BRENT WEEKS Nocny Aniol 01: Droga cienia PRZELOZYLA MALGORZATASTRZELEC Wydawnictwo MAG Warszawa 2009 Tytul oryginalu: The Way of Shadows Copyright (C) 2008 by Brent Weeks Copyright for the Polish translation (C) 2009 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Gornicka Projekt okladki: Peter Cotton Ilustracja na okladce: Calvin Chu Projekt typograficzny, sklad i lamanie: Tomek Laisar Frun ISBN 978-83-7480-150-8 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel. (22) 813-47-43, fax (22) 813-47-60 e-mail kurz@mag.com.pl www.mag.com.pl Wylaczny dystrybutor: Firma Ksiegarska Jacek Olesiejuk Sp. zo.o. ul. Poznanska 91, 05-850 OzarowMaz. tel. (22) 721-30-00 www.olesiejuk.pl Druk i oprawa: drukarnia@dd-w.pl Dla Kristi - powiernicy, towarzyszki, najlepszej przyjaciolki, panny mlodej. Wszystkie sa dla ciebie. Spis tresci: TOC \o "1-3" \h \z \u 1. PAGEREF _Toc248468171 \h 7 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370031000000 2. PAGEREF _Toc248468172 \h 11 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370032000000 3. PAGEREF _Toc248468173 \h 16 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370033000000 4. PAGEREF _Toc248468174 \h 22 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370034000000 5. PAGEREF _Toc248468175 \h 28 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370035000000 6. PAGEREF _Toc248468176 \h 34 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370036000000 7. PAGEREF _Toc248468177 \h 39 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370037000000 8. PAGEREF _Toc248468178 \h 45 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370038000000 9. PAGEREF _Toc248468179 \h 51 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100370039000000 10. PAGEREF _Toc248468180 \h 57 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380030000000 11. PAGEREF _Toc248468181 \h 63 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380031000000 12. PAGEREF _Toc248468182 \h 72 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380032000000 13. PAGEREF _Toc248468183 \h 76 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380033000000 14. PAGEREF _Toc248468184 \h 83 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380034000000 15. PAGEREF _Toc248468185 \h 91 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380035000000 16. PAGEREF _Toc248468186 \h 98 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380036000000 17. PAGEREF _Toc248468187 \h 105 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380037000000 18. PAGEREF _Toc248468188 \h 109 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380038000000 19. PAGEREF _Toc248468189 \h 115 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100380039000000 20. PAGEREF _Toc248468190 \h 120 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390030000000 21. PAGEREF _Toc248468191 \h 125 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390031000000 22. PAGEREF _Toc248468192 \h 130 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390032000000 23. PAGEREF _Toc248468193 \h 136 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390033000000 24. PAGEREF _Toc248468194 \h 143 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390034000000 25. PAGEREF _Toc248468195 \h 154 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390035000000 26. PAGEREF _Toc248468196 \h 161 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390036000000 27. PAGEREF _Toc248468197 \h 166 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390037000000 28. PAGEREF _Toc248468198 \h 170 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390038000000 29. PAGEREF _Toc248468199 \h 174 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003100390039000000 30. PAGEREF _Toc248468200 \h 180 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300030000000 31. PAGEREF _Toc248468201 \h 187 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300031000000 32. PAGEREF _Toc248468202 \h 197 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300032000000 33. PAGEREF _Toc248468203 \h 207 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300033000000 34. PAGEREF _Toc248468204 \h 213 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300034000000 35. PAGEREF _Toc248468205 \h 221 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300035000000 36. PAGEREF _Toc248468206 \h 226 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300036000000 37. PAGEREF _Toc248468207 \h 234 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300037000000 38. PAGEREF _Toc248468208 \h 237 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300038000000 39. PAGEREF _Toc248468209 \h 242 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200300039000000 40. PAGEREF _Toc248468210 \h 249 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310030000000 41. PAGEREF _Toc248468211 \h 256 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310031000000 42. PAGEREF _Toc248468212 \h 262 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310032000000 43. PAGEREF _Toc248468213 \h 270 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310033000000 44. PAGEREF _Toc248468214 \h 279 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310034000000 45. PAGEREF _Toc248468215 \h 288 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310035000000 46. PAGEREF _Toc248468216 \h 299 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310036000000 47. PAGEREF _Toc248468217 \h 309 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310037000000 48. PAGEREF _Toc248468218 \h 316 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310038000000 49. PAGEREF _Toc248468219 \h 325 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200310039000000 50. PAGEREF _Toc248468220 \h 333 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320030000000 51. PAGEREF _Toc248468221 \h 337 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320031000000 52. PAGEREF _Toc248468222 \h 345 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320032000000 53. PAGEREF _Toc248468223 \h 354 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320033000000 54. PAGEREF _Toc248468224 \h 360 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320034000000 55. PAGEREF _Toc248468225 \h 368 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320035000000 56. PAGEREF _Toc248468226 \h 380 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320036000000 57. PAGEREF _Toc248468227 \h 392 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320037000000 58. PAGEREF _Toc248468228 \h 399 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320038000000 59. PAGEREF _Toc248468229 \h 403 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200320039000000 60. PAGEREF _Toc248468230 \h 406 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330030000000 61. PAGEREF _Toc248468231 \h 414 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330031000000 62. PAGEREF _Toc248468232 \h 420 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330032000000 63. PAGEREF _Toc248468233 \h 429 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330033000000 64. PAGEREF _Toc248468234 \h 439 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330034000000 65. PAGEREF _Toc248468235 \h 444 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330035000000 66. PAGEREF _Toc248468236 \h 450 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330036000000 EPILOG... PAGEREF _Toc248468237 \h 456 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330037000000 PODZIEKOWANIA... PAGEREF _Toc248468238 \h 465 08D0C9EA79F9BACE118C8200AA004BA90B02000000080000000E0000005F0054006F0063003200340038003400360038003200330038000000 1 Merkuriusz przykucnal w zaulku; zimne bloto wciskalo mu sie miedzy palce stop. Gapil sie na waska przestrzen pod murem, probujac zebrac sie na odwage. Slonce nie wstanie jeszcze przez wiele godzin, a tawerna byla pusta. Wiekszosc tawern w miescie miala klepiska, ale te czesc Nor zbudowano na podmoklym terenie, a nawet pijacy nie chcieli pic, stojac po kostki w blocie. Dlatego tawerny wznosily sie na podporkach kilka cali nad ziemia, a podloge mialy z grubych bambusowych tyczek.Czasem w szczeliny miedzy bambusami wpadaly monety, a przestrzen pod podloga byla dla wiekszosci ludzi za mala, zeby po nie wpelznac. Duzi z gildii byli za duzi, a maluchy za bardzo sie baly, by wcisnac sie w duszna ciemnosc zamieszkiwana przez pajaki, karaluchy, szczury i zlosliwe, na wpol dzikie kocury trzymane przez wlascicieli. Najgorszy byl nacisk bambusa na plecy, rozplaszczajacy cie za kazdym razem, gdy przeszedl nad toba jakis klient. Od roku to byl ulubiony punkt Merkuriusza, ktory jednak nie byl juz taki drobny jak kiedys. Ostatnim razem zaklinowal sie i calymi godzinami panikowal, dopoki nie spadl deszcz i grunt nie zmiekl pod nim na tyle, ze zdolal sie wygrzebac. Dzisiaj bylo blotniscie, zjawilo sie niewielu klientow, a Merkuriusz widzial, ze kocur gdzies polazl. Powinno byc w porzadku. Poza tym Szczur bedzie zbieral jutro oplaty, a Merkuriusz nie mial czterech miedziakow. Nie mial nawet jednego, wiec wybor byl niewielki. Szczur nie nalezal do wyrozumialych i nie docenial wlasnej sily. Maluchy nie raz umieraly po jego laniu. Odgarniajac na boki kopczyki blota, Merkuriusz polozyl sie na brzuchu. Mokra ziemia w jednej chwili przemoczyla mu cienka, brudna tunike. Musial szybko pracowac. Byl chudy i gdyby sie przeziebil, mialby marne szanse na wylizanie sie z choroby. Poruszajac sie w ciemnosciach, zaczal sie rozgladac za blyskiem metalu. W tawernie nadal plonelo kilka lamp, wiec swiatlo saczace sie przez szczeliny oswietlalo bloto i stojaca wode, rzucajac na nie dziwne prostokaty. Ciezkie bagienne opary unosily sie w snopach swiatla tylko po to, zeby zaraz znowu opasc. Pajeczyny drapowaly sie na twarzy chlopca i rwaly. Nagle Merkuriusz poczul szczypanie na karku. Zamarl. Nie, tylko mu sie wydawalo. Powoli wypuscil powietrze. Cos zalsnilo i wreszcie zlapal pierwszego miedziaka. Chlopak przeslizgnal sie do nieoheblowanej belki sosnowej, pod ktora ugrzazl ostatnim razem, i odgarnial bloto, dopoki woda nie zaczela wypelniac zaglebienia. Szczelina byla tak waska, ze musial obrocic glowe na bok, zeby sie przecisnac. Wstrzymujac oddech i wciskajac twarz w mulista wode, zaczal powoli pelznac. Glowa i ramiona przeszly, ale wtedy kikut galezi zaczepil sie o tunike, rozerwal material i dzgnal go w plecy. Merkuriusz omal nie krzyknal i natychmiast ucieszyl sie, ze tego nie zrobil. Przez szeroka szpare miedzy bambusowymi tyczkami zobaczyl siedzacego przy barze mezczyzne, ktory nadal pil. W Norach trzeba szybko oceniac ludzi. Nawet jesli masz zreczne rece jak Merkuriusz, gdy kradniesz dzien w dzien, w koncu ktos cie zlapie. Wszyscy kupcy tlukli szczury z gildii, ktore ich okradaly. Musieli, jesli mialo im zostac cos z towarow na sprzedaz. Dowcip polegal na tym, zeby wybierac tych handlarzy, ktorzy zdziela cie tak, zebys nastepnym razem nie dobieral sie do ich straganu. Niestety, zdarzali sie tez tacy, ktorzy bili tak mocno, ze juz nie wchodzil w gre zaden nastepny raz. Merkuriuszowi wydawalo sie, ze dostrzega zyczliwosc, smutek i samotnosc tego chudego mezczyzny. Mogl byc okolo trzydziestki; nosil niechlujna jasna brode i ogromny miecz przy biodrze. -Jak mozesz mnie opuscic? - szepnal mezczyzna, tak cicho, ze Merkuriusz ledwo wychwycil slowa; w lewej rece trzymal kufel, a w prawej cos, czego Merkuriusz nie mogl dojrzec. - Po tych wszystkich latach sluzby jak mozesz mnie opuscic? To z powodu Vondy? Cos polaskotalo Merkuriusza w lydke. Zignorowal to. Na pewno znowu mu sie wydawalo. Siegnal za siebie, zeby odczepic tunike. Musial poszukac monet i wynosic sie stad. Cos ciezkiego upadlo na podloge nad Merkuriuszem, wpychajac mu twarz w wode i wyciskajac dech z piersi. Sapnal i niewiele brakowalo, a wciagnalby do pluc wode. -No, prosze, prosze, Durzo Blint, nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiac - uslyszal Merkuriusz. Przez szpary nie bylo widac tego mezczyzny, tylko jego obnazony sztylet. Musial zeskoczyc z belki pod sufitem. -Ej, pierwszy jestem gotow uznac, ze ktos blefuje, ale trzeba bylo widziec Vonde, kiedy sie zorientowala, ze nie zamierzasz jej ratowac. Prawie sobie oczy wyplakalem. Chudy mezczyzna odwrocil sie. Mowil powoli, lamiacym sie glosem: -Dzisiejszego wieczoru zabilem szesciu ludzi. Na pewno chcesz powiekszyc te liczbe do siedmiu? Do Merkuriusza powoli dotarlo, o czym mowia. Tykowaty mezczyzna byl siepaczem, Durzo Blintem. Mozna powiedziec, ze siepacz to zabojca, mniej wiecej tak jak tygrys jest kociakiem. Posrod siepaczy Durzo Blint byl bezsprzecznie najlepszy. Albo - jak to mowila glowa gildii Merkuriusza - ci, ktorzy mieli na ten temat inne zdanie, nie zyli zbyt dlugo. A ja pomyslalem, ze Durzo Blint wyglada na zyczliwego? Znowu poczul swedzenie na lydce. Wcale mu sie nie wydawalo. Cos pelzlo w nogawce jego spodni. Mial wrazenie, ze to cos duzego, ale nie tak wielkiego jak karaluch. Z przerazeniem ocenil ciezar - pajak, bialy wilkosz. Jego jad rozpuszczal cialo w powoli rozszerzajacym sie kregu. Po ukaszeniu nawet z pomoca uzdrowiciela dorosly mogl co najwyzej liczyc na to, ze straci tylko konczyne. Szczur z gildii nie mialby tyle szczescia. -Blint, bedziesz mial fart, jesli nie obetne ci glowy po tym wszystkim, co wypiles. Tylko przez ten czas, kiedy cie obserwowalem, wypiles... -Osiem kufli. A wczesniej jeszcze cztery. Merkuriusz sie nie poruszyl. Jesli gwaltownie scisnie nogi, zeby zabic pajaka, zachlupocze woda i mezczyzni zorientuja sie, ze ktos tu siedzi. Nawet jesli Durzo Blint wygladal na milego, nosil okropnie duzy miecz, a Merkuriusz wiedzial, ze lepiej nie ufac doroslym. -Blefujesz - powiedzial mezczyzna, ale w jego glosie bylo slychac strach. -Nie blefuje - odparl Durzo Blint. - Dlaczego nie zaprosisz do srodka swoich przyjaciol? Pajak szedl po wewnetrznej stronie uda Merkuriusza. Trzesac sie, chlopak podwinal tunike na plecach i rozciagnal pas spodni, zostawiajac szczeline i modlac sie, zeby pajak wyszedl tamtedy. Nad nim zabojca przylozyl dwa palce do ust i zagwizdal. Merkuriusz nie zauwazyl, zeby Durzo sie poruszyl, ale gwizd skonczyl sie charkotem i chwile potem cialo zabojcy zwalilo sie na podloge. Rozlegly sie krzyki, kiedy otworzyly sie frontowe i tylne drzwi. Tyczki uginaly sie i podskakiwaly. Skupiajac sie, zeby nie tracic pajaka, Merkuriusz nie drgnal, nawet kiedy upadek kolejnego ciala wepchnal mu na chwile twarz pod wode. Pajak przelazl mu po tylku i potem na jego kciuk. Powolutku Merkuriusz przeniosl reke, zeby widziec wilkosza. Mial racje. To byl bialy wilkosz o odnozach dlugich jak kciuk chlopaka. Strzasnal go i natychmiast roztarl palce, upewniajac sie, ze nie zostal ukaszony. Siegnal do drzazgi, o ktora zaczepil tunika, i oderwal ja. Dzwiek rozlegl sie bardzo glosno w naglej ciszy, ktora zapadla na gorze. Merkuriusz nikogo nie widzial przez szczeliny. Kilka krokow dalej cos skapywalo z bambusa do kaluzy. Bylo za ciemno, zeby zobaczyc co, ale nie potrzebowal wielkiej wyobrazni, by sie domyslic. Zapanowala upiorna cisza. Gdyby ktorys z mezczyzn przeszedl po podlodze, jek deszczulek i uginanie sie bambusa zdradzilyby go. Cala walka trwala moze ze dwadziescia sekund, a Merkuriusz byl pewien, ze nikt nie wyszedl z tawerny. Pozabijali sie nawzajem? Zrobilo mu sie zimno, i to nie tylko od wody. Smierc to chleb powszedni w Norach, ale nigdy nie widzial, zeby tylu ludzi zginelo tak szybko i tak latwo. Nawet uwazajac na pajaka, w kilka minut Merkuriusz zebral szesc miedziakow. Gdyby byl odwazniejszy, obrobilby trupy w tawernie, ale nie wierzyl, ze Durzo Blint nie zyje. Moze byl demonem, jak mowily inne szczury. Moze stal na zewnatrz i czekal, zeby zabic Merkuriusza za szpiegowanie. Z piersia zacisnieta ze strachu Merkuriusz zawrocil i popelzl do swojej dziury. Szesc miedziakow to niezly wynik. Oplata wynosila tylko cztery, wiec bedzie mogl kupic jutro chleb, ktorym podzieli sie z Jarlem i Laleczka. Byl raptem o stope od wyjscia, kiedy cos jasnego zablyslo tuz przed jego nosem. Znalazlo sie tak blisko, ze Merkuriusz potrzebowal chwili, by zogniskowac wzrok. To byl ogromny miecz Durzo, ktory przebil sie przez podloge i wbil w bloto, zagradzajac chlopakowi droge ucieczki. Tuz nad Merkuriuszem, po drugiej stronie podlogi Durzo Blint szepnal: -Nigdy nikomu o tym nie mow. Zrozumiano? Robilem gorsze rzeczy niz zabijanie dzieci. Miecz zniknal, a Merkuriusz wypelzl spod podlogi. Przebiegl wiele mil, nim sie zatrzymal. 2 Cztery miedziaki! Cztery! To nie sa cztery. - Twarz Szczura byla tak czerwona z wscieklosci, ze pryszcze wygladaly jak rozrzucone biale plamki. Zlapal Jarla za tunike i podniosl. Merkuriusz schowal glowe. Nie mogl na to patrzec.-To sa cztery! - wrzasnal Szczur, az trysnela slina. Uderzyl Jarla w twarz i Merkuriusz zdal sobie sprawe, ze to jest przedstawienie. Nie samo bicie - Szczur naprawde uderzyl Jarla - ale bil go otwarta reka. Zeby byl glosniejszy dzwiek. Szczur nie zwracal uwagi na Jarla. Obserwowal reszte gildii, rozkoszujac sie ich strachem. -Kto nastepny? - zapytal, puszczajac Jarla. Merkuriusz szybko wyszedl, zeby Szczur nie kopnal przyjaciela. Majac raptem szesnascie lat, Szczur juz byl wielki jak mezczyzna, i tlusty, co wyroznialo go wsrod dzieci niewolnikow. Merkuriusz podal cztery miedziaki. -Osiem, smieciu - powiedzial Szczur, zbierajac monety z jego dloni. -Osiem? -Musisz zaplacic za Laleczke. Merkuriusz rozejrzal sie, szukajac pomocy. Paru duzych krecilo sie i patrzylo po sobie, ale zaden nie odezwal sie nawet slowem. -Jest za mala - powiedzial Merkuriusz. - Maluchy nie placa, dopoki nie skoncza osmiu lat. Uwaga wszystkich skupila sie na Laleczce, ktora siedziala w brudnym zaulku. Dostrzegla spojrzenia i oklapla, skurczyla sie w sobie. Laleczka byla drobna i miala ogromne oczy, ale pod warstwa brudu jej twarz byla ladna, idealna, jak sugerowalo jej przezwisko. -Mowie, ze ma osiem lat, chyba ze ona powie inaczej. - Szczur zerknal na nia lubieznie. - No, powiedz, Laleczko. Powiedz, albo zleje twojego chlopaka. Oczy Laleczki robily sie coraz wieksze i wieksze, a Szczur tylko sie zasmial. Merkuriusz nie zaprotestowal, nie wtracil, ze Laleczka jest niemowa. Szczur o tym wiedzial. Wszyscy wiedzieli. Ale Szczur byl Piescia. Odpowiadal tylko przez Ja'lalielem, a Ja'laliela tu nie bylo. Szczur przyciagnal do siebie Merkuriusza i znizyl glos. -Dlaczego nie dolaczysz do moich slicznych chlopaczkow, Merkur? Oni juz nie musza placic. Merkuriusz probowal sie odezwac, ale gardlo mu sie zacisnelo i tylko pisnal. Szczur znowu sie zasmial i wszyscy dolaczyli do niego, niektorzy cieszac sie z upokorzenia Merkuriusza, inni majac nadzieje, ze to wprawi Szczura w dobry humor, nim przyjdzie ich kolej. Merkuriusz zapalal dzika nienawiscia. Nienawidzil Szczura, nienawidzil gildii, nienawidzil samego siebie. Odchrzaknal raz jeszcze. Szczur zauwazyl jego spojrzenie i usmiechnal sie krzywo. Byl wielki, ale nie byl glupi. Wiedzial, jak daleko moze sie posunac. Wiedzial, ze Merkuriusz sie ukorzy ze strachu jak wszyscy inni. Merkuriusz splunal mu w twarz. -Gon sie, Szczurza Mordo. Zapadla cisza, ktora trwala wiecznosc. Zlota chwila zwyciestwa. Merkuriusz mial wrazenie, ze slyszy, jak wszystkim opadaja szczeki. Zaczal odzyskiwac zdrowy rozsadek, gdy nagle Szczur rabnal go piescia w ucho. Czarne kleksy zaplamily swiat, kiedy Merkuriusz padl na ziemie. Zamrugal, patrzac na Szczura, ktorego czarne wlosy jasnialy jak aureola na tle slonca, i zrozumial, ze zaraz umrze. -Szczurze! Szczurze, jestes mi potrzebny. Merkuriusz przeturlal sie i zobaczyl Ja'laliela, ktory wychodzil z domu gildii. Jego blada skore pokrywaly kropelki potu, chociaz dzien nie byl upalny. Zakaszlal. -Szczurze! Ale juz! Szczur otarl twarz, a widok jego wscieklosci, kiedy tak nagle gasla, byl niemal rownie przerazajacy jak widok, kiedy nagle wzbierala. Ze spokojna juz twarza tylko usmiechnal sie do Merkuriusza. Po prostu sie usmiechnal. *** -Hejka, Jay-Oh - powiedzial Merkuriusz.-Hejka, Merkur - odpowiedzial Jarl, podchodzac do przyjaciela i Laleczki. - Wiesz, jestes mniej wiecej tak samo madry jak pudlo klakow. Latami beda go nazywac Szczurza Morda za jego plecami. -Chcial, zebym zostal jedna z jego dziewczynek. Stali pod sciana kilka przecznic dalej i dzielili sie czerstwym bochenkiem, ktory kupil Merkuriusz. Zapachy z piekarni, chociaz w poludnie juz mniej intensywne, zabijaly smrod sciekow, stosow gnijacych smieci na brzegach rzeki, zjelczaly fetor uryny i mozgow z garbarni. O ile ceuranska architektura sprowadzala sie do bambusa, scian i przepierzen z ryzowych wlokien, o tyle cenaryjska byla surowsza, ciezsza i brakowalo jej wyrafinowanej prostoty projektow ceuranskich. O ile alitaeranska architektura to sam granit i sosna, o tyle cenaryjska nie robila takiego wrazenia i nie miala wytrzymalosci budowli alitaeranskich. O ile osseinska architektura to byly wysmukle wieze i wznoszace sie luki, o tyle cenaryjska architektura wzbijala co najwyzej na jedno pietro w wypadku kilku dworkow arystokratow po wschodniej stronie. Cenaryjskie budowle byly krepe, wilgotne, tanie i niskie, zwlaszcza w Norach. Nigdy nie uzywano dwa razy drozszego budulca, nawet jesli byl cztery razy trwalszy. Cenaryjczycy nie mysleli perspektywicznie, bo i zyli krotko. Budowano czesto z bambusa i wlokien ryzowych, bo jedno i drugie roslo w poblizu, zdarzal sie tez granit i sosna, ktore znajdowano niewiele dalej, ale nie istnialo cos takiego jak styl cenaryjski. W ciagu ostatnich wiekow zbyt wiele razy podbijano ten kraj, zeby jego mieszkancy mogli sie szczycic czyms wiecej niz tym, ze przetrwali. A w Norach nawet nie wiedziano co to duma. Merkuriusz z roztargnieniem rozerwal bochenek na trzy czesci i skrzywil sie. Dwa byly mniej wiecej tej samej wielkosci, a trzeci mniejszy. Polozyl jeden wiekszy na nodze, a drugi duzy kawalek podal Laleczce, ktora nie odstepowala go na krok. Juz mial podac mniejsza czastke Jarlowi, kiedy zobaczyl, ze Laleczka krzywi sie z dezaprobata. Westchnal i wzial maly kawalek dla siebie. Jarl nawet tego nie zauwazyl. -Lepiej byc jedna z jego dziewczynek niz nieboszczykiem - stwierdzil Jarl. -Nie skoncze jak Bim. -Merkur, gdy Ja'laliel wykupi apelacje, Szczur zostanie glowa gildii. Masz jedenascie lat. Zostalo piec do apelacji. Nie dozyjesz tego. Szczur juz zadba, zeby w porownaniu z toba Bim wyszedl na szczesciarza. -Wiec co mam zrobic? Zwykle to byla ulubiona chwila dnia Merkuriusza. Przebywal z dwiema osobami, ktorych nie musial sie bac, i uciszal uporczywe nawolywanie glodu. Ale teraz chleb smakowal jak wiory. Chlopak zagapil sie na rynek, nawet nie dostrzegajac handlarki rybami, ktora bila meza. Jarl usmiechnal sie - zeby blyszczaly biela na tle czarnej, ladeskiej skory. -Jesli zdradze ci sekret, nie wygadasz sie? Merkuriusz rozejrzal sie i pochylil do przyjaciela. Glosne chrupanie chleba i mlaskanie obok powstrzymalo go. -No, ja owszem, ale nie wiem, czy Laleczka. Obaj spojrzeli na dziewczynke, ktora gryzla pietke chleba. Polaczenie okruszkow na jej twarzy i wscieklej miny sprawilo, ze zawyli ze smiechu. Merkuriusz zmierzwil jej blond czupryne i, kiedy nadal sie krzywila, przytulil ja. Odpychala go, ale gdy zabral reke, nie odsunela sie. Spojrzala na Jarla wyczekujaco. Jarl uniosl tunike i zdjal szmate, ktora obwiazal sie jak szarfa. -Nie bede taki, jak reszta. Nie pozwole, zeby wszystko w zyciu po prostu mi sie przydarzylo. Wyrwe sie. Rozwinal szarfe. W faldach ukryto tuzin miedziakow, cztery srebrniki i - co niewiarygodne - dwa zlote gundery. -Cztery lata. Oszczedzalem cztery lata. - Dorzucil kolejne dwa miedziaki do szarfy. -Chcesz powiedziec, ze za kazdym razem, kiedy Szczur cie lal, bo sie nie oplacales, miales to? Jarl usmiechnal sie i powoli Merkuriusz zaczynal rozumiec. Lanie to mala cena za nadzieje. Po pewnym czasie wiekszosc szczurow z gildii wiedla i pozwalala, zeby zycie ich zniszczylo. Stawali sie zwierzetami. Albo wariowali jak Merkuriusz dzisiaj i dawali sie zabic. Patrzac na ten skarb, czesc Merkuriusza chciala uderzyc Jarla, zlapac szarfe i uciec. Dzieki tym pieniadzom moglby sie wyrwac, kupic sobie ubranie zamiast tych szmat, wplacic czesne i zaczac terminowac u kogos, u kogokolwiek. Moze nawet u Durzo Blinta, jak wiele razy powtarzal Jarlowi i Laleczce. I wtedy zobaczyl Laleczke. Zdawal sobie sprawe, jak by na niego patrzyla, gdyby ukradl te szarfe pelna zycia. -Jesli ktokolwiek z nas ma sie wyrwac z Nor, to wlasnie ty, Jarl. Zaslugujesz na to. Masz jakis plan? -Zawsze. - Jego brazowe oczy zablysly. - Chce, zebys ty je wzial, Merkur. Jak tylko dowiemy sie, gdzie mieszka Durzo Blint, wyciagniemy cie stad. W porzadku? Merkuriusz spojrzal na stos monet. Cztery lata. Dziesiatki ciosow. Nie tylko nie wiedzial, czy poswiecilby tyle dla Jarla, ale nawet kusilo go przez chwile, zeby ukrasc te pieniadze. Nie potrafil powstrzymac lez. Tak strasznie sie zawstydzil. Tak bardzo sie bal. Bal sie Szczura. Bal sie Durzo Blinta. Zawsze sie bal. Ale jesli sie wydostanie, bedzie mogl pomoc Jarlowi. A Blint nauczy go zabijac. Merkuriusz spojrzal na Jarla, nie osmielajac sie zerknac na Laleczke, bo bal sie tego, co moze sie kryc w jej wielkich, brazowych oczach. -Wezme je. I wiedzial, kogo pierwszego zabije. 3 Durzo Blint podciagnal sie na niewysoki mur wokol posiadlosci i obserwowal przechodzacego straznika. Idealny straznik, pomyslal Durzo: troche powolny, bez wyobrazni, obowiazkowy. Przeszedl swoje trzydziesci dziewiec krokow, podrapal sie po brzuchu pod przeszywanica, rozejrzal sie na wszystkie strony i znowu ruszyl.Trzydziesci piec. Trzydziesci szesc. Durzo wychylil sie z cienia, jaki rzucala postac mezczyzny, i ostroznie opuscil sie nad krawedz chodnika. Trzymal sie muru koniuszkami palcow. Teraz. Puscil sie i zeskoczyl na trawe akurat, kiedy straznik uderzyl koncem halabardy o drewniany chodnik. Durzo i tak watpil, zeby straznik go uslyszal, ale w fachu siepacza paranoja rodzila perfekcje. Dziedziniec byl maly, a dom niewiele wiekszy. Zbudowano go na modle ceuranska z przeswiecajacymi scianami z papieru ryzowego. Bezlistne cyprysy i biale cedry tworzyly drzwi i luki, a tanszej, miejscowej sosny uzyto do framug i podlog. Dom byl spartanski, jak wszystkie ceuranskie domy, co pasowalo do natury wojskowego generala Agona i jego ascetycznego charakteru. A co wiecej, odpowiadalo jego budzetowi. Mimo rozlicznych sukcesow generala, krol Davin nigdy nie nagrodzil go nalezycie - po czesci z tego powodu zjawil sie tu dzis siepacz. Durzo wypatrzyl otwarte okno na pierwszym pietrze. Zona generala spala w lozku - gospodarze nie byli az tak ceuranscy, zeby spac na marach. Ale byli wystarczajaco biedni, zeby korzystac z materaca wypchanego raczej sloma niz puchem. Zona generala byla prosta kobieta; pochrapywala cicho i wyciagnela sie prawie posrodku lozka, zamiast trzymac sie swojej polowy. Posciel po stronie, do ktorej lezala zwrocona twarza, byla wzburzona. Siepacz wslizgnal sie do pokoju, poslugujac sie Talentem, aby wytlumic odglos krokow na drewnianej podlodze. Ciekawe. Szybkie spojrzenie wystarczylo, by potwierdzic, ze general nie przychodzil do tej sypialni tylko po to, zeby dopelnic nocnych obowiazkow malzenskich. Oni naprawde sypiali razem. Moze general byl jeszcze biedniejszy niz podejrzewali ludzie. Durzo zmarszczyl brwi pod maska. Nie potrzebowal takich szczegolow. Wyciagnal krotki, zatruty noz i podszedl do lozka. Kobieta niczego nie poczuje. Zatrzymal sie. Kobieta spala odwrocona w strone wzburzonej poscieli. Spala blisko przy mezu. Nie na drugim krancu lozka, jak kobieta, ktora tylko wypelnia malzenskie powinnosci. To bylo malzenstwo z milosci. Po zabiciu jej Aleine Gunder planowal zaproponowac generalowi ponowny slub z bogata arystokratka. Ale general, ktory ozenil sie z nisko urodzona kobieta z milosci, zareaguje zupelnie inaczej na smierc zony niz mezczyzna, ktory ozenil sie wiedziony ambicja. Idiota. Ksiecia tak pozeraly wlasne ambicje, ze wszystkich innych ocenial ta sama miara. Siepacz schowal noz i wyszedl na korytarz. Musial sie dowiedziec, gdzie jest general. Natychmiast. -Niech to szlag, czlowieku! Krol Davin umiera. Zdziwilbym sie, gdyby zostal mu jeszcze tydzien. Ktokolwiek to mowil, mial swieta racje. Siepacz podal dzisiejszego wieczoru krolowi ostatnia dawke trucizny. Wladca umrze, nim nastanie swit, zostawiajac tron dwom rywalom, z ktorych jeden byl silny i sprawiedliwy, a drugi slaby i zepsuty. Polswiatek Sa'kage oczywiscie byl zainteresowany wynikiem sporu. Glos dochodzil z pokoju audiencyjnego na dole. Siepacz pospiesznie doszedl do konca korytarza. Dom byl tak maly, ze pokoj audiencyjny pelnil tez funkcje gabinetu. Durzo mial doskonaly widok na obu mezczyzn. General Brant Agon mial siwiejaca brode, krotko przyciete wlosy, ktorych nie czesal. Poruszal sie nerwowo, zawsze majac wszystko na oku. Byl szczuply i zylasty, a nogi mial troche krzywe po latach spedzonych w siodle. Mezczyzna, ktory siedzial naprzeciwko niego, byl diuk Regnus Gyre. Fotel z wysokim zaglowkiem zaskrzypial, gdy diuk sie poruszyl. Byl poteznie zbudowany, wysoki i szeroki w barach, a niewiele z jego masy stanowil tluszcz. Splotl palce na brzuchu. Na Anioly Nocy. Moglbym zabic ich obu i od razu zakonczyc zmartwienia Dziewiatki. -Oszukujemy samych siebie, Brant? - zapytal diuk Gyre. General nie odpowiedzial natychmiast. -Moj panie... -Nie, Brant. Potrzebuje twojej opinii jako przyjaciela, nie wasala. Durzo podkradl sie blizej. Powoli, ostroznie, wyjal zatrute noze do rzucania. -Jesli nic nie zrobimy - powiedzial general - Aleine Gunder zostanie krolem. To slaby, plugawy, zdradziecki czlowiek. Sa'kage juz trzyma w reku cale Nory; krolewskie patrole nie schodza z glownych drog, a dobrze wiesz, ze na pewno bedzie jeszcze gorzej. Igrzyska Smierci umocnily Sa'kage. Aleine nie ma wystarczajacej sily woli, nawet nie zamierza przeciwstawic sie Sa'kage teraz, chociaz jeszcze moglibysmy je wykorzenic. Wiec czy oszukujemy sie, myslac, ze bylbys lepszym krolem? W zadnym wypadku. Ze wszech miar tron nalezy sie tobie. Blint prawie sie usmiechnal. Panowie swiata przestepczego, Dziewiatka Sa'kage zgodzilaby sie z kazdym slowem - i wlasnie dlatego Blint mial zadbac, zeby Regnus Gyre nie zostal krolem. -A od strony taktycznej? Dalibysmy rade tego dokonac? -Z minimalnym rozlewem krwi. Diuk Wesseros przebywa poza krajem. Moj wlasny regiment stacjonuje w miescie. Ludzie wierza w ciebie, moj panie. Potrzebujemy mocnego krola. Dobrego krola. Potrzebujemy ciebie, Regnusie. Diuk Gyre spojrzal na dlonie. -A rodzina Aleine'a? Czy wlicza sie do tego "minimalnego rozlewu krwi"? -Chcesz znac prawde? - General sciszyl glos. - Tak. Nawet jesli nie wydamy takiego rozkazu, jeden z naszych ludzi zabije ich, zeby cie chronic, chocby to oznaczalo dla niego stryczek. Tak bardzo w ciebie wierza. Diuk Gyre westchnal. -Wiec pytanie: czy dobro wielu w przyszlosci warte jest zabicia kilkorga w tej chwili. Ile czasu uplynelo, odkad mialem takie skrupuly? Durzo ledwo zapanowal nad pokusa, zeby rzucic sztyletami. Wstrzasnela nim raptowna wscieklosc. Co jest grane? Chodzilo o Regnusa. Ten czlowiek przypominal mu innego krola, ktoremu kiedys sluzyl. Krola, ktory byl wart tej sluzby. -Sam musisz odpowiedziec na to pytanie, moj panie - odparl general Agon. - Ale, za pozwoleniem, czy to pytanie to naprawde kwestia filozoficzna? -Co chcesz przez to powiedziec? -Nadal kochasz Nalie, prawda? Nalia byla zona Aleine'a Gundera. Regnus spojrzal na niego zaskoczony. -Bylem jej przyrzeczony przez dziesiec lat. Bylismy dla siebie pierwszymi kochankami. -Moj panie, wybacz, to nie moja... -Nie, Brant. Nigdy o tym nie mowilem. A skoro mam zdecydowac, czy byc mezczyzna, czy krolem, pozwol mi mowic. - Wzial gleboki wdech. - Minelo pietnascie lat, odkad ojciec Nalii zerwal nasze zareczyny i oddal jej reke Aleine'owi. Powinienem juz to przebolec. I rzeczywiscie juz mi przeszlo, poza tymi chwilami, kiedy widze ja z dziecmi i musze sobie wyobrazac, jak dzieli loze z Aleinem Gunderem. Jedyna radosc, jaka dalo mi wlasne malzenstwo, to moj syn, Logan. Watpie, zeby jej ukladalo sie duzo lepiej. -Moj panie, zwazywszy, ze oboje zostaliscie zmuszeni do slubow, nie moglbys sie rozwiesc z Catrinna i ozenic... -Nie. - Regnus pokrecil glowa. - Dzieci krolowej zawsze beda stanowic zagrozenie dla mojego syna, niezaleznie od tego, czy je wygnam, czy adoptuje. Najstarszy syn Nalii ma czternascie lat, za duzo, by zapomnial, ze byl mu pisany tron. -Sprawiedliwosc jest po twojej stronie, moj panie. I kto wie, kiedy juz zasiadziesz na tronie, moze pojawi sie jakies rozwiazanie, ktorego na razie nie dostrzegamy? Regnus niechetnie pokiwal glowa, najwyrazniej swiadom, ze trzyma w swoich rekach zycie setek, jesli nie tysiecy ludzi, chociaz nie wiedzial, ze trzyma tez wlasne. Jesli zaplanuje teraz rebelie, to przysiegam na Anioly Nocy, od razu go zabije. Teraz sluze tylko Sa'kage. I sobie. Zawsze sobie. -Niech mi wybacza ci, ktorzy dopiero maja sie narodzic - powiedzial Regnus Gyre z oczami blyszczacymi od lez. - Ale nie popelnie morderstwa w imie tego, co moze sie wydarzyc. Nie potrafie. Zloze przysiege lennicza. Siepacz wsunal sztylety z powrotem do pochew, ignorujac pomieszane uczucie ulgi i rozpaczy. To przez te przekleta kobiete. To ona mnie zniszczyla. Zniszczyla wszystko. *** Blint dostrzegl zasadzke z piecdziesieciu krokow i wszedl prosto w jej paszcze. Sloncu brakowala jeszcze godzina do wstania i jedyni ludzie na wijacych sie uliczkach Nor to byli kupcy, ktorzy zasneli tam, gdzie nie powinni, i teraz spieszyli do domow i swoich zon.Szczury z gildii - Czarnego Smoka sadzac po znakach, ktore minal - chowaly sie przy przewezeniu w zaulku, skad mogly wyskoczyc, zamknac oba wyloty uliczki i zaatakowac z niskich dachow. Udal, ze ma chore prawe kolano, owinal sie szczelnie plaszczem i naciagnal kaptur na twarz. Kiedy, kustykajac, szedl prosto w pulapke, jeden ze starszych dzieciakow - duzy, jak je nazywano - wskoczyl do zaulka przed nim i zagwizdal, wymachujac zardzewiala szabla. Szczury z gildii otoczyly siepacza. -Sprytnie - powiedzial Durzo. - Trzymacie straz przed switem, kiedy wiekszosc gildii spi, wiec mozecie dorwac paru klockow, ktorzy cala noc byli na dziwkach. Tacy wola nie tlumaczyc sie z siniakow po bitce przed zonami, wiec po prostu oddadza wam monety. Niezle. Czyj to pomysl? -Merkuriusza - powiedzial duzy, wskazujac na postac za siepaczem. -Zamknij sie, Roth! - krzyknal szef gildii. Siepacz spojrzal na malego chlopca na dachu. Trzymal uniesiony kamien, a jego bladoniebieskie oczy uwaznie patrzyly, gotowe. Wydawal sie skads znajomy. -Och, i teraz go wsypales - oznajmil Durzo. -Ty tez sie zamknij! - powiedziala glowa gildii, potrzasajac szabla. - Oddawaj sakiewke, bo cie zabijemy. -Ja'laliel - odezwal sie czarny szczur gildyjny - on powiedzial "klocki". Kupiec by nie wiedzial, ze tak ich nazywamy. Musi byc z Sa'kage. -Zamknij sie, Jarl! Potrzebujemy kasy. - Ja'laliel zakaszlal i splunal krwia. - Daj nam po prostu swoja... -Nie mam na to czasu. Przesun sie - odparl Durzo. -Oddawaj... Siepacz skoczyl naprzod, lewa reka wykrecil Ja'lalielowi dlon od szabli, zlapal bron i obrocil sie. Prawym lokciem wyrznal glowe gildii w skron, ale powstrzymal cios na tyle, zeby nie zabic dzieciaka. Zanim szczury zdazyly sie wzdrygnac, bylo po walce. -Powiedzialem, ze nie mam na to czasu - powtorzyl Durzo. Odrzucil kaptur. Wiedzial, ze nie wyglada szczegolnie imponujaco. Byl tykowaty, mial ostre rysy, wlosy ciemny blond i rzadka, jasna brode na nieco ospowatych policzkach. Ale rownie dobrze moglby miec trzy glowy, sadzac po tym, jak dzieciaki sie wzdrygnely. -Durzo Blint - mruknal Roth. Kamienie uderzyly o ziemie. -Durzo Blint. - Imie rozleglo sie echem wsrod szczurow. Siepacz zobaczyl strach i podziw w ich oczach. Wlasnie probowali obrobic legende. Usmiechnal sie krzywo. -Naostrz to. Tylko amator pozwala, zeby jego bron zardzewiala. Rzucil szable do rynsztoka pelnego sciekow. A potem przeszedl przez tlum. Dzieciaki rozbiegly sie, jakby mogl je zabic wszystkie naraz. Merkuriusz patrzyl, jak siepacz odchodzi, znika w porannej mgle, jak znikalo tyle innych nadziei w odplywie, jakim byly Nory. Durzo Blint byl wszystkim, czym nie byl Merkuriusz. Byl potezny, niebezpieczny, pewny siebie, budzil lek. Byl jak bog. Patrzyl na cala gildie, ktora stanela przeciwko niemu - nawet na duzych, takich jak Roth, Ja'laliel czy Szczur - i byl rozbawiony! Rozbawiony! Pewnego dnia, przysiagl sobie Merkuriusz. Nie smial nawet pomyslec calego zdania, bo a nuz Blint wyczulby jego czelnosc, ale marzyl o tym kazda czastka ciala. Pewnego dnia. A kiedy Blint oddalil sie na tyle, zeby niczego nie zauwazyc, Merkuriusz ruszyl za nim. 4 Dwoch miesniakow strzegacych podziemnej komnaty Dziewiatki obrzucilo Durzo kwasnym spojrzeniem. Byli blizniakami i dwoma najwiekszymi facetami w Sa'kage. Kazdy mial wytatuowana blyskawice na czole.-Bron? - zapytal jeden z nich. -Szmaja - powital go Durzo, odpinajac miecz, wyjmujac trzy sztylety, strzalki przymocowane do nadgarstka i kilka szklanych kulek, ktore nosil przy drugiej rece. -Ja jestem Szmaja - odparl drugi, obszukujac Blinta. -Bylbys tak laskaw przestac? Obaj wiemy, ze gdybym chcial kogos zabic, zrobilbym to z bronia albo bez. Szmaja zarumienil sie. -A moze tak hukne tym slicznym mieczem... -Szmaja chcial powiedziec, ze moze bys tak udal, ze nie stanowisz zagrozenia, a my bedziemy udawac, ze to dzieki nam - wtracil sie Bernerd. - To czysta formalnosc, Blint. Jak kiedy kogos pytasz, jak sie masz, ale wcale nie interesuje cie odpowiedz. -Ja nie pytam. -Przykro mi z powodu Vondy - powiedzial Bernerd. Durzo zamarl, jakby wbito mu w brzuch lance. -Serio - zapewnil go zwalisty mezczyzna. Przytrzymal mu drzwi. Zerknal na brata. Durzo wiedzial, ze powinien rzucic jakas cieta, ostra albo zabawna odpowiedz, ale jezyk mial jak z olowiu. -Ehm, panie Blint? - odezwal sie Bernerd. Durzo otrzasnal sie i wszedl do pokoju spotkan Dziewiatki, nie podnoszac wzroku. To miejsce mialo wzbudzac lek. Wyrzezbiona w czarnym szkliwie wulkanicznym platforma dominowala w pomieszczeniu. Na tym podwyzszeniu stalo dziewiec krzesel. Dziesiate znajdowalo sie ponad nimi jak tron. Przed krzeslami byla tylko pusta podloga. Ci, ktorych odpytywala Dziewiatka, stali. Komnata miala ksztalt waskiego prostokata, ale byla przestronna. Sufit znajdowal sie tak wysoko, ze ginal w ciemnosciach. Przez to przesluchiwani mieli wrazenie, ze odpytuje sie ich w samym piekle. Fakt, ze krzesla, sciany, a nawet podloge ozdobiono rzezbami malych, wrzeszczacych gargulcow, smokow i ludzi, nie dzialal lagodzaco. Jednak Durzo wszedl ze spokojem bywalca. Noc nie kryla dla niego zadnych strachow. Cienie powitaly jego spojrzenie, niczego przed nim nie chowajac. Przynajmniej tyle mu zostalo. Cala Dziewiatka oprocz Mamy K nosila kaptury, chociaz wiekszosc wiedziala, ze nie ukryje swojej tozsamosci przed Durzo. Ponad nimi siedzial na tronie Shinga - Pon Dradin. Byl cichy i nieruchomy, jak zawsze. -Szona nie szyje? - zapytal Corbin Fishill. Byl mocnym, przystojnym mezczyzna, slynacym z okrucienstwa, zwlaszcza wobec dzieci w gildiach, ktorymi zarzadzal. Smiechy, ktore moglo sprowokowac jego seplenienie, jakos zgasly pod wplywem zlosliwosci, ktora wiecznie malowala sie na jego twarzy. -Sprawy nie wygladaja tak, jak oczekiwaliscie - odparl Durzo. Zdal krotki raport. Krol wkrotce umrze, a mezczyzni, ktorzy mogli - jak sie obawialo Sa'kage - zajac jego miejsce, nie beda roscic pretensji do tronu. To oznacza, ze tron przypadnie Aleine'owi Gunderowi, ktory jest za slaby, aby osmielic sie wejsc w droge Sa'kage. -Sugerowalbym, zebysmy przekonali ksiecia, by awansowal generala Agona na lorda generala - powiedzial Durzo. - Agon zadba, zeby diuk nie skonsolidowal wszystkich sil, a jesli Khalidor wykona najmniejszy ruch... Drobniutki czlowieczek, niegdys handlarz niewolnikow, przerwal mu: -O ile uznajemy twoja... niechec wobec Khalidoru, panie Blint, nie bedziemy trwonic naszego kapitalu politycznego na jakiegos generala. -Nie musimy - wtracila sie Mama K. Pani Rozkoszy nadal byla piekna, chociaz minely lata od czasow, kiedy byla najznamienitsza kurtyzana miasta. -Mozemy dostac, co chcemy, udajac, ze prosil o to kto inny. Wszyscy zaczeli sluchac. -Ksiaze byl sklonny kupic generala za pomoca strategicznego malzenstwa. Wiec powiedzmy mu, ze cena Agona jest inna: polityczny awans. General nigdy sie nie dowie, a ksiaze raczej o to nie zapyta. -A to da nam punkt wyjscia do ponownego otwarcia kwestii niewolnictwa - dodal handlarz niewolnikami. -Niech mnie szlag, jesli znowu wrocimy do handlu niewolnikami - odezwal sie ktos inny. To byl wielki mezczyzna, ktory sie roztyl, o mocnej szczece, malych oczkach i pobliznionych piesciach, pasujacych do szefa miesniakow Sa'kage. -Ta rosmowa mosze poczekac. Durzo nie musi byc pszy tym - wtracil sie Corbin Fishill. Spojrzal spod ciezkich powiek na Blinta. - Nie sabiles dzisiaj. Pozostawil to stwierdzenie w zawieszeniu, bez dalszego komentarza. Durzo spojrzal na niego. -Nadal potrafisz sabijac? Slowa sa bezuzyteczne w przypadku takiego czlowieka jak Corbin Fishill. On mowil jezykiem piesci. Durzo podszedl do niego. Corbin nawet sie nie wzdrygnal, nie odwrocil sie, kiedy Durzo podszedl do platformy, chociaz niektorzy z Dziewiatki zaczeli sie denerwowac. Blint dojrzal napinajace sie miesnie pod aksamitnymi spodniami Fishilla. Corbin kopnal siepacza w twarz, ale ten juz sie przesunal. Durzo wbil igle gleboko w lydke Corbina i sie odsunal. Zaraz potem rozlegl sie dzwonek i do komnaty wparowal Bernerd ze Szmaja. Blint skrzyzowal rece i nie wykonal nawet jednego ruchu, zeby sie bronic. Byl wysoki, ale cala jego masa to byly smukle miesnie i sciegna. Szmaja szarzowal jak kon bojowy. Durzo tylko wyciagnal rece przed siebie, nawet nie zacisnal piesci. A kiedy Szmaja wpadl na niego, stala sie rzecz niemozliwa - bieg Szmai zakonczyl sie w jednej chwili. Pierwsza zatrzymala sie jego twarz, gdy Szmaja walnal nosem w otwarta dlon Durzo. Reszta ciala uniosla sie rownolegle do ziemi, a potem grzmotnela na kamienna posadzke. -Doszcz tego! - krzyknal Corbin Fishill. Bernerd z poslizgiem wyhamowal przed Durzo i zaraz przykleknal kolo brata. Szmaja jeczal. Jego krwawiacy nos wpasowal sie akurat w pysk wyrzezbionego w kamiennej podlodze szczura. Krzywiac sie, Corbin wyciagnal igle z lydki. -Co to? -Chcesz wiedziec, czy nadal potrafie zabijac? - Durzo polozyl mala fiolke przed miesniakiem. - Jesli ta igla byla zatruta, tu masz antidotum. Ale jesli nie, odtrutka cie zabije. Wypij albo nie. -Wypij, Corbin - powiedzial Pon Dradin. Shinga odezwal sie po raz pierwszy od wejscia Durzo. - Wiesz, Blint, bylbys lepszym siepaczem, gdybys nie wiedzial, ze jestes najlepszy. A jestes. Jednak nadal przyjmujesz rozkazy ode mnie. Nastepnym razem, kiedy tkniesz kogos z mojej Dziewiatki, poniesiesz konsekwencje. A teraz wynos sie stad. *** Z tunelem bylo cos nie tak. Merkuriusz chodzil juz wczesniej tunelami i nawet jesli nie przepadal za wedrowaniem w odpychajacej ciemnosci z pomoca samego dotyku, to byl w stanie to zrobic. Tunel zaczal sie jak kazdy inny: szorstka powierzchnia, zakrety, i, rzecz jasna, ciemnosc. Ale w miare jak zaglebial sie bardziej w ziemie, sciany stawaly sie prostsze, podloga gladsza. Ten tunel byl wazny.Ale to tylko ciekawostka, jeszcze nic zlego. Cos, co naprawde nie pasowalo Merkuriuszowi, znajdowalo sie teraz krok przed nim. Przysiadl na pietach, odpoczywajac i sie zastanawiajac. Nie usiadl. Siada sie tylko wtedy, kiedy sie wie, ze przed niczym nie bedziesz uciekac. Nie wyczul zadnej zmiany w zapachach, chociaz powietrze tu w dole bylo ciezkie i geste jak kleik. Gdy mruzyl oczy, wydawalo mu sie, ze cos widzi, ale byl pewien, ze to tylko efekt zaciskania powiek. Znowu wyciagnal reke. Czy powietrze zrobilo sie tu chlodniejsze? A potem byl prawie pewien, ze powietrze sie poruszylo. Nagle przerazil sie. Blint przeszedl tedy dwadziescia minut temu. Nie niosl ze soba pochodni. Merkuriusz nie pomyslal o tym wtedy, a teraz przypomnialy mu sie rozne opowiesci. Delikatny podmuch kwasnego powietrza owial mu policzek. Niewiele brakowalo, a Merkuriusz puscilby sie biegiem, ale nie wiedzial, w ktora strone moze bezpiecznie uciekac. Nie mial czym sie bronic. Piesc Gildii trzymal cala bron. Kolejny podmuch musnal jego drugi policzek. Powietrze pachnialo... Czosnkiem? -Istnieja sekrety na tym swiecie, dzieciaku. Takie sekrety jak magiczne alarmy i tozsamosc Dziewiatki. Jesli zrobisz nastepny krok, poznasz jeden z nich. A potem znajdzie cie dwoch milutkich miesniakow, ktorzy otrzymali rozkaz zabicia kazdego intruza. -Pan Blint? - Merkuriusz rozgladal sie w ciemnosciach. -Nastepnym razem, jak bedziesz kogos sledzil, nie rob tego tak ukradkowo. Wtedy wygladasz bardziej podejrzanie. Cokolwiek mial na mysli, nie brzmialo to dobrze. -Panie Blint? Uslyszal smiech oddalajacy sie tunelem. Merkuriusz skoczyl na rowne nogi, czujac, ze nadzieja wymyka mu sie wraz z tym gasnacym smiechem. Pobiegl tunelem w ciemnosci. -Poczekaj! Nie bylo odpowiedzi. Merkuriusz przyspieszyl. Zaczepil stopa o kamien i padl jak dlugi, zdzierajac skore z kolan i rak na kamiennej podlodze. -Panie Blint, prosze zaczekac! Musze zostac pana uczniem. Panie Blint, prosze! Glos rozlegl sie tuz nad nim, chociaz kiedy Merkuriusz sie rozejrzal, niczego nie zobaczyl. -Nie biore uczniow. Wracaj do domu, maly. -Ale ja jestem inny! Zrobie wszystko. Mam pieniadze! Nie bylo odpowiedzi. Blint zniknal. Cisza bolala, pulsowala rozcieciami na kolanach i dloniach Merkuriusza. Nie mial na to co zaradzic. Chcial sie rozplakac, ale zarazem czul, ze placza tylko male dzieci. Merkuriusz wrocil na terytorium Czarnego Smoka, kiedy niebo jasnialo. Rozne kwartaly Nor otrzasaly sie z pijackiej drzemki. Piekarze wstawali, terminatorzy u kowala rozpalali ogien w kuzni, szczury gildyjne, dziwki, miesniaki i pajeczarze szli spac, a kieszonkowcy, oszusci, szulerzy i reszta tych, co pracowali za dnia, jeszcze spala. Zwykle zapachy Nor koily. Nieodmiennie w powietrzu wisial zapach zagrod dla bydla, przetykany smrodem ludzkich nieczystosci plynacych szerokimi rynsztokami przy kazdej ulicy i jeszcze gorszym smrodem rzeki Plith, zapach gnijacej roslinnosci na plyciznach i zalewiskach leniwej rzeki, nieco mniej kwasny aromat oceanu. Jesli szczesliwie powiala akurat bryza, smrod spiacych zebrakow, ktorzy nigdy sie nie myli i potrafili zaatakowac szczura bez zadnego powodu poza wsciekloscia na caly swiat. Po raz pierwszy dla Merkuriusza te zapachy zamiast oznaczac dom, kojarzyly sie tylko z brudem. Odrzucenie i rozpacz to odory unoszace sie z kazdej zatechlej ruiny i dziury z szambem w Norach. Opuszczony mlyn, w ktorym kiedys luskano ryz, nie byl tylko pustym budynkiem, w ktorym sypiala gildia. To byl symbol. Mlyny na zachodnim wybrzezu pladrowali tylko desperaci, gotowi przebic sie przez wszystkich miesniakow najetych przez wlascicieli. Gdziekolwiek sie nie spojrzalo, bylo widac upadek i zniszczenie, i Merkuriusz stanowil czesc tego swiata. Kiedy wrocil do domu gildii, skinal glowa do czujki i wsunal sie do srodka, nie silac sie nawet na dyskrecje. W gildii przyzwyczajono sie do dzieci, ktore wstaja w nocy wysikac sie, wiec nikt nie pomysli, ze byl gdzies dalej. Gdyby sprobowal zakrasc sie z powrotem, tylko zwrocilby na siebie uwage. Moze o to chodzilo z ta ukradkowoscia. Kladac sie na swoje zwykle miejsce obok okna, wsunal sie miedzy Laleczke i Jarla. Bywalo tu zimno, ale podloga byla gladka, a w deskach nie bylo za wiele drzazg. Szturchnal przyjaciela. -Jay-Oh, wiesz, co to znaczy ukradkowo? Jarl tylko przetoczyl sie na drugi bok, pomrukujac. Merkuriusz szturchnal go raz jeszcze, ale przyjaciel nawet nie drgnal. Pewnie ma za soba dluga noc. Jak wszystkie szczury z gildii, Merkuriusz, Jarl i Laleczka spali blisko siebie, zeby im bylo cieplej. Zwykle Laleczka ladowala posrodku, bo byla mala i latwo marzla, ale dzis wieczor Jarl i Laleczka nie lezeli blisko siebie. Laleczka przysunela sie i objela Merkuriusza, sciskajac go mocno, a Merkuriusz ucieszyl sie z jej ciepla. Zmartwienie gryzlo go w glebi duszy jak szczur, ale byl za bardzo zmeczony. Zasnal. 5 Koszmar zaczal sie, gdy tylko Merkuriusz sie obudzil.-Dzien dobry - powiedzial Szczur. - Jak sie miewa moj ulubiony wypierdek? Radosc na twarzy Szczura ostrzegla Merkuriusza, ze swieci sie cos naprawde zlego. Roth i Zajecza Warga stali po obu stornach Szczura i az ich roznosilo podniecenie. Laleczka zniknela. Jarl tez. Nigdzie nie bylo widac Ja'laliela. Mrugajac, oslepiony slonecznym swiatlem wpadajacym przez dziure po zerwanym dachu, Merkuriusz wstal i sprobowal zorientowac sie w sytuacji. Reszta gildii zniknela - szczury albo poszly do pracy, albo grzebaly w smieciach, albo doszly do wniosku, ze to dobry moment, by sie ulotnic. Zatem widzialy, ze Szczur wchodzi. Roth stal przy tylnych drzwiach, a Zajecza Warga stanal za Szczurem, na wypadek gdyby Merkuriusz chcial biec do frontowych drzwi albo okna. -Gdzie byles ostatniej nocy? - zapytal Szczur. -Musialem sie wysikac. -Dlugo sikales. Przegapiles cala zabawe. Kiedy Szczur odezwal sie w ten sposob, calkowicie beznamietnie, bez jakiejkolwiek intonacji w glosie, Merkuriusz poczul strach zbyt gleboki, by sie z niego otrzasnac. Wiedzial, co to przemoc. Widzial mordowanych zeglarzy, widzial prostytutki ze swiezymi bliznami, mial przyjaciela, ktory umarl pobity przez handlarza. Okrucienstwo spacerowalo wsrod Nor reka w reke z bieda i wsciekloscia. Ale smierc w oczach Szczura ostrzegala, ze jest wiekszym dziwadlem niz Zajecza Warga. Zajecza Warga urodzil sie bez kawalka ust. Szczur urodzil sie bez sumienia. -Co zrobiles? - zapytal Merkuriusz. -Roth! - Szczur skinal glowa na duzego. Roth otworzyl drzwi i zawolal "Do nogi", jakby przywolywal psa, a potem cos zlapal. Wciagnal to do srodka i wtedy Merkuriusz zobaczyl, ze to Jarl. Usta mial spuchniete, oczy tak podbite, ze az czarne, i powieki tak obrzmiale, ze ledwo cos widzial przez szparki. Brakowalo mu paru zebow, a na twarzy mial zakrzepla krew, ktora splynela z miejsc, z ktorych wyrwano mu garsci wlosow. Jarl nosil sukienke. Merkuriuszowi zrobilo sie goraco i jednoczesnie przebiegly go zimne ciarki. Krew naplynela mu do twarzy. Nie mogl okazac swojej slabosci Szczurowi. Nie mogl sie ruszyc. Odwrocil sie, zeby nie zwymiotowac. Za jego plecami Jarl zakwilil cicho: -Merkur, blagam, Merkur, nie odwracaj sie ode mnie. Nie chcialem... Szczur uderzyl go w twarz. Jarl padl na ziemie. -Jarl jest teraz moj - oznajmil Szczur. - Mysli, ze bedzie walczyl kazdej nocy, i rzeczywiscie bedzie. Przez jakis czas. - Szczur usmiechnal sie. - Ale zlamie go. Czas dziala na moja korzysc. -Zabije cie. Przysiegam - powiedzial Merkuriusz. -O, wiec teraz terminujesz u pana Blinta? Szczur usmiechnal sie, kiedy Merkuriusz rzucil Jarlowi spojrzenie, bo poczul sie zdradzony. Jarl spuscil glowe; ramiona mu drzaly, jakby bezglosnie szlochal. -Jarl powiedzial nam o tym, chyba gdzies pomiedzy Rothem i Davim. Ale czegos nie rozumiem. Skoro pan Blint przyjal cie na ucznia, to dlaczego tu jestes? Wrociles mnie zabic? Jarl powstrzymal lzy i odwrocil sie, chwytajac sie ostatniej nadziei. Merkuriusz nie mial nic do powiedzenia. -Nie przyjal mnie - przyznal sie. Jarl zalamal sie. -Wszyscy wiedza, ze nie przyjmuje uczniow, glupku - odparl Szczur. - Wiec oto nasza umowa, Merkur. Nie wiem, co dla niego zrobiles, ale Ja'laliel powiedzial, ze nie wolno mi ciebie tknac, wiec cie nie tkne. Tyle ze predzej czy pozniej, to bedzie moja gildia. -Pewnie predzej niz pozniej - wtracil sie Roth. Uniosl brew, patrzac na Merkuriusza. -Mam wielkie plany odnosnie do Czarnego Smoka i nie pozwole, zebys wszedl mi w droge - powiedzial Szczur. -Czego ode mnie chcesz? - Glos Merkuriusza brzmial cieniutko i piskliwie. -Chce, zebys byl bohaterem. Chce, zeby kazdy, kto nie smie mi sie postawic, patrzyl na ciebie i zaczal miec nadzieje. A potem zniszcze wszystko, co stworzyles. Zniszcze wszystko, co kochasz. Zniszcze ciebie tak calkowicie, ze nikt wiecej nie osmieli mi sie przeciwstawic. Wiec staraj sie jak najlepiej, nie staraj sie wcale, albo w ogole nic nie rob. I tak wygram. Zawsze wygrywam. Merkuriusz nie uiscil oplaty nastepnego dnia. Mial nadzieje, ze Szczur go uderzy. Wystarczylby jeden cios i Merkuriusz spadlby z piedestalu. Ale Szczur go nie uderzyl. Klal i wsciekal sie, a jego oczy sie smialy, i kazal Merkuriuszowi nastepnym razem przyniesc dwa razy wiecej. Oczywiscie nic nie przyniosl. Wyciagnal tylko pusta reke, jakby juz oberwal. To nie mialo znaczenia. Szczur wsciekl sie, oskarzyl go, ze mu sie stawia, ale nawet go nie tknal. I tak to wygladalo kazdego dnia wnoszenia oplat. Stopniowo Merkuriusz wrocil do pracy, zaczal zbierac miedziaki i odkladac je do oszczednosci Jarla. Te dni byly straszne: Szczur nie pozwalal Jarlowi rozmawiac z Merkuriuszem i po jakims czasie Merkuriusz nawet nie wiedzial, czy Jarl jeszcze chce z nim rozmawiac. Jarl, ktorego znal, po trochu znikal. Nawet nie pomoglo, kiedy przestali go zmuszac do noszenia sukienki. Noce byly jeszcze gorsze. Szczur zabieral Jarla co noc, kiedy reszta gildii udawala, ze nic nie slyszy. Merkuriusz i Laleczka kulili sie razem, a potem w ciszy przerywanej cichym placzem Merkuriusz lezal godzinami na plecach, snujac wyrafinowane plany zemsty, ktorych wiedzial, ze nigdy nie zrealizuje. Stal sie nieostrozny. Obrzucal Szczura wyzwiskami, kwestionowal kazdy rozkaz i stawal w obronie kazdego, kogo Piesc bil. Szczur odpowiadal przeklenstwami, ale zawsze w jego oczach plonal usmieszek. Maluchy i frajerzy w gildii zaczeli kierowac sie zdaniem Merkuriusza i patrzyli na niego oczami pelnymi uwielbienia. Merkuriusz poczul, ze sytuacja w gildii przekroczyla mase krytyczna, w dniu, kiedy dwoch duzych przynioslo mu lunch i usiadlo razem z nim na ganku. To bylo jak objawienie. W zyciu nie uwierzylby, ze ktorykolwiek z duzych przylaczylby sie do niego. Dlaczego mieliby to zrobic? Nie mial nic. I wtedy zrozumial swoj blad. Nigdy nie obmyslil planu, co zrobi, kiedy dolacza do niego duzi. Po drugiej stronie podworza Ja'laliel siedzial bezradnie, kaszlal krwia i wygladal zalosnie. Ale jestem glupi. Szczur tylko na to czekal. Tak to zaaranzowal, zeby Merkuriusz zostal bohaterem. Nawet wprost mu to powiedzial. To nie bedzie przewrot. To bedzie czystka. *** -Ojcze, prosze, nie jedz. - Logan Gyre zlapal za uzde rumaka, ignorujac chlod przed switem i powstrzymujac lzy.-Nie, zostaw to - powiedzial diuk Gyre do Wendela Northa, swojego rzadcy, ktory kierowal sluzacymi niosacymi skrzynie pelna ubran diuka. - Ale chce, zeby w ciagu tygodnia przeslano mi tysiac welnianych plaszczy. Skorzystaj z naszych wlasnych funduszy i nie pros o zwrot z krolewskiej kasy. Nie chce dawac krolowi pretekstu do odmowy. - Splotl za plecami dlonie w rekawicach. - Nie wiem, w jakim stanie sa garnizonowe stajnie, ale chcialbym dostac wiesci z Havermere, ile koni moga mi przeslac przed zima. -To juz zalatwione, milordzie. Wszedzie krecili sie sluzacy, ladujac wozy, ktore pojada na polnoc z zapasami zywnosci i wszelkim zaopatrzeniem. Setka rycerzy Gyre'a zajmowala sie ostatnimi przygotowaniami, sprawdzajac siodla, konie i bron. Sluzacy, ktorzy mieli opuscic rodziny, zegnali sie pospiesznie. Diuk odwrocil sie do syna, a juz sam widok ojca w zbroi sprawil, ze w oczach Logana zalsnily lzy dumy i strachu. -Synu, masz dwanascie lat. -Potrafie walczyc. Nawet pan Vorden przyznaje, ze obchodze sie z mieczem niemal tak dobrze, jak zolnierz. -Loganie, nie kaze ci zostac, dlatego, ze watpie w twoje zdolnosci. Przeciwnie, naprawde w nie wierze. Prawda jest taka, ze matka bardziej potrzebuje cie tutaj, niz ja bede potrzebowal cie w gorach. -Ale ja chce jechac z toba. -A ja w ogole nie chce wyjezdzac. To, czego chcemy, nie ma tu nic do rzeczy. -Jasin powiedzial, ze Dziewiatak tylko probuje cie upokorzyc. Powiedzial, ze to obraza dla diuka powierzyc mu tak maly posterunek. Nie wspomnial o innych rzeczach, ktore powiedzial Jasin. Nie uwazal sie za porywczego, ale w ciagu trzech miesiecy od smierci krola Davina i przyjecia przez Aleine'a Gundera tytulu Aleine'a IX - zwanego protekcjonalnie Dziewiatakiem - Logan wszczal juz kilka bojek. -A co ty myslisz, synu? -Nie sadze, zebys kogokolwiek sie bal. -Wiec Jasin powiedzial, ze sie boje, tak? To dlatego zarobiles siniaki na knykciach? Logan nagle usmiechnal sie szeroko. Byl wysoki jak ojciec, ale jeszcze nie nabral takiej same masy, ale dowodca ich strazy, Ren Vorden, powiedzial, ze to tylko kwestia czasu. Kiedy Logan bil sie z innymi chlopcami, nie przegrywal. -Synu, nie popelnij bledu. Przejecie dowodzenia nad garnizonem w Wyjacych Wichrach to nic wielkiego, ale lepsze to niz wygnanie albo smierc. Jesli zostane, krol w koncu zafunduje mi albo jedno, albo drugie. Kazdego lata bedziesz przyjezdzal trenowac z moimi ludzmi, ale potrzebuje, zebys tu zostal. Przez pol roku bedziesz moimi oczami i uszami w Cenarii. Twoja matka... - Urwal i spojrzal gdzies za Logana. -Uwaza, ze twoj ojciec jest glupcem - oznajmil Catrinna Gyre, pojawiajac sie nagle. Wywodzila sie z innego rodu ksiazecego - Graesinow - i miala typowe dla tej rodziny zielone oczy, drobne rysy i temperament. Mimo wczesnej godziny byla ubrana w piekna suknie z zielonego jedwabiu obrebiona gronostajem, a jej wlosy blyszczaly po wyszczotkowaniu. -Regnus, jesli wsiadziesz na tego konia, nie chce cie nigdy wiecej widziec. -Catrinna, nie bedziemy teraz o tym rozmawiac. -Ten szakal bedzie cie judzic przeciwko mojej rodzinie, wiesz o tym. Zniszczy ciebie, zniszczy ich, tak czy inaczej wygra. -To jest twoja rodzina, Catrinno. I podjalem juz decyzje. - Glos diuka Gyre zabrzmial ostro i rozkazujaco jak trzask bicza. Slyszac ten ton, Logan chcial sie skulic i stac niewidzialnym. -Ktora ze swoich nierzadnic zabierasz ze soba? -Nie zabieram zadnej pokojowki, chociaz niektore z nich trudno bedzie zastapic. Zostawiam je z szacunku dla ciebie... -Uwazasz mnie za glupia? Znajdziesz sobie jakas zdzire na miejscu. -Catrinna. Wracaj do domu. Natychmiast! Posluchala. Diuk obserwowal, jak odchodzi. Przemowil, nie odwracajac sie do Logana: -Twoja matka... o pewnych sprawach powiem ci, kiedy bedziesz starszy. Na razie oczekuje, zebys traktowal ja z szacunkiem, ale to ty bedziesz lordem Gyre, kiedy ja wyjade. Logan wytrzeszczyl oczy. Ojciec poklepal go po ramieniu. -To nie oznacza, ze mozesz uciekac z lekcji. Wendel nauczy cie wszystkiego, co musisz wiedziec. Przysiegam, ten czlowiek lepiej sie orientuje w kwestiach dotyczacych naszych ziem niz ja. Bede tylko cztery dni drogi stad. Masz wspanialy umysl, synu, i dlatego musisz tu zostac. To miasto jest gniazdem zmij. Sa tutaj tacy, ktorzy chcieliby nas zniszczyc. Twoja matka zauwazyla oznaki tego i to po czesci ja niepokoi. Wprowadzam cie do tej gry, Loganie. Wolalbym tego, nie robic, ale jestes jedynym pionkiem, jaki zostal mi w tej rozgrywce. Zaskocz ich. Badz madrzejszy, lepszy, odwazniejszy i szybszy niz ktokolwiek by sie spodziewal. To nie w porzadku, ze zrzucam na ciebie taki ciezar, ale musze. Licze na ciebie. Rod Gyre liczy na ciebie. Cala nasza czeladz i wszyscy wasale licza na ciebie, i moze nawet cale krolestwo. Diuk Gyre wskoczyl na ogromnego, bialego rumaka. -Kocham cie, synu. Ale nie zawiedz mnie. 6 Ciemnosc byla wszechogarniajaca i zimna jak objecia smierci. Merkuriusz przykucnal pod sciana w zaulku, majac nadzieje, ze nocny wiatr zagluszy dzwon jego serca. Piaty duzy, ktory dolaczyl do niego, ukradl noz ze skladu z bronia Szczura i teraz Merkuriusz sciskal kawalek metalu tak mocno, ze az go rozbolala dlon.W zaulku nadal nie bylo zadnego ruchu. Merkuriusz wbil ostrze w ziemie i wcisnal dlonie pod pachy, zeby je rozgrzac. Moze minac wiele godzin, nim cokolwiek sie stanie. Ale to niewazne. Mial coraz mniejsze szanse. Juz zmarnotrawil zbyt wiele czasu. Szczur nie byl glupi. Byl okrutny, ale mial plan. A Merkuriusz nie. Miotal sie w strachu przez trzy miesiace, zamiast planowac. Piesc jasno przedstawil swoje zamiary. To wystarczajaco ulatwialo sprawe. Merkuriusz domyslal sie, co planowal Szczur; musial tylko poskladac wszystkie kawalki do kupy. Teraz, kiedy myslal, potrafil wejsc w skore Szczura az zbyt latwo i myslec tak jak on. Czystka to za malo. Czystka zapewni mi bezpieczenstwo tylko na kilka lat. Inne glowy gildii tez zabijaly, zeby zachowac wladze. Zabijanie nie wyrozni mnie w zaden sposob. Merkuriusz pracowal nad pomyslem. Szczur mial wielkie ambicje. Potrafil ukrywac nienawisc przez trzy miesiace. Dlaczego przez tyle czasu nie chcialby nawet uderzyc Merkuriusza? Zniszczenie. O to chodzilo. Szczur zniszczy go w spektakularny sposob. Zaspokoi wlasne okrucienstwo i wzmocni wladze. Zrobi cos tak potwornego, ze Merkuriusz stanie sie legenda powtarzana przez gildie. Moze nawet go nie zabije, pozostawi okaleczonego w straszliwy sposob, zeby kazdy, kto spotka Merkuriusza, bal sie Szczura jeszcze bardziej. W zaulku cos zaszuralo i Merkuriusz zamarl. Powoli, bardzo powoli, wyciagnal majcher. Zaulek byl waski, budynki pochylaly sie tak blisko siebie, ze dorosly czlowiek mogl dotknac obu scian jednoczesnie. Merkuriusz wybral go nie bez powodu. Ale teraz mury wydawaly sie zlowrogie, jakby wyciagaly ku sobie chciwe palce, odcinajac blask gwiazd, jakby siegaly po niego. Wiatr szemral nad dachami, opowiadajac historie o morderstwie. Merkuriusz znowu uslyszal szelest i sie rozluznil. Stary, przestraszony szczur wyszedl spod kupy zatechlych desek i weszyl. Merkuriusz sie nie poruszyl, kiedy szczur podreptal przed siebie. Obwachal naga stope Merkuriusza, szturchnal go mokrym nosem. Nie wyczuwajac niebezpieczenstwa, zaczal sie szykowac do uczty. Kiedy juz mial ugryzc, Merkuriusz zatopil noz za jego uszami i wbil ostrze tak mocno, ze zazgrzytalo o ziemie. Szczur szarpnal sie, ale nie zapiszczal. Merkuriusz wyciagnal waskie zelazo, zadowolony z tego, ze zalatwil sprawe tak cicho. Rozejrzal sie po zaulku raz jeszcze. Nadal nic. Wiec gdzie jest moja slabosc? Co ja zrobilbym na miejscu Szczura, zeby mnie zniszczyc? Cos polaskotalo go w kark, strzasnal to reka. Cholerne robaki. Robaki? Przeciez jest potwornie zimno. Na dloni, ktora dotknal szyi, poczul cos cieplego i lepkiego. Merkuriusz odwrocil sie i wzial zamach, ale noz wypadl mu z reki, kiedy oberwal w nadgarstek. Durzo Blint kucal blizej niz stope od niego. Nie odezwal sie. Po prostu patrzyl, a jego spojrzenie bylo lodowate. Cisza przeciagala sie, kiedy patrzyli sie na siebie bez slowa -Pan widzial szczura - powiedzial Merkuriusz. Tamten uniosl brew. -Zranil mnie pan tam, gdzie ja go zranilem. Pokazal mi pan, ze jest o tyle lepszy ode mnie, o ile ja od szczura. Slad usmiechu. -Dziwny z ciebie szczurek gildyjny. Taki bystry, a taki glupi. Merkuriusz spojrzal na noz - ktory jak za sprawa magii znalazl sie teraz w dloni Durzo - i zawstydzil sie. Rzeczywiscie byl glupi. Co sobie myslal? Ze zagrozi siepaczowi? -Zamierzam u pana terminowac - powiedzial. Blint otwarta dlonia uderzyl go w twarz i chlopak wyciagnal sie na murze. Uderzyl twarza w kamien i klapnal ciezko. Kiedy sie przeturlal, Blint juz stal nad nim. -Daj mi jeden dobry powod, dla ktorego nie powinienem cie zabic. Laleczka. Byla nie tylko odpowiedzia na pytanie Blinta, ale tez slaboscia Merkuriusza. Tam wlasnie Szczur uderzy. Merkuriuszowi zrobilo sie niedobrze. Najpierw Jarl, teraz Laleczka. -Powinien pan. Blint znowu uniosl brew. -Jest pan najlepszym siepaczem w miescie, ale nie jedynym. I jesli nie przyjmie mnie pan na ucznia, bede sie uczyl u Hu Szubienicznika albo Wrable'a Szramy. Poswiece cale zycie na nauke do chwili, kiedy bede mial z panem szanse. Poczekam, az pomysli pan, ze zapomnialem o dzisiejszym dniu. Poczekam, az pan uzna, ze to byly tylko pogrozki glupiego szczura z gildii. A kiedy stane sie mistrzem, przez jakis czas bedzie sie pan bal wlasnego cienia. Kilka razy rzuci sie pan na cien, ale mnie tam nie bedzie, w koncu jeden jedyny raz pan sobie odpusci, i wlasnie wtedy tam bede. Nie obchodzi mnie, czy przy tej okazji pan mnie zabije. Oddam swoje zycie za panskie. Spojrzenie Durzo prawie sie nie zmienilo, gdy z niebezpiecznego, ale rozbawionego, stalo sie po prostu niebezpieczne. Ale Merkuriusz nie widzial tego przez lzy, ktore naplynely mu do oczu. Widzial tylko pustke, ktora pojawila sie w spojrzeniu Jarla, i wyobrazil ja sobie w oczach Laleczki. Wyobrazil sobie jej krzyk, gdyby Szczur sie pojawial i zabieral ja kazdej nocy. Krzyczalaby bez slow przez pierwsze kilka tygodni, moze by walczyla - gryzla i drapala przez chwile - a potem juz by nie krzyczala, juz by nie walczyla. Byloby tylko slychac pojekiwanie, odglosy ciala i przyjemnosci Szczura. Jak to bylo z Jarlem. -Czy twoje zycie jest az tak puste, chlopcze? Bedzie, jesli odmowisz. -Chce byc taki jak pan. -Nikt nie chce byc taki jak ja. Blint wyciagnal ogromny miecz i przytknal go do gardla Merkuriusza. Przez chwile chlopcu bylo obojetne, czy ostrze wypije jego zycie. Smierc bylaby lepsza niz patrzenie, jak Laleczka znika na jego oczach. -Lubisz ranic ludzi? - zapytal Blint. -Nie, panie. -Zabiles juz kogos? -Nie. -Wiec dlaczego marnujesz moj czas? O co mu chodzilo? Mowil powaznie? Niemozliwe. -Slyszalem, ze pan tego nie lubi. Nie trzeba tego lubic, zeby byc dobrym - odpowiedzial Merkuriusz. -Kto ci to powiedzial? -Mama K. Powiedziala, ze tym rozni sie pan od niektorych. Blint zmarszczyl brwi. Wyciagnal zabek czosnku z sakiewki i wrzucil do ust. Przezuwajac, schowal miecz do pochwy. -No dobra, dzieciaku. Chcesz sie wzbogacic? Merkuriusz pokiwal glowa. -Szybki jestes. A potrafisz liczyc punkty, myslac jednoczesnie i pamietajac o piecdziesieciu innych rzeczach? Masz zreczne rece? Za kazdym razem Merkuriusz kiwal glowa. -To zostan szulerem. - Durzo sie zasmial. Ale nie Merkuriusz. Spojrzal na swoje stopy. -Nie chce sie wiecej bac. -Ja'laliel cie bije? -Ja'laliel to pryszcz. -Wiec kto? -Nasza Piesc. Szczur. - Dlaczego tak trudno wypowiedziec jego imie? -Bije cie? -Chyba ze... chyba ze sie z nim robi... te rzeczy. - Zabrzmialo to slabo, ale Blint nic nie powiedzial, wiec Merkuriusz dodal. - Nie pozwole juz wiecej, zeby ktos mnie uderzyl. Nigdy wiecej. Blint caly czas patrzyl gdzies w dal. Merkuriusz mial czas, zeby, mrugajac, pozbyc sie lez z oczu. Ksiezyc w pelni zalal miasto zlotym swiatlem. -Stara dziwka potrafi byc piekna. Mimo wszystko. Merkuriusz podazyl za wzrokiem Blinta, ale nikogo nie zobaczyl. Srebrzysta mgla podnosila sie znad cieplego obornika w zagrodach i snula wokol starych, popsutych akweduktow. W ciemnosciach Merkuriusz nie mogl widziec Krwawiacego Czlowieka dopiero co nabazgranego na Czarnym Smoku, ale wiedzial, ze tam jest. Odkad Ja'laliel zaczal chorowac, jego gildia systematycznie tracila terytoria. -Prosze pana? -W tym miejscu nie ma kultury. Poza kultura ulicy. Budynki sa z cegly na jednej ulicy, z wikliny i blota na drugiej, a z bambusa na nastepnej. Tytuly sa alitaeranskie, ubrania callaeanskie, a muzyka to tylko sethyjskie harfy i liry lodricarskie, nawet te cholerne pola ryzowe ukradlismy Ceurze. Ale dopoki jej nie tkniesz, ani nie przyjrzysz sie jej z bliska, nadal jest piekna. Merkuriusz pomyslal, ze chyba rozumie. Trzeba uwazac, czego sie tknie i dokad pojdzie w Norach. Kaluze rzygowin i innych fizjologicznych plynow rozlewaly sie na ulicach, a ogniska, na ktorych palono obornikiem, i tlustawa para z nieustannie gotujacych sie kadzi z lojem pokrywaly wszystko tlusta sadza. Ale nie potrafil odpowiedziec. Nawet nie byl pewien, czy Blint mowil to do niego. -Niewiele ci brakuje, chlopcze. Ale nigdy nie biore uczniow i ciebie tez nie wezme. - Blint urwal, bawiac sie nozem, przesuwajac go miedzy palcami. - Chyba ze zrobisz cos, czego nie potrafisz. Nadzieja zaplonela w piersi Merkuriusza po raz pierwszy od miesiecy. -Zrobie wszystko. -Musialbys to zrobic sam. Nikt inny nie moze wiedziec. Musialbys wymyslic jak, kiedy i gdzie. Wszystko samodzielnie. -Co musze zrobic? - zapytal Merkuriusz. Czul, jak Anioly Nocy zaciskaja palce na jego zoladku. Skad wiedzial, co powie za chwile Blint? Siepacz podniosl martwego gryzonia i rzucil go Merkuriuszowi. -Tylko to. Zabij swojego Szczura i przynies mi dowod. Masz na to tydzien. 7 Solon Tofusin prowadzil szkape ulica Sidlin miedzy krzykliwymi, ciasno upakowanymi rezydencjami wielkich rodow Cenarii. Wiele z tych domow mialo mniej niz dziesiec lat. Inne byly starsze, ale ostatnio je przebudowano. Budynki wzdluz tej ulicy zasadniczo roznily sie od reszty architektury cenaryjskiej. Te zbudowali ci, ktorzy mieli nadzieje, ze za pieniadze moga kupic kulture. Wszyscy oni, rywalizowali z sasiadami egzotycznymi projektami, popisujac sie fantazjami na temat ladeskich wiez albo pawilonow rodem z Friaku, albo tez nawiazaniami do bardziej wyrazistych rezydencji alitaeranskich lub wiernymi kopiami slynnych letnich palacow ceuranskich. Solon dostrzegl tu nawet cos, co chyba rozpoznawal z jakiegos obrazu - pekata swiatynie ymmurska do kompletu z choragiewkami modlitewnymi. Pieniadze z niewolnictwa, pomyslal.Nie samo niewolnictwo go przerazalo. Na jego wyspie niewolnictwo bylo powszechne. Ale nie w takim stopniu jak tu. Te rezydencje wybudowano dzieki walkom niewolnikow i dziecincom. Nie bylo mu po drodze, ale przeszedl przez Nory, zeby zobaczyc, jak wyglada milczaca czesc jego nowego miasta rodzinnego. Nedza tamtego miejsca sprawiala, ze tutejsze bogactwo bylo wrecz nieprzyzwoite. Ledwo szedl ze zmeczenia. Byl mezczyzna niezbyt wysokim, ale mimo wydatnego brzucha szerokim w barach. Szkapa byla zacnym koniem, ale byl z niej zaden rumak i rownie czesto musial ja prowadzic, jak na niej jezdzil. Wielkie posiadlosci ciagnely sie przed nim, rozniac sie od pozostalych nie tyle rozmiarem budynkow, ile obszarem ziemi w obrebie murow. O ile rezydencje staly jedna obok drugiej, o tyle posiadlosci byly dosc rozlegle. Straze czuwaly przy wrotach ze wzmacnianego zelazem drewna zamiast przy zawilych kratach, przy bramach, ktore zbudowano dla obrony, a nie dla ozdoby. Brame pierwszej posiadlosci zdobil pstrag Jadwinow pokryty platkami zlota. Za brama Solon dostrzegl wystawny ogrod pelen posagow. Niektore byly z marmuru, inne pokryto zlota folia. Nic dziwnego, ze maja tyle strazy, pomyslal. Wszyscy straznicy byli zawodowcami i zadnego nie dalo sie posadzic o urode, co potwierdzalo plotki na temat duchessy; z przyjemnoscia minal posiadlosc Jadwinow. Byl przystojnym mezczyzna o oliwkowej cerze, czarnych oczach i wlosach nadal ciemnych jak noc, nietknietych szarymi cieniami switu. Dzielenie domu z wiecznie niezaspokojona duchessa, ktorej maz wyjezdzal w czeste i dlugie podroze dyplomatyczne to klopot, ktorego nie potrzebowal. Co prawda, tam dokad zmierzam czeka mnie wcale nie mniej klopotow. Dorianie, moj przyjacielu, mam nadzieje, ze to byl genialny plan. Nie chcial brac pod uwage innej mozliwosci. -Jestem Solon Tofusin. Przybylem zobaczyc sie z lordem Gyre - powiedzial Solon, kiedy stanal przed brama posiadlosci Gyre'ow. -Z diukiem? - spytal straznik. Zsunal helm i podrapal sie po czole. Co za glupek. -Tak, z diukiem Gyre - powtorzyl wolniej i z wiekszym naciskiem, niz to bylo konieczne, ale juz byl zmeczony. -To straszna szkoda - odparl straznik. Solon poczekal, ale mezczyzna nie rozwinal mysli. To nie glupek, tylko dupek. -Lord Gyre wyjechal? -Gdziezby. Wiec o to chodzi. Powinienem byl sie zorientowac, widzac rude wlosy. -Wiem, ze po tysiacu lat najazdow madrzejsi Ceuranie przeniesli sie w glab kontynentu, zostawiajac twoich przodkow na wybrzezu, i zdaje sobie sprawe, ze sethyjscy piraci, ktorzy napadali na wasze wioski, zabrali wszystkie znosne kobiety, ponownie zostawiajac twoich przodkow, wiec w tym, ze jestes i glupi, i brzydki, nie ma twojej winy. Moze jednak pokusilbys sie o probe wyjasnienia mi, jakim cudem lord Gyre moze jednoczesnie wyjechac i nie wyjechac? Mozesz uzywac prostych slow. Na przekor logice mezczyzna wygladal na zadowolonego. -Nie ma zadnych sladow na twojej skorze, nie masz skrzeli i nawet nie gadasz jak ryba. I jestes gruby jak na rybe. Niech zgadne: zlozyli cie w ofierze morzu, ale bogowie morscy nie przyjeli cie, a kiedy fale wyrzucily cie na brzeg, przygarnela cie trollica, ktora wziela cie omylkowo za swoje mlode? -Byla slepa - odparl Solon i, kiedy mezczyzna sie zasmial, uznal, ze lubi tego straznika. -Diuk Gyre wyjechal dzis rano. Nie wroci - wyjasnil straznik. -Nie wroci? Znaczy nigdy? -Nie moja rzecz gadac o tym. Ale nie, nigdy, chyba ze sie myle. Wyjechal objac dowodztwo nad garnizonem w Wyjacych Wichrach. -Ale powiedziales, ze lord Gyre nie wyjechal. -Diuk wyznaczyl swojego syna lordem Gyre do czasu powrotu. -Ktory nie nastapi. -Szybko chwytasz jak na rybe. Jego syn Logan jest glowa rodu. Niedobrze. Za zadne skarby nie potrafil sobie przypomniec, czy Dorian powiedzial "diuk Gyre" czy "lord Gyre". Solonowi nawet nie przeszlo przez mysl, ze moga byc dwie glowy rodu Gyre. Jesli przepowiednia mowila o diuku Gyre, to powinien od razu ruszyc w droge. Jesli jednak dotyczyla jego syna, Solon zostawilby swojego podopiecznego w czasie, kiedy chlopak najbardziej go potrzebuje. -Moge porozmawiac z lordem Gyre? -A potrafisz poslugiwac sie ta stala? - zapytal straznik. - Bo jak nie, to proponowalbym ja schowac. -Slucham? -Nie mow, ze cie nie ostrzegalem. Chodz za mna. Wbrew sobie Solon byl pod wrazeniem. W posiadlosci Gyre'ow czulo sie trwalosc, powage starego rodu. Obie strony murow - zewnetrzna i wewnetrzna - obsadzono akantem, wyrastajacym z czerwonej gleby, o ktorej Solon wiedzial, ze musiano ja specjalnie po to sprowadzic. Te ostowata rosline wybrano nie tylko po to, by zebracy i zlodzieje trzymali sie z dala od murow, ale tez ze wzgledu na jej wiekowe powiazania z arystokracja alitaeranska. Sama rezydencja byla rownie zniechecajaca - z ciezkiego kamienia, z szerokimi lukami i grubymi drzwiami, ktore stawilyby opor ciezkiej maszynerii oblezniczej. Jedynym kompromisem miedzy sila a pieknem byly pnace roze w kolorze krwi, ktore obrebialy kazde drzwi i kazde okno na parterze. Na tle czarnego kamienia i okratowanych okien ich idealny odcien czerwieni byl uderzajacy. Solon nie zwracal uwagi na podzwanianie stali, dopoki straznik nie minal wejscia do rezydencji i nie ruszyl na tyly budynku. Tutaj, na dziedzincu z widokiem ponad Plith na Zamek Cenaria kilku straznikow obserwowalo dwoch mezczyzn w zbrojach treningowych okladajacych sie nawzajem. Mniejszy cofal sie, zataczajac kolka, podczas gdy ciosy wiekszego trafialy na jego tarcze. Mniejszy potknal sie, a jego przeciwnik natarl jak byk, obalajac przeciwnika tarcza jak trykajacy baran. Mezczyzna uniosl miecz, ale nastepny cios sprawil, ze bron wyleciala w powietrze, a kolejny zadzwonil o helm jak w dzwon. Logan Gyre sciagnal helm i rozesmial sie, pomagajac straznikowi wstac. Serce Solona sie zacisnelo. To byl lord Gyre? To raptem dziecko w ciele olbrzyma, nadal mial dzieciecy tluszczyk na twarzy. Nie mogl miec wiecej niz czternascie lat, pewnie nawet byl mlodszy. Solon juz wyobrazal sobie, jak Dorian sie smieje. Wiedzial, ze Solon nie lubi dzieci. Ceuranski straznik podszedl do lorda i powiedzial cos do niego cicho. -Witam - zwrocil sie do Solona lord. - Marcus mowi mi, ze uwazasz sie za niezlego szermierza. Rzeczywiscie? Solon spojrzal na Ceuranina, ktory usmiechnal sie z zadowoleniem. Nazywa sie Marcus? Nawet z imionami w tym kraju nie doszli do ladu. Niespecjalnie przejmujac sie pochodzeniem ludzi, mieszano imiona - alitaeranskie, jak Marcus czy Lucienne, mieszaly sie swobodnie z lodricarskimi, jak Rodo czy Daydra, ceuranskimi, jak Hideo lub Shizumi, i zwyklymi imionami cenaryjskimi w stylu Aleine albo Felene. Wlasciwie jedyne imiona, jakich ludzie nie nadawali dzieciom, to przezwiska niewolnikow powszechne w Norach, jak na przyklad Blizna albo Zajecza Warga. -Radze sobie, lordzie Gyre. Ale to slowami chcialem sie posluzyc w spotkaniu z toba, nie bronia. Jesli rusze teraz, dotrzemy z moja stara klaczka do garnizonu w szesc, moze siedem dni. -Porozmawiamy wobec tego, jak juz sie zmierzymy. Marcus daj mu jakas zbroje treningowa. Mezczyzni wygladali na zadowolonych, a Solon zobaczyl, ze kochali mlodego lorda jak wlasnego syna. Zbyt swobodnie sie smiali i rozpieszczali go. Nagle stal sie glowa rodu, ale mezczyzni nadal jeszcze byli zadziwieni nowoscia tego faktu. -Nie potrzebuje zbroi - odparl Solon. Chichoty urwaly sie i mezczyzni spojrzeli na niego. -Chcesz sie mierzyc bez zbroi? - spytal Logan. -W ogole nie chce sie mierzyc, ale jesli taka jest twoja wola, musze sie zgodzic. Nie bede jednak walczyl ostrzem treningowym. Mezczyzni pokrzykiwali, szykujac sie na widowisko - walke niskiego Sethyjczyka, i to bez zbroi, z ich olbrzymem. Tylko Marcus i jeden, moze dwoch innych patrzyli zaniepokojeni. W grubym pancerzu, ktory nosil Logan, byla niewielka szansa, ze zostanie powaznie raniony, nawet ostrym mieczem. Ale niebezpieczenstwo zawsze istnialo. Solon, patrzac Loganowi w oczy, dojrzal, ze chlopak tez zdaje sobie z tego sprawe. Mlody lord nagle zwatpil, czy powinien byc tak zuchwaly wobec kogos, o kim nic nie wiedzial, kogos, kto moze mu zle zyczyc. Logan przyjrzal sie raz jeszcze krepej sylwetce Solona. -Milordzie - odezwal sie Marcus - moze najlepiej byloby, gdybys... -Zgoda - odpowiedzial Solonowi Logan. Nalozyl helm i opuscil przylbice. Przygotowal miecz i powiedzial: -Daj znac, kiedy bedziesz gotowy. Nim Logan zdazyl zareagowac, Solon wbil palce w otwory przylbicy i zlapal za czesc chroniaca nos. Szarpnal Logana do przodu i obrocil. Chlopak walnal o ziemie z jekiem. Solon wyciagnal noz zza pasa Logana i przylozyl go do oka chlopaka, opierajac kolano obok helmu i przytrzymujac go w ten sposob w miejscu. -Poddajesz sie? - zapytal Solon. Chlopak z trudem lapal oddech. -Poddaje sie. Solon puscil go i wstal, otrzepujac kurz z nogawek spodni. Nie pomogl lordowi Gyre wstac. Mezczyzni milczeli. Kilku wyciagnelo miecze, ale zaden nie zrobil kroku. Jasne bylo, ze gdyby Solon zamierzal zabic Logana, juz by to zrobil. Bez watpienia zastanawiali sie, co diuk Gyre zrobilby z nimi, gdyby rzeczywiscie cos takiego sie wydarzylo. -Glupi z ciebie chlopak, lordzie Gyre - odezwal sie Solon. - Bufon, pajacujacy przed ludzmi, ktorych byc moze pewnego dnia bedzie musial poslac, zeby za niego zgineli. Powiedzial "diuk Gyre", Dorian na pewno powiedzial "diuk Gyre". Ale przyslal mnie tutaj. Na pewno wyslalby mnie prosto do garnizonu, gdyby mial na mysli diuka. W przepowiedni nie chodzilo o mnie. Dorian nie mogl wiedziec, ze czeka mnie opoznienie w drodze, ze trafie do miasta tak bardzo spozniony. Prawda? Logan zdjal helm. Twarz mial czerwona, ale nie pozwolil, zeby wstyd przerodzil sie w gniew. -Ja... zasluzylem sobie na to. Zasluzylem sobie na to, jak mnie sponiewierales. Moze nawet na cos gorszego. Przepraszam. Marny to gospodarz, co napada na gosci. -Wiesz, ze celowo przegrywali, prawda? Logan byl zaskoczony. Zerknal na mezczyzne, z ktorym walczyl, gdy zjawil sie Solon, a ten gapil sie pod nogi. A potem, jakby to wymagalo wielkiego wysilku, lord podniosl wzrok na Solona. -Widze, ze mowisz prawde. Chociaz to wstyd dowiedziec sie czegos takiego, dziekuje. Jego ludzie byli zawstydzeni. Pozwalali mu wygrac, bo go kochali, ale teraz upokorzyli swego pana. Nie zrobilo im sie po prostu przykro, szczerze cierpieli. Jak to jest, ze ten chlopiec wzbudza taka lojalnosc? Czy to po prostu lojalnosc wobec jego ojca? Kiedy obserwowal, jak Logan patrzy na kazdego mezczyzne z osobna - przyglada sie tak dlugo, dopoki kazdy nie spojrzy mu w oczy i nie odwroci natychmiast wzroku - Solon zwatpil w druga mozliwosc. Logan pozwolil, aby bolesna cisza zapadla i trwala. -Za szesc miesiecy - powiedzial Logan, zwracajac sie do swoich ludzi - bede sluzyl w garnizonie mojego ojca. Nie bede siedzial bezpiecznie w zamku. Bede walczyl tak jak wielu z was. Ale skoro najwyrazniej uwazacie, ze treningi to zabawa, bardzo dobrze. Zabawicie sie, trenujac az do polnocy, wy wszyscy. Jutro wszyscy zaczniemy cwiczyc. I oczekuje, ze zjawicie sie godzine przed switem. Zrozumiano? -Tak jest, panie! Logan odwrocil sie do Solona. -Przepraszam, panie Tofusin. Za to wszystko. Prosze mowic mi Logan. Oczywiscie zostanie pan na kolacji, ale czy mam tez polecic sluzbie, by przygotowala dla pana pokoj? -Tak - odpowiedzial Solon. - Mysle, ze to doskonaly pomysl. 8 Vurdmeister Neph Dada spotykal sie ze Szczurem za kazdym razem w innym miejscu. W pokojach zajazdow, w piwnicach warsztatow szkutniczych, w piekarniach, parkach po wschodniej stronie, w slepych uliczkach Nor. Odkad Neph sie zorientowal, ze Szczur boi sie ciemnosci, dbal, aby zawsze spotykali sie noca.Dzis wieczorem Neph obserwowal Szczura i jego ochroniarzy, jak wchodza na malenki, stary i przepelniony cmentarz. Nie bylo tak ciemno, jak Neph mial nadzieje, ze bedzie - tawerny, salony gier i burdele znajdowaly sie raptem trzydziesci krokow dalej. Szczur nie zwolnil od razu ochroniarzy. Jak wiekszosc Nor cmentarz znajdowal sie niecala stope powyzej poziomu wody. Kroliki, jak nazywano mieszkancow Nor, chowali swoich zmarlych prosto w blocie. Jesli mieli pieniadze, wznosili grobowce nad ziemia, ale imigranci - jako ignoranci - po jakichs zamieszkach czy czyms takim pare lat temu pochowali swoich zmarlych w trumnach. Groby sie wydely, bo trumny probowaly wyplynac na powierzchnie. Kilka peklo, a ich zawartosc pozarly dzikie psy. Szczur i jego ochroniarze byli zieloni ze strachu. -Chodzcie - powiedzial w koncu Szczur do swoich duzych, podnoszac nonszalancko czaszke i rzucajac ja jednemu. Chlopak szybko sie cofnal i czaszka, slaba ze starosci albo od choroby, roztrzaskala sie o kamien. -Witaj, maly - wychrypial Neph prosto do ucha Szczura. Szczur sie wzdrygnal, a Neph usmiechnal sie, odslaniajac szczerbate uzebienie. Jego dlugie rzadkie siwe wlosy opadaly tlustymi kosmykami na ramiona. Neph stal tak blisko, ze chlopak cofnal sie o krok. -Czego chcesz? Dlaczego tu jestem? -Och, drazliwosc i filozofia, dwa w jednym. - Neph sie przysunal. Dorastal w Lodricarze, na wschod od Khalidoru. Lodricarczycy uwazali, ze ludzie, ktorzy odsuwaja sie tak, ze nie czujesz zapachu ich oddechu, cos ukrywaja. Kupcy w Cenarii, ktorzy prowadzili interesy z Lodricarczykami, narzekali na to, ale ochoczo przysuwali sie, kiedy w gre wchodzily lodricarskie pieniadze. Neph jednak nie stawal blisko z powodow kulturowych. Nie zyl w Lodricarze od pol wieku. Stal blisko, poniewaz lubil widziec, jak Szczur sie z tym meczy. -Ha! - powiedzial, wypuszczajac podmuch zgnilego powietrza w twarz chlopaka. -Co? - Szczur staral sie nie cofac. -Jeszcze sie nie poddalem, jesli chodzi o ciebie, ty wspanialy, glupi chlopaku. Czasem potrafisz nauczyc sie czegos wbrew sobie. Ale nie po to zjawilem sie dzisiaj. I nie po to ty tu jestes. Czas ruszac. Twoi wrogowie zebrali sie przeciwko tobie, ale jeszcze sie nie zorganizowali. -Skad wiesz? -Wiem wiecej, niz sadzisz, Szczurza Mordo. Neph znowu sie zasmial i plwocina poleciala na twarz Szczura. Zauwazyl, ze chlopak o malo go wtedy nie uderzyl. Nie bez powodu zostal Piescia w gildii. Ale oczywiscie nigdy by nie uderzyl Nepha. Stary czlowiek wiedzial, ze sprawia wrazenie kruchego, ale Vurdmeister mial swoje sposoby obrony. -Wiesz, ilu szczeniakow ma twoj ojciec? - zapytal Neph. Szczur rozejrzal sie po cmentarzu, jakby Neph nie sprawdzil wczesniej, czy nikt nie podsluchuje. Chlopak byl beznadziejnie glupi. Glupi, ale potrafil byc sprytny i nie mial absolutnie zadnych skrupulow. Poza tym Neph nie mial wielkiego wyboru. Kiedy zjawil sie w Cenarii, powierzono jego opiece czterech chlopcow. Najbardziej obiecujacy zjadl jakies zepsute mieso w czasie pierwszego roku i zmarl, nim Neph chocby zorientowal sie, ze chlopak jest chory. W tym tygodniu drugi zginal w walkach o terytorium miedzy gildiami. I tak Nephowi zostalo tylko dwoch. -Kiedy ostatnio liczylem, Jego Swiatobliwosc byl ojcem stu trzydziestu dwoch chlopcow. Wiekszosc z nich nie miala Talentu i musiala odpasc. Ty jestes jednym z czterdziestu trzech, ktorzy sa z jego nasienia. Juz ci to mowilem. Ale nie powiedzialem ci, ze kazdemu z was powierzono zadanie, probe, w ktorej macie dowiesc swojej uzytecznosci dla ojca. Jesli ja przejdziesz, moze pewnego dnia zostaniesz samym Krolem-Bogiem. Potrafisz odgadnac, na czym polega twoje zadanie? Oczy Szczura zalsnily jak paciorki na mysl o bogactwie i splendorze. Neph go uderzyl. -Twoje zadanie, chlopcze. Szczur potarl policzek, drzac z wscieklosci. -Mam zostac Shinga - odpowiedzial cicho. Chlopak mierzyl wyzej, nizby Neph kiedykolwiek podejrzewal. Dobrze. -Jego Swiatobliwosc oswiadczyl, ze Cenaria upadnie, tak samo jak reszta poludniowych ziem. Sa'kage to jedyna prawdziwa sila w Cenarii, wiec tak, zostaniesz Shinga. A potem oddasz swojemu ojcu Cenarie albo, co bardziej prawdopodobne, zawiedziesz i zginiesz i jeden z twoich braci tego dokona. -Sa inni w tym miescie? - spytal Szczur. -Twoj ojciec jest bogiem, ale jego narzedziami sa ludzie, a ci zawodza. Jego Swiatobliwosc ma wiec plan awaryjny. A teraz, moja przyszla porazko, jak sie przedstawia twoj genialny pomysl zalatwienia sprawy z Merkuriuszem? W oczach Szczura znowu zaplonela wscieklosc, ale zapanowal nad soba. Jedno slowo Nepha, a Szczur stalby sie kolejnym trupem dryfujacym rano w Plith, obaj to wiedzieli. Prawde mowiac, Neph go sprawdzal. Okrucienstwo bylo glowna zaleta Szczura. Neph widzial, ze jego pragnienie krwi budzilo strach w starszych chlopcach, ktorzy inaczej mogliby go zabic - ale byloby bezuzyteczne, gdyby dzieciak nie potrafil nad nim panowac. -Zabije Merkuriusza - odpowiedzial Szczur. - Bedzie krwawil jak... -Jedno, czego ci nie wolno zrobic, to go zabic. Jesli to zrobisz, wszyscy o nim zapomna. Kto inny zajmie jego miejsce. Musi zyc zlamany, zeby swiat mogl go ogladac. -Pobije go na oczach wszystkich. Polamie mu rece i... -A jesli jaszczurki rzuca sie w jego obronie? -Nie zrobia tego. Za bardzo sie boja. -W przeciwienstwie do innych chlopcow, ktorych znam, Merkuriusz nie jest glupi. Wiedzial, co to znaczy, kiedy duzi do niego przyszli. Moze od poczatku to sobie planowal. Pierwsze, czego sie spodziewa, to ze sie przestraszysz i sprobujesz go pobic. Zatem ulozy stosowny plan. Neph patrzyl, jak Szczur zaczyna rozumiec, ze naprawde moglby stracic panowanie nad gildia. Jesli straci gildie, straci zycie. -Ale ty masz plan - powiedzial Szczur. - Znasz sposob, w jaki moge go zniszczyc, prawda? -Moge sie nim nawet podzielic. *** To sie zblizalo. Merkuriusz wyczuwal to, kiedy lezal na podlodze, otoczony przez swoje jaszczurki, swoja gildie. Jego gildie. Pietnascie maluchow i pieciu duzych. Polowa maluchow z Czarnego Smoka i cwierc duzych bylo teraz jego. Spali spokojnie wokol niego, pewnie nawet Borsuk, ktory mial tylko udawac.Merkuriusz nie spal od czterech dni. Tej nocy, kiedy wrocil do domu po rozmowie z Blintem, i kazdej nastepnej lezal, knujac, powatpiewajac, goraczkowo podekscytowany wizja zycia bez Szczura. Ale swiatlo jutrzenki obracalo wszystkie jego plany w pyl. Dla zartu nazwal tych, co z nim trzymali, jaszczurkami - z pewnoscia to nie byly zadne smoki - ale dzieci przyjely te nazwe z duma, nie slyszac kryjacej sie w niej rozpaczliwosci. W ostatnich dniach dzialal, wydawal rozkazy, probowal przegrupowac swoje zalosne jaszczurki - wszystko, byle nie myslec o zabiciu Szczura. Jak dlugo Szczur bedzie czekac? Nadszedl czas na czystke. Wszyscy czekali, zeby zobaczyc, co Szczur zrobi. Wszyscy byli pewni, ze cos zrobi. Jesli niczego nie zrobi, i to wkrotce, wierni mu zaczna wen watpic i w jednej chwili straci gildie. Merkuriusz wydal nawet rozkaz trzem maluchom, ktorym najbardziej ufal, zeby przez caly czas strzegli Laleczki. Nie najrozsadniej wykorzystywal sile, jaka rozporzadzal. Potrzebowal, zeby malcy dostarczali mu informacji: podsluchiwali innych w gildii, sprawdzali sasiednie gildie, czy gdzies ktoras nie chcialaby, zeby jaszczurki do niej dolaczyly. Poza tym, co trzy maluchy mogly zdzialac przeciwko duzym Szczura? Dzieci, ktore mialy osiem, dziesiec i jedenascie lat nie powstrzymaja pietnasto- i szesnastolatkow Szczura. W koncu wyznaczyl dwoch duzych, ktorzy dolaczyli do niego na poczatku, zeby jej pilnowali, mieli ja na oku przez caly dzien. Jednakze sprawy wymykaly mu sie z rak. Noce bez snu mscily sie na nim. W glowie mial zamet. To tylko kwestia czasu, kiedy popelni idiotyczny blad. A wszystko dlatego, ze nie mial odwagi zabic Szczura. Moglby to zrobic dzis w nocy. To byloby latwe, naprawde. Szczur wyszedl przed polnoca z dwoma duzymi, ale kiedy wroca, od razu zasnie. Ten lajdak nigdy nie ma problemow ze spaniem. Merkuriusz mial majcher. Mial nawet prawdziwy noz, ktory ukradl jeden z duzych. Musial tylko podejsc do Szczura i wbic mu ostrze. Wystarczy gdziekolwiek w brzuch. Nawet jesli smoki Szczura beda wystarczajaco lojalne, zeby zabrac go do uzdrowiciela, z pewnoscia zabiora mu wszystkie pieniadze. Jaki uzdrowiciel bedzie pracowal za darmo dla szczura z gildii? Merkuriusz musial tylko odczekac piec minut po powrocie Szczura, a potem wstac, zeby sie wysikac. W drodze powrotnej zabilby go. To jedyny sposob by zapewnic Laleczce bezpieczenstwo. Wiedzial, co oznaczalo zostanie siepaczem. Wszystko by sie zmienilo. Siepacze byli nozami w ciemnosciach. Merkuriusz nauczylby sie walczyc, zabijac. Nie tylko nauczylby sie, jak to robic, ale robilby to. Blint oczekiwalby od niego, ze bedzie zabijac. To go meczylo jak wzrok Laleczki, ktory mozna ignorowac, dopoki nie odpowie sie na jej spojrzenie. Niewiele jednak myslal o konkretach dotyczacych zabijania. Trzymal sie obrazu Durzo Blinta, smiejacego sie z calej gildii. Durzo Blinta smiejacego sie ze Szczura i jego malej armii. Durzo Blinta, nieuleklego. Durzo Blinta, ktorym Merkuriusz mogl sie stac. Blint zabralby go. Merkuriusz nie musialby przewodzic Czarnemu Smokowi. Nawet swoim jaszczurkom. Nie chcial tego. Nie chcial, zeby maluchy patrzyly na niego, jakby byl ich ojcem, a duzi, ktorzy przewyzszali go o co najmniej glowe, patrzyli nan, jakby wiedzial, co robi, jakby mogl zapewnic im bezpieczenstwo. Nie potrafil zadbac nawet o wlasne bezpieczenstwo. To wszystko bylo oszustwem. On byl oszustem. Wrobiono go, a oni nawet tego nie zauwazyli. Charakterystyczny odglos przesuwania frontowych drzwi oznajmil powrot Szczura. Merkuriusz tak sie bal, ze poplakalby sie, gdyby nie kazal Borsukowi czuwac. Nie mogl plakac na oczach swoich duzych. Byl przekonany, ze Szczur podejdzie do niego, kaze duzym go podniesc i zabierze go gdzies, zeby wymierzyc mu straszliwa kare, przy ktorej los Jarla wyda sie lekki. Ale Szczur jak to on rozepchnal sie w swoim haremie, polozyl sie i w ciagu kilku sekund zasnal. Siepacz by nie plakal. Merkuriusz probowal spowolnic oddech. Nasluchiwal, czy ochroniarze Szczura tez posneli. Siepacze sie nie boja. To mordercy. To ludzie sie ich boja. Wszyscy w Sa'kage sie ich obawiaja. Jesli bede tu lezal i probowal spac, to moze zasne i nic sie nie wydarzy przez jeszcze jedna noc, moze jeszcze jeden tydzien, ale w koncu Szczur mnie dorwie. Wszystko zniszczy. Merkuriusz widzial to w jego oczach. Wierzyl, ze Szczur go zniszczy i nie wierzyl, ze ma jeszcze tydzien. Albo to, albo zabije go pierwszy. W wyobrazni Merkuriusz widzial siebie jako bohatera wyjetego z piesni barda: splaci dlug Jarlowi, da Ja'lalielowi wystarczajaco duzo pieniedzy, zeby wykupil sobie apelacje, wszyscy w gildii beda go kochac za zabicie Szczura, a Laleczka przemowi po raz pierwszy i aprobata zalsni w jej oczach, kiedy powie mu, jaki jest dzielny. To bylo glupie, a on nie mogl sobie pozwolic na glupote. Musial sie wysikac. Wstal wsciekly i wyszedl tylnymi drzwiami. Ochroniarze Szczura nawet sie nie poruszyli przez sen, kiedy ich mijal. Nocne powietrze bylo chlodne i cuchnace. Merkuriusz wydal wiekszosc uzbieranych pieniedzy, zeby nakarmic jaszczurki. Dzisiaj kupil rybe. Wiecznie glodne maluchy dobraly sie do wnetrznosci, zjadly je i sie pochorowaly. Sikajac do zaulka, pomyslal, ze powinien byl zostawic kogos, kto by ich przypilnowal. Kolejna rzecz, ktora przegapil. Dobiegl go zduszony dzwiek ze srodka, odwrocil sie wiec, podciagajac i zawiazujac spodnie. Spojrzal w ciemnosc, ale uznal, ze niczego nie widzi. Nerwy go ponosily, podskakiwal przy byle dzwieku, kiedy z piec tuzinow szczurow z gildii lezalo jedno przy drugim, spalo, wlazilo na sasiada, a przy tym gralo im w pustych brzuchach. Nagle usmiechnal sie i dotknal majchra. Moze i istnialo sto spraw, o ktorych nie mial pojecia, i tysiac innych, nad ktorymi nie panowal, ale wiedzial, co musi teraz zrobic. Szczur musial umrzec. To bylo proste. Niewazne, co potem stanie sie z Merkuriuszem. Czy mu podziekuja, czy go zabija; musial go zabic. Musial go zabic, zanim Szczur dorwie Laleczke. Musial go zabic teraz. I w ten sposob podjal decyzje. Wszedl do srodka, trzymajac majcher wzdluz nadgarstka. Szczur powinien spac miedzy swoim haremem. Raptem dwa kroki w bok od trasy Merkuriusza. Uda, ze sie zatoczyl, na wypadek gdyby duzi patrzyli, i zatopi noz w brzuchu Szczura. Bedzie go dzgal tak dlugo, az albo umrze Szczur, albo on. Dzielily go cztery kroki od ataku, kiedy zobaczyl miejsce, w ktorym sam sypial. Borsuk lezal w ciemnosciach na plecach. Cienka linia rysowala sie na jego szyi, czarna na tle skory. Oczy mial otwarte, ale sie nie ruszal. Miejsce Laleczki bylo puste. Zniknela tak samo jak Szczur. 9 Lezal w ciemnosciach zbyt otepialy, zeby plakac. Mimo oslepiajacego szoku Merkuriusz wiedzial, ze duzi Szczura nie mogli spac. Czekali na wlasciwa chwile. Merkuriusz wyszedl zaledwie na minute, a oni zabrali Laleczke. Nic by nie pomoglo nawet, gdyby obudzil cala gildie. W ciemnosciach i zamieszaniu i tak nie zorientowalby sie, ktorzy duzi Szczura znikneli. A nawet gdyby wiedzial, to co by zrobil? Nawet gdyby wiedzial, kto zniknal, nie wiedzialby, dokad poszli. A nawet gdyby wiedzial, co by to zmienilo?Lezal w ciemnosciach, placzac sie w myslach, gapiac sie w sufit. Slyszal ich. Niech go szlag. Uslyszal ich i nawet nie poszedl sprawdzic. Lezal w ciemnosciach, skonczony. Warta sie zmienila. Slonce wstalo. Szczury gildyjne zaczely sie krecic, a on gapil sie na uginajacy sie sufit, czekajac, az zwali sie na niego jak wszystko inne. Nie mogl sie ruszyc, nawet gdyby chcial. Lezal w swietle. Dzieci wrzeszczaly, maluchy szarpaly go, cos wykrzykujac. Cos o Borsuku. Pytania. Same slowa. Slowa to wiatr. Ktos nim potrzasnal, ale on byl daleko. Dopiero dlugo, dlugo po tym obudzil sie. Byl tylko jeden dzwiek, ktory mogl wyrwac go z transu: smiech Szczura. Dreszcz przebiegl mu po calym ciele i Merkuriusz natychmiast usiadl. Nadal mial majcher. Na podlodze byla zaschnieta krew, ale ledwo ja widzial. Wstal i ruszyl do drzwi. Ten straszliwy smiech zadzwieczal znowu i Merkuriusz puscil sie biegiem. Gdy tylko przekroczyl prog, katem oka dostrzegl cien framugi, ktory sie wydluzyl i wystrzelil do przodu. Byl tak szybki jak ptasznik, ktorego Merkuriusz kiedys widzial, i rownie skuteczny. Wpadl na cien, jak na sciane. W glowie mu zadzwonilo, kiedy ktos wciagal go glebiej w mrok miedzy domem gildii i sasiednia ruina. -Tak ci sie spieszy umrzec, maly? Merkuriusz nie mogl pokrecic glowa, nie potrafil sie wyrwac. Dlon cienia na jego twarzy byla jak z zelaza. Powoli zdal sobie sprawe, ze to pan Blint. -Piec dni, dzieciaku. Miales piec dni, zeby go zabic - szeptal Merkuriuszowi do ucha, a w jego oddechu wyczuwalo sie delikatny slad czosnku i cebuli. Przed nimi Szczur rozmawial z gildia, smial sie i rozsmieszal reszte. Niektore z jaszczurek Merkuriusza tez tam byly, smialy sie, majac nadzieje, ze Szczur nie zwroci na nie uwagi. Wiec to juz sie zaczyna. Czegokolwiek Merkuriusz dokonal, to wlasnie sie rozpadalo. Reszta jaszczurek zniknela. Bez watpienia podkradna sie pozniej, zobaczyc, co sie stalo. Merkuriusz nawet nie potrafil wsciekac sie na nich za to. W Norach robi sie co trzeba, zeby przetrwac. To nie oni zawiedli, tylko on. Blint mial racje. Duzi po obu stronach Szczura byli juz gotowi. Sam Szczur byl gotowy. Gdyby Merkuriusz tam wybiegl, zginalby. Albo gorzej. W czasie, kiedy mial wymyslic plan, nic nie zrobil. Zasluzyl na te smierc. -Juz sie uspokoiles, dzieciaku? - spytal Blint. - Dobrze. Bo zamierzam ci pokazac, ile kosztuje twoje wahanie. *** Solona zaprowadzil do jadalni starszy mezczyzna o zgarbionych plecach, w elegancko uprasowanej liberii, ozdobionej zlotym sznurem i szybujacym bialym sokolem Gyre'ow w czarnym polu, w ktorym z biegiem stuleci prawie przestano rozpoznawac bialozora - chociaz wlasnie nim w istocie byl. Sokol z polnocy. I to nie z Khalidoru, czy Lodricaru - bialozory spotykano tylko na Zmarzlinie. Wiec Gyre'owie nie sa tu bardziej u siebie niz ja.Kolacje podano w sali glownej; dziwny wybor zdaniem Solona. Nie dlatego, ze sala glowna nie robila wrazenia - przeciwnie, robila az za duze. Musiala byc niemal tak wielka jak sala glowna na Zamku Cenaria; ozdobiono ja gobelinami, choragwiami, tarczami dawno temu poleglych wrogow, ogromnymi plotnami i posagami z marmuru i zlotych platkow, oraz freskiem na suficie przedstawiajacym scene z Alkestii. Posrodku tych wspanialosci stol niemal calkowicie tracil na znaczeniu, chociaz byl dlugi na pietnascie krokow. -Lord Solon Tofusin, z rodu Tofusinow, Tropicieli Wiatrow w sluzbie cesarskiego rodu Bra'aden z Wyspiarskiego Cesarstwa Seth - zaanonsowal go starszy mezczyzna. Solon byl zadowolony, ze sluzacy albo znal, albo odnalazl stosowne tytuly, nawet jesli Seth trudno bylo w ostatnich czasach nazywac cesarstwem. Solon podszedl powitac lady Gyre. Byla kobieta wielkiej urody, o ciemnych, zielonych oczach, sniadej skorze i delikatnych kosciach typowych dla rodu Graesinow. Chociaz miala godna podziwu figure, ubierala sie skromnie jak na standardy cenaryjskie: plytki dekolt, rabek siegajacy niemal szczuplych kostek, a szara suknia dopasowana, ale niezbyt obcisla. -Badz blogoslawiona, moja pani - powiedzial Solon, sklaniajac sie przed nia w tradycyjny, sethyjski sposob, z otwartymi dlonmi. - Niech slonce usmiecha sie do ciebie, a kazdy sztorm znajdzie cie w porcie. To powitanie bylo nieco przesadne, ale tak samo jak kolacja dla trzech osob w komnacie tak wielkiej, ze moglaby miec wlasna pogode. Lady mruknela, nawet nie raczac sie odezwac. Usiedli, a sludzy przyniesli pierwsze danie, zupe z kaczki mandarynki z koprem. -Syn ostrzegl mnie, kim jestes, ale mowisz calkiem dobrze i najwyrazniej nie wpadles na pomysl wbicia sobie kawalka metalu w twarz. I masz na sobie ubranie. Niezmiernie sie ciesze. Najwyrazniej dobra duchessa slyszala, jak sie poszczescilo synowi w potyczce z Solonem i nie podobalo jej sie, ze syn musial sie ukorzyc. -Wiec to prawda? - zapytal Logan. Siedzial przy jednym koncu stolu, a matka przy drugim, Solon, niestety, wyladowal posrodku. - Sethyjczycy rzeczywiscie plywaja nago na swoich statkach? -Loganie - ostro rzucila Catrinna Gyre. -Nie, za pozwoleniem lady Gyre, to powszechne nieporozumienie. Nasza wyspa rozdziela najgoretszy prad na Morzu Wielkim, wiec jest u nas calkiem cieplo nawet zima. Latem ledwo da sie to zniesc. Wiec chociaz nie nosimy tak wielu rzeczy, ani tak ciezkich jak ludzie tutaj, nie brakuje nam wlasnych standardow przyzwoitosci. -Przyzwoitosc? Nazywasz kobiety, ktore biegaja po lodziach polnago, przyzwoitymi? - zapytala lady Gyre. Logan wygladal na zachwyconego tym pomyslem. -Oczywiscie, ze nie wszystkie zachowuja skromnosc w ubiorze. Ale dla nas piersi sa mniej wiecej tak erotyczne, jak szyje. Moze i przyjemne je calowac, ale nie ma powodu, zeby... -Posunal sie pan zbyt daleko! - zawolala lady Gyre. -Z drugiej strony kobieta, ktora pokazuje kostki, bez watpienia ma nadzieje, ze nie wroci pod poklad sama. W rzeczy samej, lady Gyre... - Solon uniosl brew i udal, ze patrzy na jej kostki, chociaz byly zbyt daleko i po drugiej stronie nog stolowych. - Sethyjskie kobiety uznalyby pania za dosc bezwstydna. Twarz Catrinny Gyre spopielala. Nim zdazyla cokolwiek powiedziec, Logan sie rozesmial. -Kostki? Kostki? To takie... glupie! - Zagwizdal prowokacyjnie. - Ladne kostki, matko. - I znowu sie zasmial. Zjawil sie sluzacy z drugim daniem, ale Solon nawet nie zauwazyl, jak stawia polmisek. Dlaczego to robie? To nie bylby pierwszy raz, kiedy wlasny ostry jezyk prawie podcialby mu gardlo. -Widze, ze panski brak szacunku nie ogranicza sie jedynie do bicia lorda Gyre - odparla duchessa. Prosze, a teraz Logan jest dla niej lordem Gyre. Wiec straznicy nie byli glupi; wcale nie piescili sie z Loganem. Duchessa pewnie wydala im rozkaz, ze nie wolno uderzyc Logana w czasie cwiczen. -Matko, pan Tofusin nigdy nie okazal mi braku szacunku. Nie chcial okazac braku szacunku rowniez tobie. - Logan spojrzal na matke, potem na Solona i zobaczyl, ze oboje patrza na siebie zimnym wzrokiem. - Prawda, lordzie Tofusinie? -Milady - powiedzial Solon - moj ojciec powiedzial mi kiedys, ze nie ma lordow w czasie cwiczen, poniewaz nie ma lordow na polu bitwy. -Bzdura. Prawdziwy lord zawsze jest lordem. W Cenarii to rozumiemy. -Matko, lord Tofusin mial na mysli to, ze miecz wroga siecze arystokracje tak samo, jak chlopow. Lady Gyre zignorowala syna i powiedziala: -Czego pan chce od nas, panie Tofusin? To niegrzecznie pytac tak goscia, nie tylko dlatego, ze zwrocila sie do niego jak do czlowieka z pospolstwa. Solon liczyl na uprzejmosc Gyre'ow. Oczekiwal, ze dadza mu dosc czasu, by sam sie zorientowal, czego wlasciwie chce. Myslal, ze bedzie mogl poobserwowac i poczekac, jadac z Gyre'ami posilki, ze dostanie dwa tygodnie, a nawet cztery, nim powie cokolwiek na temat swoich planow. Pomyslal, ze moze polubic chlopca, ale ta kobieta... bogowie! Lepiej by mu bylo u uwodzicielki z rodu Jadwinow. -Matko, nie uwazasz, ze jestes nieco... Nawet nie spojrzala w strone syna; uniosla tylko dlon i patrzyla na Solona, nawet nie mrugnawszy powieka. Wiec to tak. Logan nie byl po prostu jej synem. Chociaz byl tylko chlopcem, Logan byl tez lordem Catrinny Gyre. W tym pogardliwym gescie Solon wyczytal historie rodziny. Uniosla reke, a jej syn nadal byl na tyle mlody, na tyle niedoswiadczony, zeby ucichnac, jak przystalo na dobrego syna - zamiast ukarac ja, jak przystalo na dobrego lorda. Widzac jej pogarde dla syna i pogarde, z jaka go powitala, Solon zrozumial, dlaczego na czas swojej nieobecnosci diuk wyznaczyl na lorda Gyre syna. Diuk nie mogl zaufac zonie na tyle, by powierzyc jej wladze. -Czekam - powiedziala Lady Gyre. Chlod w jej glosie sprawil, ze Solon podjal decyzje. Nie lubil dzieci, ale nienawidzil tyranow. Niech cie szlag, Dorianie. -Przybylem, aby zostac doradca lorda Gyre - odpowiedzial z cieplym usmiechem. -Ha! W zadnym wypadku. -Matko - odezwal sie Logan, a w jego glosie pojawila sie twarda jak stal nuta. -Nie. Nigdy. Co wiecej, panie Tofusin, chcialabym, aby pan nas opuscil. -Matko. -Natychmiast - dodala. Solon sie nie poruszyl. Trzymal noz i widelec o dwoch zabkach - cieszyl sie, ze pamietal, jak Cenaryjczycy uzywaja tych rzeczy - nad talerzem, zmuszajac sie sila woli do pozostania w bezruchu. -Kiedy pozwoli pani lordowi Gyre dzialac jak lordowi Gyre? - spytal ja. -Kiedy bedzie gotowy. Kiedy bedzie starszy. Nie pozwole, aby moje decyzje kwestionowal jakis sethyjski dzikus, ktory... -Tak wlasnie polecil pani diuk, kiedy wyznaczyl swojego syna na lorda na czas swojej nieobecnosci? Powiedzial, ze Logan ma zostac lordem, kiedy bedzie gotowy? Ojciec powiedzial mi kiedys, ze opieszale posluszenstwo to tak naprawde nieposluszenstwo. -Straze! - krzyknela. -Niech to szlag, matko! Dosc tego! - Logan wstal tak gwaltownie, ze krzeslo przewrocilo sie na podloge. Straznicy byli w polowie drogi do Solona. Nagle, jakby ich przylapano, poczuli sie zbyt widoczni. Spojrzeli po sobie, zwolnili i na prozno probowali podejsc cicho, chociaz ich kolczugi dzwonily przy kazdym kroku. -Logan, porozmawiamy o tym pozniej - odparla Catrinna Gyre. - Tallan, Bran, odprowadzic tego czlowieka. Natychmiast. -Ja jestem lord Gyre! Nie ruszac go! - krzyknal Logan. Straze zatrzymaly sie. Oczy Catrinny zablysly z wscieklosci. -Jak smiesz kwestionowac moja wladze? Podwazasz decyzje matki przy obcym? Przynosisz wstyd, Loganie Gyre. Przynosisz wstyd swojej rodzinie. Twoj ojciec popelnil straszliwy blad, ufajac ci. Solonowi zrobilo sie niedobrze, a Logan wygladal jeszcze gorzej. Byl wstrzasniety, wahal sie, gotow sie ugiac. Zmija. Niszczy to, co powinna chronic. Zdruzgotala pewnosc siebie syna. Logan spojrzal na Tallana i Brana. Mezczyzni wygladali zalosnie, pozostajac swiadkami tak ewidentnego upokorzenia Logana. Skulil sie, jakby spuszczono z niego powietrze. Musze cos zrobic. -Moj lordzie Gyre - powiedzial Solon, wstajac i przyciagajac spojrzenia wszystkich. - Ogromnie mi przykro. Nie chcialem naduzyc twojej goscinnosci. Ostatnia rzecza, jakiej pragnalem, bylo stanie sie przyczyna konfliktu w twojej rodzinie i w rzeczy samej, zapomnialem sie i rozmawialem zbyt szczerze z twa matka. Nie zawsze pamietam, aby... przykrajac prawde do cenaryjskiej wrazliwosci. Lady Gyre, przepraszam za wszelka zniewage, jakiej moglibyscie ty lub twoj lord doznac. Lordzie Gyre, przepraszam, jesli poczules, ze cie zlekcewazylem i oczywiscie oddale sie, za panskim pozwoleniem. Ostatnie slowa wypowiedzial z lekkim naciskiem. Logan sie wyprostowal. -Nie pozwalam. -Moj panie? - Solon udal zdumienie. -Zbyt wiele prawd przykraja sie w tym domu, zbyt malo tu szczerosci, lordzie Tofusin - odpowiedzial Logan. - Nie uczyniles niczego, co by mnie obrazalo. Chcialbym, abys zostal. I pewien jestem, ze moja matka zrobi wszystko co w jej mocy, bys czul sie tu mile widziany. -Loganie Gyre, w zadnym razie... - zaczela Catrinna Gyre. -Straze! - przerwal jej Logan. - Lady Gyre jest zmeczona. Odprowadzcie ja do jej komnat. Bylbym wdzieczny, gdyby jeden z was zostal przy drzwiach tego wieczoru, na wypadek gdyby czegos potrzebowala. Rano siadziemy do posilku w zwyklej sali. Solon byl zachwycony. Logan wlasnie zamknal matke w jej komnatach i postawil straze u drzwi, zeby zostala tam az do rana, i wszystko zalatwil w taki sposob, ze nie miala nawet na co sie poskarzyc. Ten chlopiec bedzie wspanialy. Bedzie? Juz jest. A ja wlasnie przykulem sie do niego. To nie byla przyjemna mysl. Solon nawet jeszcze nie zdecydowal, czy zostanie. Wlasciwie to pol godziny temu zdecydowal, ze nie bedzie podejmowal decyzji przez kilka nastepnych tygodni. A teraz zwiazal sie z Loganem. Wiedziales, ze to sie wydarzy, Dorianie? Dorian nie wierzyl w zbiegi okolicznosci. Ale Solon nigdy nie mial wiary swojego przyjaciela. Teraz, z wiara, czy bez wiary, zobowiazal sie. Przez to poczul sciskanie w szyi, jakby mu zalozono obroze niewolnika dwa numery za mala. Reszta wspanialego posilku uplynela w milczeniu. Solon poprosil lorda o wybaczenie i wyszedl poszukac najblizszego zajazdu, w ktorym podaja sethyjskie wino. 10 Jej twarz zmasakrowano. Merkuriusz widzial kiedys mezczyzne, ktorego kopnal w twarz kon. Zmarl, charczac krwia i poswistujac przez polamane zeby. Twarz Laleczki wygladala gorzej. Merkuriusz odwrocil glowe, ale Durzo zlapal go za wlosy i zmusil do patrzenia.-Patrz, i niech cie szlag! Patrz! Popatrz, co zrobiles, chlopcze. Tyle wlasnie kosztuje twoje wahanie. Kiedy mowie: "zabij", zabijasz. Nie jutro, nie za piec dni, zabijasz w tej samej sekundzie. Bez wahania. Bez watpliwosci. Bez zastanowienia. Posluszenstwo. Rozumiesz to slowo? Wiem to lepiej niz ty. Ty nic nie wiesz. Jestes niczym. Oto czym jestes. Jestes slaboscia. Jestes brudem. Jestes krwia lejaca sie z nosa tej malej dziewczynki. Z gardla Merkuriusza wyrwal sie szloch. Mlocil rekoma i probowal sie odwrocic, ale chwyt Durzo byl jak ze stali. -Nie! Patrz! To wlasnie zrobiles. To twoja wina! Twoja porazka! Twoj truposz to zrobil. A truposz nie powinien nic robic. Truposz jest martwy. Nie za piec dni - truposz jest martwy, kiedy tylko przyjmiesz zlecenie. Rozumiesz? Merkuriusz zwymiotowal, ale Durzo nadal trzymal go za wlosy, obracajac go tak, zeby jego wymioty nie obryzgaly Laleczki. Kiedy skonczyl, Durzo go puscil. Chlopak odwrocil sie, nawet nie ocierajac rzygowin z ust. Patrzyl na Laleczke. Nie pozyje dlugo. Kazdy jej oddech byl wysilony. Krew zbierala sie, saczyla, kapala i sciekala na przescieradla, na podloge. Patrzyl, az jej twarz zniknela, az widzial tylko czerwone katy i zalamania w miejscu, gdzie kiedys byla buzia sliczna jak u lalki. Te czerwone katy staly sie rozzarzone do bialosci i wypalily sie w jego pamieci, wyryly sie w nim. Pozostal w calkowitym bezruchu, aby blizny w jego umysle stworzyly idealny obraz tego, co zrobil, idealnie odmalowaly rany na jej twarzy. Durzo nie powiedzial nawet slowa. To juz nie mialo znaczenia. On sie nie liczyl. Merkuriusz sie nie liczyl. Liczyla sie tylko ta przekleta dziewczynka lezaca na zakrwawionych przescieradlach. Chlopiec poczul, ze cos sie w nim zalamalo, cos wyciskalo mu oddech z piersi. Jakas czesc jego samego cieszyla sie, byla zadowolona, kiedy poczul sie zmiazdzony, zgnieciony, poszedl w zapomnienie. Na to wlasnie zasluzyl. Ale to uczucie nagle zniknelo. Zamrugal i zauwazyl, ze nie ma w oczach lez. Nie zostanie starty na proch. Cos w nim nie zgadzalo sie na to. Odwrocil sie do Durzo. -Jesli ja uratujesz, jestem twoj. Na zawsze. -Nie rozumiesz, chlopcze. Juz zawiodles. Poza tym ona umiera. Nie mozesz nic zrobic. Teraz nie jest nic warta. Dziewczyna na ulicy jest warta dokladnie tyle, ile moze dostac jako dziwka. Z uratowania jej zycia nie wyniknie nic dobrego. Nie podziekuje ci za to. -Znajde cie, kiedy bedzie martwy - odpowiedzial Merkuriusz. -Juz zawiodles. -Dales mi tydzien. Minelo dopiero piec dni. Durzo pokrecil glowa. -Na Anioly Nocy. Niech i tak bedzie. Ale jesli wrocisz bez dowodu, skoncze z toba. Merkuriusz nie odpowiedzial. Juz odchodzil. *** Nie umierala szybko, ale z pewnoscia umierala. Durzo nic na to nie mogl poradzic, ale odezwala sie w nim czysto zawodowa zlosc. To byla spartolona i okrutna robota. Sadzac po potwornych ranach na jej twarzy, jasne bylo, ze miala zyc - zyc ze straszliwymi bliznami, ktore na zawsze okryja ja hanba. Ale zamiast tego umierala. Zycie uciekalo z niej ze swistem przez polamany, krwawiacy nos.A poza tym nie mogl nic dla niej zrobic. To bylo widac jak na dloni. Zabil obu duzych, ktorzy strzegli jej po tej rzezi, ale podejrzewal, ze zaden z nich nie cial. Wygladali na zbyt przerazonych zlem, w ktorym wzieli udzial. Resztki przyzwoitosci w Durzo zadaly, zeby natychmiast zabil popapranca, ktory to zrobil, ale najpierw zajal sie dziewczynka. Lezala na niskim lozku w jednym z mniejszych azyli, jakie mial w Norach. Obmyl ja najlepiej, jak potrafil. Sporo wiedzial o ratowaniu zycia - nauczyl sie tego, uczac sie zabijac. To tylko kwestia podejscia do linii odgraniczajacej zycie i smierc od drugiej strony. Szybko sie zorientowal, ze jej rany daleko wykraczaja poza jego mozliwosci. Kopano ja i miala krwotok wewnetrzny. To by ja zabilo, nawet jesli nie zabilaby jej utrata krwi z ran na twarzy. -Zycie jest puste - wypowiedzial dla niej sztywna formulke. - Zycie jest bezwartosciowe, bez znaczenia. Zycie to bol i cierpienie. Oszczedze cie, jesli pozwole ci umrzec. Bedziesz brzydka. Beda sie z ciebie smiali. Gapili na ciebie. Wytykali cie palcami. Wzdrygali sie na twoj widok. Bedziesz slyszala pytania, ktora zadaja sobie nawzajem. Poznasz ich egoistyczna litosc. Bedziesz dziwadlem, straszydlem. Teraz twoje zycie nie jest nic warte. Nie mial wyboru. Musial pozwolic jej umrzec. To byl jedyny dobry uczynek. Moze nie sprawiedliwy, ale dobry. Ale nie sprawiedliwy. Ta mysl go dreczyla. I dreczyly go: jej brzydota, krew i swiszczacy oddech. Moze potrzebowal ja uratowac? Ze wzgledu na chlopca. Moze ona pobudzi go do dzialania? Mama K powiedziala, ze Merkuriusz moze byc zbyt dobry. Moze teraz chlopak nauczy sie dzialac szybko, dzialac przed innymi, zabijac wszystkich, ktorzy mu zagrazaja. Dzieciak za dlugo zwlekal. Tak czy inaczej to bylo ryzykowne. Chlopiec przysiagl, ze bedzie nalezal do Durzo, jesli on ja uratuje, ale jak wplynie obecnosc kaleki na chlopca? Bedzie zywym przypomnieniem jego porazki. Durzo nie mogl pozwolic, zeby Merkuriusz zniszczyl siebie z powodu dziewczyny. I nie pozwoli na to. Swiszczacy oddech przewazyl. Nie zabilby jej sam i nie byl takim tchorzem, zeby uciec i zostawic ja, by umierala samotnie. W porzadku. Zrobi co w jego mocy, zeby ja ocalic. Jesli umrze, to nie bedzie jego wina. Jesli mala przezyje, Durzo zajmie sie Merkuriuszem. Ale kto, u diabla, zdola ja uratowac? *** Solon zagapil sie na mety na dnie szostego kieliszka kiepskiego - mowiac ogladnie - czerwonego wina z Seth. Kazdy uczciwy winiarz na wyspie wstydzilby sie podac taki sikacz nawet na urodzinach najmniej lubianego siostrzenca. A te mety? Musialy wypelniac co najmniej polowe objetosci kieliszka. Ktos powinien powiedziec karczmarzowi, ze to wino nie powinno sie starzec. Nalezy je podac w ciagu roku. Co najwyzej. Kaede nie scierpialaby czegos takiego.Zatem powiedzial karczmarzowi. I widzac wyraz jego twarzy, zdal sobie sprawe, ze powiedzial mu to juz wczesniej. Co najmniej dwa razy. Do diabla z tym. Placil konkretne pieniadze za kiepskie wino i caly czas mial nadzieje, ze po kilku kieliszkach moze przestanie zauwazac, jakie jest marne. Mylil sie. Z kazdym kieliszkiem coraz bardziej irytowala go fatalna jakosc wina. Po co ktos wiozl przez cale Morze Wielkie kiepskie wino? Rzeczywiscie mieli z tego jakies zyski? Polozyl kolejnego srebrnika i zdal sobie sprawe, ze to dzieki takim stesknionym za domem glupcom jak on zarabiano na tym sikaczu. Ta mysl przyprawila go o mdlosci. A moze to wino? Ktoregos dnia musi namowic lorda Gyre, zeby zainwestowal w sethyjskie wina. Zgarbil sie i machnal, zamawiajac nastepny kieliszek. Zignorowal kilku innych klientow i znudzonego karczmarza. To bylo naprawde niewybaczalny akt uzalania sie nad soba, z gatunku tych, ktore wybilby z glowy Loganowi Gyre, gdyby przylapal go na czyms tak dziecinnym. Ale Solon przebyl tak dluga droge... I po co? Przypomnial sobie usmiech Doriana, szelmowski usmieszek, nad ktorym dziewczyny wiecznie sie rozplywaly. -Los krolestwa spoczywa w twoich rekach, Solonie. -A co mnie obchodzi Cenaria? To na drugim koncu swiata! -Nie powiedzialem, ze tym krolestwem jest Cenaria, prawda? - I znowu ten przeklety usmieszek. Ktory zaraz zgasl. - Solonie, wiesz, ze nie prosilbym cie, gdyby istnial jakikolwiek inny sposob... -Nie widzisz wszystkiego. On musi istniec. Przynajmniej powiedz mi, co mam robic. Wiesz, co zostawie za soba. Wiesz, ile mnie to bedzie kosztowac. -Wiem - odpowiedzial Dorian. Jego arystokratyczne rysy wyrazaly bol, ktory moglby odczuwac wielki pan wysylajacy na smierc swoich ludzi, by osiagnac jakis wazny cel. - On cie potrzebuje, Solonie... Wspomnienia Solona gwaltownie przerwalo dzgniecie sztyletem w kregoslup. Natychmiast usiadl prosto, rozlewajac na stol mety z siodmego kieliszka. -Wystarczy juz tego, przyjacielu - uslyszal tuz przy uchu cichy glos. - Wiem, kim jestes, i potrzebuje, zebys poszedl ze mna. -A jak nie? - zapytal oszolomiony Solon. Kto mogl wiedziec, ze tu jest? -Tak. A jak nie. - Glos nieznajomego byl rozbawiony. -A jak nie, to co? Zabijesz mnie na oczach pieciu swiadkow? - spytal Solon. Rzadko kiedy wypijal wiecej niz dwa kieliszki wina za jednym podejsciem. Byl zbyt oslabiony. Kim, u diabla, byl ten czlowiek? -A podobno jestescie bystrzy - odparl mezczyzna. - Jesli wiem, czym jestes, a mimo to groze ci, to myslisz, ze zabraknie mi woli, zeby cie zabic? To przemowilo do Solona. -A co powstrzyma mnie przed... Sztylet znowu dzgnal go w kregoslup. -Dosc gadania. Zostales otruty. Rob, co ci mowie, a dam ci antidotum. Czy to wystarczajaca odpowiedz na reszte twoich pytan? -Wlasciwie... -Zorientujesz sie, ze naprawde cie otrulem, poniewaz niedlugo zacznie cie swedziec skora na szyi i pod pachami. -Yhm. Korzen ariamu? - zapytal Solon, probujac zebrac mysli. Blef? Dlaczego tamten mialby blefowac? -I pare innych rzeczy. Ostatnie ostrzezenie. Zaczelo go swedziec ramie. Cholera. Poradzilby sobie z samym korzeniem ariamu, ale w mieszance... -Czego chcesz? -Wychodzimy. Nie odwracaj sie i nic nie mow. Solon podszedl do drzwi, prawie sie trzesac. Mezczyzna powiedzial "czym jestes" a nie "kim jestes". To jeszcze moglo odnosic sie do bycia Sethyjczykiem, ale ten drugi komentarz z pewnoscia nie. Sethyjczycy cieszyli sie dobra czy zla slawa z roznych powodow, ale - slusznie czy nie - inteligencja do tych powodow nie nalezala. Ledwo wyszedl na ulice, a znowu poczul sztylet na kregoslupie. Mezczyzna wyciagnal miecz z pochwy. -To nie bedzie konieczne - powiedzial Solon. Wydawalo mu sie czy zaczynala go swedziec szyja? - Pokaz mi, czego chcesz. Truciciel zaprowadzil go za budynek, gdzie czekaly dwa konie. Razem pojechali na poludnie i przez most Vanden. Pochlonely ich Nory i chociaz Solon nie sadzil, by mezczyzna skrecal raz za razem po to, by go zmylic, wkrotce stracil orientacje. Przeklete wino. Wreszcie zatrzymali sie przed malenka chalupka posrod wielu podobnych. Z trudem lapiac rownowage, zsiadl z konia i ruszyl za mezczyzna do srodka. Truciciel nosil ciemne ubranie i obszerna szaro-czarna peleryne z kapturem. Solon widzial tylko, ze byl wysoki, ewidentnie wysportowany, prawdopodobnie chudy. Mezczyzna skinal na drzwi i Solon wszedl do srodka. Natychmiast uderzyl go zapach krwi. Na niskim lozku lezala mala dziewczynka, ledwo oddychajac, z krwawa jatka zamiast twarzy Solon sie odwrocil. -Ona umiera. Nic nie moge zrobic. -Zrobilem co w mojej mocy - odpowiedzial mezczyzna. - Teraz ty zrob, co potrafisz. Zostawilem wszelkie narzedzia, ktore moga ci byc potrzebne. -Czymkolwiek twoim zdaniem jestem, myslisz sie. Nie jestem uzdrowicielem! -Jesli ona umrze, ty umrzesz. Solon poczul na sobie ciezar jego spojrzenia. A potem truciciel odwrocil sie i wyszedl. Solon popatrzyl na zamkniete drzwi i poczul narastajaca rozpacz, jak dwie blizniacze fale ciemnosci nadchodzace z dwoch stron. A potem sie otrzasnal. Dosyc tego. Byl zmeczony, nadal pijany, zatruty, wszystko go swedzialo, a poza tym nigdy nie byl za dobry w leczeniu. Dorian powiedzial, ze ktos go tutaj potrzebuje, prawda? Na pewno Solon nie mogl jeszcze umrzec. No, chyba ze jedyne, do czego Solon byl potrzebny, to zeby Logan postawil sie swojej matce. Coz. Na tym polega klopot z przepowiedniami, prawda? Nigdy nic nie wiadomo. Solon przykleknal przy dziewczynce i zaczal prace. 