McNish Cliff

Zemsta wiedzm

KSIAZKI SUPER

Literatura dla mlodych czytelnikoww Wydawnictwie AMBER

MARY ARRIGAN

Duch kapitana Grimstona

JOHN BELLAIRS

Johnny Dixon i klatwa blekitnego bozka

Johnny Dixon, mumia i testament milionera

Johnny Dixon i zaklecie czaszki czarnoksieznika

ANN CARROLL

Najgorszy dzien

HELEN DUNWOODIE

Duch na luzie

Duch na ratunek

ANNE FINE

Niebezpieczny talizman

ANTHONY HOROWITZ

Nieswiety Graal

Upiorna szkola

WILLIAM KOTZWINKLE

E.T. Przygody istoty pozaziemskiej na Ziemi

DAVID LEVITHAN

Mumia

CLIFF McNISH

Tajemnica zaklecia

Zemsta wiedzm

JERRY PIASECKI

Laura na deser

Moj nauczyciel jest... wampirem

Nauczycieli torturuje sie w sali 104

ELLEN WEISS

Shrek

JOHN WHITMAN

Mumia powraca , DAVE WOLVERTON

Zemsta Krola Skorpiona

w przygotowaniu

WILLIAM KOTZWINKLE

E.T. Ksiega Zielonej Planety

Zemsta

wiedzmCUFF HcNISll

Przeklad

Maciejka Mazan

ANBER

Tytul oryginalu

THE SCENT OF MAGIC

Redaktorzy serii

MALGORZATA CEBO-FONIOK

EWA TURCZYNSKA

Redakcja stylistyczna

BEATA SLAMA

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

>>cja na okladce\M SCHMIDT

graficzny okladki

VTA CEBO-FONIOK

000143759

,iie graficzne okladki

STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Sklad

WYDAWNICTWO AMBER

KSIEGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER

Tu znajdziesz informacje o nowosciach i wszystkich naszych ksiazkach!

Tu kupisz wszystkie nasze ksiazki!

http://www.amber.sm.pl

Copyright (C) 2001 by CliffMcNish.

lllustrations copyright (C) Geoff Taylor 2001.

The right of CliffMcNish and Geoff Taylor to be identified

as the author and illustrator respectively of this work has been asserted.

First published in Great Britain in 2001 by Orion Childrens Books

a division of the Orion Publishing Group Ltd., Orion House

5 Upper St Martins Lane London WC2H 9EA.

For the Polish editionCopyright (C) 2002 by Wydawnictwo Ainber Sp. z o.o.

ISBN 83-7245-987-8

57 ul. S*<<wska 76

Dla Ciary, za wszystko

1. Oczy

achel, obudz sie, przerwij ten sen! - Morpeth po-trzasnal delikatnie przyjaciolka, a gdy nie drgnela, tro-

che gwaltowniej. - No, obudz sie!

-Co? - Powieki Rachel uniosly sie ciezko.

Morpeth ujrzal na jej twarzy resztki sennego koszma-

ru, ktory wbil sie w policzek dziewczynki jak zakrzywione

czarne szpony wiedzmy. Na oczach Morpetha pazury roz-

plynely sie w bladej twarzy Rachel.

-Juz dobrze - rzucil, sciskajac jej ramiona. - Nie boj

sie. Jestes bezpieczna, w domu, w swoim pokoju. Nie ma

wiedzmy.

Rachel usiadla gwaltownie, ciezko oddychajac.

-Nigdy nie budz mnie w ten sposob - wyszeptala. -

Kiedy spie... moglabym... zrobic ci krzywde...

7

-Schowala twarz w poduszke, az w koncu przestala czuczimny dotyk pazurow. - Powinienes wiedziec - dodala. -

Mogloby mi sie wyrwac jakies zaklecie.

-Wolalabys, zeby to twoja mama zobaczyla te pazu-

ry? Ja przynajmniej je znam.

Rachel skinela glowa ze zmeczeniem.

-Ale to niebezpieczne, nawet dla ciebie. Zawsze cze-

kaj, az sama sie obudze.

Morpeth parsknal i wskazal promienie slonca wpa-

dajace przez szpare w zaslonach.

-Czekalem, dopoki moglem. Juz poludnie, a twoja

mama wlasnie miala cie obudzic. - Wyjal jej z wlosow

pare zdzbel chwastow. - Ciekawie pachna, i /!

-Och, nie -jeknela Rachel, dopiero teraz zdajac sobie spra-

we z odoru stechlizny - Znowu bylam w nocy wstawie, tak?

-Niestety.

Rachel zagryzla warge.

-To juz drugi raz w tym tygodniu.

-Trzeci.

-Pewnie mialam skrzela?

-Tak, jak zwykle szkarlatne, na szyi.

-Yyy! - Rachel dotknela z obrzydzeniem skory za

uszami. - Jak dlugo bylam tym razem pod woda?

-Jakas godzine.

-Godzine! - Rachel pokrecila ponuro glowa. - Wiec

jest coraz gorzej. No dobrze, wstaje. - Nasluchiwala przez

chwile. - Wyjrzyj i sprawdz, czy nie ma nikogo na kory-

tarzu i w lazience.

Morpeth ruszyl na rekonesans. Wrocil pare chwil

pozniej.

8

-Nikogo nie ma, a tu masz czyste reczniki. Wloze teposciel do pralki, dobrze?

Rachel usmiechnela sie, biorac od niego reczniki.

-Jestes moim aniolem strozem.

Zakradla sie do lazienki i dlugo stala pod goracym

prysznicem, zeby pozbyc sie odoru stawu. Potem wroci-

la do pokoju, usiadla przed toaletka i zaczela czesac dlu-

gie ciemne wlosy.

Nagle znieruchomiala. Odlozyla szczotke. Powoli

pochylila sie do lustra i przyjrzala sie swojej szczuplej,

nieco piegowatej twarzy.

Oczy, ktore na nia patrzyly, nie nalezaly do czlo-

wieka. Tie miala juz orzechowozielonych, takich jak

taty, lecz nowe, czarodziejskie. W ich kacikach i pod

powiekami gromadzily sie zaklecia. Lubily tam siedziec,

bo mogly wygladac na swiat. Przez caly dzien cisnely

sie i tloczyly, domagajac sie jej uwagi. Kazde mialo wlas-

ny kolor. Kolory wczorajszych zaklec lsnily fioletem

i zlotem, otaczajacym czarna zrenice. Dzis rano zreni-

ce w ogole zniknely. Oczy Rachel wypelnial gleboki

blekit letniego nieba. Ostatnio czesto go widywala. Byla

to barwa zaklecia latania, ktore blagalo, zeby je wyko-

rzystac.

-Nie - powiedziala, patrzac na swoje odbicie w lu-

strze. - Nie bede latac. Obiecalam i dotrzymam slowa.

Nie poddam ci sie!

-Komu? - rozlegl sie czyjs glos.

Rachel odwrocila sie, zaskoczona. Za jej plecami sta-

la mama i z niepokojem spogladala w lustro.

-Mamo, skad sie tu wzielas?

9

-Jestem tu od jakiegos czasu, przygladam ci sie.I im. - Mama spojrzala na tonace w zakleciach oczy Ra-

chel. Zmienily kolor i poszarzaly ze smutku. - Te zakle-

cia - rzucila mama gniewnie. - Czego one od ciebie chca?

Dlaczego nie dadza ci w koncu spokoju?

-Nic sie nie stalo - wymamrotala Rachel bez prze-

konania. - Jeszcze... jeszcze nad nimi panuje.

Mama objela ja za szyje. Przytulila i powiedziala bar-

dzo cicho:

-Powiedz wiec, dlaczego drzysz? Myslisz, ze po dwu-

nastu latach nie potrafie poznac, kiedy moja corka cierpi?

Po policzku Rachel splynela lza. Dziewczynka chciala

ja zetrzec.

-Wyrzuc to z siebie - powiedziala mama. - Wyplacz

je, te straszne zaklecia. Jak moga robic ci krzywde?

Przez pare chwil Rachel pozwalala sie przytulac.

Wreszcie powiedziala.

-Wszystko dobrze, naprawde. Nic mi nie jest. Zu-

pelnie nic.

Mama uscisnela Rachel jeszcze raz, cofnela sie, ale

nie odeszla.

-Nie bedziesz sie wiecej wpatrywac w to lustro?

-Na dzis juz koniec z lustrem - obiecala Rachel,

usmiechajac sie z wysilkiem. - Daje slowo.

Mama powoli ruszyla do drzwi.

-Tesknisz za tata, prawda? - rzucila za nia Rachel.

Mama zatrzymala sie w progu.

-To az tak widac?

-Widac, boja tez za nim tesknie. Nie lubie, gdy wy-

jezdza.

10

-To juz ostatni kontrakt zagraniczny w tym rokui prawie dobiegl konca - powiedziala mama. - Tato wroci

za miesiac.

-Za trzydziesci osiem dni.

Mama usmiechnela sie konspiracyjnie.

-Zatem obie liczymy! - Odwrocila sie. - Pospiesz sie,

dobrze? Mam juz dosyc Eryka i jego prapsiat. Kocham two-

jego brata, ale kiedy uczy te dzieci-ptaki, zaczyna wariowac.

Zbiegla po schodach, mamroczac cos pod nosem.

Rachel ubrala sie i zeszla do kuchni. Ledwie prze-

kroczyla jej prog, oba prapsieta zakryly twarze.

-Odwroc te swiecace oczy! - wrzasnelo jedno.

Szybko wylaczyla swiecace zaklecia koloru.

Drugie prapsie z irytacja zaczelo trzepotac skrzydla-

mi tuz przed jej nosem.

-Eryk by mogl oslepnac! - zaskrzeczalo. - Wypali-

labys mu oczy w tej pieknej twarzy!

Rachel wiedziala juz, ze nie powinna reagowac. Po-

lozyla kromke chleba na grillu i zaczela sie jej przypatry-

wac, jakby zafascynowal ja brazowiejacy miazsz. Prapsie-

ta lataly wokol jej glowy, strojac miny. Byly to dziwne

stworzenia, dzielo wiedzmy, u ktorej pelnily funkcje po-

slancow. Mialy pokryte gladkimi, blekitnoczarnymi pio-

rami ciala krukow, ale na miejscu dziobow znajdowaly

sie male noski, a oprocz nich pyzate policzki z doleczka-

mi i miekkie wargi; prapsieta mialy buzie dzieci.

Mama przeszla obok, odganiajac prapsieta. Dzieci-

-ptaki rozpierzchly sie, a potem znowu zawisly doklad-

nie nad glowa Rachel. Jedno pokazalo jej jezyk, drugie

przypadkowo nasiusialo na jej tost.

11

-Cudownie - mruknela Rachel i wyrzucila chleb dokosza. - Szkoda, ze nie wiem, jak im sie udalo odzyskac te

twarze. Wolalam, kiedy byly ptakami.

Prapsieta usmiechaly sie, ukazujac bezzebne dziasla.

-Spojrz na nas, malpiatko! - zaskrzeczaly. - Jestes-

my przesliczne! Przepiekne! Niech Eryk ci powie.

Eryk siedzial przy kuchennym stole i od niechcenia

przegladal komiks.

-W porzadku? - spytal, zerkajac na Rachel. - Do-

brze ci sie rozmawia z chlopakami?

-Doskonale - stwierdzila sucho. - Ale wolalabym,

zeby sie nie zblizali na odleglosc pocalunku. Moglbys je

zatrzymac przy sobie, dopoki nie zrobie sobie tosta?

-Jasne - zgodzil sie Eryk i gwizdnal.

Prapsieta w ulamku sekundy usiadly mu na ramio-

nach i obserwowaly Rachel ponuro.

-I niech zamkna buzie na dziesiec minut - dodala

mama groznie. - Bo na kolacje bedzie potrawka z wroniat.

Eryk udal, ze tego nie slyszy, ale polozyl palec na

ustach. Prapsieta zagryzly wargi, zeby nie wymknely im

sie zadne niegrzeczne slowa.

Eryk byl niskim krepym chlopcem o twarzy, na kto-

rej rzadko pojawial sie usmiech. Najbardziej rzucaly sie

w oczy jego wlosy -jasna burza lokow. Eryk ich nie zno-

sil. Wszystkie kobiety uwielbialy dotykac ich i glaskac je,

dlatego postanowil, ze za pare lat ogoli sie na lyso. Zosta-

nie skinheadem. Na razie musialo mu wystarczyc, ze prap-

sieta mierzwia mu wlosy pazurkami.

-Pewnie znowu z toba spaly? - spytala Rachel

z grozba w glosie.

12

-Oczywiscie. - Eryk usmiechnal sie, a prapsieta po-wtorzyly jego mine z upiorna dokladnoscia.

-Przygladalam sie im - ciagnela Rachel. - Siadaja na

twoim lozku, gapia sie tymi wielkimi oczami. Az mnie

dreszcz przechodzi. Nasladuja cie we wszystkim. Ty sie

odwracasz, one tez. Nasladuja nawet twoje chrapanie.

-No, to prawda - przyznal Eryk i zachichotal. -

Uwielbiaja mnie.

Strzelil palcami. Jedno prapsie natychmiast przewro-

cilo strone komiksu malym zadartym noskiem.

-Zalosne - mruknela Rachel. - Trojka kretynow.

Gdzie Morpeth?

-Moglbym ci powiedziec, ale co bede z tego mial?

-Jest w ogrodzie - wtracila mama, dajac Erykowi po

uszach. Podala Rachel tost posmarowany maslem. - Zjedz

cos, zanim wyjdziesz, dobrze?

Po sniadaniu Rachel poszla do ogrodka na tylach

domu. Byl upalny lipcowy dzien, a wakacje dopiero sie

zaczely. Morpeth lezal kolo stawu. Byl to szczuply

chlopiec o uderzajaco niebieskich oczach i gestych plo-

wych wlosach, sterczacych na wszystkie strony. Obok

jego opalonej na braz reki stala szklanka z zimnym na-

pojem.

Rachel usmiechnela sie do niego z czuloscia.

-Widze, ze nie chcesz stracic nic z lata.

-Przez Dragwene przepadlo mi kilkaset takich lat -

odpowiedzial. - Staram sie nadrobic zaleglosci. - Wyciag-

nal ze stawu puszke coli i podal ja Rachel. - Zostawilem

i dla ciebie. Jak sie czujesz?

-Kiepsko - przyznala, sadowiac sie na hamaku.

13

-Ale pachniesz juz lepiej. Pewnie umylas sie mydlem?-Tak - rozesmiala sie. - Bo co? Ty nie?

-Nie znosze go, jest oslizle - przyznal sie. - I ma

taki dziwny slodki zapach, jest w nim cos nieprzyjemne-

go. Oczywiscie, w czasach, gdy bylem chlopcem, nie zna-

lismy mydla. Wszyscy okropnie smierdzieli, ale nikomu

to nie przeszkadzalo.

Rachel nie potrafila przyzwyczaic sie do tego nowego

Morpetha - dziecka. Poznala go rok temu w innym swiecie,

Ithrei. Wzdrygnela sie na wspomnienie tego odleglego kra-

ju ciemnego sniegu. Panowala w nim znienawidzona wiedz-

ma Dragwena, a Morpeth sluzyl jej wbrew wlasnej woli.

Przez setki lat musial przygladac sie, jak Dragwena

porywa z Ziemi dzieci. Rachel i Eryk byli jej ostatnimi

ofiarami. Po przybyciu na Ithree Rachel przekonala sie,

ze wszystkie dzieci maja magiczna moc, ktorej na Ziemi

nie moga uzywac. Wiedzma porywala je, by sluzyly jej

celom. Morpeth byl nauczycielem Rachel, ktora rozkwi-

tla dzieki jego naukom, przekonujac sie, ze ma wiecej ma-

gicznej mocy niz jakiekolwiek inne dziecko - byla pierw-

szym dzieckiem na tyle silnym, by przeciwstawic sie

Dragwenie. Eryk takze mial dar, ale taki, ktorego nie po-

siadalo zadne dziecko procz niego. Potrafil rozwiazywac

rzucone zaklecia. Niszczyl je. W ostatnim strasznym star-

ciu Rachel i Eryk pokonali zaklecie zaglady Dragweny i by-

li swiadkami, jak poniosla smierc z reki Wielkiego Czaro-

dzieja Larpskendyi.

Teraz, gdy Rachel patrzyla na Morpetha, trudno bylo

jej uwierzyc, ze przez setki lat byl pomarszczonym starym

czlowieczkiem, ktorego przy zyciu trzymala tylko magia

14

wiedzmy. Jakos udalo mu sie uniknac najgorszego wplywuDragweny, a kiedy Rachel i Eryk przybyli na Ithree, nie-

ustannie narazal dla nich zycie. W nagrode czarodziej Larp-

skendya oddal mu utracone lata dziecinstwa, ktore zabrala

Dragwena. Morpeth wrocil do domu, ale nie do swojego.

Jego rodzina od dawnajuz nie zyla. Dlatego rodzice Rachel

w tajemnicy go adoptowali - i stad wzial sie w ogrodzie chlo-

piec. Pare innych stworzen takze postanowilo wrocic wraz

z Rachel i Erykiem, ale towarzystwa dotrzymaly im tylko

prapsieta. Wilcze szczenie Scorpa, orzel Ronnocoden

i dzdzownice wkrotce odeszly, postanowiwszy rozpoczac

nowe zycie ze swoimi krewniakami.

-Co sie stalo? - spytala Rachel, widzac, ze Morpeth

ma dziwna mine.

-To przez te szorty - burknal. - Twoja mama zapo-

mina, ze mam piecset trzydziesci siedem lat. Nie lubie

spodenek w prazki.

-Przeciez nie mozesz chodzic w tych starych sko-

rzanych spodniach z Ithrei. Wyrosles z nich.

-Ale byly mile w dotyku. A szorty wygladaja glu-

pio. I nie pasuja na mnie. Twoja mama uwaza, ze nosze

ten sam rozmiar, co Eryk.

-Sa za ciasne?

-Za luzne - powiedzial Morpeth znaczaco.

-Mmm, niebezpieczne - usmiechnela sie Rachel. -

Musze o tym powiedziec mamie... oczywiscie, moglbys

sam pojsc do sklepu i kupic sobie nowe.

Morpeth wzruszyl ramionami, naburmuszony. Zaku-

py oznaczalyby wyjscie na te okropna ulice. Nie potrafil sie

przyzwyczaic do samochodow. W czasach jego dziecinstwa

15

ich nie bylo, tak samo jak samolotow. Draznil go ten halasnowoczesnego zycia. I dlatego staral sie unikac wychodze-

nia z domu.

Rachel lezala przez pare chwil w hamaku kolo sta-

wu, rozkoszujac sie cieplem slonca i lekkim wiaterkiem.

-Przespalam pietnascie godzin - odezwala sie w kon-

cu. Nie moglam sie obudzic. Co robia moje zaklecia, kie-

dy spie? Co sie dzieje?

-Znasz odpowiedz na to pytanie - odparl.

Pokrecila glowa.

-Wiem, ze moje zaklecia chca byc wykorzystane, ale

dotychczas zachowywaly sie grzecznie. Co sie zmienilo?

Dlaczego nagle zaczely sie tak burzyc?

-Buntuja sie. Sa niespokojne, niecierpliwe. Magii

nie da sie oswoic jak psa. Zwlaszcza twojej. - Wyciagnal

reke i popukal Rachel w glowe. - Twoje zaklecia sa zbyt

silne, zbyt ambitne, zeby dac ci spokoj. A ty przestalas

spelniac ich zyczenia wiele miesiecy temu, prawda? Zu-

pelnie je porzucilas.

-Musialam - zaprotestowala. - Byly zbyt kuszace.

Larpskendya kazal mi obiecac, ze nie bede ich uzywac...

-Wiem - przerwal jej Morpeth. - Ale twoich zaklec

nie obchodzi, co obiecalas czarodziejowi. Nie lubia, kiedy

sieje ignoruje. Nie sluchasz ich za dnia, wiec wychodza po-

bawic sie w nocy, kiedy moga zapanowac nad twoimi snami.

Rachel pochylila sie i zmacila wode w stawie.

-Ale dlaczego wrzucaja mnie do wody?

-A dlaczego nie? Woda to chyba interesujace miej-

sce dla znudzonych zaklec. Eksperymentuja, sprawdzaja,

czy mozesz oddychac bez uzywania pluc. I czy mozesz wdy-

16

chac wode tak, zeby sie nie udusic. To trudne. Trzeba wie-lu skomplikowanych zaklec, scisle ze soba wspolpracuja-

cych.

Rachel pomyslala o skrzelach.

-Potrafie je opanowac - powiedziala z uporem. -

Larpskendya ostrzegl mnie, ze wiedzmy moga wykryc

moje zaklecia nawet wtedy, kiedy przebywaja na innej pla-

necie. A to by je doprowadzilo do ziemskich dzieci. Nie

zlamie obietnicy!

-Juz to zrobilas - parsknal Morpeth i wstal. - Mu-

sisz znowu zapanowac nad sytuacja. Daj swoim zakle-

ciom jakies zajecie, przynajmniej przestrzen, zeby mogly

swobodnie oddychac. I zrob to za dnia, gdy mozesz nad

nimi zapanowac.

-Na razie nie wydarzylo sie nic strasznego...

Morpeth spojrzal jej w oczy.

-Chcesz czekac, az sie stanie? Wiem, ze swiadomie

nikogo nie skrzywdzisz, ale co bedzie, gdy zaczna ci sie

snic koszmary? Jesli mama sprobuje cie obudzic nie w po-

re? Na przyklad dzis rano. Moglo sie zdarzyc wszystko.

Widzialem szpony. - Przyjrzal sie jej uwaznie. - To twoj

najgorszy koszmar, tak? Moj tez. W najmroczniejszych

snach znowu widze Dragwene. Uciekam przed nia.

Rachel zadrzala. Starala sie nie myslec o wiedzmie.

Uniosla do ust puszke coli i zauwazyla ose. Owad krazyl

wokol puszki, az wreszcie wpadl do srodka. Rachel wes-

tchnela i z roztargnieniem wytrzasnela ose na trawe.

-Jakie zaklecia przyszly ci do glowy? - spytal ostroMorpeth.

-Te, co zwykle.

^

-Czyli?

-Cztery: jedno do zabicia osy, drugie do jej uratowa-

nia, trzecie do zdezynfekowania coli. - Spojrzala na ose,

ktora szla po trawie, otrzasajac skrzydelka. Usmiechnela

sie. - I zaklecie ocieplajace, zeby wysuszyc jej skrzydelka.

-Ktore zjawilo sie pierwsze?

Zaklecie smierci, pomyslala Rachel, a Morpeth od-

czytal odpowiedz wjej oczach.

-Nie skrzywdzilabym jej - powiedziala Rachel.

-Wiem. Ale ciekawe, ze najbardziej niebezpieczne

zaklecia pojawiaja sie pierwsze. Zawsze dominuja nad in-

nymi.

Rachel pochylila sie nad stawem i spojrzala na swoje

odbicie. Jej oczy staly sie ciemnobrazowe jak mokry pia-

sek. Szukala bardziej jaskrawych kolorow, ale zaklecia staly

sie nagle niesmiale, jakby nie chcialy, zeby je zobaczyla.

Dlaczego?

Po raz pierwszy od wielu miesiecy zajrzala w glab sie-

bie. Co tam knujecie? - spytala. Pare zaklec zamilklo,

sprytnie usunelo sie na bok, nie chcac, zeby domyslila

sie, jaka psote zamierzaja splatac.

Czekaja, zrozumiala Rachel. Czekaja, az zasne.

-Lepiej uwazaj na mnie dzis w nocy - powiedziala

do Morpetha.

2. Ool

eebra, matka Dragweny, wygladala przez okno w ksztal-cie oka.

Ponizej, u stop wiezy, rozciagala sie w calej swojej

ogromnej wspanialosci kraina Ool, ojczyzna wiedzm. Byl

to swiat lodu. Ciemnoszary snieg padal gesto z nieba, uno-

sil sie w powietrzu, dlawil wszelkie swiatlo. Heebra rza-

dzila tu od dwoch tysiecy lat i przez caly ten czas kazdego

dnia padal snieg. Zasypal wszystkie doliny, zasypal nawet

najwyzsze gory, a pod jego gruba warstwa dygotaly zmarz-

niete zwierzeta.

Tylko wieze wznosily sie wysoko ponad zaspami.

Heebra wygladala przez okno, a tymczasem z mro-

kow komnaty wylonila sie jej mlodsza corka Calen.

-Popatrzymy na walke studentek? - spytala z nadzieja.

19

-Tak wczesnie? Mialy sie przygotowac na nocny tur-niej.

-Zaskoczmy je, matko. Niech walcza juz teraz!

Heebra usmiechnela sie laskawie i dala znak student-

kom, zeby sie przygotowaly.

Czekajac, przygladala sie lodowatej wspanialosci

swiata Ool. Strzeliste wieze jej wiedzm godzily w niebo.

Na szczycie kazdej wiezy znajdowalo sie szmaragdowe

okno-oko, swoja wysokoscia swiadczace o statusie wiedz-

my, ktora mieszkala w srodku. Takich wiez byly miliony,

ale wieza Heebry gorowala nad nimi wszystkimi. Wzno-

sila sie, masywna i czarna, ponad wiecznymi sniegami,

ozdobiona niezliczonymi twarzami wiedzm, ktore He-

ebra pokonala w bitwie. W poczatkach jej panowania

wiele wiedzm staralo sie zdobyc Wielka Wieze. Teraz zad-

na nie osmielala sie nawet o tym myslec. Wielka szkoda;

juz od dawna nie miala przyjemnosci wyrzezbienia w ka-

mieniu nowej twarzy.

Calen stanela obok niej.

-Pamietasz, matko, jak wygralas swoje pierwsze oko?

To byla legendarna walka!

Heebra wzruszyla ramionami.

-Nic takiego. Mala wiezyczka. Kilka kamieni. Zale-

dwie pare kilometrow wysokosci i bardzo cienka.

-Kogo obchodza jej rozmiary! Pokonalas dwanascie

studentek, zeby ja zdobyc. - Calen spojrzala na matke

z podziwem. - Tego nie dokonal nikt przed toba. Juz wte-

dy bylas niewiarygodna.

Heebra spojrzala na corke. Z bolem przekonala sie, ze

Calen stala sie bardzo podobna do jej wspanialej zaginio-

20

nej corki Dragweny. Calen, majaca niespelna czterysta lat,byla Wielka Wiedzma w rozkwicie urody. Jej skora nadal

byla czerwona jak krew i nie stracila jeszcze swiezosci.

Wzrok takze byl doskonaly, a wytatuowane oczy plonely

pod koscianymi brwiami. Nawet jej zmysl wechu pozo-

stal nietkniety; wrazliwe nozdrza w ksztalcie rozcietych

platkow tulipana potrafily wyweszyc zywe mieso kryjace

sie pod najglebszym sniegiem. Ale chyba najpiekniejsze

byly jej szczeki. Obie pary byly w fantastycznej kondycji.

Mimo licznych walk Calen nie stracila ani jednego zakrzy-

wionego, trojkatnego, czarnego kla. Lsnily w srebrnych

dziaslach, a pomiedzy nimi roily sie opancerzone pajaki

czysciciele, bardzo zdrowe, skaczace czujnie pomiedzy

szczekami w poszukiwaniu strzepow jedzenia.

Heebra zwrocila uwage na Nylo, zmije Calen. Byla

energiczna jak jej pani, miala muskularne zolte cialo, nie-

ustannie falujace na jej szyi.

Dla wszystkich mlodych wiedzm dusze-zmije mialy

ogromne znaczenie; byly doradcami, przyjaciolmi, tarcza-

mi i bronia - a takze dodatkowymi czujnymi oczami. Zmije

powinny byc czujne przez cale zycie; Heebra juz dawno

zwolnila z tego obowiazku swoja zmije Maka. Byla zlota

i ciezka i spoczywala na jej piersi w martwym bezruchu.

To bardziej niz wszystko inne bylo oznaka potegi Heebry.

Wiedzma zwrocila swoje mysli ku oku-oknu.

-A wiec? - odezwala sie. - Czy znam ktoras z uczest-

niczek?

-Watpie - powiedziala Calen. - To tylko studentki

z poziomu zaawansowanego.

Heebra usmiechnela sie.

21

-Dlaczego zawsze sie upierasz, zeby ogladac walki tychsmarkul? Ich zaklecia sa takie nudne.

-Bawi mnie ich pasja - wyjasnila Calen. - Nie pa-

mietasz, jak wspaniale jest wygrac turniej krwi, matko?

Heebra pozwolila swoim myslom pobiec w prze-

szlosc. Niegdys byla taka sama, jak dzisiejsze studentki -

palila sie, by wygrac swoje pierwsze oko. Jakze sie cieszy-

la zwyciestwem! Zgladzic przeciwniczke, wyrzucic jej

sluzbe i zamieszkac w jej wiezy, jeszcze pelnej jej obec-

nosci, majac przed soba jeszcze wiele turniejow i bardziej

eleganckich wiez...

Trzy studentki z poziomu dla zaawansowanych byly

juz gotowe. Uniosly dlugie nagie ramiona i pofrunely na

wyznaczone pozycje na niebie, trzepoczac szafirowymi

sukniami bojowymi.

-Jak myslisz, kto wygra? - spytala Calen.

-To nieistotne - odparla jej matka. - Zadna nie ma

dosc talentu, zeby przejsc na nastepny poziom magii.

-Skad wiesz?

Ledwie Calen wypowiedziala te slowa, a Heebra zerwala

jej z szyi Nylo. Rozwarla zmii szczeki, omal nie rozdzierajac

zwierzecia na strzepy. Calen czekala trwoznie, wiedzac, ze

nie starczy jej sil, by wystapic przeciwko matce.

-Skad wiem? - powtorzyla Heebra z pogarda. - Po

tej, ktora obejmie po mnie rzady, spodziewalam sie wiek-

szej bystrosci. Powinnas to natychmiast poznac! Wystar-

czy spojrzec na ten przecietny styl lotu studentek, zeby

wiedziec, iz zadna z nich nie stanie sie Wielka Wiedzma.

Calen spuscila oczy.

-Oczywiscie. Powinnam sie zorientowac.

22

Heebra odrzucila Nylo az pod przeciwlegla sciane.Calen podniosla zmije, choc nie osmielila sie jej pocie-

szyc w obecnosci matki.

We wrogim milczeniu obie odwrocily sie ku oknu.

Zapadl juz wieczor, wiec przelaczyly sie na nocne wi-

dzenie. Ich wytatuowane oczy powoli rozciagnely sie

wzdluz kosci policzkowych i zetknely z tylu lysych cza-

szek, pelnych wypustek i dziur. Teraz mogly obserwowac

turniej bez zadnego wysilku.

Studentki rozpoczely walke, ukryte w masywnych

burzowirach w gornych warstwach atmosfery. Rzucaly

na siebie zaklecia, bez wytchnienia atakowaly i bronily sie.

Heebra patrzyla na to znudzona. Calen zirytowala ja,

wiec znowu zwrocila sie myslami ku swej starszej corce

Dragwenie. Gdzie teraz byla? Zapuscila sie samotnie

w odlegle rejony kosmosu, by podbijac nowe planety. He-

ebra czekala na nia przez kilkaset lat. Potem wyslala na jej

poszukiwanie oddzialy wiedzm, lecz powrocily z niczym.

Teraz, przygladajac sie, jak mlode studentki walcza o zy-

cie na czarnym jak wegiel niebie, nagle poczula ucisk

w piersi. Czy jej cudowna dzika Dragwena jeszcze zyje?

A moze lezy martwa na jakiejs ohydnej obcej planecie, na

ktorej nie ma sniegu mogacego uswiecic jej grob.

-Chcesz, zeby przerwac turniej? - spytala Calen,

wyczuwajac jej nastroj.

-Nie - westchnela Heebra. - Niech skoncza.

-To juz nie potrwa dlugo. Wszystkie trzy zaczely

popelniac bledy.

Heebra skinela glowa z roztargnieniem. Po co do-

skonalic i cwiczyc magiczna moc, pomyslala z naglym

23

zniecheceniem, skoro nie ma czarodziejow, z ktorymi moz-na by walczyc? Jej wiedzmy powoli przegrywaly niekon-

czaca sie walke z czarodziejami. Juz za zycia Heebry Stowa-

rzyszenie Siostr stracilo siedem planet, ktore podbilo.

Siedem! Za kazdym razem czarodzieje wycofywali sie, za-

nim jej najszybsze wojowniczki zdolaly ich pochwycic. Gdy-

byz tylko jej wiedzmy zdolaly odnalezc Orin Fen, ojczyzne

czarodziejow! Ale nikt nie wiedzial, gdzie jej szukac. Larp-

skendya, przywodca czarodziejow, wywiodl ich z ojczystej

planety i ukryl droge do ich nowego miejsca zamieszkania.

Stopniowo, niemal bez rozlewu krwi, wygrywal te walke -

odpychaljej najlepsze wiedzmy coraz dalej, coraz blizej Ool.

Polozenie wiedzm nigdy nie bylo gorsze.

-Ofiary! - rozesmiala sie Calen. - Nareszcie!

Jedna ze studentek przyfrunela blizej z twarza zaru-

mieniona z podniecenia. W szponach niosla martwe du-

sze-zmije przeciwniczek. Ale nie bylo jej dane zaznac try-

umfu.

Poprzez chmury wysoko na niebie przedarla sie ma-

lenka zielona banka swiatla. Migoczac i przygasajac, opa-

dala w dol, jakby resztkami sil.

Heebra i Calen natychmiast zapomnialy o zwycieskiej

studentce i sfrunely z wiezy-oka na spotkanie banki swia-

tla.

-To niemozliwe - szepnela Calen.

-A jednak! - zdumiala sie Heebra.

Wszystkie wiedzmy, ktore zjawily sie na turnieju, za-

milkly. Nikt dotad nie spotkal sie tu z takim zjawiskiem;

byla to powracajaca moc zycia zmarlej wiedzmy. Tak da-

leka podroz przez przestrzen kosmiczna zdarzyla sie tylko

24

dwa razy w historii Ool. Ktora wiedzma miala dosc sil, byprzebyc tak dluga droge?

-Dragwena! - krzyknela Heebra.

Z sercem bijacym radoscia zlapala zielone swiatelko

na jeden z dwoch jezykow. Poczula, ze nadal oddycha.

Zyje!

Zraniona moc zycia drzala w swietlistej bance, zbyt

wycienczona, by przemowic.

-Badz pozdrowiona, moja corko - powiedziala la-

godnie Heebra. - Wrocilas do domu.

W Wielkiej Wiezy Heebra rozwinela jezyk i ostroz-

nie polozyla zielona banke swiatla na podlodze. Banka

natychmiast zaczela rosnac i rozdymac sie z fantastyczna

szybkoscia. Uda Dragweny uksztaltowaly sie, wydobyly

z niebytu, miekkie miesnie walczyly, by nabrac twardo-

sci.

-Jakze jest waleczna! - zawolala Calen z podziwem.

-Jak pragnie zyc!

Wreszcie transformacja dobiegla konca, ale Dragwe-

na nie pojawila sie taka, jak dawniej.

-Przebyla zbyt daleka droge, by przezyc - zrozu-

miala Heebra. - Jest za slaba!

Gorna polowa ciala Dragweny byla uksztaltowana tyl-

ko w polowie. Wiedzma miala jedna reke; bezuzyteczne

szpony chwialy sie slabo w powietrzu. Oczy pokrywala

blona, ktora nie chciala sie rozerwac. Pluca lezaly, za-

padniete, w glebi ciala. Ale mozg, ktory pozwolil jej odbyc

te podroz, byl juz w pelni rozwiniety. Dragwena mogla

25

myslec. Z trudem usiadla. Uniosla znieksztalcona glowe,usilujac wciagnac powietrze. Zdala sobie sprawe, ze nie

moze tego zrobic, i zaczela sie rzucac w zalosnych drgaw-

kach.

Heebra podbiegla do niej i podtrzymala jej glowe,

a tymczasem Calen wystrzelila ku niej zaklecia odbudo-

wujace. Ale Dragwena byla tak slaba, ze magiczna moc

zranila ja jeszcze bardziej.

Wiedzma spoczela w ramionach matki, czekajac na

smierc.

-Jak to mozliwe, ze zdolala tego dokonac? - zalkala

Calen. - Przebyla dluzsza droge niz jakakolwiek wiedz-

ma przed nia. O siostro!

-Tak. Musiala miec wyjatkowy powod, by zdobyc

sie na tak wielki wysilek. - Heebra chwycila glowe Drag-

weny i polaczyla sie z nia myslami. - Co sie stalo? - spy-

tala. - Kto ci to zrobil?

Dragwena pokonala panike. Uksztaltowala pare ob-

razow: Rachel, Eryk, Larpskendya i struktura ich zaklec.

Ukazala Ithree, pokazala matce gorycz swych ostatnich

chwil. Wizje rozprysnely sie na milion kawalkow, gdy

pozbawiony powietrza mozg Dragweny zaczal umie-

rac.

-Nie teraz! - krzyknela Heebra. - Nie teraz! Gdzie

jest ta planeta? Pokaz!

Dragwena chwycila dusze-zmije matki, dygoczac na

calym ciele. W glowie Heebry pojawil sie mroczny ob-

raz, mapa ukazujaca droge pomiedzy obcymi konstelacja-

mi - od Ool do Ithrei, a z Ithrei na wieksza niebieska pla-

nete o wirujacych chmurach i pelna dzieci - Ziemie.

26

Potem cztery szczeki Dragweny rozdziawily sie. Heebraprzytulila ja do siebie, z milosci i gniewu niemal miazdzac

cialo corki. Umysl Dragweny zgasl, ale zdolala jeszcze wy-

slac ostatni obraz. Byla to wizja dawnej Dragweny, u szczy-

tu wladzy, stojacej dumnie obok matki i wraz z nia spogla-

dajacej w dol zwiezy-oka. Wiatr szarpal ich migotliwymi

czarnymi sukniami, a brylantowe i zlote dusze-zmije splo-

tly sie ze soba zartobliwie. Byly niepokonane.

Obraz zbladl. Dragwena umarla.

Przez pare minut Heebra siedziala w zupelnym bez-

ruchu. Nie robila nic, tylko trzymala corke w objeciach.

Nie odzywala sie. Prawie nie oddychala. Gdy wstala, Ca-

len - sama niemal oslepiona z zalu - cofnela sie w glab

komnaty, znajac moc nadchodzacej wscieklosci.

A jakaz to byla moc! Heebra wypadla z wiezy-oka

przez okno i pomknela przez czarne niebo Ool, pedzac

wszedzie i nigdzie, nie panujac nad swoja rozpacza, la-

mentujac w snieznej burzy. Zadna wiedzma nie osmieli-

laby sie tak fruwac przez cala noc. Mak po raz pierwszy

od ponad tysiaca lat poruszyl sie i chwycil szyje Heebry

w szorstki uscisk.

Calen pogrzebala tej nocy serce swojej zmarlej siostry.

Zgodnie z tradycja, trzymala je w szczekach i golymi

pazurami kopala jame w najglebszym lodzie pod sniegiem.

Tutaj nawet najwieksze zwierzeta nie zdolalyby dosiegnac

ciala Dragweny. Potem wrocila do Wielkiej Wiezy, kar-

miac swoj bol i nienawisc i zastanawiajac sie, czego ma

sie spodziewac po matce.

27

Heebra wrocila o swicie. Twarz miala zupelnie spo-kojna, niemal bez wyrazu. Opowiedziala, co pokazala jej

Dragwena.

-Mozemy wiec odnalezc Rachel i Eryka, zeby po-

mscic jej smierc! - zakipiala radoscia Calen. - Pozwol mi

poleciec. Znajde bez trudu te dziewczynke. Dragwena

przyniosla na sobie jej smrod.

Heebra przesunela w zamysleniu pazurami po lus-

kach Maka.

-Wkrotce zaznamy tej radosci. Dragwena przebyla

ogromna odleglosc. Watpie, zeby przyniosla ja tu sama

zadza zemsty. Wierze, ze chciala nam powiedziec o tej

planecie zwanej Ziemia. Do tej pory jedynie czarodzieje

mieli dosc sil, by sie zmierzyc z Wielka Wiedzma w bez-

posredniej walce, a jednak to stworzenie Rachel znalazlo

jakas szczeline w obronnym pancerzu Dragweny. Tylko

sie zastanow! Musimy sie dowiedziec czegos wiecej o tych

intrygujacych dzieciach.

-Jesli maja talent, Larpskendya bedzie ich bronil.

-Bez watpienia - rozesmiala sie Heebra. - Larpsken-

dya bronilby ich nawet, gdyby byly zupelnie bezuzyteczne.

Takie slabe stworzenia zawsze budzily jego wspolczucie.

-Myslisz, ze Dragwena opuscila Ithree niezauwa-

zona?

-Na pewno. Larpskendya nigdy nie pozwolilby jej

uciec, bo to naraziloby dzieci na niebezpieczenstwo.

-W takim razie czarodzieje sie nas nie spodziewaja.

-Spodziewaja - mruknela Heebra. - Larpskendya jest

przygotowany na kazda okazje. - W zamysleniu przetoczyla

pajaka na jezyku. - Jednak Ithrea lezy blizej. Larpskendya

28

bedzie sie spodziewal, ze tam najpierw przybedziemy. Za-skoczymy go. Ominiemy Ithree. Na razie zostawimy

ja w spokoju.

-Ale on na pewno zostawil na Ziemi jakies zabez-

pieczenia.

-To prawda. Jak mozemy go stamtad wyploszyc? -

Oczy Heebry zaplonely. - Co najbardziej przerazi Larp-

skendye?

Calen patrzyla na nia bezradnie.

-Griddy - oznajmila Heebra.

Na sam dzwiek tej nazwy Nylo drgnela i ciasno opa-

sala szyje Calen. Wiedzmy Griddy byly uwazane za naj-

bardziej demoniczne stworzenia nawet przez najgrozniej-

sze wiedzmy planety Ool. Byly najwieksze i najdziksze

z calego Stowarzyszenia, a ich pomaranczowe twarze

i przygarbione brazowe ciala rzucaly sie w oczy juz z da-

leka. Bylo ich niewiele i zyly uwiezione pod ziemia. Mia-

ly sluzyc jako ostateczny srodek obrony, na wypadek, gdy-

by planeta zostala otoczona przez wrogow, badz jako

przywodczynie ataku na Orin Fen, gdy Wielkie Wiedzmy

zdolaja odnalezc ojczyzne czarodziejow.

Calen poglaskala Nylo, zeby ja uspokoic.

-Nie mozemy ich wypuscic - zaprotestowala. - Sa

nieprzewidywalne. Nawet kilka moze rozpetac straszli-

wy chaos.

-Otoz to - syknela Heebra. - O to mi chodzi. Ro-

zeslemyje na wszystkie strony, by sialy postrach na wszyst-

kich planetach, jakie uda sie im opanowac.

-Matko, kiedy ich wscieklosc wybuchnie, nie zdo-

lamy jej powsciagnac. Griddy unicestwia tysiace istnien.

29

-Nie obchodzi mnie, kogo zabija. Na zadnej z tychplanet nie ma takiego stworzenia, jak ta Rachel. Chodzi

o to, ze Larpskendya bedzie musial zareagowac. Wysle

swoich czarodziejow do walki z Griddami. A Ziemia zo-

stanie bezbronna. - Spiorunowala wzrokiem Nylo, a po-

tem corke. - Jaka droga mamy dotrzec do swiata Rachel?

Gdybys to ty byla wladczynia, co bys doradzila?

Calen wahala sie przez chwile.

-Nie powinnysmy sie spieszyc - powiedziala nie-

pewnie. - Trzeba ruszyc, nie sciagajac na siebie uwagi,

unikajac naszych zwyklych miejsc spotkan i wypoczyn-

ku. Najlepiej wyslac grupe zwiadowcza, piec lub szesc

wiedzm, ktore trudno zauwazyc. A kiedy przybedziemy

na te Ziemie, proponuje, by nie zabijac od razu Rachel

i Eryka. Sa zbyt oczywistym obiektem naszej zemsty. Larp-

skendya na pewno uwaznie ich obserwuje. Powinnysmy

przyjrzec sie innym dzieciom. Zobaczmy, co moga nam

dac. A kiedy bedziemy gotowe, rozprawimy sie z Rachel,

Erykem i tym trzecim dzieckiem, Morpethem.

Heebra usmiechnela sie.

-Dobrze. Kto poprowadzi grupe zwiadowcza?

Calen nie znalazla wlasciwej odpowiedzi.

-Jeszcze jedna niespodzianka dla Larpskendyi - oznaj-

mila Heebra. - Ja stane na czele tej grupy. Nie bedzie sie

tego spodziewal. Osobiscie poprowadze was na Ziemie.

Idz. Powiadom Stowarzyszenie o naszych planach.

Heebra wiedziala, ze podroz bedzie dluga. Wybrala je-

dynie najsilniejsze i bezwzglednie jej oddane Wielkie

30

Wiedzmy. Po paru dniach przygotowania do wyprawy zo-staly zakonczone i wybrane wiedzmy, najedzone i gotowe,

zebraly sie w wyjacym wichrze i blyskawicach ogromne-

go burzowiru na skraju kosmosu. Niecierpliwie oczeki-

waly na sygnal.

Heebra wypuscila Griddy. Wyslala je jednoczesnie

we wszystkich kierunkach. Griddy, pod przywodztwem

ich wladczyni Gultrathaki, wyruszyly calymi zgrajami,

wrzeszczac i wijac sie z radosci, ogromne i przerazajaco

silne.

Kiedy zniknely, Heebra dala znak grupie zwiadow-

czej. Widzac, jakjej najlepsze wiedzmy wyruszaja w czern

przestrzeni kosmicznej, Heebra wspomniala dawne dni

chwaly. Znowu poczula sie mloda. Stanela na czele gru-

py i prowadzac zgrabny szyk wiedzm, zaczela sie zastana-

wiac, co wie o Rachel.

Dragwena pokazala jej strukture magicznej mocy

dziewczynki. Kiedy przybeda na Ziemie, znajda ja bez tru-

du. A po drodze bedzie miala dosc czasu, by sie zastano-

wic, w jaki sposob zadac jej smierc.

3. Magia bez regul

orpeth lezal na lozku calkowicie ubrany, czujnyi gotowy do dzialania. Ajednak omal nie przegapil

tego cichego dzwieku. Byl to szmer wlosow ocierajacych

sie o sufit.

Uchylil drzwi i wyjrzal na korytarz.

Rachel unosila sie w powietrzu. Czubek jej glo-

wy wygladal jak przyklejony do sufitu. Jej cialo, otu-

lone bladozolta koszula nocna, kolysalo sie lekko, jakby

jej kosci staly sie tak miekkie, ze najlzejszy podmuch

powietrza mogl je zgiac. Jej rece i nogi chwialy sie

w tym samym lagodnym rytmie, niczym wodorosty

w morzu.

