Autor: Magdalena Szyszka
Opracowała: Magdalena Szyszka <happy@idn.org.pl.

Wiersze nawet smutne nie są po to, by smuciły. One mają dawać radość  płynącą z ich czytania, z ich istnienia. 


	Arytmetyka

Policzono nas wszystkich na świecie, cóż jest nas całkiem sporo.
Mówią, że miejsca nie starczy na tej starej ziemi. 
Policzono nasze kroki wzdłuż i wszerz swojego życia. Policzono  każdy krzyk, każdy lęk i upadek. 
Policzono ile razy kręciliśmy się w koło, ile było prób przebicia muru głową.
Równym pismem, w równych rządkach zapisano nasze życie  i na palcach obu rąk policzono nam marzenia. 
Ktoś policzył nasze dni, wycenili nasze serca, wielki przetarg trwa!
Wycenili, wymierzyli, policzyli.
Pośród cyfr jest zapisane  ile razy wstajesz rano, ile razy jesteś sam, ilu ludzi dziś minąłeś na ulicy. 
Nasze myśli zapisali jako zero jeden. Zero jeden, jeden zero, zero zero jeden.
 Oto cały wiersz współczesny.
 
			Miasto
Brudnymi ulicami szarego miasta snuje się smutek.
Ogarnia szary tłum, szare twarze i spojrzenia zmęczone.
Stos problemów, stos kłopotów i skrywany żal.
Gdzie wasza radość? Czy w wiosenne błoto ją wdeptaliście?
Czy się rozmyła w deszczu strugach?
 Ciepły wiosenny deszcz, słońce prześwieca przez chmury,
 już za chwilę się uśmiechnie.
Już za chwilę ukaże wasze zasmucone twarze. 
Zdradzę wam swoje marzenia. 
Pragnę rano wstać, w lustrze znaleźć uśmiechniętą twarz i ruszyć w nowy dzień.
Czasem w deszczu, w błocie tonąc, czasem w słońcu, które dodaje sił. 
Nie wątpić w siebie, ani w innych, bo przecieżż życie ciągle trwa.
Jeszcze jest czas, by się śmiać.
13 marca 1999 

					Wiosna

Wreszcie nadeszła, tak długo czekana, wypatrywana. Czemu więc tak mało jest radości. Tutaj jest dobrze, tutaj jest cicho, ciepło, mamy co jeść. Gdzieś daleko słychać krzyk I płacz. Pośród spokojnej nocy wiosennej odpowiedniej, by pójść na romantyczny spacer we dwoje, coś ściska za serce, odbiera mowę. Noc jest taka ciepła, taka cicha. Przez jej ciszę słychać wyraźnie krzyk z daleka, słychać jęk I modlitwę do Boga, nie ważne jakiego, modlitwę do cichej wiosennej nocy. Nie, nie zagłuszysz go wyłączając telewizor, on krzyczy bezgłośnie ostatkiem sił. 
Pewnego wiosennego dnia pójdziemy na zakupy, pójdziemy na lody, przecież wszystko jest tak jak ma być, ludzie pracują, samochody jeżdżą, dzieci się bawią. A wieczorem przed telewizorem zjemy spokojnie kolację. Ktoś tam będzie mówił, że zabili mu rodziców, inny, że stracił dzieci, a gdy obraz stanie się zbyt okrutny przełączymy na inny kanał, tam przecież puszczają ciekawy film. Będą samoloty, będą karabiny, ktoś krzyknie: "stój, bo strzelam!" My wiemy, że to na niby, że to nie naprawdę. Potem każdy spokojnie będzie spał, ale nie ja. Jak pięknie jest modlić się nie dla siebie, jak trudno jest o tym wszystkim słuchać. Ponad wszystko w świecie proszę o pokój, mówiono mi, że obozy koncentracyjne budowali Niemcy, ale to było kiedyś, dawno temu, mówiono, że teraz nie ma już takich jak oni. Pomyłka, wielka, straszna, podłość, podłość wszędzie wokół nas I ten wielki wszechobecny strach.Radość wiosenna w zarodku zdeptana, wszystko co było ważne, wielka, silna wiara, prawie jak w sztuce Szekspira, sztylet wbity wserce I koniec. Tam idziemy, tam zmierza nasz los. Tak łatwo podeptać, potargać zmieszać z błotem podwórza, a co potem, ciemność, ból I lęk...   