11 Mama K skrzyzowala nogi w prowokacyjny sposob, z roztargnieniem, z jakim mogla to uczynic tylko weteranka najstarszej profesji swiata. Niektorzy ludzie maja nawyk nerwowego krecenia sie. Mama K miala nawyk uwodzenia. Z figura, ktorej pozazdroscilaby jej wiekszosc dziewczat, mogla uchodzic za trzydziestolatke, ale Mama K nie wstydzila sie swojego wieku. Urzadzila ogromne przyjecie z okazji czterdziestych urodzin. Niewielu z tych, ktorzy powiedzieli jej, ze przycmiewa wlasne kurtyzany, klamalo, poniewaz Gwinvere Kirena byla najwieksza kurtyzana swoich czasow. Durzo slyszal o kilkunastu pojedynkach z jej powodu. Co najmniej tylu samych lordow jej sie oswiadczylo, ale Gwinvere Kirena nie dala sie usidlic zadnemu mezczyznie. Znala ich az za dobrze.-Naprawde zalazl ci za skore ten Merkuriusz. Prawda? - powiedziala Mama K. -Nie. -Klamczuch. - Mama K usmiechnela sie, rozciagajac pelne czerwone usta i odslaniajac idealne zeby. -Co mnie zdradzilo? - zapytal Durzo, chociaz tak naprawde nie interesowala go odpowiedz. Ale tak naprawde denerwowal sie. Nagle sprawy wyrwaly sie spod kontroli. -Gapisz sie na moje piersi. Patrzysz na mnie jak na kobiete tylko wtedy, gdy jestes zbyt rozkojarzony, zeby miec sie na bacznosci. - Znowu sie usmiechnela. - Nie martw sie, uwazam, ze to slodkie. -Nigdy nie przestajesz? -Jestes prostszym mezczyzna, niz myslisz, Durzo Blint. Masz tak naprawde trzy miejsca ucieczki, kiedy swiat cie przytlacza. Chcesz, zebym je wymienila, wielki, mocny siepaczu? -O takich wlasnie rzeczach rozmawiasz z klientami? To byl tani chwyt. Co wiecej, takie komentarze dziwka slyszy tyle razy, ze doskonale sie przed nimi broni. Nawet nie mrugnela. -Nie. Ale byl pewien dosc zalosnie wyposazony baron, ktory lubil, zebym udawala, ze jestem pielegniarka, i kiedy byl niegrzeczny, ja... -Daruj sobie szczegoly. Szkoda bylo jej przerywac, ale opowiadalaby przez dziesiec minut, nie pomijajac najmniejszego detalu. -Wiec czego chcesz Durzo? Teraz dla odmiany znowu patrzysz na swoje rece. Rzeczywiscie gapil sie na swoje rece. Gwinvere mogla przynosic wiecej klopotow niz byla tego warta, ale jej rady zawsze byly dobre. Byla najbardziej spostrzegawcza osoba, jaka znal, i zdecydowanie bystrzejsza od niego. -Chce wiedziec, co robic, Gwinvere. Po dluzszej chwili, uniosl wzrok. -W zwiazku z chlopcem? - zapytala. -Nie sadze, zeby sie nadawal. *** Kiedy Merkuriusz wyszedl zza rogu, Szczur siedzial na tylnej werandzie ruiny, ktora nazywali domem. Serce Merkuriusza zacisnelo sie na widok tego brzydkiego chlopaka. Szczur byl sam, czekal na niego. Obracal krotki miecz, wsparlszy jego czubek na ziemi. Plamy rdzy przeplataly sie z blyskami ubywajacego ksiezyca odbitego w czystej stali wirujacego ostrza.W tej jednej chwili, kiedy sie nie pilnowal, twarz Szczura wydawala sie rownie zmienna jak obracajaca sie stal - w jednej chwili byl potworem, ktorego Merkuriusz znal, w nastepnej przerosnietym, przestraszonym dzieciakiem. Merkuriusz podszedl, bardziej przestraszony tym mgnieniem czlowieczenstwa niz uspokojony. Zobaczyl zbyt wiele. Wyszedl ze smierdzacego zaulka, z ktorego cala gildia korzystala jako toalety. Nawet nie uwazal, gdzie stawia noge. Byl pusty. Kiedy uniosl wzrok, Szczur stal ze znajomym okrutnym usmiechem na ustach, mierzac zardzewialym mieczem w gardlo Merkuriusza. -Nie podchodz blizej - powiedzial. Merkuriusz sie wzdrygnal. -Szczurze. - Przelknal sline. -Ani kroku. Masz majcher. Oddaj mi go. Merkuriusz byl bliski lez. Wyjal majcher zza paska i podal go trzonkiem do przodu. -Prosze - powiedzial. - Nie chce umierac. Przepraszam. Zrobie, co zechcesz. Tylko mnie nie krzywdz. Szczur wzial majcher. *** -Przyznaje, ze jest sprytny - powiedzial Durzo. - Ale trzeba czegos wiecej niz inteligencji. Widzialas go tutaj z reszta szczurow. Czy on ma to... cos? - Pstryknal palcami, nie mogac znalezc wlasciwego slowa.-Wiekszosc z nich widuje tylko zima. Przez reszte roku sypiaja na ulicach. Dalam im dach nad glowa, nie dom. -Ale widzialas go. -Widzialam. - Nigdy by go nie zapomniala. -Gwinvere, czy on jest przebiegly? *** Szczur wsadzil majcher za pasek i przeszukal Merkuriusza. Nie znalazl wiecej zadnej broni. Jego strach zniknal i zostala tylko egzaltacja.-Nie krzywdzic cie? - zapytal. I uderzyl na odlew Merkuriusza. To bylo niemalze smieszne. Merkuriusz upadl. Rozciagnal sie na ziemi, po czym powoli wstal z krwawiacymi rekoma i kolanami. Byl taki maly! Jak moglem kiedykolwiek sie tego bac? Oczy Merkuriusza wypelnil strach. Plakal, szlochajac cicho w ciemnosciach. -Zamierzam cie skrzywdzic, Merkuriuszu. Zmusiles mnie do tego. Nie chcialem, zeby tak to wyszlo. Chcialem, zebys byl po mojej stronie. To bylo az za latwe. Merkuriusz wrocil do gildii juz zniszczony. Szczurowi to sie nie podobalo. Chcial zrobic cos, zeby przypieczetowac upokorzenie chlopaka. Podszedl i zlapal go za wlosy. Pociagnal go, zeby ukleknal, rozkoszujac sie okrzykami bolu, jakie wydawal chlopak. To, co mialo za chwile sie wydarzyc, zawdzieczal Nephowi. Szczur nie przepadal za chlopcami bardziej niz za dziewczynami. Nie widzial szczegolnej roznicy. Ale Szczur nigdy nie pomyslalby o tym, jak o broni, gdyby Neph nie powiedzial mu, jak bardzo przymuszenie lamie ducha w czlowieku. To stalo sie jedna z ulubionych metod Szczura. Kazdy mogl nastraszyc dziewczyne, ale chlopcy w gildii bali sie go jak nikogo innego. Patrzyli na Bima, Weese'a, Poda albo Jarla i miekli. A im czesciej to robil, tym bardziej go to nakrecalo. Juz samo patrzenie na Merkuriusza na kolanach, z oczami okraglymi ze strachu, sprawilo, ze poczul poruszenie w ledzwiach. Nic nie rownalo sie patrzeniu, jak ogien buntu plonie w nich mocno, a potem szybko - a czasem dopiero po wielu nocach - umiera, rozpala sie znowu i gasnie raz na zawsze. *** -Siepacz musi sie zatracic - powiedzial Durzo. - Nie, calkowicie zrezygnowac z siebie. Zeby byc idealnym zabojca, musi nosic idealna skore dla kazdego zlecenia. Rozumiesz to Gwinvere, prawda?-Rozumienie to cos, co odroznia kurtyzany od dziwek. Wchodze w skore kazdego mezczyzny, ktory przekracza moj prog. Jesli poznam mezczyzne, wiem, jak go zaspokoic. Wiem, jak nim manipulowac, zeby probowal kupic moja milosc i konkurowal z pozostalymi, ktorzy chca uzyskac to samo, ale oby nie byl o nich zazdrosny. -Siepacz musi w ten sam sposob poznac swojego truposza - odparl Durzo. -I myslisz, ze Merkuriusz tego nie potrafi? -Och, nie, mysle, ze potrafi. Ale kiedy poznasz kogos w taki sposob, kiedy wejdziesz w ich skore i przemierzysz w niej kilka mil, nic na to nie poradzisz, ze zaczynasz ich kochac... -Ale to nie jest prawdziwa milosc - powiedziala cicho Gwinvere. -...a kiedy juz sie ich kocha, nadchodzi wlasciwy moment, zeby zabic. -I tego wlasnie Merkuriusz nie potrafi. -Jest za miekki. -Nawet teraz, po tym, co sie stalo z jego mala przyjaciolka? -Nawet teraz. *** -Miales racje - powiedzial Merkuriusz przez lzy.Spojrzal na stojacego nad nim Szczura, ktory w ksiezycowa noc rzucal na niego cien. -Wiedzialem, czego chcesz, i ja tez tego chcialem. I po prostu... nie moglem. Ale teraz jestem gotowy. Szczur spojrzal na niego, a w oczach zaplonelo mu slabe swiatelko podejrzliwosci. -Znalazlem dla nas specjalne miejsce... - Merkuriusz urwal. - Ale to niewazne, mozemy zrobic to tutaj. Powinnismy zrobic to tutaj. - Spojrzenie Szczura bylo twarde, ale nie do odczytania. Merkuriusz powoli wstal, trzymajac sie bioder Szczura. - Zrobmy to tutaj. Niech cala gildia nas slyszy. Niech wszyscy wiedza. Caly sie trzasl i nie sposob bylo tego ukryc. Odraza wzbierala w nim fala, ale staral sie, by na jego twarzy malowala sie nadzieja. Udawal, ze drzenie to czysta, pelna naiwnosci niepewnosc. Nie moge. Nie moge. Niech mnie zabije. Wszystko, tylko nie... Jesli bedzie myslal, jesli jeszcze przez sekunde bedzie sie zastanawial, bedzie stracony. Merkuriusz wyciagnal dygocaca dlon i dotknal policzka Szczura. Stal, potem wspial sie na palce i pocalowal go. -Nie - powiedzial Szczur, policzkujac go. - Zrobimy to po mojemu. *** -Aby uprawiac ten fach, czlowiek nie moze niczego cenic, musi poswiecic... - Durzo urwal.-Wszystko? - zapytala Gwinvere. - Ty sobie swietnie z tym poradziles, co? Moja siostra mialaby co nieco do powiedzenia na ten temat. -Vonda nie zyje, bo tego nie potrafilem - odpowiedzial Durzo. Nie potrafil spojrzec Gwinvere w oczy. Za oknem noc zaczynala wypuszczac ze swych objec miasto. Patrzac teraz na Durzo, jego, ospowata twarz, jarzaca sie zlocistym smutkiem w swietle lamp, Gwinvere zmiekla. -Wiec zakochales sie, Durzo. Nawet siepacze nie sa odporni. Milosc to szalenstwo. -Milosc to porazka. Stracilem wszystko, bo zawiodlem. -A co zrobisz, jesli Merkuriusz zawiedzie? - zapytala Gwinvere. -Pozwole mu umrzec. Albo go zabije. -Potrzebujesz go - powiedziala lagodnie. - Sam mi powiedziales, ze przywola dla ciebie ka'kari. Nim Durzo zdazyl cokolwiek odpowiedziec, rozleglo sie pukanie do drzwi. -Prosze - powiedziala Mama K. Jedna ze sluzacych Gwinvere, ewidentnie byla kurtyzana - teraz juz za stara na burdel - wsunela glowe przez uchylone drzwi. -Przyszedl do pani chlopiec, milady. Nazywa sie Merkuriusz. -Wprowadz go. Durzo spojrzal na nia. -Co on, u diabla, tu robi? -Nie wiem. - Gwinvere byla rozbawiona. - Podejrzewam, ze jesli to chlopak, ktorego mozesz uformowac na siepacza, nie moze mu zabraknac pomyslowosci. -Niech to szlag, zostawilem go niecale trzy godziny temu - powiedzial Durzo. -I co z tego? -Powiedzialem, ze zabije go, jesli go zobacze bez dowodu. Wiesz, ze nie moge rzucac czczych pogrozek. - Durzo westchnal. - Moze i mialas racje, ale sprawa wymknela mi sie z rak. -Nie przyszedl tu do ciebie, Durzo. Przyszedl zobaczyc sie ze mna. Wiec moze wykrecisz ten swoj maly numerek z cieniem i znikniesz? -Moj maly numerek z cieniem? -No juz, Durzo. Drzwi sie otworzyly i wszedl zakrwawiony, nedzny chlopiec. Ale nawet tak pobitego Gwinvere natychmiast rozpoznalaby wsrod tysiaca innych szczurow z gildii. Ten szczur mial ogien w oczach. Stal wyprostowany, chociaz twarz mial poobcierana, a z ust i nosa lala mu sie krew. Spojrzal na nia smialo, ale albo byl zbyt mlody, albo zbyt madry, bo patrzyl jej w oczy, a nie w dekolt. -Widzisz wiecej niz wiekszosc, prawda - powiedziala Mama K. To nie bylo pytanie. Nawet nie pokiwal glowa. Byl za mlody, zeby kpic z jej tendencji do tego, ze wlasciwie pytania przez nia wypowiadane brzmialy jak stwierdzenia. Oczywiscie. -I wlasnie zobaczyles cos strasznego, prawda? Merkuriusz tylko spojrzal w jej wielkie oczy, drzac. Byl uosobieniem nagiej niewinnosci, ktora wlasnie tego dnia umarla w Norach. To poruszylo w Gwinvere cos, o czym myslala, ze umarlo juz dawno temu. Bez jednego slowa wiedziala, ze moglaby oferowac chlopcu ramiona matki, objecia matki, bezpieczne miejsce. Mogla ofiarowac schronienie nawet temu dziecku z Nor, ktorego pewnie nikt nigdy nie przytulil. Delikatne spojrzenie, musniecie policzka, jedno slowo i padlby w jej ramiona we lzach. A co zrobi Durzo? Vonda nie zyla raptem od trzech miesiecy. Kiedy zginela, stracil wiecej niz ukochana i Gwinvere nie wiedziala, czy Durzo kiedykolwiek sie z tego otrzasnie. Czy zrozumie, ze lzy Merkuriusza nie czynia go slabym? Jesli mialaby byc szczera wobec siebie, musiala przyznac, ze tulenie Merkuriusza nie byloby wobec niego sprawiedliwe. Nie przypominala sobie, kiedy ostatni raz tulila kogos, kto nie placil za ten przywilej. A co zrobi Durzo, jesli zobaczy teraz prawdziwa milosc? Czy to go uczyni czlowiekiem, czy tez powie sobie, ze Merkuriusz jest za slaby i raczej go zabije, niz przyzna, ze go potrzebuje? Wystarczyla jej sekunda, zeby rozszyfrowac chlopca i rozwazyc mozliwosci. Stawka byla zbyt wysoka. Nie mogla sobie pozwolic na ryzyko. -A wiec, Merkuriuszu - zaczela, krzyzujac rece na piersi - kogo zabiles? Cala krew odplynela z jego twarzy. Zamrugal, kiedy strach nagle oczyscil mu oczy z lez, ktore juz do nich naplynely. -Wiec to tez pierwsze zabojstwo - dodala Mama K. - Dobrze. -Nie wiem, o czym mowisz - zbyt szybko odpowiedzial Merkuriusz. -Wiem, jak wyglada zabojca. - Jej glos zabrzmial ostro. - Wiec kogo zabiles? -Musze porozmawiac z Durzo Blintem. Prosze. Gdzie on jest? -Tutaj - odpowiedzial Blint za plecami Merkuriusza. Chlopak wzdrygnal sie. - A skoro juz mnie znalazles, lepiej, zeby ktos nie zyl. -On... - Merkuriusz spojrzal na Mame K, zastanawiajac sie, czy moze przy niej mowic. - Tak. -Gdzie jest cialo? -Jest... jest w rzece. -Wiec nie ma dowodu. Jak wygodnie. -To panski dowod! - krzyknal Merkuriusz, nagle rozwscieczony. Rzucil czyms, co trzymal, w Durzo, ktory zlapal rzecz w locie. -Nazywasz to dowodem? - Otworzyl dlon i Mama K zobaczyla zakrwawione ucho. - Ja to nazywam uchem. Slyszalas kiedys o czlowieku, ktory zmarl z powodu utraty ucha, Gwin? -Mnie w to nie mieszaj - odparla Mama K. -Moge pokazac cialo - wtracil Merkuriusz. -Powiedziales, ze jest w rzece. -Bo jest. Durzo sie zawahal. -Niech cie szlag, Durzo. Idz - powiedziala Mama K. - Jestes mu to winny. *** Slonce wisialo juz nad horyzontem, kiedy zjawili sie w warsztacie szkutniczym. Durzo wszedl do srodka sam i wyszedl dziesiec minut pozniej, podwijajac mokry rekaw. Nie patrzyl na Merkuriusza, gdy zapytal:-Synu, on byl nagi. Czy on... -Zacisnalem petle wokol jego stopy, zanim, zanim mogl... zabilem go przed tym. Chlodnym, beznamietnym tonem opowiedzial o wszystkim. Noc rozwiewala sie jak zly sen i nie potrafil uwierzyc w to, co pamietal, ze zrobil. To musial byc ktos inny. Kiedy opowiedzial swoja historie, Blint spojrzal na niego tak, jak nikt nigdy wczesniej nie spojrzal na Merkuriusza. To mogla byc litosc. Merkuriusz nie wiedzial. Nigdy wczesniej nie widzial litosci. -Laleczka przezyla? Durzo polozyl dlonie na ramionach Merkuriusza i spojrzal mu w oczy. -Nie wiem. Zle wygladala. Znalazlem najlepsza osobe, jaka bylem w stanie odszukac, by ja uratowala. Dzieciaku. - Blint odwrocil wzrok, mrugajac. - Zamierzam dac ci jeszcze jedna szanse. -Kolejna proba? - Merkuriusz zgarbil sie. Jego glos byl obojetny, pusty. Nie mial nawet sily na wscieklosc. - Nie dam rady. Zrobilem wszystko, co mi pan kazal. -Zadnych wiecej prob. Daje ci jeszcze jedna szanse na zastanowienie. Zrobiles wszystko, co ci kazalem. Ale to nie jest zycie, ktorego chcesz. Chcesz zniknac z ulicy? Dam ci worek srebra i zglosze cie na ucznia u kuszarza albo u zielarza po wschodniej stronie. Ale jesli pojdziesz ze mna, oddasz za to wszystko. Gdy zaczniesz w tym fachu, nigdy juz nie bedziesz taki sam. Zostaniesz sam. Bedziesz inny. Na zawsze. A to jeszcze nie najgorsze. Nie probuje cie nastraszyc. No dobra, moze troche. Ale nie przesadzam. Nie oklamuje cie. Najgorsze w tym wszystkim, dzieciaku, jest to: zwiazki to sznury. Milosc to petla. Jesli pojdziesz ze mna, musisz wyrzec sie milosci. Wiesz, co to znaczy? Merkuriusz pokrecil glowa. -To znaczy, ze mozesz bzykac tyle kobiet, ile zechcesz, ale nigdy nie mozesz zadnej pokochac. Nie pozwole ci, zeby zniszczyla cie dziewczyna. - W glosie Durzo pojawila sie gwaltownosc. Zacisnal dlonie na ramionach Merkuriusza, a jego oczy byly oczami drapieznika. - Rozumiesz? -A co z Laleczka? Merkuriusz musial byc zmeczony. Zrozumial, ze wspominanie o niej to blad, zanim jeszcze skonczyl pytanie. -Masz dziesiec, jedenascie lat? Myslisz, ze ja kochasz? -Nie. Za pozno. -Dam ci znac, czy zyje, ale jesli pojdziesz ze mna, nigdy wiecej z nia nie porozmawiasz. Rozumiesz? Jesli bedziesz sie uczyl robic belty albo zbierac ziola, mozesz widywac sie z nia, ile zechcesz. Prosze, dzieciaku. Wybierz to. To moze byc twoja ostatnia szansa na szczescie. Szczescie? Ja po prostu nie chce sie wiecej bac. Blint sie nie bal. To ludzie sie go bali. Szeptali jego imie ze zgroza. -Pojdziesz teraz za mna i, na Anioly Nocy, bedziesz do mnie nalezal. Kiedy juz zaczniemy, to albo zostaniesz siepaczem, albo umrzesz. Sa'kage nie stac na inne metody. Albo zostaniesz, a ja znajde cie za pare dni i zabiore do nowego mistrza. Blint stal i wycieral mokre rece. Po chwili odwrocil sie gwaltownie i odszedl w cienie zaulka. Wychodzac z niszy, w ktorej stal, Merkuriusz spojrzal w dol ulicy, w strone domu gildii, sto krokow dalej. Moze nie musial odchodzic z Blintem? Zabil Szczura. Moze moglby wrocic i wszystko bedzie dobrze. Wrocic do czego? Nadal jestem za maly, zeby byc glowa gildii. Ja'laliel nadal umiera. Jarl i Laleczka nadal sa okaleczeni. Nikt nie powita go jak bohatera. Roth albo jakis inny duzy przejmie gildie i Merkuriusz znowu bedzie sie bal, jakby nic sie nie zmienilo. Ale on obiecal przyjac mnie na ucznia! Tak, obiecal, ale kazdy wie, ze nie mozna ufac doroslym. Nadal nie rozumial Blinta. To, co mowil o Laleczce, wydawalo sie niesprawiedliwe, ale Merkuriusz dostrzegl cos w siepaczu. Byla w nim jakas troskliwosc. W legendarnym zabojcy bylo cos, co zyczylo Merkuriuszowi jak najlepiej. Merkuriusz nie wierzyl, ze Laleczka byla bezwartosciowa, bo stracila urode. Watpil, czy potrafilby znowu zabic. Nie wiedzial, co Blint mu zrobi, ani dlaczego. Ale cokolwiek to bylo, co dostrzegl w siepaczu, bylo to o wiele wazniejsze dla Merkuriusza niz wszystkie jego wlasne watpliwosci. W glebi ulicy Jarl wyszedl przed dom gildii. Zobaczyl Merkuriusza i nawet z tej odleglosci Merkuriusz widzial, ze sie usmiecha - biale zeby lsnily na tle ladeskiej skory. Widzac krew na tylnym ganku i nieobecnosc Szczura, musieli juz zgadnac, ze nie zyje. Jarl pomachal do przyjaciela i pospiesznie ruszyl w jego strone oblany oslepiajacym blaskiem slonca. Merkuriusz odwrocil sie od najlepszego przyjaciela i wszedl w objecia cienia. 12 Witaj w domu. - W glosie pana Blinta pobrzmiewal sarkazm, ale Merkuriusz go nie doslyszal. W slowie "dom" kryla sie magia. Nigdy nie mial domu. Dom Durzo Blinta byl ukryty gleboko w Norach pod ruinami starej swiatyni. Merkuriusz zagapil sie, nie kryjac zachwytu. Z zewnatrz nic tego nie zdradzalo, ale Blint mial tu kilka pokojow - i zaden z nich nie byl maly.-Bedziesz sie tu uczyl walczyc - powiedzial Blint, zamykajac, otwierajac i znowu zamykajac kazdy z trzech rygli w drzwiach. Pokoj byl obszerny i zawalony roznymi sprzetami: tarczami strzelniczymi, ochraniaczami wypchanymi sloma, najrozniejszymi rodzajami broni treningowej, belkami zawieszonymi nad ziemia, dziwnymi trojnogami z drewnianymi przyczepami, sznurami, linkami, hakami i drabinami. -Nauczysz sie tym poslugiwac. - Blint wskazal na bronie wiszace na scianach, kazda schludnie obrysowana biala farba. Byla tam bron wszelkiego rozmiaru i ksztaltu, od prostych sztyletow do ogromnych szerokich tasakow. Ostrza proste i zakrzywione, jednosieczne i obosieczne, jednoreczne i dwureczne, o roznych kolorach i wzorach na stali. Miecze z hakami, z karbami i zadziorami. Byly tam tez maczugi, cepy, topory, mloty bojowe, palki, kostury, wszelka bron drzewcowa, sierpy, wlocznie, proce, strzalki, garoty, luki proste, luki refleksyjne, kusze. Nastepny pokoj byl rownie niesamowity. Sciany obwieszono roznymi akcesoriami do kamuflazu i wieloma innymi sprzetami, a kazda rzecz zostala skrupulatnie obrysowana. Staly tutaj takze stoly zawalone ksiazkami i fiolkami. Ksiazki jezyly sie od zakladek. W sloikach, ktore zastawialy ogromny stol, znajdowaly sie nasiona, kwiaty, liscie, grzyby, plyny i proszki. -To sa podstawowe skladniki wiekszosci trucizn na swiecie. Jak tylko Mama K nauczy cie czytac, przeczytasz i nauczysz sie na pamiec wiekszosci tych ksiazek. Sztuka trucicielska to naprawde jest sztuka. Opanujesz ja. -Tak jest, prosze pana. -A za pare lat, kiedy twoj Talent sie ozywi, naucze cie stosowac magie. -Magie? - Merkuriusz z kazda chwila czul sie coraz bardziej wyczerpany. -Myslisz, ze przyjalem cie z powodu wygladu? Magia jest kluczowa w tym, co robimy. Nie ma Talentu, nie ma siepacza. Merkuriusz sie zachwial, ale nim padl, pan Blint zlapal go za obszarpana tunike na grzbiecie i zaprowadzil do nastepnego pokoju. Bylo tam tylko jedno proste lozko, ale Blint nie ulokowal go tam, tylko poprowadzil do miejsca przy malym kominku. -Pierwsze zabojstwo jest ciezkie - powiedzial Blint. Wydawalo sie, ze jego glos dobiega z bardzo daleka. - Pewnie sie jeszcze poplaczesz w tym tygodniu. Zrob to, kiedy mnie nie bedzie. -Nie bede plakal - przysiagl Merkuriusz. -Jasne. A teraz spij. *** -Zycie jest puste. Kiedy odbieramy zycie, nie zabieramy niczego wartosciowego. Siepacze sa zabojcami. To wszystko, co robimy. To wszystko, czym jestesmy. Nie ma poetow w tym gorzkim fachu - powiedzial Blint.Musial wyjsc, kiedy Merkuriusz spal. Teraz chlopiec trzymal maly miecz, odpowiedni dla jedenastoletniego chlopca, i czul sie niezrecznie. -A teraz zaatakuj mnie - powiedzial Blint. -Co? Blint zdzielil Merkuriusza w glowe plazem miecza. -Rozkazuje. Ty wykonujesz. Bez wahania. Jasne? -Tak jest, prosze pana. Merkuriusz wstal i uniosl miecz. Podrapal sie po glowie. -Atakuj. Merkuriusz zaatakowal, zaciekle. Blint odchylil sie, zrobil krok w bok i chlopak sie przewrocil, pociagniety impetem wlasnego zamachu. W tym czasie Blint mowil: -Nie chodzi o sztuke, chodzi o trupy. Martwe jest martwe. - Sparowal szybko i ostrze Merkuriusza przelecialo po podlodze. - Podnies. - Blint poszedl za chlopcem i znow podjal walke. - Nie baw sie z ofiara. Nie nastawiaj sie na piekny, pojedynczy cios, ktorym ja dobijesz. Zadaj komus dwadziescia ran, daj mu pasc z utraty krwi i wtedy go dobij. Nie staraj sie, zeby to bylo piekne. Nie chodzi o sztuke, chodzi o trupy. I tak wygladaly lekcje - trening z nieustannym monologiem. A kazda lekcja byla podsumowana, zilustrowana i jeszcze raz podsumowana. W pracowni: -Nigdy nie smakuj smierci. Kazda fiolka, kazdy sloik tutaj to smierc. Gdy pracujesz nad smiercia, masz proszki, pasty i balsamy na dloniach. Nigdy nie zlizuj smierci z palcow. Nigdy nie dotykaj smiercia do oczu. Zawsze myj rece tym alkoholem i potem ta woda, zawsze w miednicy, ktorej nie uzywa sie do niczego innego i ktora oproznia sie tylko w miejscu, ktore ci pokaze. Nigdy nie smakuj smierci. Na ulicy: -Stan sie cieniem... Oddychaj cisza... Badz zwyczajny, badz niewidzialny... Namierz cel... Miej plan ucieczki... Kiedy Merkuriusz popelnial bledy, Blint nie wrzeszczal. Jesli chlopak nie zablokowal ciosu prawidlowo, po prostu obrywal, kiedy drewniany miecz do cwiczen walil go w golen. Jesli nie potrafil wyrecytowac lekcji z danego dnia albo rozwinac tematu, o ktory zapytal Blint, obrywal za kazda rzecz, ktora zapomnial. Wszystko bylo bezstronne. Jak najbardziej sprawiedliwe. Jednakze Merkuriusz nigdy sie nie rozluznial. Jesli zbyt czesto bedzie zawodzil, pan Blint - rownie beznamietnie jak go karal - moze go zabic. Wystarczy tylko, ze nie zlagodzi jednego z ciosow. Merkuriusz nawet nie bedzie wiedzial, ze zawiodl, dopoki nie odkryje, ze wlasnie umiera. Nieraz chcial odejsc. Ale nie bylo takiej mozliwosci. Nieraz chcial zabic Blinta. Ale gdyby tylko sprobowal, czekalaby go smierc. Nieraz zbieralo mu sie na placz. Ale przysiagl, ze nie bedzie - i nie zaplakal. *** -Mamo K, kim jest Vonda? - zapytal Merkuriusz.Po lekcji czytania, przed przejsciem do polityki, historii i etykiety dworskiej Mama K wziela filizanke ootai. Po treningach z Blintem, zajmujacych cale ranki, popoludniami uczyl sie u niej. Caly czas byl obolaly i wyczerpany, ale przesypial kazda noc i budzil sie rozgrzany, a nie rozdygotany. Dreczacy i oslabiajacy glos glodu stal sie tylko wspomnieniem. Nigdy nie narzekal. Gdyby sprobowal, mogliby mu kazac wracac. Mama K nie od razu odpowiedziala. -To bardzo delikatne pytanie. -To znaczy, ze nie powiesz? -To znaczy, ze nie chce. Ale odpowiem, bo mozesz tego potrzebowac, a czlowiek, ktory powinien ci to wyjasnic, nie zrobi tego. Zamknela na chwile oczy, a kiedy znowu zaczela mowic, jej glos byl beznamietny: -Vonda byla ukochana Durzo. Durzo mial skarb, ktorego pragnal Krol-Bog Khalidoru. Pamietasz, czego cie nauczylam na temat Khalidoru? Merkuriusz pokiwal glowa. Mama K otworzyla oczy i uniosla brwi. Skrzywil sie i wyrecytowal: -Khalidor jest naszym polnocnym sasiadem. Zawsze twierdzili, ze Cenaria i wiekszosc Midcyru nalezy do nich, ale nie moga zagarnac tych ziem z powodu diuka Gyre i jego ludzi strzegacych Wyjacych Wichrow. -Przelecz Wyjacych Wichrow jest latwa do obrony - odparla Mama K. - A co do mozliwego zysku... Kiedy Merkuriusz popatrzyl na nia bezmyslnie, wytlumaczyla: -Khalidor moglby obejsc gory dluzsza droga, ale nie robi tego, bo... -Bo tak naprawde nie jestesmy tego warci i wszystkim tu rzadzi Sa'kage. -Cenaria jest skorumpowana, skarbiec pusty, Ceuranie najezdzaja nas od poludnia, Lae'knaught trzyma wiekszosc naszych wschodnich ziem, a oni nienawidza Khalidoru jeszcze bardziej niz wiekszosci magow. Zatem owszem, nie jestesmy warci zachodu. -Nie to powiedzialem? -Miales racje, ale nie do konca dobrze to uzasadniles - odpowiedziala. Napila sie lyk ootai i Merkuriusz pomyslal, ze zapomniala juz o jego pierwszym pytaniu, albo miala nadzieje, ze on zapomnial. I wtedy odezwala sie: -Aby zdobyc skarb Durzo, Krol-Bog porwal Vonde i zaproponowal wymiane: skarb za zycie Vondy. Durzo uznal, ze skarb jest wazniejszy, i pozwolil jej umrzec. Ale cos sie stalo i Durzo mimo to stracil skarb. Zatem Vonda zginela bez zadnego powodu. -Jestes na niego zla. Glos Mamy K byl pozbawiony jakiegokolwiek wyrazu, a jej spojrzenie bylo calkiem martwe. -To byl wspanialy skarb, Merkuriuszu. Na miejscu Durzo byc moze zrobilabym to samo, tyle ze... - Odwrocila wzrok. - Vonda byla moja mlodsza siostra. 13 Solon zablokowal ostrze halabardy mieczem i odepchnal ja w bok, a potem zrobil krok w przod i kopnal jednego z ludzi Logana w brzuch. Kilka lat temu siegnalby kopniakiem do jego helmu. Podejrzewal, ze powinien byc wdzieczny, ze jeszcze w ogole jest w stanie pokonac straze Gyre'ow. Zawdzieczal to temu, ze jego najlepszym przyjacielem byl prorok i arcyszermierz drugiego stopnia. Feir powiedzialby co nieco na temat tego, jak sie roztylem. I jaki sie zrobilem powolny.-Moj panie - powiedzial Wendel North, podchodzac do walczacych. Logan odsunal sie od przeciwnika, z ktorym przegrywal, a Solon ruszyl za nim. Rzadca spojrzal na Solona chlodno, ale nie zaprotestowal przeciwko jego obecnosci. -Milordzie, twoja matka wlasnie wrocila. -Tak? A gdzie byla, Wendel, ehm, znaczy panie North? - spytal Logan. Ze straza radzil sobie w miare dobrze, jednak zachowywanie sie jak lord wobec czlowieka, ktory pewnie jeszcze kilka tygodni temu byl odpowiedzialny za spuszczanie mu lania, przekraczalo na razie mozliwosci Logana. Solon nie pozwolil sobie na usmiech - wystarczy, ze lady Gyre podkopuje autorytet syna, on nie bedzie bral w tym udzialu. -Rozmawiala z krolowa. -Dlaczego? -Przedlozyla petycje z prosba o ustanowienie kurateli. -Co? - wyrwalo sie Solonowi. -Prosi korone, by wyznaczyla ja duchessa do powrotu diuka albo do chwili, kiedy moj lord osiagnie pelnoletnosc, co w tym kraju, panie Tofusin, oznacza dwadziescia jeden lat. -Ale mam listy ojca, w ktorym mnie wyznacza na lorda - powiedzial Logan. - Krol nie moze wtracac sie w sprawy rodu, ktory nie jest oskarzony o zdrade. Wendel North poprawil nerwowo okulary na nosie. -To nie do konca prawda, milordzie. Solon spojrzal za siebie na straznikow, ktorzy powoli przerywali trening i zaczynali podchodzic. -Do roboty, obiboki! Natychmiast skoczyli do walki. -Krol moze wyznaczyc kuratele nad maloletnim lordem, jesli poprzedni lord rodu nie zostawil stosownych wytycznych. To sie sprowadza do nastepujacego faktu: twoj ojciec zostawil dwie kopie listu wyznaczajacego cie na lorda na czas jego nieobecnosci. Jeden dal twojej matce, drugi mnie. Kiedy tylko uslyszalem, dokad lady Catrinna wyszla, chcialem sprawdzic swoja kopie, ktora trzymalem pod kluczem. Zniknela. Wybacz mi, lordzie Gyre. - Rzadca sie zaczerwienil. - Przysiegam, ze nie biore w tym udzialu. Myslalem, ze mam jedyny klucz. -Co powiedziala krolowa? - spytal Solon. Wendel zamrugal. Jak zgadywal Solon, rzadca wiedzial, ale nie chcial, aby Sethyjczyk zorientowal sie, jak rozlegla jest jego "siatka oczu i uszu". Po chwili rzadca przyznal: -Sprawa moglaby zostac calkiem prosto zalatwiona, ale krol nie pozwala krolowej podejmowac zadnych decyzji bez niego. Przerwal im rozmowe. Powiedzial, ze wezmie te kwestie pod rozwage. Przykro mi. Nie wiem, co to oznacza. -Obawiam sie, ze ja wiem - odparl Solon. -Co? - spytal Logan. -Kto jest radca prawnym waszej rodziny? -Ja zapytalem pierwszy - zaprotestowal Logan. -Chlopcze! -Hrabia Rimbold Drake - odpowiedzial Logan, lekko sie dasajac. -To znaczy, ze musimy porozmawiac z hrabia Drakiem. Natychmiast. *** -Musze wkladac buty? - zapytal Merkuriusz.Nie lubil butow. W butach nie czulo sie ziemi i nie wiadomo bylo, jak bardzo jest slisko. No i cisnely. -Skad, pojdziemy zobaczyc sie z hrabia Drakiem, a ty bedziesz w tunice arystokraty i boso - odpowiedzial Durzo. -Serio? -Nie. Przez caly czas, kiedy Merkuriusz zazdroscil synom kucow i lordow widywanym na targach, nigdy nie pomyslal, ze ich ubrania sa tak niewygodne. Ale Durzo byl teraz jego mistrzem i juz sie niecierpliwil tym, jak duzo czasu Merkuriusz potrzebuje, by sie wyszykowac, wiec chlopak zamknal buzie. Nie byl uczniem Durzo zbyt dlugo i nadal sie bal, ze siepacz go wyrzuci. Przeszli mostem Vanden na wschodnia strone. Dla Merkuriusza to bylo jak objawienie. Nigdy nawet nie probowal przejsc przez most Vanden i nie wierzyl szczurom z gildii, ktore twierdzily, ze udalo im sie przemknac obok straznikow. Po wschodniej stronie rzeki nie bylo zadnych ruder i pustych budynkow. Nie bylo zebrakow na ulicach. Pachnialo tu inaczej, obco, nieznajomo. Merkuriusz w ogole nie czul zapachu obornika z zagrod dla bydla. Nawet rynsztoki byly inne. Znajdowaly sie tylko na co trzeciej ulicy, a w ogole nie bylo ich na glownych arteriach. Ludzie nie wylewali pomyj i nieczystosci z okien i nie czekali, az uzbiera sie tego tyle, ze samo splynie. Tutaj wynosili je na trzecia ulice i wylewali do kamiennych kanalow w brukowanych ulicach, dzieki czemu mozna bylo bezpiecznie tamtedy chodzic. Ale najbardziej niepokojace bylo to, ze ludzie nie pachnieli tak, jak powinni. Mezczyzni nie pachneli potem i praca. A kiedy mijaly ich kobiety, pachnialy perfumami delikatnie, zamiast nimi powalac, a pod pachnidlami nie wyczuwalo sie zapachu potu i seksu. Kiedy Merkuriusz zapytal o to Blinta, siepacz odpowiedzial: -Bedzie z toba mnostwo roboty, co? Mineli szeroki budynek, z ktorego buchala para. Wychodzili z niego wyfiokowani mezczyzni i kobiety. -To laznia - wyjasnil mu Blint. - Kolejny ceuranski wynalazek. Roznica polega tylko na tym, ze tutaj mezczyzni i kobiety kapia sie osobno. Oczywiscie laznia Mamy K to wyjatek. Wlascicielka Podchmielonej Ladacznicy powitala Blinta jako pana Tulii. Odpowiedzial jej z akcentem. Zmeczonym tonem polecil sprowadzic jego powoz. Kiedy juz jechali, Merkuriusz zapytal: -Dokad jedziemy? Kim jest hrabia Drake? -To stary przyjaciel, arystokrata, ktory zarabia na zycie. Jest radca prawnym. - Merkuriusz wygladal na zaklopotanego, wiec pan Blint dodal: - Radca prawny to taki czlowiek, ktory w ramach prawa robi gorsze rzeczy niz wiekszosc oszustow poza prawem. Ale to dobry czlowiek. Pomoze mi zrobic z ciebie kogos uzytecznego. -Prosze pana... A jak sie ma Laleczka? -To juz nie twoj problem. Nie bedziesz wiecej o nia pytac. Minela minuta. Ulice przesuwaly sie obok nich. W koncu Durzo powiedzial: -Jest w kiepskim stanie, ale bedzie zyla. Nie odezwal sie wiecej, dopoki nie wpuszczono ich do malenkiej posiadlosci hrabiego. Hrabia Drake byl mezczyzna okolo czterdziestki, robiacym sympatyczne wrazenie. W kieszeni kamizelki mial binokle i utykal, gdy zamykal za nimi drzwi. Potem siadal za biurkiem zawalonym wysokimi stosami papierzysk. -Nigdy nie sadzilem, ze wezmiesz ucznia, Durzo. Wlasciwie, chyba nawet pamietam, jak sie zarzekales, i to niezwykle wymownie. -I nadal wierze w kazde slowo, ktore wtedy wypowiedzialem - odparl opryskliwie Durzo. -Ach, wiec albo jestes niesamowicie subtelny, albo mowisz kompletnie bez sensu, moj przyjacielu. - Mimo to hrabia Drake sie usmiechnal. Merkuriusz widzial, ze to szczery usmiech, bez zlosliwosci czy wyrachowania. Wbrew sobie Durzo tez sie usmiechnal. -Niewiele ostatnio bylo cie widac, Rimbold. -Serio? Nie wiedzialem, ze ktokolwiek ma mnie na oku. Durzo sie rozesmial, a Merkuriusz omal nie spadl z krzesla. Nie pomyslal nawet, ze siepacz potrafi sie smiac. -Potrzebuje twojej pomocy - powiedzial Durzo. -Sluze wszystkimi swoimi umiejetnosciami. -Chce, zeby ten chlopak byl jak nowy. -Co masz na mysli? - zapytal hrabia Drake patrzac pytajaco na Merkuriusza. -Jakis arystokrata, wzglednie biedny. Z rodzaju tych, ktorych sie zaprasza na rozne spotkania towarzyskie, ale ktorzy nie przyciagaja uwagi. -Hm - mruknal hrabia Drake. - Wobec tego trzeci syn barona. Bedzie arystokrata, ale nikim waznym. Albo czekaj. Baron ze wschodu. Moi kuzyni drugiego stopnia mieszkaja dwa dni jazdy za Havermere i wiekszosc ich ziem przejal Lae'knaught, wiec jesli chcesz solidna tozsamosc, to mozemy zrobic z niego Sterna. -To bedzie dobre. -A imie? - zapytal Merkuriusza hrabia Drake. -Merkuriusz. -Nie twoje prawdziwe imie, synu - wytlumaczyl hrabia. - Twoje nowe imie. -Kylar - powiedzial Durzo. Hrabia wyjal kawalek czystego papieru i zalozyl binokle. -Jak to chcesz pisac? K-Y-L-E-R? Czy K-I-L-E-R? Durzo przeliterowal imie, a radca prawny je zapisal, szczerzac zeby. -Stary jaeranski kalambur? -Znasz mnie. -Nie, Durzo, nie sadze, zeby ktokolwiek cie znal. Mimo wszystko to dosc zlowieszcze imie, nie sadzisz? -Pasuje do zycia. Po raz setny Merkuriusz poczul, ze nie jest po prostu dzieckiem, ale kims obcym. Mial wrazenie, ze wszedzie istnialy sekrety, ktorych nie mogl poznac, tajemnice, ktorych nie mogl przeniknac. Teraz nie chodzilo o jakas przyciszona rozmowe z Mama K na temat czegos, co nazywa sie ka'kari. Nie chodzilo o polityke Sa'kage, intrygi dworskie, magie czy stworzenia ze Zmarzliny, ktore byly wymyslone, ale Durzo upieral sie, ze naprawde istnieja albo inne, co do ktorych upieral sie z kolei, ze nie istnieja. Nie chodzilo o odwolania do bogow, czy aniolow, ktorych Blint mu nie wyjasnial, nawet kiedy chlopak o to pytal. Teraz chodzilo o jego wlasne imie. Merkuriusz juz chcial zazadac wyjasnienia, ale tamci przeszli do kolejnej kwestii. -Jak szybko tego potrzebujesz i jak rzetelnie ma to wygladac? - spytal hrabia. -Rzetelnie. I jak najszybciej. -Tak myslalem. Zalatwie to tak dobrze, ze dopoki prawdziwi Sternowie nie zjawia sie tutaj, nikt sie nie zorientuje. Oczywiscie nadal pozostanie ci calkiem spory problem. Musisz go nauczyc byc arystokrata. -Nie, nie musze. -Ale oczywiscie, ze... - Hrabia urwal. Zacmokal. - Rozumiem. - Poprawil binokle i spojrzal na Merkuriusza. - Kiedy mam go zabrac? -Za kilka miesiecy, o ile pozyje tak dlugo. Sa pewne rzeczy, ktorych musze go najpierw nauczyc. - Durzo wyjrzal przez okno. - Kto to? -Ach, to mlody lord Logan Gyre. Mlody czlowiek, ktory pewnego dnia bedzie wspanialym diukiem. -Nie, ten Sethyjczyk. -Nie wiem. Nigdy wczesniej go nie widzialem. Wyglada na doradce. Durzo zaklal. Zlapal Merkuriusza za reke i praktycznie wywlokl za drzwi. -Gotowy jestes byc poslusznym? - zapytal go ostro Durzo. Merkuriusz szybko pokiwal glowa. -Widzisz tego chlopca? -Nazywasz go chlopcem? - zdziwil sie Merkuriusz. Mlody czlowiek, ktorego hrabia nazwal Loganem Gyre, mial na sobie zielony plaszcz z czarna lamowka, wspaniale, czarne skorzane buty wypolerowane na wysoki polysk, bawelniana tunike i miecz. Stal okolo dwudziestu krokow od drzwi i portier juz wskazywal mu droge. Jego twarz wygladala mlodo, ale sadzac po sylwetce byl sporo starszy od Merkuriusza. Byl ogromny, wyzszy niz Merkuriusz kiedykolwiek bedzie, potezniejszy i szerszy od wszystkich, ktorych znal, ale nie wygladal na grubego. O ile Merkuriusz czul sie w swoich ubraniach niezrecznie i niezgrabnie, o tyle Logan poruszal sie w nich swobodnie, wygladal na pewnego siebie, byl przystojny i bardzo arystokratyczny. Juz od samego patrzenia na niego Merkuriusz poczul sie nedznie. -Zacznij z nim bojke. Odwroc uwage Sethyjczyka, zebym mogl wyjsc. -Logan! - zawolal dziewczyna z pietra. -Serah! - odkrzyknal do niej mlody lord, zadarlszy glowe. Merkuriusz obejrzal sie na pana Blinta, ale tamten juz zniknal. Nie mial czasu na to, by mu odpowiedziec. Niewazne, zrozumial, czy nie. Istnialy tajemnice, ktorych nie wolno mu bylo na razie zrozumiec. Mogl tylko dzialac albo czekac, byc poslusznym albo nie. Odzwierny otworzyl drzwi i Merkuriusz cofnal sie za rog, zeby nie bylo go widac. Kiedy Logan wszedl do srodka, spojrzal w gore schodow i usmiechnal sie, Merkuriusz wyszedl zza rogu. Wpadli na siebie i Merkuriusz padl na plecy. Logan omal sie nie przewrocil, a Merkuriusz przeturlal sie na bok, tak ze noga Logana uderzyla go w brzuch. -Auc! Logan zlapal sie poreczy. -Bardzo przepraszam... -Ty tlusta malpo! - Merkuriusz wstal, zataczajac sie i lapiac za brzuch. - Ty niezdarna slamazaro... - Urwal, kiedy zdal sobie sprawe, ze wszystkie przeklenstwa, jakie zna, zdradzaja jego pochodzenie z Nor. -Ja nie... - zaczal Logan. -Co tu sie dzieje? - zapytala dziewczyna ze szczytu schodow. Logan spojrzal w gore. Na jego twarzy malowalo sie poczucie winy. Merkuriusz uderzyl go piescia w nos. Glowa Logana odskoczyla do tylu. -Logan! - krzyknal Sethyjczyk. Jednakze lagodny wyraz twarzy mlodego lorda zniknal. Zamiast niego pojawila sie maska, zdradzajaca napiecie, ale nie wscieklosc. Zlapal Merkuriusza za peleryne i uniosl nad ziemie. Merkuriusz spanikowal. Walil na oslep i wrzeszczal, ledwo muskajac policzki i podbrodek Logana. -Logan! -Przestan! - krzyknal do Merkuriusza mlody lord. - Przestan! Merkuriusz oszalal, a napiecie na twarzy Logana zamienilo sie w zlosc. Przesunal rece tak, zeby trzymac chlopaka nad ziemia tylko jedna dlonia, a druga uderzyl go w brzuch, raz, potem drugi. Merkuriusz nie mogl zlapac tchu. A potem piesc wielkosci mlota rozplaszczyla mu nos i natychmiast lzy i bol go oslepily. A potem posrod odleglych krzykow poczul, ze kreci sie w kolko i - przez chwile - leci. Merkuriusz uderzyl w cos glowa i swiat zniknal w jasnym rozblysku. 14 Logan upieral sie, ze pojdzie na gore i pomoze hrabinie zajac sie mlodym Kylarem Sternem. Byl zazenowany, i to najwyrazniej nie tylko dlatego, ze stracil panowanie nad soba na oczach slicznej corki hrabiego Drake'a. Dla Solona bylo to dziesiec niezwykle pouczajacych sekund.Hrabia Drake i Solon zostali sami. Hrabia zaprowadzil go do gabinetu. -Moze pan usiadzie - zaproponowal, sadowiac sie za biurkiem. - Skad pan jest, panie Tofusin? To byla albo uprzejmosc, albo prowokacja. Solon sie zasmial. -To pytanie zadano mi po raz pierwszy. - Wskazal na siebie, jakby mowil "prosze spojrzec na moja skore". -Nie widze zadnych klanowych pierscieni, ani blizn po ich usunieciu - odparl hrabia. -Nie wszyscy Sethyjczycy nosza pierscienie. -Odnioslem wrazenie, ze jednak wszyscy. -O co tu chodzi? Czego pan szuka? -Jestem ciekaw, kim naprawde pan jest, panie Tofusin. Logan Gyre jest nie tylko wspanialym, mlodym czlowiekiem, ktorego traktuje niemal jak wlasnego syna, ale tez nagle stal sie lordem jednego z najpotezniejszych rodow na tych ziemiach. Nigdy pana nie widzialem, ani o panu nie slyszalem, a teraz znienacka zostal pan jego doradca? To wydaje mi sie dosc osobliwe. Nie obchodzi mnie, czy jest pan Sethyjczykiem - o ile pan nim jest - ale spedzilem troche czasu na Hokkai i Tawgathu i jedyni Sethyjczycy, ktorzy nie mieli przeklutych policzkow, to wygnancy pozbawieni klanu i rodziny. Jesli znalazl sie pan na wygnaniu, powinien miec pan blizny po pierscieniach, a nie ma pan zadnych. -Panska wiedza o naszej kulturze jest godna podziwu, ale niepelna. Pochodze z rodu Tofusinow, Tropicieli Wiatrow rodziny krolewskiej. Mojemu ojcu wyznaczono placowke przy Sho'cendi. -Ambasador u czerwonych magow? -Tak. Sho'cendi przyjmuje uczniow z calego swiata. Poniewaz nie mialem talentu magicznego, odebralem edukacje wsrod kupcow i arystokracji, ktorzy nie sa tak tolerancyjni. Brak pierscieni ulatwil mi zycie. Chodzi tu tez o cos wiecej, ale nie sadze, by reszta historii mojego zycia to byla panska sprawa. -Rozumiem. -Co sprowadzilo pana do Seth? - spytal Solon. -Niewolnictwo - odpowiedzial hrabia. - Nim stalem sie w pelni czescia ruchu, ktory siedem lat temu wreszcie polozyl kres tutejszemu niewolnictwu, myslalem, ze moze sprawdzi sie bardziej wyposrodkowana droga. Pojechalem na Hokkai, zeby zobaczyc, czy sie dowiem, jak uczynic zycie niewolnikow znosniejszym. Sadzac ze skromnych rozmiarow jego domu - ktory byl bardzo maly jak na siedzibe arystokraty, nawet hrabiego - Solon zorientowal sie, ze hrabia Drake nie byl jednym z niewolnikow, ktory czul sie winny z powodu niedawno zdobytego bogactwa. Musial od poczatku byc prawdziwym bojownikiem o sprawe. -W Seth wyglada to calkowicie odmiennie - powiedzial Solon. - Rok Radosci wszystko zmienia. -Tak, przedlozylem ten pomysl tutaj, nawet udalo mi sie uzyskac wprowadzenie stosownego prawa, ale Sa'kage natychmiast je wypaczylo. Zamiast tego, ze kazdy niewolnik bedzie uwalniany siodmego roku, niewolnikow wyzwalano po siedmiu latach od zniewolenia. Sa'kage twierdzilo, ze tak jest prosciej, ze idiotyzmem bedzie kupowanie niewolnika w szostym roku i trzymanie go tylko przez miesiac albo tydzien. Oczywiscie w praktyce ludzie Sa'kage zajmowali sie rejestrami, wiec podczas gdy w panskim kraju kazdego siodmego roku macie wielkie swieto, bo kazdy niewolnik jest wyzwalany, tutaj mijaly lata, a niewolnicy nie odzyskiwali wolnosci. Stali sie niewolnikami na cale zycie. Byli bici, chlostani, wysylani na Igrzyska Smierci, a ich dzieci zamykano w dziecincach. -Slyszalem, ze dziecince byly naprawde straszne - powiedzial Solon. -Sa'kage stworzylo je, mowiac, ze w tych miejscach dzieci prostytutek beda mogly uzyskac wybawienie. Owszem, pozostana niewolnikami, ale wybawionymi. To brzmialo dobrze, ale w efekcie powstaly takie miejsca jak Dom Milosierdzia. Przepraszam, nie powinienem o tym mowic. To byly mroczne czasy. Czy ten chlopak zejdzie wreszcie do nas? -Moze powinnismy zaczac - odparl Solon. - Ta sprawa nie moze czekac, a sadzac po tym, jak Logan patrzy na panska corke, pewnie porozmawiaja dluzsza chwile. Hrabia sie zasmial. -Teraz pan mnie sprawdza? -Diuk Gyre o tym wie? -Tak. Jestesmy przyjaciolmi. Regnus nie scierpialby kontrolowania flirtow Logana, zwazywszy na okolicznosci wlasnego slubu. -Nic o tym nie slyszalem. Moze mnie pan oswiecic? -To nie moja rzecz. W kazdym razie Logan i Serah wyrosna z tego. W czym wiec problem? -Catrinna Gyre. -Ostroznie. -Czy diuk zostawil panu listy oznajmiajace, ze na czas jego nieobecnosci syn jest lordem Gyre? -Mowil o tym, ale musial szybko wyjechac. Powiedzial, ze jego rzadca je przywiezie. -Lady Gyre ukradla listy i zniszczyla je. A potem poszla do krolowej. -Do kogo? - Hrabia sie zdziwil. -To takie niezwykle? -Niezbyt sie kochaja. Co sie stalo? -Lady Gyre poprosila, by ustalic jej kuratele nad Loganem. Krol uslyszal ich rozmowe. Wtracil sie i powiedzial, ze rozwazy te sprawe. Co to znaczy? Hrabia Drake zdjal binokle i potarl grzbiet nosa. -To oznacza, ze jesli bedzie dzialal szybko, sam wyznaczy opiekuna Loganowi. -Catrinna Gyre to az tak zly wybor? Hrabia Drake westchnal. -Zgodnie z prawem krol moze wyznaczyc dowolna osobe na miejsce Logana, pod warunkiem, ze bedzie z nim spokrewniona, co oznacza niemal kazdego z arystokracji. A kiedy juz wyznaczy opiekuna, nawet Regnus nie bedzie w stanie uniewaznic tej decyzji. Catrinna po prostu oddala rod Gyre krolowi. -Ale pan jest radca prawnym diuka Gyre, a on osobiscie przekazal panu swoje zyczenia. Czy to ma jakies znaczenie? -Owszem, gdyby krol byl zainteresowany prawda. A tak, zeby uratowac Gyre'ow potrzebujemy rodowego pergaminu, Wielkiej Pieczeci diuka i brawury objawiajacej sie gotowoscia do sfalszowania dokumentu panstwowego. Krol zwoluje sad za pol godziny. Podejrzewam, ze sprawa kurateli to bedzie pierwszy punkt programu. Nie mamy czasu. Solon odchrzaknal i wyjal zwoj ciezkiego pergaminu oraz duza pieczec. Hrabia Drake wyszczerzyl zeby w usmiechu i zlapal pergamin. -Nagle bardzo pana polubilem, panie Tofusin. -Wendel North pomogl mi w doborze slow - powiedzial Solon. - Pomyslalem, ze kwestie podpisu i pieczeci zostawie panu. Hrabia Drake pogrzebal w biurku, znalazl list od diuka, polozyl go na rozporzadzeniu dotyczacym kurateli. Szybkim, pewnym ruchem nienagannie podrobil podpis diuka. Zawstydzony podniosl wzrok i powiedzial: -Nazwijmy to pamiatka po bledach mlodosci. Solon nakapal wosku na pergamin. -Wiec wzniesmy toast za bledy mlodosci. *** -Nastepnym razem sie ruszysz - powiedzial Blint, kiedy Merkuriusz jeknal, odzyskujac przytomnosc.-Chyba juz nigdy sie rusze. Glowa mi peka, jakbym rabnal nia o sciane. Blint sie zasmial - Merkuriusz juz drugi raz w tak krotkim czasie slyszal jego smiech. Siepacz przysiadl na brzegu lozka chlopca. -Dobrze sie sprawiles. Pomysleli, ze sie zawstydziles, bo przewrociles sie na oczach corki Drake'a, wiec uznali, ze to niewinna, dziecinna bojka. Mlody lord Gyre byl zazenowany tym, ze cie uderzyl. Najwyrazniej to naprawde sympatyczny olbrzym, nigdy nie traci nad soba panowania. Fakt, ze masz cwierc jego wzrostu, a Serah wsciekla sie na niego, dodatkowo go zawstydzil. Wszyscy byli pod wrazeniem. -Wrazeniem? To glupie. -W ich swiecie walka odbywa sie wedlug regul, wiec, walczac, narazasz sie na wstyd albo bol, a w najgorszym wypadku ryzykujesz wyglad, jesli skonczysz ze zlamanym nosem albo niefortunna blizna. Nie oznacza smierci ani zabijania. W ich swiecie mozesz z kims walczyc, a potem zostac jego przyjacielem. Wiecej: rozegrasz to tak, ze Logan rzeczywiscie zostanie twoim przyjacielem, bo w przypadku takiego czlowieka jak on, mozesz wyjsc z tej przygody albo zostajac jego wielkim przyjacielem, albo zazartym wrogiem. Rozumiesz to, Kylar? Niedlugo razem popracujemy nad twoja nowa tozsamoscia. -Tak jest, prosze pana. Prosze pana, dlaczego pan nie chcial, zeby zobaczyl pana pan Tofusin? To dlatego kazal mi pan sprowokowac bojke z Loganem, prawda? Zebym odwrocil ich uwage? -Solon Tofusin jest magiem. Wiekszosc magow nie potrafi powiedziec, czy masz Talent, po prostu patrzac na ciebie. Z drugiej strony wiekszosc magow-kobiet - wprost przeciwnie. Mozna ukryc sie przed ich wzrokiem, czego cie pozniej naucze, ale ja nie mialem na to czasu, i nie bylem w nastroju, zeby biec na gore i wyskakiwac przez okno. Merkuriusz nic nie rozumial. -Ale on nie zachowuje sie jak mag. -A skad to wiesz? -Ehm... Merkuriusz pomyslal, ze odpowiedz "bo nie wyglada jak mag z opowiesci" nie zadowoli Durzo. -Prawda jest taka - powiedzial Blint - ze Solon nie powiedzial Loganowi ani nikomu innemu, ze jest magiem, i ty tez nikomu o tym nie powiesz. Kiedy znasz sekret czlowieka, masz nad nim wladze. Sekret czlowieka to jego slabosc. Kazdy czlowiek ma jakas slabosc, niezaleznie... - Pan Blint urwal i zapatrzyl sie w dal martwym wzrokiem. Wstal i wyszedl bez slowa. Merkuriusz zamknal oczy, calkowicie zagubiony. Zastanawial sie nad swoim nowym mistrzem. Zastanawial sie nad gildia. Zastanawial sie, czy Ja'laliel wykupil apelacje. Zastanawial sie, jak sie wiedzie Jarlowi. A przede wszystkim zastanawial sie, co z Laleczka. *** -Hejka, Merkur.-Hejka, Jay-Oh - powiedzial Merkuriusz. Chociaz wypowiedzial te slowa tak samo jak zawsze, czul, ze jakas czesc niego bezpowrotnie umarla. To mialo byc jedno z jego ostatnich wyjsc jako Merkuriusza. Wkrotce bedzie musial stac sie Kylarem. Bedzie inaczej chodzil, inaczej mowil. Nigdy wiecej nie odwiedzi starych katow w Norach. Ale teraz zobaczyl, ze jego swiat juz umiera i ze juz nigdy wiecej nie bedzie potrafil rozmawiac z Jarlem. To nie mialo nic wspolnego z klamstwami Kylara, za to wszystko ze Szczurem. Teraz bylo inaczej. I tak zostanie juz na zawsze. Merkuriusz i Jarl przygladali sie sobie przez dluzsza chwile w swietlicy domu Mamy K. Dochodzila polnoc i wkrotce szczury zostana stad przegonione. Wszyscy byli mile widziani w swietlicy w ciagu dnia, ale wolno im bylo tu sypiac tylko zima, i to pod warunkiem, ze przestrzegali zasad: zadnych bojek, zadnych kradziezy, zadnego krecenia sie gdziekolwiek poza kuchnia albo swietlica i zadnego zaczepiana doroslych, ktorzy odwiedzali dom Mamy K. Jesli ktorys szczur zlamal jedna z zasad, calej jego gildii zakazywano wstepu do Mamy K zima. Zwykle oznaczalo to kare smierci dla malego przestepcy, poniewaz, zeby nie zamarznac, gildia musiala spac w kanalach i byla gotowa za to zabic. Mimo to w swietlicy prawie zawsze panowal tlok. Byl tu kominek i podloga zarzucona miekkimi szmatami, na ktorych wygodnie sie spalo. Te szmaty byly juz stare i poplamione od brudnych cial. Mimo szkod Mama K nigdy sie nie zloscila na szczury i co pare miesiecy pojawialy sie nowe szmaty. Staly tu wytrzymale krzesla, na ktorych wolno im bylo siadac, lezaly zabawki, lalki i stosy gier, ktorymi mogli sie bawic. Czasem Mama K przynosila prawdziwe rarytasy. W swietlicy grali, przechwalili sie i plotkowali swobodnie z kazdym, kto tu przebywal, nawet z czlonkami innych gildii. Bylo to jedyne miejsce, gdzie szczury mogly zachowywac sie jak dzieci, jedyne bezpieczne miejsce, jakie znali. Po powrocie wygladalo ono inaczej dla Merkuriusza. To, co jeszcze niedawno wydawalo sie szczytem luksusu, teraz bylo zwyklym pokojem z prostymi sprzetami i prostymi zabawkami, bo szczury z gildii zniszczylyby lepsze rzeczy. Wszystko by poplamily, polamaly kazda delikatna rzecz, nie ze zlosliwosci, ale z niezdarnosci. Miejsce sie nie zmienilo. To Merkuriusz sie zmienil. Merkuriusz - czy raczej Kylar, czy kimkolwiek byl - zdziwil sie, ze szczury tak smierdza. Czy oni nie czuli wlasnego smrodu? Nie wstydzili sie go, czy to moze tylko on sie wstydzil, widzac, czym byl? Zawsze po nauce czytania u Mamy K Merkuriusz rozgladal sie za Jarlem. Ale teraz stali twarza w twarz i zaden z nich nie wiedzial, co powiedziec. -Potrzebuje twojej pomocy - powiedzial w koncu Merkuriusz. Nie mogl udawac, ze przyszedl po prostu w odwiedziny do przyjaciela. Mial zadanie do wykonania. -Mojej pomocy? -Musze wiedziec, co sie stalo z Laleczka. Gdzie ona jest? I musze wiedziec, co sie dzieje z gildiami. -No tak, pewnie nic nie wiesz. -Nie wiem. Gildie juz nie byly czescia jego zycia. Wszystko sie zmienilo. -Twoj nauczyciel cie bije? - zapytal Jarl, spogladajac na podbite oczy Merkuriusza. -Zarobilem w bojce. Uderzy mnie czasem, ale nie jak... - Urwal. -Nie jak Szczur? -A co u niego? - Merkuriusz sprobowal zmienic temat. -Czemu sam mi nie powiesz? To ty go zabiles. Merkuriusz otworzyl usta, ale widzac dwoch maluchow w pokoju Mamy K, powstrzymal sie. -Blint kazal ci zabic Szczura, zeby cie sprawdzic, zgadza sie? - zapytal Jarl, sciszajac glos. -Nie. Oszalales? Ale w glowie uslyszal echo lekcji pana Blinta: "Wiesc sie rozniesie. Wiesci zawsze sie roznosza". Jarl poczul bol za oczami i przez dluzsza chwile nic nie mowil. -Nie powinienem byl naciskac, Merkuriuszu, przepraszam. Powinienem po prostu ci podziekowac. Szczur... strasznie namieszal mi w glowie. Calkiem sie pogubilem. Nienawidze go, ale czasem... Kiedy Szczur zniknal i zobaczylem cie, jak odchodzisz z Blintem... - Jarl zamrugal gwaltownie i odwrocil wzrok. - Czasem cie nienawidze. Zostawiles mnie samego jak palec. Ale to nie w porzadku. Nie zrobiles nic zlego. Po prostu Szczur... i ja. Merkuriusz nie wiedzial, co powiedziec. Jarl znowu gwaltownie zamrugal. -Zamknij sie, Jarl. Zamknij sie. - Piesciami otarl lzy. - Czego potrzebujesz? Merkuriusz wiedzial, ze powinien cos powiedziec. Dac jakies zapewnienie, ale nie wiedzial jakie. Jarl byl jego przyjacielem - przeciez byl, prawda? - ale sie zmienil. Merkuriusz sie zmienil. Mial byc teraz Kylarem, ale zamiast tego byl po prostu oszustem, ktory stal w rozkroku miedzy dwoma swiatami i probowal oba utrzymac, kiedy odrywaly sie od siebie. Czegokolwiek Merkuriusz sie chwycil po kataklizmie zwanym Szczurem, jedno bylo pewne. Pojawila sie przepasc miedzy nim a Jarlem i Merkuriusz bal sie nawet do niej podejsc; nie rozumial, co to jest, nie wiedzial nic oprocz tego, ze czul sie przez nia brudny i przestraszony. Jarl pozwolil mu znowu postawic mur miedzy nimi, zadajac proste pytanie - proste pytanie, na ktore mozna bylo prosto odpowiedziec, problem, ktory rzeczywiscie mogli rozwiazac. -Laleczka - powiedzial Merkuriusz. Ulzylo mu, ze mogl sie odsunac od swojego dawnego przyjaciela, i poczul sie winny z powodu tej ulgi. -Och. Wiesz, ze ona...? -Dobrze sie teraz czuje? -Zyje. Ale nie wiem, ile wytrzyma. Nabijaja sie z niej. Odkad ciebie zabraklo, nie jest taka jak kiedys. Dziele sie z nia jedzeniem, ale gildia sie rozpada. Sprawy zle wygladaja. Nie wystarcza nam jedzenia. Po prostu: gildia, a nie: nasza gildia. Merkuriusz zachowal obojetny wyraz twarzy, nie chcac pokazac, jak bardzo go to zabolalo. To nie powinno bolec. Sam chcial sie wyrwac, sam odszedl, ale mimo to czul sie pusty. Bedziesz sam. Bedziesz inny. Na zawsze. -Ja'laliel ledwie zipie. Okazalo sie, ze Szczur ukradl mu pieniadze na apelacje. Teraz stracili nabrzeze na rzecz Plonacego Czlowieka, a pozostale gildie juz sie zblizaja. -Oni stracili? Jarl sie skrzywil. -Skoro musisz wiedziec, wyrzucili mnie z Czarnego Smoka. Wyrzucili nas wszystkich. Nie chcieli miec u siebie panienek Szczura, tak powiedzieli. -Nie masz gildii? To byla katastrofa. Szczur bez gildii to zwierzyna dla kazdego. Fakt, ze Jarl przezyl mimo wyrzucenia, to rzecz niezwykla, ze mial jedzenie, ktorym dzielil sie z Laleczka, bylo wrecz niesamowite, a to, ze w ogole chcial sie dzielic, zawstydzalo. -Kilkoro z nas wyrzucono jakis czas temu. Nazywaja nas Panienkami. Bede probowal przylaczyc sie do Dwoch Piesci po polnocnej stronie. Plotki mowia, ze niedlugo moga przejac targ Durdun - powiedzial Jarl. Caly Jarl. Zawsze mial plan. -Zgodza sie przyjac tez Laleczke? Odpowiedzia bylo pelne poczucia winy milczenie. -Pytalem. Naprawde, Merkuriusz. Po prostu sie nie zgodza. Gdybys... - Jarl chcial powiedziec cos wiecej, ale zmilczal. -Nie zamierzam cie zmuszac, zebys ich prosil. Szukalem cie, zeby ci to oddac. Merkuriusz uniosl tunike i odwiazal szarfe pelna monet. Wreczyl ja Jarlowi. -Merkuriusz... jest dwa razy ciezsza niz byla. -Zaopiekuje sie Laleczka. Daj mi tylko pare tygodni. Mozesz sie nia zajac tak dlugo? Oczy Jarla wypelnily sie lzami i Merkuriusz bal sie, ze sam sie zaraz rozplacze. Teraz mowili do siebie Merkuriusz i Jarl, nie Jay-Oh i Merkur. -Powiem Mamie K, jaki jestes bystry, i zobacze, czy nie znajdzie dla ciebie pracy. No wiesz, jesli sprawy nie uloza sie z Dwiema Piesciami - zaproponowal Merkuriusz. -Zrobisz to dla mnie? -Pewnie, Jay-Oh. -Merkur? -No? Jarl zawahal sie i przelknal sline. -Chcialbym... -Ja tez, Jarl. Ja tez. 15 "Kara za nieposluszenstwo jest smierc". Te slowa caly czas krazyly Merkuriuszowi po glowie, kiedy planowal swoje nieposluszenstwo. Jego trening byl sadystycznie ciezki, ale nie sadystyczny. W gildii Piesc mogl cie zlac, zeby dac cos do zrozumienia, i przy okazji popelnic jakis blad, okaleczajac cie na reszte zycia. Pan Blint nigdy nie popelnial bledow. Merkuriusz obrywal dokladnie tak mocno, jak Blint chcial, zeby oberwal. Zwykle to bylo bardzo mocno.Ale co z tego? Merkuriusz dostawal dwa posilki dziennie. Mogl zjesc tyle, ile chcial, a Blint kazdego dnia cwiczyl z nim tak dlugo, ze znikal caly bol miesni. Na poczatku przeklenstwa i lanie byly na porzadku dziennym. Merkuriusz nie potrafil niczego zrobic jak trzeba. Ale przeklenstwa to tylko powietrze, a ciosy to chwilowy bol. Blint nigdy nie okaleczylby Merkuriusza, a jesli zdecydowalby sie go zabic, Merkuriusz i tak nie zdolalby w zaden sposob go powstrzymac. W pewnym sensie po raz pierwszy w zyciu czul sie niemal... bezpiecznie. Po jakims czasie zdal sobie sprawe, ze lubi cwiczenia. Walki, stepiona bron do cwiczen, tor przeszkod, nawet zielarstwo. Nauka czytania z Mama K byla trudna. Ale co z tego? Dwie godziny frustracji dziennie to nic. Merkuriusz mial dobre zycie. W ciagu miesiaca zorientowal sie, ze ma dar. To nie bylo oczywiste i gdyby nie dostroil sie do humorow i kazdej reakcji pana Blinta, nigdy by tego nie zauwazyl, ale od czasu do czasu dostrzegal subtelne oznaki zdziwienia, kiedy opanowywal nowa umiejetnosc szybciej niz pan Blint sie spodziewal. To sprawialo, ze pracowal jeszcze ciezej, majac nadzieje, ze bedzie widywal ten wyraz twarzy nie raz w tygodniu, ale codziennie. Z kolei Mama K kazala mu odcyfrowywac zawijasy coraz dluzej. Wiedziala, jak sie usmiechac, i mowila dokladnie to co trzeba, zeby jakos przetrwal dlugie godziny. Slowa to potega, powtarzala. Slowa to kolejna bron dla czlowieka, ktory dobrze nimi wlada. I bedzie ich potrzebowal, jesli swiat ma uwierzyc, ze jest Kylarem Sternem, wiec Mama K pracowala z nim nad jego druga tozsamoscia, zadajac mu rozne pytania, ktore mogliby zadac inni arystokraci, pomagajac mu wymyslic nieszkodliwe historyjki o dorastaniu we wschodniej Cenarii i uczac go podstaw etykiety. Powiedziala mu, ze hrabia Drake nauczy go reszty, kiedy zamieszka u niego. Gdy Merkuriusz przekroczy prog Drake'ow, stanie sie Kylarem na zawsze, tak powiedziala. Blint bedzie go trenowal w kryjowce na wschodnim brzegu. Powroci do Nor dopiero, kiedy zacznie towarzyszyc Blintowi w wykonywaniu zadan. Merkuriusz pracowal dla niej ciezko i bez skargi, poza jednym razem, kiedy zdegustowala go wlasna glupota i cisnal ksiazka przez pokoj. Przez tydzien meczyl sie w piekle niezadowolenia Mamy K, az przyniosl jej kradzione kwiaty. Wtedy mu wybaczyla. Dalby Jarlowi mnostwo pieniedzy, zeby zaopiekowal sie Laleczka, ale Jarl nie bedzie mogl po prostu przekazac jej tych pieniedzy, bo zaraz ktos by je ukradl. Najgorsze w tym wszystkim bylo to, ze Laleczka byla sama. Niema i z potwornie oszpecona twarza nie zdobedzie nowych przyjaciol. Kara za nieposluszenstwo jest smierc, powiedzial pan Blint. I raz jeszcze zabronil mu widywac sie z Laleczka. Raz na zawsze. Mama K powiedziala mu, ze pan Blint w koncu go polubi i zaufa mu, ale, kiedy mowi takie rzeczy, Merkuriusz powinien traktowac je jak prawo. To napelnilo go nadzieja, dopoki nie doprecyzowala: jak prawo ulicy, to znaczy niezmienne i wszechmocne, a nie jak zalosne prawo krola. To bylo straszne, bo Merkuriusz chcial zobaczyc Laleczke ten jeden, ostatni raz. Kiedy w koncu zyskal szanse, nie zawdzieczal tego wlasnemu sprytowi. Pan Blint dostal zlecenie, wiec po prostu zostawil Merkuriusza samemu sobie. Zostawil tez liste prac do wykonania, ale Merkuriusz wiedzial, ze jesli sie uwinie, to nadal zostanie mu jeszcze kilka godzin do spotkania z Mama K na lekcji czytania. Rzucil sie w wir pracy. Odkurzyl zbrojownie, wspial sie na drabine, zeby dosiegnac wyzszych rzedow broni i sprzetu. Sprawdzil i wyczyscil drewniana bron treningowa. Naoliwil i wyczyscil bron, ktorej pan Blint niedawno uzywal. Innym olejem potraktowal skorzane cele i manekiny, ktore pan Blint przez godzine kazal mu atakowac. Sprawdzil szwy kukly, ktora pan Blint kopnal, i znalazl kilka pekniec, wiec znowu je zaszyl. Nie byl najlepszy w pracy z igla, ale w tym wypadku mistrz tolerowal pewne niedoskonalosci - i chyba tylko w tym. Zamiotl podloge i jak zawsze nie wyrzucil smieci na ulice, tylko do malego pojemnika. Pan Blint nie chcial, zeby opuszczal kryjowke. Nigdy, chyba ze na jego wyrazne polecenie. Zlapal sie na tym, ze czysci jeden ze sztyletow Blinta po raz drugi. To bylo dlugie ostrze z delikatnym zlotym filigranem. Przypadkiem, albo z powodu wieku zloto lezalo cieniutka warstwa w rowkach, ktore dla niego wytrawiono, wiec krew zbierala sie w kazdym waskim zaglebieniu obok filigranu. Blint uzywal niedawno tego ostrza i musial sie spieszyc, kiedy chowal je do pochwy. Merkuriusz musial posluzyc sie czubkiem innego sztyletu, zeby wydrapac krew. Powinien byl namoczyc ostrze w wodzie i potem porzadnie je wyszorowac, ale to bylo jego ostatnie zadanie. Nadal mial trzy godziny do lekcji u Mamy K. Gdyby musial pracowac az do lekcji, nie mialby do siebie pretensji, ze sie nie wymknal. -Co sie stanie, jesli nic nie zrobisz? - zapytal go Blint. - Nic. To ma swoja cene i pociaga za soba straszliwa wolnosc, chlopcze. Pamietaj o tym. Pan Blint mowil wtedy o zaatakowaniu truposza, kiedy sytuacja wyglada ryzykownie, ale teraz te slowa powrocily do Merkuriusza. Jesli cos zrobie, co najgorszego moze sie wydarzyc? Pan Blint mnie zabije. To nic dobrego. Ale to bylo malo prawdopodobne. W przeciwienstwie do innych siepaczy, ktorzy spedzili cale zycie w Norach, pan Blint przyjmowal tylko zlecenia od tych, ktorych bylo na niego stac. To zwykle oznaczalo arystokratow. To zawsze oznaczalo wschodni brzeg. Wiec bedzie po drugiej stronie miasta. A najgorsza rzecz, jesli nic nie zrobie? Laleczka umrze. Skrzywil sie, odkladajac sztylet. Jesli idzie o odszukanie Laleczki, latwiej bylo to powiedziec, niz zrobic. Gildia Czarnego Smoka przestala istniec. Po prostu sie rozpadla. Kylar wszedl na ich dawne terytorium i odkryl, ze pochlonela je Czerwona Reka, Plonacy Czlowiek i Zardzewialy Noz. Stary Czarny Smok nabazgrany na budynkach i akweduktach juz zaczynal blednac. Merkuriusz mial przy sobie dwa sztylety, nie musial z nich jednak korzystac. Raz zatrzymalo go kilku chlopakow z Plonacego Czlowieka, ale jeden z duzych byl kiedys jego jaszczurka. Chlopak rzucil kilka slow do pozostalych, ktorzy probowali go okrasc, wiec zostawili go w spokoju. Jaszczurka nie odezwal sie do niego nawet slowem. Obszedl ich dawne terytorium kilkanascie razy, ale nie znalazl Laleczki. Raz wydawalo mu sie, ze widzial Corbina Fishilla. Zawsze podejrzewal, ze ten czlowiek to ktos wazny, a teraz wiedzial - bo powiedzial mu pan Blint - ze jest jednym z Dziewiatki. Jednakze wszystkie szczury z gildii, ktore zobaczyl, trzymaly sie z dala. Czas uciekal. W koncu Merkuriusz pomyslal o starej piekarni. Laleczka byla tam. Sama. Siedziala zwrocona do niego plecami i na chwile przystanal, bojac sie zwrocic na siebie jej uwage. A potem sie odwrocila. Sadyzm Szczura byl ewidentny. Miesiac to za malo, zeby rany sie zagoily. Minelo akurat tyle czasu, by bylo widac, jak jej twarz musiala wygladac w ciagu ostatnich tygodni i jak bedzie wygladac przez reszte jej zycia. Szczur najpierw ja pobil, zeby nie stawiala oporu albo zeby padla nieprzytomna. A potem pocial nozem jej twarz. Jedno glebokie ciecie zakrecalo od kacika lewego oka do ust. Zszyto je dziesiatkami drobniutkich szwow, ale blizna na zawsze bedzie wykrzywiala kacik jej ust w nienaturalnym usmiechu. Na drugim policzku miala dwa szerokie ciecia na krzyz, ktore odpowiadaly drugiemu, mniejszemu krzyzykowi rozcinajacemu usta. Jedzenie, usmiechanie sie, skrzywienie - kazdy ruch ustami musial byc tortura. Jedno oko nadal miala podpuchniete i Merkuriusz nie mial pewnosci, czy jeszcze kiedykolwiek bedzie na nie widziala. Wydawalo sie, ze reszta ran moze sie zagoic. Strup na czole, zolty siniak pod okiem, ktory juz przestal byc fioletowy, i nos, ktory poskladano, bo Merkuriusz byl pewien, ze Szczur go zlamal. Ogolnie rzecz biorac, jej twarz byla - i wlasnie o to chodzilo - swiadectwem okrucienstwa. Szczur chcial, zeby kazdy, kto spojrzy na Laleczke, wiedzial, ze to nie byl tylko wypadek. Chcial, aby wszyscy wiedzieli, ze zrobiono to rozmyslnie. Przez chwile Merkuriusz zalowal, ze smierc Szczura nie byla straszniejsza. A potem czas znowu zaczal plynac. Merkuriusz patrzyl na Laleczke, ktora spogladala na swojego przyjaciela z czystym przerazeniem. Do jej oczu, w ktorych malowalo sie zaskoczenie i nagla nadzieja, naplynely lzy. Zakryla twarz i odwrocila sie. Jej szczuple ramiona drzaly. Usiadl obok niej. -Przyszedlem tak szybko, jak moglem. Mam teraz mistrza i musialem zlamac jego zakaz, zeby tutaj przyjsc, ale nie moglem cie tak zostawic. Zle sie dzialo ostatnio, co? Zaczela szlochac. Mogl sobie wyobrazic, jakimi wyzwiskami ja obrzucano. Czasem mial ochote zabic wszystkich w Norach. Jak mogli nabijac sie z Laleczki? Jak mogli ja ranic? To byl cud, ze nadal zyla. Cud i zasluga Jarla, ktory pewnie wiele razy musial ryzykowac wlasnym zyciem. Merkuriusz przysunal sie i przytulil ja mocno. Odwrocila sie i przywarla do niego, jakby wlasne lzy mogly ja zmyc jak fala. Tulil ja i plakal. Minelo troche czasu. Merkuriusz czul sie, jak wycisnieta do sucha gabka. Nie byl pewien, jak dlugo ja trzymal, ale wiedzial, ze zbyt dlugo. -Mam dobra wiadomosc - powiedzial. Spojrzala na niego wielkimi piwnymi oczami. -Chodz ze mna - dodal. Laleczka wyszla razem z nim z Nor, przeszla przez most Vanden do domu hrabiego Drake'a. Jej oczy zrobily sie okragle jak spodki, kiedy weszli do posiadlosci hrabiego i dalej, kiedy stary odzwierny otworzyl Merkuriuszowi drzwi i wpuscil ich do rezydencji. Hrabia Drake siedzial w gabinecie. Wstal, zaprosil ich do srodka i jakims cudem nie okazal najmniejszego zdziwienia tym, jak potwornie wyglada twarz Laleczki. Byl lepszym czlowiekiem niz Merkuriusz. -Czy Merkuriusz powiedzial pani, dlaczego sie pani tu znalazla, mloda damo? - zapytal hrabia. Merkuriusz zwrocil uwage, ze hrabia rozmyslenie uzyl starego imienia. Laleczka byla czescia zycia Merkuriusza, nie powinna miec nic wspolnego z Kylarem. Nawet nie pozna jego nowego imienia. Laleczka niesmialo pokrecila glowa, trzymajac za reke Merkuriusza. -Znalezlismy dla ciebie rodzine, Laleczko - powiedzial hrabia Drake. - Ci ludzie chca, zebys byla ich corka. Zaopiekuja sie toba. Nigdy wiecej nie bedziesz musiala spac na ulicy. Sluza w domu, tu, po wschodniej stronie. Jesli tego nie zechcesz, nigdy wiecej nie bedziesz musiala wrocic do Nor. Oczywiscie sprawa byla nieco bardziej skomplikowana. Hrabia Drake znal te rodzine od dluzszego czasu. W ciagu lat przyjeli wiele innych sierot urodzonych w niewoli, ale nie stac ich bylo na wyzywienie jeszcze jednej. Dlatego Merkuriusz przysiagl, ze bedzie ja utrzymywal ze swoich zarobkow, ktore juz byly bardzo hojne, a pan Blint powiedzial mu, ze wzrosna, gdy stanie sie bardziej uzyteczny. Hrabia Drake nie byl zachwycony robieniem czegos w sekrecie przed panem Blintem, ale Merkuriusz wyjasnil mu, co sie stalo, i hrabia zgodzil sie pomoc. Laleczka chwycila sie mocniej Merkuriusza, albo nie rozumiejac, albo nie wierzac w to, co przed chwila uslyszala. Hrabia wstal. -Na pewno chcesz jej powiedziec kilka rzeczy, a ja musze przygotowac powoz, wiec wybaczcie, ze na chwile was zostawie. Wyszedl, a Laleczka oskarzycielsko spojrzala Merkuriuszowi w oczy. -Nigdy nie bylas niemowa - powiedzial. Mocno scisnela jego dlon. -Moj mistrz zakazal mi sie widywac z toba. Dzisiaj widzimy sie po raz ostatni. Pociagnela go za reke, patrzac nan wojowniczo. -Tak, nigdy wiecej. Nie chce, zeby tak bylo, ale zabije mnie, jesli sie dowie, ze mu sie sprzeciwilem. Przepraszam. Prosze, nie zlosc sie na mnie. Znowu plakala i nic na to nie mogl poradzic. -Musze teraz isc. On moze w kazdej chwili wrocic. Przepraszam. Oderwal od niej wzrok i podszedl do drzwi. -Nie zostawiaj mnie. Jej glos sprawil, ze po plecach przebiegla mu lodowa lanca. Odwrocil sie niedowierzajac. To byl glos malej dziewczynki, dokladnie taki, jakiego mozna by sie spodziewac, gdyby czlowiek nie wiedzial, ze Laleczka jest niemowa. -Prosze - dodala. To byl ladny glos. Nie pasowal do upiornej maski, ktora sprawil jej zamiast twarzy Szczur. Oczy Merkuriusza znowu wypelnily sie lzami, wybiegl przez drzwi... I wpadl prosto na kogos wysokiego, szczuplego i tak twardego, jakby go wycieto z kamienia. Merkuriusz upadl na tylek i spojrzal w gore przerazony. Twarz pana Blinta byla fioletowa z wscieklosci. -Jak smiales?! - krzyknal. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobilem, sprzeciwiasz mi sie? Wlasnie zabilem jednego z Dziewieciu, a ty co? Krecisz sie po spalonym terenie przez dwie godziny, tak zeby wszyscy wiedzieli, ze uczen Blinta tam byl. Mozesz mnie kosztowac wszystko! Poderwal Merkuriusza z ziemi jak kociaka i uderzyl. Tunika Merkuriusza pekla w dloniach Blinta, a chlopak polecial do tylu. Ale Blint doskoczyl do niego i tym razem uderzyl piescia Merkuriusza w szczeke. Twarz chlopaka przywitala sie z podloga hrabiego. W ostatniej chwili Merkuriusz zobaczyl, ze Laleczka pedzi na pana Blinta, ktory wlasnie wyciaga z pochwy ogromny czarny miecz. -Nie rob jej krzywdy! - wrzasnal Merkuriusz. Rzucil sie na Blinta i zlapal miecz Sedziego, ale siepacz byl jak rozszalaly zywiol. Nawet nie zwolnil, lapiac Laleczke. Blyskawicznie zamknal zasuwe drzwi, otworzyl i znowu zamknal. Odwrocil sie do Merkuriusza, ale cokolwiek chcial powiedziec, slowa zamarly mu na ustach. Merkuriusz nadal trzymal w dloniach wielki czarny miecz, tnacy mu cialo do kosci. Tyle, ze teraz nie byl juz czarny. Ostrze jasnialo blekitem. Zarzacy sie blekitny ogien otoczyl dlon Merkuriusza, palac zimnem pociete palce, rozlewajac sie na ostrze... -Nie, tylko nie to! Jest moje! - krzyknal Blint. Odrzucil miecz na bok, jakby to byla zmija, z dala od nich obu. Jesli wczesniej w jego oczach plonela furia, to teraz zamienila sie w absolutny, niepohamowany szal. Merkuriusz nawet nie widzial pierwszego ciosu. Nawet nie wiedzial, ze znowu uderzyl o podloge. Cos mokrego i lepkiego zalalo mu oczy. A potem swiat pobladl w kolejnych uderzeniach, eksplozjach swiatla i bolu, i w ostrym czosnkowym oddechu pana Blinta, i w dalekich krzykach, i w lomotaniu do drzwi, ktore wydawalo sie coraz bardziej i bardziej odlegle. 16 Durzo gapil sie w spienione, brazowe piwo, jakby tam kryly sie odpowiedzi. A nie kryly sie i sam musial podjac decyzje. W burdelu, wokol niego panowala typowa, wymuszona wesolosc, ale nikt - zaden mezczyzna ani kobieta - nie zawracal mu glowy. Moze to przez Sedziego, ktory lezal na stole przed Blintem wyjety z pochwy. A moze przez wyraz jego twarzy."Nie rob jej krzywdy!". Tak wrzasnal Merkuriusz. Jakby Durzo mogl zabic siedmiolatke. Za jakiego potwora bral go ten chlopak? Potem przypomnial sobie, jak go pobil, jak walil bez wyczucia w miekkie, dzieciece cialo. Zlal go do nieprzytomnosci, zanim hrabia Drake wylamal drzwi i go powstrzymal. Prawie zabil za to hrabiego, taki byl wsciekly. Hrabia rzucil mu takie spojrzenie... przeklety hrabia Drake i jego przeklete oczy swietego. Ten zarzacy sie blekit. Niech to szlag. Przekleta magia. W tym rozblysku blekitu na Sedzim zobaczyl wlasna nadzieje - jak umiera. Ta nadzieja umierala od smierci Vondy, ale blekit oznaczal, ze drzwi zatrzasnely sie raz na zawsze. To oznaczalo, ze Merkuriusz byl cos wart, a Durzo nie, jakby te wszystkie lata sluzby wcale sie nie liczyly. Chlopiec odbieral mu wszystko, co czynilo Durzo specjalnym. Co wiec zostalo Durzo Blintowi? Popioly. Popioly i krew, nic wiecej. Nagle Sedzia lezacy przed nim wydal mu sie kpina. Sedzia? Ktory wymierza ludziom to, na co zasluzyli? Jesli tak, to powinien wbic sobie to przeklete ostrze w gardlo. Ostatni raz byl tak bliski szalenstwa, kiedy zginela Vonda, cztery miesiace i szesc tygodni temu. Wzdychajac, zakrecil piwem w szklance, ale sie nie napil. Pozniej bedzie na to czas. Pozniej, jak juz podejmie decyzje, wtedy bedzie musial sie napic. Bedzie potrzebowal dwunastu szklanek, niezaleznie od tego, co postanowi. Duzo pil z Vonda. To wkurzalo jej siostre. Oczywiscie caly ich zwiazek wkurzal Mame K. Zabronila Durzo widywac sie z jej niewinna siostrzyczka. Zabronila Vondzie widywac sie z siepaczem. Mama K, taka bystra w innych sprawach, pewnie bardziej przyczynila sie do przetrwania ich zwiazku niz cokolwiek innego. Otoczony latwymi kobietami, niezaleznie od tego, czy placil, czy nie, odkryl nagle, ze mlodsza siostra Gwinvere go intryguje. Chcial sie dowiedziec, czy jej dziewictwo to tylko gra. To byla gra. Rozczarowal sie, ale to ukryl. Nie chcial byc hipokryta, a poza tym Vonda miala mnostwo innych tajemnic. Nie zawsze dobrze go traktowala, ale przynajmniej nie bala sie go. Nie sadzil, zeby go rozumiala na tyle, by sie go bac. Wydawalo sie, ze tylko slizga sie po powierzchni zycia, podczas gdy inni nurkowali w rynsztoku. Durzo nie rozumial jej, i to go oczarowalo. Kiedy zaczal sie ich romans, mogl go utrzymac w tajemnicy. Znal rozklad dnia Gwinvere wystarczajaco dobrze, zeby utrzymywac tajemnice latami. Nawet przy spostrzegawczosci Gwinvere, Durzo wiedzial, jak nie dac jej sie rozszyfrowac. Ale tak sie nie stalo. Vonda jej powiedziala. Pewnie natychmiast, na ile znal Vonde. To moglo byc troche nieczule, ale Vonda nie wiedziala, co robi. -Skoncz z tym, Durzo Blint - calkiem spokojnie powiedziala mu Gwinvere. - Ona cie zniszczy. Kocham moja siostre, ale ona cie zrujnuje. To wszystko byly slowa. Slowa, ktorych uzyla, zeby dostac to, czego chciala. Jak zawsze. Przy calej jej wladzy do szalu doprowadzalo ja to, ze nie mogla kierowac zyciem tych, ktorych naprawde chciala kontrolowac. Oczywiscie miala racje. Moze nie tak, jak to sobie wyobrazala, ale miala racje. Gwinvere zawsze rozumiala go lepiej niz ktokolwiek inny, a on rozumial ja. Byli dla siebie nawzajem zwierciadlami. Gwinvere Kirena bylaby dla niego idealna - gdyby kochal to, co widzi w lustrze. Dlaczego o tym mysle? To wszystko stare dzieje. To skonczone. Musial podjac decyzje: wychowa chlopaka, majac nadal nadzieje, czy od razu go zabije? Nadzieja. Jasne. Nadzieja to klamstwa, ktore sobie wmawiamy na temat przyszlosci. Juz kiedys mial nadzieje. Osmielil sie marzyc o innym zyciu, ale kiedy nadszedl czas... -Wygladasz na zamyslonego, Gaelanie - powiedzial ladeski bard, siadajac bez zaproszenia naprzeciwko Durzo. -Zastanawiam sie, kogo zabic. Nazwij mnie tak raz jeszcze, a trafisz na poczatek listy, Aristarchosie. Bard usmiechnal sie z pewnoscia siebie mezczyzny, ktory wie, ze ma idealne zeby, podkreslajace urode przystojnej twarzy. Na Anioly Nocy. -Bylismy strasznie ciekawi, co sie wydarzylo w ciagu ostatnich kilku miesiecy. -Ty i Stowarzyszenie mozecie isc do diabla. -Mysle, ze lubisz byc w centrum uwagi, Durzo Blint. - To imie wypowiedzial z naciskiem. - Gdybys chcial, zebysmy nie zyli, juz bysmy byli martwi. Czy tez naprawde wiaze cie ten kodeks zasluzonej kary? Sporo sie o tym dyskutuje w Stowarzyszeniu. -Nadal klocicie sie z powodu tych samych pytan, he? Nie macie niczego lepszego do roboty? Tylko gadacie i gadacie. Moze chociaz raz zrobicie cos uzytecznego? -Staramy sie, Durzo. Wlasciwie to dlatego wlasnie tu jestem. Chce ci pomoc. -Jak milo. -Straciles to, nie? - zapytal Aristarchos. - Straciles to czy samo cie opuscilo? Kamienie naprawde wybieraja sobie panow? Durzo zauwazyl, ze znowu przeklada noz miedzy palcami. Nie dlatego, zeby przestraszyc Ladyjczyka - ktory, co godne pochwaly, nawet nie zerknal na ostrze - tylko, zeby zajac czyms rece. To nic takiego. Przestal. -Oto dlaczego nigdy nie zaprzyjaznilem sie z zadnym z was, Aristarchosie: nie wiem, czy wasze male koleczko interesowalo sie mna, czy tylko moja moca. Raz prawie dalem sie namowic, zeby sie podzielic czescia moich tajemnic, ale zdalem sobie sprawe, ze jesli powiem tobie, to tak naprawde powiem wam wszystkim. Wiec wytlumacz mi, po co mam dawac swoim wrogom taka sile? -To tym sie stalismy? Wrogami? Wiec dlaczego nie zetrzesz nas z powierzchni ziemi? Jak nikt nadajesz sie do takiego zadania. -Nie zabijam bez powodu. Strach nie wystarcza mi za motyw. Moze nie miesci ci sie to w glowie, ale moge miec moc i nie uzywac jej. Aristarchos pogladzil sie po brodzie. -Wiec jestes lepszym czlowiekiem, niz wielu sie obawialo. Teraz widze, dlaczego cie wybrano. - Aristarchos wstal. - Wiedz jedno, Durzo Blint. Jestem z dala od domu i nie mam takich srodkow, jakich bym pragnal, ale jesli wezwiesz mnie, pomoge ci w miare swoich mozliwosci. A swiadomosc, ze uwazasz sprawe za godna, wystarczy mi za wszelkie wyjasnienia. Milego dnia. Mezczyzna odszedl w glab burdelu, usmiechajac sie i mrugajac do dziwek, ktore byly rozczarowane, ze nie skorzystal z ich uslug. Uzywa uroku osobistego jak maski, zauwazyl Durzo. Maski sie zmieniaja, ale twarze pod maskami pozostaja te same, prawda? Durzo zyl na dnie wsrod wyrzutkow tak dlugo, ze widzial brud w kazdym sercu. Wiedzial, ze brud tam jest, mial co do tego racje. Brud i mrok byly nawet w sercu Rimbolda Drake'a. Ale dzialania Drake'a nie plynely z tego mroku, prawda? Nie. Ta twarz - jesli nawet tylko ta - zmienila sie. "Strach nie wystarcza mi za motyw", tak powiedzial, a planowal zamordowanie dziecka. Co ze mnie za potwor? Teraz wpadl. Naprawde i straszliwie wpadl. Wlasnie zabil Corbina Fishilla. Jego smierc zostala zatwierdzona przez Shinge i reszte Dziewiatki. Corbin zajmowal sie gildiami, jakby byl w Khalidorze, nastawial jedna przeciwko drugiej, zachecal do otwartej wojny i nawet palcem nie kiwnal, zeby uregulowac przemoc wewnatrz gildii. Khalidorczycy robili tak w przekonaniu, ze w naturalny sposob zostana wylonieni najlepsi. Ale Sa'kage chcialo nowych czlonkow, a nie potworow. Co gorsza, pewne rzeczy wskazywaly, ze Corbin rzeczywiscie pracowal dla Khalidoru. To bylo niewybaczalne. Nie samo przyjecie pracy, ale przyjecie jej bez zgloszenia reszcie Dziewiatki. Lojalnosc winno sie na pierwszym miejscu okazywac Sa'kage. Zabojstwo bylo zatwierdzone i bylo tez sprawiedliwe. Co nie oznacza, ze przyjaciele Corbina to zaakceptuja. Durzo zabijal juz wczesniej czlonkow Dziewiatki, ale zawsze szczegolnie sie staral, zeby ukryc, czyja to byla robota. A teraz Merkuriusz wloczyl sie w trefnej okolicy przez kilka godzin, chwile przed tym, jak robota zostala wykonana, i dlugo po tym. Wielu ludzi wiedzialo, albo sie domyslalo, ze Durzo wzial Merkuriusza na ucznia, i musieli polaczyc te dwa fakty. To byla kiepska mokra robota, tak powiedza. Moze Durzo Blint zaczyna nawalac. Jako najlepszy stal sie celem. Pozor slabosci da kazdemu drugorzednemu siepaczowi nadzieje, ze moga zajac jego miejsce. Oczywiscie Merkuriusz nie mial pojecia. Nadal nie wiedzial mnostwa rzeczy. Ale w tym blasku blekitnego swiatla bijacego z ostrza Sedziego, Durzo zobaczyl wlasna smierc. Jesli pozwoli temu chlopcu zyc, umrze. Predzej czy pozniej. No i prosze. Boska ekonomia - zeby ktos zyl, ktos musi umrzec. Durzo Blint podjal decyzje i zaczal pic. *** -Pan Blint nie odwiedzil mnie.-Nie - odpowiedziala Mama K. -Minely cztery dni. Mowilas, ze juz nie jest wsciekly - powiedzial, zaciskajac dlonie w piesci. Wydawalo mu sie, ze je pocial, ale nic mu nie bylo. Byl obolaly na calym ciele, wiec nie wyobrazil sobie lania, ale rece mial zdrowe. -Trzy dni. I nie jest zly. Wypij to. -Nie. Nie chce juz tego. Po tym gorzej sie czuje. Pozalowal tych slow, gdy tylko je wypowiedzial. Mama K uniosla brwi, a jej spojrzenie stalo sie zimne. Nawet kiedy kulil sie pod cieplymi kocami w dodatkowej sypialni w jej domu, nic nie moglo go rozgrzac, gdy jej oczy stawaly sie lodowate. -Dziecko, pozwol, ze opowiem ci historie. Slyszales kiedys o Wezu z Haranu? Merkuriusz pokrecil glowa. -Ten waz ma siedem glow, ale za kazdym razem, gdy obetniesz jedna, na jej miejsce wyrastaja dwie nowe. -Naprawde? Naprawde istnieje cos takiego? -Nie. W Haranie nazywaja go Wezem z Ladeshu. To wymyslone stworzenie. -Wiec czemu mi o nim opowiadasz? -Rozmyslnie starasz sie byc taki tepy? - Kiedy nie odpowiedzial, dodala: - Jesli dasz mi skonczyc, zobaczysz, ze ta historia to analogia. Analogie to klamstwa, ktore opowiadaja dorosli. -Dlaczego? Odkad ugrzazl w lozku, zrobil sie marudny. -A dlaczego opowiada sie klamstwa? Bo sa uzyteczne. A teraz wypij lekarstwo i zamknij gebe. Merkuriusz wiedzial, ze posunal sie za daleko, wiec juz wiecej nie pytal. Wypil gesty napar o mietowo-anyzkowym aromacie. -Teraz Sa'kage ma swojego wlasnego Weza z Haranu, Merkuriuszu... Kylarze. Znasz Corbina Fishilla? Pokiwal glowa. Corbin byl przystojnym, robiacym wrazenie mlodym czlowiekiem, ktory czasem przychodzil porozmawiac z Ja'lalielem. -Corbin byl jednym z Dziewiatki. Zajmowal sie dzieciecymi gildiami. -Tak? - zapytal piskliwym glosem Merkuriusz. Nie powinien wiedziec, ze Corbin byl w ogole wazny, juz nie wspominajac o tym, ze az tak. -Durzo zabil go trzy dni temu. Kiedy dziecince zamknieto, Sa'kage zyskalo szanse, zeby doslownie wychowac sobie armie. Ale Corbin pozwalal, albo nawet zachecal do wojen miedzy gildiami, w ktorych ginelo mnostwo urodzonych w niewoli. I byl szpiegiem. Sa'kage myslalo, ze byl ceuranskim szpiegiem, ale teraz podejrzewa, ze bral pieniadze od Khalidoru. Khalidorczycy placili mu ceuranskim zlotem, prawdopodobnie na wypadek, gdyby go zdemaskowano i zeby nie zaczal od razu wydawac pieniedzy, sciagajac na siebie uwage. Teraz, kiedy Corbin nie zyje, przeszukano jego rzeczy i, niestety, nie znaleziono zadnej jasnej odpowiedzi. Jesli byl Khalidorczykiem, byl o wiele grozniejszy, niz myslelismy. Sa'kage powinno bylo go pojmac i torturowac, az wszystko staloby sie jasne. Jednak w tamtym momencie uznano, ze lepiej zrobic z niego pouczajacy przyklad, pokazac, co sie dzieje z tymi, ktorzy udaremniaja wysilki Sa'kage. Teraz problem stal sie powazniejszy. Nie sadzimy, zeby Corbin byl tu dostatecznie dlugo, by zaszczepic lojalnosc wobec Khalidoru wsrod gildii; szczury uliczne niespecjalnie przejmuja sie tym, od kogo dostaja posilek, ale fakt, ze Khalidor staral sie o przejecie gildii, oznacza, ze jego plany sa szeroko zakrojone. -Skad wiecie, ze nie byl po prostu najlatwiejsza osoba, do ktorej Khalidorczycy mogli dotrzec w Sa'kage? Mama K usmiechnela sie. -Nie wiemy. Khalidor tlumi wlasnie jakies rebelie i nie najlepiej im to idzie. Ale Krol-Bog dorobil sie reputacji czlowieka, ktoremu chodzi o zwyciestwo. Osobiscie podejrzewam, ze pewnie uwaza, ze mina lata, nim bedzie gotowy pomaszerowac na poludnie, ale jak juz tu dotrze, chce, zeby Cenaria padla przy najlzejszym uderzeniu. Jesli bedzie kontrolowal Sa'kage, latwo zajmie miasto. Nasz problem polega na tym, ze jesli Khalidor byl w stanie dotrzec do czlowieka tak wysoko postawionego jak Corbin, to moga byc dziesiatki innych. W dowolnym momencie moga sie pojawic inne lby weza. Kazdy, komu ufamy, moze pracowac dla Khalidoru. -Czemu to twoj problem? - zapytal Merkuriusz. -To moj problem, poniewaz ja tez naleze do Dziewiatki, Kylarze. Jestem Pania Rozkoszy. Merkuriusz rozdziawil usta. Wczesniej Sa'kage bylo czyms groznym, ogromnym i dalekim. Teraz przyznal, ze to pasuje: wszyscy wiedzieli, ze Mama K byla dziwka i ze jest bogata, ale on nigdy nawet o tym nie pomyslal. Jako Pani Rozkoszy kontrolowala prostytucje w calej Cenarii. Kazdy, kto paral sie fachem zwiazanym ze zmyslowymi przyjemnosciami, ostatecznie odpowiadal przed nia. Usmiechnela sie. -Moje dziewczyny poza bardziej... forsownymi obowiazkami musza tez miec zawsze otwarte uszy. Zdziwilbys sie, jacy gadatliwi potrafia byc mezczyzni przy kims, kogo biora za durna dziwke. Dowodze szpiegami Sa'kage. Musze wiedziec, co robi Khalidor. Jesli ja nie wiem, Sa'kage nie wie, a jesli my nie wiemy, kraj moze pasc. Uwierz mi, nie chcemy, by Garoth Ursuul zostal naszym krolem. -Dlaczego mi to mowisz? Jestem nikim. -Merkuriusz byl nikim. Ty staniesz sie Kylarem Sternem - odparla. - I mysle, ze jestes bystrzejszy, niz podejrzewa Durzo. Mowie to, bo potrzebujemy cie po naszej stronie. Merkuriusz byl glupi, ze wloczyl sie tamtego dnia. To moze kosztowac ciebie i Durzo zycie. Ale gdybys wiedzial, co sie dzieje, nie poszedlbys tam. Zle zrobiles, ale Durzo nie powinien byl bic cie za to, ze wykazales sie inicjatywa. Wiecej, jestem pewna, ze zaluje, ze cie zbil, chociaz nigdy cie nie przeprosi. Ten czlowiek nie przyzna sie do pomylki. Potrzebujemy, zebys byl wiecej niz uczniem, Kylarze. Potrzebujemy w tobie sprzymierzenca. Jestes na to gotowy? Merkuriusz - Kylar - powoli pokiwal glowa. -Co chcesz, zebym zrobil? 17 Kylar staral sie gapic na wlasciwe rzeczy, kiedy wprowadzano go przez bramy posiadlosci Gyre'ow. Merkuriusz, jak powiedziala mu Mama K, gapilby sie na wszystko, co jest wielkie albo zlote. Baronet Kylar Stern gapilby sie tylko na to, co jest i duze, i zlote. No i na dziela sztuki. Logan zaprosil go do siebie, zeby zrekompensowac mu uderzenie. Pierwszym zadaniem Kylara dla Sa'kage bylo zadbanie o to, by zostali z Loganem przyjaciolmi.Odzwierny odprowadzil go do nastepnego, lepiej ubranego czlowieka. Kylar prawie go przywital jak samego diuka Gyre, zanim zdal sobie sprawe, ze to musi byc szambelan Gyre'ow. Szambelan poprowadzil go przez rozlegly hol wejsciowy z podwojnymi schodami, ktore wspinaly sie na trzy kondygnacje, okalajac z dwoch stron ogromny, marmurowy posag. Rzezba przedstawiala dwoch mezczyzn, blizniakow, walczacych ze soba; kazdy zauwazyl u drugiego ten sam slaby punkt w obronie i kazdy rzucal sie do ciosu. To byl jeden z najslynniejszych posagow swiata, jak powiedziala Kylarowi Mama K: Zguba Blizniat Grasq. W rzeczywistosci bracia Grasq, jak powiedziala Mama K, nosili ciezkie zbroje i obaj stracili kasaki, noszone wtedy na zbrojach plytowych, ktore byly jedyna rzecza identyfikujaca zolnierzy, jesli oddalili sie od chorazego. Rzeczywiscie zabili sie nawzajem, chociaz unikali sie we wczesniejszych bitwach. Tutaj mezczyzni byli nadzy i mieli tylko tarcze i miecze. Trzymali tarcze tak, ze kazdy ogladal twarz przeciwnika dopiero zadajac smiertelny cios. Szambelan zabral Kylara na gore i poprowadzil dlugim skrzydlem rezydencji. Korytarz byl szerszy niz wiekszosc zaulkow w Norach. Po obu stronach stalo mnostwo marmurowych popiersi i wisialy obrazy, ktore przedstawialy mezczyzn przemawiajacych, mezczyzn walczacych, mezczyzn sciskajacych kobiety, a takze kobiety oplakujace bliskich, poklosie bitew i straszliwe potwory rojace sie ze szczelin w ziemi. Kazdy obraz byl oprawiony w ciezkie, zlocone ramy. Byly ogromne. Idac za szambelanem, Kylar mogl sie na nie gapic do woli i nie omieszkal skorzystac z okazji. A potem zatrzymali sie przed ogromnymi drzwiami. Szambelan zapukal w nie laska i otworzyl drzwi do biblioteki z dziesiatkami regalow stojacych w uporzadkowanych rzedach i scianami zastawionymi ksiazkami i zwojami na wysokosc dwoch pieter. -Moj panie, baronet Kylar Stern. Logan Gyre wstal od stolu, na ktorym lezal rozlozony zwoj. -Kylar! Wlasnie konczylem czytac, pozyczylem ten zwoj od... och, niewazne. Witaj! -Dziekuje za zaproszenie, diuku Gyre. Panska posiadlosc jest piekna. A posag blizniakow Grasq zapiera dech - recytowal w sposob, ktorego nauczyla go Mama K, ale mowil szczerze. -Prosze, mow mi Logan. Jestes nad wyraz uprzejmy. Naprawde ci sie podoba? Wyrazenie "nad wyraz uprzejmy" zdradzilo go. Logan staral sie zachowywac jak dorosly rownie mocno jak jego gosc. Kylar denerwowal sie, bo byl oszustem, ale "diuk" Logan tez sie czul jak oszust. Tytul byl dla niego zbyt wielki i zbyt nowy, zeby potrafil przekonujaco udawac swobodnego. Wiec Kylar odpowiedzial szczerze: -Moim zdaniem jest niesamowity. Szkoda tylko, ze obaj sa nadzy. Logan parsknal smiechem. -Wiem! Zwykle juz nawet tego nie zauwazam, ale od czasu do czasu staje w drzwiach, i prosze, widze dwoch ogromnych, nagich mezczyzn we wlasnym domu. Z powodu moich nowych obowiazkow spotykam sie ze wszystkimi wasalami ojca i jego przyjaciolmi. Tak naprawde to jest szansa dla wielu dam, zeby przedstawic swoje corki; maja nadzieje, ze sie szalenczo zakocham. Wlasnie witalem pewna lady i jej corke, nie bede wymienial nazwisk, ale to bardzo piekne kobiety i bardzo skromne. A ja jestem dosc wysoki, nie? Wiec obie musza naprawde zadrzec glowy, zeby spojrzec mi w twarz. No i ja cos mowie, i wlasnie jestem w polowie historii, kiedy widze, ze matka chichocze, corka wpatruje sie we mnie. Zaczynam sie zastanawiac, czy mam cos we wlosach albo na uchu, bo caly czas zerkaja troche w bok. -O, nie! - Kylar sie zasmial. -Zerkam przez ramie, i widze... no coz, trzy razy wieksze niz w rzeczywistosci, marmurowe... genitalia. I w tej chwili kobiety zdaja sobie sprawe, ze zauwazylem, ze przez caly czas zerkaly mi ponad ramieniem, a ja zdaje sobie sprawe, ze corka wlasnie po raz pierwszy zobaczyla nagiego mezczyzne... i kompletnie zapominam, o czym im opowiadalem. Smiali sie razem, a Kylar byl niebotycznie wdzieczny Loganowi, ze powiedzial wystarczajaco duzo, by mogl sie domyslic, co to sa te "genitalia". Wszyscy arystokraci tak mowia? A jesli nastepnym razem Logan rzuci jakis zart bez odpowiedniego kontekstu? Logan wskazal na portret wiszacy na scianie biblioteki, przedstawiajacy lysego mezczyzne o kwadratowej szczece ubranego w nieznanym stylu. -Jemu musze za to podziekowac. Moj praprapradziadek, milosnik sztuki. Kylar usmiechnal sie krzywo, ale poczul sie tak, jakby ktos go spoliczkowal. Logan sporo wiedzial o swoim praprapradziadku. Kylar nie wiedzial nawet tego, kim byl jego ojciec. Zapadla cisza i Kylar zrozumial, ze teraz jego kolej, by cos powiedziec. -Slyszalem, ehm, ze blizniacy Grasq tak naprawde poprowadzili szesc bitew przeciwko sobie. -Znasz ich historie? Niewielu ludzi w naszym wieku ja zna. Zbyt pozno Kylar zdal sobie sprawe, ze to ryzykowne udawac wielbiciela historii przed kims, kto kocha ksiazki... kto rzeczywiscie potrafi je czytac. -Naprawde lubie stare historie - powiedzial Kylar. - Ale moi rodzice nie uwazaja, ze bedzie jakis pozytek z tego mojego "marnowania czasu na zapychanie sobie glowy historiami". -Naprawde je lubisz? Aleine zawsze udaje, ze chrapie, gdy mowie o historii. Aleine? Och, Aleine Gunder, ksiaze Aleine Gunder X. Logan zyl w calkiem innym swiecie. -Popatrz na to - przywolal Kylara do stolu. - Masz, przeczytaj ten fragment. Z dzika rozkosza, gdybym tylko potrafil. Kylarowi zacisnelo sie serce. Jego przebranie nadal bylo takie kruche. -Przy tobie czuje sie jak z moimi guwernerami. - Zbyl Logana machnieciem reki. - Nie chce czytac przez godzine, podczas gdy ty bedziesz bawil sie kciukami. Moze mi opowiesz najlepsze kawalki? -Mam wrazenie, ze ciagle mowie - zaklopotal sie nagle Logan. - To troche niegrzeczne. Kylar wzruszyl ramionami. -Nie uwazam, zebys byl niegrzeczny. To nowa historia, czy co? Oczy Logana zaplonely i Kylar wiedzial, ze jest bezpieczny. -Nie, to koniec cyklu Alkestia, tuz przed upadkiem Siedmiu Krolestw. Moj ojciec kaze mi studiowac losy wielkich przywodcow z przeszlosci. W tym wypadku Jorsina Alkestesa, rzecz jasna. Kiedy byli pod oblezeniem na Czarnym Wzgorzu, jego prawa reka, Ezra Szalony... No, oczywiscie wtedy to jeszcze nie bylo Czarne Wzgorze, a Ezra nie ukryl sie w Lesie Ezry na nastepne piecdziesiat lat, czy cos kolo tego... W kazdym razie Ezra to pewnie najwiekszy mag wszech czasow, poza samym cesarzem Jorsinem Alkestesem... Sa wiec oblezeni w miejscu, ktore teraz nazywa sie Czarnym Wzgorzem, i Ezra zaczyna robic najbardziej niesamowite rzeczy: mloty bojowe Orena Razina; pulapki z ogniem i z blyskawicami, ktorych moga uzywac nawet zolnierze bez-Talentu; Curoch, miecz mocy; Iures, kostur prawa, i wreszcie te szesc magicznych artefaktow, ka'kari. Wszystkie wygladaja jak lsniace kule. Ale kiedy Szescioro Czempionow je sciska, roztapiaja sie i pokrywaja cale ich ciala jak druga skora i kazdemu daja wladze nad jednym zywiolem. Arikus Daadrul dostaje skore z plynnego srebrnego metalu, ktora czyni go odpornym na ostrza. Corvaer Blackwell staje sie Czerwonym Corvaerem, panem ognia. Trace Arvagulania z obrzydliwej zamienia sie w najpiekniejsza kobiete tamtych czasow. Oren Razin dostaje ziemie: wazy tysiace funtow, a jego skora zamienia sie w kamien. Irenaea Blochwei dostaje wladze nad wszystkim, co jest zielone i rosnie. Shrad Marden wlada woda i potrafi wyssac caly plyn z krwi czlowieka. Zawsze mnie ciekawilo to, ze Jorsin Alkestes byl wielkim przywodca. Zebral tylu utalentowanych ludzi. I chociaz wiekszosc z nich miala trudny charakter i byla egoistyczna, on zaprzagl ich razem, i naprawde dla niego pracowali. Ale pod koniec obraza jednego ze swoich najlepszych przyjaciol, Acaelusa Thorne i daje ka'kari Shradowi Mardenowi, ktorego nawet nie lubi. Znasz Acaelusa Thorne? -Slyszalem to imie - przyznal Kylar. To nawet byla prawda. Czasem szczury z gildii kulily sie pod oknem jakiejs tawerny, kiedy odwiedzal ja bard, ale slyszaly tylko kawalki i urywki historii. -Acaelus byl niesamowitym wojownikiem, ale szlachetnym glupcem. Zadnej subtelnosci. Nienawidzil klamstwa, polityki i magii, ale jesli tylko trzeba, bral miecz w reke i szarzowal na wroga sam. Byl tak szalony i tak dobry, ze ludzie poszliby za nim wszedzie. Ale najwazniejszy byl dla niego honor i kiedy zobaczyl, ze pomniejsi ludzie zostali uhonorowani przed nim, odebral to jako ogromna obraze. I wlasnie ta obraza doprowadzila Acaelusa do zdrady. Jak Jorsin mogl tego nie zauwazyc? Musial wiedziec, ze go obraza. -A co ty myslisz? - spytal Kylar. Logan przeczesal wlosy dlonia. -Pewnie chodzilo o cos nudnego. Wiesz, trwala wojna, wszyscy byli zmeczeni i glodni, i nie mysleli jasno, Jorsin po prostu popelnil blad. -Wiec jaki z tego wniosek dla ciebie jako przywodcy? Logan wygladal na zaklopotanego. -Jedz warzywa i sie wysypiaj? -A moze raczej: badz mily dla podwladnych, bo inaczej moga ci skopac tylek? - zasugerowal Kylar. -Zapraszasz mnie do potyczki, baronecie Stern? -Wasza egzaltowana mosc, z najwyzsza przyjemnoscia pana zalatwie. 18 Kylar wszedl do kryjowki zarumieniony po zwyciestwie. Zdobyl trzy punkty, a Logan dwa. Logan walczyl lepiej, ale Mama K powiedziala Kylarowi, ze mlody lord urosl cala stope w ciagu roku i jeszcze nie przyzwyczail sie do nowego wzrostu.-Nie tylko zaprzyjaznilem sie z Loganem Gyre, ale tez pobilem go w potyczce. Durzo nawet nie podniosl wzroku znad kalcynatora. Podkrecil mocniej plomien pod miedzianym naczyniem. -Dobrze. Nigdy wiecej z nim nie walcz. Daj mi to. Urazony Kylar wzial butelke spod pozwijanych rurek alembiku i podal ja. Durzo nalal gestej, niebieskiej mikstury na kalcynator. Przez chwile siedzial nieruchomo. Malenkie babelki zaczely sie formowac i w ciagu kilku chwil mikstura gwaltownie sie zagotowala. -Dlaczego nie? - spytal Kylar. -Wez pomyje, chlopcze. Kylar zlapal miske ze swinskimi pomyjami i postawil na stole. -Walczymy inaczej niz ucza tego mistrzowie miecza w miescie. Jesli bedziesz sie potykal z Loganem, podlapiesz jego ksiazkowy styl i nie bedziesz nic wart w walce albo zdradzisz sie z tym, ze uczono cie czegos zupelnie innego. Albo jedno i drugie. Kylar skrzywil sie, patrzac na kalcynator. Oczywiscie mistrz mial racje, a nawet gdyby nie mial, jego slowo bylo prawem. Niebieska mikstura zamienila sie teraz w ciemnoniebieski proszek. Durzo podniosl miedziany talerz znad plomienia, chwytajac go przez gruba welniana podkladke i zdrapal proszek do michy z pomyjami. Zlapal inny miedziany talerz, wylal na niego wiecej niebieskiej mikstury i postawil na plomieniach, pierwsze naczynie odstawiajac na bok, zeby ostyglo. -Prosze pana, a wie pan, czemu Jorsin Alkestes obrazil swojego najlepszego przyjaciela, nie dajac mu ka'kari? -Moze zadawal za duzo pytan? -Logan mowil, ze Acaelus Thorne byl najbardziej honorowym sposrod przyjaciol Jorsina, ale zdradzil go i doprowadzil do upadku Siedmiu Krolestw - powiedzial Kylar. -Wiekszosc ludzi nie jest dosc silna, zeby udzwignac taka wiare jak nasza. Dlatego wierza w niosace pocieszenie iluzje, na przyklad bogow, sprawiedliwosc czy zasadnicza dobroc w czlowieku. Te iluzje zawodza w czasie wojny. To sprawia, ze ludzie sie lamia. To pewnie stalo sie z Acaelusem. -Jestes pewien? - zapytal Kylar. Logan zupelnie inaczej odczytal te historie. -Pewny? - rzucil pogardliwie Blint. - Nie jestem pewien, co arystokracja zrobila tu siedem lat temu, kiedy skonczyla z niewolnictwem. Jak mozna miec pewnosc, co sie wydarzylo setki lat temu? Zanies to swini. Kylar wzial pomyje i zaniosl je swini, ktora niedawno kupili do eksperymentow pana Blinta. Kiedy wracal, zauwazyl, ze Blint patrzy na niego, jakby chcial cos powiedziec. Rozlegl sie przyciszony syk, kiedy z miedzianego talerza za plecami pana Blinta buchnal plomien. Nim Kylar zdazyl sie chocby wzdrygnac, Blint sie obrocil. Widmowa reka wystrzelila z jego dloni, zlapala stojace na ogniu metalowe naczynie i postawila je na stole. I zniknela. To sie stalo tak szybko, ze Kylar nie byl pewien, czy sobie tego nie wyobrazil. Z talerza sie dymilo, a to, co powinno byc niebieskim proszkiem bylo teraz czarnym weglem. Weglem, ktory - Kylar nie mial co do tego zadnych watpliwosci - wkrotce bedzie osobiscie zdrapywac, az miedz znowu zalsni. Blint zaklal. -Widzisz, dajesz sie zlapac przeszlosci i stajesz sie bezuzyteczny w terazniejszosci. Chodz, zobaczymy, czy ta smierdzaca swinia nadal zyje. A potem bedziemy musieli zrobic cos z twoimi wlosami. Swinia juz nie zyla, a po ilosci trucizny, jaka przetrawila, nie mozna jej bylo bezpiecznie zjesc, wiec Kylar spedzil pol dnia, tnac ja i zakopujac. Potem pan Blint kazal, by sie rozebral do pasa i wtarl mu we wlosy gryzaca paste. Palila go skora glowy, ale Blint kazal mu tak zostac przez godzine. Kiedy w koncu ja splukal, Blint pokazal mu odbicie w lustrze i Kylar ledwo sie poznal. Mial jasne wlosy. -Ciesz sie, ze jestes maly, bo inaczej musialbym tez wetrzec ci paste w brwi - powiedzial Blint. - A teraz ubieraj sie. W ubrania Merkuriusza. Wracasz do starej tozsamosci. -Bede mogl z panem isc? Na robote? -Ubieraj sie. *** -Rozumiem, dlaczego rachunek za "rzekome suchoty" wynosi dziewiecset gunderow. Jestem pewien, ze trzeba podac trucizne wielokrotnie, zeby stworzyc pozor choroby - powiedzial arystokrata. - Ale tysiac piecset za rzekome samobojstwo? To smieszne. Zadzgaj czlowieka i wloz mu do reki noz.-Moze zacznijmy od poczatku - powiedzial cicho pan Blint. - Pan bedzie rozmawial ze mna jak z najlepszym siepaczem w miescie, a ja bede rozmawial z panem, jakby po tej stronie piekla istniala szansa, ze w ogole przyjme to zlecenie. W pokoju na pietrze zajazdu napiecie bylo wrecz namacalne. Lord general Brant Agon nie byl zadowolony, ale wzial wdech, przeczesal palcami siwe wlosy i zapytal: -Dlaczego sfingowane samobojstwo kosztuje tysiac piecset sztuk zlota? -Wlasciwie zaaranzowane samobojstwo wymaga kilku miesiecy pracy - wyjasnil pan Blint. - Zaleznie od historii zycia truposza. Jesli mam zalatwic czlowieka znanego z melancholii, mozna to skrocic do szesciu tygodni. Jesli probowal samobojstwa juz wczesniej, moze wystarczyc nawet tydzien. W taki czy inny sposob dotre do niego i podam specjalny wywar. Merkuriusz staral sie uwaznie sluchac, ale poniewaz znowu nosil swoje stare ubrania, mial wrazenie, ze iluzja ostatnich tygodni nagle sie rozpadla w pyl. Kylar zniknal - i nie dlatego, ze Merkuriusz wypelnial rozkazy i udawal, ze jest Merkuriuszem. Kylar byl maska wyrazajaca pewnosc siebie. Oszukala Logana i na chwile oszukala tez Merkuriusza, ale teraz spadla. Byl Merkuriuszem. Byl slaby. Nie rozumial, co tu robi, ani dlaczego. I bal sie. Blint tlumaczyl dalej, nawet nie zerkajac w jego kierunku. -Truposz staje sie przygnebiony, wycofany, podejrzliwy. Objawy stopniowo sie pogarszaja. Potem, na przyklad, zdycha jego ulubiony zwierzak. Cel juz jest zgorzknialy i paranoiczny i wkrotce zacznie atakowac swoich przyjaciol. A przyjaciele, ktorzy go odwiedza, a przynajmniej ci, ktorzy poczestuja sie czyms u niego, beda coraz bardziej poirytowani w towarzystwie truposza. Pokloca sie. Przestana go odwiedzac. Czasem nawet truposz sam pisze list pozegnalny. Czasem sam sie zabija, chociaz uwaznie to obserwuje, zeby na pewno wybral stosowna metode i uzyskal zamierzony efekt. Jesli mamy odpowiednio duzo czasu, nikt nie bedzie podejrzewal, ze to nie bylo samobojstwo. Sama rodzina czesto ukrywa szczegoly, zacierajac ewentualne drobne slady. -Na brode Najwyzszego Krola, to cos takiego jest mozliwe? - zdziwil sie lord general. -Mozliwe? Tak. Czy trudne? Bardzo. Wymaga to znacznej ilosci ostroznie dobranych toksyn. Wie pan, ze kazdy reaguje inaczej na trucizny? I trzeba na to bardzo duzo czasu. Jesli potrzebny jest sfalszowany list, to nalezy przeanalizowac korespondencje i dzienniki truposza, zeby w liscie zgadzal sie nie tylko charakter pisma, ale tez styl pisania i nawet dobor slow. - Durzo usmiechnal sie drapieznie. - Zabojstwo to sztuka, milordzie, a ja jestem najwybitniejszym artysta w tym miescie. -Ilu ludzi pan zabil? - zapytal lord general. -Wystarczy powiedziec, ze nigdy nie siedze bezczynnie. Mezczyzna bawil sie broda i caly czas patrzyl na rachunek, ktory przedstawil mu pan Blint, najwyrazniej nadal niepewny. -Czy moge zapytac o inne cele, panie Blint? - zapytal nagle pelen szacunku. -Wolalbym, zeby pytal pan tylko o tych truposzy, ktorych rozwaza pan na powaznie - odparl pan Blint. -A to dlaczego? -Bardzo wysoko cenie sobie dyskrecje. W moim zawodzie musze. Wiec nie lubie rozmawiac o swoich metodach. Szczerze mowiac, zbyt rozlegla wiedza sprawia, ze ci, ktorzy mnie zatrudniaja, zaczynaja sie bac. Mialem jakis czas temu klienta, ktory byl bardzo dumny z zabezpieczen w swoim domu. Zapytal mnie, jak bym wypelnil kontrakt na niego. Irytowal mnie, wiec mu odpowiedzialem. Potem probowal zatrudnic innego siepacza, zeby mnie zabil. Odmowili mu wszyscy zawodowcy w Cenarii. W koncu zatrudnil amatora. -Nadaje pan sobie status legendy - stwierdzil lord general, krzywiac sie. Oczywiscie, ze Durzo Blint byl legenda! Kto by go zatrudnil, gdyby tak nie uwazano? Z drugiej strony, sluchanie, jak pan Blint mowi o swoim fachu z arystokrata, kims takim jak hrabia Drake, bylo dziwne. Jakby scisnieto ze soba dwa swiaty Merkuriusza. Niemal czul w sobie bojazn arystokraty. W gildii Durzo Blint byl legenda, poniewaz mial moc, poniewaz ludzie sie go bali, a on sam nigdy nikogo nie musial sie bac. To wlasnie przyciagnelo do niego Merkuriusza. Ale ten arystokrata lekal sie z calkiem innych powodow. Dla niego Durzo Blint byl stworzeniem nocy. Czlowiekiem, ktory mogl sie zjawic i zniszczyc rzeczy drogie generalowi. Podkopac wszystko, co lord general uwazal za bezpieczne. Wlasciwie nie wygladal na przestraszonego, a raczej na zniesmaczonego. -Nie sugeruje, ze przerazam wszystkich siepaczy w miescie. - Pan Blint sie usmiechnal. - Chodzi o to, ze my, zawodowcy, moze i nie jestesmy zamknieta grupa, ale jednak dosc mala. Jestesmy kolegami, niekiedy przyjaciolmi. Drugim siepaczem, do ktorego poszedl, byl Wrable Szrama... -Slyszalem o nim - powiedzial Brant Agon. - Podobno drugi najlepszy zabojca miescie. -Siepacz - poprawil go Blint. - I moj przyjaciel. Powiedzial mi, co zrobil ten klient. Potem... Coz, jesli bardziej odpowiadaja panu metafory wojskowe, to bylo tak, jakby ktos probowal najechac na miasto, ktore spodziewa sie napasci. Z napasci przez zaskoczenie moze cos wyjsc, ale w przeciwnym wypadku to samobojstwo. -Rozumiem - odparl lord general. Zamilkl na chwile, najwyrazniej zaskoczony tym, ze pan Blint wie, kim jest, a potem nagle wyszczerzyl zeby. - Jest pan tez taktykiem. -Jak to? -Niewiele zlecen przyjeto na pana, odkad zaczal pan opowiadac te historie, prawda? Pan Blint usmiechnal sie szeroko. Merkuriusz zauwazyl, ze ci dwaj mezczyzni doskonale sie rozumieja. -Ani jednego. W koncu dyplomacja to przedluzenie wojny. -Zwykle mowimy, ze dzialania wojenne to przedluzenie dyplomacji - odparl Brant Agon. - Ale chyba sie z panem zgodze. Raz wrog mial przewage liczebna i bylem zmuszony utrzymac pozycje przeciw Lae'knaught przez dwa dni, czekajac na posilki. Mialem paru jencow, wiec umiescilem ich w miejscach narazonych na atak i powiedzialem ich straznikom, ze o swicie nadejda posilki. W czasie walk wiezniom pozwolono uciec, a ci natychmiast przekazali wiesci zwierzchnikom. Armia Lae'knaught upadla na duchu i wstrzymala sie z atakiem tak dlugo, ze w koncu naprawde nadeszly posilki. Dyplomacja ocalila nam zycie. Co przypomina mi o naszej sprawie. Potrzebuje innego rodzaju dyplomacji. Obawiam sie, ze nie bylem z panem calkowicie szczery, panie Blint. Jestem tu w imieniu krola. Twarz pana Blinta nagle calkowicie stracila wyraz. -Rozumiem, ze, mowiac to panu, mozemy stracic czlowieka, ktory zdradzil mi panskie nazwisko. Ale krol uwaza, ze warto zaryzykowac zycie i naszego kontaktu, i jednego z jego ministrow. A scisle mowiac, moje. -Nie zrobil pan niczego tak glupiego jak na przyklad obstawienie budynku zolnierzami, prawda? - spytal pan Blint. -Nic z tych rzeczy. Jestem tu sam. -Wiec podjal pan dzisiaj jedna madra decyzje. -Wiecej niz jedna. Wybralem pana, panie Blint. I zdecydowalem sie rozmawiac z panem szczerze, co mam nadzieje, pan doceni. Jak pan wie, krol jest bogaty, ale jest slaby politycznie i militarnie. To gorzka pigulka, ale zadna nowina. Nasi krolowie nie byli mocni od stu lat. Aleine Gunder pragnie to zmienic. Pomijajac wewnetrzne zmagania, o ktorych bez watpienia wie pan wiecej, niz ja pragnalbym wiedziec, krol niedawno dowiedzial sie o przebieglym spisku, majacym na celu ukradzenie ogromnych sum nie tylko ze skarbca, ale i - z pomoca najrozniejszych podstepow - niemalze kazdemu arystokracie w tym kraju. Jak sadzimy, chodzi o to, zeby Cenaria stala sie tak biedna, ze nie bedzie w stanie utrzymac wojska. -To strasznie duzo pieniedzy jak na kradziez, ktorej ma nikt nie zauwazyc. -Kanclerz Skarbu zauwazyl. On to wszystko zaaranzowal. Ale nikt inny jeszcze sie nie zorientowal. Intryga jest bez mala genialna. Minie jeszcze szesc, moze nawet dziesiec lat, nim dojrzeje. Ludzie sa umieszczani na kluczowych stanowiskach i na razie nie zrobili nic zlego. To idzie glebiej, duzo glebiej, ale nie potrzebuje pan znac tych szczegolow. -A co potrzebuje wiedziec? - zapytal Blint, patrzac spod ciezkich powiek. -Przestudiowalem pana, panie Blint - odpowiedzial lord general. - Chociaz trudno dotrzec do informacji na pana temat. Kazdy wie, ze Sa'kage ma tu ogromna wladze. Ludzie spoza kraju to wiedza. Khalidor to wie. Krol potrzebuje pana do wiecej niz jednej roboty w ciagu najblizszych lat. Niektore beda wymagaly zwyklego zabojstwa, niektore beda sie wiazaly z podrzuceniem pewnej informacji, inne w ogole nie beda sie wiazaly z zabijaniem, wystarczy, ze sie pan gdzies pojawi. Krol-Bog musi uwierzyc, ze Sa'kage i jego ludzie sprzymierzyli sie z nami. -Chce pan, zebym stal sie agentem rzadowym. -Nie... calkiem. -I przypuszczam, ze ofiarujecie mi ulaskawienie? -Zostalem upowazniony, by zaproponowac to panu. Pan Blint wstal ze smiechem. -Nie, lordzie generale. Milego dnia. -Obawiam sie, ze nie moge przyjac odmowy. Krol mi tego zabronil. -Naprawde mam nadzieje, ze nie planujecie targnac sie na moje zycie. -Najpierw - powiedzial lord general, po raz pierwszy patrzac na Merkuriusza - zabijemy chlopca. 19 Pan Blint wzruszyl ramionami.-No i? -I zabijemy twoja kochanke. O ile sie nie myle, nazywa sie Vonda. -Mozecie zabic te suke. Ale to chyba sprawi wam pewien klopot, zwazywszy, ze nie zyje od czterech miesiecy. Lord general mowil dalej jednym tchem: -I zabijemy te "Mame" Kirene, ktora najwyrazniej jest panska jedyna przyjaciolka. A potem dorwiemy pana. Nie chce, zeby do tego doszlo, ale to wlasnie proponuje krol. -Popelnia pan dwa bledy - odpowiedzial pan Blint. - Po pierwsze zaklada pan, ze cenie zycie innych ludzi bardziej niz wlasne. Jak moze pan wierzyc w cos takiego, wiedzac, czym sie zajmuje? Po drugie, zaklada pan, ze cenie wlasne zycie. -Prosze mnie zrozumiec. Jestem na rozkazach krola. Osobiscie wolalbym nie miec z panem do czynienia. Uwazam, ze to ponizej godnosci krola zatrudniac przestepcow. Uwazam, ze to niemoralne i glupie wkladac pieniadze do panskiej sakiewki, zamiast zalozyc panu kajdanki. Uwazam pana za odrazajacego. Wrak czlowieka, ktory ledwo przypomina to, co kiedys musialo byc mezczyzna. Ale krol zdecydowal, ze potrzebujemy takiego najemnika jak pan. Ja jestem zolnierzem. Poslano mnie po pana i nie zawiode. -I popelnia pan blad taktyczny. Krol moze zabic mojego ucznia, moja przyjaciolke i nawet mnie, ale sam straci co najmniej lorda generala. Kiepski interes. -Nie sadze, zeby uznal moja smierc za zbyt wielka strate. -Ach, to wlasciwie oczywiste, prawda? Pan moze i widzi mnie po raz pierwszy, Brancie Agonie, ale ja juz pana ogladalem. Lord general uniosl brwi. -Wiec pan mnie widzial. Jak polowa ludzi w tym miescie. -A pana zona nadal wpycha sie na panska polowe lozka? To takie slodkie, prawda? I nadal nosi te szarawa koszule nocna ze stokrotkami wyhaftowanymi na rabku? Naprawde pan ja kocha, co? Lord general zamarl. -Mnie pan nazywa odrazajacym? - spytal Durzo. - Zawdziecza mi pan zycie! -Co? -Nigdy sie pan nie zastanawial, dlaczego dostal pan awans zamiast noza w plecy? Widzac spojrzenie lorda generala, Merkuriusz zorientowal sie, ze owszem, zastanawial sie. -Bylem w pana domu w te noc, kiedy zmarl krol Davin, gdy spotkal sie pan z Regnusem Gyre. Mialem zabic panska zone, dajac tym panu ostrzezenie. Pozniej ksiaze zaproponowalby panu lepsze malzenstwo z mloda arystokratka, ktora moglaby dac panu synow. Mialem pozwolenie zabic was obu, jesli planowalibyscie zdrade. Oszczedzilem was, a nie dostaje zaplaty, jesli nie zostawiam cial. Nie spodziewam sie wdziecznosci, lordzie generale, ale domagam sie szacunku! Twarz lorda generala poszarzala. -Ty... to ty powiedziales Aleine'owi, ze moja cena to awans. Pomyslal, ze predzej kupi mnie awansem niz nowa zona. Merkuriusz obserwowal, jak general przypomina sobie wszystkie komentarze, jakie slyszal przez ostatnie cztery miesiace, i robi mu sie coraz bardziej i bardziej niedobrze. -Dlaczego? -To pan jest slawnym generalem, starym bohaterem wojennym, niech pan mi to powie - szydzil Durzo. -Postawienie mnie na czele wojsk podzielilo wrogow Sa'kage. Krol nie mogl juz uczynic glownodowodzacym kogos, komu by ufal. O, lajdacy, wszedzie macie swoich ludzi, co? -Ja? Ja jestem tylko najemnikiem. Jestem tylko wrakiem czlowieka. General nadal byl szary na twarzy, ale nawet na chwile sie nie przygarbil. -Dal mi pan... dal mi pan wiele do myslenia, panie Blint. Chociaz nadal uwazam, ze za popelnione morderstwa zasluguje pan na stryczek, obrazilem pana zbyt pochopnymi slowami. Przepraszam. Moje przeprosiny jednak nie maja zadnego wplywu na zdanie krola, ktory postanowil, ze bedzie mu pan sluzyl. Ja... -Wyjdz - powiedzial pan Blint. - Prosze wyjsc. Jesli przemysli pan swoje grozby, bede tu jeszcze przez kilka minut. General wstal i obserwujac czujnie pana Blinta, podszedl do drzwi. Otworzyl je, nie spuszczajac Durzo z oczu, dopoki nie zamknal drzwi za soba. Merkuriusz slyszal jego kroki rozlegajace sie echem w korytarzu. Pan Blint, patrzac na drzwi, zerwal sie od stolu. Zamiast sie rozluznic, kiedy general juz wyszedl, spial sie jeszcze bardziej. Wszystko w nim zapowiadalo jakies dzialanie. Wygladal jak mangusta czekajaca na atak weza. -Merkuriusz, odsun sie od drzwi - powiedzial. - Stan przy oknie. Nie bylo chwili wahania. Merkuriusz dobrze zapamietal sobie te lekcje. Nie musial rozumiec. Musial tylko sluchac. Uslyszal huk na schodach i glosne przeklenstwa. Stal obok okna i patrzyl na pana Blinta, ale jego ospowata twarz niczego nie zdradzala. Chwile potem drzwi otworzyly sie z trzaskiem. Lord general zatoczyl sie do srodka z wyciagnietym mieczem. -Cos ty mi zrobil? - ryknal. Kolana ugiely sie pod nim i oparl sie ciezko o framuge, zeby nie upasc. Pan Blint nic nie powiedzial. General zamrugal, probujac sie wyprostowac, ale spazm przebiegl przez jego cialo, kiedy zacisnal mu sie zoladek. Gdy spazm minal, general zapytal: -Jak? -Nalozylem trucizne kontaktowa na klamke. Przesacza sie przez skore. -Ale gdybysmy sie dogadali... -Otworzylbym panu drzwi. Gdyby wlozyl pan rekawiczki, mialem inny pomysl w zanadrzu. A teraz prosze bardzo uwaznie posluchac. Krol jest niekompetentnym, zdradliwym dzieciakiem o niewyparzonej gebie, wiec powiem to jasno i wyraznie. Jestem siepaczem pierwszej kategorii. On jest podrzednym krolem. Nie bede dla niego pracowal. Jesli pan chce, moze mnie pan sam wynajac. Zabije krola, ale nie bede zabijal dla niego. I nie ma sposobu, zeby mnie pan do tego zmusil. Wiem, ze w to nie uwierzy, poniewaz Aleine Gunder nalezy do tego rodzaju ludzi, ktorzy wierza, ze dostana to, czego chca. Wiec oto dlaczego bedzie musial uwierzyc. - Pan Blint wstal. - Po pierwsze, zostawie mu dzis w nocy wiadomosc w zamku. Po drugie, zbada pan, co sie przydarzylo hrabiemu Yosarowi Glinowi. Byl klientem, ktory mnie zdradzil. Po trzecie, jest jeszcze to, co przydarzylo sie panu. Po czwarte, prosze usiasc, Agonie, i odlozyc miecz. To obrazliwe. Lord general padl na krzeslo. Dlugi miecz wypadl mu z dloni. Wygladalo na to, ze nie ma sily, by go podniesc. Nie mniej jego spojrzenie bylo przytomne i slyszal kazde slowo, ktore wypowiedzial pan Blint. -Lordzie generale, nie obchodzi mnie, kogo on zabije. Wiem, ze kazal pan ten zajazd otoczyc, ze w okna tego pokoju celuja lucznicy. To nie ma znaczenia. Co wazniejsze, krolewskie grozby nie maja znaczenia. Nie bede chodzil na niczyjej smyczy. Sluze temu, komu chce, a skoro mam cos do powiedzenia, nie bede sluzyl Aleine'owi Gunderowi. Merkuriusz, chodz tutaj. Merkuriusz podszedl do swojego nauczyciela, zastanawiajac sie, dlaczego Blint uzyl jego imienia. Stanal przed panem Blintem, ktory polozyl mu rece na ramionach i obrocil go twarza do generala Agona. -Merkuriusz to moj najlepszy uczen. Jest zwinny. Jest bystry. Uczy sie tego, co mu raz powiem. W pracy jest niestrudzony. Merkuriusz, powiedz generalowi, czego sie nauczyles o zyciu. -Zycie jest puste - odpowiedzial chlopiec bez wahania. - Zycie jest pozbawione znaczenia. Kiedy odbieramy zycie, nie zabieramy niczego wartosciowego. Siepacze sa zabojcami. To wlasnie robimy. Tym wlasnie jestesmy. Nie ma poetow w tym gorzkim fachu. -Lordzie generale, slyszy pan? - spytal Blint. -Slysze - powiedzial general, z ogniem plonacym w oczach. Glos pana Blinta byl lodowaty. -Wiec niech pan wie jedno: predzej zabije wlasnego ucznia, niz pozwole uzyc go przeciwko mnie. General szarpnal sie w krzesle. Patrzyl sie na Merkuriusza, ktory powedrowal za jego spojrzeniem, i zerknal na wlasna piers. Wystawalo z niej kilka cali zakrwawionej stali. Merkuriusz zobaczyl to i poczul nieprzyjemne uczucie rozpychania w plecach i przez caly tulow. Wydawalo sie zimne, potem cieple i wreszcie bolesne. Zamrugal powoli i spojrzal znowu na generala, ktorego oczy wypelnily sie przerazeniem. Merkuriusz znowu popatrzyl na stal. Rozpoznal ostrze. Czyscil je tego dnia, kiedy poszedl szukac Laleczki. Mial nadzieje, ze pan Blint przynajmniej je otrze, nim znowu przyniesie mu do czyszczenia. Na ostrzu byl filigran, w ktorym zbierala sie krew, jesli dac jej zaschnac. Merkuriusz musial ja wydrapac czubkiem innego sztyletu. Wlasnie to mu zajelo tyle czasu. A wtedy Merkuriusza zaintrygowalo umiejscowienie sztyletu. Wbite pod tym katem w piers dziecka musialo przeciac grube naczynie nad sercem. Jesli tak, truposz padnie, gdy tylko sztylet zostanie wyciagniety. Bedzie mnostwo krwi. Truposz umrze w ciagu kilku sekund. Cialo Merkuriusza szarpnelo sie, kiedy sztylet zniknal. Chlopiec byl mgliscie swiadom uginajacych sie pod nim kolan. Przewrocil sie na bok i poczul cos cieplego wylewajacego sie z piersi. Deski podlogi uderzyly go bezlitosnie, kiedy wyciagnal sie na nich. Lezal z twarza zwrocona do gory. Pan Blint trzymal zakrwawiony sztylet i cos mowil. Czy pan Blint wlasnie mnie dzgnal? Merkuriusz nie mogl w to uwierzyc. Co takiego zrobil? Myslal, ze pan Blint byl z niego zadowolony. To pewnie przez Laleczke. Pewnie nadal byl wsciekly z jej powodu. A wydawalo sie, ze sprawy tak dobrze sie ukladaja. Wszedzie bylo bialo-zlote swiatlo. Bylo mu tak cieplo. Tak cieplo. 