Morpeth wyszedl na korytarz, starajac sie nie robic

halasu. Rachel miala zamkniete oczy, ale pod powiekami

32

widac bylo poruszajace sie gwaltownie galki oczne; cos siejej snilo. Morpeth przyjrzal sie uwazniej i dostrzegl, ze jej

wlosy unosza sie i poruszaja. Ich pasma siegaly w strone

zarowki w korytarzu powolnym celowym ruchem, niczym

macki osmiornicy.

Potem, wyraznie straciwszy zainteresowanie zarow-

ka, wlosy pociagnely Rachel korytarzem. Od czasu do

czasu zatrzymywaly sie, by zbadac nierownosci sufitu.

Mijajac drzwi pokoju Eryka, Morpeth zapukal w nie

paznokciami, nie spodziewajac sie uslyszec odpowiedzi -

ale drzwi natychmiast sie otworzyly. Na progu stanal Eryk

w pizamie, zaslaniajac dlonmi usta prapsiat. Stworzenia

wykrecaly sie, jak mogly, dziko wyciagajac szyje, usilujac

przyjrzec sie Rachel.

-Nie spales? - szepnal Morpeth.

-Spalem, ale potem ci dwaj zaczeli sie tluc o sciany.

-Eryk zamrugal nieprzyzwyczajony do blasku przedswi-

tu. - Co sie dzieje?

-Badz cicho i chodz ze mna - rozkazal Morpeth. -

Ale chlopcow zostaw.

-Ale...

-Nie. Tylko ty.

Eryk niechetnie polozyl prapsieta pod koldra, z glo-

wami na poduszce. Powiodly za nim zalosnym spojrze-

niem.

-Prosze... - odezwalo sie jedno. - Pozwol nam isc.

Bedziemy cichutko. Patrz. - Otworzylo i zamknelo usta.

Drugie zachichotalo.

-Wygladasz jak gupik!

-Cicho! Eryk mi uwierzyl!

3 - Zemsta wiedzm 33

-Przepraszam, chlopcy - powiedzial Eryk, glaszczac

ich piorka na szyi. - Moze nastepnym razem.

Zamknal szybko drzwi. Po chwili prapsieta juz przyci-

skaly usta do szpary pod nimi i skomlaly jak porzucone

szczeniaki.

Eryk dogonil Morpetha u stop schodow.

-A niech mnie - szepnal na widok Rachel. - Ale

widok! Te wlosy zyja czy co? I dokad ona leci? - Roze-

smial sie cicho, gdy Rachel minela lazienke. - Na siu-

siu?

-Csss. Zaraz zobaczysz - odpowiedzial cicho Mor-

peth. - Uwazaj na nia. Bede potrzebowal twojej pomocy,

jesli cos pojdzie nie tak.

Rachel wplynela do kuchni, a potem w strone oszklo-

nych drzwi do ogrodu.

-Zamkniete - mruknal Eryk. - Nie wyjdzie.

-Nawet sobie nie wyobrazasz, jaka jest pomyslowa

-odmruknal Morpeth.

Eryk uslyszal ciche klikniecie; to zamki w drzwiach

ustapily bez uzycia klucza.

-Niesamowite.

-Nie calkiem - odparl Morpeth. - Zamki sa zbu-

dowane tak, zeby mozna je bylo otworzyc. Dla Rachel

ten poziom zaklec w ogole sie nie liczy.

Drzwi patio otworzyly sie z trzaskiem i Rachel po-

dryfowala w glab ogrodu. Nadal miala zamkniete oczy.

Powoli splynela w dol i stanela na srodku trawnika. Po-

tem, przechylajac glowe, wciagnela zapach nocnego po-

wietrza i nagle w nozdrza Eryka uderzyl aromat wielu

kwiatow. Byl zroznicowany i upajajaco silny.

34

-Co ona robi? - przestraszyl sie Eryk.Morpeth parsknal cichym smiechem.

-Nie wiem. Tu nie obowiazuja zadne reguly, a ra-

czej obowiazuja tylko te stworzone przez jej zaklecia. To,

co sie wydarzy, zalezy od tego, na ktore zaklecie przyjdzie

kolej.

-Nie zartuj. Zaklecia czekaja na swoja kolej?

-Zaraz zobaczysz.

Rachel, nadal z zamknietymi oczami, zaczela fru-

wac nad ogrodem. Dotykala wszystkiego: trawy, lisci,

sloi na deskach drewnianego plotu, jedwabistych plat-

kow, twardych cierni. Zatrzymala sie, uklekla, spro-

bowala jezykiem rosy na trawie i mokrej ziemi. Wes-

tchnela, przyciskajac policzek do krzemieni w skalnym

ogrodku. Zlapala cme i poglaskala ja po delikatnych

skrzydelkach.

-Juz to widzialem - wyjasnil Morpeth. - Jej zakle-

cia chyba lubia kontrasty. Ostre i gladkie, kwasne i slod-

kie. To jej sprawia przyjemnosc, ktorej nie rozumiem.

-Nie chcialbym byc na miejscu tej cmy - mruknal

Eryk.

-Nic sie jej nie stanie - zapewnil go Morpeth. -

Gdyby zaczela sie szamotac, Rachel zdolalaby przytrzy-

mac te delikatne skrzydelka, nie uszkadzajac ich.

Rachel rozchylila dlon i cma, cala i zdrowa, troche

oszolomiona, odfrunela co sil w skrzydelkach. Rachel

pofrunela za nia, trzepoczac uszami dla zabawy, ale cma

byla chyba zbyt nudna, zeby zainteresowac na dluzej

zaklecia. Rachel uniosla glowe i rece i poplynela z wdzie-

kiem w strone ksiezyca. Po paru sekundach wygladala

35

juz jak zolta kropeczka na tle pelnego blizn bialegokregu.

-Kurczaki pieczone! - zawolal Eryk. - I co, nadal

spi?

-To nie jest zwykly sen - wyjasnil Morpeth. - Jest

bardzo gleboki. To trans, w ktory wprowadzily ja zakle-

cia. Rachel nie ma juz nad nimi kontroli.

-Oho, niedobrze - zrozumial Eryk i spojrzal z niepo-

kojem w gore. - Moze powinnismy ja obudzic? Moglbym

zniszczyc zaklecia, ktore sprowadzily na nia ten gleboki sen.

Morpeth spojrzal na niego ze zdziwieniem.

-Potrafisz sie zorientowac, ktore zaklecia to spowo-

dowaly?

Eryk skinal glowa.

-Pewnie. Kazde ma swoj wyjatkowy zapach. Nauczy-

lem sie tego na Ithrei. Te, ktorych Rachel dzis uzywa, na

przyklad zaklecie latania, mozna latwo rozpoznac nawet

po jakims czasie. Z tymi rzadziej spotykanymi jest trud-

niej, ale zwykle w koncu udaje mi sieje rozgryzc. - Obli-

zal palec i usmiechnal sie. - Oczywiscie, jesli zniszcze ja-

kies zaklecie, nie mozna go znowu uzyc, wiec musze uwazac.

-Zmruzyl oczy i przyjrzal sie malenkiej Rachel. - Ale z tej

odleglosci nie moge jej dosiegnac. Jest za daleko.

Mala zolta kropeczka zaczela wolno opadac w dol.

Rachel wyladowala na trawniku; nocna koszula uniosla

sie i otulila jej kolana.

-Co teraz? - zaciekawil sie Eryk.

-Kto wie - szepnal Morpeth z troska. - Zawsze

zdarza sie cos niespodziewanego, ale dzis zaklecia sa wy-

jatkowo aktywne.

36

Rachel zmienila ksztalt. Zmiana nastapila blyskawicz-nie. Eryk sadzil poczatkowo, ze zniknela, ale po chwili

dostrzegl w trawie wasiki drzace po obu stronach czar-

nego noska. Polna myszka.

-Zmienila ksztalt! - zdumial sie Eryk. - Widzialem

to na Ithrei, ale tutaj nigdy. Czy to niebezpieczne?

-Zaklecia Rachel nie zrobia nic, co by jej moglo za-

szkodzic - wyjasnil Morpeth. - Ale kotka powinna na

siebie uwazac.

-Kotka?

Sophie, domowa pregowana kotka, przerwala wypoczy-

nek wjakims wygcxlnym zakatku domu. Zwabiona smako-

witym zapachem, przyczaila sie w trawie i zaczela sie skradac

ku swojej ofierze. A kiedy znalazla sie na tyle blisko, by sko-

czyc, dala myszce czas na ucieczke. Ale maly gryzon tylko

poruszyl wasikami, a Sophie zaraz potem sama sie cofnela.

Na trawniku pojawilo sie sto myszek i wszystkie jed-

noczesnie pisnely imie kotki.

Sophie odskoczyla, a myszka zniknela z chichotem.

Kotka trwala przez chwile w bezruchu, dziko zjezona.

Potem wrocila plynnym krokiem do kuchni, ulozyla sie

na podlodze i zaczela z przejeciem czyscic sobie pazurki,

jakby nic sie nie wydarzylo.

-Niesamowite - przyznal Eryk. - Nie spodziewa-

lem sie po niej takiego poczucia humoru. Co teraz?

Ogromne prapsie?

Rachel wrocila do zwyklej postaci. Przez pare minut

unosila sie nad ziemia. Jej stopy muskaly palcami mokra

od rosy trawe, glowa znieruchomiala nienaturalnie, lek-

ko przechylona na bok, jakby sluchala gwiazd.

37

Potem dziewczynka zniknela.-Przeniosla sie! - krzyknal Eryk. - Kurcze! Z jed-

nego miejsca w drugie!

Za jego plecami cos zaszelescilo. Odwrocil sie, spo-

dziewajac sie zobaczyc Rachel.

-O nie - mruknal. - Teraz dopiero bedzie.

Przez ogrod szla mama w kapciach i szlafroku.

-No i? - spytala, patrzac na Morpetha.

-Wlasciwie wszystko tak, jak zwykle - odpowiedzial.

-Tylko ten numer z mysza byl nowy. No i rzadko kiedy

oddalala sie od domu tak daleko. Jej zaklecia latania sa dzis

naprawde aktywne.

Mama ponuro pokiwala glowa.

-Jeszcze dwa dni temu smiganie po osiedlu zu-

pelnie je zadowalalo. Ale to sie juz skonczylo. Przygla-

dalam sie jej przez okno. Nigdy dotad nie widzialam

takich szalonych wybrykow. Nie potrafie sobie wyobra-

zic, jaka szybkosc rozwinela. Nie moglam za nia nada-

zyc.

Eryk otworzyl usta.

-Przygladalas sie jej?

-Oczywiscie - oswiadczyla mama rzeczowo. - Od

samego poczatku. Myslales, ze ktores z was moze wyjsc

z domu, a ja tego nie zauwaze? Rozwiazalam zagadke tego

zapachu stawu na dlugo przed Morpethem. Od tego cza-

su pilnujemy jej na zmiane. - Zapiela Erykowi gore od

pizamy. - Zimno tu. Wyobraz sobie, jak zimno musi byc

Rachel - uniosla ramiona - kiedy tam lata.

-Ona tego nie czuje - powiedzial Morpeth. - Za-

klecia sprawiaja, ze jest jej cieplo.

38

-Juz wraca - zawolal Eryk. - I ma we wlosach cosdziwnego.

W grzywce Rachel zaplatala sie egzotyczna roslina na

dlugiej lodydze. W swietle rozjasniajacego sie nieba uj-

rzeli niezwykle zielone i czerwonobrazowe kwiaty.

Mama zmruzyla oczy.

-To orchidea. Poznaje... nazywa sie zabia orchidea.

W naszym kraju nie da sie ich wyhodowac. Rosna chyba

w Hiszpanii. Ale przeciez Rachel nie odfrunela az tak da-

leko?

-Jesli sie przeniosla, mogla sie znalezc gdziekolwiek.

Rachel wyjela kwiat z wlosow i posmakowala jego

delikatne platki.

-Nie znosze tego czarodzieja za to, co jej zrobil -

powiedziala mama z nagla desperacja. - Co to za dar, po-

zwolic Rachel na zachowanie magicznej mocy, ale nie na

jej uzywanie? Te zaklecia... Bawia sie nia, walcza o wla-

dze, wykorzystuja ja! Czy to dar? Nie, to przeklenstwo,

zmartwienie dla nas wszystkich.

-Male posluszne zaklecia na nic by sie nie przydaly

w starciu z wiedzmami - sprzeciwil sie Morpeth. - Larp-

skendya wiedzial, ze Rachel bedzie potrzebowala calej

swojej mocy, jesli ma sie z nimi zmierzyc. - Spojrzal na

jezyk Rachel, ktory zmienil sie w cienka rurke delikatnie

sondujaca wnetrze kwiatu. Dziewczynka miala bloga

mine. - Ale nie jestem pewien, czy Larpskendya przewi-

dzial, ze zaklecia beda sie tak zachowywac - dodal uczci-

wie. - Tryskaja zyciem, az sie rwa do zabawy po tak dlugim

milczeniu. Czy cos sie zmienilo? Cos, czego Larpskendya

nie przewidzial?

39

-Czy istnieje cos, czego ona nie potrafi? - spytalamama.

-Nie znam jej ograniczen - przyznal Morpeth. - Sama

Rachel takze ich nie zna. Na Ithrei miala tylko pare dni na

nauke, a ze wzgledu na dana Larpskendyi obietnice nie eks-

perymentowala tutaj ze swoja moca. - Spojrzal tesknie na

Rachel dmuchajaca na zwiniety paczek kwiatu. Rozwinal

sie, jakby jej oddech byl promieniem slonca. - Jest bez wat-

pienia najbardziej utalentowanym dzieckiem, jakie kiedykol-

wiek spotkalem. Na Ithrei w pare dni opanowala zaklecia,

ktorych inni uczyli sie setki lat, a czasem w ogole nie mogli

sie nauczyc. A ona robila to instynktownie, zmieniajac ksztalt,

przenoszac sie bez wysilku z miejsca na miejsce lub rozka-

zujac pogodzie. Tego nie dokonalo przed nia zadne dziecko;

potrafila to tylko wiedzma Dragwena.

-Sam takze robiles niezle sztuczki - zauwazyl Eryk.

-Nie calkiem. Leczylem niegrozne rany. Z pewnym

trudem potrafilem zmienic ksztalt niektorych przedmio-

tow, wysylac sygnaly. Oczywiscie, wiele dzieci nie docie-

ra nawet na ten niewysoki poziom magii.

-Nie tesknisz za tym? - spytal Eryk z wahaniem. -

Chyba nienawidzisz Larpskendyi za to, ze ci zabral moc.

-Nie, mylisz sie - zaprotestowal Morpeth. - Sam

poprosilem czarodzieja, zeby ja zabral.

-Co? - zdumial sie Eryk. - Dlaczego?

-Balismy sie przyciagnac uwage wiedzm. Tak dlugo

poslugiwalem sie moca, ze w pewnym momencie na pew-

no przypadkiem wymkneloby mi sie jakies zaklecie. Dla-

tego poprosilem Larpskendyie, zeby zabral mi moc tuz

po powrocie na Ziemie. 1 tak zrobil.

40

-Nie wiedzialam - odezwala sie cicho mama. - Niepowiedziales nam.

-To nie az takie wielkie poswiecenie. - Morpeth

usmiechnal sie krzywo. - Jestem juz stary. W przeciwien-

stwie do mocy Rachel, moja moc lubi glownie drzemac.

To nieprawda, zrozumiala mama, przygladajac sie jego

twarzy. Nie chciales martwic Rachel i dlatego nam nie

powiedziales.

Rachel usiadla po turecku nad stawem. Nabrala do

ust powietrza, chlodnego i porannego, jej policzki wyde-

ly sie jak baloniki. Kiedy wypuscila powietrze, w ogro-

dzie nagle zapanowal tropikalny upal, a oni poczuli roz-

norodne wilgotne zapachy dzungli.

Raptem, bez ostrzezenia, Rachel zanurkowala w stawie.

-Zakryjcie oczy! - krzyknal Morpeth.

Eryk podniosl reke, ale bez przekonania.

-A co? Nie...

-Szybko!

Mama zdazyla zakryc mu oczy swoja dlonia i w chwi-

le potem caly ogrod zalalo niezwykle jasne swiatlo. Nie

byl to blask slonca; jego zrodlem byla Rachel. Wreszcie

otworzyla swoje nocne oczy. Za dnia kolory zaklec sie

zmienialy, ale w ciemnosciach lsnily tylko jedna barwa -

czystym srebrem. Swietliste spojrzenie omiotlo mame,

Eryka i Morpetha, rozswietlilo ich ubrania. Potem Ra-

chel ulozyla sie na falach jeziora i skierowala spojrzenie

w niebo. Chmury, wiszace wiele kilometrow nad ziemia,

zabarwily sie srebrem od jej oczu. Staw nieco sie rozsze-

rzyl, zeby ja pomiescic. Polozyla sie w najglebszym miej-

scu, a na jej szyi pojawily sie czerwone skrzela.

41

-To cos nowego - powiedzial Morpeth, spogladajacostroznie przez palce.

Na gardle Rachel pojawilo sie trzecie skrzele.

Lezala w stawie, calkowicie pod woda, z otwartymi

ustami. Wszyscy patrzyli z niepokojem, jak jej magiczne

oczy sledza niebo w poszukiwaniu widokow, ktorych oni

nigdy by nie dostrzegli. Po paru minutach wokol jasnych

promieni swiatla zgromadzily sie chmary ciem i muszek

ze wszystkich pobliskich ogrodow.

Wreszcie Rachel wynurzyla sie spokojnie ze stawu.

Poszybowala do pokoju, ani razu nie zdradzajac, ze za-

uwazyla swoich bliskich. Mama wyslala Eryka do lozka.

Przez chwile z jego pokoju dochodzily okrzyki zachwy-

tu, gdy opowiadal prapsietom, co sie wydarzylo. A na par-

terze szemraly dwa glosy; to Morpeth z mama naradzali

sie, co nalezy zrobic.

Pare godzin pozniej Morpeth musial mocno potrzasnac

Rachel, zeby ja obudzic. Kiedy wreszcie uniosla powieki, jej

oczy byly szare jak najpochmurniejszy zimowy dzien.

-Jestem bardzo zmeczona - powiedziala, spoglada-

jac w lustro. Potarla twarz, czujac, ze zaklecia sa zadowo-

lone. Prawie wcale nie wygladaly przez jej oczy, nie na-

praszaly sie o zabawe.

-Placisz cene za nocne przygody - wyjasnil Mor-

peth i opisal wszystko, co sie dzialo.

-Mozna by pomyslec, ze mnie nienawidza. Tak mnie

traktowac... - mruknela Rachel gniewnie.

Morpeth wzial ja za ramiona.

-To nie tak. Sa tylko bardzo silne i dzikie. Jedynie

Dragwena miala tak nieokielznana moc. Twoje zaklecia

pragna, zebys ich uzywala.

Rachel zerknela z niepokojem na mokre przesciera-

dlo.

-Mama na pewno by to zauwazyla. Ona juz wie,

prawda?

-Tak, twoja mama wie o wszystkim.

-No tak. Swietnie.

-Nie, to naprawde dobrze - powiedzial Morpeth

z przekonaniem. - Teraz potrzeba nam silnych sprzymie-

rzencow.

Rachel wziela prysznic, ubrala sie i zeszla do dziwnie

cichej kuchni. Nawet prapsieta nic nie mowily.

-Co im dolega? - spytala Rachel podejrzliwie, sypiac

sobie platki do miseczki. - Sa chore, czy co?

Eryk uniosl brwi.

-Nie. Chlopcy poczuli do ciebie szacunek. Widzieli

z okna, jak fruwalas. Na pare dni koniec z obelgami. Bar-

dzo na to nalegaja!

Prapsieta usmiechnely sie promiennie do Rachel, trze-

poczac skrzydlami i mrugajac porozumiewawczo.

Po sniadaniu, gdy wszyscy przeszli do salonu, Rachel

powiedziala:

-Dzis w nocy zauwazylam cos dziwnego. Przestra-

szylam sie i nie wiem, co to znaczy. - Przysiadla na brzegu

kanapy, blisko mamy. - Wiem to dzieki zakleciom infor-

macyjnym. Wiecie, ze automatycznie wychwytuja wszyst-

ko, co sie dzieje wokol mnie, czy mnie to interesuje, czy

nie. Na ogol to wiadomosci bez znaczenia; kto jest w domu,

43

w jakim tempie bije jego serce, o ktorej wzeszlo slonce,takie rzeczy. Ale wczoraj w nocy wybraly sie w daleka dro-

ge i wykryly slady magicznej mocy. Nie mojej. Nalezy do

innych dzieci, a tych dzieci sa tysiace.

Prapsieta przestaly sie hustac na radiowej antenie.

-Myslalem, ze Larpskendya na to nie pozwala - ode-

zwal sie Eryk. - Chyba powiedzial, ze uwolnienie ma-

gicznej mocy dzieci jest zbyt niebezpieczne?

-Tak. Zwykle nie przeszkadza mocy rozwijac sie

w dowolny sposob, ale na Ziemi jest inaczej. Larpsken-

dya powiedzial mi, ze to szczegolny przypadek - z powo-

du Dragweny. Byla tu przez wiele setek lat, zanim czaro-

dzieje nas odnalezli, i dala dzieciom swoja moc. To przez

nia - tak powiedzial Larpskendya - w kazdym z nas zyje

odrobina wiedzmy.

-Yyy! - jeknal Eryk z obrzydzeniem. Rachel skine-

la glowa.

-Larpskendya chcial nad nami czuwac, nie uwal-

niajac naszej mocy, dopoki nie mialby pewnosci, ze nic

nam juz nie grozi. - Zerknela na Morpetha. - Larpsken-

dya jest daleko stad - powiedziala bez wahania. - Na pew-

no. W przeciwnym razie powiadomilby nas, ze zdarzylo

sie cos tak waznego.

-Zgadzam sie - odezwal sie Morpeth. - Sprobuj mu

wyslac wiadomosc.

Rachel rozeslala we wszystkich kierunkach wezwa-

nie o pomoc - tak, jak nauczyl ja Larpskendya.

-Nie odpowiada - powiedziala po paru minutach.

-Co to znaczy? - spytal Eryk. - Larpskendya chyba

nie... chyba mu sie nic nie stalo?

44

-Nie badz glupi - warknela Rachel. Wolala naweto tym nie myslec. - To znaczy... ze jest gdzies daleko i tyle.

-Uruchomila zaklecie, ktore mialo dniem i noca wysy-

lac wezwanie w najodleglejsze rejony Wszechswiata. -

Larpskendya powiedzial, ze nie zawsze moze byc z nami

-przypomniala. - Musi sie opiekowac nie tylko nasza

planeta.

Ale co moglo sie stac, ze Larpskendya nie mial czasu

nas powiadomic o swoim odejsciu? - pomyslala.

-No tak - westchnal Morpeth. - Przez jakis czas

bedziemy musieli sami podejmowac decyzje. Powiedz,

Rachel, czy dzieci, o ktorych powiedzialy ci zaklecia, uzyly

juz swojej mocy?

-Nie sadze. Ale moc tych najbardziej utalentowa-

nych juz sie wyrywa na wolnosc.

-Jak daleko siegnely twoje zaklecia?

-Bardzo daleko. Wszedzie powtarza sie ten sam sche-

mat. I jest tez cos bardzo dziwnego. Slad w Afryce. Bar-

dzo daleko, ale nigdy dotad nie czulam czegos tak wyraz-

nie.

-Wiec co teraz? - chcial wiedziec Eryk.

-Przygotujemy sie najlepiej jak mozna - stwierdzil

Morpeth rzeczowo. - Jesli natezenie mocy jest tak duze,

pewnie cos sie wydarzy. - Odwrocil sie do Rachel. - Ten

rozkwit magii moze tlumaczyc, dlaczego twoje zaklecia

ostatnio tak sie rozdokazywaly. Czasami cos podobnego

zdarzalo sie tez na Ithrei: moc jakiegos wyjatkowo uta-

lentowanego dziecka wzywala inne, nie chciala byc sama.

Moze to dlatego twoje zaklecia staly sie takie niespokoj-

ne. Wyczuwaja obecnosc przyjaciol, niemal gotowych do

45

spotkania. Zaklecia takze nie lubia byc samotne. - Spoj-rzal jej w oczy. - Powinnismy rozpoczac codzienne ma-

giczne cwiczenia. To zadowoli te twoje rozbrykane za-

klecia. Moze nawet polozy kres ich nocnym przygodom.

Rachel pokiwala glowa z zapalem - a kiedy to zrobi-

la, kiedy uznala, ze musi sie calkowicie otworzyc na cale

bogactwo swojej magicznej mocy, w jej oczach rozblysla

tecza. Byly to barwy nowych, zupelnie nieznanych jej

zaklec, drobnych, malo waznych, przydatnych na szcze-

gole okazje. Do tej pory siedzialy cicho, niemal zawsty-

dzone, rzadko usilujac przekrzyczec potezne zaklecia

zmieniajace i przenoszace. Teraz, wreszcie je zauwazyw-

szy, wezwala je, by wystapily naprzod. Z szacunkiem po-

prosila, by sie przedstawily, a one - na swoj lagodny, nie-

smialy sposob - weszly na paluszkach do jej umyslu.

-Na pewno wiesz, co robisz? - spytala mama z niepo-

kojem, obserwujac nowe pastelowe kolory w oczach corki.

-Nie - odparla Rachel. - Niczego nie wiem na pew-

no. Ale Morpeth ma racje; za dlugo pozwalalam moim

zakleciom robic, co im sie podobalo. - Usmiechnela sie.

-Najwazniejsze jest bezpieczenstwo. Nie chcemy tu zad-

nych wscibskich oczu, prawda?

Otoczyla dom zakleciem oslaniajacym, by nie ucie-

kla z niego ani odrobina magicznej mocy.

Potem spojrzala na ogrod. Spojrzala na staw, w kto-

rego stechlej wodzie tak czesto zanurzala sie w nocy. Spoj-

rzala na plot z drzazgami sterczacymi w miejscach, o ktore

pocierala policzkiem. I pomyslala o Nigerii w Afryce,

o bujnej magicznej mocy, ktora wyczuly jej zaklecia in-

formacyjne.

46

-Pora odzyskac panowanie nad cialem - powiedzialado mamy. - Koniec z nurkowaniem w stawie. I od tej po-

ry, jesli bede fruwac, to dlatego, ze sama tak postanowie.

Zaczniemy cwiczyc od zaraz.

4. Rusalka

witalo, a zaspane afrykanskie ptaki dopiero sie budzi-ly, gdy Fola wyruszyla z Fiditi nad rzeke.

Jedna reka przytrzymywala ciezki koszyk, pewnie tkwiacy

na jej glowie. Druga poprawila oja. Nie na wiele sie to zdalo;

Yenn, jej maly braciszek, ciazyl jej na plecach bez wzgledu na to,

jak go niosla. Po prostu nie chcial przestac sie ruszac i kopac!

-Cicho! Nie ruszaj sie! - rzucila rozdrazniona. In-

teresowaly go najdrobniejsze rzeczy: ptak siedzacy spo-

kojnie na drzewie, pies biegnacy sciezka, nawet male ob-

loczki kurzu, ktore ulatywaly spod jej stop.

Tylko dziecko moze dostrzec cos interesujacego w ta-

kiej nudnej drodze, pomyslala.

Spojrzala przed siebie w zamysleniu. Nieopodal

przez lesne zarosla plynela rzeka Odooba. Fola nauczyla

48

sie w szkole, ze Odooba biegnie pomiedzy wioskamiw poludniowej Nigerii, a potem wpada do morza, ale

takie drobiazgi nigdy jej nie interesowaly. Miala tak do-

syc widoku jej fal, ze przestala je dostrzegac. Dotarla na

brzeg, z ulga posadzila na ziemi Yemiego, a obok niego

postawila kosz z praniem. Rozmasowala obolale miesnie

szyi.

Bylo wczesnie i jeszcze dosc chlodno, ale ona juz te-

raz czula sie zmeczona. Wstala przed switem, zeby przy-

gotowac slodkie ziemniaki i czarna fasole na kolacje. Po

powrocie czekala na nia praca, aYemi wymagal ciaglej

uwagi. Ale nie narzekala. Baba polowal w puszczy, wiec

chetnie pomagala w domu. Mama pracowala o wiele cie-

zej na polu.

Nad rzeka bylo juz pare dziewczynek ze wsi. Fola

przywitala sie z nimi, zwilzyla lugowe mydlo i zanurzyla

ubrania w wodzie.

Zaczela prac, aYemi siedzial na ziemi u jej stop. Ba-

wil sie piaskiem. Przygladal sie owadom muskajacym jego

krotkie wloski. Dostrzegl brazowo-czarnego jastrzebia.

Ptak pomachal do niego skrzydlami, a chlopczyk odwza-

jemnil powitanie.

Fola posadzila go w bezpiecznym miejscu, zeby przy-

padkiem nie wpadl do wody, i zaczela rozmawiac z dziew-

czynkami. Po chwili uslyszala za soba cichy okrzyk. Od-

wrocila sie i stwierdzila, ze Yemi siedzi nieruchomo jak

nigdy.

-Co sie stalo? - spytala. - Co za niezwykle cudo

znowu odkryles?

Byla to mucha, ktora usiadla na golej rece Yemiego.

4 - Zemsta wiedzm

49

Chlopczyk przygladal sie jej z otwarta buzia, pelenpodziwu, a tymczasem mucha szla sobie w strone jego

lokcia.

Potem odleciala i nawet nie pomachala na do widze-

nia.

Yemi zaczal plakac. Zakryl twarz rekami, a spomie-

dzy jego palcow potoczyly sie lzy.

-Och, nie badz niemadry - powiedziala Fola. Odlo-

zyla spodnice, ktora wyzymala, i wziela go na rece. - To

tylko mucha. Nie wytlumaczysz jej, ze powinna z toba

zostac, wiesz?

A kiedy Yemi nie chcial sie uspokoic, znalazla jego

ukochana ksiazeczke z rozkladanymi modelami motyli.

Yemi od razu zapomnial o musze, przestal plakac i rados-

nie wyciagnal raczki. Fola siedziala z nim przez pare mi-

nut, pomagajac odwracac strony. Jak zwykle zatrzymal sie

przy stronie z ulubionym motylem.

Byla to rusalka, nazywana takze rusalka zalobnikiem.

W ksiazce bylo napisane, ze motyle te miewaja najroz-

niejsze kolory. Na rozkladanej ilustracji pysznil sie slicz-

ny zolty motyl z malymi jasnobrazowymi plamkami.

-Chce - oznajmil Yemi.

-Naprawde? - mruknela Fola z rozbawieniem.

Jej braciszek ucalowal czule obrazek.

-W Afryce nie ma takich - wyjasnila Fola. - Zyja

daleko stad. Nigdy ich tu nie zobaczymy.

Buzia Yemiego posmutniala. Byl tak nieszczesliwy, ze

Fola poswiecila mu wiecej czasu, niz powinna. Kiedy

wrocila do prania, Yemi znowu zaczal sie przygladac swojej

ulubionej rusalce.

50

Fola prala jeszcze przez godzine, po czym rozlozylaprzescieradla na sloncu. Kiedy byly juz prawie suche,

rozejrzala sie za Yeim. Nadal czytal ksiazke.

Mial nowego towarzysza - zoltego motyla.

Siedzial na ramieniu Yemiego, dokladnie tam, gdzie

poprzednio wyladowala mucha.

Fola otworzyla szeroko oczy. Bez watpienia byla to

rusalka zalobnik.

Yenni usmiechnal sie od ucha do ucha. Dmuchnal

na ramie, a motyl przestal wachlowac go skrzydlami.

Zmarszczyl nos, a motyl wskoczyl na jego czubek. Po-

tem, powoli, jak baletnica, obrocil sie na czarnych noz-

kach, az zwrocil sie w strone Foli, a wtedy sie jej uklonil.

Dziewczynka upuscila pranie.

Usiadla ciezko na ziemi. Nagle uswiadomila sobie,

ze wszedzie widzi trzepoczace skrzydelka. Niezliczone

ilosci rusalek wyladowaly na trawie i ziemi wokol Yemiego.

Wszystkie przeniosly sie na jego prawe ramie. Wspinajac

sie po sobie nawzajem, utworzyly zgrabna piramide. Yemi

zaczal znowu przegladac ksiazke. W palacym blasku slonca

trudno bylo cokolwiek odczytac. Yemi zmruzyl oczy, a po-

tem sie rozesmial. Zerknal na motyle.

Wszystkie delikatne skrzydla otworzyly sie jak na ko-

mende i oslonily kartki ksiazki zoltawym cieniem.

5. Ryby bez pancerzy

iedy wiedzmy dopadly Ziemi, byly juz bardzo glod-ne. Podroz trwala dluzej niz sie spodziewaly. Ich zme-

czone i wyglodzone dusze-zmije drzaly im na piersiach.

Ten ostatni etap drogi przebyly tylko dlatego, ze dowo-

dzila nimi Heebra.

Ale na miejscu czekala je wielka nagroda: planeta Rachel.

Mimo ze wiedzmy umieraly z glodu, Heebra kazala

sie im zatrzymac - musiala sie upewnic, ze na planecie

nie ma czarodziejow. Ostroznie obleciala ja wraz z dwo-

ma zwiadowczyniami. Charakterystyczny odor Larpsken-

dyi byl wszedzie, ale czarodziej zostawil go dawno temu.

Nie wyczuly tez zapachu innych czarodziejow.

Doskonale. To znaczy, ze Griddy zajely ich na innych

odleglych planetach.

52

Wiedzmy rzucily sie z drapieznym wrzaskiem na oswie-tlona sloncem polowe planety. Pare satelitow obronnych

obrocilo sie ku nim, wykrywszy ich obecnosc. I leebra bez

trudu zdlawila ich prymitywne elektroniczne sygnaly i tak,

niezauwazone, wiedzmy zanurkowaly w atmosfere. Du-

szacy upal zatrzymal je na chwile, ale potem przystosowa-

ly ksztalty swoich cial w taki sposob, ze skwar zluszczyl

z nich tylko bezuzyteczne martwe powloki kosmicznej

skory. Radosnie wzniosly sie w wyzsze warstwy atmosfe-

ry, drzac z przyjemnosci, gdy chlod obmyl ich swiezo od-

sloniete ciala.

-Jesc! Jesc! - rozkazala Heebra.

Zanurkowaly w wirujace blekitne i biale chmury.

Zanurzyly sie w glebi Pacyfiku, gdzie pozywily sie tun-

czykami i polujacymi na nie wielkimi bialymi rekinami.

Ale ten ocean byl zbyt cieply jak na gust wiedzm, wiec

ruszyly na polnoc. Dryfujac pomiedzy krami na Morzu

Arktycznym, natknely sie na lawice sledzi.

-Zadnej broni - zdumiala sie Calen, obserwujac

ryby. - Nie tak, jak na Ool. Gromadza sie w lawicach,

najwyrazniej czekajac, az ktos je pozre. Gdzie ich pance-

rze, gdzie jad? Mam nadzieje, ze wkrotce znajdziemy cos

bardziej interesujacego.

Ale najwiekszymi stworzeniami, na jakie sie natkne-

ly, byly drapiezne wieloryby. Uciekly, gdy wiedzmy chcialy

je sprowokowac do walki. Heebra pospiesznie pociagne-

la wiedzmy w glab ladu, zanim zdazyly sie znudzic. Zbu-

dowaly baze w poblizu Bieguna Polnocnego. Mieso

niedzwiedzi polarnych i fok bylo tluste i smaczne, a do

ukrycia sie wystarczyly najprostsze zaklecia. Klimat byl zbyt

53

lagodny, ale od czasu do czasu pojawialy sie rzeskie za-dymki i burze sniezne, przypominajace im ojczysta pla-

nete. Po paru godzinach wiedzmy juz szarpaly pazurami

zamarzniete glazy pod sniegiem, energicznie budujac fun-

damenty nowych wiez.

Natychmiast, gdy baza zostala zalozona, Heebra wy-

slala piec zwiadowczyn w rozne strony swiata. Tam wiedz-

my rozpoczely badania, przybierajac najrozniejsze posta-

cie, uczac sie jezykow i przygladajac sie dzieciom. Wszystkie

raporty zafascynowaly Heebre.

Calen wrocila ostatnia. Heebra uslyszala w oddali

furkot jej czarnej sukni dopiero pare godzin po przyby-

ciu pozostalych. Calen leciala z typowa dla siebie elegan-

cja, przecinajac wicher lysa glowa, smigajac tuz nad snie-

giem. Ramiona przyciskala do ciala i tylko czubkami

szponow nadawala kierunek swojemu lotowi.

-I coz? - rzucila niecierpliwie Heebra, ledwie corka

stanela obok niej.

Calen przybrala twarz malego chlopca, ktorego nie-

dawno spotkala, wskazala na malutkie mleczne zabki.

-Te dzieci niczym nas nie przeraza!

-Najwyrazniej - wycedzila Heebra. - Pozostale

wiedzmy takze nimi gardza. Jak je oceniasz?

-Od czego mam zaczac? Sa bardzo slabe. Wrazliwe

miekkie oczy, prawie slepe w nocy, nieumiejace przeswie-

tlac przedmiotow. Krwawia przy najdrobniejszym dra-

snieciu. - Calen parsknela smiechem. - Ich skora lzawi!

Wyobrazasz to sobie? No i te miekkie, pozbawione pan-

cerza organy wewnetrzne. Sa bezbronne. A takze podat-

ne na niezliczone choroby i infekcje. A ta ich powolnosc!

54

Powoli reaguja, mysla, ruszaja sie i wyczuwaja niebezpieczen-stwo. Nic nie przemawia na ich korzysc. - Stuknela sie w glo-

we. - Na czaszce maja wlokniste wyrostki, ktore zajmuja

sie ogniem od byle czego. Idiotyczny wybryk natury!

-Spodziewalas sie czegos wiecej?

-A ty nie?

Heebra przesunela pazurami po luskach Maka.

-Pomysl. Ich ciala sa nedzne, ale to gatunek uro-

dzonych zabojcow. Walcza ze soba na calej planecie. Rzad-

ko zdarza sie nam spotkac tak obiecujace stworzenia.

Wszedzie widze tu slady zdrowego wplywu Dragweny.

-Co za szkoda, ze nie mozemy wykorzystywac doro-

slych - westchnela Calen. - Ich magiczna moc szybko gnije.

-Co sadzisz o ich technice?

-W niczym nam nie zagraza - parsknela Calen po-

gardliwie. - Nedzny substytut magii. Nie potrafia nawet

wykryc naszej obecnosci.

-Swietnie. Musimy sie skoncentrowac na dzieciach.

Ocenic ich moc.

-Widze wyraznie, ze Larpskendya sie tu wtracil. To

on je hamuje. Jego wplyw doprowadzil do powstania prze-

dziwnych obyczajow, na przyklad szkolenia dzieci. Za-

miast dac im wolna reke, by mogly doskonalic zaklecia,

musza siedziec w lawkach i sluchac doroslych. Co za

marnotrawstwo!

-Larpskendya na zadnej planecie nie wywieral wply-

wu na rozwoj magii - zamyslila sie Heebra. - Powiedz,

dlaczego tutaj jest inaczej. - Zerknela groznie na Nylo,

ktora pamietajac ostatnie spotkanie z Heebra, schowala

tepo zakonczona glowe pod suknie Calen.

55

-Te dzieci prawie nie znaja dyscypliny - odpowie-dziala ostroznie Calen. - Najmlodsze postepuja zgodnie

z instynktem, chwytajac wszystko, co sie da - calkiem

tak jak nasze. Larpskendya musial sie bac, ze gdyby dal

magii wolnosc, dzieci weszlyby na sciezke zniszczenia.

-Zaczniemy wiec od usuniecia doroslych, ktorzy na

nic sie nam nie przydadza - oznajmila Heebra. - Nastep-

nie doprowadzimy do walki pomiedzy dziecmi, gdy naj-

lepsze naucza sie dominowac.

Calen usmiechnela sie z zadowoleniem.

-Ach, jakze sie to nie spodoba Larpskendyi! Chcia-

labym zobaczyc jego mine.

-Czy dzieci mozna wykorzystac przeciwko czaro-

dziejom?

-Tak, beda dla nas walczyc - orzekla Calen bez cienia

watpliwosci. - Ich magiczna moc az kipi i trzeba tylko naj-

prostszych zaklec, zeby ja uwolnic. Mozemy je wyszkolic,

takjak szkolimy nasze studentki-wiedzmy. - Rozesmiala sie.

-Wkrotce nauczymy je nienawidzic doroslych. Larpsken-

dya strasznie namieszal im w glowach. Czy wiesz, ze kiedy

rania przeciwnika, czesto miewaja wyrzuty sumienia?

-Chocbysmy daly im najlepsze wyszkolenie, i tak

zadne z nich nie zdola pokonac czarodzieja.

-To prawda, ale te dzieci lubia przebywac razem,

matko. Mozemy je zgrupowac w wielkich stadach, dac

im cel, do ktorego beda dazyc. To sie im spodoba. Wystar-

czy setka, zeby odciagnac uwage czarodzieja na tyle, by-

smy mogly go zgladzic. A tych stworzen jest tak wiele!

Mozemy zmarnowac ich miliony i jeszcze nam nie za-

braknie.

56

-Ciekawe... - powiedziala Heebra powoli. - Samarowniez przyjrzalam sie tym dzieciom. Uwazam, ze by-

waja uparte i sa mniej przewidywalne niz ci sie wydaje.

Kilka stawi nam silny opor; nad reszta trudno bedzie za-

panowac. Wystarczy pomyslec o tej Rachel. Dragwena naj-

wyrazniej probowala ja wyszkolic, ale to dziecko sie jej

przeciwstawilo. Zdumiewajace, przeciwstawic sie Wiel-

kiej Wiedzmie! Na cos takiego nie odwazyl sie nikt z wy-

jatkiem czarodziei.

Calen wzruszyla ramionami.

-Prawdopodobnie Rachel jest wyjatkowa. To jedy-

ne takie dziecko na calej planecie.

-Byc moze - wycedzila Heebra. - Watpie. W tak

wielkim swiecie moze byc wiele nadzwyczajnych dzieci.

A tutejsza magia jest bardzo dzika. Kto wie, w jakim kie-

runku sie rozwinie?

-Odkad podbijamy planety - powiedziala Calen

z uporem - po raz pierwszy znalazlysmy taki gatunek. Czy

mamy inna bron przeciwko czarodziejom? Larpskendya

z kazdym rokiem coraz bardziej zmusza nas do upoka-

rzajacego odwrotu na Ool. Czy tego chcesz, matko? Han-

biacej smierci podczas obrony twojej wiezy-oka przed

Larpskendya? Czy chcesz, zebysmy juz na wieki szeptaly

jego imie z czcia?

-To ja zdecyduje, co zrobimy - warknela Heebra.

Uniosla muskularne nagie ramiona i poszybowala

wysoko w chmury. Przez chwile unosila sie w mroznym

arktycznym wichrze, ktory wydawal jej sie przyjemnie

chlodnym wietrzykiem. Z jej ust wyroily sie pajaki, by

poczuc mroz i wyjrzec na ukonczone juz wieze-oczy. Ten

57

znajomy widok napelnil je radoscia, a Heebra polizala jelaskawie.

-Oto moje instrukcje - oznajmila, wrociwszy do

Calen. - Skup sie na szkoleniu najmlodszych. Z nimi

pojdzie nam najlatwiej. Wykorzystaj tylko najbardziej

uzdolnione lub najbardziej okrutne. Tam, gdzie mozesz

je skierowac przeciwko nauczycielom, rodzicom, wszyst-

kim doroslym, ktorzy je wychowuja - zrob to. A najwaz-

niejsze, zebys dzialala szybko. Znajdz przywodcow. Nie

mozemy wyszkolic wszystkich dzieci. Znajdz takie, kto-

re nas wyrecza.

Wytatuowane oczy Calen zablysly podnieceniem.

Wedzma zrobila pare krokow, potem sie odwrocila.

-Nie wspomnialas o Rachel ani Eryku. Z pewno-

scia pragniesz zemsty?

-Nie zapomnialam o nich - zapewnila Heebra. -

Przez chwile sama szukalam Rachel. Nietrudno ja zna-

lezc. Mimo ze robi wszystko, by ukryc swoje talenty, jej

magiczna moc jasnieje nad tym swiatem niczym latarnia

morska.

-Co o niej sadzisz? - spytala Calen z zainteresowa-

niem.

-Zdumiewajaca przedstawicielka swojego gatunku.

Teraz rozumiem, dlaczego Larpskendya tak sie nia inte-

resuje. I ma niezwykly dar, ktory mozemy wykorzystac.

-Dar?

-Bezposrednie polaczenie z samym Larpskendya.

Calen wydala cichy okrzyk; wiedzmy od dawna szu-

kaly drogi, ktora by je zaprowadzila do czarodzieja.

-Czy dzieki temu darowi mozemy go zlokalizowac?

58

-Nie. Larpskendya ukryl droge do siebie. Ale jesliostroznie uzyjemy polaczenia, zdolamy go do nas przy-

ciagnac.

-Czy Rachel wzywa juz Larpskendye? Nie chcemy,

zeby przybyl, zanim nie bedziemy gotowe.

-Oczywiscie, ze go wzywa! - rozesmiala sie Heebra. -

Zdziwiona, bezradna Rachel! Goraczkowo wysyla sygnaly.

Ale Larpskendya ich nie slyszy. Otoczylam ja zakleciem po-

chlaniajacym, ktorego to dziecko nigdy nie wykryje.

-Kiedy wypuscisz sygnal?

-Gdy wytrenujemy odpowiednio duzo dzieci. Kie-

dy sie zadomowimy, a ja zdecyduje, jak zastawic pulapke

na Larpskendye. Do tego czasu nie dotrze do niego zadne

ostrzezenie od Rachel. Czarodziej przybedzie, gdy bedzie-

my gotowe na jego przyjecie.

Calen skinela glowa.

-A kiedy nadejdzie odpowiednia pora, czy zechcesz

sama zabic Rachel?

-Nie jest godna mojej uwagi. Zastanawialam sie nad

bardziej interesujacym sposobem, by sie z nia rozprawic.

-Wycelowala szpon w Calen. - Pokladasz wielka wiare

w dzieciach tego swiata, wiec powierzam ci to zadanie:

znajdz mi inne dziecko, zdolne zmierzyc sie z Rachel.

Znajdz i wyksztalc likwidatora jej gatunku. W ten spo-

sob smierc Rachel sprawi mi o wiele wieksza satysfakcje.

-Byc moze, juz znalazlam takie dziecko - oznajmila

Calen radosnie. - Jest niezwykla pod kazdym wzgledem.

Wkrotce ci ja pokaze. To bedzie niespodzianka!

