TYTUL: Agitator
 AUTOR: Michail Zoszczenko
 TLUM.: Halina Pilichowska

 OPRACOWAL : Jaroslaw Basaj (jeremias@mp.pl)

-----------------------------------------------------------------
----------

   Wo—ny szkoły lotniczej, Grigorij Kosonosow, pojechał na urlop
na wieś.    - Cóż, towarzyszu Kosonosow - mówili doń przed
odjazdem przyjaciele -  pojedziecie, to już, tego ten,
poagitujcie ano trochę w tej wsi. Powiedzcie  kmiotkom, że to,
uważacie, lotnictwo rozwija się...  Może kmiotkowie na  aeroplan
się złożą.
   - Możecie być pewni - powiedział Kosonosow - poagituję. Co jak
co, ale o  lotnictwie rzeknę, nie trapcie się.
   Do wsi przyjechał Kosonosow jesienią i pierwszego zaraz dnia
udał się do  sowietu.
   - ńyczenie takie mam - powiada - poagitować. ńe to z miasta
poniekąd  przyjechałem. Czy nie można by zebrania zwołać?
   - Czemu nie - powiada przewodniczący. - Było nie było, zbiorę
jutro  kmiotków.
   Nazajutrz zebrał kmiotków koło szopy strażackiej.
   Grigorij Kosonosow wyszedł do nich, ukłonił się i nieśmiało,
jako że  niezwyczajny był tego, zaczął mówić drżącym głosem:
   - A to tego tak... - rzekł Kosonosow - lotnictwo, towarzysze,
właśnie...  ńe to wy ludziska, wiadomo, ciemni, to tego, o
polityce powiem. Tu,  powiedzmy, Niemcy, a tu Cherson. Tu Rosja,
a tu... w ogóle...    - Ty niby tu o czym, mileńki? - nie
zrozumieli kmiotkowie.    - O czym? - obraził się Kosonosow. -
O lotnictwie przecie. Rozwija się,  uważacie, lotnictwo. Tu
Rosja, a tu Chiny.
   Kmiotkowie ponuro słuchali.
   - Nie marud—! - krzyknął ktoś z tyłu.
   - Ja nie marudzę - rzekł Kosonosow. - Ja o lotnictwie...
Rozwija się,  towarzysze włościanie... Budują aeroplany i latają
potem. Po powietrzu  niby. No, poniektóry, wiadomo, nie utrzyma
się - buchnie w dół. Na ten  przykład towarzysz Jermiłkin. Frunąć
- frunął, a potem jak fiknął kozła, to  aż bebechy wyleciały...
   - Nie ptak przecie - powiedzieli kmiotkowie.
   - Toż powiadam - ucieszył się Kosonosow - wiadomo, nie ptak.
Ptak  spadnie, otrząśnie się, jak gdyby nigdy nic i dalej... A
tu naści, użyj...  Drugi, także lotnik, towarzysz Michał Iwanycz
Popkow. Poleciał pięknie,  ładnie, bęc - z motorem klapa... Jak
fiknie...
   - Ejże?... - spytali chłopi.
   - Dalibóg... A jeden jeszcze nadział się na drzewo. I wisi 
nieboraczek... Spietrał się, drze się, opera... Rozmaite bywają 
wypadki...  A raz znów krowa u nas pod śmigła się napatoczyła.
Szast-prast i na miazgę.  Gdzie rogi, a gdzie w ogóle brzuch -
niepodobna rozpoznać... Psy także  czasem wpadają...
   - A konie? - spytali chłopi. - To i konie wpadają? Powiedz
nam, miły.    - I konie - powiedział Kosonosow. -  Całkiem jasne.
   - Ciewy, dranie, pies im mordę lizał - rzekł ktoś. - A to
wymyślili!  Konie patroszyć... I cóż, miły, rozwija się toto?
   - Powiadam przecie - rzekł Kosonosow - rozwija się, towarzysze 
włościanie... Wy, tego ten, zbierzcie się do kupy i ochfiarujcie
co.    - Niby na co, kochanie, ochfiarować? - spytali chłopi.  
 - Na aeroplan - rzekł Kosonosow.
   Z ponurym śmiechem zaczęli się chłopi rozchodzić.