LAWHEAD STEPHEN





Piesn Albionu #3 Wezel bezkonca





STEPHEN LAWHEAD





Skoro caly swiat jest jedynie opowiescia, lepiej abys kupil sobie bardziej zajmujacaopowiesc od opowiesci mniej zajmujacej.

sw. Columba, irlandzki misjonarz w Szkocji

Dla Jan Dennis

Wysluchaj, o Synu Albionu, slow przepowiedni:

Placz i smuc sie, gleboki zal jest sadzony Albionowi w trojnasob. Zlocisty Krol uderzy stopa o Skale Niezgody. Robak o ognistym oddechu zazada tronu Prydainu; Llogres bedzie bez pana. Ale radowac sie bedzie Caledon. Stado Krukow zaludni tlumnie jego cieniste doliny i krakanie bedzie tam piesnia.

Gdy zgasnie Swiatlo Derwyddi, a krew bardow bedzie domagac sie sprawiedliwosci, wowczas Kruki rozloza swe skrzydla ponad swietym lasem i swietym pagorkiem. Pod skrzydlami Krukow stanie tron. Na tym tronie zasiadzie krol ze srebrna reka.

W Dniu Zmagan korzen zamieni sie miejscem z konarem, a swiezosc bedzie uchodzic za cud. Niech slonce bedzie przycmione jak bursztyn, niech ksiezyc skryje swe oblicze: odraza kroczy po ziemi. Niech cztery wichry zewra sie w przerazliwych podmuchach; niech ten dzwiek wzbije sie az do gwiazd. Prochy Starozytnych zawiruja w oblokach; istote Albionu rozniosa walczace wichry.



Morza podniosa sie, grzmiac poteznie. Nigdzie nie bedzie bezpiecznej przystani. Arianrhod spi na swym otoczonym morzem przyladku. Choc wielu jej szuka, nie znajdzie. Choc wielu ja wzywa, nie uslyszy ich glosow. Jedynie czysty pocalunek przywroci ja jej

Wowczas rozgniewa sie Olbrzym Niegodziwosci i przerazi wszystkich ostrzem swego miecza. Z jego oczu bic beda plomienie; jego usta ociekac beda trucizna. Ze swa wielka armia spladruje wyspe. Wszyscy, ktorzy mu sie sprzeciwia, zostana porwani powodzia bezprawia, ktora wyplynie z jego reki. Wyspa Poteznych stanie sie grobowcem.

A wszystko to nastapi za sprawa Meza z Brazu, ktory dosiadajac mosieznego rumaka, miota klatwe potezna i okrutna. Powstancie, Mezowie Gwir! Wezcie do reki orez i zwroccie sie przeciwko zdrajcom, ktorzy sa wsrod was! Odglosy bitwy dotra pomiedzy gwiazdy na niebie, a Wielki Rok dobiegnie swego ostatecznego spelnienia.

Sluchaj, o Synu Albionu: krew jest zrodzona z krwi. Cialo jest zrodzone z ciala. Ale duch jest zrodzony z Ducha i Duchem na zawsze zostanie. Nim Albion bedzie Jednym, Bohaterski Czyn musi byc dokonany, a Srebrnoreki musi objac rzady.

Banfrith z Ynys Sci





1. Ciemne plomienie





Ogien szaleje w Albionie. Dziwny i ukryty, o ciemnych, niewidocznych dla oczu plomieniach. Wzbiera i kipi, gromadzac plomienie ciemnosci w swym goracym, czarnym sercu. Niewidzialny i nieznany, plonie.Owe plomienie ciemnosci sa nienasycone; rosna, rozprzestrzeniaja sie zachlannie, wszystko pozeraja, wszystko niszcza. Choc nie mozna ich zobaczyc, zar parzy i przypieka, przenika cialo az do kosci; podkopuje sily, oslabia wole. W popiol obraca prawosc i odwage, a milosc i honor w twarde, wypalone wegle.

Ow ciemny ogien to pradawne zlo, wrog starszy niz sama Ziemia. Nie ma twarzy, ciala ani ramion, z ktorymi mozna by sie zewrzec w walce i w koncu pokonac. Nie ma niczego oprocz



plomieni, nienasyconych jezykow i rozsiewanych przez nie ciemnych iskier, ktore z kazdym niespokojnym tchnieniem wiatru wedruja dalej i dalej.

Nic nie zdola wytrzymac ciemnego ognia. Nic nie oprze sie bezlitosnemu, zjadliwemu zepsuciu niesionemu przez niewidzialne plomienie. Zgasna one dopiero wtedy, gdy wszystko, co zyje na tym swiecie, przemieni sie w zimny, martwy popiol.

Przeslaniajaca wejscie skora wolu uniosla sie i do chaty wszedl Tegid Tathal. Bystrym spojrzeniem ogarnal ciemne wnetrze. Znowu widzial. Jego slepota zostala uleczona albo przynajmniej zamieniona w nieustajaca wizje przez przywracajace wszystko do pierwotnego stanu wody jeziora. Ujrzawszy, ze siedze na zascielajacej podloge slomie, zapytal:

-Co robisz?

-Rozmyslam - odrzeklem, zginajac jeden po drugim palce srebrnej dloni. Coz to byla za dlon! Cudo wykonane ze srebra doskonalej jakosci, wolnego od jakichkolwiek wad; skarb niewyobrazalnej wartosci. Byl to podarunek - moze nagroda za wyczyny na placu boju - od bostwa obdarzonego osobliwym poczuciem humoru. Nad wyraz osobliwym.

Tegid zapewnia, ze jest to prezent od Dagda Samildanac, Szybkiej Pewnej Reki we wlasnej osobie. Mowi, ze na tym wlasnie polega wypelnienie obietnicy danej przez pana zagajnika. Szybka Pewna Reka poprzez swego wyslannika obdarzyl Tegida wewnetrznym wzrokiem, ja zas otrzymalem srebrna reke.

Tegid przypatrywal mi sie z ciekawoscia, a w koncu powiedzial:

-I nad czym tak dumasz?

-Nad tym - unioslem metalowa dlon. - I nad ogniem. Ciemnym ogniem. Przyjal me slowa bez zadnych pytan. - Na dworze czekaja na ciebie. Lud chce zobaczyc

swego krola.

-Musialem posiedziec troche w samotnosci. Musialem pomyslec.

Na zewnatrz rozbrzmiewaly glosne wiwaty. Swietowanie zwyciestwa ciagnac sie bedzie

przez wiele dni. Wielki Pies Meldron zostal pobity, jego poplecznikow dosiegla sprawiedliwosc, susza sie skonczyla i kraj wracal do zycia. Nic dziwnego, ze ci, ktorzy przezyli, nie posiadali sie ze szczescia.

Ja jednak nie podzielalem ogolnej radosci. To, co zapewnilo ludziom bezpieczenstwo i przywrocilo wesolosc, sprawilo zarazem, iz moj pobyt w Albionie dobiegl kresu. Wypelnilem zadanie, wiec musialem odejsc, choc kazdy nerw, kazde wlokno mego ciala byly temu przeciwne.

Tegid podszedl blizej i przykleknal, aby nie patrzec na mnie z gory. - Co sie stalo?

Nim zdazylem odpowiedziec, skorzana kotara uniosla sie raz jeszcze, wpuszczajac do srodka profesora Nettletona. Uczony pozdrowil ponuro Tegida, a zwracajac sie do mnie, rzekl:

Pora ruszac. - Kiedy nic nie odpowiedzialem, dodal: - Llew, juz to przedyskutowalismy i osiagnelismy porozumienie. Musimy to zrobic, a im szybciej to nastapi, tym lepiej. Czekanie wszystko pogorszy.

Tegid obrzucil uczonego bacznym spojrzeniem. - On jest naszym krolem. Jako Aird Righ Albionu ma prawo...

-Prosze, Tegidzie. - Nettleton wolno potrzasnal glowa, a jego zacisniete usta staly sie

cienka linia. Zblizywszy sie, popatrzyl na mnie z gory. - Zadnemu czlowiekowi nie wolno

przebywac w innym swiecie. Dobrze o tym wiesz. Przybyles tu, aby odszukac Simona i

zabrac go z powrotem. Dokonales tego, a wiec twe dzielo jest skonczone. Pora wracac do

domu.

Mial racje. Wiedzialem, ze ja mial. A jednak, mysl o powrocie ranila mi serce. Nie moglem stad odejsc. Tam bylem nikim, nie mialem prawdziwego zycia. Ot, przecietny zagraniczny studencina, ktory po ukonczeniu nauki zalapal sie na studia doktoranckie, i ktory na co dzien bolesnie odczuwal brak tego, co w zyciu ludzkim najwazniejsze. Pozbawiony towarzystwa mezczyzn oraz milosci kobiety, wieczny student myslacy przede wszystkim o tym, jakby tu wykombinowac nastepne stypendium i oddalic od siebie dzien koncowego rozliczenia, a tym samym widmo zycia poza kokonem scian oksfordzkiego klasztoru.

Jedyne prawdziwe zycie, jakiego kiedykolwiek zakosztowalem, toczylo sie tutaj, w Albionie. Odejsc stad, znaczylo umrzec, to bylo zas ponad moje sily.

-Ale ja mam tu jeszcze cos do zrobienia - zaoponowalem, a w moim glosie byla

rozpacz. - Musi tak byc, skoro dostalem cos takiego. - Unioslem srebrna dlon; chlodny



metal zalsnil niewyraznie w zalegajacych chate ciemnosciach, na bialym tle srebra miekko zaplonely kunsztownie wyrysowane zlotem zawile wzory.

-Chodzmy - profesor wyciagnal reke, jakby chcial mnie podniesc. - Nie utrudniaj wszystkiego jeszcze bardziej. Odejdzmy teraz, szybko i cicho. Wstalem i w slad za nim wyszedlem z chaty. To samo uczynil milczacy Tegid. Na dworze plonelo odswietne ognisko, a jego plomienie strzelaly wysoko w gestniejacy mrok. Wokol ognia siedzieli rozradowani ludzie; poprzez wesoly zgielk tu i owdzie przebijaly slowa piesni. Nie uszlismy daleko, gdy droge zastapila nam Goewyn z dzbanem w jednej i kubkiem w drugiej rece. Tuz za nia kroczyla dziewczyna z polmiskiem napelnionym chlebem oraz miesiwem.

-Pomyslalam, ze moze jestescie glodni i spragnieni - wyjasnila i pospiesznie zaczela napelniac kubek piwem. Wreczyla mi naczynie, mowiac: - Przepraszam, ale tylko tyle zdolalam dla was uratowac. To juz ostatni dzbanek.

-Dzieki. - Biorac kubek, dotknalem na chwile jej dloni. Goewyn odpowiedziala usmiechem, ja zas pojalem, ze nie zdolam odejsc, nie powiedziawszy jej, co kryje sie w mym



-Goewyn, musze ci cos... - Zamilklem w pol zdania, gdyz otoczyla nas gromada

-Llew! Llew! - krzyczeli. - Pozdrawiamy cie, Srebrnoreki! - Jeden z nich podsunal

"WyjasnilM>><<>>erow a szcz rod cie interweniowal Te c s d.

ktorzy mogliby ten spokoj zaklocic. Zaraz tez dodal, ze byloby najlepiej, gdyby zaczeli od sieb Ledwie rozkrzyczana druzyna ruszyla swoja droga, z mroku wylonil sie Cynan. - Llew!

b ryknal, walc m w Wznio

Ulal piwa z pucharu do mego wypelnionego po brzegi kubka.

-A z naszych kielichow niech zawsze leja sie trunki! - dodalem, strzasajac piwo z

ttJ^LLS%%^^. Nie czekajac, azpoziom plynu w

Sadzilem, ze nasze zapasy piwa skonczyly sie dawno temu - powiedzialem. - Nie mialem pojecia, ze jeszcze tyle zostalo.

-To sa naprawde ostatki - zapewnil Cynan, zagladajac do pucharu. - Gdy piwa

zabraknie, bedziemy musieli czekac az do zbiorow. Ale dzisiaj - zaniosl sie smiechem -

dzisiaj mamy wszystko, czego nam potrzeba! - Cynan ze swymi ogniscie rudymi wlosami i

choc serce ciazylo mi niczym zaszyty w piersi kamien.

-Mamy jeszcze wiecej, bracie - odrzeklem. - Zyjemy i jestesmy wolnymi ludzmi!

-Jako zywo! - Cynan zlapal mnie za szyje zegnalem sie z tym, ktory amykajac s w blizszy niz rodzony brat.

Nadszedl Bran w otoczeniu kilku Krukow. Oddali mi krolewskie honory i poprzysiegli dozgonna wiernosc. Po chwili dolaczylo do nich dwoch krolow, Calbha i Cynfarch. -

Zycze ci wszystkiego najlepszego - powiedzial Calbha - Niech twe panowanie zawsze

-Niechaj ci sie zawsze wiedzie - dodal Cynfarch - a zwyciestwo wienczy kazda

Podziekowalem im serdecznie, po czym, ujrzawszy, ze Goewyn sie oddala, przeprosilem przyjaciol, chcac podazyc w slad za nia. Calbha pochwycil moje spojrzenie.

-Idz do niej, Llew - poradzil. - Ona na ciebie czeka. Idz.

Szybko podszedlem do Tegida. - Przygotujcie z Nettlesem lodz. Zaraz do was przyjde.



Profesor Nettleton wzniosl oczy ku pociemnialemu niebu. - Idz, jesli musisz, ale sie pospiesz, Llew! Czas-pomiedzy-czasem nie bedzie czekac. Dogonilem Goewyn miedzy dwiema chatami.

-Chodz ze mna - rzucilem. - Musze z toba pomowic.

Nic nie odrzekla, ale postawila dzban na ziemi i wyciagnela reke. Podalem jej swoja i

powiodlem na obrzeza crannogu. Cien zalegajacy u podstaw drewnianego walu doprowadzil nas do nie strzezonej bramy, ktora wyszlismy poza umocnienia.

Goewyn caly czas milczala, ja natomiast szukalem w myslach slow, ktore chcialem jej powiedziec. Teraz, gdy bylismy sami, nie bardzo wiedzialem, od czego zaczac. Jej duze, ciemne oczy wpatrywaly sie we mnie, jej wlosy o barwie lnu polyskiwaly niczym srebrna przedza, a skora olsniewala biela sloniowej kosci. Niewielki torques jasnial na jej szyi waskim sierpem swiatla. Doprawdy, nigdy nie widzialem piekniejszej kobiety.

-O co ci chodzi?-spytala. - Jezeli jestes nieszczesliwy, usun przyczyne zmartwienia. Jestes krolem. To ty mowisz, jak ma byc.

-Wydaje mi sie - rzeklem ze smutkiem - iz paru rzeczy nawet krol nie potrafi zmienic.

-O co ci chodzi, Llew? - powtorzyla pytanie.

Wciaz jeszcze sie wahalem. Podeszla blizej, czekajac na odpowiedz. Spojrzalem w jej

sliczna twarz.

-Kocham cie, Goewyn.

Usmiechnela sie; w jej oczach rozblysly wesole iskierki. - I to dlatego jestes taki

nieszczesliwy? - Zarzucila mi ramiona na szyje, wplotla palce we wlosy. - Ja tez ciebie kocham. A zatem, teraz juz oboje mozemy pograzyc sie w rozpaczy.

Poczulem na twarzy cieplo jej oddechu. Zapragnalem wziac ja w ramiona, obsypac pocalunkami. Plonalem z niecierpliwosci, a jednak odwrocilem glowe.

-Goewyn, ja... poprosilbym, zebys zostala moja krolowa.

-Gdybys to uczynil - odrzekla miekko cichym glosem - zgodzilabym sie, jak po

tysiackroc zgodzilam sie juz w moim sercu.

Ten jej glos... wystarczal, abym utrzymal sie przy zyciu. Moglbym sie nim karmic, bez reszty zatracony, nieswiadom niczego oprocz jego piekna.

Poczulem suchosc w ustach i na prozno usilowalem przelknac grude piasku, ktora nagle utkwila mi w gardle. - Goewyn... ja...

-Llew? - poruszyla ja dzwieczaca w mym glosie rozpacz.

-Goewyn, ja nie moge... byc... krolem. Nie moge prosic, bys zostala moja krolowa. Zesztywniala i odsunela sie ode mnie. - Jak to?

-Ja nie moge zostac w Albionie. Musze stad odejsc. Musze wrocic do swojego swiata.



-Nie rozumiem.

-Ja nie naleze do tego swiata. - Zaczalem nie najlepiej, ale skoro juz poczatek zostal zrobiony, nalezalo brnac dalej. - To nie jest moj swiat, Goewyn. Jestem tu obcy, nie mam prawa tutaj przebywac. To prawda. Przybylem do Albionu z powodu Simona. On...

-Simon? - spytala, dziwnie znieksztalcajac sylaby.

-Siawn Hy. W naszym swiecie nazywal sie Simon. Przedostal sie tutaj, a ja przybylem

w slad za nim. Mialem go zabrac z powrotem. Teraz, kiedy juz tak sie stalo, ja rowniez musze

zniknac i to jeszcze dzisiejszej nocy. Nie ujrze cie nigdy wiecej, po tym jak...

Goewyn sluchala w milczeniu, widzialem jednak, ze nie pojmuje ani slowa z moich wyjasnien. Odetchnalem gleboko i tlumaczylem dalej. - Wszystkie nieszczescia, ktore spadly na Albion - ogrom smierci i zniszczenia, rzez bardow, wojny, spustoszenie Prydainu... do wszystkich tych strasznych wydarzen doszlo z winy Simona.

-To wszystko uczynil Siawn Hy? - w jej glosie znac bylo niedowierzanie.

-Nie tlumacze tego najlepiej - przyznalem. - Ale to prawda. Zapytaj Tegida; powie ci to samo. Siawn Hy przyniosl ze soba mysli tak podstepne i niegodziwe, ze zatrul nimi caly Albion. Meldron w nie uwierzyl, no i popatrz, co sie stalo.

-Nic o tym nie wiem. Wiem natomiast, ze Albion nie zostal zniszczony. A nie zostal dlatego, ze ty tutaj byles, aby powstrzymac zniszczenie. Gdyby nie ty, Siawn Hy i Meldron przywiedliby Albion do zguby.

-No wiec, sama widzisz, ze nie moge pozwolic, aby cos takiego stalo sie jeszcze raz.

-Widze - oznajmila zdecydowanie - ze musisz tutaj zostac i dopilnowac, aby to sie nie powtorzylo.



Widzac me wahanie, wytoczyla nastepne argumenty. - Tak, zostan. Jest to twym krolewskim prawem i obowiazkiem. - Po chwili dodala z usmiechem: - Zostan i panuj w zdrowiejacym Albionie.

Wiedziala, jakie slowa pragnalem uslyszec i sposrod wszystkich slow swiata wybrala wlasnie te. Tak, pomyslalem, moge zostac w Albionie. Moge byc krolem i panowac z krolowa Goewyn u boku. Profesor Nettleton z pewnoscia nie mial racji. Miala ja natomiast Goewyn: jako krol mialem obowiazek upewnic sie, czy tak pomyslnie zapoczatkowane uzdrawianie Albionu przebiega prawidlowo. Moglem zostac!

Goewyn przekrzywila glowe. - I co powiesz, ukochany?

-Zostane, Goewyn. Jesli bedzie taka mozliwosc, zostane na zawsze. Badz ma krolowa.

Panuj wraz ze mna.

Padla w me ramiona, a jej gorace, miekkie wargi pospiesznie przywarly do moich. Wciagnalem w pluca zapach jej wlosow i owa won przyprawila mnie o zawrot glowy. Calowalem utoczona z kosci sloniowej szyje, jedwabiste powieki, z wilgotnych ust spijalem aromat miodu i dzikich kwiatow.

Marzylem o tej chwili niezliczona ilosc razy, tesknilem do niej z glebi duszy. Niczego nie pragnalem bardziej jak milosci z Goewyn. Tulilem do piersi ulegle cieplo jej ciala i juz wiedzialem, ze na pewno zostane - zreszta, chyba nigdy nie mialem co do tego watpliwosci.

-Zaczekaj na mnie - poprosilem, oswobadzajac sie z jej objec. Szybkim krokiem ruszylem ku bramie.

-Dokad idziesz? - zawolala w slad za mna.

-Nettles czeka na mnie. Odchodzi, wiec musze sie z nim pozegnac.





2. Trzy zadania





Pospieszylem wzdluz walu, aby dolaczyc do Tegida i profesora. Zepchnalem lodz na glebsza wode, po czym wskoczylem do srodka. Tegid zlapal za wiosla, wyplynelismy na jezioro. Gladka jak lustro tafla odbijala ciemny blekit gasnacego, wieczornego nieba.Przybilismy do brzegu ponizej Druim Vran i szybkim krokiem ruszylismy w strone wyswieconego przez Tegida zagajnika. Z kazdym krokiem wynajdywalem nowy argument badz wymowke na usprawiedliwienie mej decyzji o pozostaniu w Albionie. Zreszta, tak naprawde, nigdy nie chcialem stad odejsc. Zaklecia Goewyn zamykaly jedynie dluga liste przyczyn, dla ktorych odrzucilem wnioski Nettletona. Nie pozostalo mu nic innego, jak tylko pogodzic sie z moja decyzja.

Lisciaste sanktuarium powitalo nas gleboka cisza. Nie tracac ani chwili, Tegid narysowal koncem laski okrag na piasku. Potem zaczal chodzic tylem, zataczajac kola zgodnie z ruchem slonca i spiewajac uroczystym glosem. Nie wiedzialem, o czym spiewa, gdyz poslugiwal sie Ciemnym Jezykiem Derwyddi, Taran Tafod.

Stalem obok Nettlesa, a w mojej duszy klebily sie najrozniejsze uczucia, oskarzenia, poczucie winy, falszywe oburzenie. Przeciez to ja bylem krolem! To ja zbudowalem to miasto! Ktoz, jesli nie ja, mial prawo tu przebywac? A jednak nie znalazlem w sobie dosc sil, by powiedziec to glosno. Trwalem w napietym milczeniu, obserwujac czynione przez Tegida przygotowania.

Zakonczywszy prosty ceremonial, bard wyszedl z zaznaczonego kregu i zblizyl sie do nas.

-Wszystko gotowe - rzekl. Patrzyl przy tym na mnie pelnym zalu wzrokiem, lecz z

jego ust nie padlo ani jedno slowo pozegnania. Rozstanie bylo dlan zbyt bolesne.

Profesor ruszyl w strone kola, ja natomiast stalem w miejscu jak wrosniety w ziemie. Wyczuwszy moje ociaganie, obejrzal sie za siebie. - Chodz, Lewis.

-Nie ide z toba - wymamrotalem. Wcale nie chcialem tak powiedziec, jednak slowa

poplynely, zanim zdolalem je powstrzymac.

Nettleton sie odwrocil. - Lewis! Zastanow sie, co robisz.

-Nie moge tak po prostu odejsc, Nettles. Jest na to za wczesnie.

Zawrocil, mocno schwycil mnie za ramie. - Lewis, posluchaj. Posluchaj uwaznie. Jezeli

kochasz Albion, musisz stad odejsc. Zostajac, sciagniesz zaglade na to wszystko, co zdolales ocalic. Musisz to zrozumiec. Juz ci mowilem: zaden czlowiek nie moze...

-Zaryzykuje. - Nie pozwolilem mu dokonczyc.



Podszedl do mnie Tegid. - No coz, bracie - powiedzialem - wyglada na to, ze bedziesz musial znosic moja obecnosc jeszcze przez jakis czas.

Bard wpatrywal sie w pusty krag. Mial taka mine, jakby jego wzrok przenikal czeluscie

-Nim Albion stanie sie jednym, Bohaterski Czyn musi byc dokonany, a Srebrnoreki

musi objac rzady.

Slowa te pochodzily z proroctwa banfrith, ktore przeciez - jak sam mi to powtarzal od czasu do czasu - moglo jeszcze okazac sie nieprawda. Wybor zostal dokonany.

-Zawsze moge odeslac cie z powrotem - odrzekl z wyrazna ulga. Tegidowi moje znikniecie mniej bylo na reke niz mnie samemu.

-To prawda - przyznalem i zaraz zrobilo mi sie lzej na duszy. Oczywiscie, moge wrocic, kiedy tylko zechce i wroce - gdy rozpoczeta przeze mnie praca zostanie zakonczona. Ktoregos dnia odejde. Ale jeszcze nie teraz, jeszcze nie dzis.

Odpedzilem od siebie te wizje, uciszylem wyrzuty sumienia slodkim samousprawiedliwieniem: ostatecznie wytrwalem, uczciwie zasluzylem na odrobine szczescia. Ktoz moglby temu zaprzeczyc? Poza tym, zostalo jeszcze mnostwo do zrobienia. Zostane, aby ujrzec Albion w rozkwicie.

Tak, no i poslubie Goewyn.

a^l o i gwarno. Na z kobietami obsied og dlugie lawy; rozgadane gromady

Jedynie zachodni koniec hali byl cichy i pusty. Naczelny bard umiescil tam bowiem spiewajace kamienie, zlozone w okutej zelazem, drewnianej skrzyni, dniem i noca strzezonej

kamien ^S^X^>>^i pewnieniu ochrony cudownym

^Krol jest z nami! - zakrzyknal Bran, a Kruki, obecni w hali, natychmiast ten

okrzyk podjeli. Zaraz tez chwycil swoj puchar i, przekrzykujac wrzawe, wniosl toast. - Za

-Za krolewskie wesele! - zawtorowal mu wyrosly jak spod ziemi Cynan.

W nastepnej chwili liczne rece dzwignely mnie do gory. Usadowiony na ramionach

dzieje i mial sposobnosc dolaczyc do korowodu.



Przy blasku pochodni, przy wtorze salw smiechu, doszlismy w koncu do chaty, w ktorej mieszkala Goewyn z matka. Tutaj pochod stanal.

Cynan wzial sprawy w swoje rece i gromkim glosem oznajmil, ze oto przybyl krol po panne mloda. Na progu chaty ukazala sie Scatha. Pozdrowila tlum, po czym rzekla:

-Jest tutaj moja corka. - Usunela sie w bok, odslaniajac stojaca za jej plecami Goewyn. - Gdzie jest mezczyzna, ktory o nia prosi? - Scatha udala, ze rozglada sie dokola, jakby wypatrywala glupca, ktory osmielil sie prosic o reke jej corki.

-Tutaj! - odpowiedzial jej natychmiast chor glosow. Siedzac ponad glowami napierajacej ze wszystkich stron ludzkiej cizby, pojalem nagle, ze oto uczestnicze we wstepnej fazie celtyckiego wesela, a scislej mowiac, w jednej z jego odmian, z jaka dotychczas nigdy sie nie zetknalem. Nie bylo w tym niczego niezwyklego; lud Albionu znal co najmniej dziewiec form ceremonii zaslubin, ja zas widzialem dotychczas zaledwie kilka takich uroczystosci.

-Niechaj mezczyzna, ktory pragnie mej corki na zone, odezwie sie - polecila, krzyzujac rece na piersi.

-Jestem tutaj, Scatho! - zawolalem. Wojownicy, na barkach ktorych spoczywalem, opuscili mnie na ziemie, tlum zas rozstapil sie, robiac mi przejscie. Na drugim koncu szpaleru ujrzalem czekajaca Goewyn. - Llew Srebrnoreki staje przed toba. Przyszedlem oznajmic, ze pragne twej corki na zone.

Goewyn usmiechnela sie, lecz pozostala na miejscu. Ruszylem w jej strone, co widzac, Scatha wystapila naprzod i ustawila sie miedzy nami. Przybrawszy surowa mine, obejrzala mnie badawczo od stop do glow, tak jakby chciala ocenic wartosc przezartej przez mole sztuki materii. Czulem, jak pod wplywem jej spojrzenia wnetrze mej prawdziwej dloni raptownie wilgotnieje. Tlum wokol nas dolaczyl do zabawy, zwracajac uwage Scathy na liczne zalety - prawdziwe badz wyimaginowane - ktore byc moze posiadalem.

W koncu oznajmila, ze kandydat jej odpowiada, po czym uniosla reke. - Nie znajduje w tobie wad, Llewie Srebrnoreki! Nie mozesz jednak oczekiwac, ze oddam ci corke, dziewczyne taka jak Goewyn, bez godnego jej wykupu.

Znalem prawidlowa odpowiedz. - Musisz doprawdy brac mnie za czlowieka niskiego ducha, skoro uwazasz, iz pozbawie cie takiej wspanialej corki, nie dajac w zamian stosownej rekompensaty. Pros, o co chcesz, a otrzymasz to ode mnie.

-Musialabym chyba byc niespelna rozumu, gdybym podjela sie wycenic taki skarb w jednej chwili. Sprawa ta wymagac bedzie starannego rozwazenia - wyniosle odrzekla Scatha. Ja zas, choc wiedzialem, ze slowa te stanowia czesc rytualnej gry, w ktorej oboje uczestniczylismy, poczulem narastajaca irytacje z powodu pietrzonych przede mna przeszkod.

-Nie mam zamiaru odmawiac ci czasu do namyslu, skoro go potrzebujesz - oznajmilem. - Wroce jutro o swicie i wyslucham twych zadan.

Zebrani uznali, ze udzielilem dobrej odpowiedzi i nagrodzili ja pochwalnymi okrzykami. Scatha sklonila glowe, a po chwili, jakby ulegajac woli tlumu, wolno pokiwala glowa.

-A zatem, niechze sie tak stanie. Przyjdz tu o swicie. Przekonamy sie, jakim jestes

mezczyzna.

-Niech wiec tak bedzie - odrzeklem.

Powietrze zatrzeslo sie od wiwatow i ponownie zostalem porwany przez ludzka fale.

Wrocilismy do hali, a tam, przy wtorze salw smiechu i sprosnych porad, Tegid poinstruowal mnie, czego powinienem spodziewac sie z rana.

-Scatha wypowie swoje zadania, ty zas musisz spelnic je najlepiej, jak tylko potrafisz. I

nie mysl, ze to bedzie latwe. Cenny skarb wart jest wielkiego trudu.

-Ale ty pomozesz mi go zdobyc - podsunalem.

Potrzasnal glowa. - Nie, Llew. Jako naczelny bard nie moge brac czyjejkolwiek strony.

To sprawa miedzy toba a Scatha. Poniewaz jednak ona ma do pomocy Goewyn, ty takze mozesz wybrac jednego sposrod swoich ludzi.

Rozejrzalem sie dokola. Obok mnie stal usmiechniety szeroko Bran. Bez watpienia bylby dla mnie dobra podpora w czas proby.

-Bran? - spytalem. - Czy mi w tym pomozesz?

Ale Wodz Krukow pokrecil glowa. - Panie, gdybys potrzebowal silnej reki nawyklej do

wladania mieczem, przystalbym od razu. Ale na tych rzeczach zupelnie sie nie wyznaje.

Mysle, ze Alun Tringad przyniesie ci wiecej pozytku.



-Drustwn! - zakrzyknal Alun, uslyszawszy swoje imie. - To czlowiek w sam raz do twoich celow, panie. Wskazal ponad kregiem ludzkich twarzy, lecz ja zobaczylem juz tylko plecy znikajacego Drustwna.

-Zaraz, zaraz, gdzie on sie podzial?

-Wybierz Calbhe! - doradzil ktos z glebi hali.

Nim zdazylem go zapytac, ktos inny odkrzyknal - Tu chodzi o zone dla Srebrnorekiego,

a nie o konia!

-To prawda! - przytaknal Calbha. - Nie znam sie na pannach mlodych. Gdybys

jednak potrzebowal konia, Llew, mozesz na mnie liczyc.

Zwrocilem sie z kolei do Cynana, ktory stal u boku swego ojca, krola Cynfarcha.

-Cynanie! Czy pomozesz mi, bracie?

Cynan, przybrawszy ponura, a zarazem uroczysta mine, skinal glowa na znak zgody.

-Choc wszyscy cie opuscili, Srebrnoreki, ja trwac bede przy tobie. We wszystkim - w

ogniu i boju, w zmaganiach ze sztuczkami bardow i niewiast-jestem twoim

sprzymierzencem.

Slyszac te slowa, wszyscy wybuchneli smiechem i nawet sam Cynan nie zdolal powstrzymac usmiechu. Ale przeciez jego blekitne oczy patrzyly szczerze, a w glosie dzwieczalo przekonanie. Dawal mi wiecej, niz prosilem, w odruchu plynacym prosto z glebi serca.

Spedzilem bezsenna, niespokojna noc w chacie i wstalem dobrze przed switem, kiedy jeszcze wszyscy w najlepsze spali. Zszedlem na brzeg jeziora, aby poplywac oraz wziac kapiel. Potem ogolilem sie i nawet wymylem wasy. Zaczynalo jasniec na wschodzie, kiedy wrocilem do chaty, gdzie dlugi czas uplynal mi na doborze stroju. Zalezalo mi, by wypasc przed Goewyn jak najkorzystniej.

W koncu zdecydowalem sie na jaskrawoczerwona koszule oraz spodnie w zolto-zielona szachownice. Do tego zalozylem wspanialy pas Meldryna Mawra ze zlotych kolek, na szyi zawiesilem jego zloty torques i zloty noz - przedmioty odnalezione w dobytku Meldrona.

-Naleza do ciebie, jako do prawowitego nastepcy - powiedzial Tegid. - Meldron nie

mial do nich prawa. Nos je z duma, Llew, albowiem w ten sposob przywrocisz im ich

prawdziwa wartosc.

Tak wiec, nosilem je, starajac sie nie pamietac, ze jeszcze niedawno paradowal w nich Wielki Pies Meldron.

Cynan zastal mnie przy nakladaniu butow. On takze wzial kapiel i wdzial czyste szaty, a jego rude kedziory byly starannie zaczesane i powleczone oliwa.

-Wygladasz jak krol wystrojony na wesele - powiedzial z uznaniem.

-Tobie tez nic nie brakuje - odparlem. - Goewyn rownie dobrze moze wybrac ciebie.

-Gzy jestes glodny? - zapytal.

-Tak, lecz nie sadze, bym zdolal przelknac chocby kes. Jak wygladam? Usmiechnal sie szeroko. - Juz ci mowilem. Krolowi nie przystoi dopominac sie pochwal.

-Polozyl wielka dlon na mym ramieniu. - Chodzmy, juz swita.

-Gdzies w poblizu powinien byc Tegid. Poszukajmy go. - Wyszlismy z chaty i

skierowalismy sie ku hali. Slonce wschodzilo na bezchmurnym niebie - dzien mego slubu

bedzie jasny i sloneczny, wlasnie taki, jaki byc powinien. Dzien mego slubu! Slowa, ktore

brzmialy tak dziwnie: slub... malzenstwo... zona.

Tegid juz na nas czekal. - Mialem zamiar cie obudzic- oznajmil na powitanie. - Czy dobrze spales?

-Nie. Nie udalo mi sie zmruzyc oka. Pokiwal glowa. - Bez watpienia, dzisiejszej nocy bedziesz spac znacznie lepiej.

-Co teraz zrobimy?

-Zjedz cos, jesli masz ochote - odrzekl bard. - Wprawdzie mamy dzis dzien uczty,

ale nie sadze, aby starczylo ci czasu najedzenie.

Krazac miedzy slupami, natrafilismy na opuszczony stol. Ledwie zajelismy przy nim miejsce, a juz dolaczyl do nas Bran ze swymi Krukami. Z powodu zbyt wczesnej pory nie moglismy liczyc na ciepla strawe z kuchni, totez musielismy poprzestac na jeczmiennym chlebie, ktory pozostal z wieczornego posilku. Kruki niczym wyglodniale ptaki rzucili sie na jadlo, rozlamujac bochenki i napychajac wielkimi kesami usta. Ponaglali mnie przy tym do jedzenia, tak abym nie stracil sil.



-I jeszcze dluzsza noc! - wesolo dodal Alun.

-Nie skrocimy ich siedzeniem tutaj - stwierdzilem, wstajac.

-Czy jestes gotow? - upewnil sie Tegid.

-Gotow? Wydaje mi sie, ze czekalem na ten dzien przez cale zycie. Prowadz, Madry Bardzie!

Wydawszy dziki okrzyk radosci, wojownicy halasliwa gromada wypadli z hali. Nie sposob bylo zaprowadzic wsrod nich porzadku, czy chocby naklonic do spokoju. Halasliwie okazywane zadowolenie mego orszaku postawilo na nogi caly crannog, oznajmiajac zarazem wszystkim rozpoczecie uroczystosci. Gdy zblizylismy sie do chaty, w ktorej mieszkala Scatha, za naszymi plecami zebrala sie cala ludnosc Dinas Dwr.

-Zawezwij ja - polecil Tegid, kiedy stanelismy pod drzwiami.

-Scatho, Pen-y-Cat z Ynys Sci! - zawolalem. - To ja, Llew Srebrnoreki. Przyszedlem posluchac twych zadan i wypelnic je.

W chwile pozniej z chaty wyszla Scatha, piekna w swej szkarlatnej sukni, na ktora narzucila kremowy plaszcz. W slad za nia ukazala sie Goewyn i jej widok zaparl mi doslownie dech w piersi. Cala zdawala sie promieniowac zlotem oraz biela. Jej piekne wlosy szczotkowano tak dlugo, az nabraly polysku, po czym poszczegolne pasemka przepleciono zlota nicia i zebrano razem, w dlugi, gruby warkocz. Miala na sobie biala suknie oraz takiz plaszcz z cienkiej materii, ulozony luzno na nagich ramionach i przytrzymywany przez dwie ogromne zlote brosze. Jego skraj, podobnie jak i dol sukni, zdobil szeroki zloty haft przedstawiajacy dlugoszyje labedzie o fantastycznie przeplecionych skrzydlach. Jej szczupla talie obejmowal waski, bialy pasek, z ktorego splywaly w dol misternie splecione, zlociste koronki. Calosci dopelniala zlota bizuteria: kolczyki, pierscienie z czerwonego zlota oraz opasujace wysmukle ramiona bransolety.

Wpatrywalem sie w nia oniemialy. Mialem wrazenie, iz patrze prosto w jasnosc slonca, a choc moje oczy byly wypalone i osleple, nie potrafilem odwrocic wzroku. Jeszcze nigdy Goewyn nie byla taka piekna; jeszcze nigdy nie widzialem tak pieknej kobiety. Doprawdy, zapomnialem, ze takie piekno moze w ogole istniec.

Scatha tymczasem powitala mnie z wyrazna niechecia.

-Czy gotow jestes wysluchac mych zadan?- spytala.

-Jestem gotow - odrzeklem, trzezwiejac raptownie pod wplywem jej szorstkosci.

-Zadam trzech rzeczy - oznajmila uprzejmie. - Kiedy dasz mi wszystko, o co prosze, dostaniesz ma corke na zone.

-Pros, o co chcesz, a to otrzymasz.

Wolno pokiwala glowa i wowczas wydalo mi sie, ze na dnie jej przesadnie surowego

spojrzenia dostrzegam cos jakby cien usmiechu. - Pierwsze zadanie brzmi nastepujaco: daj mi spienione morze o srebrnym brzegu.

Ludzie zamilkli, czekajac na moja odpowiedz, przybralem wiec madra mine i rzeklem:

-To proste, choc tobie zapewne wydaje sie inaczej. - Spojrzalem na Cynana. - I co,

bracie? Od morza dzieli nas wiele dni drogi i...

Cynan potrzasnal glowa. - Nie. Ona nie chce morza. Tu chodzi o cos innego. Stawiajac przed toba zadanie nie do wykonania, pragnie, abys pokazal, ze zdolasz przezwyciezyc nawet najtrudniejsze przeszkody.

-Aha, uwazasz, ze powinnismy myslec kategoriami symbolicznymi. Rozumiem.

-Spienione morze... - powtorzyl Cynan w zadumie i umilkl. - Co tez to moze byc?

-Scatha szczegolnie mocno podkreslila te piane. To moze byc wazne. "Spienione morze..." - Moj mozg goraczkowo szukal skojarzen - "... o srebrnym brzegu..." Czekaj! Czekaj! Mam!

-Tak? - niecierpliwil sie Cynan.

-To piwo w srebrnej czarze - wyjasnilem. - Piwo pieni sie jak morze, a czara otacza je niczym brzeg.

Cynan uderzyl piescia w otwarta dlon. - Ha! To mi dopiero odpowiedz!

Odwrocilem sie ku zebranemu za mymi plecami tlumowi. - Bran! - zawolalem glosno, a Wodz Krukow pospiesznie wystapil naprzod. - Bran, przynies mi swiezego piwa w srebrnej czarce. Tylko szybko!

Natychmiast popedzil w glab keru, mnie zas nie pozostalo nic innego, jak tylko czekac na jego powrot.

-A jesli nasze domysly byly bledne? - wyszeptalem.

Cynan ponuro pokrecil glowa. - A jesli on nie znajdzie



piwa? Boje sie, ze moglismy wszystko wypic.

O tym nie pomyslalem. Znajac zaradnosc Brana, moglem jednak liczyc, ze mnie nie zawiedzie.

Czekalismy. Tlum buczal, pograzony w wesolych rozmowach. Goewyn stala chlodna i nieruchoma niczym posag. Ani razu nie spojrzala w moja strone, totez nie moglem odgadnac, o czym w tej chwili myslala.

Wrocil Bran. Biegl ku nam ze srebrnym naczyniem w dloniach, w ktorym, rozkolysane pedem, na podobienstwo morskich fal pienilo sie piwo. Wreczyl mi czarke ze slowami:

-To cale nasze piwo. Tylko tyle udalo mi sie znalezc, przy czym jest to trunek wielce wodnisty.

-Trudno, musi nam wystarczyc - stwierdzilem, po czym, rzuciwszy ostatnie, pelne nadziei spojrzenie na Tegida - z ktorego nieprzeniknionego oblicza nie mozna bylo nic wyczytac - przekazalem podarunek matce Goewyn.

-Oto dar, o ktory prosilas: spienione morze o srebrnym brzegu. - Wyrzeklszy te slowa, umiescilem czarke w jej wyciagnietych dloniach.

Scatha uniosla naczynie w gore, tak by wszyscy je widzieli.

-Przyjmuje twoj dar. Jednakze, choc wypelniles pierwsze zadanie, nie mysl, ze rownie

latwo poradzisz sobie z mym drugim zadaniem. Probowali tego dokonac lepsi od ciebie i

musieli odejsc z niczym.

Dobrze wiedzialem, iz byla to wyuczona na pamiec, zwyczajowa odpowiedz, a mimo to poczulem sie dotkniety wzmianka o tych innych, lepszych mezczyznach. Chowajac urazona dume do kieszeni, odparlem:

A jednak wyslucham twego zadania, albowiem moze sie tak zdarzyc, ze bede mial

szczescie tam, gdzie innym powinela sie noga.

Scatha skinela glowa z iscie krolewska wyniosloscia. - Oto moje drugie zadanie: daj mi

cos, co zastapi to, co zamierzasz zabrac.

Bez namyslu postanowilem poszukac wsparcia u Cynana. - To bedzie trudne - rzucilem. - Goewyn dla matki znaczy tyle, ile caly swiat. Jakim symbolem mozna to wyrazic?

Potarl podbrodek i zmarszczyl czolo, moglbym jednak przysiac, ze rola, w jakiej dzis

wystepowal, wyraznie mu odpowiadala.

-To bardzo powazna sprawa - zastapic taka strate.

-Moze - podsunalem - powinnismy tylko okreslic jedna ceche, ktora Scatha utozsami ze swoja corka. Jak miod ze slodycza - cos w tym rodzaju.

Cynan w zamysleniu wsparl policzek na dloni, druga dlonia podtrzymujac lokiec. - Slodka jak miod... slodka jak laka...

-Slodkie i kwasne... - probowalem dalej - slodycz i swiatlo... slodka jak orzech...

-Co powiedziales?

-Slodka jak orzech. Nie sadze jednak...

-Nie, wczesniej, przed orzechem.

-Hm... slodycz i swiatlo, jak mysle.

-Swiatlo - no pewnie! - Cynan z zapalem pokiwal glowa. - Rozumiesz? Goewyn

jest swiatlem jej zycia. Zabierasz jej to swiatlo, musisz je wiec czyms zastapic.

-Czym? Lampa?

-Albo swieca - szybko dorzucil Cynan.

-Swieca... wonna swieca z pszczelego wosku!

Zadowolony Cynan wyszczerzyl zeby w usmiechu. - Slodycz i swiatlo! Oto odpowiedz. Jeszcze raz zwrocilem sie ku Krukom.

-Alun! - zawolalem. - Poszukaj swiecy z pszczelego wosku i przynies mi ja, ale

tak na jednej nodze!

Alun Tringad zawrocil na piecie i natychmiast zniknal w gestym tlumie. Musial wbiec do najblizszego domu, gdyz prawie zaraz wrocil z nowiutka swieca w dloni. Wzialem ja od niego i podalem Scacie, mowiac:

-Oto dar, o ktory prosilas: ta swieca zastapi ci swiatlo, ktore zabiore wraz z twoja corka. Rozpedzi ona cienie i napelni dom wonnosciami oraz cieplem.



-Przyjmuje twoj podarunek - odrzekla Scatha, pokazujac swiece zebranym. -

Jednakze, choc wypelniles drugie zadanie, nie mysl, ze rownie latwo poradzisz sobie z

trzecim. Probowali tego dokonac lepsi od ciebie i musieli odejsc z kwitkiem.

Usmiechnalem sie, znacznie spokojniejszy niz poprzednio, po czym wypowiedzialem slowa, na ktore wszyscy czekali.

-A jednak wyslucham twego zadania, albowiem moze sie tak zdarzyc, ze bede mial szczescie tam, gdzie innym powinela sie noga.

-A zatem, jesli taka twoja wola, wysluchaj, czego zadam i daj mi to, czego brakuje temu domowi; dar bezcennej wartosci.

Popatrzylem na Cynana. - O co chodzi tym razem? Znowu jakies niewykonalne zadanie?

-Byc moze - odparl - ale nie sadze, gdyz z jednym takim juzesmy sie uporali.

-No dobrze, ale czego brakuje jej domowi? To moze byc cale mnostwo rzeczy.

-Wcale nie mnostwo - wolno zaoponowal Cynan. - Jedna, jedyna rzecz: dar bezcennej wartosci.

-Ona chyba rzeczywiscie to podkreslila - zgodzilem sie bez przekonania. - Dar bezcennej wartosci... Co jest bezcenne? Milosc? Szczescie?

-Dziecko - podpowiedzial Cynan.



-Scatha chce, zebym dal jej dziecko? To nieprawda. Cynan sciagnal brwi. - No to moze chodzi jej o ciebie. Od razu dostrzeglem slusznosc tego domyslu. - Tak jest! Tak wlasnie brzmi odpowiedz!

-Jak?

-Ja! - wykrzyknalem. - Pomysl tylko. W tym domu brakuje mezczyzny, ziecia. A dar

bezcennej wartosci to zycie.

Cynan usmiechnal sie szeroko, a jego blekitne oczy rozblysly radoscia.

-Tak! Laczac zas swe zycie z zyciem Goewyn, stworzysz nowe zycie. - Mrugnal

porozumiewawczo - zwlaszcza jesli zaczniesz od splodzenia kilkorga dzieci. Ona prosi o

ciebie, Llew.

Miejmy nadzieje, ze tak jest w istocie. - Zrobilem gleboki wdech i podszedlem do Scathy, ktora z nie skrywanym zadowoleniem obserwowala, jak uwijam sie, by sprostac jej zadaniom.

-Prosilas o dar bezcennej wartosci, o cos, czego ci brakuje - powiedzialem. - Zdaje

mi sie, ze w twoim domu brakuje mezczyzny. Nie ma tez wartosci wiekszej niz zycie. -

Przykleknalem przed nia na jedno kolano. - Dlatego tez, Pen-y-Cat, skladam ci w darze

siebie samego.

Rozpromieniona Scatha polozyla mi dlonie na ramionach, pochylila sie i ucalowala w policzek. Potem, dopomagajac mi stanac na nogi, rzekla:

-Przyjmuje twoj dar, Llewie Srebrnoreki! - Podniosla glos tak, by slychac ja bylo

nawet na koncu tlumu. - Oznajmiam tedy, iz nie ma lepszego od ciebie meza dla mojej

corki, jako ze w rzeczy samej poszczescilo ci sie tam, gdzie innym powinela sie noga.

Zaraz tez przywolala do siebie Goewyn i ujawszy lewa reke corki, umiescila ja w mojej, a nastepnie poklepala nasze splecione dlonie.

-Jestem zadowolona - oznajmila Tegidowi. - Niechze odbeda sie zaslubiny.

Bard niezwlocznie wystapil naprzod, trzykrotnie uderzyl w ziemie jesionowa laska.

-Przemawia naczelny bard Albionu! - zawolal glosno. - Sluchajcie! Od niepamietnych czasow derwyddi laczyli zycie z zyciem, aby zachowac ciaglosc naszego plemienia.

-Popatrzywszy na nas, zapytal: - Czy jest waszym pragnieniem zlaczyc zycie z zyciem w malzenstwie?

-Jest - odpowiedzielismy jednym glosem.

-W tym momencie Scatha wreczyla Tegidowi otrzymana ode mnie czare. Bard wzniosl naczynie wysoko w gore.

-Trzymam oto w dloniach morze otoczone przez srebrny brzeg! Morze jest zyciem; srebro jest wszechogarniajaca granica tego swiata. Skoro chcecie zaslubin, musicie schwycic swiat i podzielic miedzy siebie jego zycie.

Co rzeklszy, wreczyl nam srebrna czare. Goewyn napila sie pierwsza, po czym oddala czare w moje rece. Ja rowniez upilem kilka lykow strasznie kiepskiego piwa i unioslem glowe.



-Pij! - upomnial mnie Tegid. - Trzymacie w rekach zycie, przyjaciele. Zycie!

Wypijcie wszystko do ostatniej kropli.

Bran wyszukal wyjatkowo duza czare. Zaczerpnalem tchu i ponownie unioslem naczynie do ust. Gdy pociemnialo mi przed oczami, przekazalem puchar Goewyn, ona zas przytknela wargi do srebra i zaczela pic, zachlannie, wielkimi lykami. Trwalo to tak dlugo, ze w koncu poczulem niepokoj, czy aby przypadkiem nie zemdleje z braku powietrza. Nie zemdlala. A kiedy odjela czare od ust, jej oczy blyszczaly. Oblizala sie, a kiedy podawala oproznione naczynie Tegidowi, poslala mi przeciagle spojrzenie.

Tegid odstawil czare na bok. - Goewyn, czy przynosisz jakis dar?

Goewyn zas odrzekla: - Nie przynosze ani zlota, ani srebra, ani zadnej rzeczy, ktora mozna kupic badz sprzedac, zgubic badz ukrasc. Przynosze dzis moja milosc i moje zycie, i te chetnie ci ofiarowuje.

-Czy przyjmujesz te podarunki? - spytal Tegid.

-Przyjmuje z calego serca. I zawsze cenic je bede jako moj najwiekszy skarb i chronic go do ostatniego tchu w piersi.

Tegid sklonil glowe. - Co masz do ofiarowania na znak przyjecia podarunkow? Do ofiarowania? Nikt mi o tym nic nie mowil; nie mialem niczego, co moglbym ofiarowac. Tuz przy mym uchu rozlegl sie szept Cynana

-Daj jej swoj pas.

Poniewaz nie przychodzilo mi do glowy nic lepszego, zdjalem pas i zlozylem ciezka, zlota

wstege na wyciagnietych rekach Tegida.

-Ofiarowuje ten pas ze szczerego zlota. - Myslalem przez chwile, po czym, w

przyplywie naglego natchnienia dodalem: - Niechaj jego wspanialosc oraz wartosc beda

skromnym dowodem najwyzszego szacunku, jaki zywie dla mojej ukochanej i niechaj zawsze

przydaja blasku jej urodzie, tak jak zawsze towarzyszyc jej bedzie moja milosc -

prawdziwa, trwala i nie slabnaca.

Tegid z uznaniem pokiwal glowa, a nastepnie wreczyl pas Goewyn, ktora przyjela go z wdziecznym uklonem i natychmiast przytulila do piersi. Czyzby w jej oczach zablysly nagle lzy?

Zwracajac sie do Goewyn, Tegid rzekl:

-Pas ten potwierdza, iz twoj dar zostal przyjety. Czy ty takze dasz cos na potwierdzenie

przyjecia daru tego mezczyzny?

Goewyn bez slowa otoczyla ma szyje ramieniem i przycisnela wargi do moich ust. Calowala przeciagle i z takim zapalem, ze az wzbudzilo to podziw otaczajacych nas gapiow, czego ci ostatni nie omieszkali oznajmic radosnymi okrzykami. Kiedy odzyskalem wreszcie swobode, bylem mocno zasapany. Zarliwosc bijaca z brazowych oczu Goewyn przyprawila mnie o gleboki rumieniec.

Usmiechniety Tegid trzykrotnie uderzyl laska w ziemie. Potem uniosl ja poziomo ponad naszymi glowami.

-Dary milosci oraz zycia zostaly wymienione i przyjete. Dlatego tez czynie wiadomym

wszem i wobec, ze Llew Srebrno- reki i Goewyn sa malzenstwem.

Juz bylo po wszystkim. Ludzie glosno dawali wyraz swej radosci. Natychmiast otoczylo nas rozwirowane klebowisko skladajacych zyczenia. Slub zostal zawarty; nadeszla pora swietowania!





3. Uczta weselna





Rozradowana ludzka fala poniosla nas w glab crannogu. Stracilem z oczu Tegida, Scathe i Cynana; nigdzie nie moglem dostrzec Brana ani Calbhy. Z pomostu Goewyn i mnie zepchnieto wprost do lodzi, ktora napedzana para wiosel, poplynela szybko jeziorem. Przybilismy do brzegu w miejscu, gdzie na polu Scathy trwaly pospieszne przygotowania do zawodow.Ucztom oraz uroczystosciom towarzyszyly najrozniejsze gry i konkursy. Zapasy oraz wyscigi konne nalezaly do najpopularniejszych, podobnie jak pozorowane walki i hurley*.(* gra przypominajaca hokej na trawie (przyp. tlum.))

Ponad terenem zawodow gorowal swiezo usypany kopiec, na nim zas ustawiono dwa stolce. Jeden z nich, sporzadzony z rogow jelenia i przyozdobiony biala skora wolu, byl



przeznaczony dla mnie. Drugi - dla Goewyn. Mielismy stamtad obserwowac przebieg rywalizacji, a takze rozdawac nagrody.

Sport szedl na pierwszy ogien. Jadlo oraz napoje przewidziane byly pozniej, dzieki czemu kucharze mogli wszystko nalezycie przygotowac, natomiast zawodnicy i widzowie porzadnie wyglodniec. Poza tym, lepiej oddawac sie zapasom z pustym zoladkiem anizeli z brzuchem wypchanym pieczona wieprzowina. No a kto po paru kubkach mocnego, weselnego miodu zdola dosiasc konia i utrzymac sie na jego grzbiecie w galopie?

Gdy tylko ustala goraczkowa krzatanina wokol kopca, zajelismy z Goewyn przeznaczone dla nas miejsca. Czekalismy na rozpoczecie zabawy. Z crannogu na brzeg przedostalo sie juz wielu ludzi, a do brzegu jeziora wciaz dobijali nastepni. Czekajac na nich, bylem szczesliwy

-byc moze po raz pierwszy w zyciu bylem naprawde szczesliwy.

Cala moja wiedze o radosci, zyciu, a teraz takze o milosci znalazlem tutaj - w innym

swiecie, w Albionie. Ta mysl przywolala na powrot poczucie winy i zrobilo mi sie ciezko na duszy. Profesor Nettleton z pewnoscia byl w bledzie. Byl w bledzie, a ja nie zniszcze tego, co kocham. Mylil sie, moglem zostac bez zadnych konsekwencji. Predzej umre niz opuszcze Albion.

Spojrzalem na Goewyn, by uciszyc sumienie widokiem jej lsniacych wlosow. Musiala wyczuc, ze sie jej przygladam, gdyz zwrocila ku mnie twarz. - Kocham cie-wyszeptala z usmiechem, ja zas poczulem sie jak czlowiek, ktory przezywszy cale zycie w jaskini, w jednej chwili wkroczyl w oslepiajace swiatlo dnia.

Wkrotce dolaczyl do nas Tegid. Przyszedl w asyscie swoich mabinogi. Gwion Bach przyniosl harfe, inny uczen zaopiekowal sie laska barda.

-Poprosilem Calbhe, aby przygotowal nagrody - oznajmil Tegid. - Wlasne teraz zajety jest ich zbieraniem.

-Nagrody? Ach tak, beda konkursy.

-Wiedzialem, ze nie bedziesz mial do tego glowy - wyjasnil uradowany. Calbha wykonal swe zadanie z wielkim rozmachem. Nadszedl wiodac za soba dlugi rzad tragarzy, gnacych sie pod nareczami cennych przedmiotow. Czesc z nich szla parami, niosac pomiedzy soba ciezkie, wiklinowe kosze. Wkrotce nagrody otoczyly nas siegajacym kolan walem. Byly tam nowe wlocznie o bogato zdobionych grotach oraz drzewcach, miecze pieknej roboty o glowniach wysadzanych drogimi kamieniami, okute srebrem albo brazem tarcze, w kosc oprawne noze... Jak okiem siegnac, u naszych stop scielily sie misy i puchary

-misy z miedzi, brazu, srebra, a nawet zlota; drewniane misy z misterna snycerka; puchary

z rogu okute na brzegach srebrem, puchary duze i male, puchary wyciosane w kamieniu. Do

tego piekne, nowiutkie plaszcze oraz doskonale wyprawione, miekkie owcze skory.

Bransolety z brazu, srebra oraz zlota polyskiwaly niczym ogniwa drogocennego lancucha,

wokol ktorego rozrzucono bezladnie brosze, spinki i pierscienie. Jakby tego bylo malo,

Calbha nie powstrzymal sie przed przyprowadzeniem trzech dobrych koni.

Pelen podziwu gapilem sie na zgromadzone u mych stop bogactwo. - Skad ty to wszystko wytrzasnales?

-To twoja wlasnosc, panie - odrzekl wesolo. - Nie musisz sie martwic, na tak doniosla uroczystosc wybralem tylko najlepsze sztuki.

-Dziekuje ci, Calbho - odrzeklem, nie odrywajac wzroku od nagromadzonych skarbow. - Dobrzes mi sie przysluzyl. Doprawdy, nie mialem pojecia, ze jestem az tak bogaty.

Obfitosc cennych przedmiotow nie dawala mi spokoju, totez glosno spytalem:

-Czy moge sobie na cos takiego pozwolic?

Tegid tylko sie rozesmial. - Im wieksza szczodrosc, tym wiekszy krol.

-Jezeli wlasnie tak to wyglada, rozdajcie wszystko - i przyniescie jeszcze wiecej!

Niechaj ludzie mowia, ze Albion jeszcze nigdy nie widzial takiego wesela. I niech ci, ktorzy

pozniej uslysza o nich opowiesci, zaluja, ze ich tutaj nie bylo!

Nadszedl Cynan w otoczeniu kilku wojow ze swej druzyny. Obrzucil wzrokiem skarb i natychmiast wyrazil gotowosc zdobycia ktorejs z nagrod. Wnet dolaczyl do niego Bran z Krukami i wszyscy zaczeli sie domagac rozpoczecia zawodow. Alun wyzwal Cynana, zapewniajac, ze pobije go w kazdej konkurencji, jaka ten wybierze.

-Ciekawy z ciebie czlowiek, Alunie Tringad - kpiaco rzucil Cynan. - Czyzbys

zapomnial o porazce, ktora cie spotkala, gdy sprobowales zmierzyc sie ze mna?



-Porazce?! - wykrzyknal Alun. - Wprost nie wierze wlasnym uszom! Przeciez, jak dobrze wiesz, zwyciestwo wlasnie mnie przypadlo w udziale!

-Alunie! Wprost nie posiadam sie ze zdumienia, ze podobne klamstwo przeszlo ci przez gardlo. Jednakze, z uwagi na tak podniosly dzien, nie uczynie ci z tego zarzutu.

-O ile dobrze pamietam - przyjaznym tonem odparl Alun - to wlasnie ty, Cynanie Machae, prosiles o laske. Ale, podobnie jak ty, dla uczczenia dzisiejszego dnia zapomne o przeszlosci.

I obaj pograzyli sie w sprzeczce o stawke zakladu, wymieniajac na wyscigi nagrody, ktorych jeszcze nie zdobyli. Wokol nich natychmiast zebral sie tlum gapiow, skorych poprzec jednego badz drugiego i zapewnic sobie udzial w zdobytej przez zwyciezce puli.

Wciaz jeszcze uzgadniali miedzy soba warunki, gdy Goewyn pochylila sie do mego ucha.

-Jesli zaraz nie zaczniesz igrzysk, mezu, bedziemy musieli sluchac tych przechwalek przez caly dzien.

-Masz racje. - Podnioslem sie z fotela, aby pozdrowic czekajacych ludzi. Tegid zaczal wolac o cisze, przez tlum przebiegly uspokajajace posykiwania. - Radujmy sie dniem, jaki nam dano! - powiedzialem. - Zmagajmy sie z najwieksza wprawa i przyjmujmy rozstrzygniecia z godnoscia, tak bysmy po zakonczeniu igrzysk mogli sie udac do hali na uczte jako jeszcze lepsi przyjaciele niz rano.

-Dobrze powiedziane, panie - ocenil me slowa Tegid. - Niechze tak bedzie!

Na pierwszy ogien poszly zapasy. Po nich rozegrano roznego typu wyscigi, w tym takze

efektowna gonitwe konna, ktora rozgrzala widzow do bialosci. Wszyscy byli calkowicie wyczerpani glosnym krzykiem jeszcze nim zwyciezca - chlopak z klanu Calbhy - minal linie mety. W nagrode dostal ode mnie konia i, ku uciesze tlumu, natychmiast wyprowadzil go poza teren igrzysk, nie chcac stracic tak cennej wygranej w jakims glupim zakladzie. Poczatkowo staralem sie dopasowac kazda nagrode do zwyciezcy, ale szybko dalem za wygrana i obdzielalem kolejnych triumfatorow tym, co akurat wpadlo mi w rece. Po pewnym czasie musialem nawet zwrocic sie o pomoc do Goewyn. Zaczelismy rozdawac trofea na przemian, a ci ktorym udalo sie odebrac nagrode z rak mojej zony, wygladali na szczegolnie zadowolonych. Zauwazylem, ze kazdy, kto podchodzil do pagorka, nie mogl wprost oderwac od niej oczu. To samo dzialo sie zreszta i ze mna. Co i rusz przylapywalem sie na tym, ze posylam w jej strone ukradkowe spojrzenia - niczym zebrak, ktory znalazl drogocenny klejnot i co chwila musi sprawdzac, czy to nie sen, czy kamien istnieje naprawde i czy rzeczywiscie nalezy juz do niego.

Do sterty nagrod podszedl mlodziutki chlopiec. Wyszukal w niej miedziany puchar, a kiedy juz wzial go do reki, mial ogromne problemy z odlozeniem naczynia na miejsce.

-Widze, ze podoba ci sie ten puchar - powiedzialem. Zagadniety spiekl raka, poniewaz

nie zdawal sobie sprawy, ze sledze jego poczynania. - W jaki sposob zamierzasz go

zdobyc?

Wyrostek myslal przez chwile.

-Pokonam w zapasach samego Brana Bresala - oznajmil smialo.

-Byc moze Bran nie zechce ryzykowac swej wielkiej slawy w walce z kims tak mlodym. Moze dasz sie namowic na zmierzenie sil z kims o podobnej do twojej posturze?

Chlopak przystal na ma sugestie, wygral pojedynek z rowiesnikiem, ja zas z przyjemnoscia wreczylem mu wymarzona nagrode. Zapoczatkowalismy w ten sposob szereg konkurencji z udzialem dzieci; mali zawodnicy zmagali sie w nich z nie mniejszym zapalem niz wczesniej dorosli.

Czas mijal, a wzgorek skarbow zaczal stopniowo malec. W pewnym momencie stracilem z oczu Tegida, bylem jednak tak pochloniety rola obdarowujacego, ze dopiero po dluzszej chwili uswiadomilem sobie jego nieobecnosc. Zwrocilem sie do Goewyn:

-Ciekawe, dokad poszedl Tegid. Widzialas go?

Nim zdazyla mi odpowiedziec, na wzgorzu za naszymi plecami rozlegly sie pospieszne

kroki. Katem oka pochwycilem jakis ruch, spostrzeglem siegajace po Goewyn dlonie. Skoczylem na rowne nogi, ale tamte dlonie byly szybsze. Wyrwaly ja z fotela i pociagnely w najwieksza cizbe.

-Llew! - zawolala z rozpacza w glosie.

Popedzilem za nia, lecz na mej drodze stalo zbyt wielu ludzi,

panowalo zbyt wielkie zamieszanie. Poruszalem sie z najwyzszym trudem; spusciwszy nisko glowe, torowalem sobie przejscie w sklebionej masie cial. Schwycily mnie czyjes rece,



zepchnely z powrotem na fotel. Goewyn krzyknela znow, tym razem jej glos dobiegl ze znacznie wiekszej odleglosci.

Zdolalem poderwac sie rzucilo mnie na ziemie, rozbrzmiewaly ostre, dziwnie brzmiace glosy.

-Puszczajcie! - wrzasnalem, usilujac wyrwac sie mym przesladowcom. Ale rece trzymaly mocno, zas przemieszane glosy zlaly sie w zgodny wybuch smiechu. Oni smiali sie

W przyplywie zlosci zdwoilem wysilki.

-Tegid!- ryknalem. - Tegid!

-Jestem tutaj, Llew - odpowiedzial spokojnie. Powiodlem dokola wscieklym wzrokiem i zobaczylem nad

soba twarz barda.

-Pusccie go - polecil Tegid.

Przygniatajacy mnie ciezar zelzal, krag glow zniknal. W jednej chwili poderwalem sie na

nogi. - Oni zabrali Goewyn - wy dyszalem. - Siedzielismy tutaj i...

Wokol siebie widzialem usmiechniete twarze, slyszalem tlumione chichoty. Umilklem. Wsparty na swej lasce, Tegid sprawial wrazenie zupelnie spokojnego.

-Co sie dzieje? - spytalem. - Slyszales, co ci powiedzialem?

-Slyszalem - przytaknal krotko.

Jego spokoj wydal mi sie przerazajacy. Otworzylem usta, aby zaprotestowac i znowu

wokol mnie rozlegly sie smiechy. Popatrzylem na twarze najblizej stojacych ludzi, na ich psotne, rozradowane miny. Dopiero wowczas zaswitala mi mysl, ze stalem sie ofiara jakiegos dowcipu.

-No wiec, Tegidzie, o co tutaj chodzi? Co zrobiliscie?

-Nie moge ci tego powiedziec, panie. Pojalem, ze oto mam do czynienia z jeszcze jednym dziwacznym celtyckim obyczajem weselnym. Wygladalo na to, ze odpowiedzi musze poszukac na wlasna reke. Obojetnie, kawal czy obyczaj, to, co sie stalo, wcale nie bylo zabawne. Wyszukalem wzrokiem przyjaciol.

-Bran! Cynan! Chodzcie ze mna! - Zszedlem z kopca prosto na sciezke, jaka otworzyla sie przede mna w gestym tlumie.

-Bran! Cynan! - powtorzylem wezwanie, a gdy mimo to nie staneli u mego boku, obejrzalem sie przez ramie. Obaj tkwili nieruchomo, wiec krzyknalem: - Za mna! Jestescie mi potrzebni.

Cynan odslonil w usmiechu zeby, postapil krok naprzod, po czym zatrzymal sie i lekko potrzasnal glowa.

-Pojde sam - oznajmilem.

-Tak wlasnie powinno byc - dodal Bran.

-I tak bedzie! - W przyplywie zlosci zawrocilem na piecie i pospieszylem w kierunku, gdzie po raz ostatni widzialem Goewyn. To bylo glupie blazenstwo, czulem sie nim dotkniety.

Slady zaprowadzily mnie nad jezioro, tam zas urwaly sie na kamienistym brzegu. Porywacze mogli pociagnac Goewyn tak w jedna, jak i w druga strone. Idac w lewo, zblizalbym sie do Dinas Dwr, obierajac kierunek przeciwny - szedlbym ku wynioslosci Druim Vran. Popatrzylem w strone crannogu, ale nigdzie nie dostrzeglem porywaczy. Zawrocilem wiec na piecie i rozpoczalem wspinaczke zboczem wzgorza ku zagajnikowi Tegida.

Wkrotce znalazlem sie na sciezce. Wyciagnieta w dlugiego weza wesola gromada gapiow szla w pewnej odleglosci za mna. Ich paplanina zaczela cichnac, gdy rozdzielily nas pierwsze drzewa. W zagajniku panowal chlod i spokoj, a cienie galezi na ziemi wydawaly sie zupelnie nieruchome. A jednak gdzies z przodu dobiegal szelest roztracanego listowia. Juz wiedzialem, ze przeczucie mnie nie mylilo. Przyspieszylem kroku. Nurkowalem pod nisko obwislymi konarami, przeskakiwalem przez sterczace korzenie i geste krzaki. Przed soba mialem brzozy swietego zagajnika Tegida. Bez namyslu pognalem prosto na niewielka polanke w samym srodku lasku. Z impetem wypadlem spomiedzy drzew i stanalem jak wryty. Na srodku wolnej przestrzeni wznosil sie szalas z brzozo wych galezi, dostepu zas do niego bronilo siedmiu uzbrojonych wojownikow.



-Odlozcie bron - rozkazalem, ale zaden z nich nawet nie drgnal. Znalem tych

mezczyzn; walczyli u mego boku przeciwko Meldronowi. Teraz zwracali sie przeciw mnie.

Choc zdawalem sobie sprawe, ze ich zachowanie stanowi czesc rytualu, przeszywajacy serce

bol zdrady byl az nadto realny. Nie pozostalo mi nic innego, jak tylko stoczyc samotna walke

z siodemka przeciwnikow.

Przyczajony, przysunalem sie blizej. Wojownicy wyszli mi na spotkanie grozna lawa. Przystanalem, a oni natychmiast uczynili to samo, mierzac mnie ponurym wzrokiem. Stalem i usilowalem odgadnac, co powinienem teraz uczynic.

Na skraj polanki dotarli pierwsi gapie. Odwrociwszy glowe, ujrzalem nadchodzacych Brana, Cynana i Tegida. Wnet wokol uswieconego kregu zebral sie niemal caly nasz lud. Nikt nie odezwal sie chocby slowem, ale wyzierajacy z ich oczu zapal przynaglil mnie do dzialania.

Jezeli odegrano przede mna porwanie na niby, musialem stoczyc udawana walke, aby odzyskac moja krolowa. Nie mialem zadnej broni, lecz zrozumiawszy sytuacje, smialo ruszylem na przeciwnika. Pierwszy na spotkanie wyskoczyl mi wojownik z wlocznia. Przysiadlem szybko, by uniknac wymierzonego we mnie grotu, a srebrna dlonia zlapalem za drzewce i ze wszystkich sil szarpnalem ku sobie.

Ku memu ogromnemu zdumieniu przeciwnik wypuscil orez z rak, sam zas padl na ziemie niczym razony smiertelnym ciosem. Ujalem pewniej wlocznie, szykujac sie do odparcia kolejnego ataku. Tym razem stanal przede mna wojownik z oszczepem uniesionym do rzutu. Tracilem jego tarcze i to starczylo, aby rzucil bron i upadl. Trzeci uczynil to samo, gdy dotknalem drzewcem jego ramienia; podobnie rozprawilem sie tez z czwartym i piatym. Pozostali dwaj rzucili sie na mnie jednoczesnie. Pierwszy z napastnikow wzial szeroki zamach i wyprowadzil nieudolne, slamazarne pchniecie mieczem. Uniknalem go bez trudu, po czym, wywijajac wlocznia jak kijem, dotknalem obu wojownikow, a ci padli jak na komende i zastygli w bezruchu u moich stop.

Podszedlem do szalasu i wtedy, zupelnie nieoczekiwanie, caly zagajnik zatrzasl sie od przerazliwego okrzyku triumfu.

-Wychodz, Goewyn! - zawolalem. - Wszystko w porzadku.

W srodku cos sie poruszylo i po chwili spomiedzy galezi wylonila sie Goewyn. Nie

widzialem jej zaledwie pare minut, lecz w jej wygladzie zauwazylem zmiane. Kiedy bowiem wyszla z ciemnozielonego cienia brzozowego listowia, jej wlosy oraz szaty zalal jasny, sloneczny blask, upodobniajac ja do jakiejs swietlistej istoty, promiennego ducha uformowanego z powietrza i ognia. Jej wlosy byly niczym zloty plomien, a suknia polyskiwala biela morskiej piany.

Radosny i halasliwy do tej pory tlum zafalowal, zaszeptal i umilkl.

Goewyn byla tak oszalamiajaco piekna, tak zachwycajaca, ze gapilem sie na nia w zapamietaniu, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Oprzytomnialem nieco, gdy w poblizu rozlegly sie czyjes kroki.

-Zaiste, to prawdziwa bogini - wyszeptal mi do ucha Cynan. - Idz do niej, chlopie!

Zajmij sie panna mloda, bo inaczej ja to zrobie.

Postapilem naprzod i wyciagnalem ku niej srebrna dlon. W momencie gdy podawala mi swoja, na wypolerowanej powierzchni metalu ostro zaplonal sloneczny promien, zupelnie jak gdyby z dotyku naszych rak zrodzila sie potezna iskra. Chociaz byla to tylko zabawa, przycisnalem zone do serca z nieklamana ulga.

-Nigdy mnie nie opuszczaj, Goewyn - wydyszalem.

-Nie opuszcze - obiecala. Kiedy wrocilismy do crannogu, slonce mialo sie juz dobrze ku zachodowi. Na dworze

przed hala rozstawiono stoly, tak by starczylo miejsca dla wszystkich pragnacych swietowac krolewskie zaslubiny. Ja takze wolalbym pozostac na swiezym powietrzu - po pieknym dniu zapowiadala sie ciepla, pogodna noc. Jednakze wnetrze hali zostalo przystrojone brzozowymi witkami, majacymi przypominac o szalasie w zagajniku i zlekcewazenie tych przygotowan, poczynionych specjalnie dla nas, byloby nie uprzejmoscia.

Wyglodzeni jak wilki i nie mniej spragnieni, wojownicy od progu zaczeli glosno domagac sie jadla i napoju. Stoly w hali tworzyly wielki, pusty w srodku kwadrat, dzieki czemu wszyscy biesiadnicy mogli sie widziec. Wraz z pierwszymi goscmi w hali pojawily sie niesione na ramionach sluzby polmiski z parujaca strawa - wielkie drewniane koryta, w ktorych pietrzyly sie porcje pieczonej wieprzowiny, wolowiny oraz baraniny. W slad za nimi wniesiono rynienki z gotowana kapusta, rzepa, porami oraz koprem. Miedzy stolami rozmieszczono solidnych rozmiarow kadzie, tak by nikt nie musial daleko wedrowac w



poszukiwaniu napitku. Niestety, jako ze w calej osadzie nie bylo ani krzty piwa, dzisiejszej nocy kadzie napelniono woda zaprawiona miodem i dzikimi sliwkami. Na srodku kazdego stolu ulozono stosy malych bochenkow banys bara - polewanego miodem weselnego chleba, podawanego na cieplo prosto z pieca. Sluzba z polmiskami przystawala przed kazdym z ucztujacych, ten zas mogl sobie nalozyc ile dusza zapragnie. Wnet tez radosny gwar ustapil miejsca stlumionym pomrukom, wydawanym przez zglodniale usta pelne dobrego jedzenia. Przywilej ucztowania w pierwszej kolejnosci wiazal sie z obowiazkiem uslugiwania; ci ktorzy obecnie podawali do stolu, mieli pozniej zamienic sie rolami z obslugiwanymi goscmi. Dzieki takiemu rozwiazaniu wszedzie nam sie udalo utrzymac wzorowy porzadek. Jedyny wyjatek stanowili wartownicy czuwajacy przy spiewajacych kamieniach. Nie uslugiwali ani nie ucztowali. Trzymali sie z dala od uroczystosci, ostrozni i czujni, jak gdyby przebywali nie w rodzinnej osadzie, lecz na ziemiach zajetych przez wroga. Widok hali wypelnionej po brzegi rozradowanym ludem budzil w mym sercu prawdziwe zadowolenie. Przyszlo mi na mysl, ze krol zapisuje sie w pamieci poddanych glownie poprzez okazywana laskawosc. Lud szukal u niego wsparcia, wierzyl, iz w razie potrzeby otrzyma od niego srodki niezbedne do przezycia; dla niego zyl i dla niego umieral. Napelnilem miske smakowitymi kaskami i z apetytem zabralem sie do jedzenia. Kiedy juz wszyscy zostali obsluzeni, w hali glosno zawarczal beben. Przy jego dzwiekach do wyznaczonego przez stoly pustego kwadratu powolnym, uroczystym krokiem weszlo osiem dziewczat. Kazda z nich miala wlosy zebrane w opadajacy na kark wezel i podkasane szaty, tak ze widac bylo ich gole nogi. Dziewczeta poluzowaly sznurowki stanikow, po czym zblizyly sie do ucztujacych za stolami wojow i poprosily ich o miecze.

Zagadnieci chetnie uzyczyli swego oreza, a wowczas panny wrocily na srodek kwadratu, gdzie uformowaly kolo. Miecze polozyly przed soba, tak by wszystkie stykaly sie ostrzami. Gdy tylko dziewczeta zastygly w bezruchu, pojawil sie Tegid z harfa. Struny zaspiewaly i przy wtorze tej doskonalej muzyki panny rozpoczely taniec, stawiajac rozmyslnie powolne kroki.

Krazyly wokol przypominajacych sloneczne promienie mieczy, przestepujac glownie i klingi, a ich nieruchome spojrzenia utkwione byly w jakims odleglym punkcie. Zataczaly kolejne kregi, przy czym kazde przejscie podkreslaly dodaniem nowego tanecznego kroku.

Po szostym kole muzyka harfy stala sie szybsza, a stopy tancerek kreslily coraz to bardziej zlozone figury. Po dwunastym muzyka i taniec nabraly fantastycznego tempa, lecz panny nadal mialy w sobie cos uroczystego, ich twarzy zas ani na chwile nie opuscila powaga.

Muzyka brzmiala juz crescendo. Dziewczeta zawirowaly, kreslac rownoczesnie rekami skomplikowany wzor. Nastepnie w okamgnieniu znieruchomialy, pochylily sie, ujely w dlonie glownie mieczy i dzwignely je wysoko do gory, tym samym plynnym ruchem zrzucajac z ramion gorna czesc stroju.

Melodia, ktora teraz poplynela, znow byla wolna. Opusciwszy miecze, tancerki powrocily do precyzyjnie odmierzanego kroku. Klingi mieczy blyszczaly, otaczajac wirujace, smukle sylwetki polyskliwymi lukami. Muzyka nabierala tempa, widzowie zaczeli wybijac rytm; uderzali dlonmi o blaty stolow i wykrzykiwali slowa zachety. Wprawa, z jaka mlode tancerki operowaly mieczami, zaslugiwala na najwyzszy podziw. Ich stopy wytyczaly skomplikowane linie, ramiona kreslily tajemnicze wzory, a ostre klingi rozsiewaly smugi blasku. Swiatlo pochodni i lampek z sitowia odbijalo sie od ociekajacych potem cial, podkreslalo szczuplosc rak, kraglosc ramion i piersi. Spiew harfy jeszcze bardziej przybral na sile; taniec z mieczami zblizal sie do punktu kulminacyjnego. Z groznym okrzykiem dziewczyny skoczyly ku sobie, wszystkie rownoczesnie wyprowadzily cios. Bron zadzwieczala raz, drugi, trzeci. Przez moment tancerki trwaly w bezruchu, po czym cofnely sie, tulac do piersi nagie ostrza. Kleknely jak na komende i odchylily sie do tylu tak, ze ich glowy dotknely ziemi, a spoczywajace na piersiach i napietych brzuchach miecze zawisly poziomo nad klepiskiem.

Wolno unioslszy miecze, wrocily na kleczki. Nagle harfa wydala glosny ton. Miecze pomknely w dol, a dziewczeta z krzykiem padly na ziemie.

Przez moment wszyscy trwalismy w milczeniu, wpatrzeni w sterczace z twardego klepiska, rozkolysane miecze. A pozniej hala zatrzesla sie od wiwatow na czesc dzielnych tancerek, te zas pozbieraly rozrzucona odziez i opuscily otoczona stolami arene.



Popatrzylem na Goewyn, a nastepnie przenioslem wzrok na tkwiaca w mych dloniach miske. Z glowy uleciala mi wszelka mysl o jedzeniu, ustepujac miejsca zupelnie innemu, choc rownie dojmujacemu glodowi. Moje spojrzenie wywolalo u niej usmiech.

-Nie smakuje ci? - spytala, wskazujac ma na wpol pelna miske.

Potrzasnalem glowa. - Nie, tylko zdaje mi sie, ze wlasnie odkrylem cos, co znacznie

bardziej mi zasmakuje.

Goewyn podeszla blizej, dotknela mojej twarzy, pocalowala.

-Jezeli odkryles, ze to ci bardziej odpowiada - wyszeptala - przyjdz do mnie, kiedy

skonczysz. - Wstala i przeciagnela pieszczotliwie dlonia po mojej szczece. Jej dotyk

sprawil, iz poczulem w krzyzu rozkoszny dreszcz.

Odprowadzilem ja wzrokiem. Juz w progu przystanela i poslala mi przeciagle spojrzenie. Wraz z jej zniknieciem hala, ktora zaledwie chwile wczesniej wydawala mi sie miejscem nad wyraz przyjemnym, odslonila zupelnie inne oblicze - panowal w niej nieznosny halas i dokuczal scisk.

Cynan zauwazyl, ze nie ruszylem jedzenia.

-Jedz! - rzucil naglaco. - Tej nocy bardziej niz kiedykolwiek bedziesz potrzebowal

sil.

Siedzacy obok Bran dorzucil:

-Bracie, czyz nie widzisz, ze trzeba mu jadla i napoju innego rodzaju?

Inni rowniez nie szczedzili mi rad, jak najlepiej, zwazywszy na okolicznosci, podtrzymac

sily oraz wigor. Zmusilem sie do przelkniecia paru kesow, jednak moje wysilki nie znalazly uznania w oczach przyjaciol, ktorzy z tym wiekszym zapalem zaczeli zasypywac mnie napomnieniami. Calbha przelal zawartosc swego kielicha do mojego, nalegajac przy tym, bym oproznil go jednym haustem. Nie chcac byc nieuprzejmym, wolno saczylem napoj i smialem sie ze wszystkimi, choc w glebi serca wcale nie bylo mi do smiechu.

Uczta i tance trwac mialy przez cala noc, lecz ja nie chcialem tracic ani chwili. Wstalem od stolu w nadziei, ze zdolam niepostrzezenie wymknac sie na zewnatrz, lecz natychmiast przekonalem sie o nierealnosci tego zamiaru. Rad nierad, musialem wysluchac jeszcze wielu dobrych rad podpitych kompanow, traktujacych o tym, jak powinienem postepowac podczas nocy poslubnej.

Gdy mijalem Tegida, wsunal mi w reke skorzany buklak z miodem, zyczac, by w nocy nie zabraklo mi slodyczy ani ciepla.

-W miodzie zawarty jest zapach malzenskiego loza. W dwojnasob blogoslawieni sa

kochankowie, ktorzy dzielic je beda dzisiejszej nocy.

Co bardziej niecierpliwi gotowi byli towarzyszyc mi do chaty, gdzie czekala Goewyn. Na szczescie Tegid osadzil ich na miejscu, wzywajac, by wraz z nim zaspiewali piesn majaca zapewnic pomyslnosc mlodej parze. Podniosl harfe i z przesadna starannoscia zaczal ja stroic.

-Uciekaj - wymamrotal pod nosem. - Ja dopilnuje tu porzadku.

Sciskajac buklak pod pacha, pospieszylem przez podworzec do przygotowanej dla nas

pobliskiej chaty. Jej sciany oraz sufit, podobnie jak w hali, przyozdobiono wonnymi galeziami sosny i brzozy. Pomiedzy nimi, niby zrudziale gwiazdy, polyskiwaly lampki o knotach z sitowia, rozsiewajac wokol przyjemna, rozowo zabarwiona poswiate. Goewyn juz czekala. Dala mi calusa i wciagnela do srodka.

-Dlugo czekalam na te noc, kochany - wyszeptala, ciasno oplatajac mnie ramionami.

Nasz pierwszy uscisk zakonczyl dlugi, namietny pocalunek. Nie tracac wiecej czasu,

padlismy na zawczasu przygotowane poslanie - wysoki stos owczych skor, przykrytych po wierzchu plaszczami. Zamknawszy oczy, wciagnalem w pluca cieply zapach jej skory; nasze pieszczoty stawaly sie coraz bardziej gwaltowne, nabieraly ognia.

Bylem tak pochloniety nowymi doznaniami, iz nie potrafie powiedziec, co wywabilo mnie z loza - krzyk czy tez moze won dymu. Tak czy inaczej, raptownie poderwalem sie z poslania. Goewyn wyciagnela ku mnie reke, lagodna pieszczota sprobowala naklonic do powrotu.

-Llew...

-Zaczekaj... Krzyk rozlegl sie ponownie, krotki i naglacy. A wraz z nim buchnela fala gryzacego

dymu.

Ruszylem ku wyjsciu. - Pozar! Crannog sie pali!





4. Nocna robota





-Pali sie w zachodniej czesci osady! - powiedziala Goewyn ze wzrokiem utkwionym w pelznacej po nocnym niebie rdzawej plamie. - Wiatr poniesie ogien w nasza strone!-Nie dojdzie do tego, jesli sie pospieszymy. Biegnij do hali, odszukaj Tegida i Brana. Wroce do was najszybciej, jak bede mogl.

W moje ostatnie slowa wdarl sie jeszcze jeden alarmujacy zew: "Llew, szybko!" Pocalowalem ja w policzek i popedzilem w mrok.

Bieglem w kierunku ognia, a wokol mnie szybko gestnial dym. Czulem w nozdrzach ostra, gryzaca won palonego ziarna. Spichlerze! O ile natychmiast nie stlumimy pozaru, bedzie nas czekac ciezka, naznaczona glodem zima.

Pedzac glownym pomostem, laczacym liczne wysepki naszego miasta na wodzie, ujrzalem, jak ponad dachy domostw, niczym niesione wiatrem jesienne liscie, strzelaja zolto zwienczone plomienie. Uslyszalem rozezlony ryk ognia, a takze ludzkie glosy: nawolywania mezczyzn, zawodzenie kobiet, placz i piski dzieci. Gdzies za mna, w okolicach hali, trabiono na alarm na bojowym rogu.

Plomienie nieustannie piely sie w gore, czerwonopomaranczowe, zle rozjasnialy czern nocnego nieba. Na tle odrazajacej luny wyraznie rysowaly sie zabudowania Dinas Dwr, naszego pieknego miasta na jeziorze. Obraz ten wzbudzil we mnie gleboki strach.

Gdy bylem juz calkiem blisko, dostrzeglem uwijajacych sie w klebach ciezkiego dymu ludzi o nieruchomych, zawzietych twarzach. Niektorzy mieli w dloniach skorzane wiadra, inni drewniane badz metalowe misy oraz kociolki, ale wiekszosc posciagala po prostu plaszcze z ramion i, nasaczywszy je woda, usilowala zdusic coraz to nowe zarzewia.

Ja uczynilem to samo. Serce ciazylo mi w piersi niczym glaz. Stojace blisko siebie domy niemal stykaly sie strzechami. Wystarczyla byle iskra, a juz zajmowaly sie ogniem jak dobrze wysuszona hubka. Coz z tego, ze tlumilem plomienie w jednym miejscu, skoro natychmiast wykwitaly one w paru innych. Jezeli zaraz nie nadejdzie pomoc, stracimy wszystko.

Za mymi plecami rozlegly sie okrzyki.

-Tegid! Tutaj! - zawolalem na widok biegnacego barda. Wraz z nim przybyl krol Calbha na czele co najmniej piecdziesiatki wojownikow oraz kobiet i wszyscy natychmiast zabrali sie do walki z zywiolem.

-Gdzie sa Bran z Cynanem?

-Cynana wraz z Cynfarchem wyslalem na strone poludniowa - wyjasnil Tegid. -

Kruki sa na polnocy. Powiedzialem im, ze do nich dolaczysz.

-Idz, Llew! - poparl Tegida przechodzacy akurat obok Calbha. - My sobie tutaj

poradzimy.

Wiedzialem, ze ma racje, wiec niezwlocznie pospieszylem na poszukiwanie Krukow. Po drodze mijalem chaty, ktorych strzechy mocno dymily, zasypywane bez ustanku deszczem iskier. Przedzierajac sie przez gryzace, czarne od sadzy, coraz gesciejsze kleby, natrafilem w koncu na grupe goraczkowo pracujacych mezczyzn.

-Bran! - ryknalem na cale gardlo.

-Tu jestem, panie! - Z dymu wylonila sie usmolona postac. W jednym reku Bran sciskal widly, w drugim - sciagniety z ramion plaszcz. Jego obnazony tors poczernial od dymu i tylko zeby oraz oczy polyskiwaly biela niczym kamien ksiezycowy. Caly ociekal potem, ktorego struzki zostawialy na ciele jasniejsze slady.

-Tegid przypuszczal, ze mozecie potrzebowac pomocy - rzeklem. - Co sie tutaj dzieje?

-Probujemy nie dopuscic do rozszerzenia pozaru na wschod! Na szczescie wiatr nam sprzyja. Wyglada na to, ze Cynan i Cynfarch maja najtrudniejsze zadanie.

-Wobec tego pedze do nich! - Skrecilem na najblizszym rogu, przebieglem przez most. Po drugiej stronie trafilem na trzy wystraszone, zaplakane kobiety. Kazda z nich dzwigala dwojke lub trojke niemowlat, a ponadto poganialy przed soba gromadke obdartych wyrostkow.

Jedna z uciekajacych potknela sie, stracila rownowage i przewrocila paletajace sie pod jej nogami dziecko. Sama zas padla na kolana, omal przy tym nie upuszczajac uczepionych kurczowo jej szyi niemowlat. Rozciagniety na deskach pomostu dzieciak zaniosl sie glosnym placzem.



Poderwalem go w gore tak szybko, ze zdumiony umilkl, w jednej chwili zapominajac o bolu i strachu. W tym momencie u mego boku pojawila sie Goewyn. Dopomogla kobiecie stanac na nogi, podtrzymala wlasnym ramieniem.

-Zabiore ich w bezpieczne miejsce! - zawolala. - Ty biegnij dalej.

Popedzilem na zlamanie karku. Cynfarch, w samym srodku zametu, wydawal glosne rozkazy. Stanalem przy nim z plaszczem w dloni. - Co trzeba zrobic, Cynfarchu? Nie uratujemy tych domow, ale... - urwal, aby ponaglic grupe mezczyzn, za pomoca drewnianych grabi i czegos w rodzaju bosakow sciagajacych na ziemie trzcine z plonacej strzechy. Miotajac dokola snopy iskier, czesc dachu zapadla sie do srodka, a mezczyzni natychmiast zajeli sie kolejna chata. - Te domy sa juz stracone - podjal - lecz jesli wiatr nie zmieni kierunku, zdolamy ochronic nastepne.

-Gdzie jest Cynan?

-Byl tam - krol popatrzyl za siebie. - Teraz go nie widze.

Pobieglem we wskazane przez Cynfarcha miejsce. Wkraczajac miedzy plonace zabudowania, znalazlem sie w ognistym wawozie. Zewszad otaczaly mnie strzelajace wysoko w gore jezyki plomieni, gorace powietrze zatykalo dech w piersi. Wszystko - domy po lewej i prawej, obronny wal na wprost, czarne niebo nad glowa - skrzylo sie upiornym blaskiem.

Uslyszalem kwik przerazonego konia, a po chwili z dymu przede mna wypadl wojownik ciagnacy na wodzy stajacego deba wierzchowca. Glowe zwierzecia, podobnie jak i czterech nastepnych, wierzgajacych w panice, przez ludzi Cynana wyprowadzonych z ognia, szczelnie okrywaly plaszcze. W crannogu trzymalismy zaledwie pare sztuk koni i bydla, gdyz nasze stada pasly sie na przeleczy ponizej gorskiego grzbietu, niemniej jednak nie stac nas bylo nawet na taka strate.

Pomoglem wojownikom przeprowadzic konie waska sciezka pomiedzy plonacymi zabudowaniami, a gdy tylko przekonalem sie, ze nic im juz nie grozi, zawrocilem i pospieszylem w przeciwnym kierunku. Po paru krokach spowily mnie kleby gestego dymu. Zasloniwszy nos i usta skrajem koszuli, brnalem dalej z zamknietymi oczami, lecz na szczescie moja wedrowka po omacku nie trwala dlugo. Wkrotce wciagnalem w pluca czyste powietrze, a gdy otworzylem oczy, okazalo sie, ze stoje na wolnej od dymu przestrzeni, a dookola jak w ukropie uwijaja sie ludzie. Chybotliwa sciana ognia otaczala nas ze wszystkich stron, totez mialem wrazenie, iz trafilem do wnetrza pieca.

Cynan wraz z kilkunastoma uzbrojonymi w topory wojownikami zaciekle rabali drewniane umocnienia. Chcieli uczynic w nich wylom, odcinajac w ten sposob od ognia przynajmniej czesc palisady. Kilkudziesieciu ludzi z nasaczonymi woda plaszczami pilnowalo, by plomienie nie podpelzly blizej, natomiast inna, rownie liczna grupa, przekazujac sobie z rak do rak napelnione woda wiadra, dogaszala dymiace zgliszcza domostw, ktore zdazyly sie juz wypalic. Z nieba, na podobienstwo brudnego sniegu sypaly sie czarne platy sadzy oraz szary popiol.

-Cynan! - krzyknalem, podchodzac blizej.

Na dzwiek mego glosu odwrocil glowe, ale nawet wtedy jego siekiera nie ustala ani na moment. - Llew! Coz za wspaniala noc poslubna. - Pokrecil glowa z niedowierzaniem i znowu sie zamachnal.

Popatrzylem badawczo na porabana, noszaca slady ognia sciane.

pracy. - Wystarczy. - Wzniosl

Rebacze odlozyli topory i chwycili za liny. Nadwatlony fragment umocnien zachwial sie, zatrzeszczal, ale nie runal.

-Ciagnac! - rozkazal Cynan, przyskakujac do najblizszego sznura.

Stanalem tuz za nim, szarpnalem ze wszystkich sil. Na skutek naszych wysilkow belki

jeknely.

-Ciagnij! - dyrygowal Cynan. - Wszyscy razem!

Czestokol poddal sie z glosnym westchnieniem, potezne pniaki z loskotem polecialy na

ziemie. W powstalym przeswicie ujrzelismy wody oblewajacego umocnienia jeziora.

-Teraz te chaty! - rozkazal Cynan, po czym schylil sie po topor.

W mgnieniu oka kilkanascie siekier uporalo sie z wiezba trzech nie tknietych jeszcze przez

nacierajacy ogien domostw. Zlapalem za stojace pod sciana grabie i wbilem je w dymiaca



strzeche najblizszej chaty. Siegajac najwyzej, jak tylko moglem, sciagalem w dol powiazane ze soba peczki trzciny i depczac, tlumilem trawiacy je ogien.

Uporawszy sie z tym dachem, natychmiast zabralem sie za nastepny. Moje ramiona pulsowaly bolem, zaczerwienione oczy lzawily, a podraznionymi dymem plucami co chwila targaly ataki kaszlu. Spostrzeglem, ze koszula tli sie w paru miejscach, zdarlem ja wiec z grzbietu, choc ryzykowalem w ten sposob poparzenie przez spadajace z gory glownie. Zar osmalil mi wlosy i wysuszyl skore, ktora piekla, jakby cala pokryta byla bablami, ja jednak bez wytchnienia pracowalem dalej. Inni mieszkancy Dinas Dwr takze robili wszystko, co mozliwe, aby powstrzymac ogien.

-Llew! - zawolal ktos za mymi plecami. Odwrocilem sie w sama pore, by ujrzec

wynurzajaca sie z dymu pare dlugich rogow. Skoczylem w bok, a zakrzywiony rog gladko

przeoral powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwila stalem. Oszalaly ze strachu wol

zerwal wiezy i usilowal wrocic do swego obejscia. Glupie zwierze miotalo sie miedzy

plonacymi chatami, na prozno wypatrujac drogi do domu. Wymachujac koszula i krzyczac

jak opetany, zdolalem naklonic bydle do zmiany kierunku. Wol poklusowal ciezko tam, skad

przybyl, gdyz nikt z nas nawet nie probowal go schwytac - wszyscy bylismy zbyt zajeci

walka z ogniem.

Z kazdej strony czailo sie nowe niebezpieczenstwo. Pedzilismy natychmiast tam, gdzie zagrozenie bylo najwieksze, ale za kazdym razem mielismy juz mniej sil niz poprzednio. Poczatkowo powoli, a pozniej coraz predzej opuszczala nas energia. Moje ramiona staly sie ciezkie i odretwiale. Zdarlem sobie skore na dloniach, trzymajac sekaty trzonek grabi, i poparzylem ja tez dotkliwie. Oddychanie przychodzilo mi z coraz wieksza trudnoscia, a z gardla dobywalo sie chrapliwe rzezenie. A przeciez z uporem brnalem do przodu i zapamietale robilem to, co robic nalezalo.

A kiedy przez ma glowe przemknela mysl, ze musimy przegrac walke z plomieniami, nadciagnal Bran z Krukami i wiesniakami w sile kilkudziesieciu chlopa. Z glosnym krzykiem rzucili sie nam na pomoc. Praca rozgorzala z nowym zapalem, ja zas mialem wrazenie, ze wrocily mi wszystkie sily. Rozrzucalem widlami strzechy, tlumilem ogien, zadeptywalem iskry. I jeszcze raz, i jeszcze, i jeszcze raz od poczatku.

Czas plynal niby w jakims snie. Plomienie lizaly mi cialo, dym drapal w gardle i zmuszal do placzu, lecz tak jak inni, harowalem w pocie czola, ani myslac o odpoczynku. Stopniowo luna na niebie przygasla. W pewnym momencie poczulem na poparzonej skorze chlodniejszy powiew i wowczas przystanalem i rozprostowalem grzbiet.

Wokol siebie mialem co najmniej setke utrudzonych mezczyzn. Trzymali oni w omdlewajacych dloniach najprzerozniejsze cebry, narzedzia i plaszcze. Zwiesiwszy rece bezwladnie wzdluz ciala, stali badz kleczeli, niezdolni do jakiegokolwiek wysilku. A ze wszystkich stron dobiegal cichy syk dopalajacych sie zgliszczy...

-Tej nocy ciezko harowalismy - wychrypial Cynan glosem rownie nadwerezonym jak

okrywajace go resztki nadpalonej odziezy.

Wolno unioslem piekace powieki. Niebo na wschodzie zaczynalo juz szarzec. W bladym, widmowym swietle przedswitu Dinas Dwr wygladalo jak rozlegle pogorzelisko, gdzie nie ostalo sie nic oprocz zweglonego drewna oraz dymiacych popiolow.

-Chce obejrzec to, co zostalo - powiedzialem. - Powinnismy tez rozejrzec sie za rannymi.

-Ja zajme sie tymi tutaj - zadeklarowal Bran. Chwial sie ze zmeczenia, bylem jednak pewien, ze nie spocznie, dopoki sam wszystkiego nie dopilnuje. Polecilem, aby postepowal wedlug wlasnego uznania, po czym ruszylem w glab keru.

W szarym, ponurym swietle poranka powoli kroczylem wraz z Cynanem przez zrujnowany grod. Zniszczenia byly liczne i bardzo powazne, a najbardziej ucierpiala zachodnia czesc osady.

W naszym obchodzie natknelismy sie na Calbhe, kierujacego pracami nad przygotowaniem tymczasowego skladu dla uratowanych zapasow zywnosci oraz zagrod dla koni i bydla, w ktorych zwierzeta mialy czekac na przeprawe.

-Czy sa tutaj ranni? - spytalem.

Calbha pokrecil glowa. - Mamy tylko troche poparzen i skaleczen, ale to nic powaznego. Dopisalo nam szczescie.

Zostawilismy pracujacego Calbhe, by po krotkotrwalym kluczeniu wsrod ruin trafic na niewielki placyk utworzony przez trzy wypalone domy. Na srodku wolnej przestrzeni Tegid w asyscie paru kobiet opatrywal rannych. Czarny od sadzy i dymu bard kleczal nad



miotajacym sie mezczyzna i mascia z glinianego garnka smarowal poparzone miejsca. Na ziemi wokol niego lezalo kilkunastu poszkodowanych. Niektorzy ruszali sie i prezyli, pozostali - nienaturalnie spokojni - od stop do glow opatu leni byli w plaszcze. Kilka owych pakunkow mialo rozmiary co najwyzej wiazki drew na opal.

Na ten widok smutek przygniotl mnie ogromnym ciezarem. Ugialem sie pod jego brzemieniem. Cynan zlapal mnie pod ramie, nie pozwolil, bym upadl.

Scatha pozostala w gronie zywych, choc jej wyglad swiadczyl, ze musiala przejsc przez ogien. Jak sie tez zaraz dowiedzialem, bylo tak w istocie. Gdy rogi zagraly na alarm, skrzyknela paru ludzi i przystapila do przeszukiwania wszystkich domostw w zachodniej czesci grodu. Wiekszosc mieszkancow uczestniczyla w weselnej uczcie, lecz niewielka ich liczba - zwlaszcza matki z malymi dziecmi - wczesniej udala sie na spoczynek. Scatha budzila je i wiodla w bezpieczne miejsce poprzez dym i plomienie. Potem wracala po nastepne i krazyla tak bez ustanku, dopoki narastajacy zar nie postawil przed nia bariery nie do przebycia.

-Ilu? - Uniosla szybko glowe na dzwiek mego glosu, po czym wrocila do zakladania

opatrunku na poparzone ramie mlodego chlopca.

-Gdyby starczylo nam czasu, ich tez mozna bylo uratowac

-odparla. - Ale ogien rozniosl sie tak szybko... a ten drobiazg spal - wskazala dlonia

spowite plaszczami cialka. - Nawet sie nie obudzily... juz nigdy sie nie obudza.

-Powiedz mi, Scatho - poprosilem glosem ochryplym od rozpaczy i znuzenia - ilu?

-Trzykroc po pieciu i jeszcze trzech. Po chwili zas dodala miekko: - Dwoch albo trzech dolaczy do nich, nim nadejdzie noc.

Zakonczywszy swa robote, dolaczyl do nas Tegid.

-To okropna strata - wymamrotal. - Dym zabil ich podczas snu. Mieli przynajmniej lekka smierc.

-Ale gdyby nie uczta - wtracil Cynan - byloby znacznie gorzej. Kiedy ker stanal w ogniu, prawie wszyscy przebywali w hali.

-A gdyby tam nie przebywali, nie byloby zadnego pozaru

-zaoponowala Scatha.

Nie mialem najmniejszej ochoty na zagadki. - Czy chcesz powiedziec - zagadnalem

bez ogrodek ze ogien nie zostal zaproszony przypadkowo?

-To na pewno nie byl przypadek. - Cynan z przekonaniem poparl Scathe.

Tegid byl tego samego zdania. - Plomienie pojawiajace sie w trzech miejscach na raz -

przy wale, miedzy domami, w zagrodzie dla bydla - nie moga byc dzielem niedopatrzenia czy tez nieszczesliwego wypadku. Ktos uczynil to z rozmyslem, w zlych zamiarach. Na te slowa nadszedl Calbha i zdziwil sie niepomiernie.

-Powiadasz: podpalenie? Jakze to? - Wprost nie mogl uwierzyc, ze cos takiego moglo miec miejsce w Dinas Dwr. - Ktory sposrod nas bylby do tego zdolny?

-Ktory albo ktorzy - poprawil go Cynan. - Moglo ich byc wiecej. - Zmruzywszy oczy, powiodl wzrokiem po dymiacych ruinach. - Ktokolwiek to byl, znal sie na robocie. Gdyby wiatr powial z innej strony, stracilibysmy caly ker, a i ofiar byloby wiecej.

Struzki potu na moich plecach staly sie nagle lodowato zimne. W milczeniu wpatrywalem sie w twarze przyjaciol. Jezeli posrod nas rzeczywiscie przebywal zabojca, to nie mialem pojecia, kto mogl nim byc. Ktoras z kobiet odwolala Tegida do rannych.

-Nie mowcie z nikim o waszych spostrzezeniach - polecilem pozostalym - dopoki

nie dowiemy sie czegos wiecej.

Scatha wrocila do swoich zajec, natomiast Cynan, Calbha i ja poszlismy do Brana i Krukow, przetrzasajacych to, co pozostalo ze skladu. Juz z daleka zobaczylem, jak powoli, ostroznie dzwigaja belke, ktora spadajac z dachu, kogos przygniotla.

Przyskoczylismy z Cynanem na pomoc. Wspolnymi silami unieslismy okopcony bal na tyle, by mozna bylo wyciagnac pogruchotane zwloki. Wojownicy wyniesli cialo mezczyzny z pogorzeliska, ulozyli je na ziemi, delikatnie przewrocili na plecy.

Bran opuscil nisko glowe. Popatrzyl na nas ponuro, po czym rzekl:

-Przykro mi, Cynanie...

-Cynfarch! - Cynan z jekiem padl na kolana, wzial w ramiona martwego ojca. Ow ruch sprawil, ze stary krol cicho westchnal, a z kacika jego ust wyplynela cienka struzka krwi.

Calbha zaklal pod nosem. Polozylem dlon na ramieniu stojacego najblizej wojownika.

-Przyprowadz Tegida - rozkazalem. - Tylko szybko!

Wnet nadbiegl zdyszany bard, rzucil okiem na rozciagniete



na ziemi cialo i natychmiast kazal wszystkim sie cofnac. Sam zas przykleknal u boku Cynfarcha i przystapil do ogledzin. Delikatnie obmacal cale cialo, wypatrujac zlaman, a potem odchylil na bok glowe. Pod gruba warstwa brudu skora Cynfarcha byla blada i jakby woskowa.

Cynan przygarbil szerokie ramiona, zamknal w swych dloniach dlon ojca i z wytezona uwaga wpatrywal sie w jego nieruchoma twarz.

-Czy bedzie zyl? - zapytal, gdy Tegid zakonczyl badanie.

-Jest poraniony w srodku - odparl bard. - Teraz nie moge nic powiedziec.

Nie bylo nam dane zastanowic sie nad tymi slowami, albowiem ledwo padly, cisze

rozdarlo glosne wolanie.

-Penderwydd! Llew! Na pomoc! Chodzcie szybko! W nasza strone co sil w nogach pedzil jakis wojownik.

-Co sie stalo, Pebinie? - zawolalem, rozpoznawszy biegnacego.

-Panie! - Pebin stanal przede mna, ciezko dyszac. - Poszedlem do hali, zeby objac

warte... - urwal, po czym szybko rozejrzal sie dokola. - Bedzie lepiej, jesli pospieszysz ze

mna.





5. Dobra rada





-Idzcie - powiedzial Cynan. - Ja zostane z ojcem.-Zanies Cynfarcha do mojej chaty - polecil bard. - Sioned tam sie nim zajmie.

Majac u boku Tegida i Pebina, pomaszerowalem w glab osady. Po drodze mijalem grupki

ludzi spieszacych do pogorzeliska. Ze zgliszcz wciaz jeszcze unosil sie dym, a popioly nie zdazyly wystygnac, lecz mieszkancy Dinas Dwr juz przystepowali do porzadkow. Po przejsciu mostu dostalismy sie na glowny pomost, ktory doprowadzil nas do skupiska niskich, okraglych chat w sasiedztwie wielkiej hali. Ogien tutaj nie dotarl i, jesli nie liczyc wszechobecnej w grodzie woni dymu, wszystko bylo chyba w jak najlepszym porzadku.

Minelismy chaty i szybkim krokiem przebylismy oddzielajacy je od hali placyk.

-Zostan tutaj, Pebinie - nakazalem. - Nie wpuszczaj nikogo do srodka. - Przez

masywne odrzwia weszlismy z Tegidem do srodka. Pomimo panujacego wewnatrz polmroku

od razu zauwazylem przewrocony zelazny postument. Drewniana skrzynia ze spiewajacymi

kamieniami zniknela. Podszedlszy blizej, spostrzeglem pod przeciwlegla sciana dwie skulone

sylwetki. Trzeci czlowiek lezal twarza w dol na klepisku. Wszyscy byli zupelnie nieruchomi.

Dotknalem ramienia jednego z siedzacych, potrzasnalem mocniej. Kiedy i to nie dalo rezultatu, szarpnalem oburacz, a wowczas jego glowa bezwladnie opadla na piersi; trzymalem trupa.

-To jeden z naszych wartownikow - powiedzialem. Widywalem go w przeszlosci, lecz nie zapamietalem imienia.

-Nazywal sie Cradawc - oznajmil Tegid, przyjrzawszy sie uwaznie twarzy zabitego.

Ulozylem cialo na podlodze, podtrzymujac glowe, by nie uderzyla o ziemie. Pod palcami natychmiast poczulem jakas gesta i lepka ciecz. Zoladek skurczyl mi sie w ataku mdlosci, gdy ujrzalem ciemne plamy krwi.

-Ma rozbita czaszke - wymamrotalem. Tegid pochylil sie nad drugim cialem, przycisnal palce do gardla.

-Nie zyje? - spytalem. Skinal glowa, po czym zajal sie trzecim z wartownikow.

-Ten tez?

-Nie. Ten jeszcze zyje.

-Kto to? Rozciagniety na klepisku wojownikjeknal, a nastepnie zakaslal.

-To Gorew - odparl Tegid. - Pomoz mi wyniesc go na dwor.

Ostroznie dzwignelismy rannego i przenieslismy na dziedziniec przed hala. Dlugie palce

Tegida wedrowaly po ciele wojownika w poszukiwaniu ran, a kiedy dotarly do glowy i lekko

odchylily ja na bok, oczom mym ukazal okropny, granatowoczarny guz wielkosci jajka,

wyrastajacy ze skroni nieco powyzej prawego oka.

Owemu ruchowi znowu towarzyszyl jek.

-Gorew - glosno, wyraznie, powiedzial Tegid.



Na dzwiek swego imienia lezacy zatrzepotal powiekami i uniosl je do gory.

-Aaaa... -jek przeszedl w cichy szept.

-Spokojnie - odezwal sie Tegid. - My ci pomozemy.

-Oni... zabrali - wychrypial Gorew.

-Co zabrali?

-Kamienie... Zabrali... ukradli...

-Wiemy o tym, Gorew - wtracilem. Oczy rannego wojownika zatoczyly niespokojne

kolo. - Kto ci to zrobi? - spytalem. - Kto na ciebie napadl?

-Ja... aaa... kogos zobaczylem... myslalem... Gorew westchnal i zamknal oczy.

-Imie, Gorew. Wymow jego imie. Kto to zrobil? - Moje nalegania byly jednak daremne. Gorew znow stacil przytomnosc.

-Na razie nie dowiemy sie niczego wiecej - stwierdzil Tegid. - Zaniesmy go do mojej chaty.

Poniewaz Pebin trwal w bezruchu tam, gdzie go zostawilem, polecilem mu podejsc blizej i dopomoc w niesieniu rannego wojownika. Przed domem Tegida czekali juz na nas Cynan z Branem. W srodku, dogladajac powazniej rannych, krzatala sie Sioned, kobieta wielce doswiadczona w medycznym rzemiosle. Sioned rozscielila plaszcz na grubej slomianej podsciolce i na nim, obok Cynfarcha, ulozylismy Gorewa.

-Kto to zrobil? - zapytal Pebin, gdy juz wyszlismy na dwor.

No wlasnie, kto? Dwadziescia ofiar smiertelnych - a wiele

wskazywalo na to, ze liczba ta mogla sie zwiekszyc - pol keru obrocone w perzyne, a spiewajace kamienie skradzione. Dzialajac niezwykle brutalnie, nieznany przeciwnik zadal nam powazne straty. Poprzysiaglem sobie dopasc zlodziei jeszcze przed zachodem slonca. Odwolawszy na strone Brana i Cynana, powiedzialem im o kradziezy.

-Zlodzieje podpalili ker, aby korzystajac z zamieszania, ukrasc spiewajace kamienie. Gorew wraz z pozostalymi wartownikami zostali napadnieci i pobici.

-Skarb Albionu skradziony? - zdumial sie Bran. - A co na to wartownicy?

-Dwoch zabito na miejscu; Gorew jeszcze zyje. Byc moze zdolamy sie czegos od niego dowiedziec.

Blekitne oczy Cynana przypominaly waskie szparki. - Ten, kto to uczynil, jest juz martwy.

-Dopoki nie trafimy na jakis trop, nie bedziemy wiedziec, ilu ich bylo.

-Jeden czy stu - burknal Cynan - dla mnie nie robi to zadnej roznicy. Ruszylem w strone hali.

-Bran, zwolaj druzyne! Natychmiast rozpoczniemy poszukiwania. Wodz Krukow pobiegl wypelnic rozkaz. Gdy Cynan i ja wchodzilismy na podworzec

przed hala, nad grodem poplynal zew bojowego rogu i niebawem dziedziniec zaroil sie od Krukow. Rozpoznalem wsrod nich Garanawa, Drustwna, Nialla, Emyra oraz Aluna. Nadbiegla tez Scatha, a w pare chwil po niej Bran przyprowadzil dwudziestu wojow. Wszyscy staneli kregiem wokol wygaslego paleniska.

-Zostalismy napadnieci przez wroga- wyjasnilem, po czym opowiedzialem o mordzie,

do jakiego doszlo podczas pozaru. - Jak na razie mamy dwudziestu zabitych i wielu ciezko

rannych, wsrod nich Cynfarcha oraz Gorewa. Skradziono nam spiewajace kamienie.