Calen odeszla, by przekazac wiedzmom rozkazy,

a tymczasem Heebra znow zaczela dryfowac na polarnym

wietrze, wyszczerzywszy szczeki. W ich wnetrzu zaroily

sie pajaki, zachwycone bezposrednim kontaktem z plat-

kami sniegu.

Heebra opadla na ziemie. Polarny niedzwiedz uniosl

pysk, podszedl i polizal jej stopy. Heebra zaczela sie z nim

zartobliwie turlac po sniegu, ostroznie, by nie uszkodzic

szponami jego cienkiej skory.

Pieknie, pomyslala. Pieknie, Larpskendyo. Ten swiat

to twoj najgorszy koszmar, prawda? Te dzieci musza cie

napelniac trwoga. Rozumiem, dlaczego zniewoliles ich

moc, dlaczego otoczyles ten swiat tak gleboka tajemnica.

Boisz sie, co? Boisz sie, bo te dzieci bardziej niz jakiekol-

wiek istoty przypominaja nas!

6. Kudlala muchaama nalozyla lyzke owsianki do miseczki Eryka.

-Poprosze wiecej - powiedzial.

Nalozyla jeszcze jedna porcje.

-Wystarczy?

-Jeszcze troche.

Mama ostroznie zlozyla dwie lyzki na gorze owsianki.

-To chyba juz wystarczy...

-Jeszcze tylko troszke.

Morpeth lezal tuz obok, wygodnie wyciagniety.

-Za chwile ci sie wyleje - mruknal. - Jak zamie-

rzasz to wszystko w siebie wtloczyc?

Eryk ujal lyzke.

-Ja rosne. Musze sie odzywiac, nie tak, jak niekto-

rzy - poslal grymas siedzacej naprzeciwko Rachel - je-

dzacy tyle, co mrowka.

61

-Chcesz je oddac prapsietom - stwierdzila rzeczowoRachel. - Widzialam, jak jedza z twojego talerza. - Roze-

smiala sie i zagryzla wargi. - Wysmarowaly sobie cale bu-

zie.

Mama westchnela gleboko.

-Eryku, czy to prawda?

- Be*...

-Nie, nie mow. Nie chce wiedziec. - Mama wzielatorebke i lekki plaszcz. - Wychodze na jakas godzine. Biore

komorke, gdybyscie mnie potrzebowali. - Rzucila Ery-

kowi surowe spojrzenie. - Lepiej, zebym po powrocie

nie znalazla owsianki w roznych dziwnych miejscach.

Zrozumiano?

Eryk skinal glowa i mama wyszla z domu.

Pare minut pozniej Rachel zauwazyla jakies zamie-

szanie przy kuchennym oknie.

-Co tak zaniepokoilo chlopcow? - spytala.

Prapsieta trajkotaly jak oszalale, lataly w kolko, zbyt

ozywione, by mowic. Odzyskaly ludzka mowe, kiedy

wszyscy przybiegli do kuchni.

-Wielki kudlate dziwo! - krzyknelo jedno, wygla-

dajac przez koronkowa firanke.

-Latajacy szczekacz! - zawolalo drugie.

-Bzdura! Kudlata mucha!

Eryk zmruzyl oczy.

-A niech mnie!

Wysoko na czystym niebieskim niebie unosil sie czar-

ny ksztalt zataczajacy precyzyjne kolka.

-Wyglada jak pies - powiedzial Eryk. - Nie, niemoz-

liwe. To na pewno latawiec.

62

-Nie ma sznurka - zauwazyl Morpeth. - I szczeka.-Labrador - szepnela Rachel.

Eryk dal jej kuksanca.

-Co sie dzieje? To ty to robisz?

-Skad!

-Wiec kto?

Labrador zatrzymal sie nad boiskiem. Odwrocil sie

na grzbiet, lapami w kierunku nieba. Potem zaskomlal,

zawirowal i poszybowal wysoko do gory. Chlopcy, graja-

cy na boisku w pilke, nie wiedzieli, czy maja go obserwo-

wac, czy uciekac.

-Kurczaki pieczone - mruknal Eryk. - Ktos nim

kieruje za pomoca zaklecia. To magia, Rachel!

Dziewczynka skinela glowa, lekko drzac. Sprobowa-

la odnalezc zrodlo magicznej mocy, a jednoczesnie przy-

wolala zaklecia obronne, nad ktorymi pracowala od paru

tygodni.

Prapsieta dyszaly Erykowi do ucha.

-Moge zniszczyc to zaklecie, jesli chcesz - zapro-

ponowal.

-Nie - powiedziala Rachel. - Pies jest za wysoko.

Zrobilibysmy mu krzywde.

-Moze sama skorzystasz z mocy?

-Jeszcze nie - rzucil Morpeth ostrzegawczo. - Nie

ujawniaj sie, dopoki nie zbadamy, z czym mamy do czy-

nienia. Chodzmy na to boisko.

Wybiegli z domu. Prapsieta smignely za nim, zanim

Eryk zdazyl zamknac drzwi.

-Ej, chlopcy, wracajcie! - zawolal. - Nie wolno wam

wychodzic!

63

Prapsieta przelecialy radosnie nad domami i wkrotcezrownaly sie z psem. Trajkoczac z ozywieniem, zaczely

nasladowac jego dziwne ruchy.

-Hej, wracaj! - pisnelo jedno wprost do ucha labra-

dora.

-Niegrzeczny piesek! - wrzasnelo drugie. - Cicho

badz, ty kudlate dziwo!

Rachel szla na czele grupy przez uliczki stromo

wznoszace sie w strone boiska. W miare, jak sie do niego

zblizali, pies zaczal kreslic nowy wzor w powietrzu -

dlugie, rytmiczne ruchy, na zmiane linie proste i pe-

tle.

Eryk ledwie nadazal za dlugimi krokami Rachel.

-Cos go opetalo, kurczaki pieczone!

-Nie - odezwal sie Morpeth, sledzacy ruchy psa. -

To imie.

-Jakie imie?

Staneli na skraju boiska.

-Tam - wskazal Morpeth na niebo. - PAUL. Nie

widzicie? Pies wypisuje je w kolko na niebie.

Pobiegli dalej, az znalezli sie bezposrednio pod mio-

tajacym sie po niebie psem. Pilkarze uciekli, porzuciwszy

pilke.

-Jestesmy blisko - uznala Rachel. - Sprowadz go na

dol.

Eryk wycelowal palec w labradora i usunal zaklecie

latania; w tej samej chwili pies runal w dol. Ale zanim

uderzyl o ziemie, Rachel rozlozyla na trawie zaklecie

amortyzujace. Zwierze wyladowalo bezpiecznie na czte-

rech lapach i natychmiast rzucilo sie do ucieczki, szczekajac

64

na cale gardlo. Prapsieta smignely za nim radosnie, wy-krzykujac bezuzyteczne rady.

-Paul - zamyslil sie Eryk. - Nie wyglada mi to na

imie psa.

-Nie - powiedziala Rachel. - Chyba nalezy do niego.

Wskazala przeciwlegly kraniec boiska. Tam, wpol-

ukryty w bujnej trawie, lezal pulchny chlopczyk o na-

jezonych wlosach, mniej wiecej w wieku Eryka. Opie-

ral sie na lokciach i wbijal skupione spojrzenie w psa,

poruszajac palcami, jakby znowu chcial go wyslac

w niebo.

Eryk usmiechnal sie dumnie.

-Nie uda mu sie. Nie rozumie, ze kiedy zniszcze

jakies zaklecie, nie mozna go juz uzyc.

-Nic nie rob - ostrzegl Morpeth. - Zobaczymy, co

teraz wymysli.

Eryk zmruzyl oczy.

-Co on tam robi? Wpatruje sie w pilke.

Pilka uniosla sie lekko nad ziemia, po czym potoczy-

la sie po trawie. Poruszala sie szybciej, niz gdyby ktos ja

kopnal.

-Leci w nasza strone - zauwazyl Morpeth.

-A konkretnie - dodala Rachel - w moja.

Pilka nabrala predkosci i uniosla sie na wysokosc

glowy Rachel. Mknela tak szybko, ze nie bylo jej wi-

dac.

Eryk machnal palcem, niszczac zaklecie, ale pilka byla

tak rozpedzona, ze nadal leciala prosto na Rachel. Dziew-

czynka kazala jej zatoczyc nieszkodliwy krag wokol swo-

ich ramion.

5 - Zemsta wiedzm

65

-On to zrobil umyslnie! - oburzyl sie Eryk. - Lapacgo!

Rachel pokrecila glowa.

-Nie. Zobaczmy, co zrobi teraz.

Chlopiec o najezonych wlosach zmarszczyl brwi. Po

chwili Rachel poczula nowe zaklecie, tym razem atakuja-

ce ja bezposrednio.

-Nie do wiary - powiedziala. - On chce mi wcis-

nac twarz w ziemie.

-Pozwol, ze zniszcze to zaklecie - warknal Eryk.

Rachel zrobila przeczacy gest. Chciala lepiej poznac moc

chlopca.

-Wydaje sie niedoswiadczony - podsunal jej Mor-

peth. - Wyczuwasz w jego zakleciach jakas prawdziwa sile

lub subtelnosc?

-Nie - odparla, przygladajac sie, jak chlopiec nie-

cierpliwie powtarza to samo zaklecie. - Tylko surowe

zdolnosci, niedawno obudzone... i ogromne.

-Ale dlaczego chce zrobic krzywde tobie albo temu

psu? - spytal Eryk.

Rachel nie potrafila mu odpowiedziec. Czy ten chlo-

piec naprawde chcial zaszkodzic jej lub labradorowi?

A moze tylko wyprobowywal moc, swoja i jej, nie wie-

dzac, do czego sa oboje zdolni?

Zrobili pare krokow w strone Paula. Morpeth podszedl

na tyle blisko, zeby dostrzec jego twarz; teraz dopiero zauwa-

zyl, ze chlopiec jest przerazony. Paul rzucil sie gwaltownie

ku Rachel, potem w przeciwna strone. Wreszcie uciekl.

-E tam - parsknal Eryk. - I tak nam nie ucieknie.

Hej, Rachel, moze bys za nim poleciala?

66

-Nie. Nie chce mu na razie pokazywac, co potrafie.Ruszyli w slad za chlopcem w strone wzgorza gwal-

townie przechodzacego w wielka plaska doline. Dolina

byla pusta.

-Gdzie on sie podzial? - zdumial sie Eryk. - Tu sie

nie ma gdzie ukryc. Jak mogl tak szybko uciec?

-Nie uciekl - powiedzial Morpeth. - Pewnie za-

czekal, az zniknie nam z oczu i znalazl inna droge. Czy

mogl pofrunac?

-Nie - orzekla Rachel, bardzo blada. - To nie to.

Ktos lub cos go zabralo. Wyczulam slaby slad mocy innej

niz Paula. Niewiarygodnie poteznej. - Rozeslala na wszyst-

kie strony zaklecia informacyjne. Po chlopcu nie bylo ani

sladu. - Nie potrafie niczego wykryc. Slad konczy sie tu-

taj.

Uklekla w miejscu, gdzie pojedynczy slad buta na tra-

wie oznaczyl miejsce, w ktorym Paul postawil noge po

raz ostatni. Trawa juz sie podnosila, jakby nigdy nie ist-

nial.

-Myslisz, ze sam zniknal? - zwrocila sie do Morpe-

tha.

-Watpie - odparl w zamysleniu. - Za dobrze mu po-

szlo. Trzeba wielkiego doswiadczenia, zeby zatuszowac

slady po niedawnych zakleciach... i ukryc to, ze chlopiec

byl przerazony. Na pewno ktos mu pomagal. I byl to ktos

o wiele bardziej doswiadczony od niego.

Ruszyli z powrotem do domu.

-Nie lubie tego Paula - burknal Eryk. - Widzieliscie,

co zrobil. Umyslnie nastraszyl psa i jeszcze sie z tego cie-

szyl.

67

Morpeth potarl brode.-Czy sie cieszyl? Zauwazylem cos innego. Widzia-

lem chlopca, ktory dziala wbrew sobie. Ktos go stra-

szyl.

Prapsieta wrocily, gdy wszyscy znalezli sie przed bra-

ma domu. Usiadly na ramionach Eryka i zaczely halasli-

wie wypluwac psia siersc.

-Chyba nie pogryzly tego labradora, co? - skrzywila

sie Rachel.

-E, nie - zapewnil ja Eryk z grymasem. - Raczej go

calowaly.

Wlozyl prapsieta pod koszule, zeby jakis przecho-

dzien nie dostrzegl ich zarozowionych i uszczesliwio-

nych buzi.

Morpeth zaprowadzil ich do salonu, zadowolony, ze

mama jeszcze nie wrocila. Przez pare minut przygladali

sie oknom i drzwiom, niemal sie spodziewajac, ze wscie-

kly Paul wpadnie przez nie do domu.

-Myslalem, ze na razie dzieci nie moga uzywac swo-

jej magicznej mocy - zwrocil sie Eryk do Rachel. - Co

sie dzieje?

Rachel zadrzala lekko i spojrzala na Morpetha.

-Rozumiesz cos z tego?

Wzruszyl ramionami.

-Cos musialo wyzwolic moc Paula. To moglo byc pra-

wie wszystko. Jakies uczucie, gniew lub strach. - Przypo-

mnial sobie Ithree, gdzie ulubiona taktyka Dragweny bylo

przerazenie dzieci tak, zeby wyzwolila sie ich magiczna moc.

68

-Myslisz, ze tylko Paul korzysta ze swojej mocy? -spytal Eryk.

-Byc moze. Ale watpie - oznajmil Morpeth. -

Albo wkrotce sie to zmieni. Cokolwiek spowodowalo

te wydarzenia, Paul to dopiero poczatek. Wkrotce setki

dzjeci moga zaczac rzucac zaklecia. - Zerknal na Rachel.

-Jestem pewien, ze Larpskendya nigdy by do tego nie

dopuscil. A to znaczy, ze jest gdzies daleko.

Rachel zrozumiala, ze sa zdani na wlasne sily. Poczu-

la, ze jej zaklecia cofaja sie i kula.

-Nie podoba mi sie, ze dzieci moga czarowac -

mruknal Eryk. - Wyobrazcie sobie chuligana, ktory do-

rwie sie do zaklecia oslepiajacego!

-Jesli magiczna moc stanie sie dostepna wiekszej

liczbie dzieci, byc moze, musimy sie przygotowac na cos

gorszego - oznajmil Morpeth ze smiertelna powaga. -

Na Ithrei widzialem najrozniejsze dzieci. Te najsilniej-

sze przez jakis czas opieraly sie wplywowi Dragweny,

ale niektore... - zawahal sie. - No coz, powiedzmy, ze

nie bardzo sie staraly. Z wlasnej woli kierowaly swoja

moc przeciwko innym dzieciom. Zdarzaly sie nawet ta-

kie, ktorych Dragwena nie musiala zachecac. To sie im

podobalo.

Rachel zadrzala.

-Pomyslcie, jakich szkod moze tu narobic wiedz-

ma. - Na samo slowo "wiedzma" Eryk stracil dech w pier-

siach. - Jest tak, jak podejrzewalismy, prawda? - spytala

Rachel z determinacja. - To cos, co zabralo Paula... to

mogla byc wiedzma. Przestanmy udawac, ze to nam nie

przyszlo do glowy. Kierowal nim ktos bardzo silny.

69

-Dragwena nie zyje - przypomnial Morpeth. Pod-szedl do Rachel i spojrzal jej w oczy. - Nie moze ci juz

zrobic krzywdy. Aja nie widze na razie zadnych dowo-

dow na obecnosc innych wiedzm.

Rachel pokiwala glowa. Bardzo chciala uwierzyc

wjego slowa.

-Musimy zdobyc wiecej informacji - zdecydowal

Morpeth. - Rachel, czy mozesz wyslac zaklecia informa-

cyjne tak, by trafily tylko do dzieci, ktore korzystaja z ma-

gicznej mocy?

-Tak. Dzieki temu dowiemy sie, ile ich jest i gdzie.

Ale musimy sie takze dowiedziec, wjaki sposob korzy-

staja z magii. Czy sa miedzy nimi tacy dreczyciele psow,

jak Paul? Musze sie do nich zblizyc.

-Dobry pomysl - uznal Eryk. - Aja i chlopcy poj-

dziemy z toba. - Rzucil prapsietom znaczace spojrzenie.

-Jako ochrona.

-Nie. Przede mna dluga droga. Mialabym z wami

za duzo klopotu. - Spiorunowala wzrokiem Morpetha,

ktory chcial zaprotestowac. - Pojde sama - oswiadczyla

z naciskiem. - Tak bedzie bezpieczniej.

-Czyzby? - mruknal, widzac, ze jej oczy przybraly

niemal nieznosnie czysty odcien blekitu. - Czy tez moze

podpowiadaja ci to zaklecia latania?

Rachel zawahala sie, niepewna samej siebie.

-Musimy byc ostrozni - dodal Morpeth. - Cos zwabi-

lo Paula akurat tutaj. Co by to moglo byc, jesli nie twoja moc?

On pewnie wiedzial, gdzie mieszkasz, i zaatakowal cie z wla-

snej woli lub nie. - Uyjrzal przez okno. - Byc moze, czeka na

druga szanse, kiedy Eryka i mnie nie bedzie przy tobie.

70

Rachel westchnela ciezko.-Nie moge zostawic mamy samej, kiedy on tu jest.

Musicie obaj z nia zostac. Prosze! Wroce na pierwszy sy-

gnal niebezpieczenstwa. Slowo.

Morpeth zamyslil sie, nie wiedzac, co robic. Czy ten

Paul jest gdzies w poblizu, przygotowujac sie do bardziej

skutecznego ataku? I kto byl jego niewidzialnym towa-

rzyszem? Wiedzma pragnaca smierci Rachel? Cokolwiek

to bylo, musieli sie dowiedziec czegos wiecej o tym na-

glym wybuchu magicznej mocy, a blyskawiczne dziala-

nie bylo chyba najlepsza metoda obrony przed niezna-

nym przeciwnikiem. Wreszcie ustapil.

Eryk pokrecil glowa.

-Co mamy powiedziec mamie? Przeciez sie wystraszy.

-Zostaw to mnie - odezwal sie Morpeth, wiedzac,

ze mama nigdy by mu nie pozwolila puscic Rachel samej.

Rachel pocalowala Eryka, uscisnela Morpetha i otwo-

rzyla frontowe drzwi. Wybiegla do ogrodu, starajac sie

nie myslec o tym, co moze tam na nia czekac. Niebo bylo

czyste i sloneczne.

Wiedzmy potrafia siegac wzrokiem na wiele kilome-

trow, przypomniala sobie.

Stala na ganku, czujac sie jak bezbronna ofiara i za-

stanawiala sie, jaka postac przybrac. Zmiana ksztaltu byla

jednym z jej szczegolnych magicznych uzdolnien. Do-

wiedziala sie tego na Ithrei, udoskonalila ten dar podczas

walki z Dragwena i pracowala nad nim wytrwale przez

pare ostatnich tygodni. Teraz nie chciala popelnic zadne-

go bledu. Jaka postac wybrac? Co nie przykuje niczyjej

uwagi na tym bezchmurnym niebie?

71

Ponad jej glowa krazylo pare jaskolek smigajacych zaowadami. Ostroznie, tak, zeby nikt tego nie zauwazyl,

Rachel zmienila sie wjaskolke. Wygladzila lsniace piorka

i pofrunela w niebo, ktore nagle stalo sie niebezpieczne.

7. Tecza na blekitnym niebie

achel unosila sie w cieplym letnim powietrzu poran-

ka. Przez chwile widziala jeszcze Morpetha, Eryka

i prapsieta wygladajacych przez okno. Potem ich zanie-

pokojone twarze zniknely, a ona zatrzepotala jaskolczy-

mi skrzydlami, by wzbic sie wyzej.

Gdy stracila juz z oczu znajome domy i ulice, powro-

cil do niej obraz Paula o sterczacych wlosach.

Cwicz swoja moc, upomniala sie, zeby zapomniec

o strachu.

Zacisnela malutkie szponki i rozpedzila ptasie cial-

ko. Mimo iz ostatnio zaczela cwiczyc w domu, nie-

ktore zaklecia, zwlaszcza latania, nieco zardzewialy. No

dobrze, przemowila do nich w myslach zachecajaco.

Zaskoczcie mnie!

73

Natychmiast pojawily sie niezliczone zaklecia manew-ru. Obiecywaly jej cuda. Rachel wybrala dwa i nakreslila

na niebie cudownie szeroki luk - sztuczka, ktora nie uda-

laby sie zadnej jaskolce.

Zaczela sie denerwowac, zbyt dlugo pozostajac w jed-

nej postaci. Jak szybko potrafie sie zmieniac, jesli naprawde

sie postaram? Zastanowila sie. Wybrala na chybil trafil inna

postac: pustulki.

Rozprostowala skrzydla i zawisla nieruchomo w po-

wietrzu. Postrach myszy!

Cos innego. Nie przestawaj myslec, rozkazala sobie.

Zaczela sie zmieniac, wpol ruchu, wpol trzepotu

skrzydel. Golab. Smigly koliber. Wspanialy labedz bijacy

ogromnymi skrzydlami. Przemierzala niebo az po jego

kres, sprawdzajac swoje mozliwosci, zmieniajac sie we

wszystkie znane jej ptaki.

Potem inne zaklecie szepnelo: nietoperz.,

W tej samej chwili jej ptasie oczy sie skurczyly. Zaczela

wysylac sygnaly ultradzwiekowe i nagle, poprzez pomarsz-

czona, nieksztaltna glowke, ujrzala swiat piekniejszy od

wszystkiego, co ogladala ptasimi lub wlasnymi oczami. Byl

to bajeczny nowy swiat, swiat nietoperzy, bezbarwny, w kto-

rym kazde zdzblo trawy, kazdy podmuch powietrza mial fak-

ture tak doskonala, ze nie potrafila jej opisac slowami.

Nie potrzebujesz tych prymitywnych skrzydel, by

latac, podpowiedzialy jej zaklecia. Wyprostuj stopy!

Prawie nieprzytomna z zachwytu, zmienila sie znow

w dziewczynke i po prostu poruszyla stopami.

Jej uwage przyciagnal prad powietrza, pozostaly po

odrzutowcu pedzacym z naddzwiekowa predkoscia.

74

Dogoncie go, rozkazala. Zaklecie przenoszace uslu-chalo jej w ulamku chwili. Powietrze zakotlowalo sie,

pchnelo Rachel do przodu. Nie czula, ze leci. Nie zda-

zyla nawet mrugnac okiem, a juz stala na dziobie samo-

lotu i zagladala przez okno do kabiny pilota. Pilot wy-

trzeszczyl oczy na usmiechajaca sie do niego dziew-

czynke.

Rachel zostawila odrzutowiec i skupila sie na od-

leglej chmurze. Jak daleko jest ta chmura? - spytala za-

klec informacyjnych. Kilometr i sto dwadziescia me-

trow, odpowiedzialy gladko. Zabierzcie mnie tam! Tu

zajelo sie nia zaklecie przenoszace, ktore umiescilo ja

tuz obok chmury - i Rachel sama zmienila sie w chmu-

re, a potem w druga, przeskakujac coraz wieksze odle-

glosci: dwa kilometry, piec, dziesiec, piecdziesiat. A mo-

ze sto?

Niezmordowanie przenosila sie z miejsca na miejsce

po calym niebie.

Wreszcie zatrzymala sie gwaltownie. Pamietaj, dlacze-

go sie tu znalazlas, upomniala sie gniewnie. Mamie i po-

zostalym grozi niebezpieczenstwo. Zacznij szukac sladow

magicznej mocy...

Jak mogla znalezc najbardziej utalentowane dzieci?

Magia ma wyrazny zapach, przypomnialy jej zaklecia.

Trzeba go znalezc. Ale jej nos nie mogl sie tu na nic

przydac. Musiala oddac dowodzenie zakleciom. Zmie-

nily jej nozdrza w miekkie miesiste faldy, ktore drzaly

na wietrze jak delikatne platki kwiatow. Wciagnela po-

wietrze i natychmiast wykryla slaba won dzieciecej ma-

gicznej mocy.

75

Niektore zaklecia byly ostre i cuchnace, inne wonne,upajajace, dojrzale, jeszcze inne stanowily mieszanine za-

pachow, a wszystkie slady byly bardzo slabe. Aby znalezc

kogos takiego, jak Paul, powinna przeszukac wiekszy te-

ren i szybciej sie przenosic.

Zrobila sobie chwile przerwy; pozwolila, by magicz-

na moc poplynela przez jej zyly. Bylo to wspaniale uczu-

cie, elektryzujace i dzikie, jakby sie odetchnelo krystalicz-

nym powietrzem po calym zyciu spedzonym w zatechlym

pomieszczeniu. Kiedy walczyla z Dragwena na Ithrei,

czula takie same przeblyski uniesienia, ale strach odebral

jej wszelka przyjemnosc, ktora mogla z nich czerpac. Te-

raz odwrocila sie w powietrzu, pewna siebie i spokojna.

Zamknela oczy, zapomniala o chmurach. Zaczela weszyc

w poszukiwaniu najdrobniejszych sladow magii i rzucila

sie ich sladem.

Poruszala sie wielkimi skokami, zostawiwszy dom

daleko za soba. Mijala miasta tak szybko, ze zamazaly

sie przed jej oczami. Morza wznosily sie na spotkanie

i przemijaly jak sny o morzu. Przyciagnelo ja wybrze-

ze i dotknela mokrych kamieni w miejscu, gdzie jakies

dziecko niedawno wyprobowalo swoje pierwsze zakle-

cie. Ale juz odeszlo, a Rachel znowu sie przeniosla.

Podazajac za uderzajacym zapachem, znalazla sie w in-

nym kraju, gdzie powietrze bylo gorace, a wonie zu-

pelnie nowe.

Zaklecie zanioslo ja na poludnie Francji.

Poczula sie niebezpiecznie odslonieta, wiec zmienila

sie w muche i usiadla na igle sosny. Znajdowala sie w go-

rach Prowansji. O tej porze roku, na poczatku lata, po-

76

wietrze bylo suche i mgliste. Z rozpalonego kanionu Ne-sque w wysokich gorach parowal upal. A pomiedzy ele-

ganckimi sosnami na stromych zboczach Rachel znalazla

ledwie widocznego chlopczyka. Mial jakies cztery lata,

moze mniej.

Wyczarowal tecze na bezchmurnym niebie.

Wznosila sie ponad gorami; fiolkowe, czerwone i zol-

te pasy sciekaly niczym farba na ziemie.

-Plus grand, plus haut! - zawolal chlopczyk, smiejac

sie do slonca. Rachel przetlumaczyla to sobie, przywo-

lawszy na pomoc swoj kulawy francuski - "Wiecej! Wy-

zej!" - i ucieszyla sie. Nie ma tu niebezpieczenstwa, po-

myslala. To tylko chlopiec uczacy sie korzystac z nowo

przebudzonej magicznej mocy. Przybrala wlasna postac

i podeszla do niego, wyciagajac rece.

-Nie boj sie - powiedziala, bo cofnal sie, zaskoczo-

ny. -Je suis Rachel. Qui es tu?

Chlopczyk zapatrzyl sie na nia, a potem krzyknal,

przypomniawszy sobie o teczy. Spojrzal na znikajace ko-

lory. Tupnal nozka, naburmuszyl sie i zbiegl po zboczu,

klapiac sandalkami o twarda ziemie.

Rachel chciala pobiec z nim, ale jej uwage przyciag-

nal silniejszy zapach. Znowu sie przeniosla. Tym razem

wyladowala pod postacia osy w Dortmundzie w Niem-

czech.

Dziewczynka, tak mala, ze jeszcze potrzebowala pie-

luszki, wspiela sie na jablon w ogrodzie.

Jej matka stala obok, nie mogac sie ruszyc ze zdumie-

nia. Dziewczynka wyciagnela raczki i zawolala:

-Bar! Bar!

77

Rachel sadzila, ze dziewczynka wola matke, ale potemdostrzegla misia lezacego na trawie. Guziczkowe oczy za-

mrugaly i mis skoczyl na rowne lapki. Przemaszero-

wal przez trawnik i wspial sie na drzewo, po czym zarzu-

cil kudlate lapki na szyje dziewczynki.

Dziecko i niedzwiadek spojrzeli razem na matke.

Rachel pokrecila glowa, usilujac cos z tego zrozumiec.

Byc moze, to nie az takie dziwne. Skoro dzieci zaczynaja

eksperymentowac, to czy nie powinny zaczac od wlasnych

zabawek? Nie dzieje sie tu nic zlego, uznala. To tylko

dziecko, ktore sie bawi.

Zanim zdazyla znalezc jakis sposob, by pocieszyc zde-

nerwowana matke, wjej nozdrza uderzyl nowy zapach.

Byl inny od pozostalych, bogaty i rozlegly, jakby pocho-

dzil od wielkiej grupy utalentowanych dzieci. Po raz

pierwszy poczula prawdziwy strach. Czy to mozliwe, ze

to won magicznej mocy jednego dziecka?

Sprawdz to, doradzily niektore zaklecia. Uciekaj, roz-

kazala reszta.

Rachel przeniosla sie w strone zapachu. Mknela

przez Francje, Hiszpanie, dalej na poludnie, az dotarla do

nowego kontynentu, Afryki.

Z dolu uderzyl w nia zar Sahary. Rachel przeniosla sie

z ogromna predkoscia nad piaszczystymi diunami i nagle

zdala sobie sprawe, ze jej zaklecia nigdy dotad nie przeno-

sily jej w takim tempie. Ktos zauwazyl jej obecnosc. Ktos

wiedzial, ze Rachel tu jest i przyciagal ja do siebie; kolosal-

na, niezmordowana sila, wsysajaca ja na swoj teren.

Wreszcie dotarla na miejsce i poczula, ze cos gwal-

townie sciagaja z nieba. Stracila rownowage, oszolomio-

78

na i zbyt zdumiona, by pomyslec o przybraniu innej po-staci.

Wyladowala w nigeryjskiej wiosce, za okragla chata

zbudowana z cegiel z blota i slomy. Wjej cieniu na spie-

czonej ziemi siedzial maly chlopczyk. Obsiadly go prze-

piekne zolte motyle. Siedzialy na nim dziesiatkami, z za-

dowoleniem ozdabialy jego palce, bose stopy, wlosy.

Zawisly jak klejnoty na jego uszach i powiekach. Widok

tak wielu owadow powinien byc groteskowy, ale Rachel

instynktownie zrozumiala, ze to ten maly chlopczyk nad

nimi panuje. To on byl zrodlem tej zdumiewajacej mocy,

ktora ja tu sciagnela.

Dziecko usmiechnelo sie na widok Rachel. Byl to

szczery dzieciecy usmiech powitania.

-Yemi - oswiadczyl dumnie chlopczyk, wskazujac

na siebie. - Yemi.

Rachel wydala okrzyk szczescia, bo przez jej cialo prze-

plynely nagle niezwykle uczucia. Wysylal je Yemi. Potrafil

wymowic zaledwie pare slow, ale jego zaklecia juz teraz

znaly pelne powitanie. Moc bila z niego swobodnie, in-

stynktowna i spragniona, i bardzo szczesliwa, ze nie jest

sama na swiecie.

Nie zastanawiajac sie dluzej, Rachel podbiegla do

Yemiego, wziela go na rece i podrzucila.

Chlopczyk zawisl nad jej glowa. Rozpaczliwie usilo-

wal sie utrzymac w powietrzu, wierzgajac bosymi noz-

kami, ale po chwili spadl, rownie bezradnie, jak kazde

inne dziecko. Rachel zlapala go i przytulila, szepczac swo-

je imie do jego ozdobionych motylami malenkich uszu.

Chlopiec dmuchnal na rusalki, ktore przefrunely na nia.

Rozlozyly skrzydla, upiekszajac jej wlosy swoja promien-

na uroda.

Za plecami Rachel rozlegl sie okrzyk.

Yemi zachichotal.

-Fola - oznajmil.

Rachel ujrzala dziewczynke wychylona z chaty i przy-

trzymujaca sie framugi drzwi. Wlosy miala zaplecione

w warkoczyki i przysypane maka. Wpatrywala sie w Ra-

chel oczami pelnymi podziwu.

-Czesc - powiedziala Rachel, usuwajac z oczu ko-

lorowe zaklecia, zeby nie przestraszyc dziewczynki. -

Przepraszam, ze cie zaskoczylam. Widzialas moje przy-

bycie?

Dziewczynka z trudem rozumiala jezyk Rachel. Ski-

nela z wahaniem glowa.

-Kto jestes? - spytala z silnym obcym akcentem. -

Co chcesz z nami? - Mowila lagodnie i z wielkim zacie-

kawieniem, przygladajac sie ubraniu, skorze i wlosom

Rachel.

Z domu dobiegl inny glos, znacznie bardziej ostry -

i ktos pociagnal Fole za kolnierz. Dziewczynka nie usta-

pila, najwyrazniej chcac porozmawiac z Rachel.

-To twoja mama? - spytala Rachel. - Boi sie? Nie

musi. Nie skrzywdze Yemiego. Prosze, jesli...

Glos z domu burknal cos zlowrogo.

-Przestraszyliscie mame - powiedziala Fola. - Tak,

wy dwoje. Chcesz zabrac Yemi?

-Alez skad. Jestes jego siostra?

-Chowamy go bezpiecznie - wyszeptala Fola. - Yemi

nie wolno wychodzic. Mama trzyma go w domu, a on

80

ucieka. - Spojrzala na Rachel pytajaco. - On wiedzial typrzychodzisz, tak? - Mama znowu pociagnela ja za kol-

nierz. - Yemi, chodz!

Fola wyciagnela do niego reke, ale Yemi nie chcial

zostawic Rachel. Chwycil ja mocno i wierzgnal noga

w strone siostry.

-Nie, musisz jej sluchac - odezwala sie Rachel. - Ja

wroce. Wkrotce.

Jej magiczna moc wyslala do niego fale otuchy.

Yemi naburmuszyl sie, ale pozwolil, zeby Fola wziela

go na rece.

-Ona nie chce ty wracac - powiedziala Fola ze smut-

kiem. - Mama tak mowi. Nie wracac. Zostaw nas. - Lecz

zanim zniknela zYemim w chacie, rzucila jej usmiech.

Potem rozlegl sie hurgot zasuwy i w srodku rozgorzala

gwaltowna klotnia.

Rachel odfrunela, nadal drzac z przyjemnosci, jaka

sprawil jej kontakt z Yemim. Przez jakis czas unosila sie

na pradach powietrznych i rozmyslala o nim. Jego moc

byla bardzo radosna, przejmujaco radosna. Czy Yemi jest

wyjatkowy?

Zanim zaczela sie w ogole zastanawiac nad tym pyta-

niem, jej uwage zwrocil kolejny slad magii. Chciala od-

poczac, wrocic do domu i porozmawiac z Morpethem

o tym, czego sie dowiedziala, ale nie mogla zignorowac

tak silnego zapachu. Tym razem juz go znala. Przeniosla

sie w slad za nim.

I znalazla sie w Aleksandrii w Egipcie.

Tu, w ogromnym porcie, gdzie Nil spotyka sie z Mo-

rzem Srodziemnym, ujrzala zamieszanie w tlumie rybakow.

6 - Zemsta wiedzm 81

Byli to twardzi silni mezczyzni, przyzwyczajeni do morskich

niebezpieczenstw, lecz nic, co im sie dotad przydarzylo

w awanturniczym zyciu, nie przygotowalo ich na takie zda-

rzenie.

Ryby zlowione tego dnia pelzly po mokrych pokla-

dach lodzi, by ich zaatakowac.

8. Kamienny aniol

achel natychmiast dostrzegla sprawce tego zamiesza-nia; na pomoscie przy wybrzezu stal pulchny chlo-

piec o sterczacych wlosach.

-Paul! - Przeniosla sie w jego poblize. - Co robisz?

Przestan!

Odwrocil sie z rozpacza.

-Nie moge! Boje sie!'

Drzal i wyraznie walczyl z wlasnymi rekami, ktore

tanczyly w powietrzu, dyrygujac kasajacymi rybami.

-Zostaw mnie! - poprosil. - Moglbym... nie! Nie!

Nagle gwaltownie spuscil rece. Wszystkie ryby wy-

skoczyly z lodzi... i rzucily sie na Rachel.

Pospiesznie rzucila dwa kontrzaklecia; jedno, by rzucic

ryby do wody, drugie, by pozbawic je wscieklosci.

83

-Co sie dzieje? - spytala. - Paul, kto cie do tego zmu-sza?

Zanim zdolal odpowiedziec, cos porwalo jego cialo.

Jeszcze przed chwila stal obok niej, a sekunde potem znik-

nal i tak, jak poprzednio, slad po jego mocy prowadzil

donikad.

Rybacy przezegnali sie i spojrzeli na Rachel.

Pare ryb wyladowalo tuz obok niej. Otwieraly i zamy-

kaly pyszczki, a za miekkimi wargami dostrzegla cos znajo-

mego: zeby, zakrzywione, trojkatne i czarne. Wiedzmy.

Uklekla na drewnianych deskach pomostu, usilujac

zlapac oddech.

Dragwena nie zyje, powiedziala sobie. Wiesz o tym.

Nie zyje.

Ale zadna ziemska ryba nie ma takich zakrzywionych

zebow. Ich trojkatny ksztalt i czern moga oznaczac tylko

jedno: w poblizu znajduje sie inna wiedzma.

Troje pozostalych dzieci korzystalo z magicznej mocy

w dosc nieszkodliwy sposob. Schemat zaklec Paula byl

taki sam, jak przy labradorze - okrucienstwo z premedy-

tacja. Ale teraz Rachel byla juz pewna, ze to nie Paul jest

za nie odpowiedzialny.

Rachel zapragnela czym predzej uciec od pomostu

z rzucajacymi sie na nim rybami. Ruszyla do domu i byla

juz w polowie drogi, kiedy nowy zapach uderzyl ja ni-

czym piesc. Dochodzil z drugiej strony swiata. Rachel za-

toczyla sie na niebie, wytracona z rownowagi. Chciala go

zignorowac i wrocic do domu. Coraz bardziej niepokoila

84

sie o Morpetha, Eryka i mame, ktorzy zostali bez jej opie-ki, ale w tym nowym zapachu bylo cos, czego nie mogla

zlekcewazyc.

Podazajac za sladem mocy, pomknela na poludnie.

Minela rownik, ruszyla dalej, na polkule poludniowa,

zostawiajac daleko za soba sloneczne cieplo.

Wyladowala na chilijskim cmentarzu.

W tej czesci swiata panowala noc. I zima. Niedawno

spadl snieg. Rachel pospiesznie zmienila sie w pierwsze-

go ptaka, ktory skojarzyl sie jej z zima - drozda - w na-

dziei, ze nie bedzie sie rzucac w oczy. Nastroszyla piorka

na piersi i rozejrzala sie. Cmentarz byl ogromny. Zanie-

dbane nagrobki lezaly na ziemi, inne sterczaly przekrzy-

wione, jakby nawet dusze zmarlych usilowaly sie wydo-

stac w jakies bardziej przytulne miejsce. Zblizajacy sie do

pelni ksiezyc przysiadl nad horyzontem. Zewszad docho-

dzil zapach magii skoncentrowany w nieznosnym steze-

niu. Z pewnoscia nie jest to zadne dziecko, pomyslala

Rachel. To musi byc wiedzma. Pulapka?

Ruszyla ostroznie, skaczac wokol omszalych nagrob-

kow. Wszystko na cmentarzu trwalo w zupelnym bezru-

chu. Nie bylo tu ludzi dogladajacych grobow lub space-

rujacych pomiedzy nimi, nie bylo wydeptanej sciezki

prowadzacej do wyjscia. Rachel smignela nerwowo po-

miedzy rzadko rosnacymi drzewami. Ich galezie uginaly

sie pod ciezarem sniegu, ktory chrupal pod jej pazurka-

mi. Nagle zatesknila za jakimkolwiek sygnalem obecno-

sci ludzi: glosem, sladem stopy zdradzajacym, ze bliscy

tych zmarlych naprawde odwiedzaja to miejsce. Nigdzie

nie dostrzegla tych dodajacych otuchy znakow. Snieg otulal

85

ziemie, jakby lezal tu od wiekow, ksiezyc zerkal na Rachelspomiedzy nagrobkow. Bezruch, mroz i milczenie.

Wreszcie poczula, ze cos ja przyciaga do niezwykle piek-

nego posagu na srodku cmentarza.

Byl to kamienny aniol.

Na cmentarzu tu i owdzie staly inne anioly, ale ten byl

wyjatkowy. Byl chyba nowy, niedawno wykuty, a rzezbiarz

wykonal go tak doskonale, ze gladkie rysy twarzy wydawa-

ly sie zywe. Rachel przyfrunela ostroznie, zaciekawiona.

Posag przedstawial anielice, dziewczynke kleczaca

dokladnie tak, jak moglaby kleczec zywa dziewczynka. Po

chwili Rachel zauwazyla, ze anielica nie ma skrzydel. I nie

zlozyla rak do modlitwy, lecz splotla ramiona na piersi.

Wyglada, pomyslala Rachel, jakby sie nudzila.

Rozejrzala sie. Nigdzie nie bylo dzieci ani wiedzm,

nie bylo sie czego bac; tylko ta potezna moc, skoncentro-

wana w niezwyklym posagu. Rachel strzasnela z siebie

postac drozda, stanela pare centymetrow od posagu i wy-

ciagnela reke w strone jego twarzy.

-Nie dotykaj mnie - szepnal aniol.

Rachel znieruchomiala i ujrzala, ze kamienne powieki

powoli sie unosza. Twarz dziewczynki pozostala nieru-

choma. Przez chwile patrzyly na siebie; kamien na czlo-

wieka, czlowiek na kamien. Potem Rachel poczula, ze

cos sonduje jej umysl. Czy to przyjazne powitanie, takie

jak w przypadku \emiego? Nie. Bylo w tym cos nieskon-

czenie bardziej zlowrogiego - zaklecie oceniajace moc jej

magii.

Rachel unieszkodliwila je, a oczy kamiennej dziew-

czynki rozszerzyly sie ze zdumienia.

86

-Jak to zrobilas? - spytala, usilujac nie zdradzic za-skoczenia. Miala przykry glos, chropowaty i nieprzyjazny,

i wyraznie nie obawiala sie magicznych umiejetnosci Ra-

chel. - Powiedz, jak zablokowalas moje zaklecie. No mow!

Natychmiast!

-A jesli odmowie?

-Zrobie ci krzywde. - Dziewczynka patrzyla na nia

uwaznie, czekajac na jej reakcje.

-Skrzywdzisz mnie? - Rachel usilowala zachowac

beztroski ton. - Dlaczego mialabys mnie skrzywdzic?

-Bo ty moglabys mnie zaatakowac pierwsza. Wlas-

nie dlatego.

-Nawet cie nie znam.

-Moze jestem dla ciebie tylko cwiczebnym celem -

powiedziala dziewczynka, wzruszajac ramionami. - Ostroz-

nosci nigdy za wiele. Jestes silna, tak samo jak ja, poznaje.

Wyprobowalas juz swoje zaklecia na innych dzieciach? No

wiesz, eksperymentowalas?

-Czy eksperymentowalam? - Serce Rachel zabilo

mocniej.

-Och, tylko nie zemdlej - westchnela dziewczyn-

ka. - Nie mow mi, ze masz wyrzuty sumienia, jesli cho-

dzi o inne dzieci. Alez ty musisz byc grzeczna! Co za roz-

czarowanie.

Roztopila swoje kamienne cialo i wstala. Zawirowa-

la na sniegu, jakby chciala sie pokazac ze wszystkich stron.

Rachel stwierdzila, ze obie sa mniej wiecej w tym sa-

mym wieku i maja taki sam wzrost. Poza tym roznily sie

wszystkim. Z mankietow szarego swetra dziewczynki wy-

stawaly chude nadgarstki i cienkie paluszki, blade i dlugie.

87

Jasne wlosy byly biale, niemal przezroczyste, i opadalysmetnie na jej waskie ramiona. Brwi miala jasne, rzadkie,

lsniace w swietle ksiezyca. Ale najbardziej zdumiewajace

byly oczy dziewczynki. Mialy kolor wyblaklego blekitu,

nadzwyczaj jasnego.

-Jestem Heiki - oznajmila dziewczynka. - I co

0 mnie sadzisz, Rachel?

Rachel otworzyla usta ze zdumienia.

-Skad znasz moje imie?

-To tajemnica. Boisz sie?

-Tak myslisz?

-Oczywiscie. Inne dzieci sie baly.

-Zrobilas im krzywde?

-Niektorym. - Parsknela smiechem. - Niewielu.

Dzieci sa na ogol zalosne, nie warto sobie nimi zawracac

glowy. Jestes taka, jak one, Rachel? A moze umiesz wal-

czyc?

Rachel zawahala sie. Co miala sadzic o tej dziewczyn-

ce? Jej akcent brzmial dziwnie i obco, choc mowila plyn-

nie.

-Skad jestes, Heiki?

-Niewazne. Jeszcze tego nie wiesz? Kraje sie juz

nie licza. Gwiazdy, takie jak my, moga isc, dokad chca.

1 robic to, co chca. Nie wykorzystalas jeszcze swojej mocy

przeciwko doroslym?

-A ty? - zjezyla sie Rachel.

-O, juz lepiej! Pogniewaj sie! - zaszydzila Heiki. -

Twoj glos brzmi bardziej interesujaco, kiedy tak warczysz.

No, jeszcze! Warknij jeszcze raz. Wrrr. Wole cie, kiedy

jestes niedobra.

88

-Czy skrzywdzilas jakichs doroslych? - spytala Ra-chel z naciskiem.

Heiki nie odpowiedziala, ale usmiechnela sie szerzej.

Rachel nagle zdala sobie sprawe, ze na cmentarzu jest ktos

trzeci. Stal w poblizu Heiki i przygladal sie Rachel. Rachel

nie potrafila go dostrzec, ale czula na sobie jego spokojny

wzrok i rozpoznala natychmiast schemat, ktory znala z cza-

sow Dragweny: to wiedzma! Cofnela sie o krok, usilujac

opanowac drzenie. Czy Heiki wie o swojej towarzyszce,

czy tez wiedzma podaza za nia w tajemnicy?

-Kto ci powiedzial, ze dzieci sa zalosne? Wiedzma?

-Co... co? - Wglosie Heiki pojawilo sie nagle drze-

nie.

-Dobrze wiesz, o czym mowie. Istota ze zmija i czte-

rema rzedami czarnych zebow. - Rachel zmusila sie, by

spojrzec w pusta przestrzen po prawej stronie Heiki. -

Sa brzydkie. Latwo je dostrzec. - Przyjrzala sie nierucho-

mej twarzy Heiki i z przerazeniem zdala sobie sprawe, ze

ten opis nie jest dla dziewczynki niczym nowym.

Heiki i wiedzma dzialaly razem.

Uciekaj! Uciekaj! - krzyknely zaklecia Rachel.

