i popatrzyłem, 
jak wchodzi i siada na wadze, 
parkując bat na stole obok. 
Powiedział coś, czego nie 
dosłyszałem, a wagowy i sędzia, 
który towarzyszył ważeniu, żeby 
się zapoznać z poszczególnymi 
barwami i móc je potem odróżnić 
przy celowniku, roześmieli się, 
zaznaczyli go na liście i 
zakwalifikowali do gonitwy. 
  Jakiś czas temu rozeszły się 
pogłoski, że Sandy wstrzymał 
parę koni i za tę przysługę 
dobrze został wynagrodzony przez 
bukmacherów. Nic mu jednak nie 






udowodniono i oficjalne 
dochodzenie nie trwało dłużej 
niż godzinę. Ci, którym przykre 
żarty Sandy'ego zaszły za skórę, 
uważali, że jest zdolny do 
wszystkiego. Wszyscy poza nim 
podkreślali, że wstrzymanie 
konia zupełnie się nie zgadza z 
charakterem kogoś, kto miewa 
kłopoty raczej z tego powodu, że 
zbyt bezwzględnie dąży do 
zwycięstwa. 
  Widząc, jak swobodnie i bez 
trudu radzi sobie z urzędnikami, 
potrafiłem zrozumieć, że wobec 
tak przyjaznego i otwartego 
zachowania komisja techniczna 
podczas dochodzenia w żaden 
sposób nie mogła uwierzyć w jego 
winę bez konkretnych i 
przekonujących dowodów. W 
powszechnej opinii dżokejów 
Sandy kiedyś wstrzymał parę 
koni, ale nie stało się to w 
ciągu ostatnich paru miesięcy. 
  Można wstrzymać konia 
opóźniając start ruszając o parę 
długości za innymi i trzymając 
się w tyle. Wówczas nieuczciwy 
dżokej może przejechać całkiem 
uczciwą końcówkę od 
przedostatniej przeszkody, kiedy 
znajduje się na oczach całego 
tłumu, dobrze wiedząc, że został 
z koniem o wiele za daleko, żeby 
coś wskórać, i że w żaden sposób 
nie wygra. Dość rzadko się to 
zdarza, jeśli bowiem się widzi, 
że dżokej robi to regularnie, 
prędko znajduje się na bruku. 
  W czasie swojego półtora 
sezonu wyścigowego widziałem 
tylko dwa takie przypadki. Za 
każdym razem był to ten sam 
człowiek, jasnowłosy pyzaty 
chłopak nazwiskiem Joe Nantwich. 
Za drugim razem, około dwóch 
miesięcy temu, miał szczęście, 
że nie stracił licencji, był 
bowiem na tyle niemądry, aby 
spróbować tej sztuczki w 
gonitwie, w której jednym z 
dżokejów był David Stampe, 
skarżypyta, młodszy syn członka 
rady nadzorczej. 






  Joe i, czego byłem pewien, 
również Sandy dopuścili się 
rozmyślnego wstrzymania koni, 
które bez ich interwencji na 
pewno by wygrały. Byli w gruncie 
rzeczy winni przestępstwa. Czy 
ja jednak jestem o wiele lepszy 
od nich, zastanowiłem się 
zapinając kask i biorąc siodło, 
żeby usiąść na wadze. Zgłosiłem 
oto Stracone Nadzieje podejmując 
się przeprowadzić go ostrożnie 
przez przeszkody i koncentrując 
się na tym, żeby przejechać cały 
tor, ale nie miałem 
najmniejszego zamiaru wyduszać z 
niego wszystkich sił dla tej 
nikłej szansy, że mógłby 
ukończyć gonitwę w pierwszej 
trójce. Nie był w odpowiedniej 
formie i zbyt ostry wyścig 
bardzo by mu zaszkodził. 
Oczywiście gdyby wskutek jakichś 
nieprzewidzianych okoliczności, 
jak seria upadków innych koni, 
okazało się, że jestem na 
pozycji dającej szansę na 
wygraną, miałem zamiar ją 
wykorzystać. Jest olbrzymia 
różnica między wstrzymaniem a 
nie staraniem się zbytnio mimo 
chęci wygrania, ale skutek dla 
rozczarowanych kibiców pozostaje 
ten sam. Tracą pieniądze. 
  Zaniosłem siodło do boksów, 
gdzie Pete czekał już ze 
Straconymi Nadziejami. Osiodłał 
konia, a Rupert, maleńki chłopak 
stajenny, wyprowadził go na 
padok. Pete i ja wyszliśmy za 
nim, omawiając inne konie w tej 
gonitwie. Kate nigdzie nie było 
widać. 
  Kiedy przyszedł czas, 
dosiadłem konia i wyjechałem na 
tor. Znów odczułem znajome 
podniecenie. Ani śmierć Billa, 
ani żałoba Scilli, ani myśl o 
tym, że Kate robi postępy z kimś 
innym, nie mogły zamącić 
poczucia szczęścia, jakie mnie 
ogarniało zawsze, kiedy w 
galopie zbliżałem się do startu. 
Pęd gonitwy, szybko podejmowane 
decyzje, ryzyko, to było coś, 






czego bardzo mi było trzeba jako 
przeciwwagi do bezpieczeństwa 
zapewnianego przez cywilizację. 
Nie można żyć zbyt bezpiecznie. 
Przygoda dobrze robi 
człowiekowi, szczególnie komuś 
takiemu jak ja, którego ojciec 
po zdobyciu czwartego miliona 
przestał liczyć pieniądze. 
  A ojciec, z wyrozumiałością, 
którą wyniósł z własnej o wiele 
bardziej zwariowanej młodości, 
bez żadnych zastrzeżeń podarował 
mi szybki wóz oraz trzy dobre 
konie i zapewnił swobodę w kraju 
pięć tysięcy mil odległym od 
domu. Powiedział jednak, 
udzielając mi błogosławieństwa 
na drogę, że według niego biegi 
płaskie z przeszkodami to 
zajęcie raczej spokojne jak dla 
kogoś, kto od dziesiątego roku 
życia polował na krokodyle na 
rzece Zambezi. Coroczny 
miesięczny urlop ojca od jego 
transportowego imperium oznaczał 
dla nas szybką jazdę przez stepy 
Afryki Południowej, po czym 
dawaliśmy nura w pierwotną 
dżunglę, czasem z absolutnym 
minimum ekwipunku dźwiganego na 
własnych plechach. A ja, dla 
którego dżungla była znajomym 
miejscem zabaw, znalazłem 
potrzebne mu wyzwanie w tym 
oswojonym kraju, na przyjaznych 
zwierzętach, w sporcie 
obwarowanym wszelkiego rodzaju 
przepisami i prawami. Zważywszy 
wszystko, było to bardzo dziwne. 
  Starter sprawdził listę, żeby 
się upewnić, czy są wszyscy, 
podczas gdy my krążyliśmy na 
miejscu i sprawdzali popręgi. 
Stwierdziłem, że obok mnie 
prowadzi konia Joe Nantwich. 
Wyraz twarzy miał jak zwykle 
niemiły, urażony i jednocześnie 
wyniosły. 
  - Wracasz po wyścigach do 
Davidsonów, Alan? - zapytał. 
Zawsze zwracał się do mnie z 
poufałością, której byłem trochę 
niechętny, choć starałem się 
tego nie okazywać. 






  - Tak - odpowiedziałem. Potem 
pomyślałem o Kate. - Choć może 
nie zaraz. 
  - Podwieziesz mnie do Epsom? 
  - Nie jadę tamtędy - 
wyjaśniłem grzecznie. 
  - Ale jedziesz przez Dorking. 
Stamtąd mogę wziąć autobus, 
jeżeli nie chcesz jechać do 
Epsom. Przyjechałem z kimś, kto 
jedzie do Kent, więc muszę 
znaleźć jakiś transport do domu. 
  Nalegał i, choć przyszło mi na 
myśl, że gdyby się postarał, z 
łatwością znalazłby kogoś 
jadącego prosto do Epsom, w 
końcu zgodziłem się go zabrać. 
  Ustawiliśmy się do startu. Po 
jednej stronie miałem Sandy'ego, 
po drugiej Joe'ego, a ze 
spojrzeń, jakimi się obrzucili, 
widać było wyraźnie, że się nie 
kochają. Uśmiech Sandy'ego był 
paskudny, okrągła, niemowlęca 
twarz Joe'ego skrzywiła się jak 
u dziecka, które powstrzymuje 
płacz. Pomyślałem, że pewno 
Sandy dokuczył temu bufonowi 
którymś ze swoich niewybrednych 
kawałów, na przykład wlewając mu 
dżem do butów. 
  Ale zaraz ruszyliśmy i całą 
uwagę skupiłem na prowadzeniu 
Straconych Nadziei jak 
najczyściej, szybko i 
bezpiecznie. Wciąż jeszcze był 
bardzo zielony i skłonny do 
wahań przed klekoczącymi 
płotami, ale miał zadatki na 
konia płotowego. Szedł tak 
dobrze, że przez ponad połowę 
gonitwy utrzymywałem się na 
trzecim miejscu, idąc trochę na 
zewnątrz, żeby wyraźnie mógł 
widzieć przeszkody. Ostatnie 
ćwierć mili pod górę było już 
jednak ponad jego siły i 
skończyliśmy na szóstym miejscu. 
Byłem zadowolony. Scilla się 
uspokoi. 
  Sandy Mason ukończył gonitwę 
przede mną. Potem przygalopował 
luzem koń Joe'ego Nantwicha 
powiewając wodzami i, kiedy 
spojrzałem do tyłu, w głąb toru, 






zobaczyłem drobną postać Joe'ego 
wlokącą się z powrotem do 
trybun. Już na pewno przez całą 
drogę do Dorking będę 
wysłuchiwał dokładnego 
sprawozdania z tego 
nieszczęścia. 
  Rozsiodłałem konia, zważyłem 
się ponownie, przebrałem w 
nowiuteńkie barwy Kate, kazałem 
Clemowi obciążyć siodło 
dziesięcioma funtami płaskich 
sztabek ołowiu, tyle bowiem 
brakowało mi do wagi w gonitwie 
amatorów, i wyszedłem się 
rozejrzeć, co dzieje się z panną 
Ellery_Pen. 
  Stała oparta o barierę padoku 
i spoglądała na przemian to na 
konie, to (zbyt przychylnie, jak 
mi się wydało) na Dane'a 
Hillmana, jednego z młodych 
czarujących ludzi, jakich jej 
przedstawiłem. 
  - Pan Hillman mi mówi - 
oświadczyła - że ten tam żałosny 
koński szkielet, ten z głową 
opuszczoną do kolan i obwisłymi 
uszami, to najszybszy koń w tym 
wyścigu. Mam mu wierzyć, czy 
mnie nabiera?
  - Szczera prawda - upewniłem 
ją. - To najlepszy koń. Nie z 
wyglądu, oczywiście, ale to 
pewniak w dzisiejszej stawce. 
  Dane wyjaśnił:
  - Koń, który chodzi z 
opuszczoną głową jak ten, to 
prawie zawsze dobry koń płotowy. 
Patrzy pod nogi. 
  - Ale mnie się podoba to cudo, 
które teraz wychodzi - 
powiedziała Kate patrząc na 
gniadosza z szyją wygiętą w łuk, 
wysoko niosącego łeb. Był prawie 
cały przykryty derką dla ochrony 
przed lutowym zimnem, ale 
wystawał spod niej krągły, 
lśniący zad. 
  - O wiele za tłusty - orzekł 
Dane. - Zapasł się pewno podczas 
śniegów i od tamtej pory za mało 
trenował. Spuchnie, niech tylko 
przyjdzie mu coś zrobić. 
  Kate westchnęła. 






  - Wygląda na to, że konie są 
równie pełne paradoksów co G.K. 
Chesterton. Szkapa ma być dobra, 
a dobry koń ma być szkapą. 
  - Nie zawsze - powiedzieliśmy 
jednocześnie ja i Dane. 
  - Z przyjemnością udzielę pani 
kilku lekcji na temat koni 
wyścigowych, panno Ellery_Penn - 
powiedział Dane. 
  - Ja się powoli uczę, panie 
Hillman. 
  - Tym lepiej - stwierdził 
radośnie Dane. 
  - Dane, nie jedziesz dzisiaj? 
- zapytałem z nadzieją. 
  - W ostatnich dwóch, chłopie. 
Nie martw się, będę mógł się za 
ciebie zająć panną Ellery_Penn, 
kiedy ty dosiądziesz konia. 
  Skrzywił się w uśmiechu. 
  - Czy pan też jest dżokejem, 
panie Hillman? - spytała Kate ze 
zdumieniem. 
  - Tak - odpowiedział Dane, na 
tym poprzestając. Był wschodzącą 
gwiazdą tego zawodu i wyraźnie 
szedł w górę. Pierwszeństwo w 
obsadzaniu nim koni miał Pete 
Gregory, w związku z czym często 
byliśmy razem, pomijając 
naturalną sympatię, jaka nas 
łączyła. Obcy często brali nas 
jednego za drugiego. Byliśmy w tym 
samym wieku, obaj ciemnowłosi, 
średniego wzrostu i średniej 
budowy. W siodle różniliśmy się 
bardziej. Dane był lepszym 
dżokejem, niż ja mógłbym 
kiedykolwiek zostać. 
  - Myślałam, że każdego dżokeja 
można poznać na pierwszy rzut 
oka, bo pochodzą wprost od 
liliputów - oznajmiła Kate - ale 
wy dwaj jesteście przyzwoitego 
wzrostu. 
  Patrząc na nas obu musiała 
podnosić głowę, choć sama też 
nie była niska. 
  Roześmieliśmy się. Wyjaśniłem: 
  - Dżokeje w biegach płaskich z 
przeszkodami są prawie wszyscy 
przyzwoitego wzrostu. Łatwiej 
się utrzymać w siodle nawet nad 
wysokimi przeszkodami, jeżeli ma 






się długie nogi. 
  - Niektórzy z gonitw płaskich 
też są tacy jak my - dodał Dane. 
- Ale oni oczywiście są chudzi. 
  - Prysły wszystkie moje 
złudzenia - orzekła Kate. 
  A Dane powiedział: 
  - Podoba mi się twój nowy koń, 
Alan. Za rok będzie dobry. 
  - Czy i pan jeździ dziś na 
swoich koniach? - spytała go 
Kate. 
  - Nie. Ja nie. Nie mam koni - 
odpowiedział Dane. - Jestem 
zawodowcem, a więc nie wolno mi 
mieć koni wyścigowych. 
  - Zawodowcem? - Brwi Kate 
uniosły się w górę. Wyraźnie 
zwiódł ją znakomitego kroju 
garnitur Dane'a pod krótkim 
płaszczem z wielbłądziej wełny, 
jego uprzejmy głos i miły sposób 
bycia. Z rozbawieniem 
zauważyłem, że prysło jeszcze 
jedno złudzenie. 
  - Tak. Jeżdżeniem zarabiam na 
życie - wyjaśnił Dane z 
uśmiechem. - Nie tak jak Alan, 
nie mam nadzianego ojca. Ale 
płacą mi za to, co najbardziej 
na świecie lubię robić. To 
wielce zadowalający stan rzeczy. 
  Kate z uwagą patrzyła to na 
niego, to na mnie. 
  - Może z czasem zrozumiem, 
dlaczego chce się wam nadstawiać 
własnego eleganckiego karku - 
powiedziała. 
  - Kiedy pani zrozumie, proszę 
i nam powiedzieć - powiedział 
Dane. - Dla mnie jest to wciąż 
tajemnicą. 
  Wróciliśmy do trybun i 
obejrzeliśmy trzecią gonitwę. 
Nędznie wyglądający koń wygrał z 
łatwością o dwadzieścia 
długości. Faworyt Kate po mili 
został z tyłu i odmówił skoku 
przy trzeciej od końca 
przeszkodzie. 
  - Niech pani nie sądzi, że 
zawsze wiemy, który wygra - 
powiedział Dane. - Dżokeje to 
niedobrzy typerzy. Ale ten był 
pewny, pewny jak śmierć. 






  Pewny jak śmierć. Rzucone od 
niechcenia, zwykłe wyścigowe 
powiedzonko ukłuło mnie jak igłą. 
Człowiek, który mierzył w Billa 
Davidsona, budował na tym, że 
Admirał był takim pewniakiem. 
  Pewny jak śmierć. Śmierć. 
  Koń Kate, jak na kota w worku, 
nie okazał się taki zły, jak się 
obawiałem. Przy drugiej 
przeszkodzie stracił cierpliwość 
i potknął się w powietrzu, tak 
że wyleciałem z siodła i 
trafiłem w nie z powrotem 
bardziej przez przypadek niż 
przytomność umysłu. Wszystko 
wskazywało na to, że ta sztuczka 
pozwoliła mu się pozbyć 
poprzedniego dżokeja, który dziś 
zyskał sobie całe moje 
współczucie. Powtórzył to nad 
trzecim otwartym rowem poza tym 
jednak nasza podróż minęła bez 
wypadków. Koń zdobył się nawet 
na niespodziane przyspieszenie 
podchodząc pod górę i, mijając 
kilka zmęczonych zwierząt, 
przybiegł na czwartym miejscu.
  Kate była zachwycona. 
  - Wuj George miał cudowny 
pomysł - oświadczyła. - W życiu 
nie przeżyłam takiego cudownego 
dnia. 
  - Już myślałem, że zaraz 
zlecisz, Alan - powiedział Pete 
Gregory, kiedy rozpinałem 
popręg. 
  - Ja też - odpowiedziałem mu z 
uczuciem. - To czyste szczęście, 
że nie zleciałem. 
  Pete przyjrzał się, jak 
Wielkie Nieba oddycha: żebra 
zapadały mu się i unosiły, ale 
bez wysiłku. Zauważył: 
  - Jest w wyjątkowej formie, 
zważywszy wszystko. Myślę, że 
do końca sezonu wygramy na nim 
gonitwę lub dwie. 
  - Nie moglibyśmy wszyscy 
uczcić tego jakąś butelczyną? - 
zapytała Kate. Oczy jej 
błyszczały z ekscytacji. 
  Pete roześmiał się. 
  - Z butelczyną niech pani 
zaczeka do wygranej - poradził. 






- Chętnie bym jednak spełnił 
skromniejszy toast za przyszłość 
z panią, tylko że wystawiam 
konia w następnym. Alan panią 
bez wątpienia zabierze. 
  Zerknął na mnie z boku, wciąż 
bardzo rozbawiony na widok tego, 
jak całkowicie podbiły mnie 
wdzięki panny Ellery_Penn. 
  - Zaczekasz na mnie, Kate? - 
spytałem. - Muszę się zważyć, 
bo byliśmy czwarci. Jak 
najszybciej przebieram się i 
przychodzę. 
  - Przyjdę pod drzwi - obiecała 
Kate, kiwając głową. 
  Zważyłem się, oddałem siodło 
Clemowi i przebrałem w zwykłe 
ubranie. Kate czekała przed 
budynkiem przyglądając się 
grupce stojących obok 
rozgadanych dziewcząt. 
  - Co to za dziewczyny? - 
zapytała. - Są tu przez cały ten 
czas co ja i nic nie robią.
  - Przeważnie żony dżokejów - 
wyjaśniłem z uśmiechem. - 
Czekanie tutaj to ich główne 
zajęcie. 
  - Myślę też, że i dziewczyny 
dżokejów - zauważyła kwaśno. 
  - Tak. I właśnie się 
przekonałem, jak to miło 
wiedzieć, że ktoś na zewnątrz 
czeka. 
  Poszliśmy do baru i zamówili 
kawę. 
  - Wuj George będzie 
wstrząśnięty, jak się dowie, że 
tak bezalkoholowo uczciliśmy 
Wielkie Nieba - orzekła. - Czy w 
twoim życiu nie ma miejsca na 
wino albo coś mocniejszego? 
  - Och, jest, oczywiście. Ale 
nie zdążyłem się przyzwyczaić do 
picia o trzeciej po południu. A 
ty?
  - Ja przepadam za szampanem na 
śniadanie - odpowiedziała 
uśmiechając się oczami. 
  Zaraz poprosiłem ją, żeby 
spędziła ze mną wieczór, ale 
powiedziała, że nie może. 
Okazało się, że ciocia Deb 
wydaje obiad, a wuj George nie 






mógłby się doczekać opowieści, 
jak się spisał jego prezent 
urodzinowy. 
  - To może jutro? 
  Kate zawahała się i popatrzyła 
w filiżankę. 
  - Jestem... hm... Jutro 
wychodzę z Dane'em. 
  - Do licha z nim! - 
wybuchnąłem. 
  Kate naprawdę zachichotała. 
  - W piątek? - podsunąłem. 
  - W piątek będzie cudownie. 
  Poszliśmy na trybuny i 
popatrzyliśmy, jak Dane wygrywa 
o krótki łeb w piątej gonitwie. 
Kate bez skrępowania uczciła 
wiwatem jego przyjazd. 

  5

  Na parkingu wrzał bój. 
Wyszedłem za bramę, żeby po 
ostatniej gonitwie jechać do 
domu, i stanąłem jak wryty. Na 
wolnej przestrzeni pomiędzy 
bramą a pierwszym rzędem 
zaparkowanych wozów co najniej 
dwudziestu facetów biło się, i 
to nie na żarty. Już na pierwszy 
rzut oka widać było, że ich 
ciosy, zupełnie nie w typie 
Queensburry, mają w sobie coś 
morderczego. 
  Zdumiewające. Bójki dwóch lub 
trzech mężczyzn to rzecz 
zwyczajna na wyścigach, ale tak 
wielkie i poważne starcie 
musiało być spowodowane czymś 
więcej niż sprzeczką o zakład. 
  Przyjrzałem się bliżej. Nie 
było wątpliwości. Niektórzy 
mieli kastety. Szybko mignął w 
powietrzu rozkołysany łańcuch od 
motoru. Dwaj najbliżsi leżeli na 
ziemi, prawie bez ruchu, cali 
zdrętwiali od wyczerpania, jakby 
zaklęci w jakimś nieznanym 
pierwotnym rytuale. Jedyny 
zaciskał palce na przegubie 
dłoni drugiego, który ściskał w 
dłoni nóż o cienkim trzycalowym 
ostrzu. Za krótki jak na 
śmiercionośne narzędzie, ale 
stworzony do cięcia i 






kaleczenia. 
  Wyglądało na to, że walczą 
dwie dość równe grupy, nie można 
jednak było rozróżnić, kto 
należy do której. Zauważyłem, że 
człowiek z nożem, który powoli 
przegrywał, to zaledwie 
chłopiec. Ale większość byli to 
mężczyźni w sile wieku. Jeden z 
wyglądu starszy klęczał 
pośrodku, w samym centrum 
szalejącej bójki, i osłaniał 
rękami głowę. 
  Walczyli w niesamowitym 
milczeniu. Słychać było tylko 
ciężkie sapanie i od czasu do 
czasu pochrząkiwania. Półkole 
gapiów, złożone z bywalców 
opuszczających teren wyścigów, 
powiększało się, nikt się jednak 
nie kwapił, żeby wkroczyć i 
położyć kres temu zamieszaniu. 
  Zauważyłem obok siebie jednego 
ze sprzedawców gazet. 
  - O co chodzi? - spytałem. 
  Niewiele rzeczy uchodzi uwagi 
gazeciarzy. 
  - To taksiarze - wyjaśnił. - 
Dwa konkurencyjne gangi, jeden z 
Londynu, drugi z Brighton. 
Zawsze są kłopoty, jak się 
spotkają. 
  - Dlaczego? 
  - Nie wiem, panie York. Ale to 
nie pierwszy raz. 
  Znowu spojrzałem na walczący 
tłum. Paru zachowało jeszcze na 
głowach czapki z daszkiem. 
Niektóre pary tarzały się po 
ziemi, inni szarpali się oparci 
o taksówki. Parkowały tam dwa 
rzędy taksówek. Wszyscy kierowcy 
brali udział w bójce. 
  Pięści i żelastwo, jakim się 
posługiwali, siały wokoło 
niemałe zniszczenie. Dwaj zgięci 
wpół trzymali się z bólu za 
brzuchy. Niemal wszyscy mieli 
pokrwawione twarze, a niektórym 
przez poszarpane ubrania 
prześwitywało gołe ciało. 
  Walczyli z mrożącą krew 
wściekłością, w obóle nie 
zauważając rosnącego wokół 
siebie tłumu. 






  - Pozabijają się - powiedziała 
koło mnie jakaś dziewczyna, 
obserwując tę scenę z 
przerażeniem i fascynacją. 
  Spojrzałem ponad jej głową na 
mężczyznę stojącego za nią, 
olbrzyma mającego z górą sześć 
stóp wzrostu, mocno opalonego. 
Przyglądał się bójce z ponurym 
niezadowoleniem, miał silnie 
zarysowany sępi profil i 
zmrużone oczy. Nie mogłem sobie 
przypomnieć jego nazwiska, ale 
czułem, że powinienem je znać. 
  Tłum gapiów zaczynał się 
niepokoić, niektórzy rozglądali 
się za policją. Spostrzeżenie 
dziewczyny nie było 
bezpodstawne. W tej młocce i 
rzeźni, w której nic nie 
zapowiadało końca, każdy z nich, 
gdyby miał pecha, mógł zginąć. 
  Bójka spowodowała zator w 
ruchu na parkingu. Pojawił się 
policjant, przyjrzał się i 
szybko wycofał się po posiłki. 
Wrócił z czterema innymi 
konstablami i jednym policjantem 
na koniu, wszyscy uzbrojeni w 
pałki. Zanurzyli się w wir 
walki, ale nim go uspokoili, 
upłynęło kilka minut. 
  Przybyło więcej policji. 
Taksówkarzy rozłączono i 
spędzono w dwie grupy. Wyglądało 
na to, że obydwie poniosły równe 
straty i żadna nie odniosła 
zwycięstwa. Pole walki zasłane 
było czapkami, strzępami kurtek 
i koszul. W odległości 
dziesięciu stóp od siebie leżały 
dwa buty, jeden brązowy, drugi 
czarny. Na ziemi widniały plamy 
krwi. Policjanci składali 
odebraną broń. 
  Kiedy minęło szczytowe 
napięcie, gapie zaczęli się 
rozchodzić. Mała grupka 
czekających na taksówki podeszła 
do policjanta z pytaniem, jak 
długo zatrzymają taksówkarzy. 
Wśród nich był też wysoki, 
opalony mężczyzna, który stał 
niedaleko mnie.
  W pobliżu zatrzymał się jeden 






z reporterów wyścigowych, 
pracowicie gryzmoląc w notesie. 
  - John, kto to jest ten tam 
wysoki? - spytałem. 
  Podniąsł wzrok i odszukał go. 
  - Chyba nazywa się Tudor - 
wyjaśnił. - Właściciel paru 
koni. Jakiś nowy wielki macher. 
Niewiele o nim wiem. Nie wygląda 
na zachwyconego sytuacją w 
transporcie. 
  Tudor, z wysuniętą do przodu 
dolną szczęką, rzeczywiście 
robił wrażenie wściekłego. Wciąż 
miałem pewność, że coś 
powinienem o nim pamiętać, ale 
nie wiedziałem co. Nie powiodło 
mu się z policjantem, który 
przecząco kręcił głową. Taksówki 
nadal stały puste, bez kierowców. 
  - O co chodzi? - spytałem 
reportera. 
  - Jak mi donoszą moi 
zwiadowcy, wojna gangów - 
wyjaśnił pogodnie. 
  Na zimnej i mokrej ziemi 
leżało już pięciu taksówkarzy. 
Jeden nieustannie jęczał. 
  - Chyba mniej więcej połowa do 
szpitala, połowa na posterunek. 
Co za historia! - zauważył 
reporter. 
  Jęczący przewrócił się na 
brzuch i zwymiotował. 
  - Wracam przedzwonić do 
redakcji - oznajmił reporter. - 
Jedzie pan zaraz do domu? 
  - Czekam na tego cholernego 
Joe'ego Nantwicha - wyjaśniłem. - 
Obiecałem go podrzucić do 
Dorking, ale nie pokazuje się od 
czwartej gonitwy. To by było 
zupełnie w jego stylu, gdyby się 
okazało, że kto inny odwozi go 
prosto do domu, a on zapomniał 
mi powiedzieć. 
  - Ostatnio go widziałem, jak 
doszło między nim a Sandym do 
przykrej wymiany zdań w 
klozecie, i Sandy był górą. 
  - Ci dwaj rzeczywiście się nie 
kochają - zauważyłem. 
  - A wie pan dlaczego? 
  - Nie mam pojęcia, a pan? 
  - Też nie - odpowiedział 






reporter. Uśmiechnął się na 
pożegnanie i wrócił na teren 
wyścigów, do telefonu. 
  Po rannych taksówkarzy 
podjechały dwie karetki. Do 
każdej wdrapał się za nimi jeden 
policjant, a drugi usiadł przy 
kierowcy. Z pełnym obciążeniem 
karetki powoli odjechały w 
stronę głównej bramy. 
  Kiedy wygasł ogień walki, 
pozostałych kierowców ogarnął 
ziąb lutowego popołudnia i 
zaczęli się trząść z zimna. Byli 
sztywni i pokiereszowani, ale 
wcale nie skruszeni. Z pierwszej 
grupy jeden wystąpił, pokrzyczał 
w stronę drugiej i obraźliwie 
splunął. Koszulę miał w 
strzępach i twarz upuchłą od 
uderzeń. Muskuły jego 
przedramienia przyniosłyby 
zaszczyt kowalowi, a miękkie 
czarne włosy układały mu się w 
loczek na czole. Wyglądał 
groźnie. Policjant wziął go za 
ramię, żeby cofnąć do grupy, ale 
on odskoczył i wyszczerzył zęby. 
Ruszyło do niego jeszcze dwóch 
policjantów i wtedy ze złością 
ustąpił. 
  Już miałem machnąć ręką na 
Joe'ego i odejść, kiedy wyszedł 
z bramy i pozdrowił mnie bez 
słowa przeprosin za spóźnienie. 
Ale nie tylko ja zauważyłem jego 
przybycie. 
  Wielkimi krokami podszedł do 
nas Tudor. 
  - Nantwich, bądź tak dobry i 
podrzuć mnie do Brighton - 
rozkazał. - Jak widzisz, 
taksówki stoją, a ja za 
dwadzieścia minut mam w Brighton 
ważne spotkanie. 
  Joe błędnymi oczami popatrzył 
na taksówkarzy. 
  - Co się stało? - zapytał. 
  - Teraz mniejsza o to - 
powiedział niecierpliwie Tudor. 
- Gdzie twój wóz? 
  Joe spojrzał na niego tępo. 
Zupełnie jakby jego mózg 
pracował na połowie obrotów. 
Odpowiedział: 






  - Och... hm... nie mam go tu, 
proszę pana. Ktoś mnie podwozi. 
  - To pan? - zwrócił się Tudor 
do mnie. Potwierdziłem. Joe, jak 
to on, nie przedstawił nas 
sobie. - Będę wdzięczny, jeżeli 
mnie pan zabierze do Brighton - 
powiedział krótko Tudor. - 
Zapłacę za normalny kurs 
taksówki. 
  Śpieszył się i nalegał. Trudno 
mi było odmówić tak małej 
przysługi, na której wyraźnie mu 
zależało. 
  - Zabiorę pana za darmo - 
powiedziałem - ale będzie nam 
trochę ciasno, mam dwuosobowy 
sportowy wóz. 
  - Jeżeli się wszyscy nie 
zmieścimy, Nantwich może zostać i 
wróci pan po niego - oświadczył 
Tudor stanowczym tonem. Joe nie 
okazał zdziwienia, ale mnie 
przyszło na myśl, że opalony pan 
Tudor nazbyt przywykł nie 
troszczyć się o niczyją wygodę 
poza swoją. 
  Obeszliśmy obie grupy 
pokiereszowanych taksówkarzy i 
między innymi wozami 
poszukaliśmy drogi do mojego. 
Tudor wsiadł. Był taki duży, że 
próba wciśnięcia również Joe'ego 
okazała się beznadziejna. 
  - Wrócę po ciebie, Joe - 
obiecałem, tłumiąc gniew. - 
Czekaj na mnie przy głównej 
drodze. 
  Wsiadłem do wozu, powoli 
wydostałem się z parkingu na 
drogę dojazdową do wyścigów i 
skręciłem do Brighton. Ruch był 
tu za duży, żeby mój lotus mógł 
się popisać mocą swego 
mruczącego cicho silnika climax, 
więc jadąc równo czterdziestką 
miałem czas skupić uwagę na 
intrygującym pasażerze. 
  Zerkając w dół przy zmianie 
biegu zobaczyłem jego rękę, 
którą trzymał na kolanach z 
wyprężonymi i rozpostartymi 
palcami. I nagle sobie 
przypomniałem, gdzie go 
widziałem. To rękę poznałem, 






opaloną na brąz, z sinawym 
zabarwieniem pod paznokciami. 
  Stał w barze w Sandown, 
plecami odwrócony do mnie, i 
rękę trzymał płasko na 
kontuarze, obok szklanki. 
Rozmawiał z Billem, a ja 
czekałem stojąc za nim i nie 
chcąc im przerywać rozmowy. 
Potem Tudor skończył drinka i 
wyszedł, a ja pogadałem z Billem. 
  - Teraz spojrzałem mu w twarz. 
  - To haniebne, ta historia z 
Billem Davidsonem - powiedziałem. 
  Brunatna dłoń lekko 
podskoczyła na kolanie. 
Prowadziłem dalej, a on odwrócił 
głowę i spojrzał na mnie. 
  - Tak, oczywiście. - Mówił 
powoli. - Liczyłem na to, że 
pojedzie dla mnie w Cheltenham. 
  - Wielki jeździec. 
  - Tak, rzeczywiście. 
  - Byłem tuż za nim, kiedy 
spadł - powiedziałem i, 
powodowany jakimś impulsem, 
dodałem: - Wiele by tu było do 
wyjaśnienia. 
  Poczułem, że wielkie ciało 
Tudora porusza się obok mnie. 
Wiedziałem, że wciąż na mnie 
patrzy, i jego obecność mnie 
przytłaczała. 
  - Tak sądzę - potwierdził. 
Zawahał się, ale już nic nie 
dodał. Spojrzał na zegarek. - 
Proszę mnie podrzucić do hotelu 
"Pavilion Plaza". Mam tam 
spotkanie w interesach. 
  - To jest przy Pavilionie?
  - Prawie. Pokażę panu, jak 
będziemy na miejscu. 
  Jego ton relegował mnie do 
statusu szofera. 
  Kilka mil przejechaliśmy w 
milczeniu. Mój pasażer siedział 
najwidoczniej zatopiony w 
myślach. Kiedy znaleźliśmy się w 
Brighton, wskazał mi drogę do 
hotelu. 
  - Dziękuję - powiedział 
obojętnie, niezręcznie się 
dźwigając z niskiego wozu. 
Przyjmował niemałe uprzejmości 
w taki sposób, jakby mu się 






należały, nawet od zupełnie 
obcych ludzi. Odszedł dwa kroki 
od wozu, po czym obejrzał się i 
zapytał: 
  - Jak się pan nazywa? 
  - Alan York - odpowiedziałem. 
- Do widzenia. 
  Odjechałem, nie czekając na 
odpowiedź. Ja też potrafię kogoś 
spławić. Spojrzałem w lusterko i 
zobaczyłem, że stoi na chodniku 
i patrzy za mną. 
  Wróciłem na tereny wyścigowe. 
  Joe czekał siedząc na nasypie 
na skraju drogi. Miał pewne 
trudności z otworzeniem 
drzwiczek i padł na siedzenie 
potykając się i coś bełkocząc. 
Nachylił się nade mną i 
poczułem, że jest pijany. 
  Było już prawie ciemno. 
Włączyłem światła. Mogłem sobie 
wyobrazić zajęcia przyjemniejsze 
od jazdy do Dorking tymi krętymi 
drogami z Joe'em, który wionął 
na mnie alkoholem. Westchnąłem i 
zwolniłem sprzęgło. 
  Joe pielęgnował w sobie jakąś 
pretensję. Cały on. Jeżeli coś 
mu się nie udawało, zawsze 
według niego działo się to z 
czyjejś winy. Mając ledwie 
dwadzieścia lat już był 
chronicznym zrzędą. Trudno 
powiedzieć, co w nim było gorsze 
do zniesienia, zrzędzenie czy 
przechwałki, toteż fakt, że inni 
dżokeje traktowali go z 
pobłażaniem, świadczył wyraźnie 
o ich dobrym sercu. Ratowały go 
niezaprzeczone uzdolnienia 
jeździeckie, ale i z nich zrobił 
już zły użytek praktykując 
wstrzymania koni, a teraz 
narażał wszystko upijając się 
już wczesnym popołudniem. 
  - Byłbym wygrał tę gonitwę - 
skomlał. 
  - Jesteś dureń, Joe. 
  - Ale uczciwie, Alan, byłbym 
wygrał ten bieg. Miałem dobrą 
pozycję. Już ich brałem, już się 
nie liczyli. Słowo. 
  Piłował powietrze rękami. 
  - Jesteś dureń, żeby tyle pić 






na wyścigach - oświadczyłem. 
  - Co? - Nie mógł się skupić. 
  - Tyle pić - powtórzyłem. - Za 
dużo wypiłeś. 
  - Nie, nie, nie, nie... - 
Słowa kapały, jakby 
powstrzymanie ich, kiedy raz 
zaczął mówić, przerastało jego 
siły. 
  - Właściciele nie będą ci 
powierzali koni, jak zobaczą, że 
się upijasz - powiedziałem, 
czując w duchu, że w końcu to 
nie moja sprawa. 
  - Mogę wygrać każdą gonitwę, 
pijany czy nie. 
  - Mało kto w to uwierzy. 
  - Wiedzą, że jestem dobry. 
  - I jesteś, ale jak tak dalej 
pójdzie, nie będziesz. 
  - Mogę pić i jeździć, jeździć 
i pić, jak zechcę. 
  Odbiło mu się. 
  Puściłem to mimo uszu. 
Zabrakło mu tego, czego 
najbardziej potrzebował, czyli 
silnej ręki dziesięć lat temu. 
Teraz wszystko wskazywało na to, 
że jest na najlepszej drodze do 
ruiny i nie ma zamiaru nikomu 
dziękować za dobre rady. 
  Znowu skamlał. 
  - Ten cholerny Mason...
  Nie odzywałem się. Spróbował 
jeszcze raz. 
  - Ten cholerny Sandy, to on  
mnie strącił. To on, cholera, 
wypchnął mnie za bandę. Byłbym 
wygrał tę gonitwę jak nic, 
wiedział o tym i wypchnął mnie 
za bandę. 
  - Nie bądź niemądry, Joe. 
  - Nikt nie powie, że bym nie 
wygrał - kłótliwie ciągnął Joe. 
  - A ja nie mogę powiedzieć, że 
byś wygrał - powiedziałem. - 
Spadłeś co najmniej milę od 
celownika. 
  - Nie spadłem. Przecież ci 
mówię. Ten cholerny Sandy Mason 
przerzucił mnie przez bandę. 
  - W jaki sposób? - zapytałem 
obojątnie, skupiając uwagę na 
drodze. 
  - Przycisnął mnie do kanatu. 






Krzyczałem, żeby mi dał więcej 
miejsca. A wiesz, co on na to? 
Wiesz? Roześmiał się. Roześmiał 
się, do cholery. I zaraz mnie 
zepchnął. Wbił we mnie kolano, 
podsadził i przeleciałem przez 
bandę jak cholera. 
  Płaczliwy głos przeszedł w 
wyraźne łkanie. 
  Spojrzałem na niego. Po 
krągłych policzkach toczyły się 
dwie łzy. Zalśniły w świetle 
deski rozdzielczej i z krótkim 
błyskiem spadły na kudłaty 
kołnierz kożuszka Joe'ego. 
  - Sandy by nie zrobił czegoś 
takiego - stwierdziłem łagodnie. 
  - O, zrobiłby, zrobił. Mówił 
mi, że się ze mną porachuje. 
Powiedział, że będę żałował. Ale 
nic nie mogłem poradzić, Alan, 
naprawdę nie mogłem. - Potoczyły 
się następne dwie łzy. 
  Nic z tego nie rozumiałem. Nie 
miałem pojęcia, o czym on mówi, 
ale zaczynało z tego wynikać, że 
Sandy miał swoje powody 
wysadzając go z siodła, jeśli to 
zrobił. 
  Joe gadał dalej.
  - Ty, Alan, jesteś zawsze w 
porządku wobec mnie, nie tak jak 
inni. Jesteś moim 
przyjacielem... - Ciężko położył 
mi dłoń na ramieniu, pogłaskał i 
uwalił się na mnie, racząc mnie 
sowicie wyziewami alkoholu. 
Delikatny układ sterowniczy 
lotusa zareagował na nagłe 
obciążenie mojego ramienia 
gwałtownym skrętem w stronę 
krawężnika. 
  Strząsnąłem go z siebie. 
  - Na litość boską, Joe, siedź 
prosto, bo obaj znajdziemy się w 
rowie. 
  Joe jednak zbyt był pogrążony 
we własnych kłopotach, żeby mnie 
słuchać. Znowu szarpnął mnie za 
ramię. Tuż przed nami była 
zatoczka. Zwolniłem, wjechałem w 
nią i zatrzymałem wóz. 
  - Jeżeli nie będziesz siedział 
na miejscu i nie zostawisz mnie 
w spokoju, możesz wysiadać i iść 






pieszo - powiedziałem, próbując 
dotrzeć do niego ostrym tonem. 
  Ale Joe wciąż zajęty był sobą 
i płakał teraz na głos. 
  - Ty nie wiesz, co to są 
kłopoty - łkał. 
  Dałem spokój i postanowiłem go 
wysłuchać. Im szybciej zrzuci 
żal z serca, pomyślałem, tym 
łatwiej się odpręży i uśnie. 
  - Jakie kłopoty? - zapytałem. 
  Wcale mnie to nie interesowało. 
  - Alan, powiem ci, bo jesteś 
kumpel, uczciwy kumpel. 
  Położył mi rękę na kolanie. 
Zepchnąłem ją. Zalewając się 
nowym potokiem łez Joe wyznał 
swoją tajemnicę. 
  - Miałem wstrzymać konia i nie 
wstrzymałem, i Sandy stracił 
kupę forsy, i powiedział, że się 
na mnie odegra, łaził za mną i 
dzień w dzień mi to powtarzał, 
więc wiedziałem, że szykuje coś 
wrednego, i tak było. - Przerwał 
dla zaczerpnięcia tchu. - 
Szczęście, że rąbnąłem na 
miękkie, bo mógłbym skręcić 
kark. To nic śmiesznego, a ten 
cholerny Sandy - wykrztusił to 
imię - śmiał się. Już ja mu 
pokażę, będzie się śmiał baranim 
głosem. 
  Ostatnie zdanie wywołało mój 
uśmiech. Joe z tą dziecinną 
buzią, może silny fizycznie, ale 
o słabym charakterze, nie był 
przeciwnikiem dla nieustępliwego 
i napastliwego Sandy'ego, 
starszego o ponad dziesięć lat i 
bez porównania bardziej pewnego 
siebie. Przechwałki Joe'ego, tak 
samo jak jego utyskiwania, 
wypływały z poczucia 
niepewności. Ale przyczyna jego 
wybuchu to inna sprawa. 
  - Jakiego konia nie 
wstrzymałeś? - spytałem. - I 
skąd Sandy wiedział, że go masz 
wstrzymać? 
  Przez chwilę myślałem, że 
ostrożność każe mu zamilknąć, 
ale po ułamku sekundy wahania 
wypaplał resztę. Alkohol jeszcze 
działał. Dalej płynęły też łzy. 






  Z żałosnej, przerywanej 
czkawką i w połowie 
niezrozumiałej opowieści 
poznałem dość smętną historię. 
Odcedzona z przekleństw i 
okrojona do spraw zasadniczych 
wyglądała następująco: Joe'emu 
kilka razy dobrze zapłacono za 
wstrzymanie konia. Dwóch 
wstrzymań sam byłem świadkiem. 
Ale kiedy przy ostatnim David 
Stampe powiedział o tym ojcu, 
członkowi rady nadzorczej, i Joe 
o mały włos nie stracił 
licencji, przeżył dobroczynny 
szok. Następnym razem, kiedy 
zażądano, żeby nie wyjechał 
konia, obiecał, że to zrobi, ale 
w rzeczywistości, ze 
zrozumiałego zdenerwowania, nie 
zrobił tego dość dobrze i 
wystarczająco wcześnie, i w 
końcówce jasno sobie uświadomił, 
że jeśli przegra gonitwę, straci 
również licencję. Wygrał. Stało 
się to dziesięć dni temu. 
  Nic nie rozumiałem. 
  - Czy tylko od Sandy.ego 
oberwałeś? 
  - Przerzucił mnie przez 
bandę... - gotów był zacząć 
wszystko od początku. 
  Przerwałem mu. 
  - Ale to przecież nie Sandy ci 
płacił, żebyś przegrywał? 
  - Nie. Chyba nie. Nie wiem - 
odchlipnął. 
  - Chcesz powiedzieć, że nie 
wiesz, kto ci płacił? Tyle razy? 
  - Jakiś facet dzwonił i mówił, 
kiedy chciał, żebym któregoś 
przystopował, a potem pocztą 
dostawałem paczkę forsy. 
  - Ile razy to zrobiłeś? 
  - Dziesięć - wyznał Joe. - 
Wszystkie przez ostatnie pół 
roku. 
  Wytrzeszczyłem oczy. 
  - Często to było łatwo - 
tłumaczył się Joe. - Te 
sukinsyny i tak by nie wygrały, 
nawet gdybym im pomagał. 
  - Ile za to dostałeś? 
  - Setkę. Dwa razy dwieście 
pięćdziesiąt. - Wciąż nie 






panował nad językiem, więc mu 
uwierzyłem. Było to dużo 
pieniędzy i ten, kto był gotów 
tyle płacić, niechybnie chciał 
się porządnie zemścić, kiedy Joe 
wygrywał wbrew poleceniu. Ale 
Sandy? Nie mogłem w to uwierzyć. 
  - Co ci Sandy powiedział, 
kiedy wygrałeś? 
  Joe wciąż płakał. 
  - Powiedział, że stawiał na 
tego konia, którego wziąłem, i 
że się ze mną policzy. 
  Wyglądało też na to, że Sandy 
rzeczywiście to zrobił. 
  - Nie dostałeś chyba przesyłki 
z pieniędzmi? 
  - Nie - odparł Joe siąkając 
nosem. 
  - Nie domyślasz się, skąd je 
wysyłano? 
  - Niektóre miały londyński 
stempel - wyjaśnił. - Nie bardzo 
się przyglądałem. 
  Na pewno zbyt mu było pilno 
przeliczyć zawartość, żeby miał 
się dokładnie przyglądać  
opakowaniu. 
  - Cóż - powiedziałem. - Teraz, 
kiedy Sandy już się odegrał, 
jesteście chyba kwita? Może byś 
tak już przestał nad tym płakać. 
Skończone. Co cię tak wkurza? 
  W odpowiedzi Joe wyjął z 
kieszeni kurtki jakąś kartkę i 
podał mi ją. 
  - Jak tak, to już możesz 
dowiedzieć się wszystkiego. Nie 
wiem, co zrobić. Alan, pomóż mi. 
Ja się boję. 
  W świetle padającym od deski 
rozdzielczej zobaczyłem, że nie 
kłamie. Zaczynał też trzeźwieć. 
Rozłożyłem kartkę i zapaliłem 
światło w samochodzie. Był to 
arkusik cienkiego, zwykłego 
papieru maszynowego. Prostymi 
dużymi literami wypisane były na 
nim długopisem słowa: 
  "Bolingbrooke. Czeka cię kara."
  - Bolingbrooke to ten koń, 
którego miałeś wstrzymać i nie 
wstrzymałeś? 
  - Tak. 
  Nie miał już w oczach łez. 






  - Kiedy to dostałeś? 
  - Dzisiaj. Znalazłem w 
kieszeni, kiedy się przebierałem 
i wkładałem kurtkę. Tuż przed 
piątą gonitwą. Nie było jej, 
kiedy kurtkę zdejmowałem. 
  - I resztę popołudnia, jak 
przypuszczam, spędziłeś w barze, 
robiąc w portki ze strachu? 
  - TAk... i wróciłem tam, kiedy 
odwoziłeś pana Tudora do 
Brighton. Nie myślałem, że 
oberwę za Bolingbrooke'a, i od 
chwili, kiedy wygrał, boję się. 
I kiedy właśnie myślałem, że 
wszystko w porządku, Sandy 
wypchnął mnie za bandę, a potem 
znalazłem w kieszeni tę kartkę. 
To nie fair. 
  Znowu zaskowyczała mu w głosie 
litość nad sobą. 
  Zwróciłem mu kartkę. 
  - Co robić? - zapytał. 
  Nie mogłem mu powiedzieć, 
ponieważ nie wiedziałem. 
Wpakował się w paskudną kabałę i 
miał powód się bać. Ludzie, 
którzy do tego stopnia 
manipulują końmi i dżokejami, na 
pewno zagrają ostro. 
Dziesięciodniowa zwłoka między 
zwycięstwem Bolingbrooke'a a 
pojawieniem się kartki mogła 
według mnie oznaczać, że kryje 
się za tym człowiek podstępny i 
bynajmniej nie prostolinijny. 
Niewielka to jednak była 
pociecha dla Joe'ego. 
  Nie licząc konwulsyjnej 
czkawki i siąkania, wyglądało na 
to, że Joe otrząsnął się z 
płaczu i że najgorszy stan 
upojenia alkoholowego już minął. 
Zgasiłem światło wewnątrz wozu, 
uruchomiłem silnik i wróciłem na 
drogę. Jak się spodziewałem, Joe 
wkrótce usnął. Chrapał głośno. 
  Dojeżdżając do Dorking 
obudziłem go. Miałem jeszcze 
parę pytań. 
  - Joe, kto to jest ten pan 
Tudor, którego odwiozłem do 
Brighton? On cię zna. 
  - To właściciel Bolingbrooke'a 
- wyjaśnił Joe. - Często dla 






niego jeżdżę. 
  Byłem zdziwiony. 
  - Ucieszył się, że 
Bolingbrooke wygrał? 
  - Chyba tak. Nie było go. Ale 
przysłał mi potem dziesięć 
procent i list z podziękowaniem. 
Zwykła rzecz. 
  Od kiedy bierze udział w 
wyścigach, co?
  - Przyniosło go tu mniej 
więcej wtedy, co ciebie - 
odpowiedział Joe, wyraźnie 
wracając do swojej zwykłej 
zaczepności. - Obaj 
przyjechaliście opaleni na 
czarno w środku zimy. 
  Ja przyleciałem samolotem z 
palącego afrykańskiego słońca 
prosto w lodowate objęcia 
angielskiego października, ale 
po osiemnastu miesiącach nie 
byłem bardziej opalony niż inni. 
Tymczasem Tudor wciąż był 
brązowy. 
  Joe zachichotał. 
  - Wiesz, dlaczego ten cholerny 
Tudor mieszka w Brighton? To ma 
być wymówka, dlaczego przez cały 
rok jest opalony. A w gruncie 
rzeczy śmierdzi dziegciem. 
  Po tym nie miałem skrupułów 
wyrzucając Joe'ego na przystanku 
autobusowym do Epsom. Zdaje się, 
że zwalenie na moje barki swoich 
kłopotów pomogło mu odzyskać 
równowagę, przynajmniej chwilowo. 
  Zawróciłem do Cotswolds. Z 
początku myślałem o Sandym 
Masonie i zastanawiałem się, 
skąd wywęszył, że Joe ma zamiar 
wstrzymać Bolingbrooke'a. 
  Ale przez ostatnią godzinę 
jazdy myślałem o Kate. 

  6

  Scilla spała na sofie z nogami 
przykrytymi kocem, na niskim 
stoliku obok stała do połowy 
opróżniona szklaneczka. 
Podniosłem ją i powąchałem. 
Zwykle pijała dżin i campari. 
Brandy służyła tylko na złe dni. 
  Otworzyła oczy. 






  - Alan! Tak się cieszę, że 
wróciłeś. Która godzina? 
  - Pół do dziesiątej. 
  - Na pewno padasz z głodu - 
powiedziała zsuwając koc. - 
Przede wszystkim dlaczego mnie 
nie obudziłeś? Obiad czeka od 
wieków. 
  - Dopiero co przyjechałem i 
Joan właśnie coś przyrządza, 
uspokój się. 
  Poszliśmy na obiad. Usiadłem 
na swoim zwykłym miejscu. 
Krzesło Billa, naprzeciwko 
Scilli, stało puste. Zanotowałem 
sobie w pamięci, żeby je 
odstawić pod ścianę. 
  Przy stekach Scilla, 
przerywając długie milczenie, 
powiedziała: 
  - Byli dziś u mnie dwaj 
policjanci. 
  - TAk? W związku z jutrzejszą 
rozprawą? 
  - Nie. W związku z Billem. - 
Odsunęła talerz. - Pytali, tak 
jak ty, czy nie  miał jakichś 
kłopotów. Przez dobre pół 
godziny zadawali mi na różne 
sposoby te same pytania. Jeden 
napomknął, że jeżeli tak 
kochałam męża, jak mówię, i 
byłam z nim w tak doskonałych 
stosunkach, to powinnam 
wiedzieć, jeżeli coś mu się w 
życiu pokomplikowało. W gruncie 
rzeczy byli dosyć okropni. 
  Nie patrzyła na mnie. Oczy 
trzymała spuszczone, wlepione w 
nie dojedzony i krzepnący stek, 
i było w jej zachowaniu jakieś 
zmieszanie, coś dziwnego. 
  - Mogę sobie wyobrazić - 
zauważyłem, zdając sobie sprawę, 
o co chodzi. - Przypuszczam, że 
cię poprosili, żebyś im 
wyjaśniła charakter swoich 
stosunków ze mną i dlaczego 
nadal u was mieszkam? 
  Podniosła oczy ze zdziwieniem 
i wyraźną ulgą. 
  - Tak, o to prosili, nie 
wiedziałam, jak ci to 
powiedzieć. Mnie się to wydaje 
takie normalne, że tu jesteś, że 






chyba nie umiałam im tego 
wytłumaczyć. 
  - Jutro wyjeżdżam, Scilla - 
powiedziałem. - Nie mogę cię 
dłużej narażać na plotki. Jeżeli 
policji może przyjść do głowy, 
że oszukiwałaś Billa ze mną, tak 
samo może sobie pomyśleć 
miasteczko i całe hrabstwo. 
Byłem wyjątkowo lekkomyślny i 
bardzo, bardzo mi przykro. 
  I mnie bowiem wydawało się 
całkiem naturalne, że po śmierci 
Billa pozostałem w jego domu. 
  - Ze względu na mnie, Alan, na 
pewno się jutro nie wyniesiesz - 
oznajmiła Scilla z większą 
stanowczością, niż bym się mógł 
spodziewać. - Ja cię tu 
potrzebuję. Wciąż będę tylko 
płakała, jeżeli ciebie tu nie 
będzie, żebym miała z kim 
porozmawiać, szczególnie 
wieczorami. W dzień daję sobie 
radę, przy dzieciach i z domem 
na głowie. Ale wieczory... - i w 
nagłym spustoszeniu widocznym na 
jej twarzy odmalował się cały 
rozdzierający, dziki ból po 
stracie odniesionej cztery dni 
temu. 
  - Nie dbam o to, co kto powie 
- powiedziała przez napływające 
łzy. - Jesteś mi tu potrzebny. 
Proszę cię, proszę, nie 
wyjeżdżaj. 
  - Zostaję - obiecałem. - Nie 
martw się. Zostanę tak długo, 
jak zechcesz. Ale musisz 
obiecać, że mi powiesz, gdy 
będziesz chciała, żebym się 
wyniósł. 
  Osuszyła oczy i zdobyła się na 
uśmiech. 
  - To znaczy, kiedy zacznę się 
troszczyć o swoją reputację? 
Obiecuję. 
  Prawie trzysta mil spędziłem 
za kierownicą, nie licząc 
udziału w trzech gonitwach, i 
byłem zmęczony. Wcześnie 
poszliśmy spać, a Scilla 
obiecała wziąć pigułki nasenne. 
  Ale o drugiej nad ranem 
otworzyła drzwi mojej sypialni. 






Zbudziłem się od razu. Podeszła, 
zapaliła lampę przy łóżku i 
usiadła koło mnie. 
  Wyglądała śmiesznie młodo i 
bezbronnie. Miała na sobie 
jasnoniebieską szyfonową nocną 
koszulkę do kolan, która 
przejrzyście opływała jej 
szczupłe ciało i leżała jak 
mgiełka na drobnych, krągłych 
piersiach. 
  Oparłem się na łokciu i 
przesunąłem palcami przez włosy. 
  - Nie mogę spać - powiedziała. 
  - Brałaś pigułki? 
  Ale sam mógłbym sobie na to 
odpowiedzieć. Oczy miała jak po 
narkotykach i w normalnym stanie 
nie przyszłaby do mnie w tak 
przezroczystym stroju. 
  - TAk, wzięłam. Trochę mnie 
odurzyło, ale wciąż nie śpię. 
Zażyłam więcej. - Mówiła 
niewyraźnie, jak odurzona. - 
Pogadasz trochę? - zapytała. - 
Może poczuję się bardziej 
śpiąca. Kiedy jestem sama, tylko 
leżę i myślę o Billu... Opowiedz 
mi o Plumpton... Mówiłeś, że 
dosiadałeś jeszcze jakiegoś 
konia... Opowiedz o tym, 
proszę... 
  Usiadłem więc na łóżku, 
narzuciłem jej na ramiona 
pierzynkę i opowiedziałem o 
prezencie urodzinowym Kate i 
wuju George.u, myśląc o tym, jak 
często opowiadałem bajki Polly, 
Henry'emu i Williamowi, żeby 
zasnęli. Ale po jakimś czasie 
zobaczyłem, że Scilla nie 
słucha, i zaraz powone ciężkie 
łzy zaczęły jej kapać z twarzy 
na ręce. 
  - Pewno myślisz, że jestem 
strasznie głupia, bo tak płaczę 
- powiedziała - ale po prostu 
nic na to nie mogę poradzić. 
  Bezwładnie padła koło mnie na 
łóżko, głową na moją poduszkę. 
Ujęła mnie za rękę i zamknęła 
oczy. Spojrzałem na tę słodką, 
śliczną twarz i łzy spływające 
za uszami w chmurę ciemnych 
włosów i łagodnie pocałowałem ją 






w czoło. Ciałem Scilli 
wstrząsnęły dwa głębokie łkania. 
Położyłem się i wsunąłem ramię 
pod jej głowę. Przywarła do 
mnie, obejmując mnie gorączkowo 
i powoli łkając w strasznym, 
głębokim żalu...
  I wreszcie, stopniowo pigułki 
zrobiły swoje. Odprężyła się, 
głośno oddychając, z dłonią 
wsuniętą pod górę mojej pidżamy. 
Leżała częściowo na pościeli, a 
lutowa noc była zimna. Wolną 
ręką ostrożnie wyciągnąłem spod 
niej prześcieradło i koce i 
przykryłem ją, podciągając 
pierzynkę. Zgasiłem lampę i 
leżałem w ciemności, łagodnie ją 
kołysząc, dopóki oddech jej się 
nie uspokoił i głęboko nie 
zasnęła. 
  Uśmiechnąłem się na myśl o 
minie, jaką by zrobił inspektor 
Lodge, gdyby nas mógł zobaczyć. 
I uświadomiłem sobie, że nie 
poprzestałbym na tak biernym 
zachowaniu, gdybym zamiast niej 
trzymał w ramionach Kate. 
  W nocy Scilla kilka razy 
rzucała się niespokojnie, 
mamrocząc jakieś pogmatwane 
słowa bez sensu, i ucichała, 
kiedy ją głaskałem po włosach. 
Nad ranem uspokoiła się. 
Wstałem, owinąłem ją w pierzynkę 
i zaniosłem do jej łóżka. 
Wiedziałem, że gdyby się 
obudziła u mnie w pokoju, kiedy 
minie działanie środków 
nasennych, mogłaby się 
niepotrzebnie wstydzić i martwić. 
  Kiedy ją zostawiałem, nadal 
spokojnie spała. 
       ***
  Parę godzin później, po 
zjedzonym w pośpiechu śniadaniu, 
odwiozłem Scillę do Maidenhead 
na rozprawę. Prawie przez całą 
drogę spała i nie nawiązywała do 
tego, co się wydarzyło w nocy. 
Nie byłem nawet pewien, czy o 
tym pamięta. 
  Lodge musiał już na nas 
czekać, bo spotkaliśmy go zaraz 
przy wejściu. Miał przy sobie 






plik papierów i wyglądał 
solidnie i rzeczowo. 
Przedstawiłem go Scilli i oczy 
zwęziły mu się z aprobatą na 
widok jej bladej, pięknej 
twarzy. Ale to, co powiedział, 
zaskoczyło mnie. 
  - Chciałbym przeprosić - 
zaczął - za te dość niemiłe 
aluzje, jakie państwu robiono na 
temat państwa wzajemnych 
stosunków. - Zwrócił się do 
mnie. - Mamy już pewność, że w 
żaden sposób nie mógł pan być 
odpowiedzialny za śmierć majora 
Davidsona. 
  - Jest pan wspaniałomyślny - 
zauważyłem lekkim tonem, choć 
miło mi było to usłyszeć. 
  Lodge ciągnął dalej: 
  - Oczywiście może pan 
koronerowi powiedzieć o tym 
drucie, jak pan zechce, ale wolę 
pana ostrzec, że nie będzie zbyt 
zachwycony. Nie cierpi 
fantazjowania, a pan nie ma 
dowodów. Proszę się nie martwić, 
jeżeli jego werdykt nie będzie 
po pana myśli... zresztą i ja 
sądzę, że to na pewno śmierć z 
wypaku, ale śledztwo w razie 
potrzeby zawsze można wznowić. 
  Toteż nie zdenerwowałem się, 
kiedy koroner, wąsaty 
pięćdziesięciolatek, wysłuchał 
dość uważnie mojej relacji o 
upadku Billa, ale dosyć obcesowo 
załatwił się z teorią drutu. 
Lodge zeznał, że towarzyszył mi 
na teren wyścigów, żeby poszukać 
drutu, o którym mu doniosłem, 
ale że żadnego drutu nie było. 
  Wezwano również dżokeja, który 
jechał bezpośrednio za mną, 
kiedy Bill upadł. Był to 
jeździec amator, zamieszkały w 
Yorkshire, i musiał przybyć z 
daleka. Powiedział, rzucając mi 
przepraszające spojrzenie, że 
nie widział przy przeszkodzie 
nic podejrzanego i że jego 
zdaniem był to zwykły wypadek. 
Może nieoczekiwany, ale 
wytłumaczalny. Tryskał wręcz 
zdrowym rozsądkiem. 






  Czy pan York, zapytał go 
koroner z powątpiewaniem w 
głosie, wspomniał komukolwiek w 
dzień wyścigów o możliwości 
istnienia drutu? Nie wspomniał.
  Koroner, podsumowując materiał 
dowodowy medyczny, policyjny i 
wszelki inny, stwierdził, że 
major Davidson zmarł wskutek 
obrażeń spowodowanych upadkiem 
konia w czasie gonitwy. Jak 
powiedział, nie jest przekonany, 
żeby ten upadek był czymś więcej 
jak nieszczęśliwym wypadkiem. 
  Wskutek pomyłki co do czasu 
lokalna gazeta nie przysłała na 
rozprawę swego reportera i z 
braku dokładnej relacji z 
przebiegu rozprawy ukazały się 
tylko krótkie wzmianki w 
wieczornych i porannych 
gazetach. Słowo "drut" nie 
zostało wymienione. To 
pominięcie bynajmniej mnie nie 
zmartwiło, ale Scilli kamień 
spadł z serca. Powiedziała, że 
nie zniosłaby dalszych pytań ze 
strony wścibskich znajomych, nie 
mówiąc już o reporterach. 
  Pogrzeb Billa odbył się w 
piątek rano, dyskretnie, z 
udziałem samej rodziny i 
bliskich przyjaciół. Dźwigając 
róg trumny na ramieniu i 
żegnając się z nim prywatnie, 
wiedziałem na pewno, że nie 
spocznę, dopóki jego śmierć nie 
zostanie pomszczona. Nie 
wiedziałem, jak tego dokonać i, 
co najdziwniejsze, wcale nie 
było mi pilno. Ale w swoim 
czasie, obiecałem mu, w swoim 
czasie to zrobię. 
  Na pogrzeb przyjechała siostra 
Scilli i przez dwa, trzy dni 
miała z nią pozostać, toteż nie 
jedząc lunchu ze względu na 
lekką wagę, w jakiej miałem 
nazajutrz jechać, udałem się 
wozem do Londynu, żeby kilka 
nużących godzin spędzić na 
załatwianiu w biurze zaległych 
spraw dotyczących szczegółów 
ubezpieczeń i ceł kilku 
transportów miedzi. 






  Personel biura stanowili sami 
eksperci. Do mnie należało 
omawianie z Hughes'em, moim 
zastępcą, bieżących spraw 
firmy, podejmowanie decyzji i 
akceptowanie planów Hughes'a, a 
także podpisywanie niezliczonych 
dokumentów i listów. Rzadko 
zajmowało mi to więcej niż trzy 
dni w tygodniu. Co niedzielę 
pisywałem do ojca. Miałem 
wrażenie, że moje synowskie 
wstępy i sprawozdania z 
wyścigów czyta bardzo 
pobieżnie, zatrudniając na serio 
swój bystry umysł tylko 
raportami z tygodniowych utargów 
i planami na przyszłość. 
  Te niedzielne raporty od 
dziesięciu lat były częścią 
mojego życia. Odrabianie lekcji 
może zaczekać, zwykł mówić 
ojciec. Ważniejsze, abym w 
każdym szczególe poznał 
imperium, które miałem 
odziedziczyć. W tym też celu 
ojciec kazał mi regularnie 
studiować dokumenty, które 
przynosił z biura do domu. Zanim 
rozstałem się ze szkołą, 
potrafiłem już jednym rzutem oka 
ocenić znaczenie wahań 
światowych cen surowców, nawet 
jeżeli nie wiedziałem, kiedy 
ścięto Karola I. 
  W piątek wieczorem 
niecierpliwie czekałem na Kate, 
która miała zjeść ze mną obiad. 
Wyłuskana z ciepłego płaszcza i 
kosmatych botków, tych samych co 
w Plumpton, była jeszcze 
bardziej urzekająca. Miała na 
sobie szałową czerwoną suknię, 
prostą a zapierającą dech w 
piersi, a ciemne włosy opadały 
jej gładko na ramiona. Wydawało 
się, że promienieje od wewnątrz 
jakimś szczególnym blaskiem. 
Wieczór był wspaniały i, 
przynajmniej mnie, przyniósł 
pełne zadowolenie. Jedliśmy, 
tańczyliśmy i rozmawiali. 
  Kiedy kołysaliśmy się leniwie 
wokół parkietu w takt jakiejś 
marzycielskiej, powolnej 






melodii, Kate poruszyła jedyny 
tego wieczora poważny temat. 
  - W dzisiejszej porannej 
gazecie  - powiedziała - 
widziałam wzmiankę o dochodzeniu 
przyczyny śmierci twojego 
przyjaciela. 
  Musnąłem wargami jej włosy. 
Pachniały słodko. 
  - Śmierć z wypadku - szepnąłem 
niewyraźnie. - Nie sądzę. 
  - Co? - podniosła na mnie oczy. 
  - Opowiem ci o tym któregoś 
dnia, jak wszystko będę już 
wiedział - obiecałem, 
zachwycając się łukiem jej szyi, 
kiedy podnosiła ku mnie głowę. 
To dziwne, pomyślałem, że można 
dwa silne uczucia przeżywać 
naraz. Przyjemność, jaką mi 
sprawiało poddawanie się urokowi 
muzyki z tańczącą Kate w 
ramionach, i szarpiące 
współczucie dla Scilli, 
oddalonej stąd o osiemdziesiąt 
mil wśród wietrznych pagórków 
Cotswolds, starającej się 
pogodzić z samotnością. 
  - Powiedz mi zaraz - dodała 
Kate z ciekawością. - Jeżeli to 
nie była przypadkowa śmierć, to 
co? 
  - Zawahałem się. Nie chciałem, 
żeby zbyt duża dawka 
rzeczywistości zniszczyła magię 
tego wieczoru. 
  - No, mów, mów - nalegała, 
uśmiechnięta. - Teraz nie możesz 
przestać. Umrę z ciekawości. 
  Toteż opowiedziałem jej o 
drucie. Tak ją to zaszokowało, że 
przestała tańczyć i stanęliśmy, 
otrzeźwiali, pośrodku parkietu, 
przez który wpadając na nas 
przefruwały inne pary. 
  - Dobry Boże - powiedziała. - 
Jakie... jakie to podłe. 
  Zażądała, żebym jej wyjaśnił, 
dlaczego werdykt koronera był 
taki, jaki był, a kiedy jej 
wytłumaczyłem, że wobec 
zniknięcia drutu nie ma już 
żadnego dowodu, oznajmiła: 
  - Nie zniosę myśli, że mogłaby 
się komuś upiec taka wstrętna 






sztuczka. 
  - Ani ja - wyznałem. - I nie 
upiecze się, jeżeli uda mi się 
coś na to poradzić, tyle ci 
obiecuję. 
  - To dobrze - powiedziała 
poważnie. Znowu zaczęła się 
kołysać w takt muzyki, wziąłem 
ją w ramiona i odpłynęliśmy z 
powrotem w taniec. Nie 
wspominaliśmy już Billa. 
  Zdarzały mi się w ciągu tego 
wieczora dłuższe chwile, kiedy 
miałem wrażenie, że moje nogi 
nie zachowują należnego kontaktu 
z podłogą, a kolanami wstrząsały 
mi stale przedziwne dreszcze. 
Kate jakby nic nie zauważała: 
była miła, zabawna, pełna 
radości i pozbawiona bodaj krzty 
sentymentalizmu. 
  Kiedy na koniec wsadziłem ją 
do wozu z szoferem, przysłanego 
przez wuja George'a z Sussex, 
żeby ją odwiózł do domu, 
odkryłem, jak bolesną sprawą 
jest miłość. Byłem podniecony, 
pełen dobrej myśli, ale 
jednocześnie niespokojny, miałem 
bowiem pewność, że ona nie żywi 
do mnie tak silnych uczuć, jak 
ja do niej. 
  Już wiedziałem, że chcę się 
ożenić z Kate. Myśl, że ona może 
mnie nie chcieć, była gorzka. 
  Nazajutrz udałem się na 
wyścigi w Kempton Park. Przed 
wejściem na wagę wpadłem na 
Dane'a. Pogadaliśmy o sprawach 
bieżących, o pogodzie, 
najnowszych planach Pete'a co do 
nas i o koniach. Zwykłe 
dżokejskie sprawy. Wreszcie Dane 
zapytał: 
  - Byłeś gdzieś wczoraj z Kate? 
  - Tak. 
  - Dokąd poszliście? 
  - Do Klubu Rzecznego. A dokąd 
ty ją zabrałeś? 
  - Nie mówiła ci? 
  - Powiedziała, żebym zapytał 
ciebie. 
  - Do Klubu Rzecznego. 
  - Cholera - zakląłem. - Ale 
nie mogłem opanować śmiechu. 






