Guy N. Smith

Fobia

Przełożył Przemysław Panek
PHANTOM PRESS INTERNATIONAL
GDAŃSK 1992
Tytuł oryginału Phobia
Redaktor Małgorzata Paszkowska
Opracowanie graficzne Phantom Press International
Ilustracja Marcin Konczakowski
Copyright Guy Smith Associates 1990 © Copyright for the Polish edition
by PHANTOM PRESS INTERNATIONAL
GDAŃSK 1992
PRINTED IN GREAT BRITAIN
Wydanie I
ISBN 83-7075-074-5
Frankowi Norulakowi
— przyjacielowi i wielbicielowi
tę książkę poświęcam
Dom budził w niej grozę, mimo że przebywała w nim wielokrotnie i do dziś nie 
wydawał się takim. Nawet jeszcze pięć minut temu nie robił takiego wrażenia. 
Dopiero teraz, całkiem nagle.
Leah Strike poczuła, że przechodzi ją dreszcz. Na dworze było jednak ciepło i 
grzało przyjemne letnie słońce. Pod bawełnianą sukienką poczuła ciarki. Za 
każdym razem, gdy wstrząsał nią kolejny dreszcz, na jej ciele natychmiast 
pojawiała się gęsia skóra. Przez chwilę chciała zawrócić i uciec. W końcu 
jednak, z niemałym wysiłkiem, opanowała się.
Lecz dziwne uczucie nie znikało. Wciąż czaiło się gdzieś w zakamarkach jej 
umysłu. Wydawało się, że jest to raczej niepokój niż strach. Rodzaj 
niewyrażalnego poruszenia. Zrobiło się jej niedobrze i obawiała się, że 
zemdleje, więc usiadła na niskim murku i pochyliła do przodu. Wciąż jednak nie 
opuszczały jej natrętne, niepokojące myśli. Prawie ze strachem spoglądała na dom 
stojący po przeciwnej stronie ulicy.
Była wysoką blondynką. Mogła być atrakcyjna, gdyby nie jej zdecydowana niechęć 
do używania kosmetyków. Miała 35 lat i dobry makijaż mógłby ukryć kilka 
zmarszczek biegnących przez jej twarz. Wizyta u fryzjera pomogłaby tchnąć nieco 
życia w opadające na kołnierz długie kosmyki włosów. Nawet niewielki uśmiech 
dodałby jej uroku. Śmiała się jednak rzadko. Życie stawało się dla niej powoli 
kieratem codziennych, rutynowych obowiązków gotowania, sprzątania i prania dla 
męża i trojga dzieci. Wymagająca posłuszeństwa, bezcelowa rola żony i matki w 
monotonnym życiu rodzinnym odcisnęła na niej swe piętno.
Zmrużyła oczy w jasnym popołudniowym słońcu, zmuszając się, aby spojrzeć jeszcze 
raz na drugą stronę. Na ulicy stała wysoka furgonetka, służąca do przeprowadzek, 
która częściowo przesłaniała dom numer trzynaście. Do tej pory nie wierzyła w 
przesądy. Znów zadrżała.
Był to typowy dom szeregowy, jakich wiele można było spotkać w południowych 
dzielnicach Londynu. Nie różnił się niczym od co najmniej pięćdziesięciu 
podobnych domów, stojących po obu stronach ulicy. Wszystkie takie same jak przy 
następnej przecznicy. Każdy przylegał do swego poprzednika i tworzyły razem 
jeden ciąg. Były w zupełnie przyzwoitym stanie, mimo że zostały wybudowane 
jeszcze przed wojną, aby zaspokoić zapotrzebowanie istniejące wówczas wśród 
ludności, której wciąż przybywało. W 1935 roku taki dom kosztował siedemset 
pięćdziesiąt funtów, w 1989 — sto dwadzieścia pięć tysięcy. Wyglądały jak 
identyczne, poustawiane w rzędzie pudełka. Nie miały żadnych dodatkowych 
pomieszczeń, z wyjątkiem przybudówki z półokrągłymi oknami. Podłoga pokryta była 
kamienną posadzką. Nie było tu nic, co pozwoliłoby wywyższać się właścicielom 
takiej posesji nad swymi sąsiadami. Wszystko było identyczne. Każdy z tych 
domków posiadał na zewnątrz niewielki, prawie jak chusteczka do nosa, skrawek 
ogródka. Przed frontowymi drzwiami znajdował się niewielki klomb. Panowały brud 
i ciasnota. Niechlujne otoczenie i sam dom, budzący klau-strofobiczny lęk, nie 
były zachęcające. „Wszystko zależy od tego, czego oczekuje się od życia — 
pomyślała Leah. — Zawsze można gdzieś mieszkać." Nowy nabytek szybko nabiera 
wartości w oczach właściciela, toteż zaczęła przekonywać się, że nie zrobiła 
złego interesu. Poza tym planowali, że za rok lub dwa postarają się zmienić 
mieszkanie. John obiecał jej to. Na razie musieli jednak oswoić się z tym 
miejscem.
Dom w Chiswick był bardzo podobny, prawie identyczny. Niewątpliwie był 
nowocześniejszy, jasny, przewiewny, ale za to ciaśniejszy. Leah przypomniała 
sobie plac zabaw, na który często spoglądała, porośnięty zaniedbaną i bujną 
trawą, zasypany bezładnie porozrzucanymi śmieciami. Każdy szczegół był tam 
brzydki i nieprzyjemny dla oka, ale nie przerażający i budzący grozę, tak jak 
tu.
Leah cieszyłaby się, gdyby mogła zostać tam i pomieszkać jeszcze przez rok albo 
dwa. Było to jednak niemożliwe. Nie mieli wyboru; bank udzielał kredytu tylko w 
przypadku naty-
8
chmiastowej przeprowadzki. Spłata kredytu była dla nich poważnym obciążeniem, 
mimo że podniosły im się zarobki. John mówił, że należy patrzeć w przyszłość i 
myśleć rozwojowo. Być może nawet sam wierzył w to, co mówił. Być płatnikiem 
dużych kredytów oznaczało zwykle wysoki status materialny. W przypadku Johna i 
Leah Strike były to jednak tylko pozory. Zresztą i tak nikt z ich znajomych nie 
zwróciłby na to szczególnej uwagi i nie pomyślałby o nich jak o bogaczach. Banki 
londyńskie były duże i zinstytucjonalizowane, nie tak jak te prowincjonalne, 
gdzie można było wyrobić sobie pozycję, biorąc udział w kilku lekcjach golfa,-
organi-zowanych przez miejscowy klub. Bank nie pozwolił Johnowi nawet na dzień 
zwłoki przy opuszczaniu poprzedniego mieszkania. Wszystkie obowiązki spadły więc 
na Leah. Całą odpowiedzialność za przeprowadzkę złożyła jednak na robotników. 
„Jeśli coś nie będzie się podobało Johnowi, to już sam przestawi to sobie 
później — pomyślała.— Niech wreszcie sam zajmie się tymi przeklętymi sprawami."
Poczuła się lepiej. Przytrzymując się ściany, wstała i utrzymała się o własnych 
siłach. Dom wyglądał, jak gdyby był zupełnie opuszczony i wymarły. Nic 
nadzwyczajnego. To chyba odrapane ściany i źle położona farba robiły niedobre 
wrażenie.
Leah pomyślała, że jej obawy są zupełnie bezpodstawne i wszystko, o czym do tej 
pory myślała, jest tylko wytworem zmęczonej stresem wyobraźni i umysłu, który, 
wyczerpany nagłym wstrząsem, nie mógł przystosować się do nowego miejsca. 
Powinna teraz wejść do środka i zobaczyć, co dzieje się z dziećmi.
Jej córeczka Sara ustawiała w swej nowej sypialni przedmioty i meble. Na jej 
piegowatej twarzy malował się wyraz zacietrzewienia i determinacji. Jak na swoje 
trzynaście lat była nad wiek dojrzałą dziewczynką. Dwa tygodnie temu kupiła 
sobie swój pierwszy stanik i była z tego powodu bardzo dumna. Leah zauważyła 
niedawno, że jej córka używa tuszu i szminki, której odcień był zbyt ciemny, 
sprawiając, iż dziewczynka wyglądała na przedwcześnie dojrzałą. Mimo wszystko 
matka nie zamierzała robić jej z tego powodu
awantury. Przynajmniej jeszcze nie teraz. John powiedział, że ich córka powinna 
się malować i używać kosmetyków, ponieważ jej rówieśniczki w szkole dawno to 
robią. „Jeśli będziemy usiłowali nakłonić ją, aby robiła inaczej, będzie czuła 
się gorsza od swych koleżanek." Leah obserwowała dorastające szybko w 
dzisiejszych czasach młode dziewczęta, które wyglądały mocno ponad swój 
rzeczywisty wiek. To właśnie dlatego tak wiele z nich wpadało w kłopoty. Leah 
czuła się winna i w żaden sposób nie mogła się od tego uczucia uwolnić. Zaszła w 
ciążę przed ślubem. Teraz zamierzała wyznać to swej córce. Trudno było nawet 
winić o to Johna. Aby począć dziecko, potrzeba dwojga ludzi.
— Wszystko w porządku, Saro? — Głos matki był zmęczony i napięty, jakby miała do 
powiedzenia coś niesłychanie ważnego.
— Tak, mamo.
— Gdzie są chłopcy?
— Chyba w ogrodzie.
O Boże! Ogród wyglądał jak sterta śmieci. Leah stała w drzwiach balkonowych i 
patrzyła przez nie na ogród. Miał przypuszczalnie dwadzieścia na dziesięć 
metrów. Można było pomyśleć, że poprzedni właściciele mieli sporo kłopotu z 
utrzymaniem tego skrawka ziemi w porządku.
Sam bawił się piłką wśród zwalonych stert gruzu i chwastów. Kopał swą nową 
zabawkę, którą kupił za własne oszczędności odłożone z kieszonkowego. Piłka 
odbijała się od rachitycznego płotu, a wtedy dziewięcioletni chłopiec zawracał 
jej bieg kopniakiem, aby znów uderzała o sypiące się ogrodzenie, którego 
poszczególne części jęczały i zgrzytały niemiłosiernie. Mały Ben ruszył za 
piłką, mrucząc pod nosem z zadowolenia, ale Sam natychmiast zaczął okładać go 
pięściami, przyciskając do rozpadającej się, starej ogrodowej altany. Ben 
piszczał przeraźliwie, zły i wystraszony.
— Sam! — Leah krzyknęła z całej siły. Jej głos zabrzmiał ostro, przenikliwie, 
prawie histerycznie.
— Słucham, mamo? — Sam podniósł piłkę z ziemi i trzymał ją blisko 
rozcapierzonych rąk swego młodszego brata.
10
— Sam, daj mu się też pobawić.
— Przecież daję.
— Nieprawda. Robisz wszystko, aby nie mógł złapać piłki. Ben krzyczał z 
wściekłości, podskakując i rzucając się na ziemię, po czym zaczął płakać.
— Najlepiej będzie, jeśli wrócicie do domu, obaj.
„O Boże! Oni znów się kłócą — pomyślała zdesperowana. — Może rzeczywiście lepiej 
zostawić ich w ogrodzie. Jeśli już mają się kłócić, to niech to robią na 
dworze."
— Kończcie zabawę. Zaraz będzie herbata.
— Nie jestem głodny, mamo.
Leah westchnęła. Nie łatwo było oderwać chłopców od zabawy.
— Na sąsiedniej ulicy jest sklep rybny i frytkarnia. Może chcecie zjeść do 
herbaty trochę frytek?
— O, tak!!! — Sam wpadł na pomysł. — Chciałbym ciastko rybne, mamo. Proszę.
— Dobrze, ale dopiero za jakieś dwadzieścia minut. Leah zręcznie rozładowała 
sytuację. Nawet Ben przestał płakać.
— A teraz chodźcie się umyć. Sam, jesteś strasznie umorusany. Bena też nie 
ominie kąpiel. Później porozmawiamy o frytkach.
„I jeśli John , gdy wróci do domu, będzie miał ochotę pójść po porcję również 
dla siebie."
Entuzjazm Bena dla frytek skończył się po zjedzeniu pierwszych sześciu. Rzucił 
wtedy jedną z nich w Sama.
— Ben, przestań! — Leah starała się nie krzyczeć i powstrzymać chęć wymierzenia 
swemu trzyletniemu synowi solidnego klapsa, gdy ten z rozmysłem rzucił na 
podłogę kilka frytek. Chłopczyk był przemęczony. Pomyślała, że prawdopodobnie 
nie będzie mógł zasnąć w nowym miejscu i znajdzie się w nocy między nią a 
Johnem, a na koniec pewnie zmoczy łóżko do granic przyzwoitości.
— Ben, dlaczego nie bawisz się swoimi klockami?
— Nie chce mi się.
11
Było to akurat na rękę Leah, gdyż nie pamiętała ani trochę, w który karton 
zapakowała klocki swego syna.
— Dobrze, możecie zejść na dół, tylko bez żadnych bijatyk. Słyszeliście? Sam?
Chłopcy działali jej na nerwy. Przez ostatni tydzień, to jest od czasu, gdy 
skończyły się zajęcia w szkole, nie robili nic innego, jak tylko kłócili się ze 
sobą i bili. Sam powinien wiedzieć, że nie należy bić słabszych. Stawał się 
powoli osiłkiem wyżywającym się na swym młodszym bracie.
— Dobrze, mamo.
— Jeśli tylko zobaczę, że się bijecie, pójdziecie prosto do łóżka. Obaj! 
Słyszeliście?
Skinęli głowami, ale Leah wiedziała, że nie zmusi malców do posłuszeństwa. 
Wysłanie ich do łóżek nie było wyjściem — zaczęliby okładać się pięściami w 
sypialni na piętrze.
Sara przebywała wciąż w swym pokoju, prawdopodobnie przypinając niebieskimi 
pinezkami do wszystkich ścian plakaty i fotografie znanych zespołów i 
piosenkarzy. Leah stwierdziła, że nic nie jest w stanie polepszyć wyglądu tego 
pokoju i ozdobić go. Graftonowie musieli żyć jak świnie i z pewnością byli 
szczęśliwi, doprowadzając to miejsce do stanu ruiny. Tylko dlatego John mógł 
utargować cały tysiąc u dzielnicowego agenta mieszkaniowego. Leah była 
zadowolona, że nie miała okazji nigdy spotkać się z poprzednimi lokatorami domu 
pod numerem trzynastym.
Chłopcy byli na zewnątrz i bawili się piłką. Przez chwilę wydawało się, że Sam 
był całkiem zadowolony, pozwalając Benowi kopać swoją piłkę. Gdyby nie różnica 
wieku, obaj chłopcy mogliby uchodzić za bliźniaków. Mieli ciemną, oliwkową skórę 
Johna i tak jak on czarne pokręcone włosy i silną, zgrabną budowę. Byli 
przystojni jak ich ojciec. Nie było wątpliwości, że w przyszłości będą zaliczać 
bez trudu dziewczyny, tak jak robił to ich ojciec. Leah stwierdziła to z 
niesmakiem.
Usłyszała zbliżający się i zatrzymujący pod domem samochód. Podeszła do okna. 
Jasnoczerwony suzuki manewrował na ulicy. Jego lśniąca karoseria połyskiwała w 
świetle zacho-
12
dzącego słońca jak nawoskowana skorupa żółwia. Kierowca próbował wcisnąć się w 
niewielką przestrzeń, aby zaparkować. Zatrzymał się dosłownie cal od stojącego 
za nim zielonego golfa i wyłączył silnik. John był w domu.
— O! —John Strike przyjrzał się stojącemu na podłodze rzędowi kartonów i 
skrzynek. — Wszystko w porządku?
— Myślę, że tak. — Leah wyczuła w głosie męża nutkę krytycyzmu. Kartony nie były 
jeszcze rozpakowane. — Nie wiedziałam... Ostatnią naszą przeprowadzką zajmowałeś 
się sam.
— To potrwa najwyżej dzień albo dwa. — Rozejrzał się wokół, szukając wieszaka na 
swoją marynarkę, która zwisała mu luźno na ramieniu. W końcu ułożył ją na jednym 
z kartonów.
— O Boże! Co za ruch! Pierwszy i ostatni raz jadę do pracy dżipem. Nie zrobiłem 
dziś nic poza tym, że pojechałem do Chiswick po resztę rzeczy. Jest coś do 
zjedzenia?
W ogrodzie Sam i Ben rozpoczęli właśnie następną kłótnię.
Na szczęście dzieci spały. Zanim oboje z Johnem położyli się do łóżka, Leah 
jeszcze raz sprawdziła, czy wszystko jest w porządku. Pokój Sary przypominał 
sklep z płytami. Zdjęcia „Police" i Michaela Jacksona zasłaniały postrzępioną, 
brudną i ponadgryzaną przez robaki tapetę. Sam zaczął właśnie rozwieszać plakaty 
słynnych piłkarzy, wyrwane ze środkowych stron magazynów piłkarskich. Jutro 
będzie musiała znaleźć coś do przyklejenia dla Bena, aby nie czuł się gorszy. 
Delikatnie zamknęła drzwi małej sypialni i stąpając na palcach, odeszła po 
cichu.
John był już w łóżku. Siedział, czytając egzemplarz „Today", pogrążony w swym 
ulubionym cyklu artykułów o człowieku, który zrobił milion, zaczynając od zera. 
Trzymał swego dżipa przed domem i polerował go co weekend. Do biura zaś chodził 
w grubej marynarce, niezależnie od tego, czy świeciło słońce, czy też padał 
deszcz. Zimą ubierał się w zielone stare futro. „Jeśli dorobisz się swojego 
pierwszego miliona i będziesz pracował w banku, będziesz wkrótce wyglą-
13
dał tak samo." W tym okropnym fantazjowaniu przypominał małego chłopca.
Próbowała nie zwracać uwagi na jego podniecenie, odsuwając na bok kołdrę i 
układając się obok. Szybko odwróciła twarz w drugą stronę. Miała nadzieję, że tę 
noc spędzi spokojnie.
Poczuła jak jego szczupłe palce zaczynają dotykać jej pośladków, unosząc ku 
górze jej lekką, nylonową piżamę. Dręczyło ją teraz to samo poczucie winy, 
którego doznawała dużo wcześniej. „Przecież Sara właśnie dorasta i wkrótce będę 
musiała ją ostrzec, aby nie zrobiła tego samego błędu, co jej matka." Leah czuła 
się teraz jak hipokrytka.
Leżała wtedy na tylnym siedzeniu starej cortiny Johna. To było trzynaście lat 
temu. Była dziewicą aż do swych dwudziestych pierwszych urodzin. Zresztą nawet i 
później na samą myśl o tym ogarniało ją przerażenie. Zgoda — była staromodna; 
wszyscy wokół niej sypiali ze sobą. Ona była jednak wyjątkiem. Pozwoliła na to 
tylko Johnowi, ponieważ dziewczyny szalały za nim. Gdyby wtedy nie zdecydowała 
się, inne z pewnością skorzystałyby z okazji. Dziwne, ten pierwszy raz sprawił 
jej tak wiele przyjemności, że prawie nie mogła się doczekać następnego.
Nalegała, aby John za każdym razem używał prezerwatywy. Mimo to każdą miesiączkę 
przyjmowała z ulgą i odprężeniem. Pamiętała jeszcze koszmary i lęki, gdy okres 
opóźnił się o kilka dni. Minęły dwa miesiące, nim opanowała ją namiętność, nim 
zaznała pierwszych orgazmów. Wkrótce zaręczyli się i ustalili wstępną datę 
ślubu. Miał się odbyć sześć miesięcy później. I wtedy zaczął się prawdziwy 
koszmar.
Było zupełnie tak jak dzisiejszej nocy, w ciemności przepełnionej desperacją 
Johna, który zdecydowanie wchodził w Leah. O Boże! Musiała być zwykłą idiotką, 
pozwalając kochać się ze sobą Johnowi bez prezerwatywy. Do momentu gdy zgodziła 
się na wszystko, John pieścił swym giętkim językiem dolne partie jej ciała, tam 
gdzie było ono miękkie, ciepłe i wilgotne. W końcu przekonał ją, że okres 
skończył się jej dopiero kilka dni temu i na pewno nic się nie stanie, jeśli nie 
użyją prezerwatywy.
14
Krzyczała i jęczała głośno, gdy obnażone szorstkie ciało Johna wdzierało się w 
nią, dążąc do zaspokojenia. „Nie! John, proszę! O, tak, pragnę cię także!" Nie 
miała żadnego wyboru. Wiła się i rzucała aż do chwili, gdy John zaczynał 
szczytować i zaspokajał się. Dokładnie tak jak dzisiejszej nocy.
Natychmiast ogarnęło ją nieodparte wrażenie, że zaszła właśnie w ciążę. Leżała 
tak w ciemności małżeńskiej sypialni z jego ciepłym nasieniem w swych 
wnętrznościach. Była prawie pewna, że czuje ruchy dziecka w swym łonie. W końcu 
jednak pomyślała, że to nie mogło zdarzyć się tej nocy.
I wtedy usłyszała płacz Bena. Poderwana paniką, w jednym momencie wysunęła się z 
objęć Johna i zaczęła szukać po omacku włącznika światła. Obciągając nylonową 
piżamę, podbiegła do drzwi. Miała wrażenie , że coś ciepłego i mokrego parzy jej 
stopy. I wtedy poczucie winy zamieniło się w przerażenie. Poczuła to samo dziwne 
i niesamowite uczucie skręcające jelita, które przyprawiło ją o mdłości kilka 
godzin temu na ulicy. Z jej gardła wyrwał się krzyk.
Ben stał na podłodze zdała od swego łóżka w swej czerwo-no-białej, wygniecionej 
i przepoconej piżamie. Jego oczy były zamknięte, jakby wciąż jeszcze spał. Twarz 
przybrała nienaturalny zielonkawy odcień. Mógł to być zwiastun nagłej 
niestrawności. Jego czarne kręcone włosy, które zwykle stały prawie pionowo, 
sztywne i proste jak pole wyschniętej kukurydzy, teraz leżały płasko na głowie, 
przesiąknięte potem.
Leah już prawie chciała go złapać, gdy John chwycił ją za ramię i odciągnął 
gwałtownie do tyłu.
— Nie dotykaj go! —jego głos zdradzał przerażenie. Nie kontrolował drżenia 
palców, którymi ściskał Leah.
Stała tak zupełnie bezradna, patrząc na opanowane przez strach dziecko. Ben 
poruszał chaotycznie wargami i bełkotał coś niezrozumiałego, śliniąc się 
obficie. Nagle otworzył oczy, mrugając szybko powiekami, i rozejrzał się 
przestraszony wkoło. Wydawało się, że nie zauważał w ogóle swoich rodziców, bo w 
pewnym momencie krzyknął głośno. Leah nie wahała się dłużej, tylko szybko 
zagarnęła go ręką i przytuliła mocno do siebie.
15
— Musiał mieć zły sen — mruknął John.
— Co się stało, kochanie? — Leah podniosła Bena z ziemi i wzięła na ręce. Czując 
bliskość matki, chłopczyk rozluźnił się i zaczął płakać. — Powiedz mamusi, co 
się wydarzyło?
Twarz małego Bena wyrażała pustkę i zakłopotanie. Bał się, ale nie był w stanie 
określić przyczyn swego przerażenia. Bełkotał coś niezrozumiałego, wskazując w 
kierunku otwartych drzwi swej sypialni. Gdy próbowali zawrócić go do pokoju, 
szamotał się i stawiał opór.
—Niech już lepiej śpi z nami — rzuciła Leah, niosąc syna do swej własnej 
sypialni.
Słyszała, jak John sprawdza pusty dziecinny pokój. Za chwilę wrócił do żony.
—Wszystko w porządku, tam nic nie ma.—W jego głosie
słychać było ulgę.
— A cóż takiego mógłbyś tam zobaczyć?—spytała Leah, kładąc Bena na środku łóżka, 
głaszcząc i układając jego potargane włosy.
Ben wracał do równowagi; przestał płakać i na jego policzkach pojawiły się słabe 
rumieńce.
— Nic, oczywiście nic. — John nie był do końca przekonany. —Myślałem tylko... 
Tak, może coś zwyczajnego przestraszyło Bena. To wszystko przez to nowe 
otoczenie. Miał jakiś zły sen i przebudził się. Może powinniśmy skontaktować się 
jutro z lekarzem, żeby dał mu jakiś środek nasenny. No, ale nie ma się czym 
przejmować. Takie rzeczy zdarzają się dzieciom.
Leah zgasiła światło. Trzymała Bena blisko przy sobie, aż usłyszała jego miarowy 
i spokojny oddech. Pomyślała, że od razu trzeba było wziąć go do ich łóżka. 
Zaoszczędziłoby to zarówno jej, jak i dziecku niepotrzebnych emocji.
Czuła, że leży na mokrej części prześcieradła, ale bojąc się znów obudzić małego 
Bena, nie ośmieliła się poruszyć.
16
Minęło sporo czasu, zanim Leah ogarnął niespokojny, płytki sen. Leżała skurczona 
na skraju łóżka z zaciśniętymi na swej piżamie drobnymi palcami Bena.
W pewnym momencie dotarło do niej, że odczuwa jakiś fizyczny dyskomfort. Nie 
było to odrętwienie czy sztywność spowodowana niewygodną pozycją. Przebudziła 
się, ponieważ odczuła nagłą i nieodpartą potrzebę wyjścia do toalety. Zerknęła w 
kierunku stojącego na nocnej szafce budzika — było już po trzeciej. Czuła, że 
nie da rady wstrzymać się do czasu, gdy trzeba będzie wstać.
Delikatnie uwolniła się z uścisku małego Bena i wysunęła z łóżka. Nie było 
potrzeby włączania światła; szła po omacku. Na chwilę zatrzymała się, aby 
przypomnieć sobie drogę do łazienki. Klepki parkietu skrzypiały pod jej gołymi 
stopami. Gdy wracała, zauważyła, że ze szpary pomiędzy drzwiami do pokoju Sary a 
podłogą wydobywa się smuga światła.
Jej zdziwienie szybko zamieniło się w niespokojne przeczucie. Może z Sara dzieje 
się coś niedobrego? Może krzyki Bena zaalarmowały ją? Leah zerknęła na drzwi od 
pokoju Sama i odetchnęła z ulgą. Było tam ciemno. Skierowała się w kierunku 
pokoju swej córki i przystanęła nasłuchując. Cisza. Słyszała jedynie łomot w 
swych własnych uszach. Złapała za klamkę, nacisnęła ją powoli i pchnęła drzwi, 
uchylając je na kilka centymetrów.
Sara leżała wśród pogniecionej i poskręcanej pościeli. Miała niespokojny sen; 
rzucała się i cicho pojękiwała. Jej oczy były zamknięte, a twarz przerażająco 
blada. Wyglądała na chorą. Leah weszła do pokoju i zbliżyła się do łóżka. 
Położyła na czole córki dłoń i (tak jak nakazywał jej instynkt macierzyński) 
wyczekiwała w napięciu nienaturalnego ciepła, które mogłoby być oznaką gorączki.
Sara otworzyła z przerażeniem oczy i natychmiast wtuliła się z powrotem w 
poduszkę. Dopiero po chwili odetchnęła z ulgą, rozpoznając swą matkę.
17
— Saro, czy wszystko w porządku?
—Tak, mamo. — Sara toczyła zdziwionymi i przestraszonymi oczami po pokoju. — Nic 
mi nie jest.
— Nie wyglądasz na zdrową.
—Nic mi nie jest. — Dziewczynka zdenerwowała się. Zaczęła być arogancka.
— Dlaczego więc miałaś zapalone światło? — nie ustępowała matka.
— Ja... Nie mogłam długo zasnąć. Czytałam.
„Kłamstwo — pomyślała Leah. — Sara nigdy nie umiała dobrze kłamać."
Rozejrzała się wokół. Nigdzie nie było śladu książki ani czasopisma.
— No, dobrze, idź więc spać. Ja wyłączę światło za ciebie.
— Nie! — wrzasnęła dziewczynka, siadając gwałtownie na łóżku. W jej niebieskich 
oczach bez trudu dostrzec można było przerażenie.
— Więc co się stało? — Leah przysiadła na brzegu łóżka, przysłaniając wstydliwie 
i jakby z poczuciem winy zmoczony fragment swej nocnej koszuli. — Jesteś 
przerażona i zupełnie rostrojona, kochanie. No, już. Powiedz, co się stało.
— Naprawdę nic mi nie jest, mamo... — Zawahała się. — A co stało się Benowi?
— Miał zły sen. Przypuszczam, że jest trochę rozkojarzo-ny przez to nowe 
mieszkanie... Tak jak ty zresztą.
— Ja... Ja nie jestem rozkojarzona. „O Boże! Duma i zawziętość nastolatków nigdy 
nie pomagają w takich sytuacjach."
— Więc chyba mogę wyłączyć światło?
— Nie, proszę.
Leah wzięła głęboki oddech i powoli zaczęła wypuszczać powietrze. W ich 
małżeńskim łóżku nie było już więcej miejsca. Leah mogłaby spać razem z Sara; 
gniotłyby się obie okropnie, ale nie sprawiłoby to więcej kłopotu, niż trzymanie 
między sobą a Johnem małego Bena. Sara z pewnością odrzuciłaby jednak taką 
propozycję. Nie było co do tego żadnych wątpliwości.
18
— Dobrze, w takim razie zostawię ci zapalone światło. Zawołaj mnie, jeśli 
będziesz mnie potrzebować.
Leah wyszła z pokoju swej córki, zostawiając za sobą lekko nie domknięte drzwi. 
Gdy znalazła się już na półpiętrze, znów poczuła ów dziwny, niespodziewany 
strach, którego doświadczała już wcześniej. Był to jakby nie wyjaśniony, 
dziecięcy lęk przed czymś, co czai się w ciemności i może w każdej chwili 
wyskoczyć z jakiegoś zakamarka. Gdy jednak wśliznęła się do łóżka i przytuliła 
do śpiącego Bena, strach minął.
Wtedy jednak zrozumiała, czego obawiała się Sara.
John Strike wsiadł do metra na podziemnym dworcu Bal-ham. Wagony wypełnione były 
ludźmi spieszącymi do porannych zajęć. John przewiesił przez ramię marynarkę, 
uświadamiając sobie, że powinien był ją zostawić w domu. Meteorolodzy 
przewidywali, że fala upałów będzie jeszcze trwała aż do weekendu. Ale 
marynarka—to był rodzaj munduru, oznaka człowieka, który próbował stworzyć 
wrażenie luźnego, prowincjonalnego stylu życia w wielkim mieście. Trzeba 
przyznać, że było to zaraźliwe jak epidemia. Mężczyzna stojący w bocznym 
przejściu ubrał nawet płaszcz. Jego spocona twarz błyszczała jak gładko 
wypolerowana powierzchnia. W tej samej ręce, którą trzymał się poręczy, tkwił 
ilustrowany egzemplarz „Financial Times". To była gra, w którą grali już 
wszyscy.
John wysiadł na przystanku Tottenham Court Road i zaczął iść dalej pieszo. Nagle 
ruch zamarł. Z tłumu pojazdów wyłoniła się karetka pogotowia. Z daleka widać 
było jej niebieskie, błyskające, niespokojnie światło ostrzegawcze. „Wraca, czy 
jedzie dopiero do poszkodowanego — snuł przypuszczenia John. — Wypadek drogowy, 
a może atak serca?" W śródmieściu życie i śmierć ocierały się o siebie każdego 
dnia i nikogo to nie dziwiło. Każdy musiał dbać o własne interesy, tak jak 
wszyscy pozostali. To, co działo się z innymi, nie obchodziło nikogo ani trochę.
19
John wciąż nie mógł się nacieszyć awansem, który niedawno otrzymał. Został 
kontrolerem bankowym wyższego szczebla. To była typowa praca biurowa: zespół 
czterdziestu dwóch ludzi zajmował się wszystkimi bieżącymi sprawami, a John był 
odpowiedzialny za ich pomyłki i niedokładnie wykonaną pracę. Zajmował ważne i 
widoczne stanowisko, w rzeczywistości jednak musiał na swym posterunku sprawnie 
i szybko pilnować wszystkich interesów. Jego autoryzowany podpis weryfikował 
wszystko, co podano mu do zatwierdzenia. Jeśli sprawy szły dobrze, nie było 
żadnych kłopotów. W przeciwnym wypadku natychmiast wyleciałby z pracy. Po 
prostu, płatny kozioł ofiarny, zausznik szefa.
Większość zespołu stanowiły młode dziewczęta, przeważnie dwudziestolatki, 
zarabiające pieniądze na drobne wydatki i rzeczy osobiste. Na utrzymanie i 
spłatę rat pracowali ich mężowie. Była to dla nich całkiem wygodna praca, dopóki 
nie znużyła ich rutyna codziennych obowiązków lub nie zaszły w ciążę. Mężczyźni 
grali o wyższą stawkę: mogli awansować, o ile tylko właściwie wykorzystywali swe 
atuty, a ich twarze miały miły wyraz. Do następnej grupy zaliczali się 
nowicjusze, absolwenci uniwersytetu. Z nimi było gorzej, twierdził John. 
Cholernie przemądrzali, gdy chodziło o ich własne dobro, błyskotliwi, jeśli 
sprawy dotyczyły teorii czy abstrakcyjnych systemów. Wystarczyło jednak dać im 
do rozwiązania jakieś zwykłe, rutynowe zadanie praktyczne, aby resztę dnia 
spędzili, biedząc się nad nim i partacząc je do reszty.
Od czasu do czasu John spoglądał na drzwi do gabinetu szefa i z ulgą stwierdzał, 
że są wciąż zamknięte. Kenton był obrzydliwym draniem i.cały zespół bał się go 
okropnie. Maty, łysawy i krępy człowieczek, wciąż zerkał swoim wyniosłym 
spojrzeniem, a wyraz jego twarzy zdawał się mówić jakby za niego: „To ja jestem 
szefem, ja jestem Bogiem, nie zapominajcie o tym." Był sarkastyczny. Jeśli tylko 
ktoś wszedł mu w drogę, usuwał go lub degradował. Bez przerwy starał się 
wytworzyć w biurze atmosferę strachu i niepokoju, nawet jeśli
20
siedział zamknięty w pokoju, ustalając z klientem sprawę przekroczonych 
rachunków.
John często łapał się na tym, że kierował swój wzrok w stronę umieszczonej na 
bankowym kontuarze tabliczki z numerem 3. Kobieta, która tam siedziała, miała 
ciemne krótkie włosy, kształtną figurę i spódniczkę z rozcięciem, które za 
każdym razem, gdy pochylała się, aby wyjąć z szuflady rezerwę pieniędzy, 
odsłaniało sporą część jej nie obciśniętych pończochami ud. Identyfikator 
informował, że nazywa się Ruth Ford i jest mężatką. Przyglądał się jej od 
niechcenia, leniwie wodząc wzrokiem. Jednak już wcześniej zauważył, że 
podniecała go.
Gdy wracał wieczorem do domu metrem, jego myśli znów zwróciły się w jej stronę.
Leah dręczył ból głowy. To był jeden z tych, które zaczynają się zwykle 
natrętnym ćmieniem pomiędzy oczami i stają się coraz bardziej dokuczliwe, aż do 
momentu, gdy nie można już wytrzymać. Leah modliła się tylko, aby nie zamienił 
się on w migrenę. Nie miała jej od ponad roku. Teraz ból głowy spowodowało 
niewątpliwie zmęczenie po bezsennej nocy i kłopoty z dziećmi. „Najważniejsze, że 
pierwszą noc w nowym domu masz już za sobą — pocieszała się. — Jest już po 
wszystkim. Po wszystkim."
Cały ranek spędziła na rozpakowywaniu kartonów i szukaniu miejsc na to wszystko, 
co się w nich znajdowało. Nie było wątpliwości, że zawartość wszystkich pakunków 
trzeba będzie jeszcze poprzekładać. Mimo to Leah umieściła niektóre rzeczy w 
trudno dostępnych miejscach, a puste kartony wyrzuciła do stojącego na zewnątrz 
metalowego pojemnika na śmieci. Pomyślała, że ten pojemnik jest rzeczywiście 
niezbędny. W domu nietrudno jest szybko stworzyć specjalną kolekcję odpadków i 
niepotrzebnych przedmiotów. John zawsze nakłaniał ją do powtórnego przeglądania 
przeznaczonych do wyrzucenia rzeczy. Nie zdarzyło się jeszcze, aby nie znalazł 
czegoś, co, jak twierdził, mogłoby mu się przydać.
21
„Dobrze. Jeśli chce tak bardzo zbierać rupiecie, to proszę— pomyślała. — Nie 
będę wszczynać kłótni na ten temat."
Leah z pewną niechęcią doszła do wniosku, że dom mógłby być całkiem przyjemny. 
Poprzedni właściciele, ale na pewno nie Graftonowie, dokonali zmian na rzecz 
uczynienia go przestronniejszym i wygodniejszym. Dwa pokoje zostały połączone 
przez usunięcie ich wspólnej ściany, a kuchnia tak powiększona, aby można w niej 
było urządzić jadalnię. Były też drzwi balkonowe z widokiem na ogród znajdujący 
się z tyłu domu, schludnie obsadzony trawnikami i krzakami róż. Wszędzie stały 
kratownice podtrzymujące rośliny. Kilka warstw farby mogłoby przywrócić im 
dawny, całkiem miły wygląd. Oczywiście, John musiałby także poświęcić jeden 
weekend na przycięcie trawy. Można by też, w wybranym przedtem miejscu, wyłożyć 
ziemię kawałkami darni, aby Ben i Sam mogli grać tam w piłkę i toczyć swe 
bijatyki.
Sam właśnie znalazł sobie kolegę dwa domy dalej i poszedł się tam bawić. Jeśli 
będzie miał trochę szczęścia, to zostanie tam na herbatę. Ben natomiast spał na 
piętrze, nadrabiając zaległości ostatniej ciężkiej nocy. Sara siedziała w swym 
pokoju, kończąc zaczętą tydzień temu akwarelę, na której uwieczniała swój 
poprzedni dom w Chiswick. „Może to tęsknota i nostalgia za tamtym miejscem" — 
pomyślała Leah. Tak czy inaczej, taka sytuacja nie miała precedensu. Spokój i 
cisza w czasie letnich wakacji — to mogło się już nigdy więcej nie powtórzyć.
Leah walczyła z pokusą, aby pójść na piętro do sypialni i położyć się na 
godzinkę. Pomyślała, że nawet mogłaby sobie na to pozwolić, ale najpierw musi 
pozmywać naczynia po śniadaniu i przygotować jakiś posiłek na wieczór. John z 
pewnością nie doceniłby kolejnej zakończonej sukcesem wyprawy do frytkami. 
„Sałata i pizza z lodówki — zadecydowała Leah. — Coś miłego, odświeżającego i 
łatwego do przygotowania. Ale najpierw naczynia!"
Gdy poodkręcała krany, wylewając na brudne naczynia płyn do mycia, zastanawiała 
się, dlaczego ten, kto projekto-
22
wał lub urządzał kuchnię, nie umieścił zlewu pod oknem. Byłby to przecież układ 
o wiele przyjemniejszy dla przytłoczonej codzienną porcją nudnego zmywania 
gospodyni. Za oknem widoczny był wyraźnie niewielki płot, w który można by się 
ewentualnie wpatrywać. Bardziej interesującym przedmiotem była chyba jednak 
gładka, pomalowana na jeden kolor ściana. W tej sytuacji jedyne, co pozostało 
Leah do zrobienia, to ustawić na parapecie karmnik, aby obserwować pożywiającą 
się w zimowe miesiące niewielką społeczność miejscowych ptaków. Żaden szczegół 
za oknem nie był w stanie przerwać monotonii.
Próbowała nie myśleć o wypadkach ostatniej nocy, ale czuła, że jej się to nie 
uda. I nie chodziło wcale o Bena czy Sarę albo o jej dziecinne wręcz lęki. W jej 
myślach dominował John. Ostatnio budził w niej odrazę. Wydawało jej się, że tacy 
są wszyscy mężczyźni, choć nie wiedziała na ten temat wiele, ponieważ nigdy nie 
była z żadnym innym mężczyzną, a w każdym razie nigdy nie miała żadnych 
poważniejszych przygód. Wszystko, czego chciał John, zaczynało się i kończyło na 
seksie. Nie miała wątpliwości, że gdyby nie pozwalała mu na to, znalazłby sobie 
inną kobietę i z nią zażywał rozkoszy, jak to się już zdarzyło.
Nie opuszczała go tylko ze względu na dzieci, stawiając się w roli swego rodzaju 
męczennicy—małżeński seks w obronie rodzinnej harmonii. Gdzieś jednak 
przebiegały granice takiego poświęcenia. Tak. One na pewno gdzieś musiały być.
Leah nie zapomni nigdy, jak John kupił aparat fotograficzny Polaroid. Mówił, że 
będzie można zrobić dzieciom parę fajnych zdjęć i rzeczywiście robił to, ale 
tylko na początku.
Sara miała wtedy osiem lat, a więc musiało to być jakieś pięć lat temu. Byli 
całą rodziną na wakacjach w Północnej Walii i mieszkali w wynajętym domku. 
Przyjemne otoczenie i atmosfera całkowicie odprężającego wypoczynku sprawiły, że 
Leah nabrała ochoty na seks. Dzieci spały już łóżkach, John i Leah położyli się 
dla odpoczynku. Dziwne, ale Leah przejęła inicjatywę i zaczęła całować Johna 
tam, gdzie najbardziej mu to odpowiadało. Sama była zaskoczona swoim
23
zachowaniem. Ale chwila niezwykłego uniesienia trwała do momentu, w którym jej 
mąż schylił się pod łóżko i wyciągnął spod niego przygotowany już do zdjęć 
aparat.
Leah osłupiała. John nakłaniał ją, aby rozchyliła szeroko nogi i pozwoliła mu 
zrobić zdjęcie pomiędzy jej udami. I to nie wszystko! John chciał, aby 
rozchyliła dla niego to najbardziej wstydliwe miejsce! Potem wymyślił coś 
jeszcze lepszego: „Najpierw ja zrobię zdjęcie tobie, a potem ty pstrykniesz mi. 
Pobawimy się jak bezwstydne dzieciaki ze szkoły, kiedy obnażają się gdzieś za 
węglarką na przerwie śniadaniowej". Leah jednak stanowczo odmówiła, naciągając 
na siebie prześcieradło, aby osłonić swe nagie ciało. Ten epizod popsuł resztę 
wakacji.
Tak więc teraz, gdy John miał ochotę na łóżko, Leah po prostu się zmuszała. Tak 
było prawie każdej nocy. Gdy jednak John nie nalegał, martwiła się, że używa 
sobie gdzieś na boku. Czuła to i dlatego myślała, że gdy dzieci dorosną, 
prawdopodobnie opuści męża. Teraz jednak była to tylko myśl, która dodawała jej 
otuchy.
Zaczęła zmywać naczynia i ustawiać je na kratce suszarki.
Nagle usztywniła ciało i poczuła, że jej oddech staje się coraz szybszy, a puls 
rośnie. Gorący dotąd strumień wody stał się teraz zimny jak lód, sprawiając, że 
jej ręce pokryły się gęsią skórką. Obraz rzeczywistości stawał się coraz 
bardziej niewyraźny i do tego stopnia zamazany, że podrapaną i pokrytą płatami 
starej, odpadającej farby ścianę tuż nad zlewem widziała jak przez mgłę.
Uchwyciła się blatu. Gdyby nie to, z pewnością by upadła. Jej wyschnięte usta 
gotowe były do krzyku, struny głosowe odmówiły jednak posłuszeństwa. Nie dający 
się wyrazić strach ogarniał ją coraz mocniej, przeszywając okropnym zimnem całe 
ciało.
Ktoś musiał ją obserwować...
Znała to uczucie dobrze, ale nigdy nie było ono tak silne, przerażające i 
zniewalające jak teraz. Przypominało jej to wrażenie, jakie miewała podczas 
opalania się na tarasie, kiedy była jeszcze nastolatką. Miała na sobie tylko 
bikini i wie-
24
działa dobrze, że Mr Morre obserwuje każdy jej ruch, zerkając z lubieżnym 
zaciekawieniem przez swój żywopłot. Teraz było to jednak tysiąc razy gorsze.
Ktoś był na zewnątrz, prawdopodobnie w ogrodzie, i obserwował ją. Poruszyła 
głową tylko o cal. Wysiliła się, aby spojrzeć, lecz sprawiło to, że poczuła ból. 
Jej wizja była zupełnie rozmazana, gdyż pot zalewał jej oczy, które szczypały ją 
okropnie. Sterty gruzu i zarośla chwastów nie mogły stanowić dobrej kryjówki. 
Chyba że ktoś czaił się w starej szopie. „To niemożliwe — analizowała sytuację 
Leah. — Jest przecież zamknięta, a zamek zastaliśmy zupełnie zardzewiały. John 
mówił, że będzie musiał go otworzyć siłą i wstawić nowy. Więc gdzie?... Nie 
ruszaj się, nie daj im zorientować się, że wiesz, że jesteś obserwowana" — 
powtarzała sobie. Drżała na całym ciele. Miała wrażenie, że nogi uginają się pod 
nią i za chwilę upadnie na podłogę. Talerz drgnął w suszarce, przesuwając się 
lekko w dół, uderzając cichutko o pozostałe i przechylając je pod niebezpiecznym 
kątem. Za chwilę mógł przewrócić pozostałe naczynia jak kostki domina.
Leah poczuła pragnienie ucieczki. Chciała najzwyczajniej rzucić się do tyłu 
przez korytarz, prosto na ulicę, trzasnąć drzwiami i zostawić dzieci na łasce...
„Nie, nie mogłabym zostawić ich tak na zawsze. Ale nie chcę też na to patrzeć. 
Jeśli ktokolwiek mnie obserwuje, to na pewno nie ma go w ogrodzie. Musi być... 
musi być tutaj. Inna możliwość nie istnieje"
Usłyszała czyjś ruch. Rodzaj szurania przypominający powłóczenie bosymi nogami 
po kuchennej posadzce. Nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Trzymając 
się kuchennego kontuaru, jakby zależeć od tego miało jej życie, oddychała 
głęboko, próbując się uspokoić. Wiedziała, że tajemniczy obserwator jest 
dokładnie tuż za nią. Nie więcej niż metr. W każdej chwili mógł wyciągnąć rękę i 
dotknąć jej. Słyszała oddech intruza, jakby z trudem przeciskający się przez 
wypełnione śluzem nozdrza. Zrobił następny krok, szurając nogami. Teraz musiał 
być dokładnie za nią.
25
Rozluźniła się nieco, próbując wydać okrzyk ze zduszonych przerażeniem płuc.
I wtedy spadły talerze. Leciały z brzękiem, rozbijając się gwałtownie o podłogę. 
Wypadały z suszarki jak lawina, podskakując i zmieniając się w białą masę 
okruchów leżących teraz u stóp Leah. Przerwały ten dziwny czar, który opanował 
kobietę, nie pozwalając jej ruszyć się z miejsca.
W końcu Leah nie wytrzymała i krzyknęła najgłośniej, jak tylko potrafiła. 
Obróciła się gwałtownie i z furią nastąpiła na leżącą tuż przy jej sandałach 
rozbitą skorupę talerza. Pośliznęła się, z pewnością by upadła, gdyby 
instynktownie nie złapała się stołu.
I wtedy Ben zaczął płakać. Stał tuż za nią ubrany tylko w spodnie od swej 
piżamy, którą zmoczył podczas swej dziennej drzemki. Krzyczał przeraźliwie. Jego 
oczy drgały dziko ze strachu. Chłopczyk musiał być w szoku.
Leah chwyciła go mocno w objęcia. Oboje nie mogli powstrzymać łkania, które 
towarzyszyło opadającemu przerażeniu, przechodzącemu powoli w ulgę i odprężenie. 
Drżeli oboje, trzymając się kurczowo. W końcu Leah, cały czas uspokajając syna, 
zaniosła go z powrotem na górę, do sypialni, i położyła się razem z nim w jednym 
łóżku. ,
Wciąż jednak drżała, wiedząc, że tam, w kuchni, musiał być jeszcze ktoś oprócz 
stojącego za nią Bena. Ktoś obcy, nieznany musiał ją obserwować. Tak samo 
zresztą jak wczorajszego popołudnia, gdy stała po przeciwnej stronie ulicy, 
oglądając dom. Tak samo jak ostatniej nocy na ciemnym półpiętrze i w pokoju 
Sary.
Ktoś albo coś złowieszczego i niesamowitego.
John Strike siedział za kierownicą morrisa minor. Był spięty. Zwolnił do 
dwudziestu pięciu mil na godzinę i zredukował bieg na dwójkę. Stan nerwowego 
rozdrażnienia graniczył już prawie z przerażeniem, co sprawiało, że pocił się 
obficie. Z uwagą obserwował wąską, jednopasmową drogę. Jechał tak blisko 
pobocza, że listowie wysoko pnącego się żywopłotu ocierało o bok samochodu. 
Gałązki głogu chłostały przednią szybę pojazdu, jakby próbując ponaglać go, 
rozzłoszczone niewielką prędkością.
Zawsze czuł się niepewnie na bocznych drogach. Dokuczał mu wtedy jakiś 
specyficzny rodzaj strachu. Powodowała to niewątpliwie słaba widoczność, wąskie, 
niebezpieczne zakręty i nieuwaga innych kierowców. Właśnie znalazł się tuż za 
traktorem ciągnącym przyczepę. Maszyna właśnie wyco-rywała się na odcinku 
kilkuset metrów, aby wjechać do bramy. Traktory były jedynie utrudnieniem — nie 
stanowiły dla niego bezpośredniego zagrożenia. Jeśli jednak doszłoby do 
spotkania z pędzącym z przeciwka samochodem, John nie miałby najmniejszych 
szans. Na jezdni leżał rozrzucony żwir. Pozostałość po piasku, którym zimą 
posypywano drogi. Rada miejska nakazała umieścić wzdłuż jezdni całe hałdy 
piachu, które zalegały teraz bezładnie. Gdyby John musiał gwałtownie hamować, 
pojechałby po takiej nawierzchni jak na łyżwach. Przy odrobinie szczęścia-mogło 
się to skończyć tylko utrąceniem wstecznego lusterka. Drobiazg, ale zawsze 
strata czasu. Każdy kierowca załatwiał takie naprawy we własnym zakresie, nie 
angażując ubezpieczalni w obawie przed stratą premii za bezwypadkową jazdę.
To była chyba jedyna dobra strona życia na prowincji, która nie podlegała 
dyskusji. Życie na odludziu wydaje się idyllą, dopóki nie doświadczy się samemu 
jej ujemnych stron. Kępy pokrzyw i krowia pietruszka rosły gęsto na wysokich 
skarpach wzdłuż całej autostrady.
27
Jechał gdzieś, sam nawet nie pamiętał gdzie. Chciał tylko wydostać się wreszcie 
z sieci bocznych, wiejskich dróg, jechać razem ze świetnymi, wspaniałymi autami, 
wyposażonymi w lśniące zderzaki. Tam w porę można było dostrzec 
niebezpieczeństwa, które czaiły się wszędzie. Do tego jednak każdy musiał się 
przyzwyczaić i żyć z tym. Zwykły, codzienny hazard. „O Boże! Jak długo jeszcze 
to potrwa?" — pomyślał.
Gładka nawierzchnia skończyła się. Na jezdni pojawiły się głębokie wyrwy, 
wypełnione wodą z obfitej ulewy, która przeszła dzisiejszego poranka. Stary 
morris pruł swym mocnym przodem szlak przez masy wody. Zawieszenie jęczało, 
protestując przeciw takiemu traktowaniu. Zwolnił do piętnastu mil na godzinę, 
kiedy samochód pokonywał „okrakiem" mały parów w asfalcie. Koła po jednej 
stronie samochodu opadły i ześlizgnęły się do obniżenia, podrywając do góry 
fontanny zmieszanej z błotem deszczówki.
Johnowi wyschło w ustach. Mokra od potu koszula lepiła mu się do ciała. Czuł 
słabość, jakby zwiastun nadchodzącej choroby. „O Boże! Przecież ten kawałek tak 
zwanej «drogi» musi się niedługo skończyć. Inaczej doprowadzi mnie do grobu — 
narzekał w myślach John. — Będę musiał chyba zawrócić i poszukać innej trasy. 
Ale dokąji jechać? Skup się lepiej na kierownicy" — poradził sam sobie.
I wtedy zobaczył zbliżający się w jego kierunku samochód. W tym ułamku sekundy, 
który wydawał mu się całą wiecznością, jego przemęczony mózg z niesłychaną 
wrażliwością, graniczącą prawie z bólem, odbierał każdy szczegół tej sytuacji. 
Jakby ktoś przykładał mu w odpowiednich miejscach pod czaszką ostry, rozgrzany 
do czerwoności metal. Jasnoniebieski ford eskort. Miał tylko połowę tablicy 
rejestracyjnej. Jej pozostałość zwisała luźno na swym zawieszeniu. Na przedniej 
szybie widniała jaskrawozielona naklejka z imieniem kierowcy — Mick. Z tyłu na 
szybie kołysała się szaleńczo, jak powieszony i drgający w ostatnich konwulsjach 
morderca, niewielka lalka. Za szybą zobaczył twarz młodego chłopca o ciemnych 
włosach. Jego młodzieńcze rysy wykrzywiły się, wyrażając przerażenie i niewiarę 
w to, co
28
miało się wydarzyć. Strach znalazł ujście w bezgłośnych pretensjach i 
przekleństwach, które wyrzucał z siebie młody kierowca.
John starał się zahamować, zmniejszyć prędkość. Żwir strzelał spod kół, 
uderzając z siłą w karoserię jak grad kuł nieprzyjacielskiego karabinu. Samochód 
orał pobocze, które stanowiła tu stroma skarpa. Pasy bezpieczeństwa natychmiast 
napięły się na piersi Johna. Był w pułapce, przytrzymywany i unieruchomiony 
pasami. Czekał na uderzenie.
Metal wygiął się natychmiast po zderzeniu, a szyba, pękając na drobne 
kawałeczki, wystrzeliła z oprawy jak fontanna. John otępiał zupełnie. Mógł 
obserwować dalszy rozwój wypadków. Wpatrywał się w to, co działo się na jezdni, 
licząc, że wkrótce jego skołatany umysł zacznie normalnie pracować.
Kierowca forda nie zapiął pasów bezpieczeństwa. Mimo to impet uderzenia nie 
wyrzucił go do przodu. Maska jego samochodu była całkowicie zmiażdżona. 
Zardzewiała karoseria została zgnieciona przez przednią część morrisa, szyba zaś 
wyskoczyła z ram, pękając na ostre, sporej wielkości kawały, które siłą 
zderzenia zostały wbite w pogięte fragmenty samochodu Johna, w pustym miejscu po 
stłuczonej właśnie szybie. Głowa chłopca wystawała z tej poszarpanej i 
nieregularnej dziury, zwisając bezwładnie wewnątrz morrisa.
John wpatrywał się w okropne, zalane krwią rysy młodzieńca, który znajdował się 
niecały metr od niego. Chłopak leżał bezwładnie. Przytrzymywał go ostry fragment 
pękniętej szyby, tkwiący mocno w jego szyi. Szkło przecięło jego gardło i krew 
tryskała obficie z otwartych tętnic. Drgały jeszcze mięśnie i struny głosowe, 
gdy próbował krzyczeć. Pchane z płuc ku górze ostatnimi, przedśmiertnymi 
wysiłkami powietrze rzęziło i furkotało w rozerwanej tchawicy, rozpylając 
wydobywającą się obficie krew. Zamiast krzyku wydawał z siebie tylko głuche 
jęknięcia, drżąc i prężąc się za każdym razem. Umierał.
Krew zalewała wszystko. Straszliwy strumień chlusnął na Johna. Jego koszula była 
całkowicie przesiąknięta ciepłą jeszcze krwią. Teraz krzyczał z całych sił, 
chcąc uwolnić się z
29
pasów. Próbował drżącymi, śliskimi palcami ściągnąć z siebie przytrzymujący go 
pas. Ostra i poszarpana krawędź szyby nadal tkwiła w szyi chłopca. Wrzynała się 
coraz głębiej, gdy ten obciążał ją siłą bezwładu własnego ciała. John słyszał, 
jak chrzęści kość, widział, jak szkło przecina z łatwością mięśnie i ścięgna.
Wreszcie wyswobodził się, lecz natychmiast uległ panice, siłując się z 
zablokowanymi drzwiami. Jak się domyślał, musiały utkwić w miękkiej ziemi, gdy 
samochód zarył w poboczu tuż przed zderzeniem. Znalazł jednak w rozwalonej 
kompletnie karoserii otwór, przez który mógłby się prześliznąć. Ruszył więc, 
drąc ubranie o wystające fragmenty ostrego i poszarpanego metalu. Nie dbał 
jednak teraz o takie drobiazgi. Zaczepił o korbkę do podnoszenia szyby i rozdarł 
spodnie je. Krew wciąż zalewała wszystko.
Upadł niedaleko i zaczął czołgać się jak najdalej od samochodu. Po raz pierwszy 
od dłuższego czasu jego umysł zaczynał pracować normalnie. Uświadomił sobie 
szybko, że silniki obu samochodów wciąż pracują na wolnych obrotach. „Benzyna 
może się zaraz zapalić i eksplodować — pomyślał. — Uciekaj! Nie możesz mu 
pomóc."
Klęcząc na jezdni, widział zwrócone na siebie, jakby w proszącym wyrazie, oczy 
chłopca. „Nie zostawiaj mnie tu, ty draniu!"
John gwałtownie odwrócił wzrok i omal nie zwymiotował. Wiedział, że chłopak już 
nie żyje i pomoc nie ma żadnego sensu. Mimo wszystko chciał coś zrobić, 
przynajmniej przysłać ambulans po ciało.
Nagle zatrzymał się, dokładnie sprawdzając swoje ciało. „Boże! Chyba muszę być 
ranny" — pomyślał.
Był cały we krwi. Jego koszula i porozdzierane spodnie były nią dokładnie 
przesiąknięte. Wysychała szybko w promieniach słońca. Szukał na sobie ran, ale 
nie mógł znaleźć. Próbował tłumaczyć sobie, że krew pochodzi od tego biedaka w 
eskorcie i prawie w to uwierzył. Ruszył przed siebie utykając.
Był oszołomiony, a dzienne światło oślepiało go. Nie wiedział, dokąd idzie. 
Trzymał się szosy, mijając jeden zakręt za
30
drugim. Wysokie żywopłoty sprawiały, że nie można było dostrzec żadnych 
charakterystycznych elementów krajobrazu. „Na pewno wkoło muszą być same farmy" 
— pomyślał. Ale wzdłuż drogi nie napotkał żadnej furtki, bramy czy odsłoniętego 
pola. Szedł tak, aż zaczęło mu brakować tchu. Przystanął więc, aby odpocząć. 
„Nie musisz się spieszyć — powtarzał sobie. — Temu facetowi z escorta i tak nic 
nie pomoże. Na pewno jest już martwy."
Przez moment poczuł, że ogarnia go strach, i zaczął nasłuchiwać, czy zza 
najbliższego zakrętu nie wypadnie na niego pędzący samochód. Z tego miejsca nie 
było dokąd uciekać.
Zegarek stanął, toteż John nie mógł określić czasu. Słońce było jeszcze dość 
wysoko na niebie. Musiały, jak przypuszczał, upłynąć ze cztery godziny od 
momentu, gdy jego podróż przerwał wypadek. Walcząc wciąż z chęcią położenia się 
gdzieś i zaśnięcia, kulejąc przemieszczał się powoli wzdłuż szosy. W pewnym 
momencie upadł wyczerpany. Sprawiło mu wiele kłopotu powtórne przybranie 
pionowej pozycji. Kompletnie stracił poczucie kierunku. Wiedział jednak, że 
jeśli będzie się trzymał określonej strony, na pewno dokądś dotrze.
W jakiś czas potem (wydawało mu się, że godziny upływają jak dni albo nawet 
tygodnie) pokonał następny zakręt i jego oczom ukazał się przerażający widok. 
Chciał uciec z tego miejsca, by uniknąć kolejnej serii koszmarów. Zasłonił oczy 
ręką, próbując nie patrzeć. Każdemu spojrzeniu towarzyszyło coraz większe 
przerażenie.
Bez trudu rozpoznał w stercie zmiażdżonego i pogiętego metalu szczątki swego 
morrisa i forda escorta. Złom. Silniki już nie pracowały—prawdopodobnie 
wyczerpały cały zapas paliwa. Wszystko wyglądało tak jak w chwili, gdy opuścił 
miejsce wypadku. No, może nie całkiem.
Strzaskana szyba przecięła do końca szyję chłopca, tak że głowa musiała wpaść do 
wnętrza morrisa. Tocząc się jak piłka, znalazła sobie drogę przez nie domknięte 
drzwi i wypadła na jezdnię. Leżała na asfalcie pionowo. Wyglądało to tak, jakby 
pracownik drogowy stał w wykopanej przez siebie
31
dziurze i rozglądał się wokoło. Dzikie oczy zdawały wpatrywać się w Johna, 
przeklinając go: „Zostawiłeś mnie draniu, pozwoliłeś mi umrzeć."
Krew zdążyła już wyschnąć i na oko trudno było odróżnić ją od rdzy. Wokół unosił 
się zapach, którego John nie był w stanie rozpoznać. Wiedział jednak ponad 
wszelką wątpliwość, że jest to zapach śmierci. Stał tam w zupełnej ciszy — 
główny bohater smutnego finału. „Tamten jest nieżywy, a ty nie ruszysz się stąd 
nawet na krok" — pomyślał.
Nie było ucieczki. Dokądkolwiek by poszedł, blisko czy daleko, ta droga 
doprowadziłaby go zawsze do miejsca okropnego wypadku. John odwrócił się, 
odszedł parę kroków i usiadł na stromym skraju drogi.
Dużo później usłyszał niski dźwięk zbliżającego się samochodu. Przez długą 
chwilę nie mógł pojąć, co się dzieje. Początkowo myślał, że buczy mu w uszach 
albo że słyszy pszczołę polującą gdzieś w kępie krowiej pietruszki. Po chwili 
nasłuchiwania przekonał się jednak, że jest to na pewno samochód. Odgłos zbliżał 
się — auto jechało na pełnych obrotach i nie zwalniało na zakrętach, przez cały 
czas nabierając prędkości.
Nadzieja Johna obróciła się w strach nakazujący mu wdrapać się na wysoką skarpę, 
tworzącą pobocze. Trawa porastająca pochyłość była mokra i jego stopy ślizgały 
się na niej. Po kilku nieudanych próbach osunął się do tyłu, skręcając przy 
okazji nogę w kostce. Leżąc na zniszczonym przez mrozy asfalcie, wlókł się 
naprzód jak wyrzucony przez morze ranny krab, próbujący dogonić cofający się 
odpływ. John klął, gdyż zniszczone samochody blokowały mu drogę, a do tego za 
nimi nie było już żadnego odwrotu. Rozwścieczony uderzał w metal skrwawionymi 
pięściami, które odbijały się bezsilnie. Łkał przerażony i ogarnięty 
zwątpieniem. Zmusił się, aby jeszcze raz spojrzeć na odciętą od korpusu głowę. 
Obróciła się w jego stronę i wpatrując się swymi śmiertelnie dzikimi oczami, 
zdawała kpić i naigrawać z niego: „Nie ma ucieczki. Tak jak poprzednio."
32
Zbliżający się samochód umilkł gdzieś przed najbliższym zakrętem. John otrząsnął 
się i krzyknął.
Krzyczał tak do chwili, gdy potrząsany przez Leah ocknął się.
— Obudź się! — W jej głosie słychać było niepokój. — Wszystko w porządku, John?
— Co...?—Dopiero po chwili zorientował się, że znajduje się w ciemnym pokoju i 
że słyszy głos własnej żony.
— Miałeś zły sen — mówiła szeptem, obawiając się, że dzieci mogą się zbudzić.
John wiedział jednak, że było to zbyt realne jak na sen. Przesunął rękami po 
nagim ciele. Dłonie ślizgały się po skórze pokrytej potem. Albo krwią. Poczuł, 
że jego usta są zupełnie suche, a podniebienie ma kwaśny posmak. W jego 
nozdrzach zalegał dziwny zapach. „Smród śmierci" — pomyślał. Mógł nawet wyczuć 
zapach zdartych na asafalcie opon. Chciał połączyć ze sobą wszystkie te 
wrażenia, lecz nie przychodziło mu to łatwo. Nie mógł odnaleźć drogi do swej 
własnej rzeczywistości. Każda myśl zawracała go na miejsce wypadku.
Leah gwałtownie pociągnęła za włącznik nocnej lampy. Oślepiające światło 
sprawiło, że John natychmiast zamknął oczy.
— Nie, ja nie chcę na to patrzeć!
„Jesteś nieznośny jak dziecko."—Już prawie chciała wymówić te słowa, w porę 
jednak powstrzymała się. „Ma na pewno zły sen, który jeszcze się nie skończył" — 
pomyślała.
— Co się stało? — zapytała.
— Ja... — John urwał na moment. Nie chciał już o tym myśleć. Nie przeżyłby 
jeszcze raz tego koszmaru. — Nic, nic istotnego—dokończył, zdając sobie przy tym 
sprawę, że jest obolały.
— Czy mam zrobić filiżankę herbaty?
— Nie...—John potrząsnął głową. — Wyłącz tylko światło.
Lampa zgasła i oboje zaczęli rozmawiać w ciemności. Czuł, jak Leah drży 
przytulona do niego całym ciałem. „Cholera, czuję się teraz jeszcze gorzej, niż 
we śnie — pomyślał.
33
—To był tylko sen, to musiał być(sen. W przeciwnym wypadku nie byłbym w swoim 
własnym łóżku." Czuł swoje ciało. Czuł je z całą pewnością. Bolało go. Może 
właśnie w tamtych miejscach byty siniaki? Gorzej było z jego głową. Skronie 
ciążyły mu okropnie. Przypomniał sobie, że na dole jest trochę aspiryny.
Czekał, aż oddech Leah stanie się miarowy. Nie chciał już więcej pytań. Gdy 
podniósł się z łóżka, uświadomił sobie, że drżą mu nogi.
„To był tylko zły sen" — powtarzał i tłumaczył sobie, tak jak kiedyś, gdy będąc 
jeszcze dzieckiem, bardzo przestraszył się czegoś. Teraz jednak było o wiele 
gorzej. Zastanawiał się, dlaczego śnił mu się właśnie taki sen. Przecież nigdy 
nie miał morrisa minor. Tylko raz w życiu jeździł wąskimi drogami, będąc na 
wakacjach w Devon i Kornwalii. Spędził wtedy pół godziny, tkwiąc w korku 
spowodowanym przez blokujący drogę autobus. „Nigdy jednak coś takiego nie mogło 
mi się przydarzyć na wiejskiej drodze. Nigdy nie miałem czołowego zderzenia z 
żadnym samochodem. O Boże! To paranoja — pomyślał. — A może to właśnie jest 
logiczne? Główna droga, samochody jadą z dużą prędkością, ciężarówki z 
przeciwka, doganiam tych przed sobą, źle oceniam odległość. Albo jezdnia jest 
mokra i ta sama ciężarówka z ogromną naczepą... Dosyć! Pięć tysięcy osób ginie 
rocznie na drogach. Decyduje ślepy los. Nie musisz dalej próbować"—myślał John. 
Czytał gdzieś artykuł, w którym znajdowała się statystyka, dowodząca, że 
większość wypadków drogowych ma miejsce podczas krótkich wyjazdów za miasto.
Wyszedł na półpiętro. Zamknął za sobą drzwi od sypialni i oparł się plecami o 
ścianę. Czuł się słabo. „Może powinienem zrezygnować, rzucić kierownicę i 
sprzedać dżipa?—zastanowił się. — Przecież tak naprawdę nie potrzebujemy 
samochodu. Wystarczy, że będzie po prostu stał na ulicy jako symbol wysokiego 
standardu życia. Możemy przecież jeździć na wakacje autobusem."
John znów zaczął rozmyślać o ciągłym losowaniu, które toczy się na jezdni i 
podczas którego wyciąga się jako los
34
własną śmierć. Przypomniał sobie relacje telewizyjne z ostatniego tygodnia, 
które wróciły do niego z niezwykłą, przerażającą wyrazistością tu, w 
ciemnościach półpiętra jego własnego domu. „Autobus z pięćdziesięcioma czterema 
osobami... Cysterna pędząca przez pas zieleni, rozdzielający jezdnię... Czołowe 
zderzenie... Siedemnastu zabitych, dwudziestu czterech rannych..." John prawie 
krzyknął.
Uczucie słabości powoli ustępowało. Ruszył niemrawo w kierunku schodów, aby za 
chwilę zatrzymać się powtórnie.
Zauważył, że w pokoju Sary pali się światło. Czytała do późna albo źle się 
czuła.
Dziewczynka otworzyła oczy w momencie, gdy zaglądał do jej pokoju. Jego wzrok 
przykuło dziwne, na wpół przerażone spojrzenie córki. Po chwili powiedziała 
niskim głosem:
— Nie wyglądasz najlepiej, tatusiu.
— Boli mnie głowa. — Oparł się o drzwi. — Co robisz o tej porze przy zapalonym 
świetle?
— Mama powiedziała, że mogę spać przy zapalonej lampce. Możesz sam ją o to 
zapytać, jeśli mi nie wierzysz.
„Uparta — pomyślał John. — Buntuje się i nie ma najmniejszego zamiaru wyłączyć 
światła."
—Już dobrze—powiedział. „Nie będę jej pytał, czy miała jakieś koszmary. Nie chcę 
nic wiedzieć na ten temat."
Wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.
Aspiryna dawała kwaśny posmak, który czuł na podniebieniu. Siedział w kuchni 
wypełnionej bladym światłem świetlówki. Ćmiący, dokuczliwy ból głowy nie 
pozwalał mu się uspokoić. Po chwili wrócił na górę. Leah na szczęście spała.
Wciąż nie mógł się otrząsnąć z koszmarnego snu. Nic nie znaczące szczegóły, 
facet, którego nie widział nigdy przedtem, co zresztą wcale go nie obchodziło. 
Wiedział tylko, że każdego dnia giną na drogach ludzie. „Dopóki nie przytrafi 
się to komuś, kogo osobiście znasz, nie będzie to dla ciebie żadną przestrogą. 
Po prostu zwykła statystyka. W każdej chwili ofiarą możesz być jednak ty..."
35
John leżał w swej sypialni, wciąż drżąc na całym ciele. Znów siedział za 
kierownicą. Tym razem był to dżip. Czuł jakąś niechęć do prowadzenia samochodu. 
Wolał trzymać się z dala od wąskich uliczek i autostrad. W takim razie Londyn. 
Potrójny rząd pojazdów stoi na światłach. Teraz pali się czerwone. Żółte — sznur 
samochodów powoli rusza, aby na zielonym pomknąć przez skrzyżowanie. Ktoś 
przejechał na czerwonym świetle — wóz policyjny albo ambulans, może auto 
wojskowe z kierowcą, który wyrwał się na miasto. Żadnych szans.