-Wiadomosci te zebrani przyjeli glosnymi krzykami oburzenia.

-Lecz my schwytamy ludzi, ktorzy to uczynili - zapewnilem. - Poszukiwania rozpoczna sie natychmiast.

Przywolalem do siebie Brana Bresala, wodza moich wojsk, dowodce Stada Krukow.

-Przygotuj wszystko do wymarszu. Ruszymy, gdy tylko osiodlaja nam konie.

Bran zawahal sie, zerknal na Scathe. Wymienili spojrzenia, ktorych znaczenia nie moglem

pojac.

-O co chodzi?

-Stanie sie, jak rozkazales, panie - zapewnil, przykladanie piesc do czola. Rzucil

krotka komende, po czym odmaszero- wal na czele swej druzyny.

Na dziedzincu zostalismy zupelnie sami - Cynan, ja i Scatha, ktora polozyla dlon na krzepkim ramieniu Cynana.

-Wspolczuje ci z powodu ojca.

-Dlug krwi bedzie splacony, Pen-y-Cat - odrzekl cicho, a w jego glosie brzmiala rozpacz. - Mozesz byc tego pewna.

Scatha zwrocila sie z kolei do mnie.



-Pragne sluzyc ci pomoca, panie. Racz pozwolic, bym stanela na czele druzyny i zlapala zlodziei.

-Dziekuje ci, Pen-y-Cat, ale to moje zadanie. Bardziej potrzebna jestes tutaj, u boku Tegida.

-Twoje miejsce takze jest tutaj, Llew - przekonywala. - Nadeszla pora, abys pomyslal o tych wszystkich, ktorych los zwiazany jest z twoim. Musisz odpoczac. Zostan i rzadz twoim ludem.

Nie rozumialem jej slow; nie mialem nastroju do rozwiazywania nastepnych zagadek. Przepelniala mnie wscieklosc i jasno widzialem tylko jedno: ludzie, ktorzy spowodowali to wszystko, musza byc schwytani i osadzeni. - Nie potrzebuje niczego oprocz kapieli - odburknalem. - Zimna woda mnie orzezwi.

Obolaly na calym ciele powloklem sie do chaty. Przed wyruszeniem w pole chcialem sie wykapac i zmienic ubranie. Smierdzialem kwasnym potem i dymem, mialem osmalone w wielu miejscach wlosy, moj przyodziewek zas wygladal tak, jakby padl lupem ognistych moli. Nie tracac ani chwili, zgarnalem czysta koszule i spodnie, kawalek ciezkiego mydla z loju oraz pas plotna, ktory sluzyl mi za myjke. Kiedy z powrotem znalazlem sie na dworze, spostrzeglem wychodzacego z chaty Tegida.

-Byc moze Gorew wyzdrowieje - oznajmil bard, gdy podszedlem blizej. - Bede wiedzial wiecej, gdy sie obudzi.

-A co z Cynfarchem?

-Smierc jest silna, ale Cynfarch moze okazac sie jeszcze silniejszy. Wszystko rozstrzygnie sie przed koncem dzisiejszego dnia.

-Tak czy inaczej chce, aby jutro o tej porze zlodzieje byli juz schwytani, a kamienie zlozone na miejscu.

-Czyzbys zamierzal uczestniczyc w pogoni? - spytal z przekasem Tegid.



-Oczywiscie! Jestem krolem. To moj obowiazek. Bard obruszyl sie i otworzyl usta, zeby zaprotestowac, lecz nie dopuscilem go do glosu.

-Zatrzymaj swe uwagi dla siebie, Tegidzie. Sam poprowadze druzyne i na tym koniec. Zawrociwszy na piecie, przeszedlem dziedziniec, minalem brame i znalazlem sie na

pomoscie dla lodzi. Przy jego koncu, w zaglebieniu kamiennego fundamentu crannogu istnialo cos w rodzaju plytkiej zatoczki, przez wielu wykorzystywanej jako miejsce kapieli, lecz o tej porze zupelnie pustej.

Sciagnalem ubranie, po czym wslizgnalem sie do wody. Jej lodowaty chlod w zetknieciu z rozpalona skora dzialal niczym balsam. Powoli zanurzylem sie caly, wystawiajac ponad powierzchnie tylko usta i nos.

Na niebie pojawilo sie slonce. Jego promienie przenikaly na wskros niebieskawa mgielke, rozswietlaly ton jeziora. Umylem wlosy, a nastepnie pracowicie szorowalem cale cialo plotnem, dopoki skora nie stala sie czerwona i szorstka. A gdy w koncu wskoczylem do jeziora, zeby splukac mydliny, poczulem sie niczym waz, ktory dopiero co przeszedl wylinke.

Strzasalem wlasnie wode z wlosow, gdy nadeszla Goewyn.

-Scatha powiedziala mi, co sie wydarzylo. - Przystanela na pomoscie, skrzyzowala

ramiona. Jej twarz umorusana byla sadza, przyproszone popiolem wlosy miala w nieladzie.

Okrywajacy ja, do niedawna bialy plaszcz przypominal skore leoparda - tak wiele znaczylo

go czarnych i brazowych plam.

Na jej widok omal nie wyskoczylem z wody. Dopiero teraz przypomnialem sobie, ze jestem zonaty, i ze przez caly ten czas czekala na mnie zona!

-Goewyn, strasznie cie przepraszam. Zupelnie zapomnialem...

-Powiedziala tez, ze zamierzasz wyjechac - ciagnela lodowatym tonem. - Jezeli choc troche obchodzi cie twoj lud albo to, co sie tu wydarzylo w nocy, nigdzie nie pojedziesz.

-Ale ja musze! Jestem przeciez krolem, to moj obowiazek.

-Jestes krolem? - rzekla powoli, dla podkreslenia wagi swych slow - to zostan tutaj i zachowuj sie jak krol. Rzadz swoim ludem. Odbuduj swa warownie.

-A co ze spiewajacymi kamieniami? Co ze schwytaniem zlodziei?

-Wyslij w pogon najlepszych wojownikow. Tak wlasnie postapilby prawdziwy krol.

-Moje miejsce jest na czele poscigu - zaoponowalem, podchodzac blizej.

-Mylisz sie. Twoje miejsce jest na czele twego ludu. Nikt nie powinien zobaczyc, ze uganiasz sie za tymi... cynrhon! - posluzyla sie slowem niezmiernie rzadko w Albionie wypowiadanym. Jeszcze nigdy nie widzialem jej tak wscieklej. - Czyz nie masz ich w pogardzie?



-Oczywiscie, Goewyn, ale...

-A zatem to okaz - prychnela. - Czy ci zlodzieje sa krolami, zeby krol wlasnorecznie musial ich lapac?

-Nie, ale... - zaczalem, lecz nie dane mi bylo skonczyc.

rz - Wysluchaj mnie, c Llewie j Srebrnoreki: i^ ?pozwolisz, by wrog uniemozliwil n ci

-Goewyn, prosze. Ty nic nie rozumiesz!

-Nie rozumiem? - spytala, ale w ogole nie czekala na odpowiedz. - Czy Bran nie bedzie ci sluzyc do ostatniego tchu w piersi? Czy Cynan nie przeniesie gory na twe

skinienie?uCzy Kruki nie s mnie nim

spiewajace kamienie.

-Ty nie jestes takim sobie zwyczajnym krolem. Ty jestes Aird Righ! To ty jestes Albionem. I dlatego nie mozesz jechac.

-Goewyn, blagam, badz rozsadna. - Musialem przedstawiac zalosny widok, stojac po pas w lodowatej wodzie, mokry i drzacy, gdyz jej glos nieco zlagodnial.

-Zupelnie jakbym slyszal Tegida. - Sprobowalem nieudolnie obrocic wszystko w zart. ^(TM)tem posluchaj madreg - Wlasnie udziela ci dobrej

Rozlozylem szeroko rece. - Pani, oto stoje przed toba skarcony, ale tez drzacy z zimna. Uczynie, co kazesz, pozwol mi tylko wyjsc z wody, zanim zamarzne na smierc.

-Dalekam od tego, by wzbraniac ci wyjscia - zapewnila, a w kacikach jej ust pojawil sie lekki usmieszek.

-Niechze wiec tak bedzie. - Wygramolilem sie na brzeg jeziora, a Goewyn sciagnela z ramion plaszcz i rozpostarla go przede mna.

po moim karku, az w koncu m ocn okryla mnie miekka tkanina. Jej dlonie wedrowaly wolno

odwz - ajemni mokrm us sz - powiedzialem.

-Nie szkodzi. I tak potrzebuje kapieli. - W nastepnym momencie, uswiadomiwszy sobie prawde tych slow, odsunela mnie na dlugosc ramion.

-Ale ja nie. - Szybkim krokiem ruszyla w strone osady.

-Zaczekaj...

-Przyjdz do domu, mezu - zawolala z daleka - ale najpierw daj znac Tegidowi, ze zostajesz w Dinas Dwr, a takze wyslij na poszukiwania Stado Krukow.





6. Dwa torauesy Cynana





Wywolalem Tegida z chaty. Kiedy stanal na progu, wydal mi sie przygarbiony i stary.Jego ciemne wlosy zbielaly, przyproszone warstwa pop Wy u g twarz na czlowieka krancowo



wyczerpanego. Natychmiast poczulem wyrzuty sumienia, ze w czasie, gdy bralem kapiel, inni pracowali w pocie czola.

-Madry bardzie - zaczalem - zmienilem zdanie. Zostaje w Dinas Dwr. Wysle Brana i

Stado Krukow, by schwytali zlodziei i odzyskali spiewajace kamienie.

Tegid z uznaniem pokiwal glowa. - Rozwazna decyzja, panie.

-Tak wlasnie mi powiedziano. Podbiegl do nas Emyr Lydaw i oznajmil, ze druzyna byla juz gotowa do wymarszu.

-Zbierzcie sie przy pomoscie - polecilem. - Zaraz tam przyjdziemy. Ujalem Tegida pod ramie. - Chodz, najpierw cos zjemy. Krol i jego bard nie powinni

pokazywac sie publicznie z pustymi zoladkami.

Tegid nie omieszkal wyrazic zadowolenia z mego postanowienia, swiadczylo ono bowiem, ze nareszcie zaczynam myslec jak krol. Bez pospiechu zjedlismy bochenek chleba, popijajac oslodzona woda, pozostala po weselnej uczcie. Tak posileni skierowalismy sie w strone pomostu.

Gdy przybylismy na miejsce, Kruki, na ktorych znac bylo slady nocnych przejsc, konczyli wlasnie zaladunek zapasow do lodzi. Nieco na uboczu stal Cynan, trzymal wlocznie w obu dloniach i w zamysleniu spogladal w wode. Alun i Drustwn wyszli nam na spotkanie, natomiast Bran przerwal prace i powiedzial:

-Wszystko gotowe, panie. Czekamy na twoje rozkazy.

-Potrzebny jestem tutaj, totez nie pojade z wami. Nie trzeba wam mojej pomocy w

schwytaniu paru rzezimieszkow - wyjasnilem. - Nakazuje wam szybko wypelnic zadanie i

niezwlocznie wrocic do keru.

Bran przyjal zmiane moich planow z wyrazna ulga. - Stanie sie, jak rozkazales, panie. Cynan nie wyrzekl ni slowa. Zacisnawszy szczeki, z groznie sciagnietymi brwiami wpatrywal sie w odlegly brzeg, gdzie Niall i Garanaw czekali z konmi.

-Dobrych lowow, bracie - rzucilem mu na pozegnanie.

Skinal mi uprzejmie glowa, po czym wskoczyl do lodzi. Inni

poszli w jego slady i niebawem mala flotylla odbila od pomostu. Ledwie jednak wioslarze zanurzyli wiosla, przed brame grodu wybiegla Sioned.

-Penderwyddzie! - zawolala, spieszac w nasza strone.

W szarych oczach Tegida pojawil sie niepokoj. - Co sie

stalo, Sioned?

-On umarl - wydyszala kobieta. - Krol Cynfarch nie zyje. Eleri jest przy nim. Po

prostu przestal oddychac... i to wszystko.

Tegid szybkim krokiem ruszyl ku osadzie, lecz po chwili przystanal i spojrzal przez ramie na odplywajace lodzie. Otworzyl usta, zeby cos powiedziec, ale ja bylem szybszy.

-Idz. Sam zawiadomie Cynana. Odczekawszy, az naczelny bard zniknie za brama, przywolalem lodzie z powrotem.

-Cynanie! - krzyknalem, gdy znalazly sie w zasiegu glosu - twoj ojciec... Od razu domyslil sie najgorszego. - Czy moj ojciec nie zyje?

-Tak, bracie. Bardzo mi przykro. Poderwal sie na nogi z taka gwaltownoscia, ze omal nie wywrocil lodzi. Zaraz tez kazal

wioslarzowi wiezc sie do brzegu i wyskoczyl na pomost, nie czekajac, az burta dotknie desek. Od razu chcial pedzic do grodu, ja jednak zlapalem go za reke i osadzilem w miejscu.

-Cynanie, wysylam Kruki bez ciebie.

Twarz mu pociemniala, chcial zaprotestowac, lecz nie dopuscilem go do glosu.

-Wiem, co czujesz, bracie, ale bedziesz potrzebny w Dinas Dwr. Twoj lud zostal bez

krola. Twoje miejsce jest przy nim.

Targany sprzecznymi pragnieniami, odwrocil ode mnie wzrok.

-Niechaj plyna - przekonywalem. - Rzecza Brana jest jak najlepiej wywiazac sie z

powierzonego mu zadania, rzecza nasza jest pozostac w grodzie.

Cynan wodzil oczami od lodzi do mnie i z powrotem, potem zawrocil i bez slowa popedzil w glab wyspy. Od wody nadlecial glos Brana. - Czy mamy na niego zaczekac, panie?

-Nie, Branie. Cynan nie bedzie wam towarzyszyc.

Obserwowalem z pomostu, jak lodzie wyladowaly na przeciwleglym brzegu. Wojownicy

blyskawicznie zaladowali zapasy na grzbiety jucznych zwierzat, po czym dosiedli wierzchowcow. Bran wzniosl do gory wlocznie i Kruki poklusowali skrajem wody. Podnioslem srebrna reke w gescie pozegnania i nie opuscilem jej, dopoki nie stracilem z oczu ostatniego jezdzca. Wowczas odwrocilem sie, by powrocic do hali. Prawde mowiac, w glebi



ducha cieszylem sie, ze nie pojechalem na te wyprawe. Bylem smiertelnie zmeczony i wprost marzylem, zeby sie wyspac.

Najpierw jednak wstapilem do chaty Tegida, gdzie przy ciele ojca czuwal Cynan.

-Tu nie ma nic do roboty - zapewnil mnie bard. - Potrzebujesz odpoczynku, Llew. Idz spac, skoro masz po temu sposobnosc. Wezwe cie, jesli bedzie to konieczne. - Widzac, ze sie waham, ujal mnie pewnie pod ramie i wyprowadzil na dwor. Zaczalem isc w strone mojej chaty i dopiero po jakims czasie przypomnialem sobie, ze przeciez teraz mieszkam gdzie indziej. Zawrocilem, obierajac kierunek na domostwo przygotowane specjalnie dla Goewyn i dla mnie. Mialem wrazenie, ze od naszego wesela minely cale wieki. W srodku czekala moja zona. Wykapala sie i przebrala w nowa, biala suknie. Siedziala na skraju lozka, rozczesujac drewnianym grzebieniem platanine mokrych wlosow. Usmiechnela sie na moj widok, wstala i pocalowala mnie na powitanie. Nastepnie, zamknawszy w dloniach ma srebrna reke, zaprowadzila mnie do poslania, zdjela z mych ramion plaszcz i lagodnie pchnela na gruba warstwe owczych skor. Sama polozyla sie obok. Objalem ja mocno i niemal natychmiast zapadlem w sen.

Ocknawszy sie, gwaltownie usiadlem w lozku. Chata tonela w ciemnosciach, ker spowijala cisza. Spod zakrywajacej wejscie skory wolu saczyla sie blada smuga ksiezycowego blasku. Swoim ruchem zbudzilem Goewyn, ktora pogladzila mnie po karku ciepla dlonia.

-Jeszcze jest noc - wyszeptala. - Poloz sie i sprobuj zasnac. Opadlem na lokiec. - Juz mi sie nie chce spac.

-Ani mnie - odparla. - Jestes glodny?

-Okropnie.

-Zostalo nam troche weselnego chleba. No i mamy miod.

-Wspaniale.

Wstala z poslania i podeszla do umieszczonego posrodku izby niewielkiego paleniska. Z

przyjemnoscia patrzylem, jak w bladej ksiezycowej poswiacie porusza sie lekko i wdziecznie niby duch. Goewyn przykleknela, a w chwile pozniej na palenisku wykwitly delikatne platki plomykow, ktore zabarwily wnetrze chaty rozedrganym zlotem.

Wrocila do lozka z buklakiem miodu oraz dwoma malymi bochenkami banys bara. Usiadla obok mnie, rozlamala chleb i wlozyla mi w usta pierwszy kes. Ja uczynilem to samo. W ten sposob szybko uporalismy sie z obydwoma bochenkami, po czym odetkawszy buklak, padlismy na poslanie. Smakowalismy slodycz i cieplo, sycac sie zlocistym nektarem i pocalunkami, z ktorych kazdy nastepny byl bardziej namietny od poprzedniego.

Nie moglem czekac dluzej. Odlozylem na bok buklak i przygarnalem zone ku sobie. Przytulila sie do mnie, miekka, goraca. Zapominajac o bozym swiecie, zatracilismy sie w sobie, czerpiac oszalamiajaca radosc z naszych cial.

Bylem swiadom, ze moja metalowa reka moze razic chlodem, totez bardzo uwazalem, aby trzymac ja z daleka od Goewyn, co wcale nie bylo rzecza latwa, jesli zwazyc, ze niczego bardziej nie pragnalem, jak piescic jej wlosy i skore. Na szczescie Goewyn szybko rozwiala te niepokoje.

Kleknawszy u mego boku, zrzucila giezlo i oburacz ujela srebrna dlon.

-Teraz ona jest czescia ciebie, a zatem powinna rowniez byc czescia mnie -

powiedziala miekkim, cichym glosem, po czym umiescila ja pomiedzy swymi wspanialymi

piersiami.

Czulosc tego gestu przepelnila mnie glebokim wzruszeniem, pomogla bez reszty oddac sie namietnosci. Goewyn byla calym moim wszechswiatem, a ja nie potrzebowalem niczego wiecej.

Gdy nasycilismy sie soba, napelnilismy miodem zloty puchar i popijalismy, lezac w lozku. Nasza poslubna noc, tak nie w pore przerwana, wypadla jeszcze wspanialej, niz to sobie wymarzylismy.

-Czuje sie tak, jakbym dopiero teraz zaczal zyc naprawde

wyznalem.

Promiennie usmiechnieta Goewyn wzniosla puchar do ust. - Tylko nie mysl, ze ta noc juz

sie skonczyla.

Kochalismy sie znow i robilismy to z prawdziwym zapalem, moze tylko bez zachlannego pospiechu, jaki towarzyszyl nam za pierwszym razem. Przed switem usnelismy, spleceni ramionami. Nic pamietam, kiedy zamknalem oczy. Moja pamiec wypelniala Goewyn, jej slodki oddech pieszczacy moja skore, cieplo tulacego sie do mnie ciala.



Owa noc byla zaledwie momentem wytchnienia w dlugim pasmie wypelnionych praca i troska dni. A przeciez, gdy obudzilem sie nastepnego ranka poczulem sie silniejszy niz kiedykolwiek przedtem i gotow bylem stawic czolo wszelkim przeciwnosciom, jakie w zanadrzu chowal los. Czekalo nas mnostwo pracy, ja zas wprost palilem sie, by jak najszybciej do niej przystapic.

W hali zastalem Tegida i nachmurzonego Cynana, zajetych omawianiem szczegolow pogrzebu Cynfarcha. Zapadla decyzja, ze Cynan wraz ze swym ludem powroci do Dun Cruach, gdzie odbedzie sie ceremonia pogrzebowa. Wyjazd mial nastapic niezwlocznie.

-Wolalbym byc gdzie indziej - powiedzial Cynan. Mial ochryply glos i co chwila tarl

przekrwione oczy. - Chcialbym zostac, aby dopomoc w odbudowie keru.

-Wiem, bracie, wiem. Ale rak mamy pod dostatkiem. Zaluje, ze nie moge z toba jechac.

Wkrotce rozmowa zeszla na sprawy zaopatrzenia odjezdzajacych. Z powodu pozaru oraz

dlugotrwalej suszy nasze zapasy byly bardziej niz skromne. Nie baczac jednak na to, pragnalem wyposazyc Cynana w tyle zywnosci, by starczylo jej nie tylko na droge, ale rowniez na pierwsze dni pobytu w Dun Cruach.

Krol Calbha, ktory wnet takze mial wyruszyc z powrotem na swoje ziemie, teraz zas nadzorowal zaladunek wozow Galanaen- czykow, wszedl do hali i oznajmil, ze wszystkie przygotowania zakonczono.

Niechetnie dzwignelismy sie z miejsc i gromada wyszlismy na podworzec.

-Dam ci znac, gdy schwytamy zlodziei - obiecalem Cy- nanowi.

-Do tego dnia - odparl grobowym glosem - nie skosztuje miodu ni piwa, a na

palenisku w krolewskiej hali nie zaplonie ogien. Dun Cruach tonac bedzie w ciemnosciach.

Kilku stojacych opodal galanaenskich wojownikow, uslyszawszy przysiege Cynana, zblizylo sie ku nam.

-Potrzebujemy krola, ktory poprowadzi nas do domu -oznajmili. - Niedobrze by sie

stalo, gdybysmy wrocili do naszego krolestwa bez wladcy.

Uslyszawszy ich slowa, Tegid narzucil na glowe pole plaszcza i rzekl:

-Slusznie prawicie. Czy znacie szlachetnego czlowieka godnego zostac krolem?

-Znamy, penderwyddzie - przytakneli.

-Podajcie jego imie i przywiedzcie go przed moje oblicze.

-Wlasnie stoi przed toba, penderwyddzie - odrzekli Gala- naenczycy. - To Cynan

Machae; tylko jego chcemy.

Tegid wyjrzal spod plaszcza po czym polozyl dlon na ramieniu Cynana.

-Czy jest cos, co nie pozwala ci na objecie tronu po ojcu?

Cynan w zamysleniu przeczesal dlonia rude wlosy.

-Nic, o czym bym wiedzial - stwierdzil po chwili.

-Twoj lud wybral ciebie. Mysle, ze nie mogl dokonac lepszego wyboru. Jako naczelny bard Albionu nadam ci krolewski tytul, jesli tylko zechcesz go przyjac.

-Przyjme go z radoscia.

-Dobrze by bylo, gdybys objal panowanie w stosowny do wagi tego aktu, uroczysty sposob, poniewaz jednak nie mozna odlozyc wyjazdu, uczynimy cie krolem natychmiast.

I tak, Cynan zostal krolem po najprostszej z mozliwych ceremonii. Jej swiadkami byli Calbha, Scatha, Goewyn, ja oraz zbici w ciasna gromade Galanaenczycy. Tegid szybko wypowiedzial odpowiednia formule, a gdy skonczyl, siegnal dlonmi ku szyi Cynana, aby zdjac stary torques i zastapic go tym, ktory byl noszony przez Cynfarcha.

-Zloty torques jest symbolem twej krolewskiej wladzy - oznajmil Tegid. - Po nim

wszyscy rozpoznaja w tobie krola, ktoremu naleza sie czesc i szacunek.

Cynan zgodzil sie nalozyc torques Cynfarcha, natomiast zdecydowanie zaprotestowal przeciwko zdjeciu srebrnego, ktory nosil dotychczas.

-Przyjme torques zloty, jesli taka wasza wola, ale nie oddam tego, ktory dal mi ojciec.

-Wobec tego zawsze nos dwa. - Bard otoczyl szyje Cynana zlota plecionka, po czym wzniosl nad nim rece i zakrzyknal:

Oglaszam cie krolem Galanaenczykow w Caledonie. Badz pozdrowiony, Cynanie o Dwoch Torquesach!

Na te slowa wszyscy wybuchneli smiechem. Smial sie rowniez Cynan, dumny ze swego nowego imienia nie mniej niz ze zdobiacych szyje insygniow.

Wysciskalem go serdecznie, to samo uczynily Scatha i Goewyn, a juz w nastepnej chwili przyszlo nam sie pozegnac. Cynan pragnal jak najszybciej wrocic na poludnie, aby pogrzebac ojca i objac rzady. Przeprawilismy sie zatem na rownine, po czym dosiadlszy koni, odprowadzilismy go az do Druim Vran. Tam, na szczycie wzniesienia, przystanelismy,



obserwujac przejazd taboru. Kiedy ostatni woz pokonal gorski grzbiet i rozpoczal dlugi, powolny zjazd, Cynan powiedzial:

-Na mnie juz czas. Zaluje, ze nie moge zostac dluzej. Ciezar krolewskiej wladzy jest zaprawde ogromny.

-Mysle, ze jednak jakos sobie z nim poradzisz. Dobrze ci tak mowic. Ja nie mam na widoku zadnej pieknej kobiety, ktora zechcialaby mnie poslubic, wiec musze dzwigac to brzemie samotnie.

-Wyszlabym za ciebie, Cynanie - zapewnila Goewyn - ale Llew cie ubiegl. Cos mi sie jednak zdaje, ze nie bedziesz dlugo cierpiec na brak zony. Bez watpienia, krol z dwoma torquesami okaze sie najbardziej pozadanym kandydatem na meza.

Cynan przewrocil oczami.

-Och! Nie minal jeszcze dzien mego krolowania, a juz przebiegle niewiasty knuja, jak by tu zagarnac moje skarby.

-Bracie - rzeklem na to - bedziesz mogl sie uwazac za szczesliwca, jezeli w ogole jakas kobieta zechce cie poslubic. Nawet dziesiec torquesow nie bedzie wygorowana cena za zone.

-Ani chybi, masz racje - przyznal Cynan. - Dopoki jednak nie spotkam dziewczyny rownie znakomitej jak twoja, zachowam skarby przy sobie.

Goewyn wychylila sie w siodle i pocalowala go w policzek. Potem dlugo machalismy mu na pozegnanie, patrzac, jak zjezdza w doline, aby zajac miejsce na czele swego ludu. W drodze powrotnej nad jezioro jadaca u mego boku Goewyn zachowywala milczenie. Poslalem jej przeciagle spojrzenie. - Wyjdz za mnie, Goewyn. Parsknela smiechem. - Ale przeciez juz za ciebie wyszlam, najukochanszy.

-Chcialem, zebys powiedziala to jeszcze raz.

-Wobec tego posluchaj, Llewie Srebrnoreki. - Wyprostowala sie w siodle, dumnie wzniosla glowe. - Wyjde za ciebie dzis i jutro, i kazdego nastepnego dnia, dopoki dni nastepowac beda po sobie.





7. Powrot Krukow





Prace przy odbudowie Dinas Dwr postepowaly szybko i sprawnie. Ludzie uwijali sie jak w ukropie i patrzac na nich mialem wrazenie, ze bardzo im zalezy na usunieciu wszelkich sladow ognia. Ludzie ci, moj lud - zaczatek klanu ulepiony z roznych plemion i szczepow, z wojownikow, chlopow i rzemieslnikow, z rodzin, wdow, sierot oraz przeroznych uchodzcow - trudzili sie bez wytchnienia, aby naprawic szkody i doprowadzic crannog do porzadku. Pracujac z nimi ramie w ramie, pojalem, iz Dinas Dwr bylo dla nich czyms wiecej niz tylko schroniskiem; bylo dla nich domem. Stare wiezy zniknely badz przynajmniej oslably, a ich miejsce zajelo wylaniajace sie powoli krolestwo: poprzez oplacone znojem i potem wspolne dokonania stalismy sie prawdziwym ludem, klanem zjednoczonym nie gorzej niz jakiekolwiek inne plemie Albionu.Zycie crannogu, tak okrutnie okaleczone przez ogien oraz wczesniejsze spustoszenia dokonane przez Wielkiego Psa, wkrotce zaczelo powracac do dawnego rytmu. Tegid skrzyknal swoich mabinogi i zapedzil ich do codziennych cwiczen, aby doskonalili sie w rzemiosle barda. Scatha rowniez wznowila zajecia; plac cwiczen od rana do wieczora rozbrzmiewal krzykami mlodych wojownikow, przemieszanymi z loskotem drewnianych mieczy uderzajacych w tarcze ze skory. Chlopi wrocili do wygrzewajacych sie na sloncu upraw w nadziei, ze po skonczonej suszy zdolaja zebrac chociaz czesc plonow. Bydlo i owce hasaly po zieleniejacych lakach i dokladaly staran, by powiekszyc swe stada.

Obserwujac postepy w odbudowie, nie moglem oprzec sie wrazeniu, iz wszystkim bardzo zalezalo na tym, zeby straszliwe przezycia ostatnich dni jak najszybciej odeszly w niepamiec. Ludzie probowali zatrzec niedawne wspomnienia praca, ktorej celem bylo uczynienie z Dinad Dwr raju na polnocy. Ale rana byla gleboka; uplynie duzo czasu, nim Albion odzyska pelnie sil i nie mogl na to poradzic nawet gorliwy zapal calego ludu. Oto dlaczego, powiedzialem sobie, musze pozostac: aby czuwac nad wracajaca do zycia ziemia i nad ludzmi. Tak, uzdrowienie juz sie zaczelo; po raz pierwszy od wielu lat kobiety i mezczyzni mogli spogladac w przyszlosc bez leku i najczarniejszej rozpaczy.



Nic wiec dziwnego, ze gdy zaledwie w kilka dni po wyjezdzie ponownie ujrzelismy Stado Krukow, na dodatek ciagnace skrepowanego jenca, zgodnie uznalismy to za dobry znak.

-Patrzcie! - rozmawiali miedzy soba mezczyzni. - Nikt nie oprze sie

Srebrnorekiemu! Wszyscy jego wrogowie w koncu zostana pokonani.

Nikt nie mial watpliwosci, ze Kruki odniesli sukces - ich kolumne zamykal samotny,

ponuro przygarbiony wiezien ze zwiazanymi na plecach rekami. Wiezien siedzial zwrocony

twarza w strone konskiego ogona, jego glowe zas i ramiona szczelnie spowijaly faldy

plaszcza.

-Pozdrawiam Krucze Stado! Witajcie! - zawolalem, gdy tylko nasza lodz dobila do brzegu. Wraz z nami na spotkanie Krukom wyplynelo wielu mieszkancow crannogu i teraz wszyscy pospiesznie wyskakiwali na piasek. - Widze, ze mieliscie udane lowy.

-Szybkie lowy, duza zdobycz - krotko odparl Bran. - Jednakze nie obylo sie bez ofiar, o czym wkrotce opowie ci Niall.

-Jakze to? - spytalem, a przyjrzawszy sie dokladniej, zauwazylem pod plaszczem Nialla przesiakniete krwia bandaze.

Ranny Kruk uspokoil mnie niedbalym machnieciem reki, choc nawet ten lekki ruch wywolal na jego twarzy grymas bolu.

-Zapal uczynil mnie nierozwaznym, panie - rzucil przez zacisniete zeby. - Zapewniam cie, ze wiecej, to sie nie powtorzy. A przeciez i tak mialem szczescie; miecz dosiegnal mnie w chwili, gdym padal. Inaczej mogloby byc o wiele gorzej.

-Niewiele brakowalo, by jego glowa na zawsze rozstala sie z szyja - wtracil Alun Tringad. - Choc po prawdzie, nie jestesmy pewni, czy nie byloby to z wiekszym pozytkiem dla nas wszystkich.

Jego slowa wzbudzily wesolosc w gromadzie witajacych, ktorych na drugi brzeg przygnala nie tylko radosc z powrotu Krukow, ale rowniez chec dowiedzenia sie, kim jest schwytany przez nich zloczynca.

-Ten nasz wiezien to czlek wielce niemily - oznajmil Bran w odpowiedzi na padajace z tlumu pytania. - Postanowil umrzec i na dodatek uparl sie, zeby paru z nas mu towarzyszylo.

-Wzielismy go znienacka - dodal Drustwn. - Inaczej ani chybi zabralby ze soba dwoch, a moze i trzech naszych.

Dopiero wowczas spostrzeglem, iz Drustwn z Emyrem rowniez odniesli rany. Drustwn wyraznie ochranial przycisniete do ciala ramie, natomiast Emyr mial obwiazana noge nad kolanem. Kiedy zapytalem ich o obrazenia, Drustwn zapewnil, ze zagoja sie one znacznie szybciej nizli zraniona duma ich wieznia, ktorej zapewne nic juz nie moglo uleczyc. Byloby z nami gorzej, gdyby nie to, ze poslizgnal sie na mokrej trawie i walnal glowa o ziemie. - Garanaw ruchami dloni pokazal, jak do tego doszlo, znowu budzac wsrod obecnych wybuch wesolosci. Nie byl to jednak smiech radosci - wyrazal przede wszystkim ulge, po czesci zas wyplywal z checi upokorzenia jenca. Ani na moment nikt z nas nie zapomnial o wyrzadzonej nam krzywdzie.

-Cieszy mnie, iz zaden z was nie doznal powazniejszych ran - powiedzialem. -

Wasze oddanie nie pojdzie w zapomnienie. Kazdy z was - przy tych slowach unioslem w

gore srebrna reke - zasluzyl sobie na cenna nagrode i uznanie krola.

Bran rzucil glosno, ze w zupelnosci wystarczy mu to ostatnie, ale zaraz odezwal sie Alun, zdaniem ktorego to pierwsze takze bylo nie do pogardzenia. Dotychczas nieruchomy i milczacy jak glaz, jeniec pochylil sie w siodle i wyzywajacym glosem zawolal:

-Pusccie mnie, wy sucze syny! Wtedy zobaczymy, co jestescie warci w rownej walce!

Moje serce przeniknal chlod. Nie na skutek tresci tych slow, lecz z powodu samego glosu.

Ja znalem tego czlowieka.

-Sciagnijcie go na ziemie - polecilem. - I zabierzcie plaszcz. Chce zobaczyc jego

twarz.

Kruki brutalnie wyrwali swa zdobycz z siodla, po czym zmusili zakapturzonego wojownika, by kleknal przede mna. Bran rozwiazal wezel, po czym jednym szarpnieciem odslonil twarz, ktora rozpoznalem od razu i ktorej nie chcialem wiecej ogladac.

Paladyr niewiele zmienil sie od czasu, gdy widzialem go po raz ostatni, a bylo to owej nocy, kiedy wbil noz w serce Meldryna Mawra. No tak, widzialem go jeszcze przez mgnienie oka na szczycie urwiska na Ynys Sci, w momencie gdy usmiercil Gwenllian, dzielila nas jednak wtedy znaczna odleglosc. Teraz mialem go tuz przed soba i po raz kolejny zaskoczylo



mnie, jaki byl ogromny. A ogromne bylo w nim wszystko - poteznie umiesnione ramiona

wyrastaly z torsu jakby wyciosanego z debowego pnia. Nawet Bran, Drustwn, czy Alun

Tringad robili wrazenie cherlawych przy niegdysiejszym herosie Prydainu.

Znac po nim bylo, iz nie poddal sie bez walki i ze Kruki poskromili go nie przebierajac w

srodkach. Ze skroni Paladyra wyrastal olbrzymi guz, jego nos byl spuchniety, a z rozcietej

dolnej wargi saczyla sie krew. Lecz jego buta i zapiekla nienawisc nie zmalaly przez to ani

troche.

-Sprowadz Tegida - rozkazalem stojacemu najblizej wojownikowi. - Powiedz mu,

zeby przyszedl natychmiast.

-Naczelny bard juz tu jest, panie - uslyszalem w odpowiedzi. - Wlasnie sie do nas zbliza.

Odwrociwszy glowe, ujrzalem nadchodzacych Tegida oraz Calbhe. Na widok kleczacego Paladyra obaj przyspieszyli kroku.

Tegid spogladal na jenca z ponura satysfakcja, ten zas widzac naczelnego barda Albionu, zacisnal szczeki i w milczeniu mierzyl go pelnym wscieklosci wzrokiem. Trwalo to jakis czas, az wreszcie Tegid zwrocil sie do Brana:

-Czy on mial ze soba spiewajace kamienie?

-Mial, penderwyddzie. - Bran skinal na Drustwna, ktory sciagnal z konskiego grzbietu przytroczona za siodlem skorzana sakwe.

-Zlapalismy go razem z kamieniami - wyjasnil Garanaw.

-A teraz mamy zaszczyt zwrocic je na ich wlasciwe miejsce w Dinas Dwr. - Wydobyl z

sakwy drewniana skrzynie, po czym na krotka chwile uchylil wieka, tak by wszyscy mogli

stwierdzic naocznie, ze jasne odlamki wciaz jeszcze w niej sa.

-Czy on byl sam? Nie znalezliscie kogos, kto mu pomagal?

-spytal Calbha. Wpatrywalem sie w Paladyra z wytezona uwaga, jednak w jego kamiennej

twarzy nie drgnal nawet najmniejszy muskul.

-Nie, panie - pospieszyl z odpowiedzia wodz Krukow. - Przeszukalismy okolice,

dajac zarazem baczenie na slady za naszymi plecami. Nie dostrzeglismy nikogo wiecej.

Odwrocilem sie do zebranych wokol nas ludzi. - Przygotujcie dla wieznia jeden z nadbrzeznych skladow, gdyz nie pozwole, by jego noga stanela kiedykolwiek w crannogu.

Potem przywolalem Calbhe. - Poslij swego najszybszego jezdzca do Dun Cruach. Niechaj przekaze Cynanowi, ze schwytalismy tego, ktory ponosi odpowiedzialnosc za smierc jego ojca, i ze czekamy z wymierzeniem sprawiedliwosci do jego powrotu.

-Tak tez sie stanie, Srebrnoreki - zapewnil krol Cruinow.

Cynan wyjechal zaledwie przed paru dniami, wiec moze zdolamy go doscignac, nim dotrze

do Dun Cruach. - Zaraz tez odszedl w towarzystwie ktoregos ze swych wspolplemiencow.

-Co uczynisz z kamieniami piesni? - zapytal Tegid, wazac sakwe w dloni.

Pogladzilem worek palcem. - Mam dla nich stosowne miejsce. Nastepnym razem

zlodzieja czekac bedzie zadanie znacznie trudniejsze.

Pozostawiwszy naszego wieznia pod straza kilkunastu wojownikow, Tegid, Calbha oraz Kruki wrocili ze mna do hali, gdzie wskazalem im umieszczone na srodku wielkie palenisko.

-Uniescie plyte, na ktorej plonie ogien - polecilem - i ukryjcie pod nia spiewajace kamienie. Teraz kazdy, kto sprobuje je stamtad wydobyc, postawi na nogi caly crannog.

-Dobrze pomyslane, panie - przyznal Bran. Kruki pobiegli po narzedzia, po czym, wkladajac w to mnostwo wysilku, ruszyli z miejsca potezny blok kamienia i dzwigneli go w gore. W ziemi pod nim wykopano plytkie zaglebienie, zlozono w nie debowa skrzynke, a calosc na powrot przykryto kamienna plyta.

Tegid wzniosl rece nad glowa.

-Wszystkich biore na swiadkow! - wyrecytowal uroczyscie. - Od dzis Dinas Dwr

spoczywa na niewzruszonych posadach.

Kiedy Kruki odeszli na zasluzony odpoczynek, poslalem po Scathe i Goewyn, aby osobiscie powiadomic je o schwytaniu zlodzieja odpowiedzialnego za smierc Cynfarcha, kradziez kamieni oraz podlozenie ognia w kerze.

-Wszystko to uczynil Paladyr - oznajmilem.

Goewyn nie zdolala powstrzymac cichego westchnienia, natomiast Scatha zachowala

milczenie i tylko rysy jej twarzy nagle stwardnialy.

-Gdzie on jest? - spytala po chwili.

-Mial przy sobie spiewajace kamienie, wiec jego wina pozostaje poza wszelka

watpliwoscia.



-Gdzie on jest? - powtorzyla, a kazde jej slowo bylo niczym okruch zlodowacialej nienawisci.

-Trzymamy go pod kluczem w skladzie na brzegu. Straz pilnowac go bedzie dniem i noca, dopoki nie postanowimy, co nalezy z nim uczynic.

Bez slowa wypadla z hali.

-Scatha, zaczekaj! - krzyknalem w slad za nia, lecz nie odnioslo to zadnego skutku.

Kiedy dobieglem na brzeg jeziora, Scatha stala juz pod skladem i przekonywala

straznikow, aby pozwolili jej wejsc do srodka. Moje przybycie wojownicy powitali z wyrazna ulga.

-Usun sie na bok, Pen-y-Cat - powiedzialem. - Nic tu nie wskorasz.

Popatrzyla na mnie z wsciekloscia. - On zabil moje corki! Dlug krwi musi zostac

splacony! Bylo rzecza oczywista, iz w jej mniemaniu do wyrownania rachunkow powinno dojsc natychmiast.

-On juz nam nie ucieknie - przekonywalem. - Na razie niechaj wystarczy ci swiadomosc, ze wpadl nam w rece, Pen-y- -Cat. Pchnalem umyslnego do Cynana i gdy tylko on przybedzie, odprawimy sad.

-Chce zobaczyc bestie, ktora zabila moje corki - nalegala Scatha. - Chce widziec jego twarz.

-Zobaczysz - obiecalem. - Juz niedlugo, ale musisz troche poczekac. Prosze, Scatho, posluchaj. Nie mozemy nic zrobic do powrotu Cynana.

-Pozwol mi go zobaczyc. - Blagalne nuty w jej glosie okazaly sie silniejsze niz moje zle przeczucia.

-A wiec dobrze. - Zrezygnowanym gestem polecilem straznikom otworzyc drzwi. - Wyprowadzic wieznia.

Paladyr wyszedl z szopy niepewnym krokiem. Mial zwiazane rece, a jego stopy spowijaly lancuchy. Mierzyl nas czujnym wzrokiem i nie byl juz tak zuchwaly jak przedtem.

Z szybkoscia godna atakujacego kota Scatha dobyla noza i przytknela go do gardla Paladyra.

-Nic nie sprawiloby mi wiekszej przyjemnosci niz zaszlach- towanie cie, jakbys byl

swinia - oznajmila, wodzac ostrzem po jego szyi. Stal pozostawiala cienka, czerwona linie.

Paladyr zesztywnial, lecz nie wyrzekl ni slowa. Zlapalem ja za reke, odciagnalem na bok.

-Scatho, nie! Zobaczylas go i to musi ci na razie wystarczyc.

Usta wieznia wykrzywil kpiacy usmieszek. Na ten widok Scatha szarpnela sie, przyskoczyla

blizej i z rozmachem splunela mu w twarz. Oczy Paladyra natychmiast zaplonely gniewem.

Przez chwile myslalem nawet, ze sprobuje ja uderzyc, ale heros Meldrona zdolal jakos nad

soba zapanowac. Drzac z wscieklosci, z wysilkiem przelknal sline i poslal kobiecie

mordercze spojrzenie.

-Zabrac go - rozkazalem straznikom, a gdy zwrocilem sie ku Scacie, ujrzalem, jak

odchodzi z wysoko uniesiona glowa. Jej oczy lsnily od lez, ktorym nie pozwolila poplynac.

W kilka dni pozniej, zaraz po powrocie Cynana, zwolalem pierwszy za mego panowania llys, aby osadzic morderce. Glownym celem krolewskiego llys bylo ferowanie wyrokow; tym razem przed sadem stawal Paladyr, a kara, jaka miala go spotkac, byla latwa do przewidzenia: smierc.

Moj fotel ustawiono w zachodnim szczycie hali. Majac na szyi torques Meldryna Mawra, a na glowie jego korone, zblizylem sie i usiadlem na przygotowanym dla mnie miejscu. Goewyn jako krolowa stanela obok, z reka wsparta na moim lewym ramieniu, natomiast Tegid, piastujacy godnosc naczelnego barda, stanal z prawej strony.

Kiedy juz wszystko bylo gotowe, rozbrzmial rog i naprzod wystapil penderwydd Albionu. Przykrywszy glowe falda plaszcza, wzniosl laske.

-Ludu Dinas Dwr - powiedzial glosno - wsluchaj sie w glos madrosci! Oto dzisiaj

twoj krol wydaje sady. Jego slowo jest prawem, a jego prawo jest sprawiedliwoscia.

Sluchajcie mnie uwaznie: Nie masz innej sprawiedliwosci jak slowo krola!

Tegid zakonczyl przemowe trzykrotnym uderzeniem laski w kamienna posadzke, po czym wrocil na miejsce u mego boku.

-Wprowadzcie wieznia! - zawolal.

Tlum zafalowal i rozstapil sie, dajac przejscie dla Paladyra oraz szostki eskortujacych go

wojownikow. Jezeli nawet pojmanie wywarlo na nim jakies wrazenie, zupelnie nie dal tego po sobie poznac. Niegdysiejszy heros Prydainu wszedl do hali jak zwykle wyniosly, z



usmiechem zadowolenia na twarzy, z dumnie wzniesiona glowa. Zblizyl sie do stop tronu i tam znieruchomial, szeroko rozstawiwszy nogi.

Bran nie mogl zniesc takiej bezczelnosci. Zdzielil wieznia drzewcem wloczni po lydkach, zmuszajac go do klekniecia. Jednakze nawet to upokorzenie w zaden sposob nie zmienilo postawy Paladyra, ktory wciaz przygladal mi sie jakos dziwnie, lekcewazaco. Uznalem, ze w ten sposob stojacy w obliczu smierci wojownik chce zamanifestowac swa odwage.

W hali zapadla martwa cisza. Obecni tutaj mezczyzni i kobiety doskonale wiedzieli, co zrobil Paladyr i wielu bylo takich, ktorzy pragneli ujrzec wyrownanie dlugu krwi. Trzymajac swa" laske tak, jak wojownik zwykl dzierzyc wlocznie, Tegid zmierzyl wieznia zimnym wzrokiem.

-Stoisz przed sadem Llewa Srebrnorekiego, Aird Righ Albionu! - powiedzial

wladczym glosem. - Dzisiaj bedzie ci wymierzona sprawiedliwosc, przed ktora tak dlugo

uciekales.

Na wzmianke o Najwyzszym Krolu oczy Paladyra blyskawicznie powedrowaly w moja strone i po raz pierwszy dostrzeglem w nich cos na ksztalt strachu. Moze zreszta bylo to cos innego?

Naczelny bard, wystepujac jako moj glos, ciagnal zas uroczystym, surowym tonem.

-Kto wnosi skarge na tego czlowieka?

W hali natychmiast zawrzalo. Rozlegl sie chor kobiecych glosow - to krzyczaly matki

uduszonych przez dym niemowlat oraz zony zabitych wojownikow.

-Morderca!- wolano zewszad.-Ja go oskarzam! Zabil mi dziecko! Stracilam przezen

meza!

Tegid przez dluzsza chwile czekal w milczeniu, po czym nakazal cisze.

-Wysluchalismy waszych oskarzen. Kto jeszcze doznal krzywdy od tego czlowieka?

W pusty krag przed tronem wstapila Scatha, chlodna i ostra niczym wiszacy u jej boku

sztylet.

-Oskarzam go o zamordowanie mojej corki Gwenllian, banfrith Ynys Sci. A takze o

udzial w zamordowaniu mojej corki Govan, gwyddon Ynys Sci. - Slowa te wypowiedziane

zostaly wyraznie i z lodowata godnoscia; bylem pewien, ze powtarzala je nieskonczona ilosc

razy w oczekiwaniu na te wlasnie chwile.

Jako nastepny u boku Scathy stanal Bran Bresal.

-Oskarzam go o kradziez skarbu Albionu i zabicie strzegacych go wojow.

Naprzod wystapil Cynan.

-Zadam, by osadzono go za wzniecenie pozaru, ktory pochlonal zycie mego ojca,

wielu innych niewinnych mezczyzn, kobiet i dzieci.

Jego glos na podobienstwo miecza rozcial gesta atmosfere z trudem powstrzymywanej zlosci. Ledwie umilkl, hale ponownie wypelnily okrzyki tlumu, ktorym Tegid cierpliwie dawal posluch. Wreszcie nakazal cisze.

-Wysluchalismy waszych oskarzen. Po raz trzeci, a zarazem ostatni pytam, kto chce

oskarzyc tego czlowieka?

Widzac, ze nikt sie nie zglasza, wstalem z miejsca. Nie wiedzialem, czy zabierajac glos postepuje wlasciwie, ale w tym momencie niewiele mnie to obchodzilo. Moje oskarzenie siegalo czasow znacznie odleglejszych i bardzo mi zalezalo, aby wszyscy je uslyszeli.

-Ja takze chce oskarzyc tego czlowieka - oznajmilem, mierzac palcem w Paladyra. -

Jestem przekonany, ze to ty, z pomoca ludzi, ktorzy juz nie zyja, odnalazles i zamordowales

Phantarcha, przez co sprowadziles zniszczenie na caly Prydain.

Przez hale przetoczyla sie fala szeptem wypowiadanych przeklenstw.

-Jednakze - podjalem po chwili - nie posiadam dowodow twego udzialu w owej

niewyobrazalnej zbrodni, nie moge cie wiec o nia oskarzyc. - Wymierzylem wen srebrny

palec. - Za to na wlasne oczy widzialem, jak zabiles panujacego przede mna Meldryna

Mawra. Pod pozorem skruchy pozbawiles zycia Wielkiego Krola. I dlatego podnosze

przeciwko tobie zarzut zdrady i morderstwa!

Usiadlem. Tegid powolnym ruchem trzykrotnie uniosl i opuscil laske.

-Wysluchalismy powaznych oskarzen, ktore godza w ciebie, Paladyrze. Dowiedzielismy sie, ze wlasnorecznie zamordowales twego krola, Meldryna Mawra. Uslyszelismy, ze wlasnorecznie zamordowales Gwenllian, banfrith Ynys Sci, a takze pogwalciles starozytne geas chroniace wszystkich, ktorzy tam przebywali. Postanowiles rowniez wykrasc skarb Albionu, poslugujac sie plomieniami dla zatarcia sladow swej zbrodni - plomieniami, ktore pozbawily zycia przeszlo dwadziescioro



mezczyzn, kobiet i malych dzieci. Zdjety zadza zawladniecia skarbem, zabiles czuwajacych przy nim wojownikow, po czym ukradkiem wyniosles go z Dinas Dwr.

Naczelny bard przemawial, a jego glos smagal niczym bicz, wznoszac sie az po belkowanie dachu. - Zdradzales twoj lud i odplacales zdrada za lojalnosc! Zdradziles nawet tego, ktorego poprzysiagles ochraniac, dopoki zyc bedziesz. Szukales korzysci poprzez rozliczne oszustwa w sluzbie falszywego krola; sprzedales honor za obietnice bogactwa tudziez zaszczytow, sily zas swoje roztrwoniles czyniac zlo. Za sprawa tychze to uczynkow imie twoje brzmi w ustach ludu jak przeklenstwo.

Kiedy urwal, zapadla niczym nie zmacona cisza, nikt z obecnych w hali nie wykonal najmniejszego ruchu. Oniemiali ludzie stali porazeni ogromem zbrodni Paladyra. Sam podsadny natomiast, choc przejawial pewne oznaki skruchy, nie wygladal na szczegolnie przejetego swym niewesolym polozeniem. Stal spokojnie ze spuszczonymi oczami, jak gdyby chcial zliczyc plamy na podlodze przed tronem. Zapewne juz dawno pogodzil sie z ryzykiem, jakie nioslo ze soba zycie na drodze wystepku.

-Zostaniesz skazany za wszystkie te zbrodnie, jako tez za te, ktore popelniles, bedac na

sluzbie Wielkiego Psa Meldrona - oznajmil Tegid. - Czy chcesz cos powiedziec przed

wysluchaniem wyroku twego krola?

Paladyr trwal w bezruchu, wiec pomyslalem, ze w ogole nie zabierze glosu. Jednak po chwili z wolna uniosl glowe i spojrzal Tegidowi prosto w oczy. Z wlasciwa sobie bezczelnoscia powiedzial:

-Przysluchiwalem sie twym slowom, bardzie. Skazujecie mnie, bo takie jest wasze

prawo. Nie sprzeciwiam sie temu.

Potem przeniosl wzrok na mnie, a ja, pelen zlych przeczuc, natychmiast poczulem, jak moj zoladek kurczy sie pod wplywem napiecia.

-Jednakze teraz - podjal po krotkiej przerwie - dowiaduje sie od was, ze stoje przed

obliczem Najwyzszego Krola Albionu. Jezeli tak jest w istocie, niechaj wszyskim nam to

udowodni. A wiec, posluchajcie uwaznie: prosze o naud.

Jego slowa przez dluzsza chwile wisialy w calkowitej ciszy. Twarz Tegida stala sie kredowo biala. Zapelniajacy hale ludzie w niemym zdumieniu wpatrywali sie w kleczacego Paladyra. Jakby nie dowierzajac wlasnym uszom, Tegid powtorzyl:

-Prosisz o naud?

Osmielony efektem, jaki na zebranych wywarly jego slowa, Paladyr podniosl sie z

kleczek.

-Stoje jako oskarzony przed krolem, totez prosze o naud za moje zbrodnie. Udziel mi go, jesli taka twoja wola.

-Nie! - zawyla glosno Scatha. Chwiala sie na nogach tak, jakby ugodzila ja celnie cisnieta wlocznia. Krzyknela raz jeszcze, a wowczas Bran objal ja mocno, nie wiadomo czy to w gescie pocieszenia, czy tez aby ja powstrzymac przed atakiem na Paladyra. - Nie! Nie moze to byc! - powtarzala z wykrzywiona gniewnie twarza.

-Nie -jeknela Goewyn. Usta jej drzaly, mrugala szybko powiekami, usilujac ukryc naplywajace do oczu lzy.

Zacisnawszy piesci, Cynan runal do przodu niczym szarzujacy byk. Drustwn, Niall i Garanaw uczepili sie jego ramion i z trudem osadzili na miejscu.

Za ich plecami ruszyl z miejsca wzburzony tlum, glosno domagajac sie smierci Paladyra.

-Cisza! - co sil w plucach ryknal Tegid. - Majestat tronu wymaga ciszy! - Na szczescie Kruki przystapili do uspokajania najbardziej rozgoraczkowanych krzykaczy i niebezpieczenstwo zostalo zazegnane. Gdy w hali na powrot zapanowal jaki taki porzadek, wyraznie wzburzony naczelny bard pochylil sie ku mnie, aby zasiegnac rady.

-Odrzuce jego prosbe - powiedzialem.

-Nie wolno ci tego uczynic. - Choc poruszony nie mniej niz inni, Tegid zachowal wiecej zdrowego rozsadku.

-Nic mnie to nie obchodzi. Nie pozwole mu sie z tego wywinac.

-Musisz, po prostu nie masz innego wyjscia.

-Ale dlaczego? - Nie dawalem za wygrana. - Nie rozumiem, Tegidzie. Cos z tym musimy zrobic!

Ponuro pokrecil glowa. - Nie mozemy zrobic zupelnie nic. Paladyr poprosil o naud, a ty musisz mu go udzielic. Jezeli tego nie uczynisz, okaze sie, ze krolewska wladza Albionu spoczywa w rekach zdradzieckiego mordercy.



Tegid mial racje. Wystapienie o naud po czesci rownoznaczne bylo z wnioskiem o ulaskawienie. Po czesci jednak bylo czyms znacznie wazniejszym, wykraczalo bowiem poza sama sprawiedliwosc, by przeniknawszy dobro i zlo, dotknac istoty najwyzszej wladzy jako takiej.

Proszac o naud, winny nie tylko odwolywal sie do krolewskiego milosierdzia, ale takze skutecznie przerzucal odpowiedzialnosc za swoje zbrodnie na barki krola. Oczywiscie, krol mogl dokonac wyboru - przychylic sie do prosby badz ja odrzucic. W pierwszym przypadku przewina ulegala wymazaniu; kara, jakiej domagala sie sprawiedliwosc, wlasnie na sprawiedliwosc spadala. Naturalnie, jedynie krol byl w stanie udzielic przebaczenia samemu sobie.

Kiedy natomiast prosba zostala odrzucona, winny musial otrzymac wymagana przez sprawiedliwosc kare. Komus mogloby sie wydawac, ze wybor jest sprawa zupelnie prosta. W rzeczywistosci jednak, odmawiajac prawa do naud, krol faktycznie potwierdzal, iz jest czlowiekiem stojacym nizej niz przestepca. Zaden krol godny tego miana nie ponizylby sie w taki sposob, nie pozwolilby, aby jego panowanie okrylo sie nieslawa.

Widziane pod odpowiednim katem, powyzsze rozumowanie stawalo sie zaskakujaco przejrzyste. W Albionie sprawiedliwosc nie jest pojeciem abstrakcyjnym, odnoszacym sie wylacznie do karania przestepstw. Dla ludu Albionu sprawiedliwosc ma ludzka twarz. Skoro krolewskie slowo jest prawem dla wszystkich, ktorzy korzystaja z jego ochrony, sam krol staje sie dla swego ludu sprawiedliwoscia. Jest jej uosobieniem.

To zas oznacza, ze oskarzony moze zwrocic sie do niego z prosba o naud. A kiedy juz ktos taka prosbe wypowie, rzecza krola jest okazac swa prawosc. Tak wiec, sprawiedliwosc jest wyznaczana jedynie przez reputacje krola - to znaczy - przez jego wlasne wyobrazenie o sobie jako krolu.

Innymi slowy, prosba o naud wiaze sie z odpowiedzia na pytanie, jak wielki jest krol, do ktorego ja skierowano.

Paladyr doskonale zdawal sobie z tego sprawe i postanowil poddac mnie probie. Gdybym mu odmowil, byloby to rownoznaczne z przyznaniem, iz moja wladza ma ograniczony charakter. Co wiecej, wszyscy zobaczyliby wyraznie, gdzie przebiega jej granica.

Jezeli natomiast przyznalbym Paladyrowi naud, o ktory prosil, okazalbym sie wladca wiekszym niz jego zbrodnie. Skoro bowiem stac mnie bylo na to, by wzniesc sie ponad przestepstwa, ktore popelnil, to doprawdy bylem wielkim krolem. O mojej potedze, o potedze Aird Righa dyskutowaliby wszyscy do pozna w nocy.

Decyzja byla jednak bardzo trudna. W istocie poproszono mnie o to, bym przyjal zbrodnie na siebie. Gdy tak postapie, winowajca odejdzie wolno.

Tegid sciagnal brwi i wpatrywal sie we mnie z taka mina, jak gdybym to ja byl powodem jego irytacji.

-A wiec, Srebrnoreki? Jak brzmi twoja odpowiedz?

Spojrzlem na Paladyra. Wielkie byly jego zbrodnie i z pewnoscia nikt bardziej niz on nie

zaslugiwal na smierc.

-Przyznam mu naud - powiedzialem, czujac sie przy tym jak obity pies. - Ale - dodalem szybko - czy moge postawic jakies warunki?

-Wolno ci poczynic zastrzezenia w celu ochrony twego ludu - ostrzegl bard. - Tylko tyle.

-Bardzo dobrze, zatem poslijmy go tam, gdzie juz nikomu nie wyrzadzi krzywdy. Czy znasz takie miejsce?

Szare oczy Tegida zwezily sie w wyrazie cichego zadowolenia.

-Tir Aflan - rzucil krotko.

-Plugawa Ziemia? Gdzie to jest? - Przebywajac w Albio- nie, zaledwie kilkakrotnie

slyszalem te nazwe.

-Sa to ziemie lezace na wschodzie, za morzem - wyjasnil. - Kazdy, kto urodzil sie w

Albionie, uzna je za kraine ponura i opustoszala. - Tegid pozwolil sobie na smutny usmiech.

-Byc moze, Paladyr bedzie jeszcze zalowac, ze nie wybral smierci.

-Niechze wiec tak bedzie. Oto moj wyrok: wygnanie do Tir Aflan; niechaj zgnije tam w

nedzy.

Tegid wyprostowal sie i zwrocil w strone Paladyra, po czym uderzyl laska w podloge.

-Wysluchaj wyroku krola! - zaintonowal. - Poprosiles

-o naud i prosba twa zostala przyjeta.



Oswiadczenie to wywolalo w hali ogromne poruszenie. Rozlegly sie glosne krzyki; ludzie plakali w glos lub lkali ukradkiem. Bard wzniosl laske, nakazujac obecnym cisze, odczekal az wrzawa ustanie i dopiero wowczas rzekl:

-Krol postanowil, iz dla ochrony ludu Albionu zostajesz wygnany ze wszystkich ziem podlegajacych jego wladzy.

Paladyr zmienil sie na twarzy. Widac bylo, ze nie przewidzial takiego rozwoju wypadkow i teraz goraczkowo usilowal ogarnac nastepstwa ogloszonego wyroku. Po chwili namyslu podniosl sie z kleczek.

-Jezeli wladza twoja, Najwyzszy Krolu - slowa te zabrzmialy w jego ustach jak

szyderstwo - rozciaga sie na wszystkie ziemie, to dokad mam pojsc?

Pytanie to swiadczylo, ze Paladyr uwazne wysluchal wyroku i potrafil wyciagac wnioski. Skoro bylem Najwyzszym Krolem, mojej wladzy podlegal caly Albion. Innymi slowy, na calej Wyspie Poteznych ani na przyleglych do niej wyspach, nie bylo miejsca, do ktorego moglby sie udac. Ale Tegid mial juz gotowa odpowiedz.

-Powedrujesz do Tir Aflan - oznajmil. - Jesli gdzies spotkasz ludzi, ktorzy zechca cie

przyjac, mozesz z nimi zamieszkac. Wiedz wszakze jedno: od dnia, gdy stopa twoja stanie w

Tir Aflan, powrot do Albionu bedzie znaczyc dla ciebie smierc.

Paladyr przyjal wyrok z zimna godnoscia. Nie wyrzekl ani slowa, a po chwili, eskortowany przez Kruki, wyszedl z hali. Zaraz tez Tegid oznajmil, ze llys dobiegl konca. Przybici, ponurzy ludzie milczaca fala zaczeli wylewac sie na zewnatrz.





8. Cylchedd





Nastepnego dnia o swicie, Kruki, wzmocnieni kilkoma wojownikami z mojej druzyny, opuscili Dinas Dwr, aby przewiezc Paladyra na wschodnie wybrzeze i dalej, poprzez Mor Glas, ku przekletym brzegom Tir Aflan, gdzie mial odzyskac wolnosc. Cynan, rozgoryczony i zly, odjechal w chwile pozniej do Dun Cruach, a nasze pozegnanie bylo bardzo niewesole.Kolejne dni uplywaly na odbudowie zniszczonego przez pozar keru. Wyraba porastajacych gorskie zbocza lasach drewno sciagalismy na brzeg jeziora, tam korowali ociosywalismy, sposobiac material na sciany oraz dachy wznoszonych na zgliszczach domostw. Trzcina na strzechy, w wielkich ilosciach scinana na przybrzeznych plyciznach, suszyla sie rozpostarta na okolicznych glazach. Z pogorzeliska usunelismy zweglone belki; cale gory popiolu przewiezlismy lodziami przez jezioro, a nastepnie rozrzucilismy na polach. Chcialem, aby prace te jak najszybciej dobiegly konca. Widok okopconych ruin przejmowal mnie bolem, ktory mogl ustapic dopiero w chwili odzyskania przez Dinas Dwr dawnego wygladu. Jednak Tegid mial inne pomysly.

Ktoregos razu podczas wieczerzy, a dzialo sie to po powrocie Krukow, ktorzy wywiezli Paladyra na wygnanie, Tegid wstal od stolu i podszedl do ognia. Widzac to, ludzie uznali, ze bard zamierza spiewac, wiec zaczeli wykrzykiwac tytuly swych ulubionych piesni.

-Dzieci Llyra! - rzucil ktos w koncu hali.

-Czerwony Rumak Rhyddercha! - zaproponowal ktos inny, zyskujac powszechny poklask.

-Zemsta Gruagacha! - podsunal trzeci, ale zostal zakrzyczany.

Tegid jednak pokrecil tylko glowa, po czym oznajmil, ze nie bedzie spiewac ani tego

wieczoru, ani zadnego innego.

-Dlaczego? - pytano zewszad. - Dlaczego nie mozesz spiewac?

Przebiegly bard odpowiedzial:

-Nie w glowie mi spiew, skoro Trzy Krolestwa Albionu sa rozdzielone i nie ma krola,

ktory zaprowadzilby zgode pomiedzy zamieszkujacymi je plemionami!

Nachylilem sie do ucha Goewyn. - Wietrze w tym podstep.

Tegid tymczasem zblizyl sie do mnie i wyglosil mowe o tym, jak to bedac Aird Righ, z cala pewnoscia nie mysle o niczym innym, jak tylko o objezdzie wszystkich moich ziem i umocnieniu wladzy w calym krolestwie.

-Z cala pewnoscia - odparlem lekkim tonem - predzej czy pozniej moje mysli skupia sie takze i na tym zadaniu. - W strone Goewyn zas szepnalem: - Widzisz, zaczyna sie.

-Tedy jako Najwyzszy Krol -ciagnal, wywijajac laska - rozpostrzesz chwale swego krolowania na wszystkich, ktorzy szukaja schronienia pod twa Srebrna Reka. Cylchedd, jaki odbedziesz, obejmie ziemie Trzech Krolestw, tak by Caledon, Prydain i Llogres znalazly sie



pod twoja zwierzchnoscia. Albowiem wszyscy musza uznac w tobie krola, a wowczas Wyspa Poteznych odda ci hold.

Slowa te wyraznie zaskoczyly sluchaczy, a zreszta i na mnie wywarly niemale wrazenie. Dostrzeglem bowiem logike kryjaca sie za ta z pozoru czysta formalnoscia. Mieszkancy Dinas Dwr rowniez szybko uswiadomili sobie wage poruszonej przez Tegida kwestii.

Oczywiscie, naczelny bard uzyl tytulu Aird Righ nie po raz pierwszy, jednak uzywanie go tutaj, w Dinas Dwr, posrod znanych mi ludzi, bylo czyms zupelnie innym niz wyniesienie tej wiesci w swiat, poza ochronny grzbiet Druim Vran.

Przez tlum przebiegly szepty:

-Aird Righ! Llew Srebrnoreki jest Najwyzszym Krolem! Slyszeliscie? Naczelny bard

nazwal go Aird Righ!

Zadanie Tegida bylo jak najbardziej uzasadnione. Zalezalo mu na ustanowieniu Najwyzszej Wladzy Albionu, przez nikogo nie kwestionowanej i, moim zdaniem, bylo to przedsiewziecie ze wszech miar celowe. Niemniej jednak, mogl mnie uprzedzic o swoich zamiarach. Prawde powiedziawszy, nie podzielalem entuzjazmu, z jakim bard odnosil sie do instytucji Najwyzszego Krola.

Tymczasem wygladalo na to, ze nikt nie podzielal moich rozterek zwiazanych z ogloszeniem Cylcheddu. Bran, Stado Krukow i reszta wojow natychmiast poparli Tegida i glosnymi okrzykami zaczeli zachecac mnie do podjecia decyzji. Z rozmachem uderzali przy tym kubkami o blaty stolow, przez co w hali powstal trudny do zniesienia halas, ktory zmusil barda do przerwania wywodu.

Penderwydd czekal spokojnie i z usmiechem obserwowal wywolane przez siebie poruszenie. Poczulem na szyi czyjs dotyk, wiec spojrzalem w bok i napotkalem wzrok Goewyn.

-Masz do tego pelne prawo - wyszeptala mi wprost do ucha.

Kiedy tumult nieco ucichl, Tegid wyjasnil, ze objazd rozpocznie sie w Dinas Dwr,

poniewaz tutaj wlasnie znajdowal sie moj dwor. Potem, po zakonczeniu stosownych przygotowan, mialem wyjechac w dluga podroz po Albionie.

Tegid mowil i mowil, i robil to bardzo dobrze. Przysluchiwalem mu sie niezbyt uwaznie, poniewaz uwage moja zaprzatala uslyszana wczesniej wzmianka o tym, jakoby podroz trwac miala rowno rok i jeden dzien. Przypuszczalem, iz chodzilo tu raczej o poetycka przenosnie niz dokladne wyliczenie. Tak czy inaczej, w myslach zaczalem juz roztrzasac szczegoly czekajacej mnie wyprawy, ktora nie zapowiadala sie ani na krotka, ani na latwa.

-Posluchaj, bardzie - powiedzialem, gdy tylko zostalismy sami. - Gotow jestem

wyruszyc w Cylchedd, wszakze mogles mnie uprzedzic, ze zamierzasz to dzis oglosic.

Tegid poderwal sie na nogi. - Czy jestes niezadowolony?

-Usiadz, Tegidzie. Nie gniewam sie na ciebie. Po prostu chce wiedziec, dlaczego tak

postapiles?

Wyraznie uspokojony, opadl na skory. Przebywalismy w mojej chacie; od dnia zaslubin Goewyn i ja przedkladalismy spokoj niewielkiej izdebki nad zawsze zatloczona komore w hali.

-Twoje krolowanie nalezy obwiescic ludowi - wyjasnil. - Kiedy na tronie zasiada nowy krol, zgodnie ze starym zwyczajem, wyrusza w Cylchedd w podroz po swoich ziemiach. Ponadto, jako Aird Righ musisz odebrac hold od innych krolow oraz ich ludow.

-Rozumiem. Kiedy wyjedziemy z Dinas Dwr?

-Gdy tylko uda sie poczynic nieodzowne przygotowania.

-Jak dlugo moga one potrwac? Trzy lub cztery dni?

-Nie dluzej. - Obrzucil mnie rozradowanym wzrokiem. - To bedzie wspaniale, bracie. Rozslawimy twe imie w calym Albionie.

-Czy nie przyszlo ci do glowy, ze jakas czesc Meldronowej hordy mogla ocalec i wciaz przebywa na wolnosci? Oni wcale nie musza podzielac twego zachwytu. Tym bardziej Cylchedd nalezy rozpoczac jak najszybciej. Jezeli ktos czegos nie rozumie, trzeba go przekonac. Bedziemy podrozowac z hufcem zbrojnych.

-I naprawde zajmie nam to caly rok? Jestem nowozencem, Tegidzie, i mialem nadzieje przez czas jakis pomieszkac w domu.

-Alez Goewyn bedzie ci towarzyszyc - odparl szybko - jak rowniez kazdy, kogo wybierzesz. Im wiekszy bedzie twoj orszak, tym wiekszym szacunkiem obdarzy cie lud.

Pojalem, iz Tegid zaplanowal nasza podroz jako pokaz bogactwa i sily.

-To mi wyglada na wielkie przedsiewziecie - mruknalem w zamysleniu.



-Tak tez jest w istocie! - przytaknal z duma. - Czegos takiego Albion nie ogladal od

czasow Deorthacha Varvawca.

Cylchedd rzeczywiscie byl dla niego sprawa ogromnej wagi. No coz, pomyslalem, niechaj robi, co uzna za stosowne. Mial swoj udzial w walce z Meldronem, bez watpienia na to zasluzyl. Moze zasluzylismy obaj.

-Deorthach Varvawc - powtorzylem. - Kto mogl wymyslic takie nazwisko?

Przygotowania do wyjazdu prowadzone byly w wielkim pospiechu. W cztery dni pozniej dluga kolumna wyladowanych wozow, rydwanow oraz koni gotowa byla do drogi. Wygladalo to tak, jakby towarzyszyc nam miala cala ludnosc Dinas Dwr. Mialem nadzieje, ze wystarczy ludzi do uprawy pol i dokonczenia odbudowy crannogu. Wiecej bylo tych, ktorzy woleli przemierzyc Albion wzdluz i wszerz, ale przeciez ktos musial zebrac plony i troszczyc sie o stada.

Po dlugich naradach uzgodniono, ze w Dinas Dwr pozostanie Calbha. Meldron obrocil w perzyne grod krola Cruin w Blar Cadlys, totez zebranie odpowiedniej ilosci materialow, narzedzi oraz zywnosci niezbednych do przywrocenia warowni dawnej swietnosci wymagalo sporo czasu. Dlatego wlasnie taki wybor wydawal sie najrozsadniejszy. Calbha z calej duszy pragnal nam towarzyszyc, z drugiej jednak strony sam przyznawal, ze najlepiej przysluzy sie swemu ludowi, pozostajac na miejscu i czuwajac nad postepami w odbudowie.

Takze Scatha postanowila zostac, aby nie trzeba bylo przerywac szkolenia mlodych wojownikow. Ponadto zostawialismy jeszcze trzech Krukow do pomocy Scacie oraz druzyne na tyle liczna, by mogla w razie potrzeby obronic Dinas Dwr.

W dniu poprzedzajacym wyjazd Tegid zebral w hali mieszkancow naszego grodu. Gdy sala byla juz pelna, zasiadlem na tronie i powiodlem wzrokiem po wpatrzonych we mnie twarzach. W momentach takich jak ten szczegolnie silnie odczuwalem ogromny ciezar spoczywajacego na mnie obowiazku. Gwoli prawdy musialem jednak przyznac, iz z nie mniejsza sila dawala o sobie znac tradycja, dzieki ktorej dzwiganie brzemienia przychodzilo latwiej. Musialem sobie z nim poradzic, poniewaz inni przede mna rowniez tego dokonali, a ich spuscizna wciaz zyla w duchu samej krolewskiej wladzy.

Kiedy tak siedzialem na tronie z rogow jelenia, uzmyslowilem sobie, iz moglem byc krolem, nawet Najwyzszym Krolem, nie dlatego, ze wiedzialem wiecej niz inni o sprawowaniu wladzy - ani tym bardziej dlatego, ze bylem bardziej wartosciowy niz ktokolwiek inny - lecz dlatego, ze ludzie wierzyli w moja krolewskosc. Innymi slowy, ludzie wierzyli w najwyzsza wladze jako taka i czesc tej wiary przelewali na moja osobe.

Naczelny bard posiadal wprawdzie moc nadawania badz odbierania krolewskiego tytulu, lecz owa moc plynela prosto z ludu. "Krol jest krolem", zwykl byl mawiac Tegid, "ale bard jest sercem oraz dusza ludu; spiewa o jego zyciu, jest lampa, ktorej swiatlo pomaga kroczyc po sciezkach przeznaczenia. Bard jest esencja ducha klanu; przypomina zloty sznur, wiazacy rozliczne wieki w calosc, laczacy to, co bylo, z tym, co dopiero.mialo nadejsc".

Nareszcie zaczalem pojmowac fundamentalna prawde o Albio- nie. Przejrzalem tez smiertelnie niebezpieczny plan Simona. Atakujac najwyzsza krolewska wladze, uderzal w samo serce Albionu. Gdyby zdolal zniszczyc ja do konca, Albion przestalby istniec.

-Jutro - obwiescil naczelny bard - Llew Srebrnoreki wyruszy z Dinas Dwr w

Cylchedd po swoich ziemiach, aby odebrac hold od krolow oraz plemion Trzech Krolestw.

Nim jednak zdobedzie szacunek innych, wypada, by jego wlasny lud poprzysiagl mu

wiernosc i posluch.

Trzykrotnie uderzyl laska w podloge, po czym przywolal wszystkich wodzow, bez wzgledu na to czy byli krolami, ksiazetami, czy prostymi wojownikami i kazal im powtarzac slowa przysiegi na wiernosc. Po skonczonej recytacji kazdy z wodzow zblizal sie do tronu, klekal i kladl glowe na mojej piersi w gescie poddania i milosci, ja zas przyjmowalem jego hold, zapewniajac w zamian, ze biore go pod krolewska opieke.

Pierwszy byl Bran Bresal, po nim przysiege zlozyli Alun, Garanaw, Emyr, Drustwn, Niall, Calbha, Scatha, Cynan. Potem przyszla kolej na tych, ktorzy dolaczyli do nas w czasie, gdy szerzyly sie grabieze Meldrona. Na koncu przysiegali wodzowie, ktorzy zlozyli bron dopiero po klesce Meldronowej armii i ich holdy wzruszyly mnie do glebi.

Gdy ceremonia dobiegla konca, poczulem sie krolem bardziej niz kiedykolwiek przedtem i z calego serca zapragnalem obejrzec ziemie Albionu.

Przekroczylismy Druim Vran w blasku wschodzacego slonca. Na poczatku opadajacego w dol szlaku przystanalem i popatrzylem za siebie, na dluga linie wylaniajacych sie zza grzbietu wozow.



Jezeli, tak jak sugerowal Tegid, wielkosc orszaku podnosila range krola, to ja musialem zaliczyc sie do najpotezniejszych monarchow. Wiedlismy ze soba szesnascie wozow z zapasami, stado rzeznego bydla oraz kolo setki koni dojazdy wierzchem dla gotujacych strawe kobiet, obozowej sluzby, wojownikow, poslancow, mysliwych i pasterzy. Kawalkade otwierali Wodz Krukow, Bran Bresal, dzierzacy wielki bojowy rog Emyr Lydaw oraz Alun Tringad. Potem podazal penderwydd w otoczeniu wianuszka mabinogi, za nimi jechala Goewyn na koniu piaskowej masci, oraz ja na dereszu. Za soba mielismy druzyne zbrojnych, cala kolumne zas zamykaly tabory.

Zalana promieniami swiatla dolina u naszych stop lsnila niczym szmaragd. Na ten widok moje serce przepelnila radosc, ze oto mam sposobnosc odbyc podroz po tej niezwyklej krainie, zwlaszcza z Goewyn u boku i w otoczeniu grona przyjaciol. Niemal juz zapomnialem, jak piekny moze byc Albion, jak wiele w nim kolorow i blasku: bogata zielen zadrzewionych dolin, delikatny seledyn wysokich wrzosowisk, olsniewajacy blekit skapanego w slonecznym blasku nieba, subtelne odcienie szarosci skal, glebokie brazy ziemi, roziskrzone srebro wod oraz zloto slonca.

Wedrowalem po tej ziemi wiele razy, a przeciez wciaz potrafilem zachwycac sie jej uroda. Rzut oka na biale brzozy, jasniejace na tle sciany ostrokrzewu albo przemykajacy po odleglych wzgorzach blekitny cien chmury. To bylo cos cudownego - zwlaszcza ze Albion doswiadczyl ognia, grabiezy oraz nie majacej konca zimy. Dotknely go spustoszenia Pana Nudda i zbrodnie Wielkiego Psa Meldrona, a teraz wygladal jak nowo narodzony.

Dzialac tutaj musial jakis niewidzialny czynnik, trudzacy sie nieustannie przywroceniem tej ziemi jej pierwotnego wygladu. Jak okiem siegnac, nigdzie nie mozna bylo dostrzec sladow niedawnych zniszczen, jakichkolwiek blizn swiadczacych o okropienstwach, jakie tej krainie przyszlo ostatnio znosic. Byc moze jej piekno podlegalo nieustannej odnowie albo po prostu caly Albion byl tworzony od poczatku wraz z kazdym wschodem slonca. Wszysko wokol tchnelo bowiem taka swiezoscia, ze kazde wzgorze, kazde drzewo, strumien czy kamien wydawaly sie dopiero co powolane do istnienia.

Po dwoch dniach bylem oczarowany istnieniem - nie tylko wlasnym, ale wrecz calego wszechswiata. Zauroczony, podziwialem ksiezyc i gwiazdy, i rozciagnieta pomiedzy nimi ciemna pustke. Gdybym byl bardem, spiewalbym z zachwytu.

Czas plynal, a moja wrazliwosc na urode krainy, ktora wedrowalem, stawala sie coraz wieksza. Zaczalem nawet wyczuwac emanujacy z kazdego przedmiotu pod wplywem mego spojrzenia podniosly blask - kazda galazka i lisc, kazde zdzblo trawy plonelo niewyslowionym majestatem. Odnosilem wrazenie, ze swiat, ktory mialem przed oczami, stanowil zaledwie zewnetrzna manifestacje znacznie potezniejszej rzeczywistosci istniejacej tuz poza zasiegiem wzroku. Byc moze, nie potrafilem rozroznic bezposrednio owej zawoalowanej realnosci, postrzegalem natomiast efekty jej oddzialywania. Wszystko, czego ona dotknela, wibrowalo niczym struna w harfie Tegida. Wydawalo mi sie, ze gdybym bardzo mocno wytezyl sluch, wychwycilbym brzek tej niebianskiej wibracji. Niekiedy wyobrazalem sobie, ze rzeczywiscie cos slyszalem-cos niby echo piesni przyczajonej tuz ponizej progu slyszalnosci; nie sama piesn, a jedynie odlegle echo.

Jedna z przyczyn tak radosnego nastroju byla Goewyn. Zafascynowala mnie do tego stopnia, ze nawet dol, w ktorym Nudd przetrzymywal wiezniow, wydalby mi sie rajem, gdyby tylko ona w nim byla. Kiedy tak przemierzalismy odrodzony wspaniale Albion, zaczalem uswiadamiac sobie, iz teraz patrze na swiat zupelnie innym okiem. Oto nie bylem juz gosciem, przechodniem, ktory wpadl na chwile do obcego swiata. Ja nalezalem do tego miejsca, Albion byl teraz moim domem. Przeciez wzialem za zone tutejsza kobiete, zostalem krolem. Bylem Aird Righ. Kto bardziej nalezal do Albionu od Najwyzszego Krola?

Krola i jego ziemie laczyl bardzo bliski, a zarazem tajemny zwiazek. Nie byla to wiez na poziomie filozoficznej abstrakcji, tylko jak najbardziej realna, wrecz fizyczna, przypominajaca malzenstwo - takiego zreszta terminu uzywal lud Albionu, mowiac o krolewskiej wladzy. Teraz takze i ja bylem zonaty i zaczynalem to rozumiec - nie, czuc: ksztalt tej mysli wciaz umykal memu zrozumieniu, dostrzegalem juz natomiast jej madrosc, wyczuwalem starozytna, pierwotna prawde, ktorej nie potrafilem ubrac w slowa.

Tak wiec, Cylchedd stopniowo coraz bardziej upodabnial sie do pielgrzymki, podrozy o ogromnym znaczeniu duchowym. Byc moze, nie potrafilem w pelni tego ogarnac ani tym bardziej wychwycic co delikatniejszych, plynacych z tego faktu implikacji, jednakze bez przerwy czulem potezne, nieodparte oddzialywanie, przed ktorym, podobnie jak przed



grawitacja, nie mozna bylo uciec. Nie bylo ono w najmniejszym stopniu uciazliwe i - tak jak dusza po raz pierwszy przyobleczona w cialo - wiedzialem juz, ze nie potrafie sie z nim rozstac.

Za dnia posuwalismy sie naprzod posrod majestatycznych krajobrazow, opromienionych przez jasniejace na niebie slonce, ktorego blask odslanial coraz to nowe, rozedrgane horyzonty i polyskliwe perspektywy. W nocy stawalismy obozem pod ogromna czasza usianego gwiazdami niebosklonu i usypiali kolysani blogoslawionymi dzwiekami harfy.

Niebawem przybylismy do pierwszych w tej podrozy siedzib ludzkich - osady Gwynder Gwydd, zamieszkalej przez klan Ffotlae z Llogres. Tak sie zlozylo, iz w moim orszaku znalazlo sie paru Ffotlae, ktorzy teraz wprost nie mogli doczekac sie spotkania, spragnieni wiesci o swych bliskich i znajomych.

Rozbilismy obozowisko na lace, w poblizu sterczacego z ziemi kamienia o nazwie Carwden, Garbaty. Laka ta, przecieta bystrym strumykiem i okolona mlodymi lasami, sluzyla Ffotlae jako plac zgromadzen. Gdy tylko na trawie stanely namioty, Bran rozeslal po okolicy poslancow.

Chcac sobie skrocic czas oczekiwania, zabralismy sie za przygotowania do spodziewanej wizyty. Tegid nakazal usypac niewielki kopczyk przed kamieniem Carwden i ustawic na nim moj tron z jelenich rogow. Nazajutrz rano, przychylajac sie do rad Tegida, Goewyn i ja nalozylismy nasze najlepsze szaty. Goewyn wlozyla biala suknie i przepasala ja pasem Meldryna Mawra ze zlotych lusek, na wierzch zas narzucila blekitny plaszcz. Moj plaszcz byl czerwony, obrzezony zlotem, do tego mialem zielona koszule i niebieskie spodnie. Calosci dopelnialy pas z wielkich, zlotych kolek, pokaznych rozmiarow brosza oraz zloty torques. Musialem prosic Goewyn o pomoc w zapieciu broszy: przyzwyczailem sie do zycia z jedna reka, natomiast operowanie srebrna dlonia wciaz jeszcze nastreczalo mi mnostwo trudnosci.

Goewyn zapiela brosze we wskazanym miejscu, po czym szybko cofnela sie o krok i obrzucila mnie badawczym spojrzeniem. Nie spodobal sie jej sposob, w jaki ulozylem plaszcz, wiec zrecznie dokonala kilku poprawek.

-Czy wszystko jest jak nalezy? - spytalem.

-Gdybym wiedziala, ze bedzie z ciebie taki przystojny krol, wyszlabym za maz juz dawno temu - zarzucila mi rece na szyje, pocalowala. Poczulem cieplo jej ciala i nagle ogarnal mnie plomien namietnosci. Przycisnalem ja mocniej do piersi, a wowczas... rozlegl sie sygnal rogu.

-Tegid ma doskonale wyczucie czasu - mruknalem.

-Dzien sie jeszcze nie skonczyl, moj kochany- wyszeptala, oswobadzajac sie z mych objec. - Przybywaja twoi poddani. Musisz przygotowac sie na ich powitanie.

Po wyjsciu przed namiot ujrzelismy spory tlum podazajacy przez lake w strone kamienia Carwden. Nadchodzili mieszkancy Gwynder Gwydd oraz rozrzuconych w poblizu pomniejszych wiosek. Naliczylem okolo szescdziesiecioro mezczyzn i kobiet - tyle tylko pozostalo z czterech czy pieciu plemion. Widok ziomkow wzbudzil w naszych Ffotlae ogromna radosc. Z glosnym krzykiem wybiegli im na spotkanie i uplynelo troche czasu, nim moglismy rozpoczac llys. Kiedy na powrot zapanowal spokoj, Tegid polecil Emyrowi jeszcze raz zadac w rog, a przerazliwy ryk obwiescil poczatek ceremonii. Weszlismy z Goewyn na kopczyk i zajelismy miejsca: ja usiadlem na tronie, natomiast Goewyn stanela na podwyzszeniu obok, tak by ze wszystkich stron bylo ja dobrze widac. Tegid chcial, aby lud nauczyl sie rozpoznawac i czcic swoja krolowa.

Ffotlae z Gwynder Gwydd - ciekawi nowego krola i jego olsniewajacej krolowej - otoczyli kopiec ciasnym kregiem, przepychajac sie i poszturchujac, jako ze kazdy pragnal miec jak najlepszy widok. Dzieki temu ja rowniez zyskalem sposobnosc, aby im sie przyjrzec. Juz na pierwszy rzut oka widac bylo, jak wiele wycierpieli. Zauwazylem kilka kalek, wielu nosilo slady bicia oraz tortur. I choc kraj szybko wracal do zycia, oni wciaz klepac musieli biede, gdyz wszyscy jak jeden maz byli wychudli niczym szczapy. Przyodziali sie w najlepsze stroje, czyli porzadnie wyprane, postrzepione szmaty. Meldron wystawil slona cene za swoje rzady, oni zas musieli ja zaplacic.

Naczelny bard rozpoczal przemowe w zwykly dla siebie sposob, wieszczac wszem i wobec, ze oto w Albionie objal rzady nowy Najwyzszy Krol, ktory teraz postanowil odbyc Cylchedd po calym krolestwie, aby umocnic swoje panowanie... i tak dalej.



Ffotlae przysluchiwali sie temu z minami ludzi przywyklych do tego, ze na kazdym kroku wykorzystywano ich i oklamywano. Byli pelni szacunku, lecz sam moj widok nie mogl zaskarbic mi ich zaufania. Musialem o nie dopiero walczyc.

Gdy tylko Tegid skonczyl, wstalem z tronu.

-Ludu moj - powiedzialem - pozdrawiam cie! - Unioslem przy tym rece, a slonce

rozblyslo na srebrze prawej dloni plomiennym blaskiem. Tak niecodzienny widok sprawil, ze

stloczeni ludzie pootwierali w zdumieniu usta i wpatrywali sie we innie szeroko rozwartymi

oczami. Zgialem srebrne palce, a wowczas - ku memu zdumieniu - wszyscy padli na

twarz.

-Co sie dzieje? - spytalem szeptem Tegida, ktory wlasnie zblizyl sie do tronu.

-Oni chyba boja sie twojej reki.

-No to zrob cos, Tegidzie. Powiedz, ze przynosze im pokoj i dobra wole, zreszta sam wiesz najlepiej, co powiedziec. Postaraj sie, zeby zrozumieli.

-Powiem im - odrzekl Tegid - lecz tylko ty mozesz sprawic, zeby oni wszystko zrozumieli.

Naczelny bard wyciagnal w gore laske i zaczal przekonywac wystraszonych wiesniakow, jak dobra rzecza jest czcic swego krola i okazywac mu serdecznosc i szacunek. Opowiedzial tez, jak wielka radosc sprawil mi ich hold i zapewnil, ze teraz, po klesce Meldrona, nie musza sie juz niczego obawiac, gdyz nowy krol nie jest rozszalalym tyranem.

-Daj im krowe - rzucilem, gdy umilkl na chwile.- Albo dwie krowy. I byka. Tegid uniosl brwi. - Przeciez to ty masz otrzymac dary od nich.

-Od nich? Popatrz uwaznie. Oni nic nie maja.

-Ich obowiazkiem jest...

-Dwie krowy i byka, Tegidzie. Ja nie zartuje. Bard skinieniem dloni przywolal Aluna i szepnal mu cos do ucha. Alun kiwnal glowa, po

czym pospieszyl w glab obozowiska, natomiast Tegid zwrocil sie do ludzi, proszac by wstali z kleczek. Krol wie o nieszczesciach, jakie ich dotknely w Dniu Zmagan, oznajmil, i dlatego na znak przyjazni oraz jako zapowiedz pomyslnosci, ktora niebawem stanie sie ich udzialem, ofiarowuje im szczegolny dar.

Nadszedl Alun, ciagnac za soba wybrane bydleta. - Zwierzeta te pochodza ze stada Aird Righa. Dzieki nim odbudujecie wlasna hodowle! - Wywolal wodza Ffotlae, aby przekazac mu przeznaczone dla plemienia sztuki.

Nikt sie nie zglosil, natomiast wsrod obdarowanych powstala nieoczekiwanie konsternacja. Dopiero po chwili jeden z nich wyjasnil:

-Nasz pan zostal zabity, a wodz przeszedl na sluzbe Meldrona.

-Rozumiem. - Popatrzylem na Tegida. - Wyglada na to, ze procz bydla dac im musimy jeszcze wodza.

-Z tym nie bedzie zadnego klopotu. - Bard wzniosl laske i mocnym glosem oznajmil, iz Najwyzszy Krol w laskawosci swojej da im nowego pana, ktory stanie na czele plemienia.

-Kto spomiedzy was godny jest zostac wodzem Ffotlae? - zapytal. Rozpoczela sie teraz

krotka narada; padaly rozne imiona, ale szybko uzgodniono jednego kandydata, najwyrazniej

satysfakcjonujacego wszystkich uczestnikow zgromadzenia.

-Urddas! - rozlegl sie zgodny chor glosow. - Niech naszym wodzem zostanie

Urddas!

Tegid popatrzyl w moja strone, czekajac na akceptacje wyboru.

-A wiec bardzo dobrze - rzeklem. - Niechze Urddas podejdzie blizej, tak zebysmy

mogli mu si przyjrzec.

-Urddasie! - zawolal Tegid. - Chodz tu i stan przed twoim krolem.

Na to wezwanie tlum sie rozstapil, a do kopczyka podeszla szczupla, ciemnowlosa

kobieta. Jej drobna, wyrazista twarz miala w sobie cos wyzywajacego, a gleboko osadzone oczy spogladaly na nas jakby nieco drwiaco. - Tegidzie - mruknalem w pomieszaniu - cos mi sie zdaje, ze Urddas jest kobieta.

-Byc moze.

-Ja jestem Urddas - powiedziala przybyla, rozwiewajac wszelkie watpliwosci. Zerknalem na Goewyn, ktora nie kryla rozbawienia nasza chwilowa panika.

-Witaj, Urddas, i badz nam pozdrowiona- dwornie przemowil Tegid. Twoi bracia wybrali cie na wodza. Czy przyjmiesz wole klanu?



-Przyjme ja - oparla Urddas. Wyrzekla tylko dwa slowa, ale uczynila to z taka

pewnoscia, iz od razu wiedzialem, ze Ffotlae dokonali wlasciwego wyboru. - Nie bedzie to

dla mnie zaszczyt zupelnie nowy - dodala -jako ze przewodzilam klanowi po tym jak nasz

krol, a moj maz, zostal zabity przez Mor Cu. Jesli wiec spojrzec na sprawe od tej strony,

mam do niego pelne prawo.

Przemawiala ostro, lecz nie czynila tak z powodu urazy czy tez dumy. Wraz ze swym klanem przezyla pieklo, wiec nie nawykla do przebierania w slowach. Chciala po prostu, zebysmy wiedzieli, jak sie rzeczy maja. Uznala, ze lepiej bedzie wylozyc kawe na lawe niz bawic sie w uprzejme niedopowiedzenia. Rzadzenie klanem w czasach okrutnej tyranii Meldrona z pewnoscia nic bylo zadaniem latwym.

Tegid wyciagnal w moja strone reke. - Oto twoj krol - powiedzial. - Czy uznasz jego krolewska wladze, zlozysz przysiege na wiernosc i oddasz nalezny mu hold?

Urddas nie odpowiedziala od razu - bylbym zreszta rozczarowany, gdyby postapila inaczej. Omiotla mnie od stop do glow chlodnym, ironicznym spojrzeniem, zupelnie jakby zamierzala oszacowac, ile jestem wart. Potem, wciaz niezdecydowana, popatrzyla na ofiarowane klanowi bydlo.

-Uznam w nim krola - oznajmila w koncu, odwracajac sie w nasza strone. Wpatrywala

sie przy tym w Goewyn, jak gdyby uznajac, ze wszelkie braki dostrzezone w mojej osobie

krolowa wyrownywala z nawiazka. Doszla zapewne do wniosku, iz skoro zdolalem zdobyc

taka dziewczyne, to mialem w sobie cos, czego swoim watpiacym wzrokiem od razu nie

dostrzegla.

Tegid dolozyl staran, aby ceremonia przysiegi przebiegla szybko i sprawnie. Kiedy bylo juz po wszystkim, kobieta podeszla do tronu, uklekla i zlozyla glowe na mej piersi. Po chwili wstala posrod glosnych wiwatow zebranych i polecila kilku mlodym mezczyznom odprowadzic bydlo do zagrody - wolala zabezpieczyc sie na wypadek, gdybym postanowil zmienic decyzje.

Widzac, ze zamierza wrocic do wspolplemiencow, powiedzialem:

-Urddas, chcialbym od ciebie uslyszec, jak radziliscie sobie w najtrudniejszych czasach. Zostan, a gdy llys sie skonczy, porozmawiamy przy piwie, o ile oczywiscie nie masz w tym czasie przyjemniejszych zajec.

-Towarzystwo Aird Righa jest dla mnie dostatecznie przyjemne - odrzekla z nuta szczerosci w glosie. Dopiero teraz pozwolila sobie na usmiech. Uniosla glowe i zarumienila sie lekko.

-Dobra robota - pochwalila Goewyn, drapiac mnie lekko po karku.

-Slaba to pociecha po stracie meza, ale lepsze to niz nic.

Pozostalo nam jeszcze do rozsadzenia kilka spraw, glownie dotyczacych zdarzen z czasow

panowania Meldrona. Po ogloszeniu ostatniego wyroku Tegid zamknal llys. Potem wszyscy zlozyli przysiege wiernosci, a bard oznajmil, ze klan Ffotlae przeszedl pod ochrone Aird Righa. Dla przypieczetowania przymierza wyprawilismy uczte, nic wiec dziwnego, ze gdy nazajutrz nasi nowi poddani wyruszyli z powrotem do Gwynder Gwydd, glosno slawili swego krola.

W podobny sposob postepowalismy w calym Llogres. Niestety, na kazdym kroku z bolem serca przekonywalismy sie, iz niegdys gesto zaludnione okolice czy tez cantrefs swiecily obecnie pustkami, a porzucone siedziby ludzkie czestokroc ulegly calkowitemu zniszczeniu. Nasi goncy przemierzali kraj wzdluz i wszerz, jezdzili od keru do keru, od grodu do grodu, odwiedzali ukryte po lasach sadyby. I niemal wszedzie natrafiali na tych, ktorym udalo sie przezyc - tak bylo w Traeth Eur, Cilgwri, Aber Archan, Clyfar Cnul, Ardudwy czy Bryn Aryen. Wszedzie tez podawali radosna nowine: Najwyzszy krol jest tutaj! Zwolajcie ludzi, powiedzcie innym i zbierzcie sie na placu zgromadzen, gdzie Llew Srebrnoreki powita wszystkich, ktorzy uznaja w nim krola.

Lata okrutnych rzadow Meldrona wywarly na tych ludziach niezatarte pietno. Oto krzepcy niegdys przedstawiciele rasy Albionu stali sie bladzi, chudzi i wymizerowani. Patrzac na cherla- we widma, gleboko bolalem nad ich upadkiem. Pewna pocieche przynosila mi jedynie swiadomosc, iz dzieki nam wielu ludziom udalo sie otrzasnac ze strachu i rozpaczy, ktore tak dlugo trzymaly ich we wladaniu. Nabierzcie otuchy, powtarzalismy im bez konca. Albionem rzadzi nowy krol; przybyl, aby zaprowadzic w calym kraju sprawiedliwosc.

Z czasem kazdy uczestnik Cylcheddu, obojetnie - mezczyzna czy kobieta, stawal sie gorliwym oredownikiem dobrej nowiny. Okazalo sie bowiem, ze wszedzie przyjmowano nas z tak wielka radoscia, z taka wdziecznoscia, ze zanim wyruszylismy do nastepnej osady, nie



moglismy sie opedzic od chetnych, ktorzy chcieli byc naszymi poslancami i uczestniczyc w wybuchu szczescia, jaki nieodmiennie towarzyszyl pierwszym chwilom spotkania.

Ja rowniez odczuwalem ogromna radosc, widzac przemiane w twarzach sluchaczy, do ktorych docieralo w koncu, ze Meldron nie zyl, a jego armia poszla w rozsypke. Widzialem, jak na podobienstwo blyszczacego obloku splywa na nich spokoj, jak prostuja sie przygarbione plecy, a przygaszone oczy rozblyskuja zyciem. Posrod wygaslych popiolow pojawila sie iskierka nadziei.

Kolo roku przetaczalo sie po niebie, a pory nastepowaly jedna po drugiej. Dni robily sie coraz krotsze, totez opusciwszy Llogres, obralismy kierunek na Caledon, gdzie w Dun Cruach zamierzalismy spedzic zime. Osobiscie wolalbym wrocic do domu, jednak Tegid byl zdania, ze rozpoczawszy Cylchedd, nie moge zawracac przed zakonczeniem objazdu. - "Nie mozesz zbaczac z obranej drogi", przekonywal. Tak wiec, Cynanowi przypadla w udziale przyjemnosc goszczenia nas przez cala sollen, pore sniegow.





9. Alban Ardduan





Dobra pogoda towarzyszyla nam az do samego Dun Cruach. Dopiero gdy mijalismy wrota grodu, z nisko wiszacych chmur przy wtorze zawodzenia wichury lunal deszcz. Mimo ze podroz mielismy udana, z ulga porzucilismy namioty dla ciepla i swiatla przyjaznej hali. Cynan i Galanaenczycy otwierali nam drzwi na osciez, serdecznie zapraszali do srodka.-Llew! Goewyn! - Cynan wzial nas w objecia. - Moanam! Oczekujemy was od wielu dni. Czyzbyscie zabladzili?

-Zabladzili! Slyszysz, co on wygaduje, Goewyn? Wiedz zatem, Cynanie o Dwoch Torquesach, ze osobiscie przemierzylem kazdy trakt, dukt i sciezke w Llogres oraz wiekszej czesci Caledonu. Doprawdy, predzej jelen zgubi sie w dolinie niz Llew Srcbrnoreki pomyli droge.

-Ach, Goewyn - westchnal Cynan, ani myslac wypuscic ja z uscisku. - Dlaczego wyszlas za takiego chwalipiete? Lepiej bys zrobila, wychodzac za mnie. Widzisz sama, co teraz musisz znosic. - Klasnal jezykiem o podniebienie, ze smutkiem pokiwal glowa.

Goewyn pocalowala go lekko w policzek. - Niestety, Cynanie, dowiedzialam sie o tym za pozno.

-Ciagle mowisz o malzenstwie - wtracilem. - Czy chcesz w ten sposob dac nam cos

do zrozumienia?

Potezny wojownik stracil nagle caly animusz. - Skoro juz

tym wspomniales, bracie, to chyba znalazlem kobiete, jakiej szukalem.



Cynan wyraznie sie ucieszyl. - Juz myslalem, ze nigdy o nia nie zapytasz. - Usunal sie na bok, dal komus znak reka. - Oto i ona! Nadchodzi z powitalnym pucharem!

Jak na komende popatrzylismy we wskazanym kierunku. Niosac w dlugich, ksztaltnych rekach olbrzymia czare parujacego piwa z korzeniami, zmierzala ku nam smukla, mloda kobieta o mlecznobialej cerze i bladoniebieskich oczach. Latwo bylo zrozumiec, dlaczego wpadla Cynanowi w oko - jej wlosy, dlugie i skrecone w geste pukle, mialy ognistoruda barwe, taka sama jak wlosy Cynana. Szla energicznym krokiem, ani na moment nie spuszczajac nas z oczu, z calej zas jej postaci bila pewnosc siebie. Od razu widac bylo, ze Cynan nie mogl wybrac lepiej.

-Moi przyjaciele! - wykrzyknal - to jest Tangwen, szczesliwa kobieta, ktora zgodzila

sie zostac moja zona!

Dziewczyna z usmiechem podala mi czare. - Badz pozdrowiony, Srebrnoreki. - Glos miala cichy, spokojny. Widzac na mej twarzy wyraz zaskoczenia, usmiechnela sie i powiedziala: - Nic, nigdy sie nie spotkalismy. Mysle, ze pamietalbys mnie, gdyby bylo inaczej. Po prostu, Cynan duzo o tobie opowiadal i teraz wydaje mi sie, iz znam cie jak rodzonego brata. Poza tym, kto jeszcze moze miec ramie zakonczone srebrna dlonia?

Wzialem od niej czare, Tangwen zas cofnela rece w taki sposob, aby niby przypadkiem dotknac moich srebrnych palcow.

Pociagnalem lyk rozgrzewajacego napitku, po czym zwrocilem naczynie wlascicielce, ktora natychmiast wreczyla je Te- gidowi.

-Witaj, penderwyddzie - rzekla. - Poznalabym cie nawet bez jarzebinowej laski. Jest

tylko jeden Tegid Tathal.

Tegid bez slowa zanurzyl usta w piwie, oddal czare i przez dluzsza chwile wpatrywal sie bacznie w rudowlosa czarodziejke. W tym czasie Tangwen, zupelnie nie speszona, podeszla do mojej krolowej.

-Goewyn - powiedziala miekko - witam cie, jak tylko potrafie najgorecej. Od chwili przyjazdu do Dun Cruach bez ustanku slysze pochwaly krolowej Llewa. My dwie zostaniemy dobrymi przyjaciolkami.

-Tez bym tego chciala - zapewnila ja Goewyn, biorac naczynie w rece. Chociaz sie usmiechala, zmruzyla lekko oczy i spogladala w skupieniu na swa rozmowczynie, jakby w oczekiwaniu na znak, ze tamta ja rozpoznaje.

Tangwen napila sie ostatnia, a kiedy usta od brzegu czary, rzekla:

-Pozdrawiam was i witam, przyjaciele. Niechaj kazdy z was, przebywajac tutaj,

znajdzie to, czego szukal, pobyt ten zas niechaj bedzie dlugi.

Scene te Cynan ogladal z dumna mina. Bylo rzecza oczywista, ze dobrze przygotowal swa wybranke na powitanie nas. Dziewczyna bezblednie nas rozpoznala, a rozmowy prowadzila bez najmniejszego zazenowania. Jej bezposrednie zachowanie nieco mnie zaskoczylo, natomiast Cynanowi musialo bardzo odpowiadac, gdyz popedliwy krol nigdy nie lubil zbytnich ceregieli.

Zakonczywszy rozmowe z nami, Tangwen wyszla na spotkanie Brana oraz Krukow, ktorzy wlasnie wkroczyli do hali. Wszyscy odprowadzilismy ja wzrokiem, a zachwycony Cynan powiedzial:

-To prawdziwa pieknosc, prawda? To najwspanialszy kwiat w calej dolinie.

-Jest wspaniala, Cynanie - przytaknalem. - Powiedz jednak, kim ona jest i gdzie ja znalazles?

-Nieobce jej tez jest dworne obejscie - zauwazyla Goe- wyn. - Mysle, ze Tangwen nie raz juz witala gosci.

Cynan dumnie wypial piers. - Trafilas w samo sedno. To corka krola Ercolla, poleglego w bitwie z Meldronem. Wedrowala wraz ze swym ludem po Caledonie, szukajac miejsca sposobnego na osiedlenie, az w koncu zawitala do nas. Na pierwszy rzut oka poznalem, ze pochodzi ze szlachetnego rodu. Bedzie z niej swietna krolowa.

Hala stopniowo zapelnila sie ludzmi, a kiedy sluzba wniosla jedzenie, Cynan poprowadzil nas do swego stolu. Posilalismy sie i rozmawialismy do pozna w nocy, czerpiac przyjemnosc z pierwszej sposrod wielu uczt przy trzaskajacym na zimowym palenisku ogniu. Zima w Dun Cruach uplywala nam szybko i wesolo. Gdy swiecilo slonce, jezdzilismy konno wsrod zasnutych mgla wzgorz, badz tez przechadzalismy sie po rozmieklych wrzosowiskach, ploszac pardwy i kuropatwy. Kiedy w strzeche tlukl deszcz albo z mrozna, polnocna wichura nadciagala sniezyca, zostawalismy w hali i oddawalismy sie grom - brandub, gwyddbwyll, a takze innym - tak jak czynilismy to podczas zimowania na Ynys Sci.



Kazdej nocy Tegid napelnial hale czarownymi tonami swej harfy. Jakaz to byla radosc, moc tak siedziec w gronie przyjaciol i sluchac opowiesci, ktorych krolowie Albionu sluchali od niepamietnych czasow. Blogoslawilem kazda z owych mijajacych nam w szczesciu chwil.

Gdy do slubu Cynana z Tangwen pozostalo juz niewiele dni, Tegid zdradzil nam, iz szykuje na te okazje specjalna piesn. I choc wielu pytalo, o czym zaspiewa, nie chcial powiedziec niczego ponad to, ze bedzie to wielka starozytna opowiesc, a na kazdego, kto jej wyslucha, splynie potezne blogoslawienstwo.

Tangwen i Goewyn rozpoczely przygotowania do uroczystosci. Czesto przebywaly razem i widac bylo, ze przypadly sobie do gustu. Dziewczyny tworzyly szczegolnie urodziwa pare. Patrzac na nie, bylem przeswiadczony, iz w calym Albionie nie ma wiekszych szczesciarzy niz Cynan i ja, skoro moglismy sie pochwalic takimi zonami.

Cynan rowniez nie kryl swego zadowolenia i czesto wspominal szczesliwy traf, ktory doprowadzil Tangwen pod jego drzwi. - Przeciez mogla pojsc gdzie indziej - powtarzal.

Osobiscie dostrzegalem w tym cos wiecej niz tylko zbieg okolicznosci, ale jakie to mialo znaczenie? Skoro Cynan pragnal wierzyc, ze to zrzadzenie losu pchnelo ich ku sobie, po coz mialbym sie z nim sprzeczac?

Bez wzgledu na to, jak tam bylo pomiedzy nimi naprawde, Tangwen na dobre zadomowila sie na dworze Cynana. Obce jej byly pokora i niesmialosc; inteligentna i zdolna, nawet nie probowala udawac potulnosci czy skromnosci, ktore nie zostaly jej przez nature dane. Przy tym wszystkim jednak, momentami zachowywala sie jakos dziwnie, nienaturalnie. Czestokroc, kiedy Tegid spiewal, trzymala sie na uboczu, posylajac nam z cienia niemal szydercze spojrzenia - zupelnie jakby gardzila naszym towarzystwem. Kiedy indziej zas, zapominala sie bez reszty w muzyce i chetnie dolaczala do grona sluchaczy. Obserwujac jej zachowanie, mialem wrazenie, ze dziewczyna raczej dziala wedlug jakiegos schematu, niz idzie za glosem serca. Wnet okazalo sie, ze nie bylem jedynym, ktory to dostrzegl.

-W jej duszy tkwi cos zagadkowego - stwiedzila ktorejs nocy Goewyn, gdy zostalismy sami w przydzielonej nam kwaterze. - Tangwen jest zmieszana i nieszczesliwa.

-Nieszczesliwa? Naprawde tak myslisz? Moze tylko boi sie, ze ktos ja ponownie skrzywdzi?

Goewyn lekko potrzasnela glowa. - Nie. Ona probuje zaprzyjaznic sie ze mna, lecz w jej wnetrzu zalega cos zimnego i twardego, cos, co ja powstrzymuje. Niekiedy mam ochote siegnac w glab jej serca i wyrwac tamto cos, a wtedy wszystko bedzie juz z nia w porzadku.

-Moze w ten sposob usiluje tylko ukryc swoj bol.

Goewyn popatrzyla na mnie z dziwnym wyrazem twarzy. -

Dlaczego uwazasz, ze odczuwa bol?

-No bo... - zaczalem wolno, wypowiadajac na glos mysli - Cynan wspominal, iz jej

ojciec zostal zabity w bitwie z Mel- dronem. Sadze wiec, ze Tangwen, podobnie jak wielu

innych, spotkanych przez nas po drodze ludzi, wciaz nosi w sercu rozpacz.

Goewyn zmarszczyla czolo. - Byc moze.

-Ale ty myslisz inaczej?

-Nie - odparla po krotkim namysle. - To musi byc to. Z pewnoscia masz racje.

Dni kurczyly sie coraz bardziej, do Alban Ardduan i slubu Cynana zostalo niewiele czasu. Druzyna Galanaenczykow wespol ze Stadem Krukow zapelniala krolewska kuchnie wszelkimi odmianami dziczyzny, a przy rozpalonych do czerwonosci piecach uwijali sie kucharze, szykujac specjaly na weselna uczte. Piwowar oraz jego pomocnicy, przewidujac ogromne zapotrzebowanie na owoce ich pracy, niestrudzenie napelniali kadzie, nawarzonym przez siebie piwem i miodami. W przeddzien slubu zarznieto utuczone swinie, totez nastepnego ranka ze snu zbudzil nas aromat pieczonej wieprzowiny.

Po krotkim sniadaniu zlozonym z odrobiny chleba i wody przebralismy sie w odswietne szaty i popieszylismy do hali, z niecierpliwoscia czekajac na rozpoczecie uroczystosci. Na scianach zatknieto dziesiatki pochodni, rozpraszajacych mrok nawet w najciemniejszych zakamarkach. Tego dnia pochodnie mialy plonac nieprzerwanie od switu do switu dla uczczenia Alban Ardduan.

Pierwszy pojawil sie Cynan przystrojony w spodnie w czerwono-pomaranczowa krate i zolta koszule, na ktora narzucil pasiasty, bialo-niebieski plaszcz spiety wielka, zlota brosza ojca. Wyszczotkowal tez dluga, ruda brode i ulozyl ja tak, by przyle- liala do szerokiej piersi, natomiast krecone wlosy zebral w dlugi ogon z tylu glowy. Zawieszone na jego szyi torquesy



lsnily niczym zwierciadla. Cynan wiercil sie niespokojnie, co chwila poprawiajac pas i plaszcz.

-Caledon nigdy nie ogladal piekniejszego pana mlodego

zapewnilem. - Postaraj sie stac spokojnie. Chcesz, zeby ona

myslala, ze bierze slub z osika?

Po raz kolejny rozejrzal sie nerwowo po hali. - Co tez moze |c lak dlugo zatrzymywac?

-Uspokoj sie. Tak dlugo zyles samotnie, ze jeszcze chwila nie zrobi ci roznicy.

-A jesli ona sie rozmyslila?

-Jest przy niej Goewyn - rzucilem uspokajajaco. - Na pewno nie zmienila zdania.

-Dlaczego nie przychodza? - Wyciagnal szyje i rozejrzal sie dokola. - No, juz sa! - wykrzyknal nagle, zrywajac sie do biegu.

-Czekaj, to Tegid.

-Och, to tylko Tegid -jeknal rozczarowany, po czym na powrot zaczal wodzic wzrokiem po hali. - Jak wygladam?

-Jak na moj gust, jestes bardzo przystojny. Stoj spokojnie, bo wywiercisz dziure w podlodze.

-Tylko Tegid? - zdziwil sie nadchodzacy bard.

-Nie zwracaj na niego uwagi - poradzilem Tegidowi. - Cynan nie jest dzisiaj soba.

-Piecze mnie w gardle - poskarzyl sie pan mlody.- Musze sie czegos napic.

-Pozniej, po slubie.

-Tylko jeden lyczek.

-Ani kropli. Nie chcemy, zeby krol Galanaenczykow padl podczas wlasnego slubu.

-Ale ja umieram!

-No to rob to cicho.

Do naszej dyskusji wmieszal sie Tegid. - Nareszcie sa. Zaraz tez w odleglym koncu hali podniosly sie glosne krzyki. Spojrzawszy w tamta strone,

ujrzelismy nadchodzace Goewyn i Tangwen.