20 -Wasza Wysokosc, blagam!Krol Aleine Gunder IX klapnal na tron. -Brant, to jeden czlowiek. Jeden! - Wyrzucil z siebie potok przeklenstw - Wyslales moja rodzine na wies, bo obawiales sie jednego czlowieka? -Wasza Wysokosc... - zaczal lord general Brant Agon. - Definicja "czlowieka" nie wystarcza do opisania Durzo Blinta. Rozumiem skutki... -Rzeczywiscie. Wiesz, co ludzie zaczna mowic, widzac, ze nagle odeslalem rodzine? - Krol znowu zaklal. - Wiem, co o mnie mowia. Wiem! Nie dam im powodu do takiej paplaniny, Brant. -Wasza Wysokosc, ten zabojca nie rzuca slow na wiatr. Na wszystkie swietosci, zamordowal wlasnego ucznia, tylko po to, zeby dac nam cos wyraznie do zrozumienia. -To sztuczka. Generale, daj spokoj. Byles otruty. Nie wiedziales, co sie dzieje. -Moje cialo bylo zatrute, ale nie umysl. Wiem, co widzialem. Krol pociagnal nosem i skrzywil sie, kiedy wychwycil delikatny zapaszek siarki w powietrzu. -Niech to szlag! Czy ci idioci nie potrafia niczego zrobic porzadnie? Jeden z przewodow, ktorym doprowadzano gorace powietrze ze Szczeliny na wyspie Vos na polnoc od zamku, znowu sie popsul. On nie docenia tego, ile inzynierowie oszczedzaja rocznie, ogrzewajac caly zamek rurami osadzonymi w tych wlasnie skalach. Nie obchodzi go, ze turbiny obracajace sie na wietrze ze Szczeliny, daja mu moc dwustu wiatrakow. Zapach siarki raz na dwa tygodnie doprowadza go do szalu. Agon zastanawial sie, ktorego boga Cenaria obrazila, ze zasluzyla sobie na takiego krola. Powinien byl popchnac Regnusa Gyre. Powinien byl powiedziec mu to bardziej dobitnie. Oklamac go co do losow dzieci, ktore Nalia urodzila Aleine'owi. Regnusowi sluzylby z duma. Z duma i honorem. -Moze i widziales, jak zabil chlopaka - powiedzial krol. - Ale kogo to obchodzi? Ciebie powinno obchodzic. Regnusa by obchodzilo. -To na pewno jakis szczur z ulicy, ktorego zabral specjalnie po to, zeby zrobic na tobie wrazenie. -Z calym szacunkiem, Wasza Wysokosc sie myli. Mialem do czynienia z przerazajacymi ludzmi. Stawilem czolo Dorganowi Dunwalowi w pojedynku. Walczylem z lansjerami grafa Graeblana z Lae'knaught... -Tak, tak. Tysiace zasranych bitew za czasow mojego przekletego tatuska. Niezmiernie imponujace. Ale nigdy nie nauczyles sie niczego o rzadzeniu, co? General Agon zesztywnial. -Nie tak jak Wasza Wysokosc. -Coz, bo gdybys sie czegos nauczyl, generale, wiedzialbys, ze nie wolno narazac na szwank swojej reputacji. - Znowu wyrzucil z siebie rwana i dluga struge przeklenstw. - Uciekac z wlasnego palacu noca! Z tym czlowiekiem nie dalo sie rozmawiac. Zawstydzal Agona, a to on powinien sie wstydzic. Agon jednak zlozyl mu przysiege, a dawno temu uznal, ze dotrzymanie slowa jest miara czlowieka, ktory je dal. To bylo jak malzenstwo; nie zlamalby slubow tylko dlatego, ze zona nie mogla mu dac dzieci. Ale czy sluby zobowiazuja, kiedy twoj wlasny krol knul, zeby odebrac ci zycie? I to nie w honorowej bitwie, ale za pomoca ostrza zabojcy w ciemna noc? Jednakze to bylo, zanim Agon przysiagl wiernosc temu czlowiekowi. Teraz, kiedy juz zlozyl przysiege, nie mialo znaczenia to, ze gdyby wtedy wiedzial to, co wie teraz, wolalby raczej umrzec niz sluzyc Aleine'owi Gunderowi IX. -Wasza Wysokosc, czy otrzymam chociaz pozwolenie, zeby urzadzic dzis wieczorem cwiczenia dla strazy i wlaczyc w to maga? Kapitan ma w zwyczaju organizowac takie manewry bez uprzedzenia, zeby trzymac ludzi w pogotowiu. Chociaz nie wiem dlaczego chronie twoj pusty leb, dodal w myslach. -Och, do diabla z toba, generale. Ty i ta twoja przekleta paranoja. Dobrze. Rob, co uwazasz. General Agon odwrocil sie, zeby wyjsc z sali tronowej. Poprzednik krola, Davin, tez mial niewiele w glowie. Ale zdawal sobie z tego sprawe i stosowal sie do uwag doradcow. Aleine X, syn obecnego krola, mial tylko czternascie lat, ale zapowiadal sie obiecujaco. Wygladalo na to, ze odziedziczyl troche inteligencji po matce. Gdyby X byl wystarczajaco dorosly, zeby przejac wladze, moze sprowokowalby tego zabojce. Dobry Boze, moze nawet bym go wynajal. General Agon pokrecil glowa. To byla zdrada, a na to nie bylo miejsca w glowie generala. *** Fergund Sa'fasti zostal wyznaczony, by sluzyc Cenarii raczej z powodu politycznej spostrzegawczosci niz ze wzgledu na Talent. Prawda byla taka, ze ledwo zasluzyl sobie na niebieska szate. Jednakze swoimi talentami - nawet jesli nie Talentem - dobrze sluzyl Cenarii. Krol byl glupi, ale dalo sie z nim pracowac, jesli ktos nie mial nic przeciwko dasom i strugom przeklenstw.Mimo to dzisiejszego wieczoru Fergund krazyl po zamku, jakby byl straznikiem. Apelowal do krola, ale Aleine IX (nazywali go Dziewiatakiem - skrot od dziewieciolatka, a nie od dziewiatego - pijac z przyjaciolmi) sklal go i kazal robic to, co mowi lord general. Zdaniem Fergunda, lord general Agon byl przezytkiem. Wielka szkoda, ze nie potrafil dostosowac sie do Dziewiataka. Ten staruszek mial jeszcze sporo do zaoferowania. Ale z drugiej strony, im mniej doradcow mial krol, tym wazniejszy stawal sie Fergund. Zniesmaczony swoim nocnym zadaniem - czego wlasciwie u licha szukal? - Fergund krazyl samotnie po dziedzincu zamkowym. Zastanawial sie, czy nie poprosic o obstawe, ale magowie mieli niby byc bardziej niebezpieczni od setki ludzi. Nawet jesli w jego wypadku to nie do konca byla prawda, bylo lepiej dla niego nie chwalic sie tym faktem. Dziedziniec zamkowy mial ksztalt nieregularnego rombu, szerokiego na trzysta krokow i dlugiego na niemal czterysta. Od polnocnego zachodu i poludniowego wschodu graniczyl z rzeka, w miejscu gdzie Plith - rozszczepiona na pol mili wyspa Vos - laczyla sie ponownie na poludnie od zamku. Dziedziniec tetnil zyciem - konie, psy i ludzie szykowali sie do spoczynku. Bylo na tyle wczesnie, ze mezczyzni grali jeszcze w koszarach; dzwieki liry i pogodnych przeklenstw szybowaly w gesta mgle. Fergund owinal sie ciasniej plaszczem. Srebrny ksiezyc nie dawal rady przebic sie przez mgle naplywajaca znad rzeki i przez bramy. Wilgotne powietrze muskalo kark Fergunda, ktory pozalowal, ze niedawno sie ostrzygl. Krol drwil z jego dlugich wlosow, ale kochanka Fergunda je uwielbiala. A teraz, kiedy wlosy mial krotkie, krol nabijal sie z niego, bo je scial. Mgla dziwnie sie klebila przy zelaznej bramie i Fergund zamarl. Objal moc - objal? (zawsze bardzie kojarzylo mu sie to z zapasami) - i zerknal poprzez mgle. Trzymana moc uspokoila go. Nie dostrzegl niczego groznego, a jego sluch i wzrok sie wyostrzyly. Oddychajac gleboko, Fergund zmusil sie do wyjscia za brame. Nie wiedzial, czy to jego wyobraznia, ale mial wrazenie, ze mgla naciskala na mury zamku jak armia najezdzcow i wlewala sie przez wylom bramy. Zebrala sie niemal do wysokosci ramion maga i pochodnie umocowane nad glowami dwoch straznikow niewiele mogly przeciw niej zdzialac. Skinawszy glowa wartownikom, Fergund zawrocil i ruszyl z powrotem w strone zamku. Czul ciezar miedzy lopatkami - ciezar swidrujacego go wzroku - i z trudem zdlawil potrzebe zerkniecia przez ramie. A gdy szedl w strone stajni, to wrazenie narastalo. Powietrze bylo ciezkie, tak geste, jakby brodzil w zupie. Mgla owijala sie wokol niego i lizala mu odsloniety kark, szydzac z Fergunda. W miare jak mgla sie podnosila, ksiezyc i gwiazdy calkiem zniknely. Swiat byl teraz zamkniety w chmurze. Fergund potknal sie, kiedy mijal rog stajni. Wyciagnal reke, zeby sie oprzec o drewno. Na chwile poczul cos plastycznego pod dlonia, ale to natychmiast zniknelo. Zupelnie, jakby oparl sie o stojacego tam czlowieka. Przerazony zatoczyl sie do tylu, rozpaczliwie probujac sie czegos zlapac. Niczego nie widzial. Nikogo tam nie bylo. Wreszcie obudzil sie w nim Talent. Dostrzegl mgnienie ruchu przy wejsciu do stajni - ale moglo mu sie wydawac. Poczul zapach czosnku? Z pewnoscia to tylko wyobraznia platala mu figle. Ale dlaczego mialby wyobrazic sobie cos takiego? Wahal sie przez dluzsza chwile. Byl slabym magiem, ale nie slabym czlowiekiem. Przyszykowal ognisty pocisk i wyciagnal noz. Wyszedl zza rogu szerokim lukiem, wytezajac wszystkie zmysly magiczne i zwykle. Wpadl do stajni i rozejrzal sie nerwowo. Nic. Konie staly w boksach, ich zapach mieszal sie z ciezka mgla. Slyszal tylko stukanie podkow i rowne oddechy spiacych zwierzat. Fergund badal ciemnosc, szukajac jakiegos ruchu, ale niczego nie dostrzegl. Im dluzej sie rozgladal, tym bardziej idiotycznie sie czul. Jakas czesc jego uwazala, ze powinien wejsc glebiej, druga chciala, zeby natychmiast wyszedl. Nikt nie bedzie wiedzial, ze wyszedl. Moglby pojsc na drugi koniec zamku i tam sie krecic. Z drugiej strony, gdyby samodzielnie zlapal intruza, krol bez watpienia dobrze by go wynagrodzil. Jesli Dziewiatak byl w czyms dobry, to w nagradzaniu przyjaciol. Powoli Fergund nadal przygotowanemu ogniowi forme widzialna - chwile migotal, ale potem zaplonal rowno na jego dloni. Kon w pierwszym boksie parsknal, nagle cofajac sie, a Fergund podszedl, by uspokoic zwierze. Niestety, kiedy mag trzymal ogien w jednej rece, a lsniacy noz w drugiej, nie bardzo szlo mu uspokajanie zwierzecia. Rumak zarzal glosno i zatupal, budzac sasiadow. -Cii! - uspokajal go Fergund. - Spokojnie, to tylko ja. Ale nieznajomy czlowiek z magicznym ogniem to zbyt wiele dla zwierzat. Zaczely glosno rzec. Ogier w drugim boksie zaczal kopac. -Nie strachajze koni, dobra? - uslyszal za plecami. Tak zaskoczyl Fergunda, ze mag upuscil noz i stracil ogien. Obrocil sie. To byl tylko glowny stajenny, krepy, brodaty mezczyzna z wyspy Planga. Dorg Gamet zaszedl Fergunda od tylu z latarnia w reku. Popatrzyl na maga z pogarda, gdy tamten ostroznie podnosil noz z kupy lajna. Dorg szybko przeszedl wzdluz boksow, a jego dotyk i glos natychmiast uspokoily konie. Fergund patrzyl, czujac sie niezrecznie. Wreszcie Dorg go minal. -Tylko patrolowalem... -Uzywaj latarni, mlotku. - Dorg wlozyl mu w dlon latarnie. Odszedl, mruczac pod nosem - Stracha moje koniki czarogniem. -Magicznym ogniem. To cos innego! - powiedzial do jego plecow Fergund. Dorg wypadl ze stajni, a Fergund obrocil sie i w tym momencie uslyszal glosny lomot. Wybiegl na dziedziniec. Dorg lezal na ziemi nieprzytomny. Nim Fergund zdazyl cokolwiek krzyknac, cos goracego zlapalo go za kark. Siegnal reka i poczul, ze ktos delikatnie wyjmuje mu z drugiej dloni latarnie. Miesnie mu zesztywnialy. I swiatlo zgaslo. 21 -Cos ty, do licha, narobil? - spytala Mama K, podnoszac wzrok, gdy Durzo wparowal do pokoju.-Odwalilem kawal dobrej roboty - odpowiedzial. - I jeszcze zostalo mi troche czasu na rozrywke noca. - Usmiechnal sie niezbyt trzezwo. Jechalo od niego alkoholem i czosnkiem. -Nie obchodza mnie twoje hulanki. Co zrobiles z Merkuriuszem? Spojrzala na sztywny ksztalt lezacy na lozku w jej pokoju goscinnym. -Nic. - Durzo szczerzyl zeby jak glupi. - Sprawdz. Nic mu nie jest. -Co masz na mysli? Jest nieprzytomny! Wrocilam do domu, a cala sluzba byla nakrecona, bo zjawiles sie tutaj z... powiedzieli, ze z trupem. Zajrzalam i zobaczylam Merkuriusza. Nie moge go obudzic. Dla swiata jest martwy. Z jakiegos powodu to rozbawilo Durzo. Zaczal sie smiac. Mama K spoliczkowala go. Naprawde mocno. -Powiedz mi, co zrobiles. Otrules go? To otrzezwilo Durzo. Pokrecil glowa, probujac oprzytomniec. -Nie zyje. Musi nie zyc. -Co ty mowisz? -Gwinvere, slicznotko, nie moge powiedziec. Ktos mi grozil. Ktos, kto moze spelnic swoje grozby. Powiedzial, ze najpierw dorwa Merkura, a potem ciebie... i wiedzieli o Vondzie! Mama K cofnela sie. Kto mial taka wladze, zeby grozic Durzo? Kto lub co przestraszylo Durzo Blinta? Durzo usiadl na krzesle i schowal twarz w dloniach. -Musza myslec, ze jest martwy. Zwlaszcza po dzisiejszej nocy. -Zainscenizowales smierc Merkuriusza? Durzo pokiwal glowa. -Zeby pokazac, ze o nic nie dbam. Zeby pokazac, ze nie moga na mnie naciskac. Ale dbasz, pomyslala Mama K, i rzeczywiscie moga cie przycisnac. Wiedziala, ze Durzo tez o tym mysli. Siepacz nigdy nie byl tak niezwyciezony, jak to sie wydawalo. A kiedy tracil kontrole i pojawialo sie pierwsze pekniecie w murze, zaraz wybuchalo na cala szerokosc. Najlepsze, co Mama K mogla zrobic, to zadbac, zeby Durzo trafil do jednego z jej burdeli, gdzie ktos bedzie go mial na oku. Spedzi tam moze dwa, trzy dni, ale przynajmniej bedzie bezpieczny. Wzgledne bezpieczny... -Zaopiekuje sie chlopcem - powiedziala. - Masz jakis pomysl, co z nim zrobic, kiedy sie juz obudzi? -Zostanie u Drake'ow, jak planowalismy. Dla swiata umarl. -Czego uzyles? Durzo spojrzal na nia, nie rozumiejac o co jej chodzi. - Jakiejs trucizny... niewazne, powiedz mi tylko, jak dlugo bedzie nieprzytomny. -Nie wiem. Mama K zmruzyla oczy. Miala ochote znowu go spoliczkowac. Ten czlowiek oszalal. Nawet tak utalentowany truciciel, jak Durzo, latwo mogl pomylic sie w dawce dla dziecka. Dziecko nie jest po prostu malym doroslym. Durzo mogl go zabic. Merkuriusz moze juz nie dojsc do siebie. Albo moze odzyskac przytomnosc i byc idiota. Albo nie miec wladzy w czlonkach. -Wiedziales, ze mogl umrzec. -Czasem trzeba zaryzykowac. - Durzo poklepal sie po kieszeniach, szukajac czosnku. -Zaczynasz kochac tego chlopca, i to cie smiertelnie przeraza. Po czesci chcesz jego smierci, prawda, Durzo? -Skoro juz musze sluchac twoich pogaduszek, to moge chociaz dostac cos do picia? -Powiedz mi. -Zycie jest puste. Milosc to porazka. Lepiej niech umrze teraz, niz pozniej doprowadzi do smierci nas obydwu. Po tych slowach z Blinta jakby uszlo powietrze. Mama K wiedziala, ze juz nic wiecej nie powie. -Ile czasu bedziesz dupczyl? - spytala. -Nie wiem - odpowiedzial Blint prawie bez zmieszania. -Niech cie szlag! Dluzej czy krocej niz zwykle? -Dluzej - odpowiedzial po minucie Durzo. - Zdecydowanie dluzej. *** Potok przeklenstw wyprzedzal krola idacego do sali tronowej o dobre dziesiec sekund. Lord general Agon slyszal, jak sluzacy schodza mu z drogi, widzial, jak wartownicy przy wejsciu do sali kreca sie niespokojnie, i dostrzegl, ze wszyscy dworzanie, ktorzy nie musieli koniecznie tu byc, uciekali.Krol Aleine IX wparowal do sali tronowej. -Brant! Ty kupo... Lord general usunal w myslach dluga liste odrazajacych rzeczy, ktore przypominal, i skupil sie na momencie, w ktorym Dziewiatak zapytal: -Co sie stalo zeszlej nocy? -Wasza Wysokosc... - powiedzial lord general. - Nie wiemy. Uslyszal kolejny stek wyzwisk. Niektore byly bardziej oryginalne niz zwykle, ale Dziewiatak nie miewal weny tworczej i nikt nie smial przy nim przeklinac, wiec jego arsenal ograniczal sie do wariacji na temat gowna. -Wiemy jedno - powiedzial Brant Agon. - Ktos wtargnal do zamku. Mysle, ze mozemy zalozyc, ze to byl czlowiek, o ktorym rozmawialismy. Wolal, zeby podsluchujacy szpiedzy nie dowiedzieli sie za wiele. -Durzo Blint - powiedzial krol, kiwajac glowa. Lord general westchnal. -Tak, Wasza Wysokosc. Wyglada na to, ze pozbawil przytomnosci straznika w samym palacu, Fergunda Sa'fasti i twojego glownego stajennego w stajniach. Kolejne przeklenstwa. -Co masz na mysli, mowiac "pozbawil przytomnosci"? Krol krazyl w te i z powrotem. -Nie maja na ciele zadnych sladow, chociaz u straznika na karku zostala drobniutka rana od naklucia, jak od igly. Krol znowu zaklal, a potem zwyzywal zazenowanego maga. Jak zwykle Agon lapal sie na tym, ze bardziej go to nudzi niz obraza. Przeklenstwa krola nie znaczyly nic ponad "spojrzcie na mnie, jestem zepsutym dzieciakiem". Dziewiatak wreszcie dobrnal do konkretu: -Nic wiecej sie nie wydarzylo? -Na razie nic nie znalezlismy, Wasza Wysokosc. Zaden ze straznikow przed komnatami Waszej Wysokosci, jego malzonki, corek i syna nie zameldowal o niczym niezwyklym. -To nie w porzadku - powiedzial krol, idac z glosnym tupaniem do tronu. - Czym sobie na to zasluzylem? - Klapnal na siedzisko. I kwiknal. Wyskoczyl do przodu jak wystrzelony z procy. Zlapal sie lorda generala Agona. -Na bogow! Slabo mi. Umieram! Niech cie szlag! Umieram! Straze! Ratunku! Straze! Jego glos stawal sie coraz bardziej i bardziej piskliwy i krol juz plakal, kiedy straze dmuchaly w gwizdki, bily w dzwony i cala sala tronowa ozyla. General wyplatal sie z rak krola, pod ktorym uginaly sie nogi, i pchnal go ostroznie w ramiona jego pochlebcy, Fergunda Sa'fasti. Mag nie mial dosc przytomnosci umyslu, zeby go przytrzymac. Krol zwalil sie na podloge i zaszlochal jak dziecko. General Agon zignorowal go i podszedl do tronu. W jednej chwili zobaczyl to, czego szukal: gruba, dluga igle, wystajaca z uklepanej poduszki na tronie. Sprobowal ja wyjac, ale ugrzezla. Byla podparta, zeby sie po prostu nie zlozyla, gdyby krol zle na niej usiadl. General Agon wyjal noz i rozcial poduszke. Wyciagnal igle, ignorujac dzwony, straznikow wlewajacych sie do sali, otaczajacych krola i wyganiajacych wszystkich do sasiedniego pomieszczenia, gdzie wszyscy zostana przesluchani. Lord general wyjal igle. W lisciku przymocowanym do niej napisano: "Mogla byc zatruta". -Na bok! - krzyczal drobny czlowieczek za tlumem, przepychajac sie miedzy zolnierzami. To byl krolewski lekarz. -Dajcie mu przejsc - rozkazal lord general. Zolnierze odsuneli sie od krola, ktory szlochal na posadzce. Brant przywolal lekarza, pokazal mu liscik i szepnal: -Krolowi przyda sie troche wina z makiem, moze nawet wiecej niz troche. Ale nie zostal otruty. -Dziekuje - odpowiedzial mezczyzna. Za jego plecami krol sciagnal spodnie i wyginal sie, zeby zobaczyc rane na posladku. - Ale, prosze mi wierzyc, wiem jak sobie z nim poradzic. General zdusil usmieszek. -Odprowadzic krola do jego komnat - polecil strazy. - Postawic warte przy drzwiach i dwoch kapitanow umiescic w srodku. Reszta niech wraca na swoje posterunki. -Brant! - wrzasnal krol, kiedy straznicy go podnosili. - Brant! Chce, zeby zginal! Niech to szlag, chce jego smierci! Brant Agon nie poruszyl sie, dopoki sala tronowa ponownie nie opustoszala. Krol chcial rozpetac wojne przeciwko cieniowi - cieniowi, ktory nie mial w sobie nic cielesnego poza ostrzami. Tym byloby zamordowanie siepacza. Jesli nie czyms gorszym. Ilu ludzi zginie dla ocalenia dumy krola? -Milordzie? - zapytala ostroznie jakas kobieta. To byla jedna z pokojowych. Trzymala zawiniatko. -Zostalam... wybrana, zeby zglosic to do raportu w imieniu pokojowych. Ale kiedy krol wyszedl i w ogole... Moge...? General przyjrzal jej sie uwaznie. To byla starsza kobieta i najwyrazniej bala sie o swoje zycie. Obstawial, ze zostala "wybrana", bo wyciagnela najkrotsza slomke. -O co chodzi? -Znalazlysmy to. Ktos je zostawil we wszystkich krolewskich sypialniach. Pokojowa wreczyla mu zawiniatko. W srodku bylo szesc sztyletow. -Gdzie? - z trudem wykrztusil Brant. -Pod... pod poduszkami krolewskiej rodziny. 22 Tupot drobnych stopek dotarl do swiadomosci Merkuriusza. To dziwne slyszec takie dzwieki, kiedy sie nie zyje, ale Merkuriusz nie umial inaczej go zinterpretowac. Drobne stopy na kamieniu. Musial byc gdzies na dworze, bo dzwiek nie odbijal sie echem wsrod scian. Probowal otworzyc oczy, ale nie udalo mu sie. Moze tak wlasnie jest, jak sie umrze. Wcale nie opuszczasz ciala. Moze lezysz wewnatrz wlasnego trupa i po prostu czujesz, jak powoli sie rozklada. Mial nadzieje, ze nie dorwa go psy. Albo wilki. Mial straszny sen, ze wilk szczerzy do niego zeby i patrzy plonacymi, zoltymi slepiami. Jesli utknal w martwym ciele, to co sie stanie, gdy zaczna rozrywac je po kawaleczku? Znajdzie zapomnienie, jakby wreszcie zasnal, czy po prostu rozpadnie sie na urywki swiadomosci i powoli rozproszy w ziemi, po tym jak przejdzie przez brzuchy kilkunastu stworzen? Cos dotknelo jego twarzy i Merkuriusz gwaltownie otworzyl oczy. Uslyszal, ze ktos wzial nerwowy wdech, nim zdazyl zogniskowac wzrok na tyle, by sie zorientowac kto. To byla mala dziewczynka, moze piecioletnia, ktora tak szeroko wybaluszyla oczy, ze wypelnily jej polowe twarzy.-Nigdy nie wiedzialas trupa? - zapytal. -Tato! Tato! - pisnela z zadziwiajaca glosnoscia, ktore sa w stanie wygenerowac tylko male dzieci. Jeknal, kiedy pisk wbil sie sztyletami w jego glowe, i opadl z powrotem na poduszki. Poduszki? Wiec nie byl martwy. To pewnie miala byc dobra nowina. Kiedy obudzil sie znowu, musialo minac troche czasu, bo w pokoju bylo jasno i przewiewnie. Szeroko otwarto wielkie okna, a meble z wisniowego drzewa i marmurowe posadzki lsnily w sloncu. Merkuriusz rozpoznal stiukowy sufit. Juz sie kiedys na niego gapil. Byl w pokoju goscinnym hrabiego Drake'a. -Powrociles z martwych, co? - zagadnal go hrabia. Usmiechal sie. Widzac wyraz twarzy Merkuriusza, dodal: - Juz nic, nic, przepraszam. Nie mysl o tym teraz. Nie mysl w ogole. Jedz. Postawil przed Merkuriuszem talerz parujacych jajek na szynce i szklanke mocno rozcienczonego wina. Jedzenie przemowilo wprost do zoladka Merkuriusza, kompletnie omijajac wyzsze funkcje poznawcze. Kilka minut pozniej zdal sobie sprawe, ze talerz i kieliszek sa puste. -Tak lepiej - powiedzial hrabia. Przysiadl na brzegu lozka i z roztargnieniem przetarl binokle. - Wiesz, kim jestem i gdzie sie znajdujesz? Dobrze. Pamietasz, kim jestes? Merkuriusz powoli pokiwal glowa. Kylarem. -Przekazano mi wiadomosc dla ciebie, ale jesli nie czujesz sie dostatecznie dobrze... -Nie, prosze. -Pan Tulii mowi, ze teraz twoim zadaniem jest przygotowac sie do nowego zycia i wydobrzec. A doslownie: "Trzymaj tylek w lozku. Spodziewam sie, ze bedziesz gotowy, kiedy przyjde po ciebie". Kylar sie zasmial. Caly pan Blint. -Wiec kiedy sie zjawi? Hrabia sie zachmurzyl. -Nie w najblizszym czasie. Ale nie musisz sie tym martwic. Zamieszkasz u nas. Na stale. Oczywiscie bedziesz uczyl sie ze swoim mistrzem, ale zrobimy co w naszej mocy, zeby wyplenic z ciebie ulice. Twoj mistrz kazal ci przekazac, ze nie dojdziesz do siebie tak szybko, jak sie spodziewasz. Ale chcialbym powiedziec ci cos jeszcze. O twojej malej przyjaciolce. -To znaczy...? -U niej wszystko dobrze, Kylarze. -Tak? -Jej nowa rodzina nazwala ja Elene. Ma porzadne ubrania, trzy posilki dziennie. To dobrzy ludzie. Pokochaja ja. Bedzie miala teraz prawdziwe zycie. Ale jesli ma z ciebie miec jakis pozytek, musisz szybko dojsc do siebie. Kylar mial wrazenie, ze szybuje. Slonce wlewajace sie przez okna wydawalo sie jasniejsze, ostrzejsze. Bukiet z herbacianych roz i lawendy jasnial na parapecie. Nie czul sie tak dobrze, odkad Szczur zostal Piescia Czarnego Smoka. -Zabrali ja nawet do magi, ktora powiedziala, ze nic jej nie bedzie, ale nie mogla nic poradzic na blizny. I wlasnie dolano dziegciu do jego szczescia. -Przykro mi, synu - powiedzial hrabia Drake. - Zrobiles co w twojej mocy i obiecuje ci, ze bedzie miala lepsze zycie, niz moglaby kiedykolwiek miec na ulicy. Kylar ledwo go sluchal. Zagapil sie za okno, odwrocil wzrok od hrabiego. -Nie moge panu jeszcze zaplacic. Dopoki nie zaczne znowu dostawac wyplat od pana... od mojego mistrza. -Nie ma pospiechu. Zaplacisz mi, kiedy bedziesz mogl. Och, i ostatnie, co mam ci przekazac. Twoj mistrz powiedzial: "Ucz sie od tych ludzi tego, co uczyni cie mocniejszym, o reszcie zapomnij. Duzo sluchaj, malo mow, zdrowiej i baw sie dobrze. To moze byc jedyny szczesliwy czas w twoim zyciu". *** Kylar lezal w lozku tygodniami. Probowal spac tyle, ile kazali mu Drake'owie, ale i tak zostawalo mu zdecydowanie zbyt duzo czasu. Nigdy wczesniej nie mial go tyle. Nie podobalo mu sie to. Kiedy zyl na ulicy, kazda chwile spedzal, martwiac sie o nastepny posilek, albo bojac sie Szczura czy innego starszego dzieciaka, ktory go terroryzowal. Przy panie Blincie byl tak zajety cwiczeniami, ze nie mial czasu pomyslec.Teraz siedzial w lozku calymi dniami i nocami i nie mial nic poza czasem. Trenowac sie nie dalo. Czytac owszem, ale nadal byla to nieznosna tortura. Czesc czasu Merkuriusz spedzil, stajac sie Kylarem. Zgodnie ze wskazowkami, ktore dal mu pan Blint, wymyslil wiecej historii o swojej rodzinie, okolicy, z ktorej pochodzil i przygodach, jakie mial, starajac sie, by brzmialy nieszkodliwie, tak jak ludzie wyobrazaja sobie zycie jedenastolatka. Szybko je opanowal i przez wiekszosc czasu myslal o sobie jak o Kylarze. Poznawal tez lepiej corki hrabiego Drake'a. Ilena byl ladna pieciolatka, ktora smiertelnie przerazil, kiedy obudzil sie pierwszy raz. Mags byla chuda osmiolatka, a Serah na przemian niezreczna i powsciagliwa dwunastolatka. Dostarczaly mu nieco rozrywki, ale hrabina zabraniala im "meczyc" Kylara, zeby mogl "nalezycie wypoczac". Hrabia i hrabina byli fascynujacy, ale hrabia Drake pracowal przez wiekszosc czasu, a hrabina miala sprecyzowane poglady na temat jedenastolatkow - ktore nie zgadzaly sie w zaden sposob z tym, co Kylar wiedzial na ich temat. Nie potrafil sie zorientowac, czy wiedziala, kim jest, i tylko udawala, ze nie ma pojecia, zeby moc go zmienic, czy tez maz nie wtajemniczyl jej w sprawe. Byla smukla, blekitnooka kobieta o jasnej cerze, ziemskim odpowiednikiem niebianskich istot, w ktore wierzyli Drake'owie. Jak hrabia, uwazala, ze osobiscie powinna uslugiwac Kylarowi, jakby chciala udowodnic, ze jej zdaniem nie jest ponad to. Ale nie byla to falszywa pokora: kiedy Kylar straszliwe sie rozchorowal w pierwszym tygodniu i wymiotowal na podloge, przyszla i trzymala go, dopoki nie skonczyl caly rozdygotany, a potem podwinela rekawy i sama wszystko posprzatala. Jeszcze dlugo byl zbyt chory, zeby stosownie przerazic sie tym, co narobil. Nie zliczylby tych wszystkich razow, kiedy przychodzila, zeby go nakarmic albo sprawdzic, jak sie czuje, albo zeby poczytac mu glupie ksiazeczki dla dzieci. Ksiazki pelne byly meznych bohaterow, ktorzy zabijali zlych czarownikow. Dzieci nigdy nie musialy grzebac w stosach smieci i rzygowin przed zajazdem, zeby znalezc resztki czegos zjadliwego. Starsi chlopcy nie probowali ich zastraszyc. Nigdy nie porzucali przyjaciol. Ksiezniczki, ktore ratowali, nigdy nie mialy tak poobijanych twarzy, ze nie dalo sie ich rozpoznac. Nikt nigdy nie mial tak potwornych blizn, ze nawet mag nie potrafil tego naprawic. Kylar nienawidzil tych opowiesci, ale wiedzial, ze hrabina tylko chciala dla niego jak najlepiej, wiec kiwal glowa i usmiechal sie, i cieszyl, gdy bohaterowie wygrywali - a wygrywali za kazdym razem. Nic dziwnego, ze mali arystokraci chca prowadzic wojsko do walki. Gdyby to wygladalo tak jak w ksiazkach, ktore czytaja im matki, byloby zabawnie. Byloby zabawnie, gdybys czul satysfakcje, bo zginal zly czlowiek, a nie mial ochote zwymiotowac jak ty - bo zobaczyles odslonieta chrzastke i tryskajaca krew po tym, jak obciales ucho. Krew plynaca milionem pieknych wirow w wodzie, kiedy wykrwawial sie na smierc, trzymany pod woda lina, ktora zawiazales mu wokol kostki. Hrabina zawsze myslala, ze jego drzenie i mdlosci po czytaniu historyjek to oznaka, ze potrzebuje wiecej odpoczynku, wiec po tym, jak przywolala wspomnienia, ktore nawiedzaly pokoj Kylara, zostawiala go samego ze wscieklymi duchami. Kazdej nocy Kylar stawal sie Merkuriuszem. Kazdej nocy Merkuriusz odwracal sie od zatoczki szkutniczej i widzial idacego ku niemu Szczura, nagiego, owlosionego, poteznego, z oczami plonacymi zadza. Kazdej nocy Merkuriusz patrzyl, jak Szczur wpada do wody, walczy z ciezarem uwiazanym do kostki. Kazdej nocy patrzyl, jak Szczur rzezbi twarz Laleczki. Budzil sie z koszmarow i lezal w lozku, walczac ze wspomnieniami. Merkuriusz byl slaby, ale Merkuriusz juz nie istnial. Kylar byl silny. Kylar dzialal. Kylar bedzie taki jak pan Blint. Nigdy nie bedzie sie bal. Teraz bylo lepiej. I lepiej bylo lezec w lozku i miec koszmary, niz sluchac placzu wykorzystywanego Jarla. Kiedy znowu zasypial, wedrowal z jednego koszmaru w drugi. Dzien przynosil pewna ulge i powoli wspomnienia blakly. Kazdego ranka mowil sobie, ze zrobil to, co musial, ze musial zabic Szczura, ze musial porzucic Laleczke, ze musial opuscic Jarla, ze lepiej, zeby nigdy wiecej ich nie spotkal, ze nie mogl wiedziec, co przydarzy sie Laleczce. Mowil sobie, ze zycie jest puste, i nie zabral niczego, co mialo jakas wartosc, kiedy je odebral. Nie dalby rady, gdyby nie wizyty Logana Gyre. Logan odwiedzal go co drugi dzien, nieodmiennie w towarzystwie Serah Drake. Poczatkowo Kylar myslal, ze Logan przychodzi, bo nadal czuje sie winny, ale wkrotce porzucil te przypuszczenia. Obaj cieszyli sie swoim towarzystwem i szybko stali sie przyjaciolmi. Logan byl dziwny: byl rownie bystry jak Jarl i przeczytal setki ksiazek. Kylar nie sadzil, zeby przetrwal chocby tydzien w Norach, ale jednoczesnie rozmawial o polityce dworskiej, jakby to byla prosta sprawa. Znal imiona, historie, przyjaciol i wrogow wielu krajow, znal nawet najwazniejsze wydarzenia w zyciorysach wysoko postawionych arystokratow w krolestwie i najistotniejsze motywy, ktorymi sie kierowali. Przez polowe czasu Kylar nie byl pewien, czy rozumie, o czym Logan opowiada, poniewaz to wszystko byla ta czesc zycia w kraju, ktorej nigdy nie poznal, albo dlatego, ze Logan lubil sie poslugiwac trudnymi slowami. Polihistor, tak siebie nazwal. Cokolwiek to znaczylo. Niemniej przyjazn trwala, a Serah Drake pomogla w tym, zagladajac do nich czesto, zeby pobyc troche z Loganem. Wypelniala chwile milczenia. Kylar nie zliczylby tych wszystkich razow, kiedy siedzial w milczeniu, bo nie wiedzial, do czego Logan nawiazywal. Cisza sie przeciagala, ale zanim Logan mogl zapytac, dlaczego Kylar nie zrozumial, Serah wcinala sie z calkiem nowym tematem, bo czula sie niezrecznie. Jej paplanina doprowadzilaby Kylara do szalu, gdyby nie byl jej za nia tak wdzieczny. A poza tym moze takie wlasnie byly szlachetnie urodzone dziewczynki. Kylar siedzial pewnego ranka na lozku, po nocy, ktora spedzil, chowajac sie pod koldra. Snilo mu sie, ze to on pobil Laleczke, ze to jego stopa ja kopala, w jego oczach malowala sie egzaltacja, kiedy jej uroda topila sie w zarze jego furii. Wszedl hrabia Drake. Palce mial brudne od atramentu. Wygladal na zmeczonego. Przysunal sobie krzeslo do lozka. -Wydaje nam sie, ze niebezpieczenstwo juz minelo - powiedzial. -Slucham? - zdziwil sie Kylar. -Przykro mi, ze musielismy trzymac cie w niewiedzy, ale chcielismy miec pewnosc, ze nie zrobisz niczego w pospiechu. W ciagu ostatnich kilku tygodni kilkakrotnie czyhano na zycie twojego mistrza. W efekcie teraz w miescie jest o czterech siepaczy mniej. Po trzech probach twoj mistrz dal znac komu trzeba, ze po nastepnym zamachu zginie krol. -Pan Blint zabil krola? -Cicho! Nie wymieniaj tego nazwiska. Nawet tutaj. Jeden z Dziewiatki, Dabin Vosha, czlowiek zajmujacy sie w Sa'kage przemytem, uslyszal o grozbie twojego mistrza. Uznal, ze to dobry moment, zeby rozegrac wlasna gre o wladze, i poslal siepacza na Durzo, myslac, ze ten albo zginie, albo zabije w odwecie krola. Durzo dowiedzial sie o wszystkim i zabil siepacza oraz Voshe. -Chce pan powiedziec, ze to wszystko wydarzylo sie, kiedy ja lezalem w lozku? -W zaden sposob bys nie pomogl. -Ale co Dabin Vosha mial przeciwko panu... mistrzowi? - Kylar nigdy nawet nie slyszal tego imienia. -Nie wiem. Moze nic. Tak dziala Sa'kage: intrygi wewnatrz intryg i wiekszosc donikad nie prowadzi. Robi za to jeden krok do przodu i umiera, tak jak ta. A jesli martwisz sie wszystkim, co inni probuja zrobic, stajesz sie widzem, a nie graczem. W kazdym razie krol dowiedzial sie o ostatnim zamachu na zycie twojego mistrza i potwornie sie przestraszyl. Normalnie to bylaby dobra wiadomosc, ale on dosyc niezrecznie gromadzi sily. Logan bedzie musial spedzic troche czasu poza miastem. -A juz zaczynalismy sie przyjaznic. -Uwierz mi, synu, taki czlowiek jak Logan Gyre zostaje przyjacielem na cale zycie. 23 Ktos klepnal Kylara w policzek. Niezbyt delikatnie.-Obudz sie, chlopcze. Kylar wygrzebal sie z koszmaru i zobaczyl twarz pana Blinta, tuz obok niego, gotowego uderzyc ponownie. -Panie... - urwal. - Panie Tulii? -Dobrze widziec, ze mnie pamietasz, Kylarze - odparl pan Blint. Wstal i zamknal drzwi. -Nie mam duzo czasu. Doszedles juz do siebie? Nie klam, zeby mnie zadowolic. -Nadal jestem troche slaby, ale poprawia mi sie. - Serce walilo mu mlotem. Od tygodni nie mogl sie doczekac, kiedy zobaczy pana Blinta, ale teraz, kiedy sie zjawil, Kylara nie wiadomo dlaczego ogarnela zlosc. -Pewnie bedziesz sie czul okropnie jeszcze przez kilka tygodni. Albo dlawisz i pasta z avoridy weszly w interakcje, ktorej sie nie spodziewalem, albo to moze miec cos wspolnego z twoim Talentem. -Co to znaczy? Z tym Talentem? - zapytal Kylar. Jego slowa zabrzmialy ostrzej, niz zamierzal, ale Blint najwyrazniej nie zwrocil na to uwagi. -Coz, o ile rzeczywiscie chodzilo o to. - Pan Blint wzruszyl ramionami. - Czasem za pierwszym razem cialo zle reaguje na magie. -Co to wlasciwie znaczy? Bede potrafil... -Latac? Stawac sie niewidzialny? Wspinac sie po scianach? Rzucac ogniem? Kroczyc jako bog posrod smiertelnikow? - Blint sie skrzywil. - Watpie. -Chcialem zapytac, czy bede sie poruszal rownie szybko jak pan. W glosie Blinta znowu pojawila irytacja. -Nie wiem jeszcze. Bedziesz w stanie poruszac sie szybciej niz wiekszosc ludzi bez Talentu, ale niewielu jest tak uzdolnionych jak ja. -Wiec co bede w stanie robic? -Jestes jeszcze slaby. Porozmawiamy o tym pozniej. -Nie mam nic do roboty! Nie moge nawet wyjsc z lozka. Nikt mi nic nie mowi. -Dobrze. To znaczy wszystko i nic. W Waeddrynie albo Alitaerze nazwano by cie magiem i szesc roznych szkol klociloby sie na temat tego, gdzie i co powinienes studiowac i jaki kolor szat nosic. W Lodricarze albo Khalidorze nazwano by cie meisterem, dorobilbys sie na rekach viru jak tatuazy, czcilbys swojego krola jak boga, jednoczesnie knujac, jak go dzgnac w plecy. W Ymmurze bylbys wedrowcem, szanowanym i honorowym lowca polujacym na zwierzeta, a czasem tez na ludzi. We Friaku bylbys gorathi, Szalonym Wojownikiem, niezwyciezonym w swoim klanie i pewnego dnia krolem bieglym w sztuce podbijania i brania w niewole. A na zachodzie, coz, wyladowalbys w oceanie. - Wyszczerzyl zeby w usmiechu. Kylar sie nie usmiechal. -Magowie podejrzewaja... mowia, ze to hipoteza, zeby to brzmialo powazniej... ze w roznych krajach pojawiaja sie rozne Talenty i dlatego ludzie o jasnej skorze i niebieskich oczach staja sie czarownikami, podczas gdy sniadzi wojownikami gorathi. Mowia, ze dlatego wszyscy magowie z Gandu to uzdrowiciele. Widza czlowieka o zoltej skorze, ktory potrafi leczyc, i oznajmiaja, ze zolta skora oznacza leczenie. Myla sie. Nasz swiat jest podzielony, ale Talent jest jeden. Wszyscy ludzie uznaja jakis rodzaj magii... z wyjatkiem Lae'knaught; oni nienawidza magii i jednoczesnie w nia nie wierza, ale to calkiem inna sprawa... Wszyscy maja wlasne oczekiwania co do magii. Gandu dal kiedys swiatu najbardziej niszczycielskich arcymagow, o jakich kiedykolwiek slyszano. Mieszkancy Gandu przezyli koszmary, jakich nawet sobie nie wyobrazasz, i z tego powodu odrzucili magie jako bron. Cenia tylko magie, ktora leczy. Wiec w miare jak uplywaly stulecia, bardzo wzbogacili swoja wiedze na temat uzdrawiania, a reszte magii niemalze zatracili. Gandyjczyk, ktory ma wielki Talent w magii ogniowej, przyniesie wstyd samemu sobie i swojej rodzinie. -Wiec nigdy o nim nie uslyszymy. -Wlasnie. Istnieje punkt przeciecia miedzy tym, co ludzie wokol ciebie znaja dostatecznie dobrze, by tego nauczac, w czym jestes z natury dobry i czego jestes w stanie sie nauczyc. Talent jest tym, czym jest, i tym, czym zarazem byc musi. Jak umysl. Kylar tylko popatrzyl na niego. -Wiec spojrz na to od tej strony: niektorzy ludzie potrafia sumowac w glowie dlugie ciagi liczb, prawda? A inni potrafia mowic w wielu jezykach. Zeby to umiec, musza byc bystrzy, prawda? -Zgadza sie. -To, ze mozesz sie nauczyc dodawac ciagi liczb, nie oznacza, ze bedziesz to robil. Ale kobieta, ktora zajmuje sie ksiegowoscia i ma talent do liczb, bedzie. Albo dyplomata, ktory moze nawet ma talent jezykowy - jesli nie nauczy sie innego jezyka, to bedzie znal tylko jeden. Kylar pokiwal glowa. -Kobieta, ktora ma glowe do liczb, pewnie nauczylaby sie drugiego jezyka, gdyby sie bardzo postarala, ale nigdy nie bedzie mowila plynnie w kilkunastu, a z kolei tamten dyplomata nigdy nie bedzie potrafil sumowac w pamieci dlugich kolumn cyfr. Rozumiesz, do czego zmierzam? Kylar sie zastanowil, a pan Blint zaczekal. -Wiemy, ze mam Talent, ale nie wiemy do czego ani jak duzy, wiec nie moze pan powiedziec, co bede w stanie robic. -Zgadza sie. Poniewaz bede cie uczyl, z pewnoscia pewne rzeczy bedziesz potrafil robic. Musisz sie schowac? Twoj Talent zagnie nieco swiatlo. Musisz isc cicho? Stlumi odglos krokow. Ale jak kazdy dar, on tez ma swoje ograniczenia. Jesli bedziesz szedl w pelnym sloncu, ludzie cie zobacza. Jesli bedziesz szedl po suchych lisciach, uslysza cie. Masz Talent, ale nie jestes bogiem. Mozesz byc najbardziej wygadanym czlowiekiem na swiecie, ale jesli sklniesz krola, spotkasz sie z katem. -Jesli bede znal dwanascie jezykow, a pan odezwie sie do mnie w trzynastym, nie zrozumiem, co pan mowi. -Czasem rzeczywiscie sluchasz. Musze juz isc. Hrabia Drake zajmie sie toba. To dobry czlowiek. Zbyt dobry. Mozesz mu powierzyc wlasne zycie, ale nie pozwol dobrac sie do twojej duszy. I zawsze mysl o sobie jak o Kylarze. Merkuriusz nie zyje. -Nie zyje? To wyzwolilo wspomnienia, strach i gniew, ktore narastaly w Kylarze jak napiecie w naciaganej kuszy. Nagle spadla maska i znowu byl Merkuriuszem. Merkuriusz zlapal pana Blinta za reke. -Ja... ja naprawde u... -Nie! Pewnie, ze nie. Czy to wyglada jak pieklo? - Blint machnal reka, wskazujac na pokoj. - Ha. Bo do nieba by mnie nie wpuscili. Ale Merkuriusz pamietal, jak patrzyl na ostrze wystajace mu z piersi - to wydawalo sie takie realne. Jak to mozliwe? -Nie moglbym dla nich pracowac - powiedzial pan Blint. - Stalbym sie zakrwawionym mieczem. Nie potrafiliby mnie oczyscic, nie potrafiliby mnie schowac do pochwy. W koncu musieliby mnie zabic. Latwiej miec oko na swoich wrogow niz na przyjaciol. -Wiec zabijales siepaczy? - spytal Merkuriusz, starajac sie panowac nad soba. Calymi tygodniami staral sie nie myslec o tamtym popoludniu, ale teraz nie potrafil sie potrzymac. Przypomnial sobie wyraz oczu lorda generala, niewyslowiony szok. Pamietal, jak powedrowal za jego wzrokiem ku wlasnej piersi... -Nikt dobry nie przyjalby zlecenia na mnie. Ludzie tacy jak Wrable, Szubienicznik albo Brzytwa za duzo zarabiaja na zwyklych zleceniach, zeby ryzykowac wlasne zycie, walczac z prawdziwym siepaczem. A teraz pamietaj, jestes Sternem. Jestes z tego dumny, nawet jesli jestes biedny. Sternowie to baronowie, arystokraci, ale to najnizszy tytul... -Wiem, wiem - przerwal mu Merkuriusz. Czy mu sie wydawalo, czy tez pan Blint naprawde wygladal, jakby mial wyrzuty sumienia? Siepacz siegnal do kieszeni i wrzucil do ust zabek czosnku. Gdyby chodzilo o kogos innego, Merkuriusz przysiaglby, ze pan Blint probuje odwrocic jego uwage i wyjsc pospiesznie, zanim Merkuriusz zdola go przyszpilic. Dlaczego tak bardzo chcialem zadowolic czlowieka, ktory gotow byl mnie zamordowac? Myslalem, ze mu zalezy. W ciagu tygodni, ktore spedzil w lozku, Kylar byl sam. Porzucil wszystko, co bylo jego dawnym zyciem. Mial prawdziwych przyjaciol w Jarlu i Laleczce. Im naprawde na nim zalezalo. Teraz udawal, ze przyjazni sie z Loganem Gyre, ale on wyjechal. Nawet Mama K go nie odwiedzila. To niemal fizycznie bolalo, kiedy hrabia i hrabina przychodzili razem. Bylo tak oczywiste, ze sie kochali; byli bezpieczni i szczesliwi, i byli naprawde razem. Nawet Logan i Serah zerkali czasem na siebie tak, ze oczywiste bylo, ze sie lubia. Te spojrzenia, ta milosc wypelnialy Kylara tak gleboka tesknota, ze mial wrazenie, ze piers mu sie zaciska. To nie byl tylko glod; szczur z gildii znal glod rownie dobrze jak kanaly, w ktorych kulil sie zima, szukajac ciepla. Glod nie byl przyjemny, ale Kylar dobrze go znal i wiedzial, ze nie trzeba sie go bac. To bylo pragnienie, jakby cale cialo mial wysuszone, spieczone tak, ze zaraz sie skruszy. Umieral z pragnienia na brzegu najwiekszego jeziora na swiecie. Nic z tego nie bylo dla niego. Dla niego to jezioro bylo oceanem. Slonym morzem. Gdyby sie z niego napil, pragnienie tylko by roslo i roslo, az w koncu by oszalal i umarl. Milosc byla smiercia dla siepacza. Szalenstwem, slaboscia i smiercia, nie tylko dla samego siepacza, ale tez dla kazdego, kogo kochal. Wszystko, co wiazalo sie z zyciem Merkuriusza, umarlo. Przysiagl, ze nikogo nie pokocha, ale zlozyl to przyrzeczenie, nie znajac czegos takiego jak to, co laczylo hrabiego i hrabine. Daloby sie to zniesc, gdyby ktokolwiek chociaz troche troszczyl sie o niego. Kiedy byl u pana Blinta, zaczal myslec, ze siepacz go lubi, zalezy mu na nim. Czasem nawet wierzyl, ze pan Blint jest z niego dumny. Chociaz wszystko w tym siwym lordzie generale bylo obce Merkuriuszowi, zobaczyl cos slusznego w oburzeniu i niedowierzaniu, ktore pojawilo sie w jego oczach, kiedy pan Blint dzgnal wlasnego ucznia. Nie powinien byl tego robic. Merkuriusz wybuchl placzem. -Jak pan mogl to zrobic? Co z panem? To nie bylo w porzadku. W pierwszej chwili Blint byl calkowicie zaskoczony, a potem nagle sie wsciekl. Zlapal Merkuriusza za tunike i potrzasnal nim. -Niech cie szlag! Rusz glowa! Jesli nie masz tyle rozumu, to rzeczywiscie powinienem byl cie zabic. Uwierzyl mi, kiedy powiedzialem, ze nie obchodzi mnie, czy cie zabija? Merkuriusz odwrocil wzrok, przyznajac mu racje. -Od poczatku pan to zaplanowal. -Oczywiscie, ze tak! Jak myslisz, dlaczego rozjasnilismy ci wlosy? To byl jedyny sposob, zeby cie uratowac. Merkuriusz musial umrzec, zeby mogl zyc Kylar. W przeciwnym wypadku mieli haka. Wszystko, do czego przywiazesz sie w tym zyciu, zostanie uzyte przeciwko tobie. To dlatego jestesmy silni. To dlatego czterech siepaczy nie moglo mnie zabic. Bo do niczego sie nie przywiazuje. To dlatego nie mozesz sie zakochac. To cie oslabia. Kiedy tylko znajdziesz cos, od czego nie mozesz odejsc, wpadles w pulapke, twoj los jest przesadzony. Jesli ktokolwiek pomysli, ze twoje zycie obchodzi mnie chocby tyle co klak na szczurzym zadku, staniesz sie celem. Dla kazdego. Jak on to robi? Jak robi to, ze jest taki silny? -Sluchaj. Patrz na moje rece! Blint uniosl je. Byly puste. Zacisnal piesc i uderzyl nia w druga reke. Zakrwawiony sztylet wyszedl druga strona. Cofnal reke i noz wysunal sie z ciala. Potem rozsnul sie jak dym i zniknal. -Mam maly Talent do iluzji. Z toba bardziej sie postaralem, bo musialem to sprzedac. Ale tak naprawde uderzylem cie tylko w plecy igla ze srodkiem usypiajacym, a potem utrzymywalem iluzje, az trucizna zadziala. -Ale ja to czulem. Kylar powoli odzyskiwal rownowage. Lzy zniknely. Znowu myslal o sobie jak o Kylarze. -Pewnie, ze czules. Poczules, jak cie uderzylem, i zobaczyles sztylet wychodzacy z piersi. Jednoczesnie twoje cialo walczylo z kilkunastoma pomniejszymi truciznami. Nadales wrazeniom sens w miare swoich mozliwosci. To bylo ryzykowne posuniecie. Na te iluzje zuzylem prawie cala energie, jaka moge zuzyc w ciagu dnia. Gdyby ludzie Agona wpadli do zajazdu, bylibysmy skonczeni. Trucizny, ktorymi sie posluzylem, dokonaly spustoszenia w twoim ciele. Mogly cie zabic. Ale to tez bylo ryzyko, ktore musialem podjac. Pan Blint jednak przejmuje sie tym, co sie ze mna stanie. Ta mysl uderzyla go jak grom z jasnego nieba. Zuzyl cala swoja moc, zeby ratowac Merkuriusza. Nawet jesli to tylko uczucie, jakie moze odczuwac mistrz do utalentowanego ucznia, to jednak aprobata Blinta oplynela Merkuriusza - Kylara! - jakby siepacz go przytulil. Zaden dorosly nigdy nie przejmowal sie losem Kylara. Jedyna osoba, ktora cokolwiek dla niego zaryzykowala, byl Jarl, a Jarl nalezal do innego zycia. Prawda byla taka, ze Merkuriusz nienawidzil Merkuriusza. Merkuriusz byl tchorzem, byl bierny, slaby, lekliwy i nielojalny. Merkuriusz sie wahal. Pan Blint nie wiedzial, ze trucizny na igle naprawde zabily Merkuriusza. Teraz byl Kylarem, a Kylar stanie sie wszystkim tym, o czym Merkuriusz nawet nie smial marzyc. W tej jednej chwili Merkuriusz stal sie Kylarem, a Kylar nalezal do Blinta. O ile wczesniej byl posluszny mistrzowi bez pelnego przekonania, albo po prostu ze strachu, o ile zdarzalo mu sie fantazjowac, ze pewnego dnia powroci i zabije go za morderczy trening, teraz to wszystko zniknelo. Pan Blint nie cackal sie z Kylarem, bo zycie tez sie nie cacka z ludzmi. Zycie bywalo okrutne, a Blint byl jeszcze okrutniejszy, mocniejszy i twardszy niz wszystko, co mozna napotkac w Norach. Zabronil mu milosci, bo milosc zniszczylaby Kylara. Pan Blint wiedzial to lepiej niz Kylar. Byl silny i uczyni Kylara silnym. Byl srogi i Kylar tez bedzie srogi. Ale to wszystko dla jego dobra. Zeby go chronic, zeby uczynic go najlepszym siepaczem. To nie byla milosc. I co z tego? Ale to zawsze cos. Moze arystokraci moga zyc na brzegu jeziora i pic z niego dla wlasnej przyjemnosci. Takie zycie nie bylo pisane szczurowi z gildii. Zycie Kylara to zycie na pustyni. Ale na pustyni tez istnieje zycie, a pewna mala oaza nosi imie Kylara. Nie bylo tam miejsca dla Merkuriusza. Oaza byla za mala, a Merkuriusz byl zbyt spragniony. Ale Kylar moze sobie poradzic. Kylar sobie poradzi. Sprawi, ze pan Blint bedzie z niego dumny. -Dobrze - powiedzial pan Blint. Oczywiscie nie mogl wiedziec, o czym mysli Kylar, ale chlopak zdawal sobie sprawe, ze zapalu w jego oczach nie sposob pomylic z czymkolwiek. -A teraz, chlopcze, jestes gotow zostac mieczem posrod cieni? 24 -Wstawaj, chlopcze. Czas na zabijanie.Kylar natychmiast sie obudzil. Mial czternascie lat i szkolenie weszlo mu tak w krew, ze natychmiast w myslach sprawdzil punkt po punkcie liste przetrwania. Na kazde pytanie byla zwiezla odpowiedz. Co cie obudzilo? Glos. Co widzisz? Ciemnosc, kurz, popoludniowe swiatlo, chate. Jakie zapachy czujesz? Zapach Blinta, sciekow i Plith. Co czujesz? Cieply koc, swieza slome, wlasne lozko, zadnego ostrzegajacego mrowienia. Mozesz sie poruszyc? Tak. Gdzie jestes? W kryjowce. Cos ci grozi? Oczywiscie ostatnie pytanie bylo najistotniejsze. Mogl sie ruszac, a jego bron znajdowala sie w pochwach, wszystko bylo w porzadku. Bezpieczenstwa nie mieli zagwarantowanego nawet tutaj, w tej ciemnej kryjowce w cieniu pod jednym z ocalalych fragmentow akweduktu. Nie raz Durzo przymocowal miecz do sufitu nad lozkiem Kylara, a ta cholerna rzecz byla niemalze niewidzialna, kiedy spojrzalo sie prosto na czubek. Durzo budzil Kylara, a jesli chlopak nie rozpoznal niebezpieczenstwa w ciagu trzech sekund, Durzo przecinal line. Na szczescie za pierwszym razem nalozyl oslonke na czubek. Za drugim razem tez. Ale za trzecim juz nie. Kiedy indziej Durzo kazal go obudzic Wrable'owi Szramie - Durzo mowil na niego Ben. Wrable Szrama mial nawet na sobie ubrania Durzo i idealnie nasladowal jego glos - to czesc Talentu Wrable'a Szramy. Tym razem Kylar nie dal sie nabrac. Nawet potrawa z czosnkiem nie sprawila, ze zaczal pachniec jak czlowiek, ktory po prostu zuje zabki. Na koncu dotarlo do niego znaczenie slow. Czas na zabijanie. -Mysli pan, ze jestem gotowy? - zapytal z bijacym sercem Kylar. -Byles gotowy rok temu. Potrzebowalem tylko wlasciwej roboty na twoj pierwszy solowy wystep. -Co to jest? Bylem gotowy rok temu? Komplementy od Blinta padaly wlasnie w taki sposob, o ile w ogole sie zdarzaly. I zwykle nawet po tak niechetnej pochwale pojawiala sie jakas krytyka. -Robota jest na zamku i trzeba to zalatwic dzisiaj. Twoj truposz ma dwadziescia szesc lat, nie ma wojskowego przygotowania, nie powinien byc uzbrojony. Ale bardzo lubiana jest ta mala, pracowita pszczolka, wiecznie zajeta. Zabojstwo moze pociagac za soba... dodatkowe ofiary smiertelne. - Slowo "zabojstwo" wypowiedzial szyderczo, jak kazdy siepacz. - Ale to nie jest istotne dla zlecenia. Truposz ma umrzec. Trzeba wykonac te robote. Serce Kylara walilo jak mlot. Wiec tak to bedzie. Nie jakis prosty test. Nie chodzilo o to, czy Kylar zabije w pojedynke, tylko czy zrobi to, co robia siepacze. Czy wybierze stosowna taktyke, zeby sie dostac na miejsce (do samego zamku, nie inaczej), czy zabije sam, czy zrobi to, nie narazajac niewinnych, czy wydostanie sie po robocie? Och, no i czy potrafi skorzystac z Talentu, bo tak naprawde, to on odroznia siepacza od pospolitego zabojcy. Jak, u diabla, Blint wpada na te wszystkie pomysly? Ten czlowiek byl genialny w wyzyskiwaniu i wykorzystywaniu slabosci Kylara, zwlaszcza tej najwiekszej - Kylar nie potrafil korzystac ze swojego Talentu. Na razie. Nie udalo mu sie ani razu. Talent powinien juz sie ozywic, stwierdzil Blint. Ciagle popychal Kylara ku nowym zajeciom, majac nadzieje, ze jakis wyjatkowy stres, nadzwyczajna potrzeba wydobeda Talent. Na razie nic nie podzialalo. Durzo zastanawial sie na glos, czy nie powinien po prostu zabic Kylara. Zamiast tego postanowil, ze dopoki chlopak moze robic wszystko, co robi siepacz, bedzie go dalej szkolil. Ale wiedzial, ze ostatecznie nic z tego nie bedzie. Tego sie nie da zrobic. Bez Talentu siepacz nie jest siepaczem. -Kto to zlecil? -Shinga. -I powierza mi pan cos takiego? -Ruszysz dzis popoludniu. Jesli to schrzanisz, pojde tam wieczorem i zaniose Shindze dwie glowy. Kylar nie musial pytac, czyja bedzie druga glowa. -Co zrobil truposz? -Nie musisz wiedziec. -A to ma jakies znaczenie? W dloni Durzo pojawil sie noz, ale w jego oczach nie bylo agresji. Zastanawial sie. Przerzucal noz miedzy palcami. Palec, palec, palec, pauza. Palec, palec, palec, obrot. Kylar widzial kiedys, jak bard robil cos takiego z moneta, ale tylko Durzo uzywal do tego noza. -Nie, nie ma. Nazywa sie Devon Corgi i powiedzmy tylko, ze wiekszosc ludzi, kiedy probuje uciec od ciemnosci, chce zabrac ze soba worek fantow. To ich spowalnia. Nigdy im sie nie udaje. Znalem tylko jednego czlowieka, ktory byl gotow zaplacic pelna cene za opuszczenie Sa'kage. -Kto to byl? -Chlopcze, za dwie godziny masz randke z truposzem. Istnieja wazniejsze pytania. *** -Devon Corgi? - Straznik zmarszczyl czolo. - Nie, nie znam. Ej, Gamble, znasz Devona Corgiego? - zapytal drugiego wartownika wchodzacego przez ogromna zachodnia brame do zamku.To bylo wrecz za latwe. Kylar dawno temu ukradl tunike i torbe, ktore nosili pracownicy najpopularniejszej w miescie firmy kurierskiej. Ludzie, ktorzy nie mieli wlasnej sluzby, zatrudniali chlopcow - chlopcow ze wschodniego brzegu, nigdy szczurow z gildii - zeby przekazali od nich wiadomosci. Za kazdym razem, kiedy straznicy wygladali, jakby zamierzali o cos zapytac, Kylar podchodzil do nich pierwszy i pytal o droge. Nie wiedza? Nie widza? Ci ludzie byli straznikami, mieli chronic Devona Corgiego i wszystkich innych w zamku, a zamierzali skierowac do Devona jego morderce? Jak mogli byc tak tepi? To rodzilo niepokojace uczucie wladzy. Swiadomosc, ze wszystkie godziny cwiczen z Blintem robily swoje, sprawiala mu przyjemnosc. Kylar stawal sie niebezpieczny. A jednak... jak mogli nie dostrzegac, czym jest? -Pewnie to ten, co przez caly ten tydzien chodzil z tikiem w oku i bal sie wlasnego cienia. Wydaje mi sie, ze mieszka w polnocnej wiezy. Jesli chcesz, moge mu przekazac wiadomosc od ciebie. Za dziesiec minut zaczynam sluzbe, a wieza to pierwszy przystanek na moim obchodzie. -Nie, dzieki. Mam nadzieje na dobry napiwek. Ktoredy to? Kiedy straznik tlumaczyl Kylarowi droge, chlopak probowal ustalic plan dzialania. Samo zabicie nie powinno byc trudne. Dzieciakowi znacznie latwiej jest podejsc blisko, nie wzbudzajac podejrzen, a wtedy juz bedzie za pozno. Najtrudniejsze to znalezc czlowieka. Devon nie mial po prostu biura w konkretnym miejscu. Krazyl. To zwiekszalo ryzyko, zwlaszcza ze Kylar mial zalatwic sprawe dzisiaj. Slowa "polnocna wieza" brzmialy dobrze. Miejsce na uboczu. Przystanek straznika - to juz brzmialo gorzej. Kylar wlasnie z nim rozmawial i powiedzial mu, kogo szuka. Dzieki charakteryzacji, ktora zafundowal mu Blint, Kylar wygladal zupelnie inaczej i mlodziej. Ale najlepiej, zeby kazda smierc pozostawala zagadka. Siepacze zostawiaja trupy, nie dowody. Zatem Kylar bedzie musial znalezc Devona Corgiego i schowac sie, dopoki straznik nie przyjdzie i nie odejdzie, a dopiero potem bedzie mogl zabic. Wejsc i wyjsc to zaden problem, nawet bez Talentu. Zamek robil wrazenie. Chociaz Blint zawsze mowil o nim z pogarda, to byl najwspanialszy budynek, jaki Kylar kiedykolwiek widzial. Zbudowano go z takiego samego czarnego granitu co stare akwedukty w Norach; wydobywano go w gorach na granicy z Ceura. Caly przemysl wydobywczy nalezal do Sa'kage, wiec teraz tylko bogaci mogli pozwolic sobie na budowanie z kamienia. To jeden z powodow, dla ktorych zniknela wiekszosc filarow podtrzymujacych akwedukt. Nienalezacy do Sa'kage biedacy z Nor rozebrali kamien na wlasny uzytek albo na sprzedaz na czarnym rynku poza domena Sa'kage, gdzie kupowali go ludzie z klasy sredniej (chociaz kiwanie Sa'kage pociagalo za soba konkretne zagrozenia). Zamek wybudowano czterysta lat temu, kiedy przez trzydziesci lat rzadow krola Abinazae Cenaria stala sie potega. Ledwo skonczyl zamek, postanowil ruszyc dalej na wschod i zajac Oratorium, ale kilka tysiecy mag polozylo kres jego ambicjom. Tak naprawde zamek istnial juz sto lat wczesniej, tylko poczatkowo mial forme grodku z nasypem ziemnym, wieza i dziedzincem. Na otoczonej naturalna fosa - rzeka Plith - wyspie Vos usypano kopiec, na szczycie ktorego postawiono warownie. To, co teraz bylo polnocna czescia Nor, na poczatku stanowilo dziedziniec. Nory znajdowaly sie na waskim polwyspie, ktory ostro opadal do morza, nie liczac ostatniej polowy mili, kiedy urwisko wyplaszczalo sie i tworzylo brzeg. Taki projekt do tego stopnia sprzyjal obronie, ze ani drewniana warownia, ani otoczone palisada Nory nigdy nie zostaly zajete. Miasto rozroslo sie wraz z duma krola Abinazae, wiec Zamek Cenaria zbudowano z kamienia, a miasto przenioslo sie na wschodni brzeg Plith. Akwedukty jednak stanowily zagadke. Staly tam na dlugo przed krolem Abinazae i nie sluzyly zadnemu celowi, poniewaz zrodlem slodkiej wody byla Plith - nawet jesli niezbyt czystej. Opuszczajac dziedziniec w ksztalcie rombu, Kylar wszedl na kamienne schody, po ktorych przeszlo przez wieki tyle stop, ze stopnie posrodku byly o kilka cali nizsze niz po bokach. Straze nie zwracaly na niego uwagi, a on zachowywal sie jak sluga. To bylo jedno z jego czestszych przebran. Blint lubil mowic, ze dobre przebranie ukrywa siepacza lepiej niz cienie. Kylar mogl przejsc niezauwazony niemal obok kazdego, kogo znal, z wyjatkiem hrabiego Drake'a. Temu niewiele umykalo. Wkrotce zostawil za soba ruch panujacy na wewnetrznym dziedzincu i w glownej sali. Minal kolejke ludzi czekajacych na audiencje w sali tronowej, przeszedl przez otwarte podwojne drzwi do ogrodow i ruszyl do polnocnej wiezy. Na wszystkich korytarzach panowal spory ruch, dopoki nie wszedl do antykamery w polnocnej wiezy. Devona Corgiego tam nie bylo. Po raz pierwszy uwazajac, zeby nie halasowac, Kylar otworzyl drzwi, ktore prowadzily na schody, i wszedl po nich cichutko. Schodow nie ozdobiono. Nie bylo tu zadnych wzorow, nisz, posagow, ozdobnych zaslon, niczego, co pozwoliloby Kylarowi sie ukryc. Wszedl na szczyt wiezy. Znajdowala sie tam po prostu wielka sypialnia, obecnie nieuzywana. Mlody czlowiek, balansujac wielka ksiega rachunkowa, przegladal szuflady komody, robiac inwentaryzacje schludnie poskladanych powlok na wielkie loze i zmiany zaslon na wielkie okna. Kylar poczekal. Devon obrocil sie bokiem do drzwi. Bez Talentu, ktory ukrylby jego nadejscie, bylo wielce prawdopodobne, ze mlody czlowiek zauwazy wchodzacego Kylara. Czekanie zawsze bylo najgorsze. Podenerwowany faktem, ze nie ma gdzie sie schowac, Kylar zaczal fantazjowac, ze zaraz na schodach zjawi sie straznik. Widzac go tutaj, tak pozno, na pewno go przeszuka. Przeszukujac go, znajdzie rozciecie w spodniach. A znalazlszy rozciecie na szerokosc dloni, odkryje dlugi noz przywiazany do wewnetrznej strony uda Kylara. Ale nic na to nie mogl poradzic. Kylar czekal, trzymajac sie cienia, nasluchujac - tak nadstawiajac uszu, ze slyszal nawet zgrzytanie piora na papierze. W koncu zajrzal znowu i zobaczyl, ze Devon znika w garderobie na drugim koncu niemal kolistej komnaty. Kylar zakradl sie do sypialni i rozejrzal za kryjowka. Poruszal sie bezszelestnie, nie bylo slychac nawet skory szurajacej o kamien. Pan Blint nauczyl Kylara, jak gotowac sok kauczukowca, zeby robic z niego podeszwy, ktore byly miekkie i ciche. To byl drogi, importowany towar, a podeszwy byly tylko troche cichsze od dobrze przygotowanej skory, ale dla pana Blinta liczyla sie nawet niewielka roznica. To dlatego byl najlepszy. Nie bylo tu dobrego miejsca na kryjowke. Doskonalym byloby takie, z ktorego Kylar widzialby caly pokoj, gdzie moglby trzymac bron w pogotowiu i skad udaloby mu sie szybko wyskoczyc, zeby uderzyc albo uciec. Dobre miejsce zapewnialo przyzwoity widok i mozliwosc ataku lub ucieczki bez wiekszych trudnosci. W tym niemal kolistym pokoju nie bylo ciemnych katow. Byly przepierzenia z ryzowego papieru, ale zlozono je i teraz staly pod sciana. To zalosne, ale jedyna kryjowka pozostawalo miejsce pod lozkiem. Gdyby Kylar byl siepaczem, to moze moglby wspiac sie po scianie i zwiesic z lancuchow, na ktorych zamocowano zyrandol. To jednak nie wchodzilo w gre. Pod lozkiem? Pan Blint bedzie sie ze mnie nabijal przez reszte zycia. Nie mial wyjscia. Kylar opadl na czubki palcow stop i rak i wpelznal pod loze. Dobrze, ze nadal byl drobny, bo nie bylo tam wiele miejsca. Gdy juz znalazl sie na miejscu, uslyszal, ze ktos idzie po schodach. Straznik. Nareszcie. A teraz zerknij sobie i spadaj. Wybral te strone lozka, skad mial lepszy widok na garderobe, ale nie widzial schodow, jednakze sluchajac odglosu krokow, nabral pewnosci, ze to nie byl straznik. Devon wyszedl z garderoby ze skrzynka. Na jego twarzy malowalo sie poczucie winy. -Nie mozesz tu przychodzic, Bev - powiedzial. -Wyjezdzasz - odpowiedziala mu niewatpliwie kobieta. Jej glos zabrzmial oskarzycielsko. -Nie. Pojawil sie nerwowy tik oka. -Okradles ich, teraz okradasz krola, a mnie z jakiegos powodu nadal dziwi fakt, ze mnie oklamujesz. Dupek. Kylar slyszal, ze sie obrocila, a potem Devon podszedl do lozka i odstawil skrzynke. Jego nogi znajdowaly sie raptem pare cali od Kylara. -Bev, przepraszam. Ruszyl w strone drzwi. Kylar lekko spanikowal. A jesli Devon wyjdzie za nia, a ona zbiegnie na dol? Kylar musialby zabic ich oboje na schodach, wiedzac, ze w kazdej chwili moze nadejsc straznik. -Bev, prosze... -Idz do diabla! - krzyknela i zatrzasnela za soba drzwi. Wedle zyczenia. To byl najczarniejszy humor, humor w stylu Durzo. Lubil mawiac, ze ironia podsluchanych rozmow to jeden z najwiekszych plusow tego gorzkiego fachu, chociaz powiedzial, ze zdecydowanie przecenia sie madrosc ostatnich slow. Wedle zyczenia? Kylarowi nie podobalo sie to, ze nawet tak pomyslal. Wszystko, co ten czlowiek zaplanowal, mialo sie zaraz skonczyc i Kylar skrzywil sie na mysl o tym. Devon zaklal pod nosem, ale nie poszedl za kobieta. Gdzie wlasciwie jest straznik? Powinien juz tu byc. To bylo tak, jak mowil Kylarowi Durzo. Przychodzisz na koniec przedstawienia - niezaleznie od tego, co wlasnie sie zaczelo, albo trwalo przez lata, twoje pojawienie sie oznacza koniec, a ty rzadko kiedy dowiadujesz sie, o czym byla ta historia. Kim byla Bev dla Devona? Jego ukochana? Wspolniczka przestepstwa? Tylko znajoma? Siostra? Kylar nie wiedzial. I nigdy sie nie dowie. Na schodach rozlegl sie brzek, stlumiony, gdyz dobiegal zza zamknietych drzwi. Devon podniosl ksiege. Drzwi sie otworzyly. -Hej, Dev - przywital sie straznik. -A, czesc, Gamble. - Devon wyraznie sie denerwowal. -Kurier cie znalazl? -Kurier? -Gnojek pewnie sie zgubil. Tu wszystko w porzadku? -Pewnie. -To do zobaczenia. Devon odczekal pol minuty od wyjscia straznika, a potem podszedl do lozka i zaczal napychac kieszenie. Kylar nie widzial czym. Teraz. Straznik bedzie juz za daleko i nawet gdyby Devonowi udalo sie krzyknac, nikt go nie uslyszy. Devon odsunal sie od lozka i podszedl do komody, a Kylar wypelzl spod lozka jak robak. Wstal i wyciagnal noz. Devon stal zaledwie kilka krokow od niego. Kylarowi serce zabilo mocniej. Mial wrazenie, ze slyszy szum krwi w uszach. Zrobil wszystko jak trzeba. Przyjal niska pozycje w gotowosci do ataku, podszedl cicho, lecz szybko, balansowal tak, ze gdyby w dowolnym momencie truposz zareagowal, nie zaskoczy go. Wzniosl noz na wysokosc oczu, gotowy zlapac Devona i zafundowac mu cos, co Durzo nazywal krwawym usmiechem - ciecie przez tetnice szyjna i gleboko przez tchawice. A wtedy wyobrazil sobie, ze Laleczka patrzy na niego jak wtedy, kiedy wzial sobie najwiekszy kawalek chleba. Co tu robisz, Merkuriusz? Wiesz, ze to zle. Otrzasnal sie za pozno, jakby zapomnial o calym szkoleniu. Stal kilka cali od Devona, ktory dotad go nie uslyszal, ale ta bliskosc wywolala w Kylarze panike. Wzial zamach, ale musial narobic jakiegos halasu, bo Devon zaczal sie odwracac. Noz trafil w kark, uderzyl w kregoslup i sie odbil. Poniewaz Kylar trzymal noz mocno, wrecz konwulsyjnie - za takie trzymanie broni Durzo nie raz go zlal - gdy sie odbil, wypadl mu z reki. Devon odwrocil sie i krzyknal. Wygladalo na to, ze jest bardziej zaskoczony naglym pojawieniem sie Kylara niz uderzeniem w kark. Cofnal sie w tej samej chwili, co Kylar. Przylozyl dlon do karku, spojrzal na palce i zobaczyl krew. I wtedy obaj spojrzeli w dol, na noz. Devon nie rzucil sie po bron. Kylar podniosl noz, a kiedy sie wyprostowal, Devon padl na kolana. - Prosze, prosze, nie. To wydawalo sie niewiarygodne. Oczy mezczyzny byly wielkie ze strachu - patrzyl na malego Kylara, ktory w przebraniu wydawal sie jeszcze drobniejszy i mlodszy. Nie bylo w nim nic przerazajacego, prawda? Ale Devon wygladal jak czlowiek, ktory wlasnie zobaczyl dzien swego sadu. Twarz mial biala, oczy okragle; byl zalosny i bezradny. -Prosze. Kylar w gniewie rozcial mu gardlo. Dlaczego sie nie bronil? Dlaczego nawet nie probowal. Byl wiekszy od Kylara. Mial szanse. Musial sie zachowywac jak baran idacy na rzez? Wielka, durna owca w ludzkiej skorze, zbyt tepa, zeby sie nawet ruszyc. Ciecie poszlo przez tchawice, ale ledwie drasnelo tetnice. Bylo wystarczajaco glebokie, zeby zabic, ale niezbyt szybko. Kylar zlapal Devona za wlosy i cial raz jeszcze, i drugi raz, nieco wyzej, zeby krew poplynela w dol, a nie trysnela w gore. Nawet kropla nie padla na Kylara. Zrobil to tak, jak uczyl go Durzo. Ktos pojawil sie na schodach. -Devon, przepraszam - powiedziala Bev, zanim weszla do komnaty. - Musialam wrocic. Nie chcialam... Weszla do pokoju i zobaczyla Kylara. Zobaczyla jego twarz, sztylet w reku, zobaczyla, jak trzyma umierajacego Devona za wlosy. To byla zwykla, mloda kobieta w bialej sukni sluzacej. Szerokie biodra, szeroko rozstawione oczy, rozdziawione usta i piekne kruczoczarne wlosy. Dokoncz robote. Szkolenie wzielo gore. W jednej chwili Kylar przeskoczyl przez pokoj. Szarpnal kobiete do przodu, podstawil stope, obrocil sie i przewrocil ja na ziemie. Byl rownie nieublagany jak Durzo Blint. Kobieta znalazla sie pod nim, zwrocona twarza do dywanu, ktory pokrywal ten fragment podlogi. W nastepnym ruchu wsunie noz miedzy jej zebra. Ona ledwo to poczuje, a on nie musial widziec jej twarzy. Zawahal sie. Albo jego zycie, albo jej. Widziala go. Przebranie pomagalo tylko wtedy, gdy nikt nie wiedzial, ze w okolicy kreci sie czternastoletni morderca. A ona widziala jego twarz. Pojawila sie przy zalatwianiu truposza. Byla wypadkiem przy pracy. Dodatkowa ofiara smiertelna, jak to okreslal Blint. Siepacz zrobilby co trzeba. Nie bylo to zawodowstwo najwyzszej klasy, ale czasem nie dalo sie tego uniknac. Niewazne, powiedzial Blint, po prostu dokoncz robote. Blint pozwalal mu zyc, dopoki Kylar udowadnial, ze potrafi wszystko, co powinien potrafic siepacz, nawet bez Talentu. A jednak kiedy tak lezala twarza do podlogi, a Kylar stal nad nia okrakiem, czubkiem sztyletu dotykajac karku, owijajac jej wlosy wokol swej lewej dloni, staral sie nie wyobrazac sobie krwawej plamy rozkwitajacej na bialej sukni sluzki. Ona nic zlego nie zrobila. Zycie jest puste. Zycie jest pozbawione znaczenia. Kiedy odbieramy zycie, nie zabieramy niczego wartosciowego. Wierze w to. Wierze w to. Musial istniec inny sposob. Mogl jej powiedziec, zeby uciekala? Zeby nikomu nic nie mowila? Wyjechala z kraju i nigdy nie wracala? Zrobilaby to? Oczywiscie, ze nie. Pobieglaby do najblizszego straznika. Kiedy tylko znalazlaby sie w towarzystwie krzepkiego zamkowego straznika, strach, ktory mogl w niej wzbudzic Kylar, stalby sie rownie maly i slaby jak szczur z gildii z nozem. -Mowilam mu, co sie stanie, jesli okradnie Sa'kage - powiedziala dziwnie spokojnym glosem. - A to lajdak. Wszystko mi zabral i nie mial nawet tyle przyzwoitosci, zeby umrzec samotnie. Przyszlam go przeprosic, a teraz mnie tez zabijesz, prawda? -Tak - odpowiedzial Kylar, ale klamal. Przesunal noz we wlasciwe miejsce na jej plecach, ale nie chcial go wbic. Katem oka zobaczyl ruch cienia na schodach. Nie poruszyl sie, nie zdradzil sie, ze cos zauwazyl, ale poczul dreszcz. Byl srodek popoludnia. Nie palily sie zadne pochodnie ani swiece. Ten cien to mogl byc tylko pan Blint. Sledzil Kylara. Wszystko obserwowal. To byla robota dla Shingi - nie mozna jej spartolic. Kylar wbil noz miedzy zebra, pociagnal w bok, poczul drzenie i westchnienie kobiety umierajacej pod nim. Wstal i wyciagnal ostrze z jej ciala, nagle calkiem oderwany od tego, co sie stalo, zupelnie jak tamtego dnia w warsztacie szkutniczym ze Szczurem. Otarl czerwona klinge o jej biala sukienke, schowal noz do pochwy na udzie, zerknal na siebie w lustrze, sprawdzajac, czy nie pobrudzil sie krwia. Poczul caly smutek swiata, widzac, ze jest czysty. Nie splamil rak krwia. Kiedy sie odwrocil, Blint stal w progu ze skrzyzowanymi rekami. Kylar tylko na niego popatrzyl, nadal oderwany od wlasnego ciala, zadowolony z otepienia, ktore go ogarnelo. -Zaden majstersztyk, ale do przyjecia - powiedzial Durzo. - Shinga bedzie zadowolony. - Zacisnal usta, widzac zdystansowanie w oczach Kylara. - Zycie jest pozbawione sensu - powiedzial, obracajac zabek czosnku w palcach. - Zycie jest puste. Kiedy odbieramy zycie, nie zabieramy niczego wartosciowego. Kylar popatrzyl na niego. -Powtorz to, do licha! - Durzo poruszyl reka i noz smignal w powietrzu, wbijajac sie z brzekiem w komode za Kylarem. Chlopak nawet nie drgnal. Mechanicznie powtorzyl slowa, z mrowieniem w palcach, raz za razem czujac latwosc, z jaka noz rozcinal mieso. To bylo az tak latwe? Tak proste? Wystarczy pchnac i przychodzi smierc? Nie bylo w tym nic duchowego. Nic sie nie stalo. Nikt nie zostal zabrany do nieba albo piekla hrabiego Drake'a. Po prostu przestali. Przestali mowic, oddychac, ruszac sie, w koncu przestali drgac. Przestali. -Bol, ktory czujesz - powiedzial niemal lagodnie pan Blint - to bol porzucanych zludzen. Sens jest zludzeniem. Nie istnieje wyzszy cel. Nie ma bogow. Nie ma sedziow tego co dobre i zle. Nie prosze, zebys polubil rzeczywistosc. Prosze tylko, abys byl wystarczajaco silny i stawil jej czolo. Nie ma nic poza tym. Istnieje tylko doskonalosc, jaka osiagamy, stajac sie bronia, rownie mocna i bezlitosna jak miecz. Nie ma elementarnego dobra w zyciu. Zycie samo w sobie jest niczym. To tylko miara okreslajaca, kto wygrywa, a my jestesmy zwyciezcami. Zawsze jestesmy zwyciezcami. Nie ma nic poza wygrywaniem. Ale nawet ono nic nie znaczy. Wygrywamy, bo obraza byloby przegrac. Koniec nie usprawiedliwia stosowanych srodkow. Srodki nie usprawiedliwiaja konca. Nie ma przed kim sie tlumaczyc. Nie ma zadnego tlumaczenia. Nie ma sprawiedliwosci. Wiesz, ilu ludzi zabilem? Kylar pokrecil glowa. -Ja tez nie. Kiedys wiedzialem. Pamietalem imie kazdej osoby, ktora zabilem poza polem bitwy. A potem zrobilo sie ich zbyt wiele. Pamietalem tylko liczbe. A potem pamietalem tylko niewinnych. A potem zapomnialem nawet to. Wiesz, jaka kare otrzymalem za moje zbrodnie, za moje grzechy? Zadnej. Jestem zywym dowodem absurdalnosci najcenniejszego zludzenia, jakie zywia ludzie. Sprawiedliwy wszechswiat nie tolerowalby mojego istnienia. Wzial Kylara za rece. -Na kolana. Kylar uklakl obok kaluzy krwi, ktora saczyla sie z ciala kobiety. -To twoj chrzest - powiedzial pan Blint, zanurzajac obie dlonie chlopaka we krwi. - To twoja nowa religia. Jesli musisz cos czcic, czcij to, co inni siepacze. Czcij Nysosa, boga krwi, nasienia i wina. One przynajmniej maja moc. Nysos jest klamstwem, jak wszyscy bogowie, ale przynamniej nie uczyni cie slabym. Dzisiaj stales sie zabojca. A teraz zmiataj stad i nie myj rak. A, jeszcze jedno: jesli masz zabic niewinnego, nie pozwol mu mowic. *** Kylar szedl ulica, zataczajac sie jak pijany. Cos bylo z nim nie tak. Powinien cos czuc, ale zamiast tego byla tylko pustka. Jakby krew na jego dloniach trysnela z jakiejs rany w jego duszy.Krew juz wysychala i kleila sie, a jasna czerwien zamieniala sie w braz wszedzie poza jego zacisnietymi piesciami. Ukryl rece, ukryl krew, ukryl siebie i swoj umysl - mniej odretwialy niz serce - i wiedzial, ze byl w tym cel. Jesli zostanie siepaczem, zawsze bedzie sie kryl. Kylar sam w sobie byl maska, tozsamoscia, ktora przybral dla wygody. Ta maska jak i kazda inna beda lezaly jak ulal, nim zakonczy sie jego szkolenie; kazda cecha Merkuriusza zostanie wymazana. Kazda maska bedzie pasowac i zmyli kazdego patrzacego, poniewaz pod nia nic nie bedzie sie krylo. Kylar nie mogl wejsc do Nor w przebraniu kuriera - kurierzy nigdy tam nie chodzili - wiec poszedl na wschodnia strone do kryjowki przy przecznicy, gdzie tloczylo sie mnostwo malenkich domkow rzemieslnikow i sluzacych, ktorzy nie mieszkali w posiadlosciach swoich panow. Skrecil za rog i wpadl na dziewczyne. Wyciagnelaby sie jak dluga, gdyby nie zlapal jej za rece. -Przepraszam - powiedzial. Zobaczyl prosta biala sukienke sluzacej, wlosy spiete z tylu, koszyk pelen swiezych ziol. Ostatnie, co ujrzal, to krwawe smugi, ktore zostawil na jej rekawie. Nim zdazyl zniknac, odbiec ulica, nim dziewczyna zauwazy plamy, luki i krzyze blizn na jej twarzy ulozyly sie w calosc jak kawalki ukladanki. Teraz blizny byly biale, chociaz w umysle wypalily mu sie jako glebokie czerwone zaognione ciecia, opuchnieta tkanka i saczaca sie krew, otarcia do zywego i zduszone bulgotanie przelykanej krwi, ktora musowala tez wokol polamanego nosa. Zdazyl tylko rozpoznac te charakterystyczne blizny i charakterystyczne wielkie piwne oczy. Laleczka spuscila skromnie oczy, nie rozpoznajac w tym mordercy swojego Merkuriusza. I wtedy zauwazyla krew na rekawach. Uniosla glowe. Na kazdym skrawku twarzy, ktorego nie pobruzdzily blizny, malowalo sie przerazenie. -Moj Boze, ty krwawisz. Nic ci nie jest? Ale on juz biegl, pedzil przez targ. Ale niewazne, jak szybko biegl, nie mogl uciec zmartwieniu i przerazeniu w tych pieknych oczach. Te wielkie, piwne oczy sledzily go. I wiedzial, ze tak juz pozostanie. 25 -Jestes gotowy zostac czempionem? - spytal pan Blint.-O czym pan mowi? - zdziwil sie Kylar. Skonczyli wlasnie poranna potyczke, w ktorej poradzil sobie lepiej niz zwykle. Nawet nie sadzil, zeby jutro czul sie jeszcze poobijany. Mial teraz szesnascie lat i mial wrazenie, ze wreszcie widac korzysci z treningu. Oczywiscie nadal nie wygral nawet jednej walki z panem Blintem, ale zaczynal miec nadzieje. Z kolei Durzo przez caly tydzien mial podly nastroj. -O krolewskim turnieju - wyjasnil pan Blint. Kylar zlapal szmate i otarl twarz. Ta kryjowka byla mala i szybko robilo sie tu duszno. Krol Aleine Gunder IX przekonal Arcyszermierzy, by zatwierdzili turniej w Cenarii. Oczywiscie moga po obejrzeniu go uznac, ze nawet zwyciezca nie jest dostatecznie dobry, by zostac Arcyszermierzem, albo przeciwnie, wybiora trzech lub czterech uczestnikow. Nawet Arcyszermierz pierwszego stopnia moze dostac wspaniala posade na krolewskim dworze w Midcyru. Blint jednak jak zwykle szydzil z calego przedsiewziecia. -Mowil pan, ze krolewski turniej jest dla desperatow, bogaczy i glupcow. -Hm. -Ale i tak chce pan, zebym wzial w nim udzial. Zgadywal, ze zalicza sie do desperatow. U wiekszosci dzieci Talent ozywia sie na poczatku wieku dorastania. Jego Talent nadal sie nie odezwal i Blint tracil cierpliwosc. -Krol urzadza turniej, zeby zwyciezcow zatrudnic jako ochroniarzy. Chce miec pewnosc, ze nie zatrudni zadnego siepacza, wiec na turnieju obowiazuje specjalna zasada: nie jest dozwolony udzial nikogo z Talentem. Na turnieju bedzie maga, ktora sprawdzi wszystkich uczestnikow, uzdrowicielka, ktora szkolila sie w Oratorium. Bedzie tam rowniez po to, zeby zabezpieczyc miecze, dzieki czemu uczestnicy nie pozabijaja sie, i zeby leczyc rannych. Dziewiatka postanowila troche sie rozruszac. Chce, zeby ktos od nich wygral i wszystkim przypomnial, kto jest panem w tym miescie. Zatem pasujesz do tej sytuacji jak drewniany kikut pasuje kalece. Oczywiscie to nie jest zbieg okolicznosci. Turniej nie odbylby sie, gdyby sami tego nie zasugerowali. Dziewiatka wie o tobie i twoim malym klopocie. -Co? - Kylar nie wierzyl wlasnym uszom. Nie podejrzewal nawet, zeby wiedzieli, kim jest. A jesli przegra? -Hu Szubienicznik pokazal w tym tygodniu Dziewiatce swoja uczennice Viridiane. Dziewczyne, Kylar. Parzylem, jak walczy. Oczywiscie ma Talent. Zalatwilaby cie bez klopotu. Kylar sie zawstydzil. Hu Szubienicznik byl morderca najpodlejszego rodzaju. Uwielbial mordowac, uwielbial okrucienstwo samo w sobie. Nigdy nie zawiodl, ale tez zabijal wiecej, niz musial. Blint pogardzal nim. Przez Kylara mistrz wypadal gorzej od tego podrzednego rzeznika. -Chwileczke, a turniej nie zaczyna sie dzisiaj? - spytal Kylar. *** Bylo poludnie, kiedy Kylar zjawil sie na stadionie po polnocnej stronie Nor. Przez ostatnie dwanascie lat odbywaly sie na nim tylko wyscigi konne. Wczesniej urzadzano tu Igrzyska Smierci. Kiedy Kylar sie zblizal, juz slyszal zgromadzone tam tlumy. Stadion mogl pomiescic pietnascie tysiecy ludzi i sadzac po odglosach, wypelnil sie po brzegi.Szedl pewnym siebie, swobodnym krokiem. W ten sposob nie tylko chcial zasugerowac, ze jest aroganckim, mlodym szermierzem, ale tez ukryc prawdziwy sposob chodzenia. Hrabia Drake nie mogl ogladac wydarzenia, ktore uwazal za powtorke z Igrzysk Smierci, ale Logan Gyre jak najbardziej, tak samo jak wielu innych mlodych arystokratow, z ktorymi Kylar musial sie regularnie stykac. Zwykle nie denerwowal sie, gdy nosil przebranie. Po pierwsze, teraz byl na tyle dobry w przebieraniu sie, ze nie czul juz zagrozenia. Po drugie, niepokoj przyciagal uwage jak magnetyt zelazo. Teraz jednak zoladek mu sie burzyl, poniewaz przebranie tak naprawde nie bylo zadnym przebraniem. Pan Blint dal mu ubranie bez slowa komentarza. To byly szarosci siepacza, rownie wspaniale, jak ubranie, ktore nosil sam pan Blint. Szare i czarne cetki stanowily lepszy kamuflaz w ciemnosciach niz czysta czern, a cetki dodatkowo maskowaly zarys sylwetki. Ubranie pasowalo idealnie, scisle przylegalo do konczyn, ale nie krepowalo ruchow. Podejrzewal, ze smukly kroj mial jeszcze jeden cel: Dziewiatka chciala, zeby wygladal jak najmlodziej. Przysylamy wam dzieciaka bez Talentu jako naszego czempiona. A on was zmiazdzy. Co by bylo, gdybysmy przyslali siepacza? Stroj uzupelniala czarna jedwabna - jedwabna! - peleryna i czarna jedwabna maska z otworami na oczy i rozcieciem na usta. Ciemna burza wlosow pozostala odslonieta. Wtarl w nie paste, zeby wygladaly na smolistoczarne i ulozyl je w krotkie, potargane kolce. Zamiast normalnych czarnych pasow do broni Blint dal mu zlote, ze zlotymi pochwami na sztylety, noze do rzucania i miecz. Odcinaly sie jaskrawo od ponurych szarosci stroju siepacza. Blint przewrocil oczami. -Skoro zalezy ci na dramatycznym efekcie, to zrob to chociaz jak nalezy. Jakby to byla moja wina! Niewielu ludzi zostalo jeszcze na ulicy, ale kiedy Kylar podszedl do bocznego wejscia na stadion, widzowie i sprzedawcy gapili sie na niego. Wszedl do srodka i znalazl sie w pomieszczeniu dla walczacych. Znajdowalo sie tam ponad dwustu mezczyzn i kilkadziesiat kobiet. Zebralo sie tu najrozniejsze towarzystwo: od ogromnych miesniakow, ktorych Kylar rozpoznawal, przez najemnikow i zolnierzy, po niegroznych mlodych arystokratow i biedakow z Nor, ktorych w ogole nie powinno tu byc. Rzeczywiscie: desperaci, bogacze i glupcy. Natychmiast go zauwazono i wsrod glosno zartujacych mezczyzn, rozciagajacych sie zolnierzy i kobiet, ktore raz za razem sprawdzaly ostrza, zapadla cisza. -To juz wszyscy? - zapytala kobieta wygladajaca na mola ksiazkowego, wyszedlszy z bocznego pomieszczenia. Niemal wpadla na ogromnego mezczyzne, ktory wszedl razem z nia, gdy ten zatrzymal sie gwaltownie. Kylar wstrzymal oddech. To byl Logan. Logan nie bedzie widzem, zamierzal wziac udzial w turnieju. I wtedy maga zobaczyla Kylara. Ukryla zaskoczenie lepiej niz pozostali. -Ehm, rozumiem. No dobrze, mlody czlowieku, chodz ze mna. W pelni swiadom, ze musi zachowac arogancki sposob chodzenia, Kylar minal Logana i reszte. Dziwna przyjemnosc sprawily mu szepty, ktore rozlegly sie za jego plecami. Pokoj badan sluzyl kiedys do opatrywania rannych niewolnikow bioracych udzial w walkach. Czulo sie, ze wsrod tych scian wielu umarlo. Pod kazda byly nawet kanaliki, zeby latwiej zmywalo sie krew. -Jestem siostra Drissa Nile - przedstawila sie kobieta. - I chociaz Arcyszermierze ucza sie poslugiwania kazda bronia sieczna, w tym turnieju mozesz sie poslugiwac tylko mieczem. Bede musiala poprosic, abys zostawil wszelka inna bron. Kylar rzucil jej piorunujace spojrzenie w stylu Durzo Blinta. Odchrzaknela. -Chyba moge je magicznie zablokowac w pochwach. Nie bedziesz mogl wyciagnac zadnego ostrza przez jakies szesc godzin, a potem sploty znikna. Kylar skinal glowa zgadzajac sie. Kiedy pomrukiwala pod nosem, tkajac sploty wokol kazdej pochwy, przyjrzal sie listom wywieszonym na scianie. Szybko znalazl Logana, a potem przez dluzsza chwile szukal swojego imienia. Jasne, bo Dziewiatka na pewno zglosila mnie pod moim prawdziwym imieniem. -Jako kogo mnie zgloszono? - spytal Kylar. Drissa Nile wskazala imie. -Zaryzykuje stwierdzenie, ze to jestes ty. Imie na liscie brzmialo "Kage". Drissa mruknela i nad "e" pojawil sie akcent. -Kage, cien. Jesli to nie Sa'kage cie przyslalo, mlody czlowieku, to lepiej znajdz sobie szybkiego konia. Bez nerwow. Kylar ucieszyl sie, widzac, ze wyladowal na innej liscie niz Logan. Jego przyjaciel dorosl juz do swojego wzrostu. Nie byl juz niezreczny, mial ogromny zasieg, byl silny, ale trenowanie przez godzine co drugi dzien to nie to samo co codzienny trening przez kilka godzin pod okiem pana Blinta. Logan byl dobrym wojownikiem, ale nie bylo mowy, zeby dotarl do finalowych walk, wiec Kylar nie bedzie musial sie z nim mierzyc. Wyciagnal miecz i siostra Nile go zabezpieczyla. Sprawdzil ostrze - nie bylo po prostu splaszczone, ale stepione na polokraglo na kazdej krawedzi, co oznaczalo, ze siostra wiedziala, co robi. Nawet mieczem do cwiczen mozna ciac, jesli uderzy sie odpowiednio mocno. Jednoczesnie sploty magii nie zwiekszyly ciezaru ostrza ani nie zmienily tego, jak cielo powietrze. -Niezle - powiedzial Kylar. Staral sie byc lakoniczny jak Durzo i nie zdradzac sie z glosem. Zwykle, kiedy Kylar probowal zmienic glos, nadal brzmialo to tak, jakby dziecko probowalo udawac mezczyzne, i bylo raczej zenujace niz skuteczne. -Zasady turnieju mowia, ze wygrywa pierwszy szermierz, ktory zaliczy trzy trafienia. Na cialo kazdego uczestnika nalozylam zabezpieczenie, na ktore zareaguje miecz przeciwnika. Za pierwszym trafieniem miecz jasnieje na zolto. Za drugim pomaranczowo. Za trzecim czerwono. A teraz ostatnia rzecz. Musze sie upewnic, ze nie masz Talentu. A, zeby to uczynic, musze cie dotknac. -Myslalem, ze to Widzicie. -Tak, ale slyszalam plotki, ze ludzie potrafia ukrywac Talent, a ja przysieglam, ze walka bedzie sprawiedliwa, i nie zlamie przyrzeczenia nawet tu, nawet przy Sa'kage. Drissa polozyla dlon na jego rece. Caly czas cos mamrotala pod nosem. Jak wyjasnil mu to Blint, kobiety musza mowic, zeby uzywac Talentu, ale najwyrazniej to nie musialo byc nic zrozumialego. Przerwala gwaltownie i spojrzala mu w oczy. Zagryzla usta, a potem znowu dotknela jego reki. -Wcale go nie ukrywa... - mruknela. - Nigdy nie widzialam... Wiedza o tym? Na pewno, bo inaczej nie przyslaliby go, ale... -O czym mowisz? Siostra Nile odsunela sie niechetnie, jakby nie miala ochoty zajmowac sie czlowiekiem, kiedy miala w zasiegu cos o wiele bardziej interesujacego. -Jestes popsuty. -Idz do diabla! Zamrugala. -Przepraszam, chcialam powiedziec... Ludzie potocznie mowia, ze "ma sie Talent", jakby to bylo takie proste. Ale nie jest. Istnieja trzy rzeczy, ktora musza dzialac razem, zeby ktos mogl sie stac magiem. Po pierwsze, glore vyrden, czyli, z grubsza mowiac, zywa magia. To magia, ktora wyplywa z twoich procesow zyciowych, tak jak zyskujemy energie z jedzenia. Z procesow zyciowych, albo moze z duszy, nie wiadomo, ale to cos wewnetrznego. Polowa wszystkich ludzi ma glore vyrden. Moze nawet wszyscy, tylko w wiekszosci przypadkow jest jej za malo, zeby ja wykryc. Po drugie, czesc ludzi ma kanal, albo cos, co przeklada te moc w magie lub dzialanie. Zwykle kanal jest bardzo cieniutki. Czasem zablokowany. Ale powiedzmy, ze na brata pewnego czlowieka przewrocil sie woz pelen siana, w tak ekstremalnej sytuacji czlowiek mogl moze skanalizowac glore vyrden i podniesc woz. Z drugiej strony, mezczyzni, ktorzy maja glore vyrden i szeroko otwarty kanal, czesto sa sportowcami albo zolnierzami. Czasem radza sobie daleko lepiej niz inni, ale jak wszyscy inni, potrzebuja czasu, by odzyskac sily. Ilosc magii, ktora moga uzyc, jest malutka i szybko sie wyczerpuje. Gdybys powiedzial im, ze korzystaja z magii, nie uwierzyliby ci. Zeby zostac magiem, trzeba jeszcze trzeciej rzeczy: czlowiek musi byc w stanie absorbowac magie ze swiatla slonecznego albo ognia, zeby napelniac z powrotem glore vyrden. Wiekszosc z nas absorbuje swiatlo oczami, ale niektorzy robia to przez skore. To dlatego, jak podejrzewamy, gorathi z Friaku walcza nago: nie po to, zeby zastraszyc wroga, ale zeby absorbowac jak najwiecej magii. -A jak to sie ma do mnie? -Mlody czlowieku, mozesz absorbowac magie, albo oczami jak mag, albo przez skore. Twoja skora wrecz jasnieje magia. Podejrzewam, ze mialbys naturalna sklonnosc do magii cielesnej. A twoja glore vyrden? Nigdy takiej nie widzialam. Moglbys korzystac z magii pol nocy i jeszcze bys jej nie zuzyl. Idealna dla siepacza. Ale... - Skrzywila sie. - Przykro mi. Twoj kanal. -Co? Jest zablokowany? Jest bardzo zle? Juz wiedzial, ze jest zablokowany. Blint probowal przerwac blokade od wielu lat. To dlatego kazal mu lezec na sloncu albo siadac nieprzyjemnie blisko ognia w kuzni - probowal doprowadzic do tego, ze magia przeleje sie i Kylar bedzie musial sie nia posluzyc. -Nie masz kanalu. -Mozesz to naprawic? Pieniadze nie graja roli - powiedzial z zacisnietym sercem Kylar. -To nie jest kwestia wywiercenia dziury. To raczej cos jak zrobienie nowych pluc. Zadna uzdrowicielka z Oratorium nigdy czegos takiego nie widziala, nie mowiac juz o leczeniu, a w przypadku Talentu o rozmiarach twojego podejrzewam, ze wszelkie proby skonczylyby sie smiercia twoja i uzdrowicielki. Znasz mage, ktora zaryzykowalaby dla ciebie zycie? Kylar pokrecil glowa. -Wobec tego przykro mi. -A magowie z Gandu by mi pomogli? Oni maja najlepszych uzdrowicieli, prawda? -Nie uznam tego za osobista obraze, chociaz wiekszosc siostr tak by to potraktowala. Slyszalam szalone historie o szkole zielonych magow. Nie wierze w nie, ale slyszalam o magu, ktory uratowal nienarodzone dziecko umierajacej kobiety, wkladajac je do lona jej siostry. Nawet jesli to prawda, chodzilo o ciaze, a my, uzdrowiciele, ciagle sie stykamy z problemami przy ciazy. Czegos takiego, co masz ty, nigdy nie widzialam. Ludzie przychodza do nas, bo sa chorzy. Przynosza dzieci do Oratorium albo do jednej z meskich szkol, bo dziecko podpalilo stodole, wyleczylo drugie dziecko w czasie zabawy albo rzucilo w kogos krzeslem sama sila woli. Ludzie tacy jak ty nie przychodza do nas. Czuja sie tylko sfrustrowani zyciem, jakby mieli byc kims wiecej, niz sa, ale nie moga sie przebic. -Dzieki. -Przykro mi. -Wiec to tyle. Nic sie nie da zrobic? -Jestem pewna, ze dawni magowie potrafiliby ci pomoc. Moze pomoglby jakis zapomniany, stary rekopis w bibliotece na Gandu. Albo moze w Oratorium jest ktos, kto bada zaburzenia Talentu, a ja zwyczajnie o tym nie wiem. Nie mam pojecia. Mozesz sprobowac. Ale na twoim miejscu nie odrzucalabym wlasnego zycia po to, zeby szukac czegos, czego mozesz nie znalezc. Pogodz sie z tym. Tym razem Kylar nie musial sie wysilac. Piorunujace spojrzenie Durzo Blinta samo sie pojawilo. 26 Kylar szedl po piasku areny gotowy kogos skrzywdzic. Widownia falowala. Kylar nigdy nie widzial tylu ludzi. Handlarze wedrowali miedzy lawkami, sprzedajac ryz, rybe i buklaki z piwem. Arystokraci i kobiety mieli sluzacych, ktorzy ich wachlowali w roszacym upale, a krol siedzial na tronie, popijajac i smiejac sie ze swoja swita. Kylar mial wrazenie, ze dostrzegl skrzywionego lorda generala u boku krola. Tlum ozywil sie na widok Kage.I wtedy wrota na drugim koncu areny otworzyly sie i wyszedl przez nie zwalisty wiesniak. Rozlegly sie zdawkowe, znudzone okrzyki. Nikogo tak naprawde nie obchodzilo, kto wygra, widzowie cieszyli sie tylko, ze zaraz sie zacznie nastepna walka. Zadzwieczal rog i wielki wiesniak wyciagnal dlugi zardzewialy poltorareczny miecz. Kylar wyciagnal swoj miecz. Chlop rzucil sie na niego, unoszac miecz nad glowe. Kylar skoczyl, uderzyl mieczem z calej sily w brzuch mezczyzny, a kiedy wiesniak potknal sie i polecial do przodu, Kylar cial go przez nerki i sciegno podkolanowe. Ostrze jego broni zablyslo zolcia i czerwienia. Zaskoczeni byli wszyscy oprocz Arcyszermierzy, ktorzy siedzieli w wydzielonej czesci, ubrani w czerwone i stalowoszare peleryny. Natychmiast uderzyli w dzwon. Rozleglo sie kilka okrzykow i gwizdow, ale wiekszosc widowni byla przede wszystkim zaskoczona. Kylar schowal miecz do pochwy i wrocil do pomieszczenia dla walczacych, podczas gdy wiesniak wstal i otrzepal sie, klnac pod nosem. Kylar czekal sam. Siedzial nieruchomo, z nikim nie rozmawial. Tuz przed jego nastepna walka usiadl obok niego potezny miesniak z wytatuowana na czole blyskawica. Kylar pomyslal, ze to Bernerd. Albo moze Szmaja. Nie, Szmaja, to drugi z blizniakow, ten ze zlamanym nosem. -Masz fanow w Dziewiatce, ktorzy byliby zachwyceni, gdybys nastepna walke rozegral bardziej widowiskowo - powiedzial miesniak i wstal. Kolejnym przeciwnikiem Kylara byl Ymmurczyk. Wladcy koni nieczesto pojawiali sie w miescie, wiec widownia byla podekscytowana. Ymmurczyk byl drobnym czlowiekiem, odzianym w brazowa konska skore - mial zaslonieta nawet twarz. On tez zostawil sobie noze za pasem, wielkie, zakrzywione kukri. Walczyl bulatem, ktory swietnie nadawal sie do walki na koniu, ale nie najlepiej do walki wrecz. Co wiecej, Ymmurczyk byl pijany. Jak mu rozkazano, Kylar bawil sie z nim, uskakujac przed ciosami w ostatniej chwili, dokladajac do walki kopniecia z obrotu i troche akrobacji, zasadniczo lamiac wszystkie zasady, ktorych uczyl go Durzo. W walce z dobrym przeciwnikiem nigdy nie kop powyzej jego kolana. Taki cios jest zwyczajnie za wolny. I nie trac kontaktu z ziemia. Gdy podskakujesz, to nie mozesz zmienic juz swojej trajektorii. Jedyny moment, kiedy mozna skorzystac z kopniecia w wyskoku, to w takich okolicznosciach, w jakich wypracowali je Ceuranie: zeby zrzucic jezdzca z konia, kiedy sam jestes pieszo i nie masz innego wyjscia. Tym razem, kiedy Kylar wygral, tlum szalal. Wracajac po walce, Kylar zobaczyl, ze na arene wychodzi Logan. Jego przeciwnikiem byl albo Bernerd, albo Szmaja. Kylar mial nadzieje, ze blizniak nie potraktuje chlopaka zbyt brutalnie. Jednakze kilka minut pozniej Logan wrocil zarumieniony po zwyciestwie. Mozliwe, ze Bernerd (albo Szmaja) byl zbyt pewny siebie. W trzeciej walce Kylar stanal przeciwko miejscowemu szermierzowi, ktory zarabial na zycie uczac mlodych arystokratow. Mezczyzna patrzyl na Kylara, jakby zobaczyl najpodlejszego weza Midcyru, ale zbyt gorliwie przykladal sie do ripost. Zdobyl jedno trafienie, a potem przegral i zszedl z areny wsciekly. Dopiero kiedy Logan wygral trzecia walke z kolejnym mistrzem miecza, Kylar wyczul, ze cos tu smierdzi. Potem Kylar wygral czwarta walke z wiarusem - co dziwne, o dosc niskiej randze i z niezbyt dobrej rodziny, ale z ktorym solidnie sie nameczyl. Zolnierz kiepsko udawal. Kylar w zasadzie nie atakowal w miejsca, ktore tamten specjalnie odslanial. To byly tak oczywiste zagrania, ze musialy byc pulapkami. I wtedy zrozumial. Wiesniak walczyl naprawde. Ymmurczykowi podano narkotyk. Fechmistrza zastraszono. A zolnierza kupiono. W tym turnieju odpadalo sie po pierwszej przegranej, wiec teraz zostalo juz tylko szesnastu uczestnikow. Kylar rozpoznal, ze czterech z nich jest z Sa'kage, co oznaczalo, ze pewnie byli tu tez inni z Sa'kage, ktorych nie znal. Sa'kage ustawilo walki. To go rozwscieczylo. Ale zaliczyl kolejne pojedynki, jakby to mialo jakis sens. Popisywal sie kopnieciami z wyskoku, blokami, podcieciami, wyrafinowanymi technikami rozbrajajacymi i wszystkimi glupotami, ktore mu przyszly do glowy. Myslal, ze Dziewiatka wierzyla w niego, ze daja mu prawdziwa szanse - wygra albo zginie. To jednak byl tylko kolejny numer. Byli tu wspaniali wojownicy, ale zostali przekupieni. Niewatpliwie bukmacherzy blyskawicznie zarabiali pieniadze, w miare jak Kylar wygrywal kolejne walki w swojej grupie, a w drugiej zwyciezal Logan Gyre. Wysoki, przystojny Logan, potomek przodujacego rodu, byl niezwykle popularny. Pierwsze walki Logana tak upozorowano, zeby wygladaly na bardzo wyrownane, przez co widzowie nie chcieli na niego stawiac. A potem Logan bez najmniejszego klopotu radzil sobie z kolejnymi przeciwnikami. Wspaniali wojownicy robili uniki w najmniej spodziewanych momentach, jeszcze bardziej napychajac kieszenie Sa'kage. W wiekszosci wypadkow wygladalo to przekonujaco. Kiedy wzglednie kompetentny szermierz probuje cie dzgnac, nie trzeba wielkiego udawania, zeby zle zablokowac cios. Ale Kylar to widzial i zauwazyl, ze Arcyszermierze tez to dostrzegali. Byli wsciekli i Kylar podejrzewal, ze minie wiele czasu, nim ktokolwiek ich przekona, zeby jeszcze raz urzadzili turniej w Cenarii. Walki byly w sposob tak oczywisty ustawione, ze Kylar watpil, czy daliby mu tytul Arcyszermierza, nawet gdyby dwa razy na niego zapracowal. Niemalze tak samo oczywiste bylo to, ze krol niczego nie zauwazyl, przynamniej do chwili, kiedy jeden z Arcyszermierzy podszedl do niego i z nim porozmawial. Aleine zerwal sie na rowne nogi i jego doradcy potrzebowali chwili, by uspokoic go na tyle, zeby znowu usiadl. Zatem Dziewiatka dala co nieco do zrozumienia krolowi, ale nadal zostaly pieniadze do zarobienia i jesli Kylar sie nie mylil, Dziewiatka chciala tez dac cos do zrozumienia calemu miastu. Byl zdegustowany, kiedy wyszedl na piach areny, by stawic czolo Loganowi. To byla ostatnia walka. O tytul mistrza. Nie bylo dobrego wyjscia. Rozwazal, czy nie rzucic miecza pod nogi Loganowi i nie poddac sie - ale wtedy krol pomyslalby, ze Sa'kage deklaruje swoje poparcie dla mlodego Gyre'a. A wkrotce potem wynajalby siepacza, zeby odwiedzil posiadlosc Gyre'ow - albo zwyklego zabojce, jesli Sa'kage nie przyjeloby zlecenia. Kylar nie mogl mu tez pozwolic wygrac po wyrownanej walce. Teraz, kiedy krol wiedzial, ze Sa'kage ustawila caly turniej, pomyslalby, ze probuja pokazac Logana w lepszym swietle. Zatem, co powinien zrobic Kylar? Upokorzyc najlepszego przyjaciela? Wczesniejsze uniesienie kompletnie zniknelo z twarzy Logana. Mial na sobie wspaniala lekka kolczuge z czarnymi ogniwami w ksztalcie bialozora z przodu i z tylu. Tlum ryknal, kiedy obaj wyszli, ale zaden z mlodych ludzi nie zwrocil na to uwagi. -Nie jestem na tyle dobry, by dojsc tak daleko. Wrobiliscie mnie - powiedzial Logan. - Zastanawialem sie, co w zwiazku z tym zrobic. Zastanawialem sie, czy nie rzucic miecza i nie skapitulowac, zeby popsuc wam szyki. Ale ty jestes Sa'kage, a ja Gyre. Nigdy nie poddam sie ciemnosci i zepsuciu. Wiec co bedzie? Masz schowane inne ostrze, ktorego nie zabezpieczono? Zabijesz mnie na oczach wszystkich, zeby przypomniec Cenarii, kto trzyma but na jej gardle? -Jestem tylko mieczem - odpowiedzial Kylar glosem szorstkim jak glos Blinta. Logan zasmial sie pogardliwie. -Mieczem? Nie mozesz tak latwo usprawiedliwic tego, czym jestes. Jestes czlowiekiem, ktory zdradzil kazda czesc swojej lepszej natury, ktory na kazdym skrzyzowaniu wybieral ciemnosc, pograzajac sie w niej coraz bardziej. I po co? Dla pieniedzy! - Splunal. - Zabij mnie, jesli za to ci zaplacili, Cieniu, bo powiem ci jedno: zrobie co w mojej mocy, zeby cie zabic. Pieniadze? A co Logan wiedzial o pieniadzach? Mial pieniadze kazdego dnia swego zycia. Gdyby sprzedac jedna jego znoszona rekawiczke, szczur z gildii mialby za co jesc przez kilka miesiecy. Kylarowi krew zagotowala sie z wscieklosci. Logan nic nie wiedzial - a jednak nie mogl miec wiecej racji. Kylar skoczyl naprzod dokladnie w chwili, kiedy zagral rog, chociaz nie obchodzilo go, czy bedzie sie stosowal do regul. Logan zaczal wyciagac miecz, ale Kylar nie zawracal sobie tym glowy. Rzucil sie, wymierzajac kopniaka w reke, ktora fechtowal Logan. Trafil, zanim Logan wyjal miecz do polowy z pochwy. Kopniak wytracil mu rekojesc z dloni i obrocil Logana. Kylar wpadl na niego, oplotl nogami jego nogi i obaj padli na ziemie. Kylar wyladowal na gorze i uslyszal, jak ze swistem ucieka powietrze z pluc Logana. Zlapal go za obie rece i wykrecil mu je na plecy. Przytrzymujac nadgarstki Logana jedna reka, chwycil go druga za wlosy i uderzal jego glowa o piasek z calej sily, raz za razem, ale piasek byl za miekki, zeby go ogluszyc. Wstajac, Kylar wyciagnal miecz. Jeki Logana i jego wlasny ciezki oddech wydawaly sie mu jedynymi dzwiekami na swiecie. Na stadionie panowala cisza. Nie wial nawet wiatr. Bylo goraco, piekielnie goraco. Kylar ze zloscia cial przeciwnika w lewa nerke, a potem w prawa. Miecz byl zabezpieczony, wiec oczywiscie nie zranil Logana, ale mimo to cios bolal, jakby chlopak oberwal palka. Logan krzyknal z bolu. Nagle wydal sie taki mlody. Mimo wielkiego ciala, Logan mial ledwie osiemnascie lat. Ten krzyk zaklopotal Kylara. To byla slabosc. To bylo upokarzajace i doprowadzalo do szalu. Kylar rozejrzal sie po stadionie. Gdzies siedzieli czlonkowie Dziewiatki i patrzyli, ubrani jak zwykli ludzie, udawali, ze podzielaja przerazenie sasiadow. Udawali, ze przyjaznia sie z ludzmi, ktorymi pogardzaja, ludzmi, ktorych zdradza z tak marnego powodu jak pieniadze. Kylar uslyszal za soba halas i zobaczyl, ze Logan zdolal podniesc sie na czworaki. Probowal wstac. Jego twarz krwawila od setek drobnych ranek od piasku i nie mogl skupic wzroku. Kylar uniosl lsniacy miecz, pokazujac go publice. A potem obrocil sie i uderzyl plazem w glowe Logana. Jego przyjaciel skulil sie i padl nieprzytomny, a tlum wstrzymal oddech. Upokorzenie Logana to byl jedyny sposob, aby go ocalic, ale upokarzajac go w tak niehonorowy sposob, Kylar nie skupil uwagi na jego przegranej, ale na Sa'kage. Bylo nikczemne, bezwstydne i wszechmocne, a dzisiaj jego ucielesnieniem byl Kylar. Odrzucil miecz i raz jeszcze wzniosl rece przed tlumem, tym razem salutujac im podwojnie, jednym palcem. Do diabla z wami wszystkimi. Do diabla ze mna. A potem uciekl. 27 Okna w Palarni Modainskiej zrobiono ze szkla planganskiego cietego w kliny i wymyslne zoomorficzne ksztalty. Kiedy sie patrzylo na ksztalty w szkle, mozna bylo calkowicie zignorowac swiat zewnetrzny, i o to wlasnie chodzilo. Kiedy sie patrzylo na te ksztalty, nie widzialo sie krat po drugiej stronie okna. Kylar stal przy oknie i gapil sie miedzy pretami na dziewczyne na targu Sidlin.Targowala sie ze sprzedawca. Laleczka - Elene - dorastala, miala teraz okolo pietnastu lat, a Kylar mial osiemnascie. Byla piekna - przynajmniej z bezpiecznej odleglosci. Stad widzial jej sylwetke, gietkie kraglosci w prostej sukience sluzacej; wlosy miala zwiazane z tylu, w sloncu lsnily jak zloto; usmiechala sie swobodnie. Chociaz z tej odleglosci nie dostrzegal blizn, przez zabarwione szklo jej biala sukienka wygladal jak przesiaknieta krwia. Obrebione olowiem zoomorficzne spirale przypominaly krzywe linie jej blizn. -Ona cie zniszczy - powiedziala stojaca za jego plecami Mama K. - Jest czescia innego swiata, ktorego ty nigdy nie poznasz. -Wiem - odpowiedzial cicho, zerkajac na nia przez ramie. Mama K weszla do pokoju z nowa dziewczyna, mloda i ladna. Mama K czesala jej jasne wlosy. Palarnia Modainska bardzo roznila sie od wiekszosci burdeli w miescie. Tutejsze kurtyzany zostaly wyszkolone w sztuce konwersacji i muzyce w takim samym stopniu jak w sztukach loza. Nie bylo tu wyuzdanych sukien, nagosci, obmacywania przy ludziach, nie wolno tu bylo wchodzic pospolstwu. Rzecz jasna, Mama K dowiedziala sie o wycieczkach Kylara dawno temu. Niczego nie dalo sie przed nia ukryc. Klocila sie z nim z ich powodu i nadal komentowala je za kazdym razem, kiedy akurat tu byla, ale gdy sie zorientowala, ze nie przestanie przychodzic, kazala mu przysiac, ze bedzie wchodzil do palarni i patrzyl ze srodka. Jesli ma byc glupi, stwierdzila, to niech przynajmniej bedzie bezpieczny. Gdyby obserwowal ja z ulicy, predzej czy pozniej wpadlby na nia, porozmawial z nia, poszedl z nia do lozka, zakochal sie w niej i dal sie zabic z powodu nieposluszenstwa. -Nie wstydz sie - powiedziala do dziewczyny Mama K. - Wkrotce bedziesz robila o wiele wiecej niz tylko przebierala sie w obecnosci mezczyzny. Kylar nie odwrocil sie, gdy uslyszal szelest zdejmowanych ubran. Tylko tego bylo mu trzeba. Juz byl wystarczajaco przygnebiony. -Wiem, ze sie boisz pierwszego razu, Daydra - tlumaczyla lagodnie Mama K. - Tu trzeba byc twardym. Prawda, Kylar? -Lepiej tak. Jak sie jest miekkim, wiele sie tu nie zdziala. Daydra zachichotala nerwowo. Nie odwrocil sie od zakratowanego okna. Pozeral wzrokiem Elene. Co by ujrzal w jej czystych, brazowych oczach, gdyby spojrzala na dziewczyne za nim, przygotowujaca sie dla pierwszego klienta? -Na poczatku bedziesz miala poczucie winy - powiedziala Mama K. - Spodziewaj sie tego. Zignoruj to. Nie jestes zdzira, nie jestes klamca. Zabawiasz ich. Mezczyzni nie kupuja najlepszego sethyjskiego wina dlatego, ze chce im sie pic. Kupuja je, bo to im poprawia samopoczucie, bo kupujac je, maja o sobie lepsze mniemanie. I dlatego tez przychodza tutaj. Mezczyzni zawsze zaplaca za swoje grzeszki, czy to bedzie wino, czy zajrzenie ci pod spodnice... -Czy morderstwo - powiedzial Kylar, dotykajac wypchanego monetami mieszka i sztyletu u pasa. Niemal czul chlod w powietrzu, ale Mama K zignorowala go i mowila dalej: -Sekret polega na tym, zeby zdecydowac, czego nie sprzedasz. Nigdy nie sprzedasz serca. Niektore dziewczyny nie caluja. Niektore nie daja wylacznosci jednemu mezczyznie. Niektore nie wykonuja specjalnych uslug. Ja robilam wszystko, ale zachowalam swoje serce. -Czyzby? - zapytal Kylar. - Naprawde? Odwrocil sie i serce podeszlo mu do gardla. Dzieki sztuce Mamy K, Daydra wygladala dokladnie jak Elene. Byla podobnej budowy, miala rownie wspaniale ksztalty, tak samo lsniace zlote wlosy, taka sama prosta sukienke sluzki - byla podobna pod kazdym wzgledem, tyle ze znajdowala sie po tej stronie krat, tak blisko, ze mogl jej dotknac, Elene zas byla na zewnatrz. Daydra usmiechala sie niepewne, jakby nie mogla uwierzyc, ze tak sie odzywal do Mamy K. Mama K byla wsciekla. Przeszla przez pokoj i zlapala Kylara za ucho jak niegrzecznego chlopczyka. Wyciagnela go z pokoju na polpietro. Bylo tam pelno wspanialych dywanow i wyscielanych krzesel. W kacie siedzial ochroniarz i bylo czworo drzwi prowadzacych do pokojow kurtyzan. Schody prowadzily na dol do salonu z sugestywnymi obrazami i oprawnymi w skore ksiazkami. Mama K w koncu puscila ucho Kylara i cicho zamknela za nimi drzwi. -Niech cie diabli!. Daydra i tak jest przerazona. Co ty u licha wyprawiasz? -Mowie przykra prawde. - Wzruszyl ramionami. - Albo klamstwa. Jak wolisz. -Do diabla, gdybym chciala prawdy, spojrzalabym w lustro. W tym zyciu nie chodzi o prawde, ale zeby jak najlepiej wykorzystac to, co sie ma. Chodzi o te dziewczyne, co? To szalenstwo. Uratowales ja. A teraz daj jej zyc. Zawdziecza ci wszystko. -Zawdziecza mi blizny. -Ty skonczony glupcze! Widziales, co sie stalo ze wszystkimi pozostalymi dziewczynami z twojej gildii? Zyja na ulicy niecale dziesiec lat, a juz sa pijaczkami, palaczkami ziela lubieznicy, zlodziejkami, kalekami, zebraczkami i tanimi dziwkami, pietnastoletnimi matkami z dziecmi umierajacymi z glodu albo niezdolnymi donosic ciazy, bo za wiele razy pily herbatke z wrotycza. Zapewniam cie, ze Elene nie jest jedyna dziewczyna z twojej gildii, ktorej zafundowal blizny jakis zwyrodnialec. Ale jest jedyna, ktora ma nadzieje i przyszlosc. Ty jej to dales. -Powinienem byl... -Jedyna rzecz, ktora mogles lepiej rozegrac, to zabic wczesniej tego chlopaka, zanim cokolwiek ci zrobil. Gdybys byl dzieckiem, ktore jest zdolne zamordowac, nie troszczylbys sie tez o to, co sie stanie z pewna mala dziewczynka. Prawda jest taka, ze, nawet gdyby te blizny byly twoja wina, to i tak stanowia one mala cene za zycie, ktorej jej dales. Kylar sie odwrocil. Na polpietrze tez bylo okno wychodzace na targ. Tu wstawiono zwykle szklo, nie ciete czy barwione jak szyby w pokojach kurtyzan. Tutaj tez wstawiono kraty, ale zwykle, z prostych zelaznych pretow, o brzegach tak ostrych jak noze Blinta. Elene zblizyla sie i teraz widzial jej blizny, ale wtedy ona usmiechnela sie i blizny jakby zniknely. Jak czesto dziewczyny w Norach sie tak usmiechaja? Kylar zlapal sie na tym, ze sam sie usmiechnal. Dawno nie czul sie taki lekki. Odwrocil sie i usmiechnal do Mamy K. -Nie spodziewalem sie dostac od ciebie rozgrzeszenia. Nie odpowiedziala usmiechem. -To nie jest rozgrzeszenie. To rzeczywistosc. A to moge ci dac jak nikt inny. Poza tym radzisz sobie z poczuciem winy rownie zle, jak Durzo. -Durzo? Durzo nigdy nie czuje sie winny. Na jej twarzy mignal niesmak. Odwrocila sie, by popatrzec na Elene. -Skoncz z ta farsa, Kylar. -O czym ty mowisz? -Durzo powiedzial ci, jakie sa zasady. Mozesz sie pieprzyc, ale nie zakochiwac. On nie widzi, co robisz, ale ja owszem. Wierzysz, ze kochasz Elene, wiec w ogole sie nie pieprzysz. Dlaczego nie wyrzucisz tego z siebie? - zapytala lagodnie. - Kylar. Nie mozesz miec tej dziewczyny. Dlaczego nie wezmiesz tego, co mozesz miec? -O czym mowisz? -Idz do Daydry. Podziekuje ci za to. Na koszt firmy. Jesli sie martwisz, ze nie jestes doswiadczony, to ona tez jest dziewica. Tez? Na bogow, Mama K naprawde musi wszystko wiedziec? -Nie, dziekuje. Nie jestem zainteresowany. -Kylar, na co czekasz? Na cudowna unie dusz z tamta dziewczyna? Jest tylko pieprzenie, i to wszystko, co dostaniesz. Taka jest umowa i wiedziales to od poczatku. Wszyscy sie na cos zgadzamy. Ja tak zrobilam, Durzo i ty takze. Poddajac sie, Mama K machnela na miesniaka, zeby przepuscil klienta. Gbur o owlosionych lapach wbiegl na gore. Chociaz bogato odziany, byl gruby, brzydki, smierdzial i usmiechal sie szeroko, odslaniajac czarne zeby. Zatrzymal sie na polpietrze, oblizujac usta - uosobienie zadzy z rozdziawiona geba. Skinal glowa do Mamy K, mrugnal porozumiewawczo do Kylara i wszedl do pokoju dziewiczej kurtyzany. -Moze to byly zle umowy - stwierdzil Kylar. -To nieistotne. I tak nie ma odwrotu. 28 Feir Cousat zapukal do drzwi na wysokim pietrze w wielkiej piramidzie Sho'cendi. Dwa razy, pauza, znowu dwa razy, pauza i jeden raz. Kiedy on, Dorian i Solon byli uczniami w szkole magii ognia, nie zajmowali tak prestizowych komnat. Ale jemu i Dorianowi nie przydzielano tych pokoi, zeby im podziekowac za wiekopomne zaslugi, ale zeby miec ich na oku.Drzwi uchylily sie i po drugiej stronie pojawilo sie oko Doriana. Feir zawsze uwazal, ze to zabawne: Dorian byl prorokiem. Potrafil przepowiedziec upadek krolestwa albo zwyciezce wyscigu konnego - lukratywna sztuczka, kiedy Feirowi udawalo sie przekonac go do zrobienia czegos takiego - ale nie potrafil powiedziec, kto stoi za jego drzwiami. Mowil, ze proroctwa dotycza jego samego wiaza sie z bardzo nieprzyjemnym zjazdem po spirali ku szalenstwu. Dorian zaprosil pospiesznie Feira do srodka i zamknal za nim drzwi. Feir poczul, ze przechodzi przez nieprawdopodobna ilosc zabezpieczen. Zerknal na nie. Zgodnie z przewidywaniami znalazl zabezpieczenie przeciwko podsluchiwaniu. Stawianie zabezpieczen przeciwko wejsciu bylo dosc niezwykle, jesli w pokoju bylo sie samemu. Ale naprawde dziwne bylo zabezpieczenie, ktore zatrzymywalo magie wewnatrz pokoju. Feir przesunal palcami po watkach splotu, krecac z zadziwieniem glowa. Dorian nalezal do tego rodzaju magow, ktorzy rodza sie raz na pokolenie. Studiowal w Hothsalar, w szkole uzdrowicieli na Gandu, a kiedy w wieku szesnastu lat opanowal wszystko, czego tam nauczano, zglosil sie do szkoly ognia i opanowal magie ogniowa, nawet nie udajac, ze sie tym interesuje. Zostal tu tylko z powodu przyjazni z Feirem i Solonem. Talenty Solona niemal wylacznie ograniczaly sie do ognia, ale byl posrod nich najsilniejszy. Feir nie bardzo wiedzial, dlaczego ci dwaj zaprzyjaznili sie z nim. Moze dlatego, ze nie czul sie zagrozony przez ich doskonalosc. To bylo tak ewidentne, ze obaj nalezeli do tych ludzi, ktorych obdarzyli laskami sami bogowie, ze Feir nawet nie pomyslal, by im naprawde zazdroscic. Moze pomagal tez fakt, ze urodzil sie jako wiesniak. I pewnie tez to, ze za kazdym razem, kiedy meczyl sie ze studiami i zaczynal byc zazdrosny, jeden z jego przyjaciol proponowal mala potyczke dla treningu. Feir wygladal na grubego, ale potrafil sie ruszac i codziennie cwiczyl z Arcyszermierzami, ktorzy mieli swoj glowny osrodek szkoleniowy kilka minut drogi od Sho'cendi. Dla Solona i Doriana zgloszenie sie na ochotnika do potyczki bylo proszeniem sie o siniaki. Dorian potrafil je potem wyleczyc, ale mimo to bolaly. Na lozku Doriana lezaly czesciowo spakowane sakwy. Feir westchnal. -Wiesz, ze Zgromadzenie zabronilo ci wyjezdzac. Nie obchodzi ich Cenaria. Szczerze mowiac, gdyby Solona tam nie bylo, tez nic by mnie nie obchodzila. Moglibysmy wyslac mu wiadomosc, zeby wracal. Przywodcy szkoly nie wyrazili tego - rzecz jasna - w takich slowach. Obawiali sie wyslac jedynego w Midcyru - byc moze jedynego na calym swiecie - proroka prosto w rece Krola-Boga. -Nawet nie uslyszales jeszcze najlepszego kawalka - powiedzial Dorian, szczerzac zeby, jakby byli dziecmi. Feir poczul, ze krew odplynela mu z twarzy. Nagle zabezpieczenia zatrzymujace cala magie w pokoju nabraly sensu. -Chyba nie zamierzasz go ukrasc? -Moglby smialo uzyc argumentu, ze i tak nalezy do nas. To my trzej go wysledzilismy i sprowadzilismy z powrotem. To oni nam go ukradli. -Zgodziles sie, ze tu bedzie bezpieczny. Pozwolilismy, by nam go odebrali. -Wiec teraz zabiore go z powrotem - odparl Dorian, wzruszajac ramionami. -Znowu ty przeciwko calemu swiatu. -Nie, to ja dla calego swiata, Feir. Pojdziesz ze mna? -Z toba? To juz szalenstwo? Kiedy ujawnil sie dar proroczy Doriana, jedna z pierwszych rzeczy, jaka probowal przepowiedziec, byla wlasna przyszlosc. Dowiedzial sie, ze chocby nie wiadomo co zrobil, pewnego dnia oszaleje. Szperanie we wlasnej przyszlosci tylko ten dzien przyblizy. -Wydawalo mi sie, ze mowiles, ze masz jeszcze jakies dziesiec lat. -Teraz juz nie tak duzo - odparl Dorian. Wzruszyl ramionami, jakby to nie mialo znaczenia, jakby to nie lamalo mu serca, dokladnie tak samo, jak wzruszyl ramionami, kiedy poprosil Solona, zeby pojechal do Cenarii, wiedzac, ze przyjaciel straci milosc Kaede. -Nim odpowiesz, Feir, wiedz jedno: jesli wyruszysz ze mna, wiele razy bedziesz zalowal i nigdy wiecej nie bedziesz kroczyl korytarzami Sho'cendi. -Potrafisz bardzo przekonujaco prosic. - Feir wywrocil oczami. -Oprocz tego, co najmniej dwa razy uratujesz mi zycie, bedziesz mial kuznie i zaslyniesz jako najwiekszy na swiecie zbrojmistrz posrod zyjacych, odegrasz skromna role w uratowaniu swiata i umrzesz szczesliwy, chociaz moze nie tak stary, jak miales nadzieje. -O, to juz lepiej - odparl sarkastycznie Feir, ale zoladek mu sie zacisnal. Dorian rzadko mowil, co wie, ale jesli juz mu sie zdarzalo, nigdy nie klamal. - Tylko skromna role w ratowaniu swiata? -Feir, celem twojego zycia nie jest twoje wlasne szczescie. Jestesmy czescia znacznie wiekszej historii. Jak wszyscy. Jesli twoja rola jest tylko epizodem, to czy to oznacza, ze nie jest nic warta? Naszym celem w tej podrozy nie jest ratowanie Solona. Musimy zobaczyc chlopca. Napotkamy wiele niebezpieczenstw, nim tam dotrzemy. Smierc jest calkiem prawdopodobna. A wiesz, czego ten chlopiec potrzebuje od nas? Trzech slow. Moze nawet dwoch, jesli caly przydomek liczyc jako jedno. Chcesz uslyszec, jak one brzmia? -Pewnie. -Zapytaj Mame K. -To wszystko? Co to znaczy? -Nie mam pojecia. Czasem jasnowidz jest jak wrzod na tylku. -Naprawde duzo ode mnie oczekujesz - powiedzial Feir. Dorian pokiwal glowa. -Bede zalowal, jesli powiem: tak? -Wiele razy. Ale ostatecznie nie. -Byloby latwiej, gdybys mi powiedzial mniej. -Uwierz, zaluje, ze tak wyraznie widze, co cie czeka, zaleznie od tego, co teraz wybierzesz. Gdybym powiedzial ci mniej, znienawidzilbys mnie za to, ze cos przemilczalem. Gdybym powiedzial ci wiecej, zabrakloby ci odwagi. -Dosc! Bogowie, bedzie az tak zle? Feir spojrzal na rece. Bedzie mial kuznie. Bedzie znany w swiecie dzieki swojej pracy. To bylo jedno z jego marzen. Moze sie nawet ozeni i bedzie mial synow. Zastanawial sie, czyby nie zapytac o to Doriana, jednak nie smial. Westchnal i potarl skronie. Dorian usmiechnal sie szeroko. -Dobrze! A teraz pomoz mi wymyslic, jak wyniesiemy stad Curocha. Feir byl przekonany, ze zle zrozumial. A potem pobladl. Na drzwiach byly zabezpieczenia zatrzymujace magie w srodku. -Kiedy powiedziales "stad" miales na mysli "stad, czyli ze szkoly"? Wiec jeszcze mam szanse przekonac cie, zebys nie wykradal najpilniej strzezonego artefaktu w Midcyru? Prawda? Dorian sciagnal koldre z lozka. Lezal tam miecz w pochwie. Wygladal zupelnie normalnie, tyle ze pochwa byl zrobiona z olowiu i calkowicie skrywala miecz, nawet rekojesc, tlumiac cala magie. To jednak nie byl zwyczajny magiczny miecz. To byl Curoch, miecz cesarza Jorsina Alkestesa. Miecz Mocy. Wiekszosc magow nie miala wystarczajaco duzo mocy, by go uzywac. Gdyby Feir (albo wiekszosc pozostalych) sprobowal, miecz zabilby go w sekunde. Dorian powiedzial, ze nawet Solon nie moze go bezpiecznie uzywac. Jednakze po smierci Jorsina Alkestesa pojawilo sie kilku magow, ktorzy byli w stanie - i zniszczyli wiecej niz jedna cywilizacje. -Najpierw myslalem, ze bede musial przepowiedziec wlasna przyszlosc, ale zamiast tego przepowiedzialem przyszlosc straznikow. Wszystko dzialalo idealnie, tylko korytarzem nadszedl straznik, ktory mial jedna na tysiac szanse, ze cos powie. Musialem go ogluszyc. Dobra wiadomosc jest taka, ze nim wroci do zdrowia, bedzie sie nim opiekowac sliczna dziewczyna, z ktora sie potem ozeni. -Mowisz mi, ze na gorze lezy teraz jakis nieprzytomny straznik i tylko czeka, az ktos go znajdzie? Dlaczego jeszcze rozmawiamy? Dlaczego w ogole to robisz? -Bo on tego potrzebuje. -On? Kradniesz Curocha dla chlopaka od "zapytaj Mame K"? -Och, nie, to znaczy, nie tak wprost. Chlopiec, ktory ma dzierzyc Curocha, ten, ktory musi to zrobic dla swiata, jeszcze sie nie urodzil. Ale to nasza jedyna szansa, aby go zabrac. -Bogowie, ty mowisz powaznie. -Przestan udawac, ze to cokolwiek zmienia. Juz podjales decyzje. Jedziemy do Cenarii. Jasnowidz jest czasem jak wrzod na tylku? Powiedzialbym, ze raczej zawsze! 