John podskoczył tak, jak czynią to zwykle ludzie, którzy spadają we śnie ze 
schodów. Różnica polegała tylko na tym, że nie śnił, ale był w pełni świadomy. 
Oblizał wargi i poczuł, jak jego oddech staje się coraz płytszy. Za każdym razem 
oddychanie sprawiało mu wysiłek. O spaniu nie było mowy.
Próbował myśleć o innych rzeczach. Ruth Ford — kasjerka w banku. Teraz jednak 
nie był nawet w stanie się podniecić.
Może było to ostrzeżenie, małe spojrzenie w przyszłość? „Właśnie w taki sposób 
zginiesz, Johnie Strike" — zdawał się mu szeptać jakiś przerażający wewnętrzny 
głos. Śmierć była więc pewna. Pogodził się nawet z jej nieuchronnością, mając 
jednak nadzieję, że nastąpi ona nie jutro ani w następnym tygodniu czy nawet 
roku, ale dopiero w odległej przyszłości, na starość, gdy już dawno nie będzie 
pamiętał o dzisiejszej nocy albo nie będzie dbał o takie rzeczy, ponieważ życie 
nie będzie już w stanie zaoferować mu nic przyjemnego.
Być może był chory umysłowo lub stres doprowadził go do nerwowego załamania. Nie 
wierzył w to jednak, gdyż nigdy nie poddawał się tak łatwo psychicznym 
obciążeniom.
Znów opuścił dom. Bez żadnego konkretnego powodu znalazł się na ulicy 
przedmieścia. Auta zaparkowane były po jednej stronie. Jechał powoli — 
piętnaście mil na godzinę— w obawie, że jeden z zaparkowanych samochodów może 
nagle wepchnąć się przed niego. Wpatrywał się, czy za kierownicą któregoś z aut 
nie zauważy postaci kierowcy. Za późno!
Ktoś biegł. John nie zauważył wcześniej odbijającej się po asfalcie piłki. Z 
całej siły nadepnął hamulec, stając prawie na
36
nim. Usłyszał pisk opon i poczuł słabe uderzenie o karoserię. Wtedy przednie 
koło przejechało po czymś. Natychmiast wyskoczył z auta i rzucił się w kierunku 
leżącego i nie zdradzającego żadnych oznak życia skrwawionego kształtu. Nastąpił 
na czerwoną piłkarską czapeczkę, której kolor odpowiadał doskonale rozlanej na 
asfalcie krwi. John załkał. Odchylił bezwładne ciało chłopca, rozpoznając 
okaleczoną i zniekształconą twarz. Wtedy zaczął krzyczeć, jak w ataku histerii.
To był Ben.
John Strike bał się potem zasnąć. Nie spał, gdy szare palce świtu wśliznęły się 
do sypialni. Cokolwiek działo się z nim, wiedział, że nie wróży to niczego 
dobrego.
Około siedemnastej trzydzieści Cellar Winę Bar był zwykle wypełniony po brzegi. 
Pracownicy biur udawali się tam, aby przed powrotem do domu znaleźć po pracy 
odrobinę relaksu. Można tam było spotkać zarządzających przedsiębiorstwami 
dyrektorów, którzy kończyli właśnie lunch ze swymi klientami, albo wypić 
pożegnalnego drinka z kolegą, który od poniedziałku zacznie pracę w innym 
biurze. W piątkowe wieczory był tu zawsze duży ruch, panowała atmosfera radości 
i zadowolenia, połączonego z ulgą i odprężeniem po kolejnym wypełnionym stresami 
i obowiązkami, ale szczęśliwie zakończonym tygodniu pracy.
John Strike nie spieszył się z opuszczeniem banku. Większość żeńskiego personelu 
wyszła z biura półtorej godziny temu. Kenton był w swoim pokoju. Przez matową 
szybę widać było zarys jego przygarbionej nad papierami sylwetki. Mocno zajęty 
pisał przy swoim biurku, zapewne zaznaczając na przekroczonych rachunkach 
bankowych, aby zostały jeszcze raz przepisane na maszynie i wypełnione w 
poniedziałek. Ale równie dobrze mógł to być prywatny list. Nikt poza samym 
Kentonem dokładnie nie wiedział, co się dzieje we wnętrzu tej świątyni 
biurowości. I tak naprawdę nikogo to nie interesowało.
W biurze po rozgardiaszu pracowitego dnia panowała cisza i spokój. Kosze na 
śmieci wypełnione były po brzegi zużytymi papierami, segregatory leżały 
porzucone niedbale na półkach. To były oznaki pośpiechu, w jakim pracownicy 
opuszczali to nudne i przepełnione monotonią miejsce. Pracowali pięć dni, aby 
cieszyć się życiem i odpoczywać przez dwa następne. Pozostanie w pustym biurze 
po godzinach pracy nie przynosiło żadnego zysku. Chyba że miało się specjalny 
powód. John Strike miał właśnie taki powód.
Zajął się sortowaniem sterty listów czekających na załatwienie i kart z 
rozkładem zajęć na przyszły tydzień. Chciał zabić czas, sprawiając przy tym 
wrażenie mocno zajętego, na
38
wypadek gdyby Kenton wyszedł ze swego gabinetu. Szef lubił, gdy zespół 
pozostawał w biurze po piątej. Oczywiście, nie chodziło o ich zysk, ale o 
zapamiętanie, ile czasu pracowali po godzinach, aby potem można było potrącić im 
z rocznej premii resortowej odpowiednie sumy. Księgowi nie musieli jednak 
zostawać po godzinach; to kłóciło się z ich zawodowym statusem. Tak czy inaczej, 
nawet gdyby im się to przytrafiło, pracodawca musiałby wypłacić nadgodziny. Mimo 
to John potrzebował pretekstu, aby zostać w biurze dłużej i aby zastanowiło to 
szefa.
Było piętnaście minut po piątej. John szurnął głośno ostatnim stosem listów i 
umieścił go starannie w drucianym koszyczku. Schował długopis. Do wyjścia do 
baru Cellar zostało mu niecałe dziesięć minut. Dobrze to wszystko ustalił. 
Jeszcze tylko jeden szybki telefon. John, oczekując na zgłoszenie się wybranego 
numeru, z napięciem obserwował zarys postaci szefa. Ale łysa głowa wciąż była 
pochylona, a grube, pulchne palce skrobały coś w papierach. Kilka razy w 
przeciągu tego czasu John odczuwał napięcie. Miał poczucie winy. Wiedział 
jednak, że podczas rozmowy z Leah nie będzie kontrolowany.
—Cześć, kochanie.—Starał się, aby jego głos brzmiał jak głos człowieka 
zdenerwowanego błahym utrudnieniem, urzędnika, któremu szef w ostatniej chwili 
zlecił jakieś zadanie. — Obawiam się, że będę dziś trochę później w domu. Obiad 
z klientem. — John zniżył głos, obawiając się, aby w tym momencie ze swego 
pokoju nie wyszedł nagle Kenton. — Wszystko na mojej głowie. Wiesz, jak to jest.
— O której wrócisz? — W jej głosie nie było ani rozczarowania, ani podejrzenia. 
Po prostu zwykłe, rutynowe pytanie żony.
— Trudno mi dokładnie powiedzieć. Chyba późno, może nawet koło północy. Nie 
umiem przewidzieć, służbowe spotkania w interesach mają różny przebieg. Nie 
czekaj na mnie.
— Dobrze.
— Jak tam, wszyscy mają się dobrze?
39
— Tak. Sam bawi się z tymi dziećmi z dołu ulicy. Sara maluje. Ben jest trochę 
zmęczony i odpoczywa. Może jest trochę chory, ale wydaje mi się, że to nic 
poważnego.
— W takim razie do zobaczenia. — Położył słuchawkę, hamując pośpiech. Chciał od 
razu chwycić swą marynarkę i wyskoczyć z biura. Teraz wszystko miał już 
załatwione. Był umówiony, posiadał do tego alibi. Czuł się tylko nieco 
podenerwowany. Zasadnicza część planu była dopiero przed nim.
Gdy pokonywał krótki dystans, dzielący biuro i winiarnię, opanowały go wszystkie 
możliwe rodzaje lęków. „Przecież Ruth może wcale nie być w barze — pomyślał. — 
Mogła bardzo szybko rozmyślić się i nie przyjść na spotkanie. Poza tym ktoś z 
biura może nas zobaczyć razem. Już dobrze, zapomnij o tym i graj, jak się da — 
powiedział sobie stanowczo. — Ona powinna tam być. Przecież setki ludzi, którzy 
pracują w biurach, zanim pójdą do domu, piją razem w piątkowe popołudnie drinka.
Ruth była w środku, więc wszystko w porządku. Siedziała przy stoliku w rogu. W 
dyskretnym, słabym świetle wyglądała cudownie. John kupił przy barze dwie 
szklanki wina i dołączył do niej. Podczas pierwszego spotkania księgowego i 
kasjerki z banku początkowa nieporęczność była do przewidzenia. John obawiał 
się, że jego zaproszenie może być źle zrozumiane albo też naiwnie 
zinterpretowane. Musiał więc zachowywać się bardzo ostrożnie. Startował z 
pozycji zaufania i autorytetu. Wystarczyła mu krótka pogawędka, gdy Ruth 
przyniosła kilka dokumentów do podpisu, aby zorientować się, że jej mąż jest 
poza domem, na kursie organizowanym przez firmę, i będzie przebywał na nim 
jeszcze trzy tygodnie łącznie z weekendami. Bardzo szybko zgodziła spotkać się z 
nim po pracy. Mimo to John nie był jeszcze do końca pewny swego. Wciąż badał 
grunt. Ale po drugiej szklance wina wszelkie wątpliwości i obawy znikty.
— Może zjedlibyśmy coś oryginalnego. Niedaleko stąd jest dobra restauracja 
indyjska.
— O tak, to mi odpowiada. — Uśmiechnęła się, ale to nie przekonało do końca 
Johna. — O której musisz być w domu?
40
— O której mi wygodnie — odpowiedział, a ona zaśmiała się.
Nie byli jeszcze w połowie posiłku, gdy Ruth ujawniła kilka informacji na temat 
swojego męża.
—Keith jest maniakiem pracy. — W jej głosie była gorycz i rozdrażnienie. — 
Wyszłam za mąż nie za człowieka, ale za jego zawód i służbowy samochód. Po całym 
tygodniu pracy spędza weekend, grzebiąc się w stertach papierów. Przerywa tylko, 
gdy musi coś zjeść albo obejrzeć w telewizji mecz piłki nożnej. Ja wykorzystuję 
to od lat. Czasem wychodzę gdzieś z moją przyjaciółką Jenny. To naprawdę nuda i 
strata czasu być mężatką. Myślałam już o tym, aby go zostawić, ale jestem chyba 
zbyt leniwa. Może któregoś dnia wreszcie się zdecyduję.
To były dobre oznaki. Johna nie zaskoczyło wcale, gdy odmówiła kawy i 
zaproponowała, aby napili się jej u niej w domu.
Dom Ruth był podobny do tego, w którym mieszkała rodzina Strike'ów, tylko 
mniejszy — jeden pokój z przodu, jadalnia i kuchnia urządzone z tyłu. John 
stwierdził jednak, że było tu bardziej przytulnie. W tym mieszkaniu po prostu 
nie było nic niesamowitego i przerażającego. Wyraźny kontrast w stosunku do domu 
numer trzynaście. Po raz pierwszy od momentu zmiany mieszkania John poczuł się 
swobodnie i mógł się odprężyć. Wspomnienie okropnego snu i dręczących go w 
następstwie lęków znikło gdzieś. Prawie zapomniał o tym. Prawie, ale 
niezupełnie.
Siedzieli oboje na sofie. Nie zaprotestowała, gdy John pochylił się ku niej, aby 
ją pocałować. Czuł, jak jej ciało drży leciutko. Ich języki muskały się, badając 
wzajemnie. Był już pewien, że Ruth dobrze zrozumiała jego intencje.
— Twoja żona będzie się niepokoić. Nie wie przecież, że tu jesteś.
John odniósł wrażenie, że dziewczyna chce już w ten sposób zakończyć spotkanie. 
„Pocałunek i kilka pieszczot, to wszystko, co możesz dostać. Dziękuję za mile 
spędzony wieczór. Bardzo mi się podobało."
— Nie czeka na mnie. — Zaśmiał się. Nie był przygotowany do rozmów na temat 
Leah. Było jeszcze za wcześnie.
41
Ruth zaczęła go znów całować i John znów pomyślał, że wszystko jest na 
najlepszej drodze.
Serce zabiło mu dziko i gwałtownie, gdy przesunął dłonią po jej jędrnej piersi, 
ukrytej pod sukienką. Przycisnęła się do niego z całych sił, wpijając ustami w 
jego usta i jęcząc cichutko, gdy rozpinał guziki jej ubrania. Wtedy uwolniła się 
z jego objęć i wyszeptała:
— Na górze będzie nam wygodniej...
W małżeńskiej sypialni stały dwa łóżka przykryte jedną dużą kołdrą. Łukowate 
okno, komoda pochodząca zapewne ze sklepu z używanymi meblami. W tym pokoju 
także było bardzo przytulnie. John miał ochotę zostać na noc.
Ruth była w łazience. „Skrzętnie wykorzystuje swój czas** — pomyślał. Rozebrał 
się, złożył swoje rzeczy na stojącym obok krześle i wśliznął się pod kołdrę. To 
przedłużające się oczekiwanie sprawiało, że opanował go niepokój, a jego 
podniecenie opadło. I wtedy usłyszał, jak jej bose stopy uderzają szybko o 
parkiet półpiętra.
Miała na sobie długą nocną koszulę i wydawało się, że jest nieco zdenerwowana. 
Sprawdzała, czy kotary są szczelnie zasłonięte. Jeszcze chwila wahania... i 
wśliznęła się do łóżka, dołączając do Johna i obsypując go pocałunkami. 
Pomyślał, że gdyby nie popchnął jej i nie przycisnął do poduszek, mogłaby 
sięgnąć do wyłącznika nocnej lampki.
Pozwoliła mu, aby ściągnął jej przez głowę nocną koszulę. John sycił się 
widokiem jej pięknych małych piersi i różowych sutków, które sterczały napięte. 
Odrzucił na bok kołdrę i oglądał całe jej gibkie i zgrabne ciało: gładki, płaski 
brzuch, uda ściśnięte mocno razem, tak by nie pozwolić mu zajrzeć tam, gdzie 
łączyły się z przepysznymi biodrami.
— Tak się boję, nie mogę się przełamać — wyszeptała i zamknęła oczy. — Już tak 
zostałam wychowana.
Jej słowa podnieciły Johna do granic wytrzymałości. To było o wiele bardziej 
podniecające niż dziwki, które popisując się przed nim, rozchylały lubieżnie 
nogi, zapraszając, aby spojrzał. Ruth była seksowna na swój własny sposób i do 
tego była... kochana. To stwierdzenie sprawiło, że zmartwił się
42
trochę i przestraszył, czując na sobie lekki dreszcz. I wtedy zobaczył bliznę.
Początkowo myślał, że jest to ślad po odbytej w dzieciństwie operacji wyrostka 
robaczkowego. Blizna była jednak zbyt rozległa i znajdowała się zbyt wysoko. 
Wpatrywał się w to miejsce ze zdziwieniem, dopóki nie usłyszał słów Ruth:
— To ślad po wypadku samochodowym. Miałam wtedy 19 lat.
Mózg Johna zawirował, a przed oczami zobaczył mgłę. Czuł, że jest spięty i lekko 
osłabiony. „O, nie! Boże!"
— To obrzydliwe, prawda? — powiedziała Ruth, jakby upewniając się. Na jej twarz 
wystąpił rumieniec wstydu. — Keith mówi, że to bardzo nieprzyjemna 
niespodzianka.
— Nie... wcale nie. — John z trudem wymawiał słowa, próbując odegnać od siebie 
ten niewyrażalny lęk, który właśnie zaczynał wyłaniać się z zakamarków jego 
umysłu jak przerażający, powiększający się zwój. — Ja... ja myślę... Myślę, że 
jest to bardzo podniecające.
Wtedy zaczął całować jej szyję, pieścić leciutko językiem sterczące sutki, 
podążając coraz niżej i pozostawiając na miękkiej skórze jej prężącego się i 
wyginającego pod wpływem pieszczot ciała błyszczący ślad śliny. Okrążył pępek i 
dalej podążał w dół. Jej uda zaczęły rozchylać się powoli, gotowe na przyjęcie 
Johna.
Włosy na jej łonie były starannie przystrzyżone, toteż ciepłe różowe ciało 
wystawało z nich napięte i całkowicie obnażone, zapraszając do pocałunku w to 
miękkie, cudowne miejsce. Ruth drgnęła — przeszedł ją dreszcz rozkoszy, zaczęte 
wić się i prężyć. John smakował powoli słodycz jej ciała, czując jego rozkoszną 
woń. Wiedział, że nie może już dłużej czekać.
Łóżko jęczało pod ich miotającymi się ciałami. Ruth straciła jakiekolwiek opory. 
Przyciskała się do niego z całych sił, obejmując go swymi długimi nogami, jakby 
w obawie, że mógłby nagle i niespodziewanie wysunąć się z niej. W miarę jak 
zbliżał się orgazm, coraz głośniej jęczała i krzyczała z rozkoszy, popędzając 
Johna. Gdy wreszcie oboje zatracili się w
ekstazie, a podniecenie doszło do szczytu i opadło, John usłyszał jej szept:
— Och, John, kocham cię!
W chwilę potem oboje objęci i przytuleni leżeli jakby w innej rzeczywistości, w 
której pojęcia żony i męża nie istnieją. Całowali się czule. Ogień namiętności 
wypalił się do małego, tlącego się i błyskającego w ciemności ogarka.
— Muszę wracać do domu.—John sięgnął po swoje rzeczy.
— Naprawdę musisz? — Ruth była bliska płaczu.
— Obawiam się, że tak — odpowiedział John, wciągając przez głowę koszulę. — Ale 
wrócę.
— Kiedy?
— Najszybciej, jak tylko będzie to możliwe. Prawdopodobnie w przyszłym tygodniu 
wieczorem. Zresztą zobaczymy się w biurze w poniedziałek.
Pocałował ją i zszedł na dół. Po chwili był już na ulicy, na której po obu 
stronach stały zaparkowane samochody. Pomarańczowe światła uliczne odbijały się 
w ich karoseriach. Pomyślał, że to mogła być jego ulica, a za jego plecami jego 
dom—numer trzynasty. Były bardzo podobne. Ale nie takie same. Inni byli ludzie i 
budynki. Johna przeszedł dreszcz. Chciał, aby podobieństwo obu tych miejsc nie 
było jedynym powodem, dla którego nie musiałby wracać do domu pod numerem 
trzynastym.
John Strike zatrzymał się na końcu Schooner Street i cofnął, jak dziecko 
dręczone poczuciem winy po spędzeniu całego dnia na wagarach i bojące się wrócić 
do domu, by poddać się przesłuchaniom, które niechybnie groziły poważnymi 
konsekwencjami. „Gdzie byłeś? Co robiłeś przez cały ten czas?"
Zdrada nie była jednak dla niego niczym nowym. O każdej nocy spędzonej poza 
domem zapominał już następnego ranka. Żadnych kłopotów, zawikłanych sytuacji i 
konsekwencji. Myślał, że dzisiejsza noc będzie podobna do tamtych. I na pewno 
stałoby się tak, gdyby nie zabrnął zbyt dale-
44
ko. Teraz było to już jednak faktem. Związek fizyczny stał się, zupełnie 
niespodziewanie, czymś więcej. „Jestem chyba zmęczony — pomyślał. — Ale dziś w 
nocy będę musiał podjąć decyzję. Na razie jednak odłożę to na później." Natrętne 
myśli nie chciały go mimo wszystko opuścić.
Nagle ciepło letniej nocy przeszło w chłód. John otulił się dokładnie swoją 
marynarką, ściągając ramionami jej kołnierz ku górze. Tak zawsze się dzieje, gdy 
tu, na początku jego własnej ulicy, kończy się poczucie ciepła i spokoju. Od 
numeru trzynastego wiało chłodem. Dom był nieprzyjemny i odrażający.
John przeszedł na chodnik po przeciwnej stronie ulicy i szedł powoli, 
odmierzając kroki. Liczył domy, gdyż w ciemności nie mógł odczytać numerów 
umieszczonych na drzwiach wejściowych: siedem... dziewięć... jedenaście... 
trzynaście. Zatrzymał się, kuląc i pochylając odruchowo.
Okna, jak puste oczodoły, dostrzegły go w posępnym mroku, przyglądając mu się z 
nie wróżącą nic dobrego złośliwością. W bladym świetle ulicznych lamp, które 
nadawało rzeczywistości niesamowitych i przerażających kształtów, drzwi 
wejściowe przypominały bezzębne usta, z których cuchnie okropnym fetorem. John 
czuł te zapachy, wiedział już, że ten dom nie jest niczym innym, jak tylko 
potwornym gniazdem, wylęgarnią zła, w której rodziły się straszliwe koszmary, 
nocne lęki i obsesje.
Wiedział też, że jego myśli nie nadają się, aby ująć je w słowa. Czy ktoś 
uwierzyłby w takie brednie? Zaśmiał się tylko niskim, nienaturalnym śmiechem, 
który przypominał bardziej skomlenie, i zaczął przechodzić na drugą stronę 
ulicy. Czuł słabość w nogach. Przeszło mu przez myśl, że nie będzie w stanie 
wejść do domu, jednak odważył się. Stojąc na ganku, chwilę grzebał w 
kieszeniach, szukając kluczy, po czym zabrał się do otwierania drzwi. Klucze 
brzękały złowieszczo, uderzając o siebie.
Poczucie winy, które czuł teraz John, było bardzo silne. Tak jak niegdyś, kiedy 
był jeszcze nastolatkiem i przesiadywał gdzieś do późna z dziewczyną, gdy 
tymczasem jego rodzi-
45
ce, leżąc już w łóżkach, nasłuchiwali, czy ich syn nie wraca do domu. Zapalone 
światło zwiastowało niechybną awanturę, pytania, oskarżenia: „Gdzie byłeś do tej 
pory? Przecież bary są zamykane o jedenastej." Pewnego razu musiał ukryć głęboko 
w koszu na śmieci swe majtki, bojąc się, że matka zacznie oglądać je w 
poszukiwaniu kompromitujących plam. Czuł teraz ten sam rodzaj przerażenia, tylko 
z jakichś niejasnych powodów o wiele silniejszy.
Może Leah śpi. Nie musi się tłumaczyć, zrobił to kilka godzin temu. „Chciałaś, 
aby twój mąż awansował i aby podniósł się nam standard życia, to teraz musisz 
się przygotować na pracę po godzinach i późne powroty" — przygotowywał 
mimowolnie sprytne wymówki. Nie musiał zresztą tłumaczyć się szczegółowo. Arkana 
bankowości pozostawały dla Leah tajemnicą. Chciał zrzucić w korytarzu buty, 
pozostawiając je tak, jakby upadły na podłogę, ale nie zrobił tego. Był zbyt 
niespokojny.
Szedł na palcach, sprawdzając każdy stopień, aby nie zaskrzypieć nagle w 
panującej wokół ciszy. Nie chciał budzić dzieci. Gdy znalazł się na półpiętrze, 
zorientował się, że jest wciąż w swojej błyszczącej marynarce. Stał w miejscu, 
wsłuchując się w bicie własnego serca. Było mu zimno i nie mógł powstrzymać 
szczękania zębami.
Miał wrażenie, że czas zatrzymał się i zawisł w ciemnej pustce. Jakby cały dom 
czekał na coś, co ma się właśnie wydarzyć.
Nagle tą okropną ciszą wstrząsnął krzyk, wypełniając sobą cały dom. 
Przeszywające powietrze dziecięce wrzaski sprawiły, że John zatoczył się do 
tyłu, przykrywając uszy rękami . Nie zdało się to jednak na nic. Głos wyrażał 
ból i strach. Gdzieś w ciemności John usłyszał bieganinę — tupot bosych stóp.
Ostre światło oślepiło go. Miał wrażenie, że ludzie biegają we wszystkich 
kierunkach. Leah pchnęła go od tyłu, nie zwracając na niego uwagi. Sara z 
dzikimi, przerażonymi oczami stała w drzwiach swej oświetlonej teraz sypialni.
46
Sam, bojąc się wyjść, zerkał dookoła zza swych drzwi, gotowy w każdej chwili je 
zatrzasnąć.
John był bezradnym obserwatorem wypadków. Chciał pomóc, ale nie wiedział, jak. 
Był zupełnie bezsilny i przerażony tym, co się właśnie stało.
Leah stała z tyłu, na półpiętrze, trzymając w ramionach małego Bena. Włosy 
dziecka były całkiem mokre, jakby zostały przed chwilą umyte. Jego piżama 
przylegała ściśle do ciała, zmoczona przez chłopca pod wpływem jakichś lęków. 
Trzymał się kurczowo matki i płakał.
— A więc jesteś wreszcie. Wkradasz się do własnego domu w środku nocy jak 
złodziej. — W głosie Leah była pogarda i podejrzenie. Zignorowała go, okazując w 
ten sposób całkowitą dezaprobatę. Pocałowała Bena i zaniosła do własnej 
sypialni, pytając po drodze: — Powiedz mamusi, co się stało?
John ruszył za nimi, zdjął swoją marynarkę i przewiesił ją przez ramię. Stał w 
drzwiach sypialni, obserwując swą żonę, która ściągała z Bena mokrą piżamę. 
Potem ułożyła go w łóżku i sama również wśliznęła się pod kołdrę. Matczyne 
uspokojenia i pieszczoty szybko zatamowały potok łez. Ben ukrył twarz w 
objęciach matki. Leah mówiła coś, lecz John nie bardzo zrozumiał, co. Był tak 
zakłopotany, że nie docierały do niego jej słowa.
Rozebrał się, pozostawiając ubranie w tym samym miejscu, w którym je zrzucił, i 
wśliznął się do łóżka. Leah wciąż trzymała w objęciach swego syna. Nie 
potrzebowała teraz męża. John miał jednak nadzieję, że wyłączy światło.
Ben zasnął w jej ramionach. John obserwował, jak Leah układa go delikatnie w 
łóżku między nimi i okrywa.
— Miał kolejny koszmar. Znów śpiąc chodził, a raczej biegał po mieszkaniu. 
Gdybym nie wyskoczyła z pokoju, w chwili kiedy usłyszałam, jak krzyczy, spadłby 
ze schodów. Zaraz po tobie!
John przełknął ślinę.
— Chyba wiem, co mu dokucza.
47
— Cokolwiek to jest, chłopiec śnił kolejny okropny sen. Wyciągnęłam to do niego. 
Opowiedział mi.
— O! Ale nie mów mi, nie chcę tego słuchać.
— Śniło mu się, że wpadł pod samochód. Ty przejechałeś go dżipem.
Leah z ulgą powitała kolejny poniedziałkowy poranek. Weekend był okropny, pełen 
klaustrofobicznych lęków. Pewnie nie było w tym jednak nic nadzwyczajnego. Po 
prostu atmosfera towarzysząca kłopotom z dziećmi, spowodowanym bez wątpienia 
przeniesieniem się do tego przygnębiającego domu. No i jeszcze John.
Leah próbowała samą siebie przekonać, że po prostu pił ostro podczas piątkowej 
nocy. Czuła wyraźnie odór alkoholu w jego oddechu. Wiedziała jednak, że 
przyczyna była poważniejsza. W grę na pewno wchodziła inna kobieta. Już raz 
zdarzyło mu się coś podobnego. Przymknęła wtedy na to oko, udając, że nic o tym 
nie wie. Tym razem jednak John zachowywał się inaczej — musiało nim to bardziej 
poruszyć. Od czasu swej nocnej eskapady nie wchodził jej w drogę i trzymał się z 
daleka. Miał winę wypisaną na twarzy.
Zajął się porządkowaniem ogrodu, poświęcając temu zajęciu prawie całą sobotę. 
Wywiózł do kontenera stojącego przed domem kilka taczek wyładowanych po brzegi 
śmieciami i rupieciami. Uporządkował niewielki skrawek ziemi za domem i zaczął 
nawet kopać wzdłuż płotu rów pod graniczny murek. Potem poszedł do sklepu, 
powracając z całym naręczem ziół i przypraw, które porozwieszał w kuchni. Leah 
nie była zachwycona — opadające szczątki roślin zanieczyszczały tylko kuchenny 
blat, a martwe liście zatrzymywały kurz i dawały schronienie pająkom i innym 
wstrętnym robakom. Leah nie używała ziół do celów kulinarnych; było z tym zbyt 
wiele kłopotu. Musiałaby się zdrowo namęczyć, zanim udałoby się jej zemleć 
przyprawy na proszek. Tak jednak wyglądała w wykonaniu Johna większość prób 
stworzenia odpowiednich wyobrażeń o sobie, razem z suzuki, śmieszną błyszczącą 
marynarką i pomalowaną na zielono klatką schodową. Prowincjonalny ziemianin 
żyjący w południowym Londynie. Stąd był już tylko jeden mały krok do chłopca, 
który przebrał się, aby pobawić się w kowboja.
49
W niedzielę cała rodzina spala do późna. Potem John zabrał wszystkich do 
restauracji na lunch. W ciągu całego weekendu było to chyba jedyne sensowne 
zadośćuczynienie z jego strony. Nie pamiętała nawet, w jaki sposób spędzili 
resztę dnia. John polerował chyba swego dżipa, a ona leżała i odpoczywała na 
górze.
Jeśli chodzi o Bena, to nie miał on nawrotów tych upiornych koszmarów. Matka 
wiedziała jednak, że jego biedny dziecięcy umysł trawiony jest wciąż przez 
chorobę. Chłopczyk nie chciał w ogóle wychodzić z domu na jedną stronę ulicy, 
której bał się i unikał.
„Wreszcie znów jest poniedziałek. Dzięki Bogu!" — pomyślała.
Tego dnia John wyszedł do pracy bardzo wcześnie — nie było go w domu już przed 
ósmą. Robił wrażenie, jakby chciał uciec, śpiesząc się z wyjściem, zanim żona 
zacznie mu zadawać pytania. Zadzwoni pewnie później, żeby powiedzieć, że kolejny 
wieczór ma zajęty: „Przepraszam, kochanie, nie czekaj na mnie." Pomyślała, że 
wtedy mu odpowie: „Nie czekam. Teraz, kiedy rżniesz tamtą, dasz mi w końcu 
spokój. To chyba jedyna pociecha."
Leah miała zamiar opuścić swego męża. Podjęła tę decyzję kilka lat temu. Mogła 
wrócić do rodziców i zabrać ze sobą dzieci. Zwlekała z tym jednak — zostałaby 
wtedy tą, która przegrała; musiałaby oddać swój dom obcej kobiecie.
— Co będziemy dzisiaj robili, mamo? — Sam kończył właśnie jeść porcję swych 
płatków pszennych. Ben zajęty był składaniem laminowanego ruchomego blatu 
kuchennego bufetu.
— Pójdziemy na zakupy — odpowiedziała.
— Oj, nie, mamo! —jęknął, naśladując Bena. — Chciałem iść do Jeremiego i bawić 
się z nim.
— Nie, nie pójdziesz.
— Dlaczego, mamo?
— Ponieważ muszę wyjść na kilka godzin i nie zostawię cię samego. Poza tym mama 
Jeremiego musi już być zmęczo-
50
na twoimi ciągłymi wizytami. Jeremi może tu przyjść któregoś dnia i bawić się z 
tobą u nas.
.Jeszcze jedno dziecko i jeszcze jedna przyjemność, jakbym ich miała i bez tego 
mało" — pomyślała.
— Zapraszałem go, ale nie chciał przyjść.
— Dlaczego nie? W zasadzie nie interesuje mnie to, ale powiedz.
— On nie lubi tego domu.
— Coś takiego! — Leah poczuła szpilki wzdłuż kręgosłupa. — To nonsens. Pewnie 
nawet nigdy nie był tu w środku.
— Był, kiedy mieszkał tu Timothy Grafion. Bawili się razem. Jeremi mówi, że ten 
dom nawiedzają upiory. Po każdej wizycie męczyły go złe sny. Zapytaj go sama, 
jeśli nie wierzysz.
Leah oparła się całym ciężarem o zlew. Złe sny, koszmary. To samo działo się z 
Benem. I Johnem. Być może to samo gnębiło Sarę, która nie chciała się przyznać i 
ukrywała swoje problemy, śpiąc przy zapalonym świetle.
—Jeremi jest niemądry. — Próbowała nadać swemu głosowi ton oburzenia. — Mam 
wrażenie, że traktuje nas jak gorszych od siebie. A czy rzeczywiście Timothy 
Grafion miał także koszmary?—spytała, lecz w tej samej chwili pomyślała: „O 
Chryste, nie powinnam go pyląc o takie rzeczy."
— Nie wiem, nie mówił o tym. Mamo, czy naprawdę muszę iść z tobą do sklepu?
— Tak, Sam. Ben i Sara także pójdą z nami. Teraz idź i zmień te brudne dżinsy. W 
twojej szafie wisi kilka par zupełnie czystych.
Po opuszczeniu domu poczuli ulgę, jaka przychodzi zwykle po kilkudniowej 
migrenie, gdy minie ból. Leah trzymała Bena za rękę. Nawet nie proteslował, 
irzymającsię tylko jak najdalej od krawężnika. Sam wlókł się za nimi napuszony. 
Miał właśnie jeden ze swoich humorów i starał się być tak uciążliwym, jak tylko 
było to możliwe. Sara szła kilka jardów z przodu. Leah zauważyła, że ma na 
ustach szminkę. Z całą pewnością przeznaczała całe swoje „kieszonkowe" na zakup
51
kosmetyków. John aprobował to jednak, toteż Leah uznała, że jakakolwiek uwaga 
byłaby bezcelowa.
Mimo że nie było jeszcze jedenastej, już panował upał. Ben ściskał z całej siły 
rękę swej matki, drapiąc jej skórę. Biedne dziecko! Na samą myśl o jego nocnych 
koszmarach robiło jej się zimno. To nie mogło stać się naprawdę. Leah 
postanowiła, że dopilnuje tego. Po prostu nie będzie pozwalała mu bawić się na 
ulicy, mimo że czyni to wiele dzieci.
Aby dostać się do dużego supermarketu, musieli przejść przez jezdnię. Wciąż 
jednak ulicą jechały samochody. Po obu stronach zaparkowane były dostawcze 
furgonetki. Leah obserwowała dokładnie przejście dla pieszych, które mieli za 
chwilę przekroczyć. Żebrał się tam spory tłumek ludzi spieszących do sklepu i 
czekających, aż czerwone światło zatrzyma sznur pędzących samochodów . Ludzie 
weszli na jezdnię jeszcze na czerwonym świetle. Prawie w tym samym momencie 
zapaliło się zielone. Niektórzy cofnęli się przed nadjeżdżającymi szybko 
samochodami. Leach nie spieszyła się. Rozejrzała się wokoło i zawołała Sama, aby 
złapał ją za rękę. Sara była już na przejściu.
Paru młodzieńców wygłupiało się obok, używając wulgarnych wyrazów, jednak Leah 
nie zwracała na nich uwagi, mając nadzieję, że nawet jeśli przekleństwa 
docierają do małego Bena, to i tak chłopczyk ich nie rozumie. Sam stał tuż za 
nią, na szczęście, wśród grupki kobiet pchających wózki na zakupy. Stary 
mężczyzna, z pewnością włóczęga grzebiący w śmietnikach w poszukiwaniu 
niedopałków, przez cały czas mruczał coś do siebie. „Powinien trafić do jakiegoś 
domu i otrzymać opiekę" — pomyślała Leah. Był brudny i śmierdział.
Rozległ się sygnał ostrzegawczy. Samochody zatrzymały się. Młodzieńcy pobiegli 
przez ulicę do przodu — jak przypuszczała Leah — na małą złodziejską wyprawę do 
sklepu. Jakaś starsza kobieta opóźniała posuwanie się całej grupy. Leah ścisnęła 
mocniej rękę Bena, jeszcze raz sprawdzając, gdzie jest Sam. „Do diabła z tymi 
światłami. Jeśli nie pobiegnę, nie zdążę przejść na drugą stronę."
52
Sara była już na przeciwległym chodniku. Leah przyciągnęła do siebie Bena dla 
bezpieczeństwa i złapałaby również Sama, gdyby się nie ociągał.
Silniki nabierały obrotów, opony piszczały, gdy któryś z kierowców puścił zbyt 
wcześnie sprzęgło.
Wtedy nastąpiło słabe, głuche uderzenie i dał się słyszeć pisk opon. Wszyscy 
dokoła zaczęli krzyczeć.
Po chwili, gdy przechodnie obrócili się do tyłu i zorientowali, co się stało, 
nastąpiła cisza. Wpatrywali się z niewiarą w zbitą kupkę krwawych strzępków, 
leżących pod przekrzywionym zderzakiem transportowej furgonetki. Śmiertelnie 
blady kierowca ściskał nienaturalnie mocno kierownicę, jakby próbując 
wytłumaczyć sobie, że to nie mogło stać się naprawdę, a jeśli już się stało, 
odpowiedzialny był samochód jadący przed nim. Ludzie — jak wampiry — skupili się 
na chodniku po jednej stronie ulicy, zbijając się dla bezpieczeństwa w jedną 
gromadę. Pochylali i wyciągali głowy, próbując zapewnić sobie lepszy widok. To 
była śmierć. Cokolwiek leżało na asfalcie, nie mogło być już żywe — zmiażdżona 
czaszka, mnóstwo sterczących ostrych kości, szara wydzielina zmieszana z 
czerwoną krwią. Wszystko spłaszczone tak, że z trudem można było rozpoznać w tym 
ludzkie szczątki, po których przejechało koło ciężkiego samochodu.
Obserwatorzy spoglądali jeden na drugiego, zastanawiając się nad tym, co 
właściwie zaszło. Ktoś podszedł do zwłok, próbując udzielić pomocy. A może to 
była kobieta? Reszta tłumu unikała zbyt bliskiego kontaktu z ofiarą. Gapie 
zorientowali się, że wkrótce przyjedzie karetka, może nawet już jechała. Wciąż 
stali i wpatrywali się w zmasakrowane ciało. Tłum stawał się coraz większy. 
Młodzieńcy wrócili i przepychali się niegrzecznie, aby lepiej widzieć.
Leah była zamroczona. Tylko dlatego, że otaczali ją inni, nie upadła natychmiast 
na jezdnię. Jej wilgotna dłoń wysunęła się z uścisku małej ręki Bena. Poczuła, 
że robi jej się słabo i zbiera na wymioty. Przez ułamek sekundy zapomniała o 
tym, co się stało, aby po chwili odzyskać świadomość. Wtedy przez jej głowę 
przeszła ta fatalna myśl i uginające się
53
pod nią kolana nagle wyprostowały się. Jej własny głos, odbijające się echem w 
jej mózgu słowa, które wypowiedziała kilka nocy temu, powróciły z okropną 
wyrazistością: „Śnił, że przejechałeś go dżipem."
— O Boże! Moje dziecko!!!
Pchając i roztrącając ze swej drogi gapiów, krzyczała i biegła do przodu. Oczy 
wszystkich skierowały się na nią, lecz Leah widziała tylko stos szczątków 
zmasakrowanego ludzkiego ciała. Przepychała się z trudem, aby być jak najbliżej. 
Zaczęła dotykać zmiażdżonych członków, próbując połączyć razem poprzecinane 
kawałki ludzkiego ciała. Łkała nieświadoma fetoru pochodzącego od nie mytego 
dawno ciała i przesiąkniętej nim, porozdzieranej odzieży. Mózg trupa jak śliski 
żabi skrzek przylepiał się do jej drżących palców, obmacujących chaotycznie 
ciepłe jeszcze szczątki.
— Moje dziecko! Oddajcie mi moje dziecko!!!
Słyszała dzwoniące jej w uszach krzyki Bena, dziękując Bogu, że dziecko wciąż 
jeszcze żyje. Było to niemożliwe, ale Leah była tego pewna. Wtedy ostry, 
falujący i odbijający się echem dźwięk zagłuszył wszystko. Rozpoznała w 
zbliżającym się pojeździe ambulans i zaczęła chaotycznie krzyczeć, poganiając 
sanitariuszy:
— Ratujcie moje dziecko, póki jeszcze czas!
Ktoś złapał ją, próbując odciągnąć do tyłu. Kopała i walczyła, wyszarpując się z 
uścisku. Gdy zobaczyła umundurowanego sanitariusza, wskazała tylko palcem na 
leżące na asfalcie ciało, nie mogąc wydobyć z siebie ani jednego słowa.
—Proszę pani... Może ktoś z państwa zajmie się tą panią? „Powstrzymaj ją. Zrób z 
nią cokolwiek, tylko zabierz ją od nas" — zdawał się krzyczeć milczący tłum.
— Moje dziecko! — wrzasnęła Leah. Uwolniła jedną rękę i wskazała na krwawą masę 
leżącą na jezdni. — Czy jesteście szaleni?! Moje dziecko umiera! Ratujcie je!
Dwóch mężczyzn wymieniło porozumiewawcze spojrzenia.
—Pewnie to jej ojciec albo dziadek—mruknął jeden z nich. Przechodnie wciąż 
gromadzili się wokół miejsca wypadku, stale powiększając krąg zdziwionych i 
zaciekawionych
54
twarzy. Śmierć jest zawsze ekscytująca, tym razem miała jednak dodatkowy posmak. 
Jeden z młodzieńców powiedział coś, na co reszta ryknęła w odpowiedzi gromkim 
śmiechem.
— Policja zaraz tu będzie — rzekł kierowca ambulansu.
Wątpił, czy zdołają dłużej powstrzymać rozhisteryzowaną kobietę. Gdyby nie ona, 
ich zadanie byłoby już wykonane. Szeroka szufla i czarny plastikowy worek — 
jedyne przydatne w tym wypadku narzędzia. To był włóczęga, jeden z tych, którzy 
kręcą się po High Street przez wiele dni i śpią w piwnicach i podziemiach. To 
musiał być on. Nikt inny nie mógł mieć tak brudnych ubrań. Gdyby tylko jeszcze 
ten tłum odpieprzył się od nich. Ale gapie stali uparcie. Zbierają się zawsze 
wokół każdego wypadku. Hieny w ludzkim ciele.
Leah ogarnęła czerwona mgła. Karmazynowe plamy i pasy wirowały jej przed oczami. 
Walczyła z tym obezwładniającym uczuciem, bo była pewna, że jeśli się podda, Ben 
umrze. Wydawało się jej, że ci ludzie wokół niej są zaślepieni i nie 
przypuszczają nawet, że jej dziecko cudownie ocalało i wciąż jeszcze żyje. 
Słyszała, jak woła ją po imieniu. „O moje biedne maleństwo!" Zdobyła się na 
ostateczny wysiłek, aby uwolnić się z ograniczającego jej swobodę uścisku. 
Zaczęła kopać trzymającego ją mężczyznę i obracać do tyłu głowę, aby go ugryźć.
— Mamo! — Płacz był teraz zupełnie wyraźny, rozlegał się tuż za nią.
To był Ben. Stał teraz dokładnie naprzeciw niej, z wyciągniętymi rączkami. Na 
jego śmiertelnie bladą, zalaną łzami twarz wystąpiły czerwone plamy.
Po raz kolejny Leah zrobiło się ciemno przed oczami i straciła na moment kontakt 
ze światem. Jednak po chwili obraz rzeczywistości powrócił, ale koszmarnie 
wykrzywiony. Czuła się jak podczas zwiedzania gabinetu luster w wesołym 
miasteczku. Głowa Bena była wydłużona i nienaturalnie szeroka. Jego nogi stawały 
się raz dłuższe, raz krótsze. Na stopie miał brudną krótką skarpetkę. 
Natychmiast podbiegł do niej, łapiąc matkę za jedno ramię i drapiąc ją w mocnym 
uścisku. Leah jęknęła z bólu. Ben skrył głowę, wtulając się w
55
matkę. Pocierał swymi ciemnymi kręconymi włosami o jej pierś. Czuła go, 
wiedziała, że nie mogło to być złudzenie. Teraz wypominała sobie w myślach tę 
niepotrzebną chwilę szaleńczego zatracenia się w nieszczęściu. Nie mogła pojąć, 
jak to się stało. Powoli przychodziło odprężenie. Nawet nie poczuła się głupio, 
gdy trzymające ją ręce zwolniły uścisk i gdy usłyszała rozlegające się wokoło 
złośliwe śmiechy łobuzów, którzy rozkoszowali się swą okrutną uciechą.
— To wszystko wydaje się jakąś okropną pomyłką. — Leah usłyszała swój własny 
głos, klękając i sprawdzając swego syna. Strząsnęła z ubrania resztki mózgu 
starca, które przypominały smużki śluzu, zostawiane przez ślimaki na werandzie.
— Dobrze się czujesz, mamo? — To był Sam, trochę zakłopotany i przestraszony. 
Sara trzymała go za rękę. Leah skinęła głową.
— Tak, wszystko w porządku. Myślę... — Nie dokończyła jednak. Nie śmiała wyrazić 
swych myśli słowami. To była jakaś sztuczka umysłu, jakieś makabryczne 
przywidzenie, spowodowane koszmarnym snem Bena. Teraz wracała jednak do 
rzeczywistości. Była już bezpieczna. Na szczęście.
— Myślę, że powinna się pani udać na kontrolę do szpitala — powiedział wyższy 
sanitariusz, z ulgą przypatrując się nadjeżdżającemu samochodowi policyjnemu. 
Ruch stawał się coraz większy. Nim załadowano w końcu zwłoki do worka, sznur 
pojazdów sięgał już do Streatham.
— Nie, dziękuję, nic mi nie jest. — Leah wcale nie czuła się dobrze. 
Sanitariusze nie próbowali jednak zastąpić jej drogi powrotnej na chodnik. 
Trójka dzieci trzymała się jej kurczowo w obawie, że może im być zabrana.
To jednak nie był tylko sen.
Wszyscy byli już bezpieczni w domu pod numerem trzynastym przy Schooner Street. 
Leah nie mogła sobie przypomnieć drogi powrotnej. Świadomość wróciła do niej 
dopiero tu, w kuchni, gdy Sara przygotowała czajnik herbaty i dała
56
Benowi sok pomarańczowy. Sam oglądał ostatni numer „Match", ale Leah była 
przekonana, że do chłopca nie dociera sens jego zawartości.
Leah powstrzymywała się, aby nie zapytać jeszcze raz Bena, czy dobrze się czuje. 
Na pewno nie czuł się najlepiej. Był zszokowany. Leah postanowiła nie 
przypominać mu wydarzenia dzisiejszego poranka. Wypadek zrobił na niej straszne 
wrażenie. Ben był najbliżej, stało się to dosłownie na jego oczach i na pewno 
musiał być to dla niego silny wstrząs. Leah zdała sobie sprawę, że wydarzenie to 
pozostawi u jej syna niezatarte piętno. Sara zmieniła mu poplamione krwią i 
zbryzgane resztkami mózgu ubranie, które natychmiast znalazło się w pralce. 
Chłopiec ubrał się w swoje sportowe ubranie do gry w piłkę, pasujące do jego 
piżamy.
Leah zerknęła na zegar wbudowany w kuchenkę elektryczną. Była 15.35. Siedzieli w 
domu już godzinę. Pozostawała jeszcze cała reszta dnia, z którą trzeba było coś 
zrobić.
— Przygotuję coś do zjedzenia. — Leah próbowała przywrócić atmosferę 
normalności. — Może w takim razie... Nie, nie będziemy nigdzie wychodzić. Już 
nigdy.
„Co za głupoty opowiadam" — pomyślała.
— Może co? — Sam spojrzał na matkę, unosząc do góry głowę.
— Nic. Kto jest za tym, abyśmy zjedli grzanki z fasolą?
— Nie jesteśmy głodni — rozległ się znany jej dobrze chór całej rodziny, zawsze 
ten sam, gdy dzieci były zajęte zabawą. Ale dzisiaj powód był inny: wszyscy 
siedzieli wokół stołu, odprężając się po fatalnym wypadku na przejściu dla 
pieszych.
— Dobrze. — Westchnęła, wstając z trudem z krzesła. — Nie jesteście głodni i ja 
też nie jestem głodna. Dziwne, ten człowiek był włóczęgą. Był stary, chory i 
bezdomny. Miał chyba z osiemdziesiąt lat. Mógł umrzeć, śpiąc dzisiejszej nocy. 
Zupełnie inaczej jest, gdy umiera ktoś młody, prawda?
Jej własne słowa sprawiły, że poczuła skurcz mięśni brzucha. Wyciągnęła ręce w 
stronę Bena, aby przytulić go i objąć. Nic mu nie było, wciąż przebywał blisko 
niej. „O Boże,
57
spraw, aby to był sen. Abym, gdy obudzę się, nie stwierdziła, że to stało się 
naprawdę."
—Mamo, dlaczego podbiegłaś do tego staruszka?—Sam zadał pytanie, które ją także 
dręczyło.
— Chciałam mu udzielić pomocy. — Leah zadygotała od środka, przyłapując się na 
kłamstwie. Wiedziała przecież, że w normalnych okolicznościach nie podeszłaby 
tak blisko.
— To było bardzo odważne, mamo.
Słowa Sama sprawiły, że poczuła się jeszcze gorzej.
— Powinniśmy o tym jak najszybciej zapomnieć. — Wstała, chwiejąc się lekko. — 
Potrzebujemy dobrego wypoczynku. Poleniuchujemy trochę z tyłu, w ogrodzie. Saro, 
weź z kredensu, tam gdzie suszą się rzeczy, ręcznik, na którym będziesz się 
mogła położyć. Zrobimy to, co robiliśmy nad morzem: będziemy się opalać.
— Ja chcę zrobić zamek z piasku. — Ben odezwał się po raz pierwszy od czasu 
powrotu do domu.
— Dobrze. — Na twarzy Leah pojawił się słaby uśmiech. — Chodź i weź swoją 
plażową łopatkę. Będziesz mógł kopać, tam gdzie tatuś podczas ostatniego 
weekendu usypał kopiec. — Przeklęła w myślach Johna: „Niech tylko spróbuje 
kręcić nosem."
Dzieci zachowywały się cicho i spokojnie, czego zresztą Leah się spodziewała. 
Miała nadzieję, że taki odpoczynek w słońcu pomoże wszystkim. Sara wróciła 
jednak do swego pokoju. Sam wlepiał do albumu zdjęcia gwiazd futbolu, a Ben 
siedział na krześle, obserwując matkę, która przygotowywała wieczorny posiłek. 
Nie spodziewała się, że John będzie pościł, skoro oni nie jedzą.
Ziemniaki były już obrane i gotowały się. Befsztyki, które wyjęła wcześniej z 
lodówki, właśnie rozmrażały się. Mdliło ją na ich widok. „Skrwawione mięso, tak 
jak na przejściu dla pieszych... Dość! — Skarciła się. — Jest za grube. John nie 
lubi zbyt grubych befsztyków." Postanowiła je trochę okroić,
58
zanim zostaną przypieczone. Nie mogła zrozumieć, dlaczego tak wielu ludzi 
przechodzi na wegetarianizm.
Spoglądanie na krew sprawiało, że robiło się jej niedobrze. Zawsze była wrażliwa 
na widok krwi i nie mogła oglądać żadnego z programów Jonathana Millera, które 
pokazywano kilka lat temu. Wiedziała, że gdyby nie okropny strach o jej syna, 
który mógł leżeć po tą furgonetką, na pewno zemdlałaby. Podświadomie musiała 
uruchomić rezerwy swych sił. Umysł ludzki jest tak złożony, że trudno go pojąć.
Na blacie stał wykonany z wypolerowanego drewna, trójkątny uchwyt do noży. 
Tkwiło w nim sześć noży różnych rozmiarów. Wybrała największy, próbując ostrze 
kciukiem. Mruknęła niezadowolona. Był tępy. Poszperała chwilę w szufladzie, nim 
znalazła stare kółko do ostrzenia noży, które należało jeszcze do jej matki, i 
zaczęła ostrzyć nóż. Ostry, przenikliwy dźwięk sprawiał, że zgrzytała zębami. 
Przypominał gwałtowne pociągnięcie paznokciem po samochodowym lakierze. W końcu 
nóż był ostry jak brzytwa.
Leah znów zobaczyła w myślach zmiażdżony korpus włóczęgi i wzdrygnęła się. To 
nie był Ben. Ta myśl nie martwiła jej więcej — chłopcu nic się nie stało i 
prawdopodobnie stać się nie mogło, gdyż cały czas trzymała go za rękę. Tamto 
ciało już więcej nie robiło na niej wrażenia — to był człowiek z marginesu. 
Nigdy przedtem nie widziała kogoś takiego . Brudny starzec. Jego wygląd mógłby 
wpłynąć na wielkich tego świata, aby zmniejszyli podatki do realnych rozmiarów.
Krew! Zobaczyła ją teraz tak samo wyraźnie jak wtedy. Gęsta i jasna, rozlana 
wielką plamą na asfalcie, rozchlapana na masce furgonetki, przenikająca całe 
okaleczone straszliwie ciało, wsiąkająca w brudne, zawszawione ubranie. Leah 
czuła ten zapach, ten smak podobny do kwaśno-stalowych tabletek, które musiała 
brać po urodzeniu Sary. Próbowała wypluć go z ust.
— Mamo, przestań pluć! „Zamknij się, smarkaczu."
— Tak, tak, Ben. Przepraszam.
— Mówiłaś, że to nieładnie pluć, mamo.
59
— Tak, to prawda. — Wzięła głębszy oddech i zamknęła oczy. Nie mogła się jednak 
wyzwolić od widoku krwi, który wciąż tkwił pod jej zamkniętymi powiekami. Nie 
mogła usunąć ze swych nozdrzy tego okropnego zapachu, nie mogła pozbyć się 
obrzydliwego smaku, który czuła w ustach.
— Co się stało, mamo?—Ben stawał się znów niespokojny.
— Nic, kochanie. Jestem zmęczona. — Z trudem otwierając oczy i zmuszając się do 
patrzenia na mięso, wzięła do ręki befsztyk. — A teraz popatrz, jak mamusia 
odkroi cały ten obrzydliwy tłuszcz.
—To jest krew! — Ben pochylił się do przodu, wskazując palcem.— Zupełnie tak 
jak...
— Tak, wiemy wszystko na ten temat. — Chciała dać mu klapsa, ale to nie 
pomogłoby w niczym. — Teraz...
— Mamo?
— Tak?
— Czy krowy krwawią, gdy się je zabija?
„Co za głupie pytania zadają te dzieci!" — Obruszyła się Leah. — Sądzę, że tak. 
Przecież dobrze wiesz, że tak jest!
Nóż był ostry i łatwo wchodził w warstwę tłuszczu. Zbyt łatwo. Odwróciła się do 
tyłu i zerknęła na Bena. I wtedy po raz drugi tego dnia krzyknęła histerycznie.
Krew.
Trysnęła do góry i zbryzgując najbliższy ośmiokątny wzór na suficie, uderzyła 
strumieniem w poprzek ściany. Natychmiast zaczęły po niej spływać powoli cztery 
oddzielne strużki, które mogły połączyć się z obfitym strumieniem spływającym po 
kuchennym blacie. Kręcąc się raz w jedną, raz w drugą stronę, Leah próbowała 
zatamować kciukiem wypływającą gwałtownie z rany w nadgarstku krew. Sprawiało to 
jednak tylko, że tryskała w trzech różnych kierunkach — ludzki rozpylacz 
ogrodowy, zostawiający na wszystkim, na co natrafi, doskonale cienką warstewkę 
czerwonej cieczy.
Ku jej przerażeniu zszokowana twarz Bena pokryła się momentalnie niezliczoną 
ilością czerwonych plamek, jakby chłopiec zachorował gwałtownie na różyczkę. 
Nakrapiana na czerwono buzia miała wampiryczny wyraz. Gdy krzyczał
60
głośno przerażony, wydawało się, że krew wydobywa się z jego otwartych ust.
Leah krzyczała, Ben krzyczał. Stali tak spanikowani wciąż na przeciw siebie, 
wrzeszcząc głośno jedno na drugie.
Sara zbiegła na dół i stanęła w wejściu do kuchni. Upuściła pędzel, który 
trzymała w ręku. Potoczył się, podskakując i znacząc na kuchennej posadzce 
czerwony ślad. Usta Sary otwierały się właśnie, aby dołączyć swój udział do 
ogólnego wrzasku, ale w ostatniej chwili dziewczynka powstrzymała się. Przecież 
jeszcze dziś, kilka godzin temu była świadkiem śmierci. Zwykły domowy wypadek 
nie powinien doprowadzić jej do paniki.
Sara dojrzała jak na swoje trzynaście lat, podbiegła do zlewu, chwytając i 
łącząc ze sobą dwa małe zmywaki, aby zrobić z nich opatrunek i zatamować 
uściskiem krwotok. Pracowała szybko trzęsącymi się palcami. Posadziła matkę na 
krześle.
— Tutaj. — Przywołała skinieniem Sama, który stał w drzwiach kuchni. — Chodź i 
pomóż mamie przytrzymać to w tym miejscu. Mocno! O, tak. Pilnuj, a ja tymczasem 
zadzwonię po pogotowie.
Sara rozmawiała przez telefon, a Leah zaczęła wąchać powietrze. Czuła jedynie 
zapach krwi. „Co wezwać? — myślała gorączkowo. — Policję, pogotowie czy straż? 
Straż!" Nagle wydało się jej, że lęk przed krwią jest niczym wobec jeszcze 
okropniejszej obsesji ognia. Nie zwracała już uwagi na swój krwotok. Prawie 
śmiała się z niego, jak z własnego kiepskiego dowcipu. Teraz jednak myśl o ogniu 
dokuczała jej o wiele silniej. Sara wciąż rozmawiała, ale Leah nie słuchała.
Pomyślała, że musi nakłonić Johna, aby zainstalował w domu czujnik 
przeciwpożarowy. W ich starym domu, nad schodami było zainstalowane takie 
urządzenie. Założyli je dla świętego spokoju. Leah nie reagowała nawet, gdy 
przypadkowo zaczynało pracować. Grzanka przypalająca się w testerze wystarczała, 
aby uruchomić czuły mechanizm.
Leah pamiętała jeszcze komin i piec w domu, w którym mieszkała jako mała 
dziewczynka. Miała wtedy około ośmiu
61
lat i od tamtego czasu nie myślała o takich rzeczach. Teraz przypomniało jej 
się, jak czasem ogień zaczynał ryczeć w otwartych dzwiczkach pieca, tak że komin 
przypominał głodnego smoka. Jej matka wypychała ją wtedy do ogrodu i dzwoniła, 
aby wezwać oddział straży pożarnej. Drabiny i strażackie węże były bardzo 
intrygujące dla małego dziecka. Strażacy wchodzili na dach i wlewali do komina 
spienioną wodę, która wypływała na dole, w kuchni, razem z syczącą parą i 
sadzami. Później matka spędzała resztę dnia na porządkowaniu kuchni. Tę przygodę 
Leah opisała następnego tygodnia w wypracowaniu o angielskich strażakach. Ale 
dopiero po dwudziestu latach ten epizod wywarł na niej pełne wrażenie. Dym nie 
może zabić! Ale dym oznacza ogień! Prawie każdego dnia słyszała o jakimś 
tragicznym pożarze, jak na przykład o tych dzieciach, które spłonęły w 
płomieniach uwięzione w sypialni na piętrze, gdzie iskierka z papierosa zatliła 
się na wypełnionej pianką sofie...
Pomyślała, że powinna sprawdzić kozetkę we frontowym pokoju, po prostu dla 
pewności. Instynktownie wykonała wysiłek, aby podnieść się, lecz Sam pchnął ją z 
powrotem na krzesło, przytrzymując opatrunek ze zmywaków.
— Dobrze się czujesz, mamo?
—Tak. Wszystko w porządku.—Rana nie była poważna, Leah poczuła się jednak nieco 
słabo. — Sam, chciałabym, żebyś zrobił coś dla mnie.
— Co, mamo?
— Sprawdź... Sprawdź, czy na piętrze wszystko jest w porządku.
Nastąpiła chwila żenującej ciszy.
— Ale po co?
— Ja... Nie jestem pewna. Idź i sprawdź, jesteś przecież dobrym chłopcem.
— Nie mogę, muszę to trzymać.
— Więc niech Ben pójdzie.
—Ja nie chcę, mamusiu. — Jego mała dłoń odnalazła rękę matki i ścisnęła ją 
prosząco.—Nie chcę cię zostawić, mamusiu.
62
Właśnie wtedy wróciła do pokoju Sara.
—Wysłali ambulans, mamo. Będą tu tak szybko, jak tylko to możliwe.
— Ale ja przecież nie zostawię was...
— Poradzimy sobie.
Leah poczuła, że jej paniczny, chorobliwy lęk powraca. „Tu bez wątpienia czuć 
smród. Ale teraz to nie jest krew — myślała Leah — to zapach spalenizny, jakby 
przypalało się ubranie suszące się na elektrycznym piecyku."
— Saro, czy coś się pali?
— Nic nie czuję.
— Idź i sprawdź, proszę.
Leah słuchała kroków swej córki, rozlegających się we frontowym pokoju, potem 
znowu w korytarzu na dole i wreszcie tupiących na piętrze. Słychać było, jak 
dziewczynka otwiera i zamyka drzwi, sprawdzając wszystkie pomieszczenia, i jak 
mija półpiętro, schodząc na dół.
— Nie, mamo, nic się nie pali.
— O Boże! — Leah nie zdołała ukryć swej ulgi. Zdała sobie sprawę, że jest zlana 
potem.
I wtedy usłyszała, że pod jej dom zajeżdża ambulans.
Ruth Ford szybko pozbyła się wątpliwości i oporów. John uznał (nie bez 
zadowolenia), że stało się to głównie za jego sprawą.
Teraz już chętnie kochała się z nim, mimo że było to dopiero ich trzecie 
spotkanie. Dzisiejszej nocy odwiedzili inny bar—zawsze istniało pewne ryzyko 
napotkania w Cellar kogoś z pracy. Trzy przystanki metrem i pięć minut drogi 
piechotą. Nie uszli nawet pięćdziesięciu metrów, gdy Ruth zatrzymała go. Jej 
usta przylgnęły gwałtownie do jego warg w zapamiętałym pocałunku. John próbował 
taktownie przerwać tę scenę.
— Potrzebuję tego—wyszeptała. — Nie mogę czekać...
Nie czekała długo. Znów znaleźli się w jej mieszkaniu. Gdy John rozebrał się, 
wyobraził sobie, co stałoby się, gdyby Keith przyszedł na noc. Postanowił 
jednak, że będzie o tym myślał dopiero, gdy zajdzie konieczność. Obiecał sobie, 
że nie wróci dziś zbyt późno do domu. To, co stało się wczoraj, solidnie 
wstrząsnęło całą rodziną. Leah miała na nadgarstku cztery szwy. John kupił Sarze 
małą lampkę nocną na baterie, aby spróbowała znów spać przy zgaszonym świetle. 
Jedynie Sam nie był dotknięty tymi dziwnymi lękami, które rozwijały się u 
pozostałych członków rodziny. John także nie myślał o wypadkach samochodowych od 
kilku ostatnich dni.
Leżał na łóżku nagi i podniecony, czekając, aż Ruth wróci z łazienki. Słyszał 
jej pośpieszne kroki, gdy sunęła w nocnej koszuli przez półpiętro.
— Przepraszam, że musiałeś czekać. Sprawdziłam, czy story są szczelnie 
zasunięte—powiedziała i weszła do łóżka.
— Hej! — Zaśmiał się. — Chcę zobaczyć cię nagą.
— Już prawie widzisz. — Zaczerwieniła się, gdy jego ramię nie pozwoliło jej 
unieść kołdry i wśliznąć się pod nią.
— W mroku ulicznych lamp — odpowiedział. — Chciałbym cię zobaczyć zupełnie nagą. 
Ruth wydęła usta.
64
— Następnym razem.
— Nie, teraz!
— Moje ciało nie będzie ci się podobało.
— Myślę, że jest wspaniałe.
— No, dobrze. Niech będzie.—Z pewnym oporem ściągnęła z siebie nocną koszulę, 
rzucając ją na podłogę. Stała nieśmiało, zakłopotana. — Czuję się jak 
striptizerka. — Zachichotała.
— Bo nią jesteś.
Zauważył, jak jej ręce przesuwają się coraz niżej, wstydliwie tworząc jakby 
figowy listek. Pozwolił jej wśliznąć się do łóżka.
Jej usta były ciepłe. Ich języki dotykały się. Ruth chętnie pozwalała, aby 
całował jej wysmukłe i szczupłe ciało coraz niżej w dół.
— Chcę, żebyś ty mnie teraz całowała. — Uklęknął, oczekując jej inicjatywy. 
Nadeszła jego kolej na wyjęczenie swej rozkoszy. Jeśli nie robiła tego nigdy 
przedtem, to pierwszy raz wypadł doskonale.
Zegar w radiu stojącym na nocnym stoliku wskazywał właśnie wpół do dziesiątej. 
Gdy uwolnili się z miłosnego uścisku, Ruth przytuliła się do niego mocno, nie 
chcąc, aby dokądkolwiek odchodził, mimo że oboje byli już wyczerpani.
— Mówiłem ci, że dziś chciałbym wyjść wcześniej. — Starał się, by w jego głosie 
nie słychać było irytacji. — Wiesz przecież, że mamy kłopoty w domu.
— Wiem — odparła, a w jej głosie było autentyczne współczucie. — Ale jest coś, o 
czym muszę ci powiedzieć.
John był odprężony. Półmrok sypialni ukrył jego zdziwiony wyraz twarzy. Nie 
mogła przecież być w ciąży, ponieważ John miał podwiązane chirurgicznie 
nasieniowody. W takim razie co?
— Kocham cię, John.
Nie był zdziwiony tym wyznaniem.
— I ja ciebie kocham, Ruth—odpowiedział od razu. Zaraz jednak pomyślał, że mógł 
wstrzymać się z tym. Posunęli
65
się i tak bardzo daleko jak na trzy spotkania, lecz on nie myślał jeszcze 
poważnie o trwałym związku.
—Mam zamiar powiedzieć to Keithowi, gdy przyjdzie do domu—wyszeptała.
Serce Johna zabiło nerwowo.
— Powinniśmy chyba porozmawiać. — Ubierał się bardziej pospiesznie niż zwykle. — 
Może w środę wieczorem? Pójdziemy coś zjeść do Joe Allena?
—Dobrze.—Ruth wstała z łóżka i objęła Johna. Ich usta ścierały się w uścisku, 
jej palce badały go, odnajdywały na nowo. Niewiele brakowało, a mogłaby zrobić 
to jeszcze raz, nawet gdyby nie mógł. Nagły i niespodziewany biurowy romans 
zaczynał gwałtownie przybierać zupełnie inny charakter. Komplikacje majaczyły 
groźnie na horyzoncie.
Stało się to, gdy wychodził z podziemnej stacji metra Bal-ham. Poczuł w piersi 
ostry, szarpiący ból. Nie było to bardzo bolesne, ale uciążliwe i denerwujące. 
Trwało może trzy sekundy i znikło. Zwolnił kroku zaniepokojony. Czytał o bólach 
w klatce piersiowej, lecz nigdy mu się coś takiego nie przytrafiło. Oczywiście, 
mógł to być skurcz, ból mięśnia. Miał przecież za sobą solidny wysiłek fizyczny 
przy porządkowaniu ogródka. Tak, to musiało być to — przekonał sam siebie, 
jeszcze zanim skręcił w Schooner Street i pozbył się niepokojącej myśli.
Gdy wchodził do domu, znów zaczęły dręczyć go obawy. Prawie spodziewał się 
ujrzeć krzyczącego i biegnącego przez półpiętro Bena. Ale chłopczyk był 
bezpieczny w małżeńskiej sypialni, śpiąc wtulony w matkę. Pokój Sama był ciemny, 
ale u Sary paliło się światło. John pomyślał, że jest ono trochę za jasne jak na 
tę słabą nocną lampkę, którą kupił jej niedawno. Nie zamierzał jednak tego 
sprawdzać.
Leah spała albo udawała, że śpi. John nie zastanawiał się, jak było naprawdę. 
Zwalniało go to od wysłuchiwania wymówek. Kłamstwo nie jest łatwe. Ryzykuje się 
omyłką, zwłaszcza gdy jest się zmęczonym. Był wdzięczny, że jego żona położyła 
się spać wcześniej.
66
Rozebrał się tak szybko, jak tylko było to możliwe, i położył swe rzeczy na 
krześle. Własna nagość wywołała u Johna poczucie winy — zdradził przecież swą 
żonę. Leżała teraz obok jego splamionego zdradą ciała. Ben był jednak barierą 
pomiędzy nimi i John był mu za to w jakiś sposób wdzięczny.
Wciąż nie był pewny, czy Leah śpi. W zasadzie nie miało to znaczenia. Wyciągnął 
się, czując psychiczne i fizyczne zmęczenie. W pewnej chwili zorientował się, że 
coś nie pozwala mu całkowicie się odprężyć. Jego myśli biegły od Ruth do Leah i 
znowu do Ruth... Pomyślał, że mógłby doprowadzić się do erekcji, ale wtedy znów 
zabolało go w piersiach.
Tym razem ból był ostrzejszy niż poprzednio, bardzo silny i dotkliwy. Trwał 
trzy, może cztery sekundy. Nocne ciemności dodatkowo sprawiły, że był dużo 
bardziej przerażający.
Czyżby było to ostrzeżenie, zwiastun ataku serca? Pot perlił się na całym jego 
ciele. Pomyślał o zejściu na dół i zrobieniu sobie herbaty albo czegoś 
mocniejszego. Ale, tak czy inaczej, to nie rozwiązałoby zagadki jego 
dolegliwości.
Jakiś czas temu czytał artukuł na temat chorób serca. Autor za zasadniczy 
czynnik uznał dziedziczność. Pot na Johnie stawał się coraz chłodniejszy. Jego 
ojciec umarł na atak serca, który ściął go na ulicy. Miał wtedy jednak 
siedemdziesiąt dwa lata. Wiek nie był decydującym czynnikiem. Ale co z tym 
facetem z seminarium nauczycielskiego? John nie mógł sobie przypomnieć, jak 
nazywał się ten człowiek. Nie mógł jednak mieć więcej niż dwadzieścia trzy lata. 
Szedł do domu w piątkowe popołudnie i wydawało się, że jest całkiem zdrowy. 
Zmarł w sobotni poranek, a ciało jego poddano kremacji w czwartek.
Pot był już zimny jak lód. Johnem wstrząsnął dreszcz.
Jego ból z całą pewnością był pochodzenia mięśniowego. Mógł nadwerężyć klatkę 
piersiową, gdy podnosił w biurze ciężkie segregatory z aktami. Robił to 
codziennie. Trochę inna pozycja, może nagle szarpnięcie, gdy za bardzo 
koncentrował się, aby poruszyć ciężar. Tak, bóle w piersi mogą być spowodowane 
co najmniej pięćdziesięcioma czynnikami. Zupełnie jak...