Panna mloda przypominala cudowne zjawisko. Ze skroni splywaly jej dlugie warkocze przeplecione zlota wstazka, by na wysokosci ramion opasc na szkarlatny plaszcz, spod ktorego wygladala brzoskwiniowozolta suknia. Stopy miala bose, ale nad kazda kostka polyskiwala masywna, zlota bransoleta. Do sukni przypiela wspaniala srebrna brosze, skladajaca sie z wysadzanego czerwonymi kamieniami pierscienia, polaczonej z nim za pomoca srebrnego lancuszka szpili, w glowce ktorej polyskiwal niebieski klejnot. Bez watpienia, przedmiot ten musial pochodzic z krolewskiego skarbu jej ojca.

Cynan nie mogl dluzej czekac. Wyszedl naprzeciw pannie mlodej, porwal ja w ramiona i przyniosl do plonacego posrodku hali ognia, przy ktorym sie zebralismy.

-Byc otoczonym przez bojem utrudzonych przyjaciol w swiatlem rozjarzonej hali -

wyrecytowal szczesliwy - i do tego z piekna kobieta w ramionach - oto najwieksza

radosc, jakiej zaznac moze mezczyzna! - Pocalowal Tangwen, po czym oznajmil: - To

jest najszczesliwszy dzien w moim zyciu!

Tangwen ujela w dlonie jego poczerwieniala twarz i przywarla ustami do jego ust w dlugim, namietnym pocalunku.

-Chodz, Tegidzie! - zakrzyknal Cynan. - Jest z nami panna mloda; w hali pelno

ludzi, a i uczta juz czeka. Dokonajmy obrzedu i bierzmy sie za swietowanie!

Wznioslszy laske, Tegid donosnym glosem zawezwal obecnych w hali na swiadkow zaslubin Cynana z Tangwen, a kiedy wszyscy stloczyli sie, jak mozna bylo najblizej mlodej pary, wprawnie poprowadzil ceremonie. Slub Cynana bardzo przypominal moj wlasny. Nowozency wymienili podarki, a gdy pili z jednego pucharu, Goewyn dotknela mojej dloni. Potem zblizyla wargi do mego ucha i szeptem wyznala swa milosc.

Trzy glosne uderzenia laski naczelnego barda obwiescily koniec uroczystosci. Cynan zawyl radosnie, po czym, poderwawszy panne mloda do gory, zaniosl ja do stolu i posadzil na blacie.

-Ziomkowie i przyjaciele! - zakrzyknal. - Oto moja zona, Tangwen. Pozdrowcie ja

wszyscy. Macie przed soba krolowa Galanae!

Hala zatrzesla sie od choralnego wrzasku. Tangwen, z pokrasniala ze szczescia twarza, usmiechnieta i promienna, poderwala sie na nogi, by odebrac holdy swego ludu. Malujacy sie poczatkowo na jej twarzy wyraz urzeczenia, ustapil miejsca czemus na ksztalt triumfu - tak jakby odniosla wlasnie zwyciestwo w od dawna toczonej batalii.



Cynan wyciagnal ramiona, Tangwen zas, ku ogromnej uciesze obecnych, skoczyla w nie z

laczac te ostatnie w starodawnym toascie.

-Slrinte! Slrinte mor! - Wypilismy za zdrowie oraz pomyslnosc. Wypilismy za szczesliwe panowanie Cynana.

na szpikulce, dymiace po, cie wieprzowiny oraz dziczyzny, polmiski przeroznych ciast,

Tegid wzial harfe, podszedl do ognia i znieruchomial na srodku wolnej przestrzeni.

Slus^^.zecz.^^^^^^^^J^0^^ a w hali zapanuje spokoj.

P^n^^^c uny cze^m ho, c bard powiedzial y poprzez zaslubiny, uczty tudziez piesni. Zaiste, godniejszy jest on uczczenia nizli zwyciestwa wojownikow albo podboje krolow. Sluszna jest rzecza zwazac na opowiesci naszego ludu, albowiem z nich dowiadujemy sie, kim jestesmy i co wymagane jest od nas w tym zyciu, jak rowniez w zyciu, ktore przyjdzie po nim.

W dniu dzisiejszym, kiedy plonie swiatlo Alban Ardduan, dobrze jest oddac sie zabawie,

dobrze w sc przy ogniu i wysluchac i sluchajcie

w^^^^-SS^Jzami Dzi uMu hajcie palcami struny harfy,





10. Syn Wielkiego Krola





czy^^^^Ws(TM) ttrS^ d ni z nia w

W pierwszych dniach istnienia czlowieka, kiedy jeszcze ziemia lsnila od rosy stworzenia,

grodu, by na wlasne oczy przekonac sie, jak tez powodzi sie jego ludowi. Tedy

Zasiadl Cadwallon o zmierzchu na wysokim wzgorzu, a gdy wodzil oczami po swych ziemiach, pojal nagle, ze dzierzawa jego rozrosla sie niepomiernie. Nie jestem juz w stanie ogarnac wzrokiem calego krolestwa ani przeliczyc jego mieszkancow - moj bard potrzebuje trzech dni, zeby wymienic tylko same nazwy plemion.

Co to bylby za wstyd, pomyslal, jezeli komus zagrazaloby niebezpieczenstwo, a ja nie dowiedzialbym sie o nim w pore, by zapobiec ukrzywdzeniu mego ludu. A przeciez cos

przerazala mysl, ze jakis samolub stanie sie potezny w jego sluzbie, totez wybral sie samotnie na wzgorze gorsedd, aby wszystko to sobie przemyslec, mowiac: - Nie zejde na dol, dopoki nie znajde jakiegos wyjscia.



Trzy razy slonce wschodzilo i po trzykroc zachodzilo, a Cadwallon siedzial nieporuszony; minely kolejne trzy dni, a po nich jeszcze trzy. O zmierzchu dziewiatego dnia wymyslil, jak sprawdzic, kto sposrod panow wielkiego rodu godzien jest sluzyc mu pomoca. Wtedy podniosl sie z ziemi i, uspokojony, wrocil do grodu.

Nastepnego dnia w cztery strony swiata pomkneli poslancy, niosac wiesc nastepujaca: Szlachetnie urodzeni, Wielki Krol zaprasza was na swoj dwor, oferujac goscine w krolewskiej hali, gdzie ucztom i zabawom wszelakim nie bedzie konca, a miod poplynie szerokim strumieniem.

Uslyszawszy to wezwanie, wodzowie pospieszyli do swego pana. A gdy ujrzeli przeogromna obfitosc jadla i napoju, jakie naszykowano na ich przyjecie, ucieszyli sie wielce i zgodnym chorem zapewnili, ze sposrod wszystkich krolow, Cadwallon jest wladca najlepszym i najbardziej szczodrym.

Kiedy kazdy z przybylych zajal za stolem nalezne mu miejsce, rozpoczeto biesiade. Wszyscy jedli i pili do woli, a kiedy juz pierwszy glod oraz pragnienie zostaly zaspokojone, zaczely sie rozmowy. Jak to na uczcie, wodzowie przescigali sie w opowiadaniu niezwyklych przygod, a kazdy staral sie, by jego opowiesc byla najciekawsza i znalazla w oczach innych uznanie.

Wielki Krol przysluchiwal sie toczonym wokol niego rozmowom ze smutnym spojrzeniem zatopionym w dno pucharu. Zapytany, dlaczego chmurzy czolo, odrzekl: - Wysluchalismy dzisiaj wielu dziwnych opowiesci, ale zadna z nich nie jest tak niezwykla jak ta, ktora wam teraz opowiem. Albowiem sposrod wszystkich przygod moja jest najbardziej zagadkowa, totez bardzo pragne, zeby ktos wylozyl mi jej znaczenie.

-Jestes szczesliwym czlowiekiem, o krolu, skoro nie masz innych zmartwien! - zakrzykneli goscie. - Gotowismy rozwiklac te zagadke. Opowiedz nam tylko swoja historie, a my wnet przywrocimy spokoj twemu sercu.

-Tedy sluchajcie - rzekl krol - tylko nie myslcie, ze rozwiazanie jest tak proste, jak sie to wam wydaje. Co wiecej, zywie przekonanie, ze nim moja opowiesc dobiegnie kresu, wzbudzi w was wszystkich prawdziwe przerazenie.

-Wiesz przeciez, Wielki Krolu, ze nie lekamy sie niczego. Doprawdy, slowa twoje rozpalaja w nas wielka ciekawosc. Mow, co ci sie zywnie podoba, i tak nas nie przerazisz.

-Bez watpienia wiecie, co bedzie dla was najlepsze - mruknal pod nosem krol, po czym spelnil ich prosbe.

-Nie zawsze bylem tym samym czlowiekiem, tym, ktorym teraz jestem i ktorego widzicie tu przed soba - zaczal. - W mlodosci cechowaly mnie zarozumialosc i arogancja; wierzylem, ze nikt nie dorowna mi odwaga czy tez wprawa we wladaniu bronia. Przekonany, ze dokonalem juz wszystkich bohaterskich czynow, o jakich slyszano w naszym krolestwie, objuczylem konia i wyruszylem do dzikich miejsc, lezacych daleko poza granicami znanego nam swiata. Pragnalem okryc sie slawa i chwala, marzylem, by moje imie powtarzano w piesniach.

-I co sie stalo? - pytali panowie. - Co tam znalazles?

-Natrafilem na najpiekniejsza doline, jaka kiedykolwiek ogladalo ludzkie oko. Jej zbocza porastaly przerozne drzewa, a dnem plynela szeroka rzeka. Przebylem rzeke, a ujrzawszy na drugim brzegu sciezke, podazalem nia, dopoki nie zawiodla mnie na bezkresna rownine okryta roznobarwnym kwieciem. Poniewaz sciezka wila sie dalej, postanowilem z niej nie zbaczac. Jechalem trzy dni i trzy noce, az wreszcie ujrzalem lsniaca warownie na brzegu wzburzonego morza.

Gdym podjechal blizej, na spotkanie wyszlo mi dwoch chlopcow - obaj o wlosach czarnych niby skrzydlo kruka, obaj odziani po krolewsku, ze wspanialymi, zielonymi plaszczami na ramionach i srebrnymi torquesami na szyi. Kazdy z nich mial luk z rogu, z cieciwa ze sciegna jelenia oraz strzaly z kosci morsa, opatrzone zlotymi grotami i lotkami z orlich pior. Chlopcy mieli srebrne pasy i noze ze zlota. Cwiczyli strzelanie do tarczy obciagnietej biala skora wolu.

W pewnym oddaleniu stal maz o wlosach tak jasnych, iz niemal bialych. Tak wlosy, jak i brode mial starannie przystrzyzone, na jego szyi zas spoczywal szczerozloty torques. Ubrany byl w blekitny plaszcz oraz brazowe buty i takiz pas z doskonalej skory.

Podjechalem don, aby zlozyc wyrazy uszanowania, on jednak byl tak uprzejmy, ze pozdrowil mnie pierwszy. Zaraz tez zaprosil mnie do warowni, a ja chetnie tam sie udalem,



jako iz byl to cud godny obejrzenia. W obrebie walow zobaczylem innych ludzi i natychmiast spostrzeglem, ze wszyscy oni zyja dostatnio. Oto bowiem ostatni z nich mogli sie poszczycic takim samym bogactwem jak pierwsi, podczas gdy najwyzsi dostojnicy posiadali trzy razy tyle.

Po mego konia przyszlo pieciu stajennych, ktorzy oporzadzili zwierze lepiej niz wszyscy parobcy, jakich do tej pory widzialem. Maz o jasnych wlosach zaprowadzil mnie potem do hali. Podtrzymujace krokwie slupy odlano ze szczerego zlota, a poszycie dachu zostalo uczynione z cetkowanych pior ptasich. Wewnatrz przebywali urodziwi mezowie i piekne niewiasty, oddajacy sie dwornym rozmowom, spiewom tudziez grom wszelakim. Pod oknem siedzialo dwadziescia panien zajetych szyciem, a najmniej urodziwa sposrod nich piekniejsza byla nizli jakakolwiek panna z Wyspy Poteznych. Na nasz widok panny wstaly i zgotowaly nam radosne powitanie.

Piec z nich sciagnelo mi buty z nog i zabralo orez. Nastepna piatka zdjela ze mnie zniszczone podroza odzienie i przyoblekla w czyste szaty - koszule, spodnie oraz wspanialy plaszcz. Piec panien zascielilo stol czystym obrusem, a piec podalo jadlo na pieciu duzych polmiskach. Piatka, ktora zajela sie butami i bronia, przyniosla teraz nowe owcze skory, zebym mial na czym siedziec, panny zas, ktore zmienialy mi przyodziewek, zawiodly mnie do stolu.

Dano mi miejsce obok mego przewodnika, w samym srodku owego doskonalego towarzystwa. Na stole nie bylo innych naczyn jak tylko zlote, srebrne badz wyciete z rogu. A jadlo - coz to bylo za jadlo! Nigdy nie kosztowalem niczego rownie mile lechcacego podniebienie oraz zoladek.

Jedlismy w calkowitym milczeniu i nikt nie odezwal sie do mnie slowem, dopokim ostatniego nie przelknal kesa. Dopiero wowczas mezczyzna o bialych wlosach, upewniwszy sie, ze skonczylem posilek, zwrocil sie ku mnie i rzekl: - Widze, iz wolisz rozmawiac niz jesc.

-Panie - odparlem na to - bardzo pragne z kims pomowic. Nawet najlepsza strawa traci smak, gdy spozywa sie ja w milczeniu.

-No coz, nie chcielismy ci przeszkadzac. Gdybym wiedzial, jak sie na to zapatrujesz, z pewnoscia wczesniej zabawilibysmy cie rozmowa. Zatem, jesli nie masz nic przeciwko temu, oddajmy sie pogawedce - co rzeklszy, zapytal, kim jestem i w jakim celu do nich przybywam.

-Panie - wyjasnilem - widzisz przed soba czlowieka o niemalej wprawie we wladaniu bronia. Przemierzam dzikie zakatki tego swiata w nadziei napotkania kogos, kto mnie pokona. Albowiem, prawde mowiac, nie ciesza mnie zwyciestwa nad mniej wprawnymi przeciwnikami, a juz od dawna zaden wojownik w moim krolestwie nie zmusil mnie do wysilku.

Wielki pan usmiechnal sie i powiedzial: - Przyjacielu, z radoscia wskazalbym ci droge do celu, gdybym tylko nie byl przekonany, ze wyniknie z tego jakies nieszczescie.

Widzac jednak na mej twarzy wyraz smutku i rozczarowania, dodal: - Pragniesz raczej zlego niz dobrego, wszakze przygotuj sie, bo ci powiem.

-Panie, ja zawsze jestem gotow.

Tedy bacz pilnie, gdyz niczego nie bede powtarzal. Przenocuj tutaj, a o switaniu wyjedz na

sciezke, ktora cie do nas przywiodla. Zaprowadzi cie ona do lasu. W lesie jedz do rozdroza, a

na nim odbij w lewo i jedz dalej, dopoki nie trafisz na polane z kopcem posrodku. Na tym

kopcu ujrzysz ogromnego mezczyzne. Zapytaj go, dokad masz sie udac, a on - choc czesto

bywa nieuprzejmy - zapewne doradzi ci, jak znalezc to, czego szukasz.

Noc zdawala sie nie miec konca. Wieki, ktore minely od poczatku swiata, trwaly chyba krocej niz ona. Bez ustanku spozieralem w niebo, lecz wciaz nic nie zwiastowalo nadejscia switu. W koncu jednak niebo poszarzalo na wschodzie. Wstalem z posiania, przyodzialem sie, pospieszylem do stajni osiodlac konia i wyruszylem w droge. Znalazlem las, znalazlem rozwidlenie drog; jadac lewa odnoga, znalazlem polane z kopcem, dokladnie lak, jak to opisal wielki pan.

Na kopcu siedzial jakis mezczyzna. Gospodarz warowni uprzedzal mnie, ze bedzie on duzy, ale to, co ujrzalem, przekraczalo wszelkie wyobrazenia - byl wprost olbrzymi i do tego strasznie brzydki. Mial tylko jedno oko posrodku czola oraz jedna stope. Geste, czarne wlosy porastaly jego glowe, barki i ramiona. W dloni dzierzyl zelazna wlocznie. Aby



dzwignac ja z miejsca, trzeba by sily czterech wojownikow, on tymczasem swobodnie wywijal nia jedna reka. Wokol niego zas, tak na kopcu, jak i na okolicznych lakach, pasly sie jelenie i swinie, a takze owce i lesna zwierzyna wszelkiej masci, i to calymi tysiacami!

Pozdrowilem Straznika Lasu, on zas odburknal mi niezbyt grzecznie. Bylem na to przygotowany, wiec niewiele sobie z tego robiac, spytalem, czy posiada jakas wladze nad zwierzetami, skoro te podchodza tak blisko. Takze tym razem odpowiedz byla grubianska. - Maly ludziku - prychnal szyderczo - musisz byc najglupszy sposrod podobnych tobie, skoro tego nie wiesz. Pokaze ci jednak, jak wielka jest ma wladza.

Wlochaty olbrzym wzniosl wlocznie i zdzielil drzewcem najblizej stojacego jelenia. Rogacz zaryczal glosno, a ryk ten wstrzasnal drzewami oraz ziemia. Na ow zew dzika zwierzyna zbiegla sie z czterech stron swiata. Nadciagala tysiacami, dziesiatkami tysiecy, tak ze niebawem moj wierzchowiec z najwyzszym trudem mogl znalezc sobie miejsce posrod wilkow, niedzwiedzi, jeleni, wydr, lisow, borsukow, wiewiorek, myszy, wezy, mrowek i calej rzeszy innych stworzen.

Ogromny Straznik nakazal im sie pasc i zwierzeta natychmiast przystapily do jedzenia, niczym poddani poslusznie wypelniajacy wole swego krola. - No, czlowieczku - zagadnal - teraz widzisz, ze mam nad nimi bezgraniczna wladze. Mniemam jednak, iz nie przybyles tutaj, aby przekonac sie o mojej potedze, choc bez watpienia jest ona ogromna. Czego chcesz?

Opowiedzialem mu wowczas, kim jestem i czego szukam, on zas potraktowal mnie w sposob wielce nieokrzesany. Krotko mowiac, kazal mi isc precz. Kiedy jednak obstawalem przy swoim, rzekl: - No coz, skoro jestes na tyle glupi, by czegos takiego szukac, nie moja rzecza jest odwodzic cie od tego zamiaru. - Wskazal mi kierunek wyciagnieta wlocznia. - Podazaj sciezka, ktora znajdziesz na tamtym skraju polany. Po jakims czasie zobaczysz gore. Wejdz na szczyt, a oczom twoim ukaze sie dolina, jakiej jeszcze nigdy nie widziales. Na srodku tej doliny rosnie cis, wiekszy i starszy niz jakikolwiek inny cis na swiecie. Pod galeziami owego cisu jest sadzawka, przy niej zas glaz. Na glazie stoi srebrna misa z lancuchem, totez misy od glazu oddzielic nie mozna. Jesli starczy ci odwagi, wez mise, zaczerpnij wody z sadzawki i wylej ja na glaz. Nie pytaj mnie, co sie wtedy stanie, gdyz i tak ci nie powiem - nawet gdybys pytal o to przez tysiac lat.

A ja mu na to: - Wielki Panie, naleze do tych, ktorzy niczego sie nie boja. Musze wiedziec, co sie wowczas stanie, nawet jesli przyjdzie mi czekac na odpowiedz tysiac lat i jeszcze jeden rok.

-Czy widzial kto wiekszego glupka i nieuka? - obruszyl sie Straznik Lasu. - Ale dobrze, powiem ci, co sie wydarzy: skala zagrzmi z taka moca, iz zda ci sie, ze ziemia i niebiosa pekaja. Zaraz potem spadnie deszcz, a taki bedzie rzesisty i zimny, ze pewnie nie zdolasz go przezyc. Spadnie tez grad wielkosci bochenkow chleba! Nie pytaj, co bedzie dalej, bo ci nie powiem.

-Wielki Panie - odrzeklem. - Mysle, iz to, co od ciebie uslyszalem, w zupelnosci mi wystarczy. Reszty dowiem sie juz sam. Dziekuje pieknie za pomoc.

-Ha! - zakrzyknal na to olbrzym. - A za coz ty mi dziekujesz, czlowieczku? Przeciez pomoc, jakiej ci udzielilem, przyczyni sie zapewne do twej zguby. Choc mam nadzieje nigdy juz nie spotkac takiego glupka, zycze ci szczescia.

Jadac wskazana sciezka, odnalazlem gore i wjechalem na jej szczyt, skad wypatrzylem wielka doline i wysoki cis. Drzewo bylo o wiele wyzsze i o wiele starsze niz wynikalo to ze slow Straznika Lasu. Podjechawszy blizej, zobaczylem sadzawke, glaz i przykuta do niego lancuchem srebrna mise - dokladnie tak jak tui powiedziano.

Gnany pragnieniem, by jak najszybciej poddac probie swe umiejetnosci, nie tracilem ani chwili. Podnioslem mise, zaczerpnalem wody z sadzawki i chlusnalem nia na glaz. Momentalnie rozlegl sie grom o niepojetej sile, a w slad za nim nadciagnela nawalnica deszczu i gradu wielkiego jak bochny chleba. Wierzcie mi, przyjaciele, gdybym nie skulil sie pod glazem, nie moglbym wam dzisiaj opowiedziec tej przygody. Pomimo oslony, bliski bylem wyzioniecia ducha, kiedy potop i gradobicie nieoczekiwanie ustaly. Na cisie nie ostala sie ani jedna zielona igla, ale pogoda szybko ulegla poprawie i przycupniete na nagich galeziach ptaki rozpoczely swoje trele.

Ich spiew wydal mi sie najslodsza, najwspanialsza muzyka, laka ludzkie ucho kiedykolwiek slyszalo. Gdym tak rozkoszowal sie jej brzmieniem, z oddali naplynal pelen rozpaczy jek. Jek ow powoli przybieral na sile, az w koncu wypelnil cala doline i wowczas



rozroznilem slowa: -Wojowniku, czego ode mnie chcesz? Jakie wyrzadzilem ci zlo, izes uczynil mnie i memu krolestwu to, co uczyniles?

-Kim jestes, panie? - spytalem. - I czymze cie ukrzywdzilem?

Ponury glos odrzekl: - Zali nie wiesz, ze za przyczyna burzy, ktoras tak bezmyslnie sprowadzil, w moim krolestwie nie ostal sie przy zyciu ani jeden czlowiek, ani jedno zwierze? Wszystko zniszczyles.

Po tych slowach oczom moim ukazal sie wojownik na czarnym rumaku. Sam takoz od stop do glow w czern przyodziany, dzierzyl w dloniach czarna wlocznie i czarna tarcze, miecz zas u jego boku czarny byl od glowni po koniec ostrza. Czarny kon stanal deba i straszliwy wojownik natarl na mnie w milczeniu.

Choc pojawil sie znienacka, tom przecie byl gotowy. Myslac o zdobyciu wiecznej slawy, zlapalem za wlocznie i pomknalem do ataku. Radoscia napelniala mnie moc wierzchowca, upajal jego ped. Tymczasem, choc jeszcze nigdy moj atak nie byl tak udany, szybko zostalem zniesiony z siodla i w nieslawie cisniety na ziemie. Nie zaszczyciwszy mnie nawet spojrzeniem, nie wyrzeklszy ni slowa, czarny maz przelozyl wlocznie przez cugle mego konia i uprowadzil go ze soba, pozostawiajac mnie samego w gluszy. Uznal, ze nie warto brac mnie w niewole, takze moj orez nie wydal mu sie godzien zachodu.

Tak oto przyszlo mi powracac ta sama droga, ktora przybylem. Gdym wyszedl na polane, spotkalem Straznika Lasu i cud to prawdziwy, ze nie zapadlem sie pod ziemie ze wstydu, sluchajac ostrych przycinkow tego pana. Pozwolilem, by uzyl sobie do woli, co tez uczynil z nieslychana wprawa, po czym z ciezkim westchnieniem rozpoczalem dlugi, powolny marsz w strone lsniacej warowni nad morzem.

Tam zas przyjeto mnie jeszcze serdeczniej niz za pierwszym razem, a nawet - choc mogloby to wydac sie niemozliwoscia - podano na stol jeszcze lepsze przysmaki. W owym wspanialym miejscu moglem tez do woli rozmawiac z mezczyznami i kobietami, ktorzy chetnie odpowiadali na wszelkie pytania. Jednakze nikt ani slowem nie wspomnial mojej wyprawy do krolestwa Czarnego Krola, takoz i ja nic o niej nie mowilem. Hanba, jaka sie okrylem, byla rownie wielka jak przedtem moja hardosc.

Spedzilem tam noc, a kiedy wstalem, czekal na mnie wspanialy gniadosz o czerwonawej grzywie. Zebralem swa bron, poszedlem pozegnac sie z panem warowni i wrocilem do naszego krolestwa. Konia tego mam po dzis dzien i, doprawdy, predzej oddam prawa reke nizli jego.

Podnioslszy glowe, krol powiodl wzokiem po siedzacych za stolem. - Ale prawda jest takze, iz oddam polowe mego krolestwa temu, kto zdola wyjasnic mi sens tej przygody.

Na tym Cadwallon zakonczyl swa niezwykla opowiesc. Panowie siedzieli oszolomieni upokorzeniem, jakie przypadlo w udziale ich krolowi, jak rowniez niezwykloscia samej historii. Wowczas glos zabral smialy wojownik Hy Gwyd.

-Szlachetni panowie - powiedzial - krol przedstawil opowiesc, ktora warta byla wysluchania. I, o ile sie nie myle, nasz przebiegly wladca rzucil nam wyzwanie, a jest ono nastepujace: mamy sami odgadnac znaczenie tej niebywalej przygody. Tedy uczynmy, jako przystalo odwaznym mezom; stawmy czolo krolewskiemu wyzwaniu i rozwiazmy te zagadke.

Tak wiec, panowie wysokiego rodu przystapili do roztrzasania calej sprawy. Radzili dlugo i z zapalem, gdyz nie wszyscy podzielali zdanie Hy Gwyda. Na koniec zas orzekli, iz nic dobrego nie przyjdzie z przenikania takich tajemnic i najlepiej bedzie pozostawic rzeczy ich wlasnemu biegowi, po czym na powrot oddali sie biesiadowaniu. Lecz Hy Gwyd, rownie bystry co ambitny, nie chcial na to przystac. Nadal obstawal przy swoim i w koncu zdolal przekonac do swych racji przyjaciela, wojownika imieniem Teleri.

Kiedy pozostali jedli i pili przy stole, oni dwaj wymkneli sie z hali. Osiodlali rumaki, wzieli orez i wyjechali z keru Cadwallon, oszolomieni czarem wyjawionej przez krola tajemnicy. Dlugo podrozowali w poszukiwaniu obcych ziem, ktore im opisano, lecz ktoregos dnia usmiechnelo sie do nich szczescie. Jadac przez las, natrafili na sciezke i od razu wiedzieli, ze to wlasnie tym duktem wedrowal przed nimi Cadwallon.

Po jakims czasie sciezka zawiodla ich do cudownej doliny, przecietej szeroka, polyskliwa rzeka. Przeprawili sie na drugi brzeg i ruszyli dalej. Niebawem wjechali na bezkresna rownine pokryta nieprzebranym bogactwem kwiecia. Pluca wedrowcow wypelnila upojna



won, a ich oczy sycily sie krasa tej ziemi. Przemierzali rownine trzy dni i trzy noce, az w koncu staneli u wrot lsniacej warowni na brzegu rozkolysanego, granatowego morza. Dwaj chlopcy ze srebrnymi torquesami, z lukami z rogu, sporzadzonymi z kosci morsa strzalami mierzyli do bialej tarczy - dokladnie tak, jak to przedstawil Cadwallon. Cwiczeniom chlopcow przygladal sie jasnowlosy mezczyzna. Cala trojka cieplo powitala jezdzcow i zaprosila ich zarazem do warowni na wspolna wieczerze. Mieszkancy grodu byli bardzo piekni, niewiasty zas urodziwsze, niz mozna to sobie wyobrazic. Przesliczne panny obsluzyly wojownikow tak jak niegdys Cadwallona, a posilek, ktory spozyli we wspanialej hali, o niebo przewyzszal wszystko, czego kosztowali dotychczas. Po skonczonej wieczerzy pan warowni spytal ich o cel podrozy.

Hy Gwyd odrzekl: - Poszukujemy Czarnego Krola stojacego na strazy sadzawki.

-Wolalbym uslyszec wszystko, byle nie to. Skoro jednak pragniecie poznac prawde, nie

bede was powstrzymywac - stwierdzil bialowlosy maz, po czym powiedzial im to

wszystko, co wczesniej uslyszeli juz od Cadwallona.

O switaniu para przyjaciol ruszyla w dalsza droge. Sciezka zaprowadzila ich do lasu, w nim zas znalezli polane i siedzacego na pagorku Straznika Lasu. Straznik okazal sie jeszcze brzydszy, jeszcze bardziej odrazajacy, niz mysleli. Poslugujac sie wskazowkami tego gburowatego pana, trafili do doliny po drugiej stronie gory. W dolinie roslo drzewo, przy nim zas byla sadzawka i srebrna misa na glazie. Teleri chcial zawrocic, ale Hy Gwyd go wysmial. - Nie po to przejechalismy taki szmat drogi, zeby teraz dac za wygrana - przekonywal. - Jestem pewien, ze zdobedziemy slawe, o jakiej marzyl nasz krol. Z pewnoscia stac nas na to, by zacmic wielkosc Cadwallona. - Zaraz tez zlapal mise, zaczerpnal wody i wylal wszystko na glaz.

Przy wtorze gromu nadciagnela burza z gradobiciem, o wiele gwaltowniejsza, nizli przedstawil to Cadwallon. Wojownicy przekonani byli, iz nadeszla ich ostatnia chwila i niewiele brakowalo, by wyzioneli ducha, gdy nieoczekiwanie nawalnica ucichla. Niebo pojasnialo, a na odartym z igiel cisie ozwaly sie ptaki. Ich spiew niosl ukojenie dla uszu i radowal serce, ale wnet zostal zagluszony przez rozdzierajace jeki. Rozpaczy i bolu bylo zas w nich tyle, iz zdawac by sie moglo, ze nieszczescia i smierc spadly na caly swiat. Rozejrzawszy sie dokola, Hy Gwyd i Teleri ujrzeli nadjezdzajacego Czarnego Krola.

Czarny Pan poslal im posepne spojrzenie i zapytal: - Bracia, czego ode mnie chcecie? Coz zlego wam zrobilem, ze uczyniliscie mnie i memu krolestwu to, co zescie uczynili?

-Kim jestes, panie? - spytali wojownicy. - I jaka wyrzadzilismy ci krzywde?

Rozlegl sie grobowy glos. - Zali nie wiecie, ze za przyczyna burzy, ktora tak bezmyslnie

sprowadziliscie, w moim krolestwie nie ostal sie przy zyciu ani jeden czlowiek, ani jedno

zwierze? Zniszczyliscie wszystko.

Wojownicy zaczeli zastanawiac sie, jak powinni postapic.

Bracie, potrzeba nam jakiegos planu - stwierdzil Teleri.

Oto wszystko dzieje sie zgodnie ze slowami naszego krola, my zas ani o krok nie jestesmy blizej rozwiazania zagadki. Mowie ci, wracajmy, zanim stanie sie cos, czego wszyscy bedziemy zalowac.

-Wprost nie wierze wlasnym uszom! - zakrzyknal drwiaco Hy Gwyd. - Jestesmy o krok od zdobycia niewyobrazalnej slawy oraz potegi. Pojdziesz za mna, czy ci sie to podoba, czy nie, bo nie ma juz drogi odwrotu.

Hy Gwyd poprawil tarcze, nizej pochylil wlocznie. Kiedy Czarny Pan spostrzegl, ze intruzi zamierzaja stawic mu czolo, ruszyl do ataku i z latwoscia wysadzil ich z siodla, jakby mial przeciwko sobie nie wojownikow, lecz niewprawne dzieci. Potem schwytal ich konie, ale oni, nauczeni doswiadczeniem Ca- dwallona, natychmiast poderwali sie na nogi i, uczepiwszy sie czarnej wloczni, sciagneli go na ziemie. Czarny Pan zdolal kleknac, opuscil dlon na glownie miecza, ale Hy Gwyd byl szybszy.

Zamachnal sie mieczem szeroko, cial straszliwie z gory na dol. Odrabana glowa Czarnego Pana spadla z karku, a reszta jego ciala legla na ziemi niby obalony dab. Zdyszany Hy Gwyd wsparl sie ciezko na mieczu, wielce z siebie rad. - Udalo nam sie, bracie - powiedzial. - Dokonalismy tego, czego nasz krol dokonac nie zdolal. Jego slawa nam przypadla w udziale i teraz nas oglosi swymi najlepszymi wojownikami.

Teleri wciaz jeszcze usilowal wymyslic jakas odpowiedz, gdy powietrzem wstrzasnal jek po wielekroc od poprzedniego glosniejszy, przeradzajac sie wnet w zalobne zawodzenie. Glos ow byl tak rozpaczliwie smutny i ponury, iz mogl wycisnac lzy z najtwardszego kamienia.



Doprawdy, gdyby wszystkie nieszczescia swiata zdolaly zakrzyknac wspolnym glosem, nie zabrzmialby on bardziej dojmujaco. Wojownicy szybko pojeli, ze nie wytrzymaja naporu takiej zalosci.

Rozgladajac sie wokol w poszukiwaniu zrodla lamentu, dostrzegli podazajaca ku nim kobiete, ktorej wyglad byl zaiste odrazajacy. Jesliby pieknosc wszystkich niewiast swiata wywrocic na nice i szpetote owa zrzucic na grzbiet najpaskudniejszej staruchy, to i tak bylaby ona urodziwsza nizli postac, jaka im sie ukazala. Jej twarz ginela pod masa zmarszczek; spomiedzy popekanych warg sterczaly czarne, powykrzywiane zeby; obwisle cialo usiane bylo sparszywialymi ranami, a we wlosach klebily sie wszy oraz inne robactwo. Okrywajace ja szaty, niegdys wspaniale, teraz zwisaly w brudnych strzepach.

Z gardla owej koszmarnej istoty dobywaly sie coraz bardziej przerazliwe jeki. Kiedy stanela na brzegu sadzawki, ujrzala zwloki Czarnego Pana, a wowczas zawyla wnieboglosy. Wjej skowycie tyle bylo bolu, ze az usmiercilo to ptaki, ktore niczym ulegalki pospadaly z drzew.

-Badzcie przekleci! - zawolala poprzez lzy splywajace po jej wyniszczonych policzkach. - Popatrzcie na mnie! Jak teraz jestem wstretna, tak niegdys bylam piekna. Co teraz ze mna bedzie?

-Kim jestes, pani? - spytal Teleri. - Dlaczego tak na nas pomstujesz?

-Zabiliscie mego meza! - zaskrzeczala ohydna starucha. - Zabraliscie go, wydajac mnie na pastwe samotnosci! - Pochylila sie nad nieruchomym cialem, uniosla za wlosy odrabana glowe i ucalowala martwe usta. - Biada! Biada! Moj maz nie zyje. Ktoz teraz bedzie sie o mnie troszczyl? Kto bedzie dla mnie wsparciem i ukojeniem?

-Uspokoj sie, jesli zdolasz - odrzekl Teleri. - Czego od nas chcesz?

-Zabiliscie Straznika Sadzawki - oznajmil wstretny bab- sztyl. - On byl moim mezem. Teraz jeden z was musi zajac jego miejsce. Jeden z was musi wziac mnie za zone.

Odrazajaca wiedzma podeszla jeszcze blizej, a wowczas rozszedl sie od niej taki smrod, ze pod wojownikami ugiely sie nogi, a ich trzewiami wstrzasnal dreszcz. Z czerwonymi od placzu oczami, z ustami oblepionymi dlugimi pasmami sliny, pociagajaca nosem starucha rozpostarla ramiona. Okrywajace ja lachmany rozdzielily sie, odslaniajac cialo tak paskudne, iz przyjaciele zamkneli oczy, by nie zwymiotowac.

-Nie! - zakrzykneli. - Nie podchodz blizej, bo pomdle- jemy.

-No wiec? - nalegala Czarna Wiedzma. - Ktory z was? - Spojrzala na Hy Gwyda. - Obejmiesz mnie?

Hy Gwyd odwrocil twarz. - Zostaw mnie w spokoju, czarownico! Nigdy cie nie dotkne!

Starucha zwrocila sie ku Teleriemu. - Widze, ze ty masz wiecej odwagi. Czy mnie obejmiesz?

Teleri poczul, jak kurczy mu sie zoladek, dlonie zas i stopy splywaja potem. Ratujac sie przed omdleniem, gleboko zaczerpnal tchu. - Pani, bedzie to ostatnia rzecz, jaka uczynie.

Uslyszawszy taka odpowiedz, kobieta na powrot zaniosla sie szlochem, a rozpacz jej tak byla wielka, iz niebo pociemnialo, nadciagnela wichura i przy wtorze gromow zaczal padac deszcz. Ziemia zatrzesla sie, gdy runely na nia wyrywane z korzeniami drzewa, a zdruzgotane gory wpadly do morza.

Nagly atak tak poteznej burzy przerazil wojownikow. - Odjedzmy stad natychmiast - ponaglal Hy Gwyd. - Osiagnelismy wszystko, czegosmy chcieli.

Jednak Teleri, choc serce niespokojnie tluklo mu sie w piersi, nie potrafil zostawic staruchy, nie wyjasniwszy pierwej calej sprawy. - Pani - powiedzial - obejme cie pomimo to, ze skora cierpnie mi na grzbiecie.

-Jestes glupcem, Teleri! - wrzasnal Hy Gwyd. - Zaslugujesz na nia. - Wskoczyl na

konski grzbiet i popedzil w burze.

Teleri zas, zebrawszy cala odwage, podszedl do wiedzmy. Z oczu poplynely mu lzy, nie wiadomo czy to z powodu szkaradnosci tej kobiety, czy tez na skutek wydzielanego przez nia odoru. Trzasl sie na calym ciele i z kazda chwila opuszczaly go sily. Myslal, ze jego biedne serce peknie ze wstydu oraz obrzydzenia.

Przemogl sie jednak i wzial staruche w rozdygotane ramiona. Natychmiast poczul na sobie jej lodowaty dotyk, widzial, jak suche, kosciste palce wedruja po jego ciele. - Kobieto - powiedzial - objalem cie, lecz nie bylo w mym uscisku radosci. Nawet zimna smierc nie moze byc smutniejsza ani grob bardziej ponury.

-Teraz musisz sie ze mna polozyc - zazadala wiedzma, ziejac mu prosto w twarz

zgnilym oddechem.



Zostane z toba na dobre i na zle, Teleri - odrzekla panna. - Jezeli sie bowiem nie myle, jestem twoja zona, ty natomiast moim mezem.

-Jak ci na imie? - spytal Teleri, ktoremu glupio sie zrobilo, ze ma zone, a nie zna

nawet jej imienia.

Dziewczyna wszakze powiedziala: - Ukochany, imieniem mym jest slowo najmilsze dla uszu twoich. Wypowiedz je tylko, a zawsze nosic je bede.

-W takim razie nazwe cie Arianrhod, gdyz to imie podoba mi sie najbardziej.

Teleri zamknal ukochana Arianrhod w objeciach. Skora dziewczyny miekka byla i gladka,

a jej dotyk przejmowal go radoscia. Obsypal ja pocalunkami i, czujac najwyzsze uniesienie, oddal sie bez reszty milosci.

Potem przyodziali sie w lezace obok szaty, ktore godne byly krolewskiej pary. Nieopodal sadzawki Teleri znalazl swego konia, dosiadl go, a przed soba usadzil nieoczekiwanie pozyskana zone. Bez dalszej mitregi wyruszyl w droge powrotna do domu, trzymajac sie tej samej sciezki, ktora go tutaj przywiodla.

Kiedy Teleri i Arianrhod przybyli do keru Cadwallon, spotkali sie z serdecznym powitaniem. Dawni przyjaciele duzo rozprawiali o szczesciu Teleriego, ktore musialo mu sprzyjac, skoro znalazl tak piekna i madra zone.

-Witaj w domu, Teleri - powiedzial krol Cadwallon. - A wiec w koncu wrociles. Zaczynalem juz myslec, ze przyjdzie mi rzadzic krolestwem w pojedynke, jako ze nie moglem znalezc godnego pomocnika.

-Dlaczego tak mowisz, panie? - zdziwil sie Teleri. - Hy Gwyd odjechal wczesniej. I to on zabil Czarnego Pana.

-Ach, ale to nie Hy Gwda mam teraz przed soba - odparl krol. - To nie Hy Gwyd stanal przede mna otoczony splendorem, z piekna, godna krolewskich zaszczytow zona u boku. Wielki Krol wolno potrzasnal glowa. - Maz, ktorego wspomniales, nie wrocil jeszcze i mniemam, ze nigdy nie wroci. Niechaj wiec nikt nie wymienia jego imienia. Znalazlem bowiem tego, ktory bardziej niz ktokolwiek inny godzien jest dzielic ze mna tron. Z tej tez przyczyny pragne wyniesc go ponad wszystkich w moim krolestwie. Od dzis jestes moim synem i jako krolewski syn korzystac bedziesz z mej potegi i dostatku.

Co rzeklszy, Wielki Krol zdjal z szyi torques i umiescil go na szyi Teleriego, obdarzajac go tym samym krolewska wladza, rowna jego wlasnej. Teleri wprost nie mogl uwierzyc w tak szczesliwy obrot spraw.

Cadwallon oglosil w calym kraju pore swietowania i radosci, po czym oddal polowe krolestwa Teleriemu, sam zas przeniosl sie do drugiej, skad z wielka przyjemnoscia sledzil wszelkie jego poczynania. Wnet bowiem okazlo sie, ze Teleri jest bystrym i pracowitym wladca, a slawa, jaka zdobyl wsrod swego ludu, opromienia takze Wielkiego Krola. Teleri rowniez byl zadowolony ze swego losu i przy kazdej sposobnosci staral sie umocnic wsrod poddanych szacunek dla Wielkiego Krola. O Hy Gwydzie nie dowiedzial sie niczego wiecej. Nie widziano go nigdzie w krolestwie, zupelnie jakby zapadl sie pod ziemie.



Teleri i Arianrhod rzadzili dlugo i madrze, a twarze ich zawsze promienialy radoscia. Milosc, ktora ich laczyla, nieustannie przybierala na sile, az w koncu sprawila, ze w calym krolestwie Wielkiego Krola niepodzielnie zapanowala dobroc.

Tak konczy sie opowiesc o Synu Wielkiego Krola. Wysluchal jej, kto chcial.





11. Lowy na dzika





Opuscilismy Dun Cruach wczesna wiosna, w pewien pogodny, sloneczny dzien. Na wierzcholkach wzgorz wciaz jeszcze zalegal snieg, mnie jednak spieszno bylo powrocic do Dinas Dwr. Najpierw musialem jeszcze dokonczyc objazd ziem Albionu, a to oznaczalo dlugie podroze po Prydainie oraz Caledonie. Na poludniu zylo wiele klanow, na odwiedziny czekalo wiele osad, totez uplynie sporo czasu, nim bedziemy mogli skierowac nasze kroki na polnoc.Od momentu wyjazdu w Cylchedd moj orszak znacznie sie powiekszyl, zupelnie jak gdyby w kazdym miejscu, gdzie stawalismy na popas, dolaczali do nas nowi ludzie. Dun Cruach nie bylo pod tym wzgledem wyjatkiem. Cynan nalegal, by pozwolic mu eskortowac nas podczas przejazdu przez ziemie poludniowego Ca- ledonu. Podkreslal przy tym, iz uplynelo zbyt duzo czasu od ostatniej wizyty krola Galanaenczykow w tamtych stronach. Bedac krolem, mial do tego pelne prawo, a poza tym, jego dobra slawa znacznie by wzrosla, gdyby widziano go w towarzystwie Aird Righa.

W glebi ducha podejrzewalem, ze tak naprawde zalezalo mu przede wszystkim na pokazaniu ludowi nowej krolowej, jednakze nie mialem nic przeciwko temu. Moglismy bowiem dzieki temu odbyc wspolna podroz, co obu nam bardzo odpowiadalo. Tak jak poprzednio, orszak poprzedzali konni poslancy, ktorzy jezdzac po okolicy, zwolywali ludzi na krolewski llys. Nasze obozowiska rozkladalismy w uswieconych miejscach - na skrzyzowaniach szlakow, przy wielkich glazach, u podnoza wzgorz, bedacych miejscem gorseddu. Tam plemiona Caledonu skladaly mi przysiege wiernosci i - podobnie jak w Prydainie czy Llogres - poddawaly sie mojej wladzy i ochronie.

Moje mysli raz po raz mknely ku Dinas Dwr, wspanialemu Miastu na Wodzie. Ciekaw bylem, jak sobie radzili jego mieszkancy, czy bez zaklocen postepowaly prace w polu. Tesknilem do tamtych stron, do mego plemienia i czesto zastanawialem sie, czy oni tesknili za mna. Brakowalo mi hali oraz buzujacego posrodku ognia. Drobne przyjemnosci koczowniczego zycia zaczynaly nuzyc - spanie w namiocie juz dawno mi sie przejadlo.

Tegid probowal mnie pocieszyc. - Na poludniu zostalo tylko cztery albo piec plemion, ktore jeszcze trzeba odwiedzic. A jako ze w Prydainie zyje obecnie niewielu ludzi, objazd tych ziem zajmie nam niewiele czasu i wkrotce bedzie mozna zawrocic na polnoc.

-Kiedy?

-Za dwadziescia...

-Dwadziescia dni! - wykrzyknalem. Moja niecierpliwosc szukala gwaltownie ujscia.

-...albo trzydziesci - szybko dokonczyl bard. - Byc moze wiecej. To sie okaze dopiero wowczas, gdy odwiedzimy wszystkie miejsca zgromadzen na poludniu.

-Nadejdzie samhain, nim wrocimy do domu - o ile w ogole kiedykolwiek to nastapi!

-Alez skad. Zobaczysz Druim Vran dobrze przed lugnasadh i to jeszcze zanim nadejda zniwa. - Umilkl, a na jego twarzy pojawil sie promienny usmiech. - Swietnie sie spisalismy. Plemiona bez zastrzezen uznaja twa krolewska wladze. Twoi bracia krolowie witaja cie z otwartymi ramionami. Czyz mozna chciec wiecej?

To prawda, objazd przypominal triumfalny pochod. Ludzie powszechnie uznawali we mnie Aird Righa i juz widac bylo korzysci plynace z tego stanu rzeczy. Oto w niedlugi czas po nieslawnym koncu Meldrona i Siawna Hy wladza Najwyzszego Krola byla w stanie zapewnic stabilizacje oraz spokoj. Starodawny obyczaj Cylcheddu pomagal zaszczepic te prawde w najdalszych zakatkach krolestwa i dlatego, gdyby zaszla taka potrzeba, gotow bylbym wyruszyc w te podroz jeszcze raz. Uczynilbym wszystko, byleby tylko przwrocic Albion do stanu, w jakim go ujrzalem w dniu mego przybycia. Absolutnie wszystko.

-Dlaczego nie wybierzesz sie z Branem na polowanie? - spytal Tegid, wyrywajac mnie z zadumy. - Kiedy po poludniu staniemy obozem, Bran wraz z towarzyszami zamierza obejrzec pare wskazanych przez Cynana miejsc. Moglbys z nimi pojechac.

-Probujesz sie mnie pozbyc, bracie bardzie?



-Tak. Jedz z nimi. Prosze.

Bran przyjal mnie do swej druzyny z nieklamana radoscia. Uplynelo mnostwo czasu od chwili, gdy polowalem po raz ostatni, czy to z nim, czy z kimkolwiek innym. - Nie przystoi, by wlocznia Najwyzszego Krola rdzewiala gdzies w kacie - stwierdzil na moj widok. Uznalem, iz w ten uprzejmy sposob dawal mi do zrozumienia, ze nie powinienem popadac w gnusnosc, o co nietrudno, gdy czesciej przesiaduje sie na tronie niz na konskim grzbiecie.

Dosiedlismy wierzchowcow i, uzbrojeni w oszczepy, wjechalismy w las. Do pierwszego lowiska dotarlismy bardzo szybko, lecz bliskosc obrzezy puszczy nie rokowala nadziei na duza zdobycz. Zgodnie uznalismy, ze nalezy zaglebic sie w knieje.

Nasza druzyna liczyla szesciu mysliwych. Rozdzielilismy sie na trzy dwuosobowe grupki i ruszylismy lawa przez chaszcze. Ja i Bran jechalismy w srodku, w odleglosci trzech dlugosci wloczni jeden od drugiego. Poprzez geste krzaki nie moglem dojrzec naszych towarzyszy, wiedzialem jednak, ze posuwaja sie rowno z nami i wystarczylo zawolac, aby do

dolaczyli.

Czas jakis jechalismy w milczeniu, az natrafilismy na trop dzikow. Bran zeskoczyl z siodla, aby przyjrzec mu sie blizej.

-Ile ich bylo? - spytalem.

-To nieduze stado. Cztery, moze piec sztuk. - Wyprostowal sie i popatrzyl w strone mrocznych zarosli, w ktorych niknela wydeptana racicami sciezka. - Podjedzmy jeszcze kawalek i zobaczmy, co znajdziemy.

Ostroznie ruszylismy do przodu. Podchodzenie dzikich swin zawsze wiazalo sie z niebezpieczenstwem, gdyz nieostrozny mysliwy mogl wyjsc prosto na rozwscieczona watahe albo wyprzedzic ja. Wlasnie w takich sytuacjach dochodzilo do wypadkow. Niejeden stracil konia oraz zycie na skutek szarzy nie dostrzezonego w pore dzika. Zwierzeta te to nieustraszeni wojownicy; zbyt mocno naciskane, atakuja bez wahania, choc podobnie jak wiekszosc innych stworzen, wola salwowac sie ucieczka, jesli tylko maja po temu sposobnosc.

Nie spuszczajac z oczu sladow, przystanelismy i wytezylismy sluch. Powietrze w glebi lasu bylo zupelnie nieruchome, a cisze macil jedynie pospieszny stukot dzieciola. Dopiero po dluzszej chwili w niewielkiej odleglosci uslyszelismy stlumione chrzakniecie, a po nim trzask lamanych galazek oraz szelest zeschlych lisci. Bran skierowal nizej grot oszczepu. Czekalismy w bezruchu i niebawem na sciezce pojawila sie dorodna locha. Swinie maja slaby wzrok, natomiast powonienie i sluch - doskonale.

Poniewaz jednak nie bylo wiatru, to zachowujac sie ostrozne, moglismy liczyc na to, ze zwierze podejdzie blizej i znajdzie sie w zasiegu celnego rzutu.

Nie pozostalo nam nic innego, jak tylko czekac.

Do matki dolaczyla para warchlakow, tak malych, ze co najwyzej kilkudniowych. Jeszcze moment i na sciezke wyszla nastepna trojka maluchow. Wszystkie zaczely popiskiwac; plataly sie pod nogami matki, usilujac dosiegnac ryjkami jej brzucha.

Bran wolno pokrecil glowa. Nie zabijemy lochy, gdyz male zostalyby bez matki. Bez slowa zjechalismy ze sciezki, zostawiajac zwierzetom szerokie przejscie - broniaca warchlakow locha byla szczegolnie niebezpieczna, totez nie mielismy zamiaru jej niepokoic. Ledwie jednak zrobilismy pierwszy krok, krzaki zaszelescily i wyskoczyl z nich wielki, stary odyniec.

Byl chyba bardziej zaskoczony niz wsciekly, gdyz przystanal na srodku sciezki i zaczal rozgladac sie dokola w poszukiwaniu zrodla halasu. Dopiero ujrzawszy nas, z niewiarygodna szybkoscia runal do ataku, my jednak bylismy juz na to przygotowani i wyjechalismy mu na spotkanie z opuszczonymi nisko oszczepami. Bran celowal miedzy lopatki, ja natomiast mialem dobrac sie do boku odynca.

Nasz przeciwnik okazal sie starym, wytrawnym wojownikiem, rownie przebieglym, co silnym. W ostatnim momencie przerwal swoja szarze i zawrocil, zmuszajac nas do sciagniecia wodzy. Zatrzymal sie potem w glebokim cieniu, ze zjezona szczecina na grzbiecie, a z pyska sciekala mu slina. Locha z malymi blyskawicznie rzucila sie do ucieczki i z kwikiem zniknela w zaroslach.

Przygotowalismy sie na kolejna szarze. Czulem w skroniach pulsowanie krwi, rozgrzanej walka z wielkim dzikiem. Nie chcac pozostawiac mu czasu do namyslu, poklusowalismy w jego strone. Odyniec nawet nie probowal uciekac. Stal spokojnie i czekal, az podjedziemy blizej. Skrecil gwaltownie w lewo dopiero wowczas, gdy wznieslismy oszczepy. Wykonujac



ten manewr, ustawil sie do mnie szerokim bokiem. Do takiego celu nie mozna bylo chybic. Napialem miesnie do latwego rzutu.

Dzik musial wyczuc moj ruch, gdyz zawrocil w miejscu i pomknal wprost na mnie. Jego nogi zmienily sie w rozmyta plame, w polmroku zas zlowrozbnie polyskiwaly biela kly. Poprawilem sie w siodle, czekajac az glosno chrzakajaca bestia zblizy sie jeszcze bardziej. Katem oka zauwazylem galopujacego Brana, ktory chcial byc na miejscu na wypadek, gdybym chybil.

Zupelnie nieoczekiwanie na sciezke wypadly dwa nowe dziki. Dostrzeglem je jako dwie ciemne smugi, ukosem mknace w moim kierunku. Zaskoczony Bran krzyknal. Ze wszystkich sil sciagnalem wodze. Osadzony na miejcu wierzchowiec ciezko przysiadl na zadzie, usilujac uskoczyc w bok.

Pierwsza swinia przemknela pod wzniesionymi w gore konskimi kopytami. Druga, szykujaca sie do rozprucia boku mego konia, zdolalem odpedzic machnieciem oszczepu. Mialem okazje dobrze sie jej przyjrzec, gdy wytracila impet, by uniknac mego ostrza. To byl mlody dzik, ktory nie zdazyl jeszcze osiagnac pelnego wzrostu, ale brak sily znakomicie nadrabial szybkoscia i zawzietoscia. Gdy tylko mnie wyminal, zawrocil i ponowil atak.

Krzykiem ostrzeglem Brana. Zerknawszy przelotnie w jego strone, zobaczylem, jak dzga oszczepem druga swinie. Dzik padl, przekoziolkowal, mlocac nogami powietrze, po czym z rozpaczliwym kwikiem rzucil sie do ucieczki.

Korzystajac z chwili wytchnienia, Bran uniosl sie w siodle i zawolal o pomoc, a jego zwielokrotniony echem glos poplynal miedzy drzewami. Ja rowniez chcialem krzyknac, lecz nie starczylo mi na to czasu. Stary odyniec minal bowiem Brana i znalazl sie za mymi plecami. Slyszac przyblizajace sie gwaltownie sapanie, zatoczylem koniem polkole i, nieco na oslep, z calej sily pchnalem oszczepem, ktory ugodzil zwierza w potezny grzbiet.

Drzewce wygielo sie i z glosnym trzaskiem peklo, a ja w tym samym momencie wylecialem z siodla.

Nim grzmotnalem o ziemie, zdazylem wyciagnac nogi ze strzemion, wiec przynajmniej nie zostalem przygnieciony przez padajacego wierzchowca. Nie zwazajac na bol, natychmiast wstalem i pokustykalem po zapasowy oszczep, ktory mialem umocowany za siodlem.

Widzac, co sie dzieje, Bran cisnal mi wlasna bron. Oszczep wbil sie w ziemie dwa kroki ode mnie. Wyrwalem go pospiesznie i przyskoczylem do probujacego dzwignac sie na nogi konia. Schwycilem cugle, przynaglilem zwierze do wiekszego wysilku. Zauwazylem, ze ma zakrwawiona pecine, nie pozostalo mi jednak nic innego, jak tylko miec nadzieje, ze rana nie jest powazna.

-Llew! - Rzucony przez Brana oszczep niemal otarl mi sie o ramie, by ugodzic

szarzujacego odynca. Pocisk trafil co prawda w cel, jednak nie byl to cios smiertelny.

Odyniec zmienil jedynie kierunek biegu, a gdy mnie mijal, cisnalem wen oszczepem.

Niestety, chybilem z kretesem, gdyz wlasnie w tym momencie toczacy piane z pyska dzik

zrobil gwaltowny unik.

W nastepnym momencie, poprzedzani trzaskiem lamanych galezi, na sciezce pojawili sie spieszacy nam z pomoca Emyr z Alunem. Ujrzawszy ich, dziki daly za wygrana i rzucily sie do ucieczki.

-Za nimi! - wrzasnal Alun, naglac konia do szybszego biegu.

Emyr oraz Bran poszli w jego slady. Przytrzymujac sie konskiej grzywy, wskoczylem na

siodlo i takze ruszylem w pogon. Swinie trzymaly sie zarosli, przemykaly pod nisko

wiszacymi galeziami, co znacznie utrudnialo poscig. Moglismy liczyc na pieczyste jedynie

wtedy, gdyby udalo sie nam nie stracic ich z oczu, a potem dopasc gdzies na otwartej

przestrzeni. Gnalismy wiec z oszczepami w pogotowiu, wyczekujac sposobnosci do ataku,

kiedy sciezka nieoczekiwanie skrecila i wypadlismy na obrzezona jezynami, sloneczna

polane. Posrodku wolnej przestrzeni wznosil sie dolmen: trzy zaryte pionowo w ziemi kamie

nie, niby dachem przykryte ogromna pojedyncza plyta. Otaczal go plytki, zarosniety trawa

row oraz niski wal.

Stary odyniec, opusciwszy nisko glowe, bez namyslu przecial polane i, ominawszy dolmen, zniknal w krzakach na przeciwleglym skraju. Jego mlodszy towarzysz nie wykazal sie takim sprytem. Przesadzil bowiem row i skryl sie za dolmenem, scigany przez pedzacego tuz za nim Emyra. Razem z Alunem wyjechalismy im naprzeciw, z zamiarem przeciecia dzikowi drogi ucieczki. Bran tymczasem zatrzymal sie u wylotu sciezki, na wypadek gdyby zwierzeciu przyszlo do glowy zawrocic w las.



Swinia wylonila sie wlasnie zza dolmenu, lecz ujrzawszy nas, skrecila i rozpoczela drugie okrazenie. Emyr zrezygnowal z pogoni; osadziwszy konia, postanowil zaczekac, az dzik ponownie sie do niego zblizy. Niebawem tez krzykiem uprzedzil nas o nadciagajacym zwierzu. Rozpedzony dzik przypominal brazowa plame. Minal nas, wchodzac w trzecie kolo. Gdy pojawil sie po raz kolejny, Alun juz czekal z gotowym do rzutu oszczepem. Cisnal nim ze wszystkich sil, lecz bron zaryla w ziemie tuz przed pyskiem mlodego samca, ktory wydawszy z siebie przerazony kwik, uskoczyl pod oslone glazow dolmenu.

Widzialem, jak przystanal w glebokim cieniu pod gorna plyta - jego sylwetka rysowala sie wyraznie na tle jasnej zieleni - a w nastepnej chwili zniknal bez sladu.

Wygladalo to tak, jakby swinia rozplynela sie po prostu w powietrzu albo raptownie wyparowala. Mrugnalem oczami, a kiedy je otworzylem, dolmen byl zupelnie pusty.

Poczulem skurcz zoladka. Serce zamarlo mi w piersi, a wzrok przeslonila mgla. Ogarniety nagla slaboscia, wypuscilem oszczep z dloni.

-Gdzie on jest?! - wrzasnal Emyr. Popatrzyl pytajaco na Aluna, ktory zastygl w siodle

z oszczepem gotowym do rzutu.

-Bydlak gdzies sie schowal! - Alun wskazal drzewcem przeswit miedzy kamieniami.

Emyr ostroznie zblizyl sie do dolmenu, po czym dzgnal oszczepem w zalegajaca pod

pokrywa ciemnosc, w nadziei ze wyploszy tym dzika. Ujalem wodze w drzace dlonie i, zawrociwszy wierzchowca, ruszylem w strone lasu. Bran, ktorego minelismy, zapytal:

-Czy oni go ubili? Llew!

Nie odrzeklem ni slowa. Przytloczony niedawnym odkryciem, nie bylem w stanie

wydobyc z siebie glosu, wiec tylko przynaglilem konia do szybszego biegu.

-Llew! Co sie stalo? - Bran zapytal ostro, z niepokojem.

Dobrze wiedzialem, co sie stalo: rozdzielajaca swiaty bariera stala sie tak cienka i slaba, ze wystraszona swinia mogla ja pokonac w bialy dzien. Rownowaga pomiedzy swiatami w dalszym ciagu byla zachwiana; Wezel bez Konca wciaz sie rozwijal. Swiat, w ktorym przebywalem, oraz ten, ktory zostawilem za soba, coraz silniej przenikaly sie nawzajem. Nadciagal chaos.

Uszy wypelnial mi skrzek pustki, serce zas oraz srebrna dlon przenikal chlod, ktorego macki siegac poczely kosci. Wzrok przeslonila mi czarna mgla.

-Panie, czy jestes ranny?! - zawolal za mymi plecami Bran.

Ignorujac jego pytanie, pojechalem dalej.

Reszta druzyny zrownala sie ze mna dopiero na skraju lasu. Moje zachowanie zaskoczylo ich, a przerwanie polowania rozczarowalo wszystkich. Choc nikt nic nie powiedzial, wyczuwalem przeciez nieme zdziwienie. W milczeniu przebylismy droge powrotna do obozu. Zeskoczywszy z siodla, kazalem Branowi odszukac Tegida, po czym wbieglem do namiotu.

W srodku nie zastalem Goewyn; niewatpliwie poszla gdzies z Tangwen. Siadlem z podkurczonymi nogami na rozscielonej na ziemi brazowej skorze wolu, skrzyzowalem ramiona na piersi i opuscilem glowe tak nisko, ze niemal dotykala kolan. Czekalem, czujac jak wzbiera we mnie zimna fala rozpaczy. Gdybym nie myslal o tym, co zobaczylem, gdybym nie zastanawial sie raz po raz, co to oznacza, moglbym zapewne te fale powstrzymac.

-Szybciej, Tegidzie - mruczalem pod nosem, kolyszac sie wolno w przod i w tyl.

W ten sposob udawalo mi sie utrzymac fale w pewnej odleglosci od siebie; nie pozwalalem

jej, by mnie pochlonela i uniosla ze soba. Nie mam pojecia, jak dlugo to trwalo, w kazdym

razie w koncu uslyszalem szelest krokow, a po chwili wyczulem, ze ktos za mna stoi.

Otworzylem oczy i unioslem glowe.

Tegid pochylal sie nade mna, a na jego twarzy malowal sie niepokoj.

-Jestem, bracie - powiedzial cicho. - Czy lowy byly udane?

Zamknalem oczy i pokrecilem glowa. Kiedy pojal, ze nie uzyska innej odpowiedzi, zadal

kolejne pytanie.

-Co sie stalo? Llew, powiedz mi. Co sie stalo?

Wyciagnalem ku niemu srebrna dlon. - Ona jest zimna,

Tegidzie. Zimna jak lod.

Pochylil sie i w zamysleniu pomacal metal.

-Wydaje mi sie taka sama jak zwykle - oznajmil, prostujac plecy. - Opowiedz mi o

lowach.



-Trzy swinie - zaczalem z wahaniem. - Wytropilismy je gleboko w lesie i ruszylismy

w pogon. Jedna uciekla. Dwa dziki zaprowadzily nas na polane. Byl na niej dolmen w

okregu. Jeden z dzikow pobiegl dokola dolmenu i... No wiec, on w pewnej chwili zniknal.

-Dolmen?

Poslalem bardowi szybkie, oburzone spojrzenie, aby sprawdzic, czy ze mnie nie kpi. -

Dzik. To dzik zniknal! Widzialem go i wiem, dokad przeszedl.

-Czy inni tez go widzieli?

-To chyba jest malo wazne, nieprawdaz? - warknalem.

Tegid wpatrywal sie we mnie z wytezona uwaga.

-Kiedys juz widzialem tego dzika - powiedzialem. - Widzialem go, jeszcze nim

przybylem do Albionu. To tak jak z tym turem, rozumiesz?

Ale Tegid nie rozumial. No bo dlaczego? Wytlumaczylem mu zatem, co stalo, sie z turem - tym, na ktorego zapolowalismy podczas ucieczki do Findargadu, a ktory zniknal w kopcu, tak samo jak swinia w dolmenie.

-Ale przeciez ubilismy go - zaoponowal Tegid. - Jedlismy jego mieso.

-Tam byly dwa tury! - wyjasnilem. - Jeden zniknal, a jeden zostal zabity. To wlasnie tamten tur sprowadzil mnie i Simona do Albionu. A swinie, ktora dzisiaj scigalem, ogladalem, zanim jeszcze tutaj przybylem.

Tegid wolno potrzasnal glowa. - Przysluchuje ci sie, bracie, ale wciaz nie rozumiem, dlaczego tak cie to zlosci. To przykry wypadek, ale...

-Przykry!

Bard przygladal mi sie przez chwile w milczeniu, po czym usiadl naprzeciwko.

-Skoro chcesz, zebym zrozumial, to musisz wyjasnic, co to wszystko znaczy. - Mowil

powoli, ale w jego glosie znac bylo napiecie. Panowal nad soba, lecz przychodzilo mu to z

wyraznym trudem.

Na powrot zamknalem oczy. - To znaczy, ze Nettles byl w bledzie. Rownowaga wcale nie zostala przywrocona. Wezel - Wezel bez Konca- nadal sie rozwija.





12. Powrot Krola





Choc moja rozmowa z Tegidem trwala dlugo, nie zdolalem sprawic, by pojal znaczenie faktu znikniecia dzika. Zapewne nie potrafilem mu tego dosc dokladnie wytlumaczyc albo robilem to w sposob dla niego niezrozumialy. Przysluchiwal sie moim wywodom ze sporym zainteresowaniem, lecz nie mogl wychwycic w nich czegos, co pozwoliloby mu uwierzyc, ze zagraza nam niebezpieczenstwo.-Tegidzie - powiedzialem w koncu -jest juz pozno, a ja czuje sie zmeczony.

Chodzmy cos zjesc.

Bard przyznal, iz tak bedzie najlepiej. Podniosl sie i sztywno wyszedl z namiotu. Ponure wizje nieszczesc tak bardzo zaprzatnely moje mysli, ze zdumialem sie, gdy po wyjsciu na dwor ujrzalem oszalamiajaco piekny zachod slonca. Odcienie rozu, krwawnika, miedzi, wina i fuksji kladly sie wspanialymi plamami na promienne niebiosa o barwie hiacyntu. Zamrugalem oczami i znieruchomialem, chlonac niebywala urode tej chwili. We wciaz jeszcze cieplym powietrzu pojawily sie pierwsze oznaki wieczornego chlodu. Niebawem w gorze zaplona gwiazdy, odgrywajac na naszych oczach nastepny, zapierajacy dech w piersi spektakl.

Pomimo wszystkich zaburzen, Albion wciaz istnial. Jakze to bylo mozliwe? Co go

Widze cud. Patrze i zastanawiam sie, jak cos takiego moze istniec.

Ujrzawszy wychodzacego z namiotu Tegida, Goewyn natychmiast do mnie przybiegla. Gdy rozmawialem z naczelnym bardem, nie wchodzila do namiotu, ale teraz bardzo chciala wiedziec, nad czym tak dlugo radzilismy. Ujela moja dlon. - Czy jestes glodny?-Ani slowem nie wspomniala, ze musiala dlugo czekac, lecz jej brazowe oczy patrzyly z wielka ciekawoscia.

-Przepraszam - powiedzialem. - Nie chcialem, zebys czekala. Rozmawialismy z Tegidem, a ty powinnas byla temu sie przysluchiwac.



-Kiedy krol radzi ze swoim bardem, nikt nie moze im przeszkadzac. - Powiedziala to bez sladu irytacji i wowczas pojalem, ze dla niej bylo to cos naturalnego, i ze osobiscie przegonilaby kazdego, kto probowalby nam przeszkodzic.

-Nastepnym razem kaze po ciebie poslac, Goewyn. Przepraszam, zechciej mi wybaczyc.

-Jestes strapiony, Llew. - Odgarnela mi wlosy z czola. - Pospaceruj, odpocznij. Ja w tym czasie przyniose do namiotu strawe i bede na ciebie czekala.

-Nie, chodz ze mna. Nie chce byc teraz sam.

Szlismy obok siebie w milczeniu. Spokoj Goewyn dzialal na moje wzburzenie niczym

balsam. Kiedy na niebosklonie zablysly pierwsze gwiazdy, wrocilismy do obozowiska.

-Odpocznij, a ja dopilnuje, by przyniesiono jedzenie. - Odeszla, a ja odprowadzilem ja

wzrokiem. Widok jej poruszajacej sie sylwetki budzil w mym sercu prawdziwa radosc.

Od razu tez poprawil mi sie humor. Czekala mnie tutaj milosc oraz zycie, pelne i wolne. Tutaj byla moja ukochana. Pragnalem zamknac ja w ramionach i trzymac ja tak bez konca.

Nigdy mnie nie opuszczaj, Goewyn.

W namiocie czekali juz na mnie Tegid z Branem i Cynan. Pod scianami staly zapalone lampki z knotem z sitowia, ktorych Swiatlo wypelnialo wnetrze rozowa poswiata. Na moj widok przerwali rozmowe.

-To nie bylo konieczne, Tegidzie - powiedzialem.

-Jestes zmartwiony, bracie - odparl bard. - Nie zdolalem cie pocieszyc, totez przywiodlem twych wodzow, by dotrzymali ci towarzystwa.

Podziekowalem im za przybycie, dodajac zarazem, ze niepotrzebnie sie trudzili.

-Goewyn mnie pocieszy - wyjasnilem.

-Niedobrze sie stalo, ze ta swinia nam uciekla - wspolczujaco rzucil Bran - ale jutro znajdziemy inna.

-W lesie pelno jest dziczych tropow - poparl go Cynan.

Wolno pokrecilem glowa, po czym podjalem jeszcze jedna

probe wyjasnienia.

-Tu nie chodzi o dzika. Ten dzik nic mnie nie obchodzi. Martwie sie natomiast jego

zniknieciem. Rozumiecie?

Z wyrazu utkwionych we mnie oczu bez trudu moglem wyczytac, ze niczego nie rozumieli. Sprobowalem z innej beczki.

-Mamy klopoty. Pomiedzy tym swiatem a swiatem, z ktorego przybylem, utrzymywana

jest rownowaga. Teraz ta rownowaga zostala zachwiana. Myslalem, ze wystarczy pokonac

Siawna Hy oraz Meldrona, aby ja przywrocic; Nettles tez tak sadzil. Niestety, obaj bylismy w

bledzie i dzisiaj...

Urwalem w srodku zdania na widok nieruchomych spojrzen przyjaciol. Znowu nic z tego.

-Jezeli cos nam zagraza, to wkrotce sie o tym dowiemy - stwierdzil Bran. - I

pokonamy trudnosci.

Wypowiedz godna wojownika.

-To sa inne trudnosci - odrzeklem.

-Poradzimy sobie z kazdym przeciwnikiem - chelpliwie rzucil Cynan. - Niechaj tylko tu przyjdzie!

-To nie takie proste, Cynanie. - Potrzasnalem glowa, westchnawszy ciezko. - Bardzo bym chcial, zeby bylo inaczej, mozesz mi wierzyc.

Tegid, ktory rozpaczliwie szukal sposobu na przyjscie mi z pomoca, powiedzial:

-Proroctwo banfaith sprawdzilo sie co do joty. Zawarto w nim wszystko to, co juz sie wydarzylo, jak rownez to, co dopiero ma nadejsc.

-No, widzisz! - ucieszyl sie Cynan. - Nie ma sie czym martwic. Przepowiednia wskaze nam, co robic, jesli nadejdzie niebezpieczenstwo. Naprawde nie ma sie czym martwic.

Ze znuzeniem przeciagnalem dlonia po twarzy. - Wy nic nie rozumiecie. - Mialem wrazenie, ze stoimy na przeciwleglych brzegach zatoki - szerokiej i glebokiej niby przepasc pomiedzy swiatami. Byc moze, oni nie byli w stanie pokonac dzielacej nas przestrzeni. Profesor Nettleton wiedzialby, jakich uzyc slow, zeby dotrzec do wszystkich. Nettlles by wiedzial... a moze nie? Mylil sie przeciez co do mojej obecnosci w Albionie; niewatpliwie czekala mnie tu jeszcze praca, ktora nalezalo dokonczyc. A moze jednak, mimo wszystko, mial racje? Moze to wlasnie fakt, iz zostalem, stanowil przyczyne zaburzen?

Omal nie jeknalem, ze wszystkich sil probujac wymyslic cos sensownego. Dlaczego, na litosc boska, to wszystko bylo takie trudne?



-Skoro nie staje nam rozumu - wykrzyknal bard - siegnijmy do proroctwa! -

Zlaczywszy dlonie, dotknal czubkami palcow warg, po czym zaczerpnal tchu. Zamknal oczy

i przez chwile trwal w milczeniu, zbierajac mysli, a gdy zaczal recytacje, glos mial cichy, ale

napiety. Poplynely slowa przepowiedni, jaka otrzymalem od Gwenllian, banfrith Ynys Sci.

Przypominanie nie bylo mi potrzebne. Doskonale pamietalem cale proroctwo, gdyz to, co

uslyszalem od banfrith, gleboko zapadlo mi w serce. A przeciez, ilekroc ktos wypowiadal

glosno te surowe zdania, przenikal mnie dreszcz. Tym razem poczulem znacznie wiecej

wyrazny napor nieznanej sily, ktora usilowala mnie porwac. Moze tak dawalo o sobie z

przeznaczenie? Nie mialem pojecia. W kazdym razie mialem wrazenie, ze stoje

przybrzeznej plyciznie, a wokol przewalaja sie fale przyplywu, ciagnac mnie za soba z

nieodparta moca. Nagromadzone wydarzenia ukladaly sie w fale, te zas gnaly przed siebie, a

ja wraz z nimi. Moglem walczyc, moglem plynac pod prad, lecz ostatecznie i tak skazany

bylem na porazke.

Tegid zakonczyl recytacje slowami: - Nim Albion bedzie Jednym, Bohaterski Czyn musi byc dokonany, a Srebrnoreki musi objac rzady.

Zdanie to szczegolnie ucieszylo Brana i Cynana. Bran zrobil madra mine i energicznie pokiwal glowa, natomiast Cynan skrzyzowal ramiona na dumnie wypietej piersi, jak gdyby odniosl zwyciestwo w jakiejs bitwie.

-Srebrnoreki sprawuje rzady! - oznajmil z moca. - A kiedy Cylchedd dobiegnie

kresu, Albion zjednoczy sie za sprawa Aird Righa.

-Z pewnoscia tak wlasnie sie stanie! - z entuzjazmem zakrzyknal Bran.

Nie bylem przekonany co do slusznosci ich rozumowania, ale nie mialem tez argumentow

na poparcie swoich racji. Dalsza dyskusje przerwala nam Goewyn, ktora wraz ze sluzaca przyniosla naczynia z kolacja. Uznalem, ze najlepiej bedzie, jesli na razie zostawie te sprawe w spokoju. Gdyby dzialo sie cos naprawde powaznego, profesor Nettleton wrocilby, zeby mi o tym powiedziec, albo wymyslilby jakis inny sposob na przeslanie wiadomosci.

-Miejmy nadzieje, ze tak to wlasnie wyglada - powiedzialem bez przekonania, po czym odprawilem ich na spoczynek do namiotow.

-Zachowamy czujnosc, panie - obiecal Bran przed wyjsciem. - To wszystko, co mozemy zrobic.

-To prawda, Bran. Masz calkowita racje.

Tegid wyszedl ostatni. Widac bylo, ze chce mi cos powiedziec, lecz popatrzywszy przez

chwile na Goewyn, zyczyl nam dobrej nocy i zniknal, zostawiajac nas samych.

-Zjedz cos, mezu - lagodnym glosem powiedziala Goewyn. - Mezczyzna z pustym

zoladkiem nie potrafi ani myslec, ani walczyc.

Podsunela mi miske pod nos. Won miesa duszonego w gestym sosie sprawila, ze do ust naplynela mi slina. Ujalem miske srebrna dlonia, a palce drugiej zanurzylem w potrawce. Zaczalem jesc. Wnet moje mysli z powrotem powedrowaly ku slowom przepowiedni, totez trwalem w milczeniu, zupelnie ignorujac siedzaca naprzeciwko Goewyn.

-Prosze, kochanie - powiedziala w pewnym momencie, wyrywajac mnie z zadumy. -

To dla ciebie. - Rozlamala maly bochenek ciemnego chleba i z usmiechem podala mi



Maffar, najslodsza sposrod wszystkich por roku, dawno minela, a nastepujaca po niej gyd, pora slonca, osiagnela pelny rozkwit, nim wreszcie zawrocilismy wozy na polnoc. Cieszylem sie z odbytej podrozy, ale jeszcze bardziej z tego, ze dobiegla kresu. Stesknilem sie za Dinas Dwr, za przyjaciolmi, ktorzy tam zostali, chcialem zobaczyc, czego dokonali podczas mej nieobecnosci.

Zakonczywszy objazd ziem na poludniu, rozstalismy sie z Cynanem i Tangwen, ale wczesniej wymoglismy na nich obietnice, ze spedza zime u nas, w Dinas Dwr. - Zaszczyccie nas swoim towarzystwem - prosilem. - Wprawdzie nasza hala to stodola w porownaniu z wasza, a przy palenisku jest prawie tak zimno jak na zasypanym sniegiem wierzcholku wzgorza, ale z pewnoscia zrobi sie w niej cieplej, jesli zechcecie laskawie przyjac nasza skromna goscine.

-Mo anam! - wykrzyknal Cynan. - Czyz mozna sie oprzec takiemu zaproszeniu?

Pilnuj, bracie, by kubki byly pelne, gdy wraz / jesienna wichura do twych bram zastuka

Cynan Machae!

Wraz z Tangwen i druzyna odjechal do Dun Cruach, my zas ruszylismy ku Sarn Cathmail. Gdy tylko droga poprowadzila nas w strone domu, ogarnelo mnie ogromne zniecierpliwienie. Ciagle wydawalo mi sie, ze jedziemy zbyt wolno, a pokonywana codziennie odleglosc jest zbyt mala. Z kazdym krokiem tesknota przybierala na sile, az w koncu stala sie dokuczliwa i bolesna do lego stopnia, iz daloby sie ja porownac jedynie do palacego spieczone gardlo pragnienia.

Dopiero kiedy teren zaczal sie podnosic, a w blekitnej, rozdygotanej od upalu mgielce zalsnily w oddali wysokie wzgorza, poczulem, ze naprawde wracam do domu. A gdy ktoregos dnia zobaczylem Mon Dubh, nie moglem czekac dluzej. Majac Goewyn u boku, pocwalowalem naprzod i chyba pedzilbym tak do samego Dinas Dwr, gdyby nie Tegid.

-Nie mozesz powrocic w taki sposob - wysapal, gdy tylko sie z nami zrownal. - Pozwol, by twoj lud zgotowal ci godne powitanie.

-Juz sam widok Dinas Dwr bedzie dla mnie najlepszym powitaniem. Gdybys nas nie powstrzymal, bylibysmy na miejscu. Pojedziemy przodem, a reszta przybedzie do grodu, kiedy im sie spodoba.

Pokrecil przeczaco glowa. - Wytrzymaj jeszcze ten jeden dzien i wkroczysz do swego miasta witany iscie po krolewsku. Posle Emyra, aby wszystko przygotowal. - Puszczajac mimo uszu moje protesty, dodal: - Dopelnilismy obyczaju bez najmniejszych uchybien. Niechze tak bedzie do konca.

Goewyn rowniez go poparla. - Uczynmy tak, jak radzi twoj madry bard. To tylko jeden dzien. Twoj lud bedzie ci wdzieczny za danie mu sposobnosci oczekiwania na powrot krola i powita cie tak, jak wita sie wielkiego wladce.

Rad nierad musialem ustapic, Emyr Lydaw zas pojechal obwiescic nasze przybycie. Przyszlo mi spedzic jeszcze jedna noc w namiocie na szlaku. Niczym dziecko w przededniu swieta, zbyt bylem podniecony, by zasnac. Przewracalem sie na poslaniu z boku na bok, a w koncu wstalem i wyszedlem na przechadzke.

Na dworze panowala gleboka noc. Zawieszony wysoko na niebie jasny ksiezyc oswietlal pograzony w ciszy oboz. Uslyszalem nawolywanie sowy i odpowiedz jej przebywajacego w pewnym oddaleniu towarzysza. Zadarlem glowe; spogladajac w kierunku, z ktorego dobieglo pohukiwanie, spostrzeglem ciemny ksztalt, na podobienstwo ducha przemykajacy bezszelestnie miedzy wierzcholkami drzew. Okoliczne wzgorza odcinaly sie miekka Unia od obsypanego srebrnymi cekinami niebosklonu. Tak jak nalezy, wszystko wokol spowijal mrok, z jednym wszakze wyjatkiem - na jednym z odleglych grzbietow migotala jaskrawa iskierka.

Wpatrywalem sie w nia przez dluzsza chwile, zanim uswiadomilem sobie, czym ona naprawde byla: ogniskiem sygnalizacyjnym. W okamgnieniu moja srebrna reke przeniknal dojmujacy chlod.

Odwrociwszy sie, przebieglem wzrokiem po wzgorzach za mymi plecami, lecz nigdzie nie dostrzeglem drugiego plomienia. Bylem ciekaw, co tez ow znak mogl zwiastowac. Mialem nawet ochote zbudzic Tegida, ale ogien wkrotce zgasl, a wraz z nim moja pewnosc, ze rzeczywiscie byl to jakis sygnal. Moze na tamtym wzgorzu obozowali zwyczajni mysliwi, albo tez Scatha rozeslala zwiadowcow, by wypatrywali naszego powrotu.

Podjalem wedrowke dookola obozowiska. Wdalem sie w krotka rozmowe z napotkanymi wartownikami, ale oni niczego nie widzieli. Wkrotce zakonczylem obchod i wrocilem do



namiotu. Padlem na owcze skory, wsluchalem sie w gleboki, powolny oddech Goewyn i nie wiadomo kiedy usnalem.

Zbudzilem sie wczesnym rankiem, szybko wciagnalem ubranie, po czym dalem sie wszystkim dobrze we znaki, naglac nieustannie do jak najwiekszego pospiechu. Od Druim Vran dzielil nas dzien marszu, totez musielismy dobrze wyciagac nogi, zeby dotrzec do jeziora przed zachodem slonca i zjesc wieczerze w Dinas Dwr.

Kolo poludnia dostrzeglem ciemna linie Grzbietu Kruka. Przez nastepne godziny jazdy myslalem, ze nigdy sie do niego nie zblizymy, ale kiedy slonce zaczelo chylic sie ku zachodowi, wjechalismy na rozlegla rownine u podnoza gorujacego nad okolica masywu Druim Vran, opodal wzgorza gorseddu, ktore kladlo sie na rownine dlugim cieniem. Cala gran roila sie od ludzi, moich ludzi, czekajacych na nas z powitaniem. Na ich widok ogarnelo mnie glebokie wzruszenie.

Goewyn pochylila glowe. - Sluchaj, oni spiewaja.

Bylismy zbyt daleko, by wychwycic slowa, ale samo brzmienie glosow splynelo na nas niby slodki deszcz. Zatrzymalem konia i, wychyliwszy sie z siodla, przywolalem Tegida.

-Slyszysz? O czym oni spiewaja?

Tegid nasluchiwal przez chwile, po czym sie usmiechnal.

-To Pozdrowienie Arianrhod. Jest to piesn, ktora spiewa Arianrhod na widok ukochanego spieszacego jej na ratunek poprzez morskie fale.

-Tak? Nigdy nie slyszalem tej historii.

-To piekna opowiesc - zapewnil Tegid. - Kiedys ci ja zaspiewam.

Unioslem twarz do gory, wsluchalem sie w radosny chor. Nie przypuszczalem nawet, ze

widok mego ludu, ktory wylegl mi na spotkanie z piesnia na ustach, wzbudzi we mnie tak glebokie wzruszenie. Nareszcie bylem w domu.





13. Mlyn Aird Righa





-Hej! Hej! - zakrzyknela Goewyn, pusciwszy konia galopem. - Sadzilam, ze spiesznoci do domu!

Zdzielilem wierzchowca cuglami i popedzilem za nia. Korzystajac z uzyskanej przewagi, dopadla zbocza przede mna i, nie zwalniajac pedu, zaczela piac sie pod gore. Deptalem jej wprawdzie po pietach, lecz zasypywany gradem kamykow wylatujacych spod konskich kopyt, nie zdolalem objac prowadzenia. Pierwsza osiagnela szczyt, zeskoczyla z siodla i czekala na moje przybycie.

-Witaj w domu, o Krolu - powiedziala.

Przerzucilem noge przez szyje wierzchowca, zeskoczylem na

ziemie tuz przed nia.

-Pani, domagam sie powitalnego calusa - powiedzialem, przyciagajac zone ku sobie.

Zgromadzony tlum puscil sie biegiem w nasza strone i niebawem zostalismy otoczeni przez

mrowie rozradowanych ludzi.

Jakze wspaniale bylo to powitanie! Wokol nas rozbrzmiewaly wesole okrzyki, serdeczne glosy stesknionych przyjaciol. Na czele witajacych przybiegla Scatha. Wziela corke w objecia i dlugo nie wypuszczala jej z ramion. Potem Pen-y-Cat usciskala mnie, na koniec zas zlapala nas za rece i z blyskiem w oku powiedziala:

-Witajcie, moje dzieci, ciesze sie, ze znow was widze. Bardzo mi was brakowalo.

Wodzila przez chwile wzrokiem od jednego do drugiego - Czy jest was tylko dwoje?

-Na razie dwoje - odrzekla Goewyn, sciskajac moja dlon.

-No coz, tak czy inaczej, witam was z calego serca. Nie bylo dnia, zebym za wami nie

tesknila.

Padlismy sobie w objecia jeszcze raz, a kiedy juz odzyskalem swobode ruchow, zerknalem w strone crannogu na jeziorze. - Widze, ze Dinas Dwr jakos przetrwal nasza nieobecnosc.

-Przetrwal? - huknal Calbha, przepychajac sie przez tlum w nasza strone. Kruki, ktorzy nie uczestniczyli w objezdzie, zbita gromada podazali tuz za nim. - Doprowadzilismy grod do rozkwitu! Witaj w domu, Srebrnoreki. - Polozyl mi rece na ramionach. - Czy udana mieliscie podroz?

-Nadzwyczaj udana, Calbho - zapewnilem. - Objechalismy caly kraj. Wszystko jest w jak najlepszym porzadku.



-Dzisiejszego wieczoru swietowac bedziemy wasz powrot! - obwiescila Scatha. - W

hali juz czekaja powitalne puchary.

Dzieki zapobiegliwosci Tegida, Scatha i Calbha mieli czas na przygotowanie uczty na nasza czesc. Poprzedzani powitalnym korowodem, ruszylismy w kierunku miasta na wodzie; w zlotych promieniach zachodzacego slonca Dinas Dwr polyskiwalo niczym klejnot osadzony na szerokiej, lsniacej wstedze.

Na brzegu wsiedlismy do lodzi, ktore szybko przewiozly nas do crannogu, gdzie zgotowano nam kolejne powitanie.

Juz na pomoscie poczulismy aromat pieczystego. Na wielkich niznach wolno obracaly sie ociekajace tluszczem tusze dwoch wolow oraz szesciu swin. Przed hala rozstawiono kadzie z piwem, a ze skorzanych buklakow hojnie rozlewano miod. Gdy podeszlismy blizej, kilkanascie uslugujacych dziewczyn zlapalo ta zlote i srebrne czary i pedem puscilo sie w nasza strone.

-Witaj, Wielki Krolu! - powiedziala usmiechnieta panna z doleczkami na buzi. -

Zbyt dlugo, panie, nie bylo cie przy domowym ognisku. Pij na zdrowie i odpocznij sobie -

wyrecytowala z wdziekiem, ja zas poczulem, ze robi mi sie cieplo w okolicy serca.

Wznioslszy puchar do ust, skosztowalem slodkiego, zlocistego nektaru. Trunek pachnial anyzkiem i rozgrzewal gardlo, jedwabista smuga splywajac po jezyku. Oznajmilem, ze czegos tak dobrego jeszcze nigdy nie pilem, po czym przekazalem naczynie Goewyn. Skoro juz krol spelnil toast, mozna bylo rozdzielic pozostale puchary, kubki oraz dzbany. Ludzie blyskawicznie wychylili je do dna, biesiada sie rozpoczela.

Chyba nikt bardziej ode mnie nie cieszyl sie z powrotu do domu. Dlugo przypatrywalem sie wnetrzu hali, otaczajacym mnie szczesliwym twarzom. Oni byli moim ludem, ja bylem ich krolem. Czulem, ze to miejsce naprawde bylo mym domem, ze moja nieobecnosc ciazyla tym, ktorzy zostali w grodzie, powrot zas przyniosl im ulge.

Dopiero teraz, stojac w swojej hali i smakujac przyprawiony ziolami miod, z glosnymi wiwatami w uszach, dostrzeglem madrosc Tegida, kryjaca sie za propozycja wyjazdu w Cylchedd. Postepujac jak krol, stalem sie prawdziwym krolem. Nalezalem teraz do tej ziemi sercem i dusza, bylem jej nieodlaczna czescia. W jakis starozytny, mistyczny sposob objazd zjednoczyl mego ducha z Albionem i jego ludem. Czulem jak ow duch wyplywal poza obreb ciala, gotow otoczyc wszystkich wokol. Pamietalem kazdego spotkanego w czasie podrozy czlowieka, jednakowa miloscia darzylem zarowno tamtych widzianych przelotnie ludzi, jak i tych siedzacych ze mna w hali. Oni wszyscy byli moim ludem, ja zas ich krolem.

Rozejrzalem sie za Tegidem. Stal nieco na uboczu, z pucharem przy ustach, otoczony przez swoich mabinogi. Wyczul, ze mu sie przygladam, gdyz z usmiechem opuscil puchar. Przebiegly bard zrozumial, co sie stalo. Od samego poczatku bardzo dobrze wiedzial, jaki wplyw wywra na ma dusze podroz oraz powrot do domu. Wyciagnal naczynie w moja strone, po czym zanurzyl usta w trunku. Oj tak, dobrze wiedzial, co robi.

Goewyn oddala mi czare, moglem wiec zaraz przepic do Tegida. Potem jeszcze raz napilem sie z Goewyn, a juz w nastepnej chwili przypadl do mnie Garanaw, ktory zostal, by dopomoc Scacie w szkoleniu mlodych wojownikow, i powital jak dawno nie widzianego brata. Takze i z nim spelnilem toast, po czym nastapil dlugi ciag toastow za zdrowie moich wszystkich przyjaciol.

Podano do stolu - sterty chleba oraz przeroznych ciast, skwierczace polcie pieczonego miesiwa, wielkie parujace kotly porow, dyni i kapusty. Byla to wspaniala uczta przy pochodniach, urzadzona w ciepla noc pod rozgwiezdzonym niebem.

A kiedy juz wszyscy nasycili glod, Tegid wzial do rak harfe i odlecielismy na skrzydlach piesni. Pod wplywem jego niezrownanego kunsztu sklepienie niebieskie przemienilo sie we Wrozebna Mise wypelniona czarna woda mozliwosci, w ktorej jak obietnice blyszczaly gwiazdy. Niebo pojasnialo na wschodzie, wieszczac nadejscie switu, kiedy wreszcie, zadowoleni, rozeszlismy sie do lozek.

W kilka dni pozniej pozegnalismy Calbhe. Chcial jak najszybciej dotrzec do swych ziem w Llogres i przygotowac sie z ludem na nadejscie sollen. Nie zazdroscilem mu ogromu pracy, jaka musial wykonac. Dopilnowalem, by dostal na droge dostateczna ilosc siewnego ziarna, solidny zapas zywnosci, a takze najlepsze sztuki swin, owiec oraz bydla, jako zalazek przyszlych stad. Dalem mu wszystko, czego mogl potrzebowac, zeby przetrwac pierwsza zime. Przed rozstaniem poprzysieglismy sobie wieczna przyjazn i obiecalismy, ze czesto bedziemy sie odwiedzac. Odjechal z niedobitkami swego plemienia, prowadzac tuzin wozow wyladowanych zapasami, narzedziami i bronia.



Zgodnie ze slowami Calbhy, podczas naszej nieobecnosci Dinas Dwr osiagnelo rozkwit. Plony byly obfite, stada liczne, ludzie zamozni i zadowoleni. Przerazenie, tak powszechne za rzadow Wielkiego Psa Meldrona, zniknelo podobnie jak i pamiec o jego plugawym panowaniu.

Po odbyciu Cylcheddu wcale nie zamierzalem siedziec sobie spokojnie na tronie i obserwowac przeplywajace obok zycie. Bardziej niz kiedykolwiek pragnalem byc dobrym krolem i, w miare mijania cieplych dni, coraz czesciej zastanawialem sie, co jeszcze moglbym zrobic dla dobra mego ludu. Co moglem mu dac?

Moj bard sugerowal, ze powinno to byc madre panowanie, mnie jednak chodzilo po glowie cos bardziej namacalnego: jakies przedsiewziecie inzynierskie, most albo droga. Zadne z nich nie wydawalo sie jednak niezbedne. Gdybym zdecydowal sie na droge, to dokad mialaby ona prowadzic? A jesli most, to nad jaka woda koniecznie trzeba go bylo przerzucic?

Zastanawialem sie przez kilka dni, az ktoregos ranka szczesliwy zbieg okolicznosci zawiodl mnie miedzy szopy i warsztaty na brzegu jeziora, gdzie uslyszalem powolny, ciezki turkot zaren. Oderwawszy wzrok od ziemi, ujrzalem dwie kobiety pochylone nad masywnymi kamiennymi kolami. Jedna z nich obracala gorne kolo przy pomocy kija, podczas gdy druga sypala wysuszone ziarno w wywiercony w srodku kola otwor. Widzac, ze sie im przygladam, przerwaly mielenie, aby mnie pozdrowic.

-Prosze, nie zwracajcie na mnie uwagi - powiedzialem. - Nie chce przeszkadzac

wam w pracy.

Poslusznie wrocily do mozolnego zajecia. Widzialem, jak zginaja chude plecy i preza ramiona, by ruszyc z miejsca ciezki kamien. Musialy solidnie sie napracowac, zeby przygotowac strawe, ktora za chwile zostanie zjedzona; jutro czekala je taka sama harowka.

Zakonczywszy mielenie, kobiety zebraly lezaca wokol zaren make, pomagajac sobie miotelka ze slomy, tak by do worka trafila nawet najmniejsza odrobina bialego proszku, pozegnaly mnie i odeszly. Przy zarnach pojawila sie natychmiast nastepna para. Kobiety pobraly porcje ziarna ze skladu i przystapily do pracy.

W taki sposob wytwarzano make nie tylko w Dinas Dwr. Czyniono tak wszedzie od niepamietnych czasow, zapewne od momentu, gdy zebrany zostal pierwszy plon. Ja natomiast po raz pierwszy mialem okazje przyjrzec sie z bliska tej wyczerpujacej pracy i widok ow podsunal mi pomysl dobrodziejstwa, ktorym obdarze moj lud. Dam im mlyn.

Mlyn! Taka prosta, zupelnie przyziemna rzecz, a przeciez cudowna, jezeli dotychczas sie jej nie mialo. A mysmy mlyna nie mieli. Nie mial go zreszta takze nikt inny. Z tego, co wiedzialem, w Albionie nigdy nie bylo mlyna. Gdy uswiadomilem sobie, jak wiele czasu i energii zaoszczedzi nam to urzadzenie, zdumialem sie, ze nie wpadlem na to wczesniej. Po mlynie zas moglbym zajac sie innymi, byc moze bardziej skomplikowanymi wynalazkami. Mlyn byl zaledwie poczatkiem, ale bez watpienia pozytecznym.

Powrociwszy do crannogu, przywolalem mego madrego barda.

-Tegidzie - rzeklem. - Zamierzam zbudowac mlyn, a ty mi w tym pomozesz. Tegid poslal mi sceptyczne spojrzenie i zacisnal wargi.

-No wiesz - tlumaczylem - taki z kamieniami do mielenia ziarna. Bard wygladal na lekko zaklopotanego, ale w koncu przyznal, ze w zasadzie, ogolnie

rzecz biorac, budowa mlynu to doskonaly pomysl.

-Nie - tlumaczylem dalej - nie chodzi mi o obracane recznie zarna. Te kamienie beda znacznie wieksze.

-Jak duze? - spytal, przypatrujac mi sie spod przymruzonych powiek.

-Wielkie. Ogromne! Tak duze, ze caloroczny plon zmiela w kilka dni. I co ty na to?

Moje rewelacje zmieszaly Tegida jeszcze bardziej.

-Doprawdy, wartosciowy to zamysl - mruknal.-Jednakze wydaje mi sie, iz zarnami

takich rozmiarow niezmiernie trudno byloby poruszac. Czy chcialbys do tego zajecia

zatrudnic woly?

-Nie, nie zamierzam zatrudniac wolow. Tegid odetchnal z ulga. - To dobrze. Woly trzeba karmic i...

-Chce zatrudnic wode.

-Wode?

-Wlasnie. To bedzie mlyn wodny.



tame...

-Jesli postawimy tam tame, to woda zaleje laki i nie dotrze do jeziora.

-Slusznie - przyznalem. - Chyba ze woda bedzie miala mozliwosc ominac zapore. Zobacz, zrobimy ja z bardzo waskim ujsciem i powoli wypuscimy przez nie wode - wprost na obracajace sie kolo. Kolo z lopatkami. - Nieudolnie narysowalem kolo zaopatrzone w plaskie lopatki, po czym pokazalem reka, w jaki sposob bedzie wpadac na nie woda, wprawiajac kolo w ruch.

-O tak. Rozumiesz? A to kolo jest z kolei polaczone z kamieniem. - Przeplotlem palce, aby zademonstrowac prace zebatek.

Tegid pokiwal glowa. - I krecac sie, bedzie poruszac kamien.

-Wasnie o to mi chodzi. Zmarszczywszy czolo, w napieciu studiowal nakreslone na piasku linie.

-Przypuszczam, ze wiesz, jak mozna tego dokonac?- zapytal w koncu.



-Oczywiscie - stwierdzilem, starajac sie, aby moj glos brzmial pewnie. - To znaczy, tak sadze.

-Doprawdy, jest to cud, ktory chcialbym zobaczyc - rzekl Icgid, nie odrywajac wzroku od rysunku. Po chwili zmarszczyl czolo. - Lecz czy za jego sprawa ludzie nie popadna w lenistwo?

-Mozesz byc o to spokojny, bracie. Ludzie maja az nadto zajec i bez wlasnorecznego mielenia kazdego ziarna. Mozesz mi wierzyc.

Tegid podniosl glowe. - Niechze wiec tak bedzie. Jak sie do tego zabierzesz?

-Na poczatek znajdziemy miejsce zdatne do budowy jazu. - Wyprostowalem sie, wsunalem noz do pochwy u pasa. - Chetnie skorzystam tutaj z twej rady.

-Kiedy zaczniesz?

-Natychmiast.

Wyplynelismy z crannogu, dobilismy do brzegu i ruszylismy pieszo do miejsca, gdzie

wyplywajacy z gorskiego grzbietu strumien wpada do jeziora. Stamtad pomaszerowalismy brzegiem w gore strumienia. Szlismy w strone gor, robiac od czasu do czasu postoj, aby Tegid mogl rozejrzec sie po okolicy. Mniej wiecej w polowie drogi do gorskiego grzbietu - tam gdzie strumien wyplywal z glebokiego wawozu na skraju porastajacego zbocza Druim Vran lasu - bard stanal na dluzej.

-Tutaj - Tegid uderzyl w ziemie laska. - Mysle, ze to jest najlepsze miejsce na twoj

wodny mlyn.

Okolica wcale nie wydala mi sie zachecajaca.

-Ale tu nie ma gdzie zbudowac jazu! - zaprotestowalem, gdyz oczami duszy juz widzialem mlyn nad spokojnym stawem, w ktorym smigaja brazowe pstragi; na stromym zboczu o stawie nie bylo nawet co marzyc.

-Alez jaz mozna tutaj z latwoscia wykopac - obstawal przy swoim Tegid. - W zasiegu reki mamy pod dostatkiem drewna i kamienia, a woda splywa stad do jeziora ze znaczna szybkoscia.

Przez chwile wpatrywalem sie w nurt, sledzac bieg koryta. Oszacowalem tez lesiste zbocza i kamieniste brzegi. Tegid mial racje, to bylo dobre miejsce na mlyn. Inne od tego, jakie sobie wymarzylem, lecz pozwalajace za to najlepiej wykorzystac sile grawitacji do napedu kola oraz najmniejszym nakladem pracy powstrzymac wode przed zalaniem lak. A swoja droga, pomyslalem, ciekawe, ile moj sprytny bard wiedzial o grawitacji i hydraulice.

-Slusznie. To miejsce jest w sam raz dla nas. Tutaj zbudujemy nasz mlyn.

Praca rozpoczela sie jeszcze tego samego dnia. Najpierw polecilem wyciac na placu budowy

zarosla, sam zas w tym czasie udalem sie na poszukiwanie sprzetu, za pomoca ktorego mogl

bym sporzadzic niezbedne rysunki. Ostatecznie zdecydowalem sie na zaostrzona sosnowa

galazke i tabliczke zoltego wosku. Tak zaopatrzony, przystapilem do szkolenia mego majstra,



mezczyzny o nazwisku Huel Gadarn. Na szczescie okazal sie on czlowiekiem pojetnym i bystrym. Wystarczylo nakreslic mu kilka linii na woskowej tabliczce, a juz znal nie tylko ksztalt narysowanego przedmiotu, ale rowniez zasade jego dzialania. Trudnosc sprawilo mu jedynie zrozumienie, w jaki sposob energia kola wodnego ma byc przekazana ogromnym zarnom. Przypisuje to jednak bardziej sobie i kiepskiemu rysunkowi przekladni zebatej, ktory mu przedstawilem, anizeli niedostatkom wyobrazni Huela.

Potem przyszla kolej na niewielki model mlyna z galezi, kory i gliny. Kiedy go skonczylismy, z zadowoleniem moglem stwierdzic, ze Huel poznal zasadnicze elementy konstrukcji i gdyby zaszla taka potrzeba, z czasem potrafilby zbudowac mlyn o wlasnych silach.

Skoro tylko ziemia zostala oczyszczona, mozna bylo przystapic do wykopow pod jaz. Niestety, akurat wtedy zaczelo padac.

Pierwszy dzien uplynal mi na szkicowaniu roznych odmian przekladni. Drugiego zaczalem krazyc po izbie. Gdy czwartego dnia nastal swit rownie szary jak trzy poprzednie, siegnalem do przeklenstw. Goewyn pocieszla mnie tak dlugo, jak tylko mogla, lecz w koncu miala dosc i powiedziala, ze zadne zarna, chocby nie wiadomo jak duze, niewarte byly az takiego zamieszania i poradzila mi, zebym sobie poszedl podreptac gdzie indziej.

Przesiedzialem ten deszczowy dzien w hali, przysluchujac sie niespiesznym pogwarkom i marzac o tym, aby juz byc na placu budowy. Na szczescie, nastepny poranek byl jasny i pogodny. Nareszcie moglismy rozpoczac wykopy pod fundamenty nowego cudu Albionu: mlyna Aird Righa.





14. Intruzi





Kolo roku z wolna przetoczylo sie przez maffar z jej dlugimi dniami ciepla i blogosci. Po niej nastapila polyskliwa rhyll, ale jej zlociste dni oraz pelne ostrego chlodu noce szybko przeslonily mgly. Jaskrawe kolory przyblakly, a rosliny zwiedly, smagane silnymi podmuchami wiatru, sieczone zimnym deszczem, ktory siapil z szarego nieba.Wlasnie z powodu deszczow, nasze zbiory, tak obfite w zeszlym roku, okazaly sie slabsze niz powszechnie sadzono. Codziennie spogladalismy w niebo w nadziei, ze choc na pare dni wyjrzy slonce i pozwoli nam dosuszyc ziarno, ktore zaczelo gnic, jeszcze nim skonczylismy zniwa. Dzieki zapasom sprzed roku nie grozila nam kleska glodu, niemniej jednak bylismy rozczarowani.

Tempo prac przy budowie mlyna wyraznie spadlo, co budzilo we mnie narastajacy niepokoj. Pragnalem zrobic jak najwiecej, nim mrozna dlon sollen sypnie sniegiem, powstrzymujac nas na dobre. Bez ustanku poganialem Huela i jego robotnikow, kazac im nawet niekiedy pracowac przy zacinajacym deszczu. W miare jak ubywalo dnia, stawalem sie coraz bardziej rozgoraczkowany i niecierpliwy. Kazalem zgromadzic na budowie pochodnie, tak by nie trzeba bylo przerywac roboty po zapadnieciu ciemnosci.

Ktoregos wieczoru, gdy drzac z zimna, wrocilem do domu po calym dniu spedzonym na deszczu i chlodzie, podszedl do mnie Tegid.

-Dokonales wielkiego dziela - stwierdzil - ale posuwasz sie za daleko. Rozejrzyj sie wokol siebie, Srebrnoreki. Dni sa coraz krotsze, coraz ciemniej sze. Jak sadzisz, ile czasu uplynie, nim z nieba zacznie sypac snieg? Daj spokoj, najwyzsza pora, zebys odpoczal.

-I mam tak po prostu zostawic mlyn? Rzucic to wszystko, czego juz dokonalem? Tegidzie, wygadujesz bzdury!

-A czy ja ci kaze cokolwiek rzucac? Mozesz podjac prace gdy tylko gyd osuszy niebiosa. Teraz nastala pora odpoczynku i przyjemniejszych zajec pod dachem.

-Jeszcze tylko pare dni, Tegidzie. Nikomu nie stanie sie z tego powodu krzywda.

-Lekcewazymy pory roku - sztywno odrzekl bard - a to moze sprowadzic na nas niebezpieczenstwo.

-Nic sie nie boj, bedziemy miec jeszcze mnostwo czasu na leniuchowanie przy ogniu. Jadac rankiem nastepnego dnia nad strumien, zalowalem tych slow. Pracowalismy ciezko, bardzo ciezko, lecz budowe rozpoczelismy pozno, a teraz pogoda sprzysiegla sie przeciwko nam. Bylo absurdem z mojej strony zadac od ludzi, by pracowali w ciemnosciach, na deszczu i wietrze, i doprawdy musialem byc glupcem, skoro tego nie widzialem.



Co gorsza, stawalem sie tyranem - folgujacym swym zachciankom, nieczulym na cierpienia poddanych. Majacy zaoszczedzic prace wynalazek nie przyniosl im jak dotad niczego poza dodatkowym trudem.

Moj madry bard mial racje. Od wiekow szanowany rytm por roku, wyznaczajacy czas pracy, zabawy i odpoczyku, sluzyl zachowaniu rownowagi w uswieconym wzorcu zycia. Ja zas te rownowage naruszylem i nadeszla juz najwyzsza pora, abym wszystko doprowdzil do porzadku.

Dzien zapowiadal sie rzeski. Slonce, choc blade, swiecilo jasno; chlodny, wschodni wiatr napelnial nozdrza zapachem swiezego sniegu. Tak, pomyslalem, dojezdzajac do opustoszalego placu budowy, nadszedl czas, by oglosic zimowa przerwe.

Zeskoczylem z siodla i, czekajac na przybycie Huela z robotnikami, obszedlem ukonczone wykopy.

Pomimo nie przewidzianych opoznien, odwalilismy kawal roboty. Gotowy byl nieduzy kamienny jaz, a takze wykonane z kamienia oraz drewna fundamenty pod budynek mlyna. Na wiosne wyrabiemy ze skaly kamienie i zamontujemy je, a wokol nich wzniesiemy pozniej mlyn. Na koncu zbudujemy kolo, przygotujemy waly oraz przekladnie. Jesli wszystko pojdzie dobrze, mlyn bedzie gotowy do mielenia ziarna z przyszlorocznych zbiorow.

Pochloniety tymi planami, dopiero po pewnym czasie zdalem sobie sprawe, ze przez ciche, jesienne powietrze niesie sie z oddali powolny, rytmiczny lomot - jak gdyby ktos w rownych odstepach czasu ciskal na ziemie ciezkie glazy.

Poslalem szybkie spojrzenie w strone biegnacego pod gore szlaku, lecz nie dostrzeglem nikogo. Znieruchomialem i wytezylem sluch. Dziwny odglos ucichl. Zaintrygowany, dosiadlem konia i wjechalem miedzy drzewa porastajacego zbocze lasu. Tam znowu przystanalem, lecz nie uslyszalem niczego oprocz poszumu wiatru poruszajacego nagimi galeziami.

Odwrocilem glowe w druga strone i wowczas wydalo mi sie, ze slysze miekki tupot krokow na srodlesnej sciezce. W nastepnej chwili swist wichury wszystko zagluszyl. Unioslem sie w siodle i zawolalem: - Kto tam? - Nie doczekawszy sie odpowiedzi, krzyknalem glosniej: - Jest tam kto?

Sciagnalem wodze i ruszylem powoli naprzod. Przebilem sie przez gaszcz mlodych sosen, by po paru krokach natrafic na jeden z licznych szlakow wiodacych ku gorskiemu grzbietowi. Podazajac nim, wjechalem na prowadzaca szczytem wynioslosci droge. Wkrotce dostrzeglem wyrazny odcisk stopy utrwalony w rozmieklej ziemi. Slad musial byc zupelnie swiezy, skoro nie rozmyla go nocna ulewa. Szybki rzut oka wystarczyl, bym mogl stwierdzic, ze trop prowadzil do lasu.

Skrecilem ostroznie ku krawedzi grzbietu, gdzie moja uwage przykul natychmiast wielki stos drewna, zlozony z przyniesionych z pobliskiego lasu galezi i klod. Miejsce to zostalo doskonale wybrane. Od drogi odgradzala je sciana drzew, natomiast z doliny, otwierajacej sie po drugiej stronie grzbietu, musialo byc bardzo dobrze widoczne. Poniewaz nigdzie w poblizu nie spostrzeglem sladu zywego ducha, zsiadlem z wierzchowca i zblizylem sie do wysokiej sterty.

Mokra ziemie wokol niej pokrywaly dziesiatki sladow stop. Przyjrzawszy sie im blizej, stwierdzilem, ze naleza do co najmniej trzech mezczyzn. Rozmiary stosu wprawily mnie w zdumienie. Bylo to dzielo wielu dni pracy albo tez trudzilo sie nad nim wiele rak. Tak czy inaczej, jego widok zupelnie mi sie nie podobal. Jakis intruz przygotowywal sygnalowe ognisko niemal u bram naszego miasta.

Podbieglem do konia, wskoczylem na siodlo i, minawszy stos, pogalopowalem grzbietem, dopoki nie znalazlem miejsca, skad roztaczal sie widok na obie strony wysoczyzny. Na prawo mialem doline z brazowymi polami oraz dlugim jeziorem o barwie lupka, posrodku ktorego wznosil sie crannog; na lewo otwierala sie pusta rownina z usypanym nad rzeka kurhanem.

Odetchnalem z ulga. Na poly spodziewalem sie zobaczyc wskrzeszona armie Meldrona, nieprzebranym strumieniem wlewajaca sie w glab doliny. Na szczescie, jak okiem siegnac, panowaly cisza i spokoj.

Pomimo to, przez dluzsza chwile siedzialem nieruchomo, rozgladajac sie i nasluchujac. W tym czasie nadciagnely chmury, tlumiac swiatlo dnia. Z pociemnialego nieba zaczal siapic drobny, zimny deszcz, a wiatr porywal jego krople i ze wzmozona sila ciskal mi prosto w



twarz. Opuscilem grzbiet wzniesienia, kierujac sie w dol, ku jezioru. Dojezdzalem juz do nadbrzeznej sciezki, gdy napotkalem zmierzajacych do mlyna robotnikow.

Wracajcie do swoich rodzin - powiedzialem. - Nastala sollen; pora na odpoczynek. Robotnicy przyjeli me slowa z wyrazna ulga, totez zdziwilem sie niepomiernie, slyszac protest Huela.

-Panie - zaczal moj majster - daj nam jeszcze tylko jeden dzien, abysmy mogli

zabezpieczyc wszystko przed sniegiem. Dzieki temu zaoszczedzimy mnostwo pracy, gdy

zaswieci slonce i bedzie mozna wznowic roboty.

-A wiec dobrze - ustapilem. - Czyn, co uznasz za stosowne, lecz gdy dzisiejszy dzien

minie, przerywamy prace do nadejscia gyd.

Zostawiwszy budowniczych, pojechalem dalej i wrocilem do crannogu. Tegid grzal sie przy ogniu w hali, poslalem wiec tylko Emyra, zeby sprowadzil Brana. Bard natychmiast zauwazyl me wzburzenie. - Co sie stalo? - spytal.

Wyciagnalem rece do ognia. Migotliwe plomienie odbijaly sie w wypolerowanym srebrze dloni, rozgrzewajac stopniowo cale cialo i tylko ow kawalek metalu na koncu ramienia pozostal zimny i sztywny niczym bryla lodu.

-Llew? - Tegid polozyl mi reke na ramieniu.

-Tam w gorze jest sygnalowe ognisko. - Odwrocilem sie, by spojrzec mu prosto w twarz. Ciemne oczy barda wpatrywaly sie we mnie z uwaga, lecz nie bylo w nich oznak niepokoju.

Na samym grzbiecie, dokladnie nad mlynem.

-Czy kogos widziales?