-Ile wiedzm jest tutaj? - spytala Rachel, nie mogac

opanowac drzenia glosu. Nie mogla tez dluzej spogladac

w puste miejsce kolo Heiki. Odskoczyla do tylu i krzyk-

nela: - Pokaz sie!

Heiki usmiechnela sie zjadliwie.

-Co z toba, Rachel? Wystraszylas sie nagrobkow?

-Lepiej powiedz mi o wszystkim - zazadala Rachel,

zmuszajac sie, by podejsc do Heiki i chwycic ja za ramie.

-Skad jestes? Na pewno nie z tej czesci swiata. Znalazlas

89

sie daleko od domu, prawda? Daleko od bezpiecznychmiejsc. Powiedz mi wszystko.

-Ajesli nie?

-Zmusze cie, zebys mi powiedziala.

-Dobrze! - zawolala Heiki z ozywieniem. - Tylko

sprobuj!

Rachel wystrzelila wjej kierunku zaklecie paralizu-

jace. Obezwladnilo ono zaklecia dziewczynki i unieru-

chomilo jej cialo, nie robiac krzywdy jej samej. Rachel

pozostawila swobode ruchow tylko ustom i krtani He-

iki.

-Powiedz! - rozkazala, usilujac nie zwracac uwagi

na obecnosc wiedzmy.

-Co robisz? - pisnela dziewczynka, usilujac uzyc

zaklecia. W tej samej chwili Rachel wyczula jej ogromne

mozliwosci. Na szczescie na razie Heiki nie potrafila jesz-

cze w pelni wykorzystywac swojej mocy.

-Powiedz, ile jest wiedzm - powtorzyla Rachel. -

I gdzie sa.

-Nie zmusisz mnie!

Rachel wyslala zaklecie informacyjne do ucha dziew-

czynki, szukajac dostepu do jej wspomnien.

Heiki zaczela dygotac.

-Co sie stalo? - spytala Rachel z niepokojem. Za-

klecie informacyjne nie powinno zrobic krzywdy dziew-

czynce.

-Nie! Prosze! - wrzasnela Heiki.

-Przeciez nie... - zaczela Rachel i nagle zdala sobie

sprawe, ze Heiki nie zwraca sie do niej, tylko porozumie-

wa sie z wiedzma.

90

-Nie, nie! - blagala Heiki. - Jeszcze nie! Pozwol miz nia walczyc. Moge ja sama zalatwic. Nie potrzebuje

twojej pomocy. Pozwol...

Raptem Rachel zorientowala sie, ze sciska juz tylko

powietrze. Glos Heiki rozplynal sie w ostatnim jeku prze-

razenia i Rachel zostala sama wsrod grobow. Przez pare

minut stala samotnie, czujac chlod sniegu roztapiajacego

sie na jej rozpalonej skorze.

Po chwili tuz przy jej uchu rozlegl sie nowy glos.

-Witaj - tchnal. - Jestem Calen.

Rachel nie widziala twarzy wiedzmy, ale jej oddech

poruszyl platki sniegu wokol glowy dziewczynki.

-Jestem tym, czego boisz sie najbardziej, dziecko -

powiedzial glos. - Jestes gotowa na to, co sie teraz stanie?

Rachel poczula, ze nie moze sie ruszac ani oddychac.

-Cwicz swoje umiejetnosci, dziewczynko - dodal

glos. - Kiedy nastepnym razem spotkasz Heiki, nie bede

musiala jej pomagac.

Glos zginal w wyciu wichru, ale Calen zostawila po

sobie znak: snieg, nie bialy, lecz szary, padajacy na Rachel

i nagrobki zmarlych.

9. Brzydkie zabawy

achel gwaltownie przeniosla sie z cmentarza dodomu. Gdy pojawila sie w ogrodzie, Eryk, Morpeth

i mama wybiegli jej na spotkanie.

-Co sie stalo? - krzyknela mama na widok udreczonej

twarzy corki. - Co sie z toba dzialo? - Przytulila ja mocno

i poczula, ze drzy. - Och, przynajmniej jestes bezpieczna...

Rachel mrugala energicznie, usilujac sie opanowac.

-Jak dlugo mnie nie bylo?

-Pare godzin - poinformowal ja Eryk. - Co znala-

zlas? Innych chlopcow, co nienawidza psow?

-Cos gorszego - wymamrotala.

Morpeth dotknal jej dlugich czarnych wlosow. Pare

platkow szarego sniegu roztopilo sie na jego palcach i po-

cieklo po nich jak olej.

92

-Och, nie... - szepnal. - Powiedz, ze sie myle.Rachel przytulila sie do mamy i opowiedziala im

o wszystkim.

Zanim skonczyla, mama zaciagnela ich do domu i za-

slonila wszystkie okna. Usiadla w salonie obok Rachel,

tulac ja w niemal zupelnych ciemnosciach. Przez jakis czas

nikt sie nie odzywal.

Milczenie przerwal Eryk.

-Myslisz - zwrocil sie do Rachel - ze wiedzma i ta

Heiki moga tu po ciebie przyjsc?

-Tak.

-Szybko?

-Chyba tak.

-Dzis wieczorem?

-Albo wczesniej. Nie mam pojecia, kiedy. - Rachel

wbila spojrzenie w sciane; jej oczy byly zwyczajne, szare

z czarnymi plamkami.

Morpeth natychmiast postawil prapsieta na strazy. Na

widok powaznej miny Eryka wziely sobie zadanie do ser-

ca i zaczely smigac pomiedzy promieniami swiatla prze-

bijajacymi sie przez zaslony w oknach.

-Przeciez nie powstrzymaja wiedzmy - odezwala sie

mama - ani tej strasznej Heiki.

-Ale beda probowac - odparl Eryk. - Szybko nas

ostrzega, prawda, chlopcy?

Prapsieta pokiwaly glowami i pofrunely, by sprawdzic

pekniecie na suficie. Przyjrzaly mu sie bardzo podejrzliwie.

Morpeth podrapal sie po brodzie.

-Czy kiedy Paul i Heiki znikneli, zwrocilas uwage

na schemat zaklec? Za kazdym razem rzucala je Calen?

-Tak. - Rachel spojrzala na niego z nadzieja. - To

chyba dobry znak. Moze Calen jest tu sama.

-Wystarczylaby ona jedna - westchnal Morpeth. -

Ale nie mozemy na to liczyc. Pytanie brzmi: dlaczego sie

tu zjawila. - Pochylil sie ku Rachel. - Calen cie wyroz-

nila, wyjawila ci swoje imie, z premedytacja starala sie

ciebie przestraszyc. Ciekawe, dlaczego to zrobila. Chy-

ba ze...

-Chyba ze wie, co sie stalo z Dragwena na Ithrei -

dokonczyla Rachel martwym glosem. - Chyba ze pra-

gnie zemsty. - Gardlo jej sie scisnelo. - I ta dziwna nowa

dziewczynka, Heiki... Na pewno Calen ja szkoli prze-

ciwko mnie. Bo dlaczego mnie nie zabila na tym cmenta-

rzu? To dla niej nic trudnego.

Mama przytulila ja mocno, na prozno szukajac slow

pociechy.

-Bedziemy cie chronic na wszystkie mozliwe spo-

soby - powiedzial Morpeth, siadajac obok Rachel na ka-

napie. - A zeby to zrobic jak najlepiej, chcialbym sie do-

wiedziec, co knuje Calen. Paul i Heiki dzialaja chyba

zgodnie z jej instrukcjami. Dlaczego? Czy szkoli ich, by

razem cie zaatakowali? Czy tez moze wybiera uzdolnione

dzieci z innego powodu?

-Na pewno ta nowa wiedzma jest jak Dragwena albo

gorsza - odezwal sie Eryk. I warknal gniewnie: - Gdzie

jest Larpskendya? Obiecal, ze bedzie przy nas. Obiecal!

-Nie wiem - przyznala Rachel glucho. - Nieustan-

nie go wzywam. Nie odpowiada.

-Larpskendya by nas nie opuscil - oswiadczyl Mor-

peth bez cienia wahania. - Ale na razie musimy nauczyc

94

sie zyc i przezyc bez pomocy czarodziejow. Na pewno jestjakis sposob obrony. - Zaczal krazyc po pokoju; prapsieta

wodzily za nim czujnym wzrokiem. - Gdybysmy zdolali

podsluchac Calen, kiedy kontaktuje sie z dziecmi, mogli-

bysmy sie dowiedziec czegos wiecej. Paul nadal usiluje sie

jej przeciwstawic, wszyscy to widzielismy. Calen jeszcze

go nie zlamala.

-Moze jest silny - powiedzial Eryk.

-Jesli Calen jest taka, jak Dragwena, Paul moze byc

najsilniejszy na swiecie. Nie zdola sie dlugo opierac. Mu-

simy szybko pomoc jemu i dzieciom takim, jak on.

-Nie bedzie latwo je znalezc - zauwazyla Rachel. -

Te naprawde zdolne sa rozsiane po calym swiecie.

Eryk parsknal niewesolym smiechem.

-Znajdziemy je, spokojnie. Jutro koniec wakacji, pa-

mietacie? Wszystkie szkolone przez wiedzme dzieci nie

beda sie mogly doczekac.

-Na co? - spytal Morpeth.

-Zeby znalezc sie w szkole, oczywiscie! Zakladam

sie o wszystko, ze uczniowie Calen az sie pala, zeby wy-

korzystac swoja moc przeciwko nauczycielom!

Tej nocy przed pojsciem spac Eryk nakazal surowo

prapsietom pelnic straz przy wszystkich oknach oraz

drzwiach.

-Nie zdolaja byc we wszystkich miejscach jedno-

czesnie - sprzeciwila sie Rachel.

-Ach, nie? A juz zapomnialas, jakie szybkie byly na

Ithrei? - Strzelil palcami. Prapsieta natychmiast wypadly

95

1

przez otwarte drzwi domu. Lecialy bardzo szybko, takszybko, ze trudno bylo nadazyc za nimi wzrokiem.

Eryk rzucal sie przez sen na kanapie. Rachel, Mor-

peth i mama nie spali. Przez cala noc tulili sie do siebie

w mroku salonu, rozmawiajac i wpatrujac sie w czarne

okna, zza ktorych mogl nadejsc wrog. Ale wrog sie nie

pojawil. O swicie slonce wzeszlo rownie radosne, jak

zwykle, jakby na swiecie nic sie nie popsulo.

Mama zrobila na sniadanie tosty i jajka, ktore zjedli

w grobowym milczeniu. Mama byla zbyt roztargniona,

by zauwazyc, ze prapsieta zlizuja keczup z talerza Eryka.

-Zmienilam zdanie - rzucila nagle. - Niewazne, co

powiedzialam wczoraj. Nie wyjdziecie z domu. Zadne

z was. Chyba oszalalam, kiedy wam na to pozwolilam.

Rachel usiadla obok niej.

-Mamo, przeciez sie zgodzilas. Tym razem wezme

ze soba Eryka i Morpetha. Nie bedziemy sie do niczego

mieszac i dowiemy sie jak najwiecej. To wszystko.

-Ale przeciez nie wiecie, co moze was spotkac! Je-

stem wasza matka - powiedziala mama z prostota. Po jej

policzkach splywaly lzy. - Jak moglabym was stad wypu-

scic? Jak? Nie moge.

-Teraz wszystkie decyzje beda trudne - odezwal sie

Morpeth lagodnie - ale wiemy, ze wiedzma gdzies tam

jest. Jesli bedziemy strachliwie czekac, zamknieci w tych

czterech scianach, Rachel i Eryk stana sie latwym lupem.

-Zauwazyl, ze mama usiluje mu sie sprzeciwic, wiec

dodal z moca: - Calen wyraznie powiedziala, o co jej cho-

dzi. Na Ithrei dzieci za bardzo sie baly, by zbuntowac sie

przeciwko wiedzmie. I musze powiedziec, ze Dragwena

96

nie traktowala ich przez to bardziej lagodnie. Przeciwnie,gardzila ich slaboscia i szybciej zadawala im smierc.

Mama ukryla twarz na kolanach Rachel, ktora dala

Morpethowi i Erykowi znak, zeby wyszli. Poszli wiec na

gore i zabrali sie do ostatnich przygotowan do odejscia.

-Nie mozemy zabrac prapsiat - powiedzial Morpeth.

-Sa zbyt halasliwe. Nigdy nie zdolamy ich uciszyc.

-Aha, zgadza sie - mruknal Eryk. - Wiem. Wystar-

czy, ze jakis kot ziewnie, a narobia wrzasku.

Zwabil prapsieta do sypialni, szepczac im slowa otu-

chy. Kiedy tylko zorientowaly sie, ze zostaly zamkniete,

zaczely skrobac pazurkami w drzwi.

Morpeth i Eryk wrocili na dol i zastali Rachel nadal

uwieziona w objeciach mamy.

-Chodzmy - powiedziala, z trudem wyzwalajac sie

z jej uscisku. - Mama zgodzila sie nas wypuscic, jesli be-

dzie mogla z nami pojsc.

-Nie - odrzekl Morpeth. - To bylby blad. - Stanal

przed mama i spojrzal jej w oczy. - Rachel bedzie miala

dosc klopotow, nie trzeba jej ich dokladac. Jesli Calenjest

podobna do Dragweny, bedzie usilowala zrobic ci krzyw-

de tylko po to, zeby zadac bol Rachel. - Odwrocil sie do

dziewczynki. - To samo dotyczy twojego taty. Teraz, sko-

ro juz wiemy cos o zamiarach Calen, nalezy go trzymac

jak najdalej stad.

-Za pozno - odezwala sie mama. - Wczoraj do nie-

go dzwonilam. Jest juz w drodze.

Morpeth westchnal.

-Wiem, ze to trudne, ale nie wolno mu wracac do

domu. Powiedz, zeby pojechal w miejsce, ktorego nie

7 - Zemsta wiedzm

97

znasz ani ty, ani Rachel i Eryk. W miejsce, o ktorym niktw tym domu nie wspominal.

Mama spiorunowala Morpetha wzrokiem.

-Skoro jestesmy dla Rachel takim ciezarem, to co

z toba? Teraz, kiedy zostales zwyklym smiertelnikiem, po-

zbawiony magicznej mocy stanowisz chyba takze zagro-

zenie dla Rachel?

Morpeth nie odpowiedzial. To Rachel wystapila w je-

go imieniu.

-Mamo, potrzebuje obecnosci Morpetha. Jest mi

potrzebny - spojrzala mamie prosto w oczy. - Na Ithrei

potrafil zajac sie soba, mna i Erykem. Jesli pojdziesz ze mna,

bede sie bez przerwy o ciebie martwic. Bez przerwy.

Mama pokiwala powoli glowa i wszyscy czworo ru-

szyli korytarzem. Przez chwile mama stala w drzwiach,

nie pozwalajac im przejsc. Potem objela po kolei kazde

z nich i wypowiedziala kilka slow ledwie doslyszalnych

poprzez szloch. I otworzyla drzwi. Jej dlonie przesunely

sie z ociaganiem po glowach przechodzacych dzieci.

-Zamknij, mamo - powiedziala Rachel cicho.

Mama nie usluchala. Stala nieruchomo, trzymajac sie

framugi, jakby poprzez otwarcie drzwi i spogladanie na

dzieci mogla je ochronic.

-Dopilnuje ich - obiecal Morpeth, sam zamykajac

drzwi.

Rachel rozejrzala sie z niepokojem. Obok domu prze-

jechal samochod mleczarza, za nim pobiegl bezpanski pies.

Bylo jeszcze za wczesnie na dzieci idace do szkoly.

Cala trojka zakradla sie lekliwie pod brame, spoglada-

jac na blade zachmurzone niebo.

98

-Wydaje sie bezpieczne - powiedzial Morpeth. -Wykrywasz obecnosc magii, Rachel?

-Nie. Nie stojmy tak. Przygotujcie sie.

Morpeth zmruzyl oczy. Eryk sie usmiechnal.

Tak, jak sie zgodzili wczorajszego wieczoru, Ra-

chel zmienila ich wszystkich w zwykle wroble. Zaklec

transformacyjnych nauczyla sie na Ithrei, ale byly one

bardzo zlozone i wymagaly ogromnego skupienia. Prze-

niosla ich wysoko nad dom. Morpeth czul sie nieswo-

jo i omal nie wpadl na drzewo. Eryk przeciwnie, smi-

gal, jakby zawsze po sniadaniu robil pare rundek na

niebie.

-W droge - odezwala sie Rachel. - Nie moge tak

dlugo nas ukrywac. Musimy sie spieszyc.

Pofruneli nad ulicami. Lecieli tuz przy ziemi, szyb-

ciej niz jakikolwiek ptak, choc nie tak szybko, zeby Ra-

chel nie mogla wychwycic wymownego zapachu magii.

Jej nozdrza jak platki tulipana furkotaly lekko na wietrze

po obu stronach dzioba.

-Fuj, ale dziwne - odezwal sie Eryk, przygladajac

sie im. Zerknal pod swoje skrzydlo. - Do ktorej szkoly

zajrzymy najpierw? Naszej?

-Nie, gdzies dalej. Tutaj nic nie ma.

Przelecieli nad calym miastem, okrazajac pare przed-

szkoli i zerowek. Dzien dopiero sie rozpoczynal, dzieci

zbieraly sie na powitanie roku szkolnego i szly na pierw-

sze lekcje. Rachel nie wykryla nic podejrzanego, wiec

sprawdzili inne miasta.

Eryk wydawal z siebie dziwny swiergot, ktory nigdy

dotad nie wyszedl z dziobka zadnego wrobla.

99

1

-Trzymajcie sie blisko mnie - rzucila Rachel. - Cosmam.

Uchwyciwszy znajomy magiczny podpis, oddalony

o setki kilometrow od nich, przeniosla ich w jego stro-

ne. Eryk zamknal dziob, gdy przelatywali nad duza, pie-

ciopietrowa szkola podstawowa. Budynki z czerwonej

cegly wydawaly sie ciche i spokojne. Rachel zanurkowa-

la w dol i zatrzymala sie na wysokosci okien czwartego

pietra.

Eryk wpadl na jej skrzydlo.

-I co?

Wszystkie dzieci siedzialy grzecznie w lawkach.

-Nic nie widze - szepnal Morpeth.

-Spojrz jeszcze raz.

Morpeth podfrunal blizej i zdal sobie sprawe, ze zna

jednego ucznia.

-Paul!

Zmruzyl ptasie oczy. Paul i inne dzieci patrzyly na

nauczycielke. A nauczycielka stala sztywno, odwrocona

plecami do nich. Na tablicy narysowala siebie, bardzo

szczegolowo, od stop do glow. Wjednej rece trzymala

flamaster; zaciskala palce tak mocno, ze zupelnie zbielaly.

W drugiej miala gotowa do uzycia gabke. Na biurku po-

stawila swoje buty. Obok nich znajdowal sie takze po-

rzadnie zlozony sweter, pare spinek, bransoletka, kolczy-

ki i apaszka.

Morpeth przyjrzal sie rysunkowi. Kolczyki i inne

przedmioty, widniejace na biurku, zostaly starte z tablicy,

brutalnie usuniete.

-Co sie dzieje? - szepnal Eryk.

100

-Przekonajmy sie. - Rachel wykorzystala zaklecieoslaniajace i przeniosla ich wszystkich do klasy.

-Znowu zla odpowiedz - uslyszeli glos Paula. - 1 pa-

ni chce nas uczyc matematyki? Na pewno stac pania na

cos lepszego. - Mrugnal do kolegow. - Co zdejmiemy

tym razem?

Dzieci patrzyly na nauczycielke ze zgroza i fascyna-

cja zarazem. Przewaznie siedzialy z otwartymi ustami, nie

wiedzac, co myslec czy robic. Kilka bardziej odwaznych

odsunelo sie od Paula.

-Przestan, Paul - odezwala sie dziewczynka z pierw-

szej lawki. - Wystarczy.

-Nie, jeszcze nie - zawolal wyzywajaco. - Co sie

z wami dzieje, ludzie? Tylko sie bawimy. Przeciez nie zro-

bie jej krzywdy. - Zerknal na nauczycielke. - Tym razem

prosze o okulary.

Nauczycielka starla okulary z tablicy, lekko dygoczac.

Potem teatralnym gestem zerwala z nosa wlasne okulary

i polozyla je na biurku.

-Bedziesz sie temu przygladac? - szepnal Eryk. -

Nie siedz tak! Zrob cos, boja zrobie!

-Czekaj - nakazal Morpeth.

-Na co? - warknal Eryk.

-Az wydarzy sie cos gorszego. Rachel, wyczuwasz

obecnosc wiedzmy?

Rachel skinela ponuro glowa.

-To Calen. Gdzies sie kryje.

-Zachowajcie spokoj - ostrzegl Morpeth.

-Spokoj? - zaprotestowal Eryk. - Co Paul robi z ta

nauczycielka?

101

-Troche nadszarpuje jej godnosc. Watpie, zeby to za-dowolilo Calen. Patrzcie, co bedzie dalej.

Paul usiadl na swoim miejscu.

-Prosze sprobowac jeszcze raz: czterdziesci siedem

razy trzysta piecdziesiat piec. To nie takie trudne.

-Nie jestem... pewna - odezwala sie nauczycielka,

nadal zwrocona twarza do tablicy. - Paul, prosze, nie zmu-

szaj mnie. Nie moge...

-Prosze odpowiedziec - przerwal jej Paul nieco drza-

cym glosem.

Uczniowie milczeli. Spogladali w napieciu na nauczy-

cielke.

-Siedemnascie tysiecy szescset czterdziesci dwa. -

Kobieta skrzywila sie, zrozumiawszy, ze odpowiedz jest

bledna.

Paul troche sie zmieszal. Obejrzal sie na kolegow,

szukajac ich poparcia, ale go nie znalazl. W ciszy slychac

bylo tylko cichy szloch nauczycielki.

-No dobrze, juz rozumiem - powiedzial Paul z za-

zenowaniem, wzruszeniem ramion odpierajac oskarzy-

cielskie spojrzenia kolegow. - Koniec z tym.

Reka nauczycielki, nadal sciskajaca gabke, opadla bez-

wladnie.

I nagle znowu wystrzelila w gore. Gabka uderzyla o ta-

blice i starla caly rysunek.

Paul, po raz pierwszy szczerze przerazony, z waha-

niem rozejrzal sie po klasie.

-Calen, nie! - zawolal. - To wcale nie jest smieszne.

-Naprawde? - zagrzmial lodowaty glos. - A mnie

to smieszy. Kontynuuj gre.

102

Paul pokrecil glowa.-Nie. Mam juz dosc. Naprawde, nie...

-Masz dosc? - rozesmial sie glos. Okulary, buty i in-

ne przedmioty uniosly sie z biurka i uderzyly o sciany. -

Myslisz, ze to wystarczy?

Nagle wokol talii nauczycielki owinela sie gruba zol-

ta zmija. Kobieta chciala sie uwolnic, ale nie panowala

nad wlasnym cialem.

-Na co czekasz? - parsknal Eryk. Rachel obejrzala

sie niepewnie na Morpetha.

-Nie daj sie wyprowadzic z rownowagi - powiedzial

Morpeth. - To tylko zastraszanie. Wiedzma chce spro-

wokowac Paula. Przygotuj sie do interwencji tylko w osta-

tecznosci.

Paul spojrzal na zmije z niedowierzaniem.

-Hej, co sie dzieje? Nie tak sie umawialismy.

-Przerwales gre - oznajmil glos. - Dlatego zmieni-

lam zasady.

Zmija popelzla po plecach nauczycielki. Zesliznela

sie po jej szyi, piersi i kolanach. Dotknawszy podlogi,

wyprostowala sie niczym kobra i spojrzala Paulowi w oczy.

-Dokoncz gre - rozkazala jedwabistym glosem.

-Nie - sprzeciwil sie Paul. - Powiedzialas, ze moge

robic, co mi sie spodoba. To tylko kara. Chce juz prze-

stac.

-Aleja nie chce, zebys przestal - odezwala sie zmi-

ja. - A to nie jest zadna kara. Prawdziwa kara jest strach,

spotegowany do ostatecznosci strach. Doprowadz do nie-

go swoja nauczycielke. - Zmija popelzla plynnie do Pau-

la, zatrzymala sie, niemal dotykajac pyszczkiem jego nosa.

103

-Slyszales, co powiedzialam? A moze marnuje na ciebieczas? Moze sama powinnam cie ukarac?

-Nie! - przestraszyl sie Paul. - Prosze, nie. Nie zmu-

szaj mnie.

-Przeciez tego chcesz - syknela zmija kuszaco. -

Sam mi powiedziales, ze nie lubisz tej nauczycielki. Te-

raz pokaz mi, jak bardzo!

Paul zaczal sie wycofywac. Dotarl az do przeciwle-

glej sciany, blisko miejsca, w ktorym ukrywala sie Rachel

z Erykem i Morpethem.

-Nie marnuj mojego czasu - ponaglila go zmija. -

Rob, co mowie! - zniecierpliwila sie. - Dlaczego cie to

nie bawi? Co cie powstrzymuje? Ta bezuzyteczna kobie-

ta jest zdana na twoja laske. Nie wahaj sie. Juz prawie

skonczyles. Jeszcze jeden maly kroczek. To takie proste.

-Nie... moge - wykrztusil Paul z rozpacza. Nie

smial podniesc glowy. - To dlatego... ja nie... - Zaczal

plakac, nie wstydzac sie swoich kolegow.

-Przestan! - syknela zmija.

Paul nie potrafil zatamowac lez. Plynely z jego oczu

strumieniami.

-Ty beznadziejny szczeniaku!

Przez gietkie cialo zmii przeszedl dreszcz. W chwile

potem Calen, mierzaca ponad dwa i pol metra, omiotla kla-

se pogardliwym spojrzeniem. Nylo zwinela sie w scisla zol-

ta spirale wokol jej szyi. Dzieci zamarly, nie mogac sie ru-

szyc. Calen nie zaszczycila ich uwaga, gniewnie przemierzyla

klase, kopniakiem wywrocila puste lawki i krzesla. Sta-

nela nad nauczycielka i zdjela z niej zaklecia, ktore kazaly

jej stac twarza do tablicy. Kobieta odwrocila sie, dygoczac.

104

Na widok Calen nogi sie pod nia ugiely. Wiedzma zaczeka-la z rozbawieniem, az nauczycielka osunie sie na krzeslo.

-Gardze toba - wycedzila. - Nauczylas te dzieci tylko

szacunku dla slabosci.

Nauczycielka wyprostowala sie z wysilkiem. Przez

pare chwil tylko wpatrywala sie ze strachem w gorujaca

nad nia istote. Potem polozyla dlonie na biurku, by opa-

nowac ich drzenie i, z cala sila, na jaka bylo ja stac, po-

wiedziala, patrzac prosto w wytatuowane oczy Calen:

-Wyjdz. Nikt cie tu nie chce.

Calen przyjrzala sie jej uwaznie. Podeszla do tablicy

i przejechala po niej pazurami, zostawiajac na powierzchni

glebokie rysy.

-Wiesz, co moge z toba zrobic?

-Widzialam juz dosc, zeby zgadnac - odparla nauczy-

cielka. Bluzke miala pomieta, oczy czerwone od lez, ale

glos jej nie drzal. - Paul nie chce cie nasladowac. I nie

zrobi tego zadne inne dziecko. Nie z wlasnej woli. Czym-

kolwiek jestes, wracaj tam, skad przyszlas.

Calen przebila szponami sciane.

-Nic by mnie bardziej nie ucieszylo! - Rzucila Pau-

lowi gniewne spojrzenie. - Ale najpierw to dziecko musi

sie nauczyc posluszenstwa. Bezwzglednego posluszen-

stwa. - Odwrocila sie do nauczycielki. - Pora nauczyc

twoja wspaniala klase czegos zupelnie nowego.

-Co chcesz zrobic?

-Nic skomplikowanego. Dzieci rozumieja tylko pro-

ste grozby. Wstan.

Nauczycielka nie miala magicznej mocy, nie mogla

sie bronic. Natychmiast podniosla sie z krzesla.

105

-Podejdz do okna - rozkazala wiedzma.Nauczycielka bez wahania odsunela krzeslo i ruszy-

la w strone okna.

-Daj jej spokoj! - krzyknal Paul.

-Ach, bunt - wycedzila wiedzma. - Nareszcie! Po-

wstrzymaj mnie, jesli potrafisz. - A do nauczycielki rzu-

cila: - Otworz okno i stan na parapecie.

Kobieta usluchala. Otworzyla okno i spojrzala na

betonowe boisko ponad pietnascie metrow nizej.

-Na co czekasz? - ponaglila ja Calen. Machnela nie-

cierpliwie szponem. - Nie chce cie tu wiecej widziec.

-Nie, nie! - skoczyl ku niej Paul. - Niech pani

ucieka!

Zamknal oczy i rzucil zaklecie majace zamknac okno.

-Dobrze - wycedzila Calen. - Walcz ze mna. Czy

to tak mam cie uczyc? Wlec cie za soba krok po kroku?

Doskonale. Staw czolo moim zakleciom.

Nauczycielka ze zduszonym krzykiem znowu otwo-

rzyla okno. Stanela na waskim parapecie na zewnatrz.

-Rachel! - krzyknal Eryk. - Dlaczego nic nie ro-

bisz? Musimy jej pomoc!

-Przygotujcie sie - zarzadzil Morpeth.

Nauczycielka pochylila sie i wspiela na palce, gotowa

skoczyc.

-Skacz - powiedziala wiedzma.

-Nie! - krzyknal Paul i podbiegl, zeby zlapac na-

uczycielke.

Zdazyl do niej dobiec, ale ona, ze lzami w oczach,

odtracila go kopniakiem.

I skoczyla.

106

Gdy nauczycielka zniknela za oknem, dzieci zamkne-ly oczy, czekajac na odglos uderzenia o ziemie. Ale taki

odglos sie nie rozlegl, wiec te, ktore znajdowaly sie najda-

lej od Calen, wyciagnely szyje, by wyjrzec przez okno.

Nauczycielka stala na boisku i dotykala swoich rak

i nog, nie wierzac, ze nie sa zmiazdzone.

Paul zamrugal z niedowierzaniem.

-Chcialem... czy... czy... to ja to zrobilem?

-Nie - odparla Calen szyderczo. - To by bylo zbyt

wielkie szczescie. - I z tymi slowami roztrzaskala zakle-

cie kryjace Rachel, Eryka i Morpetha.

Eryk dzialal bez zastanowienia. Rzucil sie korytarzem

miedzy lawkami, wskoczyl Calen na plecy i zaczal okla-

dac piesciami jej twarz. Calen nie raczyla nawet sie zaslo-

nic. Pozwolila mu sie bic po rozplatanym nosie i koscia-

nych wyrostkach nad oczami, ciekawa, co sie czuje przy

takich uderzeniach. Wreszcie strzepnela z siebie Eryka,

jakby byl tylko natretnym owadem, ale zrobila to delikat-

nie.

Paul ciagle nie rozumial.

-Kto uratowal nasza pania? On?

-Czesciowo. Reszte zrobila dziewczyna. - Calen

spojrzala na Rachel. - Pomoglas zgladzic moja siostre -

wycedzila. - Z trudem sie powstrzymuje, zeby cie nie

zabic.

Cale jej cialo dygotalo, choc nie ze strachu. Wszyscy

rozumieli, ze drzy z wysilku, by nie rzucic sie do walki,

by powsciagnac instynkt nakazujacy jej natychmiast uni-

cestwic dziewczynke. Jej cialo odruchowo przygotowalo

sie do walki. Krew zabarwila skore, rozjasnila czerwona

107

twarz. Szczeki sie wydluzyly. Sciegna rak i nog nabrzmia-ly i stwardnialy. Oczy, jedyna wrazliwa czesc jej glowy, zwe-

zily sie jak szparki i schronily w glebokich oczodolach.

A usta otworzyly sie szeroko, obnazajac czarne zeby pra-

gnace posmakowac ciala Rachel.

A jednak zdolala sie opanowac.

-Ile was jest? - spytal Morpeth. - Ile jest wiedzm?

-Dla was jedna to az nadto - rozesmiala sie Calen.

Przygwozdzila Rachel straszliwym spojrzeniem. - Tym

razem zaden czarodziej nie przyjdzie wam na ratunek,

dziecko. A gdy ty marnotrawilas tu czas, twoj malutki

przyjaciel znalazl nowy dom. - Wcisnela szerokie ramio-

na w okno i zniknela, pociagajac za soba Paula.

-Yemi - szepnela Rachel.

Zostawila Eryka i Morpetha w klasie i wielkimi sko-

kami przeniosla sie do domu Yemiego. Przybyla na miej-

sce niemal bez tchu i zajrzala do chaty przez otwarte kwa-

dratowe okno. Polowa izby znajdowala sie w glebokim

cieniu. Z ciemnosci dobiegal szloch; to plakala skulona na

podlodze postac. Fola siedziala w oswietlonej czesci poko-

ju. Obejmowala placzaca.

-Nie ma Yemi - powiedziala Fola. - Zabralo takie

cos!

Wyszczerzyla zeby i zastanowila sie, jak najlepiej prze-

kazac informacje. Wreszcie przylozyla do policzkow nad-

garstki, wysunela sztywne palce do przodu i poruszyla

nimi.

Rachel natychmiast wyslala swoje zaklecia informa-

cyjne na poszukiwanie charakterystycznego zapachu Yemie-

go, Calen lub jakiejkolwiek innej wiedzmy. Niczego nie

108

znalazla. Pospiesznie przemierzyla pol swiata, zanim zdalasobie sprawe z czegos jeszcze bardziej przerazajacego: bra-

kowalo nie tylko zapachu "Yfemiego. W ogole nie czula juz

zapachu magicznej mocy.

Wszystkie najzdolniejsze dzieci zostaly porwane.

10. Wybrane dziecko

drog i sciezek, z drzwi domow, z lozek, ze wszyst-kich stron swiata wiedzmy porywaly dzieci i niosly je

w muskularnych ramionach. Te, ktore szybko uczyly sie

podstaw latania, frunely u ich boku, nie wiedzac, dokad

trafia. Najmniejsze widzialy zamiast wiedzm jedynie dzieci

w swoim wieku, choc bardziej dzikie i zbuntowane. I bar-

dziej przekonujace. Starsze nie spotykaly sie z taka deli-

katnoscia. Wiedzmy nie zadawaly sobie trudu ukrycia

swojej prawdziwej postaci i wlokly je za soba, smiertel-

nie przerazone.

Na miejscu przywitaly ich wieze-oczy. Bylo ich piec i sta-

ly w szerokim kregu, bodac chmury. Kazde dziecko zostalo

przydzielone wiedzmie i porzucone wjej wiezy. Tu zabrano

im ubrania i obleczono w szmaragdowe kombinezony.

110

W przypadku mlodszych dzieci trudno bylo odroznic chlop-ca od dziewczynki. Nauka zaczela sie natychmiast od naj-

prostszych rzeczy: zaklec latania, obezwladniajacych, kryja-

cych, a takze od podstawowych taktyk ataku i obrony.

Zajecia odbywaly sie na ogol w atmosferze strachu, ale

Calen wziela pod uwage pewne zwiazki pomiedzy doro-

slymi a dziecmi i zostawila najmlodszym nieco czasu na

zabawe i wypoczynek. Eksperymentowano nawet z po-

chwalami i lagodnymi poleceniami.

Wiedzmy takze sie czegos nauczyly.

Wreszcie Heebra osobiscie odwiedzila siedemdziesie-

cioro osmioro dzieci wybranych i przygotowanych przez

wiedzmy.

Dzieci staly w szyku, zupelnie bez ruchu, na bacz-

nosc. Byla to proba wytrzymalosci w polarnych sniegach.

W lecie w Kregu Polarnym slonce nie zachodzi przez cala

dobe. Swieci dniem i noca, a dzieci od dawna sledzily jego

podroz w gore i dol nieba. Szarpal je wicher tak zimny, ze

moglby zamrozic ludzka krew, ale one staraly sie nie dygo-

tac i nie okazywac najdrobniejszego sladu zmeczenia.

-To te najlepsze? - spytala Heebra.

-. Tak - potwierdzila Calen. - Najbardziej utalento-

wane z calej planety. Wybrane.

Heebra przefrunela nad zdyscyplinowanymi szyka-

mi, wypatrujac u dzieci oznak wyczerpania.

-Jak dlugo tak stoja?

-Ponad siedemnascie godzin.

-Bez pozywienia i wypoczynku?

-W wiekszosci przypadkow bez ruchu - zapewnila

ja Calen.

111

-A ten? - Heebra wskazala ciemnoskorego chlop-czyka.

-Ach, to Yemi. Przynajmniej tak sadzimy. "Yemi" to

slowo, ktore powtarza najczesciej. Jest najmlodszy ze

wszystkich.

Yemi siedzial na sniegu i radosnie uklepywal go wo-

kol swoich stop. Na palcach u nog usiadlo mu kilka du-

zych zoltych motyli. Mialy skrzydla wielkosci jego buzi.

-Przyniosl te owady z Afryki - wyjasnila Calen. -

Ciagle rosna, zmieniaja sie. W miare, jak Yemi uczy sie

uzywac swojej mocy, one takze sie rozwijaja. Wczoraj byly

o polowe mniejsze.

Yemi wyciagnal rece do Heebry.

-Czego chce? - spytala.

-Domaga sie uwagi. - Calen pochylila sie i ostroz-

nie podniosla chlopczyka, trzymajac go na odleglosc ra-

mienia od szczek. Cztery rzedy zebow wysunely sie jak

najdalej do przodu, zeby go dosiegnac.

Heebra usmiechnela sie szyderczo.

-Bylaby z ciebie kiepska ziemska matka.

-Jest apetycznie miekki - przyznala Calen, cofajac

zeby.

Heebra zaczela weszyc, przygladajac sie Yemiemu

z bliska.

-Wyczuwam w nim wielkosc. Moze byc niebez-

pieczny.

-Na razie jest za maly - odparla Calen. Zasypala

Yemiego deszczem pajakow ze swojej paszczy. Podniosl

je z podziwem i najwieksze pokazal swoim rusalkom. -

Nasz prawdziwy wyglad go nie przeraza - dodala Calen.

112

-W gruncie rzeczy wydaje sie, ze w przeciwienstwie dostarszych dzieci nie boi sie niczego.

Heebra nadal przygladala sie ufnej buzi Yemiego.

-Fascynuje go intensywnosc naszej mocy. To go po-

ciaga. Musimy go trzymac blisko siebie i uczyc osobno,

zeby inne dzieci nie wywarly na niego wplywu. Czy te-

skni za matka?

-Oczywiscie.

-Nie rozstawaj sie z nim - rozkazala Heebra. - Na-

ucz sie byc przekonujaca matka zastepcza.

-Naprawde uwazasz, ze jest wyjatkowy?

-Nie mam najmniejszych watpliwosci - oswiadczyla

Heebra z przekonaniem.

Yemi polaskotal kostke Calen.

-Pozniej - rzucila.

Heebra przygladala im sie z rozbawieniem.

-O co mu chodzi?

-Chce sie bawic. Oni sie w ten sposob ucza.

-Pokaz.

Calen pozwolila Yemiemu chwycic sie swojej szpo-

niastej stopy. Chlopczyk mocno przytrzymal sie obiema

raczkami i mocno zacisnal powieki, a Calen zaczela sie

unosic w powietrze. Znalazlszy sie na wysokosci paru

metrow, mocno wierzgnela noga. Yemi opadl na ziemie

niezgrabnie, jak papierowy samolocik chwycony podmu-

chem wiatru, ale wyladowal calkiem miekko. Ledwie do-

tknal ziemi, wyciagnal raczki, domagajac sie nastepnej

przejazdzki.

-Wczoraj wcale nie potrafil latac - wyjasnila Calen.

-To duzy postep.

8 - Zemsta wiedzm

113

Heebra kiwnela glowa i zwrocila uwage na starsze dzie-ci.

-Rozumiem, ze wszystkie przeszly pierwszy etap

szkolenia?

-Niektore juz teraz doskonale potrafia latac. I, jak

widzisz, mroz nie jest juz problemem.

-Tak, sa dosc zdyscyplinowane - zauwazyla Heebra.

-Jak mozemy zyskac ich lojalnosc?

-Juz teraz sie nas boja. Na razie mozemy zapano-

wac nad nimi strachem. Niektore maja zaskakujace opo-

ry przed zaatakowaniem doroslych, nawet pod przymu-

sem. - Rzucila zle spojrzenie Paulowi. Stal w szeregu,

zgarbiony. Sterczace wlosy byly jedyna cecha, ktora od-

rozniala go od innych, wyzszych dzieci. - Niektore moz-

na oczarowac. Pare ma szczegolne doswiadczenia, wiec

mozemy je wykorzystac. - Usmiechnela sie, wskazujac

Heiki, ktora odpowiedziala wynioslym spojrzeniem. - Na

przyklad ta dziewczyna. Roztoczylam nad nia szczegolna

piecze. Reszta wymaga wiecej cwiczen, ale na Heiki moz-

na polegac. Moglaby wygrac wiekszosc turniejow dla sred-

nio zaawansowanych na Ool.

-Taka jestes pewna? "wyprobuje ja wiec. A jesli prze-

gra, ukarze nie ja, lecz ciebie.

Heiki usilowala sledzic ze swojego miejsca w szere-

gu rozmowe miedzy Calen i Heebra. Wygladalo na to, ze

rozmawiaja o niej. Dobrze. W przeciwienstwie do pozo-

stalych dzieci chciala byc zauwazona. Poczatkowo wy-

glad wiedzm wydal jej sie odpychajacy, ale im dluzej prze-

bywala z Calen, tym bardziej byla nia zafascynowana.

Calen roztaczala wokol siebie aure wladzy, narzucala ja

114

innym od niechcenia, z roztargnieniem. Heiki dostrzegla,ze Calen porusza sie gietko i plynnie, niemal z gracja. I chy-

ba nikt nie zauwazal, jak czule przemawia do swojej du-

szy-zmii, Nylo. A Nylo ja uwielbiala, swobodnie poru-

szala sie po jej piersi, odzwierciedlajac jej nastroje.

Od pierwszych chwil Calen poswiecala Heiki szcze-

golnie duzo uwagi. Czasami rozmawialy ze soba godzina-

mi jak siostry, o sprawach dotyczacych innych chlopcow

i dziewczynek. Heiki poznala juz imiona najbardziej uta-

lentowanych dzieci - Siobhan, Paul, Veena, Xiao-hong,

Marshall i, oczywiscie, ten cudak Yemi. Reszta jej nie

obchodzila. Poza tym nadal usilowala zorientowac sie, czy

moze zaufac ktoremus z nich.

Calen zostawila Heebre i poplynela w kierunku He-

iki.

-Dowiedz, ze mialam racje, wierzac w ciebie - rzu-

cila niskim glosem. - Dowiedz, ze jestes najlepsza, a otrzy-

masz nagrode, ktora ci przyrzeklam.

-Nie zawiode cie - obiecala Heiki. - Czy zostane

poddana probie? Co...

-Zobaczysz. Przygotuj sie.

Bez ostrzezenia cialo Heiki nagle zostalo zmiecione

z ziemi.

Stanela - sama - na wielkiej rowninie pokrytej dzie-

wiczym sniegiem kolo wiez-oczu. Na skraju plaszczy-

zny zebraly sie wszystkie wiedzmy; wiatr szarpal ich czar-

nymi sukniami. Wiekszosc z nich glaskala niedzwiedzie

polarne -jedyne zwierzeta na tyle wytrzymale, by zniesc

dotyk ich szponow. Dzieci kulily sie u stop wiedzm, kto-

rym podlegaly.

115

-Niedzwiedzie rzuca sie na ciebie - wyjasnila He-ebra. - Proba polega na tym, bys zdolala je ominac. Jesli

popelnisz blad, nie dostaniesz drugiej szansy. Rozumiesz?

Heiki skinela glowa z zapalem, bojac sie, ze Heebra

uzna pytania za oznake slabosci. Jedna szansa, pomyslala.

Nie wolno mi jej zmarnowac. Zadrzala i zrozumiala: one

chca, zebym byla przerazona. To takze czesc proby.

-Zaklecia, ktorych nauczyla cie Calen, sa tutaj bez-

uzyteczne - oznajmila Heebra. - Nie mozesz latac ani

przenosic sie w przestrzeni. Znajdz inny sposob, zeby

przejsc kolo niedzwiedzi.

Ledwie skonczyla mowic, niedzwiedzie dzwignely

ciezkie zady i ruszyly w regularnych odstepach przez

sniezna rownine. Nie zostawily zadnych luk. Nie bylo

zadnego przesmyku, ktorym Heiki moglaby przesliznac

sie na strone wiedzm. I wiedziala, ze nie zdola biec szyb-

ciej od doroslego niedzwiedzia.

Uda mi sie, powiedziala do siebie. Jestem lepsza od

innych dzieci.

Pierwszy szereg niedzwiedzi zmierzal rownym kro-

kiem wjej strone. Nie mogac latac ani przenosic sie

w przestrzeni, wyprobowala na najblizszym zaklecie ra-

niace. Niedzwiedz tylko przyspieszyl kroku. Ukryla sie

w podmuchu wiatru. Niedzwiedzie sunely ku niej, na-

dal ja widzac. Pospiesznie zaczela przegladac nowe zakle-

cia. Stworzyla replike swojej postaci, umiescila ja w set-

kach miejsc na polu; jej wizerunki sie rozplynely. Najblizsze

niedzwiedzie znajdowaly sie niemal tuz obok, tak blisko,

ze czula zionacy z ich pyskow zapach wpolstrawionych

ryb.

116

Zaczela sie bac. Na pewno jest cos, co moze zrobic!Zerknela rozpaczliwie na Calen, szukajac podpowie-

dzi, ale oczy wiedzmy patrzyly na nia zimno...

Wtedy Heiki zauwazyla Yemiego. Niedostrzezony

nawet przez wiedzmy, unosil sie nad snieznym polem.

Heebra i Calen zaczely sie naradzac. Tego sie nie spo-

dziewaly. Sprobowaly go wycofac.

Yemi kreslil w powietrzu esy-floresy jak balonik ze-

rwany z uwiezi. Wyladowal miedzy niedzwiedziami. Naj-

blizszy zwierz zblizyl sie do niego. Opuscil wielka glowe

z wyszczerzonymi klami i... zatrzymal sie. Niepewnie,

mocno wbijajac pazury w snieg, by nie zmiazdzyc chlop-

ca, obwachal go. Yemi podniosl raczke, a niedzwiedz tra-

cil ja czule nosem.

On pachnie wiedzma, zrozumiala Heiki - ma na so-

bie zapach Calen. Czy to zbieg okolicznosci? A moze wie-

dzial, ze dzieki temu bedzie bezpieczny? Yemi odepchnal

sie od sniegu i poszybowal spokojnie nad glowami nie-

dzwiedzi w strone Calen. Zgarnal wszystkie motyle na

swoje nogi, wyladowal niezdarnie na masywnym karku

wiedzmy i obsypal jej czerwona koscista twarz pocalun-

kami.