  - Idziemy łeb w łeb - orzekł 
Dane. 
  - A zaprosiła cię z wizytą do 
domu wuja George'a? - spytałem, 
coś przeczuwając. 
  - Jadę dzisiaj, po wyścigach - 
odpowiedział Dane uśmiechając 
się. - A ty? 
  - W przyszłą sobotę - 
odpowiedziałem ponuro. - Wiesz, 
Dane, ona sobie z nas 
obrzydliwie kpi. 
  - Jakoś to znoszę - stwierdził 
Dane. Poklepał mnie po ramieniu 
- nie rób takiej żałosnej miny, 
może do niczego nie dojdzie. 
  - Tego się właśnie boję - 
westchnąłem. 
  Roześmiał się i poszedł się 
zważyć. 
  Było to nieciekawe popołudnie. 
Jechałem na karej klaczy w 
wyścigu dla młodszej generacji i 
Dane wziął mnie o dwie długości. 
Z końcem dnia wyszliśmy razem na 
parking. 
  - Jak się trzyma pani 
Davidson? - spytał Dane. 
  - Nieźle, zważywszy, że 
ziemia się jej usunęła spod nóg. 
  - Sprawdził się zły sen 
wszystkich żon dżokejów. 
  - Tak. 
  - Człowiek musi się 
zastanowić, zanim poprosi 
dziewczynę, żeby wzięła na 
siebie taką nieustającą troskę - 
powiedział w zamyśleniu Dane. 
  - Kate? - spytałem. 
  - Obejrzał siŁ gwałtownie i 
uśmiechnął. 
  - Chyba tak. Masz coś 
przeciwko temu? 
  - Tak - odpowiedziałem 
starając się mówić lekkim tonem. 
- Mam wiele przeciwko temu. 
  Podeszliśmy najpierw do jego 
wozu, położył na siedzeniu 
wyścigową lornetkę i czapkę. Z 
tyłu miał walizkę. 
  - To na razie, stary - 
powiedział. - Będę cię 
zawiadamiał na gorąco. 
  Popatrzyłem, jak odjeżdża, i 
odpowiedziałem na skinienie jego 






ręki. Rzadko komu czegoś 
zazdrościłem, ale w tej chwili 
boleśnie pozazdrościłem Dane.owi. 
  Wsiadłem do lotusa i 
skierowałem jego niską błękitną 
maskę w stronę domu. 
  Tę przyczepę do przewozu koni 
zobaczyłem na drodze prowadzącej 
przez Maidenhead Thicket. Stała 
zaparkowana w zatoczce po 
prawej, z podniesioną maską, a 
naokoło walały się porozrzucane 
po ziemi narzędzia. Stała 
przodem do mnie, kiedy 
podjeżdżałem, jakby się zepsuła 
w drodze do Maidenhead. Przed 
nią jakiś mężczyzna oprowadzał 
konia. 
  Kierowca, który stał przy 
masce i drapał się po głowie, 
zobaczył mnie i dał znak, żebym 
się zatrzymał. Podjechałem. 
Obszedł wóz, żeby porozmawiać ze 
mną przez szybę. Był to 
mężczyzna w średnim wieku, o 
przeciętnym wyglądzie, ubrany w 
skórzaną kurtkę. 
  - Zna się pan trochę na 
silnikach, proszę pana? - 
zapytał. 
  - Zdawałoby się, że nie tyle, 
co pan - odpowiedziałem z 
uśmiechem. Ręce miał umazane 
smarem. Jeżeli kierowca 
przyczepy do przewozu koni nie 
mógł znaleźć usterki w silniku, 
to znaczy, że długo trzeba jej 
szukać. - Ale jeżeli pan chce, 
podwiozę pana do Maidenhead. Na 
pewno znajdzie się tam ktoś, kto 
panu pomoże. 
  - Bardzo to uprzejme z pana 
strony - powiedział grzecznie. - 
Dziękuję bardzo. Ale... hm... są 
pewne trudności. - Zajrzał do 
wozu i zobaczył na siedzeniu 
koło mnie lornetkę. Twarz mu się 
rozjaśniła. - A może zna się pan 
trochę na koniach? 
  - Troszkę, rzeczywiście. 
  - No, chodzi o to, proszę 
pana. Wiozę dwa konie do 
londyńskich doków. Są na 
eksport. No, ten jest w 
porządku. - Wskazał na 






oprowadzanego konia. - Ale ten 
dugi nie wydaje się zdrowy. 
Strasznie się poci, już tak od 
godziny, i skubie się w brzuch. 
Próbuje się położyć. Wygląda na 
chorego. Jest tam z nim teraz 
chłopak stajenny i, powiadam, 
martwi się nie na żarty. 
  - Może to być kolka - 
stwierdziłem. - Jeżeli tak, to i 
on powinien chodzić. To jedyny 
sposób, żeby mu pomóc. Kiedy koń 
ma kolkę, najważniejsze, żeby 
się ruszał. 
  Kierowca wyglądał na 
zmartwionego. 
  - To za dużo by wymagać, 
proszę pana - powiedział nie 
nalegając - ale czy nie rzuciłby 
pan na niego okiem? Moja 
specjalność to silniki, nie 
konie, chyba że przyjdzie na 
jakiego postawić. A ci chłopcy 
stajenni nie za mądrzy. Nie chcę 
mieć draki od szefa, że nie 
dopatrzyłem wszystkiego, jak 
należy. 
  - W porządku - zgodziłem się. 
- Zobaczę. Ale wie pan, nie 
jestem weterynarzem. 
  Uśmiechnął się jakby z ulgą. 
  - Dziękuję panu. Tak czy owak 
pozna pan, czy mam zaraz 
sprowadzać konowała czy nie. 
  Zaparkowałem wóz w zatoczce 
obok przyczepy. Tylne drzwi 
przyczepy się otworzyły i 
wysunęła się z nich ręka, jak 
sądziłem, chłopca stajennego, 
żeby mi pomóc wsiąść. Ujął mnie 
za przegub. 
  I nie puszczał. 
  W przyczepie czekało na mnie 
trzech mężczyzn. I nie było 
żadnego konia, chorego ani 
zdrowego. Po dziesięciu 
sekundach konsternacji, zanim 
oczy mi się przystosowały do 
półmroku, stałem już przyparty 
plecami do słupka jednej ze 
ścianek działowych. Wnętrze 
przyczepy podzielone było dwiema 
ściankami działowymi na trzy 
boksy, a w głębi pozostawała 
wolna przestrzeń na całą 






szerokość skrzyni, zwykle 
zajmowana przez chłopców 
stajennych podróżujących z 
końmi. 
  Dwóch przytrzymywało mnie za 
ręce. Stali po obu stronach 
ścianki działowej, trochę za mną 
i niewygodnie wykręcali mi 
ramiona. Słupek ścianki 
działowej wyłożony był obiciem, 
jak zawsze w boksach dla koni 
wyścigowych, żeby się nie 
pokaleczyły podczas transportu. 
Obicie łaskotało mnie w szyję. 
  Kierowca wszedł do przyczepy i 
zamknął drzwi. W jego 
zachowaniu, wciąż nie do wiary 
grzecznym, czuło się cień 
tryumfu. Miał do niego prawo. 
Zastawił sprytną pułapkę. 
  - Przykro mi bardzo, że 
musiałem to zrobić, proszę pana 
- powiedział uprzejmie. Makabra. 
  - Jeżeli chcecie pieniędzy - 
oznajmiłem - macie pecha. Nie 
robię dużych zakładów i nie 
miałem dziś na wyścigach dobrego 
dnia. Obawiam się, że zadaliście 
sobie tyle trudu tylko dla 
marnych ośmiu funtów. 
  - Nie chcemy pańskich 
pieniędzy - wyjaśnił. - Choć jak 
pan daje, to może wziąć. 
  I wciąż mile uśmiechnięty 
wsadził mi rękę do kurtki i 
wydobył portfel z wewnętrznej 
kieszeni. 
  Z całej siły kopnąłem go w 
goleń, choć przyparty do słupa 
nie miałem swobody ruchów. Tamci 
dwaj za mną, jak tylko poczuli, 
że się poruszam, boleśnie 
szarpnęli mi ręce do tyłu. 
  - Tego bym na pańskim miejscu 
nie robił - rzekł miły kierowca 
rozcierając nogę. Otworzył 
portfel i wyjął pieniądze. 
Starannie je złożył i schował do 
kieszeni swojej skórzanej 
kurtki. Przejrzał inne rzeczy w 
portfelu, podszedł do mnie i 
włożył mi go z powrotem do 
kieszeni. Lekko się uśmiechał. 
  - Stałem nieruchomo. 
  - Tak lepiej - powiedział z 






aprobatą. 
  - O co tu w ogóle chodzi? - 
zapytałem. Zaświtała mi myśl, że 
chcą zażądać za mnie okupu od 
dalekiego ojca milionera. Według 
recepty: "przysyłaj 
telegraficznie dziesięć tysięcy 
funtów albo ci odeślemy syna w 
drobnych". To by znaczyło, że 
cały czas wiedzieli, kim jestem, 
i nie zatrzymywali przypadkowego 
kierowcy w podpadającym im 
wozie, żeby go obrabować. 
  Przecież pan wie, proszę pana 
- powiedział kierowca. 
  - Nie mam pojęcia. 
  - Ktoś mnie prosił, żebym 
panu coś powtórzył, panie York. 
  A więc wiedział, kim jestem. I 
nie dowiedział się tego w tej 
chwili z zawartości portfela, w 
kótrym były talko pieniądze, 
znaczki i jak najbardziej 
widoczna książeczka czekowa. 
Parę rzeczy ze swoim nazwiskiem 
miałem w kieszeni z patką, ale 
tam nie zaglądał. 
  - Dlaczego pan sądzi, że się 
nazywam York? - spytałem, 
próbując strzelać z zaskoczenia. 
Na nic się to zdało. 
  - Proszę pana, pan Alan York 
miał jechać tą drogą, wracając z 
Kempton Park do Cotswolds o 
mniej więcej piątej piętnaście 
po południu, w sobotę, 
dwudziestego siódmego lutego, w 
granatowym lotus elite, numer 
rejestracyjny K$a$b 890. Jestem 
panu wdzięczny, że ułatwił mi 
pan zadanie. Można tą drogą 
jeździć miesiąc i nie spotkać 
drugiego takiego wozu. Niełatwo 
by mi było pana zatrzymać, gdyby 
pan prowadził, dajmy na to, 
forda albo austina. 
  Nadal mówił tonem grzecznej 
rozmowy. 
  - Powtarzajcie, co macie 
powtórzyć. Słucham. 
  - Czyny mówią głośniej niż 
słowa - powiedział uprzejmie 
kierowca. 
  Podszedł i rozpiął mi kurtkę, 
nie spuszczając ze mnie szeroko 






otwartych oczu i prowokując mnie 
do tego, żebym go kopnął. Nie 
drgnąłem. Rozwiązał mi krawat, 
rozpiął koszulę pod szyją. 
Patrzyliśmy sobie w oczy. Mam 
nadzieję, że moje były równie 
pozbawione wyrazu jak jego. 
Rozluźniłem ramiona 
przytrzymywane przez tamtych 
dwóch z tyłu i poczułem, że oni 
też lekko rozluźniają uchwyt. 
  Kierowca odstąpił ode mnie i 
spojrzał w stronę czwartego, 
który stał oparty o ścianę 
milcząc. 
  - Teraz go masz, Synku. 
Przekaż, co masz do przekazania 
- powiedział. 
  Synek był młody i nosił 
baczki. Ale nie przyglądałem się 
specjalnie jego twarzy. 
Patrzyłem mu na ręce. 
  Miał nóż. Trzonek położył na 
dłoni, lekko obejmując go 
palcami, nie ściskając. Tak 
trzyma nóż zawodowiec. W 
zachowaniu Synka nie było nic z 
kpiącej uprzejmości kierowcy. On 
się lubował w swoim zadaniu. 
Stanął przede mną i czubek 
krótkiego ostrza przytknął mi do 
mostka. Ledwie zakłuło, tak 
lekkie to było dotknęcie. 
  O, jasna cholera, pomyślałem. 
Ojciec wcale nie będzie 
zachwycony, kiedy na poparcie 
żądania okupu dostarczę mu 
argumentów świadczących o 
niebezpieczeństwie, jakie mi 
grozi. Nigdy bym tego nie 
przeżył. A byłem pewny, że ta 
komedyjka ma mnie rozmiękczyć, 
żebym się odpowiednio 
przestraszył. Zwisłem na słupie, 
jak gdybym cofał się przed 
nożem. Ponura gęba Synka 
wyszczerzyła zęby w bladym 
uśmiechu. 
  Posługując się słupem jak 
odskocznią, ze wszystkich sił 
szarpnąłem się do przodu i na 
boki, twardo rąbnąłem kolanem w 
krocze Synka i wyrwałem ręce z 
rozluźnionego uchwytu tamtych za 
mną. 






  Skoczyłem do drzwi i 
otworzyłem je. W ciasnej skrzyni 
przyczepy nie miałem żadnych 
szans, pomyślałem jednak, że jak 
się tylko wyrwę w krzaki, 
poradzę sobie z napastnikami. 
Paru chytrych sztuczek 
przydatnych w walce nauczyłem 
się od kuzyna, który mieszkał w 
Kenii i pobierał lekcje u 
Mau_Mau. 
  Ale mi się nie udało. 
  Spróbowałem wyjechać na 
drzwiach, ale odchyliły się 
sztywno i powoli. Kierowca 
złapał mnie za kostkę u nogi. 
Strząsnąłem jego rękę, ale 
rozstrzygający moment już minął. 
Ci, którzy mnie trzymali, 
wczepili mi się w ubranie. Przez 
otwarte drzwi ujrzałem tamtego, 
który oprowadzał konia. Ciekawie 
patrzył na przyczepę. O nim 
zapomniałem. 
  Wierzgałem jak wściekły, 
waliłem pięściami i łokciami, 
ale było ich dla mnie za wielu. 
Skończyłem tam, gdzie 
zaczynałem, pod obitym wyściółką 
słupem i z rękami odciągniętymi 
do tyłu. Tym razem tamci dwaj 
wclae nie byli za delikatni. 
Cisnęli mną o słup i uwiesili mi 
się na rękach. Tak je wykręcali, 
że poczułem to w ramionach i 
przez pierś aż do żołądka. 
Zacisnąłem zęby. 
  Synek, przyciskając ręce do 
brzucha, pół siedział, pół 
klęczał w kącie. Przyglądał się 
z satysfakcją. 
  - Poczuł, sukinsyn - 
powiedział. - Dosuń mu jeszcze, 
Loczek. 
  Loczek z kumplem dosunęli mi 
jeszcze. 
  Synek roześmiał się. Nie był 
to miły śmiech. 
  Jeszcze trochę, a miałbym 
zerwane ścięgna i wywichnięte 
ramię. Nie wydawało się, żebym 
mógł coś na to poradzić. 
  Kierowca zamknął drzwi i 
podniósł nóż z podłogi, z 
miejsca, na które upadł. Nie 






wyglądał wcale tak spokojnie jak 
przedtem. Moja pięść zetknęła 
się z jego nosem i popłynęła 
krew, ale nic nie naruszyło jego 
opanowania. 
  - Przestań. Przestań, Loczek. 
Szef kazał nie robić facetowi 
krzywdy. Wyraźnie mu zależało. 
Nie chcielibyście przecież, żeby 
się dowiedział, żeście go nie 
usłuchali. 
  W jego tonie zabrzmiała 
groźba. 
  Nacisk na moje ramiona powoli 
zelżał. Uśmiech Synka zmienił 
się w ponury grymas. Okazało 
się, że muszę być szefowi za coś 
wdzięczny, choć nie było to 
wiele. 
  - No, panie York - powiedział 
karcąco kierowca ocierając nos 
niebieską chustką - 
niepotrzebnie się pan szarpał. 
Chcemy tylko coś panu przekazać. 
  - Nie lubię słuchać z nożem na 
gardle - odpowiedziałem. 
  Kierowca westchnął. 
  - Tak, proszę pana, widzę, że 
to był błąd. A wszystko, widzi 
pan, dlatego, żeby pan 
zrozumiał, że ostrzeżenie jest 
poważne. Jak je pan zlekceważy, 
znajdzie się pan w prawdziwych 
kłopotach. Prawdziwych, 
powiadam. 
  - Jakie ostrzeżenie? - 
zapytałem gubiąc się. 
  - Ma pan przestać rozpytywać w 
sprawie majora Davidsona - 
oznajmił. 
  - Co?! wybełkotałem 
zaskoczony. - Nie rozpytywałem w 
sprawie majora Davidsona - 
odpowiedziałem słabym głosem. 
  - Ja tam nie wiem - powiedział 
kierowca, wycofując się - ale 
mamy to panu przekazać, i dobrze 
pan zrobi, jak pan posłucha. 
Mówię panu dla pańskiego 
własnego dobra. Szef nie lubi, 
jak mu się kto wtrąca w jego 
sprawy. 
  - Jaki szef? 
  - O, panie, sam pan wie, że 
lepiej nie zadawać takich pytań. 






Synek, idź, powiedz Bertowi, że 
myśmy tu skończyli. Załadujemy 
konia. 
  Synek wstał z jękiem i 
przeszedł do drzwi, wciąż 
przyciskając dłonią krocze. 
Zawołał coś przez okienko. 
  - Niech pan stoi spokojnie, 
panie York, a nic się panu nie 
stanie - powiedział kierowca z 
niezmąconą uprzejmością. 
Przytknął chustkę do nosa, żeby 
sprawdzić, czy wciąż krwawi. 
Krwawił. Poszedłem za jego radą 
i stałem spokojnie. Otworzył 
drzwi i wylazł z przyczepy. 
Minęła chwila, w czasie której 
wymieniliśmy z Synkiem groźne 
spojrzenia, nikt nic nie mówił. 
  Potem zaszczękały odsuwane 
rygle i klamry i opuszczono 
ścianę przyczepy służącą jako 
rampa. Piąty z nich, Bert, 
wprowadził po niej konia i 
uwiązał go w najbliższym boksie. 
Kierowca podniósł rampę i 
zamocował. 
  Ten krótki moment, kiedy 
resztka dziennego światła wpadła 
do skrzyni przyczepy, 
wykorzystałem na to, żeby 
odwrócić głowę, jak się dało 
najdalej, i przyjrzeć się 
Loczkowi. Zobaczyłem to, czego 
się spodziewałem, ale moje 
zdumienie tylko wzrosło. 
Kierowca wdrapał się do kabiny, 
zamknął drzwi i zapalił silnik. 
  - Dajcie go do drzwi - 
powiedział Bert. 
  Nie trzeba mnie było ponaglać. 
  Przyczepa ruszyła. Bert 
otworzył drzwi. Loczek i jego 
kumpel puścili mnie, a Bert 
popchnął. Wypadłem na ziemię w 
tej samej chwili, kiedy 
nabierająca szybkości przyczepa 
wyjeżdżała z zatoczki na pustą 
drogę. Dobrze, że miałem niezłą 
praktykę w spadaniu z koni. 
Instynktownie wylądowałem na 
ramieniu i przetoczyłem się. 
  Usiadłem na ziemi i spojrzałem 
za przyśpieszającą przyczepą. 
Tablicę z numerem prawie całą 






zasłaniał gęsty kurz, ale 
zdążyłem dostrzec litery 
rejestracji. Było to A$p$x. 
  Mój lotus wciąż stał w 
zatoczce. Pozbierałem się, 
otrzepałem z grubsza  ubranie i 
podszedłem do wozu. Miałem 
zamiar ruszyć za przyczepą i 
sprawdzić, dokąd jedzie. Ale 
dokładny kierowca zadbał o to, 
żebym tego nie zrobił. Wóz nie 
chciał zapalić. Kiedy podniosłem 
maskę, żeby sprawdzić, jakie 
wyrządził szkody, przekonałem 
się, że wyjął trzy z czterech 
świec. Leżały równym rządkiem na 
akumulatorze. Wkręcenie ich 
zajęło mi dziesięć minut, 
ponieważ drżały mi ręce. 
  Teraz nie miałem już nadziei, 
że dogonię przyczepę albo znajdę 
kogoś, kto zauważył, w którą 
stronę odjechała. Wsiadłem do 
wozu i zapiąłem koszulę pod 
szyją. Po krawacie nie było 
śladu. 
  Wydobyłem książeczkę Związku 
Automobilowego i odszukałem 
litery rejestracji A$p$x. 
Jakiekolwiek to miało znaczenie, 
okazało się, że miejscem 
pierwszej rejestracji jest West 
Sussex. Jeżeli tablica 
rejestracyjna była oryginalna, 
będzie można odnaleźć jej 
obecnego właściciela. Przez 
kwadrans siedziałem i myślałem. 
Potem zapaliłem silnik, 
zawróciłem i pojechałem z 
powrotem do Maidenhead. 
  Miasteczko jarzyło się od 
świateł, mimo że prawie 
wszystkie sklepy były zamknięte. 
Drzwi do posterunku policji były 
szeroko otwarte. Wszedłem i 
zapytałem o inspektora Lodge'a. 
  - Jeszcze go nie ma - wyjaśnił 
policjant przy stanowisku 
informacyjnym, zerkając na 
zegar. Było dziesięć po szóstej. 
- Będzie tu lada chwila, jeżeli 
zechce pan zaczekać. 
  - Jeszcze go nie ma? Chce pan 
powiedzieć, że właśnie zaczyna 
pracę? 






  - Tak, proszę pana. Ma nocną 
zmianę. Dziś pracowity wieczór, 
sobota - uśmiechnął się krzywo. 
- Dansingi, bary i wypadki 
drogowe. 
  Odwzajemniłem mu się 
uśmiechem, usiadłem na ławce i 
zaczekałem. Po pięciu minutach 
szybkim krokiem wszedł Lodge, 
zsuwając płaszcz. 
  - Dobry wieczór, Small, co 
nowego? - zwrócił się do 
policjanta z informacji. 
  - Jakiś pan do pana, panie 
inspektorze - odpowiedział 
Small, wskazując na mnie. - 
Czeka dopiero parę minut. 
  Lodge wykręcił się na pięcie. 
Wstałem. 
  - Dobry wieczór. 
  - Dobry wieczór, panie York. 
  Lodge przeszył mnie 
spojrzeniem, ale nie okazał 
żadnego zdziwienia na mój widok. 
Opuścił wzrok do kołnierzyka 
mojej koszuli i brwi uniosły mu 
się o ułamek. Ale zapytał tylko: 
  - Czym mogę panu służyć? 
  - Bardzo pan zajęty? - 
spytałem. - Jeżeli ma pan czas, 
chciałbym panu opowiedzieć, jak 
straciłem krawat. 
  W połowie zdania zląkłem się 
powiedzieć wyraźnie, że zostałem 
napadnięty. Teraz Small spojrzał 
na mnie ciekawie, najwyraźniej 
biorąc mnie za wariata, skoro 
przychodzę na posterunek policji 
opowiadać inspektorowi, jak 
straciłem krawat. 
  Ale Lodge, bystry obserwator, 
powiedział: 
  - Proszę do mojego gabinetu, 
panie York. 
  Poszedł przodem. Powiesił 
płaszcz i kapelusz i zapalił 
gazowy kominek, choć jego 
rozżarzone pręty nie były w 
stanie przemienić tego surowego, 
prostego, obstawionego półkami 
na akta pokoiku w przytulny 
zakątek. 
  Usiadł za schludnym biurkiem, 
a ja, jak przedtem, naprzeciwko. 
Poczęstował mnie papierosem i 






podał ogień. Kiedy uspokajający 
dym przenikał mi do płuc, 
zastanawiałem się, od czego 
zacząć. 
  - Czy od przedwczoraj posunął 
się pan trochę ze sprawą majora 
Davidsona? - spytałem. 
  - Nie. Obawiam się, że nie. Ta 
sprawa nie ma już u nas żadnego 
pierwszeństwa. Wczoraj 
omawialiśmy ją na konferencji i 
zasięgaliśmy rady członka waszej 
rady nadzorczej, lorda Creswella 
Stampego. Wobec orzeczenia 
koronera pańską wersję, ogólnie 
biorąc, uważa się za produkt 
młodzieńczej i zbyt pobudzonej 
wyobraźni. Nikt poza panem nie 
widział żadnego drutu. Rowki w 
słupach faszyny mogą, ale nie 
muszą być śladami drutu i nic 
nie wskazuje na to, kiedy 
powstały. Dowiedziałem się, że 
dla obsługi toru to całkiem 
normalna praktyka zawieszać nad 
przeszkodą drut, żeby przygodni 
jeźdźcy nie próbowali skakać i 
nie robili wyrw w faszynie - 
urwał, po czym mówił dalej: - 
Lord Creswell mówi, że zdaniem 
National Hunt Committee, z 
którego kilku członkami 
porozumiewał się telefonicznie, 
pan się mylił. Jeżeli pan 
widział jakiś drut, twierdzą, że 
musiał to być drut należący do 
torowego. 
  - Pytali go? 
  Lodge westchnął. 
  - Torowy mówi, że nie 
zostawiał żadnego drutu na 
torze, ale jeden z jego ludzi to 
roztargniony staruszek i nie ma 
pewności, czy nie zostawił. 
  Popatrzyliśmy na siebie w 
ponurym milczeniu. 
  - A co pan sam myśli? - 
spytałem wreszcie. 
  - Ja wierzę, że pan widział 
ten drut i że się nim posłużono, 
żeby strącić majora Davidsona. 
Jest jeden fakt, moim prywatnym 
zdaniem, na tyle znaczący, żeby 
uzasadnić to przekonanie. To 
mianowicie, że torowy, który 






podał, że się nazywa Thomas 
Cook, nie podjął należnej sobie 
za dwa dni pracy wypłaty. Sądząc 
z mojego doświadczenia, trzeba 
bardzo ważnego powodu, żeby 
robotnik machnął ręką na 
wypłatę. 
  Uśmiechnął się sardonicznie. 
  - Mógłbym panu dostarczyć 
innego faktu na dowód, że upadek 
majora Davidsona nie był 
nieszczęśliwym wypadkiem - 
powiedziałem - ale znów musiałby 
mi pan uwierzyć na słowo. 
Żadnych dowodów. 
  - Proszę. 
  - Ktoś zadał sobie wiele 
trudu, żeby mi powiedzieć, abym 
nie zadawał na ten temat 
niepotrzebnych pytań. - 
Opowiedziałem mu o zajściu w 
przyczepie i poza nią i dodałem: 
- I co pan powie na taki produkt 
młodzieńczej i zbyt pobudzonej 
wyobraźni? 
  - Kiedy to wszystko się stało? 
  - Około godziny temu. 
  - A co pan robił, zanim pan tu 
przyjechał? 
  - Myślałem - odpowiedziałem 
dusząc papierosa. 
  - O - powiedział Lodge. - A 
czy w ogóle pomyślał pan, jakie 
nieprawdopodobieństwa zawiera 
pana historyjka? Nie spodobają 
się mojemu szefowi, kiedy złożę 
raport. 
  - To niech go pan nie składa - 
doradziłem uśmiechając się. - 
Jednak za najbardziej uderzające 
nieprawdopodobieństwo uważam to, 
że trzeba było zatrudnić pięciu 
mężczyzn, konia i przyczepę do 
przewozu koni, żeby przekazać 
ostrzeżenie, które dużo łatwiej 
byłoby przesłać pocztą. 
  - Niewątpliwie wskazuje to na 
wyjątkowo dużą organizację - 
zauważył Lodge z pewną dozą 
ironii. 
  - Jest ich co najmniej 
dziesięciu - powiedziałem. - Ale 
prawdopodobnie jeden lub dwóch w 
szpitalu. 
  Lodge wyprostował się na 






krześle. 
  - Co pan chce powiedzieć? Skąd 
pan wie? 
  - Tych pięciu, którzy mnie 
dziś zatrzymali, to wszystko 
taksówkarze. Z Londynu albo z 
Brighton, choć nie wiem, którzy 
skąd. Trzy dni temu widziałem 
ich na wyścigach w Plumpton, 
kiedy bili się nie na żarty z 
konkurencyjnym gangiem. 
  - Co?! - wykrzyknął Lodge. 
Potem dodał: - Tak, widziałem 
wzmiankę o tym w gazecie. 
Naprawdę ich pan poznał? 
  - Owszem. Synek i w Plumpton 
wyciągnął nóż, tylko że go 
przytłamsił jakiś dryblas, i 
miał niewielkie szanse posłużyć 
się nim. Ale jego twarz 
widziałem całkiem wyraźnie. 
Loczka z nikim by pan nie 
pomylił, ma czarny loczek nad 
czołem. Pozostałych trzech 
zabrano w Plumpton w tej samej 
grupie. Czekałem, żeby kogoś 
podwieźć, i miałem dużo czasu na 
przyjrzenie się tym taksiarzom 
już po bójce. Bert, ten z 
koniem, miał dziś podbite oko, a 
ten, który mnie przytrzymywał za 
prawą rękę i któreo nazwiska nie 
znam, plaster na czole. Ale 
dlaczego wszyscy są na wolności? 
Mieli być zamknięci, jak 
sądziłem,  za zakłócanie 
spokoju. 
  - Mogli wyjść za kaucją albo 
wypuścili ich po zapłaceniu 
grzywny. Nie wiem, zanim nie 
zobaczę raportu - wyjaśnił 
Lodge. - Ale dlaczego, pańskim 
zdaniem, tylu ich wysłano, żeby 
pana ostrzec? 
  - Jak się zastanowić, to dla 
mnie dosyć pochlebne, że wysłano 
pięciu - uśmiechnąłem się. - 
Może mają zastój w taksówkowym 
interesie i są bez roboty. Albo, 
tak jak powiedział ten kierowca, 
żeby mi to dobrze wbić do głowy. 
  - To mi wskazuje na jeszcze 
jedno nieprawdopodobieństwo - 
wtrącił Lodge. - Dlaczego, mając 
nóż przystawiony do piersi, 






rzucił się pan do przodu. Czyż 
nie wyzywał pan 
niebezpieczeństwa? 
  - Nie rwałbym się tak, gdyby 
trzymał nóż trochę wyżej, ale 
przytknął mi go do mostka. 
Trzeba by młotka, żeby wbić nóż 
w tę kość. Liczyłem na to, że 
prędzej wytrącę mu go z ręki, 
niż wbiję w siebie, i tak się 
stało. 
  - Wcale pana nie skaleczył? 
  - Trochę. 
  - Popatrzmy - powiedział 
Lodge, wstając i wychodząc spoza 
biurka. 
  Rozpiąłem koszulę. Pomiędzy 
drugim a trzecim guzikiem miałem 
na mostku płytko rozciętą skórę 
mniej więcej na cal długości. W 
ranie zakrzepło trochę krwi, a w 
dół prowadził wyschnięty rdzawy 
ślad po kilku kroplach, które 
ściekły. Koszula była w paru 
miejscach poplamiona. To 
wszystko, nawet nie bardzo 
poczułem. 
  Lodge wrócił na miejsce. 
Zapiąłem koszulę. 
  - Dobrze - powiedział, ujmując 
pióro i przygryzając jego 
koniec. - Jakie pytania pan 
zadawał na temat majora 
Davidsona i komu? 
  - I to jest naprawdę w całej 
tej sprawie najbardziej 
zdumiewające - powiedziałem. - 
Prawie nikogo o nic nie pytałem. 
A przynajmniej nie uzyskałem 
żadnej sensownej odpowiedzi. 
  - Ale musiał pan gdzieś 
dotknąć jakiegoś wrażliwego 
miejsca - stwierdził Lodge. 
Wyjął z szuflady arkusz papieru. 
- Niech mi pan poda nazwiska 
wszystkich osób, z którymi mówił 
pan o tym drucie. 
  - Z panem - odpowiedziałem bez 
chwili zastanowienia. - I z 
panią Davidson. I wszyscy na 
rozprawie słyszeli, jak mówiłem, 
że go znalazłem. 
  - Ale zauważyłem, że prasa nie 
podała obszerniejszego 
sprawozdania z rozprawy, jak 






zwykle. Żadnej wzmianki o drucie 
- powiedział. - I nikt, kto pana 
widział na rozprawie, nie mógł 
odnieść wrażenia, że się pan 
specjalnie pali do wyjaśnienia 
tej zagadki. Przyjął pan 
orzeczenie bardzo spokojnie, 
wcale nie tak, jakby się pan z 
nim nie zgadzał. 
  - Dzięki temu, że mnie pan z 
góry przygotował, czego mam 
oczekiwać - wyjaśniłem. 
  Na dużym arkuszu papieru lista 
Lodge'a była krótka i niepełna. 
  - Z kimś jeszcze? - spytał. 
  - Och... ze znajomą... panną 
Ellery_Penn. Powiedziałem jej o 
tym wczoraj wieczorem. 
  - Z dziewczyną? - zapytał bez 
ogródek. Zapisał ją. 
  - Tak. 
  - Z kimś jeszcze? 
  - Nie. 
  - Dlaczego? - zapytał 
odsuwając arkusz. 
  - Pomyślałem, że pan i lord 
Creswell powinniście mieć czysty 
obraz. Myślałem, że mógłbym wam 
wszystko zagmatwać zadając zbyt 
wiele pytań. Mogłem spłoszyć 
kogoś, a wtedy miałby się na 
baczności i przygotował 
odpowiedzi i tak dalej. Ale jak 
teraz widzę, skoro pan mówi o 
zaniechaniu śledztwa, z 
powodzeniem mogłem iść na 
całego. 
  Mówiłem z odrobiną goryczy. 
  Lodge przyjrzał mi się 
uważnie. 
  - Ma pan żal, że uznano pana 
za młokosa z gorącą głową - 
stwierdził. 
  - Dwadzieścia cztery lata to 
nie młokos - powiedziałem. - 
Przypominam sobie, że Anglia, 
zdaje się, miała kiedyś premiera 
w tym wieku. Nie był taki zły. 
  - To nie ma nic do rzeczy i 
pan wie o tym. 
  Uśmiechnąłem się. 
  - Co pan zamierza?
  - Iść do domu - odpowiedziałem 
spoglądając na zegarek. 
  - Nie, miałem na myśli sprawę 






majora Davidsona. 
  - Zadawać tyle pytań, ile mi 
przyjdzie do głowy - 
odpowiedziałem bez namysłu. 
  - Mimo ostrzeżenia? 
  - Właśnie dlatego. Sam fakt, 
że wysłali aż pięciu, żeby mnie 
ostrzec, oznacza, że można się 
niemało doszukać. Wie pan, Bill 
Davidson był moim bliskim 
przyjacielem. Nie mogę spokojnie 
pozwolić, żeby temu, kto 
spowodował jego śmierć, uszło na 
sucho. - Pomyślałem chwilę. - Po 
pierwsze, dowiem się, kto jest 
właścicielem taksówek, na 
których jeżdżą Loczek i reszta. 
  - Cóż, nieoficjalnie życzę 
panu powodzenia - powiedział 
Lodge. - Ale niech pan uważa. 
  - Jasne - odpowiedziałem 
wstając. 
  Lodge odprowadził mnie do 
drzwi posterunku i uścisnął mi 
dłoń. 
  - Niech pan daje znać, jak 
panu idzie. 
  - Zgoda, dam znać. 
  Uniósł doń w przyjaznym geście 
i wrócił do środka. 
  Podjąłem przerwaną jazdę do 
Cotswolds. Wykręcone ramiona 
wściekle mnie bolały, ale dopóki 
koncentrowałem się na wypadku 
Billa, byłem w stanie o nich nie 
pamiętać. 
  Uderzyło mnie, że zarówno sam 
wypadek, jak i napad w 
przyczepie powinny dostarczać 
jakiejś wskazówki o umyśle, w 
jakim się wylęgły. Założenie, że 
spłodził je ten sam umysł,  
godziło się z rozsądkiem. Obydwa 
wydarzenia zostały drobiazgowo 
zaplanowane, a przecież z 
powodzeniem by wystarczył 
prostszy plan, toteż przyszło mi 
na myśl słowo "pokrętny" i 
zacząłem grzebać w pamięci, 
nasłuchując jakiegoś echa. 
Wreszcie trop doprowadził mnie 
do Joe'ego Nantwicha i listu z 
pogróżkami, który dotarł do 
niego po dziesięciu dniach. 
Pomyślałem jednak, że kłopoty 






Joe'ego nie mają nic wspólnego 
ze sprawą Billa. 
  Zarówno zamach na Billa, jak i 
ostrzeżenie dla mnie, były, co 
do tego miałem pewność, 
brutalniejsze w wykonaniu, niż 
je zaplanowano. Bill zginął w 
pewnej mierze wskutek pecha, a 
mnie nie potraktowano by tak 
ostro, gdybym się nie próbował 
wyrywać. Doszedłem do wniosku, 
że szukam kogoś o kapryśnej 
wyobraźni, kto gotów jest 
posunąć się w brutalności tylko 
do pewnego punktu, nie dalej, 
kogoś, komu niewinne fajerwerki, 
z racji jego skomplikowanej 
natury, wybuchają z większym 
hukiem, niż to zamierzył. 
  Pocieszające było również 
zdanie sobie sprawy, że mój 
przeciwnik nie jest człowiekiem 
o jakiejś nadludzkiej 
inteligencji. Popełniał błędy. 
Dotychczas największym jego 
błędem, pomyślałem, było 
zadawanie sobie niemałego trudu, 
żeby przekazać niepotrzebne 
ostrzeżenie, które pobudziło 
mnie tylko do większej 
aktywności. 
  Przez dwa dni nie robiłem nic. 
Nie zaszkodzi sprawić wrażenie, 
że wziąłem sobie jego 
ostrzeżenie do serca. 
  Grałem z dziećmi w pokera i 
przegrywałem do Henry'ego, 
ponieważ myśli miałem zajęte 
sprawami jego ojca. 
  - Nie myślisz o tym, co robisz 
- stwierdził Henry niby to z 
żalem, kiedy mając dwie pary 
ograbił mnie z dziesięciu 
żetonów. 
  - On chyba jest zakochany - 
orzekła Polly, kierując na mnie 
taksujące kobiece spojrzenie. 
Jeszcze i to. 
  - Phi - skwitował to Henry. 
  Rozdawał karty. 
  - Co to znaczy "zakochany"? - 
spytał William, który ku 
irytacji Henry'ego grał swoimi 
żetonami w pchełki. 
  - Takie tam ciumkanie - 






wyjaśnił Henry. - Całowanie i te 
inne bzdury. 
  - Mama jest we mnie zakochana 
- oświadczył pieszczoszek 
William. 
  - Nie bądź głupi - skarciła go 
Polly z wyżyn swoich jedenastu 
lat. - Zakochanie to wesela, 
panny młode, konfetti i inne 
takie rzeczy. 
  - No, Alan - powiedział Henry 
pogardliwym tonem - lepiej 
szybko się odkochaj, bo 
zostaniesz bez jednego żetonu. 
  William podniósł swoje karty. 
Oczy i buzia otworzyły mu się 
szeroko. To znaczyło, że ma co 
najmniej dwa asy. Były to jedyne 
karty, jakie w ogóle podnosił. 
Henry łypnął na niego oczami i 
wrócił do własnych kart. 
Odrzucił trzy i trzy dokupił, a 
kiedy przyszła jego kolej, 
zrzucił swoje. Sprawdziłem go. 
Dwie damy i dwie dziesiątki. 
Henry był realistą. Wiedział, 
kiedy się poddać. I William, 
skacząc z podniecenia, na swoje 
trzy asy i parę piątek wygrał 
tylko cztery żetony. 
  Nie po raz pierwszy 
zastanowiły mnie kaprysy 
dziedziczności. Bill był 
przyjaznym, szczerym 
człowiekiem, miał wiele 
solidnych cnót. Scilla, 
uzupełniając go, była pełna 
współczucia i miłości. Ani jego, 
ani jej natura nie obdarzyła 
intelektem, a jednak starszego 
syna wyposażyli wyjątkową, 
wnikliwą inteligencją. 
  Czyż mogłem się domyślać, 
przekładając karty i pomagając 
Williamowi wyprostować ułożoną z 
żetonów krzywą wieżę, że Henry w 
swoim bystrym ośmioletnim umyśle 
już nosi klucz do zagadki 
śmierci własnego ojca? 
  On sam o tym nie wiedział. 

  7

  Wyścigi National Hunt Festival 
w Cheltenham zaczynały się we 






wtorek, drugiego marca. 
  Czekały nas trzy dni 
wspaniałych gonitw i do stajen 
wyścigowych tłumnie przybywały 
najlepsze konie świata. 
Przewoźnicy z Irlandii 
przeprawiali je drogą morską i 
powietrzną: ciemne konie z 
moczarów, o których 
nadprzyrodzonej szybkości mówiło 
się gardłowym irlandzkim 
akcentem, oraz złociste wałachy, 
które już brały niezliczone 
nagrody i puchary po drugiej 
stronie Morza Irlandzkiego. 
  Drogi przyczep do przewozu 
koni ze Szkocji, Kentu, z Devonu 
i zewsząd zbiegały się w 
Gloucestershire. Wiozły 
zwycięzców Grand National, 
championów przeszkodowych, 
wszechstronne cracki, wspaniałe 
huntery - arystokrację koni 
płotowych. 
  Mając w ciągu trzech dni 
zarezerwowane wyłącznie dla 
siebie cztery wielkie gonitwy, 
wszyscy dżokeje amatorzy, każdy, 
kto był w stanie wyżebrać, 
pożyczyć lub kupić konia, 
spieszyli na tor. Pojechać w 
Cheltenham to był zaszczyt. 
Wygrana w Cheltenham to 
niezapomniane przeżycie. Jeźdźcy 
amatorzy witali ten festiwal z 
namiętnym zapałem. 
  Ale jeden z nich, Alan York, 
zajeżdżając na parking ani 
trochę nie odczuwał tego 
namiętnego zapału. Sam sobie nie 
umiałem tego wytłumaczyć, ale 
tym razem cały ten gwar 
gromadzącego się tłumu, pełne 
oczekiwania twarze, słońce 
zimnego, orzeźwiającego 
marcowego ranka, a nawet myśl, 
że na tym spotkaniu będę 
dosiadał trzech dobrych koni, 
wcale mnie nie poruszały. 
  Przed bramą główną odszukałem 
gazeciarza, z którym rozmawiałem 
w Plumpton. Był to niski, pękaty 
jak baryłka cockney z wielkimi 
wąsami i pogodnego usposobienia. 
Zobaczył, że podchodzę, i już mi 






podawał gazetę. 
  - Dzień dobry, panie York - 
przywitał mnie. - Liczy pan dziś 
na swojego konia? 
  - Możecie coś na niego 
postawić - poradziłem - ale nie 
ostatnią koszulę. Trzeba się 
liczyć z tym Irlandczykiem. 
  - Weźmie go pan z powodzeniem. 
  - Cóż, mam nadzieję. - 
Zaczekałem, aż sprzeda gazetę 
starszemu panu z olbrzymią 
lornetą, i zapytałem: - 
Pamiętacie tę wojnę taksiarzy w 
Plumpton? 
  - Jakże mógłbym zapomnieć? - 
rozjaśnił się. 
  - Mówiliście, że jedni są z 
Londynu, a drudzy z Brighton. 
  - Zgadza się. 
  - Którzy byli skąd? - 
Zobaczyłem, że nie ma pojęcia, o 
co chodzi. Powtórzyłem: - Którzy 
byli z Londynu, a którzy z 
Brighton? 
  - Och, rozumiem. - Sprzedał 
gazetę dwóm damom w średnim 
wieku, w grubych tweedach i 
wełnianych skarpetach w prążki, 
i wydał im resztę. Potem zwrócił 
się do mnie. - Czyli, którzy 
byli którzy? Hm, wie pan, często 
ich widzę, ale to niemili 
ludzie. Z nikim nie gadają. Nie 
tak jak prywatni szoferzy, 
rozumie pan? Ale poznałbym tych 
z Brighton, gdybym ich zobaczył. 
Znam ich z widzenia, rozumie pan? 
- Urwał, żeby wrzasnąć ile sił w 
płucach: - Specjalne wydanie 
południowe! - i w rezultacie 
sprzedał jeszcze trzy gazety. 
Czekałem cierpliwie. 
  - Po czym ich poznajecie? - 
spytałem. 
  - Po gębach, ma się rozumieć. 
  Uznał to za głupie pytanie. 
  - Tak, ale po jakich gębach? 
Możecie ich opisać? 
  - Aha, o to chodzi. Różne mają 
gęby. 
  - Nie moglibyście opisać bodaj 
jednego? 
  Zmrużył oczy, namyślając się, 
szarpnął wąsa. 






  - Jednego? No, jest taki jeden 
z parszywą gębą i z oczami jak 
szparki. Do jego gabloty bym nie 
wsiadł. Można go chyba poznać po 
włosach. Spadają mu prawie do 
brwi. Facet wygląda podejrzanie. 
Na co on panu? 
  - Mnie on na nic - 
odpowiedziałem. - Chcę tylko 
wiedzieć, skąd jest. 
  - Właśnie z Brighton. - 
Uśmiechnął się do mnie 
promiennie. - Jest jeszcze 
jeden, tego też czasem widzę. 
Młody szczeniak z baczkami, 
stale czyści paznokcie nożem. 
  - Wielkie dzięki - 
powiedziałem. Dałem mu funta i 
jego uśmiech jeszcze się 
poszerzył. Wetknął banknot 
gdzieś do wewnętrznej kieszeni. 
  - Najlepszego, psze pana. 
  Z dzwoniącym mi w uszach 
"Nadzwyczajne Wydaaa..." 
zostawiłem go i poszedłem się 
zważyć, przeżuwając w myśli 
wiadomość, że moi napastnicy z 
przyczepy do przewozu koni 
pochodzą z Brighton. Ktokolwiek 
ich posłał, nie wyobrażał sobie, 
że już ich kiedyś widziałem i 
mogę odszukać. 
  Zamyślony, nagle zdałem sobie 
sprawę, że Pete Gregory coś do 
mnie mówi. 
  - ...złapali gumę po drodze, 
ale dojechali  bezpiecznie, to 
najważniejsze. Słuchasz, Alan? 
  - Tak, Pete. Przepraszam. 
Zamyśliłem się. 
  - Miło słyszeć, że potrafisz 
myśleć - zażartował Pete, 
serdecznie się śmiejąc. Twardy i 
przebiegłył, pozostał dzieckiem 
pod względem poczucia humoru. 
Najwyższą formą dowcipu były 
dla niego szkolne kawały. Ale 
człowiek się do tego 
przyzwyczajał. 
  - Jak Palindrom? - zapytałem. 
- Mój najlepszy koń. 
  - Świetnie. Właśnie ci 
mówiłem, złapali gumę... - 
przerwał, wściekły. Nie znosił 
niczego powtarzać. - No, cóż... 






chcesz zajść do stajni i rzucić 
na niego okiem? 
  - Jeśli można. 
  Poszliśmy do stajen. Pete 
musiał iść ze mną ze względu na 
ścisłe przepisy bezpieczeństwa. 
Nawet właścicielom nie wolno było 
odwiedzać koni bez trenera, 
który za nie odpowiadał, a 
chłopcy stajenni mieli 
przepustki ze zdjęciami, które 
okazywali przy wejściu. Wszystko 
z myślą o tym, żeby nikt nie 
podał koniom środków 
dopingujących ani też nie 
upośledził w jakiś sposób ich 
sprawności. 
  Poklepałem w boksie swojego 
pięknego ośmiolatka, gniadosza w 
czarne łaty, i podałem mu kostkę 
cukru. Pete z dezaprobatą 
cmoknął językiem i zauważył: 
  - Nie przed wyścigiem - jak 
niańka, która przyłapała kogoś 
na dawaniu pupilowi słodyczy 
przed lunchem. - Uśmiechnąłem 
się, Pete miał kręćka na tym 
punkcie. 
  - Cukier doda mu energii - 
stwierdziłem, dając Palindromowi 
jeszcze jedną kostkę i 
przesadnie się koło niego 
krzątając. - Wygląda dobrze. 
  - Po sprawiedliwości to 
powinien wygrać - orzekł Pete. - 
Nie spuszczaj oka z tego 
Irlandczyka Barneya. Będzie 
próbował nagłym szpurtem wziąć 
was wszystkich przy rowie z 
wodą, żeby ruszyć pod górę z 
wyprzedzeniem sześciu długości. 
Nieraz widziałem, jak to robi. 
Zmusza wszystkich, żeby go 
gonili pod górę jak wściekli, aż 
wyczerpią wszystkie rezerwy 
potrzebne do końcówki. No, albo 
poderwiesz się razem z nim i 
pojedziesz pod górkę w tym samym 
tempie, nie szybciej, albo, 
jeżeli ci ucieknie, nie popędzaj 
pod górę, tylko naciskaj, ile 
się da, z góry. Jasne? 
  - Jak słońce - odpowiedziałem. 
Cokolwiek by się sądziło o 
żartach Pete'a, jego rady, jak 






pojechać w wyścigu, były 
bezcenne i wiele im zawdzęczałem. 
  Poklepałem Palindroma po raz 
ostatni i wyszliśmy na podwórze. 
Dzięki przepisom bezpieczeństwa 
było to najspokojniejsze miejsce 
na terenie wyścigów. 
  - Pete - zapytałem, bez 
namysłu wchodząc w sedno rzeczy 
- nie wiesz, czy Bill miał 
jakieś kłopoty? 
  Domknął furtkę od boksu 
Palindroma, odwrócił się powoli 
i stanął, patrząc na mnie 
niewyraźnie tak długo, aż 
zacząłem się zastanawiać, czy 
dosłyszał pytanie. 
  Ale wreszcie powiedział: 
  - Kłopoty to duże słowo. Coś 
się zdarzyło...
  - Co? - spytałem, kiedy znowu 
zamilkł. 
  Ale zamiast odpowiedzieć 
zapytał: 
  - Dlaczego miałbyś myśleć, że 
był jakiś... kłopot? 
  Opowiedziałem mu o drucie. 
Słuchał ze spokojnym wyrazem 
twarzy, bez zaskoczenia, ale 
jego szare oczy były pozbawione 
blasku.
  - Dlaczego wcześniej nikt o 
tym nie słyszał? - spytał. 
  - Lordowi Creswellowi Stampemu 
i policji mówiłem tydzień temu - 
wyjaśniłem - ale ponieważ drut 
zniknął, nie mieli konkretnych 
podstaw do dalszego śledztwa i 
kończą sprawę. 
  - Ale ty nie? - spytał Pete. - 
Nie powiem, żebym ci to miał za 
złe. Tylko że niewiele mogę ci 
pomóc. Chociaż jest coś... Bill 
mi mówił, że miał telefon, z 
którego się uśmiał. Ale nie 
słuchałem, jak należy, co 
powiedział... wiesz, jak to 
jest, myślałem o swoich koniach. 
To było coś o upadku Admirała. 
Myślał, że to gruby kawał, a ja 
nie pogadałem z nim, żeby się 
dowiedzieć, czego nie 
dosłyszałem. Nie sądziłem, że to 
ważne. Kiedy Bill zginął, wtedy 
pomyślałem, że może było w tym 






coś dziwnego, ale spytałem 
ciebie, a tyś powiedział, że nic 
nie zauważyłeś... - urwał. 
  - Tak, przepraszam - 
powiedziałem. I spytałem: - Na 
jak długo przed wypadkiem Bill 
ci mówił o tym telefonie? 
  - Kiedy ostatni raz z nim 
rozmawiałem - wyjaśnił Pete. - 
To było w piątek rano, tuż przed 
moim odlotem do Irlandii. 
Dzwoniłem, żeby mu powiedzieć, 
że wszystko gotowe do wyścigu 
Admirała w Maidenhead na drugi 
dzień. 
  Ruszyliśmy z powrotem do wagi. 
Pod wpływem impulsu zapytałem: 
  - Pete, korzystasz kiedy z 
taksówek z Brighton? 
  Mieszkał i trenował w Sussex 
Downs. 
  - Nieczęsto. A dlaczego pytasz? 
  - Jest tam paru taksiarzy, z 
którymi chciałbym zamienić parę 
słów - wyjaśniłem, nie dodając, 
że te parę słów chciałbym 
zamienić z każdym osobno w 
jakiejś ciemnej uliczce. 
  - O ile wiem, w Brighton jest 
kilka firm taksówkowych - 
powiedział. - Jeżeli chcesz 
odszukać jakiegoś konkretnego 
taksiarza, dlaczego nie 
spróbujesz na dworcu? Tam zwykle 
biorę taksówkę. Podjeżdżają 
stadami na pociągi z Londynu. 
  Jego uwagę zajął irlandzki 
koń, mijający nas w drodze na 
padok przed pierwszą gonitwą. 
  - Jestem Hans, jeżeli to nie 
Connemara Pal - powiedział Pete 
z zawiścią. - Wziąłem ze sobą w 
sierpniu jednego z właścicieli i 
próbowałem go kupić, ale chcieli 
za niego osiem tysięcy. Stał 
schowany w jakiejś rozwalonej 
szopie za chlewem, więc mój 
właściciel nie chciał tyle 
wybulić. A teraz popatrz na 
niego. W Święto Bokserów wygrał 
wyścig dla młodszej generacji w 
Leopardstown o dwadzieścia 
długości i ani się nie zadyszał. 
Najlepszy młody koń, jakiego w 
tym roku będziemy oglądali. 





  7
  (c.d.)

  Myśli Pete'a biegły już 
spokojnie utartym torem i do 
samej wagi mówiliśmy o najeździe 
Irlandczyków. 
  Odszukałem Clema, który był 
bardzo zajęty, i spytałem, czy 
mój ekwipunek jest w porządku i 
czy nie wie, jaką mam mieć wagę 
na Palindromie. 
  Kate powiedziała mi, że nie 
przyjeżdża do Cheltenham, 
ruszyłem więc w poszukiwaniu 
tego, co po niej samej 
najbardziej mnie interesowało, 
czyli wieści o niej. 
  Wieszak Dane'a i jego część 
ławy znajdowały się w mniejszej 
z dwóch szatni, a sam Dane 
siedział o jedno tylko miejsce 
oddalony od huczącego pieca, 
niechybny dowód awansu w świecie 
dżokejów. Na mocy niepisanego 
prawa championi zajmują miejsc 
najcieplejsze. Początkujący 
dygoczą w przeciągach pod 
drzwiami. 
  Był w koszuli i kalesonach i 
wciągał nylonowe pończochy. W 
każdej stopie miał dziurę, z 
każdej sterczał mu komicznie 
duży palec. Stopy miał długie i 
wąskie i odpowiednio wąskie, 
delikatne i silne dłonie. 
  - Dobrze ci się śmiać - 
powiedział Dane podciągając 
pończochy nad kolana. - Chyba 
nie robią nylonów na jedenastkę. 
  - Niech ci Walter kupi 
elastyczne - poradziłem. - 
Bardzo jesteś dzisiaj zajęty? 
  - Trzy biegi, w tym z 
przeszkodami dla championów. 
Pete puszcza w nim pół stajni. -
Uśmiechnął się do mnie. - Ale 
jeśli o to ci chodzi, znalazłbym 
czas, żeby ci opowiedzieć o domu 
Pennów. Mam zacząć od wuja 
George'a czy od ciotki Deb, czy 
też... - Urwał, żeby wciągnąć 
jedwabne bryczesy i buty do 
jazdy. Jego służący, Walter, 
podał mu podkoszulek i jakieś 






wyjątkowo ohydne 
różowo_pomarańczowe barwy. 
Ktokolwiek je dobierał, nie 
wziął w ogóle pod uwagę, jak 
będzie w nich wyglądał 
mężczyzna. - ...a może wolisz 
posłuchać o Kate? - dokończył 
naciągając na odrażający sweter 
wiatrówkę. 
  Szatnia się zapełniała, 
zapchana dodatkowo krzykliwymi 
irlandzkimi dżokejami, którzy 
zjechali na te wyścigi w dobrych 
humorach. Dane i ja przeszliśmy 
do wagi, gdzie przynajmniej 
można było dosłyszeć, co się 
mówi. 
  - Wuj George - mówił Dane - to 
perła. I nie będę o nim 
opowiadał, żeby ci nie zepsuć 
wrażenia. Ciotka Deb, chłopie, 
to dla ciebie i dla mnie 
"szanowna pani Penn", a "ciocia 
Deb" tylko dla Kate. Jest urocza 
na mroźny sposób i daje ci do 
zrozumienia, że byłaby całkiem 
nieuprzejma, gdyby nie tak dobre 
wychowanie. Na początek się jej 
nie podobałem. Myślę, że z 
zasady nie podoba się jej nic, 
co ma cokolwiek wspólnego z 
wyścigami, włączając Wielkie 
NIeba i pomysł takiego 
urodzinowego prezentu ze strony 
wuja George'a. 
  - Mów, mów - ponaglałem go, 
niepokojąc się, czy zdąży z 
najbardziej interesującą częścią 
relacji, zanim go przyszpili kto 
inny. 
  - Ach, tak, Kate. Wspaniała, 
cudowna Kate. Wiesz, ściśle 
mówiąc, ona się wcale nie nazywa 
Penn, tylko Kate Ellery. Wuj 
George dodał to Penn do jej 
nazwiska, kiedy wziął ją do 
siebie. Powiedział, że będzie 
jej łatwiej mieć to samo 
nazwisko co on, oszczędzi jej to 
wielu wyjaśnień. Myślę, że tak 
jest - rozwodził się Dane z 
rozmysłem, świetnie wiedząc, jak 
mnie dręczy. Wreszcie zlitował 
się i uśmiechnął: - Pozdrawia 
cię. 






  Poczułem w środku błogie 
ciepło. Festiwalowe zawody w 
Cheltenham wydały mi się w końcu 
nie takie złe. 
  - Dzięki - powiedziałem, 
starając się nie uśmiechać 
głupkowato, co mi nie bardzo 
wyszło. Dane popatrzył na mnie 
badawczo, ale zmienił temat, 
wracając do wyścigów, i zaraz go 
spytałem, czy nie słyszał, żeby 
Bill Davidson wspominał kiedy, 
że przydarzyło mu się coś 
dziwnego. 
  - Nie, nie słyszałem - 
odpowiedział bez wahania. 
  Opowiedziałem mu o drucie. 
Zareagował typowo. 
  - Biedny Bill - powiedział z 
oburzeniem. Biedny stary. To 
haniebne. 
  - Więc gdybyś coś usłyszał, co 
miałoby bodaj najmniejsze 
znaczenie... 
  - Powtórzę ci - obiecał. 
  W tej chwili wszedł prosto w 
Dane'a Joe Nantwich, jak gdyby go 
w ogóle nie widział. Zatrzymał 
się, przeprosił, odstąpił krok 
do tyłu i ruszył dalej do 
szatni. Oczy miał wytrzeszczone, 
źrenice rozszerzone i 
rozbiegane. 
  - Pijany - powiedział Dane z 
niedowierzaniem. - Z ust mu 
jedzie jak z gorzelni. 
  - Ma swoje kłopoty. 
  - Będzie miał ich więcej 
jeszcze tego popołudnia, 
poczekaj tylko, niech ktoś z 
komisji poczuje ten podmuch 
alkoholu. 
  Joe znów zjawił się przy nas. 
To prawda, że na jard z górą 
czuło się jego obecność. Bez 
wstępów zwrócił się wprost do 
mnie: 
  - Dostałem jeszcze jedną. 
  Z kieszeni wyjął kartkę. 
Zgniatana i rozprostowywana 
wiele razy, była porządnie 
zmięta, ale aż nazbyt wyraźnie 
widniały na niej wypisane 
długopisem słowa: "Bolingbrooke, 
w tym tygodniu". 






  - Skąd ją masz? - zapytałem. 
  - Była tu już, kiedy 
przyjechałem, czekała na mnie w 
przegródce na listy. 
  - No to szybko zdążyłeś 
zatankować. 
  - Nie jestem pijany - 
oświadczył Joe z oburzeniem. - 
Wypiłem parę szybkich w barze 
naprzeciwko wagi. 
  Dane i ja unisono podnieśliśmy 
brwi. Bar naprzeciwko wagi nie 
miał frontowej ściany i każdego, 
kto tam pił, widzieli jak na 
dłoni trenerzy, właściciele koni 
i członkowie komisji technicznej 
wychodzący od wagi. Może i 
istniał dla dżokeja sposób 
popełnienia zawodowego samobójstwa 
pewniejszy niż wypicie paru 
szybkich w tym barze przed 
pierwszą gonitwą, ale żaden nie 
przychodził mi teraz do głowy. 
Joe czknął. 
  - Parę szybkich, już to widzę - 
powiedział Dane z uśmiechem, 
wyjmując mi kartkę z ręki i 
czytając. - Co to znaczy, 
Bolingbrooke w tym tygodniu? Co 
cię w tym tak wkurza? 
  - Joe wyrwał mu kartkę i 
wepchnął z powrotem do kieszeni. 
Wyglądało, jakby dopiero teraz 
sobie uświadomił, że Dane 
słucha. 
  - Nie twoja sprawa - 
powiedział opryskliwie. 
  Miałem wielką ochotę zapewnić 
go, że i nie moja. Ale znów 
zwrócił się do mnie skamlącym 
tonem, pełen litości dla samego 
siebie. 
  - Co robić? 
  - Jedziesz dzisiaj? 
  - W czwartym i ostatnim. Ci 
cholerni amatorzy mają dziś dwa 
biegi tylko dla siebie. Lekka 
przesada, no nie? Zostawić nam 
tylko cztery, żebyśmy zarobili 
na życie. Niech te grube tyłki, 
ci dżentelmeni, uganiają się po 
swoich polach. Tam ich miejsce. 
Do niczego innego się nie nadają 
- dodał. 
  Na chwilę nas zatkało. Dane 






się roześmiał. Joe nie był w 
końcu aż taki pijany, żeby nie 
zdawać sobie psrawy, że wystąpił 
ze swoją ulubioną śpiewką przed 
niewłaściwym słuchaczem. Dodał 
nieprzekonująco, lecz niezwykle 
przymilnie. 
  - Ależ, Alan, nie miałem na 
myśli ciebie osobiście...
  - Jeżeli nadal chcesz mojej 
rady, zważywszy twoją opinię o 
amatorach - powiedziałem 
zachowując poważny wyraz twarzy 
- to powinieneś wypić trzy  
filiżanki mocnej czarnej kawy i 
nie pokazywać się, jak długo się 
da. 
  - Chodziło mi o to, co mam 
zrobić w sprawie tej kartki. 
  Joe miał grubszą skórę niż 
stary kufer obijany po 
dyliżansach. 
  - W ogóle nie zwracaj na nią 
uwagi - poradziłem. - Mam 
wrażenie, że ktokolwiek ją 
napisał, kpi sobie z ciebie. 
Może wie, że lubisz zalewać 
robaka, i liczy na to, że sam, 
bez jego pomocy, doprowadzisz 
się do zguby, wystarczy, że ci 
będzie przysyłał listy z 
pogróżkami. Czysta, bezkrwawa i 
skuteczna zemsta. 
  Ponury dąs na niemowlęcej 
twarzy Joe'ego ustąpił wyrazowi 
tępej determinacji, odrobinę 
mniej odpychającemu. 
  - Nikomu się to nie uda - 
oświadczył z agresywnością, 
która, jak przypuszczałem, miała 
się zmniejszać wraz z poziomem 
alkoholu w jego krwi. Zygzakiem 
wycofał się z pomieszczenia, 
gdzie stała waga, pewno w 
poszukiwaniu czarnej kawy. Zanim 
Dane zdążył mnie spytać, o co 
chodzi, zainkasował potężne 
klepnięcie w plecy od Sandy'ego 
masona, który z niechęcią 
spoglądał za Joe'em. 
  - Co się dzieje z tym głupim 
ćwoczkiem? - zapytał, ale nie 
czekał na odpowiedź. - Słuchaj, 
Dane - powiedział - bądź kumplem 
i oświeć mnie na temat tego 






konia ze stajni Gregory'ego, na 
którym jadę w pierwszym wyścigu. O ile 
wiem, nigdy go nie widziałem na 
oczy. Właścicielowi chyba 
podobało się, że jestem rudy czy 
coś takiego. 
  Zaraźliwy śmiech Sandy'ego 
sprawił, że kilka osób się 
obejrzało, odpowiadając mu 
uśmiechem. 
  - Zrobione - powiedział Dane. 
Zapuścili się w techniczne 
szczegóły, więc odwróciłem się 
od nich. Ale Dane dotknął mojego 
ramienia. - Czy będzie w 
porządku, jeżeli powiem komuś, 
na przykład Sandy'emu, o tym 
drucie i o Billu? - spytał. 
  - Tak. Mów. Możesz trafić z 
kimś, kogo by mi na myśl nie 
przyszło zapytać. Ale bądź 
ostrożny. - Pomyślałem, żeby mu 
opowiedzieć o ostrzeżeniu, jakie 
odebrałem w przyczepie do 
przewozu koni, ale to była długa 
historia i wydało mi się, że 
wystarczy, jak dodam: - 
Pamiętaj, że zaczynasz z ludźmi, 
którzy potrafią zabijać, nawet 
jeżeli tylko przez pomyłkę. 
  Wydał się wstrząśnięty. 
  - Tak, masz rację. Będę 
ostrożny. 
  Odwróciliśmy się do Sandy'ego 
jednocześnie. 
  - Co wy tam tak celebrujecie? 
Sprzątnął wam ktoś tę soczystą 
brunetkę, do której się tak obaj 
palicie? - spytał. 
  - Mówimy o Billu Davidsonie - 
wyjaśnił, ignorując jego słowa, Dane. 
  - Co takiego? 
  - Ten wypadek, w którym 
zginął, ktoś spowodował 
przeciągając drut nad 
przeszkodą. Alan widział ten 
drut. 
  Sandy'ego zatkało. 
  - Alan go widział - powtórzył, 
a potem dodał, jakby teraz 
dotarło do niego całe znaczenie 
tego, co powiedział Dane: - Ależ 
to morderstwo. 
  - Wskazałem na fakty, które 
kazały przypuszczać, że 






morderstwo nie było zamierzone. 
Brązowe oczy Sandy'ego 
wpatrywały się we mnie bez 
mrugnięcia, dopóki nie 
skończyłem. 
  - Chyba masz rację - 
powiedział. - Co macie zamiar z 
tym zrobić? 
  - On próbuje dojść, co się za 
tym wszystkim kryje - wyjaśnił 
Dane. - Pomyśleliśmy, że może 
będziesz mógł pomóc. - Nie 
słyszałeś czego, co by rzuciło 
jakieś światło? No, wiesz, 
ludzie mówią ci różne rzeczy. 
  Sandy przeciągnął silnymi, 
opalonymi dłońmi po niesfornej 
rudej czuprynie i podrapał się w 
kark. Ten masaż jednak nie 
pobudził jego mózgu do żadnych 
wielkich myśli. 
  - Racja, ale głównie mówią mi 
o swoich dziewczynach albo 
zakładach, czy takich tam. I nie 
tacy jak major Davidson. Nie 
byliśmy akurat w 
najserdeczniejszych stosunkach, 
bo myślał, że wstrzymałem konia 
jednego z jego znajomych. No, 
cóż - ciągnął z ujmującym 
uśmiechem - może w końcu i 
wstrzymałem. Tak czy owak parę 
miesięcy temu wymieniliśmy, jak 
to się mówi, parę ostrych słów. 
  - To dowiedz się, czy twoi 
znajomi bukmacherzy czegoś nie 
słyszeli - powiedział Dane. - Na 
ogół nie na próżno słuchają, co 
w trawie piszczy. 
  - Okay - obiecał Sandy. - 
Rozpowiem o tym i zobaczymy, co 
dalej. Ale teraz mów, nie mamy 
wiele czasu przed pierwszym 
biegiem i chcę wiedzieć, co 
zrobi to kurewskie bydlę. - I 
kiedy Dane się zastanawiał, 
dodał: - No, wal, nie musisz 
niczego owijać w bawełnę. 
Gregory tylko wtedy daje mi 
konia, jeśli to jest taki 
skurwiel, że nikogo przy 
zdrowych zmysłach nie śmie 
prosić, żeby na niego wsiadł. 
  - To klacz - sprostował Dane - 
i ma parszywy zwyczaj wjeżdżania 






galopem w płot, jakby go nie 
widziała. Zwykle kończy w 
otwartym rowie. 
  - Cóż, dzięki - powiedział 
Sandy, najwyraźniej tym nie 
przerażony. - Tak jej wygarbuję 
skórę, że zmieni zwyczaje. No, 
to na razie. 
  Wszedł do szatni. Dane 
popatrzył za nim. 
  - Jeszcze się taki koń nie 
urodził, co by przestraszył tego 
chama - powiedział z podziwem. 
  - Daj Boże każdemu taki tupet 
- zgodziłem się. - Ale dlaczego 
Pete w ogóle puszcza takie 
bydlę, i to właśnie tutaj? 
  - Właścicielowi się zamarzyło 
puszczać konie w Cheltenham. 
Wiesz, jak to jest. Snobizm, i 
tak dalej - powiedział Dane z 
oburzeniem. 
  W czasie rozmowy nieustannie 
byliśmy potrącani przez tłum 
trenerów i właścicieli. 
Wyszliśmy na zewnątrz. Dane'em 
natychmiast zawładnęła para 
reporterów wyścigowych, 
domagając się jego opinii o 
koniu, na którym miał jechać za 
dwa dni w wyścigu o Złoty 
Puchar. 
  Czas upływał. Zaczęły się 
gonitwy. W ten piękny słoneczny 
dzień i przy świątecznym 
nastroju tłumu podniecenie 
niemal iskrzyło się w powietrzu. 
  Sandy przeprowadził klacz 
przez pierwszy otwarty rów, ale 
w następnym zniknął. Pojawił się 
z szerokim uśmiechem na twarzy, 
ostro klnąc. 
  Joe'ego zobaczyłem znowu po 
drugim biegu, wyglądał na mniej 
pijanego, ale w jeszcze większym 
strachu. Unikałem go bez 
skrupułów. 
  Dane, jadąc jak szatan, wygrał 
o łeb wyścig z przeszkodami dla 
championów. Pete, poklepując 
jego konia i razem z 
właścicielem przyjmując 
gratulacje wielkiego tłumu 
otaczającego zagrodę, w której 
rozsiodływano konie, tak się 






cieszył, że ledwie mógł mówić. 
Zwalisty, czerwony na twarzy, w 
kapeluszu zsuniętym do tyłu i 
odsłaniającym łysinę, starał się 
wyglądać tak, jakby tego rodzaju 
rzeczy zdarzały mu się co dzień, 
choć w rzeczywistości był to 
najważniejszy zwycięzca, jakiego 
wytrenował. 
  Tak był przejęty, że kiedy w 
jakiś czas później, przed 
biegiem amatorów, stanęliśmy na 
padoku, zapomniał powiedzieć 
swojego starego dowcipu o 
Palindromie, że idzie tak samo 
dobrze do tyłu jak do przodu. A 
kiedy dosłownie trzymając się 
jego rady przykleiłem się jak 
cień do Irlandczyka, który 
próbował zyskać dystans, i 
trzymałem się ledwie o długość 
za nim przez całą drogę do 
ostatniej przeszkody, i minąłem 
go udanym szpurtem na 
pięćdziesiąt jardów przed 
celownikiem, Pete naprawdę miał 
swój dzień. 
  Byłbym go uściskał, taki byłem 
pijany powodzeniem. Choć już w 
Rodezji wygrałem kilka wyścigów, 
a około trzydziestu, odkąd byłem 
w Anglii, było to moje pierwsze 
zwycięstwo w Cheltenham. Czułem 
takie uniesienie, jakbym już 
wypił szampana, który czekał 
nie odkorkowany w szatni, pełna 
skrzynka na tradycyjne uczczenie 
wyścigu z przeszkodami dla 
championów. Palindrom był w 
moich oczach najpiękniejszym, 
najinteligentniejszym, 
najdoskonalszym koniem na 
świecie. Stąpając w obłokach 
poszedłem się zważyć, przebrałem 
się i jeszcze nie wróciłem na 
ziemię, kiedy wychodziłem na 
zewnątrz. Przygnębienie, w jakim 
tu przyjechałem, wydawało się 
odległe o tysiące lat. Byłem tak 
szczęśliwy, że mógłbym fikać 
koziołki jak dziecko. Nieczęsto 
się zdarza takie pełne, 
bezgraniczne zadowolenie, i 
niespodziewanie pożałowałem, że 
nie ma tu ojca, żeby je ze mną 






dzielił. 
  Problem Billa odsunął się i 
zmalał, i tylko dlatego, że 
wcześniej sobie to zaplanowałem, 
skierowałem się lekkim krokiem w 
stronę parkingu przyczep do 
przewozu koni. 
  Był zapchany. Tego dnia 
biegało w każdej gonitwie około 
dwudziestu koni i, żeby je 
przewieźć, trzeba było ściągnąć 
chyba wszystkie dostępne 
przyczepy. Nie śpiesząc się 
szedłem wzdłóż rzędów, nuciłem 
sobie beztrosko i spoglądałem na 
numery niezbyt wysilając wzrok, 
a jeszcze mniej uwagę. 
  I znalazłem. 
  A$p$x 708.  Moje szczęście prysnęło jak 
bańka. 
  Nie było wątpliwości, że to ta 
sama przyczepa. Przepisowa, z 
drewnianą skrzynią, typu 
jennings. Już dość stara, ze 
zmatowiałą i poobdrapywaną 
farbą. Ani na drzwiach, ani na 
samej skrzyni żadnego nazwiska 
właściciela czy trenera. 
  W kabinie kierowcy nie było 
nikogo. Okrążyłem ją, zaszedłem 
od tyłu, otworzyłem drzwi i 
wdrapałem się do środka. 
  Boks był pusty, stało w nim 
tylko wiadro, wisiała siatka z 
sianem i derka, normalny sprzęt 
podróżny dla koni wyścigowych. 
Podłoga zasłana była słomą, choć 
trzy dni temu zamieciono ją do 
czysta. 
  Klucz do tego, skąd pochodzi 
przyczepa, pomyślałem, może mi 
dać derka. Większość trenerów i 
niektórzy właściciele każą w 
rogu derki wyszywać albo 
naszywać wypisane na tasiemce 
dużymi literami swoje inicjały. 
Jeżeli i na tej są inicjały, 
sprawa będzie prosta. Uniosłem 
derkę. Była jasnobeżowa z 
ciemnobrązową lamówką. Znalazłem 
inicjały. Stałem tam jak 
skamieniały. Wyraźne, wyszyte 
ciemnobrązowym jedwabiem 
widniały na niej litery A. Y. 
  Była to moja własna derka. 