29 -W czym problem?! - wrzasnal pan Blint.-Ja nie... - zaczal Kylar. -Znowu! - ryknal Blint. Kylar zablokowal cios nozem treningowym, krzyzujac przed soba nadgarstki. Probowal zlapac Durzo za reke i wykrecic ja, ale siepacz mu sie wyslizgnal. Poruszali sie po calej najnowszej kryjowce Blinta, odbijajac sie od scian, wskakujac na belki pod sufitem, starajac sie wykorzystac kazda nierownosc podlogi na niekorzysc przeciwnika. Ale walka byla wyrownana. W ciagu dziewieciu lat spedzonych pod okiem Blinta Kylar zmeznial i wyrosl. Mial teraz okolo dwudziestu lat. Nadal nie byl tak wysoki jak Blint i pewnie nigdy nie bedzie, ale cialo mial gibkie i smukle, a jego oczy mialy ten sam kolor najjasniejszego blekitu. Kiedy sie pocil i walczyl, kazdy miesien jego rak, piersi, brzucha odcinal sie wyraznie i poruszal dokladnie tak jak nalezalo, ale Kylar nie potrafil sie naprawde zaangazowac. Durzo Blint widzial to, i doprowadzalo go to do furii. W dlugich i wyrafinowanych przeklenstwach pan Blint porownal jego postawe niezbyt pochlebnie do nonszalanckiej prostytutki, jego twarz do nie najpiekniejszych czesci ciala, a inteligencje do umyslow kilku gatunkow zwierzat hodowlanych. Kiedy zaatakowal znowu, Kylar widzial, ze pan Blint postanowil przejsc na wyzszy poziom trudnosci. Jedna z niebezpiecznych cech pana Blinta byla taka, ze nawet kiedy byl wsciekly, nigdy to nie odbijalo sie na jego walce. Pozwalal sobie wyladowac zlosc dopiero wtedy, kiedy juz przeciwnik lezal na ziemi i krwawil. Teraz zmuszal Kylara do powolnego krazenia po pomieszczeniu, a noz treningowy rozblyskiwal w blyskawicznych pchnieciach i szybkich cieciach. Jeden z ciosow niepotrzebnie wydluzyl o ulamek sekundy; Kylar zdolal ominac ostrze i uderzyc pana Blinta w nadgarstek. Ale siepacz utrzymal noz i kiedy cofnal reke, tepe ostrze przejechalo po kciuku Kylara. -Zaplaciles kciukiem za niecierpliwosc, chlopcze. Z ciezka piersia Kylar zatrzymal sie, ale nie spuscil oczu z pana Blinta. Cwiczyli juz bronia sieczna najrozniejszego rodzaju, nozami roznej dlugosci. Czasem walczyli taka sama bronia, czasem rozna - pan Blint bral miecz obosieczny przeciwko ostrzu gandyjskiemu albo Kylar walczyl sztyletem przeciwko nozowi kukri. -Kazda inna osoba wypuscilaby noz - odpowiedzial Kylar. -Nie walczysz z kazdym innym. -Nie walczylbym z panem, gdyby pan mial bron, a ja nie. Pan Blint wyciagnal noz i cisnal nim tuz obok ucha Kylara. Chlopak nawet nie drgnal. Nie dlatego, ze przestal sie zastanawiac, czy pan Blint ktoregos dnia go nie zabije. Po prostu wiedzial, ze i tak nie zdolalby go powstrzymac. Kiedy Blint znowu zaatakowal, zrobil to blyskawicznie. Kazde kopniecie trafialo na blokade, kazdy cios byl parowany, po kazdym pchnieciu nastepowal unik, sile uderzen absorbowaly rece, nogi, biodra. Zadnych sztuczek, zadnych popisow. Tylko szybkosc. Wsrod ciosow zadawanych wszystkimi konczynami Kylar zdal sobie sprawe - jak zwykle - ze pan Blint wygra. Ten czlowiek byl zwyczajnie od niego lepszy. Kylar jak zwykle sprobuje czegos desperackiego i okaze sie, ze pan Blint tylko na to czekal. Kylar zarzucil go gradem ciosow, szybkich i lekkich musniec, jak gorska bryza. Zaden z nich nie zranilby pana Blinta, nawet gdyby siegnelo celu, ale kazdy sprawial, ze trudnej bylo uniknac nastepnego. Kylar walczyl coraz szybciej i szybciej, kazde jego uderzenie bylo parowane, albo trafialo w napiete cialo, gotowe na przyjecie ciosu. Raz przedarl sie przez obrone i wbil dlon w brzuch pana Blinta. Kiedy tamten odruchowo zgial sie wpol, Kylar wzial zamach, zeby trafic go w podbrodek... i zatrzymal sie. Blint zaslonil sie wystarczajaco szybko, zeby zablokowac uderzenie, ale spodziewany cios nie padl, a Blint nie zdazyl cofnac reki, kiedy Kylar zamachnal sie ponownie, celujac piescia w jego nos. Ale nie trafil pana Blinta. Jakas niewidoczna sila jak niewidzialna reka sparowala cios. Kylar sie zatoczyl, probujac dojsc do siebie i zablokowac kopniecie Durzo, ale uderzenie przebilo sie przez jego rece z nadnaturalna sila. Kylar uderzyl mocno o belke i uslyszal trzask. Padl na ziemie. -Twoja kolej - powiedzial Blint. - Jesli nie zdolasz mnie dotknac, wyznacze ci specjalna kare. "Specjalna kare"? Pieknie. Skulony na ziemi, z obolalymi rekami, nic nie odpowiedzial. Wstal, ale kiedy sie odwrocil, w miejscu Blinta stal Logan. Jednakze szyderczy usmieszek na jego twarzy nalezal do Durzo Blinta. To byla iluzja, iluzja majaca siedem stop wzrostu, w pelni oddajaca kazdy ruch Blinta. Kylar z wsciekloscia kopnal go w kolano - ale jego stopa przeleciala przez postac, rozbijajac iluzje i niczego nie dotykajac. Blint stal dwie stopy dalej. Kiedy Kylar zatoczyl sie, lapiac rownowage, Blint uniosl reke. Widmowa piesc wystrzelila ze swistem z jego reki i przewrocila Kylara. Chlopak skoczyl z powrotem na nogi akurat na czas, zeby zobaczyc skok Blinta. Sufit znajdowal sie dwanascie stop wyzej, ale Blint uderzyl w niego calymi plecami - i przylgnal. Potem zaczal pelznac, zniknal w wijacych sie cieniach i zlal z mrokiem zasnuwajacym sufit. Poczatkowo Kylar slyszal, jak Blint przesuwa sie nad niego, ale potem wszelkie odglosy nagle ucichly. Talent Blinta ukrywal nawet ciche szuranie o drewno. Ciagle sie poruszajac, Kylar przeszukiwal sufit, probujac zobaczyc cien, ktory nie pasowal do reszty. -Wrable Szrama potrafi nawet rzucic wlasnym glosem albo innym dzwiekiem - powiedzial Blint z drugiego konca sufitu. - Ciekawe, czy ty bys tak umial. Kylar zobaczyl - albo pomyslal, ze zobaczyl - cien przesuwajacy sie z powrotem w jego strone. Rzucil wen nozem i cien rozpadl sie, a noz z drzeniem wbil sie w drewno. To byla kolejna iluzja. Kylar odwrocil sie powoli, probujac mimo bijacego glosno serca uslyszec najlzejszy dzwiek niepasujacy do otoczenia. Tuz za nim rozlegl sie cichutenki szelest ubrania opadajacego na podloge. Kylar obrocil sie i zaatakowal. Ale tam niczego nie bylo, tylko tunika Blinta lezaca na podlodze. Gluche uderzenie za plecami Kylara obwiescilo ladowanie samego Blinta. Chlopak znowu sie obrocil, ale cos zlapalo go za lewa reke, a potem za prawa. Pan Blint stal z naga piersia i patrzyl morderczym wzrokiem, prawdziwe rece majac opuszczone po bokach. Kylara trzymala za nadgarstki magia. Powoli jego rece zaczely sie rozkladac na boki, coraz szerzej i szerzej. Kylar milczal poki mogl, ale w koncu krzyknal, czujac, ze zaraz wypadna mu ze stawow. Magia go puscila i Kylar skulil sie pokonany. Rozczarowany Durzo pokrecil glowa. A Kylar zaatakowal. Jego kopniecie zwolnilo, zblizajac sie do kolana Durzo, jakby natrafil stopa na sprezyne. Odbil sie, wywinal kozla i padl bezwladnie na podloge. -Widzisz, co sie wlasnie stalo? - zapytal Durzo. -Znowu skopal mi pan tylek. -Wczesniej. -Prawie pana trafilem. -Zmyliles mnie i prawie mnie zalatwiles, ale skorzystalem z Talentu, podczas gdy ty nadal nie chcesz wykorzystac swojego. Dlaczego? Bo jestem zepsuty. Od spotkania z Drissa Nile cztery lata temu, Kylar ze sto razy myslal, czy nie powiedziec Durzo Blintowi, co od niej uslyszal: ze nie ma kanalu i nie da sie tego naprawic. Ale zasady zawsze byly jasne. Kylar albo zostanie siepaczem, albo umrze. A Blint wlasnie po raz kolejny udowodnil mu, ze nie mozna zostac siepaczem bez Talentu. Kylar robil wszystko, zeby uruchomic Talent, albo dowiedziec sie czegokolwiek, co mogloby mu pomoc, ale niczego nie odkryl. Blint odetchnal gleboko. Kiedy odezwal sie znowu, glos mial spokojny: -Nadszedl czas na szczerosc. Jestes dobrym wojownikiem. Nadal nie najlepiej radzisz sobie z bronia drzewcowa, palkami, kuszami i... - Juz zaczal wyklad, ale sie zorientowal. - Niemniej nigdy nie widzialem lepszego od ciebie w walce wrecz, zwlaszcza na te poltorareczne, ceuranskie miecze. Dzisiaj prawie mnie zalatwiles. Nie wygrasz jeszcze nastepnym razem, ale w koncu zaczniesz zwyciezac. Twoje cialo wie, co robic, a twoj umysl tez prawie pojal wszystko co trzeba. W ciagu nastepnych kilku lat twoje cialo stanie sie troche szybsze, troche mocniejsze, a ty zmadrzejesz. Ale twoje szkolenie sie zakonczylo. Reszta to tylko kwestia cwiczen. -No i? -Chodz za mna. Mam cos, co moze ci pomoc. Kylar poszedl za Blintem do pracowni. Ta byla mniejsza niz pracownia, ktora Merkuriusz zobaczyl za pierwszym razem w starej kryjowce Blinta, ale tutaj przynajmniej drzwi oddzielaly klatki zwierzat od miejsca do pracy. I ladniej tu pachnialo. Poza tym dobrze poznal to miejsce. Ksiazki stojace na polkach byly jak starzy przyjaciele. Z Blintem dodali do nich kilkadziesiat receptur. W ciagu ostatnich dziewieciu lat zaczal podziwiac mistrzostwo Blinta w pracy nad truciznami. Oczywiscie kazdy siepacz uzywal trucizn. Cykuta, trojesc krwista, korzen mandragory i ariamu rosly na miejscu i byly smiertelnie trujace. Ale Blint znal setki trucizn. W jego ksiegach cale stronice byly przekreslone, na marginesach widnialy zdania nabazgrane waskim, kanciastym charakterem pisma Durzo: "Idiotyzm. Tylko rozciencza trucizne". Inne fragmenty poprawiono, pojawily sie dopiski, ile uplynie czasu, nim trucizna zacznie dzialac, jaka metoda najlepiej ja podac, jak utrzymac rosliny przy zyciu w obcym klimacie. Pan Blint wzial pudelko. -Siadaj. Kylar usiadl przy wysokim stole, opierajac lokcie na drewnianym blacie i podpierajac brode. Blint postawil przed nim pionowo pudlo. Bialy waz wyslizgnal sie z gluchym odglosem na stol. Kylar ledwie zdazyl zauwazyc, co to jest, kiedy waz zaatakowal go, celujac w twarz. Chlopak zobaczyl otwarty pysk i lsniace zeby jadowe. Cofnal sie, ale za wolno. I wtedy waz zniknal, a Kylar zlecial ze stolka. Padl plasko na plecy, ale natychmiast skoczyl na rowne nogi. Blint trzymal weza tuz za glowa. Przechwycil go w powietrzu, kiedy gad probowal ukasic. -Wiesz, co to jest? -Biala zmija. Jeden z najbardziej smiercionosnych wezy na swiecie. Byly male, rzadko kiedy dluzsze niz przedramie czlowieka, ale ich ofiary umieraly w kilka sekund. -Nie, to cena za niepowodzenie. Kylar, walczysz lepiej niz ktokolwiek bez Talentu. Ale nie jestes siepaczem. Opanowales trucizny, znasz techniki zabijania. Pod wzgledem szybkosci reakcji nie masz sobie rownych, masz dobre odruchy. Dobrze sie chowasz, dobrze przebierasz, dobrze walczysz. Ale robienie tego wszystkiego dobrze jest gowno warte, nic. Zwykly zabojca tez robi te rzeczy dobrze. To dlatego zabojcy maja cele, a siepacze truposzy. Dlaczego nazywa sie ich truposzami? Bo kiedy przyjmujemy zlecenie, reszta krotkiego zycia, jaka im zostala, to czysta formalnosc. Masz Talent, Kylar, ale go nie uzywasz. Nie bedziesz go uzywal. Widziales troche z tego, czego musze cie nauczyc, ale nie nauczysz sie tego, dopoki nie uruchomisz Talentu. -Wiem. Wiem. - Kylar nie chcial spojrzec mistrzowi w oczy. -Prawda jest taka, ze nie potrzebowalem ucznia, kiedy sie zjawiles. Nigdy nie potrzebowalem. Ale uslyszalem plotki, ze w Cenarii ukryto starozytny artefakt: srebrne ka'kari. Mowia, ze stworzyl je sam Ezra Szalony. To mala srebrna kula, ale kiedy ja zwiazesz, sprawia, ze stajesz sie odporny na kazde ostrze i wydluza ona twoje zycie w nieskonczonosc. Nadal mozna cie zabic w kazdy sposob niewymagajacy uzycia metalu, ale niesmiertelnosc, Kylar! I wtedy ty sie zjawiles. Wiesz, czym jestes? Maga Drissa Nile powiedziala ci? Durzo wiedzial o Drissie Nile? -Powiedziala, ze jestem zepsuty. -Ka'kari zostalo stworzone dla takich "zepsutych" ludzi jak ty. Podobno ludzie o wielkim Talencie, ale bez kanalu, przyciagaja ka'kari. Miales je wezwac, Kylar. Nie wiesz, jak je zwiazac, wiec wezwalbys je, oddal mnie, a ja stalbym sie niesmiertelny. -A ja nadal bylbym zepsuty - dodal gorzko Kylar. -Gdybym je mial, moglibysmy pokazac je Drissie, zeby je zbadala. Jest wielka uzdrowicielka. Nawet gdyby zajelo jej to kilka lat, nie szkodzi. Ale teraz tracimy czas. Wiesz, dlaczego nie moge ci pozwolic zostac zwyklym zabojca? - Nawet teraz szydzil. Oczywiscie Kylar zastanawial sie setki razy, ale doszedl do wniosku, ze to duma nie pozwalala Blintowi na ucznia, ktory zawiodl. -Nasz Talent pozwalal nam zlozyc Shindze magicznie wiazaca przysiege. Dzieki temu Shinga jest bezpieczny, a my jestesmy poza wszelkimi podejrzeniami. To slaby przymus, ale zeby go przelamac, siepacz musialby zglosic sie do maga albo meistera. Wszyscy magowie w miescie pracuja dla Sa'kage i tylko idiota oddalby sie w rece meistera. Stales sie zrecznym zabojca i to zaczyna martwic Shinge. A on nie lubi sie martwic. -Dlaczego kiedykolwiek mialbym zrobic cos przeciwko Shindze? Tylko podpisalbym wyrok na siebie. -Nie o to chodzi. Shinga, ktory nie jest paranoikiem, krotko zyje. -Jak pan mogl nigdy mi o tym nie powiedziec? - dopytywal sie Kylar. - Przez caly czas bil mnie pan za nieuzywanie Talentu, a to jakby bic niewidomego, za to, ze nie potrafi czytac! -Twoje desperackie pragnienie uzycia Talentu przywoluje ka'kari. Pomagalem ci. I pomoge raz jeszcze. - Wskazal na weza w dloni. - To dla motywacji. To tez najbardziej milosierna trucizna, jaka znam. - Pan Blint spojrzal Kylarowi prosto w oczy. - Zdobycie ka'kari od poczatku mialo byc twoim ostatecznym sprawdzianem, chlopcze. Zdobadz je. Bo jak nie... Powialo chlodem. Wiec to tak. Ostatnie ostrzezenie dla Kylara. Pan Blint odlozyl weza, zebral kilka rodzajow broni, zlapal spakowana torbe i zdjal z kolkow na scianie Sedziego. Sprawdzil dlugie czarne ostrze, a potem wsunal je z powrotem do pochwy. -Nie bedzie mnie jakis czas. -Nie ide z panem? -Przeszkadzalbys. Przeszkadzalbym? Naturalny ton, jakim Blint to powiedzial, ranil niemal tak samo jak fakt, ze to byla prawda. 30 -Nie podoba mi sie to - powiedzial Solon.Regnus Gyre patrzyl pod wiatr, ktory zdmuchiwal mu siwe wlosy do tylu. Dzis bylo slychac tylko wiatr hulajacy wsrod murow, bo Bliznieta siedzialy cicho. Diuk nasluchiwal wichru, jakby tez probowal mu cos powiedziec. -Wezwanie. Po dziesieciu latach - powiedzial Solon. - Dlaczego krol zrobilby cos takiego w wigilie pelnoletnosci panskiego syna? -Jaki jest najlepszy powod, aby zgromadzic wszystkich wrogow w jednym miejscu? - spytal Regnus, podnoszac glos na tyle, zeby go bylo slychac mimo wiatru. Byla pozna wiosna, ale nadal wialo chlodem. W Wyjacych Wichrach nigdy nie robi sie cieplo. Polnocny wiatr przenika welne, kpi sobie z brod i dlugich wlosow, ktore mezczyzni zapuszczaja, zeby utrzymac odrobine wiecej ciepla przy ciele. -Zeby ich zmiazdzyc - odpowiedzial Solon. -Lepiej ich zmiazdzyc, zanim sie zbiora. Krol wie, ze zrobie co w mojej mocy, zeby byc w domu na urodzinach mojego syna. To oznacza podroz w pospiechu. A to oznacza mala swite. -Sprytne z jego strony, ze nie rozkazal zjawic sie z mala eskorta - przyznal Solon. - Nie spodziewalbym sie po nim takiej subtelnosci. -Mial dziesiec lat, zeby to sobie przemyslec, moj przyjacielu, i pomoc tej swojej lasicy. Lasica byl Fergund Sa'fasti, mag, ktorego trudno uznac za najwiekszego moraliste z Sho'cendi. Fergund znal tez Solona z widzenia i z radoscia powiedzialby swiatu, ze Solon jest magiem, gdyby uznal, ze narobi mu tym klopotow. Wlasnie z powodu Fergunda Solon zostal na caly rok z Regnusem, kiedy Logan podjal wiecej obowiazkow na dworze. Zaczynal myslec, ze to byl powazny blad. -Wiec mysli pan, ze zaatakuja nas po drodze? - zapytal Solon. Regnus pokiwal glowa. -Podejrzewam, ze nie przekonam pana, zeby pan nie jechal? Regnus usmiechnal sie, a Solon nie mogl na to nic poradzic, ze kochal tego czlowieka. Objecie dowodzenia w Wyjacych Wichrach co prawda oslabilo rod Gyre'ow i zniszczylo wszelkie nadzieje, jakie Regnus mogl zywic co do przejecia tronu, ale dalo mu tez nowy cel w zyciu. W Regnusie Gyre plonal ogien, srogosc i duma jak w dawnych krolach-wojownikach. Nikt nie podwazylby jego rozkazow, a charyzma tego mezczyzny sprawiala, ze byl ojcem, krolem i bratem dla swoich ludzi. W prostej walce przeciwko zlu przodowal, niemal sie tym radowal. Gorale z Khalidoru, sposrod ktorych wielu nigdy nie ugielo kolan przed zadnym czlowiekiem, byli prawdziwymi wojownikami. Zyli dla wojny, uwazali, ze smierc we wlasnym lozku to hanba, wierzyli, ze jedyna niesmiertelnosc to niesmiertelnosc zachowana w dokonaniach wojennych opiewanych przez minstreli. Nazywali Regnusa Rurstahk Slaagen - Diabel za Murami. W ciagu ostatnich dziesieciu lat mlodzi Khalidorczycy rozbijali sie o te mury, probowali sie na nie wspiac, probowali sie przez nie przekrasc, probowali dostac sie za pomoca przekupstwa, wspinali sie na Bliznieta i probowali zejsc do Wyjacych Wichrow od drugiej strony. Za kazdym razem Regnus miazdzyl ich. Czesto nie tracil przy tym nawet jednego czlowieka. Wyjace Wichry to trzy pasma murow w trzech przewezeniach jedynej przeleczy miedzy Cenaria i Khalidorem. Miedzy tymi murami znajdowaly sie pola smierci, na ktorych inzynierowie Regnusa rozsiali gesto kolczatki, jamy, sidla i inne pulapki. Dwa razy klany przedarly sie przez pierwszy mur. Pulapki zebraly tak krwawe zniwo, ze nikt nie przetrwal, by opowiedziec, co tam napotkali. -Moze to szczere zaproszenie - zastanawial sie Solon. - Logan mowi, ze zaprzyjaznil sie z ksieciem. Moze to efekt wplywow ksiecia. -Nie mam wysokiego mniemania na temat ksiecia - odpowiedzial Regnus. -Ale on ma wysokie mniemanie na temat Logana. Mozemy miec nadzieje, ze ksiaze poszedl w matke. Moze to nawet jej robota. Regnus nic nie powiedzial. Nawet teraz nie potrafil wypowiedziec imienia Nalii. -Miec nadzieje na najlepsze, a przygotowac sie na najgorsze? - zaproponowal Solon. - Dziesieciu z panskich najlepszych ludzi, dodatkowe konie dla nas wszystkich i pojedziemy wzdluz wybrzeza zamiast glownym traktem? -Nie. Jesli ustawili zasadzke, to na pewno na obu drogach. Rownie dobrze mozemy ich zmusic, aby zagrali w otwarte karty. -Tak jest, panie. Solon zalowal tylko, ze nie zna pozostalych graczy. -Nadal pisujesz do tej kobiety, Kaede? Solon pokiwal glowa, ale nagle caly zesztywnial. W piersi poczul pustke. Oczywiscie, ze dowodca wiedzial. Solon wysylal list co tydzien, ale nigdy nie dostal odpowiedzi. -Coz, jesli nie dostaniesz odpowiedzi po ostatnim liscie, to przynajmniej bedziesz wiedzial, ze nie dlatego, ze piszesz nudne rzeczy. Regnus poklepal Solona po ramieniu. Solon wbrew sobie usmiechal sie gorzko. Nie wiedzial, jak diuk to robil, ale w jego towarzystwie rownie latwo bylo stawic czolo zlamanemu sercu, jak i samej smierci. *** Mama K siedziala na balkonie posiadlosci, ktora nie miala prawa znajdowac sie w tym miejscu. Wbrew wszelkim zwyczajom i zdrowemu rozsadkowi, wystawna rezydencje Rotha Grimsona wybudowano w samym centrum Nor.Nigdy ni przepadala za Rothem, ale w swojej pracy spotkala niewielu ludzi, ktorych polubila. Prawda byla taka, ze musiala miec do czynienia z Rothem, poniewaz nie bylo jej stac na ignorowanie go. Stal sie jedna ze wschodzacych gwiazd Sa'kage. Nie tylko byl inteligentny, ale wydawalo sie, ze wszystko, czego sie tknie, zamienia w zloto. Po wojnach miedzy gildiami wylonil sie jako glowa Czerwonych Miesniakow i wkrotce przejal ponad polowe Nor. Oczywiscie Sa'kage wtracilo sie w te rozgrywki, a zlecajac Durzo zabicie Corbina Fishilla dopiero zaczelo interwencje i trzeba bylo lat, by sprawy naprawde sie uspokoily. Oczywiscie, Dziewiatke zaciekawilo, jak to sie stalo, ze Roth tak dobrze dowodzi swoja gildia, ze zajela tak wielkie terytorium. A Rothowi najwyrazniej nie podobaly sie pytania Mamy K, ale je akceptowal. Wystarczylo jedno jej slowo i nigdy nie dostanie sie do Dziewiatki. Byl wystarczajaco bystry, zeby to wiedziec. Roth byl dobrze po dwudziestce. Wysoki, piekny, mlody czlowiek, ktory zachowywal sie jak ksiaze wsrod psow. Mial niebieskie oczy, ciemne wlosy i slabosc do ladnych ubran - dzisiaj wlozyl tunike ozdobiona planganska plecionka, ktora dopiero wchodzila w mode, do tego odpowiednie spodnie i wysokie buty wykonczone srebrem. Czarne wlosy lekko natluszczal i pozwalal, zeby falujace kedziory opadaly mu na oczy. -Jesli ci sie znudzi pracowac dla naszego Pana Pieniadza, to wiedz, ze swietnie by ci szlo w jednym z moich burdeli. Mezczyzni by cie uwielbiali. - Rzucila to tylko po to, zeby zobaczyc, jak to przyjmie. Rozesmial sie. -Bede o tym pamietal. Skinal reka, dajac znak sluzacym, zeby wniesli sniadanie. Ich zgrabny stolik stal na brzegu balkonu, a oni siedzieli obok siebie. Najwyrazniej Roth chcial, zeby podziwiala jego posiadlosc. Pewnie mial nadzieje, ze zapyta go, dlaczego wybudowal sobie rezydencje w takim miejscu. Nie chciala dac mu tej satysfakcji. Poza tym juz to sprawdzila. Wiedziala, ze mial dobre powody. Nalezal do niego kawalek nabrzeza, wiec mogl zajmowac sie przemytem na niewielka skale - port byl za maly, zeby przynosic wysokie zyski i przyciagnac uwage krola. Poza tym kupil ziemie za psi grosz, chociaz podczas budowy musial wynajac tylu miesniakow, ze stracil wszystko, co zaoszczedzil. Kiedy przesiedlono biedakow, i uczciwi, i zlodzieje posrod przesiedlonych chcieli ukrasc, co sie dalo, glupcowi, ktory budowal rezydencje po tej stronie rzeki. Miesniacy pobili pewnie setki ludzi. Mama K wiedziala, ze co najmniej kilku zabili. Znalezienie sie na terenach Grimsona bez pozwolenia karano smiercia. Mury byly wysokie, obsypane tluczonym szklem i zwienczone metalowymi kolcami, ktore przypominaly spiczaste cienie w swietle jutrzenki. Tych murow pilnowali miesniacy - mezczyzni, ktorzy nie tylko sprawnie wykonywali swoja robote, ale tez robili to z przyjemnoscia. Obecnie zaden z miejscowych nie probowal sie tu zakrasc. Amatorzy albo juz sprobowali i zaplacili za to swoja cene, albo znali tych, ktorzy probowali. Zawodowcy wiedzieli, ze moga przejsc mostem Vanden i znalezc latwiejsze cele. Ogrody byly piekne, nawet jesli kwiaty i inne rosliny musialy byc niskie, zeby nie przeszkadzaly lucznikom w namierzaniu celu. Polacie cynobru, zieleni, zolci i pomaranczu w ogrodzie kontrastowaly bolesnie z szarosciami i ciemnymi brazami Nor. Sluzacy przyniesli pierwsze danie: polowki czerwonych pomaranczy z posypka z karmelizowanego cukru. Roth zaczal od skomentowania pogody. Nieszczegolnie oryginalny wybor, ale Mama K nie spodziewala sie niczego wiecej. Potem skomentowal swoj ogrod, kiedy sluzacy wniesli goraca nerkowke. Mial irytujaca sklonnosc, typowa dla nowobogackich, wyliczania, ile co kosztowalo. Powinien wiedziec, ze ona akurat, widzac jakosc obslugi i posilku, bedzie w stanie dokladnie wycenic, ile wydawal na te swoja posiadlosc. Kiedy wreszcie przejdzie do rzeczy? -Zatem w Dziewiatce zwolni sie miejsce - powiedzial w koncu. Wyrwal sie z tym znienacka. Powinien byl zaczac od jakiejs zabawnej anegdotki, dotyczacej pracy, i dojsc do Dziewiatki. Mama K zaczynala w niego watpic. -Tak - przyznala. Pozwolila, by to stwierdzenie wybrzmialo miedzy nimi. Nie zamierzala mu niczego ulatwiac. Slonce wznosilo sie nad horyzont i niebo zaplonelo oranzem. Bedzie upalny dzien; nawet o tej porze nie potrzebowala szala na ramionach. -Pracowalem z Phineasem Seratsinem przez szesc lat. Znam te robote jak nikt inny. -Pracowales dla Trematira, a nie z nim. Oczy Rotha rozblysly, ale nic nie powiedzial. Zatem to czlowiek niebezpieczny i z temperamentem. Pan Grimson nie lubil, gdy go ktos poprawial. -Mysle, ze twoi szpiedzy nie byli wystarczajaco bystrzy, zeby zauwazyc, ile pracy ja wykonuje, a ile staruszek. Uniosla brew. -Szpiedzy? -Wszyscy wiedza, ze wszedzie masz szpiegow. -Coz. Wszyscy wiedza. Wiec to musi byc prawda. -Och, rozumiem. To jedna z tych rzeczy, o ktorej wszyscy wiedza, ale nie powinienem o niej wspominac, bo to niegrzeczne. -W tej organizacji sa ludzie, wobec ktorych niebezpiecznie jest byc niegrzecznym, chlopcze. Jesli prosisz o moj glos, lepiej bys zrobil, starajac sie pozostawac ze mna w przyjazni. Machnal na sluzacych, ktorzy zabrali talerze i zastapili je miseczkami z kawalkami doprawionego miesa i lekko podgotowanymi jajkami z serem. -Ja nie prosze - odpowiedzial cicho. Mama skonczyla jesc jajka i wziela sie za duszone mieso. Cudowne. Ten czlowiek musial sprowadzic kucharza z Gandu. Jadla i patrzyla na jasniejace niebo, slonce powoli wznoszace sie nad wielka, zelazna brama do posiadlosci Grimsona. Jesli Roth cofnie ten komentarz, ona pozwoli mu zyc. -Nie wiem, dlaczego masz taki wplyw na Dziewiatke, ale wiem, ze potrzebuje twojego glosu i bede go mial. Albo dostane twoj glos, albo wezme twoja siostrzenice. Mieso, ktore jeszcze chwile temu wydalo sie tak cudownie doprawione, ze niemal rozplywalo sie w ustach, nagle zamienilo sie w garsc piachu. -Ladna dziewczynka, prawda? Urocze ma te warkoczyki. To takie smutne, ze jej matka umarla, ale wspaniale, ze bogata ciotka znalazla jej miejsce, w ktorym moze mieszkac, i to prosze, nie gdzie indziej, jak w samym zamku! Ale z drugiej strony bogata stara dziwka powinna moc wiecej niz zapewnic siostrzenicy wychowanie u sluzacej. Matka K zamarla. Jak sie dowiedzial? Ksiegi finansowe. Ksiegi byly kodowane, ale Phineas Seratsin byl Panem Pieniadza w Sa'kage. Piec najwazniejszych - zaraz po nim - osob w krolestwie, ktore zajmowaly sie tymi sprawami, nie mialo lacznie takiego dostepu do rejestrow finansowych jak on. Roth musial przejrzec rejestry i znalezc wyplaty na rzecz sluzacej na zamku. To byla lekliwa kobieta. Jedna pogrozka ze strony Rotha wystarczyla, zeby sie ugiela. Roth wstal od pustego talerza. -Nie, siedz prosze. Skoncz sniadanie. Odruchowo konczyla jesc, wykorzystujac ten czas na myslenie. Moglaby wywiezc dziewczyne po kryjomu? Nie mogla wykorzystac do tego Durzo, ale nie byl jedynym siepaczem, ktorego znala. -Jestem okrutnym czlowiekiem, Gwinvere. Odebranie zycia jest... - Roth zadrzal na wspomnienie rozkoszy. - Lepsze. Lepsze od wszelkich przyjemnosci, ktore sprzedajesz. Ale panuje nad swoim apetytem. To wlasnie czyni nas ludzmi, a nie niewolnikami, prawda? Wkladal gruba, skorzana rekawiczke. Krata w jego bramie wlasnie sie podnosila. Na zewnatrz Mama K zobaczyla kilkudziesieciu obszarpanych biedakow. Najwyrazniej to byl codzienny rytual. Na dole czterech sluzacych wnioslo do ogrodu stol obladowany jedzeniem. Postawili go i wrocili do rezydencji. -Ci nieszczesnicy sa niewolnikami swoich apetytow. Niewolnicy, nie ludzie. Wyglodnialych wiesniakow pchnieto do przodu i staneli w bramie. Spojrzeli na kolczasta krate nad soba, a potem na Rotha i Mame K. Ale przede wszystkim patrzyli na jedzenie. Wygladali jak zwierzeta; glod doprowadzal ich do szalenstwa. Mloda kobieta rzucila sie pedem do stolu. Ledwie zrobila kilka krokow i dolaczyl do niej ktos nastepny. Byli tam starzy i mlodzi, kobiety i dzieci, a jedyne, co ich laczylo, to rozpacz. Mama K nie rozumiala, skad ten szal. Dobiegli do jedzenia, rzucili sie na nie, napychajac kieszenie kielbasami, ladujac do ust przysmaki tak bogato przyprawione, ze pewnie sie pozniej od nich pochoruja. Sluzacy podal Rothowi kusze. Naladowana i naciagnieta. -Co robisz? - spytala Mama K. Wiesniacy zobaczyli go i rozbiegli sie. -Zabijam wedlug bardzo prostego wzorca - powiedzial Roth, unoszac bron. Przycisnal spust i mlody mezczyzna padl z beltem w kregoslupie. Roth opuscil kusze, ale zamiast napiac ja lewarem, zlapal cieciwe przez rekawice i naciagnal ja recznie. Na ulamek sekundy czarne, podobne do tatuazu wijace sie znaki wyplynely jakby spod jego skory, pulsujac moca. To niemozliwe. Strzelil znowu i mloda kobieta, ktora pierwsza pobiegla do stolu, padla bez wdzieku. -Karmie moje male stadko codziennie. W pierwszym tygodniu miesiaca zabijam pierwszego dnia. W drugim, drugiego. - Urwal, znowu podnoszac kusze. Strzelil i kolejna kobieta padla z beltem w glowie. - I tak dalej. Ale nigdy nie zabijam wiecej niz czworo. Wiekszosc biedakow juz zniknela, z wyjatkiem jednego, starszego czlowieka, ktory wlekl sie do bramy, ale nadal brakowalo mu jakichs trzydziestu krokow. Belt przecial mu kolano. Padl z krzykiem i zaczal pelznac. -Niewolnicy nigdy tego nie rozgryzli. Rzadza nimi brzuchy, nie rozum. - Roth poczekal, az starzec dotrze do bramy, strzelil niecelnie i sprobowal raz jeszcze, tym razem go zabijajac. - Widzisz tego? Mama K zobaczyla wiesniaka, ktory przeszedl pod krata w bramie. Wszyscy pozostali sie rozpierzchli. -To moj ulubieniec - powiedzial Roth. - Rozgryzl wzorzec. Mezczyzna wszedl bez leku, skinal do Rotha, podszedl do stolu i zaczal jesc bez pospiechu. -Oczywiscie mogl powiedziec pozostalym, uratowac kilka zywotow. Ale wtedy moglbym zmienic wzorzec, a on stracilby przewage. On przetrwa, Gwinvere. A ci, ktorzy maja przetrwac, sa gotowi na poswiecenia. - Roth oddal kusze i rekawice sluzacemu. Przyjrzal sie Mamie K. - Zatem pytanie brzmi: czy ty tez nalezysz do tych, co przetrwaja? -Przetrwalam wiecej, niz sobie wyobrazasz. Masz swoj glos. Pozniej go zabije. Teraz nie mogla okazac slabosci. Niezaleznie od tego, co sie z nia dzialo. Byl zwierzeciem, wiec wyczuje jej strach. -Och, ja chce wiecej niz glos. Chce Durzo Blinta. Chce srebrnego ka'kari. Chce... duzo wiecej. I dostane to. Z twoja pomoca. - Usmiechnal sie. - Moze dokladke duszonego zebraka? Rozkojarzona pokrecila glowa i spojrzala bezmyslnie na pusty talerz. I wtedy zamarla. W ogrodzie sluzacy zbierali ciala i zabierali je do srodka. -Powiedziales zeberka, prawda? Roth usmiechnal sie. 31 -Wygladasz jak konski zad - powiedzial Logan, kiedy wpadli na siebie na dziedzincu u Drake'a.-Dzieki - odpowiedzial Kylar. Chcial minac Logana, ale ten nawet nie drgnal. - Czego chcesz? -Hm? - spytal Logan. Byl ucielesnieniem niewinnosci, o ile ucielesnienie niewinnosci moze byc tak wysokie. Tak samo jak nie przeszedl mu numer z wielkim tepakiem. Przede wszystkim Logan byl zbyt inteligentny, zeby ktokolwiek potraktowal powaznie jego udawanie glupiego. Po drugie byl zbyt przystojny. Jesli w krolestwie istnial wzorzec idealnej meskosci, to byl nim Logan. Wygladal jak posag herosa, ale z zywego ciala. Dzieki szesciu miesiacom w kazdym roku spedzanym u ojca jego potezne cialo to byly same miesnie, a cala jego prezencja nabrala surowosci, na widok ktorej mdlaly nie tylko mlode kobiety z Cenarii. Idealne zeby, idealne wlosy i oczywiscie absurdalna ilosc pieniedzy, ktore beda jego, kiedy skonczy dwadziescia jeden lat - juz za trzy dni - dopelnialy obrazu. Przyciagal niemal tyle samo uwagi, co jego przyjaciel ksiaze Aleine, a nawet jeszcze wiecej ze strony dziewczat, ktore nie chcialy tylko trafic do lozka i wyleciec z niego nastepnego dnia. Ratowalo go to, ze nie mial najmniejszego pojecia, jaki jest atrakcyjny, ani jak bardzo ludzie go podziwiaja i jak mu zazdroszcza. To dlatego Kylar przezywal go Ogrem. -Logan, o ile nie stales po prostu na dziedzincu, wyszedles tu, kiedy zobaczyles, ze wchodze przez brame. A to oznacza, ze czekales na mnie. A teraz stoisz tu, zamiast isc ze mna, co oznacza, ze nie chcesz, zeby ktokolwiek uslyszal, co zamierzasz mi powiedziec. Serah nie stoi jak zwykle dwa kroki za toba, co oznacza, ze pojechala z matka po sukienki albo cos w tym stylu. -Po hafty - przyznal Logan. -Wiec o co chodzi? Logan przestapil z nogi na noge. -Nie cierpie, kiedy to robisz. Mogles mi pozwolic, zebym doszedl do tego w swoim tempie. Zamierzalem... ej, a ty dokad sie wybierasz? Kylar nie zatrzymal sie. -Grasz na zwloke. -No dobra. Poczekaj. Pomyslalem sobie, ze powinnismy czasem powalczyc na piesci. Jak kiedys. Powalczyc. Ludzie spodziewali sie, ze ktos tak duzy musi byc glupi. -Spralbys mnie na kwasne jablko - sklamal z usmiechem Kylar. Gdyby zaczeli walczyc, Logan zadawalby pytania. Zastanawialby sie. To malo prawdopodobne, ale moglby nawet zgadnac, ze tak naprawde nie uplynelo az dziewiec lat, odkad ostatni raz walczyli ze soba. -Nie uwazasz, ze wygralbym z toba, co? - spytal Logan. Odkad zostal upokorzony w walce na stadionie, zaczal powaznie podchodzic do treningow. Codziennie cwiczyl kilka godzin z najlepszymi spoza Sa'kage mistrzami miecza w miescie. -Za kazdym razem, kiedy walczymy, rozkladasz mnie na lopatki... -Za kazdym? Raz! I to bylo dziesiec la temu! -Dziewiec. -Niewazne. -Jesli mnie stukniesz jednym z tych kowadel, ktore bierzesz za swoje piesci, to w zyciu juz nie wstane - odparl Kylar. To niewiele odbiegalo od prawdy. -Bede uwazal. -Zaden ze mnie przeciwnik dla ogra. Cos tu nie gralo. Logan prosil go, zeby powalczyli mniej wiecej raz do roku, ale nigdy dotad az tak sie nie upieral. Honor nie pozwalal mu naciskac na przyjaciela, ktory podjal decyzje, nawet jesli Logan jej nie rozumial. -O co chodzi, Logan? Dlaczego chcesz walczyc? Lord Gyre spuscil wzrok i podrapal sie po glowie. -Serah zapytala mnie, dlaczego nigdy nie walczymy na piesci. Uwaza, ze to bylaby ciekawa walka. Oczywiscie nie chce, zeby ktoremus cos sie stalo, ale... - Logan urwal zaklopotany. Ale nic na to nie poradzisz, ze chcesz sie troche przed nia popisac, pomyslal Kylar. -A skoro juz mowa o ciekawej potyczce, kiedy wreszcie polozysz glowe na katowskim toporze i ozenisz sie z nia? Ogr westchnal ciezko. Byl duzy, wiec zawsze wzdychal gleboko, ale to westchnienie bylo bardzo glebokie, nawet jak na jego rozmiary. Wzial stolek stajennego i usiadl na nim, nie zauwazajac nawet, ze jego wspanialy plaszcz ciagnie sie po ziemi. -Wlasciwie to rozmawialem na ten temat z hrabia Drakiem kilka dni temu. -Tak? I co? -Zgadza sie... -Moje gratulacje! Wiec kiedy to bedzie, ty lajdusie, wkrotce byly kawalerze? Ogr zagapil sie w dal. -Ale martwi sie. -Zartujesz? Logan pokrecil glowa. -Przeciez zna cie od urodzenia. Wasze rodziny bardzo sie przyjaznia. Pod wzgledem tytulu zyska na tym malzenstwie. I to jeszcze jak. Masz wspaniale perspektywy, a wy dwoje mieliscie sie ku sobie od lat. Czym sie moze martwic? Logan spojrzal na Kylara. -Powiedzial, ze bedziesz wiedzial. Czy ona jest w tobie zakochana? Ozez... -Nie - powiedzial Kylar po zbyt dlugiej pauzie. Logan to zauwazyl. -Na pewno? Kylar sie zawahal. -Mysle, ze ona sama nie wie, kogo kocha. To bylo klamstwo, ktore wynikalo z przemilczenia. Logan byl na zlej drodze. Serah nie kochala Kylara, a on nawet jej nie lubil. -Kochalem ja cale moje zycie - wyznal Logan. Kylar nie mial co na to odpowiedziec. -Kylar? - Ogr swidrowal go wzrokiem. -Tak? -Kochasz ja? -Nie. - Kylar byl wsciekly i mdlilo go, ale jego twarz niczego nie zdradzala. Powiedzial Serah, zeby wszystko wyznala Loganowi, zazadal tego. Obiecala, ze to zrobi. Logan spojrzal na niego, ale jego twarz nie rozpogodzila sie tak, jak Kylar sie spodziewal. -Panie. - Za plecami Kylara rozlegl sie glos. Kylar nawet nie slyszal, kiedy podszedl odzwierny. -Tak? - Odwrocil sie do starszego mezczyzny. -Przed chwila zjawil sie poslaniec z wiadomoscia dla pana. Kylar otworzyl niezapieczetowany list, unikajac wzroku Logana. "Musimy sie spotkac. Dzis wieczor o dziesiatej. Pod Niebieskim Odyncem. Jarl". Przeszedl go dreszcz. Jarl. Nie mial o nim zadnych wiesci, odkad przestal zyc na ulicy. Jarl powinien myslec, ze jego przyjaciel nie zyje. To oznaczalo, ze albo szukal go, bo potrzebowal Kylara Sterna, albo wiedzial, ze Kylar to Merkuriusz. A nie przychodzil mu do glowy zaden powod, dla ktorego Jarl mogl szukac Kylara Sterna. Jesli Jarl wiedzial, kim on jest, to kto jeszcze? Pan Blint juz wyszedl. Kylar bedzie musial sie spotkac z Jarlem. Zajmie sie tym sam. -Musze wyjsc - powiedzial. Ruszyl do bramy. -Kylar! - zawolal zanim Logan. Kylar odwrocil sie i zapytal: -Ufasz mi? Logan bezradnie podniosl rece. -Tak. -Wiec niech tak pozostanie. *** Pod Niebieskim Odyncem byl jednym z najladniejszych burdeli Mamy K. Znajdowal sie na wschod od ulicy Sidlin, niedaleko mostu Tomoi. Slynal z tego, ze podaje jedne z najlepszych win w miescie, o czym wspomnial niejeden kupiec, kiedy zona zadawala krepujace pytania. "Przyjaciolka mowila mi, ze widziala cie dzisiaj, jak wchodziles do Niebieskiego Odynca". "No tak, oczywiscie, kochanie. Spotkanie w interesach. Maja tam wspanialy wybor win".Kylar byl tam po raz pierwszy. Burdel mial trzy kondygnacje. Na parterze, gdzie podawano jedzenie i wino, przypominal elegancki zajazd. Tabliczka informowala, ze na pierwszym pietrze znajduje sie "salon", a na drugim "pokoje dla gosci". -Witaj moj lordzie - tuz obok Kylara, ktory stanal niepewnie w wejsciu, rozlegl sie zmyslowy glos. Odwrocil sie i policzki mu zaplonely. Kobieta stala bardzo blisko niego, na tyle blisko, zeby owial go ostry zapach jej perfum. Mowila glosem sciszonym i kuszacym, jakby laczyl ich sekret, albo mogl polaczyc za chwile. Ale to bylo nic w porownaniu z tym, co miala na sobie. Nie wiedzial, czy mozna to nazwac sukienka, bo chociaz stroj zakrywal ja od stop po szyje, zostal uszyty z bialej koronki, i to niezbyt gestej, a pod spodem kobieta nie miala nic. -Slucham? - powiedzial, unoszac wzrok i rumieniac sie jeszcze mocniej. -Moge cos dla pana zrobic? Mam przyniesc kieliszek sethyjskiego czerwonego i opowiedziec, jakie uslugi swiadczymy? - Bawilo ja jego zaklopotanie. -Nie, dziekuje pani. -Moze wolalby pan pojsc do salonu, gdzie moglibysmy porozmawiac bardziej... na osobnosci - powiedziala, przesuwajac palcem po jego szczece. -Wlasciwie to wolalbym nie. Ale bardzo dziekuje. Uniosla brew, jakby zasugerowal cos szatanskiego. -Zwykle lubie, kiedy mezczyzna troche mnie rozgrzeje, ale skoro chce pan isc prosto do mojego pokoju, to... -Nie! - Kylar zdal sobie sprawe, ze podniosl glos i ludzie ogladaja sie na niego. - To znaczy, nie, dziekuje. Przyszedlem zobaczyc sie z Jarlem. -Ach, jestes jednym z tych - powiedziala nagle calkiem normalnym glosem. Zmiana w jej zachowaniu byla niemal wstrzasajaca. Kylar dopiero teraz zauwazyl, ze dziewczyna nawet nie jest w jego wieku. Nie miala siedemnastu lat. Wbrew sobie pomyslal o Mags. -Jarl jest w biurze. Tedy. Teraz, kiedy przestala go uwodzic, Kylar zobaczyl ja w innym swietle. Robila wrazenie wyrachowanej, zimnej. Kiedy odchodzil, uslyszal, jak mowila: -Wyglada na to, ze ci przystojni zawsze orza na drugim poletku. Nie wiedzial, co miala na mysli, ale szedl dalej, martwiac sie, ze sie z niego nabija. Kiedy byl w polowie drogi miedzy stolikami, zerknal za siebie. Odwalala swoja robote ze starszym kupcem. Szepnela mu cos do ucha. Mezczyzna sie rozpromienil. Kylar zapukal. Drzwi do biura sie otworzyly. -Wchodz, szybko - powiedzial Jarl. Kylar wszedl do srodka, majac w glowie kompletny metlik. Jarl - bo niewatpliwie to byl jego stary przyjaciel - wyrosl na przystojnego mezczyzne. Byl nienagannie ubrany wedlug najnowszej mody. Nosil jedwabna tunike w kolorze indygo, obcisle jasnobrazowe spodnie, z pasem ze srebra. Ciemne wlosy mial zaplecione w mnostwo dlugich warkoczykow, kazdy natluszczony i odgarniety do tylu. Oszacowal Kylara spojrzeniem. W kacie rozlegl sie cichy szelest ubrania. Ktos zachodzil Kylara od tylu. Kylar odruchowo kopnal. Trafil ochroniarza w piers. Chociaz byl to potezny mezczyzna, Kylar poczul, jak lamia mu sie zebra. Mezczyzna polecial do tylu na sciane. Zsunal sie po niej i padl bez ruchu na podloge. Kylar blyskawicznie rozejrzal sie po pokoju, ale nie zauwazyl zadnego wiecej zagrozenia. Jarl rozlozyl rece, pokazujac, ze nie ma broni. -On cie nie atakowal. Mial sie tylko upewnic, ze nie masz broni. Przysiegam. - Jarl spojrzal na czlowieka na podlodze. - Ozez w morde Najwyzszego Krola, zabiles go. Krzywiac sie, Kylar spojrzal na mezczyzne wyciagnietego w kacie. Przykleknal obok niego, przylozyl palce do szyi. Nic. Przesunal dlonmi po piersi, sprawdzajac, czy ktores zebro moglo przebic serce. A potem uderzyl piescia w jego piers. I jeszcze raz. -Co ty, do licha... - Jarl urwal, kiedy piers mezczyzny nagle sie uniosla. Ochroniarz zakaszlal i jeknal. Kylar wiedzial, ze kazdy oddech bedzie dla niego tortura. Ale przezyje. -Niech ktos sie nim zajmie - powiedzial. - Ma polamane zebra. Z wytrzeszczonymi oczami Jarl wyszedl do glownej sali i wrocil po chwili z dwoma innymi ochroniarzami. Podobnie jak pierwszy, i ci byli duzi, muskularni i wygladalo na to, ze wiedza, do czego sluza miecze. Zerkneli na Kylara i wyniesli swego kumpla. Kiedy wyszli, Jarl zamknal za nimi drzwi. -Nauczyles sie paru sztuczek, co? Wcale cie nie sprawdzalem. Tamten sie uparl, ze zostanie. Nie sadzilem, ze... zreszta niewazne. Przez chwile gapil sie na przyjaciela, az w koncu Kylar powiedzial: -Dobrze wygladasz. -Chciales powiedziec "Jak, u diabla, mnie znalazles, Jarl?" - Stary przyjaciel sie zasmial. -Jak, u diabla, mnie znalazles, Jarl? -Nigdy nie stracilem cie z oczu. Nigdy nie uwierzylem, ze umarles. -Nie? -Mnie nie nabierzesz, Merkuriusz. -Nie nazywaj mnie tak. Tamten chlopak nie zyje. -Tak? To szkoda. Zapadla cisza. Mezczyzni przygladali sie sobie. Kylar nie wiedzial, co zrobic. Jarl byl jego przyjacielem, a w kazdym razie Merkuriusza. Ale czy byl przyjacielem Kylara? Fakt, ze wiedzial, kim jest Kylar, byc moze od lat, sugerowal, ze nie jest wrogiem. Przynajmniej na razie. Po czesci Kylar wolal wierzyc, ze Jarl chcial po prostu sie z nim zobaczyc, miec szanse na pozegnanie, na ktore nie stac ich bylo na ulicy. Spedzil jednak zbyt wiele lat z panem Blintem, zeby byc az tak naiwnym. Jesli Jarl wezwal go teraz, to pewnie czegos chcial. -Obaj przebylismy dluga droge, prawda? - odezwal sie Jarl. -Wezwales mnie tu po to, zeby o tym porozmawiac? -Dluga droge - powtorzyl Jarl rozczarowany. - Po czesci mialem nadzieje, ze nie zmieniles sie tak bardzo jak ja, Kylar. Od lat czekalem, zeby sie z toba zobaczyc. Wlasciwie odkad odszedles. Chcialem przeprosic. -Przeprosic? -Nie chcialem, zeby umarla. Po prostu nie moglem sie nigdzie dalej ruszyc. Probowalem, ale nie moglem jej znalezc. Musiala czesto zmieniac miejsce. A potem po prostu zniknela. Nigdy sie nie dowiedzialem, co sie z nia stalo. Potwornie mi przykro. - Odwrocil twarz i zacisnal zeby. W oczach Jarla zalsnily lzy. Mysli, ze Elene nie zyje. Wini za to siebie. Wiele lat zyl z tym poczuciem winy. Kylar juz otworzyl usta, zeby mu powiedziec, ze ona zyje, ze swietnie sie miewa, jak mu donoszono, ze on czasem obserwuje ja z daleka, w dni, kiedy robi zakupy, ale zdusil te slowa. Jak mawial Blint, tylko trup nie zdradzi sekretu. Kylar nie znal teraz Jarla. Prowadzil jeden z burdeli Mamy K, wiec z pewnoscia odpowiadal przed nia, ale moze przed innymi tez. To bylo zbyt niebezpieczne. Kylar nie mogl mu powiedziec. Zwiazki to sznury, ktore wiaza. Milosc to petla. Jedyne, co zapewnialo Kylarowi bezpieczenstwo, to fakt, ze nikt nie wiedzial, ze istnieje petla z jego imieniem. Nawet on nie wiedzial, gdzie mieszka Elene. Zyla bezpiecznie gdzies po wschodniej stronie. Moze juz wyszla za maz? W koncu miala pewnie jakies siedemnascie lat. Moze nawet byla szczesliwa. Wygladala na szczesliwa, ale nigdy nie podkradl sie blizej. Pan Blint mial racje. Jedyne, co zapewnialo Elene bezpieczenstwo, to dystans, ktory zachowywal Kylar. Bezpieczenstwo Elene bylo wazniejsze od poczucia winy Jarla. Bylo najwazniejsze. Do diabla, panie Blint, jak pan moze tak zyc? Jak pan moze byc taki silny, taki twardy? -Nigdy nie mialem ci tego za zle - powiedzial w koncu Kylar. To bylo zalosne. Wiedzial, ze to nic nie pomoze, ale nic wiecej nie mogl zaoferowac. Jarl zamrugal, a kiedy spojrzal na Kylara, jego ciemne oczy byly juz suche. -Gdyby chodzilo tylko o to, nigdy bym cie nie prosil o spotkanie. Durzo Blint ma wrogow, i ty tez. -To zadna nowina. Niewazne, ze on i Blint nigdy nie rozmawiali o wykonywanych robotach i ze kazdy, kto wiedzial o ich zleceniach z pierwszej reki, juz nie zyl. Wiesci sie rozchodzily. Wiesci zawsze sie rozchodzily. Jakis inny siepacz przypisze im robote. Jakis klient bedzie sie przechwalal, kogo wynajal. Mieli wrogow, wobec ktorych zawinili i jeszcze wiecej wrogow, ktorzy tylko mysleli, ze Durzo wobec nich zawinil. To takze cena bycia najlepszym. Rodziny truposzy nigdy nie przypisywaly udanego zamachu drugorzednemu siepaczowi. -Pamietasz Rotha? -Jednego z duzych Szczura? - upewnil sie Kylar. -Tak. Wyglada na to, ze jest bystrzejszy, niz kiedykolwiek podejrzewalismy. Po smierci Szczura... coz, wszyscy uciekli, jakby gildia stanela w ogniu. Pozostale gildie zajely nasze terytorium. Wszyscy walczyli, zeby przetrwac. Roth nie zdobyl zadnych przyjaciol, kiedy byl prawa reka Szczura. Kilka razy niewiele brakowalo, a ktos by go zabil. Najwyrazniej wini za to ciebie. -Mnie? -Bo zabiles Szczura. Gdybys go nie zabil, nikt nie osmielilby sie podniesc reki na Rotha. On tez nigdy nie uwierzyl w twoja smierc, ale nie mial takiej pozycji, zeby sie dowiedziec, kim sie stales. To sie zmienia. Kylarowi zacisnelo sie serce. -Wie, ze zyje? -Nie, ale w ciagu roku znajdzie sie w Dziewiatce, moze nawet szybciej. Zwolnilo sie wlasnie miejsce, o ktore sie stara. Majac taka wladze, znajdzie cie. Nie spotkalem go, ale slyszalem rozne historie... To naprawde chory czlowiek. Okrutny. Msciwy. Przeraza mnie. Przeraza mnie jak nikt od czasow wiesz kogo. -Wiec czemu mnie tu zaprosiles? Zeby mi powiedziec, ze Roth chce mnie dorwac? -Tak, ale chodzi o cos wiecej. Bedzie wojna. -Wojna? Chwileczke. Jaka twoja w tym rola? Skad to wszystko wiesz? Jarl milczal chwile. -Spedziles ostatnie dziesiec lat pod okiem pana Blinta. A ja swoje dziesiec lat pod okiem Mamy K. I tak jak ty nauczyles sie czegos wiecej niz tylko walki, ja nauczylem sie czegos wiecej niz... cudzolozenia. Sekrety tego miasta plyna przez sypialnie. To rzeczywiscie byly slowa w stylu Mamy K. -Ale dlaczego mi pomagasz? Wiele sie zmienilo, odkad bylismy kradnacymi chleb szczurami z gildii. Jarl wzruszyl ramionami i znowu odwrocil wzrok. -Jestes moim jedynym przyjacielem. -Jasne, kiedy bylismy dziecmi... -Nie "byles". Jestes. Jestes jedynym przyjacielem, jakiego w zyciu mialem. Starajac sie stlumic wlasne poczucie winy - ile czasu uplynelo, odkad ostatni raz pomyslal o Jarlu? - Kylar odpowiedzial: -A co z ludzmi tutaj? Tymi, z ktorymi pracujesz? -Wspolpracownicy, podwladni, klienci. Nawet zwiazalem sie z kims. Ale nie mam przyjaciol. -Masz kochanke i ona nie jest twoja przyjaciolka? -Ona nazywa sie Stephan i jest piecdziesieciotrzyletnim kupcem blawatnym z zona i osmiorgiem dzieci. Zapewnia mi ochrone i piekne ubrania, a ja mu daje seks. -Och. Nagle slowa dziwki o oraniu innego poletka nabraly sensu. -Jestes tu szczesliwy, Jarl? -Szczesliwy? Do diabla, co to za pytanie? Szczescie ma sie do tego nijak. -Przepraszam. Jarl zasmial sie gorzko. -Kiedy odzyskales swoja niewinnosc, Kylar? Powiedziales, ze Merkuriusz nie zyje. -O czym ty mowisz? -Zamierzasz teraz wyjsc, skoro juz wiesz, kim jestem? -Nie, jestes moim przyjacielem. -A ty moim. Ale gdybym nie zobaczyl wlasnie, jak prawie zabiles Gerka, to zastanawialbym sie, czy naprawde jestes siepaczem. Jak to robisz, ze zabijasz ludzi i nadal masz czysta dusze, Kylar? - Wypowiedzial jego imie z naciskiem. -A jak ty mozesz zachowac czysta dusze, bedac dziwka? -Nie zachowalem. -Ja tez nie. Jarl zamilkl. Przyjrzal sie uwaznie Kylarowi. -Cos sie stalo tamtego dnia? Kylar wiedzial, o co pyta Jarl. Przeszedl go dreszcz. -Durzo powiedzial mi, ze jesli chce zostac jego uczniem, musze zabic Szczura. Po tym, co zrobil Laleczce... zrobilem co trzeba. -Tak po prostu, he? Kylar zastanawial sie, czy sklamac, ale jesli ktokolwiek zaslugiwal na prawde, to wlasnie Jarl. Wycierpial od Szczura wiecej niz ktokolwiek inny. Skoro przemilczal sprawe Laleczki, tego nie mogl mu odmowic. Opowiedzial cala historie jak nikomu innemu poza panem Blintem. Opis krwi i tego, jak zalosny byl Szczur, nie poruszyl Jarla. Jego twarz pozostala bez wyrazu. -Zasluzyl na to. Zasluzyl na to i na jeszcze wiecej - powiedzial Jarl. - Zaluje tylko, ze sam nie mialem odwagi tego zrobic. Zaluje, ze nie moglem patrzec. - Machnal reka zniewiescialym gestem. - Spodziewam sie klienta, wiec sluchaj. Khalidor zaatakuje. Rozne czesci Sa'kage sa mobilizowane, ale to glownie zaslona dymna. Pewnie tylko Dziewiatka wie, co sie naprawde dzieje, moze tylko Shinga. Nawet nie moge ci powiedziec, po ktorej stronie sie opowiemy. Chodzi o to, ze nie stac nas na to, by Cenaria przegrala wojne. Nie wiem, czy Dziewiatka zdaje sobie z tego sprawe. Ursuulowie roszcza sobie pretensje do Cenarii od wielu pokolen, ale kilka miesiecy temu Krol-Bog Ursuul zazadal daniny w postaci jakiegos specjalnego klejnotu i wolnego przejscia, twierdzac, ze jest bardziej zainteresowany wojna z Modai niz z nami. Krol Gunder powiedzial mu, gdzie moze sobie pojsc, i nie byly to krolewskie trakty. Wedlug pewnych zrodel Krol-Bog przysiagl, ze zrobi z nas przyklad. Ma wiecej niz piecdziesieciu czarownikow, moze wielu wiecej. Watpie, zeby krol Gunder zdolal zebrac dziesieciu magow, ktorzy stawiliby im czolo. -Ale Sa'kage przetrwa - powiedzial Kylar. Zreszta on i tak sie tym nie przejmowal. Myslal o Drake'ach i Loganie. Khalidorczycy zabiliby ich. -Sa'kage przetrwa, a jesli wszystkie interesy pojda z dymem, od kogo wymusza pieniadze? Jesli wszyscy kupcy splajtuja, nie beda mogli grac hazardowo ani chodzic na dziwki. Z niektorych wojen mozemy miec zyski. Ta nas zrujnuje. -Wiec czemu mi to mowisz? -Durzo siedzi w centrum tego. -Oczywiscie, ze tak. Pewnie polowa arystokracji na roznych szczeblach wladzy w armii probuje sprzatnac swoich przelozonych, zeby zajac ich miejsce. Ale pan Blint nie przyjmie roboty, ktora wystawilaby miasto na powazne niebezpieczenstwo. Nie, jesli sprawy maja sie tak zle, jak mowisz. Jarl pokrecil glowa. -Mysle, ze pracuje dla krola. -Pan Blint nigdy nie pracowalby dla krola. -Owszem, jesli mieliby jego corke. -Kogo? 32 Lord general Agon stanal na wygrabionym bialym zwirze w ogrodzie posagow przy zamku i staral sie nie zdradzac sie z tym, jak bardzo sie czuje sie nieswojo. Niech to szlag, wspaniale miejsce na spotkanie z zabojca.Normalnie naprawde uwazalby, ze to doskonale miejsce na spotkanie z zabojca. Blint przykazal mu nie zabierac zolnierzy, gdyby jednak zamierzal zrobic odwrotnie, mialby tu mnostwo miejsca do ukrycia ich. Oczywiscie, fakt, ze spotkanie odbywalo sie na terenie zamku, powinien poprawiac samopoczucie Agonowi. I moze by tak bylo, gdyby nie to, ze Blint sam je zaproponowal. Ksiezyc przyslonila chmura i Agon nadstawil uszu, zeby uslyszec najslabszy zgrzyt zwiru obwieszczajacy przybycie Blinta. Nie watpil, ze siepacz dostanie sie do zamku. General pamiec mial rownie dobra, jak ostre byly sztylety, ktore znaleziono pod krolewskimi poduszkami. Mimo wszystko musial wypelnic rozkazy. Powiodl wzorkiem po posagach wokol. To byli bohaterowie, wszyscy, co do jednego. Zastanawial sie, co robi w ich towarzystwie. Zwykle ten ogrod byl jak raj. Normalnie, chodzilby po bialych i czarnych kamykach, patrzylby na marmurowych herosow, zastanawiajac sie, jak zachowaliby sie na jego miejscu. Dzis wieczor ich cienie czaily sie groznie. Oczywiscie, to wszystko bylo jego wyobraznia, ale nadal pamietal, ze Blint byl w jego sypialni dziesiec lat temu, gotow zabic. Przy takim czlowieku nikt nie byl bezpieczny. Rozlegl sie ledwo slyszalny zgrzyt zwiru obok jednego z posagow. Agon odwrocil sie i bez zastanowienia chwycil za miecz. -Nie trudz sie - powiedzial Durzo Blint. Agon znowu gwaltownie sie obrocil. Durzo stal dwie stopy od niego. Lord general cofnal sie. -Halasowal jeden z twoich ludzi. Nie ja. - Blint usmiechnal sie drapieznie. - Ale chwileczke, nie powiedzialem ci, zebys nie bral ze soba ludzi? -Nikogo nie wzialem. -Hm. -Spozniles sie. Teraz juz Agon odzyskal rownowage. To bylo niepokojace - zadawac sie z czlowiekiem, ktory nie cenil zycia. Teraz naprawde wierzyl, ze Blint wlasnie taki jest. Staly tez za tym konkretne przeslanki. On sam byl w stanie zadawac sie z Blintem tylko dlatego, ze zdal sobie sprawe, ze mozna go zabic - jego, Agona - ale to nie jest wazne; smierc i zycie nie stanowily powodow, dla ktorych wezwal Blinta; jego zycie lub smierc nie byly kluczowe w sprawie, o ktorej porozmawiaja. Nadal jednak zastanawial sie, jak siepacze moga zyc w ten sposob? -Tylko sie upewnialem, ze wiem, gdzie ukryli sie panscy zolnierze - odpowiedzial Blint. Ma na sobie stroj do zabijania, zdal sobie sprawe Agon. To go przyprawilo o lekkie mdlosci. Bawelniana tunika w ciemnoszare cetki, cienka, ale skrojona tak, zeby nie krepowala ruchow, spodnie z takiego samego materialu, pasy z najrozniejsza bronia do rzucania; czesci z nich general nawet nie rozpoznawal. Za to zorientowal sie, ze niektore ostrza to cos wiecej niz tylko stal. Byla na nich tez trucizna. Blefuje? Agon nie sprowadzil zolnierzy. Nie zamierzal sie narazac. -Dotrzymuje slowa danego nawet oprychowi Sa'kage. -Najzabawniejsze jest to, ze panu wierze, lordzie generale. Mozna powiedziec o panu rozne rzeczy, ale nie jest pan ani tak niehonorowy, ani tak glupi, zeby mnie zdradzic. Jest pan pewien, ze nie chce pan, abym zabil krola? Ma pan wojsko. Jesli bedzie pan madry i dopisze panu szczescie, moze sam pan zostac krolem. -Nie. Dotrzymuje zlozonych przysiag. Gdyby tylko te slowa tak nie palily, gdy je wypowiadam. -Dalbym panu znizke. - Blint sie zasmial. -Jest pan gotow uslyszec, jakie jest zlecenie? -Mam wrazenie, ze juz o tym kiedys rozmawialismy. Moja odpowiedz brzmi tak samo. Przyszedlem tutaj tylko dlatego, ze sie stesknilem za pana usmiechnieta twarza, lordzie generale. I zeby panu pokazac, na wypadek gdybyscie znowu postanowili utrudnic mi zycie, ze wasze, badzmy szczerzy, raczej zalosne zabezpieczenia nie sa w stanie mnie powstrzymac. -Nawet pan nie uslyszal, co to za zadanie. Teraz krol szanuje panskie umiejetnosci. Zaplaci lepiej niz ktokolwiek wczesniej. Zyczy sobie... -Zebym go chronil. Wiem. Hu Szubienicznik przyjal na niego zlecenie. - Durzo zignorowal wstrzasnieta mine Agona. - Przykro mi. Nie wezme tej roboty. Nigdy nie przyjme zlecenia od tego wypierdka. Badzmy szczerzy. Aleine Gunder, idiota, ktory uznal sie za "dziewiatego" jakby mial jakikolwiek zwiazek z poprzednimi osmioma Aleine'ami, to marnotrawstwo skory. Ktos wyskoczyl spod wysokiego posagu ksiecia Gundera za plecami Agona. Lordowi generalowi zacisnelo sie serce, kiedy rozpoznal chod. Aleine Gunder IX odrzucil kaptur. -Straze! Straze! Zza pomnikow i krzakow wyskoczyli lucznicy i kusznicy. Kolejni przybiegli spoza ogrodu. -Moj panie. Co za niespodzianka - powiedzial Blint, skladajac bezbledny dworski uklon. - Kto by sie spodziewal znalezc pana w cieniu wlasnego ojca? -Ty smierdzacy... smierdzacy!... smierdzielu! - wrzasnal krol. - Co robicie?! - ryknal na straze. - Otoczyc go! Straze otoczyly Durzo, Agona i krola ciasnym kregiem. Denerwowali sie, ze krol stoi tak blisko siepacza, ale zaden nie smial sprowokowac krolewskiego gniewu, rozdzielajac ich na sile. -Wasza Wysokosc - powiedzial Agon, stajac przed krolem, zanim ten sprobowalby uderzyc Durzo Blinta. Uderzyc Durzo Blinta! -Bedziesz dla mnie pracowal, zabojco - powiedzial krol. -Nie. Powiedzialem to juz raz, ale moze musisz to uslyszec osobiscie. Moge zabic ciebie, ale dla ciebie zabijac nie bede. Straze oczywiscie nie byly zachwycone tymi slowami, ale Agon uniosl reke. Kiedy straze staly tak blisko, lucznicy byli bezuzyteczni. Genialnie, Wasza Wysokosc. Gdyby doszlo do rozlewu krwi, obaj z krolem by zgineli. -Dobrze wiec - powiedzial krol. -Dobrze wiec. - Blint usmiechnal sie bez cienia wesolosci. Krol odpowiedzial usmiechem. -Zabijemy twoja corke. -Kogo? Krol usmiechnal sie jeszcze szerzej. -Sprawdz to. I zasmial sie. Pelna napiecia chwila przeciagala sie i Agon juz sie zastanawial, czy zaraz bedzie trzymal na rekach martwego krola. A potem tylko cos smignelo. Chociaz patrzyl prosto na niego, Durzo Blint poruszal sie szybciej, niz moglo to zarejestrowac oko lorda generala. Przeskoczyl nad kregiem zolnierzy, przytrzymal sie posagu i zmienil kierunek lotu. Chwile potem rozlegly sie odglosy ucieczki na murze zamkowym, cos jak drapanie pazurkow, gdy kot wspina sie na drzewo. Jeden z zolnierzy strzelil z kuszy - litosciwie, bo celowal w niebo. Agon rzucil mu spojrzenie. Mezczyzna przelknal sline. -Przepraszam, panie. Krol wrocil na zamek i dopiero dwie minuty pozniej Agon zdal sobie sprawe, ze niewiele brakowalo, a Durzo doprowadzilby do tego, ze general zdradzilby krola na jego oczach. *** Kylar poczul ruch powietrza, gdy ktos otworzyl frontowe drzwi do kryjowki. Oderwal wzrok od ksiazki i siegnal po nagi miecz lezacy na stole.Oczywiscie ze swojego miejsca mial idealny widok na drzwi. Pan Blint nie urzadzilby inaczej pracowni. Ale poznalby, ze to pan Blint po dzwieku: stuk-STUK-stuk. Stuk-STUK-stuk. Stuk-STUK-stuk. Pan Blint zawsze zamykal, otwieral i potem raz jeszcze zamykal wszystkie zamki. Jeszcze jeden jego przesad. Nie zapytal mistrza o robote. Blint nie lubil rozmawiac o zadaniu zaraz po wykonaniu go. Mowil, ze Aniolowie Nocy tego nie lubia. Kylar odczytywal to tak: "Pozwol, niech wspomnienia wyblakna". Fiolka z jadem bialej zmii stala na stole razem z reszta kolekcji mistrza. Zeby oderwac od niej uwage Blinta i swoja, Kylar powiedzial: -Nie sadze, zeby cos z tego wyszlo. Sprawdzalem w panskich ksiazkach. Nic tam na ten temat nie pisza. -Napisza nowa ksiazke - powiedzial Blint. Zaczal chowac zatrute ostrza do specjalnych etui, wycierajac te, do ktorych uzyto szybko rozkladajacej sie trucizny. -Wiem, ze zwierzeta potrafia zjesc rozne trucizny i nie choruja od tego. I wiem, ze jesli potem ktos zje ich mieso, to choruje. Nasze eksperymenty dowiodly tego. Ale wtedy truposz jest tylko chory. Do tego momentu wszystko rozumiem, ale tego podwojnego otrucia nie. Blint odwiesil pasy do broni. -Truposz je wieprzowine i nic nie czuje. Moze robi mu sie troche niewyraznie. Je przepiorke i ma zawroty glowy. Zjada obie rzeczy, umiera. To sie nazywa wzmocnienie. Trucizny dzialaja razem, zeby osiagnac swoj pelen potencjal. -Ale nadal cala swinia i stado przepiorek musza przejsc przez rece kredencerza. -W wielkich rezydencjach jedzenie sprawdza kilka osob. Zanim nabiora jakichs podejrzen, truposz juz nie bedzie zyl. -Ale wtedy otruje pan wszystkich na sali. Nie moze pan zapanowac... -Ja nad wszystkim panuje! - wrzasnal Blint. Rzucil noz i wyszedl, zatrzaskujac za soba drzwi tak mocno, ze zadzwonila wiszaca na scianach bron. *** Elene zagapila sie na pusta strone i ponownie zanurzyla wysychajace pioro w kalamarzu. Dalej, przy stole w jadalni Drake'ow Mags i Ilena Drake graly w domino. Mags, starsza z siostr, bardzo sie skupiala, ale Ilena caly czas zerkala na Elene.-Dlaczego - odezwala sie Elene - zawsze podkochuje sie w nieosiagalnych mezczyznach? Elene Cromwyll przyjaznila sie z Mags i Ilena Drake od wielu lat. Przepasc miedzy sluzaca i corkami hrabiego powinna uniemozliwiac przyjazn, ale Drake'owie uwazali, ze wszyscy sa rowni przed Bogiem Jedynym. W miare jak dorastaly, dziewczynki zaczynaly rozumiec, jak dziwna jest ich przyjazn, wiec stala sie mniej jawna, ale nie mniej prawdziwa. -Ten ogrodnik Jaen byl osiagalny - powiedziala Ilena, przesuwajac kostke. Mags skrzywila sie, widzac jej ruch, a potem wykrzywila sie do pietnastoletniej siostry. -To trwalo jakies dwie godziny - powiedziala Elene. - A potem otworzyl te swoja tlusta jadaczke. -W ktoryms momencie musialas durzyc sie w Polu - powiedziala Mags. -Nie do konca. On tak bardzo mnie kochal, ze pomyslalam, ze powinnam odwzajemniac jego uczucie. -Przynajmniej to z Polem nie bylo calkiem urojone - powiedziala Ilena. -Ilena, nie zachowuj sie jak rozpuszczony bachor - upomniala ja Mags. -Wsciekasz sie na mnie, bo znowu przegrywasz. -Nieprawda! -Wygram w trzech ruchach. -Tak? - Mags spojrzala na kostki. - Ty smarkulo. A ja musze przyznac, ze bardzo sie ciesze, ze odrzucilas Pola - powiedziala do Elene. - To jednak oznacza, ze nie masz kawalera na przyjecie. Elene porzucila pioro i ukryla twarz w dloniach. Westchnela. -Macie pojecie, co napisalam do niego w zeszlym roku? Zagapila sie na pusta kartke przed soba. -Nie wiedzialam, ze Pol potrafi czytac - zdziwila sie Ilena. -Nie Pol. Moj dobroczynca. -Cokolwiek napiszesz i tak nie przestanie przysylac pieniedzy, prawda? - spytala Ilena, ignorujac mordercze spojrzenie siostry. Ilena Drake miala tylko pietnascie lat, ale przez wiekszosc czasu kontrolowala Mags, juz nie wspominajac o najstarszej siostrze Serah. -Nigdy nie przestal. Nawet kiedy mu napisalam, ze mamy wiecej pieniedzy niz nam trzeba. Ale nie chodzi o pieniadze, Lena - tlumaczyla Elene. - W zeszlym roku napisalam mu, ze go kocham. - Nie miala odwagi przyznac, ze rozmazala atrament wlasnymi lzami. - Napisalam mu, ze bede go nazywala Kylar, bo Kylar jest mily, a ja nigdy nie poznalam imienia mojego dobroczyncy. -Wiec teraz lubisz tez Kylara... do ktorego nigdy sie nawet nie odezwalas. -Jestem beznadziejna. Dlaczego pozwalam wam rozmawiac ze mna o chlopcach? -Ilena nie moze przestac mowic o Kylarze - odezwala sie Mags tonem zdradzajacym, ze zaraz wykorzysta fakt, ze jest starsza z siostr - bo sama sie w nim durzy. -Nieprawda! - pisnela Ilena. -No to dlaczego napisalas to w swoim pamietniku? - spytala Mags. Nasladowala melodyjny sposob mowienia Ileny: - "Dlaczego Kylar nie rozmawia ze mna czesciej?". "Kylar odezwal sie dzis do mnie przy sniadaniu. Powiedzial, ze jestem slodka. To dobrze, czy nadal uwaza mnie za mala dziewczynke?". To ohydne, Ilena. Praktycznie jest twoim bratem. -Ty czarownico! - wrzasnela Ilena. Skoczyla ponad stolem i rzucila sie na siostre. Elene zamarla i patrzyla na nie na poly z przerazeniem, na poly z rozbawieniem. Dziewczyny krzyczaly, Ilena szarpala Mags za wlosy, a Mags zaczela jej sie rewanzowac. Elene zerwala sie, uznajac, ze lepiej je rozdzielic, zanim komus stanie sie krzywda. Drzwi otworzyly sie gwaltownie, niemal wylatujac z zawiasow, i w progu stanal Kylar z mieczem w reku. W okamgnieniu atmosfera w pokoju calkowicie sie zmienila. Kylar emanowal w sposob wrecz namacalny niebezpieczenstwem i sila. Byl ucielesnieniem pierwotnej meskosci. To wrazenie zalalo Elene jak fala, ktora nieomal zbila ja z nog i wciagnela na glebokie morze. Ledwo lapala oddech. Kylar wsunal sie do pokoju na ugietych nogach, trzymajac nagi miecz w obu dloniach. Omiotl spojrzeniem cale pomieszczenie, zerknal na kazde wyjscie, okna, cienie, nawet w katy pod sufitem. Mocujace sie na podlodze dziewczyny zamarly. Ilena nadal trzymala w piesci garsc wlosow Mags. Obie mialy wine wymalowana na twarzach. Jego jasne bladoniebieskie oczy wydawaly sie takie znajome. Czy to tylko wyobraznia Elene, czy tez naprawde pojawil sie w nich plomyk, jakby ja rozpoznal? Ich oczy spotkaly sie i po plecach Elene przebiegl dreszcz. Patrzyl na nia - nie na jej blizny. Mezczyzni zawsze patrzyli na jej blizny. A Kylar widzial Elene. Chciala sie odezwac, ale nie znalazla zadnych slow. On tez otworzyl usta, jakby zamierzal cos powiedziec, ale nagle pobladl. Wsunal miecz z powrotem do pochwy i sie odwrocil. -Prosze o wybaczenie, moje panie - powiedzial i skinal glowa. A potem wyszedl. -Dobry Boze - powiedziala Mags. - Widzialyscie to? -To bylo przerazajace - przyznala Ilena. - I... -Upajajace - dokonczyla Elene. Jej twarz plonela. Odwrocila sie od nich, kiedy dziewczyny wstawaly. Usiadla i wziela pioro. Chociaz nadal nie byla w stanie pisac. -Elene, co sie dzieje? - zapytala Mags. -Kiedy zobaczyl moja twarz, wygladal jakby za chwile mial pasc trupem - powiedziala Elene. Dlaczego? Tylko zerknal na jej blizny. To wlasnie przerazalo wiekszosc chlopcow. -Dojdzie do siebie. Jestes aniolem. Daj mu szanse. Zaprosimy go na przyjecie, ze wzgledu na ciebie i w ogole - powiedziala Ilena. -Nie. Nie, zabraniam. On jest baronetem, Lena. -Biednym baronetem, ktorego ziemie zajal Lae'knaught. -To jeszcze jeden nieosiagalny mezczyzna. Przejdzie mi. -Nie musi byc nieosiagalny. Jesli przyjmie nasza wiare... w oczach Boga wszystkich ludzi stworzono rownymi. -Och, Lena, nie mam mnie takimi slowami. Jestem sluzaca. Sluzaca z bliznami. Niewazne, co widzi Bog. -Niewazne, co widzi Bog? - zapytala lagodnie Mags. -Wiesz, o co mi chodzilo. -Logan byc moze poslubi Serah, a miedzy nimi jest rownie wielka przepasc jak miedzy biednym baronetem i toba. -Kiedy arystokrata zeni sie z nizej urodzona arystokratka, ludzie sie krzywia, ale arystokrata z kims z pospolstwa? -Nie mowimy, ze masz za niego wychodzic za maz. Pozwol nam tylko zaprosic go na przyjecie. -Nie. Zabraniam. -Elene... -To ostateczna decyzja. - Elene patrzyla na dziewczeta, dopoki niechetnie nie kiwnely glowami. - Ale moglybyscie troche mi o nim opowiedziec. *** -Kylar! - zawolal hrabia Drake, kiedy Kylar probowal przekrasc sie obok jego gabinetu do schodow na gore. - Moglbys wstapic do mnie na chwile?Nie mial innego wyjscia, jak posluchac. Zaklal w duchu. Dzisiejszy dzien okazal sie bardzo dlugi. Mial nadzieje, ze przespi sie chwile, zanim bedzie musial wypelnic przed switem obowiazki wyznaczone przez pana Blinta. Domyslal sie, o co moze chodzic, wiec kiedy wszedl do gabinetu hrabiego, staral sie nie czuc jak chlopiec, ktoremu ojciec zaraz zacznie wyjasniac, co to jest seks. Czas nie tknal hrabiego. Mialby sto lat i nadal wygladal na czterdziesci. Biurko stalo w tym samym miejscu, ubrania mialy ten sam kroj i kolor, a kiedy szykowal sie do trudnej rozmowy, zawsze pocieral nasade nosa, w miejscu gdzie zwykle opieraly sie binokle. -Kochales sie z moja corka? - zapytal hrabia. Kylar rozdziawil usta. Tyle, jesli idzie o rozgrzewke przed trudna rozmowa. Hrabia patrzyl na niego beznamietnie. -Nawet nie tknalem jej palcem, panie. -Nie pytam o twoj palec. Kylar wytrzeszczyl oczy. I to byl czlowiek, ktory mowi o Bogu tak czesto, jak wiekszosc rolnikow mowi o pogodzie? -Nie, nie martw sie synu. Wierze ci. Chociaz podejrzewam, ze twoja powsciagliwosc nie wynikala z braku wysilkow ze strony Serah. Krew, ktora naplynela mu do twarzy, byla wystarczajaca odpowiedzia. -Czy ona cie kocha? Pokrecil glowa. Prawie mu ulzylo, ze uslyszal pytanie, na ktore mogl odpowiedziec. -Mysle, ze Serah chce tego, czego nie moze miec. -Czy to dotyczy tez kochania sie z wieloma mlodymi arystokratami, z ktorych zaden nie jest Loganem? -Doprawdy, nie sadze, abym mial prawo albo pozwalal mi na to honor... - belkotal Kylar. Zbolaly hrabia uniosl reke. -Nie powiedzialbys tego, gdybys uwazal, ze to oskarzenie jest niesluszne. Powiedzialbys, ze w zadnym razie, a potem, ze nie mam prawa pytac o takie rzeczy ani ze nie pozwala mi na to honor. I mialbys racje. - Potarl nasade nosa i zamrugal. - Przepraszam, Kylarze. To nie w porzadku z mojej strony. Czasem nadal w sposob niehonorowy wykorzystuje spryt, ktorym obdarzyl mnie Bog. Staram sie robic to co sluszne, niezaleznie od tego, czy ludzie uznaja to za honorowe. Istnieje przepasc miedzy tymi dwiema rzeczami, wiesz? Kylar wzruszyl ramionami, ale nie byla potrzebna zadna odpowiedz. -Nie zamierzam potepiac swojego dziecka - powiedzial hrabia. - Robilem duzo gorsze rzeczy w swoim zyciu, o jakich ona nawet nie snila. Ale chodzi o cos wiecej niz tylko jej szczescie. Czy Logan wie o jej... nieostroznych poczynaniach? -Prosilem ja, zeby mu powiedziala, ale nie sadze, by to zrobila, panie. -Wiesz, ze Logan poprosil mnie o reke Serah? -Tak, panie. -Powinienem udzielic mu blogoslawienstwa? -Nie moze pan oczekiwac lepszego syna. -Dla mojej rodziny to byloby wspaniale, ale czy to bedzie dobre dla Logana? Kylar sie zawahal. -Mysle, ze ja kocha - odpowiedzial w koncu. -Chce uslyszec odpowiedz w ciagu dwoch dni - powiedzial hrabia. - Kiedy skonczy dwadziescia jeden lat, przejmie posiadlosc Gyre'ow i stanie sie najbogatszym i najpotezniejszym czlowiekiem w krolestwie, mimo wszystkich interwencji krola w sprawy jego rodu w ciagu ostatnich dziesieciu lat. Jest szosty w kolejce do tronu. Pierwszy zaraz po krolewskich dzieciach. Ludzie beda mowic, ze wybral ponizej swoich mozliwosci. Beda mowic, ze nie jest go warta. - Hrabia odwrocil wzrok. - Zwykle mam w nosie to, co sobie mysla inni, bo nie maja pojecia, co mowia. Obawiam sie, ze tym razem beda mieli racje. Kylar nie potrafil odpowiedziec. -Przez lata modlilem sie, zeby moje corki znalazly odpowiednich mezczyzn na mezow. Modlilem sie, zeby Logan ozenil sie z wlasciwa kobieta. Dlaczego mam wrazenie, ze to nie jest wlasciwa odpowiedz? - Znowu pokrecil glowa i scisnal nasade nosa. - Wybacz mi, zadalem ci tyle pytan, na ktore nie mozesz odpowiedziec, a nie zadalem tego, na ktore znasz odpowiedz. -O co chodzi, panie? -Kochasz Serah? -Nie, panie. -A te dziewczyne? Te, ktorej przesylasz pieniadze od prawie dziesieciu lat? Kylar sie zarumienil. -Przysiaglem nie kochac, panie. -Ale czy ja kochasz? Kylar wyszedl z gabinetu. Kiedy juz byl w korytarzu, hrabia powiedzial: -Wiesz, Kylarze, ze za ciebie tez sie modle. 33 Burdel zamknieto kilka godzin temu. Na gorze dziewczyny spaly na brudnych przescieradlach posrod burdelowego smrodu przetrawionego alkoholu, zjelczalego potu, starego seksu, dymu i tanich perfum. Drzwi byly zamkniete. Wszystkie lampy oprocz dwoch prostych miedzianych na dole zgaszono. Mama K nie pozwalala, zeby marnowac w jej burdelach pieniadze.Na dole byly tylko dwie osoby i obie siedzialy przy barze. Wokol stolka mezczyzny lezalo kilkanascie potluczonych szklanek. Dopil trzynaste piwo, uniosl szklanke i cisnal ja na podloge. Stlukla sie. Mama K nalala Durzo kolejna szklanke z beczki bez mrugniecia okiem. Nie odezwala sie. Durzo zacznie mowic, kiedy bedzie gotowy. Mimo to zastanawiala sie, dlaczego wybral wlasnie ten burdel. To byla dziura. Wszystkie ladne dziewczyny wysylala gdzie indziej. Pozostale burdele, ktore kupila, byly warte naprawy, ale ten kulil sie w glebi Nor, daleko od glownej drogi w labiryncie chalup i szop. Tu stracila swoje dziewictwo. Dostala za to dziesiec srebrnikow i uwazala sie wtedy za szczesciare. Ten burdel nie zajmowal wysokiej lokaty na liscie miejsc, ktore chcialaby odwiedzic. -Powinienem cie zabic - powiedzial w koncu Durzo. To byly pierwsze slowa, jakie wypowiedzial od Szesciu godzin. Dopil piwo i pchnal szklanke po barze. Przejechala kilka stop, przewrocila sie, sturlala z baru i stlukla. -Och, wiec jednak potrafisz mowic - zdziwila sie Mama K. Wziela nastepna szklanke i odkrecila kurek. -Tez masz corke? Mama K zamarla. Za pozno zakrecila kurek i piwo wylalo sie ze szklanki. -Vonda kazala mi przysiac, ze ci nie powiem. Za bardzo sie bala, a potem, kiedy umarla... Mozesz nienawidzic Vondy za to, co zrobila, ale zrobila to, bo cie kochala. Durzo spojrzal na nia z takim niedowierzaniem i obrzydzeniem, ze Gwinvere miala ochote uderzyc go w te jego ohydna twarz. -A co ty wiesz o milosci, ty kurwo? Myslala, ze nikt juz nie bedzie w stanie zranic jej tymi slowami. Slyszala kazdy mozliwy komentarz na temat bycia dziwka i kilka dodatkowych. Ale sposob, w jaki Durzo to powiedzial, cos w tym komentarzu - i to z jego ust! - uderzylo ja do glebi. Nie mogla sie ruszyc. Nie mogla nawet zlapac tchu. -Wiem, ze gdybym miala szanse na taka milosc, jaka ty miales, rzucilabym ten fach - powiedziala w koncu. - Zrobilabym wszystko, zeby to utrzymac. Urodzilam sie w tym szambie. Ty je sobie sam wybrales. -Jak ma na imie moja corka? -Wiec to tyle? Sprowadziles mnie tutaj, zeby mi przypomniec, ile razy pieprzylam sie w tej smierdzacej dziurze? Pamietam. Pamietam! Dawalam dupy, zeby moja mlodsza siostra nie musiala. I wtedy ty sie zjawiles. Pieprzyles sie ze mna piec razy w tygodniu i powiedziales Vondzie, ze ja kochasz. Zrobiles jej dziecko. I odszedles. Moglam jej powiedziec, ze to bylo do przewidzenia. Ta czesc historii byla tak przewidywalna, ze nawet nie warto jej powtarzac, nieprawdaz? Ale nie, ty nie byles przecietnym kutasem. Ty doprowadziles do tego, ze ja porwano. I co potem? Ruszyles jej na ratunek? Nie, pokazales dokladnie, jak bardzo ja kochasz. Uznales, ze blefuja, prawda? Zawsze byles gotowy stawiac na szali zycie innych, co, Durzo? Jestes tchorzem. Szklanka Durzo roztrzaskala sie o barylke za plecami Mamy K. Drzal. Wycelowal w nia palec. -Ty! Ty nie masz prawa. Ty bys to rzucila dla milosci? Chrzanienie. Gdzie teraz masz mezczyzne w swoim zyciu, Gwin? Juz nie dajesz dupy, wiec facet nie musialby byc zazdrosny. Ale nadal nikogo nie ma, co? Wiesz, dlaczego jestes idealna kurwa? Z tego samego powodu, dla ktorego nie masz mezczyzny. Bo nie potrafisz kochac. Zwykla z ciebie dupa. Wysysasz kazdego do sucha i kazesz sobie placic za te przyjemnosc. Wiec daruj sobie glodne kawalki, nie chrzan mi "zrobilam to, zeby ratowac moja siostre". Tobie zawsze chodzilo o wladze. Och, jasne, sa kobiety, ktore sprzedaja sie dla pieniedzy, albo dla slawy, albo dlatego ze nie maja innej mozliwosci. Ale one sa dziwkami. A ty, nawet kiedy juz nie bedziesz sie pieprzyc, zawsze bedziesz dziwka. No dobrze. Jak. Ona. Ma. Na. Imie? - Wyrzucal z siebie kazde slowo jak kesy z zaplesnialego chleba. -Uly - odpowiedziala cicho Gwinvere. - Ulyssandra. Mieszka z opiekunka na zamku. Spojrzala na piwo, ktore trzymala w rece. Nie pamietala, zeby je nalewala. Do tego wlasnie ja sprowadzil Durzo? Do malej, uleglej... Nawet nie wiedziala, jak to nazwac. Czula sie jak wypatroszona, myslala, ze jesli spojrzy w dol, zobaczy sznury wlasnych wnetrznosci zwijajace sie wokol jej nog. Potrzebowala calej sily, zeby splunac do piwa i postawic je na blacie z pewna nonszalancja. -Coz, ciezko jest byc ofiara okolicznosci - powiedzial Durzo. W jego glosie pobrzmiewala mordercza nuta. -Ty nie... Nie zabilbys wlasnego dziecka? Nawet Durzo nie zrobilby tego, prawda? -Nie musze. Zrobia to za mnie. Wzial piwo, usmiechnal sie, patrzac na plywajaca sline Gwinvere i uniosl szklanke do ust. Wypil polowe piwa jednym haustem i oznajmil: -Wychodze. Cuchnie tu stara dziwka. Wylal reszte piwa na podloge i ostroznie odstawil szklanke na bar. *** Kylar obudzil sie dwie godziny przed switem i przez chwile zastanawial sie, czy smierc bylaby zbyt wysoka cena za sen przez cala noc. Jednakze prawidlowa odpowiedz byla oczywista, wiec po kilku minutach zwlekl sie z lozka. Ubral sie cicho w ciemnosciach, siegnal do trzeciej szuflady, gdzie jak zawsze lezaly zwiniete jego ubrania siepacza, i do sloja z popiolem, zeby pomazac na czarno twarz.W ciagu ostatnich dziewieciu lat nauczyl sie kompensowac brak Talentu. W przyplywie optymizmu - co zdarzalo sie niezmiernie rzadko - Blint chwalil za to Kylara. Mowil, ze zbyt wielu siepaczy polega na swoim Talencie we wszystkim, a on szlifowal zwyczajne umiejetnosci na wypadek nieprzewidzianej sytuacji. W tym gorzkim fachu nieprzewidziane okolicznosci stanowily norme. Poza tym, jak mowil Blint, jesli nie robisz halasu, ktory trzeba maskowac, to nie musisz wykorzystywac Talentu do tlumienia go. Czasem jego umiejetnosc dostosowywania sie objawiala sie w bardziej widowiskowy sposob, ale zwykle chodzilo o drobiazgi, jak chowanie szarego przebrania do tej samej komody, skladanie go po praniu za kazdym razem tak samo. Przynajmniej mial nadzieje, ze to jego zdolnosc do przystosowania wplywala na niego, a nie mania Blinta do porzadkowania wszystkiego. A tak naprawde, co bylo z tym czlowiekiem, ze zamykal zamki trzy razy, bawil sie nozem i czosnkiem, i ciagle powtarzal: Anioly Nocy to, Anioly Nocy tamto? Okno otworzylo sie bezszelestnie i Kylar wypelzl na dach. Lata praktyki mowily mu, ktoredy moze isc, a gdzie musi pelznac, zeby nie uslyszal go nikt z dolu. Zeslizgnal sie z budynku, opadl na kamienne plyty dziedzinca, odbil sie i zlapal krawedzi muru. Podciagnal sie, wyjrzal ponad murem, nie zobaczyl nikogo, przelazl przez mur i ruszyl ukradkiem ulica. Pewnie moglby po prostu pojsc. Skoro juz wydostal sie z domu Drake'ow, nie musial sie skradac, dopoki nie dotrze do zielarni, ale wolal nie nabierac zlych nawykow. Robota to robota, nie jest zrobiona, dopoki nie jest skonczona. Kolejna perelka Blinta. Wielkie dzieki. Dzisiejszego wieczoru nie tylko z powodu zakorzenionej przez Blinta dyscypliny skradal sie od cienia do cienia, pokonujac dwie mile spacerkiem w prawie godzine. Dzisiaj caly czas slyszal w glowie slowa Jarla: "Masz wrogow. Masz wrogow". Moze nadszedl czas, zeby wyprowadzil sie z domu Drake'ow? Dla ich dobra. Mial dwadziescia lat i chociaz, rzecz jasna, nie mial dochodow arystokraty, Blint placil mu wiecej niz sowicie. Wlasciwie Blint niespecjalnie przywiazywal wage do pieniedzy. Nie wydawal wiele na siebie, poza bibami alkoholowymi od wielkiego dzwonu i wynajmowaniem dziewczyn. Rzeczywiscie kupowal najlepszy sprzet i skladniki do trucizn, ale to, co kupil, zatrzymywal na zawsze. Przy tym, ile bral za kazda robote, i przy czestotliwosci, z jaka przyjmowal zlecenia, Blint musial byc bogaty. Prawdopodobnie obrzydliwie bogaty. Chociaz Kylara to nie obchodzilo. Przejal wiele z postawy Blinta. Oddawal hrabiemu Drake'owi czesc swoich zarobkow i nadal zostawalo mu mnostwo. Trzymal czesc w monetach i klejnotach, a reszte przelal na inwestycje, ktore robili w jego imieniu Mama K i Logan. To dla niego nic nie znaczylo, poniewaz pieniadze nie mogly mu niczego dac. Przykrywka w postaci zubozalego arystokraty z prowincji i prawdziwa praca w charakterze czeladnika u siepacza nie pozwalaly mu na zycie, ktore przyciagaloby uwage innych. Wiec nawet gdyby chcial zyc rozrzutnie, nie mogl sobie na to pozwolic. Ale mogl sie wyprowadzic. Wynajac maly dom na poludniu po wschodniej stronie, na obrzezach mniej modnej okolicy. Blint powiedzial kiedys, ze gdy kupuje sie najtanszy dom w okolicy - niewazne w jak drogiej okolicy - czlowiek staje sie dla innych niewidzialny. Nawet jesli sasiedzi go zauwaza, beda stawac na uszach, zeby go nie dostrzegac. Wreszcie dotarl do sklepu. Sa'kage dawano temu zawarlo umowe z zielarzami w miescie. Zielarze dbali, by zawsze miec pod reka pewne rosliny, ktore wlasciwie nie byly legalne, a Sa'kage dbalo, zeby do sklepow zielarzy nikt sie nie wlamywal. Korona wiedziala o tym, ale nic nie mogla na to poradzic. Do zielarni Goodmana Aalyepa czesto zagladali bogaci kupcy i arystokracja, wiec zielarz nie zgodzil sie trzymac nielegalnych ziol otwarcie w sklepie, obawiajac sie, ze takie bezczelne przeciwstawianie sie wladzy nie bedzie ignorowane. Zdolal odmowic Sa'kage, ale nikt nie odmawial panu Blintowi. Goodman Aalyep dostarczal Durzo najrzadsze ziola. W zamian za to pan Blint dbal o to, zeby nikt inny z Sa'kage nawet nie zblizyl sie do sklepu. Na Kylara spadl obowiazek odbierania towaru i podrzucania pieniedzy, i to mial zrobic wlasnie tej nocy. Dzieki temu, ze sie tym zajmowal, nie tylko dowiedzial sie nieco o handlu ziolami i nawiazal kontakty z ludzmi, ktorzy w przyszlosci moga dostarczac mu towarow, ale zaczal tez tworzyc wlasna kolekcje. Na stworzenie tak wyrafinowanego zbioru jak ten, ktorym dysponowal pan Blint, potrzeba bylo lat i tysiecy, jesli nie dziesiatkow tysiecy gunderow. Minusem bylo to, ze Kylar sie nie wysypial. Mlodemu arystokracie nie wypadalo spac do poludnia, chyba ze hulal z przyjaciolmi. Tak wiec, chociaz wroci do domu prawie o swicie, bedzie musial zerwac sie razem ze sloncem. Tylne drzwi do sklepu jak zawsze byly zamkniete na zamek. Na dodatek Goodman Aalyep zalozyl u siebie porzadne zamki. Chociaz nigdy go nie spotkal - pisali sobie tylko lisciki - Kylar mial wrazenie, ze zna Goodmana Aalyepa, i uwazal, ze to dziwny czlowiek. Majac ochrone Durzo, zielarz moglby zostawiac drzwi otwarte na osciez. Nikt w miescie nie osmielilby sie go okrasc. Ale, jak mawial pan Blint, najwiekszym skarbem czlowieka sa jego zludzenia. Jak na kogos, kto twierdzi, ze nie cierpi uczyc, mial aforyzm na kazda okazje. Kylar wybral odpowiedni wytrych i kotwiczke z zestawu noszonego w pasie, przyklakl przed drzwiami i zaczal pracowac. Westchnal. To byl nowy zamek, od pana Procia, najlepszego slusarza w miescie. Nowe zamki, nawet jesli nie byly najwyzszej jakosci, zawsze byly bardziej zwarte. I nawet jesli utrata kotwiczki to nie koniec swiata, Kylara zawsze irytowalo, gdy jakas lamal. Przesunal wytrychem nad bolcami. Cztery bolce, dwa mialy troche luzu. To znaczy, ze to robota czeladnika Procia, nie samego mistrza. W dziesiec sekund obrocil kotwiczke, wyginajac ja i otworzyl drzwi. Zaklal pod nosem - bedzie musial kupic nowa - i schowal narzedzia. Pewnego dnia zamowi sobie komplet mistarillowych wytrychow, jak pan Blint. A przynajmniej jedna kotwiczke. Mistarill wygina sie, ale nie lamie, za to kosztuje wiecej niz jego waga w brylantach. Twierdzenie Goodmana Aalyepa, ze jego interesy to zielarnia, nie bylo czcza przechwalka. Skladala sie z trzech pomieszczen: rozleglego, wygodnego sklepu z opisanymi slojami z ziolami na wystawie, malenkiego biura i wlasciwej zielarni, w ktorej Kylar wlasnie stal. W tym malym pomieszczeniu bylo wilgotno, a parne, zyzne zapachy niemal obezwladnialy. Kylar sprawdzil, jak rosna pewne grzyby, i z zadowoleniem skinal glowa. Kilka smiertelnie trujacych grzybow bedzie gotowych w ciagu tygodnia. Grzyby to jedna z tych rzeczy, ktore Goodman mogl hodowac bezkarnie w swoim sklepie - smiercionosnych gatunkow nie odroznilby od jadalnych nikt poza wyszkolonym zielarzem i, rzecz jasna, wyszkolonym trucicielem. Kluczac ostroznie, zeby nie stanac na trzeszczacej desce, Kylar przeszedl przez zielarnie, oceniajac rosliny fachowym okiem. Podniosl trzecia skrzynke w drugim rzedzie i zobaczyl szesc pakunkow - kazdy byl zawiniety w osobna sakiewke z jagniecej skorki. Sprawdzil, czy zawieraja zamowiony towar. Cztery zawiniatka byly dla pana Blinta, dwa dla niego. Kylar schowal ziola do torby przymocowanej plasko do jego plecow pod peleryna, a sakiewke z pieniedzmi dla Aalyepa polozyl na wolnym skrawku miejsca. Odstawil skrzynke na miejsce. I wtedy poczul, ze cos tu nie gra. W okamgnieniu wyciagnal dwa krotkie miecze. Nie zrobil kroku. Nadal czul, ze cos jest nie tak, nie cos zlego samego w sobie - po prostu cos nie pasowalo do tego miejsca, i to cos sie zblizalo. Nie rozlegl sie zaden dzwiek. Nikt nie zaatakowal. Kylar poczul tylko delikatny nacisk, jak najlzejszy mozliwy dotyk palcem. Skupil sie na wrazeniach, rozgladajac sie po sklepie i nadstawiajac uszu. To bylo jak dotyk, ale przecisnelo sie, mijajac go, w strone... Zamek w drzwiach na tylach zamknal sie z trzaskiem. Kylar znalazl sie w pulapce. 34 Powstrzymujac impuls, zeby pobiec do drzwi i otworzyc je, Kylar pozostal w calkowitym bezruchu. Nikogo nie bylo razem z nim w pomieszczeniu. Tego byl pewien. Ale wydawalo mu sie... tak, z pewnoscia slyszal, ze ktos oddycha w sklepie.I wtedy zdal sobie sprawe, ze to wiecej niz jedna osoba. Jedna oddychala szybko, plytko, podekscytowana. Druga plytko, lecz wolno. Zadnego napiecia, zadnego podniecenia. To przerazilo Kylara. Kto mogl zaplanowac zasadzke na siepacza i sie nie denerwowac? Bojac sie, ze straci inicjatywe, Kylar przesunal sie powoli pod sciane, ktora oddzielala zielarnie od sklepu. Jesli sie nie mylil, jeden czlowiek stal tuz po jej drugiej stronie. Wlozyl do pochwy krotki miecz - aby zrobic to cicho, musial wsuwac ostrze tak powoli, ze to wrecz bolalo - i wyciagnal ceuranski miecz poltorareczny, ktory nosil w pochwie na plecach. Przysunal czubek miecza do sciany i czekal na najlzejszy dzwiek. Nic nie bylo slychac. Teraz juz nawet nie slyszal oddechu podekscytowanego mezczyzny. To oznaczalo, ze ten podniecony stoi po drugiej stronie sciany, a ten spokojny dalej. Kylar czekal. Drzal z wyczekiwania. Jeden z mezczyzn po drugiej stronie sciany byl czarownikiem. Czy byli Khalidorczykami, przed ktorymi ostrzegal go Jarl? Kylar odepchnal od siebie te mysl. Kimkolwiek byli, zapedzili go w pulapke. Niewazne, czy uwazali go za pana Blinta, czy za zwyklego zlodzieja. Ale ktory z nich to czarownik? Ten, co sie denerwuje? Nie sadzil, ale wrazenie, ze cos przecisnelo sie obok niego i zamknelo drzwi, szlo z tamtej strony. W podlodze skrzypnela deska. -Feir! Do tylu! - krzyknal mezczyzna stojacy dalej od Kylara. Kylar przebil mieczem gruba na palec sosnine. Wyszarpnal ostrze i popedzil do wejscia. Wypadl zza zaslony i wybil sie z framugi drzwi, przeskakujac ponad lada w strone mezczyzny, ktorego probowal dzgnac. Mezczyzna lezal na podlodze. Przetoczyl sie, kiedy Kylar chcial go ciac w glowe. Byl ogromny. Wiekszy nawet od Logana, ale mial proporcje pnia drzewa, wszedzie byl gruby, bez zaznaczonej szyi czy pasa. Poza tym, nawet lezac na plecach, zdolal uniesc miecz i zablokowac cios Kylara. I zablokowalby, gdyby miecz Kylara byl caly. Pol ceuranskiego ostrza lezalo na ziemi obok mezczyzny, strzaskane magia chwile po tym, jak przebilo sie przez sciane. Olbrzym nie natrafil na miecz tam, gdzie sie go spodziewal, wiec jego parada poszla zbyt szeroko, kiedy Kylar zaatakowal z wysokosci kolan. Z kolei lzejsza polowka miecza Kylar uderzyl szybciej, niz wielki mezczyzna mogl zareagowac, wiec Kylar wbil mu ostrze prosto w brzuch. Wtedy Kylar poczul sie tak, jakby jego glowa znalazla sie w srodku dzwonu swiatynnego. Rozleglo sie uderzenie, gluche, ale skupione, jakby kamien narozny spadl z pierwszego pietra i wyladowal cal od jego glowy. Jakas sila odepchnela go w bok, na regal ze slojami z ziolami, a potem na kolejny; polki polamaly sie pod nim. I nie bylo nic, tylko swiatlo rozblyskujace przed oczami. Jego miecz zniknal. Kylar zamrugal, powoli odzyskujac wzrok. Lezal zwrocony twarza do podlogi, razem z potrzaskana polka, wsrod szczatkow potluczonych slojow i rozrzuconych ziol. Uslyszal pomruki wielkiego mezczyzny, a potem czyjes kroki. Kylar lezal nieruchomo; nie musial zbytnio udawac, zeby wygladac na obezwladnionego. Zaczynal powoli dostrzegac lezace kilka cali od jego nosa rosliny. Nasiona pronwi, paczki ubdal, korzen krwawnika. Na tej polce powinny znajdowac sie - i prosze, sa obok jego reki - delikatne nasiona Tuntun, zmielone na proszek. Jesli sie go wciagnie z powietrzem, spowoduje krwotok w plucach. Kroki zblizyly sie i Kylar szarpnal sie w bok, obracajac sie i ciskajac proszkiem Tuntun. Zerwal sie na rowne nogi, wyciagajac dwa dlugie noze. -Dosc tego, Nocny Wedrowcze. Powietrze zakrzeplo wokol Kylara jak galareta. Probowal zrobic unik, ale galareta stala sie twarda jak skala. Obaj mezczyzni przyjrzeli sie Kylarowi przez chmure z nasion Tuntun zamrozonych w powietrzu. Olbrzym o jasnych wlosach skrzyzowal ogromne rece na piersi. -Nie mow mi, ze tego sie spodziewales, Dorianie - warknal do drugiego mezczyzny. Tamten wyszczerzyl zeby. -Nie ma nawet na czym oka zawiesic, co? - rzucil olbrzym. Mniejszy mezczyzna, Dorian, nosil krotka czarna brode i mial intensywnie niebieskie oczy, ostry nos i proste biale zeby. Wyciagnal reke i wzial w dwa palce troche szybujacego proszku Tuntun. Czarne wlosy mial lekko natluszczone; niebieskie oczy, jasna skora. Zdecydowanie Khalidorczyk. Byl czarownikiem. -Nie marudz, Feir. Gdybym nie zlamal jego miecza, zle by sie to dla ciebie skonczylo. Feir sie skrzywil. -Mysle, ze poradzilbym sobie. -Gdybym nie interweniowal, to chlopak wlasnie by sie zastanawial, jak wyniesc tak wielkiego trupa. A nawet nie uzyl Talentu. To wywolalo smetne pomruki. Mniejszy mezczyzna machnal reka i proszek Tuntun opadl na ziemie, tworzac schludny kopczyk. Spojrzal na Kylara i trzymajace go wiezy przesunely sie, zmuszajac go do stania prosto z rekoma opuszczonymi po bokach, chociaz nadal trzymal w nich noze. -Tak wygodniej? - zapytal, choc nie spodziewal sie odpowiedzi. Dotknal reki Kylara palcem i spojrzal nan, jakby rozcinal go wzrokiem. Zmarszczyl brwi. - Popatrz na to - powiedzial do Feira. Feir pozwolil, zeby Dorian polozyl mu reke na ramieniu, i spojrzal na Kylara w podobny sposob. Chlopak po prostu stal, nie wiedzac, co powiedziec albo co zrobic, a jego umysl wypelnil sie pytaniami, co do ktorych nie byl pewien, czy powinien je wypowiedziec. Po dluzszej chwili Feir zapytal: -Gdzie jego kanal? Wydaje sie niemal uksztaltowany, jakby tam byla nisza... - Wzial glosny wdech. - Na Swiatlo, powinien byc... -Przerazajace. Zgadza sie - powiedzial Dorian. - Jest urodzonym ka'kariferem. Ale nie to mnie martwi. Popatrz na to. Kylar poczul, jak cos sie w nim przekreca. Mial wrazenie, jakby przenicowano go na wszystkie strony. Cokolwiek Feir zobaczyl, przerazilo go to. Twarz mial nieruchoma, ale Kylar niemal czul nagle napiecie w jego miesniach, delikatny zapaszek strachu w powietrzu. -Tu jest cos, co mi sie opiera - powiedzial Dorian. - Strumien zwycieza. Otulony Cieniem to pogarsza. -Pusc to. Zostan ze mna - powiedzial Feir. Kylar poczul, ze to, co go nicowalo, puscilo, chociaz nadal wiezy krepowaly mu cialo. Dorian zakolysal sie na pietach, a Feir przytrzymal go ogromnymi lapskami. -Jak mnie nazwales? Kim jestescie? - dopytywal sie Kylar. Dorian usmiechnal sie krzywo, odzyskujac rownowage. -Pytasz, kim my jestesmy, Bezimienny? Teraz to Kylar, prawda? Stary jaeranski kalambur. Podoba mi sie to. To twoje poczucie humoru czy Blinta? - Widzac zaskoczenie na twarzy Kylara, sam sobie odpowiedzial: - Najwidoczniej Blinta. Dorian znowu spojrzal przez Kylara, jakby chlopak mial w srodku list, ktory czarownik czytal. -Bezimienny. Marati. Cwellar. Spex. Kylar. Nawet Kage, chociaz to strasznie malo oryginalne. -Co? - zapytal Kylar. To bylo smieszne. Kim byli ci mezczyzni? -Sa'kage znaczy Panowie Cienia - wyjasnil Dorian. - Wobec tego Kage oznacza cien, ale sadze, ze to nie byl twoj pomysl. W kazdym razie powinienes byl sie tym zainteresowac. Nigdy sie nie zastanawiales, dlaczego twoi rowiesnicy maja zwykle imiona, takie jak Jarl, Bim, albo przezwiska niewolnikow, jak Laleczka albo Szczur, a ciebie obarczono imieniem Merkuriusz? Kylarowi zrobilo sie zimno. Slyszal, ze czarownicy potrafia czytac w umysle, ale nigdy w to nie wierzyl. I te imiona. To nie byla przypadkowa lista. -Jestescie czarownikami. Obaj. Feir i Dorian spojrzeli po sobie. -W polowie masz racje - przyznal Dorian. -Troche mniej niz w polowie - poprawil go Feir. -Ale bylem czarownikiem - powiedzial Dorian. - A gwoli scislosci meisterem. Gdybys kiedys mial to nieszczescie i spotkal takiego, lepiej zebys nie uzywal tego obelzywego okreslenia. -Kim jestescie? -Przyjaciolmi - wyjasnil Dorian. - Przebylismy dluga droge, zeby ci pomoc. Wlasciwie pomoc nie tylko tobie, ale tez... -Wymagalo to od nas wielkich poswiecen i wiele przy tym ryzykowalismy - wtracil sie Feir, patrzac ostro na Doriana. -Mamy nadzieje, ze nie masz watpliwosci, ze moglibysmy cie zabic. Ze gdybysmy zle ci zyczyli, juz bysmy to zrobili - powiedzial Dorian. -Mozna skrzywdzic na rozne sposoby, nie tylko zabijajac. Siepacz to wie - powiedzial Kylar. Dorian usmiechnal sie, ale Feir zachowal czujnosc. Kylar poczul, ze wiezy puszczaja. To go zaniepokoilo. Widzieli, jak szybko potrafi sie poruszac, a mimo to puszczali go, uzbrojonego. -Pozwol, ze sie przedstawimy - powiedzial Dorian. - Oto Feir Cousat, pewnego dnia najslynniejszy zbrojmistrz w calym Midcyru. Jest Vy'sanem i Arcyszermierzem drugiego stopnia. Cudownie. -A ty? - spytal Kylar. -Nie uwierzysz mi. - Dorian swietnie sie bawil. -Sprobuj. -Jestem Saseuranem i Hothsalarem, a kiedys bylem tez Vurdmeisterem dwunastego shura. -Imponujace - odpowiedzial Kylar, nie majac pojecia, co to wszystko znaczy. -To, co powinno byc dla ciebie istotne, to fakt, ze jestem prorokiem. Nazywam sie Dorian - powiedzial to z ojczystym khalidorskim akcentem. - Dorian Ursuul. -Miales racje - powiedzial Feir. - Nie wierzy ci. Poza nieostroznoscia, jedyne, co moglo zabic siepacza, to drugi siepacz, mag albo czarownik. Wedlug oceny Blinta czarownicy byli najgorsi. Nie zaniedbal edukacji Kylara. -Pokaz mi swoje rece - powiedzial Kylar. -Ach, wiec slyszales o virach - powiedzial Dorian. - Ile o nich wiesz? Odslonil rece do lokci. Nie bylo na nich zadnych znakow. -Wiem, ze maja je wszyscy czarownicy, ze rosna proporcjonalnie do mocy czarownika, ze ich zawilosc odzwierciedla bieglosc w sztuce. -Nie rob tego, Dorian - zaprotestowal Feir. - Nie chce cie z tego powodu stracic. Powiedzmy mu co trzeba i wynosmy sie stad. Dorian zignorowal go. -Tylko mezczyzni i kobiety, ktorzy maja Talent moge korzystac z viru. Latwiej nim manipulowac niz Talentem i jest potezniejszy. Jest tez potwornie uzalezniajacy i, jesli ktos osmieli sie mowic w kategoriach moralnych absolutow, co zamierzam wlasnie zrobic, jest zly - powiedzial Dorian, patrzac na Kylara jasnymi oczami. - W przeciwienstwie do Talentu, ktory moze byc dobry albo zly jak kazdy talent, vir jest zly sam w sobie i niszczy tego, kto go uzywa. Dla mojej rodziny okazalo sie korzystne oznaczenie wszystkich meisterow, wiec sa oznaczeni. Ale moi przodkowie nie widzieli powodu, zeby znaczyc samych siebie, no, chyba ze ktos zdecyduje inaczej. Ursuulowie moga sprawic sila woli, ze ich vir znika, gdy z niego nie korzystaja. -Blint musial przeoczyc to w swoich wykladach - powiedzial Kylar. -Wielka szkoda. Jestesmy najbardziej niebezpiecznymi Vurdmeisterami, jakich mozesz sobie wyobrazic. -Dorian, powiedz mu tylko te slowa i... -Feir! Milcz. Wiem, co robie. Wielki mezczyzna posluchal, piorunujac wzrokiem Kylara. -Kylarze - odezwal sie Dorian - prosisz wlasnie pijaka, ktory rzucil picie, zeby wypil jeden kieliszek wina. Tygodniami bede cierpial z tego powodu. Feir bedzie musial mnie nieustannie pilnowac, zebym nie popadl w szalenstwo. Ale jestes tego wart. Feir zacisnal usta, lecz nie powiedzial ani slowa. Dorian wyciagnal rece i przebieglo po nich migotanie. Kiedy Kylar patrzyl sie na nie, wygladalo to tak, jakby zyly gleboko w rekach mezczyzny wily sie, probujac wyjsc na powierzchnie skory. I wtedy nagle wszystkie sie wzniosly. Rece Doriana staly sie czarne, jakby pokryl je milion swiezych tatuazy, jeden nalozony na drugi. Kolejne warstwy przeplataly sie ze soba, kazdy odrebny, wiazacy sie z tymi ponizej i powyzej, ciemniejsze na jasniejszych, a na nich jeszcze ciemniejsze. To bylo piekne i straszne. Vir puchl moca i poruszal sie, nie tylko z rekoma Doriana, ale tez niezaleznie od nich. Wygladalo to tak, jakby vir chcial sie wyrwac z wiezow skory. Jego mrok rozszerzyl sie na cale pomieszczenie i Kylar wiedzial, ze to nie jest tylko jego wyobraznia: vir wysysal swiatlo z pokoju. Zrenice Doriana rozszerzyly sie, az niebieskie teczowki zamienily sie w cieniutkie obrecze. Dzika radosc malowala sie na twarzy mezczyzny, ktory teraz wygladal na dziesiec lat mlodszego. Vir zaczynal puchnac, glosno trzeszczac. Feir podniosl Doriana, jak zwykly czlowiek podnioslby lalke, i zaczal nim gwaltownie potrzasac. To byloby smieszne, gdyby Kylar nie byl tak bardzo przerazony. Feir potrzasal Dorianem dopoki pomieszczenie nie przestalo byc ciemne od mocy. Posadzil Doriana na krzesle. Mezczyzna jeknal i nagle wygladal znowu staro i krucho. Odezwal sie, nie unoszac glowy: -Ciesze sie, ze dales sie przekonac, Nocny Wedrowcze. Rzeczywiscie, to co zobaczyl, przekonalo go, ale Dorian nie mogl tego wiedziec. -Skad mam wiedziec, ze to nie byla iluzja? - zapytal Kylar. -Iluzje nie wysysaja swiatla. Iluzje... - zaczal Feir. -On jest tylko uparty. Wierzy. - Dorian zerknal na Kylara i szybko odwrocil wzrok. Jeknal. - Teraz nie moge nawet na ciebie patrzec. Wszystkie twoje rysy... - Zacisnal powieki. -Czego chcecie ode mnie? - dopytywal sie Kylar. -Potrafie zobaczyc przyszlosc, Bezimienny, ale jestem tylko czlowiekiem, wiec modle sie, zebym mogl sie mylic. Modle sie, zebym sie mylil. Z tego, co widzialem, jesli do jutra nie zabijesz Durzo Blinta, Khalidor zajmie Cenarie. Jesli nie zabijesz go do pojutrza, wszyscy, ktorych kochasz, zgina. Twoj hrabia Sa'kage, Shinga, twoi przyjaciele starzy i nowi, wszyscy. Jesli raz zrobisz wlasciwa rzecz, zaplacisz za to latami wyrzutow sumienia. Jesli dwa razy zrobisz wlasciwa rzecz, zaplacisz za to zyciem. -Wiec o to chodzi? Ustawiliscie to wszystko tak, zebym zdradzil pana Blinta? Wasi panowie mysla, ze to kupie? Wiele sie o mnie dowiedzieliscie, to musialo kosztowac fortune, kupic te wszystkie informacje. Dorian uniosl dlon. -Nie prosze, zebys uwierzyl w to wszystko teraz. To za wiele na raz. Przykro mi z tego powodu. Myslisz teraz, ze jestesmy Khalidorczykami i chcemy, zebys zdradzil Blinta, bo wtedy nas nie powstrzyma. Moze to cie przekona, ze sie mylisz: nade wszystko blagam cie, abys zabil mojego brata. Nie pozwol, zeby zdobyl ka'kari. Kylar poczul sie tak, jakby zostal uzadlony. -Czego? -Feir, wypowiedz slowa, ktore przybylismy przekazac. -Zapytaj Mame K - powiedzial Feir. Kylar pokrecil glowa. -Czekajcie! Co? Zapytac ja o ka'kari? -Zapytaj Mame K - powtorzyl Feir. -A co z twoim bratem, kim on jest? -Jesli powiem ci teraz, przegrasz w walce z nim. - Dorian pokrecil glowa, ale nadal nie patrzyl na Kylara. - Przekleta moc. Na co mi ona, jesli nie moge ci powiedziec niczego tak, zebys zrozumial? Kylarze, czas jest rzeka, a wiekszosc ludzi zyje pod woda. Niektorzy wznosza sie do powierzchni i moga odgadnac, co stanie sie za chwile, albo rozumieja przeszlosc. Ja jestem inny. Jesli sie nie skupie, odrywam sie od strumienia czasu. Moja swiadomosc szybuje ponad rzeka. Widze tysiace tysiecy sciezek. Zapytaj mnie, gdzie upadnie lisc, a nie bede w stanie ci odpowiedziec. Istnieje zbyt wiele mozliwosci. Wokol panuje taki halas, jakbym probowal sledzic sciezke kropli z chmury do jeziora, przez wodospad i szesc mil w dol rzeki. Jesli moge kogos dotknac, albo nucic jakies rymy, to ulatwia mi koncentracje. Czasem. Dorian patrzyl poprzez sciane zagubiony w myslach. -Czasem - odezwal sie znowu - czasem, kiedy wznosze sie ponad rzeka, zaczynam widziec wzor. Wtedy to nie przypomina wody; to jest jak tkanina, ktora powstala z kazdej nieznaczacej decyzji wiesniaka i z donioslych decyzji krolow. Kiedy zaczynam ogarniac rozleglosc i zawilosc tej gmatwaniny, moj umysl zaczyna sie rozpadac. - Zamrugal i spojrzal na Kylara. Zmruzyl powieki, jakby nawet patrzenie na niego sprawialo mu bol. - Czasem to ledwie obrazy, w ogole ze soba niepowiazane. Widze cierpienie na twarzy mlodego mezczyzny, ktory bedzie patrzyl, jak umieram, a ja nie wiem, kim on jest, kiedy to sie wydarzy, ani czemu bedzie sie przejmowal. Wiem, ze jutro kwadratowy wazon da ci nadzieje. Widze mala dziewczynke placzaca nad twoim cialem. Probuje cie odciagnac, ale jestes zbyt ciezki. Odciagnac od czego? Nie wiem. Kylara przebiegl dreszcz. -Dziewczynke? Kiedy? Czy to Ilena Drake? -Nie potrafie powiedziec. Poczekaj. - Dorian zamrugal, a jego rysy jego twarzy stezaly. - Idz, idz juz. Zapytaj Mame K! Feir otworzyl na osciez frontowe drzwi. Kylar popatrzyl na jednego i na drugiego maga, oszolomiony tym, jak nagle kazali mu odejsc. -Idz - powiedzial Feir. - Idzze! Kylar wybiegl w noc. Przez dluga chwile Feir patrzyl za nim. Splunal. Nadal patrzac w glebiny nocy, zapytal: -Dlaczego mu nie powiedziales? Dorian odetchnal gleboko. -On umrze. Chocby nie wiadomo co sie wydarzylo. -I jak to sie ma do reszty? -Nie wiem. Moze nie jest tym, kogo mielismy nadzieje odnalezc? 35 Kylar biegl, ale jego watpliwosci biegly jeszcze szybciej. Niebo jasnialo na wschodzie, a miasto zaczynalo wracac do zycia. Szanse, ze wpadnie na patrol, byly male, zwlaszcza ze Kylar mial dosc rozsadku, by nie biec ulicami obok bogatych sklepow, przy ktorych, tak sie jakos skladalo, czesciej widywano patrole niz na ulicach z ubogimi sklepami. Gdyby jednak wpadl na straze, co by powiedzial? Tylko sobie wyszedlem na poranny spacerek, w ciemnoszarym ubraniu, z nielegalnymi roslinami, malym arsenalem i z twarza umazana popiolem. Jasne.Zwolnil do normalnego kroku. Do Mamy K i tak mial juz blisko. Co wlasciwie robil? Sluchal szalenca i olbrzyma? Oczami duszy widzial vir unoszacy sie z rak Doriana i zoladek wywrocil mu sie na nice. Moze jednak nie szalenca. Ale o co im szlo? Jedyni ludzie, o ktorych Kylar wiedzial, ze robili rozne rzeczy tylko dlatego, ze powinni, to byli Drake'owie, i uznal, ze stanowia wyjatek od reguly. W Sa'kage, na dworze, w prawdziwym swiecie, ludzie robili to, co bylo dla nich najlepsze. Feir i Dorian nie zaprzeczyli, ze mieli tez inne motywy przybycia do Cenarii, ale z pewnoscia zachowywali sie tak, jakby Kylar byl dla nich najwazniejsza sprawa. Zachowywali sie, jakby naprawde wierzyli, ze moze zmienic bieg wydarzen w krolestwie! To jakies szalenstwo. Ale wierzyl im. Gdyby klamali, to czy nie probowaliby mu wmowic, jak wspaniale uloza sie sprawy, gdy zabije Blinta? Czy po prostu byli o tyle sprytniejsi od wiekszosci klamcow? Z tego, co powiedzial Dorian, wynikalo, ze Kylar straci wszystko, niezaleznie od tego, co zrobi. Jaki wrozbita mowi takie rzeczy? Kylar zlapal sie na tym, ze znowu truchta, a potem puscil sie biegiem, wprawiajac w przerazenie praczke, ktora wlasnie nalewala do wiader wode. Zatrzymal sie przed drzwiami Mamy K, nagle znowu nabierajac watpliwosci. Mama K kladla sie pozno, wstawala rano kazdego dnia i sypiala wlasnie o tej porze. To byly jedyne godziny w ciagu doby, kiedy jej drzwi byly zamkniete. Do diabla, zdecyduj sie wreszcie! Zapukal cicho do drzwi, w myslach zarzucajac sobie, ze jest tchorzem, ale jednoczesnie obiecal sobie, ze pojdzie sobie, jesli nikt nie otworzy. Drzwi otworzyly sie niemal natychmiast. Pokojowka Mamy K wygladala na rownie zaskoczona jak Kylar. To byla stara kobieta, ubrana w koszule nocna, owinieta szalem. -Och, dzien dobry, moj panie. To musi byc znak. Nie moglam zasnac, caly czas z jakiegos powodu myslalam, ze konczy nam sie maka. I chociaz sprawdzilam wczoraj wieczorem, to nie moglam pozbyc sie mysli, ze caly zapas sie skonczyl. Wlasnie mijalam drzwi, bo szlam sprawdzic, kiedy pan zapukal... na dwanascie sutkow Arixuli, gledze jak stara glupia baba. Kylar otworzyl usta, ale nie mogl wpasowac sie slowem w przerwy w paplaninie bylej prostytutki - ani wszerz, ani wzdluz. -"Czas, zeby ktos strzelil mi w leb i rzucil do rzeki, moja pani", tak jej mowie, a ona sie smieje ze mnie. Naprawde zaluje, ze nie jestem juz mloda, chocby po to, zeby zobaczyc ten wyraz twarzy u pana, z jakim kiedys na mnie patrzono. Kiedys te stare worki sprawialy, ze mezczyzni wstawali i patrzyli. Wszedlbys prosto na sciane, bo nie moglbys oderwac oczu. Kiedys, jak nosilam nocna bielizne, to byl dopiero widok, oczywiscie nie nosilam tych szmat starej baby, ale gdybym teraz wlozyla cos takiego jak kiedys, to obawiam sie, ze przerazilabym dzieci. Od razu czlowiek teskni do... -Mama K nie spi? -Co? Och, wlasciwie to chyba nie. Nie spala dobrze, biedaczyna. Moze odwiedziny dobrze jej zrobia. Mysle, ze ta ostatnia wizyta Durzo tak jej lezy na watrobie. Ciezko jest w jej wieku, kiedy z tego, kim byla, zamienia sie we mnie. Ma prawie piecdziesiatke na karku. To mi przypomina... Kylar przecisnal sie obok niej i wszedl na gore. Nie byl pewien, czy staruszka w ogole to zauwazyla. Zapukal i poczekal. Zadnej odpowiedzi. Jednakze wzdluz progu kladl sie waski pas swiatla, wiec otworzyl drzwi. Mama K siedziala zwrocona do niego plecami. Tylko dwie swiece, ktore wypalily sie prawie do konca, oswietlaly pokoj. Nie poruszyla sie, kiedy Kylar wszedl. W koncu odwrocila sie do niego. Oczy miala podpuchniete i czerwone, jakby plakala cala noc. Plakala? Mama K? -Mamo K? Wygladasz okropnie. -Zawsze wiedziales, co powiedziec damie. Kylar zamknal za soba drzwi. Dopiero wtedy zauwazyl lustra. Lustro na toaletce, przy ktorym sie malowala, male lusterko z raczka, nawet wysokie lustro - wszystkie stluczone. Odlamki szkla migotaly slabo na podlodze w swietle swiec. -Mamo K? Co tu sie dzieje? -Nie nazywaj mnie tak. Nigdy wiecej mnie tak nie nazywaj. -Co sie dzieje? -Klamstwa, Kylar - powiedziala, spuszczajac wzrok na podolek, z twarza czesciowo ukryta w cieniu. - Piekne klamstwa. Klamstwa, ktore nosimy tak dlugo, ze juz nie pamietamy, co jest pod nimi. Odwrocila sie. Zmyla makijaz wzdluz linii biegnacej przez srodek jej twarzy. Po raz pierwszy Kylar zobaczyl jej lewa polowe twarzy wolna od kosmetykow. Wygladala staro i mizernie. Delikatne zmarszczki tanczyly na niegdys gladkich plaszczyznach twarzy Gwinvere Kireny. Ciemne since pod oczami sprawialy, ze wygladala widmowo i zarazem krucho. Polowa jej twarzy, ktora prezentowala sie idealnie, sprawiala, ze druga, naga, wygladala absurdalnie, brzydko, niemal komicznie. Kylar ukryl szok zbyt pozno - chociaz i tak niewiele potrafil przed Mama K ukryc - ale jej najwyrazniej odpowiadalo to, ze ja zranil. -Zakladam, ze nie zjawiles sie tutaj tylko po to, zeby pogapic sie na dziwadlo, wiec czego chcesz? -Nie jestes dziwadlem... -Odpowiedz na pytanie. Wiem, jak wyglada mezczyzna z misja. Przyszedles po pomoc. Czego potrzebujesz? -Mamo K, do diabla, przestan... -Nie, do diabla z toba! - Glos Mamy K swisnal jak bicz. Jej oczy zlagodnialy i Gwinvere zapatrzyla sie gdzies w dal. - Za pozno juz. Wybralam to. Niech go szlag, ale mial racje. Wybralam to zycie, Kylar. Wybralam kazdy kolejny krok. Nie zmienia sie dziwki w trakcie numerka. Jestes tu w sprawie Durzo, prawda. Kylar potarl czolo, zbity z tropu. Ale potrafil czytac z jej twarzy. Mowila "koniec dyskusji". Kylar poddal sie. Byl tu z powodu Durzo? Coz, rownie dobrze mozna zaczac i od tego. -Powiedzial, ze mnie zabije, jesli nie znajde srebrnego ka'kari. A tak naprawde nawet nie wiem, co to jest. Wziela gleboki wdech. -Probowalam zmusic go od lat, zeby ci powiedzial. Szesc ka'kari stworzono dla szesciu czempionow Jorsina Alkestesa. Ludzie, ktorzy poslugiwali sie ka'kari nie byli magami, ale dzieki tym przedmiotom dysponowali mocami jak magowie. Z tym ze nie jak slabi magowie dzisiejszych czasow, tylko jak ci sprzed siedmiu wiekow. Jestes tym, kim oni byli. Jestes ka'kariferem. Urodziles sie z dziura w Talencie, ktora tylko ka'kari moze zapelnic. Mama K i Durzo wiedzieli o tym i mowili mu dopiero teraz? -Wielkie dzieki. Mozesz mnie skierowac do najblizszego sklepu z magicznymi artefaktami? - zapytal Kylar. - Nawet gdyby takie przedmioty istnialy, znajdowalyby sie w posiadaniu magow, lezaly na dnie oceanu, albo cos takiego. -Albo cos takiego. -Chcesz powiedziec, ze wiesz, gdzie jest srebrne ka'kari? -Zastanow sie: jestes krolem. Udalo ci sie zdobyc ka'kari, ale nie mozesz z niego skorzystac. Moze nie znasz nikogo, kto moglby, a komu bys ufal. Co robisz? Chowasz to na ciezkie czasy albo dla potomkow. Moze nigdy nie napisales, co to jest, bo wiesz, ze ludzie beda grzebali w twoich rzeczach, kiedy umrzesz, i ukradna to co najcenniejsze. Wiec postanawiasz pewnego dnia powiedziec swojemu synowi, nim zasiadzie na tronie. Ale tak sie uklada, jak to czesto bywa z krolami, ze dajesz sie zabic, zanim zdazysz porozmawiac. Co sie dzieje z ka'kari? -Dostaje je syn. -Zgadza sie. I on nie wie, co to jest. Moze nawet wie, ze to cos waznego, ze to cos magicznego, ale jak powiedziales, jesli powie magom, predzej czy pozniej zabiora to jemu albo jego potomkom. Wiec to trzyma, trzyma w sekrecie. Mija kilkaset lat, przedmiot staje sie raptem kolejnym klejnotem w krolewskim skarbcu. Nim minie siedemset lat, przechodzi z rak do rak kilkadziesiat razy, ale nikt nie ma pojecia, co to jest. Az pewnego dnia Krol-Bog Khalidoru zada daniny w postaci tego wlasnie kamienia, a wyjatkowo glupi krol oddaje ten wlasnie kamien swojej kochance. -Chcesz powiedziec... -Wlasnie dzisiaj sie dowiedzialam, ze Dziewiatak dal srebrne ka'kari, Kule Ostrzy, lady Jadwin. Wyglada jak maly, dziwnie metaliczny kamien, jak diament o srebrzystym odcieniu. Tak sie sklada, ze to ulubiony klejnot krolowej Nalii. Mysli, ze go zgubila i jest wsciekla, wiec jutro w nocy ktos, komu krol ufa, nie wiem kto, zostanie wyslany, zeby odzyskac klejnot. Jadwinowie urzadzaja tego wieczoru przyjecie. Jutro ka'kari znajdzie sie na wyciagniecie reki. Zadnej krolewskiej strazy, zadnych magow, magicznie chronionego skarbca. Lady Jadwin albo bedzie klejnot nosila, albo zostawi go w swojej komnacie. Kylar, musisz zrozumiec, o jaka stawke toczy sie gra. Ka'kari podobno wybiera sobie pana, ale Khalidorczycy wierza, ze moga je magicznie zmusic do zwiazania sie. Jesli Krolowi-Bogowi uda sie... wyobraz sobie, jakie spustoszenie bedzie szerzyl, jesli bedzie mogl zyc wiecznie. Kylarowi zjezyly sie wlosy na potylicy. -Mowisz powaznie, prawda? Powiedzialas Durzo? -Durzo i ja... w tej chwili nie jestem sklonna mu pomoc. Ale jest cos wiecej. Nie tylko ja o tym wiem. Cierpienie wykrzywilo jej twarz. Odwrocila wzrok. -Co masz na mysli? -Khalidor wynajal kogos, zeby zdobyl ka'kari. To dzieki temu moi szpiedzy dowiedzieli sie o wszystkim. Podobno ma to byc blyskawiczna robota. -Podobno? -Wynajeli Hu Szubienicznika. -Nikt nie wynajmuje Hu do blyskawicznej roboty. To rzeznik. -Wiem - przytaknela Mama K. -Kto jest truposzem? -Zgaduj. Bedzie tam polowa arystokratow z krolestwa. Twoj przyjaciel Logan rowniez przyjal zaproszenie, moze nawet zjawi sie ksiaze. Ci dwaj wydaja sie nierozlaczni, chociaz roznia sie od siebie jak dzien i noc. -Mamo, kto jest twoim szpiegiem? Zalatwisz mi zaproszenie? Usmiechnela sie tajemniczo. -Moj szpieg ci nie pomoze, ale znam kogos, kto moze to zrobic. Wlasciwie znasz te osobe, mimo moich najwiekszych wysilkow. 36 Kylarowi zdarzalo sie dzialac w srodku dnia, na wyciagniecie reki od straznikow miejskich. Wpelzal pod stoly, walczac z kotem, podczas gdy straznicy przeszukiwali pokoj w poszukiwaniu intruzow. Raz musial wlamac sie do piwniczki z winem i ukryc w beczce, czekajac, az podczaszy wybierze wlasciwa butelke do kolacji. Czekal metr od rozpalonego pieca, po tym jak zatrul gulasz, podczas gdy kucharz gadal do siebie, zastanawiajac sie, jakiej przyprawy dodal za duzo, ze tak dziwnie smakuje. Ale jeszcze nigdy w zyciu sie tak nie denerwowal. Z przerazeniem spojrzal na drzwi, waskie wejscie dla sluzby. Dzisiaj byl zebrakiem, przyszedl prosic o resztki. Wlosy opadaly w tlustych strakach, wysmarowane popiolem i lojem. Skore mial stwardniala i ogorzala, rece pokrzywione od artretyzmu, z sekatymi palcami. Zeby dotrzec do tych drzwi, musial minac straznikow przy wysokiej bramie posiadlosci.