Heebra znowu spojrzala na Heiki.

-Nie mozesz powtorzyc sztuczki Yemiego - oznaj-

mila. - Znajdz inny sposob.

Niedzwiedzie znowu odwrocily sie do Heiki, ale tym

razem byla juz gotowa.

Wiedzma, stojaca obok Heebry, wzdrygnela sie, gdyz

jej pomaranczowa dusza-zmija nagle rozluznila zwoje.

Zsunela sie z jej szyi i popelzla w strone Heiki. Oburzona

117

i

wiedzma natychmiast odzyskala panowanie nad soba, aleHeebra nie pozwolila jej odzyskac zmii.

-Czekaj - rozkazala. - Zobaczmy, czy dziecko po-

trafi nad nia zapanowac.

Zmija wyladowala w spoconych dloniach Heiki. Zla

i zdezorientowana, szamotala sie wjej uscisku; nie po-

dobal sie jej nieznany dotyk i zapach. Heiki usilowala owi-

nac ja sobie wokol szyi tak, jak to robia wiedzmy. To tylko

jeszcze bardziej rozdraznilo gada.

Zmija zaczela ja dusic - wprawnie i skutecznie.

Heiki krzyknela, usilujac zerwac zmije z szyi, ale uscisk

byl zbyt mocny. Gdybyz tylko mogla rzucic zaklecie...

Zwoje zacisnely sie jeszcze bardziej, z precyzyjnie

odmierzona sila.

Heiki drzala, bliska zemdlenia. Co robic?

Czego nie zrobiloby zadne inne dziecko?

Nagle uspokoila sie. Nie zwracajac uwagi na bolace

gardlo, starala sie rozluznic. Zalala swoj umysl przyjem-

nymi doznaniami. Zmija, zdezorientowana, nieco rozluz-

nila uscisk. Heiki nadal wysylala wjej kierunku cieple

uczucia i delikatnie gladzila jej podgardle. Siegnela do

mozgu gada i znalazla jego dusze-imie: Dacon. Powto-

rzyla je raz i drugi. Dacon. Dacon. Wreszcie zyskala roz-

bawiony szacunek zmii, ktora popatrzyla na nia brzoskwi-

niowymi oczami.

-Przejdz przez pole - powiedziala Dacon. - Nie-

dzwiedzie podejrzewaja juz, ze jestes wiedzma. Nie za-

atakuja cie. A jesli sie odwaza, bede cie bronila.

Heiki ruszyla ostroznie przez snieg. Posapujace nie-

dzwiedzie cofnely sie, pochyliwszy lby. Heiki podeszla

118

prosto do Heebry, szepczac po drodze uspokajajaco doduszy-zmii, i stanela z wyzywajaca mina. Calen, stojaca

obok, promieniala duma.

Wiedzma, ktora stracila zmije, odebrala ja brutalnie, a Heiki

poczula uklucie w sercu. Jakby stracila cos bardzo cennego.

-Chcesz znowu potrzymac zmije? - spytala Heebra

lagodnie.

Heiki pragnela tego ze wszystkich sil. Bylo jej nie-

wiarygodnie trudno powstrzymywac sie przed dotknie-

ciem Dacon.

-Rzeczywiscie robisz wrazenie - przyznala Heebra.

-Calen ocenila cie wlasciwie. Pora na nagrode.

Heiki zerknela na ciezka zlocista dusze-zmije Heebry.

Bila od niej tak silna magiczna aura, ze dziewczynka mia-

la ochote uciec... ale postanowila wytrwac, by odebrac

nagrode.

-Chce...

-Dobrze wiem, czego chcesz, dziecko.

Heebra siegnela pod suknie i wyjela zza niej szara

cienka zmijke, malutka, zjasnozoltymi oczami. Ulozyla

ja ozdobnie na ramionach Heiki.

-Noworodek - wyjasnila. - Zobaczmy, czy cie po-

lubi.

Zmijka zacisnela sie wokol szyi Heiki, znalazla sobie

wygodne miejsce.

Dziewczynka byla zbyt przejeta, zeby wydobyc z sie-

bie glos. Stala nieruchomo, bardzo pragnac, by zmii bylo

wygodnie przy jej mocno bijacym sercu.

-Teraz jest twoja - oswiadczyla Heebra. - Traktuj ja

dobrze.

119

1

-Czy to znaczy... - wyrzucila z siebie Heiki - czy toznaczy, ze stalam sie wiedzma... tak, jak obiecala Calen?

Heebra parsknela smiechem.

-Nie. Nie, dziecko, jeszcze nie. To dopiero pocza-

tek. Dotknij swojej zmii. Nie ukasi. A przynajmniej nie

ciebie. Jaka jest w dotyku?

Zmija przychylnie zareagowala na pieszczote. Heiki

przesunela palcami po jej oczach; zmija nie drgnela.

-Och, jest slepa?

-Tak. Wszystkie dusze-zmije tak zaczynaja zycie -

odparla Heebra. - Korzystaj ze swojej mocy. W miare, jak

bedziesz doskonalic swoj talent, zmija bedzie sie rozwi-

jac.

-Czy moge jej nadac imie?

-Oczywiscie. Ale nasza tradycja jest inna. W miare,

jak udoskonalisz swoja moc, twoja zmija nauczy sie mo-

wic. Wtedy powie ci, jak ma na imie. I nada ci prawdziwe

imie wiedzmy. Wszystkie otrzymalysmy imie w ten spo-

sob. Do tej pory zadne ludzkie dziecko nie dostapilo tego

zaszczytu.

Heiki otworzyla usta z podziwu.

-Och, bardzo chce szybko dorosnac! - wybuchne-

la. - Co mam zrobic?

-Musisz przelewac cudza krew, bez cienia litosci.

-Jestem gotowa. - Oczy Heiki zablysly.

-Nie, dziecko. Watpie. Jestes gotowa najwyzej do

pomniejszych zadan.

-Zrobie wszystko, co zechcesz.

-Doskonale. Chce, zebys zabila kogos ze swoich.

-To znaczy?

120

-Dziecko.-Dobrze - powiedziala Heiki bez zastanowienia. -

Zrobie to.

-Nie chcesz wiedziec, dlaczego?

-Skoro chcesz, zebym je zabila, to je zabije. Jak ma

na imie?

-Jest ich troje. Ta najwazniejsza to...

-Rachel!

Heebra skinela glowa.

-Wiedzialam! - zawolala Heiki, klaszczac w dlonie

i tanczac na sniegu. - Och, co za cudowny dzien, cu-

downy dzien!

Heebra opowiedziala jej, co sie wydarzylo na Ithrei.

Powiedziala takze o niekonczacej sie walce z czarodzieja-

mi. Heiki sluchala uwaznie. Im lepiej poznawala te hi-

storie, tym blizsza czula sie wiedzmom. Byly wspaniale!

Z fascynacja chlonela wszystko, co Heebra opowiadala

jej o Ool. Ona takze pragnela leciec wewnatrz traby po-

wietrznej i walczyc o wlasna wieze-oko. Heebra ostrze-

gla ja przed niszczacym darem Eryka, lecz kiedy zaczela

opowiadac o Rachel, Heiki powstrzymala ja.

-Prosze, nie mow! Sama sie dowiem. Nie chce zad-

nych ulatwien.

-Doskonale - oznajmila Heebra. - Oto odpowiedz

godna prawdziwej wiedzmy. Powiedz, jak zamierzasz po-

konac Rachel.

Heiki zastanowila sie nad tym, co juz wiedziala.

-Znajde ja bez trudu. Znam juz schemat jej zaklec.

Nie zaatakuje od razu. Najpierw sie jej przyjrze, przybiore

inna postac i zapach, zeby mnie nie poznala. Sprawie, ze

121

poczuje sie bezpiecznie i przestanie sie pilnowac. Wtedyodsloni przede mna swoje zaklecia.

-Rachel ma niewiele slabych stron - ostrzegla He-

ebra.

-Znajde je. Czy potrafi leczyc rany? Powazne rany

innych ludzi?

-Tak. Co zamierzasz?

-Och, nic takiego, to tylko taki pomysl... - Heiki

zauwazyla, ze wyczerpujaca proba wytrzymalosci wresz-

cie sie skonczyla i pozostale dzieci podzielily sie na zwy-

kle grupy treningowe. - Czy moge zabrac ze soba kilkoro

dzieci? - spytala. - Potrzebuje ich do zajecia sie Erykiem.

Jeszcze nie wiem, co z nim zrobic... Zastanowie sie po

drodze. Podroz potrwa pare godzin, bo chyba tylko ja po-

trafie przenosic sie w przestrzeni.

-Mozesz zabrac, kogo chcesz - zezwolila Heebra. -

Daje ci przywodztwo nad dziecmi.

Heiki usmiechnela sie dumnie i odfrunela, by wy-

brac sobie pomocnikow.

Heebra przywolala do siebie Calen.

-Dobrzeja ocenilas. To niezalezne, energiczne dziec-

ko. Tak, jakby przez cale zycie czekala, az damy jej cel.

Naprawde wierzy, ze zmieni sie w wiedzme?

-Tak - powiedziala Calen z usmiechem. - Bardzo

chce w to wierzyc.

-Szkoda, ze inne dzieci nie sa tak latwe do ulozenia.

-Ufasz, ze Heiki pokona Rachel?

-Nie ufam nikomu - odparla Heebra z lekcewa-

zeniem. - Rachel jest zbyt silna, by ja lekko traktowac.

Pozwolmy Heiki na obranie wlasnej taktyki, ale to ja ja

122

zaaprobuje. A kiedy Heiki wyruszy, bedziesz jej towarzy-szyc. Nie pokazuj sie jej. Zabierz ze soba Yemiego, ale

trzymaj go blisko siebie... i strzez sie go.

-Strzec sie malego dziecka?

-To nie jest zwykle ludzkie dziecko.

Obie odwrocily sie i spojrzaly na Heiki kompletujaca

swoj oddzial.

Dziewczynka wybierala dzieci starannie, wyroznia-

jac te najbardziej uzdolnione oraz takie, ktore -jak uzna-

la - beda bez dyskusji wykonywac jej rozkazy. Kiedy se-

lekcja dobiegla konca, Heiki zaczela przedstawiac swoj

plan, gestykulujac z wielka pewnoscia siebie i kazac tlu-

maczyc swoje slowa dzieciom, ktore nie znaly angielskiego.

-Widze, ze nie ma potrzeby dluzej na nie naciskac -

rozesmiala sie Calen. - Mala Heiki stala sie rownie wy-

magajaca, jak kazda wiedzma!

^

11. Zasadzka

ala zlota rybka wzburzyla ciemna tafle stawu.-Slyszysz? - zaskrzeczalo prapsie, dygoczac z pod-

niecenia.

-Cicho! - odwrzasnelo drugie. - Obudzicie Eryka.

-Ale slyszysz?

-Slysze!

Pomknely niczym dwie blyskawice z lazienki do sy-

pialni wychodzacej na tonacy w mroku ogrod. Przysia-

dly obok siebie na parapecie i przyjrzaly sie bacznie sta-

wowi.

-Tam! - krzyknelo jedno dzikim glosem. - Podwod-

ny diabel!

-Minidiabelek. Powiemy Erykowi?

-Nie badz glupi, ty mutancie!

124

-Sam jestes glupi! Csss! Czekaj.-Co?

-Cienie.

Prapsieta wyczuly magiczna moc zblizajaca sie do

domu.

-Co to? Boje sie.

-Nie widze. Nie widze ich. Pewnie sa na tylach

domu. Sprawdzmy.

-Ty najpierw! - powiedzialo jedno, klaniajac sie

z gracja.

-Nie. Ty najpierw - odparlo drugie i razem zerwaly

sie do lotu.

Z okna salonu niespokojnie przyjrzaly sie ulicy przed

domem.

-Widzisz, jak sie podstepnie chowaja?

-Boja sie nas!

Prapsieta zamrugaly gwaltownie wielkimi oczami. Jedno

polizalo szybe, scierajac z niej mgle. Drugie przycisnelo pyzata

buzie do oczyszczonego szkla. Razem wyjrzaly na pusta ulice.

-Co to za stworzenia?

-Latajace. Pewnie ptaki. Niegrzeczne ptaki. Powin-

ny juz spac!

-Wielkie, zle, niegrzeczne ptaki! - Zachichotaly ner-

wowo.

-Zagadamy do nich?

-Cicho! Sluchaj!

-Skradaja sie, widzisz?

-Widze!

Prapsieta zatrzepotaly skrzydlami, by wystraszyc ge-

ste cienie.

125

Z mroku nocy wylonil sie bezglosnie dziewiec du-zych sylwetek. Przez chwile staly na tle zblizajacego sie

do pelni ksiezyca. Potem wtargnely do domu.

-Eryku! Eryku! - wrzasnely prapsieta, mknac na

gore. - Rachel!

Rachel otworzyla szeroko oczy. Z parteru dobiegl ja

brzek tluczonego szkla. Cos wdarlo sie do domu. Dwa

rozbite okna, rzucily gwaltownie jej zaklecia informacyj-

ne. Jedno w salonie, drugie w kuchni. Co jeszcze? Usly-

szala stuk framugi o dywan, a potem cichy tupot butow.

Eryk usiadl na lozku.

-Co sie dzieje?

-Nic nie mow - ostrzegla. Usilowala rozpoznac

wlamywaczy. Wiedzmy maja wielkie i ciezkie ciala. Tu

pojawil sie ktos lzejszy.

-To chyba dzieci - zdecydowala.

Prapsieta skrobaly w drzwi sypialni. Eryk wpuscil je

i schowal ich trzesace sie glowy pod koldre.

-Morpeth i mama sa na dole, pelnia straz! - przy-

pomnial Rachel. - Chodz!

-Czekaj! - Chwycila go w swoja strone.

-Zostaw mnie! Ide do nich!

Pociagnela go do siebie.

-Zostan!

W domu wyladowaly jeszcze cztery osoby. Rachel sly-

szala, jak przeciskaja sie przez dziury w szybach i laduja.

Bardzo zgrabnie, pomyslala. Obie stopy razem. Te dzieci

uzywaly magicznej mocy i mialy doswiadczenie w lataniu.

-To zasadzka - szepnela. - Badz cicho. Moze nie

wiedza, ze tu jestesmy.

126

-A Morpeth i mama? - syknal Eryk z wsciekloscia.-Nie slysze ich!

Na dole rozlegl sie zgrzyt szkla kruszacego sie pod po-

deszwami butow. Nawet Eryk slyszal teraz tupot wielu par

nog halasliwie przemierzajacych salon. Prapsieta zaczely sie

obsypywac pocalunkami dla dodania sobie otuchy.

-Nie wiem, kto to, ale na pewno nie chca nas za-

skoczyc - mruknal Eryk. Skoczyl w strone schodow. -

Morpeth! Gdzie jestes?

-Wszystko w porzadku - rozlegl sie ochryply glos

Morpetha. - Twojej mamie nic sie nie stalo. Chodzcie do

kuchni.

Eryk delikatnie otulil prapsieta koldra.

-Spijcie, chlopcy, spijcie - powiedzial. - Zamknij-

cie slepka.

Prapsieta zacisnely mocno powieki i udaly, ze drzemia,

poniewaz wiedzialy, ze tego wlasnie sie od nich oczekuje.

Eryk i Rachel zbiegli po schodach.

Znalezli mame i Morpetha, calych i zdrowych. Za

nimi stal chlopiec o nastroszonych wlosach i wygladal

przez wybite okno.

-Paul! - zawolal zdumiony Eryk.

W kuchni znajdowalo sie osmioro dzieci. Odslonily

okno i wpatrywaly sie w jasniejacy ksiezyc jak zahipnoty-

zowane.

Paul odwrocil sie do Rachel; wjego oczach zalsnily lzy.

-Och, to ty, naprawde ty - szepnal. - Nie sadzilem,

ze cie znajdziemy. Nie masz pojecia, przez co przeszlis-

my, zeby sie tu znalezc.

Eryk rzucil mu zle spojrzenie.

127

-A gdzie ta twoja paskuda Calen?-Calen... - Paul urwal, jakby slowa nie chcialy mu

przejsc przez gardlo. - Zrezygnowala ze mnie. Och, to

nic nie szkodzi, zupelnie - dodal, ale jego spojrzenie ucie-

klo w bok. - Nie jestem dosc dobry. Nie dosc okrutny. -

Rozlozyl rece, wskazujac pozostale dzieci. - Tak, jak oni.

Rachel zdala sobie sprawe, ze wszystkie dzieci sa bar-

dzo nieszczesliwe. Nie dostrzegla miedzy nimi Heiki.

-Jak wiele jest tam wiedzm? - spytala. Jedna, pomy-

slala blagalnie, tylko jedna.

-Piec - powiedzial Paul.

Rachel nakazala sobie spokoj. Morpeth wygladal tak,

jakby wiadomosc nie zrobila na nim zadnego wrazenia,

wiec chwycila go za reke.

-Dlaczego ciagle wygladacie przez okno? - spytal.

-Bo nas scigaja.

-Wiedzmy?

Paul rozesmial sie gorzko.

-Myslisz, ze wiedzmy tracilyby czas na takich, jak

my? Jestesmy wyrzutkami.

-Wiec kto was sciga?

-Dzieci, oczywiscie. Lepsze. Ulubiency.

Mama krzyknela cicho.

-Dlaczego?

-Pani nie ma pojecia, co sie dzieje, tak? - upewnil

sie Paul. - Wiedzmy kazaly nam walczyc, zeby sprawdzic,

kto jest najlepszy. Wyrzucily tych, ktorzy sie nie spraw-

dzili. - Zerknal na swoich towarzyszy. Kilkoro dzieci spu-

scilo glowy. - Przegralismy zbyt wiele walk. Zrobili z nas

cele cwiczebne.

128

-Dla kogo? - podchwycil Eryk.-Dla ulubiencow. Od razu nas zlapali. Troche nas

poobijali i wypuscili, zebysmy mieli czas uciec. Nastep-

nym razem nas wykoncza. Nie mozemy ich przescignac.

Sa szybsi od nas. Nie mamy czasu. Sa...

-Juz tu sa - szepnela jakas dziewczynka i odskoczy-

la od okna.

Nad dachami sasiednich domow pojawil sie rzad dzie-

ci. Nawet nie probowaly sie ukryc. Siedzialy lub kleczaly

w powietrzu i wpatrywaly sie wyzywajaco w Rachel.

Morpeth przyjrzal sie uwaznie Paulowi.

-Jak nas znalazles?

-Wszystkie dzieci znaja ten adres - odparl chlopiec.

-I nietrudno wyczuc zapach mocy Rachel. - Zerknal na

nia. - Zostawilas wszedzie slady. - Jakies dziecko na ze-

wnatrz zawolalo jego imie, a on cofnal sie od okna. - Po-

mozecie nam czy nie?

Morpeth zauwazyl, ze obrazenia Paula i innych dzie-

ci nie sa powazne; pare siniakow i zadrasniec.

-Nie widze sladow prawdziwej walki.

-To dlatego, ze Ciara im przeszkodzila! - krzyknal Paul.

-Mow dalej - powiedzial Morpeth spokojnie.

-Ciara jest tak dobra, ze moglaby walczyc z najlep-

szymi dziecmi, ale nie chce. Pomogla nam uciec. Wiedz-

my rzucily sie na nia. Pewnie juz ja zabily.

-Powinnismy sie wycofac w glab domu - rzucila

mama.

-Nie - odparl Morpeth twardo. - Bedziemy sie le-

piej bronic, jesli nie stracimy ich z oczu. Tych na zewnatrz

i tych wewnatrz domu.

9 - Zemsta wiedzm

129

Mama spojrzala na niego zaciekawiona.-Nie wierzysz w to, co mowi ten chlopiec? Czy to

nie Paul zbuntowal sie przeciwko Calen?

-Na razie nie wiem, komu mam wierzyc - odparl

Morpeth. Odwrocil sie do Rachel. - Wyslij zaklecia in-

formacyjne. Jesli wiedzmy wlasnie walcza lub niedawno

kogos zaatakowaly, powinny zostawic wyrazne slady.

Rachel posluchala i przekonala sie, ze gdzies daleko

ktos wlasnie rzuca potezne zaklecia. Niektore z nich rzuca-

lo dziecko walczace ze wszystkich sil z potezna moca.

-Dwie wiedzmy - szepnela. - Dwie wiedzmy prze-

ciwko jednemu dziecku. Wlasnie walcza. Ta dziewczyn-

ka nie ma szans.

-Jak daleko stad? - spytal Eryk.

-Setki kilometrow.

Eryk uderzyl piescia w stol.

-Gdybym byl blizej, moglbym zniszczyc te zakle-

cia. - Spojrzal na Rachel. - Potrafisz sie tam przeniesc na

tyle szybko, zeby jej pomoc?

-Jestem potrzebna tutaj. Nie zostawie was!

-Prosze... - odezwala sie jakas dziewczynka. - Nie

mozesz zostawic Ciary samej!

Rachel czula dobiegajacy z daleka bol Ciary. Nie mia-

la pojecia, co robic: zostawic te biedna, nieznana dziew-

czynke na pastwe wiedzm, czy tez zostawic mame, Eryka

i Morpetha na pastwe ulubiencow.

-Co mam robic? - zwrocila sie z desperacja do Mor-

petha.

-Idz - odpowiedzial. - Ciara nie wytrzyma dlugo.

Jestem pewien, ze przez jakis czas mozemy bronic domu

130

1

sami. Zaufaj mi; jesli piec wiedzm pragnie naszej smierci,nawet ty nie zdolasz ich powstrzymac. Idz do tej dziew-

czynki, zanim bedzie za pozno.

Rachel spojrzala na przerazona mame, ktora na poly

kiwala glowa, na poly nia krecila.

-Czekaj! - szepnal jej Morpeth do ucha. - Mozesz

zostawic na mnie zapach? Slad, za ktorym bedziesz mogla

podazyc?

-Tak.

-Zrob to.

Rachel szybko rzucila zaklecie tworzace trudny do

wykrycia zapach.

Potem poczula, ze zaklecia obronne tamtej dalekiej

dziewczynki rozpadaja sie na strzepy.

Rzucila zebranym rozpaczliwe spojrzenie i przenio-

sla sie w przestrzeni.

Ledwie Rachel zniknela, Paul ukryl twarz w dloniach.

-Przepraszam - szepnal. - Bardzo przepraszam.

-Niezla robota - odezwal sie inny chlopiec, starszy, o bar-

dzo jasnej skorze, klepiac go po plecach. Do tej pory nie ode-

zwal sie ani slowem. - Heiki mowila, ze ty przekonasz ich

najlepiej. Miala racje. Aja myslalem, ze nie dasz rady.

Paul podniosl glowe.

-Marshall, obiecales, ze nikomu nie zrobisz krzyw-

dy! Tak sie umawialismy.

-E tam - burknal Marshall.

Dal znak dzieciom czekajacym na zewnatrz. Na jego

sygnal wpadly do domu.

-Jak mogles? - krzyknal Eryk z furia. - Jak mogles?

Po twarzy Paula splywaly strumienie lez.

-Nie moglem... Ja...

-Cicho badz - przerwal mu Marshall, odtracajac go.

Morpeth przyciagnal do siebie Eryka i mame, zasta-

nawiajac sie goraczkowo, jak ma ich bronic.

-Podejrzewam, ze ta wiedzma Calen jest z toba -

warknal Eryk do Marshalla. - Nie starczyloby ci odwagi,

zeby sie tu zjawic samemu.

-Nie potrzebujemy jej pomocy, zeby usunac Rachel

z drogi - oswiadczyl Marshall.

Eryk uniosl rece.

-Myslisz, ze pozwole ci wziac, co chcesz? Zniszcze

wszystkie twoje zaklecia.

-Naprawde? - Dwoje dzieci, ktorych sily spotegowa-

la magiczna moc, chwycily mame za rece i nogi. - Wiemy

o twoim dziwnym darze. Dlatego posluchaj, co sie stanie.

Ty i Morpeth pojdziecie z nami. Mama zostanie tutaj. Jesli

zniszczysz jakiekolwiek nasze zaklecie, mamy rozkaz, by zabic

Morpetha. A na wypadek, gdyby ktorys z was mial jakies glu-

pie pomysly, kilkoro z nas zostanie tutaj razem z mamunia.

-Nie wazcie sie jej skrzywdzic! - uniosl sie Eryk.

-Zrobimy, co sie nam spodoba.

-Twoje umiejetnosci nie sa zbyt efektowne - po-

wiedzial Morpeth, spogladajac spokojnie na Marshalla. -

Ty tylko wypelniasz rozkazy, co? Ale czyje? Co kazano ci

zrobic z matka Eryka?

-Co cie to obchodzi? - warknal Marshall. - Heiki

powiedziala, ze nie interesuje jej, co sie stanie z mama albo

nawet toba. To z Erykiem wiaze szczegolne nadzieje.

132

1

Paul podniosl glowe.-Nikt nie wspominal o ich mamie! I co to za na-

dzieje? Nie pamietam, zeby ktos o nich wspominal.

-I Ieiki nic mowi ci o wszystkim.

-Marshall - odezwala sie mama, patrzac na niego

blagalnie. - Sluchaj, wiem, ze... nie robie na tobie do-

brego wrazenia... jak w ogole wszyscy dorosli. Pewnie

bez tej magicznej mocy wydajemy sie...

-Niewazni - dokonczyl Marshall. - To prawda. Ro-

dzice nic juz nie znacza.

Kto tak powiedzial? - zapytal Eryk wyraznie roz-

drazniony.

-I Ieiki.

-A ta I Ieiki to kto? Wiedzma?

-Dziewczynka. Zreszta zobaczysz.

-Zdaje mi sie, ze sie jej boisz! - rzucil Eryk szyderczo.

-Moze i tak - mruknal Marshall.

Za ich plecami rozleglo sie dyszenie.

Jakas dziewczynka wychylila sie, zeby znalezc jego

zrodlo.

-Hej, co to?

W drzwiach staly drzace prapsieta. Wykradly sie z loz-

ka i przygladaly sie im z obawa, gotowe umknac, gdyby

ktokolwiek chcial ich dotknac.

-Bedziemy gryzc! - krzyknelo jedno, ukazujac gole

bezzebne dziasla.

-Ooo! Mowia! - zachwycila sie dziewczynka. - Chce

jedno takie!

Dzieci rzucily sie ku nim ze swistem powietrza, ale

prapsieta byly szybsze i umknely wyciagnietym rekom.

133

-Zostawcie je! - wybuchnal Eryk. - Walcz ze mna, tytchorzu! - Rzucil sie na Marshalla. - A moze sie boisz?

-Na pewno nie ciebie - burknal Marshall.

-Alez tak - odezwal sie Morpeth tak glosno, by

slyszaly go wszystkie dzieci. - Ta twoja gadanina! Nie

czuje w niej nic oprocz strachu przed wiedzmami i tym,

co moga ci zrobic. Czy przypadkiem nie poddaly cie pro-

bie? - Spostrzegl, ze oczy chlopca rozszerzaja sie lekko.

-To zadanie jest twoja proba, prawda? Jestes... obser-

wowany!

Marshall zerknal nerwowo na okno, ale zaraz odzy-

skal panowanie nad soba. Powachal powietrze wokol

Morpetha.

-Nie masz mocy - orzekl sarkastycznie. - I slysze,

ze jestes starcem w ciele chlopca. Co za dziwowisko.

-Byc moze - odparl Morpeth. - Jestem, kim jestem.

A ty?

Marshall wzruszyl ramionami. Na ten sygnal dzieci

trzymajace mame chwycily ja mocniej, a pozostale zacze-

ly popychac Eryka i Morpetha w strone wybitych okien.

Eryk spojrzal na kominy na dachach.

-Dokad nas zabieracie?

-Na wycieczke - powiedzial Marshall, jakby ob-

wieszczal poczatek pikniku.

-Dokad?

-Nie chcesz tego wiedziec. To bedzie dluga podroz

przez mrozne krainy.

-Lepiej wiec pozwolcie nam sie ubrac - powiedzial

Morpeth, wskazujac cienka pizame Eryka i wlasne lekkie

ubranie. Nie czekajac na odpowiedz Marshalla, poszedl do

134

pokoju. Mama ruszyla za nim i drzacymi rekami pomoglamu wybrac spodnie i buty. Znalazla plaszcz, ktory na nie-

go pasowal i poslala pare dzieci na gore po drugi plaszcz

dla Eryka.

-Mieliscie dosc czasu - oznajmil Marshall, gdy dzieci

wrocily z pustymi rekami.

-Ale nie moge niczego znalezc! - krzyknela. - Jak

smiesz... Nie, chwileczke, pozwol, ze poszukam jeszcze

pod schodami... chyba...

-No, szybciej - syknal Marshall.

Morpeth ubieral sie niespiesznie. Nie spuszczal oczu

z Marshalla.

-Nikt ci nie powiedzial, co robic, jesli spotkasz sie

z oporem, co? Jakie instrukcje dostales od wiedzmy albo

Heiki? Zeby pozbyc sie mnie albo mamy, gdy zaczniemy

ci sprawiac klopoty? No, to juz. Chcesz nas zabic za to,

ze chcemy sie ubrac?

Marshall nie odpowiedzial. Mama znalazla wreszcie

gruby plaszcz taty i zarzucila go Erykowi na ramiona. Go-

raczkowo naciagnela mu na rece wlasne rekawiczki -je-

dyne, jakie mogla znalezc - usilujac przywolac na twarz

pokrzepiajacy usmiech.

-No juz! - krzyknal Marshall. - Zbieramy sie!

-Jeszcze nie - powiedzial Morpeth. - Te ubrania

nie wystarcza, jesli lecimy daleko. Trzeba bedzie magii,

zeby nas ogrzac.

-Nie spodziewaj sie po mnie zadnej pomocy - za-

szydzil Marshall. - Zbyt dlugo cie sluchalem. - Spojrzal

na pozostale dzieci. - Wiecie, co zrobi z nami Heiki

i wiedzmy, jesli je zawiedziemy - rzucil. - W droge!

135

Dzieci zawlokly Eryka i Morpetha w strone okien,a dwoje pozostalych szarpalo sie z mama, probujac ja po-

wstrzymac.

Morpeth uchwycil jej przerazone spojrzenie. Tym

razem nie mogl jej niczego obiecac.

-Nie pozwole im skrzywdzic Eryka - powiedzial. -

Zaufaj mi.

Dzieci przyciagnely ich na miejsce. Na sygnal Mar-

shalla wzniosly sie nad dom, ponad szpiczasty dach,

w chlodne nocne powietrze. Prapsieta podazaly w slad za

nimi. Chcialy byc blisko Eryka, ale dzieci odganialy je,

kiedy za bardzo sie zblizaly, wiec pozostawaly tak blisko,

na ile starczalo im odwagi, wykrzykujac obelgi pod adre-

sem dzieci, trzymajacych Eryka za rece i nogi.

Dopoki mama mogla ich slyszec, Eryk wyciagal szyje

i krzyczal:

-Zaczekaj na Rachel! Zaraz wroci!

Marshall zrownal sie z nim.

-Nie sadze - rzucil. - Jest juz w rekach Heiki.

Rachel zjawila sie bez tchu na skraju gestej dabrowy.

Wyczuwajac dwie odlatujace wiedzmy, zanurkowala

w dol, przygladajac sie lesnemu poszyciu. Czy przybyla

za pozno?

U stop drzewa, twarza do ziemi lezala dziewczynka;

jej plowe kedzierzawe wlosy byly zlepione krwia, a jed-

nak jeszcze zyla. Rachel uklekla obok niej. Wezwala za-

klecia uzdrawiajace i zszyla rozorana przez wiedzmy sko-

re na plecach dziewczynki. Zlozyla jej kosc udowa.

136

Zmniejszyla opuchlizne w miejscu, gdzie szpony zacisne-ly sie wokol jej szyi. Gdy zobaczyla te okropne rany, nie

miala juz zadnych watpliwosci.

Wreszcie dziewczynka usiadla. Chwiala sie, wyraz-

nie oszolomiona.

-Jestes juz bezpieczna - powiedziala Rachel lagod-

nie. - Nie boj sie, Ciaro.

-Wiedzmy odlecialy?

-Nie jestem pewna, ale nie ma ich w poblizu. Nie

wyczuwam ich obecnosci. - Usmiechnela sie. - Jestem

Rachel.

-Slyszelismy o tobie. Jestes ta, ktora pokonala wiedz-

me!

-Nie zrobilam tego sama - rzucila Rachel z roztar-

gnieniem. Jej zaklecia informacyjne szukaly zblizajacego

sie niebezpieczenstwa. - Dlaczego wiedzmy cie nie zabi-

ly? Mialy czas.

-Kto to wie? - szepnela dziewczynka. Jej oczy za-

lsnily. - Wiesz, ze wiedzmy szkola zla dziewczynke prze-

ciwko tobie? Znam ja. Straszne stworzenie. Odgryzie ci

glowe.

Rachel westchnela.

-Gdzie wiedzmy ukrywaja dzieci?

-Na ogol na rowniku. Tam je szkola.

Na rowniku? Bardzo dziwny wybor, pomyslala Ra-

chel. I zastanowila sie nad ta dziwna dziewczynka. Nie

zapytala ja ani razu o Paula i inne odrzucone dzieci. Czy

byla w szoku po ataku wiedzm? Byc moze, choc wyda-

wala sie bardzo opanowana. Otoz to, zrozumiala Rachel,

ta dziewczynka wyglada, jakby na cos czekala.

137

-Musimy wrocic do mojego domu - rzucila z naci-skiem i wyjasnila, co sie stalo. - Mozesz leciec?

-Oczywiscie. - Dziewczynka wstala sztywno. - Na-

wiasem mowiac, jestem twoja najwieksza fanka. Zabij te

Heiki!

Rachel wyslala zaklecia informacyjne, nakazujac im

szukac zapachowego sladu, ktory dala Morpethowi. Z ja-

kiegos powodu oddalil sie od domu.

-Stalo sie cos zlego - powiedziala. - Spieszmy sie.

-Po drodze naucze cie wszystkim moich zaklec -

obiecala dziewczynka. - A ty?

-Zobaczymy.

Dziewczynka klasnela w rece z zachwytu.

-Przyjaciolki! Jestesmy przyjaciolkami!

Rachel ruszyla szybko w strone domu. Dziewczyn-

ka dorownywala jej szybkoscia.

-Jestes bardzo dobra - pochwalila ja Rachel.

-Jestem beznadziejna. Nie potrafie zmieniac posta-

ci, tak jak ty, ani w ogole nic. - Rachel chciala przeniesc

sie w przestrzeni, lecz dziewczynka krzyknela. - Prze-

praszam, to za bardzo boli. Nie rob tego, prosze.

-Ale musimy wrocic. Jesli bedziemy tylko frunac,

to potrwa godzine!

-Nie, blagam... -jeknela dziewczynka, zwisajac

bezwladnie wjej ramionach. - Podtrzymaj mnie! Nadal

jestem zbyt slaba.

Rachel uscisnela ja mocno i zaczela leciec najszyb-

ciej, jak umiala, czekajac, az dziewczynka odzyska sily.

Heiki usmiechnela sie do siebie. Byc moze jednak

przyjdzie jej to zbyt latwo. Rachel byla efektowna, ale latwo

138

dawala sie oszukac, jak wszyscy. Byla zbyt ufna. Oczywi-scie, Heiki zdobyla sie na duze poswiecenie, zeby ja prze-

konac. Wierzac w uzdrowicielskie umiejetnosci Rachel,

pozwolila wiedzmom, zeby powaznie ja okaleczyly.

Na tym wlasnie polega roznica miedzy nami, pomy-

slala Heiki. Zgodze sie na kazdy bol, zeby dostac to, na

czym mi zalezy. A ty? Ile bolu zdolasz wytrzymac?

-Prosze, wolniej - jeknela slabo, gdy sunely przez

klebiasta, rozproszona po niebie chmure. - Tak strasz-

nie, strasznie sie boje.

12. Ocean

orpeth naliczyl w grupie dwadziescioro siedmiorodzieci.

Dziesiecioro nioslo jego i Eryka za rece i nogi, trzy-

majac ich daleko od siebie. Reszta uformowala wokol nich

pierscien. Marshall lecial na czele - to on byl przywodca.

Paul frunal kolo niego, od czasu do czasu zerkajac lekli-

wie na Eryka. Nigdzie nic bylo widac ani sladu wiedzm.

A takze Rachel.

Przez jakis czas lecieli na wschod, ponad polami pel-

nymi dojrzewajacych plonow, pod gwiazdami i ksiezycem.

Potem Marshall poprowadzil grupe w strone kola polar-

nego. Staly lad zostal daleko za nimi i teraz szybowali nad

wzburzonymi falami Morza Polnocnego. Zerwal sie

okrutnie zimny wicher. Dzieci ochronily sie przed nim

140

zakleciami, ale Eryk i Morpeth mieli zajedyna oslone swe-try, rekawiczki i plaszcze. Morpeth nauczyl sie na Ithrei

poruszac nieustannie konczynami, zeby uniknac odmro-

zen, ale Eryk nie mial takiego doswiadczenia. Wielki gru-

by plaszcz taty nie chronil go wystarczajaco przed wichrem.

Po paru minutach Morpeth wyczul, ze chlopiec jest bliski

omdlenia. Czy taki wlasnie los przeznaczyla mu Heiki -

powolna smierc w locie?

Nigdy, dopoki zyje, pomyslal.

-Eryk potrzebuje dodatkowej oslony! - ryknal, prze-

krzykujac wiatr.

Marshall uslyszal go, ale nie odpowiedzial.

-Heiki chce, zebys dostarczyl jej zywy ladunek! -

dodal Morpeth. - Jesli go zniszczysz, jesli umrzemy po

drodze, nie bedzie zadowolona.

-Oslonie ich - rozlegl sie glos Paula. - Zostaw to

mnie.

Marshall zastanowil sie, po czym rzucil gniewnie:

-Minimum ciepla dla Eryka. Tylko tyle, zeby nie za-

marzl na smierc. Morpeth nie dostanie nic. Slyszysz? Nic.

Paul otoczyl twarz i szyje Eryka cienka ciepla war-

stwa powietrza. Zerknal na Morpetha, ale byl zbyt prze-

razony, zeby przeciwstawic sie Marshallowi.

Morpeth, pozostawiony bez pomocy, zacisnal zeby i za-

czal walczyc z bolem. Zaciskal palce, usilujac myslec tylko

o Rachel. Spojrzal na trzymajace go dzieci. Mialy zmiesza-

ne miny. Wygladalo na to, ze Heiki i wiedzmy przedstawi-

ly im to zadanie jako pewnego rodzaju awanturnicza gre

czy przygode. Wiekszosc dzieci nie dala sie oszukac. Mor-

peth zaczal do nich mowic. W miare, jak coraz wyzej wzbijali

141

sie w zimne powietrze, pytal dzieci o ich rodziny i przyja-ciol, zeby przypomniec im, kogo porzucily. Nie odpowia-

daly - widac zakazano im rozmawiac - ale juz nie sciskaly

go tak mocno i zblizyly sie nieco, oslaniajac go cialami przed

wyjacym wichrem. Wkrotce zaczely sklaniac ku niemu

glowy, zeby uslyszec jego ochryply glos.

Dzieki warstwie cieplego powietrza Eryk nie umarl

z zimna, ale lodowate podmuchy nadal przeszywaly jego

cialo na wylot. Na przemian tracil przytomnosc i ja od-

zyskiwal. Prapsieta frunely tuz przy nim, usilujac prze-

konac same siebie, ze Erykowi nic nie jest, a lzy zamarza-

ly im na policzkach.

-Obudz sie, ty skarbie bezcenny!

-Och, obudz sie wreszcie!

-Boje sie, chlopcy. Eryk jest chory.

-Nie, Eryk spi.

-Spi? Spi na pewno?

Usilowaly oslonic skrzydlami policzki Eryka, ale dzie-

ci, ktore go niosly, chcialy je zlapac. Prapsieta nie mogly

zblizyc sie do nich na tyle, by go dotknac.

W pewnej chwili Eryk odzyskal przytomnosc.

-Uciekajcie, chlopcy! - wychrypial. - Latacie szyb-

ciej od tych dzieci. Ukryjcie sie! One was nie znajda.

Prapsieta potrzasnely z uporem glowami i dalej po-

dazaly za nim, mrugajac oczami, rzucajac sie na wiatr, by

oslonic Eryka wlasnymi cialkami.

Morpeth i Eryk byli zbyt daleko od siebie, zeby roz-

mawiac, ale raz obie grupy zblizyly sie na tyle, ze zdolali

wymienic pare slow.

-Dokad nas zabieraja? - wyszeptal Eryk.

142

-Nie wiem.-Gdzie Rachel?

-Niezbyt daleko, jestem pewien. Przybedzie. Nie

trac przytomnosci i poruszaj rekami.

Eryk spojrzal na niego powaznie.

-Nie pozwol im skrzywdzic prapsiat! Obiecaj, ze

nie pozwolisz!

Morpeth nie mogl wydobyc z siebie glosu. Gdyby te

dzieci zechcialy zrobic krzywde prapsietom, nie potrafil-

by im przeszkodzic.

Marshall rzucil rozkaz i obie grupy znowu sie roz-

dzielily. Przez nastepna godzine lecieli co sil na polnoc.

Morpeth czul narastajace zmeczenie, coraz bardziej chcia-

lo mu sie spac. Wiedzial, co to znaczy - na Ithrei widzial

tysiace dzieci, ktore poddaly sie blogiej sennosci i zamar-

zly na smierc.

Wyczul, ze dzieci, ktore go niosa, wspolczuja mu.

Wyraznie chcialy mu pomoc, ale za bardzo sie baly. Ale

kogo? Na pewno nie Marshalla. Morpeth zauwazyl, ze

chlopiec jest coraz bardziej zaniepokojony. Chodzilo

o kogos innego. Zerknal na niebo, ale niczego nie do-

strzegl.

-Zaniesmy ich chociaz nizej, w cieplejsze powie-

trze! - krzyknal zalosnie Paul. Dzieci niosace Morpetha

poparly go, lecz Marshall milczal lodowato.

Morpetha opuszczaly sily. Glowa ciazyla mu coraz

bardziej, az wreszcie zwiesil ja bezwladnie, wpatrzony

w srebrno-czarne fale. Zaczelo switac, blask zabarwil mo-

rze na rozowo, lecz nie przyniosl ze soba ocieplenia. Przez

jakis czas - Morpeth nie wiedzial, jak dlugo - dzieci zblizaly

143

sie do ziemi. Potem poczul won soli i uslyszal ostre natar-czywe nawolywanie mew. Jego oczy porazila oslepiajaca

biel.

Dotarli do ladu.

Przed nimi jak okiem siegnac rozciagal sie gigantycz-

ny, zasypany sniegiem kontynent.

Gdzie sie znalezli? Na Grenlandii? Za kolem polar-

nym? Morpeth zmusil zesztywniale miesnie karku do

ruchu. Rozejrzal sie i stwierdzil, ze dzieci niosace Ery-

ka rzucily go w gleboki snieg. Eryk lezal na brzuchu.

Prapsieta, ktore takze drzaly z zimna, wyladowaly na jego

glowie i zaczely skubac jego uszy bezzebnymi dziasla-

mi, usilujac go obudzic. W chwile potem Morpeth tak-

ze zostal lagodnie zlozony na ziemi. Przyczolgal sie do

Eryka i sprawdzil jego puls. Byl ledwie wyczuwalny.

Wargi i dlonie chlopca byly powaznie odmrozone - re-

kawiczki mamy nie dawaly duzo ciepla. Morpeth uniosl

glowe Eryka i zdjal mu rekawiczki, rozcierajac stawy

i sciegna palcow.

-Obudz sie! - krzyknal, mocno nim potrzasajac. -

Musisz sie obudzic!

Prapsieta trzepotaly wokol jego glowy, nawolujac

Morpetha do pospiechu.

-Eryk spal juz zbyt dlugo!

-Jest zimny jak lody!

Dzieci, ktore niosly Eryka i Morpetha, wzbily sie

wysoko pod niebo. Zawisly tam, przygladajac im sie uwaz-

nie, a nieublagany arktyczny wiatr chlostal ich twarze.

Po chwili Marshall, Paul i dzieci, ktore niosly Morpetha,

zaczeli sie klocic.

144

-Zejdz do nas - krzyknal Morpeth w gore, nadalusilujac obudzic Eryka. - Zejdz i zobacz, co zrobiles!

A moze sie boisz?

-Wcale sie nie boje - odkrzyknal Marshall. Niechet-

nie wyladowal na ziemi wraz z Paulem. Na widok pokry-

tej pecherzami skory Eryka, popekanych warg i spuch-

nietych, znieksztalconych palcow odwrocil sie szybko.

-Nielatwo pozwolic komus umrzec, prawda? - rzu-

cil Morpeth. - Wiedzma musi sie natrudzic, zanim prze-

kona dziecko, ze to mile.

Paul nie mogl zniesc widoku Eryka. Podszedl, zeby

mu pomoc.

-Nie ruszaj go, idioto! - krzyknal Marshall. - Na-

robisz nam wszystkim klopotow!

-Nie mozemy go tak zostawic. Spojrz na jego palce!

-Nie wolno nam mu pomagac.

-Przeciez to ty dowodzisz - zwrocil sie do niego

Morpeth. - Co cie powstrzymuje?

Marshall zerknal nerwowo do gory.

-Slepy jestes? Nie ja tu rzadze.

Morpeth poszedl za jego spojrzeniem i wyczul, ze

wysoko na niebie cos sie kryje: wiedzma, za bardzo odda-

lona, zeby bylo ja widac, ale obecna, przygladajaca sie

uwaznie wszystkim dzieciom. Strach, pomyslal Morpeth,

wiedzac z wlasnego doswiadczenia, do czego moze zmu-

sic dzieci sama obecnosc wiedzmy. Nagle pomyslal o swo-

ich dawnych przyjaciolach i zastanowil sie, czy wiedzmy

znalazly takze ich. Nie, tego by nie zniosl...

-Przezyja tylko najsilniejsi - odezwal sie Paul mar-

twym glosem. - Tak powiedziala Calen.

10 - Zemsta wiedzm 145

-Co kazala wam zrobic? - spytal Morpeth Marshal-

la. - Zostawic nas na pewna smierc?

-Nie. Przyniesc was na biegun polnocny, jesli prze-

zyjecie. Tego chce Heiki. Nie zalezalo jej specjalnie na

waszym zyciu.

Morpeth pochylil sie ku niemu.

-Ty takze tego chcesz? - szepnal. - Pewnie masz na-

dzieje, ze wiedzma, ktora cie szkoli, zadowoli sie smiercia

tylko dwojga dzieci. Cos ci powiem: to nieprawda. To do-

piero poczatek. Zmusi was, zebyscie zabijali bez konca. Nie

da wam spokoju. One nigdy nie maja dosc zabijania.