  Pete, kiedy go przycisnąłem, 
nie wyglądał w nastroju do 
odpowiadania na jakiekolwiek  
pytania wymagające większego 
wysiłku umysłowego. Stał oparty 
o ścianę pomieszczenia z wagą, z 
kieliszkiem szampana w jednej 
ręce i cygarem w drugiej, 
otoczony grupką podobnie 
zaopatrzonych przyjaciół. Widząc 
ich zaróżowione, uśmiechnięte 
twarze, pojąłem, że libacja trwa 
już od jakiegoś czasu. 
  Dane wcisnął mi kieliszek do 
ręki. 
  - Gdzieżeś się podziewał? 
Spisałeś się na Palindromie. 
Wypij trochę bąbelków. 
Właściciel płaci. Niech mu Pan 
Bóg da zdrowie. 
  Oczy mu lśniły tym 
fantastycznym, najwyższym 
uniesieniem, które i ja 
przeżywałem tak niedawno. I 
znowu zaczęło mnie ono ogarniać. 
Ostatecznie był to wielki dzień. 
Tajemnice mogą poczekać. 
  Wypiłem łyk szampana i 
powiedziałem: 
  - Sam się dobrze spisałeś, 
stary byku. A to za Złoty 
Puchar. 
  - Nie miałem tyle szczęścia - 
odpowiedział Dane. - No, i 
niewielkie szanse. - Ale z jego 
roześmianej twarzy wyczytałem, 
że nie dba i o to. Wypróżniliśmy 
kieliszki. - Przyniosę nową 
butelkę - powiedział, dając 
nurka do rozwrzeszczanej i 
zatłoczonej szatni. 
  Rozglądając się, zobaczyłem 
Joe'ego Nantwicha przypartego w 
pobliskim kącie do muru przez 
olbrzymiego pana Tudora. To on 
mówił, i to z pasją, a jego 
opalona twarz niemal ginęła w 
półmroku. Joe, wciąż jeszcze w 
barwach właściciela, słuchał 
bardzo nieszczęśliwy. 
  Dane wrócił z bąbelkami 
kipiącymi z nowo otwartej 
butelki i napełnił nasze 
kieliszki. Skierował wzrok 
śladem mojego spojrzenia. 






  - Nie wiem, czy był trzeźwy 
czy nie, ale nie sądzisz, że Joe 
zupełnie spartaczył ostatni 
bieg? - zapytał. 
  - Nie widziałem go. 
  - Toś naprawdę wiele stracił, 
chłopie. Nawet nie próbował. 
Przy wyścigu z przeszkodami, po 
drugiej stronie toru prawie mu 
zupełnie przystopowali tego 
cholernego konia, i to 
typowanego jako drugi. 
Prawdopodobnie - dodał wskazując 
butelką - jesteś świadkiem, jak 
dostaje dobrze zasłużone 
wymówienie. 
  - Ten człowiek to właściciel 
Bolingbrooke'a. 
  - Tak, to prawda. Te same 
barwy. Cóż zaa błazen z tego 
Joe'ego. Dziś właściciele pięciu 
czy sześciu koni nie rodzą się 
na kamieniu. 
  Clifford Tudor już prawie 
kończył. Kiedy odwracał się od 
Joe'ego w naszą stronę, 
dosłyszeliśmy jego ostatnie 
uwagi. 
  - ...zdaje ci się, że możesz 
mnie wystrychnąć na dudka i że 
ci to ujdzie płazem. Jeżeli o 
mnie chodzi, komisja może cię w 
ogóle zawiesić. 
  Minął nas energicznym krokiem, 
rzucając mi skinienie głowy 
świadczące o tym, że mnie 
poznaje, co mnie zdumiało, i 
wyszedł. 
  Joe poszukał oparcia w 
ścianie. Twarz miał bladą i 
spoconą. Wyglądał źle. Zrobił 
parę niepewnych kroków w naszym 
kierunku i powiedział 
nieostrożnie, jak gdyby 
zapomniał, że łatwo może to 
dosłyszeć któryś z członków 
dyrekcji lub komisji 
technicznej: 
  - Dzwonił do mnie dziś rano. 
Ten sam głos, co zawsze. 
Powiedział tylko: "Nie wygrywaj 
szóstej gonitwy", i odłożył 
słuchawkę, zanim zdążyłem 
odpowiedzieć. A potem ta kartka, 
"Bolingbrooke w tym tygodniu"... 






Nie rozumiem... i nie wygrałem 
tego biegu... a teraz ten 
cholerny wał powiada, że weźmie 
innego dżokeja... i komisja 
zaczęła dochodzenie w sprawie 
mojej jazdy... i niedobrze mi. 
  - Wypij trochę szampana - 
powiedział pocieszająco Dane. 
  - Wsadź sobie gdzieś swoje 
rady - jęknął Joe chwytając się 
za żołądek i odchodząc w stronę 
szatni. 
  - Co się dzieje, u diabła? - 
zapytał Dane. 
  - Nie wiem - odpowiedziałem, 
rzeczywiście już nie wiedząc, co 
myśleć, i jeszcze bardziej niż 
dotychczas zainteresowany 
kłopotami Joe'ego. Ten telefon, 
pomyślałem, nie zgadza się z 
treścią kartek. Przez telefon 
polecenie jak zawsze, a kartki z 
pogróżkami. - Zastanawiam się, 
czy Joe zawsze mówi prawdę - 
dodałem. 
  - Bardzo możliwe, że nie - 
odparł Dane załatwiając się z 
tym ostatecznie. 
  Zjawił się jeden z członków 
komisji i przypomniał, że nawet 
po gonitwie championów picie 
przy wadze nie jest mile 
widziane, a więc może uprzejmie 
przejdziemy do szatni. Dane 
zrobił to, ale ja dokończyłem 
drinka i wyszedłem na zewnątrz. 
  Pete, wciąż w asyście oddziałku 
przyjaciół, stwierdził, że czas 
wracać do domu. Przyjaciele nie 
mieli ochoty. Dowodzili, że bary 
wyścigowe są jeszcze otwarte. 
  Umyślnie podszedłem do Pete'a, 
wykorzystał więc mnie jako 
pretekst, żeby się wyrwać. 
Poszliśmy w stronę wejść. 
  - Ufff, co za dzień - odsapnął 
Pete, ocierając czoło białą 
chusteczką i odrzucając 
niedopałek cygara. 
  - Cudowny dzień - przytaknąłem 
przyglądając mu się uważnie. 
  - Możesz nie patrzyć z takim 
niepokojem, Alan, synku. Jestem 
trzeźwy jak sędzia i o własnych 
siłach jadę do domu. 






  - Wspaniale. Wobec tego bez 
trudu mi odpowiesz na jedno małe 
pytanko? 
  - Strzelaj. 
  - Jaką przyczepą Palindrom 
przyjechał do Cheltenham? 
  - Co? Nająłem przyczepę. 
Wystawiałem tu dziś pięć koni. 
Płotowy, klacz i ten czarny 
wałach przyjechali moją własną 
przyczepą. Musiałem nająć inną 
dla Palindroma i tego młodego, 
na którym Dane pojechał  w 
pierwszym. 
  - Od kogo ją nająłeś? 
  - O co chodzi? - spytał Pete. 
- Wiem, że jest nienowa i po 
drodze złapali gumę, jak ci 
mówiłem, ale koniowi nic się 
przez to nie stało. Nie mogło 
się stać, bo inaczej by nie 
wygrał. 
  - Nie idzie mi o nic takiego - 
wyjaśniłem. - Chcę tylko wiedzieć, 
skąd jest ta przyczepa. 
  - Nie warto jej kupować, 
jeżeli o to pytasz? O wiele za 
stara. 
  - Pete, nie chcę jej kupować. 
Powiedz mi tylko, skąd jest. 
  - Z tej samej firmy, od której 
zawsze najmuję przyczepy. 
Littlepeths ze Steyning. - 
Zmarszczył brwi. - Czekaj no, 
najpierw powiedzieli, że 
wszystkie przyczepy mają 
zamówione, a potem, że znajdą 
dla mnie jedną, jeśli mi nie 
przeszkadza, że jest stara. 
  - Kto ją tu przyprowadził? 
  - Och, któryś z ich kierowców. 
Trochę klął, że ma prowadzić 
taki stary kojec. Mówił, że 
firma ma dwie porządne przyczepy 
zepsute w tygodniu wyścigów w 
Cheltenham i że nie jest 
najlepszego zdania o 
administracji. 
  - Dobrze go znasz? 
  - Właściwie nie. Tyle że 
często prowadzi najęte 
przyczepy. Zawsze na coś 
zrzędzi. Ale po co ci to? 
  - To może się jakoś łączyć ze 
śmiercią Billa - wyjaśniłem - 






tylko nie wiem jak. Czy możesz 
sprawdzić, skąd naprawdę jest ta 
przyczepa? Zapytaj tych z firmy 
przewozowej? I jeśli nie masz 
nic przeciwko temu, nie 
wspominaj o mnie. 
  - To ważne? - spytał Pete. 
  - Tak, ważne. 
  - To zadzwonię do nich jutro 
rano - obiecał. 

  Na drugi dzień, kiedy tylko 
mnie zobaczył, powiedział: 
  - Pytałem o tę przyczepę. 
Należy do farmera w pobliżu 
Steyning. Mam tu jego nazwisko i 
adres. - Wsunął dwa palce do 
kieszonki na piersiach, wydobył 
świstek papieru i podał mi. - 
Ten farmer wozi w przyczepie 
swoje własne konie, a w lecie 
cyrkowe konie swoich dzieci. 
Czasem ją odstępuje firmie 
przewozowej, jeżeli mu nie jest 
potrzebna. O to ci chodziło? 
  - Tak, dziękuję ci bardzo. 
  Włożyłem świstek do portfela. 

  Przed końcem zawodów 
festiwalowych co najmniej jeszcze 
dziesięciu osobom powtórzyłem 
historię o drucie w nadziei, że 
może ktoś będzie wiedział, 
dlaczego go tam zawieszono. 
Wieść szybko rozeszła się po 
wyścigach. 
  Powiedziałem grubemu Lewowi 
Panake, eleganckiemu 
bukmacherowi, który od czasu do 
czasu przyjmował moje zakłady. 
Obiecał "przepytać chłopaków" i 
dać mi znać. 
  Powiedziałem Calvinowi Bone, 
który był namiętnym graczem i 
każdą śmierdzącą sprawkę 
potrafił wywęszyć  bezbłędnie 
jak pies gończy. 
  Powiedziałem pewnemu 
naganiaczowi, cwaniaczkowi 
zarabiającemu na życie 
przekazywaniem przygodnych 
informacji każdemu, kto był 
gotów za nie zapłacić. 
  Powiedziałem sprzedawcy gazet, 
który szarpnął wąsa i przepuścił 






jakiegoś klienta. 
  Powiedziałem reporterowi 
wyścigowemu, który na milę 
potrafił wywęszyć każdy 
skandaliczny przeciek i 
pogłoskę. 
  Powiedziałem pewnemu 
przyjacielowi Billa z wojska. 
  Powiedziałem Clemowi przy wadze. 
  Powiedziałem chłopcu stajennemu 
do przewozu koni Pete'a 
Gregory'ego. 
  Od całego tego pracowitego 
siania wiatru  nie stałem się 
ani o jotę mądrzejszy. I wciąż 
się spodziewałem, że czeka mnie 
zbieranie burzy. 

  8

  W sobotę rano, kiedy 
siedziałem ze Scillą, dziećmi i 
Joan wokół wielkiego kuchennego 
stołu przy solidnym domowym 
śniadaniu, zadzwonił telefon. 
  Scilla poszła odebrać, ale 
wróciła mówiąc: 
  - Alan, to do ciebie. Nie 
chciał podać nazwiska. 
  Wszedłem do bawialni i ująłem 
słuchawkę. Marcowe słońce padało 
przez okna na dużą wazę 
czerwonych i żółto cętkowanych 
krokusów na stoliku do telefonu. 
Powiedziałem: 
  - Mówi Alan York. 
  - Panie York, dziś mija 
tydzień, jak pana ostrzegałem. 
Podobało się to panu 
zlekceważyć. 
  Poczułem, jak włosy stają mi 
na głowie. Skóra na czaszce 
zaswędziała. Był to cichy głos, 
pobrzmiewający nutą ochrypłego 
szeptu, nieordynarny i 
nienapastliwy, i mówił tonem 
niemal grzecznej rozmowy. 
  Nie odpowiedziałem. Głos 
zapytał: 
  - Panie York, jest pan tam 
jeszcze? 
  - Tak - odpowiedziałem. 
  - Nie jestem człowiekiem 
gwałtownym, panie York. Prawdę 
mówiąc, nie lubię przemocy. 






Robię, co mogę, żeby jej unikać. 
Ale czasem bywam do niej 
zmuszony, czasem to jedyny 
sposób, żeby coś osiągnąć. 
Rozumie mnie pan, panie York? 
  - Tak. 
  - Panie York, gdybym był 
człowiekiem gwałtownym, byłbym 
panu dał w zeszłym tygodniu 
poważniejsze ostrzeżenie. I daję 
panu jeszcze jedną szansę, żeby 
pan wiedział, jak bardzo nie 
chcę pana krzywdy. Niech pan 
tylko pilnuje własnych spraw i 
przestanie zadawać głupie 
pytania. To wszystko. Niech pan 
tylko przestanie się rozpytywać, 
a nic się panu nie stanie. - 
Cichy głos przerwał, po czym 
mówił dalej, nabierając po raz 
pierwszy ledwie wyczuwalnego 
tonu groźby. - Oczywiście, 
jeżeli się przekonam, że przemoc 
jest absolutnie niezbędna, 
zawsze znajdę kogoś, kto ją 
zastosuje. Tak, żebym ja nie 
musiał patrzeć. Tak, żeby to nie 
było dla mnie zbyt przykre. Mam 
nadzieję, panie York, że pan 
mnie rzeczywiście rozumie. 
  - Tak - odpowiedziałem jeszcze 
raz. Pomyślałem o Synku, jego 
złym uśmiechu i jego nożu. 
  - Dobrze, to wszystko. 
Naprawdę mam nadzieję, że pan 
będzie rozsądny. Do widzenia, 
panie York. 
  Brzęknęło, kiedy przerwał 
połączenie. 
  Postukałem w widełki, żeby 
przywołać z powrotem centralę. 
Kiedy się odezwała, spytałem, 
czy nie mogłaby mi powiedzieć, 
skąd był ten telefon. 
  - Proszę zaczekać - 
powiedziała telefonistka. Miała 
powiększone migdałki. Znowu się 
odezwała. - Łączono przez Londyn 
- oświadczyła. - Nic poza tym 
nie mogę stwierdzić. Bardzo 
przepraszam. 
  - Nie szkodzi. Dziękuję pani 
bardzo. 
  - Zawsze do usług - 
odpowiedziały migdałki. 






  Odłożyłem słuchawkę i wróciłem 
do śniadania. 
  - Kto to był? - zapytał Henry, 
grubo nakładając marmolady na 
grzankę. 
  - Ktoś w sprawie psa - 
odpowiedziałem. 
  - Inaczej mówiąc - wtrąciła 
Polly - nie pytaj, a nie 
usłyszysz grubych kłamstw. 
  - Henry wykrzywił się do niej 
i wgryzł się głęboko w grzankę. 
Marmolada wyciekła mu z kącika 
ust. Zlizał ją. 
  - Henry zawsze chce wiedzieć, 
kto dzwoni - zauważył William. 
  - Tak, kochanie - powiedziała 
bezmyślnie Scilla wycierając 
resztki jajka z jego swetra. - 
Wolałabym, żebyś się pochylał 
nad talerzem, kiedy jesz, 
William. 
  Pocałowała go w czubek blond  
główki. 
  Podałem Joan filiżankę, żeby 
mi dolała kawy. 
  - Alan - odezwał się Henry - 
zabierzesz nas na podwieczorek do 
Cheltenham? Dostaniemy te 
zapychające kremówki jak 
ostatnim razem i lemoniadę z 
lodu ze słomką, i trochę 
orzeszków na drogę do domu? 
  - Och, tak - wtrącił 
wniebowzięty William. 
  - Bardzo bym chciał - 
powiedziałem - ale dziś nie 
mogę. Zrobimy to może w 
przyszłym tygodniu. - Nadszedł 
wreszcie dzień mojej wizyty w 
domu Kate. Miałem tam się 
zatrzymać przez dwie noce, do 
tego zaplanowałem sobie 
spędzenie jednego dnia, w 
poniedziałek, w biurze. Widząc 
rozczarowane twarze dzieci 
wyjaśniłem: - Dziś jadę do 
znajomych. Wrócę dopiero w 
poniedziałek wieczorem. 
  - Co za nuda - orzekł Henry. 
***
  Lotus pożerał mile między 
Cotswolds a Sussex mrucząc 
głęboko jak zadowolony kot. 
Pięćdziesiąt mil dobrej drogi z 






Cirencester do Newbury zrobiłem 
w pięćdziesiąt trzy minuty nie 
dlatego, żebym się bardzo 
spieszył, ale dla czystej 
przyjemności prowadzenia wozu z 
szybkością, do jakiej był 
przeznaczony. No, i jechałem do 
Kate. Ona czekała u celu. 
  Newbury mnie przyhamowało. 
Ledwie się posuwałem, prawie 
stałem w miejscu. Potem 
śmignąłem szybko drogą 
Basingstoke, minąłem bazę 
lotniczą Amerykanów w Greenham 
Common i od krętej wsi 
Kingsclere jechałem już 
spokojnie, rzadko przekraczając 
sześćdziesiątkę. 
  Kate mieszkała w Sussex, około 
czterech mil za Burgess Hill. 
  Do Burgess Hill przyjechałem 
dwadzieścia po pierwszej, 
odszukałem drogę na stację 
kolejową i zaparkowałem w kącie, 
wciśnięty za dużą półciężarówką. 
Wszedłem na stację i kupiłem 
bilet powrotny do Brighton. Nie 
miałem ochoty wybierać się na 
rekonesans do Brighton wozem, 
mój lotus już mnie raz zdradził 
i wpakował w kłopoty, 
ryzykowałbym, że odkryję karty 
zabierając go w miejsce, w 
którym mogłyby się na niego 
natknąć krążące taksówki z 
Loczkiem, Synkiem, Bertem i 
innymi za kierownicą.
  Podróż zajęła mi szesnaście 
minut. W pociągu po raz co 
najmniej setny zadałem sobie 
pytanie, co też takiego mogłem 
komuś powiedzieć, że wpakowało 
mnie to w ten pasztet w 
przyczepie do przewozu koni. 
Kogo spłoszyłem, nie tylko 
wyjawiając, że wiem o drucie, 
ale co ważniejsze mówiąc, że mam 
zamiar dojść, kto to zrobił? Na 
myśl przychodziły mi tylko dwie 
ewentualne odpowiedzi, i jedna z 
nich wcale mi się nie podobała. 
  Przypomniałem sobie, że w 
drodze z Plumpton do Brighton 
powiedziałem Cliffordowi 
Tudorowi, że w sprawie śmierci 






Billa wiele jeszcze pozostaje do 
wyjaśnienia. Było to 
równoznaczne z powiedzeniem mu 
wprost, iż wiem, że jego upadek 
nie był przypadkowy, i że w tej 
sprawie nie mam zamiaru pozostać 
bezczynny. 
  To samo dałem też wyraźnie do 
zrozumienia Kate. Kate. Kate. 
Kate. Koła wagonu szyderczo 
podjęły ten refren. 
  Cóż, nie zobowiązywałem jej do 
zachowania sekretu i wcale nie 
wydawało mi się to potrzebne. O 
ile wiedziałem, mogła moje słowa 
powtórzyć całej Anglii. Ale nie 
miała na to zbyt dużo czasu. 
Kiedy się ze mną żegnała w 
Londynie, było po północy, a 
siedemnaście godzin później 
czekała na mnie przyczepa do 
przewozu koni. 
  Pociąg zwolnił wjeżdżając na 
stację w Brighton. Przez peron i 
za furtką przeszedłem w grupce 
współpodróżnych, ale w hallu 
biletowym i przy wyjściu na plac 
przed dworcem zwolniłem kroku i 
zostałem z tyłu. Na placu 
parkowało około dwunastu 
taksówek, kierowcy stali obok 
wozów i przyglądali się 
wychodzącym podróżnym w 
oczekiwaniu na klientów. 
Dokładnie przyjrzałem się 
wszystkim kierowcom, twarz po 
twarzy. 
  Wszyscy byli nieznajomi. Ani 
jednego z nich nie widziałem w 
Plumpton. 
  Nie zniechęcając się zbytnio, 
znalazłem wygodny kąt 
zapewniający dobry widok na 
przyjeżdżające taksówki i 
postanowiłem czekać, zdecydowany 
nie zwracać uwagi na zimny 
przeciąg dmuchający mi za 
kołnierz. Taksówki przyjeżdżały 
i odjeżdżały jak pracowite 
pszczółki, przywoziły pasażerów 
i zabierały nowych. Ciągnęły do 
pociągów z Londynu jak do miodu. 
  Stopniowo wyłonił się pewien 
schemat. Wyraźnie dzieliły się 
na cztery grupy. Jedne miały 






wymalowany na błotnikach szeroki 
zielony pas na drzwiach 
wypisaną nazwę firmy "Zielony 
pas". Druga grupa oznaczona była 
na drzwiach żółtą tarczą z 
małymi czarnymi literami. 
Taksówki z trzeciej grupy były 
całe kobaltowo błękitne. Do 
czwartej grupy zaliczyłem niczym 
się nie wyróżniające taksówki, 
nie należące do żadnej z trzech 
pozostałych. 
  Czekałem blisko dwie godziny, 
coraz bardziej sztywniejąc i 
stając się obiektem coraz 
ciekawszych spojrzeń obsługi 
dworca. Spojrzałem na zegarek. 
Ostani pociąg, jaki mógłbym 
złapać, żeby zdążyć na czas do 
Kate, odchodził za sześć minut. 
Zacząłem się rozprostowywać i 
rozcierać zziębnięty kark, gotów 
już iść na peron, kiedy wreszcie 
moja cierpliwość została 
nagrodzona. 
  Zaczęły nadjeżdżać i ustawiać 
się rzędem wolne taksówki, co 
jak już wiedziałem, znaczyło, że 
ma nadejść następny pociąg z 
Londynu. Kierowcy powysiadali i 
skupili się w małych grupkach, 
rozmawiając. Skromniejszym 
konwojem nadjechały trzy czarne 
taksówki i ustawiły się na 
końcu. Na drzwiach miały 
wyblakłe żółte tarcze. Kierowcy 
wysiedli. 
  Jednym z nich był grzeczny 
kierowca przyczepy do przewozu 
koni. Wyglądał na 
zrównoważonego, solidnego 
obywatela. W średnim wieku, nie 
rzucający się w oczy, spokojny. 
Pozostałych nie znałem. 
  Miałem jeszcze trzy minuty. 
Czarne litery na żółtych 
tarczach były denerwująco małe. 
Nie mogłem podejść na tyle 
blisko, żeby je odczytać, gdyż 
zobaczyłby mnie grzeczny 
kierowca, a nie miałem czasu 
czekać, aż odjedzie. Poszedłem 
do kasy biletowej, zaczekałem 
niecierpliwie, aż jakaś kobieta 
skończy się wykłócać o 






pięćdziesięcioprocentową zniżkę 
dla swego nastoletniego dziecka, 
i zapytałem po prostu: 
  - Jak się nazywają te taksówki 
z żółtymi tarczami na drzwiach. 
  Młody człowiek w okienku 
obrzucił mnie obojętnym 
spojrzeniem. 
  - Marconi_Taxi, proszę pana, 
na radiotelefon. 
  - Dziękuję - powiedziałem i 
bieghiem ruszyłem na peron. 
       * **
  Kate mieszkała w domu z epoki 
królowej Anny, o wspaniałych 
proporcjach, którego jakimś 
cudem nie zdołały spaskudzić 
całe pokolenia rozmiłowanych w 
gotyckiej ruinie wiktorian. 
Pełna wdzięku symetria budynku, 
wysypany jasnym żwirem podjazd, 
schludne trawniki już 
przystrzyżone, cały ten solidny 
spokój, wszystko świadczyło o 
tak ugruntowanej i pewnej 
pozycji towarzyskiej i 
finansowej, że trzeba ją brać za 
absolutnie oczywistą. 
  Wnętrze domu było urocze, jego 
urządzenie podniszczone akurat 
tyle, ile trzeba, nie więcej, 
jak gdyby mieszkańcy, mimo że 
bogaci, nie uważali, aby 
potrzebna im była jakaś 
ostentacja czy ekstrawagancja. 
  Kate przywitała mnie w 
drzwiach, ujęła pod rękę i 
przeprowadziła przez hall. 
  - Ciocia Deb czeka, żeby cię 
poczęstować herbatą - 
powiedziała. - Dla cioci Deb 
herbata to trochę rytuał. Dzięki 
Bogu zyskasz jej łaski za 
punktualność. Jest bardzo 
edwardiańska, przekonasz się. 
Czas pod wieloma względami ją 
oszczędził. 
  W jej głosie brzmiał niepokój 
i przeprosiny, z czego 
wywnioskowałem, że kocha ciotkę 
miłością opiekuńczą i wymaga ode 
mnie tolerancji. Uspokajająco 
ścisnąłem ją za ramię i 
powiedziałem: 
  - Nie martw się. 






  Otworzyła jedne z wykładanych 
białym drewnem drzwi i weszliśmy 
do salonu. Był to miły pokój, 
ściany miał wyłożone boazerią i 
pomalowane na biało, na podłodze 
ciemnośliwkowy dywan i ładne 
perskie kobierce, zasłony 
drukowane w kwiaty. Na sofie 
ustawionej pod kątem prostym do 
płonącego kominka siedziała 
kobieta lat około 
siedemdziesięciu. Przy niej stał 
niski okrągły stolik, a na nim 
srebrna taca z filiżankami Crown 
Derby, talerzykami, srebrnym 
czajnikiem z epoki króla Jerzego 
i dzbanuszkiem na śmietankę. U 
jej stóp spał ciemnobrązowy 
jamnik. 
  Kate przeszła przez pokój i 
powiedziała dosyć formalnie: 
  - Ciociu Deb, czy mogę ci 
przedstawić Alana Yorka? 
  Ciocia Deb uniosła w moją 
stronę rękę. Uścisnąłem ją, 
czując, że za jej młodszych lat 
dłoń ta zostałaby ucałowana.
  - Bardzo mi miło poznać pana - 
powiedziała ciotka Deb. I 
wyraźnie zrozumiałem, co Dane 
miał na myśli mówiąc o jej 
mrożąco dobrym wychowaniu. W jej 
głosie nie było żadnego ciepła, 
żadnej prawdziwej gościnności. 
Ale wciąż, mimo swoich lat, albo 
może nawet dzięki nim, była 
wyjątkowo ładna. Proste brwi, 
nieskazitelny nos, wyraźnie 
zarysowane usta. Siwe włosy 
obcięte i uczesane przez 
fryzjera pierwszej klasy. 
Szczupłe, jędrne ciało, proste 
plecy, eleganckie nogi 
skrzyżowane w kostkach. Cienka 
bluzka pod bezpretensjonalnym 
tweedowym kostiumem, ręcznej 
roboty pantofle z miękkiej 
skórki. Miała wszystko. Wszystko 
poza tym wewnętrznym ogniem, 
dzięki któremu Kate w jej wieku 
będzie warta sześciu ciotek Deb. 
  Nalała mi herbaty, a Kate ją 
podała. Były kanapki z pasztetem 
i domowego wypieku biszkopt i 
choć podwieczorek należał do 






posiłków, które w miarę możności 
zwykle pomijałem, stwierdziłem, 
że jestem głodny po tych 
podchodach w Brighton i z braku 
lunchu. Jadłem i piłem, podczas 
gdy ciotka Deb mówiła. 
  - Kate powiada, że pan jest 
dżokejem, panie York. - 
Powiedziała to tak, jakby to 
była kariera tyleż podejrzana, 
co kryminalna. - Oczywiście, 
uzna pan to zapewne za bardzo 
zabawne, ale kiedy ja byłam 
dziewczyną, nie do przyjęcia 
byłoby, żeby ktoś ze znajomych 
tym się zajmował. Ten dom jednak 
należy do Kate i może przyjmować 
w nim, kogo jej się podoba, o 
czym wie. 
  Odpowiedziałem uprzejmie. 
  - Ale przecież Aubrery 
Hastings i Goeffrey Bennett obaj 
byli dżokejami i ludźmi mile 
widzianymi w towarzystwie, kiedy 
pani była... ehm... młodsza? 
  Uniosła brwi zaskoczona. 
  - Ależ to byli dżentelmeni - 
oświadczyła. 
  Spojrzałem na Kate. 
Przycisnęła wierzch dłoni do 
ust, ale oczy się jej śmiały. 
  - Tak - odpowiedziałem ciotce 
Deb z martwym wyrazem twarzy. - 
To oczywiście różnica. 
  Pojmuje pan zatem - mówiła 
patrząc na mnie trochę mniej 
lodowato, że nie całkiem 
pochwalam nowe zainteresowania 
siostrzenicy. Posiadanie konia 
wyścigowego to jedno, ale 
zawieranie osobistych znajomości 
z dżokejami, których się 
zatrudnia, to zupełnie inna 
sprawa. Bardzo kocham 
siostrzenicę. Nie życzę sobie 
dla niej nieodpowiednich... 
kontaktów. Jest może zbyt młoda, 
zbyt bezpieczne wiodła życie, 
aby rozumieć, co jest dobrze 
widziane, a co nie. Ale pan z 
pewnością to rozumie, panie 
York? 
  Kate, boleśnie się rumieniąc, 
wykrzyknęła: 
  - Ciociu Deb! 






  Widocznie wyszło to gorzej, 
niż oczekiwała. 
  - Bardzo dobrze panią 
rozumiem, pani Penn - 
odpowiedziałem uprzejmie. 
  - Cieszę się. Wobec tego mam 
nadzieję, że spędzi pan u nas 
miły weekend. Czy mogę dolać 
panu herbaty? 
  Kiedy już dokładnie wskazała 
mi, gdzie jest moje miejsce, i 
uzyskała to, co uznała za 
potwierdzenie z mojej strony, 
gotowa była grać rolę uroczej 
gospodyni. Odznaczała się 
spokojnym autorytetem ludzi, 
których życzenia od kołyski były 
prawem. Zaczęła dość miłą 
rozmowę o pogodzie, o ogrodzie, 
i o tym, że słońce wydobywa już 
z ziemi pierwsze narcyzy. 
  Wtedy drzwi się otworzyły i 
wszedł mężczyzna. Wstałem. 
  - Wuju George, to jest Alan 
York - powiedziała Kate. 
  Wyglądał na dziesięć lat 
młodszego od żony. Miał gęste, 
dobrze utrzymane siwe włosy, 
cerę różową od szorowania, 
trochę wilgotną, jakby wyszedł 
prosto z wanny, a kiedy podał mi 
rękę, była ona również miękka i 
wilgotna. 
  Ciocia Deb powiedziała bez 
dezaprobaty w głosie: 
  - George, pan York to jeden ze 
znajomych dżokejów Kate. 
  Skinął głową. 
  - Tak, Kate mówiła mi, że pan 
przyjeżdża. Miło mi tu pana 
widzieć. 
  Przyglądał się, jak ciocia Deb 
nalewa mu herbaty, wziął od niej 
filiżankę i uśmiechnął się z 
wyraźną czułością. 
  Był zbyt otyły jak na swój 
wzrost, choć nie była to otyłość 
polegająca na rozdętym brzuchu. 
Tłuszcz rozłożył się na nim 
równo, wyglądał jak watowany. 
Dawało to w efekcie jowialną 
krągłość. I wyraz nieokreślonej 
dobroduszności, wrażenie tępej, 
niemal głupawej sflaczałości 
mięśni twarzy, tak częste u 






grubasów. A jednak jego oczy o 
grubych powiekach, oceniające 
mnie znad filiżanki, kiedy pił 
herbatę, były przebiegłe i bez 
uśmiechu. Przypominał tych 
niezliczonych biznesmenów, 
jakich zdarzyło mi się spotkać w 
pracy, mężczyzn poklepujących po 
plecach, zapraszających na 
golfa, którzy jedną ręką 
częstują człowieka krugiem49 i 
kawiorem, a drugą w tym samym 
czasie próbują przejąć 
kontrakty. 
  Odstawił filiżankę, uśmiechnął 
się i to wrażenie minęło. 
  - Wiele sobie obiecuję po tej 
znajomości - powiedział siadając 
i gestem ręki zapraszając mnie, 
żebym zrobił to samo. Przyjrzał 
mi się dokładnie, cal po calu, 
pytając jednocześnie o moje 
zdanie na temat Wielkich Nieb. 
Omówiliśmy z Kate jego 
możliwości, co znaczy, że 
mówiłem głównie ja, ponieważ 
Kate wiedziała nie więcej niż w 
Plumpton, a cała wiedza wuja 
George'a o wyścigach ograniczała 
się bodaj do tego, że w 1937 
wygrał Derby Słońce w Południe. 
  - Pamięta go tylko z piosenki 
- wyjaśniła Kate. - Wciąż ją 
nuci. Myślę, że poza nim nie zna 
imienia żadnego innego konia. 
  - Ależ znam - zaprotestował 
wuj George. - Bucefała, Pegaza i 
Czarną Bess. 
  Roześmiałem się. 
  - A więc dlaczego podarował 
pan Kate konia wyścigowego? 
  Wuj George otworzył usta i 
zamknął je. Mrugnął. Wreszcie 
powiedział: 
  - Uważałem, że powinna więcej 
spotykać się z ludźmi. Nie ma tu 
u nas towarzystwa młodzieży i 
jestem zdania, że wychowaliśmy 
ją zanadto pod kloszem. 
  Ciocia Deb, którą temat koni 
tak znudził, że aż zamilkła, w 
tym miejscu znów się włączyła do 
rozmowy. 
  - Nonsens - oświadczyła 
obcesowo. - Została wychowana 






jak ja, czyli w odpowiedni 
sposób. Dziś dziewczętom 
zostawia się za dużo swobody i w 
rezultacie uciekają z łowcami 
fortun albo lalusiami 
podejrzanego pochodzenia. 
Dziewczęta wymagają surowego 
prowadzenia, jeśli się mają 
zachowywać jak damy i znaleźć 
męża z odpowiednimi koligacjami. 
  Miała przynajmniej tyle taktu, 
że mówiąc to nie patrzyła prosto 
na mnie. Zamiast tego pochyliła 
się i pogłaskała śpiącego 
jamnika. 
  Wuj George zmienił temat, aż 
zgrzytnęło, i spytał, gdzie 
mieszkam. 
  - W południowej Rodezji. 
  -  Doprawdy? - upewniła się 
ciocia Deb. - Jakież to 
interesujące. Czy pana rodzice 
mają zamiar osiedlić się tam na 
stałe? 
  Była to delikatna, wypróbowana 
sonda towarzyska. 
  - Oboje się tam urodzili - 
odpowiedziałem. 
  - A nie wybierają się 
odwiedzić pana w Anglii? - 
spytał wuj George. 
  - Matka zmarła, kiedy miałem 
dziesięć lat. Ojciec może kiedyś 
przyjedzie, jak nie będzie zbyt 
zajęty. 
  - Zbyt zajęty czym? - z 
zainteresowaniem spytał wuj 
George. 
  - Jest kupcem - wyjaśniłem, 
jak zwykle dając na to pytanie 
niewiele mówiącą odpowiedź. 
Określenie "kupiec" obejmowało 
wszystko od handlarza starzyzną 
aż po rzeczywiste zajęcie ojca 
stojącego na czele największego 
handlowego koncernu Federacji. 
Zarówno wuj George jak ciocia 
Deb wyglądali na niezadowolonych 
z tej odpowiedzi, ale jej nie 
uściśliłem. Zmieszałoby to i 
rozgniewało ciocię Deb, gdybym 
wyłożył przed nią swój rodowód i 
widoki na przyszłość po jej 
skromnym odczycie na temat 
dżokejów, a w każdym razie nie 






mogłem tego zrobić ze względu na 
Dane'a. Stawił czoło snobizmowi 
cioci Deb nie mając na swoją 
obronę nic z tego, czym ja 
mógłbym się osłonić, gdybym 
zechciał, a nie czułem się 
niczym lepszym od niego. 
  Zamiast tego zrobiłem 
pochlebną uwagę o 
przedstawiających róże 
sztychach, którymi ozdobione 
były wyłożone białym drewnem 
ściany, zrobiło to przyjemność 
cioci Deb, ale sprowokowało 
sardoniczne spojrzenie wuja 
George'a. 
  - Przodków trzymamy w stołowym 
- oznajmił. 
  Kate wstała. 
  - Pokażę Alanowi, gdzie będzie 
spał, i resztę. 
  - Przyjechał pan samochodem? - 
spytał wuj George. Przytaknąłem. 
Zwrócił się do Kate: - Wobec 
tego może zechciałabyś, moja 
droga, poprosić Culbertsona, 
żeby wstawił pana samochód do 
garażu? 
  - Tak, wujku - odpowiedziała 
Kate uśmiechając się do niego. 
  Z powrotem przemierzyliśmy 
hall, poszedłem bowiem po 
walizkę do wozu. Kate 
powiedziała: 
  - Szofer wuja George'a nie 
nazywa się naprawdę Culbertson. 
Nazywa się Higgins czy coś 
takiego. Wuj George zaczął go 
nazywać Culbertsonem, ponieważ 
on gra w brydża, i od tej chwili 
wszyscy go tak nazywamy. 
Culbertson chyba już się z tym 
pogodził. To cały wuj George - 
dodała ze śmiechem - żeby mieć 
szofera, który gra w brydża. 
  - Wuj George gra w brydża? 
  - Nie, nie lubi kart ani 
żadnych gier. Mówi, że za dużo w 
nich prawideł. Mówi, że nie lubi 
się uczyć prawideł i nie będzie 
się męczył ich przestrzeganiem. 
Myślę, że brydż ze wszystkimi 
tymi konwencjami doprowadziłby 
wuja do szaleństwa. Całkiem 
przyzwoicie gra ciocia Deb, ale 






wcale jej na tym nie zależy. 
  Wyjąłem walizkę z wozu i 
zawróciliśmy. Kate zapytała: 
  - Dlaczego nie powiedziałeś 
cioci, że jeździsz jako amator, 
że jesteś bogaty i tak dalej? 
  - A dlaczego ty jej nie 
powiedziałaś? - odparowałem. - 
Przed moim przyjazdem? 
  Zaskoczyłem ją. 
  - Ja... ja... no... bo... - 
nie mogła wyjąkać prawdy, więc 
powiedziałem to sam: 
  - Ze względu na Dane'a? 
  - Tak. Ze względu na Dane'a. 
  Wyglądała na zmieszaną. 
  - Wcale nie mam ci tego za złe 
- powiedziałem lekkim tonem. - 
Lubię cię za to. 
  Pocałowałem ją w policzek, a 
ona roześmiała się, odwróciła 
ode mnie i z ulgą wbiegła na 
schody. 

  W niedzielę po luncheonie - 
ciocia Deb wymawiała to słowo z 
wielką precyzją - pozwolono mi 
zabrać Kate na przejażdżkę. 
  RAno ciocia Deb była z Kate i 
ze mną jako asystą w kościele. 
Był on o milę odległy od domu i 
Culbertson zawiózł nas tam 
wypolerowanym na glans 
daimlerem. Ja, z wyroku cioci 
Deb, siedziałem przy kierowcy. 
Ona i Kate z tyłu. 
  Kiedy staliśmy na podjeździe 
czekając, aż ciocia Deb wyjdzie 
z domu, Kate wyjaśniła, że wuj 
George nigdy nie chodzi do 
kościoła. 
  - Większość czasu spędza w 
swoim gabinecie. To ten mały 
pokój przy śniadaniowym - 
wyjaśniła. - Godzinami rozmawia 
przez telefon ze wszystkimi 
swoimi znajomymi i pisze 
traktat, monografię czy coś 
podobnego o czerwonoskórych 
Indianach, zdaje się, i wychodzi 
tylko na posiłki i temu podobne.
  - To raczej nudne dla cioci - 
zauważyłem, podziwiając sposób, w 
jaki marcowe słońce padało na 
nieskazitelną linię jej 






podbródka i zapalało czerwone 
błyski w czarnych rzęsach. 
  - Och, raz na tydzień zabiera 
ją do miasta. Ciotka się czesze, 
a on przegląda rzeczy w 
księgarni British Museum. Potem 
zjadają miły lunch u Ritza albo w 
innym podobnie dętym miejscu, i 
idą na poranek albo jakąś 
wystawę po południu. Prawdziwa 
rozpusta - wyjaśniła z 
oślepiającym uśmiechem. 
  Po lunchu wuj George zaprosił 
mnie do gabinetu, żebym obejrzał 
jego, jak się wyraził, "trofea". 
Była to kolekcja przedmiotów 
należących do różnych 
prymitywnych i barbarzyńskich 
plemion i, o ile mogłem to 
ocenić, przyniosłaby zaszczyt 
każdemu małemu muzeum. 
  Na półkach oszklonych gablotek 
zajmujących trzy ściany pokoju 
leżały rządkami okazy broni i 
biżuterii, garnki i przedmioty 
rytualne. Między innymi były tam 
eksponaty z Afryki Środkowej i 
Wysp Polinezyjskich, z Norwegii 
epoki wikingów i Maorysów na 
Nowej Zelandii. Zainteresowania 
wuja George'a obejmowały cały 
świat. 
  - Studiuję jedno plemię naraz 
- wyjaśnił. - W ten sposób mam 
jakieś zajęcie, odkąd się 
wycofałem z interesów, i uważam 
je za pasjonujące. Czy wie pan, 
że na Wyspach Fidżi mężczyźni 
mieli zwyczaj tuczyć kobiety jak 
bydło i zjadać je? 
  Oczy mu zabłysły, a ja 
nabrałem podejrzenia, że 
rozkosz, jaką mu sprawiają ludy 
pierwotne, polega częściowo na 
kontemplacji ich prymitywnych 
czynów gwałtu. Może potrzebne mu 
było jakieś intelektualne 
antidotum na te lunche u Ritza i 
poranki. 
  - Jakie plemię pan teraz 
studiuje? - zapytałem. - Kate 
coś wspominała o czerwonoskórych 
Indianach. 
  Zdaje się, że zrobiło mu 
przyjemność, że zaczynam się 






interesować jego hobby. 
  - Tak, zajmuję się badaniami 
wszystkich starożytnych ludów 
obu Ameryk, a ostatnio 
zajmowałem się Indianami Ameryki 
Północnej. Tu jest ich gablota. 
  Poprowadził mnie do jednego z 
kątów pokoju. Kolekcja piór, 
paciorków, noży i strzał 
wyglądała niemal śmiesznie, jak 
rekwizyty z westernu, ale nie 
miałem wątpliwości, że jego 
zbiory są prawdziwe. Pośrodku 
wisiał kosmyk czarnych włosów z 
dyndającym u końca wysuszonym 
kawałkiem czegoś, a pod spodem 
nalepiona była lakoniczna 
plakietka z napisem "Skalp". 
  Obejrzałem się i zaskoczyłem 
wuja George'a, który przyglądał 
mi się z wyrazem tajemnego 
rozbawienia. Spuścił wzrok ze 
mnie na gablotkę. 
  - O, tak - powiedział. - Ten 
skalp jest prawdziwy. Ma 
zaledwie sto lat. 
  - Interesujące - zauważyłem 
nie zdradzając swoich uczuć. 
  - Północno amerykańscy 
Indianie zajęli mi rok, ponieważ 
istnieje tak wiele różnych 
szczepów - ciągnął dalej. - A 
teraz przeszedłem do Ameryki 
Środkowej. Potem zrobię 
południowych Amerykanów, Inków, 
mieszkańców Tierra del Fuego, i 
tak dalej. Oczywiście, nie 
jestem naukowcem i nie 
przeprowadzam badań w terenie, 
ale rzeczywiście piszę czasem 
artykuły do rozmaitych 
periodyków. W tej chwili zajmuję 
się serią artykułów o Indianach 
dla "Boys' Stupendous Weekly". 
  Tłuste policzki zatrzęsły mu 
się, kiedy śmiał się bezgłośnie 
z czegoś, co wyglądało na 
wspaniały, jemu tylko znany 
kawał. Wyrównał zaraz wargi, 
fałdy różowego ciała 
znieruchomiały i zaczął 
nieznacznie przesuwać się z 
powrotem do drzwi. 
  Poszedłem za nim i zatrzymałem 
się przy wielkim, rzeźbionym 






biurku z czarnego dębu, które 
statecznie stało pod oknem. Na 
nim, poza dwoma telefonami i 
srebrną tacką na pióra, leżało 
kilka tekturowych teczek 
zaopatrzonych w jasnoniebieskie 
samoprzylepne nalepki z 
napisami: "Arapaho", "Cherokee", 
"Sioux", "Navajo" i "Mohawk". 
  Oddzielnie leżała jeszcze 
jedna teczka z napisem 
"Majowie". Machinalnie 
wyciągnąłem rękę, żeby ją 
otworzyć, nigdy bowiem nie 
słyszałem o takim szczepie. 
Pulchne palce wuja George'a 
zdecydowanie spoczęły na teczce, 
przytrzymując ją zamkniętą. 
  - Dopiero co zacząłem ten lud 
- powiedział tonem przeprosin. - 
I nie ma w niej jeszcze nic do 
oglądania. 
  - Nigdy nie słyszałem o takim 
szczepie. 
  - Byli to Indianie z Ameryki 
Środkowej, nie Północnej - 
wyjaśnił uprzejmie. - Zajmowali 
się astronomią i matematyką. 
Wysoce cywilizowani. Okazali się 
fascynujący. Odkryli, że guma 
się odbija, i robili z niej 
piłki na długo przedtem, zanim 
je wynalazła Europa. W tej 
chwili badam ich wojny. Próbuję 
dojść, co robili z jeńcami 
wojennymi. Na kilku swoich 
freskach przedstawili jeńców 
błagających o litość. - Urwał, 
oczy trzymał utkwione we mnie, 
oceniał mnie. - Nie pomógłby mi 
pan uporządkować zebranych do 
tej pory materiałów? 
  - Hm... ja... ja... - 
zacząłem. 
  Policzki wuja George'a znów 
się zatrzęsły. 
  - Nie liczyłem na to - wycofał 
się. - Bez wątpienia wolałby pan 
raczej zabrać Kate na 
przejażdżkę. 
  Było to darem z nieba, 
ponieważ właśnie się 
zastanawiałem, jak na taką 
propozycję zareaguje ciocia Deb. 
Tak więc o trzeciej szliśmy 






razem z Kate za dom, do 
olbrzymiego garażu, mając 
niechętne przyzwolenie cioci Deb 
na nieobecność w porze 
podwieczorku. 
  - Pamiętasz, jak ci mówiłem 
tydzień temu, kiedy tańczyliśmy, 
o tym, jak zginął Bill Davidson? 
- zapytałem lekkim tonem, 
pomagając Kate otworzyć drzwi od 
garażu. 
  - Jak bym mogła zapomnieć? 
  - Czy przypadkiem nie 
wspominałaś o tym komu na drugi 
dzień rano? Nie było żadnego 
powodu, dlaczego nie miałabyś... 
ale bardzo bym chciał wiedzieć, 
czy wspominałaś. 
  - Zmarszczyła nos. 
  - Naprawdę nie pamiętam, ale 
myślę, że nie. Tylko cioci i 
wujowi George'owi oczywiście, 
przy śniadaniu. Nikt inny mi nie 
przychodzi na myśl. Ale nie 
sądzę, żeby to był jakiś sekret, 
prawda? - jej głos uniósł się na 
końcu pytająco. 
  - Nie - uspokoiłem ją i 
zamknąłem drzwi. - Co robił wuj 
George, zanim się wycofał z 
interesów i zajął antropologią? 
  - Wycofał z interesów? - 
powtórzyła. - To tylko jeden z 
jego dowcipów. Wycofał się chyba 
gdzieś tak około trzydziestki, 
jak tylko odziedziczył po ojcu 
zawrotne prywatne dochody. Od 
wieków mniej więcej co trzy 
lata wyruszał z ciotką w świat i 
zbierał te swoje odrażające 
eksponaty, które ci pokazywał w 
gabinecie. Co o nich myślisz? 
  Nie mogłem powstrzymać wyrazu 
niesmaku, a Kate roześmiała się 
i powiedziała: 
  - Myślę właśnie to samo, ale 
staram się, żeby się o tym nie 
dowiedział. Jest taki do nich 
przywiązany. 
  Garaż był przerobiony ze 
stodoły. Było w nim mnóstwo 
miejsca dla czterech ustawionych 
rzędem samochodów: daimlera, 
nowego kremowego kabrioletu, 
mojego lotusa i stojącego w 






pewnym oddaleniu towarzyskiego 
wyrzutka, starej, czarnej, 
ośmiokonnej limuzyny. Wszystkie, 
łącznie z moim, lśniły od 
czystości. Culbertson był 
skrupulatny. 
  - Używamy tego starego wozu na 
zakupy w miasteczku i takie tam 
- wyjaśniła Kate. - To kremowe 
cudo to mój. Wuj George 
podarował mi go rok temu, kiedy 
wróciłam ze Szwajcarii. Czy nie 
jest zachwycający? 
  Pogłaskała go z miłością. 
  - Nie możemy jechać twoim 
zamiast mojego? - spytałem. - 
Bardzo bym chciał, jeśli nie 
masz nic przeciw temu. 
  Ucieszyła się. Opuściła dach, 
owiązała głowę niebieskim 
jedwabnym szalem i wyprowadziła 
wóz w słońce, na podjazd i drogę 
do miasteczka. 
  - Dokąd jedziemy? - zapytała. 
  - Ja bym chciał do Steyning. 
  - Dziwne sobie wybrałeś 
miejsce - stwierdziła. - Co byś 
powiedział na przejażdżkę nad 
morze? 
  - Chcę tam wpaść do farmera z 
Washington, koło Steyning, 
zapytać o jego przyczepę do 
przewozu koni - wyjaśniłem i 
opowiedziałem Kate, jak paru 
facetów z przyczepy dosyć 
bezceremonialnie kazało mi 
zaprzestać pytań na temat 
śmierci Billa. 
  - Przyczepa należała do tego 
farmera z Washington - 
zakończyłem. - Chcę go zapytać, 
kto ją wynajmował w zeszłą 
sobotę. 
  - Wielki Boże! - powiedziała 
Kate. - Ładna historia - i 
trochę przyspieszyła. Odwróciłem 
się na siedzeniu i rozkoszowałem 
jej widokiem. Piękny profil, 
niebieski szal trzepoczący na 
wietrze, na czole rozwiany 
kosmyk włosów, który wymknął się 
spod szala, łuk wiśniowych ust. 
Była zabójcza. 
  Do Washington mieliśmy 
dziesięć mil. Wjechaliśmy do wsi 






i stanęli, a ja zapytałem dzieci 
wracające ze szkółki 
niedzielnej, gdzie mieszka 
farmer Lawson. 
  - Tam - powiedziała najwyższa 
z dziewczynek, wskazując palcem. 
  "TAm" okazało się zasobną, 
fachowo urządzoną farmą ze 
starym, przysadzistym domem. Za 
nim wznosiła się olbrzymia, nowa 
holenderska stodoła. Kate 
wjechała na podwórze i 
zatrzymała wóz. Obeszliśmy 
naokoło i przez furtkę do ogrodu 
wyszliśmy przed front domu. 
Niedzielne popołudnie nie było 
dobrą porą na odwiedziny u 
farmera, zażywającego z 
pewnością swojej jedynej 
beztroskiej drzemki w tygodniu, 
ale nic na to nie mogliśmy 
poradzić. 
  Zadzwoniliśmy do drzwi, które 
po dłuższej chwili się 
otworzyły. Pytająco spojrzał na 
nas młody z wyglądu, przystojny 
mężczyzna z gazetą w ręce. 
  - Przepraszam, czy mógłbym 
mówić z panem Lawsonem? - 
zapytałem. 
  - Ja jestem Lawson - 
powiedział. Jeszcze raz ziewnął. 
  Powiedziałem, że wiem, że ma 
do wynajęcia przyczepę do 
przewozu koni. Obejrzał nas, 
pocierając nos kciukiem. 
Wreszcie odpowiedział: 
  - Jest bardzo stara. I zależy, 
kiedy pan jej potrzebuje. 
  - Myśli pan, że mógłbym ją 
zobaczyć? 
  - Tak - odpowiedział. - 
Zaczekajcie chwilę. - Wszedł do 
domu i dosłyszeliśmy, jak woła, 
a dziewczęcy głos mu odpowiada. 
Teraz wrócił bez gazety. 
  - Stoi tam, za domem - 
powiedział i poszedł przodem. 
  Przyczepa stała na dworze, 
osłonięta tylko sianem 
spiętrzonym w stodole. A$p$x 
708. Moja stara znajoma. 
  Powiedziałem Lawsonowi, że w 
gruncie rzeczy nie chcę jej 
wynajmować, chciałem się tylko 






dowiedzieć, kto ją wynajął osiem 
dni temu. A ponieważ uznał to 
pytanie za zdecydowanie dziwne i 
zdradzał oznaki, że chce się nas 
bez zwłoki pozbyć, powiedziałem 
mu, dlaczego o to pytam. 
  - To nie mogła być moja 
przyczepa - oświadczył od razu. 
  - Ale była. 
  - Nikomu jej nie wynajmowałem 
osiem dni temu. Stała tu przez 
cały dzień. 
  - Była w Maidenhead - 
twierdziłem uparcie. 
  Popatrzył na mnie przez całe 
pół minuty, wreszcie powiedział: 
  - Jeżeli pan ma rację, to 
wzięto ją bez mojej wiedzy. W 
zeszły weekend nie było mnie w 
domu z całą rodziną. Byliśmy w 
Londynie. 
  - Ile osób mogło wiedzieć, że 
was nie będzie? 
  - Roześmiał się. 
  - Około dwunastu milionów, 
zdaje się. W piątek wieczorem 
występowaliśmy w jednym z tych 
rodzinnych quizów w telewizji. 
Żona, najstarszy syn, córka i 
ja. Młodszego nie dopuścili, bo 
ma dopiero dziesięć lat. Był 
wściekły. Podczas programu żona 
powiedziała, że w sobotę wszyscy 
idziemy do zoo, a w niedzielę do 
Tower. I wracaliśmy do domu 
dopiero w poniedziałek. 
  Westchnąłem. 
  - A na jak długo wcześniej 
wiedział pan, że jedzie pan na 
ten quiz? 
  - Na parę tygodni. Wszystko 
było w miejscowej prasie, że 
jedziemy. Rzeczywiście, trochę 
się tym niepokoiłem. Niedobrze, 
jak każdy tramp w okolicy wie, 
że człowieka nie będzie w domu. 
Oczywiście kręcą się tu moi 
parobcy, ale to nie to samo. 
  - Mógłby ich pan spytać, czy 
nie widzieli, żeby ktoś sobie 
pożyczał pańską przyczepę? 
  - Chyba tak. Zbliża się pora 
dojenia, zaraz tu będą. Ale 
wciąż myślę, że pan pomylił 
numer rejestracyjny. 






  - A ma pan gniadego fulblota? 
- zapytałem. - Z gwiazdką na 
czole, jednym uchem oklapłym i 
rzadkim ogonem? 
  Jego sceptycyzm nagle zniknął. 
  - Owszem, mam - przyświadczył. 
- Stoi w stajni. 
  - Przecież pańscy ludzie 
musieli zauważyć, że go nie ma, 
kiedy szli go wieczorem nakarmić? 
  - Brat mieszka jakąś milę 
stąd, pożycza go, kiedy chce. 
Moi ludzie mogli przypuszczać, 
że to on go wziął. Zapytam ich. 
  - A czy może ich pan 
jednocześnie zapytać, czy nie 
znaleźli w boksie krawata? - 
poprosiłem. - Zgubiłem go tam, a 
jestem do niego dosyć 
przywiązany. Dam dziesięć 
szylingów, żeby go mieć z 
powrotem. 
  - Zapytam - obiecał Lawson. - 
Proszę wejść do domu i zaczekać. 
  Wprowadził nas od tyłu, przez 
wyłożoną kamiennymi płytami sień 
do przytulnie pospolitej 
bawialni i tam zostawił. Z 
daleka dochodziły głosy jego 
żony i dzieci i brzęk filiżanek. 
Na stole leżała na pół już 
ułożona łamigłówka, po podłodze 
snuły się tory dziecinnej 
kolejki. 
  Wreszcie wrócił. 
  - Bardzo mi przykro - 
powiedział - parobcy myśleli, że 
koń jest u brata, a żaden z nich 
nie zauważył zniknięcia 
przyczepy. Mówią też, że nie 
znaleźli pańskiego krawata. 
Ślepi jak krety, chyba że to im 
coś zginie. 
  Mimo to podziękowałem mu za 
fatygę, a on poprosił, żebym mu 
dał znać, jeżeli się dowiem, kto 
brał przyczepę. 
  Kate i ja odjechaliśmy w 
stronę morza. 
  - Niewiele można się 
spodziewać po tych 
poszukiwaniach - powiedziała. - 
Nie sądzisz? Byle kto mógł sobie 
pożyczyć jego przyczepę. 
  - Musiał to być ktoś, kto 






wiedział, że ona tam stoi - 
zauważyłem. - Myślę, że w ogóle 
wpadli na ten pomysł dlatego, że 
tak łatwo można ją było zabrać. 
Gdyby nie to, że wiedzieli, że 
bez trudu ją sobie pożyczą, 
przekazaliby mi to ostrzeżenie w 
inny sposób. Śmiem sądzić, że 
któryś z jego kowbojów więcej 
wie, niż mówi. Dostał pewnie 
dychę, żeby przymknąć oczy, a ze 
względów folklorystycznych 
dorzucił jeszcze konia. 
Naturalnie nie będzie się 
spieszył z opowiadaniem tego 
dzisiaj Lawsonowi. 
  - Nieważne - orzekła lekko 
Kate. - Może rzeczywiście ten 
farmer nie ma z tym nic 
wspólnego. Byłoby to raczej 
niesamowite, gdyby się okazało, 
że on jest hersztem bandy. Wtedy 
byś pewno dostał pistoletem w 
ucho i znalazł się w morzu w 
worku z cementem, a mnie by 
porzucono związaną na szynach 
przed pędzącym pociągiem. 
  Roześmiałem się. 
  - Gdybym podejrzewał, że 
mógłby być ewentualnym hersztem 
bandy, to bym cię tam nie 
zabierał. 
  - Rzuciła mi spojrzenie. 
  - Uważaj - powiedziała - bo 
staniesz się taką miłą nianią 
jak wuj George. Chroni ciocię 
Deb przed najmniejszą niewygodą, 
nie mówiąc już o 
niebezpieczeństwie. To chyba 
dlatego ciocia jest zupełnie 
oderwana od dzisiejszego życia. 
  - Więc nie uważasz, że trzeba 
unikać niebezpieczeństwa? 
  - Oczywiście że nie. Chciałam 
powiedzieć, że jeżeli trzeba coś 
zrobić, to do diabła z 
niebezpieczeństwem! - 
Lekceważąco machnęła prawą ręką, 
aby zilustrować ten beztroski 
punkt widzenia, a za nami 
odezwał się energiczny klakson 
jakiegoś samochodu. Przemknął w 
nim mężczyzna gromiąc Kate 
wzrokiem za jej niezamierzony 
sygnał. Roześmiała się. 