-Ej, staruszku, czego chceta? - zagadnal go krepy straznik z halabarda. -Slyszalem, ze moja dziewczynka tu jest. Panna Cromwyll. Mialem nadzieje, ze znajdzie mi jakies resztki, tylko tyle. To obudzilo drugiego straznika, ktory zerknal pobieznie na Kylara. -Co mowisz? Jestes krewnym panny Cromwyll? Kylar wyraznie wyczul troske o dziewczyne u tego mezczyzny, ktory mial juz okolo czterdziestki. -Nie, nie, ona nie z moich - zaprotestowal Kylar, smiejac sie chrapliwie. - Tylko stara przyjaciolka. Straznicy popatrzyli po sobie. -Chceta tera jej szukac i wyciagac z domu przy tym, co sie kroi wieczorem? - zapytal Konus. Drugi pokrecil glowa i pomrukujac, zaczal ostroznie przeszukiwac Kylara. -Przysiegam, ze ktoregos dnia zlapie wszy od jednego z tych przybledow panny Cromwyll. -Ach, gadanie, ale warta jest tego, co? -Jakos nie jestes taki wspanialomyslny, kiedy to ty musisz sprawdzac zebrakow, Birt. -Aj, wypchaj sie. -Ruszaj. Do kuchni tedy - powiedzial starszy straznik do Kylara. - Birt, ja ci poblazam, ale jak jeszcze raz powiesz mi, zebym sie wypchal, to ci sam wepchne gdzieniegdzie czubek mojego buta... Kylar pokustykal do kuchni, oszczedzajac sztywne kolano. Straznicy, niezaleznie od tej calej gadaniny, byli zawodowcami. Trzymali bron tak, ze widac bylo, ze wiedza jak jej uzyc i chociaz nie dostrzegli przebrania, nie zaniedbali obowiazku i przeszukali go. Takie zdyscyplinowanie zle wrozylo Kylarowi. Chociaz, idac, dal sobie troche czasu na nauczenie sie na pamiec rozkladu posiadlosci, to i tak nie bylo go dosc. Jadwinowie byli diukami od pieciu pokolen i ich rezydencja nalezala do jednych z najpiekniejszych w miescie. Posiadlosc otwierala sie na rzeke Plith i miala widok bezposrednio na Zamek Cenaria. Na polnoc od posiadlosci znajdowal sie Wschodni Most Krolewski, ktory rzekomo sluzyl celom wojskowym, ale plotki glosily, ze czesciej korzystal z niego krol, udajac sie na swoje nocne schadzki. Jesli lady Jadwin rzeczywiscie byla kochanka krola, polozenie posiadlosci Jadwinow bylo idealne pod wzgledem latwego dostepu. Krol ponadto dbal, aby diuk jezdzil po calym Midcyru w misjach dyplomatycznych, o ktorych wszyscy procz diuka wiedzieli, ze sa czysta fikcja. Sama rezydencja wznosila sie na niewielkim centralnym wzgorzu, dzieki czemu bylo z niej widac rzeke mimo wysokiego na dwanascie stop muru z kolcami, ktory otaczal cala posiadlosc. Drzaca reka - udajac, ze to porazenie - Kylar zapukal do drzwi dla sluzby. -Tak? Drzwi otworzyla mloda kobieta. Otarla rece o fartuch i popatrzyla wyczekujaco na Kylara. Byla piekna kobieta. Miala moze z siedemnascie lat, figure jak klepsydra i mimo welnianej sukienki sluzacej bylo widac, ze moglaby jej tej figury pozazdroscic kazda dziewczyna do towarzystwa od Mamy K. Blizny nadal byly na swoim miejscu, "X" na policzku, drugi taki krzyz na pelnych ustach i luk od kacika ust do zewnetrznego kacika oka. Z powodu tej blizny jej usta wykrzywialy sie w nieustannym leciutkim usmieszku. Jednakze dobroc widoczna w jej usmiechu lagodzila okrucienstwo tej szramy. Kylar pamietal, jak wygladalo jej oko, potwornie opuchniete. Bal sie, ze nigdy nie bedzie na nie widziec. Na szczescie jej oczy byly czyste i piwne, blyszczace dobrocia i szczesciem. Nos Laleczki polamano na miazge, wiec teraz nie byl calkiem prosty, ale wygladal nie najgorzej. I miala wszystkie zeby. No oczywiscie - zdal sobie teraz sprawe - byla na tyle mala, ze wybito jej tylko mleczaki. -Wejdz, dziadku - powiedziala cicho. - Znajde cos do jedzenia. Podala mu ramie i nie urazilo jej to, ze sie jej przygladal. Zabrala go do malego pomieszczenia na uboczu, z dlugim stolem dla sluzacych, ktorzy musieli byc w zasiegu sluchu od kuchni. Spokojnie powiedziala do kobiety dziesiec lat starszej od niej, zeby ja zastapila, kiedy ona zajmie sie swoim gosciem. Sadzac po tonie i reakcji starszej kobiety, Elene tutaj uwielbiano i pewnie czesto opiekowala sie zebrakami. -Jak sie czujesz, dziadku? Przyniesc balsamu na twoje rece? Wiem, ze bola w takie chlodne poranki. Co zrobil, zeby zasluzyc sobie na cos takiego? Przyszedl jako zebrak najbardziej odrazajacego sortu, a ona okazala mu tyle dobroci. Nie mogl jej nic dac, a jednak traktowala go jak istote ludzka. To byla kobieta, ktora prawie umarla z powodu jego arogancji, jego glupoty, jego porazki. Wszelka ohyda w jej zyciu zaistniala z winy Kylara. Myslal, ze odsunal od siebie poczucie winy dwa lata temu, kiedy Mama K pokazala mu prosta prawde, ze uratowal Elene przed czyms gorszym niz blizny. Ale kiedy patrzyl z bliska na te szramy, niewiele brakowalo, zeby znowu wpadl do piekla wyrzutow sumienia. Polozyla na stole pajdke chleba posmarowana swiezym, goracym sosem i zaczela kroic ja na mniejsze kawalki. -Mozesz dziadku tu usiasc? Pokroimy to troche, zeby bylo latwiej jesc, dobrze? - Mowila glosno, jak zwykli to robic ludzie, ktorzy zajmowali sie starszymi osobami. Usmiechnela sie i blizny szarpnely jej pelnymi ustami. Nie. Umiescil ja tutaj, wsrod ludzi, ktorzy ja uwielbiali, gdzie stac ja bylo na podzielenie sie chlebem. Elene dokonala wlasnego wyboru, dzieki ktoremu stala sie tym, kim jest, ale on umozliwil jej ten wybor. Jesli zrobil cokolwiek dobrego, to wlasnie to. Zamknal oczy i odetchnal gleboko. Kiedy je otworzyl i popatrzyl na nia bez poczucia winy zaciemniajacego mu wzrok, zobaczyl, ze wyglada oszalamiajaco. Wlosy Elene byly jak lsniace zloto i, nie liczac blizn, skore miala bez skazy, oczy wielkie i blyszczace, wysokie kosci policzkowe, pelne usta, biale zeby, smukla szyje i doskonala figure. Pochylala sie, krojac pajdke dla niego, a stanik sukni rozchylal sie... Kylar oderwal wzrok, starajac sie uspokoic bicie serca. Zauwazyla, ze sie szarpnal, i spojrzala na niego. Patrzyla pytajaco, szczerze. I on chcial prosic te dziewczyne, zeby zdradzila swoja pracodawczynie? Splatany klab emocji, ktory Kylar upchnal w najciemniejszym zakamarku duszy, wynurzyl sie i wywazyl wszystkie drzwi. Kylar zakrztusil sie szlochem. Zamrugal. Wez sie w garsc. Elene objela go, nie zwazajac na brudne ubranie i smrod. Nic nie powiedziala, nie zapytala, po prostu go dotknela. Przeszedl go dreszcz i emocje znowu wziely gore. -Wiesz, kim jestem? - zapytal Kylar. Nie mowil juz glosem zebraka. Elene Cromwyll spojrzala na niego dziwnie, nie rozumiejac. Chcial sie dalej garbic, ukryc sie przed tym lagodnym spojrzeniem, ale nie mogl. Wyprostowal sie, wstal i rozprostowal palce. -Kylar? To ty! Co tu robisz? Mags i Ilena cie przyslaly? O moj Boze, co ci powiedzialy? Zarumienila sie, a jej oczy rozblysly. To nie w porzadku, zeby kobieta byla tak piekna. Wiedziala, co mu robi? Jej twarz byla twarza dziewczyny zaskoczonej przez chlopca w najlepszy sposob. O, bogowie. Myslala, ze zjawil sie, zeby zaprosic ja na przyjecie Mags. Oczekiwania Elene za chwile zderza sie z rzeczywistoscia tak bolesnie, jak szkrab, ktory zaszarzowal na kawalerie alitaeranska. -Zapomnij o Kylarze - powiedzial, chociaz to go zabolalo. - Popatrz na mnie i powiedz mi, kogo widzisz. -Starego czlowieka? To bardzo dobre przebranie, ale to nie jest kostium na przyjecie. Znowu sie zarumienila, jakby pozwolila sobie na zbyt smiale przypuszczenie. -Popatrz na mnie, Laleczko - wykrztusil. Zamarla jak zahipnotyzowana, patrzac mu w oczy. Dotknela jego twarzy. Oczy zrobily jej sie okragle jak spodki. -Merkuriusz - szepnela. Polozyla dlon na stole, by nie stracic rownowagi. - Merkuriusz! Rzucila sie na niego tak szybko, ze odruchowo chcial zablokowac jej atak. A ona usciskala go mocno. Stal nieruchomo, a jego umysl przez dluzsza chwile nie chcial tego opanowac: obejmowala go. Nie mogl sie ruszyc, nie mogl myslec; po prostu czul. Gladka skore jej policzka dotykajaca jego klujacej, nieogolonej twarzy. Jej wlosy wypelnily jego nozdrza czystym zapachem mlodosci i obietnicy. Tulila go mocno; dotyk jej mocnych ramion w polaczeniu z gietkim, jedrnym brzuchem i plecami oraz miekkoscia przycisnietych do niego piersi skladal sie na objecia, ktore wyrazaly pelna akceptacje. Niepewnie uniosl rece i dotknal jej plecow. Czul sol na ustach. Lza, jego wlasna lza. Poczul ucisk w piersi i sie rozplakal. Uscisnal Elene, a ona objela go jeszcze mocniej. Czul, ze ona tez szlocha, staccato jej oddechu wprawialo w drzenie cala smukla postac dziewczyny. I na chwile caly swiat sprowadzil sie do tych objec, do powrotu, radosci i akceptacji. -Merkuriusz, slyszalam, ze nie zyjesz - odezwala sie Elene. Zbyt szybko. Zawsze bedziesz sam. Kylar zamarl. Gdyby lzy mogly zatrzymac sie w polowie drogi na jego policzku, zrobilyby to. Wypuscil Elene z objec i odsunal sie. Kiedy ocierala lzy chusteczka, oczy miala czerwone, ale nadal blyszczace. Nagle pragnienie, zeby porwac ja w ramiona i pocalowac, uderzylo w niego jak fala. Zamrugal i nie poruszyl sie, dopoki rzeczywistosc nie powrocila na swoje miejsce. Otworzyl usta, ale nie mogl powiedziec nawet jednego slowa, nie potrafil tego zniszczyc. Sprobowal raz jeszcze, gotowy sypac przygotowanymi klamstwami, ale nie mogl. Zwiazki to sznury. Milosc to petla. Durzo powiedzial mi. Dal mi szanse. Moglem byc kuszarzem, zielarzem. Wybralem to. -Zakazano mi kiedykolwiek sie z toba zobaczyc. Moj mistrz mi zakazal. - Jezyk mu kolowacial. - Durzo Blint. Zauwazyl, ze nawet Elene slyszala o Durzo Blincie. Zmruzyla oczy. Widzial, jak przetrawia jego slowa: Durzo byl jego mistrzem, co oznaczalo, ze... Dostrzegl krotki, niedowierzajacy usmieszek, jakby chciala powiedziec: "Ale siepacze to potwory, a ty nie jestes potworem". I wtedy usmiech zgasl. W przeciwnym wypadku, dlaczego Merkuriusz nigdy by sie z nia nie skontaktowal? Z jakiego innego powodu szczur z gildii zniknalby bez sladu? Zapatrzyla sie w dal. -Pamietam, ze kiedy bylam ranna, klociles sie z kims, zadajac, by mnie uratowal. Myslalam, ze to sen. Rozmawiales z Durzo Blintem, prawda? -Tak. -I ty... jestes teraz tym, kim on? -Prawie. Wlasciwie nie jestem nawet prawdziwym siepaczem, tylko zwyklym zabojca, wyrobnikiem. -Terminowales u niego, zeby mnie uratowal? - zapytala niemal szeptem. - Przeze mnie stales sie tym, kim jestes? -Tak. Nie. Nie wiem. Dal mi wybor, moglem odejsc, po tym jak zabilem Szczura, ale nie chcialem sie juz nikogo bac, a Durzo nigdy sie nie bal, i nawet jako uczniowi placil mi na tyle dobrze, ze moglem... - Urwal. Zmruzyla oczy, domyslajac sie, co chcial powiedziec. -Mogles mnie utrzymywac - dokonczyla. Zakryla usta dlonmi. Pokiwal glowa. Twoje piekne zycie zbudowano na zakrwawionych pieniadzach. Co robil? Powinien ja oklamac, prawda moze ja tylko zniszczyc. -Przepraszam. Nie powinienem ci mowic. Ja... -Ty mnie przepraszasz?! - przerwala mu Elene. Wiedzial, jak beda brzmialy jej nastepne slowa: "Zawiodles. Patrz, co mi zrobiles". -O czym ty mowisz? - pytala. - Dales mi wszystko! Karmiles mnie na ulicy, kiedy bylam za mala, zeby samej znalezc sobie jedzenie. Uratowales mnie przed Szczurem. Uratowales mnie, kiedy twoj mistrz zamierzal pozwolic mi umrzec. Umiesciles mnie w dobrej rodzinie, ktora mnie kochala. -Ale... nie jestes na mnie zla? Zaskoczyl ja tym pytaniem. -Dlaczego mialabym byc na ciebie zla? -Gdybym nie byl taki arogancki, ten lajdak nie uwzialby sie na ciebie. Upokorzylem go! Powinienem byl uwazac. Powinienem byl lepiej cie chronic. -Miales jedenascie lat! -Kazda szrama na twojej twarzy to swiadectwo mojej winy. Na bogow, popatrz na siebie! Moglabys byc najpiekniejsza kobieta w miescie! A zamiast tego jestes tutaj i rozdajesz resztki zebrakom. -Zamiast byc gdzie? - zapytala cicho. - Znasz jakies dziewczyny, ktore byly prostytutkami od malego? Ja tak. Widzialam, przed czym mnie uratowales. I jestem za to wdzieczna kazdego dnia. Jestem wdzieczna za te blizny! -Ale twoja twarz! - Kylar znowu byl bliski lez. -Jesli to jest najbrzydsza rzecz w moim zyciu, Merkuriusz, to uwazam, ze mam sporo szczescia. - Usmiechnela sie i mimo blizn pokoj sie rozswietlil. Jej uroda zapierala dech w piersi. -Jestes piekna - powiedzial. Zarumienila sie. Kylar pomyslal, ze mlodsze siostry Drake sa jedynymi dziewczetami, ktore sie jeszcze czerwienia; nawet Serah juz sie nie rumienila. -Dziekuje - powiedziala, dotykajac jego reki. Pod wplywem tego musniecia przeszly go ciarki. Spojrzal jej w oczy i sam sie zaczerwienil. Nigdy w zyciu nie byl rownie zazenowany. Rumieniec! To jeszcze pogorszylo sytuacje. Rozesmiala sie - nie smiala sie z jego zaklopotania, ale tak niewinnie i radosnie, ze az go to zabolalo. Jej smiech, jak i glos, byl cichy i owial go jak chlodny wiatr w upalny dzien. A potem smiech ucichl i na jej twarzy pojawil sie smutek. -Przykro mi, Merkuriuszu... Kylarze. Przepraszam za to, co musiales przejsc, by mnie tu umiescic. Nie wiem nawet, co o tym myslec. Czasem mozna odniesc wrazenie, ze reka Boga nie siega zbyt gleboko miedzy Nory. Przepraszam. Patrzyla na niego dluzsza chwile i kolejna lza splynela jej po policzku. Zignorowala ja i dalej przygladala sie Kylarowi. -Jestes zlym czlowiekiem? Zawahal sie, nim odpowiedzial: -Tak. -Nie wierze ci. Zly czlowiek sklamalby. -Moze jestem uczciwym zloczynca. - Odwrocil sie. -Mysle, ze nadal jestes chlopcem, ktory dzieli sie chlebem ze swoimi przyjaciolmi, chociaz sam przymiera glodem. -Zawsze bralem sobie najwiekszy kawalek - szepnal. -Zatem inaczej to pamietamy - powiedziala Elene. Wziela gleboki wdech i otarla lzy. - Jestes tu... jestes tu w zwiazku z praca? To byl cios prosto w splot sloneczny. -Dzis wieczorem na przyjeciu zjawi sie siepacz, zeby kogos zabic i cos ukrasc. Potrzebuje zaproszenia, zeby sie tu dostac. -Co zamierzasz zrobic? Szczerze mowiac, Kylar nawet sie nad tym nie zastanowil. -Zabije go - powiedzial. I to byla prawda. Hu Szubienicznik byl chorym typem, ktory zaczynal zabijac zebrakow, kiedy zbyt dlugo nie dostawal zlecenia. Potrzebowal morderstw jak pijak wina. Gdyby Kylar zjawil sie pierwszy i ukradl srebrne ka'kari, Hu Szubienicznik scigalby go. Hu byl prawdziwym siepaczem, slynacym z tego, ze walczy rownie dobrze jak Durzo. Jedyna szansa dla Kylara, aby go zabic, to dorwac go przez zaskoczenie. Dzis wieczorem. Elene nadal na niego nie patrzyla. -Jesli jestes siepaczem, znasz inne sposoby, zeby sie tu dostac. Na pewno znasz falszerzy. Kylar Stern musi miec jakies kontakty. Moze zaproszenie ode mnie to najprostszy sposob, ale nie dlatego tu przyszedles. Przyszedles, zeby rozeznac sie w terenie, prawda? Jego milczenie wystarczylo za odpowiedz. -Przez wszystkie te lata - powiedziala Elene, odwracajac sie od niego - myslalam, ze Merkuriusz nie zyje. Moze i nie zyje. Moze pomoglam go zabic. Przykro mi, Kylar. Oddalabym zycie, zeby ci pomoc. Ale nie moge ci dac tego, co do mnie nie nalezy. Moja lojalnosc, moj honor, to nalezy do Boga. Nie moge zdradzic zaufania mojej pani. Obawiam sie, ze musze prosic, zebys wyszedl. Wygnala go delikatniej, niz na to zaslugiwal, ale mimo wszystko wygnala. Kylar zgarbil sie, podkurczyl palce w artretyczne szpony i wyszedl. Odwrocil sie raz, gdy szedl do bramy, ale Elene nie patrzyla, jak odchodzi. 37 Jak kazda dobra zasadzka i te umiejscowiono w czasie i przestrzeni tam, gdzie jej sie najmniej spodziewano. Solon, Regnus i jego ludzie zjechali z gor, przebyli centralne rowniny i zblizyli sie do rozleglego, polnocnego kranca Cenarii na dwie mile.Diuk Gyre i jego ludzie znajdowali sie miedzy dwoma szerokimi ryzowiskami na drodze biegnacej grobla, kiedy wyszli prosto na mezczyzne, ktory prowadzil konia zaprzezonego do wozu. Kilku chlopow pracowalo na polach, ale byli ubrani prosto, spodnie nosili podwiniete do kolan, i bylo widac, ze nie maja ani broni, ani zbroi. Mezczyzna ze szkapa zszedl na bok, przygladajac sie z napieciem druzynie diuka. Oczywiscie Solon powinien byl wczesniej to zauwazyc. Chlopi nie wkladaja koszul z dlugimi rekawami do pracy na ryzowiskach. Dopiero kiedy znalezli sie dwadziescia krokow od wiesniaka, zorientowal sie. Vurdmeister puscil uzde i zlozyl nadgarstki. Zielony ogien buchnal wzdluz jego viru i wypelnil obie dlonie. Mezczyzna uderzyl nadgarstkami o siebie i czarogien strzelil do przodu. Czarogien uderzyl gwardziste na lewo od Solona i przeszedl prosto przez niego. Czar mial sie roztapiac warstwami jak sopel, gdy przebijal sie przez kolejne osoby. Kula ognia byla wielkosci ludzkiej glowy, gdy przeszla przez pierwszego, przy drugim - wielkosci piesci, a gdy uderzyla w trzeciego - rozmiarow kciuka. W jednej chwili wszyscy trzej nie zyli, z ich cial buchaly plomienie, a krew palila sie jak oliwa. Sekunde pozniej czarogien uderzyl w nastepnych gwardzistow, kiedy zaatakowali ich Vurdmeisterzy stojacy po obu stronach drogi. Kolejnych szesciu padlo. Zostal tylko Solon, diuk Gyre i dwoch jego ludzi. Tylko ogromnej dyscyplinie trzeba przypisywac fakt, ze cokolwiek zrobili, ale Solon wiedzial, ze sa skazani na kleske. Jeden gwardzista ruszyl w prawo, diuk Gyre i drugi w lewo, zostawiajac Solona, zeby zajal sie Vurdmeisterem na drodze. Solon sie nie ruszyl. Vurdmeisterzy obmyslili zasadzke tak, zeby miec mnostwo czasu na wystrzelenie dwoch albo trzech kul czarognia. Dwunastu wojownikow nie mialo szans z trzema czarownikami. Nie bylo czasu na wazenie decyzji. Nie bylo nawet czasu, zeby wciagnac sloneczne swiatlo zalewajace ryzowiska i zamienic na magie. Solon zaczerpnal bezposrednio ze swojej glore vyrden i wystrzelil trzy malenkie iskierki w powietrze. Polecialy rownie szybko jak strzaly i jakos udalo im sie ominac diuka i jego ludzi. Obaj Vurdmeisterzy juz zbierali zielony ogien, kiedy iskierki, zaledwie wielkosci opuszkow, dotknely ich skory. Nie byly nawet w przyblizeniu smiertelnie niebezpieczne. Solon nie mial dosc magii, aby stawic czolo chocby jednemu Vurdmeisterowi, juz nie mowiac o calej trojce naraz. Ale iskry wstrzasnely nimi. Niezbyt mocno, ale wystarczajaco, by na chwile napieli miesnie i calkowicie stracili koncentracje. Nim znowu zebrali mysli, trzy miecze uderzyly w nich z cala sila trzech galopujacych koni i trzech ramion zahartowanych w walkach. Dwoch czarownikow po obu stronach drogi zginelo. Na czarownika na drodze Solon rzucil ostatnia iskierke. Mezczyzna ja zablokowal. Wlasciwie nie tyle zablokowal, ile zwyczajnie zgasil. Iskierka leciala do niego i nagle zgasla, jak zapalona galazka wrzucona do oceanu. W odpowiedzi czarownik wypuscil podmuch ognia, ktory strzelil w Solona ze wscieklym rykiem. Nie mogl tego zablokowac. Solon zeskoczyl z siodla i rzucil jeszcze jedna iskre, gdy spadal na ziemie. Sturlal sie z drogi. Czarownik nawet nie zawracal sobie glowy gaszeniem iskierki, kiedy przeleciala bite dziesiec stop obok niego. Odwrocil sie, podporzadkowujac sobie prawie piecdziesiat stop ognia, jakby to bylo zywe stworzenie, i kierujac go w slad za Solonem. Iskra uderzyla w bok konia zaprzezonego do wozu. Biedna szkapa byla przerazona krwia, odglosami i rozblyskami nienaturalnego ognia. Szarpnela wozem i stanela deba, wierzgajac kopytami. Vurdmeister nie uslyszal rzenia konia ogluszony rykiem ognia. W jednej chwili kierowal strumien plomieni ponizej grobli na Solona, a w drugiej oberwal kopytem w plecy. Padl na czworaki, nie wiedzac, co sie dzieje. Zorientowal sie tylko, ze cos poszlo zdecydowanie nie tak. Zaczerpnal tchu i odwrocil sie, akurat zeby zobaczyc, ze kon opada na przednie nogi. A potem szkapa i woz przelecialy po nim, miazdzac go. Solon wygrzebal sie z wody i blota na ryzowisku, kiedy minal go kon, w takim pedzie, na jaki pewnie nie bylo go stac od dziesieciu lat. Wierzchowiec Solona oczywiscie nie zyl, z jego lba zostaly tylko tlace sie resztki; smrod spalonej siersci i spalonego miesa mieszaly sie nad cialem stworzenia. Czarogien juz tylko sie tlil na cialach martwych gwardzistow. Na jego oczach dogasal. Czarogien rozprzestrzenial sie potwornie szybko, ale trwal raptem dziesiec sekund. Dziesiec sekund? Tylko tyle to trwalo? Odglos kopyt przerwal rozmyslania Solona, ktory spojrzal na diuka. Twarz Gyre'a byla nieruchoma i zacieta. -Jestes magiem - powiedzial diuk. -Tak, moj panie - przyznal sie z ciezkim sercem Solon. Milczenie Solona przesadzilo sprawe. Diuk nie mial wyboru. Wobec takiej niespodzianki sprytniejszy czlowiek udalby, ze od poczatku wiedzial, ze Solon jest magiem. Potem moglby zdecydowac, co dalej zrobic. Diuk Gyre byl na to zbyt prostolinijny. To byla jego sila i zarazem slabosc. -I donosiles na moj temat innym magom. -Tylko, naprawde, tylko przyjaciolom, moj panie. To bylo nedzne wytlumaczenie i kiedy to powiedzial, sam poczul sie nedznie. Solon wiedzial, ale nie miescilo mu sie w glowie, ze wszystko moze stracic w jednej chwili. Na pewno przyjazn z Regnusem i dziesiec lat sluzby byly warte wiecej. -Nie, Solonie. Lojalny wasal nie szpieguje swego pana. Uratowales mi dzis zycie, ale zdradzales mnie przez wiele lat. Jak mogles? -Ja nie... -Za moje zycie, daruje twoje. Odejdz. Wez sobie konia i odejdz. Jesli jeszcze kiedykolwiek cie zobacze, zabije cie. "Zostan z nim" - powiedzial Dorian. "Od tego zalezy jego zycie. Losy krolestwa zaleza od tego. Za sprawa twego slowa albo milczenia bratni krol lezy martwy". Ale nigdy nie powiedzial, jak dlugo ma sluzyc lordowi Gyre, prawda? Solon sklonil sie nisko przed swoimi przyjacielem i wzial uzde od Gurdena, ktory byl zbyt oslupialy, zeby cokolwiek poczuc. Wsiadl na konia i odwrocil sie od lorda Gyre. Ocalilem dzis Cenarie czy skazalem na kleske? 38 Kylar mial tego popoludnia urwanie glowy. Musial prosic Logana, zeby zdobyl mu przez kogos zaproszenie, a potem probowal odnalezc Durzo, ale siepacz zniknal, zostawiajac tylko zwiezly liscik: "W pracy". Durzo rzadko mowil o szczegolach zlecenia, ale ostatnio Kylar czul, ze coraz bardziej i bardziej jest odsuwany na bok. Zupelnie jakby Durzo staral sie stworzyc miedzy nimi dystans, zeby latwiej mu przyszlo zabic ucznia, kiedy nadejdzie czas.Nieobecnosc Durzo oznaczala, ze Kylar nie musial sie przyznawac, ze rozmawial z Elene, spartaczyl sprawe i pewnie przy tej okazji doprowadzil do zaciesnienia ochrony w posiadlosci Jadwinow. Moze wiec i dobrze, ze Blint gdzies zniknal. Poniewaz Kylar powiedzial Loganowi, ze bedzie na przyjeciu, musial zjawic sie bez przebrania, a poniewaz uprzedzil tez Elene, dziewczyna, jak tylko go zobaczy, natychmiast na niego doniesie. Dlatego przyjechal powozem, chociaz to bylo dziwne, ze mlody arystokrata bez towarzystwa nie przyjechal konno. Powoz zatrzymal sie przy bramie i Kylar podal zaproszenie Birtowi. Oczywiscie mezczyzna go nie rozpoznal. Obejrzal tylko dokladnie zaproszenie i machnal, zeby wjezdzac do srodka. Kylar ucieszyl sie na jego widok. Skoro nadal pilnowal wjazdu, oznaczalo to, ze Jadwinowie nie mieli wystarczajaco duzo strazy, by zastapic tych, ktorzy pracowali wczesniej i nadal miec odpowiednia obstawe podczas przyjecia. Moze nie uwierzyli Elene? W koncu co sluzaca moze wiedziec o knowaniach siepaczy? Kylar zrobil pierwszy krok, wysiadajac z powozu, i zamarl. Powoz dokladnie przed nim mial otwarte drzwi i wysiadal z niego chudy jak patyk mezczyzna. To byl Hu Szubienicznik, ubrany jak lord w skory i jedwabie w czekoladowym odcieniu. Usmiechal sie z pogarda czlowieka, ktory uwaza sie za lepszego od innych. Kylar cofnal sie do powozu. A wiec to prawda. Policzyl do dziesieciu i obawiajac sie, ze woznica zacznie sie zastanawiac, co Kylar robi, i niepotrzebnie przyciagnie do niego uwage, wysiadl. Widzial, jak Hu znika w rezydencji. Kylar ruszyl za nim, znowu pokazujac zaproszenie straznikom stojacym przy olbrzymich bialych debowych drzwiach. *** -Zatem dostales pozwolenie od starego kozla? - zapytal ksiaze Aleine.Logan spojrzal na przyjaciela po drugiej stronie dlugiego stolu uginajacego sie pod stosami wszelkich smakolykow, jakimi zdaniem Jadwinow mozna bylo zaimponowac gosciom. Stol stal pod jedna ze scian rozleglej sali z bialego marmuru i bialej debiny. Na monochromatycznym tle arystokracja blyszczala feeria barw. Kilku najbardziej wplywowych hekatonarchow krolestwa, kaplanow stu bogow, wmieszalo sie w tlum w swych wielobarwnych szatach. Grupa minstreli w krzykliwych pelerynach i z ekstrawaganckimi makijazami walczyla o uwage lordow i dam z wysokich i niskich rodow. Terah Graesin pojawila sie na ostatnim wielkim przyjeciu dwa tygodnie temu w skandalicznie wydekoltowanej czerwonej kusej sukni. Terah byla osma w kolejce do tronu, po ksieciu, corkach Gundera, Loganie, jej ojcu diuku Graesinie, i uwielbiala to, ze dzieki swej pozycji przyciagala tyle uwagi. Jej wyzywajacy stroj zapoczatkowal nowa mode, wiec w tym tygodniu wszystkie suknie byly albo czerwone, albo wyzywajace. Damy pokazywaly wiecej nog lub piersi - albo jednego i drugiego - niz wiekszosc prostytutek. Terah Graesin to pasowalo, bo jakims sposobem wygladala powabnie, a nie wulgarnie. Wiekszosc kobiet nie miala tyle szczescia. -Rozmawialem z hrabim dzis ra... - zaczal Logan i nagle umilkl na widok piersi przechodzacych obok. Nie, nie po prostu jakichs piersi. Nadzwyczajnych piersi. Byly idealne. Nie drastycznie odsloniete, ale idealne w ksztalcie. Przesunely sie obok niego, otulone lekka jak pajeczyna tkanina, ktora rozkosznie przywarla do kobiecych ksztaltow. Logan nawet nie widzial twarzy kobiety. A potem, kiedy przeszla, zobaczyl slodkie kraglosci kolyszacych sie bioder i blysnely mu smukle lydki. -No i? - zapytal ksiaze. Patrzyl na Logana wyczekujaco, trzymajac talerz z keskami kazdego smakolyku podanego na stol. - Co powiedzial? Loganowi zaplonely policzki. Zbyt wiele czasu spedzal na pustkowiu. Tyle ze to nie do konca byla prawda. Jego oczy jakby byly zupelnie niezalezne od umyslu, jakby w ogole ich nie kontrolowal. Przesunal sie wzdluz stolu, probujac sobie przypomniec, co wlasnie mowil. Talerz nadal mial pusty, bo odrzucil kilka frytowanych, plonacych albo zamrozonych frykasow. -Powiedzial... ach, moje ulubione! - Logan zaczal nakladac sobie na talerz truskawki, zlapal miseczke i napelnil ja czekoladowym fondue. -Jakos jestem przekonany, ze cokolwiek powiedzial hrabia Drake, nie bylo to "ach, moje ulubione" - powiedzial ksiaze Aleine, unoszac brew. - Jesli odmowil, nie masz czego sie wstydzic. Wszyscy wiedza, ze hrabia Drake to troche dziwak. Ich rodzina zadaje sie z pospolstwem. -Zgodzil sie. -Jak rzeklem, troche z niego dziwak - powtorzyl z usmiechem ksiaze, a Logan sie rozesmial. - Kiedy zamierzasz sie oswiadczyc? -Jutro. To beda moje urodziny. Potem juz nikt mnie nie powstrzyma. -Serah wie? -Podejrzewa, ze moge to niedlugo zrobic, ale mysli, ze potrzebuje czasu, zeby uporzadkowac sprawy majatkowe i porozmawiac o tym z rodzicami. -Dobrze. -Co masz na mysli? - zdziwil sie Logan. Doszli do konca stolu. Ksiaze podszedl blizej do Logana. -Sam chcialem ci dac prezent urodzinowy. Wiem, co czujesz do Serah, i szanuje to, ale, Loganie, jestes synem diuka. Jutro staniesz sie jednym z najpotezniejszych ludzi w krolestwie, ktorego wyprzedzaja jedynie inni diukowie i moja rodzina. Moj ojciec bylby zachwycony, gdybys poslubil Serah, i obaj wiemy dlaczego. Jesli ja poslubisz, odsuniesz swoja rodzine od tronu o dwa pokolenia. -Wasza Wysokosc - baknal Logan, czujac sie niezrecznie. -Nie, taka jest prawda. Moj ojciec boi sie ciebie. Ludzie cie podziwiaja, szanuja, a nawet sie obawiaja. To, ze co roku wyjezdzales na szesc miesiecy, nie wyobcowalo cie, na co mial nadzieje moj ojciec. Zamiast tego uczynilo z ciebie postac romantyczna. Bohatera, ktory walczy za nas na granicy, trzymajac na dystans Khalidorczykow. Krol boi sie ciebie, ale ja nie, Loganie. Szpiedzy patrza na ciebie i nie moga uwierzyc, ze jestes tym, kim sie wydajesz: uczonym, wojownikiem, lojalnym przyjacielem ksiecia. To intryganci, wiec widza intrygi. A ja widze przyjaciela. To ludzie, ktorzy zniszczyliby twoja rodzine, chwytajac sie wszelkich sposobow, i nie zdradza mi swoich planow, ale ja na to nie pozwole. Wiecej, zrobie co w mojej mocy, by temu zapobiec. - Spojrzal na talerz i wzial kawalek smazonego banana. - Jestem tu dzisiaj, zeby wyswiadczyc ojcu przysluge. W zamian za to obiecal mi dac wszystko, o co poprosze. Wszystko. -To musi byc spora przysluga. Ksiaze machnal reka. -Krol Idiota dal ulubiony klejnot mojej matki swojej kochance. Mam go odebrac. To nic waznego. Znasz moja siostre? -Oczywiscie. Jenine gdzies tu byla. Zwykle opisywano ja jako "promienna" - byla bardzo ladna i bardzo pietnastoletnia. -Stracila glowe dla ciebie. Durzy sie w tobie od dwoch lat. Przez caly czas o tobie mowi. -Zartujesz. Ledwo zamienilem z nia ze dwa slowa. -I co z tego? To swietny dzieciak. Jest ladna i jeszcze wyladnieje. Ma inteligencje mojej matki, a wiem, jakie to dla ciebie wazne, moj impertynencki przyjacielu. -Nie jestem impertynencki. -Widzisz? Nawet nie wiem, czy jestes. Po prostu uzylem pierwszego dluzszego slowa. Ale Jeni by wiedziala. -Co Wasza Wysokosc chce powiedziec? -Jenine to twoj prezent urodzinowy. Jesli ja zechcesz. Ozen sie z nia. Tylko powiedz slowo. Logan stal oszolomiony. -To... to naprawde niezwykly prezent urodzinowy. -Twoja rodzina umocni pozycje. Nasze dzieci beda razem dorastaly. Jedno z twoich wnuczat moze dzielic tron z moim wnukiem. Byles najlepszym przyjacielem, o jakiego moze prosic mezczyzna, a przyjaciele nie zdarzaja sie czesto ksiazetom. Chce dla ciebie dobrze. Bedziesz szczesliwy, obiecuje ci to. Jenine staje sie niezwykla kobieta. Mysle, ze sam to zauwazyles. - Ksiaze skinal glowa. Wtedy Logan ja zobaczyl. Stala na drugim koncu sali. Zdal sobie sprawe, ze juz ja dzis widzial. A przynajmniej jej piersi. Policzki mu zaplonely. Probowal znalezc jakies slowa, ale wszystkie wylecialy mu z glowy. Jenine stala na drugim koncu sali, z elegancja kobiety o wiele starszej - przynamniej do chwili, w ktorej ktos z jej przyjaciol cos powiedzial, a ona zachichotala. Ksiaze sie rozesmial. -Powiedz "tak", a bedziesz mogl robic te wszystkie rzeczy, ktore wyobrazales sobie minute temu. Zgodnie z prawem. -Ja... ja... - Logan poruszal ustami. - Kocham Serah, Wasza Wysokosc. Dziekuje za propozycje, ale... -Loganie! Wyswiadcz wszystkim przysluge. Twoi rodzice beda zachwyceni. Twa rodzina uratowana. A Jenine zwariuje ze szczescia. -Nie powiedziales jej, prawda? -Oczywiscie, ze nie. Ale zastanow sie. Serah jest wspaniala. Tylko, szczerze mowiac, jest w miare ladna, ale nie tak madra, jak lubisz, a znasz tez plotki, ze prowadza sie... -Jest przeciwienstwem rozwiazlej kobiety, Aleine. Nawet mnie nie pocalowala. -Ale mowi sie... -Plotki kraza, bo ludzie nienawidza jej ojca. Kocham ja. I ozenie sie z nia. -Przepraszam - odezwala sie mloda blondynka. Wslizgnela sie miedzy nich, siegajac po slodka buleczke. Miala na sobie skandaliczna czerwona toalete. Kiedy otarla sie o ksiecia, jej piersi o malo nie wyskoczyly z sukni wydekoltowanej niemal do pepka. Logan widzial, ze ksiaze to zauwazyl. Ale Aleine zwykle zauwazal takie rzeczy. Tak samo jak Logan. -Jestem Viridiana - przedstawila sie dziewczyna, kiedy spojrzenie ksiecia powedrowalo z powrotem ku jej twarzy. - Bardzo przepraszam, prosze o wybaczenie. Ale to nie byly przeprosiny. Ani to nie byl przypadek. Viridiana zniknela z powrotem w tlumie, ale jej figura tancerki pociagnela za soba spojrzenie ksiecia i jego mysli, odrywajac je od Logana. -No dobrze, przemysl to sobie. Porozmawiajmy jutro, zanim sie oswiadczysz - powiedzial ksiaze, patrzac, jak Viridiana idzie na tylna werande. Zerknela przez ramie, a widzac, ze ksiaze na nia patrzy, usmiechnela sie. Ksiaze spojrzal na swoj talerz pelen keskow najrozniejszych przysmakow ze stolu. A potem spojrzal na talerz Logana napelniony tylko jedna rzecza. -To jest wlasnie, moj przyjacielu, zasadnicza roznica miedzy nami - powiedzial. - Prosze o wybaczenie, ale wlasnie zobaczylem polmisek, z ktorego po prostu musze nieco uszczknac. Logan westchnal. Jego spojrzenie znowu powedrowalo ku Jenine, ktora nadal na niego patrzyla. Wygladalo to, jakby jej przyjaciele namawiali ja, zeby podeszla i z nim porozmawiala. Niech to licho. Gdzie jest Serah? 39 Straze staly przy kazdych schodach. To nie wrozylo nic dobrego. Kylar ukradkiem przemykal sie przez przyjecie, starajac sie wygladac przy tym tak zwyczajnie, zeby nikt nie spojrzal na niego dwa razy, ale to nie bylo latwe. Zwlaszcza gdy jednoczesnie staral sie miec na oku Hu Szubienicznika, ktory najprawdopodobniej robil dokladnie to samo. Jesli Hu go zobaczy, Kylar straci jedyna przewage nad nim.Ruszyl na tylna werande. Zwykle unikal tego rodzaju miejsc, poniewaz roilo sie w nim od par. Jesli cos gwarantowalo ci, ze poczujesz sie samotny, to widok ludzi calujacych sie namietnie w alkowie w swietle ksiezyca. Teraz jednak Kylar szukal sposobu, zeby dostac sie na pierwsze pietro. Balkon zwisal dokladnie nad weranda i gdyby Kylar obmyslil droge, zdolalby sie wspiac na tyle szybko, zeby nikt go nie zauwazyl. Oczywiscie, jak juz wyladuje na pietrze, bedzie jeszcze musial znalezc ka'kari, ale obstawial, ze znajduje sie w pokoju duchessy. Ludzie lubia trzymac ulubione klejnoty blisko siebie. Przy scianach nie bylo treliazy. Moze udaloby mu sie skoczyc z poreczy wystarczajaco wysoko, zeby zlapac sie skraju balkonu, bite pietnascie stop wyzej? Pewnie dalby rade, ale musialoby mu sie udac za pierwszym podejsciem. Gdyby spadl, nikt nie bylby w stanie zignorowac halasu, jakiego by narobil, ladujac na krzakach roz ponizej. Ale z drugiej strony lepsze to niz stanie tutaj. Kylar wzial gleboki wdech. -Kylar? To byl kobiecy glos. -Kylar, witaj. Co tu robisz? Odwrocil sie, zalany nagle fala wyrzutow sumienia. -Serah! Witaj! Wygladala tak, jakby spedzila caly dzien, szykujac sie na dzisiejszy wieczor. Jej suknia miala skromny kroj, ale byla klasyczna, piekna i ewidentnie drozsza niz rzeczy, na ktore bylo stac hrabiego Drake'a. -Rety, Serah, ta suknia... Usmiechnela sie i rozpromienila, ale tylko na chwile. -Dala mi ja matka Logana. Odwrocil sie i chwycil za porecz. Po drugiej stronie rzeki wieze zamku blyszczaly w swietle ksiezyca, rownie bliskie i rownie nieosiagalne jak Serah. Podeszla do niego i stanela obok. -Wiesz, ze Logan zamierza... -Wiem. Polozyla dlon na jego rece. Odwrocil sie i spojrzeli sobie w oczy. -Jestem taka zagubiona, Kylar. Chce sie zgodzic. Mysle, ze go kocham. Ale tez... Porwal ja gwaltownie w ramiona, obejmujac i kladac dlon na jej karku. Przyciagnal ja do siebie i pocalowal. W pierwszej chwili zaparlo jej dech, ale potem odwzajemnila pocalunek. W oddali, jakby po drugiej stronie rzeki, gdzies w zamku, trzasnely drzwi. Ale to bylo tak daleko, ze z pewnoscia nie mialo zadnego znaczenia. A wtedy poczul, ze Serah sztywnieje w jego objeciach i sie odsuwa. Czyjas dlon wyladowala na jego ramieniu, bynajmniej nie delikatnie. -Co ty, do diabla, robisz?! - krzyknal Logan, obracajac Kylara. Glowy wychylily sie z zakamarkow i wszyscy na werandzie znieruchomieli. Kylar zobaczyl wsrod gosci ksiecia. -Cos, co powinienem byl zrobic dawno temu - odparl Kylar. - Masz cos przeciwko? -O, cholera - zaklal ksiaze. Zaczal sie wyplatywac z ramiona mlodej blondynki, ktora owinela sie wokol niego w alkowie. Kylar odwrocil sie od Logana, jakby zamierzal znowu pocalowac Serah, ale tamten go odciagnal. Piesc Kylara pierwsza wystrzelila i trafila lorda w szczeke. Wielki mlodzieniec zatoczyl sie i zamrugal. Serah skulila sie przerazona, ale o niej juz nikt nie pamietal. Logan skoczyl naprzod, unoszac piesci jak bokser. Kylar przyjal niska pozycje do walki bez broni - Wiatr w Osikach. Logan walczyl tak, jak Kylar sie spodziewal - honorowo. Trafial zawsze powyzej pasa. Podrecznikowe ciosy proste i sierpowe. Byl szybki, o wiele szybszy niz na to wygladal, ale kiedy tak trzymal sie regul walki, rownie dobrze moglby byc kaleka. Kylar lawirowal miedzy jego ciosami, parujac je i powoli sie cofajac. W jednej chwili zebral sie tlum. Ktos krzyknal, ze jest bojka, i ludzie zaczeli wylewac sie z wnetrza. Trzeba im to przyznac, ze jako pierwsi zjawili sie straznicy. Ruszyli, zeby rozdzielic walczacych. -Nie, pozwolcie im walczyc - powiedzial ksiaze. Straznicy sie zatrzymali. Kylar byl tak zaskoczony, ze nie uchylil sie i nastepny cios pozbawil go tchu. Zatoczyl sie, kiedy Logan przesunal sie naprzod z calym ciezarem na czubkach palcow, przypierajac go powoli do barierki. Kylar z trudem zlapal pare oddechow, ledwo blokujac ciosy przyjaciela. Kiedy wyrownal oddech, ogarnela go wscieklosc. Zablokowal cios, zanurkowal i zasypal Logana czterema blyskawicznymi ciosami w zebra, odsuwajac sie jednoczesnie od barierki. Logan obrocil sie i w powietrzu rozlegl sie swist, kiedy wymierzyl potezny sierpowy, jednoczesnie robiac krok przed siebie. Kylar opadl ponizej linii ciosu i wbil stope w miednice przyjaciela. Logan chcial zrobic krok naprzod, ale jego stopa nie znalazla sie tam, gdzie miala. Upadl. Wtedy piesc Kylara trafila go w twarz i Logan padl z hukiem na ziemie. -Nie wstawaj - powiedzial mu Kylar. Wstrzasniety tlum zamilkl, ale po chwili rozlegly sie pomruki. Nigdy nie widzieli czegos takiego jak walka Kylara, ale niezaleznie od tego, jak bardzo to bylo skuteczne, niehonorowo jest kopac kogos w trakcie walki na piesci. Kylar mial to gdzies. Musial to szybko skonczyc. Logan zaczal gramolic sie na czworakach, potem uklakl i najwyrazniej zamierzal wstac. Na bogow, zupelnie jak na arenie. Logan nie wiedzial, kiedy przestac. Kylar kopnal go w skron i lord z hukiem polecial na ziemie. Serah popedzila do Logana. -No, Serah, zawsze chcialas zobaczyc nasza walke. Wyglada na to, ze wygralem. - Kylar usmiechnal sie do niej triumfalnie. Natychmiast rozlegly sie pomruki, wszystkie pelne dezaprobaty. Serah spoliczkowala go z takim rozmachem, ze zadzwonily mu zeby. -Nie jestes nawet w polowie takim mezczyzna jak Logan. Przykleknela przy Loganie i Kylar widzial, ze nagle przestal byc czescia jej swiata. Poprawil tunike, peleryne i przepchnal sie przez tlum. Pierwszy szereg rozstapil sie, jakby samo dotkniecie go przynosilo wstyd, ale w miare jak przepychal sie ku centrum rezydencji, przybywalo ludzi, ktorzy koniecznie chcieli zobaczyc bojke, ale nie wiedzieli, ze juz sie skonczyla. Kilka krokow od drzwi stal sie raptem jeszcze jednym arystokrata w tlumie. Poszedl wzdluz sciany do schodow dla sluzby, ktorych teraz nikt nie pilnowal, i wszedl na gore. Coz, trudno to uznac za powalajacy sukces. Kosztowalo go to reputacje i przy okazji najpewniej zdradzil swoja obecnosc Hu Szubienicznikowi. Ale dzieki temu dostal sie na gore, a na razie tylko to sie liczylo. Konsekwencjami bedzie sie martwil jutro. Reszta roboty powinna byc latwiejsza. Musi. *** Hu Szubienicznika kusilo, zeby pojsc na gore, gdy tylko straze porzucily schody, zeby przerwac jakas bojke miedzy arystokratami. Niestrzezone schody wygladaly obiecujaco, ale Hu byl pewny swoich umiejetnosci. Poza tym jego plan nadal dzialal, a dzieki niemu zdobedzie informacje, ktorych by nie uzyskal, gdyby po prostu poszedl na gore.Lady Jadwin stala przy drzwiach prowadzacych na werande; byla wstrzasnieta, albo taka udawala. To byla jedna z tych malych tajemnic zycia: dlaczego krol akurat ja wybral na kochanke. Z pewnoscia byly atrakcyjniejsze kobiety, ktore chetnie przespalyby sie z krolem, nawet z tym krolem. Lady Jadwin stanowila zywy dowod niebezpieczenstw chowu wsobnego. Byla wysoka kobieta o konskiej twarzy, dosc dobrze zbudowana i na tyle dojrzala, ze z pewnoscia nie pasowala jej suknia, ktora dzis wlozyla, a poza tym slynela z nieposkromionego apetytu seksualnego, ktory zaspokajala ze wszystkimi w krolestwie oprocz meza. Hu uznal, ze jej zdenerwowanie to tyko gra. Lady Jadwin byla namietna kobieta, ale generalnie nielatwo bylo wyprowadzic ja z rownowagi. To pewnie tylko pretekst, zeby pojsc na gore. No, prosze. Porozmawiala szybko z jednym ze straznikow, a potem poszla przeprosic gosci wlewajacych sie z powrotem do srodka, z ktorych wiekszosc byla rozczarowana, ze przegapila zabawe. Straznik, z subtelnoscia typowa dla wiekszosci strazy, podszedl prosto do wartownika, ktory wlasnie wrocil na swoje miejsce przy schodach dla sluzby. Przysunal sie i wyszeptal rozkaz. Mezczyzna pokiwal glowa. W tym czasie duchessa czekala, az ksiaze wroci z werandy. Wymienila z nim kilka slow, a potem zaczela udawac, ze jest jeszcze bardziej zdenerwowana, podczas gdy mlodzieniec wyplatywal sie z mlodej blondynki, ktora wieszala mu sie u ramienia. Kilka sekund pozniej duchessa wymowila sie, powiedziala mezowi, ze zle sie czuje, odmowila, zapewne slyszac propozycje, zeby poslac z nia kogos na gore, i sama weszla po glownych schodach. Bez watpienia powiedziala, ze musi sie na chwile polozyc. "Baw sie dobrze" - powiedziala do meza, albo cos w tym stylu. Ksiaze byl ostrozniejszy, ale nietrudno bylo go sledzic. Podszedl do slodyczy, uprzejmie pogawedzil z kilkoma paniami, przeprosil je i poszedl do umywalni, ktora znajdowala sie na koncu korytarza w poblizu schodow dla sluzby. Minute pozniej wyszedl na ciemny korytarz, rozejrzal sie szybko, czy nikt go nie widzi i minal straznikow, ktorzy udawali, ze go nie widza. Hu deptal ksieciu po pietach, otulajac sie cieniami. Straznicy byli tak zajeci niezauwazaniem ksiecia, ze siepacz pewnie przeslizgnalby sie obok nich i bez pomocy mroku. *** Schody dla sluzby wychodzily na wspanialy korytarz obok komnat diuka. Posadzka byla z takiego samego bialego marmuru, a srodkiem przez cala dlugosc az do przeciwleglego skrzydla z komnatami duchessy biegl czerwony dywan. Swiatla przygaszono, zeby zdecydowanie zawrocic gosci, ktorzy mogli brac udzial w poprzednich przyjeciach, kiedy oba pietra byly dla nich otwarte.Kylar nie mial pojecia, ile ma czasu na zdobycie Kuli Ostrzy, ale byl pewien, ze im szybciej sie uwinie, tym lepiej. Dotarlo do niego, ze mogl nie byc jedyna osoba, ktora skorzystala z okazji i wbiegla po schodach, gdy zabraklo strazy. Hu Szubienicznik juz mogl byc na pietrze. Hu pewnie wcale nie przyszedl na blyskawiczna robotke, i to dawalo Kylarowi przewage - a przynajmniej zywil taka nadzieje. Siepacz zjawil sie najpewniej po to, zeby kogos zabic. Jesli taki bylby cel Kylara, najprosciej byloby poczekac, az duchessa da ka'kari agentowi krola, ktokolwiek to jest, a potem zabic ich oboje. W ten sposob Hu zaspokoilby swoja potrzeba rozlewu krwi i usunal jedyne dwie osoby, ktore wiedzialyby, co sie stalo. Krol nie mialby pojecia, czy klejnot skradziono, czy nie i nie moglby zapytac, nie przyznajac publicznie, ze lady Jadwin byla jego kochanka. Jesli Kylar slusznie zgadywal, mial czas na zdobycie Kuli Ostrzy, dopoki lady Jadwin nie przyjdzie na gore. To mogla byc kolejna godzina albo raptem dwie minuty. W polowie korytarza zobaczyl idacego w jego kierunku straznika. Kylar szybko cofnal sie za rog, gdzie cienie byly glebsze. Ale wtedy straznik zawrocil i zszedl glownymi schodami. To byla szansa dla Kylara. Ruszyl szybkim krokiem przed siebie, nawet nie probujac sie skradac. Serce mu sie zacisnelo, gdy minal jeden z dobrze oswietlonych odcinkow korytarza. Fragment u szczytu schodow byl zalany swiatlem, ale przemierzyl go szescioma krokami, ze wzrokiem utkwionym przed soba. Korytarz zdobily niepokojace rzezby i wspaniale obrazy. O ile Kylar sie nie mylil, diuk mial artystyczne zaciecie. Genialne i zroznicowane obrazy najwyrazniej wybral czlowiek o dobrym oku i zasobnej kieszeni. Rzezby, chociaz byly rownie interesujace, bez watpienia stanowily owoc jednej wizji. Pelne cierpienia rzezby jakby wyrywaly sie z kamienia. Potykajaca sie kobieta zerkala przez ramie z przerazeniem wycisnietym w kazdym rysie twarzy. Mezczyzna wsciekal sie na chmure czarnego marmuru, ktora zamykala sie na jego rekach. Naga kobieta lezala w erotycznej pozie w pochlaniajacej ja chmurze, z rozkosza malujaca sie na twarzy. Mimo swojego pospiechu ta rzezba sprawila, ze Kylar zatrzymal sie w pol kroku. Byla piekna. Wstrzasajaco piekna. Mieszala sie w niej zmyslowosc i cos niepokojacego, czego Kylar nie potrafil zidentyfikowac. I bez watpienia byla to Elene. Wiec to tak. Kylar mial wrazenie, ze cos rozrywalo mu zoladek. Czul sie pusty, zraniony do zywego. Oczywiscie, ze z nim spala. Jest diukiem, a ona sluzaca, trudno odmowic. Nawet gdyby chciala. A moze nie chciala. Takie rzeczy ciagle sie zdarzaja. Przyjrzal sie uwaznie posagowi, pobieznie zerkajac na gietkie czlonki, szczupla talie i jedrne piersi - i znalazl to, czego szukal. Chociaz dal jej idealny nos, najdelikatniejszymi rysami diuk zasugerowal blizny na twarzy. Zatem ten mezczyzna nie widzial w nich jedynie niedoskonalosci. Byl zainteresowany kryjaca sie za nimi tajemnica. Do diabla, nie czas teraz na podziwianie sztuki. Z gula w gardle Kylar pobiegl na paluszkach korytarzem. Zdjal woreczek ukryty na plecach i kiedy dobiegl do drzwi, juz trzymal w reku wytrychy. Z pokoju nie wylewalo sie swiatlo ani nie bylo slychac zadnych dzwiekow, wiec szybko otworzyl zamek. Wszedl do srodka i zamknal za soba drzwi. Jesli Hu tu przyjdzie, Kylar bedzie mial trzy sekundy ostrzezenia, nim siepacz wejdzie do srodka. Wyciagnal sztylet nerkowy, ktory mial na plecach za paskiem. Ostrze bylo dlugie na stope. Osobiscie wolalby cos dziesiec razy dluzszego, jesli mialby walczyc z Hu, ale tylko to byl w stanie przeszmuglowac na przyjecie. Szybko sprawdzil pokoj. Wiekszosc ludzi, swiadoma jak ciezkie jest zycie zlodzieja, byla na tyle uprzejma, ze chowala rzeczy w tych samych, typowych miejscach. Kylar zajrzal za obrazy, sprawdzil materac, nawet podloge pod komoda i kilka krzesel, czy nie ma w nich skrytki. Nic. Sprawdzil szuflady w biurku, czy nie ma w nich falszywego dna. Nadal nic. Zwykle ludzie, ktorzy trzymaja niezwykle cenne przedmioty, chca moc zerknac na nie bez wiekszego wysilku, wiec Kylar nawet nie zagladal do gigantycznej garderoby. Jezeli duchessa nie miala nic przeciwko temu, by sluzba dotykala jej najcenniejszych rzeczy, to Kula musiala lezec gdzies w zasiegu reki. Nie pomagal fakt, ze duchessa byla nie lada kolekcjonerka. Wszedzie staly jakies swiecidelka. I kwiaty, pewnie wniesione z okazji powrotu diuka do domu. Wyrastaly na kazdej plaskiej powierzchni, zaslaniajac Kylarowi widok. Zatem diuk kupil zonie troche kwiatow. I sadzac po pizmowym zapachu w powietrzu i pogniecionej poscieli, powitano go entuzjastycznie. I wtedy jeden z wazonow przyciagnal spojrzenie Kylara. To byla pieknie rzezbiona waza z jadeitu, ale co najwazniejsze, miala kwadratowa podstawe. Kylar podniosl ja z biurka. Roze, lilie, male rozyczki i wezymordy rozposcieraly sie na wszystkie strony. Nie zwracajac uwagi na kwiaty, odstawil je na kominek i odsunal na bok drewniana szkatulke na klejnoty. Na polce nad kominkiem bylo wciecie w kamieniu. Kwadratowe. Kylar poczul przyplyw nadziei. Prorok mial racje. Wazon idealnie pasowal do wyciecia. Kylar przekrecil go i rozlegl sie stlumiony szczek. Zdjal z kominka wszystkie swiecidelka i odstawil je na ziemie. Na ukrytych zawiasach otworzyl sie caly gzyms kominka. Ignorujac dokumenty i zlota sztabke, Kylar chwycil szkatulke na klejnoty. Byla duza, wystarczajaco wielka, zeby schowac w niej Kule Ostrzy. Otworzyl ja. Pusta. Zgrzytajac zebami, odlozyl kasetke i zamknal skrytke. Mial za soba pierwsza lekcje na temat prorokow. "Kwadratowy wazon da ci nadzieje" - powiedzial Dorian. Nie dodal tylko, ze to bedzie falszywa nadzieja. Niech to! Kylar zatrzymal sie na chwile, zeby wlozyc igle ogluszajaca do malej pulapki, na wypadek gdyby Hu przyszedl tutaj, zamiast sledzic duchesse. Odstawiajac wszystkie swiecidelka i stawiajac waze z powrotem na biurku, Kylar probowal myslec. Gdzie moze byc ka'kari? Dzisiaj wieczorem nic nie szlo dobrze. Jedyny plus to fakt, ze nie widzial Elene. Elene! Kylar poczul olowiany ciezar na zoladku i zrozumial, ze doskonale wie, gdzie znajduje sie ka'kari. 40 Ksiaze poczul, ze chwytaja go czyjes rece, gdy tylko wyszedl z klatki schodowej. Chwile potem lady Jadwin przywarla goracymi ustami do jego warg. Przyciskala sie do niego, gdy on sie cofal i wpadl na drzwi do komnat diuka.Probowal ja odepchnac, ale lady tylko siegnela za niego i pchnela klamke. Prawie sie przewrocil, kiedy drzwi otworzyly sie za jego plecami. Duchessa zamknela je za soba na klamke i na zamek. -Moja pani, przestan. Prosze. -O tak, przestane, kiedy bede miala dosc. A bede miala dosc, jak mi zrobisz dobrze. -Powiedzialem ci, ze miedzy nami wszystko skonczone. Jesli moj ojciec sie dowie... -Och, chrzanic twojego ojca. Taki sam z niego patalach w lozku, jak i poza nim. Nigdy sie nie dowie. -Twoj maz jest na dole. W kazdym razie, nie o to chodzi, Trudano. Wiesz, po co przyszedlem. -Jesli twoj ojciec chce z powrotem te kule, to niech sam po nia przyjdzie. Polozyla dlon na przodzie jego spodni. -Wiesz, ze nie mogl tu przyjsc i spotkac sie z toba. To bylby policzek dla mojej matki. -Dal mi ten kamien. To byl prezent. -- To magiczny przedmiot. Moj ojciec myslal, ze to tylko klejnot, ale teraz zada go Khalidor. Po co by go chcieli, jesli nie bylby... nie! - Odepchnal jej reke, kiedy zaczela rozsznurowywac troczki. -Wiem, ze to lubisz - powiedziala duchessa. -Lubie. Ale miedzy nami wszystko skonczone. To byl blad i nigdy wiecej sie nie powtorzy. Poza tym Logan czeka na mnie na dole. Powiedzialem mu, co robie. Latwo sklamal. Zrobilby wszystko, byleby uciec od tej kobiety. Najgorsze bylo to, ze seks z nia sprawial mu duza przyjemnosc. Moze i byla brzydka, ale w lozku potrafila wiecej niz wszystkie kobiety, z ktorymi sypial. Mimo to nie chcialby sie budzic i widziec jej tuz po otwarciu oczu. Wolal nawet o tym nie myslec. -Logan to twoj przyjaciel. Zrozumie. -To wspanialy przyjaciel, ale widzi wszystko czarno i bialo. Masz pojecie, jak bardzo byl zaklopotany, kiedy zostawilem go na dole, a sam poszedlem na gore z kochanka swojego ojca? Musisz przyniesc klejnot. Teraz. Czasem dziekowal bogom, ze Logan slynie z tego, ze jest formalista. -No dobrze - odparla zjadliwym tonem. -Gdzie jest klejnot? Twoj maz moze tu przyjsc lada chwila. -Moj maz wrocil dzisiaj do domu. -Wiec? -Wiec, cokolwiek by o nim mowic, to wierna swinia. I plonie z zadzy za kazdym razem, kiedy wraca z misji dyplomatycznej. Teraz dochodzi do siebie na dole. Biedaczek, chyba go wykonczylam. - Rozesmiala sie; zabrzmialo to ostro i nieczule. - Caly czas wyobrazalam sobie, ze to ty... Ze spojrzeniem, ktore, jak sobie wyobrazala, bylo uwodzicielskie, wzruszyla ramionami i przod jej sukni sie rozchylil. Otarla sie o jego cialo i znowu szarpnela za troczki. -Trudano, prosze. Zostaw to. Gdzie klejnot? Nawet nie spojrzal na jej cialo i wiedzial, ze doprowadzil ja tym do szalu. -Jak juz mowilam - powiedziala wreszcie - wiedzialam, ze bedziesz tu dzisiejszego wieczoru, wiec dalam kule pokojowce. Jest dwoje drzwi dalej. Zadowolony? Poprawila suknie i podeszla do komody z lustrem. Spojrzala na swoje odbicie. Ksiaze odwrocil sie, nic nie mowiac. Myslal, ze to bedzie latwe - zaden wysilek, a ojciec bedzie mu winien ogromna przysluge. Teraz zrozumial, ze Trudana Jadwin stanie sie jego wrogiem do konca zycia. Nigdy wiecej, przyrzekl sobie. Nigdy wiecej nie bede sypial z mezatka. Nawet nie zwrocil uwagi na odglos otwieranej szuflady. Nie chcial patrzec na Trudane. Nie zamierzal nawet zostac tak dlugo, zeby zawiazac spodnie. Jedna sekunda dluzej to jedna sekunda za dlugo. Juz polozyl reke na klamce, kiedy uslyszal, ze nagle podeszla. A potem cos goracego wbilo mu sie w plecy. Jakby uzadlila go osa. Cialo Trudany naparlo na niego i poczul, jak zadlo zaglebia sie mocniej. Uderzyl glowa w drzwi. To nie bylo zadlo. Wchodzilo zbyt gleboko. Gwaltownie zaczerpnal tchu, gdy ryk wypelnil mu uszy. Dzialo sie cos dziwnego z jego plucami. Nie oddychal normalnie. Dzganie trwalo, a ryk cichl. Swiat stal sie zaskakujaco klarowny. Wlasnie go zabijano. Zabijala go kobieta. To bylo naprawde zenujace. Byl ksieciem. Jednym z najlepszych szermierzy w krolestwie, a ta stara baba z tlustym tylkiem i zwisajacymi, krzywymi cyckami zabijala go. Dyszala mu do ucha tak samo, jak wtedy, kiedy sie kochali. I gadala, plakala, jakby kazde dzgniecie ranilo i ja. Zalosna suka. -Och, przepraszam, och, ojej, wybacz. Nie wiesz, jaki on jest. Musze, musze, musze. Dzganie trwalo i zaczynalo go juz irytowac. Umieral, jego pluca wypelnialy sie krwia. Kaszlac, probowal je oczyscic, ale one zamienily sie juz w siekane mieso i krew ciagle naplywala do dziur. Osunal sie, walnal kolanami o drzwi i wreszcie dzganie ustalo. Zrobilo mu sie ciemno przed oczami i uderzyl twarza w drzwi. Ostatnia rzecza, jaka zobaczyl przez dziurke od klucza, bylo oko po drugiej stronie, beznamietnie obserwujace jego smierc. *** Bez klopotu znalazl drzwi. Byly zamkniete na zamek, ale poradzil sobie z tym w kilka sekund. Niech ona spi. Blagam.Ostroznie otwierajac drzwi do ciasnego pokoju, Kylar zobaczyl przed soba ogromny tasak. Trzymala go Elene. W zadnym razie nie spala. W ciemnosciach nie rozpoznala go. Wygladala na rozdarta, nie wiedzac, czy ma krzyczec, czy ciac. Jej wzrok padl na ostrze, ktore trzymal. Postanowila zrobic jedno i drugie. Wytracil jej tasak, uderzajac w dlon Elene plazem sztyletu nerkowego. Uskoczyl, gdy machnela reka, i znalazl sie za nia akurat na czas, zeby zdazyc zatkac jej usta dlonia. -To ja. To ja! - powiedzial, skrecajac sie tak, zeby nie oberwac lokciami, ktorymi wymachiwala. Nie mogl jednoczesnie zatykac jej ust dlonia, przytrzymac jej rak przy bokach i jeszcze zablokowac kopniaki, ktorymi mierzyla w jego pachwine. - Siedz cicho, bo inaczej umrze twoja pani! Kiedy wydawalo sie, ze oprzytomniala, Kylar wreszcie ja puscil. -Wiedzialam! - rzucila ze zloscia, ale cicho. - Wiedzialam, ze nie moge ci ufac. Wiedzialam, ze to bedziesz ty. -Mialem na mysli to, ze twoja pani umrze, bo twoje krzyki sciagna tu siepacza. Zamilkla, a potem tylko powiedziala: -Och. -Wlasnie. W oswietlonym tylko ksiezycowym blaskiem pokoju Kylar nie byl pewien, ale wydawalo mu sie, ze Elene sie zaczerwienila. -Mogles zapukac. -Przepraszam. Stare nawyki. Podniosla tasak z lozka i schowala go pod poduszke. Wyraznie zazenowana popatrzyla na swoja koszule nocna, ktora byla az przesadnie przyzwoita. Zlapala szlafrok i zaczela go wkladac, odwrociwszy sie tylem. -Spokojnie - rzucil Kylar, kiedy odwrocila sie z powrotem do niego. - Troche za pozno na skromnosc. Widzialem twoj posag. Dobrze wygladasz nago. Dlaczego to ostatnie zdanie powiedzial tak, zeby zabrzmialo, jakby byla dziwka? Nawet jesli sypiala z diukiem, jaki miala wybor? Byla sluzaca w jego domu. Nie mial prawa, ale mimo wszystko Kylar czul sie zdradzony. Elene skulila sie, jakby uderzyl ja w brzuch. -Blagalam ja, zeby go nie wystawiala - powiedziala. - Ale ona byla z niego taka dumna. Powiedziala, ze ja tez powinnam byc dumna. -Powiedziala? -Duchessa. -Duchessa? - powtarzal oglupialy Kylar. Nie diuk. Nie diuk? Natychmiast ogromnie mu ulzylo i jednoczesnie jeszcze bardziej pogmatwalo mu sie w glowie. Dlaczego mu ulzylo? -Myslales, ze pozowalam nago diukowi? Co ty sobie myslisz, ze jestem jego kochanka? - Oczy Elene zrobily sie okragle jak spodki, kiedy zobaczyla jego mine. -No coz... Kylar czul, ze jest niesprawiedliwy, oskarzajac ja, ale potem wsciekl sie, ze przez nia jest zaklopotany, chociaz wyciagnal absolutnie logiczny wniosek, a potem sie zezloscil, bo tracil czas na rozmowy z dziewczyna, kiedy siepacz pewnie juz czekal na korytarzu. To szalenstwo. -Takie rzeczy sie zdarzaja - bronil sie. Dlaczego to robie? Z tego samego powodu, dla ktorego obserwowalem ja z daleka. Bo mnie odurza. -Nie mnie - odpowiedziala Elene. -Chcesz powiedziec, ze jestes... - Silil sie na uszczypliwosc, ale urwal. Dlaczego w ogole silil sie na uszczypliwosc? -Dziewica? Tak - odpowiedziala ze wstydem. - A ty? Kylar zacisnal zeby. -Sluchaj, tam jest morderca. Elene zamierzala skomentowac fakt, ze Kylar nie odpowiedzial na jej pytanie, ale nagle spochmurniala. -Dwoch - poprawila go cicho. -Co? -Dwoch mordercow. Miala na mysli jego. Kylar pokiwal glowa. Znowu mial gule w gardle, nagle zawstydzony tym, kim sie stal. -Tak, dwoch. Widzialem Hu, jak wchodzil. Czy Kula jest bezpieczna? Obserwowal jej oczy. Jak sie spodziewal, zerknela w miejsce, gdzie ukryla Kule - na dnie szafy. -Tak - powiedziala. - Jest... - Urwala. - Ukradniesz ja. -Przykro mi. -A teraz wiesz, gdzie ja schowalam. Podpusciles mnie. Byla naiwna, ale nie glupia. -Tak. Gniew zaplonal w jej piwnych oczach. -W ogole jest tu jakis zabojca, czy to tez bylo klamstwo? -Jest. Daje ci slowo - powiedzial i odwrocil wzrok. -Tyle, ile jest warte. Auc. -Przykro mi, Elene, ale musze ja miec. -Dlaczego? -Trudno wyjasnic. -Przez caly dzien wstydzilam sie tego wszystkiego, co napisalam do ciebie. Caly dzien czulam sie potwornie, myslac, ile mi dales. Nawet nie powiedzialam strazy, ze sie zjawisz, bo myslalam... myslalam... Naprawde niezly z ciebie numer, Kylar. - Jego imie wypowiedziala z naciskiem. - Chyba Merkuriusz rzeczywiscie nie zyje. Nie tak. Tylko nie tak. -Naprawde musze ja zabrac. -Nie moge ci na to pozwolic. -Elene, jesli tu zostaniesz, beda mysleli, ze mi pomoglas. Jesli Hu cie nie zabije, to Jadwinowie moga. Moga cie wrzucic do Paszczy. Elene, chodz ze mna. Nie moglbym zyc sam ze soba, gdyby to zrobili. -Jakos bys sobie poradzil. Przybralbys nowe imie. Wyrzucal pieniadze na cos, co zmniejszyloby twoje wyrzuty sumienia. -Zabija cie! -Nie odplace sie zlem za dobro. Czas uciekal. Kylar musial sie stad wynosic. Odetchnal gleboko. Niestety, tego wieczoru wszystko ukladalo sie w najgorszy mozliwy sposob. -Wobec tego bardzo mi przykro, ale musze to zrobic, zeby cie ratowac. -Co takiego? - zdziwila sie. Kylar uderzyl ja. Dwa razy. Raz w usta, wystarczajaco mocno, zeby poleciala krew. I raz miedzy oczy, zeby byly solidnie podbite i tak opuchly, ze Elene nie zobaczy, co potem Kylar zrobi. Kiedy sie zatoczyla do tylu, obrocil ja i przydusil chwytem za szyje. Na prozno machala rekami, zeby sie wyrwac, bez watpienia myslac, ze ja zabija. Ale on tylko przytrzymal ja i wbil igle w jej szyje. W ciagu kilku sekund padla nieprzytomna. Nigdy mi tego nie wybaczy. Ja sobie tego nigdy nie wybacze. Kylar polozyl ja na podlodze i wyciagnal noz. Pocial sobie rece i obryzgal twarz Elene krwia, zeby upozorowac pobicie. To bylo odrazajace - kontrast jej urody i brzydoty tego, co robil, sprawil, ze poczul sie wyjatkowo jak na siebie nieswojo, ale nie mial wyjscia. Musiala wygladac jak ofiara. Kiedy na nia patrzyl, nieprzytomna, mial wrazenie, ze przelyka cala gorycz swojego fachu. Ta gorycz byla jedyna prawda na temat tego zajecia. Nawet teraz, kiedy wcale nie zabil, kiedy nie musial sie plawic w przenikajacych wszystko odorach smierci, Kylar zamknal oczy i zobaczyl prawde na swoj temat: zamknal oczy swiatlu, ktore rozjasnialo mu ciemnosc, oslepil i zalal krwia oczy, ktorych spojrzenie go przeszywalo. I kto mowi, ze nie ma poetow w tym gorzkim fachu? Kiedy skonczyl, ulozyl czlonki Elene w stosownie chaotyczny sposob. Srebrne ka'kari bylo schowane w kapciu na dnie szafy. Kylar uniosl klejnot do swiatla. To byla prosta, metaliczna kula, pozbawiona wszelkich znakow. Szczerze mowiac, troche sie rozczarowal. Mimo metalicznego polysku, przeswiecala, a to bylo niezwykle. Kylar nigdy nie widzial czegos takiego, ale mial nadzieje, ze ka'kari zrobi cos spektakularnego. Schowal kule do sakiewki i ruszyl do drzwi. Jak na razie nie jest zle. Wlasciwie, to jak do tej pory, wieczor byl totalna katastrofa. Ale wydostanie sie powinno byc wzglednie latwe. Jesli nie da rady przeslizgnac sie obok straznika u stop schodow, to moze podejsc prosto do niego i udawac, ze szuka toalety i ze byl w tak palacej potrzebie, ze poszedl do pierwszej wolnej. Straznik ostrzeze go, ze na pietro nie wolno wchodzic, Kylar odpowie, ze powinni miec straze przy schodach, jesli nie chca, zeby ludzie wchodzili na gore, straznik zirytuje sie, a Kylar pojdzie do domu. Moze i nie byla to stuprocentowo niezawodna metoda, ale z drugiej strony tego wieczoru Kylar nie wierzyl w jakiekolwiek sprawdzone sposoby. Zerkajac przez dziurke od klucza, sprawdzil korytarz i przez pol minuty uwaznie nasluchiwal. Nikogo tam nie bylo. W chwili gdy uchylil drzwi, ktos kopnal je z drugiej strony z sila wieksza niz zwykly smiertelnik. Drzwi uderzyly w Kylara, najpierw trafiajac go w twarz, a potem w ramie. Wpadl z powrotem do pokoju. Poczatkowo nie stracil rownowagi, ale gdy polecial do tylu, potknal sie o nieprzytomna Elene i upadl. Przeslizgnal sie po podlodze tak gwaltownie, ze uderzyl glowa w sciane. Niewiele brakowalo, a stracilby przytomnosc. Mimo czarnych plam wybuchajacych mu przed oczami, wyciagnal - kierujac sie tylko i wylacznie odruchem - pare sztyletow. Natychmiast zabolaly go rece, gdy wytracono mu z nich bron. -Chlopcze? Kylar musial kilka razy zamrugac, nim odzyskal wzrok. Kiedy przejrzal na oczy, najpierw dostrzegl czubek noza cal od oka. Przesuwajac wzrok wzdluz ostrza, dostrzegl odziana w szarosc reke i zakapturzona postac. Zamroczony zastanawial sie, czy nie jest martwy. Ale jeszcze zanim Hu zdjal kaptur, Kylar juz wiedzial. Mama K zdradzila go. Wyslala go, zeby zabil niewlasciwego czlowieka. -Pan Blint? 41 -Co ty wyprawiasz?! - Pan Blint uderzyl na odlew Kylara.Wyprostowal sie wsciekly, a iluzoryczne rysy twarzy Hu Szubienicznika rozplynely sie jak dym. Kylar zataczajac sie wstal; w glowie nadal mu sie krecilo i w uszach dzwonilo. -Musialem... pan wyszedl... -Wyszedlem, bo mialem to w planach! - szepnal chrapliwie Blint. - Wlasnie to mialem w planach! Niewazne zreszta. Mamy trzy minuty, zanim straze zajda tu przy nastepnym obchodzie. Szturchnal stopa bezwladne cialo Elene. -Jeszcze zyje - powiedzial Durzo Blint. - Zabij ja. Potem poszukaj ka'kari, a ja zalatwie truposza. Pozniej porozmawiamy o twojej karze. Juz za pozno. -Zabil pan duchesse? - zapytal Kylar, rozcierajac ramie, w ktore oberwal drzwiami, gdy Durzo wparowal do pokoju. -Truposzem byl ksiaze. Ktos inny dorwal go przede mna. Na schodach rozlegly sie ciezkie kroki. Durzo wyciagnal Sedziego i sprawdzil korytarz. Na bogow, ksiaze? Kylar spojrzal na nieprzytomna dziewczyne. Jej niewinnosc byla bez znaczenia. Nawet gdyby jej nie zabil, pomysla, ze pomogla w kradziezy ka'kari i zabiciu ksiecia. -Kylar! Otepialy spojrzal na Durzo. To bylo jak zly sen. To sie nie moglo dziac naprawde. -Ja juz... - Podal Blintowi woreczek. Krzywiac sie, Durzo wyrwal Kylarowi mieszek i odwrocil go do gory nogami. Kula Ostrzy spadla mu do dloni. -Niech to. Tak jak myslalem - powiedzial. -Co? - spytal Kylar. Durzo nie byl w nastroju do udzielania odpowiedzi. -Dziewczyna widziala twoja twarz? Za odpowiedz wystarczylo milczenie Kylara. -Zajmij sie tym. Kylar, to nie jest prosba. To rozkaz. Zabij ja. Grube biale blizny krzyzowaly sie na niegdys pieknej twarzy. Powieki Elene puchly, pojawialy sie since - i to byla wina Kylara, tak samo jak liczace sobie juz dziesiec lat blizny. "Milosc to petla" - powiedzial mu Blint, kiedy zaczynal terminowac dziesiec lat temu. -Nie - odparl Kylar. Durzo odwrocil sie do niego. -Cos ty powiedzial? Czarna krew sciekala z Sedziego i zbierala sie w kaluzy na podlodze. Nadal mial jeszcze czas, by to powstrzymac. Czas, zeby byc poslusznym, by zyc. Jesli jednak pozwoli Elene umrzec, Kylar na zawsze zagubi sie w mroku. -Nie zabije jej. I nie pozwole panu. Przykro mi. -Masz pojecie, co to znaczy? - warknal Durzo. - Kim jest ta dziewczyna, ze warto dla niej narazac sie na to, by scigano cie przez reszte twojego krotkiego... - Urwal. - To Laleczka. -Tak, prosze pana. Przykro mi. -Na Anioly Nocy! Nie chce twoich przeprosin! Chce poslusze... - Durzo uniosl palec i zamilkl. Kroki sie zblizaly. Durzo otworzyl drzwi i wypadl na korytarz z nieludzka szybkoscia, a Sedzia rozblysnal srebrzyscie w slabym swietle. Straznik padl po dwoch uderzeniach. To byl Konus, towarzysz starszego straznika, ktory tak ostroznie przeszukiwal Kylara tego ranka przy wejsciu do posiadlosci. Latarnia wiszaca na korytarzu za plecami Durzo opatulila ulubione dziecko ciemnosci cieniem, ktory padl na Kylara i przeslonil twarz siepacza. Podswietlona, czarna krew kapala z czubka Sedziego. Kap, kap. Glos Durzo zdradzal napiecie. -Kylar, to twoja ostatnia szansa. -Tak. - Sztylet nerkowy wysunal sie z sykiem z pochwy. Chlopiec stawial czolo mezczyznie, ktory go wychowal, ktory byl dla niego wiecej niz ojcem. - Zgadza sie. Rozlegl sie dzwiek czegos metalicznego turlajacego sie po marmurze w strone Kylara, ktory wyciagnal reke i poczul, ze ka'kari uderzylo go w dlon. Obrocil reke i zobaczyl, ze ka'kari plonie jasnym, zarzacym sie blekitem. Przywarlo do jego dloni. Na powierzchni kuli zaczely plonac runy. Zmienialy sie, przeksztalcaly, jakby probowaly przemowic do Kylara. Blekitne swiatlo oblalo jego twarz i teraz Kylar widzial poprzez ka'kari. Wysysalo krew z rozciecia w jego dloni. Kylar podniosl wzrok i zobaczyl przerazenie na twarzy pana Blinta. -Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnal Blint. W jednej chwili ka'kari rozlalo sie niczym czarny olej. Blekitne swiatlo wybuchlo jak supernowa. A potem nadszedl bol. Zimno w dloni Kylara stalo sie naciskiem. Zupelnie jakby jego reka sie rozpadala. Patrzac z przerazeniem na jednorodna, palaca kaluze w dloni, Kylar zobaczyl, ze ona drzy. Wpychala sie w jego dlon. Kylar czul, jak ka'kari wnika do jego krwi. Kazda zyla wybrzuszala sie i skrecala, zamarzajac, gdy ka'kari przez nia przeszlo. Nie wiedzial, jak dlugo to trwalo. Oblal go zimny pot i drzal na calym ciele. Stopniowo uczucie chlodu opuscilo jego czlonki. Jeszcze wolniej w miejsce chlodu pojawilo sie cieplo. Moze po kilku sekundach, moze godzine pozniej Kylar oprzytomnial, lezac na podlodze. Co dziwne, czul sie dobrze. Nawet z twarza na kamiennej posadzce, czul sie dobrze. Czul sie kompletny. Jakby wypelniono w nim dziure, zatkano luke. Jestem ka'kariferem. Po to sie urodzilem. I wtedy sobie przypomnial. Spojrzal w gore. Sadzac po przerazeniu, w jakim zamarla twarz Durzo, to wszystko musialo trwac tylko kilka sekund. Kylar zerwal sie; czul sie mocniejszy, zdrowszy i tak wypelniony energia, jak jeszcze nigdy w zyciu. Na twarzy Durzo nie bylo gniewu. Tylko rozpacz. Gleboki zal. Kylar powoli obrocil reke. Skore na dloni nadal mial rozcieta, ale juz nie krwawila. Ka'kari najwyrazniej weszlo w... Nie. To niemozliwe. Kazdym porem jego dloni wylewala sie czern, jak pot. Tezala. W jednej chwili ka'kari znowu znalazlo sie na jego dloni. Dziwna radosc wypelnila Kylara. A zaraz po niej nadszedl strach. Nie byl pewien, czy to byla jego radosc. To jakby ka'kari bylo szczesliwe, ze go odnalazlo. Spojrzal z powrotem na Durzo, czujac sie jak idiota - tak bardzo nie rozumial tej sytuacji, ze nawet nie wiedzial, jak sie zachowac. I wtedy zdal sobie sprawe, jak wyraznie widzi twarz Durzo. Mezczyzna nadal stal w korytarzu, a za nim wisiala latarnia. Chwile temu - przed ka'kari - twarz Blinta byla niewidoczna. Kylar nadal widzial cien padajacy na podloge, gdzie Durzo przeslanial swiatlo, ale mogl patrzec poprzez mrok. Zupelnie jakby patrzyl przez szklo. Wiedzial, ze szklo tam jest, ale nie przeszkadzalo mu widziec. Kylar rozejrzal sie po pokoiku Elene i zobaczyl, ze to dotyczylo wszystkiego, na co patrzyl. Ciemnosc witala teraz jego spojrzenie. Wzrok mial ostrzejszy, lepszy - widzial dalej, widzial zamek po drugiej stronie rzeki, jakby byl srodek dnia. -Musze miec ka'kari - powiedzial Durzo. - Jesli go nie dostanie, zabije moja corke. Niech Aniolowie Nocy sie zmiluja. Kylar, cos ty narobil? -Nic! Nic nie zrobilem! - Wyciagnal reke. - Wez je. Mozesz je zabrac. Odzyskac corke. Durzo wzial od niego ka'kari. Spojrzal Kylarowi w oczy i powiedzial ze smutkiem: -Zwiazales je. Ka'kari wiaze sie na cale zycie. Teraz twoj Talent bedzie dzialal, niezaleznie od tego, czy je trzymasz, czy nie, ale inne moce nie zadzialaja dla nikogo innego az do twojej smierci. Rozlegl sie tupot stop na schodach. Pewnie ktos uslyszal, jak Durzo wrzeszczy. Kylar musial uciekac. Waga slow Durzo ledwo do niego docierala. Durzo odwrocil sie, zeby stawic czolo temu, kto nadbiegal schodami, a slowa proroka powrocily echem do uszu Kylara: "Jesli jutro nie zabijesz Durzo Blinta, Khalidor zajmie Cenarie. Jesli nie zabijesz go do pojutrza, wszyscy, ktorych kochasz, zgina. Jesli raz zrobisz wlasciwa rzecz, zaplacisz za to latami wyrzutow sumienia. Jesli dwa razy zrobisz wlasciwa rzecz, zaplacisz za to zyciem". W dloni mial sztylet nerkowy. Durzo stal zwrocony do niego plecami. Kylar mogl to teraz zakonczyc. Nawet refleks siepacza nie uratuje go, kiedy Kylar stoi tak blisko. To moglo oznaczac powstrzymanie inwazji, uratowanie wszystkich, ktorych kocha - w jego rekach wlasnie wazyly sie losy Elene. Logana. Moze Drake'ow. Moze caly najazd zalezal od tego. Moze setki albo tysiace zywotow zawisly teraz na czubku jego sztyletu. Szybkie, bezbolesne ciecie i Durzo umrze. Czyz sam nie mowil, ze zycie jest puste, bez znaczenia, bezwartosciowe, tanie? Nie straci niczego cennego, jesli straci zycie. Sam by to przysiagl. Durzo tak mowil, a nawet wiecej niz to, ale Kylar nigdy mu tak naprawde nie uwierzyl. Wystarczy, ze Mama K zadala Durzo cios w plecy swoimi klamstwami. Kylar nie mogl zrobic tego samego wlasnymi rekami. Nagle wszystko stalo sie zaskakujaco klarowne. Chwila zamarla jak brylant i wirowala przed jego oczami, a kazda faseta lsnila, sciezki przyszlosci odrywaly sie, migoczac. Kylar spojrzal na Elene po swojej prawej i na Durzo po lewej, wrocil wzrokiem od Durzo do Elene i z powrotem od Elene do Durzo. To byl jego wybor, ich przyszlosc. Mogl zabic Elene, kobiete, ktora kochal, albo zabic Durzo, ktory wychowal go jak syna. W kazdej fasecie prawda jasniala bezlitosnie: jesli jedno ma zyc, drugie musi zginac. -Nie - powiedzial Kylar. - Niech pan to zrobi. Prosze mnie zabic. Durzo spojrzal na niego, jakby nie wierzyl wlasnym uszom. -Widziala tylko mnie. Nie bedzie dla nikogo zagrozeniem, jesli ja nie bede zyl. Moze pan zabrac ka'kari i uratowac corke. Oczy Blinta wypelnily sie czyms, czego Kylar nigdy wczesniej nie widzial. Twarde rysy zlagodnialy i mistrz Kylara stal sie innym czlowiekiem - nie starym, zmeczonym i znuzonym, ale mlodszym, ktory bardziej przypominal Kylara, niz chlopak kiedykolwiek zdolalby sobie wyobrazic. Durzo zamrugal, gdyz ogromny zal grozil, ze przeleje sie w lzach. Pokrecil glowa. -Po prostu zmykaj, synu. Kylar chcial uciec. Chcial odejsc, ale mial racje. To byl jedyny sposob. Stal jak zamrozony, ale nie z powodu niezdecydowania. Modlil sie tylko, zeby Durzo zrobil swoje, nim Kylar straci odwage. Co ja mowie? Nie chce umierac. Chce zyc. Chce zabrac stad Elene. Chce... Drzwi do komnat diuka otworzyly sie i zbroczona krwia duchessa wypadla przez nie, potykajac sie i krzyczac: -Zabojca! Zabojca! Zabil ksiecia! Durzo zareagowal natychmiast. Wpadl na Kylara, przez co obaj wyladowali w pokoju Elene. Wszystkie mysli Kylara skupily sie na tym, zeby nie stratowac Elene, ale Durzo nadal pozostawal w ruchu. Zlapal chlopaka za peleryne i zakrecil nim z zadziwiajaca szybkoscia i z cala moca swojego Talentu. Kylar wylecial przez okno prosto w noc. Z boza laska - a moze to bylo za sprawa okrucienstwa Boga, albo zwyklego slepego losu, albo nadnaturalnych umiejetnosci Durzo - Kylar wyladowal na zywoplocie. Uderzyl w krzew, stoczyl sie i spadl na ziemie. To bylo wrecz smieszne - niczego sobie nie zlamal, niczego nie nadwerezyl, nawet sie nie zadrapal. Spojrzal w gore i zobaczyl gosci wyciagajacych szyje z werandy, na ktorej niedawno calowal Serah, ale znajdowali sie po drugiej stronie latarni, wiec nie mogli go dostrzec. A potem krzyki z wnetrza podjeli inni, rozlegly sie kobiece i meskie glosy, wykrzykiwano rozkazy, uzbrojeni mezczyzni biegali, podzwaniajac kolczugami. Kylar spojrzal na pierwsze pietro z sercem podchodzacym do gardla. Nie wiedzial, czy klac, czy sie smiac. Teraz juz decyzja nie nalezala do niego. Zyl, i to bylo dobre uczucie. Nie mogl nic innego zrobic. Pobiegl do ogrodowej bramy do posiadlosci, rozwalil zamek i zniknal w ciemnosciach. 42 Krol-Bog Garoth Ursuul obudzil sie, zanim famulus zapukal do drzwi jego sypialni. Nikt nie mogl zblizyc sie do tej komnaty, nie budzac go. To oznaczalo, ze spal mniej, nizby mial ochote, ale teraz byl juz starym czlowiekiem i nie potrzebowal duzo snu. Poza tym dzieki temu niewolnicy chodzili na paluszkach.Pokoj nie wygladal tak, jak mozna by sie spodziewac po Krolu-Bogu. Bylo to otwarte, jasne i przewiewne miejsce wypelnione pieknym barwionym szklem planganskim, lustrami oprawnymi w kosc sloniowa, z sethyjska koronka na lozu i dywanikami ze skory niedzwiedzi ze Zmarzliny, swiezymi kwiatami na biurku i kominku, a wszystko wybrane i rozstawione przez niewolnika z dobrym smakiem. Garoth nie dbal o zadna z tych rzeczy, poza obrazami. Na scianach wisialy portrety jego zon. Kobiety wywodzily sie z niemal kazdej narodowosci w Midcyru i z nielicznymi wyjatkami wszystkie byly piekne. Drobne albo wysmukle, dorodne albo chlopiece, blade i sniade - wszystkie wizerunki cieszyly Garotha Ursuula. Byl koneserem kobiecej urody i nie szczedzil wydatkow na zaspokojenie tej lubieznej slabosci. W koncu sluzyl rodzinie i calemu swiatu, starajac sie splodzic jak najlepszych synow. I w tym miejscu na scena wkraczaly brzydkie kobiety. Eksperymentowal z porywaniem kobiet z krolewskich rodzin, w nadziei ze dadza mu lepszych synow. Dwoch z obecnych dziewieciu potomkow zrodzilo sie z takich kobiet, wiec Garoth przypuszczal, ze arystokratki rodza znosnych synow odrobine czesciej niz kobiety z pospolstwa, ale to bylo o wiele nudniejsze - plodzic potomstwo z brzydka kobieta. Po czesci przez wzglad na swoich synow, po czesci dla wlasnej rozrywki, zabawial sie, wzbudzajac w niektorych z tych kobiet milosc. To bylo zaskakujaco latwe. Nie musial klamac tak bardzo, jak sie spodziewal. Kobiety ochoczo same to sobie robily. Slyszal, ze milosc sprawia, ze seks jest lepszy, ale Garoth nie byl pod specjalnym wrazeniem. Dzieki magii potrafil sprawic, ze kobiece cialo reagowalo na niego tak, jak tego zapragnal. Z przyjemnoscia patrzyl, jak kobieta stara sie nadal go nienawidzic, podczas gdy jego magia zaspokaja ja na sposoby, ktorych nigdy wczesniej nie zaznala. Niestety, takie rozkosze mialy swoja cene: te zony nalezalo uwaznie obserwowac, dwie juz stracil z powodu samobojstw. Famulus zapukal do drzwi i Garoth otworzyl je machnieciem dloni. Sluga wszedl na kleczkach, przesuwajac sie naprzod z rekoma skrzyzowanymi na piersi. -Moj boze, moj dostojny krolu... Garoth usiadl. -Skoncz z tym. Masz wiesci od tej zdziry Jadwin. -Donosi, ze zabila ksiecia, ale stracila ka'kari. Ogromnie przepraszam, Wasza Swiatobliwosc. -Niewatpliwie to kolejny falsyfikat - oznajmil Garoth, ale mowil do siebie, nie do famulusa. - Statki do najazdu na Modai juz dotarly? Cenaria moze sie zajac, kiedy zechce, ale marsz prosto na poludnie uwiaze jego wojska na wiele tygodni albo miesiecy. Przez tego przekletego diuka Gyre garnizon w Wyjacych Wichrach stanowil powazna przeszkode. Oczywiscie mogl go zajac. W tej chwili prawdopodobnie pokonalby kazda armie na swiecie z wyjatkiem alitaeranskiej, ale Krol-Bog nie marnowal ludzi i meisterow we frontalnych atakach. Nie, kiedy mial inne mozliwosci. Poza tym, jaki zdobywca chcialby zgarnac taki ul jak Cenaria? Juz lepiej by zrobil, gdyby wybil tam wszystkich i wyslal swoich ludzi, zeby zasiedlili miasto. Garoth Ursuul nie byl zainteresowany chwilowa potega. Proba z Cenaria to byla tylko zabawa. Mial o wiele bardziej wiarygodne informacje, ze czerwone ka'kari znajduje sie w Modai. Jak juz tam wyladuje, Cenaria bedzie otoczona. Pewnie moglby zajac panstwo bez walki. A potem Ceura i cios prosto w serce magow, Sho'cendi. Nie musialby stawiac czola Alitaerze, dopoki nie bedzie pewny zwyciestwa. -Dwa statki jeszcze plyna przez wody cenaryjskie. -Dobrze, wobec tego... -Wasza Swiatobliwosc... - Mezczyzna pisnal, gdy zdal sobie sprawe, komu przerwal. -Skoczek? -Tak, Wasza Swiatobliwosc? - Skoczek ledwie wyszeptal. -Nigdy wiecej mi nie przerywaj. Skoczek pokiwal glowa z okraglymi ze strachu oczami. -Co chciales powiedziec? -Lady Jadwin twierdzi, ze widziala, jak ktos zwiazal ka'kari w korytarzu przed jej pokojem. Jej opis byl... precyzyjny. -Na krew Khali. - Garothowi zaparlo dech. Ka'kari, nareszcie. Ka'kari, ktore ktos zwiazal. To wlasciwie ulatwialo sprawe. Samo ka'kari bylo na tyle male, ze moglo lezec w ukryciu albo gdzies przepasc, ale zwiazane ka'kari zawsze bedzie blisko tego, kto je zwiazal. -Zawroc statki. I wydaj rozkaz Rothowi, zeby zaczal zabijac. Gyre'owie, Shinga. Wszyscy. Powiedz mu, ze ma dwadziescia cztery godziny. *** Cos bylo zdecydowanie nie tak. Regnus Gyre zorientowal sie, gdy tylko dotarl do bram domu. Na zewnatrz nie staly zadne straze. Nawet biorac pod uwage, ilu sluzacych i straznikow krol zdolal zwolnic albo wypedzic w ciagu ostatniej dekady, bylo to niepokojace. Lampy nadal palily sie w rezydencji, co bylo dziwne, bo minela juz polnoc.-Mam kogos wezwac, lordzie? - zapytal jego gwardzista, Gurden Fray. -Nie. - Regnus zsiadl z konia, pogrzebal w sakwach, az znalazl klucz. Otworzyl brame i wyciagnal miecz. Wzdluz bramy, poza swiatlem latarn lezalo cialo. Obu straznikom podcieto gardlo. -Nie - powiedzial Regnus. - Nie. Ruszyl biegiem do rezydencji. Wpadl przez frontowe drzwi i zobaczyl wszedzie szkarlat. W pierwszej chwili jego umysl nie chcial tego ogarnac. W kazdym pomieszczeniu znajdowal ciala. Wszyscy wygladali, jakby zostali zaskoczeni. Nie bylo potluczonych przedmiotow. Zadnych sladow przemocy, poza cialami. Nawet straznicy nie walczyli. Prawie kazdy mial podciete gardlo. A potem ciala obracano tak, zeby wykrwawialy sie najbardziej, jak to mozliwe. Tu stary Dunnel siedzial do gory nogami w krzesle. Tam Marienne, mamka Logana, lezala na schodach z glowa na ostatnim stopniu. Przez jego dom przeszla sama smierc i nikt nawet nie probowal jej powstrzymac. Wszedzie Regnus widzial zaufanych sluzacych, przyjaciol. Wszyscy byli martwi. Wbiegl po schodach, mijajac posag braci Grasq i kierujac sie do pokoju Catrinny. W korytarzu zobaczyl pierwsze slady walki. Najprawdopodobniej ciecie mieczem roztrzaskalo gablote. Przy portrecie jego dziadka brakowalo kawalka ramy. Tutaj straznicy zgineli, walczac - lezeli teraz ze smiertelnymi ranami na piersiach i twarzach. Ale jasne bylo, kto byl zwyciezca, poniewaz kazde cialo mialo podciete gardlo, a nogi oparte o sciane. Kaluze krwi kilkunastu mezczyzn zlaly sie, pokrywajac podloge i tworzac jezioro krwi. Gurden przyklakl, dotykajac palcami szyi przyjaciela. -Ciala sa jeszcze cieple. Regnus otworzyl kopniakiem drzwi swojego pokoju. Trzasnely z hukiem. Czterech mezczyzn i dwie kobiety lezeli tam, rozebrani, zwroceni twarzami w dol w otwartym kregu. Nad nimi naga, przywiazana za jedna stope do zyrandola, z druga noga opadajaca groteskowo, wisiala Catrinna. Na plecach trupow wypisano po jednym slowie: POZDROWIENIA I CALUSY, HU SZUBIENICZNIK. Noz wbity w plecy rzadcy Wendela Northa pelnil funkcje kropki. Regnus zaczal biegac od pokoju do pokoju, sprawdzajac martwych, wykrzykujac ich imiona, odwracajac i sprawdzajac twarze. Wreszcie dotarlo do niego, ze Gurden potrzasa nim. -Panie! Panie! Jego tu nie ma. Logana tu nie ma. Musimy stad uciekac. Prosze isc ze mna. Pozwolil Gurdenowi wyciagnac sie na zewnatrz. Powietrze wolne od odoru krwi pachnialo slodko. Ktos powtarzal raz za razem: "O moj Boze. O moj Boze. O moj Boze". To on sam. Belkotal. Gurden nie zwracal na niego uwagi, tylko ciagnal go za soba, potykajacego sie. Dotarli do frontowych drzwi akurat, gdy szesciu lansjerow z elitarnego oddzialu krola nadjechalo z opuszczonymi lancami. -Stac! - zawolal ich porucznik. Jego ludzie otoczyli Regnusa i Gurdena. - Stac! Pan jest Regnus Gyre? Widok obnazonej stali i dzwiek wlasnego imienia otrzezwily Regnusa. -Tak - powiedzial, patrzac na swoje zakrwawione ubranie. A potem pewniejszym glosem dodal: - Tak, ja nim jestem. -Lordzie Gyre, rozkazano mi pana aresztowac. Przykro mi, lordzie. - Mlody byl ten porucznik. Oczy mial szeroko otwarte, jakby nie wierzyl, kogo wlasnie aresztowal. -Aresztujesz mnie? Umysl Regnusa powoli wracal do siebie, jak kon, ktory poniosl, a teraz byl sklonny znowu sluchac polecen. -Tak, lordzie. Za zamordowanie Catrinny Gyre. Fala zimna oblala Regnusa. Albo zbierze sie w sobie, albo sie rozpadnie. Zacisnal zeby, a lzy, ktore naplynely mu do oczu, dziwnie nie pasowaly do rozkazujacego tonu jego glosu: -Kiedy otrzymales ten rozkaz, synu? -Godzine temu, panie - odpowiedzial porucznik, a potem zezloscil sie, ze odruchowo posluchal czlowieka, ktorego mial aresztowac. -Catrinna nie zyje nie dluzej niz kwadrans. Wiec powiedz mi, co to mowi na temat twoich rozkazow? Porucznik pobladl. Chwile potem lance zaczely drzec. -Nasz kapitan powiedzial, ze widziano pana, jak pan zabijal... jak pan to robil. Powiedzial to godzine temu. - Porucznik spojrzal na Gurdena. - To prawda? -Idz i sprawdz sam - odparl gwardzista diuka. Porucznik wszedl do rezydencji, a jego podenerwowani ludzie pilnowali aresztowanych. Paru zajrzalo przez okna, ale szybko sie cofnelo. Regnus sie niecierpliwil. Czul, ze gdyby dac mu chwile, moglby znowu zaczac myslec, oderwac sie od wlasnego umyslu. Znowu lzy plynely mu po policzkach. Musial pomyslec. Musial poznac imie kapitana. Ten czlowiek po prostu wykonywal rozkazy. Albo od Sa'kage albo od krola. Kilka minut pozniej porucznik wrocil. Na brodzie mial slady wymiocin i caly sie trzasl. -Moze pan odejsc, lordzie Gyre. Przepraszam... Pusccie go. Mezczyzni sie cofneli, a Regnus wsiadl na konia, ale nie odjechal. -Bedziecie sluzyc ludziom, ktorzy wybili cala moja rodzine? - zapytal Regnus. - Zamierzam odnalezc syna i zamierzam dowiedziec sie, kto... - Glos go zawiodl. Odchrzaknal. - Chodzcie ze mna, a przysiegam, ze to bedzie honorowa sluzba. - Glos mu sie zalamal przy ostatnim slowie i wiedzial, ze kolejnego juz nie wykrztusi. Porucznik pokiwal glowa. -Jestesmy z panem. Reszta mezczyzn pokiwala glowami i tak Regnus zyskal pierwszy oddzial. -Lordzie - powiedzial porucznik - od... odcialem ja, panie. Nie moglem jej tak zostawic. Regnus sciagnal ostro cugle i pogalopowal, wyjezdzajac przez brame. Dlaczego ja tego nie zrobilem? Byla moja zona. Co ze mnie za czlowiek? *** Lord general byl jednym z nielicznych arystokratow, ktorzy nie pojawili sie na przyjeciu u Jadwinow poprzedniego wieczoru. Nie zaproszono go. Chociaz nie czul sie z tego powodu urazony.Slonce wypelzalo ponad horyzont, a sytuacja w dziennym swietle nie wygladala lepiej. Normalnie - rzecz jasna - sprawa morderstwa zajelaby sie straz miejska. Tyle ze zwykle ofiarami morderstw nie byli nastepcy tronu. Agon musial osobiscie nadzorowac dochodzenie. -Moze mi pani powie, co naprawde sie wydarzylo, milady - powiedzial. Niezaleznie od tego, czego tu dokona, lord general przegra. Lady Jadwin pociagnela nosem. Byla naprawde roztrzesiona. Agon nie mial co do tego watpliwosci. Nie wiedzial jednak, czy dlatego, ze ja zlapano, czy z powodu smierci mlodego ksiecia. -Juz powiedzialam. Siepacz... -Co? Milczala. -Skad wiesz, kim jest siepacz, Trudano? Pokrecila glowa. -Dlaczego probujesz namieszac mi w glowie? Mowie ci, byl tu zabojca, stal w tym korytarzu. Myslisz, ze sama obcielam glowy swoim straznikom? Myslisz, ze mam do tego wystarczajaco duzo sily? Moze posluchasz Elene? Ona ci powie. Niech to. Pomyslal juz o tym. Watpil nie tylko w to, czy lady Jadwin mialaby dosc sily, by obciac czlowiekowi glowe, nie miala do tego tez odpowiedniej broni. A jesli zamordowala po cichu ksiecia, to po co pozniej krzyczala i sciagnela ludzi na gore, zanim zdazyla wytrzec krew z rak i twarzy? -Wyjasnij mi to - powiedzial. Podniosl czerwona suknie, ktora nosila poprzedniego wieczoru. Jego ludzie odkryli ja zwinieta na dnie szafy. Nadal byla wilgotna od krzepnacej krwi. -Po tym... po tym jak zabojca zadzgal ksiecia, Aleine upadl, a ja... ja go zlapalam. Umarl w moich ramionach. Probowalam wezwac pomoc, ale zabojca nadal byl na korytarzu. Bylam przerazona. Spanikowalam. Nie moglam zniesc jego krwi na sobie. -A co robiliscie razem w sypialni? Duchessa spojrzala na niego oczami jak palajace wegle. -Jak smiesz! -Jak ty smiesz, Trudano? Jak smiesz zdradzac meza nie tylko z krolem, ale tez z synem krola? Jaka chora przyjemnosc ci to sprawilo? Lubilas zmuszac ksiecia do tego, zeby zdradzal swojego ojca? Chciala go spoliczkowac, ale Agon sie odsunal. -Nie mozesz spoliczkowac wszystkich w krolestwie, Trudano. Znalezlismy zakrwawiony noz w twoim pokoju. Sluzba poreczyla, ze nalezy do ciebie. Rzeklbym, ze istnieje spora szansa, ze zostaniesz scieta. Chyba ze krol uzna, ze zasluzylas na smierc zwyklego zdrajcy i zginiesz na kole. Po tych slowach Trudana Jadwin pobladla, a potem pozieleniala. Nie powiedziala juz ani slowa. Agon ze zloscia machnal reka i jego ludzie ja zabrali. -To bylo ponizej pana - odezwala sie kobieta. Agon odwrocil sie i zobaczyl Elene Cromwyll, pokojowke Jadwinow, ktora znaleziono pobita i nieprzytomna w jej pokoju. Byla ksztaltna i ladna, z wyjatkiem blizn i siniakow na twarzy. Ale lady Jadwin uwazala sie za artystke, wiec lubila otaczac sie ladnymi rzeczami. -Tak - powiedzial Agon. - Pewnie tak. Ale kiedy widze, co zrobila... co za strata. -Moja pani podejmowala nie najlepsze decyzje. Zranila wielu ludzi, zniszczyla wiele malzenstw, ale nie jest morderczynia, lordzie generale. Wiem, co sie stalo zeszlej nocy, lordzie. -Naprawde? Wiec to ty. Powiedzial to ostrzej, niz zamierzal. Nadal probowal poskladac wszystkie kawalki ukladanki. W jaki sposob straznik, Konus - ktory skrocony o glowe jeszcze bardziej zaslugiwal na to przezwisko - zostal zabity? Dlaczego duchessa zabila po cichu ksiecia i zmienila suknie, ale nie umyla dloni i twarzy, nim zaczela wolac na pomoc? Z pewnoscia, jesli potrafila zamordowac ksiecia z zimna krwia - albo moze w gniewie, bo ja porzucil - a potem zapanowala nad soba na tyle, zeby zaczac ukrywac dowody, dokonczylaby robote, zanim wezwalaby ludzi. Ale z drugiej strony, czesc gosci twierdzi, ze slyszala na gorze meski glos. Straznika? Wpadl na morderce, wrzasnal i wtedy scieto mu glowe? Nielatwo obciac komus glowe. Agon to wiedzial. Nawet jesli tniesz miedzy kregami, potrzeba do tego sporej sily. Agon obejrzal cialo Konusa i zobaczyl, ze ostrze przecielo krag na pol. Spojrzal z powrotem na Elene. -Przepraszam - powiedzial. - To byla ciezka noc. Wszelka pomoc z twojej strony bedzie mile widziana. Podniosla wzrok na lorda generala, a w jej oczach pojawily sie lzy. -Wiem, kto zabil ksiecia. Siepacz przebrany za lorda. Wiedzialam, kim jest i wiedzialam, ze sie zjawi, ale nie sadzilam, ze kogokolwiek skrzywdzi. Nazywa sie Kylar. Kylar Stern. -Co? -To prawda. Przysiegam. -Posluchaj, mloda damo, twoja lojalnosc wobec pani jest godna podziwu, ale nie musisz tego robic. Jesli bedziesz sie trzymac tej wersji, pojdziesz do wiezienia. Co najmniej. Jesli uznaja cie za wspolniczke, a nawet kogos, kto pomogl wbrew swojej woli w zamordowaniu ksiecia, zawisniesz. Jestes pewna, ze chcesz tego, zeby ratowac Trudane Jadwin? -Nie chodzi o nia. - Lzy splynely po jej policzkach. -Wiec to z powodu Kylara Sterna? Tego mlodego czlowieka, ktory wdal sie w bojke z Loganem Gyre? Musisz go nienawidzic z calej duszy. Odwrocila wzrok. W swietle wschodzacego slonca lzy na jej policzkach lsnily jak klejnoty. -Nie, panie, w zadnej mierze. -Lordzie generale - odezwal sie cicho jeden z zolnierzy, stajac w progu. Byl wstrzasniety. - Wlasnie wrocilem z rezydencji Gyre'ow. Tam panuje kompletny chaos. Setki ludzi kraza po domu, lamentujac. Nie zyja, panie. -Wez sie w garsc. Co to znaczy "nie zyja"? Chcesz powiedziec, ze kogos zamordowano? -To raczej rzez niz morderstwo. -Kogo zamordowano, zolnierzu? -Wszystkich, panie. 43 Krol wiercil sie na tronie. To byl wielki mebel z kawalka kosci sloniowej i rogu, inkrustowanych zlotem, a on na nim wygladal jak chlopiec. Sala audiencyjna byla dzis pusta, z wyjatkiem zwyklej strazy, kilku straznikow ukrytych w tajnych wyjsciach z sali i Durzo Blinta. Kiedy byla taka pusta, wydawala sie olbrzymia. Choragwie i gobeliny zdobily sciany, ale nie mogly zlagodzic permanentnego chlodu w tak ogromnym kamiennym wnetrzu. Siedem par filarow podtrzymywalo sufit, a do tronu prowadzily dwa ciagi schodow o siedmiu stopniach.Durzo stal, czekajac, az krol zacznie rozmowe. Juz mial plan walki, gdyby do niej doszlo. Dla niego to byla druga natura. Meister stojacy obok krola umrze pierwszy, potem dwoch straznikow po obu stronach tronu i wreszcie sam krol. Korzystajac z Talentu, pewnie zdolalby wskoczyc z tronu do przejscia powyzej, obecnie zaslonietego przez choragiew. Zabilby stojacego tam lucznika i juz nikt by go nie zlapal. Jak wszystkie plany bitwy, i ten bedzie istnial tylko do pierwszego ruchu, ale zawsze dobrze miec generalny zarys, zwlaszcza gdy nie ma sie pojecia, co wiedza wrogowie. Durzo zlapal sie na tym, ze chce siegnac do sakiewki po czosnek, ale zmusil sie do zachowania bezruchu. To nie byla dobra chwila, zeby zdradzac sie z nerwami. Trudniej, niz sie spodziewal, bylo powstrzymac wlasna reke; kawalek czosnku zawsze pomagal, gdy sie denerwowal. -Pozwoliles zginac mojemu chlopcu - powiedzial krol, wstajac. - Zabili mojego chlopca zeszlej nocy, a ty nic nie zrobiles! -Nie jestem ochroniarzem. Krol zlapal wlocznie od straznika stojacego obok niego i cisnal nia. Durzo zdziwil sie, jak dobry byl ten rzut. Gdyby sie nie poruszyl, dostalby prosto w mostek. Ale oczywiscie nie stal nieruchomo. Nawet nie przesuwajac stop, odchylil sie w bok z niefrasobliwa - i jak mial nadzieje doprowadzajaca do szalu - latwoscia. Wlocznia odbila sie od posadzki i, gdy drewno i stal przeslizgnely sie po kamieniu, z sykiem trysnely iskry. Rozlegl sie szczek zbroi i szept odciaganych cieciw w calej sali, ale straze nie zaatakowaly. -Nie jestes nawet zasrancem! Chyba ze tak powiem! - krzyknal krol. Ruszyl przed siebie, zszedl po podwojnych schodach i stanal przed Durzo. Ze wzgledow taktycznych kiepski ruch. Blokowal strzal co najmniej trzem lucznikom. -Jestes... jestes zasraniec! Zasrany, zasrany zasraniec! -Wasza Wysokosc - odezwal sie z powaga Durzo. - Slownik przeklenstw czlowieka twojego formatu powinien siegac poza nudne powtorzenia na temat wydzielin, ktore wypelniaja proznie miedzy jego uszami. Na chwile krol kompletnie zglupial. Straznicy popatrzyli po sobie oslupiali. Krol zauwazyl to spojrzenie i zorientowal sie, ze go obrazono. Spoliczkowal na odlew Durzo, ktory nie zaslonil sie przed ciosem. Kazdy szybszy ruch moglby sprawic, ze nerwowy lucznik wypuscilby strzale. Krol nosil na palcach pierscienie i dwa z nich rozoraly Durzo policzek. Blint zacisnal zeby, zeby zdlawic narastajaca furie. Wzial jeden wdech, drugi i odezwal sie: -Jedyny powod, dla ktorego jeszcze zyjesz, to moja niechec, aby przyplacic wlasna smiercia twoja smierc, Aleine. Naprawde nie chcialbym zginac z rak amatorow. Ale wiedz jedno: jesli jeszcze kiedykolwiek mnie tkniesz, bedziesz martwy w niecala sekunde pozniej. Wasza Wysokosc. Krol Aleine Gunder IX uniosl reke, calkiem powaznie rozwazajac, czy nie zostac martwym krolem Aleinem Gunderem IX. Opuscil reke, ale oczy rozswietlil mu triumfalny blask. -Nie chce, zebys teraz zginal, Durzo. Nie chce, bo mam dla ciebie cos lepszego niz smierc. Widzisz, wiem cos na twoj temat, Durzo Blint. Wiem. Masz sekret, a ja go znam. -Wybacz, ze sie caly trzese. -Masz ucznia. Mlodego czlowieka, ktory przedstawia sie jako arystokrata. Kyle jakis tam. Mlody czlowiek, ktory mieszka u przeswietych Drake'ow, niezly w machaniu mieczykiem, co, panie Tulii? Dreszcz przebiegl Durzo po plecach. Niech sie zmiluja Anioly Nocy. Wiedzieli. To zle. Gorzej niz zle. Jesli wiedzieli, ze Kylar jest jego uczniem, nie trzeba wiele czasu, zanim przypisza mu smierc ksiecia. Zwlaszcza po tym przedstawieniu, jakie dal Kylar, walczac z Loganem Gyre. Jesli uczen Durzo byl zamieszany w smierc ksiecia, krol uzna, ze stalo sie to za zgoda Durzo, jesli nie wrecz na jego rozkaz. Roth nie bedzie zadowolony. Czosnek rozpadl sie w jego ustach, posylajac zmyslom kojacy impuls. Wzial wdech i zmusil sie, zeby sie rozluznic. Jak tego dokonali? Panie Tulii. Niech to szlag. Jesli cos moze pojsc zle, to na pewno pojdzie. Nikt nie zdradzil Durzo. Nie bylo zadnego wielkiego spisku. To imie oznaczalo, ze ktorys ze szpiegow krola obserwowal Drake'ow. Rutynowe szpiegowanie niegdys wplywowego czlowieka. Szpieg widzial, jak Durzo wychodzil, i rozpoznal go. Pewnie szpiegiem byl jeden z wartownikow, ktorymi krol probowal nastraszyc Durzo w ogrodzie posagow. To juz niewazne. -Och, szkoda, ze nie ma tu teraz Branta, zeby mogl zobaczyc wyraz twojej twarzy, Durzo Blint. A wlasciwie to gdzie jest Brant? - zapytal szambelana krol. -Panie, znajduje sie teraz na zamku i idzie tu zlozyc raport. Udal sie do rezydencji Gyre'ow po tym, jak badal... sprawe w posiadlosci Jadwinow. Gardlo zacisnelo sie Blintowi. Agon posklada wszystkie kawalki ukladanki na temat Kylara. Jesli przyjdzie, a on nadal tu bedzie, Durzo zginie. Krol wzruszyl ramionami. -Jego strata. Przy tym slowie krola ogarnely zalosc i wscieklosc i nagle wydal sie calkiem innym czlowiekiem. -Pozwoliles im zabic mojego chlopca, ty zasrancu, wiec ja zabije twojego. Smierc zada mu ktos, po kim najmniej by sie tego spodziewal, a zjawi sie... Och! Juz za chwile. *** -Slyszalem, ze wczoraj wieczorem wdales sie w mala bojke z Loganem - powiedzial hrabia Drake.Kylar zamrugal, bo oczy mial calkiem zmetniale, i chociaz byl smiertelnie zmeczony, w jednej chwili oprzytomnial. Spal tylko kilka godzin i znowu mial koszmar. Kazda smierc, ktora widzial, sprawiala, ze snila mu sie smierc Szczura. Siedzieli przy stole nakrytym do sniadania i Kylar wlasnie podniosl do ust widelec z porcja jajek. Zeby zyskac na czasie, wlozyl do ust porcje. -O mic akiego - wymamrotal. To byla katastrofa. Jesli hrabia Drake wiedzial o bojce, mogl tez wiedziec o smierci ksiecia. Kylar myslal, ze bedzie mial czas spakowac rzeczy i odejsc rano, zanim Drake'owie cokolwiek uslysza. To, ze musial odejsc, bylo bezsprzeczne. Myslal tylko, ze bedzie mial odrobine wiecej czasu. -Serah naprawde sie zdenerwowala - powiedzial hrabia. - Zabrala Logana do domu swojej ciotki w poblizu posiadlosci Jadwinow, zeby opatrzono mu rany. Wrocila kilka minut temu. -Och. Kylar odruchowo przezul kolejna porcje jajek. Jesli Serah wyszla zaraz po ich bojce, ani ona, ani hrabia Drake nie wiedzieli jeszcze o ksieciu. Najwyrazniej wyjatkowy pech, ktory przesladowal Kylara, wreszcie sie konczyl. Ale teraz, kiedy wiedzial, ze nie chodzilo o sprawy zycia i smierci, zdal sobie sprawe, ze powrot Serah i jej relacja z wydarzen z zeszlego wieczoru moga miec tez inne konsekwencje. -Wczoraj pozwolilem Loganowi sie oswiadczyc. Wiedziales o tym, prawda? W ten delikatny sposob hrabia pytal: "Dlaczego, do cholery, pocalowales Serah i pobiles mojego przyszlego ziecia i swojego najlepszego przyjaciela, skoro powiedziales mi, ze nic do niej nie czujesz?". -Ehm... Katem oka Kylar zobaczyl, ze ktos szybko przeszedl za oknem, i chwile potem przydreptal stary odzwierny. Wygladal na zdenerwowanego. Ktos z hukiem wparowal przez frontowe drzwi. Drzwi do jadalni otworzyly sie z takim trzaskiem, ze zadzwonily naczynia na stole. -Milordzie - zaprotestowal odzwierny. Logan wparowal do pokoju z zaczerwienionymi oczami, ale z krolewska postawa. Trzymal w dloni miecz dwureczny alitaeranskich rozmiarow. Kylar zerwal sie na rowne nogi, az krzeslo uderzylo o sciane. Dal sie zapedzic do rogu. Hrabia Drake wstawal, cos krzyczac, ale byl za wolny. Teraz juz nic nie moglo powstrzymac lorda Gyre. Logan zwazyl w reku miecz. Kylar zwazyl w reku noz do masla. -Zareczylem sie! - ryknal Logan. I z calej sily objal Kylara. Nim Logan go wypuscil, serce Kylara znowu zaczelo bic. Hrabia Drake z ulga opadl na krzeslo. -Ty przerosniety lajdaku! - wykrzyknal Kylar. - Moje gratulacje! A nie mowilem, ze to zadziala, co? -Zadziala? - zapytal hrabia, odzyskujac glos. Logan brnal naprzod, nie zwazajac na hrabiego. -No tak, ale nie musiales bic mnie tak mocno. -Musialem ja przekonac. -I przez ciebie prawie zostalaby wdowa! Nie oberwalem tak mocno od czasu tej walki na arenie. -Przepraszam bardzo - wtracil sie hrabia. - Zadziala? Przekonac ja? Urwali i spojrzeli na hrabiego pelni wyrzutow sumienia. -No coz - zaczal Logan - Kylar powiedzial mi, ze Serah naprawde mnie kocha, tylko trzeba jej o tym przypomniec, no i... - Urwal. -Kylar, chcesz powiedziec, ze ta walka byla ukartowana? Publicznie zrobiles z siebie glupca, oszukales moja corke, kupczyles jej uczuciami jak tania blyskotka? -To niecalkiem tak... - Nie potrafil spojrzec hrabiemu w oczy. - Tak, panie. -I wciagnales w to Logana? Logana, ktory powinien miec wiecej rozumu? -Tak, panie. Przynajmniej Logan wygladal na rownie zbolalego, jak on. Hrabia popatrzyl to na jednego, to na drugiego, a potem wyszczerzyl zeby. -Niech ci Bog blogoslawi! - powiedzial i objal Kylara. Kiedy juz go puscil, hrabia sie odwrocil. Mial lzy w oczach, gdy zlapal Logana za rece. -I tobie tez niech Bog blogoslawi. Synu. *** Lord general Agon wpadl do zamku w otoczeniu swojej strazy przybocznej. Dzien juz wydawal sie dlugi, chociaz slonce wstalo raptem trzy godziny temu.Widzac wyraz jego twarzy, mezczyzni strzegacy wejscia na zamek zadbali, by lord nie musial czekac na otwarcie drzwi. Sluzacy szybko znikneli z korytarzy. Wchodzac do sali audiencyjnej, minal mezczyzne w plaszczu, ktory wlasnie wychodzil i wydal mu sie skads znajomy, ale mial naciagniety kaptur i jego twarz pozostala niewidoczna. Bez watpienia jeden ze szpiegow krola. Agon jednak nie mial na to czasu. Zadna wiadomosc nie byla dobra. Gyre'owie byli pierwszym rodem w krolestwie. Wymordowanie ich tej samej nocy, kiedy zabito ksiecia, to zbyt wiele do udzwigniecia. Agon lubil ksiecia, ale Gyre'owie byli jego przyjaciolmi. A tego, co zobaczyl w posiadlosci, nie zyczylby najgorszemu wrogowi. Kawalki ukladanki nie pasowaly do siebie. To wszystko mialo znamiona ruchu, powaznego ruchu w rozgrywce o tron. Ale dlaczego w ten sposob? Zabicie ksiecia wstrzasnelo wszystkim, to jasne, ale zabicie sluzacych Gyre'ow i lady Gyre nie mialo zadnego znaczenia politycznego. Prawda? Dzisiaj, w dniu urodzin, Logan Gyre oficjalnie stawal sie lordem Gyre na czas nieobecnosci ojca. Kiedy ktos chce zniszczyc caly rod, to zaczyna od spadkobiercow, a nie od pozostalych. Przy zalozeniu, ze mial aktualne wiesci, obaj lordowie Gyre nadal zyli. Smierc ksiecia byla nie tylko potwornym ciosem dla rodu Gunderow, ale tez ogromnym skandalem. Ignorowano romanse krola, ale znalezienie ksiecia martwego po tym, jak najwyrazniej mial do czynienia z kochanka krola, stawialo caly rod Gunderow w najgorszym swietle. To zabojstwo nie bylo tylko tragedia. Budzilo przerazenie i wstyd. Lord general zastanawial sie, czy przerazenie albo wstyd pojawia sie w umysle krola. A co zrobi krolowa? Podszedl do tronu i wspial sie po schodach. Te same osoby co zwykle staly tam i rozmawialy z krolem. Agon nie ufal zadnej z nich. -Wynosic sie! - wrzasnal. - Wszyscy, wynosic sie stad! -Prosze o wybaczenie - odezwal sie Fergund Sa'fasti - ale jako glowny krolewski... -WYNOCHA! - ryknal mu prosto w twarz Agon. Mag skurczyl sie i przylaczyl do mezczyzn wychodzacych z sali. Agon machnal na swoja obstawe, zeby tez sie odsunela. Krol nawet nie podniosl wzroku. W koncu powiedzial: -Jestem skonczony, Brant. Co powie o mnie historia? Ze byles slaby, nieskuteczny, egoistyczny i niemoralny. -Panie, sa bardziej naglace sprawy. -Wszyscy o tym mowia, Brant. Moj syn... ona zabila mojego chlopca... - Krol zaczal szlochac. Wiec jednak ten czlowiek potrafi myslec o innych. Szkoda, ze czesciej nie okazywal swojej ludzkiej strony. -Wasza Wysokosc, duchessa nie zabila twojego syna. -Co? - Krol podniosl wzrok, ledwo dostrzegajac zalzawionymi oczyma Agona. -Panie, to byl siepacz. -Nie obchodzi mnie, kto to naprawde zrobil, Brant! Trudana stala za tym. Trudana i Logan Gyre. -Logan Gyre? O czym Wasza Wysokosc mowi? -Myslisz, ze tylko ty jeden pracujesz dla mnie nad ta sprawa? Moi szpiedzy juz mi powiedzieli. Logan stal za tym. Ta suka Trudana tylko z nim wspolpracowala. Juz wyslalem ludzi, zeby go aresztowali. Agon sie zachwial. To niemozliwie. Wiecej, byl pewien, ze tak nie bylo. -Dlaczego Logan mialby zrobic cos takiego? Logan byl jednym z najlepszych przyjaciol syna Waszej Wysokosci. Nie mial zadnych ambicji. Na bogow, wlasnie zareczyl sie z Serah Drake. Corka hrabiego! -To nie ma nic wspolnego z wladza czy ambicja, Brant. To byla zazdrosc. Logan czul, ze moj syn calkowicie go upokorzyl w jakiejs trywialnej sprawie. Wiesz, jacy sa chlopcy. To typowe dla Gyre'ow, ze pozadaja kazdego naszego sukcesu. Poza tym mam swiadka, ktory slyszal, jak Logan mu grozil. To wszystko skladalo sie w calosc, kawalki ukladanki krazyly i wpadaly na swoje miejsca. Kylar Stern, falszywy baronet, siepacz, byl bliskim przyjacielem Logana. W przyplywie zlosci Logan wynajal Kylara, zeby zabil ksiecia. Wszystko pasowalo - z jednym wyjatkiem: chodzilo o Logana. Agon znal go i nie wierzyl w te historyjke. -Ktorego siepacza wynajeli, Brant? - zapytal krol. -To byl Kylar Stern - odpowiedzial Agon. Krol parsknal. -Ha. Chociaz raz bogowie mi sprzyjali. -Tak, panie? -Wlasnie wynajalem uczennice Hu Szubienicznika, zeby go zabila. Dziewczyna-siepacz, mozesz w to uwierzyc? Kylar jest uczniem Blinta. A raczej byl. Prawdopodobnie juz nie zyje. Kylar jest uczniem Blinta? Obraz, ktory powoli skladal sie w calosc, rozpadl sie na kawalki. Krol wynajal Blinta! Uczen Blinta nie zabilby syna jego pracodawcy. Prawda? Imie Hu Szubienicznika wycieto na cialach w posiadlosci Gyre'ow. Oczywiscie tylko glupiec podpisalby sie pod taka masakra. Ale po kilku godzinach w posiadlosci Agon nabral przekonania, ze wszystkie morderstwa byly dzielem jednego czlowieka. Nie przychodzil mu na mysl nikt, kto potrafilby zabic tylu ludzi poza siepaczem, a styl z pewnoscia pasowal do tego, co slyszal o Hu Szubieniczniku. Nie potrafil wyobrazic sobie Durzo Blinta, jak okalecza ciala. Blint uznalby to za nieprofesjonalne. Hu Szubienicznik podpisalby sie tylko wtedy, gdyby myslal, ze wladze nie beda mialy szansy go scigac. Krol powiedzial, ze smierc ksiecia nie miala nic wspolnego z wladza, ale to byla Cenaria. Tu we wszystkim chodzilo o wladze. Gdyby uczen Durzo Blinta naprawde zabil ksiecia, to zostawilby swiadka? Uczen Blinta bylby takim samym zawodowcem jak jego mistrz. Swiadek to luzny koniec, ktory latwo mozna zwiazac. We wszystkim chodzilo o wladze. Agon sie skrzywil. -Byly jakies wiesci z garnizonu w Wyjacych Wichrach? -Nie. -Wiec wojska Khalidoru sa co najmniej cztery dni stad. Co Wasza Wysokosc planuje w zwiazku ze swietem dzis wieczorem? -Nie bede swietowal letniego przesilenia dzien po smierci mojego syna. Lorda generala ogarnelo zle przeczucie. -Moj krolu, moze jednak Wasza Wysokosc powinna. -Nie urzadze przyjecia dla mordercow mojego chlopca. - Oczy krola rozblysly i wygladal mniej jak nadasane dziecko, a bardziej jak krol; Agon jeszcze go takim nie widzial. - Musze cos zrobic! Wszyscy mysla, ze... Ciagnal, ale Agon go nie sluchal. Wszyscy mysla. To byl kluczowe. Co wszyscy mysla? Ksiaze nie zyl, zabity w haniebny sposob albo przez kochanke krola, albo siepacza. Ukochani Gyre'owie albo nie zyli, albo zostali uwiezieni. Agon podejrzewal, ze zabojca prawdopodobnie udal sie do Wyjacych Wichrow i zabil takze Regnusa. Nie mialo sensu zostawianie go przy zyciu. Nie, skoro ktos tak sie stara, zeby zrealizowac plan. Wszyscy beda mysleli, ze krol kazal zabic wlasnego syna w przyplywie zazdrosci i zeby zemscic sie na swojej niewiernej kochance, wrobil ja. Z pomoca odpowiednich plotek mozna bylo pokierowac ludzmi zdumionymi zamordowaniem Gyre'ow. Ludzie powiaza ze soba te morderstwa, ale jak? Gyre'owie byli nastepni w kolejce do tronu po Gunderach, chociaz ten rod nigdy nie rzucil wyzwania krolowi. Krola, slabego i zazdrosnego, az zbyt latwo mozna bylo przedstawic jako paranoika. A Gyre'owie byli o niebo bardziej szanowani od Gunderow. Ludzie uznaja, ze za wierna sluzbe lordowi Gyre'owi podziekowano zdrada i morderstwem. Logana - nowego lorda Gyre - aresztowano, a krol, naturalnie, bedzie sklonny zatrzymac go w wiezieniu. Logan jednak byl znany z nieskazitelnej moralnosci, pozbawionej nadmiernych ambicji. Na milosc boska, przeciez zareczyl sie z nisko urodzona Drake! Zatem, gdyby krol zginal, kto zostalby nastepca? Ogromnie popularny Logan Gyre wyladuje w wiezieniu, gdzie latwiej bedzie go zabic. Syn krola nie zyl. Jego najstarsza corka miala pietnascie lat - pozostale sila rzeczy byly jeszcze mlodsze - byla za mloda, zeby utrzymac tron, gdy narod stanie w obliczu wojny. Jego zona, Nalia, moglaby sprobowac utrzymac tron, ale krol obawial sie jej i marginalizowal ja jak tylko mogl, a jej najwyrazniej odpowiadalo to, ze trzyma sie z dala od polityki. Jadwinowie byli skonczeni po ich udziale w skandalu. Krolestwo przypadalo wiec dwom pozostalym diukom. Wladze mogl przejac albo diuk Graesin, albo diuk Wesseros, ojciec krolowej. Jednakze brat krolowej Havrin przebywal za granica, wiec to malo prawdopodobne, by byl uzurpatorem. Diuk Graesin byl slaby. Dowolna z kilkunastu pomniejszych rodzin mogla walczyc o tron. Ale nikt go nie utrzyma. To moglo oznaczac wojne domowa, w ktorej cztery glowne strony byly rownie silne. O wiele gorsza wojne domowa niz ta, ktorej Regnus obawial sie dziesiec lat temu, kiedy pozwolil Aleine'owi przejac tron. W jakim miejscu stawialo to pozostalych graczy, ktorymi ostatnio tak sie martwil? Gdzie w tym wszystkim pasowali Sa'kage i Khalidor? Przy wlasciwej cenie Khalidor mogl kupic pomoc Sa'kage. I wtedy nagle wszystkie kawalki ukladanki znalazly sie na swoim miejscu. Lord general zaklal. Tak rzadko przeklinal, ze krol zamilkl w polowie zdania. Spojrzal na twarz Agona i, cokolwiek z niej wyczytal, przestraszyl sie. -Co jest? O co chodzi, Brant? Przez wszystkie te lata Agon i krol tak skupiali sie na Khalidorze, ze nigdy sie nie spodziewali, ze zostana zaatakowani od wewnatrz. Khalidor niszczyl ciaglosc sukcesji, manipulujac krolem. Kiedy juz wszyscy nastepcy, ktorzy mieli prawo do tronu albo odpowiednio duze wplywy, zostana wyeliminowani, Khalidor zabije krola. Khalidorczycy beda dzialali szybko, zanim krol zdazy ustanowic nowa sukcesje, zanim zdazy skonsolidowac wladze, albo naprawic stosunki, ktore za chwile zniszczy. A potem beda obserwowali chaos i wmaszeruja do kraju. -Wasza Wysokosc, prosze mnie posluchac. To preludium do przewrotu. Byc moze zostalo nam tylko kilka dni. Jesli to sie zacznie, wszystkie nasze przygotowania przeciwko Khalidorowi okaza sie bezuzyteczne. A ty zginiesz jako pierwszy, panie. Na twarzy krola malowal sie strach. -Slucham uwaznie - powiedzial. 44 Kylar pogratulowal Loganowi jeszcze kilka razy, a potem przeprosil i wyszedl, umozliwiajac mlodemu ksieciu rozmowe z przyszlym tesciem w cztery oczy. Serah byla na tylach domu, przebierala sie, a panowie uzgodnili, ze lepiej, aby przed slubem nie widziala, jak przyjaznie nastawieni sa do siebie Logan i Kylar.-Zrozumiem, jesli nie zostane zaproszony - powiedzial Kylar. - Ale jesli kiedys jej wyjawisz prawde, bede oczekiwal przeprosin. Moje gratulacje. Wszedl po schodach do swojego pokoju, rzucil tunike w kat i spojrzal w lustro. -I tobie tez gratuluje. Twoj mistrz zabije cie, a wszystkie kobiety w twoim zyciu cie nienawidza. Obok lustra zobaczyl paczuszke listow zwiazanych wstazka. Wzial je. Na kawalku papieru pismem Blinta nakreslono: "Poniewaz przekroczyles granice, chyba juz nie ma sensu ukrywac ich przed toba". Co? Kylar rozwiazal wstazke i przeczytal pierwszy list. Napisalo go dziecko, wielkimi literami; mysli nie wiazaly sie nawet ze soba. "Bradzo Bardzo dziekuje. Dobrze mi tu. Pan jest kochany. Dzisiaj sa moje urodziny. Kocham Pana. Elene". Pod spodem ktos dorosly dopisal: "Przepraszam, hrabio Drake, mala podsluchala, jak mowilismy o jej lordzie dobroczyncy. Chciala napisac ten list, odkad zaczelismy uczyc ja pisac. Nie porzucila tego pomyslu, jak juz raz na niego wpadla. Prosze powiedziec, jesli mamy jej nie pozwalac wiecej pisac. Sluga Unizony, Gare Cromwyll". Kylar patrzyl jak zaczarowany. Na kazdy rok przypadal jeden list, kazdy coraz dluzszy, napisany coraz bardziej wyrobionym charakterem pisma. Mial wrazenie, jakby obserwowal na wlasne oczy dorastanie Elene. Ona tez zmienila imie, ale nie wypierala sie tego, kim byla, nie odcinala sie od dawnej slabosci. Kiedy miala pietnascie lat, napisala: "Pol zapytal mnie, czy zloszcze sie z powodu pocietej twarzy. Powiedzial, ze to niesprawiedliwe. Odpowiedzialam, ze to niesprawiedliwe, ze wydostalam sie z Nor, podczas gdy tylu innym sie nie udalo. Trzeba popatrzec na to wszystko, co mam! A mam to dzieki Panu...". Kylar musial przejrzec pobieznie listy, tylko je przebiegajac wzrokiem. Czas mu sie konczyl. Predzej czy pozniej wiesc o smierci ksiecia dotrze i tutaj. Niech to licho! Dziewczyna potrafila sie rozpisac. Przejrzal ostatni list. Mial date raptem sprzed kilku dni. "Nie ma Pan pojecia, ile Pan dla mnie zrobil. Mowilam Panu, ile razy panskie pieniadze ratowaly moja rodzine, zwlaszcza kiedy moj przybrany ojciec zmarl, ale zrobil Pan wiecej niz tylko to. Swiadomosc, ze gdzies tam jest mlody lord, ktory troszczy sie o mnie (o mnie! corke niewolnikow, z bliznami na twarzy!) wiele zmienila. Dzieki Panu czuje sie kims specjalnym. Pol oswiadczyl mi sie w zeszlym tygodniu". Kylar nagle zapragnal odnalezc tego Pola i skopac mu tylek. "Zgodzilabym sie, chociaz nie cierpie jego temperamentu i... innych rzeczy tez. Chodzi o to, ze swiadomosc, ze gdzies tam jest Pan i dba o mnie, sprawila, ze uwierzylam, ze zasluguje na cos wiecej niz beznadziejne malzenstwo z pierwszym mezczyzna, ktory oswiadczy sie dziewczynie z bliznami. To daje mi wiare, ze Bog ma dla mnie cos lepszego w zanadrzu". Och, wiec wierzy w Boga. Cudownie. To tak poznala Drake'ow. "Dziekuje Panu. I przepraszam za moj ostatni list, jestem zawstydzona tym, co napisalam. Prosze zignorowac wszystko, co tam powiedzialam". He? Kylar wrocil do poprzedniego listu i nie mogl powstrzymac szerokiego usmiechu. Elene pograzyla sie w romantycznych, rozbujanych na calego fantazjach typowych dla szesnastolatki. "Chyba sie w Panu zakochalam. Wlasciwie to jestem tego pewna. W zeszlym roku, kiedy poszlam do hrabiego Drake'a zostawic list - matka nareszcie pozwala mi robic niektore rzeczy samodzielnie - mysle, ze Pana widzialam. A moze to nie byl pan. Ale to mogl byc pan. Tam mieszka pewien chlopiec, mlody lord jak pan. Jest taki przystojny i absolutnie sie w nim zakochalam. W koncu widac, ze wszyscy wysoko go cenia, nawet hrabia Drake. Wlasciwie to wiem, ze to nie moze byc naprawde Pan, bo nie jest bogaty jak Pan. Poniewaz jego rodzina jest biedna, ten chlopiec mieszka z Drake'ami...". Kylarowi zaparlo dech. Elene widziala go. Widziala go rok temu i uznala, ze jest przystojny. Uwazala, ze jest przystojny? "...Ale co znacza pieniadze, kiedy ma sie milosc?". Widac bylo... nie... tak, slady lez na stronicy. Coz, Kylar dorastal przy trzech dziewczynach, zatem to go zbytnio nie zaskoczylo. Zastanawial sie tylko, w ktorym momencie Elene zaczela plakac. "Wiec skoro nalezy Pan do tego typu silnych, milczacych mezczyzn, i nigdy nie odpisuje na moje listy, postanowilam, ze bede Pana nazywac Kylar. Podejrzewam, ze moze byc pan gruby, brzydki i miec wielki nos, i... Ogromnie przepraszam. Powinnam zaczac od poczatku, ale matka mowi, ze juz zuzylam na ten list za duzo papieru. Przepraszam. Strasznie ze mnie rozpuszczony dzieciak. Ale nie moglby Pan chociaz raz mi odpisac? Hrabia Drake przekazalby mi panski list, kiedy przyniose swoj? Pol mowi, ze nie zadurzylam sie w czlowieku, tylko w worku pieniedzy". Elene nic o nim nie wiedziala, ale bez przesady, miala raptem szesnascie lat, a Kylar nadal mial ochote skopac Polowi tylek. "Ale to nieprawda. Nie zadurzylam sie. Kocham Pana, Kylarze. Przy tych slowach przeszedl go dreszcz. Jak bardzo chcial uslyszec te slowa! Jak bardzo chcial je uslyszec wlasnie od niej. I oto one. Oto te slowa zaplatane w suplach suplow jego obludy. Wypowiedziala te slowa do niego, nie myslac, ze on to on, nie wiedzac, ze hrabia Drake przekaze jej listy Durzo, nie wiedzac, ze Kylar naprawde jest jej mlodym dobroczynca, nie wiedzac, ze Kylar naprawde jest Merkuriuszem, nie wiedzac, ze Kylar jest zabojca, nie wiedzac, ze chociaz ona widziala go tylko raz, on ja widzial setki razy: dwa razy w tygodniu, jesli tylko mogl, na targu przy ulicy Sidlin. Obserwowal, jak dorasta na tym rynku, mowil sobie po raz tysieczny, ze w nastepnym tygodniu nie przyjdzie i juz nie bedzie probowal jej zobaczyc, ale zawsze ulegal. Obserwowal ja z daleka i sam sie zadurzyl, prawda? Mowil sobie, ze ona jest po prostu zakazanym owocem, i to wszystko co go w niej pociaga. Mowil sobie, ze tylko sprawdza, czy u niej wszystko w porzadku. Kiedy to nie dzialalo, wmawial sobie, ze mu przejdzie. Teraz mial dwadziescia lat i nadal czekal, az mu przejdzie. Jego nagla nadzieja - zakochala sie w nim! - zderzyla sie z rzeczywistoscia jak gandyjska porcelana padajaca na podloge. Delikatna koronka skromnych mozliwosci roztrzaskala sie. W obliczu tych informacji wstrzas na jej twarzy wczoraj nabieral wiekszego sensu. Objawienie, ktore moglo byc dla niej tak przejmujace - jestem Kylarem i Merkuriuszem i twoim mlodym lordem, i tez cie kocham! - zamiast tego uderzylo jak mlotem. Jestem Kylarem i Merkuriuszem, i twoim mlodym lordem... i morderca. Pomoz mi. Obdarz mnie zaufaniem, abym mogl je zawiesc. Nie bylo czasu na uzalanie sie nad soba, a Kylar i tak za duzo go zmarnowal. Zostawil za soba swiadka, ktory wiedzial, ze jest siepaczem i ze jest Kylarem Sternem, i ktory wierzyl, ze to on ukradl Kule Ostrzy, o ile nie oskarzal go o cos znacznie gorszego. Mozliwe zatem, ze zniszczyl tozsamosc, na budowanie ktorej poswiecil dziesiec lat, z powodu kulki, ktorej nawet nie zatrzymal. Wiadra z goraca woda, ktore pokojowka stawiala zwykle rankiem w jego pokoju, byly puste. Z jakiegos powodu to go wyprowadzilo z rownowagi. Oczy zaczely go piec i w kazdej chwili mogly poplynac z nich lzy. To bylo tak idiotyczne, ze omal sie nie rozesmial. Te puste wiadra byly najmniejszym klopotem, ale wydawalo sie, ze bogowie albo Jedyny Bog Drake'ow chca go zniszczyc. Wszystko szlo zle. Pan Blint go zabije. Kobieta, dla ktorej poswiecil zycie, aby ja ratowac, nienawidzila go. Nawet Serah Drake, ktora jeszcze poprzedniego wieczoru nie byla pewna, czy kocha jego, czy Logana, teraz go nienawidzila. A najgorsze w tym wszystkim bylo to, ze rzeczywiscie sam sobie byl winny. Wszystko poszlo nie tak. I poszlo nie tak z powodu decyzji, ktore podjal. No dobra, przynamniej wiadra nie byly puste z jego winy. Zlapal je i wyszedl na korytarz. Wpadl na pokojowke, wspinajaca sie po schodach z dwoma kubelkami parujacej wody. -Dzien dobry - powiedzial. Nie poznal jej, ale byla ladniejsza od wiekszosci dziewczat, ktore zatrudniala pani Bronwyn. -Dzien dobry, przepraszam, ze sie spoznilam, to moj pierwszy dzien i jeszcze nie wiem, gdzie co jest, strasznie przepraszam - rzucila jednym tchem. Przecisnela sie obok Kylara, ktory nie mogl nie zauwazyc, ze jej duze piersi otarly sie o jego nagi tors. Zniknela w jego pokoju, a on wszedl za nia. -Moge je wziac, jesli... -Nie jest pan na mnie zly, co? - zapytala. - Prosze nie mowic hrabiemu Drake'owi i pani Bronwyn, ze sie spoznilam. Ona chyba mnie nie lubi i jesli zawale cos pierwszego dnia, to na pewno mnie wyrzuci, a ja strasznie potrzebuje tej pracy, prosze pana. Odstawila wiadra i zalamywala rece. -Rety - powiedzial Kylar. - Spokojnie. Nie jestem zly. Nazywam sie Kylar. - Wyciagnal reke i usmiechnal sie. Dziewczyna w jednej chwili sie rozpromienila. Usmiechnela sie i uscisnela mu reke. Obrzucila szybkim spojrzeniem jego nagi tors i brzuch. Tylko zerknela, ale z podziwem. -A ja jestem Viridiana. *** Odzwierny wprowadzil przystojnego ladeskiego mezczyzne do salonu. Logan wyszedl, zeby wziac cos do jedzenia z kuchni, wiec hrabia Drake byl sam.