67
Rak płuc.
Jego usta stały się nagle suche, a na podniebieniu poczuł cierpki smak, tak jak 
w czasach, gdy palił papierosy (dużo papierosów—pięćdziesiąt dziennie). 
Zmniejszył tę ilość do dwudziestu, gdy dostał pierwszego ataku bronchitu, potem 
do dziesięciu, gdy nastąpił drugi, i w końcu poddał się jakoś koło ostatniej 
Wielkanocy. Wypocił się przez cały Wielki Post i postanowił, że już nigdy nie 
tknie papierosa. Przypuszczalnie jego organizm wydalał nikotynę przez trzy lata, 
jak sobie teraz przypominał. „A ile czasu na rozwinięcie się potrzebuje rak?" — 
zastanowił się i przeszył go dreszcz.
Henley, szef kasy w poprzednim miejscu pracy Johna, zmarł na raka płuc w ciągu 
niecałego roku po przejściu na emeryturę. John widział go teraz w myślach: 
krępy, łysy, palący za bankowym kontuarem jednego papierosa za drugim, wbrew 
wszelkim przepisom. Ale Henley był instytucją, prawem sam dla siebie. I nawet 
szef odpowiadał na jego temat wymijająco. Każdego ranka podczas drogi do pracy 
zatrzymywał się przed budkami, w których sprzedawano gazety. Zawsze kupował to 
samo — „Guardian", dwadzieścia papierosów i szczyptę mocnego fajkowego tytoniu. 
Palił przez caty dzień, wybierając tylko pomiędzy fajką i papierosami. Gdy 
przebywał w banku, zawsze unosiła się nad nim chmura gęstego dymu. W 
dzisiejszych czasach nazywają to biernym paleniem. To mógł być zasiew, z którego 
powstał rak płuc u Johna.
John pamiętał, że na trzy dni przed śmiercią Henleya poszedł odwiedzić go w 
szpitalu. Był do tego stopnia wynędzniały i wyczerpany chorobą, że wyglądał jak 
szkielet. Jego skóra miała upiorny kolor białego pergaminu. Wciąż poka-sływał, 
plując krwią i flegmą do spluwaczki, którą z trudem utrzymywał.
„O Boże, proszę, nie chcę tak wegetować. Wolałbym raczej wylew, nagłą śmierć 
albo coś innego. Na przykład czołowe zdarzenie..." Zwinął się gwałtownie. A więc 
ta myśl nie opuściła jeszcze jego umysłu i wciąż napawała go przerażeniem. Tak. 
Czuł, że w ten sposób właśnie zginie. Wyobraził
68
sobie siebie za kierownicą suzuki, jadącego drogą z morderczymi zakrętami, 
wzdłuż której cały czas ciągnie się podwójna biała linia. Trzyma się blisko 
lewej strony. Za nim jadą inne samochody. Z przodu pusto, dopóki nie dogania 
furgonetki, która blokuje go przez najbliższe pół mili.
Szarpie gwałtownie kierownicą w lewo, próbująazjechać z drogi. Nie ma jednak 
miejsca na ten manewr. Tylko ta wysoka skarpa, taka sama jak... „O Boże! To nie 
jest żaden cholerny sen!" Napiął się, oczekując uderzenia, i wyprostował na 
siedzeniu. Miotał przekleństwa, wyczekując następnego kłującego bólu w 
piersiach.
Po chwili było już po wszystkim. John trząsł się i drżał przerażony. Musiał 
zejść na dół, lecz nie po to, aby zrobić sobie herbaty czy napić się scotcha, 
ale dlatego że jeśli zostałby tu, wszystko odbyłoby się jeszcze raz i jeszcze 
raz...
Teraz nie miał już wątpliwości, że Sara miała zapalone światło. Zdecydowanie 
było ono zbyt jasne jak na nocną lampkę, ale któż mógł mieć o to pretensje do 
biednego dziecka? Świetlówka w kuchni długo migotała i błyskała, nim zapaliła 
się na dobre. John pomyślał, że będzie musiał pamiętać o nowym starterze, który 
powinien jutro wymienić. Doczesne problemy, tak jak ten, pomagały uczynić życie 
bardziej znośnym.
Wciąż nagi usiadł na krześle przy stole, wpatrując się w ścianę i zauważając na 
niej plamy krwi, na które do tej pory nie zwrócił uwagi. To nie był sen, ale 
jawa. Okropna rzeczywistość.
Z całych sił próbował powstrzymać ból, zastanawiając się, czy jego klatka 
piersiowa może eksplodować przy następnym ataku. Czekał, aż to nastąpi. Zupełnie 
jak w chińskiej torturze wodnej.
Leah nie spała, gdy usłyszała swego męża wchodzącego do domu. Tym razem był 
wcześniej niż poprzednio. Być może miał ze swoją nową dziewczyną kłótnię, 
kimkolwiek by ona nie była. Tłumaczyła to sobie, pragnąc, aby jej myśli były
69
prawdą. Zawsze mogła to być inna kobieta. Udawała, że śpi szczególnie ze względu 
na Bena. Nie chciała budzić dziecka. Jego lęki mogłyby nagle powrócić. Nie 
chciała też przedzierać się przez siatkę kłamstw, pytając Johna, gdzie i z kim 
był dzisiejszego wieczoru, i udając potem, że wierzy w jego zmyślone odpowiedzi. 
Wszystko to nie miało sensu.
John był przemęczony, rzucał się i wiercił. Dobrze mu tak! Nie poruszyła się 
nawet, gdy zerwał się gwałtownie i usiadł na łóżku. Jej jedynym zmartwieniem 
była tylko myśl, czy nie obudzi to Bena. Chłopiec poruszył się, jęknął i zapadł 
z powrotem w głęboki sen. John wstał z łóżka. Wsłuchiwała się w jego oddalające 
się kroki, przypuszczając, że wychodzi do łazienki. Zdziwiła się jednak, 
słysząc, że zszedł na dół. Odetchnęła z ulgą, gdy nie wrócił za chwilę. Ich 
małżeństwo waliło się i Leah chciała, aby skończyło się tu i teraz. Nie chodziło 
tylko o niewierność Johna, pomimo że był to wystarczający powód. Było coś, co 
grało jej na nerwach. Te wyschnięte zioła zawieszone w kuchni; sposób, w jaki 
John próbował podtrzymać wśród sąsiadów swój pozytywny obraz. Ale on nie 
wiedział nawet, że może to drażnić jego żonę.
Słuchała właśnie rytmicznego oddechu Bena, gdy po raz pierwszy do jej uszu 
dotarł dźwięk, jakby coś dokładnie nad nią biegało po suficie—wielki, nadęty 
pająk z odrażającymi nogami. Och! Gdyby tylko nie chodziło o Bena, natychmiast 
zapaliłaby światło. Wsłuchiwała się, słysząc bicie własnego serca, które stawało 
się coraz szybsze i szybsze. Wtedy dźwięk rozległ się po raz kolejny. Wiedziała 
już, że musi to być mysz, która biega po poddaszu.
Oczywiście, mogła tam być mysz, a mogły być i szczury. Następnego dnia, gdy 
tylko się wprowadzili, przyniosła drabinkę i spojrzała przez szparę, 
spodziewając się, że może tam znaleźć świetne miejsce na domowy składzik. Gdy 
jednak jej latarka wydobyła z mroku brud, kurz i mnóstwo pajęczyn, natychmiast 
opuściła drzwi w podłodze strychu. Wszędzie biegły kable. Instalację założono w 
piracki sposób — tania robota wykonana przez Grafionów albo nawet poprzednich 
lokatorów. Było to niebezpieczne. Małe gryzonie
70
chętnie zajmowały się kablami, przegryzając izolację. Leah zaczęła wąchać 
powietrze, starając się wychwycić zapach dymu. Na razie nic się nie paliło.
„Nie martw się — tłumaczyła sobie. — To wszystko wisi tak najprawdopodobniej od 
dziesięciu lat albo i dłużej. Zupełnie jak hałda żużlu w Aberfan, grożąca 
każdego roku lawiną, która zapewne któregoś dnia w końcu runie. Życie w obliczu 
niebezpieczeństwa — możesz mieć tylko nadzieję, że to się nie stanie. Ale 
pewnego dnia albo pewnej nocy to się staje.
Tupot ustał. Teraz zastąpił go inny dźwięk, którego Leah z początku nie mogła 
rozpoznać. Był to rodzaj grzechotania, chrupania, które towarzyszy zwykle 
miażdżeniu w ustach płatków kukurydzianych. Gryzienie!
Leah odniosła wrażenie, że jej żołądek zwija się w kłębek. Natychmiast poczuła 
gwałtowną potrzebę wyjścia do toalety. „Oto sposób, w jaki natura odciąża ciało, 
przygotowując je do ucieczki" — pomyślała. Jej ramię objęło Bena, gotowe 
pochwycić go w każdej chwili i unieść do góry ze sobą. Musi jeszcze tylko 
ostrzec pozostałą dwójkę swych dzieci. Będzie walić w drzwi ich sypialni, 
upewniając się, czy z niej wyszli, uciekając przed kłębymi gęstego, czarnego 
dymu, który będzie podążał za nimi. Wtedy przez korytarz, na ulicę. Potem na 
przeciwległy chodnik, aby przystanąć i czując na drżącym ciele mokre od potu 
ubranie, obserwować, jak płomienie liżą okna i jak pod wpływem gorąca pęka 
szkło.
Zorientowała się, że ani przez chwilę nie pomyślała o Johnie.
Odgłosy gryzienia nie ucichły. Zwierzęta musiały już nieźle nadwerężyć izolację. 
Leah pomyślała, że nie ma innego sposobu na powstrzymanie gryzoni jak tylko 
wstanie z łóżka i walenie w sufit. Był jednak zbyt wysoko. „Pomóż sobie 
wieszakiem" — pomyślała. Ale to nie był dobry sposób. Myszy przestaną tylko na 
jakiś czas. Potem, gdy mieszkańcy domu zasną, będą kontynuowały swą żarłoczną 
ucztę. Jedynym sposobem byłoby zabicie tych szkodników. Należało położyć nieco 
trucizny albo wstawić kilka łapek przez kwa-
71
dratowy otwór w suficie nad półpiętrem. Mogło być już jednak na to za późno; 
odsłonięte przewody mogły zapalić się w każdej chwili.
Wiedziała, że nie zaśnie. Nawet nie śmiałaby. Wolała leżeć, próbując wyczuć w 
porę pierwsze kłęby dymu, które przeniknęłyby do sypialni. Zapomniała powiedzieć 
Johno-wi, aby zamontował czujnik przeciwpożarowy. Nagle wróciło do niej 
wspomnienie wypadku w kuchni, odsuwając myśl o pożarze. Pomyślała nawet, żeby 
iść zaraz na dół i powiedzieć o tym mężowi. Nie miała jednak ochoty na rozmowę z 
nim. Po co, u licha, zszedł na dół? A może stało się coś złego?
Leah musiała wyjść do toalety. Ból pęcherza był nie do zniesienia.
Ostrożnie uwolniła swe ramię spod Bena i prześliznęła się w poprzek łóżka na 
jego przeciwległy brzeg. „Czy nic mu się nie stanie, jeśli go zostawię?" Nie 
czuła, aby cokolwiek się paliło. Wychodziła zresztą tylko na chwilę.
Gdy wracała do swej sypialni, pomyślała, że sprawdzi pozostałą dwójkę. Mogła z 
dala posłyszeć chrapanie Sama. Otworzyła drzwi pokoju Sary i weszła do środka 
oślepiona niespodziewanym jasnym światłem elektrycznym. Dziewczynka nie spała. 
Siedziała na łóżku i niczego nie czytała, patrząc prosto przed siebie.
— Co się stało, Saro?
— Nic, mamo.
— Dlaczego nie używasz swojej lampki nocnej?
— Nie lubię jej, jest za jasna. Nie! — Wrzask Sary powstrzymał dłoń Leah na cal 
od wyłącznika światła.—Proszę.
—Kochanie, jesteś przestraszona?—Leah weszła do pokoju, siadając na brzegu 
łóżka.
Sara skinęła głową. Była bliska płaczu. Jej buntowniczość zniknęła gdzieś i była 
teraz tylko maąa, bardzo przestraszoną dziewczynką.
— Nie mogę wytrzymać przy zgaszonym świetle.
— Przecież spałaś w ciemności przez całe życie.
— Tak, ale nie w tym domu!
72
— Wiem, co czujesz. — Dłoń Leah odnalazła rękę swej córki i ścisnęła ją z troską 
i czułością. — To jest zimny, nieprzyjemny dom, ale może uda się nam go trochę 
zmienić, gdy tylko inaczej go urządzimy i...
— Tego miejsca nic nie zmieni. — Sara pod wpływem strachu wypowiadała słowa w 
pośpiechu. — Tutaj jest tak, jakby... jakby ktoś ciągle mnie obserwował.
Leah poczuła mrowienie idące po całym kręgosłupie. Czuła na sobie wciąż czyjeś 
oczy. Wrogie, niewidzialne, przyglądające się jej w każdym momencie.
— Czy nie możemy się stąd wyprowadzić? — Prośba wyrażała desperację dziecka 
znajdującego się na granicy wywołanego strachem obłędu. — Nigdy nie będę mogła 
zasnąć w tym domu. Wiem o tym.
— Porozmawiam o tym z tatusiem.
— Kiedy?
— Jutro. Obiecuję.
— Ale przecież nie będziesz mogła z nim porozmawiać, ponieważ on wychodzi do 
pracy, zanim jeszcze wstajemy, a wraca, gdy leżymy już w łóżkach.
„Dzieci są bardzo spostrzegawcze" — pomyślała Leah. Miała nadzieję, że 
dziewczynka nie będzie roztrząsać nieobecności Johna. Leah gotowa była na 
kłamstwo, byleby tylko uchronić dzieci od smutnej prawdy.
— Tatuś poszedł na dół — powiedziała po przerwie Sara. — Prawie godzinę temu, i 
nie wrócił na górę. Czy nie możesz iść teraz do niego i porozmawiać o zamianie 
mieszkania? Proszę.
— Dobrze. — Leah wstała. — Ale w tym czasie zrób mi przysługę...
— O co chodzi, mamo?
— Och, nic ważnego. Zapomnij o tym.
„Zwróć uwagę, czy nie czuć gdzieś dymu..."—chciała powiedzieć. Dzieci myślały, 
że ich matka oszalała, gdy Leah wysłała Sarę na piętro, rzekomo z jakiegoś 
ważnego powodu. Byli dostatecznie mocno przerażeni i nie było powodu straszyć 
ich jeszcze bardziej.
73
— Pójdę i porozmawiam zaraz z tatusiem — zakończyła.
John siedział przy kuchennym stole, patrząc przed siebie. Był rozebrany. Kiedy 
indziej i w innej kuchni wyglądałoby to zabawnie, ale nie tu, pod numerem 
trzynastym przy Scho-oner Street. Tu było to po prostu przerażające.
— John?
Rozejrzał się wokoło, nie wykazując najmniejszego zdziwienia na jej widok. Nie 
mówił nic.
— John, co się, u diabła, dzieje? Wyczytała w jego oczach poczucie winy. Nie 
zeszła tu jednak, aby rozmawiać na temat jego małżeńskiej niewierności.
— Nie mogę spać — odpowiedział słabym głosem i opuścił wzrok.
— Tak jak my wszyscy w tym domu. — Jej głos był ostry, oskarżający. To właśnie 
John nalegał, aby kupić ten dom, Jednak sprawiedliwie rozpatrując całą kwestię, 
nic nie zapowiadało żadnych kłopotów. Dopóki się nie wprowadzili.
— Myślę, John, że w tym domu jest coś złego.
—To znaczy, co takiego?—John robił wrażenie zmęczonego i nie zainteresowanego.
— To znaczy, że w tym domu straszy!
— Oszalałaś — odparł. Jednak próba utrzymania sceptycyzmu szybko upadła. 
Rozejrzał się po kuchni, jakby spodziewając się zobaczyć coś, co czai się gdzieś 
w rogu. Ale światło świetlówki nie pozostawiało najmniejszego ciemnego miejsca, 
w którym mogłoby się cokolwiek schować.
— Nie, nie jestem szalona. Myślę, że ty jesteś dokładnie tak samo przerażony, 
jak my wszyscy. — Usiadła przy stole naprzeciw niego. — Te okropne, obłąkańcze 
sny. Miałam je ja, miał Ben, Sara ma je także, ale próbuje to ukryć. I wiem, 
cholernie dobrze to wiem, że ty też masz koszmarne sny i nie próbuj temu 
zaprzeczać. Jesteś biały jak prześcieradło i piekielnie przerażony. I co na to 
powiesz?
— Mam bóle w piersiach.
„Teraz, kiedy sprawy przybrały taki obrót, nawet szuka współczucia" — pomyślała.
74
— W takim razie idź do lekarza. — Nie zamierzała pocieszać go ani ulżyć jego 
cierpieniu. — Zeszłam na dół właśnie po to, aby powiedzieć ci, że mamy już 
wszyscy dość i nie wytrzymamy dłużej.
— Więc?
— Chcemy wyprowadzić się stąd. Sprzedać dom i znaleźć inny. Czyż jest w tej 
sytuacji coś niezrozumiałego w moim żądaniu?
— To jest niemożliwe.
— Dlaczego?
— Ponieważ jesteśmy zadłużeni po uszy w banku i nigdy nie otrzymamy za ten dom 
swojej ceny. — W jego głosie była ewidentna rozpacz. Leah wiedziała, że mówi 
prawdę. Jej nadzieje upadły.
— Bank po prostu nie przyznałby nam nowego kredytu. Rozwiążą całą umowę — 
odparła.
— Wiem, ale my nigdy nie znajdziemy kupca. Jesteśmy związani z tym miejscem.
— Nie szukalibyśmy kupca w Londynie.
—Nigdzie nie znajdziemy chętnych. Dostaliśmy ten dom, ponieważ... nikt inny nie 
kupiłby go.
— O Boże! — Ukryła twarz w rękach. — I w końcu my spróbowaliśmy!
— Kenton pasowałby do tego domu.
— Ten drań Kenton nie musi tu mieszkać. Wystawmy dom na sprzedaż, John, i 
zobaczymy, co się stanie.
— Dobrze. — Skinął głową. — Skoro nalegasz. Nie zorientowałem się do czasu, gdy 
można było jeszcze coś zrobić. Żaden agent dzielnicowy w Londynie nie opuści 
ceny wyjściowej tylko dlatego, że popadasz w nędzę. Tamten nie mógł uwierzyć 
swemu szczęściu, gdy powiedziałem, że kupię dom, jeśli dużo opuści. Powinienem 
był się od razu połapać. Cóż jednak złego dzieje się tutaj, poza tym dręczącym 
nas uczuciem, że nie wynieśliśmy się, dopóki nie było jeszcze na to za późno? 
Wydaje się, że nasi poprzednicy odczuli to od razu, w przeciwnym wypadku dom nie 
pozostałby wolny. Dobiliśmy targu i zaczęliśmy nową inwestycję, opierając się
75
tylko na pozorach. To będzie jednak cholerne obciążenie, jeśli nie uda się nam 
pozbyć tego domu.
— Ale obiecujesz, że spróbujesz?
— Tak. — Odsunął z szurnięciem krzesło do tyłu i wstał. — Tak, zacznę działać.
— Jesteśmy już wszyscy wymęczeni — przypomniała mu.
Nagle przez jej umysł przemknęła niepokojąca myśl. Wszyscy mieli tego samego 
rodzaju okropne przeżycia , z wyjątkiem Sama.
To wszystko było nie do zniesienia.
— Myślę, że powinieneś pójść do lekarza. — Leah wstała wcześniej od swego męża, 
zeszła na dół, aby zrobić herbatę. Postawiła kubek z parującym napojem na nocnym 
stoliku, tuż przy szklance z sokiem pomarańczowym przeznaczonym dla Bena, na 
wypadek gdyby się obudził.
— Nic mi nie będzie — jęknął John, przymykając oczy. Wydawało mu się, że jego 
głowa za chwilę pęknie i otworzy się. Poprosił Leah, aby zasłoniła okno 
kotarami, bo zaczęły go razić pierwsze promienie wczesnego porannego słońca. 
Dolegliwości, które towarzyszyły mu ostatniej nocy, powracały. Gdy próbował 
zlokalizować źródło przerażającego go bólu, natychmiast czuł w piersi skurcz i 
ucisk. Naduszając mięśnie klatki piersiowej, celowo zadawał sobie cierpienie, 
aby sprawdzić dokładnie, gdzie umiejscowił się ból. Brał głęboki oddech i 
wypuszczał powoli powietrze, próbując nie myśleć o nadjeżdżających z przeciwka 
samochodach. Jego czoło było mokre od potu. Miał migrenę, ale nie było w tym nic 
dziwnego.
— Właśnie, że już coś ci jest.—Leah czuła, że tym razem (co się rzadko zdarzało) 
miała nad nim przewagę. — Wyglądasz jak śmierć.
Śmierć.
—Muszę iść do biura. — Powodem była oczywiście Ruth. — Do diabła z tym. Dopiero 
co zacząłem pracę. Nie chciałbym zarobić sobie na reputację kogoś, kto choruje 
co pięć minut. — Przypomniał sobie teraz minione czasy, gdy zaczynał dopiero 
karierę jako młody urzędnik, podlegający tyranizującemu cały zespół szefowi. W 
drugim tygodniu pracy dostał ataku grypy. Ten drań Dillon wydzwaniał wtedy do 
Johna, bynajmniej nie po to, aby dowiedzieć się o stanie zdrowia swego 
pracownika, ale by zmusić go do szybkiego powrotu do biurka. W rezultacie John 
wrócił do pracy zbyt szybko i trzeciego dnia po powrocie dostał nawrotu choroby. 
Żadnego współczucia ze strony szefa. Tylko uwaga: „Jeśli
77
zabierze to zbyt wiele czasu, twoja przyszłość może być niepewna". Kenton był 
człowiekiem tego samego pokroju. John jęknął głośno i pomyślał: „Daj mi dziesięć 
minut, a wyzdrowieję".
—Nie pójdziesz dzisiaj do banku.—Leah była świadoma pewnej sadystycznej 
satysfakcji, jaką sprawiało jej mówienie do Johna w ten sposób.
Był zbyt chory i słaby, aby zaprzeczać. Do tego dołączał się stres, ponieważ dom 
ciążył na bankowej hipotece, a John nie był w stanie powiedzieć im dzisiaj, że 
chce wystawić go na sprzedaż.
— Zadzwonię o dziewiątej do biura i powiem, że jesteś chory. To wszystko.
John nawet nie odpowiedział, wiedząc, że jego opór byłby daremny. Chciał tylko 
spać. „Boże, proszę, nie chcę mieć już żadnych koszmarów."
Zupełnie nie wiedział, jak długo spał. Zasłony były zaciągnięte i gdy zerkał 
zezem przez szparki między opuchniętymi od snu powiekami, słoneczne światło nie 
raziło go tak mocno jak zwykle. Tam, gdzie leżał, prześcieradło było wilgotne — 
przesunął się na jego suchą część. Bena nie było już w łóżku, a Leah nie dawała 
żadnego znaku swojej obecności. John pomyślał, że zapewne zabrała gdzieś dzieci, 
aby nie przeszkadzały mu krzykiem i piskami. „Zupełnie jak kierowca, który 
następnego dnia po wypadku siada ponownie za kółko—pomyślał John.—Nie! Nie myśl 
więcej o wypadkach drogowych. Z pewnością jednak nadejdzie taki czas, że wszyscy 
będą musieli wyjść na ulicę. Jak na taki uraz, dzieciaki wracają do siebie 
nadzwyczaj dobrze."
John pomyślał o Ruth, ale nie w seksualny sposób. Nie był w nastroju 
sprzyjającym erotycznemu podnieceniu. Do diabła! Pozwolił, aby ich znajomość 
wymknęła mu się spod kontroli. „Jeśli ona rzeczywiście zakocha się w tobie, to 
możesz mieć kłopoty." Zakończenie tego związku w zbyt gwałtowny sposób mogło 
obrócić się przeciwko niemu. Ruth mogłaby wtedy wydzwaniać do jego żony albo 
kręcić się wokół domu. A gdyby powiedziała mężowi, on sam mógłby to
78
zacząć robić. „Chryste! To nie jest takie proste!" Istniały też inne sposoby 
przerywania takich związków—delikatny proces ograniczania spotkań mógł sprawić, 
że Ruth poczułaby się tym zmęczona. Na to jednak nie było czasu. Mogła już 
zadzwonić do Keitha i wszystko mu wyznać. Z pewnością poszłoby jej to zupełnie 
łatwo. Nie miała wiele do stracenia.
Niebawem przełożeni w banku mogli sobie wyrobić mętny obraz romansu między 
księgowym a kasjerką i przenieść ich do różnych działów. Taki obrót spraw 
kompletnie zniszczyłby karierę Johna. Gdyby został przeniesiony do innego 
działu, nawet afrykański telegraf wychwyciłby uwagi jego nowych kolegów: 
„Popatrzcie na tego gościa. To on rżnął dziewczyny swego personelu." Tak 
naprawdę jednak nie chodziło o kobiety pracujące w kasach. Liczba pracownków 
szybko przewyższy zapotrzebowanie na pracę, a przecież oboje nie są wieczni.
Wciąż bolała go głowa. Teraz jednak w zupełnie inny sposób niż poprzednio. 
Ćmiący, pulsujący ból między oczami rozszerzał swój zasięg i przechodził na 
czaszkę, grożąc jej rozerwaniem.
John miał wiele rzeczy do przemyślenia. Powinien wystawić dom na sprzedaż, tak 
jak nalegała Leah, ale miał wewnętrzne przekonanie, że nikt go nie kupi. Tak, 
dom był upiorny, ale tylko wtedy, gdy pozwalało się w ten sposób reagować swojej 
psychice, dokładnie tak, jak robili to oni. Wszystko musiało być zbiegiem 
niekorzystnych okoliczności.
Bóle w piersi ustąpiły. „Wybierz pośredni wariant — powiedział sobie w myślach 
John. — Wystaw dom na sprzedaż i jeśli nie będzie na niego chętnych... Cóż, 
wtedy wszyscy będziemy musieli dalej tu mieszkać.
Na dole ktoś zaczął krzyczeć.
Leah odetchnęła z ulgą, gdyż krzyk nie trwał długo — ucichł prawie natychmiast. 
John nie poszedł ani do banku, ani do swojej panienki, jeśli miał jakąś na boku. 
Był przemęczony, ale to była już jego własna sprawa. Typ „A", jak okre-
79
siały takich ludzi środki masowego przekazu. Podstarzałe cudowne dziecko, 
próbujące złapać dwie sroki za ogon. Tak po prostu określano snobów.
Dzieci jadły śniadanie w kuchni. Wszystko wyglądało tak normalnie, jakby nigdy 
nic się nie wydarzyło. Ben zajadał łyżką swe płatki pszenne, wkładając je do ust 
z rzadko spotykanym zadowoleniem. Prawdopodobnie dlatego, że nie jadł nic od 
wczoraj. Sara żuła głośno miisli, próbując przekonać Sama, że powinien jeść 
bardziej zdrowe pożywienie. Dostawcy naturalnych pokarmów skupili się na 
dzieciach — najbardziej łatwowiernych odbiorcach programów telewizyjnych. Na 
Samie nie robiło to jednak wrażenia.
— Dzieci... — Leah przesadnie ściszyła głos. Chciałabym, abyście bawiły się dziś 
po cichu, ponieważ tatuś jest chory i potrzebuje snu.
— A co mu jest? — Sam musiał zadać to pytanie.
— On... Pracował zbyt ciężko. Ostatnio do późna zostawał w biurze.
Odetchnęła. Czuła, że chłopcy w końcu jej uwierzyli. Jeśli chodzi o Sarę, nie 
była do końca pewna.
— Chcielibyście gdzieś wyjść? — zapytała Leah z animuszem w głosie. 
„Przypuszczam, że nie; nie po tym, co wydarzyło się wczoraj."
— Nie, dziękuję. — Odpowiedź Sary była zdecydowana i twarda. — Mam trochę rzeczy 
do zrobienia.
—Nie.—Ben zbryzgął stół nie przeżutymi do końca płatkami. Udawał albo 
rzeczywiście pamiętał jeszcze wczorajsze wypadki.
— Ani ja — dodał Sam, nie podając jednak powodu.
—Bardzo dobrze. Ale pamiętajcie, że nie wolno wam robić hałasu. Sam możesz iść i 
bawić się z Jeremim. Weź ze sobą Bena.
— Mówiłaś, że spędzam tam zbyt wiele czasu, a poza tym Jeremi nie lubi Bena. 
Mówi, że on jest dzieciuch. „Nic nie wskórasz z tymi dziećmi" — pomyślała.
—Jeśli będziecie się kłócić i bić to... skroję wam skórę. — Zabrzmiało to 
banalnie i mało groźnie. — Saro, później bę-
80
de musiała wyskoczyć do sklepu. Zostawię tych dwóch urwisów pod twoją opieką. 
Uważaj, aby nie rozbrykali się za bardzo i nie obudzili ojca.
— Dobrze. — Sara skinęła głową, nie patrząc na matkę. Mogła teraz iść na górę do 
swego pokoju, rysować i malować, nie zwracając uwagi na swych młodszych braci, 
co zresztą zawsze robiła w podobnych sytuacjach.
Leah zaczęła zbierać ze stołu miski po kaszy, aby wstawić je do zlewu. Potem 
odkręciła kran. Sara skierowała się w stronę schodów. Sam wyszedł przed dom. Nie 
było wątpliwości co do tego, że całymi godzinami mógłby kopać swą źle 
napompowaną piłkę wokół nie uporządkowanego ogrodu. Leah kątem oka obserwowała 
Bena, który najwyraźniej nie miał najmniejszej ochoty nigdzie wychodzić. 
Prawdopodobnie opanowywał go jeden z nastrojów, który sprawiał, że chłopczyk nie 
opuszczał matki przez cały poranek. Może powinna nakłonić go, aby poszedł z nią 
do sklepu na rogu. Musiała kupić parę niezbędnych artykułów. Tylko tyle, ile 
potrzeba było, aby przeżyć do czasu, gdy znów odważą się skierować w stronę 
jakiegoś dużego supermarketu.
Krótko po dziewiątej Leah zadzwoniła do banku. Usłyszała w słuchawce żeński głos 
i poinformowała urzędniczkę, że John jest chory i nie będzie go dzisiaj w pracy. 
To, jak uznała, wystarczyło. Nie miała zamiaru wchodzić w szczegóły.
Z całą świadomością zajęła się czymkolwiek, po prostu dla zabicia czasu. Miękka 
piłka uderzała w ogrodzenie z drażniącą regularnością. Leah dręczyło jednak co 
innego. Dała Benowi książeczkę do kolorowania i kilka miękkich kredek 
świecowych. Wydawało się, że chłopczyk ma obsesję na punkcie czerwieni. Nie 
mówił nic i robił wrażenie kompletnie zastraszonego. Biedne dziecko. Wszystko 
wskazywało na to, że dzisiejszy dzień będzie dla nich wszystkich trudny.
Leah chciała zadzwonić do dzielnicowego agenta mieszkaniowego, aby wreszcie 
położyć kres wspólnym męczarniom. Prawdopodobnie przyszliby prosto do domu, 
nalegając na wymierzanie każdego pokoju. To nie byłoby w porządku
81
wobec Johna. Ale czy on liczył się z nią kiedykolwiek? Poza tym jeden dzień nie 
robił żadnej różnicy. Czy jednak na pewno?
Sam strzelał do bramki, którą tworzyła połać ogrodzenia z połamanymi i 
pękniętymi deskami. Jedna z nich wychyliła się w kierunku chłopca, jak 
przygotowany do robinsonady bramkarz. Sam musiał trafić piłką pomiędzy nią a 
zaimprowizowane słupki. Dziś jednak piłka nie odbijała się dobrze od ogrodzenia. 
Wymagała pompowania. Pompka była jednak zamknięta na klucz w dżipie. Ojciec miał 
klucze w kieszeni. Sam nie mógł o nie teraz poprosić. Piłka była zbyt miękka i 
nie nadawała się do zabawy. Chłopiec kopnął ją zdegustowany i ruszył ospale 
przez mały ogród w kierunku jego przeciwległego krańca, gdzie tworząc mały 
gąszcz, rosły wysuszone i zbrązowiałe od słońca chwasty.
I tam zobaczył gada.
Poczuł, że wnętrze jego ciała przeszywa lodowaty chłód. Nagły skurcz żołądka 
zagroził zwróceniem pszennych płatków. Coś stanęło mu w gardle, blokując 
tchawicę. Spocił się gwałtownie. Stał nieruchomo, a jego oczy wybałuszone były z 
przerażenia.
Przypomniało mu się to miejsce, gdzie paliło się tylko słabe, przyciemnione 
światło i panował przerażający zielonkawy mrok, w którym pobłyskiwały tylko 
złowieszczo łuski oślizłych złośliwych stworzeń. Wpatrywały się w przybyszów 
przez szkło swych cel, nienawidząc tej ludzkiej wizyty, która zakłócała ich 
spokój. Mały chłopiec stukał w grubą taflę wskazującym palcem, gdy złośliwy wąż 
gwałtownie rzucił się w kierunku szyby, niewiarygodnie szybko przemieszczając 
swe ciało. Zwierzę zionęło nienawiścią. Jego jadowity język wysuwał się i wsuwał 
w lekko uchylonym pysku z ogromną prędkością. Pozostałe robiły wrażenie 
wypchanych eksponatów; jedynie ich oczy poruszały się złowrogo. Obrzydliwe, 
podobne do ropuchy ciągnęły swe korpusy po ograniczonej szybami sztucznej 
dżungli... Jednak najgorsze były aligatory. Dopiero co wykluły się; piszczały i 
wchodziły na siebie, rzucając się na betonowym stromym brzegu, aby choć 
spróbować zatopić swe ostre zęby w ludzkim mięsie. Za każdym
82
razem ześlizgiwały się jednak do wody, machając szaleńczo swymi ogonami i 
próbując od nowa i od nowa...
Obsesja odwetu i głód ludzkiego mięsa były pożywką dla ich szaleństwa. Matka, na 
wpół zanurzona w wodzie, leżała w najdalszym kącie basenu, robiąc wrażenie 
nieświadomej tego wszystkiego, co działo się wokół niej. Prawie tak, jakby sama 
dopiero wykluła się z jaja. Ludzie śmiali się, wychylając przez barierkę, i 
drażnili zwierzęta, szydząc z nich. Ktoś rzucił brudną, kruszącą się kromkę 
chleba. Aligatory zignorowały jednak wpadający pomiędzy nie poczęstunek. Zaczęły 
oddalać się od brzegu. Ktoś gwiżdżąc przechylił się mocniej przez balustradę i 
zaczął uderzać o beton kijkiem. Jeden z młodych aligatorów, nie biorąc pod uwagę 
nierównych szans, wyskoczył z wody i uchwycił się ryzykownie jednego z końców 
kija. Kiedy rozwarł szeroko szczęki, wyglądał, jakby chciał wykrzyczeć swą 
nienawiść do obserwatorów.
Tego dnia w tłumie zwiedzających znalazł się także Sam Strike. Odwrócił się do 
tyłu i pociągając matkę za sukienkę, powiedział:
— Mamo, nie. Chodźmy stąd!
Jego przerażenie i niechęć sięgały szczytu; płakał histerycznie. Strachu nie 
wywołały tylko aligatory leżące w nieruchomej wodzie, ale wszystkie zimnokrwiste 
stworzenia zamieszkujące terraria. Lęki chłopca zaczęły się już w momencie, gdy 
wszedł do zoo. Zacisnął mocno oczy, aby nie patrzeć na to, co go otaczało. 
Uchwycił się z całej siły ręki Leah. Ben spał, trzymając się jej ramion. Sara 
nie ruszała się z miejsca; znudzona ziewała wciąż w dusznym pomieszczeniu, 
którego wystrój miał imitować puszczę Amazonki. Teraz, już do reszty 
przestraszony, Sam próbował uwolnić się spod macierzyńskiej opieki i pobiec w 
kierunku wyjścia, które wskazywał wiszący nad nim neon.
— Sam, nie bądź niemądry. — Leah była zmęczona, ale i zdecydowana, aby dzieci 
nie zmarnowały pieniędzy za bilet i należycie wykorzystały okazję. Wejście do 
terrarium kosztowało dwa funty.—Przecież one nie mogą cię ugryźć, nie mogą ci 
nic zrobić.
83
— Ten może.
Sam wpatrywał się prawie jak zahipnotyzowany w małego aligatora, który 
utrzymywał się wciąż na pochyłym betonowym brzegu, otaczającym cały basen, jak 
małpka zabawka dyndającą na kiju. Nie była to jednak ani prawdziwa małpa, ani 
też zabawka. To był dziki ludojad.
I wtedy jego małe oczka spotkały się z oczami Sama, tak jakby zwierzę, 
obrzucając złośliwym spojrzeniem cały tłum, wybrało właśnie jego. Cały czas 
piszcząc, rozdziawił pysk, z którego ściekała woda zmieszana z mułem i śliną. 
Zdawał się mówić: „Zaraz cię dostanę, chłopaczku!**
Sam zaczął krzyczeć, ale jego wrzaski zagłuszył hałas, jaki czynili oglądający. 
Gdyby ten wijący się demon zdołał wdrapać się na występ, mógłby dopaść Sama. 
Otaczająca basen siatka nie zatrzymałaby go—prześliznąłby się przez nią. Pożerał 
Sama wzrokiem, jakby jego obwiniał za znęcanie się.
Mało brakowało, a udałoby mu się go dosięgnąć (jego korpus w połowie był już na 
górze), jednak chłopiec z kijem wyciągnął się i szturchnął małego aligatora, 
strącając go z powrotem do wody. Sam po raz ostatni spojrzał w małe przenikliwe 
oczy gada. Aligator nie spuścił z niego wzroku. „Dostanę cię któregoś dnia, 
chłopcze!" Oderwał się od betonu, wpadając w wir stłamszonych w jednej gromadzie 
jego braci i sióstr.
Sam nie zapomniał tego wypadku i przez kilka tygodni bał się siedzieć na muszli 
klozetowej w obawie przed tym, że aligator dotrze do niego przez przewód 
kanalizacyjny i zatopi swe okropne zęby w jego pośladkach. Bał się kąpieli, 
kałuż na ulicy i studzienek burzowych, gdy tylko usłyszał w nich dudniącą i 
szumiącą gdzieś głęboko wodę. Nawet jeszcze dwa lata później na wszelki wypadek 
omijał stawy i rzeki. „Dopadnę cię któregoś dnia, chłopcze!**
I teraz to samo szczenię aligatora wytropiło go w końcu i znalazło się tu, w 
jego własnym ogrodzie.
Nie podrósł. Jeśli w ogóle zmienił się, to tylko stał się mniejszy. Dziwny 
wybryk natury prawdopodobnie wzrost jego był hamowany ograniczeniami 
zoologicznego basenu.
84
Nic nie stracił jednak na swej śmiertelnej zaciekłości. Oszalały od blisko dwóch 
lat z nienawiści, przetrwał w kamiennej dżungli, do której uciekł. Żył w 
ściekach, studzienkach kanalizacyjnych i stawach, żywiąc się robactwem i 
odpadkami, polując i węsząc. Teraz ta nieomylna siła przyprowadziła go tu, do 
domu chłopca, którego szukał.
Przesunął się do przodu na kilka centymetrów. Usadowił się na kępie zbrązowiałej 
trawy i obserwował Sama. Jego oczy mieniły się i błyszczały w jasnym słonecznym 
świetle to czerwono, to zielono. Ruszył. Zatrzymał się. Znów ruszył. Złośliwy.
Chłopiec obejrzał się za siebie. Płot w najdalszym kącie ogrodu był rachityczny 
i nie nadawał się do wspinaczki. Nie było dokąd uciekać. Sam mógł już przełykać—
skurcz gardła przeszedł. W tym miejscu ogród zwężał się. Gad usadowił się przed 
chłopcem na strategicznej pozycji, zostawiając po drugiej stronie jedynie metr 
wolnej przestrzeni. Sam mógł tylko rzucić się tam na oślep. Pomyślał o tej 
możliwości, ale nie odważył się. Nogi osłabły mu i dygotały — mógłby się 
pośliznąć. Przypomniał sobie, jak zwinnie potrafił się poruszać. Mógł sunąć jak 
szczur. Ale teraz... Nie, teraz nie mógłby tego zrobić.
Stworzenie przesunęło się o następne kilka centymetrów i znów przysiadło. Jego 
oczy nie przestawały wpatrywać się w oczy Sama, pysk był otwarty, zęby 
wyszczerzone. „Mówiłem ci, że przyjdę do ciebie, chłopcze.**
Sam rozejrzał się wokół w poszukiwaniu jakiejkolwiek broni. Nie było nic, co 
mogłoby za nią posłużyć. Tylko przebita piłka. W dręczącej ciszy ogrodu Sam 
słyszał, jak syczy uchodzące z niej powietrze. Poruszył ustami, nie wydając 
jednak najdrobniejszego dźwięku. „Mylisz się — próbował powiedzieć.—To nie mnie 
chciałeś odszukać. Nie chciałem ci nic zrobić... wtedy w zoo. To nie ja 
szturchałem cię i wrzucałem do wody. Proszę, uwierz mi."
„Kłamiesz!"
Chłopiec zauważył, że zwierzę znów się poruszyło, teraz jakby z większym 
rozmysłem, jak kot, który próbuje bawić
85
się ze swą ofiarą, lecz stale zbliża się do niej, by w końcu zadać śmiertelny 
cios. Sam wysilił się, aby krzyknąć przez swe zaciśnięte gardło, lecz wydał z 
siebie tylko dźwięk podobny do rechotu żaby. Zdesperowany spróbował jeszcze raz. 
Wrzask okropnego przerażenia wstrząsnął ciszą przedmieścia, zawisając w 
powietrzu.
Gad zatrzymał się jakieś czterdzieści centymetrów od chłopca. Nie spieszył się; 
Sam nie miał odwrotu. Aligator przyglądał mu się badawczo, szacując zdobycz i 
wybierając odsłonięte fragmenty ciała, w które mógłby zatopić swe ostre zęby. 
Rozkoszował się tą chwilą, napinając i przygotowując do skoku.
— Sam!
Chłopiec jak przez mgłę zobaczył swego ojca. John Stri-ke, boso, ubrany tylko w 
żółte spodnie od piżamy, posuwał się niepewnie i chwiejnie po rozsypanych 
kawałkach gruzu. Był blady z przerażenia. Gdy zobaczył chłopca, odetchnął z 
ulgą—jego syn był wciąż żywy i cały.
Sam chciał go ostrzec, ale szeptał tylko słowa bez związku, wskazując drżącym 
palcem na gada. Leah stała tuż za swym mężem, a Sara, przytrzymując Bena, 
patrzyła przez okno balkonowe. Z ust Sama spływała ślina, a jego oczy pod 
wpływem przerażenia drgały dziko, gdy ujrzał zbliżającego się ojca, teraz 
znajdującego się o metr od niebezpiecznego, jadowitego gada.
—Aligator!!! — Sam w urwanym okrzyku wyrzucił z siebie tylko jedno słowo i 
uskoczył do tyłu, na ogrodzenie. Poczuł, że zachwiało się, grożąc zawaleniem.
I wtedy zobaczył, jak jego ojciec pochylił się i wyprostował, trzymając między 
kciukiem i palcem wskazującym wijącego się aligatora. Uniósł ramię ku górze, 
przyglądając się stworzeniu i śmiejąc histerycznie. Sam pomyślał, że za chwilę 
zemdleje. Znów przed oczami pojawiła się mgła z czerwonymi plamkami i smugami. W 
każdej chwili mały aligator mógł się wykręcić z uścisku i zatopić swoje zęby w 
ciele ojca, rzucić mu się do gardła.
— To tylko traszka!
86
Sam już prawie mdlał, gdy słowa ojca dotarły do jego skołowanego umysłu. Zanim 
zapadł się w ciemność, w ostatnim przebłysku świadomości zobaczył, jak ręka ojca 
odchyla się do tyłu, rozluźnia uścisk na długim ogonie i wyrzuca stworzenie 
wysoko w powietrze. Kręcąc się i wirując, osiągnęło najwyższy punkt i zaczęło 
spadać. Sam obserwował tę scenę swym gasnącym wzrokiem, dopóki jaszczurka nie 
opadła za okalające ich ogród ogrodzenie. Miał wrażenie, że słyszał, jak 
zadudniła na równo przyciętej trawie sąsiedztwa, i runął do przodu, padając 
prosto w otwarte ramiona swego ojca.
8
Zadziwiające, ale w ciągu godziny Sam wrócił do normy. Było prawie południe i 
cała rodzina siedziała w kuchni, sącząc napoje chłodzące. Drzwi balkonowe 
pozostały otwarte — byłoby głupotą poważnie traktować lęki chłopca i nawet 
przypuszczać, że coś niebezpiecznego znajduje się w ogrodzie.
— Traszka! — John usiłował się śmiać. — Myślę, że miała przynajmniej grzebień, 
ale nie jestem teraz pewny. Są raczej rzadkie, szczególnie w Londynie. 
Oczekiwałem raczej czegoś, co ma około funta i daje się złapać podczas wycieczki 
na wieś. No, ale już po wszystkim.
Sam skinął głową. Był dostatecznie duży, aby poczuć się głupio. Mimo wszystko 
nie miał ochoty iść bawić się do ogrodu aż do czasu, gdy tato uporządkuje go i 
nie będzie tam skrawka ziemi porośniętego wysokimi chwastami, w których... coś 
mogło się kryć.
John zdał sobie sprawę, że minął mu ból głowy. Być może był to tylko szok 
spowodowany porannymi wydarzeniami. Tak czy inaczej, czuł się lekko senny i 
dręczyły go wyrzuty, że spędził dzień na chorowaniu.
— Myślę, że powinniśmy wszyscy wyjść na powietrze — odezwała się Leah. 
Zastanawiała się, czy nie zaproponować, by coś zjedli, bo jeśli jej przejdzie 
apetyt, nikt nie wpadnie na pomysł, aby zrobić sobie coś do zjedzenia. Wciąż 
drżała lekko. Sara wróciła na górę do swego malowania, a Ben rozrzucił na 
podłodze klocki. Leah wciąż jednak odczuwała potrzebę wyjścia do sklepu.
— Sądzę, że powinienem pójść do biura — powiedział John.
— W żadnym wypadku. Nie jesteś jeszcze w wystarczająco dobrym stanie. Dzięki 
Bogu jest poprawa — rzekła, dodając w myślach: „Dzisiejszą noc twoja ukochana 
będzie musiała sobie podarować". — Może poszlibyśmy do miasta albo do Tower, 
albo gdziekolwiek. Tylko nie do zoo.
88
— Czy ktoś ma ochotę wybrać się na basen?—John mówił tak głośno, że nawet Sara 
mogła usłyszeć go na piętrze. Basen był całkiem blisko, przyjemny i spokojny. 
John nie musiałby nawet uruchamiać suzuki.
— Tak! — krzyknął nagle z entuzjazmem Ben.
— To mi odpowiada. — Sam spojrzał ku górze. — Nie byliśmy na basenie od tygodni. 
Jakie tu są baseny?
— Musimy sami poszukać. — Leah uśmiechnęła się, słysząc na schodach kroki idącej 
na dół Sary. Oczywiście pomysł pójścia na pływalnię znalazł uznanie wśród 
wszystkich członków rodziny. Leah nie była jednak zadowolona. Pomyślała, że 
zostawi ich wszystkich na basenie i pójdzie po zakupy. „Wszystko w porządku. 
Pływanie to jest to!"
John był zadowolony z tego, że Leah nie było z nimi na basenie. Nawet na to nie 
liczył. Umiała pływać kilkoma stylami, ale woda jej nie interesowała. 
Najchętniej siadała na jednej z ławek okalających basen i przypominała mu o 
przerwach, które powinien robić „o jeden ruch wcześniej".
Zakupy zajęły jej dobrą godzinę i rodzina nie była jeszcze gotowa, gdy przyszła 
po nich na basen. Oczywiście, wodna aktywność Johna była ograniczona. Większość 
czasu spędził z Benem na płytszej części basenu, mimo że mógł całkowicie zaufać 
Samowi i zostawić malucha pod opieką starszego brata, aby tymczasem samemu 
nacieszyć się przez kilka minut porządnym pływaniem. Mimo wszystko była to miła 
odmiana w codzienych obowiązkach biurowych i zawodowej rutynie. „O Boże! — 
pomyślał. — Mam nadzieję, że nikt z banku nie zobaczy mnie tutaj."
John był zdziwiony tłokiem, który panował na basenie. Tego dnia było tam mnóstwo 
ludzi—głównie młodych, prawdopodobnie nie mogących znaleźć zatrudnienia. 
Próbowali się w ten sposób choćby na chwilę oderwać od życiowych realiów. Było 
głośno; wrzaski odbijały się w przestrzennej hali basenu. Ktoś krzyczał wrzucany 
do wody, ktoś inny
89
śmiał się głośno. John pomyślał, że w tym miejscu powinien szczególnie uważać na 
Bena.
Sam robił wrażenie, jakby zapomniał o swoim urazie. Oddzielił się od ojca i 
brata, pływając wśród innych.
Kilku młodzieńców zabawiało się hałaśliwie i ordynarnie z kilkunastoletnią 
dziewczyną. Matka uchwyciła się barierki, trzymając małego chłopca. Zabawa dla 
całej rodziny. Ben ciągnięty przez ojca za rękę chętnie kładł się na wodzie.
— Dobra, stary, teraz daj mi odpocząć.—John zaśmiał się, w zamieszaniu tracąc 
równowagę. — Chyba już czas, żeby...
I wtedy zobaczył w wodzie ciało.
Otaczający go zgiełk wydawał się docierać do niego jakby spod ziemi. Poczuł się 
gwałtownie odizolowany od reszty pływających w basenie osób. Ben wciąż ciągnął 
go i szarpał, skory do zabawy. John czuł ostry zapach chloru, drażniący go mocno 
w gardle. Wytężył się, próbując odwrócić, chłopiec jednak przytrzymywał go w 
miejscu. Wpatrując się w zielonka-woniebieską głębię, był przekonany, że się 
myli. To musiało być jakieś zawirowanie wody albo ktoś się wygłupiał.
Ale wszystko wskazywało jednak na to, że rzeczywiście na dnie basenu leży 
ludzkie ciało.
John zobaczył teraz zupełnie wyraźnie — mężczyzna ubrany w ciemny, stary, 
wytarty i brudny płaszcz i pofałdowane ciemnoniebieskie spodnie, okrywające 
chude, jakby zupełnie pozbawione mięśni nogi. Na stopach wciąż tkwiły buty.
John nie chciał widzieć twarzy mężczyzny. Jednak coś nieodpartego, jakby 
chorobliwa ciekawość, nakazało mu spojrzeć. „O Boże!"
To był stary człowiek. Miał osiemdziesiąt, może więcej lat. Na głowie tkwiły 
resztki cienkich siwych włosów, które falowały i unosiły się w wodzie jak 
wodorosty na morskim dnie. Jego wychudzona twarz miała ostre, orle rysy i 
zapadnięte policzki. Napuchnięte oczy wystąpiły z oczodołów. Wydawało się, że 
należą raczej do martwej ryby niż do człowieka. Martwe, ale wciąż patrzące.
90
To było niemożliwe! Johnowi wyschło w ustach i poczuł, że słabną mu nogi — 
zobaczył, jak z sinych, rozwartych bezwładnie ust wydobywały się i natychmiast 
podążały ku powierzchni bąble powietrza. Gdy wydobył się z nich z bulgotem 
jeszcze jeden bąbel, John zauważył, że wargi poruszają się, jakby formułując 
słowa. Wyraźnie coś mówiły! Nie, to było niemożliwe, w chwili gdy powietrze 
właśnie opuściło ciało.
Nagle uwagę Johna przykuły oczy trupa. Sparaliżowany przerażeniem zauważył, że 
poruszają się, jakby właśnie odpadła z nich katarakta. Równocześnie usta 
rozciągnęły się w złośliwym i zarazem lubieżnym grymasie. Znów coś mówiły.
Wtedy ramię uniosło się, jeden z palców zaciśniętej w pięść dłoni wyprostował 
się i zakrzywił na kształt haka, zaczynając skinieniem przywoływać Johna. Nie 
było mowy o pomyłce. Trup zdawał się zapraszać go, aby przyłączył się do niego 
pod wodą i w pewnej chwili John poczuł, że coś pcha go, by posłuchać tego 
wezwania. To był przerażający moment. Jego bose stopy przesunęły się naprzód o 
pół kroku, zanim nie zatrzymał się i nie cofnął. „Nie, nie mam zamiaru tam iść" 
— otrząsnął się.
— Tatusiu, popływajmy w wodzie.
„Dzięki Bogu Ben nic nie zuważył" — pomyślał John. Możliwe, że malec był zbyt 
niski, aby zobaczyć trupa sponad powierzchni wody.
— Poczekaj, Ben.
— Dlaczego, tato?
Jego mózg, nie mogący sobie poradzić z kłopotliwą sytuacją, musiał teraz szybko 
przedstawić jakiś powód, by uspokoić chłopca. Nie było to proste. „Za zimna 
woda? Nie mam dziś ochoty na pływanie? — Szukał w pamięci dobrych wykrętów. — Za 
bardzo czuć chlor?"
—Nie czuję się najlepiej.—To akurat było zgodne z prawdą.
— Jeszcze raz, tatusiu!
— Tak, jeszcze raz. — John wciąż obserwował pływające poniżej zwłoki. Gdyby nie 
wiadomo było, że utonął, robiłby
91
wrażenie człowieka, który umarł z głodu. Teraz najzwyczajniej w świecie drwił z 
niego. Był odrażający.
John usłyszał śmiech i odgłosy chlapaniny. Dziewczyna odzyskała od swych 
dręczycieli swój kostium kąpielowy, próbując teraz z nich ściągnąć majtki. Nie 
zauważali martwego mężczyzny, pływającego w basenie. John był zaszokowany, gdy 
sobie uświadomił, że nikt inny nie dostrzega topielca.
— Ja chcę do wody, tato!
— Zamknij się — rzekł ostro John, choć wiedział, że chłopiec nie ponosił 
najmniejszej winy za to, co się działo. „Tu gdzieś powinien być ratownik. Jego 
obowiązkiem jest wydobyć ciało z wody i udzielić pierwszej pomocy." John prawie 
podskoczył na samą myśl o tym.
Szukał ratownika, aż dostrzegł go na przeciwległym brzegu basenu — wysoka 
postać, ubrana w jasnoniebieski dres. Zagadywało go kilka dziewcząt. John był 
zły, klął po cichu. „Ten drań nie robi tego, za co mu płacą! Człowiek utonął w 
basenie, a on nawet nie zauważył."
—Hej! — John krzyknął, lecz zagłuszył go rozlegający się wokoło hałas.
Ben szarpnął go za ramię zniecierpliwiony.
— Tato, kiedy wreszcie będziemy mogli wejść do wody.
— Później. — Było wątpliwe, czy w całym tym zgiełku chłopiec usłyszał ojca. — 
Najpierw muszę porozmawiać z tamtym człowiekiem.
Ben stał się nieposłuszny. Zaparł się piętami, jakby przeciągał z ojcem linę, i 
zaczął płakać. Nie wiedział, co leży pod powierzchnią wody. John zatrzymał się, 
podniósł mocującego się z nim syna i skierował do wyjścia. Rzucił jeszcze tylko 
ostatnie spojrzenie na trupa spoczywającego na dnie basenu. Jego rysy były teraz 
okropnie wykrzywione, wargi poruszały się, jakby miotały przekleństwa. Palce 
zacisnęły się w pięść, którą rozwścieczony topielec potrząsał, grożąc Johno-wi 
Strike'owi, który nie posłuchał go i odrzucił zaproszenie do śmierci.
92
John z trudem przeciskał się przez tłum. „Ignoranci! — pomyślał. — Nie mogą się 
choć trochę przesunąć, aby pozwolić mi przejść. Jakby byli w zmowie z tym 
trupem."
Mało brakowało, a pośliznąłby się po raz kolejny. Z trudem powstrzymywał chęć 
ucieczki biegiem. „Cokolwiek masz zamiar zrobić, nie oglądaj się za siebie. Idź! 
Gdzie, do diabła, jest ten ratownik? Pewnie siedzi w swoim kantorku i rżnie się 
z tymi ciziami" — stwierdził. Był zfy, rozglądał się wkoło, nie spoglądając 
jednak w dół na wodę. Jakaś matka z dziećmi wcisnęła się dla bezpieczeństwa w 
sam róg basenu. Wciąż darły się, ochlapując wzajemnie. „O Boże! Czy wszyscy ci 
ludzie oślepli? Przecież ktoś na pewno musiał zobaczyć to samo co ja" — 
zastanawiał się John. Jednak najwyraźniej wciąż nikt oprócz niego nie widział 
leżącego na dnie basenu topielca.
John dostrzegł ratownika. Klęczał na brzegu basenu, krzycząc do kogoś 
znajdującego się w wodzie. Wtedy John spojrzał i spiął się. „O mój Jezu. 
Znaleźli go. Teraz wyciągną ciało z wody."
Pływak w czerwonych slipkach, facet o dość delikatnej budowie, nabrał powietrza 
i pokonując siłę wyporu własnego ciała, zszedł pod wodę, chwycił postać w 
czarnym płaszczu i wyciągnął ją z wody. Potem, podtrzymując wyciągniętego 
człowieka tak, aby jego głowa wystawała ponad powierzchnię, zaczął brnąć w 
kierunku drabinki. „Szkoda czasu — pomyślał John. — On już nie żyje."
Mężczyzna uchwycił się poręczy i wyciągnął jakoś ciało na betonowe obrzeże 
basenu . Potem sam wdrapał się po drabince. Ratownik stał z tyłu, śmiejąc się i 
nie czyniąc najmniejszych wysiłków, aby pomóc.
— Tatusiu, co się stało temu panu?
Jak wytłumaczyć trzylatkowi, że człowiek wpadł do wody i utonął? Wypadek na 
przejściu dla pieszych mógł być jeszcze dla malca żywym wspomnieniem. John 
zdecydował, że nie można obciążać dziecka widokiem jeszcze jednej gwałtownej 
śmierci.
— Czy możemy już pływać, tato?
93
— Nie! — Znów krzyknął. Naszła go okropna myśl: „Gdzie jest Sam, gdzie jest 
Sara?"
John zaczął obwiniać się i dręczyć, że pozwolił im bawić się bez kontroli, że 
nie zatroszczył się o nich. Byli w basenie, gdy...
— Tato!
Ulga, jaką poczuł John, widząc nadchodzących w jego kierunku Sama i Sarę, 
sprawiła, że poczuł się słabo i zebrało mu się na wymioty. Sara i Sam dygotali 
lekko, ociekając wodą.
— Dobrze się czujecie? Nic się wam nie stało?
— Nie, wszystko w porządku. — Sara spojrzała na ojca i Bena, zauważając, że nie 
są wcale mokrzy. — Nie byliście jeszcze w wodzie?
John potrząsnął głową, nie ufając swym słowom, próbując ustawić się w ten 
sposób, aby dzieci nie widziały okropnej sceny.
— Myślę, że powinniśmy już iść. — Cały czas przytrzymywał mocno Bena.
—Byliśmy tu dopiero kilka minut.—Sara była nastawiona do propozycji ojca 
sceptycznie. — Oglądaliśmy akcję ratunkową.
— Akcję ratunkową?
— Tak. Dokładnie za tobą.
„Nie patrz," John chciał zaoszczędzić im okropnego widoku. Dzisiejszy poranek 
był dostatecznie wyczerpujący. Sara w dalszym ciągu spała przy zapalonym 
świetle. Ostatnią rzeczą, którą chciałaby zobaczyć, byłyby zwłoki starca, 
któremu z ust wydobywają się bąble powietrza i który porusza zabiedzonymi, 
odrażającymi wargami.
Pomoc spóźniła się. Dołączyli do otaczającego miejsce zdarzenia kręgu 
obserwatorów. John obrócił twarz. Pływak pochylił się nad ciałem, odchylił głowę 
i przytknął usta do warg topielca. „Pocałunek życia, tylko że zbyt późny."
Przyciągając do siebie Bena, krzyknął na Sama i Sarę, aby odeszli.
— Co ci jest, tato? — Sara odsłoniła w uśmiechu rząd zębów.
94
— On... Ten człowiek nie żyje. Ten facet już nic nie pomoże, jest za późno. 
Myślałem...
—Uspokój się, tato. — Sara podeszła do niego i położyła palce na jego obnażonym 
ramieniu, czując teraz, że jej ojciec jest naprawdę poruszony.—To nie był 
człowiek, wiesz?
— To nie był człowiek?—John próbował zrozumieć całą tę sytuację, usłyszawszy 
słowa swej córki. Przecież to musiał był człowiek, widział go na dnie basenu. 
Odrażający staruch, prawdopodobnie włóczęga. Taki sam jak ten, który zginął na 
przejściu dla pieszych, zgodnie z opisem Leah. Nikt nie mógł go przeoczyć. To 
nie była jednak pociecha dla tych, którzy akurat w tym czasie znaleźli się w 
pobliżu.
—Ależ oczywiście, że to nie był człowiek.—Sam wyszedł z tłumu. — Widziałem już 
kiedyś coś takiego. Mieli to przygotowane do specjalnych ćwiczeń ratunkowych. 
Ubrali w stare ciuchy, żeby wyglądało jak człowiek. To kukła.
John Strike wciąż czuł się słabo i chciało mu się wymiotować. Nie było to jednak 
podobne do tego, co działo się z nim dzisiejszego poranka. Wtedy była to czysto 
fizyczna dolegliwość i nie mógł się z tym pogodzić. Teraz było zupełnie inaczej 
— przerażenie ścisnęło mu żołądek i groziło wypchnięciem zawartości albo w górę, 
albo w dół. Albo w obu kierunkach na raz.
Dzieci zachowywały się jak zwykle, szczebiocząc i piszcząc. Sara wzięła Bena do 
wody, chlapiąc się z nim w płytkiej części basenu do czasu przyjścia Leah. John 
ubierał się ukradkiem, licząc na to, że rodzina nie będzie pamiętała o tym, że 
nie był w wodzie. Nic nie mogło go przekonać, aby wszedł z powrotem do basenu.
To nie wyglądało jednak na imitującą żywego człowieka kukłę. Zrobiło na Johnie 
silne wrażenie i poruszyło nim do głębi. Pomyłka była jednak oczywista, choć 
John był wciąż przekonany, że nikt nie mógłby popełnić takiego błędu. Nikt 
oprócz kogoś, kto doświadczył, jak działa na człowieka przebywanie w domu nr 13 
przy Schooner Street. Lęki, halucy-
95
nacje. Można to było uznać za przyczynę. Chyba nie pozostawało nic innego. To po 
prostu musiały być następstwa coraz wyraźniejszego chorobliwego lęku przed 
wszystkim. To z pewnością ten lęk sprawił, że zobaczył w wodzie odrażający 
korpus starca i od tego momentu zaczął obawiać się wody, choć wiedział, że to 
było całkiem bezpodstawne. Nauczył się pływać, gdy miał osiem lat. Gdy skończył 
dziewięć, zrobił już duże postępy. Nim opuścił szkołę, zdobył swój życiowy 
medal. Zawsze korzystał z okazji i odwiedzał baseny, gdy tylko się dało. Teraz 
jednak opanował go niewyrażalny lęk przed wodą.
Idąc za innymi, skręcił w Schooner Street. Ujrzał numer trzynasty. Dom był w 
zasadzie identyczny w konstrukcji jak pozostałe bliźniacze budynki. John jednak 
natychmiast go rozpoznawał i na jego widok kulił się ze strachu. Dom patrzył na 
niego tępymi oczami okien, tak jak postać w basenie przyglądająca się mu z 
uporem. Wykrzywiał się na swój sposób, dmuchając lodowatym powietrzem, niosącym 
w cieple popołudniowego słońca obrzydliwy fetor stęchlizny. Wydawało się, że 
przywołuje Johna do siebie.
Zło przeżarło cztery ściany tego budynku. Złośliwy niewidzialny rak toczył dom i 
jego mieszkańców. W dzień wylęgała się tam nienawiść, w nocy lęk, od którego nie 
było ucieczki, który mącił i niszczył umysły.
John wiedział, że muszą opuścić to miejsce, zanim będzie za późno.
Kuchnia w mieszkaniu państwa Johnsonów była w mniemaniu Leah wizją, jak będzie 
wyglądać to pomieszczenie w ich własnym mieszkaniu, jeśli (a było to w zasadzie 
pewne) urządzać ją będzie John. Miała nadzieję, że nie będzie to jednak w domu 
numer trzynaście, który właśnie tego dnia został wystawiony na sprzedaż.
W kuchni oczywiście wisiały zioła. Leah musiała się schylić, aby ominąć kiść 
mięty zawieszonej u belki nad wejściem. Drewniane poprzeczki służyły jedynie do 
ozdoby. Przemyślnie umieszczone sprawiały jednak wrażenie, że podtrzymują 
następną kondygnację. Były wykonane z polakierowanego drzewa sosnowego. 
Nieregularny wzór imitował ich wiekowy rodowód.
Zwisały z nich ozdoby: niedawno odnowiony stary pistolet, służący zapewne do 
pojedynków, przyczepiony do pułapki na małe zwierzęta, końska podkowa i mosiężna 
ozdoba. Żaden z tych rekwizytów swoim stylem nie pasował do drugiego (takie 
zresztą było założenie). Podobnie jak sosnowa boazeria, walijski wyszukany 
sposób ubierania się, dębowy wieszak na talerze, ustawione w kompozycji słoje z 
korkowymi pokrywkami — prawdopodobnie wypełnione sproszkowanymi ziołami, aby 
gospodyni nie musiała mleć tych zawieszonych u sufitu. Leah pociągnęła nosem i 
poczuła słaby zapach czosnku.
Parter, pozbawiony zupełnie pokoi i podzielony tylko przepierzeniami, 
przypominał nowoczesne biuro. Utrzymany w złym guście, robił tak samo niedobre 
wrażenie, jak codzienna scena parkowania przed domem nowego BMW. Po prostu 
snobizm. John wciąż się w to bawił.
Janet Johnson miała nadwagę i nawet jej dwuczęściowy Ralph Lauren nie był w 
stanie ukryć niekształtnej, wylewającej się talii i dużych pośladków. Mięsiste 
policzki i grube wargi nadawały jej ponury wygląd, co było jednak mylące. Była 
miło usposobiona i życzliwa, choć uśmiechała się rzad-
97
ko. Zbyt pochłonięta własnym życiem nie zwracała uwagi na innych. Atrakcyjna i 
pomimo wszystko pewna swej wartości, umiejętnie używała kosmetyków i korzystała 
z usług drogich fryzjerów. Leah wątpiła jednak, czy jest ona naturalną 
blondynką. Zresztą nie miało to żadnego znaczenia.
Janet postawiła na nie polerowanym stole dwa gliniane kubki z parującą kawą i 
usiadła naprzeciw Leah.
— Bardzo się cieszę, że Sam przychodzi do nas bawić się z Jeremim. Byłabym 
zadowolona, gdyby Ben tak samo przychodził tu i czuł się swobodnie. Jeremi nie 
spotyka się ze swoimi kolegami ze szkoły podczas wakacji. To jest szkoła, w 
której przebywają bez przerwy cały rok, nie wracając do domu.
— To bardzo oryginalne. — Leah walczyła z zakradającym się podstępnie do jej 
świadomości poczuciem niższości. Próbowała się usprawiedliwić we własnych 
oczach: „Nasza dwójka chodzi do zwykłej dziennej szkoły. Ben, gdy będzie 
dostatecznie duży, też tam będzie chodził." — Ale obawiam się, że mogą mieć 
trudności — dodała.
— To nie całkiem tak wygląda, jak się pani wydaje. — Janet Johnson zapaliła 
papierosa.—Rzeczywiście, mam zamiar przenieść Jeremiego do Hampton Court w tym 
tygodniu i myślę, że pani postąpi ze swoją trójką podobnie. Nauka dla dzieci, 
spokój i wolność dla matek. — Pozwoliła sobie na jeden z nielicznych uśmiechów.
Leah, błądząc wzrokiem, dostrzegła położony na krześle sprzęt do gry w tenisa. 
Przypuszczała, że jest często używany.
— Ostatnio nie mam pojęcia, co się dzieje z Brianem. Przez kilka dni nie 
widziałam go na oczy — ciągnęła Janet. —To jest kara, jaką musi ponosić żona 
maklera giełdowego. Ale pani nie zna podobnych problemów, nieprawdaż?
—Nie—odpowiedziała współczująco.—Jako żona bankiera, czuję się jednak podobnie. 
— „Nawet jeśli John jest tylko księgowym, kontrolerem oddziału, to na razie 
niech nazywa się to, że jest bankierem."
— Państwa dom mógłby być całkiem przyjemny, gdyby trochę go urządzić. 
Potrzebujecie dobrego architekta
98
wnętrz. Ot, cała tajemnica. Oczywiście Brian ma w tej branży wielu znajomych.
— Właśnie... — Leah wyrzucała z siebie słowa w pośpiechu spowodowanym 
zakłopotaniem i onieśmieleniem. — Wystawiliśmy dom na sprzedaż.
— Och, nie! Co za kłopot. Przecież niedawno wprowadziliście się. Kochanie, tak 
mi przykro. Jeremi także się zmartwi, gdy mu o tym powiem. Ale teraz musicie 
uzyskać akceptację tej decyzji w banku, przyśpieszyć bieg spraw i wyprowadzić 
się, czy będzie się wam to podobało czy też nie.
—Widzi pani, tak naprawdę... źle się czujemy w tym domu.
— Ależ, moja droga, dom jest taki, jakim go sobie sami stworzymy. Można go tanio 
kupić, a resztę należy urządzić według własnego uznania. Zresztą zdradzę pani 
pewien sekret. — Zniżyła głos, który przybrał odcień zwyczajowego zaufania. 
Janet doskonale znała i wyczuwała podobne sytuacje. — Urządzenie tego mieszkania 
wcale nie kosztowałoby tyle, ile mogłaby pani sądzić. Znajomości — oto sposób 
załatwiania spraw. Niech pani porozmawia ze swoim mężem (byłoby cudownie spotkać 
się z nim któregoś dnia) i zaproponuje mu krótką pogawędkę z jakimś architektem, 
który zalega w banku z rachunkami na dużą sumę i jest na bankowej hipotece. 
Przecież to żaden problem.—Janet mrugnęła porozumiewawczo. — Niech pani nie 
uznaje się za pokonaną. Wiem, że na razie jest tam pozornie okropny bałagan, ale 
przecież potencjalnie to bardzo ładny dom. — Znów wróciła do szeptu.—Powinna 
pani zobaczyć nasz dom zaraz potem, gdy wprowadziliśmy się do niego. Brakowało 
tylko chlewa. Pokażę pani wszystko, zanim się wyprowadzicie.