  Skręciła w stronę morza w 
Worthing i pojechała nadbrzeżną 
drogą na wschód. Zapach soli i 
wodorostów był silny i 
orzeźwiający. Minęliśmy całe 
akry nowych bungalowów za 
Worthing, baseny portowe i 
siłownie Shoreham, Southwick i 
Portslade, stateczne fasady 
Hove, aż wreszcie znaleźliśmy 
się przy długiej promenadzie w 
Brighton. Kate zręcznie skręciła 
na jakiś placyk w mieście i 
zatrzymała wóz. 
  - Chodźmy nad morze - 
powiedziała. - Uwielbiam je. 
  Przeszliśmy przez drogę, 
zeszli po kilku schodkach i 
przebrnęli przez nasyp żwiru na 
piasek. Kate zdjęła pantofle i 
wysypała z nich drobne kamyki. 
Słońce przygrzewało, był odpływ. 
Przeszliśmy brzegiem plaży około 
mili, przeskakując przez 
nadbiegające fale, a potem 
wróciliśmy. Było to cudowne 
popołudnie. 
  Dopiero kiedy trzymając się za 
ręce szliśmy spacerkiem w stronę 
jej wozu, zauważyłem, że 
zaparkowała ledwie sto jardów od 
hotelu "Pavilion Plaza", do 
którego przed dziesięcioma 
dniami podwoziłem z Plumpton 
Clifforda Tudora. 
  I jak na zaklęcie zjawił się 
Tudor. Olbrzymi mężczyzna stał 
na stopniach hotelu i rozmawiał 
z portierem w uniformie. Nawet z 
daleka trudno było nie poznać go 
po tym wzroście, ciemnej cerze i 
zadęciu, z jakim trzymał głowę. 
Przyjrzałem mu się leniwie. 
  Chwilę przedtem, zanim 
doszliśmy do wozu Kate, z tyłu 
nadjechała taksówka, minęła nas 
i zajechała przed "Pavilin 
Plaza". Była czarna z żółtą 
tarczą na drzwiach i tym razem 
znalazła się tak blisko, że 
odczytałem nazwę firmy: 
Marconi_Taxi. Szybko spojrzałem 
na kierowcę i w przejeździe 
zobaczyłem jego profil. Miał 
duży nos i cofnięty podbródek, i 






nigdy dotychczas go nie 
widziałem. 
  Clifford Tudor powiedział parę 
ostatnich słów do portiera, 
przemierzył chodnik i wsiadł do 
taksówki, nie zatrzymując się, 
żeby powiedzieć kierowcy, dokąd 
ma jechać. Taksówka ruszyła bez 
zwłoki. 
  - Komu się przyglądasz? - 
spytała Kate, kiedy tak staliśmy 
przy jej wozie. 
  - O, nic takiego - 
odpowiedziałem. - Powiem ci, 
jeżeli zechcesz pójść na herbatę 
do hotelu "Pavilion Plaza". 
  - To nudna dziura - zauważyła. 
- Ma aprobatę cioci Deb. 
  - Wciąż szukam tropu - 
wyjaśniłem. 
  - W takim razie w porządku. 
Lupę i psa gończego masz gotowe? 
  Weszliśmy do hotelu. Kate 
powiedziała, że idzie się 
przeczesać. Pod jej nieobecność 
spytałem dziewczynę w recepcji, 
czy nie wie, gdzie mógłbym 
znaleźć Clifforda Tudora. 
Zatrzepotała w moją stronę 
rzęsami i odpowiedziała z 
zachęcającym uśmiechem. 
  - Obawiam się, że właśnie się 
pan z nim minął. - 
- Pojechał do domu. 
  - Często tu bywa? 
  Spojrzała na mnie ze 
zdziwieniem. 
  - Myślałam, że pan wie. Jest w 
radzie nadzorczej. To jeden z 
udziałowców. Właściwie - dodała 
z niezwykłą otwartością - jest 
prawie właścicielem i więcej ma 
tu do powiedzenia niż kierownik. 
  Z jej głosu i zachowania widać 
było jasno, że bez zastrzeżeń 
akceptuje pana Tudora. 
  - Czy ma samochód? - spytałem. 
  Było to bardzo dziwne pytanie, 
ale dziewczyna paplała dalej bez 
wahania:
  - Tak, ma piękny samochód, 
duży, z długą maską i mnóstwem 
chromu. Prawdziwa klasa. Ale go 
nie używa, oczywiście. On na 
ogół jeździ taksówkami. O, 






właśnie przed chwilą dzwoniłam 
po jedną z tych radio_taxi dla 
niego. Szalenie są przydatne. 
Dzwoni się do ich biura, stamtąd 
przekazują zamówienie 
najbliższej taksówce i ani się 
człowiek obejrzy, jak zajeżdża. 
Wszyscy goście z nich korzystają:
  - Mavis! 
  Gadatliwa dziewczyna urwała w 
pół zdania i rozejrzała się z 
miną winowajczyni. Do recepcji 
weszła surowa dziewczyna pod 
trzydziestkę. 
  - Dziękuję ci za zastępstwo, 
Mavis. Już możesz iść - 
powiedziała. 
  Mavis uśmiechnęła się do mnie 
zalotnie i zniknęła. 
  - Więc czym mogę panu służyć? 
- Ta była wystarczająco 
grzeczna, ale nie w tym typie, 
który plotkuje o pracodawcach. 
  - Hm... czy możemy tu zjeść 
podwieczorek? 
  Spojrzała na zegar. 
  - Na podwieczorek trochę za 
późno, ale proszę wejść do sali 
klubowej, a kelner zajmie się 
państwem. 
  Kate z niechęcią oglądała 
kanapki z rybną pastą, które w 
rezultacie pojawiły się przed 
nami. 
  - Przypuszczam, że należy to 
do ryzyka związanego z pracą 
detektywa - oświadczyła próbując 
kęs. - Czego się dowiedziałeś, o 
czym? 
  Wyjaśniłem, że nie jestem 
całkiem pewny, ale interesuje 
mnie wszystko, co ma bodaj 
najmniejszy związek z taksówkami 
z żółtą tarczą i z Billem 
Davidsonem, a Clifford Tudor ma 
z nimi związek na pewno. 
  - Nic zapewne z tego nie 
wynika - orzekła Kate kończąc 
kanapkę, ale rezygnując z 
drugiej. 
  Westchnąłem. 
  - I ja tak myślę.  
  - Więc co teraz? 
  - Gdybym mógł się dowiedzieć, 
kto jest właścicielem tych 






taksówek...
  - Zadzwońmy do nich i 
zapytajmy - powiedziała wstając. 
Poszła pierwsza do telefonu i 
odszukała numer w książce. - Ja 
to zrobię - oświadczyła. - 
Powiem, że chcę złożyć skargę i 
pragnę napisać do samego 
właściciela. 
  Połączyła się z biurem 
taksówek i odegrała znakomite 
przedstawienie, żądając nazwisk 
i adresów właścicieli, 
dyrektorów i prawników firmy. 
Wreszcie odłożyła słuchawkę i 
spojrzała na mnie z niesmakiem. 
  - Nie chcieli nic powiedzieć - 
stwierdziła. - Ten człowiek 
naprawdę miał cierpliwość, muszę 
przyznać. Nie zrażał się, choć 
rzeczywiście byłam niegrzeczna. 
Ale powtarzał tylko: "Proszę do 
nas napisać i podać swoją skargę 
ze szczegółami, a dokładnie ją 
rozpatrzymy". Powiedział, że 
firma nie ma zwyczaju podawać 
nazwisk właścicieli i on nie 
jest do tego upoważniony. Nie 
ustąpił ani na krok. 
  - Nie szkodzi. To była dobra 
próba. Właściwie nie liczyłem na 
to, że powiedzą. Ale to mi 
przywodzi na myśl...
  Zadzwoniłem na posterunek w 
Maidenhead i spytałem o 
inspektora Lodge'a. Powiedziano 
mi, że nie ma dziś służby. Może 
chciałbym coś mu przekazać? 
Chciałem. Powiedziałem: 
  - Mówi Alan York. Czy nie 
zechciałby pan poprosić 
inspektora Lodge'a, żeby 
sprawdził, kto jest właścicielem 
czy też szefem firmy 
Marconi_taxi w Brighton? Będzie 
wiedział, o co chodzi. 
  Głos w Maidenhead obiecał, że 
przekaże moją prośbę 
inspektorowi jutro rano, ale nie 
może mnie zapewnić, czy 
inspektor odpowie na moje 
pytanie. Uprzejmy oficjalny 
żargon. Podziękowałem i 
powiesiłem słuchawkę. 
  Kate stała w kabinie 






telefinicznej tuż przy mnie. 
Używała perfum o jakimś 
delikatnym kwiatowym zapachu, 
tak lekkim, że ledwie się go 
wyczuwało. Leciutko ją 
pocałowałem. Jej wargi były 
miękkie, suche i słodkie. 
Położyła mi dłonie na ramionach, 
spojrzała w oczy i uśmiechnęła 
się. Pocałowałem ją jeszcze raz. 
  Jakiś mężczyzna otworzył drzwi 
kabiny. Roześmiał się na nasz 
widok. 
  - Bardzo państwa 
przepraszam... chcę zadzwonić. 
  Wyszliśmy z kabiny zmieszani. 
  - Spojrzałem na zegarek. Było 
blisko pół do siódmej. 
  - O której spodzewa się nas z 
powrotem ciocia Deb? 
  - Obiad jest o ósmej. Do tej 
pory mamy czas - odpowiedziała 
Kate. - Przejdźmy się przez Lane 
po antykwariatach. 
  Ruszyliśmy powoli bocznymi 
uliczkami Brighton, zatrzymując 
się przed każdym jasno 
oświetlonym oknem wystawowym i 
podziwiając leżące tam towary. 
Raz czy dwa zatrzymaliśmy się 
też w zakątkach zasnutych 
gęstniejącym zmierzchem, żeby 
kontynuować to, co przerwaliśmy 
w kabinie telefonicznej. 
Pocałunki Kate były słodkie i 
dziewicze. Nie miała 
doświadczenia w miłości i choć 
parę razy jej ciało zadrżało w 
moich ramionach, w jej reakcji 
nie było namiętności ani 
pragnienia. 
  Na końcu jednej z uliczek, 
kiedy zastanawialiśmy się, czy 
iść dalej, nagle zapaliły się za 
nami światła. Odwróciliśmy się. 
Właściciel "Błękitnej Kaczki" 
otwierał lokal na wieczór. Bar 
wyglądał przytulnie. 
  - Może byśmy wpadli coś łyknąć 
przed powrotem? - zaproponowałem. 
  - Cudownie - zgodziła się Kate. 
  I tak to przypadkowo i 
lekkomyślnie zrobiliśmy 
decydujący krok w swoich 
popołudniowych poszukiwaniach. 






  Weszliśmy do "Błękitnej 
Kaczki". 

  9

  Kontuar obity był wielkim 
arkuszem lśniącej miedzi. Kurki 
od piwa błyszczały. Szklanki 
migotały. Była to czysta, miła 
salka, przytulnie oświetlona, z 
oryginalnymi, przedstawiającymi 
rybackie wioski olejami 
rozwieszonymi po ścianach. 
  Oboje z Kate oparliśmy się o 
bar i wdaliśmy się z barmanem w 
dyskusję na temat gatunków 
sherry. Wyglądał na wojskowego 
około pięćdziesiątki i miał 
sterczące, wywoskowane na 
końcach wąsy. Oceniłem go na 
starszego sierżanta na 
emeryturze. Ale znał swój zawód 
i sherry, jaką nam polecił, 
okazała się znakomita. Byliśmy 
jego pierwszymi dziś klientami, 
staliśmy i gawędzili. Zachowywał 
się przyjaźnie, jak wszyscy 
dobrzy barmani, ale gdzieś pod 
tym wyczułem wyraźny niepokój. 
Coś jak uniesione nozdrza gazeli 
węszącej niebezpieczeństwo, 
niespokojnej, mimo że wszystko 
jest na pozór w porządku. Nie 
przywiązywałem jednak do tego 
zbytniej wagi, pomyślałem 
bowiem, jak się okazało 
niesłusznie, że jego kłopoty 
mnie nie dotyczą. 
  Wszedł jeszcze jeden mężczyzna 
z dziewczyną, toteż Kate i ja 
odwróciliśmy się, żeby przenieść 
swoje drinki do jednego ze 
stolików. Właśnie wtedy Kate się 
potknęła, potrąciła szklaneczką 
o kant baru i zbiła ją. Ostre 
szkło skaleczyło ją w rękę, 
która zaczęła silnie krwawić. 
  Barman przywołał żonę, 
chudą kobietkę z tlenionymi 
włosami. Zobaczyła krew płynącą 
Kate z dłoni i wykrzyknęła z 
troską: 
  - Niech pani wejdzie i włoży 
rękę pod wodę. To zatamuje krew. 
Proszę uważać, niech pani nie 






poplami swojego pięknego 
płaszcza! 
  Uniosła klapę w barze, żeby 
nas przepuścić, i wprowadziła 
nas do kuchni, równie 
nieskazitelnej jak bar. Na stole 
leżały kromki chleba, masło, 
wędliny i pokrojone jarzyny. 
Przerwaliśmy jej przygotowywanie 
kanapek dla wieczornych 
klientów. Podeszła do zlewu, 
odkręciła kran i kazała Kate 
włożyć rękę pod bieżącą wodę. 
Zatrzymałem się w drzwiach i 
przyglądałem się. 
  - Przepraszam za cały ten 
kłopot - powiedziała Kate, 
podczas gdy krew skapywała do 
zlewu. - To naprawdę niewielkie 
skaleczenie. Tyle że strasznie 
krwawi. 
  - Żaden kłopot, kochanie - 
uspokajała ją żona barmana. - 
Poszukam dla pani bandaża. 
  Wysunęła szufladę, żeby go 
znaleźć, uśmiechając się 
uspokajająco do Kate. 
  Ruszyłem od drzwi, żeby bliżej 
przyjrzeć się szkodzie. W tej 
samej chwili usłyszałem 
morderczo groźne warczenie i z 
pudła przy lodówce wyłonił się 
czarny owczarek niemiecki. Żółte 
oczy wlepił we mnie, pysk miał 
lekko otwarty, z odciągniętą 
górną wargą i rozwartymi ostrymi 
jak brzytwa zębami. Na szyi miał 
obrożę, ale nie był uwiązany. Z 
głębi gardzieli znowu wydobyło 
się warczenie. 
  Znieruchomiałem na środku 
kuchni. 
  Żona barmana wyjęła zza 
kredensu gruby kij i zbliżyła 
się do psa. Wyglądała na 
wzburzoną. 
  - Leżeć, Książę, leżeć! - 
wskazała kijem na pudło. Pies po 
chwili wahania wrócił na miejsce 
i usiadł wyprostowany, wciąż 
patrząc na mnie z najwyższą 
wrogością. Nie ruszałem się. 
  - Bardzo pana przepraszam. On 
nie lubi obcych mężczyzn. Widzi 
pan, to bardzo dobry pies 






obronny. Już nic panu nie zrobi, 
póki ja tu jestem. - Położyła 
kij na kredensie i podeszła do 
Kate z watą, środkiem 
dezynfekcyjnym i bandażem. 
  Zrobiłem krok w stronę Kate. 
Na grzbiecie psa zadrgały 
mięśnie, ale został w pudle. 
Dokończyłem swojej podróży do 
zlewu. Krwawienie niemal ustało 
i, tak jak Kate mówiła, 
skaleczenie było niewielkie. 
Żona barmana osuszyła je watką 
umaczaną w środku dezynfekcyjnym 
i owinęła kawałkiem bandaża z 
gazy. 
  Oparłem się o stół do 
zmywania, patrząc na psa i na 
gruby kij i wspominając 
wewnętrzne zdenerwowanie 
barmana. Wszystko to się 
sumowało. 
  Obrona. 
  Obrona przeciw czemu? Obrona 
przeciw ochronie, usłużnie 
podpowiedział mi umysł, jak 
refren. Barmanowi próbowano 
narzucić płatną ochronę. Płać 
albo ci rozwalimy bar... albo 
ciebie... albo twoją żonę. Tylko 
że ten właśnie barman, 
niezależnie od tego, czy miałem 
rację co do jego wojskowej 
przeszłości, wyglądał na tyle 
twardo, że mógł się 
przeciwstawić tego rodzaju 
szantażowi. Inkasenci ochrony 
mieli się spotkać albo już się 
spotkali z prawdziwie morderczym 
owczarkiem. Wygląda na to, że 
sami będą potrzebowali ochrony. 
  Barman wsunął głowę przez 
drzwi. 
  - W porządku? - spytał. 
  - Wszystko dobrze, dziękuję 
bardzo - zapewniła go Kate. 
  - Podziwiam pańskiego psa - 
powiedziałem. 
  Barman zrobił krok do kuchni. 
Książę po raz pierwszy odwrócił 
łeb ode mnie i spojrzał na 
swojego pana. 
  - Wspaniały pies - potwierdził. 
  Nagle nie wiadomo skąd 
zaświtała mi w głowie pewna 






myśl. Ostatecznie nie mogło być 
zbyt wiele gangów w  Brighton, a 
kilka razy już się 
zastanawiałem, dlaczego firma 
taksówkowa miałaby zatrudniać 
bandytów i staczać całe bitwy. 
Powiedziałem więc z godnym 
pożałowania brakiem ostrożności: 
  - Marconi_taxi. 
  Zawodowo uprzejmy uśmiech 
barmana zniknął, a on sam 
spojrzał na mnie nagle z 
przerażającą, ostrą nienawiścią. 
Ujął ciężką lagę z kredensu i 
podniósł ją, zamierzając się na 
mnie. Jednym płynnym ruchem pies 
wyleciał z pudła i przysiadł, 
gotów do skoku, kładąc uszy po 
sobie i obnażając zęby. Trafiłem 
w dziesiątkę. 
  Na ratunek pośpieszyła mi 
Kate. Podeszła do mnie i 
powiedziała bez śladu 
przestrachu: 
  - Na litość boską, tylko niech 
go pan za mocno nie bije, bo 
ciocia Deb oczekuje nas z 
pieczonym jagnięciem i 
kartofelkami mniej więcej za pół 
godziny i nie daruje nam, jak 
nie będziemy na czas co do 
minuty. 
  Ten zdumiewający potok słów 
sprawił, że barman zatrzymał 
się, niezdecydowany, na tyle 
długo, żebym mógł wtrącić:
  - Nie należę do nich. Jestem 
przeciw nim. Bądź pan tak dobry 
i odłóż ten kij, i powiedz 
Księciu, że jego kły są 
niepotrzebne. 
  Barman opuścił kij, ale 
Księcia zostawił na miejscu, o 
cztery stopy przede mną, na 
straży. 
  - W co myśmy się tu wpakowali? 
- zapytała mnie Kate. Bandaż 
wlókł się za nią i krew znowu 
zaczęła przesiąkać. Machinalnie 
okręciła go do końca i zatknęła 
brzeg. 
  - Zdaje się, że chodzi o 
ochronę? - zwróciłem się do 
barmana. - Z tymi taksówkami 
zgadywałem w ciemno. Domyśliłem 






się, po co panu potrzebny taki 
dobry obronny pies, a o tych 
taksówkach myślę nie od dziś. Te 
dwie rzeczy po prostu pasowały, 
to wszystko. 
  - On jakiś tydzień temu 
oberwał trochę od paru kierowców 
z Marconi_taxi - wyjaśniła Kate 
żonie barmana tonem grzecznej 
rozmowy. - Więc trudno, żebyście 
państwo oczekiwali, że będzie na 
ten temat mówił rozsądnie. 
  Barman obrzucił nas długim 
spojrzeniem. Potem podszedł do 
psa, objął go za szyję i 
podrapał. Złe żółte oczy się 
przymknęły, rozluźniły się wargi 
nad ostrymi zębami i pies z 
oddaniem przywarł do nóg swojego 
pana. Barman poklepał go po 
zadzie i odesłał do pudła. 
  - Dobry pies, Książę - 
powiedział z domieszką ironii. - 
No cóż, nie możemy zostawić baru 
bez obsługi. Sue, kochanie, niee 
zadbałabyś o klientów? Ja bym 
porozmawiał z tymi młodymi. 
  - Kanapki jeszcze nie zrobione 
- zaprotestowała Sue. 
  - Ja je zrobię - zaofiarowała 
się pogodnie Kate. - I miejmy 
nadzieję, że ich za bardzo nie 
pokrwawię. 
  Ujęła nóż i zaczęła smarować 
chleb masłem. Wyglądało na to, 
że barmanowi i jego żonie 
trudniej sobie poradzić z Kate 
niż z taksówkarzami, ale po 
chwili wahania żona wyszła do 
baru. 
  - Słucham pana - powiedział 
barman. 
  Przedstawiłem mu w zarysie 
historię śmierci Billa i swój 
bliski kontakt z taksówkarzami z 
przyczepy do przewozu koni. 
Powiedziałem: 
  - Gdybym mógł dojść, kto stoi 
za tymi Marconi, pewno bym dotarł 
do faceta, który zorganizował 
wypadek majora Davidsona. 
  - Tak, to jasne - 
przyświadczył. - Życzę panu 
więcej szczęścia, niż sam go 
miałem. Szukanie, kto jest 






właścicielem firmy Marconi, to 
jak walenie głową w mur. Ślepa 
uliczka. Ale powiem panu 
wszystko, co wiem. Im więcej 
ludzi się na nich namierzy, tym 
szybciej się drani zlikwiduje. 
  Sięgnął i wziął dwie kanapki. 
Jedną podał mnie, drugą ugryzł 
sam. 
  - Nie zapomnij zostawić 
miejsca na pieczone jagnię - 
ostrzegła Kate widząc, że jem. 
Spojrzała na zegarek. - O, Boże, 
strasznie się spóźnimy na obiad, 
a nie znoszę denerwowania cioci 
Deb. 
  Ale dalej spokojnie smarowała 
chleb masłem. 
  - Kupiłem tę "Błękitną Kaczkę" 
osiemnaście miesięcy temu - 
powiedział barman. - Kiedy 
odszedłem do cywila. 
  - Starszy sierżant? - 
mruknąłem. 
  - Pułkowy - wyjaśnił z 
uzasadnioną dumą. - Nazywam się 
Thomkins. Cóż, kupiłem tę 
"Błękitną Kaczkę" za 
oszczędności i odprawę, a i tak 
była tania. Za tania. Powinienem 
się był domyślić, że coś tu 
śmierdzi. Nie minęło trzy 
tygodnie, jakeśmy tu osiedli i 
zaczęli robić niezłe pieniądze, 
a tu pewnego wieczora przychodzi 
jeden facet i bezczelnie mi 
mówi, że jak nie będziemy 
płacili jak ten przed nami, 
będzie źle. Złapał sześć 
szklanek z baru i o ziemię. 
Powiada, że chce pół setki 
tygodniowo. Ba, co pan na to? 
Pięćdziesiąt funtów! Nic 
dziwnego, że ten przede mną 
chciał się wycofać. Potem się 
dowiedziałem, że od miesięcy 
próbował sprzedać ten bar, ale 
wszyscy miejscowi zwęszyli 
kłopoty i zostawili to dla 
takich tępaków jak ja, prosto z 
wojska i na tyle zielonych, żeby 
w to wskoczyć z butami. 
  Barman Thomkins żuł kanapkę i 
namyślał się. 
  - No, to mu kazałem spływać. I 






na drugi dzień wieczorem 
przyszedł jeszcze chyba z 
pięcioma, i rozwalili mi bar w 
drobny mak. Ogłuszyli mnie moją 
własną butelką, a żonę zamknęli 
na stryszku. Wtedy potłukli 
wszystkie butelki, wszystkie 
szklanki i połamali wszystkie 
krzesła. Kiedy się ocknąłem, 
leżałem na podłodze w tym 
bałaganie, a oni kołem stali 
nade mną. Powiadają, że to tylko 
próbka. Jak nie będę bulił pół 
setki tygodniowo, wrócą, żeby mi 
potłuc wszystkie butelki w 
składzie i wszystkie wina w 
piwnicy. Potem, powiadają, kolej 
na twoją żonę. 
  Minę miał wściekłą, kiedy to 
opowiadał. 
  - Co dalej? - spytałem. 
  - Co, u diabła, po tych 
wszystkich Niemcach i Japońcach 
nie będę się potulnie poddawał 
jakimś kurduplom z angielskiego 
wybrzeża. Przez parę miesięcy 
płaciłem, żeby złapać oddech, 
ale pół setki łatwo nie 
przychodzi na dodatek do kosztów 
i podatków. Ten bar to niezły 
interes, ale w ten sposób nie 
zostawało mi wiele więcej jak 
renta. Nie mogło tak trwać. 
  - Powiedział pan policji? - 
spytałem. 
  Na twarzy Thomkinsa pojawił 
się dziwny wyraz zawstydzenia. 
  - Nie - odpowiedział niepewnie 
- nie, jeszcze nie wtedy. Widzi 
pan, jeszcze wtedy nie 
wiedziałem, skąd oni są, i 
straszyli mnie Bóg wie czym, jak 
pójdę na policję. Tak czy owak, 
w wojsku to kiepska taktyka 
zaczepiać wroga, który już cię 
raz pobił, zanim się nie 
ściągnie odwodów. Wtedy zacząłem 
myśleć o psie. A na policję 
poszedłem później - skończył, 
trochę tak, jakby się tłumaczył. 
  - Przecież policja na pewno 
może zamknąć firmę Marconi, 
jeżeli ktoś ją systematycznie 
wykorzystuje w celach 
przestępczych. 






  - Ba, tak by się zdawało - 
powiedział. - Ale jest inaczej. 
Widzi pan, to prawdziwa firma 
taksówkowa. Duża. Większość 
kierowców to ludzie uczciwi i 
nawet nie wiedzą, co się tam 
dzieje. Powiedziałem kiedyś paru 
z nich, że są przykrywką dla 
gangsterów z ochrony, i nie 
chcieli wierzyć. Ci dranie 
wyglądają na pozór uczciwie, 
rozumie pan? Tak samo jak inni. 
W porze zamykania podjeżdżają 
taksówką pod drzwi, zupełnie 
niewinnie, wchodzą i domagają 
się pieniędzy. I całkiem 
możliwe, że weźmie taki klienta 
z baru i odwiezie do domu za 
normalną taryfę, wszystko jak 
najprzyzwoiciej. 
  - A nie mógłby pan dostać 
policjanta po cywilnemu, żeby 
siedział w barze i czekał, i 
aresztował takiego taksówkarza, 
kiedy przyjdzie po pieniądze? - 
podsunęła Kate. 
  - Na nic się to nie zda, 
proszę pani - wyjaśnił z goryczą 
barman. - Chodzi o to, że oni 
przychodzą w różne dni i o 
różnych porach, tak że ten 
gliniarz mógłby czekać i dwa 
tygodnie, zanim by którego 
złapał, i nie ma też żadnych 
podstaw do aresztowania. Mają 
skrypt dłużny na pół setki z 
moim podpisem i w razie kłopotu 
z policją wystarczy go pokazać, 
a nikt ich nie tknie palcem. 
Policja by pomogła, to racja, 
gdybym mógł jej dać coś, co by 
można wykorzystać w sądzie, ale 
niewiele może, jeżeli to jest 
tylko słowo jednego przeciw 
drugiemu. 
  - Szkoda, że pan podpisał ten 
skrypt - westchnąłem. 
  - Nie podpisywałem - oburzył 
się - ale podpis wygląda jak 
mój, nawet dla mnie. Raz 
spróbowałem go wyrwać, ale 
facet, co mi go pokazywał, 
powiedział, że nic by to nie 
dało, gdybym go podarł, bo zaraz 
wystawią drugi. Musieli zdobyć 






mój podpis na jakimś liście czy 
czymś i skopiowali. To nietrudne. 
  - Więc płaci im pan - 
stwierdziłem dość rozczarowany. 
  - Diabła tam płacę - 
oświadczył barman jeżąc wąsa. - 
Nie dałem grosza przez rok albo 
i dłużej. Odkąd mam Księcia. 
Pokiereszował czterech w ciągu 
miesiąca i to ich zniechęciło, 
może mi pan wierzyć. Ale cały 
czas się tu kręcą. Sue i ja nie 
bardzo mamy odwagę wychodzić i 
zawsze idziemy razem i bierzemy 
ze sobą Księcia. Na wszystkie 
drzwi i okna założyłem 
urządzenia alarmowe i podnoszą 
straszny jazgot, jak się ktoś 
próbuje włamać, kiedy nas nie ma 
albo śpimy. Ale to nie życie, 
proszę pana. Sue pada to na 
nerwy. 
  - Cóż za okropna historia - 
powiedziała Kate zlizując ostry 
sos z palców. - Przecież nie 
możecie tak żyć wiecznie. 
  - O, nie, proszę pani, teraz 
my jesteśmy górą. Widzi pani, 
oni nie tylko od nas biorą 
pieniądze. Mają regularny rejon. 
Dziesięć albo jedenaście takich 
barów jak nasz, niedużych. I 
kupę sklepików, kiosków z 
papierosami, tego rodzaju 
rzeczy, a także sześć lub siedem 
kawiarenek. Ani jednego dużego 
zakładu. Dobierają zakłady, w 
których właściciel sam 
sprzedaje, jak my. Jak się w tym 
połapaełm, obszedłem wszystkie 
miejsca, jakie moim zdaniem 
mogli przyciskać, i wprost 
zapytałem właścicieli czy płacą 
za ochronę. Zajęło mi to całe 
tygodnie, taki to duży teren. 
Ci, którzy płacili, byli 
oczywiście dobrze spietrani i 
nie chcieli gadać, ale 
wiedziałem, którzy to, już po 
tym, jak ich zamurowało. 
Powiedziałem im, że powinniśmy 
przestać płacić i zacząć 
walczyć. Ale kupa z nich ma 
dzieciaki i nie będzie 
ryzykować, i trudno im to mieć 






za złe. 
  - A co pan zrobił? - 
spytała Kate, zafascynowana. 
  - Kupiłem Księcia. Miał wtedy 
rok. Trochę się zajmowałem psami 
w wojsku i wytresowałem Księcia 
na dobrego napastnika. 
  - To prawda, rzeczywiście - 
potwierdziłem spoglądając na psa, 
który leżał teraz w pudle 
spokojnie, z mordą na łapach. 
  - Wziąłem go i pokazałem kilku 
z tych innych ofiar gangu - 
ciągnął Thomkins - i 
powiedziałem im, że jak też 
wezmą psy, to wyszczujemy tych 
taksiarzy. Niektórzy nie wpadli 
na to, że są w to zamieszane 
taksówki. Zanadto byli 
spietrani, żeby otworzyć oczy. 
Tak czy owak w końcu kupa z nich 
się postarała o psy, a ja im 
pomogłem je wytresować, ale to 
trudne, widzi pan, bo pies ma 
słuchać jednego pana, a ja je 
musiałem uczyć, żeby słuchały 
kogo innego, nie mnie. Ale nie 
są takie złe. Oczywiście i nie 
takie dobre, jak Książę. 
  - Oczywiście - powiedziała 
Kate. 
  Barman spojrzał na nią 
podejrzliwie, ona jednak 
poważnie piętrzyła kanapki na 
półmisku. 
  - Niech pan mówi - poprosiłem. 
  - Na koniec namówiłem też 
trochę ludzi z dzieciakami, żeby 
się przyłączyli. Pokupowali 
owczarki niemieckie i bulteriery 
i zorganizowaliśmy cały system 
odwożenia wszystkich dzieciaków 
do szkoły samochodem. Chodząc 
pieszo cały czas były narażone, 
no nie? Wynająłem mistrza judo z 
samochodem tylko po to, żeby 
przewoził dzieci z matkami. 
Zrzucamy się wszyscy, żeby go 
opłacić. Słono nas kosztuje, to 
prawda, ale to jest nic w 
porównaniu z pieniędzmi na 
ochronę. 
  - Wspaniale - powiedziała 
ciepło Kate. 
  - Dajemy sobie z nimi radę, 






ale wcale to jeszcze nie takie 
proste. Dwa tygodnie temu 
rozbili "Cockleshell Caf~e" tuż 
za rogiem. Ale mamy już teraz 
system, jak i z tym sobie 
radzić. Kilku z nas poszło tam 
pomóc w sprzątaniu i zrzuciliśmy 
się do kapelusza na nowe stoliki 
i krzesła. Mają tam w tej 
kawiarni sukę, ale miała cieczkę 
i zamknęli ją w sypialni. Mówię 
panu, psy są najlepsze! - dodał 
poważnie barman. 
  Kate prychnęła z zachwytu. 
  - Czy taksówkarze napadli 
kiedy na kogo z was osobiście, 
czy zawsze tylko na waszą 
własność? - spytałem. 
  - Chce pan powiedzieć, poza 
tym, że dostałem w głowę własną 
butelką? - Barman podwinął rękaw 
i pokazał nam brzeg szramy na 
przedramieniu. - Długa na blisko 
siedem cali. Jeden z nich dopadł 
mnie któregoś wieczora, gdy 
wyszedłem wrzucić list. To było 
zaraz potem, jak Książę jednemu 
z nich dał popęd, a ja, głupi, 
wyszedłem bez niego. Tylko 
kroczek do skrzynki, no nie? A 
to już błąd. Paskudnie mnie 
urządzili, ale dobrze się im 
przyjrzałem. Powiedzieli, że 
znowu dostanę, jeżeli pójdę na 
policję. Ale od razu zadzwoniłem 
do mundurowych i wszystko im 
powiedziałem. Ten bandzior, co 
mi rozpłatał rękę, to taki 
blondynek i moje zeznanie 
kosztowało go pół roku - 
oznajmił z satysfakcją. - Potem 
jż uważałem, żeby się na krok 
nie ruszać bez Księcia, i nigdy 
im się nie udało zbliżyć na 
tyle, żeby mnie znowu dopaść. 
  - A co z innymi 
szantażowanymi? - spytałem. 
  - To co i ze mną - odpowiedział. - 
TRzech czy czterech pobitych i 
pociętych nożem. Po sprowadzeniu 
tych psów namówiłem niektórych, 
żeby powiedzieli policji. 
Myślałem, że najgorsze już chyba 
mają za sobą, ale wciąż bali się 
zeznawać w sądzie. Ta banda 






nigdy chyba nikogo nie zabiła, o 
ile wiem. I tak zresztą byłoby 
to bez sensu, no nie? Nieżywy 
nie może płacić. 
  - Racja - powiedziałem w 
zamyśleniu. - Tak sądzę. Ale 
mogą liczyć na to, że jeden 
nieboszczyk wszystkich 
podporządkuje. 
  - Niech się panu nie zdaje, że 
cały czas o tym nie myślę - 
oświadczył z najwyższą powagą. - 
Ale to wielka różnica pół roku 
za napaść, a dożywocie albo 
stryczek, i myślę sobie, że to 
ich właśnie hamuje. Ostatecznie 
tu nie Chicago, choć czasem 
człowiek się zastanawia. 
  - Przypuszczam - powiedziałem 
- że jak nie będą mogli wydostać 
pieniędzy od dawnych klientów, 
to spróbują "ochraniać" takich, 
co nie znają waszych systemów i 
nie wiedzą o waszych psach... 
  Barman przerwał mi: 
  - I na to też mamy swój 
system. Co tydzień dajemy 
ogłoszenie w gazecie Brighton, 
żeby każdy szantażowany przez 
"ochronę" pisał pod numer naszej 
skrzynki pocztowej, to mu 
pomożemy. To działa cuda, słowo 
daję. 
  Kate i ja spojrzeliśmy na 
niego ze szczerym podziwem. 
  - Powinni byli pana zrobić 
generałem - oświadczyłem - nie 
starszym sierżantem. 
  - Zdarzało mi się już różne 
rzeczy planować - wyznał 
skromnie. - Ci młodzi porucznicy 
na wojnie, prosto z cywila, po 
kursie oficerskim zrobionym na 
chybcika, chętnie czasem 
korzystali z rady zawodowca. - 
Poruszył się. - Co by państwo 
powiedzieli na drinka? 
  Ale Kate i ja podziękowaliśmy 
i przeprosili, jako że już była 
prawie ósma. Obiecaliśmy sobie 
obaj informować się nawzajem o 
przebiegu naszej kampanii i 
rozstaliśmy się w jak 
najlepszych stosunkach. Ale 
Księcia nie próbowałem 






pogłaskać. 
  Ciocia Deb siedziała w 
bawialni i tupała nogą. Kate 
bardzo pięknie przeprosiła za 
nasze spóźnienie i ciocia 
odtajała. Było widoczne, że obie 
są do siebie bardzo przywiązane. 
  To do wuja George'a adresowała 
Kate podczas obiadu większość 
swojego opowiadania o 
wydarzeniach tego popołudnia. 
Zabawnie i lekko opowiedziała mu 
o zbłąkanej przyczepie do 
przewozu koni i brutalnie sobie 
zażartowała z kanapek z rybną 
pastą w "Pavilion Plaza", co 
wywołało lekką reprymendę ze 
strony cioci Deb, która 
stwierdziła, że jest to 
najbardziej gościnny z hoteli 
Brighton. Przelotnie pomyślałem 
o tej wietrznicy Mavis, którą 
podejrzewałem, może niesłusznie, 
o praktykowanie na własną rękę 
cnoty gościnności na wyższych 
piętrach hotelu. 
  - A potem wypiliśmy drinka w 
ślicznym barku o nazwie 
"Błękitna Kaczka" - mówiła Kate, 
pomijając milczeniem kabinę 
telefoniczną i spacer po 
uliczkach. - Skaleczyłam się tam 
w rękę - wyciągnęła całkowicie 
zabandażowaną dłoń - ale 
oczywiście niezbyt groźnie, i 
weszliśmy do kuchni, żeby obmyć 
krew, i przez to się 
spóźniliśmy. Mieli tam 
najgroźniejszego owczarka, 
jakiego w życiu widziałam. Parę 
razy warknął na Alana, a on o 
mało nie wyskoczył ze skóry ze 
strachu... - przerwała, żeby 
przełknąć potężny kęs pieczonego 
jagnięcia. 
  - Lubi pan psy, panie York? - 
zapytała ciocia Deb z nieznaczną 
pogardą. Ona przepadała za swoim 
jamnikiem. 
  - To zależy - odpowiedziałem. 
  - Nie można powiedzieć, żebyś 
się zakochał w Księciu - 
powiedziała Kate. - 
Przypuszczam, że nazywają go 
Książę, ponieważ jest czarny. 






Czarny Książę. W każdmy razie to 
najpożyteczniejsze ze zwierząt. 
Moi drodzy, gdybym wam 
opowiedziała, co właściciel 
"Błękitnej Kaczki" mówił Alanowi 
i mnie, jakie łajdactwa odchodzą 
w szacownym starym Brighton, 
spędziłoby to wam sen z powiek. 
  - Więc nam nie mów, Kate, 
kochanie - poprosiła ciocia Deb. 
- I tak mam dosyć kłopotów z 
bezsennością. 
  Spojrzałem na wuja George'a, 
żeby sprawdzić, jak on to 
przyjmie, że pozbawia się go 
zakończenia tej historii, i 
zobaczyłem, że odsuwa od siebie 
prawie pełny jeszcze talerz z 
gestem obrzydzenia, jakby mu się 
nagle zebrało na wymioty. 
  Zauważył, że się przyglądam, i 
z kwaśnym uśmiechem powiedział: 
  - Obawiam się, że to 
niestrawność. Jeszcze jedna z 
nużących dolegliwości podeszłego 
wieku. Widzi pan, oboje już 
skapcanieliśmy. 
  Spróbował zachichotać, ale 
kiepsko mu to wyszło. Różowe 
policzki o ton poszarzały i 
drobne kropelki potu pojawiły 
się na i tak już jakby wilgotnej 
skórze. Musiał być z czegoś 
głęboko niezadowolony. 
  Ciocia Deb zrobiła bardzo 
zatroskaną minę, a ponieważ 
chronienie jej przed przykrymi 
faktami życia od dawna miał we 
krwi, włożył wiele wysiłku w to, 
żeby zebrać siły. Łyknął wody, 
osuszył usta serwetką i 
zobaczyłem, jak drżą jego 
pulchne dłonie. Ale pod 
pokładami tłuszczu ten człowiek 
był ze stali, odchrząknął więc i 
przemówił dosyć normalnym tonem: 
  - Zupełnie mi wyleciało z 
pamięci, Kate, kochanie, kiedy 
cię nie było, dzwonił Gregory, 
chciał z tobą porozmawiać o 
Wielkich Niebach. Spytałem go, 
jak się koń sprawuje, i 
powiedział, że ma coś nie w 
porządku z nogą i w czwartek nie 
będzie mógł biegać w Bristolu, 






jak planowałaś. 
  Kate była rozczarowana. 
  - Okulał? - spytała. 
  - Przysiągłbym - wyjaśnił wuj 
George - że Gregory mówił, że 
zrobił mu się kostniak. Ale 
przecież nic sobie nie złamał? 
Przedziwne. 
  Był pełen niedowierzania i, 
jak spostrzegłem, Kate również. 
  - Koniom czasem nagle coś 
wyskakuje na kościach nóg i na 
tym właśnie polega kostniak - 
wyjaśniłem. - Kiedy to się 
formuje, noga jest zaogniona i 
wrażowa, ale zazwyczaj trwa to 
tylko jakieś dwa, trzy tygodnie. 
Wielkie Nieba będzie znów 
zdrowy. 
  - Co za pech - powiedziała 
Kate. - A tak czekałam na ten 
czwartek. Pojedziesz do 
Bristolu, Alan, teraz, kiedy mój 
koń nie biegnie? 
  - Tak. Jadę tam na 
Palindromie. Postaraj się 
przyjechać, Kate, tak miło 
będzie cię zobaczyć. 
  Mówiłem z entuzjazmem, na co 
ciocia Deb wyprostowała plecy i 
skierowała na mnie spojrzenie 
pełne odnowionej dezaprobaty. 
  - Szkodliwe to dla reputacji 
młodej panienki, jeśli zbyt 
często widuje się ją w 
towarzystwie dżokejów - 
oznajmiła. 
  O jedenastej, kiedy wuj George 
zamknął gabinet z kolekcją 
trofeów, a ciocia Deb połknęła 
wieczorną porcję środków 
nasennych, Kate i ja wyszliśmy 
na dwór, żeby odstawić jej wóz 
do garażu. W pośpiechu przed 
obiadem zostawiliśmy go na 
podjeździe. 

  Światło padające z domu, 
przyćmione zasłonami, 
rozjaśniało ciemności nocy, tak 
że widziałem jej twarz, kiedy 
szła obok mnie. 
  Otworzyłem przed nią drzwi 
wozu, ale zatrzymała się, zanim 
wsiadła. 






  - Starzeją się - powiedziała 
smutnym głosem - i nie wiem, co 
z nimi począć. 
  - Pożyją jeszcze długie lata. 
  - Mam nadzieję... Ciocia Deb 
wygląda czasem na bardzo 
zmęczoną, a wuj George był 
kiedyś dużo bardziej żywotny. 
Myślę, że ostatnio czymś się 
martwi... i boję się, że tu 
idzie o serce cioci Deb, choć 
nic nie mówili... Nigdy mi nic 
nie mówią, jak któremu coś jest. 
  Wzdrygnęła się. 
  Objąłem ją i pocałowałem. 
Uśmiechnęła się. 
  - Jesteś dobrym człowiekiem, 
Alan. 
  Nie czułem się dobry. 
Pragnąłem wepchnąć ją do wozu i 
natychmiast z nią odjechać do 
jakiejś samotnej dolinki w Downs 
w zamiarach, które by w pełni 
akceptowali jaskiniowcy. Z 
trudem mi przychodziło przytulać 
ją tak lekko, a jednak było to 
dla mnie zasadnicze. 
  - Kocham cię, Kate - 
powiedziałem i powstrzymałem 
nawet oddech. 
  - Nie - poprosiła. - Nie mów 
tego. Proszę, nie mów tego. - 
Przeciągnęła mi palcem po 
brwiach. Przyćmione światło 
odbijało się w jej wpatrzonych 
we mnie oczach, opierała się o 
mnie całym ciałem, z głową 
odrzuconą do tyłu. 
  - Dlaczego nie? 
  - Bo nie wiem... nie jestem 
pewna... Podobało mi się, jak 
mnie całowałeś, i lubię z tobą 
być. Ale miłość to za duże 
słowo. To zbyt ważne. Nie 
jestem... nie jestem... gotowa. 
  I o to chodziło. Piękna, 
dzielna, przyjazna Kate była 
również Kate nie rozbudzoną. Nie 
była jeszcze świadoma tego 
ognia, który ja dostrzegałem 
przy każdym jej ruchu. Tłumiła 
go od dzieciństwa staroświecka 
ciotka i niełatwym zadaniem było 
wyzwolić go bez narażania jej na 
szok. 






  - Miłości łatwo się nauczyć - 
powiedziałem. - To tak jak 
podejmowanie ryzyka. Decydujesz 
się i postanawiasz się nie bać, 
i sama nie wiesz kiedy, czujesz 
się strasznie wesoło i wszystkie 
zahamowania ulatują bez śladu. 
  - I zostajesz z dzieckiem na 
rękach - dodała Kate, stojąc 
solidnie nogami na ziemi. 
  - Przedtem moglibyśmy się 
pobrać - oświadczyłem, śmiejąc 
się z niej. 
  - Nie, drogi Alan. Nie, 
jeszcze nie. - I dodała prawie 
szeptem: - Tak cię przepraszam. 
  Wsiadła do wozu i powoli 
pojechała za dom, do garażu w 
stodole. Poszedłem pieszo za 
wozem, pomogłem jej zamknąć 
wielkie wrota i odprowadziłem ją 
do domu. Na progu się 
zatrzymała, uścisnęła mi rękę i 
obdarzyła mnie lekkim, krótkim 
siostrzanym pocałunkiem. 
  Nie chciałem go. 
  - Wcale nie czułem się jak 
brat. 

  10

  We wtorek zaczęło padać, zimny 
zacinający deszcz siekł po 
rozwijających się narcyzach i 
pokrywał kwiaty rozpryskami 
błota. Dzieci poszły do szkoły w 
lśniących czarnych pelerynkach, 
kurtkach zapiętych po oczy i 
gumowych botkach do kolan. 
Williamowi widać było tylko 
buzię cherubinka poplamioną w 
kącikach ust mlekiem. 
  Scilla i ja spędziliśmy ten 
dzień na segregowaniu ubrań 
Billa i jego osobistych 
rzeczy. Była bardziej 
opanowana, niż mógłbym 
oczekiwać, i chyba z trudem 
wypracowała w sobie jakąś zgodę 
na to, że go nie ma i że trzeba 
żyć bez niego. Żadne z nas nie 
wspomniało nocy, którą spędziła 
w moim łóżku, i nabrałem już 
przekonania, że na drugi dzień w 
ogóle o tym nie pamiętała. 






Dziwne rzeczy działy się z jej 
pamięcią pod wpływem smutku i 
środków uspokajających. 
  Sortowaliśmy rzeczy Billa 
odkładając je na osobne kupki. 
Największa miała być zachowana 
dla Henry'ego i Williama i na 
nią Scilla odłożyła nie tylko 
spinki do mankietów i 
kołnierzyka i dwa złote zegarki, 
ale również smokingi, żakiet i 
szary cylinder. Zażartowałem na 
ten temat. 
  - To wcale nie takie głupie - 
powiedziała. - Za dziesięć lat, 
jeśli nie wcześniej, przydadzą 
się Henry'emu. Ucieszy się z 
nich. 
  Dodała jeszcze kurtkę do 
konnej jazdy i dwie nowe, białe, 
jedwabne koszule. 
  Równie dobrze moglibyśmy 
wszystko włożyć z powrotem do 
szaf i czekać, aż Henry i 
William dorosną - zauważyłem. 
  - Niezły pomysł - przyznała 
Scilla, cedując na rzecz obu 
chłopczyków najlepsze bryczesy 
ojca i ocieplany biały płaszcz 
nieprzemakalny. 
  Skończyliśmy z ubraniami, 
zeszliśmy na dół do przytulnego 
gabinetu i zajęliśmy się 
papierami Billa. Biurko było ich 
pełne. Wyraźnie nie cierpiał 
wyrzucać starych rachunków i 
listów, a w najniższej 
szufladzie znaleźliśmy paczkę 
listów od Scilli napisanych 
jescze przed ślubem. Usiadła na 
parapecie okna i czytała je z 
nostalgią, podczas gdy ja 
przebierałem pozostałe. 
  Bill był metodyczny. Rachunki 
leżały pospinane w 
chronologicznym porządku, a 
listy w pudełkach i teczkach. 
Zbiory różności tkwiły w 
przegródkach na listy, leżał tam 
również cały stos pustych 
używanych kopert zapisanych 
aktualnymi notatkami. Były to 
głównie sprawy do załatwienia, 
które sobie notował, jak na 
przykład: "Powiedzieć 






Simpsonowi, żeby naprawił płot 
na pięcioakrowym polu" albo "We 
wtorek urodziny Polly". 
Przejrzałem je szybko, 
odrzucając na stos przeznaczony 
do kosza na śmieci. 
  Nagle zamarłem. Na jednej z 
nich niewyraźnym i pełnym 
zawijasów charakterem pisma 
Billa zapisane było nazwisko 
Clifforda Tudora, a pod nim 
numer telefonu i adres w 
Brighton. 
  - Czy znasz kogoś, kto się 
nazywa Clifford Tudor? - 
spytałem Scillę. 
  - Nigdy o nim nie słyszałam - 
odpowiedziała nie podnosząc 
oczu. 
  Jeżeli Tudor prosił Billa, 
żeby pojechał na jego koniu, tak 
jak mi mówił, kiedy go odwoziłem 
z Plumpton do Brighton, było 
zupełnie naturalne, że Bill miał 
jego nazwisko i adres. 
Odwróciłem kopertę, przyszedł w 
niej list od miejscowego kupca, 
z jego nazwiskiem wydrukowanym w 
górnym lewym rogu, a znaczek był 
osttemplowany datą styczniową, 
co znaczyło, że Bill dopiero 
niedawno dostał adres Tudora. 
  Wsunąłem kopertę do kieszeni i 
sortowałem dalej. Po starych 
kopertach zabrałem się do 
przegródek. Leżały w nich 
fotografie, kartki papieru 
zarysowane i zapisane przez 
dzieci koślawymi literami, z 
wczesnego dzieciństwa, notesy z 
adresami, nalepki na walizki, 
jakaś kartka urodzinowa, 
świadectwa szkolne i notatniki 
różnych kształtów i wielkości. 
  - Lepiej ty to przejrzyj, 
Scilla - powiedziałem. 
  - Ty przejrzyj - odpowiedziała 
podnosząc wzrok znad listów z 
uśmiechem. - Możesz mi 
powiedzieć, co jest co, a ja je 
zaraz zobaczę. 
  Bill nie miał sekretów. 
Notatniki zawierały głównie jego 
codzienne wydatki, zapisane na 
gorąco, żeby były pod ręką przy 






sporządzaniu rocznych rozliczeń. 
Sięgały kilku lat wstecz. 
Odnalazłem najnowsze i 
przerzuciłem je. 
  Opłaty szkolne, siano dla 
koni, nowy szlauch do ogródka, 
naprawa reflektora jaguara w 
Bristolu, prezent dla Scilli, 
zakład na Admirała, datek na 
dobroczynność. I na tym koniec. 
Dalej już były czyste kartki, 
które miały pozostać nie 
zapisane. 
  Zerknąłem jeszcze raz na 
ostatnie zapiski. Zakład na 
Admirała. Dziesięć funtów, 
zapisał Bill. Data była z dnia 
jego śmierci. Cokolwiek ktoś mu 
mówił na temat upadku Admirała, 
Bill wziął to za żart i wbrew 
temu postawił na jego wygraną. 
Bardzo chciałbym wiedzieć, co to 
był za "żart". Powiedział o nim 
Pete'owi, który troszczył się o 
konie. Nie mówił Scilli ani 
nikomu ze znajomych, o ile udało 
mi się sprawdzić. 
Przypuszczalnie uznał to za tak 
nieistotne, że po rozmowie z 
Pete'em zupełnie wyleciało mu z 
pamięci. 
  Zebrałem notatniki i wziąłem 
się do przeglądania ostatniej 
przegródki pełnej różności. 
Wśród nich było piętnaście lub 
dwadzieścia kwitów wydawanych 
przez bukmacherów na zawodach. 
Jako świadectwo przegranych 
zakładów rozczarowani gracze 
zwykle je drą i wyrzucają, 
zamiast starannie przechowywać w 
uporządkowanym biurku. 
  - Dlaczego Bill trzymał te 
kwity? - spytałem Scillę. 
  - Nie pamiętasz? Henry tak 
niedawno szalał za nimi - 
wyjaśniła. - A kiedy już mu 
przeszło, Bill przyniósł mu 
jeszcze trochę. Myślę, że je 
trzymał na wypadek, kiedy z 
kolei William będzie się chciał 
bawić w bukmachera. 
  Przypomniałem sobie. Musiałem 
stawiać po pół pensa na kupę 
koni u Henry'ego, tego małego 






rekina, jako bukmachera. Nigdy 
nie  wygrały. 
  Te dodatkowe kwity zachowane 
dla niego przez Billa pochodziły 
od kilku różnych bukmacherów. 
Dla Billa połowę przyjemności 
podczas wyścigów stanowiło 
obchodzenie stanowisk 
bukmacherów w Tattersallu i 
stawianie żywej gotówki na 
najlepsze konie zamiast grania 
na kredyt u któregoś z 
bukmacherów przy barierce. 
  - Chcesz je jeszcze zatrzymać 
dla Williama? - spytałem. 
  - Właściwie mogę - powiedziała 
Scilla. 
  Włożyłem je z powrotem do 
biurka i skończyłem swoją pracę. 
Było już późne popołudnie. 
Przeszliśmy do bawialni, 
podrzuciliśmy drew do kominka i 
zasiedli w fotelach. 
  - Alan - powiedziała Scilla. - 
Chcę ci podarować coś, co 
należało do Billa. Nie, nic nie 
mów, dopóki nie skończę. 
Zastanawiałam się, co by ci się 
najbardziej podobało, i jestem 
pewna, że wybrałam dobrze. 
  Przeniosła wzrok ze mnie na 
ogień i wyciągnęła ręce, żeby je 
ogrzać. 
  - Dostaniesz Admirała - 
powiedziała. 
  - Nie - odpowiedziałem 
stanowczo. 
  - Dlaczego? 
  Spojrzała na mnie i w jej 
głosie zabrzmiało rozczarowanie. 
  - Kochana Scillo, to o wiele 
za dużo - powiedziałem. - 
Sądziłem, że masz na myśli coś w 
rodzaju papierośnicy, jakąś 
pamiątkę. W żadnym razie nie 
możesz mi dawać Admirała. Wart 
jest tysiące. Musisz go sprzedać 
albo puszczać na wyścigach w 
swoim imieniu, jeżeli go chcesz 
zatrzymać, ale nie możesz dawać 
go mnie. Gdybym go przyjął, nie 
byłoby to uczciwe wobec ciebie i 
dzieci. 
  - Może i byłby wart tysiące, 
gdybym go sprzedała, ale wiesz, 






że nie mogę go sprzedać. To 
ponad moje siły. Tak wiele 
znaczył dla Billa. Jak mogłabym 
go sprzedać, gdy Billa zabrakło? 
A jeśli go zatrzymam i będę 
puszczała, będę musiała płacić 
rachunki, co przez jakiś czas 
może nie być takie łatwe, kiedy 
wiszą nade mną koszty pogrzebu. 
Jeżeli dam go tobie, znajdzie 
się w rękach, które Bill by 
zaaprobował, i ciebie stać na 
jego utrzymanie. Wszystko to 
przemyślałam, więc się nie 
sprzeciwiaj. Admirał jest twój. 
  Nie żartowała. 
  - Więc pozwól, że go od ciebie 
wynajmę - zaproponowałem. 
  - Nie. To podarek. Jeżeli 
wolisz, to od Billa. 
  I na tych warunkach 
przystałem, i podziękowałem jej, 
jak potrafiłem najserdeczniej. 
  Nazajutrz wcześnie rano 
pojechałem do stajni Pete'a 
Gregory'ego w Sussex, żeby 
przeskakać swoje niedoświadczone 
Stracone Nadzieje na roboczym 
torze przeszkód. Kiedy znalazłem 
się na miejscu, mżył deszcz i 
tylko dlatego, że przyjechałem, 
w ogóle zawracaliśmy sobie głowę 
wyprowadzaniem koni. Nie było to 
zbyt udane, ponieważ Stracone 
Nadzieje pośliznął się na mokrej 
trawie, gdy podchodziliśmy do 
pierwszej przeszkody, a potem 
już nie miał ducha do 
następnych. 
  Daliśmy za wygraną i poszliśmy 
do domu Pete'a. Powiedziałem mu, 
że Admirał ma być mój i że będę 
go dosiadał. 
  - Jest na Foxhunters' w 
Liverpoolu - powiedział. - Nie 
wiedziałeś? 
  - Ach tak! - wykrzyknąłem z 
zachwytem. Nie jeździłem jeszcze 
na torze Grand National, toteż 
nagle otwierające się widoki, że 
za dwa tygodnie to zrobię, 
wprawiły mnie w podniecenie. 
  - Chcesz spróbować? 
  - Ależ tak - odpowiedziałem. 
  Omówiliśmy plany dla innych 






moich koni, a Pete powiedział 
mi, że Palindrom jest w dobrej 
formie po wyścigu w Cheltenham i 
że to murowany pewniak nazajutrz 
w Bristolu. Wyszliśmy popatrzeć 
na niego i pozostałe, 
obejrzałem też kostniak, który 
robił się Wielkim Niebom. Noga 
była podrażniona, ale z czasem 
mu wydobrzeje. 
  Kiedy rozstałem się z Pete'em, 
wróciłem do Brighton. Tak jak 
przedtem zaparkowałem lotusa i 
dalej pojechałem pociągiem. 
Wyszedłem z dworca w Brighton, 
rzuciłem okiem na trzy czekające 
taksówki (bez żółtych tarcz) i 
energicznym krokiem skierowałem 
się do biura firmy Marconi, pod 
adres podany w książce 
telefonicznej. 
  Nie miałem konkretnego planu, 
ale czułem, że klucz do 
tajemnicy znajduje się w 
Brighton i, jeśli chcę go 
znaleźć, muszę szukać na 
miejscu. Próbne macki, jakie 
zapuściłem na torach 
wyścigowych, jak dotąd nic mi 
nie przyniosły poza ochrypłym 
telefonicznym ostrzeżeniem. 
  Biura firmy Marconi znajdowały 
się na parterze przebudowanego 
domu z czasów regencji, 
stojącego na tarasowatym 
terenie. Wszedłem prosto do 
wąskiego korytarza. 
  Po prawej stronie wznosiły się 
schody, po lewej widniało dwoje 
drzwi. Trzecie, z napisem "Wstęp 
wzbroniony", były naprzeciwko, w 
głębi korytarza. Na drzwiach 
najbliższych wejścia schludna 
tabliczka głosiła: "Informacja". 
Wszedłem. 
  Był to kiedyś elegancki pokój 
i nawet wyposażenie biurowe nie 
zdołało całkowicie popsuć jego 
proporcji. Przy biurkach, za 
maszynami do pisania, siedziały 
dwie dziewczyny, a przez 
uchylone żaluzjowe drzwi 
wewnętrzne widać było pokoik w 
głębi, w którym trzecia 
siedziała przy centralce. Mówiła 






do mikrofonu. 
  - Tak, proszę pani, taksówka 
zajedzie po panią za trzy 
minuty. Dziękuję. - Miała miły, 
wysoki głos o znakomitej sile 
nośnej. 
  Dwie dziewczyny z zewnętrznej 
części biura spojrzały na mnie 
pytająco. Były ubrane w obcisłe 
sweterki i grubo umalowane. 
Zwróciłem się do tej bliżej 
drzwi: 
  - Hm... ja w sprawie 
zamówienia kilku taksówek... na 
wesele. Mojej siostry - dodałem, 
improwizując i zmyślając nigdy 
nie istniejącą siostrę. - Czy to 
możliwe? 
  - O, tak, sądzę, że tak - 
powiedziała. - Zapytam 
kierownika. On się zwykle 
zajmuje dużymi zamówieniami. 
  - Chciałbym tylko znać cenę w 
przybliżeniu... w imieniu 
siostry... Prosiła, żebym 
wszędzie sprawdził i dowiedział 
się, która firma będzie... 
najprzystępniejsza. Nie mogę 
złożyć konkretnego zamówienia, 
zanim się jeszcze z nią nie 
porozumiem. 
  - Rozumiem - odpowiedziała. - 
Cóż, poproszę pana Fieldera, 
żeby pana przyjął. 
  Wyszła na korytarz i zniknęła 
w drzwiach oznaczonych napisem 
"Wejście wzbronione". 
  Czekając, uśmiechnąłem się do 
drugiej dziewczyny, która 
przygładziła włosy, i słuchałem 
dziewczyny przy centralce. 
  - Chwileczkę, proszę pana. 
Sprawdzę, czy jakaś taksówka 
znajduje się w pana okolicy - 
mówiła. Mignęła przełącznikiem i 
powiedziała: - Odbiór, taksówka 
w rejonie Hove dwa. Odbiór, 
taksówka w rejonie Hove dwa. 
  Jakiś czas była cisza, a potem 
z odbiornika radiowego odezwał 
się męski głos: 
  - Chyba nie ma nikogo na Hove 
dwa, Marigold. Mogę tam być za 
pięć minut. Właśnie podrzuciłem 
klienta w Langbury Place. 






  - W porządku, Jim. - Podała mu 
adres, znowu mignęła 
przełącznikiem i przemówiła do 
telefonu: - Taksówka będzie u 
pana za pięć minut, proszę pana. 
Przepraszam za zwłokę, ale nie 
mamy pod ręką wozu, który byłby 
szybciej. Dziękuję panu. - Kiedy 
tylko skończyła, telefon 
zadzwonił znowu. Odezwała się: - 
Marconi_taxi. Czym mogę służyć? 
  Z korytarza dobiegł stukot 
wysokich obcasów na linoleum i 
dziewczyna wróciła od pana 
Fieldera. Powiedziała: 
  - Kierownik już pana 
przyjmuje, proszę pana. 
  - Dziękuję. 
  Przeszedłem przez korytarz i 
wszedłem w otwarte drzwi w 
głębi. Mężczyzna, który wstał na 
moje powitanie i uścisnął mi 
dłoń, był ciężkawym, dobrze 
ubranym i uprzejmym 
czterdziestolatkiem. Nosił 
okulary w grubej czarnej 
oprawie, miał gładkie czarne 
włosy i zimne niebieskie oczy. 
Wyglądał na zbyt silną 
indywidualność, żeby siedzieć w 
wewnętrznym biurze firmy 
taksówkowej, na człowieka zbyt 
samodzielnego jak na zakres 
swojej pracy. 
  Poczułem, jak serce 
absurdalnie podchodzi mi do 
gardła, i przeżyłem moment 
panicznego strachu, że on wie, 
kim jestem i co chcę zrobić . 
Ale jego spojrzenie było 
spokojne i rzeczowe, powiedział 
tylko: 
  - Słyszę, że chce pan złożyć 
zbiorowe zamówienie z okazji 
ślubu. 
  - Tak - odpowiedziałem i 
wdałem się w zmyślone szczegóły. 
Notował, dodał parę cyfr, 
wypisał kosztorys i podał mi go. 
Wziąłem. Jego pismo było czarne 
i zdecydowane. Pasowało do 
niego. 
  - Dziękuję - powiedziałem. - 
Przekażę to siostrze i dam panu 
znać. 






  Wychodząc i zamykając za sobą 
drzwi, obejrzałem się. Siedział 
za biurkiem i wlepiał we mnie 
zza szkieł nie mrugające 
niebieskie oczy. Nic nie dało 
się wyczytać z jego twarzy. 
  Wróciłem do biura od frontu i 
powiedziałem: 
  - Dostałem kosztorys. Dziękuję 
za pomoc. - Już się odwracałem 
do wyjścia, ale się rozmyśliłem. 
- Ale, ale, nie wie pani, gdzie 
mógłbym znaleźć pana Tudora? - 
spytałem. 
  Dziewczyny, nie okazując 
zdziwienia moim pytaniem, 
odpowiedziały, że nie wiedzą. 
  - Marigold mogła by się 
dowiedzieć - powiedziała jedna z 
nich. - Poproszę ją. 
  Marigold, kończąc rozmowę, 
zgodziła się pomóc. Wcisnęła 
włącze. 
  - Do wszystkich. Czy któryś 
zabierał dziś pana Tudora? 
Odbiór. 
  Jakiś męski głos odpowiedział:
  - Zawiozłem go na stację dziś 
rano, Marigold. Wsiadł do 
pociągu do Londynu. 
  - Dziękuję, Mike - 
podziękowała Marigold. 
  - Ona ich wszystkich poznaje 
po głosie - stwierdziła jedna z 
dziewczyn z podziwem. - Nigdy 
jej nie muszą mówić numeru wozu. 
  - Czy wszystkie panie dobrze 
znają pana Tudora? - zapytałem. 
  - Nigdy go nie widziałam na 
oczy - odpowiedziała jedna, a 
pozostałe zgodnie jej 
przytaknęły. 
  - To jeden z naszych stałych 
klientów. Bierze taksówkę, kiedy 
potrzebuje, a my zapisujemy. 
Kierowca mówi Marigold, dokąd go 
wiezie. Pan Tudor ma miesięczny 
rachunek, podsumowujemy go i 
wysyłamy. 
  - A gdyby pan Tudor jeździł z 
miejsca na miejsce i kierowca 
nie zameldował Marigold? - 
spytałem tonem pogawędki. 
  - Nie byłby taki głupi. 
Kierowcy mają prowizję od 






regularnych klientów. Zamiast 
napiwków, rozumie pan? Dodajemy 
do rachunku dziesięć procent, 
żeby stali klienci nie musieli 
co chwila dawać kierowcom 
napiwków. 
  - Dobry pomysł - przyznałem. - 
Wielu macie stałych? 
  - Mnóstwo - powiedziała jedna 
z dziewczyn. - Ale pan Tudor to 
chyba nasz najlepszy klient. 
  - A ile macie taksówek?
  - Trzydzieści jeden. Niektóre 
są, oczywiście, w garażu, w 
naprawie, a czasem w zimie 
jeździ tylko połowa. Inne firmy 
to straszna konkurencja. 
  - Kto właściwie jest 
właścicielem firmy? - spytałem 
od niechcenia. 
  Odpowiedziały, że nie wiedzą i 
wcale je to nie obchodzi. 
  - Nie pan Fielder? 
  - O, nie - zaprzeczyła 
Marigold. - Nie sądzę. Jest 
chyba jakiś prezes, ale nigdy go 
nie widziałyśmy. Pan Fielder nie 
może być aż taką figurą, bo 
czasem mnie zastępuje wieczorami 
i podczas weekendów, chociaż, 
oczywiście, przychodzi inna 
dziewczyna, kiedy ja mam dzień 
wolny. 
  Wyglądało na to, jakby nagle 
wszystkie sobie uświadomiły, że 
nie ma to nic wspólnego ze 
ślubem mojej siostry. Czas było 
wyjść i wyszedłem. 
  Stanąłem na chodniku 
zastanawiając się, co dalej. 
Naprzeciwko, po drugiej stronie 
szerokiej ulicy, była jakaś 
kawiarenka, a poza tym zbliżała 
się pora lunchu. Przeszedłem 
przez ulicę do kawiarenki. 
Śmierdziało w niej kapustą, a 
ponieważ zjawiłem się przed porą 
wzmożonego ruchu, znalazłem 
wolny stolik pod oknem. Przez 
czyste siatkowe firanki kawiarni 
"Pod Starym Dębem" miałem dobry 
widok na biura Marconi_taxi. Na 
wszelki wypadek. 
  Tęga dziewczyna o rzadkich 
włosach wepchnęła mi przed nos 






menu. Przejrzałem je z 
przygnębieniem. Najprostsze 
potrawy angielskiej kuchni 
domowej. Zupa pomidorowa, smażony 
dorsz na parę sposobów, 
kiełbaski w cieście albo stek i 
pasztet z podrobów, a dalej 
pudding z łoju i krem mleczny. 
Wszystko to nie brało pod uwagę 
wagi jeźdźca amatora. Poprosiłem 
o kawę. Dziewczyna stanowczo 
oznajmiła, że nie mogę dostać 
samej kawy w porze lunchu, 
potrzebne im stoliki. 
Zaproponowałem, że zapłacę za 
cały lunch, bylebym dostał kawę, 
i przystała na to, wyraźnie 
biorąc mnie za wielkiego 
dziwaka. 
  Kawa, kiedy się pojawiła, była 
zaskakująco mocna i smaczna. 
Dostałem pierwsze parzenie, jak 
się zorientowałem, bezmyślnie 
wpatrując się w drzwi biura 
Marconi_taxi. Nikt interesujący 
nie wchodził ani nie wychodził. 
  Na piętrze, nad firmą Marconi, 
zapalał się i gasł wielki 
czerwony neon, prawie 
nieczytelny w dziennym świetle. 
Popatrzyłem na ten neon. Przez 
całą szerokość wąskiego budynku 
biegło nazwisko L.C. Perth. 
Biura Marconi_taxi miały nad 
swoją szeroką witryną własną 
nazwę, wypisaną jaskrawo żółtymi 
literami na czarnym tle, a kiedy 
spojrzałem w górę, zobaczyłem, 
że najwyższe piętro 
przyozdobione jest dużą 
granatową tablicą informującą 
białymi literami: Jenkins, 
Hurtownia kapeluszy. 
  W sumie całość była 
rzeczywiście pstra, mimo że nie 
całkiem tak, jak sobie 
zaplanował ten architekt z 
czasów regencji. Ujrzałem oczyma 
duszy, jak się przewraca w 
grobie z szybkością, od której 
skotłował mu się cały całun, i 
chyba się uśmiechnąłem, bo jakiś 
głos nagle zapytał: 
  - Czyż to nie wandalizm? 
  Niepostrzeżenie, kiedy 






wyglądałem przez okno, przy moim 
stoliku usiadła pani w średnim 
wieku. Miała ponurą końską twarz 
bez makijażu, obrzydliwy brązowy 
kapelusz, który dodawał jej lat, 
i poważne spojrzenie. Kawiarnia 
zapełniała się i nie mogłem 
zachować stolika sam dla siebie. 
  - Rzeczywiście przerażające - 
zgodziłem się. 
  - To powinno być zakazane. 
Wszystkie te stare domy w tej 
dzielnicy pokawałkowali i 
zamienili w biura, i to naprawdę 
hańba, jak teraz wyglądają. Ja 
należę do Grupy Obrońców 
Architektury - wyznała poważnie 
- i przygotowujemy petycję, aby 
nie dać ludziom szpecić pięknych 
budynków okropnymi ogłoszeniami. 
  - Macie jakieś osiągnięcia? 
  - Wyglądała na przygnębioną. 
  - Nie za wiele, obawiam się. 
Ludziom chyba nie zależy, tak 
jak powinno. Czy pan uwierzy, że 
połowa mieszkańców Brighton nie 
wie, jak wygląda dom z czasów 
regencji, choć cały czas żyją 
wśród nich? Niech pan popatrzy 
na tamten rząd domów ze 
wszystkimi tymi tablicami i 
neonami. I na ten neon - jej 
głos zadrżał od uczucia. - To 
już ostatnia kropla. Tkwi tu 
dopiero od paru miesięcy. 
Składaliśmy petycję, żeby ich 
zmuszono do zdjęcia, ale nie 
chcą. 
  - To naprawdę bardzo 
zniechęcające - powiedziałem 
obserwując drzwi do 
Marconi_taxi. Pojawiły się dwie 
maszynistki i gawędząc odeszły 
ulicą, a za nimi jeszcze dwie 
dziewczyny, jak przypuszczam, z 
wyższych pięter.
  Moja towarzyszka gawędziła 
między jedną a drugą łyżką zupy 
pomidorowej. 
  - Nic nie możemy wskórać u 
Pertha, ponieważ nie chce się z 
nami spotkać nikt 
odpowiedzialny, a urzędnicy 
mówią, że nie mogą zdjąć 
reklamy, bo nie należy do nich. 






Tylko że nie chcą nam 
powiedzieć, do kogo, żebyśmy się 
zwrócili do niego osobiście. - 
Stwierdziłem, że rozumiem 
niechęć niewidzialnego szefa 
Pertha do spotkania się na 
ścieżce wojennej z Grupą 
Obrońców Architektury. - Już i 
tak było źle, kiedy mieli nazwę 
wymalowaną wprost na oknach, ale 
neon... 
  Nareszcie zabrakło jej słów. 
  Wyszła na lunch Marigold. Za 
nią czterech mężczyzn. Nikt nie 
przychodził. 
  Wypiłem kawę, bez żalu 
rozstałem się z panią w średnim 
wieku i dałem na dzisiaj spokój. 
Wróciłem pociągiem do samochodu 
i pojechałem do Londynu. Po 
długim popołudniu spędzonym w 
biurze wyruszyłem do domu pod 
koniec szczytowych godzin ruchu. 
Zatrzymując się pod światłami i 
na objazdach zacząłem, dla 
odmiany po sekretach Billa, 
rozważać tajemnicę Joe'ego 
Nantwicha. 
  Zastanowiłem się nad jego 
wyczynami ze wstrzymywaniem 
koni, wrogością między nim a 
Sandym Masonem, niełaską 
okazywaną mu przez Tudora i 
tajemniczymi, przysyłanymi mu na 
kartkach pogróżkami. Pomyślałem 
o stosunkach panujących w salce 
z wagą, skąd do szatni ma wstęp 
tylko obsługa, dżokeje i 
urzędnicy wyścigowi, a nigdy 
trenerzy ani właściciele koni. 
Nie ma tam w ogóle wstępu prasa 
ani publiczność. 
  Jeżeli wierzyć kartce 
"Bolingbrooke w tym tygodniu", 
Joe musiał już ponieść karę, "w 
tym tygodniu" bowiem odnosiło 
się do zeszłego tygodnia. 
Doszedłem jednak do wniosku, że 
zobaczę go jutro w Bristolu 
żywego i w dobrym zdrowiu, nawet 
jeżeli nie będzie w najlepszym 
nastroju, ponieważ zanim 
dotarłem do domu, miałem już 
pewność, że mógłbym mu 
powiedzieć, kto te kartki pisał, 






tyle że nie wiedziałem, czy mu 
powiem. 
  Sen w zdumiewający sposób 
przynosi odpowiedzi na zagadki. 
W środę wieczorem poszedłem spać 
przekonany, że spędziłem w 
Brighton ranek na ogół 
bezowocny, ale w czwartek rano 
obudziłem się z pewnym 
nazwiskiem w głowie i ze 
świadomością, że już je 
widziałem i gdzie je widziałem. 
Zeszedłem w szlafroku na dół do 
biurka Billa i wyjąłem kwity 
wyścigowe, które odkładał dla 
Henry'ego. Przerzuciłem je i 
znalazłem to, czego szukałem. Na 
trzech z nich widniało nazwisko 
L.C. Perth. 
  Odwróciłem je. Na odwrotnej 
stronie Bill wypisał ołówkiem 
nazwę konia, wysokość zakładu i 
datę. Zawsze był metodyczny. 
Zabrałem wwszystkie kwity do 
swojego pokoju i przejrzałem 
gonitwy w programie. 
Przypomniałem sobie wiele 
urywków przypadkowych rozmów. I 
wiele mi się wyjaśniło. 
  Jednak za mało. Za mało. 