-Panie - powiedzial odzwierny - ten czlowiek nalegal, zeby osobiscie przekazac wiadomosc. -Bardzo dobrze. Dziekuje - odpowiedzial hrabia. Ladyjczyk mial taka prezencje, ze dziwne bylo, ze pelnil role poslanca. Wygladal raczej na dworzanina albo barda. Trzymal w reku cos, co przyciagnelo uwage hrabiego. To byla strzala. Na calej dlugosci, lacznie ze stalowym grotem i piorami, byla pomalowana na lsniaca czerwien, kolor swiezej krwi. Kiedy tylko odzwierny wyszedl, mezczyzna powiedzial: -Dzien dobry, lordzie. Zaluje, ze nie spotykamy sie w innych okolicznosciach, ale obawiam sie, ze mam naprawde wazna wiadomosc. To od Durzo Blinta. Powiedzial: "Jesli nadal zyje, daj to chlopcu i powiedz mu, zeby spotkal sie ze mna przy kolacji U Podchmielonej Ladacznicy". Mezczyzna sklonil sie i podal hrabiemu czerwona strzale. Logan rozesmial sie, stajac w progu. -"Jesli nadal zyje?". Pewnie ktos z przyjaciol Kylara widzial mnie, jak wpadlem tu rano, he? - rzucil wesolo. Hrabia Drake zachichotal. -Z pewnoscia przeraziles kazdego, kto cie widzial. - Zwrocil sie do poslanca: - Przekaze mu to, dziekuje. -Lordzie - zwrocil sie do Logana Ladyjczyk - bolejemy z powodu twojej straty. Sklonil sie raz jeszcze i wyszedl. Logan pokrecil glowa. -To byl kawalerski zart? -Nie wiem. Bylem kiedys w Ladeshu i nigdy nie zrozumialem ich poczucia humoru. Moze lepiej zaniose to na gore. -A juz myslalem, ze utniemy sobie powazna rozmowe jak ojciec z synem, na temat malzenskich powinnosci w sypialni. Hrabia Drake usmiechnal sie. -Ujales to w bardzo wyszukany sposob. -Serah jest dosc wyszukana. -Wierz mi, nie ma nic wyszukanego czy sztucznego w kwestiach powinnosci malzenskich, Loganie. - Hrabia Drake spojrzal na strzale i odlozyl ja. - No coz, pierwsza rzecz, jaka musisz zrozumiec, gdy chodzi o kochanie sie, to... *** Viridiana rozmasowala ramiona i powiedziala:-To milo spotkac kogos milego, myslalam, ze to miejsce bedzie okropne, po tym jaka wredna byla pani Bronwyn, nie urazilam pana, prawda? -Nie, wcale - odpowiedzial Kylar. Nie do konca wiedzial, czym miala go urazic, ale byl pewien, ze nie powinien sie czuc urazony. Jakby to byla najbardziej naturalna rzecz pod sloncem, Viridiana rozsznurowala stanik, ktory, jak juz wczesniej zauwazyl Kylar, byl wyjatkowo opiety. -Och, tak lepiej - powiedziala, biorac gleboki wdech. Zamknela drzwi na zamek i podeszla do wiader, zrzucajac po drodze stanik. -Hm - mruknal Kylar. I wtedy Viridiana pochylila sie, zeby znowu podniesc wiadra z woda. Musiala miec z szesc stop obwodu w piersiach, bo Kylar kompletnie sie zgubil, juz tylko patrzac. Rozdziawil usta, ale nie wykrztusil ani slowa. Sporo wysilku kosztowalo go oderwaniu oczu od piersi i spojrzenie dziewczynie w twarz. Viridiana patrzyla na niego, a kiedy dostal wypiekow, zauwazyl, ze wcale a wcale nie byla niezadowolona. Sprawnym ruchem rozpuscila wlosy, ktore opadly kaskada dlugich lokow wokol jej twarzy. -Jest pan gotowy na kapiel, lordzie? -Nie! To znaczy... to znaczy... -Wykapiesz sie po - stwierdzila, podchodzac do niego. Siegnela reka za plecy i zaczela rozpinac guziki. Po? Kylar odsunal sie, ale jego opor slabl. Dlaczego nie? Na co ja, do cholery, czekalem? Na Elene? Viridiana wypelnila jego pole widzenia. Pelne usta, cudowne wlosy, ktore juz niemal czul pod palcami i na swojej skorze. I te piersi. Te biodra. I pragnela go. To bedzie tylko seks, po prostu seks, nie kochanie sie. Nie jakies glebokie wyrazenie uczuc i zaangazowania. Po prostu namietnosc. Prosciej. Bardziej w stylu Mamy K. Mniej w stylu hrabiego Drake a. Ale niech to szlag! Jej cialo bylo bardziej przekonujace od pokoju pelnego uczonych. Natrafil lydkami na lozko i omal sie nie przewrocil. -Wlasciwie to nie... nie czuje sie z tym zbyt do... Polozyla mu dlon na piersi, a potem uderzyla go nia z calej sily. Polecial do tylu, podczas gdy jej druga reka wynurzyla sie zza plecow rysujac metalicznie lsniacy luk. Padl plecami na lozko. Dziewczyna juz na nim siedziala, przygwazdzajac mu kolanami rece do bokow, jedna reka lapiac go za wlosy, a druga przyciskajac noz do jego szyi. -Dobrze? - zapytala, konczac jego zdanie. Nie zartowala sobie z tym nozem. Oparla ostrze dokladnie na tetnicy, w miejscu gdzie niewielki nacisk spowoduje przeciecie skory. Wzial gwaltowny wdech, ktory wypelnil mu cale pluca, i staral sie nie poruszac. -Ach, cholera - powiedzial. - Jestes uczennica Hu Szubienicznika, Vi. Viridiana, Vi, jak moglem sie nie zorientowac? Usmiechnela sie ponuro. -Dla kogo pracujesz? Ksiaze byl moim truposzem. -Serio. To zenujace. Zeby zaliczyl mnie inny siepacz. Hm. A moze raczej siepaczka? -Ale nie tak, jak sobie wyobrazasz. Poruszyla biodrami, ocierajac sie o niego, i Kylar sie zarumienil. Uszczypnela go w policzek. -Nie jestes taki brzydki, wiesz? Szkoda cie zabic. -Mnie to bardziej zaszkodzi, wierz mi. -Nie miej do siebie zalu. Moj Talent to wdziek. Trzeba ci to przyznac, ze przynajmniej sie nie sliniles. -Chcesz powiedziec, ze te cuda to iluz... -Rusz reka, a zginiesz. Cialo jest prawdziwe, wielkie dzieki. -Ja powinienem ci podziekowac, ale noz przy gardle troche tlumi moje uznanie. -Jesli probujesz, czarujac mnie, wyplatac sie z tego, to musisz bardziej pocwiczyc. Dla kogo pracujesz? -Ty pracujesz dla krola. Prawda? -Twardziel. To mi sie podoba. -Gdybym sie teraz zsiusial, to oboje kiepsko bysmy na tym wyszli - odparl Kylar. Zasmiala sie, a on odpowiedzial na to tak czarujacym usmiechem, na jaki tylko potrafil sie zdobyc. -Teraz bylo lepiej? -Lepiej. Dam ci punkt za wysilek. Przyjelam to zlecenie od krola. Troche sie zdenerwowal, ze zabiles mu syna. Wiec biore od niego pieniadze, ale rozkazy przyjmuje od Rotha. Masz teraz ostatnia szanse. - Przycisnela noz do skory, wiec musial jak najbardziej obrocic twarz w bok, zeby go nie skaleczyla. -Moze docenisz moj dylemat - powiedzial, napinajac szyje. - Jesli ci nie odpowiem, zabijesz mnie w bolesny sposob, co chwile ci zajmie. Jesli odpowiem, zabijesz mnie szybko, ale za to juz za chwile. -Albo mozesz to przeciagac tak dlugo, jak sie da, majac nadzieje, ze ktos cie uratuje. Sprytny jestes. Pewnie nie masz wyjscia. Wszyscy bylismy ciekawi, dlaczego Blint wybral ucznia bez Talentu. Pewnie dzieki temu, ze byles sprytny. -Wy wszyscy? Zakladaliscie sie o mnie? Czekaj, mowia, ze nie mam Talentu? -Jak to sie mawia, w Sa'kage nie ostana sie sekrety warte poznania - odparla Vi. - Wiec nie zamierzasz mi powiedziec, dla kogo pracujesz, co? Pewnie ciebie tez wyslal Roth. Kiedy chce, zeby na pewno wykonano robote, to potrafi zadbac, by tak sie stalo. Plotkuje sie, ze zrobila to lady Jadwin, ale potrafie rozpoznac robote siepacza. -Lubisz sobie pogadac, co? Gdyby mial wolna reke, to sam by sie strzelil w twarz. Zapamietac: kiedy probujesz zyskac na czasie, nie krytykuj gadulstwa przeciwnika. Jej sliczna twarz na pol sekundy stala sie brzydka i Kylar zobaczyl w niej Hu Szubienicznika. A potem usmiechnela sie, ale Hu nadal czail sie w jej oczach. -W nastepnym zyciu popracujesz sobie nad urokiem osobistym. Kolejnym wrazeniem bedzie ruch noza, uczucie, ze cialo jego szyi poddaje sie, i cieplo. Kylar rozpaczliwie napial wszystkie miesnie. Ktos zapukal do drzwi. -Kylar?! - zawolal hrabia. Vi wzdrygnela sie i odwrocila glowe. Kylar odsunal szybko glowe na bok i szarpnal sie, probujac zrzucic Vi. A przynajmniej to kazal zrobic cialu, ale zamiast tego poczul energie wypelniajaca jego cialo, jakby wiezil w sobie blyskawice. Krotkotrwala euforia, poczucie mocy wzbierajacej w nim i tezyzna, jakby chorowal cale zycie i nagle ozdrowial. To byl Talent, o ktorym Durzo zawsze mowil, ze go ma, i teraz rzeczywiscie sie ujawnil. Kylar podrzucil Vi, ona jednak trzymala sie jego wlosow i jedna stopa zdolala zaczepic sie o jego noge. Zamiast zleciec z niego, podskoczyla i spadla z powrotem na tulow Kylara. Probowala go ciac, ale teraz uwolnil juz obie dlonie, wiec zlapal ja za rece i przetoczyli sie. Spadli z lozka. Kylar wyladowal na gorze. Dziewczyna sapnela i wbila mu kolano miedzy nogi. Poczul sie tak, jakby w spodniach eksplodowalo mu slonce. Jeknal i zdolal tylko nie wypuscic jej rak, kiedy znowu przetoczyla sie na niego. -Kylar?! - krzyknal przez drzwi hrabia. - Jest tam z toba dama? Dama to bym jej nie nazwal. Klejnoty Kylara bolaly go tak bardzo, ze ledwo mogl sie ruszac, juz nie mowiac o walce. -Ratunku! -Zalosny jestes - powiedziala Vi. Tylko jeknal. Zeskoczyla z niego. Probowal wstac, kiedy drzwi otworzyly sie gwaltownie, ale byl za wolny. Dziewczyna juz rzucila nozem w hrabiego Drake'a. Hrabia uskoczyl w bok i noz przelecial obok niego nie robiac mu krzywdy. W jednej chwili on rowniez chwycil za noz, ale sie zawahal. Vi zobaczyla, jak unosi reke, i wyskoczyla przez okno. Kylar wyrwal noz z reki hrabiego i rzucil nim w slad za znikajaca Vi. Wydawalo mu sie, ze trafil ja w ramie. Zlapal miecz, ktory mial pod lozkiem, ale kiedy spojrzal w okno, jej juz nie bylo. Hrabia byl roztrzesiony. Trzymal w drugiej dloni czerwona strzale. -Zawahalem sie - powiedzial. W ustach kazdej innej osoby to byloby przyznanie sie do kleski, ale hrabia Drake czul, ze zwyciezyl. - Po tych wszystkich latach zastanawialem sie, ale jednak to prawda. Naprawde sie zmienilem. Dziekuje ci, Boze. Kylar spojrzal na niego ze zdziwieniem. -O czym pan mowi? -Kylarze, musimy porozmawiac. 45 Za dzien albo dwa nie bede zyla, wiec sluchaj uwaznie, Jarl - powiedziala Mama K. Jarl zawahal sie, ale potem wypil lyk ootai, ktorej mu nalala. Niech to szlag, chlopak naprawde potrafi byc zimny. Ale z drugiej strony, wlasnie dlatego rozmawiala z nim, a nie z kims innym.-Jutro albo pojutrze Kylar lub Durzo przyjdzie i zabije mnie - powiedziala. Poniewaz wyslala Kylara, zeby zabil czlowieka, o ktorym myslal, ze jest Hu Szubienicznikiem, ale tak naprawde byl Durzo udajacym Hu. Ktorykolwiek przezyl te walke, wie, ze sklamala, ze zdradzila ich obu. - Wiem, ze kiedys przyjazniles sie z Kylarem... -Nadal jest moim przyjacielem. -Dobrze. Nie zamierzalam prosic, abys mnie pomscil. Jestem gotowa na to, by wymierzono mi sprawiedliwosc. Zreszta, moje zycie stalo sie seria rozczarowan. Czy w oczach tego chlopca pojawila sie litosc? Tak jej sie wydawalo, ale nie obchodzilo jej to. Zrozumie, jesli dozyje jej lat. -Jak moge ci pomoc, Mamo K? -Nie chce, zebys mi pomagal. Sprawy nabraly rozpedu. Moze nawet zbyt duzego. Roth zamierza zostac Shinga. Podejrzewam, ze w kazdej chwili mozemy uslyszec smutna wiadomosc, ze Pon Dradin nie zyje. -Nie zamierzasz go ostrzec? Po prostu pozwolisz, zeby Roth go zabil? -Mam dwa powody, Jarl. Poznanie chocby jednego z nich kosztowaloby cie zycie. Jestes gotowy odegrac swoja role w tym przedstawieniu? Skrzywil sie, bo wlasnie sie nad tym zastanawial, i pokiwal glowa. -Po pierwsze, zamierzam pozwolic, by Pon Dradin zginal, poniewaz zostalam do tego zmuszona. Roth szantazowal mnie i zmusil, zebym zdradzila Durzo i Kylara. Nie powiem, jak. Wystarczajaco mnie upokorzono. Liczy sie tylko to, ze Roth ma mnie w kieszeni. Nie moge mu sie przeciwstawic w zaden sposob, ktory zdolalby wykryc albo o ktory moglby mnie podejrzewac, bo kosztowaloby mnie to wiecej niz cenie wlasne zycie. Dlatego umre. I chce, zebys zajal moje miejsce. -Chcesz, zeby zajal twoje miejsce w Dziewiatce? Usmiechnela sie do swojej filizanki z ootai. -Nigdy nie bylam tylko Pania Rozkoszy. Jestem Shinga od dziewietnastu lat. - Poczula pewna satysfakcje, widzac, jak jej niewzruszony protegowany wytrzeszczyl oczy. Zapadl sie glebiej w krzesle. -Bogowie - powiedzial. - To wiele wyjasnia. Rozesmiala sie i miala wrazenie, jakby zrobila to pierwszy raz od wielu lat - naprawde czula, ze sie smieje. Jesli czlowiek zawsze tak sie czul, nadstawiajac gardla, to wreszcie zrozumiala, dlaczego Durzo kochal niebezpieczenstwo w swojej pracy. Czlowiek docenia, ze zyje, kiedy jest tak blisko smierci. -Powiedz mi, jak to dziala - poprosil. Na jego miejscu powiedzialaby to samo. Zaakceptowalaby to, co Shinga mowi o swojej smierci, i natychmiast zaczelaby sie zastanawiac, jak to wplynie na nia, zamiast wyrazac smutek, ze Shinga bedzie niedlugo martwy. Albo moze raczej na miejscu Jarla skrzywilaby sie ze smutkiem z powodu przyszlej smierci swojej pani, ale to by bylo klamstwo. Jarl nawet nie probowal udawac, moze powinna go za to szanowac. Bardzo dobrze przyswoil sobie jej nauki. Ale mimo wszystko to bolalo. -Przykro mi - powiedzial. Zabrzmialo to szczerze. I moze rzeczywiscie mowil szczerze. A moze bylo mu przykro, bo zmiekla tak, ze gdy zblizala sie smierc, ona, ktora uczyla go jak manipulowac wlasna litoscia i miloscia, oczekiwala, ze teraz wykorzysta te umiejetnosci na jej uzytek. Nie umiala powiedziec. Jarl byl tym, kim go uczynila. To bylo gorsze niz patrzenie w lustro. -Wszyscy w Sa'kage wiedza, kim jest ich szef. Bystrzejsi wiedza, kim sa ci, ktorzy reprezentuja ich w Dziewiatce. Oczywiscie tozsamosc Shingi to powszechnie znany sekret, czyli zaden. Poskladaj to sobie do kupy, to z pomoca paru zlodziei i dziwek rozgryziesz cala strukture wladzy w Sa'kage. To nie przeszkadzalo przez ostatnie czternascie lat, bo sytuacja byla stabilna. -Ta stabilnosc wynikala z twojego przywodztwa czy to tylko lut szczescia? -Z mojego przywodztwa - odparla szczerze. - Zalatwilam usuniecie ostatniego krola i osadzenie na tronie Aleine'a, zeby nie bylo zadnych naciskow z gory, a z naciskami wewnatrz sama sobie radzilam. Ale typowy stan w Sa'kage to przewrot. Zlodzieje, mordercy, kieszonkowcy i dziwki zwykle nie pozostaja zbyt dlugo sprzymierzeni. Zabojstwa zdarzaja sie czesto. Za twojego zycia bylo o wiele spokojniej niz kiedys. Przez pierwsze piec lat, kiedy bylam Shinga, stracilismy osmiu "Shingow". Szesc zabojstw to byla robota z zewnatrz. Dwoch musialam sama zabic, bo probowali odebrac mi wladze. Tylko dwa miejsca w Dziewiatce pozostaly bez zmian. Przez ostatnie czternascie lat Pon Dradin mogl folgowac swoim slabosciom, dopoki pojawial sie na naradach, trzymal gebe na klodke i sie nie wychylal. Nigdy nie spodziewalam sie, ze tak dlugo sie utrzyma. -Wiec tylko Dziewiatka wie, kto naprawde jest Shinga? -I siepacze, ale oni skladaja magicznie wiazaca przysiege. Ten system ma swoje wady. Pon jest niemal tak bogaty jak ja z samych procentow i lapowek, a kazdy nowy czlonek Dziewiatki dowiaduje sie, ze lizal niewlasciwe stopy przez caly ten czas, kiedy pial sie po szczeblach kariery. Niektorych to potwornie irytuje, ale to tez sprawia, ze do Dziewiatki nie trafiaja ci, ktorzy nie powinni. A najlepsze ze wszystkiego jest to, ze dzieki temu zyje i mam wladze. -Co dla tego wszystkiego oznacza Roth? -Roth wlasnie dolaczyl do Dziewiatki. Nie zna sekretu. To dlatego Pon umrze dzis albo jutro. Roth mysli, ze jak go sprzatnie, zostanie Shinga. Ale to wlasnie odslania najwieksza wade mojego sekretu: jesli tylko osmiu ludzi wie, kto jest prawdziwym Shinga, wystarczy, ze Roth przekona tych osmiu, ze teraz on jest Shinga. -Jesli reszta Dziewiatki tak sie go boi, jak mam przejac wladze? Mama K usmiechnela sie. -Wlasnie tak. Przejmiesz ja. Oczywiscie, nie zostawie cie bezbronnego. - Siegnela do biurka i wyciagnela mala ksiazeczke. - Moi szpiedzy. Mam nadzieje, ze nie musze ci mowic, ze im dluzej bedziesz zwlekal ze spaleniem jej, tym mniej warte jest twoje zycie. Wzial ksiazeczke. -Natychmiast naucze sie tego na pamiec. Odchylila sie na oparcie krzesla. -On ma mocna pozycje. Ludzie sie go boja. -Wiec to wszystko? - upewnil sie Jarl. -Wybacz, ze nie powiem ci, gdzie sa ukryte wszystkie moje bogactwa. Stara kobieta musi dbac o swoje bezpieczenstwo. To na wypadek, gdybym jednak przezyla. Poza tym, jesli zgine, bedziesz mial mnostwo czasu, zeby wszystko znalezc. -Moge cie prosic o rade? Pokiwala glowa. -Sledzilem mezczyzn, o ktorych mowilas. Mama K skinela glowa. Nie naciskala Jarla pytaniami. Pracowali ze soba na tyle dlugo, ze wiedziala, ze wszystko sam jej powie. -Z pewnoscia byli czarownikami. Urzadzili zasadzke na Regnusa Gyre z mala druzyna na polnoc od miasta. Wiekszosc jego ludzi zginela, a zgineliby wszyscy, gdyby nie mag, ktory mu towarzyszyl. Mama K uniosla brew. -Obserwowalem wszystko z daleka, ale Regnus i mag poklocili sie potem, i pojechali w przeciwnych kierunkach. Obstawiam, ze lord Gyre nie wiedzial, ze ten czlowiek jest magiem. -Ten mag pokonal trzech czarownikow? -Wszystko, co spektakularne, to byla robota czarownikow, ale kiedy dym opadl, i mam na mysli doslownie dym, tylko on stal. Ten czlowiek walczyl, korzystajac ze sprytu. Zajal dwoch czarownikow, dopoki zolnierze lorda Gyre ich nie zalatwili. A potem sprawil, ze trzeciego stratowal kon. Nie rozumiem magii, wiec moze bylo w tym cos wiecej, czego nie widzialem, ale tak to wygladalo. -Mow dalej. -Po klotni z magiem lordowi Gyre zostal tylko jeden czlowiek. Pojechali okrezna droga przez miasto i zajechali do rezydencji po polnocy. Slyszalas, co tam sie wydarzylo? -Dwadziescia osiem ofiar. Hu Szubienicznik mial wolna reke. -Z rozkazu Rotha? Pokiwala glowa. -Niestety, przysiega skladana Shindze ma sporo luk. -To bylo przerazajace. W kazdym razie lord Gyre przekonal ludzi, ktorzy zjawili sie go aresztowac, zeby przylaczyli sie do niego, i teraz ukrywaja sie w domu kuzyna, starajac sie po cichu zgromadzic tyle wsparcia, ile zdolaja. Mag to Sethyjczyk, ma na imie Solon. Na razie nie dowiedzialem sie niczego wiecej. Jeszcze pol godziny temu mieszkal w Bialym Zurawiu. -Nigdy mnie nie rozczarowales, Jarl. Juz chciala zadac jakies pytanie, kiedy rozleglo sie pukanie do drzwi. Weszla pokojowka i podala Mamie K kawalek papieru. Ta dala go Jarlowi. -Szyfr jest na poczatku ksiazki. Minute pozniej odszyfrowal wiadomosc. -Pon Dradin nie zyje. - Jarl spojrzal na nia. - Co mam teraz zrobic? -A to juz, moj drogi uczniu - powiedziala - twoj problem. *** -Kylar, chcialbym porozmawiac z toba o twojej przyszlosci. O, to bedzie krotka rozmowa.Hrabia Drake wyjal binokle z kieszeni kamizelki, ale ich nie wlozyl. Wymachiwal tylko nimi, mowiac. -Mam dla ciebie propozycje, Kylar. Sporo nad tym myslalem i uznalem, ze nie jestes stworzony na siepacza. Nie, posluchaj mnie, chce ci dac szanse wycofania sie, synu. Chce, zebys ozenil sie z Ilena. -Panie? -Wiem, ze to jak grom z jasnego nieba, ale chce, zebys sie nad tym zastanowil. -Panie, ona ma tylko pietnascie lat. -Och, nie mowie, ze teraz, zaraz. Proponuje tylko, coz, zebys sie zareczyl. Ilena od lat sie w tobie podkochuje, a ja proponuje, zebysmy dali sobie jeszcze kilka lat i zobaczyli, czy cos z tego wyjdzie. Podczas gdy ty bedziesz... coz, podczas gdy ty bedziesz sie uczyl mojego zawodu. -Chyba nic z tego nie rozumiem, panie. Wlasciwie to na pewno nic z tego nie rozumiem. Hrabia uderzyl binoklami o dlon. -Kylar, chce, zebys... chce ci dac szanse zakonczenia zycia, ktore obecnie prowadzisz. Naucz sie mojego fachu i ktoregos dnia przejmiesz moje obowiazki. Rozmawialem z krolowa i dowiedzialem sie, ze za jej pozwoleniem moge przekazac ci moj tytul. Bedziesz hrabim, Kylarze. To nic wielkiego, wiem, ale to bedzie prawomocne. Bedziesz mogl byc tym, kogo udawales przez tyle lat. Kylar rozdziawil usta. -Przekazac tytul? Co pan ma na mysl? Jak to przekazac? -Och, Kylarze, ten tytul nie dal mi niczego dobrego. Ech! I tak nie mam synow, ktorym moglbym go przekazac. Tobie jest potrzebny, a mnie nie. Tak czy inaczej chce to zrobic, nawet jesli pomysl zareczyn z Ilena ci nie odpowiada. To da ci czas, Kylarze. Czas na zorientowanie sie, co chcesz zrobic ze swoim zyciem. Uwolni cie. Uwolni cie od nich. Uwolni. Uwolni od Sa'kage. To byl najszlachetniejszy gest, o jakim Kylar kiedykolwiek slyszal. Ale po ostatniej nocy bylo juz na to za pozno. Kylar wbil wzrok w podloge i pokiwal glowa. -Nic z tego nie bedzie, panie. Przepraszam. Prosze mi wierzyc, jestem... byl pan dla mnie wiecej niz dobry, o wiele lepszy niz sobie na to zasluzylem. Ale nie sadze, zeby to... - Skinal glowa na Logana i Serah, posilajacych sie wspolnie -...bylo dla mnie. -Wiem, ze zamierzasz odejsc, Kylarze. Caly hrabia. Zawsze operowal konkretami. -Tak panie. -Niedlugo? -Juz nie powinno mnie tu byc. -Wiec moze Bog sprawil, ze teraz rozmawiam z toba. Durzo pewnie kazal ci nie sluchac moich kazan, co? - Hrabia Drake wygladal przez okno, ale w jego glosie pobrzmiewala uraza. -Powiedzial, ze jesli ci uwierze, to mnie zabije. -To chyba uczciwe postawienie sprawy - odparl hrabia Drake. Odwrocil sie i spojrzal na Kylara. - Kiedys pracowal dla mnie, wiesz? -Slucham? Durzo? Hrabia usmiechnal sie leciutko. -Zanim zostal siepaczem? - Kylar z trudem wyobrazal sobie, ze istnial czas, kiedy Durzo Blint nie byl siepaczem. Hrabia pokrecil glowa. -Nie. Zabijal dla mnie ludzi. Tak sie poznalismy. Stad wiedzial, ze moze mi ciebie powierzyc. Sam wiesz, ze Durzo nie ma zbyt bogatego zycia towarzyskiego. -Pan? Pan zlecal zabojstwa? -Nie tak glosno. Moja zona wie, ale nie ma sensu straszyc pokojowek. Staralem sie nie prawic ci kazan, a raczej pozwolic, by moje wlasne zycie dalo swiadectwo tego, co wiem. Moze sie pomylilem. Pewien swiety powiedzial kiedys: "Nauczaj przy kazdej okazji. Kiedy trzeba, uzywaj tez slow". Moge zajac ci jeszcze minute? Jakas czesc Kylara chciala odpowiedziec: "Nie". Nie chodzilo tylko o to, ze niezreczne bylo sluchanie, jak ktos, kogo szanowal, probowal mu sprzedac cos, o czym wiedzial, ze tego nie kupi, ale tez Kylarowi konczyl sie juz czas. W kazdej chwili mogly nadejsc nowiny oskarzajace Kylara o kradziez zeszlego wieczoru i caly ten sliczny obrazek prysnie jak banka mydlana. Logan dowie sie, kim Kylar jest naprawde. Serah bedzie miala jeszcze jedna szanse, zeby go skrytykowac. Hrabia bedzie mial te swoja rozczarowana mine, ktora rani do zywego. Kylar wiedzial, ze hrabia poczuje sie nim rozczarowany, a nigdy sie nie dowie, ile tak naprawde dobrego zrobil Kylar tamtego wieczoru i ile go to kosztowalo. Hrabia bedzie rozczarowany niezaleznie od tego, co teraz Kylar zrobi, ale Kylar nie musial tego ogladac. -Oczywiscie - powiedzial. To byla wlasciwa odpowiedz. Ten czlowiek wychowal Kylara, pozwolil mu zyc zyciem niedostepnym dla szczura z gildii. Kylar byl mu winien przynamniej tyle. -Moj ojciec odziedziczyl ogromna fortune po swoim ojcu, wystarczajaca, zeby mogl trzymac z Gordinem Graesinem, Brandem Wesserosem i Dandnem Makellem. Pewnie nie slyszales o Makellach, bo caly rod zostal wybity w wojnie osmioletniej. W kazdym razie probowal zaimponowac tym synom diukow, trwoniac pieniadze na prawo i lewo. Wystawne przyjecia, hazard, wynajmowanie calych burdeli. Nie pomagal fakt, ze jego ojciec zmarl, kiedy jeszcze byl mlody. Oczywiscie wkrotce nasza rodzina zubozala. Moj ojciec odebral sobie zycie. Zatem, majac dziewietnascie lat, przejalem kontrole nad rodem stojacym na skraju bankructwa. Mialem glowe do interesow, ale uwazalem, ze to ponizej mojej godnosci. Jak w przypadku wielu, ktorzy nie mieli powodu do dumy, juz sam brak tego powodu czynil mnie jeszcze dumniejszym. Jednakze pewne kwestie dawaly mi sie coraz bardziej we znaki, w tym dlugi. Nic dziwnego, ze jeden z wierzycieli mojego ojca znalazl dla mnie sposob na zarobienie "latwych pieniedzy". Zaczalem pracowac dla Sa'kage. Czlowiek, ktory mnie zwerbowal, nazywal sie Trematir. Gdyby byl lepszy w tej robocie, sprawilby, ze tylko tonalbym w coraz wiekszych i wiekszych dlugach wobec Sa'kage, ale wkrotce odkrylem, ze znam sie na ludziach, pieniadzach i na tym, jak jedno z drugim dziala lepiej niz ten czlowiek. Co dziwne, nie mialem specjalnych skrupulow. Zainwestowalem pieniadze we wszystko, co przynosilo pieniadze. Zwlaszcza w burdele, ktore zaspokajaly wszelkie potrzeby, niewazne jak bardzo perwersyjne. Zajalem sie hazardem i sprowadzilem specjalistow z calego swiata, zeby skuteczniej oddzielac klientow od ich pieniedzy. Organizowalem wyprawy po rzadkie towary i przyprawy i przekupywalem straze, zeby nie sprawdzaly ladunku. Kiedy cos zagrazalo jednemu z moich interesow, mialem miesniakow, ktorzy zajmowali sie tym problemem. Za pierwszym razem, kiedy posuneli sie za daleko i przypadkiem zabili czlowieka, bylem zszokowany, ale przeciez nie gineli ludzie, ktorych lubilem, chodzilo o moja rodzine, nie musialem tego ogladac, wiec dalo sie to przelknac. Kiedy mialem na pienku z Trematirem, latwo bylo zdecydowac sie na wynajecie Durzo. Bylem na tyle naiwny, ze nie zdawalem sobie sprawy, ze natychmiast poszedl do Shingi, aby dostac pozwolenie. Dostal je, a ja zostalem Panem Pieniadza w Sa'kage. Kylar nie mogl w to uwierzyc. To nie mogl byc hrabia Drake, przy ktorym dorastal. Rimbold Drake byl w Dziewiatce? -Duzo podrozowalem, ze sporym powodzeniem zakladalem interesy w innych krajach i wtedy doznalem tego straszliwego objawienia. Oczywiscie w tamtym czasie nie widzialem w nim nic potwornego. Widzialem tylko wlasna blyskotliwosc. W ciagu czterech lat splacilem dlugi rodziny, ale teraz zobaczylem sposob na zarobienie prawdziwych pieniedzy. Sprzedalem Sa'kage ten pomysl. Potrzebowalismy dziesieciu lat, ale mielismy ludzi we wlasciwych miejscach i w koncu zalegalizowalismy niewolnictwo. Zostalo wprowadzone w ograniczonej formie, rzecz jasna. Chodzilo tylko o skazancow i ludzi calkowicie pozbawionych srodkow do zycia. Ludzi, ktorzy nie moga sami o siebie zadbac, jak mowilismy. Nasze burdele wypelnily sie niewolnicami, ktorym juz nie musielismy placic za prace. Zapoczatkowalismy Igrzyska Smierci - moj kolejny blyskotliwy pomysl - a one staly sie sensacja, powszechna obsesja. Wybudowalismy arene, pobieralismy oplaty za wstep, zmonopolizowalismy tam handel jedzeniem i winem, zajmowalismy sie zakladami, czasem sami obstawialismy. Zarabialismy szybciej, niz to sobie wyobrazalismy. Wynajmowalem Durzo tak czesto, ze stalismy sie przyjaciolmi. Nawet on nie bral wszystkich zlecen, ktore mu proponowalem. Zawsze trzymal sie swoich zasad. Przyjmowal zlecenia na ludzi, ktorzy probowali przejac moje interesy dla siebie, ale jesli chcialem, zeby ktos zginal, bo po prostu probowal mnie powstrzymac, musialem wynajac Andersa Gurke albo Wrable'a Szrame, Jonusa Brzytwe albo Hu Szubienicznika. Musisz zrozumiec, ze mimo to nigdy nie uwazalem sie za zlego czlowieka. Nie lubilem Igrzysk Smierci. Nigdy ich nie ogladalem, nigdy nie schodzilem do ladowni na galerach niewolniczych, gdzie ludzie zyli przy wioslach i przy nich umierali, nigdy nie odwiedzilem zadnego z dziecincow, ktore czasem zamienialy sie w burdele dzieciece, nigdy nie odwiedzalem miejsc zbrodni, gdzie pracowal Blint. Ja tylko mowilem, a pieniadze spadaly z nieba. Zabawne bylo to, ze nigdy nie mialem specjalnych ambicji. Bylem bogatszy od wszystkich w krolestwie, z wyjatkiem niektorych najwyzszych rodow arystokratycznych, Shingi i krola, i bylo mi z tym dobrze. Po prostu nie moglem zniesc niekompetencji. W przeciwnym wypadku, jestem pewien, Shinga by mnie zabila. Ale nie musiala, bo nie stanowilem zagrozenia, a Durzo jej to powiedzial. - Hrabia pokrecil glowa. - Gadam bez ladu i skladu, przepraszam, ale rzadko moge o tym opowiadac. - Westchnal. - Popelnilem blad, kiedy zakochalem sie w niewlasciwej kobiecie. Z jakiegos powodu Ulana mnie pociagala. Nie tylko pociagala: mialem obsesje na jej punkcie. Potrzebowalem duzo czasu, zeby zrozumiec, dlaczego. Nawet jej unikalem, tak bolesne bylo przebywanie w jej obecnosci. Ale w koncu zrozumialem, ze chodzi o to, ze jest calkiem inna niz ja. Widzisz, Kylarze, ona byla czysta. I co dziwne, wydawalo sie, ze tez mnie kocha. Oczywiscie nie miala pojecia, kim naprawde bylem. Zadnego ze swoich interesow nie prowadzilem pod prawdziwym nazwiskiem i tylko nieliczni arystokraci mieli pojecie, jakiego rodzaju bogactwo zdobywam. Im glebiej wsiakalem w ciemnosc, tym bardziej ja kochalem i tym bardziej rosl moj wstyd. Jak mozna kochac swiatlo i zyc w ciemnosci? To pytanie przeszylo Kylara. Zawstydzil sie. -Zaczela pracowac nad sprawa niewolnictwa i postanowila odwiedzic dziecince, galery niewolnicze i areny walk. Nie moglem pozwolic jej udac sie tam samej, wiec po raz pierwszy w zyciu zobaczylem dzielo swoich rak. - Hrabia zapatrzyl sie w dal. - Kylarze, ogromnie poruszyl ja los tych nieszczesnikow. W calym tym smrodzie ludzkich nieczystosci, wsrod rozpaczy i zla byla jak swieza chlodna bryza, oddech nadziei. Byla swiatlem w ciemnosci, ktora stworzylem. Widzialem mistrza areny, mezczyzne, ktory zabil piecdziesieciu ludzi, jak szlochal, gdy dotknela go dlonia. Bylem rozdarty. Postanowilem sie wycofac, ale jak wiekszosc moralnych tchorzy nie chcialem zaplacic pelnej ceny. Odwiedzilem wiec Seth, gdzie niewolnictwo wyglada zupelnie inaczej. Wrocilem i w tajemnicy zaczalem pomagac w przepchnieciu prawa, ktore pozwoliloby uwalniac niewolnikow co siedem lat. Sa'kage pozwolilo przejsc temu prawu, ale dolaczylo klauzule, ktora sprawila, ze stalo sie ono bezuzyteczne. Pewnego dnia Ulana, ktora byla wtedy moja narzeczona, zjawila sie w mojej posiadlosci zaplakana. Jej rodzice mieli wypadek, jadac powozem, i byli powaznie ranni. Bala sie, ze jej matka umiera, i potrzebowala mnie. W tym samym czasie Dziewiatka spotykala sie w moim salonie, poniewaz krol Davin byl bliski ponownego zniesienia niewolnictwa, co oczywiscie kosztowaloby nas miliony. Wiesz, kogo odeslalem? -Odeslales Dziewiatke? - Kylar oslupial. Taka zniewaga oznaczala smierc. -Odeslalem Ulane. -Ozez w morde. Ehm, przepraszam. -Nie, tak wlasnie sie czulem: jakbym dostal w twarz. I wtedy Bog mnie odnalazl. Juz dluzej nie moglem tego robic. Myslalem, ze czeka mnie smierc, jesli sprobuje odciac sie od Sa'kage, zwlaszcza kiedy zdalem sobie sprawe, ze nie wystarczy, jesli oddam swoje imperium nietkniete komus, kto dalej je poprowadzi. Zamiast tego wykorzystalem caly swoj spryt, aby przekazac je ludziom, ktorzy rozedra je na strzepy. I to wlasnie zrobilem. Wykorzystalem zarobione pieniadze, aby wspomoc tych, ktorzy odbuduja dobro, ktore zniszczylem, i zwalcza nieprawosc, jaka stworzylem. Kiedy skonczylem, zostalem bez grosza, moja rodzina zbankrutowala, a ja mialem dziesiatki poteznych wrogow. Poszedlem do Ulany, powiedzialem jej o wszystkim i zerwalem nasze zareczyny. -A co ona zrobila? -Zlamalem jej serce, kiedy sie dowiedziala, kim bylem, i kiedy zrozumiala, ze tak niewiele o mnie wiedziala, myslac, ze zna mnie doskonale. Trzeba bylo czasu, ale wybaczyla mi. Nie moglem w to uwierzyc. Wiecej czasu bylo trzeba, abym sobie sam wybaczyl, ale rok pozniej, kiedy niewolnictwo znowu zostalo zniesione, po czesci dzieki moim wysilkom, wzielismy slub. Przez nastepne dwadziescia lat musialem ciezko pracowac. Czesto przeszkadzala mi moja dawna reputacja, czasem nowa. Wiesz, jak wiekszosc arystokracji patrzy na tych, ktorzy rzeczywiscie pracuja. Ale moje pieniadze sa czyste. A Bog byl dla mnie dobry. Mojej rodzinie niczego nie brakuje. Dzieci sa moja radoscia. Logan oswiadczyl sie Serah, a ona sie zgodzila. Bede mial Logana za syna. Moglo mnie spotkac wieksze blogoslawienstwo? Powinienem byl ci opowiedziec o tym dawno temu. Moze juz wiedziales czesc tego od kogos z Sa'kage. -Nie, panie. Nie mialem pojecia. -Synu, mam nadzieje, ze teraz widzisz, ze naprawde rozumiem. Wiem, jakie klamstwa opowiada Sa'kage, i wiem, ile kosztuje odejscie od nich. Bog mi poblogoslawil. Nie kazal mi splacic calego dlugu, ale moze powinienem sam byc gotow zaplacic pelna cene. Tym rozni sie skrucha od zalu. Bylo mi przykro, kiedy widzialem, jaka forme przybralo niewolnictwo, ale nie bylem gotow wziac za to odpowiedzialnosci. Kiedy juz ja przyjalem, Bog mogl dzialac poprzez mnie. -Ale, panie, jakim cudem jeszcze zyjesz? Przeciez nie tylko odszedles, ale tez zniszczyles interesy, ktore przynosily im miliony! Hrabia Drake usmiechnal sie. -Bog, Kylarze. Bog i Durzo. Durzo mnie lubi. Uwaza mnie za glupca, ale mnie lubi. Chronil mnie. Takiemu czlowiekowi nie wchodzi sie w droge. Dzieki za przypomnienie. -Chodzi o to, ze jesli chcesz zawrocic z drogi, ktora obrales, to mozesz. Moze ci brakowac pracy. Wyobrazam sobie, ze jestes w niej doskonaly, a doskonalosc przynosi radosc. Nie dasz rady odplacic za wszystko, co zrobiles, ale jeszcze mozesz zostac zbawiony. Zawsze jest droga wyjscia. Jesli jestes gotow na poswiecenie, Bog da ci szanse, zebys uratowal cos bezcennego. A ja tu jestem, zeby ci powiedziec, ze cuda sie zdarzaja. Jak ten. - Wskazal za okno i pokrecil z niedowierzaniem glowa. - Moja corka wychodzi za tak wspanialego czlowieka jak Logan. Niech Bog im sprzyja. Kylar zamrugal, powstrzymujac lzy. Zauwazyl, ze hrabia wychylil sie, zerkajac w strone frontowej bramy. Szybko odzyskal ostrosc widzenia, gdy dostrzegl zolnierzy mijajacych starego odzwiernego. W jednej chwili Kylar zerwal sie, ale zolnierze nie podeszli do frontowych drzwi. Zatrzymali sie, kiedy doszli do Logana i Serah. Hrabia otworzyl okno, zeby slyszec kapitana, gdy zobaczyl, ze tamten rozwija zwoj. -Diuku Loganie Gyre, od tej chwili jest pan aresztowany pod zarzutem zdrady stanu i zamordowania ksiecia Aleine'a Gundera. 46 Hrabia wybiegl z domu w jednej chwili. Kylar zawahal sie dokladnie w tym samym miejscu, w ktorym dziesiec lat temu wpadl na Logana i w ktorym zaczela sie ich przyjazn - od walki na piesci. Nie powinien wychodzic. Nie bylo czasu na zastanawianie sie, ile wiedzieli zolnierze, ale jesli uwazali, ze Logan mogl byc zamieszany w smierc ksiecia, to kto wie, co jeszcze mysleli? Krol musial dostac kompletnej paranoi. Cokolwiek sie dzieje, lepiej nie zwracac na siebie uwagi strazy.Jednakze widok dezorientacji na twarzy Logana wstrzasnal Kylarem. Mlody lord po prostu stal, podczas gdy mniejsi od niego mezczyzni rozbrajali go. Wygladal jak pies, ktory, gdy kopnie sie go bez powodu, tylko patrzy z szeroko otwartymi oczami. Przeklinajac wlasna glupote, Kylar wyszedl za hrabim. -Zadam wyjasnienia - powiedzial hrabia Drake. Chociaz kustykal, potrafil sie poruszac z godnoscia. Wszyscy spojrzeli na niego. -My wlasnie... my wlasnie aresztujemy diuka, panie. Obawiam sie, ze nic wiecej nie moge powiedziec - odparl kapitan. To byl maly, gruby czlowieczek o zlotej cerze i oczach jak migdaly. Mialo sie wrazenie, ze musial zebrac w sobie wszystkie sily, by stanac przed hrabim i nie poddac sie emocjom. -Usiluje pan aresztowac diuka, a nie ma pan takiej wladzy, kapitanie Arturianie. Zgodnie z trzecia poprawka w prawie zwyczajowym w osmym roku rzadow krola Hurola II aresztowanie diuka wymaga habeas corpus, obecnosci dwoch swiadkow i przedstawienia motywu. Aby uwiezic diuka, trzeba spelniac dwa z tych trzech warunkow. Kapitan Arturian przelknal sline i trzymal sie prosto tylko dzieki sile woli. -My, ehm, habeas corpus to znaczy "mamy cialo", tak? Wiec musze przyprowadzic dwoch swiadkow albo przedstawic motyw, nim pozwoli mi pan aresztowac diuka? -O ile macie cialo - powiedzial hrabia Drake. Mezczyzna pokiwal glowa. -Mamy, owszem, mamy, panie. Cialo ksiecia znaleziono zeszlego wieczoru w rezydencji Jadwinow, a motyw jest kwestia... ehm. Lepiej o tym nie mowic, panie. -Jesli probujecie aresztowac diuka Gyre w moim domu, omijajac przepisy prawa, jako pan tej ziemi mam prawo i jestem zobowiazany chronic diuka chocby z uzyciem sily. -Wymordowalibysmy was! - powiedzial jeden z gwardzistow ze smiechem. -A wtedy byscie rozpetali wojne domowa. Tego chcecie? - zapytal hrabia Drake. Mezczyzna, ktory sie odezwal, zamilkl, a Vin Arturian zzielenial. -Albo przedstawcie motyw, ktory doprowadzilby czlowieka znanego z nieskazitelnej moralnosci do zabicia najlepszego przyjaciela, albo odejdzcie. -Milordzie - powiedzial kapitan, spuszczajac wzrok. - Prosze o wybaczenie. Motywem byla zazdrosc. Z jakiegos powody Kylar spojrzal na Serah. Wygladala na zaszokowana wiesciami, ale kiedy kapitan jeszcze bardziej sie zmieszal, skurczyla sie w sobie, jakby wiedziala, jakie zaraz padna slowa. -Diuk Gyre odkryl, ze ksiaze mial... stosunki seksualne z panska corka. -To niedorzeczne! - powiedzial Logan. - To najbardziej idiotyczna rzecz, jaka w zyciu slyszalem. Na milosc boska, nie kochala sie nawet ze mna! Jej narzeczonym! Aleine lubi sie zabawic, ale nigdy w zyciu... Logan spojrzal na Serah i nie dokonczyl zdania. -Serah, ty... nie. Powiedz mi, ze nie. Poczul sie tak, jakby jego dusze obnazono i zatopiono w niej wszystkie ostrza swiata naraz. Serah krzyknela. Byl to lament tak pelen zalu, ze rozdzieral serce, ale zaden z mezczyzn sie nie poruszyl. Odbiegla do domu, ale reszta stala jak zahipnotyzowana bolem Logana. Mlody diuk odwrocil sie do hrabiego. -Wiedzial pan? Rimbold Drake pokrecil glowa. -Nie wiedzialem z kim, ale powiedziala mi, ze wszystko ci wyjawila. Ze wszystko wybaczyles. Logan spojrzal na Kylara. -To samo - odpowiedzial mu cicho przyjaciel. Logan przyjal to jak kolejny cios. Z trudem lapal oddech. -Kapitanie, pojde z panem. Zolnierz, ktory odezwal sie wczesniej, podszedl teraz na znak kapitana i zaczal zakladac Loganowi kajdanki. -Do diabla, chlopcze - mruknal, ale w bezruchu panujacym na dziedzincu jego slowa doskonale sie niosly. - Wyruchali cie, zanim sam sobie poruchales. To byl dopiero drugi raz, kiedy Kylar zobaczyl, jak Logan stracil nad soba panowanie, ale ostatnim razem byl chlopcem i nie mial nawet czesci obecnej sily. Moze siepacz zauwazylby napinajace sie miesnie ramion i rak Logana. Moze siepacz mialby dosc refleksu, zeby zrobic unik, ale gwardzista nie mial szansy. Logan wyrwal reke, zanim spieto mu ja kajdankami i uderzyl gwardziste w twarz. Kylar chyba nigdy w zyciu nie widzial, zeby ktos oberwal tak mocno. Pan Blint ze wzmocnionymi Talentem miesniami pewnie moglby uderzyc mocno, ale nie mial takiej masy jak Logan. Zolnierz polecial do tylu. Doslownie - jego stopy oderwaly sie od ziemi. Przy okazji powalil dwoch stojacych za nim mezczyzn. Kylar trzymal w dloni ceuranskie ostrze, zanim gwardzisci padli na ziemie, ale nim zdazyl przepchnac sie do walki, poczul palce hrabiego wbijajace sie w jego rece. -Nie! - powiedzial hrabia. Straz zwalila sie na Logana, ktory ryknal. -Nie - powiedzial hrabia. - Lepiej... - Na jego twarzy malowal sie taki sam bol jak na twarzy Logana; byl rozdarty miedzy smutkiem i przekonaniem. - Lepiej scierpiec zlo, niz czynic zlo. Nie zabijesz niewinnych ludzi w moim domu, Kylarze. Logan nie podjal walki. Mezczyzni powalili go na ziemie, zapieli mu kajdanki na rekach za plecami, zalozyli kajdany na nogi i wreszcie pomogli mu wstac. -Czy hrabia powiedzial, ze pan nazywa sie Kylar? Kylar Stern? - zapytal kapitan Arturian. Kylar pokiwal glowa. -Korona oskarza pana o zdrade, przynaleznosc do Sa'kage, przyjmowanie pieniedzy za morderstwa i zamordowanie ksiecia Aleine'a Gundera. Mamy swiadka, cialo i motyw, hrabio Drake. Aresztowac go. Kapitan moze i byl wspolczujacym czlowiekiem, ale nie glupcem. Kylar byl tak pochloniety tym, co sie dzialo z Loganem, ze nie zauwazyl, kiedy ludzie staneli w polkolu za jego plecami. Na znak kapitana, poczul, jak dwoch zlapalo go z tylu za rece. Szarpnal rekoma przed siebie, majac jedynie nadzieje, ze mezczyzni straca rownowage i wtedy poleci do tylu miedzy nich. Ale odkad Talent czail sie w nim jak zwinieta zmija, nagle stal sie silniejszy niz kiedykolwiek wczesniej. Mezczyzni polecieli do przodu i zderzyli sie wzdluz ostrza miecza Kylara. Gdyby obrocil ostrze, moglby wypatroszyc jednego z nich, chociaz obaj mieli przeszywanice z gotowanej skory. Ale on schowal miecz - jakim cudem zrobil to tak szybko? Jeszcze lecial do tylu, bo rzucil straznikami mocniej niz zamierzal, a miecz juz dawno byl w pochwie. Zmiana upadku w salto do tylu z podparciem na rekach byla juz dziecinnie latwa. Kylar odwrocil sie i pobiegl do muru okalajacego maly ogrod hrabiego. Skoczyl, zeby zlapac sie szczytu wysokiej na dwanascie stop sciany, ale ku jego zaskoczeniu krawedz wypadla na wysokosci jego kolan. Przelecial przez mur z niebezpiecznym fikolkiem i tylko dzieki temu, ze zwinal sie w klebek i mial sporo szczescia, wyladowal po drugiej stronie, nie zabijajac sie przy tym. Stanal i wtedy Talent odpuscil. Zza murow dobiegaly krzyki, ale i tak zolnierze go nie zlapia. Teraz Kylar naprawde byl siepaczem. Zastanawial sie, co by powiedzial Blint. Kylar spelnil wreszcie marzenie zycia, ale nigdy wczesniej nie byl tak nieszczesliwy. *** -Jak poszlo? - zapytal kapitana Arturiana Agon, kiedy szli przez komnaty zamkowe do Paszczy.-To bylo... potworne. Gorzej niz potworne, panie. Rzeklbym, ze to jedna z najgorszych rzeczy, jakie zrobilem w zyciu. -Zaluje pan, kapitanie? Mowia, ze zabil jednego z panskich ludzi. -Jesli moge mowic prosto z mostu, pomogl mi pozbyc sie glupca, ktorego nie moglem wykopac, bo jego siostra byla baronowa. Ten idiota sam sie o to prosil. Wiem, ze to nie moja rzecz, lordzie generale, ale nie widzial pan twarzy Logana. Nie jest winny. Moglbym przysiac. -Wiem. Wiem i zrobie co w mojej mocy, zeby go uratowac. Mineli straznikow przy podziemnej bramie, ktora oddzielala tunele pod zamkiem od tuneli Paszczy. Cele arystokratow znajdowaly sie na pierwszym poziomie. Byly male, ale wzglednie luksusowe. Agon umiescil Elene w jednej z tych cel, chociaz status jej tego nie zapewnial. Nie potrafil umiescic jej nigdzie nizej, a jesli krol zapyta, powie, ze chcial ja miec pod reka do dalszych przesluchan. Agon zatrzymal sie przed cela Logana. -Vin, czy on juz wie o swojej rodzinie? Krepy mezczyzna pokrecil glowa. -Juz stracilem jednego czlowieka, panie. Nie wiedzialem, jak by zareagowal, gdybysmy mu powiedzieli. -Rozumiem. Dziekuje. Agon nie odprawilby tak uprzejmie jednego ze swoich ludzi, ale chociaz ranga lorda generala stawiala go na drugim miejscu po krolu, formalnie kapitan strazy krolewskiej nie podlegal Agonowi. Na szczescie, chociaz nie byli przyjaciolmi, zyli ze soba na tyle dobrze, ze kapitan Arturian zrozumial aluzje i sie odmeldowal. To nie bedzie zadna przyjemnosc, powiedziec czlowiekowi, ktorego wlasnie zamknieto za morderstwo, ktorego nie popelnil, ze jego rodzine wymordowano, ale to byl obowiazek Agona. A on zawsze wypelnial swoje obowiazki. Nim otworzyl zamek w drzwiach, zapukal, jakby przyszedl z wizyta. Jakby znajdowali sie w innym miejscu, nie w Paszczy. Nie bylo odpowiedzi. Otworzyl drzwi. Cele dla arystokratow mialy dziesiec stop kwadratowych. Cale byly z wypolerowanej na gladko skaly, zeby uniemozliwic samobojstwo. W kazdej znajdowala sie naga, kamienna lawka, ktora pelnila role lozka, a co tydzien przynoszono pek swiezej slomy. To byl luksus w porownaniu z reszta Paszczy, ale nawet swieza sloma nie mogla zabic smrodu zepsutych jajek albo odoru ludzkich tlumow w zamknietej przestrzeni, ktory naplywal z reszty cel. Logan nawet nie zwracal na to uwagi. Wygladal potwornie. Lzy plynely mu po posiniaczonej twarzy. Uniosl glowe, gdy Agon wszedl, ale potrzebowal sporo czasu, by zogniskowac na nim wzrok. Wygladal na zagubionego, zgarbil potezne ramiona, wielkie dlonie polozyl na kolanach, wlosy mial potargane. Nie byl sam. Obok niego siedziala krolowa, trzymajac go za wiotka reke, jakby Logan byl dzieckiem. Blogoslawiona kobieta. Sama przyszla mu powiedziec. Krol Aleine IX nie docenil Nalii Wesseros. Mogla byc jednym z jego najwiekszych sprzymierzencow. Jaka wspaniala krolowa bylaby przy Regnusie Gyre. A tak zaakceptowala fakt, ze zepchnieto ja na ubocze Cenarii Aleine'a, nawet cieszyla sie z tego i zrobila wszystko, co mogla zrobic matka dla jej czworki - teraz trojki - dzieci. Agon od dawna podejrzewal, ze to wlasnie dzieci trzymaly ja przy zyciu. -Krolowo. Lordzie - przywital sie. -Prosze wybaczyc, ze nie wstaje - odpowiedzial Logan. -Nie ma takiej potrzeby. -Mowia, ze moj ojciec tez nie zyje. Albo ze on to zrobil. Ze krol wyslal ludzi, by go aresztowali za zabicie mojej matki. Co sie stalo? - zapytal Logan. -Z tego co wiem, twoj ojciec zyje. Zjawil sie tylko z jednym albo dwoma ludzmi. Zaatakowano go przed miastem. Ktos probowal zniszczyc caly rod Gyre'ow z wyjatkiem ciebie. Wyslano ludzi, zeby go aresztowali, ale nie na rozkaz krola. Nie dowiedzialem sie, kto wydal ten rozkaz. Na razie. A ci ludzie albo uciekli z miasta, albo dolaczyli do twojego ojca. Nie wiem jeszcze dokladnie. -Lordzie generale, nie zabilem Aleine'a - powiedzial Logan. - Byl moim przyjacielem. Nawet jesli... zrobil to, co mowia, ze zrobil. -Wiemy. My, krolowa i ja, uwazamy, ze tego nie zrobiles. -Rozmawial ze mna zeszlego wieczoru, wiecie? Zorientowal sie, ze chce sie oswiadczyc Serah. Probowal mnie odwiesc od tego pomyslu. Przypomnial mi plotki na jej temat. Wpadl na szalony pomysl, zebym ozenil sie z Jenine. Uwazalem, ze to dziwne, ale pomyslalem, ze po prostu jest szlachetny. Ale to nie byla szlachetnosc. To bylo poczucie winy. Niech go szlag! Logan spojrzal na krolowa. -Przepraszam. Nie powinienem tak mowic, ale jestem wsciekly... i jednoczesnie mam z tego powodu wyrzuty sumienia! Wybaczylbym im, Wasza Wysokosc, wybaczylbym. Na bogow! Dlaczego po prostu mi nie powiedzieli? Oboje plakali w milczeniu, a krolowa tylko scisnela dlon Logana. Po chwili Logan spojrzal na Agona. -Mowia, ze Kylar to zrobil. U hrabiego Drake'a widzialem, jak sie porusza. Byl szybki. Za szybki. Ale czy jest pan pewien? Na bogow. Tego chlopca dopiero co zdradzila narzeczona i ksiaze. Teraz chcial wiedziec, czy zdradzil go takze najlepszy przyjaciel. Agon nie wiedzial, czy Logan to przezyje, a byl mu potrzeby. Z drugiej strony mlody Gyre zaslugiwal na prawde. Agon nie odmowilby mu tego. -Jestem pewien, ze Kylar byl na gorze, kiedy Aleine zginal. Jestem pewien, ze jest siepaczem. Watpie, czy naprawde nazywa sie Kylar i czy rzeczywiscie Stern, ale nie dowiem sie tego w ciagu najblizszych dwoch tygodni. Wyslalismy jezdzcow do ich posiadlosci, to jednak tydzien jazdy w jedna strone. Inaczej nie potrafie tego wszystkiego zlozyc w calosc, synu, a probowalem. -Wasza obecnosc tutaj to uprzejmosc - powiedzial Logan. Wyprostowal sie. - Nie chce tego umniejszac, ale domyslam sie, ze chcecie czegos ode mnie, bo inaczej nie zjawilibyscie sie obydwoje. Nie teraz. Nie tak szybko. Krolowa i lord general spojrzeli po sobie. Porozumieli sie bez slow i general odezwal sie: -Masz racje, Loganie. Prawda jest taka, ze krolestwu grozi niebezpieczenstwo. Zaluje, ze nie mozemy uszanowac twojej zaloby. Wiesz, ze twoj przyjaciel byl jednym z moich najdrozszych przyjaciol, a to, co wydarzylo sie w twoim domu, to wiecej niz tragedia. To potwornosc. Ale musimy prosic, abys odlozyl swoje uczucia na bok na jakis czas. Nie wiemy, jak powazne jest zagrozenie, ale uwazam, ze bardzo. Kiedy dziesiec lat temu krol postanowil pozbyc sie twojego ojca w taki czy inny sposob, to ja zasugerowalem Wyjace Wichry. Wiedzialem, ze twoj ojciec sprawi, ze garnizon stanie sie silna twierdza, a wierzylem, ze Khalidor napadnie na nas predzej czy pozniej. Byc moze dzieki temu, ze wykonal tak doskonala robote, do najazdu nie doszlo. Wiekszosc ludzi chce wierzyc, ze do niego nie dojdzie, bo wiedza, ze jesli potega Khalidoru tu wkroczy, nie bedziemy mieli szansy. Wierze, ze ksiaze, twoja matka i sludzy byli pierwszymi ofiarami wojny. Nowego rodzaju wojny, w ktorej dla uzyskania celu uzywa sie zabojcow zamiast wojska. Potrafimy zatrzymac armie, do tego sie przygotowywalismy. Zabojcy to zupelnie inna historia. -Prosze o wybaczenie krolowa, ale dlaczego mam sie przejmowac, czy glowa krola spadnie? Nie byl przyjacielem dla Gyre'ow. -Sluszne pytanie - przyznala krolowa. -Ze wzgledow osobistych powinienes sie przejmowac, bo jesli krol umrze, to albo zostaniesz w wiezieniu na zawsze, albo zostaniesz zabity. A jesli idzie o panstwo, jezeli krol umrze, zacznie sie wojna domowa. Zolnierze zostana wezwani do rodow, ktorym sa winni lojalnosc, i wojska Khalidoru wleja sie przez granice. Nawet kiedy jestesmy zjednoczeni, nie dalibysmy sobie rady z potega Khalidoru. Nasza jedyna strategia sprowadzala sie do uczynienia ataku tak kosztownym, ze zwyczajnie by sie nie oplacal. Kiedy nasze wojska sie rozprosza, pozostaniemy bezbronni. -Wiec mysli pan, ze grozi nam zamach na krola? - spytal Logan. -W ciagu najblizszych dni. Ale plany Khalidoru opieraja sie na pewnych zalozeniach. Jak do tej pory byly to sluszne zalozenia. Wiedzieli, ze zostaniesz aresztowany. Bez watpienia rozsiali juz plotki, zeby podburzyc ludzi przeciwko krolowi, sugerujac, ze to wszystko wydarzylo sie z jego winy albo z jego rozkazu. Musimy zrobic cos, czego Khalidor w ogole nie wzial pod uwage. -To znaczy? -Khalidor wynajal Hu Szubienicznika - odezwala sie krolowa - byc moze najlepszego siepacza w miescie. Jesli bedzie chcial zabic Aleine'a, to pewnie to zrobi. Zeby ocalic zycie krolowi, trzeba sprawic, by zabicie go nic nie dawalo Khalidorowi. Moze to jest jedyny sposob. Musimy zapewnic ciaglosc sukcesji. W czasach pokoju, albo gdyby byla starsza, Jenine moglaby zasiasc na tronie. A jak nie ona, to moze ja, ale teraz... To po prostu nie bedzie mozliwe. Niektore z rodow odmowia pojscia na wojne pod przywodztwem kobiety. -A co mozecie zrobic? Zalatwic sobie nastepnego syna? Agon spojrzal niepewnie. -W pewnym sensie. -Potrzebujemy kogos, kto jest wystarczajaco popularny, zeby zdobyc zaufanie ludzi dla korony i ktorego pretensje do tronu nie podlegalyby zadnej dyskusji. Logan spojrzal na nia i nagle zrozumial. Na jego twarzy malowaly sie sprzeczne emocje. -Wasza Wysokosc nie wie, o co prosi. -Wiem doskonale - odpowiedziala cicho krolowa. - Logan, czy twoj ojciec kiedykolwiek mowil o mnie? -Tylko w slowach najwyzszego uszanowania, Wasza Wysokosc. -Twoj ojciec i ja bylismy zareczeni. Przez dziesiec lat wiedzielismy, ze sie pobierzemy. Zakochalismy sie w sobie. Wymyslilismy imiona dla dzieci, ktore bedziemy mieli pewnego dnia. Krol umieral bezpotomnie i nasze malzenstwo mialo zapewnic rodowi Gyre tron. I wtedy moj ojciec zdradzil Regnusa, zlamal slowo dane twojemu dziadkowi i potajemnie wydal mnie za Aleine'a Gundera. Bylo przy tym tylko tylu swiadkow, ilu bylo niezbednych, aby zapewnic prawomocnosc zwiazku. Nie pozwolono mi nawet wyslac wczesniej wiadomosci twojemu ojcu. Krol zyl kolejne czternascie lat, wystarczajaco dlugo, zebym urodzila dzieci, wystarczajaco dlugo, zeby twoj ojciec ozenil sie i mial ciebie, wystarczajaco dlugo, zeby uzyskal panowanie nad rodem Gyre'ow. I wystarczajaco dlugo, zeby rod Gunderow sfabrykowal jakas idiotyczna historyjke, ktora dawala Aleine'owi rzekomo prawo do nazwania sie Aleinem IX, jakby byl prawomocnym krolem. Kiedy krol Davin zmarl, twoj ojciec mogl zaczac wojne i przejac tron. Mogl ja wygrac, ale nie zrobil tego przez wzglad na mnie i moje dzieci. Sprzedano mnie dla malzenstwa, ktorym gardzilam, mezczyznie, ktorego nigdy nie kochalam, dla ktorego nigdy nie zdolalam wzbudzic w swoim sercu zadnych uczuc. Wiem, co to znaczy zostac sprzedanym ze wzgledow politycznych. Znam te cene, i to doslownie, wyrazona konkretnie w ziemiach i tytulach, ktore moj rod otrzymal po smierci krola. - Ironia rozbrzmiewala w slowach, wypowiadanych spokojnie, wyraznie, w kazdym calu po krolewsku. - Nadal kocham twojego ojca. Niewiele rozmawialismy przez te dwadziescia piec lat. Musial wzenic sie w Graesinow, kiedy ja wyszlam za Gundera, zeby rod Gyre'ow nie zostal wyizolowany i zniszczony jak Makellowie. Zgodzil sie na malzenstwo, w ktorym malo bylo milosci, z tego co slyszalam. Wiec jesli myslisz, ze sprawia mi przyjemnosc zrobienie tobie tego, co uczyniono mnie, nie mozesz sie bardziej mylic. Ojciec Logana nigdy nie mowil o takich rzeczach, ale jego matka - nagle stalo sie to jasne - latami wypominala to Regnusowi. Rzucane mimochodem komentarze. Jej ciagle podejrzenia, ze Regnus ma kochanki, chociaz Logan wiedzial, ze nie. Pelna zlosci raz tylko rzucona uwaga ojca, ze istniala jedna kobieta, o ktora miala prawo byc zazdrosna. -Mam nadzieje, ze twoje malzenstwo nie bedzie taka agonia jak moje - powiedziala krolowa Gunder. Logan ukryl twarz w dloniach. -Wasza Wysokosc, zadne slowa nie sa w stanie wyrazic... furii, jaka czuje wobec Serah. Ale dalem jej ojcu slowo, ze ja poslubie. -Krol moze zgodnie z prawem rozwiazac taka umowe dla dobra krolestwa - powiedzial Agon. -Krol nie moze rozwiazac mojego honoru! Przysiaglem! I niech to szlag! Nadal kocham Serah. Nadal ja kocham - powtorzyl z naciskiem. - To wszystko komedia, prawda? Jaki jest plan? Ze krol mnie adoptuje? Ze bede jego nastepca, dopoki nie urodzisz nastepnego syna? -Ta "komedia" pozwoli nam przetrwac kryzys - powiedzial Agon. - I uchroni twoja rodzine przed zniszczeniem. I jesli tego chcesz, musisz zyc. Przy okazji tez obroni cie przed hanba i wiezieniem, nawet jesli mylimy sie co do natury spisku. -Loganie. - Krolowa znowu mowila bardzo cicho. - To nie jest odgrywanie komedii, ale przekonalismy krola, ze to wlasnie tak bedzie. Jest czlowiekiem godnym pogardy i gdyby to od niego zalezalo, nigdy nie pozwolilby przejac tronu synowi Regnusa. -Wasza Wysokosc - przerwal jej Agon - Logan nie musi... -Nie, Brant. Czlowiek powinien wiedziec, o co sie go prosi. Spojrzala mu w oczy i po chwili lord general spuscil wzrok. Krolowa popatrzyla na Logana. -Moja nadzieja byly moje dzieci i skladam smierc Aleine'a u stop mojego meza. Gdyby sie nie zadal z ta dziwka Jadwin... - Zamrugala, powstrzymujac lzy. - Dalam krolowi wszystkich synow, jakich mogl ode mnie dostac. Nie bede z nim wiecej dzielic loza. Nigdy wiecej. Dowie sie, ze jesli sprobuje sila zaciagnac mnie do loza albo zastapic mnie inna krolowa, skorzystamy z uslug siepacza i szybko trafi do grobu. Prawda jest taka, ze jesli sie zgodzisz, Loganie, pewnego dnia zostaniesz krolem. Nic nie powiedzial. -Wiekszosc ludzi rzucilaby sie, by skorzystac z szansy zdobycia takiej wladzy - powiedzial Agon. - Oczywiscie wiekszosc ludzi nie nadaje sie na wladcow. Wiemy, ze nie prosilbys o nic takiego, ale nie jestes po prostu jedynym wlasciwym czlowiekiem. Jestes jedynym czlowiekiem. -Logan to imie, ktore wybralismy z Regnusem dla naszego pierwszego syna - powiedziala krolowa. - Wiem, o co prosze, Loganie. A mimo to prosze. 47 Gra nie szla za dobrze. Pionki staly rozstawione przed oczami Doriana jak armie. Nie, nie "jak armie" - to naprawde byly armie, chociaz w tej grze niewielu zolnierzy nosilo mundury. A nawet ci, ktorzy je nosili, poruszali sie z oporami. Krol-Glupiec osmieszyl Dowodce. Oporny Krol gdzies teraz kleczal. Sekret Maga w Ukryciu oddzielil go od Krola Ktory Mogl Byc Krolem. Cien i Kurtyzana nie mogli sie zdecydowac, po ktorej stanac stronie. Chlopiec do Towarzystwa poruszal sie szybko, ale zbyt wolno, zbyt wolno. Ksiaze Szczurow gromadzil swoje szkodniki - niedlugo wyjda z Nor w powodzi ludzkiego smiecia. Nawet Zbuntowany Ksiaze i Kowal mogliby odegrac role, gdyby...Szlag by to! Juz samo wyobrazenie sobie pionkow na ich miejscach bylo wystarczajaco trudne. Potem czesto mogl sie skupic na jednym pionku i zobaczyc wybory, przed jakimi stal: Dowodca kiedy pijany krol wrzeszczy mu prosto w twarz, Cien stawiajacy czolo Uczniowi w komnacie nowozencow. Ale kiedy umiejscawial pionki w przestrzeni, ustalajac ich wzgledne polozenie, zaczynal jeden albo wiecej pionkow widziec w roznym czasie. Ujrzenie, gdzie Kowal znajdzie sie za siedemnascie lat, jak bedzie sie pochylac nad ogniskiem kowalskim, popedzajac syna, zeby wracal do pracy, nie pomagalo mu ustalic, co zrobic, zeby Feir dozyl tego dnia. Wrocil do pracy. No dobrze, a gdzie jest Porwana? Czasem mial wrazenie, jakby byl niczym wiecej niz podmuch wiatru nad polem bitwy. Mogl wszystko widziec, ale najwiecej na co mogl liczyc, to ze uda mu sie zdmuchnac jedna albo dwie smiertelne strzaly z toru lotu. Gdzie jest Mag w Ukryciu? Ach. -Otworz drzwi, szybko - powiedzial Dorian. Feir podniosl wzrok znad stolika, przesuwajac oselka po ostrzu miecza. Znajdowali sie w domku, ktory wynajeli w okolicy Sidlin, gdzie Dorian powiedzial, ze nikt nie bedzie im przeszkadzal. Feir wstal i otworzyl drzwi. Mezczyzna wlasnie je mijal, idac pewnym krokiem. Jego wlosy i chod byly znajome. Musial dostrzec cos katem oka - oczywiscie trudno nie zauwazyc jasnowlosego olbrzyma takiego jak Feir - bo odwrocil sie na piecie, kladac reke na glowni miecza. -Feir? Feir byl niemal tak samo zaskoczony jak Solon, wiec Dorian powiedzial: -Wy dwaj, do srodka. Weszli, a Feir jak zwykle burknal, ze Dorian nigdy mu nic nie mowi, a Dorian tylko sie usmiechnal. Tyle trzeba zobaczyc, tyle trzeba sie dowiedziec. Latwo bylo przegapic rzeczy znajdujace sie tuz pod nosem. -Dorian! - wykrzyknal Solon. Objal przyjaciela. - Powinienem ci skrecic kark. Wiesz, ile klopotow kosztowal mnie twoj kawalek z "lordem Gyre"? Dorian sie zasmial. Wiedzial. -Och, moj przyjacielu - powiedzial, odpowiadajac na uscisk Solona. - Swietnie sie sprawiles. -I dobrze wygladasz - dodal Feir. - Byles tlusty, kiedy wyjezdzales. A teraz patrzcie na niego. Dziesiec lat sluzby wojskowej dobrze ci zrobilo. Solon usmiechnal sie, ale usmiech szybko zgasl. -Dorian, mowie powaznie, musze wiedziec. Chciales, zebym sluzyl Loganowi, czy miales na mysli Regnusa? Wydawalo mi sie, ze powiedziales "lord Gyre", a nie "diuk Gyre", ale kiedy dotarlem na miejsce, okazalo sie, ze jest dwoch lordow Gyre. Zrobilem wlasciwa rzecz? -Tak, tak. Obaj cie potrzebowali i obu ocaliles kilka razy. O niektorych razach wiesz, a o niektorych nie. Byc moze najwazniejsza rzecza, ktorej dokonal Solon, bylo cos, czego nigdy nie doceni: zachecil Logana do przyjazni z Kylarem. -Ale nie bede cie oklamywal. Nie przewidzialem, ze zachowasz swoj sekret. Myslalem, ze przyznasz sie lata temu. Teraz widze, ze wiekszosc sciezek prowadzi Regnusa do smierci. -Jestem tchorzem - przyznal Solon. -Skad! - zachnal sie Feir. - Mozna o tobie powiedziec wiele rzeczy, Solonie, ale nie to, ze jestes tchorzem. Dorian milczal, a jego oczy wyrazaly wspolczucie. Wiedzial swoje. Milczenie Solona bylo tchorzostwem. Kilkadziesiat razy probowal powiedziec, ale nigdy nie zebral sie na odwage. Bal sie narazic przyjazn z Regnusem Gyre. Najgorsze z tego wszystkiego bylo to, ze Regnus zrozumialby i smial sie z tego, gdyby uslyszal prawde z ust Solona. Ale odkrycie, ze przyjaciel klamal, bylo jak zdrada dla czlowieka, ktorego narzeczona sprzedano innemu mezczyznie. -Twoje moce wzrosly - powiedzial Solon. -Tak, teraz juz naprawde nie sposob go zniesc - przyznal Feir. -Dziwi mnie, ze bracia z Sho'cendi pozwolili ci tu przybyc - powiedzial Solon. Dorian i Feir spojrzeli po sobie. -Wyjechaliscie bez pozwolenia? Cisza. -Wyjechaliscie wbrew ich zakazowi? -Gorzej - powiedzial Dorian. Feir parsknal smiechem i Solon zrozumial, ze przyjaciel znowu wladowal sie w plan Doriana, w ktory sam nie mogl uwierzyc. -Co zrobiles? - dopytywal sie Solon. -Tak naprawde to on nalezy do nas. To my go odnalezlismy. Nie mieli do niego zadnych praw - tlumaczyl Dorian. -Nie moze byc. Dorian wzruszyl ramionami. -Gdzie on jest? - spytal Solon. Widzac beznamietne twarze przyjaciol, zrozumial. - Przywiezliscie go tutaj?! Feir podszedl do malego lozka i odrzucil koce. Curoch lezal w pochwie z bialej skory, zdobionej zlotymi inskrypcjami w hyrylicy i wykonczonej zlotem. -To z pewnoscia nie jest oryginalna pochwa. -To wlasnie takie rzeczy sprawiaja, ze odechciewa mi sie zostac zbrojmistrzem - powiedzial Feir. - Pochwa jest oryginalna. Przetkana magia gesto jak jedwab gandyjski i podejrzewam, ze to wszystko tylko po to, aby chronic skore. Nie pobrudzi sie, nie zaplami. Zlote inkrustacje tez sa prawdziwe. Szczere zloto. Tak utwardzone, ze stawi opor zelazu i stali. Jeslibym rozgryzl te technike, moi potomkowie byliby bogaci do dwunastego pokolenia. -Ledwo osmielilismy sie wyjac go z pochwy. Oczywiscie nie probowalismy go uzyc - powiedzial Dorian. -No, ja mysle - odparl Solon. - Dorianie, po co go tu przywiozles? Widziales cos? Pokrecil glowa. -Artefakty o takiej mocy znieksztalcaja moje wizje. One same i pozadanie, jakie budza, sa tak intensywne, ze zacieraja obraz. Nagle znowu odplynal, ale powiedzenie "odplynal" to delikatne okreslenie. Jego wizja zamknela sie wokol Solona i obrazy przeplywaly obok niego. Niemozliwie wizje. Solon walczacy z niezliczonymi przeciwnosciami losu. Solon jako siwy starzec, chociaz nie: siwy, ale nie stary... niech to szlag, wizja zniknela, nim Dorian zdazyl ja zrozumiec. Solon Solon Solon. Solon umierajacy. Solon zabijajacy. Solon na targanym sztormem statku. Solon ratujacy Regnusa przed siepaczem. Solon zabijajacy krola. Solon sprowadzajacy upadek na Cenarie. Solon wysylajacy Doriana do Khalidoru. Piekna kobieta w komnacie z setkami portretow pieknych kobiet. Jenine. Serce Doriana zacisnelo sie. Garoth Ursuul. -Dorian? Dorian?! - dobiegal z daleka glos, a mag chwycil sie tego dzwieku i dal mu sie sciagnac z powrotem. Otrzasnal sie, lapiac ustami powietrze, jakby wynurzal sie z zimnego jeziora. -To sie staje coraz gorsze w miare, jak stajesz sie silniejszy, prawda? - zapytal Solon. -Placi za te wizje wlasnym umyslem - powiedzial Feir. - Nie chce mnie sluchac. -Moje zdrowie psychiczne nie jest niezbedne do pracy, ktora musze wykonac - odparl Dorian. - A moje wizje owszem. Kosci znajdowaly sie w jego reku, nie tylko dwie, ale cala garsc kostek, kazda z kilkunastoma twarzami. Ile dwunastek moge wyrzucic? Rzucilby na oslep. Juz widzial, ze Solon mysli, ze powinien wyjsc i ze niezaleznie od tego, jak wspaniale bylo spotkac starych przyjaciol, musi sprobowac uratowac Regnusa Gyre. Ale Dorian mial przeczucie. Przekleta rzecz. Czasem wszystko ukladalo sie logicznie jak w grze sesch. A czasem po prostu mial przeczucie. -Przy czym bylismy? - zapytal, grajac niczego nieswiadomego jasnowidza. - Feir nie ma dosc Talentu, by poslugiwac sie Curochem. Gdyby sprobowal, to albo by splonal, albo wybuchl. Bez obrazy, przyjacielu, lepiej panujesz nad swoimi mocami niz my obaj. Ja moglbym sie nim posluzyc, ale tylko jako meister, moje moce magiczne prawdopodobnie nie okazaly sie dostatecznie silne. Oczywiscie posluzenie sie nim z pomoca viru skonczyloby sie kompletna katastrofa. Nawet nie wiem, co bym zrobil. Sposrod nas, Solonie, ty jestes jedynym magiem w tym pokoju, albo nawet w tym krolestwie, ktory moze miec nadzieje, ze nie umrze, biorac do reki Curocha, chociaz niewiele by cie od tego dzielilo. Zginalbys, gdybys sprobowal uzyc nieco wiecej niz tylko ulamek jego mocy. Hm. - Zapatrzyl sie w przestrzen, jakby nagle ogarnela go kolejna wizja. Linia losu ustalila sie. -Z pewnoscia nie przywiezliscie go az tutaj bez powodu - powiedzial Solon. Ustalila sie i zaczela wypelniac. -Nie. Musielismy zabrac go braciom. To byla nasza jedyna szansa. Gdybysmy czekali do powrotu, wiedzieliby juz, ze nie moga nam ufac. Trzymaliby go z dala od nas. -Dorianie; nadal wierzysz w swojego Jedynego Boga, prawda? - zapytal Solon. -Mysle, ze czasem myli z Nim wlasna osobe - wtracil Feir. To byly niezwykle gorzkie slowa jak na Feira i zranily Doriana do glebi. Zranily go, bo sobie na nie zasluzyl. Wlasnie bawil sie w boga. -Feir ma racje - przyznal Dorian. - Solonie, manipulowalem toba, zebys wzial miecz. Nie powinienem robic tego w ten sposob. Zaslugujesz na wiecej i przepraszam cie za to. -Niech to szlag, wiedziales, ze mysle o zabraniu go? Dorian pokiwal glowa. -Nie wiem, czy to dobry pomysl, czy nie. Nie wiedzialem, ze przejdziesz obok naszych drzwi, do chwili, kiedy rzeczywiscie to sie stalo. Przy Curochu wszystko zaczyna sie platac. Jesli go uzyjesz, Khalidor moze go nam odebrac. To bylaby katastrofa o wiele wieksza niz smierc twojego przyjaciela Regnusa, a nawet upadek calego tego kraju. -Takie ryzyko jest nie do przyjecia - powiedzial Feir. -A jaka korzysc z niego dla kogokolwiek, jesli go nie uzyjemy? - zapytal Solon. -Dzieki temu nie trafi do rak Vurdmeisterow! - odparl Feir. - To wystarczajaco dobra rzecz. Na swiecie jest tylko garstka magow, ktorzy moga dzierzyc Curocha, nie ryzykujac zycia, sam to wiesz. Wiemy tez, ze jest kilkudziesieciu Vurdmeisterow, ktorzy to potrafia. Jesli Curoch trafi w ich rece, co ich powstrzyma? -Mam przeczucie odnosnie do tego - wtracil sie Dorian. - Moze to Bog mnie szturcha. Po prostu mysle, ze to sluszne. Czuje, ze to sie wiaze ze Straznikiem Swiatla. -Myslalem, ze odrzuciles te stare przepowiednie - zdziwil sie Solon. -Jesli wezmiesz Curocha, Straznik narodzi sie za naszego zycia. - Kiedy tylko to powiedzial, Dorian pojal, ze to prawda. - Zylem tak dlugo, mowiac, ze wierze, ale to nie jest tak naprawde wiara, kiedy sie robi to, co sie widzi, prawda? Mysle, ze Bog chce, abysmy podjeli to szalone ryzyko. Mysle, ze wynagrodzi to czyms dobrym. Feir rozlozyl rece. -Dorianie, zawsze wymawiasz sie Bogiem. Kiedy zawodzi cie logika, mowisz, ze Bog do ciebie przemawia. To smieszne. Jesli ten twoj jedyny Bog stworzyl wszystko, jak mowisz, to dal nam tez rozsadek, prawda? Dlaczego, do licha, zmuszalby nas, zebysmy robili cos irracjonalnego? -Mam racje. -Dorianie, naprawde moge go uzyc? - zapytal Solon. -Jesli go uzyjesz, beda o tym wiedzieli wszyscy w zasiegu piecdziesieciu mil. Moze nawet ci bez daru. Jak kazdy, podejmujesz ryzyko, ze sciagniesz zbyt wielka moc, ale granica twoich mozliwosci jest wyzsza niz minimum, jakiego wymaga miecz. Sprawy tocza sie zbyt szybko, zebym duzo zobaczyl, ale powiem ci jedno, Solonie. Najazd byl skierowany na Modai. - Dopoki Kylar nie zabil Durzo Blinta. - Wiec byli przygotowani na inny rodzaj walki. Lodzie przybeda dzis wieczorem. Maja szescdziesieciu meisterow. -Szescdziesieciu! To wiecej niz licza niektore nasze szkoly! - zawolal Feir. -I co najmniej trzech Vurdmeisterow potrafi przywolac poczwarca. -Jesli zobacze jakiegokolwiek malego czlowieczka ze skrzydlami, to uciekne - powiedzial Solon. -Oszalales - oznajmil Feir. - Dorianie, musimy wyjechac. To krolestwo jest skazane na kleske. Przejma Curocha. Zlapia ciebie. A wtedy jaka nadzieje bedzie miala reszta swiata? Musimy podjac walke, ktora mamy szanse wygrac. -Jesli Bog nie bedzie nam sprzyjal, nie wygramy zadnej bitwy. -Nie chrzan mi tu o Bogu! Nie pozwole Solonowi wziac Curocha i zabieram go z powrotem do Sho'cendi. Pograzasz sie w swoim szalenstwie. -Za pozno - powiedzial Solon. Porwal miecz z lozka. -Obaj wiemy, ze moge ci go odebrac - powiedzial Feir. -W walce wrecz, oczywiscie. Ale jesli sprobujesz mi go zabrac, przywolam moc poprzez niego i zatrzymam cie. A wtedy, jak powiedzial Dorian, kazdy meister w promieniu piecdziesieciu mil bedzie wiedzial, ze mamy tu ten miecz i wszyscy zjawia sie po niego. -Nie zrobilbys tego - powiedzial Feir. Na twarzy Solona malowalo sie przekonanie, jakiego Dorian nie widzial u niego, odkad opuscil Sho'fasti w swojej pierwszej blekitnej szacie. Teraz, jak i wtedy, ten krzepki mezczyzna wygladal bardziej jak zolnierz, a nie jeden z najwiekszych magow obecnych czasow. -Zrobie to - oznajmil. - Poswiecilem tej dziurze dziesiec lat zycia, i to byly dobre lata. To bylo cholernie dobre, stanac w obronie czegos, zamiast obserwowac z boku i krytykowac wszystkich, ktorzy rzeczywiscie cos robia. Powinienes tego sprobowac. Kiedys byles inny, wiesz? Co sie stalo z Feirem Cousatem, ktory zdobyl ten miecz? Zamierzam tu czegos dokonac. Nie niszcz mojej szansy na zrobienie czegos pozytecznego. Feir, daj spokoj, jesli mozemy pokonac Khalidor, to jak moglibysmy nie sprobowac? -Jak juz raz cos sobie postanowisz, to rownie latwo cie od tego odwiesc jak Doriana - zachnal sie Feir. -Dziekuje - odpowiedzial Solon. -To nie byl komplement. 48 Z czlowieka, ktory rozkazal zolnierzom aresztowac Regnusa, nie bylo wielkiego pozytku. Zlapali go, gdy wychodzil z zajazdu po lunchu. Przesluchanie bylo krotkie, chociaz moze niezbyt uprzejme. Podal im nazwisko swojego przelozonego, Thaddeusa Blata.Thaddeus Blat wlasnie zabawial sie na pietrze w burdelu o nazwie Urocza Ulicznica. Regnus i jego ludzie czekali na dole, usadzeni przy roznych stolikach, i nie bardzo im wychodzilo nierzucanie sie w oczy. Przez to wszystko Regnus sie denerwowal. Nie znal tego czlowieka, ale zolnierze odwiedzali burdele wczesnym popoludniem tylko wtedy, gdy szykowalo sie cos wielkiego. Cos, z czego juz moga nie wrocic. Poza tym wolal nie pokazywac sie publicznie. Wiele lat temu ludzie wszedzie go rozpoznawali. W koncu zakladano, ze bedzie nastepnym krolem. Ale to bylo dawno temu. Teraz malo kto spojrzal na niego dwa razy. Byl wielkim, groznym mezczyzna w Norach. Najwyrazniej to przewazalo nad tym, ze byl bogatym arystokrata w Norach. Wreszcie mezczyzna zszedl z pietra. Byl sniady, mial jedna gruba, czarna brew i twarz stale ponura i skrzywiona. Regnus wstal, kiedy mezczyzna go minal, i ruszyl za nim do stajni. Juz wczesniej zaplacili malemu stajennemu, zeby zniknal na jakis czas i nim Regnus dotarl na miejsce, Thaddeus Blat krwawil juz z nosa i kacika ust, byl rozbrojony i trzymalo go czterech zolnierzy. Klal. -Nie to chcialem uslyszec z panskich ust, poruczniku - powiedzial Regnus. Machnal reka i mezczyzni kopneli Blata w zgiecie kolan, wiec padl przed korytem. Regnus zlapal go za wlosy i wsadzil mu glowe pod wode. -Zwiazcie mu rece. To moze potrwac dluzsza chwile - powiedzial Regnus. Blat wynurzyl sie, lapiac ustami powietrze i mlocac rekami, ale zolnierze zaraz je zwiazali. Thaddeus Blat splunal na Regnusa, nie trafil i znowu zaklal. -Wolno sie uczy - stwierdzil diuk i pchnal go. Glowa mezczyzny znowu sie zanurzyla i tym razem Regnus poczekal, az Thaddeus przestanie mlocic rekami. -Jak juz przestaja walczyc - powiedzial do swoich ludzi - to oznacza,, ze wlasciwie zrozumieli, ze moga naprawde umrzec, jesli sie nie skupia. Mysle, ze tym razem bedzie troche grzeczniejszy. Wyciagnal Blata. Wlosy mial ulizane do czola az po zrosniete brwi. Tym razem nie marnowal powietrza, tylko przez dluzsza chwile oddychal gleboko. -Kim jestes? - zapytal. -Jestem diuk Regnus Gyre, a ty mi powiesz wszystko, co wiesz o smierci moich ludzi. Mezczyzna znowu obrzucil go wyzwiskami. -Obroccie go troche - powiedzial Regnus. Zolnierze zrobili, co kazal, i Regnus uderzyl Thaddeusa piescia w splot sloneczny. Mezczyzna nie mogl zlapac tchu. Ledwo udalo mu sie nabrac troche powietrza, gdy jego glowa znowu wyladowala pod woda. Regnus trzymal go tak dlugo, az babelki zaczely wyplywac na powierzchnie. Wyciagnal Thaddeusa, ale tylko na chwile. Znowu wsadzil mu glowe pod wode. Powtorzyl to cztery razy. Kiedy wyciagnal Blata po raz piaty, puscil go. -Czas ucieka, Thaddeusie Blat, a ja nic nie trace, zabijajac cie. Juz zabilem zone i cala sluzbe, pamietasz? Wiec jesli raz jeszcze bede musial wepchnac twoja glowe pod wode, to tym razem bede trzymal ja tak dlugo, az umrzesz. Na mokrej twarzy porucznika malowal sie prawdziwy strach. -Oni mi nic nie mowia, nie, poczekaj! Przysiegam. Nowe rozkazy dostane dopiero dzis wieczorem. Z samej gory. Od samej glowy Rodziny, rozumie pan? -Sa'kage? -Aha. -To nie wystarczy. Przykro mi. Zanurzyl jego glowe z powrotem, a porucznik rzucal sie jak demon, ale kleczac ze zwiazanymi rekami, niewiele mogl zrobic. -Ustalacie limit, a potem go lamiecie - powiedzial Regnus. - Wiekszosc ludzi potrafi wytrzymac, jesli ustalic jakas granice. Mowia sobie "tyle wytrzymam". Podniescie go. Mezczyzna parskal, kiedy sie wynurzyl, dyszac i wypluwajac wode, ktora wciagnal, walczac o oddech. -Cos jeszcze przychodzi ci do glowy? - zapytal Regnus, ale nie dal Thaddeusowi czasu na odpowiedz. Znowu go przytopil. -Panie - zapytal zolnierz z niewyrazna mina. - Jesli moge zapytac, skad pan tyle wie o takich rzeczach? Regnus wyszczerzyl zeby. -Kiedy bylem mlody, wpadlem w lapy Lae'knaught w czasie rajdu przygranicznego. Ale nie ma czasu, zebym wykorzystal wszystko, czego sie od nich nauczylem. Podniesc go. -Chwileczke! - krzyknal Thaddeus Blat. - Podsluchalem ich, jak mowili, ze nastepnym truposzem Hu Szubienicznika jest krolowa. Ona i jej corki. To wszystko, co wiem. Na bogow, tylko tyle wiem. Zabije je dzis wieczorem w komnatach krolowej po bankiecie. Prosze, nie zabijajcie mnie. Przysiegam, ze tylko tyle wiem. *** Obiecali Kaldrosie Wyn okret wojenny, a zamiast tego wsadzili ja na krowe morska. Sethyjski pirat nie potrafil odmowic pieniadzom. Niech szlag trafi matke, ktora mnie urodzila, dlaczego nie powiedzialam "nie"? Patrzac przez bakburte, wydala rozkaz i mezczyzni rzucili sie poprawic zagle, zeby zlapac kolejna odrobine wiatru. Zagle? Raczej przescieradla. Zagle byly za male. Ten statek i jego brat byli za grubi i niezgrabni, nie przescigneliby nawet lodzi wioslowej pilotowanej przez jednoreka malpe. Jednym slowem, cenaryjskie okrety wojenne dopadna ich za kilka minut i Kaldrosa Wyn nie mogla nic na to poradzic.-Jesli zamierzacie cos zrobic, to nadszedl wlasciwy moment - powiedziala do wianuszka czarownikow siedzacych na pokladzie barki. -Ladacznico, nikt nie mowi meisterowi, co ma robic - powiedzial przywodca czarownikow. - Jasne? Mezczyzna nie oderwal oczu od jej nagich piersi do ostatniego slowa. -Wiec do diabla z wami - zachnela sie Kaldrosa. Splunela za burte, nie zdradzajac sie z mdlosciami, narastajacymi w niej pod spojrzeniem czarownika. Te lajdaki gapily sie na jej piersi cala droge. Zwykle przy obcokrajowcach zakrywala sie, ale lubila wprawiac w zaklopotanie Khalidorczykow. Czarownicy to inna sprawa. Kaldrosa zrefowala zagle i kazala ludziom pod pokladem zaczac wioslowac, ale nawet to nie dawalo zadnej nadziei. Khalidorskie rzemioslo. Nawet wiosla zle zaprojektowali. Byly za krotkie. Mimo kilkuset ludzi, ktorych wiozla, nie mogla przelozyc ich sily na szybkosc, bo za malo ludzi moglo na raz obslugiwac wiosla i nie bylo na dole miejsca na pelen zamach. Przeklela wlasna chciwosc i czarownikow - po cichu. W ciagu kilku minut dopadna ich trzy okrety wojenne Cenarii. Co za wstyd. Na calym oceanie Cenaria miala w swojej flocie moze kilkanascie statkow, a Kaldrosa musiala natknac sie na trzy najlepsze. Na swoim "Krogulcu" albo dowolnym innym sethyjskim okrecie z sethyjska zaloga bylaby bezpieczna. Czarownicy wreszcie wstali, kiedy pierwszy z cenaryjskich statkow zblizyl sie na sto krokow. Zamierzali staranowac ich krowe morska pod katem i polamac im wiosla. Osiemdziesiat krokow. Siedemdziesiat. Piecdziesiat. Trzydziesci. Czarownicy zlapali sie za rece. Spiewali i wydawalo sie, ze na pokladzie zrobilo sie ciemniej niz chwile temu, ale nic sie nie dzialo. Zeglarze i zolnierze na cenaryjskim statku krzyczeli do siebie i do Kaldrosy, szykujac sie do zderzenia i walki, ktora potem nadejdzie. -Niech was szlag! - wrzasnela. - Zrobcie cos! Wydawalo jej sie, ze katem oka dostrzegla, jak cos ogromnego przeplynelo pod statkiem. Obrocila sie, szykujac sie na uderzenie, ale zamiast tego dostala w twarz woda. Rozlegl sie potezny trzask i kiedy przejrzala na oczy, zobaczyla kawalki cenaryjskiego statku wzlatujace w powietrze. Ale nie za wiele bylo tych kawalkow. Nie wystarczyloby ich na caly statek. I wtedy zobaczyla reszte statku przez blekitne wody na plyciznie. Jakims cudem w jednej chwili zostal wessany pod wode. Latajace kawalki to byly raptem odlamane fragmenty pokladow i zagli. Morze poczernialo, jakby gesta chmura przeplynela przed sloncem, ale nadal falowalo. Potrzebowala chwili, nim zdala sobie sprawe, ze cos wielkiego przeplynelo pod jej statkiem. Cos monstrualnie ogromnego. Widziala, ze czarownicy spiewaja i juz nie tylko ich rece przeplataja sie ze soba. Wydawalo sie, ze ciemne tatuaze, ktore mial kazdy z nich, wyrwaly sie z ich rak i teraz laczyly sie, pulsujac moca. Czarownicy pocili sie w nieludzkim wysilku. Woda sie wydela, jakby ogromna strzala przeleciala tuz pod powierzchnia morza - i zatrzymala sie kiedy dotarla do drugiego cenaryjskiego statku. Ludzie na jego pokladzie - raptem piecdziesiat krokow od Kaldrosy - krzyczeli, strzelali z lukow w wode, lapali za miecze, a kapitan probowal zawrocic statek. Przez piec sekund nic sie nie dzialo, a potem dwa szare, ogromne ksztalty uderzyly w poklad cenaryjskiego statku. Byly za duze, zeby Kaldrosa potrafila chocby zgadnac, co to jest - kazdy ksztalt przeslonil blisko cwierc kadluba. Statek podskoczyl na dziesiec krokow w gore i Kaldrosa zobaczyla, ze sa to palce ogromnej, szarej dloni. A potem dlon zanurzyla sie i caly statek zniknal pod falami. Woda zmiazdzyla kadlub i w fale posypaly sie odlamki. Ciemny ksztalt znowu sie przesunal. Byl za wielki, zeby mogl byc prawdziwy. Tym razem ludzie na cenaryjskim statku krzyczeli. Kaldrosa slyszala wykrzykiwane rozkazy, ale panowal zbyt wielki chaos. Statek dryfowal, zblizyl sie do jej krowy morskiej, kiedy pozostale statki byly atakowane, i teraz znajdowal sie niemal na wyciagniecie reki. Morze znowu sie wybrzuszylo, ale tym razem sie nie zatrzymalo. Lewiatan przeplynal pod cenaryjskim statkiem z nieprawdopodobna predkoscia, unoszac sie w wodzie na tyle, ze kolce na jego grzbiecie wznosily sie na trzydziesci stop w powietrze. Kolce przeciely statek na pol. Dwa machniecia ogonem cisnely kazda polowke w ocean. Khalidorscy zolnierze, ktorzy tloczyli sie na pokladzie - Kaldrosa nawet nie zauwazyla, kiedy wyszli - wiwatowali. Juz miala wydac rozkaz, zeby wracali na miejsca, kiedy wiwaty nagle sie urwaly. Wszyscy zolnierze na cos wskazywali. Spojrzala w tym samym kierunku i zobaczyla, ze wybrzuszenie znowu sie pojawia i tym razem kieruje prosto na nich. Czarownicy pocili sie poteznie, a na ich twarzach malowala sie nieskrywana panika. -Nie! - krzyknal mlody czarownik - To nie zadziala. Trzeba tak. Jakas fala przebiegla od czarownikow w strone lewiatana. Napotkala zblizajaca sie bestie i nic sie nie stalo. Zolnierze krzykneli przerazeni. I wtedy ogromny ksztalt zawrocil i poplynal w morze. Zolnierze wiwatowali, a czarownicy padli na poklad. Czegos jednak nie dokonczono. Kaldrosa natychmiast to zauwazyla. Nawet kiedy rozkazywala, by wciagnac wiosla i znowu postawic zagle, nie spuszczala oka z czarownikow. Przywodca rozmawial z mlodym czlowiekiem ktory - o ile Kaldrosa dobrze sie domyslala - przejal kontrole i uratowal ich wszystkich. Mlody mezczyzna krecil glowa, wbijajac wzrok w poklad. -Posluszenstwo az po smierc - powiedzial. Przywodca znowu sie odezwal, zbyt cicho, zeby Kaldrosa go uslyszala, a pozostalych jedenastu czarownikow zebralo sie wokol tej dwojki. Polozyli rece na ciele mlodego mezczyzny, ktory ich ocalil, i Kaldrosa zobaczyla, jak spod jego skory wyplywaja tatuaze. Wybrzuszaly sie i wydymaly, az cale jego rece staly sie czarne, i nagle wybuchly - nie na zewnatrz, ale do srodka, jakby to byly przepelnione zyly, ktore teraz przeciekaly do wnetrza ciala. Popekane tatuaze krwawily pod skore mlodzienca, ktory padl na poklad w gwaltownych drgawkach. W kilka chwil cale jego cialo poczernialo. Rzucal sie i dlawil, i juz wkrotce lezal martwy. Wszyscy na statku udawali, ze nie widza czarownikow. Kaldrosa spostrzegla, ze tylko ona obserwowala wydarzenie. Przywodca czarownikow powiedzial cos i pozostali wyrzucili trupa za burte. Potem odwrocil sie i popatrzyl na nia nienaturalnie niebieskimi oczami. "Nigdy wiecej" - przyrzekla sobie Kaldrosa. "Nigdy wiecej". *** -Znasz sekret skutecznego szantazu, Durzo? - zapytal Roth.Siedzial przy wspanialym debowym stole, niepasujacym do typowej rudery w Norach. Durzo stal przed nim jak skarcony dworzanin przed krolem. Nawet krzeslo Rotha ustawiono na podwyzszeniu. Jaka arogancja. -Tak - odpowiedzial Durzo. Nie mial nastroju do gierek. -Przypomnij mi - powiedzial Roth, podnoszac wzrok znad raportow, ktore czytal. Durzo sklal siebie i swoj los. Zrobil wszystko, zeby temu zapobiec, zaplacil za to wlasna niedola, a jednak stalo sie. -Wykorzystaj haka, zeby miec lepszego haka. -Utrudniles mi to, Durzo. Przekonales ludzi, ze wszystko masz gdzies. -Dziekuje. -Klopot w tym, ze jestem bardziej sprytny od ciebie. -Sprytniejszy. Roth zmruzyl blisko osadzone oczy, slyszac niefrasobliwe, monosylabiczne odpowiedzi Blinta. Roth byl szczuplym mlodym mezczyzna o kanciastej twarzy ozdobionej natluszczona czarna brodka i przeslonietej dlugimi wlosami. Nie lubil mowic po to, zeby mowic. Nie lubil ludzi. Wyciagnal otwarta dlon. Poczekal. Durzo rzucil mu kawalek ladnego srebrzystego szkla. Roth zerknal na nie pobieznie i odrzucil. -Nie pogrywaj ze mna, zabojco. Wiem, ze tam bylo prawdziwe. Mam dwoch szpiegow, ktorzy widzieli, jak ktos je zwiazal. -Wiec powinni ci powiedziec, ze ktos dotarl tam wczesniej. -Naprawde. Roth nasladowal sklonnosc Mamy K do wypowiadania pytan jak zdania orzekajace. Pewnie myslal, ze to wzmacnia jego autorytet. Roth nie dorastal do tej ligi, jesli myslal, ze nasladujac Mame K, utrzyma wladze. Jakas czesc Durzo miala ochote powiedziec Rothowi, ze to Mama K jest Shinga. Roth najwyrazniej tego nie wiedzial, a Mama K zdradzila Durzo. Durzo jednak nie lubil wyslugiwac sie szczurami. Jesli zabije Gwinvere, to zrobi to osobiscie. Jesli? Miekne. Kiedy. Zdradzila mnie. Musi umrzec. -Naprawde - odpowiedzial Durzo bez zadnej intonacji. -Mysle wiec, ze nadszedl czas, abys poznal kolejna z moich kart. Nie bylo zadnego sygnalu, ktory Durzo by zauwazyl, ale do rudery natychmiast wszedl stary czlowiek - stworzenie niskie i dodatkowo zgarbione przez lata, ktorych przezylo zdecydowanie wiecej niz moze zniesc ludzka powloka. Mial przenikliwe niebieskie oczy i pas srebrzystych wlosow sczesanych na lysa czaszke. Usmiechnal sie szeroko, pokazujac braki w uzebieniu. -Jestem Vurdmeister Neph Dada, doradca i jasnowidz Jego Wysokosci. Nie jakis zwykly czarownik. Vurdmeister. Durzo Blint poczul sie staro. -Jaka wazna persona. Myslalem, ze nazywacie swoich psich krolow Wasza Swiatobliwosc. -Jego Wysokosci - wyjasnil Neph Dada - Rotha Ursuula, dziewiatego ksiecia, syna Krola-Boga. - Sklonil sie przed Rothem. Na Anioly Nocy. Nie zartowal. Neph Dada zlapal Durzo za podbrodek i pociagnal w dol, az siepacz spojrzal mu w oczy. -On wie, kto wzial Kule Ostrzy - powiedzial. Nie mozna bylo zaprzeczac. Nie w obecnosci Vurdmeistera. Vurdmeisterowie podobno umieja czytac w myslach. To nie do konca byla prawda, ale niewiele do niej brakowalo. Durzo wiedzial, ze wiekszosc z nich nie potrafila. A nawet ci, ktorzy potrafili, wlasciwie nie czytali w umysle. Z tego, co Durzo slyszal - o wiele dawniej, nizby chcial pamietac - potrafili tylko dostrzec sugestie obrazow, ktore widzieli badani. Ale najlepsi Vurdmeisterzy potrafili wyczytac wiele prawdy z kilku obrazow. Zatem w zasadzie to sie sprowadzalo do czytania w myslach. Jak moge przelozyc na swoja korzysc roznice miedzy tym, co widzialem, a co wiem? -To byl moj uczen - powiedzial Durzo. Roth Ursuul - na Anioly Nocy, Ursuul? - uniosl brew. -Nie wie, co to jest. Nie wiem, kto go wyslal. Nigdy nie przyjmuje zlecen, nic mi nie mowiac. -Moze nie powinienes byc tego taki pewien? - zasugerowal Neph. -Zdobede dla ciebie ka'kari. Potrzebuje tylko troche czasu. -Ka'kari? - spytal Roth. Roth nigdy nie uzyl tego slowa. To byl glupi blad. Zupelnie niepodobny do Durzo. Blint sie sypal. -Kule Ostrzy - poprawil sie. -Dalem ci szanse na szczerosc ze mna. Wiec to, co zrobie, to bedzie twoja wina. - Roth machnal na jednego ze straznikow przy drzwiach do rudery. - Dziewczyna. Kilka minut pozniej wniesiono dziewczynke. Byla uspiona jakas substancja albo za pomoca magii i straznicy z trudem radzili sobie z jej bezwladnym cialem. Miala okolo jedenastu lat, byl chuda i brudna, ale nie chuda i brudna jak szczur uliczny - bylo widac, ze jest zdrowa. Miala dlugie krecone czarne wlosy, a na jej twarzy malowal sie ten sam na poly anielski, na poly demoniczny wyraz co u matki. Pewnego dnia bedzie ladniejsza od Vondy. Wzrost odziedziczyla po ojcu, ale, bogom dzieki, cala reszte po matce. Uly byla naprawde ladnym dzieckiem. Durzo pierwszy raz widzial swoja corke. To wywolalo cierpienie gdzies w glebi niego, gdzie juz byl obolaly. -Zdecydowales, ze bedziesz wspolpracowac bez entuzjazmu - powiedzial Roth. - Normalnie zrobilbym z ciebie przyklad. Obaj jednak wiemy, ze nie moge. Za bardzo cie potrzebuje, przynajmniej przez kilka najblizszych dni. Wiec moze powinienem, powiedzmy, odciac jej rece w ramach ostrzezenia i niech mala sie dowie, ze to przez ciebie. Ze ty wybrales dla niej cierpienie. Byc moze cos takiego zmusiloby cie do wspolpracy? Durzo zamarl, patrzac na corke. Jego corke! Jak mogl umiescic ja w rekach tego czlowieka? Krol szantazowal go nia, a Roth zabral mu ja sprzed nosa. -Co powiesz na to? - zaproponowal Roth. - Odetniemy jej reke albo palec. Istnialo wyjscie. Nawet teraz mial wyjscie. Jeden z jego nozy byl zatruty. Nalozyl na ostrze jad zmii. Dla Kylara. Smierc bylaby bezbolesna, zwlaszcza dla tak drobnej osoby. Umarlaby w kilka sekund. Moze Roth bylby na tyle zaskoczony, ze dalby Durzo uciec. Moze. Moglby zabic corke i prawdopodobnie samemu dac sie zabic, a Kylar by zyl. Bo inaczej Roth Ursuul zazada, zeby zabil Kylara i odzyskal ka'kari. To daloby sie dosc latwo odegrac, gdyby Roth nie mial Vurdmeistera. Potrafilby zabic wlasna corke? Pozwoli im zabic Kylara, jesli sie okaze, ze nie potrafi. -Ona nie zrobila nic zlego - powiedzial Durzo. -Och, daruj sobie. Masz zbyt wiele krwi na rekach, zeby sie rozczulac nad cierpieniem niewinnych. -Nie musisz jej krzywdzic. Roth usmiechnal sie. -Wiesz, w przypadku kazdej innej osoby rozesmialbym sie. Pamietasz, co sie stalo ostatnim razem, kiedy uznales, ze Ursuul blefuje? Durzo nie potrafil zachowac kamiennej twarzy. Rozblyslo na niej cierpienie. -Moj ojciec bierze matke, a ja biore corke. Wyuczyles sie swojej lekcji, co, Durzo Blint? Mysle, ze tak. Moj ojciec bedzie zadowolony, ze domknalem kolo. Probowal szantazowac cie, zeby zdobyc falszywe ka'kari i zawiodl. Ja zaszantazuje cie, zeby zdobyc prawdziwe, i uda mi sie. Oczy Nepha rozblysly przy tych slowach. Widac bylo, ze nie pochwala arogancji ksiecia, ale Durzo nadal sie wahal. Nie widzial sposobu, zeby wykorzystac malenki rozlam miedzy tymi dwoma. -Oto jak szantaz zadziala w twoim wypadku, Durzo Blint: jesli uznam, ze mi stawiasz opor, twoja corka umrze. A poza tym istnieja inne, nazwijmy to przykrosci, ktore najpierw odczuje. Niech twoja wyobraznia podpowie ci, co to moze byc; wiem, ze ja na pewno swojej dam poszalec. Bedzie pusta lupina, nim skonczymy. Spedze miesiace, wydzierajac kazda kropelke cierpienia z jej umyslu i ciala, nim ja zabije, rozkoszujac sie tym zajeciem. Jestem jednym z najbardziej oddanych uczniow Khali. Rozumiesz mnie, Blint? Wyrazam sie jasno? -Bez watpienia. Zacisnal szczeki. Nie mogl jej zabic. Na Anioly Nocy, po prostu nie mogl. Wymysli cos. Zawsze wymyslal. Musiala istniec jakas droga wyjscia. Znajdzie ja i zabije ich obu. Roth sie usmiechnal. -A teraz powiedz mi wszystko na temat tego twojego ucznia. Naprawde wszystko. 49 Kylar wynurzyl sie z cieni biura w Blekitnym Odyncu i zlapal Jarla jedna reka za gardlo, a druga polozyl mu na ustach.-Mmm mmmf! - zaprotestowal zduszonym glosem Jarl. -Cicho, to ja - szepnal mu do ucha Kylar. Obawiajac sie, ze Jarl krzyknie, powoli puscil przyjaciela. Jarl roztarl gardlo. -Do licha, Kylar, spokojnie. Jak sie tu dostales? -Potrzebuje twojej pomocy. -Ja mysle. Wlasnie zamierzalem cie poszukac. -Co? -Zajrzyj do gornej szuflady. Przeczytasz rownie szybko, jak ja ci powiem. Kylar otworzyl szuflade i przeczytal list. Roth byl Rothem Ursuulem, khalidorskim ksieciem. Wlasnie wybrano go na Shinge. Kylar byl podejrzany o zabicie ksiecia. Ludzie krola juz go szukali. Kylar rzucil list na bok. -Potrzebuje twojej pomocy, jeszcze ten jeden raz, Jarl. -Chcesz mi powiedziec, ze wiedziales o tym wszystkim? -To nic nie zmienia. Potrzebuje twojej pomocy. -Przez to zgine? -Musze wiedziec, gdzie ukrywa sie Mama K. Jarl zmruzyl oczy. -Musze zapytac, po co? -Zabije ja. -Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobila? Ty... -Zdradzila mnie, Jarl, i sam to wiesz. Manipulowala mna, zebym zabil Durzo Blinta. Jest niezla, myslalem, ze to moj wlasny pomysl. -Moze powinienes poznac jej wersje historii, zanim ja zabijesz. Moze morderstwo nie powinno byc pierwsza reakcja wobec ludzi, ktorzy ci pomagali. -Przekonala mnie, ze aby ratowac przyjaciela, musze zabic Hu Szubienicznika, tyle ze to nie byl Hu. To byl Durzo. Zdradzila nas. Przez nia zniszczylem przyjaciela i odebralem mu wszystko, co kocha. -Przykro mi, ze nie moge ci pomoc. -Ja nie prosze - odparl Kylar. -Zamierzasz wydusic to ze mnie biciem? - zapytal Jarl. -Zrobie, co bede musial. -Ona sie ukrywa - odpowiedzial bez leku Jarl. - Straszliwie poklocila sie z Blintem nie tak dawno temu. Nie wiem, o co poszlo. Ale pomagala mi i nie zdradze jej. -Wiesz, ze ona poswiecilaby cie bez chwili wahania. -Wiem. Moze i sprzedaje cialo, ale robie co moge, zeby zatrzymac reszte siebie. Zostalo mi juz tylko kilka strzepkow godnosci. Jesli mi je odbierzesz, zabijesz nie tylko Mame K. -Jedna rzecza jest mowic, ze zabierzesz sekret do grobu, a calkiem inna rzeczywiscie tego dokonac - odparl Kylar. - Nigdy nikogo nie torturowalem, ale wiem, jak to sie robi. -Jesli zamierzasz mnie torturowac, to juz zaczales, przyjacielu. Popatrzyli sobie w oczy i w koncu Kylar odwrocil wzrok, pokonany. -Jesli potrzebujesz pomocy w czymkolwiek innym, zrobie to, Kylar. Mam nadzieje, ze to wiesz. -Wiem. - Kylar westchnal. - Badz gotow, Jarl. Sprawy potocza sie szybciej, niz ktokolwiek by sie spodziewal. Ktos zapukal do drzwi. -Tak? - zapytal Jarl. Przez uchylone drzwi zajrzal lysy ochroniarz. -D-Durzo Blint przyszedl do pana. Wygladal na przerazonego. Kylar probowal wykorzystac talent, zeby owinac sie cieniem, jak to robil, kiedy wszedl do Blekitnego Odynca. Nic z tego. O, niech to szlag. Dal nura za biurko Jarla. -Prosze pana? - zapytal ochroniarz, nie widzac Kylara przez leciutko uchylone drzwi. -Ehm, wprowadz go - odpowiedzial Jarl. Drzwi zamknely sie i po chwili otworzyly ponownie. Kylar nie smial spojrzec. Jesli odsloni tyle twarzy, zeby zobaczyc Durzo, to i Durzo zobaczy jego. -Nie bede marnowal ani twojego, ani swojego czasu - odezwal sie Durzo. Rozlegly sie ciche kroki i biurko jeknelo, gdy ktos na nim usiadl. -Wiem, ze jestes przyjacielem Kylara - powiedzial Durzo kilka cali nad Kylarem. Jarl mruknal potwierdzajaco. -Chce, zebys jak najszybciej przekazal mu wiadomosc. Juz mu jedna przeslalem, ale musze miec pewnosc, ze na pewno do niego dotrze. Powiedz mu, ze musze z nim porozmawiac. Bede u Podchmielonej Ladacznicy przez najblizsze dwie godziny. Powiedz mu, ze to jest arutayro. -Prosze mi to przeliterowac - powiedzial Jarl, podchodzac do biurka i wyjmujac pioro z kalamarza. Durzo przeliterowal slowo, a potem Jarl zaprotestowal zduszonym glosem, kiedy siepacz go przytrzymal. -Przekaz mu to szybko, chlopaczku do towarzystwa, to wazne. Bede uwazal cie za odpowiedzialnego, jesli nie otrzyma wiadomosci. Biurko znowu zaprotestowalo, kiedy Durzo z niego wstal i wyszedl. Gdy drzwi sie zamknely, Kylar wypelzl spod biurka. Jarl wybaluszyl oczy. -Siedziales pod biurkiem? -Czasem siega sie po proste metody. Jarl pokrecil glowa. -Jestes niewiarygodny. - Zwinal kartke z wiadomoscia i zapytal: - Co znaczy slowo arutayro? -Bez krwi. To znaczy, ze nie pozabijamy sie w czasie spotkania. -I ufasz mu? Po tym, jak probowales go zabic zeszlej nocy? -Blint zabije mnie, ale zalatwi to jak zawodowiec. Uwaza, ze zasluzylem na tyle. Pozwolisz, ze skorzystam z okna? Mam mnostwo rzeczy do zalatwienia przed spotkaniem z nim. -Nie krepuj sie. Kylar otworzyl okno, a potem odwrocil sie do przyjaciela. -Przepraszam. Musialem sprobowac. Musze ja zabic, a ty byles najszybszym sposobem odszukania jej. -Przykro mi, ze nie moglem pomoc. Wypelzajac przez okno, Kylar zniknal Jarlowi z oczu, a potem znowu sprobowal spowic sie w cienie. Tym razem z latwoscia mu sie udalo. Idealnie. Nawet nie potrafil powiedziec, co tym razem zrobil inaczej. Na Anioly Nocy. Kylar zrozumial, ze nauka panowania nad Talentem bylaby wystarczajaco trudna, nawet gdyby Durzo wszystko mu wyjasnil. Rozgryzienie tego samodzielnie bylo zdaje sie niemozliwe. Wrocil do okna. Po minucie Jarl sprawdzil okno, a potem podszedl do biurka i napisal krotki list. Wezwal do biura chlopca i podal mu liscik. Kylar okrazyl budynek i ruszyl za chlopcem, kiedy wyszedl bocznymi drzwiami. Wiedzial, ze Jarl mu nie powie, i mial nadzieje, ze przyjaciel nigdy sie nie domysli, ze Kylar i tak sie nim posluzyl. Poslancy byli rozni. Niektorzy poruszali sie tak, ze Kylar ledwo dawal rade ich sledzic. Inni po prostu oddawali list nastepnemu chlopcu. Minelo pol godziny, nim dotarl do malego domu po wschodniej stronie. Kylar rozpoznal straznika, ktory wzial list od ostatniego chlopca. To byl Ymmurczyk o oczach jak migdaly i prostych czarnych wlosach. Kylar widzial juz tego czlowieka w domu Mamy K. Mama K byla tam. Kylar zajmie sie nia pozniej. Ruszyl do Podchmielonej Ladacznicy. Durzo Blint siedzial pod sciana. Na stole przed nim lezalo zawiniatko. Kylar dolaczyl do niego, zdjal szarfe, ktora nosil w pasie, i zawinal w nia cala bron, jaka mial: sztylet, wakizashi, ktore nosil za szarfa, poltorareczny miecz ceuranski, ktory nosil na plecach, dwa sztylety z rekawa, noze do rzucania i strzalki zza paska oraz tanto, ktore mial w bucie. -To wszystko? - zapytal szyderczo Blint. Kylar zawinal szarfe i polozyl ja obok zawiniatka Blinta, ktore bylo rownie duze. -Wyglada na to, ze obaj niedlugo wracamy do pracy. Blint pokiwal glowa i postawil kubek podlego, ladeskiego ciemnego piwa dokladnie posrodku deski, zeby nie stal na zadnej szczelinie. -Chciales ze mna rozmawiac? - zapytal Kylar, zastanawiajac sie, dlaczego Blint pije. Mistrz nigdy nie pil, kiedy mial robote. -Maja moja corke. Grozili jej. I to sa bardzo wiarygodne grozby. Ten Roth to naprawde zwyrodnialec. -Zabija ja, jesli nie dasz im ka'kari - zgadl Kylar. Blint tylko sie napil w odpowiedzi. -Wiec musisz mnie zabic - dodal Kylar. Blint spojrzal mu w oczy. To byla odpowiedz twierdzaca. -To tylko robota, czy zawiodlem? - zapytal Kylar, czujac, jak zaciska mu sie zoladek. -Zawiodles? - Blint spojrzal znad piwa i parsknal. - Mnostwo siepaczy przechodzi przez cos, co nazywamy Tyglem. Czasem to cos specjalnie pomyslanego dla siepacza-czeladnika. Musi poradzic sobie z powaznym klopotem, z czyms, co utrudnia utalentowanemu uczniowi stac sie utalentowanym siepaczem. Czasem to sie przydarza siepaczowi, kiedy juz jest mistrzem. To jeden z powodow, dla ktorych jest tak niewielu starych siepaczy. Moim Tyglem byla Vonda, mlodsza siostra Gwinvere. Myslelismy, ze sie kochamy. Myslelismy, ze pewne aspekty rzeczywistosci nas nie dotycza. Stalem sie siepaczem, ktory mial oczywista slabosc, i Garoth Ursuul ja porwal. Szukal ka'kari i nadal go szuka. Tak samo jak ja. -Nie wiem, jak to dziala. Nawet nie potrafie caly czas korzystac z Talentu. Moge poslugiwac sie ka'kari, kiedy go nie mam na wlasnosc? -Przestan mi przerywac. Ta historia ma sens, a ty powinienes miec wiecej rozumu i nie spodziewac sie, ze zrobie ci wyklad w dniu, w ktorym przyjdzie mi cie zabic - skarcil go Durzo. - Wystarczy powiedziec, ze potega ka'kari jest ogromna. Latami pracowalem, by je zdobyc. Garoth Ursuul robil to samo. Myslal, ze ka'kari da mu przewage nad ksiazetami i Vurdmeisterami, dzieki czemu zostanie Krolem-Bogiem. Porwal Vonde i powiedzial mi, gdzie ja trzyma. Powiedzial tez, ze jesli wybiore ka'kari, zabije ja. -Nigdy nie radziles sobie najlepiej z pogrozkami - stwierdzil Kylar. -Mysle, ze zawsze swietnie sobie z nimi radzilem - odparl Durzo. - Rzecz w tym, ze bylo niewiele czasu na zdobycie ka'kari. Czlowiek, ktory rzekomo je zwiazal, lezal na lozu smierci, wiec nalezalo je zdobyc natychmiast po jego smierci. Naturalnie Garoth trzymal Vonde daleko poza miastem. Wiedzialem, ze Sa'kage zamierza otruc tego czlowieka tej nocy. Zgadywalem, ze Garoth tez to wie. Nie moglem byc w dwoch miejscach naraz, wiec dokonalem wyboru. Znalem Garoth Ursuula. Jest mistrzem pulapek. Jest sprytniejszy ode mnie. Bardziej przebiegly. Wiec uznalem, ze jesli pojade po Vonde, to albo pulapki meisterow, albo jego wlasne zabija mnie. Znalem jedna z jego pulapek, ktora wykorzystal wczesniej. Sprawilaby, ze wchodzac, zabilbym Vonde. To bylo w jego stylu, obrocic moja probe ratunku w cos, co ja zabije. Zdobycie przy okazji ka'kari tylko oslodziloby mu juz slodki interes. To byl Tygiel, Kylarze. Rzuce sie w pulapke, probujac byc bohaterem, czy wykorzystam rozum, porzuce Vonde i zdobede ka'kari? -Wybrales ka'kari. -Nie bylo prawdziwe. - Durzo przyjrzal sie blatowi. Glos mu zadrzal. - Potem popedzilem, ukradlem konia, zajezdzilem go na smierc, ale bylo pol godziny po swicie, kiedy dotarlem do domu, w ktorym trzymano Vonde. Nie zyla. Sprawdzilem wszystkie okna, ale nie znalazlem zadnego sladu pulapek. Nigdy sie nie dowiem, czy dlatego, ze je ktos usunal, czy byly czysto magiczne, czy moze w ogole ich nie bylo. Lajdak. Specjalnie to zrobil. - Blint wypil solidny lyk piwa. - Jestem siepaczem. Milosc to petla. Jedynym sposobem, zeby odpokutowac moj wybor, bylo stac sie najlepszym mozliwym siepaczem. Kylar mial gule w gardle. -To dlatego nie mozemy miec milosci, Kylar. To dlatego robilem wszystko co w mojej mocy, zeby trzymac cie z dala od tego. Popelnilem jeden blad, pozwolilem sobie raz na chwile slabosci i teraz po tych wszystkich latach to powraca do mnie i mnie przesladuje. Nie umrzesz dlatego, ze zawiodles. Umrzesz, poniewaz ja zawiodlem. Tak to wlasnie sie uklada. Zawsze inni placa za moje porazki. Zawiodlem, bo myslalem, ze przez Tygiel przechodzi sie tylko raz. Mylilem sie. Cale zycie to tygiel. Z tego, co Kylar widzial, wybor, ktorego dokonal Durzo, nigdy nie przestal go przesladowac. Ten czlowiek to pusta skorupa. Byl legendarnym siepaczem, ale poswiecil temu bogu wszystko. Kylar zawsze chcial byc taki jak Durzo, zawsze podziwial jego umiejetnosci. Durzo byl najlepszy, ale gdzie za legenda kryl sie czlowiek? -Wiec moim Tyglem byla Elene - Kylar zasmial sie, czujac w sobie pustke. - Nie ma mozliwosci, zebys walczyl ze mna przeciwko nim? -I pozwolil Rothowi torturowac i zabic moja corke? Oto jaki mam wybor, dzieciaku: albo ty umrzesz, albo umrze moja corka. - Durzo wyciagnal zlotego gundera z sakiewki. - Korona: wygrywa Roth, zamek: przegrywam ja. Rzucil moneta. Odbila sie od stolu i chociaz to niemozliwe, stanela na krawedzi. -Zawsze istnieje inne wyjscie - powiedzial Kylar, powoli uwalniajac Talent. Cholera, to naprawde zadzialalo. Blint przesunal swoj prawie pusty kubek w te i z powrotem. -Pracowalem prawie pietnascie lat, zeby zdobyc Kule Ostrzy. Nie wiedzialem, gdzie sie znajduje. Nie wiedzialem, czy jest z kims zwiazana. Nie wiedzialem jakiego rodzaju obrony magiczne ja chronia. Wiedzialem, ze ludzie tacy jak ty powinni przywolac ka'kari i ze potrzeba wzmocni to wezwanie. To dlatego zabieralem cie do zadan w kazdym zakatku miasta. Skad moglem wiedziec, ze kule mial krol Gunder i uwazal, ze to bizuteria? Nikt o niej nie mowil, bo nikt nie wiedzial, ze jest specjalna. Nikogo nie obchodzila. I myslalem juz, ze moze sie mylilem, ze moze byles tylko zablokowany. Ze jesli popchne cie wystarczajaco mocno, wykorzystasz swoj Talent. Po pietnastu latach pracy myslisz, ze to byloby takie proste, zwyczajnie ja oddac? Myslisz, ze to latwo oddac pietnascie lat swojego zycia? -Ale taki miales zamiar - zdziwil sie Kylar. -Oczywiscie, ze nie. Jak juz ja zdobede, nigdy jej nie oddam. Ale Kylar mu nie wierzyl. Od poczatku Blint zamierzal oddac mu ka'kari, az do spotkania z Rothem. -Mistrzu, pracuj ze mna. Razem damy rade zalatwic Rotha. Durzo milczal przez kilka chwil. -Wiesz, kiedys bylem taki jak ty. Przez dlugi czas. Szkoda, ze mnie wtedy nie znales. Polubilbys mnie. Moglibysmy byc przyjaciolmi. "Lubie pana, mistrzu. Chcialbym byc pana przyjacielem" - powiedzial Kylar, ale tylko w myslach. Jakos te slowa nie mogly sie przedostac do ust. Ale moze to bez znaczenia. Durzo i tak by nie uwierzyl. -Roth jest khalidorskim ksieciem, dzieciaku. Ma Vurdmeistera. Wkrotce bedzie mial wiecej czarownikow, niz wszystkie ziemie poludniowe maja magow, i jeszcze na dodatek wojsko. Ma w kieszeni Sa'kage. Nie ma zadnej nadziei. Nawet Anioly Nocy by sie nie wazyly sprobowac. Kylar uniosl rece, majac juz dosc fatalizmu Blinta i jego przesadow. -A ja myslalem, ze sa niezwyciezone. -Sa niesmiertelne. To nie to samo. - Blint wrzucil do ust zabek czosnku. - Mozesz zabrac wszystko co ci potrzebne z mojej kryjowki. Nie chce, zebys zginal, bo ja mialem lepszy sprzet. -Nie bede z panem walczyc, mistrzu. -Bedziesz. I zginiesz. Bedzie mi ciebie brakowac. -Panie Blint? - Kylar przypomnial sobie cos, co powiedzial Dorian. - Co oznacza moje imie? -Kylar? Znasz slowo dzielic, prawda? -Jasne, jak cos tniesz, to dzielisz na czesci. -Tak, ale to slowo ma tez inne znaczenie. Czasem sie mowi, ze na przyklad maz i zona dziela zycie. -Znaczy wspolzyja? Blint usmiechnal sie krzywo, ale nadal mial pochmurna twarz. -Tez. Tak wiec widzisz, ze "dzielic" ma dwa wlasciwie przeciwstawne znaczenia. Twoje imie jest podobne. Oznacza tego, kto zabija, i tego, kto jest zabijany. -Nie rozumiem. -Zrozumiesz. Niech cie Strzega Anioly Nocy, dzieciaku. Pamietaj, one maja trzy twarze. -Co takiego? -Odplata, Sprawiedliwosc i Laska. Zawsze wiedza, ktora pokazac. I pamietaj o roznicy miedzy odplata i zemsta. A teraz zmiataj stad. Kylar wstal i sprawnie pochowal bron. Wstajac otarl sie biodrem o stol i moneta stojaca na krawedzi zadygotala i przewrocila sie, nim zdazyl siegnac Talentem i ja zatrzymac. Zignorowal ja, nie chcial nawet na nia spojrzec, jakby to byl zly omen. -Panie Blint - powiedzial, patrzac mistrzowi w oczy i sklaniajac sie - kariamu lodoc. Dziekuje. Za wszystko. -Dziekuje? - parsknal pan Blint. Podniosl monete. To byl zamek. Zamek: przegram. - Dziekuje? Przeklety dzieciaku. 50 Kylar mial godzine, zanim Durzo wyruszy. Wiedzial to, bo siepacz wypil caly kufelek ciemnego piwa, a nigdy nie pracowal, majac alkohol we krwi. To bylo akurat tyle czasu, zeby pojsc do kryjowki pana Blinta. Jesli mu sie poszczesci, to zorientuje sie, jak Durzo zamierza go zabic, widzac, ktorych narzedzi brakuje.Dla ostroznosci skorzystal z bocznego zaulka, zeby dostac sie do kryjowki. Szybko rozbroil pulapke w zamku, a potem poszukal drugiej. Gdyby byl w pelni widoczny, czulby sie odsloniety, ale Talent sluchal go tym razem i ukryl go w cieniu. Kylar nadal nie mial pojecia, na ile dobrze sie ukrywa, ale w ciemnej i rzadko uzywanej uliczce spokojnie mogl robic swoje. Druga pulapke zalozono na framudze naprzeciwko zasuwki. Kylar pokrecil glowa. A Blint mowil, ze nie jest dobry w pulapkach. Ustawienie pulapki, ktora uruchamia brak nacisku rygla, nie bylo takie latwe. Rozbroiwszy i te pulapke, Kylar zaczal otwierac zamek wytrychem. Blint zawsze mowil, ze ustawianie wiecej niz dwoch pulapek na drzwiach to strata czasu. Powinno sie zalatwic delikwenta pierwsza pulapka, ale jesli zostala umieszczona tak kiepsko, ze delikwent nabierze zbytniej pewnosci siebie, to mozna go zalatwic idealnie umieszczona druga pulapka. Potem tylko idiota nie sprawdzi drzwi tak dokladnie, ze znajdzie wszystko, co przy nich ukryto. Kylar nie musial meczyc sie z wytrychem. Cwiczyl na tych drzwiach od lat, wiec niemal natychmiast odblokowal zamek. I wtedy poczul, ze cos jest nie tak. Rozlozyl palce i wypuscil wytrych akurat, gdy sprezyna puscila. Czarna igla smignela miedzy jego palcami, ocierajac sie o kostke dloni i prawie rozcinajac skore. - Rety. Czarnym skladnikiem mazi na igle byl czarny lulek i dlawisz. To nie byla smiertelna mieszanka, ale czlowiek mogl po tym chorowac kilka dni i nie zdazylby nawet odejsc, a trucizna zaczelaby juz dzialac. To byl paskudny numer - i oznaczal, ze pan Blint go nadal sprawdza. "Tylko idiota nie sprawdzi dokladnie drzwi po dwoch pulapkach". Bogowie. Kylar ostroznie wszedl do srodka. Ta kryjowka nie byla tak duza, jak tamta, w ktorej spedzil pierwsze miesiace, terminujac u pana Blinta, a poniewaz trzymali w niej tez zwierzeta, bylo tu bardzo glosno, brudno i na dodatek smierdzialo. Teraz zwierzeta zniknely. Kylar skrzywil sie. Jeden rzut oka wystarczyl, zeby wiedziec, ze jeszcze rano tu byly. Idac dalej, Kylar zobaczyl list lezacy na biurku Durzo. Wyciagnal noz i otworzyl list nie dotykajac papieru. Watpil, zeby Durzo nalozyl na kartke trucizne kontaktowa, ale z drugiej strony nie spodziewal sie, ze siepacz ustawi na drzwiach trzecia pulapke. Waskim, powsciagliwym charakterem pisma Durzo napisal: Kylar Spokojnie. Zabicie Cie za pomoca trucizny kontaktowej byloby straszliwie niesatysfakcjonujace. Ciesze sie, ze trzecia pulapka Cie nie zabila, ale jesli skorzystales z tego, co myslales, ze wiesz o mnie, zamiast sprawdzic drzwi, to zasluzyles sobie na to. Bedzie mi Ciebie brakowac. Jestes najblizszym odpowiednikiem rodziny, jaki kiedykolwiek bede miec. Przykro mi, ze wprowadzilem Cie w takie zycie. Zrobilismy z Mama K wszystko co mozliwe, by zrobic z Ciebie siepacza. Podejrzewam, ze to Twoja zasluga, ze nam sie nie udalo. Znaczysz dla mnie wiecej, niz spodziewalem sie, ze ktokolwiek moze dla mnie znaczyc. Kylar zamrugal, gdy lzy naplynely mu do oczu. Nie ma mowy, zeby zabil czlowieka, ktory to napisal. Durzo Blint byl kims wiecej niz jego mistrzem. Byl jego ojcem. Dalej w liscie napisano: Dzis wieczor to wszystko sie konczy. Jesli chcesz uratowac bliska ci osobe, lepiej mnie znajdz. A. Thorne Thorne jak ciern*? Coz, Blint na pewno jest wystarczajaco kasliwy, zeby nazwac siebie cierniem, ale tez bardzo dobrze znal ortografie. Co mial na mysli, mowiac o ratowaniu kogos bliskiego? Durzo wiedzial, gdzie jest Elene? Czemu jej grozil? A moze mowil o Jarlu? Kylarowi krew odplynela z twarzy.Zwierzeta zniknely. Wszystkie inne rzeczy nalezace do Blinta nadal tam byly, wiec sie nie przeprowadzal. Z wygladu zwierzeta doskonale nadawaly sie na stol, a kredencerz sprawdzajacy potrawy nie poczuje skutkow trucizny przez wiele godzin - akurat, by potrawy podano do kolacji. Blint pil dopiero po wykonanej robocie. Zwierzeta zniknely. Wszystkie. W niewielu miejscach wzieto by je wszystkie. -Ozez w morde. Blint trul arystokratow na bankiecie z okazji letniego przesilenia. Oczywiscie Elene tam nie bedzie. Jarla tez nie. Blint musial wiedziec cos, o czym Kylar nie mial pojecia. To musialo znaczyc, ze Logan sie tam pojawi. Roth planowal zamach stanu. Dzisiejszego wieczoru. Kylarowi zakrecilo sie w glowie. Oparl sie reka o stol, zeby nie stracic rownowagi. Szklane fiolki i zlewki zadzwonily o siebie. Spojrzal na jedna, ktora gapila sie na niego od lat. W niej byl jad zmii. Ubylo go. Blint naprawde powaznie traktowal swoje pogrozki. Przez chwile po rozmowie arutayro i po liscie, Kylar myslal, ze Blint go nie zabije. Ale on to zrobi. Dla Blinta to wszystko byla kwestia profesjonalizmu. Wyznaczyl granice lata temu, kiedy pozwolil umrzec Vondzie, i teraz juz nie bylo powrotu. To byl klasyczny Durzo Blint. Dawal Kylarowi szanse, dawal mu tyle informacji, zeby sie zjawil, wystarczajaco go motywowal, zeby podjal walke, ale kiedy dojdzie do starcia, Blint zrobi wszystko co w jego mocy, by wygrac. Zawsze tak robil. Cialo Kylara wiedzialo, co robic, chociaz jego umysl bladzil gdzie indziej. Przeplotl bawelniana nic przez malenkie dziurki noza truciciela i nalozyl na nia jad. Logan nie lubil krolikow, wiec Kylar przygotowal antidotum na trucizny, ktorymi nakarmili bazanty i szpaki, i mial nadzieje, ze Logan nie tknie wieprzowiny. Sama w sobie nie byla smiertelnie trujaca, ale na te trucizne nie bylo antidotum. Jesli Logan naprawde powaznie sie pochoruje, nie bylo mowy, zeby Kylar go wyniosl. Wyszorowal cialo bez mydla, zeby jak najmniej pachniec. Przymocowal noze do golych przedramion, a tanto do lydki. Wciagnal obcisle spodnie i dopasowana tunike, z cetkowanej czerni, z gandyjskiej bawelny. Zapial pasy z bronia. Sprawdzil pas z trutkami i kotwiczkami do liny. Wsunal zatruty noz do specjalnej pochwy. Wzial tez kilka zwyklych sztyletow i ceuranski poltorareczny miecz. I wtedy zobaczyl Sedziego. Blint zostawil wielki czarny miecz pod sciana. Zostawil swoj ulubiony miecz Kylarowi. Bez watpienia rzucilby jakis ciety zarcik, ze albo odbierze ten miecz od trupa, albo - jesli sprawy potocza sie inaczej - nie bedzie go juz wiecej potrzebowal. Naprawde traktowal to powaznie. To naprawde kwestia zycia i smierci. Kylar podniosl miecz z nabozenstwem i przewiesil go przez plecy. Byl ciezszy od ostrzy, ktorych zwykl uzywac, ale z pomoca Talentu sprawi sie idealnie. Wreszcie gotowy podszedl do drzwi i sie zatrzymal. Oparl glowe o drewno i po prostu oddychal. Jak do tego doszlo? Dzis wieczorem zginie albo on, albo pan Blint. Kylar nawet nie wiedzial, co zrobi, gdy dotrze do zamku. Ale jesli czegos nie zrobi, Logan umrze. 51 Durzo pelzl po wiazarach krokwiowych podpierajacych dach nad sala glowna Zamku Cenaria, spowity w cienie. Jego praca byla bardzo urozmaicona. Lubil to. Ale nigdy nie chcial zostac sprzataczka.A jednak teraz przesuwal wilgotna scierke po drewnie, drobiazgowo wycierajac kurz i powoli przesuwajac sie do przodu w miare jak wycieral cal po calu. Czy to nie dziwne, ze wznoszace sie piecdziesiat stop nad podloga sali dzwigary nie byly od dawna odkurzane? A Durzo nie cierpial sie brudzic. Nadal jednak, chocby nie wiadomo jak byl ostrozny, nie mogl nic poradzic na to, ze od czasu do czasu zrzucal kleby kurzu. Te nadymaly sie jak chmury ciezkie od sniegu i szybowaly w dol, znaczac jego pod kazdym innym wzgledem niewidzialna droge. Na szczescie arystokraci w dole nie gapili sie na sufit. Swietowanie rozkrecilo sie na dobre. Wydarzenia poprzedniej nocy sprowadzily tu dzis wszystkich. Glosy szybowaly pod belki stlumionym rykiem, kiedy mezczyzni i kobiety swietowali letnie przesilenie, plotkujac na temat tego, co moze teraz zrobic krol. Bez watpienia najgoretszym kaskiem bylo pytanie, co robi Logan przy glownym stole. Wszyscy wiedzieli, ze go aresztowano, i nie mogli oderwac od niego oczu. Dlaczego tu siedzial? Z kolei Logan siedzial jak straceniec - Durzo podejrzewal, ze wlasnie nim byl. Znajac Aleine'a, krol wezwal mlodego Gyre, zeby publicznie go upokorzyc przed wszystkimi arystokratami krolestwa. Moze oglosi wyrok smierci. Moze kaze go stracic od razu przy stole. Durzo znowu sie przesunal i stracil wielki klab kurzu, ktory zbieral sie tu od dziesiatek lat. Czesc klebu rozsypala sie w powietrzu, ale spory kawalek spadl na reke gestykulujacej arystokratki. Otarla reke i opowiadala dalej, nie przerywajac nawet na chwile. Wycierajac kurz i powoli przesuwajac sie dalej, Durzo zacisnal zeby. Zaniedbal sie. Oczywiscie zawsze powtarzal sobie, ze sie zaniedbuje. To go trzymalo w ryzach. Ale byc moze tym razem naprawde tak bylo. Za duzo sie dzialo. I wszystko to dotykalo go zbyt osobiscie. Durzo dotarl do miejsca, gdzie kilka belek laczylo sie, wzmacniajac dach. Nie bylo mozliwosci, zeby przeszedl gora. Bedzie musial obejsc zlaczenie, albo przejsc dolem. Ktokolwiek zaprojektowal wiezbe dachowa, nie pomyslal o wygodnym zakradaniu sie. Umocowal haki wspinaczkowe na nadgarstkach i wcisnal palce w miejsce, gdzie dwie belki spotykaly sie pod katem. Zabolalo, ale kazdy siepacz uczyl sie ignorowac bol. Zawisl na rekach, odrywajac stopy od dzwigara. Zastanawial sie, co gruba arystokratka w dole pomyslalaby, gdyby na jej kolacje spadl nagle z hukiem cien. Caly ciezar ciala utrzymywal na czubkach palcow i wykorzystal to, zeby zaklinowac palce mocniej w szczelinie, a potem uwolnil prawa reke i przerzucil ja na druga strone zlacza. Udalo mu sie to tylko dzieki dlugim rekom. Wbil trzy palce w szczeline po drugiej stronie. Kiedy sie podciagal, kurz w rowku wystarczyl, zeby palce zaczely mu sie zeslizgiwac. Blint obrocil nadgarstek, opadl o trzy cale, ale wtedy hak wbil sie w szpare w drewnie, z ktorej wysunely mu sie palce. Hak wytrzymal. Blint uwolnil lewa reke i znowu zawisnal - teraz spadlby prosto na kobiete, zamiast na jej jedzenie. Podciagnal sie, chociaz hak wgryzal mu sie w nadgarstek, i udalo mu sie siegnac na tyle wysoko, zeby przytrzymac sie palcami. Znowu rozkolysal sie, wyciagnal hak i zlapal sie belki druga reka. Wisial chwile, caly ciezar ciala utrzymujac na palcach po jednej stronie belki, a opuszki zeslizgiwaly mu sie na kurzu grubym na cal. Jak on to sobie wyobrazal - ze jak moze mu sie udac? Ale dzieki cwiczonej latami zrecznosci rozhustal sie i zaczepil o belke stopa. Sprawnie udalo mu sie wgramolic z powrotem na dzwigar. Nie zwracal nawet uwagi na kurz, ktory przy tym stracil. Pewnego ryzyka nie da sie uniknac. Ale czesci mozna. Nie zminimalizowales ryzyka, co? Durzo staral sie o tym nie myslec. Jednakze kiedy przesuwal sie wzdluz belki, zmiatajac kurz jak sprzataczka, nie byl calkowicie skupiony. Zostawil Kylarowi wszystkie wskazowki, jakich potrzebowal, zeby przeszkodzic Rothowi w jego planach. Zapewnil mu motyw, zeby raczej zjawil sie tutaj, zamiast opuszczac miasto. A to pech, staruszku. Tylko co teraz oznacza pech dla niego? Zeby nie wiadomo co, i tak przegra. Za glownym stolem wstal krol. Twarz mial zaczerwieniona i chwial sie lekko. Uniosl kielich. -Moi przyjaciele, moi poddani, dzisiaj mamy wigilie letniego przesilenia. Mamy wiele do swietowania i wiele do oplakiwania. Ja... slowa opuscily mnie w swietle tego, co sie stalo ostatniego dnia. Nasze krolestwo doswiadczylo bolesnej straty Catrinny Gyre i wszystkich jej domownikow, ktorzy zgineli z reki jej krwiozerczego meza, oraz straty naszego ukochanego ksiecia. Krol zadlawil sie slowami i jego uczucia byly tak oczywiste, ze niejedno oko napelnilo sie lzami. Ksiaze byl mlody i pelen fantazji, nawet jesli niezbyt madry, Gyre'ow natomiast poszczegolni arystokraci powazali od dziesiecioleci, a cale rody od wielu pokolen. -Dzisiaj zebralismy sie, by swietowac przesilenie letnie. Niektorzy moga sie zastanawiac, dlaczego swietujemy w cieniu tak mrocznych uczynkow. Powiem wam czemu. Pragne celebrowac zycie naszych ukochanych, a nie oplakiwac ich smierc. Po lewej rece krola lord general Agon kiwal z aprobata glowa. Durzo zastanawial sie, ile z tej przemowy napisal Agon. Podejrzewal, ze wiekszosc. Krol wychylil kielich, zapominajac, ze jest w trakcie toastu. Arystokraci na calej sali siedzieli zaklopotani. Powinni wypic czy krol jeszcze nie skonczyl? Polowa wybrala jedno, druga polowa drugie, ale krol ciagnal przemowe, nieco glosniej. -Powiem wam, czemu tu sie zebralismy. Poniewaz ci lajdacy, ktorzy zamordowali mojego chlopca, nie powstrzymaja mnie. Nie dobiora sie do mnie. Nie powstrzymaja mnie przed tym, co sobie, do diabla, zaplanuje! Lord general wygladal na zaniepokojonego. Aleine IX przeskoczyl na pierwsza osobe liczby pojedynczej z krolewskiej liczby mnogiej. Widocznie wypil wiecej niz powinien. -I powiem wam, co jest nasza krolewska przyjemnoscia. Sa tu dzis wsrod nas spiskowcy, konspiratorzy... zdrajcy! Tak! I przysiegam wam, zdrajcy, zginiecie! - Krol zrobil sie siny ze zlosci. - Wiem, ze tu jestescie. Wiem, co robicie! Ale psia wasza mac, to sie wam nie uda! No prosze, ktos sie nauczyl nowego slowka. -Nie, siadaj, Brant! - krzyknal krol, kiedy lord general wstal. Arystokraci nagle umilkli. -Niektorzy z was zdradzili nas Khalidorowi. Zamordowaliscie naszego ksiecia! Zabiliscie mojego chlopca! Loganie Gyre, wstan! Serah Drake siedziala przy koncu stolu, zgodnie z jej ranga, ale nawet z gory Durzo widzial przerazenie na jej twarzy. Myslala, ze krol skaze Logana na publiczna egzekucje i nie ona jedna to podejrzewala. Logan Gyre wstal roztrzesiony. Byl przystojny i z tego, co Durzo wiedzial, grozny i lubiany zarowno wsrod zgromadzonej tu arystokracji, jak i wsrod pospolstwa w miescie. -Loganie! - krzyknal krol. - Zostales oskarzony o zabicie mojego syna. A jednak jestes tu dzisiaj, swietujesz! Zabiles mojego chlopca? Kilku zaniepokojonych arystokratow zawolalo, ze Logan nigdy w zyciu nie zrobilby czegos takiego. Zolnierze krola wygladali na przerazonych. Patrzyli na kapitana Arturiana, oczekujac wskazowek. Skinal glowa i dwoch straznikow stanelo po obu stronach Logana. Coz, pomyslal Durzo, wreszcie przesuwajac sie dokladnie nad glownym stolem, gdzie siedzieli krol i Logan, jesli moje pogrozki nie zmusza Kylara do zabicia mnie, to te wydarzenia z pewnoscia podzialaja. Niewinni zawsze przegrywaja. -Dajcie mu mowic! - ryknal krol. Wyrzucil z siebie strumien przeklenstw i tlum ucichl. Atmosfera na sali zgestniala. Logan przemowil glosno i wyraznie. -Wasza Wysokosc, wasz syn byl moim przyjacielem. Zaprzeczam wszelkim oskarzeniom. Krol przez dluzsza chwile milczal. A potem powiedzial: -Wierze ci, diuku Gyre. - Zwrocil sie do arystokratow. - W naszych oczach lord Gyre jest oczyszczony z wszelkich zarzutow. Loganie Gyre, czy bedziesz sluzyl naszemu krajowi, nie szczedzac sil? Durzo zatrzymal sie rownie oszolomiony jak arystokraci. -Tak - odpowiedzial wyraznie Logan, mimo napiecia na twarzy. Patrzyl prosto w oczy Serah Drake. Co tu jest, do licha, grane? Mozna bylo odniesc wrazenie, ze to wszystko zostalo zainscenizowane. -Wobec tego, lordzie Gyre, oglaszamy cie ksieciem i oglaszamy twoje malzenstwo zawarte dzis po poludniu z nasza corka Jenine. Lordzie Gyre, bedziesz naszym dziedzicem, dopoki nowy nastepca nie narodzi sie w krolewskim rodzie. Czy przyjmujesz ten obowiazek i zaszczyt? -Tak. Lek w glownej sali zamienil sie w niedowierzanie, a potem w trwozny podziw. Jenine Gunder podeszla do Logana, tak niezrecznie, jak tylko moze to zrobic pietnastolatka. Durzo uslyszal cichy okrzyk Serah Drake. Zaslonila usta dlonmi. A potem uciekla. Nikt poza Loganem i Durzo nie zauwazyl tego, bo kiedy wybiegala, nagle rozlegly sie wiwaty, ogarniajac stopniowo cala sale. Krol wypil wino i arystokraci dolaczyli do jego toastu, oddajac honory Loganowi. -Ksiaze Gyre! Ksiaze Gyre! Logan Gyre! Krol usiadl, ale wiwaty trwaly. Wszyscy patrzyli na Logana i Jenine. Krol wydawal sie poirytowany. Bo arystokraci wykrzykiwali "ksiaze Gyre" zamiast tradycyjnego "ksiaze Logan" - moze dlatego, ze tak bylo im latwiej, a moze tez podkreslali, ze Logan nie jest Gunderem i wszyscy sie z tego ciesza. Logan z wdziekiem, chociaz nieco sztywno, przyjal wiwaty, kiwajac glowa do przyjaciol, a potem zarumienil sie, biorac nowa zone za reke. Jej twarz jasniala zaklopotaniem wlasna smialoscia i uwielbieniem dla meza. Arystokraci byli zachwyceni. Ale w miare jak wiwaty narastaly, krol wygladal na coraz bardziej i bardziej poirytowanego. A mimo to okrzyki trwaly. Sluzba wiwatowala. Straze wiwatowaly. Zupelnie jakby arystokraci poczuli, ze czarna chmura przestala wisiec nad ich przyszloscia. Niejeden powiedzial: "Co to za krol bedzie z Logana Gyre!". Raz za razem rozbrzmiewalo "hura!". Aleine Gunder zrobil sie fioletowy na twarzy, ale nikt nie zwracal na niego najmniejszej uwagi. -Ksiaze Gyre! Ksiaze Gyre! -Niech zyje ksiaze Gyre! Hura! Krol zerwal sie na rowne nogi bliski apopleksji. -A teraz idz! Idz skonsumowac malzenstwo! - wrzasnal na Logana, ktory stal raptem piec krokow od niego. Lord general Agon wstal, ale krol bezceremonialnie odepchnal go na bok. Logan spojrzal zszokowany na Aleine'a. Arystokraci umilkli. -Ogluchles?! - ryknal krol. - Idz zerznac moja corke! Ksiezniczka pobladla. Logan takze. A potem poczerwieniala ze wstydu. Wygladala, jakby chciala sie zapasc pod ziemie. W tym samym czasie wscieklosc, nad ktora Logan z trudem panowal, zalala jego twarz szkarlatna fala. Gwardzisci honorowi po obu jego stronach patrzyli na niego oslupiali. Durzo zastanawial sie, czy krol oszalal. Arystokraci nie odezwali sie nawet slowkiem. Wszyscy wstrzymali oddech. -Wynos sie! Juz! Idz ja rznac! IDZ RZNAC! - wrzeszczal krol. Trzesac sie z wscieklosci, Logan odwrocil wzrok i wyprowadzil zone z sali. Za nimi ruszyli nerwowi gwardzisci. -A co do reszty obecnych - powiedzial krol - jutro pozegnamy mojego syna. I przysiegam, ze dowiem sie, kto zabil mojego chlopca, nawet jesli bede musial wielu z was powiesic! Krol usiadl gwaltownie i zaczal lkac jak dziecko. Durzo zamarl w bezruchu na cala te scene. Arystokraci byli zaklopotani i przerazeni. Powoli siadali, gapiac sie na krola w milczeniu. Durzo zastanawial sie goraczkowo. Roth tego nie przewidzial. Nie mogl. Ale Durzo byl pewien, ze Roth znajdowal sie na zamku, moze nawet w tej sali. Gwardzista jednego z pomniejszych arystokratow mial dac sygnal. Jesli zdejmie helm, zamach stanu jest odwolany. To dalo Durzo chwile, zeby przeanalizowac to, co wlasnie sie wydarzylo. Nie szalenstwo krola, ale slub Logana. To bylo genialne posuniecie. Teraz, jesli krol zginie, nie dojdzie do sporu czterech rodow majacych rowne prawa do tronu, w czasie ktorego mlody Gyre gnilby w Paszczy - teraz korone przejmie Logan. Z jego reputacja i poparciem ze strony Gunderow szybciej zdobedzie posluch niz ktokolwiek inny z rodow arystokratycznych i niz sam krol Gunder. To bylo genialne posuniecie, ale spoznione. Roth mial ludzi wszedzie na zamku. Pewnie nie bylo go stac na ponowienie proby pozniej. Gdyby zamach zostal zaplanowany na jutro, malzenstwo Logana mogloby wszystko zmienic. A tak Logan i Jenine po prostu dolacza do listy tych, ktorzy maja zginac. Podczas gdy Durzo czekal, Roth najwyrazniej sie z nim zgodzil. Sluga podszedl do gwardzisty i porozmawial z nim. Mezczyzna trzymal rece z dala od helmu. Przewrot mial sie odbyc. Cokolwiek Roth musial teraz zmienic w planach, na pewno bedzie sie to wiazalo z zabiciem ksiecia Logana Gyre, ktory - co bardzo wygodne - wyladuje w polnocnej wiezy, gdzie latwo bedzie go znalezc. Roth pewnie chcialby zlecic te robote Durzo, ale on nie zamierzal dac Khalidorczykowi tej szansy. Zrobi, co obiecal, ale nie zabije przyjaciela Kylara. Arystokraci zjedli juz kroliki, ktore przygotowal Durzo. Karmil je cykuta przez rok. Ilosc trucizny w jednej porcji byla na tyle mala dawka, ze nic sie nie stanie stolownikom, chyba ze jedli tez szpaki na przystawke. W niecale pol godziny arystokraci zle sie poczuja. Zatrucie cykuta zaczyna sie dosc lagodnie. Arystokraci juz powinni tracic czucie w nogach. A co najmniej powinni zauwazyc, ze wydaja sie ciezkie. Wkrotce to wrazenie zacznie sie rozlewac na reszte ciala. A potem zaczna wymiotowac. Kazdy, kto pechowo zjadl dokladke, dostanie konwulsji. Trudno bylo dokladnie okreslic czas. Trucizny to nie jest nauka scisla. W kazdej chwili ktos moze zauwazyc cos dziwnego. Durzo musial dzialac, zanim do tego dojdzie. Przywiazal jeden koniec liny do belki. To byl czarny jedwab - absurdalnie droga, ale najciensza i najmniej widoczna lina, jaka Durzo mial. Zakladajac uprzaz, ktora zaprojektowal specjalnie do tej roboty, Blint przeplotl przez nia line i zeslizgnal sie z belki. Opierajac sie o dzwigar, zeby przestac sie hustac, spojrzal w dol na cel. Krol znajdowal sie dokladnie pod nim. Durzo podciagnal kolana i obrocil sie glowa w dol. Uprzaz wbila mu sie w ramiona, a on popuscil line i zsunal sie ku podlodze glowa w dol. W tym momencie zgranie w czasie bylo najwazniejsze. W jednej dloni Durzo trzymal line. Zmieniajac polozenie liny i jej napiecie na uprzezy mogl szybko zjechac albo rownie szybko sie zatrzymac. Kiedy juz sie poruszal, musial to robic blyskawicznie: byl osnuty w cienie, wiec ledwie widoczny, ale nie mogl ukryc liny. W tak przepastnej sali lina zwieszajaca sie nad krolem, napieta, jakby zwisalo z niej cos ciezkiego, zostanie zauwazona. Straze krolewskie byly czujne. Vin Arturian o to zadbal. Druga reka Durzo wyciagnal dwie tabletki. Obie zrobiono z roznych grzybow. Udalo mu sie zrobic naprawde malenkie tabletki, ale nie rozpuszcza sie tak szybko jak proszek, ktorego do tej roboty nie mogl wykorzystac. Arystokraci nadal milczeli. Krol juz prawie nie plakal i zauwazyl, ze wszyscy patrza na niego. -Na co sie gapicie?! - krzyknal i zaklal siarczyscie. - To uczta weselna mojej corki! Gadajcie! - Krol znowu napil sie wina. Arystokraci udawali, ze rozmawiaja, i wkrotce ten pozor zamienil sie w goraczke spekulacji. Durzo wyobrazal sobie, ze zastanawiaja sie, czy krol nie zwariowal. On rowniez bral to pod uwage. Ciekaw byl, co pomysla, kiedy krol wypije nastepny puchar wina. Podszedl sluga i dolal krolowi wina. Krolewski podczaszy wypil najpierw lyk i przeplukal nim usta. Potem podal kielich krolowi, ktory odstawil go z hukiem na stol. -Wasza Wysokosc - powiedzial lord general Agon siedzacy po lewicy krola - moge prosic na slowko? Krol sie odwrocil, a Durzo popuscil line. Opadl jak blyskawica. Dziesiec stop nad stolem pociagnal czarna line i zatrzymal sie gwaltownie. Dziesiec stop to nadal spora odleglosc, zeby wrzucic cos tak lekkiego, ale cwiczyl to. Kiedy jednak napial line, zakrecila sie i nagle Durzo zawirowal. Nie za szybko, ale zawsze. Niewazne. Nie ma czasu na druga probe. Pierwsza pigulka wpadla z pluskiem w sam srodek krolewskiego pucharu. Druga uderzyla o krawedz i odbila sie z brzekiem. Przeturlala sie kilka cali i wpadla pod talerz krola. Durzo spokojnie wyciagnal nastepna tabletke i ja upuscil. Krol wzial puchar i juz mial sie napic, kiedy lord general powiedzial: -Wasza Wysokosc, byc moze dosc juz wypiles. Siegnal, zeby zabrac puchar. Durzo nie marnowal czasu na obserwowanie, co zrobi krol. Wyciagnal krotka rurke i spojrzal za plecy Agona, na krolewskiego maga, Fergunda Sa'fasti. Widzial tego czlowieka, ale lina okrecila sie, obracajac nim, zanim zdazyl wystrzelic strzalke. Probowal trafic go w noge. Mial nadzieje, ze cykuta oslabila czucie w nogach maga na tyle, ze nie poczuje uklucia. Ale po kolejnym obrocie nie mogl juz wygodnie strzelic, bo krol i lord general z zacietrzewieniem gestykulowali. Cholerne szaty! Spod szat maga bylo widac ledwo szesc cali lydki. Durzo obrocil sie raz jeszcze i darowal sobie strzal w lydke. Mag zaszural nogami, a Durzo mial tylko jedna strzalke - w czymkolwiek je unurzano, to byl khalidorski sekret, ktory mial zablokowac moce maga. Durzo dmuchnal w rurke. Strzalka wbila sie w udo maga. Zobaczyl nagla irytacje na twarzy mezczyzny. Siegnal reka do uda... i nagle tracil go sluga z Sa'kage. -Przepraszam pana. Wina? - zapytal maga, zabierajac strzalke. Byl dobry. Z takimi dlonmi musial byc jednym z najlepszych kieszonkowcow w miescie. Ale oczywiscie Roth poslugiwal sie tylko najlepszymi ludzmi. -Mam pelen kieliszek, idioto - warknal mag. - Powinienes podawac wino, a nie samemu je zlopac. Durzo zrobil obrot i zaczal sie wspinac po linie, co nie jest takie latwe, gdy jest zrobiona z jedwabiu. Odpoczal, kiedy dotarl na belke. Nie mial pojecia, czy krol wypil wino, czy nie. Ale on swoje zrobil. Teraz musial tylko poczekac. 