-Hej! - krzyknela z gory jakas dziewczynka. - Hej,

co tam sie dzieje?

-Musze isc - powiedzial Marshall. - Nie moga mnie

przylapac na rozmowie z toba.

-Daj mi choc tyle czasu, zebym ocucil Eryka! - po-

prosil Morpeth.

-To zbyt niebezpieczne. - Spojrzenie Marshalla

ucieklo w gore. - Zaniesiemy go tak, jak jest.

-Eryk jest taki sam, jak ty - powiedzial Morpeth

z nagana. - Boi sie. Chce zyc. A ty mu pozwolisz umrzec

na tym wichrze?

Marshall bez slowa wzbil sie w powietrze, pociagajac

za soba Paula.

-Mozecie walczyc! - krzyknal za nimi Morpeth. -

Spojrzcie na siebie! Nie czujecie swojej sily?

Jesli go uslyszeli, zaden nie odpowiedzial. Morpeth

znowu zajal sie Erykiem. Usilowal wygrzebac jame

w sniegu, zeby oslonic sie przed wiatrem, ale pare centy-

metrow glebiej snieg okazal sie tak mocno ubity, ze nie

146

ustepowal pod naporem palcow. Morpeth zdjal plaszcz,otulil nim Eryka i przytulil sie do niego, zeby go ogrzac.

Wreszcie Eryk uniosl ciezkie powieki. Prapsieta pi-

snely z radosci i zagruchaly mu do uszu jak golabki. Mor-

peth starl mu z warg szron.

-Przezyja tylko najsilniejsi - wymamrotal Eryk. -

Tak powiedzial Paul, prawda?

-My jestesmy najsilniejsi - odparl Morpeth.

-Gdzie prapsieta?

-Dmuchaja ci na rece.

Eryk usiadl z trudem i spojrzal czule na prapsieta.

-Wcale was nie czu... czulem, chlopcy. - Odkaszl-

nal. - Hej, nie czuje sie najlepiej.

-Juz dobrze - powiedzial Morpeth kojaco. - Ra-

chel wkrotce tu bedzie.

Eryk skinal glowa, usilujac w to uwierzyc i spojrzal

na lsniacozielone mundury dzieci.

-Na co tam cze... czekaja? Dlaczego nas nie wy-

koncza?

-Bo nie chca - wyjasnil Morpeth szczerze. - Chca

z tym skonczyc.

Klotnia w powietrzu stopniowo objela cala grupe;

Paul i dzieci, ktore niosly Morpetha spierali sie zapal-

czywie. Kiedy skonczyli, wszyscy spojrzeli na Eryka

i Morpetha, a oni natychmiast poczuli dzialanie zakle-

cia.

Wicher wokol nich umilkl, ajego przeszywajace po-

dmuchy zastapil cieply powiew.

-Nie! - wrzasnal wsciekly glos... i Calen sfrunela

ze swojej kryjowki. Rzucila sie na dzieci z rozcapierzonymi

147

szponami. Morpeth sadzil, ze zamierza je rozszarpac nastrzepy, ale powstrzymala sie i tylko przefrunela nad kaz-

dym dzieckiem, okazujac mu pogarde i obiecujac kare.

Rzucila nowe rozkazy.

Wicher znowu uderzyl w Eryka i Morpetha.

-Jeszcze nie skonczylismy, moj stary - zachrypial

Eryk. - Nie bede czekac na Rachel. - Uniosl spuchniete

palce. - Mam jeszcze to. Jesli te dzieciaki mialy zrobic cos

mamie, to juz to zrobily. Nie bede tu czekal, az nas wy-

koncza. Pomoz mi sie podniesc.

Morpeth dzwignal go do pozycji siedzacej. Eryk

uniosl zdretwiale rece.

-No, do dziela - szepnal, chuchajac na czubki pal-

cow. - Nie sprawcie mi zawodu.

Calen wysyczala instrukcje do czworga dzieci. Od-

dzielily sie od grupy i sfrunely w dol.

Eryk skierowal palce w ich strone - i cala czworka

upadla bezradnie na ziemie. Lezac w sniegu, zaczeli wo-

lac do swoich towarzyszy. Ich zaklecia latania zniknely.

-Nie zwracajcie na nich uwagi! - rozkazala Calen.

Rzucila rozkaz i ku ziemi sfrunela polowa oddzialu. Tym

razem nadlecialy z kilku kierunkow jednoczesnie, sunac

zygzakiem, by byc trudniejszym celem.

Eryk stracil kolejna dwojke.

-Szybko! - warknal. - Odwroc mnie!

Ale zanim Morpeth zdolal to zrobic, reszta dzieci rzu-

cila sie na nich. Morpeth uderzyl pierwsze w nos, lecz

reszta zaatakowala brutalnie, rozciagajac ich obu na snie-

gu. Potem wzlecialy wysoko, tam, gdzie moc Eryka nie

mogla ich dosiegnac.

148

Eryk i Morpeth podniesli sie i usiedli plecami do sie-bie. Prapsieta z zaciekloscia smigaly miedzy nimi a oddzia-

lem, obrzucajac dzieci obelgami.

-Co teraz? - spytal Eryk, mruzac oczy i spogladajac

w gore.

Oddzial zwarl szyki, ponaglony do dzialania kolejnym

rozkazem Calen. Znalazl sie na tle slonca; do uszu Eryka

dobiegl placz kilkorga dzieci.

-Maja sie na nas jednoczesnie rzucic - zdal sobie

sprawe Eryk. - Wszystkie razem. Zaraz... Co to?

Na niebie pojawil sie Yemi.

Wyplynal spokojnie z chmury kryjacej Calen i poszy-

bowal ku dzieciom. Otaczaly go wierne motyle. Byly te-

raz ogromne, wielkie jak koty.

-Wracaj! - krzyknela Calen. - Na miejsce!

Yemi stracil rownowage, ale odzyskal ja i plynal da-

lej, przyciagany glosami przerazonych dzieci. Jego rusalki

frunely przed nim jak stadko bardzo powolnych zoltych

ptakow. Wmieszaly sie miedzy dzieci, dotknely tych, kto-

re mialy slady lez na twarzach, jakby instynktownie usi-

lujac je pocieszyc. Klebily sie miedzy nimi, odwracajac

uwage i dezorientujac, tak wielkie i liczne, ze ich trzepo-

czace skrzydla doslownie zaslonily grupe.

Wreszcie Calen zdolala dotrzec do Yemiego i szarp-

nela go ku sobie. Motyle podazyly za nim, z wahaniem

machajac czulkami.

-To pewnie to dziecko, o ktorym mowila Rachel -

zdumial sie Eryk. - Czujesz jego moc?

Morpeth skinal glowa, przygladajac sie z podziwem

Yemiemu szarpiacemu sie w szponach Calen.

149

Calen uspokoila chlopczyka i odwrocila sie z wrza-skiem do dzieci. Tym razem byly zbyt przerazone, zeby

sie jej przeciwstawic. Caly oddzial zwarl sie w szyku

przypominajacym zacisnieta piesc. Razem runeli w dol,

kierujac sie dokladnie na Eryka i Morpetha.

Eryk zamknal oczy.

-Co robimy?

-Staramy sie przezyc - odparl Morpeth, przygoto-

wujac sie do walki.

Dzieci spadly na nich jak grad.

13. Walka

achel wrocila do domu, dzwigajac w ramionach Hei-ki.

W drodze powrotnej Heiki z premedytacja opozniala

jej lot. Kiedy Rachel usilowala sie przeniesc w przestrze-

ni, udawala, ze cierpi. Za kazdym razem, gdy Rachel sta-

rala sie przyspieszyc, zaczynala gwaltownie szlochac, uda-

jac wstrzas po ataku wiedzm. Rachel przytulala ja i leciala

najostrozniej, jak umiala.

Po drodze Heiki pokazala jej pare zaklec - nic przy-

datnego, tylko tyle, zeby zdobyc zaufanie. Rachel zrewan-

zowala sie w podobny sposob, ale Heiki czula, ze nie zdra-

dzajej najbardziej subtelnych sposobow obrony. Swietnie,

pomyslala. Nie chciala wygrac tej potyczki zbyt latwo.

Upewnila sie, ze podroz trwa na tyle dlugo, by oddzial

151

bezpiecznie oddalil sie wraz z Morpethem i Erykiem.Ostatnie pare kilometrow bylo trudne - Heiki nie mogla

sie doczekac, kiedy ujrzy reakcje Rachel na niespodzian-

ke, ktora jej przygotowala.

Chlodny poranny wiatr wpadal przez wybite szyby

domu.

Mama rozmawiala z chlopcem i dziewczynka, ktorzy

mieli jej pilnowac.

-Co robicie? - krzyknela na nich Heiki. - A kara?

Mieliscie ja ukarac, kiedy tamci zabiora Eryka i Morpe-

tha!

-Zmienili zdanie - odparla mama ochryplym glo-

sem. Przytulila do siebie dzieci i podbiegla do Rachel, nie

spuszczajac spojrzenia z Heiki. Chlopiec i dziewczynka

drzeli, usilujac sie za nia kryc.

-To z cala pewnoscia Heiki - rzucila mama pospiesz-

nie. - Wiele slyszalam ojej niegodziwosci. Uwazaj, Ra-

chel.

Heiki wyszczerzyla zeby i w jednej chwili plowe wlo-

sy, piegi i ciagly szloch zniknely, a na Rachel spojrzaly bla-

doniebieskie oczy.

-Dziewczynka z cmentarza! - krzyknela Rachel.

Odwrocila sie do mamy. - A gdzie...

-Nie spuszczaj jej z oczu! - ostrzegla mama. - Mor-

peth i Eryk zostali zabrani. Te biedne dzieci... - Uscis-

nela chlopca i dziewczynke - Nie wiedza, dokad, ale ona

na pewno wie. - Rzucila Heiki plonace spojrzenie. - To

ona to wszystko zaplanowala.

-Jesli ich skrzywdzilas... - zaczela Rachel.

-Skrzywdzilam!

152

Rachel wciagnela powietrze. Zapachowy slad, ktorymobdarzyla Morpetha, prowadzil z kuchni na zewnatrz

i urywal nagle sie w powietrzu.

-Powiedz, dokad ich zabrano!

-Myslisz, ze tak po prostu ci powiem? - zaszydzila

Heiki. - Musisz mi to wydrzec. No, walcz ze mna. Tylko

ja i ty. Wybrane dzieci. Bez wiedzm. Obiecuje.

Rachel rozejrzala sie. Nigdzie nie wyczula obecnosci

wiedzm. Heiki mowila prawde. A to znaczylo, ze byla

bardzo pewna sukcesu. Rachel spojrzala w zawziete oczy,

w ktorych wiedzma zostawila swoj slad i poczula, ze sie

boi.

-Przestan mnie zwodzic - rzucila. - Nie wierze, ze

robisz to z wlasnej woli. To wiedzmy cie zmusily.

-Nieprawda! - krzyknela Heiki. - Wiedzmy chca

twojej smierci, ale i tak nie moge sie doczekac, kiedy za-

czne z toba walczyc.

-Dlaczego? - spytala Rachel z niedowierzaniem. -

Co ja ci zrobilam?

-Nic. Chce tylko wiedziec, ktora z nas jest lepsza.

Rachel patrzyla na nia pytajaco. Heiki pokrecila glowa.

-Obudz sie, dziewczyno. Nasza przyszlosc to swiat

magicznej mocy. Zapomnij o doroslych, tych wszystkich

mamusiach, nauczycielach, babuniach, oni juz sie nie li-

cza. Calen powiedziala, ze wiedzmy i tak kaza dzieciom

walczyc ze soba. Tylko najlepsze dostapia zaszczytu walki

z czarodziejami.

Przez chwile w tej pociaglej rozognionej twarzy Ra-

chel ujrzala wizje przyszlosci: dorosli zabici, slabsze dzieci

wyeliminowane z gry, najzdolniejsze zebrane w elitarne

153

oddzialy, nienawidzace czarodziejow i dowodzone przezgarstke najokrutniejszych, takich jak Heiki.

Nie, pomyslala, wspominajac tate. To sie nie moze

zdarzyc.

-Lepiej sie z tym pogodz - wycedzila Heiki. - Mor-

peth i Eryk moze jeszcze zyja, ale juz niedlugo.

-Powiedz mi, gdzie sa!

-Nie.

-Powiesz!

-Zmus mnie!

Zaklecia ataku natychmiast zaoferowaly swoje uslu-

gi. Rachel je zignorowala. Musiala wywabic Heiki z do-

mu, z dala od mamy, a potem odnalezc sygnal Morpetha.

Moze jego zapachowy slad pozostal gdzies w poblizu...

Zerknela bolesnie na mame i przeniosla sie w prze-

strzeni.

Nic sie nie stalo. Heiki parsknela smiechem na wi-

dok zdumienia Rachel. Dziewczynka sprobowala jeszcze

raz, nagle zdajac sobie sprawe z istnienia zaklecia, ktore-

go nie spotkala nigdy dotad. Bylo to zaklecie przeciwprze-

noszace. Heiki nie pozwalala sie jej ruszyc.

Rachel przerzucila sie na prostsze zaklecia latania i wy-

frunela przez okno kuchni. Poszybowala w rozjasniajace sie

niebo, szybko, choc nie az tak, zeby Heiki nie mogla jej dogo-

nic. Kiedy opuscily granice miasta i znalazly sie nad polami,

Rachel postanowila wyprobowac predkosc lotu Heiki. We-

zwala swoje najsmiglejsze zaklecia, ale choc leciala najszyb-

ciej, jak umiala, Heiki bez trudu dotrzymywala jej kroku.

-Nie uciekniesz mi tak latwo - powiedziala z okrut-

nym usmiechem. - Mam tu jedno wyjatkowo paskudne

154

zaklecie, ktore chce wyprobowac. Szkoda by go bylo nieuzyc, bo razem z Calen stworzylam je specjalnie dla cie-

bie. Nazwalysmy je wielosygnalowym robakiem-lowca.

Powiedz, co o nim sadzisz.

-Nie. Nie...

Heiki otworzyla usta i wydmuchnela robaka.

Byl zywy. Czarno nakrapiany. Mial ksztalt slimaka bez

muszli. Pelzl w strone Rachel. Nie musiala prosic swo-

ich zaklec o ochrone. Zlozone wielopoziomowe syste-

my obronne same pospieszyly jej z pomoca. Gwaltownie

zaczely szukac kombinacji, ktore moglyby powstrzymac

robaka.

-Nie zatrzymasz go - powiedziala Heiki. - Co teraz

zrobisz?

Zaklecia informacyjne zanalizowaly lowce. Rachel

zdala sobie sprawe, ze nie moze go uniknac ani przed nim

uciec, nie moze nawet przeniesc sie w przestrzeni na tyle

szybko, by umknac przed jego ukaszeniem. Miala tylko

jedno wyjscie, powiedzialy jej zaklecia: stac sie nicoscia.

Lowca potrzebuje ofiary.

Stac sie nicoscia? - zdumiala sie Rachel. Co to zna-

czy? Byla istota z krwi i kosci, oddychala, pocila sie. Jak

moglaby stac sie nicoscia?

Lowca sunal w jej strone, gwaltownie wyginajac oble

cialo. Byl juz blisko.

Rachel - nadal z Heiki frunaca tuz za nia - zatrzyma-

la sie gwaltownie. Heiki i lowca takze znieruchomieli.

Wszyscy troje zamarli na tle sklebionych chmur. Przez

chwile lowca trwal zdezorientowany. Potem ruszyl, ce-

lujac prosto w serce Rachel.

155

Ukryj sie! - krzyknely jej zaklecia.Rachel zamaskowala oczywiste sygnaly swojego cia-

la, starajac sie nie wpadac w panike. Rozproszyla zapach

swojej magii. Ukryla ulatujace jej z ust biale obloczki pary.

Wywabila kolor ze swojego ciala i ubrania, az stala sie tak

przejrzysta, ze przez jej twarz przeswitywalo niebo.

A robak ciagle pelzl w jej strone.

Jak to mozliwe, ze mnie wykrywa? - zdziwila sie...

i po chwili zrozumiala, jak wiele innych sygnalow mial

do wyboru. Na przyklad jej serce, biedne, lomoczace ser-

ce. Nie mogla go zatrzymac, ale potrafila zdusic drobne

wibracje, ktore budzilo kazde uderzenie. Zrobila to. Wiatr

poruszal jej wlosami i szarpal ubraniem. Unieruchomila

jedno i drugie, sparalizowala nawet drobniutkie wloski

na nadgarstkach. Otwarte wyschniete oczy domagaly sie

mrugania. Nie mrugnela. Spod przesuwajacych sie chmur

saczylo sie swiatlo i odbijalo sie wjej oczach. Unieru-

chomila je.

Lowca zwolnil. Otworzyl rozpalona paszcze w po-

blizu jej lewego oka i czekal.

Gleboka cisza, bez ruchu, bez zadnego odglosu.

Lowca wychylil sie na prawo, potem na lewo, zbity

z tropu. Gdzie podzialy sie sygnaly? Odwrocil sie, wy-

czuwajac cieplo. I tu odnalazl zabarwiona skore, wil-

gotny oddech i ruch.

-Nie! - wrzasnela Heiki, nagle zrozumiawszy, co

sie dzieje.

Lowca byl stworzony do bezlitosnych atakow; krzyk

Heiki sprowokowal go tylko do szybszego ruchu. Wy-

przedzil reakcje dziewczynki i wgryzl sie wjej nogi. Wzarl

156

sie w nie gleboko, wypalil cialo i kosci. Zanim Heiki zdo-lala powstrzymac jego atak, cala dolna polowa jej ciala byla

juz zweglona.

Rachel patrzyla ze zgroza. Potem przekonala sie, ze

niewiarygodna Heiki juz zdolala opanowac najgorsze ob-

razenia - wkrotce wyzdrowieje na tyle, zeby znowu za-

czac rzucac zaklecia. Rachel pospiesznie przeniosla sie

w okolice Morza Arktycznego. Rozwinela swoje wyczu-

lone nozdrza, weszac w poszukiwaniu zapachowego sla-

du Morpetha.

Wreszcie znalazla go; byl slaby, lecz mogla sie nim

kierowac.

Pomknela na polnoc, lecac nad glebokim oceanem.

Jesli czula ten zapach, to czy dlatego, ze Morpeth nadal

zyje? Sygnal zostalby tu pewnie przez jakis czas, zdala

sobie sprawe, niezaleznie od tego, czyjego nosiciel oddy-

cha, czy nie. Pomyslala o Eryku i przed oczami stanela jej

jego twarz, blada i martwa. Nie!

Przeskoczyla na druga strone oceanu.

Heiki byla tuz za nia. Rachel miala za jedyna wska-

zowke slaby zapach, a ona doskonale wiedziala, dokad

zabrano Morpetha i Eryka. Przescignela ja, sadzac wiel-

kimi precyzyjnymi skokami nad Morzem Norweskim, po

czym stanela, czekajac. Nie zadala sobie nawet trudu, zeby

sie ukryc.

Rachel omal na nia nie wpadla. Dostrzegla ja w sama

pore, cofnela sie i spojrzala na swoja przeciwniczke. Spa-

lone nogi Heiki nadal syczaly i pekaly w zimnym powie-

trzu, ale rany gwaltownie sie zabliznialy. Heiki byla spo-

kojna, wiatr rozwiewal jej rzadkie biale wlosy. Rozchylila

dlonie i pokazala Rachel nowe smiercionosne narzedzia,

ktore w nich holubila. Zaklecia smierci.

Tulila je jak ukochane zwierzatka.

-Jestes gotowa?

Rachel spojrzala na nia. Twarz dziewczynki krzywila

sie w grymasie podniecenia. Byla to okrutna twarz - prze-

razajaca, niemal nieludzka. Ale to przeciez czlowiek, upo-

mniala sie Rachel. Jesli miala odnalezc Eryka zywego,

musiala uniknac zaklec smierci. Lecz chocby nawet zdo-

lala je wszystkie pokonac, zajeloby to zbyt wiele czasu.

Zanim wiedzma cie pojmala, Heiki - pomyslala - musia-

las sie zachowywac inaczej. Na pewno istnieje jakas dro-

ga, by do ciebie trafic...

Ostroznie podryfowala wjej strone, otwierajac rece

i usta, by pokazac, ze nie kryje zadnej broni.

-Tak szybko sie poddajesz? - spytala Heiki.

-Nie. Chce porozmawiac.

Heiki parsknela smiechem.

-No to mow.

-Jaka nagrode obiecaly ci wiedzmy za to, ze mnie

pokonasz?

-Cos wyjatkowego.

-Watpie. Chyba sie domyslam. Obiecaly, ze cie zmie-

nia, tak? Obiecaly zmienic zwyczajna Heiki w wiedzme.

Heiki otworzyla szeroko usta.

-Sss... skad wiesz?

-Mnie zaproponowaly to samo. Kiedys, winnym

swiecie.

-I odmowilas? - zdumiala sie Heiki. - Nie chcialas?

-Nie chcialam zabijac, a tego ode mnie zadaly.

158

Heiki wzruszyla ramionami.-Przezyja tylko najlepsi. Nie ma sie co roztkliwiac.

Rachel przyjrzala sie jej uwaznie.

-Dlaczego kazalas tym dzieciom ukarac moja mame?

Nie jest dla ciebie zadna przeciwniczka. Co to dla ciebie

za satysfakcja?

-Rodzice sa zbedni - oznajmila Heiki z zawzietoscia.

-Nie lubisz ich, co? - Rachel przysunela sie blizej.

-Dlaczego? Dlaczego tak ich nie znosisz?

-Nie maja mocy. Wiedzmy...

-Nie - przerwala jej Rachel. - To nie to. Chodzi

o cos innego. Co przede mna ukrywasz? - Heiki wyraz-

nie sie zmieszala. - Ta nienawisc... - zastanowila sie Ra-

chel. - Nie ma nic wspolnego z wiedzmami, prawda? -

Nagle zrozumiala. - Nienawidzilas swoich rodzicowjesz-

cze przed przybyciem wiedzm!

Heiki nie odpowiedziala.

-Co sie stalo? Co ci zrobili twoi rodzice?

-Nie powiem.

-Krzywdzili cie? - Rachel podplynela blizej, niemal

jej dotykajac. - Nie, to takze nie to. Co sie stalo? Nie

mozesz mi powiedziec? Czy to zbyt bolesne?

-Cicho badz!

-Porzucili cie, tak?

Heiki wzdrygnela sie, jakby od ciosu.

-Milcz! - krzyknela.

-Czy to wlasnie obiecaly ci wiedzmy? - naciskala

Rachel. - Zemste na doroslych? O to ci chodzi?

Twarz Heiki pociemniala, jej wargi zadrzaly. I wtedy po

raz pierwszy Rachel zobaczyla ja taka, jaka byla naprawde:

159

1

niechciana dziewczynke, ktora Calen podjudzila do nie-nawisci.

-Nikogo nie lubisz tak? - szepnela Rachel. - Bo nikt

nie lubi ciebie.

-Jak smiesz...! - zaczela Heiki, a potem z jej gniew-

nych oczu trysnely lzy. Pojawily sie tak gwaltownie i nie-

spodziewanie, ze Rachel instynktownie wyciagnela reke,

zeby ja pocieszyc.

Heiki odtracila ja i zakryla twarz.

-Wiedzmy mnie lubia - wymamrotala po jakims cza-

sie. - Calen mnie lubi.

-Nie - powiedziala Rachel. - Nieprawda. Calen sie

tylko toba bawi.

Heiki zacisnela powieki, powstrzymala lzy.

-Nie chce twojej litosci! - rzucila. - Jestem wyjat-

kowa. Lepsza od innych. Tak powiedziala Calen!

Rachel przyjrzala sie jej zawzietej twarzy, szukajac ja-

kiegokolwiek swiatelka nadziei, ale krotka chwila slabo-

sci minela.

-Nigdy nie staniesz sie prawdziwa wiedzma - po-

wiedziala Rachel. - Calen cie oklamuje.

-Mylisz sie. Juz teraz jestem wiedzma! - Heiki po-

glaskala sie po gardle i z duma spojrzala w dol. Na jej szyi

lezala cienka szara zmijka. - Widzisz?

Rachel przyjrzala sie noworodkowi i natychmiast

dostrzegla, ze to iluzja. Zmijka z trudem oddychala, led-

wie potrafila uniesc powieki imbirowych oczu - tak, jak-

by dana jej odrobina zycia juz sie ulatniala. Rachel unio-

sla jej bezwladna glowke, a zmijka nawet nie probowala

sie cofnac.

160

-Przyjrzyj sie uwaznie - powiedziala. - Naprawdemyslisz, ze dusza-zmija Calen tak kiedys wygladala? Daly

ci prymitywna zabawke, zeby cie zadowolic. Zazartowaly

z ciebie.

-Nieprawda! - krzyknela Heiki z policzkami plo-

nacymi rumiencem. - Jest mloda i slaba, bo... bo jest ma-

lutka, a moja moc jeszcze sie nie rozwinela.

-Miedzy ta mechaniczna zabawka a twoja moca nie

ma zadnego zwiazku. Zaraz ci to udowodnie.

Rachel tracila zmijke. Gad otworzyl paszcze i natych-

miast stracil kolory. Bialy i wpolzesztywnialy lezal nieru-

chomo na rece Heiki.

Dziewczynka odskoczyla, dlawiac krzyk. Obejrzala

czule zmijke, delikatnie poglaskala jej luski, dmuchnela

w nozdrza w nadziei, ze to przywroci jej zycie. A gdy zmija

nie zareagowala, Heiki spojrzala oskarzycielsko na Rachel.

-Zabilas ja!

-Nie - odparla Rachel spokojnie. - Sama widzialas,

prawie jej nie dotknelam. Prawdziwa dusza-zmija potrafi

sie bronic. Zadne zywe stworzenie nie umiera w ten spo-

sob. Dlaczego nie potrafisz tego zrozumiec?

-Klamiesz, ohydnie klamiesz! - wrzasnela Heiki. - Te-

raz rozumiem, o co ci chodzi. Po prostu boisz sie walczyc!

-Nie, wierz mi - powiedziala Rachel blagalnie. -

To nie...

-Byla malutka! Musiala sie uczyc, tak jak ja! - Heiki

pogladzila nieruchomy kark zmijki. - Moze... moze ni-

gdy nie dostane juz drugiej...

Zamilkla; potem jej twarz pociemniala od powscia-

ganego gniewu.

11 - Zemsta wiedzm 161

^

-Lepiej teraz uciekaj, Rachel. Sprobuj znalezc Ery-ka. Uciekaj! To i tak nie ma znaczenia. Jesli go znajdziesz

przede mna, oddzial cie pochwyci. Wiedza, jak wygladasz,

znaja zapach twojej mocy. Rozkazalam im, zeby od razu

cie zabili. - Usmiechnela sie drapieznie. - A oni robia

dokladnie to, co im kaze.

-Ale...

-Nie! Nie slucham cie! Dam ci tylko pare sekund...

-Ale czy na pewno chcesz ze mna walczyc, Heiki? -

spytala Rachel. - Bo jesli tak, to lepiej, zebys nie przegra-

la. Zadnych bledow. Calen by ci tego nie wybaczyla.

Heiki czula, ze zmijka twardnieje na jej szyi. Przyci-

snela ja do siebie i wyszeptala do jej martwego pyszczka

pare slow pocieszenia. Rachel zrozumiala, ze wszystko

stracone, nie wywrze juz na nia zadnego wplywu. Skoro

woli glaskac to martwe cialo, pomyslala, to chyba nie da

sie przekonac.

-Dwie sekundy - ostrzegla Heiki.

Rachel przyciagnela ja do siebie i szeroko otworzyla

oczy. Blysnelo oslepiajace srebrne swiatlo. Przez jedna

chwile Heiki wydawala sie zbita z tropu. Rachel zerwala

jej zmije z szyi i rzucila do morza. Heiki zanurkowala

w slad za gadem, a Rachel przeniosla sie w przestrzeni.

Zyskala kilka bezcennych sekund.

Zapach Morpetha byl juz bolesnie bliski. Gdzie on jest?

Nagle odlegly dzwiek - glos mewy - zlal sie z szu-

mem fal, bijacych o brzeg.

Ziemia.

Rachel przemierzyla ostatni odcinek oceanu. Przez

soba ujrzala waska kamienista plaze. W falach pluskaly sie

162

morsy, dalej wznosily sie lodowe klify. Rachel minela jei odkryla za nimi snieg, poczatki rozleglego kontynentu,

ktory ciagnal sie daleko na polnoc. Poczatkowo nie wi-

dziala nic oprocz niemilosiernej bieli. Potem zauwazyla

zielone kropeczki. W miare, jak sie zblizala, kropki sie

powiekszaly, staly sie dziecmi, dziesiatkami dzieci spada-

jacymi z nieba na dwie sylwetki na sniegu.

-Morpeth! Eryk! - krzyknela.

Rzucila sie na nich, minela niewielka chmure. Heiki

leciala tuz za nia. Razem runely w dol, tak szybko, ze ludz-

kie oko nie mogloby za nimi nadazyc.

Rachel celowala prosto w oddzial dzieci.

Ale to Heiki wyladowala pierwsza.

14. Latwy lup

najoma dziewczynka o dlugich czarnych wlosach wy-ladowala wprawnie kolo Morpetha.

-Rachel! - Uradowany, pokustykal do niej najszyb-

ciej jak potrafil.

Inna dziewczynka wyladowala w pewnym oddaleniu.

Byla szczupla, bialowlosa i doskonale odpowiadala upior-

nemu opisowi Heiki.

-Rachel! Ona jest za toba, nie widzisz?

Czarnowlosa dziewczynka nie zwrocila na niego uwagi.

-Zaatakowac! - rozkazala oddzialowi. - Pokazalam

wam, jak!

Dzieci przestapily z nogi na noge, spojrzaly na siebie

niepewnie. Potem skoczyly prosto na czarnowlosa dziew-

czynke.

164

-Co? - krzyknela, usilujac im umknac. Marshalldopadl jej jako pierwszy. Podcial jej nogi i przewrocil.

Ledwie upadla na snieg, oddzial skoczyl na nia i przygwoz-

dzil jej rece.

-Nie! - krzyknal Morpeth. - Zostawcie ja!

Prawie niezdolny do ruchu, powlokl sie w ich strone.

-Eryk! - rzucil po drodze. - Pomoz!

Eryk podniosl sie ze sniegu. Zmusil stopy do wyko-

nania paru krokow. Jak najdalej od bojki.

-Co robisz? - ryknal Morpeth. - Tutaj!

Eryk nie zwrocil na niego uwagi. Ostroznie zagle-

bil palce w sniegu u swoich stop i odnalazl prapsieta.

Lezaly jedno na drugim, zmierzwione piorka przysypa-

ne platkami sniegu, oszolomione i zdziwione, choc nie

ranne.

-Mniejsza o nie! - krzyknal Morpeth. - Zrob cos!

To twoja siostra!

Eryk przygladal sie troskliwie prapsietom. Wygladzil

im piorka, dotknal skrzydel, sprawdzajac, czy nie sa zla-

mane, skubnal ich rozowe policzki.

-Eryk! Co...

-To nie Rachel - syknal Eryk. - Cicho badz.

Wedlug Morpetha ta dziewczynka wygladala doklad-

nie jak Rachel, miala nawet jej wyrazny magiczny zapach.

-Ale...

-Zaufaj mi - mruknal Eryk.

Bialowlosa dziewczynka siedziala po turecku na snie-

gu, z daleka od bojki.

Morpeth po raz pierwszy przyjrzal sie jej uwazniej.

Odpowiedziala spojrzeniem, zmusila sie do bladego

165

polusmiechu. Twarz byla obca, ale usmiech znajomy.Morpeth odwrocil sie ze zdumieniem. Czarnowlosa

dziewczynka to nie Rachel, zrozumial, lecz Heiki.

Zamiana postaci.

Oddzial dal sie oszukac. Dzieci obezwladnily Heiki.

Przez jedna zdumiewajaca chwile walczyla z nimi. Wyszarp-

nela sie trzymajacym ja dloniom, dzwignela sie z ziemi i po-

wlokla przez snieg, usilujac uciec. Ale zanim jej oszolomio-

ny umysl zdolal wykrzesac z siebie zaklecie przenoszace -

czy chocby zrozumiec, co sie stalo - oddzial znowu na nia

skoczyl i przygwozdzil do ziemi. Nie zastanawiali sie, czy

nie robia jej krzywdy. Za bardzo sie bali. Gdzies blisko, na

niebie, zawisla Calen, ktora ich obserwowala. Ukarze

wszystkich, ktory sie zawahaja. A Heiki takze na nich pa-

trzyla.

Widzieli ja, jak siedzi nieopodal, spokojnie oczekujac,

ze wypelnia jej rozkazy. Czy nie rozkazala im, zeby nie

znali litosci? Dzieci byly jej posluszne. Na sniegu, ktory

zmienil sie w szara breje, zaatakowaly Rachel zakleciami,

piesciami i nogami. Bily i kopaly, czekajac, az Heiki albo

Calen dadza im rozkaz odwrotu.

Morpeth odwrocil sie do bialowlosej dziewczynki.

-Rachel, juz wystarczy!

Z bladych oczu plynely strumienie lez; dziwny to

byl widok na tej twardej surowej twarzy.

-Jeszcze nie. Nie moge ryzykowac - odszepnela. -

Nie masz pojecia, jak silna jest Heiki.

Minelo pare sekund, kiedy nie bylo slychac nic procz

ciosow. Wreszcie Rachel odwrocila zaklecie i krzyknela:

-Stac!

166

Na sniegu siedziala prawdziwa Rachel, o wlosach ciem-nych i powiewajacych na wietrze. Dzieci w pierwszej chwili

nie pojmowaly, co widza. Ich umysly bronily sie przed praw-

da. Gdy wreszcie do nich dotarla, ciosy ustaly. Dzieci rzuci-

ly sie do ucieczki, potykajac sie o siebie, przewracajac, byle

jak najdalej od Heiki.

Rachel spuscila glowe, by nie widziec, co zrobily.

Dzieci stanely kregiem wokol Heiki. Cofnely sie bar-

dziej niz to bylo potrzebne. Na zabarwionym czerwienia

sniegu lezala rozkrzyzowana mala postac.

-Ona... zyje? - szepnal Paul.

-Tak! - wykrztusila Heiki zduszonym glosem. Ja-

kims cudem znalazla dosc sil, by podeprzec sie na lokciu

i wydzwignac z rozmieklego sniegu. Dzieci cofnely sie

jeszcze bardziej - pomimo jej przerazajacych ran nadal

budzila ich strach.

-Pomozcie mi wstac - zazadala.

Dzieci zawahaly sie, przestapily z nogi na noge, wie-

le spojrzalo pytajaco na Rachel.

-Bo... jak... nie... - wydyszala Heiki, lapiac powietrze

-to dopilnuje... zeby... wiedzmy... was wszystkich zabily!

-Upadla twarza w snieg. - Pomozcie - dodala zalosnie.

Kilkoro dzieci, na czele ktorych stanal Paul, ruszyly

w strone Rachel.

Na ten widok Calen zanurkowala ku ziemi. Jednym

szponem chwycila Marshalla z dwojgiem innych dzieci

za szyje i porwala je w powietrze.

-Tchorzliwe robactwo! - zawyla, zwracajac sie do

wszystkich dzieci. - Za mna! - wycelowala pazur w He-

iki. - Ale bez niej. Ja tu zostawcie.

167

Starsze dzieci -wiele rzucalo Rachel rozpaczliwe spoj-rzenia - wyciagnely rece i uniosly sie w powietrze. Nie-

chetnie ustawily sie w szyku za Calen i poszybowaly na

polnoc.

-Nie moglismy ich tu zatrzymac? - krzyknal Eryk

do Rachel.

-Zostaw ich - powiedziala zniechecona. - Jestem

za slaba, zeby cos zrobic. Ty tez.

-Wcale nie.

-Ledwie stoisz.

Usilowal sie wyprostowac i upadl, gdyz zlodowacia-

le kolana ugiely sie pod nim. Prapsieta usiadly na jego

dloniach, usilujac je ogrzac.

Pozostale dzieci powoli, grupkami, unosily sie

w powietrze. Chwycily czworo pozostalych, ktorym

Eryk odebral zaklecia latania i powlokly sie smetnie

przez niebo. Najmlodsze najbardziej ociagaly sie z odej-

sciem. Przywarly kurczowo do Rachel, objely ja moc-

no. Wreszcie nawet one nie mogly sie opierac. Chwy-

cily sie za rece i odlecialy, zalosnie spogladajac na biegun

polnocny.

-Dlaczego nie zostaly? - wymamrotal zdenerwowa-

ny Eryk. - Na pewno wiedza, ze nie czeka ich nic dobre-

go!

-Oczywiscie - odpowiedziala Rachel. - I wiedza, ze

nie jestem dosc silna, zeby otwarcie zaatakowac wszyst-

kie wiedzmy. Co mogly zrobic? Musialy leciec za Calen

w nadziei, ze kara nie bedzie zbyt surowa.

Zadne dziecko nie zostalo przy Heiki. Dziewczynka

zdolala uniesc sie w powietrze, niezdarnie manewrujac

168

^

jedna reka, jak ptak ze zlamanym skrzydlem. Jej praweramie zwisalo bezwladnie.

Latwy lup, pomyslala Rachel. Wystarczy jedno zakle-

cie, zeby z nia skonczyc.

-No? - rzucil Eryk. - Zamierzasz pozwolic jej

uciec? Po tym, co zrobila?

Glos Rachel zadrzal.

-Zawsze znajdzie sie inna Heiki - szepnela. - Mam

zabic kazdego, kto sie na mnie rzuci? A te dzieci, ktore

mialy kontakt z wiedzmami? Sa niebezpieczne, prawda?

Tak chyba zrobilaby Heiki - zaatakowalaby je na wypa-

dek, gdyby kiedys mialy jej zaszkodzic.

Eryk milczal.

Morpeth przywlokl sie do Rachel i usciskal ja moc-

no. Spojrzeli na Heiki przemykajaca nad ich glowami jak

poturbowany cien.

-Pomoge ci! - zawolala do niej Rachel. - Pozwol.

-Nie - rzucila Heiki chrapliwie. - Nie chce twojej

pomocy. Sama wroce.

-Nawet, jesli ci sie uda, jak sadzisz, jak cie powita

Calen?

Heiki nie odpowiedziala. Wzniosla sie z wysilkiem

wyzej. Oddzial byljuz daleko, prawie zginal w blasku ark-

tycznego poranka.

-Az trudno uwierzyc, ze chce wrocic do oddzialu -

powiedzial Eryk. - Przeciez Calen ja odrzucila.

-Nigdy nie widziala, jak wiedzmy wymierzaja kare

-odezwal sie cicho Morpeth. - Nie ma pojecia, co moze

ja spotkac.

Nad ich glowami rozlegl sie trzepot skrzydel.

169

i

-Dziecko-fruwak! - zdumialo sie prapsie.Byl to Yemi w otoczeniu motyli. Przez caly czas cze-

kal cierpliwie na Calen. Dokad sobie poszla z dziecmi,

ktore tak halasowaly? Przestraszyly go; martwil sie, ze

moglyby jej zrobic krzywde. Gdy odfrunela, siedzial ci-

chutko i spokojnie, tak jak obiecal, ale bardzo sie bal. Po-

tem wyczul znajoma magiczna moc na ziemi. Napelnila

go najwiekszym szczesciem. Dlatego splynal w dol, zeby

sie z nia przywitac.

Rachel stala na sniegu w chmarze rusalek. Motyle

otaczaly ja, siadaly jej na glowie, doprowadzajac prapsie-

ta do nerwowych okrzykow. Dwa najwieksze, ktorych

skrzydla obracaly sie jak smigla helikoptera, niosly Yemie-

Rachel wyciagnela do niego rece.

Ale zanim Yemi zdazyl w nich wyladowac, rozlegl sie

ostrzegawczy wrzask. Motyle zaslonily chlopcu oczy.

Calen porzucila dzieci i mknela przez niebo, wzywajac

Yemiego. Niektore motyle pomachaly czulkami w jej stro-

ne. Wiekszosc przyfrunela blizej Rachel.

-Chodz, "Yemi! - ryknela Calen. - Bo sie pognie-

wam!

Chlopczyk zawisl tuz poza zasiegiem rak Rachel.

Niektore motyle pociagnely go wjej kierunku za palce

u stop; inne zaczely go niesc w strone Calen. Yemi pa-

trzyl tesknie na nie obie.

-Nie walcz o niego - rzucil Morpeth ostrzegawczo.

-Jestes zbyt zmeczona, zeby przeciwstawic sie Calen.

-Wiem - szepnela Rachel... a jednak nie mogla sie

powstrzymac. Otworzyla ramiona jeszcze szerzej, zapra-

170

szajac Yemiego w swoje objecia. Chlopiec osunal sie w dol,chichoczac do swoich motyli.

Ale gdy tylko dotknal wyciagnietych palcow Rachel,

wiatr przyniosl ku niemu zapach. Byl to zapach kobiety,

slodki, mocny i zdecydowanie ludzki - zapach jego madd.

Yemi, zbity z tropu, spojrzal na Rachel, potem na

Calen. Jego motyle zatrzepotaly skrzydlami w rozterce.

-Chodz, Yemi. - Ochryply glos matki wydobywal

sie spomiedzy czarnych klow Calen.

-To nie jest twoja mama - powiedziala Rachel.

Calen przeniosla sie w przestrzeni. Pojawila sie na czele

oddzialu, malenkiego jak kropeczka, zostawiajac za soba

silny zapach matki.

-Za mna! - zawolala.

-Mama! - zaplakal Yemi. - Mama!

-Nie! - krzyknela Rachel. Stworzyla nowy zapach

-zapach Foli, zmieszany z wonia blawatkow i innych za-

pamietanych aromatow jego domu. - Idz do swojej sio-

stry - rzucila z naciskiem. - Pamietasz, Yemi? Idz do swo-

jego prawdziwego domu. Do domu!

Lagodne brazowe oczy Yemiego wpatrywaly sie przez

pare chwil w Rachel. Potem, tym razem nie ogladajac sie

na Calen, przeniosl sie w przestrzeni. Byl to jeden po-

tezny skok, ktory w ulamku sekundy przerzucil go ty-

siac kilometrow na poludnie. Rachel zaklaskala radosnie

w dlonie. Wiedziala, dokad odszedl. Spojrzala wyzywaja-

co na Calen.

-Male zwyciestwo! - przyznala Calen. - Myslisz,

ze Yemi wytrzyma dlugo z ta nudna rodzina? Wkrotce do

mnie wroci.

171

k.

Odwrocila sie i poprowadzila zmeczony oddzial napolnoc.

Eryk byl oszolomiony po kontakcie z poteznym za-

kleciem Yemiego. Jeszcze nigdy nie czul takiej potegi i wla-

dzy.

-To nie bylo zwykle zaklecie przenoszace - powie-

dzial. - "femi nie posluzyl sie wlasna moca. Wykorzystal

magie dzieci z oddzialu.

Rachel pokrecila glowa.

-Nie, to niemozliwe. Tego nie potrafi nawet wiedzma.

-Ale on tak - upieral sie Eryk. - Wzial to, czego

potrzebowal. Po odrobinie od kazdego dziecka, nie za

duzo. Nie jest chciwy. Zabral tylko tyle, ile mu bylo

trzeba.

-Yemi ma wyjatkowe zdolnosci, prawda? - odezwal

sie Morpeth. - Jego moc od razu daje sie zauwazyc, nie

tak, jak w przypadku innych dzieci.

-Dziwne sa te jego zaklecia - powiedzial Eryk. -

Nie sa takie jak twoje, Rachel czy nawet wiedzm.

Przez jedna cudowna sekunde Rachel pomyslala

o Larpskendyi. Zadrzala; ta mozliwosc byla zbyt cudow-

na, by ja dluzej rozwazac.

-Czy przypominaja zaklecia czarodzieja? - spytala

niesmialo, ledwie sie osmielajac zadac to pytanie. - Czy

jego moc przypomina moc Larpskendyi?

-Nie - westchnal Eryk. - To nie Larpskendya.

Moc tego dziecka nie przypomina niczego, co dotad wi-

dzielismy.

172

Ostatnie dzieci z oddzialu zniknely na horyzoncie. Erykzajrzal do kieszeni swojego plaszcza, ktore poruszaly sie

jak zywe.

-Czesc, chlopcy!

Prapsieta usmiechnely sie do niego wesolo.

Eryk mial zbyt zdretwiale palce, zeby czuc cieplo ich

piorek. Jedno prapsie potarlo o nie delikatna skronia.

-Kurczaki pieczone! - zawolalo i polizalo je z nie-

smakiem.

Drugie prapsie przewrocilo oczami.

-Och, nie zawracaj glowy. To nadal Eryk.

-Wiem, ale zmienil sie w lody. A ty sie nie znasz!

-Cicho, ty paskudny wroblu!

-Brzydkie, popekane usta!

-Moje usta sa popekane? - Smutne oczy spojrzaly

pytajaco na Eryka.

Musnal policzki prapsiat brzezkiem rekawa, nie chcac

ich dotykac zimnymi palcami.

-Sa - powiedzial - ale wygladacie ladnie, chlopcy.

Ladnie, a nawet wspaniale. Jestescie wspaniali jak orly.

Prapsieta zagruchaly z rozkoszy.

-Pora zajac sie twoimi odmrozeniami, zlotowlosy

chlopcze - powiedziala Rachel.

Eryk usmiechnal sie.

-Najpierw staruszek. Dostojny wiek jest wazniej-

szy od urody.

-Boli? - Zbadala jego spuchniete palce.

Wzruszyl ramionami.

-Nic nie czuje.

-Pewnie dlatego, ze jestes taki twardy?

173

-Otoz to.Rachel wyleczyla najgorsze odmrozenia. Potrzebowala

do tego dosc duzo prostych zaklec, ale byla zmeczona,

wiec zajelo jej to sporo czasu. Potem zajela sie Morpe-

them.

-Oszczedzaj sily - zaprotestowal.

-Na co? - spytala czule. - Co jest wazniejsze?

Morpeth mial bardzo posiniaczone plecy od przezna-

czonych dla Eryka ciosow, ktore wzial na siebie. Rachel

znieczulila bol i starannie naprawila najbardziej zniszczo-

ne naczynia krwionosne. Wreszcie otulila wszystkich izo-

lujaca otoczka ciepla, broniaca ich przed przeszywajacym

arktycznymi wiatrem.

Przez jakis czas patrzyli na polnoc, glodni, zmeczeni

i przestraszeni.

-Co za paskudne miejsce - odezwal sie Eryk. Oslo-

nil oczy, usilujac dostrzec cos w oslepiajacej bieli, ktora

ciagnela sie przed nimi w nieskonczonosc. - Wiedzmy

musza je uwielbiac.

Rachel opowiedziala, co wydarzylo sie w domu.