—A dlaczego Graftonowie wynieśli się stamtąd?—Leah miała nadzieję, że sąsiadka 
nie zauważy drżenia jej głosu. Przecież odwiedziła ją (pomijając oczywiście 
usprawiedliwienie codziennych przedłużających się wizyt Sama) właśnie po to, aby 
dowiedzieć się czegoś na ten temat.
— Och! Naprawdę trudno mi powiedzieć. —Janet machnęła ręką. — Nie przyglądałam 
im się zbyt wiele. Chłopiec przychodził tu podczas wakacji. Był miły. Dobre 
towarzy-
99
stwo dla Jeremiego. Myślę, że nie dawali sobie rady. Mam na myśli finanse. 
Grafion (nie pamiętam jego imienia) był tylko urzędnikiem i udawało mu się 
zarobić jedynie na minimum utrzymania. Przypuszczam, że sprzedali dom, gdy dały 
im się we znaki długi.
— Syn nie mówił nigdy, dlaczego opuścili to mieszkanie? — Leah poczuła, że 
dostaje gęsiej skóry. „No, już. Powiedz mi wreszcie prawdę.'*
— Och! Jeremi ma romantyczne usposobienie i bardzo bujną wyobraźnię. — rzekła 
Janet, jednocześnie powstrzymując ziewanie.—Sama pani wie, jakie są dzieci. 
Straszydła pod schodami i tym podobne brednie. Dzięki Bogu wysłaliśmy Jeremiego 
do szkółki przygotowawczej, gdzie zrobili z niego człowieka. Chłopak Grafionów 
próbował w ten sposób przedstawić sytuację, jakoby jego rodzice także czegoś się 
obawiali, ale to było chyba tylko usprawiedliwienie ich nerwowości. I wtedy 
właśnie opuścili ten dom. Od tego czasu nie słyszałam o nich żadnej wieści. A 
chcielibyśmy, żeby było inaczej — dodała. — To straszna szkoda, że państwo także 
chcecie się wyprowadzić, skoro nie musicie. A teraz, proszę, niech pani pójdzie 
ze mną i obejrzy resztę naszego domu. Gwarantuję, że zmieni pani zdanie.
Było po piątej, gdy Leah wraz z dziećmi powróciła w końcu do domu. Gdy otworzyła 
drzwi, usłyszała dzwoniący telefon. Wiedziała, jeszcze zanim podniosła 
słuchawkę, że dzwoni John, aby powiadomić ją o „obciążeniu" jakimś późnym 
spotkaniem. Westchnęła. Powrót do normalności. Jeśli byłby jednak umówiony z 
agentem mieszkaniowym w sprawie sprzedaży domu, byłoby to pewnym pocieszeniem.
W pewnym sensie Ruth Ford była dla Johna ucieczką. Zastanawiał się nad tym, 
pozostając w biurze i kończąc zwykłe, rutynowe zajęcia. Chociaż raz Kenton 
wyszedł z biura wcześniej i było to po dzisiejszym dniu prawdziwe odprężenie dla 
Johna. Jeden z takich właśnie dni — używając po-
100
pularnego powiedzenia — który zawierał mieszankę stresu, frustracji i kłopotów.
Dzień nie zaczął się pomyślnie. Szef zjadliwie i sarkastycznie odnosił się do 
nieobecności Johna. „Panie Strike, jutro usuniemy kilka z tych małych nie 
ubezpieczonych rachunków, które zostały przekroczone. Proszę wysłać też kilka 
listów. Oczywiście, jeśli zamierza pan jutro przyjść do pracy." Potem Kenton 
popisał się jeszcze jedną bezczelną insynuacją: „To dobrze, jeśli pańska żona 
rzeczywiście zamierza sprzedać dom i gdzieś się przenieść. Może mieszkanie 
bliżej banku ułatwi panu codzienną obecność w pracy. Przypuszczam, że 
podróżowanie metrem jest bardziej wyczerpujące i sprzyja migrenom albo innym 
dolegliwościom, obojętne jak je pan nazwie."
John podczas swej godzinnej przerwy na lunch zatelefonował do Lester & Co i do 
Estate Agents & Yaluers. Nie spodobałoby to się Kentonowi, który nie życzył 
sobie, by członkowie jego zespołu (nawet księgowi) załatwiali w czasie pracy 
prywatne telefony na koszt banku.
— Tak, jestem zdecydowany wystawić dom przy Scho-oner Street 13 na sprzedaż — 
powiedział John urzędnikowi, który najwyraźniej wątpił w to, co słyszał.—Tak 
właśnie postanowiłem. — John westchnął głęboko. — Chcę go sprzedać! Moja żona 
jest dzisiaj w domu, jeśli panowie chcecie wymierzyć mieszkanie i ustalić 
szczegóły.
— Nie sądzę, aby było to potrzebne. — Druga strona przejawiała zupełny brak 
entuzjazmu. — Mamy kopie broszury, którą wykonaliśmy przy ostatniej okazji. Czy 
jakieś szczególne powody skłaniają pana do sprzedaży?
— Właściwie nic konkretnego... — rzekł i dodał po cichu: „To jest cholerne, 
okropne miejsce i tylko dzięki łasce Boga wszyscy jesteśmy zdrowi". — Myślę, że 
możemy opuścić tysiąc na pokrycie kosztów.
— Spróbujemy, ale własności prywatnej nie sprzedaje się teraz tak szybko, jak 
kilka miesięcy temu.
„Co za bezczelne kłamstwo—pomyślał John.—Przecież wiesz tak samo dobrze jak i 
ja, że dom pójdzie. Stracisz tylko
101
na papierkowej robocie. Jeszcze wczoraj Financial Times podawał, że stawki za 
własność prywatną wzrosły w Londynie o dwadzieścia pięć procent." W końcu jednak 
dom został wystawiony na sprzedaż. „Dobre posunięcie. Nie mogłem zrobić niczego 
więcej."
Pozostała tylko sprawa zorganizowania tej nocy spotkania z Ruth.
John zaczął się podniecać już w winiarni, gdy po wszystkim, co wydarzyło się 
tego dnia, nadeszło wreszcie ekscytujące odprężenie. Od razu oderwał się od 
rzeczywistości, pomagając sobie przy tym czerwonym winem., Jutro jest już 
następny, zupełnie inny dzień, musisz żyć tą chwilą, tym popołudniem, tą nocą" — 
pomyślał John z uczuciem błogiego zapomnienia.
—Powiedziałam Keithowi...—Ruth westchnęła, a jej ręka odnalazła pod stołem dłoń 
Johna i ścisnęła ją.
— O Boże! — John drgnął całkowicie zaszokowany i wyprostował się na krześle.
— Zaskoczony? — Ruth zmrużyła oczy. — Czy zmartwiony?
— I jedno, i drugie. Oboje będziemy mieli kłopoty, jeśli twój mąż nas przyłapie.
— Nie obawiaj się. — Roześmiała się. — Napisałam mu. Powinien dostać list 
najwcześniej jutro.
—Aha!
„Więc jeszcze nie tym razem — pomyślał. — Liczy się więc tylko dzisiejsza noc. 
Zanosi się na niezłe kłopoty. Ale właściwie dlaczego się obawiasz?" — uspokajał 
siebie.
Ta noc różniła się jednak od poprzednich. Ruth zrzuciła wreszcie z siebie ciężar 
dręczących jej umysł wyrzutów. Jej mąż wiedział już o wszystkim. Napisała i 
wysłała do niego list Fakt, że nie otrzymał go jeszcze, nie miał teraz żadnego 
znaczenia. Kości zostały rzucone.
Tym razem Ruth nie siedziała długo w łazience. John leżał w łóżku całkowicie 
podniecony i napięty. Gdy przyszła do
102
pokoju, zaczął ściągać z niej nocną koszulę. Była wciąż lekko zawstydzona, ale 
poczucie winy opuściło ją zupełnie. List był podstawą do rozwodu, o ile tylko 
Keith będzie nim zainteresowany. Reszta była tylko kwestią ustalenia szczegółów.
Klęknęła na łóżku tuż obok Johna, jęcząc przeciągle z rozkoszy, gdy zaczął 
dotykać ją i pieścić. Jego palce wśliznęły się w jej wilgotne i ciepłe ciało, 
pocierając coraz szybciej i mocniej, aż cała zaczęła drżeć i poruszać się 
niespokojnie. Wtedy położyła się na nim i rozkładając uda w szerokim rozkroku, 
przywarła całym ciałem do swego kochanka.
Jej poprzednie opory znikły. Oparła się rękami o jego ramiona — jak dżokej 
sprawdzający możliwości nowego wierzchowca, i zaczęła poruszać się. Najpierw 
powoli, stępa, potem szybciej, kłusując, i wreszcie przeszła do pełnego galopu, 
przytrzymując się ramion mężczyzny, który wierzgał i wił się pod nią, o mało nie 
zrzucając jej z siebie.
John wiedział, że nie jest w stanie się powstrzymać. Tym jedynym razem 
inicjatywa nie należała do niego. Namiętność rosła, pożądanie coraz bardziej 
ogarniało cały umysł i ciało, rozkosz zdawała się być nie do wytrzymania. W 
końcu przeszedł go dreszcz poprzedzający nadejście orgazmu.
Wijąc się i prężąc w miłosnych konwulsjach, jeździec i koń opadli na posłanie. 
Leżące bezładnie na pościeli i wciąż jeszcze pulsujące ciała drżały. Ekstaza 
sięgnęła szczytu i zaczynała teraz powoli opadać.
Leżeli tak przez dłuższy czas w ciemnym pokoju, sam na sam z własnymi myślami, 
jak gdyby bali się zadawać i odpowiadać na pytania.
— John? — Drżący głos Ruth przerwał gwałtownie ciszę.
— Tak.
— Kochasz mnie, czy nie?
— Tak. — Mówił prawdę. Dawno przemyślał tę sprawę. Był to na pewno dość 
skomplikowany rodzaj miłości, uzależnionej od życia rodzinnego i zawodowego. 
Sytuacja rozwijała się, nie można jednak było jej pozostawić w takiej formie, 
choć mogło to być najlepsze rozwiązanie, pod warunkiem, że byłoby możliwe. — 
Tak, na pewno. — John musiał sam
103
się upewnić. Teraz nie było już miejsca na połowiczne rozwiązania. To był 
związek, bez którego nie mógł żyć.
—Boże.—W jej głosie była ulga. — W takim razie cieszę się, że napisałam ten 
list. Będziemy musieli sprzedać dom, a połowę mojego udziału przeznaczymy na 
nasze nowe mieszkanie.
— O Chryste! Tylko nie to!
— Coś nie w porządku? — Teraz w jej głosie pojawił się niepokój.
— Drobiazg. — Oblizał wargi. — Żona, trójka dzieci, kredyt i pozycja w banku, 
którą najprawdopodobniej bym stracił. Być może degradacja i przeniesienie do 
innego zespołu. W efekcie sczeznę wśród tłumu bezbarwnych, bełkoczących 
urzędników. Nie myślałaś nigdy o tym?
— Nie jestem tego warta?
„Ty mała samolubna dziwko!" — pomyślał John i instynktownie odsunął się od niej. 
Nie zdążył. Ruth schwyciła go za nadgarstki i zacisnęła na nich swe dłonie. 
Powstrzymywał z trudem chęć wyrwania się z jej uścisku.
— Chcesz mnie wyrolować? Zniszczyłeś moje małżeństwo! — Była rozczarowana i 
wściekła.
— Tego przecież nie powiedziałem. To zabierze trochę czasu. Muszę pewne rzeczy 
ustalić i załatwić.
— Zwodzisz mnie i trzymasz w niepewności. Wszystko, co masz teraz do zrobienia, 
to powiedzieć o nas swojej żonie i wynieść się od niej jak najprędzej. To chyba 
całkiem proste, jak mi się wydaje. Ja już to zrobiłam.
„Tak, nie pytając mnie przedtem."—John poczuł, że ma ochotę na papierosa, mimo 
że nie palił od trzech lat.
— Coś z tym zrobię — odpowiedział i zaczął szukać po omacku swoich rzeczy. — 
Zastanów się, przecież kocham cię i...
— Jeśli mnie kochasz, zrobisz to, o co cię proszę. — Zła i rozżalona Ruth była 
bliska łez.
— Mówiłem ci, że postaram się coś z tym zrobić.
— Potrzebuję cię, John. — Teraz prosiła go. Płakała.
104
—Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć—John nagle wpadł na pomysł, jak załagodzić 
trudną sytuację — to ci powiem, że dzisiaj wystawiłem dom na sprzedaż. — 
Usłyszał, jak Ruth wstrzymała oddech. — Nie musisz pytać mnie, dlaczego. 
Zrobiłem to dla ciebie. —John zupełnie nieświadomie zrobił pierwszy krok na 
kompletnie nieznanej ścieżce.
Usłyszał ciche pstryknięcie kontaktu i oślepił go strumień jasnego światła. 
Natychmiast zobaczył Ruth — piękną, zalaną łzami dziewczynę. Jej zmysłowość i 
ponętny wdzięk zastąpiła teraz niewinność. Ten widok był dla Johna przykry, 
ranił go. Poczuł, jak coś ścisnęło mu żołądek. Położył się w poprzek łóżka i 
pocałował Ruth, tak jak często całował Leah po kończącej się płaczem sprzeczce. 
Pocałunek przebaczenia i pojednania. Teraz następne pociągnięcia należały już do 
niego.
— Nie martw się, zostaw to mi — mruknął. — Do zobaczenia rano.
John znów odbywał tę samą, nudną podróż powrotną. Tym razem nie zauważył jednak 
tego. W metrze było pusto. Gdzieniegdzie tylko siedział pasażer. Jakiś 
młodzieniec zwymiotował na podłogę, a najbliżej siedzący, elegancko ubrany 
biznesmen, zmienił z tego powodu miejsce. W przeciwnym końcu wagonu para 
nastolatków całowała się, zapominając o wszystkich. Potem John pojechał w górę 
ruchomymi schodami, przemknął obok biletera, który nie patrzył w jego stronę, 
aby wreszcie wyjść na zewnątrz w niespodziewany chłód letniej nocy.
John postawił kołnierz swej marynarki i przytrzymał go ramionami, śpiesząc się 
na przejściu dla pieszych. Źle oświetlone boczne ulice doprowadziłyby go 
najszybciej do Schooner Street, gdyby wiedział, kiedy skręcić w prawo, a potem w 
lewo. Zwolnił kroku, w końcu zatrzymał się.
Nagle poczuł ponaglającą go potrzebę zawrócenia bez jakiegokolwiek celu. Powodem 
nie była Leah ani tym bardziej Ruth. Były one w tym momencie tylko niewiele 
znaczącymi
105
postaciami. Sprawa była znacznie poważniejsza i groźniejsza — triskaidekafobia — 
lęk cyfry 13, lęk domu numer 13 przy Schooner Street.
To uczucie prawie zawróciło go. Jak ostrzeżenie: „Uciekaj, póki jeszcze możesz." 
Gdyby nie chodziło o dzieci, posłuchałby instynktu i prawdopodobnie wrócił do 
Ruth. Nie tylko ze względu na jej miłość, na jej ciało, ale dlatego, że ona 
dawała bezpieczeństwo.
Szedł dalej, powłócząc nogami i podążając za postaciami przechodniów, którzy 
zmierzali gdzieś późną nocą. Zazdrościł im.
Był już na Schooner Street. Stał na końcu przeciwległego chodnika i z niechęcią 
myślał o przekroczeniu jezdni. Próbował nie patrzeć na dom, czując, że budynek 
przygląda mu się. Pod woskowaną marynarką poczuł dreszcz. Znów wydawało mu się, 
że mury i okna są żywą twarzą o rysach obłąkanego starca z zapadniętymi 
policzkami i wybałuszonymi martwymi oczami, które jednak wciąż patrzą. Usta 
zaczynały bełkotać, wydając z siebie zupełnie bezgłośny rozkaz, którego John nie 
mógł nie posłuchać. Starzec z basenu znów mu się ukazał, przyzywając go.
Gdy John usiłował otworzyć właśnie drzwi i z brzękiem przekręcał klucz w yale, 
dobiegł go płacz Bena. W kuchni i na drugim końcu przedpokoju paliło się 
światło. Zegar wiszący na ścianie wskazywał dziesięć po pierwszej.
Przerażony samą myślą o tym, co mógłby zastać, przeszedł pospiesznie korytarz i 
stanął w drzwiach.
Leah siedziała w dużym bujanym fotelu, trzymając Bena na kolanach. Jego blada i 
mokra od łez twarz skierowała się teraz w stronę ojca. Leah milczała, jednak jej 
zachowanie wskazywało na to, że jest zła i przestraszona. Oskarżała go. „Byłeś z 
inną kobietą, opuszczając rodzinę. Zostawiłeś nas na łaskę tego okropnego, 
przerażającego domu."
— Wystawiłem dom na sprzedaż — odezwał się głośno. Zaraz potem zapytał: — Co się 
stało?
— Ben nie chce iść na górę — odparła.
106
— I to wszystko? Nie tak dawno mieliśmy podobne problemy. Mały nie chciał iść do 
łóżka i zmoczył się. Znowu spał z nami, gdy...
—Teraz to zupełnie co innego! — Jej głos był stanowczy, lecz słychać w nim było 
strach. — Zaczęło się o wiele wcześniej, zaraz po herbacie, jeszcze po południu. 
Nie chciał w ogóle wejść na piętro, żeby przynieść swoje klocki. Próbowałam go 
nakłonić, ale krzyczał, że chce być na dole. No i w końcu dałam za wygraną. 
Dlatego tu jesteśmy.
— Tam na górze nic nie ma.
„O Boże, co za cholerny kłamca ze mnie — pomyślał. — Ale co innego mogłem 
powiedzieć?"
—To nie całkiem tak.—Leah westchnęła.—Teraz dzieje się coś zupełnie innego. Ben 
zdecydowanie odmówił nawet spania w naszym łóżku. Wszystko jest inaczej niż do 
tej pory. W każdym bądź razie nie jest to dokładnie to samo. Mały zaczął się 
nagle bać wysokości.
— Dzisiaj wystawiłem dom na sprzedaż — rzekł John, licząc na to, że Ben 
zrozumie. Wiedział jednak, że nawet jeśli chłopiec pojąłby, o co chodzi, tej 
nocy nie zrobiłoby to żadnej różnicy.
— Ustawiłam we frontowym pokoju otomanę. — Leah przekazała Johnowi drżące ze 
strachu dziecko. — Będę spała na dole razem z nim. Ty możesz spać, gdzie ci się 
podoba. Lubisz to robić.
John poczuł przykre wibracje płynące ze wszystkich ścian; nieprzyjemne, 
odpychające zimno. Po tylu ostrzeżeniach dom stawał się miejscem, w którym 
przebywali z konieczności, oczekując z niecierpliwością momentu przeprowadzki. 
To miejsce wytrącało ich z równowagi, prawdopodobnie tak samo jak Grafionów i 
innych jeszcze przed nimi. To było miejsce zamieszkiwane przez jakieś zło — coś 
albo ktoś wolał być pozostawiony w samotności.
Wiedzieli, że jeśli wkrótce nie opuszczą domu, może wydarzyć się coś okropnego.
107
10
— Mamo, nie możemy się zgubić w labiryncie, prawda?
—W labiryncie, kochanie.—Leah zauważyła nerwowość Bena i bladość jego cery, 
które były niewątpliwie efektem nie przespanej dobrze nocy. — Nie, oczywiście, 
że nie zgubimy się. Tam jest żywopłot, tak jak w dużym ogrodzie. No i poza tym 
będziemy tam wszyscy: Sam, Sara, pani Johnson i Jeremi. — uspokajała go, myśląc 
jednocześnie: „Nie będzie też tam żadnej wysokości. Ani jaszczurek. Będzie 
jasno, więc nikt nie będzie się bał ciemności. Nic nie zaprószy ognia, nie 
będzie krwi ani innych podobnych rzeczy. Och, Chryste! Co za ulga. Wreszcie 
opuścimy to miejsce."—A teraz idź i przynieś swoje czyste spodnie z łóżka na 
górze... Albo nie, ja pójdę sama.
Tym razem Ben nie podreptał za swoją mamą, gdy wbiegała po schodach. Chwyciła 
ubranie i zbiegła na dół. Zatrzymała się w korytarzu, z lękiem oglądając za 
siebie. „Boże, nie możemy przecież ciągle tak żyć."
— Sara, Sam, pospieszcie się i bądźcie gotowi! Musimy być u Johnsonów około wpół 
do jedenastej, a jest już dwadzieścia po.
Sara nie chciała iść, zasłaniając się wszystkimi rodzajami wymówek. Była pilnym 
i pracowitym dzieckiem, które wolało spędzić cały dzień na malowaniu i 
rysowaniu. Leah stwierdziła, że utalentowane dzieci mogą być o wiele bardziej 
kłopotliwe niż dzieci przeciętne. Ale dzisiaj wszyscy wychodzą. Bez wyjątków.
Trójka dzieci czekała w korytarzu. Leah wróciła do kuchni po swoją torebkę. 
Dokręciła jeden z kapiących nad zlewem kranów, podniosła leżący na ziemi papier 
po słodyczach i wrzuciła go do otwieranego nogą kosza na śmieci. Jedna z szuflad 
w komodzie była nie domknięta, więc Leah dopchnęła ją. Obrzuciła wzrokiem 
pomieszczenie, upewniając się, czy coś jeszcze nie wymaga poprawek.
— Pośpieszmy się, mamo.
108
— Już idę...
Zatrzymała się, czując, że gwałtownie słabnie, i przytrzymała się szybko 
składanej części śniadaniowego blatu. Kuchnia zawirowała jej przed oczami, za 
chwilę jednak wszystko wróciło do normy. Poczuła, że na czoło wystąpiły jej 
krople potu, a całe ciało pokryło się gęsią skórką. Wtedy ogarnęło ją 
przerażenie; okropne, niewyrażalne uczucie, które zmusiło ją niemal do krzyku.
„Ktoś mnie obserwuje!" Duch musiał być tym razem tak blisko, że Leah odniosła 
wrażenie, jakby czaił się tuż za nią. Gdy jednak obróciła się i rozejrzała 
wokół, nie zauważyła nikogo. Kuchnia była pusta. „Znowu głupiejesz, wyobrażasz 
sobie nie wiadomo co" — mówiła do siebie.
Wydawało jej się, że słyszy kogoś oddychającego słabym, rzężącym głosem, a w 
płucach gulgocze mu i chrapie flegma. Oczekiwała ataku kaszlu, ale nic podobnego 
się nie nastąpiło. Panowała kompletna cisza, tylko dzieci poruszały się w 
korytarzu.
— Mamo, chodź!
Otworzyła usta, aby odpowiedzieć, i w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że 
nigdzie nie wyjdzie. Nie było siły, która by ją zmusiła do opuszczenia tego 
domu, w którym za każdym sprzętem, w każdym zakamarku czaił się strach.
Agorafobia.
Od razu rozpoznała objawy, nawet mimo paniki, którą poczuła w pierwszym 
momencie. Poddała się im, gdyż wiedziała, że walka jest próżnym wysiłkiem. W 
domu była bezpieczna. Bzdura! Mimo wszystko nie mogła także stanąć twarzą w 
twarz ze światem, który rozciągał się tuż za frontowymi drzwiami.
— Mamo! — To Sara wołała lekko już zniecierpliwiona. Dziewczynka zaczynała się 
niepokoić. Namówiona do towarzystwa, teraz sama denerwowała się na zwlekającą 
matkę.
— Saro... Przyjdź tu na chwilę, proszę. „Nie wolno mi alarmować innych — 
pomyślała. — W szczególności Bena."
109
Wydawało jej się, że ściany kuchni zsuwają się do środka i pomieszczenie staje 
się coraz mniejsze. Więzienna cela, z której nie ma ucieczki.
Leah usłyszała kroki. Sara szła szybko i nerwowo przez korytarz. Nie chcąc, aby 
córka zauważyła jej dziwne zachowanie i wyraz twarzy, nie obracała się do tyłu.
— Mamo, jak długo masz jeszcze zamiar tu być?
— Ja... Ja nie mogę iść z wami, Saro. Cisza. Leah słyszała tyłko przyśpieszony, 
gwałtowny oddech zdenerwowanej dziewczynki.
— Dlaczego nie chcesz z nami iść, mamo?
— Nie czuję się najlepiej.
— Och! Może więc zostanę i zaopiekuję się tobą?
— Nie. Chcę, abyście stąd poszli, gdziekolwiek. Tam gdzie jest bezpiecznie. Chcę 
zostać sama i nie przekonuj m-nie, proszę. Teraz chcę tylko, abyś zabrała Sama i 
Bena do Johnsonów i wyjaśniła pani Johnson, że źle się poczułam. Zapytaj ją, czy 
nie zechciałaby zabrać was wszystkich ze sobą. Chłopcy mają być grzeczni, 
słyszałaś? Żadnych kłótni i bijatyk. Chcę, żebyś ich pilnowała. Nie spuszczaj 
ich z oka nawet na chwilę. Moja torebka jest na stole weź z niej dziesięć funtów 
na zapłacenie wszystkiego.
— Dobrze.—W głosie Sary była ponura i posępna zgoda. Leah usłyszała tylko 
pstryknięcie sprzączki w swojej torebce z imitowanej skóry krokodyla.
—Mamusiu!—krzyknął nagle Ben. Usłyszała, jak wpada do kuchni i podbiega do niej. 
— Mamusiu, ja nigdzie nie pójdę bez ciebie! Chcę zostać z tobą!
„O Boże! Tylko tego teraz potrzebowałam!**
— Ben, posłuchaj mnie. — Przycisnęła go do siebie i przestała całować w czoło. 
Kuchnia znów zaczęła wirować jej przed oczami. — Mamusia źle się dzisiaj czuje. 
Chyba zaraz się położę do łóżka na cały dzień. Proszę cię więc, idź razem z Sara 
i Samem. Będzie też Jeremi. Będzie ci się podobało. Ani się obejrzysz, a trzeba 
już będzie wracać do domu, a wtedy mamusia już się na pewno lepiej poczuje i 
tatuś wróci z pracy. — Istniały niewielkie szansę na to, że jedno i drugie
stanie się prawdą. Leah musiała być jednak teraz optymistką. — No, już biegaj, 
proszę.
—Nie chcę! — Ben zaczął płakać. Sara złapała go za rękę i wyciągnęła z kuchni.
„Boże! Tylko bez humorów, nie zniosę tego!** — pomyślała Leah.
Drzwi wejściowe zamknęły się i na chwilę odetchnęła z ulgą. „Nie byłabym 
zdziwiona, gdyby za pięć minut cała moja gromadka znalazła się tu z powrotem — 
pomyślała.—Janet może nie podołać dodatkowej trójce dzieci. Nie umie się 
obchodzić z maluchami. Dlatego wysłali Jeremiego do szkoły z internatem.** Leah 
osunęła się na krzesło i zamknęła oczy. Wciąż czuła obecność jakiejś dziwnej 
istoty, czuła na sobie czyjeś niewidzialne oczy, które śledziły każdy ruch, 
jakby... Jakby na coś czekały!
Zegar umieszczony w kuchence tykał głośno, jak bomba zegarowa, która ma niebawem 
detonować. Leah pociła się obficie, co sprawiało, że zaczynało jej być powoli 
zimno. Wstrząsały nią dreszcze. Uniosła głowę i spojrzała na zegar — była 
dziesiąta trzydzieści pięć. Janet Johnson najwyraźniej zgodziła się zabrać ze 
sobą wszystkie dzieci do Hampton Court. Leah odczuła chwilową ulgę, gdyż jej lęk 
powoli ustępował. Teraz była sam na sam z kimś albo czymś, co przebywało w tym 
okropnym, upiornym domu. To wszystko było tak głupie, że brakowało słów!
Leah wstała z krzesła i ruszyła w kierunku korytarza. Przez cały czas, odkąd 
wprowadzili się, pragnęła opuścić to miejsce. Teraz jednak bała się wyjść na 
zewnątrz. Dobrze. Było jednak coś, co przemawiało za tym, aby...
Jej stopy poruszały się, drżąc w niepewnym pośpiechu, co sprawiało, że potykała 
się, idąc korytarzem w kierunku drzwi wejściowych. Wszystko, czego teraz 
pragnęła, to chwycić się zasuwki yale, przesunąć ją, wyskoczyć na zewnątrz, 
zatrzasnąć za sobą drzwi i machnąć ręką na to, że nie miała ze sobą swoich 
kluczy. Zostały w torebce, w kuchni. Leah nie wróciła jednak po nie. „Żeby tylko 
wydostać się na zewnątrz — mówiła sobie. — Uwolnić się od tego miejsca.**
111
Była nie więcej niż metr od drzwi, gdy nagle poczuła się, jakby trafiła na 
niewidzialną barierę. Wzdrygnęła się i odskoczyła z płaczem. Znów z całą mocą 
powrócił lęk. „Tam za drzwiami jest na pewno coś przerażającego. Nie wiem co, 
ale nie chcę mieć z tym do czynienia."
Niewątpliwie jednak wewnątrz domu było coś równie okropnego.
„Wyjdę przez balkon i wtedy pobiegnę przez ogród — zadecydowała.—Tak czy inaczej 
będę w końcu na otwartym powietrzu, w słońcu." Przestraszywszy się kuchni po raz 
kolejny, zatrzymała się zbita z tropu, zdając sobie nagle sprawę, że to rzadko 
używane wyjście przez balkon nie różni się niczym od drzwi wejściowych i tak 
samo stanowi nieprzekraczalną barierę, trzymającą ją w tym ohydnym piekle.
Nie próbowała nawet przekroczyć drzwi balkonowych, stojąc tylko i przyglądając 
się im. Zobaczyła w szybie swe odbicie — żałosna, prawie nierozpoznawalna, 
skurczona postać. Nasłuchiwała codziennych odgłosów, dobiegających zwykle do 
niej z zewnątrz. Teraz jednak słyszała tylko przerażającą ciszę. Nawet zegar 
przestał tykać. Drgnęła, zobaczywszy, że wskazówki wciąż wskazują dziesiątą 
trzydzieści pięć. Nie poruszyły się od ... Właśnie, od kiedy? Na pewno od czasu, 
gdy wyszły dzieci. Kiedy to było? Jak dawno temu? Dwadzieścia minut? A może 
godzinę albo parę godzin? Le-ah chciała krzyczeć — czas zatrzymał się, odcinając 
ją od świata i zamykając w upiornej pustce.
Błądziła przerażonymi oczami po pokoju. Nie wydawał się już pomniejszony i 
skurczony. Oddech Leah stał się teraz płytki. Zaczęła świadomie wciągać głęboko 
powietrze. Wydychała je na siłę. „Bez paniki. Uległam panice." Zdawała sobie z 
tego sprawę.
Chciała wejść na piętro. Nawet gdyby nie udało się jej uciec, mogłaby chociaż 
wyjrzeć na zewnątrz, zobaczyć przejeżdżające samochody, przechodzących ulicą 
ludzi. Normalny, zwykły świat. Mogłaby być obserwatorem, jak skazaniec 
odnajdujący sens życia w oglądaniu rozmarzonym wzrokiem świata za kratą.
112
Musiała przytrzymywać się poręczy i wciągać na górę stopień po stopniu. Te same 
schody tak przestraszyły Bena ostatniej nocy. Leah nie bała się jednak 
wysokości.
Gdy dotarła wreszcie na półpiętro, zrobiła przerwę. Okna dużej sypialni 
wychodziły na główną ulicę. Mogła spróbować. Drzwi nie stanowiły teraz żadnej 
przeszkody i uchyliły się do wewnątrz pod jej dotknięciem. Zostawiła je otwarte.
Stojąc w łukowatym oknie, spoglądała na dół. Po obu stronach ulicy były 
zaparkowane samochody. Suzuki lśnił w promieniach porannego słońca — oczywiście, 
jeżeli to był ranek. Świat ciszy, w którym nic się nie poruszało, nie 
przejeżdżały samochody, przechodnie nie spieszyli do sklepów —ulica była pusta. 
Tak bardzo pragnęła, aby ktoś wyszedł ze swojego domu, aby przejechał ulicą 
jakiś samochód. Nic jednak się nie działo. Gdy tak patrzyła w dół na to wymarłe 
miejsce, znów ogarnął ją strach. Zawróciła. Wiedziała, że w pozostałych 
sypialniach z tyłu domu będzie tak samo. Była opuszczona i uwięziona.
Nagle poczuła, że ma ochotę walić pięściami w ścianę i wykrzyczeć swój strach. 
Puls stał się naraz szybszy i jej skronie zaczęły pulsować, co sprawiło, że 
zaczęła ją boleć głowa. „Spróbuj pomyśleć racjonalnie — tłumaczyła sobie. — Nie 
mogę. To wszystko, co się tu dzieje, jest irracjonalne."
Nagle przyszedł jej do głowy pomysł. Jeśli nie pomoże, to przynajmniej pozwoli 
jej zrobić coś pozytywnego. Telefon znajdował się na korytarzu. Był to jej 
jedyny kontakt ze światem. O ile na drugim końcu linii ktoś podniesie słuchawkę. 
Nawet jeśli telefon działał, Leah mogła nie otrzymać odpowiedzi.
Wydawało jej się, że droga powrotna na dół trwała całą wieczność. Było to 
bardziej uciążliwe, niż wspinaczka na górę. Wreszcie dotarła do telefonu i 
drżącą ręką sięgnęła po słuchawkę. Była prawie pewna, że nie będzie działał. 
Myliła się jednak.
Nie mogła przypomnieć sobie numeru do banku, w którym pracował John. Musiała go 
odnaleźć w książce telefonicznej. Było to dla niej zadanie prawie niemożliwe do 
wyko-
113
nania. Stronice wyślizgiwały się jej z palców, druk był zbyt maty, aby mogła go 
odczytać. Wreszcie odnalazła właściwy numer. Naciskała guziki jak małe dziecko, 
usiłujące uchwycić rączką kolorowe drewniane klocki. W końcu pojawił się sygnał 
oczekiwania. Nawet nie spodziewała się tego. Czekała. Nikt się jednak nie 
zgłaszał, na pewno dlatego że...
Ktoś się zgłosił. Leah usłuszała w słuchawce dziewczęcy głos, brzmiący dość 
oschle, jakby kobieta była skoncentrowana na czymś innym i nie słuchała z uwagą. 
Najważniejsze jednak, że był to właściwy numer.
— Chciałabym rozmawiać z panem Strikiem. Nastąpiła długa przerwa. Potem głos 
dziewczyny znów pojawił się w słuchawce.
— Obawiam się, że jest zajęty. Czy ktoś inny mógłby pani czymś służyć?
— Nie. Myślę, że nie. Czy mogłaby pani poprosić go, aby oddzwonił. Mówi żona.
— Oczywiście, przekażę. Czy pan Strike zna pani numer?
„Głupia dziwka" — pomyślała Leah, odkładając słuchawkę na widełki, i odetchnęła 
krótkim, przyduszonym oddechem. Była prawie w euforii. Wreszcie udało się jej z 
kimś porozmawiać. Tam na zewnątrz byli ludzie. John mógł od-dzwonić. Kiedy? Nie 
wiedziała, ale mogła czekać tu przy telefonie przez cały czas, żeby odebrać go, 
gdy tylko zadzwoni.
Wrażenie, że jest obserwowana, nasiliło się teraz. Rozejrzała się, lecz wokoło 
nikogo nie było. Czuła jednak w tym niewidzialnym spojrzeniu nienawiść, gniew i 
skierowaną na nią złośliwość. Cokolwiek to było, Leah w końcu zbuntowała się.
— A niech cię szlag! — krzyknęła. Nie mogła dłużej znieść dręczącej ją ciszy. 
Krzyczała do czterech ścian, które byty teraz tak blisko, jak nigdy przedtem, i 
wydawało się, że chcą zmiażdżyć ją, jak miażdży się jabłko w prasie do 
wyciskania soku. „Zobaczcie, co nam zrobiliście. Czy my zrobiliśmy wam cokolwiek 
złego? Przecież chcemy się stąd wynieść. Rozumiecie? Chcemy się stąd wynieść, 
kiedy tylko będziecie chcieli!"
114
Po jej spontanicznym wybuchu dojmujące uczucie nakierowanego na nią żalu i 
złości zdało się stracić na sile. Wiedziała jednak, że tajemnicza niewidzialna 
postać wciąż jest w pobliżu.
I wtedy zadzwonił telefon: ostro, przenikliwie i niespodziewanie, jakby w 
przedśmiertnym wrzasku. Wydawało się, że nawet martwy przedmiot wyczuwa upiorną 
atmosferę tego domu.
Leah chwyciła gwałtownie słuchawkę.
— Halo, John?
— Tu Lester & Co. Dzień dobry pani.
—Ach! — Leah rozczarowała się trochę, lecz mimo wszystko cieszyła się, że może z 
kimś porozmawiać.
— Znaleźliśmy osobę zainteresowaną kupnem pani własności. Czy obejrzenie domu 
jest możliwe?
— Och, tak. Oczywiście, bardzo proszę. Urzędnik dzwonił i nalegał, aby zaraz 
przyjść i obejrzeć dom.
—To wspaniale! — Leah znów poczuła nadzieję i stwierdziła, że już wcale nie 
zależy jej na telefonicznej rozmowie z Johnem. — Będę w domu przez resztę dnia.
— W takim razie wszystko w porządku. — Wyglądało na to, że urzędnik spieszył 
się. — Jeśli kupiec się zdecyduje, proszę skierować go do naszego biura.
Leah oparła się o ścianę, patrząc znów na frontowe drzwi. Wciąż odczuwała tę 
niezrozumiałą, nieprzekraczalną barierę. Gdyby jednak musiała, poszłaby na górę 
i rzuciła oczekiwanemu gościowi klucze z góry, przez okno.
Nie chciała wracać do kuchni. Wolała zostać w tym miejscu i mieć w zasięgu 
wzroku drzwi swojego więzienia, czekając, nasłuchując kroków i głosu dzwonka 
przy furtce. Napięła się w oczekiwaniu.
Aż podskoczyła, gdy ciszę przerwał ostry dźwięk telefonu. Nie potrzebowała już 
tego, ale podniosła słuchawkę. Dzwonił John.
— Jakieś problemy? — Jego głos był napięty.
Leah zaklęła w duchu. Przecież nie dzwoniłaby, gdyby nie miała kłopotów. Był tak 
samo głupi, jak ta dziewczyna, która odebrała jej telefon przed chwilą. A może 
nie było to wcale przed chwilą?
—Nie. — Starała się, aby jej głos brzmiał naturalnie i był lekko podekscytowany. 
— Chciałam ci tylko powiedzieć, że zaraz przyjdzie do nas człowiek, który chce 
obejrzeć dom.
—Aha, rozumiem. W takim razie to wszystko, co chciałaś mi powiedzieć?
— Myślałam, że chciałbyś o tym wiedzieć.—Ambicja nie pozwalała jej powiedzieć 
prawdy.
— Ludzie zawsze oglądają wystawioną na sprzedaż własność — rzekł obojętnie.
„Może jest rozczarowany, że ktoś tak szybko mógłby kupić dom?" — pomyślała.
— Pozwól mu się rozejrzeć. Porozmawiamy wieczorem. Jestem teraz cholernie zajęty 
— zakończył.
—Drań! — Leah rzuciła słuchawkę. „Gdybym go potrzebowała, tak jak jeszcze chwilę 
temu, odpowiedziałby mi tak samo: Porozmawiamy później. Wieczorem. Najpierw 
muszę zerżnąć moją kochankę"
Znów czekała na dzwonek u drzwi. Wciąż czuła się obserwowana. Obróciła się 
gwałtownie, mając wrażenie, że znów słyszy ten chrapliwy oddech. „A może to mysz 
gryzie na strychu przewody?" Dom mógłby stanąć w płomieniach. Wiedziała jednak, 
że nawet nie próbowałaby się z niego wydostać. Nie było dla niej ucieczki. „Och, 
pośpiesz się, potrzebuję cię."
Znów uświadomiła sobie, że straciła poczucie czasu. Zegar w kuchence stanął. 
Wiedziała, że na górze w sypialni pozostało jej jeszcze radio z budzikiem. Nie 
poszła tam jednak po raz kolejny. Właściwie mogła zadzwonić do zegarynki, ale 
nie zrobiła tego — upływ czasu nie powiązany z żadnymi faktami nie miał 
znaczenia.
Wyczerpana, opadła tuż przy telefonie na krzesło z prostym oparciem. Czekała.
116
Gdy wreszcie dzwonek u drzwi zadzwonił, przyjęła to z nieoczekiwanym spokojem. 
Wysiliła się, by wstać i podejść do drzwi. I wtedy poczuła nagle ulgę. Nie 
dlatego jednak, że przybył wreszcie oczekiwany gość... Uświadomiła sobie, że już 
nie jest skrępowana tymi niewidzialnymi więzami. Mogła swobodnie wyjść na ulicę, 
kiedy tylko chciała. Było to odczucie podobne do wrażenia, jakie ma osłabiony 
chorobą człowiek, który odkrył, że gorączka opuściła go, gdy spał. Pozostała 
tylko słabość.
Przekręciła zamek i pchnęła drzwi, otwierając je na oścież i wpatrując się z 
niedowierzaniem w przybysza.
— W labiryncie było bardzo fajnie, mamo. — Ben wpadł do środka i chwycił się jej 
ramion.
— Było nieźle — dodał Sam, mijając ich i wchodząc na schody.
— Czujesz się już lepiej, mamo? — zapytała Sara. — Nie wyglądasz zbyt dobrze.
— Teraz już wszystko w porządku — odparła oszołomiona Leah, zastanawiając się, 
czy powrót jej dzieci jest realny, czy też jest tylko przywidzeniem, które 
niechybnie doprowadziłoby jej skołatany umysł do granic wytrzymałości. — Jestem 
tylko trochę zmęczona. Gdybyś mogła iść do kuchni i zrobić parę kanapek, byłabym 
ci wdzięczna. Tatuś będzie wkrótce w domu. Poza tym oczekuję kogoś, kto chce 
obejrzeć dom.
— Chłopcy byli bardzo grzeczni, nie kłócili się wcale. — opowiadała Sara, 
wchodząc do kuchni. — Och, ależ tu jest gorąco. Chyba nie miałaś przez cały 
dzień zamkniętych drzwi balkonowych, mamo?
Była godzina osiemnasta. Zegar w kuchence znów pracował normalnie, dogonił czas 
i ustawił się sam. Leah przeszedł dreszcz. Wszystko wracało do normalności. 
Jeżeli w ogóle można było mówić o normalności w mieszkaniu przy Scho-oner Street 
13.
Gdy John wrócił do domu, było już po dziewiątej i Ben spał na sofie we frontowym 
pokoju. Wrócił później, niż się spodziewała, ale nawet nie robiła mu wymówek.
117
— Daleko zaszliście? Był zainteresowany? — spytał.
—W ogóle nie przyszedł—odpowiedziała i dodała w myśli: „I wcale go nie 
oczekiwałam."
To nie miało znaczenia. Dziwne zjawiska nasilały się tu z dnia na dzień. 
Strike'owie i urzędnicy tracili tylko czas. Nikt nie miał zamiaru kupić tego 
domu.
11
Dla Leah istniał tylko jeden rodzaj lęku, który przewyższał swym działaniem 
wszystkie pozostałe, dręczące w tym okropnym domu całą rodzinę. Nie chodziło tu 
o mysz na strychu, która nocą podgryzała wciąż elektryczne przewody, choć z 
pewnością niebawem mógł wybuchnąć z tego powodu pożar. Nie chodziło nawet o 
wszechobecnego niewidzialnego obserwatora, który nie odstępował jej na krok i 
którego oddech słyszała w chwilach rzadko panującej ciszy. Nie była też powodem 
jej niepokojów obawa, że znów mogła zaciąć się jednym z ostrych kuchennych noży 
i spryskać tętniczą krwią wszystkie ściany łącznie z sufitem. Nie chodziło też o 
niewytłumaczalny lęk przed wyjściem na zewnątrz, który, jak się jej wydawało, 
czasami powracał. Było to o wiele bardziej prozaiczne, niż wszystkie inne lęki, 
za to tysiąc razy bardziej przerażające.
Telefon.
Niewielki martwy potwór, skulony i przycupnięty w kucki na stoliku w korytarzu, 
gotowy do krzyku bez żadnego ostrzeżenia, wtedy gdy najmniej się tego 
spodziewała. Ostatnio zachowywał się o wiele spokojniej. Nie dzwonił już od 
dwóch dni. Czekał. Tak jak wszystko w domu przy Schooner Street 13.
Sierpień dobiegał końca i ilustrowany kalendarz, wiszący na kuchennej ścianie, 
pokazywał już wrzesień — obrazek przedstawiający brązowe liście kasztanowca.
Sam i Sara poszli do swojej nowej szkoły i wydawało się, że zaaklimatyzowali się 
tam bez większych problemów. Ben przebywał z nią w domu. Był znudzony, gdyż nie 
miał się z kim kłócić. Tydzień temu Leah nakłoniła go delikatnie, aby poszedł na 
piętro. Wyperswadowała mu także spanie razem z nią w łóżku. Przez ostatnie trzy 
noce John wracał do domu późno. Leah zwątpiła już zupełnie. Zastanawiała się, 
czy go nie opuścić i nie wrócić do domu swych rodziców w Walii, zabierając ze 
sobą dzieci. Najważniejsze jednak było teraz
119
uwolnienie się od tego okropnego mieszkania. Gdy to wreszcie dojdzie do skutku, 
będzie mogła podjąć jakąś stanowczą decyzję. Obecnie znajdowała się w stanie 
pewnego rodzaju uśpienia. Nie próbowała się tylko oszukiwać, że wszystko jest w 
porządku, ponieważ tak nie było. Trochę wytchnienia, nic więcej.
Zajęła się przyrządzaniem kolacji; pocięte w plasterki mięso z supermarketu 
(dzięki temu nie musiała używać noża), przygotowane do gotowania, zapakowane w 
folię ziemniaki, mrożona fasola. Nic puszkowanego, bo puszki po otwarciu 
zostawiały ostre, poszarpane krawędzie. Nie chciała w niczym pomagać swym lękom, 
do czasu gdy się wyniesie z tego miejsca. Wtedy wszystko się zmieni.
Ben usnął na krześle, a jego książka z obrazkami leżała na podłodze tuż przy 
jego stopach . Radio grało cicho. Gdyby nie to, musiałaby znosić tę okropną 
ciszę, w której znów mogła usłyszeć tajemniczy, odrażający oddech. Wciąż 
rozglądała się wkoło, sprawdzając, co dzieje się z Benem, i upewniając się, czy 
nie stoi za nią okropny intruz.
Pod wpływem impulsu podeszła na palcach do drzwi i wyjrzała na korytarz, 
spoglądając na telefon. Czuła, że niebawem zadzwoni — była tego pewna. Mogło to 
nastąpić za pięć minut, jak równie dobrze za godzinę. Nasłuchując spinała się w 
sobie przygotowana na pierwszy gwałtowny odgłos dzwonka. Chciała, żeby się to 
wreszcie stało. Chciała też — modliła się o to — aby potem w mieszkaniu 
zapanowała cisza.
„Telefon jest przekleństwem i błogosławieństwem jednocześnie — pomyślała. — 
Musisz się zgodzić zarówno na dobro jak i na zło. Nie można od tego uciec. Jeśli 
nawet pozbę-dziesz się telefonu, a ktoś będzie potrzebował cię na przykład w 
niebezpieczeństwie, i tak prześlą złe wieści jakąś inną drogą, lecz oczywiście 
także przez telefon. Czy będzie to sąsiad pukający w twoje drzwi, czy policjant 
przynoszący złe wieści — telefon zawsze cię odnajdzie. Nie ma przed nim 
ucieczki."
Tylko jeden telefon od urzędnika dzielnicowego w ciągu trzech tygodni. Nie do 
wiary. Spodziewany wcześniej nabyw-
120
ca w ogóle nie przyszedł. Leah w zasadzie nie oczekiwała go. Ale Craigowie byli 
całkiem realnymi kupcami. Typowa para w średnim wieku. Po załatwieniu wstępnych 
formalności pośrednicy wyznaczyli datę oględzin na piętnastą trzydzieści w 
środę. Craigowie przyszli punktualnie, prawie co do minuty. Było to dwa tygodnie 
temu.
On był ubrany w ciemny garnitur, jasnobrązowy nieprzemakalny płaszcz i 
wypolerowane buty i trzymał w ręce biurowy parasol. Ona miała upięte z tyłu 
głowy siwe włosy, ciemnoczerwoną szminkę na ustach i pustą torbę na zakupy. 
„Mały relaks na drodze do sklepu — pomyślała Leah. — Przerwana monotonia 
całotygodniowej rutyny." Nie mogła zrozumieć, dlaczego chcą się wprowadzić do 
dzielnicy w południowym Londynie. Nie zastanawiała się jednak nad tym. 
Obchodziło ją tylko to, czy kupią dom.
— Chciałbym obejrzeć parter i ogród, kochanie. — Z pewnością mąż podejmował 
większość decyzji. — Ty idź na górę i razem z panią Strike obejrzyj sypialnię.
Prowadząc panią Craig po schodach na górę, Leah czuła niepokój. Wysłała dzieci 
na dwór, gdzieś do Johnsonów, uporządkowała wszystkie ich porozrzucane zabawki. 
Pomimo to miała złe przeczucie, zupełnie tak jak tego dnia, gdy siedziała na 
murku w pobliżu ulicy i obserwowała pracowników przedsiębiorstwa 
przeprowadzkowego, wnoszących do mieszkania meble. Chwilowe uczucie słabości 
natychmiast jednak zniknęło. Obejrzała się na panią Craig. Kobieta była 
pochłonięta oglądaniem nowej tapety, którą być może zamierzała zerwać i zamienić 
czymś bardziej odpowiadającym jej gustom. „Do diabła z tym! Kupcie tylko ten 
dom, a potem możecie tu robić, co wam się żywnie podoba!" — pomyślała Leah.
— To jest główna sypialnia... — Leah zorientowała się nagle, że jej towarzyszka 
nie idzie za nią przez półpiętro. Zamiast tego weszła do pokoju Sama. „Ależ 
proszę bardzo." Cisza. Leah mogła usłyszeć nawet tykanie zegara w korytarzu. 
Pani Craig zatrzymała się, studiując jakiś szczegół w małym pokoju sypialnym. 
Jej mąż był prawdopodobnie na zew-
121
nątrz, w ogrodzie. Chwilowy zbieg momentów ciszy nadał sytuacji przerażający 
wyraz. Leah zakręciła się wkoło i nagle znów usłyszała rzężący oddech. Był teraz 
cichy i słaby; mógł być gdzieś na schodach albo nawet w pokoju Sary. Nie można 
było jednak dokładnie stwierdzić, skąd pochodzi. Obserwator jednak znów tu był, 
ponieważ ktoś oglądał jego własność. Pani Craig wyszła z pokoju w pośpiechu, 
omal się nie przewracając się. Nie mogła oddychać i najwyraźniej próbowała coś 
ukryć. Jaskrawoczerwona szminka na jej poruszających się nerwowo ustach odcinała 
się od bladości jej starczych rysów.
— Myślę... Myślę, że widziałam już wszystko, co chciałam zobaczyć, pani Strike. 
— Przytrzymała się szczytu poręczy i stało się jasne, że chce zejść na dół. — Ja 
tylko... tylko dam znać mężowi, jeśli pani nie będzie miała nic przeciwko. — 
Trzęsąc się schodziła po schodach, uczepiona sosnowej poręczy. — George! George, 
jesteś tam?
Leah usłyszała George'a Craiga wchodzącego właśnie przez balkonowe drzwi. „Co 
tam się mogło, u diabła, stać?"
— George, myślę, że widziałam już wszystko, o co mi chodziło. Możemy już iść?
Craig spojrzał na żonę zdziwiony i zakłopotany.
— Nie byłaś tu zbyt długo. Kuchnia jest bardzo ładna i przestronna, ogród na 
tyle duży, że z powodzeniem mnie zadowoli. Idź zobaczyć, a ja tymczasem obejrzę 
piętro.
—Nie, kochanie.—Jej naleganie graniczyło prawie z paniką. — Naprawdę nie sądzę, 
aby to mieszkanie było tym, czego szukamy. — Kierowała się nerwowo i niepewnie w 
kierunku drzwi wejściowych. — Bardzo dziękujemy, pani Strike, i przepraszamy, że 
zabraliśmy tyle czasu.
„Całe dwie minuty" — pomyślała z goryczą Leah.
— Przepraszam... Czy może... może coś nie podobało się pani w tym mieszkaniu? — 
„No, już. Na miłość boską, powiedz mi, co to było!"
— Ależ skąd. — Zwyczajowa grzeczność po raz kolejny dała o sobie znać. Leah 
trzymała drzwi wejściowe otwarte. — Nic, naprawdę nic. To jest po prostu cudowny 
dom, pro-
122
szę pani. Chodzi o to, że nie jest to mieszkanie, jakiego szukamy. Byłoby 
niegrzeczne z naszej strony, gdybyśmy dalej zabierali pani czas. Bardzo 
dziękujemy za umożliwienie obejrzenia go. Jestem pewna, że nie będzie pani miała 
żadnych kłopotów ze sprzedażą tak miłego domu. Do widzenia pani.
„Pani Craig widziała albo czuła coś" — pomyślała Leah i to stwierdzenie nie 
zdziwiło jej wcale. Jednak gdy ona po raz pierwszy oglądała ten dom razem z 
Johnem, nie zauważyła niczego podejrzanego. Po prostu było brudno i nieporząd-
nie. Nie zauważyła niczego, co dałoby pretekst do dużego obniżenia ceny 
wyjściowej.
Od czasu wizyty Craigów nikt jednak nie przyszedł oglądać domu, który był z 
pewnością najdziwniejszym domem w Londynie. Tu nie było tak, jak w małym 
miasteczku czy wiosce, gdzie chodzą pogłoski upiększane przez miejscowych 
plotkarzy. W metropolii domy były po prostu domami i miały swoją wysoką cenę. A 
jednak nikt się nie zjawiał.
Nagle zadzwonił telefon. Leah spodziewała się tego przez całe popołudnie.
Stała obok aparatu, ściskając spoconą dłonią słuchawkę i bojąc się ją podnieść. 
Żałowała, że telefon przed odebraniem nie pokazywał w jakiś sposób rodzaju 
informacji, jaką ma do przekazania: dobre wieści, obojętne, złe. Mogło to być na 
przykład światło neonowe, ukazujące rodzaj wiadomości, aby można się było w porę 
przygotować. To było głupie. Minęło jednak kilka sekund, nim zdobyła się na 
odwagę i podniosła słuchawkę.
— Leah, to ty?
Leah od razu rozpoznała głos matki. Zaniepokoiło ją jednak jego brzmienie. Matka 
dzwoniła do niej rzadko i do tego tylko po osiemnastej, korzystając z najniższej 
stawki.
— Co się stało, mamo? — Czuła, że coś z pewnością musiało się wydarzyć.
— Z twoim ojcem jest niedobrze.
— Och! — Chwyciła się stolika, czując nagle mdłości. — Ale co... co się stało?
123
— Gdy wstał dziś rano, pomyślałam, że nie wygląda dobrze. Bardzo długo siedział 
w łazience. Kiedy wyszedł... O Boże! Musiałabyś zobaczyć tę krew!
Ściana, na którą patrzyła Leah, zawirowała jej przed oczami. Znów stanęła jej 
przed oczami tryskająca z jej nadgarstka, spryskująca wszystko dookoła krew. 
Leah zrobiło się słabo.
— Nie było z nim tak źle — ciągnęła już nieco spokojniej matka — ale wtedy 
dostałam prawie szoku. Twój ojciec próbował się ogolić i wyrządził sobie małą 
krzywdę. Wezwałam więc lekarza. Pamiętasz doktora Jamesa? Tak... Powiedział, że 
ojciec miał mały wylew, ale nie ma się czym martwić; musi tylko wypocząć. 
Myślałam, że mogłabyś przyjechać na kilka dni?
„Nie ma się czym przejmować... Po prostu zaciął się... Lekki wylew." 
Wypuszczając powoli powietrze z płuc, Leah próbowała nie wyobrażać sobie krwi. 
„Lekki wylew. Wielu ludziom przytrafia się to po sześćdziesiątce — tłumaczyła 
sobie. — Czasami powraca po dziesięciu, dwudziestu latach. Inni mają silny 
nawrót wkrótce po pierwszym. Pierwszy jest jednak zawsze ostrzeżeniem."
— Nie wiem... — Leah miała* przed sobą trudną decyzję. Problem stanowiły dzieci. 
— Naprawdę jestem ci aż tak potrzebna, mamo? — spytała i jednocześnie pomyślała, 
jak bardzo chciałaby wyjechać z tego domu choć na kilka dni.
— Tak, naprawdę bardzo cię potrzebuję — rzekła matka błagalnym tonem. — Teraz, 
kiedy ojciec nie może mi pomóc, mam bardzo dużo pracy. Chciałabym, żeby ktoś 
został z nim, gdy będę szła po zakupy. To potrwa tylko kilka dni. Doktor 
powiedział, że ojciec w przyszłym tygodniu wstanie z łóżka i będzie mógł 
chodzić.
— W porządku.—Leah wciąż się trzęsła.—Ustalę tylko coś i oddzwonię około 
dziewiątej. Wtedy powiem ci, co postanowiłam.
— Kto to był, mamusiu? — Ben stał w drzwiach kuchni, trąc swe zaspane oczy.
— Chciałbyś pojechać nad morze i zostać u dziadków przez kilka dni?
124
— O, tak! Mamusiu, kiedy pojedziemy? A czy Sam i Sara też pojadą?
—Sam i Sara nie mogą jechać z nami ze względu na szkołę. — To było jasne. — 
Pójdę zapytać się pani Johnson, czy pomoże mi przez kilka dni. Twój tatuś będzie 
musiał każdego wieczoru wracać do domu o wiele wcześniej niż zwykle— 
powiedziała.
„Wreszcie będzie musiał zająć się trochę dziećmi."—Leah poczuła satysfakcję. 
Mogła w ten sposób popsuć mu plany.
Janet Johnson była zadowolona, że zdołała nakłonić Briana, aby po narodzinach 
Jeremiego pozwolił sobie podwiązać nasieniowody. W przeciwnym wypadku ich każdy 
codzienny posiłek wyglądałby tak jak tego dnia — dodatkowe dwie porcje i 
podwójne zmywanie, Dzięki Bogu, Leah zabrała ze sobą przynajmniej Bena.
„Oczywiście, każdy pomoże w kłopotach — powiedziała sobie Janet. — Byle nie 
trwały one zbyt długo." Leah zamierzała wrócić w poniedziałek. Być może 
skorzysta z okazji i wyciśnie jeszcze jeden dzień dodatkowo. W takim razie wróci 
we wtorek. John mógł się opiekować dziećmi podczas weekendu, więc tak naprawdę 
chodziło tylko o dzień dzisiejszy — piątek. Wystarczyło, że poradzi sobie z nimi 
tylko gdzieś do ósmej. John powiedział, że do tej pory będzie już w domu. Tym 
razem nie jest tak źle. Może po powrocie Leah uda się ją namówić, aby wzięła na 
parę dni Jeremiego. Czasami dzieci były nieznośnym ciężarem.
— Wyskoczę na chwilę i rozejrzę się, czy wszystko jest w porządku. Włączę 
zmywarkę — oświadczyła, gdy Sam, Sara i Jeremi siedzieli przy stole. — Tylko na 
pięć minut.
Strike'owie nie poczynili wielkich postępów w urządzaniu swego mieszkania w domu 
numer trzynaście. Janet pomyślała o tym, wkładając klucz do zamka w drzwiach 
wejściowych. „Porządek w ogrodzie, trochę przystrojone wnętrze i to wszystko. 
Powinni teraz wziąć architekta, żeby urządził od nowa to miejsce. Ten dom wymaga 
kompletne-
125
go usunięcia starych sprzętów, tapet i podłóg. Trzeba wszystko wyburzyć i 
odbudować na nowo. Wygląda to strasznie staromodnie. Może nie mieli tyle 
pieniędzy, na ile wyglądali?" Miała świetną okazję, aby rozejrzeć się i 
powęszyć, co też jej sąsiedzi mają naprawdę. Wkrótce będzie wiedziała z całą 
pewnością.
W chwili, gdy wchodziła do środka, odniosła wrażenie, że coś jest nie tak, 
zostawiła więc za sobą otwarte drzwi—drogę ewentualnej ucieczki, na wypadek 
gdyby jej potrzebowała.
Było to tylko wrażenie i Janet modliła się po cichu, aby się myliła. Nie miała 
pewności, dopóki w pewnej chwili nie spojrzała w kierunku kuchni. Drzwi 
balkonowe były szeroko otwarte, szyba zbita. „O Boże! Bandyci! Włamywacze!" O 
mało nie krzyknęła.
Stojąc tak, doświadczała uczucia kompletnej bezradności. Zobaczyła telefon i 
przeszło jej przez myśl, że powinna natychmiast zadzwonić pod numer 999. Chciała 
krzyczeć, lecz pomyślała, że to nie ma sensu. Zobaczyła zdewastowaną kuchnię, 
poprzewracane kredensy, potłuczone na podłodze szkło, pozrywane i porozsypywane 
zioła. Była już pewna, że byli tam złodzieje.
Zauważyła, że szlak zniszczenia wiedzie do korytarza i kończy się właśnie w 
miejscu, gdzie stała, tuż pod schodami. Dookoła leżały fragmenty i całe płaty 
strzaskanego sosnowego drewna. Dranie musieli zniszczyć nawet poręcz i drewnianą 
barierkę razem z jej szczeblami.
Spojrzała ku górze i zobaczyła dyndające nad nią stopy w wymiętych niebieskich 
skarpetkach. Na jednej nodze tkwił wytarty, postrzępiony adidas. Drugi but spadł 
z nogi. Stopa kołysała się lekko tam i z powro...
Janet zaczęła skomleć z przerażenia, gdy przeniosła wzrok dalej w górę i 
zauważyła poplamione krwią dżinsy i podarty podkoszulek. W końcu zobaczyła głowę 
— złamany szczebel poręczy, jak wielka drzazga, przebił na wylot gardło i 
podtrzymywał w jakiś dziwny sposób ciało poniżej półpie-tra, z którego musiało 
zapewne spaść. Ramiona zwisały bezwładnie wzdłuż ciała, a przekręcona twarz, pod 
maską za-
126
schniętej i skrzepłej krwi, świadczyła o straszliwej agonii. Drewno trzeszczało 
pod ciężarem zwisającego na nim ciała, które zdawało się czekać na kogoś, kto 
przyjdzie i zdejmie swój łup.
Krew była wszędzie. Nie zauważyła jej do tej pory. Tętnica szyjna spryskała 
wszystko wokół — ściany, sufit. Krew opadała kroplami na podłogę i wysychała.
Drewno trzeszczało i skrzypiało, pękając powoli. Ciało przechylało się, osuwając 
co chwila o kilka cali w dół, wciąż jednak zawieszone, jak gdyby ktoś opuszczał 
je delikatnie na parter. Zniszczona poręcz znów zaczęła skrzypieć...
Wtedy Janet Johnson wybiegła na ulicę z histerycznym krzykiem.
12
Dla Johna Strike'a był to fatalny wieczór. Wszystko zaczęło się od telefonu, 
który zadzwonił, gdy John wychodził już z banku. Wyraźnie wstrząśnięty Brian 
Johnson wyjaśnił mu, co znalazła w jego domu żona, gdy weszła tam, aby 
sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Oczywiście John-sonowie pomogli, na ile 
mogli. Przygotowali nawet dla Sama i Sary w jednym z wolnych pokoi posłanie, aby 
dzieci mogły się tam położyć w śpiworach. Ale tylko na tę noc.
Gdy John przyjechał do domu, policja była już na miejscu. Faceci z wydziału 
kryminalnego. Lekko oficjalny inspektor, który wypytując Johna przez ponad 
godzinę, sugerował, że bankier nie jest całkiem poza kręgiem podejrzanych. Na 
koniec zapytał go, czy znalazłby dla niego czas jeszcze dziś w nocy. Pracownicy 
zakładu medycyny sądowej musieli wykonać niezbędne ekspertyzy, co mogło zająć 
sporą część następnego dnia. Do tego czasu zabroniono komukolwiek przebywać w 
tym domu.
Martwy mężczyzna (co niechętnie wyjawił policjant) był trzy razy oskarżany o 
grabież i dwukrotnie o gwałt. Aktualnie znajdował się na wolności wypuszczony z 
więzienia za kaucją. Przebywał tam, odbywając karę za włamanie. Tak więc nikt go 
specjalnie nie żałował. Właściwe dochodzenie musiało być jednak przeprowadzone w 
zwykły sposób.
John mógłby pozostać na noc u Ruth, najpierw jednak musiał zadzwonić do Leah. 
Nie wyglądało to na łatwe zadanie.
— Jak się czuje ojciec? — zaczął delikatnie. Nie dbał ani trochę o swojego 
teścia, opryskliwego, starego drania, który uważał, że nie ma na świecie 
mężczyzny godnego jej córlci.
— Dużo lepiej — rzekła Leah, co oznaczało jedynie, że nie jest tak chory, jak na 
samym początku. — Ma tylko mały niedowład ramienia. Lekarz powiedział jednak, że 
władza wróci w nim za kilka tygodni i jeśli ojciec będzie się zachowywał 
spokojnie, przeżyje następne dwadzieścia lat. I co tam słychać...
128
John opowiedział jej o tym, co się wydarzyło, oszczędzając drastycznych 
szczegółów. Kolejny krwotok, zbryzgujący wszystkie ściany, wystarczył, aby 
skłonić każdego do opuszczenia tego domu. Nawet Johna.
— O Boże! —jęknęła. John wyobraził sobie jej blednącą pod wpływem szoku twarz. — 
John, ja nie będę mogła tam wrócić!
— Nie zamierzam cię o to prosić.
— Nigdy nie pozwolę na to, aby nasze dzieci musiały choćby jeszcze raz 
przekroczyć próg tego domu. Nigdy! To jest pechowe miejsce. Tam czai się coś 
przerażającego i złego. Tam straszy...
—Tak, skłonny jestem się z tobą zgodzić. Jednak teraz, w tej sytuacji 
proponuję... — John przemyślał wszystko dokładnie, gdy przeszedł mu szok. Leah i 
Ben zostaliby w Walii u swoich dziadków, a Sama i Sarę jutro John wsadzi do 
pociągu. Dołączą na jakiś czas do matki. Szkoła w Londynie nie będzie robiła 
problemów. A zresztą do diabła ze szkołą! On oczywiście zostanie w mieście, ze 
względu na pracę i ze względu na Ruth. Sytuacja obracała się nawet na jego 
korzyść. Stare przysłowie sprawdzało się: nie ma tego złego...
— Wydaje się, że jest to jedyne możliwe wyjście. — Leah zgodziła się jednak na 
to niechętnie. — Czy nie możesz trochę przycisnąć agentów, aby prędzej sprzedali 
dom?
— Będzie to pierwsza rzecz, jaką zrobię jutro rano — obiecał. „O Boże! Im 
szybciej będę miał Schooner Street 13 z głowy, tym lepiej!"
— Nadzwyczajna sprawiedliwość. — Ruth przyjęła wiadomość z filozoficznym 
spokojem. Jej zadowolenie, gdy spojrzała na stojącą w holu walizkę Johna, wzięło 
górę nad innymi uczuciami. — Gość, oskarżony o włamanie i przemoc, spada ze 
schodów, łamiąc kark. Społeczeństwo uwolniło się od jeszcze jednej pijawki. Mogę 
sobie wyobrazić, jaki to musiał być dla ciebie szok, skoro stało się to w twoim 
domu. Jakby wybrał sobie to mieszkanie, aby ulec właśnie tam fatalnemu 
wypadkowi.
129
Teraz jednak oznaczało to dla niej tylko to, że będą przez jakiś czas razem.
Jej mąż z niechęcią przyjął wiadomość, że ich małżeństwo należy uznać za 
skończone. Oczekiwała kłótni, argumentów, próśb. Jednak przyjął jej list 
spokojnie. Przypuszczała, że także miał kogoś na boku. Chociaż nie, to nie było 
do niego podobne. On raczej właśnie oczekiwał nadchodzącej wolności. Dom 
zostanie sprzedany, w odpowiednim czasie nastąpi rozwód.
— Kiedy zamierzasz powiedzieć o nas swojej żonie? — zapytała Ruth, gdy oboje 
wchodzili po schodach.
— Gdy sprzedamy dom — odpowiedział. — Oczywiście, nie mogę jej obarczyć tym 
wszystkim teraz, gdy dzieją się te okropieństwa. Mam zamiar ostro porozmawiać 
jutro z agentami mieszkaniowymi. O Chryste, jeśli oni nie potrafią sprzedać domu 
w Londynie, w takim razie nie potrafią sprzedać niczego.
Wyjątkowe w tej sytuacji było tylko to, że sprawa dotyczyła numeru 13 przy 
Schooner Street.
John doświadczył teraz zupełnie nieoczekiwanego uczucia euforii. Być może było 
to normalne odprężenie po opuszczeniu mieszkania przy Schooner Street, połączone 
ze świadomością, że dzisiejszej nocy nie będzie musiał wymyślać usprawiedliwień 
i alibi tłumaczących jego późny powrót do domu. W ogóle nie zamierzał wracać do 
tamtego domu. To będzie jego pierwsza cała noc spędzona z Ruth. Podniecił się, 
zanim nawet zdążył się rozebrać.
Stał, pozwalając jej gładzić się, rozpinając jej bluzkę i ściągając spódniczkę. 
Całował swą kochankę namiętnie, gniotąc jej obnażone pośladki i popychając ją 
lekko i powoli w kierunku łóżka. Po raz kolejny jego język przesuwał się dobrze 
znanym szlakiem w dół, trącając perwersyjnie napięte, sterczące sutki, badając 
zagłębienie pępka. Trójkątne owłosienie pomiędzy jej udami było podniecające w 
dotyku. Rozchyliła nogi, napięta i gotowa na przyjęcie go.
— Pocałuj mnie tam, John... proszę—jęknęła.
130
Miękkie, wilgotne ciepło i smak kosmetycznego talku sprawiły, że poczuł się 
pijany z rozkoszy i zapragnął czegoś więcej niż tylko zwykłej gry miłosnej w 
wypełnionym półmrokiem pokoju. Wyprostował się nagle i powiedział:
— Poczekaj chwilę.
Ruth patrzyła dzikimi oczami, jak podchodzi do walizki stojącej w rogu sypialni. 
Słyszała, jak pstryknęły leciutko zamki, jak szeleszczą ubrania, gdy John szukał 
czegoś w pośpiechu. Wreszcie mruknął z zadowoleniem, gdy odnalazł poszukiwany 
przedmiot.
— Co to jest? — zapytała z niepokojem. To, co trzymał w ręku, przypominało 
aparat fotograficzny.
— Polaroid. — John obserwował ją bacznie, czekając na reakcję.—Ludzie kupują to, 
żeby robić frywolne fotografie. Natychmiastowe wywołanie, bez ryzyka, że jakiś 
zboczeniec będzie się tym podniecał w laboratorium.