  11

  W Bristolu lało, zimna, 
uporczywa i nieubłagana wilgoć 
pozbawiła wyścigi prawie całej 
przyjemności. 
  Kate napisała, że nie 
przyjedzie z powodu pogody, co 
było tak do niej niepodobne, że 
się zastanawiałem, jakich 
nacisków użyła ciocia Deb, żeby 
ją zatrzymać w domu. 
  Przy wadze mówiono głównie o 
Nantwichu. Komisja techniczna 
wszczęła dochodzenie w sprawie 
jego postępowania podczas 
ostatniego biegu w dniu wyścigu 
z przeszkodami dla championów i 
według oficjalnego określenia 
"udzieliła mu upomnienia". 
Powszechnie uważano, że doprawdy 
i tak miał wiele szczęścia, 
wywijając się tak tanim kosztem, 
zważywszy jego przeszłość. 






  Sam Joe był niemal równie 
pewny siebie jak zawsze. Z 
daleka nie widać było na jego 
okrągłej i różowej twarzy ani 
śladu lęku czy pijaństwa, które 
w Cheltenham sprawiły, że 
wyglądał jak nasiąkła 
alkoholem szmata. Słyszałem 
jednak, że miniony piątek, 
sobotę i większość niedzieli 
spędził w tureckiej łaźni, 
odchodząc od zmysłów ze strachu. 
Przez cały ten czas na zmianę to 
zalewał się jak głupi, to znów 
wypacał z siebie alkohol, 
zwierzał się obsłudze, że z nimi 
czuje się bezpieczny i nie 
chciał się ubrać i iść do domu. 
  - Źródłem tej historii i 
autorem całego jej smaczku był 
Sandy, który, jak mówił, zaszedł 
właśnie do łaźni w niedzielę 
rano, żeby stracić parę funtów 
przed poniedziałkowym wyścigiem. 
  Natknąłem się na Joe'ego, kiedy 
czytał obwieszczenia. Gwizdał 
przez zęby. 
  - Cóż, Joe? - zapytałem. - Z 
czego się tak cieszysz? 
  - Ze wszystkiego. - Uśmiechnął 
się głupawo. Z bliska widoczne 
były ostre bruzdy wokół jego ust 
i lekko przekrwione oczy, ale 
poza tym te przeżycia nie 
zostawiły na nim śladów. - 
Komisja mnie nie zawiesiła. A za 
przegraną w tamtym biegu 
dostałem forsę. 
  - Co?! 
  - Dostałem forsę. Wiesz, 
mówiłem ci. Ta paczka forsy. 
Przyszła dziś rano. STo 
funciaków. - Wytrzeszczyłem na 
niego oczy. - Przecież zrobiłem, 
co mi kazali, no nie? - dodał z 
miną skrzywdzonego. 
  - Chyba zrobiłeś - przyznałem 
mu rację bez przekonania. 
  - I jeszcze coś, te kartki z 
pogróżkami. Wykiwałem ich. Przez 
cały weekend siedziałem w 
tureckiej łaźni i nic mi tam nie 
mogli zrobić. Wyszedłem cało - 
stwierdził tryumfalnie, jak 
gdyby "w tym tygodniu" nie można 






było zamienić na "w przyszłym". 
Nie rozumiał też, że już został 
ukarany, że istnieją inne udręki 
poza fizycznymi. Przeżył cały 
tydzień w strasznym niepokoju i 
trzy dni w paraliżującym 
strachu, a zdawało mu się, że 
wyszedł z tego cało. 
  - Cieszę się, że tak myślisz - 
powiedziałem łagodnie. - Joe, 
powiedz mi jedno. Ten, kto do 
ciebie dzwoni, żeby ci 
powiedzieć, na którym koniu nie 
wolno ci wygrać... jaki ma głos? 
  - Nie można poznać, kto to, 
nie po głosie. To może być 
każdy. Mówi po cichu i tak jakby 
z chrypą. Czasami prawie 
szeptem, jakby się bał, żeby 
ktoś nie podsłuchał. Ale co to 
ma do rzeczy? Niech sobie 
skrzeczy jak żaba, jeżeli o mnie 
chodzi, byle dostarczał premię. 
  - Chcesz powiedzieć, że nie 
wyjedziesz następnego konia, jak 
ci każe? 
  - Mogę. Albo i nie - 
potwierdził Joe, za późno zdając 
sobie sprawę, że za wiele 
powiedział. Spojrzał na mnie 
przebiegle, z ukosa, i wycofał 
się do szatni. Miał fantastyczne 
zdolności regeneracyjne. 
  Niedaleko Pete i Dane omawiali 
swoje plany na dziś . Podszedłem 
do nich. Pete przeklinał pogodę, 
twierdząc, że będziemy mieli 
zabawę jak diabli, ale że 
Palindrom mimo wszystko powinien 
sobie dać radę. 
  - Wyjdź do przodu w połowie 
toru, a żaden cię nie dojdzie. 
To chabety. O ile ja się 
orientuję, jesteś pewniakiem. 
  - Dobrze - odpowiedziałem 
automatycznie i przypomniałem 
sobie zaraz, krzywiąc się w 
duchu, że w Maidenhead 
pewniakiem był Admirał. 
  Dane zapytał, czy miło 
spędziłem czas u Kate, i nie 
odniosłem wrażenia, żeby się 
zbytnio ucieszył z mojej 
entuzjastycznej odpowiedzi. 
  - Przekleństwo na twoją głowę, 






jeżeli mi ją odbiłeś. - Udał 
srogi ton, ale miałem niemiłe 
wrażenie, że powiedział to 
serio. Czy przyjaźń dwóch 
mężczyzn zakochanych w tej samej 
dziewczynie może przetrwać? 
Nagle zwątpiłem w to, dojrzałem 
bowiem w znajomej, miłej twarzy 
przelotny błysk wrogości. 
Poczułem się tak zachwiany, 
jakby solidna skała przemieniła 
się pode mną w ruchomy piasek. I 
dosyć zmartwiony wszedłem do 
szatni szukając Sandy'ego. 
  Stał przy oknie i wyglądał 
przez kurtynę deszczu spływającą 
po szybie. Przebrał się już w 
barwy do pierwszej gonitwy i 
spoglądał w stronę padoku, po 
którym ociekający deszczem, 
okryci płaszczami 
nieprzemakalnymi chłopcy 
stajenni oprowadzali dwa nędznie 
wyglądające konie. 
  - Będą nam w tej stawce 
potrzebne wycieraczki na gogle - 
zauważył z niezmąconym dobrym 
humorem. - Kąpiel błotna gotowa. 
Cholera, i kaczka by straciła 
ochotę! 
  - Jak ci się podobało w łaźni 
tureckiej w niedzielę? - 
spytałem uśmiechając się.
  - O, to już słyszałeś? 
  - Chyba wszyscy słyszeli. 
  - W porządku. Dobrze tak temu 
skurwielowi - orzekł Sandy 
szeroko się uśmiechając. 
  - Skąd wiedziałeś, gdzie go 
znaleźć? 
  - Spytałem jego matkę... - 
Sandy urwał w pół słowa i oczy 
mu się rozszerzyły. 
  -Tak - powiedziałem. - To ty 
mu wysłałeś te pogróżki o 
Bolingbrooke'u. 
  - A co ci każe tak uważać? - 
zapytał Sandy dobrodusznie. 
  - Lubisz takie kawały i nie 
lubisz Joe'ego - wyjaśniłem. - 
Pierwszą, jaką dostał, włożono 
mu do kieszeni kurtki, kiedy 
wisiała w szatni w Plumpton, 
więc musiał ją włożyć dżokej 
albo służący, albo któryś z 






urzędników. Nie mógł to być 
bukmacher ani trener, ani 
właściciel, ani nikt z 
publiczności. Więc przyszło mi 
do głowy, że może ten, kto mu ją 
wetknął do kieszeni, to nie ten 
sam, co mu płaci za 
wstrzymywanie koni. Co 
najdziwniejsze, tamten wcale się 
nie zemścił. Ale zadałem sobie 
pytanie, kto jeszcze byłby 
zainteresowany w dręczeniu 
Joe'ego, i doszedłem do ciebie. 
Wiedziałeś przed wyścigiem, że 
Joe ma nie wygrać na 
Bolingrooke'u. Kiedy wygrał, 
powiedziałeś mu, że straciłeś 
kupę forsy i że zapłaci ci za 
to. I odegrałeś się, nawet 
wyśledziłeś, gdzie jest, żeby 
się nacieszyć jego 
nieszczęściem. 
  - Słodka jest zemsta, i tak 
dalej. No, przyłapałeś mnie - 
powiedział Sandy. - Choć pojęcia 
nie mam, skąd tyle wiesz. 
  - Większość powiedział mi Joe. 
  - Ale papla. Ten język 
któregoś dnia gotów go nieźle 
urzódzić. 
  - To prawda - potwierdziłem 
myśląc o tym, jak nieostrożnie 
Joe opowiada o swoich sztuczkach 
z końmi i nagrodach za nie. 
  - Mówiłeś mu, że to ja mu 
wysyłałem te kartki? - zapytał 
Sandy, po raz pierwszy okazując 
niepokój. 
  - Nie. Nie mówiłem. To by 
tylko doprowadziło do nowych 
kłopotów. 
  - Dzięki i za to. 
  - A w zamian za tę małą 
przysługę, Sandy - powiedziałem 
- powiesz mi, skąd naprzód 
wiedziałeś, że Bolingbrooke ma 
nie wygrać? 
  Uśmiechnął się szeroko, 
kołysząc się spokojnie na 
piętach, ale nie odpowiedział. 
  - No, gadaj - ponagliłem go. 
Nie jest to za wysokie żądanie 
i twoja odpowiedź mogłaby mi 
nawet dostarczyć klucza do tej 
drugiej zagadki, dotyczącej 






Billa Davidsona. 
  Sandy potrząsnął głową. 
  - Nic ci to nie pomoże - 
stwierdził. - Sam Joe mi o tym 
powiedział. 
  - Co?! - wykrzyknąłem. 
  - Sam mi powiedział. W 
łazience, kiedy się 
przebieraliśmy przed biegiem. 
Wiesz, że on musi się puszyć. 
Chciał się pochwalić i ja byłem 
pod ręką, a poza tym wiedział, 
że i ja kiedyś parę razy nie 
wyjechałem konia. 
  - Co powiedział? 
  - Powiedział, że jeżeli chcę 
się nauczyć, jak wstrzymać 
konia, dobrze zrobię, 
przyglądając się jemu na 
Bolingbrooke'u. Ba, Sandy'emu 
więcej nie trzeba. Postawiłem 
pół setki na Leicę, bo jak 
liczyłem, ona powinna przyjść 
pierwsza, jeśli Bolingbrooke nie 
będzie próbował. I popatrz, co 
się stało. Ten pętak stracił 
głowę i wziął Leicę o dwie 
długości. Byłbym go zadusił. Pół 
setki to majątek, chłopie, 
jeżeli chodzi o mnie. 
  - Dlaczego czekałeś aż 
dziesięć dni, zanim mu dałeś tę 
pierwszą kartkę? 
  - Dopiero wtedy mi to przyszło 
do głowy - wyjaśnił szczerze. - 
Ale to była dobra zemsta, nie? O 
mały włos byliby mu zawiesili 
licencję w Cheltenham, a w 
weekend wypacał z siebie flaki i 
wrzeszczał z histerii. To 
wszystko zasługa niżej 
podpisanego. - Sandy promieniał. 
- Szkoda, żeś go nie widział w 
tej łaźni. Pijana skamląca 
szmata. Płakał i błagał mnie, 
żebym go krył. Ja! Kupa śmiechu. 
Mało mnie nie zemdliło, kiedy 
się powstrzymywałem od śmiechu. 
Zemściłem się jak cholera. 
  - I to ty go wypchnąłeś za 
bandę w Plumpton - powiedziałem. 
  - Nigdy w życiu - odparł z 
oburzeniem. On ci to mówił? 
Cholerny łgarz. Wypadł, sam 
widziałem. Jeszcze raz miałem 






zamiar napędzić mu stracha. - 
Rude włosy zjeżyły mu się, 
brązowe oczy rzucały iskry. Ale 
się uspokoił. - No, jeszcze coś 
wymyślę. Nie ma pośpiechu. Nie 
dam mu spokoju, mrówki w 
portkach, glisty w butach, takie 
rzeczy. Nieszkodliwe. - Sandy 
roześmiał się i dodał: - A skoro 
jesteś taki as detektywów, jak 
ci leci z tą drugą sprawą? 
  - Nie za szybko - 
odpowiedziałem. - Ale wiem dużo 
więcej niż tydzień temu, więc 
nie tracę nadziei. Nic takiego 
nie słyszałeś? 
  Pokręcił głową. 
  - Ani słychu. Ale chyba nie 
rezygnujesz? 
  - Nie - odpowiedziałem. 
  - No, to wszystkiego 
najlepszego w imię Brytanii - 
powiedział Sandy z uśmiechem. 
  Któryś z urzędników wetknął 
głowę przez drzwi. 
  - Dżokeje, proszę wychodzić - 
powiedział. 
  Był już prawie czas na 
pierwszą gonitwę. 
  Sandy włożył kask i zawiązał 
rzemyki. Następnie wyjął 
sztuczne zęby, dwa środkowe 
siekacze z górnej szczęki, 
zawinął je w chustkę i wetknął 
do kieszeni płaszcza wiszącego 
na kołku. Jak większość dżokejów 
i on nigdy nie jeździł w 
sztucznych zębach z obawy, że je 
zgubi albo nawet połknie w razie 
upadku. Pożegnał mnie 
szczerbatym uśmiechem na kształt 
salutu i dał nura w deszcz. 
  Padało też godzinę później, 
kiedy wychodziłem, żeby dosiąść 
Palindroma. Na padoku czekał na 
mnie Pete. Woda leciała ciurkiem 
z ronda jego kapelusza. 
  - Cóż za przeklęty dzień! - 
powiedział. - Cieszę się, że to 
ty musisz się rozbierać i 
moknąć, nie ja. Najeździłem się 
do syta. Mam nadzieję, że jesteś 
dobrym pływakiem. 
  - Dlaczego? - spytałem, nie 
mając pojęcia, o czym mówi. 






  - Jeżeli jesteś, będziesz 
umiał trzymać oczy otwarte pod 
wodą. - Podejrzewałem, że to 
jeszcze jeden z jego niezbyt 
zręcznych dowcipów, ale mówił 
poważnie. Wskazał na gogle, 
które zawiesiłem sobie na szyi. 
- Zaczyna się od tego, że nie 
będą ci potrzebne. Przy tych 
fontannach błota, jakie lecą 
dziś spod kopyt, zalepi ci je, 
zanim przejedziesz jedną ósmą 
mili. 
  - To wtedy je zdejmę. 
  - Zdejmij je zaraz. Będą ci 
tylko zawadzały. 
  Zdjąłem więc gogle i kiedy 
przechylałem głowę, żeby zsunąć 
gumkę przez kask, dojrzałem 
kątem oka mężczyznę 
przechodzącego obok padoku. Z 
powodu deszczu niewielu stało 
tam ludzi, więc zobaczyłem go 
wyraźnie. 
  Był to Bert, ten, który 
pilnował konia w zatoczce przy 
Maidenhead Thicket. Jeden z 
taksiarzy firmy Marconi. 
  Nie patrzył na mnie, ale jego 
widok był równie przyjemny jak 
wstrząs elektryczny. Był daleko 
od bazy. Mógł się zapuścić te 
sto czterdzieści mil wyłącznie 
dla przyjemności oglądania 
popołudniowych gonitw w tym 
deszczu. Albo i nie. 
  Spojrzałem, jak Palindrom 
brodzi powoli wokół padoku w 
nieprzemakalnej derce. 
  Pewniak. 
  Wstrząsnął mną dreszcz. 
  Zrozumiałem, że zrobiłem 
pewien postęp w poszukiwaniach 
tego, kto spowodował śmierć 
Billa, nawet jeżeli on sam wciąż 
pozostaje mi tak samo nie znany. 
Zlekceważyłem dwa jego poważne 
ostrzeżenia i obawiam się, że 
zostawiłem dosyć wyraźny ślad, 
żeby dobrze sobie uświadomił, że 
go ścigam. Bert nie jest sam w 
Bristolu, pomyślałem, mogłem też 
zakładać, że szykuje się trzecie 
ostrzeżenie. 
  Zdarza się, że człowiek nie 






potrzebuje nawet intuicji, i 
właśnie tak było teraz. 
Palindrom, pewniak. Tego, co się 
raz zrobiło, można spróbować po 
raz drugi, i gdzieś na 
chłostanym deszczem torze mógł 
czekać drugi kawał drutu. Bez 
żadnych logicznych przesłanek 
byłem tego pewien. 
  Za późno, żeby się wycofać z 
gonitwy. Palindrom był 
zdecydowanym faworytem i 
najwyraźniej  w najlepszej 
formie. Nie kulał, nie miał 
żadnych pękniętych naczyń, 
żadnych objawów, na jakie wolno 
się powołać, żeby wycofać konia 
w ostatniej chwili. A gdybym ja 
się nagle rozchorował i nie mógł 
jechać, prędko by znaleziono 
innego dżokeja na moje miejsce. 
Nie mogłem w swoich barwach 
wysyłać nikogo innego, narażając 
go na upadek przeznaczony dla 
mnie. 
  Gdybym wręcz bez żadnych 
wyjaśnień nie zgodził się na to, 
żeby Palindrom brał udział w tym 
biegu, odebrano by mi zezwolenie 
na jazdę i byłby to koniec mojej 
kariery wyścigowej. 
  Gdybym powiedział komisji 
technicznej: - "Ktoś chce strącić 
Palindroma za pomocą drutu", 
pewnie mogliby wysłać kogoś z 
obsłufi na tor, na inspekcję 
przeszkód. Ale nic by nie 
znalazł. Miałem całkowitą 
pewność, że jeśli drut zostanie 
przeciągnięty, stanie się to, 
tak jak w przypadku Billa, w 
ostatniej chwili. 
  Jeżeli wezmę udział w 
gonitwie, ale przez cały czas 
będę Palindroma trzymał z tyłu, 
drutu mogą wcale nie założyć. 
Ale coś mnie ścisnęło w sercu, 
kiedy spojrzałem na twarze 
dżokejów, którzy już wrócili z 
toru i przypomniałem sobie, w 
jakim stanie wracali z 
poprzednich gonitw. Twarze 
oblepiało im błoto niczym gruba 
ospa koloru khaki, swetry mieli 
mokre i zabłocone do tego 






stopnia, że prawie nie można 
było rozróżnić barw z odległości 
paru kroków, nie mówiąc już o 
odległości, jaka dzieli jedną 
przeszkodę od drugiej. Moje 
własne barwy, kawowo_kremowe, 
będą szczególnie niewyraźne. 
Człowiek z drutem nie będzie 
wiedział na pewno, czyj koń 
prowadzi, będzie jednak 
oczekiwał, że to ja, i 
odpowiednio postąpi. 
  Spojrzałem na innych dżokejów 
na padoku. Niechętnie zdejmowali 
nieprzemakalne płaszcze i 
dosiadali koni. Było ich około 
dziesięciu. Wszystko to ludzie, 
którzy wiele mnie nauczyli, 
przyjęli do swego grona i dali 
poczucie koleżeństwa, które 
sprawiało mi niemal tyle radości 
co sama jazda. Gdybym pozwolił, 
aby zamiast mnie któryś z nich 
się rozbił, nie mógłbym im już 
spojrzeć w oczy. 
  Wszystko na nic. Będę musiał 
wyjść na Palindromie na 
prowadzenie licząc na szczęście. 
Przypomniałem sobie, co 
powiedziała Kate: "Jeżeli trzeba 
coś zrobić, do licha z 
niebezpieczeństwem".
  Do licha z niebezpieczeństwem. 
Ostatecznie co dzień mogę spaść 
i bez pomocy drutu. Jeżeli 
spadnę dzisiaj, z jego pomocą, 
to trudno. Nie ma na to rady. 
Ale mogę się mylić, może nie być 
żadnego drutu. 
  - O co chodzi? - spytał Pete. 
- Wyglądasz, jakbyś zobaczył 
ducha. 
  - Wszystko w porządku - 
powiedziałem zdejmując płaszcz. 
Palindrom stał przy mnie, więc 
go poklepałem podziwiając jego 
wspaniały, inteligentny łeb. Od 
tej chwili moim głównym 
zmartwieniem było, żeby 
przynajmniej on wyszedł z 
najbliższych dziesięciu minut 
bez szwanku. 
  Wskoczyłem mu na grzbiet, 
spojrzałem z góry na Pete'a i 
powiedziałem: 






  - Jeżeli Palindrom w tej 
gonitwie upadnie, proszę cię, 
zadzwoń do inspektora Lodge'a z 
posterunku w Maidenhead i 
powiedz mu o tym. 
  - Co, u licha... 
  Obiecaj. 
  - W porządku. Ale nie 
rozumiem. Możesz mu sam 
powiedzieć, jak chcesz, ale tak 
czy owak nie spadniesz. 
  - Nie, może nie. 
  - Czekam na ciebie wśród 
zwycięzców - powiedział i 
trzepnął Palindroma w zad, kiedy 
ruszaliśmy. 
  Wiało nam deszczem w twarz, 
kiedy stanęliśmy na starcie 
przed trybunami, mając przed 
sobą dwa okrążenia toru. Taśma 
poszła w górę i ruszyliśmy. 
  Dwa lub trzy konie 
przeskoczyły pierwszą przeszkodę 
przede mną, ale potem wyszedłem 
z Palindromem na prowadzenie i 
tak już zostaliśmy. Był u 
szczytu formy, galopował i 
skakał gładko jak najlepszy koń 
przeszkodowy. Każdego innego 
dnia poczucie jego siły pod sobą 
sprawiałoby mi niewypowiedzianą 
rozkosz. Dziś ledwie ją 
zauważyłem. 
  Pamiętając upadek Billa, 
rozglądałem się, czy za 
przeszkodą przed nadjeżdżającymi 
końmi nie przechodzi torowy. 
Będzie rozwijał drut, podnosił 
go, przyczepiał... Miałem 
zamiar, kiedy to zobaczę, 
skłonić Palindroma, żeby się za 
wcześnie poderwał, żeby solidnie 
rąbnął w drut piersią, kiedy już 
będzie schodził w dół. W ten 
sposób może mu się uda zerwać 
albo ściągnąć drut i utrzymać 
się na nogach. A jeżeli 
spadniemy, przynajmniej nie 
będzie to salto mortale jak w 
przypadku Admirała. Ale łatwiej 
jest planować niż wykonać, toteż 
wątpiłem, czy zdołam takiego 
urodzonego skoczka jak Palindrom 
skłonić, żeby się odbił o jeden 
krótki krok za wcześnie. 






  Dokończyliśmy pierwsze 
okrążenie bez wypadku, 
chlupocząc po namokłym torze. 
Około mili od startu, w 
najdalszym końcu toru usłyszałem 
tuż za sobą chlapanie kopyt i 
obejrzałem się przez ramię. 
Większość stawki szła zbitą 
grupą gdzieś z tyłu, dwa konie 
jednak ścigały mnie z uporem i 
podchodziły już prawie na 
wysokość zadu Palindroma. 
  Poderwałem go i zareagował 
natychmiast, powiększyliśmy też 
dystans między sobą a pogonią do 
mniej więcej pięciu długości. 
  Przez tor nie przeszedł żaden 
torowy. 
  Nie zobaczyłem żadnego drutu. 
  Ale i tak Palindrom zaczepił. 
  Nie byłby to taki 
niebezpieczny upadek, gdyby nie 
konie za mną. Poczułem, jak 
Palindroma mocno szarpnęło za 
nogi, kiedy byliśmy nad ostatnią 
przeszkodą w głębi toru, i 
wyrzuciło mnie jak z katapulty, 
walnąłem ramieniem o ziemię 
kilka jardów dalej. Zanim się 
odtoczyłem, tamte konie już 
brały przeszkodę. Gdyby tylko 
mogły, wyminęłyby człowieka 
leżącego na ziemi, ale tym 
razem, jak mi potem powiedziano, 
musiały uskoczyć przed 
Palindromem, który dźwigał się 
na nogi, i ja znalazłem się na 
ich drodze. 
  Przewaliły się przeze mnie w 
galopie. Jede n kopnął mnie w 
głowę i kask pękł tak fatalnie, 
że spadł. Nastąpiło sześć sekund 
chaosu, kiedy pod miażdżącymi 
uderzeniami nie mogłem ani 
myśleć, ani się poruszyć, tylko 
czułem ból. 
  Kiedy było po wszystkim, 
leżałem na mokrej ziemi 
bezwładny i coraz bardziej 
zdrętwiały, niezdolny wstać ani 
się poruszyć. Leżałem na wznak, 
nogami w stronę przeszkody. 
Deszcz padał mi na twarz i 
ściekał po włosach, a jego 
krople na powiekach wydawały się 






tak ciężkie, że kiedy otwierałem 
oczy, było to jak podnoszenie 
ciężarów. Przez szparkę między 
pokrytymi kroplami deszczu 
rzęsami dojrzałem przy 
przeszkodzie mężŃczyznę. 
  Nie śpieszył mi na pomoc. 
Bardzo szybko zwijał długi drut, 
zaczynając od zewnętrznej i 
posuwając się ku wewnętrznej 
stronie toru. Kiedy znalazł się 
przy wewnętrznym słupku, wsunął 
rękę do kieszeni 
nieprzemakalnego płaszcza, 
wydobył jakieś narzędzie i 
odciął drut w miejscu, gdzie był 
przymocowany, osiemnaście cali 
nad przeszkodą. Tym razem nie 
zapomniał nożyc do cięcia drutu. 
Skończył, założył zwój drutu na 
ramię i odwrócił się do mnie. 
  Poznałem go. 
  Był to kierowca przyczepy do 
przewozu koni. 
  Wszystko stawało się 
bezbarwne. Świat wydał mi się 
szary, jak nie do końca wywołany 
film. Zielona trawa była szara, 
twarz tego kierowcy szara...
  Potem zobaczyłem, że jeszcze 
ktoś jest przy przeszkodzie i że 
idzie w moją stronę. I jego też 
poznałem, ale nie był to 
taksówkarz. Tak się ucieszyłem, 
że nadchodzi pomoc i obroni mnie 
przed kierowcą, że omal nie 
rozpłakałem się z poczucia ulgi. 
Próbowałem mu powiedzieć, żeby 
spojrzał na drut, żebym tym 
razem miał świadka, ale słowa 
się nie wydostawały, pozostały w 
mojej głowie. Gardło i język 
odmówiły posłuszeństwa. 
  Podszedł, zatrzymał się przy 
mnie i pochylił. Próbowałem się 
uśmiechnąć i przywitać go, ale 
nie drgnął mi żaden mięsień. 
Wyprostował się. 
  Powiedział przez ramię do 
kierowcy: 
  - Zamroczyło go. 
  Odwrócił się znów w moją 
stronę. 
  - Ty wścibski skurwielu - 
dodał i kopnął mnie. Usłyszałem 






trzask w żebrach i poczułem w 
boku palące ukłucie. - Może to 
cię nauczy pilnować własnego 
nosa. - Kopnął mnie jeszcze raz. 
Mój szary świat pociemniał. 
Byłem prawie nieprzytomny, ale 
nawet w tej okropnej chwili 
umysł częściowo pracował dalej i 
zrozumiałem, dlaczego torowy nie 
przeszedł przez tor z drutem. 
Nie potrzebował. On i jego 
wspólnik stanęli na torze i 
rozciągnęli drut między sobą. 
  Zobaczyłem, że zamierza się 
nogą po raz trzeci. W głowie 
miałem chaos i zdawało się, że 
trwa to całe godziny, zanim noga 
zbliżyła się do moich oczu, 
rosnąc i rosnąc, aż nie 
widziałem już nic poza nią. 
  Kopnął mnie w twarz i zgasłem 
jak świeczka. 

  12

  Najpierw powrócił słuch. Stało 
się to nagle, jak gdyby ktoś 
nacisnął wyłącznik. Jeszcze 
przed chwilą przez wir 
poczwarnych snów, które musiały 
się chyba kłębić w mojej głowie 
od dawna, nie przenikało nic, a 
już w następnej leżałem w 
martwej ciemności, ale do moich 
uszu każdy dźwięk docierał ostro 
i wyraźnie. 
  Jakaś kobieta powiedziała: 
  - Wciąż jest nieprzytomny. 
  Chciałem sprostować, że to 
nieprawda, ale nie mogłem. 
  Odgłosy dochodziły nadal. 
Świsty, szelesty, łoskoty, szmer 
oddalonych głosów, dudnienie i 
pobrzękiwanie wody w rurach 
starych przewodów 
kanalizacyjnych. Słuchałem, ale 
bez wielkiego zainteresowania. 
  Po jakiMś czasie zrozumiałem, 
że leżę na plecach. Ręce i nogi, 
kiedy je sobie uświadomiłem, 
miałem ciężkie jak ołów i bolały 
mnie uporczywie, a całe tony 
ciążyły mi na powiekach. 
  Zastanowiłem się, gdzie 
jestem. Potem zastanowiłem się, 






kim jestem. Nie pamiętałem 
zupełnie nic. Wydało mi się to 
za trudne, więc usnąłem. 
  Kiedy się drugi raz obudziłem, 
ciężar z powiek zniknął. 
Otworzyłem je i stwierdziłem, że 
leżę w półmroku w jakimś pokoju, 
którego niewyraźne zarysy 
wyłaniały się powoli. W jednym 
kącie była umywalka, stół 
nakryty białym obrusem, fotel z 
drewnianymi poręczami, na prawo 
okno, a naprzeciwko mnie drzwi. 
Nagi, funkcjonalny pokój. 
  Drzwi się otworzyły i weszła 
pielęgniarka. Spojrzała na mnie 
z miłym zdziwieniem i 
uśmiechnęła się. Miała ładne 
zęby. 
  - Hej, tam - powiedziała. - 
Więc w końcu się pan ocknął. Jak 
się pan czuje? 
  - Świetnie - odpowiedziałem, 
ale wyszło mi to szeptem, a w 
każdym razie nie było ścisłą 
prawdą. 
  - Wygodnie panu? - spytała 
biorąc mnie za rękę, żeby 
zmierzyć puls. 
  - Nie - przyznałem, już dłużej 
nie udając. 
  - Pójdę powiedzieć doktorowi 
Mitchamowi, że się pan obudził, 
przypuszczam, że przyjdzie pana 
zobaczyć. Zaczeka pan sokojnie 
parę minut? 
  Zapisała coś na tabliczce 
leżącej na stole, jeszcze raz 
obdarzyła mnie jasnym uśmiechem 
i z szelestem wymknęła się za 
drzwi. 
  Więc byłem w szpitalu. Ale 
wciąż nie miałem pojęcia, co się 
stało. Zastanawiałem się, czy 
nie przeszedł po mnie walec. 
Albo stado słoni. 
  Dr Mitcham, kiedy przyszedł, 
miał te tajemnice rozwiać tylko 
w połowie. 
  - Dlaczego tu jestem? - 
zapytałem ochrypłym szeptem. 
  - Spadł pan z konia. 
  - Kim jestem? 
  W odpowiedzi na to pytanie 
zabębnił po zębach końcem ołówka 






i przez parę sekund przyglądał 
mi się poważnie. Był młodym 
człowiekiem o łagodnych rysach 
twarzy, jedwabistych, jasnych, 
już przerzedzonych włosach i 
bystrych, inteligentnych, 
jasnoniebieskich oczach. 
  - Wolałbym, żeby pan sobie sam 
przypomniał. Wkrótce pan to 
zrobi. Jestem pewnien. Niech się 
pan nie martwi. Proszę się tylko 
odprężyć, a pamięć wróci. Nie 
wszystko od razu, tego niech pan 
nie oczekuje, ale pomału 
przypomni pan sobie wszystko, z 
wyjątkiem może samego upadku. 
  - A co mi właściwie jest? - 
spytałem. 
  - Utrata pamięci spowodowana 
jest wstrząsem. A co do reszty - 
objął mnie spojrzeniem od stóp 
do głowy - ma pan złamany 
obojczyk, dwa żebra pęknięte i 
liczne inne urazy. 
  - Dzięki Bogu, nic poważnego - 
wyskrzeczałem. 
  Otworzył usta i spazmatycznie 
złapał oddech, po czym wybuchnął 
śmiechem. Powiedział: 
  - Tak, nic poważnego. Wy 
wszyscy jesteście tacy sami. 
Zwariowańcy. 
  - Jacy wszyscy? 
  - Nieważne, wkrótce pan sobie 
przypomni - powtórzył. - Teraz 
niech pan się trochę prześpi, 
jeśli pan może, a gdy się pan 
obudzi, z pewnością zrozumie pan 
dużo więcej. 
  Posłuchałem jego rady, 
zamknąłem oczy i odpłynąłem w 
sen. Przyśnił mi się zachrypły 
głos wydobywający się ze środka 
wazy z czerwono_żółtymi 
krokusami i szepczący pogróżki, 
aż chciałem krzyczeć i uciekać, 
a wtedy zdałem sobie sprawę, że 
to mój własny głos szepcze, a 
krokusy rozwiały się w obraz 
ciemnozielonej dżungli z 
przelatującymi w cieniu 
szkarłatnymi ptakami. Potem 
wydało mi się, że jestem gdzieś 
bardzo wysoko, patrzę na ziemię 
i wychylam się coraz dalej, a 






wreszcie spadam, a tym razem to, 
co powiedziałem, było całkiem 
sensowne. 
  - Spadłem z drzewa. 
  Wiedziałem, że zdarzyło się to 
w dzieciństwie. 
  Ktoś obok mnie coś wykrzyknął. 
Otworzyłem oczy. U stóp łóżka 
stał dr Mitcham. 
  - Jakiego drzewa? - spytał. 
  - W dżungli - odpowiedziałem. 
- Uderzyłem się w głowę, a kiedy 
się ocknąłem, klęczał przy mnie 
ojciec. 
  Znów ktoś krzyknął po mojej 
prawej ręce. Odwróciłem głowę i 
popatrzyłem, kto to. 
  Siedział tam, opalony, w 
dobrej formie, dystyngowany i 
jak na swoje czterdzieści sześć 
lat wciąż młodzieńczy. 
  - Hej - powiedziałem. 
  - Wie pan, kto to jest? - 
zapytał dr Mitcham. 
  - Mój ojciec. 
  - A jak się pan nazywa? 
  - Alan York - powiedziałem od 
razu i jednym skokiem wróciła mi 
pamięć. Przypomniałem sobie 
wszystko od poranka, kiedy 
jechałem na wyścigi w Bristolu. 
Pamiętałem, jak wyruszałem, ale 
wszystko, co nastąpiło potem, 
nadal było pustką. 
  - Skąd się tu wziąłeś? - 
spytałem ojca. 
  - Przyleciałem samolotem. 
Zadzwoniła pani Davidson i 
powiedziała, że miałeś upadek i 
leżysz w szpitalu. Pomyślałem, 
że lepiej rzucę na ciebie okiem. 
  - Jak długo... - zacząłem 
powoli. 
  - Jak długo był pan 
nieprzytomny? - spytał dr 
Mitcham. - Teraz jest niedziela 
rano. Dwa i poół dnia. Nie tak 
źle, jeśli się weźmie pod uwagę 
uderzenie, jakie pan 
zainkasował. Zachowałem pana 
kask, żeby pan sam zobaczył. - 
Otworzył jakąś szafkę i wyjął 
skorupę, która niewątpliwie 
uratowała mi życie. Rozłupany 
był prawie na dwoje. 






  - Będzie mi potrzebny nowy - 
stwierdziłem. 
  - Zwariowańcy. Wszyscy zupełni 
wariaci - powiedział dr Mitcham. 
  Tym razem zrozumiałem, co miał 
na myśli. Uśmiechnąłem się, ale 
wyszło mi to krzywo, odkryłem 
bowiem, że połowę twarzy mam 
spuchniętą, a także sztywną i 
obolałą. Zacząłem podnosić lewą 
rękę, żeby zbadać szkody, ale 
zanim podniosłem ją na sześć 
cali, rozmyśliłem się wskutek 
nagłego bólu, jaki ten ruch 
wywołał w ramieniu. Mimo 
ciasnych bandaży, ściągających 
mi ramiona do tyłu, usłyszałem i 
poczułem, jak zgrzytają o siebie 
końce złamanego obojczyka. 
  Jak gdyby wszystkie czekały na 
sygnał, każdy z osobna otępiały 
ból w moim sponiewieranym ciele 
ożył wściekłym pulsowaniem. 
Głęboko nabrałem powietrza i 
popękane żebra natychmiast ostro 
się przeciw temu zbuntowały. Nie 
był to miły moment. 
  Zamknąłem oczy. Ojciec zapytał 
z niepokojem: 
  - Nic mu nie jest? 
  A dr Mitcham odpowiedział: 
  - Nic, niech się pan nie 
martwi. Myślę raczej, że 
złamania dały mu o sobie znać. 
Zaraz mu dam coś uśmierzającego. 
  - Jutro wstaję - 
zapowiedziałem. - Bywałem już 
poturbowany i miałem już kiedyś 
złamany obojczyk. To nie trwa 
długo. 
  Ale dodałem już na własny 
użytek, że dopóki to trwało, 
było wysoce niemiłe. 
  - Na pewno jutro pan nie 
wstanie - powiedział głos dr. 
Mitchama. - Zostanie pan tu, 
gdzie pan jest, przez tydzień, 
żeby dać szansę temu wstrząsowi. 
  - Nie mogę przez tydzień leżeć 
w łóżku - zaprotestowałem. - 
Byłbym słabszy od muchy, kiedy 
wstanę a jadę na Admirale w 
Liverpoolu. 
  - Kiedy to jest? - spytał 
podejrzliwie dr Mitcham. 






  - Dwudziestego czwartego 
marca. 
  Zapadło krótkie milczenie, 
kiedy sobie to obliczali. 
  - To już od czwartku za 
tydzień - powiedział ojciec. 
  - Może pan to sobie wybić z 
głowy - surowo oznajmił dr 
Mitcham. 
  - Obiecaj mi - poprosił 
ojciec. 
  Otworzyłem oczy i spojrzałem 
na niego, a kiedy zobaczyłem 
malujący się na jego twarzy 
niepokój, po raz pierwszy w 
życiu zrozumiałem, ile dla niego 
znaczę. Byłem jego jedynym 
dzieckiem i przez dziesięć lat 
po śmierci matki wychowywał mnie 
sam, nie zlecając tego po kolei 
różnym gospodyniom, szkołom z 
internatami i wychowawcom, jak 
by zrobił niejeden zamożny 
człowiek. Poświęcał czas zabawom 
ze mną, uczył mnie, żeby mieć 
pewność, że jako nastolatek będę 
umiał żyć szczęśLiwie i 
pożytecznie mimo ciężaru 
wielkiej forsy. SAm mnie 
nauczył, jak stawiać czoło 
różnym niebezpieczeństwom, a 
jednak zrozumiałem, że musiał 
pomyśleć, że jeśli się uprę 
zaczynać od razu od startu w 
Liverpoolu, przedwcześnie i 
jeszcze nie w formie, zaryzykuję 
więcej, niż mam prawo. 
  - Obiecuję - przyrzekłem. - 
Nie pojadę do Liverpoolu w tym 
miesiącu. Ale potem będę dalej 
jeździł. 
  - W porządku. Umowa stoi. - 
Odprężył się, uśmiechnął i 
wstał. - Wrócę jeszcze po 
południu. 
  - Gdzie się zatrzymałeś? Gdzie 
jesteśmy teraz? 
  - To jest szpital w Bristolu, 
a ja się zatrzymałem u pani 
Davidson. 
  - Czy to się stało na 
wyścigach w Bristolu? Na 
Palindromie? - Ojciec skinął 
głową. - Jak Palindrom? Nic mu 
nie jest? W jaki sposób upadł? 






  - Nic, wyszedł cało - 
powiedział. - Wrócił do stajni 
Gregory'ego. Nikt nie widział, 
jak upadł i dlaczego, z powodu 
tej ulewy. Gregory mówił, że 
miałeś przeczucie, że spadniesz, 
i prosił mnie, żebym ci 
powiedział, że zrobił, o co go 
prosiłeś. 
  - Nic z tego nie pamiętam i 
nie wiem, o co go prosiłem - 
westchnąłem. - To strasznie 
irytujące. 
  Dr Mitcham z ojcem wyszli i 
zostawili mnie głowiącego się 
nad tą luką w pamięci. Doznałem 
złudnego uczucia, że przez parę 
sekund wiem o jakimś bardzo 
ważnym fakcie, ale mimo całego 
wysiłku pamięci moje świadome 
życie kończyło się na drodze do 
Bristolu i zaczynało od nowa w 
szpitalu w Bristolu. 
  Reszta dnia upłynęła powoli i 
żałośnie, przy każdym ruchu 
odzywał się cały chór protestu 
we wszystkich sponiewieranych 
mięśniach i nerwach. Zdarzyło mi 
się już być kopniętym przez 
konia, ale nigdy w tylu 
miejscach naraz, i wiedziałem, 
choć nie mogłem tego zobaczyć, 
że ciało mam na pewno pokryte 
wielkimi, zaognionymi 
purpurowymi plamami, które się 
rozszerzają, czernieją i na 
koniec żółkną, w miarę jak 
rozprowadza je krew. Wiedziałem, 
że moja twarz wygląda równie 
tęczowo i niewątpliwie mam 
pięknie podbite sińcami oczy. 
  Pigułki, jakie dr Mitcham 
przysłał przez pielęgniarkę z 
ładnymi zębami, nie zmieniły 
sytuacji aż tak, jakbym sobie 
życzył, leżałem więc z 
zamkniętymi oczami i udawałem, 
że unoszę się w słońcu na morzu, 
a moje trzeszczące kości i 
pulsująca głowa łagodnie się 
kołyszą. Uzupełniłem ten obraz 
dodając mewy i białe obłoczki, i 
dzieci chlapiące się na 
płyciznach, i pomagał za każdym 
razem, dopóki się znów nie 






poruszyłem. 
  Późnym wieczorem ból głowy się 
wzmógł i zacząłem co chwilę 
zapadać w niesamowite, 
niespokojne sny, w których mi 
się wydawało, że jakieś 
olbrzymie ciężary wyrywają mi 
ręce i nogi, i obudziłem się 
mokry od potu poruszając palcami 
rąk i nóg w przerażeniu, że ich 
nie mam, a kiedy tylko dotykałem 
nimi prześcieradeł i ogarniało 
mnie uczucie ulgi, znów od 
początku wpadałem w te same 
koszmary. Cykl krótkich 
przebudzeń i długich snów 
powtarzał się bez końca, aż 
straciłem już pewność, co jest 
rzeczywistością, a co nie. 
  Spędzona w ten sposób noc była 
tak wyczerpująca, że kiedy rano 
wszedł do pokoju doktor Mitcham, 
błagałem, by mnie upewnił, że 
nadal mam ręce i nogi. Bez słowa 
odchylił pościel, mocno schwycił 
mnie za stopy i podniósł je na 
parę cali, żebym sam się mógł 
przekonać. Podniosłem ręce i 
popatrzyłem na nie, po czym 
splotłem palce na brzuchu; 
poczułem się zupełnym idiotą, że 
tak strasznie się bałem bez 
powodu. 
  - Nie trzeba się wstydzić - 
powiedział doktor. - Trudno 
oczekiwać, żeby pana mózg 
działał bez zarzutu, kiedy tak 
długo był pan nieprzytomny. 
Zapewniam pana, że nie ma pan 
urazów, o jakich bym nie 
wiedział. Żadnych urazów 
wewnątrznych, nic panu nie 
brakuje. Za trzy tygodnie będzie 
pan jak nowy. - Jego poważne 
jasnoniebieskie oczy wzbudzały 
zaufanie. - Tylko - dodał - 
będzie pan miał szramę na 
twarzy. Zszywaliśmy rozcięcie na 
lewym policzku. 
  Ponieważ i przedtem właściwie 
nie byłem przystojny, nie 
zmartwiło mnie to. Podziękowałem 
mu za wyrozumiałość, a on z 
powrotem naciągnął na mnie 
prześcieradło i koce. Łagodna 






twarz nagle mu się rozjaśniła 
figlarnym uśmiechem i 
powiedział: 
  - A wczoraj pan mi mówił, że 
nic poważnego panu nie jest i że 
jutro wstaje pan z łóżka, jeżeli 
dobrze pamiętam?
  - Do licha z panem - 
odparowałem słabym głosem. - 
Jutro wstaję. 

  W końcu, zanim podniosłem się 
na nogi, był czwartek, a 
wróciłem do domu Scilli w sobotę 
rano, bardziej rozchwiany, niż 
chciałbym przyznać, ale i tak w 
dobrym nastroju. Przyjechał po 
mnie ojciec, który jeszcze tam 
był, choć zamierzał wracać do 
Afryki na początku przyszłego 
tygodnia. 
  Scilli i Polly aż wydłużyły 
się buzie i wsparły mnie 
współczującymi uwagami, kiedy 
się dźwigałem z jaguara w tempie 
cztery razy wolniejszym niż 
zawsze. Ostrożnie wspiąłem się 
na frontowe schodki. Ale mały 
Henry obrzucił mnie 
wszystkowidzącym spojrzeniem i 
ogarniając nim moją sino_żółtą 
twarz i podłużną, świeżo 
zagojoną szramę na policzku 
zapytał na powitanie: 
  - I jak się miewa straszny 
potwór z międzygwiezdnych 
przestrzeni? 
  - Pożera małe dzieci - 
odpowiedziałem, a Henry 
uśmiechnął się z zachwytem. 
  O siódmej wieczorem, zaraz jak 
dzieci poszły na górę spać, 
zadzwoniła Kate. Scilla z ojcem 
postanowili przynieść z piwnicy 
trochę wina i zostawili mnie w 
bawialni samego, żebym z nią 
porozmawiał. 
  - Jak tam rany? - zapytała. 
  - Goją się pięknie - 
odpowiedziałem. - Dziękuję ci za 
list i za kwiaty. 
  - Kwiaty to był pomysł wuja 
George'a - wyjaśniła. - Mówiłam 
mu, że to zanadto będzie 
wyglądało na pogrzeb, jeżeli ci 






poślemy kwiaty, a on to uznał za 
takie zabawne, że mało się nie 
udławił ze śmiechu. Prawdę 
mówiąc, mnie się to nie wydało 
takie śmieszne, kiedy się 
dowiedziałam od pani Davidson, 
że niewiele brakowało, a byłby 
to twój pogrzeb. 
  - Wcale nie było tak źle. 
Scilla przesadziła. Ale 
niezależnie od tego, czy to był 
twój pomysł, czy wuja George'a, 
i tak dziękuję za kwiaty. 
  - Lilie chyba powinnam była 
posłać, a nie tulipany - 
zażartowała Kate. 
  - Na drugi raz możesz przysłać 
lilie - powiedziałem, z 
przyjemnością słuchając jej 
nieśpiesznego, miłego głosu. 
  - Wielkie nieba, więc będzie 
jeszcze drugi raz? 
  - Na pewno - odpowiedziałem 
radośnie. 
  - No, dobrze - powiedziała 
Kate. - Z góry złożę zamówienie 
w Interflorze na lilie. 
  - Kocham cię, Kate. 
  - Muszę przyznać - powiedziała 
szczęśliwym głosem - że miło 
słuchać, jak ludzie to mówią. 
  - Ludzie? Kto jeszcze ci to 
powiedział? I kiedy? - spytałem 
bojąc się najgorszego. 
  - No... - odpowiedziała po 
króciutkiej przerwie - prawdę 
mówiąc, Dane. 
  - Och. 
  - Nie bądź zazdrosny. A Dane 
wcale nie jest lepszy od ciebie. 
Ciska błyskawice jak burzowa 
chmura, kiedy słyszy twoje 
imię. Obaj jesteście dziecinni. 
  - Tak, proszę pani - 
odpowiedziałem. - Kiedy cię znów 
zobaczę? 
  Ustaliliśmy datę lunchu w 
Londynie i zanim odłożyłem 
słuchawkę, jeszcze raz 
powiedziałem jej, że ją kocham. 
Już i ja miałem odkładać 
słuchawkę, kiedy w niej 
usłyszałem najzupełniej 
nieoczekiwany dźwięk. 
  Chichot. Szybko stłumiony, ale 






zupełnie wyraźny chichot. 
  Wiedziałem, że się rozłączyła, 
ale powiedziałem do głuchego 
mikrofonu: 
  - Nie rozłączaj się jeszcze 
przez chwilę, Kate... chcę ci 
coś przeczytać... z gazety. 
Chwileczkę, tylko ją znajdę. 
  Odłożyłem słuchawkę na stolik, 
ostrożnie wyszedłem z bawialni, 
wszedłem na górę i do pokoju 
Scilli. 
  Zastałem tu winowajców, stali 
psotną grupką przy drugim 
aparacie. Henry ze słuchawką 
przyciśniętą do ucha, Polly z 
głową przy jego głowie, a 
William wpatrzony w nich 
poważnie, z otwartymi ustami. 
Wszyscy byli w pidżamach i 
szlafroczkach. 
  - I jak wam się zdaje, co tu 
robicie? - zapytałem surowo. 
  - O mamo - powiedział Henry, 
upuszczając słuchawkę na łóżko, 
jak gdyby nagle go sparzyła. 
  - Alan! - wybąkała Polly mocno 
się czerwieniąc. 
  - Jak długo słuchaliście? - 
zapytałem groźnie. 
  - Właściwie od samego początku 
- wyjaśniła bezwstydnie Polly. 
  - Henry zawsze słucha - 
powiedział William, dumny z 
brata. 
  - Zamknij się - rozkazał Henry. 
  - Małe potwory - powiedziałem. 
  William zrobił urażoną minę. 
Powtórzył: 
  - Ale Henry zawsze słucha. 
Podsłuchuje wszystkich. 
Sprawdza, i to przecież dobrze. 
Henry cały czas sprawdza, prawda, 
Henry? 
  - Zamknij się, William - 
rozkazał Henry, czerwieniąc się, 
wściekły. 
  - Więc Henry sprawdza, tak? - 
powtórzyłem z gniewną miną. 
Henry wytrzymał mój wzrok. Choć 
przyłapany na gorącym uczynku, 
niczego najwidoczniej nie 
żałował. 
  Podszedłem do nich, ale 
homilia na temat świętości 






prywatnych tajemnic, jaką 
zamierzałem wygłosić, nagle 
uleciała mi z głowy. 
Powstrzymałem się po namyśle. 
  - Henry, od jak dawna 
podsłuchujesz rozmowy 
telefoniczne? - zapytałem 
łagodnie. 
  Spojrzał na mnie ostrożnie. 
Wreszcie odpowiedział: 
  - Już od jakiegoś czasu. 
  - Dni, tygodni, miesięcy? 
  - Od wieków - powiedziała 
Polly, znów odzyskując odwagę, 
nie wyglądało już bowiem na to, 
że się na nich gniewam. 
  - Podsłuchiwałeś kiedyś ojca? 
  - Tak, często - przyznał Henry. 
  Zamilkłem, wpatrując się 
badawczo w tego dzielnego, 
inteligentnego chłopca. Miał 
dopiero osiem lat, ale jeżeli 
znał odpowiedź na to, o co go 
chciałem zapytać, zrozumiałby 
jej znaczenie i przeraziłoby go 
ono do końca życia. Nie 
rezygnowałem jednak. 
  - Może kiedyś przypadkiem 
słyszałeś, że rozmawiał z 
mężczyzną o takim głosie? - 
Zniżyłem głos do zachrypniętego 
szeptu i powiedziałem: - Czy 
mówię z majorem Davidsonem? 
  - TAk - odpowiedział Henry bez 
wahania. 
  - Kiedy? - spytałem, starając 
się nie okazać podniecenia, 
jakie mnie ogarnęło. Byłem teraz 
pewien, że podsłuchał rozmowę, 
opowiedzianą przez Billa 
Pete'owi jako żartobliwą, której 
Pete nie zapamiętał. 
  - Słyszałem ten głos, jak 
ostatni raz podsłuchiwałem 
tatusia - stwierdził rzeczowo 
Henry. 
  - A czy pamiętasz, co ten głos 
mówił? 
  Zmuszałem się, żeby mówić 
powoli i łagodnie. 
  - O, tak. To był żart. To było 
na dwa dni przedtem, kiedy tatuś 
zginął - odpowiedział Henry, 
wcale nie przygnębiony. - 
Właśnie szliśmy spać, jak dziś. 






Zadzwonił telefon, a ja 
zakradłem się tutaj i 
podsłuchałem jak zwykle. Ten pan 
ze śmiesznym głosem zapytał: 
"Czy jedzie pan na Admirale w 
sobotę, panie majorze?", a tatuś 
odpowiedział, że tak. - Henry 
zamilkł. Czekałem modląc się, 
żeby sobie przypomniał. 
  Podniusł oczy w skupieniu i 
mówił dalej: 
  - Wtedy ten pan ze śmiesznym 
głosem powiedział: "Nie wygra 
pan na Admirale, panie majorze". 
Tatuś tylko się roześmiał, a ten 
pan powiedział: "Jak pan obieca, 
że nie wygra, zapłacę panu 
pięćset funtów". I tatuś 
powiedział: "Idź pan do diabła", 
a ja mało nie parsknąłem, bo 
tatuś zawsze mi zakazywał tak 
mówić. Wtedy ten pan szeptem 
powiedział, że nie chce, żeby 
tata wygrał, i że Admirał 
upadnie, jak się tata nie zgodzi 
przegrać, a tata mu powiedział: 
"Chyba pan oszalał". I zaraz 
odłożył słuchawkę, a ja 
pobiegłem do swojego pokoju, na 
wypadek gdyby miał wejść na górę 
i przyłapać mnie, że podsłuchuję. 
  - Mówiłeś o tym ojcu? - 
spytałem. 
  - Nie - wyznał szczerze Henry. 
- Na tym właśnie polega 
podsłuchiwanie. Trzeba strasznie 
uważać, żeby nie wiedzieć za 
dużo. 
  - Tak, chyba rozumiem - 
powiedziałem starając się nie 
uśmiechnąć. 
  I zaraz zobaczyłem błysk w 
oczach Henry'ego, kiedy lepiej 
do niego dotarło znaczenie tego, 
co podsłuchał. Zapytał zająkując 
się: 
  - Więc to wcale nie był żart? 
  - Nie, nie był. 
  - Ale ten pan przecież tak nie 
zrobił, żeby Admirał upadł. Nie 
mógł przecież... prawda? Prawda? 
- powtarzał rozpaczliwie, 
oczekując ode mnie 
potwierdzenia. Oczy miał szeroko 
otwarte i zaczynał sobie zdawać 






sprawę, że podsłuchał człowieka, 
który spowodował śmierć ojca. 
Mimo że pewnego dnia miał się 
dowiedzieć o tym kawałku drutu, 
nie sądziłem, że powinienem mu 
to powiedzieć w tej chwili. 
  - Naprawdę nie wiem. Nie 
przypuszczam - spokojnie 
skłamałem. Ale szeroko otwarte 
oczy Henry'ego spoglądały na 
mnie ślepo, jakby się wpatrywał 
w jakiś niewidoczny koszmar. 
  - O co chodzi? - spytała 
Polly. - Nie rozumiem, czym 
Henry tak się przejmuje. Tylko 
dlatego, że ktoś powiedział 
tatusiowi, że nie chce, żeby 
wygrał? To nie powód, żeby Henry 
dostawał drgawek. 
  - Czy on zawsze tak dobrze 
pamięta, co kto mówi? - spytałem 
Polly. - To już miesiąc, jak 
tatuś nie żyje. 
  - Myślę, że tatuś i ten pan 
powiedzieli jeszcze mnóstwo 
rzeczy, o których Henry 
zapomniał - zauważyła rosądnie 
Polly - ale on nie zmyśla. 
  I ja wiedziałem, że to prawda. 
Henry był prawdomównym dzieckiem. 
  Dodał kamiennym tonem:
  - Nie wiem, jak mógł to zrobić. 
  Ucieszyłem się przynajmniej z 
tego, że Henry podchodzi do 
swojego odkrycia praktycznie, 
nie emocjonalnie. Może 
ostatecznie nie wyrządziłem mu 
wielkiej krzywdy, zmuszając go 
do zrozumienia, co usłyszał i 
zlekceważył. 
  - Idź do łóżka i nie martw się 
tym, Henry - powiedziałem 
podając mu rękę. Przyjął ją i, 
co było przeciwne jego naturze, 
trzymał się jej przez całą drogę 
przez podest i do sypialni. 

 


 
 


 






  
  13

  Kiedy na drugi dzień rano 
ubierałem się w żółwim tempie, 
przy drzwiach na dole zadzwonił 
dzwonek i zaraz przyszła na górę 
Joan, żeby mi powiedzieć, że 
chciałby się ze mną widzieć 
inspektor Lodge. 
  - Powiedz mu, proszę, że zejdę 
na dół najszybciej, jak zdołam - 
rzekłem szarpiąc się z 
wkładaniem koszuli na gruby 
usztywniający bandaż. Zapiąłem 
większość guzików, ale 
stwierdziłem, że krawat nie jest 
mi potrzebny. 
  Plaster na żebrach uciskał i 
łaskotał mnie straszliwie, głowa 
bolała, w wielu miejscach miałem 
jeszcze obolałe siniaki, źle 
spałem i w ogóle czułem się 
podle. Trzy aspiryny, które 
połknąłem zamiast śniadania, 
jeszcze nie zaczęły działać. 
  Wziąłem skarpetki, spróbowałem 
się schylić, żeby je włożyć 
jedną sprawną ręką, przekonałem 
się, że stopy straszliwie się 
ode mnie oddaliły, i w napadzie 
furii cisnąłem skarpetkami przez 
pokój. Dzień wcześniej w 
szpitalu pomogła mi się ubrać 
pielęgniarka z ładnymi zębami. 
Dziś nie pozwoliła mi poprosić o 
to ojca moja własna przekora. 
  Nie pomógł mi też ani trochę 
widok własnej, nie ogolonej, 
pokrytej żółtymi plamami twarzy 
w lustrze. "Straszny potwór z 
międzygwiezdnej przestrzeni" 
Henry'ego wcale nie był taką 
wielką przesadą. Marzyłem o tym, 
żeby się podrapać w świeżo 
zagojoną szramę na policzku i 
ulżyć swędzeniu. 
  Włączyłem elektryczną maszynkę 
do golenia i z grubsza się 
ogoliłem, prowizorycznie 
wyszczotkowałem włosy, bose 
stopy wsunąłem w ranne pantofle, 
jedną rękę wsadziłem w kurtkę 
jeździecką, na drugie ramię 
tylko ją narzuciłem i chwiejnie 






poczłapałem na dół. 
  Twarz Lodge'a przedstawiała 
ciekawy widok, kiedy mnie 
zobaczył. 
  - Jak się pan będzie ze mnie 
śmiał, nie odpowiadam za siebie 
- powiedziałem. - Dosunę panu za 
tydzień. 
  - Nie śmieję się - powiedział 
Lodge. Nozdrza wściekle mu 
drgały, kiedy z całych sił 
starał się zachować poważny 
wyraz twarzy. 
  - To nic śmiesznego - 
oświadczyłem z naciskiem. 
  - Racja. 
  Spojrzałem na niego spode łba. 
  Ojciec, zanurzony w fotelu 
przy kominku, zerkając na mnie 
znad niedzielnej gazety, 
powiedział: 
  - Mówisz tak, jakbyś 
potrzebował kieliszka czystej 
brandy. 
  - Dopiero pół do jedenastej - 
odpowiedziałem obrażony. 
  - Nagłe wypadki zdarzają się o 
każdej porze - orzekł ojciec 
wstając. - A ten mi wygląda na 
poważny. - Otworzył kredensik w 
rogu, w którym Scilla trzymała 
parę butelek i szklanki, 
napełnił szklaneczkę w jednej 
trzeciej brandy i chlapnął 
trochę wody sodowej. 
Wybrzydzałem, że to za mocne, za 
wcześnie i niepotrzebnie. 
  Ojciec wręczył mi szklaneczkę. 
  - Wypij i nie gadaj - 
powiedział. 
  Wściekły, pociągnąłem spory 
łyk. Brandy była mocna i paląca 
i zadrapała mnie w gardle. 
Drugim łykiem przepłukałem zęby, 
tak że ledwie rozcieńczony płyn 
zaszczypał mnie w dziąsła, a 
kiedy go połknąłem, poczułem, 
jak ciepło spływa do pustego 
żołądka. 
  - Jadłeś śniadanie? - spytał 
ojciec. 
  - Nie. 
  Wypiłem jeszcze jeden, już 
mniejszy łyk. Brandy działała 
szybko. Zły humor zaczął ze mnie 






wyparowywać i w parę minut 
poczułem się dość dobrze. Lodge 
i ojciec przyglądali mi się w 
napięciu, jakbym był zwierzęciem 
doświadczalnym reagującym na 
jakiś eksperyment. 
  - No, niech wam będzie - 
powiedziałem zrzędliwie. - Czuję 
się lepiej. 
  Wyjąłem ze srebrnej szkatułki 
na stole papierosa i zapaliłem, 
zauważyłem też, że świeci 
słońce. 
  - W porządku. 
  Ojciec usiadł z powrotem. 
  - Okazało się, że z Lodge'em 
już się poznali czekając na 
mnie, i Lodge mu powiedział, 
między innymi, o moich 
przygodach w przyczepie do 
przewozu koni za Maidenhead, 
szczegół, który pominąłem w 
swoich listach. Uznałem to za 
zdradę najniższego rodzaju i nie 
taiłem swoich uczuć. Z kolei ja 
im opowiedziałem, jak razem z 
Kate odszukaliśmy tę przyczepę i 
że ta linia śledztwa prowadzi w 
ślepą uliczkę. 
  Przeniosłem papierosa i 
szklaneczkę przez pokój i 
usiadłem na parapecie okna, w 
słońcu. Scilla była w ogrodzie, 
ścinała kwiaty. Pomachałem jej 
ręką. 
  Lodge, dziś nie w mundurze, 
lecz w szarych flanelowych 
spodniach, cienkiej wełnianej 
koszuli i sportowej marynarce, 
otworzył teczkę, która leżała na 
stole, i wydobył jakieś papiery. 
Usiadł przy stole i rozłożył je 
przed sobą. Powiedział: 
  - Pan Gregory zadzwonił do 
mnie na posterunek drugiego dnia 
po pańskim upadku, rankiem, i 
powiedział mi o nim. 
  - Po cóż, u licha, to zrobił? 
- spytałem. 
  - Pan go o to prosił - 
wyjaśnił. Zawahał się i ciągnął 
dalej: - Dowiedziałem się od 
pańskiego ojca, że pańska pamięć 
ucierpiała. 
  - Tak. Teraz już przypomniałem 






sobie większą część tego dnia w 
Bristolu, ale nadal nie 
pamiętam, jak wyszedłem od wagi, 
żeby dosiąść Palindroma, ani 
wyścigu, ani niczego. 
  Ostatnim obrazem, jaki 
zanotowała moja pamięć, był 
Sandy wychodzący na deszcz. 
  - Dlaczego prosiłem Pete'a, 
żeby panu powiedział o upadku? 
  - Poprosił go pan o to przed 
gonitwą. Najwidoczniej myślał 
pan, że może pan spaść. Toteż 
nieoficjalnie sprawdziłem ten 
pański upadek. - Nagle 
uśmiechnął się. - Zabiera mi pan 
ostatnio cały mój wolny czas, a 
dziś mam naprawdę dzień wolny. 
Doprawdy, nie wiem, dlaczego 
zawracam sobie panem głowę! 
  Posądzałem go jednak o to, że 
praca detektywa jest jego 
nałogiem, tak jak alkohol jest 
nałogiem pijaka. Po prostu 
musiał coś robić. 
  - Pojechałem do stajni 
Gregory'ego i rzuciłem okiem na 
Palindroma - ciągnął dalej. - Ma 
wyraźną wąską szramę z przodu na 
tych dwóch wypukłościach...
  - Na piersi - mruknąłem. 
  - ...no, na piersi. I pozwolę 
panu raz zgadnąć, co go 
skaleczyło. 
  - Och, nie - powiedziałem, 
domyślając się, ale nie wierząc. 
  - Sprawdziłem torowych przy 
przeszkodach - mówił. - Jeden z 
nich był nowy i żaden z 
pozostałych go nie znał. Podał, 
że się nazywa Thomas Butler i że 
mieszka pod adresem, który nie 
istnieje, na ochotnika też 
podjął się stanąć przy 
przeszkodzie najbardziej 
oddalonej od trybun, gdzie pan 
spadł. Chętnie przyjęli tę 
ofertę ze względu na deszcz i 
oddalenie od bukmacherów. To 
samo co w Maidenhead. Z tym 
wyjątkiem, że ten Butler 
normalnie podjął wypłatę. Potem 
skłoniłem dyrektora toru, żeby 
mi pozwolił obejrzeć przeszkodę 
i na każdym słupku na wysokości 






sześciu stóp i sześciu cali od 
ziemi znalazłem rowek. 
  Zapadło krótkie milczenie. 
  - No, no, no - powiedziałem 
bez wyrazu. - Wygląda na to, że 
miałem więcej szczęścia niż 
Bill. 
  - Wolałbym, żeby pan coś na 
ten temat pamiętał... cokolwiek. 
Dlaczego pan podejrzewał, że 
może pan spaść? 
  - Nie wiem. 
  - To było coś, co się stało, 
kiedy pan stał na padoku i 
czekał, żeby wsiąść na konia - 
pochylił się do przodu, w 
napięciu wlepiając mi czarne 
oczy w twarz, pragnąc pobudzić 
moją ociężałą pamięć. Ale nic 
sobie nie przypominałem i wciąż 
czułem się od stóp do głowy 
znużony. Koncentracja stanowiła 
zbyt duży wysiłek. 
  Wyjrzałem na spokojny wiosenny 
ogród. Scilla trzymała całą 
naręcz forsycji, żółte kwiaty 
złociły się na tle jej 
granatowej sukni. 
  - Nic sobie nie przypominam - 
wyznałem tępo. - Może to wróci, 
gdy głowa przestanie mnie boleć. 
Lodge westchnął i wyprostował 
się na swoim twardym krześle. 
  - Przypuszczam - powiedział 
trochę rozczarowany - że pan 
pamięta przynajmniej, jak prosił 
mnie pan z Brighton, żebym 
dowiedział się czegoś dla pana? 
  - Tak, to pamiętam. I jak się 
panu powiodło? 
  - Nie za dobrze. Zdaje się, że 
nikt nie wie, kto jest naprawdę 
właścicielem firmy Marconi_taxi. 
Zaraz po wojnie przejął ją 
pewien businessman o nazwisku 
Clifford Tudor... 
  - Co? - zapytałem ze 
zdumieniem. 
  - Clifford Tudor, przyzwoity 
mieszkaniec Brighton, poddany 
brytyjski. Zna go pan? 
  - Tak - przyznałem. - Jest 
właścicielem kilku koni 
wyścigowych. 
  Lodge wyjął jakiś papier z 






teczki. 
  - Clifford Tudor, urodzony 
jako Khroupista Thasos w 
Trikkala, w Grecji. 
Naturalizowany w tysiąc 
dziewięćset trzydziestym 
dziewiątym w wieku lat 
dwudziestu pięciu. Zaczynał jako 
kucharz, ale dzięki wrodzonym 
zdolnościom do interesów w tym 
samym roku dorobił się własnej 
restauracji. Sprzedał ją z dużym 
zyskiem po wojnie, przeniósł się 
do Brighton i prawie za nic 
kupił stare przedsiębiorstwo 
taksówkowe, podupadłe wskutek 
ograniczeń wojennych i braków 
benzyny. Cztery lata temu 
sprzedał taksówki, znów z 
zyskiem, i zainwestował 
pieniądze w hotel "Pavilion 
Plaza". Nieżonaty. 
  Oparłem głowę o okno i 
czekałem, aż te szczegóły 
nabiorą jakiegoś znaczenia, 
doczekałem się jednak tylko 
tego, że myślenie przychodziło 
mi z coraz większym trudem. 
  Lodge ciągnął dalej:
  - Firmę taksówkową nabyły od 
Tudora osoby podstawione, i tu 
się zaczynają niejasności. Tytuł 
własności tyle razy przechodził 
z jednych rąk do drugich, 
głównie za pośrednictwem osób 
podstawionych, do których nie 
sposób dotrzeć, że nikt nie wie, 
kto jest obecnym właścicielem. 
Wszystkie sprawy załatwia pan 
Fielder, kierownik. Mówi, że 
konsultuje się telefonicznie z 
osobą, którą nazywa "prezesem". 
I ten "prezes" sam dzwoni do 
niego co rano, nigdy odwrotnie. 
Powiada, że prezes nazywa się 
Claud Thiveridge, ale nie zna 
jego adresu ani numeru telefonu. 
  - Wygląda to na bardzo śliski 
interes - zauważył ojciec. 
  - I taki jest - potwierdził 
Lodge. - W spisach wyborczych 
nie ma żadnego Clauda 
Thiveridge, nie ma go też w 
żadnym innym urzędowym spisie, 
włączając spis abonentów 