-Jesli chcecie, moge was tam odstawic - powiedzia-

la powaznie. - Bedziecie bezpieczniejsi.

Eryk pokrecil glowa.

-Mowy nie ma. Nie chce dawac wiedzmom czy ko-

mukolwiek innemu powodu do nowej napasci na mame.

-Kopnal snieg. - Psiakrew! Gdzie ten Larpskendya?

-Przybedzie - powiedziala Rachel sucho. - Na pewno.

-Jesli mamy znalezc baze wiedzm, musimy szybko

podazyc za dziecmi - wtracil Morpeth. - Zanim ich za-

pach sie rozwieje lub zostanie zamaskowany.

174

-Po prostu cudownie - mruknal Eryk. - Nie mogesie doczekac, zeby poznac wszystkie piec wiedzm.

Morpeth spojrzal na nich powaznie.

-Jest jeszcze jedno wyjscie. Mozemy znalezc sobie

spokojne miejsce, w ktorym zaczekamy na przybycie Larp-

skendyi.

-Nie - odparla Rachel. - Musielibysmy zostawic

wszystkie dzieci na lasce wiedzm. - Pomyslala o Paulu

i o tym, ile czasu potrzeba, by Calen wreszcie zlamala jego

opor. - Nie pozwole, zeby wiedzmy dalej robily, co sie im

podoba. Musimy sie przynajmniej dowiedziec, gdzie za-

lozyly baze.

Zebrali wszystkie sily i ruszyli na polnoc. Zerwal sie

wiatr, w oczy zaczal proszyc im snieg.

-Nadal wykrywam zapach Heiki - oznajmil Eryk. -

Jest ranna, zostawia za soba wielka struge magii. Moc z niej

ucieka.

Rachel wyslala zaklecia informacyjne. Wrocily, a wia-

domosci, ktore przyniosly, wycisnely jej lzy z oczu.

-Heiki coraz bardziej zostaje w tyle - powiedziala.

-Bardzo chce dogonic dzieci, ale nie moze. Tym razem

odniosla zbyt powazne rany, by mogla je zagoic.

-Mysli, ze ja scigamy? - spytal Eryk.

-To nie ma nic wspolnego z nami - szepnela Rachel.

-Nadal usiluje zasluzyc na podziw wiedzm. Robi wszyst-

ko, by ukryc swoja slabosc, zwlaszcza przed Calen.

Eryk zmarszczyl brwi.

-Po co sie wysila? Przeciez wiedzma juz ja odrzucila.

Rachel i Morpeth wymienili znaczace spojrzenie. Na

Ithrei Rachel musiala przywolac na pomoc cala silna wole,

175

k

by oprzec sie uwodzicielskiemu urokowi Dragweny. A bylatam tylko pare dni. Heiki spedzila z wiedzmami o wiele

wiecej czasu i czula sie przy nich wybrana i wyjatkowa.

Biedna Heiki byla juz na poly zakochana w uroku

Calen.

15. Przybycie

eiki wlokla obolale cialo na biegun polnocny.Byla zbyt oslabiona, zeby przeniesc sie w przestrzeni.

A jednak zostalo jej dosc sil, by leciec. Gdy i one ja opusci-

ly, pokustykala przez snieg, choc jej kostki nie zagoily sie

do konca po ataku lowcy. Wreszcie zaczela pelznac. Cala

godzine zajelo jej przebycie ostatnich paru smaganych wi-

chrem metrow, jakie pozostaly do granic bazy wiedzm.

Calen wyszla jej na powitanie. Patrzyla na nia pogar-

dliwie.

-Po co wrocilas? Tu czeka cie tylko kara.

Heiki uklekla pokornie w sniegu.

-Prosze, pomoz mi. Blagam. Cierpie...

-Przegralas - rzucila Calen. - Dla pokonanej wiedz-

my nie ma drugiej szansy.

12 - Zemsta wiedzm 177

-Zrobie wszystko - obiecala Heiki. - Nadal chce

walczyc. Nie odtracaj mnie...

-Prosilam, zebys dala mi powod do dumy. Nie po-

trafilas nawet tego.

-Prosze! Daj mi jeszcze jedna szanse.

-Nie. Dla ciebie nie ma juz szans.

Calen chwycila Heiki za wlosy i jak worek zawlokla

ja pomiedzy wieze.

-Co sie ze mna stanie?

Wiedzma nie odpowiedziala. Widzac, ze Heiki doty-

ka zmijki, zerwala ja z szyi dziewczynki i rzucila zesztyw-

niale cialko na ziemie. Heiki zaczela plakac. Starala sie

powstrzymac, ale lzy uparcie plynely, a byla zbyt zme-

czona, by je wycierac.

Podniosla wzrok na Calen.

-Czy... mam umrzec?

-Musisz pytac?

Calen pofrunela do swojej wiezy-oka i cisnela do niej

Heiki.

Po jakims czasie otrzymala wezwanie od matki.

Z niepokojem ruszyla do ogromnej wiezy Heebry.

Spodziewala sie surowej kary za porazke Heiki. Nylo wila

sie nerwowo wokol jej gardla.

Heebra wygladala przez okno-oko. Przez pare minut

nie zwracala uwagi na corke. Wreszcie powiedziala:

-Heiki, twoja ulubienica, dziecko, ktore osobiscie

trenowalas, poniosla kleske.

Calen sklonila pokornie glowe.

178

-Pomylilas sie takze co do innych dzieci. Mozna imwydawac rozkazy, lecz wiele sie buntuje, a ich reakcji nie

da sie przewidziec.

-Gdybym miala wiecej czasu...

-Wiecej czasu! - wrzasnela Heebra i odwrocila sie

do corki. - Trzeba bedzie stulecia, zeby zmienic te dzieci

w poslusznych zolnierzy, ktorych moglibysmy rzucic do

walki z czarodziejami!

-Czy... - zajaknela sie Calen, tulac do siebie Nylo

-czy rozkazesz... odwrot?

Cztery szczeki Heebry rozchylily sie z rozbawieniem.

-Zostawic ten cudowny swiat czarodziejom? Nie

sadze. Nie. Nowy plan: zwabimy tu Larpskendye najszyb-

ciej, jak zdolamy.

-Nie rozumiem.

-Larpskendya zawsze byl lakomym kaskiem. Jesli go

zabijemy, szybko zmiazdzymy Zakon Czarodziejow. A ja

od poczatku mialam nad nim przewage. Kiedy te dwie

dziewczynki ze soba walczyly, ponownie otworzylam ka-

nal pomiedzy Rachel i Larpskendya. Czarodziej nie moze

sie z nia porozumiewac, ale widzi wszystko, co budzi

strach jego ulubionych dzieci, patrzy ich oczami. - Hee-

bra usmiechnela sie. - Heiki wykonala swoje zadanie. Nie

mialam watpliwosci, ze Rachel ja pokona. Ale nawet ta

ich drobna potyczka z pewnoscia przerazila lagodnego

Larpskendye.

-Na pewno bedzie zbyt ostrozny, zeby sie tu zja-

wic.

-Nie. Przybedzie do swojej Rachel, mozesz byc tego

pewna. Wywiad juz mnie powiadomil, ze Larpskendya

r

179

*

pedzi tutaj, by bronic swojej ulubionej zabojczyniwiedzm.

Calen otworzyla usta.

-Czyjestesmy gotowe? Larpskendya nie bedzie sam.

-Jest sam! - zawolala Heebra z uniesieniem. - Grid-

dy osiagnely o wiele wiecej niz sie spodziewalam. Wysla-

lysmy ich na rozlegly teren. Czarodzieje musieli sie roz-

proszyc, zeby stawic im czolo. Larpskendya zostal zupelnie

sam, nie ma zadnych towarzyszy, ktorzy by go wspierali.

-Przesunela Maka po swoich nozdrzach i wciagnela jego

dojrzaly zapach. - A co najlepsze, Larpskendya jest ranny.

Zranila go Gridda na planecie Leppos! Nakazalam im sci-

gac go i atakowac przez cala droge na Ziemie. Nasze Grid-

dy nie pozwola mu odzyskac sil. Kiedy sie tu zjawi, be-

dzie wyczerpany.

-Czy na pewno? Ma ogromna moc. Choc jestes przy

nas, a twoje mozliwosci sa wielkie, jest nas tylko piec...

-Tylko piec? - rozesmiala sie Heebra. - Swietnie. Nie

wyczulas wiec przybycia pozostalych. W takim razie mam

juz pewnosc, ze Larpskendya takze sie nie zorientuje.

-Pozostale? - Calen rozejrzala sie pospiesznie.

-Wezwalam je, gdy zrozumialam, jak mam zastawic

pulapke.

Na gest Heebry pojawily sie setki Wielkich Wiedzm.

Zaludnily cale niebo swoimi wspanialymi sylwetkami;

czarne suknie zatrzepotaly na wichrze. Przygladaly sie

z rozbawieniem zaskoczonej Calen.

-Ile ich jest? - szepnela Calen.

-Siedemset piecdziesiat szesc, same najlepsze. Wla-

snie przybyly, wypoczete i rwace sie do walki. Obejmiesz

180

dowodzenie, Calen. Te, ktore zechca, moga zaczac budo-wac swoje wiezy-oczy, ale dopilnuj, zeby wszystkie pozo-

staly w ukryciu. Rachel spodziewa sie zastac tylko piec

wiedzm. Powinna nadal w to wierzyc. Nie mozemy po-

pelnic zadnych bledow.

-Larpskendya na pewno bedzie podejrzewac, ze za-

stawimy na niego pulapke - powiedziala Calen. - Bedzie

ostrozny, zacznie obserwowac planete i nie pokaze sie,

dopoki nie bedzie gotowy.

-Slusznie. Dlatego musimy go sprowokowac. Kie-

dy Rachel zobaczy zabawe, ktora zaplanowalam dla pozo-

stalych dzieci, Larpskendya rzuci sie jej na ratunek. To

wyczerpie jego sily.

-Jaka zabawe? - spytala zaintrygowana Calen.

-Zbuduj wiezienie, zamknij w nim dzieci i dopro-

wadz je do smiertelnego przerazenia. Rachel ma sie temu

przygladac.

-Jak mam to zrobic?

-Zacznij od egzekucji Heiki. Chce, zeby stala sie

przykladem. Jesli jej smierc nie sciagnie tu Larpskendyi,

zajmij sie nastepnym dzieckiem. Wszystko mi jedno, kto-

rym.

Calen skinela glowa.

-Jak ma wygladac egzekucja?

-Jak ci sie spodoba. Nie. Mam lepszy pomysl. Wy-

bierz cos, jakis rekwizyt, ktory rozpoznaja wszystkie dzieci

na calej planecie.

-Jakas miejscowa maszyne do zabijania?

-Albo cos prostszego. Porozmawiaj z najmlodszy-

mi dziecmi. Dowiedz sie, jak wygladaja ich gry i zabawy

181

i wykorzystaj te, ktore je przerazaja. Teraz potrzebujemystrachu, Calen. Obudz go. Przeraz te dzieci i niech Rachel

to widzi. Spraw, zeby Larpskendya szybko przebyl ten

ostatni odcinek drogi.

-A potem? Co zrobimy z Rachel?

-Potem, gdy juz schwytamy Larpskendyie, obie sie

z nia rozprawimy, kazda na swoj sposob.

Calen opuscila wieze-oko, zeby zaniesc rozkazy po-

zostalym wiedzmom.

Heebra przeleciala przez komnate i usiadla. Z wyzyn

swojej wiezy mogla obserwowac wszystko na dziesiatki

kilometrow. Rachel, Eryk i Morpeth zblizali sie ku niej

za pomoca prymitywnego zaklecia. Heebra doskonale

wiedziala, gdzie sa. Umyslnie cofnela pelniace straz

wiedzmy i niedzwiedzie polarne, by dzieci mogly bez

przeszkod dotrzec do bazy. Pulapka byla juz niemal ukon-

czona.

Po raz pierwszy od przybycia na Ziemie Heebra po-

zwolila sobie na zupelne odprezenie. To, co widziala za

oknem, sprawialo jej coraz wieksza satysfakcje. Snieg rzad-

ko padal w tej czesci swiata, ale za to sie nie topil. Przy

odrobinie wysilku wiedzmy sie tu zadomowia. Przede

wszystkim beda musialy usunac to obrzydliwe swiatlo

slonca i zastapic je zmyslowa ciemnoscia Ool. Potem spra-

wia, zeby snieg padal wiecznie.

Ale to moze poczekac. Z ogromna radoscia wyobra-

zila sobie Larpskendye pedzacego przez przestrzen ko-

smiczna, zmeczonego, rannego, patrzacego przez oczy

Rachel, usilujacego zdazyc na czas, by zapobiec rozlewowi

krwi.

182

Ale to mu sie nie uda. Nie tym razem. Tym razembedzie gotowa, podobnie jak setki jej wspanialych Wiel-

kich Wiedzm.

16. Wiezienie

achel, Morpeth, Eryk i prapsieta, ukryci w zakleciuoslaniajacym, podazali za Heiki. Widzieli jej spotka-

nie z Calen. Nie zdawali sobie sprawy, ze i na nich patrza

setki tatuowanych oczu.

-Jak na Ithrei - szepnal Eryk ledwie doslyszalnym

glosem.

-Nie musisz szeptac - powiedziala Rachel. - Nikt

nas nie slyszy.

-Nie musze, ale bede.

Prapsieta byly zdenerwowane. Nieustannie podska-

kiwaly, przewracaly oczami i podejrzliwie smakowaly spa-

dajace platki sniegu, lapiac je na rozowe jezyczki.

-Czemu tak skacza? - spytala Rachel.

-Denerwuja sie i tyle.

184

i

Jedno prapsie zaczelo weszyc.

-Moze wiedzma?

Drugie wydelo wargi.

-Ohydy-brzydy!

-Cicho, chlopcy, ja was obronie - obiecal Eryk,

glaszczac ich piorka.

-Nie, posluchaj, co mowia - wtracil Morpeth. -

Pamietaj, ze przez setki lat byly ulubiencami Dragweny

na Ithrei. - On takze poglaskal prapsieta. - Ile wiedzm?

Wiecie?

-Widzimy paskudy!

Morpeth kiwnal glowa ze zniecierpliwieniem.

-Ale ile ich jest?

-Duzo duzo!

-Za duzo, zeby policzyc?

Prapsieta zerknely przebiegle w niebo.

-Tam!

Zakryly twarze.

W oddali pojawily sie wieze-oczy. Bylo ich piec, kaz-

da liczyla ponad sto metrow. Tworzyly idealny krag. Z kaz-

dego okna promieniowalo jaskrawe zielone swiatlo, bez

trudu przebijajace sie przez proszacy snieg.

-Nie bedziemy mieli sie gdzie schowac - powie-

dzial Morpeth. - Nie osmiele sie zapuscic dalej.

-Musimy, jesli mamy zobaczyc, co sie tam dzieje -

sprzeciwila sie Rachel.

Ostroznie zaprowadzila ich ku najblizszej wiezy. Za-

klecia blagaly ja, zeby sie zatrzymala. Chcialy, zeby ocalila

zycie. Radzily, by sie przeniosla w przestrzeni. Blagaly, by

sie ukryla, porzucila Eryka i Morpetha i po prostu uciekla.

185

1

Rachel szla dalej, nie zwracajac uwagi na ich coraz bardziejgoraczkowe nawolywania.

Zatrzymali sie na splachetku dziewiczego sniegu po-

miedzy wiezami.

-Brzydy! - pisnely prapsieta jednoczesnie.

Po raz pierwszy wiedzmy ukazaly sie otwarcie. Bylo

ich trzy; w obcislych jak druga skora czarnych sukniach

szybowaly pomiedzy wiezami, smigajac do ich wnetrza

i na zewnatrz tak szybko, ze wydawaly sie byc we wszyst-

kich miejscach jednoczesnie. Jedna z nich, Calen, prze-

frunela dokladnie nad Rachel. Nie spojrzala w dol.

-Nie widza nas - odezwala sie Rachel, usilujac

przekonac sama siebie.

-Albo udaja - dodal Morpeth.

Eryk zauwazyl nowa budowle.

-Co to? Wczesniej tego nie bylo.

Wewnatrz kregu wiez powstawal budynek z lodu.

Mial juz dwa pietra i stale rosl. Wokol niego smigaly dwie

rzucajace rozkazy wiedzmy. Stopniowo, pietro za pietrem,

budynek nabieral ksztaltu. Morpeth nie rozumial, w jaki

sposob powstaje. Potem dostrzegl smigajace sylwetki na

tle lodowych blokow i zrozumial.

-To dzieci go buduja!

Dziesiatki dzieci pracowaly ze wszystkich sil. Pod

nadzorem wiedzm rekami i zakleciami zbijaly snieg w blo-

ki. Poruszaly sie szybko, smagane szyderstwami wiedzm,

niepozwalajacych im na odpoczynek. Morpeth, Eryk i Ra-

chel przygladali sie ze zdumieniem budynkowi, ktorego

budowa trwala niespelna godzine.

-Do czego to ma sluzyc? - spytal Eryk.

186

1

-Tylko do jednego celu - mruknal Morpeth. - Nikt tunie bedzie mieszkac. To to... wiezienie. Widzisz, jakie ciasne?

Kazda cela pomiesci tylko jedno stojace dziecko. A wszystkie

okna zwrocone sa wjednym kierunku - naszym.

Rachel zadrzala. Czy to zbieg okolicznosci? Oby tak...

-Skonczyly - stwierdzil Eryk. - Co dalej?

-Czekaj - szepnela Rachel.

Wiedzmy zagnaly dzieci do cel. Po chwili w oknach

ukazaly sie smutne buzie wpatrzone z rozpacza w dol.

Rachel myslala, ze dzieci patrza na nia. Potem zdala

sobie sprawe, ze ich wzrok jest skierowany gdzies nizej.

U stop lodowego wiezienia, po obu stronach wejscia, staly

dwie wiedzmy; jedna z nich byla Calen. Otworzyla drzwi,

z ktorych wyszla niezdarnie mala postac.

Byla to dziewczynka, nadal powaznie ranna: Heiki.

Kustykala powoli, ciagnac po sniegu klody drewna,

a za nimi - dlugi sznur.

-Co to? - Eryk zmruzyl oczy.

-Nie wiem. - Rachel usilowala sie domyslic, co za-

mierzaja wiedzmy. - Te klody sa bardzo ciezkie. Heiki

z trudem je ciagnie, nawet za pomoca magii.

Morpeth spojrzal na zdenerwowane, sciagniete twa-

rze dzieci.

-One wiedza, co sie stanie - zrozumial nagle. - Kaz-

de ma doskonaly widok.

Eryk zmarszczyl brwi.

-A co sie stanie?

-Cos z Heiki. To bedzie spektakl.

Heiki pare razy upuscila swoje brzemie i probowala od-

poczac. Calen zawsze przyfruwala i uderzala ja po kostkach,

187

zmuszajac do dalszej drogi. Wreszcie dziewczynka dowloklasie w miejsce oddalone od wiezienia na tyle, by wszystkie

dzieci wyraznie ja widzialy. Calen wysyczala rozkaz.

Heiki skinela glowa i zaczela skladac klody.

-Och, nie - wymamrotal Eryk, poznajac ksztalt. -

Tylko nie to.

Byla to szubienica.

Rachel zadygotala tak gwaltownie, ze omal nie straci-

la rownowagi. Spodziewala sie wielu rzeczy, ale nie tego.

Przejelo ja wspolczucie dla Heiki... i okropny strach.

Zaklecia przenoszace automatycznie wysunely sie na-

przod, czekajac na rozkaz odlotu.

Heiki skonczyla budowe. Po chwili podniosla ze sniegu

sznur i przywiazala go do ramienia szubienicy. Calen spraw-

dzila jego wytrzymalosc, kazac Heiki szarpnac go kilka razy.

Potem zawiazala na nim petle, podniosla Heiki i sprawdzila,

czy petla ma odpowiedni rozmiar. Zdretwiala ze strachu Ra-

chel usilowala sporzadzic zaklecie obronne, ale nie miala nic,

co by sie sprawdzilo w starciu z piecioma wiedzmami.

Uciekaj! Uciekaj! - krzyczaly jej zaklecia.

Szubienica byla juz gotowa. Heiki oparla sie o nia ciez-

ko i spojrzala w gore; na widok kolyszacej sie petli ostat-

nie iskierki nadziei zgasly. Heiki zakryla twarz i rozplaka-

la sie. Do tej pory przez caly czas usilowala zrobic wrazenie

na Calen. Wiedziala, ze wiedzmy nie znaja litosci, wiec

trzymala glowe wysoko w nadziei, ze ta wyzywajaca po-

stawa, ktora Calen tak niegdys lubila, zlagodzi wyrok. Ale

Calen nie dala jej zadnej nadziei, a teraz widok czekajacej

szubienicy powalil Heiki na kolana. Przycisnela usta do

rabka czarnej sukni Calen.

188

-Blagam - szepnela. - Blagam...-Nie dostaniesz drugiej szansy - przypomniala jej

Calen. Chwycila dziewczynke za wlosy i pokazala ja dzie-

ciom w lodowym wiezieniu. Heiki szarpnela sie, na co

wiedzma tylko zacisnela mocniej szpony.

Morpeth spojrzal na dzieci. Wszystkie przerazone

oczy, nawet najmlodszych dzieci, byly skierowane na

Heiki. Najwyrazniej zostaly zmuszone do patrzenia. Paul

i Marshall zajmowali sasiednie cele. Stali ze skamienia-

lym wyrazem twarzy.

-Powstrzymaj ja - wymamrotal Morpeth. - Rachel,

musimy... jakos...

Rachel rozpaczliwie kiwala glowa. Nic jej nie przy-

chodzilo do glowy.

Calen uniosla Heiki; chuda szyjka dziewczynki zna-

lazla sie w poblizu petli.

-Posluchaj - szepnal Eryk. - Calen kontroluje sznur

za pomoca dwoch zaklec. Rozpracowalem je. Chyba moge

je zniszczyc. Jesli sprobujesz...

Morpeth dotknal jego ramienia.

-Rachel - ciagnal Eryk -jesli jednoczesnie zaataku-

jesz Calen...

Morpeth znowu go tracil.

-No co?

W tej samej chwili Eryk poczul, ze jeza mu sie wlosy

na karku.

Na niebie nad ich glowami pojawili sie czarodzieje.

1

L

17. Pulapka

jawili sie w wielkiej statecznej procesji. Dwudziestuczarodziejow.

Przybywali kolejno, wylaniajac sie z chmur w majesta-

tycznych karmazynowych, turkusowych i zlotych szatach.

A przybywajac, obwieszczali tryumfalnie swoje imiona:

-Areglion! Tournallat! Hensult! Serpantha!

Dla dzieci imiona te nie mialy zadnego znaczenia, ale

wiedzmy wzdrygnely sie na ich dzwiek. Oslupiala Calen

cofnela sie od szubienicy.

-Matko! - wrzasnela w strone nieba. - Obiecalas

mi tylko Larpskendye!

Hensult i Serpantha zajeli pozycje na srodku nieba.

Mieli ludzka postac, lecz byli wyzsi od jakiegokolwiek

czlowieka, wzrostem dorownujac wiedzmom. Czekali

190

spokojnie; stopniowo wiatr zaczal spiewac glosem rania-cym schowane w czaszce uszy wiedzm.

Na koncu pojawil sie czarodziej w kremowej szacie.

Jego wielobarwne oczy lsnily nieposkromionym blaskiem.

-Larpskendya! - zawolala Rachel radosnie. Serce za-

bilo jej mocno na sam jego widok.

Przez chwile Wielki Czarodziej patrzyl na nia powaz-

nie. Potem, wraz z innymi czarodziejami, przeniosl sie

w przestrzeni i stanal kolo Heiki.

Larpskendya zdjal drzaca dziewczynke z szubienicy.

Otarl jej lzy.

Heiki spodziewala sie kary. Gdy Larpskendya trzymal

ja w silnych ramionach, poczula, ze mysli jej sie maca.

Czarodziej tulil ja bez slowa, dopoki nie przestala drzec.

Wtedy dotknal jej reki, naprawiajac obrazenia. Wreszcie

Heiki podniosla glowe, choc nie mogla spojrzec mu

w oczy. Z trudem wydobyla z siebie glos.

-Dlaczego... mi pomagasz?

Larpskendya spojrzal na nia ze zdziwieniem.

-A dlaczego mialbym nie pomagac?

-Po tym, co zrobilam...

-Czy nie zostalas juz dostatecznie ukarana? Chcesz

kolejnych kar?

-Nie - szepnela. - Ale... ale robilam takie straszne

rzeczy...

-I zrobilabys jeszcze gorsze - odparl twardo. - Przez

ciebie czeka nas tu trudna proba. Pomozesz mi, Heiki?

Zanim zdolala odpowiedziec, przeszkodzil im glos

Calen. Wiedzma odzyskala juz spokoj, choc Nylo nadal

kryla glowe pod jej suknia.

191

1

L

-Dwudziestu czarodziejow! - krzyknela - To za malo.Jak wiele wiedzm zdolasz pokonac w bezposrednim star-

ciu, Larpskendyo? Piec? Piecdziesiat?

Uniosla szpon - i na tle nieba zalsnilo sto niedawno

zbudowanych wiez-oczu. Z ich okien wyfrunely wiedz-

my wyciagajace spod czarnych sukni zakrzywione srebr-

ne sztylety.

Jesli czarodzieje sie przestraszyli, nie okazali tego.

-Nie zrobilam na was wrazenia? - zaszydzila Ca-

len. - Dalej wiec!

Wokol nich pojawilo sie dokladnie szescset piecdzie-

siat szesc wiez.

Wiedzmy wyroily sie z okien; bylo ich tak wiele, ze

ich ciala rzucily cien na polowe snieznych polaci. Mor-

peth wyciagnal szyje. Nie widzial nic poza wiedzmami.

Tloczyly sie wokol i nad nim, skapane w jarzacym sie zie-

lonym swietle.

Eryk z rozpacza wpatrywal sie w niebo.

-Nawet Larpskendya nie zdola pokonac takiego tlu-

mu - szepnal i wlozyl prapsieta do kieszeni plaszcza. -

My tez bedziemy musieli walczyc.

-Czekaj na znak - nakazala Rachel, sciskajac go za

reke. - Larpskendya pokaze nam, co robic.

Wiedzmy zajely pozycje bojowe na niebie, zgrupo-

waly sie w oddzialy, ktore otoczyly czarodziejow. W kaz-

dym oddziale znajdowaly sie jedynie siostry - najbardziej

krwiozercza kombinacja. Kiedy znieruchomialy, zmije-

-dusze przesunely jezyczkami po ich twarzach - trady-

cyjny sygnal gotowosci bojowej.

Ale nie zaatakowaly.

192

Larpskendya nie tracil spokoju.-Czyn swoja niegodziwosc, wiedzmo - zwrocil

sie do Calen - tak, jak to macie w zwyczaju. Jestesmy

gotowi.

Czarodzieje wzieli sie za rece; Heiki znalazla sie

w srodku utworzonego przez nich kregu.

-Moze Rachel i jej przyjaciele zechca do nas dola-

czyc - rzucila Calen wesolo.

Zaklecie oslaniajace zniknelo, obnazajac Rachel, Eryka

i Morpetha. Dzieci w wiezieniu otworzyly szeroko oczy

ze zdziwienia. Wiedzmy usmiechnely sie tylko z rozba-

wieniem.

-Zostancie na miejscu - ostrzegl Larpskendya.

Naradzil sie ze swoimi towarzyszami i rzucil pare

naglacych slow do Heiki. Przez chwile spierala sie z nim.

Potem popatrzyla na Rachel z niepokojem i ruszyla w jej

strone.

-Nie wierze! - wybuchnal Eryk. - Kurczaki pie-

czone, Larpskendya wyslal ja tutaj. Do nas!

-Niech podejdzie - odparla Rachel, spogladajac

w spokojne oczy Larpskendyi. - Widac nie bedzie mogl

jej bronic, skoro ma walczyc z tak wieloma wiedzmami.

-To my mamy jej bronic? - zbuntowal sie Eryk. -

Po tym, co zrobila?

Heiki brnela przez snieg ze spuszczona glowa. Nie

osmielila sie stanac obok Rachel, wiec zatrzymala sie nie-

smialo kolo Morpetha. Rachel skinela jej glowa na znak,

ze toleruje jej obecnosc, lecz nic wiecej. Szarpaly nia

sprzeczne uczucia. Larpskendya sobie tego zyczyl, ale czy

mogla zaufac Heiki?

13 - Zemsta wiedzm

193

L

Czarodzieje odwrocili sie do siebie plecami.-Czy na pewno chcesz walczyc? - zagrzmial Larp-

skendya. - Przybylo tu sporo Wielkich Wiedzm. Nawet,

jesli nas pokonacie, ile was zostanie, zeby bronic Ool przed

Griddami? Trudno uwierzyc, ze Hccbra byla tak glupia,

ze je wypuscila.

Calca parsknela smiechem.

-Sam jej to powiedz. Ostatnia niespodzianka!

Wszystkie wiedzmy rozesmialy sie radosnie i rozsta-

pily, zostawiajac na niebie pusta przestrzen.

Prapsieta zaczely skomlec w kieszeni Eryka. Jeszcze

nigdy nie byly tak przerazone.

-O co chodzi? - spytala Rachel, zastanawiajac sie,

w jaki sposob pomoc czarodziejom.

Eryk z trudem lapal powietrze.

-Nie... nie czujesz?

Skomlenie prapsiat przeszlo w przerazliwy skrzek.

Rachel czula juz wyraznie przyczyne zamieszania -

gigantyczne natezenie magicznej mocy.

~ Nadchodzi - rzucil Eryk przez zacisniete zeby.

Wszyscy - wiedzmy, czarodzieje i dzieci -jednoczes-

nie spojrzeli w gore.

Na tle nieba pojawila sie nowa wieza. Byla tak ogrom-

na, ze dzieci musialy odchylic glowy, zeby ujrzec ja cala.

Rachel poczula, iz cos przyciaga jej spojrzenie do okna-

-oka. Za szklem poruszal sie ogromny ksztalt. Przez chwile

ten ksztalt byl zwrocony wjej strone. Poruszyl sie, za-

trzymal i spojrzal prosto na nia. Rachel nie mogla zlapac

tchu pod jego miazdzacym ciezarem. Ten cien przerazil

ja bardziej niz niegdys zaklecia smierci Dragweny. Mogl

194

ja zabic bez zadnego wysilku, czula to. Pragnal tego. Och,jakze pragnal zadac jej cierpienie!

Zdolala odwrocic glowe.

Zauwazyla, ze Larpskendya drgnal, lekko, niemal nie-

dostrzegalnie. Zrozumiala wiec, ze nie spodziewal sie

ujrzec tego cienia, czymkolwiek on byl.

Heebra, przywodczyni Stowarzyszenia Siostr z Ool,

wypadla z wiezy i jednym skokiem znalazla sie przy cza-

rodziejach. Przez pare sekund stala tylko u boku Larp-

skendyi, sycac sie jego zmieszaniem. Potem sklonila sie

i rzekla dwornie:

-Witaj, Larpskendyo. Wreszcie sie spotykamy. Cze-

kalam na to. - Przyjrzala sie jego lsniacej szacie oraz in-

nym czarodziejom. - Moze damy juz sobie spokoj z ilu-

zjami?

Dotknela jego ramienia i wszyscy czarodzieje znik-

neli. Larpskendya stal samotnie na sniegu, w podartej sza-

cie. Heebra prychnela.

-Ta nedzna szmata, ten lachman, czy to naprawde

czcigodny Larpskendya? Spodziewalam sie czegos lepsze-

go. Myslales, ze zmusisz moje wiedzmy do kapitulacji ta-

kim prostym trikiem?

Larpskendya milczal. Zgarbil sie, a Rachel dopiero

teraz ujrzala jego straszliwe rany. Przez jego szyje biegly

trzy glebokie rozciecia, slad po szponach wiedzmy, choc

zostawily je pazury potezniejsze od wszystkich innych.

Rany byly swieze, jeszcze krwawily.

-Widze, ze moje Griddy dobrze sie toba zajely - wy-

cedzila Heebra. - Ale wiedzialam, ze sie zjawisz. Zawsze

byles godnym przeciwnikiem.

195

-Nie jestem twoim wrogiem - powiedzial Larpsken-dya.

-Zabijales wiedzmy. Moze zaprzeczysz?

-Tylko wtedy, gdy nie dawaly mi wyboru. Nie spra-

wialo mi to radosci.

-Co za szkoda - rozesmiala sie Heebra. - A powinno.

Mnie twoja smierc z pewnoscia sprawi mnostwo radosci. -

Dzgnela pazurem jego rany na szyi. - Odebrales zycie mojej

corce. Jak dlugo powinnam cie za to torturowac?

Larpskendya milczal. Wiedzial, ze slowa niczego nie

zmienia.

-Nie uciekniesz w milczenie - wysyczala Heebra.

-Zbyt dlugo juz czekam na tej planecie. Pragne zabijac

i chce, zebys to widzial.

-Chcesz tylko mojej smierci - odparl Larpskendya

spokojnie. - Zostaw dzieci w spokoju.

-Twoja smierc to za malo, zeby mnie zadowolic.

Chyba zabije wszystkie obecne tu dzieci. Ich zycie nic dla

mnie nie znaczy.

-Oszczedz je. Jesli to zrobisz, poddam sie.

-Bez walki? Dobrowolnie? - zdumiala sie wiedzma.

-Jesli obiecasz, ze nie zrobisz dzieciom krzywdy.

-Nie wierz jej! - krzyknal Eryk. - Co robisz! Ona

nas i tak zabije!

-Zaufaj mu - szepnela Rachel, nie odrywajac spoj-

rzenia od czarodzieja.

Heebra sie zawahala. Larpskendya robil wszystko,

zeby obronic dzieci, tak jak sie spodziewala, ale nie liczyla

na tak szybka kapitulacje. Przyjrzala mu sie z zaciekawie-

niem. Nawet w tym zalosnym stanie mogl zgladzic setki

196

wiedzm, zanim by im ulegl. Oddzialy wiedzm rwaly siedo walki, ale Heebra wolala jej uniknac. Trzeba go wy-

probowac, pomyslala. Jesli to kolejna sztuczka, takjak ilu-

zja z czarodziejami, trzeba ja zdemaskowac.

-Doskonale - powiedziala. - Zgadzam sie na twoje wa-

runki. Oczywiscie, najpierw nalezy oddac Dragwenie honor

krwi. Dlatego oszczedze wszystkie obecne tu dzieci z wyjat-

kiem dwoch. Daj mi Eryka i Rachel. To moj warunek.

Zapadlo milczenie. Larpskendya zastanawial sie z nie-

przenikniona mina.

-Dobrze - szepnal w koncu. - Mozesz zrobic z ni-

mi, co chcesz.

Dzieci nie wierzyly wlasnym uszom. Spojrzaly na

czarodzieja z przerazeniem. Kilkoro uwiezionych zacze-

lo plakac. Eryk wykrzykiwal obelgi pod adresem Larp-

skendyi, prapsieta dolaczyly do niego, ile sil w plucach.

Morpeth stal oszolomiony, nie mogac pojac, co sie dzie-

je. Nawet Heiki pokrecila glowa. Moze jednak bedzie zyc,

jesli Heebra dotrzyma slowa.

Tylko Rachel nie spuszczala oka z Larpskendyi. Pa-

trzyla na niego z niezachwiana wiara, a on odpowiedzial

spojrzeniem pelnym determinacji i prosby o odwage.

-Obiecasz, ze bedziesz posluszny moim wiedzmom?

-spytala Heebra, biorac go pod brode zielonym pazu-

rem. - Nie bedziesz sie opierac?

-Nie bede.

Heebra skinela na wiedzmy strzegace wiezienia, by

wypuscily dzieci. Larpskendya pozwolil sie zamknac w lo-

dowym budynku. Heebra spojrzala nieufnie w niebo,

spodziewajac sie pulapki. A moze czegos nie dostrzegla?

197

-Zabierzcie go na gore - rozkazala. - Szybko. I mocnozwiazcie.

Jedna trzecia wiedzm zaprowadzila Larpskendye do

wiezienia. Poczatkowo baly sie go dotykac. Kiedy nie sta-

wial oporu, nabraly smialosci. Zwiazaly mu rece i nogi.

Zaszyly usta nicia-zakleciem, dlawiaca wszelkie slowa.

Uspokojone, zapomnialy o wszelkich obawach. Warczac

z radosci, powlokly Larpskendye po lodowych schodach.

Biegly coraz szybciej i szybciej, a po drodze zaciskaly za-

klecia tak mocno, ze czarodziej zaczal krwawic.

Rachel nie mogla na to patrzec.

-Och, Larpskendyo - szepnal Eryk; gniew juz go

opuscil, a na jego miejscu pojawilo sie uczucie opusz-

czenia i pustki. - Cos ty zrobil?

Calen pofrunela do okna celi Wielkiego Czarodzieja

i przylozyla Larpskendyi do gardla ostrze zakrzywionego

sztyletu. Dygotala z podniecenia.

-Pozwol! - krzyknela.

-Nie - odparla Heebra. - Najpierw musza zginac

jego ulubiency. Zacznij od dziewczynki.

Morpeth rozejrzal sie za czyms, czym moglby obro-

nic Eryka i Rachel. Spojrzal na zbite w gromadke dzieci.

Wynedzniale i obdarte, kulily sie rozpaczliwie na sniegu.

Morpeth zwrocil sie bez slow do Paula i Marshalla. Zo-

baczyli go i odwrocili oczy. Wstydza sie, zrozumial Mor-

peth, i boja kary wiedzm.

-Mamy tu zaboj czynie wiedzm - oglosila Heebra. -

Kto chce walczyc z Rachel?

Wystapily setki ochotniczek. Heebra wybrala pierw-

szych dziesiec. Ustawily sie w polkolu, czekajac na sygnal.

198

Morpeth natychmiast zaslonil soba Rachel. Eryk sta-nal za nia. Usilowal wyploszyc prapsieta, ale uparcie sie-

dzialy w jego kieszeniach i szczerzyly do Heebry bezzeb-

ne dziasla.

-Walczcie, paskudne jedze - ryknal Eryk. - Chodz-

cie!

-Czekaj - odezwal sie jakis glos.

Nalezal do Heiki. Jej poszarzala, szczupla twarz byla

sciagnieta strachem. Dziewczynka podeszla do Rachel,

a gdy znalazla sie u jej boku, spojrzala na Heebre. Bala

sie, ale jednak odwazyla sie to zrobic. Wyciagnela niesmialo

reke, a Rachel ja zlapala.

Morpeth chwycil ich dlonie i przyciagnal cala trojke

do siebie: krucha tarcza.

Heebra uniosla szpon, dajac znak do rozpoczecia ata-

ku, lecz powstrzymala sie, slyszac cichy dzwiek niosacy

sie z wiatrem. W tej przerazajacej ciszy wydawal sie tak

dziwny, ze uslyszeli go wszyscy.

Chichot.

Pomiedzy wiezami pojawil sie Yemi. Hustal sie w po-

wietrzu, jakby nie znal lepszej zabawy. Zblizyl sie do strze-

zonych przez wiedzmy dzieci i pokazal im nowy taniec,

ktorego sie nauczyl: do gory, podskok na palcach, macha-

nie rekami. Rusalki podskakiwaly razem z nim.

-Co on tu robi? - warknela Heebra do corki.

-Nie rozumiem - rzucila Calen przepraszajaco. -

Nie wezwalam go. Powinien byc z rodzina. Zostawilam

przy nim liczne zaklecia, ktore powinny go zatrzymac.

-Zabrac go! - ryknela Heebra, rzucajac Larpsken-

dyi podejrzliwe spojrzenie.

199

Calen poleciala do Yemiego, ale nie mogla go dogo-nic. Za kazdym razem, gdy wyciagala do niego pazury,

uciekal, smiejac sie przekornie.

-Koniec zabawy - rozkazala Calen. - Chodz.

Yemi nadal wymykal sie z jej szponow. Heebra poki-

wala glowa z aprobata.

-Jego lot osiagnal predkosc i precyzje, ktore dla cie-

bie sa niedostepne.

Rachel kurczowo przywarla do Morpetha. Z trudem

nad soba panowala. Odkad Yemi sie pojawil, umyslnie go

ignorowala. Jego magiczna moc obmywala ja niczym cie-

ply strumien, lecz ona odpychala ja zimno. Bardzo pra-

gnela go przytulic, ale kiedy wiedzmy rzuca sie na nia,

Yemi powinien znalezc sie jak najdalej od nich.

-Zostaw go - rozkazala Heebra, kiedy stalo sie ja-

sne, ze Calen nie zdola zlapac chlopca, jesli on sam tego

nie zechce. - Nie sprzeciwiaj sie mu. - Wyprostowala sie

na cala wysokosc, spojrzala w dol na Rachel. - Jestes go-

towa sie bronic?

Rachel nie odpowiedziala. Popatrzyla na Larpsken-

dye, a Wielki Czarodziej odpowiedzial intensywnym spoj-

rzeniem. Pragnal, zeby go zauwazyla.

-Nie spodziewaj sie, ze ktos ci pomoze - wycedzila

Heebra z satysfakcja. - Omotany nicia-zakleciem jest bez-

silny jak twoi ziemscy dorosli.

Rachel spojrzala w roznobarwne oczy Larpskendyi.

Ujrzala w nich obraz Yemiego. Obraz pokazal jej, czego

zada od niej czarodziej. Zamrugala gwaltownie. Nie. To

niemozliwe. Na pewno go zle zrozumiala. Wytezyla

wzrok, spojrzala uwazniej.

200

-Nie! - krzyknela. - Nie zrobie tego!Do oczu Larpskendyi naplynely lzy. Ale te oczy pa-

trzyly takze twardo, uporczywie, zmuszaly Rachel, zeby

mu zaufala.

Na sygnal Heebry wszystkie wiedzmy wyznaczone

do zabicia Rachel rozwarly szczeki. Z ich ust poplynely

zaklecia smierci.

Eryk zdazyl zniszczyc pierwsze dwa, ale fala uderze-

niowa trzeciego wyrzucila jego i Heiki w powietrze. "Wy-

ladowali pare metrow dalej i znieruchomieli na sniegu.

Po chwili z kieszeni Eryka wytoczyly sie prapsieta; po-

turlaly sie jak kamyki.

Morpeth przewrocil Rachel na ziemie i przykryl ja

wlasnym cialem, usilujac przyjac jak najwiecej ciosow,

ale zaklecia smierci brutalnie odrzucily go na bok i ude-

rzyly w Rachel.

W chwili, gdy pierwsze dosieglo dziewczynki, z jej

oczu poplynely lzy, ale nie byly to lzy bolu. Nie czula

nic. Ledwie zaklecie dosieglo jej ciala, odwrocila je i skie-

rowala w inna strone.

Nie odwracajac oczu od Larpskendyi, cisnela wszyst-

kie smiercionosne zaklecia wiedzm prosto wYemiego.

18. Dziecko i molyleirzy pierwszym dotknieciu zaklec smierci motyle

Yemiego przeszly transformacje.

Te same sliczne zolte skrzydelka, ktore jeszcze przed

chwila trzepotaly od niechcenia, zmienily sie w twardy

pancerz. Oslonily chlopca i odbily wszystkie ataki.

Prawie wszystkie wiedzmy od razu przerwaly ostrzal.

Tylko dwie tego nie zrobily. Dlugo czekaly na okazje do

jakiejkolwiek walki i nie obchodzilo ich, czy ich ciosy do-

siegaja Rachel czy Yemiego. Nagle jedna z nich przewroci-

la sie na plecy. Z wyciem wcisnela dymiace oczy w snieg.

Druga osunela sie na kolana; miala przebite pluco.

-Zostawcie go, glupie! - rozkazala Heebra. - Nie

widzicie, co robi?

Calen wpatrywala sie w niego ze zdumieniem.

202

-Rzuca w nie ich wlasnymi zakleciami!Atak ustal i wszyscy spojrzeli w miejsce, w ktorym

znajdowal sie Yemi.

Przez chwile pozostawal niewidoczny. Snieg wokol

niego zagotowal sie od zetkniecia z zakleciami smierci;

para zaslonila chlopca. Kiedy sie ulotnila, wszyscy ujrze-

li, ze jest caly i zdrowy. Atak nie zepsul mu humoru. Za-

ciekawiony, chwycil jedna z unoszacych sie wokol niego

macek cieplego powietrza. Jego zolty pancerz zniknal,

rozpadl sie znowu na niezliczone delikatne motyle. Kilka

mialo osmalone skrzydla, zadnych powaznych obrazen.

Wiedzy, widzac dwie ranne siostry, spodziewaly sie,

ze Heebra rozkaze ponowic atak.

-Stac! - krzyknela - Nie dotykac dziecka!

Zadna wiedzma nie zginela, zdala sobie sprawe z ulga.

Tylko ta, ktora oslepiono, byla niezdolna do dalszej walki.

-Wszystkie siostry zyja - oglosila Heebra. - Opa-

nujcie sie. Zmiazdze kazda, ktora sprobuje rzucic zakle-

cie na Yemiego czy Rachel!

Wiedzy usluchaly niechetnie, mamroczac cos do sie-

bie zlowrogo.

-Co to za organizm, matko? - spytala Calen, uno-

szac sie na niebie. Trzymala sie w pewnej odleglosci od

Yemiego. - Czy to jakis twor Larpskendyi? Z pewnoscia

nie jest to czlowiek.

-To czlowiek - odparla Heebra. - Wyjatkowa ewolu-

cja magii. Musi byc wyjatkowy, odmieniec nawet we wla-

snym gatunku. - Obejrzala sie nieufnie na Larpskendye.

Nawet zwiazany zakleciami jakos zdolal wezwac tu chlop-

ca. Co jeszcze planowal? Spostrzegla, ze spoglada na Rachel.

203

-Zakryc mu oczy! - wrzasnela z furia do najblizejstojacych wiedzm. - Unieruchomic, przycisnac mu twarz

do podlogi!

Glowa Larpskendyi zniknela z okna. Rachel zadrza-

la. Nie wiedziala, co ma dalej robic - czarodziej nie zda-

zyl jej pokazac. Uslyszala wlasny chrapliwy oddech i zdala

sobie sprawe, ze wokol niej zrobilo sie bardzo cicho. Yemi

gaworzyl do Calen -jego glos brzmial upiornie w miejs-

cu pelnym tak wielkiej rozpaczy. Poza tym slychac bylo

tylko szelest sukien setek wiedzm, ktore niemal bezglos-

nie krazyly nad jej glowa, obserwujac ja.

Eryk i Heiki lezeli na sniegu nieprzytomni. Prapsie-

ta, takze oszolomione, podskakiwaly kolo Eryka, usilujac

go pocieszyc swoja paplanina. Morpeth znajdowal sie bli-

zej. Rachel instynktownie ruszyla wjego kierunku.