— Aha! — Ruth poczuła się lekko zdenerwowana i spięta, nie wykonała jednak 
najdrobniejszego ruchu, aby zewrzeć rozchylone uda. — Rozumiem.
— Nie masz nic przeciwko, co?
Zamknęła oczy. Nie miała. Wystarczyła tylko sama myśl o tym, aby doznała orgazmu 
tu i teraz.
— Nie, nie mam. — Zatrzymała się jednak, by nie dodać: „Jeśli ty naprawdę 
chcesz." Ruth pragnęła przede wszystkim Johna. Bardzo go pragnęła.
Leżał na łóżku pomiędzy jej rozchylonymi i wyciągniętymi udami, z aparatem 
ustawionym blisko tej pulsującej i przyprawiającej o dreszcze części ciała. 
Chciała, żeby patrzył tam, żeby dotykał tego miejsca, żeby sfotografował je, a 
potem...
Jaskrawe światło oślepiło ją na moment. Po chwili jej wzrok wrócił do normy. 
John klęczał, trzymając aparat za pasek i odliczając. Pociągnął za wystający 
biały skrawek papieru i ściągnął z gotowego zdjęcia czworokątny kawałek 
materiału, po czym pochylił się nad nim, studiując je uważnie.
— Doskonałe. — Odetchnął. — Absolutnie doskonałe.
Ruth przyglądała się fotografii, oglądając każdy szczegół, coraz bardziej 
podniecona.
— Zrobisz mi przysługę? — zapytał John, a jego głos drżał lekko.
— Tak. — Padła jej natychmiastowa odpowiedź. Wyciągnęła rękę po aparat. Właśnie 
teraz bardziej niż wszystkiego innego w świecie pragnęła sfotografować tę 
erekcję, zatrzymać jej obraz w jakimś ukrytym miejscu, z którego będzie go mogła 
wyciągać w sekrecie i podniecać się nim, robiąc sama ze sobą te rzeczy, które 
robiła podczas ostatnich kilku lat jej nieudanego małżeństwa.
John Strike znalazł się z powrotem w domu pod numerem trzynastym, ponieważ miał 
do załatwienia sprawy, które obciążały jego umysł przez caty dzień. Odczuwał w 
swym własnym domu osobliwą obcość, pewnie nie mniejszą niż ten włamywacz. 
Próbował nie patrzeć na połamaną poręcz i spryskane krwią ściany. Mniej więcej 
za godzinę będzie mógł wyjść i wrócić do Ruth.
Sam i Sara pojechali rano do Walii. John wziął wolny dzień i odwiózł ich do 
Euston, aby tam wsadzić do pociągu. Przed nimi była długa podróż. Najpierw 
pośpiesznym do Wolverhampton, potem osobowym do Aberystwyth z przesiadką w 
Machynlleth na pociąg do Barmouth. Leah mogłaby wyjść im na spotkanie. Zrobiła 
tak, o czym John dowiedział się, gdy zadzwonił do niej, by upewnić się, czy 
dzieci przybyły na miejsce godzinę temu.
— Gdzie teraz mieszkasz, John?—To było nieuniknione pytanie.
—W domu. Ale tylko na razie. Jest tu sporo do zrobienia. Jeśli chcemy go 
sprzedać, trzeba tu zrobić przede wszystkim porządek.
— Nie sprzedamy go. — Jej glos wyrażał przygnębienie. Nie wierzyła mu.
— Sprzedamy. Obiecałem ci przecież.
132
John zamierzał jednak sprzedać dom w zupełnie inny sposób, niż to sobie 
wyobrażała Leah. Planował to przez caty dzień w tym okropnym, przygnębiającym 
miejscu, w którym panował chłód i wilgoć, bo wyłączono ogrzewanie. Jesień 
zapowiadała już swe nadejście. Na zewnątrz było prawie ciemno. Mżyło. Johna 
przeszył dreszcz.
Leah miała oczywiście rację. Nie znalazł się nikt, kto chciałby kupić dom numer 
trzynaście przy Schooner Street. Agent dzielnicowy nie powiedział tego wprost, 
ale John wyczuwał to w jego głosie. Być może dostrzegł coś, co czaiło się tu. 
Może miał dziwne, budzące lęk przeczucia. Może wreszcie odczuwał ten sam strach 
i niechęć do wrogich, upiornych murów tego budynku. Panująca tu atmosfera nie 
była zachęcająca i mogła nawet w jakiś dziwny sposób zamanifestować się w 
broszurze informacyjnej. Niesamowity charakter tej posesji można było odczuć już 
po przeczytaniu opisu własności: „Nadający się do renowacji". Innymi słowy, 
wymagał nakładu pracy. Jak tysiące innych przedwojennych domów, przeznaczonych 
na sprzedaż.
Dwóch kupców w ciągu sześciu tygodni: gość, który nie przyszedł na umówione 
oględziny i para, która w zasadzie uciekła stąd w popłochu. Nikt więcej nie 
przyszedł. John już zrezygnował. Dlatego właśnie dziś w nocy zamierzał 
zrealizować swój plan.
Dziwne uczucie było tej nocy silniejsze niż przedtem. Bez wątpienia musiał tu 
przebywać ktoś jeszcze oprócz Johna. Ktoś, kogo jednak nie można było zobaczyć. 
John miał wrażenie, że słyszy czyjś oddech, gdy jednak zatrzymał się, aby 
dokładniej posłuchać, zaległa cisza. Ta cisza zdawała się jednak żyć i poruszać 
wokół niego.
John chodził po domu ostrożnie, instynktownie rozglądając się wokół. Pozbierał 
kawałki połamanej poręczy, które leżały na korytarzu, uzyskując całe naręcze 
świetnie przesuszonego drzewa sosnowego. „Wiem, że mi się przyglądasz— pomyślał. 
— Może nawet domyślasz się, co chcę zrobić. Ale nie zatrzymasz mnie."
133
„Już raz zatrzymałem włamywacza, który chciał zbeszcze-ścić mój dom..."
Mokry od potu, mimo panującego w mieszkaniu zimna, wszedł do frontowego pokoju. 
Był tam stary, lecz wciąż czynny kominek — rozdziawiona paszcza poniżej 
brzydkiego wykafelkowanego gzymsu, pokryta wciąż grubą warstwą zeszłorocznej 
sadzy. Nie był używany, ale czynny. Jego zaletą było to, że nie rzucał się w 
oczy.
Zgniótł gazetę i wepchnął ją pod stary żeliwny ruszt, kładąc na nim bezładnie 
patyki, w sposób, w jaki robił to będąc jeszcze chłopcem. W domu, gdzie 
mieszkała jego rodzina, był otwarty piec kuchenny. Taki stos drewna powinien z 
pewnością wystarczyć. Dołożył jeszcze trochę gazet, wypełniając nimi palenisko i 
układając z nich ścieżkę, która prowadziła przez pokój ku taniej kanapie. Z całą 
pewnością była wypełniona pianką i to była dodatkowa korzyść.
John wyprostował się i odszedł do tyłu, aby obejrzeć swe dzieło. Zdawał sobie 
sprawę z tego, że drży. Powodem nie był dom. Przerażał go cały ten szalony plan. 
Budynek pod numerem trzynastym nie będzie sprzedany, więc nie miał wyboru. Albo 
musiał dalej żyć w nim z powiększającą się wciąż listą lęków, które stawały się 
okropną rzeczywistością, albo... uwolnić się raz na zawsze od tego domu. Ogień 
był oczywistym rozwiązaniem. Po prostu wypadek. Prawdopodobnie nikt nie byłby w 
stanie dowieść, że stało się inaczej. Chociaż, kto wie?
Nawet w Londynie ludzie powodują pożary. Oczywiście, takie bez dymu. Powinien 
był nabyć małą paczuszkę Phurna-citu. Drzewo było niewskazanym paliwem, gdyż 
dawało dym i mocny zapach. Musiał jednak użyć drewna na rozpałkę.
Wciąż było cholernie zimno. „Nie mogę włączyć teraz centralnego ogrzewania, 
spalę więc trochę rupieci" — mówił sam do siebie John. Brzmiało to z pozoru 
zupełnie słusznie. Dla niego. „Do diabła! Jeśli nie podpalę tego teraz, to już 
nigdy tego nie zrobię. No, już zapalaj i zabieraj się stąd jak najszybciej. 
Jutro rano w banku dostaniesz wiadomość: «Mamy dla pana niepomyślne wieści. 
Ostatniej nocy spło-
134
nął doszczętnie pański dom. Nie powinien pan pozostawiać bez nadzoru otwartego 
ognia»."
Nie byłoby to jednak przestępstwo, tylko po prostu okropna niedbałość. Biuro 
ubezpieczeniowe będzie musiało wy-bulić pieniądze, aczkolwiek z pewnością zrobi 
to niechętnie.
Teraz tylko potrzebował jednej zapałki. Przypomniało mu to pewną starą reklamę 
telewizyjną, której tytułu nie pamiętał.
Zapałki były w kuchni na półce nad kuchenką. Szybko obrócił się w stronę kuchni 
i zachwiał. Przez chwilę miał wrażenie, że o mało co nie wpadłby na kogoś. 
Zduszone przekleństwo zgasło na jego ustach. Był spocony, drżał. Prawie wbiegł 
do kuchni, spodziewając się, że przeoczy pudełko z zapałkami, albo będzie ono 
puste. Nic z tych rzeczy. Złapał je w pośpiechu i potrząsnął. Wewnątrz 
zagrzechotały zapałki. „Pierdolę cię! Teraz oberwiesz, ty draniu! — pomyślał. — 
Trochę cię popiekę w twoim własnym piekle!"
Znalazł się z powrotem we frontowym pokoju. Trzymając pudełko z zapałkami w 
jednej ręce, drugą wysunął szufladę komody i zaczął szperać w niej w 
poszukiwaniu odpowiednio małego kawałka drewna. I wtedy u wejściowych drzwi 
rozległ się dzwonek.
Ślepy strach nakazywał mu natychmiast uciekać przez tylne drzwi balkonowe i 
wspiąć na rachityczne ogrodzenie. Jednak zamiast tego stał w tym samym miejscu, 
trzymając częściowo otwarte pudełko, przestraszony i z poczuciem winy. „W 
porządku, złapaliście mnie. Tak, chciałem podpalić ten dom."
Z trudem wziął się w garść. „Kto to może być? — John obawiał się bezpośredniej 
konfrontacji z nieznanym gościem. — Policja? Możliwe. A może domokrążca? Też 
możliwe, ale mało prawdopodobne. Johnsonowie? Nie, oni nie kręcą się tu, zresztą 
zawsze dzwonią — to typowe dla nowobogackich."
Dzwonek odezwał się po raz drugi, teraz bardziej stanowczo — trzy razy pod rząd.
135
„Dobrze, idę" Zamknął pudełko z zapałkami i położył je na belce nad kominkiem. 
Zatrzymał się, aby podnieść z podłogi pogniecione gazety, które wypadły z 
kominka na dywan. Wepchnął je z powrotem do paleniska. „Myślałem właśnie, żeby 
rozpalić ogień, tylko na tyle, aby się ogrzać, do czasu, nim nie skończę" — 
obmyślał wytłumaczenie.
Johnowi wydało się, że słyszał, jak ktoś bierze głęboki oddech i chichocze w 
korytarzu. Popędził do drzwi, ale nie zobaczył tam nikogo. Ktoś na ganku znów 
nacisnął dzwonek. „Ja mu pokażę!" Szarpnął gwałtownie drzwiami, otwierając je i 
wpatrując się zdziwiony i zaszokowany w stojącą przed nim dziewczynę. Jej 
płaszcz i ciemne włosy były mokre od mżawki.
— Ruth!
—John, dobrze się czujesz? — Uśmiech na jej twarzy natychmiast zamienił się w 
wyraz troski. Wyciągnęła do niego ręce i przycisnęła się do jego ciała, 
zamykając za sobą drzwi.
— Wszystko w porządku.
— Nie wygląda na to. — Przyjrzała się mu z bliska. — Tak naprawdę, to jesteś 
chyba chory. — Jej rysy ułożyły się w łagodnym wyrazie współczucia. — Na pewno 
ciągle po tym, co tu się stało. Swoją drogą, mogłeś znaleźć dziś chwilę czasu i 
zadzwonić do mnie. Gdy nie zjawiłeś się u mnie o ósmej, pomyślałam, że lepiej 
będzie, jeśli przyjdę i zobaczę, co się z tobą dzieje. Uznałam to miejsce za 
właściwy początek poszukiwań.
— Mogłaś zadzwonić.
— Próbowałam się do ciebie dodzwonić od szóstej! John poczuł, jak po plecach 
spływa mu lodowaty pot.
— Och! Widocznie telefon musi być niesprawny. Nie sprawdzałem go. — „I nie mam 
zamiaru robić tego teraz."
— Chciałeś napalić? — Ruth weszła za nim do pokoju, spoglądając na stos 
zgniecionych i podartych starych papierów, które znów zaczynały się rozwijać i 
wypadać z paleniska.
— Tak. — John był gwałtowny, mimo że nie zamierzał takim być. Jego napięcie 
znalazło ujście w tej monosylabicz-
136
nej odpwiedzi. „Pilnuj lepiej swoich własnych cholernych spraw." — Przepraszam, 
ten dom działa mi na nerwy. Właśnie zamierzałem spalić trochę klarnetów. 
Centralne ogrzewanie się zepsuło.
„Do diabła, przez cały ten czas mógłbym spokojnie rozpalać ogień." Ruth wciąż 
szła za nim jak cień. Szukał jakiegoś pretekstu, który choć przez chwilę 
pozwoliłby mu zostać samemu, aby mógł zapalić jedną zapałkę. „Wiesz co? — 
planował fortel John. — Idź już do metra, ja skończę i zaraz po tobie pojadę 
następną kolejką. — Nie, to nie był dobry sposób. Mogłaby zapytać dlaczego i od 
razu stałby się podejrzany. Pomyślał więc, że może tak: — Powiem ci coś. 
Zamierzam spalić ten dom i obciążyć kosztami towarzystwo ubezpieczeniowe. Wiem, 
że ty nie wsadziłabyś mnie do więzienia." Tak, ona nie wsadziłaby go do 
więzienia. Do tej pory wszystko na to wskazywało. Mimo to coś między nimi nie 
grało i to niekoniecznie z powodu Leah. A więc było to o wiele bardziej 
niebezpieczne.
„Przyjdę tu jutro wieczorem i wtedy rozpalę ogień" — zadecydował.
Instynktownie napiął się, bo odniósł wrażenie, że znów usłyszał charczące w 
czyichś płucach powietrze. W kuchni? Na schodach? Obrócił się gwałtownie do 
tyłu.
— Jesteś strasznie impulsywny, John. Chyba coś nie tak z twoimi nerwami; są 
napięte do ostateczności.
— Tak, w tym domu... Tu nigdy nie będzie już tak, jak przedtem.
— Wydaje mi się, że tu jest coś złowieszczego i niesamowitego. — Przycisnęła się 
do niego mocniej. — Nie sądzę, abym mogła spędzić tu noc. Tu jest tak... tak, 
jakby kręcił się wkoło ktoś, kogo nie możesz zobaczyć.
John poczuł, jak robi mu się zimno.
—Chodźmy—rzekł. Wyprowadził ją na korytarz, odwracając swój wzrok tak, aby nie 
musiał znów patrzeć na te zbryzgane krwią ściany. — Dzisiejszego wieczoru nie 
mam tu już nic do zrobienia. Mogę wpaść tu jutro po pracy. Jeśli
137
tak zrobię, będziesz wiedziała, gdzie poszedłem. I nie włócz się za mną. Przyjdę 
do ciebie, gdy tylko skończę.
John czuł się pokonany. „Nie, przecież tylko pokrzyżowały mi się plany" — 
tłumaczył sobie. To tylko niewielka zwłoka. Przemyśli to jeszcze do jutra.
Drzwi trzasnęły za nimi; dźwięk odbił się echem w korytarzu — jakby zawarły się 
wrota grobowca za jego ostatnim rezydentem.
Gdy wyszli z domu i byli już na chodniku, John usłyszał śmiech. Jedna tylko 
drwiąca salwa śmiechu — został pokonany. Dźwięk^dzwonił mu w mózgu, przynosząc 
znów wizje śmierci, które zmusiły go do głośnego krzyku. Przez jego umysł, jak w 
kalejdoskopie, przebiegały okropne obrazy. Wypadek drogowy, straszliwie 
okaleczona głowa, wystająca z morrisa, wijący się z bólu i przeklinający trup na 
dnie basenu. I wtedy zobaczył pod kołami suzuki zmiażdżone ciało dziecka. 
Wiedział, że jest to Ben.
Gdy tylko natrętne myśli opuściły go, przestał się przejmować. Tym razem było to 
jednak coś więcej niż fobia. To była przepowiednia śmierci.
Ale czyjej?
13
— To wszystko nie działa teraz najlepiej na twojego ojca; zwłaszcza w jego 
obecnym stanie. — Matka Leah weszła do gościnnej sypialni tuż przed ósmą, 
rozsunęła zakrywające okno kotary ruchem wyrażającym złość i zniecierpliwienie i 
stanęła naprzeciw swej córki, opierając ręce na brzegu łóżka.
Leah przeciągnęła się i uniosła na łokciach. Ben wciąż spał głęboko.
Marjorie Bourne była delikatnie zbudowaną sześć-dziesięciopięcioletnią kobietą. 
Jej mąż był od niej starszy o pięć lat. Dokuczający jej atretyzm sprawiał, że 
lekko utykała. Miała ostre, wyraziste rysy, a na jej twarzy malował się grymas 
ciągłego niezadowolenia, towarzyszący zwykle jej złemu porannemu nastrojowi. 
Przez pierwsze dwie godziny po przebudzeniu, nim nie rozruszały się jej 
zesztywniałe nogi, nie mogła sobie znaleźć miejsca.
„Opieka nad George'em jest już wystarczająco uciążliwa
— pomyślała. — Wciąż trzeba mu mówić, jak się ma zachowywać." Nie zwracała uwagi 
na Leah i Bena, jednak pozostała dwójka dzieci zajmujących mały pokoik od strony 
morza zakłócała spokój i ciszę, której tak bardzo pragnęła. Za ich sprawą życie 
stało się nieznośne. Zaraz przyszła jej do głowy następna myśl: „John też może 
się tu zjawić i nawet nie będzie mu przeszkadzała moja obecność!"
Nie lubiła swojego zięcia, odkąd go pierwszy raz zobaczyła, a już zupełnie 
straciła dla niego sympatię, gdy wpędził Leah w kłopoty. Nigdy mu tego nie 
wybaczyła.
— Może chcesz, abyśmy w takim razie wrócili do domu?
— rzuciła poirytowana Leah. Uświadomiła sobie, że gdyby rozstała się z Johnem, 
nie mogłaby mieszkać razem ze swoimi rodzicami. Matka już próbowała zniechęcić 
ją do pobytu w jej domu, mimo że sama ją prosiła o przyjazd. Cokolwiek działo 
się wokół niej, zawsze musiała postawić na swoim, nawet jeśli było to wbrew 
komuś, kto robił jej przysługę.
139
— Nie. — Marjorie Bourne zerknęła na swą córkę zaniepokojona. —Nie możesz 
przecież wrócić do tego strasznego domu. Myślę, że twój mąż powinien powziąć 
jakieś kroki, aby znaleźć dla was jakieś inne mieszkanie. — Mówiąc o Johnie, 
unikała używania jego imienia. Występował zawsze jako „twój mąż" albo (jeśli 
była szczególnie rozdrażniona) „ten człowiek".
— Prosiłaś, żebym przyjechała i została na kilka dni. Zrobiłam więc to, mimo że 
nie było to dla mnie wygodne. — Leah próbowała wywołać u swej matki poczucie 
winy, wiedząc jednak, że ten fortel nigdy nie przynosił zadowalających 
rezultatów. — Przecież to nie moja wina, że do naszego domu włamał się złodziej 
i został na miejscu zabity. Sam i Sara nie mogli zostać bez opieki, więc John 
zrobił to, co zrobiłby na jego miejscu każdy — przysłał dzieci tutaj.
— Jak długo macie zamiar zostać?
— Nie wiem. Tydzień, może dwa. Będziemy musieli coś zaimprowizować. Dzieci są 
teraz zbyt przestraszone, aby mogły z powrotem wrócić na Schooner Street. 
Będziemy musieli znaleźć jakieś inne mieszkanie i wynająć je, jeśli będzie to 
konieczne.
Leah zaczęła zastanawiać się, gdzie mógł teraz przebywać John. Jeśli wciąż 
mieszka pod numerem trzynastym, nie odbiera w ogóle telefonów. Jednak jest 
bardziej prawdopodobne, że żyjąc na kocią łapę z jakąś flądrą, korzysta teraz z 
sytuacji.
Matka Leah nawet nie przypuszczała, że mąż jej córki mógłby dopuścić się czegoś 
podobnego. Pomimo niechęci do Johna, uważała, że małżeństwo jest węzłem 
dozgonnym i trwa siew nim na dobre i na złe. Nigdy nie uznałaby rozwodu.
— Twój ojciec... Obawiam się o niego.
— Nie możesz, mamo, winić za to dzieci. Zachowywały się wyjątkowo grzecznie.
— Ale dzieci sprawiają, że w domu panuje atmosfera niepokoju. Jest<za głośno. To 
drażni twojego ojca.
— Do wczoraj nie było tego widać. Wydawało się, że jest zadowolony i cieszy się 
z ich obecności.
140
— Twój ojciec jest w stanie wiele znieść.
To była prawda. Najlepszy dowód, że tolerował swoją żonę przez czterdzieści 
jeden lat! Leah westchnęła. Znała zbyt dobrze uwagi swej matki: „Musisz trzymać 
dzieci z dala od twojego ojca, bo działają mu na nerwy."
— Zabiorę je lada dzień.
Leah usłyszała, jak wiatr uderzał w okno. Nie padało jednak. Pogoda typowa dla 
nadmorskich miejscowości — zimno i huczący, porywisty wiatr.
— Nie chcę cię wyrzucać z domu. „Może i nie chcesz, ale my i tak się 
wyniesiemy"—pomyślała Leah.
— Niedługo zabiorę gdzieś dzieci. — „Bóg jeden wie, gdzie" — Byłoby dobrze, 
gdyby przespały się z godzinę. Powinny dobrze wypocząć. I ja także.
— Też chętnie przespałabym się, gdybym nie musiała posprzątać domu. — Marjorie 
nie była w stanie wyzwolić się od rutynowych obowiązków, do których 
przyzwyczaiła się, gdy jej dom służył jako pensjonat. Śniadanie o dziewiątej, o 
dziesiątej wszyscy opuszczają swoje pokoje i nie wracają do nich aż do 
szesnastej trzydzieści. Teraz jej córka i wnuki byli w jej domu gośćmi, więc w 
tej sytuacji stare prawa powróciły ze zdwojoną siłą.
— Obudzę resztę i zrobię im jakieś śniadanie — dodała.
Leah opuściła nogi na ppdłogę, obserwując, jak jej matka wychodzi z pokoju. 
Niewątpliwie, jeśli nie opanuje się i nie zwolni tempa życia, będzie w tym domu 
następną osobą, która dostanie wylewu. Leah westchnęła i ruszyła przez pół-
piętro w kierunku łazienki.
Chciała zatelefonować do Johna, ale rozmyśliła się. Gdyby miał dla niej jakieś 
wiadomości, zadzwoniłby sam. Zresztą teraz był ostatnią osobą, z którą chciała 
rozmawiać.
Wydawało się, że dzieci wyczuwają atmosferę panującą w wielkiej kuchni, jedząc w 
kompletnej ciszy swoje płatki kukurydziane i grzanki. Babcia budziła w nich 
niekłamany respekt. Zerkały nerwowo w kierunku zlewu, przy którym zmywała 
gliniane naczynia po właśnie zakończonym posiłku.
141
— Cześć, dziadku! — przerwał ciszę Ben. Wszystkie głowy zwróciły się w kierunku 
George'a Bourne'a, który pojawił się w drzwiach, ubrany w tartanowy szlafrok, 
przykrywający jego rozpiętą piżamę.
Był krępym, łysym mężczyzną. Jego czerstwa zwykle cera zbladła pod wpływem 
choroby, jednak jego grube usta wciąż uśmiechały się promiennie do wnucząt, a 
oczy błyskały wesoło zza szkieł okularów w grubych oprawach.
— Dzień dobry, dzieci. Jak się macie dzisiejszego poranka?
— W porządku — odpowiedział Sam.
— Dziś wyjeżdżamy! — wrzasnął Ben.
— George! — krzyknęła Marjorie. Okrzyk zdziwienia, wywołanego pojawieniem się 
jej męża o tak wczesnej porze w kuchni, graniczył prawie z histerią. — George, 
powinieneś odpoczywać w łóżku!
— Mam już dość leżenia w tym przeklętym łóżku — zabrzmiała jego jowialna 
odpowiedź. — Jeśli mam umrzeć, to umrę tu, na dole, a nie jak jakiś cholerny 
inwalida przykuty do łóżka.
— Uważaj, co mówisz. Dzieci słuchają — rzuciła ostro Marjorie.
— Nie mają chyba zamiaru wyjeżdżać w takim dniu jak dzisiejszy. — George nie 
wierzył w słowa Bena. — Dostaną przecież zapalenia płuc! No, mamusiu, rozpal im 
w salonie ogień.
Nazywał swoją żonę „mamusią" od tak dawna, jak tylko Leah była w stanie sięgnąć 
pamięcią. Teraz jednak wydawało się, że jest to oznaką małżeństwa pozbawionego 
namiętności, które, zdaniem Leah, trwało już za długo.
— Zahartują się. — Leah próbowała załagodzić sytuację. —: Dłuższy spacer po 
Marinę Paradę dobrze im zrobi. Potem znajdziemy coś pod dachem.
Ale gdzie? Było już po sezonie. Nawet salony z automatami do gry były już 
zamknięte. Nie pójdą też na basen ani do zoo, nawet gdyby było ono w pobliżu. 
Może przejażdżka bryczką, jeśli znajdą jakąś na chodzie? Nad tym można się było 
zastanowić. Musieliby wsiąść w autobus do Harlech al-
142
bo Portmadoc. Najważniejsze jednak było, aby opuścili ten dom.
Dwadzieścia minut później, ubrani w kurtki Barbour zaopatrzone w wodoodporne 
kaptury, wychodzili z domu. Jedynie Ben, który nie chciał założyć kaptura, miał 
na głowie biało-czerwony spiczasty kapelusik Arsenał. Wiatr był silny; wiał od 
morza, podnosząc i miotając w poprzek szosy tumanami drobnego piasku. Potężne 
fale, zwieńczone białymi bałwanami i buchające mgłą rozpylonej wody, rozbijały 
się o falochron. Część nadbrzeżnej promenady była zalana. Leah musiała odwrócić 
głowę, aby wziąć oddech.
Nabrzeże było puste. Stało tam tylko kilka zaparkowanych samochodów. W oddali 
jakiś mężczyzna spacerował z psem. Ben niósł swą nową piłkę, którą John kupił mu 
zamiast starej, przebitej. Malec nalegał, aby mógł ją nieść. Leah nie zabraniała 
mu tego, ponieważ ostatnią rzeczą, której pragnęła, było urządzanie scen w 
obecności jej matki. „Znowu próba dla moich nerwów. Przez najbliższe dziesięć 
minut!" — westchnęła do siebie. Dzisiaj nie było jednak najmniejszej szansy, aby 
chłopcy zdołali gdziekolwiek pobawić się piłką.
Leah postanowiła skierować się ku zabudowaniom portowego miasteczka. „Być może 
tam będzie łatwiej o jakieś schronienie, zresztą do centrum jest tylko kilka 
minut drogi pieszo." Wokół było pusto, panowała atmosfera wyludnienia. Kioski z 
rybami i innymi morskimi potrawami stały zamknięte i porzucone do następnego 
sezonu. Nawet portowa kawiarenka była nieczynna.
Leah skierowała się w stronę wiaty znajdującej się na wysokości przystani. Była 
to betonowa konstrukcja o trzech ścianach, której tył przystosowany był do 
panujących tutaj wiatrów. Wyposażona w ławkę stanowiła latem, w dni surowej 
morskiej pogody, schronienie dla starszych — niewielka kryjówka, pozwalająca 
dosłownie wziąć tylko głębszy oddech i zaplanować następny krok. Po przeciwnej 
stronie drogi znajdowała się przystań łodzi ratunkowych. Także zamknięta.
143
— Co teraz będziemy robić, mamusiu? — zapytał Sam.
— Za chwilkę pójdziemy do miasteczka i napijemy się czegoś.
Pierwsza z nie kończących się kolejek kawy i coca-coli, które pije się dla 
zabicia czasu.
— Nie chcę pić. — Ben był znudzony. Nie mogła mieć do niego pretensji. Zanosiło 
się na to, że mają przed sobą ciężki dzień.
— Być może wiatr przestanie wiać i słońce wyjdzie zza chmur — powiedziała Leah. 
Wiedziała jednak, że tak się nie stanie. Prognozy na najbliższych kilka dni były 
niepomyślne. Wkrótce zacznie padać.
— Chcę grać w piłkę. — Ben zaczął odbijać swą piłkę, trafiając prosto w kałużę i 
zbryzgując wodą wnętrze ich schronienia.
— Nie wolno. Przestań odbijać piłkę, zmoczysz wszystkich!
Spojrzał na nią buntowniczo. Piłka unosiła się na powierzchni wody, dryfując w 
kierunku stóp chłopca, aby w końcu oprzeć się o nie. Noga chłopca odchyliła się 
do tyłu, malec zawahał się i kopnął piłkę z największą siłą, na jaką stać było 
trzylatka. Gdy mokra piłka uderzyła o ścianę, cały schronik zalała fontanna 
wody. Zabawka odbiła się, zawirowała i potoczyła przez jezdnię w kierunku 
przystani. Zanim Leah zdążyła złapać swego syna, malec puścił się w pogoń za 
piłką.
W takiej chwili każda matka staje się czujna i ulega obawie. Kiedy jednak 
przeczucia stają się faktem, jest kompletnie zdezorientowana. W ciągu jednej 
fatalnej sekundy, podczas której Ben wybiegł spod zadaszenia i znalazł się poza 
zasięgiem jej wzroku, Leah poczuła, że jest kompletnie sparaliżowana strachem i 
nie może wykonać żadnego ruchu. Ani Sam, ani Sara też nie byli w stanie niczego 
zrobić. Leah zerwała się w końcu z miejsca i zaczęła biec.
Zobaczyła Bena. Był już po przeciwnej stronie ulicy. Piłka uderzyła o drzwi 
hangaru i toczyła się z powrotem po pochyłości. Ben chciał w nieporadny, 
dziecięcy sposób złapać swą
144
zabawkę, lecz wymknęła mu się z szeroko rozłożonych rąk i potoczyła dalej, 
nabierając szybkości.
— Ben... Stój!!! Ben, gdzie jesteś?!
W tej chwili ogarnęła ją panika i poczuła się zupełnie bezsilna. Chciała 
krzyczeć, ale głos uwiązł jej w gardle. Ben, nie widząc nadjeżdżającego 
samochodu, dreptał za swą piłką.
Przerażonej Leah wydało się, że z jakichś nieznanych powodów nadjechał John. 
Zobaczyła zbliżającego się dżipa — czerwony suzuki, który w pierwszym momencie 
mógł się wydawać ich samochodem, gdyby nie był tak ochlapany błotem i prowadzony 
z dużą prędkością. Twarz kierowcy ukryta była w cieniu, ale Leah wiedziała już, 
że to nie był jej mąż.
Wreszcie zdołała krzyknąć, jednak było już za późno. Chciała rzucić się na 
jezdnię. „Niech przejedzie mnie — przebiegło jej przez myśl — tylko nie 
dziecko." Zdążyła jednak zrobić zaledwie jeden krok w kierunku krawężnika, gdy 
suzuki znalazł się na jej wysokości, minął ją i zaczął gwałtownie hamować. 
Usłyszała pisk opon, a potem jej oczom ukazał się wpadający w poślizg samochód, 
który obracał się wokół własnej osi. W końcu dotarł do niej odgłos uderzenia 
i... miażdżonego ciała. Mimo że próbowała zasłonić uszy rękoma, dosłyszała 
okropny dźwięk zablokowanych kół, ślizgających się po mokrym asfalcie. Coś 
pękło, złamało się i rozpadło na drobne kawałki. Wmawiała sobie, że musi to być 
z pewnością ta głupia piłka, którą samochód rozerwał właśnie na strzępy, a Ben 
stoi po przeciwnej stronie ulicy. Prawie w to uwierzyła.
Wtedy jednak dostrzegła zachlapaną błotem czapeczkę futbolową i krew na drodze.
Natychmiast zebrał się wokół tłumek gapiów. Leah musiała wywalczyć sobie 
przejście. Ktoś złapał ją za rękaw, lecz wyszarpnęła się. „Na miłość boską, 
pozwólcie mi dojść do mojego dziecka!"
Nie zwracając uwagi na krew, przycisnęła do siebie zmiażdżone zwłoki, brudząc 
się szarą substancją, wydobywającą się ze strzaskanej czaszki. Ofiara była 
kompletnie nierozpo-znawalna. Ale nie dla Leah.
145
Mętna nadzieja przeniknęła jej oszalały umysł. Smród nie mytego od dawna ciała, 
brudne poszarpane ubranie. Jej histeryczny krzyk oznajmiał teraz ulgę. Odwróciła 
się do tłumu, który zniknął gdzieś w tajemniczy sposób. Pozostały tylko trzy 
osoby: Sam, Sara i wymiotujący kierowca.
— Wszystko w porządku! — krzyczała do nich Leah. — Mówię wam, że wszystko jest w 
porządku! To tylko włóczęga. Tak jak wtedy...
I rzeczywiście wszystko było tak jak wtedy.
Tylko że tym razem był to Ben.
14
— Pora wstawać. — Ruth Ford trąciła delikatnie Johna, stawiając na nocnym 
stoliku kubek z herbatą. — Jest już prawie siódma, a koło ósmej musimy przecież 
złapać metro.
— Co...? — John przeciągnął się, otworzył oczy i mrugając powiekami, czekał, aż 
powróci do niego utracony na czas snu obraz rzeczywistości. Po chwili odzyskał 
jasność umysłu i jęknął w duchu. Przed nim stała Ruth, która ubiegłej nocy 
powstrzymała go od podpalenia domu przy Schooner Street 13.
— Dzisiaj jest środa i musimy iść do pracy.
Ruth miała na sobie swoją różową podomkę. John, sądząc po jej mokrych włosach, 
stwierdził, że musiała przed chwilą brać kąpiel.
— Nigdzie dziś nie pójdę... — Znów zamknął oczy.
— Źle się czujesz, John? — spytała, nachylając się nad nim. W jej głosie wyczuł 
autentyczą troskę.
— Nie. — John zrobił przerwę, aby dać sobie czas do namysłu. — Mam... mam 
migrenę. Czy mogłabyś zasunąć kotary?
Ruth podeszła szybko do okna, aby spełnić jego prośbę. Po zasunięciu kotar 
ponury mrok deszczowego jesiennego poranka pogłębił się jeszcze bardziej.
— Tak mi przykro. Lepiej powiadomię bank...
— Nie, nie rób tego!
— Och, rzeczywiście. Zapomniałam. Zadzwonisz potem?
— Myślę, że tak. Ale nie martw się o mnie, kochanie. Będę tu cały czas aż do 
twojego powrotu.
— Dobrze. — Ruth poszła w kierunku drzwi. — Może sama zadzwonię później, żeby 
się dowiedzieć, jak się czujesz.
—Nie, proszę, nie rób tego. —John pomyślał, że migreny są wygodnym wykrętem, bo 
cierpiący nie powinien być niepokojony, za to ulgę przynosi mu pozostawienie go 
w kompletnym spokoju. — Przejdzie mi pewnie, gdy będzie czas na lunch. W moim 
przypadku nie potrwa dłużej niż dwanaście godzin.
147
— Jak chcesz. — Poszła do łazienki, żeby się ubrać. — O nic się nie martw, będę 
w domu około szóstej wieczorem.
O ósmej dziesięć cały dom należał do Johna. Był wolny i miał alibi, w razie 
gdyby było mu potrzebne. Teraz nie było pośpiechu. Leżał w łóżku. O spaniu nie 
było jednak mowy; w ogóle nie mógł się odprężyć. Wiedział, co musi zrobić. Nie 
chciał jednak zawalić całej sprawy przez nerwy i pośpiech. Miał osiem godzin, 
aby dokończyć to, co zaczął ostatniej nocy.
Około dziewiątej podniósł się, wykąpał i ubrał. Zrobił sobie kubek kawy i usiadł 
w kuchni, aby przemyśleć szczegóły. Dzisiaj nikt nie mógł go zatrzymać.
Tuż przed dziesiątą wyszedł z domu. Jesienny poranek powitał go chłoszczącymi 
strugami deszczu. Jeśli dopisze mu szczęście, wróci tu około południa.
Było to tak, jakby ktoś puścił mu jeszcze raz stary film. Stał na chodniku po 
przeciwnej stronie ulicy, patrząc na dom numer trzynaście przy Schooner Street. 
Budynek zdawał się przybierać wyraz żywej istoty, której rysy układały się w 
złośliwym grymasie, a oczy widziały i rozpoznawały Johna. „Ach więc znów tu 
przyszedłeś. Ale to nie wyjdzie ci na dobre, Johnie Strike'u!"
— Ty draniu! — John był zły. Wzbierała w nim złość. Powtarzał sobie, że nie ma 
powodów do obaw. Był środek dnia i nic nie mogło mu się stać.
Włamywacz zginął jednak po południu.
„Zabierze mi to jakieś dwie minuty — stwierdził. — Mogę zostawić drzwi wejściowe 
otwarte, na wypadek gdybym musiał uciekać."
Stał na ulicy wciąż jeszcze niezdecydowany. Ktoś mógł go zobaczyć, rozpoznać. 
„Tak, panie oficerze, widziałem pana Strike'a w pobliżu jego... "
Dziesiąta czterdzieści.
Z postawionym kapturem swej nieprzemakalnej kurtki John przeszedł na drugą 
stronę ulicy. W zasięgu wzroku nie było nikogo, stały tylko samochody 
zaparkowane po obu
148
stronach ulicy. Suzuki wyglądało żałośnie, jakby już nigdy więcej nie miało 
ruszyć. Pomyślał, że będzie chyba musiał przyjechać po nie jutro, bo 
natychmiastowy powrót tym samym samochodem mógłby wzbudzić podejrzenia.
Spojrzał na dom Johnsonów. Wyglądało na to, że nie ma w nim nikogo. Brian był 
zapewne już od trzech godzin w mieście, Jeremi przebywał w swojej szkole z 
internatem, a Janet tkwiła jeszcze w łóżku. Leniwa krowa. John pomyślał, że 
prawdopodobnie ma wibrator. Niewątpliwie należała do gatunku kobiet, które 
każdego ranka walą się same plastikowym penisem, wmawiając sobie, że mają całą 
armię kochanków. Jeszcze jeden fantastyczny pomysł, aby uzupełnić snobistyczny 
obraz własnej osoby, który próbowała stworzyć.
Gdy John pchnął i otworzył drzwi wejściowe, poczuł obecność czegoś, co czaiło 
się w każdym zakamarku tego domu. Wydawało mu się, że ktoś idzie za nim przez 
korytarz, ciągnąc za sobą podmuch śmierdzącego powietrza, i że czyjeś lepkie 
palce dotykają jego twarzy i rąk. Myślał, że cokolwiek to było, jeszcze dziś 
zostanie zniszczone, spalone na popiół w swym własnym ohydnym legowisku.
Pogniecione gazety rozwinęły się i powypadały z kominka, układając się dokładnie 
tak samo jak poprzednio, zanim nie uległ panice i nie wepchnął ich do paleniska, 
gdy u wejściowych drzwi zadzwonił dzwonek. Teraz znów leżały na parkiecie i na 
wypełnionej pianką kanapie.
Potrzebował tylko jednej zapałki.
Pudełko z zapałkami było na półce nad kominkiem. Wziął je do ręki, potrząsnął 
nim i usłyszał znajome grzechotanie. „Wystarczy sekunda i już mnie tu nie będzie 
— pomyślał. — A potem wrócę i stanę w tym samym miejscu po drugiej stronie 
ulicy, ale wszystko wokół będzie wyglądało zupełnie inaczej, ponieważ ten dom 
będzie tylko stertą czarnych zgliszczy, obsypanych popiołem z tego pogrzebowego 
stosu. Cokolwiek tu żyje, zginie.
Nagle John wyraźnie usłyszał dochodzący z kuchni dźwięk: szybki, gwałtownie 
nabierany oddech. Ogarnął go
149
strach. „O Jezu! To jest okropne!" Jednak poczucie dumy i zadowolenia z samego 
siebie było silniejsze od strachu.
— Słyszysz mnie, draniu?! — krzyknął.
Żadnej odpowiedzi. Zupełna cisza. Teraz już nic nie mogło go zatrzymać.
Otworzył pudełko z zapałkami, wyjmując przy pomocy kciuka i palca wskazującego 
jedną z zapałek. Trzymał ją tuż przed draską. Johnowi przypominało to mierzenie 
z pistoletu — jakby trzymał palec na spuście, nie naciskając go jednak, tylko 
rozkoszując się swą władzą. „Wkrótce umrzesz. Nie chcę jednak, aby nastąpiło to 
zbyt szybko, bo mam ochotę cię jeszcze podręczyć."
John zaczął wyobrażać sobie ogień; zajmujące się papiery, które zaczynają palić 
się i trzeszczeć cicho, lizane przez płomienie, jęzor ognia wdzierający się do 
starego komina, dym wracający kłębami do pokoju, ponieważ przewód kominowy 
zapchany jest przez sadzę, której nigdy nie usuwano. Oczami wyobraźni widział, 
jak zgłodniałe płomienie szaleją w kominku, szukają większych kawałków papieru, 
skacząc od jednego skrawka do drugiego. Przypalają kanapę, zostawiając na niej 
czarny ślad spalenizny. Ogień sunie z sykiem w górę, w kierunku sufitu, zupełnie 
jak w propagandowych filmach ostrzegających przed niebezpieczeństwem zapalenia 
się łatwopalnych mebli. Pożar ogarnia już przedpokój; pomarańczowe piekło 
rozwija się wściekle we wszystkich kierunkach. Okna trzeszczą już ogarnięte 
płomieniami, dym wydobywa się na ulicę. W tym momencie mogłoby być już za późno.
Wozy strażackie blokują ulicę. Snoby z zaparkowanych BMW przeszkadzają 
strażakom, którzy niemal na wyścigi zalewają pianą już i tak stracony dom. „Nie 
zdołamy uratować już numeru trzynastego, ale możemy zatrzymać płomienie 
rozszerzające się na sąsiednie domy."
Strażacy zakładają aparaty tlenowe, aby wejść do płonącego domu i upewnić się, 
czy nikt nie pozostał tam uwięziony. Wycofują się jednak zmuszeni do odwrotu 
przez gorąco, pewni, że ktoś, a raczej coś, pozostało w środku. Wsłuchują
150
się, wyławiając spomiędzy odgłosów syczącej piany i trzasków czyjeś rzężące 
wrzaski, z odgłosem chrapiącej i furko-czącej w zniszczonych płucach flegmy.
John był świadomy jego obecności, która przyprawiała go o mdłości. Tak jak i 
wcześniej, czuł nawet jego zapach. Otaczało go rzeczywiste zło; oblapywało go i 
czepiało się, próbując go zatrzymać. John walczył z nim; z wysiłkiem poruszał 
palcami. Wreszcie potarł zapałką o brzeg pudełka. Wystarczyła tylko jedna.
I wtedy u drzwi zadzwonił dzwonek.
„Jasna cholera. Nie wierzę... Coś mi to przypomina. To jakby znów ten sam stary 
film. Nie zmienisz tego. Na zewnątrz będzie stała Ruth Ford w mokrym od 
porannego deszczu ubraniu. Na jej twarzy ulga odprężenia — odnalazła go. Powie: 
Och, John! Tak się martwiłam, gdy po powrocie do domu nie zastałam cię. 
Wiedziałam, że tu jesteś."
Tak samo jak poprzednim razem zebrał papiery i wepchnął je do kominka — mogły 
znowu wypaść, korzystając z następnej okazji.
John szedł do drzwi, słysząc wciąż podążający za nim odgłos chrapliwego śmiechu. 
Zatrzymał się na moment, aby zebrać siły, po czym otworzył drzwi.
— Ruth, ja...
To nie była jednak Ruth. Był to umundurowany oficer policji. Jego kolega 
siedział za kierownicą służbowego samochodu, próbując zawrócić i wjechać na 
miejsce po przeciwnej stronie ulicy. Było więc jasne, że mają zamiar zabawić tu 
przez dłuższy czas.
John cofnął się. O mało nie upuścił pudełka z zapałkami, gdy próbując je chować, 
nie trafił ręką w kieszeń przeciwdeszczowej wiatrówki. „O Boże żywy! Oni 
wiedzą!"
— Pan Strike? Czy pan John Strike? Skinął głową, przełykając w poczuciu winy 
ślinę. Próbował podpalić dom i okraść towarzystwo ubezpieczeniowe.
— Obawiam się, że mamy dla pana niepomyślne wieści. Czy mógłbym wejść do pokoju? 
— „Do tego, w którym pró-
151
bowałeś rozniecić ogień, aby spalić dom" — dopowiedział sobie w myślach John.
Sam usadowił się w fotelu, policjant zaś usiadł na piankowej kanapie. Papiery 
rozwijały się z cichym szelestem i układały się, jakby były specjalnie 
trenowane.
— Pański syn, proszę pana... — Oficer zrobił się blady, jego dolna warga drżała. 
Nowicjusz. Sierżant wysłał go do czarnej roboty, sam zaś parkował w tym czasie 
samochód. — Pański syn został dzisiaj wczesnym rankiem przejechany w Barmouth. 
Obawiam się, że... — Teraz miało nastąpić słowo, przy którym wszystkich 
opuszczała odwaga. — Nie żyje.
Informacja ta jednak nie od razu dotarła do Johna Stri-ke'a. Słuchał jedynie 
słów policjanta, zajęty tymi przeklętymi papierami, które układały się, 
udowadniając jego winę, poświadczając zbrodnię jeszcze przed jej dokonaniem. 
Szeleściły coraz głośniej i głośniej, jakby próbując zwrócić na siebie uwagę 
policjanta: „Panie oficerze, proszę spojrzeć — oto jak wszystko miało się 
odbyć." Ale policjant nie patrzył nigdzie indziej, jak tylko w śmiertelnie bladą 
twarz Johna Strike'a.
— Zginął na miejscu. Pańska żona przebywa pod opieką rodziców. Panie Strike, czy 
mam wezwać lekarza?
Pokój zaczął wirować. Podłoga uniosła się, potem zaczęły wirować ściany. Smugi 
przesuwały się przed oczami Johna coraz szybciej i szybciej, aż obraz pokoju 
stał się zupełnie zamazany, a rysy umundurowanego policjanta nierozpozna-walne. 
Mógł to być teraz ów starzec ubrany w granatowy płaszcz, wypowiadający 
bezgłośnie jakieś słowa.
Wtedy dla Johna Strike'a wszystko stało się czarne.
Gdy zaczęło się ściemniać, deszcz zelżał, zamieniając się w intensywną mżawkę. 
Schooner Street była teraz wilgotna. Błyszczała w światłach przejeżdżających 
szybko aut, rozpryskujących tumany wody. Tak na przedmieściach wygląda szczyt 
ruchu ulicznego. Przypada około dwudziestej trzeciej trzydzieści. Potem zamiera, 
ograniczając się jedynie do nie-
152
regularnych wędrówek przechodniów spieszących do domu. Ostatnia fala powrotów 
przechodzi około północy, a potem tylko czasami słychać pojedyncze pośpieszne 
kroki.
Sweter Mike'a Gilsona podczas półmilowej wędrówki z indyjskiej restauracji 
kompletnie nasiąknął mżawką. Mokre dżinsy lepiły mu się do nóg, krępując ruchy. 
Erekcja wzmagała tylko dyskomfort.
Był wysokim i dobrze zbudowanym mężczyzną. Przytrzymywał swym silnym ramieniem 
dziewczynę, która tuliła się do jego boku, opóźniając ich marsz. Przechylał 
głowę i całował jej mokre jasne włosy.
Traccy była ładna, ale nie był to jedyny powód, dla którego Mikę umawiał się z 
nią przez wszystkie wieczory zeszłego tygodnia z wyjątkiem niedzieli, kiedy to 
jej rodzice nalegali, by towarzyszyła im w wizycie u krewnych. Jej bliscy mieli 
pieniądze, a ona sama miała pracę za osiemdziesiąt funtów tygodniowo w jednym z 
barów kawowych, gdzie zresztą Mark zagadnął do niej po raz pierwszy. Dla 
bezrobotnego była to duża suma. Dzisiejszego wieczoru za posiłek zapłaciła 
Tracey, podobnie jak podczas pięciu ostatnich spotkań. Dzisiejszej nocy Mikę 
chciał czegoś więcej. Czuł silne pożądanie.
Miała osiemnaście lat i była dziewicą. Zawsze mówiła prawdę i jak na panujące w 
dzisiejszych czasach warunki była niewinna. Mikę szukał jakiegoś zaciemnionego 
ganku, gdzie mogliby się pieścić i całować, a on mógłby jeszcze raz spróbować 
swego szczęścia. Dwie noce temu pozwoliła mu, aby włożył rękę pod jej bluzę i 
nie sprzeciwiała się specjalnie, gdy dotykał jej piersi. Ostatniej nocy Mikę 
poczynił kolejny krok. Nie stawiała większego oporu, gdy ta sama ręka znalazła 
drogę pod jej spódniczką. Dziewczyna nie była chętna do rozchylenia swych nóg, 
tak aby mógł między nie włożyć rękę. Jednak czubek jego palca doszedł 
dostatecznie daleko, by poczuć wilgoć. Była podniecona. Mimo to nie mógł posunąć 
się ani odrobinę dalej. „Pracuj nad tym, stary." Samo myślenie o tym 
przyspieszało Mike'owi oddech.
x	153
Nie opodal stał dom. W oknach nie było świateł; na wpół otwarta furtka 
wyglądała, jakby oczekiwała gości. „No, stary, wejdź tam i spróbuj szczęścia."
— Dzisiaj nie wolno mi wrócić późno do domu — powiedziała Traccy, gdy popchnął 
ją lekko w kierunku ganku. Cień okrył swym płaszczem ich połączone w miłosnym 
uścisku ciała.
— Nie będziesz późno. — Całował ją, przyciskając do siebie. Jego męskość 
wciskała się między jej mocno zwarte uda.
Teraz Mikę posunął się najdalej od czasu, gdy spotkali się po raz pierwszy. 
Rozpiął jej płaszcz i ściągnął bluzę. Jej sutki sterczały w miseczkach stanika 
ostro jak ćwieki. Potem wcisnął dłoń pod jej bawełnianą sukienkę i zaczął nią 
pocierać niedostępne miejsce pomiędzy naprężonymi udami. Poczuł, że jej krocze 
wilgotnieje. Dziewczyna wciąż jednak starała się utrzymać jego niecierpliwe 
palce na dystans, choć jej bielizna była już mokra, co było budzącym nadzieje 
zwiastunem. Mikę szturchał i popychał ją, poruszając rytmicznie biodrami. Gdyby 
nie przyciskał jej mocno do siebie, przewróciłaby się z pewnością do tyłu.
— Chciałabym iść do domu. — Nagle jej głos stał się szorstki i stanowczy. 
Nastąpiła chwila nieprzyjemnego napięcia. Sprawiło to jednak, że wydała się 
Mikowi jeszcze bardziej podniecająca. Pożądał jej z całych sił. Jego napinający 
się i pulsujący penis wciąż drżał.
— Niedługo pójdziesz — rzekł. Postanowił, że ta dziewczyna dzisiejszej nocy 
będzie jego. Myślał o tym przez cały dzień. Teraz prowadziło to już do obsesji. 
Wspomnienie tego postanowienia ponaglało go, potęgując jego żądzę. Był teraz 
jakby zamknięty w pustce, z dala od reszty świata, gdzie nikt nie był w stanie 
usłyszeć krzyków dziewczyny.
Opuścił rękę, odnalazł zamek rozporka i rozpiął go, wyciągając gruby i napięty 
kształt, który pchał do przodu naprzeciw jej niechętnych palców. Próbowała 
opierać się, ale Mikę zmuszał ją, pocierając jej własnymi palcami przesuwającą 
się po sterczącym członku ciepłą i wilgotną skórę.
154
— Nie! — To była pełna przerażenia prośba. — Proszę cię, Mikę. Ja nie chcę.
—Ale ja chcę! — Zaśmiał się jakby nie swoim głosem. — Spójrz, tylko cię dotknę. 
Wejdę w ciebie nie dalej niż mój palec.
Traccy zaczęła się szamotać, lecz chłopak odnalazł gumkę jej majtek i pociągnął 
mocno. Rozległ się odgłos darcia. Teraz już prawie ją miał. Między wciąż 
ściśniętymi i nie dopuszczającymi go udami czuł jedwabiste włosy. Dyszał ciężko. 
Czuł w biodrach i lędźwiach rosnące napięcie. Nie mógł dłużej wytrzymać. Dreszcz 
rozkoszy zapowiadający orgazm dopełnił desperacji.
„Bierz ją!"
Ten szept mógł powstać w jego opanowanym żądzą umyśle albo pochodzić z ciszy 
wilgotnej jesiennej nocy. Nalegający i podjudzający, popędzał go jak ukryty w 
głębokim cieniu obserwator ze zniecierpliwieniem czekający, by stać się 
świadkiem całego aktu.
Silne palce Mike'a rozchyliły uda dziewczyny, pchając się w głąb i odnajdując 
miękkie, ciepłe wejście, do tej pory zwarte i niedostępne. Traccy broniła się, 
próbując odepchnąć chłopaka. Wpiła w jego twarz swe drobne, zakończone ostrymi 
poznokciami palce, lecz on, owładnięty pożądaniem, nie zwracał na to uwagi. Z 
całych sił przycisnął się i wszedł w nią gwałtownie. Narastająca żądza ogarnęła 
go całkowicie.
Gdzieś w ciemności usłyszał cichy śmiech, zignorował go jednak, przyciskając 
Traccy do chropowatego muru, drżąc, prężąc się i jęcząc. Zwijał się, zawodząc 
głośno, czerpiąc z niej rozkosz.
Jego esktaza była jednak krótkotrwała. Szybko ustąpiła miejsca przerażeniu, 
które poczuł, gdy dziewczyna zaczęła histerycznie krzyczeć. Natychmiast 
oprzytomniał i uświadomił sobie, co zrobił i jakie to może mieć konsekwencje. 
Zaczął się usprawiedliwiać, błagając o wybaczenie, ale dziewczyna nie słyszała 
go. Wrzeszczała okropnie, zawodząc i wo-
155
łajać o pomoc, zrozpaczona, że utraciła dziewictwo. Jej płacz odbijał się echem 
w ciemnym ganku, nabierając jeszcze siły.
Wśród tych krzyków (mimo sięgającego szczytu przerażenia i paniki) Mikę usłyszał 
znów chrapliwy szept: „Ucisz ją!"
Ponownie stracił nad sobą kontrolę. Ręce zaczęły poruszać się mimowolnie. Palce 
objęły jej smukłą szyję i zacisnęły
się na niej.
— Zamknij się, dziwko!
Jej krzyki zamieniły się teraz w stłamszony i przyduszony
bełkot. Jej ramiona poruszały się chaotycznie, okładając Mikę^ uderzeniami jak 
cepy. Bała się, ale i również nienawidziła. Nie było przebaczenia, nie było 
ustępstw.
Jego ręce zaciskały się coraz mocniej, aż z jej ust przestał wydobywać się 
urywany, charczący szept i zapanowała cisza. Oczy dziewczyny wyszły na wierzch i 
napuchły jak mający za chwilę pęknąć bąbel powietrza. Nie patrzyły już jednak. 
Przestała stawiać opór i zawisła bezwładnie w jego uścisku jak niewymiarowa 
gałgankowa lalka. Gdy zabrał rękę, osunęła się i upadła u jego stóp.
Chwilę wpatrywał się w skuloną postać, po czym trącił ją
nogą. Przewróciła się na wznak, uderzając głucho o ścianę i obracając się w jego 
kierunku, jakby chciała na niego spojrzeć. Jej martwe ciało ułożyło się w 
nieprzyzwoitej pozie: uda rozchyliły się szeroko, jakby zapraszała, aby jeszcze 
raz skorzystał z jej wdzięków, teraz, gdy była już martwa.
Rozejrzał się dookoła, wypatrując w ciemności kogoś, do kogo mógł należeć 
tajemniczy dopingujący go głos. Być może teraz zaproponowałby pomoc. Nie wyczuł 
jednak niczego, oprócz przesiąkniętego wilgocią zimna jesiennej nocy, które
przenikało go dotkliwie.
Wtedy chłopak zaczął na oślep uciekać, pozostawiając za
sobą ganek okropnego domu — świadka morderstwa. Na drzwiach widniał numer 
trzynaście.
156
15
Dom numer trzynaście przy ulicy Schooner Street był dla Dona Lestera źródłem 
poważnych kłopotów. Ulga w chwili, gdy rodzina Strike'ów kupiła ten dom, okazała 
się krótkotrwała. Teraz chcieli go sprzedać. I to szybko. Dlaczego?
Don pozostał w biurze, mimo że pozostała część personelu dawno je opuściła. 
Studiował fotokopię broszury informacyjnej domu. Musiał istnieć jakiś powód, dla 
którego nikt nie chciał go kupić i mieszkać w nim, a jeśli już to zrobił, to 
natychmiast wystawiał dom na sprzedaż, nie bawiąc tam dłużej niż miesiąc.
Don mógł oczywiście odmówić pośrednictwa i odesłać Strike'ów do nowych, 
pirackich agencji, zwalając problemy na innych. Nie szedł jednak nigdy na 
łatwiznę, a poza tym żył cudzymi problemami. To, że w Hampstead jakaś posesja 
wystawiona była właśnie na sprzedaż z ceną wywoławczą miliona funtów, a decyzja 
w tej sprawie należała do niego, nie miało teraz znaczenia. To była po prostu 
rutynowa robota. Tego typu mieszkania sprzedawały się same, a Don obiecał sobie, 
że nie spocznie, dopóki kontrakty w sprawie sprzedaży domu przy Schooner Street 
13 nie zostaną wymienione po raz kolejny. Wtedy dopiero będzie z siebie w pełni 
zadowolony. I z pewnością nie przyjmie tej sprawy po raz drugi.
Postanowił, że będzie musiał dokładnie zbadać sprawę tego kłopotliwego domu.
Don Lester miał trzydzieści dwa lata, był drobnej budowy. Każdy jego ruch był 
zdecydowany i stanowczy, nawet jeśli zdejmował ze swego długopisu plastikowy 
kapturek, aby podpisać czek swym zamaszystym, ozdobnym podpisem. Nosił 
astygmatyczne okulary, kosztowny, szyty na zamówienie w Savile Rów garnitur i 
jeździł jaguarem XJS. Mieszkał w Balham. Był tytanem pracy — poświęcał jej 
siedem dni w tygodniu. Jego jedynym wypoczynkiem była partia tenisa w niedzielne 
przedpołudnie i dwutygodniowy pobyt na nartach w styczniu. Milionerem został 
kilka tygodni przed swy-
157
mi trzydziestymi urodzinami. Za cel postawił sobie dorobienie się drugiego 
miliona jeszcze przed trzydziestym piątym rokiem życia. Tak więc, logicznie 
rzecz biorąc, powinien był zignorować problem budynku przy Schooner Street 13. 
Sprawa tego domu drażniła go jednak. Był fachowcem i jego poczucie obowiązku nie 
zniosłoby takiej porażki. Poza tym nie załatwiona sprawa nie była najlepszą 
reklamą dla jego firmy. „Do licha z tym! — pomyślał. — Zajmę się tą sprawą 
osobiście i do końca tygodnia dom powinien być sprzedany. Jeśli będzie trzeba, 
rzucę wszystkie inne zajęcia."
Sprawdził metodycznie wszystkie szczegóły, analizując dokładnie każdy detal. 
Cena wydawała się przystępna, zwłaszcza jeśli wzięło się pod uwagę ostatnie 
podwyżki cen prywatnych własności w Londynie. W tej sytuacji nie było potrzeby 
obniżania ceny wyjściowej. W innych warunkach nawet nakłaniałby sprzedawcę, aby 
podbił cenę o następne trzy tysiące.
Opinie rzeczoznawców nie były zachwycające. Mimo to pod numerem trzynastym, 
oprócz panującego wszędzie brudu, nie stwierdzono większych usterek budowlanych. 
Podczas oglądania rzucał się w oczy tylko bałagan, który panował tam, zanim domu 
nie przejęli następni bogaci właściciele. Zresztą to nie było ważne. Miesiąc 
temu sprzedał dom numer pięćdziesiąt dwa za sto dwadzieścia pięć tysięcy funtów 
i to był interes, na którym można było nieźle zarobić.
Budynek był doskonale położony, jeśli chodzi o dojazdy do śródmieścia — 
zlokalizowany w pobliżu tak zwanej „Południowej bramy". „Sprzedawanie domów 
polega jedynie na zaaranżowaniu spotkania między kupującym i sprzedającym i 
wyciągnięciu z tej transakcji odpowiednich zysków. Ale nie tym razem" — 
pomyślał.
Problem więc musiał istnieć w samym domu. Don nie był jeszcze w środku, widział 
tylko posesję z ulicy, gdy wracał do domu. Dlatego też następnym krokiem miała 
być osobista inspekcja.
Spojrzał na zegarek. Była dwudziesta pierwsza trzydzieści Zastanawiał się, czy 
Strike'owie będą w domu. Do diabła z nimi! Jeśli jego wizyta będzie dla nich 
niewygodna to trudno.
158
Powinni pogodzić się z tym, o ile zależy im na szybkiej sprzedaży. Jeśli nie 
zastanie ich w domu, ma drugi klucz. Nie było to zbyt eleganckie myszkować po 
czyimś domu, w którym wciąż jeszcze ktoś mieszka, ale do diabla z tym jeszcze 
raz!
Miał nadzieję, że nie zajmie mu to zbyt wiele czasu, tym bardziej że było mu to 
po drodze. Pomyślał, że mógłby zadzwonić do Melanii i powiadomić ją, że wróci 
później. Zdecydował jednak, że tego nie zrobi. „W końcu zaczniesz się 
usprawiedliwiać z każdego ruchu, jak pociągnięty do odpowiedzialności zwykły 
urzędnik biurowy, który pracuje od dziewiątej do siedemnastej — pomyślał. — W 
ten sposób nie zarobisz swojego drugiego miliona."
Numer trzynasty nie był oświetlony. W pobliżu znajdowało się wystarczająco duże 
jak na jaguara miejsce do zaparkowania. Don znalazł jeszcze jedno trochę dalej i 
wprawnie zaparkował na nim samochód. Ulewa przeszła w mżawkę. Don wzruszył 
ramionami w swej przeciwdeszczowej kurtce i podążył pewnym i zamaszystym krokiem 
w dół ulicy, trzymając w ręku zapasowy klucz. Zadzwonił tylko raz, czując, że 
nie ma tam nikogo. Śmiało wszedł do środka.
„O Boże! Co za okropny bałagan!" Don cofnął się o krok i w słabym świetle 
korytarza ujrzał złamaną poręcz i zbryz-gane krwią ściany. Pomyślał, że 
Strike'owie mogliby już uporządkować mieszkanie i naprawić szkody. Żaden klient 
nie kupi tej posesji, jeśli zobaczy ją w takim stanie. Don chciał już zgasić 
światło i wyjść, gdy uświadomił sobie, że problem tkwi gdzie indziej. Włamanie 
miało miejsce dzień albo dwa dni temu i z całą pewnością policja poprosiła 
Strike'ów, aby nie porządkowali jeszcze swego domu. Pomyślał, że lepiej będzie, 
jeśli obejrzy jego pozostałą część.
„Co za głupiec tu urzędował?" Don Lester wpatrywał się ze zdumieniem w stertę 
zgniecionych gazet, z których część wystawała z kominka, a część leżała na 
parkiecie. „Chyba nie myślał o podpaleniu?"
Rozejrzał się po kuchni. „Oto ślad uzdolnień Johna Stri-ke'a. To one z pewnością 
sprawiły, że przyciągnął do domu te dekoracje i wykonał inne roboty. To 
zwyczajny snobizm!"
159
Jeszcze zanim wszedł na piętro, zaczął odczuwać niepokój. Stojąc w największej 
sypialni, czuł się, jakby nie był sam. Obejrzał się za siebie, opierając pokusie 
spojrzenia w kierunku szafy, w której mógł się ktoś ukryć. Powiedział sobie, że 
widział już wszystko, co trzeba. Mógł tylko poradzić Stri-ke'om, aby 
uporządkowali dom i naprawili zniszczone sprzęty. I to było już chyba wszystko. 
Ale czy na pewno?
Donowi zakręciło się w głowie i zachwiał się. Był mokry od potu — prawdopodobnie 
wynik przepracowania i zmęczenia. Wiedział, że należy do grupy osobowości typu A 
— ludzi najbardziej podatnych na atak serca. Była to gwałtowna myśl, 
przerażająca go do głębi. „O Boże! Postępujące bóle w klatce piersiowej..." Stał 
tak, czekając, aż zamienią się w atak. Ostatnio wiele czytał w gazetach na temat 
ludzi, którzy pracują siedem dni w tygodniu, utrzymują się w dobrej kondycji, 
stosują właściwą dietę i gasną jak płomyczek. Tak jak on!
Na półpiętrze Don musiał uchwycić się połamanej poręczy.
„W tym miejscu włamywacz runął przez balustradę i spadł na dół — przypominał 
sobie agent — aby nadziać się na złamany szczebel. Wisiał tak dotąd, aż 
odnaleziono jego zwłoki. W tym czasie zbryzgał ściany i sufit krwią. Musiał czuć 
się tak samo jak ja teraz!"
Don musiał uczepić się wątlej poręczy — w przeciwnym wypadku na pewno by upadł. 
Rozpoznawał już objawy, przynajmniej część z nich. Lęk wysokości. Ostatnim razem 
doświadczał go, będąc na narciarskim urlopie w Szwajcarii, podczas wchodzenia na 
Jungfrau. Wysokość nigdy przedtem nie sprawiała mu kłopotu. Wtedy było jednak 
inaczej. „Mogę po prostu spaść!" — ta myśl sprawiła, że poczuł się zupełnie 
oszołomiony i skołowaciały. Jego oddech stał się płytki; zapragnął nagle usiąść 
na ziemi i złapać się czegoś. Zupełnie tak jak teraz...
Osunął się na podłogę i uchwycił mocno podstawy nienaruszonych jeszcze szczebli 
balustrady, uwieszającsię na nich w żałosnej, rozpaczliwej pozie. Jeszcze raz 
poczuł, że ktoś go
160
obserwuje i chichocze. „Zamknij się, draniu!" — pomyślał bezwiednie.
To było przerażające.
„Nie czuję się dobrze." Było to zupełnie logiczne wyjaśnienie. Wydawało się, że 
pokryte parkietem półpiętro zaczyna się unosić, potem opadać. Don zastanawiał 
się, jak najprościej dostać się na dół. Postanowił, że zrobi to tak, jak miał w 
zwyczaju, gdy był dwuletnim dzieckiem, zanim jeszcze nauczył się chodzić. Zaczął 
ześlizgiwać się po schodach na siedząco, cały czas przytrzymując się poręczy. 
„Najpierw stopy... Powoli. I nie patrz w dół, cokolwiek będziesz robił" — 
powtarzał sobie.
Był to bardzo powolny sposób poruszania się. Don zdawał sobie sprawę, że drży i 
jest przerażony. Nie miał wątpliwości, że ktoś wciąż go obserwuje.
Miał wrażenie, że upłynęły całe godziny, gdy wreszcie usiadł na ostatnim, dolnym 
stopniu. „Nie mogę natychmiast wstać. Muszę odpocząć — pomyślał. — Wkrótce 
powinienem się poczuć lepiej."
Lęk wysokości ustąpił i Don wstał, trzęsąc się na całym ciele. Może jednak 
poradziłby Strike'om, aby sprzedażą domu zajęli się urzędnicy z pirackich 
agencji? Ale przede wszystkim chciał jak najszybciej opuścić ten cholerny dom.
Zrobił dwa, może trzy kroki w kierunku drzwi wejściowych i zatrzymał się 
gwałtownie. Pomyślał, że wyjście z tego domu w nocy będzie tak samo 
przerażające, jak dziwne sensacje, których doznawał na piętrze. Nagle odniósł 
wrażenie, ze między nim a frontowymi drzwiami istnieje jakaś niewidzialna 
bariera. Nie mógł wyjść na zewnątrz. Był uwięziony!
Przebywał w zaniedbanym, odrażającym więzieniu, którego ściany poplamione były 
krwią, a więźniowie byli skazańcami, obserwowanymi przez ukrytego kata. Wyrok 
śmierci został wydany.
— Przecież to jakaś cholerna bzdura! — powiedział do siebie na głos, aby 
wesprzeć się na duchu. W jego głosie słychać było jednak przerażenie.
161
Telefon! Jedna rozmowa i byłby bezpieczny. Ktoś mógłby przyjść tu i wybawić go.
Postąpił w kierunku aparatu, lecz natychmiast powstrzymał się. „Nie, nie mogę 
tego zrobić." Nie mógł nawet zadzwonić do Melanii, gdyż podważyłoby to jego 
męski autorytet. Zresztą każdy , ktokolwiek by to nie był, mógł narazić go na 
śmieszność, a jego reputacja mogła zostać wystawiona na ciężką próbę. „Pozwólcie 
mi tylko wyjść za te cholerne drzwi!"
Z wysiłkiem, walcząc przez całą drogę z ogarniającą go słabością, zbliżył się do 
wyjścia i oparł o pokrytą podrapanym i odpadającym lakierem ścianę. Nie mógł 
jednak w żaden sposób otworzyć drzwi. Pocił się i panikował w duchu. Nie mógł 
wyjść na zewnątrz, ale myśl o tym, aby zawrócić i pójść na górę była jeszcze 
bardziej przerażająca. Z całą pewnością pozostanie w tym domu doprowadziłoby go 
do obłędu jeszcze przed wschodem słońca.
Wtedy usłyszał czyjeś kroki. Rozbrzmiewały na zewnątrz, kierując się w jego 
kierunku od strony ulicy. Usłyszał skrzypnięcie metalowej furtki i niskie 
stłumione głosy. Wiedział, że ktoś musi być na ganku.