-Nie, ale cos slyszalem - chyba odglos rzucanego na sterte drewna. No i widzialem slady stop; trzech ludzi, a moze i wiecej. Ktos musial sie tam solidnie napracowac.

W hali pojawil sie Bran, wiec powtorzylem mu to, co przed chwila uslyszal Tegid. Bard w tym czasie wpatrywal sie w plomienie i w zadumie tarl podbrodek. Bran spochmurnial, a kiedy skonczylem, powiedzial:

Wezme druzyne i przeszukam lasy na zboczu. Jesli te slady sa swieze, to ludzie, ktorzy je zostawili, nie mogli uciec daleko. Dowiemy sie, kim oni sa i przywiedziemy ich przed twe oblicze.

Naczelny bard wciaz nie odrywal wzroku od plomieni. Bran z niecierpliwoscia czekal na rozkazy.

-Tak - rzucilem. - Niezwlocznie zbierz druzyne. Zaczniemy od ogniska, a potem...

Tegid uniosl glowe. - Nie tobie jechac z druzyna - powiedzial cicho.

Zamierzalem zaprotestowac, lecz on nieznacznie poruszyl glowa; nie chcial sprzeczac sie

ze mna w obecnosci Brana. Przypomniawszy sobie nasz spor dotyczacy krolow scigajacych przestepcow, zrozumialem jego wahanie i dalem za wygrana.

-Zbierz ludzi - rozkazalem, po czym wytlumaczylem mu, gdzie ma szukac stosu. -

Tam wlasnie zacznijcie - rzucilem na koniec. Wodz Krukow skinal glowa na znak zgody, a

gdy odwrocil sie, by odejsc, zlapalem go za rekaw. - Znajdz ich, Bran. Wytrop i

przyprowadz do mnie. Musze wiedziec, kto to zrobil i dlaczego.

W nastepnej chwili glos Brana rozbrzmial w calej hali. Wodz wykrzykiwal imiona majacych mu towarzyszyc wojownikow. Zebralo sie ich okolo dwudziestu i natychmiast zwarta gromada wybiegli na dwor.

Popatrzylem na Tegida. - Pojade z nimi tylko do sygnalowego ogniska.

Bard odwrocil sie od ognia, poslal mi pelne powatpiewania spojrzenie.

-O czym myslisz? - spytalem.

-Powiedziales, ze tamto drewno mialo sluzyc do przekazania sygnalu. Dlaczego?

-Potrafie rozpoznac stos na sygnalowe ognisko, bracie.

-W to nie watpie - zapewnil szybko. - Jednakze ty przypuszczasz, iz jest on dzielem nieprzyjaciela.

-A ty myslisz inaczej?

-Mysle, ze nie powiedziales mi wszystkiego. - Wypowiedzial te slowa, nie podnoszac glosu, lecz w jego oczach pojawil sie ostry, oskarzycielski blysk. - Jezeli jest cos, o czym powinienem wiedziec, wyjaw mi to teraz.



Powiedzialem ci wszystko, dokladnie tak, jak bylo - zaczalem, lecz on zbyl mnie niecierpliwym grymasem. Ogarnelo mnie zdumienie. Dlaczego zachowywal sie w ten sposob?

-Mysl!

-Przeciez mysle, Tegidzie! - Moj glos odbil sie echem od scian opustoszalej hali. Zamiast dyskutowac, ugryzlem sie w jezyk i zamknalem usta. Dlaczego zakladalem, ze mamy do czynienia z wrogiem? Ogien sygnalizacyjny jest widoczny z duzej odleglosci; jest on... Wzrok moj padl na srebrna dlon, ktora, choc niemal dotykala ognia, wciaz przenikal dojmujacy chlod. Ostatni raz taki chlod czulem...

Spojrzalem na barda. - Masz racje, Tegidzie. To bylo tak dawno temu, ze zupelnie o tym zajsciu zapomnialem. Nie sadzilem, ze to cos waznego.

-Ano zobaczymy. Opowiadaj.

Opowiedzialem mu wiec o ogniu zauwazonym owej nocy, gdy obozowalismy na rowninie

u podnoza Druim Vran. - Przepraszam, bracie - dodalem na koniec. - Powinienem byl powiedziec ci o tym od razu. Ale na drugi dzien bylismy juz w domu, a ja chyba pomyslalem, ze tamto ognisko rozpalono z okazji naszego powrotu i zupelnie o nim zapomnialem.

-To nie z tego powodu zachowales milczenie - powiedzial stanowczym tonem. -

Pozwoliles, by niecierpliwosc zacmila twa zdolnosc trzezwego osadu. Tak bardzo pragnales

ujrzec Dinas Dwr, iz nie chciales uwierzyc, ze cos jest nie tak. To dlatego ukryles te

wiadomosc przed soba samym... i przede mna.

Moj naczelny bard byl doprawdy niezwykle przenikliwy.

-Przepraszam. To sie wiecej nie powtorzy.

Skwitowal moje przeprosiny niecierpliwym machnieciem reki. - Co sie stalo, juz sie nie

odstanie.

-A wiec sadzisz, ze bylismy sledzeni od chwili powrotu?

-A ty tak nie sadzisz?

-Uwazam, ze jest to wielce prawdopodobne.

-A ja, ze pewne.

-Ale dlaczego?

-Tego dowiemy sie, gdy Bran wroci z tymi, ktorzy nas sledzili. Tak wiec, oddalismy sie oczekiwaniu, co wcale nie bylo zajeciem latwym. Wolalbym byc na szlaku i razem z moimi ludzmi zagladac prosto w oczy niebezpieczenstwu, niz tkwic bezczynnie w hali. Minal dzien, potem drugi. Staralem sie zachowac zle przeczucia wylacznie dla siebie, lecz gdy takze trzeciego dnia nie nadeszly zadne wiesci od uczestnikow poszukiwan, glosno wyrazilem swoj niepokoj.

-Juz dawno powinni byli wrocic. Nie ma ich od trzech dni.

Tegid nawet nie podniosl glowy znad kosza ziol, z ktorego

wybieral jakies liscie.

-Czy ty mnie w ogole slyszysz?

-Slysze. - Przestal sortowac liscie i spojrzal w moja strone od razu bylo widac, ze jego rowniez martwila przedluzajaca sie nieobecnosc Brana. - Co mam powiedziec?

-Na pewno maja jakies klopoty. Powinnismy wyruszyc w slad za nimi.

-Pojechalo dwudziestu dobrych wojownikow, a Bran potrafi zawsze wybrnac z tarapatow. Pozwolmy mu dzialac.

-Jeszcze trzy dni - powiedzialem. - Jezeli w tym czasie nic sie nie wydarzy, wyrusze im na pomoc.

-Jezeli nic sie nie wydarzy - zgodzil sie bard - wyruszysz im na pomoc, a ja pojade razem z toba.

Wjechalem jednak na Druim Vran juz nazajutrz, tylko po to, by sprawdzic, czy z gory nic nie widac. Dzien byl zimny, ale pogodny; wysoko na niebie wisialy biale chmury. Razem z towarzyszaca mi Goewyn przemierzylismy szmat drogi na wschod, ale nigdzie nie dostrzeglismy oznak niebezpieczenstwa.

Przed powrotem zrobilismy przerwe, aby dac wytchnac naszym wierzchowcom. Usiedlismy blisko siebie na wielkim glazie, okryci jednym plaszczem. Wiatr szczypal nas w policzki i brody, a u naszych stop rozciagala sie dolina, spowita pierzyna splywajacej ze zboczy mgly.



-Powinnismy wracac - powiedzialem - bo inaczej Tegid wysle naszym tropem

goncze psy.

A jednak zadne z nas nie ruszylo sie z miejsca. Siedzielismy zapatrzeni w grube poklady szarej mgly i bylo nam dobrze. W koncu, kiedy swiatlo dnia zaczelo slabnac, zmusilem sie do wstania.

-Wkrotce bedzie ciemno. Pora wracac do domu.

-Mhmmm. - Goewyn westchnela i podkurczyla nogi, ale pozostala na glazie. Podszedlem do koni, odwiazalem cugle i powyciagalem wbite w ziemie paliki.

-Llew? - W glosie Goewyn bylo cos takiego, co kazalo mi sie niezwlocznie odwrocic.

-Co sie stalo?

-Tam w dole cos sie porusza, nad rzeka... we mgle. Przyskoczylem do niej w paru susach i, wytezajac wzrok,

sprobowalem cos dojrzec w szybko gestniejacym zmroku.

-Nic nie widze. Jestes pewna?

Wyciagnela przed siebie reke. - Tam! - rzucila, nie odrywajac wzroku od dna doliny.

Spojrzalem we wskazanym kierunku. W miejscu, gdzie poryw wiatru rozdarl mgle, pojawily sie trzy sunace brzegiem rzeki ciemne ksztalty. Nie potrafilem okreslic, czy byli to piesi czy tez jezdzcy. Na mgnienie oka ujrzalem trzy niewyrazne bryly, po czym wszystko z powrotem przeslonila mgla.

-Zmierzaja w nasza strone - stwierdzilem. -- Kieruja sie do Druim Vran.

-Myslisz, ze to Bran?

-Trudno powiedziec. Cos mi sie jednak zdaje, ze to nie Bran ani tez nikt z jego druzyny.

-W takim razie kto?

-Tego wlasnie zamierzam sie dowiedziec. - Wyciagnawszy reke, dopomoglem

Goewyn stanac na nogi. - Wracaj do Dinas Dwr, uprzedz Tegida oraz Scathe. Powiedz im,

zeby skrzykneli druzyne i wytlumacz, dokad maja przyjechac.

Goewyn schwycila mnie za rece. - Chyba nie zamierzasz zjechac na dol?

-I owszem, ale tylko po to, by przyjrzec sie naszym gosciom. - Uspokajajaco

scisnalem jej dlon. - Nie martw sie, nie mam zamiaru ich atakowac. No, jedz juz, tylko sie

pospiesz.

Wcale nie miala ochoty zostawiac mnie samego, ale zastosowala sie do mojej prosby. Gdy tylko odjechala, wrocilem na moj punkt obserwacyjny. Jeszcze raz zdolalem pochwy



Dobylem miecza z umieszczonej pod siodlem pochwy i zaczerpnalem gleboko tchu.

-Stoj! - ryknalem co sil w plucach.

-Nie ruszaj sie z miejsca! - dodalem po chwili, lecz jedyna odpowiedzia byl tetent oddalajacego sie galopem konia.

Scisnawszy mocniej glownie miecza - przeklinajac sie w duchu za to, ze nie zabralem ze soba wloczni oraz tarczy - czujnie ruszylem naprzod i wnet zatrzymalem sie w miejscu, gdzie poprzednio widzialem nieznajomego. Oczywiscie, juz go tam nie bylo, ja zas dostrzegalem niewiele dalej niz koniec wlasnego nosa. Odczekalem jeszcze chwile, lecz nie slyszac zadnych podejrzanych odglosow, postanowilem wrocic na prowadzacy do gory trakt i tam zaczekac na Scathe i pozostalych. W ten sposob bede przynajmniej wiedzial, czy nadciagajacy konni nie omineli mnie pod oslona mgly.

Zawrociwszy konia, wspialem sie zboczem do miejsca, gdzie szlak przechodzil w ostry podjazd do grzbietu i wybralem dogodna pozycje. Swiatlo dnia zdazylo juz zupelnie zgasnac, a doline wzial we wladanie gesty mrok. Niebawem mgla oraz ciemnosci uczynia jazde niezmiernie trudna, o ile wrecz niemozliwa. Bez watpienia na to wlasnie liczyla trojka intruzow. Mnie pozostala pociecha, ze to, co sprawialo trudnosc jednemu, bylo utrudnieniem dla wszystkich. Mgla dawala jednakowa oslone tak mnie, jak i nieznanym zwiadowcom.

Czekalem. Nie wiem, jak dlugo siedzialem bez ruchu, wytezajac wzrok i sluch - kotlujaca sie na podobienstwo mokrej welny mgla skutecznie mamila wszystkie zmysly - ale w koncu wydalo mi sie, ze ponownie slysze konie. Z powodu spowijajacego wszystko wokol oparu nie bylem w stanie okreslic, z ktorego kierunku ow dzwiek dolatywal.

Pomyslalem, ze moze to nadjezdza wyslana przez Goewyn druzyna, szybko jednak uprzytomnilem sobie, iz nasi wojownicy nie zdazyliby jeszcze osiagnac grzbietu, a co dopiero zjechac w dol po przeciwleglym zboczu. Najprawdopodobniej zblizali sie ku mnie obcy, ktorzy uznawszy, ze odjechalem, postanowili kontynuowac zwiad.

Wstrzymujac oddech, wsluchiwalem sie w napieciu w coraz glosniejszy tupot konskich kopyt, az nagle w wilgotnym mroku przede mna zamajaczyly niewyraznie dwie kule swiatla... pochodnie, nie dalej jak dwadziescia krokow. Mocniej scisnalem rekojesc miecza i wrzasnalem:

-Stac! Ani kroku dalej!

Intruzi poslusznie przystaneli; blask ich pochodni zawisl nieruchomo w powietrzu. W

dalszym ciagu nic nie widzialem, za to wyraznie slyszalem posapywanie koni oraz skrzypienie skorzanych uprzezy.

Poniewaz wolalem pozostac na razie w ukryciu, przemowilem, nie ruszajac sie z miejsca:

-Stojcie spokojnie, przyjaciele. Jezeli pragniecie pokoju, mozecie byc pewni dobrego

przyjecia. Jesli jednak szukacie walki, dostaniecie godziwa odprawe. Zsiadzcie z koni.

Zapadla cisza. Dopiero po dluzszej chwili niecierpliwie uderzylo konskie kopyto i ktos zawolal:

-Jestesmy spokojnymi ludzmi, wszelako nie zwyklismy dawac posluchu mezowi, ktorego nie widac!

-Takoz i w moim zwyczaju nie lezy witac podroznych z mieczem w dloni -zapewnilem surowym tonem. - Byc moze obaj czynimy cos, do czegosmy nie nawykli. Doradzam tedy rozwage.

Ponownie nastala cisza, przerywana jedynie sykiem nierowno plonacych pochodni, az w koncu glos z ciemnosci zapytal:

-Llew?





15. Dziecko





-Cynan?Po drugiej stronie padla jakas komenda, ktos zeskoczyl z wierzchowca; rozlegly sie

pospieszne kroki i z mgly wylonila sie zwalista sylwetka Cynana. Na jego wlosach, wasach i plaszczu perlily sie drobne kropelki wilgoci, a szeroko otwarte oczy rzucaly na wszystkie strony badawcze spojrzenia.

-Clanna na cu! - mruknal z ulga. - Llew! To ty, bracie? - Omiotl wzrokiem przestrzen za mymi plecami, wypatrujac pozostalych. - Mo anam, chlopie! Przyjechales tu sam?

-Witaj, Cynanie! - odrzeklem, chowajac miecz do pochwy i zeskakujac z siodla. Nie uszedlem dwoch krokow, a juz znalazlem sie w jego uscisku. - Rad jestem cie widziec.



-Zaiste, dziwne powitanie, o ile w ogole mozna to powitaniem nazwac. - Odwrocil sie ku swemu orszakowi, w ciszy czekajacemu na szlaku. - Tangwen! Gweir! To sam Srebrnoreki wyjechal nam na spotkanie.

-Gdybym wiedzial, ze to ty, nakazalbym rozswietlic wam droge tysiacem pochodni - zapewnilem.

-A za kogo nas wziales? - zapytal z lekkim niepokojem w glosie, po czym, nie czekajac na odpowiedz, dal upust swemu zdumieniu. - I co robisz sam na trakcie, straszac podroznych mieczem?

Opowiedzialem mu o jezdzcach, ktorych Goewyn i ja widzielismy w dolinie. Na koniec spytalem, czy po drodze kogos nie spotkal.

-Czy spotkalem? - zachichotal, wskazujac na kotlujaca sie wokol nas mgle. - Chlopie, od momentu, gdym wjechal w doline, nie moge dojrzec konca wlasnego nosa. Jak myslisz, moze warto ich poszukac?

-W tej zupie nigdy ich nie znajdziemy. Lepiej juz ruszajmy. - Postapilem w strone wierzchowca. - W kominie buzuje jasny plomien, czekaja na nas powitalne puchary! Ogrzejmy sie i wypijmy za wasze przybycie. - Wspialem sie na siodlo, lecz Cynan wciaz tkwil w miejscu. - No, co tam? Czyzbys slubowal nie brac do reki kielicha?

-Niedoczekanie twoje! - krzyknal i pospieszyl do konia. Dosiadlszy go, rzucil rozkaz swemu orszakowi, ja zas wyjechalem na czolo, by wskazywac droge. Nie ujechalismy wszakze daleko, gdy napotkalismy nadciagajace z przeciwka Scathe i Goewyn, ktorym towarzyszyla druzyna w sile trzydziestu wojow z pochodniami.

Zatrzymalismy sie, a ja wyjasnilem pokrotce, co w czasie mojej nieobecnosci zaszlo. Goewyn i Scatha przywitaly Cynana, Tangwen, a takze ich swite, po czym, uszykowawszy ludzi w jedna kolumne, ruszylismy dalej. W miare jak pielismy sie coraz wyzej, mgla rzedla, na szczycie zas zniknela zupelnie. Niebo przeslanialy chmury, totez noc byla ciemna. Po krotkiej naradzie ze Scatha postanowilismy skierowac do czuwania na gorskim grzbiecie trzydziestu wojownikow podzielonych na trzyosobowe patrole, aby w ten sposob uniemozliwic intruzom przekroczenie Druim Vran pod oslona ciemnosci.

Po przybyciu do crannogu niezwlocznie pospieszylismy do hali. Przy ogniu czekal juz na nas Tegid.

-Badz pozdrowiony, Cynanie o Dwoch Torquesach! Badz pozdrowiona, piekna

Tangwen! - zawolal, gdy podeszlismy blizej. Polecilem, aby natychmiast przyniesiono

powitalna czare. Pojawienie sie Cynana w zatloczonej hali wywolalo wsrod obecnych spore

ozywienie i zewszad rozlegly sie glosne okrzyki.

Bard usciskal serdecznie Cynana, a nastepnie zwrocil sie ku Tangwen. Dziewczna jednak sklonila tylko glowe oraz podala mu rece.

-Witaj, Tegidzie Tathal - rzekla z usmiechem, lecz usmiech ten, podobnie jak i slowa

powitania, calkowicie pozbawiony byl ciepla.

Zauwazylem jej reakcje, ale w tym momencie wniesiono czare pelna swiezego, spienionego piwa i ma uwage przykuly inne sprawy. Podalem naczynie Cynanowi, on zas upil potezny lyk, otarl usta rekawem, a nastepnie przekazal czare zonie. Tangwen ledwie skosztowala piwa i niemal natychmiast wreczyla puchar Gweirowi, wodzowi Cynana.

-Dziekuje - rzucila cicho.

-Tesknilam za toba, przyjaciolko - powiedziala Goewyn, zrzucajac z ramion przemoczony plaszcz. Wziela Tangwen w ramiona, po czym obie kobiety wymienily pocalunki.

-Dobrze, ze znowu sie widzimy - zapewnila Tangwen.

-Od dawna marzylam o tej chwili. - Wyciagnela dlonie do ognia; wygladala na mocno

przemarznieta. Trudy podrozy, chlod oraz paskudna pogoda musialy sie jej dac mocno we

znaki.

-Bylibysmy na miejscu wczesniej - odezwal sie Cynan

-ale mgla spowolnila marsz. Niewiele brakowalo, a przyszloby nam spedzic jeszcze jedna

noc na szlaku.

-Ale na szczescie jestescie tutaj. - Goewyn pomogla Tangwen zdjac z ramion ciezki

plaszcz. - Chodz, poszukamy ci suchego odzienia.

Kobiety odeszly, my zas przysunelismy sie blizej komina, aby wyschnac w jego cieple.

-Ach, jak dobrze - westchnal Cynan. - A juz myslalem, ze nigdy tu nie dojade.

-Zupelnie zapomnialem, ze masz przyjechac - wyznalem.



Cynan odrzucil glowe do tylu i wybuchnal smiechem. - To widac na pierwszy rzut oka. Srebrnoreki strzegacy traktu z mieczem w dloni, napastujacy

spok - Ocz ch pod wam do woli blakac sie we

mgl Cynan wzniosl oczy. - Mgla! Nie wspominaj o mgle!

-Doprawdy musi byc okropna, skoro budzi az taka zlosc slynnego Cynana o Dwoch Torquesach - wtracil Tegid.

-A zebys wiedzial. Ta przekleta mgla od wielu dni zwodzila nas na manowce. Przez nia bylem juz prawie gotow wracac do domu. Pomyslalem jednak o twoim znakomitym piwie i powiedzialem sobie: Cynanie Machae, dlaczego masz spedzic pore sniegow w swojej obskurnej hali, samotny i smutny, skoro...

-Skoro zamiast tego mozesz pic piwo Llewa! - dokonczylem za niego.

Cynan poslal mi urazone spojrzenie. - Tez cos! Podobna mysl nigdy nie powstala w mej glowie. Stesknilem sie za twa przyjaznia, bracie, a nie za beczka, aczkolwiek, skoro juz o tym mowa, twoj piwowar nie ma sobie rownych. - Dzwignal czare do ust i dlugo jej nie opuszczal. - Ach! Prawdziwy nektar!

-Mnie tez brakowalo twego towarzystwa. - Wznioslem w gore swoj puchar. - Slrinte,

Cynanie o Dwoch Torquesach!

-Spelnilem toast do dna i natychmiast zawolalem o wiecej. Jeden z mabinogi Tegida

podbiegl do mnie z pelnym dzbanem.

-Chetnie wyslucham dobrych wiesci o waszych plonach

-odezwal sie Tegid.

-Z prawdziwa radoscia spelnilbym twa prosbe, gdyby tylko to bylo mozliwe - odparl Cynan, wolno krecac glowa. - Tegoroczne zniwa to prawdziwa kleska. Z powodu deszczu nie moglismy zwiezc zbiorow z pola. Straty byly duze, ale dzieki urodzajowi sprzed roku nie grozi nam bieda.

-U nas bylo tak samo - powiedzialem. - Rok zapowiadal sie dobrze, ale koniec

wyp opij zn a^wo go w rz d e alismy sie w niespieszna rozmowe, opowiadajac sobie o wszystkim, co wydarzylo sie od czasu naszego ostatniego spotkania. Niebawem dolaczyly do nas zony. Tang- wen przebrala sie w czyste, suche szaty i starannie uczesala wlosy. Wygladala na

obs^S p iewczyn^^chow

SSZLSmS ^ ^ne w esol^owieI^^Inie G-wrazenie, z,

Do hali weszla Scatha, rozejrzala sie i ruszyla wprost do mnie. - Warty zostaly rozstawione - wyszeptala mi do ucha. - Nikt nie zdola przekroczyc grzbietu bez naszej wiedzy.

Pozwolilem jej odejsc bez dalszej dyskusji. W tej chwili nie chcialem o tym myslec. Hala

Sys Ss rzybycie Cynan - a rozmowa toczyla

Str war<<g nich takze nazajutrz

gory u wylotu doliny i niezwlocznie dali nam o tym znac. W towarzystwie Tegida, Scathy oraz Cynana wyjechalem im na spotkanie. Chociaz brudni i utrudzeni podroza, wojownicy byli w dobrych nastrojach.

-Witaj, Branie Bresal! - zawolalem. - Wierze, ze mieliscie udane lowy.

-Lowy byly znakomite - odparl Wodz Krukow - wszelako nie zdolalismy osaczyc

zwier Wielka szkoda - wtracil Tegid. - Co sie stalo?

Odnalezlismy slady na poczatku doliny i doprawdy, podazanie nimi nie nastreczalo zadnych trudnosci. Lecz choc jechalismy tak szybko, jak tylko bylo mozna, nie zdolalismy dojrzec tych, ktorzy je zostawili.

-Ilu ich bylo? - spytalem.



-Trzech ludzi na koniach, panie - rzekl ublocony Alun Tringad.

-Opowiedzcie nam o wszystkim teraz - zaproponowal Tegid - tak bysmy nie musieli wracac do sprawy w hali.

-Z checia spelnie twa prosbe - powiedzial Bran - jednak krotka to bedzie opowiesc. - W kilku slowach przedstawil, jak to ruszyli z poscigiem na wschod, docierajac az do wybrzeza. Tam, na kamienistej plazy zgubili trop i choc zapuscili sie brzegiem daleko na polnoc oraz poludnie, nigdzie juz go nie odnalezli. - Mialem nadzieje przyniesc ci lepsze wiesci, panie - zakonczyl.

-Wrociles bezpiecznie do domu, a to wystarczajaco dobra wiadomosc.

Dni mijaly, a nastepny zawsze byl chlodniejszy oraz krotszy od poprzedniego, zupelnie jakby sollen coraz mocniej sciskala je swa lodowata dlonia. W hali natomiast nieodmiennie panowalo przytulne, ozywiane dzwiekami harfy cieplo. Zabawialismy sie przeroznymi grami i sluchalismy starych opowiesci. Jedlismy, pilismy i leniuchowalismy, wypelniajac dlugie, zimne noce smiechem i swiatlem.

Jezioro zamarzlo, totez na lod licznie wysypala sie dzieciarnia z crannogu. Nastal jeden z owych rzadkich dni, kiedy na blekitno-bialym niebie widac bylo plomienny klejnot slonca. Wszyscy wyleglismy na dwor, aby popatrzec na rozbrykana mlodziez. Wiele sposrod dokazujacych dziewczat i chlopcow mialo przytwierdzone do butow kawalki kosci; te proste lyzwy spisywaly sie doskonale i widzowie co chwila nagradzali glosnymi okrzykami ewolucje nieustraszonych lyzwiarzy.

Zachecony widokiem smigajacych sylwetek, Cynan wkroczyl na lod i chetnie przystal na zalozenie lyzew. Zaraz tez wykonal tak komiczna figure, ze inni takze poszli za jego przykladem, probujac przewyzszyc go, jesli nie wprawa, to przynajmniej absurdalnoscia popisow. Slizgalismy sie po zamarznietym jeziorze, padajac, zderzajac sie ze soba, improwizujac zabawne tance. Rozradowane dziewczeta otoczyly wianuszkiem Goewyn, namawiajac ja do zalozenia koscianych lyzew. Goewyn nie dala sie dlugo prosic, a kiedy juz zawiazano jej na stopach mocujace lyzwy rzemienie, wyciagnela ku mnie reke i powiedziala:

-Trzymaj mnie! Chce fruwac!

Mocno scisnalem jej dlon, zakrecilem po wymiecionym przez wiatr lodzie. Rozesmiala sie

wesolo, a jej zlote wlosy i plaszcz w niebieska krate zafalowaly w pedzie. Jej smiech laczyl sie z glosami innych lyzwiarzy, plynac ku zalanemu slonecznym blaskiem niebu w pochwalnym hymnie dnia.

Wirowalismy bez konca, przystajac tylko, wtuleni w swoje ramiona, dla nabrania tchu. Jezioro lsnilo srebrem w promieniach slonca, a osniezone szczyty gor polyskiwaly niby wysokie sterty diamentow. Tyle piekna, tyle radosci wprawilo mnie w bolesny zachwyt.

Cynan zabawial nas niestrudzenie przez caly dzien. Jego powiedzonka oraz wymyslne upadki sprawialy, ze smialismy sie do rozpuku, az lzy splywaly nam po policzkach. Sposrod wszystkich, ktorzy przebywali na swiezym powietrzu, jedynie Tangwen nie wlaczyla sie do ogolnej zabawy. Przystanela z boku, na pomoscie dla lodzi i, skrzyzowawszy ramiona pod plaszczem, przygladala sie nam ze zbolala mina.

-Komus chyba nie podobaja sie nasze rozrywki - szepnalem Goewyn do ucha, gdy

podnioslem ja z lodu po ostatnim upadku.

Podazajac za moim wzrokiem, popatrzyla na swa samotna przyjaciolke.

-Nie - powiedziala wolno - tu chodzi o cos innego.

-Wiesz o co?

Uscisnela mi dlon. - Nie teraz. Pozniej. - Zarzucila mi rece na szyje, przyciagnela ku

sobie. - Chodz tutaj.

Ton jej glosu obudzil ma ciekawosc. - O co chodzi? - Miala blyszczace oczy, a jej usta tajemniczo sie usmiechaly. - Wpatrywalem sie w nia z narastajaca podejrzliwoscia. - No, co przede mna ukrywasz?

No coz, dlugo tego ukryc sie nie da. Bogactwo Kruka rosnie. Wkrotce wszyscy beda o tym wiedziec. - Puscila mnie i przylozyla dlon do brzucha.

-Bogactwo? Dziecko? - Parsknela smiechem na widok mego zaskoczenia. - Dziecko!

Bedziemy mieli dziecko! - Wzialem ja w objecia, mocno przycisnalem do piersi. Dopiero

po chwili opamietalem sie i zwolnilem uscisk, w obawie, ze moglbym zdusic kielkujace w

niej zycie. - Kiedy? Od jak dawna wiesz?



-Od dluzszego czasu. Czekalam na odpowiedni moment, zeby ci powiedziec, ale... no wiesz, mamy dzisiaj tak wspanialy dzien, ze nie moge dluzej czekac.

-Och, Goewyn, kocham cie. - Ujalem w dlonie jej glowe, mocno, przeciagle pocalowalem w usta. - Kocham cie i rad jestem, ze nie zwlekalas dluzej. Niech dowiedza sie o tym wszyscy, natychmiast!

Polozyla mi palec na ustach. - Ciii! Jeszcze nie teraz. Niechaj pozostanie to nasza tajemnica jeszcze przez kilka dni.

-Ale ja chce powiedziec!

-Prosze, tylko pare dni.

-Rozglosmy to zatem w dniu zimowego przesilenia - zaproponowalem. - Odbedzie sie wtedy uroczystosc taka, jak przed rokiem na slubie Cynana. W samym srodku uczty oglosimy wszystkim radosna nowine. Czy ktos juz o tym wie?

-Nie. Ty jestes pierwszy.

-Kiedy to bedzie... to znaczy, kiedy urodzi sie dziecko?

Goewyn z usmiechem podeszla blizej, pocalowala mnie, po

czym wtulila policzek w moja szyje.

-Mamy jeszcze sporo czasu. Porod wypadnie w porze maffar, mysle ze przed lugnasadh.

-Swietny czas na narodziny! - wykrzyknalem. - Goewyn, to wszystko jest takie wspaniale. Tak bardzo cie kocham!

-Ciii! - syknela ostrzegawczo. - Ktos moze cie uslyszec - Odplynela ode mnie, slizgajac sie na lyzwach, a gdy byla juz daleko, zawolala: - Chodz, kochany! Naucze cie latac!

Latalismy, a dzien umykal w zastraszajacym tempie. Olsniewajacy w swej doskonalosci, gasl niczym iskra, ktora na krotko rozblysla w gestniejacych ciemnosciach. Napelnil nasze serca promienna radoscia, a teraz ustepowal pod naporem nocy.

Slonce skrylo sie za poszarpana linia wgorz, zdobiac niebo smugami rozu oraz purpury; daleko na wschodzie slabo zamigotaly pierwsze gwiazdy. Nad Albionem zapadala noc. Patrzylem w nadciagajaca ciemnosc, lecz, oszolomiony miloscia do Goe- wyn, nie potrafilem jej dostrzec.

Tego wieczoru opuscilismy hale wczesnie. W domu Goewyn wziela mnie za reke i poprowadzila do lozka, na ktorym pietrzyla sie wysoka sterta futer oraz owczych skor, majacych nas chronic przed zimnem. Rozplotla pas, a nastepnie sciagnela przez glowe odzienie. Stojac przede mna, siegnela po grzejacy sie przy ogniu kubek, a kiedy pila, ani na chwile nie spuszczala mnie z oczu.

Cialo jej, pieszczone chwiejnym swiatlem kagankow o knotach z sitowia, jawilo mi sie jako polaczenie miekkich kraglosci i plynnych linii, czarujaco ponetnych w swej subtelnosci. Postapila ku mnie, rozpiela mi pas, pozwolila, by osunal sie na ziemie. Poczuwszy cieplo Goewyn, zlapalem ja za wlosy na karku i odchylilem glowe do tylu, wpijajac sie wargami w jej szeroko rozwarte usta. Owional mnie bogaty aromat grzanego miodu. W miare jak spijalem slodycz z jezyka zony, rozpalalo sie we mnie pozadane.

Poddalem mu sie bez reszty.

Tej nocy uczcilismy majace przyjsc na swiat dziecko, kochajac sie i pijac zlocisty miod. Nastepnego dnia Goewyn miala zniknac.





16. Poszukiwania





Kiedy otworzylem oczy wczesnym rankiem, Goewyn, kompletnie ubrana, krecila sie juz po izbie. Ujrzawszy, ze nie spie, podeszla do poslania i pocalowala mnie w policzek.-Nie chcialam cie budzic.

-Co ty wyprawiasz? - Zlapalem ja zreke i pociagnalem do siebie. - Wracaj do lozka... wracajcie oboje.

-Obiecalam Tangwen, ze z nia pojade.

-Ach tak - ziewnalem szeroko. - Dokad sie wybieracie?

-Na przejazdzke.

-I pozostawisz meza samego w zimnym lozu? Wracaj i zaczekaj przynajmniej do wschodu slonca.

Dala mi jeszcze jednego calusa, po czym rzekla z usmiechem:

-Wkrotce zrobi sie widno. Spij dobrze, kochanie, a teraz pozwol mi odejsc.



Pogladzilem ja po szyi. - Nic z tego. Nigdy nie pozwole ci odejsc. Otarla sie twarza o ma reke, musnela wargami dloni. - Tangwen czeka.

-Uwazaj na siebie, ukochana - rzucilem, gdy stanela w progu. Jeszcze przez chwile

lezalem w lozku, nastepnie wstalem, pospiesznie wciagnalem ubranie i wyszedlem na dwor.

Na szarzejacym niebie bladly gwiazdy, ponad wzgorzami na wschodzie pojawily sie

krwistoczerwone smugi przypominajace naciecia w swiezym miesie. Na dziedzincu nie bylo

zywej duszy i tylko prosty slup bialego dymu nad kuchnia swiadczyl, ze osada z wolna

budzila sie do zycia. Drzac z zimna, ruszylem szybkim krokiem w strone hali.

Wewnatrz panowala cisza, ale co niektorzy zdazyli sie juz obudzic. Podszedlem do komina, aby ogrzac zziebniete dlonie. Poniewaz nigdzie nie bylo widac ani Goewyn, ani Tangwen, uznalem, ze dziewczyny wyjechaly natychmiast, by jak najwczesniej wrocic na sniadanie.

Kiedy wstal Garanaw, wdalem sie z nim w rozmowe, dopoki do hali nie wniesiono parujacej misy jeczmiennych plackow prosto z. pieca. Siedlismy wowczas za stolem, a w nasze slady pospiesznie poszedl Bran, paru Krukow oraz czesc wczesnie wstajacych wojownikow ze swity Cynana. Sam Cynan pojawil sie niewiele pozniej, halasliwie pozdrowil jedzacych i z rozmachem siadl na lawie. Placki byly gorace i smaczne; popijalismy je mocnym, brazowym piwem.

Rozmowa szybko zeszla na polowanie i wszyscy zgodnie uznali, ze pogon za jeleniem badz dzikiem bedzie najlepszym sposobem na spedzenie dopiero co rozpoczetego dnia.

-Dzieki lowom bedziemy mogli lepiej docenic smak wieczerzy - stwierdzil Cynan.

Alun zas szybko dodal: - A lowy nabiora lepszego smaku dzieki zakladowi.

-Czy ja dobrze slysze? - glosno zdumial sie Cynan. - Czy to Alun Tringad chce postawic swoje zloto?

-Jezeli powrocisz z rogaczem wiekszym od tego, ktorego powale ja, zostaniesz wlascicielem mojego zlota.

-Wstyd mi zdobywac tak wielki skarb tak malym nakladem sil i nigdy bym tego nie uczynil, gdyby nie chec udzielenia ci lekcji pokory.

-Wobec tego zostan moim nauczycielem - odparl Alun. - Wybierzmy ludzi do naszych druzyn. Im szybciej wyruszymy, tym szybciej powieksze swoje bogactwo. Prawde powiedziawszy, moje ramiona juz czuja ciezar twych bransolet.

-Jezeli tylko nie uda ci sie uspic mnie czczymi przechwalkami, bedziesz mial wkrotce sposobnosc ujrzec mysliwego wartego swej slawy. Dlatego tez dobrze ci radze, przyjrzyj sie po raz ostatni swym kosztownosciom.

Alun podniosl sie z miejsca i zawolal, zwracajac sie do Krukow:

-Bracia, dosc nasluchalem sie paplaniny tego nadetego chwalipiety! Pokazmy mu,

czego potrafi dokonac prawdziwy mysliwy i ustalmy od razu, jak podzielic miedzy nas jego

skarb.

Cynan rowniez wstal z lawy.

-Llew, bracie, pojedziesz ze mna - powiedzial, a nastepnie wywolal nazwiska

najlepszych lowcow sposrod swego orszaku. - Chodzcie, przyjaciele - zarzadzil na koniec.

-W nagrode za trud czeka nas mnostwo zlota.

Rywale uzgodnili miedzy soba czas zakonczenia lowow.

-O zachodzie slonca spotkamy sie na dziedzincu - zaproponowal Alun.

Cynan na to przystal. - A penderwydd Albionu osadzi, ktory z nas mial wieksze

szczescie, choc nie bedzie to potrzebne, jako ze juz na pierwszy rzut oka bedzie jasne, kto jest lepszy.

-Tak, tak - niedbale przytaknal Alun. - To bedzie od razu widac.

Rozejrzalem sie dokola, lecz Tegida nie bylo w hali. To nic, wszystko bedzie mozna ustalic z

nim pozniej, po powrocie z polowania. Tymczasem przy stolach zawrzalo jak w ulu.

Wszyscy robili dodatkowe zaklady, uzgadniali stawki oraz warunki. Polykajac w biegu

ostatnie placki, wypadlismy na dziedziniec i popedzilismy przez zamarzniete jezioro ku

zagrodom z konmi. Osiodlawszy wierzchowce, zgodna gromada ruszylismy wzdluz

zasypanego sniegiem brzegu.



lagodnych stokach po drugiej stronie. Obie druzyny rozdzielily sie, gdy tylko wjechalismy miedzy pierwsze drzewa.

Slonce wspielo sie ponad gorski grzbiet, przynoszac kolejny piekny dzien. Choc ostatnio spadlo sporo sniegu, dzieki gesto rosnacym drzewom na ziemi bylo go niewiele. Sniezna pokrywe znaczyly tropy dziesiatkow zwierzat, lecz nie sposob bylo okreslic, ktore byly swieze, a ktore pochodzily sprzed paru dni.

Rozproszylismy sie po zboczu, brnac w glab pograzonego w ciszy lesnego sanktuarium, a nasze oczy przeczesywaly krzaki poszycia, wyrastajace z pokrytego siatka blekitnych cieni sniegu. Chlodne powietrze szczypalo mnie w policzki, nos i brode, wiec szczelniej opatulilem sie plaszczem, aby przechwycic jak najwiecej ciepla uchodzacego z mego wierzchowca. Polowanie w sloneczny, jasny dzien w towarzystwie tegich mysliwych bylo prawdziwa przyjemnoscia.

Pozwolilem wysforowac sie naprzod co bardziej niecierpliwym lowcom, sam zas jechalem z tylu, napawajac sie uroda okolicy. W pewnym momencie trafilismy na dluga sciezke, ktora wiodla pod gore. Skrecilismy na nia, a gdy przekraczalismy niewielki strumien, wyploszylismy z zarosli tarniny daniela. Psy rwaly sie do pogoni, lecz Cynana interesowala znacznie wieksza zdobycz. Poskromil zwierzeta i zmusil je do powrotu na szlak. Niebawem jego cierpliwosc zostala nagrodzona, gdyz psiska podjely calkiem swiezy trop stada jeleni.

-Jeszcze cieple - powiedzial jeden z mysliwych, pokazujac mi slady, gdy dolaczylem do druzyny.

-Bardzo dobrze - ucieszyl sie Cynan. - Niechaj wszyscy uwazaja. Chwila triumfu jest bliska.

Przyspieszylismy kroku i niebawem oczom naszym ukazalo sie scigane stadko-trzy lanie i potezny rogacz. Psy wolaly nie czekac, az ktos je znow odwola i z glosnym ujadaniem pomknely naprzod. Jelen popatrzyl na psy wielkimi, ciemnymi oczami, po czym zadarl przyozdobiona krolewskim porozem glowe i ostrzegawczo ryknal.

Na ten sygnal lanie uniosly ogony, w paru susach dopadly zarosli i zniknely w nich bez sladu. Dopiero wowczas, upewniwszy sie, ze lanie sa daleko, rozpoczal odwrot samiec. Nawet nie probowalismy przebijac sie przez geste krzaki. Jechalismy ich skrajem, pozwalajac, by psy nekaly uciekiniera, sami zas czekalismy na dogodna okazje do ataku.

To byly wspaniale lowy! Stary byk okazal sie godnym przeciwnikiem i dlugo wodzil nas za soba - przez gesty las, grzbietem wzniesienia i znow miedzy drzewami sosnowego mlodniaka w dolinie. W koncu przyparlismy go do skalnej sciany u podnoza gory. Byl bliski smierci z wyczerpania, a jednak podjal walke i walczyl do samego konca.

Blade slonce, niewiele wieksze od ksiezyca, wisialo nisko nad horyzontem, gdy umocowawszy jelenia do zerdzi pozwalajacych ciagnac go po sniegu, skierowalismy konie do domu. Zapedzilismy sie daleko, bylismy zmeczeni i przemarznieci, gdyz nasze ubrania przesiaknely potem, ale kazdy odczuwal zadowolenie i liczyl na nagrode za zwyciestwo. Gdy wyjechalismy na skraj lasu, sollen uraczyla nas pieknym zachodem slonca, ktory zabarwil niebo odcieniami lawendy i zlota.

Druzyna Aluna wrocila wczesniej; Kruki czekali na nas przy zagrodzie dla bydla, a ich lup - dwa dorodne odynce o nastroszonej na grzbietach szczecinie - lezaly rozciagniete pod ogrodzeniem. Na widok jelenia zaczeli glosno wyrazac wspolczucie z powodu pecha, ktory jak widac musial nas przesladowac.

-Tylko jeden jelonek? - zdumial sie Alun. - Na widok tylu konnych potrzasajacych wloczniami to biedne stworzenie musialo zemrzec ze strachu.

-Wystraszony czy tez nie - odparl Cynan, zeskakujac z siodla - nasz byk wystarczy, azebys ty pozegnal sie ze swym skarbem. - Poslal dzikom smutne, rozczarowane spojrzenie. - Wstydz sie, Alunie - odebrales matce tak male warchlaki. A niech to! - z niesmakiem pokrecil glowa. - Lepiej od razu oddaj mi swoje zloto, a zaoszczedzisz sobie koniecznosci wysluchiwania niepochlebnych slow o swym mysliwskim kunszcie.

-Nie tak szybko, Cynanie Machae - odparl jeden ze zwolennikow Aluna. - Do naczelnego barda nalezy rozstrzygniecie zakladu. Zaczekajmy na jego werdykt.

-Phiii! - lekcewazaco prychnal Cynan. - Prosze bardzo, niechaj rozsadzi nas Tegid. Chcialem tylko oszczedzic wam strasznego upokorzenia.

Alun poslal po Tegida, gdy tylko pojawilismy sie na nadbrzeznym trakcie, totez sedzia naszego zakladu byl juz w drodze. Gweir wyciagnal reke w strone crannogu.

-Juz idzie! Penderwydd nadchodzi!



Odwrociwszy sie, stwierdzilem, ze po lodzie maszerowal ku nam caly tlum. Sprobowalem odszukac w nim Goewyn, lecz ani jej, ani Tangwen nigdzie nie bylo widac. Bez watpienia, obie postanowily zostac w cieplej hali. Wcale im sie zreszta nie dziwilem; sam od dawna marzylem, by sciagnac z grzbietu wilgotne ubranie i zasiasc przy ogniu z pucharem rozgrzewajacego trunku w dloni.

Ujrzawszy nasza zdobycz, przybyli podniesli radosna wrzawe, wychwalajac ubita zwierzyne jak i zrecznosc mysliwych. Radosc ich byla jak najbardziej uzasadniona, poniewaz taka ilosc dziczyzny gwarantowala dostatek miesa na wiele dni.

-Penderwyddzie! - zakrzyknal Alun. - Lowy sa skonczone. A oto owoce naszych

zmagan. Jak sam widzisz, spisalismy sie znakomicie. Na glowe pobilismy Cynana wraz z

jego druzyna, o czym kazdy naocznie przekonac sie moze. Nie pozostaje ci nic innego, jak

tylko przyznac nam racje i oglosic oczywisty werdykt.

Naczelny bard wyciagnal spomiedzy faldow plaszcza reke, po czym wzniosl ja do gory. - Tak wlasnie uczynie, Alunie Tringad. Co jest oczywistym dla ciebie, wcale byc takim nie musi dla kogos, kto nie lakomi sie na Cynanowe zloto. Postap tedy na bok i pozwol, aby trofea obejrzaly oczy wolne od skazy skapstwa.

Tegid najpierw obszedl dziki Aluna, potem zas jelenia Cynana. Tracal martwe zwierzeta czubkiem buta, badal stan skory, zebow, oczu i racic; ocenial wielkosc szabel oraz poroza. Podczas ogledzin oczekujace na sad barda stronnictwa przerzucaly sie kpinami, przerywanymi czesto przez glosne gwizdy. Arbiter tymczasem wcale nie zamierzal sie spieszyc. Co i rusz przystawal, udajac, ze zastanawia sie nad jakims dostrzezonym wlasnie szczegolem albo tez, ze daje posluch podpowiedziom zwolennikow jednej badz drugiej strony.

Na koniec, stanawszy w polowie drogi miedzy dzikami a jeleniem, podparl dlonia brode, zmarszczyl czolo i popadl w gleboka zadume. Wszystkie te zabiegi sluzyly wzmozeniu napiecia oczekujacych - zaklady podwajano, a nawet potrajano, z drgniecia brwi badz skrzywienia warg barda probujac odczytac, na czyja strone przechyli sie szala zwyciestwa.

Po dluzszej chwili Tegid wyprostowal sie i podniosl laske, proszac o cisze. - Z mocy prawa, krolewska rzecza jest ferowac wyroki dotyczace jego ludu - przypomnial wszystkim. - Jednakze, z racji tego, ze krol osobiscie w tym polowaniu uczestniczyl, zwracam sie do niego z prosba o zezwolenie na ogloszenie rozstrzygniecia. - Popatrzyl na mnie wyczekujaco.

-Udzielam ci go z radoscia - powiedzialem. - Mozesz przystapic do rzeczy.

Tlum widzow glosnymi krzykami zaczal przynaglac naczelnego barda do wyjawienia

zwyciezcy, ten jednak wcale sie tym nie przejmowal. Narzuciwszy na glowe pole plaszcza, rzekl:

-Rozwazylem cala sprawe z nalezyta starannoscia. Od czasow Dylwyna Krotkiego

Noza - w tym miejscu widzowie jekneli z rozpaczy - oraz Tryffina Talia, przyjeto liczyc

zycie jelenia za rowne zyciu niedzwiedzia, ktory z kolei uznawany jest za rownego dwom

dzikom. - Jek rozlegl sie ponownie, glosniejszy i bardziej rozpaczliwy, albowiem tlum

pojal, co bedzie dalej. - Wyglada zatem na to - spokojnie podjal Tegid - iz jelen rowny

jest dwom dzikim swiniom. Zwazywszy na to, sprawy nie da sie rozstrzygnac podlug ilosci

zdobytego miesa i trzeba poszukac innego rozwiazania.

Umilkl i powiodl wzrokiem po wpatrzonych w siebie twarzach. Ze wszystkich stron rozlegly sie pomruki aprobaty, ale tez nie mniej liczne protesty. Kiedy na powrot zapadla cisza, rzekl:

-Z tej to przyczyny poddalem zwierzyne jak najdokladniejszym badaniom. Oto moj

wyrok. - Tlum wstrzymal oddech. - Jelen to piekna zdobycz, prawdziwy wladca swego

rodzaju...

W tym momencie zwolennicy Cynana podniesli ogluszajacy krzyk triumfu.

-Ale - szybko dodal Tegid - odynce sa rownie krolewskie. I co wiecej, sa az dwa.

Gdyby nie to, bylbym za jeleniem. Poniewaz jednak trudnosc wytropienia i powalenia dwoch

tak szlachetnych, a zarazem wspanialych zwierzat zmusza mysliwego do wykazania sie w

dwojnasob, oglaszam, iz ci, ktorzy ubili dziki, wygrali dzisiejsze wspolzawodnictwo. Ja,

Tegid Tathal, penderwydd, rzeklem.

Uplynela dluzsza chwila, nim ludzie rozszyfrowali slowa naczelnego barda, a gdy juz to sie stalo, wybuchla powszechna klotnia. Cynan zaczal zachwalac piekno swojej zdobyczy, wskazujac na liczne jej zalety, ale Tegid pozostal niewzruszony: zwyciezca zostal Alun



Tringad i nic tego faktu nie moglo zmienic. Pokonani musieli wyplacic wygrana. Tegid trzykrotnie uderzyl laska w ziemie, zamykajac cala sprawe.

Wrocilismy do cieplej, pelnej swiatla hali, glodni i spragnieni, ciekawi wesolych opowiesci o dopiero co zakonczonych lowach.

Stojac w progu, szybko rozejrzalem sie wsrod obecnych, ale takze tutaj nigdzie nie bylo widac Goewyn. Zawrocilem na piecie i pospieszylem do naszej chaty.

Chata byla pusta i ciemna, a popiol na palenisku zupelnie zimny. Wygladalo na to, ze nikt tutaj nie zagladal od dluzszego czasu, byc moze od rana. Pobieglem z powrotem do hali, przecisnalem sie do Tegida, ktory, stojac przy ogniu, czekal, az trafi do niego pelny dzban.

-Gdzie jest Goewyn? - spytalem zdyszany.

-Witaj, Llew. Goewyn? Nie widzialem jej. Dlaczego pytasz?

-Nigdzie nie moge jej znalezc. Rano wybrala sie na przejazdzke z Tangwen.

-Moze jest...

-W chacie jej nie ma. - Moje oczy biegaly niespokojnie po gwarnej hali. - Tangwen tez nie widac.

Tegid odwrocil sie i gestem dloni przywolal Cynana. - Gdzie jest Tangwen?

-Czy widziales ja pozniej niz dzis rano? - spytalem coraz bardziej zaniepokojony.

-Czy ja widzialem? - Pociagnal lyk z pucharu, po czym wreczyl go mnie. - Przeciez wiesz, ze polowalem od switania.

Goewyn i Tangwen wyjechaly razem z grodu - wyjasnilem, starajac sie zapanowac nad drzeniem glosu - a teraz wyglada na to, ze jeszcze nie wrocily.

-Nie wrocily? - Cynan zerknal w strone drzwi, jak gdyby oczekiwal, ze lada moment pojawia sie w nich nasze zony. - Ale przeciez juz jest ciemno.

-To najmniejsze zmartwienie - powiedzialem - ale jesli cos im sie stalo...

-Jezeli sa na miejscu, to z pewnoscia ktos je widzial - cicho wtracil Tegid. W chwile pozniej stal juz na stole, ze wzniesiona do gory laska. - Cisza! Sluchajcie wszyscy! Musze mowic z Goewyn albo Tangwen. Szybko! Kto mi powie, gdzie ich szukac?

Ludzie spogladali po sobie, wzruszali ramionami. Niektorzy szeptali miedzy soba, lecz nikt nic nie potrafil powiedziec. Tegid powtorzyl pytanie, ale odpowiedz nie nadeszla. Podziekowal wiec obecnym za uwage i wrocil do nas.

-Przeszukamy crannog - powiedzial. Choc glos mial spokojny, widac bylo, ze jest

zmartwiony, co wcale nie poprawilo mego samopoczucia.

Zblizyla sie do nas jedna ze sluzacych. - Za waszym pozwoleniem, panowie - rzekla, przyciskajac do piersi dzban piwa. - Ja widzialam krolowa Goewyn.

-Gdzie? Prosze, mow bez obawy.

-Na dziedzincu.

Rzucilem sie do drzwi, ale Tegid zlapal mnie za ramie. - Kiedy to bylo? - Dziewczyna

zawahala sie, wiec rzucil naglaco - Mow! Kiedy ja widzialas?

-Wczesnym rankiem. - Sluzacej drzala broda. Musiala zapewne pojac, ze nie o takie wiesci nam chodzilo. - Szly ze smiechem - nasza krolowa i krolowa Tangwen. Mysle, ze zamierzaly wyjechac konno z crannogu.

-Wtedy bylo jeszcze ciemno - zauwazyl Cynan. - Czy jestes tego pewna?

-Tak, panie. Dobrze wiem, kogo widzialam.

-I byla tam Tangwen?

-Tak, panie.

-Dziekuje, Ailla. - Nareszcie przypomnialem sobie imie dziewczyny; czesto widywalem ja w otoczeniu Goewyn.

Tegid odprawil ja, po czym rzekl: - Bierzmy sie za przeszukanie grodu.

W poblizu wyjscia Tegid spostrzegl Gwiona, swego najzdolniejszego ucznia. Zawolal go do siebie i przez chwile szeptal mu cos do ucha. Gwion skinal glowa, po czym, wyprzedzajac nas, wypadl z hali.

Rozpoczelismy poszukiwania we trojke. Kazdy z nas sprawdzil inna czesc crannogu, co nie zabralo nam wiele czasu. Biegalem od chaty do chaty, pukalem srebrna reka do drzwi, a nastepnie wtykalem glowe do srodka. Wiekszosc domostw swiecila pustkami - ich mieszkancy przebywali w hali, ci zas, ktorych zastalem w chatach, nikogo nie widzieli. Zagladalem rowniez do skladow - nadaremnie. Spieszac z powrotem do hali, juz wiedzialem, ze Goewyn nie bylo w Dinas Dwr.

W srodku od razu natknalem sie na stojacych w poblizu wejscia Tegida oraz Gwiona Bacha.



-Jest zle - oznajmil bard bez ogrodek. - Wyslalem (?wiona do stajni. Konie

krolowych nie wrocily.

Poczulem bolesny skurcz zoladka. - A wiec cos sie stalo.

Podszedl do nas Cynan, a ze sposobu, w jaki sie poruszal - mial spuszczona nisko glowe i przygarbione ramiona - wywnioskowalem, ze niczego sie nie dowiedzial. - Odnalezienie sladow bedzie bardzo trudne. - Nie tracac czasu, powiedzal: - Bedzie nam potrzebny zapas pochodni, konie na zmiane. Zbiore moja druzyne.

-Kruki tez pojada - dodalem. - Drustwn nie zgubi tropu nawet w ciemnosciach.

Dopilnuje, by przygotowano konie. Ruszajmy. Szybko!





17. Nocna jazda





Odnalezlismy slady w miejscu, gdzie, jak zapamietalem wczesniej, zbaczaly one z nadbrzeznego traktu. W swiede pochodni odciski konskich kopyt ukladaly sie w czarna linie, przecinajaca rozlegla sniezna rownine.Dno doliny nasza trzydziestoosobowa druzyna przebyla galopem. Jechalem z Cynanem na czele, dalej Kruki i wojownicy Cynana. Owinalem cugle wokol metalowej dloni, w drugiej rece trzymalem pochodnie. Jej plomien trzepotal na wietrze, ktory porywal wstecz strzelajace od czasu do czasu z glowni czerwone iskry. Gnalem przez pofaldowany snieg, a zimne powietrze klulo mnie w policzki i oczy, powodowalo bol spierzchnietych warg. Ja jednak zupelnie na to nie zwazalem, nie chcac tracic ani chwili na osloniecie twarzy plaszczem. Powiedzialem sobie, ze nie spoczne, dopoki Goewyn nie zajmie z powrotem bezpiecznego miejsca u mego boku.

Gdy dojechalismy do grzbietu Druim Vran, slady staly sie slabo widoczne. Wiatr wywial stad prawie caly snieg i tylko w zaglebieniach skal uchowaly sie plamy bieli. Jezdzilismy wiec od dolka do dolka, wypatrujac sladow konskich kopyt.

Wygladalo na to, ze dziewczyny zmierzaly na wschod, prosto w kierunku wschodzacego slonca. Wyobraznia podsunela mi obraz dwoch rozesmianych kobiet, posuwajacych sie wzdluz grani Druim Vran, rozsrebrzonej swiatlem brzasku. Nam przyszlo jechac w zupelnie innej scenerii - poprzez bezdenna, czarna pustke sollen, ktorej nie rozjasnialy ani gwiazdy, ani ksiezyc. Jedynym zrodlem swiatla byly chwiejace sie w naszych rekach pochodnie, lecz doprawdy niewiele mozna bylo przy nim ujrzec.

Wolalem nie myslec nad tym, co moglo sie wydarzyc. Wypchnalem z umyslu wszystkie zle mysli, koncentrujac sie na jednej: Goewyn musi sie znalezc. Goewyn, moja zona, moja dusza, wroci do mnie cala i zdrowa.

Drustwn narzucil mordercze tempo. Wydawac by sie moglo, ze wie, dokad prowadza tropy, i rzeczywiscie, gdziekolwiek przystawal, aby zbadac ziemie, znajdowal odciski kopyt. Pedzilismy w glab nocy, milczacy, trawieni niepokojem.

Przystanelismy dopiero wowczas, gdy slady skrecily w doline. Zbocze zupelnie wolne bylo od sniegu i, chociaz rozciagnelismy sie w dlugi szereg, z powodu ciemnosci nie moglismy odnalezc dalszych tropow. W koncu zsiedlismy z koni i pieszo zaczelismy przeszukiwac porosly krzakami stok.

-Byc moze, uda sie nam cos wypatrzyc, gdy nastanie ranek - powiedzial Drustwn,

kiedy zebralismy sie w dolinie, aby odbyc narade. - Teraz zbyt latwo mozemy cos

przeoczyc.

-Moja zona zaginela. Nie mam zamiaru czekac do rana.

W blasku pochodni twarz Drustwna wydawala sie dziwnie

sciagnieta. - Panie, dzien jest juz bliski.

Zadarlem glowe. Drustwn mial racje, niebo na wschodzie wyraznie pobladlo. Noc minela nie wiadomo kiedy; zapamietalem z niej jedynie chwiejne swiatlo pochodni oraz umykajacy spod nog konia, roziskrzony snieg.

-Coz zatem radzisz? - spytalem.

-Niedobrze jest miotac sie po omacku. Mozemy zatrzec slady, sami o tym nie wiedzac.

Zaczekajmy, az sie rozwidni.

-A wiec dobrze. Wydaj rozkazy. Ja porozmawiam z Cy- nanem.

Zawrocilem wierzchowca i ruszylem na koniec szyku, gdyz wlasnie tam widzialem

ostatnio Cynana. Po drodze minalem kilku wojownikow z jego druzyny, spieszacych na



ogloszona przez Drustwna zbiorke. Ujrzawszy Gweira, spytalem go o Cynana, on zas wskazal mi dwie, plonace w pewnym oddaleniu glownie. Cynan z Branem zamykali prawe skrzydlo, a teraz kierowali sie w strone Drustwna. Podjechalem blizej. - Dlaczego staneliscie? - zapytal Cynan. - Znalezliscie cos?

-Zgubilismy slad - wyjasnilem. - Musimy poczekac do wschodu slonca.

-Tak naprawde bedzie najlepiej - wtracil Bran.

-Nie - rzucilem ostro - najlepiej bedzie, jesli je znajdziemy. Ale w tej chwili nie mozemy zrobic nic wiecej.

-Noc byla zimna - mruknal Cynan - a one nie maja czym sie okryc.

Uwaga Cynana uswiadomila mi, iz w ogole nie zastanawialem sie nad taka mozliwoscia,

ze nasze zony spedzily noc gdzies pod golym niebem. Nie przyszlo mi to do glowy, poniewaz w glebi ducha nie wierzylem, aby dziewczyny tak po prostu zgubily droge. Oczywiscie, bylo to rowniez mozliwe, lecz bardziej prawdopodobne wydawalo mi sie powiazanie ich znikniecia z obecnoscia w masywie Druim Vran nieznanych intruzow. Teraz w mym sercu pojawil sie cien nadziei. Moze rzeczywiscie zapedzily sie zbyt daleko i musialy szukac schronienia na noc gdzies w polu, nie chcac podejmowac ryzyka nocnego powrotu do Dinas Dwr. Moze ktorys z koni okulal albo... Zdarzyc sie moglo przeciez wszystko.

Dolaczylismy do otaczajacej Drustwna gromady. Wojownicy pozsiadali juz z koni, wycieli kilka krzakow i rozniecili ogien. Kilku z nich odprowadzilo wierzchowce do pobliskiego strumienia. Ja takze zeskoczylem na ziemie, oddalem cugle ktoremus z Krukow, po czym, owinawszy sie w plaszcz, siadlem na oszronionym kamieniu.

Trzaslem sie z zimna, czekajac na wschod slonca. Moje mysli krazyly wokol ognia, az w pewnym momencie przypomnialem sobie sygnalowe ognisko. Blyskawicznie poderwalem sie na nogi.

-Alun! - wrzasnalem. - Alun Tringad! Do mnie!

Po chwili Alun stal juz przede mna z przytknieta do czola piescia. - Panie?

Polozylem mu dlon na ramieniu. - Alun, czy pamietasz stos drewna, ktory znalezlismy

na gorze?

-Tak, panie.

-Jedz tam natychmiast. A kiedy wrocisz, powiesz mi, co zobaczyles. Odszedl bez slowa, dosiadl konia i poczal piac sie w gore stoku, ku biegnacemu grzbietem

traktowi. Z powrotem usiadlem na skale. Z szarobialego nieba wolno saczyl sie swit. Ciemniejsze chmury sunely nisko, rozdzierajac brzuchy o wierzcholki wzgorz. Daleko na polnocy, ponad linia chmur polyskiwaly biela gorskie szczyty. Wraz ze sloncem nadciagnal wschodni wiatr, przywiewajac zapowiedz niedalekiej sniezycy. Gnany niepokojem, podnioslem sie i dosiadlem konia.

-Jest juz dostatecznie widno - rzucilem w strone Drustwna.

Stojacy przy nim Bran powiedzial: - Panie, pozwol nam

poszukac sladow i przywolac cie, kiedy cos znajdziemy.

-Pojedziemy razem. - Szarpnalem wodzami, kierujac wierzchowca ku zboczu.

Wciaz jeszcze wypatrywalismy tropu, gdy powrocil Alun. Ujrzawszy u mego boku

Cynana, wyraznie sie speszyl, nie wiedzac, czy moze mowic.

-I co tam zastales? - spytalem niecierpliwie.

-Panie, sygnalowe ognisko zostalo rozpalone.

-Kiedy?

-Tego nie sposob powiedziec. Popiol byl juz zimny. Cynan przysluchiwal sie naszej rozmowie z wytezona uwaga.

-Coz to za ognisko?

Opowiedzialem mu pokrotce o znalezionej na gorskim grzbiecie stercie drewna. - A teraz ktos ja podpalil.

Na jego szczekach wystapily wezly miesni.

-Clanna na cu! - rzucil przez zacisniete zeby.- Swietlne sygnaly na gorze, jacys obcy

w dolinie, a my jak gdyby nigdy nic pozwalamy im na samotne przejazdzki!

Nie oskarzyl mnie otwarcie o brak czujnosci - nie musial tego robic. Nie wypowiedziane oskarzenie uderzylo we mnie z dostateczna sila. Jak moglem do czegos takiego dopuscic?

-Odnajdziemy je, bracie - zapewnilem.



-Pewnie, ze odnajdziemy - warknal, po czym trzasnal cuglami swego wierzchowca po

szyi i odjechal, nie patrzac w moja strone.

Jakby na potwierdzenie burkliwych slow Cynana, rozlegl sie zew rogu. Drustwn natrafil na slady. Spiesznie do niego dolaczylismy i podjelismy pogon. W blasku pnacego sie coraz wyzej slonca pedzilismy po tropie, ktory wiodl w odlegly koniec doliny. Dlaczego? Czyzby nasze zony dostrzegly cos, co zwrocilo ich uwage?

Przez cala doline i dalej, pomiedzy zamykajacymi ja niskimi pagorkami, odciski kopyt biegly prosto jak strzelil. Dziewczyny ani razu nie zboczyly, ani razu nie przystanely. Dlaczego? Moze urzadzily sobie wyscigi?

Uczepilem sie tej mysli. Tak, to byl wyscig. To dlatego slady tworzyly prosta linie. Przypuszczalem, ze miedzy pagorkami odkryjemy miejsce, gdzie zatrzymaly sie, aby odpoczac przed powrotem.

Po wjezdzie na wierzcholek pierwszego wzgorza moja pewnosc zaczela slabnac. Trop nadal wygladal tak samo - dwa konie zjechaly obok siebie po przeciwleglym stoku, po czym tym samym, rownym krokiem pobiegly dalej.

Przystanalem na wzgorku, aby zerknac za siebie. Za naszymi plecami, na koncu plaskiego jak stol dna doliny wyrastala potezna sciana Druim Vran. Uswiadomilem sobie, iz rozpalony na szczycie ogien musial byc widoczny z kazdego wzgorza w krolestwie, z jednym wszakze wyjatkiem - Dinas Dwr. Sygnal mogl byc nadany o jakiejkolwiek porze; i tak bysmy go nie dostrzegli. Zawrocilem wierzchowca i poklusowalem za Drustwnem, czujac w sercu narastajacy z kazda chwila niepokoj.

W nastepnej dolinie znalezlismy wreszcie miejsce, gdzie kobiety sie zatrzymaly.

Odkrywszy je, Drustwn zesztywnial w siodle i natychmiast przywolal do siebie mnie oraz Cynana. Reszta druzyny trzymala sie nieco na uboczu. Wpatrzone w tropy oczy Kruka przypominaly waskie szparki.

-Co znalazles? - spytal Cynan.

-One tutaj staly, panie. - Drustwn wskazal zdeptana ziemie.

Spojrzawszy uwazniej, pojalem przyczyne jego zdenerwowania. - Ilu? - spytalem, z

trudem panujac nad drzeniem glosu. - Ilu ich bylo?

-Trzech, moze czterech. Najwyzej pieciu.

-Saeth du - mruknal pod nosem Cynan. - Pieciu... Wpatrywalem sie w napieciu w stratowany snieg. Sladow

bylo tak wiele, ze odczytanie przebiegu wypadkow nie wchodzilo w rachube. Tylko jedno nie ulegalo watpliwosci - kobiety kogos spotkaly, ale nikt nie zsiadl z konia; pomiedzy odciskami kopyt nie dostrzeglem ani jednego odcisku stopy.

-Odjechali tedy - powiedzial Drustwn, spogladajac na wschod. Ja takze widzialem

wydeptana sciezke, a kiedy na nia patrzylem, zrozumialem, ze nadszedl czas, aby cos

postanowic.

Zaczekalem, az zbiora sie wszyscy, po czym pokazalem im odkrycie Drustwna. Natychmiast rozlegly sie glosne pomruki, lecz szybko je uciszylem. Nie mielismy czasu na prozna gadanine.

-Garanaw! - zawolalem, poniewaz wlasnie na nim zatrzymal sie moj wzrok. - Ty,

Niall i Emyr wrocicie do Dinas Dwr. Powiedzcie Tegidowi, co sie stalo, potem przygotujcie

zapasy. My z Cynanem pojedziemy dalej. Zaladujcie juczne zwierzeta i wroccie najszybciej,

jak tylko zdolacie.

Cynan w lot pojal sens moich slow. Natychmiast polecil, by Gweir oraz trojka wojownikow z jego druzyny pomogla Krukom. Najwyrazniej on takze myslal, iz pogon trwac moze znacznie dluzej, niz bysmy chcieli. Gdy tylko wyznaczeni jezdzcy ruszyli w droge powrotna, my, w milczeniu i z ciezkim sercem, podazylismy odnalezionym tropem.

Z plataniny sladow wylonil sie niebawem pewien porzadek. Dwa konie jechaly blisko obok siebie - zapewne siedzialy na nich kobiety. Kazdej z nich towarzyszyl z boku jezdziec; jeszcze jeden jechal przodem, wskazujac droge, a ostatni trzymal sie w niewielkiej odleglosci z tylu.

Trop ciagle prowadzil na wschod, wijac sie miedzy wzgorzami. Widac bylo, ze ludziom, ktorych scigalismy, bardziej niz na pospiechu zalezalo na tym, aby trzymac sie w ukryciu. Woleli nadlozyc drogi, zamiast wdrapywac sie na niewysokie tutaj pagorki i ryzykowac, ze ktos ich zobaczy.



Tedy my tez nie powinnismy tego czynic - wybuchnal. Niepokoil sie losem Tangwen i ow niepokoj coraz czesciej dochodzil do glosu.

-Oni znacznie nas wyprzedzaja, bracie - przypomnialem.

-Nie wiemy, jak dlugo przyjdzie nam jechac, zanim ich dopadniemy, totez musimy

zachowac sily.

Moje slowa nie przypadly mu do gustu, lecz wiedzial, ze mam racje.

-Jak moglo do tego dojsc?- zapytal po chwili milczenia.

-To moja wina. Nie powinienem byl zezwolic im na ten wyjazd. Cos mi zacmilo rozum.

Dopiero teraz Cynan zwrocil ku mnie twarz. Jego blekitne oczy staly sie niemal czarne. -

Ja cie nie obwiniam, bracie

-zapewnil glosem, ktory nie byl przeciez calkowicie wolny od wyrzutu. - Stalo sie, co sie

stalo i na tym koniec. Teraz musimy to odmienic.

Kiedy juz wszyscy ludzie oraz zwierzeta ugasili pragnienie, ruszylismy w dalsza droge. Snieg przestal sypac tuz przed zmrokiem, a niebo na zachodzie nieco sie przetarlo. Zachodzace slonce rozblyslo intensywnym, czerwonopomaranczowym blaskiem, po czym zniknelo za jednym ze wzgorz. Zbyt krotki zimowy dzien dobiegl kresu, lecz my jechalismy dalej, dopoki trop nie zniknal w zupelnych ciemnosciach. Wowczas stanelismy obozem w waskiej dolince u podnoza rozleglego wzniesienia i rozpaliwszy ogniska, przytuleni do siebie przycupnelismy na sniegu.

Nie mielismy nic do jedzenia, totez przyszlo nam spedzic noc nie tylko o chlodzie, ale i o glodzie. Dopiero w poludnie nastepnego dnia dolaczyli do nas wyslani po prowiant wojownicy. Jechali przez cala noc, aby odnalezc nas przed zmierzchem. Urzadzilismy zatem popas, posililismy sie sami i nakarmilismy konie.

Trop niezmiennie prowadzil na wschod i na dlugo przedtem, nim uslyszalem odlegly loskot morza uderzajacego o skalisty brzeg, odgadlem, ze urwie sie dopiero nad sama woda. A kiedy o zachodzie slonca nastepnego dnia, rownie zimnego jak dni poprzednie, stanelismy na smaganej wichrem wydmie, wpatrzeni w lodowate, spienione fale, wsluchani w ich nieustanny ryk, pojalem ponad wszelka watpliwosc, iz Goewyn w Albionie juz nie bylo.

Rozproszylismy sie po brzegu i w szybko gasnacym swietle wieczoru natrafilismy niebawem na utrwalone w piasku slady. Przez chwile poczulismy przyplyw nadziei, lecz przyszlo nam ja porzucic wraz z odnalezieniem jednego z nalezacych do naszych kobiet wierzchowcow; bezpanskie zwierze blakalo sie bez jezdzca, wlokac po mokrym piasku splatane cugle. Kon ten nalezal do Tangwen, co na nowo podsycilo niepokoj Cynana.

-Dlaczego tylko jeden kon? - powtarzal w kolko.- Coz to oznacza?

-Nie wiem - odparlem. - Moze Tangwen probowala uciec.

-Przeciez to nie ma sensu! - wykrzyknal. - To wszystko nic ma sensu. Nawet jesli

probowala uciec, a oni ja zlapali, to dlaczego zostawili jej konia, skoro zabrali pozostale? -

Popatrzyl na mnie tak, jakby podejrzewal, ze ukrywam przed nim odpowiedz.





18. Geas Treana ap Golau





Szesc dni czekalismy na okrety, a kazda uplywajaca chwila byla dla mnie tortura. Rankiem siodmego dnia do brzegu dobily cztery okrety sprowadzone z zimowiska, urzadzonego przez Cy- nana u ujscia rzeki w poludniowym Caledonie. Cynan rozkazal zalogom trwac w pogotowiu, po czym razem wrocilismy do obozowiska na brzegu, aby zaczekac na przybycie Tegida. Bard nadjechal tuz przed zachodem slonca i to nie sam, lecz w towarzystwie Scathy.-Moja corka zostala uprowadzona - rzekla mi na powitanie - musze dopomoc w jej

uwolnieniu.

Nie mialem serca jej odmawiac. - Jak sobie zyczysz, Scatho. Twoja obecnosc na pewno nam sie przyda.

Tegid zas dodal: - Poniewaz Scatha postanowila do nas dolaczyc, wezwalem Calbhe, zeby mial baczenie na Dinas Dwr. To dlatego nie moglismy przybyc wczesniej.

Jego slowa przyjalem z niezadowoleniem. - Miejmy nadzieje, ze waszej bezmyslnej zwloki Goewyn i Tangwen nie przyplacily zyciem. - Odwrocilem sie i nakazalem jak najszybciej zakonczyc ladowanie zapasow na okrety.

Slyszac, jak rozkazuje zapalic pochodnie i szykowac sie do stawiania zagli, Bran wtracil z wahaniem: - Wkrotce zapadna ciemnosci, a dzisiaj nie bedzie ksiezyca. Powinnismy zaczekac do rana.

-I bez tego stracilismy juz dosyc czasu - odparl Cynan. - Wyplywamy natychmiast.

Tegid zeskoczyl z siodla i szybkim krokiem podszedl do mnie. - Jest jeszcze cos, Llew.

-Powiesz mi o tym na pokladzie.

-Musisz wysluchac mnie teraz - nalegal bard. Odwrocilem sie gwaltownie. - Wyslucham cie wtedy, kiedy

uznam to za stosowne! Czekalem na tym lodowatym pustkowiu siedem dni. Siedem dni! W tej chwili obchodzi mnie tylko jedno: odzyskanie Goewyn. Jezeli to, co masz do przekazania, przyblizy mnie do tego celu, prosze, mow. Jezeli nie, nie chce tego slyszec.

Rysy Tegida nagle stwardnialy, a w jego oczach pojawily sie zlowrozbne blyski.

-A jednak wysluchasz mnie, o Potezny Krolu - warknal, z trudem zachowujac

panowanie nad soba.



Chcialem stanac plecami do niego, ale zlapal mnie za nadgarstek srebrnej dloni i przytrzymal na miejscu. W jednej chwili zapalalem gniewem.

-Zabierz te reke, bardzie, albo utracisz ja raz na zawsze!

Kilka przechodzacych w poblizu osob - wsrod nich Scatha

oraz Cynan - widzac, co sie dzieje, przystanelo, aby obserwowac rozwoj wypadkow. Tegid uwolnil moje ramie, po czym wzniosl reke nad glowa tak, jak to czyni deklamujacy bard.

-Wysluchaj mnie, Llewie Llaw Eraint! - powiedzial, cedzac slowa. - Tys jest Aird Righ Albionu, tedy obowiazuja cie liczne geas.

-Zakazy? - warknalem. - Daruj sobie. Nic mnie to nie obchodzi! - Moja zlosc przerodzila sie we wscieklosc. Nie dosc, Ze sprzeniewierzyl sie mym rozkazom i przybyl z wielodniowym opoznieniem, to jeszcze teraz mial czelnosc powiekszac zwloke zalosnymi bredniami o jakichs uswieconych zakazach. - Moja zona zostala uprowadzona! Zona Cynana zniknela! Odnajde je, chocby nie wiem co. Rozumiesz? Za ich uwolnienie oddam cale krolestwo!

-Krolestwo nie jest twoja wlasnoscia, totez nie mozesz go oddac - stanowczym tonem stwierdzil bard. - Nalezy ono do ludzi, ktorzy uciekli sie pod twoja obrone. Wszystko, co posiadasz, to krolewska wladza.

-Nie mam zamiaru stac tutaj i sprzeczac sie z toba, bardzie. Zostawaj, jesli taka twa wola. Ja odplywam.

-Powiadam, ze plynac nie mozesz. - W jego glosie bylo cos takiego, co kazalo mi stanac.

Przeszylem go wscieklym spojrzeniem.

-Aird Righ Albionu nie moze opuscic swego krolestwa - oznajmil. - Tak brzmi

najwazniejszy geas twego panowania.

Czyzby postradal zmysly?

-Co ty wygadujesz? Przeciez wyjezdzalem wczesniej. Odbylem podroz...

Tegid pokrecil glowa, a ja pojalem, w czym rzecz. Od czasu, gdy zostalem krolem, nigdy

nie opuscilem granic Albionu. Widocznie, z jakichs niejasnych powodow, bylo to zabronione.

-Wyjasnij, jak to jest - zazadalem - tylko sie pospiesz.

-Najwyzszemu Krolowi nie wolno opuszczac Wyspy Poteznych - nigdy i pod zadnym pozorem

-Jezeli zaraz nie uslysze lepszego wytlumaczenia - zagrozilem - wnet zostaniesz na brzegu sam. Rozkazalem bowiem, by okrety szykowaly sie do drogi i zamierzam byc na pokladzie pierwszego, ktory wyjdzie w morze.

-Okrety moga odplynac. Twoi ludzie moga odplynac - powiedzial miekko. - Lecz ty, o Krolu, nie mozesz oderwac stopy od tego brzegu.

-Tam jest moja zona! Ja zas pragne ja odnalezc.- Ruszylem z miejsca.

-A ja powtarzam, ze nie opuscisz Albionu i pozostaniesz Aird Righem - rzekl, podkreslajac z moca kazde slowo.

-Wobec tego nie bede dluzej krolem! Otoz to! Tak czy inaczej, wyrusze na poszukiwanie Goewyn.

Gdybym tylko krolewska wladze mogl zamienic na moja zone, uczynilbym to z checia. Goewyn byla moim zyciem, moja dusza; oddalbym wszystko, zeby ja ocalic. Scatha przygladala mi sie z niewzruszonym spokojem. Teraz Trean spada prosto na zlamany cis. Sterczace z pnia drzazgi przeszywaja jego cialo; krol zawisa niby nadziany na pal i niebawem



-Wiedzialem, ze tak powiesz. - Umilkl, a po dluzszej chwili, jakby dajac mi ostatnia

szanse na zmiane zdania, zapytal:

-Czy taka jest twoja wola?

-Tak.

Pochylil sie i zlozyl laske na ziemi u swych stop. Kiedy na powrot stanal prosto, jego

twarz wygladala jak wyciosana z kamienia.

-Niechze sie tak stanie. Zakaz bedzie zlamany.

W milczeniu powiodl wzrokiem po kregu stloczonych wokol nas twarzy. Potem zas

wolno, wyraznie, tak aby kazdy sposrod obecnych dokladnie pojal jego slowa, rzekl:

-Krol dokonal wyboru, teraz wybrac musicie wy. Jezeli ktos pragnie zawrocic, musi

uczynic to teraz.

Nikt nie uczynil chocby najlzejszego ruchu. Jak jeden maz wierni zlozonej mi przysiedze, ludzie ci godzili sie dzielic ze mna wszelkie dole i niedole.

Tegid przyjal to, nieznacznie skinawszy glowa, po czym ukryl glowe pod pola plaszcza. Poplynely dzwieki Ciemnego Jezyka.

-Datod Teyrn! Gollwng Teyrn. Roi'r datod Teryn-a-Tery- nas! Gwadu Teryn. Gwrthod

Teyrn. Gollwng Teryn. - Na koniec zwrocil sie na cztery strony swiata: - Gollyngdod...

gollyngdod... gollyngdod... gollyngdod.

Podniosl laske i natychmiast zabral sie za kreslenie na piasku kola wokol nas wszystkich, ktorzy zebralismy sie na plazy. Zamknawszy okrag, wrocil na srodek, a nastepnie wyryl dluga pionowa linie, przydajac jej po bokach dwie skosne, dzieki czemu otrzymal rysunek przypominajacy grot strzaly. Byly to gogyrven - Trzy Promienie Prawdy. Potem zatknal laske w piasek, z wiszacego u pasa mieszka wysypal na dlon porcje popiolu Nawglan i oproszyl nim wszystkie trzy linie.

Dopelniwszy tej ceremonii, podszedl do mnie i dotknal mego czola opuszkami palcow, znaczac na nim symbol gogyrven. Uniosl jedno ramie nad glowa, a drugie zatrzymal na wysokosci barku, po czym rozpoczal deklamacje:

Na stromej sciezce naszego powolania, Czy latwe czy trudne bedzie to dla ciala, Czy w swietle czy w mroku przyjdzie nam isc, Po kamienistych wertepach czy po rownej drodze, Uzycz nam, o Przyjazny-Madry, swego doskonalego przewodnictwa; Albowiem bez niego przepadniemy albo na bledne wkroczymy

szlaki.

Dla tych, ktorzy stoja w obrebie tego kregu,

Badz naszym przeznaczeniem i przewodnikiem;

Aird Righ poprzez moc Dwunastki:

Wiatru porywow i zawieruch,

Grzmotu sztormowych fal,

Promienia slonecznego blasku,

Niedzwiedzia siedmiu bitew,

Orla z wysokiej skaly,

Dzika z kniei,

Lososia za strumienia,

Jeziora z gorskiej doliny,

Kwiecia z wrzosowiska,

Sily wojownika,

Slowa poety,

Ognia rozumnej mysli.

Ktoz podtrzymuje gorsedd, jesli nie Ty?

Ktoz oblicza wiek tego swiata, jesli nie Ty?

Ktoz zarzadza Kolem Niebieskim, jesli nie Ty?

Ktoz tchnie w lono nowe zycie, jesli nie Ty?

A zatem, Boze Wszelkich Cnot i Mocy,

Blogoslaw nas i ochraniaj swa Szybka Pewna Reka,

Obdarz nas zwyciestwem nad wrogami naszymi

I doprowadz w pokoju do kresu naszej podrozy.

Dopelniajac tego rytualu, bard udzielil blogoslawienstwa zarowno nam, jak i naszej podrozy. Podszedlem do niego w pokorze.



-Dziekuje - powiedzialem skruszonym glosem.

Ale Tegid jeszcze nie skonczyl. Siegnal do zawiniatka u pasa, wyciagnal jakis jasny przedmiot i polozyl mi go na dloni. Poczu- wszy zimny ciezar, nie musialem patrzec, by wiedziec, ze trzymam spiewajacy kamien. A niech to, on od poczatku wiedzial, ze dla ratowania Goewyn zlamie geas i czynil wszystko, co w jego mocy, zeby mi dopomoc.

-Dziekuje ci, bracie.

Tegid nic nie odpowiedzial, tylko wreczyl mi jeszcze dwa kamienie. Pieczolowicie ukrylem wszystkie trzy u pasa, po czym odwrocilem sie i rozkazalem wsiadac na okrety. Wojownicy puscili sie biegiem, by jak najszybciej wskoczyc na poklad, ja pospieszylem tuz za nimi. Mialem wlasnie wejsc do wody, gdy z tylu rozlegl sie glos Tegida.

-Llew! Czy zostawisz swego barda na ladzie?

-Lzej by mi bylo na duszy, gdybys poplynal ze mna, - odrzeklem. - Ale nie bede

myslal o tobie zle, jezeli postanowisz zostac.

W nastepnej chwili stal juz u mego boku. - Poplyniemy razem, bracie. Przebrnelismy lodowata wode, a nasi towarzysze wciagneli nas przez burte. Zalogi przy pomocy dlugich zerdzi zepchnely okrety na glebsza wode i przystapily do stawiania zagli, ktore wnet zalopotaly, wypelniajac sie mocnym podmuchem. Noc na dobre zamknela nas w swych objeciach, gdy ostre dzioby ciac poczely fale, a na naszych twarzach osiadla slona mgielka.

Opuszczalem Albion w glebokich ciemnosciach bezksiezycowej nocy sollen i nawet nie obejrzalem sie za siebie.

Morze bylo wzburzone, a wiatr ostry i zimny. Siekly nas na przemian deszcze oraz sniegi, balwany zas podrzucaly wysoko, jak gdyby zywiol przeciwny byl naszej podrozy. Kilka razy omal nie pogrzebaly nas wypietrzone waly wody, lecz my parlismy naprzod.

-Dlaczego przypuszczasz, ze oni uciekli do Plugawej Ziemi? - spytal Tegid. Stalem na

dziobie, wsparty o burte, i wpatrywalem sie w niebo, na ktorym od momentu wyjazdu nie

bylo widac slonca.

Uderzylem piescia w porecz. - Za tym porwaniem kryje sie Paladyr.

-Skad to wiesz?

-A ktoz inny moglby to byc? - odparlem, ale to pytanie wyzwolilo we mnie od dawna tlumione watpliwosci. Popatrzylem mu prosto w oczy. - Czy ty cos wiesz?

Uniosl nieznacznie ciemne brwi. - Tylko tyle, ze czlowiek nie zostawia sladow na morzu.

-Te slady wioda do Tir Aflan, gdzie zeslalismy Paladyra, a on teraz uprowadzil tam

nasze zony. - W moim glosie wiecej bylo pewnosci nizli w mojej duszy. Kiedy stalem na

brzegu, wszystko wydawalo sie oczywiste. Teraz, po dwoch dniach na pokladzie

rozkolysanego okretu, rzeczy mialy sie zgola inaczej. No bo jesli porywacze pozeglowali na

poludnie i przybili do brzegu w ktorejs z tysiaca ukrytych, bezimiennych zatok?

Tegid rozwazal cos w milczeniu, w koncu zas rzekl: - Po coz Paladyr mialby cos takiego robic?

-Przynajmniej to jest oczywiste: z zemsty. Bard pokrecil glowa. - Zemsta? Za darowanie zycia?

-Za zeslanie do Tir Aflan - rzucilem ostro. - A co? Masz inne zdanie?

-Paladyr zawsze mial na wzgledzie przede wszystkim siebie i wlasna korzysc. Mysle, ze

jest zadowolony, iz wyszedl z tego calo. Ponadto, nigdy nie slyszalem, zeby dzialal w

pojedynke.

Rzeczywiscie, Paladyr byl wojownikiem i o wiele lepiej radzil sobie z wlocznia niz z subtelnymi machinacjami. - To nie ma znaczenia - oznajmilem po chwili namyslu. - Poplyne tam bez wzgledu na to, czy uknul ten spisek sam czy tez przy pomocy bandy przebieglych kretaczy.

-Oczywiscie - przytaknal Tegid - lecz dobrze by bylo wiedziec, kto go wspiera. To

moze miec duze znaczenie. - Spojrzenie jego szarych oczu zdawalo sie przenikac mnie na

wylot. - Bran powiedzial mi o sygnalowym ognisku.

Zmarszczywszy czolo, wbilem wzrok w ciemna wode o barwie lupka.

-Czy jest cos, o czym mi nie powiedziales? Jezeli tak, uczyn to teraz.

-Jest - przyznalem po dluzszym milczeniu.

-Co to takiego?



-Goewyn nosi nasze dziecko. Nikt o tym nie wie. Ona chciala jeszcze troche zaczekac z ogloszeniem tej nowiny.

-Zaczekac! - wybuchnal Tegid. - Krolewskie dziecko! - Krecac z niedowierzaniem glowa, odwrocil sie i zapatrzyl na niepokojaco wysokie fale. Uplynelo duzo czasu, nim przemowil ponownie. - Szkoda, ze nie wiedzialem wczesniej - powiedzial w koncu. - To dziecko nie nalezy wylacznie do was; jest symbolem szczodrosci twego panowania i jako takie, stanowi wlasnosc klanu. Trzeba bylo mi o tym powiedziec.

-Nie zamierzalismy robic z tego zadnej tajemnicy. Czy to by cos zmienilo?

-Tego nie dowiemy sie juz nigdy - odparl kwasno i na powrot popadl w milczenie.

-Tegidzie - zagadnalem po pewnym czasie. - Czy byles kiedys w Tir Aflan?

-Nie, nigdy.



-A czy znasz kogos, kto tam byl? Rozesmial sie ponuro. - Tylko jednego czlowieka: Paladyra.

-Ale przeciez musisz cos wiedziec o tym miejscu. Skad wywodzi sie jego nazwa? Wydal wargi. - Od niepamietnych czasow kraina ta zwana |cst Tir Aflan. Choc jest to

nazwa jak najbardziej zasluzona, to przeciez nie zawsze tak bylo. Posrod Uczonego Bractwa mozna bylo uslyszec, ze niegdys, dawno temu, bylo to najszczesliwsze z krolestw i nosilo miano Tir Gwyn.

-Czysta Ziemia - powtorzylem. - Co sie stalo? Jego opowiedz zaskoczyla mnie. - U szczytu slawy Tir Gwyn upadlo.

-Upadlo? Dlaczego?



-Powiadaja, iz zyjacy w nim ludzie porzucili Sciezke Prawdy, zbladziwszy i popadlszy w samolubstwo. Zlo roslo posrod nich, ale oni juz nie potrafili go rozpoznac. Zamiast stawic mu opor, lgneli do niego i nurzali sie w nim. Zlo przybieralo na sile, az w koncu pochlonelo ich - a wraz z nimi wszystko, co w tej krainie dobre bylo i piekne.

-I wtedy nic nie zostalo - mruknalem.

-Dagda odsunal od nich swa Szybka Pewna Reke i Tir Gwyn stalo sie Tir Aflan. Dzisiaj zamieszkuja tam jedynie dzikie bestie tudziez wygnancy, zwalczajac sie nawzajem w udrece i nedzy. W krainie tej prozno szukac rzeczy niezbednych, by wiesc wygodny zywot. Nie ma tam pomocy, pocieszenia czy spokoju, jedynie bol, smutek i zgielk.

-Rozumiem.

Tegid zerknal na mnie spod oka.

-Tak, wkrotce sam sie o tym przekonasz - powiedzial, wskazujac koncem laski morze

przed nami.

Spojrzawszy w tamtym kierunku, dostrzeglem cos na ksztalt wiszacej tuz nad horyzontem lawicy szarych chmur: tak wygladala z daleka Plugawa Ziemia.

-Kiedy juz tam dotrzemy, powiesz mi, czy ta nazwa jest sluszna.

Wpatrywalem sie w bezbarwny krajobraz, rozhustany w rytmie morskich fal. Widok nie

byl zachecajacy, ale podobnie musial wygladac kazdy lad ogladany poprzez mgle i mzawke siapiaca z zachmurzonego nieba. Po tym, co powiedzial Tegid, bylem nawet przygotowany na cos bardziej odrazajacego i ponurego.

Przybywalem odnalezc Goewyn i - chocby na przeszkodzie mialy mi stanac trzesienie ziemi, powodz czy pozoga - musialem ja ocalic. Zadna kraina, nawet najbardziej wroga, nie mogla mnie powstrzymac.

Rozumujac w ten sposob, bylem bardzo, ale to bardzo naiwny.





19. Tir Aflan





Wydalem rozkaz; okrety jeden za drugim przeplynely pomiedzy skalnymi wiezycami. Oslonieta zwalami kamienia woda byla gladka jak lustro i bardzo ciemna - ciemniejsza niz szalejace dokola morze.-Sluchajcie - powiedzial Tegid. - Slyszycie? Przekrzywilem glowe. - Nic nie slysze.

-Mewy odlecialy. Liczne stado tych ptakow towarzyszylo nam nieustannie od poczatku podrozy. Teraz

nigdzie nie moglem dojrzec chocby jednej mewy.

Okret Cynana wyprzedzil nas, po czym wyplynal na srodek zatoki. Cynan krzyknal glosno, a gdy spojrzalem w jego strone, wyciagnieta reka wskazal miejsce, ktore nadawalo sie do ladowania. Stojac na dziobie, widzialem dokladnie, jak niemal w tym samym momencie woda przed jego okretem zaczela wrzec.

W nastepnej chwili kipiala juz gwaltownie, niby podgrzewana w gigantycznym kotle. Powierzchnia wybrzuszyla sie i rozpekla, rozdarta pecherzami gazu, uwolniony z nich zas zielonkawy opar rozpostarl sie ciezkim welonem ponad zatoka.

Wojownicy rzucili sie do burty i patrzyli w oszolomieniu. Rozlegly sie pelne zdumienia okrzyki, ktore szybko ustapily miejsca przerazonym wrzaskom, poniewaz ze skotlowanej toni wynurzyl sie leb olbrzymiego weza. W szeroko rozwartej paszczece lsnily straszliwe kly, a rozwidlony jezor smigal na wszystkie strony niczym wlocznia o dwoch grotach. Bestia syczala glosno, wydajac dzwiek przypominajacy swist wiatru w napietym zaglu.

Wpatrywalem sie w potwora wzrokiem wyostrzonym przez strach. Jego ociekajaca sluzem skora pokryta byla zielonymi i szarymi plamami, niczym morze po sztormie; ze splaszczonej glowy sterczaly wylupiaste, zolte slepia; luski, grube i chropawe jak kora drzewa, straszyly sie na grzbiecie rozdetego cielska, ktore poza tym gladkie bylo i oslizgle. Z ogromnych nozdrzy oraz rzedu mniejszych otworow w podgardlu nieustannie saczyly sie cienkie struzki szlamu.

Potwor ow stworzony zostal chyba po to, by budzic odraze. Na jego widok zoladek skurczyl mi sie gwaltownie i podszedl do gardla. Po chwili bylo jeszcze gorzej, gdyz podmuch wiatru cisnal nam w twarz cuchnacym oddechem weza.

-Llew! - U mego boku pojawil sie Tegid; wetknal mi w dlon ciezka wlocznie.

Zakrylem usta rekawem koszuli. - Coz to za paskudztwo?

Nie odrywajac oczu od szkaradnej bestii, odpowiedzial gluchym glosem - To afanc.

-Czy mozna go zabic?

Odwrocil ku mnie szara z przestrachu twarz. Otworzyl usta, lecz nie zdolal wydobyc z

nich ani slowa, a jego oczy co chwila wedrowaly ku ohydnemu stworzeniu.

-Tegid! Odpowiedz mi! - Szarpnalem barda za reke.

-Czy mozna go zabic?

-Sam nie wiem - rzekl, nieco przytomniejac.

Zwrociwszy siedo stojacych z tylu wojownikow, krzyknalem

-Przygotujcie wlocznie!

Na srodku okretu przewozilismy piec koni; nagle ukazanie sie bestii wywolalo wsrod nich

panike. Rzaly glosno i wierzgaly jak szalone, usilujac zerwac peta. - Uspokojcie zwierzeta! Zakryjcie im oczy! - rozkazalem.

Po calej zatoce rozniosl sie straszliwy trzask. Okret Cynana zakolysal sie, zadrzal i poczal sie wynurzac, otoczony poteznym splotem lsniacego cielska.

-Blizej! - ryknalem na sternika. - Musimy im pomoc!

W tym samym momencie przed naszym dziobem wychynal z wody wijacy sie wezowym

ruchem grzbiet. Okret uderzyl w afanca i, drzac od dziobu po rufe, stanal. Zaskoczeni ludzie polecieli na kolana, turlali sie od burty do burty. Okreciwszy solidnie line wokol metalowej dloni, wychylilem sie za burte i wbilem wlocznie w lepka od sluzu skore. Z rany natychmiast trysnela granatowoczarna krew.

Wyszarpnalem ostrze, uderzylem ponownie, a potem jeszcze raz, wkladajac w ten cios wszystkie sily. Poczulem, jak grot napotyka opor twardych miesni, pokonuje go i wnika gleboko. Opasle cielsko wygielo sie w bolesnym skurczu, omal nie wyszarpujac mi ze stawu zacisnietej na drzewcu reki. Ujrzalem pod soba czarna kipiel, wypuscilem wlocznie z dloni, a stojacy opodal Tegid zlapal mnie za pas i wciagnal na poklad.

Zacheceni tym przykladem wojownicy zaczeli razic afanca i wnet gladka skora potwora pokryla sie setkami ran, a morska ton pociemniala od przemieszanej z woda krwi. Nie wiem, czy gigantyczny waz poczul bol, czy tez szykowal sie tylko do kolejnego ataku, dosc ze z



pluskiem skryl poraniony grzbiet w glebinach, co wojownicy powitali choralnym okrzykiem zwyciestwa.

W tym czasie Cynan ze swa zaloga takze nie proznowali. Przytrzymujac sie lin oraz burt okretu, przypuscili gwaltowny atak na leb i gardlo afanca. Zobaczylem Cynana balansujacego niebezpiecznie na rozchwianym dziobie. Uniosl wlocznie, zlozyl sie do rzutu, po czym z glosnym steknieciem wypuscil pocisk z reki.

Cisnieta pewnie wlocznia ugodzila w sam srodek zoltego oka. Gad zaczal gwaltownie potrzasac glowa, probujac uwolnic sie od sterczacego z rany drzewca.

Zaloga okretu podniosla radosna wrzawe, byla to jednak radosc przedwczesna. Oto bowiem afanc dzwignal sie do gory, unoszac wysoko swoj odrazajacy leb. Rozdziawil przy tym szeroko paszczeke, w ktorej jezyly sie, rzad za rzedem, ostre jak szpile zebiska. Na widok tej bezdennej otchlani wojownicy rozpierzchli sie i padli na deski pokladu, ale kilku z nich szybko poderwalo sie z powrotem na nogi i rzucilo wloczniami, mierzac w bladozolte gardlo.

Przy wtorze przerazliwego syku leb opadl nizej; tkwiace w szyi gada wlocznie przypominaly rzadka, nastroszona szczecine. Ale okret wciaz tkwil w mocarnych objeciach weza.

-Blizej! - wrzasnalem. - Podplyn blizej!

Widzac, ze paszcza afanca wznosi sie do kolejnego ataku, uczepiony burty Cynan

krzyknal, by podano mu nowa wlocznie.

-Ruszaj sie! Szybciej! - poganialem sternika. Niestety, bylo juz za pozno.

Leb gada zwalil sie na maszt, ktory 'w okamgnieniu poszedl w drzazgi, czemu

towarzyszyl rozdzierajacy trzask. Sila uderzenia przechylila okret, sprawiajac, ze ludzie wraz z konmi powpadali do spienionej kipieli.

Wrzaski miotajacych sie w wodzie wojownikow przytlumione zostaly przez jakis dziwny, przerazajacy odglos - przyprawiajace o mdlosci, ochryple charczenie. Spojrzalem w tamta strone. Gorna czesc zlamanego masztu uwiezia w gardle potwora, ktory teraz rozpaczliwie poruszal szczekami, probujac pozbyc sie zaklinownej miedzy zebami belki.

Rozwscieczony afanc miotal lbem na wszystkie strony, przy kazdym poruszeniu ostre drzazgi coraz glebiej wchodzily w miekki przelyk. Kiedy juz wydawalo sie, ze zaatakowany okret lada moment pojdzie na dno, bestia wyprezyla cielsko i, machnawszy poteznie ogonem, zniknela pod woda. Fala, ktora przy tym powstala, omal nie zatopila dwoch najblizszych okretow. Ostatecznie, oba zdolaly jakos utrzymac sie na powierzchni, ale ciezkie od wypelniajacej kadluby wody, musialy zawrocic do brzegu. Trzeci okret, ustawiony bokiem do fali, cudem uniknal wywrotki.

Podplynelismy do wraku okretu Cynana i wylowilismy rozbitkow.

Chociaz pospieszylismy na ratunek bez chwili zwloki, stracilismy trzy konie, a dwunastu ludzi zdazylo dotrzec wplaw do odleglego brzegu. Uratowalismy zniszczony okret, lecz zlozone na nim zapasy przepadly.

Kiedy na brzeg zostal juz wyciagniety ostatni oniemialy z przerazenia, przemarzniety do szpiku kosci wojownik, zbilismy sie w milczaca gromade na nadbrzeznej skale, a nasze oczy z niedowierzaniem spogladaly na gladkie jak lustro wody zatoki. Potem w pospiechu zakotwiczylismy okrety, sami zas cofnelismy sie w glab ladu i spedzilismy bezsenna noc, skuleni wokol watlych ognisk, na prozno usilujac sie ogrzac.

Platki sniegu wpadaly w rozedrgane kaprysnie plomienie, ktore z niemalym trudem usilowaly pochlonac mokre, syczace szczapy. Pomimo naszych wysilkow, ogien dawal niewiele ciepla, totez gdy tylko na posepnym, szarym niebie wzeszlo widmowe niczym blady duch slonce, zostawilismy ogniska i rozeszlismy sie po brzegu w poszukiwaniu sladow Goewyn, Tangwen oraz ich porywaczy.

Nie znalazlszy niczego, bylismy zmuszeni obrac jakas droge w glab ladu.

-Clanna na cu - burknal Cynan, na ktorego wasach oraz kedzierzawych wlosach

perlily sie kropelki wilgoci. - To miejsce cuchnie. Tylko powachaj powietrze. Co za smrod.

-Z niesmakiem wykrzywil usta. Rzeczywiscie, powietrze przesycala ciezka won zgnilizny,

zupelnie jakby opodal znajdowal sie dol z odpadkami.

Wsparty o laske Tegid z kwasna mina mierzyl wzrokiem gesty las, ktory na podobienstwo szarej sciany wyrastal tuz za waska plaza. Wolna przestrzen pomiedzy lasem a woda zalegaly skalne odlamy oraz obumarle pnie drzew, nieruchome niczym zeszty w- niale zwloki, i tylko zeschle korzenie giely sie z szelestem w podmuchach wiatru.



-Nie powinnismy zatrzymywac sie tutaj na dluzej - powiedzial. - Ktos moze nas latwo zauwazyc.

-Tym lepiej - rzucilem. - Chce, aby Paladyr wiedzial, ze tu jestesmy.

-Nie mialem na mysli Paladyra - odrzekl bard. - Moze on bowiem okazac sie najmniejszym z naszych zmartwien. Przeczuwam, ze mamy przed soba znacznie powazniejsze klopoty.

Alun lekcewazaco machnal reka. - I coz z tego. Ja sie nie boje.

Tegid chrzaknal i poslal mu srogie spojrzenie. - Im mniej bedziesz chelpic sie teraz, tym mniej bedziesz pozniej zalowac.

Niedlugi czas pozniej ze zwiadu wrocil Garanaw i oznajmil, iz natrafil na wpadajacy do morza strumien, ktorego brzeg moze zaprowadzic nas w glab ladu. Cynan zaproponowal, aby wyruszyc ku zauwazonym z okretow wzgorzom; z gory latwiej mozna rozeznac sie w okolicy, a takze wypatrzyc slady zycia.

Odciski konskich kopyt, ogniska oraz wyzlobienia pozostawione w piasku przez kile okretow nie pozostawialy cienia watpliwosci, ze Paladyr korzystal z pomocy innych. Ze szczytu wzgorza szybko zauwazylibysmy dym obozowego ogniska badz tez palenisk osady. Oczywiscie, nasza nadzieja opierala sie na bardzo kruchych podstawach, poniewaz jednak nie mielismy nic wiecej, uchwycilismy sie jej z taka gorliwoscia, jakbysmy byli calkowicie przeswiadczeni o powodzeniu tego przedsiewziecia.

Z poludnia nadjechal Drustwn. - Wzdluz brzegu ciagna sie strome skaly. Nigdzie nie zauwazylem dogodnego przejscia.

-Wobec tego ruszamy na polnoc. Prowadz, Garanawie.

Rozpoczal sie powolny marsz. Na poczatku szedl Garanaw z Branem i pozostalymi

Krukami, dalej Cynan ze swa druzyna, za nimi zas Tegid, Scatha i ja. Kolumne zamykalo szesciu wojownikow, ktorzy wiedli dlugi rzad koni. Kamienista plaza byla tak nierowna, a drzewa w lesie rosly tak blisko siebie, ze o jezdzie wierzchem w ogole nie bylo mowy.

Odkryty przez Garanawa strumien okazal sie cuchnaca struzka zoltej wody, ktora po wyplynieciu z lasu wila sie po kamienistej plazy, by nastepnie wpasc do morza i rozlac sie w nim plama o barwie ochry. Won oraz kolor tej cieczy kazaly mi sie domyslac, ze pochodzila ona ze zrodla o duzej zawartosci siarki. Dla nas najwazniejsze bylo jednak to, iz strumyk wyzlobil waski parow o stromych zboczach, ktorego dno pielo sie ukosem w gore.

Poslawszy ostatnie spojrzenie przyobleczonemu w smiertelna bladosc niebu, zapuscilismy sie w glab parowu. Wnet okazalo sie, ze zarowno w samym korycie, jak i w poprzek niego zalegaja obalone drzewa i za ich sprawa przemarsz zamienil sie w prawdziwa udreke. Zamiast nieba nad glowami mielismy teraz platanine galezi tak gesta, ze smialo mogla isc o lepsze z przyzwoita strzecha. Z zatrwazajaca powolnoscia brnelismy w polmroku naprzod, a nasze nogi co chwila grzezly w smrodliwym szlamie. Jedynymi odglosami macacymi przygnebiajaca cisze byl swist zimnego wiatru hulajacego w nagich wierzcholkach drzew oraz plusk wody.

Konie nie mialy najmniejszej ochoty wchodzic do ciemnego lasu, totez musielismy przystanac, aby zaslonic oczy dwudziestce najbardziej nerwowych zwierzat. Dopiero kiedy nieco sie uspokoily, moglismy podjac wedrowke.

Przez caly dzien parlismy przed siebie z mozolem, przedzierajac sie przez tarasujace droge pnie. O zmierzchu, odretwiali z wyczerpania, wspielismy sie na skraj parowu i napredce rozbilismy oboz. Tym razem nie grozil nam przynajmniej brak drewna na opal, wiec moglismy sie nareszcie porzadnie ogrzac przy kilkunastu duzych ogniskach.

Tegid usiadl nieco na uboczu i znieruchomial z dlonmi zacisnietymi na lasce. Pograzony we wlasnych myslach, nie odzywal sie do nikogo, dlatego tez uznalem, iz nie nalezy zaklocac mu spokoju.

Odpoczawszy nieco, ludzie zaczeli rozmawiac przyciszonymi glosami, ci zas, ktorym wypadla sluzba, krzatali sie przy wieczerzy. Ja siedzialem w towarzystwie Scathy, Brana i Cynana.

-Jutro pojdzie nam lepiej - powiedzialem bez zbytniego przekonania. - W kazdym razie, gorzej juz chyba byc nie moze.

-Z przyjemnoscia wyleze wreszcie z tej kloaki - zagrzmial Cynan.

-Doprawdy, Cynanie Machae - wtracil z boku Alun - patrzac, jak taplasz sie w blocku, mozna sie usmiac do lez.



Scatha, ktora zajeta byla zeskrobywaniem blota z butow przy pomocy grubego patyka, oznajmila:

-Lzy w moich oczach biora sie wylacznie z tego okropnego smrodu.

Jej slowa ozywily nieco ponury nastroj, zajelismy sie wiec z kolei rozlokowaniem ludzi

oraz zabezpieczeniem obozowiska na noc. Bez apetytu zjedlismy skromny posilek, po czym zasnelismy opatuleni w plaszcze.

Swit powital nas mzawka. Z polnocy dal ostry wiatr, lecz choc zrobilo sie zimno, zamiast sniegu w powietrzu wisiala skisla wilgoc, ktora przenikala chlodem do szpiku kosci. Dwa kolejne dni nie przyniosly zadnej zmiany. Wleklismy sie dnem parowu, usilujac przejsc nad, pod lub obok lezacych klod. Odpoczywalismy bardzo czesto, lecz na popas stawalismy dopiero wowczas, gdy nie bylismy w stanie powloczyc dluzej nogami. Grunt pod naszymi stopami nieustannie pial sie do gory i pod koniec trzeciego dnia wszyscy zaczelismy sie zastanawiac, dlaczego do tej pory nie osiagnelismy jeszcze celu.

-Nic z tego nie rozumiem - wyznal Bran. - Juz dawno temu winnismy byli stanac na

szczycie tego przekletego wzgorza.

Wsparty na wloczni, dyszal ciezko. Byl ublocony od stop do glow, a po brudnym czole splywaly mu struzki potu. Reszta szlachetnego Stada Krukow prezentowala sie nie lepiej. Wojownicy bardziej przypominali zbieglych z wieziennego dolu jencow anizeli krolewska druzyne.

Zaden z nas nie golil sie od wielu dni, zaden nie mial okazji pozbyc sie cuchnacej skorupy brudu. Wiele bym dal za strumyk badz sadzawke ze zdatna do kapieli woda, lecz jak dotad, zarowno czysta woda jak i szczyt wzniesienia pozostawaly dla nas nieosiagalne.

-Dlaczego tak sie dzieje, Tegidzie? - zapytalem tonem skargi. - Codziennie

pokonujemy spora odleglosc, a mimo to wciaz nie mozemy dojrzec wierzcholka.

Przez twarz barda przebiegl bolesny skurcz. - Na tej przekletej ziemi wiesz tyle co i ja.

-Jak to? Co sie stalo?

-Nic tutaj nie widze - mruknal z gorycza. - Znow jestem slepy.

Przypatrywalem mu sie dluzsza chwile, zanim pojalem, co mial na mysli. - Twoj awen,

Tegidzie. Ja... nie wiedzialem...

-Nic to - powiedzial przygaszonym glosem. - Niewielka strata.

-Co mu sie stalo? - zagadnal Cynan. Widzial nasza rozmowe i podszedl do mnie, gdy

tylko bard sie oddalil.

-Jest zmartwiony - wyjasnilem - poniewaz nie moze zrobic uzytku ze swego awenu.

Cynan sciagnal brwi. - To niedobrze. Albowiem jesli jego zdolnosc widzenia jest gdzies

potrzebna, to wlasnie tutaj, w Tir Aflan.

-To prawda - przytaknalem. - Ale skoro madrosc barda zawodzi, musimy polegac

wylacznie na wlasnych umyslach oraz sile.

Na twarz Cynana z wolna wyplynal usmiech. - Choc uczynili z ciebie krola, w glebi serca pozostales wojownikiem.

Rozbilismy oboz w podmoklym lesie, by o wschodzie slonca podjac marsz. Znowu walczylismy ze znuzeniem i monotonia, lecz przynajmniej nie marzlismy tak straszliwie, jak w ciagu ostatnich dni. Im bowiem wyzej sie wspinalismy, tym cieplejsze owiewalo nas powietrze. Ucieszeni ta nieoczekiwana zmiana, zdwoilismy wysilki i w koncu spotkala nas nagroda: stanelismy na szczycie wzgorza.

Chociaz slonce juz dawno skrylo sie za horyzontem, w watlym swietle zmierzchu zdolalismy wypatrzyc duza, plaska polane. Zeszlismy na nia, pospiesznie zgromadzilismy zapas drewna i rozpalilismy duze ognisko. Co prawda Bran doradzal ostroznosc, przekonujac, ze nie zalezy nam na alarmowaniu wroga, ktory przeciez mogl czaic sie gdzies w poblizu, ja jednak uznalem, iz potrzebujemy swiatla i ciepla i nic mnie nie obchodzilo, czy sprzymierzency Paladyra zauwaza ogien.

Jednakze, zgodnie z tym, co juz wczesniej powiedzial moj madry bard, Paladyr byl zaledwie jednym z pomniejszych zmartwien, czego wnet dowiodly okrzyki naszych wartownikow.



W czasie-pomiedzy-czasem, tuz przed wschodem slonca, rozleglo sie rzenie koni. Spetane wierzchowce zostawilismy na noc nieco na uboczu, tak by nie niepokoil ich blask ognia. Jako ze przebywalismy w nie znanej okolicy, Bran rozstawil straze zarowno przy zwierzetach, jak i wokol calego obozu.

A mimo to, najpierw zaalarmowal nas przerazony kwik oraz tupot konskich kopyt. Dopiero po chwili dolaczyl do nich pelen strachu glos wartownika.

Zlapalem wlocznie i poderwalem sie do biegu, nim jeszcze na dobre rozwarlem powieki. Bran pedzil tuz obok i razem dotarlismy na miejsce. Krzyczal jeden z ludzi Cynana. Stal plecami do nas, a na ziemi u jego stop lezala wlocznia.

Wojownik zwrocil ku nam wykrzywiona panicznym lekiem twarz. Po jego czole strumieniami sciekal pot, a oczy polyskiwaly biela wywroconych bialek. Zacisnal zeby, na szyi wystapily mu grube postronki zyl. Jego ramiona drzaly.

-Co sie stalo? - spytalem, nie mogac nigdzie dojrzec sladow napasci.

Zamiast odpowiedziec, wartownik wyciagnal reke w kierunku lezacej niedaleko od nas

kanciastej bryly. Podszedlem blizej. W szarowce poranka bryla wygladala jak zwyczajny odlamek skaly...

Bran wyskoczyl naprzod i przykleknal, aby przyjrzec sie jej dokladniej. Po chwili uslyszalem, jak ze swistem wciaga w pluca powietrze.

-Czegos takiego jeszcze nie widzialem - powiedzial cicho. Pociagnalem nosem. W

powietrzu wisiala slodkawa won

rozkladu - cos jakby zepsuty ser albo ropiejaca rana. Zapach nie byl silny, lecz wystarczyl,

by - podobnie jak straznika- przeniknal mnie paralizujacy strach.

"Zawracaj! Uciekaj!", krzyczal w mojej glowie jakis glos. "No juz! Zmykaj stad, poki jeszcze

mozesz". Podszedlem do wartownika. - Co widziales? Przez dluzsza chwile przypatrywal

mi sie z taka mina, jakby nie mogl zrozumiec, o co go pytam. Potem oprzytomnial nieco i

rzekl:

-Widzialem... cos jakby cien, panie... tylko cien. Zadrzalem, slyszac te slowa, wiec aby

ukryc, ze trzesa mi sie

rece, podnioslem z ziemi wlocznie, po czym podalem ja wartownikowi. - Sprowadz tu natychmiast Tegida.