			Wyznanie


Czego ja chcę? Żyć. Co lubię robić? Marzyć. Czego ja nie chcę? Stać. A czego pragnę? Kochać.
 Kogo ja kocham? Świat. A jaki on jest? Taki jaki jest. O co się modlę?
 Żeby ptaki tak zawsze śpiewały pod moim oknem. Ten świat jest taki nudny. Nie, on jest cudny!
 Ale przecież jest podły i zły. Nie, to nie świat, to my. Po co w takim świecie żyć?
 Żeby cierpieć, kochać i iść. Dokąd iść? Gdzie nas zaniesie wiatr. A gdzie zaniesie?
 Tego nie wie ani on, ani ja. 
Czego nienawidzę? Nienawiści. Czemu właśnie jej? Bo niszczy. Jest jak pająk,
 który chce nas złowić w swą nić. A czego żądam? Nie żądam nic, ja tylko proszę, żeby ŻYĆ.
 Jak ja chcę żyć? Tak, żebym nie musiała nigdy swojej twarzy kryć. 
Jak trzeba żyć? Tego nie wiem na pewno, myślę, że tak żeby każdy dzień był coś wart.
 Żeby dom nie był tylko mnóstwem cegieł, żeby asfalt nie był tylko asfaltem,
 żeby kamień nie był tylko kamieniem. Żeby czysta woda w górskiej rzece była czymś więcej
 niż H2O.
 Żeby życie nie było tylko okrutną koniecznością, a świat padołem łez. 
A szczęście, gdzie ono jest? Stoi obok.
  
						Kołysanka

Śpij. Już ptaki się budzą powoli, już zaczynają gwarne rozmowy. 
Śpij, słońce już wychodzi zza tajemniczej kurtyny nocy. 
Śpij, już czas zasnąć choć na chwilę, żeby nabrać sił. 
Śpij i nie martw się, że dziś znowu nikt nie przyszedł, pod balkonem nikt nie stanął, nie zanucił ci ballady
 o tej pięknej Julii bladej, o kochanku, co pod oknem czekał na nią. 
Znów nie było po co czekać na balkonie i samotne były znowu twoje dłonie,  a w tych dłoniach twarz ukryłaś zapłakaną. 
Książkę ciskasz jak najdalej, bo już wiesz, że Szekspir kłamie. 
Śpij, już na palcach   dzień się skrada. Niech cię wreszcie sen ogarnie cichy. 
Po tej nocy przepłakanej, na twe serce wciąż łamane, na twą duszę niespokojną ukojenie.
Nie depcz marzeń, które inni podeptali,
nie niszcz snów, co pragną żyć. 
Nie gardź życiem, które masz na jedną chwilę. A i Szekspir nie jest wcale taki zły.
Jasne słońce łzy osuszy, twe marzenia znów powrócą, nie odejdą, choćbyś chciała nie wiem jak. 
Dzień zatrzyma choć na chwilę       potok łez, co ciągle płynie, z oczu Julii czekających na Romea. 
Teraz śpij, nim wszyscy wstaną uśmiech wróci na twą twarz.
 I nie dowie się nikt o  tym jak ty czekasz nocą wciąż we łzach. 


						Poezja

Kim ty jesteś? Czym ty jesteś? Gdzie ty mieszkasz? Jak wyglądasz? Przychodzisz często, wkradasz się do wierszy, wiem, że jesteś, ale cię nie ma. 
Do ciebie modliły się setki poetów, tobie składali hołd. Do Ciebie rwie się serce szalone i tak już jest od tysięcy lat.
Umiesz kochać, nienawidzieć, umiesz niszczyć, bywasz stwórcą. 
Rzucasz się pod stopy muzom, i unosisz sie honorem. Możesz walczyć, możesz milczeć, możesz krzyczeć.
Jesteś łaskawa dla swych wybrańców i bezlitosna dla grafomanów. 
SStosy marzeń Ty zamieniasz w  piękne słowa, słowa, co tak cudnie brzmią. 
Zastępują i muzykę, i tańca rytm, dają serce, czują szczęście, są jak Ty, jak ja, jak my.

KONIEC