„Strike'owie! To na pewno oni! Wrócili z jakiegoś wieczornego wypadu. Dzięki 
Bogu!" Całkowicie odprężony Don Lester przygotowywał w myślach skrót swojej 
wymówki: „Tak bardzo mi przykro, że musiałem wtargnąć do państwa domu, ale 
otrzymaliśmy telefon od ewentualnego nabywcy i w obliczu nietypowych i 
wyjątkowych problemów związanych z tym domem, pomyślałem, że powinienem obejrzeć 
to miejsce. Nie śmiałem tak ważnej sprawy odkładać do rana, więc posłużyłem się 
drugim kluczem. Muszą państwo uporządkować cały ten bałagan, wezwać stolarza, 
aby naprawił poręcz, umyć ściany, tak aby mieszkanie budziło zaufanie. Trudno 
będzie wam je sprzedać, jeśli tego nie zrobicie." Pomyślał, że brzmi to 
wiarygodnie, a jeśli jego twarz będzie przy tym blada i będzie wyglądał 
nieporządnie, to dlatego, że ma za sobą szesnastogodzinny dzień pracy.
Wyczekiwał. „O Boże! O czym oni mogą tam pieprzyć?" Prawdopodobnie nie mogli 
znaleźć swojego klucza. Don nie
162
mógł jednak otworzyć drzwi i wpuścić ich do środka. Nie zauważył, że światło w 
korytarzu było zgaszone. Poczuł następną ogarniającą go falę strachu. Wtedy 
uświadomił sobie, że musi pochylić się i sięgnąć do włącznika. „Pośpiesz się. I 
ani sekundy dłużej!"
Usłyszał szelest ubrań — Strike'owie wywracali pewnie swe kieszenie w 
poszukiwaniu tych przeklętych kluczy. Ich głosy były zbyt przytłumione, aby Don 
mógł cokolwiek zrozumieć.
Wciąż czekał. Coś było nie w porządku, nie wiedział jednak co. Odgłosy ruchów 
brzmiały jak szamotanina, przechodząc nagle w krzyk — ostre, urywane wrzaski, 
które odrzuciły Dona od drzwi. Usłyszał wtedy szorstki głos rozgniewanego 
mężczyzny:
— Zamknij się, dziwko!
Krzyk zamienił się w zdławiony bełkot, po czym ucichł i nastąpiło głuche 
uderzenie, jakby ktoś upadł na ziemię. Don znów usłyszał kroki, teraz 
pośpieszne, oddalające się w kierunku ulicy. Nastąpiła okropna cisza, w której 
słychać było jedynie czyjś oddech. Miał wrażenie, że dźwięk ten dochodzi gdzieś 
z wnętrza domu, co jednak było niemożliwe, gdyż drzwi wejściowe były wciąż 
zamknięte.
Don Lester skulił się w ciemnościach korytarza, przytulając się znów do zimnej, 
wilgotnej ściany. Bał się uciekać i bał się pozostać. To był początek powolnego 
procesu, który prowadził do szaleństwa. Poddał się i zrezygnował z otworzenia 
drzwi wejściowych, ponieważ za nimi musiało znajdować się coś jeszcze bardziej 
przerażającego. Przyciągnął do siebie telefon, ale nie był w stanie wykręcić 
numeru, ponieważ jego palce nie reagowały na polecenia mózgu ogarniętego 
szaleństwem. Słuchawka kołysała się na swym spiralnym kablu, uderzając o ścianę.
Jakiś czas potem Don znów usłyszał na zewnątrz jakieś poruszenie; ludzie na 
ganku, zbliżające się, coraz donośniej-sze głosy. Odeszli, potem znowu przyszli. 
Tym razem byli jednak bardziej zdecydowani. Ktoś próbował się włamać, używając 
ostrego, chroboczącego narzędzia, które włożył do
163
zamka, waląc w drzwi. Stolarka trzeszczała pod naporem, w
końcu ustąpiła.
Don Lester zobaczył na tle oświetlonej ulicy ciemne kontury kilku postaci. Byli 
to umundurowani policjanci. Na głowach mieli płaskie czapki. W ostrym świetle 
elektrycznych latarek ujrzeli skulonego za małym stolikiem człowieka, 
przyglądającego się im przez rozchylone palce.
—Tu jesteś, draniu — mruknął policjant, zbliżając się do siedzącego w kucki i 
skulonego ze strachu agenta. — No, co jest grane, stary?
— Ja... Ja chciałbym... wyjść na zewnątrz. — Don wymawiał słowa, jąkając się. 
Upadł przed policjantem, gdy pozostali przyciągnęli go do niego.
— Następny włamywacz i morderca-zboczeniec do załatwienia. — Policjant złapał go 
zdecydowanym, stanowczym ruchem. — Lepiej zabierzmy go na komisariat. Na razie 
pod zarzutem nielegalnego wejścia do cudzego domu. Wtedy zobaczymy, co powiedzą 
nam eksperci z sądówki.
Don Lester nie stawiał najmniejszego oporu, gdy dwóch policjantów zawlokło go do 
czekającego na zewnątrz samochodu, pobłyskującego swym niebieskim ostrzegawczym 
światłem. Został wepchnięty na tylne siedzenie. Zaraz za nim wśliznął się 
policjant. Coś ciężkiego i zimnego owinęło się wokół jego nadgarstka i zamknęło 
z głośnym trzaskiem. Kajdanki przykuły go do policjanta.
Jego przerażenie zaczynało powoli opadać. Odprężenie towarzyszące opuszczeniu 
domu pod numerem trzynastym przyniosło dreszcze i nudności. „Zabierzcie mnie, 
proszę... — pomyślał. — Zróbcie ze mną, co chcecie, tylko nie zostawiajcie mnie 
w tym domu!"
Nie oznakowana policyjna furgonetka zatrzymała się za nimi, gotowa do zabrania 
ciała Traccy, potrzebnego ekspertom do skompletowania materiału wstępnego 
postępowania śledczego.
164
16
John Strike jechał prosto do Balham, zatrzymując się tylko raz, aby zatankować 
suzuki. Skierował się powoli na drogę Ml, potem na M6 i M54, cały czas jadąc po 
mokrej jezdni. Oczy bolały go ze zmęczenia i zgryzoty. Jego smutek brał chwilami 
górę nad strachem, lecz później znów przeważał lęk. Szczerze nienawidził tego 
domu, za wszystko, co za jego przyczyną stało się z nim i z jego rodziną. Mógł 
się teraz zemścić i przyrzekł sobie, że tak uczyni. Do tej pory wciąż coś 
stawało mu na przeszkodzie. Pech, po prostu zwykły pech, który w końcu musiał go 
jednak opuścić. Najpierw trzeba było uporządkować wiele ważnych spraw. Gdy mijał 
Dolgel-lau, wziął się w garść i przygotował na oczekujące go ciężkie chwile.
Kenton okazał się na tyle współczujący, na ile tylko w kwestiach pozasłużbowych 
spraw pozwalał jego apodyktyczny charakter. „Niech pan lepiej weźmie dwa 
tygodnie z przysługującego panu corocznego urlopu i uporządkuje swoje sprawy"—
zaproponował łaskawie szef. John mógłby dyskutować na temat przysługującego mu i 
tak urlopu. Jednak w tej chwili było dostatecznie wiele spraw nie podlegających 
dyskusji, za to wymagających szybkiego załatwienia.
Leah znajdowała się pod ścisłą kontrolą i opieką swojej rodziny. Mimo to, gdy 
otwierała mu drzwi nadmorskiego domu jej rodziców, nie potrafiła ukryć 
dręczącego ją smutku.
— To ty chciałeś kupić ten dom. Kosztował nas życie naszego syna. Doprowadził 
nas tu, do domu moich rodziców, doprowadził Bena pod koła tego... samochodu. — 
Próbowała nie patrzeć w stronę dżipa zaparkowanego na częściowo zalanej wodą 
Marinę Paradę.
Sam i Sara spali na górze. George Bourne postarzał się o całe dziesięć lat od 
czasu, gdy John widział go po raz ostatni, podczas świąt Bożego Narodzenia. 
Spojrzenie Marjorie było także wrogie i przykre: „To twoja wina, Johnie 
Strike'u.
165
Wpędziłeś moją córkę w kłopoty. Gdyby nie ty, to dziecko mogłoby żyć."
— Lepiej wejdź — powiedziała suchym, zachrypniętym od zmartwień głosem.
John nie śmiał nawet myśleć o pogrzebie. Zastanawiał się czy będzie w stanie 
znieść tę uroczystość. Ben odszedł bezpowrotnie. Zaakceptowanie tej sytuacji i 
przystosowanie się do niej na dłuższy czas graniczyło prawie z niemożliwością.
Siedzieli tak wszyscy we frontowym pokoju, a deszcz i sztorm chłostały okienne 
szyby. Nikt nie rozmawiał, gdyż wszystko było już powiedziane. John podczas 
swojej nieobecności został obwiniony. Teraz w dalszym ciągu oskarżali go w 
ciszy.
Wtedy u drzwi wejściowych zadzwonił dzwonek.
— To policja. — Marjorie Bourne wróciła do pokoju. — Do ciebie.
„Co mam teraz zrobić?" — pomyślał John.
Sierżant z Wydziału Spraw Kryminalnych wezwał Johna, aby poinformować go, że na 
ganku jego domu dokonano ostatniej nocy gwałtu i morderstwa, a poza tym policja 
znalazła w korytarzu bełkoczącego Dona Lestera. Dzielnicowy agent został 
zwolniony. Nie miał nic wspólnego ze zbrodnią. Może po przesłuchaniu odzyska 
zmysły.
—Rozumiemy pańskie problemy, panie Strike.—To był chyba pierwszy od dłuższego 
czasu wyraz sympatii, z jakim spotkał się John. — Kiedy jednak wróci pan do 
Londynu, nasi chłopcy chcieliby z panem porozmawiać. Nic pilnego. Po prostu w 
pańskim mieszkaniu w ciągu krótkiego czasu miały miejsce dwa zgony.
— Chcę, żeby Ben był pochowany w Londynie. — Zachowanie Leah spowodowane szokiem 
było momentami dziwnie stanowcze. Przebłysk uporu. — Właśnie tam. Myślałeś, że 
chcę, aby kremacja odbywała się w Walii. Nie możemy przecież opuścić Londynu ze 
względu na twoją pracę w banku. Nieprawdaż?
— Dobrze. Załatwię to. — John skinął głową zdziwiony. — Będę musiał wrócić 
pojutrze.
166
Miał do załatwienia bardzo ważną sprawę. Tym razem numer trzynasty i to coś, 
cokolwiek mieszkało w nim, drogo zapłaci za wszystko, co się wydarzyło — 
przysiągł sobie John. Próbował nie myśleć o Ruth. Było coś jeszcze, czego musiał 
się podjąć później.
Gdy John znalazł się znów na drodze prowadzącej go z powrotem do Londynu, poczuł 
odprężenie, głównie z powodu Marjorie Bourne. Ta krowa nie zakopała wojennego 
topora nawet w tak poważnej chwili jak ta. Nie chodziło tu o to, co powiedziała, 
ani tym bardziej o to, czego nie powiedziała. Po prostu czasami zachowywała się 
tak, jakby John w ogóle nie istniał. Być może, dręczona przez zgryzotę, szukała 
ukojenia we wrogim zachowaniu wobec swojego zięcia.
Deszcz przestał padać. Był jasny, słoneczny dzień po pierwszym jesiennym 
przymrozku. Wreszcie drogi były suche. John nie musiał już walczyć z wodą 
rozpryskiwaną nieustannie z kałuż przez samochody.
Suzuki dawał mu poczucie siły. Czuł się w nim niepokonany. Surowy wygląd 
samochodu miał przydawać męskości. W rzeczywistości były to tylko pozory, 
ponieważ samochód Johna miał tylko ośmiusetcentymetrowy silnik i w drogowym 
karambolu mógłby zostać tak samo łatwo zmiażdżony, jak każdy inny pojazd. 
Johnowi pozostawało albo puścić od czasu do czasu wodze fantazji, albo trzymać 
swój samochód zaparkowany przed swoim domem na jednej z ulic przedmieścia.
Ruch był niewielki, mógł jednak wzmóc się później na Ml, co zresztą było regułą. 
Zabawne, ale przez ostatnich kilka dni jego lęki nie sprawiały mu kłopotów, 
zupełnie jakby istota z Schooner Street była teraz usatysfakcjonowana. Wyraźnie 
wszystko, co działo się do tej pory, było ostrzeżeniem i John widocznie musiał 
je zlekceważyć. Zignorował ostatnią przepowiednię śmierci i Ben zapłacił za to 
najwyższą cenę.
167
Musiał się za to zemścić! Dom przetrwał dwie próby podpalenia, ale nie uchroni 
się przed trzecią. John pomyślał, że jeśli zajdzie taka potrzeba, zsunie meble 
na stos i podpali je wszystkie. Do diabła z tym, jeśli nawet odkryją, że zrobił 
to naumyślnie. „Gdy twój syn jest już w trumnie, nie dbaj o nic więcej. Poza 
zemstą."
John pałał gniewem. Wiedział jednak, że jego determinacja nie wpływa pozytywnie 
na zdolność koncentracji w trakcie jazdy. W pewnym momencie zdał sobie sprawę, 
że w każdej chwili może dostać ataku serca, osunąć się na kierownicę i zjechać 
autem na rozdzielający szosę pas zieleni.
Zdjął nogę z gazu. Furgonetka zatrąbiła na niego, gdy gwałtownie zjechał na 
szybki pas. Przestraszył się. Mogła go przecież potrącić!
Samochody jadące przed nim zaczęły raptownie hamować, zbliżając się do siebie. W 
końcu wszyscy zwolnili i zatrzymali się. John niedawno czytał gdzieś, że 
większość wypadków drogowych ma miejsce w dzień, przy dobrej, suchej pogodzie, 
kiedy widzialność jest zupełnie dobra. Zupełnie tak jak dzisiaj na drodze M54, 
gdzie ruch nie stwarzał większego zagrożenia. Wszystko sprowadzało się do tego, 
że jakiś głupi drań uciął sobie drzemkę, tracąc na sekundę koncentrację, co 
wystarczyło już, aby stuknął go jadący za nim samochód. A może miał nagły zator 
mózgu albo...
Wydarzył się tam wypadek.
John pozwolił toczyć się samochodowi aż do zupełnego zatrzymania. Silnik dżipa 
pracował równo na wolnych obrotach. Stojąca bezpośrednio przed nim wysoka 
furgonetka zasłaniała mu widoczność. John nie miał pojęcia, jak długi może być 
stojący przed nim sznur pojazdów. Spoglądając w boczne lusterko, widział 
hamujące i zatrzymujące się za nim inne samochody i ciężarówki. Wystarczyło 
tylko, że jakiś głupek nie zauważy ich w porę i uderzy w samochody. John 
zdenerwował się własnymi myślami i poczuł, że na czoło występuje mu pot.
Wszyscy kierowcy wyłączyli silniki. Wyglądało na to, że oczekiwanie się 
przedłuży. Nie było żadnego pośpiechu.
168
John również postanowił zaczekać — nie musiał być nigdzie na czas.
Kierowca furgonetki wysiadł z szoferki i poszedł do przodu, aby obejrzeć, co 
spowodowało opóźnienie. John drgnął, kiedy usłyszał syreny, które wyły jak duchy 
obwieszczające śmierć. Przed oczami mignął mu samochód policyjnego patrolu, za 
którym śpieszył jadący nierównym poboczem ambulans. Usłyszał, jak oba wozy 
zwalniają i zatrzymują się gdzieś niedaleko z przodu.
John postanowił nie opuszczać swego auta. Zdjął jedynie przytrzymujący go pas 
bezpieczeństwa, aby móc siedzieć swobodniej. Uchylił też drzwi, ponieważ 
padające prosto na samochód promienie jesiennego słońca grzały niemiłosiernie. 
Wystawił z samochodu stopy i postawił je na asfalcie. Jego nogi były sztywne i 
skurczone, wymagały rozprostowania, ale John wcale nie musiał w tym celu pójść w 
kierunku miejsca wypadku. Zrobił to jednak.
Doszedł tam, zanim sobie uświadomił, dokąd idzie. Jego oczom ukazała się góra 
zgniecionego i pogiętego metalu. Niemożliwe było stwierdzenie, ile aut wzięło 
udział w tej katastrofie. Przegubowa ciężarówka wbiła się w samochody jadące tuż 
przed nią, miażdżąc je jak parowy walec. Zbite szkło leżało wszędzie. Szczątki 
zniszczonych samochodów rozsypały się na trzy najbliższe pasy. Krew wyciekała 
spomiędzy poskręcanych siłą uderzenia fragmentów karoserii. Kapała powoli i 
równomiernie.
Ludzie krzyczeli. Brocząca krwią ręka przeciskała się gwałtownie przez resztki 
strzaskanego okna. Czyjeś ciało leżało na jezdni — jakaś dziewczyna, której 
pozornie nie dosięgła siła uderzenia. Zgrabna nastolatka. Jej nogi spoczywały na 
asfalcie rozchylone szeroko. Jakby chciała powiedzieć: „Choć, zerżnij mnie!"
John wzdrygnął się. Chciał spojrzeć w przeciwnym kierunku, ale okazało się, że 
jest to niemożliwe. Padł ofiarą jakiejś makabrycznej hipnozy. Czuł, jak piecze 
go i pali w gardle żółć, gdy zaczął wymiotować. „O Chryste Panie! Nie wierzę!"
169
Nienawidził siebie tak samo, jak nienawidził tłumu gapiów, którzy nie kwapili 
się, aby pomóc. Przyglądali się tylko, ciesząc oczy okropną rzezią. Policjanci 
krzyczeli do wszystkich, aby się rozeszli. Zbyt jednak zajęci innym sprawami, 
nie byli w stanie uzyskać posłuchu i rozgonić tłumu. Na miejsce wypadku 
przybywało coraz więcej karetek. Nadjechały też dwie drużyny strażackie 
wyposażone w sprzęt do cięcia metalu, sanitariusze, służby medyczne i policja z 
czarnymi plastikowymi workami. Wokół rozlegał się przenikliwy, przykry dźwięk 
szufel skrobiących po chropowatym asfalcie. Z boku jakiś policjant — 
najwyraźniej nowicjusz — wymiotował. Wszędzie rozlegały się krzyki rannych i 
umierających uwięzionych we wrakach.
Martwa dziewczyna była już na noszach. Koc, jak odświętna szata, okrywał jej 
ciało, leżące z godnością w ostatecznym majestacie śmierci. Przyrządy do cięcia 
metalu zaczynały już torować sobie drogę przez masy zmiażdżonego i zgniecionego 
metalu. Strażakom towarzyszył lekarz, trzymając w ręku gotową do użycia 
strzykawkę.
Nogi Johna Strike'a gwałtownie osłabły i zagroziły ugięciem się pod ciężarem 
jego ciała. Zerknął w dół, zastanawiając się, czy jego buty nie są przylepione 
do asfaltu, który w promieniach silnego jesiennego słońca zaczynał się miejscami 
topić. „Chciałbym stąd odejść, ale nie mogę!"
— Proszę przejść na jedną stronę. — W głosie policjanta była pogarda. Popchnął 
Johna ręką, co sprawiło, że zatoczył się, omal nie upadając. Podtrzymał się na 
karoserii forda es-corta —jednego z nie uszkodzonych samochodów. Jego kierowca 
zdołał zatrzymać się dosłownie o kilka centymetrów od hamującej przed nim 
gwałtownie ciężarówki. Miał szczęście. Rozglądał się wokół z dumą, sycąc wzrok 
nieszczęściem innych kierowców.
Gdy John zobaczył, jak wynoszono z katastrofy dziecko, prawie krzyknął. 
Chłopczyk nie mógł mieć więcej niż trzy lata. Drobna postać w podartym, 
zakrwawionym stroju piłkarskim. Barwy Arsenału pasowały do koloru krwi. John 
zobaczył, jak chłopczyk odchyla głowę, aby pozbyć się z ust wy-
170
miocin. Chciał podbiec i sprawdzić, czy nie jest to Ben. To musiał być Ben. Gdy 
jednak zrobił krok, znowu zachwiał się i upadł, i nagle uświadomił sobie, że Ben 
nie żył od dwóch dni. „O Jezu! Ale przecież równie dobrze mógł to być Ben! Ten 
chłopiec wyglądał zupełnie tak samo." John stchórzył przed oglądaniem zwłok 
swojego syna w kostnicy, ale teraz los zdawał się o to upomnieć.
Tłum stawał się coraz większy. Gapie popychali się wzajemnie i ponaglali. Ci, 
którzy stali z tyłu , stawali na czubkach palców i wyciągali mocno szyje, 
próbując cokolwiek zobaczyć.
John próbował oddalić się stamtąd na czworakach. „No, ruszajcie się, dranie, i 
pozwólcie mi przejść!"
I wtedy zobaczył starca. Załoga ratunkowa dostała się do niego, przecinając 
blachy zmiażdżonych samochodów, i wyciągnęła go na drogę. Miał połamane kończyny 
i pewne było, że miał także obrażenia wewnętrzne. Nie wydawało się jednak, aby 
odczuwał ból. Zwisając na ramionach ratowników, wyglądał jak strach na wróble w 
postrzępionym ubraniu. Podarty ciemnogranatowy płaszcz, wytarte, rozczłapane 
buty poniżej białych jak szkielet kostek. W małej, wyschniętej i skurczonej 
twarzy tkwiły głęboko zapadnięte oczy, które wodziły po gapiach dotąd, aż 
odnalazły Johna i zatrzymały się na nim. Trup, widząc go, wymawiał starczymi, 
wynędzniałymi ustami obrzydliwe przekleństwa.
To znowu był on. W umyśle Johna Strike'a nie było co do tego najmniejszych 
wątpliwości. Ten sam zły, obdarty staruch, który wypuszczał bąble powietrza, 
leżąc na dnie basenu. Zwiastun śmierci. Widmo, które nocą nawiedzało jego sny, a 
w dzień czaiło się w ciemnych zakamarkach jego umysłu.
John skulił się i przykucnął, skomląc ze strachu. Zaczął uciekać na czworakach 
jak ranny krab . W uszach dzwonił mu jeszcze śmiech starca. John wyczuwał jego 
zapach — zjełczały odór nie mytego ciała, odzianego w cuchnące łachmany. 
Nienawiść i złośliwość żyły w ciele trupa i emanowały z pokurczonej postaci, 
skierowane prosto na Johna, jakby to
171
właśnie on siedział za kierownicą niefortunnego dżipa i był winien śmierci Bena.
Wreszcie John przedostał się na czworakach przez łaś nóg gapiów, którzy deptali 
po nim, nie zauważając jego obecności. Skupiali się w małych grupkach, w których 
czuli się bezpieczniej. Przyciągnięty przez nieodparty zapach śmierci i krwi 
gęsty tłum ludzkich hien, sycących swe wygłodniałe oczy widokiem drogowego 
pobojowiska, wciąż się powiększał.
W końcu John uwolnił się od nich. Mógł już stanąć na własnych nogach, mimo że 
wciąż jeszcze się zataczał. Próbował biec, kołysząc się na boki. Zobaczył 
suzuki. Karoseria lśniła w słońcu. Trzymał się jednak z dala od samochodu. „Nie! 
Tylko nie ten szkarłatny potwór czyhający na dzieci!"
Obrócił się przerażony. Mimo że tłum stawał się coraz większy, Johnem nikt się 
nie interesował. Nikt poza jedną martwą, a pomimo to żyjącą postacią, którą 
przed chwilą wyniesiono z plątaniny wraków, która prześladowała go, mimo że jej 
ciało było zmiażdżone i połamane. John czuł na sobie tę niezwykłą zniewalającą 
siłę, z którą walczył i którą próbował od siebie odpędzić, aby nie zdołała 
jeszcze raz przeniknąć jego umysłu i doprowadzić do obłędu. Uległ panice, gdyż 
tym razem odczucie skupionego na nim potwornego zła i nienawiści było o wiele 
silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Jak bestia, uciekająca przed pościgiem 
swych prześladowców, John biegł, wytężając wszystkie siły. Mógłby tak biec bez 
końca.
Trawiaste zbocze skłaniało się stromo w dół, przechodząc w znajdujące się 
poniżej zaorane pole. Stopy Johna ślizgały się po mokrej trawie, toteż większą 
część drogi pokonał, zsuwając się po pochyłości. Gdy podniósł się, zauważył 
rozciągające się przed nim ogrodzenie z drutu kolczastego. Gdy forsował je 
okrakiem, podarł i zniszczył spodnie. Usłyszał tylko suchy, ostry odgłos 
darcia... i już był wolny! Buty zapadały się w świeżo zoranej ziemi. Musiał 
stąpać ponad bruzdami, stawiając kroki na zwałach odrzuconej przez pług ziemi. 
Błoto przylepiało się grudami do butów i każdy następny
172
krok stawał się coraz trudniejszy. Musiał od czasu do czasu zatrzymywać się, aby 
usunąć oblepiającą buty ziemię. Po chwili jego skarpetki były kompletnie 
przesiąknięte mokrym błotem, a buty zrujnowane. Ale cóż to znaczyło w porównaniu 
z tym demonem, który stanął na jego drodze?
Miał wrażenie, jakby jego klatka piersiowa uwięziona była w zaciskającej się 
powoli i systematycznie stalowej obręczy. John z trudem łapał powietrze. Wciąż 
czuł na podniebieniu kwaśny smak wymiocin . Był już prawie w połowie drogi przez 
duże, świeżo zaorane pole. Przysłonił oczy i zobaczył tuż za odległym żywopłotem 
niewielki zagajnik — zielone świerki i srebrne brzozy, przyprószone delikatnymi 
jesiennym kolorami. Dobre miejsce schronienia. Tam mógł się ukryć. Czuł, że ten 
lasek był jego przeznaczeniem, końcem jego udręki. Łatwiej i szybciej byłoby 
obejść pole dookoła, wzdłuż ogrodzenia i żywopłotu, stąpając po trawie zamiast 
po ziemi, lecz teraz było już za późno, żeby zawrócić.
Mimo że zabrnął już tak daleko, wciąż opierał się pokusie spojrzenia za siebie. 
Był zmęczony. Zdrowy rozsądek, który zaczął odzyskiwać, nakazywał mu zatrzymać 
się na krótki odpoczynek. Pomyślał, że byłby to nonsens, gdyby uległ dziecięcym 
lękom. Po śmierci Bena ten wielki wypadek drogowy stał się punktem przełomowym, 
prowadzącym Johna do śmiesznych lęków przed duchami. Człowiek z dna basenu 
(zresztą była to tylko kukła) nie mógłby się tu znaleźć. To samo odnosiło się do 
tej okropnej kreatury — złośliwego starca, który nie mógłby go przecież gonić ze 
złamanymi nogami. Szok i panika sprawiły, że John zaczął uciekać. Powinien teraz 
zawrócić, poczekać, aż droga zostanie uporządkowana, i skierować się z powrotem 
na południe.
Oddychał już z większą łatwością. Poczuł się głupio na myśl o tym, że ktoś 
mógłby być świadkiem jego ucieczki, lecz miał nadzieję, że wszyscy byli zbyt 
zajęci przyglądaniem się katastrofie.
To, co było według Johna niemożliwe, stało się jednak rzeczywistością. Stąpając 
ciężko ponad bruzdami, nadchodziło bezlitosne, karzące przeznaczenie.
173
Stary był jakieś dwieście metrów za nim. Potrząsał złączonymi w jakiś nie 
wyjaśniony sposób członkami. Prawie zginał się wpół, gdy goniąc zawzięcie swoją 
ofiarę, przeskakiwał ze skiby na skibę. Najgorsze było jednak to, że postać 
ścigającego była tak zdecydowana i wytrwała, że nie było wątpliwości co do jej 
morderczych zamiarów.
John próbował podpalić jego dom...
Znów potknął się i upadł na twarz. Jego ciało protestowało, zignorował jednak 
przeszywający się ból w piersiach i łapiące go za łydki skurcze. Nie było już 
czasu, aby strząsać z butów błoto. Czuł się, jak postać z filmów rysunkowych dla 
dzieci, wyposażona w niewymiarowe stopy. Przeskakiwał ponad wysokimi skibami 
ziemi, tracąc jednak prędkość i kontakt z podłożem. Prześladowca był już nie 
więcej niż sto pięćdziesiąt metrów za nim i wciąż się zbliżał. Pochylił głowę, 
kryjąc rysy swej twarzy. Były zbyt przerażające, aby ktokolwiek mógł na nie 
spojrzeć.
John prawie krzyknął z ulgą, gdy zobaczył niewielkie drzewko nie więcej jak 
dwadzieścia metrów przed sobą. Mógłby na nie wejść. Ale co wtedy? Pozostawała 
tylko przerażająca gra w chowanego. Widział już starca, który rozdziera darń w 
poszukiwaniu swej ofiary, który węszy jego zapach zawalonymi śluzem nozdrzami, 
słyszał charczącą w psujących się i gnijących płucach flegmę. Bał się, że łomot 
jego serca mógłby znów wskazać upiornemu prześladowcy miejsce kryjówki. Na 
szczęście w tym końcu pola nie było ogrodzenia z drutu kolczastego, jedynie 
żywopłot z pnącego się głogu, który w oddzielał tym miejscu zagajnik od pola. 
John przecisnął się przez otwór, wymykając się złośliwym cierniom, które darły 
mu ubranie i drapały skórę. Wciąż na czworakach przeszedł przez maleńką aleję z 
rododendronów. Listowie, które rozpościerało się nad jego głową, nie dopuszczało 
słonecznego światła, sprawiając, że panował tam mrok. Cienie budziły lęk. Było 
wilgotno i unosił się zapach mokrej ziemi, przypominający woń cmentarnej gliny.
John doszedł do pustego miejsca między drzewami. Rosły tu tylko zbrązowiałe 
paprocie dziko rosnąca wierzbówka.
174
Pochylił się i wyciągnął na ziemi swe zbolałe ciało. Leżał tak w ściółce i 
nasłuchiwał.
Mógł słyszeć podążającego za nim prześladowcę, bo robił on dużo hałasu. Konary 
rododendronu zaczepiały i zatrzymywały przygarbioną postać, aby odskoczyć 
gwałtownie, gdy starzec przechodził. Stopy chlapały w miękkiej, mokrej ziemi. 
Gdy wynurzył się z liściastego tunelu i wyprostował, John usłyszał, jak 
zatrzeszczały jego kości. Zaczął rozglądać się wokół i oglądać spłaszczoną 
trawę, której ślad prowadził do niewielkiej polanki.
John poddał się. Skapitulował. Był już kompletnie wyczerpany fizycznie i prawie 
załamany psychicznie. Ucieczka była ostatecznością. Jego próba zniszczenia zła, 
które jak rak toczyło dom na przedmieściu, nie powiodła się. Teraz obróciło się 
to przeciwko niemu i po uporczywej gonitwie dopadło go w tym odległym lesie.
Oprócz odgłosu ciężkiego oddechu, nic nie zakłócało panującej wokół ciszy. Było 
pewne, że starzec wkrótce odkryje miejsce, w którym leżał John. Podejmując 
wielki wysiłek, mógłby jeszcze zerwać się i pobiec w poszukiwaniu lepszej 
kryjówki. Teraz John miał okazję przekonać się, co czuje zwierzę, gdy legnie w 
swej kryjówce, a serce pęka mu ze strachu w oczekiwaniu końca. „Proszę, niech 
tylko stanie się to szybko."
Znów usłyszał ruchy. Teraz byty wolne i rozważne. Rozległ się szelest wysokiej 
trawy i wyschniętych liści, które opadły z gałęzi na ziemię. Prześladowca szukał 
go, nieustannie zbliżając się.
Ale ostatnia iskra nienawiści tliła się jeszcze w przerażonym umyśle Johna 
Strike'a. Wciąż czuł chęć zemsty na tym potwornym upiorze, który pochodził chyba 
z samego dna piekła. Był miernej postury. Nawet w stanie zupełnego wyczerpania 
John mógłby dać mu radę, powalając go i przyciskając do ziemi. Palce Johna 
zgięty się i zakrzywiły na samą myśl o tym, że mógłby nimi objąć ten wychudły, 
mizerny kark i ściskać go tak, aż zapadnięte oczy wypłyną ze swoich oczodołów i 
pękną jak balony, aż ze starczych, cienkich ust wysu-
175
nie się purpurowy, napuchnięty język, a zrujnowane płuca uduszą się własną 
flegmą. Potem tylko patykowate ręce i nogi będą drgać i walić w obłąkaniu jak 
cepy, zanim nie opadną bezwładnie wzdłuż wychudłego ciała. A wtedy powietrze w 
tej leśnej krainie wypełni mdlący zapach śmierci.
John leżał, przyciskając twarz do mokrej ziemi. Jego oczy były mocno zaciśnięte. 
Odczuwał teraz wyraźnie bliskość starucha. Wiedział, że zostanie odnaleziony. 
„Leż tutaj. Może sobie pójdzie" — pomyślał John jak dziecko, które kucnęło, 
chowając się pod pościelą, usłyszawszy pośród głębokiej nocy skrzypnięcie 
parkietu. „Jesteś jak struś — skarcił siebie. — Myślisz, że jeśli nie widzisz, 
nie jesteś widziany."
Nieomal krzyknął, gdy czyjaś ręka trąciła go w kark. Drgnął, natychmiast 
zaczynając grzebać ziemię pod sobą, jakby próbując w ten sposób przekopać sobie 
drogę ucieczki. Obracając głowę i spoglądając ku górze, ujrzał ten okropny 
granat, ciemny jak pogrzebowy strój, który nagle przestał mu się wydawać tak 
postrzępiony. Był jedynie pobrudzony błotem. John wodził w górę i w dół oczami, 
przyglądając się postaci.
—. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli pójdzie pan ze mną. — W stanowczym głosie 
policjanta wyczuwało się sympatię. — Tam jest bardzo źle. — Obrócił głowę do 
tyłu, wskazując gestem kierunek. — To chyba najgorszy wypadek, jaki kiedykolwiek 
widziałem. Wystarczy, żeby nawet silnego człowieka wyprowadzić z równowagi. 
Najlepiej pan zrobi, jeśli przed dalszą drogą zobaczy się pan z lekarzem. Po 
prostu dla bezpieczeństwa, jeśli pan rozumie, co mam na myśli.
17
John przerwał swą powrotną podróż do Londynu. Właściwie było mu to na rękę. 
Lekarz, który badał go w szpitalu, surowo odradził mu dłuższą podróż, a 
szczególnie prowadzenie samochodu przez następne czterdzieści osiem godzin. 
Przepisał mu też leki uspokajające, które John wyrzucił do kosza na śmieci, aby 
zaraz potem wsiąść do swojego suzuki i wrócić do Barmouth.
Na szczęście ani Leah, ani jej rodzice nie domagali się dłuższych wyjaśnień.
— Utknąłem w zbiorowym karambolu — powiedział im John i to wystarczyło. — Z 
przyjemnością prześpię się dzisiejszej nocy na sofie.
Miejscowi agenci zakładu pogrzebowego czynili już odpowiednie przygotowania, 
współpracując z firmą z Londynu, gdzie miał być pochowany Ben. Ciało miało być 
zabrane następnego dnia, a dzień później miał pojechać za nim John i reszta 
rodziny. George Bourne nalegał, aby mógł być obecny na pogrzebie wnuka. 
Oznaczało to, że Marjorie również przybędzie na uroczystość. Najbardziej 
przerażające było to, że czekał ich wszystkich pobyt w domu numer trzynaście, 
ponieważ nie mieli żadnego innego mieszkania, poza hotelem, którego jednak nikt 
nie zaproponował.
Cokolwiek zamieszkiwało pod numerem trzynastym, było piekielnie przebiegłe i 
chytre. Cały czas o jeden ruch szybsze od Johna, który wciąż jeszcze siedział 
zły w ciemnym frontowym pokoju, gdy wyszła już z niego cała rodzina. Po drugie: 
to „coś" już przedtem pokrzyżowało jego plan podpalenia domu, a teraz dokonało 
tego po raz drugi. Rzeź na szosie (siedmiu zabitych, czterech poważnie rannych) 
tylko po to, by uniemożliwić mu powrót i następną próbę podpalenia tego 
piekielnego domu! Ale John wiedział też, że do czasu pogrzebu, duch da mu 
spokój.
Przez cały dzień nikt nie chciał jeść ani rozmawiać. Siedzieli w domu, nie 
robiąc nic, pozostawieni sam na sam ze
177
swoim żalem i zgryzotą. W końcu John zabrał Sama i Sarę na spacer do przystani. 
W napięciu obserwował każdy ich ruch. „Nie podchodźcie tak blisko wody. 
Trzymajcie się z dala od jezdni!" Spodnie miał wilgotne od morskiej wody. 
Bezkresny szary mrok, nadchodzący od morza, wyglądał jak nieprzenikniony całun.
John słyszał gdzieś opinię, że pogrzeby są swego rodzaju terapią. Narastający 
smutek osiąga swój szczyt, po czym człowiek staje się otępiały i zostając sam, 
już nie odczuwa tak silnie bólu. Ale teraz nie mogło tak być. W każdym bądź 
razie — nie dla niego. Poza wszystkim pozostawała mu teraz jeszcze zemsta. Tylko 
ta myśl podtrzymywała go na duchu. Zastanawiał się jednak, co będzie potem.
Bourne'owie zdecydowali, że pojadą pociągiem, zabierając ze sobą dzieci. Tak 
jakby chcieli w ten sposób powiedzieć: „Robimy tak, ponieważ nie lubimy cię, 
Johnie Strike'u. Pomysł wepchnięcia nas do tego dżipa na kilka godzin razem z 
tobą jest po prostu nie do przyjęcia." Johnowi było to na rękę, więc gdy w 
ostatniej chwili Leah zadecydowała, że również pojedzie pociągiem, John nie 
próbował nakłaniać jej, aby zmieniła zdanie. Dla niego najważniejsze było, że 
ruszał z kwadratu l drogami M54, M6, Ml i może tym razem uda mu się dotrzeć do 
celu.
Przybył do Londynu z takim zapasem czasu, że mógł odebrać z dworca resztę 
rodziny. Jeszcze jeden przygnębiający dzień. Teraz jednak było sporo rzeczy do 
zrobienia — przygotowania do pogrzebu i tego co nastąpi po nim. Po uroczystości 
mieli przyjść do nich Johnsonowie, co wiązało się z wydaniem małego przyjęcia: 
herbata, ciastka — głupie, nie mające żadnego znaczenia gesty, które dawały 
jednak jakieś zajęcie.
Stolarz naprawił połamaną poręcz i za dodatkowe dziesięć funtów wymył poplamione 
krwią ściany korytarza. Leah wraz z matką sprzątały dom, podczas gdy George 
zasiadł w saloniku, paląc swoją fajkę. Sam i Sara kręcili się gdzieś w pobliżu 
domu Johnsonów, prawdopodobnie chcąc zostać tam na noc
178
Dom wydawał się dziwnie spokojny. John złapał się na nasłuchiwaniu podejrzanych 
wibracji, lecz nic nie był w stanie wyłowić z ciszy. Może tajemnicza istota była 
już usatysfakcjonowana i przeniosła się gdzie indziej. Nie, to na pewno nie był 
jeszcze koniec. John był o tym przekonany. Próbował nie myśleć, co zrobi, gdy 
jego prześladowca przejrzy jego zamiary.
Udział rodziny w uroczystościach pogrzebowych był niewielki. W ławkach z przodu 
kościoła siedziało stłoczone jedenaście osób, które wpatrywały się w malutką, 
żałosną trumnę. Jedynie John i Johnsonowie nie okazywali smutku. John 
podtrzymywał Leah za ramię, ale wydawało się, że oszołomiona kobieta, zatopiona 
w swych myślach, jest całkiem nieświadoma obecności swego męża. Dla grabarzy i 
księdza był to tylko kolejny pogrzeb. Ból i smutek także mają swoją cenę. Słowa, 
padające podczas ceremonii, zdawały się nie docierać do nikogo. Dwóch hymnów i 
dwudziestego trzeciego psalmu nikt nie zaśpiewał. Wszystko zakończyło się w 
niespełna pół godziny i rodzina została odprowadzona do samochodów. Nikt nie 
słyszał nawet zgrzytu łopat i odgłosu cmentarnej ziemi uderzającej o 
wypolerowane wieko dębowej trumny. Tak więc koniec.
Dziwna istota zamieszkująca dom numer trzynaście była znów obecna. John poczuł 
to od razu, gdy przekraczał próg domu — chłód, którego nie mogło przezwyciężyć 
centralne ogrzewanie. Czające się w każdym zakamarku, nieuchwytne stworzenie 
odprowadziło go do toalety. Znów zapanowała wszechogarniająca atmosfera 
rosnącego napięcia, jakby w oczekiwaniu na coś, co ma się niebawem wydarzyć.
Zupełnie niespodziewanie John zorientował się, że na dworze jest ciemno. 
Brytyjski czas letni przestał obowiązywać w zeszłym tygodniu. Przyzwyczajenie 
się do wizji długich zimowych wieczorów wymagało nieco czasu. Johnsonowie poszli 
już. Zdecydowali, że zatrzymają u siebie na noc Sama i Sarę. W domu pozostała 
Leah, jej rodzice i John. Zanosiło się na bardzo długą noc.
179
Siedzieli wszyscy w saloniku, pogrążonym w gęstej chmurze dymu z fajki George'a 
i papierosów Briana Johnsona. Leah płakała, co rozczuliło również jej matkę. 
George właśnie próbował je pocieszyć, gdy John otworzył drzwi.
Gdyby nie było już tak późno, John z pewnością znowu wyszedłby z domu. Jego 
uczucia stanowiły niezdrową mieszankę smutku, lęku i niechęci do swej teściowej. 
Nawet w takim dniu jak ten przyglądała mu się charakterystycznym dla niej 
spojrzeniem pełnym wyrzutów. „Nigdy nie przebaczę ci, że moja córka zaszła z 
tobą w ciążę jeszcze przed ślubem. Nigdy nie nakłaniałabym jej, aby za ciebie 
wyszła, gdyby nie chodziło o przyzwoitość i jej dobre imię."
Wszyscy patrzyli na niego. Nieproszony gość.
— Musimy się z tym pogodzić. — George Bourne wstał. Wydawało się, że niepewnie 
stoi na nogach. Mówił, trzymając w ustach ciężką fajkę, która groziła 
wypchnięciem jego sztucznej szczęki. Na kwadratowej niemal brodzie pojawiła się 
strużka śliny zmieszanej ż resztkami tytoniu i nikotyny.
—Sądzę...—ze względu na utrzymywaną z trudem w ustach fajkę mówił powoli, 
niezdarnie wymawiając słowa i plując przy tym obficie. — Sądzę, że Leah jest 
dostatecznie młoda, aby mieć jeszcze jedno dziecko.
— George! — Marjorie wymówiła imię swego męża groźnie i ze złością, jakby w jej 
słowach był jad. — George, jak możesz w ogóle mówić o takich rzeczach. — Jej 
opinia była oczywista. Nie chciała, aby w ogóle „ten człowiek" kiedykolwiek 
dotykał jej córki.
George wzdrygnął się, co było widoczne. Fajka wysunęła mu się z ust, lecz zdołał 
ją przytrzymać. Popiół posypał się po kamizelce. Był zakłopotany; słowa żony 
uderzyły go jak cios zadany ręką.
— To nie ważne, mamo. Wszystko w porządku. — Leah próbowała załagodzić sytuację. 
— Ojciec nie miał nic złego na myśli, wiem, co chciał powiedzieć...
—Ja także wiem. — Marjorie Bourne zakręciła się wokół swego męża i przez chwilę 
wydawało się, że chce go uderzyć.
— George, jak możesz być tak gruboskórny? — Spojrzała
180
teraz na swojego zięcia, jakby chciała mu powiedzieć: „Ech, wy mężczyźni, każdy 
z was w interesie swojej obrzydliwej żądzy jest gotów poprzeć drugiego."
Przez chwilę wydawało się, że wszystko utkwiło w jednym miejscu. Upływ czasu, 
gdy tak siedzieli w pokoju, utrwalał smutek i wzajemną niechęć. Jakby wciąż od 
nowa puszczano ten sam film.
John chciał wyjść z pokoju, lecz wtedy poczuł, że coś wpycha go do niego z 
powrotem. Nie widział tego, lecz gdy jego ciało przeniknęło przejmujące zimno, 
już wiedział, co to jest. Gdyby mógł krzyknąć i ostrzec innych, z pewnością by 
to zrobił, niezależnie od tego, czy to zdało się na coś. Właśnie w tym pokoju 
dotknęła go śmierć.
Gniew Marjorie nieoczekiwanie powrócił na jej oblicze. Tym razem jego ostrze 
skierowane było wprost na jej męża i zięcia, a może nawet i na córkę. Ten atak 
sprawił, że i tak blada dotąd cera George'a stała się teraz śmiertelnie biała.
— Przeżyłeś, George. Jednak tak bardzo bym chciała, abyś to ty był na miejscu 
Bena. — Wydawało się, że natychmiast pożałowała wypowiedzianych słów, bo 
próbowała odwołać je poruszającymi się niemymi ustami. Było już jednak za późno. 
Słowa zostały wypowiedziane.
George zachwiał się na nogach. Ciężka fajka wyśliznęła się z jego ust. Wpatrywał 
się wybałuszonymi oczami w swą rodzinę. Uniósł rękę, jakby chciał złapać się za 
część swego ciała, którą ogarnął nagły i dokuczliwy ból, po czym opuścił ją 
jednak. Zatoczywszy się, usiłował jeszcze zachować równowagę, ale siły opuściły 
jego nogi i z łomotem runął na bok, uderzając głową o kant kominka i zrzucając 
przy okazji z rusztu lawinę zgniecionych gazet.
— George! O Boże!
Gazety zakryły zmienione rysy twarzy papierowym całunem. Masywna ludzka postać 
leżała martwa na podłodze.
Marjorie cofnęła się gwałtownie; Leah wydawała się być przykuta do swojego 
krzesła. Jedynie John nie czuł przerażenia. Ruszył naprzód, uklęknął przy 
nieruchomej postaci i
181
odrzucił na bok papiery. Nawet w tej okropnej chwili pomyślał, że mógłby nimi 
podpalić ten dom.
Uderzył go zapach stęchlizny. Śmierdzące powietrze sprawiło, że John poczuł 
nudności. Mógł to być podmuch wiatru w kominie, który zagarnął obrzydliwe opary. 
John wiedział jednak, że przyczyna była inna. Gdy niewidzialna istota skierowała 
się ku otwartym drzwiom i wyszła na korytarz, John poczuł, jak z siłą otarła się 
o niego. Śmierć przyszła i odeszła.
W pokoju słychać było bełkot przerażonych i spanikowanych kobiet, skierowany do 
Johna, który w pewnej chwili sam usłyszał swój własny głos:
— Obawiam się, że nie żyje. Niech ktoś zadzwoni po lekarza.
Wciąż klęczał, gdyż było to łatwiejsze niż stanie, wyjaśnianie i pocieszanie.
Usłyszał, jak w korytarzu Leah rozmawia przez telefon. Marjorie poszła razem z 
nią, gdyż bała się zostać w pokoju. Potem obie kobiety przeszły do kuchni, aby 
tam przez dłuższy czas oczekiwać na przybycie lekarza. Obie byty zdrętwiałe i 
wstrząśnięte. Ich przerażone oczy nie byty zdolne do płaczu. Siedzaty tak, 
trzymając się za ręce, zjednoczone w nieszczęściu po stracie najbliższej osoby.
Upłynęło pół godziny, nim przyjechał lekarz — młody i wyniosły, który musiał 
niedawno ukończyć akademię medyczną. Śpieszył się tylko do żywych. Martwi mogli 
poczekać. Po pobieżnym badaniu ciała zadzwonił po pracowników zakładu 
pogrzebowego, aby zabrali ciało.
W godzinę później George Bourne został zabrany. Powiedziano im, że będą go 
jeszcze mogli obejrzeć w kostnicy, jeśli będą chcieli.
— Chcę, żeby kremacja odbyła się w domu — rzekła Marjorie Bourne z godnym uwagi 
spokojem i opanowaniem, gdy wysączyła drugą filiżankę mocnej herbaty. — George 
chciał tego. Nienawidził Londynu, a teraz nie mógłby nawet wrócić do domu. — 
Spojrzała na Johna. Jej oczy znów go oskarżały.
182
Gdyby George pozostał w domu, byłby teraz żywy. — Nie znoszę tego domu.
Marjorie nie znosiła wielu rzeczy. Jednak jej nowa i najświeższa niechęć 
sprawiała, że po plecach Johna tam i z powrotem przebiegał dreszcz. Oczywiście, 
nie znosiła tego domu, ponieważ właśnie w nim umarł jej mąż. Innych powodów nie 
było.
— Pojadę jutro z mamą do domu — powiedziała Leah. — Będzie lepiej, jeśli Sam i 
Sara pojadą z nami. Jeśli jesteś zbyt zajęty, pojadę pociągiem.
— Będę musiał wkrótce pójść do pracy. — Nie przyznał się, że wziął dwutygodniowy 
urlop. Z ulgą przyjął wiadomość, że jego rodzina opuszcza dom, ponieważ miał tu 
do wykonania swój plan. „Nie myśl o tym" — przeszło mu przez myśl. Ukradkiem 
zerknął za siebie, jakby w obawie, że jego myśli mogą być podsłuchane.
— Mogę zostać tam przez jakiś czas — powiedziała Leah z nutką złośliwości w 
głosie. — Zobaczę, czy uda się umieścić dzieci w jakiejś szkole w Walii.
— W porządku. — John miał nadzieję, że w jego głosie nikt nie zauważy 
odprężenia. — Spiszę się dobrze. Po prostu przycisnę trochę Lest... tych 
agentów, aby dom został jak najszybciej sprzedany.
Nikt nie był tu bezpieczny. Nawet agenci mieszkaniowi. To miejsce było jak 
potwór, który rzuca się ze wściekłością na wszystkich, którzy znajdą się w jego 
zasięgu.
Rano Leah, jej matka i dwójka dzieci wyszli na pociąg z Euston, który przybywał 
do Londynu o dziewiątej czterdzieści. Powinni być w Barmouth około czternastej 
trzydzieści. John wrócił na Schooner Street i zdołał zaparkować suzuki na pustym 
miejscu, dokładnie na przeciw wejścia do domu, na wypadek gdyby został zmuszony 
do szybkiego odjazdu.
Niebo przejaśniło się i zza chmur wyjrzało słońce. Zanosiło się na piękny 
jesienny dzień. Myśli Johna zwróciły się znów w stronę stosu gazet i podpałki 
leżącej na palenisku.
183
Noc była najodpowiedniejszą porą. W dzień dym mógłby być za wcześnie zauważony. 
Nim płomienie ogarnęłyby dom, ktoś mógłby podnieść alarm. Oznaczałoby to, że 
musiałby spędzić cały dzień gdzie indziej. I wtedy przypomniał sobie Ruth Ford.
Oczywiście mogła być w banku, ale John miał przecież klucze do jej domu. Tam 
właśnie postanowił się udać.
Pojechał metrem i tuż przed dziesiątą znalazł się na miejscu. Włożył klucz do 
zamka. Nie dzwonił, bo był pewien, że nie zastanie jej wewnątrz.
Jego syn i teść nie żyli. W takiej chwili powinien być ze swoją rodziną, a on 
zamiast tego zakradał się do swojej kochanki. Sam uważał to za zboczenie. 
Wywoływało to w nim poczucie winy, lecz jednocześnie podniecało go.
Znów odniósł wrażenie, że dom nie jest pusty. Stawało się to już dokuczliwym 
przyzwyczajeniem, które wciąż się nasilało. Próbował je zignorować. Ukradkiem 
wśliznął się po schodach na górę. Gdy dotarł na piętro, dziwne odczucie nie 
opuściło go. Ktoś był w domu. John słyszał jego oddech i jęki. „O Jezu! Nie!" 
Zawrócił, rzucając się prawie do ucieczki.
Z miejsca, w którym stał, przez na wpół otwarte drzwi widać było część sypialni. 
Zobaczył Ruth. Nie mógł być to nikt inny. Rzucała głową raz w jedną, raz w drugą 
stronę. Miała zamknięte oczy. Jęczała głośno, miotając się w gwałtownych 
konwulsjach , jakby właśnie została postrzelona w brzuch. Wijąc się, rzucała 
całym swym obnażonym ciałem. Kopała na wszystkie strony nogami, zrzucając na 
podłogę kołdrę, tarzając się na łóżku. Jedna jej ręka była przyciśnięta do 
pachwiny, druga poruszała się szaleńczo między jej rozchylonymi szeroko i 
drgającymi dziko nogami.
„Prawdopodobnie wyrostek robaczkowy" — pomyślał John. Cokolwiek jednak dolegało 
Ruth, dręczył ją okropny ból. Widocznie to przeznaczenie przysłało go tutaj w 
chwili, gdy był najbardziej potrzebny. Pomyślał, że musi do niej iść, a potem 
zadzwonić po karetkę.
184
Gdy przestąpił próg, wiedział już, co się stało. Zorientował się bardzo szybko. 
Chciał krzyczeć głośno z ulgi, a jednocześnie poczuł wzbierające w nim 
podniecenie i erekcję.
Ruth otworzyła nagle oczy, mrugając powiekami. Jej ciało na chwilę zesztywniało 
— była zaszokowana obecnością intruza w swej sypialni. Z zakłopotaniem przestała 
nagle poruszać swymi smukłymi palcami w miękkim różowym źródle rozkoszy. Była 
jednak zbyt blisko ekstazy, aby mogła ją porzucić. Orgazm zaczął nią wstrząsać 
jak początek małego trzęsienia ziemi.
Jeszcze zanim Ruth zdążyła zupełnie zatracić się w rozkoszy, John dołączył do 
niej, rzucając niedbale swe ubranie na podłogę. Wszedł w nią głęboko, z całą 
siłą, tak że drapała go paznokciami po plecach.
To była chwila odprężenia i wytchnienia od smutku i strachu. Dom przy Schooner 
Street musiał czekać, aż jego właściciel będzie gotów. Pozostało już tylko parę 
godzin.
18
Ruth leżała na łóżku, zerkając na ubierającego się Johna. W jego zachowaniu było 
coś zdecydowanie dziwnego. Coś więcej niż tylko niepokój i skrytość, z jakimi 
unikał jej wzroku. Ruth wyczuła, że jej kochanek wychodzi gdzieś, gdzie jej 
obecność jest niewskazana.
W ciągu kilku dni stracił syna i teścia. Jak wpłynie to na jego małżeństwo? Czy 
będzie to ostateczny cios? A może wspólny smutek połączy go z żoną? Wydawało 
się, że John ma poczucie winy z tego powodu, że jest w tym momencie z Ruth.
Rozmawiali tylko przez tę ostatnią godzinę, każde pogrążone w swych własnych 
myślach. Nie poszła do pracy ze zwykłego kaprysu. Jej obciążony problemami umysł 
nie był w stanie poradzić sobie z rutynową pracą w banku. Zadzwoniła tam, 
podając błahe usprawiedliwienie i wróciła do łóżka. Leżąc w swej sypialni, 
zaczęła myśleć o Johnie Strike'u i w pewnej chwili zaczęło ogarniać ją 
podniecenie. Nie była w stanie powstrzymać się od pokusy masturbacji. I wtedy, 
właśnie gdy wstrząsał nią orgazm, John wszedł do jej sypialni. Była teraz 
czwarta po południu. Spędzili w swych ramionach prawie cały dzień, ale John 
nagle uwolnił się z jej objęć i sięgnął po swe rzeczy.
— Niedługo wrócę. — Wciąż unikał jej badawczego spojrzenia, patrząc w dół, na 
podłogę.
— Dokąd idziesz?
— Do domu. Muszę stamtąd zabrać parę rzeczy. Przyprowadzę tu dżipa, gdy skończę.
— Pójdę z tobą. — Ruth wyskoczyła z łóżka.
— Nie! — To było coś więcej niż odmowa. To był surowy rozkaz. — Nie pójdziesz, 
ponieważ sobie tego nie życzę.
— Dlaczego? — Zniecierpliwiła się. Postanowiła nie dać się zbyć tak łatwo.
— Ponieważ... — Zawahał się. — Ten dom jest zły. Przez niego umierają ludzie. 
Nie chcę więcej ryzykować.
186
— Chcę iść z tobą. — Zabrzmiało to opryskliwie.
— Nie! — Zacisnął usta. Zaczynał już być zły. — Nie pozwolę ci. Zastanów się, 
przecież będę z powrotem za kilka godzin.
Ruth westchnęła i niechętnie skinęła głową.
—Jeśli rzeczywiście jest tam niebezpiecznie, nie chcę, żebyś tam szedł sam.
To nie był powód. Ruth była podejrzliwa. Może chciał zadzwonić do swojej żony w 
Walii — przepraszający telefon proszący o wybaczenie. A może chodziło o jakąś 
inną kobietę? Ruth była pewna, że chciał zrobić coś złego i dlatego nie życzył 
sobie jej towarzystwa.
— Nie siedź tam dłużej niż to będzie konieczne. Proszę cię, John.
Po chwili usłyszała, jak drzwi wejściowe zatrzasnęły się za nim i natychmiast 
zaczęła szybko się ubierać. Jej palce drżały w pośpiechu.
Zmierzch zamienił się w zupełną ciemność, gdy John wyszedł z podziemnego dworca 
metra. Znów zaczęło padać. Z ciemnego nieba spływała gęsta mżawka. Jesień 
panowała już wszechwładnie, mocząc chodniki i roztaczając wokół smutną, ponurą 
atmosferę. John zasunął zamek swej kurtki. Śpieszył się. Chciał zrobić to, co 
miał do zrobienia, i mieć to już za sobą. Znów w jego umyśle pojawiło się dziwne 
i tajemnicze przeczucie. Coś mogło się stać. Coś, czego nie można było 
przewidzieć, mogło po raz kolejny przeszkodzić mu w przyłożeniu do sterty 
pogniecionych gazet palącej się zapałki. O, nie! Tym razem nie mógł do tego 
dopuścić, nawet gdyby miał trafić do więzienia jako podpalacz. Tym razem nie 
nastąpi żadna zwłoka w egzekucji na niewidzialnej i potwornej istocie, 
zamieszkującej dom numer trzynaście.
Minął lewą stroną mały plac i pozostało mu tylko przejść jeszcze przez jedną 
ulicę. Sznur pojazdów zatrzymał go, zmuszając do czekania. W końcu John musiał 
przebiec jezd-
187
nie między nadjeżdżającymi samochodami. Trąbity klaksony. John drżał, było mu 
słabo.
Z przeciwnej strony ulicy dom wyglądał posępnie i ponuro. Nie zdołało to jednak 
powstrzymać Johna. Otwierając drzwi wejściowe, próbował nie myśleć o włamywaczu 
nadzianym na złamany szczebel poręczy i o spryskanych jego krwią ścianach, o 
dziewczynie zgwałconej i uduszonej na ganku ani o Lesterze, który zwariował i 
wciąż przebywał na kuracji elektrowstrząsowej. I o Benie...
Pozostawił drzwi częściowo otwarte. Podskoczył przestraszony, gdy nagle 
zadzwonił telefon. „Nie, nie zamierzam ci odpowiadać" — pomyślał. Było to tak, 
jakby czekał na ten telefon cały dzień, aby teraz wyładować na nim swoją 
nienawiść.
Można było zignorować ten przykry dla ucha przeciągły dźwięk. Wibrował mu w 
głowie, powodując mdłości. John zmuszał się do myślenia. Nie, nie było tu nic, 
czego by potrzebował i co powinno być zabrane. Wszystko znajdowało się w 
walizkach, w domu Ruth. Nie było tu też nic, co nie mogłoby być zwrócone przez 
ubezpieczalnię w ramach odszkodowania. Nie było więc żadnego powodu, aby 
cokolwiek stąd zabierać.
„Zamknij się, łajdaku!" Wydawało się, że odgłos telefonu staje się histeryczny, 
coraz głośniejszy i głośniejszy. „To wszystko dzieje się w twojej wyobraźni — 
wmawiał sobie John — No, jazda, rozpal wreszcie ten ogień."
Zapałki wciąż leżały na brzegu kominka. Wysypały się na podłogę, gdy John 
otworzył pudełko z niewłaściwej strony. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, 
gdyż potrzebował tylko jednej jedynej zapałki. Dopiero po kilku sekundach 
uświadomił sobie, że telefon przestał dzwonić, a to, co jeszcze słyszał, było 
jedynie echem, które brzmiało w jego własnym umyśle. Po chwili i ono umilkło. 
„Dobrze wiesz, że tym razem jesteś cholernie rozdygotany" — pomyślał John.
Pociągnął zapałką po brzegu pudełka. Nigdy nie zapalały się za pierwszym razem. 
Na pewno? Główka zapałki strzeliła z trzaskiem niewielkim płomyczkiem i zgasła. 
Zaklął. Wy-
trząsnął z pudełka następną. Kula papieru zaczęła szeleścić i rozwijać się, 
jakby coś ukryło się w jej wnętrzu. Może mysz. Wyglądało to tak, jakby ta istota 
znała każdy jego zamysł. Ale nawet jeśli wiedziała, co John zamierza, było już 
za późno.
„Nie! Do cholery, nie wierzę w to!" John prawie wypuścił z palców zapałkę, gdy 
powietrze przepełniło się upiornym chłodem, towarzyszącym zawsze obecności 
ducha. Słyszał nawet, jak otwierają się wejściowe drzwi, jak piszczą zawiasy. 
Ktoś wszedł do przedpokoju!
John wytężył wszystkie zmysły, bał się jednak pójść tam i rozejrzeć, obawiając 
się tego, co mógłby zobaczyć. Czy byłby to ten wychudzony starzec w wytartym, 
postrzępionym i pogryzionym przez mole, ciemnogranatowym płaszczu, wymawiający 
bezgłośnie jakieś okropieństwa? A może policjant?
John zawahał się. Zapałka zatrzymała się w powietrzu przed następnym 
pociągnięciem. I wtedy rozległ się głos:
— John?
Rozpoznając kobiecy głos, John poczuł najpierw ulgę, a potem gniew. „Boże 
miłosierny! Co ona tu robi, do cholery!"
— Ach, więc tutaj jesteś! — Ruth była zupełnie blada. Wpatrywała się w niego, 
stojąc w drzwiach. Widziała w jego ręku zapałki, widziała wysypujące się z 
paleniska papiery, których korowód prowadził w kierunku kanapy wypełnionej 
łatwopalną pianką.
— To ty... — syknął John, hamując chęć uderzenia jej. — Co ty tu robisz, do 
diabla?!
— Ja... — zająknęła się i po chwili wahania dorzuciła: — Nie ufam ci. Dlatego tu 
jestem.
— Zobacz! — Potrząsnął w gniewie pudełkiem zapałek, zfy, że ktoś mu przeszkadza. 
— Mówiłem ci, że nie chcę, abyś tu przyszła razem ze mną! Nie możesz tego 
zrozumieć?! — Zbliżył swą twarz do jej twarzy.
Ruth była przestraszona tym, co wyczytała w oczach swego kochanka — obsesja, 
mania. Wzdrygnęła się i odsunęła zaszokowana. Nigdy dotąd nie potrafiła sobie 
wyobrazić go
189
takiego. To nie był John Strike. W jego ciele zagnieździł się demon.
— Wyjdź stąd i czekaj w samochodzie — syknął. — No, ruszaj się, ty głupia krowo! 
Może ci potem wytłumaczę. — „Kiedy wymyślę odpowiednią historię — pomyślał. — 
Nie ufaj jej."
Ruth odwróciła się i skierowała w stronę korytarza. Wybiegła z domu przez 
otwarte drzwi. Gdy John słyszał jej oddalające się kroki, przez głowę przeszła 
mu myśl, że suzuki jest zamknięty. Nie miało to jednak większego znaczenia, gdyż 
John zamierzał zabawić w tym domu jeszcze tylko chwilę. Tylko tyle, aby zapalić 
jedną zapałkę.
Siarczana główka zabłysnęła jasnopomarańczowym płomieniem, który wydawał się 
przyniesiony przez przeciąg z otwartych drzwi. Światło oślepiło Johna. Znów 
poczuł przejmujące do szpiku kości zimno i tę dziwną, przerażającą obecność, 
która znów pojawiła się, zakleszczając nagle na jego szyi swe lodowate palce, w 
ostatniej, desperackiej próbie powstrzymania go przed podpaleniem domu. Walcząc 
z tym przemożnym doznaniem i przeklinając je, z trudem opuścił rękę i zbliżył 
palącą się zapałkę do najbliższego papieru. Wysilał się, aby utrzymać płomień w 
pobliżu podpałki, mimo że niewidzialna istota silą starała się odciągnąć go od 
paleniska.
Widział, jak gazeta staje się coraz bardziej brązowa i w końcu czernieje. „O 
Chryste! Jest mokra! Będzie się cholernie źle palić!" Wtedy płomień objął 
skrawek papieru, sunąc wzdłuż krawędzi gazety i zagarniając coraz większą jej 
połać. Idące od niego ciepło rozproszyło przejmujący wszystko chłód. Ogień 
oświetlił pokój swoim blaskiem.
John stał tak, wpatrując się w płomienie szalejące w kominku, które trzeszcząc 
zajmowały coraz większe fragmenty papieru. Płonące kule pogniecionych gazet lada 
chwila powinny wypaść z paleniska, aby zapalić papierowy szlak. Dym kłębił się i 
wydobywał z kominka. Komin był z pewnością zapchany. John odszedł jeszcze 
kawałek i dalej wpatrywał się piekącymi od dymu oczami w swe dzieło. Gdy gryzący 
dym dotarł z jego nozdrzy do gardła, poddał się atakowi kaszlu.
190
„Nie odchodź. Patrz! — podpowiadał mu jakiś głos. — Zostań tutaj, aby spłonąć na 
popiół, tak jak George Bourne, który pojutrze będzie spalony w krematorium."
John z trudem przemógł się, aby uciec, walcząc z niezrozumiałą chęcią pozostania 
w tym domu. Słysząc wciąż okropny histeryczny śmiech, z wysiłkiem stawiał kroki, 
przechodząc przez korytarz w kierunku otwartych częściowo drzwi. „Drań, musiał 
wiedzieć, po co to robię — myślał John. — Jego prywatne piekło pójdzie teraz z 
dymem i będzie musiał znaleźć sobie jakieś inne miejsce wiecznej męczarni."
Jeszcze jedno desperackie szarpnięcie i John znalazł się na ganku. Potykając 
się, krzyczał i łkał głośno ze strachu. Wydawało mu się w pewnej chwili, że 
nadepnął na ludzkie ciało—na wpół rozebraną dziewczynę, która leżała skulona w 
rogu. W rzeczywistości ganek był jednak pusty.
Wciąż towarzyszył mu śmiech. Bełkot obłąkańca. Don Lester krzyczał za nim, 
błagając o pomoc w wydostaniu się z upiornego domu. A może był to ten włamywacz, 
który umierał, zwisając wbity na złamany szczebel poręczy? John nie śmiał 
obrócić głowy, aby spojrzeć za siebie. Odnalazł jakoś kluczyki i ostatnim 
wysiłkiem zdołał otworzyć drzwi. Gdy tylko usiadł za kierownicą, przypomniał 
sobie o Ruth.
Poszukał jej wzrokiem, lecz najwyraźniej jej tam nie było. Ulica była pusta, 
nawet bardziej pusta niż w zwykły wieczór, gdy zmęczeni przechodnie wracają do 
domów po ciężkim dniu, spędzonym w śródmieściu. Nie było nikogo.
John uruchomił silnik i dodał gazu na wolnych obrotach. Ruth prawdopodobnie 
poszła do domu. Teraz było mu to na rękę, ponieważ dawało czas na wymyślenie 
prawdopodobnego wyjaśnienia. Wyjechał na drogę, czując jeszcze słabość, 
następującą zwykle po odprężeniu.
„W końcu ci przyłożyłem, ty skurwielu! — pomyślał. — Teraz będziesz się smażył. 
To za Bena!"
Mikę Gilson uległ panice, gdy zgwałcił i udusił Traccy. Nie mógł uwierzyć w to, 
co zrobił. W końcu jednak pogodził
191
się z okropną świadomością swej zbrodni. Uciekł. Szedł teraz szybko. Bał się 
biec, aby przechodnie przemykający się późną nocą pod ścianami budynków nie 
zerknęli przypadkiem na niego i nie rozpoznali w świetle ulicznych lamp. Szukał 
schronienia w mrocznych i obskurnych zakamarkach przedmieścia, włączając się w 
gromadę narkotyzujących się i popijających denaturat wyrzutków społecznych, 
którzy nawet specjalnie nie przyglądali mu się, traktując jako jednego z nich.
Spędził na tułaniu się noc i dzień.
Zapadł z wyczerpania w głęboki sen, nieświadomy rozlegających się wokół odgłosów 
kroków. Jego drzemki nie był w stanie zakłócić nawet odgłos rzępolenia na 
gitarze jakiegoś wędrownego grajka i niski głos, który śpiewał fałszując w kółko 
tę samą piosenkę. Jego głęboki sen został w końcu przerwany przez marzenie 
erotyczne.
To nie była Traccy. Tak jakby nawet jego podśwadomość przyjęła, że dziewczyny 
już nie ma na tym świecie, i postać ze snu nie obciążała jego sumienia. To była 
zupełnie inna dziewczyna. Nie mógł dostrzec rysów jej twarzy, nie był zresztą 
tym zainteresowany, jakkolwiek mogłyby one być piękne. Ale jej smukłe ciało, 
sposób, w jaki jęczała z rozkoszy i w jaki poruszała zmysłowo i nieprzyzwoicie 
udami, trąc jego krocze, rozpinając rozporek, podniecały go do granic 
wytrzymałości. Gdy rozpięła zamek jego spodni, uderzyła go lekko i prowokująco w 
obnażone miejsce. Śmiała się przyzwalająco, gdy rozpinał jej skąpe ubranie. 
Pożądała go i chciała, aby teraz on przejął inicjatywę, ale to z jakichś 
przyczyn denerwowało go. Chciał, aby opierała mu się i broniła. Chciał posiąść 
ją wbrew jej woli. Uderzyć w miękką szyję i zbliżyć do niej ręce, które 
natychmiast zacisnęłyby się, ucinając krzyk przerażenia, który nie zdążyłby się 
nawet wydobyć z gardła. Czuć drżące chaotycznie i prężące się delikatne ciało, 
gdy on będzie wpychał się gwałtownie między jej pośladki...
192
I wtedy obudził się (dosłownie na sekundę przed nadchodzącą nieuchronnie 
rozkoszą) zgłodniały kobiety, której nigdy nie widział. Czuł tylko, że musi iść 
i szukać jej.
Polujący drapieżnik znów pojawił się na swym terytorium. Czuł nieodpartą chęć 
połączenia się z kobietą. Dominowała jednak chęć zabijania. Wyczulony na każdy 
dźwięk, każdy zapach, kroczył wśród gruzów rozciągających się na skrawku 
nieużytków. Słyszał głosy, śmiechy i krzyki.
Wsłuchiwał się w zbliżające kroki. Jedne były cięższe i sprawiły, że cofnął się 
i ukrył w mroku. Obserwował sylwetki zbliżających się osób, wiedząc, że nie są 
dla niego najbardziej pożądanym łupem. Dobrze wiedział, czego chce, 
powstrzymywał jedynie swoją niecierpliwość. Wszyscy używali tego skrótu do metra 
i pojawienie się odpowiedniej osoby było tylko kwestią czasu.