telefonicznych w całym hrabstwie 
Kent, Surrey czy Sussex. 
Centrala telefoniczna jest 
pewna, że nie łączy z biurem 
żadnych zamiejscowych telefonów 
punktualnie co rano, a jednak te 
telefony przez ostatnie cztery 
lata stały się regułą. Ponieważ 
telefony muszą być miejscowe, 
wydaje się prawie pewne, że ten 
dżentelmen nie nazywa się 
naprawdę Claud Thiveridge. 
  Potarł kark dłonią i popatrzył 
na mnie stanowczo. 
  - Pan wie o wiele więcej, niż 
mi pan powiedział, z amnezją czy 
bez. Kawa na ławę, niech pan 
mówi wszystko jak dobry kolega. 
  - Nie powiedział mi pan, co 
policja z Brighton sądzi o 
Marconi_taxi - przypomniałem mu. 
  Lodge zawahał się. 
  - No, powiedziałbym, że jest 
to dla nich trochę drażliwy 
temat. Zdaje się, że mieli kilka 
skarg, ale nie za wiele dowodów, 
które by się ostały w sądzie. 
To, co panu teraz powiedziałem, 
jest wynikiem ich dochodzeń z 
ostatnich paru lat. 
  - Nie wydaje się - wtrącił 
ojciec - żeby zrobili zbyt 
widoczne postępy. No, Alan, 
powiedz nam, co się dzieje. 
  Lodge zwrócił głowę w jego 
stronę ze zdumieniem. Ojciec 
uśmiechnął się. 
  - Mój syn to drugie wcielenie 
Sherlocka Holmesa, nie wiedział 
pan? Kiedy wyjechał do Anglii, 
musiałem zatrudnić detektywa do 
całej tej pracy, którą on zwykle 
wykonywał w związku ze 
sprzeniewierzeniami i oszustwami. 
Jak to określił jeden z moich 
wyższych urzędników, Alan ma 
niezawodnego nosa do oszustów. 
  - Niezawodny nos pana Alana 
przestał działać - stwierdziłem 
z przygnębieniem. W pobliżu 
słońca zbierały się chmury, a 
plecy Scilli znikały za 
żywopłotem z makrokarpy przy 
kuchennych drzwiach. 
  - Nie doprowadzaj mnie do 






szału, Alan - powiedział ojciec. 
- Rzuć trochę światła na tę 
sprawę. 
  - No, zgoda. - Zdusiłem 
papierosa, zacząłem się już 
drapać w policzek i trzeba było 
wielkiego wysiłku woli, żeby 
odsunąć palce od szramy. 
Swędziała dalej. 
  - Wielu rzeczy nie wiem - 
powiedziałem - ale ogólny sens 
tego wszystkiego jest taki: 
firma Marconi przez ostatnie 
cztery lata zajmuje się 
ściąganiem haraczu za tak zwaną 
ochronę, gnębiąc małe firmy jak 
kawiarenki i prywatne bary. Parę 
lat temu dzięki stanowczości 
pewnego obywatela, mojego 
gospodarza z "Błękitnej Kaczki", 
ochroniarze trafili na 
przeszkody. Poszczuł ich psem, 
ot co. - I opowiedziałem 
zafascynowanemu ojcu i 
osłupiałemu Lodge'owi o tym, 
czego razem z Kate 
dowiedzieliśmy się w kuchni 
"Błękitnej Kaczki", pod uważnym 
spojrzeniem żółtych oczu Księcia. 
  - Emerytowany starszy sierżant 
tak poważnie zagroził lewym 
dochodom gangu Marconi - 
ciągnąłem - że gang praktycznie 
przestał działać. Oficjalny 
interes też nie szedł kwitnąco 
podczas zimy, według słów 
maszynistek pracujących u nich w 
biurze. O tej porze roku, jak 
sądzę, za wiele jest taksówek w 
Brighton jak na liczbę klientów. 
Tak czy owak, zdaje mi się, że 
szef firmy Marconi, ten prezes, 
pański tajemniczy Claud 
Thiveridge, zabrał się do 
ratowania majątku zakładając 
filię w innej dziedzinie 
przestępczości. Myślę, że kupił 
tę podupadłą firmę bukmacherską 
piętro wyżej, nad Marconi_taxi, 
w tym samym budynku. 
  Prawie poczułem zapach kapusty 
z kawiarni "Pod Starym Dębem", 
kiedy ją sobie przypomniałem. 
  - Pewna poważna dama 
powiedziała mi, że mniej więcej 






pół roku temu kantor bukmacherów 
przejęła jakaś nowa firma, tylko 
nazwisko pozostało to samo,  
L.C. Perth, wypisane na neonie. 
Bardzo się denerwowała, że 
umieścili ten kiczowaty neon na 
perle architektury, i ona razem 
ze swoim budowlanym 
towarzystwem, którego nazwy nie 
pamiętam, próbowali przemówić do 
rozsądku nowym właścicielom, 
żeby zdjęli to, co właśnie 
założyli. Ale nie mogli dojść, 
kto jest nowym właścicielem. Za 
wiele to jak na przypadek: dwie 
firmy, obie podejrzane, jedna 
nad drugą, i obie bez 
właściciela, którego by można 
odszukać i zobaczyć. To musi być 
jedna i ta sama osoba. 
  - To się nie zgadza i nie 
widzę w tym sensu - powiedział 
ojciec. 
  - Poczekaj chwilkę - 
uspokoiłem go. - Bill zginął, 
ponieważ nie chciał przeszkodzić 
koniowi w wygranej. Wiem, że 
jego śmierć nie musiała być 
zamierzona. Ale zastosowano 
wobec niego presję. Ochrypły 
głos powiedział mu przez 
telefon, że ma nie wygrać. 
Henry, starszy syn Billa, 
ośmiolatek... - wytłumaczyłem 
Lodge'owi - ...ma zwyczaj 
podsłuchiwać rozmowy z drugiego 
aparatu na górze i słyszał każde 
słowo. Na dwa dni przed śmiercią 
Billa, mówi Henry, ten głos 
zaproponował mu pięćset funtów, 
żeby nie dał koniowi wygrać, a 
kiedy Bill skwitował to 
śmiechem, ten głos mu 
powiedział, że nie wygra, bo koń 
będzie miał upadek. 
  Przerwałem, ale ani Lodge, ani 
ojciec nic nie mówili. 
Przełknąłem resztę brandy i 
ciągnąłem dalej: 
  - Jest taki dżokej, nazywa się 
Joe Nantwich, który przez 
ostatnie pół roku, odkąd firma 
L. C. Perth zmieniła 
właściciela, regularnie 
przyjmował sto funtów, a czasem 






więcej, za wstrzymanie konia. 
Joe dostaje polecenia przez 
telefon od zachrypniętego 
faceta, którego w życiu nie 
widział. 
  Lodge poruszył się na swoim 
twardym, dobrowolnie wybranym 
krześle. 
  Mówiłem dalej: 
  - Na mnie, jak pan wie, 
napadli kierowcy z Marconi_taxi, 
a parę dni później ten 
zachrypnięty zadzwonił i radził 
mi nie lekceważyć ostrzeżenia z 
tej przyczepy. Nie trzeba być 
Sherlockiem Holmesem, by 
zauważyć, że te machlojki na 
wyścigach i gang ochronny to 
robota tego samego człowieka. - 
Urwałem. 
  - No, to już dokończ - 
powiedział ojciec. 
  - Jedyną osobą, jaka 
zaproponuje dżokejowi większą 
sumę za przegranie wyścigu, jest 
nieuczciwy bukmacher. Jeżeli 
taki wie, że koń o dużych 
szansach nie wygra, może bez 
ryzyka przyjąć na tego konia 
kupę forsy. 
  - Dokładniej, proszę - 
powiedział Lodge. 
  - Normalnie bukmacherzy tak 
się starają zbilansować swoje 
rachunki, żeby zawsze coś 
zyskać, niezależnie od tego, 
który koń wygra - tłumaczyłem. - 
Jeżeli za wielu ludzi chce 
stawiać na jednego konia, 
przyjmują zakłady, ale 
obstawiają tego konia u innego 
bukmachera. Wtedy, jeżeli ten 
koń wygrywa, inkasują wygraną od 
tego drugiego i wypłacają 
klientom. To powszechnie 
stosowany system znany jako 
"pokrycie". Teraz przypuśćmy, że 
pan jest nieuczciwym bukmacherem 
i Joe Nantwich ma pojechać na 
obiecującym koniu. Płaci pan 
Joe'emu, żeby przegrał. I wtedy, 
niezależnie od tego, jak wielkie 
przyjmie pan zakłady na tego 
konia, nie obstawia go pan u 
innych, bo pan wie, że nie 






będzie pan musiał nic wypłacać. 
  - Zdawałoby się, że sto funtów 
to więcej, niż to warte - 
powiedział Lodge - bo 
bukmacherzy i tak zwykle 
zarabiają. 
  - Pański znajomy nie zadowalał 
się legalnymi zyskami z taksówek 
- przypomniał mu ojciec. 
  Westchnąłem i przesunąłem 
zdrętwiałe ramiona, żeby je 
oprzeć o framugę okna. 
  - Oczywiście na tym się to nie 
kończy - tłumaczyłem dalej. - 
Jeżeli bukmacher wie, że nie 
będzie miał za jakiegoś konia 
wypłat, może przyjmować na niego 
większe zakłady. Nie aż tyle, 
żeby to było podejrzane, ale 
dosyć, by zyskać kupę 
ekstraklientów. O punkt więcej, 
niżby oferował kto inny, 
powiedzmy jedenaście do 
dziesięciu, kiedy kto inny daje 
najwyżej pięć do dwóch. Nie 
uważa pan, że forsa mu się 
posypie jak z rogu obfitości? 
  Wstałem i podszedłem do drzwi, 
mówiąc: 
  - Coś panu pokażę. 
  Schody wydały mi się bardziej 
strome niż zawsze. Poszedłem do 
swojego pokoju. Wziąłem program 
wyścigowy i zwitek kwitów, po 
czym poczłapałem z powrotem do 
bawialni. Rozłożyłem kwity na 
stole przed Lodge'em, zbliżył 
się też ojciec, żeby na nie 
spojrzeć. 
  - To - powiedziałem - są 
kwity, które Bill zachował do 
zabawy dla swoich dzieci. Trzy, 
jak pan widzi, wydał L.C. 
Perth, a wszystkie pozostałe 
należą do innych firm, każdy do 
innej. Bill był człowiekiem 
metodycznym. Na odwrocie każdego 
kwitu zapisał datę, szczegóły o 
swoim zakładzie i nazwę konia, 
na jakiego postawił. Miał 
zwyczaj wyszukiwać w Tatersallu 
najlepsze konie i stawiał 
gotówkę zamiast grać na kredyt u 
Tote Investors albo u któregoś 
z bukmacherów przy barierze. To 






są - dodałem na użytek Lodge'a, 
widać było bowiem, jak już 
układa usta do pytania - 
bukmacherzy, którzy stoją wzdłuż 
bariery między stanowiskami 
Tattersallu i klubowymi i 
przyjmują zakłady członków klubu 
i innych znajomych osób. 
Przysyłają rozliczenia co 
tydzień, za wygrane i przegrane. 
Bill nie grał wysoko i uważał, 
że stawianie na kredyt nie jest 
tak podniecające. 
  Lodge odwrócił na drugą stronę 
trzy kwity Pertha. 
  Widniało na nich wyraźnie 
pełne zawijasów pismo Billa. 
Podniosłem pierwszy kwit i 
przeczytałem na głos:
  - "Peripatetic 7 listopada. 
Dziesięć funtów, jedenaście do 
dziesięciu". Miał więc szanse 
wygrania za swoje pieniódze 
jedenastu funtów. 
  Wyjąłem szczegółowy program 
wyścigów i odszukałem 7 
listopada. 
  - Peripatetic - powiedziałem - 
przegrał tego dnia wyścig z 
przeszkodami na dwie mile w 
Sondown o cztery długości. 
Jechał dżokej Joe Nantwich. 
Szanse na wygraną były jak 
jedenaście do dziesięciu, czyli 
trzeba było postawić jedenaście 
funtów, żeby wygrać dziesięć, a 
wcześniej tylko jedenaście do 
ośmiu. L.C. Perth musiał mieć 
cholerny utarg przy jedenastu do 
dziesięciu, kiedy koń przegrał. 
  Wziąłem drugi kwit i 
odczytałem: 
  - "Sackbut 10 października. 
Pięć funtów, sześć do jednego". 
- Otworzyłem program na ten 
dzień. - Sackbut zajął w Newbury 
dalsze miejsce i dosiadał go Joe 
Nantwich. Najwyższa stawka 
wynosiła pięć do jednego, a w 
momencie startu siedem do dwóch. 
  Odłożyłem kwit na Sackbuta na 
stół i odczytałem trzeci kwit 
nie biorąc go do ręki: 
  - "Malabar 2 grudnia. Osiem 
funtów, piętnaście do ośmiu. - 






Położyłem program obok kwitu i 
otworzyłem go na 2 grudnia. - 
Malabar przyszedł czwarty w 
Birmingham. Dosiadał go Joe 
Nantwich. Stawka startowa 
wynosiła sześć do czterech. 
  Lodge i ojciec w milczeniu 
porównali dane programu z kwitem. 
  - Sprawdziłem tak samo 
wszystkie inne kwity - 
powiedziałem. - Oczywiście skoro 
Bill zachował kwity, to znaczy, 
że wszystkie konie przegrały. 
Ale tylko na jednego z nich miał 
większe szanse wygrać, niżby się 
przypuszczało. Nie dosiadał go 
Joe i nie sądzę, żeby to miało 
znaczenie, ponieważ to był 
outsider i ceniono go na sto do 
sześciu. 
  - Wolałbym, żeby bractwo 
wyścigowe posługiwało się 
wyraźniejszymi przelicznikami - 
użalił się Lodge. 
  - Nie słyszał pan - zapytałem 
- jak pewnien sprytny 
hazardzista uczył synka liczyć? 
Jeden, sześć do czterech, dwa...
  Lodge roześmiał się, w 
kącikach jego ciemnych oczu 
powstały zmarszczki. 
  - Będę sobie musiał zanotować 
te liczby z kwitów Pertha obok 
danych z programu i sam dojść, 
jak to jest - powiedział 
odkręcając pióro i zabierając 
się do ego zadania. 
  Ojciec usiadł przy nim i 
przyglądał się, jak ta wiele 
znacząca lista się rozrasta. 
Wróciłem na okno i czekałem. 
  Niedługo Lodge powiedział: 
  - Teraz widzę, dlaczego ojcu 
brakuje pana jako wykrywacza 
oszustw. 
  Włożył pióro z powrotem do 
kieszeni. 
  Uśmiechnąłem się i 
powiedziałem: 
  - Jeżeli chce pan zobaczyć 
naprawdę rażące oszustwo, 
powinien pan przejrzeć w tym 
programie wyścigi irlandzkie. 
Fantastyczne. 
  - Nie dziś. To mi całkiem 






wystarczy na początek - 
oświadczył Lodge, pocierając 
twarz ręką i ściskając się 
palcami za nos. 
  - Jeśli o mnie chodzi, 
pozostaje już tylko, żebyś nam 
powiedział, kto to wszystko 
organizuje - powiedział ojciec z 
przymieszką kpiny, którą na 
podstawie wieloletniego 
doświadczenia zinterpretowałem 
jako pochwałę. 
  - Tego, drogi tato, obawiam 
się, że nie mogę zrobić. 
  Ale Lodge zapytał poważnie: 
  - Czy może to być ktoś, kogo 
pan poznał na wyścigach? To musi 
być człowiek związany z 
wyścigami. Co pan powie na 
Pertha, tego bukmachera? 
  - Możliwe. Nie znam go. 
Oczywiście naprawdę nie 
nazywałby się Perth. To nazwisko 
sprzedano razem z firmą. 
Postawię u niego następnym 
razem, jak będę na wyścigach, i 
zobaczę, co z tego wyniknie. 
  - Niczego takiego nie zrobisz 
- oznajmił z naciskiem ojciec, a 
ja poczułem się zbyt apatyczny, 
ażeby się spierać. 
  - Może jakiś dżokej albo 
trener, albo właściciel? - pytał 
Lodge. 
  - Lepiej niech pan włączy 
jeszcze komisję techniczną i 
National Hunt Committee - 
doradziłem mu ironicznie. - Oni 
się niemal pierwsi dowiedzieli, 
że znalazłem drut i badam 
sprawę. Ten, którego szukamy, 
bardzo wcześnie wiedział, że 
węszę. Niewielu osobom 
powiedziałem, że podejrzewam coś 
więcej jak wypadek, i nie 
zadawałem wyraźniejszych pytań 
przed tą historią w przyczepie. 
  - Ludzie, których pan zna - 
powiedział w zamyśleniu Lodge. - 
A co pan powie na Gregory'ego? 
  - Nie - odpowiedziałem. 
  - Dlaczego nie? Mieszka w 
pobliżu Brighton, dość blisko 
jak na ranne telefony do 
Marconi_taxi. 






  - Nie ryzykowałby zdrowiem 
Billa ani Admirała. 
  - Skąd taka pewność? - spytał 
Lodge. - Ludzie nie zawsze są 
tacy, na jakich wyglądają, i 
mordercy często kochają 
zwierzęta, dopóki te im nie 
wejdą w paradę. Na sesji 
wyjazdowej sądu  widziałem 
niedawno gościa, który zabił 
nocnego stróża i nie okazywał 
żadnej skruchy. Ale kiedy 
okazało się z materiału 
dowodowego, że zmiażdżył przy 
okazji łeb psu tego dozorcy, 
facet zalał się łzami i 
powiedział, że żałuje. 
  - Żałosne - powiedziałem. - 
Ale nic z tego, to nie Pete. 
  - Wiara czy dowody? - naciskał 
Lodge. 
  - Wiara - przyznałem 
opryskliwie, ponieważ nie byłem 
całkiem pewien. 
  - Dżokeje? - podsunął, 
zostawiając w spokoju Pete'a. 
  - Żaden z nich nie robi na 
mnie wrażenia typa, jakiego 
szukamy - powiedziałem - i zdaje 
mi się, że zapomina pan o 
fakcie, że wyścigi znalazły się 
na drugim miejscu w jego 
programie, a mógł je przejąć 
wyłącznie dlatego, że jakaś 
plajtująca firma bukmacherska 
istniała piętro wyżej nad 
Marconi_taxi. Chciałem 
powiedzieć, że samo to mogło 
popchnąć szefa tych taksówkarzy 
w stronę wyścigów. 
  - Może pan ma rację - przyznał 
Lodge. 
  - Możliwe tylko - powiedział 
ojciec - że pierwszy właściciel 
Marconi_taxi postanowił wejść na 
drogę przestępstwa i udał 
sprzedaż, żeby zatrzeć ślady. 
  - Chce pan powiedzieć: 
Clifford Tudor, urodzony jako 
Thassos? - zapytał z 
zainteresowaniem Lodge. Ojciec 
skinął głową, a Lodge dodał 
zwracając się do mnie: - A co 
pan na to? 
  - Wszędzie się natykamy na 






Tudora - przyznałem. - Znał 
Billa, a Bill miał jego adres. - 
Wsunąłem rękę do kieszeni 
kurtki. Stara koperta wciąż tam 
była. Wydobyłem ją i jeszcze raz 
obejrzałem. - Tudor mi mówił, że 
prosił Billa, aby pojechał na 
jego koniu. 
  - Kiedy to panu mówił? - 
zapytał Lodge. 
  - Podwoziłem go do Brighton z 
wyścigów w Plumpton cztery dni 
po śmierci Billa. Mówiliśmy o 
nim po drodze. 
  - Co jeszcze? - zapytał Lodge. 
  - Hm... na koniach Tudora 
jeździł aż do niedawna nasz 
znajomy kanciarz Joe Nantwich. To 
na koniu Tudora, Bolingbrooke'u, 
Joe kiedyś wygrał, kiedy mu 
kazano przegrać... Ale w 
Cheltenham zmarnował jedną 
gonitwę na koniu Tudora i Tudor 
bardzo się o to gniewał. 
  - Kamuflaż - podsunął ojciec. 
  Ale ja oparłem bolącą głowę o 
okno i powiedziałem: 
  - Nie sądzę, żeby Tudor mógł 
być kanciarzem, którego szukamy. 
  - Dlaczego? - spytał Lodge. - 
Ma zdolności organizacyjne, 
mieszka w Brighton, jest 
właścicielem taksówek, zatrudnia 
Joe'ego Nantwicha i znał majora 
Davidsona. Jak dotychczas to 
najlepszy kandydat. 
  - Nie - powtórzyłem ze 
zmęczeniem. - Najlepszy nasz 
ślad to te taksówki. Gdybym nie 
poznał, że ci, którzy mnie 
zatrzymali w przyczepie, to też 
taksówkarze, nigdy bym się 
niczego nie dowiedział. 
Ktokolwiek ich na mnie napuścił, 
w ogóle sobie nie wyobrażał, że 
ich poznam, inaczej by tego nie 
zrobił. A jeśli ktoś wie, że 
mógłbym ich poznać, to właśnie 
Clifford Tudor. Stał obok mnie, 
kiedy się bili, i wie, że miałem 
czas im się przyjrzeć, kiedy ich 
policja rozdzielała. 
  - Mimo to jeszcze go na dobre 
nie wykreślam - oznajmił Lodge, 
zgarniając papiery i wkładając 






je z powrotem do teczki. - 
Kryminaliści popełniają czasem 
najgłupsze błędy. 
  - Jeżeli kiedyś znajdziemy 
pańskiego Clauda Thiveridge, 
myślę, że się okaże kimś, kogo 
nie widziałem na oczy i o kim 
nigdy nie słyszałem. Zupełnie 
obcym człowiekiem. To dużo 
bardziej prawdopodobne. 
  Chciałem w to wierzyć. 
  Nie miałem ochoty spojrzeć w 
twarz innej ewentualności, tej, 
którą odrzucałem z taką udręką, 
że nie mogłem się nawet zdobyć, 
aby poprosić Lodge'a, żeby się 
nad nią zastanowił. 
  Kto poza Tudorem wiedział 
przed napadem w przyczepie, że 
chcę pomścić śmierć Billa? Kate. 
I komu ona o tym powiedziała? 
Wujowi George'owi. Wujowi 
George'owi, który, jak 
podejrzewałem, ukrywał w swoim 
tłustym ciele pod wyrazem 
sytości nędzną i wygłodniałą 
duszyczkę. 
  Wuj George, ni z tego, ni z 
owego, kupił konia siostrzenicy. 
Dlaczego? Powiedział, że dla 
poszerzenia jej zainteresowań. 
Ale za jej pośrednictwem, 
myślałem, wiele się mógł 
dowiadywać o tym, co się dzieje 
na wyścigach. 
  I wuj George wysłał Wielkie 
Nieba na trening do stajni, 
która trzymała konie Billa. Czy 
to przypadek, czy... zawiązek 
planu, który nagle przerwała 
niespodziewana śmierć Billa? 
  Było to mgliste i 
nieprzekonujące. Opierało się 
tylko na przypuszczeniach, nie 
faktach, a znajdowało 
potwierdzenie jedynie we 
wspomnieniu szoku, jaki się 
odbił na twarzy wuja George'a, 
kiedy Kate mu powiedziała, że 
byliśmy w "Błękitnej Kaczce", 
szoku, który nazwał 
niestrawnością. I może 
ostatecznie, była to 
niestrawoność. 
  A wszystkie te prymitywne 






narzędzia do zabijania w jego 
gabinecie, przedmioty rytualne i 
ten skalp... czy były to zabawki 
człowieka, który lubuje się w 
przemocy? Czy też człowieka, 
który się nią brzydzi? Czy też 
jedno i drugie naraz? 
  Do bawialni weszła Scilla z 
miedzianym dzbanem pełnym 
forsycji i narcyzów. Postawiła 
go na stoliku koło mnie i 
wiosenne słońce nagle zalśniło w 
złotych kwiatach, tak że wydały 
się wybuchem światła rzucającym 
refleks na jej twarz, kiedy się 
pochylała, żeby je ułożyć. 
  Obrzuciła mnie bystrym 
spojrzeniem i odwróciła się do 
tamtych. 
  - Alan wygląda na bardzo 
zmęczonego - powiedziała. - Co 
panowie robili?
  - Rozmawialiśmy - 
odpowiedziałem uśmiechając się 
do niej. 
  - Znajdziesz się z powrotem w 
szpitalu, jeżeli nie będziesz 
uważał - zganiła mnie łagodnie i 
zaraz zaproponowała Lodge'owi i 
ojcu południową kawę. 
  Ucieszyłem się, że nam 
przerwała, ponieważ nie miałem 
ochoty omawiać z nimi dalszych 
poszukiwań pana Clauda 
Thiveridge. Płaciłem za każdy 
mały krok, jaki zrobiłem w jego 
stronę, to prawda, ale też w 
każdym z jego kontrposunięć 
znajdowałem nowy klucz. Zawodna 
pamięć wciąż ukrywała przede mną 
informację, za którą zapłaciłem 
cięgami w Bristolu, ale nie 
pozbawiła mnie chęci zbadania 
wszystkiego do końca. 
  Dobiorę się do niego. Znowu 
uderzy i przez to znowu się 
odsłoni, tak jak błysk wystrzału 
w ciemności zdradza kryjówkę 
snajpera. 

  14

  Pierwszy znalazł snajpera Joe 
Nantwich. 
  Osiem dni po odwiedzinach 






Lodge'a pojechałem na wyścigi w 
zachodnim Sussex, spędziwszy 
przedtem krótki poranek w 
biurze. Siniaki zbladły i w 
końcu zniknęły, żebra i obojczyk 
zrosły się i funkcjonowały 
znakomicie, a nawet uparty ból 
głowy ustępował. Pogwizdując 
wszedłem do szatni i 
zaprezentowałem Clemowi swój 
nowiutki kask, zakupiony tego 
ranka za trzy gwinee u Batesa na 
Jermyn Street. 
  Przy wadze było pusto, a 
odległe ochy i achy świadczyły o 
tym, że odbywa się pierwsza 
gonitwa. Clem, który sprzątał 
pomieszczenie po tornado, jakie 
się przez nie przewaliło w 
postaci tłumu dżokejów 
przebierających się w barwy 
jeździeckie, przechodzących na 
wagę i na padok, przywitał mnie 
ciepło i podaliśmy sobie ręce. 
  - Cieszę się, że widzę pana z 
powrotem - powiedział biorąc ode 
mnie kask. Długopisem wypisał 
moje nazwisko na kawałku plastra 
i przylepił go do lśniącej 
powierzchni kasku. - Miejmy 
nadzieję, że nie będzie pan za 
szybko potrzebował drugiego. 
  Mocno przycisnął plaster 
palcem. 
  - Jutro znów startuję, Clem - 
powiedziałem. - Możesz przynieść 
moje rzeczy? Duże siodło. Nie ma 
problemu z wagą, jadę na 
Admirale. 
  - Najwyższe obciążenie - 
stwierdził Clem z rezygnacją. - 
I kupa ołowiu, a Admirał do tego 
nie przywykł. Major Davidson 
prawie nigdy go nie potrzebował. 
- Obrzucił mnie taksującym, 
ukradkowym spojrzeniem i dodał: 
- Nie zdziwiłbym się, gdyby pan 
stracił ze trzy, cztery funty. 
  - Tym lepiej - stwierdziłem 
wesoło, zawracając do drzwi. 
  - Och, chwileczkę, proszę pana 
- powiedział Clem. - Joe Nantwich 
mnie prosił, mam panu powtórzyć, 
że jak pan przyjdzie, to ma panu 
coś do powiedzenia. 






  - Ach, tak. 
  - Pytał o pana w sobotę w 
Liverpoolu, ale mu powiedziałem, 
że pewno pan przyjedzie tutaj, 
bo w zeszłym tygodniu pan 
Gregory wspominał, że pojedzie 
pan jutro na Admirale - dodał, w 
roztargnieniu podnosząc jakieś 
siodło i głaszcząc dłonią skórę. 
  - Joe nie mówił, co mi chce 
powiedzieć? 
  - Mówił. Chce panu pokazać 
kawałek brązowego papieru 
pakowego z jakimś napisem. 
Mówił, że to pana zainteresuje, 
choć nie wiem dlaczego, to 
słowo, które widziałem, 
wyglądało, jakby miało coś 
wspólnego z drobiem. Wyciągnął 
ten papier w szatni w 
Liverpoolu, złożył go równo na 
ławie i wetknął do wewnętrznej 
kieszeni kurtki. I chichotał 
przy tym. Chyba wypił jednego 
czy dwa, ale wtedy wszyscy 
popili, to było po National. 
Mówił, że to, co jest napisane 
na tym papierze, to dla niego 
podwójna chińszczyzna, ale może 
być kluczem, nigdy nie wiadomo. 
Zapytałem go, kluczem do czego? 
Ale nie chciał powiedzieć, a ja 
i tak miałem za dużo roboty, 
żeby sobie dłużej zawracać głowę. 
  - Będę się z nim widział i 
dowiem się, o co chodzi - 
obiecałem. - Nie wiesz, czy 
wciąż ma przy sobie ten papier? 
  - Tak, ma. Właśnie przed 
chwilą poklepał się po kieszeni, 
kiedy mnie pytał, czy pan tu 
jest, i słyszałem, jak papier 
zaszeleścił. 
  - Dziękuję ci, Clem. 
  Wyszedłem na dwór. Bieg się 
skończył, zwycięzcę prowadzono 
do zagrody naprzeciwko wagi, 
żeby go rozsiodłać, a z trybun 
spływały setki rozgadanych 
bywalców. Stanąłem w pobliżu 
drzwi, czekając na Joe'ego i 
nasłuchując ostatnich plotek. 
Liverpool, jak się dowiedziałem, 
przyniósł rozczarowanie, był 
bajeczny, cholerny, zupełna 






klapa albo też prawdziwy 
ewenement, zależnie od tego, kto 
to mówił. Nie byłem tam. Zbytnio 
byłem zajęty intensywnym 
leczeniem mięśni ramion, żeby 
wrócić do sił. 
  W przejściu Sandy zdrowo 
klepnął mnie po plecach, 
zauważając, że to "cholerna 
przyjemność widzieć znów na 
horyzoncie twoją fizys, nawet 
jeżeli rzeczywiście wyglądasz 
jak dubler Twarzy w Szramach". 
Zapytał: 
  - Widziałeś Joe'ego? Ta beksa 
płacze za tobą. 
  - Właśnie słyszałem. Czekam na 
niego. 
  Paru reporterów spytało mnie o 
plany i porobiło notatki o 
Admirale do rannego wydania. Sir 
Creswell Stampe odnotował moją 
obecność skinieniem 
dystyngowanej głowy i 
charakterystycznym dmuchnięciem 
w górną wargę, co u niego 
zastępowało uśmiech. 
  Moje zadowolenie z powrotu do 
ulubionego środowiska zepsuł 
trochę widok Dane'a, który 
dużymi krokami szedł przez 
murawę i z przejęciem rozmawiał 
ze szczupłą, porywająco piękną 
dziewczyną u boku. Jej twarz 
była poufale zwrócona w stronę 
jego twarzy i śmiała się. Była 
to Kate. 
  Kiedy mnie zobaczyli, 
przyspieszyli kroku i podeszli z 
uśmiechem. Przyciągająca wzrok 
para, dobrana pod względem 
wdzięku i urody. 
  Kate, która parę dni wcześniej 
podczas lunchu miała okazję 
przywyknąć do mojej 
pokiereszowanej twarzy, 
przywitała mnie dziarskim "hej", 
w którym niestety zabrakło bodaj 
cienia miłości i tęsknoty. 
Położyła mi rękę na ramieniu i 
poprosiła, żebym z nią i z 
Dane'em poszedł na tor i 
obejrzał następny bieg znad 
rowu z wodą. 
  Spojrzałem na Dane'a. Jego 






uśmiech był blady, a ciemne oczy 
patrzyły na mnie tajemniczo, bez 
zachęty. I moje mieęśnie mimo 
woli się napięły, kiedy go 
zobaczyłem razem z Kate, teraz 
więc dokładnie wiedziałem, co 
Dane do mnie czuje. 
  Zmieszanie spowodowane 
odpływem oczuć w naszej 
przyjaźni w równym stopniu co 
chęć pogoni za Claudem 
Thiveridge'em kazały mi 
powiedzieć: 
  - W tej chwili nie mogę. 
Najpierw muszę znaleźć Joe'ego 
Nantwicha. Może później?... 
jeżeli jeszcze będziesz chciała 
tam iść? 
  - W porządku, Alan - 
odpowiedziała. - Albo może 
wypijemy razem herbatę? - 
Zawróciła z Dane'em i dodała 
przez ramię, z figlarnym 
uśmiechem, z którego wyczytałem, 
że żartuje sobie z zazdrości, 
jaką potrafiła we mnie obudzić: 
- To na razie. 
  Patrząc, jak odchodzą, 
zapomniałem rozglądać się za 
Joe'em, toteż przeszedłem 
jeszcze raz przez szatnię i 
pomieszczenie z wagą. Nie było 
go tam. 
  Kiedy wróciłem na posterunek 
przed drzwiami, wyrósł nade mną 
Pete. Przywitał mnie jak dawno 
utraconego przyjaciela. Kapelusz 
sterczał mu zsunęty na tył 
głowy, szerokie ramiona 
rozchylały klapy płaszcza, 
spojrzał z humorem na moją twarz 
i zauważył: 
  - Wiesz, że odwalili dobrą 
robotę, kiedy cię zszywali? 
Ostatni raz, jak cię widziałem, 
wyglądałeś strasznie. Czy to 
prawda, że wciąż nie pamiętasz, 
co się stało? 
  - Nie pamiętam - przyznałem z 
żalem. - Czasem myślę... ale nie 
mogę tego uchwycić...
  - Może to i dobrze - orzekł 
pocieszająco, zarzucając wyżej 
na ramiona rzemyk lornetki i 
gotując się do wejścia do wagi. 






  - Pete - powiedziałem - nie 
widziałeś gdzie Joe'ego? Zdaje 
się, że o mnie pytał. 
  - Tak, szukał cię w 
Liverpoolu. Palił się, żeby ci 
coś pokazać, chyba jakiś adres 
na pakowym papierze. 
  - Widziałeś ten adres? 
  - Tak, właściwie widziałem, 
ale Joe działa mi na nerwy i nie 
zwróciłem większej uwagi. Chyba 
ta miejscowość to było 
Chichester. (Chichester 
przypomina w wymowie "chicken"; 
kurczęta, drób - przyp. tłum. 
  - Nie wiesz, gdzie jest teraz 
Joe? - spytałem. - Czekam już 
jakiś czas, ale Joe'ego nie 
widać. 
  Wąskie wargi Pete'a wyraziły 
pogardę. 
  - Tak. Widziałem, jak ten ćwok 
wchodzi do baru, jakieś dziesięć 
minut temu. 
  - Już?! - wykrzyknąłem. 
  - Nędzny pijaczyna - 
powiedział obojętnie. - Nie 
wsadziłbym go na żadnego z moich 
koni, gdyby był ostatnim 
dżokejem na świecie. 
  - Do którego baru? - 
nacisnąłem. 
  - Co? Aha, do tego za 
Tattersallem, w sąsiedztwie 
Tote. On i jakiś inny facet 
weszli tam z tym ciemnym typem, 
dla którego on jeździ. Chyba się 
nazywa Tudor. 
  Wytrzeszczyłem oczy. 
  - Ależ Tudor skończył z Joe'em 
w Cheltenham... i to nie bez 
hałasu. 
  Pete wzruszył ramionami. 
  - Tudor wszedł do baru z 
Joe'em, a ten drugi parę kroków 
za nim. Może to tylko przypadek. 
  - Nieważne, dziękuję. 
  Do baru, do którego poszedł 
Joe, było tylko jakieś sto 
jardów za rogiem. Mieścił się w 
podłużnej drewnianej szopie, 
tylną ścianą przylegającej do 
wysokiego płotu, który oddzielał 
wyścigi od drogi. Nie traciłem 
czasu, ale mimo to, kiedy tam 






wszedłem i przecisnąłem się 
między ubranymi w płaszcze i 
zajętymi piwem klientami, 
Joe'ego już tam nie było. Ani 
Clifforda Tudora. 
  Wyszedłem. Zbliżał się termin 
drugiej gonitwy i w sąsiedztwie 
baru, u Tote'a, czekały długie 
niecierpliwe kolejki, ludzie 
spoglądali to w programy, to na 
zegarki, ściskając w dłoniach 
gotowe pieniądze. Z baru 
wysypali się klienci mijając 
mnie w pośpiechu. Ludzie biegli 
przez trawę do trybun, 
trzepotały poły płaszczy. W 
budynku Tote'a rozdzwoniły się 
dzwonki i ludzie z kolejek 
musieli się zwijać, żeby zdążyć 
wepchnąć pieniądze przez ciasne 
okienka, zanim się zamkną. 
  Kręciłem się, niezdecydowany. 
Wśród całego tego tłumu nie było 
śladu Joe'ego, postanowiłem więc 
iść do loży dżokejów na trybunie 
i tam go poszukać. Wsunąłem 
głowę do baru, sprawdzając po 
raz ostatni, ale było tam już 
pusto, nie licząc trzech 
starzejących się młodych dam 
wycierających zachlapany piwem 
kontuar. 
  Tylko dlatego, że tak wolno 
się poruszałem, w ogóle 
znalazłem Joe'ego. 
  Ponieważ droga w tym miejscu 
zakręcała, przylegające do niej 
budynki Tote'a i baru nie stały 
w linii idealnie prostej. Zaułek 
pomiędzy nimi był od frontu 
wąski, miał wszerz jakieś 
osiemnaście cali, podczas gdy w 
głębi się rozszerzał i tuż przy 
samym płocie ściany budynku i 
baru dzieliło jakieś cztery do 
pięciu stóp. 
  Przechodząc zerknąłem w ten 
wąski przesmyk. I tam był Joe. 
Tylko że nie wiedziałem, że to 
on, zanim do niego nie 
podszedłem. 
  Najpierw zobaczyłem tylko, że 
na ziemi, w kącie między 
granicznym płotem a ścianą 
Tote'a, ktoś leży, i na myśl, że 






może zachorował albo zemdlał 
czy choćby zapił się w trupa, 
wszedłem, żeby sprawdzić, czy 
nie trzeba mu pomocy. 
  Leżał w cieniu, ale kiedy 
robiłem te pięć czy sześć kroków 
podchodząc do niego, coś w jego 
kształcie i lalczanym bezwładzie 
uderzyło mnie jako znajome. 
  Żył, ale ledwie żył. 
Spieniona, jasnoczerwona krew 
ciekła mu z nosa i spływała z 
kącika ust, a na zachwaszczonym 
żwirze zebrała się jej cała 
kałuża. To nie do wiary, ale 
jego okrągła, młoda twarz nadal 
miała wyraz nadętego 
rozdrażnienia, jakby nie 
rozumiał, że to, co mu się 
przytrafiło, to coś więcej niż 
chwilowa niewygoda. 
  W jego ciele tkwił nóż. Gruby 
czarny trzonek sterczał 
niestosownie z koszulki w 
żółto_białą kratę ukosem spod 
mostka. Na koszulce przy nożu 
widniała plama krwi, wręcz 
dyskretnie wskazując, jakiego 
zniszczenia dokonuje wewnątrz 
samo ostrze. 
  Oczy miał otwarte, ale mętne i 
już zaczynające się szklić. 
  Powiedziałem nagląco: 
  - Joe! 
  Jego oczy zatoczyły koło 
szukając moich i zobaczyłem, że 
się ogniskują i poznają mnie. 
Jakiś mięsień poruszył mu się w 
policzku i wargi się rozwarły. Z 
wysiłkiem spróbował mówić. 
  Szkarłatna krew trysnęła mu 
nagle strumieniem z nosa i 
wezbrała lepką, bezdenną kałużą 
w otwartych ustach. Wydał jeden 
zdławiony dźwięk, niemal 
nieprzyzwoicie słaby i na jego 
niedojrzałej twarzy rozlał się 
wyraz głębokiego zdumienia. 
Potem zbielał, przewrócił oczami 
i umarł. Przez kilka sekund po 
śmierci wyraz jego twarzy mówił 
wyraźnie: "To nie w porządku". 
Twarz w czasie tego kryzysu 
ułożyła się w rysy, do jakich 
najbardziej przywykła za życia. 






  Walcząc z mdłościami 
wywołanymi słodkawym zapachem 
krwi, zamknąłem mu oczy i 
przysiadłem na piętach, 
przyglądając się bezradnie. 
  Wiedziałem, że to na nic, ale 
po chwili rozpiąłem mu kurtkę i 
pomacałem w kieszeniach szukając 
tego brązowego papieru, który mi 
chciał pokazać. Nie było go, i 
jego śmierć nie miałaby sensu 
gdyby tam był. Ten brązowy 
papier, pomyślałem, był 
opakowaniem ostatniej wypłaty 
Joe'ego za wstrzymanie konia. 
Musiał nim być. I przynosił coś, 
co zdaniem Joe'ego powinno 
zdradzać, kto go wysłał. Znaczek 
pocztowy? Adres? Coś, co się 
kojarzy z drobiem, powiedział 
Clem. A Pete powiedział, że to 
było Chichester. Nie mogłem się 
w tym wszystkim dopatrzeć 
najmniejszego znaczenia. Według 
Clema nie mówiło to też niczego 
Joe'emu i miał mi go tylko 
pokazać. Tak mówił. 
  Zawsze za dużo mówił, co mu 
nie wyszło na dobre. Nie był ani 
bystry, ani spokojny. Mógł 
rozsądnie i po cichu zadzwonić 
do mnie i powiedzieć o swoim 
odkryciu, kiedy je tylko zrobił. 
A on zamiast tego wymachiwał tym 
papierem w Liverpoolu. Ktoś się 
bardzo daleko posunął, by się 
upewnić, że Joe mi go nie 
pokaże. 
  - Biedna głupia paplo - 
powiedziałem po cichu do 
martwego ciała Joe'ego. 
  Wstałem i cofnąłem się w 
wąskie przejście między 
budynkami. W pobliżu nie było 
mikogo. Głos spikera huczał przez 
głośniki, że konie podchodzą do 
drugiego rowu, co znaczyło, że 
połowa biegu już minęła i muszę 
się pospieszyć. 
  Ostatnie pięćdziesiąt jardów 
do biura dyrekcji toru przebyłem 
biegiem i pchnąłem na oścież 
drzwi. Nijaki siwy mężczyzna w 
okularach siedzący za biurkiem 
podniósł oczy spłoszony, 






zatrzymał pióro w powietrzu i 
przycisnął dłonią papier, na 
którym pisał. Był to sekretarz. 
  - Nie ma tu pana Rollo? - 
zapytałem niepotrzebnie, 
rozglądając się po pustym poza 
tym biurze. 
  - Obserwuje ginitwę. Czym mogę 
panu służyć? - Oschły głos, 
oschły sposób bycia. Nie był to 
człowiek, którego by się wybrało 
chcąc komuś powiedzieć o czyjejś 
śmierci. A trzeba to było 
zrobić. Tłumiąc wszelki pośpiech 
w tonie głosu, powiedziałem mu 
zwyczajnie i spokojnie, że Joe 
Nantwich leży martwy między 
budynkiem Tote'a a barem, z 
nożem w piersiach. Zasugerowałem 
posłanie po parawan do 
postawienia w przejściu między 
budynkami, bo kiedy po gonitwie 
tłumy ruszą do baru i okienek 
wypłat u Tote'a, ludzie mogą go 
zobaczyć. Na nic stratują ziemię 
wokół ciała. Jeżeli są jakieś 
ślady, zostaną zadeptane. 
  Oczy za okularami zrobiły się 
okrągłe i niedowierzające. 
  - To nie żart - powiedziałem w 
rozpaczy. - Bieg prawie się 
skończył. To niech pan zawiadomi 
policję, a ja znajdę parawan. - 
Wciąż się nie ruszał. Byłbym nim 
potrząsnął, ale nie miałem 
czasu. - Szybko! - pogoniłem go. 
Ale kiedy zamykałem drzwi, 
jeszcze nie sięgał ręką po 
telefon. 
  Ambulatorium dobudowane było 
do budynku, w którym znajdowała 
się waga. Wbiegłem tam w 
pośpiechu i zastałem dwie 
matronowate siostry przy 
herbatce. Zwróciłem się do 
młodszej, w średnim wieku i o 
obfitych kształtach. 
  - Proszę to odstawić i prędko 
za mną - powiedziałem licząc na 
to, że nie będzie się 
sprzeciwiała. Porwałem nosze 
oparte o ścianę i, podczas kiedy 
ona powoli odstawiała filiżankę, 
dodałem: - Proszę wziąć koc. 
Jest ranny, proszę się 






pospieszyć. 
  Wezwanie do obowiązku 
postawiło moją siostrę na nogi 
bez sprzeciwu i chwyciwszy koc 
podążyła za mną przez padok, 
choć na bardzo wolnych obrotach. 
  Głos spikera wzmógł się 
jeszcze trochę, kiedy 
relacjonował przebieg wyścigu za 
ostatnią przeszkodą, i w ciszę, 
kiedy zamarły wiwaty, wdarł się 
dziarsko inny głos ogłaszający 
zwycięzcę. Przy przejściu między 
budynkami znalazłem się w 
chwili, kiedy ogłaszał nazwy 
drugiego i trzeciego konia. 
  Pierwsi wierni gracze 
zaczynali wyciekać do baru. 
Spojrzałem na Joe'ego. Nikt go 
nie ruszył. 
  Postawiłem nosze pionowo, żeby 
zasłonić przejście. Siostra 
dogoniła mnie, dysząc głośno. 
Wziąłem od niej koc i 
przewiesiłem przez nosze, żeby 
nikt nie mógł w to miejsce 
zajrzeć. 
  - Niech pani słucha - 
powiedziałem starając się mówić 
powoli. - Między tymi budynkami 
leży człowiek. Jest martwy, nie 
ranny. Zginął od noża. Upewnię 
się, że przyjeżdża policja, a 
pani niech tu stanie i trzyma 
nosze w ten sposób. Niech nikt 
tu nie wchodzi, dopóki nie wrócę 
z policjantem. Rozumie pani? 
  Nie odpowiedziała. Trochę 
odchyliła nosze, żeby zerknąć 
przez szparę. Popatrzyła dłuższą 
chwilę, po czym prężąc wydatną 
pierś i z ogniem walki w oczach 
oznajmiła stanowczo: 
  - Nikt tu nie wejdzie, 
dopilnuję tego. 
  Pośpieszyłem z powrotem do 
biura dyrekcji toru. Tym razem 
zastałem samego pana Rollo i 
kiedy mu opowiedziałem, co się 
stało, sprawy wreszcie ruszyły z 
miejsca. 
  Na wyścigach zawsze trudno 
jest znaleźć zakątek, w którym 
człowiek mógłby zostać sam. 
Kiedy zaprowadziłem policjanta 






tam, gdzie leżał Joe, i 
upewniłem się, że 
machina rutynowych czynności jest 
już w ruchu, potrzebowałem 
chwili namysłu. Gdy pochylałem 
się nad ciałem Joe'ego, 
przyszedł mi do głowy pewien 
pomysł, nie należał on jednak do 
takich, w które można się rzucić 
bez zastanowienia. 
  Na padoku i w budynkach 
wyścigowych wszędzie tłoczyli 
się ludzie, więc żeby przed nimi 
uciec, przemierzyłem tor i nie 
strzyżoną trawę pośrodku, aż 
znalazłem się w pewnym oddaleniu 
od trybun. Liczyłem na to, że 
dystans pozwoli mi zobaczyć 
wszystko we właściwych 
proporcjach i zapewni samotność. 
  Pomyślałem o Billu i Scilli, a 
także otym, co jestem winien 
własnemu ojcu, który wrócił już 
do Rodezji. Pomyślałem o 
terroryzowanych właścicielach 
barów w Brighton i o 
zakrwawionej twarzy Joe'ego 
Nantwicha. 
  Na nic się zdało udawać, że to 
morderstwo nie zmieniło wyraźnie 
sytuacji, dotąd bowiem beztrosko 
ścigałem pana Clauda Thiveridge 
w przekonaiu, że chociaż 
organizuje nopady i pobicia, 
celowo jednak nie zabija. Teraz 
przekroczył tę granicę. Następne 
morderstwo przyjdzie łatwiej, a 
następne jeszcze łatwiej. 
Dzielni ludzie z psami, którzy 
przeciwstawili się ochronie, 
byli w większym 
niebezpieczeństwie niż 
dotychczas, i możliwe, że to ja 
ponosiłem za to 
odpowiedzialność. 
  Joe pokazał brązowy papier 
kilku osobom i nikt, włączając w 
to najwidoczniej jego samego, 
nie dostrzegł od razu znaczenia 
wypisanych na nim słów. A jednak 
został zabity, zanim go mnie 
pokazał. Mnie zatem te słowa coś 
by powiedziały. Może mnie 
jednemu. 
  Patrzyłem, jak zrywający się 






wiatr marszczy i głaszcze trawę 
po drugiej stronie toru, i 
słyszałem dalekie głosy 
bukmacherów wykrzykujących 
zakłady na następną gonitwę. 
  Pytanie, które czekało na 
odpowiedź, było proste. Będę 
kontynuował poszukiwania czy 
nie? Nie jestem bohaterem. Nie 
chcę skończyć martwy. A nie było 
wątpliwości, że pomysł, jaki 
przyszedł mi do głowy nad ciałem 
Joe'ego, jest mniej więcej tak 
bezpieczny jak laska dynamitu w 
ognisku. 
  Pojawiły się konie startujące 
w trzeciej gonitwie i 
pokłusowały na start. 
Przyglądałem się im bezczynnie. 
Bieg się odbył, konie wróciły do 
padoku, a ja wciąż stałem na 
środku toru, drżąc przed swoją 
wewnętrzną przeszkodą. 
  Na koniec wróciłem do padoku. 
Dżokeje wyszli już na paradę 
przed czwartą gonitwą, a kiedy 
znalazłem się przy wadze, któryś 
z urzędników chwycił mnie za 
ramię i powiedział, że policja 
wszędzie mnie szuka. Chcą, żebym 
złożył zeznanie, powiedział, i 
znajdę ich w biurze dyrekcji 
toru. 
  Poszedłem tam i otworzyłem 
drzwi. 
  Chudy i niski pan Rollo 
opierał się o okno z grymasem 
zatroskania. Jego siwy sekretarz 
w okularach wciąż siedział za 
biurkiem z lekko otwartymi 
ustami, jak gdyby jeszcze nie 
dotarło do niego, co się stało 
naprawdę. 
  Inspektor policji, który 
przedstawił się jako Wakefield, 
zainstalował się przy stole pana 
Rollo i towarzyszyło mu trzech 
konstabli, jeden z bloczkiem do 
stenografowania i ołówkiem. 
Lekarz wyścigowy siedział na 
krześle pod ścianą, a obok niego 
stał mężczyzna, którego nie 
znałem. 
  Wakefield był ze mnie 
niezadowolony z powodu, jak to 






nazwał, mojego braku 
odpowiedzialności, ponieważ w 
takiej chwili zniknąłem na z 
górą pół godziny. Duży i tęgi, 
dominował w tym pokoju. Z jego 
krótkich, sterczących siwych 
włosów, wąskich oczu i silnych, 
krępych palców emanował władczy 
fluid. Prawdziwy postrach 
złoczyńców. Gniewne spojrzenie 
zapowiadało, że już jest gotów 
mnie zaliczyć do tej kategorii. 
  - Jeżeli jest pan już naprawdę 
gotowy, panie York - zaczął 
sarkastycznie - przyjmiemy pana 
zeznanie. 
  Rozejrzałem się po zatłoczonym 
pokoiku i powiedziałem: 
  - Wolę złożyć swoje zeznania 
panu samemu. 
  Eksplodował głośnymi 
protestami, ale w końcu wyszli 
wszyscy poza nim samym, mną i 
konstablem z notesem, na co się 
zgodziłem w drodze kompromisu. 
Opowiedziałem Wakefieldowi 
dokładnie, co się stało. Całą 
prawdę i nic tylko prawdę. 
  Potem wróciłem do wagi i 
dziesiątkom ludzi czekających na 
relację naocznego świadka 
oświadczyłem, że znalazłem 
Joe'ego jeszcze przy życiu. Tak, 
potwierdzałem za każdym razem, 
mówiłem z nim przed śmiercią. Co 
powiedział? Cóż, tylko dwa lub 
trzy słowa i wolę o nich na 
razie nie mówić, jeśli pozwolą. 
Dodawałem, że jeszcze nie 
wspomniałem o tym policji, ale 
oczywiście zrobię to, jeżeli 
uznam za istotne. Przybrałem też 
zaintrygowany, zamyślony wyraz 
twarzy z nadzieją na to, że 
wyglądam, jakbym klucz do 
zagadki miał w ręku i właśnie 
zamierzał poszukać właściwego 
zamka. 
  Zabrałem Kate na herbatę, a 
Pete, kiedy nas zobaczył, 
poszedł z nami. Im też 
opowiedziałem tę samą 
historyjkę, wstydząc się, ale 
nie chcąc ryzykować rozgłoszenia 
prawdy, że Joe zmarł nie mówiąc 






ani słowa. 
  Na krótko przed szóstym 
biegiem opuściłem zawody. 
Ostanimi ludźmi, których 
widziałem, kiedy obejrzałem się 
przy bramie, był Wakefield i 
Clifford Tudor, stali przed 
drzwiami biura dyrekcji toru i 
podawali sobie ręce. Tudor, 
który był z Joe'em na tak krótko 
przed jego śmiercią, 
najwidoczniej "pomagał policji w 
dochodzeniach". Skutecznie, jak 
się wydawało. 
  Przeszedłem przez parking do 
swojego lotusa, uruchomiłem 
silnik i odjechałem, kierując 
się na zachód, a na prostych 
bocznych drogach South Downs 
wcisnąłem pełny gaz i puściłem 
samochodzik ponad setką. Temu, 
pomyślałem z satysfakcją, nie 
dorówna żaden kierowca 
Marconi_taxi. Ale żeby się do 
końca upewnić, że nikt za mną 
nie jedzie, zatrzymałem się raz 
na wzniesieniu, w miejscu 
dogodnym do obserwacji, i przez 
lornetkę zbadałem drogę za sobą. 
Była pusta. Nikt mi nie siedział 
na ogonie. 
  Jakieś trzydzieści mil od 
terenu wyścigów zatrzymałem się 
przy niepozornej gospodzie i 
wynająłem pokój na noc. 
Wymogłem też zamykany garaż dla 
samochodu. Od Brighton było za 
daleko jak na normalny zasięg 
Marconi_taxi, ale wolałem nie 
ryzykować. Chciałem zniknąć im z 
oczu. Co innego nadstawiać 
głowę, a co innego kłaść się 
spać pod toporem. 
  Po nijakim obiedzie poszedłem 
do pokoju i napisałem list do 
ojca. Trudny list. Opowiedziałem 
mu o śmierci Joe'ego i o tym, że 
próbuję wykurzyć pana Thiveridge 
z jego nory. Prosiłem go, 
używając jak najlżejszych słów, 
żeby mi wybaczył. Po prostu 
poluję jeszcze raz na krokodyla. 
  Skończyłem list, zakleiłem go, 
poszedłem wcześnie do łóżka i 
długo leżałem, zanim udało mi 






się usnąć. 
  Rano, w drodze powrotnej na 
wyścigi, zatrzymałem się przy 
poczcie i nadałem pocztą 
lotniczą swój list. Postarałem 
się też o cztery szylingi samymi 
pensami, zawinięte w papierowy 
rulon. Z podręcznej walizeczki 
wyjąłem parę zapasowych skarpet 
i w jedną z nich wsunąłem rulon 
z pensami i dobrze go tam 
zawiązałem. Na próbę trzepnąłem 
się tą pończochą w dłoń. 
Wystarczająco ciężka, 
pomyślałem, żeby ogłuszyć 
człowieka. Włożyłem ją do 
kieszeni i dojechałem na teren 
wyścigów. 
  Konstabla stojącego na służbie 
w padoku spytałem, gdzie mogę 
znaleźć inspektora Wakefielda, 
gdybym go potrzebował. 
Odpowiedział, że jak sądzi, 
inspektor jest na posterunku 
policji i dziś nie wróci na tor, 
choć był tu rano. Podziękowałem 
mu, wszedłem do pomieszczenia z 
wagą i głośno spytałem kilka 
osób, czy nie widziały gdzieś 
inspektora Wakefielda, ponieważ 
chciałbym z nim porozmawiać o 
tym, co mi powiedział Joe przed 
śmiercią. 
  Świadomość niebezpieczeństwa, 
choć sam je na siebie 
ściągnąłem, znacznie wpłynęła na 
stan moich nerwów. Mocne, 
przyśpieszone tętno, które 
zawsze w jakimś stopniu czułem 
kłusując na start przed gonitwą, 
wzmogło się ponad miarę, tak że 
słyszałem bicie własnego serca. 
Każdy dźwięk wydawał się 
głośniejszy, każda uwaga 
bardziej znacząca, każde światło 
jaśniejsze. Ale nie tyle się 
bałem, co czułem podniecenie. 
  Starałem się tylko uważać, co 
mam za plecami, nie miałem 
bowiem ochoty dać się zaskoczyć 
od tyłu. Bardziej prawdopodobne, 
myślałem, że spróbują mnie 
zwabić w jakiś ustronny kąt, tak 
jak zapewne postąpili z Joe'em, 
ponieważ tereny wyścigowe są na 






ogół za ludne jak na miejsce 
popełnienia morderstwa. 
  Mogłoby się zdawać, że 
najbardziej powinienem się 
wystrzegać ciosu nożem w żebra. 
Sposób skuteczny w przypadku 
Joe'ego miał swoje zalety - dla 
mordercy. Był cichy i dokładny. 
Poza tym broń pozostawała w 
ciele i nie było potem trudności 
z pozbyciem się jej. Czarny 
trzonek sterczący z Joe'ego miał 
znajomy sękaty kształt 
francuskich stalowych kuchennych 
noży, jakie można kupić w każdym 
żelaznym sklepie. Za pospolity, 
żeby był jakąkolwiek wskazówką, 
i łatwy do zastąpienia innym, 
kiedy go trzeba będzie wsadzić 
drugiej ofierze. Zamierzałem być 
przygotowany, gdyby chcieli tego 
spróbować. Palce pocieszająco 
zaciskały się na pensach w 
kieszeni. 
  Liczyłem na to, że zdołam 
dostarczyć napastnika 
(nieprzytomnego od 
czteroszylingowego ciosu w ucho) 
inspektorowi Wakefieldowi z 
oskarżeniem o usiłowanie 
morderstwa. Żywiłem głęboką 
wiarę, że Wakefield przy swoich 
cechach charakteru buldoga w 
tych okolicznościach wytrzęsie 
zeznania z najtwardszego 
przestępcy i że jeżeli dopisze 
nam szczęście, uzyskamy jakąś 
konkretną wskazówkę co do tego, 
kim jest Thiveridge. Przesadą 
byłoby liczyć na to, że 
Thiveridge pojawi się osobiście. 
Wierzyłem jego ochrypłym 
zapewnieniom przez telefon, że 
sam nie znosi przemocy i brudną 
robotę każe za siebie wykonywać 
innym, chcąc oszczędzić 
wrażliwym oczom przykrego 
widoku. 
  Przebrałem się, zważyłem, 
pogawędziłem, załatwiłem swoje 
zwykłe sprawy i czekałem. 
  Nic się nie działo. 
  Nikt mnie nie zapraszał w 
ciemne kąty na omawianie 
prywatnych spraw. Nikt nie 






okazywał szczególnego 
zainteresowania tym, co rzekomo 
powiedział mi Joe przed 
śmiercią. Naturalnie morderstwo 
było wciąż głównym tematem 
rozmów, ale z biegiem czasu 
zeszło na drugi plan i dla 
bywalców szatni żywe konie stały 
się bardziej zajmujące niż 
martwy dżokej. 
  Admirał miał biec w piątej 
gonitwie. Zanim skończyła się 
czwarta, nerwy mi się uspokoiły 
i napięcie uwagi zelżało. 
Spodziewałem się, że coś się 
stanie przed biegiem. Byłem już 
na zawodach od trzech godzin, 
posiadacz najważniejszej 
tajemnicy, który aż się prosił, 
żeby mu na zawsze zamknąć usta, 
a nie podjęto przeciw mnie 
żadnych kroków. 
  Przyszło mi do głowy, nie po 
raz pierwszy, że w organizacji 
Thiveridge'a skutek nigdy nie 
następował zaraz po przyczynie. 
Śmierć Joe'ego nastąpiła dwa 
pełne dni po tym, jak pokazał 
swój brązowy papier w 
Liverpoolu. Telefoniczne 
ostrzeżenie otrzymałem dwa dni 
po tym, jak rozpowiedziałem w 
Cheltenham o drucie, który zabił 
Billa. Zorganizowanie napadu w 
przyczepie zajęło co najmniej 
dzień. Drut, który miał mnie 
strącić w Bristolu, rozciągnięto 
w dwa dni po mojej wycieczce do 
biura Marconi_taxi. 
  Zaczynałem podejrzewać, że 
cała organizacja w dalszym ciągu 
sprzężona jest z codziennym 
porannym telefonem Thiveridge'a 
do Fieldera i że Fielder nie ma 
żadnej innej drogi przekazywania 
pilnych wiadomości swojemu 
prezesowi ani otrzymywania od 
niego instrukcji. Przypuszczalnie 
Thiveridge nadal uważa, że 
zwłoka w otrzymywaniu wiadomości 
to mniejsze zło niż podanie 
adresu lub numeru telefonu, pod 
którymi można by go złapać i 
ewentualnie rozszyfrować. 
  Przygnębiony, dochodziłem już 






do przeświadczenia, że moje 
starannie przygotowane kłamstwa 
w ogóle nie dotarły do uszu, dla 
których były przeznaczone, i 
uznałem, że podsuwanie siebie 
jako przynęty drapieżnikowi, 
który nie wie, że powinien na 
mnie zapolować, jest trochę 
idiotyczne. 
  Próbując dźwignąć się z tego 
upadku ducha, wyszedłem na 
padok, by dołączyć do Pete'a i 
dosiąść Admirała. Koń Billa, 
teraz mój, wyglądał wspaniale 
jak zawsze. Ze swoim 
inteligentnym łbem, szeroką 
piersią, prostymi pęcinami i 
solidnymi goleniami stanowił 
znakomity przykład, jak powinien 
wyglądać pierwszej klasy koń 
przeszkodowy. 
  - Jest u szczytu formy, mimo 
że nie był na torze od tamtego 
upiornego dnia w Maidenhead - 
powiedział Pete, podziwiając go 
razem ze mną. - Nie możesz 
przegrać tego biegu, więc jedź 
jakiś czas spokojnie, żeby do 
niego przywyknąć. Zobaczysz, 
jakie ma szalone rezerwy. Nigdy 
ich nie wyczerpiesz. Bill zwykle 
wcześnie wyprowadzał go na 
czoło, jak wiesz, ale ty nie 
musisz. Niesamowicie przyspiesza 
za ostatnią przeszkodą. 
  - Zrobię, jak mi radzisz - 
obiecałem. 
  Pete podsadził mnie. 
  - Szanse Admirała znów idą w 
górę - powiedział. - Jeżeli 
spaprzesz ten bieg, tłum cię 
zamorduje. I ja - uśmiechnął 
się. 
  - Postaram się zostać przy 
życiu. 
  Radośnie odpowiedziałem mu 
uśmiechem. 
  Admirał niósł równie 
wspaniale, jak wyglądał. Dobrze 
ustawiał się przed każdą 
przeszkodą, odbijając się do 
skoku akurat w najwłaściwszym 
momencie i nie czekając żadnej 
pomocy z siodła. Galopował 
nisko, płynnym krokiem 






rzeczywiście szybkiego konia i 
już po pierwszej przeszkodzie 
się przekonałem, że wyścig na 
jego grzbiecie to niemal 
ekstatyczna przyjemność. Idąc za 
radą Pete'a okrążyłem tor nie 
forsując tempa, ale kiedy 
najeżdżałem na ostatnią 
przeszkodę równolegle z dwoma 
innymi końmi, bodnąłem go w 
żebra i potrząsnąłem wodzami. 
Poderwał się wcześnie i daleko 
znalazł się po przeciwnej 
stronie, zyskując w powietrzu 
dwie długości i zostawiając za 
sobą tamte konie jak suche 
liście. Byliśmy na celowniku 
sami, wygrywając bez trudu 
przy gorących wiwatach z trybun. 
  W zagrodzie dla zwycięzców, 
gdzie zsiadłem i rozpiąłem 
popręg, Admirał zachowywał się 
tak, jakby dopiero wrócił z 
treningowego galopu, brzuch 
ledwie mu się unosił przy 
oddechu. Pogłaskałem go po 
lśniącej kasztanowatej szyi, 
zauważyłem, że prawie wcale się 
nie spocił, i spytałem Pete'a: 
  - Czego on, u licha, 
potrafiłby dokonać, gdyby się 
naprawdę postarał? 
  - Wygrać Grand National, nic 
mniej - odpowiedział Pete. 
Kołysał się na obcasach i zsunął 
kapelusz z twarzy, zewsząd 
odbierając zasłużone gratulacje. 
  Uśmiechnąłem się, zarzuciłem 
sobie siodło na ramię i 
wyszedłem zważyć się i przebrać. 
W całym ciele czułem 
znajomą radość ze zwycięstwa, 
rozgrzewającą jak gorąca kąpiel, 
i wbiegłbym do szatni wywijając 
koziołki, gdybym nie wiedział, 
że to wyłącznie zasługa konia, 
nie dżokeja. 
  Pete zawołał, żebym się 
pospieszył, to uczcimy tę okazję 
drinkiem, przebrałem się więc 
prędko i wyszedłem do niego. 
Poprowadził mnie do baru obok 
budynku Tote'a i po drodze 
zatrzymaliśmy się przy przejściu 
między domami, gdzie umarł Joe. 






Przejście zagradzał teraz wysoki 
do ramion drewniany płot, żeby 
osłonić zaułek przed 
poszukiwaczami sensacji. 
Rdzawobrązowa plama na żwirze to 
było wszystko, co pozostało po 
Joe'em. 
  - To straszne - powiedział 
Pete, kiedy wchodziliśmy do 
baru. - Co on ci powiedział, 
zanim umarł? 
  - Powiem ci kiedyś - obiecałem 
od niechcenia. - Ale w tej 
chwili bardziej mnie interesuje, 
gdzie teraz pojedzie Admirał. 
  I przy drinkach rozmawialiśmy 
wyłącznie o koniach. 
  Kiedy wracaliśmy do wagi, w 
pobliżu drzwi czekało dwóch 
mężczyzn w ściągniętych paskami 
deszczowych płaszczach. Mieli 
filcowe kapelusze i wielkie buty 
i otaczała ich ta nieokreślona 
aura dotykalnego zagrożenia, 
jaka charakteryzuje wielu 
policjantów po cywilnemu. 
  Jeden wsunął rękę pod płaszcz, 
wydobył złożony nakaz i machnął 
nim w moją stronę. 
  - Pan York? 
  - Tak. 
  - Inspektor Wakefield się 
kłania. Zechce pan pojechać z 
nami na posterunek i pomóc mu w 
śledztwie. Proszę. - Owo 
"proszę" dorzucił jakby po 
namyśle. 
  - Bardzo chętnie - 
powiedziałem i poprosiłem 
Pete'a, żeby dopilnował, aby 
Clem zajął się moimi rzeczami. 
  - Oczywiście - przyrzekł. 
  Wyszedłem z tymi dwoma przez 
bramę na parking. 
  - Wezmę swój samochód i pojadę 
za wami - powiedziałem. 
  - Samochód policyjny czeka na 
nas na drodze, proszę pana - 
oznajmił starszy z nich. - 
Inspektor Wakefield kazał pana 
przywieźć i, jeśli pan pozwoli, 
zrobię raczej tak, jak on kazał. 
  Uśmiechnąłem się. Gdyby 
inspektor Wakefield był moim 
szefem, też bym tak zrobił, jak 






on kazał. 
  W porządku - zgodziłem się. 
  Za bramą przed nami 
zaparkowany był lśniący czarny 
wolseley, przy nim stał 
umundurowany kierowca, a na 
przednim siedzeniu dla pasażera 
siedział jeszcze jeden w czapce 
z daszkiem. 
  Dalej, na prawo ode mnie, 
przed rzędami zaparkowanych 
przyczep do przewozu koni 
oprowadzano kilka z tych, które 
brały udział w gonitwie 
Admirała, żeby się pozbyły 
zesztywnienia nóg, zanim zostaną 
załadowane w powrotną drogę do 
stajni. Między nimi był Admirał 
z Wiktorem, chłopcem stajennym, 
który dumnie kroczył przy jego 
łbie. 
  Właśnie mówiłem temu po 
prawej, młodszemu, że to mój koń 
i czyż to nie piękność, kiedy 
doznałem szoku, który pozbawił 
mnie tchu równie skutecznie, 
jakby to zrobiło kopnięcie w 
żołądek. 
  Aby to ukryć, upuściłem 
lornetkę na trawę i powoli 
schyliłem się, żeby ją podnieść, 
a moja eskorta zatrzymała się o 
krok przede mną, czekając. 
Chwyciłem za rzemyk i zarzuciłem 
go na ramię, jednocześnie 
prostując się i oglądając w 
stronę, z której przyszliśmy. Od 
ostatniego rzędu samochodów 
dzieliło nas czterdzieści jardów 
murawy. Nie było nikogo, tylko w 
oddali jacyś ludzie wracający do 
domów. Spojrzałem na zegarek. 
Właśnie miała się zacząć 
ostatnia gonitwa. 
  Odwróciłem się bez pośpiechu, 
tak że mój wzrok przesunął się 
obojętnie po mężczyźnie z prawej 
w kierunku Admirała, który w tej 
chwili oddalał się ode mnie. Jak 
zwykle po biegu owinięty był 
derką, żeby za szybko nie 
ostygł, i wciąż miał na sobie 
uzdę. Wiktor zdejmował ją i 
zakładał mu chomąto, kiedy go 
wprowadzał do przyczepy. 