Obudzeni zgielkiem, stopniowo dolaczali do nas inni. Niektorzy szeptali zaniepokojeni, ale wiekszosc patrzyla w calkowitym milczeniu. Nadszedl Cynan, rzucil okiem na bryle i zaklal pod nosem.

-Kto to znalazl?

-Jeden z twych wojownikow. Wyslalem go po Tegida. Pochylil sie, wyciagnal reke, aby dotknac ciemnego ksztaltu,

lecz po namysle zrezygnowal z tego zamiaru.

-Mo anam! - wymamrotal - to moze byc cos zlego. Wnet nadszedl Tegid i w milczeniu

wysunal sie do przodu.

-Co tu sie stalo? - spytala Scatha, ktora wlasnie stanela u mego boku. - Co... -

dostrzegla lezaca w trawie bryle i nagle stracila ochote na wszelkie pytania.

Bard dluzszy czas studiowal z uwaga znalezisko, na koniec tracil je koncem laski, zawrocil na piecie i podszedl wprost do nas.

-Czy przeliczyliscie konie? - zapytal.

-Nie - odparlem. - Nie myslelismy, ze...



-Wobec tego przeliczcie je teraz. Skinalem na dwojke wojownikow za mymi plecami, a ci natychmiast pobiegli do zwierzat.

-Co sie stalo? Co... - urwalem, szukajac wlasciwych slow. - Co moglo to zrobic? Zanim uslyszelismy odpowiedz, gdzies w dole stoku rozlegl sie trwozny okrzyk.

Pospieszylismy tam natychmiast, tylko po to, by odkryc to samo, co na gorze: martwego konia. Chociaz, prawde powiedziawszy, to, co lezalo na trawie, prawie wcale konia nie przypominalo.

Skora martwego zwierzecia byla mokra, tak jakby spadla na nia gesta rosa. Zmierzwiona siersc sterczala pozlepiana w liczne klaki, z oczodolu spozieralo na nas dziwnie bezbarwne oko, a z rozwartego pyska zwisal bezwladnie blady, obrzmialy ozor. Tak wlasnie wygladac musialy szczatki stworzenia, ktore zaglodzilo sie na smierc - mielismy przed soba niewiele wiecej niz obciagniety skora, zapadly szkielet.



Wyraznie widac bylo wszystkie zebra, lopatke, kosci miednicy. Gdybysmy pozostawili wyglodzonego konia na cala zime na szczycie wzgorza, rezultat bylby zapewne taki sam. Przykleknalem i dotknalem szyi zwierzecia, lecz tu czekala mnie niespodzianka. Zaskoczony, cofnalem gwaltownie palce.

-Skora jest jeszcze ciepla. Cos musialo go zabic zupelnie niedawno.

Scatha podciagnela plaszcz pod sama szyje. - Jakos nigdzie nie widac krwi -

zauwazyla.

-I nic dziwnego - wtracil Cynan. - Przeciez w tym koniu nie zostalo jej ani kropli.

Dopiero pod wplywem tej uwagi pojalem, co od poczatku wydalo mi sie niezwykle w

wygladzie martwych zwierzat.

-One sprawiaja wrazenie zasuszonych, poniewaz cos wyssalo z nich cala krew.

Mysle, ze nie byla to tylko krew - dodal w zadumie Bran. Dla zobrazowania swych slow

rozprul grotem wloczni konski brzuch. Z rany nie wyplynela ani krew, ani zadna inna ciecz.

Wewnetrzne narzady oraz miesnie wydawaly sie mocno wysuszone i twarde.

-Saeth du - rzucil Cynan, pocierajac w zdumieniu szyje. - Toz on jest suchy jak wior.

Tegid ponuro skinal glowa, po czym powiodl wzrokiem po dlugim stoku, jakby

spodziewal sie ujrzec przyczajonego posrod drzew tajemniczego zabojce. Niewielkie mial na to szanse, albowiem nie rozwidnilo sie jeszcze na dobre, a oszronione pnie spowijala mgla. Gruba warstwa szronu pokrywala rowniez trawe, przez co ziemia stracila swa naturalna barwe i wydawala sie rownie martwa, co lezace przed nami, pozbawione krwi cialo.

Jezeli nie liczyc kilku dziwnych, podluznych sladow w poblizu glowy padlego zwierzecia, szron wokol niego pozostal nietkniety. Zabojca nie pozostawil po sobie zadnego tropu.

-Czy moglaby to byc robota orla? - spytalem glosno, lecz nim ktokolwiek zdazyl mi odpowiedziec, sam dostrzeglem absurdalnosc takiego przypuszczenia.

-Nie uczynilo tego zadne naturalnie zrodzone zwierze - zapewnil Bran, starannie przyciskajac podbrodek do piersi. Zauwazylem, iz takze wielu innych bardziej badz mniej swiadomie chronilo swoje gardla.

Popatrzylem na Tegida. - No wiec?

-Bran ma racje - wolno odrzekl bard. - To nie bylo zwyczajne zwierze.

-Wobec tego, co? - zniecierpliwil sie Cynan. - Mo anam, chlopie! Czy powiesz nam wreszcie?

Tegid sciagnal brwi i puscil glowe.

-To byl siabur. - Wypowiedzial to slowo ostroznie, jak gdyby w obawie, ze moze nim

sobie pokaleczyc jezyk. Sadzac ze sposobu, w jaki trzymal laske, musial byc gleboko

wstrzasniety.

Wrocili wojownicy, ktorzy mieli przeliczyc konie. - Dwie dziesiatki i osiem - oznajmili.

-Jest nas trzydziestu trzech - rzucilem kwasno - a zostalo nam dwadziescia osiem

koni. Swietnie. Po prostu wspaniale.

-Jakim stworzeniem jest ten siabur? - zapytala Scatha.

Tegid robil zbolala mine.

-To jeden ze sluagh - powiedzial niechetnie. Widac bylo, ze wolalby nie wypowiadac

tej nazwy na glos.

Duch? Demon? Gdy usilowalem odcyfrowac znaczenie tego slowa, nasuwaly mi sie tylko takie skojarzenia.

-Medrcy zowia je siabur. Sa odmiana duchow, ktore czerpia sily z krwi zywych istot.

-Wysysajace krew duchy? - zagrzmial Cynan z wymuszona beztroska i do tego przesadnie glosno. Usilowal zapanowac nad strachem najlepiej, jak tylko potrafil, lecz nie wyszlo mu to zbyt dobrze. - Co tez ty wygadujesz?

-Mowie prawde - Tegid powiodl dokola wyzywajacym spojrzeniem.

-Powiedz nam wiecej, bracie - poprosil Bran. - Wysluchamy cie z uwaga.

-Bardzo dobrze - ustapil, spogladajac przelotnie na Cynana. - Siabur to drapiezne duchy, o czym mogliscie sie przekonac na wlasne oczy. Gdy wytropia ofiare, biora we wladanie jakies cialo i z jego pomoca przeprowadzaja atak, wysysajac cala krew z zyl napadnietej istoty.

Niedowierzanie Cynana zupelnie mnie nie dziwilo. Przedstawiony przez Tegida opis byl przeciez wprost niesamowity i gdyby nie dwa zeschniete na wior konskie trupy, ja sam gotow bylbym uznac go wylacznie za wytwor bujnej wyobrazni. Wystarczylo jednak



spojrzec w uroczysta, surowa twarz barda, by wiedziec, ze w jego slowach tkwila jakas wazna prawda.

-W Albionie czegos takiego nie ma-zaoponowala Scatha.

-Dzieje sie tak, poniewaz Wyspa Poteznych pozostaje pod oslona Szybkiej Pewnej Reki - wyjasnil Tegid. - W Tir Aflan jej nie uswiadczysz.

-Co mozemy zrobic? - spytalem.

-Swiatlo jest ich wrogiem. Ogien to swiatlo, a zatem nie lubia ognia.

-Dzisiejszej nocy zbierzemy konie miedzy obozowymi ogniskami - zaproponowal Cynan.

-Bedzie lepiej - wtracilem - jezeli rozpalimy ogniska wokol calego obozowiska.

Tegid skinal glowa. - Tak bedzie bezpieczniej. Ale nalezy uczynic wiecej. Musimy

spalic zabite konie, a popioly przed zachodem slonca wrzucic do plynacej wody.

-Czy to uwolni nas od duchow siabur?

-Uwolni? - Tegid wolno pokrecil glowa. - Postepujac w ten sposob, uniemozliwimy

im jedynie zamieszkanie w martwych cialach. A wolni nie bedziemy, dopoki z powrotem nie

postawimy stopy w Albionie.

Nikt nie mial ochoty dotykac padlych zwierzat, ja zas nie mialem serca zmuszac ludzi do roboty, ktorej sam nie chcialbym wykonywac. Dlatego tez w koncu postanowilismy oblozyc szczatki drewnem i rozpalic dwa stosy. Plonace ciala wydzielaly mnostwo gestego, oleiscie czarnego dymu o zapachu zepsutego sera, ktory zwrocil ma uwage juz wczesniej.

Tegid dopilnowal, aby ogien pochlonal nawet najmniejsze strzepki skory oraz kosci. Potem przetrzasnal zweglone resztki i napelnil popiolem dwie skorzane sakwy. Teraz nalezalo juz tylko odnalezc strumien czy tez rzeke, w wody ktorej mozna by bylo wysypac zawartosc workow.

Zadanie to okazalo sie znacznie trudniejsze, niz poczatkowo przypuszczalismy.

Tegid uwazal, iz watly strumyk w parowie nie nadaje sie do naszych celow i obstawal przy tym, aby poszukac czegos innego. Tak wiec, pozostawiwszy oboz pod opieka Brana, Tegid, Scatha, Cynan i ja wyruszylismy w pochmurne, wietrzne przedpoludnie, aby rozejrzec sie po okolicy. Niebawem odkrylismy, ze wzgorze, na ktorym obozowalismy, wcale nie jest naturalnym wzniesieniem.

Scatha pierwsza zwrocila uwage na fakt, iz przemierzana przez nas rownina jest niebywale gladka jak na zwyczajny plaskowyz. Po chwili zas dodala, ze horyzont ma tutaj postac zdumiewajaco regularnej krzywizny. Objechawszy znaczna czesc obwodu, uzyskalismy potwierdzenie tego, co wszyscy zaczelismy przeczuwac - plaskowyz mial ksztalt idealnego kola.

Nawet wobec tak oczywistego dowodu Tegid nie wyzbyl sie watpliwosci i postanowil zaczekac z osadem, dopoki nie zbadamy srodka owego kregu. Latwiej jednak bylo cos takiego zamyslic niz wykonac. Tegid co prawda wyznaczyl kierunek, w ktorym powinnismy sie posuwac, lecz i tak uplynelo mnostwo czasu, zanim znalezlismy to, czegosmy szukali: niemal zupelnie ukryty w ziemi, pogruchotany fragment masywnej, kamiennej kolumny.

Z powodu gigantycznych rozmiarow nie rozpoznalismy w rzekomym wzgorzu tego, czym bylo ono w rzeczywistosci

olbrzymiego kopca, ktory ludzkie rece wzniosly w niepamietnych czasach. Obecnosc resztek kamiennej kolumny nie pozostawiala co do tego cienia watpliwosci. Wzgorze, na ktore z takim mozolem sie wspinalismy, okazalo sie byc ni mniej, ni wiecej, tylko omphalosem - kopcem symbolizujacym srodek Tir Aflan. Sadzac po rozmiarach kolistego placu na szczycie, byl on dwadziescia do trzydziestu razy wiekszy od swietego kopca Albionu na Ynys Brinail.

Tegid sprawial wrazenie gleboko wstrzasnietego. Kleknal w wysokiej trawie i, wsparlszy dlonie o uda, wpatrywal sie nieruchomo w zniszczony kamienny blok. Cynan dobyl miecza, by z jego pomoca wyciac nieco darni. Wiatr raz po raz owiewal nam twarze, a konie parskaly cicho, zdradzajac oznaki niepokoju. Choc dokola pelno bylo soczystej, zielonej trawy, nawet nie probowaly jej skubac.

Cynan wbil miecz w ziemie i pociagnal ku sobie, odwracajac gruby plat darni. Wtedy odlozyl orez i dalej kopal rekami, dopoki nic odslonil fragmentu pociemnialego od wilgoci glazu. Gladka plaszczyzne zdobily gleboko wyzlobione linie - resztki pokrywajacych niegdys kolumne swietych symboli.



Wpatrywalismy sie w dziwaczne znaki, usilujac wyobrazic sobie, jak wielki podziw ow potezny, kamienny slup musial budzic w tych, ktorzy ustawili go na szczycie kopca. Bedac reliktem zamierzchlej przeszlosci sprzed upadku Czystej Ziemi, wydawal sie czyms niezrozumialym, lecz zarazem budzacym najwyzszy szacunek. Mialem wrazenie, ze wyczuwam czyjas obecnosc, i ze obecnosc tego kogos lub czegos przytlacza, lecz zarazem oczarowuje. Milczelismy. Wystarczalo nam, ze mozemy tak stac i patrzec...

Tegid pierwszy otrzasnal sie z tej niezwyklej fascynacji. Wstajac z kleczek, zatoczyl sie, a jego laska zakreslila w powietrzu szeroki luk.

-Wystarczy!- powiedzial niskim, jakby sennym glosem.

-Odejdzmy stad.

Jego slowa wzbudzily we mnie nagly przyplyw jadowitej wscieklosci. Bardziej niz

czegokolwiek zapragnalem, by zostawiono mnie w spokoju, tak bym mogl nadal podziwiac ulomek kolumny. Glos Tegida zadzwieczal w mych uszach denerwujacym jazgotem.

-Llew! Cynan! Scatha! Musimy natychmiast stad uciekac. Z zakamarkow mej

wyobrazni wyplynal obraz barda, ktory

lezy na trawie, a z jego nosa oraz ust plynie krew. Niespodziewanie poczulem w dloniach jego laske i bardzo zapragnalem sprac go na kwasne jablko. Chcialem go ukarac za to, ze mi przeszkadza, chcialem, zeby sie wykrwawil i umarl.

-Llew! Chodz, musimy...

Jak przez mgle ujrzalem zaniepokojona twarz Tegida, poczulem, jak wpija we mnie swoje

szpony...

-Llew!

Nie pamietam, abym podnosil srebrna dlon, a przeciez katem oka dostrzeglem lsniaca

smuge, poczulem szarpniecie ramienia. Zobaczylem, jak Tegid zgina sie, lapie rekami za glowe i pada...

Jasna, czerwona krew na trawie, laska barda w moich dloniach...wisialem nad ziemia,

zamkniety w poteznym uscisku Cynana i ze wszystkich sil staralem sie odzyskac swobode ruchow.

-Llew! Uspokoj sie! - dzwieczal w mym uchu jego krzyk.

-Juz dobrze, bracie. Spokoj!

-Cynan? - spytalem tonem kogos, kogo wyrwano z glebokiego snu. - Co ty

wyprawiasz? Pusc mnie natychmiast!

Nie postawil mnie wprawdzie na ziemi, ale jego uscisk nieco zelzal.

-No, juz mi przeszlo - zapewnilem.- Prosze, puszczaj. Cynan usluchal, po czym

przykleknal nad lezacym Tegidem.

Z glebokiego rozciecia na skroni oszolomionego barda plynela krew.

-Tegid? - Jego oczy wedrowaly niezbyt przytomnie dokola i dopiero po dluzszej

chwili spoczely na mojej twarzy.

-Przepraszam - powiedzialem. - Nie wiem, co sie ze mna dzialo. Czy mozesz wstac?

Auuu, chyba tak. Pomozcie mi. - Wspolnie z Cynanem dzwignelismy go z ziemi i

przytrzymalismy, dopoki nie stanal pewniej na nogach. - Ta twoja metalowa reka jest

twardsza, niz przypuszczalem... i szybsza - steknal. - Nastepnym razem bede uwazac.

-Wybacz, Tegidzie. Nie mam pojecia, co we mnie wstapilo. To bylo... no, mniejsza z tym, przepraszam.

-Juz sie nie tlumacz - odrzekl, potrzasajac glowa - i nie mowmy o tym wiecej. Natychmiast musimy stad odejsc.

Cynan podal Tegidowi laske, mnie zas poslal czujne spojrzenie.

-Nasze konie znacznie sie oddalily. Pojde po nie - oznajmil, lecz wyraznie sie ociagal.

-Idz. Nie napadne na Tegida jeszcze raz. - Widzac, ze wciaz sie waha, dodalem: - Naprawde, Cynanie. Idz.

Wierzchowce rzeczywiscie zawedrowaly na skraj plaskowyzu i aby do nich dotrzec, nalezalo mocno wyciagac nogi.

-Musialy sie sploszyc - stwierdzilem, obserwujac odchodzacego Cynana - ale

zupelnie tego nie pamietam.

Tegid otarl krew z twarzy skrajem plaszcza, po czym zerknal w niebo. - Nie mialem pojecia, ze trwalo to tak dlugo.

-Co masz na mysli? - zadarlem glowe, aby okreslic polozenie slonca, lecz okazalo sie, ze niebo zaslaniaja nisko wiszace chmury.

-Dzien sie konczy i wnet nastanie zmrok.



-To niemozliwe - zaoponowalem. - Przeciez dopiero co zsiedlismy z koni.

Ponuro potrzasnal glowa. - Nie, minal caly dzien. Musimy sie pospieszyc, jezeli chcemy

wrocic do obozu przed nastaniem ciemnosci. - Zaraz tez krzyknal w strone Scathy i pospieszyl w slad za Cynanem.

Chcialem uczynic to samo, ale widzac, ze Scatha nadal stoi w miejscu, podbieglem do niej. Podnioslem z trawy wlocznie, ktora porzucila, po czym dotknalem jej ramienia.

-Scatha? - Skora pod mymi palcami byla zimna i bardziej przypominala kamien niz

zywe cialo. - Tegid! - wrzasnalem na cale gardlo.

Zdyszany bard blyskawicznie zjawil sie u mego boku. Scatha! - ryknal jej wprost do ucha. - Scatha! Posluchaj! - Ale ona patrzyla nieruchomo wprost przed siebie, a w jej szeroko rozwartych oczach czailo sie dziwne skupienie, jak gdyby uwage jej bez reszty zaprzatal jakis trudny problem.

Kiedy nawolywanie nie dalo rezultatu, Tegid z jekiem rzucil laske, zlapal Pen-y-Cat za ramiona i, bezwolna, odwrocil od kamienia. Potrzasnal nia gwaltownie, lecz to takze nie pomoglo.

-Zabierzmy ja stad - podsunalem. - Moze...

Bard z rozmachem trzasnal Scathe w policzek. Drgnalem zaskoczony, natomiast uderzona

jakby niczego nie dostrzegla. Tegid uderzyl z drugiej strony, potem szarpnal tak, jakby zamierzal wytrzasnac ze Scathy ducha.

-Scatho! Bron sie, Scatho. Nie daj sie pobic!

Kolejne uderzenie i glowa kobiety gwaltownie odskoczyla w tyl. Na jej policzkach

wystapily czerwone pregi. Tegid wzniosl dlon do nastepnego ciosu.

-Nie! - rzucilem, lapiac go za nadgarstek. - Dosc tego. Przeciez nic z tego nie bedzie.

-Pod wplywem naglego impulsu dodalem: - Lepiej poniose ja na rekach.

Nie czekajac na zgode barda, wzialem Scathe w ramiona i zaczalem oddalac sie od kamienia. Juz po kilku krokach poczulem, ze jej poczatkowo sztywne cialo zaczyna mieknac.

Jeknela cicho i zamknela oczy. Wnet spod zacisnietych powiek poplynely lzy. Przystanalem wowczas, probujac postawic ja na nogi. Utrzymala rownowage, lecz musiala mocno wesprzec sie na mym ramieniu.

-Scatho - zapytalem - czy ty mnie slyszysz?

-Llew... ooch, Llew - bardziej westchnela, niz powiedziala. - Co sie dzieje?

-Wszystko w porzadku. Wynosimy sie stad. Mozesz isc o wlasnych silach?

-Czuje sie taka... zagubiona. U moich stop rozwarla sie przepasc. Stalam na krawedzi i nagle poczulam, ze spadam. Probowalam sie ratowac, ale nie moglam ruszyc reka ani noga... nawet krzyczec nie moglam... - Obmacala opuszkami palcow zaczerwieniony policzek. - Slyszalam, ze ktos mnie wola...

-To miejsce jest przeklete - powiedzial Tegid. - Musimy stad odejsc.

Wziawszy Scathe miedzy siebie, ruszylismy ku uganiajacemu sie za konmi Cynanowi.

Zwierzeta byly wyraznie sploszone i nie pozwalaly mu zblizyc sie do siebie na tyle, by mogl schwycic wodze. Stanelismy nieco z boku, obserwujac, jak powoli podchodzi do parskajacych nerwowo wierzchowcow, przysiada i wyczekawszy na dogodny moment - skacze. Niestety, zwierze, ktore zamierzal zatrzymac, czujnie uskoczylo do tylu. Cynan pozbieral sie z ziemi, a ujrzawszy umykajace galopem stadko, tupnal ze zlosci.

-To na nic - powiedzial, gdy podeszlismy blizej. - Te glupie bydleta sa tak wystraszone, ze uciekaja przed wlasnym cieniem. Nigdy nie pozwola mi sie zlapac.

-W takim razie musimy wracac na piechote - postanowil Tegid, natychmiast wcielajac swe slowa w zycie.

-A co z konmi? - spytalem. - Nie mozemy...

-Zostana tutaj.

-Sprobujmy przynajmniej odzyskac bron - nie dawalem za wygrana. Jedynie Scatha zabrala wlocznie ze soba; Cynan i ja zostawilismy nasze przy siodlach.

-Zostawcie je! - krzyknal zdenerwowany bard. W zalegajacej nad rownina ciszy jego glos zabrzmial zadziwiajaco glucho. - Uwierzcie mi, po zapadnieciu ciemnosci ten kopiec stanie sie niebezpieczny. Naszym jedynym ratunkiem bedzie wtedy krag ognia.

Odwrocil sie i pomaszerowal przed siebie dlugim, rozkolysanym krokiem. Nie pozostalo nam nic innego, jak tylko pojsc w jego slady. Tegid mial racje, plaski jak patelnia, kolisty plac nic mogl nam zaooferowac zadnej oslony; nie bylo tu drzew, skal czy chocby zaglebien gruntu.



Zerknalem przez ramie na podstawe kolumny, lecz ma uwage przykulo przede wszystkim niebo na wschodzie, na ktorym znac |uz bylo forpoczty nadciagajacej nocy. To dziwne, pomyslalem, nigdy dotad nie zdawalem sobie sprawy, ze dzien moze zgasnac tak szybko.

A wraz ze zmierzchem naplynelo z oddali jekliwe kwilenie, przypominajace zawodzenie wiatru na wierzcholkach wysokich gor. Tyle tylko, ze w poblizu nie bylo wysokich gor, a dzwiek, ktory docieral do moich uszu, nie byl wywolywany przez wiatr.





21. Sluagh





Uciekalismy w pospiechu, a noc deptala nam po pietach. Mysle, ze nawet gdybysmy mieli konie, nie zdazylibysmy dotrzec do obozu przed zmrokiem. Powrotna droga okazala sie dluzsza, niz sie spodziewalem, swiatla dnia zas ubywalo w zastraszajacym tempie. A im ciemniejsze stawalo sie niebo, tym glosniej brzmialo niesamowite zawodzenie, zupelnie jakby jego zrodlo ciagle sie do nas przyblizalo.Tegid co chwila zerkal do gory i gdy tylko pojal, ze nie umkniemy ciemnosciom, oznajmil:

-Musimy zejsc na najblizszy stok. Znajdziemy tam przynajmniej drewno na ognisko.

-No dobrze - przystal Cynan. - Tylko gdzie on jest? W tej szarowce niewiele widac. Plan Tegida rzeczywiscie mial szanse powodzenia. Zbocza kopca porastal gesty las i

chrustu bylo tam pod dostatkiem. Coz jednak z tego, skoro w gestniejacych ciemnosciach widzielismy niewiele dalej niz koniec wlasnego nosa.

-Powinnismy byc niedaleko skraju tej rowniny - powiedzial bard. - Kolumna stala na

srodku, my zas oddalalismy sie od niej...

-O ile nie chodzilismy w kolko - wpadl mu w slowo Cynan.

Tegid puscil te uwage mimo uszu, ponaglajac nas do szybszego biegu. Nie zrobilismy

jednak nawet stu krokow, kiedy Scatha raptownie stanela.

-Sluchajcie!

Nastawilem ucha, lecz poza narastajacym zawodzeniem nie uslyszalem niczego

niezwyklego. - Co sie stalo?

-Psy. Wydawalo mi sie, ze slysze psy.

-Nic nie slysze - oznajmil Cynan. Czy jestes pew..., - Ujadanie psa, krotkie, gniewne,

kazalo mu zamilknac.

-Tedy! Szybko! - wrzasnal Tegid i, nie ogladajac sie za siebie, pomknal naprzod.

Z pewnoscia byl przeswiadczony, ze nie odstepujemy go na krok. Ja jednak zwolnilem,

aby spojrzec przez ramie, a kiedy na powrot odwrocilem glowe, bard zdazyl juz wtopic sie w ciemnosc.

-Tegid, zaczekaj! Gdzie jestes? Cynan? Rozlegl sie stlumiony glos. - Tedy... chodzcie za mna...

-Tegid?! - zawolalem, przeszukujac wzrokiem sciane czerni. - Tegid!

-Gdzie oni sie podziali? - zapytala Scatha. - Widziales?

-Nie, po prostu w jednej chwili znikneli!

Pies zaszczekal jeszcze raz - o ile w ogole byl to pies.

-Jest blizej - mruknela Scatha. W tym samym momencie ujadanie rozleglo sie takze nieco bardziej na lewo.

-Tak, wyglada na to, ze jest ich wiecej. - Caly czas rozgladalem sie czujnie dokola, lecz nie moglem dojrzec niczego, co pomogloby mi okreslic wlasciwy kierunek. Wszystko skrywala nieprzenikniona ciemnosc. Mimo to powiedzialem: - Lepiej stad chodzmy.

-Tylko w ktora strone? - glosno zastanawiala sie Scatha.

-Obojetnie w ktora. Najgorzej tkwic tutaj bez ruchu. - Zlapalem skraj plaszcza Scathy, ona zas uczynila to samo z moim. - W ten sposob sie nie zgubimy - wyjasnilem. - Trzymaj sie mnie mocno, a i wlocznie miej w pogotowiu.

Wczepieni nawzajem w swoje plaszcze, zaglebilismy sie w skrywajacy wszystko mrok. Ani przez moment nie ludzilem sie, ze zdolamy umknac podazajacym naszym tropem bestiom. Mialem tylko nadzieje, iz po zejsciu na zbocze zdazymy zajac dogodna do obrony pozycje. Pedzilismy na tyle szybko, na ile pozwalala nam odwaga. Bieg na oslep nie nalezy do rzeczy przyjemnych. Kazdy krok to prawdziwa walka z wahaniem, ze strachem. Co gorsza, strach ten z kazdym krokiem narasta, az w koncu staje sie prawie nie do zniesienia.

Gdyby nie obecnsc Scathy, przystawalbym co chwila, zeby dodac sobie otuchy. Poniewaz jednak nie chcialem uchodzic w jej oczach za czlowieka slabego badz podszytego tchorzem, zacisnalem zeby i - przekonany, ze lada moment skrece kark - gnalem przed siebie.



Za naszymi plecami raz po raz ujadaly psy. Byly coraz blizej, a ich rosla. Po odglosach sadzac, dalbym glowe, iz do dwoch, ktore tropily nas na poczatku, dolaczyly jeszcze trzy.

Odnalezienie obozu wydawalo sie w takich warunkach czystym niepodobienstwem. Tak jak powiedzial Tegid, na tym kopcu w ciemnosciach nikt nie byl bezpieczny i tylko ogien zapewnial ochrone. Jakims cudem udalo nam sie jednak dobiec do skraju kolistej rowniny i gdy ziemia pod naszymi stopami pochylila sie ostro i zupelnie niespodziewanie, zderzylismy sie bolesnie i polecielismy w dol.

Zsuwalem sie, koziolkujac co chwila, po niewidzialnym stoku, dopoki nie wyrznalem w pien drzewa, co osadzilo mnie na miejscu i pozbawilo tchu. Uplynela dluzsza chwila, zanim odzyskalem zdolnosc mowienia.

-Scatha!

-Tutaj, Llew - rozlegl sie zdyszany glos. - Nic ci nie jest? Dokonalem pobieznego sprawdzenia. Bolala mnie co prawda szczeka, lecz byl to skutek

zaciskania zebow podczas biegu. - Wyglada na to, ze nic.

W gorze, wprost nad naszymi glowami, rozlegl sie szelest traw roztracanych przez pedzace zwierzeta.

-Szybko! - wrzasnalem. - W dol!

Padajac i koziolkujac, uciekalismy w dol zbocza, az utknelismy w gestwinie ciernistych

krzakow. Poruszylem sie gwaltownie, probujac odzyskac swobode, ale Scatha zlapala mnie za ramie. - Ciii! Nie ruszaj sie!

Poslusznie zaprzestalem szamotaniny i nastawilem ucha. Nadal slyszalem szczekanie psow, ale jakby nieco odleglejsze. Zaczalem przekonywac, ze powinnismy uciekac dalej, skoro nadarza sie po temu okazja, jednak Scatha byla odmiennego zdania. - Na razie zostanmy tutaj - powiedziala. Zaczela pospiesznie wciskac sie w glab zarosli.

Idac za jej przykladem, rowniez zaglebilem sie w kolczasty labirynt, po czym znieruchomialem u boku Scathy.

-Czy masz jeszcze wlocznie? - spytalem.

-Mam.

To dobrze - rzeklem, zalujac zarazem, iz pozostawilem swoja bron przy konskim siodle.

Wiele dalbym takze za krzesiwo i hubke albo przynajmniej jedna, jedyna plonaca glownie,

jednak ze nic nie wskazywalo, by moje marzenia mialy sie w najblizszym czasie spelnic.

Lecz gdy tak siedzielismy w atramentowej barwy ciemnosciach, czekajac nie wiedziec na co, zasluchani w przeszywajace noc ujadanie przekletych psow, w pewnym momencie wydalo mi sie, ze moja srebrna reka zaczela swiecic. Blask byl slaby, prawie niedostrzegalny. Zblizylem dlon do twarzy... poswiata zniknela. Opuscilem ja nizej, a wtedy pojawila sie znow.

Zadarlszy glowe, ze zdumieniem ujrzalem polyskujaca blado na niebie tarcze ksiezyca. Na wpol przeslonieta chmurami, zimna, slaba, plamka na czarnym niebie sollen dodala mi otuchy; bardzo pragnalem, zeby towarzyszyla nam przez cala noc.

Psiska tymczasem byly tuz, tuz. Oczekiwalem, ze lada moment rzuca sie nam do gardel...

Scatha drgnela. Promien ksiezyca pelgal na grocie jej wloczni, gdy przykleknawszy, wysunela bron do przodu, szykujac sie do odparcia ataku. Zaczalem goraczkowo macac wokol siebie w poszukiwaniu konaru, ktorym moglbym sie posluzyc jak maczuga, lecz nie natrafilem na nic odpowiedniego.

Jazgot pogoni urosl do ogluszajacego skowytu. Psy otaczaly nas ze wszystkich stron, szykowaly sie do ostatecznego ataku. Zrobilem gleboki wdech, byc moze ostatni. "No juz", pomyslalem, "zrobcie, co do was nalezy". Ale wlasnie wtedy, poprzez wsciekle ujadanie, dal sie slyszec szelest pospiesznego przedzierania sie przez zarosla i rownie nieoczekiwanie, jak sie pojawily - odglosy psiej sfory zaczely w oddali cichnac. Wtuleni w siebie, zmartwiali, jeszcze dlugo trwalismy w zupelnym bezruchu, nie mogac uwierzyc, ze uniknelismy smierci.

Blask ksiezyca przybral na sile. Moglem juz przy nim dojrzec lsniace oczy Scathy, skierowane w gore zbocza, ku krawedzi rowniny. Musiala wyczuc, ze na nia patrze, bo zwrocila twarz w moja strone i usmiechnela sie. W tym momencie wygladala zupelnie jak Goewyn. Serce zamarlo mi w piersi. Dostrzegla zapewne wyraz cierpienia na mej twarzy, gdyz zapytala:

-Czy jestes ranny?

-Nie, tylko pomyslalem o Goewyn.



Odnajdziemy ja, Llew. - Kiedy to mowila, glos miala pewny, cieply i spokojny. Jezeli nawet jej serce badz umysl drazyly jakies watpliwosci, ukryla je gleboko na dnie duszy.

Tymczasem pojasnialo na tyle, ze moglismy dojrzec co wieksze ewentualne przeszkody. Wciaz czekalismy z zapartym tchem, lecz na skutek tak dlugiego siedzenia bez ruchu porzadnie zmarzlismy. - Powinnismy isc dalej - powiedzialem w koncu. - Psy moga przeciez wrocic.

-Pojde pierwsza - zdecydowanie oznajmila Scatha, po czym ostroznie zaczela wyplatywac sie spomiedzy najezonych kolcami galezi. Kiedy wreszcie wypelzlismy z ciemnego tunelu, okazalo sie, ze stoimy na skraju gestego lasu. Dzieki ksiezycowej poswiacie moglem zobaczyc w gorze miejsce, w ktorym stok zbiega sie z kolista rownina.

-Zrobilo sie troche widniej. Moze z gory zdolamy wypatrzec oboz - rzeklem w nadziei, ze jesli nie uda sie nam odszukac Tegida, to moze przynajmniej natrafimy na oboz.

Scatha przystala na moj plan. Powoli wspielismy sie na szczyt kopca, przystanelismy na skraju plaszczyzny i uwaznie rozejrzelismy sie dokola. Liczylem, ze zobacze zolta lune obozowych ognisk albo, w najgorszym razie, rudawa poswiate odbita od nisko wiszacych chmur, nie dostrzeglem jednak niczego. Przyszlo mi do glowy, zeby zawolac Tegida i Cynana, po krotkim namysle uznalem jednak, ze lepiej nie ryzykowac, gdyz w poblizu mogly sie krecic psy.

-No tak - powiedzialem - jezeli bedziemy sie trzymac skraju rowniny, w koncu

dojdziemy do obozu.

-A w razie potrzeby latwo mozemy schronic sie w lesie - dodala Scatha.

Szybko, cicho, niczym para cieni, pomknelismy szara rownina.

Scatha biegla pierwsza z wlocznia w pogotowiu, ja zas trzymalem sie tuz za nia,

nieustannie przeczesujac wzrokiem plaskowyz w poszukiwaniu sladow obozowiska oraz Tegida. Przebylismy w ten sposob znaczna czesc obwodu, gdy nagle katem oka wychwycilem jakies widmowe migotanie. Sadzac, ze to odblask ogniska, przystanalem i popatrzylem uwazniej, lecz migotanie zniknelo bez sladu. Ujrzawszy, ze stanalem, Scatha takze sie zatrzymala.

-Wydawalo mi sie, ze cos widze - wyjasnilem - ale teraz wszystko zniknelo.

W chwile pozniej w ciemnosciach znowu cos zamigotalo.

Ledwie ruszylismy z miejsca, na granicy pola widzenia pojawilo sie jakies nieznaczne

drzenie. Podobnie jak za pierwszym razem, natychmiast stanalem.

-Tam cos jest - powiedzialem.

-Nic nie widze - odrzekla Scatha.

-Ani ja. Ale jeszcze przed chwila widzialem jakis ruch.

Rozedrgany obraz powrocil, gdy tylko podjelismy marsz.

Tym razem nawet nie zwolnilem kroku, nie probowalem tez patrzec wprost na dziwne zjawisko. Pozwolilem, by delikatne lsnienie unosilo sie gdzies z boku, na obrzezach mego pola widzenia. Co jakis czas zerkalem nieznacznie w jego strone, usilujac odgadnac, co tez to moze byc.

Ciagle jednak widzialem tylko zawieszone w powietrzu ulotne rozblyski - cos jakby zagestki zimnego swiatla ksiezyca pozlepianego w dlugie, przezroczyste pasma, ktore falowaly w ciemnosciach nocy niczym kolysane nurtem wodorosty.

Lecz ilekroc zwracalem ku nim twarz, widma znikaly. Uznalem, ze mam do czynienia ze zjawiskiem znanym z obserwacji pewnych gwiazd, ktore dostrzec mozna jedynie wowczas, gdy spoglada sie w innym kierunku, a kazda proba spojrzenia wprost na nie sprawia, ze znikaja bez sladu.

Po pewnym czasie zauwazylem, iz owe bezksztaltne twory nie sa zwiazane wylacznie z rownina, otaczaly mnie bowiem ze wszystkich stron. Gdziekolwiek zwracalem glowe, one tam byly

przyczajone na granicy widzialnosci, trzepotaly, klebily sie, przeplataly i laczyly.

-Scatho - rzucilem miekko. Natychmiast zwolnila kroku.

Nie, nie stawaj. Wydaje mi sie, ze te ksztalty - te zjawy -

zaczynaja sie zlewac w cos wiekszego. Jest ich coraz wiecej, otaczaja nas ze wszystkich stron. Czy ty je widzisz?

-Nie, nic nie widze, Llew. - Milczala przez chwile, po czym spytala - Jak one

wygladaja?

"Kochana Pen-y-Cat", pomyslalem, "nie bierze mnie za wariata".



-Wygladaja jak... klebki mgly albo pasma niesionej wiatrem pajeczyny.

-Czy sie ruszaja?

-Bez przerwy. Tak jak dym, nieustannie przenikaja sie i zmieniaja ksztalt. Moge je obserwowac, jesli tylko nie patrze wprost na nie.

Czas jakis szlismy w milczeniu, az w pewnym momencie uprzytomnilem sobie, iz widmowe ksztalty przybieraja bardziej namacalna postac, wyrazistsza i jakby bardziej zageszczona. Wciaz przenikaly sie nawzajem, ale widac bylo, ze gromadza w sobie coraz wieksza mase. Przemianom tym towarzyszyl chlod, ktory zaatakowal ma srebrna reke, a wlasciwie miejsce, gdzie metal stykal sie z cialem. Poczatkowo przypisywalem ten efekt dzialaniu zimnego, nocnego powietrza, ale niebawem uprzytomnilem sobie, ze nocny chlod nigdy przedtem nie robil na mnie takiego wrazenia. Co wiecej, srebrna reka zachowywala sie tak, jakby byla nieczula ani na upaly, ani na mrozy. Z jednym wszakze wyjatkiem: przenikliwy ziab porazil ja w chwili, gdy odkrylem sygnalowe ognisko.

Bieglem za Scatha, lecz ta mysl nie dawala mi spokoju. Czyzby metalowa proteza, oprocz wszelkich innych wlasciwosci, pelnila rowniez role srodka ostrzegawczego? Biorac pod uwage jej fantastyczna nature oraz sposob, w jaki zostala mi ofiarowana, smialo mozna bylo cos takiego przypuszczac. Doprawdy, wszystko, co dotyczylo srebrnej reki, wskazywalo na trwaly zwiazek z tajemniczymi a niezwyklymi silami.

Jezeli metalowa dlon istotnie posiadala zdolnosc alarmowania swego wlasciciela, to coz takiego zapowiadala tym razem?

Tak dalece pograzylem sie w rozwazaniach, ze przestalem zwracac uwage na wypelniajace powietrze rozmyte ksztalty. Kiedy ponownie rzucilem na nie okiem, stanalem jak skamienialy. Zjawy okrzeply jeszcze bardziej, przybierajac postac bezksztaltnych bryl jednakowej wielkosci. Przypominaly rozdete banki o mglistym wnetrzu, wielkie niczym kadzie z piwem. Zmienil sie nie tylko ich wyglad. Widma podrygiwaly gwaltownie, jakby zniecierpliwione, czy moze podniecone.

Kiedy przyspieszylem kroku, by dogonic Scathe, stwory zareagowaly wyczuwalnym niepokojem, jak gdyby baly sie, ze cos im zrobie. Na mysl o tym zawladnelo mna dziwne, nieprzyjemne uczucie. Wygladalo bowiem na to, iz owe zlepki jasnosci byly swiadome mojej obecnosci i potrafily na nia reagowac.

Tymczasem igielki chlodu w srebrnej rece kluly z coraz wieksza sila, przenikajac w glab ramienia. Wyciagnawszy nogi, zrownalem sie ze Scatha.

-Nie przystawaj - powiedzialem. - Te widma wiedza, ze tu jestesmy i chyba nas

gonia.

"Gonia" nie bylo sformulowaniem szczegolnie trafnym. Niezwykle ksztalty byly bowiem doslownie wszedzie - w powietrzu i na ziemi, z przodu i z tylu. Mialem wrazenie, ze przedzieramy sie przez lesny gaszcz, w ktorym kazdy lisc, kazda galaz mialy wzgledem nas wrogie zamiary.

Nie zwalniajac kroku, Scatha wskazala mi cos wyciagnieta wlocznia. - Przed nami widac lune.

Nisko nad horyzontem wisiala przymglona, zolta poswiata.

-To musi byc oboz - powiedzialem i w tym samym momencie po plecach przemknal

mi lodowaty dreszcz. Pojalem nagle przyczyne poruszenia wsrod naszych przesladowcow.

Zjawy nie chcialy, bysmy dotarli do obozowiska. - Szybko! Moze zdazymy.

Poderwalem sie do jeszcze szybszego biegu, ale Scatha mnie powstrzymala. W tej samej chwili poczulem slodkawa won zgnilizny - taka sama jak ta, ktora unosila sie nad martwymi konmi - i natychmiast zlapaly mnie mdlosci.

Scatha rowniez rozpoznala ten odor.

-Siabur - powiedziala, jakby wymawiala przeklenstwo.

Uslyszalem miekki, chlupocacy dzwiek. Spojrzawszy w tamta

strone, zobaczylem jakas bulwiasta bryle, ktora spadla na ziemie o kilka krokow od nas. Odrazajacy smrod przybral na sile, sprawil, ze z oczu poplynely mi lzy. Kulista, niebiesko-czarna bania przez chwile lekko drzala, po czym zaczela sie kurczyc, niczym kropla wody na goracej powierzchni. Rownoczesnie stala sie bardziej sprezysta, gdyz drzenie ustalo, a wokol odetego brzucha wyrosly odnoza. Potem pojawila sie glowa, ukoronowana na czubku wianuszkiem oczu i zaopatrzona w przypominajaca szczypce paszczeke.

Patrzac na tego potwora, zrozumialem, z jakimi zjawami mamy do czynienia. Byly to istoty, ktore Tegid okreslil mianem sluagh. A teraz, przy pomocy nieznanych sil, zgromadzily dosc energii, aby przybrac materialna postac siabura. Widmowe ksztalty wcielily sie w forme



groteskowego pajaka, jakiego jeszcze nigdy nie widzialem: zielono-czarny tulow; owlosione, wypchane brzuszysko; dlugie, wrzecionowate odnoza zakonczone pojedynczym szponem. No i ta wielkosc - rozmiarami oraz waga musial dorownywac dwuletniemu dziecku.

Potezny korpus polyskiwal gestym sluzem. Siabur wydal z siebie dzwiek przypominajacy mlaskanie, po czym dzwignal sie z trawy.

-Co za paskuda! - wydyszala Scatha. W dwoch susach przyskoczyla do pajaka,

wzniosla wlocznie do ciosu. Zdecydowanym ruchem opuscila ramie; wlocznia przeszyla

cialo stwora tuz za potworna glowa, zrecznie przyszpilajac go do ziemi. Siabur zaskamlal;

jego czlonki zadrzaly, a szczeki zaczely sie na przemian otwierac i zamykac.

Scatha zakrecila drzewcem. Kruche nogi poddaly sie i gigantyczny pajak opadl na trawe, przyjmujac postac wstrzasanej niezbornymi dreszczami, przyplaszczonej kuli. Scatha oswobodzila bron i pchnela jeszcze raz, mierzac w srodek wzdetego tulowia. Smrodliwy gaz dobyl sie z sykiem z trzewi bestii, ktorej cialo w oczach zaczelo topniec, na powrot przybierajac postac plynnego babla, by za moment zupelnie wyparowac. Jedynie cuchnaca plama na trawie swiadczyla, ze to wszystko wydarzylo sie naprawde.

Nie czekajac, co bedzie dalej, rzucilem sie do ucieczki. W biegu zlapalem Scathe za ramie, pociagnalem za soba. Z tylu po prawej uslyszalem nastepne plasniecie miekkiego ciala i jeszcze jedno, dokladnie za naszymi plecami. Scatha odwrocila sie, jak gdyby zamierzala podejsc w tamta strone.

-Zostaw to! - wrzasnalem. - Biegniemy do obozu.

No i pobieglismy na leb na szyje, a nocna cisze wokol nas wypelnilo mlaskanie

spadajacych na ziemie, odrazajacych, baloniastych tworow. Pojawialy sie dziesiatkami, ba,

calymi setkami. I wciaz przybywaly nastepne, sypiac sie z nieba niczym krople ohydnego

deszczu.

Powietrze wypelnil trudny do zniesienia zaduch. Oddychanie przychodzilo mi z trudem;

wciagalem powietrze krotkimi, urywanymi haustami, probujac zapanowac nad piekacym

bolem gardla oraz pluc. Wylewalem przy tym strumienie lez, w nosie zas krecilo mi tak,

jakbym cierpial na silny katar.

Dlugie zdzbla trawy owijaly sie wokol naszych stop, zupelnie jakby usilowaly nas powstrzymac. Na rowninie zaroilo sie od siaburow, ktore pelzly, podrygiwaly i ciezko podskakiwaly, spieszac co sil w cienkich lapach w nasza strone. Zewszad rozlegal sie szelest traw oraz cmokanie zaslinionych pyskow. Koszmarne pajaki dopadlyby nas, gdybysmy tylko upadli badz pozwolili sobie na moment wahania. A wtedy wygladalibysmy dokladnie tak samo jak ogladane rano konskie zwloki: suche korpusy, z ktorych do cna wyssano krew.

Droga z kazda chwila stawala sie coraz trudniejsza i bardziej niebezpieczna, jako ze musielismy wciaz zmieniac kierunek biegu, aby zmylic scigajace nas pajaki. Moja srebrna reka mrozila straszliwym chlodem.

Kilka krokow przede mna wyrosl jak spod ziemi siabur. Przeskoczylem nad nim, lecz nim stanalem na nogi, poczulem miedzy lopatkami zimny ciezar - pajak wpil sie we mnie dlugimi odnozami i goraczkowo probowal dosiegnac szyi. Jego dotyk byl zimny i sztywny, mial w sobie cos trupiego.

Zatrzepotalem gwaltownie ramionami, zrzucilem skrzeczaca bestie na ziemie, lecz jej miejsce natychmiast zajela nastepna. Zlowrogi, lodowaty ciezar uczepil sie mego ramienia i w tym samym momencie poczulem ukaszenie w kark. Od szyi w dol rozszedl sie po mym ciele dojmujacy chlod; objal ramiona i boki, rozlal sie po nogach. Juz nie bieglem. Duszaca ciemnosc podplynela blizej. Twarz mi zdretwiala, stracilem tez czucie w dloniach i stopach. Powieki ciazyly mi coraz bardziej; pragnalem nade wszystko snu... snu i zapomnienia... niepamieci... Zapewne udaloby mi sie szybciej zasnac, gdyby nie cichy krzyk, dobiegajacy z ogromnej dali. Ale wkrotce ucichnie takze i on, a wtedy...

Uslyszawszy jek, Scatha odwrocila sie i celnym kopniakiem stracila przyssanego do mej szyi siabura, a nastepnie szybkim ciosem wloczni rozprula mu nabrzmialy brzuch. Przerazajaca istota zmienila sie w galaretowata breje i natychmiast zniknela. Niebawem pojasnialo mi przed oczami, a calym cialem wstrzasnelo gwaltowne drzenie. Poczulem, ze Scatha usiluje dzwignac mnie na nogi. Chcialem jej pomoc, ale moje stopy wciaz byly odretwiale.

-Llew, Llew - powtarzala spiewnie. - Jestem przy tobie. Zajme sie toba.



W koncu zdolala mnie jakos podniesc. Chwiejac sie, zrobilem dwa kroki i jak dlugi polecialem na trawe. Siabury natychmiast rzucily sie do ataku. Moglem teraz stwierdzic, ze potrafily poruszac sie ze zdumiewajaca predkoscia. Jednego odrzucilem kopniakiem, drugiego zdzielilem piescia, lecz coz z tego, iz umknely, zalosnie skamlac, skoro na ich miejsce zjawily sie dwa nastepne. Usilowalem odturlac sie w bok, ale nie zdolalem uniknac szponiastych lap, ktore poszarpaly mi spodnie.

Scatha mocno dzgnela pierwszego napastnika, po czym plynnym ruchem rozplatala drugiego. Odwrociwszy sie na piecie, unicestwila dwa kolejne monstra, ktore nierozwaznie podeszly zbyt blisko, a trzecie - probujace ucieczki - nadziala na grot wloczni i wyrzucila wysoko w powietrze.

Wkladajac w to wszystkie sily, jeszcze raz postawila mnie na nogi, a ja powloklem sie do przodu niezdarnie niczym starzec. Ruch dobrze mi zrobil. Odzyskalem nareszcie wladze we wszystkich czlonkach i stopniowo zaczalem przyspieszac kroku. Zamierzalismy dopasc skraju rowniny i wbiec na lesiste zbocze, gdzie - jak liczylem - latwiej bedzie mozna uniknac pogoni. Gromada siaburow podjela probe odciecia nam drogi ucieczki, ale wlocznia Scathy bez trudu wyrabala przejscie i przy wtorze rozezlonego skowytu pobieglismy w dol zbocza.

Natychmiast owionelo mnie czyste powietrze, a ja zachlannie napelnilem nim pluca. Oczy przestaly mi lzawic, ustalo tez pieczenie gardla i nosa. Na skraju lasu przystanalem i spojrzalem przez ramie za siebie. Spodziewalem sie pogoni, ale widok klebowiska rozwscieczonych siaburow, wezbrana rzeka przelewajacych sie przez brzeg rowniny, napelnil mnie przerazeniem.

Juz nie setki, lecz tysiace i dziesiatki tysiecy pajakow sunely w dol zbocza pulsujaca, wyjaca potepienczo lawina. Nic nie moglo ich powstrzymac, nikt nie byl w stanie przed nimi uciec.





22. Zolty Plaszcz





Ogarnela mnie rozpacz. Odrazajaca kaskada siaburow rozlala sie po calym zboczu. Dalsza ucieczka nie miala sensu, bylo ich zbyt wiele.-Wez to - powiedzila Scatha, wciskajac mi w dlon sekata galaz. Niezawodna jak

zawsze Pen-y-Cat wyszukala mi bron, ktora powinna wystarczyc na pajaki.

Zerknalem w gore zbocza. Siabury nie posuwaly sie juz tak szybko jak przedtem. Ich ruchy staly sie dziwnie powolne, stwory podtrzymywaly sie nawzajem, jakby nagle zaczela na nie oddzialywac potezna sila.

-One chyba staja - rzucilem.

-Slabna w oczach - zauwazyla Scatha. - Mamy szanse im uciec. Tedy! Szybko! - Ruszyla w glab zarosli.

Zrobilem dwa kroki i wrzasnalem pod wplywem przeszywajacego bolu, ktory nagle porazil moje ramie.

Zaniepokojona Scatha juz byla przy mnie. - Czy jestes ranny?

-Moja... reka, moja srebrna reka... auuu... ona jest taka zimna. - Wyciagnalem ku niej

dlon. - Sama zobacz.

Scatha ostroznie dotknela metalu, po czym mocno zacisnela na nim palce. - Wcale nie jest zimna. Jest rownie ciepla jak dlon prawdziwa.

-A mnie sie zdaje, ze jest zrobiona z lodu. Chyba zaraz caly zamarzne.

Siabury na stoku stanely w miejscu i zaczely zbijac sie w wysokie, rozedrgane sterty.

W nozdrza ze straszliwa sila uderzyl nas trudny do zniesienia smrod. Chociaz ksiezyc

dawal niewiele swiatla, zobaczylem dlugie lancuchy lsniacych, znieksztalconych cial, wijace sie i przeplatajace ze soba przy wtorze dzwieku przypominajacego miauczenie malych kociat. W pewnym momencie z kupy poskrecanych pajakow wylonila sie glowa oraz przednie lapy potwornego psa o wielkich, sterczacych uszach i dlugiej, najezonej zebami szczece. Okrywajaca go smoliscie czarna siersc byla mokra i zmierzwiona, oczy polyskiwaly czerwienia. Paskudny leb kolebal sie z boku na bok, gdy psisko usilowalo zrzucic z siebie klebowisko pajakow, coraz bardziej zlewajacych sie w jednorodna, roztrzesiona mase, z ktorej tu i owdzie sterczaly jeszcze cienkie nozki albo baniaste brzuchy.

Z ponura fascynacja patrzylem, jak bestia wyrywa sie na wolnosc, wyszarpujac krotki tulow i zad z cuchnacej brei. Ten piekielny pomiot wcale przed pajakami nie uciekal, wszak zostal zrodzony z odrazajacego zjednoczenia siaburow. Ledwie o tym pomyslalem, ujrzalem



zarys nastepnej glowy, a obok niej jeszcze jednej; nieco na uboczu wychynely uszy i pysk czwartego stwora.

-Uciekaj! - wrzasnela Scatha.

Pierwsze psisko juz niemal opuscilo wstretne lono, lecz ja nie moglem oderwac oczu od

tych ohydnych narodzin.

Scatha zlapala mnie za reke, mocno szarpnela. - Llew! Rusz sie!

Nad naszymi glowami rozbrzmialo grozne warczenie, zatupotaly szybkie lapy. Mocniej scisnalem w dloni maczuge i, nie ogladajac sie za siebie, z pochylona nisko glowa popedzilem za Scatha. Dotrzymac jej kroku wcale nie bylo latwo, gdyz bez wahania rzucala sie w najwiekszy gaszcz, robiac nagle uniki, przemykajac pod nisko wiszacymi galeziami badz przeskakujac ponad pniami lezacych drzew. Bylem pelen podziwu dla jej zrecznosci i szybkosci, gdy niczym plomien, lekko i pewnie smigala wsrod zarosli.

Dziwaczny jazgot upiornej sfory oznajmil nam, ze do pierwszego psa dolaczyly pozostale i teraz wspolnie podjely nasz trop. Ich szczekanie - zajadle, bezlitosne - moglo przyprawic o drzenie kolan i zupelnie pozbawic czlowieka odwagi. Zerknawszy do tylu, dostrzeglem pedzace przez zarosla ciemne ksztalty, ktorych oczy jarzyly sie niczym rozzarzone wegle. Niepodobna bylo biec szybciej od nich; nie mielismy tez co marzyc o stawieniu im czola z jedna tylko wlocznia. Moglismy liczyc na ocalenie tylko wowczas, gdyby udalo sie utrzymac dzielaca nas od bestii odleglosc.

Bieglismy juz chyba cala wiecznosc. Sadzac z wrzawy, jaka demoniczne psiska czynily mymi plecami, bylo ich coraz wiecej i chyba zdobywaly nad nami przewage.

Ryzykujac upadek, jeszcze raz zerknalem do tylu. Rzeczywiscie, piekielna sfora znacznie sie do nas przyblizyla, a jej liczebnosc wzrosla do siedmiu, moze osmiu sztuk. Poczulem, jak na glowie jeza mi sie wlosy.

Kiedy ponownie spojrzalem przed siebie, Scathy nie bylo.

-Scatha! - ryknalem. Co bedzie, jezeli potknela sie i upadla?

Podbieglem na miejsce, gdzie widzialem ja po raz ostatni. Na prozno. Nie moglem krecic

sie w kolo, zeby ja odnalezc, ale zostawic ja na pastwe bestii bylo niepodobienstwem.

-Scatha! Gdzie jestes?

-Tutaj, Llew! - odpowiedz rozlegla sie zupelnie blisko, niemal o wyciagniecie reki, ale ja wciaz nie moglem nikogo dojrzec.

Skowyt najblizszego psa przeszedl w glebokie, gardlowe warczenie; zwierze szykowalo sie do ataku. Natychmiast przywarlem plecami do pobliskiego drzewa, mocniej scisnalem w dloniach udajacy maczuge kostur. Obliczylem sobie, ze zdaze zadac kilka solidnych uderzen, zanim dopadnie mnie reszta sfory. Co bedzie potem? O tym wolalem nie myslec.

Czarny cien skoczyl z zapierajaca dech w piersi szybkoscia. Przygialem nogi, szykujac sie na przyjecie ciezaru rozpedzonego ciala...

Przed moja twarza zawislo drzewce wloczni.

-Chwytaj! - nakazal plynacy z gory glos.

Odrzucilem kostur, zlapalem drzewce lewa reka i, odbiwszy

sie ze wszystkich sil, skoczylem, mierzac nogami w rosochate galezie. Zahaczylem o jedna z nich kolanem, innej uchwycilem sie srebrna dlonia. W dole, mijajac mnie o wlos, potezne psie szczeki zatrzasnely sie z moca zelaznego potrzasku. Wisialem rozpiety na drzewie i nie polecialem w dol tylko dlatego, ze palce kurczowo sciskaly wlocznie. W pewnym momencie poczulem, iz wraz z nia unosze sie do gory.

-Pusc drzewce, Llew - poprosila moja wybawczyni. - W zasiegu reki masz gruby

konar.

Nie moglem jej usluchac, gdyz natychmiast spadlbym na ziemie. Tymczasem do pierwszego brytana dolaczyl jeszcze jeden i teraz obydwa szczerzyly kly, niestrudzenie podskakujac i klapiac paszczekami.

-Puszczaj, Llew.

Rozejrzalem sie dokola. Jezeli wypuszcze z dloni wlocznie, niechybnie spadne z drzewa,

a psy rozerwa mnie na strzepy.

-Llew! Puszczaj, bo bedzie zle.

Kolysalem sie niebezpiecznie blisko warczacych bestii. W tym momencie nadbiegl trzeci

pies, z rozpedu wskoczyl na grzbiety rozszalalej dwojki i odbiwszy sie od nich, dosiegna! zebami mego plaszcza. Szarpniecie bylo tak potezne, ze o maly wlos wlocznia nie wymknela mi sie z dloni.

-Nie dam rady trzymac cie dluzej!



Uczepiony plaszcza brytan ciagnal zajadle, drac tkanine na strzepy. W sukurs przyszedl mu nastepny; wbil kly w naderwana pole i zawisl na niej ciezarem calego ciala. Wlocznia poczela wyslizgiwac mi sie z reki, zjechalem na niej jeszcze nizej. Do drzewa dobiegly kolejne rozwscieczone psiska.

-Llew! Puszczaj!

Zacisnieta na drzewcu dlon slabla coraz bardziej, a ugniatajacy szyje plaszcz dlawil

oddech. Nie pozostalo mi nic innego, jak tylko zwolnic chwyt i szukac ratunku na konarze, ktorego wszakze nie moglem dojrzec.

-Dluzej juz nie wytrzymam!

Oderwalem palce od wloczni, wyciagnalem na oslep reke. Ciezar uczepionych plaszcza

brytanow sprawial, ze polecialbym w dol jak kamien, lecz na szczescie w tej samej chwili uderzylem reka o gruby konar i przywarlem do niego ze wszystkich sil.

Obok mnie natychmiast zjawila sie Scatha. Dygotala na calym ciele, wyczerpana trzymaniem obciazonej moja osoba wloczni. - Moglam cie upuscic - wydyszala.

-Nie widzialem tej galezi - odparlem przez zacisniete zeby.

Scatha przykleknela i, mocno wychylona, energicznie dzgnela

wlocznia. Wsciekle ujadanie momentalnie przeszlo w bolesny skowyt, a ugniatajacy ma szyje ciezar wyraznie zelzal. Nastepny cios uwolnil mnie na dobre. Drzacymi palcami zdjalem spinajaca plaszcz brosze, pozwalajac resztkom tkaniny opasc na ziemie. Podciagnalem sie wyzej i juz nieco spokojniej popatrzylem na szalejace w dole psiska. Naliczylem co najmniej osiem bestii - niektore zapamietale skakaly do gory, inne jak szalone krecily sie wokol drzewa, a dwa darly pazurami pien, usilujac nan wskoczyc. Uczepiona galezi Scatha trafila stojacego na tylnych lapach brytana w gardlo. Skamlacy pies padl na ziemie i miotajac sie na wszystkie strony, a do tego obficie broczac czarna posoka z rozdartego gardla, zaczal z wsciekloscia kasac wlasne cialo.

Kiedy skonal, podobnie jak pajaki rozlal sie w kaluze gestej pulpy, ktora blyskawicznie wyparowala. Tymczasem psow ciagle przybywalo. Pod drzewem czekalo juz kilkanascie zlowrogich stworzen, wyjacych, warczacych, szczerzacych kly. Co i rusz ktores z nich usilowalo wspiac sie po pniu, ale tam witala je wlocznia Scathy i po chwili martwe badz ranne walilo sie na ziemie. Choc martwe bestie znikaly, ich miejsce natychmiast zajmowaly nastepne.

Bylo rzecza oczywista, ze wpadlismy w pulapke. Stopniowo zaczalem podejrzewac, iz oblegajace nas psy zdolalyby wywrocic drzewo, gdyby tylko wspolnymi silami naparly na pien. Juz od samego patrzenia na rozszalale klebowisko u naszych stop ogarnialy mnie znuzenie i trwoga. Takze Scatha zdawala sobie sprawe z bezsensu walki. Co prawda nadal przy kazdej okazji atakowala psy wlocznia, jednakze wyraznie tracila ducha. Stawala sie coraz bardziej zrezygnowana, az w koncu znieruchomiala ze spuszczona nisko glowa.

Sprobowalem dodac jej otuchy. - Jestesmy tutaj bezpieczni, a do obozu mamy niedaleko. Wojownicy uslysza psy i przybiegna nam na ratunek.

-O ile sami nie musza odpierac ataku - odrzekla ponuro.

-Tak czy inaczej, znajda nas - zapewnilem, starajac sie, by w moim glosie nie doslyszala zwatpienia.

-Nie mozemy stad uciec - mruknela.

-Znajda nas - powtorzylem. - Musimy tylko wytrwac.

Najblizsza przyszlosc pokazala, ze niepokoj Scathy byl jak

najbardziej uzasadniony. Potworne brytany ani myslaly zrezygnowac. Nie przejawialy tez chocby najmniejszych oznak zmeczenia, a ponadto ich liczba stale rosla. Scatha przestala dzgac je wlocznia, wdrapalismy sie wiec wyzej, siedlismy na konarze i w otepieniu spogladalismy na przesladujace nas bestie. Stopniowo, na skutek zimna oraz dobiegajacego z dolu straszliwego jazgotu, popadlismy w odretwienie.

Zapatrzony w rozblyski ksiezycowego swiatla na obnazonych klach i pazurach, w skomplikowane wzory kreslone przez plonace czerwienia slepia, zaczalem z wolna tracic poczucie rzeczywistosci. Wirujace, czarne ciala zdawaly sie zlewac w jeden wartki nurt, potezny i gniewny. Pomyslalem z ciekawoscia, co by tez to bylo, gdybym wlaczyl sie w ow rwacy ze straszliwa sila prad. Pragnacy jedynie chaosu, marzacy wylacznie o zagladzie. Coz to za wyzwanie, wymagajace odwagi i pokory - zdac sie na laske rozwscieczonego zywiolu!

Co by sie ze mna dzialo? Czy bym umarl? A moze po prostu stalbym sie jednym z nich, istota pierwotna i wolna? Nie znajaca jakichkolwiek ograniczen, posluszna wlasnym



instynktom, obdarzona dzikim, przerazajacym pieknem? Jakze by to bylo - dzialac i nie myslec - po prosu byc, poza mysleniem, rozsadkiem, emocjami, zyc tylko po to, by czuc...

Z makabrycznej zadumy wyrwal mnie nagly wstrzas galezi, na ktorej siedzialem. Scatha, zafascynowanym wzrokiem wpatrzona w opasujacy drzewo rozszalaly krag, stala na prostych nogach i hustala sie w przod i w tyl. W szeroko rozlozonych rekach, ktorymi lapala rownowage, nie bylo juz wloczni.

-Scatha! - zawolalem. - Nie patrz w dol, Scatho! Spojrz na mnie!

Mowilem bez przerwy, a rownoczesnie pelzlem ku niej wzdluz konaru. Gdy bylem juz

blisko, powoli wstalem i otoczylem ja ramieniem.

-Usiadzmy, Pen-y-Cat. - Usluchala mnie bez sprzeciwu, pozwolila, bym dopomogl jej

wrocic na poprzednie miejsce.

-Tak jest lepiej - powiedzialem. - Zmartwilas mnie, Scatho. Moglas spasc.

Zwrocila ku mnie patrzace bez wyrazu, niewidzace oczy. - Ja chcialam spasc.

-Scatho, posluchaj uwaznie: to, co czujesz, jest dzielem sluagh. To one podsuwaja nam

takie mysli. Ze mna jest tak samo. Musimy sie przed nimi bronic, dopoki ktos nas nie

znajdzie.

Scatha skinela glowa i natychmiast skierowala spojrzenie ku kotlujacym sie czarnym cialom. Mnie takze ogarnela chec, zeby znowu pograzyc sie w rojeniach sprzed paru chwil, lecz zdolalem ja przemoc i poszukujac goraczkowo sposobu na przyciagniecie uwagi Scathy, rozejrzalem sie po otaczajacym nas lesie.

Ku ogromnemu zdumieniu ujrzalem wedrujacy po stoku blask pochodni.

-Spojrz! Ktos nadchodzi. Scatho, widzisz? Pomoc jest blisko!

Krzyczalem przede wszystkim po to, by rozruszac Scathe, ale

w glebi mojego serca poczela niesmialo kielkowac nadzieja. Logicznie rzecz biorac, trudno bylo uwierzyc w nadejscie ratunku. Znacznie wiecej przemawialo za tym, ze oto nadciagala jakas nowa okropnosc.

Nadzieja zgasla, gdy Scatha oznajmila:

-Nic nie widze. Tam nie ma zadnej pochodni.

Rzeczywiscie, luna nie pochodzila od zagwi. To, co w podnieceniu wydalo mi sie jasnym

blaskiem plomienia, teraz wygladalo jak mdla, zoltawa poswiata ksiezyca. Tyle tylko, ze owa poswiata wyraznie przesuwala sie w nasza strone, a niebawem pochwycilem towarzyszacy temu ruchowi niewyrazny dzwiek. Piekielny jazgot oblegajacej nas sfory niemal zupelnie go gluszyl, niemniej jednak pomylka byla niemozliwa.

-Sluchaj... czy slyszysz? Scatha nasluchiwala przez chwile w skupieniu.

-Hmmm... to chyba... jest szczekanie - powiedziala niepewnym glosem.

-Zgadza sie - potwierdzilem. - Takie samo jak to, ktore slyszelismy przed nadejsciem

siaburow.

Scatha spojrzala na mnie z powatpiewaniem. Zwazywszy rzecz dokladnie, miala do tego wszelkie prawo; przeciez za pierwszym razem rzucilismy sie do panicznej ucieczki, gdy tylko naszych uszu dobieglo szczekanie psa. Dlaczego zatem teraz mielibysmy czerpac z niego otuche? A jednak, mimo wszystko, zrobilo mi sie lzej na sercu. Wytezajac do bolu wzrok, sledzilem falujaca miedzy drzewami dziwna, zoltawa poswiate. Towarzyszylo jej coraz glosniejsze ujadanie. Nie ulegalo juz zadnej watpliwosci, ze wlasnie te odglosy slyszelismy przedtem.

Przez srebrna dlon, ktora od dawna wydawala mi sie bryla lodu przytwierdzona do konca ramienia, przebieglo lekkie mrowienie. W chwile pozniej dostrzeglem kilka smuklych, bialych ksztaltow przedzierajacych sie w nasza strone poprzez geste poszycie.

-Cos sie dzieje! - rzucilem z przejeciem.

Wzdluz ramienia poplynal cieply prad, gdy biale psy wypadly z zarosli i z impetem runely

wprost w nieprawdopodobne klebowisko czarnych brytanow. Biale niczym swiezy snieg od pyska po koniuszek ogona - z wyjatkiem jasnoczerwonych uszu - atakujace zwierzeta byly nieco nizsze i szczuplejsze od czarnych diablow, lecz nadrabialy to szybkoscia i zawzietoscia.

Myslalem, ze w mgnieniu oka zostana rozdarte na strzepy przez liczniejszego przeciwnika, tymczasem - ku memu ogromnemu zdumieniu - oblegajace nas bestie na ich widok podniosly straszny rwetes, wyjac wnieboglosy, tak jakby ktos zywcem obdzieral je ze skory. Skaczac i przepychajac sie miedzy soba, rozpaczliwie probowaly umknac przed klami przybyszow.



Jak sie niebawem okazalo, wiedzialy, co robia, albowiem biale psy zaatakowaly ze straszliwa sila, lapiac brytany za gardlo, wytrzasajac z nich zycie i natychmiast przyskakujac do nastepnej ofiary. Smiertelnie ranne sztuki wily sie rozpaczliwie, glosno przy tym skamlac, a gdy nieruchomialy na ziemi, ulegaly blyskawicznemu rozkladowi w bezksztaltna bryle galaretowatej mazi, ktora znikala w mgnieniu oka.

Niczym blyskawica rozdzierajaca burzowa chmure, trzy biale psy krazyly wokol sfory naszych przesladowcow, usmiercajac ich z zadziwiajaca skutecznoscia, szybko i bez wytchnienia. Ledwo sie pojawily, a juz kilkanascie rozszalalych brytanow padlo bez zycia, podczas gdy reszta w poplochu szukala ratunku w gestych krzakach. Jeszcze chwila i po lesie roznioslo sie triumfalne wycie zwierzat scigajacych czarne niedobitki.

Scatha odetchnela z ulga. - Wszystkie uciekly. Otworzylem usta, zeby jej przytaknac, lecz wlasnie w tym momencie go dostrzeglem: stal niemal dokladnie pod nami i spogladal w slad za psami. Ubrany byl w dlugi, zolty plaszcz z rekawami, sciagniety pasem. To wlasnie ten plaszcz, poruszajacy sie wsrod drzew na podobienstwo blednego ognika, przykul moja uwage.

Stal czas jakis bez ruchu, a potem podniosl glowe i popatrzyl na konary, wsrod ktorych ukrylismy sie ze Scatha. Omal nie spadlem na ziemie, gdyz naprzeciw siebie mialem najbrzydszego czlowieka, jakiego zdarzylo mi sie kiedykolwiek widziec: duza twarz o topornych rysach, dlugi nos zakonczony miesistym haczykiem; szerokie, grube wargi budzace skojarzenia z ropucha. Spod gestej szopy zmierzwionych, czarnych wlosow sterczaly uszy wielkosci ucha od dzbana, a wylupiaste, szeroko rozstawione oczy patrzyly badawczo spod krzaczastych, zrosnietych w jedna linie brwi.

Nasze spojrzenia spotkaly sie zaledwie na mgnienie. W chwile pozniej podniosl reke w pozegnalnym gescie i zniknal w glebi lasu.

Odzyskalem glos dopiero w jakis czas po jego odejsciu.

-Juz gdzies widzialem te twarz-wyszeptalem. - Dawno temu... w innym swiecie. Poczulem na ramieniu niepewny dotyk. - Llew?

-Juz po wszystkim - powiedzialem. - Te psy nalezaly do niego.

-Do kogo? - - Do mezczyzny w zoltym plaszczu. Byl tutaj. Widzialem go; on... - urwalem w pol

slowa. Wyjasnienia nie mialy sensu. Najwyrazniej Scatha go nie widziala. Nie wiedziec dlaczego, fakt ten wcale mnie nie zdziwil.

-No, nareszcie mozemy isc - powiedzialem, po czym opuscilem sie na najnizsza

galaz i zeskoczylem na ziemie. Bylem juz w powietrzu, gdy z gory dobiegl mnie glos Scathy:

-Zaczekaj! Sluchaj!

Ostrzezenie nadeszlo za pozno. Przy ladowaniu stracilem rownowage i przewrocilem sie

na plecy. W chaszczach rzeczywiscie buszowalo cos duzego i ciezkiego. Jak oparzony

poderwalem sie na nogi, goraczkowo rozgladajac sie za wlocznia Scathy.

Llew! - krzyknela Scatha. - Za toba! - Przyskoczylem do lezacej w trawie wloczni,

poderwalem ja i wykonalem zwrot, by stawic czolo... Branowi oraz Alunowi Tringadowi,

ktorzy z mieczami w dloniach przewodzili dwudziestce zaopatrzonych w pochodnie

wojownikow.

-Tutaj! - zawolalem. - Scatho! To Bran! Jestesmy uratowani!

Bran z Alunem podeszli czujnie, a patrzyli na mnie tak, jakby ujrzeli ducha.

-Jestem tutaj! - krzyknalem jeszcze raz. Odrzucilem wlocznie i wybieglem im na

spotkanie. - Jest tez ze mna Scatha!

Wodz Krukow powoli opuscil miecz. - Llew? Spojrzal z niedowierzaniem na Aluna, ktory rzekl:

-Przeciez ci mowilem, ze ich znajdziemy.

-Zabladzilismy w drodze powrotnej do obozu - wyjasnilem, po czym podbieglem do drzewa. - Mozesz zejsc. Nic nam nie grozi - powiedzialem, zadarlszy glowe.

Scatha zeskoczyla z galezi z kocia zrecznoscia.

-Czy Cynan i Tegid tez sa z wami? - zapytal Alun, przeszukujac wzrokiem korone drzewa.

-W pewnej chwili rozdzielilismy sie - odparlem. - Nie mam pojecia, dokad oni poszli.

-Nie wrocili na noc do obozu - wtracil Bran.

-Skad wiedzieliscie, gdzie nas szukac?



-Uslyszelismy psy - powiedzial Bran. - Krazyly wokol obozu... a Alun kogos widzial...

-Obiegly oboz trzy razy - goraczkowo wtracil Alun - a maz, ktory byl z nimi, przyzywal nas reka.

-Ja tam nikogo nie widzialem - stanowczo oznajmil Bran. - Tylko psy.

-Ten czlowiek - spytalem - jak on byl ubrany?

-W dlugi plaszcz z szerokim pasem - natychmiast odrzekl Alun.

-A ow plaszcz -jakiego byl koloru?

-Plaszcz byl brazowy. Albo moze zolty... - dodal po chwili. - Trudno orzec. Bylo ciemno, a on nie mial pochodni.

-No, a psy?

-Byly biale - powiedzial Bran.

-Z czerwonymi uszami - dodal Alun Tringad. - Trzy sztuki. To one nas tutaj doprowadzily.



-I nie slyszeliscie nic wiecej?

-Nie, panie - zapewnil Alun.

-Zadnego ujadania rozwscieczonej zgrai, dobiegajacego i tego miejsca?

Bran pokrecil glowa. - Slyszelismy tylko tamte trzy psy. Byly tylko one.

-No i tamten mezczyzna - obstawal przy swoim Alun.

-Tak, mezczyzna byl takze - przyznalem.- Mezczyzna w zoltym plaszczu. Scatha go

nie widziala, aleja widzialem.

-Ja widzialam tylko psy - wtracila Scatha z ulga w glosie - ale i to mi wystarczylo. Ani

slowem nie wspomniala o czarnej

sforze albo pajakach. Ja rowniez nie widzialem powodu, zeby o nich mowic.





23. Crom Cruach





Tegid z Cynanem trafili do obozu przed nami i czekali na nasze przybycie. Slonce wznioslo sie juz ponad szary horyzont, kiedy minelismy wciaz jeszcze dymiacy ochronny pierscien ognisk. Po przekroczeniu walu popiolow momentalnie poczulem ogromne znuzenie. Mialem wrazenie, ze moje nogi odlane sa z olowiu, a sztywny kark skreca piekacy bol. Zawadzilem o cos stopa i omal nie upadlem. Tegid wzial mnie pod ramie, zaprowadzil do niewielkiego ogniska.-Siadaj - rozkazal, po czym przywolal przechodzacego w poblizu wojownika. -

Przynies puchar!

Chwialem sie na nogach, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu. Wydawalo mi sie, ze do ziemi mam bardzo, bardzo daleko.

Cynan, na ktorym nie przespana noc nie zrobila najmniejszego wrazenia, podbiegl do Scathy, objal ja ramieniem i dopomogl dojsc do nas.

-Siadaj, bracie - ponaglil bard. - Przeciez ty lecisz z nog.

Przygialem kolana i, nie mogac dluzej nad nimi zapanowac,

osunalem sie w trawe. Scatha, blada i niezbyt przytomna po calonocnych przejsciach, ciezko siadla u mego boku.

Wrocil wojownik z pucharem. Tegid wcisnal naczynie w moje dlonie, a nastepnie pomogl uniesc je do ust.

-Co sie z wami stalo? - zapytal.

Piwo bylo zimne i smaczne, totez uplynela dluzsza chwila, zanim dotarlo do mnie, ze

Scatha rowniez musi byc spragniona. Podalem jej puchar i dopiero wowczs odpowiedzialem.

-Zgubilismy sie w ciemnosciach. Wolalismy was, dzielilo nas najwyzej kilkanascie krokow. Dlaczego nie odpowiedzieliscie?

-Alez mysmy niczego nie slyszeli! - odezwal sie zdziwiony Cynan. - Nic, zupelnie nic.

-Nic? - Przyjalem te slowa z pelnym spokojem. - No coz, kiedy nie zdolalismy was odnalezc, ruszylismy ku zboczu kopca.

-Gonily nas psy - powiedziala Scatha, drzac na calym ciele od zbyt swiezych wspomnien.

-A potem przybiegly inne psy i przegonily tamte - zakonczylem krotko nasza historie. - W chwile pozniej nadeszli Bran z Alunem i zabrali nas do obozu.

-Opowiedzcie mi o tych psach - poprosil Tegid, klekajac przy nas.



-Byly trzy, dlugonogie, chude, o bialej siersci. Wypadly z zarosli i rzucily sie na czarne.

-Mialy czerwone uszy i byl z nimi jakis czlowiek - dodala Scatha. - Llew go widzial. Tegid uniosl brwi. - Czy tak wlasnie bylo?

Nim zdazylem odpowiedziec, glos zabral Alun. - Tak. Ja tez go widzialem. Przyodziany w zolty plaszcz, biegl razem z psami.

-Ja widzialem same psy - odezwal sie Bran. - Po trzykroc okrazyly oboz, a potem

zawiodly nas wprost do kryjowki Llewa i Scathy.

Tegid nieznacznie potrzasnal glowa. - A jak wygladaly owe czarne brytany? Nie chcialem o nich opowiadac, aby nie siac strachu w sercach sluchajacych nas wojownikow - i bez tego dosyc juz przezyli.

-No coz - zaczalem powoli - nie ma o czym mowic. To byly duze, brzydkie psiska. Bardzo zle. Gdyby nie Bran i Alun, nie byloby nas tu teraz.

-Masz na mysli meza z bialymi psami. To on was ocalil. My nadeszlismy nieco pozniej - wtracil Alun, ustawiajac fakty we wlasciwej kolejnosci.

-To byly sluagh - wpadla mi w slowo Scatha.

-^o Tegida zmienily sie w waskie sz za co bylem mu

bardzo wdzieczny.

-Takie same jak te, ktore napadly na nasze konie? - spytal Cynan.

-Takie same - potwierdzil Tegid. - Sluagh zmieniaja postac na taka, w jakiej

najlatw Od ej moga e! - a Cyn swa n pokrecil glowa, po czym cicho gwizdnal przez zeby. - Ciemna na c as . Prawdziwy z ciebie szczesciarz, Llewie Srebrnoreki, skoro dzisiejszego ranka prze-

Tegid przysluchiwal sie nam z nieprzenikniona mina i doprawdy trudno bylo odgadnac, o

pozostac tutaj na j eszcze j edna noc.

dwoch zwiadowcow zostanie na czatach, a dwoch niezwlocznie wroci po nas.

-Tylko musza sie pospieszyc - dorzucil Tegid. - Do poludnia trzeba nam stad ruszyc.

-Tak tez sie stanie - zapewnil Wodz Krukow, wstajac z miejsca.

-Ja wystawie druzyne pod wodza Gweira - oznajmil Cynan. - On uwinie sie

Bran wraz z Cynanem oddalili sie, aby przygotowac zwiadowcow. Nie pozostalo mi nic innego, jak tylko czekac, co wcale nie bylo rzecza latwa, gdyz ze wzmozona sila opadla mnie tesknota za Goewyn. "Gdzie ona jest?", myslalem z niepokojem. "Co teraz robi? Czy wie, ze

Przyszlo mi do glowy, aby rozpalic olbrzymi stos i pokazac porywaczom, gdzie jestesmy. Po namysle zrezygnowalem jednak z tego pomyslu. Jezeli przeciwnik jeszcze o tym nie wiedzial, moglismy go zaskoczyc. A jezeli Paladyr ze swoja banda zbojow wiedzieli o naszej obecnosci, bylo madrzej nie zdradzac sie ze swymi zamiarami.

Kolo poludnia Tegid przyniosl mi jedzenie. Postawil miske przy mojej glowie, sam zas przykucnal obok.

-Powinienes sie posilic.

-Nie jestem glodny.

-Ciezko jest walczyc z demonami, gdy sie ma pusty brzuch - powiedzial. - Skoro nie spisz, sprobuj zjesc.



Unioslem sie na lokciu, przyciagnalem miske blizej. Byla napelniona gesta owsianka, okraszona solonym miesem oraz rzepa. Zblizylem miske ku wargom i pod czujnym okiem Tegida upilem maly lyk.

-No, co cie trapi, bardzie?

-Jak sie czujesz?

-Jestem znuzony - odparlem. - Ale nie moge zasnac. Wciaz mysle o Goewyn.

-Goewyn nie spotka zadna krzywda.

-Skad czerpiesz swa pewnosc?

-Bo oni chca ciebie, a nie jej. Posluzyli sie Goewyn jako przyneta. Szczerosc oraz spokojny ton glosu Tegida sprawily, ze odwazylem sie wypowiedziec

glosno moja najwieksza obawe:

Jezeli to prawda, to oni juz mogli ja usmiercic. - Przy tych slowach serce zamarlo mi w piersi, ale skoro juz padly, poczulem sie nieco pewniej. - Nie dowiemy sie tego, dopoki nie wpadniemy w pulapke, ale wtedy, oczywiscie, bedzie juz za pozno.

Tegid milczal przez dluzsza chwile, a nastepnie wolno pokrecil glowa.

-Nie. - Glos mial pewny, zdecydowany. - Nie sadze, aby tak sie stalo. - Umilkl, poslal mi badawcze spojrzenie, zupelnie jakby mial przed soba dawno nie widzianego znajomego i probowal dojsc, jak bardzo on sie zmienil.

-Co jest, bardzie? Nie spuszczasz ze mnie oczu od chwili, gdy rankiem wszedlem do obozu.

Usmiechnal sie z przymusem. - To prawda. Chce uslyszec cos wiecej o tym mezu z bialymi psami, tym w zoltym plaszczu.

-Powiedzialem ci wszystko, co wiem.

-Wcale nie wszystko. - Pochylil sie nade mna. - Cos mi sie zdaje, ze ty go znasz.

-Nie znam - stwierdzilem zdecydowanie. Napotkawszy ostre, pelne wyrzutu spojrzenie Tegida, dodalem: - Kiedys go juz widzialem, ale go nie znam. Widziec a znac, to dwie rozne rzeczy.

-Gdzie go widziales?

Usta wypelnila mi gorzka niczym zolc zlosc. - To nie ma nic do rzeczy. Daj spokoj. Bard jednak nie dal sie zbyc. - Opowiedz. Jego dociekliwosc zmusila mnie do przypomnienia sobie zycia w tamtym swiecie, co

wcale nie poprawilo mi humoru. Spiorunowalem go wzrokiem, ale ustapilem.

-To nie bylo w tym swiecie- wymamrotalem. - Wydarzylo sie to kiedys, kiedy jeszcze ja i Simon - Siawn Hy - bylismy razem; on wszedl do kurhanu, ja zas czekalem, az stamtad wyjdzie. I wlasnie wtedy, calkiem blisko, ujrzalem tego czlowieka.

-Opisz ow kurhan - poprosil Tegid, a kiedy to uczynilem, zapytal: - Czy widziales takze biale psy?

-Tak, widzialem. Byly biale, z czerwonymi uszami. Lecz prowadzil je kto inny, chyba farmer... Och, to bylo tak dawno... Nie pamietam. Chyba wszyscy tam byli. Tym razem milczenie barda trwalo znacznie dluzej.

-On byl taki sam - oznajmil wreszcie.

-Kto byl taki sam?

-Z psami czy bez, to nie robi zadnej roznicy - stwierdzil tajemniczo. Kiedy zas poprosilem o wyjasnienia, odrzekl - Zolty Plaszcz jest zazwyczaj widywany z psami, to prawda. Ty jednak widziales psy i widziales jego, razem czy osobno, to bez znaczenia.

-Bardzie, mow jasniej.

-Crom Cruach, Tuedd Tyrru, Crysmel Hen - znany jest pod roznymi imionami i postaciami - odparl przyciszonym glosem. - Jednak za kazdym razem jest on tym, kim jest: Panem Kurhanu.

Mialem wrazenie, ze na mym gardle zaciska sie zimna dlon. - Nie pamietam, abym widzial jakis kurhan.

-Kiedy wojownik widzi Praczke u Brodu - powiedzial Tegid - wie, ze smierc jest

blisko.

Slyszalem juz podobne opowiesci. Najczesciej mowa w nich - o tym, ze zmierzajacy na pole bitwy wojownik dojezdza do rzeki i tam, u brodu, spotyka kobiete - niekiedy uderzajaco piekna, czesciej brzydka jak noc - zajeta praniem pokrwawionego ubrania. Jezeli zapyta, do kogo naleza skrwawione szaty, Morrigan odpowie, iz wlasnie do niego. Po tym tez wojownik poznaje, ze oto dobiega kresu swoich dni. Przemyslawszy to sobie, spytalem:



-Czy z Zoltym Plaszczem sprawy maja sie tak samo?

-Tylko ci, ktorych losy nie sa Crom Cruachowi obojetne, moga go ujrzec - odrzekl Tegid z typowa dla barda dwuznacznoscia.



-Czy to oznacza smierc? - rzucilem bez ogrodek. Zawahal sie. - Nie zawsze.

-Wobec tego coz to znaczy?

-To znaczy, ze Crom Cruach cie pozdrawia. To wyjasnienie w zasadzie niczego nie tlumaczylo, lecz Tegid najwyrazniej nie mial

ochoty powiedziec nic wiecej.

-Czy ma to jakis zwiazek ze zlamaniem przeze mnie geas?

Tegid dzwignal sie z kucek. - Teraz odpocznij. Porozmawiamy pozniej.

Dokonczylem posilek i sprobowalem usnac, jednakze ponure aluzje barda oraz zgielk obozu nie pozwolily mi na to. Szybko dalem za wygrana i dolaczylem do grona czekajacych. Czas wyczekiwania skracalismy niespieszna rozmowa, starannie unikajac jakichkolwiek wzmianek o niepokojacych wydarzeniach minionej nocy. Cynan podjal probe przeprowadzenia turnieju zapasow, lecz na widok pierwszej pary, walczacej niemrawo i bez zapalu, postanowil zawody odwolac.

Minal ranek. Dosc cieple slonce pielo sie po niskim luku, goniac szare chmury o wygladzie zbutwialych szat nieboszczyka. Tuz przed poludniem wrocila pierwsza druzyna zwiadowcow, a jej dowodca zameldowal, ze nie spotkali na swej drodze sladow nieprzyjaciela. Natomiast czworki, ktora wyruszyla na wschod, wciaz nie bylo widac.

Czekalismy, ile sie dalo, dluzej niz pozwalal rozsadek. Tegid niecierpliwie chodzil tam i z powrotem, co chwila zerkal na slonce, mruczac cos pod nosem, az w koncu nie wytrzymal i powiedzial:

-Nie mozemy tu zostac dluzej.

-Nie mozemy tez zostawic zwiadowcow - zaprotestowal Cynan. - Dowodzil nimi Gweir. Nie pozwole, by moj wodz i wojownicy pozostali bez wsparcia.

Tegid spochmurnial, chwile trwal w zadumie, po czym rzekl: - Bardzo dobrze. Bedziemy ich szukac.

-A jezeli to pulapka? - wtracil Bran. - Moze Paladyr wlasnie na to czeka.

-No to w nia wpadniemy i bedzie po wszystkim - warknal Tegid. - Lepiej stawic czolo Paladyrowi i jego druzynie, nizli spedzic jeszcze jedna noc na tym przekletym kopcu.

-Racja - przyznal Bran.

-Wobec tego ruszajmy na wschod - postanowilem.

Pojechalismy tropem zaginionych zwiadowcow. Przemierzajac porosla ostra trawa

rownine, szerokim lukiem ominelismy strzaskana podstawe kamiennej kolumny i o zmierzchu dotarlismy do wschodniego skraju plaskowyzu. Nasz wzrok powedrowal ponad wierzcholkami drzew ku rozpostartej w dole krainie, spowitej brazowoszara mgla pod nisko wiszacymi chmurami.

-Tutaj slady sie koncza- oznajmil Bran przygnebiony.

-Koncza? - popatrzylem nan z niedowierzaniem. Jego ciemna twarz stala sie jeszcze

ciemniejsza za sprawa rzadkiej czarnej brody, ktora niedawno zapuscil; mozna by rzec, iz

wygladem coraz bardziej upodabnial sie do kruka.

Wskazal mi wydeptany krag trawy. Snieg byl mocno przemieszany konskimi kopytami, lecz poza tym nic nie wskazywalo, by doszlo tam do jakiegos starcia.

-Zwiadowcy staneli w tym miejscu i tutaj urywa sie trop. Mogli jeszcze zjechac w dol, do lasu na zboczu - dodal z powatpiewaniem.

-Ale ty im powiedziales, zeby tego nie robili.

-Tak. Tak im wlasnie powiedzialem.

Wjechalismy na lesisty stok. Gesto rosnace drzewa znacznie utrudnialy nam jazde, a

niebawem bylismy zmuszeni zsiasc z koni i zaslonic im oczy. Tak jak poprzednio, zwierzeta wzdragaly sie przed wejsciem do lasu, wiec trzeba je bylo prowadzic. Wlasciwie nie spowolnilo to w znaczacy sposob naszych poszukiwan, gdyz przez tak sklebione poszycie szybka jazda z pewnoscia nie bylaby mozliwa.

Bran rozrzucil swoich Krukow na znacznym odcinku zbocza, w nadziei ze byc moze uda sie im odnalezc zaginiony trop. Niestety, do wieczora nie wypatrzylismy nawet pojedynczego odcisku stopy. Schodzilismy z irytujaca powolnoscia, mieczami wyrabujac sobie droge w kolczastych chaszczach. Niebawem zauwazylem, iz czym nizej przebywalismy, tym zimniej robilo sie dokola. Gdy nadeszla pora, by rozejrzec sie za



miejscem na oboz, wszyscy pookrecalismy sie szczelnie plaszczami, a z naszych ust przy kazdym oddechu dobywaly sie kleby zmrozonej pary.

Stanelismy na noc u stop wielkiego, gruzlowatego debu. Pod jego poskrecanymi, rozlozystymi konarami krzaki rosly rzadko, dzieki czemu powstala tam niewielka polana. Natychmiast zgromadzilismy trzy duze sterty opalu, a Tegid wlasnorecznie rozpalil trzy ogniska. Kiedy ogien juz zaplonal, powiedzial:

-Nawet jezeli jedno zgasnie, pozostale dwa pozwola nam podtrzymac plomien.

-Myslisz, ze ogniska zgasna? Mysle, ze jest rzecza niebezpieczna zostac w nocy bez ognia - odparl, po czym zabral sie za wyznaczanie straznikow majacych czuwac przy ogniskach az do switu.

Noc byla zimna, lecz nie przyniosla zadnych niespodzianek, a po przebudzeniu powitala nas uporczywa mzawka. Nastepne dwa dni wygladaly tak samo. Przedzieralismy sie przez zwarta sciane zarosli, ciernistych i gestych jak zywoplot, wspinalismy sie na powalone pnie, grzezlismy w blocku, obchodzilismy potezne bloki skalne. Za dnia wleklismy sie jeden za drugim w dlugiej procesji przemoczonych nieszczesnikow; w nocy robilismy, co w naszej mocy, by choc troche wyschnac. Kazdemu krokowi w dol towarzyszylo ochlodzenie powietrza, totez piatego dnia miejsce deszczu zajal snieg. Chociaz w zaden sposob nie przyspieszylo to naszego marszu, odmiana przez wszystkich przyjeta zostala z zadowoleniem.

Maszerowalismy w milczeniu. Scatha szla z ponura mina i nie odzywala sie do nikogo; rowniez i Tegid nie mial wiele do powiedzenia. Cynan z Branem przemawiali do swych podkomendnych krotko i ostro, a i to jedynie wowczas, gdy bylo to konieczne. Ja takze nie mialem ochoty na rozmowe, wiec tak jak wszyscy, wloklem sie markotny i niemy.

Zbocze tak wolno zmniejszalo kat nachylenia, ze dopiero na widok wolno plynacego strumyka, ktorego brzegi porastaly wysokie sosny oraz mizerne brzozki, pojelismy, iz kopiec pozostal za nami.

-Teraz droga bedzie latwiejsza- zauwazyl Bran.

Chociaz atak sluagh wiecej sie nie powtorzyl, splynela na mnie ulga, czulem bowiem, iz

drapiezne duchy przestaly wreszcie nam zagrazac. Przenocowalismy wsrod sosen, a caly nastepny dzien uplynal nam na wedrowce z biegiem strumienia. Drzewa, ktore tutaj rosly, byly stare i wysokie, poszycie zas znacznie sie przerzedzilo, co bardzo ulatwilo nam jazde. Strumien stale powiekszal swa szerokosc, az w koncu przeksztalcil sie w blotnista rzeczulke, toczaca wody posrod odslonietych korzeni sosen. Od czasu do czasu w przeswitach miedzy galeziami polyskiwalo blade slonce.

O zmierzchu, kiedy powietrze wypelnila mgielka o barwie ochry, wyjechalismy wreszcie na skraj lasu, gdzie oczom naszym ukazala sie rozlegla dolina obrzezona stromymi, skalistymi urwiskami. Jej dno zascielal snieg, lecz nie bylo go zbyt wiele. Wyplywajaca z lasu rzeka porzucala skaliste koryto i rozlewala sie szeroko, jak gdyby nabierajac na nowo zycia. Poniewaz na rowninie nie bylo widac drzew, postanowilismy przenocowac na skraju lasu, gdzie mielismy zapewniony dostatek opalu. Ranek nastepnego dnia uplynal nam na gromadzeniu zapasow drewna i objuczaniu nim koni. Chociaz z tego powodu wyruszylismy dopiero przed poludniem, do zachodu slonca przebylismy znacznie dluzsza droge niz ktoregokolwiek innego dnia od chwili przybycia do Tir Aflan.

Przez pare kolejnych dni jechalismy brzegiem rzeki, robiac postoje jedynie po to, aby napoic wierzchowce, posilic sie i przespac. Slonce bylo niewidoczne spoza grubej warstwy niskich chmur, lecz choc panowal chlod, snieg padal rzadko, a sniezyce nigdy nie trwaly dlugo. Ani razu nie widzielismy ptaka czy innego zwierza, a na cienkiej warstwie sniegu nie dostrzeglismy zadnych sladow procz naszych.

Wedlug naszego rozeznania, bylismy pierwszymi ludzmi, ktorzy zapuscili sie tak daleko w glab Plugawej Ziemi. Trwalismy w tym przekonaniu dosyc dlugo - dopoki nie dostrzeglismy ruin.

Poczatkowo urwisko po lewej wydawalo sie po prostu gesciej usiane sterczacymi glazami i zwienczone zebatymi wyrostkami. Jednak w miare jak zaglebialismy sie w doline, skalna sciana schodzila blizej dna i wowczas moglismy juz rozpoznac spekane pozostalosci muru.

Patrzylismy na nie z ta sama mieszanina strachu i fascynacji, ktorej doswiadczylismy przy odkryciu kopca. Dzien mijal po dniu, mur zas stawal sie coraz wyzszy, coraz bardziej zlowieszczy. Przebiegal zakolami po nierownym gorskim grzbiecie; zial dziurami w



miejscach, gdzie wypadly zen kamienie, ktore nastepnie turlaly sie po stromiznie w dol, tworzac u jej podstawy trojkatne osypiska. Szostego dnia dostrzeglismy most oraz wieze. Wieza usadowila sie na nagim, skalnym garbie, w miejscu, gdzie dolina ulegala znacznemu przewezeniu. Z ziemi i z wody sterczaly szczatki podwojnego rzedu filarow, ktore kiedys laczyly wieze ze skalnym grzbietem naprzeciwko. Podeszlismy do na wpol zagrzebanych w piasku kolistych fragmentow - przywodzacych na mysl zrabane pnie megalitycznych drzew - pograzonych w ziemi zarowno pod wplywem wlasnego ciezaru, jak rowniez straszliwego brzemienia czasu. Tutaj przystanelismy i rozejrzelismy sie po okolicy.

Kiedys, w zamierzchlej przeszlosci, rzeka musiala byc ogromna, jej przeciwlegle brzegi zas spinal przerzucony ponad rozszalalym zywiolem most godny prawdziwych gigantow. Wejscia na niego strzegla z jednej strony ponura, ciemna wieza. Mysli wszystkich zaprzataly te same pytania: Kto ja zbudowal? Co krylo sie za murem? Przed czym mialy chronic tak potezne umocnienia? Ciekawosc pchnela nas do dzialania. Rozbilismy oboz posrod obalonych kolumn, a nastepnie Cynan, Tegid, Kruki i ja ruszylismy na rozpoznanie.

Wiezyca zbudowana zostala z kamienia, a skladaly sie na nia trzy wzniesione jedna na drugiej, coraz mniejsze czesci. W scianach umieszczono niezwykle, okragle okna, niczym puste oczodoly spozierajace na drugi brzeg. Na poziomie gruntu znajdowalo sie pojedyncze wejscie, zamykane wrotami o niespotykanym ksztalcie. Otoz w okraglej bramie tkwily takiez odrzwia - wielkie kamienne kolo okute po brzegu zelazem i osadzone w szerokim zaglebieniu. Powierzchnie wrot zdobily jakies plaskorzezby, zbyt zniszczone, by mozna bylo cos z nich odcyfrowac. Od bramy do miejsca, gdzie niegdys zaczynal sie most, wiodly pozostalosci brukowanej drogi. Sadzac po jej szerokosci, na moscie dosc bylo miejsca dla czterech jadacych obok siebie konnych.

Do wiezy przylegal olbrzymi mur obronny, ktorego najszersza, dolna czesc wznosila sie na wysokosc mniej wiecej trzech ludzi. Aby sie dostac do srodka, nalezalo otworzyc okragle wrota, u juz na pierwszy rzut oka widac bylo, ze rozbicie wielkiego kamienia nie wchodzi w rachube. Alun z Garanawem nie dali jednak za wygrana. Przystapili do dokladnych ogledzin, kiedy zas naparli na wrota, plyta lekko drgnela.

-To da sie otworzyc! - wrzasnal Alun - Pomozcie nam oczyscic wyzlobienie.

Prowadnica, w ktorej toczyly sie wrota, byla zasypana kamieniami i piaskiem. Emyr,

Drustwn i Niall w okamgnieniu oczyscili rowek, po czym pospieszyli z pomoca Alunowi.

Piatka Krukow ze wszystkich sil pchnela kamienna plyte, ktora - ku ogromnemu

zdziwieniu patrzacych - gladko potoczyla sie w bok, odslaniajac mroczne wnetrze wiezy.

Wojownicy ostroznie usilowali zajrzec do srodka, lecz po paru probach oznajmili, ze nic nie widza.

-Potrzebujemy pochodni - stwierdzil Tegid.

Bran skinal glowa, a na ten znak Emyr i Niall zbiegli do obozu, skad wrocili niebawem z

nareczami glowni. Tegid zabral sie za ich rozniecanie, my zas czekalismy z niecierpliwoscia, az skonczy. Kiedy juz kazdy trzymal w reku skwierczaca zagiew, z biciem serca przekroczylismy gigantyczna brame i weszlismy do niezwyklej wiezy.





24. Wysoka Wieza





Czujni i przygarbieni, skradalismy sie na palcach niczym zlodzieje, ktorym bardzo zalezytym, zeby nie zbudzic spiacych mieszkancow pladrowanego domostwa.

Powietrze w srodku przesiakniete bylo wilgocia. Pachnialo ziemia i mokrym kamieniem, tak samo jak w jaskini. Na poczatku wydawalo mi sie, ze pochodnie nie rozjasnia panujacych we wnetrzu ciemnosci, jednak stopniowo wzrok przyzwyczajal sie do chybotliwego swiatla i zaczynal wylawiac z mroku zarysy poszczegolnych przedmiotow.

Znajdowalismy sie w ogromnej sali, co najmniej dwa lub trzy razy wiekszej od hali jakiegokolwiek krola. Srodkiem pomieszczenia przebiegal pojedynczy rzad kolumn wspierajacych strop, a do kazdej z nich na roznej wysokosci przymocowano wielkie zelazne pierscienie.

-Chodzcie tutaj! - zawolal Drustwn, ktory wysforowal sie nieco do przodu. - Patrzcie!



Na bezladnej stercie, jak gdyby odrzucone w chwili gniewu, lezaly dziesiatki rydwanow z brazu o wypaczonych kolach i pogietych osiach, pokrytych zielona patyna starosci. Wysokie, zaokraglone boki wozow wygladaly jak uplecione z wikliny, lecz w istocie zostaly wykonane z trojkatnych pasm brazu. Zapewnialy tym samym doskonala ochrone zalodze, choc rownoczesnie niebywale powiekszaly ciezar calego pojazdu.

Obok rydwanow wznosila sie piramida ulozonych jeden na drugim, okazalych dyskow, a jeszcze dalej widac bylo gore przesadnie wielkich toporow, ktorych niezwykly ksztalt - stosunkowo niewielkie ostrze miast obuchem zakonczone duzym kolcem - bardziej przypominal nadziak niz typowa siekiere. Owych toporow, podobnie jak i dyskow, ktore przy blizszych ogledzinach okazaly sie brazowymi tarczami, musialo byc pare ladnych setek.

Bran wyszarpnal wybrana na chybil trafil tarcze, powodujac, ze pozostale posypaly sie lawina. Dzwignal ja oburacz przed soba, tak aby wszyscy mogli dobrze sie jej przyjrzec. Tarcza byla duza, znacznie wieksza od uzywanych przez mezow z Albionu, a jedyne ozdoby widnialy na sterczacym ze srodka, wypuklym umbie: kilka dziwacznych symboli otaczajacych prosty wizerunek grubego weza.

-Ten, kto ja nosil, byl silniejszy ode mnie - stwierdzil Bran, odkladajac tarcze na

miejsce.

Potem obeszlismy sale dookola, lecz oprocz ustawionych w rownym rzedzie pod sciana ciezkich, brazowych wloczni, nie znalezlismy niczego interesujacego. Wspielismy sie zatem po kamiennych schodach na pietro.

Okragle okna umieszczone posrodku kazdej sposrod czterech scian zapewnialy jakie takie oswietlenie duzego, kwadratowego pomieszczenia. Podloge zascielaly tutaj helmy - spiczaste, odlane z brazu i wszystkie bez wyjatku przyozdobione podobizna weza owinietego wokol brzegu w taki sposob, ze jego plaska glowa unosila sie na wysokosci czola. Alun przymierzyl jeden z helmow, okazalo sie jednak, iz jego wlasciciel musial miec glowe co najmniej dwukrotnie wieksza. Upewniwszy sie, ze nie znajdziemy tu nic wiecej, przeszlismy wyzej.

W kolejnej sali ujrzelismy wielki kamienny stol zastawiony duzymi pucharami ze srebra i brazu, posrod ktorych jedno naczynie polyskiwalo zlotem. Srebro sczernialo, braz okryl sie zielenia, natomiast zloto lsnilo jasnym blaskiem w swietle pochodni. Oprocz tego na stole lezaly trzy stosiki monet otoczone resztkami zbutwialymi skorzanych trzosow. Monety wybito w srebrze oraz zlocie. O ile srebrne wygladaly jak wytarte, czarne blaszki, o tyle zlote nic nie stracily ze swej urody.

-Tutaj jest wizerunek ich krola - stwierdzil Tegid, zblizywszy monete do oczu. - Nie

moge odczytac jego imienia.

Na zlotym krazku widniala postac mezczyzny, ktora wygladala tak, jakby ja wyrzezbilo jakies nad wiek rozwiniete dziecko. Mezczyzna w jednym reku trzymal krotka wlocznie, w drugim natomiast opatrzony kolcem topor. Nie mial zadnego nakrycia glowy, a dlugie wlosy kreconymi puklami opadaly mu na ramiona; zdobiace twarz wasy oraz broda byly niemal rownie dlugie. Piers mial naga, wolna od torquesow i wszelkich ozdob, natomiast od pasa w dol jego przyodziewek stanowily pasiaste spodnie czy tez nogawice wpuszczone w wysokie buty. Zlozone z dziwacznych liter slowa na podobienstwo os unosily sie wokol jego glowy, lecz odczytanie ich bylo niemozliwe.

Zaczerpnalem garsc monet i podalem wojownikom, zeby mogli je sobie obejrzec, natomiast Cynan zlapal za zloty puchar.

-Dam to Tangwen, kiedy znowu ja zobacze!

Opodal stolu stal zelazny trojnog podtrzymujacy wielki kociol z brazu. Na kamiennej

posadzce wprost pod nim czarnym kolem odcinal sie slad ognia, w srodku zas lezaly skamieniale resztki ostatniego posilku. Moja uwage przykula jednak zewnetrzna powierzchnia ogromnego gara, pokryta mnostwem przeroznych scen. Najnizej przedstawiono scene szarzy rydwanow - wojownicy z rozwianymi wiatrem, dlugimi wlosami trzymali w dlonich uniesione do rzutu wlocznie. Pole wyzej ukazywalo galopujacych skosnookich jezdzcow, ktorzy z zapalem wymachiwali mieczami oraz wloczniami, ponad nimi zas uwieczniono maszerujaca piechote. Wojownicy stali w gestym szyku, a ich uzbrojenie skladalo sie z okraglych tarcz i helmow, takich samych jak te, ktore ogladalismy na nizszych kondygnacjach wiezy. Na ostatnim polu widac bylo uskrzydlonych mezczyzn, biegnacych



lub moze lecacych. Kazdy z nich dzierzyl w prawicy weza, a w lewej dloni lisciasta galaz. Brzeg kotla opasywal natomiast pokryty luska waz, ktory trzymal w paszczy wlasny ogon.

-Mezowie Weza - powiedzial Tegid, wskazujac wyrzezbionych wojownikow.

-Czy ich znasz?

-Pamiec o ich losach przetrwala wsrod derwyddi, lecz podobnie jak o Tir Aflan, nigdy o tym nie spiewamy. - Sadzilem, ze nic wiecej od niego nie uslysze, tymczasem bard, nie odrywajac wzroku od kotla, dodal: - Powiedziane jest, iz Waz sie zbudzil i z pomoca poteznej armii podbil te ziemie. Kiedy nie stalo juz wrogow, ktorych mozna by bylo pokonac, Mezowie Weza wdali sie w wasnie i potyczki pomiedzy soba. Zniszczyli wszystko, co wczesniej sami zbudowali, a kiedy umarl ostatni z nich, Waz wpelzl na powrot do podziemnego swiata, gdzie zapadl w sen. Bedzie tak spac, dopoki ktos go znowu nie obudzi.

-A co go moze zbudzic? - spytalem.

-Bardzo wielkie zlo.

Wokol nas walaly sie najprzerozniejsze kubki i miski; krotkie, tkwiace w pochwach

miecze o wykladanych koscia rekojesciach; kilka okraglych tarcz; bogata kolekcja garnkow, flaszek oraz szkatulek z miekkiego, czerwonego kamienia - bez wyjatku pustych; osadzone na zakrzywionych trzonkach chochle o wydluzonym ksztalcie, a takze dlugie widelce do wyjmowania z kotla kawalkow miesiwa; liczne siekiery; roznej dlugosci noze; brazowa maska groznej twarzy brodatego wojownika z okazalym, sumiastym wasem - wojownik mial na glowie opatrzony wezem helm, spod ktorego opadaly pukle starannie utrefionych wlosow, a jego usta byly szeroko rozwarte w bezglosnym krzyku. W czterech katach sali, na wysokich podstawach staly wyrzezbione w kamieniu lampy oliwne.

Pod jedna z tarcz Emyr znalazl dziwnie wygladajacy przedmiot - wygiety niczym rog stozek, do obwodu ktorego przytwierdzono szereg malych, przypominajacych tarcze dyskow. Ogladajac swe odkrycie ze wszystkich stron, powiedzial:

-Mysle, ze to jest korona.

Podobnie jak wiekszosc napotkanych w wiezy sprzetow, byla takze wykonana z brazu.

Emyr natychmiast wsunal ja na glowe, korona jednak okazala sie o wiele za duza.

-Mo anam - mruknal Cynan, gdy sam dokonal przymiarki - ci od wezy byli

prawdziwymi gigantami.

-Popatrzcie na to! - zawolal Garanaw, zblizajac pochodnie do sciany.

Podeszlismy do niego, a wtedy oczom naszym ukazalo sie zdobiace mur malowidlo.

Obraz byl dobrze zachowany, a wyblakle barwy kiedys musialy tetnic pelnia koloru. Ze sciany spogladal na nas Maz Weza. Wygiawszy miesiste wargi w falszywym usmiechu, mierzyl nas spojrzeniem wodnistych, gadzich oczu, a z ust sterczal mu rozwidlony jezyk. Dlugie, krecone wlosy otaczaly jego twarz na podobienstwo wienca, ponizej zas mozna bylo dostrzec nieco zatarty zarys skrzydlatego tulowia i wyciagnietego ramienia, wokol ktorego owinal sie dlugi, czarny waz.

Gdy tylko zakonczylismy ogledziny, Niall zwrocil nasza uwage na ukryta w sciennej niszy drabine. Poprzez otwor w stropie wiodla ona prosto na dach budynku. Niall wspial sie pierwszy i po chwili zawolal, zebysmy do niego dolaczyli. Dach okazal sie zupelnie pusty, za to widok, jaki sie z niego roztaczal, zapieral dech w piersi. Patrzac w kierunku poludniowym, daleko w dole mozna bylo ujrzec koryto rzeki wijacej sie pomiedzy lezacymi kolumnami, a takze nasz oboz - ludzi wraz z konmi skupionych w poblizu szarej nitki wody.

Na zachodzie wznosil sie gigantyczny kopiec, ktorego wierzcholek niknal w nisko plynacych chmurach, natomiast na wschodzie nie bylo widac niczego oprocz doliny i przecinajacej ja rzeki. Zwrocilem wzrok na polnoc. Poza wysokim, kamiennym murem, rozprzestrzeniajac sie na wschod i zachod, nieskonczonymi szeregami biegly niskie, osniezone wzgorza, ktore opadaly i piely sie w gore na podobienstwo bialych fal zamarznietego oceanu.

Pustka i ogrom tego krajobrazu, jak rowniez monumentalne rozmiary ciemnej wiezy i ogladanych w niej sprzetow sprawily, ze poczulismy sie mali i slabi, wrecz smieszni w naszych probach dotarcia tam, gdzie nas nie proszono. Dluzsza chwile rozgladalem sie po okolicy, wypatrujac sladow zycia, ale nigdzie nie dostrzeglem ani dymu, ani wydeptanego szlaku.

-O czym tak dumasz, bardzie? - zagadnalem stojacego obok Tegida.

-Mysle, ze powinnismy opuscic to miejsce jak najszybciej.

-Tez jestem za tym, ale dokad stad pojedziemy?

-Na wschod - odrzekl bez wahania.



-Dlaczego akurat na wschod? Dlaczego nie na poludnie albo na zachod?

-Bo na wschodzie znajdziemy Goewyn. Jego pewnosc zaintrygowala mnie. - Skad to wiesz?

-Pamietasz, jak Meldron spuscil nas na wode?



-Zostawil nas okaleczonych w malej lodce, zebysmy pomarli. Jakze moglbym o tym zapomniec?

-W zamian za utracone oczy otrzymalem wizje. - Powiedzial to takim tonem, jakby chodzilo o zamiane spodni.

-Pamietam, wyspiewales ja sobie.

-A czy pamietasz jej tresc?

-Nie bardzo.

-A ja pamietam. - Zamknal oczy, tak jakby tamten obraz ponownie zapalil sie w jego duszy. Zaczal spiewac, wywolujac z mej pamieci wspomnienia owej strasznej nocy.

Cicho, tak zebym tylko ja go slyszal, Tegid zaspiewal o gorskiej dolinie i warowni na lsniacym jeziorze. Zaspiewal o tronie z jelenich rogow, okrytym biala skora wolu i ustawionym wysoko na trawiastym kopcu. Zaspiewal o lsniacej tarczy, na brzegu ktorej przysiadl czarny kruk i rozpostarlszy skrzydla, zadarl glowe i zakrzyknal pelnym glosem. Zaspiewal o sygnalowych ogniskach plonacych pod nocnym niebem, slacych wiesci od wzgorza do wzgorza. Zaspiewal o zagadkowym jezdzcu - dosiadajacym konia bladozoltej masci, ktorego kopyta krzesza ze skaly iskry - wylaniajacym sie z gestej mgly. Zaspiewal o wielkiej armii kapiacej sie w gorskim jeziorze, ktorego wody poczerwienialy od splywajacej z ran krwi. Zaspiewal o zlotowlosej kobiecie na zalanej sloncem polanie i o ukrytym Kopcu Bohatera.