Nagle jego wytężony słuch podchwycił stuk lekkich, damskich bucików, które 
uderzały o chodnik w pośpiechu. Gil-son wiedział już, że jego oczekiwanie 
dobiegło końca. Wychylił się z ukrycia, aby sprawdzić, czy w zasięgu wzroku nie 
ma nikogo oprócz niego i spieszącej się gdzieś zgrabnej dziewczyny w zapinanej 
na zamek kurtce błyskawiczny. Miała postawiony kaptur, toteż nie było widać 
rysów jej twarzy. Nie miało to jednak żadnego znaczenia.
Ruth Ford była zarówno przerażona, jak i zła. John Strike bardzo zmienił się w 
ciągu kilku godzin. Z trudem rozpoznawała go w człowieku, którego widziała w tym 
okropnym domu.
Wstrząśnięta wybiegła stamtąd w jesienną deszczową noc, oglądając się za siebie 
w obawie, że goni ją John. Na szczęście nie było go jednak w pobliżu. Jego oczy! 
Od miesięcy, może nawet od lat widziała je w snach, zanim mogła w nie spojrzeć 
naprawdę. Teraz jednak błyskała w nich furia i odbijało się jakieś dzikie 
przerażenie. „To człowiek opętany — pomyślała. — Szaleniec, który może mnie 
zabić. Pożerająca go wściekłość jest dostatecznie silna, aby się tego dopu-
193
ścil" Przypomniała sobie teraz tę biedną dziewczynę, którą zgwałconą i uduszoną 
znaleziono na ganku domu numer trzynaście przy Schooner Street...
Za nic w świecie nie zamierzała czekać przy jego samochodzie. Teraz 
najważniejsze było, aby zachowała w stosunku do Johna tak duży dystans, jak 
tylko będzie to możliwe. Niewiarygodne, że był on księgowym w banku, w którym 
pracowała. Cywilizowany szef, cieszący się uznaniem i respektem całego zespołu. 
Człowiek, z którym w końcu poszła do łóżka. Ta myśl sprawiała jej największy 
ból. Do tego jeszcze każdego dnia pojawiały się w gazetach artykuły o łagodnie 
usposobionych ojcach rodzin, którzy z nie wyjaśnionych i nie dających się 
przewidzieć przyczyn mordują swe żony i zarzynają z zimną krwią swe dzieci. Mózg 
i osobowość zaczynają źle funkcjonować, wpędzając takich ludzi w zabójcze manie.
Znów zatrzymała się na końcu ulicy i sprawdziła, czy nikt za nią nie idzie. W 
zasięgu wzroku nie było jednak nikogo. Pierś falowała jej gwałtownie, więc 
zwolniła. Szła szybkim marszem. Pomyślała, że być może to śmierć syna wywołała u 
Johna tę zmianę. Zrobiło jej się go żal, ale ani odrobinę nie zmniejszyło to jej 
przerażenia, bo (jakkolwiek miały się sprawy) w grę wchodziło jej życie, więc to 
co zaszło między nimi wcześniej, nie miało teraz żadnego znaczenia.
Zastanawiała się, czy wracać do domu. Bez wątpienia John zjawi się tam wcześniej 
czy później, a to może być niebezpieczne. Myślała, czy nie zatrzymać się gdzieś 
na noc. Jej przyjaciółka Margaret prosiła ją często, aby przyszła do niej i 
została na dłużej. Jej mąż porzucił ją, aby żyć z inną kobietą. „Och, Boże! 
Wszyscy ci mężczyźni są do siebie tak cholernie podobni!"
Ruth postanowiła, że zadzwoni do niej. Telefon, umieszczony w podziemnej stacji 
metra, był dosłownie o krok. Umysł Ruth opanowała teraz kolejna myśl. „Co, do 
diabła, John robił z tymi zapałkami. Wyglądało na to, że chce podpalić ten stos 
pogniecionych papierów w kominku. To nie miało żadnego sensu, skoro właśnie 
zamierzał wyjść i za-
194
mknąć dom. Ale cóż tam, jego motywacje mogły się zmieniać z minuty na minutę."
Ruth była w stanie łatwo dostrzec drogę znajdującą się po przeciwnej stronie 
pasa nie używanego, zawalonego gruzem terenu. Chodnik graniczył tu z wysoką 
ścianą, prowadzącą w dół do stacji metra. „Sto metrów, może mniej" — szacowała 
odległość Ruth.
Do tego miejsca nie docierało światło ulicznych lamp, ale dopóki można było 
dostrzec świecącą z przodu następną latarnię, nie miało to większego znaczenia. 
Ruth zaczęła się teraz spieszyć. I wtedy nagle zastąpił jej drogę mężczyzna.
W pierwszej chwili pomyślała, że jest to John Strike, który przewidział cel jej 
drogi i używając skrótu, wyszedł jej naprzeciw. Jednak ten mężczyzna był mocniej 
zbudowany i wyższy od niego. Zanim zdołała cokolwiek zrobić, silna ręka 
odnalazła jej szyję, tłumiąc jej wrzask, nim zdążył się wydobyć z rozchylonych 
ust, i Ruth została wciągnięta w głęboki cień.
Napastnik przycisnął ją do ziemi, zdarł z niej ubranie i zaczął obmacywać nagie 
ciało. Mrok litościwie zaoszczędził jej widoku hańby, gdy szalony nieznajomy 
zaczynał wyładowywać ciele swą obrzydliwą, niepohamowaną żądzę na jej obnażonym.
„Ruth z pewnością poszła do siebie" — stwierdził John. Teraz był już z dala od 
domu przy Schooner Street, gdzie ogień z pewnością palił się już na dobre. Po 
raz pierwszy od długiego czasu poczuł się odprężony. Pozostał tylko ból i smutek 
po śmierci Bena. Wiedział, że ten smutek już nigdy go nie opuści i nawet czas 
nie zdoła nigdy uleczyć tej rany. Będzie musiał nauczyć się z tym żyć.
Najpierw przyszło mu do głowy, że wróci do Ruth i poczeka tam na nią, jeśli 
jeszcze nie przyjechała. Ta cała sytuacja musiała być w jakiś sposób 
rozładowana. Zrezygnował z wymyślania jakiejś mniej czy bardziej prawdopodobnej 
historii. Ruth przeczytałaby w gazetach, że dom pod numerem trzynastym 
doszczętnie spłonął, i wszystko stałoby się jasne.
195
Gdyby wtajemniczył ją w całą tę mroczną sprawę, z pewnością nie wydałaby go, 
lecz przypuszczał, że nieuchronnie doprowadziłoby to go do małżeństwa z nią, a 
co najmniej do konkubinatu.
John w rzeczywistości nie był przestępcą. Oczywiście, mógł wystąpić z 
roszczeniami wobec zakładu ubezpieczeniowego i żądać odszkodowania, ale zyskałby 
tylko tyle, że mógłby kupić nowy dom, w przypadku gdyby nikt nie kupił 
poprzedniego. Nie stałby się żadnym finansowym potentatem i nie byłoby to ze 
szkodą dla agentów ubezpieczeniowych. Tak czy inaczej, mają z tego wielki zysk. 
To nie było odnalezienie w ścieku portmonetki jakiejś staruszki, zabranie sobie 
pieniędzy i pozostawienie jej w nędzy.
John próbował pozbyć w drodze się jakichkolwiek wyrzutów sumienia i gdy 
zajeżdżał przed dom Ruth, prawie mu się to udało.
Natychmiast zorientował się, że nie ma jej jeszcze w mieszkaniu. Wnioskował o 
tym na podstawie zgaszonych świateł. Dotarło do niego poczucie pustki. 
Przypominało to uczucie, jakiego doznawał, stojąc przed numerem trzynastym. 
Przeczucie, dotyk śmierci...
„Nie, nie tutaj" — opanował się John. Była to spóźniona reakcja na to, co było w 
jego domu, gdzie działy się z nim podobne rzeczy. Roześmiał się głośno w 
ciemności, ponieważ wiedział , że z domu pod numerem trzynastym nie mogło już 
wiele pozostać. A nawet gdyby jeszcze stał, to z pewnością nie znalazłby się 
nikt, kto mógłby go uratować.
Stojąc tak w sztucznym pomarańczowym świetle latarni, wśród listopadowej nocy, 
wyobraził sobie scenę, która musiała się teraz z pewnością rozgrywać pod jego 
domem. Niemal czuł piekielne ciepło, bijące od ognia.
Wozy strażackie blokują wjazd na ulicę tuż przy rzędzie zaparkowanych 
samochodów. Mieszkańcy zostają wyciągnięci z łóżek, żeby poprzestawiać swoje 
samochody. Dom wygląda jak lampion przygotowany na święto Haloween. Płomienie 
ukazują się we wszystkich miejscach jak oczy płonące nienawiścią w sczerniałych 
oczodołach. Rozszerzone
196
nozdrza wyrzucają na zewnątrz gęsty dym. Wykrzywione usta, z pomarańczowym 
jęzorem ognia, jęczą z bólu. Zamieszkująca ten dom śmierć ginie w płomieniach. 
Tłum, zgromadzony na chodniku, wciąż spychany jest do tyłu przez policjantów. 
Drabiny ustawione przy najwyższych oknach. Strażacy, wyposażeni w aparaty 
tlenowe, próbują upewnić się, czy nikt nie pozostał wewnątrz. Ktoś pozostał i 
będzie tam musiał umrzeć, ale o tym wiedział tylko John Strike. Wtedy strażacy, 
odepchnięci przez gorąco, wracają na ulicę, aby skierować w to pogorzelisko 
sikawki i węże, pozwalając, aby dom spłonął, ale by płomienie nie przedostały 
się na pozostałe budynki. Musieli poświęcić numer trzynasty, bo nie było innego 
wyboru.
Tak wielką pokusą było wrócić tam i zmieszać się z tłumem gapiów jako nieznany 
przechodzień. Duch mógł wiedzieć, że John tam jest i z tego względu byłoby to 
tego warte. John mógłby wreszcie do woli drwić z niego i szydzić. I patrzeć, jak 
umiera.
Zadecydował, że nie wejdzie do Ruth. Niecierpliwił się teraz, straciwszy swą 
wcześniejszą gwałtowność. Miał nadzieję, że Ruth zrozumie go. Chciał ją zobaczyć 
i wytłumaczyć się.
Chodził tam i z powrotem po mokrym, błyszczącym chodniku, przyglądając się 
dokładnie każdej zbliżającej się postaci. Wszystkie były jednak albo zbyt 
wysokie, albo zbyt niskie lub miały inny sposób chodzenia. Albo zamiast kobiet 
byli to mężczyźni. Nienawidził każdej z tych mijających go postaci, bo żadna z 
nich nie była tą, na którą czekał.
Światła na dolnych piętrach domów zapalały się, aby za chwilę zgasnąć, 
zastąpione przez światła na piętrze. Potem na całej ulicy zapanowała kompletna 
ciemność i w żadnym oknie nie paliło się nawet najmniejsze światło. Ulica spała. 
Zerknął na swój zegarek. Była pierwsza trzydzieści. Wtedy zorientował się, że 
musiało się stać coś bardzo złego. Wiedział już prawie na pewno, że tego 
wieczoru Ruth nie przyjdzie do domu.
O drugiej w nocy myśli Johna znów skierowały się w stronę domu na Schooner 
Street — Ruth mogła tam wciąż być i
197
czekać na niego. Zadrżał na samą myśl, która mogłaby okazać się prawdopodobna: 
Ruth, znów zwabiona w jakiś sposób do tego przeklętego domu, mogła zostać tam 
uwięziona w pułapce płomieni albo wpaść pod koła jakiegoś samochodu, tak jak 
Ben, albo zginąć na szynach metra.
Prowadzenie samochodu nie było łatwe w tych warunkach. John stracił zdolność 
koncentracji. Jechał powoli i ostrożnie wzdłuż zaparkowanych po obu stronach 
ulicy samochodów, gdyż nie był pewien, czy szerokość jego samochodu pozwoli mu 
bezpiecznie przejechać pomiędzy nimi. W pewnym momencie zgubił drogę i pojechał 
w złym kierunku. Minęło dziesięć minut, zanim znów odnalazł właściwą ulicę. W 
końcu rozpoznał zakończenie Schooner Street.
Pomyślał, że będzie musiał zaparkować auto na sąsiedniej ulicy, gdyż z pewnością 
pod jego domem będą stały wozy strażackie, a tłum będzie dwa lub trzy razy 
większy niż zwykle. Z pewnością nie będzie można podjechać bliżej.
Zatrzymał i zaparkował samochód. Wysiadł i stanął obok, nasłuchując odgłosów 
płomieni wydostających się z płonącego budynku, syku płynów przy zetknięciu z 
ogniem, głosów służb porządkowych, odciągających tłum na bezpieczną odległość. 
Już niemal widział niebieskie, migoczące światła wozów strażackich, które 
odbijały się niepokojącym, zwiastującym zawsze nieszczęście, refleksem na 
mokrych dachach sąsiednich domów . Ale zamiast tego wszystkiego John zastał 
tylko głęboką ciszę.
Pewnie było po wszystkim. Numer trzynasty przestał istnieć — spłonął 
doszczętnie. Został tylko popiół i zgliszcza. John wciągnął nosem wilgotne nocne 
powietrze, z nadzieją, że wyczuje w nim smród palącego się domu, kwaśną woń 
świeżych popiołów. Ale panował tu tylko zapach podmiejskiej dzielnicy Londynu — 
zapach samochodowych spalin.
Zmusił się, aby pójść w stronę miejsca, gdzie Fanthrope Road łączyła się ze 
Schooner Street. Przez chwilę nie chciał patrzeć przed siebie. Znów miał 
uczucie, jak gdyby był obserwowany przez ukryte i utkwione w niego oczy.
198
Spoglądając z przerażeniem kątem oka, zaczął odliczać numery kolejnych domów: 
„7... 9... 11... 113!!!"
Dom wyglądał tak samo jak przedtem i nie różnił się niczym od chwili, gdy John 
widział go po raz ostatni. Był ciemny i odpychający. Tym jednak razem na jego 
poczerniałej murowanej twarzy, tam gdzie zdawał się znajdować pusty oczodół, 
John bez wątpienia dostrzegł złośliwe mrugnięcie. „Nie, to niemożliwe!"
Spoglądając to w jedną, to w drugą stronę ulicy, John próbował dostrzec 
upragniony przez niego tłum żądnych sensacji i krwi gapiów, strażackie wozy. 
Tyle sił kosztowało go podpalenie tego domu. Nie udało się. Jakby zapalił tylko 
jedną nic nie znaczącą zapałkę.
Dom numer trzynaście nie spłonął, a zamieszkujące w nim zło wciąż trawiło stare 
ściany...
19
— Widzę, że John nie kwapi się, aby zadzwonić. — W głosie Marjorie Bourne był 
zjadliwy krytycyzm. Był on bardziej udawany niż autentyczny. Marjorie 
potrzebowała kozła ofiarnego, na którego mogłaby zwalić winę za obecność dzieci 
w jej domu, za śmierć Georga i w ogóle za wszystko.
—Jest zajęty sprzedażą domu. — Leah miała nadzieję, że wymyśli wkrótce jakiś 
lepszy powód.
— Hę! Przecież na pewno zlecił to agentom mieszkaniowym. W takich sytuacjach nie 
pozostaje nic innego do zrobienia, jak tylko przekazać własność w ich ręce. A 
poza tym, widziałam w zeszłym tygodniu w telewizji program o londyńskich domach. 
Sprzedają się po prostu same. Często mieszkanie nie stoi puste więcej niż jeden 
dzień.
— Z naszym domem będzie trudniej — rzuciła Leah. — Nie zauważyłaś tego do tej 
pory? Marjorie wydęła wargi.
— Czy już nie czas, aby Sam i Sara poszli do swych łóżek? Jest już po 
dziewiątej, a jutro... jutro mamy dużo do zrobienia. —Nie chciała wspominać o 
kremacji. Nie dotykała tego tematu, posługując się tylko niejasnymi omówieniami.
— Niebawem powinni pójść do łóżek. — Leah była zmęczona. Wciąż nasłuchiwała, czy 
w korytarzu nie zadzwoni telefon. Chciała, aby zadzwonił i żeby rozmówcą był 
John. — Sam zaraz będzie się kąpał. Pójdę mu powiedzieć i włączę piecyk, mamo.
— Myślę... że jest czymś zajęty.
— Kto? Sam? — Leah spojrzała zdziwiona znad magazynu kucharskiego, który 
zamierzała właśnie czytać.
—Nie. — Zachowanie Marjorie wyrażało niechęć i potępienie. — Ten twój mężczyzna.
.— On ma na imię John, mamo. O Chryste! Tylko nie zaczynaj zaraz używać tych 
swoich cholernych argumentów.
—Tak... To wszystko wydaje mi się bardzo podejrzane— ciągnęła dalej Marjorie. — 
Nawet nie zamierza pojawić się
200
na jutrzejszej uroczystości, co jest z jego strony bardzo niegrzeczne. To po 
prostu zniewaga wobec mojego George'a. I do tego trudno mu nawet zadzwonić. 
Myślę, Leah, że on ma po cichu jakąś kobietę.
Leah napięła się. Czasopismo zsunęło jej się z kolan i upadło na podłogę z 
trzaskiem. Leah pomyślała, że jej matka musiała chyba mieć jakieś zdolności 
telepatyczne, lecz zaraz odrzuciła tę myśl. „Nie, jest tylko obrzydliwa. Myśli 
tak, jak myślą podobni obrzydliwi ludzie. Tak jak ja myślę!"
— Nie puściłabym mu tego w niepamięć, kochanie.
—Jestem pewna, że John nie mógłby tego zrobić.—Wiedziała jednak, że mógłby i 
prawdopodobnie miał właśnie teraz jakiś romans. „Nigdy nie poniżę się jednak, 
aby się na to zgadzać—stwierdziła Leah.—Rozwód z powodu braku porozumienia 
sprawi ulgę nam obojgu."
— Myślę, że mógłby. — Starsza kobieta była zacietrzewiona. Miała już pod ręką 
gotowy argument. — Poza tym wszystkim, to on wpędził cię w kłopoty. Pomyśl, 
Leah, mężczyzna, który zrobi... to przed ślubem, będzie zdolny zrobić coś 
podobnego z inną kobietą za plecami swojej żony.
— Mamo, przecież ja też to robiłam tak samo jak i on... Nie był przecież sam, 
wiesz o tym dobrze. Czy nie powinnyśmy przerwać już tej śmiesznej dyskusji? 
Jestem już zbyt zmęczona, aby cię przekonywać.
— To jest śmieszne?
— Tak, właśnie tak.
—Śmieszne jest to, że w Barmouth nie ma krematorium, a najbliższe jest gdzieś w 
Colwyn Bay albo w Bangor , ale tamto z pewnych względów nie nadaje się do 
naszych celów. Tak więc musimy jechać aż do Shrewsbury. Pytam cię więc: co ty na 
to, że jeśli to nie będzie wbrew woli George'a, zamierzam kremować go tu, w 
mieście. W zasadzie bardziej by mi to odpowiadało, ale...
— Zrób tak, jak życzył sobie tego ojciec. — Leah poczuła napływające ponownie do 
oczu łzy. — To będzie długa podróż, około stu pięćdziesięciu mil jazdy. Ale 
zrobimy tak.
201
Jestem bardzo wdzięczna twojej sąsiadce, że zgodziła się zaopiekować dziećmi.
— Czułam, że najlepsza będzie pani Jones. — Marjorie pociągnęła nosem. — Gdyby 
twój mąż był tutaj i gdyby nie chciał zaraz jechać do... do... do Shrewsbury, 
mógłby zostać z dziećmi.
„Tak, nie ma go tu, ale jestem pewna, że pani Jones nic nie podejrzewa" — 
powiedziała do siebie Leah.
— Naprawdę, już najwyższa pora, aby dzieci były w łóżkach. Sam ma tylko dziewięć 
lat i...
—Mamo, jestem w pełni świadoma, ile lat ma Sam. Zaraz pójdę i przypomnę mu, co 
powinien teraz zrobić.
Gdzieś z górnego piętra dobiegł do nich głos Sary, zły i narzekający:
— Sam, czy mógłbyś się już wykąpać? Chciałabym też wziąć kąpiel i to zaraz po 
tobie. Nie mam zamiaru czekać na ciebie całą noc!
— Sam, pora się wykąpać i iść do łóżka. — Leah była w połowie drogi na piętro, 
gdy zorientowała się, że dzieje się coś złego. Sam stał na półpiętrze, ubrany 
tylko w dół swej piżamy. Drzwi od łazienki były otwarte i buchała przez nie 
para. Leah słyszała, jak z szumem leje się woda. — Sam, co się tu dzieje? Proszę 
natychmiast do wanny!
— Nie! — Na jego twarzy malowało się coś więcej niż tylko dziecięce 
nieposłuszeństwo. To było coś, co graniczyło z przerażeniem. — Nie, mamo! Ja nie 
chcę się kąpać!
— Musisz, niezależnie od tego, czy to lubisz czy nie. Nie kąpałeś się przecież 
od czasu...
— Nie! Proszę, — Z jego ust wyrwał się prawie krzyk. Odwrócił się i rzucił w 
kierunku sypialni. Sara stała w otwartych drzwiach swojego pokoju, a jej rysy 
zapłonęły gniewem.
—Sam! — Leah złapała go za ramię, czując teraz, że chłopiec drży. — Sam, co się 
stało? Chodź tu, możesz mi przecież wszystko opowiedzieć.
— Ja... — Wciąż próbował wyrwać się z objęć matki i uciec. Leah trzymała go 
jednak mocno, choć delikatnie. —
202
Mamo, ja się boję... Ja się boję wody, tak jak tatuś tamtego dnia na basenie!
„O Boże! A więc to dlatego John nie chciał wtedy bawić się z dziećmi w basenie. 
Był przestraszony. Teraz wszystko jasne."
— W kąpieli nie ma niczego, czego można by się bać, Sam. Choć pójdziemy tam 
oboje i zobaczymy, co się stało.
— Nie!!! — Tym razem był to zdecydowany krzyk. Wrzask, który graniczył z napadem 
histerii.
— Dobrze. W takim razie ja pójdę i zobaczę, czego się tak przestraszyłeś.
Gdy Leah wchodziła do wypełnionej kłębami pary łazienki, usłyszała z dołu 
skrzeczący głos swej matki, która próbowała dowiedzieć się przyczyn całego tego 
rozgardiaszu. „Na miłość boską! Mamo, tylko tu nie przychodź! — pomyślała Leah. 
— Mam już dość problemów."
W łazience nie było jednak nic, co mogłoby budzić strach. Tego zresztą Leah się 
spodziewała. Zakręciła krany. Stała w wirujących kłębach pary, czując jak 
nasiąka nimi jej ubranie. Mogłaby teraz wyobrazić sobie wszelkie niesamowite i 
tajemnicze kształty, jakie tylko chciała.
— Tutaj nic nie ma. — Gdy wychodziła z łazienki na piętro, Sam był już w swojej 
sypialni, założywszy na siebie górę od swej piżamy, jakby zabezpieczając się w 
ten sposób przed czekającą go ewentualnie kąpielą. — Jeśli jesteś zbyt zmęczony, 
aby się kąpać, pójdziesz prosto do łóżka. Masz zasnąć w ciągu pięciu minut. 
Słyszałeś?
— Tak, mamo. — Z prawdziwą ulgą podbiegł do łóżka i zaczął wyciągać pościel.
— Mamo?
— Słucham — rzekła, myśląc jednocześnie: „O co znowu chodzi?"
— Czy mogę spać przy zapalonym świetle?
— Nie widzę potrzeby — odparła.
— A Sara może. Śpi tak od miesięcy.
— Sam... — Leah zauważyła, jak blady był jej syn i w jaki sposób toczył po 
pokoju wystraszonymi oczami, zupełnie
203
jakby przypuszczał, że ktoś mógł się tam kryć. — Czy... przestraszyłeś się 
czegoś? Wiesz, że nie jesteśmy już w domu. Tutaj nie ma się czego bać.
— Wiem. — Podniósł głowę. Jego dolna warga drżała. — Ale... Jest tak, jakbyśmy 
trochę... jakbyśmy wszystko to zabrali ze sobą. Wiesz, co mam na myśli.
Oto słowa dziecka! Wiedziała, co Sam ma na myśli, czuła to na sobie. Tak 
zaczynało się szaleństwo i Leah nie zamierzała temu w niczym pomagać.
— Kładź się spać. Jeśli chcesz, możesz zostawić światło zapalone.
— Co się stało? — Marjorie stała na dole schodów.
— Nic, mamo. Zupełnie nic. Dziecięca paplanina. — rzekła, dodając w duchu: 
„Której nie byłabyś w stanie zrozumieć" — Myślę, że dzisiaj wszyscy powinniśmy 
pójść wcześniej spać.
Była już jedenasta, gdy Leah, cicho stąpając, weszła do sypialni. Stanęła 
zdumiona, kiedy oślepiło ją światło. Jeszcze bardziej zaskoczyła ją obecność w 
jej łóżku Sary.
— Czy mogę z tobą spać, mamo? — spytała nerwowo dziewczynka. W jej głosie była 
gorąca prośba.
—Myślę, że tak—odpowiedziała szeptem Leah, żeby nie dosłyszała jej z dołu 
Marjorie.—A teraz powiedz mi, co cię trapi?
— Z tobą szybciej zasnę, mamo.
Leah nie miała zamiaru dłużej wypytywać swej córki, wiedząc, że odpowiedź będzie 
podobna do tego, co powiedział jej Sam. Opuszczenie domu przy Schooner Street 13 
nie rozwiązało ich problemów, bo wyglądało na to, że swoje fobie zabrali ze 
sobą, nie rozstając się z nimi ani na chwilę. „O Jezu! Jak się od tego uwolnić?" 
— myślała.
— Dlaczego dziadziuś nie może być pochowany jak dziadek Strike?
— Ponieważ sam zażyczył sobie, aby po śmierci go poddano kremacji.
204
— Ja nie chcę, żeby ze mną to zrobiono, wiesz, mamo? Nie mogłabym znieść, gdyby 
mnie palono. Nawet gdybym była już martwa.
Leah poczuła, że jest spięta. Mięśnie brzucha ścisnęły się odruchowo, gdy 
przypomniała sobie mysz gryzącą na strychu domu w Londynie kable elektryczne, co 
mogło w każdej chwili stać się przyczyną pożaru. Mogło spalić ich żywcem!
— Nie będziesz skremowana, kochanie. Ani ja. A teraz obie powinnyśmy pójść spać, 
nie sądzisz?
Leah nie uczyniła najmniejszego ruchu, aby wyłączyć światło. Wiedziała też, że 
nie zrobi tego jej córka. Nawet tu, trzysta mil od Londynu, ciemność była wciąż 
przerażającą otchłanią.
Leah obudziła się przed szóstą. Zeszła na dół, aby zrobić sobie filiżankę 
herbaty.
Włączyła elektryczny czajnik i pod wpływem wewnętrznego impulsu weszła do 
przedpokoju i podniosła słuchawkę. Nie oczekiwała wcale, że zastanie w domu 
Johna. Musiała jednak spróbować ze względu na to, co powiedziała jej ostatniej 
nocy matka.
Po drugiej stronie dzwonił telefon, lecz nikt, oczywiście, nie podnosił 
słuchawki. Leah liczyła sygnały: 11... 12...
Opanowało ją dziwne uczucie: chciała odłożyć słuchawkę na widełki, lecz nie 
miała siły, aby to zrobić. Zupełnie tak jak Jego dnia, gdy stwierdziła, że z 
jakichś niewytłumaczalnych przyczyn jest uwięziona w swym własnym domu. Wydawało 
się, że kabel telefoniczny połączył ją ze złośliwą istotą, zamieszkującą stary 
dom, która teraz siłą przytrzymywała Leah przy telefonie.
Uwięziona przy telefonie, niezdolna do wyrwania się z tej niesamowitej i 
tajemniczej pułapki, zmuszała się do słuchania brzmiącego teraz złowieszczo 
sygnału. Demoniczna istota znów z niej zadrwiła. Leah wiedziała, że po drugiej 
stronie nikt nie podniesie słuchawki i nie będzie z nią rozmawiał.
205
Nie potrzebował tego. „Nie uciekniesz, gdziekolwiek się udasz!"
— Leah, do kogo dzwonisz? — Narzekający i strofujący głos matki podziałał jak 
sprytna sztuczka. Coś jakby przeskoczyło we wnętrzu Leah (jakby zerwała się 
stara, wytarta lina) i rzuciło ją do przodu. Słuchawka wyśliznęła się jej z 
palców i uderzyła o ścianę, zawisając na napiętym sznurze telefonicznym, 
huśtając się tam i z powrotem. Przez chwilę jej umysł był zupełnie pusty. Matka 
mówiła coś, lecz Leah nie rozumiała jej słów.
—Martwisz się o niego, prawda?—zapytała kpiąco Mar-jorie Bourne.
Leah obróciła się powoli i ujrzała wynędzniałą i strapioną twarz swojej matki, z 
podkrążonymi ciemno oczami i cienkimi ustami, które ułożyły się w wyraz wyrzutu 
i udręki. Ubrana była na czarno, w pogrzebowe ubranie. Nawet jej siwe włosy 
przykrywał czarny żałobny kapelusz.
— Teraz nie chcę cię przekonywać, mamo.
— Nie ma go w domu. A nie mówiłam?! W takim razie odłóż już tę słuchawkę.
„Nie, nie chcę nawet tego dotykać. Znów może mnie uwięzić. Znów ta bezradność."
Starsza kobieta podeszła do Leah od tyłu, złapała huśtającą się słuchawkę i 
odłożyła ją na widełki, przerywając ten okropny monotonny dźwięk.
— Zostawiłam w kuchni czajnik z wrzącą wodą, mamo.
Kuchnia pełna była pary, jak gdyby woda gotowała się od kilku minut. Nie mogło 
to jednak trwać dłużej niż dwadzieścia sekund. „Mamy jeszcze mnóstwo czasu — 
próbowała się przekonać Leah. — Taksówki nie będzie tu przed dziewiątą."
Było dwadzieścia po dziewiątej, gdy przed dom zajechała taksówka, stara 
londyńska taryfa, rejestrowana bardzo dawno. Młody kierowca ubrany był w krótką 
sportową kurtkę z kapturem i w dżinsy. Morska mgła zmniejszała widoczność
206
do mniej niż do stu metrów. Było mokro i wilgotno. Jesienny, depresyjny dzień. 
Gdy jechali przez Dolgelau, ruch był niewielki. Mgła rzedła, to znów zaczynała 
gęstnieć, gdy zaczynali pokonywać stromy podjazd Dinas-Mawddwy. Kierowca 
zredukował bieg z trójki na dwójkę. Silnik zająknął się, ale po chwili wszedł w 
obroty i zaczął pracować normalnie.
Leah ogarnęło nagłe przerażenie na myśl o tym, że mogliby spaść. Sprawiło, że 
zaczęła się nerwowo rozglądać i patrzeć za okno w nieprzeniknioną biel mgły. 
Przypominało jej to parę w łazience. Mogła sobie teraz wyobrazić wszelkie 
możliwe rodzaje kształtów i postaci, które unosiły się w powietrzu i przesuwały 
płynnymi ruchami, łącząc się w formy, to znów rozpadając, aby na ich miejsce 
weszły inne, jeszcze bardziej przerażające okropieństwa. Zerknęła na swoją 
matkę. Marjorie Bourne siedziała z pochyloną głową i zamkniętymi oczami. Mogła 
spać albo smucić się w ciszy. Nie było potrzeby jej przeszkadzać.
„Ładnie jechał ten kierowca" — pomyślała Leah, gdy o godzinie dziesiątej 
czterdzieści dotarli do Welshpool. Obsługa krematorium zamówiona była na godzinę 
jedenastą i pracownicy nie mogli czekać, ponieważ tego dnia terminarz 
następujących kolejno po sobie pogrzebów był bardzo napięty. Śmierć była 
chłodnym, przeliczalnym interesem.
Kaplica miała charakter publicznej poczekalni. Była pusta. Znalazły się tam 
tylko Marjorie, Leah i trzech grabarzy. Ksiądz w pośpiechu wymawiał słowa 
modlitwy, gdyż on także był tego dnia bardzo obciążony. Trumna była przerażająca 
w swojej prostocie. Po prostu pudełko ze złożonym w nim ciałem. Mąż Marjorie, 
ojciec Leah.
Przyglądała się uważnie swojej matce. Trzymała się dobrze i nie załamywała. Na 
razie.
„Popiół z popiołem, ziemia z ziemią"
Znów rozległy się pośpiesznie wypowiadane słowa, które jednak uderzyły Leah z 
siłą ciosu zadanego pięścią. Usłyszała nagle ostry, chrapliwy odgłos. Nie miała 
pojęcia, skąd mógł dochodzić. Czyżby to jej ojciec nie umarł i próbował teraz 
zwrócić uwagę obecnych na swoją trumnę?
207
„Wypuśćcie mnie...**
Leah poczuła lekki zawrót głowy.
A może to mysz podgryzająca elektryczne przewody, aby zaprószyć ogień. Aby 
spalić ciało...
Poczuła teraz ogarniającą ją falę paniki. Musiała uchwycić się mocno ławki 
stojącej z przodu i usiąść na niej. Nie po to, aby uchronić się przed upadkiem, 
ale by powstrzymać się przed ucieczką, aby krzycząc nie wybiec z żałobnej 
kaplicy prosto we mgłę spowijającą wszystko białym całunem. Czuła w nozdrzach 
słaby zapach spalenizny.
Marjorie stała z pochyloną głową. Zasłony zaczęły się powoli zasuwać wokół 
trumny, a Leah wciąż musiała walczyć z nieodpartą chęcią rzucenia się do 
wyjścia.
Wydostający się zapach był coraz silniejszy — zjełczały smród, zapach palącego 
się ludzkiego ciała. „Nie, to tylko wytwór mojego umysłu — wmawiała sobie Leah — 
tak jak wszystko przedtem."
Kiedy jednak przecięła sobie nadgarstek, krew była prawdziwa. Tak samo krew Bena 
— szkarłatna gęsta masa na asfalcie.
Dym zaczynał ją dławić. Walczyła o każdy oddech. Rozejrzała się, szukając 
wzrokiem grabarzy. Szli o własnych siłach w kierunku drzwi. „Idź za nimi" — 
pomyślała. Marjorie jednak osunęła się na kolana, schowała twarz w dłoniach i 
zaczęła łkać.
„Mamo, musimy stąd wyjść, nim nie będzie za późno" — chciała powiedzieć Leah.
Szare kłęby, które mogły być zarówno mgłą, jak i dymem, zaczynały dostawać się 
przez otwarte drzwi kaplicy do jej wnętrza i wypełniać całe pomieszczenie. 
„Spalą ciało teraz, czy później?" — zastanawiała się Leah.
— MamO! — Jej głos wydostał się z ust jak zachrypnięty szept, zduszony płacz 
przerażenia. Marjorie podniosła głowę. Jej twarz była czerwona, zmoczona łzami. 
Wytrzeszczała podkrążone od zmęczenia oczy, aby uchwycić ostrość przesuwających 
się przed nią obrazów.
— Spalą mojego George'a... — powiedziała.
208
„O Boże! Tam pali się przecież teraz ciała! Nie mogłaś wyczuć zapachu?" — 
pomniała.
Jej ręka puściła ławkę, odnalazła dłoń matki i ścisnęła ja mocno. Podnosząc z 
trudem osłabioną i zszokowaną kobietę z klęczek, Leah zaczęła ciągnąć ją w 
kierunku drzwi wyjściowych.
I wtedy szarość wypełniająca kaplicę przeszła w zupełną ciemność, a dym 
zgęstniał tak, że Leah nie mogła już oddychać. Nagle nogi odmówiły jej 
posłuszeństwa. Nie była już w stanie ani biec, ani bronić się przed upadkiem. 
Ciągnąc za sobą matkęrrunęła w czarną, rozwartą przed nią otchłań.
20
John Strike siedział na przypalonej nieco kanapie, wpatrując się w stertę 
zwęglonych papierów, zalegających w kominku. Nie wierzył w to, co się stało. W 
końcu jednak musiał pogodzić się z rzeczywistością. Powinien już dawno 
zorientować się, że nie istnieje żaden sposób na spalenie tego domu. Mógłby 
jeszcze oblać go benzyną i wtedy podpalić, ale z pewnością ten przeklęty dom w 
jakiś niewytłumaczalny sposób przetrwałby i tak. Jego niewidzialny i demoniczny 
lokator ochraniał swą siedzibę przed każdą próbą unicestwienia, jakiej 
podejmował się John. Była to jakby niezwyciężona twierdza, w której schroniło 
się zło, niezniszczalny bastion sił ciemności.
Było popołudnie i Johnowi wydawało się, że minęły lata od czasu, gdy wrócił spod 
domu Riith Ford, gdzie oczekiwał jej nadejścia. Nie wróciła. Jednak na krótko 
przed świtem nadjechała policja. Boże! Ta złośliwa i pałająca nienawiścią siła 
ukarała go za próbę zniszczenia. Zgwałcona i uduszona Ruth została znaleziona 
kilkaset metrów od Schooner Street. „Pewien mężczyzna pomagał policji w 
poszukiwaniach" — podawał w porannym wydaniu Standard. To zabójstwo miało 
związek z dziewczyną znalezioną na jego własnym ganku. Ale to nie zaoszczędziło 
Johnowi długiego przesłuchania.
„Jak długo znał pan panią Ford, panie Strike? Co was łączyło? Dlaczego pani Ford 
była w pańskim domu?"
„Ponieważ rżnąłem ją od tygodni, a ona nie mogła sobie odmówić, aby mnie nie 
zadręczać nawet w moim własnym domu — pomyślał John. — Nie prosiłem jej, aby tam 
przychodziła. Do tego kazałem się jej zabierać stamtąd. Kazałem jej iść prosto 
na śmierć."
Zorientował się, że teraz wszystko wyjdzie na jaw. Leah dowie się tego, czego 
bez wątpienia już się domyślała. Ken-ton odmówi mu powrotu do pracy w banku, 
przeniesie go i zdegraduje, aby uniknąć złej opinii. Umieści winowajcę w
210
tłumie jednakowych, szarych urzędników zajmujących drugoplanowe stanowiska. 
Można było utrzymywać damską obsługę kas, która nie była wcale koniecznością, 
ale nie można było pozwolić na kalanie dobrego imienia bankierskiego zawodu.
Policja pozwoliła Johnowi wyjść w porze lunchu. Wrócił do domu, pod numer 
trzynasty. Usiadł w pokoju, oglądając jak w transie swe zakończone niepomyślnie 
przygotowania. Gazety spaliły się — wszystko w porządku — zwęgliły się i 
rozpadły na drobne, leciutkie płatki. Sofa jednak się nie zajęła, jak to rzekomo 
miało się stać zgodnie z podawanymi do publicznej wiadomości ostrzeżeniami. 
Przypaliła się tylko nieco, to wszystko. Parkiet trochę poczerniał w miejscach, 
gdzie dotknęły go płomienie. Płyn do mycia podłóg mógłby przywrócić go do 
poprzedniego stanu. Wystarczyłoby jednak odpowiednie przestawienie mebli, tak 
aby ukryć przypalone miejsca. Sufit został tylko lekko okopcony dymem ze 
spalających się papierów.
Ruth nie żyła. Teraz Leah nie wróci do niego, a wizja otrzymania pracy była 
fikcją. Pomyślał, aby jeszcze raz podłożyć ogień i czekać, aż płomienie zajmą 
dom. Ale to i tak by się nie udało. Jakieś dziwne zjawiska wciąż stawały mu na 
przeszkodzie.
Zorientował się, że już nie męczy go strach, bo jakoś zobojętniał na wszystko. 
Zaczął rozważać teoretycznie możliwość samobójstwa. W łazience na piętrze były 
tabletki para-cetamolu; osiem wystarczało, aby pozbawić się życia. Nie obawiał 
się śmierci. Samobójstwo było jednak zbyt kłopotliwe. Zdecydował jednak, że 
jeśli będzie musiało się to stać, nie będzie się uchylał. Wizje wypadków 
samochodowych czy lęku przed wodą przestały go już przerażać.
Zemsta była jedynym silnym pragnieniem, które żyło w jego udręczonym umyśle.
— Ty draniu! — mówił głośno, nasłuchując odpowiedzi. Nic jednak się nie działo. 
Nie słyszał ciężkiego, mozolnego oddechu, dobiegającego zwykle z kuchni czy z 
korytarza. Prawdopodobnie bezlitosna istota była teraz usatysfakcjonowana. 
Zabiła przecież jego syna, kochankę i teścia.
John wiedział jednak, że upiór wciąż tu przebywa, nawet wtedy, gdy nie może go 
usłyszeć. Było zbyt wiele powodów do przypuszczeń, że wciąż tu jest.
Musiała istnieć jakaś przyczyna, która spowodowała to wszystko, co wydarzyło się 
do tej pory. John zastanawiał się, dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej. 
Usiadł. Zabójstwa, strach, lęki, które zmusiły Strike'ów do wyniesienia się z 
domu, musiały mieć jakieś źródło. Ale dlaczego właśnie tak potoczyły się ich 
losy? Jeśli powodem był duch, to czyj?
John traktował go jako uosobienie zła. Jak daleko wstecz sięgał jego wpływ? Z 
pewnością musiał zamieszkać tu jeszcze przed Grafionami, gdyż ci wyprowadzili 
się w z tego domu niedługo po wprowadzeniu się. John musiał się tego dowiedzieć. 
Oczywiście, że wszystkie problemy zaczęły się, odkąd kupili ten upiorny dom, 
który bank wziął jako asekurację jego kredytu.
— Wrócę tu! — krzyknął ku górze, w kierunku schodów, idąc do drzwi wejściowych. 
— A kiedy wrócę, będę już wiedział, kim jesteś!
Znalazł się na ulicy przepełnionej szarością jesiennego popołudnia. Śpieszył 
się, zdążając do stacji metra, ponieważ bank zamykano o piętnastej trzydzieści.
Bank zatłoczony był przez interesantów śpieszących na ostatnią minutę. Przy 
drzwiach stał umundurowany portier, który miał zamknąć drzwi dokładnie o 
piętnastej trzydzieści. John podszedł do bocznego kontuaru i zadzwonił 
dzwonkiem. Z pewną ulgą dostrzegł, że w pokoju Kentona nie pali się światło. 
Szef prawdopodobnie był na jakimś spóźnionym, połączonym z lunchem, spotkaniu z 
klientem. John mógł jednak natknąć się na swojego przełożonego później. Teraz 
jednak czekały go o wiele ważniejsze rzeczy, którym musiał poświęcić nieco 
uwagi.
—Witam, panie Strike! — To Jack Armstrong, szef działu papierów wartościowych, 
który za rok miał przejść na emeryturę. Sumienny i drobiazgowy, nigdy nie 
wywyższał się nad pozostałymi pracownikami z racji swego wysokiego stanowiska. 
Zajmował się swoją pracą od blisko dwudziestu lat
212
Był formalistą, ale mimo to nie okazał zdziwienia, widząc nie ogolonego, 
ubranego w przypadkowe i pogniecione ubranie księgowego. „Z całą pewnością — 
pomyślał John — ten facet, tak czy inaczej, nie powstrzyma się później od 
komentarzy."
— Czym mogę panu służyć?
— Chciałbym obejrzeć swoje akta. Przepraszam, że przychodzę na ostatnią chwilę. 
Obawiam się też, że nie będę mógł panu zostawić za nie pokwitowania, ale nie 
chcę ich stąd zabierać.
— Chwileczkę. — Armstrong odwrócił się i odszedł. Pięć minut później wrócił z 
grubą postrzępioną kopertą. — Proszę zadzwonić, gdy pan skończy.
John usiadł za blatem przeznaczonym dla interesantów i zaczął fachowym okiem 
przerzucać dokumenty. Przerzucił fragmenty uwag napisanych prawniczym żargonem, 
potem zaczął analizować pozycje od jego nazwiska wstecz. Grafto-nowie. 
Smithowie. Rok 1952 — Jorgensenowie mieszkali niespełna rok. Potem wiele 
nazwisk. Nikt nie zatrzymał się tam na dłużej. Wilkinsonowie 1948-49. Joseph 
Nason 1928-47. To musiało być to , czego szukał. John wepchnął dokumenty z 
powrotem do koperty i znów zadzwonił.
— Skończone, panie Strike? — Armstrong był uczynny. Całkowicie obojętny i 
nieporuszony na tle swego zespołu, który pracował gorączkowo, aby jak 
najszybciej skończyć pracę, nie wykazywał najmniejszego pośpiechu.
— Jack — John zawsze mówił do niego, używając jego pierwszego imienia, choć nie 
spotykało się to z wzajemnością — nie wiesz przypadkiem czegoś na temat Josepha 
Na-sona, który mieszkał w moim domu do 1947 roku? A może ktoś wie jeszcze o 
jakiejś innej osobie z tego domu? Musi być jakiś punkt wyjścia.
— Obawiam się, że nie pomogę panu, panie Strike. — Armstrong wydawał się 
szczerze zasmucony tym, że nie może pomóc. — Ale niech pan pozwoli mi się przez 
chwilę zastanowić. Schooner Street... Zaraz, pan Denby mieszkał przy Schooner 
Street. Chyba pod numerem piętnastym, o ile
213
pamięć mnie nie myli. Mieszkał tam od czasu wojny aż gdzieś do 1968 roku, kiedy 
przeszedł na emeryturę. John poczuł, jak puls zaczyna mu bić coraz szybciej.
— A kim był pan Denby, Jack?
— George Denby był szefem tego działu. Odszedł na emeryturę właśnie wtedy, gdy 
ja zaczynałem tu pracę.
— Ale teraz nie mieszka już na Schooner Street? — Od czasu, gdy Denby przeszedł 
na emeryturę, minęło dwadzieścia lat i oznaczało to, że gość musiał mieć teraz 
około osiemdziesiątki. O ile jeszcze żył. John poczuł, że pierwsza fala jego 
euforii zaczyna opadać.
— Och, nie. Denby opuścił Londyn wkrótce po przejściu na emeryturę i wyjechał, 
aby zamieszkać w Hastings. A dlaczego pytasz?
— On mógłby mi pomóc. Jeśli jeszcze żyje.
— Oczywiście, że żyje. Wszystko w porządku. — Arm-strong uśmiechnął się lekko. — 
W każdym razie żył jeszcze w ostatnie święta Bożego Narodzenia. Każdego roku 
przysyła tu do biura na gwiazdkę kartkę świąteczną, mimo że nikt oprócz mnie nie 
wie, kim on jest. Jeśli chwilę poczekasz, znajdę dla ciebie jego adres.
John wrócił do domu z adresem George'a Denby'ego. Próbował odszukać numer jego 
telefonu w książce telefonicznej. Na obszarze Hastings nie było jednak numeru 
Denby-'ego. Nie był ujęty w spisie telefonów.
—Wiem, kim jesteś, Josephie Nasonie. —John przestraszył się własnego głosu. To 
stwierdzenie, które zabrzmiało jak okrzyk tryumfu bliski manii, odbiło się echem 
w pustyni domu i powróciło do Johna. — Do tego zamierzam jeszcze odkryć, 
dlaczego dręczyłeś wszystkich, którzy tu mieszkali.
Oznaczało to, że John będzie musiał pojechać do Hastings. Najlepiej jutro. Teraz 
nie dbał już wcale o to, że zostanie w tym domu na noc.
Telefon zadzwonił dosłownie kilka sekund po tym, jak John odszedł od niego.
—Pan Strike? Tu Lester & Co. — Z pewnością nie był to Don Lester, który miał 
szansę resztę życia spędzić w szpitalu
214
dla psychicznie chorych. Młody urzędnik wykonywał tylko rutynowe czynności i 
wydawało się, że się śpieszy. — Mamy dla pana ewentualnego kupca. Pan Matheson. 
Czy będzie mógł zadzwonić jutro i przyjść obejrzeć dom?
„O Chryste! Nason znów pcha mi kij w szprychy. To jest sztuczka, która ma 
zatrzymać mnie w Londynie i uniemożliwić wyjazd do Hastings!" — uświadomił sobie 
od razu John. Poczuł, jak na szyi występuje mu gęsia skóra. Rozejrzał się wokół, 
wiedząc jednak, że nie zobaczy nikogo. Czuł tylko tę tajemniczą i przerażającą 
obecność jakiejś niewidzialnej istoty. Nason wrócił. O ile w ogóle kiedykolwiek 
opuszczał swą siedzibę.
— Jutro będę musiał wyjechać, ale jeśli pan Matheson będzie miał czas później, 
po południu, z pewnością zdążę wrócić. Albo po prostu przyślijcie kogoś, kto go 
oprowadzi — odparł John i dodał w myśli: „Żebyś mógł zarobić swoją parszywą 
dolę."
—Niestety, nie mamy nikogo, kto mógłby się tym zająć, ale poproszę pana 
Mathesona, aby mimo wszystko zadzwoni
Pięć minut później telefon zadzwonił powtórnie. Tym razem była to Leah.
— Przyjeżdżamy jutro do domu, John. — Poznał po głosie, że jest zmęczona i 
wyczerpana. Matka prawdopodobnie działała jej na nerwy, zrzędząc i narzekając na 
przebywające w jej domu dzieci.
— O... to dobrze... — Wcale nie było to dobre, ale Leah przyjeżdżała i nie było 
na to rady.
— Wracamy pociągiem. Powinniśmy być w domu około drugiej.
— Nie powinienem być dużo później od was. Mniej więcej o tej porze ma przyjść 
jakiś facet, żeby obejrzeć dom. Pozwól mu wejść do środka.
— W porządku.—John usłyszał w głosie swej żony nagłą ulgę.—Ale niezależnie od 
tego, czy kupi on dom czy też nie, dzieci i ja zamierzamy znaleźć jakieś inne 
mieszkanie. Rozumiesz? Naprawdę nie mogę dłużej nie posyłać ich do szkoły. Sara 
ma w przyszłym roku próbne egzaminy.
215
A więc Leah i dzieci jechały już do domu. Gdyby nie tragiczna śmierć Bena, można 
by było powiedzieć, że życie znów wracało do nudnej i monotonnej rutyny. Ruth 
nie będzie już jego rozrywką. Gdyby nie paląca go żądza zemsty na tym 
tajemniczym Josephie Nasonie, John nie trudziłby się podróżą do Hastings. 
Wszystko jednak wskazywało na to, że, tak czy inaczej, traci on czas.
21
George Denby miał osiemdziesiąt trzy lata. Oznajmiał to Johnowi trzy razy w 
ciągu dziesięciu minut. Do tego małego domku nad brzegiem morza przenieśli się 
wraz z żoną w 1969 roku. W1970 jego najdroższa Elizabeth zmarła. Przyczyną jej 
zgonu nie była przeprowadzka. Już trzy lata wcześniej cierpiała na raka. 
Dzisiaj, przy pomocy środków, jakimi dysponuje nowoczesna medycyna, lekarze 
mogliby powstrzymywać rozwój choroby na kilka lat.
John przybył do Hastings tuż po południu i znalazł dom George'a Denby'ego w 
niespełna dwadzieścia minut. Była to typowa posesja emeryta — rodzaj miejsca, w 
którym można było umrzeć z nudów, jeśli nie miało się hobby. John był pewien, że 
emerytowany bankier niedługo wyłoży mu w detalach wszystkie swoje prywatne 
sprawy.
Denby był niski i krępy. Jego głowę pokrywały cienkie, siwe, oklapnięte włosy. 
Lekarze radzili mu—jak wynikało z jego opowiadania — aby poddał się operacji 
wszczepienia sztucznego stawu biodrowego.
— Ale jakie ma to, proszę pana, znaczenie, gdy już trzynaście lat temu 
przekroczyło się naznaczony człowiekowi wiek? — rzekł staruszek. — Może gdyby 
żyła jeszcze Elizabeth, sprawiłoby to jakąś różnicę.—Uśmiechnął się. Odnajdywał 
sens w życiu z dnia na dzień.
W jakiś sposób sztuczna szczęka starego mężczyzny była w stanie przytrzymać 
ogromną fajkę wykonaną z poczerniałego wrzosowego drzewa. Denby palił ją bez 
przerwy, przez cały dzień. Charakterystyczny zapach aromatycznego słodkiego 
tytoniu przepełniał cały dom.
— Napije się pan sherry? — Denby otworzył barek w rogu pokoju i wyciągnął z 
niego butelkę bristol cream i dwa kieliszki. — Koledzy z pracy podarowali mi ten 
barek jako prezent z okazji przejścia na emeryturę. Dali mi jeszcze to. —Denby 
wskazał na chińskiego leoparda, który przysiadł na szczycie mebla.—To były dobre 
czasy. Ach, gdyby można je
217
było wrócić. Znów miałbym moją Elizabeth, nieprawdaż? Ale, byłbym zapomniał, 
mówił pan, że także pracuje w banku? — Staruszek nagle zapałał entuzjazmem. 
Bezgranicznie związany ze swoim zawodem, odnalazł właśnie kogoś, z kim można 
było podzielić się swymi wspomnieniami. Sącząc swą sherry, rozlał jej trochę, 
ale wydawało się, że tego nie zauważył. — Sądzę, że w dzisiejszych czasach nie 
podobałoby mi się w banku. Wszystko skomputeryzowane, zbyt bezosobowe. Klient to 
tylko nazwisko, albo raczej — zaśmiał się, jednocześnie krztusząc napojem i 
kaszląc — to tylko numer. Nie myślę jednak o powrocie do przeszłości. Ale... Pan 
mówił, że pracuje w banku, nieprawdaż, panie...
— Strike. John Strike. Tak. Jestem pracownikiem banku, księgowym w dziale, w 
którym kiedyś pan pracował.
— Tak? Wielkie nieba! Ależ to zabawne! — Denby wyjął z ust fajkę, aby wziąć łyk 
sherry. — Teraz jest to prawdziwy zbieg okoliczności, nieprawdaż? Rzeczywiście, 
będziemy sobie mieli wiele do powiedzenia.
— Muszę jeszcze dodać, że podobnie jak pan niegdyś, mieszkam na Schooner Street. 
— John postanowił podjąć ten wątek, nim Denby znów zacznie roztrząsać zalety 
pracy w banku. Teraz chodziło wyłącznie o numer trzynasty.
—Coś takiego! No, nie!—Fajka wypadła z ust staruszka, skwiercząc złowieszczo, 
gdy próbował ja ponownie zapalić. — To naprawdę nie do wiary. Mieszkałem pod 
numerem piętnastym, wie pan? Ten z drzewem przy furtce. Teraz pewnie bardzo 
urosło? Albo ktoś je ściął. Mieszka tam ponoć mnóstwo nobów, jak wynika z tego, 
co czytałem w gazetach.
— Snobów—poprawił go John. — Ale pana drzewo dalej rośnie w tym samym miejscu. 
Miałem nawet z tym trochę kłopotu, ponieważ strączki spadały na naszą stronę, a 
dzieci mogłyby się nimi otruć. Proszę mi jednak powiedzieć, czy znał pan 
człowieka o nazwisku Nason, który musiał być wówczas pana sąsiadem?
— Joseph Nason? — Denby wyjął z ust fajkę i skinął głową. — Ach, tak, pamiętam 
Josepha. Był klientem naszego banku jeszcze na długo przed wojną. To był zamożny 
czło-
218
wiek. Jego majątek wart był fortunę. Nason był jednak zbyt skąpy, aby go 
wykorzystać. Przeznaczył w końcu to wszystko na cele charytatywne, nie pamiętam 
już, kiedy to było. Pan nie mógł go znać, ponieważ zmarł jeszcze przed pana 
narodzinami.
— Niech mi pan o nim coś opowie. — John pochylił się do przodu z zaciekawieniem.
— Dziwny gość. — Denby wytrząsał ze swej fajki resztki tytoniu, uderzając nią o 
brzeg popielniczki, aby po chwili zacząć ją powtórnie nabijać. — Stał się z 
czasem dziwakiem. Myślę, że to na skutek wojny. Naloty, potem bomby latające — 
wystarczy, aby zwariować, szczególnie jeśli mieszkało się samemu, tak jak Nason. 
Wiedziałem, że Elizabeth bała się go śmiertelnie. Było to głupie i bezpodstawne, 
ponieważ nigdy nie widywaliśmy go z dnia na dzień i do tego był on zupełnie 
nieszkodliwy. Gdy wojna chyliła się ku końcowi, zaczął żyć jak pustelnik, w 
zupełnym odosobnieniu. Nie zauważaliśmy tego przez jakiś czas. Jednak pewnego 
dnia, tuż po świętach Bożego Narodzenia, zwróciłem Elizabeth uwagę, że nie 
widzieliśmy go od trzech tygodni, a z jego komina też nie wydobywał się przez 
ten czas najmniejszy dym. Powiedziałem więc, że pójdę tam, pokręcę się i 
sprawdzę, czy wszystko jest w porządku.
John doświadczył w tym momencie wszystkich dobrze sobie znanych rodzajów ciarków 
w kręgosłupie.
— Sporo czasu zajęło mi pukanie, nim wyciągnąłem go z domu. — Bankier w końcu 
włożył między wargi fajkę i z wyrazem oczekiwania na zbliżającą się przyjemność 
zaciągnął się i dmuchnął gęstą chmurą słodko pachnącego dymu. — W końcu otworzył 
drzwi na kilka cali, zerkając ze strachem na zewnątrz. Mogę się panu przyznać, 
że przeżyłem wtedy największy szok mojego życia. Z trudem rozpoznałem Nasona. 
Zmizerniał w sposób przerażający. Wyglądał po prostu jak szkielet. Był ubrany w 
swój płaszcz, a na jego głowie tkwił kapelusz, ponieważ nie palił w piecu. I to 
nie dlatego, że nie miał opału — dodał Denby—ale dlatego, że był śmiertelnie 
przerażony tym, że mógłby podpalić dom z powodu zapcha-
219
nego komina albo rozżarzonego kawałka węgla, który mógłby wypaść z paleniska. 
Mówię panu, był bliski zamarznięcia, ale mimo to nie ryzykował zapalenia ognia. 
Głodził się także... ponieważ bał się wyjść z domu i kupić sobie jedzenie. 
Hipotermia, agorafobia. Ale to był tylko początek.
— O mój Boże!
— A tak. Byłem tam w środku tylko raz, jakiś tydzień przed znalezieniem Nasona 
martwego. Do dzisiaj mam w pamięci każdy detal. Nigdy nie opowiedziałem 
Elizabeth o tym, co tam zobaczyłem. Mogłoby to przestraszyć ją do tego stopnia, 
że postradałaby zmysły. Poszedłem tam i zaniosłem staremu trochę jedzenia. Nie 
zapłacił mi za to nigdy, ale mniejsza o to. Robiąc to, miałem tylko nadzieję, że 
przedłużę jego nieszczęsny żywot o tydzień albo dwa. Gdy przyszedłem tam 
zjedzeniem, zaprosił mnie do środka. Potem czasami, gdy dokuczało mi biodro i 
leżałem, nie mogąc zasnąć, obudziwszy się w środku nocy, wspominałem to 
popołudnie. Nason bał się dosłownie wszystkiego. W całym domu porozstawiał 
pułapki na myszy i szczury. Bał się nawet najmniejszych stworzeń, bezbronnych i 
nieszkodliwych owadów. Śmierdział okropnie, jakby nie brał kąpieli od lat. Bał 
się wody, uwierzy pan? Bał się, że utonie w kąpieli. Gdy wręczyłem mu bochenek 
chleba, który przyniosłem, oderwał natychmiast kawał i wypchał nim sobie usta. 
Zapytałem go, czy nie ma zwykłego noża do chleba. Odpowiedział mi, że nie. 
Wyrzucił go do kosza na śmieci, a razem z nim wszystkie pozostałe noże kuchenne. 
I nie tylko noże, ale wszystkie ostre przedmioty, którymi można było się zaciąć. 
A to dlatego, że bał się widoku krwi i był śmiertelnie przerażony każdym 
krwawieniem.
Wtedy odkryłem też, że Nason nie wchodzi w ogóle na piętro. Nie stawiał swych 
nóg na stopniach schodów w obawie, że może z nich spaść i skręcić sobie kark. 
Był przekonany, że nawet wejście na pierwszy stopień przyprawi go o zawrót 
głowy. Yertigo. Zdaje się, że tak się to nazywa.
220
— A czy dręczył go także lęk przed samochodami? — Głos Johna Strike'a był teraz 
trzęsącym się szeptem. Musiał się tego dowiedzieć.
—Tak, tego też się bał. Przypuszczam, że męczyły go wszystkie odmiany 
agorafobii. Bał się wyjść na ulicę, bo mógłby go potrącić jakiś samochód. 
Powiedział mi, że brał kiedyś udział w wypadku samochodowym. Kierowca, z którym 
jechał, zginął. Kierowca drugiego samochodu został wypchnięty do przodu, a 
rozbita szyba przecięła mu gardło. Panie Strike, pan jest biały jak 
prześcieradło, czy wszystko w porządku? Może zechciałby się pan napić? Może 
szklaneczkę whisky?
— Nie, dziękuję. Nic mi nie jest. — John przemógł się i uśmiechnął głupkowato 
swymi drżącymi wargami. — Ale niech pan dalej opowiada, panie Denby.
— Tak, oczywiście. W końcu Nason zmarł. — Denby ssał swą fajkę. — Długo, długo 
potem czułem się w jakiś sposób winny. Powinienem był zrobić dla niego coś 
więcej. Dostarczyć mu jedzenie, przekonać, aby rozpalił ogień i ogrzał swoje 
mieszkanie. Gdybym zdołał wyciągnąć go z tego domu, zabrałbym go do siebie, 
nawet takiego brudnego i śmierdzącego. Niestety, nikt nie był w stanie zmusić go 
do wyjścia za drzwi jego mieszkania. Pewnego dnia nie otworzył mi drzwi. 
Pokręciłem się w pobliżu, ale nie usłyszałem żadnych oznak jego obecności. 
Wezwałem więc natychmiast policję. Policjant wybił okno i poprosił mnie, abym 
wszedł do środka razem z nim. W kuchni na podłodze leżał martwy Joseph Nason. 
Nie żył od kilku dni. O Boże! To był okropny widok. To naprawdę mną wstrząsnęło. 
Wszędzie stały łapki na myszy i szczury grasujące na poddaszu. Tak... wyglądało 
to tak, jakby stworzenia chciały się na nim zemścić. Pełzały po jego martwym 
ciele, wślizgiwały się w rękawy ubrania i nogawki, plątały się w jego włosach, 
nadgryzały i jadły jego ciało, wpełza-jąc do ust, drapiąc pazurami po jego na 
wpół zamkniętych oczach. Był prawie nierozpoznawalny; tak zdążyły zniekształcić 
jego ciało gryzonie.
— Jak wyglądał Nason? — John bał się zapytać, musiał mieć jednak pewność. 
Wiedział już prawie wszystko.
221
— Był trupio blady, krótko mówiąc. Oczy miał zapadnięte głęboko w oczodołach, 
ciało chude, wymizerowane. Po prostu szkielet. Nigdy nie rozstawał się ze swym 
wyświechtanym i zatłuszczonym filcowym kapeluszem i ciemnogranatowym płaszczem. 
Wcale nie zdejmował tego ubrania. Czy pan na pewno dobrze się czuje, panie 
Strike? Myślę, że powinien pan naprawdę wypić szklaneczkę whisky.
Było już po trzeciej, gdy John opuścił dom pana Denby. Spodziewał się większości 
tego, co usłyszał, mając jednak nadzieję, że mógł się mylić. Teraz jednak był 
zaszokowany, ponieważ jego przypuszczenia okazały się nadzwyczaj trafne. 
Upewnienie się co do źródła swych lęków sprawiło, że stały się one tysiąckroć 
bardziej dotkliwe, niż przedtem, ponieważ nie było już żadnych wątpliwości co do 
przerażającej zgodności faktów. Pod numerem trzynastym od lat czaił się Nason — 
samotnik, ofiara ł więzień własnych lęków i fobii, które przenikały stęchłą 
atmosferę zamkniętego domu i które narodziły się powtórnie tym silniejsze, że 
kiedyś już żyły, manifestując swą obecność. Powinny być unieszkodliwione, zanim 
zaczęli ginąć ludzie.
John zastanawiał się nad odprawieniem w tym przeklętym domu egzorcyzmów. Czy 
będzie to możliwe? Czy odniesie skutek? Czy jest na to czas?
A może John powinien po prostu opuścić dom i zostawić problemy komuś innemu?
Nie. Miał z Nasonem własne porachunki
Wiatr miotał się, szarpiąc Johnem i rzucając go prawie na jezdnię. Mężczyzna z 
trudem utrzymywał równowagę, obracając twarz w bok, aby wziąć oddech. Słona 
morska woda, niesiona przez wiatr, szczypała go w twarz. Po drugiej stronie 
ulicy jakaś kobieta trzymała kurczowo parasol, którego stelaż wiatr wygiął do 
góry. Nad jego głową ścigały się chmury, łącząc się w różne formy. Rozpętało się 
prawdziwe piekło morskiej wichury, napierającej z siłą huraganu.
Pociąg do Londynu był opóźniony o pół godziny z powodu poprzewracanych w poprzek 
linii kolejowej drzew, jak podawało biuro informacji za pośrednictwem megafonów.
222
„I tak nie ma to znaczenia—pomyślał John—o której wrócę do domu. Leah już na 
pewno tam będzie i, tak czy owak, nie będzie to łatwe spotkanie." John 
potrzebował teraz czasu, aby w spokoju pomyśleć o Nasonie.
Opóźnienie powiększyło się i osiągnęło prawie dwie godziny. Było po ósmej, gdy 
John wrócił do Londynu. Jego wzrok przykuł plakat informacyjny: UWAGA! ZBLIŻA 
SIĘ ATAK HURAGANU! John zatrzymał się i kupił ostatnie wydanie popołudniówki, na 
wpół zawstydzony, że pozwala sobą manipulować ludziom z Fleet Street. Nagłówki 
były dla gazet najlepszą reklamą: „Zniszczenia powstałe w wyniku 
październikowego huraganu, który miał miejsce w 1987 roku, nie zostały usunięte 
w całości do dziś."
Prasowi piraci szybko łapali się intratnych zajęć i w każdej chwili mogli 
pojawić się ich następcy.
„Huragan, który tak niedawno siał spustoszenie na wschodnim wybrzeżu Ameryki, 
powodując straty wartości kilku milionów dolarów, pochłonął dwadzieścia dwie 
ofiary, skierował się ku Wielkiej Brytanii. Oto dzisiejsze ostrzeżenie 
meteorologów: Na południowych wybrzeżach Anglii wichura osiągnęła prędkość 75 
m/h i w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin wrośnie do 100 m/h. 
Przewiduje się, że centrum huraganu przesunie się nad rejon południowo-
wschodniej Anglii, gdzie mogą nastąpić poważne uszkodzenia wszelkiego typu 
konstrukcji. Organizacje motoryzacyjne ostrzegają mieszkańców zagrożonych 
obszarów i proszą o powstrzymanie się od używania samochodów bez poważnej 
potrzeby. Most Severn Bridge został już zamknięty dla pojazdów o dużej 
wysokości."
John drgnął, gdy zauważył podtytuł umieszczony na dole pierwszej stronicy: 
ZABÓJCA SEKSUALNY STANIE PRZED SĄDEM. Mógł to być jeden z tuzina aresztowanych 
codziennie zboczeńców, ale John wiedział, że tak nie jest. Poczuł w brzuchu 
nagły nerwowy skurcz i w jednej chwili zapomniał o nadciągającym huraganie. 
„Człowiek, który został dziś oskarżony o morderstwo Traccy Wilson i Ruth Ford, 
stanie jutrzejszego ranka przed sądem."
223
„Tylko notatka, nic więcej. Jasne. Dziewanny są gwałcone i mordowane prawie 
każdego dnia, natomiast huragan jest wciąż sensacją — pomyślał John. — To może 
cię wzruszyć. Twój płot w ogrodzie mógłby zostać przewrócony podmuchem wichury 
albo dachówki mogłyby spaść z dachu. Nie dbaj o jakiegoś biednego nędzarza, 
który śpi półgoły i skulony gdzieś na śmietniku. To nie twój problem, po co się 
martwić?"
Zapalone w oknach upiornego domu światło sprawiało niesamowite wrażenie. Rodzaj 
zawieszenia broni. Z pewnych powodów John wolał ciemność i miejsca zacienione — 
wiedział, z czym ma do czynienia.
Gdy przechodził przez ulicę, znów poczuł narastający strach, który ponaglał go, 
by zawrócić i uciec jak najdalej. Nawet teraz, kiedy wciąż miał jeszcze czas. 
Przeczucie śmierci przyszło do niego wraz z ostrym jesiennym wiatrem, który 
niósł ze sobą drwiący i upiorny chichot. Teraz był on bardziej wyrazisty niż 
kiedykolwiek. Teraz nie były to już lęki, bo John zrozumiał je i wiedział, 
dlaczego dręczyły go, mógł więc w jakiś sposób sobie z nimi radzić. Były zresztą 
tylko wymysłem. Jednak to, co działo się z nim teraz, było rzeczywiste i 
przerażające.
Wiedział już bez żadnych wątpliwości, że mężczyzna, który ponad czterdzieści lat 
temu zmarł w tym domu, jest teraz w jego wnętrzu.
I czeka na niego.
Na chwiejących się nogach, walcząc z wiatrem i nawet wbrew siłom, które chciały 
powstrzymać go od wejścia do jego własnego domu, John dotarł wreszcie do ganku. 
Przykucnął i skulił się w miejscu gdzie została brutalnie zamordowana 
kilkunastoletnia dziewczyna. Przez chwilę miał wrażenie, że słyszy jej krzyk i 
płacz, ale to tylko wiatr wył w nagich gałęziach drzew i w wystających częściach 
budynku. Martwe liście, leżące na stercie, zaszeleściły i niesione podmuchem 
wiatru zawirowały wokół jego stóp.
Usłyszał dochodzące z wnętrza głosy. Byty stłumione, nie-rozpoznawalne. Być może 
krzyczały, aby go ostrzec, ale jego klucz obracał się już w zamku...
224
22
— Mamo, czy naprawdę musimy jechać do domu? — zapytała Sara.
— Tak, obawiam się, że musimy.—Leah starała się uniknąć pytającego spojrzenia 
córki, aby dziewczynka nie dostrzegła jej własnego niepokoju.
— Ale nie chodzi tylko o szkołę, prawda?
— Nie, nie tylko. — Leah westchnęła. — Ale to jest tylko jedna z przyczyn. Nie 
możesz już sobie więcej pozwolić na opuszczanie lekcji, jeśli w przyszłym roku 
czekają cię egzaminy. Poza tym obawiam się, że babcia nie chce, abyśmy zostali 
tu na dłużej. — Było to jednak tylko pół prawdy. Mar-jorie Bourne chciała, aby 
Leah wysłała dzieci do Londynu, pod opiekę Johna. Pomijając to, że była to 
zupełnie bezpodstawna prośba, Leah nie chciała, aby jej syn i córka przebywali w 
domu na Schooner Street bez niej. Leah i jej matka były z tego powodu bliskie 
kłótni. Starsza kobieta była uparta. Nie chciała dłużej trzymać w swoim w domu 
dzieci, ponieważ działały jej na nerwy.