  Wielką wadą Wiktora była jego 
powolna orientacja. Obdarzony 
instynktownym wyczuciem koni i 
wrodzoną zdolnością do dbania o 
nie, nigdy przez czterdzieści 
lat stajennego życia nie wyszedł 
poza "robienie swego" i nigdy 
nie wyjdzie. Musiałem sobie 
poradzić bez większej pomocy z 
jego strony. 
  - Wiktor! - krzyknąłem, a 
kiedy się odwrócił, dałem mu 
znak, żeby podprowadził 
Admirała. 
  - Muszę się tylko upewnić, czy 
nogi konia są w porządku - 
wyjaśniłem tym dwóm. Skinęli 
głowami i zaczekali przy mnie. 
Ten starszy przestępował z nogi 
na nogę. 
  Nie ośmieliłem się spojrzeć po 
raz trzeci, ale i tak 
wiedziałem, że się nie mylę. 
  Ten po prawej był w krawacie, 
który straciłem w przyczepie w 
Maidenhead Thicket. 
  Krawat był uszyty ze 
specjalnie tkanego jedwabiu i 
dostałem go na swoje dwudzieste 
pierwsze urodziny od fabrykanta 
tekstyliów, który chciał ubić 
jakiś interes z moim ojcem. 
Miałem jeszcze dwa takie krawaty 
i szalik, a deseń w czerwone i 
złote stateczki przeplatane 
literą "Y" na ciemnozielonym tle 
był niepowtarzalny. 
  Czy było możliwe, aby 
młodszy funkcjonariusz policji 
uczciwą drogą wszedł w 
posiadanie mojego krawata? - 
gorączkowo zadawałem sobie 
pytanie. Farmer Lawson go nie 
znalazł i żaden z jego 
pracowników nie przyznał, żeby 
go widział. To za wiele jak na 
niewinny zbieg okoliczności, 
żeby mój krawat pojawił się 
teraz na szyi człowieka, który 
zapraszał mnie na przejażdżkę do 
swojego samochodu. 
  Oto napaść, której 
oczekiwałem, i o mały włos, a 
potulnie wszedłbym w pułapkę. 
Wydobycie się z niej, kiedy 






prawie się już nade mną 
zatrzaskiwała, nie  będzie 
sprawą łatwą. "Policyjny" wóz 
czekał za bramą odległy o ledwie 
dwadzieścia kroków, kierowca 
stał przy masce i spoglądał w 
naszą stronę. Okazało się, że 
aura zagrożenia otaczająca dwóch 
osiłków z mojej eskorty to coś o 
wiele bardziej złowieszczego niż 
sposób postępowania przyjęty w 
stosunku do przestępców przez 
policję. Jeden z nich może zabił 
Joe'ego. 
  Gdybym w najlżejszy sposób 
zdradził się ze swoimi 
podejrzeniami, byłem pewien, że 
we trzech wepchnęliby mnie do 
wozu i odjechali w kłębach 
kurzu, zostawiając jedynie 
Wiktora, który doniósłby o tym, 
co się ze mną stało, w słowach 
budzących wątpliwości. A to, 
jeśli o mnie chodzi, oznaczałoby 
koniec. Miała to być jedna z 
tych przejażdżek, z których 
pasażer nie wraca. 
  Mój plan, że postawię 
Fakefielda wobec usiłowania 
morderstwa, był na nic. Jednemu 
dałbym radę. Ale nie trzem i 
jeszcze jednemu, który siedział 
w samochodzie. 
  Kiedy Wiktor zbliżył się do 
mnie na piętnaście kroków, 
zsunąłem z ramienia rzemień 
lornetki i ująłem go w rękę. 
Znienacka, z całych sił 
ciachnąłem lornetką jak sierpem 
po nogach tego starszego i 
wytrąciłem go z równowagi, 
podciąłem młodszego najprostszym 
chwytem judo, jaki znałem, i 
skoczyłem do Admirała. 
  Te pięć sekund, zanim się 
pozbierali po niespodziewanym 
ataku, wystarczyło. Kiedy 
rzucili się za mną z zaciętymi 
twarzami, wskoczyłem na 
Admirała, chwyciłem wodze leżące 
mu luzem na szyi i ostro 
wyrwałem go Wiktorowi. 
  Trzeci biegł w moją stronę od 
wozu. W dwóch krokach skłoniłem 
Admirała do krótkiego galopu, 






wykręciłem przed nadbiegającym 
kierowcą i skierowałem konia na 
żywopłot, który stanowił 
ogrodzenie parkingu. Przeszedł 
nad nim z potężną siłą i 
wylądował na trawiastym poboczu 
drogi, o parę jardów przed 
czarnym samochodem. Czwarty 
mężczyzna otworzył drzwi i 
gramolił się na zewnątrz. Szybko 
się obejrzałem. 
  Wiktor stał jak słup soli, z 
otwartymi ustami. Tamci trzej 
biegli prosto do bramy. Byli już 
prawie przy niej. Ledwie 
zdążyłem z nadzieją pomyśleć, że 
może nie mają broni, gdyż 
stanowiłem duży i bliski cel, 
kiedy nagle zobaczyłem błysk 
słońca w czymś lśniącym w ręce 
tego, który był w moim krawacie. 
Moment nie wydawał się raczej 
stosowny, żeby się zatrzymywać i 
sprawdzać, czy ten błysk 
pochodzi od kuchennego noża z 
czarnym trzonkiem. Ale o mały 
włos przekonałbym się na własnej 
skórze, ponieważ zamachnął się i 
rzucił go we mnie. Przywarłem do 
końskiej szyi, więc chybił, 
dosłyszałem, jak nóż z brzękiem 
upada na drogę za mną. 
  Popędziłem Admirała prosto 
przez drogę, lekceważąc pisk 
hamulców rozpędzonej ciężarówki, 
i skoczyłem z nim na pole po 
drugiej stronie. Teren się 
wznosił, tak że kiedy mniej 
więcej w połowie zbocza 
ściągnąłem wodze i odwróciłem 
się, żeby zobaczyć, co się 
dzieje, droga i parking leżały w 
dole jak mapa. 
  Tamci nie starali się mnie 
ścigać. Odjechali wolseleyem od 
bramy i właśnie zatrzymywali się 
parę jardów dalej na trawie przy 
drodze. Wyglądało na to, że 
wszyscy czterej są w wozie. 
  Wiktor stał na parkingu i 
drapał się po głowie patrząc za 
mną. Mogłem sobie wyobrazić, 
jaki jest zdumiony. 
Zastanawiałem się, ile upłynie 
czasu, zanim pójdzie powiedzieć 






Pete'owi, co się stało. 
  Kiedy tylko skończy się 
ostatni bieg, na parkingu zaroi 
się od ludzi i przez nie 
zastawioną już bramę zaczną 
wyjeżdżać wozy. Pomyślałem, że 
wtedy będę mógł bezpiecznie 
wrócić na teren wyścigów nie 
ryzykując porwania. 
  W tym momencie inny czarny 
samochód podjechał za 
wolseleyem, a po nim następny i 
jeszcze kilka, aż wzdłuż drogi 
ustawiło się ich osiem lub 
więcej. Nowo przybyłe wozy 
wyglądały jakoś upiornie 
znajomo. 
  Były to taksówki firmy 
Marconi. 

  15

  Wszyscy kierowcy wysiedli z 
taksówek i podeszli do 
wolseleya. Nisko zawieszony, o 
luksusowej linii, z rzeczowo 
wyglądającą anteną na dachu 
wciąż przypominał w każdym calu 
samochód policyjny, ale posiłki, 
jakie ściągnął, rozproszyły 
wszelkie wątpliwości, jakie 
można by jeszcze mieć co do 
tego, komu służą ci 
funkcjonariusze. 
  Stali ciemną grupą na drodze, 
a ja siedziałem w połowie zbocza 
na Admirale i obserwowałem ich. 
Zdawało  się, że się nie 
śpieszą, ale widok ich 
uzbrojenia, łańcuchów 
motocyklowych, noży i wszelkiego 
gatunku kastetów, kiedy się bili 
z londyńskim gangiem w Plumpton, 
oraz nie opuszczająca mnie 
pamięć o losie Joe'ego, nie 
pozwalały wątpić, co mnie czeka, 
jeśli dam się złapać. 
  Byłem w korzystnym położeniu. 
Nie mogli wjechać taksówkami na 
pole, ponieważ nie było na nie z 
drogi żadnej bramy, nie mogli 
też liczyć na to, że dogonią 
mnie pieszo, a ja wciąż 
wierzyłem, że kiedy tłum wysypie 
się z wyścigów, będę mógł 






wyminąć nieprzyjaciela i wrócić. 
  Szybko nastąpiły po sobie dwie 
rzeczy, które zmieniły ten 
obraz. 
  Po pierwsze, tamci patrząc na 
pole w moim kierunku coś sobie 
zaczęli pokazywać. Obejrzałem 
się w prawo i zobaczyłem, że po 
drugiej stronie żywopłotu 
zjeżdża w dół jakiś samochód, i 
zrozumiałem, że biegnie tamtędy 
inna droga. Dopiero wtedy 
zauważyłem, że na tle nieba 
widać duży dom otoczony 
zabudowaniami i ogrodem. 
  Trzy taksówki odłączyły od 
pozostałych, wjechały na drogę 
po prawej i zatrzymały się na 
niej w odstępach. Miałem teraz 
taksówkarzy na prawo od siebie i 
naprzeciwko, a duży dom za 
plecami, wciąż jednak nie byłem 
zbytnio skonsternowany. 
  Wtedy jednak podjechała pędem 
i zaryła w miejscu przed 
wolseleyem jeszcze jedna 
taksówka Marconi. Jakiś 
przysadzisty facet pchnął drzwi 
i podniósł się z miejsca 
kierowcy. Wielkimi krokami 
przemierzył drogę do żywopłotu i 
zatrzymał się, wskazując na mnie 
wyciągniętą ręką. Jeszcze się 
zastanawiałem dlaczego, kiedy 
usłyszałem cichy świst pocisku 
przelatującego na poziomie moich 
stóp. Nie słychać było 
wystrzału. 
  Kiedy pogalopowałem z 
Admirałem przez pole, pocisk 
pacnął w ziemię przede mną. Albo 
odległość była za duża na celne 
strzały bronią z tłumikiem, 
albo... zacząłem się pocić... 
strzelec celował rozmyślnie 
nisko, nie we mnie, lecz w 
Admirała. 
  Było to zaledwie ośmio_ lub 
dziesięcioakrowe pole, wcale 
nie na tyle duże, żeby mi 
zapewnić bezpieczeństwo. 
Wykorzystałem cenne chwile, żeby 
spiąć konia i spojrzeć na 
ciągnący się nierówną linią 
żywopłot po drugiej stronie. W 






żywopłocie do połowy wysokości 
tkwił drut kolczasty. Przez 
ramię mogłem dojrzeć, jak ten 
facet z bronią biegnie wzdłuż 
drogi, równolegle do obranego 
przeze mnie kursu. Wkrótce znowu 
się znajdzie w odległości 
dogodnej do strzału. 
  Cofnąłem trochę Admirała, 
skierowałem go na żywopłot i 
spiąłem do skoku. Przeleciał 
przez wszystko, żywopłot i drut, 
nie przyginając jednej gałązki. 
Wylądowaliśmy na innym polu, tym 
razem zajętym przez stado krów, 
ale też małym i zanadto odkrytym 
od strony drogi. Zauważyłem 
także, kłusując wzdłuż najwyżej 
położonej jego granicy, że 
otoczono je sowicie drutem, 
przeciągniętym trzema mocnymi 
pasmami. Każde pastwisko jednak 
ma bramę i natknąłem się na nią 
w najdalszym rogu pola. 
Otworzyłem ją, przeprowadziłem 
Admirała na następne pole i 
zamknąłem bramę. 
  To pole ogrodzone było tylko 
palikami i drutem i właśnie ten 
daleko ciągnący się kolczasty 
drut sprawił, że postanowiłem w 
najkrótszym czasie, jak tylko 
mogłem najdalej odsadzić się od 
prześladowców. Gdybym pozwolił 
taksówkarzom ścigać się powoli z 
pola na pole, mógłbym się 
znaleźć w pułapce, z której 
nawet Admirał by mnie nie wyniósł. 
  Cieszyłem się, że świeci 
słońce, dzięki temu bowiem 
mogłem przynajniej widzieć, w 
którą stronę się posuwam. Skoro 
już i tak jechałem na wschód, a 
także dlatego, że wydało mi się 
rozsądne jechać w jakimś 
określonym celu, postanowiłem 
odprowadzić Admirała do jego 
własnej stajni w zagrodzie 
Pete'a. 
  Liczyłem, że mam przed sobą 
około dwunastu mil, i głowiłem 
się, jak też się przedstawia ten 
teren. Wiedziałem, że 
szachownica farmerskich pól, z 
którymi się w tej chwili 






zmagałem, w pewnym miejscu 
przechodzi w plantacje komisji 
lasów. Potem, zanim znajdę się w 
dolinie i w miasteczku, gdzie 
trenuje Pete, będzie krótki 
odcinek otwartego pagórkowatego 
terenu. O drogach, które 
przecinały tę okolicę, nie 
miałem najsłabszego pojęcia, a 
na każdej z nich mogli mnie 
wyśledzić krążący taksówkarze 
Marconi. 
  Z tą dręczącą myślą w głowie 
natknąłem się na inną boczną 
drogę. Wydostałem się na nią 
przez bramę i pokłusowałem 
rozglądając się za jakąś 
przecinką w zaroślach po drugiej 
stronie, kiedy zza odległego 
zakrętu wynurzył się 
przysadzisty czarny wóz i dodał 
w moją stronę gazu pod górę. Nie 
dając Admirałowi szansy 
przyzwoicie się zorientować, 
skierowałem go ostro na 
zapuszczony żywopłot i kopnąłem 
do skoku. 
  Było dla niego za wysoko i 
nastąpiło to zbyt 
nieoczekiwanie, ale zrobił co 
mógł. Skoczył prosto w plątaninę 
obwisłego drutu i brzozowych 
odrostów, dosyć ciężko się przez 
nie przedarł i wygramolił się 
niemal na kolanach wyżej, na 
następne pole. To pole było 
zaorane i obsadzone burakami 
pastewnymi, ciężko było po nim 
iść, ale skłoniłem go do kłusa, 
słysząc za sobą pisk wciskanych 
z siłą hamulców. Jedno 
spojrzenie ukazało mi kierowcę, 
który przedzierał się przez 
wyrwaną przez Admirała dziurę, 
ale nie próbował mnie gonić i 
dziękując Bogu stwierdziłem, że 
to nie ten z pistoletem. 
  Miał jednak radio. W ciągu 
minuty wszystkie taksówki 
Marconi dowiedzą się, gdzie 
jestem. 
  Zostawiłem jeszcze jedno pole 
między nami a taksówką, zanim 
zatrzymałem Admirała, żeby 
zobaczyć, jakie poniósł szkody. 






Z ulgą stwierdziłem, że ma tylko 
parę zadrapań i na stawie 
kolanowym tylnej nogi rozcięcie, 
z którego cieknie krew. 
  Zostawiłem ją, żeby sama 
zakrzepła. 
  Klepiąc go po szyi i 
zdumiewając się, że zachował 
spokój i rozsądek w tak 
denerwujących okolicznościach, 
przytrzymałem się rzemienia, 
którym był opasany, i z powrotem 
go dosiadłem. W derce ziała 
teraz z jednej strony trójkątna 
dziura, postanowiłem jednak jej 
nie ruszać, miałem bowiem przez 
to lepsze oparcie dla nóg, niż 
gdybym jechał na oklep. 
  Trzy lub cztery pola dalej 
grunt orny zaczynał przechodzić 
w zarośla paproci, za którymi 
rozciągały się wydzielone tereny 
komisji lasów. 
  Drzewa, głównie iglaste, rosły 
dużymi, regularnymi sektorami, 
między którymi biegły wyboiste 
dukty. Służyły one jednocześnie 
jako wygodne drogi dla leśników, 
i jako pasy przeciwpożarowe. 
Biegły w odstępach półmilowych i 
krzyżowały się z duktami 
przecinającymi las poprzecznie. 
  Chciałem ruszyć na południowy 
wschód, ale kiedy porównałem 
godzinę na zegarku z położeniem 
słońca, stwierdziłem, że dukty 
biegną niemal prosto z północy 
na południe i ze wschodu na 
zachód. Zirytowany koniecznością 
dodatkowego nakładu mil, jaki 
mnie to będzie kosztowało, 
skierowałem Admirała w dukt 
wiodący na wschód, na 
najbliższej krzyżówce skręciłem 
na południe, na następnym w lewo 
na wschód i poruszałem się tak 
dalej, zakosami przez las. 
  W poszczególnych sektorach 
drzewa różniły się wiekiem i 
wysokością, a przy następnym 
skręcie na południe zauważyłem, 
że teren po lewej obsadzony jest 
drzewkami wysokimi ledwie na 
dwie stopy. Nie przeraziło mnie 
to zbytnio, dopóki nie 






zobaczyłem jakieś sto jardów na 
lewo czerwono_białego autokaru 
podążającego najwidoczniej przez 
sam środek plantacji. 
  Ściągnąłem Admirała. 
Rozglądając się ostrożnie, 
zobaczyłem paliki i wysoki 
druciany płot stanowiący granicę 
między plantacją małych drzewek 
a drogą. Gdybym stosownie do 
swojego planu skręcił w 
najbliższy dukt na wschód, 
znalazłbym się na wprost tej 
drogi. 
  Teren po drugiej stronie 
wyglądał podobnie do sektora, w 
którym się znajdowałem: 
regularne rzędy drzew 
szpilkowych, starannie 
zasadzonych według planu. 
  Wiedziałem, że w pewnym 
momencie będę musiał przekroczyć 
jakąś drogę. Gdybym zawrócił do 
tej części lasu, którą już 
przebyłem, i nie ryzykował, 
musiałbym tam pozostać przez 
całą noc. Niezależnie od tego, 
myślałem kłusując na Admirale 
duktem na południe i skręcając w 
najbliższy na wschód, już w tej 
chwili przydałaby mi się lepsza 
osłona. 
  Przede mną brama w drucie 
prowadząca na drogę była 
otwarta, ale zanim przez nią 
przejechałem, zatrzymałem się i 
przyjrzałem drugiej stronie 
drogi. Nie wszystkie plantacje 
były ogrodzone wysoką drucianą 
siatką jak ta, w której się 
znajdowałem, i po drugiej 
stronie drogi ogrodzenie 
stanowiły tylko trzy pasma 
zwykłego drutu przeciągniętego 
przez betonowe słupki. 
  Drogę trzeba było przekroczyć 
szybko, ponieważ tu, gdzie się 
znajdowałem, miałem nie więcej 
osłony niż bażant na śniegu. W 
przejeżdżających samochodach 
wszyscy obracali ku mnie głowy z 
ciekawością. Nie zobaczyłem 
jednak niczego, co by 
przypominało taksówki Marconi, 
zaczekałem więc tylko na przerwę 






w ruchu, cmoknąłem i wypuściłem 
Admirała w stronę drucianego 
ogrodzenia naprzeciwko. Kopyta 
głośno zastukały po asfalcie, 
zadudniły po utwardzonym poboczu 
i wzniósł się w powietrze jak 
ptak. Po drugiej stronie nie 
było duktu, tylko dość rzadko 
rosnące wysokie sosny, i kiedy 
Admirał zeskoczył, ściągnąłem go 
do spokojnego truchtu i 
wjechałem między drzewa. 
  Kiedy wreszcie trafiłem na 
następny dukt, znowu sprawdziłem 
zegarek ze słońcem, żeby się 
upewnić, że dukt prowadzi wciąż 
ze wschodu na zachód, i ruszyłem 
dobrym tempem. Grunt pod nogami 
był idealny, suchy i sprężysty, 
gliniaste podłoże zasłane 
sosnowym igliwiem, i Admirał po 
ukończeniu trzymilowej gonitwy i 
kilkumilowym biegu na przełaj 
nieprzetartym szlakiem nie 
zdradzał utraty sił. 
  Skręciliśmy jeszcze dwukrotnie 
i niebo zaczęło się chmurzyć, 
jasność wczesnego popołudnia 
przybladła, ale zmartwił mnie 
nie tyle fakt, że nie jest już 
tak pięknie, ile to, że nie 
można się już posługiwać 
zegarkiem jako kompasem, jeśli 
nie ma słońca. Będę musiał 
uważać, żeby nie zabłądzić. 
  Na prawo, wprost przede mną 
wznosił się łagodny szczyt 
niewielkiego, porośniętego trawą 
pagórka, otoczonego sosnowym 
lasem jak skała wodami morza. 
Wyjechałem już spośród wyższych 
drzew i kłusowałem teraz przez 
sektory młodych, pierzastych 
sosenek sięgających mi niewiele 
ponad głowę, wzgórze więc 
widziałem całkiem wyraźnie. Na 
jego szczycie stał jakiś 
człowiek, ciemna daleka sylwetka, 
i machał rękami. 
  W ogóle nie skojarzyłem go ze 
sobą, myślałem bowiem, że 
wymknąłem się pościgowi, toteż 
to, co teraz nastąpiło, 
przyniosło mi szok zupełnie nie 
oczekiwanej klęski. 






  Z dróżki na prawo, do której 
jeszcze nie dojechałem i której 
nie mogłem widzieć, na moją 
dróżkę wytoczył się czarny 
lśniący kształt i stanął, 
blokując całą jej szerokość. Był 
to wolseley. 
  Po obu stronach młode sosny 
rosły tak gęsto i tak nisko 
miały gałęzie, że nic przez nie 
nie można było zobaczć. Rzuciłem 
okiem za siebie. Za mną skakała 
po wybojach niska, czarna 
taksówka Marconi. 
  Znajdowałem się tak  blisko 
wolseleya, że widziałem, jak 
jeden z nich wygląda przez tylną 
szybę z tryumfojącym uśmiechem, 
i wtedy postanowiłem, że choćbym 
razem z Admirałem miał złamać 
kark w próbie ucieczki, będzie 
to o wiele lepsze niż potulne 
poddanie się. 
  Zaledwie chwila minęła od 
pojawienia się wolseleya, a już 
mocno wparłem nogi w boki 
Admirała. 
  Nie miałem żadnych podstaw 
przypuszczać, że to się uda. 
Konia stać na wiele, ale nic 
ponad to. Miał już i tak ciężki 
dzień. Mógł sobie być najlepszym 
koniem w Anglii, ale... Te myśli 
przeleciały mi przez głowę w 
sekundę i znikły. Desperacko 
cały skupiłem się na poderwaniu 
Admirała do skoku. 
  O mały włos byłby zawiódł. 
Wziął jeden krok krótki, potem 
długi, zebrał potężne siły zadu 
i strzelił w powietrze. Nie 
spłoszony nawet przez 
otwierające się drzwi i groźne 
krzyki wyłażących z wolseleya 
ludzi, gładko przeskoczył nad 
jego lśniącą czarną maską. Nawet 
nie zadrapał lakieru. 
  Omal nie spadłem, kiedy 
znaleźliśmy się na ziemi. 
Admirał się potknął, a ja 
zsunąłem mu derkę na barki, 
dosłownie jak ostatniej słomki 
chwytając się jedną ręką 
rzemiennego pasa, a drugą jego 
splecionej grzywy. Wodze opadły 






i dyndały niebezpiecznie przy 
galopujących kopytach, zląkłem 
się, że zaczepi o nie i upadnie. 
Wciąż jedną nogą zawieszony 
byłem na jego zadzie i ciężko 
obijając mu się o bok 
wwindowałem się z powrotem na 
grzbiet cal po calu. 
Ostrzegawcze ukłucie w ramieniu 
uświadomiło mi, że nie mogę 
zanadto polegać na świeżo 
załatanym obojczyku, ale kiedy 
przywarłem mu do szyi, trzymając 
się ze wszystkich sił, złapałem 
wodze, zebrałem je i wreszcie 
powstrzymałem go trochę w tym 
morderczym pędzie. 
  Kiedy odzyskałem oddech, 
obejrzałem się, żeby sprawdzić, 
czy wolseley jedzie za mną, ale 
został tak daleko w tyle, że nie 
byłem pewny, czy się porusza, 
czy stoi. Nie miałem czasu 
zatrzymywać się i upewniać. 
  Zdałem sobie sprawę, że nie 
doceniłem Marconi_taxi i że 
tylko dzięki wspaniałej odwadze 
Admirała wciąż jeszcze jestem 
wolny. Mieli nade mną tę 
przewagę, że znali konfigurację 
terenu i wykorzystali wzgórze 
jako punkt obserwacyjny. 
Podejrzewałem, że z jego szczytu 
można ogarnąć dość rozległy 
teren i że stałem się widoczny, 
kiedy tylko wjechałem w młode 
sosenki. 
  Musiałem przyznać, że się 
domyślili, jaki obiorę kierunek, 
i zatoczyli koło, żeby się 
znaleźć przede mną. A wobec tego 
wiedzą prawdopodobnie, że 
zmierzam do stajni Pete'a. 
Jeżeli będę się tego trzymał, 
znów znajdę ich na swojej 
drodze, nie tak wcześnie 
ostrzeżony i mając mniejsze 
szanse ucieczki. 
  Zostawiłem za sobą wzgórze i 
znowu skręciłem na prawo, w 
następny dukt, widząc w oddali 
sektor wyższych drzew. Koń 
kłusował niestrudzoenie, ale 
nie mógł tego robić bez końca. 
Musiałem jak najszybciej znaleźć 






kryjówkę, zniknąć z oczu temu, 
który wciąż stał na wzgórzu, i 
nie ryzykować, że znów się 
dostanę w pułapkę na jednym z 
prostych i nagle zdradzieckich 
duktów. Jak tylko schowamy się 
wśród wysokich drzew, 
obiecywałem Admirałowi, dam ci 
odpocząć. 
  Pod wysokimi sosnami panował 
mrok. Pozwolono im rosnąć gęsto, 
aby nagie pnie wyciągnęły się w 
górę, i wysoko splecione korony 
były jak dach, nie dopuszczając 
na ogół  dziennego światła. 
Cieszyłem się z tej osłony. 
Zwolniłem, tak że Admirał szedł 
stępa, i zsiadłem, kiedy 
znaleźliśmy się między drzewami. 
Weszliśmy głęboko w las. Było 
tak, jakbyśmy wędrowali przez 
las telegraficznych słupów. 
Takie zresztą pewno, pomyślałem 
przelotnie, było przeznaczenie 
tych drzew. 
  W lesie poczułem się jak w 
domu, mimo że różnił się od 
lasów, w których się wychowałem. 
Było tu bardzo cicho, bardzo 
ciemno. Ani jednego ptaka. 
Żadnych zwierząt. Koń i ja 
szliśmy równo, chicho po grubej 
ściółce igliwia, zdając się na 
instynkt, że nie da nam zboczyć 
z kursu. 
  - Nie uznałem tej sytuacji za 
zbyt pomyślną. W którąkolwiek 
stronę się udam przez tę 
rozległą plantację, w końcu będę 
musiał natknąć się na drogę, a 
kierowcy Marconi_taxi dokładnie 
wiedzieli, gdzie jestem w 
granicach trzech lub czterech 
mil kwadratowych. Wystarczy, że 
rozstawią się naokoło lasu jak 
psy czekające, aż lis opuści 
kryjówkę, a we wszystkich 
radiach rozlegnie się myśliwskie 
zawołanie i nagonka ruszy od 
nowa. 
  Przede mną otworzył się jakiś 
dukt. Wąski. Uwiązałem cugle do 
drzewa i sam wyszedłem naprzód. 
Stojąc nieruchomo na skraju 
duktu i, miałem nadzieję, dość 






dobrze imitując drzewo w swoim 
tweedowym ubraniu, powoli 
rozejrzałem się w jedną i drugą 
stronę. Na dukcie więcej było 
światła dzięki luce między 
koronami drzew w górze i 
widziałem wszystko całkiem 
wyraźnie na kilkaset jardów. Nie 
było widać nikogo. 
  Wróciłem do Admirała, 
rozejrzałem się jeszcze raz i 
przeprowadziłem go przez dukt. 
Żadnego alarmu. Spokojnie 
poszliśmy dalej. Już dawno 
Admirał się spocił, a po 
ucieczce od wolseleya spienił 
się i na derce wystąpiły  
wielkie wilgotne plamy. Teraz, 
kiedy stygł, nie było dobrze, że 
nadal jest nią przykryty, ale 
nie miałem suchej na zmianę. 
Uznałem, że wilgotna derka jest 
lepsza niż żadna, i mozolnie 
poszliśmy dalej. 
  Po jakimś czasie dosłyszałem 
szum samochodów i od czasu do 
czasu dźwięk klaksonu, a kiedy 
tylko zobaczyłem w oddali drogę, 
przywiązałem Admirała do drzewa 
i znów sam poszedłem naprzód. 
  Granicę plantacji wyznaczało 
ogrodzenie zrobione z dwóch 
tylko pasm grubego drutu i 
wyglądało na to, że głównym jego 
zadaniem jest zapobiegać, żeby 
piknikowicze nie wjeżdżali poza 
pobocze. Wybrałem drzewo rosnące 
jak najbliżej ogrodzenia, 
położyłem się za nim na brzuchu 
i wyczołgałem się aż do miejsca, 
z którego mogłem się rozejrzeć 
wzdłuż drogi. Ruch na niej był 
tylko sporadyczny. 
  Po drugiej stronie nie było 
żadnych plantacji i żadnego 
ogrodzenia. Krzewiły się tam 
dzikie zarośla, mieszanina 
drzew, rododendronów i głogów, 
wspaniała kryjówka, gdybym mógł 
się w niej znaleźć. 
  O pięć stóp od mojego nosa 
ciężko przetoczyła się 
wyładowana ciężarówka, 
wypuszczając dławiącą chmurę 
spalin. Wcisnąłem twarz w 






sosnowe igliwie i rozkaszlałem 
się. W odwrotnym kierunku 
przeleciały dwie limuzyny, jedna 
starała się wyprzedzić drugą, a 
za nimi przejechał zwykły 
wiejski autobus pełen 
beztroskich ludzi, wiozących do 
domu wtorkowe popołudniowe 
zakupy. Dwie uczennice w 
zielonych mundurkach przejechały 
na rowerach nie dostrzegając 
mnie, a kiedy ich wysokie 
szczebiotliwe głosy ucichły w 
oddali i droga była pusta, 
podsunąłem pod siebie ręce, żeby 
się unieść i wracać do Admirała. 
  W tej chwili wyłoniły się 
spoza zakrętu dwie taksówki 
Marconi. Upadłem z powrotem na 
twarz i znieruchomiałem. Minęły 
moją głową powoli i, choć na 
nich nie patrzyłem, domyśliłem 
się, że kierowcy muszą dokładnie 
przepatrywać las. Pomodliłem się 
serdecznie, żeby się okazało, że 
zostawiłem Admirała na tyle 
daleko, że go nie widać, i żeby 
nie wydał żadnego głosu. 
  Taksówki Marconi zakręciły na 
drodze, zjechały na pobocze po 
drugiej stronie i zatrzymały się 
ledwie dwadzieścia pięć jardów 
ode mnie. Kierowcy wysiedli i 
zatrzasnęli drzwiczki. 
Zaryzykowałem i spojrzałem na 
nich. Zapalali papierosy, oparci 
niedbale o wozy, gawędząc. 
Słyszałem szmer ich głosów, ale 
nie rozróżniałem słów. 
  Nie zobaczyli ani mnie, ani 
Admirała. Jeszcze. Ale nie 
wyglądało na to, żeby się 
spieszyli z odjazdem. Spojrzałem 
na zegarek. Była szósta. 
Półtorej godziny, odkąd 
wyskoczyłem z wyścigów. Co 
ważniejsze, pozostawała już 
tylko godzina dziennego światła. 
Kiedy się ściemni, nie będę się 
mógł poruszać przy pomocy 
Admirała i będziemy musieli 
spędzić noc w lesie, ponieważ 
nie zdołam go skłonić do 
przeskoczenia przez ogrodzenie w 
ciemności. 






  Nagle w jednej z taksówek 
odezwał się jakiś jazgot. 
Kierowca wsunął rękę przez okno 
i wydobył mikrofon 
przytwierdzony do sznura. 
Odezwał się do niego wyraźnie i 
tym razem rozróżniłem jego 
słowa. 
  - Taa, obstawiliśmy drogę. 
Nie, jeszcze przez nią nie 
przeszedł. - Coś jeszcze 
zajazgotało w radio i kierowca 
powiedział: - Taa, jestem pewny. 
Dam znać, jak go tylko 
zobaczymy. 
  Odłożył mikrofon w głąb wozu. 
  Zaczęła mi świtać myśl, jak 
się posłużyć tą rozpętaną przez 
siebie nagonką. 
  Ale wszystko w swoim czasie, 
pomyślałem, i zacząłem się 
powoli wyczołgiwać między 
drzewami, przywierając do ziemi 
i nie podnosząc głowy. 
Zostawiłem Admirała spory 
kawałek w głębi lasu i teraz 
byłem pewien, że taksówkarze nie 
mogą go zobaczyć. Niewygodnie mi 
było posuwać się na brzuchu, ale 
wiedziałem, że gdybym wstał, 
zobaczyliby, jak się poruszam 
między nagimi pniami drzew. 
Kiedy wreszcie wstałem, ubranie 
miałem wysmarowane brązowym 
torfem i nabite kłującymi 
sosnowymi igłami. Wytarłem brud, 
o ile się dało, podszedłem do 
Admirała i odwiązałem go. 
  W świetle dnia na drodze wciąż 
mi migały między pniami dwie 
taksówki i ich kierowcy, ale 
wiedząc, że oni nie mogą mnie 
widzieć, ruszyłem na zachód 
równolegle do drogi, w pewnym od 
niej oddaleniu. Przeszedłem, jak 
sądzę, trochę ponad ćwierć mili, 
zanim zobaczyłem jeszcze jedną 
taksówkę Marconi zaparkowaną na 
poboczu. Zawróciłem i po drodze 
zacząłem zbierać suche gałązki. 
Mniej więcej w połowie drogi 
między parkującymi taksówkami, 
tam gdzie i jednej, i drugiej w 
obóle nie było widać, 
podprowadziłem Admirała do 






samego ogrodzenia, żeby mu je 
pokazać. Mimo że niezwykle 
proste w konstrukcji, było 
trudno dostrzegalne w cieniu 
drzew. Rządkiem zatknąłem na 
drucie suche gałązki, żeby 
szczyt ogrodzenia był lepiej 
widoczny. Następnie wskoczyłem 
na konia, cofnąłem go o parę 
kroków, skierowałem na 
ogrodzenie i czekałem, aż drogą 
nadjedzie jakiś cięższy pojazd. 
W ciszy wyraźnie byłoby słychać 
uderzenia kopyt na asfalcie, a 
nie chciałem, żeby kierowcy 
taksówek za jednym i drugim 
zakrętem usłyszeli, że 
przekraczam drogę. Im dłużej 
sądzili, że wciąż jestem w 
lesie, tym lepiej. Ale nie 
wiedziałem, jak długo taksówki 
będą stały, i dłonie 
zwilgotniały mi od napięcia. 
    Przeleciał jakiś motocykl i 
siłą woli powstrzymałem się w 
miejscu, ale potem, na 
szczęście, zza zakrętu po prawej 
nadjechała z łoskotem wielka 
ciężarówka załadowana pustymi 
butelkami na mleko. Nie mogło to 
być nic lepszego. Kiedy mnie 
minęła, ruszyłem kłusem naprzód. 
Odcinek drutu z suchymi 
gałązkami przeskoczył lekko jak 
od niechcenia, lądując na 
porośniętym trawą poboczu, potem 
w trzech susach przeleciał przez 
asfalt i znalazł się bezpiecznie 
w zaroślach po tamtej stronie. 
Ciężarówka z łoskotem zniknęła. 
    Zatrzymałem go za pierwszym 
wielkim rododendronem, zsiadłem 
i wyjrzałem na drogę. 
    Jeszcze sekunda, a byłbym 
się spóźnił. Jedna z taksówek 
Marconi wolno jechała w ślad za 
ciężarówką do przewozu mleka, a 
kierowca głowę miał zwróconą w 
stronę lasu, który opuściłem. 
    Jeżeli jeden kierowca był 
przekonany, że tam jestem, tak 
samo myśleli pozostali. 
Odprowadziłem Admirała od drogi, 
aż mogłem bezpiecznie wsiąść, a 
wtedy wskoczyłem na niego i 






przeszedłem w powolny kłus. 
Grunt był teraz nierówny, pełen 
wykrotów i dziur, zarośnięty 
krzakami jeżyn, małymi sosenkami 
i brunatnymi resztkami 
zeszłorocznych paproci, na ogół 
więc pozwalałem, żeby koń sam 
szukał drogi, i zastanawiałem 
się, co teraz. Niedługo 
przeszedł w stępa i nie 
popędzałem go, jeżeli bowiem 
czuł w nogach taką samą 
ociężałość i zmęczenie jak ja, 
miałby prawo się czołgać. 
    O ile byłem w stanie to 
ocenić, posuwałem się na zachód, 
z powrotem tam, skąd 
przyjechałem. Jeżeli w Anglii 
można być czegoś pewnym, to 
tego, że w jakimkolwiek kierunku 
człowiek się posuwa w linii 
prostej, bez wielkiej zwłoki 
doprowadzi go ona do drogi, i 
przejechałem może milę, a już 
się znalazłem przy innej drodze. 
Nie zbliżając się zanadto, 
udałem się wzdłuż niej na 
północ. 
  Teraz sam byłem na tropie 
zwierzyny. Taksówki, która 
oddaliła się od stada. 
  Admirał po cichu i ostrożnie 
stawiał nogi na odcinku nagiej, 
kompostowej ziemi, kiedy nagle 
dosłyszałem znajomy mi już 
jazgot radia Marconi_taxi i w 
odpowiedzi głos kierowcy. Po 
dwóch krokach zatrzymałem konia, 
zsiadłem i przywiązałem go do 
pobliskiego drzewa. Następnie 
wdrapałem się na nie. 
  Trochę dalej zobaczyłem przed 
sobą biały drogowskaz o czterech 
strzałkach, a przy nim taksówkę 
Marconi, z której widać było 
tylko dach i okna do połowy. 
Resztę zakrywały przede mną 
rododendrony, drzewa i poszycie, 
gęsto porastające teren przede 
mną. Ciemnozieloną plamą wznosił 
się na prawo mój stary znajomy, 
sosnowy las. 
  Zlazłem z drzewa i pomacałem w 
kieszeni szukając rulonu pensów. 
Znalazłem także dwie kostki 






cukru, które dałem Admirałowi. 
Dmuchnął przez nozdrza i skubnął 
mnie w dłoń, a ja lekko 
poklepałem go po szyi, 
błogosławiąc Scillę za to, że mi 
go podarowała. 
  Przy tak dobrej osłonie dość 
łatwo było podejść 
niepostrzeżenie do skrzyżowania 
dróg, ale kiedy ze środka 
starego rododendronu zobaczyłem 
wreszcie całą taksówkę, kierowcy 
w niej nie było. Stał na środku 
skrzyżowania z gołą głową, na 
rozkraczonych nogach i 
pobrzękiwał drobnymi w kieszeni. 
Był to dość młody facet o 
ziemistej cerze, w 
jasnoniebieskim ubraniu. 
Rozejrzał się we wszystkich 
czterech kierunkach, nic nie 
zobaczył i ziewnął. 
  Radio zajazgotało znowu, ale 
kierowca nie zwrócił na nie 
uwagi. Miałem zamiar podczołgać 
się do taksówki i ogłuszyć go, 
zanim nada, że tu jestem. 
Tymczasem jednak czekałem, 
przeklinałem go, a on stał i 
wycierał nos. 
  Nagle zdecydowanie ruszył w 
moją stronę. 
  Przez moment myślałem, że mnie 
zobaczył, ale nie. Obszedł 
wokoło sporą kępę jeżyn przede 
mną, odwrócił się tyłem do mojej 
kryjówki i zaczął się załatwiać. 
Nie bardzo mi się wydało w 
porządku rzucać się na człowieka 
w takiej chwili i wiem, że 
uśmiechałem się wychodząc zza 
rododendronu, ale była to okazja 
nie do pogardzenia. Zrobiłem 
trzy szybkie kroki i zamachnąłem 
się, a owinięty w skarpetę rulon 
pensów solidnie zetknął się z 
tyłem jego głowy. Upadł nie 
wydając dźwięku. 
  Dźwignąłem go pod ramiona i 
zataszczyłem tam, gdzie 
zostawiłem Admirała. Śpiesząc 
się, jak tylko mogłem, oddarłem 
całą brązową tasiemkę z obszycia 
derki i wypróbowałem jej moc. 
Wydała się dość mocna. Wyłowiłem 






scyzoryk z kieszeni spodni, 
rozciąłem tasiemkę na cztery 
części i dwiema z nich związałem 
kierowcy nogi w kolanach i 
kostkach. Potem podciągnąłem go 
bliżej drzewa i związałem mu z 
tyłu ręce w przegubach. Czwartym 
kawałkiem tasiemki mocno 
przywiązałem go do pnia. 
  Obmacałem mu kieszenie. Jego 
jedyną broną był kolczasty 
kastet, który przełożyłem do 
swojej kurtki. Zaczynał się 
budzić. Jego spojrzenie smętnie 
przewędrowało ze mnie na 
Admirała i z powrotem, a wtedy 
otworzył usta, gwałtownie łapiąc 
powietrze, zrozumiał bowiem, kim 
jestem. 
  Nie był dużym mężczyzną ani, 
jak się przekonałem, odważnym. 
Widok wielkiego konia tuż nad 
sobą, jak się zdaje, bardziej go 
zaniepokoił niż więzy i guz na 
głowie. 
  - Stratuje mnie! - wrzasnął, 
przy czym lęk ściągnął mu wargi 
ukazując poplamioną nikotyną 
tanią sztuczną szczękę. 
  - Jest bardzo wybredny, nie 
włazi w byle co - powiedziałem. 
  - Zabierz go! Zabierz go! - 
krzyczał. Na ten hałas Admirał 
poruszył się niespokojnie.
  - Bądź cicho, a nic ci nie 
zrobi - rozkazałem ostro 
kierowcy, ale nie zważał na to i 
krzyknął znowu. Bezceremonialnie 
wepchnąłem mu chusteczkę w usta, 
aż oczy wyszły mu na wierzch. 
  - Zamknij się teraz - 
powiedziałem. - Jak będziesz 
siedział chicho, nic ci nie 
zrobi. Jak będziesz wrzeszczał, 
przestraszysz go i może 
wierzgnąć. Rozumiesz? 
  Skinął głową. Wyjąłem 
chusteczkę, a on zaczął mściwie 
kląć, ale dosyć cicho. 
  Uspokoiłem Admirała i 
popuściłem mu wodze, żeby mógł 
sięgnąć do trawy. Zaczął 
spokojnie żuć. 
  - Jak się nazywasz? - spytałem 
kierowcę. 






  Splunął i nie odpowiedział. 
  - Powtórzyłem pytanie. 
  - Co cię to, do jasnej 
cholery, obchodzi? 
  Chciałem przede wszystkim znać 
jego imię i spieszyłem się. 
  Bez skrupułów ująłem Admirała 
za wodze i zawróciłem, żeby 
kierowca obejrzał sobie z bliska 
jego masywny zad. Odzyskana 
przez mojego jeńca wojowniczość 
znikła w mgnieniu oka. Otworzył 
usta do wrzasku. 
  - Nie rób tego - poradziłem 
mu. - Pamiętaj, że jak 
podniesiesz hałas, wierzgnie. 
No, jak się nazywasz? 
  - John Smith. 
  - Spróbuj jeszcze raz - 
powiedziałem podprowadzając 
Admirała tyłem o krok bliżej. 
  Taksówkarz stchórzył 
całkowicie, usta mu zadrżały i 
pot wystąpił na czoło. 
  - Blake - wyjąkał. 
  - A imię? 
  - Twardziel. To przezwisko. 
  Przerażony spoglądał to na 
mnie, to na tylne kopyta 
Admirała. 
  Zadałem mu kilka pytań o 
sposób działania radia, 
trzymając konia pod ręką. Kiedy 
się dowiedziałem wszystkiego, 
czego chciałem, odwiązałem wodze 
od drzewa i przywiązałem je do 
młodego drzewka parę stóp 
dalej, żeby koń nie nadepnął na 
kierowcę, kiedy się ściemni. 
  Zanim odszedłem, udzieliłem 
Blake'owi ostatniego 
ostrzeżenia. 
  - Nie próbuj wzywać pomocy. Po 
pierwsze, nie ma nikogo, kto by 
cię usłyszał, a po drugie, 
spłoszysz konia. To koń pełnej 
krwi, a to znaczy, z twojego 
punktu widzenia, że jest 
nerwowy. Jeżeli go spłoszysz 
wrzaskiem, jest na tyle silny, 
że się zerwie z uwięzi i zacznie 
wierzgać. Siedź cicho, a będzie 
stał uwiązany. Dotarło? 
  Wiedziałem, że gdyby Admirał 
zerwał wodze, nie zostałby, żeby 






atakować Blake'a, ale 
na szczęście no tego nie 
wiedział. Skinął głową i oklapł, 
przytłoczony lękiem i 
frustracją. 
  - Nie zapomnę o tobie - 
obiecałem. - Nie będziesz musiał 
siedzieć tu całą noc. Nie żebym 
się o ciebie troszczył, ale koń 
potrzebuje stajni. 
  Admirał łeb opuścił do trawy. 
Klepnąłem go w zad, upewniłem 
się, że zdemoralizowany kierowca 
jest mocno związany, i szybko 
przedarłem się przez krzaki do 
taksówki. 
  Drogowskaz był ważny, ponieważ 
musiałem tu wrócić i wśród 
ciągnących się całymi milami 
zarośli odnaleźć go po ciemku. 
Spisałem wszystkie nazwy 
miejscowości i odległości z 
czterech strzałek, żeby wiedzieć 
na pewno. Potem podszedłem do 
taksówki i wsiadłem na miejsce 
kierowcy. 
  W środku z radia wydobywały 
się głosy, nie jazgot. Mikrofon 
nastawiony był na stały odbiór, 
tak żeby każdy kierowca mógł 
słyszeć wszystkie polecenia bazy 
i wszystkie odpowiedzi z 
taksówek. 
  Jakiś mężczyzna mówił: 
  - Tu Sid. Ani śladu. Widzę 
stąd drogę na dobre półtorej 
mili, prawie cały las, w którym 
siedzi, od tej strony. 
Przysięgnę, że nie przeszedł. Za 
duży ruch, żeby mógł to zrobić 
szybko. Jestem pewien, że go 
zobaczę, gdyby spróbował. 
  Głos Sida brzmiał w radiu 
cicho i cieniutko jak przez 
telefon, mówił też niedbale, 
jakby szukał zbłąkanego psa. 
  Podczas gdy mówił, zapaliłem 
silnik, sprawdziłem biegi i 
odjechałem drogą na południe. 
Światło dnia zaczynało 
zmierzchać. Pół godziny 
szarówki, obliczyłem, i może 
jeszcze dziesięć minut 
zmierzchu. Nacisnąłem gaz. 
  W radiu zapadła krótka cisza. 






Potem ktoś powiedział: 
  - Musimy go znaleźć przed 
nocą. 
  Mimo że trochę na to liczyłem, 
trochę się tego spodziewałem, aż 
podskoczyłem na siedzeniu 
słysząc ten bezdźwięczny, 
ochrypły szept. Ręce zacisnęły 
mi się na kierownicy i ściągnęły 
mi się mięśnie wokół oczu. Głos 
odezwał się tak blisko, aż nagle 
wydało mi się, że równie bliska 
jest zawarta w nim groźba, i 
żeby dodać sobie ducha, musiałem 
się rozejrzeć na  boki po 
bezludnym wrzosowisku i zerknąć 
do tyłu przez lusterko na pustą 
drogę za sobą. 
  - Robimy, co możemy, szefie - 
odpowiedział spokojny głos z 
respektem. - Jeżdżę już tam i z 
powrotem tą cholerną drogą 
prawie od godziny. Dwie mile w 
jedną i dwie mile w drugą 
stronę. Wszystkie parkujące wozy 
na moim odcinku są na 
stanowiskach. 
  - Ilu z was ma broń? - zapytał 
szef. 
  - Razem czterech, szefie. 
Przydałoby się więcej, żeby mieć 
co do niego pewność. 
  Nastąpiła przerwa. Po niej 
ochrypły głos powiedział: 
  - Mam tu jednego, ale nie masz 
czasu po niego przyjeżdżać. 
Musicie sobie radzić z tym, co 
macie. 
  - Tak jest, szefie. 
  - Uwaga, wszyscy kierowcy. 
Celować w konia. Strzelać do 
konia. Faceta nie mogą znaleźć 
naszpikowanego kulkami. 
Zrozumiano? 
  Potwierdzili wszyscy chórem. 
  - Fletcher, powtórz rozkazy. 
  Grzeczny kierowca 
odpowiedział: 
  - Jak tylko go zobaczymy, w 
lesie czy kiedy wyjedzie na 
otwarte, strzelamy celując w 
konia. Zwołać kierowców, ścigać 
i złapać człowieka. Mamy go... 
ee... obezwładnić, jak to będzie 
konieczne, wsadzić do taksówki i 






czekać na pana polecenia. 
  W połowie tego recitalu 
dotyczących mnie planów 
rozpoznałem jego głos. Przede 
wszystkim ten uprzejmy ton go 
zdradził. Słyszałem go już na 
drodze z Maidenhead, kiedy mnie 
zwabił w pułapkę fałszywą 
przyzwoitością i uprzejmością: 
był to kierowca przyczepy do 
przewozu koni. Fletcher. 
Zapamiętałem. 
  Nagle, jak gdyby ktoś 
przekręcił kontakt, rozjaśniło 
mi się w głowie i przypomniałem 
sobie przeszkodę w Bristolu. 
Przypomniałem sobie deszcz 
lejący mi się na twarz i szarość 
wszystkiego, i teraz już 
wyraźnie pamiętałem, jak 
kierowca przyczepy odcinał drut 
od słupka, zwijał go i 
przewieszał sobie przez ramię. 
  Było jeszcze coś... ale zanim 
zdołałem to uchwycić, znalazłem 
się przed znakiem stopu przy 
wjeździe na główną drogę. 
Skręciłem ze swojej pustej 
bocznej drogi w strumień ruchu i 
zacząłem się rozglądać za 
znakiem drogowym, który by mi 
wskazał, jak daleko jestem od 
Brihton. Po przejechaniu pół 
mili znalazłem. Jedenaście mil. 
Powiedzmy, dwadzieścia minut do 
celu. 
  Wróciłem myślami do przeszkody 
w Bristolu, ale moją pamięć 
znowu zasnuł cień i teraz już 
nie byłem nawet pewien, czy 
została w niej jakaś luka. Palce 
same mi powędrowały do szramy na 
policzku i lekko się po niej 
przesunęły, był to jednak gest, 
na którym już się parę razy 
przyłapywałem, i nie 
przywiązywałem do niego żadnej 
wagi. Poza tym całej mojej uwagi 
wymagała najbliższa przyszłość. 
  Cały czas przez drogę do 
Brighton przysłuchiwałem się 
ochrypłemu głosowi. Jego ton 
stał się i bardziej naglący, i 
gwałtowny. Z początku uznałem, 
że to niesamowite podsłuchiwać 






nagonkę na kogoś, kim jestem ja 
sam, ale po praru minutach 
przywykłem i zwracałem już na to 
coraz mniej uwagi, co mogło się 
okazać katastrofalnym błędem. 
  - Co u ciebie, dwadzieścia 
trzy? - zapytał ochrypły szept. 
W radio nie było odpowiedzi. 
Niezupełnie to do mnie dotarło. 
Głos odezwał się ostrzej: - 
Dwadzieścia trzy, Blake, zgłoś 
się! 
  Raptownie odzyskałem 
przytomność. Ująłem mikrofon, 
nacisnąłem przycisk i 
powiedziałem:
  - Nic - najbardziej znudzonym 
tonem, na jaki potrafiłem się 
zdobyć, i przez nos. 
  - Na drugi raz prędzej się 
zgłaszaj - surowo zganił mnie 
ochrypły szept. Najwyraźniej 
sprawdzał, czy wszystkie 
rozstawione na czatach taksówki 
znajdują się na stanowiskach, 
zapytał bowiem jeszcze trzech 
kierowców, co u nich. Wyłączając 
mikrofon, podziękowałem Bogu, że 
nie musiałem udawać głosu 
Blake'a dłużej niż przez 
sekundę, każda bowiem próba 
rozmowy mogłaby mnie wydać. 
Wobec tego uważniej niż przedtem 
słuchałem wymiany słów w radio. 
  Im lepiej się z nim 
zapoznawałem, szept nabierał 
specyficznego tonu i charakteru, 
aż pojawiły się w nim pewne 
cechy i sformułowania, które z 
początku przyprawiały mnie o 
udrękę, ponieważ nie mogłem 
sobie przypomnieć, skąd je 
znam. 
  Raptem pojąłem. Wreszcie 
wiedziałem na pewno. 
  Człowiek zaczyna czasem 
realizować plan, który, 
zdawałoby się, wymaga 
zaangażowania wszystkich sił, a 
potem trzeba się zdobyć na 
więcej, dużo więcej. Raz jeszcze 
do wyłomu... tylko że wyłom 
tymczasem się poszerzył. Natężyć 
mięśnie... zapalić krew... i 
wysilić ducha. Kiedy rzecz 






trzeba zamknąć w skorupce 
orzecha, nie ma to jak Bill 
Szekspir. 
  Wjechałem na przedmieścia 
Brighton naprawdę zamyślony. 

  16

  Kierowca taksówki pytający o 
drogę na główną komendę policji 
wzbudziłby podejrzenia 
ostatniego kretyna. Zaparkowałem 
taksówkę w bocznej uliczce i 
pobiegłem za róg spytać o drogę 
w najbliższym sklepie. 
  Był to sklepik z papierosami, 
i to zatłoczony, przyparłem więc 
do muru jednego z klientów, 
starszego człowieka o łzawiących 
oczach i w sukiennej czapce. 
Udzielił mi wskazówek dość 
jasno, mimo częstego siąkania 
nosem. 
  - Masz kłopoty, chłopie? - 
dopytywał się z ciekawością, 
przypatrując się mojej brudnej i 
obszarpanej postaci, kiedy mu 
dziękowałem. 
  - Pies mi zginął - wyjaśniłem, 
uśmiechając się i podając 
pierwszy nie wzbudzający 
sensacji powód poszukiwania 
policji, jaki mi przyszedł do 
głowy. 
  Załzawiony stracił 
zainteresowanie. Wróciłem do 
taksówki i zastałem przy niej 
dwóch małych chłopców 
nasłuchujących radia z 
rozdziawionymi ustami. Wsiadłem, 
mrugnąłem do nich i 
powiedziałem: 
  - To chyba dreszczowiec z 
audycji dla dzieci, co? 
  Buzie chłopców rozjaśniły się 
i pokazał się na nich uśmiech. 
  Odjechałem. Ochrypły głos 
mówił: 
  - ...za wszelką cenę. Nie 
obchodzi mnie, jak to zrobicie. 
Nie może uciec. Jeżeli nie 
będziecie go mogli wziąć żywcem, 
musicie zabić. Ale żeby nie było 
żadnych kul. 
  - Byłoby pewniejsze, jakby nam 






pan pozwolił strzelać, szefie - 
zauważył grzeczny ton Fletchera. 
  Idąc za wskazówkami 
załzawionego, znalazłem 
posterunek bez trucu. Kiedy go 
mijałem, w środku paliły się 
światła. Szybko się ściemniało. 
  Objechałem posterunek i jakieś 
sto jardów dalej, za rogiem 
znalazłem spokojną boczną 
uliczkę. Zatrzymałem się w niej 
przy krawężniku. Włączyłem 
światła postojowe i podniosłem 
szyby. Radio gawędziło dalej, a 
człowiek o ochrypłym głosie nie 
był już w stanie panować nad 
wściekłością. W ostatniej chwili 
usłyszałem, jak przystaje, w 
obliczu uciekającego czasu, na 
prośbę Fletchera, żeby pozwolił 
strzelać, jak mnie zobaczą. 
Następnie, krzywiąc się, 
wysiadłem z taksówki, zamknąłem 
drzwi i porzuciłem ją. 
  Według moich obliczeń biuro 
firmy Marconi znajdowało się nie 
dalej jak o pół mili stąd. Na 
pół biegnąc rozglądałem się za 
telefonem. Nagle zapalono 
latarnie uliczne i żarówki 
zaświeciły blado w świetle 
zmierzchu. 
  Czerwona budka telefoniczna 
przed filią poczty też była w 
środku oświetlona i choć 
rozsądek mi mówił, że nic mi nie 
grozi, gdybym posłuchał 
instynktu, pozostałbym w 
ciemności. Ten szept nie wpłynął 
dobrze na moje nerwy. 
  Chociaż wiedziałem, że nie 
widać mnie jeszcze z biura 
Marconi_taxi, wszedłem do budki 
świadomy, że robię to z 
wysiłkiem. Spytałem informację o 
numer posterunku w Maidenhead i 
bez zwłoki otrzymałem połączenie 
z dyżurnym sierżantem. Inspektor 
Lodge, jak mi powiedział, 
wyszedł godzinę temu, ale na 
moje nalegania sierżant 
podzielił się ze mną domowym 
numerem Lodge'a. Podziękowałem i 
skończyłem rozmowę. 
  Palcami plączącymi się z 






pośpiechu wrzuciłem do aparatu 
następne monety i podałem 
centrali nowy numer. Telefon 
dzwonił i dzwonił. Traciłem 
ducha, gdybym bowiem nie zdołał 
szybko złapać Lodge'a,   nie 
znalazłbym już ani w 
przybliżeniu tak dobrej okazji 
załatwienia się z bandą Marconi 
po swojej myśli. Ale wreszcie 
ktoś podniósł słuchawkę. 
Kobieta. 
  - Inspektor Lodge? Chwileczkę, 
spróbuję go znaleźć. 
  Chwila ciszy. I wreszcie głos 
Lodge'a. 
  - Pan York? 
  Krótko wyjaśniłem, co się 
stało. Powiedziałem: 
  - Zostawiłem taksówkę na 
Melton Close, sto jardów od 
tutejszego posterunku. Chcę, 
żeby pan zadzwonił do policji w 
Brighton i skłonił ich, żeby do 
niej posłali kogoś 
odpowiedzialnego. Proszę im 
powiedzieć, żeby uważnie 
słuchali radia w taksówce. 
Przemawia przez nie nasz znajomy 
z chrypką, namawia wszystkich 
kierowców, żeby mnie 
zamordowali. Zdaje się, że to by 
załatwiało raz na zawsze tych 
Marconi. Jeden kierowca z 
nagonki nazywa się Fletcher. To 
ten, który prowadził przyczepę 
do przewozu koni w Maidenhead, 
on też rozciągnął przede mną ten 
drut w Bristolu. Przypomniałem 
sobie. Nie sądzi pan, że mógł 
zrobić to samo z Billem 
Davidsonem? 
  - Sądzę, że tak. Gdzie pan 
jest teraz? - spytał Lodge. 
  - W budce telefonicznej. 
  - Dobrze. Niech pan wraca do 
taksówki i zaczeka, aż zadzwonię 
na policję w Brighton. Nie 
rozumiem właściwie, dlaczego nie 
poszedł pan prosto do nich i sam 
im tego nie wyjaśnił. 
  - Sądziłem, że będzie to miało 
większą wagę, jak wyjdzie od 
pana. A zresztą... - urwałem, 
akurat na czas uświadamiając 






sobie, że nie mogę powiedzieć 
Lodge'owi, co mam zamiar zrobić. 
Powiedziałem zamiast tego: - 
Niech pan nie mówi policji z 
Brighton, żeby na mnie czekali w 
taksówce. Muszę załatwić parę 
telefonów... eee... muszę 
powiedzieć Scilli, że się 
spóźnię, i takie tam. Ale nie 
będzie pan tracił czasu, co? Pan 
Claud Thiveridge nie będzie tak 
przemawiał bez końca, 
szczególnie po zapadnięciu 
zmroku. 
  - Dzwonię od razu - powiedział 
Lodge i rozłączył się. 
  Odłożyłem słuchawkę i pchnąłem 
drzwi na ulicę. 
  Ruszyłem w swoją drogę, 
obliczając, ile mi zostaje 
czasu, zanim Lodge wyśle policję 
z Brighton do biura 
Marconi_taxi. Miał do nich 
zadzwonić i dosyć obszernie 
wyłożyć, co się dzieje. Potem 
będą musieli znaleźć taksówkę, 
posłuchać radia, zrobić 
stenograficzny zapis tego, co 
usłyszą, żeby to wykorzystać 
przed sądem jako dowód, że cała 
ta organizacja jest nielegalna. 
Zaraz potem ruszą w pościg 
aresztować właściciela tego 
głosu. Może razem dziesięć 
minut, jeżeli się pospieszą, 
może kwadrans. 
  Kiedy widać już było biuro 
Marconi_taxi, przykleiłem się do 
ściany, żeby nikt mnie nie mógł 
dostrzec z okna biura. Ulica 
była prawie pusta. Kawiarnię 
"Pod Starym Dębem" po drugiej 
stronie zamykano na noc. 
Zobaczyłem przez szybę, jak tęga 
kelnerka ustawia stare dębowe 
krzesła na starych dębowych 
stolikach. 
  Przede mną przy krawężniku 
parkował mały czarny samochód. 
Przechodząc, rzuciłem na niego 
okiem, po czym, nagle go 
rozpoznając, zatrzymałem się. 
Rozmyślnie nie mówiłem 
Lodge'owi, czyją twarz 
kojarzyłem z ochrypłym głosem, 






choć zdawałem sobie sprawę, że 
powinienem był to zrobić. Widok 
jego samochodu, jawnie 
zaparkowanego ledwie dwadzieścia 
jardów od drzwi Marconi_taxi, 
dawał mi szansę pozbycia się 
wyrzutów sumienia. Podniosłem 
maskę, zdjąłem rozdzielacz, 
zabrałem palec rozdzielczy i 
włożyłem go do kieszeni. 
Cokolwiek się teraz stanie, pan 
Thiveridge nie będzie miał 
szybkiego odwrotu. 
  Nie widać było światła w 
biurze Marconi ani na wyższych 
piętrach. Neon L.C. Pertha na 
pustej ulicy na próżno zapalał 
się i gasł w regularnych 
odstępach dwóch sekund. Jedynym 
hazardzistą w pobliżu, jak 
stwierdziłem, byłem ja sam. 
  Podchodząc do witryny 
Marconi_taxi, zgiąłem się wpół 
pod parapetem i przycisnąłem do 
ściany. Drzwi na ulicę były 
zamknięte, ale pod dotknięciem 
ręki łatwo się otworzyły. 
Wszedłem bardzo cicho do 
korytarza, nie zamykając ich za 
sobą. Cisza w budynku 
przytłaczała i przez jeden 
tchórzliwy moment miałem pokusę 
wyjść z powrotem na ulicę i jak 
rozsądny obywatel zaczekać na 
policję. 
  Ostrożnie stawiając stopy 
wszedłem w głąb korytarza i 
przyłożyłem ucho do drzwi 
gabinetu Fieldera. Nic nie było 
słychać. Otworzyłem je 
delikatnie i zajrzałem do 
środka. Pokój był schludny i 
pusty. Następnie spróbowałem 
drzwi po lewej stronie, które 
prowadziły do wewnętrznego 
biura, gdzie za dnia rezydowała 
przy nadajniku Marigold. 
  Nic nie mogłem dosłyszeć przez 
grube drzwi, ale kiedy je na cal 
uchyliłem, moich uszu dobiegł 
nikły szum. W biurze nie było 
nikogo. Po cichu wszedłem. 
  Szum wydobywał się z aparatury 
radiowej. Małe, jasno świecące 
kółko na tablicy kontrolnej 






wskazywało, że radio jest 
włączone, a przez szparę w 
obudowie prześwitywało słabe 
białoniebieskie światełko. 
Mikrofon leżał niedbale 
porzucony bokiem na podpórce. 
  Zemdliło mnie przez moment, 
kiedy pomyślałem, że ptaszek 
wyfrunął w czasie, jaki mi zajął 
telefon do Lodge'a i przejście 
tej pół mili od taksówki. Ale 
przypomniałem sobie samochód na 
zewnątrz i jednocześnie, 
rozglądając się, dokąd biegną 
przewody od radia, zobaczyłem 
cienki, powleczony plastykiem 
kabel przeciągnięty po ścianie w 
głębi do sufitu. 
  Modląc się, żeby schody w tym 
starym domu nie trzeszczały, 
wszedłem na nie lekko i szybko i 
przytknąłem ucho do drzwi 
centrali biura L.C. Pertha. 
Zauważyłem przy nosie jakiś 
napis wymalowany dużymi 
literami. Zmrużyłem oczy i 
odczytałem go, nasłuchując. 
Głosił: Proszę Wejść. 
  Przez solidne drzwi z epoki 
regencji dochodził tylko ostry 
syczący dźwięk, ale teraz już 
ten szept był mi tak znajomy, że 
cal mahoniu nie mógł go 
zagłuszyć. 
  Był tam. 
  Poczułem swędzenie karku. 
  Według mojej oceny od czasu 
rozmowy z Lodge'em musiało 
upłynąć siedem lub osiem minut. 
Ponieważ musiałem dać czas 
policji z Brighton na 
znalezienie taksówki i 
zarejestrowanie tego, co w niej 
usłyszą przez radio, nie mogłem 
ryzykować, że za szybko przerwę 
temu ochrypłemu głosowi. Ale nie 
miałem też zamiaru tkwić tu, aż 
nadejdzie policja. Zmusiłem się, 
żeby powoli policzyć do stu, i 
te trzy minuty wydały mi się 
najdłuższe w życiu. Potem 
wytarłem dłoń o spodnie i 
delikatnie ująłem ozdobną 
szklaną klamkę. 
  Obróciła się bezszelestnie, 






uchyliłem drzwi na parę cali. 
Nie wydały żadnego odgłosu. 
Zajrzałem do nie oświetlonego 
pokoju. 
  Siedział przy biurku odwrócony 
do mnie plecami i zdawało się, 
że wygląda na ulicę. Za oknem 
zapalał się i gasł neon, 
oświetlając cały pokój i 
rzucając na jego ciemną sylwetkę 
czerwonawy poblask. Czerwone 
błyski mrugały w chromowanych 
popielniczkach i ślizgały się po 
metalowych ramkach szafek na 
akta. Rząd czarnych telefonów 
ustawionych w ordynku na długim 
biurku rzucał na ścianę dziwne 
kanciaste cienie. 
  Z bliska ochrypły szept tracił 
trochę ze swojej groźnej 
bezcielesności, mimo że to, co 
teraz mówił, było prawie 
histerycznie napastliwe. 
  - Zabić go - mówił. - Zabić 
go. Jest gdzieś w tym lesie. To 
zwierzę, szukać go. Skierujcie 
wozy na las i zapalcie 
reflektory. Lepiej się weźcie do 
szukania w lesie. Zorganizuj to, 
Fletcher. Chcę śmierci Yorka, i 
to szybko. Zastrzelić go. 
Zmiażdżyć. 
  Urwał i tak ostro wciągnął 
powietrze, aż go zatkało. 
Sięgnął ręką po szklankę z wodą 
i napił się. 
  Przez głośnik wkradł się do 
pokoju słabiutki głos Fletchera: 
  - Nie widzieliśmy go na oczy, 
odkąd wjechał do tego lasu. 
Myślę, że mógł nas wyminąć. 
  Człowiek przy biurku zatrząsł 
się z furii. Znów zaczął szeptać 
z ostrym gardłowym zgrzytem. 
  - Jak ucieknie, zapłacisz za 
to. Zapłacisz, mówię ci. Chcę go 
mieć martwego. Załatwionego. 
Możesz z nim zrobić, co chcesz. 
Zróbcie wreszcie użytek z tych 
łańcuchów i kastetów. 
Rozszarpcie go na strzępy. 
Jeżeli wyjdzie żywy, koniec z 
nami wszystkimi, pamiętajcie. - 
Szept podniósł się i zabrzmiał 
jak zdławiony wrzask: - Wypruć 






mu flaki... zatłuc... 
zlikwidować...
  Ciągnął tak przez jakiś czas, 
wymyślając dla mnie sposoby 
śmierci, aż stało się jasne, że 
coś mu się chyba przekręciło. 
  Nagle miałem dość słuchania. 
Szeroko otworzyłem drzwi, 
sięgnąłem ręką do kontaktu i 
przycisnąłem. Pokój nagle zalało 
jasne światło. 
  Mężczyzna przy biurku okręcił 
się dokoła i wlepił we mnie 
oczy. 
  - Dobry wieczór, wuju George - 
powiedziałem spokojnie. 