52 -A spij sie az oslepniesz powiedzial Agon.Nie obchodzilo go, czy krol go slyszal. Mial gdzies to, czy monarcha go zabije. A juz myslalem, ze sie dogadam z tym lajdakiem. Zhanbil wlasna corke i obrazil czlowieka, ktory oddal wszystko, co kochal, aby sluzyc koronie. Agon zdolal namowic krola na slub Logana Gyre i Jenine Gunder, ale krol nie mogl scierpiec tego pomyslu. Zazdroscil Loganowi prezencji i inteligencji, zazdroscil mu tego, jak ludzie pochwalili jego wybor, i wsciekal sie, bo Jenine cieszyla sie na mysl o slubie z Loganem, zamiast z trudem sie z tym pogodzic. Ale jesli Agon zrobil jedna dobra rzecz w ciagu dziesieciu lat sluzby u tego bachora z piekla rodem, to bylo nia przekonanie krola, by wyznaczyl Logana na ksiecia nastepce. Logan nigdy mu tego nie wybaczy, ale robiono to dla dobra krolestwa. Czasem obowiazki wymagaly, by czlowiek robil rzeczy, ktorych chcialby uniknac za niemal wszelka cene. To obowiazek kazal Agonowi sluzyc Aleine'owi IX, i tylko obowiazek. Jak Agon, Logan nie byl czlowiekiem, ktory wymigiwalby sie od obowiazkow, ale znowu, jak w przypadku lorda generala, nie znaczylo to, ze podoba mu sie ich spelnianie. Logan pewnie bedzie nienawidzil Agona za to przez reszte zycia, ale Cenaria zyska dobrego krola. Z inteligencja Logana, popularnoscia i prawoscia, kraj moze sie stac nawet czyms wiecej niz tylko melina zlodziei i mordercow. Agon byl gotow zaplacic cene, ale nie bylo mu z tym lekko na duszy. Widzial siebie w oczach Logana - gdy zdal sobie sprawe, ze zgodzil sie na przeznaczenie, ktorego nigdy by sam nie wybral. Widzial twarz Serah Drake. Logan bedzie do konca swych dni zyl z poczuciem winy, bo ja zdradzil. Ten widok go bolal. Agon ledwie tknal jedzenie tego wieczoru. Krol przelknal reszte wina. Wsrod arystokratow nadal sie gotowalo. To nie byl przyjemny pomruk rozmow jak zwykle w wigilie przesilenia letniego. Mowili przyciszonymi glosami, zerkali ukradkiem. Kazdy mial zdanie na temat tego, co krol robi, dlaczego wyznaczyl nastepce i obrazil go na jednym wydechu. To bylo szalenstwo. Powoli krol wynurzyl sie z lez i milczenia. Rozejrzal sie po glownej sali oczami pelnymi nienawisci. Poruszal ustami, ale Agon musial sie przysunac, zeby uslyszec, co mowi. Nie zdziwil sie, kiedy zorientowal sie, ze krol mruczy pod nosem przeklenstwa, jedno po drugim, mamroczac i mamroczac, otepialy ze zlosci. I wtedy nagle krol wybuchnal smiechem. Wszyscy w sali znowu ucichli, a krol zasmial sie jeszcze glosniej. Wskazal na jednego z arystokratow, skromnego hrabiego nazwiskiem Burz. Wszyscy spojrzeli we wskazanym kierunku i zagapili sie na hrabiego Burza. Hrabia zesztywnial i poczerwienial, ale krol nic nie powiedzial. Jego uwaga powedrowala gdzie indziej i znowu zaczal klac pod nosem. Przez dluzsza chwile arystokraci dalej gapili sie na hrabiego Burza, a potem popatrzyli na krola. Nagle kanclerz Stiglor, ktory siedzial przy glownym stole, wstal z okrzykiem: -Cos jest w jedzeniu! Zachwial sie i padl z powrotem na krzeslo, a oczy uciekly mu w glab czaszki. Obok niego, czlowiek, ktorego krol zawsze nienawidzil, lord Ruel, nagle padl do przodu. Uderzyl twarza w talerz i lezal nieruchomo. A krol sie zasmial. Agon spojrzal na niego. Krol nawet nie patrzyl na lorda Ruela, ale zaczal sie smiac w najgorszym mozliwym momencie. Ktos krzyknal: -Otruto nas! -Krol nas otrul! Agon odwrocil sie, zobaczyc, kto to krzyknal, ale nie potrafil powiedziec. Sluzacy? Na pewno zaden sluzacy by sie nie osmielil. Kolejny gosc wykrzyknal: -Krol! Krol nas otrul! Smiejac sie, krol skoczyl na rowne nogi i zatoczyl sie. Wykrzykiwal przeklenstwa, a w glownej sali rozpetalo sie pieklo. Krzesla trzeszczaly, kiedy lordowie i ich damy wstawali. Niektorzy chwiali sie i padali. Staremu lordowi zaczelo zbierac sie na mdlosci nad talerzem. Mloda lady upadla, wymiotujac. Agon zerwal sie i wykrzykiwal rozkazy zolnierzom. Boczne drzwi przy glownym stole otworzyly sie gwaltownie i czlowiek w liberii Gyre'ow wszedl, unoszac rece, zeby pokazac, ze nie jest uzbrojony. Jego liberia byla podarta i zakrwawiona. Mial gleboka rane obok oka i krew zalewala mu twarz. Liberia Gyre'ow? Nie bylo tu dzis zadnego slugi Logana. -Zdrada! - krzyknal. - Ratunku! Zolnierze probuja zamordowac ksiecia Logana! Krolewscy zolnierze probuja zamordowac ksiecia Logana! Maja przewage liczebna! Ratunku! Agon zwrocil sie do krolewskich strazy, wyciagajac miecz. -To musi byc pomylka. Ty, ty i ty. Za mna. - Odwrocil sie do zakrwawionego poslanca. - Mozesz nas zabrac do... -Nie! - ryknal krol, a jego smiech zamienil sie w furie. - Ale, panie, musimy chronic... -Nie wezmiesz moich ludzi. Oni zostaja tutaj! Zostaniecie tutaj! I ty, Brant! Jestes moj. Moj! Moj! Agon mial wrazenie, ze zobaczyl krola po raz pierwszy. Widzial w Aleine IX odrazajace, wystepne dziecko od tak dawna, ze zapomnial, co odrazajace, wystepne dziecko w koronie moze zrobic. Spojrzal na straze krolewskie. Na ich twarzach malowala sie odraza. Widzial, ze az sie rwa na ratunek Loganowi, ich ksieciu, ale obowiazek zabranial im przeciwstawic sie krolowi. Logan, ich ksiaze. Nagle wszystko stalo sie jasne. Obowiazek i pragnienie staly sie jednym po raz pierwszy od lat. -Kapitanie Arturianie - warknal Agon tonem dowodcy, zeby kazdy lojalny straznik dobrze go slyszal. - Kapitanie! Jakie sa wasze obowiazki, gdyby krol umieral? Krepy mezczyzna zamrugal. -Panie! Moim obowiazkiem byloby chronic nowego krola. Ksiecia. -Niech zyje krol - powiedzial Agon. Krol spojrzal na niego, nic nie pojmujac. Wybaluszyl oczy, kiedy Agon zamachnal sie mieczem. Aleine byl w polowie przeklenstwa, kiedy miecz Agona odcial mu glowe. Cialo krola Aleine'a Gundera IX uderzylo o stol i przewrocilo kilka krzesel, nim wyladowalo na podlodze. Zanim ktokolwiek ze strazy go zaatakowal, Agon podniosl miecz nad glowe, trzymajac go w obu rekach. -Odpowiem za to, przysiegam. Zabijcie mnie, jesli musicie, ale teraz waszym obowiazkiem jest chronic ksiecia. Ratujcie go! Przez sekunde nikt sie nie ruszal. Wydawalo sie, ze panika w sali rozgrywa sie gdzies daleko. Damy krzyczaly, mezczyzni wolali, sludzy uzbrojeni w noze stolowe probowali bronic swoich wymiotujacych lordow, okrzyki "Zdrada!" i "Morderstwo!" rozbrzmiewaly w powietrzu. I wtedy kapitan Arturian zawolal: -Krol nie zyje, niech zyje krol! Do ksiecia! Do krola Gyre! Agon, straze krolewskie i kilkunastu uzbrojonych w noze arystokratow razem wybiegli z glownej sali. *** Zanim Kylar zblizyl sie do Zachodniego Mostu Krolewskiego, zwolnil kroku. Kazal sobie byc cieniem i popatrzyl na siebie. Wygladal jak nierowno wyciety kawalek ciemnosci. Bylo dobrze; Durzo mowil mu, ze nierowne kontury maskuja ludzka postac i siepacza trudniej rozpoznac. Kylar myslal, ze Talent stlumi tez odglos jego krokow - chcial tego, ale nie mial pojecia, czy mu sie udalo. Nie stac go bylo na to, zeby sie przekonac na wlasnej skorze.Wyszedl zza rogu i zobaczyl straze. Zachodni Most Krolewski byl zamkniety potezna brama podobna do tych w zamku - z grubej na reke debiny wzmocnionej zelazem, wysoka na dwadziescia stop i najezona kolcami na gorze, z osadzonymi w srodku mniejszymi drzwiami. Wielcy straznicy w kolczugach wygladali na niespokojnych. Jeden sie wiercil, niezrecznie obracajac glowa, zeby sie rozejrzec. Drugi byl spokojniejszy i wyraznie patrzyl w kazdym kierunku, byle nie na rzeke. Kylar sie zblizyl. Rozpoznal mezczyzn mimo helmow, nie tylko dlatego, ze blizniacy mieli takie same tatuaze w ksztalcie blyskawicy na twarzach. To byli miesniacy, i to dobrzy: Szmaja - ten z krzywym nosem - i Bernerd. Kylar spojrzal w kierunku, w ktorym Bernerd nie patrzyl. W ciemnosciach niezgrabna, przysadzista barka przycupnela na rzece jak wyciagnieta na plazy krowa morska. Drzwi na niej byly pootwierane, ale nikt nie uzywal zadnych swiatel. Jednakze ciemnosc juz nie wplywala na oczy Kylara. Gdyby mial wiecej czasu, pozachwycalby sie tym faktem - kiedy noc zapadla, widzial nawet lepiej, bo cienie staly sie bardziej jednolite. Przez otwarte drzwi barki zobaczyl dlugie szeregi zolnierzy. Kazdy mial na sobie cenaryjski mundur, ale z czerwona chusteczka na rece. Szeregowi zolnierze mieli chusteczke na lewej, oficerowie na prawej. Zolnierze nie byli Cenaryjczykami. Pod helmami Kylar dostrzegl ukryte w mrokach nocy surowe, zimne rysy ludzi polnocy: wlosy mieli czarne jak skrzydlo kruka i oczy niebieskie jak zamarzniete jeziora. To byli potezni, mocno zbudowani mezczyzni, zahartowani w zmaganiach z zywiolami i w walkach na polach bitew. Wiec to nie byli po prostu Khalidorczycy. To byli khalidorscy gorale, najzacieklejsi zolnierze, oddzialy elitarne Krola-Boga. W swietle dziennym byloby to oczywiste dla kazdego Cenaryjczyka w zamku. Ale noca trzeba bedzie czasu, nim cenaryjscy zolnierze sie zorientuja, ze zaatakowala ich obca armia. Cenaryjscy zolnierze zorientuja sie, ze przepaski pomagaja Khalidorczykom sie rozpoznawac, ale na to tez trzeba chwili. Kazda nowa grupa, ktora natknie sie na Khalidorczykow bedzie musiala sama sie zorientowac. Kylar zobaczyl, ze nastepna barka dobija do brzegu, raptem sto krokow dalej. Khalidorscy gorale zwykle byli szersi w piersi niz wiekszosc Khalidorczykow, i chociaz czesc wolnych plemion nadal mieszkala w gorach, ci, ktorych pochlonelo cesarstwo, stali sie najbardziej przerazajacymi wojownikami. Cztery albo piec setek gorali. Kylar nie wiedzial na pewno, ale domyslal sie, ze na drugiej barce tez sa elitarne oddzialy. Jesli tak, to Khalidor zamierzal zajac zamek tej nocy. Reszta kraju padnie jak cialo pozbawione glowy. Kilku czarownikow rozmawialo, kiedy zygzakiem wspinali sie platformami na most. Przygladali sie niebu nad zamkiem, jakby czekali na sygnal. Niezdecydowanie sprawilo, ze Kylar zamarl. Musial dostac sie do srodka i ratowac Logana - Roth z pewnoscia kazal albo Hu, albo Durzo pozabijac wszystkich diukow, a Logan jeszcze walczyl z Khalidorczykami na granicy. Rownie pewne bylo to, ze do zabojstwa dojdzie za chwile, o ile juz nie doszlo. Kylar mogl wejsc do srodka i sprobowac powstrzymac atak, albo mogl sprobowac przeciwstawic sie Khalidorczykom tutaj. Samemu? To szalenstwo. Juz sam widok barki podplywajacej do mostu doprowadzal go do pasji. Wiedzial, ze nie powinien sie czuc w zaden sposob zwiazany z Cenaria, ale byl lojalny wobec Logana i hrabiego Drake'a. Jesli to wojsko zajmie zamek, to bedzie masakra. Wiec musial walczyc i tu, i w zamku. Cudownie. Kylar spojrzal na przebierancow z Sa'kage pilnujacych mostu. Miesniacy nie mieli pojecia o systemie obronnym mostu, ani nie zawracali sobie nim glowy, juz nie mowiac o tym, zeby sie wysilic i go zdemontowac. Obrocili tylko korba, ktora podnosila masywne, zelazne wrota rzeczne. I wtedy na niebie nad zamkiem Kylar zobaczyl dlugi luk z niebiesko-zielonego plomienia. Ruszyl. Czarownicy sie ucieszyli. Naradzili sie z oficerem, ktory zaczal wykrzykiwac rozkazy. Jeden z Khalidorczykow podniosl pochodnie i zamachal nia dwa razy. Szmaja i Bernerd wzieli swoje pochodnie, podeszli do krawedzi mostu i tez pomachali dwa razy. Droga wolna. Jasne. Kylar wyciagnal Sedziego. Kiedy miecz z sykiem wysuwal sie z pochwy, miesniacy sie odwrocili. Szmaja zamrugal i pochylil sie. Trzymajac pochodnie w rekach, utrudniajace im widzenie w ciemnosciach, dostrzegli tylko cieniutki pas ciemnego metalu, podskakujacy i szybujacy w powietrzu. A potem metal ruszyl z przerazajaca predkoscia. W jednej chwili obaj nie zyli. Kylar wyjal Bernerdowi z reki pochodnie i zerknal na mezczyzn na barkach. Juz ustawili sie w szyku i szli gesiego waskimi platformami prowadzacymi na most. Kylar zabral klucze martwemu Bernerdowi, otworzyl brame i wslizgnal sie przez male drzwiczki. Za nimi znajdowala sie korba i mechanizm zwalniajacy wrota rzeczne. Same wrota to byla zwyczajna, ciezka krata, ktora dzieki przeciwwagom mozna bylo spuscic do wody. A w tym wypadku na statek. Kylar odblokowal mechanizm zwalniajacy. Wrota rzeczne opadly na dwie stopy, ale nie rozlegl sie trzask. Wrota zadzwonily. Uderzyly w magiczne blokady, ktore jasnialy i skrzyly sie w ciemnosciach. Czarownicy stali na pokladzie pierwszej barki, krzyczac. Pobiegl na posterunek strazy. Znalazl tam palenisko z kociolkiem pelnym gulaszu, przybory kuchenne, helm, kilka plaszczy, skrzynie na rzeczy osobiste i komplet kosci do gry na niskim stoliku. Byla tam tez szafa pelna starych, szerokich dywanow upchnietych do wielkich wiader. Wybiegl z posterunku. Krol na pewno nie zostawilby strategicznego mostu tylko z taka obrona. Filary byly z drewna obitego zelazem - odporne na ogien. Mimo obicia drewno namakalo, ale nie moglo oddychac i pozbywac sie wody, ktora chlonelo, wiec gnilo w ciagu lat i systematycznie trzeba bylo je wymieniac. Dlaczego krol tak bardzo przejmowal sie ogniem? I wtedy Kylar zrozumial. Wzdluz obu stron mostu znajdowaly sie dlugie belki osadzone na trzpieniach. Na koncu kazdej znajdowala sie ogromna, gliniana kula wielkosci Kylara. Przynajmniej czesciowo gline uformowano na zelaznym szkielecie, bo kazda kula wisiala na cumie przywiazanej do zelaznego ucha na czubku. Z bokow wystawalo kilka malych raczek. Pociagnal za jedna i opary oleju owialy mu twarz. Zmarnowal kilka cennych sekund, gapiac sie na te konstrukcje, nim wreszcie zrozumial. Ramiona mogly sie odgiac od mostu z kulami pelnymi oleju na koncu. Kule mozna bylo spuscic na przeplywajacy ponizej statek i - przy odrobinie szczescia - podpalic w spektakularny sposob. Popedzil do bramy i porwal pochodnie, ktore mieli straznicy. Szybko zamknal brame. Pierwsza grupa Khalidorczykow byla juz prawie na moscie. Co ja wyprawiam? Pierwsza barka wlasnie przeplywala pod mostem. Nie bylo czasu. Kylar kopniakiem przesunal rygiel trzymajacy belke na miejscu i pchnal ja. Nawet nie drgnela. Potknal sie i omal sie nie przewrocil o napiete liny; zaklal i znowu calym ciezarem ciala rzucil sie na belke. Czy ci cholerni zolnierze nigdy nie oliwili tego mechanizmu? Wreszcie dotarlo do niego, ze powinien skorzystac z Talentu. Poczul moc przeplywajaca przez jego cialo - teraz dalby rade podniesc caly woz. Pchnal belke i poczul, jak poszarpana czern cienia to go zakrywa, to znowu znika, gdy kierowal Talent do innego zadania. Jesli bede mial szczescie, to nawet sie nie zorientuja, ze jestem tu na gorze, dopoki nie bedzie za pozno. Kulka skwierczacego zielonego czarognia przefrunela nad gliniana kula, chybiajac celu o jard. Z dolu rozlegly sie krzyki. Niezaleznie od tego, czy czarownicy zobaczyli Kylara, czy tylko jego pochodnie, nie byli zadowoleni. Kylar pchnal belke, ale, nie majac sie o co zaprzec, poslizgnal sie na drewnie. Belka ledwie drgnela. Kulka czarognia odbila sie od gliny i poleciala w niebo. Kylar nie zwracal na to uwagi. Cos bialego rozkwitlo nad pokladem barki - teraz znajdujacej sie dokladnie pod nim. Male stworzenie nabralo ksztaltu przed rudowlosym czarownikiem i zaczelo sie wznosic jak koliber. Czarownik nucil; wzory viru pociemnialy od mocy, gdy kierowal istota. Kylar pchnal i potknal sie o liny. W miare jak zblizal sie do Kylara, homunkulus nabieral ksztaltu. Byl maly, mial raptem stope wzrostu i byl blady jak ulepiony z ciasta. Mial w sobie cos z rudego czarownika, jakies zgrubne podobienstwo. Wyladowal delikatnie na kuli, a potem wbil stalowe pazury w zelazo jak w maslo. Odwrocil sie do Kylara i syknal, odslaniajac kly. Kylar gwaltownie cofnal sie i omal nie spadl z mostu. W dole rozlegl sie gluchy loskot. Powietrze przed rudym czarownikiem zafalowalo jak woda w stawie, do ktorego wrzucono kamien. Cos sie poruszalo, jakby tuz pod powierzchnia powietrza. Cos ogromnego. Rzeczywistosc rozciagnela sie... I pekla. Kylar zobaczyl pieklo, kiedy rzeczywistosc rozdarla sie pod naciskiem pracego do przodu poczwarca. Ruszyl na Kylara. Dwadziescia stop pod Kylarem rzeczywistosc rwala sie i strzepila. Kylar w mgnieniu oka dostrzegl ogromna, okragla paszcze jak u minoga. Mial wrazenie, ze jej wnetrze wybrzusza sie niczym kolczasty stozek. I wtedy najwezszy krag zebow trafil homunkulusa. Zeby sie zatrzasnely, rozrywajac ciastowate stworzenie. Kazdy kolejny krag zebow wgryzal sie z potworna sila w to, co otaczalo homunkulusa, a stozek jakby zapadal sie w sobie, teraz wciagajac wszystko do srodka. Ostatni, najszerszy krag zebow zamknal sie na gliniano-zelaznej kuli w jej najszerszym miejscu i poczwarzec smignal z powrotem do swojej dziury rownie nagle, jak sie z niej wynurzyl. Powietrze znowu zafalowalo, a potem znieruchomialo jakby nigdy nic. Homunkulus zniknal. Tak samo jak trzy czwarte kuli - zostala pokruszona glina i poszarpane zelazo. Olej kapal do wody obok barki. Zolnierze wiwatowali. Pierwsza barka przeplynela pod mostem i wlasnie wynurzala sie druga. Kylar poczul sie slaby. Cofnal sie i znowu omal nie przewrocil o sznury. Zaklal glosno. Podazyl wzrokiem za linami. Laczyly sie z wielokrazkiem... przymocowanym do belki. -Ale ze mnie idiota! Zlapal za line i zaczal ja ciagnac reka za reka, jak najszybciej. Ramie podtrzymujace druga kule odgielo sie od mostu gladko i z latwoscia. Kylar uslyszal krzyk i obok niego przelecialy dwa zielone pociski. Obok wielokrazka byla druga lina. Cienka. Pewnie wazna. Kylar szarpnal ja i belka podtrzymujaca kule nagle opadla. Kula spadla. Przez chwile bal sie, ze wlasnie zrzucil swoja jedyna bron do wody, ale kula kolysala sie na linie cumowej, jak wahadlo, stope nad rzeka. Uderzyla w druga barke na wysokosci linii wodnej. Nie bylo wybuchu. Bok kuli, ktorym uderzyla o barke, byl zelazny, tylko pokryty wypalona glina. Przebila sie przez burte barki i przeleciala przez szeregi gorali. Ale reszta kuli byla z gliny. Rozpadla sie. Olej, ktory ja wypelnial, rozlal sie gwaltownie po mezczyznach, ich sprzecie, wsiakajac w drewniany poklad. Kylar patrzyl na barke z gory. Na wysokosci wodnicy pojawila sie zgrabna dziura, a ludzie na barce krzyczeli, mial jednak nadzieje na cos bardziej widowisko... BUM! Barka wybuchla. Plomienie wyskoczyly z dziury, ktora wybila kula, i rozdarly ja, powiekszajac trzykrotnie. Ogien buchnal z iluminatorow. Nagly ryk plomienni zagluszyl wrzaski i krzyki ludzi.Wybuch zdmuchnal mezczyzn, ktorzy stali na pokladzie i wielu z nich wyladowalo w wodzie. Zbroje bezlitosnie wciagaly ich pod lagodne fale. Rownie szybko jak sie pojawil, ogien zniknal. Dym nadal buchal z iluminatorow, a na poklad wylewali sie ludzie. Barka sie solidnie przechylila. Oficer, krwawiacy z rany na glowie, wykrzykiwal rozkazy, ale na darmo sie wysilal. Zolnierze zeskakiwali z pokladu, zeby doplynac do brzegu, ktory wydawal sie tak blisko - i szli na dno jak kamienie. Woda nie byla tu bardzo gleboka, ale przy ciezkiej zbroi wystarczajaco. Ogien potrzebowal kilku chwil, nim zaczal pozerac drewno, kiedy juz pochlonal olej, i teraz przesuwal sie jak niezaspokojona bestia. Buchal na kazdym pokladzie i chociaz barka plynela, Kylar widzial, ze nie ma szans dotrzec do brzegu. Tylko kilku mezczyzn mialo tyle rozsadku, zeby zrzucic zbroje, nim skoczyli za burte. Inni przywarli do filarow mostu. Jednak co najmniej dwustu gorali nigdy nie stanie do walki na cenaryjskiej ziemi. Wrota za Kylarem zadrzaly, jakby cos w nie uderzylo. Zaklal. Nie powinien byl zostawac tu i patrzec, skoro mogl juz uciekac. Zaden cenaryjski zolnierz nie pojawil sie w czasie tej bitwy i nadal zaden nie przybiegl, dwie minuty po pierwszym sygnale walki. Nawet jesli tu dzialo sie zle, w zamku musialy dziac sie znacznie gorsze rzeczy. Brama wybuchla i czarownicy palajacy moca weszli po dymiacych resztkach. Kylar pobiegl do zamku. 53 Z Nephem Dada i tuzinem zolnierzy w cenaryjskich mundurach biegnacych za nim Roth popedzil kladka. Dotarl do malego pokoju, skrecil w prawo i wbiegl po waskich schodach.To byl przyprawiajacy o zawrot glowy labirynt korytarzy, przejsc i schodow dla sluzby, ale wiodl Rotha i jego ludzi do polnocnej wiezy dwa razy szybciej niz jakakolwiek inna droga. Tak wiele planow, ktore Roth zasadzil, podlewal i pielegnowal przez ostatnie lata, mialo zaowocowac dzisiejszego wieczoru. Jak pazerne dziecko, chcial zakosztowac kazdego i marzyl, zeby krwawy sok splynal mu po brodzie. Krolowa i jej dwie mlodsze corki wlasnie umieraly, zdal sobie ze smutkiem sprawe Roth. Wielka szkoda. Wielka szkoda, ze nie bedzie mogl tego zobaczyc. Mial nadzieje, ze nikt nie ruszy cial, dopoki nie bedzie mogl ich obejrzec. Wydal rozkazy, ale chociaz ufal Hu Szubienicznikowi, ze wykona je dokladnie, to byla wojna. Nie sposob powiedziec, co sie wydarzy. Nic nie dalo sie na to poradzic. Za zadne skarby nie chcial przegapic smierci krola. To bylo wysmienite! Gdyby Roth nie chowal sie po katach, wybuchlby smiechem. Zamierzal trzymac belt w kuszy i mierzyc w glowe krola przez caly wieczor. Zamierzal osobiscie go zabic, ale kapitan Arturian zbyt dobrze zorganizowal ochrone. Roth zdolal dostac sie do sali glownej, ale nie mogl wniesc broni. To byla mala katastrofa. Gdyby Durzo Blint nie spisal sie, caly plan by upadl. Ojciec by go za to zabil. Ale udalo sie. Durzo wykonal zadanie i byl to prawdziwy pokaz wirtuozerii. Otrucie gosci wypadlo genialnie. Roth byl w kuchniach, kiedy kredencarze probujacy jedzenia sprawdzali kazda potrawe i zaden sie nie skrzywil. A podanie trucizny krolowi bylo popisem sprawnosci. Sama mikstura podziala nawet lepiej niz obiecywal Durzo. Roth znajdzie mu wiecej zajec. Majac takie narzedzie jak Durzo, Roth bedzie mogl zadawac wyrafinowane cierpienie, o jakim wczesniej nawet nie marzyl. Ziola! Nigdy nawet nie pomyslal, jaki to potencjal. Durzo bedzie tym, ktory wprowadzi go we wszystkie ich tajniki. Kto by pomyslal, ze ziola podane krolowi doprowadza Agona do takiej skrajnosci? Naprawde zachichotal, kiedy lord general uwolnil glupiego krola od glowy. To bylo lepsze niz zabicie go wlasnymi rekami. Nigdy nie doznal tego niezwyklego dreszczyku, jaki wywolal widok mezczyzny popelniajacego czyn, ktory sam musial odbierac jako zdrade. Bylo cos naprawde wspanialego w obserwowaniu czlowieka, ktory sie pograza. Roth i jego ludzie zabawili w sali glownej akurat tyle, zeby zobaczyc, jak lord general ze swoimi ludzmi zlapali przynete i wybiegli, po czym sami ruszyli biegiem. Zaplanowal to jak trzeba - Roth wszystko planowal jak trzeba - i zasmakuje dzis jeszcze wysmienitszych owocow niz zdrada Agona. Ojciec bedzie zadowolony. Szesciuset elitarnych zolnierzy, gorali Krola-Boga zjawi sie w zamku w ciagu pol godziny. Tysiac kolejnych o swicie. Krol powiedzial Rothowi, ze chcialby stracic mniej niz polowe tych ludzi, zanim przybedzie nastepnego dnia z wojskami okupacyjnymi. Roth pomyslal, ze straci mniej niz cwierc. Moze nawet duzo mniej. Wypelnil uurdthan doskonale. Krol-Bog wyznaczy Rotha na krola Cenarii, a sam przyjmie tytul Krola Najwyzszego. Z czasem przekaze Rothowi cale cesarstwo. Odpychajac mysli o przyszlej chwale, Roth zatrzymal sie w ostatnim waskim korytarzu, gdzie jego ludzie dogonili go. Drzwi przed nimi wychodzily na klatke schodowa u podstawy wiezy polnocnej. Roth machnal na swoich ludzi. Uderzyli w ukryte drzwi i wypadli do holu, rozblyskujac mieczami. Dwoch gwardzistow honorowych stojacych na dole wiezy nie mialo zadnej szansy. Ledwie zdazyli sie zdziwic, a juz nie zyli. -Pilnujemy drzwi. Agon nie wejdzie na gore - oznajmil Roth. - Ksiaze i ksiezniczka beda nastepni. Sprawdzil kusze. *** Logan siedzial na brzegu lozka i czekal. Zamknal oczy i pomasowal skronie. Na chwile zostal sam w sypialni na szczycie polnocnej wiezy. Jenine Gunder... nie: Jenine Gyre - zostawiala go, zeby sie przyszykowac.Przyszykowac. Logan zle sie czul. Oczywiscie fantazjowal o kochaniu sie, ale zrobil co w jego mocy, by te fantazje ograniczaly sie do tylko jednej kobiety - a ta kobieta nie byla Jenine. Kiedy Serah przyjela oswiadczyny, myslal, ze jego fantazje wreszcie sie spelnia. Planowal ich slub na dzisiejszy ranek. A teraz to. Uslyszal cichy szelest bosych stop na dywanie i uniosl wzrok. Wlosy Jenine byly rozpuszczone, bujnymi lokami opadly jej do polowy plecow. Miala na sobie biala jedwabna przeswitujaca koszule nocna i usmiechala sie niepewnie. Jej uroda zapierala dech w piersi. Wszystko, co zasugerowala jej wieczorowa suknia zeszlej nocy - bogowie! to bylo raptem wczoraj? - urzeczywistnilo sie, kazda zmyslowa obietnica wypelnila sie z nadmiarem. Logan chlonal wzrokiem kazda jej kraglosc, od bioder do waskiej talii, od tali do idealnych piersi, jedna krzywizna przechodzila w druga, z finezja, ktora moglaby natchnac artyste. Zachwycal sie jej skora, zlocista w blasku swiec, ciemnymi kregami sutkow widocznych przez material, drzeniem, zdradzajacym niesmialosc w jej postawie. Pragnal jej. Pragnal ja posiasc. Zadza zaplonela w nim, zaslepila, polykajac caly swiat z wyjatkiem stojacej przed nim pieknosci i jego mysli o tym, co za chwile zrobi. Odwrocil wzrok. Zawstydzony. Gula narastala mu gardle, prawie uniemozliwiajac oddech. -Taka jestem brzydka? - spytala. Podniosl wzrok i zobaczyl, ze skrzyzowala rece na piersiach i lzy naplynely jej do oczu. Zbolaly spuscil wzrok. -Nie, nie, moja pani. Prosze, podejdz. Nie poruszyla sie. To nie wystarczylo. Logan spojrzal jej w oczy. -Prosze. Jestes taka ladna, tak bardzo, bardzo piekna, ze mnie oszolomilas. Az mnie to boli. Chodz, usiadz obok mnie. Prosze. Jenine usiadla obok niego na lozku, blisko, ale nie dotykajac go. Logan niewiele o niej wiedzial. Nawet jego ojciec uwazal ja za zbyt bogata jak na partie dla Logana. Slyszal tylko, ze byla lubiana, "promienna", ze sie "statkuje" i nie skonczyla jeszcze szesnastu lat. Logan rozumial okreslenie "promienna". Przy kolacji bil od niej blask - dopoki nie odezwal sie jej ojciec. Lajdak. Logan teraz rozumial, jak musial sie czuc jego ojciec, widzac kobiete, ktora kochal, poslubiona temu czemus. Okreslenia "ze sie statkuje" uzywano tez wobec brata Jenine. W przypadku ksiecia oznaczalo to, ze zdaniem ludzi wreszcie konczy z bardziej ewidentnymi amorami i zaczyna przejmowac pewne obowiazki zwiazane z rzadzeniem. Ale w przypadku Jenine Logan podejrzewal, ze "statkowanie sie" oznacza, ze juz nie bawi sie w berka na zamku. Tak bardzo roznila sie od Serah... I byla jego zona. -Jestem... bylem zareczony z inna kobieta jeszcze tego ranka. Kobieta, ktora kochalem od lat... i nadal kocham, Jenine. Moge tak do ciebie mowic? -Mozesz mnie nazywac, jak zechcesz, moj lordzie mezu. Jej glos byl chlodny. Logan ja zranil. Cierpiala, ale z calkiem niewlasciwych powodow. Niech to szlag, byla taka mloda. Ale z drugiej strony, nie tylko na niego spadly same niespodzianki w czasie ostatniego dnia. -Bylas kiedys zakochana, Jenine? Zastanawiala sie nad jego pytaniem z wieksza powaga, nizby sie tego spodziewal po pietnastolatce. -Hm... lubilam niektorych chlopcow. -To nie to samo - ucial Logan. I natychmiast pozalowal swojego tonu. -Zamierzasz mnie zdradzac? - odgryzla sie natychmiast. - Z nia? To uderzylo Logana miedzy oczy. Ta sytuacja nie byla latwa i dla Jenine. Jak sie musiala czuc, lubiac go, wychodzac za niego i wiedzac, ze kocha kogos innego? Logan ukryl twarz w dloniach. -Zlozylem przysiegi malzenskie, bo poprosil mnie o to krol, bo narod tego potrzebowal. Ale traktuje je powaznie, Jenine. Bede ci wierny. Spelnie swoj obowiazek. -A twoim obowiazkiem jest splodzic nastepce? Jej ton ani troche sie nie ocieplil. Logan zdawal sobie sprawe, ze powinien zmilczec, mimo to odpowiedzial: -Tak. Padla na lozko, podciagnela koszule i rozlozyla nogi. -Obowiazek czeka na spelnienie, moj panie - powiedziala, odwracajac twarz i gapiac sie na sciane. -Jenine... popatrz na mnie! Przykryl jej nagosc i - bogom dzieki - patrzyl tylko na jej twarz, kiedy do niej mowil, chociaz nawet teraz jej cialo krzyczalo do niego. Czul sie jak zwierze. -Jenine, bede tak dobrym mezem, jak zdolam. Ale nie moge ci dac mojego serca. Jeszcze nie. Patrze na ciebie i czuje sie zle, bo pragne kochac sie z toba. Ale jestes moja zona! Do diabla, byloby latwiej, gdybys nie byla tak... tak diabelnie piekna! Moglbym tylko patrzec na ciebie, nie pragnac... nie pragnac tego, co powinienem dzis zrobic. Rozumiesz? Najwyrazniej nie rozumiala, ale usiadla z powrotem, podkurczajac nogi. Nagle znowu byla dziewczyna. Rumienila sie z powodu tego, co przed chwila zrobila, ale nie odwrocila wzroku. Logan uniosl rece. -Nie winie cie. Sam siebie nie rozumiem. To wszystko jest takie pokrecone. Nic nie ma sensu, odkad Aleine... -Prosze, nie mowmy dzisiaj o moim bracie. Prosze. -Wszystko stracilem. Wszystko... wszystko poszlo nie tak. Jak mogl byc tak egoistyczny? Stracil przyjaciela, ale ona stracila starszego brata. Tez musiala cierpiec. -Przepraszam - dodal. -Nie, to ja przepraszam - powiedziala Jenine, patrzac nan spokojnie, chociaz ze lzami w oczach. - Przez cale zycie wiedzialam, ze wyjde za tego, za ktorego bede musiala, przez wzglad na kraj. Staralam sie nawet nie podkochiwac w nikim, bo wiedzialam, ze moj ojciec w kazdej chwili moze mi powiedziec, ze mnie potrzebuje. Od dwoch lat staralam sie ciebie nie lubic. Wiem, ze uwazasz mnie za glupia dziewczyne, ale, masz pojecie, kim byli moi potencjalni mezowie? Ceuranski ksiaze, ktory lubi chlopcow, i drugi, ktory ma szescdziesiat lat, alitaeranski, ktory ma szesc, lodricarski, ktory nie mowi w naszym jezyku i juz ma dwie zony, Khalidorczycy, ktorzy traktuja kobiety jak przedmioty, i Modainczyk, ktory dwa razy owdowial w tajemniczych okolicznosciach. I byles ty. Kazdy cie lubi. Dobry krol wykorzystalby nasze malzenstwo, zeby uleczyc rozdzwiek miedzy naszymi rodzinami, ale moj ojciec cie nienawidzi. Musialam wiec patrzec na ciebie, slyszalam historie o tobie od mojego brata i od innych dziewczat, slyszalam, ze jestes odwazny, ze jestes honorowy, ze jestes lojalny, ze jestes madry. Moj brat powiedzial mi, ze jestes jedynym mezczyzna, jakiego zna, ktorego nie oniesmielalby moj umysl. Wiesz jak to jest uzywac prostych slow i udawac, ze sie nie rozumie roznych rzeczy, zeby nie zaszkodzic swojej reputacji? Logan nie byl pewien, czy rozumie. Kobiety z pewnoscia nie musialy nigdy udawac glupich. Prawda? -Kiedy sie dowiedzialam, ze mam cie poslubic, mialam wrazenie, ze wreszcie spelnia sie wszystkie moje dziewczece marzenia. Nawet kiedy moj ojciec sie zachowal jak... i Serah... i Aleine... - Wziela gleboki wdech. - Przepraszam, lordzie mezu. Byles ze mna szczery. Wiem, ze nie prosiles o to. Przykro mi, ze musiales ja stracic, zebym ja mogla miec ciebie. Wiem, ze spotkalo cie ostatnio duzo przykrych niespodzianek. - Uniosla glowe i przemowila jak ksiezniczka: - Ale zrobie co w mojej mocy, zeby okazac sie dobra niespodzianka, moj panie. Doloze staran, aby okazac sie godna twojej milosci. Na bogow, co to za kobieta! Logan spojrzal na Jenine zeszlego wieczoru i zobaczyl tylko piersi. Zobaczyl ja chichoczaca z przyjaciolmi i widzial w niej dziecko. Byl glupcem. Jenine Gunder - Jenine Gyre - byla ksiezniczka, ktora sie urodzila, by zostac krolowa. Jej pewnosc siebie, jej swiadome poswiecenie, jej sila wzbudzaly w nim nabozny podziw. Wczesniej mial nadzieje, ze jego zona dorosnie, stajac sie dla niego dobra partnerka. Teraz mial nadzieje, ze sam dorosnie, by stac sie dobrym partnerem dla tej kobiety. -A ja zrobie wszystko, co w mojej mocy, by nasza milosc wzrastala, Jenine - powiedzial. - Po prostu... Polozyla palec na jego ustach. -Bedziesz mi mowil Jeni? -Jeni? - Logan dotknal delikatnej, gladkiej skory jej policzka i wzrokiem powedrowal po jej ciele. Wolno mi. Moge. Powinienem nawet. - Jeni? Moge cie pocalowac? Nagle znowu stala sie niepewna dziewczyna, dopoki ich usta sie nie spotkaly. A wtedy, mimo jej wahania, niepewnosci i naiwnosci, dla Logana stala sie wszystkim co cieple, miekkie, piekne i kochajace na tym swiecie. Byla wszystkim, czym jest kobieta, i pod kazdym wzgledem okazala sie cudowna. Objal ja i przyciagnal do siebie. Kilka minut pozniej, Logan odsunal sie od niej na lozku, odwracajac glowe w strone drzwi. - Nie przestawaj - poprosila. Podkute buty uderzaly o schody za drzwiami. I to duzo wiecej niz jedna para butow. Nawet nie zatrzymujac sie, zeby wlozyc ubranie w ciemnosciach, Logan sturlal sie z Jenine i zlapal miecz. 54 Regnus Gyre uskoczyl z powrotem w boczny korytarz, kiedy przebiegl obok niego Brant Agon z kilkunastoma gwardzistami krolewskimi i - co dziwne - paroma tlustymi arystokratami.-Niech zyje krol! Do ksiecia - krzyczal jeden z nich. Do ksiecia? Zatem plotki nie byly prawdziwe - Regnus slyszal, ze Aleine'a Gundera zamordowano zeszlej nocy. Gdyby lord general byl sam, Regnus zawolalby starego przyjaciela, ale nie kiedy towarzyszyl mu Vin Arturian. Vin mial obowiazek aresztowac Regnusa i zrobilby to, nawet jesli mu to nie odpowiadalo. Rozlegly sie krzyki, gdzies w glebi zamku, ale Regnus nie rozumial slow. Fakt, ze dzialo sie tyle rzeczy, ktorych nie rozumial, niepokoil go, ale nic nie mogl poradzic na to, co sie dzialo w innych miejscach zamku - cokolwiek to bylo. Mial tylko szesciu ludzi i zaden nie mial zbroi. Wystarczajaco trudno bylo im sie tu dostac, udajac sluzacych i zarazem starajac sie zachowac miecze. Mogl miec tylko nadzieje, ze znajdzie Nalie i wyprowadzi ja stad. Komnaty krolowej znajdowaly sie na pierwszym pietrze zamku w polnocno-wschodniej czesci. Regnus i jego ludzie szli przez zamek nonszalancko w dwoch grupach po trzech, starajac sie nie przyciagac uwagi sluzby, ale teraz zdecydowanie przywolal druzyne. Ludzie zgromadzili sie wokol niego i Regnus ruszyl biegiem. Dotarli do komnat krolowej, nie wpadajac na zadnego sluzacego ani wartownika. Mieli niewiarygodne szczescie. W walce przeciwko nawet dwom wartownikom majacym bron i zbroje Regnus i jego ludzie mogli zwyczajnie zginac. Regnus zapukal glosno do wielkich drzwi i otworzyl je. Dama dworu, ktora juz miala je otworzyc, cofnela sie zaskoczona. -Ty! - wykrzyknela. - Milady, uciekaj! Morderca! Nalia Gunder siedziala w bujanym fotelu, z nietknietym haftem na kolanach. Natychmiast wstala, ale machnela na sluzke. -Nie wyglupiaj sie. Odejdz. Jej dwie mlodsze corki, Alayna i Elise, wygladaly, jakby plakaly. Wstaly niepewnie. Zadna z nich nie byla na tyle duza, zeby rozpoznac diuka Gyre. -Co tu robisz? - zapytala krolowa Nalia. - Jak sie tu dostales? -Twoje zycie jest w niebezpieczenstwie. Czlowieka, ktory zaatakowal zeszlego wieczoru moja rezydencje, wynajeto, by cie dzis zabil. Blagam, Nal... prosze, moja krolowo. - Odwrocil wzrok. -Moj panie - powiedziala. Tak wlasnie krolowa mogla powitac ulubionego wasala. Tak tez mogla zwrocic sie lady do swojego meza. W tych dwoch slowach Regnus uslyszal, ze mowi mu "Nigdy nie kochalam nikogo procz ciebie". - Moj panie - powtorzyla. - Regnusie, pojde, gdziekolwiek mi kazesz, ale nie mozemy ich zostawic. Jesli mnie grozi niebezpieczenstwo, im takze. -Twoje corki moga isc z nami. -Mam na mysli Logana i Jenine. Pobrali sie dzis popoludniu. "Niech zyje krol! Do ksiecia!". Okrzyki arystokratow nagle nabraly sensu. Skrocili sobie fraze "Krol nie zyje. Niech zyje krol". Zyczyli dlugiego zycia nowemu krolowi. Ksieciu. Loganowi. Krol Gunder nie zyl. Logan zostal nowym krolem. Lepszy czlowiek pomyslalby w pierwszej chwili o czyms innym, Regnus to wiedzial. Lepszy maz tez pomyslalby o czyms innym w pierwszej chwili. Jednakze jego pierwsza mysla bylo to, ze maz Nalii nie zyje. Ten pelen nienawisci czlowieczek, ktory przysporzyl im tyle cierpienia, odszedl. Zona Regnusa tez nie zyla. On i Nalia nagle, cudem zostali uwolnieni z trwajacej dwadziescia dwa lata niewoli. Dwadziescia dwa lata - i nagle wyrok, ktory bral za dozywocie, zlagodzono. Skupil sie na radosciach dumnego ojca i zdolnego przywodcy, ale nigdy nie wierzyl, ze w domu czeka na niego cos wiecej niz malzenskie meki. Teraz juz szczescie nie wydawalo sie tak odlegla mozliwoscia, znajdowalo sie tutaj, krok od niego, promienialo przed nim, patrzylo oczami pelnymi milosci. Jak inne bylyby powroty do Nalii, dzielenie z nia domu, rozmow, zycia, loza. Gdyby go zechciala, moglby ja poslubic. Naprawde by ja poslubil. Powoli docieraly do niego inne komplikacje. Logan byl teraz nowym krolem? To bylby prawdziwy koszmar dla genealogow, gdyby Regnus i Nalia mieli dzieci. Ale nie przejmowal sie tym. Zasmial sie w glos. Nagle zrobilo mu sie lekko na duszy. I natychmiast oprzytomnial. Agon, straze i arystokraci pedzili do jego syna, uzbrojeni w noze stolowe. Loganowi grozilo niebezpieczenstwo. Ci ludzie biegli mu na ratunek. Loganowi grozilo niebezpieczenstwo i Regnus odwrocil wzrok. Nie bylo czasu, zeby wszystko tlumaczyc, mowic Nalii, ze jest wolna, ze Aleine nie zyje. Regnus musial dzialac. Nie mial pojecia, ile czasu mu jeszcze zostalo. -Sa w niebezpieczenstwie! Za mna! - krzyknal Regnus, unoszac miecz. - My... Cos goracego przeszylo jego plecy i nagle zniknelo. Regnus odwrocil sie i potarl piers, poirytowany. Zobaczyl cos czarnego przemykajacego do cieni, kiedy nagle z gardla jednego z jego ludzi poplynela krew. Jakby byli marionetkami, ktorym przecieto sznurki, jego ludzie padli szybko jeden po drugim, martwi. Dlon, ktora dotknal piersi, lepila sie. Spojrzal w dol. Krew rozlewala sie po tunice nad sercem. Spojrzal na Nalie. Cien znalazl sie za nia i trzymal ja. Jedna czarna reka trzymala w gorze jej podbrodek, a druga dlugi waski miecz, ktorym cien zabil Regnusa. Nalia nie odrywala wzroku od diuka, oczy miala ogromne z przerazenia. -Nalia - powiedzial. Padl na kolana. Przed oczami robilo mu sie bialo. Staral sie utrzymac oczy otwarte, ale wtedy zdal sobie sprawe, ze caly czas ma je otwarte, tylko to juz nie ma zadnego znaczenia. *** Lord general Agon ze swoja zbieranina arystokratow i strazy nie poruszal sie wystarczajaco szybko. W ciagu setek lat zamek kilkakrotnie przebudowano, a w planach niczego nie uproszczono. Dwa razy ludzie generala zatrzymywali sie, bo trafiali na zamkniete drzwi, klocili sie, czy lepiej je rozwalic, czy obejsc, i w koncu postanawiali isc inna droga.Teraz biegli ostatnim korytarzem prowadzacym do polnocnej wiezy - straznicy pedzili, Agon biegl, a kilku arystokratow sapalo na drugim koncu korytarza. Arystokraci juz dawno porzucili entuzjastyczne okrzyki "do ksiecia" i "niech zyje krol Gyre!". Teraz oszczedzali oddech. Agon wszedl do antykamery wiezy przy dzwiekach przeklenstw i walenia do drzwi prowadzacych na schody. Jeden z krolewskich wartownikow, pulkownik Gher, stal w wejsciu do antykamery. -Szybciej, moi panowie - ponaglal ostatnich dwoch brzuchatych arystokratow. Przygladajac sie pokojowi, lord Agon pozwolil mlodszym, lepiej zbudowanym mezczyznom zaatakowac grube drzwi prowadzace na schody. Pomieszczenie nie bylo duze, mialo ledwie dwadziescia stop kwadratowych. Zostalo skromnie umeblowane, a sufit znajdowal sie tak wysoko, ze ginal w ciemnosci. I prowadzilo do niego tylko dwoje drzwi: jedne na schody i drugie na korytarz. Nie dalo sie ich ominac. Cos tu nie gralo. Fakt, ze drzwi zamknieto, oznaczal, ze stojacych na tym posterunku straznikow albo zabito, albo przekupiono. Lord general Agon spojrzal przez ramie na pulkownika Ghera, ktory zapedzal ostatniego arystokrate do pokoju. Przepchnal sie obok kuzyna Logana, grubego lorda lo-Gyre, i juz chcial krzyknac ostrzegawczo, ale zanim zdazyl wypowiedziec chocby slowo, piesc pulkownika Ghera w rekawicy z kolczej plecionki uderzyla go w podbrodek. Agon polecial do tylu i tylko mogl patrzec z podlogi, jak pulkownik Gher zatrzaskuje drzwi i zasuwa rygiel. Jeden ze straznikow uderzyl ramieniem w drzwi zaraz potem, ale nie drgnely, a chwile pozniej Agon uslyszal, ze zasunieto sztabe. -Jestesmy uwiezieni - poinformowal usluznie lord Urwer. Na chwile wszyscy w pokoju zamarli. Kiedy lord general wstal z pomoca jednego ze straznikow, zobaczyl, ze do mezczyzn zaczyna docierac znaczenie tego faktu. Skoro wlasnie zdradzil jeden z ich ludzi, to zamach na zycie ksiecia nie byl incydentem ani wyizolowanym, ani nieudolnie zaplanowanym. Wszystko w ciagu ostatnich kilku dni zostalo precyzyjnie zaaranzowane - od smierci ksiecia Aleine'a po ich przybycie do tego miejsca swojej smierci. Mieli male szanse na przetrwanie. -Co teraz robimy, panie? - zapytal jeden ze straznikow. -Przebijamy sie przez te drzwi - powiedzial lord Agon, wskazujac drzwi na schody. Prawdopodobnie bylo juz za pozno. Na gorze tych schodow znajda pewnie wrogich zolnierzy i martwych czlonkow rodziny krolewskiej. Ale Agon juz dawno temu nauczyl sie nie marnowac czasu na polu bitwy, lamentujac, co powinno sie zrobic, co powinno sie wczesniej zauwazyc. Wzajemne oskarzenia mozna zostawic na pozniej, o ile bedzie jakies pozniej. Straze ponowily atak na drzwi. Nagle rozlegl sie swist i brzdek beltu z kuszy. Krolewski wartownik padl - belt przeszyl kolczuge z taka latwoscia, jakby to byl jedwab. Agon zaklal i rozejrzal sie po pokoju, szukajac otworow strzelniczych w scianach. Zadnego nie dostrzegl. Mezczyzni rozgladali sie nerwowo wokol, probujac ustrzec sie wroga, ktory zaatakowal znikad. Brzdek. Kolejny straznik zatoczyl sie na towarzysza i padl martwy. Agon i reszta spojrzeli w mrok. Nisko zwieszajacy sie zyrandol uniemozliwial im dostrzezenie czegokolwiek poza nim. Cichy smiech rozlegl sie echem w ciemnosciach. Wartownicy i arystokraci rozbiegli sie, szukajac jakiejs oslony, ale nie mogli na wiele liczyc. Jeden z zolnierzy schowal sie za miekko obitym fotelem o szerokim oparciu. Z kolei arystokrata zerwal ze sciany portret sir Robina i trzymal go przed soba jak tarcze. -Drzwi! - warknal Agon, chociaz serce wypelniala mu rozpacz. Nie bylo drogi ucieczki. Czlowiek - albo ludzie - strzelajacy do nich, nie tylko mial swoich ludzi i zdrajcow w zamku, ale znal takze tajemnice tej budowli. Paranoiczny krol Hurlak nafaszerowal zamek sekretnymi pokojami i zamaskowanymi otworami w scianach do szpiegowania. Poniewaz kusznik wiedzial, gdzie sa, wystarczylo, zeby tylko siedzial i mordowal ich po kolei. Nie mieli jak go powstrzymac. Brzdek. Zolnierz siedzacy za wielkim fotelem zesztywnial, kiedy belt przebil sie przez oparcie i wbil w jego plecy. Zabojca dal im do zrozumienia, ze znalezli sie w beznadziejnym polozeniu. -Drzwi! - krzyknal Agon. Z odwaga, jakiej wielu dowodcow zadalo, ale niewielu otrzymywalo, reszta strazy rzucila sie do rabania drzwi. Wiedzieli, ze niektorzy z nich zgina w trakcie wysilkow, ale wiedzieli tez, ze to jest ich jedyna droga ucieczki, jedyna nadzieja na zycie. Brzdek. Kolejny krolewski zolnierz padl w polowie zamachu na drzwi. Lord Ungert trzymajacy w slabych rekach portret przed soba, zakwilil jak mala dziewczynka. Brzdek. Wydawalo sie, ze zolnierz odskoczyl w bok, kiedy belt przeszyl mu ucho i pchnal go broczacego krwia na framuge. W drzwiach pojawilo sie pekniecie. Jeden z trzech zolnierzy, ktorzy sie ostali, krzyknal triumfalnie. Strzala wleciala przez szczeline w drzwiach i wbila mu sie w ramie. Mezczyzna obrocil sie raz, nim belt z gory rozlupal mu kregoslup. Obaj ostatni straznicy sie zalamali. Jeden upuscil miecz i padl na kolana. -Prosze - blagal. - Prosze, nie. Prosze, nie. Prosze... Ostatni byl kapitan Arturian. Zaatakowal drzwi jak opetany. Byl silnym czlowiekiem, a drzwi trzesly sie i kolysaly pod jego uderzeniami, szpara sie poszerzala, wydluzala i siegala juz zasuwy. Uskoczyl, kiedy dwie strzaly smignely przez szczeline i obok jego glowy, a potem zaatakowal raz jeszcze. Kolejna strzala przeleciala obok Vina Arturiana, a Agon zobaczyl, jak szarpnal glowa do tylu. Policzek mial skaleczony - ciecie zakreslilo czysta linie - a ucho rozdarte na pol. Krzyczac, kapitan Arturian cisnal mieczem przez dziure jak wlocznia. Zlapal zasuwe i wyrwal ja z drzwi, szarpiac sie, kiedy strzala przebila mu reke na wylot. Nie zwracajac na nia uwagi, zlapal sie drzwi i pchnal je, wywazajac z framug. Pieciu khalidorskich lucznikow w mundurach cenaryjskich stalo na schodach z napietymi lukami. Za nimi stalo szesciu zolnierzy z mieczami i czarownik. Jeden lucznik lezal u ich stop z mieczem kapitana wyrastajacym mu z brzucha. Pieciu lucznikow jednoczesnie puscilo cieciwy. Podziurawiony strzalami kapitan Vin Arturian padl do tylu. Jego cialo upadlo obok straznika na kleczkach, ktory wtedy wrzasnal. Brzdek. Krzyk zakonczyl sie charczeniem i mlody mezczyzna padl, topiac sie we wlasnej krwi. I wtedy nadeszla jedna z tych upiornie zwyczajnych chwil posrod chaosu bitewnego, jakie lord Agon juz przezyl, ale do ktorych nigdy sie przyzwyczail. Jeden z lucznikow oddal swoj luk, zszedl do pokoju i zlapal drzwi. -Przepraszam - powiedzial do kapitana, ktorego wlasnie pomogl zabic. Nie drwil, byl zwyczajnie uprzejmy. Wyszarpnal drzwi z posmiertnie zacisnietych palcow kapitana, wyszedl z powrotem na klatke schodowa i wstawil drzwi na miejsce, podczas gdy lord Agon i arystokraci patrzyli. W tym zawieszeniu poza czasem, zanim rzeczywistosc powrocila z miazdzaca sila, lord Agon spojrzal na arystokratow. Oni popatrzyli na niego. To byli ci, ktorzy byli gotowi narazic wlasne zycie, zeby ratowac ksiecia. Odwazni ludzie, nawet jesli niektorzy to glupcy, pomyslal, patrzac na lorda Ungerta, zaslaniajacego sie obrazem. Poprowadzil tych ludzi na smierc. Pulapka byla sprytna. "Sluga Gyre'ow", ktory powiadomil o ataku, na pewno byl jednym z ludzi uzurpatora. Ta sztuczka nie tylko rozdzielila straze krolewskie, zabierajac wiekszosc z sali glownej, ale takze zgrabnie oddzielila ziarno od plew. Lordowie, ktorzy poszli za Agonem, to nie byli do konca ci, po ktorych lord general spodziewal sie, ze stana w obronie ksiecia Logana, ale wlasnie oni wykazali sie lojalnoscia w jedyny sposob, ktory sie liczyl - poprzez dzialanie. A zabijajac tych ludzi, Khalidor eliminowal tych, ktorzy najpredzej staneliby przeciw niemu. Genialne. Mimo charkotu i rwanego oddechu umierajacego zolnierza Agon doslyszal jeszcze jeden dzwiek. Natychmiast go rozpoznal. To byl pracujacy lewar kuszy. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. -Zebyscie wiedzieli, kogo przeklinac, gdy bedziecie umierac - dobiegl rozbawiony, zlowieszczy glos z kryjowki nad nimi. - Jestem ksiaze Roth Ursuul. -Ursuul! - wykrzyknal lord Braeton. -Och, wobec tego czuje sie zaszczycony - odparl lord lo-Gyre. Belt trafil lo-Gyre'a w gruby brzuch z taka sila, ze wylecial przez plecy, zabierajac ze soba spora czesc wnetrznosci. Lord przysiadl bezwladnie pod sciana. Kilku lordow przeklelo Ursuula, jak sam sie o to prosil. Ktos podszedl, aby pocieszyc lorda lo-Gyre, drzacego na podlodze i oddychajacego ze swistem. Lord general nadal stal. Smierc znajdzie go na wlasnych nogach. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. -Chce ci podziekowac, lordzie generale - powiedzial Roth. - Dobrze mi sluzyles. Najpierw zabiles dla mnie krola, smakowity kasek, jesli idzie o zdrade, i mimo to zdolales wciagnac tych ludzi w pulapke. Zostaniesz za to sowicie nagrodzony. -Co? - zdziwil sie stary lord Braeton, patrzac z niepokojem na Agona. - Powiedz, ze to nieprawda, Brant. Kolejny belt przeszyl serce lorda Braetona. -To klamstwo - powiedzial lord Agon, ale lord juz nie zyl. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. Lord Ungert spojrzal na Agona przerazony. Plotno trzeslo sie w jego dloniach. -Prosze, powiedz mu, zeby przestal - blagal Agona, widzac, ze jest ostatnim arystokrata, ktory ostal sie zywy. - Nawet nie chcialem isc za toba. Moja zona mi kazala. W malowanej tarczy z sir Robinem pojawila sie mala dziurka i lord Ungert zatoczyl sie do tylu. Przez dluzsza chwile stal oparty o sciane, krzywiac sie i nadal trzymajac w rekach obraz. Wygladal na zniesmaczonego, jakby plotno mialo rzeczywiscie zatrzymac belt z kuszy. Potem upuscil portret i rama sie roztrzaskala. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. -Lajdaku - powiedzial lord lo-Gyre z trudem, lapiac oddech i wbijajac wzrok w lorda generala Agona. - Ty lajdaku. Nastepny belt trafil go miedzy oczy. Lord general Agon uniosl wyzywajaco miecz. Roth sie zasmial. -Nie klamalem, lordzie generale. Zostaniesz nagrodzony. -Nie boje sie. Klik-klik-klak. Klik-klik-klak. Belt trafil Agona w kolano i general poczul, jak kosc sie roztrzaskuje. Zatoczyl sie na fotel i padl. Chwile potem kolejny belt przeszyl mu lokiec. Lord general mial wrazenie, ze urwalo mu reke. Ledwo wytrzymal, siedzac na podlodze, chwytajac sie oparcia fotela jak tonacy. -Moj siepacz powiedzial mi, ze ufa, ze popedzisz na slepo i wpadniesz prosto w pulapke. W koncu byles na tyle glupi, zeby zaufac jemu - powiedzial Roth. -Blint! -Tak. Ale nie powiedzial mi, ze zdradzisz swojego krola! To bylo wysmienite. I jeszcze wyswatales lorda Gyre z rodzina krolewska? To twoj przyjaciel, co? To kosztowalo Logana zycie. Wiem, ze nie boisz sie umrzec, lordzie generale - powiedzial Roth. - W nagrode daje ci zycie. Idz i zyj ze swoja hanba. No juz, idz. Odpelznij, robaczku. -Reszte swojego zalosnego zycie spedze, polujac na ciebie - rzucil przez zacisniete zeby Agon. -Nie. Jestes tchorzem, Brant. Mogles mnie powstrzymac. Zamiast tego pomagales mi na kazdym kroku. Teraz ja i moi ludzie idziemy na gore. Ksiaze i ksiezniczka umra, bo mnie nie powstrzymales. Wiec czemu mialbym cie zabijac? Nie dalbym rady bez twojej pomocy. Roth zostawil lorda generala dyszacego na podlodze. Zdruzgotanego. 55 Sierzant Bamran Gamble naciagnal dlugi luk alitaeranski dzieki szerokim miesniom plecow. Niewazne, czy jest sie silnym jak tur - nie da sie naciagnac alitaeranskiego dlugiego luku tylko sila ramion. Zrobiony z grubego cisu luk byl dlugi na siedem stop i potrafil przebic zbroje z odleglosci dwustu krokow. Gamble slyszal o ludziach, ktorzy trafiali w cel wielkosci czterech stop z odleglosci pieciuset krokow, ale Bogu dzieki nie musial dokonywac takiej sztuki.Stal na dachu straznicy na dziedzincu zamkowym. Zdrajca zabarykadowal ich tam, ale tchorz albo nie mial odwagi, albo zapomnial pochodni, zeby podlozyc ogien pod budynek. Ludzie Gamble'a wybili dziure na dach i pomogli mu wyjsc na gore. Pierwszy pocisk czarownika przelecial nad glowa sierzanta, zanim zdazyl napiac luk. Czarownik byl jedynym meisterem na dziedzincu; najwidoczniej zostawiono go tam, zeby mial na wszystko oko. Z wysoka Gamble widzial, ze nawet teraz kolejni zolnierze wlewaja sie przez Wschodni Most Krolewski, ale nie spuszczal oczu z czarownika. To byla kobieta o rudych wlosach i bladej skorze. Dyszala ciezko, jakby ostatni pocisk odebral jej czesc sil, ale juz zbierala sie w sobie, nucila i czarny vir na jej rekach sie napinal. Jesli chybi, nie bedzie mial drugiej szansy. Czarownica strzeli nizej i podpali strzeche, ktora pokrywala straznice. Zginie ponad czterdziestu ludzi sierzanta Gamble'a. Napial miesnie plecow naciagajac luk. Trzy palce przesunely sie w strone jego twarzy. Cieciwa dotknela ust. Zadnego celowania. Kierowal sie tylko instynktem. Kula ognia zaplonela miedzy dlonmi czarownicy. Grot skoczyl dokladnie przez plomien i strzala przeleciala przez eteryczny plomien i mostek mlodej kobiety. Strzal scial ja z nog, jakby byla przywiazana do konia, ktory ruszyl pelnym galopem. Strzala przyszpilila jej cialo do wielkich drzwi. Sierzant Gamble nie byl swiadomy tego, ze wyciagnal nastepna strzale. Gdyby mial wybor, wolalby zejsc z dachu i wyprowadzic swoich ludzi na zewnatrz, ale nagle bitwa zaspiewala mu w zylach. Po siedemnastu latach sluzby wojskowej po raz pierwszy walczyl. Strzala musnela jego usta i skoczyla w przod. Trafila kolejna czarownice, prowadzaca oddzial gorali przez most. To byl doskonaly strzal, jeden z najlepszych w zyciu Gamble'a. Strzala przeleciala przez trzy rzedy biegnacych zolnierzy i trafila czarownice w pache, gdy wymachiwala rekoma w biegu. Sila uderzania zdmuchnela kobiete z mostu. Bezwladnie wpadla w wody Plith. Gorale nawet nie zwolnili. Wtedy sierzant Gamble zrozumial, ze znalezli sie w niezlych tarapatach. Dwoch lucznikow i jeden czarownik oderwali sie od grupy i zaczeli rozgladac za sierzantem, ale reszta przeszla przez most. Kiedy lucznicy napieli luki, czarownik dotknal ziemi i na kazdym grocie zaplonal ogien. Gamble zeslizgnal sie z dachu i opadl na dziedziniec, kiedy dwie plonace strzaly zaglebily sie w strzeche. Ogien rozprzestrzenil sie nienaturalnie szybko. Nim Gamble odblokowal drzwi, dym juz wylewal sie z wnetrza straznicy. -Co robimy, panie sierzancie? - zapytal jeden z mezczyzn, kiedy stloczyli sie wokol niego. -Nie moga nas wszystkich wziac na raz, wiec bede probowali nas rozdzielic. Podejrzewam, ze jest ich dwustu, moze trzystu. Musimy przedostac sie do dolnych koszar. Tam bedzie okolo dwustu ludzi. Przynajmniej liczebnoscia dorownaja przeciwnikowi, chociaz sierzant Gamble podejrzewal, ze to i tak niewiele pomoze w walce z khalidorskimi goralami i czarownikami. -Do diabla z nimi - powiedzial mlody straznik. - Nie umre za Dziewiataka. Nadal mamy Wschodni Most Krolewski. Spadam stad. -Pobiegnij do tego mostu, a bedzie to ostatnia rzecz, Jules, jaka zrobisz w tym zyciu - odparl sierzant Gamble. - Za to nam placa. Wszelkie niedopatrzenie obowiazkow to zdrada, taka sama jak zdrada Conyera, kiedy zamknal nas tu, zebysmy zgineli. -Grosze nam placa. -Wiedzielismy, ile placa, kiedy sie zaciagalismy. -Niech pan robi, co pan musi. - Jules schowal miecz do pochwy i odwrocil sie. Ruszyl biegiem w strone mostu. Kazdy z trzydziestu dziewieciu mezczyzn patrzyl na sierzanta. Wyciagnal strzale, wyszeptal modlitwe za dwie dusze, kiedy cieciwa dotknela jego ust i poslal strzale w kark Julesa. Zamieniam sie w prawdziwego bohatera wojennego, nie ma co. Swietnego w zabijaniu kobiet i wlasnych ludzi. -Bedziemy walczyc - oznajmil. - Jakies pytania? *** Kylar biegl niezauwazony przez kwatery sluzby. Nadal nie pojawili sie zadni zolnierze. Gdzies w zamku musialo sie dziac naprawde zle, skoro zolnierze nie zorganizowali zadnego odporu.Nagle znalazl sie wsrod walczacych. Przynajmniej jeden oddzial gorali musial dostac sie inna droga, bo dwudziestu bylo teraz zajetych wyzynaniem dwukrotnie przewyzszajacych ich liczebnoscia cenaryjskich zolnierzy. Oddzial Cenaryjczykow niemal sie rozpadal, chociaz sierzant nadal wykrzykiwal rozkazy. Na widok jego twarzy Kylar sie zatrzymal. Znal tego sierzanta. To byl Gamble, straznik, ktory przyszedl do polnocnej wiezy w dniu, w ktorym Kylar po raz pierwszy zabil. Kylar dolaczyl do walki i zabijal Khalidorczykow z taka latwoscia, z jaka kosa scina zboze. To byla prosta robota. Nie czerpal radosci z zabijania ludzi, ktorzy ledwo go widzieli. Poczatkowo nikt go nie dostrzegal. Byl smuga czerni we wnetrznosciach zamku zbudowanego z ciemnego kamienia i oswietlonego migoczacymi pochodniami. A potem uratowal zycie Gamble'owi, scinajac glowe jednemu Khalidorczykowi i patroszac drugiego, gdy zapedzili w rog sierzanta. Nawet nie zwolnil. Wpadl w wir. Byl pierwsza twarza Aniolow Nocy. Byl Odplata. Zabijanie juz nie bylo dzialaniem, ale stanem, forma istnienia. Kylar stal sie zabijaniem. Jesli kazda kropla krwi winnego, ktora przelal, mogla wymazac jedna krople niewinnej krwi, to tego wieczoru sie oczyscil. Rozcinal kolczugi, utwardzana skore i cialo, ferujac Sedzia okrutne wyroki, i bylo to najwspanialsze uczucie na swiecie. Kylar zatracil sie w szalenstwie, w jakiejs dziwacznej medytacji, obrotach, cieciach, unikach, siekaniu, kluciu, waleniu, miazdzeniu, niszczeniu twarzy, gaszeniu przyszlosci. Nie trwalo to dlugo. Nie minelo pol minuty, a wszyscy Khalidorczycy nie zyli. Nie ostal sie zaden ranny. W goraczce zabijania Kylar dzialal bardzo dokladnie. Na Cenaryjczykach zrobilo to wstrzasajace wrazenie. Te owieczki w zbrojach strazy staly, gapiac sie na plame ciemnosci, ktora byl Kylar. Nawet nie podniesli broni. Nie stali w pozycji gotowosci do walki. Tylko zdumiewali sie widokiem awatara Smierci, ktory pojawil sie posrod nich. -Aniol Nocy walczy dla was - powiedzial. Juz za duzo czasu tu zmarnowal. Logan mogl wlasnie umierac. Pobiegl w glab zamku. Wszystkie drzwi byly zamkniete, a korytarze upiornie ciche. Mogl tylko zakladac, ze sluzacy pochowali sie w swoich pokojach albo juz uciekli. Lomot wielu stop uderzajacych w zgodnym rytmie zatrzymal go nagle. Kylar schowal sie w ocienionych drzwiach w narozniku. Moze i byl bezpiecznie ukryty przed oczami ludzi, ale dzis na zamku pojawily sie rzeczy bardziej niebezpieczne niz ludzie. -Na dole musi byc uwiezionych co najmniej dwustu ich zolnierzy - powiedzial jeden z oficerow do mezczyzny, ktorego szczupla sylwetka zdradzala, ze jest czarownikiem, chociaz nosil zbroje i miecz. - To wytrzyma moze kwadrans, meisterze. -A arystokraci w oranzerii? - zapytal czarownik. Odpowiedz zginela zagluszona loskotem stop gorali, kiedy mijali Kylara i znikneli gdzies dalej. Zatem arystokratow uwieziono w oranzerii. Kylar nigdy wczesniej nie widzial oranzerii - wlasciwie unikal zamku jak ognia - ale widzial obrazy przedstawiajace to miejsce, i jesli artystow nie poniosla za bardzo wyobraznia, to Kylar podejrzewal, ze zdola ja odnalezc. Uznal, ze to rownie dobre miejsce, jak kazde inne, zeby poszukac Logana i Durzo. W miare jak zaglebial sie w korytarze zamkowe, szukajac oranzerii, na podlogach zaczely sie pojawiac ciala, a posadzka stala sie sliska od krwi. Kylar nawet nie zwolnil. Ciala nalezaly glownie do strazy arystokratow. Biedne lapserdaki. Kylar nie wspolczul specjalnie ludziom, ktorzy wybierali zbrojna profesje, a zaniedbali cwiczen, ale tych zwyczajnie zmasakrowano. Dobrze ponad czterdziestu straznikow lezalo martwych lub umierajacych, drgajacych i toczacych piane w agonii. Kylar zobaczyl tylko osmiu martwych gorali. Szlak krwi i trupow doprowadzil Kylara do podwojnych drzwi z orzecha zamknietych na sztabe od zewnatrz. Uniosl ja i otworzyl drzwi. -Co, u diabla? - uslyszal szorstki glos z khalidorskim akcentem. Cofajac sie od szpary, zeby stanac za kolejnym wizerunkiem Dziewiataka w bohaterskiej pozie, Kylar zobaczyl kilku gorali strzegacych pomieszczenia pelnego arystokratow. Byli tam mezczyzni, kobiety, nawet kilkoro dzieci. Stali w nieladzie, przerazeni. Niektorzy plakali. Inni wymiotowali z powodu trucizny. Kroki rozbrzmialy na posadzce poza zasiegiem wzroku Kylara i gorale, ktorych widzial, przygotowali bron. Ktos zaczepil halabarda o drzwi i otworzyl je. W progu pojawil sie krepy khalidorski oficer, rownie szeroki, jak wysoki. Oficer pociagnal drugie drzwi halabarda, a potem skinal i dwoch mezczyzn wypadlo na korytarz, plecami do siebie, z uniesionymi mieczami. Spojrzeli na posag, na Kylara, ktory przywarl do plecow rzezby, ustawiajac rece i nogi za rekami i nogami posagu. -Nikogo tu nie ma, panie - powiedzial jeden z zolnierzy. W oranzerii, ktora nie byla nawet w polowie tak wspaniala, jak to przedstawiano na malowidlach, bylo dziesieciu straznikow i czterdziestu, moze piecdziesieciu arystokratow - wszyscy nieuzbrojeni. Na szczescie gorale nie mieli ze soba czarownikow. Kylar zakladal, ze czarownicy byli zbyt cenni, zeby marnowac ich do pilnowania wiezniow. Wsrod arystokratow bylo kilku najwyzej postawionych w krolestwie. Kylar rozpoznal wiecej niz paru krolewskich ministrow. Fakt, ze wszyscy znajdowali sie tutaj, oznaczal, ze Roth wierzyl, ze przejmie zamek szybko i chcial osobiscie zdecydowac, kogo zabic, a kogo dolaczyc do wlasnego rzadu. Mezczyzni i kobiety robili wrazenie oszolomionych. Nie wierzyli w to, co wlasnie im sie przydarzylo. To, ze w jednej chwili caly ich swiat wywrocono do gorny nogami, wykraczalo poza ich pojmowanie. Widac bylo, ze wielu powaznie sie pochorowalo. Niektorzy byli roztrzesieni i zakrwawieni, podczas gdy inni nietknieci. Niektore z kobiet, o wlosach nadal idealnie ulozonych w misterne fryzury, plakaly, podczas gdy inne, majace rany i rozdarte suknie, wydawaly sie spokojne i opanowane. Za Kylarem odezwal sie zolnierz: -Na milosc boska, kapitanie! Sztaba sama sie nie podniosla! -Mielismy strzec tego pokoju i zostac w srodku. -Ale nie wiemy, co tam jest... panie kapitanie. -Zostajemy - powiedzial przysadzisty kapitan tonem, ktory nie tolerowal najmniejszego sprzeciwu. Kylar niemal wspolczul mlodemu goralowi. Slusznie rozumowal. Pewnego dnia bylby z niego dobry oficer. To nie powstrzymalo Kylara przed porzuceniem cienia, chociaz byl o krok od Khalidorczyka. Powiedzial sobie, ze nie staje sie widzialny, zeby bylo sprawiedliwie. Po prostu potrzebowal calej sily na pozniej. Mlody Khalidorczyk ledwie zdazyl wyciagnac miecz z pochwy, kiedy Kylar go wypatroszyl. Potem przeskoczyl obok niego, lewa reka rzucil nozem, a prawa rozdarl wzmacniana skore zbroi i zebra cieciem w gore. Jednym gladkim ruchem zbil reke z mieczem przeciwnika i ostrze wbilo sie w cialo nastepnego zolnierza. Glowa uderzyl w twarz gorala i blyskawicznie obrocil sie razem z nim. Cialo mezczyzny przyjelo z wilgotnym chrupnieciem uderzenie halabarda kapitana. Kylar uskoczyl w dol przed cieciem i dzgnal Khalidorczyka wakizashi w pachwine. Lezac na plecach, przewrocil kopniakiem mezczyzne, a impet kopniecia wykorzystal, zeby skoczyc z powrotem na nogi. Szesciu mezczyzn padlo albo nie zylo. Zostalo czterech. Pierwszego ponioslo. Zaszarzowal z krzykiem - wrzeszczal, ze Kylar zabil jego brata. Parowanie, riposta i brat dolaczyl do brata. Ostatni trzej ruszyli razem. Szybkie ciecie pozbawilo jednego zolnierza miecza razem z reka, nastepny skrzyzowal z Kylarem ostrze piec razy, nim uskoczyl dosc daleko i padl bez oczu po cieciu przez twarz. Kylar przeskoczyl nad halabarda, ktora miala w niego uderzyc, i odwrocil sie do atakujacego oficera. Zmienil chwyt na rekojesci i dzgnal mieczem do tylu, przeszywajac jednorekiego zolnierza. Oficer rzucil halabarde i wyciagnal rapier. Kylar usmiechnal sie, widzac, jak skrajnie rozna bron wybiera kapitan, a potem spojrzal ponad jego ramieniem. Mezczyzna juz zaczal sie odwracac, ale zmarszczyl brwi i nie popatrzyl za siebie. Ladna arystokratka rozlupala donica tyl glowy Khalidorczyka. Kwiatki i ziemia walaly sie wszedzie, ale na donicy nie pojawila sie nawet rysa. -Dziekuje za uratowanie nas - wydyszala dziewczyna - ale niech cie diabli za to spojrzenie na mnie. Przez ciebie moglam zginac. Nalezala do tych kobiet, ktorych fryzura i makijaz nie zostaly w najmniejszym stopniu naruszone przez przemoc, jaka musiano zastosowac, gdy wszystkich tu zamykano. I w najmniejszym stopniu nie poruszyl jej fakt, ze wlasnie roztrzaskala czlowiekowi czaszke. Tylko strzepnela ziemie z sukni i sprawdzila, czy nie umazala jej krwia. Kylar zdziwil sie, ze piersi nie wyskoczyly jej z glebokiego dekoltu, gdy podbiegala. Rozpoznal ja. -Ale nie spojrzal za siebie, prawda? - zapytala Terah Graesin, cieszac sie z czarnej jedwabnej chusteczki na twarzy. Zalozyl maske z przyzwyczajenia, ale gdyby tego nie zrobil, niektorzy z arystokratow mogliby go rozpoznac. -Coz, nigdy... Ktos zapukal do drzwi i wszyscy zamarli. Trzy pukniecia, dwa, trzy i znowu dwa. Ktos zawolal: -Nowe rozkazy, kapitanie! Jego Wysokosc kaze ich wszystkich zabic. Potrzebujemy zolnierzy do zdlawienia oporu na dziedzincu. -Musicie natychmiast stad wyjsc - powiedzial Kylar glosno, zeby uslyszeli go wszyscy arystokraci. - Jeszcze co najmniej dwustu gorali nadchodzi Zachodnim Mostem Krolewskim. To pewnie oni wlasnie walcza na dziedzincu. Jesli chcecie zyc, zbierzcie wszelka bron, jaka znajdziecie, i uwolnijcie zolnierzy, ktorzy sa w pulapce na dole. Inni juz tam ruszyli. Razem z nimi moze wydostaniecie sie z zamku. Juz go straciliscie. Straciliscie cale miasto. Jesli nie bedziecie dostatecznie szybcy, stracicie tez zycie. Ta nowina wstrzasnela tloczacymi sie wokol Kylara arystokratami. Niektorzy jeszcze bardziej sie skurczyli, ale kilku wzielo sie w garsc. -Bedziemy walczyc, panie - powiedziala Terah Graesin. - Ale niektorych z nas otruto... -Znam te trucizny. Jesli nadal zyjecie, to znaczy, ze przyjeliscie mala dawke i dojdziecie do siebie w pol godziny. Gdzie jest Logan Gyre? -Prosze o wybaczenie, ale jestem Terah Graesin, teraz krolowa Graesin, gdybys... Kylar zmruzyl oczy. -Gdzie. Jest. Logan. Gyre? -Nie zyje. Krol nie zyje. Krolowa tez nie zyje. Ksiezniczki nie zyja. Wszystkie. Swiat sie zatrzasl w posadach. Kylar poczul sie, jakby go ktos go zdzielil palka prosto w zoladek. -Na pewno? Widzialas ciala? -Bylismy z krolem w sali glownej, kiedy zginal. A krolowa i jej mlodsze corki znalazlam w ich komnatach, zanim mnie zlapano. Byly... to bylo straszne. - Pokrecila glowa. - Nie wiedzialam Logana i Jenine, ale na pewno zabito ich w pierwszej kolejnosci. Kiedy krol oglosil ich slub, opuscili sale moze z dziesiec minut przed poczatkiem przewrotu. Lord general zebral ludzi i ruszyl Loganowi na ratunek, ale sie spoznil. Ci ludzie wlasnie sie przechwalali, jak to wyrzneli krolewska straz. -Gdzie? -Nie wiem, ale jest za... -Ktos wie, dokad poszedl Logan? - krzyknal Kylar. Wyczytal z ich twarzy, ze niektorzy wiedza, ale nie powiedza mu, bo sie boja, ze ich zostawi. Tchorze. Uslyszal, ze gdzies w glebi ogrodu ktos jeczy. Przepchnal sie przez tlum arystokratow i zobaczyl bladego jak plotno, spoconego mezczyzne, ktory lezal na plecach. Na ustach mial piane, a obok glowy kaluze wymiocin. Wygladal tak zle, ze Kylar ledwo go rozpoznal. To byl hrabia Drake. Kylar przykleknal obok hrabiego, wyciagnal kilka lisci z sakiewki i zaczal je wpychac hrabiemu do ust. -Masz antidotum? - zapytal jeden ze stojacych, ale chorych arystokratow. - Daj je mi. -Daj mi! - zazadal inny. Zaczeli sie przepychac. Kylar wyciagnal Sedziego i przytknal jego czubek do gardla arystokraty. -Jesli ktokolwiek tknie mnie albo jego, zabije. Przysiegam. -On jest tylko hrabim! - zawolala tlusta, trzesaca sie arystokratka. - Jest biedny! Ja moge dac ci wszystko! Twarda, msciwa czesc Kylara nie chciala dac im antidotum za ich podlosc i malostkowosc. Rzucil jednak woreczek Terah Graesin. -Daj to najbardziej potrzebujacym. Antidotum nie pomoze tym, ktorzy juz sa nieprzytomni, a kazdy, kto nadal stoi o wlasnych silach, nie potrzebuje go. Otworzyla usta, slyszac, ze ktos ma czelnosc jej rozkazywac, ale posluchala. Czas przeciekal mu przez palce. Byl tutaj. Byl na zamku, ale nie mial pojecia, w ktorym miejscu na zamku powinien sie znalezc. Spojrzal na hrabiego, zastanawiajac sie, czy juz za pozno, by mu pomoc. Hrabia poruszyl sie. Otworzyl oczy i powoli zogniskowal wzrok. Przezyje. -Polnocna wieza - powiedzial. -Tam poszedl Logan? Hrabia pokiwal glowa i padl wyczerpany. -Dla nich juz za pozno - powiedziala Terah Graesin. - Walcz z nami. Dam ci ziemie, tytuly, ulaskawienie... Nie zwazajac na arystokratow, Kylar owinal sie cieniem i pobiegl. *** Ludzie Rotha wbiegli po schodach i kopniakami otworzyli drzwi do sypialni. Roth i Neph Dada szli za jedenastka ludzi, ktorzy wepchneli sie do pokoju posrod pomrukow i okrzykow. Chociaz podwojne drzwi byly szerokie na trzech ludzi, majac przed soba trzy szeregi mezczyzn, Roth nie mogl zobaczyc co sie dzieje, slyszal tylko, ze nie jest dobrze. Rozlegaly sie odglosy uderzajacych o siebie cial, brzek miecza tnacego kolczuge, trzask czaszki pekajacej jak melon.Obok niego Neph Dada wyciagnal poznaczone virem rece. Mruknal i czesc viru zaczela sie wic. Upiornie cichy wstrzas rozrzucil ludzi we wszystkie strony. Poprzewracali sie nawet ludzie Rotha. Trzech dokladnie przed nimi polecialo do tylu. Roth juz szykowal sie na cios, ale tamci wpadli na niewidzialna bariere, ktora Neph wzniosl dla ochrony. Vurdmeister powiedzial cos znowu i pokoj zalalo swiatlo. Roth wszedl do srodka z Nephem, gdy wszyscy inni wracali do siebie. Logan tez probowal wstac, ale jego czlonki zostaly unieruchomione, jakby byly przyszpilone do podlogi ogromnym ciezarem. Byl nagi i wsciekly. Roth schowal miecz do pochwy, kiedy osmiu z jego ludzi zbieralo porozrzucana bron. Szesciu ludzi lezalo na podlodze, krwawiac z glebokich ran. Trzech z nich bylo martwych, trzech wkrotce do nich dolaczy. Najwyrazniej Logan Gyre nie lenil sie z mieczem. Na lozku, w podciagnietej, przeswitujacej koszuli nocnej lezala ksiezniczka. Rzucala sie przerazona, ale nie mogla sie przykryc. Neph ja tez unieruchomil. Roth usiadl na lozku obok dziewczyny i powiodl spojrzeniem po jej pieknym ciele. Oblizal palec, przylozyl go do jej szyi i przeciagnal w dol ciala. -Mam nadzieje, ze w niczym nie przeszkodzilem - powiedzial. Oczy Jenine Gunder zablysly. Rumienila sie, bo jej sie bezceremonialnie przygladal, ale byla tez rozgniewana. Roth polozyl palec na jej ustach, uciszajac ja, nim zdazyla cokolwiek powiedziec. -Przyszedlem tylko pogratulowac z okazji godow, moja golabeczko - powiedzial. - Jak sie wam uklada? Zadowolona jestes z uposazenia meza? Zerknal na nagiego Logana i skrzywil sie. -Chyba jestes. Moj drogi diuku Gyre, wstan - rozkazal Roth. - A moze powinienem powiedziec: "ksiaze Gyre"? Nie trac ducha. Widzialem jej matke naga, a po pewnym czasie i ona... Logan chcial sie rzucic na niego, ale wiezy trzymaly. Jeden z mezczyzn uderzyl go w twarz. Roth kontynuowal, ignorujac Logana. Zacmokal z niesmakiem. -Po pewnym czasie. W tym sek. Po pewnym czasie i ksiezniczka moglaby sie dorobic takich samych pieknych piersi i bioder. - Usmiechnal sie i uszczypnal ja w policzek. Wstal, a Neph z pomoca magii uniosl Jenine z lozka, tak zeby stanela drzaca obok meza. -Ale nie masz czasu. Mam nadzieje, ze nacieszylas sie malzenstwem. Logan, przyjacielu, mam nadzieje, ze nie traciles czasu na gre wstepna, bo wasze malzenstwo wlasnie sie skonczylo. Chwila sie przeciagala. Niczego Roth tak nie kochal, jak obserwowac oszolomienie przechodzace w trwoge, a potem w rozpacz. -Kim jestes? - zapytal Logan; jego oczy nie zdradzaly strachu. -Jestem Roth. Ja jestem czlowiekiem, ktory rozkazal zabic twojego brata, Jenine. - Roth patrzyl, jak sens slow uderza w dziewczyne niczym fala. Ale nie zamilkl, nie pozwolil, by zaprzeczyla. - Jestem Roth, Shinga Sa'kage. Jestem czlowiekiem, ktory zlecil zabicie twojego ojca, Jenine. Niecale dziesiec minut temu patrzylem, jak jego glowa sturlala sie pod stol. Jestem ksiaze Roth Ursuul z Khalidoru. Jestem czlowiekiem, ktory rozkazal zabic twoje siostry i twoja matke, Jenine. Jesli nadstawisz uszu, to moze uslyszysz ich krzyki. Przylozyl palec do ucha i sparodiowal mine kogos, kto uwaznie nasluchuje. -Wy dwoje to jedyne, co dzieli mnie od cenaryjskiej korony, Jenine. Zamierzam ja sobie wziac. I obawiam sie, ze bede musial was zabic. Chcecie wybrac, ktore z was ma pierwsze umrzec? Przy kazdym zdaniu obserwowal jej oczy, zachlannie karmil sie jej umierajaca nadzieja, pozeral narastajaca rozpacz. Wyciagnal noz i odwrocil ja tak, zeby stala twarza do Logana. Logan krzyknal bez slow, ale Neph zakneblowal mu usta. Szarpal sie i napinal uwieziony, prezyl miesnie, ale nie sposob bylo wyrwac sie z magicznych wiezow Nepha. Predzej zerwalby gwiazde z nieba. -Moj panie! - zawolal zolnierz z korytarza. - Zatopiono jedna z naszych barek. Meisterowie potrzebuja wsparcia, zeby zdusic opor. Obserwowanie nadziei rozkwitajacej w oczach mlodej dziewczyny przyprawialo Rotha o dreszcz podniecenia. -Opor - powiedzial. - Moze was ocala! Ale chwileczke, twoj bohater juz tu jest. Logan, bedziesz tak stal? Nie uratujesz jej? Miesnie rak i nog Logana wybrzuszyly sie i magiczne wiezy drgnely i oslably. Neph przemowil, ponownie je wzmacniajac. Ksiaze nie mogl sie ruszyc. -Chyba nie - powiedzial Roth, odwracajac sie do Jenine. - Ale ty jestes ksiezniczka! Na pewno zjawia sie jacys ludzie z krolewskiej strazy. Oczywiscie, zaloze sie, ze lord general pedzi wam na ratunek! - Odgarnal wlosy za znieksztalcone ucho. - Ale zabilem Agona i wszystkich straznikow. Nie ma juz nadziei. Nikt cie nie uratuje, Jenine. Roth stanal za dziewczyna i przesunal wolna reka po jej smuklym brzuchu. Rozerwal koszule nocna, zerwal ja i zlapal ksiezniczke za piers. Kiedy lza splynela jej z oka, pochylil sie i pocalowal ja w szyje jak kochanek. Caly czas patrzyl kpiacym wzrokiem na Logana. A potem w tym samym miejscu, gdzie zlozyl pocalunek, poderznal jej gardlo. Pchnal ja i Jenine, potykajac sie, padla w ramiona Logana, a po prawej stronie jej szyi tryskala fontanna krwi. Neph poluzowal wiezy na tyle, zeby Logan mogl trzymac dziewczyne, ale by nie mogl siegnac wyzej i zatamowac krwawienia. Oczy Logana zamienily sie w studnie przerazenia i wspolczucia. Dzwiek, ktory dla uszu Rotha zabrzmial jak bloga muzyka, krzyk, jaki wydziera sie z duszy, ktora przezywa krancowe cierpienie, wyrwal sie z ust Logana. Tulil drobna, z trudem lapiaca powietrze dziewczyne do piersi. Roth chlonal jego przerazenie, starajac sie zapisac to wspomnienie w umysle, wiedzac, ze bedzie tego potrzebowal w dlugie, mroczne noce. Ale wtedy Logan odwrocil sie tak, ze Roth nie widzial jego twarzy, i spojrzal w oczy Jenine. -Jestem tu, Jenine - powiedzial, nie odrywajac od niej oczu. - Nie zostawie cie. Czulosc w jego glosie rozwscieczyla Rotha. Zupelnie jakby Roth juz sie nie liczyl. Tym kojacym glosem Logan wyciagal siebie i Jenine ze swiata ciemnosci, odgradzal ich w miejscu, do ktorego Roth nie mial wstepu. I ksiaze Ursuul widzial, ze kiedy Jenine spojrzala w oczy Loganowi, uspokoila sie - nie uwolnila sie od zycia, ale z pewnoscia od rozpaczy. -Naprawde bys mnie pokochal, prawda? - zapytala. Roth wiedzial, ze powinien byl ciac glebiej. Trzeba bylo przeciac tchawice, a nie tylko jedna tetnice. Uderzyl Logana w twarz, ale jego cios rownie dobrze moglby byc bzyczacym komarem - takie zrobil wrazenie. Wielki mezczyzna nawet nie oderwal wzroku od ksiezniczki. -Jeni. Jeni - powtarzal cicho. - Ja juz cie kocham. Niedlugo bede z toba. -Umierasz! - krzyknal Roth stojac krok od niego, ale moglby byc letnim wietrzykiem. Kolana Jenine drzaly, wiec Gyre znowu przytulil ja do siebie, zamykajac oczy i szepczac jej cos do ucha, podczas gdy zycie wyplywalo z niej razem z krwia broczaca mu piers. -Moj panie, potrzebuja pana - powtorzyl poslaniec. Logan nawet nie spojrzal na Rotha, kiedy Jenine zadrzala przy jego piersi. Nadal szeptal jej czule zapewnienia. Jeszcze trzykrotnie wciagnela z trudem powietrze i wzdychajac, umarla w ramionach meza. Powieki jej opadly. Neph powoli zwolnil trzymajace ja wiezi i dziewczyna upadla na podloge. -Nie! Nie! - wrzasnal Roth. Ona nawet sie nie bala. Zrobil wszystko jak trzeba, a ona nie bala sie smierci. Kto by nie bal sie smierci? To nie bylo w porzadku. To nie tak. Spoliczkowal Logana. Raz i jeszcze raz. I znowu. I jeszcze raz. -Nie umrzesz szybko, Loganie Gyre - szydzil Roth. Odwrocil sie do swoich ludzi. Zacisnal zeby. - Zabrac go do Paszczy i rzucic sodomitom. -Panie! - Poslaniec znowu wpadl do pokoju. - Musisz... Roth zlapal go za wlosy. Z wsciekloscia dzgnal go w twarz jak oszalaly. Dzgal raz za razem. Obrocil nieszczesnika i probowal mu podciac gardlo, ale nie trafil i cial powyzej ucha. Noz sie obsunal i spory kawal skalpu zostal Rothowi w rece. Mezczyzna zawyl, az Roth znowu go zlapal i tym razem podcial mu gardlo. W tym czasie Neph otworzyl ukryte drzwi w sypialni. Uniosl cialo ksiezniczki za pomoca magii i kazal mu szybowac przed soba. -Neph, co robisz? -Krol-Bog zyczy sobie, zeby wystawic na pokaz glowy wszystkich czlonkow rodziny krolewskiej. Cokolwiek planujesz, radzilbym ci sie pospieszyc. Nie zwrocil sie do Rotha, uzywajac tytulu. Wszystko szlo nie tak, a ojciec wkrotce sie tu zjawi. Roth odwrocil sie, dyszac, z zakrwawionym kawalkiem skory z wlosami w piesci. Caly sie trzasl z wscieklosci i trzymajacy Logana ludzie pobledli. -Przyniescie mi jego glowe, jak juz skoncza. A zanim oddacie go sodomitom, obetnijcie mu fiuta i przyniescie mi jego klejnoty, to zrobie sobie z nich sakiewke na drobne. Chce, zeby sie wykrwawial na smierc, kiedy go beda rzneli. 56 W antykamerze u podstawy polnocnej wiezy straszliwie smierdzialo krwia i kalem wydalonym w chwili smierci, a do tego dochodzil kwasny odor uryny. Kylar zakrztusil sie, kiedy otworzyl zabarykadowane drzwi.Jedno spojrzenie wystarczylo, zeby sie zorientowal w sytuacji. Mezczyzn uwieziono w pokoju, a w zasadzce siedzial kusznik. Kylar sie skrzywil. Kusznik? W tak malym pomieszczeniu? A potem zobaczyl waska platforme pod sufitem, teraz doskonale widoczna w cieniach, ktore juz niczego nie ukrywaly przed spojrzeniem Kylara. Sadzac po tym, jak rozrzucone byly ciala, to musial byc jeden czlowiek, strzelajacy do straznikow i arystokratow jak do kaczek. Wiec to sie stalo z ludzmi, ktorzy zjawili sie ratowac ksiecia. Sadzac po sladach krwi ciagnacych sie za drzwi, ocalal tylko jeden czlowiek i zdolal sie wyczolgac z pokoju. Kylar mimo mdlosci wbiegl po schodach. Znalazl w wejsciu szesciu martwych Khalidorczykow. Reszta historii byla jasna. Zaskoczony w lozku z zona - ubrania Logana lezaly porozrzucane po pokoju - Logan skoczyl do walki. Zabil szesciu w pelni uzbrojonych Khalidorczykow, ale sadzac po wypalonych sladach na podlodze, zraniono go albo unieruchomiono za pomoca magii. A potem, sadzac po szerokiej, klejacej sie kaluzy krwi, Roth zabil Logana powoli, zeby krwawil obficie, albo zabil oboje - Logana i jego zone. Zadnego ciala nie bylo w pokoju. Khalidorczycy pewnie chcieli zachowac cialo Logana razem z cialami reszty rodziny krolewskiej, zeby cale krolestwo moglo zobaczyc, ze nie zyja i rod krolewski zmieciono z powierzchni ziemi. Rozerwana koszula nocna lezala na podlodze. Ksiezniczka, taka mloda i piekna, pewnie znajdowala sie w jakims pokoju, gdzie gwalcono ja az umrze. Kylar staral sie zinterpretowac slady w inny sposob. Jego umysl analizowal scene, probujac powstrzymac rozpacz. Mozliwe, ze ksiezniczke zabito, ale czy Logan nadal zyl? Zolnierze nie zostawiliby Logana przy zyciu, zabijajac ksiezniczke, z ktora mogli sie zabawic. Logan byl wojownikiem, znanym szermierzem i nastepca tronu. Reszte krolewskiej rodziny zabito brutalnie, ale z duza dokladnoscia i skrupulatnoscia. Jesli Khalidorczycy zamierzali uczynic jakis wyjatek i chwilowo kogos oszczedzic, to nie Logana. Smutek uderzyl Kylara jak prawdziwy cios. Logan nie zyl. Jego najlepszy przyjaciel nie zyl. A winic za to mozna bylo tylko Kylara. Mogl to powstrzymac. Mogl zabic Durzo zeszlej nocy. Mial przed soba plecy siepacza, cel, ktorego nie sposob chybic. Dorian powiedzial mu. Powiedzial! Jakiego bolu nie zadal Loganowi? Pozwolil, zeby zabito jego przyjaciela, Aleine'a, ukrywal prawde na temat romansu Serah z Aleinem, pozwolil, by zabrano go do wiezienia za morderstwo i zmuszono do zerwania zareczyn. Teraz od Logana zazadano, zeby poslubil dziewczyne, ktorej nie znal, potem go zamordowano, a jego zone, z ktora nie byl nawet godziny, zgwalcono i zabito. Opadajac na podloge, Kylar zaplakal. -Loganie, tak bardzo mi przykro. Przepraszam. To moja wina, zawiodlem. Podparl sie reka i wlozyl dlon do kaluzy krwi. Spojrzal na zakrwawiona dlon. Tak samo zakrwawiona jak piec lat temu, dokladnie w tej samej komnacie, kiedy po raz pierwszy samodzielnie wykonal robote. Byla zakrwawiona caly czas, od chwili gdy pierwszy raz zabil niewinna osobe. Do tego miejsca przywiodlo go morderstwo. Zatoczyl pelne kolo. Zabicie jednej niewinnej osoby nieublaganie prowadzilo do kolejnych morderstw na niewinnych. Przez ostatnie piec lat robil dokladnie to, co zamierzal: coraz bardziej i bardziej upodabnial sie do Durzo Blinta. Stal sie morderca. Spal niespokojnie, wiec nie spal gleboko, a przez to byl jeszcze bardziej niebezpieczny. Stale chodzil rozdrazniony, a krew, ktora oblepila mu rece wlasnie w tym pokoju, nigdy nie zostala zmyta. Tylko jej przybywalo. Bez watpienia mial teraz na rekach krew Logana - to nie byl przypadek. Drake'owie lubili mowic o boskiej ekonomii: Bog zamienial szloch w smiech, smutek w radosc. Siepacz byl jak ksiaze-kupiec zajmujacy sie szatanska ekonomia. Morderstwo plodzi morderstwo i, jak powiedzial Durzo, za wszystko zawsze placa inni. Czy inni musza placic za moje porazki? Nie ma innego sposobu? Krew na jego rekach swiadczyla o tym, ze nie ma. To jest rzeczywistosc. Twarda, nieprzyjemna, nienawistna, ale prawdziwa. -Lamie wlasne zasady - powiedzial rozmazany cien. Kylar nawet nie podniosl wzroku. Nie obchodzilo go, czy umrze. Ale tamten juz nic nie powiedzial. Po dluzszej chwili Kylar zapytal z gorycza: -Nie baw sie w uczciwe zagrywki. Robota to robota? Durzo wyszedl z cieni. -Kylar, musze cie nauczyc ostatniej zasady. -A jaka to zasada, mistrzu? -Juz prawie jestes siepaczem. Teraz, kiedy nauczyles sie wygrywac w niemal kazdej walce, musisz nauczyc sie jeszcze jednej reguly: nigdy nie walcz, kiedy nie mozesz wygrac. -Swietnie. Wygrywasz. Durzo stal przez dluzsza chwile. -Chodz, uczniu. Oto twoj Tygiel. -Do tego sprowadza sie cale twoje zycie? - zapytal Kylar, w koncu podnoszac wzrok. - Proby i wyzwania? -Moje zycie? Takie jest zycie w ogole. -To nie wystarcza - nie zgodzil sie Kylar. - Ci ludzie nie powinni byli umrzec. Khalidor nie powinien wygrywac. To nie w porzadku. -Nigdy nie powiedzialem, ze to w porzadku. Moj swiat nie jest czarno-bialy, nie sklada sie z tego co dobre i zle. Twoj tez nie powinien taki byc. Nasz swiat to tylko lepsze i gorsze, mrok jasniejszy i ciemniejszy. Cenaria nie mogla wygrac z Khalidorem, chocby nie wiadomo co dzisiaj sie wydarzylo. W ten sposob zginelo kilku arystokratow zamiast dziesiatek tysiecy chlopow. Tak jest lepiej. -Lepiej? Moj najlepszy przyjaciel nie zyje, a teraz pewnie gwalca jego zone! Jak mozesz stac z boku bezczynnie? Jak mozesz tamtym pomagac? -Bo zycie jest puste. -Chrzanisz! Gdybys w to wierzyl, zginalbys dawno temu! -Rzeczywiscie umarlem dawno temu. Cale dobro przemija i cale zlo przemija, a my nie mozemy nic zrobic, zeby zmienic cokolwiek albo kogokolwiek. A juz w najmniejszym stopniu samych siebie. Ta wojna nadejdzie i przejdzie, bedzie zwyciezca i ludzie, ktorzy zgina na prozno. Ale my bedziemy zyc. Jak zawsze. A przynajmniej ja. -To nie w porzadku. -Czego chcesz? Sprawiedliwosci? Sprawiedliwosc to bajka. Pocieszajacy mit z miekkim futerkiem. -Mit, w ktory dawno temu wierzyles - odpowiedzial Kylar, wskazujac na slowo "SPRAWIEDLIWOSC" wytrawione na ostrzu Sedziego. -Kiedys wierzylem w rozne rzeczy. To nie znaczy, ze sa prawdziwe. -Kto lepiej na tym wyszedl? Logan czy my? Logan mogl spac noca. Ja siebie nienawidze. Sni mi sie morderstwo i budze sie zlany potem. Ty szukasz zapomnienia w piciu i wyrzucasz pieniadze na dziwki. -Logan nie zyje - odparl Durzo. - Moze bedzie nosil korone w nastepnym zyciu, ale teraz nie na wiele mu to sie zdalo, co? Kylar spojrzal dziwnie na Durzo. -I to ty mowisz, ze zycie jest puste, bez znaczenia. Ze nie zabieramy niczego wartosciowego, kiedy odbieramy zycie. Patrz, jak trzymasz sie wlasnego. Jestes pierdolonym hipokryta. -Kazdy cos wart czlowiek jest hipokryta. - Durzo siegnal do kieszeni na piersi i wyciagnal zwiniety kawalek papieru. - Jesli mnie zabijesz, to jest dla ciebie. Wyjasni ci pewne rzeczy. Uznaj to za dziedzictwo. Jesli ja zabije ciebie... no coz, to, jak juz umre, wpadne do ciebie na pogaduchy po drodze do najnizszego kregu piekiel. Durzo wsunal papier do kieszeni na piersi i wyciagnal ogromny miecz z dluga, czerwona wstazka zwieszajaca sie z rekojesci. Ostrze bylo dluzsze i ciezsze niz Sedzia, ale z pomoca Talentu Durzo mogl nim wladac jedna reka. -Nie rob tego - powiedzial Kylar. - Nie chce z toba walczyc. Siepacz podszedl. Kylar stal nieruchomo, nie wykonujac najmniejszego gestu w swojej obronie. -Juz mu oddales Kule Ostrzy? - zapytal Kylar. Siepacz sie zatrzymal. Siegnal do sakiewki i wyciagnal srebrzysta kule. -Te? To nic. Kolejna podrobka. - Wyrzucil kule przez okno. Szklo rozpryslo sie, kiedy ka'kari przelecialo przez okno i pozeglowalo w mrok. -Cos ty zrobil?! - zawolal Kylar. -Na Anioly Nocy! Zwiazales moje ka'kari. Ukradles je mi. Nadal nie rozumiesz? Zupelnie jakby mowil w obcym jezyku. Zwiazal? Kylar podejrzewal, ze zwiazal ka'kari - musial, bo jego Talent teraz dzialal. A Durzo mowi, ze to szkielko? -To niewiarygodne - powiedzial Durzo, krecac glowa. - Wyciagaj miecz i walcz, chlopcze. -Teraz to moj miecz, co? - zapytal Kylar. -Nie na dlugo. Nie zasluzyles sobie, zeby zostac moim nastepca. - Durzo uniosl miecz. -Nie chce z toba walczyc - powiedzial Kylar, odmawiajac wyciagniecia ostrza. - Nie bede. Durzo uderzyl. W ostatniej sekundzie Kylar wyciagnal Sedziego i zablokowal ciecie. Wzmocniony Talentem cios napotkal drugi wzmocniony Talentem cios. Ostrza zadrzaly od sily uderzenia. -Wiedzialem, ze to jest w tobie - powiedzial Durzo. Usmiechnal sie groznie. Wszelkie zludzenia, jakie mogl miec Kylar odnosnie do tego, ze Durzo potraktuje go ulgowo, bo nie mial czasu nauczyc sie korzystac z Talentu, zniknely w jednej chwili. Blint rzucil sie do zacieklego ataku tak szybko, ze powinno byc to niemozliwe. Kylar zatoczyl sie do tylu, blokujac ciosy i odskakujac, zeby uniknac kolejnych. Durzo wykorzystywal kazda bron w swoim arsenale. Miecz rozmazal sie w kombinacjach ciosow, a wstazka u rekojesci zamienila sie w migoczacy czerwony strumien. Jej zadaniem bylo odciagnac wzrok przeciwnika od niebezpiecznego ostrza. Kazdego, kto pozwolilby sobie zagapic sie na chwile, zaraz otrzezwilaby stal miedzy zebrami. Ale nie tylko miecz mieszal Kylarowi w glowie. Po cieciu w glowe Durzo kopnal go w kolano, a potem z obrotu uderzyl na odlew w twarz. Kombinacje ciosow szly jedna po drugiej, przechodzily plynnie w kolejne jak wsciekla rzeka smiercionosnego ruchu. Parujac i uskakujac, Kylar cofal sie coraz bardziej. Durzo nie dawal mu czasu na myslenie, ale Kylar byl swiadom pomieszczenia wokol siebie. Zajmowalo cale najwyzsze pietro wiezy, wiec tworzylo wielkie kolo, splaszczone na jednym koncu przy wejsciu i na drugim przy garderobie. Dobre obycie w walce z Durzo powoli uspokajalo Kylara. Oczywiscie zawsze przegrywal, ale tym razem sprawy przyjma inny obrot. Musza. Moc przeplynela mu przez rece, wywolujac ciarki - mial wrazenie, ze kazdy wlosek na ciele stanal mu deba. Sparowal pchniecie i ostrze Durzo polecialo w bok, jakby wazylo cwierc swojego ciezaru. Blint w ulamku sekundy otrzasnal sie, ale przestal napierac. Kylar stal jard od sciany, a obok niego znajdowala sie wisniowa komoda. Ostrze Blinta strzelilo mu do oczu, ale to byla zmylka. Prawdziwy atak Durzo to byl kopniak w prowadzaca noge Kylara. Chlopak odchylil sie do tylu ku scianie, wymachujac stopa i zatrzymujac noge Blinta. Spodziewajac sie parady, Blint siekl za mocno. Ciezkie ostrze zaglebilo sie w komode. Kamienna sciana uderzyla Kylara w plecy, kiedy sie potknal, zmuszajac go do natychmiastowego wyprostowania sie. Ale zamiast probowac wyrwac miecz z komody, Durzo siegnal przez ramie i wyciagnal dwa blizniacze miecze shuang gou zakonczone hakami. Kazdy mial polksiezycowate ostrza oslaniajace kostki dloni, a poza tym wygladaly jak zwykle miecze, tyle ze zakonczone hakami, ktorymi mozna zlapac miecz przeciwnika. -Nie cierpie ich - powiedzial Kylar. -Wiem. Kylar zaatakowal, nadal starajac sie dopasowac efekt Talentu do walki. Z tego, co sie zorientowal, pozwalal mu poruszac sie szybciej i uderzac z wieksza sila, ale istnialy granice szybkosci, z jaka moglo walczyc dwoch obdarzonych Talentem wojownikow. Talent nie pozwalal szybciej podejmowac decyzji, wiec nie byla to tylko kwestia przyspieszenia zwyklego tempa walki. Kylar musial byc ostrozniejszy - i nadal nie mial pojecia, czy Talent bedzie chronil jego cialo. Jesli Blint przebije sie przez obrone Kylara wzmocnionym Talentem kopnieciem, to polamie mu zebra jak galazki czy tez jego zebra tez sie wzmocnily? Jedyny sposob zeby sie tego dowiedziec, to nie dowiadywac sie na razie. Blint pozwolil Kylarowi ruszyc naprzod, na razie tylko oslaniajac sie mieczami shuang gou. A potem, kiedy sie zblizyli do lozka, zaczal poslugiwac sie hakami. Kiedy Kylar uderzyl, Durzo za pomoca haka wykrecil ostrze Sedziego w bok. Zaraz po tym cial z gory drugim mieczem. Odskakujac, Kylar zorientowal sie, ze Durzo zapedzil go pod jedno z szerokich okien wiezy. Durzo zblizyl sie i przyjal powolne ciecie, ale zamiast odepchnac je w bok, zlapal ostrze drugim hakiem, blokujac miecz Kylara. Kiedy chlopak rzucil sie naprzod, Blint wykierowal ostrze Sedziego tak, ze przeszlo obok jego glowy, i wyrwal je Kylarowi. Sedzia uderzyl z brzekiem o posadzke za Kylarem. Blint kopnal go w piers, a chlopak ledwo co spowolnil to kopniecie rekami, ktore uniosl, wyciagajac sztylety. Kylar uderzyl w okno i poczul, ze szklo peka, drewno rozpada sie i rozlatuje sie zasuwka. Ogarnelo go przyprawiajace o mdlosci wrazenie, ze wylatuje w pusta przestrzen. Szukajac czegos - czegokolwiek - czego moglby sie zlapac, Kylar obrocil sie z rozpaczliwa gracja spadajacego kota. Zostawione na laske grawitacji sztylety spadly, wirujac i polyskujac w swietle ksiezyca. Kylar wepchnal palce przez delikatna szybe okna. Zacisnal dlonie na drewnie i potrzaskanym szkle, ale okno sie otworzylo. Z trzaskiem uderzyl twarza o mur wiezy. Szklo rozcinalo mu palce i zazgrzytalo o kosci, kiedy obsunela mu sie reka. Ale utrzymal sie. Mrugajac, zawisl na jednej dloni. Krew splywala mu po rece. Krew splywala po twarzy. Zwisal dwiescie stop nad bazaltowa podstawa zamku i rozlegla powierzchnia rzeki. Para buchala z pojedynczego wulkanicznego otworu na Vos i przeslaniala barke zacumowana przy brzegu. Opary blyszczaly w swietle ksiezyca. Daleko w dole przy statku Kylar dostrzegl rozmawiajacych mezczyzn. Nawet z tej wysokosci slyszal brzek stali i dostrzegl khalidorskich najezdzcow miazdzacych piechote na dziedzincu zamkowym. A wtedy sierzant Gamble wynurzyl sie z frontowej bramy. Prowadzil arystokratow i ponad dwustu cenaryjskich zolnierzy. Probowali uciec z zamku, jak im kazal Kylar, ale kiedy przedzierali sie do wschodniej bramy, Khalidorczykow wsparlo ponad stu gorali, ktorzy nadeszli z przeciwnej strony zamku. W ciagu kilku sekund dziedziniec stal sie polem bitwy o Cenarie. Zamek i miasto byly stracone. Jesli arystokraci Zgina, padnie tez Cenaria. Jesli przedra sie przez masy gorali i wydostana przez Wschodni Most Krolewski, beda mogli zorganizowac opor. To byla najslabsza iskierka nadziei, ale w Cenarii nadzieja nigdy nie rozblyskiwala oslepiajacym swiatlem. Kylar uslyszal trzask i opadl o kilka cali. Wspial sie po framudze okna akurat, kiedy wyskoczyl nastepny zawias. Ostatni zawias zaprotestowal rowniez wyskoczyl. Kylar rzucil sie na okiennice przymocowana do scian wiezy, Wcisnal palce miedzy listewki. Zlapal sie. Trzy listewki zlamaly sie i wreszcie zablokowaly jego upadek. Okno opadalo spokojnie pod nim, obracajac sie raz za razem na wietrze. Uderzylo o skaly raptem kilka krokow od rzeki - dokladnie tam, gdzie wyladowalby Kylar, gdyby spadl. Okno rozpadlo sie na drzazgi i odlamki szkla. Kylar spojrzal w gore. Zawiasy okiennic meczyly sie, powoli wychodzac z kamienia. Cudownie. *** Durzo Blint stal posrod rzezi i niczego z niej nie dostrzegal. Ciala walaly sie w sypialni. Swiezo sciete lilie kwitly tuz obok krolewskiego loza - biale lilie zbryzgane na czerwono krwia.Delikatna, kiedys biala koszula nocna moczyla sie w szerokiej kaluzy szkarlatu u jego stop. Na kwietnej mozaice wypalono czarny krag. Kwasny odor czarognia zdusil aromat perfum w powietrzu. Ale Durzo widzial tylko otwarte okno przed soba. Na jego ospowatej twarzy malowalo sie zdumienie. Wiatr wpadal z wyciem przez okno, sprawiajac, ze zaslony lopotaly i wciskajac siwe wlosy Durzo do oczu. Palcami prawej reki przerzucal ostrze raz zarazem. Od palca do palca, do palca i przerwa. Od palca do palca, do palca i obrot. Zorientowal sie, co robi, i schowal sztylet do pochwy. Zacisnal usta i owinal sie cetkowana, szaro-czarna peleryna, zakrywajac pas pelen strzalek, sztyletow, roznych narzedzi i sakiewek. To nie tak mialo sie skonczyc. Nie mialo byc tak pusto. Odwrocil sie plecami do okna i znieruchomial. Przechylil glowe, jakby uslyszal cos ponad wyciem wiatru. *** Kylar zmusil sie, zeby puscic okiennice zakrwawiona prawa reka. Wymacal puste pochwy po sztyletach, ktore odpowiadaly pustej pochwie na jego plecach. Jeczac, skrecil sie, zeby siegnac po tanto na lydce. Palce mial sztywne, pokaleczone, slabe. Tanto omal nie wypadlo mu z reki.Sznury, mocujace okiennice do scian, z latwoscia pekly. Zardzewiale zawiasy zaskrzypialy glosno. Kylar zesztywnial, ale nic nie mogl na to poradzic. Wzial dwa szybkie wdechy, a potem odepchnal sie od wiezy obydwiema stopami. Bujnal sie z powrotem ku otwartemu oknu i podciagnal sie z pomoca Talentu, jakby sie hustal na ogromnej hustawce. Okiennica oderwala sie od wiezy, a jemu ledwo udalo sie wzniesc na tyle, zeby zamiast uderzyc o sciane, wpasc do sypialni i przeleciec po podlodze. Podcial Durzo, ktory przewrocil sie na niego i jeden z mieczy z hakami siepacza wylecial przez okno. Miedzy nimi lezala okiennica, wiezac rece Durzo z niezrecznej pozycji. Kylar uderzyl Durzo okiennica w twarz. -Nie... - Kylar uderzyl okiennica w twarz Durzo z cala sila swojego Talentu. Mezczyzna zlecial z niego. Kylar przeturlal sie na bok i skoczyl na rowne nogi. Ale Blint tez juz wstal. Kopnal taboret w strone Kylara. Chlopak zablokowal go stopa, ale stracil rownowage i sie przewrocil. Wyladowal twarza na ozdobnym dywanie. Biegnac z predkoscia blyskawicy, Blint uniosl miecz shuang gou. Zamiast probowac wstac albo sie przeturlac, Kylar zlapal dywan i szarpnal nim. Durzo polecial w przod szybciej niz sie spodziewal i tylko przecial powietrze, gdy kolanami trafil Kylara w ramie. Przekoziolkowal. Ciezki miecz Durzo nadal byl zaklinowany w komodzie obok okna, ale Sedzia lezal blizej. Kylar zlapal go i sie odwrocil. -...chce... Siepacz rzucil sie, zeby porwac miecz z hakiem z podlogi. -...walczyc z toba! - Kylar skoczyl na miecz shuang gou. Durzo szarpnal bron w gore z cala sila swojego Talentu. Przez chwile wydawalo sie, ze zelazne ostrze wytrzyma. Ale wtedy miecz pekl cal od rekojesci. -Moze i nie chcesz, synu, ale cos w tobie nie zgadza sie na smierc - odpowiedzial Durzo. Odrzucil na bok zlamane ostrze, ale nie wyciagnal innej broni. -Mistrzu, nie kaz mi walczyc ze soba - powiedzial Kylar, celujac ostrzem w gardlo Durzo. -Podjales decyzje, kiedy mi sie sprzeciwiles. -Dlaczego to zrobiles? -Nie wzialbym cie na ucznia, gdybym nie myslal, ze jestes kims, kim nie jestes. Niech Aniolowie Nocy mi wybacza. -Nie mam na mysli siebie! - Rece Kylara sie trzesly. - Dlaczego zmusiles mnie do zdrady najlepszego przyjaciela? -Poniewaz zlamales zasady. Poniewaz zycie jest puste. Poniewaz ja tez zlamalem zasady. - Durzo wzruszyl ramionami. - To wraca do czlowieka. -To nie wystarczy! Durzo zetknal czubki palcow i zacisnal usta. -Logan umarl, krzyczac, wiesz? Zalosne. Kylar rzucil sie na niego. Miecz smignal ku szyi Durzo. Ale on nawet sie nie wzdrygnal. Miecz uderzyl w jego dlon i zatrzymal sie, jakby nie byl naostrzony. Ale Durzo nadal trzymal rece zlozone przed soba. Dlon, ktora trzymala ostrze Kylara, byla czysto magiczna. Wyrwala Sedziego z reki Kylara. Druga pojawila sie w powietrzu, uderzajac go. Kylar zablokowal cios i zatoczyl sie do tylu, kiedy Durzo szedl spokojnie przed siebie, buzujac moca Talentu. Kylar nic nie mogl na to poradzic. Blokowal coraz szybciej i szybciej, ale dlonie atakowaly jeszcze szybciej. W koncu rece z jego wlasnego Talentu rozkwitly niepewnie przed nim i zablokowaly kilka ciosow, ale to nie wystarczylo. Durzo zmuszal go do cofania sie. W koncu dlonie zlapaly wszystkie konczyny Kylara i przyszpilily go do sciany. Nie mogl sie ruszyc nawet na cal. -Ach, dzieciaku. Gdybym mogl cie nauczyc, jak uzywac Talentu, bylbys kims naprawde nadzwyczajnym. Durzo wyciagnal sztylet do rzucania. Zakrecil nim w palcach. Uniosl go. Zatrzymal sie, jakby chcial cos powiedziec, ale tylko pokrecil glowa. -Przykro mi, Kylar. -Daruj sobie. Zycie jest puste, prawda? Durzo westchnal. Gapil sie na Sedziego, ktory polyskiwal czernia u stop Kylara, rownie bliski jak blask ksiezyca i rownie odlegly jak ksiezyc. Na jego pobliznionej twarzy malowaly sie zal i cierpienie. Wedrujac za jego spojrzeniem, Kylar popatrzyl na czarny miecz, ktory Durzo nosil przez tyle lat, i przypomnial sobie... Krzywiac sie, Durzo wyrwal Kylarowi mieszek i odwrocil go do gory nogami. Kula Ostrzy spadla mu do dloni. -Niech to. Tak jak myslalem - powiedzial. -Co? - spytal Kylar. To byla falszywka, kolejne falszywe ka'kari. Durzo nie byl w nastroju do udzielania odpowiedzi. -Dziewczyna widziala twoja twarz? Za odpowiedz wystarczylo milczenie Kylara. -Zajmij sie tym. Kylar, to nie jest prosba. To rozkaz. Zabij ja. -Nie - odparl Kylar. - Cos ty powiedzial? Czarna krew sciekala z Sedziego i zbierala sie w kaluzy na podlodze. -Nie zabije jej. I nie pozwole panu. Przykro mi. -Kim jest ta dziewczyna, ze warto dla niej narazac sie na to, by scigano cie przez reszte twojego krotkiego... - Urwal. - To Laleczka. -Tak, prosze pana. Przykro mi. -Na Anioly Nocy! Nie chce twoich przeprosin! Chce poslusze... - Durzo uniosl palec i zamilkl. Kroki sie zblizaly. Durzo otworzyl drzwi i wypadl na korytarz z nieludzka szybkoscia, a jego miecz rozblysnal srebrzyscie w slabym swietle. Jego miecz rozblysnal srebrzyscie? Ostrze Sedziego bylo czarne. Rozlegl sie dzwiek czegos metalicznego turlajacego sie po marmurze w strone Kylara, ktory wyciagnal reke i poczul, ze ka'kari uderzylo go w dlon. - Nie! Nie, to jest moje! - wrzasnal Blint. W jednej chwili ka'kari rozlalo sie niczym czarny olej. Co przed chwila powiedzial Durzo? Ze srebrne ka'kari to jeszcze jedna falszywka. Ukradles moje ka'kari. Wcale nie srebrne. Tylko czarne. Ka'kari, ktore Durzo nosil od lat, ukryte w powloce na ostrzu Sedziego. Ka'kari wybieraja sobie panow. Z jakiegos powodu czarne ka'kari wybralo Kylara. Moze wybralo go lata temu, w tym dniu, kiedy Durzo pobil go za zobaczenie sie z Laleczka. W tamtym dniu, kiedy blekitna poswiata otoczyla czarne ostrze. Kiedy Durzo krzyknal: "Nie, tylko nie to! Jest moje!", a zarzacy sie blekitny ogien wgryzl sie w palce Kylara. Durzo odrzucil miecz na bok, wiec Kylar nie mogl zwiazac ka'kari do konca, bo gdyby mu sie udalo, nie wezwalby srebrnego ka'kari dla Durzo. Teraz juz wiedzieli, ze nie przyzwal go, bo bylo falszywe. Nie bylo w miescie zadnego ka'kari poza czarnym nalezacym do Durzo. I Durzo wiedzial od tamtego dnia, ze jesli pozwoli Kylarowi zyc, na zawsze straci czarne ka'kari. Zostawil mu je nawet dzis wieczorem, zeby uczen mial szanse. Ale teraz bylo juz za pozno. Durzo wygladal, jakby chcial powiedziec cos wiecej, w jakis sposob dac upust cierpieniu. Ale slowa nigdy nie byly jego mocna strona. Zamiast tego, stojac raptem kilka krokow od Kylara, rzucil w jego twarz nozem. Czas nie zwolnil. Swiat nie skurczyl sie do czubka wirujacego noza. Ale rozpacz zagotowala sie w zarze szalenczej nadziei, ktora wezbrala w sercu Kylara. Nie zauwazyl, ze jego reka uniosla sie, nie wiedzial nawet, jak ja wyrwal, nie wiedzial, jak ka'kari przeszlo z ostrza na podlodze do jego dloni. Po prostu tam bylo. W tym niespowolnionym ulamku sekundy czarna maz skoczyla z jego palcow i rozbryznela sie na wirujacym nozu, lecacym w strone jego piersi, jak slina na chodniku. Kiedy Kylar spojrzal znowu, noza nie bylo. Brzdek. Kylar spojrzal w dol, zeby zobaczyc, skad ten odglos. Ka'kari turlalo sie po podlodze ku niemu. Kiedy wspielo sie na jego but i roztopilo na skorze, Kylar poczul przyplyw mocy. Z latwoscia, jakby po prostu wzruszyl ramionami, wyrwal sie widmowym rekom, ktore przyszpilaly go do sciany. Zgrabnym ruchem stanal i wyciagnal reke w strone dawnego mistrza, uwalniajac energie, ktora w nim wzbierala. Durzo polecial do tylu, jakby cala potega huraganu dmuchnela mu w twarz. Koziolkowal, slizgal sie i turlal przez pokoj, az uderzyl o sciane. Z pomoca Talentu Kylar podniosl Sedziego i przyciagnal do swojej dloni. -Nie walcz, kiedy nie mozesz wygrac - powiedzial. - I nie walcz, kiedy nie chcesz wygrac. Racja? Durzo z trudem wstal. Nie mial broni. Przyjal pozycje do walki i usmiechnal sie krzywo. -Czasem trzeba walczyc. -Nie tym razem - powiedzial Kylar. Uniosl miecz i puscil sie biegiem przed siebie. Durzo sie nie poruszyl. Po prostu patrzyl Kylarowi w oczy, gotowy. W ostatniej sekundzie Kylar uskoczyl w bok i zanurkowal przez okno w przeswietlone blaskiem ksiezyca powietrze wokol polnocnej wiezy. Jednym z tych ludzi kolo statku byl Roth. 57 Logan nie zamierzal pozwolic komukolwiek uzywac jego klejnotow jako sakiewki na drobne, juz nie wspominajac o Rothcie Ursuulu. Wiecej: zamierzal zabic lajdaka. Nie przejmowal sie, ze jest nieuzbrojony i nadal nagi - Roth pewnie podejrzewal, ze to mu odbierze resztki godnosci - bo wscieklosc dodawala mu sily. Cale okrucienstwo, zepsucie i horror, jakie widzial tego ostatniego dnia, wywolaly w nim przemiane. Pozniej znowu bedzie czlowiekiem. Teraz byl tylko twarda, zmrozona na krysztal wsciekloscia. Logan uznal, ze nawet majac zwiazane rece, moze zabic obu straznikow. Kiedy furia wzbierala w jego ciele, czul, ze malo co mogloby go powstrzymac.Poza magia. Roth tez to wiedzial i wyslal swojego czarownika, Nepha Dade, zeby odprowadzil Logana do podziemi. Neph najwyrazniej nauczyl sie na pamiec planu zamku, poniewaz bez trudu kluczyl korytarzami dla sluzby, bocznymi schodami i piwniczkami. Miasto Cenaria mialo tylko jedno wiezienie, polaczone z zamkiem jednym tunelem - teraz opanowanym przez khalidorskich gorali - i oddzielone od reszty miasta rozgaleziajaca sie rzeka Plith. Wiezniow wozono do wiezienia barka. Niewielu je opuszczalo. Mozna bylo uznac, ze zloczyncow, ktorzy tu trafiali, ziemia pochlonela zywcem. A moze - jak pomyslala malenka czastka Logana, ktora nie byla czysta wsciekloscia, gdy specyficzny zapach atakowal jego zmysly - miejsce to nazywano Paszcza z calkiem innych powodow. Opary nieustannie uciekaly z polnocnej czesci Vos i wypelnialy powietrze w wiezieniu zapachem siarki, nim wreszcie wyplywaly na zewnatrz. Neph Dada zatrzymal sie przed zelazna brama, podczas gdy jeden z pilnujacych Logana straznikow szukal klucza. Neph spiorunowal go wzrokiem i machnal reka przed zamkiem. Czarne zawijasy na jego skorze poruszaly sie niezaleznie od reki. Zamek zazgrzytal. Straznik wyjal wlasciwy klucz i usmiechnal sie slabo. -Mam inne sprawy do zalatwienia - powiedzial Neph. - Dacie sobie z nim rade sami? -Tak jest! - powiedzial straznik, zerkajac nerwowo na Logana. Loganowi serce zabilo radosnie. Walka nago z dwoma uzbrojonymi mezczyznami nie byla do konca rowna, ale dopoki magiczne wiezy trzymaly jego rece w bezruchu, a nogom pozwalaly ledwie szurac, nic nie mogl zrobic. -Dobrze. Wiezy beda trzymac jeszcze dziesiec minut - poinformowal ich Neph. -To mnostwo czasu, panie. Parskajac pogardliwie, Neph zostawil ich. Straznik z wielkim nosem otworzyl zelazna brame, dajac Loganowi czas, na przyzwyczajenie wzroku do slabego oswietlenia. Po prawej i lewej ciagnely sie ciezkie drzwi z oknami, w ktore wstawiono kraty. -Na wypadek, gdybys sie zastanawial - powiedzial Nochal - to sa najladniejsze apartamenty w tym miejscu. Prawdziwe wygody. Dla arystokracji. Ale nie dla ciebie. Logan spojrzal na mezczyzne beznamietnie. -Tamta rampa wychodzi na powierzchnie. Ale to tez nie dla ciebie. Straznik o twarzy lasicy spojrzal na Nochala: -Zawsze draznisz sie z trupami? -Zawsze - odpowiedzial Nochal, wsadzajac palec do nosa. - No co? - zapytal, kiedy Lasica spojrzal na niego. - Tylko sie drapalem. -Zamknij sie - powiedzial Lasica. - Schodzimy na trzeci poziom? -Aha, az do Dna, do Wyjcow. Zalatwmy to szybko. - Nochal popukal w czwarte drzwi, kiedy przechodzili. - Zaraz do ciebie wroce, skarbie! Z celi dobiegal cichy placz, ale kobieta nawet nie podniosla wzroku. -Napalilem sie na te suke - przyznal Nochal. - Widziales ja? Lasica pokrecil glowa, wiec Nochal opowiadal dalej: -Ma wiecej blizn na twarzy niz goral pchel, ale kto by tam patrzyl na twarz, nie? -Ksiaze rozerwie ci gardlo, jesli ja tkniesz - powiedzial lasica. -A skad bedzie wiedzial? -Przyjdzie tu dzisiaj. Chce uwolnic naszych chlopakow z Sa'kage, zajrzec do tej dziwki i jakiegos dzieciaka, ktorego tu wrzucili. -Tej nocy? Do diabla, wystarczy mi mniej niz piec minutek - powiedzial Nochal i zasmial sie. Przeszli dwa poziomy wykopanych przez ludzi tuneli; smrod scisnietych na malej przestrzeni ludzi przybieral na sile i mieszal sie z odorem siarki, sciekow i innych zapachow, ktorych Logan nie potrafil rozpoznac. Co pewien czas sprawdzal wiezy, ale nie bylo zadnej zmiany. Ledwo mogl sie ruszac. Mimo to wypatrywal swojej szansy. Zwyczajna ucieczka nie wystarczy. Musial zabic straznikow, zdobyc klucze i pamietac, jak ma sie kierowac do wyjscia. Wyjcow trzymano na trzecim poziomie, ale kiedy dotarli do naturalnych jaskin, ledwie co poszerzonych narzedziami, Logan nie uslyszal wycia. -Nie chcemy isc dalej - powiedzial Nochal, zatrzymujac sie przed drzwiami podwojnie wzmocnionymi zelaznymi pasami. - Ci lajdacy zrobia co trzeba. Nawet nie zamierzam probowac go wyciagac z Dna. Nie zblize sie do tych zwierzat. -Dna? - spytal Logan. Nochal zerknal z ukosa, ale najwyrazniej mial ochote go postraszyc. -To Dno Piekiel. Dla gwalcicieli, zabojcow i innych dewiantow tak pokreconych, ze wieszanie bylo dla nich za dobre. Wrzuca sie ich tutaj, zeby pozerali sie nawzajem. Musza zbierac wode ze skal, a straze nigdy nie wrzucaja im dosc chleba. Czasem najpierw na niego szczaja.; -Wiec kto teraz... no wiesz? - zapytal Lasica, niepewnie wyciagajac ostrze. - Te wiezy nie beda trzymaly wiecznie. -Kto teraz co? - zdziwil sie Nochal. -No wiesz. Obetnie mu. Logan sprawdzil wiezy, ale nadal trzymaly mocno. Rece mial unieruchomione wzdluz bokow, stal prosto jakby polknal kij, a stopy mogl tylko przesunac o kilka cali - i straznicy wiedzieli o tym. O bogowie. Mial coraz mniej czasu. -Ja to zrobie - warknal Nochal. Zlapal kij z petla, ktora zalozyl Loganowi na szyje, a potem podal kij Lasicy. - Trzymaj go. Nie mozemy ryzykowac. Daj mi to. Lasica podal noz Nochalowi. To byl zwyczajny noz, ale Logan nie mogl oderwac od niego oczu. Strach zaczal mieszac sie z wsciekloscia, i poczul, ze lod rozmarza. Taje. Zrobia to. Na bogow, nie. Szarpal sie, wymachiwal rekami i nogami jak zwierze. Nochal zasmial sie, a Lasica tylko zacisnal petle mocniej na szyi, az twarz Logana zrobila sie sina. Nic go to nie obchodzilo. Niech mnie teraz zabija. Na bogow! -Szkoda, ze nie pracowales ze mna dluzej - powiedzial Nochal. -Czemu? - zapytal Lasica, nerwowo trzymajac kij z petla w obu rekach. Nochal wbil Lasicy noz w oko. Mezczyzna stanal na czubkach palcow, zadrzal konwulsyjnie i padl. -Bo wtedy sprobowalbym cie zwerbowac, zamiast zwalniac - powiedzial Nochal i zasmial sie, rozcinajac petle na szyi Logana. Logan zagapil sie na niego tak zaszokowany, ze zabraklo mu slow, a wscieklosc i strach powoli w nim bledly. Nochal nie zwracal na niego zadnej uwagi. -Jak juz bedziesz mogl sie ruszac, wloz to. Przykro mi, ze nie zeslali tu kogos blizszego twoim rozmiarom - powiedzial Nochal, sciagajac ubranie z trupa Lasicy. -Kim u diabla jestes? -Niewazne. - Nochal rzucil Loganowi spodnie Lasicy. - Liczy sie to, dla kogo pracuje. - Znizyl glos, zeby wiezniowie go nie podsluchali. - Pracuje dla Jarla. To przyjaciel twojego przyjaciela. -Kto? -Jarl kazal mi powiedziec, ze jest przyjacielem przyjaciela. - Nochal rozcial bielizne Lasicy nozem. - Mowie ci tylko to, co kazano powie... -Co ty, do licha, robisz? - przerwal mu Logan. -Obcinam mu klejnoty. -Ozesz! - Logan zamknal oczy i odwrocilby sie, gdyby magiczne wiezy pozwolily mu na to. Nochal zignorowal go i cial. -Niech to szlag! Nie wyglada to ladnie, ale musi wystarczyc. Mamy szczescie, ze ma wlosy w tym samym kolorze co ty, nie? - Wstal i potrzasnal przed Loganem kawalkiem skory. - Sluchaj chloptasiu, to nie byl moj pomysl. Ale jesli Roth znajdzie po tobie ten mieszek, a ja szczesliwie "zgine w czasie powstania", to moze obaj przezyjemy. Rozumiesz? -Nie. -To kiepsko. Nie mamy czasu. To, co chrzanilem po drodze tutaj, to prawda. W pierwszych celach sa kobieta i mala dziewczynka. Jarl chce je wydostac. Chce wiedziec, czemu Rothowi zalezy na nich. Wyglada na to, ze wiezy slabna. Pomoz mi. Logan odkryl, ze moze poruszyc rekami, jesli bardzo sie postara, a stopy mogl juz niemal swobodnie przesuwac. Zlapal Lasice za noge - starajac sie nie patrzec na jego krocze - i zaczal go ciagnac razem z Nochalem. -Wiec powiedziales to wszystko, tylko po to, zebym wiedzial? - zapytal Logan. Nochal skrzywil sie, patrzac na dlugie prety wstawione w czarna dziure w podlodze. Dziura byla na tyle gleboka, ze przy slabym swietle pochodni Logan nie mogl dostrzec jej dna. Nochal zlapal klucz, otworzyl mala bramke przy blizszym koncu pretow. Z Dna dobiegaly odglosy pociagania nosem i pomruki. -I zeby sprawdzic, czy on cos wie na ten temat, zanim go zabije - wytlumaczyl Nochal. - Pomoz mi go wrzucic. Nie martw sie, tu jest wystarczajaco gleboko, a brzegi sa strome. Logan niechetnie sie przesunal, zeby pomoc. Nadal nie byl w stanie poruszac sie na tyle, zeby kucnac i zlapac sie pretow, wiec Nochal musial otworzyc bramke, a Logan wepchnal Lasice do dziury. Rozlegly sie demoniczne wrzaski radosci i na dole natychmiast rozpetala sie walka. Trzesac sie, Logan odsunal sie od jamy. -Jaki mamy teraz plan? -Plan? - Nochal spojrzal w ciemnosc w dole i pokrecil glowa. - Wynosimy sie stad. Jesli dzisiejszego wieczoru wygra Roth, nie bedzie mogl sie doczekac, zeby cie odnalezc. Jarl ma kilku ludzi, ktorzy przyznaja, ze widzieli cialo. Ktos inny powie, ze widzial mnie martwego, i w koncu przyzna sie, ze okradl mnie po smierci. Pokaze twoja "sakiewke" Rothowi. -Niezbyt to przekonujace. Zamkniesz wreszcie te przekleta krate? -Na gorze umieraja setki ludzi. Nie sposob dowiedziec sie, co sie stalo z pojedynczymi osobami. Roth to wie. W kazdym razie to najlepsze, co mozemy zrobic i przy okazji utrzymac cie przy zyciu. Jarl sam bedzie musial zdecydowac, czy sprawa z "sakiewka" to przesada. Nochal zagapil sie na Dno, z ktorego dobiegalo nieomylnie mlaskanie. Odwrocil sie do Logana z krzywym usmieszkiem. -Az sie czlowiek zastanawia, co? Logan pokrecil glowa, czujac mdlosci. Odwrocil sie akurat, zeby zobaczyc cieniutkie lasso, ktore wylecialo z Dna. Opadla gladko na ramiona Nochala. W mgnieniu oka Logan zorientowal sie, ze line spleciono ze sciegien i pomyslal niezbyt bystrze: Co za zwierze tam na dole jest na tyle duze, zeby zrobic line z jego sciegien? Oczy Nochala wypelnily sie przerazeniem, a potem lasso napielo sie i szarpnieciem scielo go z nog. Polecial prosto na otwarta krate i tylko rozlozone rece i nogi powstrzymaly go przed upadkiem. Wtedy petla zeslizgnela sie z jego ramion na szyje. Na Dnie rozlegl sie dziki smiech. Logan zatoczyl sie przed siebie; poruszal sie szybciej niz pol godziny temu, ale nadal za wolno. Lina wokol szyi Nochala zaciskala sie coraz mocniej. Musialo ja ciagnac z pieciu ludzi. Rece mu slably, a kiedy zamrugal, patrzac na Logana, mial groteskowo wybaluszone oczy. A potem rece mu sie ugiely i spadl na Dno. Logan probowal go zlapac. Ale potknal sie przez ostatnie resztki wiezow i sam poturlal sie do jamy. Zlapal sie pretow i spojrzal w dol. Ledwo co dostrzegal zbite w kupe ludzkie ksztalty, unoszace sie i opadajace konczyny. Wrzeszczeli i szarpali siebie nawzajem i Nochala, ktory mlocil rekami i nogami, krzyczac. Jeden z mezczyzn dostrzegl Logana i ryknal. Logan szarpnal sie w bok z calej sily. Poczul, ze slabnace magiczne wiezy napinaja sie i pekaja. Padl plecami na kamien, a potem usiadl i zamknal krate. Kiedy szarpniecie lina przewrocilo Nochala, wypadl mu z rak klucz, ale Logan byl zbyt roztrzesiony, zeby zamknac krate. Niepewnie wstal i odszedl korytarzem. Wlozyl rzeczy Lasicy, ktore napiely sie na wyzszym i bardziej umiesnionym ciele. Mial szczescie, ze ubranie bylo workowate, bo inaczej nie mialby szansy sie w nie wcisnac. Wciagnal ciasne buty i wstal. Probowal znalezc w sobie sile, zeby wrocic i zamknac krate. Nawet jesli nigdy wiecej nie zobaczy wiezienia, wiedzial, ze przez reszte zycia beda go przesladowaly koszmary z tego dnia. Ostatnie, czego chcial, to zawrocic dlugim korytarzem do Dna. Ale nie mogl pozwolic tym zwierzetom, zeby mialy chocby najmniejsza szanse na ucieczke. Ruszyl dlugim korytarzem ostroznie i powoli, chociaz wiedzial, ze powinien sie spieszyc. Kilka krokow od kraty zatrzymal sie. Nic sie nie dzialo, ale nadal slyszal odglosy rozdzierania miesa. Zebralo mu sie na wymioty. Z gory dobiegly glosy zblizajacych sie ludzi. Dlugi kamienny korytarz niosl slowa. -Ej, ty! - zawolal ktos z khalidorskim akcentem. Odpowiedzial mu jeden z mezczyzn siedzacych w ostatnich celach przed Dnem, ale Logan nie byl w stanie uslyszec slow. -Przechodzilo tedy dwoch zolnierzy z wiezniem? Logan zamarl, gdy wiezien cos mruknal. -Widzisz? Nie szli tedy. A uwierz mi, nie chcialbys zejsc na Dno. Logan w duchu poblogoslawil wieznia, ktory sklamal, pewnie bardziej z nawyku klamania wladzom niz zeby mu pomoc. -A ty myslisz, ze wiezien powie ci prawde? - zapytal mezczyzna z dworskim khalidorskim akcentem. - Ksiaze zadal potwierdzenia, ze Logan Gyre nie zyje. Wszyscy twoi ludzie wspolpracuja z nami i przeszukuja podziemia. Probujesz nas powstrzymac? -Nie, panie! Nienaturalne, nieruchome czerwone swiatlo rozswietlilo dlugi korytarz. Czarownik! Cholera, dokad mam isc? W slabym swietle pochodni Logan obejrzal znowu korytarz. Ale nie bylo tu nisz, zadnego miejsca do ukrycia. Znajdowal sie w slepej uliczce. Tyle razy ominela mnie smierc, zebym mial teraz tak skonczyc? Logan zastanawial sie, czy nie rzucic sie na mezczyzn. Majac tylko noz, mial male szanse, ale gdyby najpierw zabil czarownika, moze by sie udalo. -To miejsce jest nasycone moca, az mi sie kreci w glowie - odezwal sie ktos inny. -Prawda - powiedzial pierwszy czarownik. - Nie czulem tyle zla w jednym miejscu, odkad... coz, od ostatniego spotkania z naszym suwerenem. Z jakiegos powodu uznali to za zabawne. Logan zalamal sie, kiedy uslyszal, ze smieje sie co najmniej szesciu mezczyzn. Szesciu ludzi. Byc moze pieciu to czarownicy. A co najmniej dwoch na pewno. Nawet jesli to dwoch czarownikow i czterech zolnierzy, Logan byl zgubiony. A czerwone swiatlo bylo coraz mocniejsze, jego zrodlo znajdowalo sie zaledwie pare krokow od niego. Logan spojrzal z przerazeniem na krate. To byla jedyna droga ucieczki. Hrabia Drake powiedzial mu, ze zycie jest cenne, a samobojstwo to rozwiazanie dla tchorza, grzech przeciwko Bogu, kiedy odrzucasz mu w swieta twarz jego dar. Co kiedys powiedzial mu Kylar? Raz zaczepily ich "podwojnie nielegalne" prostytutki, dzialajace poza kontrola i ochrona Sa'kage. Dziewczynki - zadna z nich nie miala nawet dwunastu lat - proponowaly siebie do szczegolnie upokarzajacych praktyk, o ktorych Logan dotad nawet nie slyszal. Kylar powiedzial wtedy tylko: "Zdziwilbys sie, ile potrafisz zrobic, zeby przezyc". Zdziwilbys sie, ile potrafisz zrobic, zeby przezyc. Logan otworzyl krate i wsunal sie do srodka. Zwieszajac sie z zelaznych krat jedna reka, zamknal zamek. Potem wsadzil klucz do kieszeni, wyciagnal noz i spadl na dno piekiel. 