Czesc wymienionych w piesni miejsc oraz osob potrafilem rozpoznac: Druim Vran, Dinas Dwr, moj tron z rogow jelenia. Zlotowlosa kobieta byla Goewyn w dniu naszego slubu. Natomiast cala reszta stanowila dla mnie zagadke.

Kiedy skonczyl, otworzyl oczy i powiedzial: - Ta kraina takze pojawia sie w mojej wizji. Nie wiedzialem o tym, dopoki nie wszedlem do wiezy.

-Ani slowem nie wspomniales o wiezy. Czy byla ona w wizji?

-Nie - przyznal po krotkim namysle - ale byla w niej ta kraina. Poznaje ja po dotyku, smaku i zapachu. - Jego ciemne oczy wedrowaly po ciagnacych sie az po horyzont pasmach wzgorz. - W tym krolestwie czeka na kogos mnostwo wielkich dokonan.

-Jedynym wielkim dokonaniem, jakie mnie obchodzi, jest uratowanie Goewyn, zanim... - umilklem w pol slowa. - Towarzysze nie przysluchiwali sie wprawdzie naszej rozmowie, ale stali dostatecznie blisko.

-Zanim urodzi sie dziecko - dokonczyl za mnie Tegid.

-Zanim cos zlego przytrafi sie ktoremus z nich.

-Podrozowac bedziemy z nadzieja i wiara, ze Szybka Pewna Reka nas poprowadzi.

-Nie pogardzilbym wskazowkami nawet w tej chwili - wyznalem, rozgladajac sie po bezkresnym pustkowiu ziemi i nieba.

-Llew - rzucil ostro - przeciez my jestesmy prowadzeni od samego poczatku.

Zeszlismy z dachu, a nastepnie opuscilismy wieze, wychodzac przez okragla brame. Tegid

doradzal zamkniecie wrot, totez wspolnymi silami przetoczylismy kamien na miejsce. Potem zeszlismy zboczem do obozu. Gdy reszta druzyny zobaczyla zabrane ze stolu monety, nabrala ochoty, by wrocic do wiezy i uprzatnac wszystko do czysta, jednak Tegid na to nie zezwolil, twierdzac, iz dalsze zaklocanie spokoju tego miejsca mogloby nam zaszkodzic!

Wojownicy ustapili, aczkolwiek uczynili to z wyrazna niechecia. Wieza miala w sobie cos przygnebiajacego i nawet ci, ktorzy w niej nie byli, odczuwali emanujacy z tego miejsca nieznosny smutek. Poza tym, zaczynalo zmierzchac, a wsrod nas nie bylo takiego, ktory zaryzykowalby pozostanie poza ochronnym pierscieniem ognia po nastaniu ciemnosci. Tej nocy wsluchiwalismy sie w zalosne zawodzenie wiatru przeciskajacego sie przez szczerby w murze na gorskim grzbiecie. Jezeli o mnie chodzi, spalem kiepsko, a w moich snach roilo sie od skrzydlatych wezy oraz zakutych w braz wojownikow.

Dwukrotnie budzilem sie i wstawalem, aby popatrzec na wieze - czarna bryle majaczaca niewyraznie na tle jeszcze czarniejszego nieba. Mialem wrazenie, ze obserwuje nas, przyczajona na wysokiej skale niby drapiezny ptak, w kazdej chwili gotowy rozpostrzec skrzydla ciemnosci i spasc na nas z gory. Nie bylem jedynym, ktorego dreczyly nocne



koszmary. Konie bez przerwy parskaly i wiercily sie niespokojnie, a jeden z wojownikow rozkrzyczal sie przez sen.

Nazajutrz o swicie wyruszylismy w droge, a ponad naszymi glowami plakal i jeczal splywajacy w doline wicher. Snieg sypal rowno, oblepiajac wielkimi brylami nasze stopy. Narzucilismy plaszcze na glowy, a ramiona opatulilismy pozdejmowanymi z siodel cieplymi burkami i caly dzien brnelismy przez bezdroza. W czasie marszu krajobraz nie ulegal widocznej zmianie - ilekroc podnosilem glowe, widzialem te same strome zbocza, zwienczone ciemnym, popekanym murem.

Przez piec nastepnych dni przezywalismy to samo - zimne, ciemne i sniezne noce wypelnione wyciem wichury oraz niepokojacymi snami. Za dnia z uporem parlismy do przodu, na przemian jadac lub wlokac sie na piechote, dygocac z zimna i marzac o jak najlepszym miejscu przy wieczornym ognisku. A pod koniec szostego dnia zauwazylismy, iz gorskie grzbiety po obu stronach zaczynaja sie obnizac i oddalac od siebie, a koryto rzeki staje sie coraz szersze. Po uplywie kolejnych dwoch dni dotarlismy do miejsca, gdzie gorski grzbiet sie konczyl, a biegnacy nim mur skrecal na polnoc, by wedrowac samotnie posrod zdajacych sie nie miec konca wzniesien. Na horyzoncie przed nami ciemniala najezona sciana lasu.

Na widok przypominajacych wlocznie wrogiej armii, mierzacych w niebo wierzcholkow niezliczonych drzew, poczulem drzenie serca. Tir Aflan bylo kraina znacznie rozleglejsza, niz moglem przypuszczac. Gdzie przebywala Goewyn? Jakze mialem ja odnalezc w takiej gluszy?

-Posluchaj, bardzie, jestes pewien, ze podazamy wlasciwa droga? - zapytalem Tegida, gdy przystanelismy, zeby napoic konie. Ogromny mur zostal w tyle, dojezdzalismy do skraju lasu, a wciaz nie mielismy zadnego potwierdzenia, iz zmierzamy w dobrym kierunku.

Tegid nie odpowiedzial od razu, a kiedy sie odezwal, nie patrzyl w moja strone.

-Las, ktory widzisz przed nami, starszy jest nizli Albion - oznajmil, przepatrujac linie drzew, podczas gdy jego dlonie bawily sie jesionowa laska.

-Czy ty mnie slyszysz? - rzucilem podniesionym glosem. - Czy dobrze idziemy?

-Zanim ludzie przemierzac zaczeli piekne wybrzeza Al- bionu, las ten byl juz pradawny. Posrod Uczonych mowi sie, iz wszystkie lasy swiata wyrosly z nasion tutejszych drzew.

-Fascynujace. Ja jednak pragne uslyszec, czy masz chocby blade pojecie o tym, dokad idziemy?

-Idziemy do lasu - odrzekl natychmiast. - W Lesie Nocy znajdziemy to, czego szukamy... albo to odnajdzie nas.

Ach, ci bardowie!





25. Las nocy





Majac rzeke za jedynego przewodnika, zaglebilismy sie w las. Snieg, gleboki na otwartej rowninie, pomiedzy drzewami tworzyl zaledwie cienka warstewke. Ale coz to byly za drzewa!Jadac brzegiem, napotykalismy ich przerozne gatunki: srebrna brzoze, liczne odmiany wierzby, skupiska czarnego bzu, tarniny, glogu, leszczyny i ostrokrzewu; nieco dalej, na nadbrzeznej rowninie rosly deby, kasztany, graby, lipy, wiazy, jawory, platany, wloskie orzechy, jesiony, modrzewie i wiele innych; wyzsze partie terenu porastaly gatunki iglaste - jodly i sosny, a takze mnogosc swierkow oraz cedry i cisy. Kazde drzewo pokrywaly mchy i porosty. Za ich sprawa wszystkie pnie i konary wygladaly jak obrzucone gestym, szarozielonym gipsem.

Nie ulegalo watpliwosci, ze ten las mial starozytny rodowod. Opatulone mchem galezie, pokryte liszajami porostow pnie, powykrecaly sie pod wplywem nie zmierzonego czasu; sterty lisci, od wiekow spadajacych w te same miejsca, grubym kozuchem zascielaly podloze; zeschle kepki dlugiej trawy sterczaly tu i owdzie spomiedzy mocnych, gruzlowatych korzeni na podobienstwo potarganych pasemek siwych wlosow. Te drzewa byly naprawde stare.

I ogromne! Rzeka, teraz szeroko rozlana i gleboka, na tle niebotycznych kolumn wygladala niczym niewielki strumyk. Co okazalsze konary nadbrzeznych olbrzymow



przebiegaly ponad nurtem az na druga strone, niby jakies zastygle w bezruchu gigantyczne weze.

Weszlismy do swiata skrojonego jakby nie na nasza miare, a im glebiej zapuszczalismy sie w las, tym silniej odczuwalismy wlasna malosc i bezradnosc. W cieniu owych starozytnych drzew bylismy nie ludzmi, lecz owadami: nic nie znaczacymi, nikomu nie potrzebnymi, bezsilnymi stworzonkami.

To byla przykra mysl, lecz jeszcze przykrzejsza byla otaczajaca nas cisza.

Gdy wkroczylismy pomiedzy drzewa, odglosy swiata zewnetrznego szybko zaczely slabnac. Cichly z kazdym krokiem i niebawem przestalismy slyszec cokolwiek - nawet poszum wiatru. W lesie natomiast nie zaswiergotal ani jeden ptak, nie zaskrzypiala Zadna ogolocona z lisci galaz, nie trzasnal suchy konar. Odglos naszych krokow bez reszty tlumila gabczasta warstwa zbutwialych lisci, rzeka zas toczyla swe wody w zupelnym milczeniu.

Pograzylem sie w rozwazaniach, czy aby przypadkiem na skutek mrozu nie ogluchlem, kiedy nagle Cynan wykrzyknal:

-Mo anam, bracia! Taka cisza nie przystoi szlachetnym mezom. Coz to nas przeraza, ze nie smiemy radowac sie przyjemna dla ucha piesnia, choc mamy na nia ochote?

Gdy nikt mu nie odpowiedzial, rudowlosy bohater zaczal spiewac w pojedynke, ryczac wszystkie slowa tak glosno, jak gdyby przy ich wtorze lamal podkowy. Odrzuciwszy glowe do tylu, darl sie na cale gardlo:

Hee-ej! Dzielni a nieustraszeni przyjaciele!

Czerwienieje slonce nad wzgorzem jezyny,

moj piesek zwietrzyl swiezy trop zwierzyny. Hee-ej! Odwazni meze! Po wrzosowisku jelen mknie, moj gniady konik do biegu sie rwie. Hee-ej! Kruczowlosa nadobna panno! Nie zaluj buziaka, nim przepadne w kniei, Nie zaluj buziaka, nim polece... Hej!

Zaiste, byl to smialy wyczyn i szczerze Cynana podziwialem. Zacheceni tym przykladem wojownicy probowali mu nawet przez chwile wtorowac, ale wyraznie im nie szlo, wiec szybko zrezygnowali. Taka postawa rozzloscila Cynana jeszcze bardziej. Z czystej przekory ciagnal dalej swoje popisy, ale w koncu nawet on musial sie ugiac przed wszechobecna, bezdenna cisza lasu.

Kiedy przestal spiewac, wedrowalismy w ponurym milczeniu, niepewni, co bedzie dalej. Las zdawal sie zerowac na naszych umyslach i sercach, budzil do zycia drzemiace w kazdym leki, wyciagal z ukrycia watpliwosci i obawy, by wyplynawszy na powierzchnie, mogly w nas uderzyc pelnia niszczycielskiej mocy. Mialem przeczucie, ze jestesmy obserwowani, ze gdzies w poblizu, ukryty za drzewami, czai sie nieprzyjaciel.

Z koronkowego ornamentu krzyzujacych sie nad naszymi glowami galezi, z cienistego mroku po drugiej stronie rzeki, spoza kazdego drzewa i powalonego pnia, patrzyly zimne oczy, a zimne dlonie czekaly, zeby sie czyms zajac. Wyobraznia podsuwala mi obraz tlumu uskrzydlonych ludzi-wezy, ktorzy uzbrojeni w krotkie wlocznie z brazu, sledzili nas z lodowata, gadzia zlosliwoscia. Oczyma duszy widzialem, jak posuwaja sie rowno z nami, szybujac bezszelestnie poprzez cisze lasu.

I chociaz powtarzalem sobie, ze moje leki nie byly niczym innym jak tylko wytworem skolatanego umyslu, co chwila przebiegalem wzrokiem co ciemniejsze zakamarki puszczy.

Niepostrzezenie nad las zakradla sie noc, a jej nadejscie wywolalo w naszym otoczeniu malo widoczne zmiany. W tym miejscu bowiem, wiecznie ciemnym i nienaturalnie cichym, blask dnia byl tylko slabym intruzem. Coed Nos, Las Nocy, mowil o nim Tegid i mial zupelna racje. Slonce moglo sobie dzielnie piac sie po niebosklonie w codziennej wedrowce, moglo zachodzic i wschodzic, zalewajac swiat oslepiajacym swiatlem; my wkroczylismy do Krolestwa Nocy, gdzie slonce nie mialo nic do gadania.

Rozbilismy oboz na brzegu rzeki i rozniecilismy wielkie ogniska. Jezeli ktos liczyl, ze ogien przyniesie nam jakas pocieche, srodze sie rozczarowal. Knieja wysysala z plomieni wszelki blask i cieplo, sprawiala, ze wydawaly sie mdle, zimne i nic nie znaczace. Siedzielismy z twarzami niemal wetknietymi w letnie plomyki, czujac wyraznie, jak za naszymi plecami skrada sie zdradziecka cisza.

Nie moglem spac, nie moglem jesc ani rozmawiac, gdyz cos kazalo mi bez ustanku ogladac sie za siebie. Mialem takie dziwne uczucie - bylem pewien, ze jestesmy sledzeni. Mysle, iz pozostali czuli sie podobnie. Nikt nie mial ochoty na rozmowe, nikt nic



dowcipkowal przy ognisku, jak to zazwyczaj czynia wojownicy po calodziennym pochodzie. Wygladalo to tak, jakbysmy przekonawszy sie o niemoznosci pokonania ciszy, pozwolili, by nas przykryla i oslonila przed tym, co sie skradalo w mroku.

Przyszlo nam spedzic okropna noc. Zaden z nas nawet nie zmruzyl oka. Lezelismy wpatrzeni w platanine galezi lekko podswietlonych widmowym blaskiem naszych ognisk. Fakt, ze mielismy otwarte oczy nie oznaczal wcale, iz omijaly nas sny. Nie omijaly. Mysle, ze kazdego z nas nawiedzily dziwaczne koszmary.

Siedzialem w kucki, tepo zapatrzony w pelna poskrecanych galezi ciemnosc, gdy nagle spostrzeglem slabo widoczny ksztalt, ktory szybko okrzepl w ludzka postac. Kobieta, szczupla, ubrana na bialo. Goewyn?

Poderwalem sie na nogi.

Goewyn!

Podbieglem do niej. Trzesla sie jak osika, a jej nagie ramiona byly sine od chlodu. Rzut oka wystarczyl, by poznac, iz blakala sie po lesie od wielu dni. Musiala wyrwac sie porywaczom i tutaj szukala schronienia.

-Goewyn! Och, Goewyn, juz jestes bezpieczna! - Zlapalem ja za reke, zupelnie

zapominajac, ze od mojej metalowej dloni wionie lodowatym chlodem.

Goewyn natychmiast krzyknela z bolu. - Zimno mi, Llew

-poskarzyla sie.

-Prosze, wez moj plaszcz - powiedzialem, sciagajac tkanine z ramion. - Opatul sie i

chodz do ognia. Zaraz cie ogrzeje

-obiecalem, po czym wetknalem srebrna reke w plomienie obozowego ogniska.

Metal rozgrzal sie w okamgnieniu, a wowczas zamknalem zgrabiala dlon Goewyn w

swojej. Srebro bylo nazbyt gorace i poparzylo jej cialo. W gore uniosla sie smuzka gryzacego dymu. Przerazona Goewyn krzyknela, probujac wyszarpnac reke, ale skora przywarla do metalu. Szarpnela jeszcze raz, a wtedy zdolala uwolnic dlon, lecz pozbawiona skory, a nawet nadweglonych miesni.

Wyjac rozpaczliwie, uniosla reke do oczu, tylko po to, by ujrzec biale kosci. Te zas, pozbawione wszelkich wiazadel, rozdzielily sie i pospadaly na ziemie, niknac bez sladu w sniegu.

Goewyn zlapala kikut zdrowa reka i bez przerwy krzyczala.

Stalem zdjety panika, nie majac pojecia, co powinieniem uczynic. Chcialem zone przytulic, jakos pocieszyc, ale nie smialem jej tknac z obawy, ze moj dotyk moglby ja okaleczyc. Nadbiegl Tegid. Zlapal Goewyn za ramiona i zaczal nia gwaltownie potrzasac.

-Uspokoj sie! - wrzeszczal. - Badz cicho, bo oni cie uslysza!

Ale ona nie panowala nad soba. Z oczu plynely jej lzy; lkala bez opamietania, tulac do

piersi zranione ramie. A Tegid wciaz krzyczal, zeby byla cicho, bo inaczej zaalarmuje wroga. Przybiegl Bran z mieczem w dloni i bez slowa natarl na Goewyn. Dziewczyna odwrocila sie, a on wbil nagie ostrze prosto w jej serce. Zaraz wyciagnal orez z rany i na bialej tkaninie natychmiast wykwitla szkarlatna plama. Goewyn popatrzyla w moja strone.

-Llew! Ratuj! - jeknela.

Ja jednak nie bylem w stanie ruszyc sie z miejsca. Nie moglem zrobic nic, by ratowac

ukochana, ktora upadla, rozsiewajac wokol kropelki krwi. Lezala na plecach, z wyciagnieta ku mnie reka.

-Llew... - wyszeptala slabnacym glosem. Moje imie bylo ostatnim slowem, jakie

padlo z jej ust.

-Wyciekajaca z rany ciepla krew gleboko wsiakala w bialy snieg. I wokol zakrwawionych miejsc snieg zaczal sie topic. Niebawem pokazala sie spod niego zielen. Przybywalo jej, trawa rosla w oczach, czerpiac sily z krwi.

-Rozejrzalem sie dokola. Juz nie bylem w lesie. Tegid z Branem gdzies odeszli, zostawiajac mnie samego na szczycie wzgorza. W dole plynal strumien, na jego drugim brzegu szumial zagajnik wysmuklych srebrnych brzoz. Widzialem jak snieg znika ze zboczy, a z oswobodzonej ziemi strzelaja w gore setki zoltych kwiatow. Chmury rozproszyly sie, odslaniajac jasne, blekitne niebo oraz niosace cieplo slonce.

-Kiedy ponownie spojrzalem pod nogi, Goewyn juz nie bylo, natomiast w miejscu, gdzie upadla, wyrosl niepozorny kopczyk - ot, trawiasta falda, jakich wiele. Jej wierzcholek niknal w chmurze bialego kwiecia: nie wiadomo jak i kiedy zakwitl tutaj krzak krwawnika.

-Majac oczy pelne lez, powloklem sie zboczem do strumienia, przykleknalem na brzegu i omylem twarz czysta, zimna woda. W pewnej chwili uslyszalem dolatujacy z



brzeziny glos - lekki i dzwieczny niby ptasie trele. Niezwlocznie wstalem przeszedlem wode w brod i pospieszylem do zagajnika.

-Miekko stapajac, wkroczylem w zielonkawy cien; podazalem za piesnia, kluczac wsrod bialych pni. Wyszedlem na polane i przystanalem. Na jej srodku, kapany w zlocistych promieniach slonecznego blasku, wznosil sie szalas z brzozowych galezi. Piesn dobiegala wlasnie stamtad.

-Poczulem szybsze bicie serca. Ostroznie wyszedlem spomiedzy drzew na trawiasta przesieke. W tym samym momencie piesn ucichla, a w glebi wypelnionego zielonym polmrokiem szalasu cos sie poruszylo. Przystanalem wyczekujaco.

-Z szalasu wyszla kobieta przyodziana w zolc i zielen. Wlosy jej lsnily w sloncu delikatnym zlotem, zaslaniajac przed mym wzrokiem twarz. Kobieta postapila krok naprzod i wyciagnela przed siebie zlaczone na ksztalt czarki dlonie, jak gdyby chciala nalapac w nie plynacych z nieba slonecznych promieni. Nastepnie, chociaz trwalem w bezruchu, nie smiejac nawet odetchnac, odwrocila sie w moja strone i powiedziala:

-Llew, a wiec tu jestes. Czekam na ciebie. No, co sie tak guzdrzesz?

Przy tych slowach odgarnela wlosy z twarzy, a ja - zdumiony - szeroko rozwarlem usta.

Rozesmiala sie na widok mego oszolomienia.

-Dostane calusa na powitanie? - Jej glos rozbrzmial w moich uszach niczym

najslodsza muzyka.

-Goewyn?!

Wyciagnela ku mnie ramiona. - Ja czekam, ukochany.

-Goewyn, przeciez ty nie zyjesz! Widzialem twoja smierc.

-Nie zyje? - zapytala glosem lagodnym niby dotyk motyla pieszczacego kwiat. Wciaz

sie usmiechajac (jej usta utworzyly wraz z policzkami niezmiernie wdzieczna linie) zadarla

glowe w udawanej przekorze. - Skonczylam z umieraniem - oznajmila. - No, gdzie moj

calus?

Gorliwie wpadlem w jej ramiona, poczulem dotyk cieplych warg, od ktorych na moj jezyk splynela slodycz miodu. Przygarnalem ja do siebie, obsypalem pocalunkami twarz i szyje, caly czas mocno tulac do piersi, jakby w obawie, ze moglaby przeslizgnac mi sie miedzy palcami niczym jasny promien slonecznego blasku.

-A juz myslalem, ze cie stracilem - wyznalem uradowany z oczami pelnymi lez.

Wciagalem gwaltownie w pluca jej ciepla won. - Nigdy mnie nie opuszczaj, Goewyn.

Rozesmiala sie cicho. - Opuscic cie? Jakzebym mogla? Jestes czescia mnie, a ja jestem czescia ciebie.

-Powiedz to jeszcze raz. Prosze, powiedz, ze nigdy mnie nie opuscisz.

-Nigdy cie nie opuszcze, umilowany - wyszeptala. - Kocham cie i zawsze kochac bede...



-Llew? Co ty wyprawiasz? To byl glos Tegida. Odwrocilem sie ku niemu mocno poirytowany.

-Czyzbys nie widzial, co robie? Wcale nie jestes tu potrzebny. Odejdz.

-Llew, wracaj do ognia. Ty snisz.

-Co takiego?



-Twarz barda nagle pociemniala, jak gdyby przeplywajaca w gorze chmura przeslonila slonce.

-- Chodz ze mna do obozu - powiedzial. - We snie nieco sie od niego oddaliles.

-Przy tych slowach zniknela rozsloneczniona polana. Rozejrzawszy sie dokola, stwierdzilem, iz z powrotem jestem w lesie i ze nadal panuje noc. Szalas z brzozowych galezi rozplynal sie w nicosc, a i Goewyn zniknela bez sladu.

-Po tym zajsciu nie odzywalem sie do nikogo przez cale dwa dni. Zaklopotany, stroskany i pelen niepokoju, unikalem wszystkich towarzyszy. Gdy trzeba bylo wydac jakas komende, zajmowali sie tym Cynan albo Bran.

-Wciaz zaglebialismy sie w las. Drzewa ogromnialy coraz bardziej, a ich rozlozyste konary i gesto posplatane galezie skutecznie wiezily swiatlo, sprawiajac, ze musielismy wedrowac W mroku i - choc moglo sie to wydawac niemozliwe - w jeszcze wiekszej ciszy. Gdyby pozaszywano nas w skorzane wory, zulibysmy sie w nich rownie swobodnie jak w Coed Nos.

-Z powykrecanych korzeni, z poteznych pni emanowalo chorobliwe znuzenie; z miekkiego, lisciastego podloza niemal widocznymi struzkami saczyla sie ospalosc i - na



podobienstwo pokrywajacego wszystko wokol szarego liszaja - przywierala do nas, przy kazdym kroku wysysajac sily.

-Jechalismy gesiego, ze spuszczonymi glowami i zwieszonymi ramionami. Na poczatku maszerowali piechurzy, dzieki czemu mielismy wieksza pewnosc, iz nikt nie zostal w tyle. Tegid obawial sie bowiem, ze ten, kogo stracimy z oczu, nie pojawi sie juz nigdy. Cynan i Bran na zmiane prowadzili pochod, a zmieniali sie czesto - za kazdym razem, gdy stawalismy, aby odpoczac i napoic konie. Obaj wkladali mnostwo wysilku w utrzymanie rownego tempa wedrowki, pomimo spowijajacego wszystkich odretwienia. Stopniowo nabralem przekonania, iz nie posuwamy sie do przodu, tylko zataczamy ogromne kregi. Parlismy przed siebie, ule nie czynilismy widocznych postepow; jechalismy, lecz nie docieralismy do celu, ktory wciaz jakby sie oddalal. Dni mijaly jeden za drugim, az w koncu stracilismy ich rachube. Spalismy niewiele, rozmawialismy jeszcze mniej, z uporem pokonujac coraz to nowe przestrzenie.

Zaczal nam dokuczac niedostatek zywnosci. Mielismy nadzieje upolowac cos odnowic zapasy na droge. Jezeli jednak w tych ostepach zyla jeszcze jakas zwierzyna, nie udalo nam sie odnalezc ani jej, ani pozostawionych przez nia tropow. Najszybciej zabraklo suszonego miesa. Zywilismy sie zatem piwem oraz czerstwym chlebem, ktory moczylismy w kubkach, aby nabral miekkosci. Kiedy skonczylo sie piwo, zastapilismy je woda z rzeki. Po pewnym czasie chleb splesnial i stal sie niezdatny do spozycia, poniewaz jednak nie mielismy nic innego, zjedlismy go do ostatniego okruszka. Na koniec zabralismy sie za gotowanie drobnych klosow traw, do ktorych Tegid dodawal jakies korzenie oraz kawalki kory. Konie natomiast zywily sie szarymi porostami, ktore zeskrobywalismy z pni przy uzyciu nozy i mieczy, a nastepnie skrecalismy w bele. Byla to pasza wyjatkowo licha dla tak szlachetnych zwierzat, ale przynajmniej mielismy jej pod dostatkiem.

Porosly nam dlugie brody, a nasza skora na skutek braku slonecznego swiatla nabrala ziemistej barwy. Kapalismy sie regularnie w rzece - dopoki nie napotkalismy odcinka, gdzie kazdego, kto wszedl do wody, natychmiast atakowaly roje pijawek. Zarzucilismy wowczas kapiele, zadowalajac sie myciem na brzegu.

Cynana ogarnial coraz wiekszy niepokoj. W miare uplywu czasu ponaglal nas do szybszej jazdy, stale przy tym powtarzajac, iz za malo sie staramy, aby opuscic las.

-Uspokoj sie, bracie - hamowal go Bran. - Nadmierny pospiech nic nam nie da.

-To juz trwa zbyt dlugo! - pieklil sie Cynan. - Juz dawno temu powinnismy pozostawic ten las w tyle.

-Nie trac nadziei - powiedzialem. - Niebawem dotrzemy do skraju.

Poslal mi wsciekle spojrzenie. - Moja zona takze zostala porwana! Czyzbys o tym

zapomnial? I powiem ci, ze ona jest rownie wielka krolowa, jak twoja bezcenna Goewyn.

-Wiem, bracie - rzucilem pojednawczo. - Prosze, badz...

-Myslisz, ze nie obchodzi mnie los zony? - podjal wyzywajaco. - Milcze, lecz w sercu wymawiam jej imie przy kazdym kroku!

-Jestem pewien, Cynanie, iz tak wlasnie czynisz. Uspokoj sie. Odnajdziemy je obie. - Polozylem mu dlon na ramieniu, on jednak ja stracil, spiorunowal mnie wzrokiem i pogalopowal naprzod.

W jakis czas pozniej - po uplywie dwoch albo dziesieciu dni, nikt nie byl tego pewien - wyjechalismy z puszczy na polane obramowana wysokimi skalnymi nawisami. Posrodku wolnej przestrzeni na lewym brzegu rzeki wznosilo sie wyryte w czerwonym kamieniu miasto, zrujnowane i opuszczone. Nazywam je miastem, chociaz przy blizszych ogledzinach okazalo sie, ze mamy przed soba jedynie wielka budowle: potezny palac z setkami komnat, korytarzy, kolumn, dziedzincow oraz kaplic, spietrzonych bezladnie w wysoka konstrukcje z czerwonego kamienia.

Wyjechalismy spomiedzy drzew zupelnie nieoczekiwanie i przystanelismy, mruzac oczy przed swiatlem gasnacego dnia. Po raz pierwszy od niepamietnych czasow widzielismy niebo, dlatego tez stalismy, niezdolni do zadnego ruchu, i patrzylismy, oslaniajac dlonmi porazone oczy. A potem, wciaz oszolomieni sloncem, niebem i rzeskim powietrzem, ostroznie ruszylismy do przodu, jak gdyby w obawie, iz niezwykly, czerwony gmach moze zniknac niczym zjawa.

Palac byl jednak solidna, kamienna budowla, od zdobiacych strome dachy, niezliczonych wiezyczek poczawszy, a na szerokich fundamentach konczac. Wiekszosc kolumn byla zdruzgotana, znaczne polacie dachu zapadly sie, a ze scian spogladaly puste i ciemne oczodoly kolistych okien. Pomimo tych zniszczen spora czesc palacu pozostala nietknieta.



Ocalaly nawet stojace na postumentach rzezby zwierzat i ptakow, natomiast nigdzie nie dostrzeglismy wizerunku czlowieka. Fronton budynku zwrocony byl ku rzece. Okragle wejscie, podobne jak w wysokiej wiezy, tyle ze o wiele wieksze, otwieralo sie na taras zakonczony szerokimi schodami, ktore opadaly wprost ku czarnej wodzie. Kamienne sciany giely sie na wszystkie strony, plynnie przechodzac jedna w druga na podobienstwo miesni jakiegos stworzenia. Z tego tez powodu palac przypominal zywa istote, co Cynan natychmiast wychwycil. - Popatrzcie no tylko - powiedzial. - Te mury przypominaja lezaca na brzegu wielka, czerwona jaszczurke.

-To prawda - podchwycil Alun Tringad. - To jest spiaca jaszczurka. Zostawmy ja w

spokoju.

Wokol panowala niczym nie zmacona cisza. Czerwony palac wydawal sie opustoszaly jak wysoka wieza i rownie jak ona stary. A przeciez potega, ktora kiedys wzniosla te budowle, nie zniknela stad bez reszty. Na pierwszy rzut oka dawalo sie zauwazyc, ze miejsce to wciaz mialo jakas wladze nad lasem, w przeciwnym bowiem razie czerwony kamien juz dawno zniknalby w gestych zaroslach. Cos powstrzymywalo roslinnosc przed wtargnieciem na polane i zawladnieciem tajemnicza budowla.

Na koncu tarasu, w miejscu bardziej oddalonym od rzeki, mozna bylo dojrzec resztki szerokiej, brukowanej drogi. Tegid dlugo wpatrywal sie w czerwony palac, po czym oznajmil, ze powinnismy niezwlocznie ruszac dalej. - To zle miejsce - powiedzial. - Czekaja tam same nieszczescia.

Niestety! Trzeba nam bylo usluchac jego madrej rady.





26. Yr Gyrem Rua





W czasie gdy ogladalismy ruiny, dnia wyraznie ubylo. Nadciagal zmrok, a tuz za nim szybko postepowala noc i trzeba bylo pomyslec o obozowisku na noc. Wszyscy mielismy dosyc lasu, wiec postanowilismy ominac palac, a nastepnie wjechac na stara droge na jego tylach i przekonac sie, dokad ona prowadzi.Ustawieni w dwa ciasne rzedy, dotarlismy do tarasu. Jakze dziwnie bylo znowu stapac po litej skale; jeszcze dziwniejsze bylo chyba jednak gluche echo kopyt, od ktorego odzwyczailismy sie zupelnie w wypelnionym cisza lesie. Pelzlismy powoli przez rozlegla kamienna plaszczyzne, a kazdy krok odbijal sie w naszych uszach dzwoniacym echem, powracajacym od pofalowanych scian.

Prowadzacy kolumne Bran dotarl na srodek tarasu i znieruchomial. Widzialem, ze spoglada w glab ciemnego wejscia do palacu. Po chwili podniosl reke, dajac sygnal, by wszyscy staneli.

-Zauwazylem tam jakies poruszenie - wyjasnil, gdy wraz z Cynanem podeszlismy blizej.

Popatrzylem na brame. Wielkie kolo o srednicy odpowiadajacej dlugoscia wzrostowi mniej wiecej pieciu mezczyzn zasnuwala nieprzenikniona czern. Nie mialem pojecia, w jaki sposob Bran zdolal w niej cokolwiek dojrzec.

-Ruszajmy - powiedzialem, lecz w tym samym momencie rozlegl sie placz: zalosny,

przesycony skarga lament zagubionego i wystraszonego dziecka.

-Mo anam - mruknal Cynan. - Tam jest jakies dziecko. Popatrzylismy po sobie, niepewni, co nalezy uczynic.

-Nie mozemy stad odejsc, zostawiajac to biedactwo bez pomocy - powiedzial Cynan.

-Tak sie nie godzi.

Z ciezkim sercem przyznalem mu racje, zgadzajac sie na krotki zwiad.

-Naprawde musimy sie pospieszyc - przestrzegal Tegid.

-Nie mozemy tu pozostac, gdy nastana ciemnosci. Pozostawiwszy Scathe z reszta druzyny,

Bran, Emyr, Garanaw, Tegid, Cynan i ja zaopatrzeni w pochodnie ruszylismy w strone

palacu, nie spuszczajac oczu z coraz blizszego wejscia. Niczego nie zauwazylismy, a i

placz wiecej sie nie powtorzyl.

Przystanelismy w progu, aby rozpalic pochodnie, po czym weszlismy do ogromnej,

calkiem pustej sali. Ku naszemu zdumieniu okazala sie ona wielokrotnie wieksza, niz mozna bylo przypuszczac, ogladajac palac z zewnatrz. Tegid szybko odkryl przyczyne takiego stanu rzeczy. - To wszystko jest jedna komnata



-powiedzial. - W tym palacu jest tylko jedno pomieszczenie. Setki zdobiacych fasade

okien, ktore zdawaly sie nalezec do mnostwa przeroznych pokoi, w istocie dostarczaly swiatla tej jednej, gigantycznej komnacie. A przeciez i tak wewnatrz panowal mrok i musielismy dobrze wytezac oczy, zeby stwierdzic, iz stoimy na podescie, z ktorego w dol wiodly schody o szerokich, niskich stopniach. Z tego miejsca nie moglismy dojrzec ani posadzki nizszej kondygnacji, ani dachu nad naszymi glowami.

Wypelniajace hale powietrze bylo wilgotne i zimne - wyraznie chlodniejsze niz na zewnatrz. Stalismy, nasluchujac, spowici chmura wlasnych oddechow, po czym ruszylismy w dol schodow. Szlismy zbici w ciasna gromade, z uniesionymi wysoko pochodniami, a kazdy nasz krok rodzil echo, ktore trzepotliwie, jak nietoperz, ulatywalo w mrok.

-Co za ponure miejsce - mruknal Bran, ktorego szept powrocil dzwoniacym, zwielokrotnionym w rozleglej pustce glosem.

-Nawet palenisko z buzujacym ogniem nie zdolaloby go ogrzac - dodal Emyr.

-A jednak blask ognia powitalbym z radoscia - powiedzial Garanaw. - Strasznie tu

ciemno.

Pokonawszy szesc stopni, stanelismy na szerokim podescie. Potem bylo jeszcze szesc stopni, kolejny podest i ostatnie szesc stopni, schodzacych wprost na posadzke z szesciokatnych, czarnych plytek. Pokrywajace ich powierzchnie szkliwo lsnilo od wilgoci. Powoli, uwazajac, aby nie upasc na sliskiej terakocie, skierowalismy sie ku srodkowi hali, gdzie powinno bylo znajdowac sie palenisko.

-Twoje nadzieje na ogien pozostana nie ziszczone, Gara- nawie - powiedzial Tegid. -

Tu nie ma komina.

Z posadzki nie wystawala kamienna plyta, nie bylo tez ulozonych w krag kamieni lub chociaz kotla na trojnogu, jaki widzielismy w wiezy. Wygladalo na to, ze w ogromnej hali nie ma zadnych sprzetow. Natomiast na srodku posadzki zamiast paleniska ujrzelismy mozaike z drobnych, czerwonych, bialych oraz czarnych kamykow, przedstawiajaca tego samego skrzydlatego weza, ktorego wizerunki ogladalismy w wiezy. Obraz na mozaice byl jednak bardziej realistyczny. W swietle pochodni zlowrogo polyskiwaly sploty czerwonego cielska, czerwone slepia lsnily zyciem, a bloniaste, gadzie skrzydla rozposcieraly sie groznie tuz za splaszczonym lbem. Nieco nizej widnialo ulozone z czerwonych kamykow jakies slowo, zapewne nazwa owego stwora.

Kiedy tak wpatrywalem sie w utrwalony na posadzce wizerunek, srebrna dlon poslala do ramienia ostrzegawcze mrowienie.

Unioslem glowe i rozejrzalem sie dokola. Poniewaz moj wzrok zdazyl juz przywyknac do ciemnosci, zobaczylem wiecej niz przedtem. Olbrzymia hala miala owalny ksztalt; pozalamywany w wielu plaszczyznach dach podtrzymywaly zwezajace sie ku gorze slupy, ktorych wierzcholki niknely w ciemnosciach. W odleglym koncu pomieszczenia, dokladnie naprzeciwko wejscia, w gladkiej skalnej scianie widnial jeszcze jeden kolisty otwor, niemal rownie wielki jak ten, ktorym dostalismy sie do srodka.

Ostroznie podeszlismy do niego. Z bliska okazalo sie, ze byl to starannie wylozony wypolerowanym kamieniem wylot przebitego w skale tunelu. Zaswitala mi wowczas mysl, iz caly ten palac mial za zadanie ukryc te wyrabana w skale dziure albo moze raczej zapewnic jej odpowiednio wystawna oprawe.

Cynan zajrzal w glab tunelu. - Przeszlismy taki szmat drogi. Czy teraz mamy zawrocic, nie sprawdziwszy, co lezy dalej?

-Chcecie wiedzie, co tam jest? - zapytal Tegid.

nam

ktorej podobizne widac na podlodze? - upewnil sie Cynan, wskazujac reka za siebie.

-Tej samej - przytaknal Tegid. - Ten tunel wiedzie wprost do nory tej, ktorej imie jest Yr Gyrem Rua.

-Czerwony Waz? - mruknal Cynan. Wojownicy wymienili niespokojne spojrzenia. - Czy znasz te bestie?



-Jezeli sie nie myle - odrzekl bard - przebywajaca w srodku istota znana jest wsrod

Uczonych jako Czerwony Waz z Oeth - zawahal sie na chwile. - Niektorzy zwa ja takze

Wyrm.

-Wyrm... - Bran trwoznie spojrzal przez ramie.

Zalala mnie fala panicznego leku. Teraz juz wiedzialem, dlaczego palac zawieral tylko

jedno pomieszczenie i dlaczego ludzie z wysokiej wiezy takim szacunkiem otaczali podobizne weza. Waz byl ich bogiem, oddawali mu boska czesc. My zas znajdowalismy sie obecnie w swiatyni poswieconej Yr Gyrem Rua.

-Wynosmy sie stad - rzucil naglaco Bran.

Odwrocilismy sie od tunelu i ruszylismy do wyjscia, lecz nie

uszlismy trzech krokow, gdy ponownie rozbrzmial placz - piskliwe lkanie opuszczonego, nieszczesliwego dziecka.

-Tam jest dziecko - sapnal Cynan, pospiesznie wracajac do dziury w scianie. Przez

chwile usilowal przeniknac wzrokiem ciemnosc, a nastepnie przytknal dlonie do ust i zawolal

glosno.

Jakis czas nasluchiwal, a gdy odpowiedz nie nadeszla, zaglebil sie w tunelu. Zlapalem go za plaszcz, szarpnalem do tylu. - Nie mozesz isc tam sam.

-W takim razie chodz ze mna, bracie.

Zwrocilem sie ku pozostalym. - Zostancie tutaj - polecilem. - My rozejrzymy sie

nieco w srodku.

Z drzeniem serca weszlismy do tunelu, a swiatlo naszych pochodni rzucalo rozchwiane cienie na mokre, czerwone sciany. W nozdrza uderzyl nas silny, dziwny zapach, cos jakby slodkawy odor stechlizny, przemieszany z ostra wonia dzikiej zwierzyny.

Jakies piecdziesiat krokow dalej natknelismy sie na zalegajaca dno korytarza polyskliwa mase. Moja srebrna dlon przeniknal nagly chlod, wiec przystanalem, zeby sie rozejrzec.

-Co to jest? - zapytal szeptem Cynan.

Podszedlem blizej z nisko opuszczona pochodnia. Moim zoladkiem targnal gwaltowny

skurcz, a usta wypelnila gorzka zolc. Zakrztusilem sie i splunalem gesta slina.

W wielkiej kaluzy wymiocin lezala nadtrawiona glowa jednego z naszych zaginionych zwiadowcow. Choc cialo juz sie psulo, a twarz byla potwornie znieksztalcona, to przeciez poznalem, do kogo nalezala za zycia.

Cynan chcial mnie wyprzedzic, lecz powstrzymalem go. - Bracie, nie... To Gweir.

Nadal parl do przodu, usilujac cos dojrzec ponad moim ramieniem, a na jego twarzy walczyly o lepsze zlosc, zal i niedowierzanie. Seath du! - zaklal po chwili i odwrocil glowe.

Poniewaz Gweirowi nie moglismy juz w niczym pomoc, poszlismy dalej. Niebawem korytarz zakrecil i rozszerzyl sie, by nieco dalej wpasc do niskiej groty. Na jej progu odor uderzyl w nas ze zwielokrotniona moca. Targany atakami mdlosci, przelknalem zolc i postapilem naprzod. Cynan szybko uczynil to samo.

Posrodku groty ziala w skalnym podlozu czarna dziura. Jej niegdys poszarpane brzegi zostaly wygladzone i wypolerowane do polysku. Nietrudno bylo odgadnac, w jaki sposob twardy kamien nabral takiej gladkosci.

Dno owej strasznej komory zascielaly szczatki naszych zaginionych wojownikow oraz ich wierzchowcow: stopa w bucie, okaleczony leb konia, kilka kopyt, szczeki i zeby ludzi oraz zwierzat, odarty z miesa konski szkielet. Przemieszane z nimi, lezaly rowniez starsze kosci - czaszki i polamane piszczele, lsniace, zbrazowiale ze starosci - slady ofiar skladanych bostwu w pradawnych czasach.

Nie mogac zniesc dluzej tego widoku, zawrocilem na piecie. W tym samym momencie gleboko w dole rozleglo sie niesamowite zawodzenie. Slyszelismy nie placz dziecka, lecz glos samego Wyrma. Zacisnawszy mocniej dlon na pochodni, postapilem krok w strone czelusci. Moje ramie przeszyl siarczysty mroz.

Cynan zlapal mnie za reke. - Cofnij sie! - rzucil ochryplym szeptem, odciagajac rownoczesnie na bok. - Nic tu po nas.

Wrocilismy do ogromnej hali. - I co? Znalezliscie dziecko? - spytal Tegid, ujrzawszy nasze ponure miny.

Cynan pokrecil glowa. - Tam nie bylo zadnego dziecka - odrzekl glosem przypominajacym warczenie. - Znalezlismy za to weza... i naszych zaginionych zwiadowcow.

Tegid opuscil glowe i tak sluchal naszej relacji. - Zlo uspione od niepamietnych czasow zbudzilo sie - powiedzial, kiedy skonczylismy. - Musimy natychmiast opuscic to miejsce.



Niebo na zewnatrz zupelnie utracilo juz barwe i blask. Popedzilismy na droge za palacem. Jadacy na czele kolumny wojownicy dotarli do odleglego konca tarasu i tam przystaneli, czekajac, az dolaczy do nich reszta druzyny. Wlasnie w tym momencie Wyrm uderzyl.

Atak byl tak szybki i cichy, iz zaalarmowal nas dopiero zdlawiony krzyk pochwyconego czlowieka. Uslyszawszy jek agonii, odwrocilem sie blyskawicznie, w sama pore, by dojrzec niknacy w cieniu, zlowieszczy ksztalt. W mgnieniu oka zbieglismy sie do miejsca tragedii. - Widzieliscie?! - krzyczeli w podnieceniu wojownicy. - To Wyrm! Porwal Selyfa!

Krzyknalem, aby uciszyc wrzawe. - Czy ktos widzial, dokad uciekl?

Okazalo sie, ze po ataku Wyrm zniknal bez sladu.

-Nie mozemy tedy jechac - oznajmil Bran, spogladajac na droge. - Przyjdzie nam

ominac palac szerokim lukiem.

Rozejrzalem sie po okolicy. Z jednej strony mielismy rzeke, cicha i niebezpieczna jak waz; z drugiej - czerwony palac wraz z piekielnym mieszkancem. W glebi, na podobienstwo ciezkiej kurtyny, rozposcieral sie las. Aczkolwiek niechetnie, skierowalem konia wlasnie w jego strone. - Pojedziemy tedy - rzeklem. - Moze tam znajdziemy jakies inne przejscie.

-A co z Selyfem? - spytal Cynan. - Nie mozemy go tak zostawic!

-Selyf nie zyje - odrzekl Bran. - W niczym juz mu nie pomozemy.

Cynan nadal tkwil w miejscu. - To byl dobry wojownik.

-Czy Selyf poczuje sie lepiej, jezeli wszyscy skonczymy w smoczej norze? - zapytal

Bran. - Ilu jeszcze dobrych wojownikow musimy oddac Wyrmowi?

Sercem bylem z Cynanem, ale racja lezala po stronie Brana. Natychmiastowa ucieczka wydawala sie rozwiazaniem najbardziej sensownym.

-Usluchaj go, bracie - poradzilem. - Kto uratuje Tang- wen, jesli ciebie nie stanie?

Waz moze powrocic lada moment. Uciekajmy stad, dopoki mamy po temu sposobnosc.

Opusciwszy taras, zaglebilismy sie w las, gdzie przystanelismy jedynie po to, zeby rozniecic pochodnie. Majac za przybocznych mnie oraz Cynana, Bran wskazywal droge. Posuwalismy sie w kierunku przeciwnym do rzeki, w nadziei ze zdolamy ominac palac. Parlismy przez zarosla, ktore gestnialy, w miare jak rzeka zostawala coraz bardziej w tyle i niebawem bylismy zmuszeni wyrabywac sobie przejscie mieczami. Pelzlismy zmudnie, dopoki nie wyrosla przed nami lita skalna sciana.

-To ta sama skala, z ktorej wycieto palac - stwierdzil Bran. Zeskrobal mieczem troche

mchu, a wowczas pod spodem blysnal czerwony kamien.

Wyciagajac w gore pochodnie, probowalismy oszacowac wysokosc przeszkody, lecz jej gorna krawedz tonela w ciemnosciach.

-Nawet jesli my zdolamy tam sie wdrapac - zauwazyl Cynan - konie tego nie

dokonaja.

Podjelismy marsz wzdluz sciany. Kiedy pochodnia wypalala sie do konca, natychmiast wycinalismy nastepna w gestwinie suchych, smolnych galezi. Od czasu do czasu stawalismy na chwile, aby dokladniej zbadac kamienny grzbiet, lecz nie widzac ani wyrwy, ani dogodnej trasy wspinaczki, jechalismy dalej. Na niebo wyplynal ksiezyc i zalal wszystko wokol ponurym blaskiem. Ilekroc zadzieralem glowe, widzialem jego blada twarz, przeswitujaca poprzez plecionke galezi.

-Przed nami jakas polana! - zawolal Bran.

-Nareszcie!

Tluklismy sie po lesie przez pol nocy z okladem, na prozno szukajac przejscia na druga

strone skalnej sciany. Dalem reka znak, by wszyscy staneli, po czym wraz z Branem poszlismy zbadac okolice. Trzymajac sie blisko skal, wypelzlismy ostroznie na skraj polany. Unioslem glowe i oniemialem: na wprost mielismy czerwony palac, a nieco na prawo toczyla polyskliwe wody ciemna rzeka.

-Zrobilismy pelne kolo - stwierdzilem po chwili namyslu.

-Jakze to mozliwe? - zdumial sie Bran.

-W ciemnosciach musielismy pomylic kierunki. Sprobujemy jeszcze raz. Powrociwszy do naszych towarzyszy, opowiedzialem, co sie stalo. Po krotkiej naradzie

postanowilismy zawrocic. Aby wykluczyc mozliwosc pomylki, caly czas poruszalismy sie w sasiedztwie kamiennej stromizny. Ksiezyc osiagnal najwyzszy punkt swojej drogi po niebosklonie i zaczal opadac w dol. Pracujac bez wytchnienia, po dlugim, wyczerpujacym marszu przebilismy sie na skraj jakiejs przesieki. Razem z Branem wyszedlem spod oslony



drzew na otwarta przestrzen: przed nami wznosil sie palac, a na prawo od niego plynela rzeka.

Natychmiast przywolalem Tegida. - Zobacz, bardzie, bez wzgledu na to, w ktora strone idziemy, w koncu i tak wracamy w to samo miejsce. Co mamy robic?

Tegid popatrzyl w nocne niebo i rzekl: - Swit juz niedaleko. Odpocznijmy nieco.

Sprobujemy jeszcze raz, gdy sie rozwidni na brzegu rzeki, urzadzilismy napredce obozowisko. Zapalilismy ogniska, porozstawialismy straze i zleglismy na ziemi w oczekiwaniu brzasku.

skrzyzowanymi nogami i ulozona w p na

Znieruchomial. Nasluchiwal w napieciu czegos.

Dobiegl mnie cichy plusk, przypominajacy odglos plynacej pod prad lodzi. - To nad

Rozlegl sie slaby, jak gdyby dochodzacy z wielkiej odleglosci kwik wystraszonego konia; po chwili dolaczyly do niego nastepne.

-Konie! - wrzasnal Cynan, wygrzebujac sie rownoczesnie z plaszcza.

3SUTSS2 xamp;L sjstAr st<<giete do

Zwietrzywszy niebezpieczenstwo, zwierzeta stawaly deba, z glosnym rzeniem usilowaly zerwac sie z uwiezi, a te, ktorym sie udalo, w panice galopowaly po calym obozie

je Wyrm piaTuwowal zamiesznie

slepiami, umykajacymi konmi oraz obozowymi ogniskami...

z kas y wierzchowce i ^m z ni do najblizszeg: o ogn s,sk y ot p e o m cisk p erpiac o o"dw e ag

Grot uderzyl w plyte nieco ponizej oka. Potwor drgnal i troche sie cofnal.

Popedzilem z powrotem, wolajac do stojacych najblizej wojownikow. - Podpalcie wiecej

el Majac u bo Mo uSh wojow ed e^swej druzyny, Cynan dopadl sterty paszy. W ogien poszly trzy kolejne bele, a w chwile pozniej Cynan pomknal naprzeciw Wyrmowi, wznoszac przy tym bojowy okrzyk.

-Bas Draig! - ryknal.

-Bas Draig! - podjeliJego przyboczni.

Biegnac po nastepna wlocznie, natknalem sie na Scathe. - Pomoz Cynanowi odgonic weza od koni! - krzyknalem. Potem zwrocilem sie do Tegida: - Zostan tutaj i podpalaj

Zacheceni moim przykladem, Bran i Alun nadbiegli z nabitymi na groty wloczni plonacymi belami. Zaopatrzylem sie w bron i szybko do nich dolaczylem. Razem rzucilismy sie do ataku. Scatha z czescia druzyny ustawila sie miedzy wezem a brzegiem rzeki, niebezpiecznie blisko potwora, ze wszystkich sil probujac odwrocic jego uwage od obozu.

Widzac to, poprowadzilem nasza trojke w kierunku przeciwnym. Liczylem, ze jesli Wyrm ruszy na Scathe, bedziemy mieli sposobnosc uderzyc nan od tylu. Ujrzawszy nas, Kruki z glosnym krzykiem skoczyli naprzod, co sprawilo, iz waz zwrocil glowe w ich strone. Scatha dostrzegla w tym szanse i pchnela swoj oddzialek do ataku. Kryjac sie za wysoko wzniesionymi tarczami, wojownicy natarli na rozciagniete na ziemi potezne zwoje, a ich wlocznie usilowaly dosiegnac miekkiej skory brzucha, gdzie luski nie byly tak liczne. Wielki gadzi leb natychmiast wystrzelil w ich kierunku.



-Teraz! - wrzasnalem, skaczac do przodu. Srebrna dlon przenikal mi lodowaty ogien.

-Druzyna Scathy nieustraszenie dotrzymywala pola potworowi, dzgajac jego szeroki bok. Rozzloszczony Wyrm opuscil leb jeszcze nizej i wydal grozny syk. Gdy tylko ogromna paszczeka rozwarla sie z trzaskiem, cisnalem ze wszystkich sil wlocznie. Obciazony pocisk zboczyl z linii rzutu i ugodzil w gardziel. Uderzeniu towarzyszyly snopy iskier, lecz waz nie odniosl najmniejszego uszczerbku. Ujrzawszy, ze moja wlocznia odbija sie od pokrytej luska skory, niezwlocznie pobieglem po nastepna.

-Alunowi takze nie dopisalo szczescie. Natomiast Bran zdolal poslac plonace drzewce we wlasciwy sposob. Zaalarmowany naszymi nieudolnymi probami, wsciekle syczacy Wyrm zwrocil sie ku Branowi, a ten wspanialym rzutem umiescil wlocznie w glebi najezonej zebami paszczy. Sukces wodza wzbudzil wsrod Krukow glosne wiwaty, ale waz gwaltownie potrzasnal lbem i po chwili wyplul plonacy pocisk na ziemie.

-Bylem przeswiadczony, iz Bran, podobnie jak Cynan czyja, wroci do Tegida po swieza bele, on tymczasem rzucil sie do przodu, podniosl z ziemi cisnieta przeze mnie wlocznie i nabil na nia j edna z dopalaj acych sie wiazek porostow.

-Byc moze, potwor przejrzal zamiary Brana albo - co bardziej prawdopodobne - rozwscieczony naszym atakiem, uderzyl na oslep, w najblizszy poruszajacy sie cel. W przerazeniu patrzylem, jak wielki, rogaty leb z zapierajaca dech szybkoscia wali sie w dol, na

-Cios Wyrma ugodzil Wodza Krukow w ramie. Woj ownik upadl, przekoziolkowal, ale nie wypuscil broni z rak. Przykleknal natychmiast tak, ze grot wloczni sterczal mu nad glowa; zapewne liczyl, ze przy nastepnym ataku zaslepiona bestia sama nadzieje sie na ostrze. Niestety, leb weza uderzyl z taka moca, ze wlocznia z plonacym wiechciem poleciala w jedna strone, a zamroczony Bran w druga.

Nie baczac na to, ze potwor szykuje sie do kolejnego natarcia, Kruki jak jeden maz pospieszyli na pomoc swemu wodzowi. Alun byl przy nim pierwszy. Zlapal lezaca na ziemi wlocznie i cisnal nia w rozkolysany leb, podczas gdy inni odciagneli Brana w bezpieczne miejsce.

-- Alun! Uciekaj stamtad! - wrzasnal Cynan.

-Wykonawszy serie zwodow, Alun padl na ziemie, przekoziolkowal, a nastepnie popedzil co sil w nogach. Zaraz jednak przystanal i pochylil sie po nastepna wlocznie.

-Ujrzawszy to, zawolalem: - Alun! Nie!





27. Bitewny awen





Wyrm uderzyl. W tym samym momencie Alun sprezyl sie w sobie i z rozmachem cisnalograz w trz pomiedzy dwiema grubymi luskami na jego . .mjwloczss

wzniosl sie j ej triumfalny okrzyk: - B ws s Draig!

Bie Rozjuszonyn^^^^i

ksztalt ogromnego kaptura. W ich miejscu pojawily sie natomiast dlugie szczeliny, po dwie

barSze tow^^^^

gwaltownie przekrecil glowe, probujac dosiegnac natreta, ale Scatha zdazyla wraz z druzyna zniknac w ciemnosciach.

Ta chwila starczyla, by Garanaw i Niall odciagneli Aluna na bok. Przebieglem kilkanascie krokow, wyczekujac na sposobna do rzutu chwile. Cynan wyrosl u mego boku z rozsiewajaca snopy iskier wlocznia. Dyszaca nienawiscia, rozwarta paszcza bestii obracala sie w nasza



-Gotow?... Teraz! - zawolalem. Przez noc pomknely blizniacze smugi ognia. Wlocznia Cynana uderzyla w luski podgardla, odbila sie i spadla na ziemie, moja zas otarla sie o dlugi kiel, zmienila kierunek i poszybowala daleko w pole. Zdyszany wrocilem do ogniska. - Dawaj wlocznie! - zazadalem - Tylko szybko!

-To nic nie da - stwierdzil Tegid. - Musimy znalezc inny sposob, zeby...

-Rusz sie! - wrzasnalem na cale gardlo. Wyrwalem mu z reki pochodnie i podpalilem najblizsza wiazke. Gdy tylko sie zajela, nadzialem ja na grot. - Cynan! Za mna!

Widzac, ze nadciagamy z ogniem, Scatha pojela, iz podejmiemy jeszcze jedna probe i ponowila atak na bok Wyrma. Tym razem zarowno ona, jak i jeden z wojownikow zdolali wrazic wlocznie pod luski pancerza. Reszta druzyny przyszla im z pomoca i wspolnymi silami naparla na drzewca, aby jak najglebiej pograzyly sie w ciele potwora.

Wyczyn Scathy tchnal zapal w Kruki, ktorzy przypuscili szturm na drugi bok weza. Drustwn z Garanawem biegli ramie w ramie i wspolnie uderzyli w wolne od luski wybrane miejsce.

Yr Gyrem Rua zawyl piskliwie, zatrzepotal ogromnymi skrzydlami; jego rozwidlony ogon strzelal na boki niby bicz.

Stalem z Cynanem tuz poza jego zasiegiem. Metalowa dlon zacisnalem na drzewcu, blisko konca, natomiast druga dlon wyciagnalem daleko ku ostrzu. Gdy leb Wyrma po raz kolejny ruszyl w nasza strone, przykucnalem z bijacym mocno sercem. Plomien objal juz cala bele; wiatr ciskal mi iskry w twarz.

-No, chodz tu, ty przeklety wezu - mruczalem - otworz te swoja paskudna morde!

Potezna szyja przybrala ksztalt luku, wynoszac wysoko w gore odrazajacy leb.

Dostrzeglem odblask ognia w twardo patrzacym gadzim oku.

Cynan zajal pozycje nieco na lewo ode mnie. - Gin, smoku! - ryknal. Waz zaskrzeczal

przerazliwie; przyciagnal straszliwe skrzydla do ciala, a jego szponiaste lapy darly powietrze.

Zoladek podszedl mi do gardla i musialem mocno zacisnac szczeki, zeby nad nim

zapanowac.

-Atakuj! - blagalem. - Atakuj, Wyrm!

Olbrzymia paszcza rozwarla sie, ukazujac naszym oczom biala, bezdenna czelusc opasana

potrojnym rzedem zagietych zebow. Z kieszeni w gornej szczece wylonily sie dwa mordercze kly. Niebiesko-czarna wstega jezyka drgala szybko w rytm przerazajacego syku.

A potem, bez najmniejszego ostrzezenia, leb pomknal w dol.

Widzialem spadajace na mnie ostre kly. Napialem miesnie w oczekiwaniu na cios.

-Teraz! - wrzasnal Cynan. Jego wlocznia wystrzelila na spotkanie zblizajacej sie

paszczy. - Llew!

Zwlekalem jeszcze przez mgnienie oka, po czym, wkladajac w ten ruch wszystkie sily, cisnalem plonace drzewce. Moja metalowa dlon rzucila ja wysokim, stromym lukiem.

Grot wloczni Cynana pograzyl sie gleboko w bialym podniebieniu, natomiast moj pocisk przelecial miedzy zebami i zniknal w czelusci gardla.

Czerwony waz zadrzal. Klapnal paszczeka, probujac ja zamknac. Nacisnal przy tym na sterczace drzewce broni Cynana,,i bol wywolany przez rozdzierajacy miekkie cialo grot kazal mu z powrotem otworzyc pysk. Dzieki temu plonacy w glebi gardla ogien nie zostal stlumiony.

Wyrm zaczal gwaltownie potrzasac lbem. Potezne skrzydla wolno mlocily powietrze, a smiertelnie niebezpieczny ogon miota! sie niczym rozgaleziona blyskawica, wyrzucajac w gore grudy darni. Na nasze glowy posypaly sie rozzarzone porosty.

Cynan pociagnal mnie za reke. - Uciekajmy!

Dolaczylismy do wiwatujacych przy ognisku Krukow. Bran lezal bez ruchu na ziemi, obok niego siedzial pobladly Alun.

Z rany na skroni Brana sciekala krew, natomiast Alun wiele wysilku wkladal w to, by nie stracic przytomnosci. Na ten widok zakipiala we mnie zlosc. Odwrociwszy sie, ujrzalem, ze skrzydlaty waz opuscil leb jeszcze bardziej, jak gdyby zamierzal wbic kly w ziemie. Jego dolna szczeka dotknela jej, a sila uderzenia byla tak wielka, iz zaklinowane miedzy zebami drzewce poszlo w drzazgi. Paszcza zamknela sie, potwor zakaslal spazmatycznie i po chwili wyplul moja wlocznie, na koncu ktorej wciaz jeszcze dymila wiazka porostow.

Uderzajac coraz szybciej gigantycznymi skrzydlami, waz dzwignal w gore splaszczony leb oraz znaczna czesc polyskliwego cielska, wygladzil potezne sploty i - na poly polatujac, na poly wlokac po ziemi ogon - rzucil sie do ucieczki. Wywolany ruchem skrzydel podmuch omal nie zgasil naszego ogniska.



Drustwn wyciagnal wlocznie w gescie triumfu. - On ucieka!

-Hee-ja! - zawtorowal mu Emyr. - Yr Gyrem Rua jest pokonany!

-Wyrm jest pobity! - zakrzyknal Cynan. Zlapal mnie w objecia, mocno przycisnal do piersi. Widzialem, jak porusza ustami, ale jego glos znaczyl dla mnie tyle, co irytujace brzecze nie owada. Na jego twarzy pojawil sie niepokoj; splywajace po niej krople potu blyszczaly w blasku plomieni. Lsnienie kazdej z nich stalo sie igla przeszywajacego swiatla, naga gwiazda w lodowatym wszechswiecie nocy. Ziemia pod mymi stopami zadrzala, tracac swoja solidnosc.

Poczulem, jak moj duch sie rozrasta; zostalem pochwycony i uniesiony niby lisc, ktory nagly poryw wiatru zerwal z galezi. Uszy wypelnial mi loskot pedzacej krwi; pole mego widzenia zawezilo sie do jednego, niezwykle wyrazistego obrazu: widzialem tylko skrzydlatego weza - luski polyskujace krwista czerwienia w rozedrganej poswiacie ogniska, groteskowo trzepoczace, sztywne skrzydla, unoszace wielkie cielsko ku dajacemu wolnosc nocnemu niebu. Czerwony Waz z Oeth uciekal; wszystko inne bylo niewazne, zostalo wypchniete ze swiadomosci.

Czyjas dlon schwycila mnie za ramie, wnet dolaczyly do niej nastepne. Lecz we mnie gorzal bitewny awen Ollathira, a on nie znal zadnych przeszkod. Przeplywal przeze mnie potezny stru mien mocy. Niczym niesione rzecznym pradem piorko, sterowane i podtrzymywane przez wode, stalem sie czescia przenikajacej mnie sily. Do mnie nalezala moc ziemi oraz nieba. Zamienilem sie w czysta energie. Moje miesnie drzaly od nagromadzonego ladunku, ktory domagal sie uwolnienia. Otworzylem usta, a dzwiek, jaki z nich wyplynal, rozbrzmial z moca bojowego rogu.

Pobieglem. Bylem szybki jak szalejacy posrod gorskich turni wiatr, bylem pewny jak zmierzajaca do celu strzala. Bieglem, lecz moje stopy nie dotykaly ziemi. Podczas biegu srebrna dlon zaczela swiecic zimnym, niesamowitym blaskiem; dzielo wytrawnych snycerzy lsnilo niczym biale zloto w uszlachetniajacym ogniu Szybkiej Pewnej Reki. Moja piesc zamienila sie w promien swiatla, jasny i ostry.

Gdzies z tylu podniosla sie wrzawa pomieszanych glosow, cichych i odleglych. Coz mnie one obchodzily! Czy wlocznia moze powrocic do reki, ktora ja cisnela?

Bylem smuga swiatla. Bylem mknaca po morzu fala. Bylem rzeka wyplywajaca spod gory. Bylem goraca krwia w sercu. Bylem slowem juz wypowiedzianym. Zawladnal mna awen penderwydda i nic nie moglo mnie powstrzymac.

Cialo weza pietrzylo sie przede mna na podobienstwo zakrzywionej, szkarlatnej sciany, z ktorej sterczalo drzewce wloczni Scathy. Zlapalem za nie srebrna dlonia, podciagnalem sie wyzej. Palce drugiej dloni zahaczylem o skraj grubej luski, stopami zas zmacalem drzewce. Jeszcze chwila i wskoczylem wezowi na grzbiet. Potwor umykal, a jego cielsko falowalo wolno pode mna, gdy zamaszyscie wywijajac skrzydlami, wzniosl sie nad ziemie. Z kocia zrecznoscia popedzilem wzdluz ruchomego kregoslupa, po chropawych luskach wielkosci duzego kamienia. Cwana bestia wzbijala sie coraz wyzej, lecz przede mna nie mogla uciec.

Z wprawa czerpana z natchnienia barda pialem sie ku glowie weza. Przechodzac miedzy trzepoczacymi skrzydlami, wyostrzonym wzrokiem zauwazylem skorny fald u podstawy splaszczonej czaszki, a nieco powyzej nieznaczne zaglebienie w miejscu, gdzie stykal sie z nia kregoslup.

Usadowiwszy sie wygodnie na wzgorku miesni zawiadujacych ruchem skrzydel, wznioslem wysoko srebrna dlon i mocno uderzylem w delikatna skore upatrzonego miejsca.

Metal przecial miekka tkanke i wniknal w glab, pod krawedz czaszki. Pchnalem z calej sily, a moja reka, niczym najlepsze ostrze, pograzyla sie gladko w zimnym mozgu gada.

Noc rozdarl ryk glosniejszy nizli zawodzenie wichury w samym srodku sollen. Bestia zachwiala sie, gwaltownymi ruchami bloniastych skrzydel usilujac odzyskac rownowage.

-Gin! - krzyknalem z moca bojowego rogu. - Zdychaj!

Wrazilem dlon jeszcze glebiej, zacisnalem palce. Pograzona powyzej lokcia reka

zamknela sie na jakiejs grubej zyle. Poprawiwszy uchwyt, szarpnalem mocno do siebie. Tuz za moja dlonia wytrysnela fontanna wezowej posoki. Lewe skrzydlo Wyrma zadrzalo spazmatycznie, po czym bezwladnie obwislo. Potwor przez chwile kolysal sie niepewnie, nastepnie jak kamien polecial w dol. Wbilem mocno palce w nastroszone luski i patrzylem przyblizajaca sie w zawrotnym tempie ziemie.

Uderzylismy w nia z sila, ktora mogla pogruchotac czlowiekowi wszystkie kosci, j jednak przeturlalem sie kilkanascie razy, po czym, zdrow i caly, skoczylem na rowne nogi



Wyrm natomiast zwijal konwulsyjnie swoje dlugie cielsko, blyskajac bialym brzuszyskiem w kilkunastu splotach naraz.

Czerwony Waz zaczal kasac wlasne cialo. Ociekajace jadem kly uderzaly raz za razem, niknac w miekkim, slabo opancerzonym podbrzuszu. Rozesmialem sie na ten widok, a moj glos rozszedl sie echem po opustoszalym budynku pobliskiej swiatyni.

Znowu poczulem na sobie rece ludzi. Rece trzymaly mnie mocno, odrywaly od ziemi... Wciaz sie smialem, gdy unosily mnie od powykrecanego z bolu gada. Widzialem migajace w ciemnosciach twarze, szeroko otwarte oczy, rozwarte ze zgrozy i zdumienia usta.

Konanie Yr Gyrem Rua bylo widowiskiem trudnym do zniesienia. Waz wyl, miotal sie na wszystkie strony, rozprezal i zwijal cielsko, wlasnymi splotami miazdzac sobie kosci; szponiaste lapy darly na strzepy bialy brzuch, a przez porwane, polamane skrzydla przebiegalo od czasu do czasu slabe drzenie. Rozwidlony ogon tlukl rozpaczliwie o ziemie, wyrzucajac w gore grudy piachu.

Wstrzasane paroksyzmami cielsko znalazlo sie przy wejsciu do palacu-swiatyni. Smigajacy na oslep ogon uderzyl w kamienna kolumne i zrzucil ja z podstawy. Z wiekowej fasady posypaly sie kawalki kamienia. Waz tymczasem szalal na dziedzincu, zasypujac go gradem coraz to nowych odlamkow. Pod jego tytanicznymi ciosami palac zaczal zapadac sie do srodka niby przezarta zebem czasu czaszka. Wyjacy w mece agonii Wyrm zapamietale niszczyl wlasna swiatynie. Czerwone kamienie lecialy na ziemie, a czerwony niczym krew pyl zawisl w powietrzu, przycmiewajac ksiezyc. Goraczkowe ruchy stopniowo stawaly sie wolniejsze; swiszczace skrzeczenie ustapilo miejsca jekom, stajac sie potworna parodia placzu dziecka.

Stopniowo jad zaczynal dzialac. A przeciez, nawet pod dzialaniem niewyobrazalnie silnej trucizny, czerwony Wyrm umieral dlugo. Kiedy wreszcie wielkie cialo zastyglo w bezruchu, koncem ogona oraz kikutem polamanego skrzydla w dalszym ciagu wstrzasaly drgawki i zdawac by sie moglo, ze tak juz bedzie zawsze.

Obserwujac te scene, poczulem, ze ciemnieje mi przed oczami. W chwile pozniej dostalem ataku dreszczy. Dreszcze przybieraly na sile i wnet musialem mocno zagryzc warge, aby powstrzymac sie od krzyku. Przycisnawszy ramiona do piersi, ze wszystkich sil objalem wlasne plecy.

-Llew! Llew! - uderzyl we mnie ostry glos.

W tym samym momencie moja glowa eksplodowala bolem, usta zas wypelnil smak krwi.

Poraniony jezyk belkotliwie wypowiadal slowa jezyka nie znanego otaczajacym mnie ludziom. Ujrzalem ponad soba wianuszek twarzy, lecz nie potrafilem ich rozpoznac - byly jakies anonimowe, ot grupa patrzacych ze wspolczuciem nieznajomych. W glowie wciaz czulem bolesne pulsowanie. Moja zdolnosc widzenia pogorszyla sie jeszcze bardziej; wszystko przeslonila mgla, poprzez ktora moglem co najwyzej rozroznic plamy swiatla i ciemnosci oraz niewyrazne zarysy postaci.

Jeszcze chwila i zalaly mnie fale cieplego mroku. Odplynalem w niepamiec.

Ocknalem sie z krzykiem, gdy kladli mnie kolo ognia. Awen zniknal - ulecial tak, jak ulatuje burza, pozostawiajac po sobie mokra, przyduszona do ziemi trawe. Sprobowalem usiasc.

-Lez spokojnie - poradzil Tegid, przytrzymujac mnie na poslaniu ze skory wolu.

-Pomoz mi stanac na nogi - poprosilem. Mowilem niewyraznie, z trudem poruszajac

zesztywnialym jezykiem.

Bard nie zamierzal ustapic. - Juz wszystko jest w porzadku

-przekonywal. - Odpocznij nieco. Nie mialem sily dluzej sie z nim spierac. Opadlem na poslanie.

-Co z Branem?



-Nic mu nie bedzie. Ma rozbita glowe, ale nie omdlal i nawet chodzi o wlasnych silach. A Alun tylko sie podrapal.

-To dobrze.

-Odpoczywaj. Wnet nastanie swit, a wtedy stad odjedziemy. Zamknalem oczy i chyba

usnalem. Kiedy sie zbudzilem,

poprzez galezie ostroznie zerkalo slonce. Wojownicy zwineli juz oboz i byli gotowi do wyjazdu. Czekali tylko na mnie, wiec wygrzebalem sie niezwlocznie spod skor. Barki oraz ramiona zupelnie mi zesztywnialy, a zamiast plecow mialem chyba gruba deske. Wygladalo jednak na to, ze niczego sobie nie polamalem.

Tegid i Scatha czekali opodal. Gdy tylko do nich podszedlem, uraczyli mnie dobra wiadomoscia.



-Obejrzelismy gosciniec, ktory przebiega poza swiatynia

-oznajmila Scatha. - Ktos nim ostatnio przejezdzal.

W moim sercu rozblysla iskierka nadziei. - Kiedy to bylo?

-Trudno to orzec z cala pewnoscia - odparl bard.

-Kiedy? - powtorzylem.

-Nie umiem powiedziec.

-Pokazcie slady.

-Z przyjemnoscia. - Wymizerowana, bliska wyczerpania Scatha usmiechnela sie, a rysy jej twarzy zlagodnialy. - Wszystko jest gotowe do wyjazdu. Musisz tylko wydac rozkaz.

-W takim razie wynosmy sie stad. To okropne miejsce i nie chce go wiecej ogladac. Po drodze minelismy ruiny swiatyni. Posrod bezmiaru zniszczen doprawdy trudno by bylo znalezc kamien stojacy na kamieniu. A w samym srodku czerwonego rumowiska lezalo poskrecane cielsko Yr Gyrem Rua. Sterczace spomiedzy glazow polamane skrzydlo trzepotalo na wietrze niczym postrzepiona choragiew. Wpuszczony gleboko pod skore jad szybko dokonal swego dziela - rozklad osiagnal zaawansowane stadium. Smrod gnijacego Wyrma byl tak nieznosny, iz ocierajac lzawiace oczy, spiesznie pojechalismy dalej.

Gmach swiatyni przeslanial widok na niemal cala doline. Teraz przed naszymi oczami rozposcierala sie droga, szeroka i prosta, przecinajaca las, by potem oddalic sie na ukos od rzeki. Scatha miala racje, to byl prawdziwy gosciniec, wybrukowany plaskim kamieniem tak dokladnie, ze pomiedzy poszczegolnymi plytami nie mogla zagniezdzic sie trawa.

-Pokaz mi to wasze odkrycie - powiedzialem do jadacego obok Tegida.

-Wkrotce je ujrzysz - zapewnil bard. Po przebyciu niewielkiej odleglosci przystanelismy i zsiedlismy z koni. Tegid zaprowadzil mnie w porastajace pobocze krzaki. Tam zas, niczym ukryte w wysokiej trawie brazowe jaja, lezaly odchody trzech lub czterech wierzchowcow. Nieco dalej pognieciona trawa znaczyla miejsce postoju. Poniewaz nie bylo tam sladow ognia, nie moglismy stwierdzic, jak dawno popasali tutaj nieznani podrozni, jednakze w moim przekonaniu od ich pobytu nie uplynelo wiecej niz kilka dni.

Wrocilismy do koni, wskoczylismy na siodla i poklusowalismy dalej goscincem. Tak dobrej mysli bylem po raz pierwszy od momentu przybycia do Plugawej Ziemi.





28. Na goscincu





Wjechawszy na porzadna droge, moglismy nareszcie przyspieszyc, co jednak - jak sie niebawem okazalo - z powodu utraconych wczesniej koni wcale nie bylo rzecza latwa. Piechurzy nie mogli dotrzymac kroku jezdzcom, totez kolumna konnych co i rusz musiala przystawac. Niedostatek wierzchowcow sprawil, iz zmuszeni bylismy dosiadac ich na zmiane, a czestotliwosc, z jaka wymienialismy sie na konskich grzbietach, rosla w miare uplywu czasu.Tego dnia pokonalismy znaczna odleglosc. Poniewaz postanowilismy nocowac wprost na drodze, podrozowalismy az do nastania ciemnosci i stanelismy dopiero wowczas, gdy niewiele moglismy przed soba dojrzec. Na niebie swiecily gwiazdy, bylo chlodno, ale powietrzu braklo ostrosci minionych nocy - dowod, iz mimo wszystko czas plynal naprzod. Sollen z wolna ustepowala, szykujac miejsce dla nadchodzacej gyd.

Mysl ta przejela mnie smutkiem. Kazdy dzien bez Goewyn byl pusty i szary. W duszy mialem rane, ktorej zaleczyc nie moglo nic oprocz blasku plonacego w jej oczach. Z utesknieniem czekalem na chwile, kiedy znowu ujrze ukochana. Roslo w niej dziecko, zastanawialem sie wiec, czy oznaki macierzynstwa byly juz widoczne.

Gdy przyszla nasza kolej na piesza wedrowke, zagadnalem Cynana: - Czy bardzo tesknisz za Tangwen?

Opuscil nisko glowe. - Serce moje chore jest z tesknoty.

-Nigdy o tym nie mowisz.

-To moj bol, wiec chowam go dla siebie.

-Dlaczego? Przeciez obaj dzielimy te sama udreke, bracie.

Cynan odwrocil wlocznie drzewcem w dol i mocno uderzyl

przydrozny kamien. - Chowam go dla siebie - powtorzyl



-albowiem nie chce zasmucac cie mymi skargami. Zle sie stalo, ze skradziono ci Goewyn;

po coz masz jeszcze dokladac moj frasunek do swego.

Umilkl, a ja nie wypytywalem go wiecej. Jego wspanialomyslnosc wzbudzila we mnie pokore. Ani slowem nie wspominal o wlasnym cierpieniu, aby nie powiekszac mojego. Poczulem wstyd, tym wiekszy, ze ja nieustannie zadreczalem go swoim narzekaniem. Czy bylem wart takiej przyjazni?

Tego wieczoru zjedlismy resztki zawieruszonego w jukach ziarna, a bylo tego bardzo malo.

-Im szybciej wyjedziemy z tego przekletego lasu, tym lepiej - burczal Bran Bresal. Po skromnej wieczerzy zasiedlismy wokol ognia, aby sie naradzic. - Przeciez on nie moze wlec sie bez konca!

-My tez nie - wtracilem. - Bez miesa wkrotce tak opadniemy z sil, iz bedziemy zbyt slabi na podroz.

-Mamy mieso pod siodlami - cicho powiedziala Scatha.

-Co prawda, kazdy stracony kon oznacza wiecej wysilku dla naszych nog, ale...

-Kiedys jadlem konine - mruknal Tegid. - I bylem zadowolony. Rozgrzalem zoladek,

a moja reka nabrala sil do walki.

Pamietalem te wydarzenia: ucieczke do twierdzy Findargad w gorach na polnocy Prydainu. Wowczas, tak samo jak teraz, panowala zima. Scigaly nas Coranyid, demony Pana Nudda, my zas pragnelismy dotrzec do gorskiej warowni Meldryna Mawra. Przemarznieci i glodni, krok po kroku, mozolnie wyrabywalismy sobie droge ku bezpiecznym murom. Teraz nie marzlismy na smierc, ale zagladal nam w oczy glod.

-Z jedzenia koni nie przyjdzie nic dobrego - huknal Cynan. - To niski postepek.

-Byc moze - rzekla Scatha - sa jednak rzeczy znacznie gorsze. W mroku zalomotaly czyjes stopy. W krag swiatla wpadl wzburzony Emyr i zwrocil sie

wprost do Tegida. - Penderwyddzie, chodzi o Aluna. Mysle, ze powinienes go obejrzec. Tegid pospiesznie wstal i oddalil sie bez slowa. Wszyscy poderwalismy sie na nogi. - Co mu sie stalo?

-zapytal Cynan. Bran z Emyrem rzucili sie naprzod, wiec ruszylismy w slad za nimi.

-Garanaw znalazl go siedzacego tam - tlumaczyl Kruk, pokazujac reka na biegnaca za

obozem droge. - Ostatnia zmiane szedl pieszo, ale nie zjawil sie, gdy stanelismy na noc,

wiec Garanaw pojechal go szukac.

Alun siedzial nieruchomo przy ogniu. Wokol niego zebrala sie milczaca gromada zaniepokojonych Krukow. Wojownicy nie odezwali sie takze na nasz widok i tylko podeszli blizej, gdy Tegid pochylil sie nad ich pobratymcem.

-Alunie - odezwal sie bard - doszly mnie sluchy, zes urzadzil sobie drzemke na

drodze.

Alun usmiechnal sie, lecz z jego oczu wyzieral bol, a twarz blyszczala od potu. Spojrzal na otaczajace go twarze, po czym odrzekl dziarskim tonem - No coz, nie spalo mi sie zbyt wygodnie - zwazywszy na to i owo.

Scatha kleknela u jego boku. - Gdzie jest ta rana, Alunie? - spytala wprost, kladac mu dlon na ramieniu. Ow delikatny dotyk wyrwal z ust Kruka bolesne westchnienie, jego twarz zas przyoblekla sie w smiertelna bladosc.

Wyciagnela powoli rece, aby rozpiac podtrzymujaca plaszcz brosze, lecz Alun powstrzymal jej dlonie swoja, po czym nieznacznie pokrecil glowa. - Prosze.

-Pozwol, ze ci pomozemy, bracie - powiedzial Tegid miekkim glosem.

Ranny wahal sie przez chwile, potem zamknal oczy i pokiwal glowa. Scatha ostroznie

zdjela plaszcz i rozsznurowala koszule. Alun zniosl to ze spokojem, totez ramie szybko zostalo obnazone. Poprzez bark ku lopatce przebiegala zakrzywiona bruzda o poszarpanych krawedziach.

-Przyniescie pochodnie - polecil bard, a Niall momentalnie wetknal mu w dlon plonaca glownie. Tegid stanal za plecami Aluna i zblizyl swiatlo do rany.

-Och, Alun! - jeknela Scatha. Kruki wydali glosny pomruk, Bran odwrocil wzrok.

-Doprawdy, dzielni z was wojownicy - zakpil Alun. - Czy nigdy nie widzieliscie zwyczajnego zadrapania?

Rzeczywiscie, w koszuli widnialo tylko niewielkie rozdarcie otoczone plama krwi, szrama zdazyla samoistnie sie zasklepic. Ale cialo ponizej bylo czerwone i obrzekniete, bezposrednim sasiedztwie rany zabarwione na paskudny zielonoczarny kolor.



Tegid dlugo ogladal ramie, od czasu do czasu obmacujac opuchlizne czubkami palcow. Na koniec przylozyl do niej otwarta dlon. - Rana jest goraca - powiedzial - zarazona goraczka.

Scatha przytknela reke do czola ranego i niemal natychmiast ja cofnela. - Ty ploniesz, Alunie!

-Moze siedzialem za blisko ognia - zazartowal slabym glosem. - No zobacz, a mnie sie zdawalo, ze za chwile zamarzne.

-Nie bede cie oklamywal, bracie. - Tegid oddal mi pochodnie, sam zas przykucnal naprzeciw Aluna. - Rzeczy nie maja sie najlepiej. Rana jest zakazona. Musze ja jeszcze raz otworzyc i dobrze oczyscic.

Alun wzniosl oczy do nieba, lecz malujace sie na jego twarzy znuzenie po czesci zmieszalo sie z ulga. - Tyle zamieszania z powodu glupiego zadrapania?

-Chlopie - nie wytrzymal Cynan - jezeli to jest glupie zadrapanie, to moja wlocznia jest warzachwia.

-Przyniescie swiezej wody i czyste szmaty, o ile jakies uda sie wam znalezc - niecierpliwie rzucil Tegid. Cynan natychmiast ruszyl z miejsca, pociagajac za soba Nialla. - Potrzebuje tez noza - wyliczal dalej bard - ale musi byc ostry.

-Moj sie nada. - Bran przepchnal sie do przodu, wyciagnal noz z pochwy u pasa i podal go Tegidowi.

Bard sprawdzil ostrze opuszkiem kciuka, po czym zwrocil wlascicielowi. - Naostrz go jeszcze raz.

-A kiedy skonczysz, potrzymaj go przez chwile w ogniu - dodalem. Slyszac to, Bran

uniosl wysoko brwi, ale ja nie ustapilem.

Wodz Krukow wreczyl noz Drustwnowi. - Zrob to - rozkazal krotko, a wojownik popedzil w glab obozu.

Zwracajac sie do pozostalych Krukow, Tegid rzekl: - Nazbierajcie mchu i przykryjcie go skorami. Przygotujcie loze.

-Lozko nie bedzie mi potrzebne - burknal Alun.

-Wierzaj mi - odparl Tegid - kiedy skoncze, jeden z nas bardziej niz czegokolwiek pragnac bedzie miejsca, gdzie da sie przylozyc glowe. Jezeli nie ty, to ja w nim zlegne. - Skinal glowa i na ten znak Garanaw z Emyrem odeszli w strone lasu.

Scatha odciagnela mnie na bok. - Nie podoba mi sie wyglad tej rany - powiedziala. - Boje sie, ze jest w niej jad weza.

-Gdyby tak bylo w istocie - zaoponowalem - Alun od dawna bylby martwy.

Dopomoz lepiej Tegidowi, a potem przyjdz do mnie.

Ruszylem na obchod obozu, wynajdujac zajecie sobie oraz napotykanym po drodze ludziom. Przypilnowalem, by konie zostaly porzadnie przywiazane do kolkow, kazalem rozniecic wielkie ogniska, razem z Cynanem rozstawilem straze i dopiero gdy wszyscy udali sie na spoczynek, siadlem przy ogniu.

Z krotkiej drzemki wyrwal mnie kuksaniec Cynana. - Obudz sie! Juz idzie.

Ziewnawszy, usiadlem na poslaniu. - I co powiesz, bardzie? Tegid ciezko siadl u mego boku, przygarbil ramiona, jak gdyby dzwigal na nich ogromny ciezar. Cynan podal mu kubek wody. - Gdybym mial chociaz lyk piwa - zapewnil - oddalbym ci go bez namyslu.

-A ja wypilbym do dna - odparl zapatrzony w ogien Tegid. Pociagnal lyk z kubka, odstawil go na bok i zamknal oczy.

-Co z Alunem? - spytalem.

-Poczatkowo rana byla niegroznym zadrapaniem - tak, jak twierdzil Alun. Ale teraz

cos w nia wlazlo i choroba objela cala reke wraz z barkiem. Rozcialem rane i wycisnalem z

ciala duzo trucizny. Potem przemylem ja woda i zrobilem oklad, ktory nadal bedzie odciagac

Alun sie wylize-rzucil Cynan, wyrazajac pragnienie nas wszystkich. Teraz spi. Scatha bedzie przy nim czuwac przez cala noc. Obudzi nas, gdyby cos sie dzialo.

-Dlaczego on tak zaniedbal to zadrapanie? - zastanawialem sie glosno. - Powinien

byl komus powiedziec.

Tegid przeciagnal dlonia po twarzy. - Alun to dzielny maz. Uznal, ze skaleczenie jest niegrozne, wiec nie chcial spowalniac marszu. Mysle, iz nie zdawal sobie sprawy z powagi swego stanu, dopoki nie omdlal na drodze.



-Czy zdolny bedzie dojazdy w dniu jutrzejszym? - zadalem pytanie, ktore najbardziej mnie nurtowalo.

-Rano ponownie zbadam rane; moze przy dziennym swietle zobacze wiecej. Poza tym, sen moze wiele zdzialac. - Ponownie potarl twarz. - Mam na mysli takze i siebie. - Co rzeklszy, owinal sie plaszczem i natychmiast zasnal.

Nazajutrz wyruszylismy w dalsza droge. Alun wygladal lepiej, a jak nas goraco zapewnial, takze jego samopoczucie uleglo poprawie. Rozkazalem mu pod zadnym pozorem nie zsiadac z konia, Tegid zas napoil go lekarstwem, ktore sporzadzil z noszonych w woreczku przy pasie ziol.

Tak wiec, podjelismy wedrowke. Bolaly nas nogi, dokuczal glod, ale pragnienie osiagniecia celu nie slablo. W dwa dni pozniej spostrzeglismy, ze las zaczyna sie przerzedzac, a po uplywie nastepnych dwoch dotarlismy do jego skraju. Choc nie wystarczalo zywnosci, ogarnela nas radosc. Juz sam widok blekitnego nieba byl prawdziwym blogoslawienstwem.

I chociaz w rozleglej krainie przed nami nie bylo niczego procz nagich, skalistych wzgorz oraz torfowisk, wyjezdzajacy z cienia ostatnich drzew wojownicy zaintonowali piesn. Przystanelismy z Tegidem, zeby posluchac ich spiewu.

-Nareszcie odzyskali glos - powiedzialem. - Ciekawe, od jak dawna w Tir Aflan nie

slyszano podobnych dzwiekow?

Tegid przekrzywil glowe i poslal mi jedno ze swych ostrych, przeciaglych spojrzen.

-Co ja znowu takiego powiedzialem?

Wyprostowal sie w siodle, zaczerpnal tchu i utkwil wzrok w niknacej miedzy dalekimi

wzgorzami drodze. - "A wszystko to stanie sie za sprawa Meza z Brazu" - zaintonowal - "ktory dosiadajac mosieznego rumaka, miota klatwe potezna i okrutna".

Natychmiast rozpoznalem slowa proroctwa banfrith. Wraz ze wspomnieniami nadciagnal bolesny zal po smierci Gwenllian. Znowu widzialem lsniaca chmure jej wlosow i urzekajace, szmaragdowe oczy; widzialem wdziecznie przegieta szyje oraz obejmujace harfe ramiona. Jej tracajace struny palce zdawaly sie wyczarowywac piekno wprost z powietrza.

-"Powstancie, Mezowie Gwir!" - podjalem recytacje, glownie po to, by pokazac

Tegidowi, ze nie zapomnialem tresci przepowiedni. - "Wezcie do reki orez i zwroccie sie

przeciwko zdrajcom, ktorzy sa wsrod was!"

Tegid zas dokonczyl: - "Odglosy bitwy dotra pomiedzy gwiazdy na niebie, a Wielki Rok dobiegnie swego ostatecznego spelnienia".

-Niechze sie tak stanie - rzeklem. - Jestem gotow.

-Czy aby na pewno?

Nim zdazylem odpowiedziec, rozlegl sie krzyk. - Tegid! l.lew! Tutaj! Odwrociwszy sie w siodle, ujrzalem pedzacego w nasza strone Emyra. Sciagnalem wodze

i wyjechalem mu na spotkanie.

-Szybko! - wysapal. - To Alun. Wrocilismy goscincem do miejsca, gdzie staly dwa konie bez jezdzcow, na poboczu zas zebrala sie gromadka piechurow. W ich kregu lezal na ziemi Alun. Kleczeli przy nim Bran i Scatha, Cynan zas mowil: - Lez spokojnie, Alunie. Jestes chory, chlopie. W takim stanie to zaden wstyd zwalic sie z siodla.

-Aleja tylko usnalem - zaprotestowal Alun. - To wszystko. Usnalem i dlatego spadlem. Pozwolcie mi wstac.

-Alunie - odezwal sie Tegid, klekajac u jego boku. - Chce zbadac twoje ramie.

-Mowie ci, ze nic mi nie jest - przekonywal Alun, lecz jego glosowi brakowalo zwyklej pewnosci.

Dalem znak Cynanowi, zeby podszedl blizej. - Zabierz stad ludzi. Dogonimy was, gdy tylko skonczymy ogledziny.

-Racja! - wykrzyknal i zaraz zabral sie za formowanie kolumny. - Pora ruszac -

poganial wojownikow. - W niczym nie pomozecie, a jesli postoicie tak dluzej, zapuscicie

korzenie.

Kiedy wreszcie zostalismy sami, Tegid zrecznie zdjal Alunowi plaszcz. Na koszuli, ktora Alun mial pod spodem, ciemniala plama zakrzeplej krwi.

-Ty krwawiles, Alunie - zauwazyl Tegid spokojnym, rzeczowym tonem.

-Doprawdy? - zdumial sie Alun. - Nie zauwazylem.

Nastepnie bard sciagnal koszule z jego ramienia, ostroznie



oddzielajac ja od ciala. Caly bark oraz znaczna czesc lopatki byly zaognione, purpurowosine, z przebijajacym tu i owdzie, budzacym groze, zielonoczarnym odcieniem. Oczyszczona przez Tegida rane wypelniala rzadka, zolta ciecz o silnej, slodkawej woni.

-No i co? - zagadnal Alun, zerkajac przez ramie.

-Nie bede cie oklamywal, Alunie - odrzekl Tegid uroczystym tonem. - To mi sie wcale nie podoba. - Obmacal nabrzmiale cialo. - Czy to cie boli?

Ranny potrzasnal glowa. - Nie, nic nie czuje.

-A powinienes. - Tegid wstal, po czym zwrocil sie do Brana. - Wez Garanawa i

Emyra. Jedzcie do lasu i przywiezcie mi kilka dlugich zerdzi. Zrobimy dla niego cadarn.

Alun poderwal sie na nogi. - Nie dam sie ciagnac za koniem jak jakies niemowle! - wybuchnal. - Pojade wierzchem albo pojde pieszo.

Bard sciagnal brwi. - Bardzo dobrze - ustapil w koncu. - Oszczedzimy ci tego, ale zanim wsiadziesz na konia, pozwolisz opatrzyc rane i wypijesz lekarstwo, ktore ci przygotuje.

Alun przyjal jego slowa z usmiechem. - Twardy z ciebie maz, Tegidzie Tathal. Twardy jak skala, po ktorej stapasz.

-Zostawcie nam konie - zarzadzil Tegid. - Dolaczymy do was, gdy bedzie juz po

wszystkim.

Pozostawiwszy barda i Scathe przy rannym, poklusowalismy Z Branem za kolumna.

-Tegid sie martwi - rzucil po chwili Bran. - Nie chce, zebysmy wiedzieli, jak bardzo zle jest z Alunem. - Umilkl, a po chwili dodal: - Aleja i tak wiem.

-No coz - odparlem, silac sie na lekki ton, aby uspokoic Wodza Krukow. - Tegid wie, co robi. Bez watpienia przyniesie to choremu pozytek.

Zajelismy nasze miejsca obok prowadzacego pochod Cynana. Wojownicy podjeli wprawdzie spiew, lecz moj dobry nastroj prysnal.

Dzien zakonczyl sie uporczywa mzawka. Po skalistym pustkowiu hulal zimny wiatr, totez wszyscy garneli sie do ognia, chwalac przezornosc, ktora nakazala nam zabrac zapas drewna na opal przed opuszczeniem lasu. Wiatr, aczkolwiek ponuro zawodzacy i przejmujacy chlodem, stanowil przyjemna odmiane po martwej ciszy i zastalym powietrzu lasu i tego wieczoru nikt sie nie uskarzal na ziab oraz wilgoc.

Zjedlismy cienki kleik, zlozony glownie z wody, zagotowanej z garscia szorstkiej, nazrywanej przy drodze trawy. Dzieki niej wywar nabral aromatu, ale przeciez i tak nie stal sie bardziej pozywny. Zbierana z niewielkich oczek w skalnym podlozu woda miala znacznie lepszy smak niz ta, ktora czerpalismy z rzeki. Wojownicy przetrzasneli rowniez okoliczne stoki w poszukiwaniu grzybow, lecz wrocili z pustymi rekami.

Tegid ze Scatha czuwali przy Alunie przez cala noc. O swicie poszedlem do nich dowiedziec sie o stan chorego.

Bard wyszedl mi na spotkanie, nie dopuszczajac do poslania.

-Mysle, ze on nie powinien dzisiaj ruszac sie z miejsca.

-Wobec tego bedziemy tu obozowac - powiedzialem.

-Wszystkim nam sie przyda wypoczynek. Jak on sie czuje?

Tegid zmarszczyl czolo. Jego ciemne oczy powedrowaly w bok, po czym spojrzaly wprost

na mnie. - Zle.

-Ale on wyzdrowieje - raczej stwierdzilem, niz zapytalem.

-Alun jest silny. I nie boi sie walki. Scatha i ja zrobimy wszystko, co w naszej mocy,

zeby go wyleczyc. - Umilkl, by z wahaniem dodac: - Mieso jest mu rownie potrzebne jak

odpoczynek.

-Nie musisz nic mowic. Sam sie tym zajme.

Wybralem najmniejszego sposrod starych koni. Mieso mlodego byloby delikatniejsze, ale

nie szlo mi o walory smakowe. Zalezalo mi na tym, aby najsilniejsze i doswiadczone w boju wierzchowce zachowac tak dlugo, jak tylko to bedzie mozliwe. Bran przystal na moj wybor, Garanaw zas dopomogl mi usmiercic biedne zwierze.

Cynan uparcie twierdzil, ze nie chce miec nic wspolnego ani z zabijaniem, ani z jedzeniem koni. - Krolowi Caledonu nie przystoi pozerac wlasnego rumaka, wiernego towarzysza boju

-mruczal pod nosem.

-Doskonale. Nie pros nas tylko o jedzenie, gdy w kotle zabulgoce polewka, a won

pieczystego polechce twe nozdrza.

Pomimo chlodu zrzucilismy z Garanawem cale odzienie. Odprowadzilismy konia na bok, po czym zabilismy go jednym ciosem miecza, obliczonym tak, by jego cierpienia byly jak najkrotsze. Zwierze padlo bez jeku, przewrocilo sie na bok i skonalo. Szybko odarlismy je ze



skory, ktora rozpostarlismy potem na pobliskim kamieniu. Po tych przygotowaniach przystapilismy do najgorszej roboty - oprawiania i cwiartowania tuszy. Gdy skonczylismy, ociekalismy krwia od stop do glow, ale za to na skorze pietrzyl sie stos miesiwa.

W tym czasie Niall, Emyr i Drustwn przygotowali wielkie rozna i rozpalili ogniska. Oddalismy im mieso z wyjatkiem kilku szczegolnie ladnych kawalkow, ktore pozostawilem do dyspozycji Tegida. Potem, drzac z zimna, umylismy sie z Garanawem w kaluzy na brzegu torfowiska, wciagnelismy ubranie i popedzilismy do ognia, zeby sie ogrzac. Niebawem po calym obozie wiatr rozniosl smakowity zapach, ktory niewatpliwie uciszyl wszelkie wyrzuty sumienia. Gotowe mieso wygladem i smakiem bardzo przypominalo wolowine. Mezczyzni rzucili sie na nie z zapalem, by nie powiedziec zarlocznoscia. Widzialem, ze Cynan zaczyna sie wahac, bylem jednak pewien, iz gdybym go zagadnal, odmowilby przez wzglad na swa dume.

Z pomoca przyszla mu Scatha. Wziela sobie podwojna porcje, a nastepnie usiadla obok niego ze skrzyzowanymi nogami. - Zawsze powtarzalam moim mabinogi - zaczela, zujac w zamysleniu potezny kes - iz zadaniem wodza jest pozostac przy zyciu i zachowac sily do walki. Wojownik, ktory nie czyni wszystkiego, aby ten cel osiagnac, nie dopomoze swemu ludowi.

Cynan zmarszczyl czolo i uniosl wyzej glowe. - Pamietam.

-Uczylam was, jak wynajdywac ptasie jaja, wodorosty i - urwala, by oblizac

sciekajacy z palcow tluszcz - rozne inne rzeczy mogace sluzyc za posilek glodnemu

wojownikowi.

Wyprostowala szerokie ramiona, ale chmura na twarzy pozostala.

-Dlatego wlasnie pilnowalam, by moi uczniowie dostawali konine - dodala od

niechcenia.

Ruda glowa wolno zwrocila sie w jej strone. - Karmilas nas konina?

-Tak. Uwazam, ze jest smaczna i...

Siedzacy w poblizu wojownicy, slyszac tresc tej rozmowy, wymienili porozumiewawcze

usmiechy, ale nikt nie smial rozesmiac sie w glos.

Scatha wyciagnela kawal pieczeni ku Cynanowi, ten zas ujal ja ostroznie w dlonie, jak gdyby w obawie, iz spotka go cos przykrego.

-Nikt nie powie, ze Cynan Machae zapomnial tego, czego nauczyl sie za mlodu.

Po tych slowach zatopil w miesie zeby. Z ponura mina pochlonal cala porcje i nigdy juz

nie wracal do swoich zastrzezen. Kladlismy sie do snu zadowoleni, z brzuchami pelnymi po raz pierwszy od wielu dni. Tej nocy nie dane mi bylo jednak pospac. Przyszedl Tegid i szarpnal mnie za ramie. Wiatr jeszcze bardziej przybral na sile i dal teraz wprost z polnocy.

-Ciii! - szepnal ostrzegawczo. - Chodz ze mna.

Poprowadzil mnie do poslania Aluna, naszykowanego miedzy dwoma malymi ogniskami, z

ktorych jedno plonelo u wezglowia, natomiast drugie w nogach. Byl juz tam wsparty na

wloczni Bran; stal nieruchomo, ze spuszczona nisko glowa. Na ziemi siedziala Scatha. Na

podolku miala miske z woda i trzymana w dloni szmatka omywala Alunowi twarz. Chory

lezal nieruchomo, z zamknietymi oczami.

Tegid nachylil sie do jego ucha. - Alunie - powiedzial cicho -jest tutaj Llew. Przyprowadzilem go, tak jak o to prosiles.

Powieki wojownika drgnely i rozwarly sie, a jego glowa wolno odwrocila w moja strone. Okropna purpurowa prega do- siegnela juz gardla.

-Llew - wyszeptal Alun glosem slabym jak tchnienie - chcialem cie przeprosic.

-Przeprosic? Alunie, nie masz mnie za co przepraszac

-rzucilem pospiesznie. - To nie...

-Chcialem dopomoc ci w odzyskaniu Goewyn.

-I dopomozesz. Ty wydobrzejesz, Alunie. Jestes mi potrzebny. Rozciagnal w usmiechu spierzchniete od goraczki usta, lecz jego szkliste oczy pozostaly

nieruchome. - Nie, panie, ja nie wydobrzeje. Przepraszam, ze bedziesz mial o jeden miecz mniej.

-Przeciagnal jezykiem po wargach. - Bardzo bym chcial zobaczyc, jaka mine zrobi

Paladyr na twoj widok. Strasznie zaluje, ze nie zobacze tej walki.

Z trudem przelknalem sline. - Nie mow tak, Alunie. - Glos uwiazl mi w gardle, a zoladek skurczyl sie bolesnie.

Kruk wyciagnal do mnie reke. - Juz sie z tym pogodzilem.



Zlapalem jego rozpalona dlon. - Chcialem ci powiedziec - podjal z wysilkiem - ze nigdy nie sluzylem pod lepszym panem ani tez nie kochalem bardziej zadnego krola. Gleboko ubolewam nad tym, iz nie mam drugiego zycia, albowiem takze i tamto z checia oddalbym za ciebie. - Z ogromnym trudem przelknal sline. - Zawsze bylem skory do bitki, ale nigdy nie podnioslem oreza w zlych zamiarach.

Oczy przeslonila mi jakas mgla. - Teraz odpocznij - powiedzialem lamiacym sie glosem.

Wkrotce... odpoczne niebawem. - Przeciagnal suchym jezykiem po spierzchnietych wargach. Scatha uniosla mu glowe i wlala do ust odrobine wody.

Scisnal moja reke z rozpaczliwa gwaltownoscia. - I pozdrow ode mnie Goewyn. Powiedz jej, ze walka z Paladyrem ojej wolnosc bylaby najwieksza przyjemnoscia mego zycia. Ona jest skarbem Albionu, Llew, i gdybys tego w koncu nie dostrzegl, sam bym sie z nia ozenil.

-Powiem jej, Alunie - zapewnilem drzacym glosem - gdy tylko znow ja zobacze.

Sprobowal przelknac, co przyplacil spazmem bolu. Kiedy zdolal wreszcie otworzyc oczy,

nie bylo w nich juz tyle blasku, co przedtem - przegrywal te walke. Ale przegrywal z usmiechem.

-Aaaa, juz dosyc. To wystarczy. - Przeniosl spojrzenie na Brana. - Teraz gotow

jestem ujrzec moich braci.

Bran skinal glowa i odszedl bez slowa.

Alun slabo uscisnal mi dlon. - Panie Srebrnoreki - powiedzial - mam do ciebie ostatnia prosbe.

Do oczu naplynely mi lzy. - Pros o co chcesz, Alunie, u bedzie ci to dane.

-Panie, nie grzebcie mnie w tej ziemi - wyszeptal. - Tir Aflan nie jest dobrym

miejscem na grob wojownika.

-Postapie zgodnie z twa prosba.

On jednak rozpaczliwie zacisnal palce na mojej dloni. - Nie zostawiaj mnie tutaj samego.

Prosze! - wzniosl glos niemal do krzyku. - Prosze - powtorzyl znacznie ciszej. Znowu przelknal, a jego twarz wykrzywil grymas bolu. - Kiedy juz zakonczysz tutaj swoje sprawy, zabierz mnie ze soba z powrotem. Pozwol mi spoczac na Druim Vran.

Blagania tego szlachetnego wojownika przejely mnie ogromna zaloscia. Z oczu pociekly mi lzy, wiec otarlem je rekawem.

Stanie sie wedle twego zyczenia, bracie - zapewnilem.

Z ulga opadl na poslanie. - Moje serce nalezy do Albionu. Skoro juz nigdy go nie zobacze, lzej mi bedzie odejsc, gdy bede wiedzial, ze przynajmniej moje kosci tam powroca.

-Tak sie stanie, Alunie. Przysiegam.

Opuscil bezwladnie reke. Scatha jeszcze raz zwilzyla mu usta, a w chwile pozniej wrocil

Bran z reszta Stada Krukow: Garanawem, Emyrem, Drustwnem i Niallem. Wojownicy

klekali kolejno u boku swego brata i wypowiadali slowa pozegnania. Bran przyprowadzil

takze Cynana, ktory tak jak pozostali kleknal przy poslaniu. W tym czasie Tegid stal ze

spuszczona glowa i w milczeniu przygladal sie nam smutnym wzrokiem.

Ostatni do wezglowia chorego podszedl Bran. Mowil cos do Aluna cicho, polozyl dlon na jego czole, po czym zasalutowal.

Kiedy zas wstal, oznajmil: - Kruk odlecial.





29. Lec, Kruku!





Otulony w brazowy plaszcz, posepny Tegid mierzyl ciemnymi oczami odlegle wzgorza. Krajobraz byl mroczny, jesli nie liczyc sterczacych z ziemi bialych skalek, surowy i rozpaczliwie pusty. Nie roslo tu nic procz rzadko rozsianych kep wrzosu oraz zurawin tulacych sie do glazow, wygladajacych niczym nagie wyspy oblane rdzawym morzem. We wszystkich kierunkach az po horyzont ciagnely sie pasma niskich, przygarbionych wzgorz, otoczonych bezkresnymi torfowiskami.Nawet nie spojrzal na mnie, gdy stanalem obok. - Nie powinienes byl obiecywac Alunowi, ze zabierzesz go do domu.

-Przysiaglem, bardzie, i chce tej przysiegi dotrzymac.



Niezadowolony, zacisnal wargi w waska linie. - Nie mozemy podrozowac z cialem. Nie ma sposobu, by przewiezc go do Albionu. Musimy pogrzebac go tutaj.

Rozejrzalem sie po ponurym pustkowiu. - Alun zasluguje na cos lepszego i bedzie to miec.

-Wobec tego lepiej pomysl, jak to zrobic.

-A moze spalimy cialo? Wiem, ze nie jest to zbyt zaszczytne, ale wszystko przeprowadzic mozna, okazujac zmarlemu szacunek.

Popatrzyl na mnie w zamysleniu. Rozumialem jego niechec. Palenie zwlok zarezerwowane bylo jedynie dla wrogow, wyjetych spod prawa i zbrodniarzy.

-Nie powiem, zeby w Albionie nie znano takiego zwyczaju - przyznal w koncu. - Zdarzalo sie, iz w niektorych razach bylo to nieodzowne.

-No to moze teraz tez mamy taki raz? - podsunalem. - Bardzo czegos takiego potrzebujemy.

-Tak - glos barda stal sie bardziej przyjazny. - Jestesmy w potrzebie, a do tego wiaze nas krolewska przysiega. Trzeba tylko odpowiednio podsycac ogien, aby kosci nie obrocily sie w popiol. Nalezy je bowiem pozbierac i zachowac. Dopilnuje tego.

-A kiedy wrocimy do Albionu, pochowamy szczatki na Druim Vran.

-Niechze sie tak stanie.

-Dobrze. Nazbieramy drewna na stos.

Wyslalem osmiu ludzi z jucznymi konmi. Pojechali pod dowodztwem Brana, poniewaz

gdy tylko wytlumaczylem, o co chodzi, Wodz Krukow zaczal nalegac, aby to wlasnie jemu powierzyc to zadanie.

-To nie jest konieczne, Branie. Wojownicy poradza sobie bez ciebie.

-Jezeli cialo Aluna ma splonac - odrzekl sztywno - wlasnorecznie wybiore drewno

na stos. Alun uratowal mnie przed Czerwonym Wyrmem, wiec chce dla niego zrobic wszy

stko, co mozliwe, choc boleje, ze jest to tak niewiele.

Nie pozostalo mi nic innego, jak tylko ustapic. Od lasu dzielila nas nieduza odleglosc, konie zas byly dobrze nakarmione i wypoczete. Liczylem, ze wyprawa powinna wrocic pod wieczor nastepnego dnia. Pora byla jeszcze wczesna, totez oddzialek wyruszyl, gdy tylko osiodlano konie. Dalismy im na droge te odrobine konskiego miesa, jaka nam jeszcze pozostala i odprowadzilismy kawalek za oboz.

Stalem na drodze, dopoki nie stracilem ich z oczu, po czym z ciezkim sercem przystapilem do wyboru nastepnego zwierzecia na rzez.

Wyslana po drewno druzyna wrocila wczesnym rankiem. Wynurzyli sie z gestej, wilgotnej mgly tuz przed naszymi ogniskami. W nocy wiatr zmienil kierunek z polnocnego na wschodni i wraz z cieplejszym powietrzem nad torfowiska nadciagnela mzawka. W olowianym swietle switu okolica wygladala wyjatkowo odpychajaco.

Powitalem ich, po czym nakazalem, aby ogrzali sie przy ogniu. Poleciwszy wartownikom zdjac z koni przywiezione drewno, rozkulbaczyc zwierzeta i wygonic je na trawe, podszedlem do siedzacego przy pobliskim ognisku Brana. Wodz Krukow zlozyl mi zwiezly meldunek. - Ta kraina jest martwa - rzekl, strzasajac krople wilgoci z plaszcza. - Wszystko wyglada tak samo jak przedtem. Nic sie nie zmienilo.

Zawolalem, by podano duszone mieso, ktore przygotowalismy po ich wyjezdzie, sam zas wzialem Tegida i razem z nim zaczalem budowe stosu. Bard podszedl do zlozonej na poboczu goscinca sterty i zabral sie za sortowanie polan wedlug dlugosci, ja zas odlozone galezie przenosilem do duzej, plaskiej skaly.

Potem przystapilismy do wznoszenia konstrukcji. Pracowalismy w milczeniu, zapamietale, przenoszac i ukladajac, tworzac zreby mocnego, drewnianego podestu. Praca szla dobrze - obaj zlapalismy wlasciwy rytm - co wywolalo z mej pamieci wspomnienie dnia, gdy rozpoczelismy budowe Dinas Dwr. Uchwycilem sie go i sycilem jego cieplem, dopoki nie skonczylismy. Wtedy rozprostowalem plecy i popatrzylem na nasze dzielo; stos wznosil sie na samotnej skale niczym mala drewniana warownia.

Podczas budowy zebrala sie przy nas grupka wojownikow, ktorzy teraz ze smutkiem spogladali na gotowy stos.

Zwracajac sie w ich strone, Tegid rzekl: - Kiedy slonce zajdzie, rozniecimy ogien.

W ciagu dnia mgla sie podniosla, a wieczorem chmury na zachodzie przetarly sie na chwile, przepuszczajac na ziemie potok zlotego swiatla. Gdy zapadl zmrok, do skaly, przy ktorej czuwalismy z Tegidem, po dwoch, trzech zaczeli sie schodzic wojownicy.



Przyszli bez wyjatku wszyscy, a wowczas Kruki przyniesli zaszyte w skore wolu cialo Aluna i ostroznie zlozyli je na szczycie stosu. Do plonacego opodal ogniska Tegid wetknal kilka pochodni, a kiedy sie zajely, rozdal je pozostalym czterem Krukom i Branowi. Bard wspial sie na skale od strony glowy zmarlego i wzniosl wyprostowana reke. - Wspolplemiency i przyjaciele! - zawolal glosno - Alun Tringad nie zyje; jego zimne cialo lezy na stosie. Nadeszla pora, zeby uwolnic dusze naszego brata i pozwolic jej rozpoczac podroz po Wysokich Krolestwach. Jego cialo splonie, lecz popioly nie pojda na zatracenie w Tir Aflan. Gdy ogien zakonczy swe dzielo, zbiore kosci, by wraz z nami powrocily do Albionu i spoczely na Druim Vran.

Narzuciwszy na glowe pole plaszcza, naczelny bard podniosl laske i zamknal oczy. Milczal przez chwile, po czym z jego ust poplynela cicha, jakby pozbawiona melodii, piesn zalobna:

Kiedy zamkna sie wargi, Kiedy opadna powieki, Kiedy ucichnie oddech, Kiedy ustanie drzenie serca, Kiedy serce i oddech umilkna;

Niechaj Szybka Pewna Reka cie wspiera,

I chroni od zla wszelkiego.