  17

  Jego oczy płonęły nienawiścią. 
Wyraz pustki zniknął jak zdarty, 
ukazał się teraz jak na dłoni 
skrywany charakter, zły i 
krwiożerczy jak u krokodyla. 
Pozostał zabawnym wujem 
George'em Kate, o korpulentnej 
sylwetce i w tweedach wiejskiego 
jegomościa, wujem George'em, 
który pisuje do magazynów dla 
chłopców i zabiera żonę na 
poranki, ale twarz należała do 
człowieka, który kazał zakłuć 
nożem Joe'ego Nantwicha i 
podżegał krwiożerczy tłum do 
rozszarpania mnie na kawałki. 
  Ręka przemknęła mu przez 
biurko i wróciła z pistoletem. 
Był to ciężki staroświecki 
pistolet, nieporęczny, ale 
wystarczająco groźny i 
wycelowany prosto w moją pierś. 
Rezolutnie spojrzałem mu w oczy, 
a nie w czarny otwór lufy. 
Zrobiłem krok w jego stronę. 
  Wtedy to nastąpiło, ta chwila, 
na którą postawiłem swoje życie. 
  Wuj George zawahał się. 
  Dojrzałem to mgnienie, to 
wahanie. Mimo wszystkich swoich 
grzechów, całego terroru, jaki 
wprowadzał w życie innych, sam 
nigdy nie popełnił żadnego aktu 
gwałtu. Grożąc mi przez telefon 
i przekazując swoje ostrzeżenie 
rankiem tego dnia, kiedy 






wybierałem się z wizytą do jego 
domu, powiedział, że nie znosi 
samego patrzenia na przemoc. I 
mimo przyjemności, jakie 
zastępczo czerpał z brutalnych 
zwyczajów ludów pierwotnych, a 
może właśnie dlatego mu 
uwierzyłem. Należy do ludzi, 
pomyślałem, którzy lubują się w 
okrucieństwach, jakich sami nie 
są w stanie się dopuścić. I 
teraz, mimo furii, jaką w nim 
obudziłem, nie mógł mnie 
zastrzelić spotykając się ze mną 
twarzą w twarz. 
  Nie czekałem, aż zbierze 
odwagę. Jeden szybki krok i 
trzymałem go za rękę. Usiłował 
wstać. Za późno się 
zmobilizował, pociągnął za spust 
i pocisk, nie czyniąc żadnej 
szkody trzasnął w ścianę. Silnie 
przegiąłem mu rękę i wyrwałem 
broń. Mięśnie miał wiotkie i 
słabe, i nie umiał walczyć. 
  Cisnąłem go z powrotem na 
krzesło, aż go zatkało, 
sięgnąłem ręką i wyłączyłem 
mikrofon. Nie zależało mi na 
tym, żeby policdja albo 
taksówkarze słyszeli, co miałem 
zamiar powiedzieć. 
  Coś zaszeleściło, kiedy się 
otarłem o jego marynarkę. 
Rozpiąłem ją. Z wewnętrznej 
kieszeni sterczał kawałek 
brązowego papieru, wyciągnąłem 
go więc i rozpostarłem na 
biurku. Wuj George dyszał ciężko 
i nie próbował mi przeszkodzić. 
Przeczytałem, co tam było 
napisane. 
  Adres Joe'ego. 
  Odwróciłem papier. Po drugiej 
stronie w rogu nabazgrane 
niedbale, jakby ktoś nie był 
pewien pisowni i na przygodnym 
kawałku papieru chciał ją 
sprawdzić, widniały słowa: 
  "Chichen Itza"
  "Chitchen Itsa"
  "Chitsen" 
  Nie "chicken", nie 
"Chichester". Chichen Itza. 
Ledwie pamiętałem, że nie jest 






mi to obce. Było to imię władcy, 
pomyślałem. I nic dla mnie nie 
znaczyło, nic. A jednak przez 
nie umarł Joe. 
  Zostawiłem papier na biurku z 
nadzieją, że przyda się policji. 
  Histeria wyparowała z wuja 
George'a. Nagle przybrał wygląd 
chorego i starego, teraz, kiedy 
poniósł klęskę. Mimo wszystko 
nie mogłem się zdobyć na 
współczucie, ale w końcu to nie 
wzgląd na wuja Kate sprowadził 
mnie do biura Marconi_taxi, 
tylko miłość do samej Kate. 
  - Policja będzie tu za 
niespełna minutę - powiedziałem 
powoli i wyraźnie. Poruszył się 
na krześle i wykonał szybki, 
bezradny gest kluchowatymi 
dłońmi. Mówiłem dalej: - 
Słuchali tego, co pan mówił 
przez radio. 
  Oczy wuja George'a rozszerzyły 
się. 
  - Dwudziesty trzeci - 
powiedział z resztką złości. - 
Dwudziesty trzeci nie odpowiadał 
na moje dwa ostatnie wezwania. 
  Skinąłem głową. Dodałem: 
  - Będzie pan oskarżony o 
namawianie do morderstwa. 
Przynajmniej dożywocie. - 
Urwałem. - Niech pan pomyśli - 
dodałem z naciskiem. - Niech pan 
pomyśli o żonie. Wszystko to pan 
przecież robił dla niej, żeby 
nadal żyła w luksusie, do 
jakiego przywykła. 
  Zgadywałem, ale poczułem 
pewność, że to prawda, a on nie 
zaprzeczył. 
  - Za długo pan ją osłaniał 
przed rzeczywistością - 
powiedziałem. - Czym to będzie 
dla niej, jak pana aresztują, 
osądzą i może powieszą? 
  I tak samo dla Kate, z 
rezygnacją dodałem w myśli. 
  Wuj George słuchał i 
wytrzeszczał na mnie oczy, aż 
powoli jego spojrzenie padło na 
pistolet, który wciąż trzymałem 
w ręku. 
  - To szybsze - powiedziałem. 






  Zapadła krótka cisza. 
  W oddali bardzo cicho 
dosłyszałem syrenę. Wuj George 
usłyszał ją także. Podniósł 
wzrok. Wciąż mnie nienawidził, 
ale nie miał już wyjścia i 
wiedział o tym. 
  - Policja - powiedziałem. 
  Syrena stała się wyraźnie 
głośniejsza. 
  Zrobiłem trzy kroki do drzwi, 
odwróciłem się i rzuciłem 
pistolet za siebie, na kolana 
wuja George'a. Kiedy jego 
klocowate palce niezręcznie go 
szukały i chwytały, wyszedłem za 
drzwi, zamknąłem je i zbiegłem 
po schodach. Drzwi frontowe 
nadal były otwarte. Wybiegłem na 
ulicę i zamknąłem je za sobą. 
Policyjnej syreny nie było już 
słychać. 
  W cieniu budynku przemknąłem 
się na ciemny ganek sąsiedniego 
domu. Ledwie zdążyłem. Przed 
budynek Marconi_taxi podjechały 
dwa wozy policyjne, zwolniły i 
zatrzymały się. 
  Po drugiej stronie ulicy, w 
kawiarni "Pod Starym Dębem" 
światła były pogaszone. Tęga 
kelnerka poszła do domu. 
  Z góry nie dochodził żaden 
dźwięk. Zadrżałem, tknięty 
przerażającą myślą, że wuj 
George, raz zdobywszy się na 
odwagę, żeby pociągnąć za spust, 
może zamiast siebie zastrzelić 
policjanta. Z pistoletu, który 
tak przewidująco mu oddałem. 
  Kiedy drzwiczki policyjnych 
wozów otworzyły się z trzaskiem 
i wysypały się z nich ciemne 
postacie, już zrobiłem w tym 
kierunku pierwszy krok, żeby ich 
ostrzec, że ścigany jeste 
uzbrojony. Ale ostatecznie 
troska wuja George'a o dobro 
cioci Deb okazała się 
niezmienna. Pomyślałem, że ten 
pojedynczy trzask wystrzału w 
pokoju za neonem to najlepsza 
rzecz, jaką kiedykolwiek dla 
niej zrobił. 
***






  Zaczekałem parę minut na 
ciemnym ganku. W tym czasie na 
chodniku zaczął się zbierać 
tłumek gapiów przyciągniętych 
odgłosem wystrzału i obecnością 
policyjnych wozów. Nieśpiesznie 
wśliznąłem się między ludzi i po 
chwili spokojnie odszedłem. 
  Za dwoma lub trzema zakrętami 
znalazłem budkę telefoniczną i 
wszedłem do niej, szukając w 
kieszeni monet. Telefony do 
Lodge'a pochłonęły niemal 
wszystkie drobne, toteż przez 
chwilę patrzyłem tępo na 
trzypensówkę i dwie 
półpensówki, wszystko, co 
zdołałem wygrzebać z kieszeni 
spodni. Wtedy sobie 
przypomniałem swoją pończochę. 
Rozwiązałem skarpetę, wysypałem 
trochę pensów na dłoń, cztery z 
nich wcisnąłem w otwór aparatu i 
poprosiłem centralę o numer 
Pete'a. 
  Podniósł słuchawkę po drugim 
dzwonku. 
  - Dzięki Bogu, że dzwonisz - 
powiedział. - Gdzie się, u 
diabła, podziewałeś? 
  - Zwiedzałem Sussex. 
  - A gdzie Admirał? 
  - Hm... zostawiłem go 
uwiązanego do drzewa gdzieś na 
wrzosowisku. 
  Pete zabełkotał coś, ale mu 
przerwałem. 
  - Czy możesz posłać po niego 
wóz? Niech kierowca zajedzie do 
Brighton i zabierze mnie z 
plaży, przy głównym molu. I 
Pete... czy masz przyzwoitą mapę 
Sussex? 
  - Mapę? Zwariowałeś?! Nie 
wiesz, gdzie go zostawiłeś? 
Czyżbyś naprawdę uwiązał 
najlepszego konia wyścigowego w 
Anglii do drzewa i zapomniał 
gdzie? - w jego głosie brzmiało 
najwyższe oburzenie. 
  - Znajdę go z łatwością, 
jeżeli przyślesz mapę. Nie 
zwlekaj, dobrze? Potem ci o tym 
opowiem. To trochę 
skomplikowane. 






  Powiesiłem słuchawkę i po 
chwili namysłu zadzwoniłem do 
"Błękitnej Kaczki". Telefon 
odebrał sam starszy sierżant 
Thomkins. 
  - Wróg rozgromiony, starszy 
sierżancie - zameldowałem. - 
Taksówki Marconi zwijają 
interes. 
  - Kupa ludzi się ucieszy z tej 
wiadomości - odpowiedział silny 
niski głos ze sporą dozą 
serdeczności. 
  Mówiłem dalej: 
  - Ale trwają jeszcze operacje 
oczyszczające. Nie 
interesowałoby pana zajęcie się 
jeńcem i dostawienie go na 
policję? 
  - I owszem - odpowiedział. 
  - No, to niech pan biegiem 
przybywa do mnie na główne molo, 
a dostanie pan instrukcje. 
  - Już idę - powiedział starszy 
sierżant. 
  Dołączył do mnie przy 
falochronie zaraz po tym, jak 
sam się tam znalazłem. Tymczasem 
zupełnie się już ściemniło, a 
latarnie wzdłuż wybrzeża ledwie 
muskały światłem upiornie szare 
linie załamujących się fal. 
  Nie musieliśmy długo czekać na 
przyczepę, a kiedy zajechała, z 
siedzenia dla pasażera wysunął 
wielką łysą głowę sam Pete, 
wołając na mnie. On, ja i 
starszy sierżant wsiedliśmy do 
skrzyni i usadowiliśmy się na 
paru pryzmach słomy, a następnie 
kołysząc się wraz z pudłem 
posuwającego się na zachód wozu 
opowiedziałem im o wszystkim, co 
się wydarzyło od dnia, kiedy w 
Maidenhead zginął Bill. 
Wszystko, to znaczy aż do mojej 
ostatniej rozmowy z Lodge'em. O 
wizycie w biurze Marconi_taxi i 
o tym, kim naprawdę był Claud 
Thiveridge, nie wspominałem. Nie 
wiedziałem, jak angielskie prawo 
traktuje przestępstwo polegające 
na namawianiu do samobójstwa, i 
z różnych powodów postanowiłem 
nikomu o tym nie mówić. 






  Fragmenty tej historii znał 
Pete, inne z kolei Thomkins, ale 
obu musiałem opowiedzieć całą, 
żeby wszystko od początku do 
końca było jasne. 
  Kierowca dostał moją notatkę 
dotyczącą najważniejszego 
kierunkowskazu i porównując ją z 
mapą przywiezioną przez Pete'a w 
uderzająco krótkim czasie 
zawiózł nas na miejsce. 
  Zarówno Admirał jak Twardziel 
Blake wciąż byli uwiązani, każdy 
do swojego drzewa, i pierwszego 
wprowadziliśmy, a drugiego 
wtaszczyli za ręce i nogi do 
wozu. Admirał ucieszył się na 
nasz widok, uczucia Blake'a 
jednak były dość mieszane, 
szczególnie kiedy poznał 
Thomkinsa. Okazało się, że to 
Blake rozbił kiedyś głowę 
starszemu sierżantowi jedną z 
jego własnych butelek. 
  Z uśmiechem wyciągnąłem z 
kieszeni miedziany kastet 
Blake'a i wręczyłem go 
Thomkinsowi. 
  - Oto broń jeńca - 
powiedziałem. 
  Thomkins potrząsnął kastetem i 
przymierzył go, a Blake raz 
rzucił na to udręczonym okiem i 
stoczył się z pryzmy słomy 
zemdlony. 
  - Lepiej jedźmy naokoło, przez 
tereny wyścigowe West Sussex, 
jeżeli można - poprosiłem. - Mam 
nadzieję, że mój wóz stoi tam 
jeszcze na parkingu. 
  I stał, samiusieńki na 
olbrzymim parkingu. Światło 
wschodzącego księżyca 
połyskiwało w jego niskiej 
ciemnej sylwetce. Wysiadłem na 
drodze, uścisnąłem ręce 
Thomkinsowi i Pete'owi, życzyłem 
im szczęścia i popatrzyłem za 
czerwonymi tylnymi światłami 
przyczepy, aż znikły w 
ciemności. 
  Następnie poszedłem do wozu, 
zapaliłem silnik i bez wahania 
zostawiając za sobą to, co było 
moim niewątpliwym obowiązkiem, 






czyli udzielenie odpowiedzi na 
nie kończące się pytania na 
posterunku w Brighton, z 
pomrukiem silnika ruszyłem do 
Cotswolds. 
  Powodowany nieodpartą 
ciekawością zboczyłem z drogi, 
pojechałem wzdłuż wybrzeża do 
Portsmouth, licząc na to, że 
tamtejszą bibliotekę zastanę 
jeszcze otwartą. Była otwarta. W 
dziale podręcznym wytaszczyłem 
tom encyklopedii i sprawdziłem 
Chichen Itza. Pierwsza pisownia 
na brązowym papierze była 
prawidłowa. 
  Chichen Itza, dowiedziałem 
się, to nie był władca. Była to 
starożytna stolica Majów w 
Jukatanie, stolica plemienia 
Indian, które przeżyło swój 
rozkwit w Ameryce Południowej 
tysiąc pięćset lat temu. 
  Wpatrywałem się w stronicę, aż 
słowa na niej zlały się w jedną 
plamę. 
  To, co nastąpiło potem, było, 
jak przypuszczam, po trosze 
spóźnioną reakcją na śmiertelny 
strach, jaki przeżyłem 
spoglądając w lufę pistoletu 
wuja George'a, a po trosze 
skutkiem głodu i falą 
śmiertelnego zmęczenia, a także 
nagłym odprężeniem po stresach 
minionych tygodni. Ręce i całe 
ciało zaczęły mi się trząść. 
Oparłem stopę o nogę stolika, 
przy którym siedziałem, i mocno 
przytrzymałem się grubego tomu, 
żeby powstrzymać to drżenie.  
TRzymało mnie przez długie 
minuty, omal nie rozpłakałem się 
ze słabości, ale stopniowo spazm 
zelżał, napięcie opuściło moje 
mięśnie i zrobiło mi się po 
prostu zimno. 
  Chichen Itza. Sztywno wstałem, 
zamknąłem książkę, odłożyłem ją 
na półkę i trzeźwo wyszedłem do 
wozu. Zastawiłem lepszą pułapkę, 
niż myślałem, udając, że jestem 
bliski zrozumienia, co Joe mógł 
powiedzieć, zanim umarł. 
  Przypomniałem sobie wyraźnie 






gabinet obstawiony oszklonymi 
gablotami, zobaczyłem ciężkie, 
rzeźbione dębowe biurko, teczki 
poświęcone indiańskim plemionom 
i jedną oddzielną teczkę 
wyraźnie oznaczoną "Majowie". 
Wuj George za wiele mi 
powiedział o Majach: Wiedział, 
że Chichen Itza logicznie 
doprowadzi mnie do niego. 

  18

  To, czego nie udało mi się 
osiągnąć kochając Kate, 
osiągnąłem burząc cały jej 
świat. 
  Stała przede mną sztywna i 
opanowana, z tak palącą i 
nieustępliwą nienawiścią na 
twarzy, że czułem własny ból 
dosłownie jak gorycz w ustach. 
Stłumiony ogień zapłonął w niej 
w końcu gorącym płomieniem. Jej 
twarz miała w sobie jakąś nową 
głębię i dojrzałość, jak gdyby 
przez te dwa tygodnie stała się 
w pełni kobietą. Przez to 
budziła jeszcze silniejsze 
pożądanie. 
  Śledztwo i dochodzenie 
dotyczące życia i śmierci 
George'a Penna odraczano już 
dwukrotnie, ale właśnie się 
zakończyło. Policjanci, 
świadkowie, Kate i ja staliśmy w 
hallu sądu w Brighton gotując 
się do wyjścia. 
  Werdykt orzekający chwilową 
niepoczytalność był aktem 
łaski, ale przed węszącymi 
sensację reporterami nie udało 
się ukryć zasięgu przestępczej 
działalności wuja George'a, a 
firmy L.C. Perth i Marconi_taxi 
od dwóch tygodni nie schodziły z 
pierwszych stron gazet. 
  To, że skłoniłem wuja George'a 
do samobójstwa, wcale 
ostatecznie nie pomogło cioci 
Deb. Nie można było przed nią 
ukryć prawdy, a szok i 
przygnębienie spowodowały u niej 
kilka ataków serca, z których 
czwarty skończył się śmiercią. 






Dla Kate jednak, choć nic o tym 
nie wiedziała, tak było wciąż 
najlepiej. Musiała stawić czoło 
świadomości jego winy, ale nie 
procesowi i karze. 
  Moje listy kondolencyjne 
pozostały jednak bez odpowiedzi. 
Telefony regularnie nie 
zastawały jej w domu. I teraz 
zobaczyłem dlaczego. Za 
wszystkie nieszczęścia, jakie na 
nią spadły, obwiniała mnie 
jednego. 
  - Nienawidzę cię - powiedziała 
nieprzejednanym tonem. - Mdli 
mnie na twój widok. Wkręciłeś 
się do naszego domu i przyjąłeś 
wszystko, czym cię obdarowano - 
pomyślałem o tych delikatnych 
pocałunkach i, sądząc po 
dodatkowym błysku w jej oczach, 
o tym samym pomyślała i ona - a 
ty w zamian zaszczułeś biednego 
starego człowieka na śmierć i w 
rezultacie zabiłeś tę bezbronną 
staruszkę. Nie mam wuja i nie 
mam ciotki. Nie mam w ogóle na 
całym świecie nikogo. Nie mam 
nikogo. - Mówiła z gniewem. - 
Dlaczego to zrobiłeś? Nie mogłeś 
ich zostawić w spokoju? Musiałeś 
zburzyć mój dom? Wiedziałeś, jak 
ich kocham. Nie mogę na ciebie 
patrzeć, tak cię nienawidzę... 
  Przełknąłem i spróbowałem 
zebrać trochę śliny w wyschłych 
ustach. Zapytałem: 
  - Pamiętasz te dzieci, które 
musiał odwozić do szkoły mistrz 
judo, żeby były bezpieczne? 
  Ale Kate nie spuszczała ze 
mnie złego spojrzenia, jakby nie 
dosłyszała. 
  - Jesteś największą bestią, 
jaką kiedykolwiek znałam, i choć 
dokonałeś tego, że to 
niemożliwe, żebym cię 
zapomniała, nigdy o tobie nie 
pomyślę bez... bez... - krtań 
poruszyła się jej konwulsyjnie, 
jakby miała zwymiotować. 
Obróciła się na pięcie i 
niepewnym krokiem wyszła przez 
wielkie główne drzwi na ulicę. 
  Przywitały ją błyski fleszów i 






zaskoczyły nieprzygotowaną, 
zobaczyłem więc, jak podrywa 
ramię w beznadziejnej próbie 
ukrycia twarzy. Bezradność i 
samotność tych pochylonych 
ramion wołały o pocieszenie, a 
ja, który najbardziej pragnąłem 
ją pocieszyć, byłem właśnie tą 
jedyną osobą, od której by tego 
nie przyjęła. Patrzyłem, jak 
szybko wymija natrętnych 
reporterów i wsiada do 
czekającego wynajętego auta. 
  Odjechała. Patrzyłem za nią 
odrętwiały. 
  Teraz zdałem sobie sprawę, że 
od paru sekund Lodge stoi przy 
mnie i coś mówi. Nie słyszałem 
ani słowa, a on zdawał się 
czekać na odpowiedź. 
  - Przepraszam - powiedziałem. 
- Co pan mówił? 
  Lodge spojrzał za drzwi, 
którymi wyszła Kate, i 
westchnął. 
  - To nie było takie ważne... 
Proszę pana, ona niedługo spojrzy 
na wszstko rozsądniej, kiedy 
znów zacznie normalnie myśleć. 
Sporo słyszałem z tego, co 
mówiła... ale to nie pańska 
wina, że jej wuj zszedł na 
przestępczą drogę. 
  - Gdybym był wiedział... - 
urwałem, o mały włos nie dodając 
słowa "na pewno", które by mnie 
wydało. - Gdybym wiedział, że to 
George Penn był Claudem 
Thiveridge, postąpiłbym inaczej. 
  - Moim zdaniem, rzeczy 
przybrały obrót dobry dla Pennów 
- powiedział Lodge. - Szybki 
koniec ma swoje dobre strony. 
  Mówił bardzo znaczącym tonem i 
zrozumiałem, że trochę się 
domyślał roli, jaką odegrałem w 
śmierci wuja George'a. Kilka już 
razy wcześniej rzucał uwagi, że 
moje zniknięcie z Brighton w 
momencie sukcesu było dziwne, z 
uprzejmym sceptycyzmem też 
przyjął wymówkę, że coraz 
bardziej niepokoiłem się o 
konia. Wspomniał znacząco, że 
policja z Brighton przysłuchując 






się w taksówce Marconi wściekłym 
krzykom wuja George'a usłyszała 
w tle słaby (nie do 
rozróżnienia) szept, pojedynczy 
strzał i nic poza tym. Nie mogli 
sobie tego wytłumaczyć, tyle że 
potem znaleźli wyłączony 
mikrofon i pocisk w ścianie, 
doszli więc do wniosku, że wuj 
George wypróbował stary 
pistolet, czy działa. Ten strzał 
jednak kazał im się pospieszyć 
do budynku Marconi, gdzie 
przybyli akurat na czas, żeby 
usłyszeć, jak strzela do siebie. 
  Może pan ma rację - 
odpowiedziałem dyplomatycznie. 
  Powieki mu drgnęły, uśmiechnął 
się i zmienił temat. 
  - Kierowcy firmy Marconi znowu 
stają przed sądem w tym 
tygodniu. Przypuszczam, że 
będzie pan tam, żeby zeznawać - 
powiedział. 
  - Będę - potwierdziłem, mimo 
że nie myślałem o tym z 
przyjemnością. 
  Wszystkich poszukujących mnie 
kierowców zaalarmował strzał i 
cisza w radio. Jedni ruszyli z 
powrotem do Brighton, inni 
pojechali do Londynu, a jeden 
czy dwóch zostawili taksówki i 
uciekli pieszo. Ale wszystkich 
szybko otoczono, ponieważ - idąc 
za moimi dość mglistymi 
wskazówkami przekazanymi przez 
telefon Lodge'owi - policja 
zaczęła ich okrążać, kiedy 
jeszcze słuchali wuja George'a. 
Przestępstwa, o jakie ich teraz 
oskarżano, obejmowały 
zastraszania, ciężkie pobicia aż 
po samo morderstwo. 
  Notatki znalezione w gabinecie 
wuja George'a, w teczce 
oznaczonej z upiornym humorem 
"Notatki o ofiarach składanych z 
ludzi", wyjaśniły, że Joe'ego 
Nantwicha rzeczywiście przebił 
nożem ten, który nosił mój 
krawat. 
  I motywy postępowania wuja 
George'a były już jasne. 
Utrzymanie się na dawnym 






luksusowym poziomie życia stało 
się zbyt trudne przy jego 
dochodach po wojnie i zamiast 
pozwolić, żeby ciocia Deb 
pogodziła się z rzeczywistością, 
i pogodzić się z nią samemu, 
zaczął coraz bardziej uszczuplać 
swój kapitał. Niemal za resztę 
kupił firmę Marconi i oddał się 
przestępstwu. Zarządzał 
wszystkim przez Fieldera i 
najwidoczniej nigdy nie oglądał 
na własne oczy skutków swoich 
poleceń. Przypuszczam, że 
własnych przestępstw nie uważał 
za bardziej czy mniej realne od 
prymitywnych barbarzyństw, 
których badaniu poświęcał czas. 
  W kartotekach sięgających 
wstecz czterech lat policja 
znalazła skrupulatne wykazy sum, 
jakie ściągnął z małych 
szantażowanych zakładów. I od 
czasu do czasu przy nazwie 
kawiarni, sklepu lub baru, jak 
mi powiedział Lodge, wypisane 
było jedno słowo: "Przekonani". 
  Wykazy wyścigowe były krótsze 
i znajdowały się w nich listy 
sum, których przeznaczenia 
policja nie znała. Ale jeden 
arkusz, z nagłówkiem "Joe 
Nantwich", był w pełni 
zrozumiały. Zawierał wykaz dat i 
sum, wśród których najniższa 
wynosiła sto funtów. Pod spodem 
przeciągnięta była gruba linia, 
a przy niej widniały słowa: 
"Rachunek zamknięty", wypisane 
porządnym charakterem pisma wuja 
George'a. 
  Reporterzy rozeszli się, kiedy 
Kate odjechała. Dla nich zabawa 
się skończyła. 
  - Jest pan gotów? Jedziemy? - 
zapytałem Lodge'a. Przyjechał ze 
mną do Brighton z Maidenhead. 
Skinął potakująco głową i 
wyszliśmy do mojego samochodu. 
  Najszybciej prowadzę, kiedy 
jestem zadowolony. Tego dnia nie 
miałem żadnego kłopotu z 
przestrzeganiem limitu szybkości 
przejeżdżając przez kręte 
uliczki miasteczek Sussex, a 






Lodge przez połowę drogi 
powrotnej do Maidenhead znosił 
moje ponure milczenie bez 
komentarza. Wreszcie powiedział: 
  - Panna Ellery_Penn bardzo się 
przydała wujkowi. Za jej 
pośrednictwem od razu się 
dowiadywał o każdym pana kroku w 
czasie pańskich poszukiwań. Nic 
dziwnego, że o wszystkich 
posunięciach był tak dobrze 
poinformowany. 
  Żyłem już z tą myślą dość 
długo, ale wypowiedziana na głos 
przez kogoś innego wywarła 
zupełnie niespodziewane 
wrażenie. Prąd przebiegł mi po 
krzyżu i nagle ożywił pamięć, 
jak gdyby gdzieś w 
podświadomości zadzwonił dzwonek 
alarmowy. 
  Przejeżdżaliśmy właśnie drogą 
prowadzącą przez niskie zarośla 
i wrzosowisko. Zwolniłem, 
zjechałem na pobocze i 
zatrzymałem się. Lodge spojrzał 
na mnie pytająco. 
  - Co pan powiedział?... muszę 
pomyśleć - powiedziałem. 
  Zaczekał chwilę w milczeniu, 
po czym zapytał: 
  - Czym się pan trapi? Sprawa 
skończona. Nie ma już żadnych 
tajemnic. 
  Pokręciłem głową. 
  - Jest ktoś jeszcze - 
powiedziałem. 
  - Co pan ma na myśli? 
  - Jest ktoś jeszcze, kogo nie 
znamy. Jakiś zaufany wuja 
George'a. 
  Mimo wszystko wciąż myślałem o 
nim jako o wuju George'u. 
  - Fieldera, jego zarządcę, 
zganęliśmy - powiedział Lodge. - 
Tak samo wszystkie panienki z 
centrali L.C. Pertha, choć 
potem je wypuszczono. Tylko 
dwóch urzędników miało jakieś 
pojęcie o tym, co się działo, 
jeden, który chodził na wyścigi, 
a drugi w biurze. Za 
pośrednictwem Fieldera 
otrzymywali polecenia, na które 
konie przyjmować nieograniczone 






zakłady. Już nikt więcej się za 
tym nie kryje. 
  - Joe wstrzymywał konie na 
długo przedtem, zanim wuj George 
podarował Kate Wielkie Nieba, a 
ona nigdy przedtem nie brała 
udziału w wyścigach. Jakiś inny 
bywalec wyścigów musiał pracować 
dla wuja George'a - stwierdziłem 
z przekonaniem. 
  - Żeby wybrać, którego konia 
wstrzymać, Penn nie potrzebował 
nic więcej poza poranną gazetą i 
programem. Nie musiał sam chodzć 
na wyścigi. Nie potrzebował 
wspólnika na wyścigach poza 
bukmacherem Perthem. Fantazjuje 
pan. 
  - Wuj George za mało wiedział 
o koniach. 
  - Więc się dowiadywał - 
sceptycznie orzekł Lodge. 
  - Kate mi mówiła, że odkąd 
pamięta, nic a nic nie wiedział 
na ten temat. Założył gang 
ochrony z taksówkarzy Marconi 
dopiero cztery lata temu, a 
oszustwa wyścigowe zaczęły się 
niecały rok temu. Przedtem nie 
miał powodów, żeby udawać. A 
więc jego ignorancja na temat 
koni była prawdziwa. 
  - Tu się z panem zgodzę - 
przyznał Lodge. - Ale nie widzę, 
czego by to miasło dowodzić. 
  - Musiał mieć wtyczkę na 
wyścigach. Jak inaczej zdołałby 
wybrać akurat tego dżokeja, 
którego najłatwiej przekupić? 
  - Może próbował z kilkoma, aż 
znalazł takiego, co się zgodził 
brać forsę - podsunął Lodge. 
  - Nie. Gdyby tak było, wszyscy 
by o tym mówili. 
  - Próbował z majorem 
Davidsonem - powiedział Lodge. - 
Wygląda to na grubą pomyłkę ze 
strony pańskiego mitycznego 
doradcy. 
  - Racja - zgodziłem się. 
Spróbowałem z innej strony. - 
Ostatnio przekazano wujowi 
George'owi parę wiadomości, 
jakich sama Kate nie znała. Jak 
pan to wytłumaczy? 






  - Jakie wiadomości? 
  - Na przykład o tym kawałku 
brązowego papieru Joe'ego. W 
Liverpoolu przy wadze wszystkim 
o nim opowiadał. Kate tam nie 
było. Ale dwa dni później na 
polecenie wuja George'a Joe 
został zabity, a papier mu 
zabrano. 
  Lodge zamyślił się. 
  - Ktoś mógł spotkać pannę 
Ellery_Penn w niedzielę i 
mimochodem o tym wspomnieć. 
  Przelotnie pomyślałem o Danie. 
  - Jeżeli nawet - powiedziałem 
- to naprawdę nie było dla niej 
na tyle interesujące, żeby miała 
powtarzać wujowi George'owi. 
  - Nigdy nie wiadomo. 
  Ruszyłem i przejechałem w 
milczeniu parę mil. Nie miałem 
chęci narażać na jego sceptycyzm 
najgłębszych powodów swojego 
przekonania, że wróg istnieje 
nadal, prawie pewności, że 
gdzieś, w luce pamięci 
spowodowanej wstrząsem mózgu 
wiem już, kto to jest. 
  Kiedy wreszcie ostrożnie mu to 
wyznałem, potraktował moje słowa 
poważniej, niż się 
spodziewałem. I po paru minutach 
namysłu zdumiał mnie przenikliwą 
uwagą: 
  - Może pańska podświadomość 
nie chce, żeby pan sobie 
przypomniał, kto jest tym 
wrogiem, ponieważ pan go lubi. 

  Podrzuciłem Lodge'a do 
Maidenhead i wróciłem do 
Cotswolds. 
  Wchodząc do starego kamiennego 
domu w tej samej chwili, kiedy 
dzieci z tupotem przebiegały 
przez hall w drodze na 
podwieczorek, poczułem się, 
jakbym z powrotem wstępował do 
normalnego świata. SCilla 
schodziła ze schodów z pełnym 
naręczem letnich sukienek Polly. 
Podszedłem do niej, kiedy stała 
już na najniższym stopniu, i 
ucałowałem ją w policzek. 
  - Joan i ja będziemy musiały 






wszystkie je podłużyć - 
powiedziała wskazując głową na 
sukienki. - Polly rośnie na 
potęgę. 
  Wszedłem za nią do bawialni i 
usiedliśmy na dywanie przed 
świeżo zapalonym kominkiem. 
  - Tak, chyba tak. 
  Za wiele się skończyło. 
  Opowiedziałem jej o rozprawie 
i werdykcie. Powiedziałem: 
  - To tylko dzięki Billowi w 
ogóle złapano George'a Penna. 
Bill nie umarł na próżno. 
  Długo nie odpowiadała i 
zobaczyłem, jak żółte światło 
płomieni zapala się w łzach, 
które nie stoczyły się z jej 
oczu. Potem pociągnęła nosem i 
potrząsnęła głową, jak gdyby 
chciała się uwolnić od 
przeszłości. 
  - Chodźmy i zjedzmy 
podwieczorek razem z dziećmi - 
powiedziała. 
  Polly chciała, żebym załatał 
jej oponę w rowerze. Henry 
oznajmił, że wymyślił parę 
posunięć szachowych, i pytał, 
czy nie zagrałbym z nim po 
podwieczorku. William uczęstował 
mnie lepkim pocałunkiem i w 
prezencie wcisnął mi do ręki 
zleżałego owocowego dropsa. 
Znowu byłem w domu. 

  19

  Dni mijały, a wręcz nieznośne 
przeświadczenie, że utraciłem 
Kate, niemal nie słabło. Nie 
mogłem się jej pozbyć z pamięci. 
Rano, kiedy się budziłem, ból 
szybko psuł mi cały dzień. Kiedy 
spałem, śniło mi się 
nieustannie, że Kate ucieka w 
głąb jakiegoś długiego, ciemnego 
tunelu. Wydawało mi się 
nieprawdopodobne, że ją jeszcze 
kiedy zobaczę, i starałem się 
podejść do tego rozsądnie. 
  Potem, w tydzień po rozprawie 
wuja George'a pojechałem na 
wyścigi do Banbury i zastałem 
tam Kate. Ubrana była w ciemny 






granat i miała wielkie szare 
cienie wokół oczu. Jej twarz 
była blada i spokojna i wyraz 
jej się nie zmienił, kiedy mnie 
zobaczyła. Czekała przed 
pomieszczeniem z wagą i kiedy 
tylko podszedłem bliżej, 
odezwała się do mnie. 
  - Alan, myślę, że powinnam cię 
przeprosić za to, co ci wtedy 
powiedziałam. 
  Wypowiedzenie tych słów 
przyszło jej z wyraźnym trudem. 
  - Wszystko w porządku - 
powiedziałem. 
  - Nie... nieprawda. Myślałam o 
tym, co mówiłeś... o tych 
dzieciach jeżdżących do szkoły z 
mistrzem judo... i zdaję sobie 
sprawę, że trzeba było 
powstrzymać wuja George'a. - 
Urwała. - To nie twoja wina, że 
ciocia Deb nie żyje. 
Przepraszam, że tak 
powiedziałam. 
  Wypuściła oddech, jak gdyby 
spełniła nieznośny obowiązek. 
  - Przyjechałaś aż tutaj 
specjalnie, żeby mi to 
powiedzieć? 
  - Tak. Dręczyło mnie, że byłam 
taka niesprawiedliwa. 
  - Droga, najdroższa Kate - 
powiedziałem i mroki ubiegłego 
tygodnia zaczęły znikać jak 
poranna mgiełka. - Dałbym nie 
wiem co, żeby to nie był wuj 
George, wierz mi. - Przyjrzałem 
się jej bliżej. - Wyglądasz 
strasznie głodna. Jadłaś już co 
dzisiaj? 
  - Nie - przyznała słabym 
głosikiem. 
  - Musisz zjeść lunch - 
stwierdziłem i nie dając jej 
szansy na odmowę, zaprowadziłem 
ją zaraz do baru. Przyglądałem 
się tam, jak je, z początku 
dłubiąc po talerzu, ale wkrótce 
już z wilczym apetytem, aż znów 
rumieńce jej wróciły na 
policzki, a w usposobieniu 
pojawiło się dalekie echo dawnej 
wesołości. 
  Była już dobrze zaawansowana z 






dokładką gorącego pasztetu z 
dziczyzny, kiedy powiedziała 
przyjaźnie:
  - Chciałabym, żebyś i ty coś 
zjadł. 
  - Zaraz jadę. 
  - Tak, wiem, widziałam w 
gazecie. Na Straconych 
Nadziejach, prawda? - spytała 
między jednym kęsem a drugim. 
  - Tak. 
  - Będziesz uważał, dobrze? 
Pete mówi, że on nie jest dobry 
na przeszkodach. 
  Spojrzałem na nią z pełnym 
zachwytu zdumieniem, a ona 
głęboko się zarumieniła. 
  - Kate! - powiedziałem. 
  - No... Myślałam, że mi nigdy 
nie wybaczysz, że byłam taka 
okropna. Był to najgorszy 
tydzień w moim życiu, żałowałam 
każdego słowa. Ale to mnie 
przynajmniej przywiodło do 
opamiętania w stosunku do 
ciebie. Próbowałam w siebie 
wmówić, że z rozkoszą nigdy cię 
już nie zobaczę, a tymczasem 
czułam się coraz gorzej. Sądząc 
po twojej minie w Brighton, 
sądziłam, że... że nie 
przyjdziesz po drugą porcję. 
Pomyślałam więc, że... jeżeli 
chcę, byś się dowiedział, jak mi 
przykro, to ja muszę jechać i ci 
powiedzieć, i wtedy zobaczę, 
jak... jak zareagujesz. 
  - A jak miałem zareagować? 
  - Myślałam, że zachowasz się 
wyniośle i chłodno, i nie 
miałabym ci tego za złe. 
  Wepchnęła do ust całkiem 
nieelegancki kawał skórki od 
pasztetu. 
  - A więc wyjdziesz za mnie, 
Kate? - zapytałem. 
  Odpowiedziała "tak" 
niewyraźnie, z pełnymi ustami, 
dalej nieprzerwanie krając 
jedzenie na talerzu. Cierpliwie 
poczekałem, aż skończy pasztet i 
poświęci należny czas kawałowi 
sera i biskwitom. 
  - Kiedy ostatnio jadłaś? - 
spytałem, gdy wreszcie odłożyła 






serwetkę. 
  - Nie pamiętam. - Spojrzała na 
mnie przez szerokość stolika z 
nową radością w twarzy ponad 
dawnym smutkiem, a ja z tego i z 
jej uwagi o Straconych 
Nadziejach, pierwszej w życiu 
trosce o moje bezpieczeństwo, 
zrozumiałem, że naprawdę jest 
już dorosła. 
  - Chcę cię pocałować - 
powiedziałem. 
  - Wyścigów nie stworzono z 
myślą o wygodzie świeżo 
zaręczonych - zauważyła. - Co 
byś powiedział na przyczepę do 
przewozu koni? 
  - Mamy tylko dziesięć minut - 
stwierdziłem. - Jadę w drugim 
biegu. 
  Bez wielkich ceregieli 
pożyczyliśmy sobie przyczepę 
Pete'a. Wziąłem ją w ramiona i 
tym razem ku mojej satysfakcji 
usta Kate odpowiedziały mi w 
sposób nie siostrzany. 
  Dziesięć minut przeleciało jak 
mgnienie, a wyścigi nie czekały. 
Wróciliśmy. Wszedłem do szatni, 
przebrałem się w swoje barwy, a 
Kate, która wyglądała na trochę 
oszołomioną i nie ukrywała, że 
tak się czuje, zostawiłem na 
ławce w słońcu. 
  Brałem udział w wyścigach 
pierwszy raz od czasu rozprawy 
wuja George'a. Niespokojnie 
rozejrzałem się w szatni po 
dobrze znajomych twarzach, nie 
chcąc wierzyć, że któryś z nich 
mógł być pośrednikiem, tym, 
który spowodował śmierć Joe'ego. 
Może Lodge ma rację i ja 
naprawdę nie chcę się 
dowiedzieć. Kiedyś lubiłem 
samego wuja George'a. Czyżbym 
się wzdragał przed zdarciem 
maski z jeszcze jednego z 
przyjaciół? Żeby nie znaleźć pod 
nią krokodyla. 
  Clem wręczył mi obciążenie. 
Spojrzałem na jego cierpliwą, 
pomarszczoną twarz i pomyślałem: 
Ty nie, nie ty. 
  Myśl, że Clem wszystko słyszy 






i żadne wydarzenie, mające jakąś 
wagę, nie ujdzie jego uwagi, 
była swego rodzaju zdradą. Byli 
tacy, co nazywali go 
Wyrocznią...
  Moje rozważania przerwało 
przyjacielskie klepnięcie w 
plecy. 
  - Baczność, bystre oczko, jak 
ci leci szpiclowanie?! - ryknął 
Sandy, zatrzymując się i 
balansując siodłem na kolanie, 
podczas gdy okręcał wokół niego 
popręg. - Jak się miewa Sherlock 
Holmes? 
  - Wycofał się z interesu - 
odpowiedziałem z uśmiechem. 
  - Nie! Niemożliwe! Po takich 
wspaniałych wynikach? 
  - Chyba już będę się trzymał 
wyścigów. Mniej ryzykowne. 
  Przyjazne spojrzenie Sandy'ego 
powędrowało do szramy na moim 
policzku. 
  - Łudź się, jak ci to sprawia 
przyjemność, chłopie - 
powiedział. - Zmienisz zdanie, 
jak będziesz miał połamanych 
tyle kości co ja. - Okręcił 
popręg wokół siodła, zatknął za 
niego klamrę i z kaskiem 
zepchniętym daleko na tył głowy, 
jak magnes przyciągając 
spojrzenia wesołym głosem, 
przepchnął się na wagę. 
  Przez szerokość szatni dobrze 
widziałem plecy Dane'a, twardo i 
świadomie odwrócone w moją 
stronę. Rozmawiając z kimś przy 
wejściu, zobaczył, niestety, jak 
Kate i ja wracamy z parkingu na 
przyczepy. Dobrze się przyjrzał 
naszym promiennym twarzom, zanim 
go spostrzegliśmy, i nie musiał 
już o nic pytać. Pogratulował 
Kate paru urywanymi zdaniami, 
ale do mnie nie odezwał się 
jeszcze ani słowem. 
  Pete nie bawił się w 
ceregiele. 
  - Alan! Kate powiedziała mi o 
was. Gratuluję. 
  Dane łypnął na niego groźnie, 
więc Pete szybko przeszedł do 
omawiania szans w tym biegu. 






Mówił o koniu Dane'a, a moją 
uwagę przyciągnęło coś innego. 
  Oto dziesięć jardów dalej stał 
niedostępny Clifford Tudor, 
gestem Krezusa przesuwając w 
ustach cygaro i musztrując 
swojego trenera i dżokeja. 
Dziwne, pomyślałem, jak często 
natykam się na tego człowieka. 
Przyglądałem się, jak ciężko 
rąbie w powietrzu ciemnymi 
dłońmi, żeby podkreślić swoje 
racje, a młodego dżokeja, 
następcę Joe'ego, podejrzałem, 
jak marszczy czoło poważnie 
zaniepokojony. 
  Mój wzrok ześliznął się z 
niego i pobiegł tam, gdzie Sir 
Cresswell Stampe nadzorował 
podsadzanie na konia swojego 
niemiłego synka Davida przed 
zajęciem sędziowskiego miejsca w 
loży komisji technicznej. Za nim 
stały inne grupki właścicieli i 
trenerów, zaabsorbowanych snuciem 
planów, nadziejami, pouczaniem 
dżokejów (albo odwoływaniem 
wcześniejszych pouczeń) i 
obliczaniem szans na zakłady w 
ostatniej chwili. 
  Tylu ludzi znałem. Tylu 
lubiłem. Który z nich... który z 
nich nie był tym, na kogo 
wyglądał? 
  Pete podsadził mnie na 
szczupły grzbiet Straconych 
Nadziei i pomachałem ręką Kate, 
która stała przy barierze 
padoku, po czym pokłusowałem na 
start. 
  Po drodze minął mnie szybko 
Dane, odwracając w moją stronę 
głowę, kiedy się mijaliśmy. Jego 
zimne spojrzenie mówiło: "Do 
licha z tobą", wybijając każde 
słowo z równą siłą. Szarpnął 
koniem, żeby się ode mnie 
odsunąć i nie dać mi szansy na 
odpowiedź. Niech jedzie. Albo 
się z tym upora, albo nie, tak 
czy owak niewiele mi w tej 
sprawie zostawało do zrobienia. 
  W tej gonitwie brało udział 
jedenaście koni. Stanęliśmy 
kołem, pomocnik startera 






podciągał popręgi, a sam starter 
sprawdzał listę. Sandy zapytał, 
czy może zsiąść, żeby 
naprostować siodło, które po 
drodze zsunęło się do przodu. 
Starter skinął głową, patrząc na 
zegarek i upominając Sandy'ego, 
żeby się nie guzdrał. Ten 
właśnie starter nie znosił 
opóźniania startów i denerwował 
się każdą zwłoką. 
  Sandy rozpiął popręg, 
wyprostował siodło i zapiął 
popręg z powrotem. Patrzyłem na 
niego zamiast w pełni skupić się 
na Straconych Nadziejach, tak że 
to, co się stało, stało się 
całkowicie z mojej winy. 
  Jeden z pomocników rozwinął 
przed nosem mojego konia białą 
chorągiewkę, którą miał 
obowiązek unieść do góry, żeby 
dać znać na trybunach, że za 
chwilę start. Mój młody i 
niedoświadczony koń się 
spłoszył, stanął na tylnych 
nogach jak koń cyrkowy, szarpnął 
się w bok i zrzucił mnie. 
Spadłem niemal płasko na wznak, 
tracąc dech, i zobaczyłem, jak 
Stracone Nadzieje wierzga i w 
niezłym tempie oddala się wzdłuż 
toru. 
  Leżałem tak parę sekund 
starając się odzyskać oddech, a 
Sandy ruszył w moją stronę z 
ręką wyciągniętą, żeby mi pomóc, 
śmiejąc się i robiąc jakąś 
rubaszną uwagę na temat mojego 
nagłego zstąpienia. 
  Nagle ogarnęło mnie dziwne 
oszołomienie i zmysły zaczęły mi 
płatać niesamowite figle. Leżąc 
w wiosennym słońcu poczułem na 
twarzy deszcz. Moje pozbawione 
tchu, ale nie uszkodzone ciało 
przeszył wstrząsający ból. W 
zawrocie głowy wydało mi się, że 
przeszłość miesza się z 
teraźniejszością i że w jakiś 
sposób dzieją się jednocześnie 
dwa zupełnie różne wydarzenia. 
  Wlepiłem wzrok w twarz 
Sandy'ego. Oto jego znajomy, 
szeroki i szczerbaty uśmiech, 






sztuczne siekacze wyjęte dla 
bezpieczeństwa, roześmiane 
brązowe oczy z rudawymi rzęsami 
i śmiały, wyzywający wyraz 
twarzy. Słońce oblewało mu twarz 
światłem. A jednak ja zobaczyłem 
tę samą twarz majaczącą nade mną 
w strumieniach deszczu, z 
okrutnym spojrzeniem i złymi 
ustami. Usłyszałem głos: "Ty 
wścibski skurwielu. Może to cię 
nauczy pilnować własnego nosa", 
i poderwałem w górę rękę, żeby 
osłonić policzek przed 
zbliżającym się kopnięciem...
  Mgła sprzed oczu zniknęła i 
wzrok mi się uspokoił, ale Sandy 
i ja patrzyliśmy sobie prosto w 
oczy, jakbyśmy toczyli walkę. 
Opuścił rękę wyciągniętą do mnie 
z pomocą, a przyjazny wyraz 
zniknął z jego twarzy tak nagle 
jak rola porzucona przez aktora, 
kiedy gra jest skończona. 
  Uświadomiłem sobie, że wciąż 
przyciskam dłoń do policzka. 
Odjąłem ją, ale ten gest był 
dość wymowny. Przypomniałem 
sobie, co się wydarzyło przy 
przeszkodzie w Bristolu, i Sandy 
wiedział o tym. 
  Siły mi wróciły i wstałem. 
Starter, sprawdzając zegarek z 
ledwie ukrywanym niepokojem, 
zapytał, czy nic mi nie jest. 
Odpowiedziałem, że nie, i 
przeprosiłem, że opóźniam 
gonitwę. Gdzieś na torze ktoś 
schwytał Stracone Nadzieje i 
widziałem, jak go zawracają i 
prowadzą z powrotem na start. 
  Sandy, nie śpiesząc się z 
wsiadaniem, nie ustępował 
sprzede mnie. 
  - Nic nie możesz dowieść - 
powiedział, typowo dla siebie 
biorąc byka za rogi. - Nikt mnie 
nie może powiązać z Pennem. 
  - Fletcher - powiedziałem od 
razu. 
  - On będzie trzymał gębę na 
kłódkę - zapewnił Sandy z 
przekonaniem. - To mój kuzyn. 
  Wyścigowy interes wuja 
George'a, jak się teraz 






przekonywałem, nie był tylko 
dziełem natchnienia z okazji 
łatwego kupna podupadającej 
firmy bukmacherskiej. Głównym 
czynnikiem, jaki go skłonił do 
kupienia przede wszystkim firmy 
L.C. Perth, było posiadanie na 
wyścigach łatwego do zwerbowania 
sprzymierzeńca. 
  Przebiegłem w myśli 
pozostałych członków gangu. 
  - A Fielder? - podsunąłem po 
krótkim milczeniu. 
  - Dla niego jestem głosem w 
telefonie. Głosem nazwiskiem 
Smith. Nie pozna mnie na pewno - 
odrzekł Sandy. 
  - Na razie daję za wygraną - 
powiedziałem. - Po co to 
robiłeś? 
  - Dla forsy. Po cóż jeszcze? - 
odpowiedział z pogardą, 
najwyraźniej uznając to pytanie 
za głupie. 
  - Dlaczego sam nie 
wstrzymywałeś koni? Dlaczego Joe 
zbierał wielki szmal za 
przegrane? 
  Zdawało się, że Sandy naprawdę 
chętnie mi tłumaczy. 
  - Parę wstrzymałem sam. Na 
drugim nakryła mnie komisja 
techniczna i o mały włos byłbym 
wpadł. Zapaliło mi się czerwone 
światło, chłopie. Dałem szefowi 
cynk, żeby zamiast mnie 
spróbował tego skurwiela 
Joe'ego. Niech on straci 
licencję, nie ja, powiedziałem. 
Ale, uważasz, zgarniałem wcale 
niezły procencik za każdym 
razem, jak on któregoś 
przydławił. 
  - Więc tym bardziej byłeś 
wściekły, kiedy wbrew poleceniom 
wygrał na Bolingbrooke'u. 
  - Zgadza się. 
  - Więc Joe ci nie powiedział w 
łazience, że ma wstrzymać 
Bolingbrooke'a? Już wcześniej 
wiedziałeś? 
  - Prawdziwy Sherloczek - 
zakpił Sandy. 
  - I chyba to ty przepchnąłeś 
go przez bandę w Plumpton? 






  - Zasłużył sobie jak cholera. 
Straciłem przez niego pół setki 
na Leice i premię od szefa. 
  - Może też zasłużył na śmierć? 
- zapytałem z goryczą. 
  Człowiek odprowadzający 
Stracone Nadzieje był już tylko 
jakieś sto jardów od nas. 
  - Ten głupi pijaczyna nie 
potrafił trzymać języka za 
zębami - powiedział porywczo 
Sandy. - Wymachiwał tym papierem 
w Liverpoolu i wołał cię, ile 
sił w płucach. Zobaczyłem, co 
tam jest napisane, i 
powiedziałem Fielderowi, to 
wszystko. Nie wiedziałem, co to 
znaczy, ale jak dwa a dwa jest 
cztery, szefowi by się to nie 
podobało. Joe sam się napraszał. 
  - A kiedy już był załatwiony, 
zadzwoniłeś do Fieldera i 
powiedziałeś mu, że robota 
spartaczona, bo Joe żył na tyle 
długo, żeby pogadać ze mną. 
  - Taa - odpowiedział Sandy 
posępnie. - Słyszałem, jak 
rozpowiadasz wszystkim przy tej 
cholernej wadze. 
  Nie mogłem się oprzeć i 
powiedziałem mu: 
  - Kłamałem. Joe umarł bez 
słowa. 
  Kiedy na dobre dotarło to do 
niego, szczęka mu opadła i 
zobaczyłem, że gdzieś w 
nieznanej swojej głębi się 
zachwiał, jak gdyby ktoś podciął 
toporem korzenie jego niebywałej 
pewności siebie. Odwrócił się na 
pięcie, podszedł do miejsca, w 
którym pomocnik startera trzymał 
jego konia, i gwałtownie śmignął 
mu na grzbiet. 
  Wyszedłem na spotkanie 
Straconym Nadziejom, 
podziękowałem człowiekowi, który 
go przyprowadził, i wsiadłem. 
Cierpliwość startera się 
wyczerpała. 
  - Proszę się ustawić - 
powiedział i krążące konie 
zaczęły się ustawiać w linii 
prostej. Nadjechałem z tyłu i 
zająłem miejsce przy Sandym. 






Miałem jeszcze jedno pytanie. 
  - Powiedz - zwróciłem się do 
niego - co ci przyszło, u licha, 
do głowy, żeby napuszczać Penna 
na przekupywanie majora 
Davidsona? Musiałeś wiedzieć, 
że za żadne pieniądze nie 
powstrzymałby Admirała od 
zwycięstwa. 
  - To był pomysł szefa, nie mój 
- odpowiedział szorstko Sandy. - 
Ostrzegałem Fieldera, że to na 
nic, ale szefowi się zdawało, że 
wie o koniach wszystko, a poza 
tym był uparty jak muł. Fielder 
mówił, że nie posłucha, bo 
zdawało mu się, że jak zastopuje 
pewniaka, to zarobi majątek. Ale 
zarobił na tym, to fakt. Sam 
wymyślił ten drut. I dla mnie, 
do cholery, byłoby dużo lepiej, 
gdybyś ty też skręcił kark na 
tym drucie - dodał, nagle 
tryskając jadem. 
  Starter opuścił rękę na 
dźwignię. Taśma śmignęła w górę 
i, z pięciominutowym 
opóźnieniem, konie runęły w 
stronę pierwszej przeszkody. 
  Nie wiem, kiedy właściwie 
Sandy postanowił wypchnąć mnie 
za bandę. Może owładnęła nim 
myśl o wszystkich tych 
pieniądzach, jakie z mojej winy 
przejdą mu koło nosa, a może sam 
się do tego przyczyniłem 
przypominając mu, że zrobił to 
Joe'emu, kiedy się przekonał, że 
Joe go oszukał. 
  W każdym razie, kiedy 
zbliżaliśmy się do drugiej 
przeszkody, skierował konia w 
moją stronę. Obaj szliśmy w 
grupie tuż za liderami, a ja 
byłem po wewnętrznej, mając 
bandę z lewej. 
  Rzuciłem okiem na twarz 
Sandy'ego. Mrużąc oczy skupił 
wzrok na przeszkodzie przed 
sobą, ale jego koń z każdym 
krokiem zbliżał się do mojego. 
Nie zostawia mi wiele miejsca, 
pomyślałem. 
  W ostatniej chwili zdałem 
sobie sprawę, że ma zamiar w 






ogóle nie zostawić mi miejsca. 
Starał się tak przyprzeć mojego 
konia, żeby zepchnąć mnie na 
sześciostopowe skrzydło 
naprowadzające na przeszkodę. 
Upadek przez skrzydło, jak 
słyszałem, jest najbardziej 
niebezpieczny. Jeśli nie 
chciałem przekonać się o tym na 
własnej skórze, był najwyższy 
czas zrobić szybki unik. 
  Dosłownie uwiesiłem się na 
wodzach. Stracone Nadzieje w 
jednej chwili wytracił impet, a 
kiedy tylko zad konia Sandy'ego 
minął jego kłąb, 
bezceremonialnie ściągnąłem mu 
głowę w prawo. Był najwyższy 
czas. Mur znalazł się pod nami, 
zanim koń zdążył go zobaczyć. 
Płasko uderzył przednimi 
kopytami w element przeszkody. 
Koń za nami, pędzący szybciej, 
rąbnął go z tyłu, a dżkej 
wrzasnął na mnie, żebym uważał, 
co robię. 
  Stracone Nadzieje był za 
zielony, żeby to wytrzymać, 
postanowiłem więc, że jeśli nie 
chcę do reszty rozstroić mu 
nerwów, muszę do końca gonitwy 
trzymać się z daleka od 
Sandy'ego. 
  Ale Sandy'emu to nie 
wystarczyło. Na prostej przed 
trybunami stopniowo zbliżył się 
do mnie. Był lepszym dżokejem 
niż ja i jego koń był bardziej 
doświadczony. Kiedy próbowałem 
przyspieszyć, dotrzymywał mi 
kroku, a kiedy zwalniałem, i on 
zwalniał. Nie mogłem go zgubić. 
Na oczach tłumu jechał dosyć 
uczciwie, pomijając to, że 
trzymał się mojego tempa. Ale za 
najbliższym zakrętem czekał nas 
drugi półkolisty odcinek 
prowadzący w stosunkowo pusty 
teren, totwż bałem się pomyśleć, 
czym może się tam popisać. 
  Wziąłem pod uwagę zatrzymanie 
konia i wycofanie się z gonitwy, 
jednak wydało mi się to bardziej 
haniebne niż przerzucenie przez 
bandę. 






  Kiedy za zakrętem pole się 
zwęziło, Sandy spróbował znowu. 
  Przysunął się z koniem 
tuż_tuż, zostając trochę z tyłu. 
Po lewej klinował mnie Dane. 
Obejrzał się i krzyknął: 
  - Dalej, Sandy, odsuń się 
trochę! 
  Sandy nie odpowiedział. 
Zamiast tego poczułem, że jego 
kolano wsuwa mi się pod udo, 
ugniatając mi mocno ścięgna. 
Następnie całą nogą gwałtownie 
szarpnął do przodu i w górę. 
  Stopa wyleciała mi ze 
strzemienia i całkowicie 
straciłem równowagę. Odchyliłem 
się wściekle na lewo, głowa 
znalazła mi się przy szyi konia, 
palce gorączkowo uczepiły się 
jego grzywy. Spojrzałem w dół i 
zobaczyłem gęstwę rozmigotanych 
kopyt na zakręcie. Z najwyższym 
trudem udało mi się nie spaść 
między nie. Ale całym ciężarem 
przesunięty byłem daleko do 
przodu i wstrząsy galopującego 
konia zsuwały mnie jeszcze 
dalej. Wiedziałem, że za parę 
sekund spadnę. 
  To Dane mnie uratował. Podparł 
mnie ręką i dosłownie wepchnął z 
powrotem na siodło. 
  - Dzięki - wyszeptałem, 
macając prawą stopą w 
poszukiwaniu dyndającego 
strzemienia. 
  Niedaleko za zakrętem czekała 
nas następna seria przeszkód, 
usiłowałem więc razem z koniem 
uchwycić konieczną równowagę. 
Kiedy wyjeżdżaliśmy zza zakrętu, 
słońce zaświeciło nam prosto w 
oczy, ale po zjeździe na pole 
znalazło się po prawej stronie. 
Zerknąłem, czy Sandy jest wciąż 
przy mnie, ale słońce mnie 
oślepiło i na chwilę straciłem 
orientację. Był jednak. Ujrzałem 
jego czarną sylwetkę na tle  
słońca. 
  Przypomniałem sobie wtedy, że 
w takie pogodne dni na tym torze 
słońce świeci także prosto w 
oczy tłumom na trybunach i że 






trudno stamtąd dojrzeć, co się 
dzieje po drugiej stronie toru. 
Cokolwiek zrobi Sandy, może być 
pewnien, że komisja techniczna 
nie zdoła tego zobaczyć. 
  Przy następnej przeszkodzie 
zyskałem jakiś jard czy dwa nad 
Sandym i Dane'em, ale przez 
ramię usłyszałem, jak Sandy 
cmoka na konia, żeby go 
popędzić, i po paru susach znowu 
był przy mnie. Na kłęby mojego 
konia padł jego cień. 
  Nagle zamachnął się ręką. 
Gdybym nie miał się na 
baczności, już by mnie dostał. 
Zamachnął się prawą ręką mierząc  
mi w twarz i tnąc batem. Refleks 
kazał mi się uchylić, choć 
samego bata właściwie nie 
zobaczyłem. Silny cios trafił 
mnie w kask tuż nad daszkiem i 
zmiótł mi go z głowy. Potoczył 
się podskakując na trawie. 
  Poczułem raczej, niż 
zobaczyłem, że Sandy znów bierze 
rozmach. Przerzuciłem własny bat 
i wodze do lewej ręki i kiedy 
uderzał, nadstawiłem prawą. 
Więcej dzięki szczęściu niż z 
rozmysłem palce zamknęły mi się 
na trzonku, chwyciłem go, 
zakręciłem i szarpnąłem z siłą 
desperata. 
  Prawie wysadziłem go z siodła 
i już omal nie tryumfowałem, ale 
on w decydującym momencie 
wypuścił bat z ręki i odzyskał 
równowagę. Jego koń odsadził się 
od mojego, robiąc miejsce, i z 
nadzieją obejrzałem się, czy 
któryś z pozostałych koni nas 
nie rozdzieli. Tymczasem 
większość wyszła już przed nas i 
nikogo nie było w pobliżu. 
Odrzuciłem bat Sandy'ego. 
  Przed nami była następna 
przeszkoda. Trzymałem się z dala 
od bandy i spróbowałem uspokoić 
Stracone Nadzieje, żeby mu dać 
szansę, ale aż nazbyt byłem 
świadomy, że Sandy znów zaczyna 
się zbliżać, podrywając konia do 
szybszego biegu. 
  Stracone Nadzieje wziął 






przeszkodę w niezłym stylu. 
Sandy poderwał konia do 
szalonego skoku i po wylądowaniu 
zajechał mi drogę. 
  Stracone Nadzieje walnął w 
bandę. 
  Jakimś cudem nie upadł. Odbił 
się, potknął, zachwiał i 
pogalopował dalej. Noga, którą 
tuż pod kolanem koń przycisnął 
mi do bandy, zupełnie 
zdrętwiała. Rzuciłem na nią 
okiem, wyglądało na to, że 
wykonuje swoje zadanie, mimo że 
wydawała się nie mieć już z nim 
nic wspólnego. Jedwabne bryczesy 
rozdarte były na kolanie, a 
nowy, wściekle drogi i zrobiony 
na miarę but powiewał wielkim 
trójkątnym strzępem. 
  Wbrew logice strasznie mnie to 
rozgniewało. 
  Sandy był o parę długości 
przede mną i jak dotąd nie udało 
mu się jeszcze przyhamować. Od 
prawej zbliżył się Dane i 
cieszyłem się na jego widok. 
  - Co, u diabła, tu się 
dzieje?! - wrzasnął. - Co ten 
cholerny Sandy sobie wyobraża, w 
co on się bawi? 
  - On się nie bawi! - 
odkrzyknąłem. - Chce mnie 
zrzucić. 
  - Dlaczego?! - wrzasnął Dane. 
  - Pracował dla George'a Penna. 
Zarabiał kupę forsy. Teraz 
przestał. Uważa, że to przeze 
mnie! - Odkrzykiwałem mu po parę 
słów naraz, a wiatr porywał je i 
znosił w tył, za moje ramię. 
  - Ma rację! - krzyknął Dane. 
  - Ma - przyznałem. Spojrzałem 
na niego, ale teraz on majaczył 
tylko na tle słońca i nie 
widziałem dobrze wyrazu jego 
twarzy. Gdyby był na tyle 
wściekły za Kate, żeby podjąć 
to, czego Sandy na chwilę 
zaprzestał, nie miałbym żadnej 
szansy. Miałby nade mną 
przewagę, jak i Sandy. 
  Pędziliśmy w milczeniu ku 
następnej przeszkodzie, 
ostatniej po tej stronie toru. 






Sandy stopniowo zwalniał 
czekając na mnie. 
  - Wtedy Dane powiedział: 
  - Alan! 
  - Tak? - odkrzyknąłem. 
  - Chcesz Sandy'emu odpłacić 
pięknym za nadobne?
  - Chcę! - nagle już nie miałem 
zastrzeżeń. Straszne było zrobić 
coś takiego i gdyby mnie 
zobaczyła komisja, utraciłbym 
zezwolenie. Ale dosyć już 
zainkasowałem od doborowych 
osiłków wuja George'a. 
  Dane krzyknął: 
  - Zajadę mu od zewnątrz. Ty 
zajedź mnie. Potem uskoczę i 
zostawię go między tobą a bandą, 
okay? 
  Skinąłem głową. Próbowałem 
przewidzieć, co się stanie. 
Jeżeli wysadzę z siodła 
Sandy'ego, nie odważy się 
skarżyć komisji. A ja, jak 
powiedział, nie mam żadnych 
konkretnych dowodów dla policji 
przeciwko niemu. Moglibyśmy 
zawrzeć kompromis. I kiedy 
odpłacę mu strąceniem za 
strącenie, rachunek będzie 
wyrównany. 
  - No, to już! - krzyknął Dane. 
  Spiął konia i zaczął zajeżdżać 
Sandy'emu od prawej. Odsunąłem 
się od bandy i pchnąłem Stracone 
Nadzieje na zewnątrz. Do 
celownika zostawała prawie mila, 
a ponieważ nikt nie zaczął 
jeszcze popędzać, pole przed 
nami było dość zatłoczone. Za 
nami nie było nikogo. Za 
przeszkodą znajdował się długi 
owalny zakręt wyprowadzający na 
prostą. Jeżeli Sandy mnie albo 
ja jego mamy zrzucić, musi się 
to stać na zakręcie, bo kiedy 
już wyjdziemy na prostą, 
członkowie komisji dobrze będą 
widzieli, co robimy. 
  Dane wziął przeszkodę 
równolegle z Sandym, a ja 
niedaleko za nimi. Kiedy tylko 
się z nimi zrównałem, Dane 
poderwał konia i wystrzelił 
spomiędzy nas zostawiając 






Sandy'ego tak, jak obiecał, 
pomiędzy mną a bandą. 
  Brutalnie cisnąłem koniem o 
konia Sandy'ego, aż rąbnął o 
bandę. Sandy wrzasnął i 
zamierzył się pięścią. Ostro 
trzasnąłem go w rękę batem. 
  Musiałem go wysadzić z siodła 
nie robiąc krzywdy koniowi. Już 
i tak postępowałem nieuczciwie 
wobec właściciela i przykładałem 
się do jego przegranej strącając 
mu dżokeja. Gdybym nie mógł tego 
zrobić, nie raniąc konia, nie 
wolno mi było robić nic w ogóle. 
  Przerzucając wodze do prawej 
ręki, lewą wparłem nagel w 
Sandy'ego, tuż pod jego pachą, i 
pchnąłem. Ale był o wiele za 
daleko, żebym mógł go pchnąć z 
odpowiednią siłą. Zachwiał się w 
siodle, ale odzyskał równowagę. 
Zaczął mnie kląć. 
  Byliśmy na samym zakręcie. 
Teraz albo nigdy. Mocniej 
przycisnąłem konia Sandy'ego do 
bandy. WRzasnął znowu. Biało 
malowane drewno musiało mu 
przygnieść, zmiażdżyć, a nawet 
rozciąć nogę. Sam mając nogę 
zdrętwiałą po takiej samej 
operacji, nie miałem dla niego 
współczucia. Teraz walnął stopą 
o jeden ze słupków, aż 
dosłyszałem trzask. 
  Wrzasnął. 
  Zgrzytnąłem zębami, gwałtownie 
wyciągnąłem ramię i pchnąłem go 
z całych sił. Wiedziałem, że 
jeżeli teraz nie spadnie, nie 
zdecyduję się na ponowienie 
próby. Ale zaczął się 
przechylać, z początku, jak się 
wydawało, powoli, a potem z 
nagłym przyspieszeniem, jakby go 
wciągał strumień powietrza. 
  Na końcu mignęła mi jego 
twarz, szeroko wytrzeszczone 
oczy, usta skrzywione z bólu, 
kiedy spadał w wysoką trawę po 
tamtej stronie bandy. I już 
byłem za zakrętem, na prostej, 
obolały, bez tchu, roztrzęsiony 
i bez kasku, ale w siodle. 
  Koń Sandy'ego, luzem, 






pozbawiony swojego ciężaru, 
wysforował się do przodu. 
  Dane zobaczył go, odwrócił się 
w siodle, uśmiechnął do mnie i 
podniósł kciuk do góry.