Heebra widziala to, ale bardziej interesowal ja Yemi.

Calen nie zdolala go zwabic w swoje ramiona. W pewnej

chwili udalo jej sie zdjac motyla z jego noska, ale Yemi go

jej odebral, naburmuszony.

-Juz mnie chyba nie lubi - zauwazyla Calen.

-Nigdy cie nie lubil - odparla Heebra. - Intereso-

wala go tylko twoja moc. Zdaje sie, ze juz nie robi na nim

wrazenia.

Calen spojrzala z niepokojem na rusalki.

-Co to za dziwne owady?

-Zwykle motyle, nic wiecej. Moc Yemiego zmienia

je w to, co jest mu akurat potrzebne.

-Ale jest jeszcze bardzo maly. Jak to mozliwe?

-Jego moc jest daleko bardziej rozwinieta niz jego

ludzka swiadomosc. Dzieciecy umysl Yemiego nie wy-

204

czuwa zagrozenia, ale jego magiczna moc je rozpoznaje.Zabierz go stad. Pomiedzy Yemim i Rachel istnieje jakas

wiez, ktora moze byc niebezpieczna, a niektore siostry

nadal chca zrobic mu krzywde. Pozbadzmy sie pokusy.

Calen skinela glowa i siegnela po Yemiego. Sprawnie

przeniosl sie w przestrzeni o pare krokow dalej.

-Przestan go lapac - warknela Heebra. - Wiesz, ze

teskni za ludzkimi gestami. Daj mu to proste uczucie,

ktorego pragnie. Zachowuj sie jak matka. Piesc go. Do-

tknij wargami jego policzka.

-Mam go pocalowac?

-Tak, na tyle, na ile potrafisz.

Byl to przedziwny widok; usta Calen nie zostaly stwo-

rzone do tak czulych gestow. Kiedy zblizyla je do twarzy

Yemiego, szczeki wydluzyly sie niepokojaco -jego cieply

zapach i dotyk obudzily w niej zadze krwi.

-No, dalej - ponaglila ja Heebra. - Chce w koncu

zabic te Rachel.

Yemi odepchnal szczeki Calen z obrzydzeniem. Wy-

rwal sie jej i zaczal dryfowac niepewnie ku Rachel. Po-

slal jej najpiekniejszy usmiech, ale ona na niego nie pa-

trzyla. Dlaczego? Zbity z tropu, nadal wysylal ku niej

prosby, by byla jego przyjaciolka.

Tylko nie patrzac na Yemiego, mogla nadal odpowia-

dac ostrymi odmowami. Bardzo chciala zabrac go jak naj-

dalej z tego okropnego miejsca, ale tego wlasnie nie mo-

gla zrobic.

Dotarla do Morpetha i przyjrzala sie jego obrazeniom.

Lagodnie, z najwieksza ostroznoscia zbadala jego plecy. Jego

kregoslup jest zlamany w paru miejscach, powiedzialy jej

205

zaklecia. Moglabym go wyleczyc, pomyslala gorzko, alewiedzmy mi nie pozwola. Kiedy to zrozumiala, na twarz

Morpetha upadly jej lzy. Morpeth otworzyl jasne oczy.

-Jeszcze nas nie wykonczyly - wykrztusil. - Ani

mnie, ani ciebie. Posadz mnie.

-Nie moge - szepnela. - Masz zlamany kregoslup.

Bez ruchu, starajac sie nie przyciagac uwagi wiedzm,

sprawila za pomoca zaklec, ze przestal cierpiec.

-Nie rob tego - rzucil. - Musze byc przytomny.

Bol mi pomaga. Powiedz, co sie wydarzylo.

Rachel opowiedziala, wjaki sposob motyle zareago-

waly na zaklecia smierci.

-Oczywiscie - powiedzial i wzdrygnal sie z bolu.

Zebral wszystkie sily, zeby nie stracic przytomnosci. Cale

jego cialo zadrzalo z wysilku. - Niech wiedzmy nadal ata-

kuja "temiego. Niech dalej walcza. To nasza szansa.

-To niemozliwe - odparla Rachel. - Nie rozumiesz?

Heebra odwolala wiedzmy. Teraz go juz nie tkna.

Morpeth popatrzyl w niebo. Prawie wszystkie wiedz-

my odpowiedzialy spojrzeniem, krazac nad jego glowa jak

stado kolosalnych ptakow. Wiekszosc tylko go pilnowala,

ale kilka zanurkowalo nizej, wykrzykujac obelgi i tnac

szponami powietrze.

-Niecierpliwia sie, chca znowu walczyc - mruknal

Morpeth ledwie slyszalnym glosem. - Doskonale. Tego

nam trzeba. Przysun sie blizej. - Rachel przylozyla ucho

do jego ust. W chwile potem, gdy odgarnela wlosy z jego

policzkow, przekonala sie, ze Morpeth stracil przytomnosc.

Nie chciala go budzic. Wstala i ruszyla do Eryka. Po

drodze przystanela przez chwile przy Heiki i zrobila

206

wszystko, co mogla, zeby ulatwic dziewczynce oddycha-nie. Tylko tyle mogla na razie zrobic.

Eryk lezal w plytkiej rozpadlinie. Do tej pory snieg

by go juz przykryl, ale prapsieta nieustannie odgarnialy

z niego biale platki. Kiedy Rachel nad nim stanela, lizaly

go zapamietale po policzkach i tracaly okraglutkimi brod-

kami, usilujac przywrocic mu przytomnosc.

Rachel lagodnie odsunela je na bok i obudzila Eryka

zakleciem szybkiego uzdrawiania.

-Co sie dzieje? - spytal, od razu siegajac po prapsie-

ta, zeby sprawdzic, cz'; sa bezpieczne.

-Wszystko w porzadku - szepnela. - Sluchaj, nie

mamy duzo czasu...

Eryk podniosl sie z trudem. Rachel zebrala wszyst-

kie sily, by zdobyc sie na obojetnosc wobec Yemiego. To

byl jedyny sposob...

-Gotowy? - spytala.

Eryk skinal glowa.

Nieopodal Heebra przygladala sie swojej corce, nadal

usilujacej zainteresowac Yemiego. Chlopczyk nie dopusz-

czal jej do siebie. Jego moc juz ja przerosla, zdala sobie

sprawe Heebra. Od tej pory bede musiala trenowac Yemie-

go sama, za pomoca...

Nagle poczula, ze ktos przygotowuje zaklecie smierci.

Odwrocila sie. Oslepiona wiedzma szla, potykajac sie,

przez snieg, weszac w poszukiwaniu Yemiego, usilujac

poczuc jego zapach przez odor wlasnej spalonej skory.

Z kazda chwila wracaly jej sily.

207

To robota Rachel, zrozumiala natychmiast Heebra. ToRachel ja uleczyla!

Slepa wiedzma otworzyla poczworne szczeki, by przy-

puscic jeden potezny atak.

-Stoj! - krzyknela Heebra, budujac zaklecie, maja-

ce zabic wiedzme.

-Teraz! - zawolala Rachel.

Eryk uniosl palec i zaklecie Heebry ulotnilo sie bez

sladu. Usilowala je odtworzyc i nie mogla. Nigdy dotad

nie znalazla sie w takiej sytuacji. Przez jedna, jedyna chwile

zawahala sie, zbita z tropu.

Oslepiona wiedzma odpalila zaklecie.

Nie dotarlo do Yemiego. Tym razem motyle byly go-

towe. Jeden polknal zaklecie. Drugi odeslal je do slepej

wiedzmy. Natychmiast padla martwa.

Szesc siostr zabitej wiedzmy rzucilo sie natychmiast

na chlopczyka. Zadna inna wiedzma nie przylaczyla sie

do nich. Bylo to klasyczne zabojstwo odwetowe i mialy

wszelkie prawo pomscic smierc swojej siostry. Obnazy-

ly kly i zbily sie w scisla grupe. Spadly pionowo na Ye-

miego.

Heebra pospiesznie oslonila go pancerzem, ktorego

nie moglo przebic zadne zaklecie.

I znowu Eryk wykorzystal swoj dar.

Siostry spadly na Yemiego. Zblizajac sie, zmienily

szyk. Runely na niego w parach - klasyczny atak - troj-

kat. Najstarsza leciala na czele, cierpliwie wstrzymujac

zaklecie smierci az do ostatniej chwili. Wreszcie jej zmi-

ja-dusza dala znak i usta wszystkich siostr jednoczesnie

wypelnily sie plomieniami.

208

W nastepnej chwili te plomienie splynely im do gar-del. Pozostale wiedzmy patrzyly z niedowierzaniem, jak

cala rodzina spada bezglosnie w dol, z czarnymi suknia-

mi plonacymi na wietrze.

Zapadla cisza, zupelna cisza. A potem od wszystkich

wiedzm zaczal bic stezony gniew. Wszystkie zaczely sie

przygotowywac do ataku na Yemiego. Skoro na sniegu

lezalo tak wiele martwych siostr, nic nie moglo ich po-

wstrzymac.

-Cofnij sie - rozkazala Heebra Calen. - Yemi jest

zbyt niebezpieczny, zeby mogl dalej zyc. Sama sie go po-

zbede. - Zebrala cala swoja moc, by zaatakowac chlopca.

-Chodz do mnie - powiedziala z usmiechem. - Wiem,

ze chcesz.

-Nie! - krzyknal jakis glos.

Byl to Paul. Z glosnym krzykiem rzucil sie przez

snieg. Nie byl sam. Towarzyszyl mu Marshall i inne dzieci.

Lecialy w rownym szeregu, bardzo szybko. Wiedzmy

strazniczki powstrzymaly kilkoro, ale wiekszosc zdolala

dopasc Heebry.

Paul byl pierwszy. Rzucil sie na jej twarz. Heebra

odtracila go, ale nie mogla poradzic sobie ze wszystkimi.

Dzieci obsiadly ja ze wszystkich stron, odciagnely od

Yemiego. Przez pare chwil Heebra lezala pod ich malymi

dlonmi, rozdrazniona dotykiem tych bezpazurzastych

palcow i prosciutkich zaklec.

Potem, jednym swobodnym ruchem, strzasnelaje z sie-

bie, skoczyla do Yemiego... i tchnela prosto wjego usta.

Slowa wdarly sie do jego ciala.

-O nie! - krzyknal Eryk.

14 - Zemsta wiedzm

209

Yemi zatkal. Byl to cienki dzwiek, po ktorym rozleglysie dziesiatki innych: to plakaly rusalki. Yemi uchwycil sie

ich rozpaczliwie. Zakaszlal, zwisl bezwladnie, chwycil sie

za gardlo. Cos zabolalo go w srodku. Zacisnal palce na

sukience Heebry, nie rozumiejac, ze to ona zadala mu bol.

Wiedzma kopnela go i odeszla.

-Dlaczego nie powstrzymales zaklecia? - krzyknela

z furia Rachel do Eryka. - Yemi nie dalby sobie rady z Hee-

bra! Dlaczego jej nie powstrzymales? Dlaczego?

-Nie zauwazylem tego zaklecia - wymamrotal. -

Ona je... ukryla.

Yemi popelzl za Heebra i upadl na twarz. W tym sa-

mym czasie jego motyle skurczyly sie do wlasciwej posta-

ci; obolaly Yemi zapomnial o nich. Rusalki stracily swoje

magiczne wlasciwosci. Uniosly sie niczym zolta chmura.

Opuscily go.

-Nie! - zalkala Rachel.

Rzucila sie przez snieg, porwala Yemiego w objecia,

polozyla sobie na kolanach, podtrzymala mu glowe. La-

godnie otworzyla mu usta i wyslala zaklecia informacyj-

ne w glab jego ciala, by zrozumiec, jakiej broni uzyla

Heebra. I raptem cos wyczula - gleboko wYemim na-

brzmiewalo nadzwyczajne zaklecie, jego wlasne. Usilo-

walo sie uksztaltowac. Rachel pochylila sie nad nim, a je-

go usta otworzyly sie szerzej.

Heebra dostrzegla niebezpieczenstwo.

-Zabic Rachel! - rozkazala. - Chlopiec jest bez niej

bezbronny.

Oddech Yemiego przypominal cichy szmer. Rachel

przycisnela usta do jego warg. Nowe zaklecie pelzlo przez

210

jego gardlo, staralo sie jej dosiegnac, zyc. Wyciagnela jei przytrzymala we wlasnych ustach.

-Powstrzymac ja! - ryknela Heebra.

Rachel wydmuchnela zaklecie. Heebra zerwala sie do

lotu, usilujac je zlapac. Ale zaklecie przesliznelo sie jej

miedzy szponami. Eksplodowalo falujacymi kregami na

wszystkie strony swiata.

Rachel spojrzala na Eryka dzikim wzrokiem.

-Co to za zaklecie?

-Jakies przebudzenie! - odkrzyknal. - 1 chyba wiem,

czego szuka.

-Czego?

Oczy Eryka zalsnily.

-Dzieci, Rachel. Szuka dzieci!

19. Przebudzenie

aklecie \emiego opuscilo krag polarny, blyskawicznieposzybowalo przez lod i snieg.

Pierwsze dzieci, ktorych dosieglo, mieszkaly w nor-

weskim rybackim miasteczku Hammerfest, daleko na

polnocy. W ich kraju bylo juz pozno, po polnocy, lecz

letnie slonce swiecilo jak zawsze o tej porze roku. Zakle-

cie przebudzenia wpadlo przez otwarte okna niczym

westchnienie. Tam, gdzie okna byly zamkniete, zeslizgi-

walo sie kominem. Gdzie nie bylo kominow, przeciskalo

sie przez najmniejsze szczeliny w ceglach lub deskach.

Nic nie moglo go zatrzymac.

Przemknelo nad lozkami; bylo jak lekki dotyk, zaled-

wie tchnienie, lecz dzieci obudzily sie od razu. W dzie-

siatkach domow male raczki zacisnely sie na zabawkach.

212

Niemowleta zaczely potrzasac lozeczkami, wystukujac tensam rytm. Starsze zeskoczyly z poslan i podbiegly do

okien, gdyz magiczna moc, ktora mialy od zawsze, zosta-

la uwolniona.

Zaklecie nabieralo szybkosci. Nie bylo czasu do stra-

cenia. Rozprzestrzenilo sie wielkim pierscieniem nad

morzami i mknelo dalej: przez Morze Baffina w Kana-

dzie, nad Morzem Karskim na Nizine Zachodniosybe-

ryjska, na polnoc Finlandii, do Ivalo i jeszcze dalej w slad

za zapachem dzieci. I nagle oddalone od siebie o setki ki-

lometrow dzieci, ktore nigdy dotad sie nie widzialy, po-

czuly swoja obecnosc.

Zaklecie mknelo dalej. Poplynelo w dol rzeki Mac-

kenzie nad Fortem Dobrej Nadziei na Alasce. Przemknelo

nad Wielkimi Jeziorami: Michigan, Ontario, Erie. Ale\fcmi

chcial czegos wiecej. Wyslal wiec swoje zaklecie na pol-

kule pograzona w nocnych ciemnosciach. W Neapolu we

Wloszech dopadlo dwoch chlopcow kradnacych samo-

chodowe kola; sprawilo, ze zmienili zamiar. Dmuchnelo

nad dziecmi spiacymi w Taszkiencie i Tuluzie. Kiedy

otworzyly oczy, zalsnilo w nich srebro.

Zaklecie przekroczylo rownik. Zagladalo na poddasza,

szkolne boiska, nedzne chaty. Dopadlo i zlapalo dzieci na

wagarach w Peru. Znalazlo dziewczynki grajace w gume

w Australii i sprawilo, ze sie potknely. Siegnelo pod ziemie,

w ohydne jamy i nieludzkie miejsca, gdzie nadal wegetuja

dzieci-niewolnicy. Te dzieci upuscily narzedzia pracy i wzie-

ly sie za rece, wiedzac, ze nic juz nie bedzie takie, jak dawniej.

Zaklecie dotarlo do Afryki, do swego szczegolnego

miejsca przeznaczenia: Fiditi. Tam znalazlo Fole i obudzilo

213

ja. Lezaca na macie dziewczynka, rozplakala sie, rozpozna-jac glos swego braciszka.

Zaklecie omiotlo caly glob. Nie zatrzymywalo sie ani

nie zwalnialo, dopoki wszystkie dzieci na swiecie nie po-

czuly jego promiennego dotkniecia.

A tymczasem na biegunie polnocnym Rachel klecza-

la na sniegu z dygoczacym Yemin w ramionach.

Powoli uchodzilo z niego zycie. Zaklecie smierci sci-

skalo go z dzika radoscia, a moc Rachel potrafila tylko

spowolnic jego atak. Cieple brazowe oczy Yemiego byly

puste, niemal martwe.

A jednak nadal mial kontrole nad swoim zakleciem

przebudzenia. Zmienil je. Juz nie byl lagodny. Jego ce-

lem nie bylo samo przebudzenie magicznej mocy dzieci.

Potrzebowal jej. Tylko tak potrafil walczyc z zakleciem

smierci.

Jego zaklecie stalo sie zakleciem karmiacym.

Tylko dzieci na biegunie zostaly oszczedzone. Yemi

siegnal bez ostrzezenia po nowa moc wszystkich dzieci

na swiecie - i zabral ja. Nie bylo czasu na delikatnosc.

Odebral moc kazdemu dziecku na Ziemi, nie zostawil

nic - i zebrawszy w jedna potezna fale, zgarnal je ku swe-

mu cierpiacemu cialu.

Wowczas rozlegl sie glos, ktory odebral spokoj swiatu.

Byl to krzyk. Krzyk wszystkich dzieci, miliardow glo-

sow krzyczacych w tej samej chwili. Nie mogly zniesc

takiej straty. Przez pare chwil zrozumialy, ze ich zycie bylo

puste bez magii, a teraz ta pustka powrocila, one zas nie

214

mogly sie z nia pogodzic. Odpowiedzialy gniewem. W sladza skradziona moca ku biegunowi poplynela wscieklosc

wszystkich ziemskich dzieci.

Kiedy pierwsze smuzki magii wplynely do ciala

Yemiego, Rachel przytrzymala mu glowe. Slaby strumy-

czek wsliznal mu sie pod powieki. Chlopiec otworzyl

szeroko oczy i magia wlala sie szerokim strumieniem

wjego drobne cialko, ktore omal nie peklo od nieznos-

nego blasku. Yemi westchnal, rozluznil sie, znowu za-

czal oddychac. Rachel czula, ze magia splywa mu gardlem

do pluc, wsacza sie w zatruta krew i bliskie smierci ser-

ce, atakuje zlosc Heebry.

Uzdrawia go.

Ale tuz za magia plynal gniew. Byl juz prawie u celu.

Rachel nie miala pojecia, co oznacza. Wiedzmy po-

czuly go i spojrzaly ze zdziwieniem na Heebre. Ach, jak-

ze teraz pragnely jej przywodztwa!

Heebra zrozumiala, co za sila nadciaga w ich strone.

Wiedziala, ze nic nie zdola przeciwstawic sie gniewowi, ktory

nieswiadomie obudzil Yemi. Mknal zbyt szybko. Byl jak

ogromna piesc, zdolna rozbic wszystko na proch. Zadne

zywe stworzenie nie moglo przezyc jej uderzenia: ani ona,

ani Larpskendya, ani zadna wiedzma czy dziecko. Nawet

Yemi. Ten gniew mial zmiesc wszystko i wszystkich.

Prawie nie miala czasu, zeby sie zastanowic. Spojrza-

la na Yemiego. Ach, jakze nienawidzila tego odmienca,

niepotrafiacego nawet czerpac przyjemnosci ze smierci

wiedzm, ktore zabil. Rachel okazala sie warta wiecej niz

mozna sie bylo spodziewac. Teraz juz rozumiem, pomy-

slala, jak moglas tak znakomicie walczyc z Dragwena. Do

215

Larpskendyi czula tylko odwieczna nienawisc. Nie mialaczasu, by rozkoszowac sie zadaniem mu smierci. Wjakis

sposob, choc obezwladniony zakleciami, zdolal ja prze-

chytrzyc. To bolalo ja najbardziej.

Chciala sie przygladac agonii swoich wrogow, ale wie-

dziala, ze nawet ta przyjemnosc zostanie jej odebrana. Mu-

siala uratowac Wielkie Wedzmy. Sciagnela tu wszystkie naj-

lepsze. Jesli zgina, wspanialosc Ool zginie wraz z nimi.

Czule wyszeptala pare slow do Maka. Uniosl ciezka

zlota glowe, gotow bronic jej po raz ostatni.

-Co sie dzieje? - spytala Calen, zblizajac sie do niej.

-O co chodzi?

-Nie ma czasu na wyjasnienia - oznajmila Heebra.

-Wycofaj stad wszystkie siostry. Leccie wjednym kie-

runku, a ja bede otwierac przed wami bezpieczna droge,

dopoki zdolam.

Calen zadrzala.

-Nie, matko. Nie odejde bez ciebie. Bedziemy wal-

czyc razem!

-Nie jest to turniej, ktory moge wygrac... z twoja

pomoca lub bez niej - odparla Heebra. - Zabierz moje

wiedzmy z tej zalosnej planety. Teraz to ty jestes ich przy-

wodczynia!

-Ale... nie jestem gotowa, by nimi rzadzic - powie-

dziala Calen blagalnie. - Nie moge...

-Odejdz! - zawyla Heebra, wzniecajac poruszenie

na niebie.

Wiedzy wzbily sie w powietrze niepewnie, malymi

grupkami. Calen zaprowadzila je na poludnie. Heebra

rozdziawila szeroko cztery rzedy zebow. Spomiedzy jej

216

warg wylonil sie waski stozek zielonego swiatla. Wiedzmyzrozumialy jego znacznie i stloczyly sie w jego wnetrzu.

Pofrunely w gore, w geste chmury, nieustannie ogladajac

sie na Heebre.

-Szybciej! - ryknela Heebra. A potem rozlegl sie jej

drugi ryk.

Gniew dzieci uderzyl.

Heebra przygotowala sie na cios. Walczyla z Wielki-

mi Wiedzmami obdarzonymi najwiekszym intelektem

i wyobraznia. Stawila czolo niezliczonym zakleciom za-

glady. Ale to bylo jak tysiac barbarzynskich zaklec smier-

ci. Wiedzma uniosla wysoko Maka, sciagajac na siebie

gniew.

I gniew dal sie sciagnac. Mak polknal jego wielka

czesc. Kiedy nie mogl juz przyjac ani odrobiny wiecej,

Heebra otworzyla szczeki. Gniew wplynal jej do gardla.

Rozlozyla szeroko rece, drzac i uginajac sie pod ciezarem

przepelniajacej ja furii.

Dzieci zebrane wokol zakryly oczy, a te, ktore mogly

zniesc ten widok, patrzyly.

Heebra pochlaniala gniew tak dlugo, jak mogla, wresz-

cie, gdy na biegunie nie bylo juz zadnych wiedzm oprocz

niej, dala za wygrana. Gniew buchnal niczym ogien z jej

nozdrzy, potem takze z ust i oczu - i nie byly to male plo-

myki, lecz ogromne wzdete kleby eksplodujace we wszyst-

kich kierunkach jednoczesnie. Heebra miotala glowa na

wszystkie strony, wypluwajac pajaki-czyscicieli. Mak przy-

warl do jej szyi, nadal rozpaczliwie starajac sieja obronic.

Heebra zdazyla jeszcze zdac sobie sprawe z ostatnie-

go bledu: Griddy. Nie powinna ich uwalniac. Tylko ona

217

potrafila powstrzymac ich drapieznosc. Kiedyjej nie bedzie,Griddy zapanuja nad Ool, a przede wszystkim postanowia

zgladzic Calen, nowa przywodczynie. Calen bedzie sie bro-

nic, lecz jest jeszcze zbyt mloda i niedoswiadczona, by do-

wodzic Wielkimi Wiedzmami. Kiedy bedzie potrzebowac

Stowarzyszenia Siostr, zostanie sama.

Jej mroczniejacy umysl pokazal, co sie wydarzy. Ca-

len nie bedzie sie ukrywac. Bedzie czekac dumnie w Wiel-

kiej Wiezy, po ktorej scianach beda sie radosnie wspinac

Griddy. Spotka swoja smierc samotnie: bez matki ani

siostr, za jedyna obrone majac Nylo.

Heebra zlozyla dymiaca glowe na sniegu i umarla.

20. Odlol

szystkie dzieci wpatrywaly sie w odretwieniu w dy-miace szczatki Heebry.

Gniew ulotnil sie wraz z ostatnimi wyziewami jej cia-

la, ale na sniegu lezalo jeszcze pare plonacych wiedzm.

Nikt sie nie odzywal. Widok byl trudny do zniesienia,

wiec dzieci przez dlugi czas tulily sie do siebie i usilowa-

ly zrozumiec, co sie stalo.

Rachel powierzyla Yemiego Erykowi i obeszla ostroz-

nie martwe wiedzmy. Znalazla Morpetha, lezacego na ple-

cach w tej samej pozycji, wjakiej go zostawila, z zamknie-

tymi oczami. Bojac sie, ze nawet najlzejszy dotyk moze

pogorszyc jego stan, uklekla obok niego i poprosila zakle-

cia, by okreslily miejsca, ktorymi moglaby sie zajac. Duze

i mniejsze zaklecia polaczyly sie z subtelnoscia i precyzja,

219

ktorej sie po nich nie spodziewala i zaczely laczyc kosci i ta-mowac wewnetrzny krwotok.

W koncu powieki Morpetha rozchylily sie powoli.

-Chyba jednak nie umarlem - mruknal i zdolal sie

blado usmiechnac.

Rachel pocalowala go i podeszla do Heiki. Jej rany

byly mniej powazne, a choc gardlo bylo zdrowe, dziew-

czynka w ogole sie nie odzywala. Jej nieprawdopodobnie

jasne blekitne oczy uciekaly spojrzeniem na boki.

Wreszcie odezwala sie lamiacym sie glosem:

-Czy mozesz mi...

Umilkla, ale Rachel odczytala slowo, ktorego Heiki

nie mogla z siebie wydobyc: przebaczyc.

W odpowiedzi uniosla tylko reke i dotknela bladego

policzka Heiki. Byl to tylko dotyk, najslabsze z mozliwych

musniecie, ale Heiki drgnela, jakby uderzylo w nia zakle-

cie. Zaczela plakac, a na ten widok Rachel takze sie roz-

plakala. Objely sie i zaniosly szlochem z powodow, kto-

rych zadna z nich nie potrafila nazwac. Ich gorace lzy

robily male dziurki w sniegu. Wreszcie Rachel spojrzala

na lodowe wiezienie, w ktorym nadal lezal Larpskendya.

-Pojdziemy do niego razem?

-Tak!

Heiki wziela Rachel za reke i ramie w ramie pofru-

nely do czarodzieja. W polowie lotu wzdluz lsniacych

bialych scian budynku Heiki stracila rownowage. Krzy-

wiac sie z bolu, zaczela sie osuwac w dol. Rachel chwy-

cila ja i zaniosla na ostatnie pietro.

Larpskendya lezal na boku, twarza na lodzie. Ucieka-

jace wiedzmy zostawily go z rekami, nogami i glowa wy-

220

kreconymi pod groteskowym katem przez nici-zaklecia.Nici byly odporne na magie, wiec Rachel i I leiki rozsu-

plaly je wlasnymi palcami i paznokciami. Powoli, z wiel-

ka ostroznoscia stopniowo rozluznily i zdjely grube, wpi-

jajace sie w skore wiezy.

Uwolniony Larpskendya natychmiast odwrocil sie do

Rachel i Heiki. Wstal chwiejnie, gorujac nad dziewczyn-

kami jak wieza, i chwycil je w mocny uscisk. A gdy zna-

lazly sie w jego cieplych ramionach, ogarnal je spokoj,

jakiego nie zaznaly nigdy w zyciu.

-Coz - odezwal sie wreszcie Larpskendya. - To do-

piero poczatek.

Sfruneli na ziemie, a Rachel od razu odebrala Eryko-

wi Yemiego.

Larpskendya podszedl prosto do Morpctha. Zagoil

jego rany do konca, a kiedy Morpeth dzwignal sie z wy-

silkiem z ziemi, Larpskendya uklakl, wzial go za ramiona

i przez chwile, gdy ich oczy sie spotkaly, Morpeth ujrzal

Trimaka, Fenagel i Sar renow, ktorych zostawil na Ithrei.

Byli tam wszyscy starzy przyjaciele, bawiacy sie magia na

polanach.

-Cali i zdrowi - powiedzial cicho Larpskendya. -

Sa ci winni wielka wdziecznosc, lecz nie wiem, czy nie

powinienem byc ci wdzieczny bardziej od nich. Strze-

gles dla mnie juz dwoch swiatow. Jak moge splacic ten

dlug?

Morpeth wzruszyl ramionami z zazenowaniem.

-Jest cos, czego mi brakuje. To...

Larpskendya wiedzial, o co chodzi. Morpeth krzyk-

nal cicho, czujac, ze wsacza sie w niego jego magiczna

221

moc. Znajome stare zaklecia wpadly z halasem do jegoumyslu, szukajac swoich ulubionych miejsc. Morpeth

usilowal podziekowac czarodziejowi, ale byl zbyt wzru-

szony, by znalezc wlasciwe slowa.

Larpskendya zostawil go i zajal sie reszta dzieci. Tar-

galy nimi rozne uczucia: przerazenie, ulga, udreka. I zme-

czenie. Ogromne zmeczenie po dlugich i strasznych pro-

bach. Wiekszosc wpatrywala sie w niebo, jakby nie mogly

uwierzyc, ze wiedzmy naprawde odlecialy. Larpskendya

zaczal chodzic miedzy dziecmi, pocieszajac wszystkie,

zwlaszcza najmlodsze, dajac im tyle czasu, ile potrzebo-

waly czy chcialy. Wzial na strone chlopca ze sterczacymi

wlosami i dlugo z nim rozmawial. Paul nie mogl oderwac

od niego oczu.

Eryk takze chcial podejsc, ale prapsieta ciagle wychy-

laly sie z jego kieszeni i pokazywaly Larpskendyi jezyk.

-Przestancie, chlopcy - zganil ich. - Nie poznaje-

cie, kto to?

Na co one odwrocily sie i wypiely na czarodzieja swoje

pierzaste kuperki. Larpskendya podniosl glowe i przyla-

pal je na goracym uczynku.

Prapsieta pisnely i schowaly glowy pod skrzydla.

-To na nic - powiedzial Eryk. - Teraz wam sie obe-

rwie. Mnie pewnie tez. Lepiej zacznijcie sie klaniac.

Prapsieta uklonily sie gorliwie.

-Nie mnie... - westchnal. - Kurczaki pieczone...

Usilowal obrocic je twarzami do nachodzacego Larp-

skendyi, ale on byl juz przy nich. Wzial oba stworzenia

i przyjrzal sie im z bliska. Jedno prapsie wysunelo jezyk

i polizalo go w ucho.

222

-Ble! - wrzasnelo.Larpskendya rozesmial sie i posadzil je na ramionach

Eryka. Potem pochylil sie do niego i zaczeli rozmawiac,

a podczas tej rozmowy powiedzieli sobie niezapomniane

nigdy pozniej rzeczy.

Wreszcie Larpskendya zebral Yemiego, Rachel, Hei-

ki, Eryka i Morpetha razem. Rachel posadzila sobie Yemie-

go na kolanach. Stal sie zachwycajaco piekny. Wjego

oczach burzyly sie olsniewajace kolory, przelewaly sie

przez ich brzegi. Bylo ich zbyt wiele, ajednak usilowal

zakryc oczy raczkami, jakby nie chcial ich wypuscic.

-Ma w sobie moc wszystkich dzieci na swiecie -

powiedzial Larpskendya. - Nasz maly zlodziejaszek nie

chce jej oddac. Musimy mu pomoc.

-Ja to zrobie - zglosila sie Rachel.

Lagodnie odjela jego dlonie od oczu i pocalowala go.

Krzyknal cicho i zaplakal.

Zarzucil raczki na szyje Rachel i otworzyl szeroko

oczy. Zaklecia natychmiast z nich wypadly, niejedno, lecz

dziesiatki, a potem tysiace. Zablysly wszystkimi mozliwy-

mi kolorami i uciekly, z determinacja kierujac sie do swo-

ich wlascicieli. W ciagu paru minut transformacja sie doko-

nala. Morpeth nasluchiwal uwaznie i wychwycil pewien

dzwiek.

Byl to odglos zaskoczenia - blogie westchnienie

wszystkich dzieci na swiecie.

Pozbywszy sie mocy, Yemi znowu stal sie soba. Na-

gle znowu powrocily do niego rusalki. Obsiadly Rachel,

cieniutkimi czarnymi nozkami usilujac przyciagnac ja

do Yemiego. Paul i Marshall zblizyli sie niesmialo wraz

223

z innymi dziecmi, a motyle zatrzepotaly i nad nimi, sia-dajac pojedynczo lub parami na kazdym z nich.

-Do domu - poprosila Rachel. - Mozemy go za-

brac do domu? Mozemy?

Larpskendya natychmiast przeniosl ich w przestrze-

ni, tak lagodnie, ze zadne dziecko tego nie poczulo.

Na Fiditi panowala noc. Staneli przed domem Yemie-

go. Zwykle o tej porze bylo tu cicho, ale dzis cala wioska

tetnila zyciem. Zadne dziecko nie spalo. Wszystkie mialy

pelne rece roboty. Jakas mala dziewczynka smigala niczym

wazka nad rzeka Odooba. Jej srebrzyste oczy oswietlaly

powierzchnie wody, przyciagajac moskity. Z gestej dzun-

gli nieopodal dochodzil wrzask malp. Obudzilo je dwoch

chlopcow. Skuleni na najcienszych galazkach na szczycie

drzewa, smiali sie i wrzeszczeli w odpowiedzi. Eryk do-

strzegl raczkujace dziecko, ktore usilowalo przefrunac

nad krzakiem. Nie udalo mu sie i zalosnie potarlo podra-

pane nozki. Dwie nastoletnie dziewczynki kleczaly na-

przeciwko siebie przy chacie i zmienialy sobie nawzajem

fryzury. Jakis obszarpany chlopiec siedzial w oknie, od

niechcenia przesuwajac chmury po niebie.

Morpeth spojrzal tesknie na Rachel.

-Wyobrazasz sobie cos takiego? Takie sceny musza

sie dziac na calym swiecie! Wszedzie!

-Wiem. - Pomyslala o malym chlopczyku we Fran-

cji, ktory tak niedawno plakal za tecza, ktora rozplynela

sie na niebie. Czy teraz znowu biegnie w gory? A moze

juz nauczyl sie latac...

Kolo Morpetha smignal ptak, ktory wyladowal ni-

czym najlepiej wytresowany sokol na nadgarstku chude-

224

go chlopca. Jakas dziewczynka lezala na plecach, przygla-dajac sie z rozmarzeniem, jak kepa trawy wyrasta z ziemi

i laskocze kark jej brata.

-Chcialbym - zwrocil sie Eryk do Paula - znalezc

sie dzis w kazdym miejscu Ziemi. Zeby to wszystko zo-

baczyc.

-Nie jestes zazdrosny? - spytal Paul. - No wiesz,

tylko ty jeden na calym swiecie nie masz mocy.

-Nikt nie potrafi robic tego, co ja - odparl Eryk z pro-

stota.

Prapsieta skinely glowkami tak gwaltownie, ze omal

ich sobie nie urwaly.

Drzwi chaty Yemiego uchylily sie odrobine. Ze srodka

dobiegly szepty. Po chwili na progu stanela Fola. Jej oczy

lsnily srebrem, tak jak pozostalym dzieciom. Na widok

Larpskendyi zaczela dygac raz za razem, nie wiedzac, jak

sie ma zachowac.

-Wszystko w porzadku - zapewnila ja Rachel. -

Chodz do nas. Co sie dzieje?

Fola zawahala sie, najwyrazniej na cos czekajac. Wow-

czas z domu wylonila sie jej matka, powoli, niemal sie

skradajac. Byla przerazona tym, co sie wokol niej dzialo,

bala sie nawet spojrzec na dzieci, jakby ich oczy mogly ja

sparzyc. Yemi rzucil sie na nia. Cofnela sie. Yemi poszedl

za nia, wiec z wahaniem pozwolila mu sie przytulic do jej

piersi. Odprezyla sie lekko, ale glaskala jego glowe, jakby

to byl bardzo kruchy i troche dziwny przedmiot.

Fola wzruszyla ramionami.

-Mama nie jest jeszcze gotowa. Musimy byc wyro-

zumiali dla niej i pozostalych. - Wskazala paru doroslych.

15 - Zemsta wiedzm

225

Az do tej chwili Rachel ich nie zauwazyla. W porow-naniu z ozywionymi dziecmi o lsniacych oczach wygla-

dali jak cienie i trzymali sie z tylu. Wszyscy byli oszolo-

mieni, niektorzy bali sie podejsc do wlasnych dzieci. Jakis

mezczyzna przykucnal pod swoja latajaca corka, najwy-

razniej spodziewajac sie, ze zaraz spadnie. Kilkoro rodzi-

cow zamknelo sie w domach, bojac sie wyjsc.

Rachel pomyslala o mamie i nagle zapragnela znalezc

sie przy niej. Potem przypomniala sobie o tacie i zaniepo-

koila sie. Zwrocila sie do Larpskendyi - i znowu sie prze-

niesli, tym razem do domu Rachel.

Rodzice stali na ganku, przygladajac sie temu, co sie

dzialo na dworze. Na widok Rachel i Eryka na ich twa-

rzach pojawila sie ogromna ulga. Rachel spojrzala z rado-

scia na tate. Byl caly, zdrowy i we lzach; omal nie zmiazdzyl

jej jedna reka, druga sciskajac Eryka. Potem dostrzegl Larp-

skendye, puscil ich na chwile i niemal oficjalnie uscisnal

mu reke.

W koncu wszyscy odwrocili sie, by spojrzec na swiat

rozciagajacy sie poza gankiem. A bylo co ogladac! Na stro-

mym dachu nad ich glowami tanczyly dziewczynki. Wyzej

koledzy Eryka zataczali kregi wokol blokow, a ich smiech

niosl sie daleko w lagodnym letnim powietrzu. Chlopcy

grali w chmurach w krykieta. Inne dzieci lataly tu i tam,

w slad za samolotami, ptakami lub innymi stworzeniami,

ktore pozwolily sie obudzic. Chlopiec na wozku inwalidz-

kim scigal sie z chartem. Jakas dziewczynka spokojnie czy-

tala ksiazke przy swietle wlasnych oczu. I wszedzie, gdzie-

kolwiek staly, biegly czy frunely dzieci, czuc bylo nieznany

dotad na Ziemi zapach - zapach magii.

226

-Wiedzialam, ze nic sie wam nie stalo - szepnelamama do dzieci, wpatrujac sie w nie uwaznie. - Kiedy

tylko zobaczylam, ze dzieje sie to - zamachala rekami -

od razu sie domyslilam. - Odwrocila sie do Larpskendyi.

-Teraz nic juz nie bedzie takie, jak dawniej, prawda?

Larpskendya pokiwal glowa.

Morpeth patrzyl ze zdumieniem na dokazujace dzieci.

-Patrzcie, co potrafia! - zawolal. - Na Ithrei widy-

walismy zadziwiajace rzeczy, ale tamci cwiczyli przez kil-

kaset lat. Jak to mozliwe, ze te dzieci nauczyly sie podob-

nych sztuczek w tak krotkim czasie?

-Zaden swiat nie jest tak zapozniony, jak wasz - wy-

jasnil Larpskendya. - 1 na zadnym magiczna moc nie wy-

zwolila sie tak szybko. - Wjego glosie zabrzmiala skru-

cha. - Nie mialem pojecia, co sie dzis zdarzy. Nigdy dotad

nie bylo takiego rozkwitu. To - wskazal niebo, trawe,

ksiezyc i dzieci, z takim wdziekiem poruszajace sie mie-

dzy nimi - to jest wasza przyszlosc, poczatek niemozli-

wej do opisania przygody wszystkich dzieci. Wkrotce ko-

rzystanie z magicznej mocy bedzie wam przychodzic tak

latwo, jak oddychanie. - Usmiechnal sie. - A wtedy, oczy-

wiscie, ta moc przestanie sie wydawac magiczna.

Wszyscy spojrzeli na ulice, gdzie przestraszony oj-

ciec krzyczal cos w niebo. Jego syn nurkowal brawuro-

wo w waskie zaulki, zbyt zajety, zeby zwrocic na niego

uwage.

Rachel przysunela sie do Morpetha.

-Ten nowy swiat bedzie chyba niebezpieczny dla

doroslych? I wszystko bedzie dla nich nowe.

Morpeth skinal glowa.

227

-Na ogol beda zazdroscic swoim dzieciom. A dzieciprzestana sie ich sluchac. Jesli rodzice beda chcieli je

zmusic... hm...

-Wszystko moze sie zdarzyc - szepnela Rachel

i przytulila sie do rodzicow. Przed oczami stanela jej bu-

dzaca dreszcz wizja swiata, w ktorym rzadza dzieci, a ro-

dzice boja sie wychodzic sami z domu i oczekuja ochro-

ny i opieki ze strony wlasnych dzieci.

Heiki stala kolo Larpskendyi, przygladajac sie dziew-

czynce udajacej spadajacy lisc.

-A kiedy wszystko sie uspokoi - spytala - czy dzieci

nie beda sie gromadzic w gangach? Magicznych gangach,

w ktorych rzadzic beda najtwardsi? Tak to zaplanowaly

wiedzmy.

-Tak - przyswiadczyl Larpskendya. - To takze bedzie

sie zdarzac. - Spojrzal na nia skupiony. - Teraz moze sie

wydarzyc wszystko, co tylko potrafisz sobie wyobrazic.

-Powiesz nam, jak sie rozwinie nasza magia? - spy-

tala Rachel. - Przeciez wiesz?

-Magia rozwija sie odmiennie na roznych planetach

-odpowiedzial. - Ale Ziemia jest wyjatkowo szczodrze

obdarzona. Wszechswiat jeszcze nigdy nie widzial rasy,

ktora na tak wczesnym etapie rozwoju bylaby tak bardzo

utalentowana.

-Czy to dlatego wiedzmy sie nami interesowaly? -

chciala wiedziec Heiki.

-Tak. Bardzo was pragna. I juz wiedza o waszym ist-

nieniu.

Morpeth zadrzal.

-Jak dlugo bedziemy bezpieczni?

228

-Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Juz nigdy niezostawia was w spokoju. Przegrupuja sie i powroca w licz-

niejszych oddzialach. Potrafia tylko jedno: toczyc niekon-

czaca sie walke, a wiedza, ze potraficie byc bardzo uzy-

teczne. Szczegolna pokusa jest dla nich Yemi. Kto wie,

do czego bedzie wkrotce zdolny?

Rachel delikatnie dotknela glebokich ran po szponach

na szyi Larpskendyi, ale nie chcialy sie zabliznic.

-Zostawje - powiedzial Larpskendya. - Jako pamiat-

ke po tym, co sam rozpetalem. - Spojrzal ze smutkiem

na Morpetha, Eryka, Rachel, mame i tate. - Teraz macie

nowego wroga: Griddy sa na wolnosci. Wiedzialem, ze

Heebra jest zdesperowana, ale nie sadzilem, ze uwolni

ich furie. - Zwiesil glowe. - Przez ostatnie lata za bar-

dzo, zbyt gwaltownie ja prowokowalem. Popelnilem

straszny blad.

Nad domem Rachel pojawila sie swiecaca bramka. Pil-

karze, grajacy przy swietle ksiezyca, strzelili pieknego gola.

-Jeszcze nie boja sie przybycia Gridd - powiedzial

Morpeth z ulga. Cokolwiek mialo ich spotkac w przy-

szlosci, dzis bylo mu lekko na sercu i z trudem powstrzy-

mywal sie, by nie dolaczyc do dzieci bawiacych sie

w chmurach na niebie. Chcial cieszyc sie razem z nimi.

-To prawda - zgodzil sie Larpskendya powaznie. -

Dlaczego mialyby sie bac?

I nagle przyjrzal sie bacznie, przenikliwie wszyst-

kim dzieciom, ktore sie do niego garnely. Wreszcie po-

patrzyl na Rachel, jakby potrafil jednym spojrzeniem oce-

nic, co jest warta. Jej wpatrzone w niego oczy mialy kolor

szczescia.

229

Na twarzy Larpskendyi pojawil sie wyraz niemal bo-lesnej, desperackiej nadziei.

-Chce wam cos pokazac - oznajmil. - Musicie zro-

zumiec, jak wielka czeka was proba.

-Pokazac? Co? - spytala tato.

-Inny swiat. Wspanialy. Wiedzmy od wielu pokolen

pragna zniszczyc jego piekno.

Eryk zamrugal niepewnie.

-A to daleko?

-Daleko i blisko. Nic juz nie jest dla was zbyt dale-

kie. Mozemy tam poleciec.

-Co? Dzisiaj?

Larpskendya odpowiedzial usmiechem.

-Czemu nie?

-A prapsieta? Bez nich nie ide.

Larpskendya rozlozyl rece, obejmujac gestem cale

niebo.

-Zabierzemy wszystkich.

Prapsieta zachichotaly nerwowo, nie wiedzac, o co

mu chodzi.

-Jak to wszystkich? - spytal tata. - Wszystkie dzieci?

Oczy Larpskendyi zalsnily.

-Nie, nie. Wszystkich. Kazde dziecko, kazdego do-

roslego na tym swiecie. Wszystkich.

-Tak! - zawolala Rachel. - Tak!

Larpskendya wzial gleboki oddech i nagle Rachel po-

czula, ze cos sie w niej napina, jakby miliony umyslow

polaczyly sie ze soba. Podniosla glowe i przekonala sie,

ze wszystkie dzieci spogladaja na te sama konstelacje

gwiazd na zachodnim niebie.

230

Eryk zerknal ma rodzicow, sadzac, ze wcale sie im tonie spodoba. Ale bylo inaczej.

-Tak? - Mama niesmialo rozlozyla rece. - Dobrze

to robie?

Larpskendya rozesmial sie glosno i grzmiaco i ten

smiech osuszyl ostatnie lzy z jego oczu.

-Tak, bardzo dobrze - powiedzial. Zamilkl i patrzyl

przez chwile na Rachel, Morpetha i Eryka. - Jestescie

gotowi?

Skineli szybko glowami.

-Niech mnie, chlopcy - mruknelo prapsie. - Co

sie dzieje?

Ale jego towarzysz nie zdazyl odpowiedziec. W do-

mach, statkach, odrzutowcach wysoko w powietrzu i ko-

palniach gleboko pod ziemia, na pelnym dzieci niebie -

wszyscy na swiecie podniesli oczy do gory.

A w chwile potem na Ziemi oddychaly juz tylko zwie-

rzeta i rosliny.

This file was created with BookDesigner program

bookdesigner@the-ebook.org

2010-01-04

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/