Niechaj Szybka Pewna Reka cie wspiera,

I przewodzi stopom twoim,

Niechaj Szybka Pewna Reka cie wspiera,

/ przeprowadzi cie po moscie z miecza,

Niechaj Szybka Pewna Reka chroni, przewodzi

i przeprowadzi cie Przez waska sciezke Ktora dejdziesz z tego swiata; I strzeze cie od strapien i niebezpieczenstw wszelakich, I rozsiewa przed toba czyste swiatlo radosci, I wwiedzie cie na Dwor Pokoju, I pchnie do sluzby Prawdziwemu Krolowi Na Dworze Pokoju, Gdzie Chwala i Honor i Majestat Udzialem sa Szlachetnych po wieczne czasy.

gwiazda przewodnia, Niechze tchnienie Dobrego Boga Niechze serce Krolewskiego Boga

Bedzie dla ciebie darem w blogoslawienstwa bogatym.

Niech plomienie tego ognia Rozjasnia ci droge... Niech plomienie tego ognia Rozjasnia ci droge... Niech plomienie tego ognia Rozjasnia ci droge do innego swiata.

Zakonczywszy recytacje, naczelny bard przywolal Krukow. Wystapili naprzod kolejno - Garanaw, Emyr, Niall, Drustwn - i wetkneli trzymane w dloniach pochodnie w nagromadzony u podstawy stosu chrust. Bran przytknal swa pochodnie ostatni. Wiatr wnet podsycil zarzewie, a gdy zajely sie grubsze bierwiona, ogien szybko poczal piac sie do gory, ku spoczywajacemu na drewnianych marach, nieruchomemu cialu Aluna.

Razem ze wszystkimi patrzylem, jak zolte jezory, przeslizgujac sie miedzy platanina galezi, poczynaja lizac zimne zwloki mego przyjaciela i na ten widok opadla mnie rozpacz. Juz nigdy nie uslysze jego glosu wzniesionego w radosnej piesni, nie zobacze, jak popisuje sie w hali. Bedzie mi brakowac niedorzecznych przechwalek i glupich zakladow - jak chocby wowczas, gdy wyzwal Cynana na calodzienna orke oraz wyrab i zwozke drewna, kiedy to omal nie padl z wyczerpania, ryzykujac zdrowiem dla zlotej blyskotki.

Oczy wezbraly mi lzami, a ja pozwolilem im plynac. Dobrze jest zachowac w pamieci i oplakac to, co sie stracilo, i czego juz nigdy nie da sie odzyskac.



"Zegnaj, Alunie Tringad", powiedzialem w duchu do wtoru trzaskajacym plomieniom. "Niechaj ci sie wiedzie w tej podrozy".

Cisze rozdarl pelen zalu glos: - Lec, Kruku! Rozpostrzyj skrzydla ponad nowymi polami i lasami; niech nieznane krainy uslysza twoj glosny okrzyk. - Bran, ktorego szlachetna twarz blyszczala od lez, odchylil w tyl ramie z wymierzona w niebo wlocznia. Na jej grocie przez moment zamigotalo zimne swiatlo gwiazd, po czym zniknela w ciemnosciach, doskonale obrazujac uwolnienie duszy wojownika.

Wokol stosu zrobilo sie goraco. Piekla mnie twarz, a wilgotny plaszcz zaczal parowac. Trzask plomieni przerodzil sie w huk, oslepiajaca jasnosc zas daleko odepchnela mrok nocy. Jeszcze chwila i stos zapadl sie do srodka, wciagajac zaszyte w skore zwloki w samo serce zlotego, pogrzebowego ognia. Patrzylismy na to dlugo - dopoki na skale nie zostalo nic procz sterty rozzarzonych do czerwonosci wegli.

-Juz po wszystkim - oznajmil wowczas Tegid. - Alun Tringad odszedl. - Zaraz tez

polecil nam wracac do obozu, sam natomiast pozostal, aby wydobyc z popiolow ocalale

kosci.

Szedlem obok Brana. Uwazalem, ze pozegnal Aluna w piekny sposob i powiedzialem mu o tym. - To bylo godne pozegnanie Kruka, ktory odszedl.

Bran przekrzywil glowe i popatrzyl na mnie z taka mina, jak gdyby uslyszal wierutna bzdure. - Alun wcale nie odszedl - oznajmil rzeczowo. - On tylko przeniosl sie gdzie indziej.

Umilklismy i dopiero po chwili Bran zdecydowal sie na wyjasnienia. - My, Kruki, poprzysieglismy sobie, ze sie spotkamy na tamtym swiecie. Dzieki temu, jezeli ktorys z nas padnie w boju, po drugiej stronie zawsze czekac nan bedzie z powitaniem jakis inny Kruk. Czy na tym swiecie, czy na tamtym, wciaz pozostaniemy Krukami.

Jego wiara byla prosta, cudowna i absolutna, nie skazona chocby cieniem watpliwosci; zadne rozterki nie przycmiewaly jasnego blasku pewnosci. Ja, ktoremu takiej pewnosci brakowalo, moglem go jedynie podziwiac.

Odjechalismy nazajutrz o swicie. Swiat spowijala gesta mgla. Kolo poludnia, gdy niewidoczne slonce podnioslo sie wyzej, wiatr przybral na sile i pogonil kleby oparu ponad torfowiskami.

Opatuleni w mokre plaszcze, posuwalismy sie poszarpana kolumna. Konie szly z pozwieszanymi nisko glowami, niemal tracajac chrapami ziemie, a ich kopyta uderzaly w bruk goscinca z gluchym poglosem.

Przemoczony do suchej nitki, z wlosami przylepionymi do glowy, wloklem sie na obolalych nogach, marzac jedynie o tym, by usiasc przy ogniu i wypedzic z kosci przejmujacy ziab. To dlatego nowina, ktora oglosil Tegid, zupelnie mnie zaskoczyla.

-W nocy widzialem ognisko.

Poderwalem glowe i przyjrzalem mu sie z niedowierzaniem. Nie moglem pojac, dlaczego

nie powiedzial mi o tym wczesniej. Siedzial przygarbiony na konskim grzbiecie i, jak gdyby nigdy nic, zezowal gdzies w mzawke, ani myslac spojrzec w moja strone. Co dziwne, wygladal przy tym na zupelnie spokojnego. Ech, ci bardowie!

-Kiedy wegle ostygly - podjal pogodnym tonem - pozbieralem kosci Aluna. - Moj wzrok powedrowal natychmiast ku owinietemu w plaszcz Aluna pakunkowi, zgrabnie przytroczonemu do siodla Tegida. - Wracajac do obozu, spostrzeglem ognisko.

-Rozumiem. Czy masz jakis szczegolny powod, ktory kaze ci podzielic sie ta wiadomoscia ze mna akurat teraz?

-Pomyslalem sobie, iz byc moze zechcesz uslyszec dobra nowine. - Dopiero w tym momencie moj madry bard raczyl poslac mi z gory baczne spojrzenie. Zadarlem glowe, a sciekajaca z wlosow woda natychmiast zalala mi oczy. - Jestes wsciekly

-zauwazyl z wlasciwa sobie przenikliwoscia. - Dlaczego?

Bylem przemarzniety do szpiku kosci, od wielu dni nie jadlem

niczego procz koniny, przezywalem rozpacz po smierci Aluna, a tu na dokladke - czego nigdy w zyciu bym sie nie spodziewal

-moj naczelny bard ukrywa przede mna informacje tej wagi.

-To nic takiego - zapewnilem, z najwyzszym trudem powsciagajac gniew. - I coz

wedlug ciebie ow ogien oznacza?



-Oznacza on - ton jego glosu sugerowal, ze uwaza odpowiedz za oczywista - iz

niedaleki jest kres naszej wedrowki.

Jego slowa wzbudzily we mnie dziwne uniesienie. Zblizalo sie decydujace starcie. Czulem, jak moje zmysly wyostrzaja sie, a w zylach szybciej krazy krew. Koniec byl bliski: strzez sie, Paladyrze!

Nasza droga wiodla coraz dalej miedzy nagie wzgorza. Torfowiska stopniowo ustepowaly miejsca suchszym terenom, poroslym wrzosem i janowcem. Dzien mijal za dniem, a gosciniec wciaz biegl prosto jak strzelil. Podrozowalismy od bladego switu do poznego zmierzchu, przystajac jedynie po to, by napoic konie i siebie. Jedlismy dopiero w nocy, przy ognisku, gdy moglismy upiec mieso z kolejnego usmierconego wierzchowca. Przy kazdym kesie myslelismy z zalem o tej stracie, lecz byl to jedyny sposob na zapelnieie i ogrzanie pustych brzuchow, wiec nikt nawet nie probowal protestowac.

Stopniowo ziemia, przez ktora wedrowalismy, poczela dzwigac sie ku gorze. Wzgorza nabraly wysokosci, a doliny staly sie glebsze; wjezdzalismy w gory. Ktoregos dnia, pokonawszy strome zbocze, daleko na horyzoncie ujrzelismy polyskujace biela, osniezone szczyty. Potem chmury i mgla zaslonily wszystko na kilka nastepnych dni, a kiedy ponownie widocznosc ulegla poprawie, gorskie pasmo bylo wyraznie blizej; moglismy juz odroznic poszczegolne wierzcholki, ostre i poszarpane, ponizej ktorych przeplywaly lawice ciemnych chmur.

Powietrze stalo sie bardziej przejrzyste. Chociaz, co prawda, mgla oslepiala nas w ciagu dnia, w nocy czestokroc znikala i wowczas poprzez krystaliczny przestwor moglismy podziwiac gwiazdy lsniace ostrym blaskiem na czarnym niebosklonie. W taka wlasnie noc, gdy spalem przy malym ognisku, przyszedl do mnie Tegid.

-Llew... Zbudzilem sie, poczuwszy dotyk na ramieniu.

-Chodz ze mna.

-Po co? Nie odpowiedzial, dopoki nie wyszlismy z obozu. Nad horyzontem zawisl pozny ksiezyc,

zalewajac okolice slabym blaskiem. Wdrapalismy sie na wysokie wzgorze, a wtedy Tegid wyciagnal reke na wschod. Spojrzawszy w tamta strone, zobaczylem plonace na pobliskim wzgorzu ognisko, znacznie zas dalej - nastepne. Kiedy tak patrzylem, gdzies na granicy widocznosci rozblyslo trzecie swiatelko.

Stalem w srodku nocy ramie w ramie z moim bardem, patrzylem w ciemnosc i czekalem. Buszujacy wsrod skal wiatr wydawal odglosy przypominajace niespokojne pomruki polujacego zwierza. Po chwili, niby nowa gwiazda, zalsnilo czwarte ognisko.

Obserwujac idace w noc sygnaly, utwierdzilem sie w przekonaniu, ze moj wrog jest niedaleko.

Widzialem to w mojej wizji - cicho powiedzial Tegid, a w moich uszach jeszcze raz zadzwieczalo echo jego spiewu w momencie, gdy rozszalale fale cisnely nasza krucha lodz na smiertelnie niebezpieczne skaly.

W ciemnosciach nieprzyjemnie zaskowytal wiatr.

-Alun - podjal Tegid, rozmyslnie przeciagajac slowa

-byl jedynym sposrod Krukow, ktory widzial Croma Cruacha. Poczatkowo nie moglem

uchwycic zwiazku, dlatego tez,

w odpowiedzi na nie wypowiedziane pytanie barda, rzeklem

-A teraz jest martwy.

-Tak.

-Teraz wiec kolej na mnie. Czy o to ci chodzi?

-Tego wlasnie sie lekam.

-W takim razie twoj lek jest bezpodstawny - powiedzialem stanowczo. -

Przynajmniej tyle powinienes wyczytac z wlasnej wizji. Alun i ja, obaj widzielismy Zolty

Plaszcz. Obaj tez walczylismy z wezem. Alun umarl, to prawda. Ja jednak zyje i na tym

koniec.

Bard wskazal zmierzajacy na wschod lancuszek ognisk. - Koniec jest tam.

-I bardzo dobrze. Wprost nie moge sie go doczekac. Kiedy wracalismy zboczem do

obozu, niebo przybralo perlowo-szara barwe. Na spotkanie wyszedl nam czuwajacy Bran. Opowiedzielismy mu o ogniskach, on zas przyjal te wiadomosc ze spokojem.



-Od tej pory musimy zwiekszyc czujnosc - powiedzial tylko. - Doradzam wyslac

naprzod zwiadowcow.

-Bardzo dobrze - przystalem. - Zajmij sie tym. Wodz Krukow przytknal piesc do czola i odszedl, a po chwili z obozu wyjechali Emyr i Niall. Zauwazylem, iz nie trzymali sie twardego goscinca, tylko od razu skierowali wierzchowce na zarosniete wysoka trawa pobocze. Beda poruszac sie wolniej, ale za to o wiele ciszej.

"A wiec, nareszcie sie zaczyna", pomyslalem. Patrzylem w slad za nimi, dopoki nie znikneli w szarowce poranka.

Szybka Pewna Reka jest z wami, bracia! - zawolalem. Moj glos przetoczyl sie echem miedzy nagimi wzgorzami i przepadl gdzies na rozleglych wrzosowiskach. - Szybka Pewna Reka ochrania nas wszystkich - dodalem, po czym pospieszylem do czekajacych w obozie zajec.





30. Martwe glosy





Aczkolwiek niechetnie, wzgorza ustapily w koncu pola skalnej pustyni. Zewszad otaczaly nas wielkie bryly o ostrych, poszarpanych krawedziach, a z zascielonego gruba warstwa kamieni podloza wyrastaly jedynie rzadkie kepy cherlawego janowca. Grunt pial sie ostro pod gore, spadaly na nas gnane porywistym wiatrem deszcze i uporczywie powracajace mgly, ale gosciniec pewnie wiodl nas do przodu.Z kazdym dniem zasnute chmurami gory stawaly sie blizsze i niebawem strzeliste wierzcholki zupelnie przeslonily horyzont. Grozne, srogie, jakby chorobliwe, pietrzyly sie ponuro nad naszymi glowami niczym odlamki pogruchotanych kosci albo polamanych w boju zebow.

Wzdluz goscinca roslo dosc trawy, zeby wykarmic konie, te zas zywily ludzi. Co pare dni tracilismy kolejnego wierzchowca, lecz dzieki temu moglismy kontynuowac marsz. Pragnienie gasilismy w gorskich strumieniach i stawach, zimna woda oszukujac coraz dotkliwszy glod.

Gyd, pora odwilzy, nadciagala wielkimi krokami. Towarzyszyly jej krotkotrwale ulewy, ktore spadaly na nas w najmniej oczekiwanym momencie. Snieg na nizej polozonych zboczach zaczal sie topic, wypelniajac strumienie, zleby i wawozy lodowata woda, z szumem i chlupotem gnajaca ku odleglym nizinom. Dniem i noca uszy wypelnial nam jej glosny loskot. Ponad walacymi w dol wodospadami unosila sie mgla; nisko wiszace chmury znaczyly miejsca, gdzie z hukiem scierajacych sie wojsk wezbrany nurt wpadal na katarakty. Ponura monotonia nagich skal, ostrosc wiatru, a takze ryk wody na kazdym kroku przypominaly nam, iz przebywamy na ziemi wroga. Im wyzej pielismy sie miedzy spekane szczyty, tym wieksze byly nasze obawy. To nie wicher wyl w postrzepionych turniach, tylko strach, niepohamowany i dziki. W nocy trzeslismy sie, lezac pod plaszczami, zasluchani w jekliwe glosy wichury. O swicie, niewyspani i zmeczeni, podnosilismy sie z legowisk, by stawic czolo nowym trudnosciom.

Kazdego dnia zwiadowcy dwukrotnie wracali do kolumny - w poludnie oraz wieczorem, kiedy sciagali na odpoczynek. Obowiazek ten w calosci wzieli na siebie Kruki. Jezdzili parami, wymieniajac sie w ten sposob, ze codziennie wyruszala na zwiady nowa dwojka. Pewnego wieczoru szykowalismy sie do rozbicia obozu pod wysokim skalnym nawisem, gdy z rozpoznania powrocili Garanaw i Emyr.

-Zaraz za najblizszym zakretem znalezlismy lepsze miejsce - oznajmil Emyr. - To

niedaleko, a bedziemy tam miec o wiele lepsza oslone od wiatru i deszczu.

Poniewaz nie rozkulbaczylismy jeszcze koni ani nie rozpalilismy ognisk, postanowilismy skorzystac z ich rady.

Garanaw wskazywal droge, a gdy przybylismy na miejsce, rzekl: - To jest najlepsza kryjowka, jaka mozna znalezc posrod tych golych kosci.

Uslyszawszy jego slowa, Cynan dodal - Chciales powiedziec, polamanych kosci. Od wielu dni nie widzialem niczego, co nie byloby pogruchotane na drobne kawalki.

I takim oto sposobem przemierzany przez nas masyw ochrzczony zostal Tor Esgyrnau, Polamane Kosci. Gdy uzyskaly nazwe, gory staly sie jakby mniej zlowrogie, w kazdym razie patrzylismy na nie z mniejszym niz poprzednio lekiem.



-Tak to juz jest - stwierdzil Tegid, gdy wspomnialem mu o tym kilka dni pozniej. - Derwyddi powiadaja, ze nazwac, znaczy zdobyc.

-Wobec tego bierz sie do roboty, bardzie. Wyszukaj nazwe, ktora zdobedziemy Paladyra. Wykrzycze ja z wierzcholka najwyzszej gory.

Pozniej, gdy gorami zawladnal zmierzch, zobaczylem go na skraju urwiska. Stal nieruchomo, ze wzrokiem utkwionym w dolinie, ktora zupelnie niknela w mroku.

Obserwowalem go przez chwile z daleka, a nastepnie podszedlem blizej. - Co tam widzisz?

Wydawalo mi sie, ze dostrzegam jakis ruch na drodze tam w dole - powiedzial, nie odrywajac oczu od slabo widocznej, pokreconej wstazki.

-Gdzie? - W napieciu wytezylem wzrok, lecz nie zdolalem przeniknac ciemnosci. -

Posle kogos, zeby to sprawdzil.

Tegid byl innego zdania. - Nie ma takiej potrzeby. To juz zniknelo, o ile w ogole cos tam bylo. Moze widzialem tylko cien.

Odszedl, ja natomiast pozostalem, usilujac wylowic z mroku najlzejsze chocby poruszenie. Zawedrowalismy wysoko w gory i jesli nawet dni byly teraz nieco cieplejsze, noce pozostaly zimne, do czego przyczynialy sie tez ostre, lodowate wiatry spadajace w dol z osniezonych szczytow. Czesto budzilismy sie w oszronionych plaszczach, rano zas musielismy bardzo uwazac na oblodzonej drodze, dopoki slonce na powrot nie nagrzalo kamieni.

Aby nie zmarznac, palilismy twarde, poskrecane drewno janowca, ktorego cierniste krzaki wycinalismy mieczami. Opal ten wydzielal gryzacy, oleisty dym o przykrym zapachu, ale za to wegle zarzyly sie jeszcze dlugo po wygasnieciu ostatnich plomieni.

Dotarlismy do wysoko polozonej przeleczy i pokonalismy pierwsze pasmo gor. Popatrzylem do tylu, na ponura, brzydka kraine - niegoscinne, mgliste torfowisko, gdzie nie roslo ani jedno drzewo; bezbarwne, mokre, straszne. Dobrze, ze nareszcie zostawilismy je za soba. Stalem tak dlugo i wpatrywalem sie w widoczna na znacznej przestrzeni droge. Od czasu gdy Tegid napomknal, iz ktos moze za nami jechac, czesto przystawalem, zeby popatrzec na przebyta trase. Tym razem udalo mi sie nawet przekonac samego siebie, ze zauwazylem cos lub kogos. Odleglosc byla jednak tak wielka, iz nie mialem pewnosci, czy nie jest to przypadkiem skupisko gestej mgly albo cien sunacej w gorze chmury.

Posrod wystrzepionych wierzcholkow lkal i zawodzil wiatr, gotow w kazdej chwili spasc w dol i zatopic w naszych cialach lodowate szpony. Bezlitosne porywy mocno dawaly sie nam we znaki, lecz byloby jeszcze gorzej, gdyby nie oslona skalnych scian oraz nawisow, wzdluz ktorych wila sie droga - coraz czesciej przybierajaca postac wyrabanej w zboczu waskiej sciezki. Niebawem ryzyko upadku stalo sie zbyt wielkie, totez nie pozostalo nam nic innego, jak zsiasc z koni i prowadzic je za soba.

Poniewaz nie moglismy dosiadac wierzchowcow, objuczylismy je galeziami janowca. Kazde zwierze wygladalo teraz jak ruchoma kepa zarosli. Tempo marszu od razu spadlo, ale przeciez gdyby nie droga, nie moglibysmy nawet marzyc o pokonaniu gor.

Tak wiec wciaz parlismy naprzod, drzac na kasajacym do kosci wietrze, ktory wyciskal z oczu lzy i sprawial, ze sinialy nam wargi. Stalismy sie twardzi jak niegarbowana skora i nabralismy ostrosci dobrego noza. Bylismy tez glodni, lecz tego dojmujacego, przesladujacego nas uporczywie laknienia nie mogla zaspokoic zadna uczta. Pragnienie to mialo bowiem na imie Albion. Tylko widok jego pieknych wzgorz oraz dolin bylby w stanie nasycic nas i uleczyc nasze spustoszone serca. Cierpielismy na taithchwant, gleboka tesknote za domem.

Ja jednak do domu wrocic nie moglem. Predzej rozstalbym sie z zyciem nizli z ukochana. Glowa wroga przyozdobi moj pas, zanim skieruje kroki ku Druim Vran; zona z powrotem stanie u mego boku, nim spojrze na Dinas Dwr. Moja krolowa powroci ze mna do Albionu, albo ten powrot nigdy nie nastapi.

Juz pierwszej nocy po przekroczeniu przeleczy poczulismy jakas zmiane. Jednak dopiero w dwa dni pozniej, gdy juz na dobre zaglebilismy sie w nowa kraine, zmiana owa przybrala bardziej namacalna postac. Otoz o ile nizinne torfowiska byly ponure i przygnebiajace, o tyle gory zdawaly sie grozic. O ile las dzialal odpychajaco, skalne sciany tchnely czyms zlowieszczym. I nie chodzilo tu bynajmniej o mozliwosc upadku z waskiej sciezki w bezdenna przepasc. Spomiedzy osniezonych wierzcholkow czujnie sledzila nas jakas wroga sila, uznajaca nasza obecnosc za najazd i gotowa w zwiazku z tym podjac odpowiednie kroki.

Trzeciej nocy poznalismy wreszcie nature naszego przeciwnika. W ciagu dnia pokonalismy znaczna odleglosc, a pod wieczor znalezlismy dobre miejsce na oboz w waskiej



kotlinie miedzy dwoma niknacymi w chmurach szczytami. Wprost z pobocza, niemal pionowo piely sie w gore skalne sciany o nierownej powierzchni. Patrzac na nie, mozna bylo pomyslec, ze droga na tym odcinku zostala wyrabana w litym kamieniu. Dzieki takiej oslonie moglismy nareszcie nie obawiac sie wiatru i zazyc upragnionego wytchnienia.

Cadell tymczasem wcale nie zamierzal dac za wygrana. Zaparl sie o ziemie, po czym z latwoscia strzasnal z siebie tych, ktorzy pospieszyli mu na ratunek. Zaraz tez zawrocil i dopadlby mgly, gdyby ktorys z przytomniejszych wojow nie zdzielil go drzewcem wloczni. Na zamroczonego rzucili sie jego wspolplemiency, poczeli ciagnac go ku ognisku, lecz Cadell, okazujac olbrzymia sile, poodrzucal ich daleko poteznymi ciosami rak i nog. Wrzeszczac okropnie, kolejny raz poderwal sie do biegu.

Krzyknawszy do Brana, zeby mi pomogl, pognalem w slad za nim. Cadell wpadl w mgle, ktora natychmiast zamknela go w uscisku, otaczajac nadgarstki oraz kostki nog grubymi pasmami. Poczulem bijace od falujacego oparu zimno, a gdy polozylem reke na ramieniu wojownika, mialem wrazenie, ze dotykam wilgotnej skaly.

Cadell odwrocil sie i zamachnal. Jego rozpedzony lokiec trafil mnie prosto w podbrodek. Momentalnie wylecialem w powietrze, a kiedy spadlem na ziemie i przeturlalem sie na kolana, ujrzalem przed soba roje wirujacych, czarnych gwiazd.

Potrzasnalem glowa, nie bardzo wiedzac, czy wciaz jeszcze trzyma sie karku. Cadell zdazyl w tym czasie zrobic pare krokow. Dzwignalem sie niezbyt pewnie na nogi i po krotkim rozbiegu zaatakowalem przeciwnika ciezarem calego ciala. Tym razem nie zamierzalem go zawracac czy tez powstrzymywac; na to bylo juz za pozno. Po prostu skoczylem, a moja srebrna dlon z impetem spadla na jego kark.

Wojownik stanal w pol kroku, rozkrzyzowal ramiona, po czym, na podobienstwo powalonego drzewa, z krzykiem padl na plecy i zastygl w bezruchu.

Ogarnal mnie lek, ze moglem go zabic, pochylilem sie wiec, aby zbadac puls. Zaledwie dotknalem jego gardla, cale cialo zaczelo gwaltownie drgac. Cadell trzasl sie od stop do glow, jak gdyby tanczyl przez sen. Nagle otworzyl oczy, rozdziawil usta, a jego szponiasto zakrzywione palce smignely ku mojej szyi.

Zdzielilem go kantem srebrnej reki w skron. Zadrzal konwulsyjnie, a z glebi jego gardla dobiegl glosny bulgot. Wraz z opuszczajacym pluca westchnieniem spomiedzy warg Cadella ulecialo jeszcze cos: przezroczysty, nie posiadajacy konkretnej formy ksztalt, jakis latajacy cien. Uciekajac, otarl sie o mnie, ja natomiast w tym samym momencie poczulem odrazajacy, lepki chlod oraz dojmujaca, przyprawiajaca o bol pustke. Mialem wrazenie, iz w tym szybko umykajacym cieniu skupily sie wszystkie nieszczescia i samotnosc swiata. Owo przelotne musniecie starczylo, bym uswiadomil sobie ogrom targajacej ta istota udreki, pojal, co to znaczy byc meczonym zwierzeciem, odczuwajacym bol, lecz niezdolnym rozpoznac jego przyczyny. Gdy o tym pomyslalem, serce omal nie peklo mi z zalu.

Zlapaly mnie czyjes rece, dzwignely na nogi. Rozpacz minela rownie szybko, jak sie pojawila.

-Nic mi nie jest - powiedzialem, a nastepnie spojrzalem na lezace u mych stop cialo.

Ze zdumieniem stwierdzilem, ze Cadell ma otwarte oczy. Takze i jego wojownicy chwycili

pod pachy, po czym obu nas zaprowadzili pod oslone kregu tarcz.

Zaledwie stanalem miedzy Tegidem a Cynanem, upiorny glos znow dal o sobie znac: Chodz do mnie. Och, chodz i porzuc wszelkie obawy. Pozwol sie utulic i pocieszyc. Pozwol wybawic sie od bolu. Chodz do mnie... chodz do mnie...

-Stojcie, ludzie! Niech nikt nie rusza sie z miejsca! - wrzasnalem glosno. - Nie

sluchajcie tego!

Tegid powiodl dokola szybkim spojrzeniem. - To sie robi coraz silniejsze. Karmi sie naszym strachem, my zas tracimy powoli chec do stawiania oporu. - Nieoczekiwanie zawrocil na piecie, pociagajac mnie za soba. - Moze znajdzie sie sposob... Pomoz mi!

-Cynan! - rzucilem na odchodnym - Ty i Bran przejmujecie komende. Trzymajcie

sie.

Poskrecane pedy janowca, ktorymi podsycalismy ogien, okazaly sie zbyt krotkie, lecz sporzadzone z jesionu drzewce wloczni pasowaly na szczescie jak ulal. Pracujac w pospiechu, odrabalismy trzy groty. Tegid kazal mi trzymac uzyskane w ten sposob tyczki, sam zas siegnal w glab przytroczonej do pasa sakwy, skad wydobyl garsc Nawglanu, Swietej Dziewiatki, jak zwykl byl go nazywac.



Owym w szczegolny sposob przygotowanym popiolem natarl kolejno wszystkie pozbawione grotow drzewce.

-A teraz - powiedzial, ukonczywszy prace - sprawdzmy, czy beda stac.

Wbicie drewnianych tyczek w bruk drogi nie wchodzilo oczywiscie w rachube, chcielismy

natomiast powtykac ich konce w szczeliny peknietych kamieni.

-Sprawniej by nam poszlo, gdyby groty zostaly na swoim miejscu - zauwazylem z

wyrzutem.

-W tym obrzedzie nie wolno uzywac metalu - wyjasnil bard. - Nawet zlota.

Nie ustawalismy w wysilkach i w koncu zatknelismy drzewce tak, jak nalezalo: srodkowe

sterczalo pionowo, a boczne byly skosnie pochylone, tak ze calosc tworzyla cos w rodzaju grotu strzaly - znak gogyrven. Zaglebienie po wewnetrznej stronie tarczy napelnilismy czerwonymi weglami, a nastepnie oblozyli nimi kazda z tyczek. Chwyciwszy za pole plaszcza, Tegid poczal szybko nia wachlowac, az z ulozonych w male kopczyki wegli wystrzelily plomyki.

Z laska trzymana oburacz nad glowa bard zaczal szybko okrazac plonacy znak, kroczac w kierunku zgodnym z ruchem slonca. Mruczal przy tym pod nosem cos w jezyku Taran Tafod, lecz nie bylo to przeznaczone dla mnie.

-Pospiesz sie, Tegidzie - rzucilem naglaco.

Zakonczywszy trzeci krag, bard przystanal na wprost lizanego przez plomienie gogyrven i

rzekl: - Dolasair! Dodair! Bladhm do!!

Slowa Ciemnego Jezyka pomknely w noc, powrocily odbite echem od scian rozpadliny. Tegid wzniosl laske pionowo ku niebu, po czym wyrecytowal blogoslawienstwo.

Szczodrobliwy Darczynco!

Ty, ktorego imie zyciem jest dla tych, co je slysza,

wysluchaj mnie!

Jam jest Tegid Tathal ap Talary ant, naczelny bard Albionu.

Widzisz mnie w kregu zgodnie z ruchem slonca zatoczonym;

blagania mego racz wysluchac.

Ziemie i niebo, skale i wiatr wzywam na swiadkow! Z mocy Szybkiej Pewnej Reki biore te kraine w posiadanie i blogoslawie ja, nadajac imie: Bwgan Bwlch!

Wladze ognia mam nad nia, Wladze wiatru mam nad nia, Wladze gromu mam nad nia, Wladze gniewu mam nad nia, Wladze niebios mam nad nia, Wladze ziemi mam nad nia, Wladze swiatow mam nad nia! Jako labedz depce jezioro, Jako kon depce rownine, Jako wol depce lake, Jako dzik depce swoje sciezki, Jako jelen z lania depce las, Jako wszelakie szybkie stworzenia depca ziemie, Tako ja depce i czynie ja sobie poddana, I zlo wypedzam z niej wszelkie! W imie Tajemniczego, W imie Zywego, W imie Wszystko-Otaczajacego,

W imie Jedynego Prawdziwego Slowa, to jest Bwgan Bwlch, I niechaj tak zostanie, dopoki zyc bedzie czlowiek Imie to wyrzec zdolny.

Dla podkreslenia wagi swych slow naczelny bard trzasnal laska o kamien. - Gotowe - powiedzial. - Miejmy nadzieje, ze to wystarczy.

Falujaca mgla zadrzala i lekko zapadla sie w sobie, jak gdyby ustepowala pod gradem ciosow albo tez byla drapieznikiem, ktory umyka przed ogniem, lecz zarazem nie chce zrezygnowac ze zdobyczy. Przemiany zachodzace w skotlowanej masie nabraly jeszcze wiekszej szybkosci.



Wrociwszy na swoje miejsce w szyku, wznioslem wysoko wlocznie i zawolalem na cale gardlo:

-W imie Tajemniczego, W imie Zywego, W imie Wszystko-Otaczajacego, W imie Jedynego Prawdziwego Slowa, to jest Bwgan Bwlch!

Stojacy obok Bran podchwycil te slowa, a glos mial czysty, donosny. Wnet dolaczyli do nas pozostali, wznoszac choralne okrzyki przeciw zlosliwemu duchowi, ktory kipial wokol nas niczym trujaca piana. Wrzeszczelismy, a mgla z wsciekloscia wyrzucala z siebie coraz to nowe, zaledwie na wpol uformowane, widmowe ksztalty, rozpoznanie ktorych przychodzilo nam z coraz wieksza trudnoscia.

Ujrzalem twarz bez oczu, ale za to z ryjem swini i uszami kozy. Kiwajaca na nas reka przemienila sie w kota o pieciu glowach, ten zas blyskawicznie rozplynal sie w wielkie, usmiechniete wargi. Wargi rozchylily sie, ukazujac zamiast jezyka ogromna, nadeta ropuche. Para wychudzonych wolowych udzcow ulegla przeobrazeniu w skreconego jak sprezyna weza, ktory z kolei rozpadl sie na stado ruchliwych karaluchow.

Ujrzalem cialo niemowlecia zwienczone konska glowa; tulow dziecka zaopatrzony w ropiejace, cienkie, bocianie nogi o dlugich, szkieletowatych stopach gryzonia. Ogromne brzuszysko rozdelo sie jeszcze bardziej i peklo, wyrzucajac ze srodka mnostwo slepych jaszczurek, a te w okamgnieniu przybraly postac pulsujacych gadzich jaj. Jaja zlaly sie w jedna bryle, z ktorej wylonily sie glowy dwoch starych, bezzebnych wiedzm...

-Glosniej! - ryknalem, wygladalo bowiem na to, ze nasze wysilki odnosza skutek. - Nadajcie tej ziemi imie! Krzyczcie o naszych do niej prawach!

Wojownicy zdwoili wysilki. Ich glosy, tak dlugo dlawione przez posepna cisze Tir Aflan, teraz rozbrzmiewaly z pelna moca, piely sie po skalnych stromiznach ku lodowatym szczytom. Slyszac taki zapal, mozna bylo pomyslec, iz samej sily glosu starczy, by wyplenic niegodziwego ducha bwgan z korzeniami.

Przemiany nabraly oszalamiajacej szybkosci. Dziwaczne ksztalty zlaly sie w jeden fantastyczny korowod, z ktorego co najwyzej mozna bylo wychwycic rozmyte zarysy straszliwie zdeformowanych czesci ciala ludzi oraz zwierzat.

Uslyszalem, jak potezny glos Tegida wzniosl sie nad pozostale. Bard spiewal slowa wypowiedzianego wczesniej blogoslawienstwa. Wspomoglismy go jak jeden maz i niebawem piesn rozbrzmiala pelna moca, co bwgan powital wyraznym drzeniem.

Wladze ognia mam nad nia, Wladze wiatru mam nad nia, Wladze gromu mam nad nia, Wladze gniewu mam nad nia, Wladze niebios mam nad nia, Wladze ziemi mam nad nia, Wladze swiatow mam nad nia!

Piesn barda uderzyla w zlego ducha niczym ognista wlocznia, gogyrven slowa. Mgla zaczela uciekac do tylu i rzednac, niknac na naszych oczach.

Jako labadz depce jezioro,

Jako kon depce rownine,

Jako wol depce lake,

Jako dzik depce swoje sciezki,

Jako jelen z lania depce las,

Jako wszelakie szybkie stworzenia depca ziemie,

Tako ja depce i czynie ja sobie poddana,

I zlo wypedzam z niej wszelkie!

W tym momencie bwgan ukazal sie nam jako niezgrabna bestia o wielkim, szczeciniastym kadlubie lochy, zadnich nogach wolu i przednich orla. Ogon jej byl dlugi oraz nagi, jak u szczura, natomiast glowa miala niepokojaco ludzka twarz - zdecydowane rysy, duze wargi, wielkie, obwisle uszy, okragle, wylupiaste oczy oraz gruby, sztywno sterczacy jezyk.



W imie Wszystko-Otaczajacego,

W imie Jedynego Prawdziwego Slowa, to jest Bwgan Bwlch, I niechaj tak pozostanie, dopoki zyc bedzie czlowiek Imie to wyrzec zdolny. Bwgan zrobil sie przezroczysty i zniknal.

Piesn ucichla, wznoszac sie pod niebiosa, na ktorych nagle rozblysly jasne gwiazdy. Wojownicy wydali okrzyk radosci.

-Udalo sie! - wolal Cynan, w uniesieniu poklepujac kazdego, kto znalazl sie w zasiegu

jego ramion. - Pokonalismy bestie bwgan!

-Dobra robota! - chwalil wojownikow Bran. - Dotrzymaliscie pola potworowi!

Posrod ogolnej radosci nie zwrocilismy poczatkowo uwagi na piskliwe zawodzenie

dobiegajace od strony wypietrzonych nad nami szczytow.

-Cisza! - zawolal Tegid. - Uciszcie sie!

-Cisza! - ryknal Cynan. - Nasz bard chce cos powiedziec!

Tegid wyciagnal reke w strone ciemnych grani. - Sluchajcie!

W ciszy, jaka nastala, rozlegl sie potepienczy, dziwnie zalosny skrzek, ktory cichl i

szybko sie od nas oddalal. Taki odglos mogl wydawac wielki drpiezny ptak albo nieczysty duch umykajacy ze swiata ludzi. Popatrzylem na Tegida. - Bardzie?

-To bwgan - odrzekl z nie skrywanym zadowoleniem. - Szuka sobie nowego domu

posrod gor. Jezeli nic nie znajdzie do wschodu slonca, sczeznie na dobre. - Szeroko

rozpostarl ramiona. - Patrzcie jeno! Nad Tir Aflan wstaje nowy dzien.

Odwrociwszy sie, ujrzelismy na wschodzie slonce. Sycilismy sie tym widokiem zachlannie, jak ludzie, ktorym zbyt dlugo przyszlo obywac sie bez swiatla. Wnet snop czystego blasku zalal waska przelecz, wypedzajac z niej wszelkie cienie. Skaly zaplonely czerwienia i zlotem, a wierzcholki gor roziskrzyly sie niby drogocenne klejnoty.

-Zly duch juz tutaj nie powroci - podjal bard. - Ta ziemia zostala poblogoslawiona,

oddana ludziom we wladanie.

-Zdobylismy ja naprawde! - wykrzyknal Bran Bresal.

To byl szczesliwy moment, chwila upragnionej ulgi, ktora

splynela na nas wraz z nadejsciem nowego dnia. A przeciez nawet posrod powszechnej radosci czulem gleboki smutek tej krainy. Moglismy uzdrowic jedna sposrod tysiecy gorskich przeleczy, lecz - bylem tego pewien - sam rytual blogoslawienstwa nie mogl wystarczyc, by wymazac dlugie wieki cierpien i nieszczesc. Do rozbudzenia Tir Aflan trzeba bylo czegos wiecej niz piesni.

Zwinelismy oboz i ruszylismy w droge. Na krotko przed zmierzchem slonce przeslonily ciemne chmury. Po swietlistym poczatku nastal ponury koniec dnia, tym bardziej dla nas dotkliwy, ze wciaz mielismy w pamieci wspanialy wschod slonca. Poczulem sie tak - a mysle, iz nie ja jeden -jak gdyby w mojej piersi powstala rana, z ktorej nie krew wyplywala, lecz dusza.

W piec dni pozniej, ubozsi o dwa konie, spowici w wystrzepione plaszcze stalismy na wynioslej, smaganej wiatrem skale i patrzylismy z uwaga na niezwykly, ciemny oblok zawieszony ponad szeroka dolina daleko pod nami.

-Bardzo dziwna chmura - stwierdzilem.

-To dym - odrzekl Tegid. - Dym, kurz i strach.





32. Obcy





Wytezylem wzrok. Droga, widoczna stad jako waska wstega, opadala w dol gorskim zboczem, by zniknac w tumanie dymu i kurzu. Zadrzalem z podniecenia: oto mielismy dowod obecnosci czlowieka. Koniec naszej tulaczki byl bliski, a ja myslalem o tym bez strachu.-Dlaczego mowisz o strachu? - zapytal Cynan.

-Bo widze go w klebach dymu oraz pylu - wyjasnil bard. Wyciagnal przed siebie rece, szeroko rozstawil palce. - Widze, jak rzuca cien na te nieszczesna kraine. Wielka niedola przed nami i takiz strach. - Opuscil rece, znizyl glos do szeptu. - Nasze poszukiwania dobiegly kresu.

-Czy jest tam Goewyn?



Bran szybko osiodlal dwa wierzchowce. Wskoczylem na siodlo, lecz Tegid zlapal wodze, zmuszajac konia do pozostania na miejscu. - Pytales, co moglo obudzic pradaw zlo Plugawej Ziemi - powiedzial.

-Czy znasz juz odpowiedz?

-Nie - przyznal - wiem jednak, ze tkwi ona tam. - Wskazal na ciemna od dymu doline.

-Wobec tego pojade i rozwiklam te tajemnice.

Ruszylismy z Branem ku dolinie droga, wzdluz ktorej zalegaly olbrzymie glazy.

Postanowilismy zjechac do poziomu dymu, zostawic konie w jakiejs kryjowce i pieszo dojsc tak daleko, jak tylko to bedzie mozliwe.

Jechalismy ostroznie, z wytezona uwaga rozgladajac sie dokola. Bran sciskal wlocznie, ja nie wypuszczalem z dloni nagiego miecza. Lecz do naszych uszu dolatywalo jedynie gluche stapanie koni, wzrok zas tonal w burym dymie, falujacym lagodnie, niby wody brudnego morza. Droga ciagle opadala w dol i po kolejnym ostrym zakrecie stanelismy u wylotu doliny.

Po paru krokach zeskoczylismy z koni, odprowadzilismy je miedzy skaly i tam uwiazalismy do wbitych w ziemie kolkow.

Wokol podstawy glazu roslo nieco trawy; mielismy nadzieje, ze zwierzeta beda ja skubac do czasu naszego powrotu.

Dalej poszlismy pieszo, niemal zupelnie oslepieni przez gryzacy dym. Powodowani ostroznoscia, co kilka krokow przystawalismy, aby nasluchiwac. Skoro pokonalismy tak dluga droge, szkoda by bylo wszystko zmarnowac z powodu chwili nieuwagi.

Przemykalismy od skaly do skaly, bacznie obserwujac droge przed wykonaniem kolejnego skoku. Niebawem uslyszalem jakies bebnienie, glebokie, niskie, niczym odglos bijacego serca ziemi. Rytmiczny lomot budzil w moim ciele drzenie.

Bran slyszal go takze. - Co to jest? - zapytal, gdy przycupnelismy za kolejnym glazem.

-Ten odglos dobiega z doliny.

W miare jak schodzilismy dym sie przerzedzal i wygladalo na to, iz niebawem znajdziemy

sie ponizej chmury wyziewow.

-Biegnijmy tam. - Pokazalem na wielka, kanciasta bryle na poboczu. - Stamtad

bedziemy miec lepszy widok.

Popedzilismy w dol. Dudniacy dzwiek przybral na sile. Zdyszani dopadlismy glazu i, po krotkim odpoczynku, ostroznie wysunelismy glowy.

Ogladana od dolu chmura przypominala gruby, ciemny strop. Pod nia zas rozciagal sie obraz straszliwego spustoszenia. Ogromna niecka doliny wygladala jak jedna gigantyczna dziura w ziemi; rdzawoczerwone kopce rozkruszonej skaly tworzyly cos na ksztalt chaotycznie biegnacych gorskich pasm, rzad za rzedem ciagnacych sie obok rowow i tam o poszarpanych brzegach. Te zas, wyryte w twardym gruncie, glebokie, polyskiwaly zla czerwienia, niczym swieze rany na poobijanym ciele.

Pioropusze cuchnacego dymu dobywaly sie z dziesiatkow otworow, dymily rowniez ogniska na haldach zuzla. A wraz z dymem bil w niebo smrod ludzkich odchodow, przemieszany z przyprawiajacym o mdlosci odorem gnijacego miesa i zepsutej wody.



W tym piekielnym krajobrazie, posrod hald i wykopow, uwijaly sie tysiace mezczyzn i kobiet

-stloczonych jak termity, grzebiacych w ziemi jak mrowki, harujacych gorzej niz robotnice

w ulu - bardziej przypominajacych owady niz istoty ludzkie. Polnadzy, oblepieni warstwa

kurzu i blota, uwedzeni w dymie nieszczesnicy wspinali sie po byle jak skleconych drabinach

z ogromnymi ciezarami na barkach. Ich zadanie bylo proste do odgadniecia: wynosili z

wykopow skorzane wory oraz wiklinowe kosze napelnione urobkiem i odnosili je na bok, aby

oproznic w wyznaczonych miejscach. Ci udreczeni ponad wszelka miare robotnicy

wypelniali doline swa ponura wrzawa.

Porazony chlonalem obraz spustoszenia, probujac pojac, kto kryl sie za tak metodyczna, drobiazgowo przeprowadzona dewastacja.

Bran byl poruszony nie mniej ode mnie. - Robactwo - wyszeptal z przejeciem. - Zywia sie zgnilymi zwlokami.

Srodkiem doliny plynal niegdys czysty strumien. Teraz przegradzala go tama, a spietrzone wody utworzyly niewielkie jeziorko, pokryte kozuchem rdzawej piany. Po drugiej stronie tamy, z wielkiego komina, w rytm podziemnego dudnienia buchaly w niebo kleby pomaranczowobrazowego dymu, ktory wolno rozlewal sie pod ciezkim, brudnym baldachimem rozpostartym ponad cala niecka.

Dopiero po pewnym czasie dotarlo do mnie, ze mamy przed soba prymitywna kopalnie odkrywkowa. Kopacze i tragarze byli ludzmi: wymazanymi blotem, ponizonymi, wychudzonymi mezczyznami, kobietami i dziecmi.

-To jest kopalnia -jeknalem. Bran z kamienna twarza pokiwal glowa. - Jak myslisz, pewnie kopia zelazo?

-Zapewne. Chce jednak obejrzec wszystko z bliska. Wypelzlismy z ukrycia i ostroznie ruszylismy w dol. Droga

w tym miejscu zakrecala, podazajac za wygieciem gorskiego lancucha i omijajac srodek doliny. W pewnym momencie droga przeciela bardzo strome zbocze. Sciekajaca z gory woda utworzyla na poboczu plytkie bajoro, z ktorego przelewala sie nizej, do wyzlobionego w skale koryta. Przechodzac na druga strone strumyka, ujrzalem cos, co kazalo mi zatrzymac sie w pol kroku.

Stanalem jak wryty i dalem znak Branowi, ktory mocniej scisnawszy wlocznie, rozejrzal sie dokola, wypatrujac niebezpieczenstwa. Kiedy nie dostrzegl niczego podejrzanego, poslal mi pytajace spojrzenie. Pokazalem mu odcisniety w naniesionym z gory piasku slad. Wodz Krukow przygladal mu sie dlugo, w koncu przykleknal, aby dokonac blizszych ogledzin.

-Czy wiesz, co to bylo? - zapytal.

-Wiem. - Krew lomotala mi w skroniach, bylem chyba bliski omdlenia. - To jest...

-urwalem, by wyszukac slowo, ktore byloby dla niego zrozumiale -...slad wozu na

kolach.

Bran przeciagnal palcami po utrwalonym w piasku, skomplikowanym wzorze. - Jeszcze nigdy nie widzialem takiego wozu.

-Zrobiono go... - Nim zdazylem wymowic nastepne slowo, uslyszalem dziwnie

znajomy odglos. - Szybko! Musimy uciekac z drogi.

Bran rowniez slyszal ten dzwiek, lecz nieswiadomy niebezpieczenstwa, stal spokojnie z przekrzywiona glowa i, zmarszczywszy czolo, nasluchiwal. Mocno szarpnalem Wodza Krukow za ramie. - Szybko! Oni nie moga nas zobaczyc.

Uskoczylismy z drogi i na leb na szyje popedzilismy w dol stoku. W chwile pozniej dostrzeglem zolty ksztalt oraz blysk ciemnego szkla, gdy rozpedzony pojazd przemknal wprost nad nami. Zwolnil, dojezdzajac do strumienia; zazgrzytal skrzynia biegow, ryknal silnikiem i - zupelnie obcy w tym swiecie - potoczyl sie dalej.

Lezelismy nieruchomo, z twarzami wcisnietymi w piach. Kiedy pojazd zniknal, Bran podniosl glowe. Na jego twarzy malowalo sie bezbrzezne zdumienie.

-To taka odmiana wozu - wyjasnilem. - Pochodzi z mojego swiata. To wlasnie on zostawil tamten slad.

-Bez watpienia jest w nim cos zlego - stwierdzil.

-Tutaj nie ma dla niego miejsca - odrzeklem, wstajac. - Chodz, musimy zdazyc, zanim wroci.

Wdrapalismy sie z powrotem na droge i podjelismy pospieszny marsz. Bran co chwila ogladal sie za siebie, ale droga pozostala pusta. Takze w dole nie widzialem zadnego ruchu.

Obecnosc samochodu zaszokowala mnie i przejela wielkim niepokojem. Nie mialem jednak czasu na rozwazania. W obecnej sytuacji rozpoznanie sily przeciwnika nabralo



jeszcze wiekszego znaczenia. Pochyleni, pobieglismy skrajem drogi, co i rusz przypadajac do skal dla nabrania oddechu. Pod oslona hald zuzla przekradlismy sie do doliny i zaleglismy wsrod glazow.

Zaczal siapic brudny deszcz. W miejscu, gdzie jego krople dotknely skory, pozostawaly czarno obrzezone plamy. Robotnicy nie zwracali na zmiane pogody najmniejszej uwagi. Pokrywajacy wszystko wokol czerwony pyl z wolna zamienil sie w maz takiej samej barwy. Ludzie brodzili w niej po kostki, lecz ani troche nie zwolnili tempa katorzniczej pracy.

Podpelzlismy z Branem do krawedzi najdalej wysunietej bryly skalnej i rozpoczelismy obserwacje. Tym, co uderzylo mnie najbardziej, poza rozmiarami spustoszen oraz obecnoscia Dyn Dythri - obcych z innego swiata - byla mordercza praca gornikow. Uwijali sie jak poganiani niewolnicy, choc nigdzie nie widzialem nadzorcow. Na pierwszy rzut oka nikt nie kierowal ich goraczkowa krzatanina, a mimo to wymazani blotem nieszczesnicy z obledem w oczach gnali ze swymi ciezarami, slizgajac sie co chwila w gestym mule przemieszanym z nieczystosciami.

"Biedne, nieswiadome istoty", pomyslalem, probujac zarazem odgadnac, kto lub co tak bardzo je zniewolilo.

W odleglym koncu doliny przebiegala droga z drewnianych bali. Obladowani urobkiem z wykopow tragarze zmierzali wlasnie ku niej, by nastepnie przedostac sie do tamy. Dalej droga niknela po drugiej stronie zapory, jej kierunek wskazywal jednak, ze prowadzila do komina.

Zastanawialem sie, czy taki zapal do morderczej harowki nie wynikal raczej z przekonania robotnikow niz jakiegos przymusu z zewnatrz. Moze byli oni zniewoleni przez plonaca w nich samych gleboka pasje. Moze chcieli pracowac jak zwierzeta pociagowe. Z braku lepszego wyjasnienia postanowilem uznac ich za ofiary wlasnej zachlannosci.

-Chce zobaczyc, co jest za tama - powiedzialem do Brana.

Powoli, ostroznie, zaczelismy obchodzic sterte zuzlu, lecz po kilkunastu zaledwie krokach

stanelismy twarza w twarz z dwojka umorusanych kopaczy, ktorzy grzebali w szlamie niezgrabnymi, drewnianymi lopatami. Kopacze popatrzyli na nas tepym wzrokiem. Myslalem, ze na widok intruzow podniosa alarm, oni tymczasem jak gdyby nigdy nic pochylili grzbiety i wrocili do roboty. Minelismy ich, a oni nawet nie spojrzeli w nasza strone.

To samo powtarzalo sie na calej trasie naszego przejscia. Przy takiej ilosci niewolnikow bylo rzecza niemozliwa, aby ktos nas nie zobaczyl. A jednak wszyscy zachowywali sie tak, jakby niczego nie widzieli, albo widzieli, lecz nie zwracali uwagi, bo praca pochlaniala ich bez reszty.

Bran wolno pokrecil glowa. - To dziwne. Ja nawet bydlat nie zagonilbym do tak ciezkiej roboty.

Po dojsciu do tamy zeszlismy z drogi i wspielismy sie na biegnaca wyzej sciezke, skad mielismy lepszy widok na dno doliny. Komin okazal sie czescia skladowa bezladnego ciagu budowli. Z najwiekszej sposrod nich dobiegal gluchy loskot ciezkich maszyn i wlasnie tam podazala nie konczaca sie procesja tragarzy, ktorzy wnosili urobek jednymi wrotami, a puste kosze oraz worki wynosili drugimi.

Moje przygnebienie stalo sie jeszcze glebsze. Jezeli do tej pory pozostal mi jeszcze cien niepewnosci, stukot maszyn rozwial go ostatecznie. Nigdzie nie moglem dostrzec Paladyra ani jego wojownikow; zaden z budynkow nie byl na tyle dobrze zabezpieczony, by nadawal sie do przetrzymywania zakladnikow. Co prawda, byla jeszcze glowna hala fabryki, lecz watpilem, bym kogokolwiek w niej znalazl.

-Nie ma tu Goewyn ani Tangwen - powiedzialem. - Wracajmy do obozu. - Widzac

pytajace spojrzenie Brana, dodalem: - Dyn Dythri przybyli licznie, zeby pladrowac Tir

Aflan. Opowiemy innym, co widzielismy, i przygotujemy plan bitwy.

Rozpoczelismy dlugi odwrot. Bylismy juz blisko dajacej oslone warstwy dymu, gdy uslyszalem nienawistny warkot nadjezdzajacego samochodu.

Rozejrzalem sie goraczkowo za jakims ukryciem. - Za tamten glaz! - wskazalem Branowi duzy odlam znaczacy zakret drogi. Przywarlismy do niego mocno plecami i czekalismy.

Uslyszalem, jak dojezdzajac do zakretu, kierowca zmienil biegi. Zaledwie o kilka krokow od nas, na mokrym kamieniu zapiszczaly opony. Odglos pracujacego silnika szybko sie oddalal, a gdy ucichl zupelnie, wyszlismy ponownie na droge. Odszukawszy konie, zrobilismy krotki



odpoczynek. Dolina zostala daleko w dole. Jej czerwien sciemniala na deszczu i teraz wygladala jak krwawiaca rana.

Bran pierwszy wskoczyl na siodlo. - Uciekajmy z tej cwm gwaed- rzucil ponuro. - Na jej widok robi mi sie niedobrze.

-Cwm Gwaed - powtorzylem - Dolina Krwi. Dobra nazwa. Niech zatem tak bedzie.

-Bran nic nie odrzekl, tylko zawrocil konia i ruszyl pod gore.

Przy wjezdzie do obozu spotkalo nas dwoch zaniepokojonych wojownikow, Owyn i

Rhodri. - Obcy nadchodza! - wykrzykneli zamiast powitania.

Rhodri zas dodal: - Cynan wraz z Garanawem wyjechali im na spotkanie! Zeskoczywszy na ziemie, rozejrzalem sie po obozie. - Gdzie jest Tegid?

-Penderwydd obserwuje wszystko z drogi - odparl Owyn. - Prosil, zebym

przyprowadzil was, gdy tylko wrocicie.

Rhodri zabral konie, a Owyn wyprowadzil nas z obozu na plaska skale, skad roztaczal sie dobry widok na droge wiodaca do przeleczy, na ktorej obozowalismy. Tegid w towarzystwie Scathy obserwowal widoczna w oddali grupe jezdzcow.

Bard popatrzyl na mnie, gdy stanalem u jego boku. - Kto to? - spytalem. - Czy ich znasz?

-Patrz - uslyszalem w odpowiedzi.

Po chwili moglem juz rozroznic sylwetki nadjezdzajacych, wsrod ktorych dwaj byli

wyraznie mniejsi i chudsi od pozostalych. Jeden z nich mial na glowie bialy kapelusz, czy tez moze czapke. Gdy zblizyli sie jeszcze bardziej, stwierdzilem, iz biale nakrycie glowy to w istocie wlosy. Siwy czlowiek zwrocil twarz w nasza strone, a wowczas slonce zalsnilo w soczewkach jego okularow.

-Nettles! - wrzasnalem i jak oparzony wyskoczylem mu na spotkanie.





33. Powrot wedrowca





Na moj widok profesor Nettleton przynaglil konia. Wychudzony i wymizerowany po podrozy, usmiechal sie szeroko, z ulga.Podnioslem go z siodla i serdecznie usciskalem. - Nettles! Nettles! Co ty tutaj robisz? Skad wiedziales, gdzie nas szukac?

Staruszek z chichotem poklepal mnie po ramieniu. - Krol Calbha poslal ze mna trzech dzielnych wojow, a Gwion sluzyl nam za przewodnika.

Przyjrzalem sie reszcie podroznych. Pomiedzy Cynanem i Garanawem jechalo trzech wojownikow, po ktorych w ogole nie bylo widac sladow znuzenia. Kazdy z nich wiodl za soba objuczonego zapasami konia, a jeden dodatkowo wierzchowca dzwigajacego na grzbiecie mlodego mabinogi Tegida, Gwiona Bacha.

Pokrecilem ze zdumieniem glowa. - Jak nas znalezliscie?

-To bylo zupelnie proste - odrzekl profesor. - Wystarczylo pozeglowac na wschod. A

kiedy juz dobilismy do brzegu, podazalismy waszym tropem. - Wskazal dlonia chlopaka.

-Gwion obdarzony jest pod tym wzgledem szczegolnym talentem. Bez niego

bladzilibysmy wiele razy.

Wokol nas zebrala sie gromada ciekawskich.

-Czy to prawda, Gwionie? - spytalem. - Jechales po naszych sladach?

-Tak, panie - odparl chlopak.

-Zuch. Wasza podroz dobiegla kresu. Znalezliscie nas. Z pewnoscia jestecie zdrozeni. Odpocznijcie, a potem opowiedzcie, jakie przywozicie nam wiesci. Wszyscy ciekawi jestesmy uslyszec o waszych przygodach.

Rozgadani, wrocilismy do obozu.

-Patrzcie! - zawolalem, gdy dotarlismy na miejsce. - Powrocil wedrowiec.

Scatha i Tegid pozdrowili podroznych, spogladajac na nich z mieszanina zdumienia i

podziwu. Zaraz tez zbiegli sie wszyscy wojownicy i poczeli glosno wychwalac wyczyn przybyszow. Ich zapal bral sie po czesci zapewne stad, iz widok jucznych zwierzat niosl zapowiedz bliskiej uczty.

-Gwion jechal po naszych sladach - powiedzialem, podchodzac do Tegida i klepiac

chlopca po ramieniu.



Mabinogi dumnie wypial piers, po czym tonem ogromnej satysfakcji rzekl: - Po waszym przejsciu pozostal swietlisty szlak. Dniem czy noca, wystarczylo trzymac sie Aryant Ol. To Promienna Droga przywiodla nas tutaj.

-Dobrze sie spisales, mlodziencze - pochwalil Tegid. - Pozniej opowiesz mi wiecej.

-Zwracajac sie do pozostalych, rzekl: - Wszyscy stawiliscie czolo wielkim trudom oraz

niebezpieczenstwom. Musial was do tego pchnac powod niezwyklej wagi. Dlaczego

przybywacie?

Gwion i trojka wojownikow popatrzyli na Nettletona.

-Wyruszylismy w droge, gdyz to ja nalegalem, penderwyd- dzie. Krol Calbha

przestrzegal mnie przed Tir Aflan. A kiedy stanelismy na tej ziemi, przy kazdym kroku

narastal we mnie lek, ze byc moze przybywam zbyt pozno.

Urwal i popatrzyl mi prosto w oczy. - To Weston i jego ludzie - wyrzucil z siebie. Dlugo musial czekac, by podzielic sie ze mna ta wiadomoscia. - Udalo im sie stworzyc prawdziwa brame miedzy swiatami. Nauczyli sie przerzucac przez nia maszyny i przystapili do eksploatacji tej ziemi - wydobywaja diamenty albo cos rownie wartosciowego.

-To nie sa diamenty - wtracilem. - Tu chodzi o jakis cenny metal. - Szybko

opowiedzialem o kominie oraz wygladzie doliny, wskazujacym na to, iz mial tam miejsce

jakis proces hutniczy. Potem opowiedzialem szczegolowo o tym, co widzielismy z Branem.

Nettleton sluchal mnie z bolesnym wyrazem twarzy. Kiedy skonczylem, powiedzial: - Jest jeszcze gorzej, niz myslalem. Nie mialem pojecia... - Umilkl, porazony rozmiarami kryzysu.

Sprobowalem mu pomoc. - Chodz, usiadziemy. Odpoczniesz troche i pogadamy.

On jednak nie ruszyl sie z miejsca. Co wiecej, ujal mnie pod ramie, jakby chcial podtrzymac. - Jest jeszcze cos, Llew. Siawn Hy zyje.

-Co takiego?!

-Simon zyje, Lewis - uzyl mego dawnego imienia, aby wiadomosc latwiej dotarla do mojej swiadomosci. - Pracuje razem z Westonem. Pracowal od poczatku. Gdy tylko wyrzekl te slowa, ogromnym ciezarem zwalila sie na moje barki pewnosc. To Siawn Hy, a nie Paladyr, uprowadzil z zemsty Goewyn. Paladyr mogl maczac w tym palce, ale caly plan byl dzielem Siawna Hy. Jego zdradziecka przebieglosc ponownie siala spustoszenie w tym swiecie.

Profesor poslal mi badawcze spojrzenie. - Llew, slyszysz mnie?

-Slysze - odparlem ponuro. - Siawn Hy zyje. To wiele wyjasnia.

-Kiedy sie poznali - podjal uczony - Weston przekazal Simonowi informacje w zamian za fundusze uzyskane za posrednictwem jego ojca. Ambicja Simona bylo zostac krolem, nawet sie tym przechwalal. Ty jednak pokrzyzowales mu plany. Odniosles sukces tam, gdzie jemu powinela sie noga. - Nettles milczal przez chwile. - Nie sadze, zeby ci to wybaczyl.

-Ja tez - mruknalem w zadumie.

Wskoczylem na pobliski kamien i zawolalem do wojownikow. - Rozladujcie zapasy i

przygotujcie powitalna uczte! Potem przejrzyjcie bron. Dzisiejszy dzien przeznaczamy na przygotowania oraz odpoczynek. Jutro staniemy do starcia z wrogiem.

Ludzie pospieszyli do roznych zajec, ja natomiast zawezwalem Cynana, Brana i Scathe, a gdy nadeszli, powiedzialem: - Odbedziemy rade i obmyslimy plan bitwy.

Kiedy skonczylismy, nad obozem od dawna panowaly ciemnosci, na czarnej zas czaszy nieba jaskrawo plonely gwiazdy. Reszta wieczoru uplynela nam na rozmowie, ktora przerwalismy jedynie po to, by ze smakiem zjesc wieczerze zlozona z chleba, solonej wolowiny i piwa. Tej nocy, gdy druzyna zapadla w sen, ja krazylem wokol obozu, wciaz od nowa roztrzasajac w myslach znaczenie przekazanych przez profesora rewelacji.

Simon, ciezko raniony wlocznia Brana, przekroczyl prog miedzy swiatami i zostal uratowany przez ludzi Westona. Natychmiast trafil do szpitala, gdzie przeszedl dluga rekonwalescencje.

-Natychmiast po zwolnieniu - wyjasnil Nettles, gdy na chwile zostalismy sami - Simon zniknal. A wkrotce potem interes rozkrecil sie na dobre.

-Skad sie o tym dowiedziales?

-Od poczatku sledzilem przebieg operacji. Poza tym, mialem pomoc. - Pochylil sie ku mnie. - Pamietasz Susannah?



Na dzwiek tego imienia z mej pamieci wyplynela twarz mlodej kobiety o przenikliwym spojrzeniu, posiadajacej dosc rozumu i smialosci, by stawic czolo kazdemu wyzwaniu. Tak, pamietalem ja.

-Susannah byla dla mnie blogoslawienstwem - oznajmil uczony. - Wszystko jej

powiedzialem. Nie mam pojecia, jak bym sobie bez niej poradzil.

Twarz uczonego spochmurniala. - Kiedy Simon zniknal po raz drugi, zaczalem dostrzegac rozne oznaki. Wiedzialem, ze cos nalezy zrobic. Zniszczenia sa straszne.

-Zniszczenia?

-Naszego swiata. Pojawily sie w nim... - urwal, szukajac odpowiedniego slowa -...liczne anomalie. Teraz sa one na porzadku dziennym. Wezel, Wezel bez Konca wciaz sie rozwija. Nasz swiat popada w degradacje, i w efekcie...

Wpatrywal sie we mnie z wytezona uwaga.

-I dlatego postanowiles wrocic - podsunalem.

-Tak. A kiedy Calbha powiedzial mi o uprowadzeniu Goewyn do Plugawej Ziemi, wystraszylem sie, ze przybywam za pozno. - Glos profesora stal sie surowy i stanowczy: - Trzeba ich powstrzymac, Llew. Ci ludzie manipuluja silami, ktorych nie rozumieja. Jezeli ich barbarzynska dzialalnosc trwac bedzie nadal, zniszcza doslownie wszystko. Nie wyobrazasz sobie...

Przemierzalem pograzony w nocnej ciszy oboz, a w moich uszach z moca dzwonu wieszczacego sad ostateczny raz po raz rozbrzmiewalo ostrzezenie. Koniec byl bliski, czulem, jak nadciaga wraz ze switem. Jutro stane twarza w twarz z moim wrogiem i, z pomoca Szybkiej Pewnej Reki, pokonam go. Lub zgine.

Dolina wygladala tak samo jak wczoraj - gleboka, czerwona rana w brzuchu ziemi. Gruba warstwa dymu wisiala nad nia na podobienstwo okopconej powaly, calkowicie odcinajac te odrobine swiatla wysylanego przez watle slonce. Wyobrazilem sobie przez moment, ze sloneczny blask rozdziera mgle i wypala z ziemi caly brud oraz zepsucie. Niestety, do usuniecia zniszczen rozposcierajacych sie przed naszymi oczami trzeba bylo czegos wiecej niz slonca.

Pokryte piana jeziorko, nienaturalnie spokojne pod calunem dymu, przypominalo zasniedziale lustro. Jego smrod, podobnie jak i odor glebokiej rany w ziemi, rodzil bol w plucach oraz szczypal w oczy. Wojownicy musieli do niego przywyknac przed zejsciem nizej.

-Tam sa Dyn Dythri - powiedzialem, wskazujac grotem wloczni tame i komin. Razem ze mna stali Cynan, Bran, Scatha, Tegid z Nettlesem. Ustawiona w bojowym szyku druzyna czekala nieco z tylu. - Nie wiem, ilu obcych przybylo, lecz byc moze wiedza oni o naszej obecnosci i sa gotowi na nasze przyjecie.

-To dobrze - mruknal Cynan. - Tedy nikt nie powie, iz pobilismy spiacego przeciwnika.

Scatha bacznie obserwowala doline, a jej zwezonym oczom nie umknal zaden szczegol. - Twoj opis byl dobry, ale zejscie tamtym zboczem bedzie trudne. Mysle, ze powinnismy skorzystac ze sciezki. - Wskazala na przebiegajaca lewym brzegiem zalewu drozke, ktora tragarze przenosili urobek za tame.

-Niewolnicy nie beda nam przeszkadzac - dodalem. - Nie musimy ich unikac. Oni nie beda walczyc.

-Nie widze ani obcych, ani ich olwynog tuthogi - wtracil Bran. Kilku ludzi wybuchnelo smiechem, lecz byl on jakis nerwowy, pozbawiony wesolosci.

Odwrocilem sie ku druzynie i przemowilem, wypowiadajac zdania, ktore ulozylem podczas dlugiej, bezsennej nocy. - Bracia i przyjaciele, przebylismy dluga droge, a takze wytrzymalismy rzeczy, jakie ludzi slabszego ducha przywiodlyby do zguby.

Rozlegl sie pomruk uznania.

-Dzisiaj - ciagnalem - stajemy naprzeciwko wroga niezmiernie zdradzieckiego i

podstepnego. Zdradzieckiego, gdyz posluguje sie bronia tchorzy i oszustow. Podstepnego, bo

z wprawa siega po zle uczynki i swej wrogosci nie okazuje wprost. Inaczej niz przeciwnik, z

ktorym scieraliscie sie dotad w boju, ten wyda sie wam slaby i niegodny waszej uwagi. Bron

jego wygladac bedzie licho i niegroznie, lecz nie dajcie sie temu zwiesc. Z jej pomoca mozna

bowiem zabijac na znaczna odleglosc i to bez najmniejszego ostrzezenia. Bez przerwy

musicie uwazac, ten wrog jest najgrozniejszy wowczas, gdy stoi daleko.



Wojownicy wymieniali miedzy soba zdumione spojrzenia, ale ja, nie zrazony, ciagnalem dalej: - Sluchajcie uwaznie. Musicie mnie dobrze zrozumiec. Naprzeciw siebie macie dzisiaj wroga, ktory nawet nie sprobuje dotrzymac wam pola. Na wasz widok ludzie ci od razu rzuca sie do ucieczki, a walczyc beda z ukrycia.

Moje slowa przyjeto pelnymi pogardy okrzykami.

-Sluchajcie! - powtorzylem z moca. - Nie pozwolcie, by wywiedziono was w pole.

Nie oczekujcie z ich strony wielkich umiejetnosci ani tym bardziej honoru. Predzej ujrzycie

poploch oraz tchorzostwo, albowiem to sa najlepsze tarcze dla tych, co nie znaja mestwa ani

odwagi.

Krzyki wojow przybraly na sile; miejsce pogardy zajela w nich drwina.

-Sila ich nie w liczbie tkwi, jeno w zachlannosci i zadzy niszczenia. Ten wrog sieje

zniszczenie szybko, bez namyslu czy zalu. Litosc go nie powstrzyma, a i prosba o laske nie

odsunie dloni, uczucie wstydu zas jest dlan zupelnie obce...

Wrzawa stala sie na tyle halasliwa, ze zagluszyla moje slowa.

Unioslem srebrna reke, proszac o cisze. - Posluchajcie! Dzis nie walczymy o honor; ta walka nie przysporzy nam chwaly. Walczymy tylko o to, by przezyc. Choc nieliczni, jedynie my mozemy przeszkodzic tym ludziom w zniszczeniu naszego swiata. Jezeli poniesiemy porazke, na Albion spadnie cien zla oraz spustoszenia, jakie staly sie udzialem Tir Aflan.

Walczymy dzisiaj o wolnosc zniewolonych przez naszego wroga ludzi - sa wsrod nich Goewyn i Tangwen, to prawda - jak rowniez tych, ktorzy niebezpieczenstwa jeszcze nie przeczuwaja.

Tedy poslugujmy sie dzisiaj podstepem. Przebiegajmy chylkiem tam, gdzie wedle zwyczaju nalezaloby stanac w szyku na otwartym polu, jezeli tylko podstep, ukrycie sie czy nawet ucieczka pozwola nam ujsc calo i stanac do dalszej walki.

Slowa te wyraznie nie przypadly druzynie do gustu. Rozlegly sie pomruki protestu przeciwko tak tchorzliwej taktyce, ja jednak twardo obstawalem przy swoim. - Pozostancie wierni dumie, a zginiemy. Pamietajcie o godnosci, a poniesiemy kleske.

-Czeka nas dzisiaj walka - powiedzialem - ale musimy ja przezyc. Jezeli

polegniemy, Albion upadnie. A kiedy juz upadnie, cala duma tego swiata nie zdola go

wskrzesic.

-Ucichly krzyki i pohukiwania. Nareszcie trafilem do serc wojownikow.

-Milczalem dluzsza chwile, pozwalajac, aby to, co uslyszeli, lepiej zapadlo im w pamiec.

-- Sluchajcie, bracia - rzeklem, przerywajac milczenie. - Przebywajac posrod was, nauczylem sie jednego: prawdziwy honor to nie umiejetne wladanie bronia ani silne ramiona, lecz prawosc. Wprawa i sila przemijaja, prawosc pozostaje. Odrzucmy zatem wszystko, co falszywe, i cenmy chwale prawa.

-Mowilem z glebi serca, czy jednak bylem rozumiany? Wygladalo na to, ze chyba przedobrzylem. Wojownicy nie zrozumieli; znowu stracilem z nimi wiez, kto wie, czy nie przegralem nawet w ten sposob bitwy?

-Podczas gdy bilem sie z myslami, moj sluch wychwycil ciche pukanie. Spojrzawszy w tamta strone, ujrzalem Brana z pewna mina uderzajacego drzewcem wloczni w brzeg tarczy. Puk, puk, puk... Stado Krukow natychmiast poszlo w jego slady, Scatha z Cynanem uczynili to samo. Puk! Puk! Puk! Pukanie przeszlo w grzechot, nabralo mocy zlowieszczego gromu, gdy coraz to nowe jesionowe drzewce poczely stukac w metalowe obramowania tarcz. Puk! Puk! Puk!

Ogluszajacy loskot urwal sie tak raptownie, iz przez czas jakis slychac jeszcze bylo e w oddali echo. W chwile pozniej zawrocilismy i zeszlismy w Cwm Gwaed, Doline





34. Pulapka





Wijac sie niczym waz, droga opadala w glab doliny. Chociaz bylem tu juz wczesniej, znowu przezylem szok - widok zniszczen uderzyl mnie z sila zacisnietej piesci. Byl wczesny ranek, lecz miedzy haldami zuzla oraz w wykopach krzataly sie juz ludzkie mrowki. Wysoki komin wypluwal w powietrze kleby smrodliwego dymu, poza tamy zas dobiegal przytlumiony huk ukrytej maszynerii. Towarzyszacy mi wojownicy w oslupieniu wodzili

szklistymi oczami po unurzanych w blocie nieszczesnikach, niezdolni pojac, czemu sluzyl ich straszliwy mozol.

Rozdzielilismy nasze sily na trzy piesze druzyny, dowodzone przez Scathe, Cynana i mnie. Jedynie Stado Krukow dosiadalo koni, a stojacy na jego czele Bran mial przemierzac pole bitwy i uderzac tam, gdzie zachodzila tego potrzeba. Uznalismy bowiem, ze wierzchowce na niewiele nam sie zdadza. Bez nich latwiej bedzie mozna znalezc schronienie w dziurach badz pod oslona gesto rozsianych hald. Tegid, Gwion i Nettles zostali na gorze, aby przypilnowac koni. Podobnie jak w bitwie przeciw Meldronowi, naczelny bard mial sledzic przebieg walki i wspierac nas na swoj bardowski sposob.

Druzyna Cynana zeszla na dno doliny i skierowala sie ku tamie, idac brzegiem zanieczyszczonego jeziorka.

Ja poprowadzilem moich ludzi droga, natomiast Scatha wybrala sciezke mijajaca zalew przeciwleglym zboczem, a jej wojownicy dokladali wszelkich staran, by jak najlepiej wtopic sie w krajobraz. Bran podazal w pewnej odleglosci za nami; kiedy popatrzylem do tylu, nigdzie nie zauwazylem ani jednego Kruka.

Pierwszy strzal padl bez zadnego ostrzezenia. Uslyszalem swist kuli, ktora odbila sie rykoszetem od skal w dole stoku. W chwile pozniej huknelo ponownie. Nakazalem wojownikom, by polozyli sie plasko na drodze. Zdenerwowany i malo zdyscyplinowany, nasz przeciwnik nie zaczekal, az znajdziemy sie w zasiegu strzalu i przedwczesnie otworzyl ogien. Dzieki temu zyskalismy sposobnosc do okreslenia jego pozycji oraz liczebnosci, bez narazania sie na jakiekolwiek niebezpieczenstwo.

Smuzki bialego dymu unoszace sie nad korona tamy wyraznie znaczyly miejsca, gdzie ukryl sie wrog. Rozejrzawszy sie dokola, stwierdzilem, ze Scatha i Cynan rowniez wstrzymali pochod, chcac rozeznac sie w sytuacji. Tak jak przypuszczalem, przeciwnik wypatrzyl nasza kolumne na drodze, natomiast nie przyszlo mu do glowy sprawdzic, co dzieje sie na skrzydlach.

-Taka glupote nalezy wynagrodzic - mruknalem do lezacego najblizej mnie wojownika.

-Okazmy im zatem nasza szczodrosc, panie - zwiezle odparl zagadniety. Czas jakis kule tlukly w skaly ponizej drogi, az wreszcie kanonada ustala. Dalem znak, by ludzie trzymali sie blisko ziemi, po czym wolno ruszylismy naprzod, nasluchujac jeku nadlatujacych kul i wypatrujac nad tama obloczkow bialego dymu. Jak na razie, wszystko ukladalo sie pomyslnie - strzelcy skupili na nas cala uwage, a to znaczylo, ze nie zauwazyli jeszcze podkradajacych sie druzyn Scathy i Cynana.

Gdybym zdolal sciagnac uwage wroga na siebie, pozostali mieliby ulatwione zadanie. Zatrzymalem kolumne. Znajdowalismy sie mniej wiecej na granicy zasiegu razenia uzywanej przez strzelcow broni.

-Polozcie sie! - przykazalem wojownikom - i czekajcie mego rozkazu.

Stanalem wyprostowany, po czym, unioslszy w gore tarcze oraz wlocznie, zaczalem

krzyczec: - Tchorze! Wylezcie ze swych nor i stancie do walki, jak na prawdziwych mezow przystalo!

Doskonale wiedzialem, ze przeciwnik mnie nie rozumial. Chcac bowiem dodac otuchy mojej druzynie, miotalem wyzwiska w jezyku Albionu.

-Dlaczego kryjecie sie po dziurach niczym jakies robactwo? Wylazcie! Powalczymy jak

rowny z rownym!

Moj prosty fortel przyniosl pozadany skutek. Ludzie z tamy otworzyli ogien. Kule uderzaly w usiane brylami zuzlu zbocze, wyrzucajac w gore piach wraz z odpryskami kamienia, lecz wszystkie spadaly w bezpiecznej odleglosci od nas. Strzelano z broni lekkiej - rewolwerow i karabinkow. Bron o wiekszym kalibrze nioslaby dalej i trafiala z o wiele wieksza dokladnoscia.

-Gdzie jest wasz wodz?! - ryknalem glosno. - Niechaj wyjdzie i spotka sie ze mna

twarza w twarz!

Z tamy odpowiedziano mi przeciagla palba, co wojownicy powitali smiechem. Kazalem im wstac, gdyz nabralem juz pewnosci, ze sa tutaj bezpieczni. Zacheceni moim przykladem, oni takze zaczeli nawolywac, aby tchorze z tamy staneli do otwartej walki. Strzelanina natychmiast przybrala na sile, kule graly staccato na glazach zbocza, a wierzcholek zapory zasnul bialy dym.

-Ilu ich naliczyles? - zapytalem stojacego najblizej wojownika.

-Trzy piatki - padla odpowiedz.



Nasze rachunki sie zgadzaly. Bylem przekonany, iz pietnastu mezczyzn wyposazonych w bron palna bez trudu moze sie uporac z szescdziesiatka wymachujacych wloczniami wojownikow - a nas bylo przeciez znacznie mniej. Jednak demonstrowany przez naszego przeciwnika brak doswiadczenia w walce wyraznie zmienial te proporcje.

Scatha wykorzystala spowodowane przez nas zamieszanie z wlasciwa sobie bystroscia umyslu. Dwoma blyskawicznymi etapami dopadla z druzyna tamy i zniknela po drugiej stronie. Cynan niezwlocznie poszedl w jej slady.

Chociaz narobilismy nielichego zamieszania, ubloceni niewolnicy pracowali w najlepsze i tylko od czasu do czasu ten i ow przystawal na moment, zadzieral glowe i nasluchiwal gwizdu przelatujacych gora kul. Czyzby ludzie ci zobojetnieli do tego stopnia, iz zupelnie nie obchodzilo ich, co dzieje sie dokola?

W koncu strzaly ucichly, ale wowczas nasza pulapka byla juz gotowa.

-Teraz musimy znalezc sposob, zeby wywabic ich z ukrycia, tak aby Scatha i Cynan mogli zaatakowac - powiedzialem.

-Oni pala sie do bitwy - rzekl stojacy obok wojownik. - Trawi ich zadza zabijania.

-Zobaczmy tedy, czy zadza ta uczyni z nich glupcow. Staniemy w szeregu. - Wydalem rozkaz, wojownicy uformowali ciasny szyk i, kroczac ramie w ramie, ruszylismy do przodu.

-Podniesc tarcze! - krzyknalem. Wysunelismy tarcze przed siebie, tak ze ich krawedzie zachodzily jedna na druga.

Przy braku reakcji ze strony wroga posunelismy sie naprzod tak daleko, jak tylko wydawalo sie to bezpieczne.

Podnioslem srebrna reke. - Stac!

Podstep sie nie udal; nie zdolalismy wyciagnac wroga na otwarte pole. Jeszcze pare krokow, a celnie poslana kula z latwoscia moglaby przedziurawic nasze debowe, zelazem okute tarcze.

-Tchorze! - krzyknalem w strone zapory. Z miejsca, w ktorym sie zatrzymalismy,

wyraznie bylo widac plytkie jamy wyryte przez obroncow na jej koronie. - Falszywi

mezowie! Posluchajcie uwaznie! Jestesmy Gwr Gwir\ Porzuccie wasze kryjowki, a poka

zemy wam, czego potrafia dokonac prawdziwi wojownicy!

Po tych slowach moi woje zaczeli uderzac wloczniami w tarcze, wywolujac ogluszajacy grzechot. W odpowiedzi z tamy znowu padly strzaly. Pierwsze kule uderzyly w bruk drogi u naszych stop, nakazalem wiec cofnac szereg o dwa kroki. Wyzwanie osiagnelo skutek. Cala pietnastka wyszla wreszcie z ukrycia i z krzykiem ruszyla ku drodze. Jedna z kul odbila sie od kamienia i utkwila w mojej tarczy. Nadeszla pora odwrotu.

-Do tylu! - wrzasnalem. - Jeszcze trzy kroki.

Szereg cofnal sie i stanal. Uznawszy, ze nie podejdziemy blizej, ludzie Westona rzucili sie

do ataku.

Nim jednak wiatr rozgonil dym wystrzalow, za ich plecami jak spod ziemi wyrosli Scatha oraz Cynan, zamykajac pulapke.

Atakujacy zawrocili w poplochu i otworzyli chaotyczny ogien. Jeden z wystrzelonych na oslep pociskow przebil tarcze i ugodzil wojownika z druzyny Cynana, ktory padl jak razony gromem. Strzelec zostal natychmiast ukarany - w jego brzuchu gleboko utkwila cisnieta z rozmachem wlocznia. Oprocz niego, na ziemi lezaly jeszcze dwa ciala.

Na widok skrecajacego sie z bolu, przerazliwie wyjacego rannego, reszta natychmiast stracila ducha. Mezczyzni zaczeli rzucac bron, wolajac przy tym glosno, ze sie poddaja.

-Juz po wszystkim! - rzucilem uradowany. - Dolaczmy do naszych braci!

Pospieszylismy droga do tamy. Szybko zerknalem za siebie, ale Krukow wciaz nie bylo

widac. Co tez moglo ich zatrzymac?

-Doskonale, Pen-y-Cat! Swietna robota, Cynanie! - zawolalem. Przyjrzawszy sie

zbitym w gromade wojownikom, ze zdumieniem stwierdzilem, iz ten, ktory padl od kuli, juz

byl na nogach. W gornym skraju jego tarczy widac bylo swieza szczerbe, z ramienia plynela

krew, twarz zas przyoblekla smiertelna bladosc, lecz wygladalo na to, ze nie odniosl

powazniejszych obrazen. Trafiony wlocznia strzelec nie mial tyle szczescia. Przestal

krzyczec, a jego skrecone cialo zastyglo w bezruchu.

-Pozbierajcie bron wroga i wrzuccie ja do jeziora - powiedzialem wojownikom. Scatha z Cynanem ustawili w szeregu dwunastu pozostalych jencow.

-Gdzie jest Weston? - spytalem, uzywajac ich jezyka. Nie uzyskawszy odpowiedzi, skinalem glowa Cynanowi, ten zas uderzyl drzewcem

wloczni w piers stojacego najblizej mezczyzny. Uderzony padl na ziemie, zaczal sie tarzac z



wybaluszonymi z bolu oczami, a jego szeroko rozwarte usta na prozno usilowaly zaczerpnac tchu.

-Pytam jeszcze raz: gdzie jest Weston?

Jency popatrzyli po sobie z niepokojem, lecz nie przerwali milczenia. Cynan ruszyl

wzdluz szeregu. Wybrawszy nastepny cel, przystanal i wzniosl wlocznie do ciosu. Stojacy naprzeciw niego mezczyzna wyraznie sie skulil. - Zaczekaj! Zaczekaj! - krzyknal, wymachujac gwaltownie rekami.

Cynan znieruchomial, ale broni nie opuscil.

-No? - ponaglilem. - Gadaj.

-Weston jest w fabryce - wyrzucil z siebie jeniec. Wyciagnieta dlonia wskazal w

strone komina za swymi plecami. - Oni pilnuja zakladu.

-Ilu ludzi ma ze soba? - Mysle, ze trzech lub czterech. To wszystko.

-Czy oprocz nich jest tutaj jeszcze ktos? Jeniec zwlekal z odpowiedzia, wiec Cynan powtorzyl zamach.

-Nie! - zapewnil pospiesznie. - Nikogo wiecej. Przysiegam! Popatrzylem na budynki po drugiej stronie tamy. W ktoryms z nich siedzial Weston z

trzema lub czterema uzbrojonymi ludzmi. Schwytanie ich moglo sie okazac trudne i niebezpieczne.

Unioslem srebrna dlon, przywolalem czterech wojownikow, a gdy sie zjawili, kazalem im zabrac jencow. - Zwiazcie ich mocno i pilnujcie, zeby nie uciekli.

Potem podszedlem do Scathy i Cynana, aby przekazac im, czego sie dowiedzialem. - Co radzicie? - spytalem na koniec.

Cynan przemowil pierwszy. - Ci obcy nie sa warci tego, by narazac zycie szlachetnych wojownikow - oznajmil z najwyzsza pogarda.

-Pomimo to, nie mozemy pozwolic, by przywodca naszych jencow uszedl wolno. - Jakie jest twoje zdanie, Pen-y-Cat?

Scatha w zamysleniu wpatrywala sie w dymiacy komin. - Dym wedzi rybe. Moze takze ich uwedzi.

Sprawa okazala sie calkiem prosta. Wystarczylo wejsc na komin i zatkac jego wylot kilkoma plaszczami, a juz po chwili kleby dymu zaczely dobywac sie ze wszystkich szczelin byle jak wzniesionego budynku.

Odczekawszy nieco, weszlismy ostroznie miedzy zabudowania. Niemal w tym samym momencie gdzies trzasnely drzwi i rozlegl sie warkot uruchamianego silnika. Zza rogu wypadla rozpedzona furgonetka, przemknela obok nas i zaczela sie oddalac. Zdumieni wojownicy z otwartymi ustami wpatrywali sie w zolty pojazd, spod ktorego kol wylatywaly smugi kurzu i zwiru. Ci stojacy najdalej zdazyli nieco ochlonac i zaatakowali furgonetke kamieniami, ktore wytlukly boczne szyby, lecz w nastepnym momencie samochod wyskoczyl na droge, przecial ja i z coraz wieksza szybkoscia poczal piac sie zboczem, wykorzystujac do ucieczki sciezke, ktorej wczesniej nie zauwazylismy.

Odprowadzilem wzrokiem niknaca wsrod wzgorz furgonetke.

-Na piechote nigdy jej nie dogonimy - stwierdzilem. Zwrociwszy sie do Cynana,

rozkazalem: - Wyslij dwoch wojownikow po konie. - Do Scathy zas rzeklem: -

Pojedziemy za nimi. Jezeli Nettles ma racje, zaprowadza nas do Siawna Hy i Paladyra.

Pospieszylismy sladem furgonetki. Gdy weszlismy na sciezke, okazalo sie, iz intruzi musieli z niej czesto korzystac, totez, w obawie przed zasadzka, poslalismy przodem zwiadowcow. Wkrotce po opuszczeniu Cwm Gwaed szlak zakrecal, by piac sie stromo ku gorom.

Na grzbiecie wzgorza, opodal ktorego przeplywal strumien, zarzadzilem postoj. - Odpoczniemy tutaj i zaczekamy na konie

-postanowilem.

Korzystajac z przerwy, zlustrowalem rozpostarta u naszych stop doline. - Gdzie jest

Bran? Co moglo mu sie przydarzyc?

-Nie musisz sie o niego martwic - zapewnila Scatha.

-Zjawi sie tam, gdzie bedzie najbardziej potrzebny.

-Pewnie masz racje, Pen-y-Cat - przytaknalem. Ledwie wypowiedzialem te slowa, po

drugiej stronie wzgorza

rozlegly sie strzaly. Podbieglismy do miejsca, skad otwieral sie widok na przeciwlegle wzgledem doliny zbocze. Zolta furgonetka ugrzezla posrodku nurtu plynacego waskim



wawozem strumienia. Wokol niej uwijal sie natomiast Bran ze swymi Krukami, wznoszacymi grozne okrzyki i ciskajacymi w unieruchomiony pojazd wloczniami.

Z furgonetki dwojka mezczyzn strzelala na oslep w kierunku pochylonych nisko nad konskimi grzbietami wojownikow.

Zaczelismy krzyczec, nawolujac Kruki do odwrotu. Z czworka siedzacych w wozie ludzi moglismy poradzic sobie bez trudu; nie chcialem, aby kogos trafila przypadkowa kula. Jezdzcy uslyszeli i dolaczywszy do nas na stoku, znalezli sie poza zasiegiem smiercionosnej broni.

-Nie widzialem, jak wyjezdzaliscie z doliny - powiedzialem, podchodzac do Brana. - Caly czas myslalem, co tez moglo was spotkac.

-Paladyr uderzyl na oboz tuz po naszym odjezdzie - rzekl Wodz Krukow. - Pospieszylismy Tegidowi na pomoc i odparlismy wroga. Scigalismy go potem, ale zginal nam gdzies wsrod tych pagorkow. Kiedy zobaczylem uciekajacych tuthog-ar-rhodau, postanowilem im przeszkodzic.

Silnik furgonetki zawyl na wysokich obrotach, zazgrzytala skrzynia biegow i samochod ruszyl z miejsca.

-Jedz za nimi - polecilem Branowi. - Nie trac ich z oczu, ale nie probuj ich

zatrzymac, ani nie zblizaj sie zanadto. Zostawiaja za soba wyrazny slad, wiec nam nie

uciekna. Wyslalem ludzi po konie. Dolaczymy do was, gdy tylko przybeda.

Kruki ruszyli w pogon, my zas zaczelismy piac sie z powrotem na szczyt wzniesienia. Mniej wiecej w polowie drogi uslyszalem gluche dudnienie kopyt.

-Jest juz Tegid z konmi - powiedzialem do idacego obok Cynana.

Ale to nie Tegid ukazal sie na krawedzi zbocza. Czlowiek ow mial wzniesiona do rzutu

wlocznie i, podobnie jak pedzacy za nim wojownicy, byl obcy. Wpadlismy w pulapke.





35. Tref-gan-Haint





-Paladyr! - wrzasnalem, stajac w pol kroku.Druzyna wroga przystanela z wahaniem na wynioslosci ponad naszymi glowami. Powietrze wypelnil zew bojowego rogu, czysty i glosny. Na ten sygnal wojownicy runeli w dol zbocza jak lawina, grzmiaca tetentem kopyt, polyskujaca wirujacymi ostrzami.

Scatha ogarnela sytuacje jednym szybkim spojrzeniem. - Tutaj nie mozemy z nimi walczyc! - krzyknela. Zawrocila na piecie i pomknela w strone strumienia. - Za mna!

Cynan wzniosl wysoko wlocznie i powtorzyl swym wojom rozkaz Scathy. Ja postapilem tak samo. Nie ogladajac sie za siebie, wbieglismy na stromizne na drugim brzegu. Podczas ucieczki uszy rozsadzal nam dzwiek rogu, a ziemia pod stopami drzala od grzmotu kopyt. Dwoch naszych zostalo scietych od tylu, a trzeci padl przeszyty wlocznia wroga, ale manewr Scathy zaskoczyl przeciwnika, totez zdazylismy wspiac sie na skaly, zanim pewny latwego zwyciestwa Paladyr zdolal nas powstrzymac.

Chociaz bylismy spieszeni, a dosiadajacy koni wrog przewyzszal nas liczebnoscia, to obecnie zajmowalismy lepsze niz on pozycje: jezdzcy musieli atakowac pod gore, w stromym, pelnym pulapek terenie. Decyzja nieomylnej w sprawach strategii Scathy nie tylko uratowala nam zycie, ale jeszcze przyniosla lekka przewage.

-Strasznie im do nas spieszno! - zakrzyknal Cynan na widok koni z wysilkiem

drapiacych sie na piargi u podnoza stoku. - Chodz, bracie, wyjdzmy na spotkanie naszym

niecierpliwym gosciom!

Skuliwszy sie za tarcza, pobiegl w dol i, wymachujac wlocznia niby kosa, przejechal ostrzem po pecinach najblizszego zwierzecia. Wierzchowiec dziko kwiknal, sprobowal stanac deba, a nastepnie runal na ziemie, przygniatajac swym ciezarem jezdzca. Cynan przygwozdzil go do skaly szybkim ciosem, nie czekajac, az przeciwnik odzyska swobode ruchow.

W nastepnej chwili zadarl glowe do tylu, wydal radosny okrzyk zwyciestwa i ponownie rzucil sie w wir walki, a jego szybka wlocznia jeszcze dwukrotnie znalazla droge do celu. Nasladujac Cynana, pokonalem jednego napastnika, Scatha zas uporala sie w tym czasie z trzema.



Pierwsza utarczka trwala zaledwie mgnienie oka. Widzac, ze w ten sposob nic nie wskora,

Paladyr nakazal przerwac atak. Jego . wojownicy wycofali sie na przeciwlegly brzeg

-Ten Paladyr nie jest taki glupi - zauwazyl Cynan. - Przynajmniej wie, kiedy nalezy

Odszukalem wzrokiem Paladyra. Byl rozebrany do pasa, a jego twarz oraz piers zdobily

nieudolnosc. Nigdzie nie bylo widac Siawna Hy, ale to mnie nie zdziwilo.

nieliczni mieli helmy i miecze. Wszyscy natomiast poruszali sie jakos sztywno, jak gdyby nie

konskiego grzbietu, czego namacalnie dowiodl nasz niszczycielski wypad.

-Przechwalki? W ustach Llewa? - wysapal Cynan, zdyszany wspinaczka. - Bracie, czy dobrze sie czujesz?

-Nigdy nie czulem sie lepiej.

?j^%(TM)c nasza bro aobi as na male gr ^:^s

"^^^^'^'^-St^^^ J, w waski klin.

Niezdolni do manewrowania na stromym zboczu, wrogowie nie mieli innego wyjscia, jak tylko natrzec od czola na wysunieta szpice.

Pedzili pod gore z dzikim wyciem, liczac, iz byc moze wystrasza nas i zmusza do ucieczki. My jednak stalismy pewnie, a gdy tylko jezdzcy zblizyli sie na odleglosc celnego rzutu, osmiu sposrod nich wylecialo z siodel. Paladyr musial przerwac takze i ten atak.

Ujrzawszy caly hufiec jazdy na drugim brzegu, przywolalem do siebie wodzow. - Wyglada na to, ze brakuje im woli zwyciestwa.

-Clanna na cii, co za kiepskie natarcie! - prychnal Cynan.

-Wstydzilbym sie przewodzic takim patalachom.

-To prawda. A przeciez Paladyr jest dobrym wodzem, a w kazdym razie byl nim kiedys.

Nic nie rozumiem.

-Daje tutaj o sobie znac brak doswiadczenia - wtracilem.

-B W takim razie spotka i

wzrokiem zbocze. - Jezeli nie wymysla niczego lepszego, mozemy sie tutaj bronic przez caly dzien.

-Nie byloby takiej potrzeby, gdybysmy tylko mieli konie

-No to zabierzmy j e przeciwnikowi - podsunela Scatha.

-Zrobimy z nich lepszy uzytek niz oni.

Szybko uradzilismy, w jaki sposob odebrac Paladyrowi jak najwiecej koni podczas



Twarz Wodza Krukow przybrala dziwny wyraz. - Tam jest osada, panie - oznajmil. - Inna niz wszystkie, jakie do tej pory widzialem.

-Czy tam jest bezpiecznie? - spytal Cynan. - Moze to jeszcze jedna pulapka?

-Moze - odrzekl Bran - ale nie sadze, aby tak bylo.

-Dlaczego? - zaciekawila sie Scatha.

-Pokaze wam, to niedaleko.

Przywolawszy Drustwna i Garanawa, polecilem: - Tegid z konmi powinien byc juz

blisko. Wyjedzcie mu na spotkanie i zaprowadzcie do osady. Bedziemy tam na was czekac.

-Potem zwrocilem sie do wodza Krakow: - A wiec pokaz nam, co znalazles.

-Idzcie za mna. - Bran zawrocil wierzchowca i zaczal piac sie pod gore. Podazylismy

za nim, a reszta Krukow zamykala kolumne, jadac w pewnej odleglosci za nami na wypadek,

gdyby powrocil Paladyr ze swa banda.

Poczatkowo maszerowalismy grzbietem wzniesienia, lecz niebawem sciezka skrecila, wiodac w dol ku wawozowi o stromych zboczach. Jego dnem leniwie wila sie blotnista rzeczka, w poblizu wylotu zas do skalnej sciany tulilo sie kilkanascie nieforemnych budynkow. Wieksze wzniesiono z nie okorowanych pni drzew, mniejsze sklecono byle jak i z byle czego. W glebi parowu polyskiwaly wody niewielkiego jeziora. Weszlismy na jedyna uliczke osady, zasypana smieciami oraz zeschlym lajnem zwierzat. Kroczac po ubitej ziemi, mijalismy skupiska krzywych, garbatych lepianek o podpartych kijami scianach. Na placyku przed jednym z wiekszych domostw, naprzeciwko ktorego ciagnal sie rzad koslawych kramow, posrodku zas stala wymazana blotem kamienna studnia, urzadzilismy postoj, zeby zaczekac na Tegida.

Nigdzie nie dostrzeglismy sladu zywego ducha, totez nabralem przekonania, iz od dawna nikt tu nie mieszkal. Zaledwie jednak przystanelismy na dluzej, ze wszystkich stron zaczeli nadciagac mieszkancy. Niczym robactwo wypelzali z przeroz nych zakamarkow i - poczatkowo nieufnie, a nastepnie z coraz wieksza smialoscia - zmierzali w naszym kierunku. Chwiejac sie i potykajac, ciagnac za soba okaleczone, zdeformowane konczyny, naplywali na plac wartkim strumieniem. Anismy sie spostrzegli, a juz otoczyl nas tlum rozwrzeszczanych zebrakow.

Roili sie wokol nas z wyciagnietymi rekami, jekliwie, niczym chore zwierzeta, blagajac o jedzenie i datki. Podobnie jak ludzie w kopalni, mieli przygaszone, martwe oczy oraz nieprzytomny wyraz twarzy. Gdy tak kustykali na powykrzywianych nogach, garbaci, wymachujacy rachitycznymi ramionami, bardziej przypominali zwierzeta niz ludzi. Albion nie znal zebrakow, totez wojownicy poczatkowo nie rozumieli, czego chce od nich rozgoraczkowany tlum. Odsuwali sie od wyciagnietych rak albo odpychali natretow, czym tylko powiekszali zamieszanie.

Cynan z Branem przypatrywali sie cizbie ze znuzonymi minami, lecz zachowywali milczenie. - Powinnismy ruszac - stwierdzila Scatha - bo inaczej mozemy miec klopoty.

-Kiedy przekonaja sie, ze nie mamy nic, co moglibysmy im dac, zostawia nas w

spokoju.

Niestety, bylem w bledzie. Zebracy robili sie coraz bardziej natarczywi, a nawet wojowniczy. Kilka kobiet zaczelo wdzieczyc sie do wojownikow, ocierac o nich wychudlymi cialami. I choc spotkala je pelna obrzydzenia odmowa, to przeciez krzykliwe ladacznice nie daly za wygrana. Zachwalaly swe zalety piskliwymi glosami, szarpaly mezczyzn za odziez.

-Llew - jeknela blagalnie Scatha - opuscmy natychmiast to... to Tref-gan-Haint.

-Masz racje - ustapilem. - Pojdziemy nad jezioro i tam zaczekamy na konie.

Widzac, ze zbieramy sie do odejscia, zebracy podniesli ogluszajacy lament. Odtracane z

pogarda kobiety ruszyly w slad za nami, wykrzykujac przeklenstwa i obelgi. Jedna z nich, co najwyzej kilkunastoletnia dziewczyna, podbiegla do mnie, padla na kolana, schwycila moja srebrna dlon i zaczela ja piescic.

Lagodnym ruchem sprobowalem sie oswobodzic, ale ona trzymala mocno, ze wszystkich sil ciagnela ku sobie, z jekiem wodzac ustami po metalowych palcach.

-Nic dla ciebie nie mam - powiedzialem zdecydowanie. - Prosze, wstan. Nie

upokarzaj sie w taki sposob.

Ona jednak zupelnie mnie nie sluchala, zlapalem ja wiec za nadgarstek i sila oderwalem od siebie. Kiedy pojela, ze naprawde zamierzam odejsc, rzucila sie na mnie z paznokciami. Postapilem krok w tyl, ona zas, straciwszy rownowage, padla na ziemie. Przestapilem wierzgajaca, miotajaca obelgi ladacznice i dolaczylem do towarzyszy. Jej ostry glos cichl



stopniowo, wtapiajac sie coraz bardziej w ogolny harmider. Poprowadzilem druzyne przez tlum. Za ramiona i nogi chwytaly mnie czyjes rece. W uszy wwiercaly sie jeki i wyrzekania. Przeciskalem sie do przodu, ze wzrokiem utkwionym nieruchomo przed siebie. Coz moglem im dac? Czego oni ode mnie chcieli?

Ponownie znalezlismy sie na waskiej, cuchnacej uliczce. Na jej koncu weszlismy miedzy plonace sterty odpadkow, z ktorych bil w niebo ciezki, obrzydliwie cuchnacy dym. Tutaj takze krecili sie zebracy; przerzucali smieci w poszukiwaniu przeoczonych przez innych kaskow.

Wychudle, dlugonogie psy biegaly posrod hald nieczystosci. Na poly zagrzebany w jednej z nich lezal nagi mezczyzna o skorze czarnej od dymu. Gdy przechodzilismy obok niego, z trudem wsparl sie na lokciu i zrobil nieprzyzwoity gest. Jego nogi przypominaly jedna wielka rane. Sparszywiale kundle co chwila podbiegaly do lezacego, aby zlizac wyciekajaca z ran rope. Odwrociwszy wzrok od tej odrazajacej sceny, natychmiast natrafilem na nastepna. Zobaczylem dwa psy walczace zazarcie o gnijace kosci - fragment jakiegos szkieletu, z ktorego tu i owdzie zwisaly strzepy zepsutego miesa. Przezylem szok, gdy dotarlo do mnie, ze patrze na ludzkie szczatki. Czujac, ze za moment zwymiotuje, pospiesznie przenioslem spojrzenie gdzie indziej.

Tref-gan-Haint, jak nazwala osade Scatha, miasto zarazy, miejsce pohanbienia. Chore i umierajace, wypelnialo powietrze smrodem gnijacej rany. Przyszlo mi do glowy, iz taki wlasnie los czekal niewolnikow z chwila, gdy stawali sie bezuzyteczni. Ludzie ci dozywali swoich dni jako zebracy walczacy o wygrzebane ze smieci ochlapy. Mysl ta przejela mnie glebokim zalem, coz jednak moglem uczynic? Z wysilkiem przelknalem wypelniajaca usta sline i poszedlem dalej.

Nad pobliskim jeziorem, z ktorego wyplywal strumien, bylo juz troche lepiej. Brzeg zascielaly wprawdzie ostre odlamki skalne, ale woda okazala sie w miare czysta. Zaden z mieszkancow osady nie poszedl za nami, wiec mielismy nareszcie spokoj.

Przysiadlem na kanciastej bryle i zapadlem w lekka drzemke. Przysnilo mi sie, ze Goewyn nas odnalazla i teraz pochylala sie nade mna. Obudziwszy sie, ujrzalem u swego boku siedzacego Brana. Konie jeszcze nie nadeszly, podnioslem sie wiec i razem z Branem ruszylem na przechadzke kamienistym brzegiem. Brudnozolte slonce, wiszace nisko nad gorskimi szczytami na zachodzie, wydluzalo nasze cienie do niebywalych rozmiarow.

-Gdzie jest Tegid? - zagadnalem, spogladajac ku nedznej osadzie i pietrzacemu sie nad nia grzbietowi. - Myslisz, ze natrafil na Paladyra?

-Moglo tak byc, ale Drustwn i Garanaw wiedza, gdzie nas znalezc. - Gdyby dzialo sie cos niedobrego, wezwaliby nas.



-A jednak, to mi sie nie podoba - stwierdzilem. - Juz dawno powinien tutaj byc.

-Pojade sprawdzic, co sie stalo - zaproponowal Wodz Krukow.

-Wez ze soba Emyra i Nialla. Wyslij jednego z nich z wiesciami, gdy tylko czegos sie dowiesz.

Bran pospieszyl do konia, wskoczyl na siodlo, wezwal pozostalych Krukow i cala trojka niezwlocznie odjechala. Odprowadzilem ich wzrokiem, po czym poslalem po Cynana i Scathe.

-Wyslalem Brana, zeby sprawdzil, co dzieje sie z Tegidem i reszta - powiedzialem, kiedy sie zjawili.

-Robi sie pozno - odparla Scatha. - Moze powinnismy poszukac lepszej kryjowki na noc?

-Obawiam sie, iz dzisiaj nasza jedyna oslona bedzie ciemnosc. - Jeszcze raz przeszukalem oczami grzbiet wzgorza, lecz nigdzie nie dostrzeglem ruchu. Co moglo sie przytrafic Tegidowi i Nettlesowi?

Slonce zaszlo otoczone brzydka, brazowa luna. Nastal zmierzch, a wraz z nim zniknelo nikle cieplo dnia. Z powietrza i ziemi zaczal sie saczyc gorski chlod. Nad jeziorkiem i pobliskimi stokami zawisla rzadka mgielka.

Na kamienistych zboczach wojownicy znalezli niewiele drewna, dlatego tez ogniska, ktore zaplonely z nadejsciem nocy, byly watle i dawaly malo swiatla. Od wczesnego ranka nie mielismy nic w ustach, wiec coraz bardziej dawal o sobie znac glod. Tlumilismy go woda z jeziora; choc nieco mdla i metaliczna w posmaku, byla zimna i dobrze gasila pragnienie.



Na niebie gasly ostatnie zorze dnia, a wokol nas gestniala mgla. Niespokojnie krazylem wzdluz brzegu, nasluchujac kopyt powracajacych koni, lecz nocna cisze macil jedynie plusk wody, a gdzies w oddali z rzadka ujadaly psy. Dlugo stalem na brzegu. Ponad gory wyplynal czerwony ksiezyc, poprzez sklebione opary zalewajac doline rdzawa poswiata. Postanowilem wrocic do ognia. Mijajac pierwsze ognisko, uslyszalem cicha rozmowe mezczyzn. Ich stlumione mgla glosy przypominaly niewyrazny pomruk. Jednakze oprocz niego do mych uszu dotarlo cos jeszcze. Stanalem w miejscu, wstrzymalem oddech...

Z ciemnosci dobiegal jakis tupot, cichy i rytmiczny niczym bicie serca. Tup... tup... tup. Z powodu mgly dzwiek zdawal sie dobiegac ze wszystkich stron naraz.

Cynan uslyszal go rowniez. - Co to moze byc? - zapytal, podchodzac blizej.

-Ciii!

Zastyglismy w bezruchu. Odglos stopniowo przybieral na sile, stawal sie bardziej

wyrazny. Tup... tup... tup. Tup... tup... tup... Kamienistym brzegiem ktos wolno jechal na koniu.

-Mamy goscia - rzucil Cynan.

Kon przyspieszyl biegu. Zblizal sie z odleglego konca doliny, przeciwleglego wzgledem

Tref-gan-Haint. Krew zaczela szybciej pulsowac mi w skroniach, a moja srebrna dlon posylala w gore ramienia lodowate mrowienie.

-Przyniose pochodnie - powiedzial Cynan i natychmiast zniknal w ciemnosciach.

Postapilem kilka krokow w strone, skad dochodzil dzwiek. Metalowa reka plonela

przerazliwym chlodem. Jezdziec znajdowal sie blizej, niz przypuszczalem. Jeszcze krok i

wyszedlem wprost na niego: dosiadal wierzchowca bladego niczym sama mgla, ktorego

podkute zelazem kopyta krzesaly w biegu iskry z kamieni.

Jezdziec od stop do glow zakuty byl w braz, polyskujacy metnym blaskiem w rdzawej poswiacie ksiezyca. Jego wysoki helm zdobil pek ptasich pior, twarz zakrywala niezwyklego ksztaltu maska. W reku trzymal dluga, brazowa wlocznie, natomiast na udzie polozyl sobie mala, okragla tarcze z brazu. Na stopach mial brazowe ochraniacze, a na dloniach rekawice z naszyta luska z tego samego metalu. Wysokie leki siodla byly nabite wielkimi, brazowymi guzami. Kon rowniez zostal opancerzony. Na glowie mial mosiezny helm z dlugimi, zakrzywionymi rogami. Tak jak i jezdzca, chronil go mosiezny napiersnik oraz nagolenniki. Chociaz nigdy przedtem nie widzialem tego czlowieka, rozpoznalem go natychmiast. Banfaith ostrzegla mnie przed nim dawno temu i nawet w mroku mglistej nocy wiedzialem, z kim mam do czynienia: to byl Maz z Brazu.





36. Nocna walka





Maz z Brazu jechal wprost na mnie. W ostatniej chwili uskoczylem na bok, on zas mocnow po-

wietrzu kopytami. Rycerz wzniosl do gory ramie, a ja przygotowalem sie na odparcie ciosu. W jego dloni dostrzeglem wszakze nie miecz, lecz zasznurowany worek. Zwrocil ku mnie zaslonieta brazem twarz i choc nie moglem dostrzec ukrytych za wypolerowana maska oczu, poczulem bijacy z nich zar nienawisci. Moja srebrna reke ogarnely lodowate plomienie.

Tajemniczy jezdziec zakrecil workiem nad glowa i cisnal go w moja strone, ten zas potoczyl sie do mych stop. Wydawszy dziki, triumfalny okrzyk, Maz z Brazu zawrocil, po czym oddalil sie galopem w kierunku, z ktorego przybyl.

Nadbiegl Cynan z wyciagnieta z ogniska, plonaca zagwia. - Czy to byl Paladyr?

Wolno potrzasnalem glowa. - Nie. Mysle, ze to nie Paladyr...

-Wobec tego kto?

Popatrzylem na spoczywajaca miedzy kamieniami, okrecona rzemieniem sakwe. Cynan

pochylil sie i podniosl pakunek, a ja zaraz mu go odebralem. Wewnatrz znajdowal sie jakis okragly, niezbyt ciezki przedmiot. Rozsuplalem wezel i zajrzalem do srodka, lecz w ciemnosciach niewiele moglem dojrzec.

-Poswiec - rzucilem, stawiajac worek na ziemi i rozsuwajac szeroko jego skraj. Cynan

przysunal blizej pochodnie. Zajrzalem jeszcze raz i natychmiast tego pozalowalem.

Z dna sakwy spogladala na mnie straszliwie blada twarz profesora Nettletona. Zniknely z niej okulary, a siwe wlosy uczonego byly pozlepiane grudami zakrzeplej krwi. Zamknalem oczy i odepchnalem worek od siebie.



Dolaczyla do nas Scatha z pochodnia w jednej, a mieczem w drugiej rece. - Czy to...? - pytanie zamarlo jej w ustach.

-To bialowlosy - odparl Cynan. - Przyjaciel Llewa.

-Przykro mi, Llew - powiedziala po chwili milczenia. Jej glos brzmial ponuro, lecz widac bylo, iz z ulga przyjela wiadomosc, ze to nie jej corka.

-Co mam z tym zrobic? - spytal Cynan.

-Na razie zloz ja razem z prochami Aluna - rzeklem z ciezkim sercem. - Nie zostawie jej tutaj.

-Alun... prochy sa u Tegida - przypomniala mi Scatha.

Nic jej nie odpowiedzialem. W glowie huczalo mi od pytan.

Dlaczego to zrobiono? Wyzwanie? Ostrzezenie? Kto to zrobil? Jak do tego doszlo? Coz to znaczylo? Patrzylem w przelewajace sie z wolna kleby mgly, pragnac, by wylonily sie z nich odpowiedzi.

Maz z Brazu! Slowa te, swiszczac niczym strzaly, uderzyly mnie prosto w serce. Znow uslyszalem glos banfaith objawiajacej straszne proroctwo:

A wszystko to stanie sie za sprawa Meza z Brazu, ktory dosiadajac mosieznego rumaka, miota klatwe potezna i okrutna. Powstancie Mezowie Gwir! Wezcie do reki orez i zwroccie sie przeciwko zdrajcom, ktorzy sa wsrod was! Odglosy bitwy dotra pomiedzy gwiazdy na niebie, a Wielki Rok dobiegnie swego ostatecznego spelnienia.

-Llew? - Cynan polozyl mi dlon na ramieniu. - Co cie trapi, bracie?

-Poderwij ludzi. Szybko! Scatha przygladala mi sie ze zmarszczonym czolem. W rozchwianym swietle pochodni

wygladala jak Goewyn.

-Uzbroj sie, Scatho - powiedzialem - albowiem tej nocy walczyc bedziemy o zycie.