— Nie lubię już babci — mruknął Sam.
— Ciii... Nie wolno ci mówić takich rzeczy. Ona mogłaby to usłyszeć.
Było to jednak niemożliwe, ponieważ Marjorie Bourne wciąż spędzała noce na dole, 
we frontowym pokoju. Śmierć George'a była dla niej prawdziwym wstrząsem i Leah 
czuła się winna, że właśnie teraz opuszcza matkę. Ale jeśli nie była 
przygotowana na tolerowanie Sama i Sary, to w takim razie wszyscy pojadą do 
domu.
— Gdy zginął Ben, nie robiła takiego zamieszania — odparł ponuro Sam. — Nie chcę 
tutaj zostać, ale nie mam też zamiaru wracać do domu.
— Nie zostaniemy tam dłużej niż jedną noc. Najwyżej dwie, obiecuję ci — 
powiedziała z determinacją Leah. — Tylko tyle, ile potrzeba będzie, aby znaleźć 
jakieś inne mieszkanie. Prawdopodobnie wynajmę coś. — „Jeśli w ogóle
225
coś znajdę" — pomyślała Leah. Z pewnością lepiej już było spać pod mostami, niż 
w tym przeklętym domu, w którym mieszkała śmierć.
Szalejąca w nocy wichura zaczynała się znów nasilać. Potężne fale rozbijały się 
o falochron, częściowo zalewając Marinę Paradę. Leah słyszała je, gdy obudziła 
się tuż po szóstej. Jęknęła. Zabawne, jak pogoda rządzi nastrojami. Jeśli dzień 
jest słoneczny, możesz stawić czoła wszystkiemu, jeśli jest ciemno, a niebo 
zasłonięte szarymi chmurami, wpadasz w depresję. Leah usłyszała, że coś 
podskakuje i ześlizguje się ponad jej głową, gdzieś na dachu, a potem spada na 
urządzony na tarasie ogródek. Dachówka! A więc to naprawdę był sztorm!
Pociąg jechał zgodnie z rozkładem — byli w Shrewsbury o jedenastej i wszystko 
wskazywało na to, że o jedenastej czterdzieści pociąg przybędzie do Euston. 
Ostatni etap. W Londynie będą około drugiej. Leah przypomniała sobie wzmiankę 
swego męża o potencjalnym kupcu, mającym rzekomo przyjść obejrzeć ich dom. 
Pomyślała, że to musiał być jakiś żart, bo przecież ten gość nie mógł się niczym 
różnić od pozostałych kupców. Kimkolwiek on był, mógł najwyżej rozejrzeć się i 
szybko uciec jak przestraszony królik albo w ogóle się nie pojawić. Leah była 
nastawiona do tej sprawy obojętnie. Jeśli kupiec przyjdzie, oprowadzi go po 
domu. Niezależnie jednak od tego, czy kupi posesję czy nie, Leah nie kiwnie już 
w tej sprawie palcem, ponieważ nie zostanie tam ani chwili dłużej. Nawet gdyby 
tylko miała poczekać na inspekcję i notariusza w celu ustalenia szczegółów 
transakcji. Zanim dokona się sprzedaży, mogą upłynąć miesiące. Niezależnie od 
wyprowadzki chciała znaleźć inne mieszkanie.
Jedna noc mogła być wystarczająco uciążliwa. Dla bezpieczeństwa będą musieli 
spać w jednym pokoju, albo raczej spędzić noc razem, ponieważ nikt pewnie nie 
będzie mógł zasnąć w tym domu.
Złapała się na tym, że obwinia własną matkę, prawie jej nienawidząc. Gdyby nie 
Marjorie Bourne, nie byłaby skazana na zabieranie dzieci z powrotem do tego 
okropnego do-
226
mu. Jej matka była rozgoryczona; obwiniała Leah za to, że zaszła w ciążę jeszcze 
przed ślubem. W ten sposób karała swą córkę. Leah wyczuwała niechęć swojej matki 
skierowaną ku Sarze, której matka przedtem nie ujawniała. Sara była dla niej 
najlepszym dowodem i efektem miłości uprawianej przed małżeństwem. Leah 
stwierdziła, że jej matka nie przeżyje długo swego męża i ze zdziwieniem 
zauważyła, że ta myśl nie sprawia jej przykrości.
Plakaty ostrzegały przed atakiem huraganu. Wiatr dmuchał już gwałtownymi 
podmuchami wzdłuż ulicy. Kawałki tektury, zużyte worki, które nie zostały 
zebrane i wyrzucone, oraz wszystkie możliwe rodzaje śmieci zalegały wielkimi 
stertami w miejscach, gdzie nie mogły ich dosięgnąć podmuchy wichury. Przestało 
padać. Wysuszony piasek i kurz, unoszony wiatrem, kłuły Leah w oczy.
Pół godziny później Leah i jej dzieci wysiedli z pociągu na dworcu Balham i 
walcząc z wichurą, zaczęli iść do domu. Na jezdni leżał rozbity i zgnieciony 
metalowy komin. Popękane dachówki można było znaleźć wszędzie. Meteorolodzy 
ostrzegali jednak, że właściwe uderzenie huraganu nie dotarło jeszcze do Anglii.
— Co tu się, u diabła, działo? — Leah wpatrywała się ze zdumieniem w przypalony 
parkiet, okopcony sufit i pełne zwęglonych papierów palenisko, które zastali po 
wejściu do domu.
— Sądzę, że tatuś chciał rozpalić ogień — odparła Sara.
— Cholerny głupiec! Mógł puścić z dymem cały dom! Teraz będzie musiał zapłacić 
za nowy parkiet. Nie dbam już o to, czy zrobi to czy nie. Pojutrze już nas tu 
nie będzie.
Wszyscy podskoczyli, gdy u drzwi wejściowych rozległ się dzwonek.
—To ten człowiek, który chciał przyjść i rozejrzeć się. — Leah spojrzała na 
powstałe w wyniku ognia zniszczenia i zrobiła kwaśną minę. Nie było czasu, aby 
uprzątnąć cały ten bałagan. — Dobrze. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli wpuszczę 
go do środka.
227
Pan Matheson zrobił na Leah wrażenie zmęczonego urzędnika — bez wątpienia stary 
kawaler, chodzący własnymi drogami i niechętny wszelkim zmianom. Był nie 
najgorzej ubrany, lecz jego ciemny płaszcz wyglądał na wysłużony, a połysk jego 
butów nie zdołał ukryć cienkiej starej skóry. Miał siwe włosy i ostre rysy 
twarzy. Każdy uśmiech okupiony był wysiłkiem. Był chory i powolny. Nie nadawał 
się do towarzystwa. Jego oczy rzucały niecierpliwe spojrzenia, rejestrując każdy 
detal. Pocierający wciąż rękami, był swego rodzaju żywą karykaturą skąpca lub 
dotkniętego biedą pracownika biurowego z ubiegłego stulecia. Być może nie znosił 
kobiet. Leah sądziła tak na podstawie dystansu, jaki wobec niej zachowywał.
— Oprowadzę pana po domu.—Uśmiechnęła się, mając nadzieję, że Sam i Sara nie 
będą tłoczyć się za nią, jak mieli to w zwyczaju robić, gdy byli jeszcze bardzo 
mali. — Obawiam się, że mój mąż zrobił raczej głupstwo, próbując rozpalić ogień. 
Oczywiście, naszym obowiązkiem jest wymienić uszkodzony parkiet lub obniżyć cenę 
domu o koszta naprawy, zależnie od pana woli. Teraz obejrzymy kuchnię, a potem 
zaprowadzę pana na piętro.
Matheson robił wrażenie, jakby nic do niego nie docierało. Jego zachowanie 
graniczyło już prawie z niegrzecznością. Wpatrywał się w Leah z uwagą, próbując 
znienacka zerknąć na Sama i Sarę, którzy kulili się i chowali za matkę jak 
wstydliwe maluchy. Gość obserwował każdy ruch Leah. Sama jego obecność była już 
denerwująca. Nie zadał jeszcze żadnego pytania. Kaszel zadudnił głośnym 
charkotem w jego płucach. Leah pomyślała, że jest albo namiętnym palaczem, albo 
ma bronchit. Albo i jedno, i drugie.
Był strasznie chudy i wyglądał na chorego.
— Mogę pana zapewnić, że jest to bardzo komfortowe i dogodnie usytuowane 
mieszkanie. — Leah mówiła dalej, aby przerwać okropną ciszę. „Gadam, jak agent 
mieszkaniowy — uświadomiła sobie. — Zupełnie jak Lester. A on siedzi sobie 
pewnie teraz w głównym biurze.** — Dwadzieścia minut metrem do centrum.
228
— Mamo, jest mi zimno — poskarżyła się Sara szeptem. Wstrząsały nią dreszcze.
—Tak. Tatuś musiał zapomnieć włączyć centralne ogrzewanie. — „Bo był gdzieś poza 
domem z jakąś dziwką — dodała w myśli — albo zepsuło się i dlatego próbował 
napalić w kominku, ryzykując spaleniem domu.**—Pójdę na chwilę na dół i włączę 
ogrzewanie.
Ale gość nie wykazywał pośpiechu. Pochylił się, oglądając i sprawdzając 
interesujące go szczegóły. Był tym tak pochłonięty, że prawie wcale nie zwracał 
uwagi na obecność gospodarzy. A na dworze wiatr uderzał o szyby z coraz większą 
prędkością, grzeehocząc i stukając okiennymi ramami
— Gdy pan skończy, zejdziemy z powrotem na dół, panie Matheson.—Leah mówiła tak 
uniżonym tonem, że gardziła sobą. „Zobacz, jak cholernie mamy tu zimno — miała 
ochotę powiedzieć. — I do czego ci nasza ślubna fotografia?**
Co za zachowanie! Musiał nawet i to wziąć do ręki, dokładnie oglądając przez 
dłuższą chwilę. Zdjęcie przewróciło s^> gdy odstawił je na toaletkę. Nie 
zatroszczył się jednak, aby postawić je z powrotem. Stukał swymi długimi 
kościstymi palcami w szczotkę do włosów z kości słoniowej, aby za chwilę odłożyć 
ją na miejsce.
— Zejdę na dół i włączę kaloryfery, panie Matheson. Dzieciom robi się zimno. 
Właśnie wróciliśmy z... wakacji.
— Ach... tak. — Obrócił się w jej kierunku. Leah miała wrażenie, że gość ma 
trudności z dobraniem ostrości. Jego oczy przyglądały się im jakby zza 
katarakty. — Proszę kontynuować, pani Strike. Niech się pani mną nie przejmuje.
„Czy zejdziesz wreszcie, do cholery, na dół?!" Leah napięła się, czując 
gwałtowną obawę. „Dobrze, pójdę, gdy skończysz.**
Prawie uciekła z sypialni. Sam uczepił się jej sukienki, a Sara ściskała nerwowo 
dłoń matki. Dzieci śpieszyły się i ciągnęły ze sobą matkę.
I wtedy Leah usłyszała, jak w zamku wejściowych drzwi kręci się klucz.
229
— Hej! Co się z wami dzieje? — John Strike stanął w korytarzu. Natychmiast 
ujrzał na twarzach swej żony i dzieci strach i autentyczną ulgę na jego widok. 
„O Chryste! Cóż znowu złego dzieje się w tym domu?"
— Przyszedł pan Matheson — wyrzuciła z siebie Leah, a potem zniżyła głos.—Jest 
na górze. Przygląda się wszystkiemu i wtyka nos, gdzie tylko się da.
—Tak długo, jak kupuje dom...—głos Johna załamał się. Poczuł teraz przemożne 
napięcie, które mocą dorównywało chyba narastającej na zewnątrz wichurze. 
Atmosfera była przepełniona i naładowana złem, panowało wilgotne zimno, czuć 
było smród zgnilizny. Pusty od kilku dni dom wciąż działał na nich swą 
nadprzyrodzoną mocą.
— Jak długo już tu jest?
— Około...—Leah chciała powiedzieć: kwadrans, ale nie byłoby to zgodne z prawdą, 
ponieważ całą rodziną byli już tu od wpół do czwartej, a teraz było już zupełnie 
ciemno. — Która jest godzina?
John spojrzał na swój zegarek.
— Wpół do siódmej.
Matheson był w domu od trzech godzin!
— John, boję się! — Leah zaczęła skomleć ze strachu i rzuciła się ku swemu 
mężowi. Sam i Sara też uczepili się ojca. W tej okropnej chwili, w obliczu 
przerażenia, wszystkie winy zostały zapomniane i przebaczone.
— Idzie tu... — mruknął John, gdy z piętra dobiegł do nich odgłos powolnych 
kroków i skrzypienie podłogi. John wzdrygnął się, próbując wepchnąć za siebie 
Leah i dzieci, wystawiając swe ciało jak tarczę na wypadek jakichkolwiek 
wydarzeń, które w ciągu najbliższych kilku sekund mogły się rozegrać na 
schodach. Usłyszał wyraźnie zbliżające się kroki, poczuł nienawiść i złość 
przybysza, posłyszał rzężący kaszel — ponury rechot śmiertelnego śmiechu. O mało 
nie krzyknął, widząc człowieka, który podawał się za Mathesona.
Opis George'a Denby'ego z przerażającą dokładnością pasował do wyglądu postaci, 
która ukazała się na szczycie schodów.
230
Chudy, wynędzniały, oczy zapadnięte głęboko w swej oprawie. Wyświechtany, tłusty 
od brudu kapelusz, wciśnięty był mocno na głowę. Postrzępiony ciemnogranatowy 
płaszcz opadał prawie na wysokość kostek. Orle starcze rysy były częściowo 
ukryte w cieniu rzucanym przez rondo kapelusza. Stał tak na szczycie schodów, 
ściągając cienkie usta w drwiącym i chytrym grymasie, jakby wyczuwał strach 
stojących poniżej ludzi. Zacierał swe chude kościste ręce z sadystyczną 
satysfakcją. Nie było wątpliwości, że w rysach jego twarzy kryje się czysta 
nienawiść.
— Joseph Nason!— krzyknął John.
— A więc znasz mnie? — Skrzeczący głos przypominał Johnowi odgłos melodii 
odtwarzanej ze zdartej płyty. Urywany, jadowity rechot.
— Znam cię! — Nagle gniew Johna wziął górę nad przerażeniem. Przed nim stał 
człowiek, który był odpowiedzialny za cierpienia, obłęd, za śmierć jego syna i 
teścia.—Na Boga! Nason! Masz wiele do wytłumaczenia!
— Wróciłem tu jedynie po to, co mi się należy. — Głowa Nasona wysunęła się do 
przodu, a jego oczy wydawały się błyskać gniewem. — To jest mój dom, a wy 
skradliście mi go. To nie wszystko. Próbowałeś go spalić. Wynoście się teraz 
stąd, inaczej będziecie żałować.
Sam i Sara pochlipywali z przerażenia, Leah próbowała powstrzymać krzyk. Nagle 
gniew Johna wymknął mu się spod kontroli i eksplodował w ataku wściekłości. 
Przypomniał mu się obraz Bena — drobna bezwładna postać, zmiażdżona i 
pokrwawiona. Czerwona futbolowa czapeczka, leżąca żałośnie na asfalcie. Ze 
zdławionym krzykiem furii John odepchnął od siebie swych bliskich i podbiegł do 
schodów.
— Teraz cię dopadnę! —wrzasnął. — Zapłacisz za to, co zrobiłeś mojej rodzinie!
Sara zaczęła krzyczeć. John poczuł na sobie jej mocny uścisk.
— Tato, nie idź tam, nie idź! Wróć!
231
Leah złapała go za ramię, kompletnie biała i drżąca z przerażenia, podobnie jak 
Sam. Wszyscy troje próbowali zatrzymać ojca przy sobie, gdy tymczasem stojący 
ponad nimi Joseph Nason śmiał się potwornie. John strząsnął ich z siebie i 
odepchnął, podbiegając do schodów.
— Kurwa, zabiję cię! — syknął i zaczął wchodzić na schody.
Przeskoczył od razu dwa stopnie i był już w połowie drogi, gdy poczuł na sobie 
silne, przejmujące dotknięcie niewidzialnej dłoni. Było to tak, jakby jego stopy 
stawały się coraz bardziej ciężkie . Poruszanie nimi sprawiało mu poważny 
wysiłek, wciąż jednak był w stanie je przesuwać. Nagle wszystko wokół, z 
wyjątkiem samego Johna, spowolniało. Przypominało to rodzaj powtórki w 
zwolnionym tempie, tak jakby życie toczyło się poza czasem swym własnym leniwym 
tokiem. Smród, który dotarł teraz do jego nozdrzy, był nie do wytrzymania. Odór 
stęchlizny, gnijącego powietrza, pomieszany z zapachem nie mytego ciała i 
cuchnących ubrań. Było tak zimno, że John słyszał, jak dzwonią mu zęby. Zupełnie 
jak dobiegający z dystansu odgłos karabinu maszynowego.
Tuż przed Johnem, kilka stopni nad nim, stał Joseph Nason. Triumfował. Jego 
twarz przestała dłużej kryć się w cieniu. Wynędzniały i chudy, prawie jak 
szkielet, rozchylił swe starcze sine usta, ukazując rząd sczerniałych nierównych 
zębów, których pokruszone kikuty sterczały na tle prawie niebieskich warg. Po 
zniszczonej i pomarszczonej starczej brodzie ciekła ślina. Nie poruszał się—
wiedział, że jest niezwyciężony, że jest poza zasięgiem zemsty zwykłego 
śmiertelnika.
John zaczął się obficie pocić. Gdyby nie uchwycił się w porę poręczy, mógłby 
przewrócić się do tyłu. Zupełnie jak tamten włamywacz. W każdej sekundzie 
obciążona stolarka mogła trzasnąć, a złamany szczebel przebić mu gardło. 
Zawisłby tu, nawleczony na wielką drzazgę, zbryzgując krwią ściany i sufit. 
Poczuł, jak drewniana balustrada zaczyna ustępować pod jego ciężarem.
Gdzieś — brzmiało to, jakby działo się bardzo daleko — słyszał wciąż krzyk Leah 
i histeryczny płacz dzieci. Zrobiło mu się ciemno przed oczami; wzrok odmówił mu 
poshiszeń-
232
stwa. Nie widział już dokładnie Nasona. Był w stanie rozróżnić tylko zarys 
postaci, która mogłaby być wystawionym przez ogrodnika strachem na wróble. Czuł 
jednak jego obecność, jego obrzydliwą siłę i złośliwość. To było właśnie zło, 
które mieszkało w tym domu od czterdziestu lat.
Rozległ się trzask, odgłos pękającego drewna. Poręcz zaczynała się łamać. John 
poddał się sile ciężkości. Zawrót głowy pozbawił go równowagi. Czuł się zupełnie 
tak, jak podczas upadku w jakimś okropnym śnie. Mógłby nagle drgnąć i obudzić 
się, stwierdzając, że jest bezpieczny, że leży w swym własnym łóżku. Wiedział 
jednak, że było to niemożliwe, ponieważ to, co działo się wokół niego, nie było 
snem.
Gdy runął do tyłu, wydało mu się, że jego stopy stały się teraz nienaturalnie 
lekkie. Miał wrażenie, że wisi zawieszony, jakby udało się mu oprzeć prawom 
Newtona. Być może, mógłby się unieść pod sufit, jak czasami zdarzało mu się to w 
snach — rodzaj uwolnienia jego ciała astralnego.
Upadł, machając rękami w powietrzu, jakby próbował się go uchwycić. Nabierał 
prędkości. Jedno ostatnie spojrzenie na Nasona. Jego ramię podniesione było ku 
górze — jak przy faszystowskim powitaniu. Flegma charczała, gdy śmiał się 
triumfując. I wtedy świat Johna Strike'a zaczął wirować, kręcić się coraz 
szybciej i szybciej.
Poczuł, jak uderza o podłogę korytarza, ześlizguje się ze schodów i wali w 
krzesło. Ból nie był tak silny, jak się tego spodziewał. Leżąc na podłodze i 
łapiąc z trudem oddech, spoglądał na majaczące nad nim twarze żony i dzieci. Ich 
ręce badały go z troską, szukając złamanych kości.
— Nic mi nie jest — mruknął, czekając, aż uspokoją się wirujące ściany i 
wszystko wróci do normy. Był wstrząśnięty. Wiedział jednak, że nie jest poważnie 
ranny. Spojrzał na schody, lecz nie ujrzał już tam nikogo. T^lko Sara, Leah i 
Sam pochylali się nad nim, przerażeni i zatroskani jego stanem.
Podniósł się z wysiłkiem. Szok minął. Chwiejąc się znów skierował ku schodom.
— John, wracaj!
233
— Muszę, muszę mieć pewność! — Zaczął wspinać się po stopniach. Tym razem żadna 
niewidzialna bariera nie przeszkadzała mu w poruszaniu się.
Na górze nie było nikogo, lecz John musiał sprawdzić każdy pokój, zapalając 
światło i pozostawiając je już włączone. W pewnym momencie coś błysnęło — 
prawdopodobnie burza towarzysząca szalejącej na zewnątrz wichurze. Na myśl o 
tym, że musieliby spędzić w tym domu noc bez elektryczności, przeszedł go 
dreszcz. Wyobraził sobie migoczące świece i ich słabe światło, rzucające 
niesamowite i przerażające cienie. Wrócił na dół, przytrzymując się poręczy, 
sprawdzając jej stan.
— Poszedł. — Nie oczekiwał wcale, że rodzina uwierzy w jego słowa. Nie był 
pewien, czy sam w to wierzy. Wyjątek stanowił tu zadziwiająco zgodny opis 
George'a Denby'ego. Samotność, w której żył Joseph Nason, zrodziła wszystkie 
fobie i lęki, które zamieszkały w tym przeklętym domu. Tak silne, że człowiek, 
którego dręczyły, powstał ze swej grobowej pustelni
— John, nie możemy tu zostać ani chwili dłużej. — Leah trzymała dzieci blisko 
przy sobie. — Musimy wynieść się stąd, zanim dotknie nas jakaś następna okropna 
tragedia.
—Ja muszę zostać—wypowiedział te słowa zmęczonym, ale zdecydowanym głosem.—Nie 
mogę stąd uciec. Wiem o tym.
—Ale nie możesz też z tym walczyć, cokolwiek to jest! — zaprotestowała z 
histerią w głosie Leah. — Rób, co chcesz, ale ja zabieram dzieci w jakieś 
bezpieczne miejsce.
Nagle na kilka sekund przygasły wszystkie światła. Po chwili mieszkanie znów 
rozjaśniło się elektrycznym blaskiem. Sara krzyknęła.
— Dobrze, idźcie.—John podniósł przewrócone krzesło i wyciągnął się na nim. Nie 
było sensu przytaczać opowieści emerytowanego bankiera. W każdym razie nie 
teraz. — Zatrzymajcie się w jakimś hotelu albo gdziekolwiek. Zadzwoń do mnie i 
daj znać, gdzie jesteście. Dołączę do was później. Teraz mam tu coś do 
załatwienia.
To było jednak niewykonalne zadanie, czyste szaleństwo. Nikt nie mógł zniszczyć 
czegoś, co już nie istnieje. John pró-
234
bował i wciąż przegrywał. Lecz musiał istnieć jakiś sposób. A zresztą nawet 
gdyby go nie było, John nie mógł uciec. Ze względu na Bena, ze względu na Ruth. 
Żądza zemsty była zbyt silna.
Wszystkie potworne i niesamowite zjawiska, które miały miejsce pod dachem tego 
przeklętego domu, nie wyprowadziły go z równowagi, tak jak stało się to z 
Grafionami i wszystkimi innymi, którzy mieszkali tu przedtem. Klęska była dla 
Johha równoznaczna z poniżeniem. Nie mógłby żyć ze świadomością, że stchórzył i 
uciekł w takiej chwili. Musiał zostać tu, gdyż gdzie indziej życie nie miało mu 
już nic do zaproponowania.
Usłyszał jak drzwi wejściowe zatrzasnęły się za Leah i dziećmi.
Wtedy zgasły światła.
23
Drzwi otworzyły się do wewnątrz, gdy nacisnęła klamkę. Z całej siły przytrzymała 
je, aby nie trzasnęły o ścianę przedpokoju. Wyjący i gwiżdżący wiatr porywał i 
tłumił wychodzące z jej ust słowa, kiedy wołała Sama i Sarę, aby wyszli na 
zewnątrz. Przytrzymując drzwi, wyciągała z mieszkania uczepione jej w 
przerażeniu dzieci i popychała je w kierunku ganku. Zamykając drzwi, pociągnęła 
je tak mocno, że klamka prawie wyśliznęła się jej z uścisku. Chwilę jeszcze 
mocowała się z nimi, aby w końcu usłyszeć szczęk zaskakującego yale.
Wszyscy troje trzymali się razem, przytuleni do siebie. Leah nie miała pojęcia, 
dokąd mają iść. Pierwszy napotkany tani nocleg ze śniadaniem powinien na razie 
wystarczyć.
Huragan wszędzie wyrządzał szkody. Kominy i dachówki spadały, odbijając się od 
gzymsów i rynien, spadając wprost na ulicę, wgniatając dachy zaparkowanych tu 
samochodów, rozbijając szyby. W przepełnionej pomarańczowym światłem ulicznych 
latarń wichrowej apokalipsie drzewa, przyciskane podmuchem huraganu, pochylały 
się prawie do ziemi.
— Patrzcie! — krzyknął Sam i wskazał na wyrwane z korzeniami drzewo, które rosło 
przed posesją numer piętnaście. Upadając rozerwało i przygniotło do ziemi 
plecione z gałązek i słabych prętów ogrodzenie. Stos gruzu uniemożliwiał im 
przejście na chodnik. Gałęzie drzew prężyły się jak członki żywej złośliwej 
istoty, która swymi niezliczonymi ramionami, jakby z premedytacją, chłostała 
każdego, kto znalazł się w jej zasięgu.
— Musimy przez to przejść! — wrzasnęła Leah, Wątpliwe jednak było, czy pozostała 
dwójka słyszy ją. — Złapię się gałęzi!
Gdy ruszyła, usłyszała wrzask Sary i obróciła się. Dziewczynka wskazywała na róg 
ganku, ciemne zagłębienie, gdzie coś poruszało się, falując i wijąc—jakiś 
nieokreślony kształt, miotający się w agonalnych konwulsjach., Ach, Boże! 
Przecież to ta dziewczyna, która została tu zgwałcona i uduszona!"
236
Nie była to jednak dziewczyna, ale stos szeleszczących śmieci i odpadków, który 
pod wpływem wiatru raz stawał się dłuższy i wyższy, jakby nadymając się, raz 
kurczył, zbijając w małą przysadzistą stertę. Na pierwszy rzut oka, w 
przydymionym świetle ulicznych lamp, robiło to przerażające wrażenie.
— To tylko śmieci! — krzyknęła wprost do ucha Sary. Przyciągnęła do siebie 
dzieci, łapiąc Sama za rękę.—A teraz chodźmy!
Miotana wiatrem gałąź uderzyła Leah w twarz, sprawiając, że kobieta rozpłakała 
się z bólu, próbując ją odepchnąć od siebie. Przeszłała przez pień okrakiem. 
Drzewo poruszało się, grożąc uderzeniem. Sam przeszedł pierwszy, czołgając się 
na brzuchu, aż wreszcie dotarł do chodnika po przeciwnej stronie ulicy. Potem 
przedostała się Sara, drąc sobie sukienkę. Rozerwany strzęp materiału łopotał za 
nią jak dziwaczny ogon.
Wtedy cała trójka znalazła się na jakiejś dużej stercie, zalegającej na 
chodniku. Coś upadło i rozbiło się nie opodal, rozrzucając odłamki we wszystkich 
kierunkach—dachówka pękła na drobne kawałki jak eksplodujący szrapnel. Znana im 
dobrze ulica stała się teraz wrogim i makabrycznym miejscem, w którym człowiek 
musiał walczyć, aby przetrwać.
Leah trzymała dzieci blisko siebie, próbując zasłonić je ciałem. Przewrócony 
samochód blokował przejście przez chodnik, tak więc cała rodzina musiała go 
obejść, przechodząc przez zasypaną śmieciami jezdnię. Zbite i zmielone na pył 
szkło samochodowej szyby chrzęściło i strzelało pod ich stopami.
I wtedy bez żadnego ostrzeżenia wszystko zatonęło w głębokiej ciemności.
Sam i Sara skomleli ze strachu przytuleni do matki. Było jasne, że nie opuszczą 
jej. Leah pomyślała o poszukaniu odpowiedniej kryjówki w jednym z sąsiednich 
domów, zdecydowała jednak, że tak nie zrobi. Naprawdę bezpieczni będą tylko pod 
ziemią — tam wichura nie mogła się dostać. Leah przeszła na chodnik, trzymając 
szeroko wyciągnięte do przodu ręce, aby wykryć w mroku przeszkodę, która mogłaby 
im
237
stanąć na drodze. Za chwilę skręcili w lewo, uszli kilkaset metrów, potem 
przeszli na drugą stronę ulicy, obeszli brzegiem nieużytki, przeszli przez 
następną ulicę i znaleźli się w pobliżu wejścia do podziemnego dworca metra.
Mijali przechodniów. Wydawało się, że mieszkańcy tego gęsto zaludnionego 
przedmieścia gdzieś uciekają. „To śmieszne" — pomyślała Leah. Wszyscy szukali 
schronienia w swych słabych domach. Tak czyniono podczas ataku huraganu pół 
wieku temu.
Przeklinała swą matkę — mogli być teraz bezpieczni, z dala od szalejącej 
wichury, a zamiast tego kryli się jak zbiegowie we wrogim, budzącym grozę 
mieście.
Podziemna stacja metra była zamknięta! Leah walczyła z desperacją. Gdyby tylko o 
nią chodziło, mogłaby położyć się tu i umrzeć przy zamkniętych drzwiach dworca. 
Umundurowany kontroler z parafinową lampką machał ręką, nakazując odejście 
każdemu, kto szukał bezpiecznego schronienia pod ziemią. Obojętny i bezlitosny 
wykrzykiwał jakieś słowa. Wichura jednak zagłuszała je natychmiast
W sklepowej oficynie znaleźli kryjówkę i mogli pozwolić sobie na krótki 
wypoczynek. Minął ich samochód, który zaraz potem zahamował i tyłem zjechał na 
brzeg jezdni. W jego światłach Leah dostrzegła furgonetkę stojącą po tej samej 
stronie ulicy. Może kierowca umarł wewnątrz, a może po prostu zostawił swój 
samochód — nie dbała zresztą o to. Przede wszystkim miała na uwadze 
bezpieczeństwo swoich dzieci. „Do diabła! Jesteś przecież matką! — pomyślała. — 
I niech szlag traf! ciebie, Johnie Nasonie, czy jak się tam nazywasz!"
O powrocie do domu przy Schooner Street nie było mowy. W żadnym wypadku nie 
mogli tego zrobić. Leah wolała już ten przeklęty huragan niż mieszkające w 
tamtym domu zło. Zastanawiała się nad schronieniem na posterunku policji. Nie 
miała jednak pojęcia, gdzie się znajduje. Gdzieś jednak musiał być. Przyciskając 
się do sklepowych wystaw, podążali w kierunku głównej ulicy. Przed nimi 
znajdowało się przejście dla pieszych z wyłączoną sygnalizacją. „Nie przy-
238
glądaj się tak, bo jeszcze zobaczysz światła" — powiedziała sobie. Przez chwilę 
miała wrażenie, że słyszy krzyk przyniesiony przez wiatr.
Budka telefoniczna! Jej wyciągnięta ręka dotknęła ścianki małego pomieszczenia. 
Na szczęście cienka szyba zachowała się w całości. Leah mogła zadzwonić po 
pomoc. Sam i Sara mocowali się z ciężkimi drzwiami. W końcu otworzyli je i 
wśliznęli się do środka. Leah szperała po kieszeniach, szukając monety. 
Odnalazła otwór w automacie i próbowała odszukać w ciemności klawisz dziewiąty. 
Zlokalizowała go w tym samym momencie, gdy uświadomiła sobie, że aparat jest 
głuchy. „Z całą pewnością — pomyślała — w całym Londynie nie ma sprawnego 
telefonu."
— Mamo, co my teraz zrobimy?
Próbowała wymyśleć jakąś odpowiedź, jakieś pozbawione znaczenia słowa, mając 
słabą nadzieję, że uda się jej w ten sposób uspokoić swe dzieci. Zupełnie nie 
wiedziała, co dalej mają robić.
I wtedy nagle znów zapaliły się uliczne lampy.
Było mroczno i niesamowicie. Słaby blask latarń jakby drwił z trójki błąkających 
się wygnańców, ukazując im przygnębiające i budzące grozę krajobrazy 
zdewastowanego miasta. Zawalony dach, który runął lawiną na ulicę, zasypane 
parkujące tu samochody. Wystawy sklepowe gotowe na...
Nagle z pomiędzy upiornych kształtów porozbijanych samochodów i powybijanych 
witryn sklepowych wyłoniły się —jakby prowadzone nieomylnie bladym światłem 
ulicznych lamp — postacie złodziei; przebiegające chyłkiem sylwetki ludzkich 
hien.
— Bądźcie cicho.—Leah mówiła szeptem, mimo że zbliżający się motłoch nie 
usłyszałby jej, nawet gdyby krzyczała. Stłoczeni w niewielkim szklanym 
pomieszczeniu, ufając, że nie zostaną zauważeni, zawodzili głośno ze strachu. 
Snop światła latarki odnalazł ich i oślepił. „Nie, proszę, oszczędźcie moje 
dzieci!"
Postacie, których twarze ukryte za latarkami były niewidoczne w ciemnościach, 
dostrzegły Leah. Tłum złoczyńców
239
ujrzał swoje bezbronne ofiary, uwięzione w szklanej celi, i ruszył ku nim. Leah 
próbowała trzymać drzwi zamknięte, był to jednak opór jedynie symboliczny. 
Gąszcz pożądliwych rąk —jak macki—wynurzył się z ciemności Jakby przewrócone 
drzewo nagle ożyło i podeszło do niej.
Wyciągnęli Leah z budki przez otwarte siłą drzwi. Sam i Sara krzyczeli, ale 
matka nie widziała ich. Wysilała się jeszcze przez chwilę, walcząc z 
napastnikami. W końcu jednak poddała się. Zamknęła oczy, gdy zdzierano z niej 
ubranie. „Nie! Oszczędźcie moje dzieci!"
Wiedziała jednak, że nie oszczędzą nikogo, korzystając z tego, że nocna burza 
ukryje ich obrzydliwe czyny. Ktoś złapał ją za ręce, wykręcił je do tyłu i 
przytrzymał w żelaznym uścisku. Leah myślała, że pękną. Ktoś inny szarpnął za 
jej nogi, rozchylając je tak szeroko, że groziło to wyrwaniem ze stawów. Jedynie 
głowa była nieskrępowana i Leah obróciła ją, próbując odnaleźć w mroku swe 
dzieci. Nie dawały jednak żadnego znaku życia. Wokół niej tłoczyły się ludzkie 
postacie, niczym szczury, które wypełzły na żer.
Nagle wydawało się, że cały świat eksplodował. Rumor i trzask był silniejszy i 
głośniejszy niż huragan. Pocisk przeleciał i znalazł swój cel. Leah poczuła, że 
łamiący niemal kości uścisk zaczął się rozluźniać i jest już wolna od człowieka, 
który ordynarnie wbił się w nią z całych sił. Opadła do tyłu. To było miękkie 
lądowanie. Leżała na asfalcie, spoglądając ku górze z daremną nadzieją.
Zmielone na pył szkło — jak morska mgła — migotało i iskrzyło się w świetle 
ulicznych lamp, które odsłaniało dziwaczny krajobraz zdewastowanego miasta. 
Budynki znikły gdzieś poza kręgiem światła, rzucanym przez latarnie, wyrastając 
tam, gdzie przedtem znajdowała się powierzchnia asfaltu. Ponad nią stał ten 
potwór, dla którego jego wspólnicy przytrzymywali Leah, aby zmusić ją do 
ordynarnej kopulacji. Teraz chwiał się niepewnie na nogach.
Przerażone oczy Leah powędrowały ku górze, zaczynając od obnażonych 
nieprzyzwoicie ud. Mężczyzna był częściowo rozebrany. Jego włosy na klatce 
piersiowej przesiąknięte by-
240
ły krwią. Na grubej szyi... ponad jego szyją nie było już nic! Tylko nierówno 
ucięty kikut, który wyrzucał z wielką szybkością ogromne ilości ciemnej cieczy. 
Dziwaczna fontanna na środku kałuży krwi. Stał tak, jak pozbawiony głowy 
kurczak, który trzyma się pionowo dzięki napiętym jeszcze nerwom. Mord w 
rzcźniczej szopie!
Otumaniona i zdrętwiała Leah czołgała się wśród osuwających się kostek bruku i 
ludzkich korpusów. Czuła zapach śmierci, gorzkawy metaliczny posmak krwi. Nie 
zwracała jednak na to uwagi, dziękując Bogu, że została ocalona, aby móc szukać 
swych dzieci.
Czołgając się wśród gruzów, próbując w nich grzebać, cofając co chwila palce z 
ciał, które nie były ciałami jej krewnych, wołała swoje dzieci, łkając ze 
strachu i zgryzoty.
Próbowała stanąć, lecz co chwila przewracała się na boki. Skaleczyła się czymś w 
rękę, ale była tego prawie nieświadoma. Wciągnęła się na grubą, znajdującą się 
ponad nią belkę, podnosząc z ziemi całe ciało. Zorientowała się, że podczas 
drugiego upadku stało się coś przerażającego.
Latarnie mignęły słabo i zgasły, jakby przez kilka sekund walczyły o życie. 
Jedna okrutna chwila, w której sztuczne światło oświetliło ulicę, wystarczyła 
Leah, aby dostrzec swe okropne okaleczenie. Krzyknęła straszliwym, histerycznym 
wrzaskiem, gdy jej oczy natknęły się na krwawiące kikuty ud, i podążając za 
śladem gęstej, galaretowatej krwi, odnalazły w półmroku odcięte nogi, które 
wciąż jeszcze drżały jak rzucone w kałuży krwi węgorze.
Egipskie ciemności powróciły. Gdzieś na dnie niewyobrażalnej otchłani Leah 
pomyślała, że słyszy Sama i Sarę, którzy ją wołają.
24
John stał w ciemnościach, oszołomiony i zmieszany. Brak prądu był okolicznością, 
której nie brał pod uwagę do chwili, gdy kilka minut temu światło błysnęło i 
zamigotało po raz ostatni. Nigdy nie bał się ciemności, nawet kiedy był małym 
chłopcem. Teraz jednak, gdy został sam na sam z Josephem Nasonem, było to 
przerażającym i upiornym utrudnieniem.
Próbował wsłuchiwać się w dobiegające go odgłosy. Wszystko jednak, co zdołał 
usłyszeć, to szalejąca na zewnątrz wichura. Dachówki spadały kaskadą z dachu. 
Gdzieś niedaleko runęło drzewo — prawdopodobnie korsykańska sosna, rosnąca w 
jednym z ogrodów umieszczonych na zapleczu domów — stwierdził John. Trzask i 
łoskot walącego się pnia poprzedził uderzenie, które wstrząsnęło konstrukcją 
domu. Ale to już nie było jego zmartwieniem.
Nason wciąż przebywał gdzieś w pobliżu. John nie miał co do tego żadnych 
wątpliwości. Mógł wyczuć jego obecność w zimnym/wywołującym mdłości powietrzu, 
mógł poczuć lepki dotyk jego lodowatych palców. Szybko puszczały go, gdy 
gwałtownie odwracał się. Nason bawił się nim, próbując zniechęcić go i osłabić.
John chyłkiem prześliznął się do kuchni i zaczął po omacku przeszukiwać szafki, 
aż odnalazł pudełko świec. Zastanawiał się, czy zdoła zapalić świecę pierwszą 
zapałką, czy też knot będzie tak samo oporny, jak pokój frontowy, w którym 
próbował wzniecić pożar. Pociągnął zapałką po brzegu pudełka. Z pewnym oporem 
nawoskowany knot zapalił się. Jego żółte, niesamowite światło rzucało dziwaczny, 
przybierający niezliczoną ilość fantastycznych kształtów cień. Trzęsącymi się ze 
strachu palcami zapalił jeszcze dwie świece, zlepił je razem, umieszczając na 
spodku, i postawił w strategicznym punkcie kuchni. Potem jeszcze jedną w 
przedpokoju. — Jej płomień migotał w przeciągu, który przedostawał się przez 
szparę pod drzwiami wejściowymi. Z pewnością niedługo zgaśnie.
242
W pewnym sensie światło świec nie wpływało na Johna najlepiej, budząc wiele 
skojarzeń i wyobrażeń najróżniejszych rzeczy i sytuacji. Cienie zmieniały 
kształty, gdy zaczynał im się dokładniej przyglądać, wpełzaty ukradkiem za niego 
i natychmiast uciekały, gdy odwracał się, wciąż poruszając niespokojnie. To był 
zupełnie inny, nieznany mu nowy wymiar rzeczywistości. Podobnie jak Nason.
Wichura osiągnęła z pewnością swoje apogeum. Na piętrze coś spadło, potem 
potoczyło się po podłodze. Na pewno jedna z ozdób stojących na toaletce. Ale 
przecież wiatr nie miał do niej żadnego dostępu!
Leah nie zadzwoniła. John z szokiem uświadomił to sobie nagle. Wyszła z dziećmi 
bardzo dawno. Obliczył, że minęły dwie godziny. Zaczął nasłuchiwać telefonu. 
Była już jedenasta, a aparat wciąż nie dzwonił. „Może ma trudności ze 
znalezieniem odpowiedniej kwatery? — zastanawiał się John.
— Powrót z Walii w takiej chwili był cholerną głupotą. Ta krowa Marjorie zrobiła 
mi to na złość! — Był tego pewien.
— Powiedziała: Idź do domu, Leah, i zobacz, co robi tam twój mężczyzna.**
Wichura szalała teraz z jeszcze większą siłą niż kiedykolwiek. Na piętrze 
grzechotała i trzeszczała okienna rama. Wiatr mógł ją w każdej chwili wyrwać z 
zawiasów. Dachówki wciąż spadały z dachu, ześlizgując się i odbijając od 
wystających części domu, rozbijając na chodniku. John usłyszał w pewnej chwili 
metaliczne, głośniejsze od pozostałych uderzenie. Jedna z dachówek uderzyła w 
zaparkowany pod domem samochód. Mógł mieć tylko nadzieję, że nie był to jego 
suzuki.
Leah nie zamierzała zadzwonić. Było już po północy i pewnie odłożyła to do rana. 
„A może telefon jest zepsuty?**
— zastanawiał się John, odprężając się nagle, gdy uświadomił sobie, że przecież 
może nie mieć od niej żadnej wieści z powodu bardzo błahej i prozaicznej 
przyczyny. Prawie wbiegł do przedpokoju. Świeca pryskała iskrami, nieomal 
gasnąc. John podniósł gwałtownie słuchawkę, ale nie usły-
243
szał nic innego jak tylko ciągty sygnał. „Nieczynny, dzięki Bogu!"
Nastąpiło to wtedy, gdy płomień świecy pochylił się i przygasł. Światło 
dobiegało teraz jedynie z kuchni, w przedpokoju zaś panował nieziemski blask. 
„Lepiej będzie, jeśli tam wrócę" — pomyślał.
— Tatusiu!
John poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach. Wydawało się, że płacz dochodzi z 
piętra. Gdy rozpoznał, do kogo należy głos, ogarnął go przejmujący lodowaty 
chłód. Przypominało mu to krzyk przerażenia, który wydawał z siebie Ben, gdy 
budził się, obawiając ciemności. W każdej chwili mógł wybiec ze swego pokoju na 
wpół śpiący, wpadając z rozpędem na schody. John musiał go szybko zatrzymać; 
mógł przecież upaść i... Ale przecież to nie był głos Bena.
To był Sam!
Nim zdołał się pohamować, był już przy schodach. To nie mógł być Sam, ponieważ 
zabrała go Leah i zaszyli się gdzieś w bezpiecznym miejscu. To była sztuczka, 
która miała zwabić go na górę, żeby lęk wysokości znów doprowadził go do upadku. 
Tym razem mógł skręcić sobie kark na dobre.
— Nie uda ci się mnie ogłupić, Nason! — John wrzasnął ze złością, ale wichura 
zagłuszyła jego słowa. Pocił się obficie, a koszula lepiła mu się do ciała. — 
Wyjdź stamtąd, Nason, i stań ze mną twarzą w twarz! Nason!
Ale odpowiedział mu tylko wiatr, uderzając jakby ze złością w znajdujące się 
ponad nim okno.
„Ktoś tam płacze?" John nasłuchiwał z wysiłkiem, ale dźwięk znikł. W pewnej 
okropnej chwili miał wrażenie, że to Leah. Wrócił do kuchni.
Był zmęczony, nawet więcej — był wyczerpany. Miał za sobą dwie nie przespane 
noce. „Nic nie osiągniesz, zostając tutaj — powtarzał sobie. — Nason nie żyje, 
więc nie możesz mu nic zrobić. Pozostała ci jutrzejsza noc, potem następna. 
Załamiesz się prędzej niż on. Pomyśl logicznie. On chce pozbyć się ciebie, 
ponieważ mieszkasz w jego domu. A przecież chcesz stąd pójść, więc w czym 
problem?"
244
Problem polegał na tym, że Nason nie chciał, aby dom sprzedano po raz kolejny 
nowemu właścicielowi. Chciał na zawsze pozostać jego jedynym i wyłącznym 
właścicielem.
„Ale ja nie mam zamiaru spłacać kredytu za jakiegoś cholernego ducha."
Rozległ się płacz. To był głos Sary — nie było co do tego żadnych wątpliwości — 
głośny i wyraźny, w przerwach ciszy pomiędzy podmuchami wiatru. Nie mógł 
zrozumieć, co mówi, nie miał jednak wątpliwości, że dziewczynka jest przerażona 
i coś ją boli. Zobaczył ją na szczycie schodów.
— Już idę, kochanie.
Rzucił się biegiem przez korytarz i zatrzymał gwałtownie. „Znów mnie oszukał — 
pomyślał. — Muszę mieć jednak pewność." Blask świec padł na ścianę ograniczającą 
z jednej strony schody i odbił na pokrytej farbą płaszczyźnie wzór poręczy, 
który przypominał nienaturalnie wielkie więzienne kraty. Wydawało się, że jeden 
ze szczebli jest złamany i coś tkwi zawieszone na nim — lekko huśtające się 
ciało.
John prawie krzyknął. Gdy jednak przyjrzał się uważniej, zauważył, że w rzędzie 
podtrzymujących poręcz szczebli nie było najmniejszej przerwy. Nikt też tam nie 
wisiał. Złudzenie wywołane przez niesamowite światło świec. Następna sztuczka 
Nasona.
— Ty podły skurwielu! — John krzyknął w kierunku schodów. Odpowiedział mu głośny 
huk, a potem brzęk tłuczonego szkła. Okno zostało w końcu wybite.
John doszedł do wniosku, że pozostawanie w tym miejscu nie miało już większego 
sensu. Stał tak, nie zyskując nawet szansy zemsty, nie zyskując niczego. Oddalał 
się coraz bardziej od chwili, w której miał opuścić ten dom i sprzedać go. „W 
takim razie idź! Tam są drzwi, tchórzu!"
Spodziewał się tej agorafobicznej bariery. Jeszcze zanim się na nią natknął, 
miał jej przeczucie. Było to podobne do przypadkowego dotknięcia elektrycznego 
ogrodzenia dla bydła — raz dotknął czegoś takiego kilka lat temu na wsi. Było to 
bolesne i budziło strach, ale nie robiło większej
245
krzywdy. Trzeba było tylko uważać, czy znowu nie jest się w pobliżu 
elektrycznego pastucha.
Wiedział, że sytuacja wymaga, aby zachowywać się podobnie, jak pasąca się krowa, 
która wie, gdzie przebiega ogrodzenie. Cofnął się i oblizał wyschnięte wargi. 
Jedno było pewne — nie opuści tego domu dzisiejszej nocy; tylne drzwi ogrodowe 
mogły także stanowić dla niego barierę. Nawet sprawdzanie tego byłoby stratą 
czasu. Nason był w stanie wykonać każdą sztuczkę.
—Zobacz...—John odezwał się drżącym głosem.—Dlaczego nie mówiliśmy o tym? Jestem 
gotów wyjść, jeśli mi na to pozwolisz. I nie będę chciał wrócić.
Żadnej odpowiedzi. Tylko huragan ponawiający swe wysiłki przy kolejnej próbie 
zerwania dachu, jakby chciał dostać się do Johna. Nason nie musiał robić już 
niczego więcej; teraz on dyktował warunki, jak zawsze zresztą.
„Powinniśmy byli opuścić to mieszkanie na samym początku — uświadomił sobie 
John. — Gdybyśmy to zrobili, Ben i Ruth żyliby teraz. George także." Nie był 
pewny, czy upiór oszczędziłby także włamywacza i tę biedną dziewczynę, która 
została uduszona na ganku, ponieważ ich los nie zależał już od niego. Teraz było 
już jednak za późno.
Ktoś przechadzał się po dużej sypialni na piętrze, dokładnie nad głową Johna. 
Powolne, wlokące się kroki. Potem przerwa. Nagle coś spadło na podłogę. John 
przypuszczał, że to ich ślubna fotografia. Musiała znów go zaintrygować i może 
zniszczył ją rozmyślnie. Kroki nie rozległy się powtórnie.
Do świtu było jeszcze tyle czasu! Nason znęcał się nad Johnem na jego własne 
życzenie; wybrał go sobie, jak kowboj wybiera ze stada młodego byczka. 
Niektórych zabijał, innych zmuszał do opuszczenia domu . Z Johnem bawił się, 
doprowadzając go powoli do szaleństwa. „Nie pozwolę na to! Ben już nie żyje, 
Leah i dwójka małych są bezpieczni. Jeśli słyszałem głosy, to była to tylko 
sztuczka, złudzenie" — powtarzał sobie John.
Skądś dobiegł go odgłos lejącej się wody. To musiało być w łazience—odkręcone 
krany. „Tak, wszystko się zgadza—
246
pomyślał—nie pójdę na górę ich zakręcić. Jeśli woda zaleje łazienkę i zawali się 
z tego powodu sufit, to niech to szlag! Ubezpieczalnia zapłaci za szkody. Dach 
będzie ich, tak czy inaczej, kosztował fortunę. Ja nie dam nawet..."
Nagle zaskoczył go znienacka i kompletnie opanował dziwny lęk. Pierwszą reakcją 
Johna było zdziwienie. Zupełnie tak jak tamtego dnia na basenie. W jednej chwili 
wszystko było w porządku, w następnej znalazł się na krawędzi ślepej paniki. 
Znów poczuł zapach chloru, kłujący go w tylnej części gardła. Oddychał z trudem. 
Łapał powietrze, jakby... tonął.
Dom zaczynała zalewać powódź. Woda mogła ściekać po schodach, a John nie byłby w 
stanie uciec, ponieważ nie mógłby otworzyć drzwi. Gdyby poziom wody podniósł 
się, mógłby wspiąć się na krzesło, potem stanąć na stole. W końcu jednak woda 
mogła sięgnąć do sufitu. Utonąłby jak szczur w klatce-pułapce, która została 
zanurzona w rzece. Nie było ucieczki. Głupie, ale prawdziwe.
Łazienka była zalana wodą, która już się z niej wylewała. John słyszał, jak 
chlupocze na linoleum. Miał ochotę krzyczeć i błagać swego dręczyciela o litość. 
Słowa nie przychodziły mu łatwo. Wgramolił się na kuchenną szafkę, co i tak nie 
uratowałoby go, przedłużając jedynie mękę.
Wydawało się, że huragan skoncentrował wszystkie swe siły na domu numer 
trzynaście. Szalał w otwartym oknie, dewastował sypialnię, spychając do jednego 
rogu wszystkie meble, aby za chwilę miażdżyć je i trzaskać nimi z furią. 
Przerwał obronę tej podmiejskiej fortecy i wtargnął do niej. Gdzieś w całym tym 
zgiełku John usłyszał Leah, która krzyczała okropnie, że nie ma już nóg.
Woda była naprawdę, burza była naprawdę, ale wszystko inne było tylko sztuczką 
Josepha Nasona. John spojrzał ku górze i zobaczył zaczynającą przesączać się 
przez sufit wodę. W każdej chwili mieszkanie mogło być zalane. Ześliznął się z 
szafek okalających zlew, przeszedł przez przedpokój i powtórnie zapalił świeczkę 
stojącą przy telefonie. Teraz wi-
247
dział na ścianie plamy krwi. To nie były tylko cienie. Ten stolarz nie spisał 
się najlepiej, myjąc ściany.
Leah wciąż krzyczała gdzieś poza domem, wszystko to jednak mogło być złudzeniem 
rodzącym się w jego własnym umyśle. Jego żona znów krzyczała, ponieważ zagubiła 
wśród wichury swe dzieci. Było to śmieszne, ponieważ wszyscy troje z pewnością 
tulili się teraz i grzali wzajemnie w jakiejś brudnej i ciemnej sypialni 
hotelowej. Chciałby być z nimi.
Śmieszne, ale nie słyszał już wody. Ktoś musiał zakręcić krany. Zapewne Nason. 
John usiadł na krześle i czekał. Nie pozostało mu już nic innego do zrobienia.
Wiatr wzmógł się z nową siłą, jakby przerwa służyła zebraniu całej mocy na 
ostatni atak. Na dachu nie mogło już pozostać wiele dachówek. Zanosiło się na 
to, że niebawem następne okno w sypialni wyleci ze swej ramy.
Nagle zapaliło się światło. Jeszcze przed chwilą świece rzucały niesamowity 
blask, a teraz mieszkanie zalewała oślepiająca jasność. Żarówki zamigotały i 
zgasły ponownie, aby po chwili znów się zapalić, lecz z o wiele mniejszą mocą. 
Rzucały słabe żółtawe światło. Mimo to były jednak lepsze od świec.
John sprawdził telefon, był on jednak wciąż nieczynny. Poszedł do kuchni. Sufit 
jeszcze trzymał. Przypominał teraz dno przebitego zbiornika—w najdalszym rogu z 
monotonną równomiernością kapały krople wody. John nie poszedł jednak na górę, 
aby sprawdzić, co się tam stało. Nie ruszył się z miejsca.
Jego uwagę przykuł pośpieszny tupot drobnych nóg — odwrócił się gwałtownie. 
Zobaczył szary włochaty kształt, który przemieszczał się w poprzek korytarza, w 
kierunku dużego pokoju. Potem następny i następny; wciąż przybywało większych 
lub mniejszych zwierząt. Szczury i myszy!
Ogarnęła go nagła zmiana uczuć. Wspiął się z powrotem na rząd szafek okalających 
zlewozmywak. Bez wątpienia zwierzęta musiały zejść ze strychu, wypędzone ze swej 
kryjówki przez huragan. Opuszczały tonący statek, pozostawiając na nim ludzi, 
którzy zostaną jeszcze na pokładzie, gdy wszystko pójdzie na dno.
248
Słyszał je w sąsiednim pokoju, piszczały przerażone, biegając tam i z powrotem. 
Przez korytarz sunęło całe stado, aby dołączyć do reszty. Dopóki trzymały się z 
dala od kuchni, John był bezpieczny.
Światło paliło się coraz słabiej. Fluorescencyjny pasek, który znajdował się nad 
jego głową, przypominał teraz Joh-nowi rozgrzaną do czerwoności lutownicę. Nie 
mógł nic zrobić . Mógł jedynie czekać na świt. Wiedział jednak, że nawet dzienne 
światło nie byłoby dla niego wybawieniem.
Jego myśli zwróciły się w stronę Ruth. Było mu przykro. To uczucie różniło się 
jednak od chorobliwego smutku, który pozostał po stracie Bena. Po prostu jeszcze 
jeden romans. W końcu mógłby się skończyć na niczym. Ale odpowiedzialność za jej 
śmierć spoczywała na nim, w takim stopniu, jakby to on sam ją udusił. W końcu to 
on spowodował, że przyszła do tego domu, w którym mieszkało zło.
Johnowi zrobiło się nagle żal Nasona—biednego, samotnego starca, którego zabiły 
jego własne fobie. To przecież nie była jego wina—był ofiarą swego lęku, ofiarą 
społeczeństwa, w którym żył, i otaczającej go rzeczywistości. Denby próbował mu 
pomóc, zrobił, co mógł, ale było już za późno. Inni wiedzieli o nim, ale 
ignorowali go, ponieważ nie była to ich sprawa. Nie było też pracowników opieki 
społecznej, którzy zajmowali się ludźmi samotnymi.
„A ja jestem tak samo podły, jak cała reszta — pomyślał John. — Wszystko, czego 
chcę, to zemsta, choć nie przyniesie mi ona niczego dobrego. Nie wróci mi Bena 
ani Ruth."
Coś poruszyło się w pobliżu. John poczuł to raczej, niż usłyszał. W korytarzu 
zrobiło się jeszcze ciemniej. Napinając się instynktownie, John przylgnął 
plecami do ściany, podciągając ku górze nogi na wypadek, gdyby zaroiły się wokół 
nich szczury. Nagle z ciemności wyłoniła się zmaterializowana postać — 
przygarbiony starzec w długim wytartym płaszczu i w kapeluszu. Stał w drzwiach i 
przyglądał się mu.
John Strike nie miał wątpliwości, że Nason przybył na ostateczną próbę sił.
249
24
Nawet ciemność nie zdołała ukryć nędznego ciała, które podobnie jak twarz, było 
wychudzone i pomarszczone ze starości. Oczy, osadzone głęboko w czarnych 
oczodołach, bacznie lustrowały otoczenie. W nosie, który stanowiły dwie 
czerniące się ponad wykrzywionymi ustami dziury, świszczał śluz. Odeszła jednak 
z tego upiornego oblicza nienawiść, którą John dotąd widział. Zamiast arogancji 
i buntu postać starca wyrażała teraz słabość i rezygnację. Z przygarbionych 
ramion i pochylonej postawy biło przygnębienie i żałość.
—A więc wreszcie się ukazałeś, Nason—powiedział niewzruszony John. — A może 
powinienem cię nazywać Mat-heson?
— Próbowałeś mnie wyrzucić z mojego domu. — Jego głos brzmiał jak suchy, 
chrapliwy, jęczący szept. — Inni opuścili to miejsce, ale ty chciałeś mnie 
zniszczyć. Nawet próbowałeś spalić ten dom, którego jestem pełnoprawnym 
właścicielem. Ukradłeś mi go!
„Boże, czy można nawet próbować wyjaśniać coś człowiekowi, który już nie żyje?"
— Kupiłem go, Nason. Tak jak inni. Nie potrafisz tego zrozumieć?
— To jest mój dom! — Jego opryskliwość graniczyła z płaczem przepełnionym 
poczuciem klęski.—Nie widzisz, że mieszkam tu? A ty pozwoliłeś znów rozmnażać 
się szczurom i myszom! Zniszczyłeś wszystko. Gdybyś wyniósł się stąd w porę, 
tamci ludzie nie zginęliby.
— Zabiłeś mojego syna! — John musiał pohamowywać swój gniew. Nagle ta istota, 
ten duch, który przerażał go samą swoją obecnością od miesięcy, przestał być 
straszny. Odrażający, bezwzględny, złośliwy — tak, ale nie przerażający. 
Wszystko, czego można było się bać, było tym, co Joseph Nason stworzył.
250
— Dlaczego więc nie odszedłeś? — Ramiona, podobne do kończyn szkieletu, 
próbowały rozłożyć się w geście rezygnacji, lecz za słabe opadły z powrotem. — 
Idź więc teraz.
— Nie mogę. Nie mogę przejść przez drzwi tego domu, tak jak ty. Twoja agorafobia 
dopadła mnie także.
—Nie byłem na zewnątrz od wielu lat. — Nason wydawał się kurczyć. — Tam panuje 
śmierć w wielu formach, tak jak i teraz w tym domu. Robactwo roznosi zarazy, 
woda może cię zalać. Wejdziesz na schody — możesz spaść i skręcić kark. Wszędzie 
są noże, którymi możesz się zaciąć i wykrwawić na śmierć. Zabezpieczyłem swój 
dom jedynie przed pożarem, abym nie spłonął żywcem.
Wichura szalała, rzucając wszystkie swe siły na budynek, jakby była zdecydowawna 
zniszczyć tę płodną w lęki ziemię. Nastąpił brzęk, potem odgłos bitego szkła i 
kolejne okno zostało wyrwane przez wichurę. Śmieci i resztki suchych liści 
uderzały z szelestem o drzwi wejściowe, próbując dostać się do wewnątrz. Złamana 
gałąź waliła w drzwi balkonowe.
Tumult myszy i szczurów rozległ się w przedpokoju. Gryzonie przeniosły się w 
panice do drugiego pokoju. Joseph Nason krzyknął sapiąc i wydawało się, że 
kurczy się, podczas gdy jego kościste ramiona wciąż coraz bardziej się garbiły.
— Teraz nawet mój własny dom zostanie zniszczony! Ale ja nie opuszczę go. Nie 
mogę. Zupełnie tak jak ty, mój przyjacielu!
Sufit w kuchni osunął się o następne parę centymetrów. Woda sączyła się przez 
pęknięcia, kapiąc powoli. Dom mógł w każdej chwili runąć.
— Może powinniśmy spróbować wyjść stąd razem. — John zsunął się z kredensu, 
omijając strumyk cieknącej wody.
— Nie! Żyłem tutaj i tutaj chcę umrzeć.
John poczuł lekki zapach spalenizny. Mógł on pochodzić od palących się świec. 
Jedna z nich—stojąca w korytarzu— została zgaszona przez lodowaty podmuch, 
wiejący od schodów. Zgaszony knot wciąż żarzył się jeszcze. John pomyślał, że to 
na pewno on jest przyczyną niepokojącego zapachu.
251
Nagle gwałtowny dźwięk przerwał tok jego myśli, sprawiając, że skoczył do drzwi. 
Kuchenny sufit zawalił się pod ciężarem wody, która uderzyła o podłogę, wznosząc 
się ku górze z grzywą brudnej piany. Zagarnęła ze sobą krzesło i stół. Gdy 
dosięgnęła Johna i zalała go, mężczyzna pochylił się i zanurkował, zmierzając w 
kierunku drzwi. Woda rzuciła go na kolana, uderzyła nim o drzwi wejściowe i 
zawróciła. Wszędzie unosiły się śmieci, sprzęty i... o zgrozo! Szczury pływały i 
ratując się przed utonięciem, wspinały się po meblach, jak marynarze z tonącego 
statku wdrapujący się na tratwy.
John usłyszał krzyk—wrzask strachu, który nie mógł się wyrwać z ludzkich płuc. 
Ten dźwięk pochodził spoza świata żywych. John uklęknął i obejrzał się. Światło 
w kuchni zgasło. Pozostał tylko blask z korytarza. Ale to wystarczyło Joh-nowi, 
aby ujrzeć Nasona, który uczepiony poręczy na wysokości trzeciego stopnia 
przemieszczał się przerażony w górę, ponieważ nie pozostała mu żadna inna droga 
ucieczki. Jego rysy wyrażały piekielne męki. Ciało nie podlegające doczesnym 
troskom wiło się w okropnym bólu. Jego ropiejący mózg znajdował się już poza 
granicą wytrzymałości.
Szczury i myszy były wszędzie. Niektóre unosiły się bezwładnie, niesione przez 
wodę brzuchami do góry, utopione przez nagłą powódź. Tłoczyły się przy schodach, 
ochlapywa-ne chlupoczącą wodą. Jednak nawet groźba wodnej śmierci nie mogła 
skierować ich ku górze. W żaden sposób nie ryzykował minięcia stojącego ponad 
nimi stworzenia, podobnego do trupa.
John chwiał się na nogach. Oparł się o ścianę. Telefon zwisał na swym kablu. 
Stół, na którym John stał jeszcze przed chwilą, unoszony przez wodę, odpływał 
gdzieś w mrok. Szczury próbowały wdrapać się na ciepłego i wznoszącego się ponad 
powódź mężczyznę, lecz John krzycząc, ze strachu, strącał je z siebie 
natychmiast. Brudna lodowata woda otaczała go ze wszystkich stron. Osiągnęła już 
swój poziom, burząc się brudną pianą i szumowinami. „Być może zbiornik na 
strychu pękł — pomyślał John — albo zaczęło się w łazience." Zalanie mieszkania 
— szkoda, za którą ubezpie-
252
czalnia powinna wypłacić odszkodowanie razem ze stratami powstałymi w wyniku 
huraganu. Nikt nie zginął, poza gryzoniami. John nie mógłby utonąćVNie było 
powodu do paniki.
Nason jednak był ogarnięty przerażeniem. Przytrzymywał się kurczowo poręczy. 
Teraz, gdy jego długotrwałe lęki przed wodą stały się rzeczywistością, jego 
starcze zniszczone rysy przyoblekły się w okropną maskę strachu. Pod nim 
popiskiwały z przerażenia uratowane szczury, spychając go tam, gdzie 
uniemożliwiał mu ucieczkę lęk wysokości. Wił się, owładnięty przez fobie. Mógł 
spaść i utonąć lub zostać zagryziony przez padlinożerców. Mógł też spłonąć, 
ponieważ z piętra szarą smugą zaczął spływać dym.
— Dom się pali! — John nie był pewny, czy Nason krzyknął, czy dał znać gestami. 
Czy naprawdę usłyszał go, czy też wszystko to działo się w jego umyśle? Teraz 
jednak nie miało to większego znaczenia, ponieważ usłyszał pierwsze trzaski 
liżących drewno płomieni i ryk huraganu, który ostatecznie wdarł się do 
zrujnowanego domu.
Groteskowy zwój czarnego, gęstego dymu przeniknął z piętra.
Przyczyną pożaru była wichura — jak stwierdził John. Zerwanie elektrycznych 
przewodów na strychu i powódź. Możliwe, że przewody zostały nadgryzione przez 
szkodniki, jako rodzaj pewnego, zgodnego z przeznaczeniem, przygotowania do tej 
okropnej nocy.
John słyszał wiatr, który zdawał się wyć i zawodzić z rozkoszy, ciesząc się ze 
zwycięstwa i doprowadzając płomienie do wściekłej orgii.
Zerknął do tyłu, na drzwi. To była jedyna droga ucieczki jaka mu jeszcze 
pozostała. Wystarczyło tylko wystawić za próg stopę. Wszystko, co musiał teraz 
zrobić, ograniczało się do przełamania tej niewidzialnej bariery, która 
przytrzymywała go jak więźnia przez całą noc. Ruszył z miejsca, rozpryskując 
nogami wodę. Poczuł, że martwe szczury zaczynają rzucać się na niego, trzęsąc 
swymi napuchniętymi od wilgoci ciałami. Usłyszał krzyk Nasona, po którym 
nastąpiły bezładne i nie mające związku błagalne prośby, aby nie zostawiać
253
go samego w miejscu, w którym przez pół wieku pragnął samotności
Pół metra od drzwi John poczuł, że nie może iść dalej. Coś zagradzało mu drogę. 
Wiedział, że byłoby to niewidoczne nawet w pełnym świetle. Wszystko działo się w 
jego umyśle . Mimo wszystko nie pozwalało mu to iść dalej. Wiedział, że mógłby 
podejść do drzwi, dotknąć je, może nawet otworzyć, ale z pewnością nie mógłby 
przez nie przejść.
Stało się to, czego się spodziewał. Był już na to przygotowany wewnętrznie. 
Wiedział, że w rzeczywistości to autosugestia. Nie przeklinał i nie walił 
pięściami w drzwi — nie było sensu. Kręcił się w kółko i kaszlał, gdy do jego 
płuc docierać zaczął ostry, gryzący dym. Poziom wody pozostawał nie zmieniony.
John mógł jedynie patrzeć i myśleć o chwili, w której Na-son zmarł. Wtedy 
zobaczył go przez zadymione powietrze. Siedział na schodach uczepiony obiema 
rękami poręczy. Jego głowa opadła na piersi. T^lko on—jeden stary człowiek — był 
za to wszystko odpowiedzialny. John w końcu nie mógł go jednak za to 
nienawidzić. To była ich wina, nie Na-sona. Ich — to znaczy wszystkich 
pozostałych mieszkających wówczas na Schooner Street. Tacy sami jak Johnsonowie. 
Nie zmienili się przez pięćdziesiąt lat. Sensem ich życia było stwarzanie 
pozorów i poniżające lekceważenie wszystkich pozostałych. W końcu ktoś musiał za 
to zapłacić. Strike'owie mieli pecha.
John wiedział, że Leah, Sam i Sara nie żyją. Od pewnego czasu delikatnie i 
stopniowo docierała do niego ta dziwna świadomość tego. Nie mógłby powiedzieć, 
skąd wie, że żadne z nich nie uszło cało. Ale był tego pewien.
I to była następna przyczyna, z powodu której nie próbował ucieczki.
Wlókł powoli swe nogi przez wodę, która unosiła się przed nim, płaszcząc 
niewielką falą, aby odbić się od przeciwległej ściany i powrócić. Trącał zdechłe 
gryzonie, gdy wlokły się za nim unoszone bezwładnie zmąconą wodą. Zatrzymał się 
i spojrzał tam, gdzie przy schodach gromadziło się
254
całe stado szczurów. Teraz już ich nie było. Odeszły. Może odkryły gdzieś drogę 
ucieczki.
John usiadł obok Nasona. Zerknął w bok na ledwie tylko majaczący w dymie zarys 
przygarbionej sylwetki starca. Czuł jego obecność, gdy jednak chciał potrząsnąć 
jego łokciem, natrafił na pustkę. Prawdopodobnie nigdy go tam nie było.
John czuł teraz gorąco. W każdej chwili—wiedział o tym — płomienie mogły się 
przedrzeć na dół z piętra i z rykiem, który przytłumiłby hałas huraganu, i 
przesunąć się w dół schodami. John słyszał, jak na dachu zawalają się krokwie, 
uwalniając lawinę pozostałych tam dachówek.
Oddychanie stało się teraz prawie niemożliwe. Dym dopadł go wcześniej niż 
płomienie. Pomyślał, że jego kremacja nie będzie się niczym różniła od 
całopalenia George'a Bour-ne'a, ponieważ John będzie już martwy.
Rzucił jedno ostatnie spojrzenie na Josepha Nasona, jednak obok nie było już 
nikogo. W końcu wszyscy go opuścili, nawet szczury i myszy. Czterdzieści lat 
temu stary człowiek został tu pozostawiony, aby umrzeć w samotności, podczas gdy 
na zewnątrz toczyło się wartko beztroskie życie.
Rozpoczynał się kolejny cykl.