Cynan krzyknal przeciagle, a Emyr natychmiast powtorzyl alarm na rogu. W noc poplynal

czysty zew carynxu. Obozowisko ozylo w mgnieniu oka. Wojownicy biegali, krzyczeli i chwytali za bron, by stawic czolo wrogowi, ktory juz nadciagal brzegiem. Niczym armia duchow, z mgly wylanial sie szereg za szeregiem uzbrojonych w orez z brazu przeciwnikow.

Ktos wcisnal mi do reki wlocznie. Nigdzie nie moglem znalezc tarczy, wiec porwalem z ogniska plonaca zagiew i popedzilem na moje miejsce w pierwszym szeregu naszego szyku. Na prawo od siebie mialem Scathe, na lewo zas Cynana. Stalismy plecami do jeziora i czekalismy na rozpoczecie walki.

Wrog natarl z impetem, jak gdyby liczyl, ze zepchnie nas do wody sama sila rozpedu. Ale nasi woje byli zaprawieni w boju, twardzi i dobrze obeznani z walka wrecz; wszyscy zmagali sie przeciez z Wielkim Psem Meldronem. Gdy tylko otrzasneli sie z pierwszego zaskoczenia, ruszyli na wroga z ogromna ochota. Wszyscy co do jednego dosc mieli Tir Aflan, bezprawia i niedoli. Wprost palili sie, by wziac odwet na przeciwniku, ktory przysporzyl im tyle trosk i klopotow.

Tak jak poprzednio, wrog, choc dobrze uzbrojony, nie byl w stanie dotrzymac pola prawdziwym wojownikom, z ta wszakze roznica, iz tym razem nacieral ze zdecydowanie wieksza sila.

Wytrzymawszy poczatkowy napor, wojownicy Albionu zaczeli poruszac sie jak blyskawicznie przeskakujace z miejsca na miejsce niszczycielskie plomienie. W rezultacie nacierajacy szybko podali tyly. Rozgrzany powodzeniem Emyr zadal w rog, a nasi woje odpowiedzieli mu ogluszajacym wrzaskiem. Bojowy okrzyk Albionu pomknal echem wzdluz skalistego brzegu, uderzajac we wroga niby zacisnieta piesc.

Scatha, z rozwianym wlosem, z powiewajacymi u ramion strzepami plaszcza, siala zamet w szeregach przeciwnika. Z mieczem i pochodnia w rekach - prawdziwa Morrigan bitwy! - uderzala raz za razem, ciagnac za soba snopy iskier, a kazde uderzenie nioslo komus smierc. Wrog umykal przed nia jak przed ognista wichura.

Cynan skrzyknal kwiat druzyny Caledonu i wspolnymi silami rozpoczeli straszliwa kosbe,

krotkim czasie wyrabujac sobie w glab ladu droge tak szeroka, ze moglby nia przejechac

z zaprzezony w pare koni.

Ja rzucilem sie w ludzkie klebowisko pomiedzy mymi wodzami, dzgajac, rabiac i siekac, a grot mej wloczni splynal czerwienia. Wywijalem pracowicie lepkim od krwi drzewcem, moje oczy zas nieustannie wypatrywaly jezdzca z brazu. Poniewaz jednak niezwykly chlod w srebrnej dloni zniknal bez sladu, doszedlem do przekonania, iz nie bylo go nigdzie w poblizu.

Droge zastapilo mi dwoch okrytych brazem wojownikow. Wymachiwali mieczami, spod rogatych helmow mierzyli mnie blyszczacym wzrokiem, a ich widoczne ponad tarczami usta



rozwarte byly w bojowym okrzyku. Ignorujac wzniesione miecze, ze swistem przejechalem im wlocznia przed nosem, zmuszajac do zatrzymania, po czym dwoma szybkimi ruchami drzewca wytracilem z ich dloni miecze. Jeszcze dwa ciosy i helmy polecialy na ziemie, a ogluszeni ludzie poprzewracali sie niczym gliniane figurki. Krok po kroku odpychalismy wroga od jeziora, slizgajac sie na cialach zabitych wojownikow. Walczylismy dobrze. Walczylismy jak herosi, nadajac bitwie ponury rytm.

Walka trwala cala noc. Pare razy udalo sie nam wedrzec na pobliskie wzniesienie, pare razy musielismy ustapic przed naporem przeciwnika. W pewnym momencie stalismy juz nawet po kolana w wodzie, ale Scatha, poruszajaca sie w cizbie z gracja tancerki, wraz z garstka wojow przedarla sie w glab szyku wroga i, siejac tam straszliwe spustoszenie, zmusila go do odwrotu.

W miare uplywu czasu przeciwnik coraz wyrazniej poczal tracic ducha, dawalo tez o sobie znac zmeczenie. Stojacy naprzeciw nas ludzie w ciezkim rynsztunku z brazu poruszali sie ze zdumiewajaca powolnoscia. Orez drzal im w dloniach, stopy z trudem przesuwaly sie po kamienistym brzegu, lecz oni z uporem parli w nasza strone, jedynie po to, by pasc pod celnymi ciosami. Ciala zabitych i rannych pietrzyly sie wokol niczym pnie powalonych drzew.

-To, co gna ich do przodu - stwierdzil Cynan, ocierajac zakrwawiona reka pot z twarzy

-jest silniejsze niz strach przed nami.

Przystanelismy, aby zaczerpnac tchu. Ciezko wsparci na drzewcach wloczni, z trudem wciagalismy w pluca powietrze.

-Boja sie swego pana - odrzeklem.

-A ktoz nim jest?

-Maz z Brazu.

-Raczej tchorz z brazu -pogardliwie rzucil Cynan. - Nie widzialem go ani razu od rozpoczecia walki.

-To prawda. Jeszcze nie pokazal sie na placu boju.

-Jeszcze? Jeszcze? Jego hufce ida na rzez. Jezeli mysli, ze wezmie nas zmeczeniem, to sie grubo myli.

Tak bylo w istocie. Utrudzony przeciwnik ginal pod razami naszych doswiadczonych, przewyzszajacych go pod kazdym wzgledem wojownikow, nieustannie oddajac im pole.

Powoli dotarlo do mnie, ze strona przeciwna nie potrzebowala dowodcy, gdyz caly jej plan bitwy sprowadzal sie do checi zduszenia nas przez wielokrotnie liczniejsze sily. Wrog chcial nas otoczyc, pochlonac i zetrzec w proch, a gdy mu sie to nie udalo - nieustannym naporem zepchnac do jeziora. Jego poczynania, pozbawione wszelkiej przebieglosci czy glebszej mysli, opieraly sie wylacznie na brutalnej sile.

Meza z Brazu nie obchodzilo, ilu usmiercimy mu zolnierzy, poniewaz ich los byl dla niego zupelnie obojetny. Rzucal ich do boju fala za fala ze swiadomoscia, ze zaraz padna pod naszymi ostrzami, ale jakiez to mialo znaczenie, skoro w ten sposob mogl stopniowo nadwatlac nasze sily? Kiedy w koncu zostanie nas zbyt malo, by stawic im skuteczny opor, wypelznie ze swej kryjowki i oglosi zwyciestwo.

Obserwujac nieszczesnikow zbyt slabych, by dzwigac bron, poczulem przyplyw litosci. Byli przeciez slepi, nieswiadomi i mieli zamet w glowach; szli po omacku, krwawili i umierali. A co bylo w tym wszystkim najokrutniejsze - nie wiedzieli i nigdy nie mieli sie dowiedziec dlaczego.

Ludzie ci byli zaledwie kukielkami prowadzonymi reka bezlitosnego pana. Ich smierc nie miala najmniejszego sensu. Nalezalo polozyc kres szalejacej rzezi. Opuscilem wlocznie, rozprostowalem grzbiet i popatrzylem wokol siebie.

Niebo na wschodzie poszarzalo; cienkie, czerwone smugi zwiastowaly niedaleki wschod slonca. Cala noc uplynela nam na bezcelowej walce. Nadeszla pora, aby przerwac ten obled. Skierowalem wzrok na naszego przeciwnika. Zakuci w braz zolnierze stali nieruchomo, z glowami wbitymi w ramiona przez ciezar helmow, niezdolni uniesc broni. Podszedlem do nich szybkim krokiem. Sprobowali niezdarnie sie cofnac, nadludzkim wysilkiem dzwigajac orez w gore.

-Llew! - krzyknal spieszacy mi na pomoc Cynan.

Wyciagnalem reke, zlapalem za najblizsza wlocznie i bez

trudu wyszarpnalem ja ze zdretwialych palcow wroga. Odrzucilem bron na ziemie i chwycilem nastepne drzewce. Trzeci rycerz nieudolnie pchnal mnie mieczem. Zamknalem



ostrze w srebrnej dloni, po czym z latwoscia wyluskalem je z rozdygotanej reki. Czulem sie tak, jakbym rozbrajal dzieci.

-Dosyc! - ryknalem. - Juz jest po wszystkim!

Mezczyzni przerwali walke i spogladali ze zdumieniem

w moja strone. Rozbroilem jeszcze dwoch wojownikow, a nastepnie podnioslem wlocznie i zawolalem: - Mezowie Tir Aflan! Odrzuccie bron, a nie spotka was zadna krzywda.

Popatrzylem na pole bitwy. Jak okiem siegnac, walki ustaly, a setki wyczerpanych, chwiejacych sie na nogach zolnierzy wroga przypatrywaly mi sie bezmyslnie.

-Posluchajcie! Bitwa sie skonczyla. Nie mozecie nas pokonac. Rzuccie bron i poddajcie sie. Przerwijcie walke - nic wam z naszej strony nie grozi.

-Oni chyba cie nie rozumieja - powiedzial Cynan na widok nieruchomych, zdumionych twarzy.

-Wiec moze zrozumieja to. - Unioslem wlocznie i odrzucilem ja daleko od siebie. Dalem znak Cynanowi, by postapil tak samo. - Szybciej - ponaglilem, widzac, ze sie waha. - Oni na nas patrza.

Stalismy bezbronni posrod tlumu oszolomionych wojownikow. Podnioslem srebrna dlon. - Posluchajcie! Walczyliscie i odnosiliscie rany, a wielu poleglo. Nie odniesliscie wszakze zwyciestwa, wiec najwyzsza juz pora polozyc kres walce. Odlozcie bron, a nie bedzie wiecej ran i smierci. Moj wzmocniony echem glos niosl sie nad calym jeziorem. Wszyscy sluchali go z uwaga, lecz jak na razie nie doczekalem sie zadnej odpowiedzi.

-Walczyliscie o zycie, mezowie Tir Aflan! - ciagnalem. - A teraz poddajcie sie!

Zlozcie bron, a bedzie wam darowane zycie. Kazdy z was odejdzie stad jako wolny czlowiek.

To zapewnienie wywolalo lekkie poruszenie. Widzialem otwarte ze zdumienia usta, slyszalem pelne niedowierzania szepty. - Czy to prawda? - pytano sie nawzajem. - Czy moze to byc?

Przywolalem do siebie stojacego najblizej wojownika. - Chodz tutaj - powiedzialem. - Darowuje ci zycie.

Wywolany rozejrzal sie niepewnie, po czym z wahaniem postapil naprzod. Po dwoch krokach nogi odmowily mu posluszenstwa i jak dlugi rozciagnal sie na ziemi u mych stop. Zlapalem go pod pachy i dopomoglem wstac. Wyjalem mu z dloni miecz, cisnalem go na kamienie. - Jestes bezpieczny - rzeklem. - Teraz juz nikt cie nie skrzywdzi.

Uslyszalem metaliczny grzechot. Jeden z wojownikow wypuscil z omdlalej dloni tarcze, a sam osunal sie na kolana. Podszedlem do niego i dzwignalem na nogi, mowiac: - Jestes bezpieczny. Stan obok swego towarzysza.

Czlowiek ten stanal poslusznie obok pierwszego z rozbrojonych i teraz obaj trzesli sie w szarym swietle brzasku, ciagle nie bardzo wierzac w swoje szczescie.

Przekonawszy sie, ze pierwszych jencow nie spotkalo nic zlego, niebawem znalazl sie trzeci chetny, po nim zas wystapila jeszcze dwojka wojownikow, ktorzy zlozyli bron u mych stop. Zapewnilem, ze nic im nie grozi, po czym kazalem dolaczyc do pozostalych. Natychmiast stanal przede mna nastepny, a w slad za nim nadeszlo jeszcze trzech.

-Cynan! Scatha! - zawolalem. - Przygotujcie sie! Zaraz bedziemy miec mnostwo

jencow!

Wzdluz brzegu na kamienie ze szczekiem i chrzestem poleciala bron, helmy i tarcze. Utrudzeni bojem wojownicy wyzbywali sie ich z wielka radoscia. Przelamawszy poczatkowe wahanie, szli w niewole chetnie i z. ogromna ulga. Niektorzy byli tak wyczerpani, iz plakali ze szczescia. Ich dlugi, nocny koszmar dobiegl kresu; ocaleli i byli wolni.

Po rozbrojeniu ostatniego jenca zwrocilem sie ku swoim wojownikom, stojacym milczacym murem za mymi plecami. Widzialem ich niegdys piekne plaszcze, dzisiaj zniszczone i brudne; widzialem niegdys przystojne twarze, dzisiaj wychudle i ponure, spustoszone glodem i wojna. Ludzie ci poswiecili swoje zdrowie i szczescie, zostawili zony, dzieci, krewnych i przyjaciol, zrezygnowali z wszelkich wygod i dostatkow.

Wierni do konca, wspierali mnie we wszystkim i gotowi byli sluzyc mi dalej, nawet za cene zycia, gdybym tylko o to poprosil. Poobijani, ociekajacy krwia, stali ramie w ramie z bronia w pogotowiu, czekajac na moje wezwanie. Rzeczywiscie, to byli Gwr Gwir, Prawdziwi Mezowie Albionu.



Wznioslem srebrna dlon do czola w milczacym salucie. Wojownicy odpowiedzieli okrzykiem zwyciestwa, ktory poplynal ponad woda i powrocil odbity echem przez zbocza doliny.

Oglosilem, ze moga odpoczac, oni zas skierowali kroki ku jezioru, zeby ugasic pragnienie i splukac brud bitwy. Stalem, patrzac na zanurzone w czerwonej wodzie utrudzone ciala.

-Popatrz na nich- rzeklem z nie skrywana duma, czujac, jak ogarnia mnie radosne

uniesienie. - Z pomoca takich ludzi kazdy moze byc krolem.

Wsparty na wloczni Cynan podrapal sie w podbrodek. - Oni nie wsparliby pierwszego lepszego... Ani ja - dodal po chwili i przytknal zwinieta dlon do czola.

Jezioro dalo nam ukojenie. Pograzylismy sie w chlodnej, spowitej mgla wodzie, ktora przyniosla ulge naszym obolalym miesniom, zmywajac zarazem krew i bitewny kurz. Pod wplywem przenikajacego cialo zimnego dreszczu przypomnialem sobie kapiel po mojej pierwszej bitwie i, podobnie jak wowczas, poczulem sie jak nowo narodzony.

Dobre samopoczucie minelo jednak bez sladu, gdy rozwidnilo sie na dobre, a nad jezioro nie dotarl ani Bran, ani zaden z Krukow.

-To mi sie bardzo nie podoba - powiedzialem do stojacych obok Cynana i Scathy. - Skoro nie wrocili do tej pory, to musialo ich spotkac cos niedobrego.

-Lekam sie, ze masz reje - przytaknela Scatha.

-Skoro nie mamy tu juz nic do roboty - odezwal sie Cynan - wrocmy do Cwm Gwaed i sprobujmy ich poszukac.

Spojrzalem na tlum siedzacych na brzegu jencow. Machnalem w ich strone reka. - Najpierw porozmawiamy z nimi. Moze cos wiedza.

-Watpie - odrzekl Cynan - ale uczynie to, jezeli uwazasz, ze tak bedzie najlepiej.

Moj wzrok spoczal na Scacie. Teraz, gdy doprowadzila sie do ladu po walce, bardziej niz

Morrigan przypominala Modron, Pocieszycielke. Splotla wlosy i wytrzepala plaszcz, a sadzac po sposobie, w jaki jency wodzili za nia oczami, miala wieksze niz my szanse na rozplatanie opornych jezykow.

-Powierzam to zadanie tobie, Pen-y-Cat. Jestem pewien, ze szybciej pozyskasz ich

zaufanie niz Cynan o Dwoch Torquesach.

Obserwowalismy potem, jak przechadza sie wsrod niedawnych wrogow, przystajac tu i tam, pochylajac sie nad jednymi, przyklekajac obok drugich. Mowila cos do nich z powazna mina, a kiedy odpowiadali, patrzyla im prosto w oczy. Zauwazylem, ze gdy ktoremus kladla dlon na ramieniu, byl to gest zony czy tez matki.

Po niedlugim czasie byla juz z powrotem. - Jest tutaj w poblizu jakis ker. Niektorzy z nich tam byli. Mowia, ze Maz z Brazu trzyma w nim swoich wiezniow.

-Czy Tangwen i Goewyn tez tam sa? - niecierpliwie wtracil Cynan.

Scatha zwrocila ku niemu ponura twarz. - Tego nie wiadomo. Wiadomo natomiast, iz

czesto bywaja w kerze Dyn Dythri i ze wyjezdzaja stamtad rhuodimi.

-Ryczace rzeczy? - zdziwil sie Cynan.

Pojazdy i inne maszyny, pomyslalem. Glosno zas rzeklem - A wiec to tam czeka na nas

Siawn Hy, to tam znajdziemy Goewyn i Tangwen. No i - dodalem szybko - to tam przetrzymywani sa pojmani Tegid oraz Kruki.

Scatha pokiwala glowa. - Zgoda, ale jest jeszcze cos. Oni twierdza, ze ker ochraniaja potezne czary. Tamto miejsce budzi w nich paniczny lek.

Zostawiwszy jezioro za plecami, pomaszerowalismy na wschod, trzymajac sie uzyskanych od jencow wskazowek. Miedzy wzgorzami otworzylo sie niewidoczne z brzegu przejscie. Minawszy je, wkroczylismy na rozlegly plaskowyz, poza ktorym rozposcieralo sie morze, zielone i rozkolysane pod szarym, sklebionym niebem. Na pokrytym rysami pekniec szczycie skalistego cypla stala mocno zniszczona kamienna warownia. Podobnie jak odkryta przez nas wczesniej wysoka wieza, ker wznosil sie samotny i opuszczony niczym pomnik dawno zapomnianych czasow.

-Maz z Brazu uczynil z niego swoja siedzibe - powiedziala Scatha, gdy

przystanelismy, aby rozejrzec sie w nieznanym terenie. Poza ruinami warowni oraz

skupiskiem kamiennych chat, gdzie kwaterowali wojownicy, ziemia byla zupelnie pusta.

Chociaz obraz przed naszymi oczami dokladnie odpowiadal opisowi, zblizalismy sie do warowni powoli, bacznie obserwujac postrzepione mury. Szedlem pierwszy, tuz za mna podazali Scatha i Cynan, wiodac Gwr Gwir. Nieco z tylu maszerowala kolumna pokonanych zolnierzy wroga, ktorzy nie chcieli zostac nad jeziorem. Wkroczywszy na przyladek, ujrzalem odcisniete w miekkiej ziemi slady ciezkich pojazdow. Musialo tedy przejezdzac wiele



rhuodimi. Wejscie do specjalnej bramy, o ktorej mowil profesor Nettleton, musialo lezec gdzies w poblizu, lecz na razie nie moglem go dostrzec.

Omywajace cypel morze falowalo i wzdychalo; w ruinach zawodzil wiatr. Wielkie odlamy kamiennych murow, porosle grubym kozuchem zielonego mchu, lezaly u podstaw niegdys wynioslych umocnien. Stalismy, rozgladajac sie dokola, lecz nigdzie nie bylo widac sladow zycia.

-Arianrhod spi na swym wybiegajacym w morze polwyspie - rzucilem w zadumie, wpatrzony w poczerniale z starosci, zwisajace na zawiasach skrzydlo wrot.

-Jedynie czysty pocalunek przywroci jej prawowite miejsce - dodala Scatha tym samym tonem.

Cynan zerknal na nas z ukosa. - No to jak? - rzucil niecierpliwie. - Bedziemy tak stac bezczynnie caly dzien?

-Nie, ale najpierw musimy sprawdzic, czy do warowni nie prowadzi jakies inne wejscie.

-Zaraz sie przekonamy. - Cynan wskazal reka Owyna oraz trzech stojacych obok niego wojownikow, a ci natychmiast pobiegli ku pobliskiemu naroznikowi kamiennej sciany i znikneli nam z oczu.

Po dluzszej chwili nadbiegli zdyszani z drugiej strony. - Nie ma innego wejscia - zameldowal Owyn.

-Czy kogos widziales? - spytala Scatha.

-Nikogo - odparl galanaenski wojownik.

-A zatem wchodzimy. - Podnioslem wlocznie. Na ten sygnal uszykowana za naszymi plecami druzyna ruszyla w strone bramy.

Gdy wkroczylismy w cien murow, w gorze rozlegl sie glos - Stac! Ani kroku dalej! Spojrzalem ku poszczerbionym blankom. Na lewo od bramy stal Maz z Brazu i, z wlocznia w dloni, wpatrywal sie w nas spoza brazowej maski.

-Twoj hufiec zostal rozbity! - krzyknalem. - Zloz bron i uwolnij jencow. Jezeli nie

uczynisz tego natychmiast, zginiesz.

Zakuty w braz wojownik odrzucil w tyl glowe i ryknal smiechem. Dobiegajacy spoza maski glos byl wstretny, nienawistny. Juz go kiedys slyszalem.

Smiech raptownie ucichl. - To nie ty tutaj rzadzisz! - wrzasnal z wsciekloscia, po czym, w okamgnieniu zmieniajac ton, znacznie lagodniej dodal: - Jesli chcesz odzyskac zone, musisz tu przyjsc i ja sobie wziac. Sam.

Zniknal z murow, zanim zdazylem odpowiedziec.

-To mi sie nie podoba - mruknal Cynan.

-I tak nie mamy wyboru - odparlem. - Pojde w pojedynke.

-To wielkie ryzyko - zaoponowala Scatha.

-Wiem, ale musimy je podjac dla dobra Goewyn. Skinela glowa, wsunela reke pod pole plaszcza i wyciagnela

waski sztylet. Potem podeszla do mnie i wsunela mi ostrze za pas. - Dalam ci juz kiedys bron, a teraz czynie to po raz wtory, synu. Uratuj ma corke.

-Uczynie to, Pen-y-Cat - zapewnilem. Objela mnie i ucalowala, a nastepnie zajela

miejsce na czele druzyny.

Postapilem ku wylamanym wierzejom.

-Czekaj! - Cynan szybko stanal u mego boku. - Nie pojdziesz sam, dopoki Cynan o

Dwoch Torquesach jeszcze powloczy nogami - powiedzial z przekonaniem. - Moja zona

tez jest w niewoli. Ide z toba.

Ruszyl naprzod, a widzac, ze sie ociagam, dodal: - Chcesz toczyc spory czy ratowac nasze zony?

Widzac, ze nic go nie powstrzyma, dalem za wygrana i razem wkroczylismy na wewnetrzny dziedziniec.

Spomiedzy spekanego bruku sterczaly suche chwasty, kolyszac sie na wietrze niby dlugie pasma siwych wlosow. Wszedzie pelno bylo oderwanych od muru kamieni. W odleglym koncu dziedzinca, naprzeciw bramy, wznosil sie zwienczony stromym dachem budynek. Dach w wielu miejscach zapadl sie do srodka, pod scianami zas zalegalo mnostwo falistych,



przypominajacych smocza luske dachowek. Kilka kamiennych stopni wiodlo ku waskim, rozwartym na osciez drewnianym drzwiom.

Moja srebrna dlon przeniknal nagly chlod. - On jest gdzies blisko - szepnalem Cynanowi.

Ostroznie zakradlismy sie po schodach, odczekalismy chwile pod drzwiami, a nastepnie szybko wskoczylismy w mrok po drugiej stronie. Natychmiast otoczyl nas zatykajacy dech w piersi odor gnijacego miesa, przemieszany ze smrodem uryny i odchodow. Na oscieznicy, ponad niskimi, wymazanymi krwia drzwiami wiodacymi do dalszych pomieszczen, straszyly przybite wielkimi cwiekami dwie odrabane ludzkie glowy.

Przekroczywszy prog, znalezlismy sie w rozleglej hali. - Czekalem na ciebie - powiedzial czyjs glos. - Wszyscy czekalismy.





37. Bohaterski Czyn





Swiatlo plonacych wzdluz scian pochodni nie bylo w stanie rozproszyc zalegajacych wnetrze cieni. Na srodku hali stal Maz z Brazu. Pelgajacy na plytkach jego maski blask przydawal zycia grubym rysom, wywolywal zludzenie ruchu i ciaglych zmian.W scianie za jego plecami widac bylo dwoje zamknietych na zelazne sztaby, zaopatrzonych w male, zakratowane okienka drzwi. W jednym okienku pojawila sie twarz Goewyn, natomiast z drugiego spogladala na mnie Tangwen. Kobiety zachowaly milczenie. Staly z dlonmi zacisnietymi na kratach i wpatrywaly sie w nas z trwoznym zdumieniem wiezniow, ktorzy juz dawno temu porzucili wszelka nadzieje, a teraz przyszlo im dowiedziec sie, ze nadzieja ich nie porzucila.

W pierwszym odruchu chcialem podbiec do Goewyn i rozerwac kraty jej wiezienia golymi rekami. Pragnalem wziac ja w ramiona i wyniesc z tej cuchnacej nory. Podszedlem do Meza z Brazu. - Wypusc je - powiedzialem.

-Nie przyszedles sam - padla zlowieszcza odpowiedz.

-Moja zona tez jest uwieziona - warknal Cynan. - Jezeli ja skrzywdziles, czeka cie smierc. Otwieraj drzwi!

-Twoja zona? - zdziwil sie w braz obleczony wojownik. - Choc dzielila z toba loze, Tangwen nigdy nie byla twoja zona.

-Kim jestes? - Cynan wysunal sie do przodu. Tak mocno zacisnal palce na rekojesci miecza, ze bron az drzala w jego dloni.

Chcecie je uwolnic?! - wrzasnal Maz z Brazu, odchodzac niespodziewanie na bok. -

Prosze bardzo. - Oslonieta brazem dlonia wskazal otoczone wiankiem pochodni miejsce

na podlodze. - Robcie, co sie wam zywnie podoba.

W kregu swiatla, na kamiennej posadzce lezalo zelazne kolko z przytwierdzonymi don dwoma kluczami. Zerknawszy szybko na drzwi, stwierdzilem, ze niedawno wyposazono je w nowe mosiezne zamki.

Czujnie ruszylismy przez hale. Moja srebrna reka pulsowala lodowatym chlodem, rodzac bolesne klucie w calym ramieniu. Zacisnalem zeby i, trzymajac wlocznie w pogotowiu, szedlem dalej. Jak sie niebawem okazalo, klucze spoczywaly posrodku rysunku zlozonego z zapetlonych linii, usypanych na podlodze z czarnego popiolu oraz drobnych odlamkow kosci - jak przypuszczalem, szczatkow pozostalych po zlozonej ofierze. Rozmieszczone dookola pochodnie w metalowych stojakach wydzielaly gorzki dym.

-Co to takiego? - zapytal Cynan.

Rysunek ukazywal nieudolna parodie Mor Cylch, Labiryntu Zycia. Symbol przedstawiony

zostal wspak, linie zas nakreslono byle jak, nie troszczac sie o zachowanie wlasciwych proporcji. Cale piekno i elegancja oryginalu zostaly celowo zatracone.

-To jakies czary - odrzeklem.

-Nie boje sie glupich gryzmolow na podlodze - prychnal Cynan. Nim zdazylem go powstrzymac, wyminal mnie i schylil sie po klucze. Zaledwie jednak

wszedl w obrys kregu, stanal w miejscu jak sparalizowany. - Llew! - wychrypial przez zaciskajace sie ze straszliwa sila zeby. - Pomoz mi!

Spojrzalem na wojownika w brazowej zbroi. Ukryte za maska czarne, blyszczace oczy patrzyly twardo, nieustepliwie. - No, dalej, pomoz mu - rzucil glosem przypominajacym syk weza. - Moze ci sie uda. - W nastepnej chwili wybuchnal smiechem.



Znalem ten smiech. Zbyt czesto slyszalem go w przeszlosci, by nierozpoznac teraz. Maz z Brazu rozesmial sie jeszcze raz, rozwiewajac do reszty moje watpliwosci. - Dosc tego, Simon! - wykrzyknalem. - Pusc go! Unioslszy opancerzona rekawice do podbrodka, rycerz odpial maske, a nastepnie sciagnal z glowy helm, odslaniajac chuda, smiertelnie blada, mocno wyniszczona twarz. Przez niemal przezroczysta skore pod oczami oraz na szyi przeswiecaly niebieskie zyly. Wygladal jak duch, lecz ksztalt brody, jak rowniez plonaca w oczach nienawisc wykluczaly pomylke.

-Siawn Hy - poprawil, podchodzac blizej. Moja srebrna dlon drzala, a lodowe igly

zdawaly sie przenikac cale cialo.

Siawn machnal reka w strone nakreslonego na posadzce znaku. - Przygotowalem to dla ciebie. Ale tak bedzie lepiej. Tylko ty i ja. Twarza w twarz.

Stanal naprzeciw mnie, sciagnal rekawice z lewej reki, ktora nastepnie powoli uniosl w gore i przytknal do czola, otwarta dlonia na zewnatrz. Byl to gest bardow - wiele razy widzialem jak czynil go Tegid - z ta wszakze roznica, ze na dloni Siawna widnial gleboko wyryty symbol oka.

Przemowil w nieznanym jezyku, przykuwajac moja uwage do wycietego oka. Skore dloni pokrywaly grube blizny, ale te naciecia byly swieze i wciaz jeszcze splywaly krwia. Ponownie wymowil dziwnie brzmiace slowa i moje ramiona oraz nogi ogarnela niezwykla sztywnosc. Wydawalo mi sie, iz zamiast plecow mam kloc drewna. Zastyglem w bezruchu niczym slup soli. Wlocznia wypadla mi z reki, z glosnym brzekiem poleciala na po sadzke. Z ust Siawna poplynely nastepne frazy, ukladajac sie w oszalamiajacy nurt, ciemny, nasycony zlem, ktory mial zmyc i uniesc ze soba wszelki opor. Zaczalem tracic oddech. Gdzies z tylu rozlegl sie zdlawiony jek Cynana.

Ktos wykrzyczal moje imie - chyba Goewyn, ale nie bylem w stanie jej dojrzec. Nie moglem zamknac oczu ani odwrocic glowy. Piekielne oko zawladnelo mna bez reszty. Zdawalo sie plonac w mojej duszy, to nabierajac blasku, to nieco przygasajac, w zaleznosci od tego, czy wirujace wokol mnie slowa Siawna Hy byly glosne i chropawe, jak krakanie wrony, czy tez ciche jak brzeczenie owada. Zaczerpniecie tchu przychodzilo mi z coraz wiekszym trudem, za to zacmiewajaca wzrok mgla nieco ustapila.

Pradawne zlo Tir Aflan... Siawn Hy je obudzil, a teraz wykorzystywal jako bron. Nie wiedzial jednak, ze istniala sila bez porownania potezniejsza.

Dobry-Madry jest Wielce Utalentowany, pomyslalem. Ty, ktory podtrzymujesz wszystkich ufnosc pokladajacych w Tobie, wesprzyj mnie teraz!

W tym samym momencie rozjarzyl sie we mnie swiety awen penderwydda. Niczym zagiel, ktory zlapal wiatr, moj umysl zrzucil krepujace wiezy. Zrodzone w glebi krtani slowo, imie, poruszylo jezyk i wydostalo sie na zewnatrz. - Dagda... Sa-mildanac...

Glos moj urosl do krzyku: - Dagda Samildanac!

Jezyki lodowatego ognia pomknely ze srebrnej dloni w gore ramienia, az do barku. Jakiekolwiek bylo zrodlo posiadanej przez Siawna mocy, nie moglo sprostac zimnym plomieniom tryskajacym z metalowej dloni: gladka, srebrna powierzchnia lsnila oslepiajaca biela; kunsztownie wyryty, zawily wzor do labiryntu podobnego Tanca Zycia emanowal silnym zlotym blaskiem.

Glos Siawna przybral na sile, gdy wsciekle wyrzucajac z siebie slowa, zblizyl sie do mnie i wyciagnal przed siebie reke z odrazajaca rana w ksztalcie oka. Zapewne postanowil naznaczyc mnie tym straszliwym pietnem.

-Moca Szybkiej Pewnej Reki przeciwstawiam sie tobie! - powiedzialem, unoszac

rownoczesnie otwarta srebrna dlon i przyciskajac ja mocno do jego okaleczonej dloni.

Odskoczyl ode mnie z wrzaskiem bolu, a za nim ciagnely sie smuzki dymu. Powietrze przesycone smrodem palonego ciala na powrot napelnilo moje pluca. Siawn Hy chwial sie na nogach i z jekiem tulil do piersi poparzona reke. Czerwona rana ulegla wymazaniu; ohydny stygmat zostal wypalony, a w miejscu zlego oka widnial teraz Mor Cylch, Labirynt Zycia.

Odzyskawszy swobode ruchow, pospieszylem na pomoc Cynanowi. Kleknalem u jego stop, zrobilem gleboki wdech i zdmuchnalem czarny popiol, przelamujac dzialanie czaru.

Cynan padl na posadzke, ale szybko poderwal sie na nogi. - Swietnie sie spisales, bracie!

Chwycilem klucze. - Uwazaj na niego! - przykazalem.

-Z przyjemnoscia! - Cynan dobyl miecza i oparl ostrze o gardlo Siawna.

Podbieglem do okutych zelazem drzwi, wepchnalem klucz w zamek, przekrecilem.

Oporny metal zazgrzytal, ale w koncu ustapil. Przy wtorze przerazliwego skrzypienia zawiasow drzwi stanely otworem. Z celi wybiegla Goewyn i rzucila mi sie na szyje.



Calowalem jej twarz i usta, a ona zarliwie oddawala pocalunki, bez przerwy powtarzajac moje imie.

-Jestes wolna, ukochana-powiedzialem. - Juz po wszystkim. Jestes bezpieczna i

wolna.

Przycisnalem ja do serca, ale Goewyn, pisnawszy ostrzegawczo, natychmiast sie cofnela i objela dlonmi brzuch, wyraznie sterczacy spod brudnego, poplamionego plaszcza. Ja rowniez polozylem dlon na zaokraglonym wzgorku, aby poczuc rosnace w nim zycie.

-Dobrze sie czujesz? Czy on nie zrobil ci krzywdy? - Tak dlugo odsuwany niepokoj o

losy zony teraz dal o sobie znac z przemozna sila.

Goewyn sie usmiechnela. Twarz miala blada i wymizerowana, ale w jej czystych oczach blyszczaly milosc i szczescie. - Nie - odrzekla, biorac w dlonie moja twarz. - Wygadywal straszne rzeczy - po jej policzkach poplynely nagle lzy - ale nic mi nie zrobil. Mysle, ze Tangwen rowniez nic sie nie stalo.

Na dzwiek imienia zony pilnujacy Siawna Hy Cynan odwrocil glowe i popatrzyl na drzwi drugiej celi. Miecz, na koncu ktorego trzymal Siawna, gwaltownie zadrzal. Nie wypuszczajac Goewyn z objec, zerknalem ponad jej ramieniem, w sama pore, by ujrzec, jak okute skrzydlo odskakuje na bok. Cynan obserwowal te scene z ogromna radoscia, lecz po chwili w pelni dotarlo do niego, co oznaczala otwarta cela. Szczescie na jego twarzy momentalnie sczezlo, a w szeroko rozwartych oczach zagoscilo przerazenie.

-Zdrada! - zakrzyknal.

Drzwi celi Tangwen z hukiem uderzyly o sciane, z ciemnicy wpadla do hali gromada

zbrojnych. Cynan popedzil im na spotkanie ze wzniesionym mieczem, ale Siawn zareagowal z oszalamiajaca szybkoscia - wystawil przed siebie noge i Cynan jak dlugi rozciagnal sie na posadzce. Wypuscil przy tym z dloni miecz, ktory z brzekiem pojechal po kamiennych plytach.

Nim zdazyl wstac, na kark wskoczylo mu czterech ludzi, jeszcze czterech zas, dowodzonych przez Paladyra, podbieglo do mnie. Zaslonilem Goewyn i siegnalem po sztylet Scathy, lecz wrog okazal sie szybszy. W mgnieniu oka wykrecono mi rece, na szyi zas poczulem chlod ostrza Paladyra.

Dwoch pacholkow zlapalo Goewyn pod ramiona i odciagnelo ode mnie. Dopiero teraz z glebi celi wylonila sie zadowolona Tangwen.

-Przy zawieraniu malzenstwa wskazana jest wielka ostroznosc - powiedzial Siawn Hy, gdy stanela u jego boku.

-To, com uczynila, uczynilam dla mego ojca oraz braci! - wykrzyknela triumfujaco. - Walczyli po stronie Meldrona, a wyscie wycieli ich w pien. Dlug krwi nareszcie zostanie splacony!

Siawn, wciaz przyciskajac do piersi poparzona reke, podszedl do mnie i wybuchnal smiechem. Jego twarz wykrzywil zlosliwy, demoniczny grymas. Warknal jakas komende do jednego ze swych siepaczy, a ten bez slowa zniknal w zalegajacym rog hali mroku. - Tak wiec, w koncu zaczynasz pojmowac.

-Wypusc pozostalych, Siawn - odrzeklem. - Przeciez zalezy ci tylko na mnie. Bierz

mnie zatem i pusc wolno reszte.

Parsknal smiechem. - Ja juz cie mam, przyjacielu! Mam was wszystkich!

W odleglym koncu hali powstalo jakies zamieszanie. Zazgrzytaly otwierane drzwi i po chwili w chybotliwym swietle pochodni ujrzalem powloczacych nogami Tegida, Gwiona, Brana i garstke Krukow. Kazdy z nich mial lancuchy na nogach, kazdego eskortowal uzbrojony straznik. Twarz Tegida znaczyly liczne since, a jego odziez zwisala w strzepach. Bran z Drustw-nem nie mogli sie wyprostowac, a ramie Garanawa bezwladnie zwisalo. Dumne Stado Krukow musialo przejsc krwawa laznie. Zaraz za nimi wszedl Weston w towarzystwie czterech nie znanych mi obcych. Wszyscy mieli niepewne, wystraszone miny.

Ujrzawszy mnie, Bran wrzasnal i runal do przodu; reszta Krukow uczynila to samo, lecz wlocznie straznikow szybko przywolaly ich do porzadku.

-Widzisz? - pial Siawn Hy. - Nigdy w pelni mnie nie doceniales, prawda? No coz, teraz nie doceniles mnie po raz ostatni, przyjacielu. - Slowo to zabrzmialo w jego ustach niczym przeklenstwo.

-Posluchaj mnie uwaznie - rzeklem glosno, baczac, by moj glos brzmial spokojnie. - Moja druzyna czeka pod brama. To niezwyciezeni wojownicy. Jezeli cokolwiek zlego przytrafi sie ktoremus z nas, wszyscy zginiecie. Mozesz byc tego pewien.



-Paru moich ludzi zostalo zabitych - jeknal Weston. - Co ja po...

-Zamknij sie! - huknal Siawn, po czy zwrocil sie do mnie.

-Jesli wypuszcze reszte, ty zapewnisz nam wszystkim bezpieczne przejscie, czy tak?

-Masz na to moje slowo. Ale najpierw uwolnij jencow.

-Nie, Llew - jeknela Goewyn. - Ja ciebie nie zostawie. Siawn zachichotal. - Och, jakze ja to lubie!

-Druzyna czeka - przypomnialem. - Oni nie beda czekac w nieskonczonosc.

-Myslisz, ze mnie to cokolwiek obchodzi? - rzucil drwiaco. - Nie pozwole, by

rozkazywal mi wiezien. - Ciezko dyszac, przyblizyl twarz do mojej. Na czole i karku

wystapily mu grube zyly. - Twoje slowa nic dla mnie nie znacza! Ty nic dla mnie nie

znaczysz. Od momentu, gdy sie tutaj zjawiles, mam przez ciebie same klopoty. Ale to sie

zaraz skonczy, stary przyjacielu.

Cofnal sie o kilka krokow. - Zrob to! - wykrzyknal.

-Co mam uczynic, panie? - zapytal Paladyr.

-Zabij go! Paladyr popatrzyl na mnie z wahaniem.

-No juz! - ponaglil Siawn. Paladyr odwrocil glowe i zmierzyl go wzrokiem. - Nie. - Wsunal miecz do pochwy,

postapil krok w tyl. - Uwolnij pozostalych, bo inaczej oni nas zabija.

-Paladyrze! - rozlegl sie glos Tegida. Bard czekal na odpowiedni moment i teraz skorzystal ze sposobnosci, zeby przemowic. - Wysluchaj mnie! Prosiles o naud i Llew ci go udzielil - rzekl, przypominajac Paladyrowi, iz zawdziecza mi zycie. - Nie oklamal cie wtedy; nie klamie i teraz. Uwolnijcie nas wszystkich, a wlos wam z glowy nie spadnie.

-Uciszcie go! - ryknal Siawn Hy. Uslyszalem gluche uderzenie, po ktorym Tegid osunal sie na podloge.



-Darowuje ci zycie, Paladyrze - powiedzialem.

-On klamie! - pieklil sie Siawn. - Zabij go! Paladyr wolno pokrecil glowa. - Nie, on mowi prawde.



-Siawnie Hy! Wez mnie i zwolnij pozostalych. - Aby pokazac, ze powaznie traktuje me slowa, ujalem za ostrze sztyletu i wyciagnalem rekojesc w jego strone.

-Bardzo dobrze - prychnal. Wzial sztylet, wykonal zwrot, jakby zamierzal odejsc, ale potem szybkim, kocim ruchem przyskoczyl do mnie z powrotem. Blysnela stal, sztylet zaglebil sie w mej piersi, tuz ponizej zeber. Byl taki ostry, ze nic nie poczulem.

Goewyn krzyknela rozdzierajaco, oswobodzila sie gwaltownym szarpnieciem i zaczela biec w moja strone, lecz na drodze stanal jej Paladyr. Zlapal ja za ramie i przytrzymal.

Spojrzalem w dol, na rozdzierajace cialo ostrze. Krzyczac z radosci, Siawn wepchnal je glebiej. Cos zapieklo mnie pod zebrami, a zaraz potem moj oddech stal sie plytki, swiszczacy. Z rany poplynela przemieszana z powietrzem krew. Siawn naparl na rekojesc jeszcze raz, po czym cofnal dlon. Trojka trzymajacych mnie pacholkow takze zwolnila uchwyt.

Moje nogi staly sie nagle miekkie jak z waty. Sprobowalem uniesc stope i natychmiast rabnalem kolanami o posadzke. Dlonie zmacaly rekojesc sztyletu, zacisnely sie na niej,



pociagnely. Poczulem, jak w piersi rozpala mi sie sygnalowe ognisko, a jego plomienie wylatuja na zewnatrz. Wraz z nimi wypadl sztylet.

Krew, goraca i ciemna, trysnela z rany, zalewajac mi rece. Gdzies na obrzezach mego pola widzenia zaczela sie gromadzic ciemna mgla, poza tym jednak bylem w pelni swiadom wszystkiego, co dzialo sie wokol: Siawn gapil sie na mnie z dzika radoscia; przygwozdzony do ziemi Cynan szarpal sie ze wszystkich sil; ponury, milczacy Paladyr sciskal reke Goewyn.

Poczulem drapanie w gardle, wiec otworzylem usta, zeby zakaszlec, lecz na kaszel nie starczylo mi sily. Rzezilem glosno, a w ustach czulem ogromna suchosc, jak gdyby plonacy w piersi ogien zaczal pochlaniac mnie od srodka. Dyszalem ciezko, a mimo to nie moglem zlapac tchu. Z gardla dobiegal dziwny, przypominajacy ssanie odglos. Sprobowalem wesprzec sie na rece, lecz lokiec odmowil mi posluszenstwa i przetoczylem sie na bok. Paladyr musial puscic Goewyn, bo zona znalazla sie przy mnie, tulila w ramionach. - Llew! Och, Llew! - lkala, a jej gorace lzy spadaly mi na twarz. - Llew, serce moje...

Wpatrywalem sie w jej twarz. Teraz widzialem juz tylko ja, zaplakana, a przeciez piekna. Strumieniem poplynely przeze mnie wspomnienia. To wszystko, co przeszedlem, aby ja odnalezc, znaczylo malo albo jeszcze mniej. Tak bardzo ja kochalem. Chcialemjej to powiedziec, ale nie moglem. Pieczenie w piersi ustalo, ustepujac miejsca zimnemu odretwieniu. Sprobowalem usiasc, lecz nogi nawet nie drgnely. Zblizylem wiec dlon do twarzy Goewyn i drzacymi palcami pogladzilem po policzku.

-Goewyn, ukochana - moj glos przypominal cichy, ochryply szept - kocham cie...

zegnaj...

Roniac strumienie lez, Goewyn przytulila swa twarz do mojej. Jej cieple, pelne zycia wargi, obdarzajace mnie slodka pieszczota, byly ostatnia rzecza, jaka zapamietalem.

Ogarnela mnie ciemnosc. Choc oczy mialem nadal otwarte, nie moglem przeniknac czarnej mgly, klebiacej sie wokol i jakby wciagajacej mnie coraz glebiej. Mialem wrazenie, ze plyne i spadam rownoczesnie. Slyszalem, jak Goewyn, szlochajac, wymawia moje imie, a potem rozlegl sie loskot przywodzacy na mysl wzburzone morze tlukace w skalisty brzeg.

Loskot poteznial coraz bardziej, az w koncu zagluszyl wszystko. Ogarnal mnie lek, ze huk rozsadzi mi glowe, pochlonie calego bez reszty. Postanowilem stawic mu opor, choc nie mam pojecia, jak to bylo mozliwe, skoro nie moglem sie ruszac, nie moglem mowic, a na dodatek nic nie widzialem.

Kiedy pomyslalem, ze nie wytrzymam juz ani chwili dluzej, dzwiek urwal sie raptownie, a mgla ustapila. Znowu widzialem i slyszalem, w dodatku lepiej niz kiedykolwiek przedtem. Tyle tylko, ze na wszystko patrzylem nieco z gory, pod innym niz zazwyczaj katem. Ujrzalem Goewyn; nisko pochylona, tulila do piersi moje nieruchome cialo, a jej ramionami wstrzasalo gwaltowne lkanie. Z boku stali Siawn oraz Tangwen i patrzyli na te scene z wypisanym na twarzach obrzydliwym zadowoleniem. Widzialem tez Paladyra, ponurego, z opuszczonymi bezwladnie ramionami. I Krukow z Tegidem, porazonych okropienstwem zbrodni, ktorej nie mogli zapobiec.

Zobaczylem szalejacego na posadzce Cynana, przygniecionego kolanami licznych pacholkow. Wspolczulem mu. Jego zona zdradzila. Oklamywala nas od samego poczatku, a na koniec wydala Siawnowi. Cynan dzwigac teraz bedzie brzemie wstydu do konca zycia - los, na ktory z pewnoscia nie zasluzyl. Zawsze byl moim dobrym przyjacielem. Zalowalem, ze nie moge sie z nim pozegnac. Pokoj z toba, bracie, powiedzialem, lecz on mnie nie uslyszal.

Siawn odwrocil sie i kazal zwiazac rozsierdzonego Cynana, zwracajac sie zas do Paladyra, rzekl: - Wynies cialo na dwor.

Paladyr podszedl blizej, ale Goewyn objela mnie ze wszystkich sil. - Nie! Nie! Nie dotykaj go!

-Przepraszam - wyszeptal pochylony nad nami wojownik.

-Zabrac ja! - wrzasnal Siawn. Dwojka pacholkow momentalnie przyskoczyla do Goewyn i, nie baczac na jej opor, zaplakana, krzyczaca, odciagnela na bok.

Paladyr przykleknal, wzial moje zwloki na rece, po czym bez trudu dzwignal w gore.

-Idz za mna! - warknal Siawn Hy. Zawrocil na piecie i ruszyl do wyjscia, po drodze

wyjmujac z uchwytu na scianie plonaca pochodnie. W przedsionku przystanal, aby przepuscic

Paladyra. - Oni czekaja na swego krola - rzucil drwiaco - wiec go dostana.

Paladyr przeniosl mnie przez pusty dziedziniec i minal brame, przed ktora czekala nasza druzyna. Po chwili dolaczyli do niego Siawn z Tangwen, za ktorymi czworka straznikow



prowadzila Cynana oraz slaniajaca sie Goewyn. Z tylu kroczyli Tegid wraz z niedobitkami Stada Krukow, a caly pochod zamykal wystraszony Weston ze swymi najemnikami.

Na widok wylaniajacej sie z bramy procesji zgromadzeni pod murami wojownicy podniesli glosny krzyk, lecz ujrzawszy martwe cialo, szybko umilkli. Scatha chciala podbiec do corki, ale wrzask Siawna osadzil ja na miejscu.

-Stac! Niech nikt sie nie rusza!

Potem rozkazal Paladyrowi zlozyc mnie na ziemi, sam zas stanal nad cialem i wymachujac pochodnia, zawolal chrapliwym glosem: - Oto wasz krol!

-Siawnie Hy! - odkrzyknela Scatha. - Zaplacisz za to glowa! Ty i wszyscy twoi

ludzie.

Ale Siawn tylko sie rozesmial. - Chcesz go? Daje ci go. Chodz! Zabierz go sobie!

Majac u boku dwojke wojownikow, Scatha wolno ruszyla naprzod. Siawn spokojnie czekal, a kiedy byli juz blisko, zza brazowego napiersnika wyjal jakas flaszke i pospiesznie wylal jej zawartosc na mnie. Gdy wojownicy pochylili sie z wyciagnietymi ku mnie rekami, Siawn dotknal pochodnia lsniacej na mej skorze cieczy. W jednej chwili w gore strzelila z hukiem kula jasnozol-tego ognia, czemu towarzyszyl ogromny zar. Plomienie blyskawicznie rozprzestrzenily sie wszedzie tam, gdzie upadla chocby kropla plynu z butelki. Poczatkowo zajelo sie ubranie, lecz juz po chwili plonelo takze i cialo.

Wyjac przerazliwie, Goewyn wyrwala sie straznikom i niechybnie skoczylaby w plomienie, gdyby ci w ostatniej chwili nie zdolali jej ponownie schwytac.

Siawn obserwowal swe dzielo z ogromnym zadowoleniem. Planowal te zemste od dawna i teraz w pelni napawal sie jej smakiem. Cynan, nieruchomy i milczacy, nawet nie spojrzal w ogien, gdyz z wytezona uwaga wprost pozeral wzrokiem zdraj-czynie zone, z wyniosla mina stojaca u boku Siawna.

Warstwa po warstwie, wypalalo sie na mnie odzienie. Plomienie lizaly skore twarzy oraz szyi, ktora zaczela kurczyc sie i dymic. Skwierczac i syczac, ogien zaplonal z nowa sila, gdy zajal sie zalegajacy pod nia tluszcz. Nie mialem wlosow, stracilem tez koszule i spodnie. Natomiast pas, kilkakrotnie owiniety wokol ciala, palil sie znacznie wolniej. Kiedy dwie wierzchnie jego warstwy obrocily sie w popiol, na trzeciej ukazaly sie trzy zaokraglone brylki.

Siawn pochylil sie, aby obejrzec je uwazniej. W oczach rozgorzal mu niezwykly blask, gdy rozpoznal kamienie, ktore Tegid wreczyl mi na droge do Tir Aflan. Trzy spiewajace kamienie, lsniace w ogniu niby miniaturowe ksiezyce. Trzy spiewajace kamienie, po ktore wystarczylo siegnac reka.





38. Jasny ogien





Siawn Hy nie mogl oprzec sie takiej pokusie. Nie baczac na plomienie, podszedl blizej i ruchem szybkim jak atak weza zlapal jeden z okruchow. Podniosl go w gore z triumfalnym okrzykiem. - Z tym kamieniem zwycieze wszystkich!Tkwiacy w wyciagnietej rece goracy, mlecznobialy odlamek stal sie nagle przezroczysty niczym lod i, podobnie jak lod, zaraz poczal sie topic. Siawn ze zdumieniem patrzyl, jak plynna skala przecieka mu miedzy palcami i splywa w dol.

Siegnal po nastepny kamien. Zacisnal dlon na bezcennej brylce i juz mial wydobyc ja z zaru, gdy roztopiona skala stanela w plomieniach. Ogien ogarnal palce, pomknal po ramieniu mokra sciezka wytyczona przez ciecz z pierwszego okruchu.

Siawn odskoczyl do tylu. Uniosl do oczu plonaca dlon z zamknietym w jej wnetrzu kamieniem, ktory w tym wlasnie momencie rozprysnal sie na tysiace drobnych kawalkow. Kawalki polecialy ma wszystkie strony, by po chwili opasc na ziemie deszczem migotliwego, bialego ognia.

Kazdy odprysk stopil sie i zaplonal cudownym blaskiem.

Trzeci kamien, wciaz spoczywajacy na mym brzuchu, stopil sie rowniez i poplynal niczym srebrzysty miod albo polyskliwa woda.

Ruchliwa ciecz przykryla plonace szczatki, a nastepnie szybko rozlala sie na ziemi wokol mnie. Bila w gore jak ze zrodla, tryskala z mego ciala, rozlewajac sie coraz szerzej, lsniacymi



falami. A wszedzie, gdzie dotknela plonacych odpryskow stopionego kamienia, zajmowala sie oslepiajacym, bialym ogniem.

Ludzie cofali sie przed nim, wielu probowalo biec, ale nie bylo dla nich ucieczki. Szybkosc plomieni nie ustepowala ich jasnosci. Pomknely naprzod, wyprzedzajac podmuch pozaru, przyspieszajac z kazdym nowo roznieconym ogniskiem, skaczac az pod niebo. Plonely trawa i ziemia, plonely skaly. Nawet powietrze zdawalo sie plonac niczym jakis latwopalny gaz. Nic nie ocalalo, nic nie umknelo przed wszechogarniajacym ogniem.

Przyjaciel czy wrog, wszyscy jednako padali w usciskach plomieni. Siawn stal najblizej, zostal wiec strawiony pierwszy;

osunal sie na ziemie i tam juz pozostal, przeobrazony w bezksztaltna sterte. Tangwen chciala przyjsc mu na ratunek, lecz pozoga byla szybsza; w ogniu stanal jej plaszcz, zaczela dymic suknia, wlosy zas zmienily sie w plonaca kurtyne. Widzac, co sie dzieje, stojacy obok straznicy rzucili sie do panicznej ucieczki, ale pozar dogonil ich bez trudu.

W plomieniach padli Cynan i Goewyn. Swiecacy jasno od stop do glow Cynan ruszyl ku Goewyn, aby ja ochronic, jednak dziewczyna zaraz znieruchomiala na ziemi, a i on podzielil jej los po przejsciu paru krokow.

Brana z Krukami, Tegida oraz Gwiona krepowaly lancuchy. Nie mogac uciekac, smialo stawili czolo scianie ognia, podczas gdy pilnujacy ich straznicy wzieli nogi za pas. Potykajac sie i wpadajac na siebie, pognali na oslep, byle dalej od rozszalalego zywiolu. Ale w slad za nimi wystrzelil dlugi, bialy plomien, dogonil ich i momentalnie zamienil w zywe pochodnie. Skowyt strachu i agonii, jaki wyrwal sie z ich gardel, szybko zostal zagluszony przez ryk potezniejacej z kazda chwila pozogi.

Ogien pedzil, zalewal Tir Aflan fala jasnego, srebrzystobiale-go zaru, ktory trawil wszystko, co napotkal na swojej drodze, swiecac przy tym ostrym, oslepiajacym blaskiem. Plonela trawa i skaly. Plonelo powietrze, rozdzierane wzbijajacymi sie pod niebo plomieniami. A gdy zdawalo sie, ze straszliwe rozblyski lada moment siegna gwiazd, rozbrzmial odglos przypominajacy bicie krysztalowych dzwonow. Dzwony uderzaly czysto, wyraznie, wygrywajac piesn, niezrownana Piesn Albionu:

Chwalo slonca!

Plomienna gwiazdo na przystrojonych w klejnoty niebiosach! Swiatlo swiatla, Wzniosla i Swieta Kraino, Promienna i blogoslawiona przez Wszechmocnego; Darze ofiarowany na zawsze Rasie Albionu!

Wyniesiony wysoko skrzydlami wiatru, oczyszczajacy plomien przemknal po niebosklonie, wypalajac chmury i ponure wyziewy. Szarosci oraz czernie ustapily miejsca lsniacemu blekitowi, a nastepnie bieli. Przestwor jarzyl sie blaskiem jaskrawszym nizli swiatlo gwiazd, jasniejszym i promienniejszym niz slonce. A Piesn wypelniala go bez reszty, mknac dalej i dalej:

Bogata w wiele wod! Blekitne glebiny,

Brzegi obmywane spienionymi falami, uswiecony firmament.

Potezna moca Jedynego,

Lagodna pokojem wielkiego blogoslawienstwa;

Bogactwo cudow dla Plemion Albionu!

Osiagnawszy wybrzeze, ogien pofrunal ponad wodami. Jego jezyki skakaly z fali na fale, szybowaly ponad rozkolysanymi czelusciami. Morze zaczelo kipiec, z brudnozielonego blyskawicznie stalo sie turkusowe, by ostatecznie przybrac barwe stopionego w tyglu bialego zlota. Wody przeobrazily sie w plynny ogien i teraz migotliwy ich bezmiar podchwycil Piesn, dolaczajac swoj gleboki glos do wypelniajacego niebiosa dzwonienia:

Zielen olsniewajaco niezrownanej czystosci! Czysta niczym blask doskonalego szmaragdu, Opromieniajacy cieniste doliny, Lsniacy na gladko zaoranych polach; Klejnocie wielkiej wartosci dla Synow Albionu!



Wybrzuszona sciana ognia z hukiem pomknela rowniez w glab ladu, przeorywujac spustoszone doliny Tir Aflan, zalewajac swiatlem rozlegle torfowiska. Nedzna osada eksplodowala od pierwszego dotkniecia plomieni. Robotnicy w kopalni na widok nadlatujacej ognistej kuli powskakiwali do szybow, ale zmyslne palce plomieni zawedrowaly w glab ciemnych kryjowek, wzniecajac w nich pozar, wypalajac bloto i ziemie, zamieniajac kazdy glaz w Cwm Gwaed, w slup ognia. A Piesn plynela dalej:

Obfitujaca w osniezone szczyty, rozlegla ponad miare,

Twierdza stromych gor!

Wyniosle wyzyny - ciemniejace lasami i

Mknacymi jeleniami czerwieniace sie -

Wszem i wobec slawia wielka wspanialosc Albionu!

Gorskie szczyty zwienczone koronami srebrnobialych plomieni zaplonely niczym tytaniczne ogniska. Kazda gora zmienila sie w rozzarzony wulkan; skaly oraz snieg, mech i lod byly pozywka dla zachlannych plomieni. Na wszystkie strony rozeszly sie fale goraca. Powierzchnia gor nabrala szklistego polysku, a ich kamienne serca rozgorzaly biela. Kleby ognia tanczyly posrod gwiazd do taktu Piesni:

Racze konie na rozleglych lakach! Wdzieczne stada

Na zlociscie ukwieconej murawie,

Mocnych kopyt bicie,

Grzmot pochwaly dla Wszechmogacego,

Dar radosci dla serca Albionu!

Zlociste zapasy ziarna Wielkiego Dawcy, Obfita szczodrosc urodzajnych pol: Zlocista czerwonosc jablek, Slodycz lsniacych plastrow miodu, Cud obfitosci dla plemion Albionu! Srebrzysty dar rojacych sie od bogactw Szczesliwych wod; cetkowane brunatne wzgorza, Zaopatrujace w lsniace stada Pana Uczty; Cud obfitosci dla stolow Albionu!

Wzdluz rzek i strumieni, az do samego serca Tir Aflan pobiegly palce ognia, rozniecajac bialy zar na polach oraz lakach. Mokradla parowaly, potem zaczely dymic, by na koniec przeobrazic sie w jeziora plomieni. Trzciny i trawy, zarosla janowca, gruzlowate pnie drzew, a nawet cale lasy okryly sie plomienistym kwieciem. Nad nimi zas dzwieczala Piesn:

Medrcy, Bardowie Prawdy, odwaznie mowiacy Z serc plonacych Zywym Slowem;

Glebokiej wiedzy, Przenikliwego umyslu,

Chwala prawdy dla Wiernego Ludu Albionu!

Rozniecony przez niebianskie plomienie, oprawny Ogniem wszechogarniajacej Milosci, Zapalony najczystsza namietnoscia, Plonaca w krolewskim sercu Stworcy, Splendor szczesliwosci oswiecajacy Albion!

Srebrzystobiale slupy ognia chwialy sie i strzelaly w gore - wysoko, wysoko, gorejac z moca dziesieciu tysiecy slonc, wypalajac zarowno ziemie, jak i niebiosa, unicestwiajac czern nocy oslepiajaca jasnoscia. A Piesn wciaz brzmiala:

Szlachetni panowie kleczacy w slusznym uwielbieniu

Dozgonnych slubow wiekuiscie wiazacych,

Przyjmijcie wyznanie laski,

Wieczne oddanie Wodzowi wodzow;

Zycie poza smiercia darowane Dzieciom Albionu!

Wladza krolewska wyryta z Bezgranicznej Cnoty, Zrecznie wykuta przez Szybka Pewna Reke; Smiala w Prawosci, Mezna w Sprawiedliwosci,



Miecz honoru w obronie Klanow Albionu!

Uformowana z Dziewieciu Swietych elementow, Uksztaltowana przez Pana Milosci i Jasnosci; Laska Laski, Prawda Prawdy, Zeslana w Dniu Zmagan, Na Aird Righ, by wladal po wsze czasy Albionem!

Nikt nie mogl zniesc srogosci tego ognia. Kruche ludzkie skorupki obracaly sie w pare, cialo i kosci znikaly, a ich czasteczki porywal ognisty wiatr. Wszechogarniajaca Piesn zataczala coraz szersze kregi wraz z rozprzestrzeniajacym sie pozarem.

Wszystko, czego dotknal swiety ogien, wypalalo sie do cna, topilo i rozpadalo na podstawowe pierwiastki, ktore nastepnie ulegaly rozbiciu na atomy. Uwolnione atomy mieszaly sie i laczyly ze soba, tworzac nowe kombinacje. Gleboko w sercu bialego zaru dostrzeglem Szybka Pewna Reke, kroczacego wsrod plomieni, gromadzacego bezksztaltna materie i przetapiajacego ja w nowe, czyste formy.

A potem dane mi bylo spojrzec na pozoge okiem Aird Righa, swietego, wiecznie skladajacego siebie w ofierze krola. Patrzylem przenikliwymi zrenicami Wieczystego, ktorego dotyk przemienia nieczula dusze, ktory ze smierci czyni zycie. Z glebi stapiajacego wszystko zaru widzialem, jak plugawa ziemia Tir Aflan przeksztalca sie i odradza z ognia.

Nic nie umknelo przed oczyszczajacym plomieniem jego nieugietej woli. Wszelka niedoskonalosc, wszelka szpetota, slabosc i kalectwo, wszelkie wady i skazy, brud i sniedz zniknely bez sladu. A kiedy juz nie ostala sie ani jedna blizna, plomienie przygasly i odplynely w dal. Wszystko to trwac moglo eony; moglo tez rozegrac sie w mgnieniu oka. Kiedy ogien wreszcie zgasl, Tir Aflan nie istniala - wszystko wokol przybralo lepsza, szlachetniejsza postac. Kraina zostala odbudowana z rozmachem i wspanialoscia tak dalece odbiegajacymi od stanu poprzedniego, jak gdyby stare szaty zostaly w calosci zdarte i zastapione nowymi, o niezrownanym przepychu. Nie zmiana sie tutaj dokonala, lecz gleboka transformacja, nie poprawa, lecz gruntowna przebudowa.

Ludzie z doliny, ladacznice, niewolnicy oraz wiezniowie - wszyscy zamieszkujacy Plugawa Ziemie nieszczesnicy - znikneli, a ich miejsce zajeli postawni mezczyzni i pelne wdzieku kobiety. Puste dotychczas pola i lasy zapelnily sie przerozna zwierzyna - byly tam jelenie, dzikie swinie, niedzwiedzie, lisy, wydry, borsuki, kroliki, wiewiorki i myszy, a takze krowy, konie, woly i owce. Zwierzeta roily sie na lakach i w gorskich dolinach, przebiegaly srodlesne szlaki i zbocza wzgorz. W jeziorach i strumieniach pluskaly pstragi, lososie, szczupaki oraz okonie. Po lsniacych, blekitnych niebiosach smigaly ptaki, a z wierzcholkow drzew rozbrzmiewaly radosne trele. Ponure gory, torfowiska oraz rozlegle wrzosowiska okryly sie wielobarwnym, kwiecistym kobiercem; korytami rzek poplynela krystalicznie czysta woda.

Tir Aflan zginela, do zycia narodzila sie Tir Gwyn.

Tegid Tathal ocknal sie pierwszy. Otworzyl oczy, wstal i rozejrzal sie dokola. Opodal lezala Scatha w zielonej sukni przepasanej pasem o barwie blawatkow i szkarlatnym plaszczu obramowanym zielenia oraz zlotem. U stop Tegida lezal Gwion, nieco dalej zas Bran w otoczeniu Stada Krukow. Wojownicy mieli na sobie ciemnogranatowe plaszcze, a na szyi kazdego z nich spoczywal torques z grubo splecionego srebra. Nieruchomy Cynan lezal z rekami wyciagnietymi w strone Goewyn.

Wszyscy, nie wylaczajac Tegida, byli przyodziani w niezwyklej pieknosci szaty, uszyte z najprzedniejszych tkanin, o wzorach i barwach, jakich ludzkie oko nigdy nie widzialo. Tegid,

Bron wojownikow rowniez ulegla odmianie. Zloto i srebro lsnilo na niej w swietle brzasku czysto, jasno, ze swiezoscia pierwszego dnia stworzenia. Drzewca oraz groty wloczni polyskiwaly szczerym zlotem, podobnie jak ostrza i glownie mieczy. Okucia tarcz promieniowaly jasna biela polerowanego srebra.



Tegid wzniosl zdumiony wzrok ku niebiosom i zobaczyl, ze sa pelne ozywczego swiatla. Zobaczyl Plugawa Ziemie odmieniona nie do poznania i zaczal pojmowac, co sie stalo.

Drzac na calym ciele, kleknal przy Branie Bresalu, po czym dotknal go lagodnym ruchem. Wodz Krukow obudzil sie i z pomoca Tegida stanal na nogi. Potem bard obudzil Scathe i Cynana, a nastepnie wspolnymi silami obudzili Kruki oraz reszte Gwr Gwir.

Scatha z bijacym mocno sercem podbiegla do corki. Goewyn miala czyste, wyszczotkowane wlosy, w ktore wpleciono drobne biale i zolte kwiaty. Hiacyntowe giezlo oblekala perlowobiala suknia, na nia zas narzucono plaszcz o barwie henny, wyszywany fioletowym wzorem. Scatha delikatnie pogladzila ja po policzku. Goewyn odetchnela gleboko i rozwarla powieki.

-Llew? - zapytala. W nastepnej chwili wrocila jej pamiec. - Llew!

Zerwala sie na rowne nogi i podbiegla do mnie. Moje cialo spoczywalo tam, gdzie

zostawil je Paladyr. Ulozone w krolewskiej pozie, przyodziane zostalo w koszule, pas i spodnie w kolorze ciemnego szkarlatu. Tej samej barwy byly takze buty na moich stopach. Ponadto spowijal mnie szkarlatny plaszcz, na ktorym srebrna nicia wyszyto Mor Cylch, Taniec Zycia.

Goewyn uniosla dlon do mego czola, przeciagnela nia po twarzy. Dotyk zimnego, martwego ciala sprawil, ze do oczu naplynely jej lzy. Podeszla do niej Scatha, w krag staneli Cynan, Bran i Stado Krukow. Gdy nadszedl Tegid, Goewyn podniosla na niego mokre od lez oczy.

-Och, Tegidzie, myslalam... - Zaniosla sie placzem.

-On nie zyje - odparl cicho, klekajac obok, po czym polozyl dlon na mojej nieruchomej piersi. - Juz do nas nie wroci.

-Patrzcie - powiedzial Bran - srebrna reka zniknela. Uniesli moje prawe

ramie, aby obejrzec je z bliska. Wszyscy przekonali sie na wlasne oczy, ze metal zostal zastapiony dlonia z prawdziwego ciala. Goewyn zlapala ja i, przycisnawszy do piersi, ucalowala zmartwiale palce.

-Gdzie jest Siawn Hy? - zapytal nagle Cynan. Gdzie sa Tangwen i Paladyr?

Az do tego momentu nikomu nie przyszlo do glowy, zeby ich poszukac, a zarzadzone

napredce poszukiwania nie daly rezultatu. Niegodziwi znikneli, aczkolwiek nie bez sladu.

-Tutaj! - zawolal Cynan, pochylony uwaznie nad miejscem, gdzie ostatnio stal Siawn

Hy. - Cos tu jest.

Dolaczyli do niego pozostali, utkwili ciekawe spojrzenia w malym kopczyku pylistej substancji.

-Co to takiego? - spytal Bran.

Tegid przykucnal, wzial proszek w palce, zblizyl go do oczu. - To wszystko, co zostalo z

Siawna Hy - oznajmil po chwili.

Taki sam los spotkal Paladyra, Westona oraz wszystkich, ktorzy z wlasnej woli podazali za Siawnem. Oczyszczajacy ogien pochlonal wszystkie brudy i kiedy zakonczyl swe dzielo, pozostala po nich zaledwie garsc bialego jak snieg, miekkiego popiolu.

Cynan chcial go zebrac, zeby pozniej wyrzucic do morza, ale Tegid doradzal co innego.

-Zostawmy popiol na pastwe wiatru. Dzieki temu szczatki nigdy nie znajda miejsca spoczynku.

-Co sie stalo? - spytal Bran, usilujac zrozumiec zmiany, jakie dokonaly sie w nim samym, jak i w otaczajacym swiecie.

Pytanie to nurtowalo wielu, a zwlaszcza pokonanych przez nas zolnierzy, ktorzy kapitulujac przede mna, unikneli losu swego pana. Stworzeni na nowo, patrzyli w niemym zdumieniu na swe odmienione ciala i na rownie gleboko odmieniony swiat, wprost nie mogac uwierzyc w ogrom szczescia, jakie przypadlo im w udziale.

Tegid podniosl zloty pret, w ktory przemienila sie jego jarzebinowa laska. Druga reke wzniosl nad glowe i przemowil do oszolomionej gromady. - Odglosy bitwy dotra pomiedzy gwiazdy na niebie, a Wielki Rok dobiegnie ostatecznego speln



Sluchaj, o Synu Albionu: Krew jest zrodzona z krwi. Cialo jest zrodzone z ciala. Ale duch jest zrodzony z Ducha i Duchem na zawsze pozostanie. Nim Albion bedzie Jednym, Bohaterski Czyn musi byc dokonany, a Srebrnoreki musi objac rzady.

Znizywszy pret, wyciagnal go nad mym cialem. - Jako bylo powiedziane, tak tez sie stalo. Wielki Rok dobiegl konca, stary swiat przeminal, a w jego miejsce nowy stworzony zostal. - Wskazal moje przyobleczone w purpure zwloki. - Aird Righ Albionu nie zyje. Bohaterski Czyn, do ktorego go wybrano, dokonal sie. Patrzcie! Odmienil Tir Aflan i wzial ja w swoje krolewskie wladanie. Tym to sposobem wszystkie ziemie sa zlaczone pod jednym krolem. Od dzis Albion jest Jednym. Oto Rzady Srebrnorekiego. Proroctwo sie wypelnilo.

Wracalismy poprzez gory, teraz odmienione: lsniace, srebrem zwienczone giganty, na swych strzelistych barkach dzwigajace rozlegla, pusta czasze nieba. Mlecznobiale chmury zdobily ich zbocza niczym krolewskie szaty; roziskrzone strumienie napelnialy doliny radosnym pluskiem, a ponad wodospadami rozposcieraly sie liczne tecze. Drogi juz nie bylo; zamiast niej wila sie zboczami trawiasta sciezka, laczac wysoczyzny z dolinami po drugiej stronie...

Wracalismy przez torfowiska, przeobrazone w laki usiane drzewami, obfitujace w stawy zasilane z podziemnych zrodel. W bezmiarze traw pasly sie stada jeleni oraz dzikich owiec; gora przemykaly gromady rozszczebiotanego ptactwa, ktorego piesni wzlatywaly ku niebu tak pieknemu w swym blekicie, ze jego widok przejmowal serce bolem...

Wracalismy przez wzgorza i doliny, teraz stworzone na nowo: lagodnie rzezbione pagorki wiodly stopniowo w dol, oddzielajac wysokie szczyty od cienistych dolin. Ich zielen, podobnie jak zielen wzgorz, byla nie mniej bogata i roznorodna niz promienie zlotego swiatla igrajace na upstrzonych cieniami oblokow stokach...

Wracalismy przez odmieniony las: wyniosle kolumny pni piely sie ku lukowatemu sklepieniu zbudowanemu z mnostwa rozlozystych galezi pod doskonalym poszyciem z lisci. Sanktuarium przyrody rozjasnialo miekkie, rozproszone swiatlo.

Za dnia trawiasta sciezke oswietlaly niezliczone skosne smugi slonecznego blasku; noca ksiezyc wraz z gwiazdami osrebrzaly pnie i konary, a ich promienie splataly sie z listowiem w delikatna koronke...

Wracalismy wzdluz rzeki, teraz szlachetnego nurtu, szczodrze toczacego wody szerokimi zakolami, glebokim glosem nucacego piesn o nieustannym wedrowaniu. W porastajacej brzegi trzcinie gniezdzily sie labedzie, gesi, a takze inne wodne ptactwo; w przejrzystej wodzie, zarowno w chlodnych glebinach, jak i na wygrzanych sloncem plyciznach plasaly wielkie lawice ryb...

Wracalismy przez nowo narodzony swiat: piekniejszy niz mogloby to wymarzyc przepelnione miloscia serce, bardziej zachwycajacy i radosny niz nadzieja. Poniesli mnie przez Tir Gwyn do miejsca, gdzie na brzegu czekaly trzy szybkie okrety o smiglych kadlubach. I pozeglowalismy przez usiane bialymi falami morze o zdumiewajacej barwie, tudziez przejrzystosci.

Poprzez ow rozjarzony, wiecznie zmienny firmament plynnego swiatla przewiezli mnie do Albionu. A choc trwalo to wiele dni, cialo moje nie zdradzalo najmniejszych oznak rozkladu. Wygladalem tak, jakbym spal, chociaz oddech nie poruszal mej piersi, a serce moje zimne bylo i nieruchome.

Spoczywalem na marach sporzadzonych ze srebrnych tarcz Gwr Gwir przytwierdzonych do zlotych wloczni. Goewyn zawsze byla przy mnie; nie odstepowala mnie ani na chwile. Nawet gdy stawalismy na nocny odpoczynek, spala przy marach.

Gdy dotarlismy do Albionu, procesja niosaca moje cialo poczela przemierzac znajome ziemie, ktore wszakze wygladaly jak ulepszona wizja samych siebie. Albion przemienil sie w cudowna kraine, ktorej widok przejmowal dusze radoscia i zatykal dech w piersi. Jego poprzednia uroda byla zaledwie niklym odbiciem obecnej rzeczywistosci. Albion spowijala teraz bowiem wspanialosc czystsza i piekniejsza niz tony harfy, wybor-niejsza niz sama muzyka i rozbrzmiewajaca muzyka w sercach ludzi.



Procesja wkroczyla do Caledonu, przebyla wzgorza oraz rownine i wspiela sie na Druim Vran, by na koniec zejsc do Dinas Dwr, gdzie czekal Calbha z naszym ludem. Dowiedziawszy sie o mojej smierci, ludzie popadli w gleboka rozpacz. Kosci Aluna Tringada zostaly zlozone w dolmenie na szczycie Kopca Bohatera u podnoza Druim Vran, razem z glowa profesora Nettletona. Natomiast moje cialo umieszczono w krolewskiej hali, gdzie mialo czekac na pochowek. Lezalem na zlotym katafalku, z nieutulona w zalu Goewyn, dniem i noca czuwajaca u mego boku, a w grodzie trwaly prace przy wznoszeniu kopca gorsedd.

Ktoregos wieczoru do hali wszedl Tegid, po czym kleknal u boku Goewyn, ktora jak zwykle zamierzala spedzic noc na tronie z rogow jelenia, ustawionym przy moich zwlokach.

-Czas go uwolnic, Goewyn - powiedzial.

-Uwolnic? Nigdy go nie zostawie - odparla pelnym rozpaczy szeptem.

-Nie idzie mi o to, abys o nim zapomniala - lagodnie rzekl bard. - Ale najwyzsza juz pora, aby wyruszyl w podroz. Ty zas zatrzymujesz go przy sobie.

-Ja go zatrzymuje? - zdumiala sie Goewyn. - W takim razie - rzekla ujmujac moja zimna dlon - zostanie ze mna na zawsze.

-Nie - lagodnie zaoponowal Tegid. - Pozwol mu odejsc. Jest rzecza zla wiezic go w ten sposob.

Polozyl jej dlonie na ramionach, przytrzymal, dopoki nie spojrzala mu w oczy. - Goewyn, posluchaj. Wszystko dzieje sie tak, jak dziac sie powinno. Llew zostal do nas poslany w pewnym celu i cel ten zostal osiagniety. Pora go uwolnic, by mogl wyruszyc w dalsza droge.

-Nie moge - zalkala Goewyn z rozbudzona na nowo zaloscia. - Zostane sama!

-Dopoki go nie uwolnisz, milosc bedzie cie dreczyc, podkopujac sily twoje i dziecka, ktore nosisz - powiedzial z moca.

Do oczu naplynely jej lzy. Ukryla twarz w dloniach, zaczela glosno plakac - Och, Tegidzie, to boli! - wyrzekla, szlochajac. - Tak bardzo cierpie!

-Wiem - odparl cicho. - A bolu tego nie da sie szybko uleczyc.

-Nie wiem, co robic - wyznala bezradnie przez lzy.

-Powiem ci, co musisz uczynic. - Madry bard otoczyl ja ramieniem. - Narodzisz dziecko, ktorym on cie obdarzyl, bedziesz je kochac i wychowasz tak, by pamietalo ojca. - Wzial ja za reke. - Chodz ze mna, Goewyn.

Wstala, poslala mi dlugie, pelne milosci spojrzenie, a nastepnie pozwolila, zeby Tegid wyprowadzil ja z hali. Na dworze czekali Scatha i Stado Krukow. Gdy tylko wsparta na ramieniu barda Goewyn minela drzwi, Kruki weszli do srodka i podeszli do mar. Zarzucili je sobie na ramiona, po czym wyniesli na dziedziniec. Wolnym krokiem przeszli przez crannog do lodzi, przeplyneli na drugi brzeg, gdzie czekal Cynan z konmi i z wozem. Konie byly trzy

-kasztan, bialy i czarny. Ich kopyta, podobnie jak kola wozow, owinieto czarna tkanina.

Obok Cynana, z tarcza i wlocznia w dloni, od stop do glow spowity kirem, stal krol Calbha.

Za nimi, z gotowymi do zapalenia pochodniami w dloniach, tloczyli sie w milczeniu

mieszkancy Dinas Dwr.

Mary spoczely na wozie, ktory wolno potoczyl sie brzegiem jeziora do przygotowanego przez Tegida Kopca Bohatera, wzniesionego w glebi swietego zagajnika wybranego przezen na miejsce ksztalcenia mabinogi. Pnac sie w gore dlugiego zbocza, procesja minela mlyn, dokonczony podczas mojej nieobecnosci przez krola Calbhe oraz Huela, mistrza w budowlanym rzemiosle. Poblogoslawilem konstrukcje, aby dobrze pracowala.

Orszak wszedl w cien zagajnika, ciemnego pod promiennym, wieczornym niebem. Gorsedd zostal usypany w samym srodku lasku - pusta na razie kamienna komore przykryto ziemia, oblozono darnia, a wokol niego posadzono wysmukle srebrne brzozy. U podstawy wzgorka ktos zostawil tarcze. Wkrotce po tym, jak znalezlismy sie miedzy drzewami, w gorze rozbrzmial glos kruka. Nad glowami ludzi szybko przemknal jakis cien i wielki, pokryty lsniacymi, czarnymi piorami ptak splynal w dol, aby siasc na brzegu tarczy. Mysle, ze to Alun za posrednictwem tego poslanca zegnal sie ze wszystkimi.

Zlote mary ustawiono przed wejsciem do grobowca, na oczach milczacego tlumu. Naczelny bard stanal nad zwlokami, naciagnal na glowe pole plaszcza.

Trzymajac nade mna zloty pret, powiedzial: - Dzisiaj grzebiemy naszego krola. Dzisiaj zegnamy naszego brata i przyjaciela



-przyjaciela, ktory uczynil dla nas to, czego sami uczynic nie moglismy. Towarzyszyl

nam przez krotka chwile, lecz tak jak Meldryn Mawr, sprawujacy najwyzsza wladze przed

nim, Llew sluzyl Piesni Albionu. Jego zycie bylo zyciem Piesni i teraz Piesn sie o nie

upomniala.

Krol jest martwy. Zgladzono go w podstepny, niegodziwy sposob. Dobrowolnie wyszedl smierci na spotkanie, aby ratowac zycie zony oraz uwiezionych przyjaciol. Niechaj nikt nigdy nie mowi, ze gonil za slawa. Niechaj wszyscy na zawsze zapamietaja, ze upokorzyl sie, lamiac geas, aby tylko moc poprowadzic wyprawe do Tir Aflan.

A dzieki temu, ze nie trzymal sie kurczowo swego tronu, wielkie dobro splynelo na to ziemskie krolestwo. Poprzez smierc Llewa zostala bowiem odzyskana Piesn Albionu. Sluchaj, o Al-bionie! Wielki Rok dobiegl konca, rozpoczal sie nowy cykl.

Piesn nie bedzie juz trzymana w ukryciu. Phantarchowie oraz krolowie nie beda musieli jej chronic, albowiem teraz Piesn tkwi w sercu i duszy kazdej niewiasty i kazdego meza, i oni wszyscy beda jej obroncami. Tegid Tathal, penderwydd Albionu, opuscil reke ze slowami:

-Nadszedl czas, abysmy uwolnili naszego brata i wyslali go w dalsza droge.

Rozniecil nastepnie male ognisko i zapalil pochodnie. Jej plomien przekazywano sobie z

zagwi na zagiew, az w koncu pograzony w gestniejacych ciemnosciach zagajnik wygladal jak usiane gwiazdami niebo. Wowczas polecil Krukom jeszcze raz wziac mary. Drustwn, Emyr, Niall, Garanaw oraz Bran stosownie do wskazowek Tegida, idac wolnym krokiem, poczeli obnosic me cialo dookola kopca gorsedd, posuwajac sie zgodnie z ruchem slonca. Za nimi podazala Goewyn, podtrzymywana przez Scathe i Cynana, a w niewielkim oddaleniu szedl tlum mieszkancow grodu. W pewnym momencie wszyscy zaczeli spiewac.

Bylem razem z nimi w zagajniku. Widzialem oswietlone pochodniami twarze, widzialem lsniace na nich lzy. Slyszalem ich glosy, poczatkowo ciche, potezniejace w miare, jak dawali upust swemu zalowi. Spiewali Lament Krolowej, piesn, ktora przeszywala mi serce. Goewyn spiewala takze; uniosla wysoko glowe, a z jej oczu strumieniami plynely lzy.

Czulem ciezar przygniatajacej ja rozpaczy, wiec podszedlem blizej. - Goewyn, ukochana, zawsze zyc bedziesz w mojej duszy - wyszeptalem jej do ucha. - Serce moje, twoj bol przeminie.

Tegid okrazyl z procesja gorsedd po raz pierwszy... drugi... trzeci. Po zamknieciu trzeciego kregu ludzie uformowali dlugi, podwojny szpaler, trzymajac pochodnie wysoko nad glowa. Byla to Aryant Ol, Swietlista Droga, ktora cialo krola udawalo sie na spoczynek. W czasie-pomiedzy-czasem wniesiono mnie do grobu.

Kruki, wysocy i ponurzy, dzwigneli mary na ramiona i powolnym, odmierzonym krokiem ruszyli Swietlista Droga ku kopcowi. Tegid, Goewyn oraz Cynan szli za marami i razem z Krukami znikneli w glebi kurhanu.

Na srodku komory stala niska kamienna plyta. Na niej to Kruki ustawili mary, po czym kolejno zegnali sie ze mna, klekajac i przykladajac dlon do czola w ostatnim salucie.

Po chwili wewnatrz pozostali tylko Cynan, Goewyn i Tegid.

Cynan z wilgotnymi od lez oczami siegnal do szyi, zdjal z niej zloty torques i polozyl go na mej piersi.

-Zegnaj, bracie - powiedzial. - Tam, dokad odchodzisz, znajdz to wszystko, czego

szukasz, i nic, czego znalezc bys nie chcial. - Przy tych slowach glos odmowil mu

posluszenstwa, wiec odwrocil sie, ocierajac oczy grzbietem dloni.

Goewyn, w oczach ktorej skrzyly sie rozjasnione blaskiem pochodni lzy, podeszla i pocalowala mnie w czolo. - Zegnaj, ukochany - powiedziala drzacym, cichym glosem. - Odchodzisz, a moje serce odchodzi z toba.

Tegid oddal swa pochodnie Cynanowi, po czym siegnal do zawieszonego u pasa mieszka. Wydobyl zen szczypte Nawglanu, Swietej Dziewiatki, ktora przesypal do lewej dloni. Nastepnie, zanurzywszy w proszku palec wskazujacy prawej reki, nakreslil nim na srodku mego czola przebiegajaca pionowo linie. Potem jeszcze raz wetknal palec w Nawglan i po obu jej stronach narysowal po jednej skosnej, tak ze wierzcholki wszystkich trzech wskazywaly jeden punkt. Popiolem Swietej Dziewiatki wyrysowal na mym zimnym czole symbol gogyrven, Trzy Promienie Prawdy.

-Zegnaj, Llewie Srebrnoreki. Niechze ci sie wiedzie w dalszej podrozy - powiedzial.

W nastepnej chwili szybko ustawil swa pochodnie u wezglowia mar i wyszedl z grobowca,

zabierajac ze soba Goewyn oraz Cynana.

Czekajacy na zewnatrz Kruki przystapili do zakladania wejscia kamieniami. Patrzylem ze srodka, jak z kazdym dokladanym glazem przeswit staje sie coraz mniejszy. Przed oczami



stanely mi twarze tych, ktorych kochalem: Scatha, Pen-y-Cat, krolewska, dzielna i piekna; Bran Bresal, Wodz Krukow, nieustraszony pan pola bitwy; Stado Krukow: Drustwn, Emyr Laidaw, Garanaw Dlugoreki oraz Niall, mezni towarzysze, na ktorych zdac sie mozna we wszystkim; Krol Calbha, szczodry sprzymierzeniec; Cynan, nieugiety towarzysz broni i przyjaciel od serca; Goewyn, najpiekniejsza z pieknych, zona i kochanka, na zawsze ze mna zlaczona; Tegid, madry penderwydd, naczelny bard Albionu, najwierniejszy z przyjaciol - ktorego milosc siegala poprzez smierc, aby ulatwic mi przejscie.

Widzialem tez ludzi - moj lud - przekazujacych sobie z rak do rak wzdluz Aryant Ol kamienie potrzebne do zamkniecia kurhanu. Po chwili zas uslyszalem glos Tegida, czysty i mocny, wznoszacy sie ku niebu w uswiecajacej piesni:

Na stromej sciezce naszego powolania, Czy latwe, czy trudne bedzie to dla ciala, Czy w swietle, czy w mroku przyjdzie nam isc, Uzycz, o Wszechmogacy, swego doskonalego przewodnictwa Naszemu krolewskiemu przyjacielowi, Albowiem bez niego przepadnie on albo na bledne wkroczy

szlaki. Pod oslona tego gaju,

Badz jego przeznaczeniem i przewodnikiem; Aird Righ poprzez moc Dwunastki: Wiatru porywow i zawieruch, Grzmotu sztormowych fal, Promienia slonecznego blasku, Niedzwiedzia siedmiu bitew, Orla z wysokiej skaly, Dzika z kniei, Lososia za strumienia, Jeziora z gorskiej doliny, Kwiecia z wrzosowiska, Wprawy rzemieslnika, Slowa poety, Ognia rozumnej mysli.

Ktoz podtrzymuje gorsedd, jesli nie Ty? Ktoz oblicza wiek tego swiata, jesli nie Ty? Ktoz zarzadza Kolem Niebieskim, jesli nie Ty? Ktoz tchnie w lono nowe zycie, jesli nie Ty? A zatem, Boze Wszelkich Cnot i Mocy, Blogoslaw go i ochraniaj swa Szybka Pewna Reka, I doprowadz w pokoju do kresu podrozy.

Z przejscia pozostala tylko szczelina. Wkrotce zniknela takze ona i zostalem sam. Ostatnia rzecza, jaka slyszalem, byl glos Tegida dobiegajacy sprzed zamknietego na glucho kurhanu.

-Umrzec w jednym swiecie, znaczy narodzic sie w innym - wolal do ludu Dinas Dwr. - Niechaj wszyscy o tym pamietaja.

Komore oswiedala nierowno plonaca pochodnia. Jej blask slabl, az wreszcie zgasla. Jeszcze przez chwile widzialem czerwony zar glowni, po czym spowily mnie nieprzeniknione ciemnosci.

Nie mam pojecia, jak dlugo stalem w mroku i ciszy. W pewnym momencie uslyszalem dzwiek przypominajacy swist wiatru w nagich galeziach, pelen szeptow, skrzypienia i trzaskow. Odwrociwszy sie, ujrzalem cos w rodzaju zamglonego otworu w ksztalcie drzwi, a w nim zarys bialego zbocza, zabarwionego odcieniem fioletu w niebieskoszarym swietle poranka. Instynktownie ruszylem w tamta strone, aby dokladniej przyjrzec sie dziwnemu zjawisku.

Zaledwie postapilem krok naprzod, uszu mych dobiegl gwaltowny poszum i wydalo mi sie, ze szybko plyne w glab dlugiego, waskiego przejscia. Czulem napor powietrza, jego glebokie kolysanie, zupelnie jakby niosla mnie morska fala. W tym samym momencie bladofioletowy stok przyblakl, a nastepnie zniknal.

Ostroznie przesuwalem stopy, posuwajac sie do przodu w zupelnych ciemnosciach. Rozpedzone powietrze ryczalo wokol mnie niczym ocean. Dookola mialem pustke, w dole otwierala sie przepasc. Wkroczylem na kladke, waska niczym ostrze miecza. Poprzez huk wiatru slyszalem, jak w ciemnej, bezdennej czelusci nieustannie cos sie porusza.

A potem nie wiadomo skad spadla straszliwa nawalnica. Mialem wrazenie, ze wyjaca wichura powoli obdziera mnie ze skory i odrywa cialo od kosci. Glowe rozsadzal mi bol, nie



moglem oddychac. Bolaly mnie puste pluca, a w uszach dudnilo zwielokrotnionym echem bicie serca.

Nie zwazajac na cierpienie, dzwignalem stope, zrobilem nastepny krok. Moja noga trafila w pustke. Stracilem rownowage i polecialem w dol. Wyciagnalem przed siebie rece, aby zlagodzic skutki upadku i w tej samej chwili wyladowalem na czworakach w sniegu przed kurhanem, opatulonym w szarosc brzasku.

-Llew...? - To byl glos Goewyn.





39. Wezel bez Konca





Unioslszy glowe, rozejrzalem sie dokola. Wysilek, jaki wlozylem w ten ruch sprawil, ze cos sie we mnie odblokowalo i do moich pluc wtargnelo zimne powietrze, rzeskie i ostre. Palilo niczym ogien, lecz nie moglem sie nim nasycic, raz po raz wdychajac zachlannie ogromne hausty. Z oczu poplynely mi lzy, a rece i nogi ogarnelo silne drzenie. Serce uderzalo w szalonym rytmie, ktorego echo rozbrzmiewalo gdzies pod czaszka. Zamknalem oczy i sprobowalem uspokoic tetno.-Lew... - powtorzyl ten sam glos, skupiony i zatroskany. Poczulem na ramieniu lekkie dotkniecie.

-Goewyn? - Rozwarlem powieki i dostrzeglem kosmyk rudych wlosow. To nie byla Goewyn, lecz jej siostra, banfaith Albionu, Gwenllian!



-Lew... Lewis? Powoli wracala mi ostrosc widzenia, z mgly wylonila sie jej twarz. - Gwenllian, ja...

-Jestem Susannah, Lewis. Czy dobrze sie czujesz?

-Susannah?

-Chodz, pomoge ci. - Zlapala mnie pod pachy, dopomogla wstac. - Zamarzniesz na

smierc - powiedziala. - Co sie stalo z twoim ubraniem?

Spojrzawszy na siebie, stwierdzilem, ze jestem kompletnie nagi. Stalem przed waskim wejsciem do przypominajacego ksztaltem ul kurhanu, moje stopy tkwily w glebokim na cal bialym puchu, a w galeziach bezlistnych drzew zawodzil wiatr. Krecilo mi sie w glowie, przytlaczal mnie ciezar naplywajacej coraz potezniejszymi falami rozpaczy i zupelnie nie moglem pozbierac mysli.

-Naloz to - powiedziala Susannah - bo dostaniesz zapalenia pluc. - Narzucila mi na

ramiona swoj dlugi plaszcz. - Mam tutaj samochod, stoi na drodze za wzgorzem. Bedziemy

musieli kawalek podejsc. Nettles nic mi nie mowil o ubraniach, ale zabralam pare kocow.

Dasz rade?

Otworzylem usta, lecz nie padlo z nich ani jedno slowo. Bardzo mozliwe, ze nie istnialy slowa, ktorymi mozna by oddac to, co czulem. Dlatego tez ograniczylem sie do skinienia glowa. Susannah otoczyla mnie ramieniem i poprowadzila w gore poroslego dluga trawa, oszronionego zbocza. Gdy minelismy otwarta furtke, ujrzalem czekajacy na drodze maly, zielony samochod o zaparowanych szybach.

Susannah doprowadzila mnie do drzwi po stronie pasazera. - Postoj jeszcze chwile - poprosila. - Musze wyjac koc. - Powiodlem wzrokiem po swiecie, do ktorego trafilem, probujac odgadnac, co mnie spotkalo. Czynilem to z rozpacza rownie silna, jak przeszywajacy me puste serce bol.

Rozscieliwszy koc na fotelu, Susannah sciagnela ze mnie plaszcz i okrecila drugim kocem. Potem pomogla mi wsiasc, sama zas wskoczyla za kierownice i wlaczyla rozrusznik. Silnik chwile marudzil, kichnal, a na koniec zamruczal rownym tonem. Ustawila na maksimum ogrzewanie i nawiew. - Zaraz zrobi sie cieplo - zapewnila.

Kiwnalem glowa i utkwilem spojrzenie w krajobrazie za oknem. Musialem wytezyc cala uwage, ale w koncu udalo mi sie sklecic pytanie: - Gdzie my jestesmy? - Slowa te zabrzmialy w mych ustach jakos dziwnie, a jezyk wypowiedzial je z niemalym trudem.

-Bog raczy wiedziec - odparla. - Gdzies w Szkocji. Niedaleko Peebles.

Wentylator osuszyl spora czesc przedniej szyby. Susannah starla reszte rosy dlonia i

wrzucila bieg. Ruszylismy z miejsca.

-Nie przejmuj sie - powiedziala. - Po prostu siedz i odpoczywaj. Jesli jestes glodny,

to moge ci dac kanapke. Mam tez termos z kawa. Mamy szczescie, ze dzisiaj jest swieto. Na

drogach nie bedzie duzego ruchu.

Jechalismy przez caly dzien, przystajac pare razy tylko po to, zeby zatankowac paliwo. W milczeniu obserwowalem widoki za oknem. Susannah chrzakala co jakis czas i spogladala na



mnie tak, jakby sie bala, ze za chwile znikne, ale powstrzymala sie od zadawania pytan. Bylem jej za to niezmiernie wdzieczny.

Do Oksfordu dotarlismy pozno. Wyczerpany jazda, siedzialem zawiniety w koc i tepo wpatrywalem sie w widoczne z obwodnicy swiatla miasta. Czulem sie zupelnie rozbity. Jak cos takiego moglo mnie spotkac? Coz to znaczylo? Nie mialem pojecia, gdzie spedze noc. Okazalo sie jednak, ze Susannah o wszystkim pomyslala. Wiozla mnie zupelnie pustymi ulicami, by w koncu zatrzymac sie w jakims zakamarku w centrum. Pomogla mi wysiasc i wowczas okazalo sie, ze stoimy na wprost niskich drzwi. Przytwierdzona do nich mosiezna tabliczka opatrzona byla napisem "D. M. Campbell, nauczyciel". Moja opiekunka wydobyla z kieszeni klucze, wetknela jeden z nich w zamek, nacisnela klamke.

Poprzedzany przez Susannah, ktora zapalila swiatlo, wszedlem do srodka. Znalazlem sie w znanym mi pokoju. Ile wiekow minelo od czasu, gdy bylem tu po raz ostatni?

-Profesor Nettleton powiedzial, zebym ci to dala - dziewczyna wcisnela mi do reki klucze. - Nie ma go tu... - Zamilkla, a po chwili wahania dodala: - Ale chyba o tym wiesz.

-Tak. - Przypuszczalem, ze Nettles nigdy nie wroci. Ale dlaczego wrocilem ja? Dlaczego akurat tutaj?

-Tak czy inaczej - powiedziala, a jej czarne oczy uwaznie badaly moja twarz, wypatrujac chocby najlzejszego przeblysku zainteresowania - w spizarce jest jedzenie, a mleko znajdziesz w lodowce. Nie wiedzialam dla kogo i na ile osob zrobic zapasy, wiec jest tam wszystkiego po trochu. Gdybys jednak czegos potrzebowal, zadzwon. Numer zostawilam przy telefonie i...

-Dziekuje - przerwalem jej w pol zdania. - Jestem pewien, ze... - nagle zabraklo mi slow. - Wszystko jest w porzadku.

Przypatrywala mi sie w napieciu, z trudem panujac nad checia zadawania pytan. W koncu odwrocila sie i ruszyla do wyjscia. - Jasne. Umm... nie ma sprawy. - Przystanela z dlonia na klamce otwartych drzwijakby czekajac, ze ja zatrzymam. - Wpadne jutro.

-Prosze, nie rob sobie klopotu.

-To zaden klopot - zapewnila szybko. - Czesc.- Zniknela, zanim zdazylem bardziej ja zniechecic.

Nie potrafie powiedziec, ile godzin przestalem owiniety w koc, niby Indianin ze sklepu tytoniowego. Dlugi czas wsluchiwalem sie w odglosy Oksfordu, okropny zgielk, tylko w niewielkim stopniu tlumiony przez ciezkie drewniane drzwi i grube, kamienne sciany domu profesora. Czulem sie w srodku odretwialy i pusty, wypalony ze szczetem. Raz po raz powracala mysl: "Ja umarlem, a to jest pieklo".

W ktoryms momencie musialem pasc na jeden z nadmiernie wypchanych foteli Nettlesa, gdyz obudzil mnie chrobot w drzwiach. Otworzywszy oczy, zobaczylem, jak do pokoju wchodzi Susannah z nareczem paczek i toreb. Sadzila, ze jeszcze spie, wiec starala sie byc cicho. Kiedy zlozyla pakunki na stole, odwrocila sie i zobaczyla, ze siedze wyprostowany w fotelu.

-Och! Dzien dobry - powiedziala, usmiechajac sie radosnie. Miala

zarozowione od chlodu policzki i rozcierala zgrabiale dlonie. - Chyba nie przespales w tym fotelu calej nocy.

-Chyba przespalem - odrzeklem wolno. Wyszukiwanie w pamieci wlasciwych slow wciaz przychodzilo mi z trudnoscia, a i jezyk ukladal sie do nich z wyraznym oporem.

-Od rana jestem na nogach - oznajmila z duma. - Kupilam ci troche ubran.

-Susannah - zaprotestowalem - nie musialas tego robic. Naprawde, ja...

-Zaden problem. - Przemknela obok mnie, by zniknac w kuchni. - Zrobie jakies sniadanie, a potem pokaze ci, co kupilam. Podziekujesz mi pozniej.

Nadal tkwilem w fotelu, nie znajdujac w sobie dosc silnej woli, by zmusic sie do wstania.

Susannah blyskawicznie zjawila sie z powrotem i przystapila do przekladania spietrzonych na stole zawiniatek. - No juz - powiedziala, wyciagajac z torby cos ciemnoniebieskiego - zamknij oczy.

Utkwilem w niej spojrzenie. Dlaczego ona to robila? Dlaczego po prostu nie zostawila mnie w spokoju? Czy nie widziala, ze ja cierpie?

-O co chodzi, Lewis?

-Nie moge.



-Czego nie mozesz?

-Nie moge tego zrobic, Susannah! - wybuchnalem. - Czy ty tego nie rozumiesz? Oczywiscie, ze nie rozumiala. Jak moglaby cos takiego pojac? Jakim cudem ktos bylby w

stanie zrozumiec chocby najmniejsza, najmniej wazna czastke tego, co przezylem? Ja bylem krolem Albionu! Toczylem bitwy, zabijalem wrogow i w koncu sam zostalem usmiercony. Tylko ze zamiast przeniesc sie do innego swiata, wrocilem do tego, ktory opuscilem wczesniej. Nic sie nie zmienilo. Mozna by pomyslec, ze nic sie nie wydarzylo, ze to wszystko, czego doswiadczylem, nie mialo zadnego znaczenia.

-Przepraszam - w glosie Susannah zabrzmialo szczere wspolczucie. - Probowalam ci

tylko pomoc.

-To nie twoja wina - zapewnilem. - To nie ma nic wspolnego z toba.

Podeszla blizej, kleknela przy fotelu. - Ja chce zrozumiec, Lewis. Naprawde. Wiem, ze to

musi byc trudne.

Gdy nie odpowiedzialem, rzekla: - Nettles duzo mi opowiadal. Poczatkowo mu nie wierzylam. Wciaz nie jestem do konca pewna, czy w to wszystko wierze. Powiedzial mi, zebym wypatrywala pewnych rzeczy - Znakow Czasu, jak je nazywal. Gdyby sie ukazaly, mialam pojechac w tamto miejsce - dal mi nawet mape - i czekac, az ktos sie pojawi. - Umilkla, jakby nagle przyszla jej do glowy jakas mysl. - Nawet nie wiedzialam, ze to bedziesz ty.

W pokoju zapanowalo milczenie. Najwyrazniej czekala, zebym cos powiedzial.

-Posluchaj - odezwalem sie w koncu. - Doceniam to, co zrobilas, ale potrzebuje... -

spocilem sie z wysilku - troche czasu, zeby wszystko to sobie poukladac.

Poslala mi urazone spojrzenie i wstala z podlogi. - Rozumiem. Ale chce ci pomoc. - W milczeniu odwrocila glowe. Kiedy znowu popatrzyla na mnie, na jej twarzy blakal sie smutny usmiech. Postanowila nie dawac za wygrana. - Teraz zostawie cie samego, ale pozniej masz do mnie zadzwonic, dobrze? Obiecujesz?

Kiwnalem glowa i z powrotem zaglebilem sie w fotelu, sam na sam z moja rozpacza i bolem.

Wrocila wczesnym rankiem nastepnego dnia. Jednym spojrzeniem ogarnela pokoj, po czym przystapila do dzialania z energia startujacej rakiety. - Wstawaj, Lewis. Idziesz ze mna.

Poniewaz nie posiadalem wlasnej woli, jej zas wydawala sie dosc potezna, by kierowac postepowaniem dwojga ludzi, wiec uleglem.

Susannah zaczela przerzucac nie tkniete pakunki na stole. - Trzymaj - podala mi pare bokserskich spodenek. - Na poczatek wloz to.

Wstalem, przytrzymujac narzucony na ramiona koc, ktory opadal ku ziemi niby plaszcz. - Co zamierzasz?

-Musisz stad wyjsc - odparla stanowczo. - Mamy dzis niedziele. Zabieram cie do

kosciola.

-Nie pojde.

Wzruszywszy ramionami, wyciagnela z kolejnej torby nowa koszule i, przekrzywiajac

glowe, rzucila ja w moja strone. - Ta bedzie dobra - zdecydowala.

Ubrala mnie z bezlitosna starannoscia: spodnie, skarpety, pantofle i pasek, po czym glosno wyrazila zadowolenie z uzyskanego efektu. - Moglbys sie ogolic - dodala, marszczac czolo - ale to moze poczekac. Gotowy?

-Ja z toba nie ide, Susannah.

Usmiechnela sie przebiegle i ujela mnie pod ramie. - Alez idziesz! Nie zostawie cie tutaj

samego, zebys usychal przez caly dzien niczym jakis umierajacy sep. Po kosciele mozesz zabrac mnie na lunch.

-Wiem, co probujesz zrobic, Susannah, ale ja nie chce isc.

Kosciol byl zatloczony do granic mozliwosci. W ciagu calego mego pobytu w Oksfordzie nigdy nie widzialem na mszy tylu ludzi. Musialo ich byc co najmniej tysiac. Szczelnie zapelniali wszystkie lawki oraz dodatkowe krzesla, porozstawiane gdzie tylko sie dalo. Wielu wiernych stalo, a dla tych, ktorym nie starczylo miejsca, pozostawiono otwarte drzwi, by mogli sluchac nabozenstwa.

-Co sie tutaj dzieje? - spytalem zaskoczony sciskiem i gwarem. - Co to takiego?

-Jak to, co? Po prostu kosciol - odparla Susannah, wyraznie zdziwiona moim pytaniem. Msza odprawiala sie gdzies daleko, jakby za mgla. Nie potrafilem skoncentrowac sie na

niej dluzej niz na kilka sekund. Moj umysl, serce i dusza - moje zycie! - wszystko to



pozostalo w Albionie, ja zas dla tamtego swiata bylem martwy i nigdy nie moglem tam wrocic.

Susannah tracila mnie w bok. Przytomniejac, rozejrzalem sie dokola. Wszyscy kleczeli, a pastor albo ksiadz trzymal w dloniach bochenek chleba i mowil -...To jest cialo moje...

Uslyszalem te slowa wyraznie - slyszalem je przedtem wiele razy; wyroslem przy nich, lecz nigdy sie nad nimi nie zastanawialem.

To jest cialo moje...

Pradawne slowa, slowa sprzed stworzenia swiata. Ale to wlasnie one tlumaczyly to wszystko, co mi sie przydarzylo. Niczym gwiazda eksplodujaca w kruchej pustce kosmosu, w mojej glowie wybuchlo zrozumienie. Juz wiedzialem, co to znaczy!

W jednej chwili ogarnela mnie slabosc i oszolomienie. Krecilo mi sie w glowie, a moja piers rozsadzala radosc tak potezna, iz balem sie, ze popadne w omdlenie. Powiodlem wzrokiem po otaczajacych mnie twarzach, plonacych szczerym oddaniem. Tak! Tak! One nie byly takie same; ulegly zmianie. Oczywiscie, ze tak. Jak moglyby sie nie zmienic?

Albion ulegl transformacji - i ten swiat rowniez nie byl taki jak przedtem. Dokonala sie tutaj ogromna przemiana, choc jej oznaki byly bardzo subtelne. Moglbym je znalezc ukryte w milionach miejsc. Jakas sila - niewidzialna, nieznana - cicho i spokojnie wszystko radykalnie przeobrazila. Wiedzialem - tak jak wiedzialem, co oznaczaja slowa Eucharystii - ze ponowne narodziny Albionu i odnowa tego swiata byly zlaczone w jedno. Bohaterski Czyn zostal dokonany.

Przez glowe przelatywaly mi goraczkowe mysli. Wprost nie moglem doczekac sie konca mszy i wybieglem z kosciola tuz po blogoslawienstwie.

Susannah zlapala mnie za ramie, odwrocila twarza ku sobie. - Ty paskudo! Mogles przynajmniej udawac, ze sluchasz z uwaga.

-Przepraszam, to dlatego, ze...

-Nigdy w zyciu nie najadlam sie tyle wstydu. Doprawdy, Lewis, nie...

-Susannah! Moj krzyk ja zatrzymal. Zlapalem dziewczyne za ramiona i obrocilem twarza ku sobie. -

Posluchaj, Susannah, musze z toba porozmawiac. To wazne. - Slowa poplynely z mych ust w zawrotnym tempie. - Przedtem tego nie rozumialem. Ale teraz rozumiem. To wprost niewiarygodne! Wiem, co sie stalo. Wiem, po co to wszystko. To...

-Co jest po co? - spytala, chwytajac mnie za reke i z uwaga zagladajac w twarz.

-Bylem krolem Albionu! - krzyknalem. - Czy wiesz, co to znaczy, Susannah? Czy potrafisz to sobie wyobrazic?

Kilka glow zwrocilo sie w nasza strone. Z lekka wystraszona Susannah przygryzla dolna warge.

-Sluchaj - zaczalem z innej beczki - a moze nie pojdziemy na lunch? Moglibysmy

wrocic do mieszkania Nettlesa i porozmawiac. Musze z kims pogadac. No to jak, zgadzasz

sie?

Usmiechnela sie z ulga i wziela mnie pod reke. - Z przyjemnoscia. Przygotuje tam dla nas lunch, a ty mi o wszystkim opowiesz.

Przegadalismy cala droge do domu, a pozniej caly lunch. Wkladalem jedzenie do ust, lecz zupelnie nie czulem jego smaku. Plonela we mnie pewnosc, ze dostrzeglem prawde. Czulem sie tak, jakbym polknal slonce i teraz jego blask wyplywal ze mnie wszystkimi porami. Opowiadalem jak szalony, zapelnialem slowami mijajace godziny, a i tak nie udawalo mi sie przedstawic chocby drobnego fragmentu moich przezyc.

Susannah sluchala cierpliwie, a po skonczonym lunchu zaproponowala spacer nad rzeke, tlumaczac, ze w ten sposob dluzej bedzie w stanie chlonac moje opowiesci. Przechadzalismy sie az do nadejscia chlodnego, wiosennego zmierzchu. Niebo lsnilo jasnym blekitem, czerwonozlote chmury przeciagaly ponad szmaragdowymi wzgorzami i jasnozielonymi polami. Nadbrzezna sciezka wolnym krokiem przechadzaly sie pary i cale rodziny, a po wodzie, na podobienstwo pierzastych galeonow sunely labedzie. Gdziekolwiek skierowalem wzrok, dostrzegalem oznaki spokoju - prawdziwy niedzielny wypoczynek.

-Miales racje - powiedziala, kiedy umilklem, zeby zlapac oddech. - To jest

niewiarygodne.

Chcialem opowiedziec znacznie wiecej, ale rozbolaly mnie szczeki, a w gardle poczulem uciazliwa suchosc.

-Po prostu niewiarygodne.

Zawrocilismy do domu. Susannah plozyla glowe na moim ramieniu.



-Pewnie, ze niewiarygodne - przytaknalem - ale ty jestes jedyna osoba, ktora poznala

prawde.

Przystanela i podniosla na mnie oczy. - Musisz powiedziec o tym ludziom, Lewis, to jest wazne. - Otworzylem usta, zeby zaprotestowac, ale ona nie dopuscila mnie do glosu. - Naprawde tak uwazam. Nie mozesz czegos takiego zatrzymac tylko dla siebie - przekonywala. - Musisz sprawic, by dowiedzieli sie o tym inni. To twoj obowiazek.

Na mysl o gazetach scierpla mi skora. Podtykajacy mikrofony pod nos reporterzy, blyski aparatow fotograficznych, telewizja, radio - nie konczacy sie korowod sceptykow, omylencow i grzmiacych niedowiarkow... Nigdy.

-Kto mi uwierzy? - spytalem ponuro. - Jesli opowiem te historie jeszcze komus, najkrotsza droga powedruje do wariatkowa.

-Moze i tak - przyznala - ale przeciez, tak naprawde, nie musisz tego mowic.

-Nie?

-Wystarczy, jesli napiszesz. Chyba umiesz poslugiwac sie maszyna? - Susannah coraz bardziej zapalala sie do swego pomyslu. - Pracowalbys w mieszkaniu Nettlesa, a ja bym ci pomagala. Wspolnymi silami na pewno tego dokonamy. - Uniosla pytajaco brwi, a jej usta ulozyly sie w filuterny usmiech. - I co ty na to?

W ten oto sposob zasiadlem przy biurku Nettlesa. Przed soba mialem stara, kaprysna maszyne do pisania, a w zasiegu reki swiezutka ryze bialego papieru. Susannah krzatala sie w kuchni, parzac herbate i szykujac kanapki. Wkrecilem w maszyne czysty arkusz, po czym zawiesilem palce nad klawiatura.

Nie mialem zadnego pomyslu. W ktorym miejscu nalezalo rozpoczac taka opowiesc?

Moj bladzacy po biurku wzrok zatrzymal sie na poplamionym kolorowym atramentem strzepku papieru. Polozylem go na dloni. To byl rysunek celtyckiego wzoru, przypominajacego skomplikowany supel - ten sam, ktory pokazywal mi kiedys profesor Nettleton. Jak urzeczony wpatrywalem sie w przyprawiajace o zawrot glowy sploty: dwie linie przeplecione ze soba w sposob zapewniajacy rownowage wszystkich elementow, wijace sie w doskonalej harmonii. Wezel bez Konca.

Do glowy natychmiast naplynely slowa, palce opadly na klawisze maszyny:

Wszystko zaczelo sie od turow...





This file was created with BookDesigner program

bookdesigner@the-ebook.org

2011-02-21





LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/