58 Dopiero kiedy Kylar lecial w powietrzu, zdal sobie sprawe, jak daleko bylo do rzeki. Naprawde nie mial zadnego usprawiedliwienia. Zwisal z tego samego okna, patrzyl w dol, i to raptem piec minut temu. Tyle ze teraz widok sie powiekszal. Gwaltownie. Ominie skaly. To dobrze. Za to uderzy w rzeke z nieprawdopodobna predkoscia, glowa. Moze wyszkolony nurek wyszedlby z tego bez szkody, ale Kylar nie byl nurkiem.Rzeka wypelnila mu pole widzenia. Rozlozyl rece. Talent otoczyl go cienka warstwa. I Kylar wpadl do rzeki. Jego wyciagniete rece nic nie pomogly, ale warstwa Talentu chronila go i pozwolila mu wejsc pod skore rzeki jakby byl drzazga. Ochrona Talentu rozpadla sie zaraz po tym, gdy Kylar uderzyl w rzeke. Woda zaatakowala brutalnie niczym olbrzym zaciskajacy dlonie na jego ciele. Znowu snil, jesli mozna mowic o snie, kiedy sie... kiedy co? Mysli rozmyly sie i stracil watek. To byl sen, ktory snil przez ostatnie dziesiec lat zawsze, gdy widzial smierc. Jak zawsze, przez chwile wiedzial, ze to sen, ale nim zdal sobie sprawe jaki, nie mogl juz sie wyrwac. Sen narastal wokol niego i Kylar znowu mial jedenascie lat. Warsztat szkutniczy jest ciemnym, opuszczonym, zimnym miejscem w ksiezycowym swietle. Merkuriusz jest smiertelnie przerazony, chociaz sam to zaplanowal. Teraz odwraca sie, a Szczur stoi za nim, nagi. Merkuriusz przesuwa sie do dziury, przez ktora kiedys podnoszono lodzie z brudnych wod Plith, przesuwa sie do liny, do ktorej przywiazal kamien i na koncu ktorej zrobil petle. -Pocaluj mnie jeszcze raz - mowi Szczur i staje dokladnie przed Merkuriuszem, obejmujac go lubieznie. - Pocaluj mnie jeszcze raz. Gdzie jest petla? Polozyl ja tutaj, prawda? Widzi kamien, ktory ma pociagnac Szczura ku smierci w glebinach, ale gdzie jest... Szczur przyciaga go do siebie i Merkuriusz czuje jego oddech na twarzy. Rece Szczura szarpia ubranie Merkuriusza... Kylar uderzyl o dno rzeki. Otworzyl gwaltownie oczy i zobaczyl Sedziego kilka cali od twarzy. Uderzenie o wode wyrwalo mu go z reki. Mial szczescie, ze nie pocial sie nim na kawalki. Mial szczescie, ze srebrne ostrze powedrowalo na dno razem z nim. Kylar porwal Sedziego i wyplynal na powierzchnie. Jak dlugo tam bylem? Nie dluzej niz moment, bo inaczej by utonal. Kilka sekund pozniej Kylar ze zdziwieniem zauwazyl, ze znowu oddycha i nie jest ranny, przynajmniej nie od upadku. Nadal jednak krwawil z nosa i palcow, brudzac wode wokol siebie. Prad rzucil nim o skale, na ktora Kylar sie wydrapal. Rzeka wyrzucila go na skaly pod Wschodnim Mostem Krolewskim od strony Vos - dokladnie po drugiej stronie rzeki znajdowala sie posiadlosc Jadwinow. Brzeg rzeki, na ktorym stal, stanowil takze podstawe murow zamkowych, wiec zeby przemiescic sie w gore rzeki, musial po czesci sie wspinac, po czesci plynac. Potrzebowal dziesieciu wyczerpujacych minut, nim wreszcie dotarl do miejsca, w ktorym mogl spokojnie wyjsc z wody. Nabrzeze, na ktorym widzial Rotha, znajdowalo sie na polnocnym koniuszku wyspy. Zeby sie tam dostac, musialby albo znowu zmierzyc sie z rzeka i glazami, albo przejsc przez niski, cuchnacy budynek, ktory przykrywal Szczeline na Vos. Kylar podejrzewal, ze nie da rady plynac miedzy skalami kolejne dziesiec albo dwadziescia minut. Nawet jesli Roth nadal tam bedzie, to kiedy Kylar dotrze na miejsce, juz na nic nie bedzie mial sily. Wreszcie przestala mu sie lac krew z nosa, a reke owinal, wiec tez nie krwawila za mocno, ale gdyby sprobowal plynac, krwawienie by sie odnowilo. Reka go rwala i cale cialo mial oslabione z powodu utraty krwi. Kazdej innej nocy Kylar by odszedl. Nie byl w formie, zeby sie pokusic o zabojstwo. Ale logika nie na wiele sie tu zdawala. Nie dzis. Nie po tym, co zrobil Roth. Budynek na Szczelinie zbudowano z kamienia, na planie kwadratu o boku trzydziestu krokow. Budynek byl ledwie parterowy. Mial byc to cud inzynierii, ale Kylar nie bardzo sie na tym znal. Podejrzewal, ze arystokracja nie zachwycala sie cudem, ktory smierdzial jak zgnile jajka. To glupota probowac dalej. Kylar byl tak wyczerpany, ze z trudem myslal chocby o uzyciu Talentu. Musial zuzyc na to sporo wlasnej sily. Oparl sie o ciezkie drzwi, zbierajac sie w sobie. Nadal trzymal Sedziego. Spojrzal na miecz i zagapil sie na slowo wytrawione na ostrzu. SPRAWIEDLIWOSC. Tyle, ze teraz juz nie bylo tam napisane "sprawiedliwosc". Kylar zamrugal. LASKA - wypisano takimi samymi srebrnymi literami, dokladnie w miejscu, gdzie wczesniej na czerni widniala SPRAWIEDLIWOSC. Na rekojesci, prostopadle do ostrza, w miejscu kiedys czarnym od ka'kari, takie same srebrne litery skladaly sie na slowo ODPLATA. Ka'kari zniknelo. Kylar byl tak oglupialy ze zmeczenia, ze na chwile wpadl w rozpacz. A potem przypomnial sobie, gdzie przepadlo. Weszlo mi w skore? Wlasciwie jak bardzo byl zmeczony? Na pewno mu sie wydawalo. Mial zwidy. Obrocil reke i czarny pot nagle splynal mu z dloni jak olej, przez chwile plynny, a potem nagle stezal w ciepla metaliczna kule. Teraz byla czarna jak noc, calkowicie pozbawiona jakichkolwiek cech. Czarne ka'kari. W historii Logana wspominano tylko o szesciu: bialym, zielonym, brazowym, srebrnym, czerwonym i niebieskim. Cesarz Jorsin Alkestes i jego arcymag Ezra dal je szesciu czempionom, lekcewazac jednego z najlepszych przyjaciol Jorsina, ktory go zdradzil. Po wojnie wszyscy pozadali szesciu ka'kari i ci, ktorzy je mieli, szybko gineli. Kylar probowal sobie przypomniec, jak sie nazywal zdrajca. Acaelus Thorne. Jorsin wcale go nie zniewazyl. Udajac, ze go lekcewazy, Jorsin dal swemu najlepszemu przyjacielowi szanse na ucieczke - i dzieki temu artefakt nie trafil w rece nieprzyjaciela. Poniewaz nikt nie wiedzial o istnieniu czarnego ka'kari, Acaelusa nie scigano. I dzieki temu przezyl. Durzo podpisal list "A. Thorne". -Bogowie - westchnal Kylar. Nie mogl teraz o tym myslec, nie mogl sie zatrzymac, bo nie da rady potem znowu ruszyc. -Pomoz mi - powiedzial do ka'kari. - Prosze. Sluz mi. A potem scisnal je, a ono sie rozpuscilo i rozlalo po jego skorze, ubraniu, po twarzy i oczach. Wzdrygnal sie, ale nadal doskonale widzial - nadal widzial w ciemnosciach zupelnie naturalnie. Spojrzal na swoje rece, na czarny miecz, zobaczyl, jak lsnia magia i znikaja. Nie spowil sie cieniem, jak to robia siepacze. Jego dlonie i miecz zniknely. Kylar nie byl juz cieniem. Byl niewidzialny. Nie mial czasu na dziwienie sie; mial robote do wykonania. Minelo dziesiec minut albo wiecej, odkad widzial Rotha na nabrzezu. Jesli Roth ma dzis umrzec, Kylar musi sie ruszyc. Otworzyl wytrychem zamek i wszedl do budynku. W srodku bylo tak goraco, ze ledwo dalo sie oddychac. Drewniane pomosty otaczaly ogromny centralny komin o srednicy pietnastu krokow. Zrobiono go z szerokich arkuszy blachy znitowanych ze soba, a wspieralo go zewnetrzne drewniane rusztowanie. Komin schodzil co najmniej cztery kondygnacje w dol, do naturalnego pekniecia w skorupie ziemskiej. Patrzac w zacienione glebiny Szczeliny, Kylar zrozumial, dlaczego ludzie nazywali to cudem. Inzynierowie, ktorzy tu pracowali, nie tylko okielznali moc goracego powietrza, ktore wylatywalo z ziemi, ale tez pilnowali, zeby Plith nie wlala sie do pekniecia w skorupie. Gdyby to sie stalo, rzeka by sie zagotowala. Ryby by poumieraly. Rybacy by znikneli. Cenaria stracilaby glowne zrodlo pokarmu. Nawet teraz, nie zwracajac uwagi na chaos panujacy mile od nich, ludzie pracowali: obslugiwali liny, sprawdzali wielokrazki, oliwili przekladnie, wymieniali arkusze blachy. Kylar przeszedl dlugim pomostem, skrecil kilka razy i znalazl sie na skrzyzowaniu, gdzie mogl albo pojsc do drzwi ponizej poziomu ziemi, albo na gore, do drzwi dla obslugi przy wylocie komina na polnocnym koncu budynku - tam gdzie bedzie Roth. Zszedl na dol. Drzwi osadzono obok dwuskrzydlowej bramy, uzywanej przy wwozeniu ogromnych fragmentow urzadzen. Kylar uchylil drzwi. Na zewnatrz stala mloda czarownica z wlosami zwiazanymi z tylu i rekami poznaczonymi virem. Patrzyla w gore na kamienna rampe. Ktos z nia rozmawial, ale Kylar nie mogl dostrzec tej osoby. Za nia stalo kilkanascie innych osob podobnie ubranych. Kylar przymknal drzwi. Wrocil do drugiego odgalezienia pomostow i otworzyl drzwi, ktore prowadzily do poziomego odcinka komina. Wygiety w bok, komin przypominal bardziej tunel z para. Mial szerokosc pietnastu krokow, dopoki kawalek dalej, przy ostatnim wentylatorze nie zwezal sie do czterech. Podloga byla z blachy wzmocnionej od spodu, zeby robotnicy mogli stanac w srodku, kiedy pracowali przy wielkim wentylatorze umieszczonym tuz przed miejscem, gdzie komin skrecal w dol, albo o wiele mniejszym, za ktorym gorace powietrze wyplywalo w cenaryjska noc. Polnocny wentylator obracal sie na tyle wolno, ze Kylar powinien moc zobaczyc przez niego Rotha. Wszedl do srodka ostroznie, sprawdzajac podloze, czy nie zaskrzypi, gdy je obciazy. Nic nie skrzypialo. Ale zanim jeszcze Kylar zamknal za soba drzwi, ogarnelo go nieokreslone, nieprzyjemne uczucie. Ochlodzony po dlugiej podrozy metalowym kominem siarkowy dym powoli wylewal sie tunelem w noc na zewnatrz. Ciezki dym wypelnial dolna jedna trzecia objetosci tunelu, klebiac sie i przewalajac. Jedyne swiatlo dawal ksiezyc na zewnatrz, ale jego blask byl filtrowany przez wirujacy wiatrak. Wsrod gestego dymu i tanczacych cieni Kylar nie widzial wiele lepiej od zwyklego czlowieka. Ktos tu byl. 59 Serce Durzo wlasnie wyskoczylo z tej przekletej wiezy. Podszedl do okna i patrzyl, az zobaczyl, ze Kylar wyplywa na powierzchnie.Niesamowite. Przez wszystkie te lata nigdy nie sprobowalem czegos rownie durnego, a prosze, on to robi pierwszego dnia i jeszcze mu sie udaje. Kylar wygramolil sie na brzeg i zaczal sie przemieszczac na polnoc. Durzo wiedzial, dokad zmierza. Uparty glupiec. Zawsze mial to w sobie, juz kiedy nie pogodzil sie z faktem, ze zawalil zabicie Szczura, poszedl i zabil tego zwyrodnialca w ciagu nastepnych trzech godzin. Kylar robil to, co uwazal za sluszne, i do diabla z konsekwencjami, do diabla z tym, co mysleli inni, nawet Durzo. Przypominal Blintowi Jorsina Alkestesa. Kylar zdecydowal sie byc lojalny wobec mistrza i trzymal sie tego nawet wbrew woli Durzo. Wierzyl w Blinta tak samo, jak wierzyl w niego Jorsin. Kylar byl przekletym dzieciakiem, ale z drugiej strony pokladal nadzieje w czlowieku o wiele gorszym niz Acaelus Thorne. Bol rezonowal w kazdej drobinie zycia Durzo Blinta. W ciagu tych lat wcielil sie w tysiac najrozniejszych oszustow, i kazdego, kto uwierzyl w jego klamstwo, potrafil skreslic. Jednak Jorsin znal go. Kylar go znal. Nie po raz pierwszy w ciagu siedmiu stuleci zycie przynosilo cierpienie. Wszystkie slowa byly sola, a Durzo Blint otwarta rana. Gdzie popelnilem blad? Poruszyl sie, poniewaz jak kazdy czlowiek, ktorym stal sie Acaelus Thorne, Durzo Blint byl czlowiekiem czynu. Talent rozlal sie wokol jego dloni i stop - to zabawne, ze nadal tak dzialal, chociaz stracil ka'kari - i Durzo wyszedl przez okno. Nie spadl. Magia wokol jego stop chwycila sie kamienia i Durzo odchylil sie w przod, obejmujac sie rekami tak, ze zwisal z muru zamkowego jak owad. Kylar nie nauczyl sie wszystkich sztuczek mistrza. Do diabla, nawet ich wszystkich nie widzial. Wiedzial, dokad Kylar zmierza i wiedzial, jak dostac sie tam przed nim, wiec sie nie spieszyl. Brzek broni na dziedzincu przyciagnal jego uwage. Spowil sie w cienie i spelzl na dziedziniec. Walka utknela w martwym punkcie. Dwustu cenaryjskich straznikow i czterdziestu albo wiecej arystokratow nie moglo sie przedrzec przez setke Khalidorczykow blokujacych brame prowadzaca na Wschodni Most Krolewski. Khalidorczycy mieli pol tuzina czarownikow, ktorzy jednak na tym etapie walki niewiele juz mogli zrobic, poza tym, ze sama obecnoscia oslabiali morale. Zuzyli caly zasob magii. Okiem wytrenowanym w bitwach i sztuce zabijania, Durzo wychwycil kluczowe dla walki postaci. Czasem to bylo latwe. Zwykle byli to wazni oficerowie, a czarownicy zawsze byli istotni. Czasem jednak chodzilo o zwyklych zolnierzy w szeregu, ktorzy dodawali sil ludziom wokol. Jesli zabije sie kogos takiego, przebieg calej bitwy sie zmieni. Po khalidorskiej stronie kluczowi byli dwaj oficerowie, trzej czarownicy i jeden olbrzymi goral. Po cenaryjskiej byly najwazniejsze tylko dwie osoby: sierzant z alitaeranskim dlugim lukiem i Terah Graesin. Sierzant byl prostym zolnierzem, ktory mimo wieku prawdopodobnie pierwszy raz bral udzial w bitwie. Durzo znal ten wyraz twarzy. Sierzant byl czlowiekiem, ktory zaciagnal sie do wojska, zeby sie przekonac, co jest wart, i wreszcie dowiedzial sie w czasie walki. Przeszedl swoj wlasny Tygiel i utwierdzil sie. To byla mocna rzecz - takie utwierdzenie sie - i kazdy czlowiek wokol sierzanta to czul. Z kolei Terah Graesin wyroznialaby sie w kazdym tlumie - z jej biustem i pycha. Wygladala zjawiskowo w porwanej modrej sukni. Wierzyla, ze nikt nie osmieli sie jej skrzywdzic. Wierzyla, ze wszyscy wokol beda jej sluchac, i ludzie tez to czuli. -Sierzancie Gamble - rozlegl sie znajomy glos tuz pod Durzo. Zolnierz poslal kolejna strzale, zabijajac meistera, ale nie jednego z tych waznych. Hrabia Drake pojawil sie we frontowej bramie i zlapal sierzanta. -Nadchodzi kolejna setka gorali - powiedzial, a jego glos prawie utonal w szczeku broni i zgielku na dziedzincu. Widok hrabiego dodal soli do rany, ktora otworzyl Kylar. Durzo myslal, ze hrabia zostal w domu, ale oto on, nadal chory od trucizny siepacza. I wkrotce zginie razem z reszta. -Niech to szlag! - zaklal sierzant Gamble. Durzo odwrocil sie od nich. Cenaryjczycy zostana wycieci w pien. To nie byla jego sprawa. Mial wlasna randke z Sadem Ostatecznym. -Aniele Nocy! - wrzasnal sierzant. - Jesli walczysz z nami, walcz i teraz! Aniele Nocy! Przybadz! Durzo zamarl. Mogl sie tylko domyslac, ze Kylar juz interweniowal w wydarzenia na zamku. Bardzo dobrze, Kylarze. Zrobie to dla ciebie, i dla hrabiego, dla Jorsina i dla wszystkich glupcow, ktorzy wierza, ze nawet morderca moze dokonac czegos dobrego. -Daj mi swoj luk - powiedzial Durzo. Wypowiedzial slowa twardym, groznym glosem, wzmocnionym Talentem. Sierzant Gamble obrocil sie gwaltownie i razem z hrabim Drakiem spojrzeli na cien nad brama. Sierzant rzucil mu swoj luk i kolczan strzal. Durzo zlapal luk reka, a kolczan Talentem. Kiedy zakladal jedna strzale, nastepna wyciagal juz Talentem. Przykucnal na pionowej scianie i natychmiast skupil sie calym umyslem na truposzach. Olbrzymi goral polegl jako pierwszy - dostal strzala miedzy oczy. Potem padli czarownicy, co do jednego, oficerowie i ustawieni w klin gorale przed mostem. Durzo oproznil kolczan z dwudziestoma strzalami w niecale dziesiec sekund. Uznal, ze to bylo cholernie dobre strzelanie. Oczywiscie Gaelan Gwiezdny Zar niezle sobie radzil z dlugim lukiem. Durzo rzucil luk z powrotem sierzantowi, ktory jeszcze nie pojal, co sie stalo. Hrabia Drake to co innego. Nawet nie patrzyl na dziedziniec, kiedy cenaryjska linia przebila sie przez wylom. Nie zdziwil sie naglym wahaniem w szeregach Khalidorczykow, ktore w kilka sekund zamienilo sie w kleske. Patrzyl na Durzo. Sierzant Gamble zaklal pod nosem z podziwem, ale usta hrabiego otworzyly sie, zeby udzielic blogoslawienstwa. Durzo nie mogl go przyjac. Juz odszedl. Zadnych wiecej blogoslawienstw. Zadnej wiecej laski. Zadnej wiecej soli. Zadnego wiecej swiatla w moich ciemnych zaulkach. Skonczymy to. Prosze. 60 Strach ogarnal Kylara. Opadl w dym. Gluchy lomot i jek metalu rozlegly sie ponad nim. Przeturlal sie i zobaczyl jeden noz wystajacy z drzwi i drugi z arkusza blachy tworzacego komin.-Wiec wykombinowales sobie, ze dzieki temu mozesz byc niewidzialny, he? - powiedzial Durzo Blint gdzies z ciemnosci obok poludniowego konca tunelu. -Niech cie diabli, Blint! Powiedzialem ci, ze nie chce walczyc - powiedzial Kylar i natychmiast przesunal sie z miejsca, w ktorym stal, gdy sie odezwal. Przyjrzal sie ciemnosci. Nawet jesli Durzo nie byl w pelni niewidzialny, w dymie i migotliwej grze swiatla i cienia na jedno wychodzilo. -To byl imponujacy skok, chlopcze. Sam starasz sie zostac legenda? - zagadnal go Durzo, dziwnie przygaszony i smutny. Kylar potknal sie. Durzo znajdowal sie teraz przy mniejszym wentylatorze na polnocnym krancu tunelu. Musial minac Kylara o krok, zeby tam sie dostac. -Kim jestes? - zapytal Kylar. - Jestes Acaelus Thorne, prawda? - Prawie zapomnial, zeby sie przesunac. Noz przelecial na szerokosc dloni obok brzucha Kylara i odbil sie od sciany z brzekiem. -Acaelus byl glupcem. Gral z diablem, a teraz ja przyszedlem po nalezna diablu zaplate. - Glos Durzo byl chrapliwy, pelen bolu. Plakal. -Panie Blint - powiedzial Kylar, odzywajac sie tak grzecznie po raz pierwszy, odkad zabral ka'kari. - Dlaczego sie nie przylaczysz do mnie? Pomoz mi zabic Rotha. Jest na zewnatrz, prawda? -Na zewnatrz jest lodz pelna meisterow i Vurdmeisterow - odpowiedzial Durzo. - To koniec. Khalidor zdobedzie zamek w ciagu godziny. O swicie przybeda kolejni gorale, a regularne wojsko khalidorskie juz maszeruje w strone miasta. Wszyscy, ktorzy mogli poprowadzic przeciw nim armie, nie zyja albo uciekli. W dali rozlegl sie gong i zadzwieczal w blaszanym gardle komina. Cieple powietrze zaczelo dmuchac z glebin. Kylarowi zrobilo sie niedobrze. Tak sie staral i wszystko na nic. Zabil kilku zolnierzy, ocalil paru arystokratow, ale to niczego nie zmienilo. Podbiegl cicho do malego, polnocnego wiatraka, ktory teraz krecil sie szybciej. Miedzy lopatkami dojrzal Rotha rozmawiajacego z czarownikami. Durzo mial racje. Bylo tam kilkudziesieciu czarownikow. Niektorzy wracali z powrotem na lodz, ale co najmniej dwudziestu towarzyszylo Rothowi, ktory poza tym mial jako ochrone kilkunastu ogromnych gorali. -Roth zabil mojego najlepszego przyjaciela - powiedzial Kylar. - Zabije go. Dzis. -Wiec bedziesz musial przejsc przeze mnie. -Nie bede z toba walczyl. -Zawsze sie zastanawiales, czy zdolasz mnie pokonac, kiedy nadejdzie ta chwila - powiedzial Durzo. - Wiem, ze sie zastanawiales. A teraz masz swoj Talent i ka'kari. Jako chlopiec przysiagles, ze nie pozwolisz, aby ktokolwiek cie pobil. Nigdy wiecej. Powiedziales, ze chcesz byc morderca. Zrobilem z ciebie morderce, prawda? -Idz do diabla! Nie bede z toba walczyl! Kim jest Acaelus?! - krzyknal Kylar. Glos Durzo nabral mocy, kiedy zaspiewal ponad lomotem wentylatora i goracego powietrza: Nikczemni podniosa na niego dlon, Lecz ona nie zwyciezy. Ich ostrza zostana pozarte, Miecze niegodziwych przebija go, Lecz on nie upadnie, Bedzie skakal z dachow swiata I razil ksiazeta... Blint urwal. -Nigdy mi sie nie udalo - powiedzial cicho. -O czym ty mowisz? Co to jest? To jakas przepowiednia? -To nie ja, tak samo jak Straznik Swiata nie byl Jorsinem. To ty, Kylar. Ty jestes duchem kary i nagrody, sedzia, Aniolem Nocy. Ty jestem odplata, na jaka zasluzylem. Odplata wynika z umilowania sprawiedliwosci i pragnienia naprawienia zla. Ale zemsta to przeklenstwo. Trzy twarze ma Aniol Nocy, awatar Sedziego: Odplate, Sprawiedliwosc i Laske. -Ale ja nie mam za co sie mscic. Zawdzieczam ci zycie - powiedzial Kylar. Durzo spowaznial. -Tak, zycie pelne krwi. Sluzylem temu przekletemu ka'kari przez prawie siedemset lat. Sluzylem martwemu krolowi i ludziom, ktorzy nie byli go warci. Zylem w cieniu i stalem sie taki jak ci, ktorzy mieszkaja w mroku. Oddalem wszystko, czym bylem, dla jakiegos marzenia, nadziei, ktorej nigdy tak naprawde nie zrozumialem. Co sie dzieje, kiedy zerwiesz wszystkie maski, jakie nosi czlowiek, i nie znajdziesz pod nia twarzy, tylko pustke? Zawiodlem ka'kari raz. Jeden raz zawiodlem w ciagu siedmiuset lat sluzby i opuscilo mnie. Nie postarzalem sie nawet o dzien, nawet o dzien przez siedemset lat. Potem pojawila sie Gwinvere. I Vonda. Kochalem ja. -Wiem - powiedzial lagodnie Kylar. - Przykro mi z powodu Vondy. Durzo pokrecil glowa. -Nie. Nie kochalem Vondy. Chcialem tylko... chcialem tylko, zeby Gwinvere wiedziala, jak to jest, kiedy ktos, kogo kochasz, dzieli lozko z innymi. Pieprzylem sie z nimi obiema. Placilem Gwinvere, ale to z Vondy zrobilem dziwke. To dlatego chcialem na poczatku zdobyc srebrne ka'kari: zeby dac je Gwinvere. Dzieki temu nie umarlaby, jak umarli wszyscy, ktorych kochalem. Ale kamien krola Davina to falsyfikat, wiec zostawilem je, zeby ludzie Garotha Ursuula je znalezli. Jedyny sposob, zeby ocalic Vonde, to oddac im moje wlasne ka'kari. Z jednej strony jej zycie, z drugiej moja moc i wieczne zycie. Nie kochalem jej, wiec cena byla zbyt wysoka. Pozwolilem jej umrzec. Tego dnia ka'kari przestalo mi sluzyc. Zaczalem sie starzec. Ka'kari stalo sie tylko czarna farba na mieczu, ktory kpil sobie ze mnie napisem SPRAWIEDLIWOSC. Sprawiedliwe bylo, ze sie starzeje, trace forme i umre. Byles moja jedyna nadzieja, Kylar. Wiedzialem, ze jestes ka'kariferem. Przywolalbys do siebie ka'kari. Pogloski mowily, ze jest drugie w kraju. Czarne ka'kari odrzucilo mnie, ale moze srebrne by sie zwiazalo. To bylo malo prawdopodobne, ale zawsze dawalo nadzieje na druga szanse, na odkupienie, na zycie. Jednak ty tylko przywolales moje ka'kari. Zaczales je wiazac tego dnia, kiedy cie zbilem, tego dnia, kiedy zaryzykowales wlasne zycie, zeby ocalic dziewczynke. Oszalalem. Odbierales mi jedyna rzecz, jaka mi zostala. Stracilem reputacje, stracilem honor, juz nie bylem taki doskonaly. Przyjaciele nie zyli. Kobieta, ktora kochalem, nienawidzila mnie, a potem ty odebrales mi nadzieje. - Odwrocil wzrok. - Chcialem z toba skonczyc. Ale nie potrafilem. - Wrzucil zabek czosnku do ust. - Wiedzialem, ze nie potrafiles pierwszy raz zabic. Nawet tego zwyrodnialca, Szczura. Wiedzialem, ze nie potrafisz zabic kogos z powodu tego, co moze zrobic. -Co? - Kylara przeszedl dreszcz. -Ulice by cie pozarly. Musialem cie ocalic. Nawet jesli wiedzialem, ze moze do tego dojsc. -O czym ty mowisz? Nie. Boze, prosze, nie. Niech to nie sklada sie w calosc. -Szczur nie okaleczyl Laleczki - powiedzial Durzo. - Ja to zrobilem. Dym wypelnial teraz tunel do polowy. Wielki wentylator krecil sie powoli, a smigielka mniejszego wirowaly tak szybko, jak bilo serce Kylara. Poszatkowany blask ksiezyca padal bez ladu i skladu na klebiacy sie dym. Kylar nie mogl sie poruszyc. Nie mogl oddychac. Nie mogl nawet zaprotestowac. To bylo klamstwo. To musialo byc klamstwo. Znal szczura. Widzial jego oczy. Widzial w nich zlo. Ale nigdy nie widzial zla w Durzo, co? Kylar widzial, jak mistrz zabijal niewinnych, a jednak nigdy nie pozwolil sobie zobaczyc w tym zla. Wielki wentylator obracal sie teraz szybko. Lup-lup-lup lopatek siekalo czas na kawalki, znaczylo jego uplyw, jakby czas mial tu jakies znaczenie. -Nie. - Kylar z trudem wykrztusil to slowo, poprzez prawde, ktora go dlawila. Blint moglby to zrobic. Zycie jest puste. Zycie jest puste. Dziewczyna z ulicy jest dokladnie tyle warta, ile moze zarobic jako dziwka. -Nie! - krzyknal Kylar. -Teraz to sie konczy. - Durzo zamigotal i zniknal, objela go ciemnosc. Kylar poczul narastajaca wscieklosc, absolutna, goraca wscieklosc, ktora w nim zaplonela. Ponad halasem umeczonych wiatrakow i goracego wiatru Kylar ledwo slyszal kroki. Obrocil sie i zrobil unik. Dym zawirowal, kiedy siepacz-cien przebiegl obok niego. Uslyszal miecz wysuwany z pochwy i sam wyciagnal Sedziego. Cien pojawil sie zbyt blisko, zbyt szybko. Zderzyli sie i miecz wylecial Kylarowi z reki. Uskoczyl do tylu. Wstal wolno, cicho, wysilajac wszystkie zmysly, przykucajac nisko w dymie. Wscieklosc przezwyciezyla zmeczenie; skanalizowal ja, zmuszajac, by go otrzezwila. Rozejrzal sie, szukajac czegos, co da mu przewage, ale niewiele tu mozna bylo znalezc. Moglby stanac blisko wielkiego, poludniowego wiatraka, ktory chronilby jego tyly, ale Blint z latwoscia zepchnalby go na wirujace lopatki. Nie byly tak ostre ani nie obracaly sie tak szybko, zeby odciac konczyne, ale z pewnoscia by go ogluszyly. W walce z Durzo to oznaczalo smierc. W regularnych odstepach umieszczono na scianach i suficie tunelu uchwyty, zeby robotnicy mogli wymienic odcinki komina. Ale w miejscu, w ktorym stal Kylar, uchwyt znajdowal sie co najmniej dziesiec stop nad jego glowa. Nagle, kiedy skoczyl, przeplynelo przez niego szarpniecie Talentu. I juz mial uchwyt w reku. Ale w chwili, gdy zacisnal prawa dlon, omal nie spadl. Zapomnial, ze szyba pociela mu reke do zywego. Kylar zakolysal sie i zaczepil stopami o inne pierscienie. Prawa reke mial za slaba, zeby utrzymala jego ciezar, wiec nia wyciagnal tanto. Gong rozbrzmial znowu, kiedy Kylar spojrzal na tanto. Proste ostrze, osiem cali dlugosci, sciety pod katem czubek do przebijania sie przez zbroje. Majac tak slaba reke, nie byl w stanie ciac tym nozem. Schowal go i siegnal do specjalnej pochwy, z ktorej wyciagnal krotki, zakrzywiony noz polowy dlugosci tanto. Cztery malenkie dziurki wzdluz grzbietu noza byly wypelnione bawelna. Pochwa byla mokra. Kylar nie wiedzial, czy rzeka wyplukala jad bialej zmii, czy nie. Ale nie mial wyboru. Wiatr oslabl i nagle calkiem ucichl. Wentylatory nadal sie obracaly, lomoczac na naoliwionych osiach. Kylar wisial nieruchomo i czekal. Dym stopniowo opadal i juz nie wypelnial calego tunelu. Kiedy nastepnym razem Durzo poruszy sie w dymie, Kylar dostrzeze zawirowanie, nawet jesli nie zobaczy samego siepacza. Wentylatory ucichly i teraz tylko szeptaly. Kylar slyszal juz tylko wlasne tetno w uszach. Wytezal sie teraz, nie tylko po to, zeby zobaczyc albo uslyszec siepacza, ale zeby utrzymac sie w miejscu - i to bezszelestnie. Gdyby Durzo go uslyszal, Kylar bylby calkiem odsloniety. Ze stopami w pierscieniach nie zdolalby szybko sie poruszyc. I bylby wielkim celem. Jedyna jego przewaga bylo zaskoczenie. Ale Durzo nauczyl go, ze to najwazniejsza rzecz ze wszystkich. Mijaly minuty. Wentylatory ucichly calkowicie. Dym opadl na dno tunelu. Bolesnie powoli Kylar odwrocil glowe, uwazajac, by nawet jego kolnierzyk nie zaszelescil. A z pewnoscia kiedy dym opadl tak nisko i przelewal sie powoli na polnoc, Kylar powinien byc w stanie cos dostrzec, jakis wir, jakies poruszenie niepasujace do reszty. Oddychal tak, jak sie poruszal: powoli, ostroznie. Nos, ktory rozkwasil o mur wiezy pozwalal mu oddychac tylko jedna dziurka. Lewa reka go palila. Nogi bolaly. Ale mimo to nie poruszyl sie, nie wydal zadnego dzwieku. Przerazenie narastalo w jego sercu, w miare jak tak wisial. Jak mogl walczyc z Durzo? Ilu ludzi zabil jego mistrz? Ile razy Durzo pokonal go w kazdej probie, przy kazdym wyzwaniu? Jak Kylar mogl walczyc teraz, poraniony i oslabiony? Durzo moze czekac na dnie tunelu wiecznosc. Pewnie przysiadl przy mniejszym, polnocnym wiatraku. Majac swiatlo za plecami, zobaczy Kylara, gdy ten tylko zeskoczy, i w jednej sekundzie go dopadnie. Kim byl Kylar, zeby zabic legende? Probowal uspokoic tlukace sie serce. Gardlo mu sie zaciskalo. Gorace uczucia, ktore napedzaly go przez cala noc, ochlodly. Byl zimny, pusty. Durzo mial racje, na tym swiecie nie ma miejsca dla sprawiedliwosci. Logan nie zyl. Elene pobito, a ludzie, ktorzy dopuscili sie wszelkiego zla, jakie Kylar potrafil sobie wyobrazic, zwyciezali. Zawsze wygrywali. I zawsze beda. Nie mogl duzo dluzej sie trzymac. Durzo uslyszy bicie jego serca tlukacego sie o zebra. Zmusil sie do spowolnienia oddechu. Cierpliwosci! Cierpliwosci. Wciagnal powoli powietrze i zamarl. Wokol unosil sie ledwie wyczuwalny zapach. Czosnek! Obaj, mistrz i uczen, pomysleli o tym samym. Durzo zwieszal sie dokladnie tak samo jak Kylar, jak jego odbicie w lustrze, kilka cali od niego, usadowiony tak, zeby obserwowac dym i dostrzec najdelikatniejsze zawirowanie. Kylar poderwal glowe i uderzyl nozykiem. Smuga ciemnosci, ktora znajdowala sie raptem jeden pierscien od niego, tez sie poruszyla. Jego noz rozcial ubranie. Kylar zablokowal atak druga reka i obaj spadli z sufitu. Kylar uderzyl ciezko o podloge, rozbryzgujac kaluze, ktora zebrala sie na dnie tunelu, i walac w metal tak mocno, ze poczul pieczenie w karku. Przeturlal sie i skoczyl na rowne nogi. Uslyszal brzek miecza wyjmowanego z pochwy. Durzo stal sie widoczny. Kylar tez. Byl zbyt zmeczony, zeby utrzymac niewidzialnosc chocby sekunde dluzej. Czul sie wyzety jak szmata. Spojrzal na trzy stopy stali w reku Blinta i swoje cztery cale. -Wiec do tego doszlo - powiedzial Durzo. - Podejrzewam, ze nie zostaly ci juz zadne sztuczki w zanadrzu w stylu tej w wiezy? -Nawet nie wiem, co sie tam stalo - powiedzial Kylar. - Nic mi nie zostalo. -Wiec dobrze, ze nie pozwolilem ci zaatakowac Rotha, co? - powiedzial Durzo z usmieszkiem, ktory mogl doprowadzic do szalu. Kylar nie mial juz sily, by sie zloscic. Byl jak pusta skorupa. -Nie widze, jakie to ma znaczenie - powiedzial. - Wolalbym, zeby moja krew byla na jego rekach, nie twoich. Schowal noz do pochwy. -Uzyles jadu zmii, co? - zapytal Durzo i zasmial sie. - Oczywiscie, ze tak. - Zasalutowal Kylarowi i schowal miecz do pochwy. A potem nogi sie pod nim ugiely i musial sie chwycic pierscienia na scianie, zeby nie upasc. -Zawsze sie zastanawialem, jakie to uczucie - powiedzial. Dotknal rozciecia w tunice. Kylar myslal, ze rozcial tylko ubranie, ale okazalo sie, ze piers Durzo krwawila z plytkiej rany. -Mistrzu! - Kylar popedzil do niego i podtrzymal go, gdy siepacz znowu sie zachwial. Blint zasmial sie. Twarz mial biala jak smierc. -Przez dlugi czas nie martwilem sie tym, ze moge umrzec. A to nie takie zle. - Skrzywil sie. - Ale to tez nic dobrego. Kylar, obiecaj mi cos. -Wszystko. -Zaopiekuj sie moja mala. Ocal ja. Mama K bedzie wiedziala, gdzie ja trzymaja. -Nie moge. Zrobilbym to, ale nie moge. Obrocil glowe i wyciagnal strzalke z karku. W pierwszej chwili myslal, ze czul rwanie w szyi od uderzenia w ziemie, ale kiedy tylko sie poruszyl, zorientowal sie. To byl zatruta strzalka. Kylar tez umieral. Durzo znow sie zasmial. -Fartowny rzut. Wyprowadz mnie stad. Juz niedlugo do woli nawacham sie siarki. Kylar wytaszczyl ich obu przez drzwi z tunelu. Pomogl Durzo usiasc, a potem sam usiadl naprzeciwko niego. Byl wyczerpany. A moze trucizna na strzalce to byl jad weza krolewskiego z cykuta? -Naprawde kochasz te Elene, co? -Tak. Naprawde. Co dziwne, tylko tego zalowal. Powinien byc innym czlowiekiem, lepszym. -Powinienem juz nie zyc - powiedzial Durzo. -Noz sie zamoczyl. To od trucizny zakrecilo mu sie w glowie? Durzo sprobowal sie zasmiac, ale zamiast tego jego oczy posmutnialy. -Jorsin powiedzial mi "Szesc ka'kari dla szesciu Aniolow Swiatla, ale jedno ka'kari stanie na strazy w nocy". Czarne ka'kari wybralo ciebie. Teraz jestes Aniolem Nocy. Daj tym malostkowym, niewdziecznym ludziom cos lepszego niz sobie zasluzyli. Daj im nadzieje. To twoj sprawdzian na mistrza: zabij Rotha. Dla tego miasta. Dla mojej corki. Dla mnie. - Wbil palce w reke Kylara. - Przepraszam, synu. Przepraszam za wszystko. Pewnego dnia moze mi wybaczysz... - Powieki opadaly mu, ale walczyl, zeby nie zamknac oczu, zachowac przytomnosc. Slowa Durzo nie mialy sensu. Wiedzial, ze Kylar umieral. To musiala byc trucizna. -Wybaczam ci - powiedzial Kylar. - Niech nasza krew nie plami naszych rak. Oczy Durzo rozblysly nagle, jakby dochodzil do siebie mimo trucizny we krwi. Usmiechnal sie. -Nie zatrulem... strzalki... List... Durzo umarl w polowie oddechu. Delikatne drzenie przebieglo przez jego cialo, a jego oczy nadal patrzyly na Kylara. Kylar zamknal mu oczy. Poczul w sobie bezbrzezna pustke. Placz ugrzazl gdzies w nim, zagubiony w mrocznej prozni gardla. Wstal, jakby mial nogi z drewna, zapominajac o ostroznosci. Trup zeslizgnal mu sie z kolan, glowa uderzyla o zelazny pomost. Konczyny lezaly bezwladnie, niezgrabnie, w nienaturalnej pozycji. Nieruchome. Jak to u trupa. Za zycia kazdy czlowiek byl niepowtarzalny. Po smierci kazdy stawal sie tylko miesem. Durzo byl jak kazdy truposz. Odretwialy Kylar siegnal do kieszeni na piersi Durzo i wyciagnal list, ktory mial byc jego dziedzictwem. Znajdowal sie dokladnie pod rana na piersi siepacza. List przesiakl krwia. Wszystkie slowa, ktore na nim nakreslono, byly nieczytelne. Cokolwiek Durzo chcial usprawiedliwic, cokolwiek pragnal wytlumaczyc, jakikolwiek dar chcial ofiarowac Kylarowi w ostatnich slowach, umarlo to razem z nim. Kylar zostal sam. Opadl na kolana. Opuscily go wszystkie sily. Wzial martwego siepacza w ramiona i zaplakal. I siedzial tak przez dlugi czas. 61 Swit zastal Kylara wlekacego sie ulica do jednej z kryjowek. Nim odszedl, usypal piramide z kamieni nad cialem Durzo na polnocnym krancu Vos. O tej porze nikt sie tu nie krecil. Kylar ukradl lodke z portu i pozwolil, zeby prad poniosl go do Nor, bo nie mial sil wioslowac.Zacumowal przy warsztacie, w ktorym zabil Szczura. Nadal bylo tu ciemno i pusto - idealne miejsce dla roboty, jaka wtedy planowal. Zastanawial sie, czy Szczur ciagle tkwi w wodzie zakotwiczony w gnoju, a jego niespokojny duch gapi sie na mala lodke Kylara, z nienawiscia i zlem, ktore kiedys zylo w jego sercu podrostka. To byl poranek do samotnych rozmyslan. Kylar automatycznie odbezpieczyl pulapki na drzwiach i wszedl chwiejnym krokiem do srodka. Blint mial racje. To byloby samobojstwo zaatakowac dzisiaj Rotha. Kylar byl tak wyczerpany, ze myslal, ze jest pod dzialaniem trucizny. Pewnie nie dalby sobie rady nawet z jednym meisterem. Moze warto bylo zaplacic zyciem za zycie, zeby sie pozbyc z powierzchni ziemi Rotha Ursuula, ale z pewnoscia nie zamierzal umrzec bez powodu. Zamknal drzwi, zatrzymal sie i zawrocil. Sprawdzil kazdy zamek trzy razy. Zamknal, otworzyl i zamknal. To dla ciebie, mistrzu. Wzial dzban z woda, nalal jej do miski, wzial mydlo i zaczal zmywac krew z dloni. Zobaczyl swoja twarz w lustrze - zimna i spokojna, gdy usuwal ostatnie pozostalosci po zyciu mistrza. Krew pobrudzila ucho dzbana. Mala plamka, ciemna smuga od krwi z jego rak. Kylar zlapal dzban i cisnal nim w lustro. I dzban, i zwierciadlo roztrzaskaly sie. Woda, szklo i porcelana wyladowaly na scianie, w pokoju, na ubraniu i twarzy Kylara. Opadl na kolana i zaplakal. W koncu zasnal. Kiedy sie obudzil, czul sie lepiej, niz na to zaslugiwal. Umyl sie i poczul odswiezony. Gdy golil zarost przed odlamkiem lustra, zlapal sie na tym, ze szczerzy zeby. Blint wcale nie zamierzal mnie zabic, ale nie mogl sie oprzec pokusie, zeby rzucic strzalka i pokazac mi, ze moglby, gdyby chcial. Stary lajdak. Kylar zasmial sie. Naprawde stary lajdak. To byl wisielczy humor, ale Kylar potrzebowal teraz wszystkiego, co potrafil w sobie wskrzesic. Ubral sie i wzial bron, myslac ze smutkiem o sprzecie, ktory stracil tej nocy. Sztylety, trucizny, kotwiczki do lin, noze do rzucania, tanto, zatruty noz - stracil cala ulubiona bron oprocz Sedziego. Oplakuje sprzet, zamiast oplakiwac Logana, Durzo albo Elene. To bylo tak idiotyczne, ze Kylar znowu sie rozesmial. Uznal, ze nie zachowuje sie calkiem normalnie. Moze to naturalne. Nigdy nie stracil nikogo, na kim naprawde mu zalezalo. A teraz straci trzy osoby w jedna noc. Kiedy w koncu Kylar wynurzyl sie z kryjowki, na ulicach panowal juz popoludniowy tlok. Krazylo tysiace plotek na temat tego, co sie wydarzylo w zamku ostatniej nocy. Wojsko zjawilo sie jak grom z jasnego nieba. Wynurzylo sie ze Szczeliny na Vos. Przybyla armia magow z poludnia. Nie, to byli czarownicy z polnocy. Gorale wybili wszystkich na zamku. Khalidor zamierza zrownac z ziemia cale miasto. Niewielu plotkarzy przejmowalo sie tymi wiesciami. Kylar zobaczyl paru ludzi, ktorzy pakowali dobytek na wozy albo wozki i opuszczali miasto, ale nie bylo ich wielu. Wiekszosc wierzyla, ze nie moze im sie przydarzyc nic zlego. Kryjowki Mamy K nadal pilnowal muskularny Cewan, ktory udawal, ze naprawia plot. Kylar nie zawracal sobie glowy niewidzialnoscia. Podszedl do niego w pospiechu, pochylil sie, zeby zapytac o droge, i polozyl reke na ukrytym krotkim mieczu mezczyzny. Cewan za pozno sprobowal wyciagnac bron i dostrzegl na rekojesci cudza dlon. Kylar zlamal mu mostek ciosem zadanym otwarta dlonia i zostawil go walczacego o oddech, poruszajacego ustami jak ryba. Wzial klucze, ktore straznik mial u pasa, i otworzyl drzwi. Zamknal je za soba i otulil sie cieniem. Niewidzialny, znalazl Mame K w gabinecie. Przegladala raporty z burdeli. W milczeniu czytal jej przez ramie. Probowala poskladac w calosc to, co sie stalo na zamku. Igla zanurzyla sie w obwisla skore na tricepsie. Mama K krzyknela i zlapala sie za reke. Wyciagnela igle i odwrocila sie powoli na krzesle. Wygladala potwornie staro. -Witaj, Kylarze - powiedziala. - Spodziewalam sie ciebie wczoraj. Pojawil sie w drugim krzesle - rozleniwiona, mloda Smierc. -Skad wiedzialas, ze to ja? -Durzo uzylby trucizny, po ktorej umieralabym w agonii. -To nalewka z korzenia ariamu i odrobiny hiacyntu - wyjasnil Kylar. - Agonia dopiero nadejdzie. -Powolna trucizna. Wiec postanowiles dac mi czas. Po co? Zebym przeprosila? Plakala? Blagala? -Zebys pomyslala. Pamietala. Zalowala. -Wiec to sad. Po ulicach krazy nowy morderca, dajacy starym dziwkom to, na co zasluzyly. -Tak, a ty zasluzylas na to, zeby stracic te jedyna rzecz, ktora sprawila, ze zdradzilas Durzo. -A coz to takiego, medrcze? - Usmiechnela sie jak zmija. -Kontrola. - Kylar odpowiedzial beznamietnie, apatycznie. - Nie siegaj po sznur od dzwonka. Mam mala kusze, ale nie jest precyzyjna. Moge trafic w reke, zamiast w sznur. -Kontrola, tak to nazywasz - powiedziala Mama K, siedzac sztywno, jakby polknela kij. - Wiesz, ze gwalty nie rozkladaja sie rowno, nawet wsrod pracujacych dziewczyn? Niektore sa gwalcone raz za razem. Inne nigdy. Te, ktore sa gwalcone, to ofiary. Te sukinsyny, gwalciciele, potrafia jakos to zauwazyc. To nie jest "kontrola". To godnosc. Wiesz, ile godnosci ma czternastolatka, kiedy alfons jej nie chroni? Kiedy mialam czternascie lat, zabrano mnie do domu pewnego arystokraty, gdzie spedzilam pietnascie godzin w towarzystwie gospodarza i jego dziesieciu najblizszych przyjaciol. Potem musialam podjac decyzje i wybralam godnosc. Zatem, jesli myslisz, ze trucizna, przez ktora wysram sobie bebechy, sprawi, ze zaczne blagac, to bardzo sie mylisz. Kylar byl nieporuszony. -Dlaczego nas zdradzilas? Opor Mamy K powoli slabl, podczas gdy Kylar czekal z cierpliwoscia siepacza. Nie odpowiadala mu przez minute, przez piec. Siedzial cierpliwie jak sama Smierc. Wiedzial, ze teraz Mama K musi juz czuc zawroty glowy. -Kochalam Durzo - przyznala w koncu. Kylar zamrugal. -Co takiego? -Spalam z setkami zonatych mezczyzn w swoim zyciu i poznalam malzenstwo od najmniej slodkiej strony. Ale gdyby mnie poprosil, wyszlabym za niego. Durzo jest... byl, bo przypuszczam, ze go zabiles? Tak, tak myslalam. Durzo byl dobrym czlowiekiem na swoj sposob. Uczciwym. - Usta jej zadrzaly. - Nie moglam zniesc uczciwosci. Powiedzial mi zbyt wiele nieprzyjemnych prawd na moj wlasny temat, a cos twardego, mrocznego, co zyje we mnie, nie moglo zniesc swiatla. - Zasmiala sie. To byl gorzki, okropny dzwiek. - Poza tym on nigdy nie przestal kochac Vondy, kobiety, ktora absolutnie nie byla go warta. Kylar pokrecil glowa. -Wiec myslalas, ze go zabije? A jesli to on zabilby mnie? -Kochal cie jak syna. Kiedy juz zwiazales ka'kari, powiedzial mi. "Zycie za zycie", powiedzial. "Boska ekonomia"; tak to nazywal. Wiedzial juz wtedy, ze zginie za ciebie. Och, czasem z tym walczyl, ale nie byl czlowiekiem tak pozbawionym zasad, jak chcial o sobie myslec. Poza tym zmienil sie po smierci Vondy. Ostrzegalam go. Byla cudowna, lekkomyslna dziewczyna. Jedna z tych kobiet, ktore rodza sie bez serca i nie wyobrazaja sobie nawet, ze moga czyjes zlamac. Durzo byl dla niej ekscytujacy. Byl dla niej niczym wiecej jak buntem. Ale umarla, zanim ja przejrzal, wiec juz na zawsze widzial ja idealna. Na zawsze zostala swieta, a ja tylko plwocina w kuflu. -Nie kochal jej. -Och, ja to wiedzialam, ale on nie. Pod kazdym innym wzgledem byl niepowtarzalny, ale jak wszyscy inni mezczyzni uwazal, ze rzniecie plus podnieta rowna sie milosc. Skulila sie nagle z bolu, kiedy zacisnal jej sie zoladek. Kylar pokrecil glowa. -Powiedzial mi, ze chcial, zebys byla zazdrosna, zebys poczula to, co on czul, gdy bylas z innymi. Kiedy zginela, myslal, ze nigdy mu nie wybaczysz. Gwinvere, on cie kochal. Prychnela z niedowierzaniem. -Dlaczego mialby powiedziec cos takiego? Nie. Durzo zamierzal pozwolic na to, by jego corka zginela. -Dlatego go zdradzilas? -Nie moglam pozwolic, zeby zginela. Nie rozumiesz? Uly jest corka Durzo, ale nie jest moja siostrzenica. -Wiec kto jest jej m... Nie. -Nie moglam jej zatrzymac. Wiedzialam to. Nie cierpialam herbatki z wrotycza, ale tym razem po prostu nie moglam. Siedzialam z filizanka stygnaca w moich rekach i tlumaczylam sobie, ze cos takiego musialo sie kiedys stac. A mimo to nie moglam jej wypic. Shinga z corka, mozna sobie wyobrazic lepszy cel? Wszyscy znaliby moja slabosc. Gorzej, kazdy widzialby we mnie jeszcze jedna zwyczajna kobiete. Po tym juz nigdy nie utrzymalabym wladzy. Wiec wyjechalam z miasta, urodzilam ja w sekrecie i ukrylam. Ale jak mogl pozwolic Uly umrzec, nawet myslac, ze to corka Vondy? Jak mogl? Roth grozil mu, ale Durzo uznal, ze to blef. Nie znasz Rotha. On by to zrobil. Jedyny sposob, w jaki moglam ja uratowac, to pozwolic, by Durzo zginal pierwszy. Gdyby Durzo nie zyl, Roth nie musialby spelnic pogrozek. Musialam wybrac miedzy mezczyzna, ktorego kochalam od pietnastu lat, i corka. Wybralam corke. Durzo i tak chcial umrzec, a teraz i ja chce. Nie odbierzesz mi niczego, czego sama nie oddalabym z radoscia. -Nie uznal, ze blefuja. Mama K najwyrazniej nie pojmowala. Pokrecila glowa. Widzial, jak gmach przypuszczen, ktory wybudowala, wali sie cegla po cegle. Durzo, ktory pozwolil sie szantazowac, to Durzo, ktoremu zalezalo na corce, chociaz nigdy jej nie widzial. Durzo, ktory byl gotow na cos takiego, to Durzo, ktory potrafil kochac. Zamknela przed nim serce, poniewaz myslala, ze on o nic nie dba, nie potrafi. Przez pietnascie lat ukrywala milosc do mezczyzny, ktory ukrywal swoja milosc do niej. To oznaczalo, ze zdradzila czlowieka, ktory ja kochal. Napuszczajac Kylara na Durzo, zabila mezczyzne, ktory ja kochal. -Nie. Nie. -Jego ostatnim zyczeniem bylo, zebym ja uratowal. Powiedzial, ze bedziesz wiedziec, gdzie jest. -Na bogow. - Te slowa ledwo wykrztusila zdlawionym glosem. Kolejny spazm przebiegl przez jej cialo, a ona wygladala, jakby cieszyla sie z bolu, ktory nadchodzi. Chciala umrzec. -Uratuje ja, Mamo K. Ale musisz mi powiedziec, gdzie jest. -Jest w Paszczy. W celi dla arystokratow razem z Elene. -Z Elene? - Kylar sie zerwal. - Musze tam wracac. Podszedl do drzwi, a wtedy odwrocil sie i wyciagnal Sedziego. Mama K patrzyla na niego obojetnie. -Zawsze zastanawialem sie, dlaczego Durzo nazwal ten miecz Sedzia, a nie po prostu Sprawiedliwoscia - powiedzial Kylar. Zdjal ka'kari z miecza, odslaniajac slowo LASKA na stali pod spodem. - Albo jesli to sie krylo pod slowem SPRAWIEDLIWOSC, to czemu po prostu nie nazwac go LASKA? Teraz juz wiem. Pokazalas mi. Czasem ludzie nie powinni dostawac po prostu tego, na co zasluzyli. Jesli na swiecie nie ma niczego poza okrutna sprawiedliwoscia, to wszystko na nic. Siegnal do sakiewki i wyciagnal malenka fiolke z antidotum. Postawil ja na biurku. -To jest laska. Ale sama musisz zdecydowac, czy chcesz ja przyjac. Masz pol godziny. - Otworzyl drzwi. - Mam nadzieje, ze ja przyjmiesz. Brakowaloby mi ciebie. -Kylar! - zawolala, gdy juz doszedl do drzwi. - Czy on naprawde... naprawde powiedzial, ze mnie kocha? Usta miala zacisniete, twarz napieta, spojrzenie twarde, ale po policzkach plynely jej lzy. To byl jedyny raz, kiedy widzial ja placzaca. Skinal glowa i wyszedl, zostawiajac ja zgarbiona w krzesle, z wilgotnymi policzkami, patrzaca ponuro na buteleczke z zyciem. 62 Kylar popedzil do zamku. Nawet spieszac sie ze wszystkich sil, mogl sie spoznic. Miasto zaczynalo odczuwac skutki przewrotu. Miesniacy Sa'kage jako pierwsi odkryli praktyczne konsekwencje zamachu stanu: nie odpowiadajac przed nikim i nie majac nikogo, kto by im placil, straze miejskie przestaly pracowac. Nie ma strazy, nie ma prawa. Skorumpowani straznicy, ktorzy od lat pracowali dla Sa'kage, jako pierwsi zaczeli pladrowac. Wkrotce potem pladrowanie rozprzestrzenilo sie jak zaraza. Khalidorscy gorale i meisterowi stacjonowali na moscie Vanden i na wschodnim brzegu Plith, zeby pladrowanie ograniczylo sie do Nor. Najwyrazniej dowodcy khalidorskiego najazdu chcieli zachowac miasto nietkniete, albo woleli sami zajac sie lupieniem bardziej zamoznych okolic.Kylar zabil dwoch mezczyzn, ktorzy chcieli zamordowac jakas kobiete, ale poza tym nie zwracal uwagi na szabrownikow. Dyskretnie przekradl sie przez rzeke, unikajac meisterow, ktorzy mogli byc uwazniejsi. Kiedy dostal sie na wschodnia strone, ukradl konia. Myslal o Aniolach Nocy. Blint mowil o nich nie raz w ciagu tych lat, ale Kylar nigdy specjalnie nie zwracal na to uwagi. Zawsze uwazal, ze to jeszcze jeden przesad, jakies pozostalosci po starych, martwych bogach. A potem Kylar zaczal sie zastanawiac, jak zareaguje na niego Elene, nawet jesli ja uratuje. Od tego zrobilo mu sie niedobrze. Przez niego wyladowala w wiezieniu. Myslala, ze zabil ksiecia. Nienawidzila go. Probowal zaplanowac, jak zabije Rotha - czlowieka, ktorego strzegli meisterowie, khalidorscy gorale i moze jakis miesniak Sa'kage. To mu nie poprawilo samopoczucia. Im wiecej o tym myslal, tym gorzej sie czul. Nie wiedzial nawet, czy meisterowie mogli go widziec, kiedy byl spowity cieniem, ale jedyny sposob, w jaki mogl to sprawdzic, mial bardzo powazne minusy. Jednakze w koncu ruszyl glowa i spojrzal w lustro, zeby sprawdzic, czy ka'kari jest tak skuteczne, jak myslal. Zdumial sie. Siepacze przechwalali sie, ze sa jak duchy, ze staja sie niewidzialni, ale to bylo wlasnie to: przechwalki. Nikt nie byl niewidzialny. Jedyny drugi siepacz, jakiego Kylar widzial podkradajacego sie, wygladal jak nieokreslona, rozlana plama czegos. Blint wygladal jak majaca szesc stop wzrostu smuga plamistej ciemnosci - to wystarczalo dla celow praktycznych przy slabym oswietleniu. A kiedy Blint nieruchomial, stawal sie cieniem wsrod cieni. Jednakze Kylar byl niewidzialny. Wszyscy siepacze stawali sie bardziej widzialni, kiedy sie poruszali. Kiedy Kylar sie poruszal, nie bylo widac niczego poza odksztalceniem powietrza. Irytowalo go to, ze tyle czasu spedzal, uczac sie podkradac bez Talentu. Mial wrazenie, ze to stracony wysilek. A potem pomyslal, ze trzeba bedzie sie przekrasc obok czarownikow. I uznal, ze moze jednak nie tracil czasu. Ruszyl w gore ulica Sidlin do skrzyzowania z Horak, potem obszedl posiadlosc Jadwinow, zostawiajac konia, a samemu otaczajac sie ka'kari. Slonce zachodzilo, gdy badal sytuacje na Wschodnim Moscie Krolewskim. Jak sie spodziewal, ochrona byla zniechecajaca. Dwudziestu zwyklych zolnierzy khalidorskich stacjonowalo przy frontowej bramie. Miedzy nimi krazylo dwoch czarownikow. Dwoch nastepnych rozmawialo ze soba po drugiej stronie bramy. Co najmniej cztery lodzie patrolowaly wyspe Vos, oplywajac ja w regularnych odstepach. Dobrze, ze Kylar nie planowal dostac sie do zamku. Dobrze, ze zjawil sie z malym arsenalem. Skaczac od skaly do skaly, od drzewa do krzaka, Kylar zblizal sie do mostu. Wyjal z worka ciezka kusze. Nie cierpial kusz. Byly nieporeczne, wolne i mogl z nich strzelac kazdy idiota, ktory potrafil celowac. Kylar zalozyl specjalny belt, sprawdzil szpulke z jedwabiem i zaparl sie calym cialem o podpore mostu. Co powtarzal mu Blint? Ze powinien czesciej cwiczyc z bronia, ktorej nie lubi? Krzywiac sie, Kylar wycelowal. Z powodu zelaznego pokrycia na podporach mostu, cel byl malutki. Musial trafic w ostatni filar powyzej pokrycia, gdzie bylo odsloniete drewno - w cel szeroki na cztery cale z odleglosci czterdziestu krokow, przy lekkiej bryzie. Na taka odleglosc z tej kuszy trafialo sie z dokladnoscia dwoch cali. Mial wiec dwa cale marginesu bledu. Jesli spudluje, to musi odpowiednio spudlowac. Jesli trafi wyzej lub nizej, belt uderzy w metal i spowoduje halas, ktory obudzilby umarlego. Jesli strzeli za bardzo w lewo, belt przeleci obok mostu, uderzy w skaly pod zamkiem i pewnie odbije sie, ladujac z pluskiem w rzece. Kylar nie cierpial kusz. Poczekal, az lodz znajdzie sie niemal dokladnie pod mostem. Jesli trafi - kiedy trafi - wykorzysta fakt, ze ludzie na lodzi wlasnie wyplyna z blasku zachodzacego slonca i wplyna w cien zamku. Beda gorzej widziec. Odetchnal i nacisnal delikatnie jezyczek spustu, az orzech puscil cieciwe. Belt wystrzelil, szpulka zawirowala z cichym swistem. Belt pofrunal cztery cale na prawo od ostatniego filara. Kylar zlapal rozwijajaca sie linke, kiedy sie napiela. Belt z szarpnieciem zatrzymal sie niecale trzy stopy od muru zamkowego i zaczal opadac, a Kylar jak najszybciej wybieral linke. Zawisla na jednej z poprzecznych belek na prawo od filara, w ktory celowal. Belt zakolysal sie, lecac w strone filara, jak wahadlo. Kylar pospiesznie ciagnal sznur, ale grot odbil sie z brzekiem od zelaznego pokrycia filara. Haki na belcie zaklinowaly sie w szczelinie i Kylar napial line rownolegle do spodniej czesci mostu. Meister podszedl do skraju mostu, lapiac sie nerwowo poreczy. Zerknal w dol i zobaczyl lodz przeplywajaca pod mostem. -Ej! - krzyknal. - Uwazaj tam! Lekko uzbrojony mezczyzna na lodzi spojrzal w gore, mruzac oczy w polmroku. -Jasne, ty gow... - przelknal slowa, kiedy zdal sobie sprawe, ze mowi do czarownika. Meister zniknal, a mezczyzna zaczal besztac wioslarzy. Mezczyzna z lodzi i czarownik mysleli, ze to ten drugi narobil halasu. Nie tracac czasu na zastanawianie sie, ile mial szczescia, Kylar zamocowal drugi koniec linki i ukryl kusze. Nastepna lodz nadal znajdowala sie kawalek stad. Kylar przerzucil noge przez line, przesunal sie w strone rzeki i zawisl w powietrzu. Przez dluzsza chwile, myslal, ze umrze, kiedy jedwabna linka opadla ku rzece. Hak sie wyrwal! A jednak Kylar trzymal sie liny, ktora wreszcie przyzwyczaila sie do jego ciezaru. Wspial sie nad przepascia niemal do gory nogami, podciagajac sie na rekach, z nogami skrzyzowanymi na linie. Obnizenie sie liny oznaczalo, ze kiedy przekroczy srodek, bedzie musial sie wspinac pod gore. Zamiast sie meczyc na linie, Kylar podciagnal sie do przedostatniego filara. Spojrzal na zelazne pokrycie. Bylo powyzerane ze starosci i przez wode. I wisialo pionowo. Nie najlepsza powierzchnia do wspinaczki. Nie mial jednak wyboru. Musial zejsc z liny, zanim doplynie nastepna lodz. On byl niewidzialny, ale opadajaca lina wprost przeciwnie. Rzucil sie z liny na filar - i zsunal sie. Objal zelazne poszycie wszystkimi konczynami, ale filar mial taka srednice, ze nie mogl go otoczyc rekami. Nierowna powierzchnia nie dawala tyle tarcia, zeby przestal zjezdzac, ale wystarczala, zeby zedrzec skore po wewnetrznej stronie rak i ud. Uderzyl w wode na tyle wolno, ze plusk byl cichy. Wygramolil sie na powierzchnie i przytrzymal sie podpory, kiedy przeplywala nastepna lodka. Majac przy sobie tyle broni, nie mogl plynac, ale kiedy odepchnal sie od filara, zanurzyl sie blisko brzegu, tak ze mogl isc po dnie rzeki. Wynurzyl sie z wody, zanim sie utopil. W ostatniej chwili. Szedl na polnoc ta sama trasa, co poprzedniej nocy. Cieszyl sie, ze Blint nie zyje. Siepacz w zyciu nie odpuscilby mu tej wpadki. Z powodu pudla i niewatpliwie zenujacych rozciec na wnetrzu ud, Blint nabijalby sie z niego przez dziesiec lat. Kylar juz to slyszal: "A pamietasz, jak probowales wyryckac filar mostu?". Kylar przysiadl w szopie na lodzie i wyczyscil bron. Musial zalozyc, ze cala trucizna sie splukala - drugi dzien z kolei. Wyzal ubranie, ale nie smial czekac tyle czasu, zeby calkiem wyschnac. Skoro juz byl tutaj, chcial dostac sie do srodka i wydostac z powrotem jak najszybciej. Rozejrzal sie po szopie. Nikt jej nie pilnowal. Najwyrazniej Khalidorczycy uznali, ze patrole wystarcza. Dwoch mezczyzn strzeglo dlugiej rampy, ktora prowadzila do Paszczy. Stali spieci, najwyrazniej nie odpowiadalo im ich zadanie. Kylar nie dziwil im sie. Przy ciaglym smrodzie, krzykach od czasu do czasu i sporadycznym dudnieniu pod ziemia tez nie czulby sie dobrze. Sedzia cial w lewo i w prawo i po sekundzie obaj mezczyzni nie zyli. Odciagnal ich ciala w krzaki i zabral klucze do drzwi. Wejscie do Paszczy pomyslano tak, by przerazalo mezczyzn i kobiety, ktorych tam zamykano. Kiedy otworzyl drzwi, Kylar zobaczyl, ze rampa schodzaca w dol rzeczywiscie wyglada jak jezyk prowadzacy do ogromnego gardla. Krzywe zebiska wyrzezbiono w czarnym wulkanicznym szkle wokol. Umieszczone za czerwonym szklem pochodnie wygladaly jak dwoje migoczacych, demonicznych oczu. Milutko. Kylar zignorowal ten widok i tylko nasluchiwal. Zszedl jezykiem i skrecil w korytarz do celi dla arystokratow. Od przyjaciol Durzo znal z grubsza rozklad pomieszczen, ale z pewnoscia nigdy nie chcial ich odwiedzic. Znalazl cele, sprawdzil, czy na drzwiach nie ma pulapek, poczekal chwile w korytarzu, nasluchujac. To bylo szalenstwo - bal sie otworzyc drzwi. Bardziej bal sie stawic czolo Elene i Uly niz przekrasc sie obok czarownikow i walczyc z Sa'kage. Na bogow! Przyszedl uratowac Elene, a bal sie tego, co ona powie. Idiotyczne. A moze tego, czego nie powie, kiedy spojrzy na niego. Poswiecil jej wszystko! Ale nie wiedziala o tym. Wiedziala tylko, ze nie zrobila nic zlego, a siedziala w wiezieniu. Coz, czekanie niczego tu nie poprawi. Kylar otworzyl wytrychem zamek, przestal oslaniac sie za pomoca ka'kari i naciagnal czarna maske. W celi stalo lozko, na ktorym siedziala Elene ze slicznym urwisem na kolanach. Kylar prawie nie zauwazyl malej dziewczynki. Nie odrywal oczu od Elene. A ona patrzyla na niego oniemiala. Jej twarz wygladala jak maska - bardziej doslownie, nizby sobie tego zyczyl, poniewaz miala podbite oczy po jego ciosach. Patrzyla na niego jak przestraszony szop. Gdyby to nie byla jego wina i chodzilo o kogos innego, moze by sie nawet zasmial. -Tato! - zawolala dziewczynka. Zsunela sie z kolan Elene. Nadal gapiac sie na Kylara, Elene ledwo zauwazyla, ze dziewczynka podbiegla do niego. Uly przytulila sie do Kylara. -Mama mowila, ze przyjdziesz! Przysiegala, ze nas uratujesz. Jest z toba? Odrywajac wzrok od Elene, ktora nagle zmruzyla oczy, Kylar probowal wyrwac sie dziewczynce. -Ehm, musisz byc Uly - powiedzial. Mama? Miala na mysli Mame K? Czy swoja opiekunke? Kwestie ojcostwa wyjasni pozniej. Co mial jej powiedziec? "Przykro mi, ale twoja matka pewnie nie zyje, i to ja ja zabilem, ale w ostatniej chwili zmienilem zdanie i dalem jej antidotum, wiec to wlasciwie nie moja wina, jesli nie zyje. A ostatniej nocy zabilem tez twojego ojca. Jestem jego przyjacielem. Przepraszam". Pochylil sie, zeby mogla mu spojrzec w oczy. -Twojej matki nie ma tu ze mna, Uly. Ale przyszedlem cie uratowac. Potrafisz zachowywac sie bardzo, bardzo cicho? -Cichutko jak mysz pod miotla. Dziewczynka w ogole sie nie bala. Albo niczego nie rozumiala, albo Elene odwalila kawal dobrej roboty, uspokajajac ja. -Witaj, Elene - powiedzial, prostujac sie. -Witaj, kimkolwiek jestes. -On sie nazywa Durzo, ale mozemy mowic na niego Zoey - powiedziala Uly. Kylar mrugnal do niej, zadowolony, ze sie wtracila. Nawet jesli, ogolnie rzecz biorac, dzieci byly nieznosne, przeszkodzila w rozmowie, ktorej nie mial ochoty prowadzic. Zwlaszcza tu i teraz. Elene zerknela na Uly, potem znowu na niego, pytajac spojrzeniem: "Jest twoja?". Kylar pokrecil glowa. -Idziesz? - zapytal. Skrzywila sie. Uznal to za zgode. -Za mna - powiedzial do Uly. - Cichutko jak myszka, dobrze? Powinni ruszac, i to szybko. Poplatane kwestie emocjonalne moga poczekac na lepszy moment. Albo na swiety nigdy. Ruszyly za nim. Szedl w strone rampy. Denerwowal sie. Elene trzymala Uly za reke. Zatrzymala sie, gdy Kylar ruszyl przodem. Kiedy dotarli do wyrzezbionych zebow, Elene przyciagnela Uly i zaczela mowic do niej cos uspokajajacym tonem. Kylar wszedl po rampie i uchylil drzwi. Drzwi zadrzaly, gdy trzy strzaly wbily sie w drewno. -Niech to szlag! - zaklal Kylar. Za latwo poszlo. Powinien byl sie zorientowac. Mial nadzieje, ze pomoze mu panujacy wszedzie chaos. Zamykajac znowu drzwi na zamek zlamal w nim klucz. Niech sie dranie tu wlamuja. -Z powrotem do tunelu! - krzyknal, ciagnac Elene i zmuszajac do biegu. - Nie bedziesz mnie widziec, ale ja tu bede. Bede was chronil. Po prostu sluchaj mojego glosu - powiedzial, kiedy czarna maz ka'kari saczyla mu sie przez pory. Nawet jesli ja zaskoczyl, nagle znikajac jej sprzed oczu, dobrze to ukryla. Truchtala, ciagnac za soba Uly. -Musze biec? - rzucila pytanie w powietrze. -Wystarczy, ze bedziesz szybko szla - odpowiedzial Kylar. Bramy, ktora prowadzila do podziemi zamku, nikt nie pilnowal. Bogom za to dzieki. Moze jednak chaos zwiazany z zajmowaniem calego kraju troche mu pomoze. Moze patrol na zewnatrz po prostu natknal sie na ciala. Kylar zamknal za soba brame i znowu zlamal klucz w zamku. Powoli wspieli sie po schodach i wyszli na korytarz dla sluzby zamkowej. Korytarzem szybko doszli do skrzyzowania. W koncu korytarza zolnierze khalidorscy, ktorzy nie mieli sluzby, stali pod sciana i dowcipkowali. Kylar zatrzymal Elene, a sam ruszyl w ich strone. Nagle uslyszal, ze jeden z nich wola do kogos w otwartym pokoju za nimi. Jesli ich zabije, ten, kto siedzi w pokoju, podniesie alarm. Kylar sam dalby sobie rade, ale Elene i Uly nie. Wrocil do Elene. -Ruszycie, kiedy powiem. Teraz. Elene zarzucila szal na glowe i powlekla sie przez korytarz, pochylona, z twarza odwrocona, z jedna stopa wykrecona, wlekac ja za soba. Wygladala jak stara wiedzma. Zaslaniala soba Uly. Co prawda, w ten sposob potrzebowala wiecej czasu na przejscie, ale, kiedy jeden z zolnierzy ja zauwazyl, nie zwrocil na nia uwagi. -Niezla sztuczka - pochwalil Kylar, doganiajac ja, kiedy znowu ruszyla normalnym, szybkim krokiem. -Tam, gdzie dorastalam, glupie dziewczyny nie zachowuja dziewictwa - odpowiedziala. -Dorastalas po wschodniej stronie. To nie to samo co Nory. -Myslisz, ze bezpieczniej jest pracowac przy rozwiazlych arystokratach? -Dokad idziemy? - spytala Uly. -Cicho. - Kylar podszedl do kolejnego skrzyzowania. Korytarz prowadzil do kuchni. Sadzac po dobiegajacych z niej ochryplych glosach, lepiej bylo nie zabierac tam Elene i Uly. Drzwi na prawo byly zamkniete, a korytarz na lewo pusty. Kylar wyciagnal wytrychy, ryzykujac, ze ktos moze wyjsc z kuchni. Nie podobal mu sie pomysl pojscia najprostsza droga. Zamek latwo sie otworzyl, ale drzwi podparto czyms ciezkim od drugiej strony. Pewnie jakis sluzacy zrobil co w jego mocy, zeby zabarykadowac je w czasie przewrotu. -Dokad idziemy? - zapytala znowu Uly. Kylar zakladal, ze dziewczynka zacznie go irytowac, ale nie sadzil, ze tak szybko. Tym razem pozwolil Elene uciszyc mala. Z pomoca Talentu moglby wykopac drzwi, niezaleznie od tego, co je blokowalo, ale halas sciagnalby wszystkich z kuchni, a Kylar czul, ze trzeba sie spieszyc. Nie chcial zostawiac Elene i Uly, gdy sam bedzie sprawdzal droge. -W lewo - szepnal. Korytarz wil sie i wznosil o pare ciagow schodow. Kylar uslyszal za soba brzek kolczugi i tupot podkutych butow. -Szybciej! - rzucil. Mezczyzni za nimi truchtali spokojnie, wiec nie scigali uciekajacych wiezniow, tylko po prostu odpowiedzieli na rozkaz. Kylar cofnal sie do schodow i zobaczyl co najmniej dwudziestu mezczyzn. Dogonil Elene i Uly. Mijali kolejne drzwi. Nie zwazajac, kto moze ich uslyszec, Kylar zaczal naciskac klamki. Wszystkie drzwi byly zamkniete. -Dlaczego idziemy do sali tronowej? - zapytala Uly. Kylar zatrzymal sie. Elene spojrzala na dziewczynke, rownie zaskoczona jak on. -Co? - zapytal. -Dlaczego idziemy... -Skad wiesz, dokad idziemy? - dopytywal sie Kylar. -Mieszkam tu. Mama jest sluzaca. Nasz pokoj jest tuz... -Uly, wiesz, jak stad wyjsc? Tak, zeby ominac sale tronowa? Szybko! -Nie wolno mi tam wchodzic - powiedziala. - Bede miala klopoty. -Do diabla! Wiesz, jak stad wyjsc, czy nie?! Przestraszona pokrecila glowa. Za latwo mu poszlo, co? -Masz podejscie do dzieci - zakpila Elene. Dotknela policzka Uly, przykucnela przed nia i spojrzala jej w oczy. -Wchodzilas tu na gore, Uly? - zapytala lagodnie. - Nie bedziemy sie gniewac, obiecuje. Ale Uly za bardzo sie bala, zeby cokolwiek powiedziec. Kroki sie zblizaly. -Szybko! - Kylar zlapal Elene za reke i puscil sie biegiem, zmuszajac ja do ciagniecia za soba dzieciaka. Nie podobalo mu sie to. Za czysto tu bylo. Zbyt wygodnie, kiedy mieli tylko jedna droge. Jedna droga. O to chodzi! W tym zamku nigdy nie ma tylko jednej drogi. Biegnac, Kylar ogladal sciany i sufity. Nawet nie sprawdzal drzwi po drodze. Skrecili za kolejny rog. Zatrzymal sie gwaltownie. Migoczac, stal sie widoczny. -Elene, widzisz te trzecia plyte? - Wskazal panel. -Nie. Ale co mam zrobic? -Pchnij ja. Podniose cie. W zamku jest pelno sekretnych korytarzy. Znajdz droge wyjscia. Moze Uly ci pomoze. Skinela glowa, a Kylar przykucnal pod sciana. Elene podkasala spodnice i weszla na jego udo. Skrzywila sie, gdy zdala sobie sprawe, ze wspinajac sie po nim, owinie mu spodnice wokol glowy, ale nie zawahala sie, tylko weszla mu na ramiona i wreszcie na jego rece. Zeby nie stracic rownowagi, opierala sie dlonmi o sciane. Kiedy Kylar wstal i wyprostowal rece, uniosl ja wysoko. Elene pchnela plyte i wpelzla do waskiej przestrzeni. Odwrocila sie akurat, gdy Kylar podniosl Uly. -Zlapiesz ja? -Lepiej, zebym zlapala. Kroki rozbrzmiewaly niemal tuz obok. Kylar z latwoscia podrzucil Uly. Niech to szlag, Talent naprawde sie przydaje. Elene zlapala dziewczynke, steknela i jakos zdolala ja wciagnac. -Och, ja juz tu bylam - powiedziala Uly. Kylar wyjal sztylet i rzucil go Elene. Zlapala bron. -Co mam z tym zrobic? -Poza oczywistym? - spytal. -Dzieki. A teraz wskakuj. Jest miejsce, szybko. Kylar sie nie poruszyl. Dorian powiedzial: "Jesli dwa razy zrobisz wlasciwa rzecz, zaplacisz za to zyciem". A Blint powiedzial: "Sa rzeczy cenniejsze niz zycie". Hrabia zas: "Nie dasz rady odplacic za wszystko, co zrobiles. Ale jeszcze mozesz zostac zbawiony. Jesli gotow jestes na poswiecenie, Bog da ci szanse, zebys uratowal cos bezcennego". Spojrzal na Elene. Cos bezcennego, zgadza sie. Usmiechnal sie do niej, a ona popatrzyla na niego, jakby zwariowal. -Kylar, pospiesz sie! -To pulapka, Elene. Jesli im znikne, zaczna sprawdzac ukryte przejscia. Nie moge cie bronic w sekretnym przejsciu, tam jest za ciasno. Uciekaj z zamku. Idz do Jarla Pod Niebieskim Odyncem, pomoze ci. -Zabija cie. Jesli to pulapka, nie mozesz... -Patrzylem - przerwal jej i usmiechnal sie krzywo. - Masz wspaniale nogi. Mrugnal. I zniknal. 63 Vurdmeister Neph Dada przeklinal Rotha Ursuula po raz setny tego dnia. Sluzenie infantowi Krola-Boga mialo byc zaszczytem. I jak wszystkie zaszczyty od Krola-Boga, ten tez mial swoja cene. Jesli infant nie wypelnial uurdthan, razem z nim karano jego Vurdmeistera. Posluszenstwo bylo wymagane. Calkowite posluszenstwo. No, chyba ze cos moglo sie nie spodobac Krolowi-Bogu.I dlatego wlasnie Neph klal. Nie byl do konca posluszny Rothowi, ale odkrecal cos, co ksiaze zaczal. Cos, w co ksiaze wierzyl, ze zakonczyl. Cos, czego powstrzymanie wymagalo wszystkich umiejetnosci Nepha. Na szczescie Roth byl zbyt zajety zabezpieczaniem zamku i miasta, zeby pytac, gdzie sie podziewal Vurdmeister. Poza tym mial teraz szesciu meisterow, ktorymi mogl dowodzic, a trzech z nich to Vurdmeisterzy niemal tak potezni jak Neph. Gdyby Roth wyslal po niego ludzi, maly pokoj sluzacego, ktory Neph zajal, byl wystarczajaco odizolowany, zeby nikt go tutaj nie znalazl. Jego dzielo - jego drobne oszustwo, bunt i ryzykowna gra o przychylnosc Krola-Boga - lezalo wyciagniete na lozku. Byla piekna dziewczyna - chociaz Krol-Bog nie potrzebowal kolejnej pieknej dziewczyny - ale miala tez ducha. Ognista, inteligenta, a najlepsze ze wszystkiego, ze swiezo owdowiala, dziewicza panna mloda i ksiezniczka. Jenine Gyre byla prawdziwym trofeum. Trofeum, ktore ukoronuje harem Krola-Boga. Trofeum, ktore Neph wyrwal ze szczek smierci. Oczywiscie kazdy Vurdmeister tak stary jak on znal tomy na temat zachowania zycia. To lezalo w ich wlasnym interesie, kiedy sie starzeli. Ale ja jestem geniuszem. Geniuszem. Jego plan wykrystalizowal sie, kiedy Roth wyglaszal tyrady i bezsensowne slowa wylatywaly z niego, jakby mial biegunke. Jak zwykle. Rana, ktora zadal, okazala sie szczesliwa. Cial tylko po jednej stronie szyi, nie tak gleboko, zeby przeciac krtan. Neph pozwolil dziewczynie krwawic, az stracila wszystkie sily, a potem delikatnym musnieciem magii polaskotal przepone Jenine, wypychajac resztki powietrza z jej pluc, kolejnymi dwoma zamknal jej oczy, a czwartym zatamowal uplyw krwi z szyi. Jakims szybkim ruchem odwrocil uwage od jej ciala, zeby nikt nie zauwazyl, ze nadal oddycha, i dziewczyna byla jego. Zabil siedem sluzacych, szukajac wlasciwej krwi dla niej. Niechlujna robota. Powinien byl lepiej sie sprawic, ale to tez wystarczy. Postanowil zostawic blizne. Dodawala ksiezniczce charakteru. A w ramach ukoronowania pracy znalazl w miescie dziewczyne, ktora przypominala ksiezniczke, i kazal umiescic jej glowe nad wschodnia brama razem z glowami reszty rodziny. Jak znajdziesz wlasciwy kolor wlosow i odpowiednio je ulozysz, to potem juz wystarczy tylko obic twarz na tyle, ze nie sposob powiedziec, czyja to glowa. Mimo to uwazal, ze chociaz byl wyczerpany, odwalil kawal doskonalej roboty. Jutro rano Krol-Bog przybedzie i albo nagrodzi, albo ukarze Rotha Ursuula. Tak czy inaczej Neph wyjdzie na tym dobrze. Zatrzymal sie przed wyjsciem z pokoju. Poczul cos dziwnego na zewnatrz. Podszedl do okna, otworzyl drewniane okiennice - w pokojach dla sluzby nie bylo szyb - i wyjrzal na widmowy cenaryjski ogrod posagow. Meisterowie rozbili tam oboz, uznajac, ze to miejsce uosabia centrum wladzy. Vurdmeister Goroel lubil grac na nosie bogom i martwym krolom podbitego kraju. To byla gra na pokaz - nie zajeli pokojow w zamku, bo Goroel chcial pokazac Krolowi-Bogowi, ze kiedy meisterowie ida na wojne, prowadza twarde, zolnierskie zycie. To nie do zniesienia. Jakis czlowiek wspial sie na jeden z posagow. Neph nie widzial wyraznie jego twarzy, ale z pewnoscia nie byl to Khalidorczyk. Sethyjczyk? Co Sethyjczyk z mieczem w reku robi, wspinajac sie na posag w czasie wojny? Ponizej stal olbrzymi kowal o jasnych wlosach i wygladal na zaniepokojonego. Neph pokrecil glowa. Vurdmeister Goroel nie potraktuje takiej zniewagi lekko. -Czarownicy Krola-Boga! - krzyknal mezczyzna tubalnym glosem, kilkanascie razy wzmocnionym za po moca magii. Mag? - Czarownicy falszywego Krola-Boga, sluchajcie! Przybywajcie do mnie! Tego dnia, na tej skale zostaniecie zmiazdzeni! Przybywajcie i niech wasza arogancja zostanie stosownie nagrodzona! Gdyby nie glosil herezji, czarownicy mogliby pozwolic, zeby zajal sie nim Vurdmeister Goroel, ale herezje nalezy zdusic w zarodku. Trzeba. Natychmiast. Wszystkich trzydziestu meisterow zaczerpnelo ze swoich virow. Zmysly magii Nepha eksplodowaly. Zatoczyl sie przy scianie i padl. Jakby tysiace diablow spiewalo jednoczesnie do jego uszu. Magia byla jak ognisko - jak drugie slonce - wybuchajace w calym zamku. Neph poczul mrowienie w virze, czul, jak vir plonie, kiedy magia oblala go. Nie czerpal z viru, i to z pewnoscia bylo jedyne, co go uratowalo. Moc przelewajaca sie przez zamek to wiecej magii, niz potrafil sobie wyobrazic. Nawet Krol-Bog nie potrafil wladac taka iloscia magii. Iskierki magii skoczyly fali na powitanie. Neph wiedzial, ze to meisterowie. Meisterowie, ktorzy nie czerpali wczesniej z virow, siegneli do nich teraz. Rownie dobrze mogliby byc muchami, ktore probuja zgasic ognisko machaniem swoich skrzydelek. Magia odnalazla ich, owinela sie wokol nich i spalila na popiol. Czul, jak pedy ich mocy pekaja, jak po kolei wybuchaja. Pozoga nastapila na dziedzincu, w tym dziwnym cenaryjskim ogrodzie posagow. Neph powinien zostac tu i przezyc? Odwazy sie wyjsc i stawic czolo temu ogniowi? Co ten tytaniczny mag zrobi, jesli Neph osmieli sie stanac do konfrontacji? A co zrobi mu Krol-Bog, jesli Neph nie sprobuje? *** Dziwna, oderwana mysl przyszla do glowy Kylarowi, kiedy otworzyl ostatnie drzwi i ruszyl do sali tronowej. To dlatego ci straznicy przed Paszcza sie denerwowali. Bo byli przyneta. A teraz ja tez nia jestem.Zaraz potem przypomnialo mu sie kredo Durzo: zycie jest puste. Bylo to kredo, ktore Durzo zdradzil. Puste kredo. Nie ratowalo zycia ani nie czynilo go lepszym. Sprawialo, ze zycie siepacza bylo bezpieczniejsze, bo pozwalalo zapomniec o sumieniu. A przynajmniej pomagalo w tym. Durzo staral sie zyc zgodnie z tym kredo i odkryl, ze jest nazbyt szlachetny. Kylar zastanawial sie, co go doprowadzilo do tego miejsca. Byl gotow umrzec. Czy to duma, bo myslal, ze moze mu sie uda wbrew wszelkiej logice? Czy to zobowiazanie wobec Durzo, bo uwazal, ze splaci dlug wobec niego, ratujac Uly? A moze zemsta - nienawidzil Rotha tak bardzo, ze gotow byl zginac, byleby go zabic? A moze milosc? Milosc? Glupiec ze mnie. Czul cos do Elene, to prawda. Cos intensywnego, upajajacego i nierozsadnego. Moze to i byla milosc, ale kogo kochal - Elene czy jej obraz, urywki dostrzezone z daleka, posklejane przypuszczeniami? Moze to resztki romantyzmu kazaly mu zjawic sie tutaj, szlam pozostawiony przez historie o ksiezniczkach i bohaterach, ktore czytala mu Ulana Drake. Moze spedzil zbyt duzo czasu z ludzmi, ktorzy wierzyli w falszywe cnoty takie jak mestwo albo poswiecenie, do ktorych pogarde probowal mu zaszczepic Durzo. Moze zarazil sie tym. Niewazne, dlaczego sie tu znalazl. To byla wlasciwa rzecz, ktora nalezalo zrobic. Byl bezwartosciowym czlowiekiem. Jesli swoim pustym zyciem zdola wykupic zycie Elene, to przynajmniej zrobi cos dobrego. To bedzie jedyna rzecz, z ktorej moglby byc dumny. Jesli dal tez szanse Uly, to tym lepiej. Sam tez mial szanse: szanse, ze dorwie Rotha. Kylar nieraz stawal do walki pewny siebie, ale teraz bylo inaczej. Kiedy wszedl do krotkiego korytarza prowadzacego do sali tronowej, poczul spokoj. Powietrze przeszyl przenikliwy skowyt. Mezczyzni, ktorzy stali w sali, pilnujac drzwi, chwycili mocniej bron. To magiczny alarm, uprzedzajacy, ze sie zjawilem. W sali byli - rzecz jasna - gorale. Spodziewal sie tego. Ale nie spodziewal sie ich trzydziestu. I czarownicy. Ich tez sie spodziewal. Ale nie pieciu. Drzwi zamykajace korytarz, w ktorym podsadzil Elene i Uly, otworzyly sie z hukiem i wysypalo sie przez nie dziesieciu kolejnych gorali. Sadzac pare szybkich krokow, wskoczyl do sali tronowej, z nadzieja, ze ominie kilka pierwszych atakow. Sala byla ogromna, z tronem z kosci sloniowej i rogu na podwyzszeniu, do ktorego prowadzily dwa ciagi siedmiu stopni rozdzielone podestem. Roth siedzial na tronie z dwoma czarownikami po obu stronach. Pozostali stali na platformie. Gorale stali na obwodzie sali. Przeskoczyl ponad wirujacymi ostrzami dwoch gorali, ktorzy cieli na oslep przed drzwiami. Mieli nadzieje, ze im sie poszczesci i trafia niewidzialnego siepacza. Wyciagajac Sedziego z pochwy na plecach, Kylar przeturlal sie i stanal. Mrowie drobniutkich dloni pojawilo sie w powietrzu, kiedy czarownicy zaspiewali. Dlonie szukaly go, szarpaly nim. Klebily sie nad posadzka, skaczac i chwytajac sie nawzajem, gdy macaly w poszukiwaniu Kylara. Odskoczyl, tnac rece, ale miecz przeszedl przez nie, nie robiac im krzywdy. Nie bylo czego ciac. Obsiadly go rojem i staly sie konkretniejsze, mocniejsze, gdy dwoch czarownikow zaspiewalo wspolnie. A kiedy dlonie zmusily go do staniecia prosto, Kylar poczul, ze chwyta go cos jeszcze. Czul sie jak dziecko w palcach olbrzyma. To cos go rozdzieralo. Poczul, ze oslona ka'kari peka. Pozwolil jej zniknac. Nic mu nie pomoze, ze bedzie czesciowo niewidzialny, skoro i tak nie moze sie ruszyc. Coz, wyszlo wspaniale. Ze wszystkich historii o glupich facetach, ktorzy specjalnie pchali sie w zastawiona na nich pulapke, ta chyba ma najzalosniejsze zakonczenie. Kylar mial nadzieje - do diabla, liczyl na to - ze przynajmniej zabierze ze soba na tamten swiat paru gwardzistow. Moze czarownika. Jesli dwoch, to byloby milo. Durzo pokrecilby glowa z niesmakiem. -Wiedzialem, ze przyjdziesz, Blint - napawal sie Roth. Wstal z tronu i machnal na czarownikow. Kylar zostal uniesiony i pchniety w przod, poprowadzony magicznymi schodami do podestu ponizej tronu. Blint? Na bogow. Wladowalem sie w pulapke, ktora nawet nie byla dla mnie. Magiczne palce zerwaly mu maske. -Kylar? - zdziwil sie Roth. I zaraz wybuchnal smiechem. -Moj ksiaze, ostroznie - odezwal sie rudy czarownik po prawej rece Rotha. - On ma ka'kari. Roth klasnal w dlonie i znowu sie zasmial, jakby nie mogl uwierzyc w swoje szczescie. -W sama pore! Och, Kylar, gdybym byl innym czlowiekiem, to prawie darowalbym ci zycie. Cieta riposta zamarla Kylarowi na ustach, kiedy spojrzal Rothowi w oczy. O ile wiekszosc jego truposzy miala troche mroku w swoich duszach, o tyle Roth mial cala rzeke, bezgraniczna i ponura, ryczaca, pozerajaca ciemnosc o glosie jak grzmot. To byl czlowiek, ktory nienawidzil wszystkiego co cudowne. -Kapitanie - powiedzial Roth - gdzie jest dziewczyna i dziwka ze szramami? Jeden z mezczyzn, ktory wszedl za Kylarem, odpowiedzial: -Zgubilismy je, Wasza Wysokosc. -Jestem rozczarowany, kapitanie - odpowiedzial Roth. - Znajdzcie je. -Tak jest, Wasza Wysokosc - odparl zolnierz, zebral swoja dziesiatke i wyszedl z sali. Roth zwrocil sie do Kylara: -A teraz czas na deser. Wiesz, jak dlugo cie szukalem? Kylar zamrugal i zablokowal zmysly na zlo czlowieka stojacego przed nim. Zmusil sie do nonszalanckiego tonu. -Poniewaz jestem czlowiekiem, ktory zamierza cie zabic, to podejrzewam, ze... coz, od chwili kiedy pierwszy raz spojrzales w lustro i zdales sobie sprawe, jaki jestes paskudny. Roth znowu klasnal w dlonie. -Przekomiczne. Wiesz, Kylar, mam wrazenie, ze stales w moim cieniu cale lata, sprzeciwiajac sie wszystkiemu, co robilem. Fakt, ze ukradles moje ka'kari, naprawde mnie poirytowal. -Coz, lubie draznic - odpowiedzial Kylar, choc tak naprawde wcale nie sluchal. Sprzeciwial sie calymi latami? Roth naprawde zwariowal. Kylar nawet go nie znal. Ale niech sobie gada, co zechce. Kylar ukradkiem napial miesnie, sprawdzajac magiczne wiezy. Trzymaly jak stal. Nie wygladalo to dobrze. Kylar nie mial planu. Nawet zaczatku planu. Nie sadzil jednak, zeby jakis plan mogl tu cos zadzialac. Khalidorscy zolnierze otoczyli go, czarownicy obserwowali jak sepy, ich viry wily sie delikatnie, a Roth wygladal na zdecydowanie za bardzo zadowolonego z siebie. -I rzeczywiscie irytujesz. Pojawiasz sie w najmniej odpowiednich chwilach. -Zupelnie jak ta wysypka, ktora podlapales od chlopaczkow do towarzystwa, co? -Prosze, co za osobowosc. Doskonale. Od wczoraj nie mialem zadnej naprawde satysfakcjonujacej ofiary. -Gdybys rzucil sie na wlasny miecz, wszyscy bylibysmy usatysfakcjonowani. -Miales swoja szanse na zabicie mnie. - Roth wzruszyl ramionami. - Nie udalo ci sie. Ale nie wiedzialem, ze zostales siepaczem. Poznalem twoje prawdziwe imie dopiero wczoraj i zabicie ciebie musialo poczekac, az zdobede krolestwo dla mojego ojca. -Nie mam ci tego za zle. Mialem szanse? -Ile wdzieku w obliczu kleski. Durzo cie tego nauczyl? Kylar nie potrafil na to odpowiedziec. To pewnie glupie, zeby w takiej chwili irytowac sie tym, ze sie stracilo punkt w pojedynku na dowcip, ale z drugiej strony, gdyby Kylar byl madrzejszy, to pewnie w ogole by sie tu nie znalazl. -Musze powiedziec, ze nie jestem pod wrazeniem tego pokolenia siepaczy. Uczennica Hu rozczarowala mnie tak samo jak ty. Serio. Durzo przynajmniej zabilby jednego z moich ludzi, zanimbym go zlapal, nie sadzisz? Obawiam sie, ze jestes tylko nedznym cieniem swojego mistrza. A tak przy okazji, gdzie on sie podziewa? To nie w jego stylu wysylac drugi sort do wykonania roboty, ktora osobiscie go obchodzi. -Zabilem go zeszlej nocy. Bo pracowal dla ciebie. Ksiaze klasnal w rece i zachichotal. -To chyba najcudniejsza rzecz, jaka uslyszalem. Zdradzil mnie, ratujac ciebie, a ty zdradziles go, pracujac dla mnie. Och, Kylar. - Roth zszedl po schodach i stanal przed nim. - Gdybym mogl wam zaufac, cholernym siepaczom, to zatrudnilbym cie w okamgnieniu. Ale jestes zbyt niebezpieczny. I oczywiscie zwiazales moje ka'kari. Czarownik Rotha zesztywnial - denerwowal sie, widzac, jak blisko Kylara stoi jego ksiaze. Musi wiedziec cos, czego ja nie wiem, pomyslal Kylar. Nie mogl poruszyc zadnym miesniem. Byl bezradny. Chwileczke. To o to chodzi. Wlasnie dlatego czarownik sie denerwowal. Mysli, ze ka'kari stanowi zagrozenie. A skoro tak mysli, to moze ma racje? Roth wyciagnal piekny, dlugi miecz z pochwy na biodrze. -Rozczarowalem sie toba. -Dlaczego? - zapytal Kylar, zachodzac w glowe, jak moglby uzyc ka'kari. Co o nim wiedzial? Uruchomilo jego Talent. Pozwalalo mu widziec w ciemnosciach. Sprawialo, ze byl niewidzialny. Wychodzilo przez jego skore i krylo go lepiej, niz potrafil ukryc sie jakikolwiek siepacz. Ale jak? -Mialem nadzieje, ze to bedzie zabawne - tlumaczyl Roth. - Zamierzalem powiedziec, jak bardzo utrudniles mi zycie. Ale ty jestes jak Blint. Nawet cie nie obchodzi, czy zyjesz, czy nie. - Roth uniosl miecz. -Pewnie, ze mnie obchodzi - powiedzial Kylar, okazujac strach. - Jak bardzo utrudnilem ci zycie? -Przykro mi, nie dam ci tej satysfakcji. Nie daj sie prosic! -Nie chodzi o mnie - powiedzial Kylar. - Wiesz, ze meisterowie twojego ojca i zolnierze zrelacjonuja mu wszystko, co widzieli i slyszeli. Czemu nie maja poznac calej historii? To bylo niezreczne, ale poniewaz chodzilo o jego wlasne zycie, szybkie myslenie przychodzilo mu z takim trudem, jakiego sobie nawet nie wyobrazal. Roth sie zamyslil. To na nic. Ka'kari robilo to, co robilo. Na milosc boska pozarlo noz zeszlej nocy! Nie stoi za tym zadna logika. To po prostu magia. Absorbuje. Pozera. To wlasnie robi! Kylar poczul ogromny przyplyw mocy po tym, jak pozarlo noz. Pozeracz. Blint nazwal je Pozeraczem. Moze mial racje? -Przykro mi - powiedzial Roth. - Nie wystepuje dla nikogo. Nawet dla ciebie. To sprawa tylko miedzy nami, Merkuriusz. Roth podal swoj miecz czarownikowi po lewej i odgarnal wlosy za uszy... Nie mial uszu. Lewe wygladalo tak, jakby sie stopilo. A prawe zostalo obciete. Merkuriusz wyladowal na kolanach posrodku warsztatu. Trudno bylo namowic Szczura, zeby wszedl do ciemnej szopy, ale udalo mu sie. Teraz stopa Szczura znajdowala sie dokladnie posrodku petli, ktora Merkuriusz rozlozyl na podlodze, ale Merkuriusz nie mogl sie ruszyc. Nie byl w stanie wziac pelnego wdechu. Szczur stal kilka cali od niego, przerazajacy w swojej nagosci, wydajac polecenia. Uderzyl go. Merkuriusz poczul smak krwi. I zorientowal sie, ze sie porusza. Zlapal petle i zacisnal wezel ciasno na kostce Szczura. Chlopak krzyknal i poderwal kolano, wbijajac je w twarz Merkuriusza. Merkuriusz wyladowal na wielkim kamieniu i podrapal sobie plecy, zsuwajac sie miedzy kamien i dziure w podlodze, przez ktora spuszczano lodzie na brudne wody rzeki. Wygramolil sie i objal rekoma kamien. Podniosl wzrok, spodziewajac sie, ze starszy chlopiec juz sie szykuje do ataku. Szczur popatrzyl na Merkuriusza, na dziure, na kamien, na sznur i na swoja kostke. Merkuriusz nigdy nie zapomni wyrazu jego oczu. A potem Szczur rzucil sie, a Merkuriusz wrzucil kamien do dziury. Sznur sie napial i pociagnal Szczura w polowie skoku. Chlopak szamotal sie, probujac zlapac Merkuriusza, ale nie udalo mu sie. Wbijal palce w gnijace drewno, zeslizgujac sie i znikajac w dziurze. Rozlegl sie glosny plusk. Chwile potem Merkuriusz uslyszal krzyk. Podszedl do brzegu dziury. Szczur trzymal sie czubkami palcow i blagal. To niemozliwe. A wtedy Merkuriusz zobaczyl, ze kamien wyladowal na belkach podtrzymujacych warsztat nad rzeka i tworzacych kratownice. Balansowal niebezpiecznie, ale dopoki Szczur utrzymywal sznur napiety, kamien nie mogl go wciagnac w glebiny. Merkuriusz podszedl do stosu ubran Szczura i znalazl sztylet. Szczur blagal, lzy splywaly po jego pryszczatych policzkach, ale Merkuriusz slyszal tylko ryk krwi w uszach. Przykucnal przy Szczurze ostroznie, ale bez strachu. Nawet teraz rece chlopaka drzaly, bo musialy utrzymac jego ciezar. Byl za tlusty, zeby tak dlugo wytrzymac, za tlusty, zeby puscic sie jedna reka i zlapac Merkuriusza. Jednym szybkim ruchem Merkuriusz chwycil go za ucho i je odcial. Szczur wrzasnal i puscil sie. Jego cialo uderzylo w kamien, zrzucajac go. Ostatnim, co widzial Merkuriusz, byla jego przerazona twarz, chociaz zaslonily ja mlocace rece, szukajace czegos, czegokolwiek i nie znajdujace niczego. Merkuriusz czekal i czekal, a potem, zataczajac sie, odszedl. Pryszcze zniknely. Zapuscil brode, zeby zaslonic blizny po kilku. Budowa sie zgadzala, chociaz schudl, odkad opuscil Nory. A to nierowno obciete ucho i jego oczy - na bogow! jak mogl nie zauwazyc tych martwych oczu? - oczy nadal byly takie same. -Szczur - wykrztusil Kylar. Jego plan rozpadl sie na tysiace odlamkow, serce mu zamarlo. Czul sie znowu jak dziecko, czekajace w kolejce, az Szczur go pobije, zbyt przerazone, zeby stac je bylo na cokolwiek poza placzem. -Nie zyje, racja? Zabawne, to samo powiedziano mi o tobie. - Roth pokrecil glowa, ale mowil cicho. Te slowa byly przeznaczone tylko dla uszu Kylara. - Neph spalil mi drugie ucho za kare za to, co mi zrobiles. Kosztowales mnie trzy lata, Merkuriusz. Trzy lata, zanim znow stalem sie glowa gildii. Wstrzymywalem oddech... bogowie, mialem wrazenie, ze przez wiecznosc. Wiecznosc walczylem z wezlem, ktory zawiazales mi na kostce, wykrwawialem sie na smierc w tej brudnej wodzie, nim w koncu Neph mnie wyciagnal. Obserwowal mnie przez caly czas i powiedzial potem, ze zastanawial sie, czy nie dac mi umrzec. Musial zabic jednego z moich duzych. Pamietasz Rotha, prawda? I wrzucil go na moje miejsce, zanim przyszedl twoj mistrz. Musialem sie przeniesc do jakiejs gownianej gildii na drugim koncu Nor i zaczac od poczatku. Przez ciebie omal nie zawiodlem ojca. - Trzasl sie z wscieklosci. Odslonil stopione ucho. - To byla najmniejsza z moich kar. A potem ty "umarles" w najdogodniejszym momencie. Nigdy w to nie uwierzylem. Wiedzialem, ze gdzies zyjesz i tylko na mnie czekasz. Uwierz mi, gdybym mial czas, torturowalbym cie latami, doprowadzilbym cie do granic ludzkiej wytrzymalosci i poza nie. Leczylbym cie tylko po to, zeby znowu ranic. - Zamknal oczy i znowu znizyl glos: - Ale nie mam tego luksusu. Jesli zostawie cie przy zyciu, moj ojciec moze zjawic sie z innymi planami dla ciebie. Moze zrobic cos innego z ka'kari. Zaplacilem za nie i zamierzam natychmiast je zwiazac. - Usmiechnal sie ponuro. - Jakies slowa na pozegnanie? Kylar nie uwazal, odplynal myslami. Strach i wstrzas sprawily, ze jego umysl zabladzil w chwili, gdy zadna inna rzecz nie powinna byc wazniejsza. Nie tak go uczyl Durzo. Strach trzeba zauwazyc, a potem zignorowac. Przy czym byl? Pozeraczu? Magii? -Do diabla - powiedzial, nie zdajac sobie sprawy, ze mowi na glos. Roth uniosl brew. -Hm, nudne, ale wystarczajaco do rzeczy. Znowu chwycil miecz i odchylil reke. Ostrze sie zblizalo. Roth zamierzal sciac mu glowe. Wszystko w Kylarze wolalo o ratunek. Huk rozlegl sie gdzies poza zasiegiem sluchu, ale Kylar odczul go jako uderzenie w zoladek, zupelnie jak grzmot. Przed oczami rozblysnal mu blekit i biel magii. Widzial magie smigajaca przez powietrze lotem strzaly, sciane magii. Zamek zatrzasl sie w posadach i wszyscy to poczuli. Gdziekolwiek spojrzal, Kylar widzial oszolomione twarze. Roth przewrocil sie na schodach z rozdziawionymi ustami, ale nadal trzymal miecz. Kylar nagle poczul, ze czesc magicznych wiezow peka. Rozejrzal sie i zobaczyl, ze magia - wygladala jak pozioma blekitno-biala ulewa, przelatujaca bez sladu przez sciany i ludzi - rozbryzguje sie wokol wiezow i zbiera wokol nich. Wiezy byly czarne jak viry czarownikow, ale blekitna magia syczala i trzaskala, gdy tylko dotknela czerni. A potem blekitna magia uczepila sie magii czarownikow i rzucila na jej czarne macki jak pozoga wspinajaca sie na wzgorze, w koncu siegajac samych czarownikow. Trzech meisterow wrzasnelo i wiezy trzymajace Kylara zniknely, kiedy trzy zywe, blekitne pochodnie zaplonely w sali. Ale Kylar patrzyl na siebie. Ka'kari pokrywalo go jak czarna skora i wszedzie, gdzie blekitna ulewa magii uderzala w niego, zbierala sie w kaluzach roztanczonych jak w deszczu i potem znikala - a ka'kari puchlo moca. Pozeracz pochlanial tez magie. A potem magiczny wstrzas zniknal. Przez ulamek sekundy trwala cisza, az wreszcie Roth wrzasnal na czarownikow, ktorzy nie korzystali z vira - jedynych dwoch, ktorzy pozostali zywi na sali. -Lapac go! - Poderwal miecz ze schodow i zamachnal sie, celujac w twarz Kylara. Niesamowite, ale czarownicy natychmiast go posluchali. Wiezy w jednej chwili powrocily, zaciskajac sie na rekach i nogach Kylara. Wszedzie tam, gdzie go dotykaly, zgodnie z wola Kylara ka'kari puchlo, okrecalo sie wokol nich, przesuwalo, zasysalo i pozeralo je. Kylar szarpnal sie do tylu w wiezach, zanim jeszcze calkowicie zniknely. Przedarl sie przez nie z cala sila Talentu i miecz Rotha cial powietrze, kilka cali od jego gardla. Kylar polecial do tylu; jego stopy wyrwaly sie ostatnie, przez co sie potknal. Przekrecil sie w locie i wolna reka rzucil nozem. Zolnierz jeknal i padl. Kylar wyladowal na plecach ponizej schodow. Uderzenie zaparlo mu dech, ale juz sunac po posadzce, wymachiwal mieczem. Gorale stali po jego lewej i prawej, a miecz rozblysnal dwa razy, tnac przez buty i kostki po obu stronach. Trzech gorali padlo, ale pozostali rzucili sie do ataku. Kylar zerwal sie z podlogi. Z trudem lapal powietrze, ale byl gotow do walki. 64 Solon probowal zejsc z posagu. Krol Logan Verdroekan byl jednym z pierwszych wladcow Cenarii, byc moze mitycznym. Solon nie pamietal, czego dokonal, ale musialo to byc cos heroicznego, skoro Regnus Gyre nazwal jego imieniem swojego syna. I musial byc kims specjalnym, zeby zasluzyc sobie na pomnik tych rozmiarow, na ktorym wznosil miecz wysoko i wyzywajaco. Solon nie wybral go ze wzgledu na metaforyczne znaczenie, tylko po prostu dlatego, ze chcial, by widzial go kazdy meister w ogrodzie. Kazdy meister w odleglosci pieciuset krokow, uzywajacy viru w ciagu kilku sekund, w czasie ktorych on zdolal utrzymac Curocha, zginal.Curoch lezal na kamieniach pod nim. Feir porwal go i zawijal w koc. Krzyczal do Solona, ale on nie rozumial ani slowa. Nadal mial wrazenie, ze plonie. Kazda zyla w jego ciele piekla go tak mocno, ze trudno bylo nawet poczuc kamienny miecz Verdroekana pod plecami. Solon przysiadl wczesniej na ramieniu martwego krola i przytrzymal sie kamiennego miecza, tak samo unoszac Curocha w gore, kiedy uwolnil magie. Przesunal chwyt. Nogi mu sie trzesly. I nagle spadl. Feir nie zlapal go, ale przynajmniej oslabil upadek. -Nie moge chodzic - powiedzial Solon. Mozg mu plonal, pole widzenia rozblyskiwalo wszystkimi kolorami teczy, a czaszka stanela w plomieniach. -To bylo niesamowite, Feir. To drobiazg w porownaniu z tym, czego on moze dokonac... Feir zlapal go i przerzucil sobie przez ramie. Powiedzial cos, ale Solon nie bardzo mogl zrozumiec co. Powtorzyl. -Och, zalatwilem z piecdziesieciu. Moze dziesieciu zostalo - odpowiedzial Solon. - Jeden na wschodnim moscie. Staral sie przypomniec sobie, co mu powiedzial Dorian. Cos waznego. Cos, czego mial nie slyszec Feir. "Nie pozwol Feirowi umrzec. Jest wazniejszy niz miecz". -Bede musial cie posadzic. - powiedzial Feir. - Nie martw sie, nie zostawie cie. W szokujacych odcieniach zieleni i blekitu zolnierze khalidorscy klebili sie przed wschodnia brama. Solon nawet nie pamietal, kiedy opuscil ogrod. Zasmial sie na widok Feira. Poslugiwal sie Curochem jak mieczem. Widok Feira walczacego mieczem byl wiecej niz po prostu niesamowity, to byl przywilej. Feir zawsze byl z natury zwodniczo szybki, niewiarygodnie silny, a jego ruchy byly precyzyjne jak ruchy tancerza. W odcieniach zieleni, blekitu i czerwieni Feir miazdzyl zolnierzy. Zadnej przedluzonej wymiany ciosow. Kazdy z zolnierzy zdazyl sie co najwyzej raz zamachnac bronia, nie trafial, albo cios byl sparowany, a potem umieral. Feir zaklal, ale kiedy Solon probowal podazyc za jego spojrzeniem, feeria kolorow okazala sie zbyt intensywna. Wielki mezczyzna podniosl go, znowu przerzucil przez ramie i ruszyl biegiem. Solon widzial drewniany most pod nogami przyjaciela. -Trzymaj sie mocno - powiedzial Feir. W ostatniej chwili Solon chwycil sie pasa po obu stronach szerokich plecow przyjaciela. Feir zrobil unik w bok, wymachujac rekami. Majac nogi z przodu Feira i glowe podskakujaca za jego plecami, Solon dostrzegl tylko na chwile blysk Curocha. Feir obrocil sie - w prawo, zeby Solon nie spadl - i Curoch znowu sie pojawil. A potem Feir znowu puscil sie biegiem. Solon zobaczyl za nimi trzy ciala lezace na moscie. Ten czlowiek zabil wlasnie trzech ludzi, majac Solona przerzuconego przez ramie. Zdumiewajace. -Dorian powiedzial mi, ze nasza nadzieja w wodzie, ale zeby nie skakac. Szukaj liny! - powiedzial Feir. Solon uniosl glowe, jakby wiele mogl pomoc w szukaniu liny, zwisajac za plecami przyjaciela. Nie widzial sznura, ale zobaczyl meistera przywolujacego kule czarognia. Probowal wrzasnac, ale nie mogl zlapac tchu. -Niech cie szlag, Dorianie! - krzyczal Feir. - Co za cholerna lina? -Padnij! - ryknal Solon. Z refleksem typowym dla mistrza fechtunku Feir natychmiast padl. Czarogien przelecial z trzaskiem nad ich glowami i wybuchl na kilkunastu khalidorskich zolnierzach, ktorzy strzegli bramy daleko przed nimi. Solon zaczal pelznac i omal nie roztrzaskal sobie glowy o jeden z wielkich garow ogniowych, ktore strzegly mostu. Stary czarownik za nimi - widzac gestosc viru, Solon uznal, ze to Vurdmeister - znowu sciagal magie. Feir zlapal Solona za kolnierz i przerzucil go za gar. Dzieki temu Solon znalazl sie w bezpiecznym miejscu, ale Feir nadal byl odsloniety. Tym razem to nie byl czarogien, ale cos innego, czego Solon jeszcze nie widzial. Wsciekle czerwony promien nie tyle lecial, ile mknal przez powietrze do Feira, ktory ustawil magiczna tarcze i zanurkowal za nia. Tarcza ledwo odchylila promien - znowu w zolnierzy, ktorzy biegli, by dolaczyc do potyczki - ale sila magii rozsadzila tarcze i odrzucila Feira jak szmaciana lalke. Zbierajac sily, o ktorych istnienie Solon nawet sie nie podejrzewal, zlapal Feira i przyciagnal go do siebie, w cien gara ogniowego. Dwoch kolejnych meisterow dolaczylo do Vurdmeistera, a za nimi pojawili sie zolnierze. Brama na drugim koncu mostu byla otwarta i przez nia wlewali sie zolnierze. Feir usiadl i spojrzal na Curocha, ktory lezal dwadziescia stop od nich, odsloniety. -Moge go uzyc - powiedzial. - Ocalic go. -Nie! - zaprotestowal Solon. - Umrzesz. Zolnierze i meisterowie zwolnili, przegrupowujac sily, zblizajac sie teraz powoli, ostroznie i w szyku. -Ja sie nie licze, Solonie. Nie mozemy pozwolic, zeby go zdobyli. -Nie pozylbys na tyle dlugo, zeby go uzyc. Nawet gdybys oddal zycie za jedna sekunde mocy. -Ale on tam lezy! -A tu jest to - powiedzial Solon, wskazujac na brzeg mostu. Feir zerknal. -Chyba zartujesz. Za krawedzia wisiala czarna jedwabna lina, przywiazana pod mostem po obu jego stronach. Feir nie patrzyl na line, tylko ocenial odleglosc dzielaca go do niej. -Ej, to proroctwo, nie? Musi sie udac - powiedzial Solon. Gdyby tylko swiat przestal rozblyskiwac na zolto. -To nigdy nie dziala dokladnie tak, jak mowi Dorian! -Gdyby ci powiedzial, ze to zrobisz, przyszedlbys tu? -Skad! I nie kiwaj przemadrzale glowa. Wystarczy, ze Dorian ciagle tak robi. - Feir spojrzal na zblizajacych sie zolnierzy i meisterow. - Dobra. Ty pierwszy. Pojdzie po Curocha. Bohaterski idiota. -Nie dam rady - powiedzial Solon. - Nie mam sil zlapac sie liny. Umre, jesli pojde sam. Feir wstal. -Daj mi tylko sprobowac... - Siegnal Talentem i zlapal miecz. Natychmiast rece viru zaskwierczaly na jego magii i zaczely piac sie ku niemu. Solon odcial magie Feira wlasna. Kolorowe plamy wybuchly mu przed oczami. -Nie rob tego. Nie rob tego, blagam. Och. - I zaraz dodal: - Wez mnie na barana, Feir. - Nie mial czasu na wyjasnienia. Meisterowie byli juz blisko. -Ja oszalalem, a ty jestes tlusty - odparl Feir. Ale podniosl przyjaciela i zarzucil go sobie na plecy. -Daj mi tez dostep do magii. Mam plan. I nie jestem tlusty. Chociaz wiecznie podawal w watpliwosc wszelkie plany, kiedy byli bezpieczni, Feir dobrze wiedzial, ze w czasie walki trzeba sie sluchac. Otworzyl sie szybko dla Solona, ktory zaglebil sie w Talencie Feira. Sam przymocowal sie do plecow przyjaciela magicznymi wiezami. A potem szybko przygotowal piec cieniutkich splotow. To nadal bolalo, ale nawet w polowie nie tak mocno, jak korzystanie z wlasnego Talentu. -A teraz - powiedzial - skacz. Feir zeskoczyl z mostu. Lina znajdowala sie w idealnym miejscu - nie dzieki wiatrowi albo proroctwu, ale dlatego, ze Solon przesunal ja magia. Kiedy Feir zlapal sie liny, Solon uruchomil pozostale sploty magii. W bokach obu garow ogniowych pojawily sie dziury i powietrze ze srodka, nagle rozprezone, psiknelo olejem prosto na most. Rozlegl sie oczekiwany swist. Rzeka nagle rozswietlila sie na pomaranczowo i bialo i spadajacych magow owial zar. A potem sprawy potoczyly sie zbyt szybko, by za nimi nadazyc. Feir zlapal sie liny obiema rekami i zahaczyl noga, natychmiast obracajac sie do gory nogami. Nagle szarpniecie zlamalo Solonowi reke. Gdyby nie magiczne wiezy, spadlby do wody jak kamien. Lina, umocowana po obu stronach, najpierw naciagnela sie, wyginajac w dol posrodku. Poniewaz Feir i Solon nie dotarli do srodka mostu, oznaczalo to, ze smigneli naprzod na odleglosc pietnastu krokow. A potem koniec liny znajdujacy sie blizej zamku zerwal sie. Solon patrzyl na swiatlo wybuchajace nad nimi, nie do konca swiadomy, ze przelatuja na linie z zatrwazajaca predkoscia coraz blizej rzeki. A moze to przez bol eksplodujacy mu w glowie. Potem uderzyli o cos zimnego i twardego. Zlapal oddech. W zlym momencie. Zimna, twarda rzecz stala sie zimna, mokra rzecza. Byli pod woda. Zakaszlal, kiedy Feir wyplynal na powierzchnie, a Solon pomyslal mgliscie, ze ten czlowiek albo jest fenomenalnym plywakiem, albo ktos ich wyciaga. Feir kleczal na plyciznie, unoszac rece. Wiszacy mu na plecach Solon zobaczyl, ze dlonie przyjaciela sa w krwawych strzepach, pociete przez line. Z ran przeswitywala kosc. -Ach, jestescie w lepszej formie, niz sie spodziewalem - powiedzial Dorian, kiedy wyciagnal ich z rzeki magia. - Przestancie zbijac baki. Trzeba sie zbierac, jesli mamy na czas dotrzec do Khalidoru. -Zbijac baki? - zapytal Solon, cieszac sie, ze ma dosc sily, by sie oburzyc. -Khalidor? - spytal Feir. -Coz, tam czeka moja oblubienica. Nie moge sie doczekac, zeby sie dowiedziec, kim jest. Mysle, ze Curoch tez tam dotrze. Feir zaklal, ale Solon - mimo zlamanej reki, fioletu przed oczami i calej reszty - tylko sie zasmial. 65 Kiedy wchodzili w obreb luku, ktory zakreslal jego miecz, albo w zasieg jego nog lub uderzajacych piesci, mezczyzni kladli sie jak zboze podczas letniej burzy. Dla Kylara, ktory zawsze mial talent do walki, starcie nagle nabralo sensu. Chaos rozwinal sie w piekne, zawile, przeplatajace sie i logiczne wzory.Tylko patrzac na twarz czlowieka, potrafil od razu ocenic: parada, zawahanie, natarcie i odskok. Mezczyzna umarl i upadl dostatecznie daleko, zeby nie ograniczac Kylarowi ruchow. Nastepny, zamach w prawo, obrot, cios piescia w nos. Piruet, ciecie w sciegno, w gardlo. Zaslona, riposta. Pchniecie. Podzielona skurczami komor jego serca bitwa miala swoj rytm, swoja melodie. Kazdy dzwiek mial swoje miejsce. Tenor dzwoniacej stali nakladajacy sie na bas piesci i stop uderzajacych w cialo, to miekko, to twardo, i baryton rzucanych przeklenstw, przerywanych przez staccato podzwaniajacych kolczug. Kiedy jego Talent spiewal, Kylar stawal sie wirtuozem. Walczyl w cudownym szale jak opetany tancerz. Czas nie zwalnial, ale Kylar odkryl, ze jego cialo reaguje na sygnaly, ktorych nie dostrzega swiadomie - stosowal obroty, uniki przed ciosami, ktorych jego umysl w ogole nie rejestrowal, uderzal z niesamowita szybkoscia i gracja aniola smierci, Aniola Nocy. Gorale probowali zmiazdzyc go sama przewaga liczebna. Ich ostrza ciely powietrze o cal od ucha Kylara, pol cala od brzucha i cwierc cala od uda. Uprzedzal kazdy cios, ryzykowal coraz bardziej, az ciala zabitych zaczely napierac na niego, zamiast padac do tylu. Schowal Sedziego do pochwy, zlapal reke trzymajaca ostrze mierzace w jego brzuch i szarpnal chudym goralem tak, ze ten dzgnal swojego towarzysza. Kylar zamachnal sie nozem za plecy, odbijajac cios mieczem, a drugi noz wbil komus w oczodol. Dwoch gorali z przeciwnych kierunkow wymierzylo w niego wlocznie. Padl na ziemie, zlapal drzewca, szarpnal. Kiedy obaj nabili sie na wlocznie, zerwal sie i kopniakiem zgruchotal kolejnemu Khalidorczykowi twarz. Ale sytuacja byla beznadziejna. Zaraz zostanie uwieziony w klatce splatanych broni i rzucajacych sie, umierajacych ludzi. Lekko jak kot, wskoczyl na plecy umierajacemu na kolanach zolnierzowi i odbil sie od ramienia jednego z gorali przebitych wloczniami. Kiedy skoczyl w bok w powietrze, kula zielonego czarognia wielkosci piesci smignela w jego kierunku. Trafila go w peleryne i rozpadla sie na kawalki. Wyladowal na posadzce i zrobil unik przed ciosem mieczem. Peleryna buchnela zielonym plomieniem. Kylar zerwal ja z siebie i zanurkowal miedzy dwiema wloczniami. Trzymaja peleryne za brzeg, narzucil ja na jednego z napastnikow. Zielony plomien opadl na skore czlowieka i buchnal blekitem. Mezczyzna wrzasnal. Kolejna kula czarognia zaskwierczala w powietrzu, a Kylar schowal sie za jednym z filarow podpierajacych wysokie sklepienie. Mial dwa mgnienia oka na odpoczynek. Kylar zabil albo unieszkodliwil ponad polowe Khalidorczykow, ale teraz pozostali lepiej wykorzystywali swoje zdolnosci. Punkt dla nich, punkt dla niego. -Do kapitana! Zostawcie meisterowi czyste pole widzenia! - krzyknal Roth. Mezczyzni przesuneli sie do kapitana, tworzac klin miedzy Kylarem i Rothem, ktory wycofal sie do tronu i obserwowal. Ale Kylar nie tracil czasu, kiedy chowal sie za filarem. Wiedzial, ze jesli chce miec szanse dorwac Rotha, najpierw musi zabic czarownikow. Obaj obserwowali przestrzenie miedzy filarami, ktoredy musial przebiec. Zebral kaluze ka'kari w rece i nadal czujac w umysle palce magii czarownikow, sila woli kazal ka'kari splynac na miecz. Jakby wyczuwajac, ze sprawa jest pilna, ka'kari natychmiast pokrylo stal. Ka'kari i stal zamigotaly i staly sie niewidzialne. Kylar wyskoczyl zza filaru i palce natychmiast go dopadly. Zatoczyl mieczem kolo i poczul, jak palce drza i umieraja. Lapiac za brzeg jeden z dlugich gobelinow, ktore pokrywaly sciany sali tronowej, Kylar podbiegl do filara, ale dopiero wtedy, gdy czarogien wyskoczyl z dloni czarownika. Gdyby mial czas zastanowic sie nad tym, Kylar nie probowalby go zablokowac swoim mieczem - to szalenstwo, probowac zablokowac magie; teraz jednak zareagowal odruchowo. Uderzyl w zielona kule ognia plazem. Wybuchajac w okamgnieniu, ogien ze swistem zniknal w ostrzu. Kylar uskoczyl za filar, trzymajac gobelin jedna reka, z mieczem teraz juz widocznym przez skwierczacy w nim zielony plomien. Z cala sila Talentu skoczyl. Wzniosl sie w powietrze posrodku sali tronowej, a kiedy gobelin zaczepil o filar, gwaltownie zmienil kierunek lotu Kylara, wystrzeliwujac go w gore schodow. Drugi czarownik musial rzucic czarogien, ktorego Kylar nie zauwazyl, bo gobelin nie wytrzymal i pekl chwile przed tym, jak Kylar zamierzal go puscic. Padl na podest miedzy schodami, z osmioma stopami plonacej tapiserii w rekach. Cisnal nia w gorali i cial czarownika, ktory nucil dwa stopnie od niego. Czerep glowy czarownika odpadl, odslaniajac mozg. Mezczyzna odwrocil sie, ale jego usta dokonczyly jeszcze inkantacje. Grube czarne pedy, ktore wily sie pod skora jego rak pogrubialy groteskowo jak napiete miesnie i wyrwaly sie z rak, wybuchajac przez skore. Moc buchnela z rykiem z umierajacego czarownika, kiedy zatoczyl sie, probujac znalezc Kylara. Kylar skoczyl za niego. Kopnal czarownika tak mocno, ze mezczyzna oderwal sie od ziemi i polecial na khalidorskich gorali. Mlocace czarne macki wdarly sie w mezczyzn, zasysajac ich lapczywie i przezuwajac. Podczas gdy czarne macki rozrywaly zolnierzy, Kylar bardziej wyczul niz zobaczyl biale swiatlo formujace sie za nim. Odwrocil sie akurat na czas, zeby zobaczyc smigajacego w powietrzu homunkulusa. Stworzenie uskoczylo, gdy Kylar cial desperacko, i wbilo drobne pazury w jego piers. Kylar juz odskakiwal w bok, gdy poczul wstrzas i zobaczyl, ze powietrze faluje. Rzeczywistosc wybrzuszala sie w jego kierunku. Falujace powietrze zakrzywilo sie, przesuwajac sie za biegnacym Kylarem. Powietrze sie rozdarlo. Kylar skoczyl prosto pod sciane i omal nie dostal w twarz kolejna kula czarognia. Poczwarzec rzucil sie prosto w rzeczywistosc, o wlos chybiajac Kylara. Ciskal sie rozwscieczony, rozrywajac dziure i zaciskajac straszliwe szpony wokol dwoch filarow, raptem stope od Kylara. Chlopak wyrwal z piersi homunkulusa i cisnal nim w twarz zolnierza. Kiedy poczwarzec znowu sie rzucil, Kylar skoczyl do gory. Podobna do geby minoga paszcza strzelila naprzod i zamknela sie na wrzeszczacym zolnierzu, zasysajac go do otchlani. Nim Kylar opadl, poczwarzec i zolnierz znikneli. Kylar odwrocil sie i skoczyl na szczyt schodow, ale byl za wolny. Kiedy odrywal sie od ziemi, zobaczyl lecaca ku niemu smuge swiatla. Nie bylo czasu na wyjecie nozy do rzucania. Kylar cisnal mieczem w ostatniego czarownika. Magiczny belt trafil Kylara w lewe ramie. Impet skoku poniosl go w gore i naprzod, a strzal sprawil, ze przekoziolkowal do tylu. Upadl na marmurowa posadzke u stop tronu i strzaskal kolano. Przez dluzsza chwile nie mogl skupic wzroku. Mrugal i mrugal, az wreszcie pozbyl sie krwi z oczu. Zobaczyl Sedziego, wbitego po rekojesc w czarownika dziesiec krokow dalej, z ostrzem czarnym od ka'kari. Zdal sobie sprawe, ze patrzy na martwego czarownika spomiedzy pary nog. Powedrowal wzrokiem wzdluz niej w gore az do twarzy Rotha. -Wstan - powiedzial Roth i wbil mu dlugi miecz w krzyz. Kylar zadlawil sie powietrzem, kiedy Roth obrocil miecz, tnac nerke. A potem rozpalony metal uniosl sie. Cos pociagnelo Kylara, zmuszajac go do wstania. Bol sprawil, ze wszystko wokol stalo sie zamglone i niewyrazne. Oglupialy Kylar spojrzal na martwych czarownikow. Kto mnie podniosl? -Wszyscy infanci Krola-Boga Ursuula sa z urodzenia czarownikami - powiedzial Roth. - Nie wiedziales? Kylar zagapil sie bezmyslnie na niego. Roth mial Talent? Niewidzialne rece wypuscily go. Zgial sie wpol, gdy obciazyl uszkodzona lewa noge. Marmurowa podloga znowu sie z nim zderzyla. -Wstawaj! - powiedzial Roth. Dzgnal Kylara w pachwine i zaklal. Kylar opuscil glowe na posadzke, kiedy krzyk Rotha stal sie nieartykulowany. Glos Rotha scichl do szmeru w porownaniu z rykiem bolu. Bol rozblysnal kolejna nuta w jego zoladku, kiedy Roth ponownie go dzgnal. Potem musial znowu go podniesc, bo Kylar poczul, ze glowa opada mu na bok. Jesli wczesniej czul bol, teraz nadeszla agonia. Kazda czesc jego ciala zostala oczyszczona ogniem, zanurzona w alkoholu i natarta sola. Powieki mial obsypane tluczonym szklem. Drobne zabki gryzly jego nerwy wzrokowe. A zaraz po oczach, kazda tkanka, sciegno, miesien i narzad zostaly po kolei zamarynowane w cierpieniu. Krzyczal. Ale w glowie mu sie przejasnilo. Zamrugal. Stal przed Rothem i byl swiadomy. Swiadomy i przerazony. Musial wyladowac na lewym kolanie, kiedy upadl na marmur, bo bylo strzaskane. Mial krwotok wewnetrzny - z jego jelit saczyla sie powolna smierc, kwasy zoladkowe palily wnetrznosci, a z nerki lala sie czarna krew. Jego lewe ramie wygladalo, jakby przywitalo sie z mlotem olbrzyma. -Nie umrzesz szybka smiercia - powiedzial Roth. - Nie pozwole na to. Nie po tym, co zrobiles. Patrz, co narobiles! Moj ojciec sie wscieknie. Wiec to tak. Umieral. Kylar byl w stanie utrzymac sie niepewnie na zdrowej nodze, ale nie mial broni. Jego miecz i ka'kari znajdowaly sie dziesiec krokow od niego - rownie dobrze moglby sie znajdowac po drugiej stronie oceanu. Nie mial broni, a Roth nawet teraz pilnowal sie, zeby nie wejsc w zasieg jego rak. Kylar nie mial nawet zwyklego noza. -Jestes gotowy umrzec? - zapytal Roth, a jego oczy rozblysly zlowrogo. Kylar patrzyl sie na swoja prawa reke. Posrod wszystkich pobitych, pocietych i zmiazdzonych czesci jego ciala palce byly zdrowe, w idealnym stanie, wyleczone. Nie te reke poranil o szybe zeszlej nocy? -Jestem - odpowiedzial, zaskakujac samego siebie. -Zalujesz czegos? Kylar wejrzal w Rotha i zrozumial go. Kylar zawsze mial w swojej duszy wystarczajaco duzo ciemnosci, by rozumiec zlych ludzi. Roth probowal wydobyc z niego cierpienie. Chcial go zabic, kiedy Kylar bedzie rozmyslal o tych wszystkich rzeczach, ktorych nie zrobil. Zbieral rozpacz. -Latwo jest dobrze umrzec - powiedzial Kylar. - Wymaga to tylko chwili odwagi. To dobre zycie sprawialo mi trudnosc. W porownaniu z tym, czymze jest smierc? -Niedlugo sie przekonasz - warknal Roth. Kylar usmiechnal sie krzywo, a potem wyszczerzyl zeby, kiedy Rotha ogarnela wscieklosc. -Zabicie Logana bylo zabawniejsze - powiedzial Roth. Uderzyl mieczem w piers Kylara. Logan! Ta mysl zranila Kylara okrutniej niz miecz w dloni Rotha. Kylar zyl z miecza, i fakt, ze od niego umrze, nie byl ani zaskakujacy, ani niesprawiedliwy". Ale Logan nigdy nawet nie chcial nikogo skrzywdzic. To niesprawiedliwe, ze Roth go zabil. Nie w porzadku. Kylar zagapil sie na stal wbijajaca mu sie w piers. Zlapal reke Rotha i przyciagnal ja, nabijajac sie na miecz az po rekojesc. Roth wytrzeszczyl oczy. -Jestem Aniolem Nocy - powiedzial Kylar, z trudem lapiac powietrze, gdy stal przeszyla mu pluco. - To jest sprawiedliwosc. To za Logana. Rozlegl sie brzek i bylo slychac, jak metal turla sie po marmurze. Ka'kari skoczylo do dloni Kylara... I wpadlo prosto do reki Rotha. Triumf zaplonal w jego oczach. Zasmial sie. Kylar zlapal go za ramiona i spojrzal mu w oczy. -Jestem Aniolem Nocy - powtorzyl Kylar. - A to jest sprawiedliwosc. To za Logana. - Uniosl prawa reke. Roth nic nie rozumial. A potem popatrzyl na lewa reke. Ka'kari zamienilo sie w plynny metal i przecieklo mu miedzy palcami. Jego dlonie chwytaly, jak wtedy w warsztacie szkutniczym, i niczego nie mogly zlapac. Ka'kari wpadlo do dloni Kylara i zamienilo sie w ogromny sztylet katar. Kylar uderzyl w piers Rotha. Roth spojrzal w dol, a jego niedowierzanie zamienilo sie w przerazenie, kiedy Kylar wyciagnal sztylet, a potem przerazenie zamienilo sie w czysta panike gdy serce zaczelo pompowac krew prosto do jego pluc. Roth wrzasnal, nie godzac sie z wlasna smiertelnoscia. Kylar wypuscil ksiecia i sprobowal sie odsunac, ale nogi odmowily mu posluszenstwa. Kolano ugielo sie pod nim i padl na ziemie razem z khalidorskim ksieciem. Roth i Kylar lezeli oko w oko na marmurze u stop tronu, gapiac sie na siebie i umierajac. Kazdy drzal konwulsyjnie, kiedy skurcze przebiegaly przez ich czlonki. Kazdy ciezko dyszal, z trudem lapali powietrze w zgodnym rytmie. Oczy Rotha wypelnily sie strachem, panika tak wielka, ze wrecz paralizujaca. Juz nie widzial Kylara lezacego pare cali od niego. Jego wzrok zamglil sie i wypelnil bezbrzeznym przerazeniem. Kylar byl zadowolony. Ten Aniol Nocy rozdzielal smierc i teraz przyjal wlasna czesc. To nie bylo mile, ale za to sprawiedliwe. Ta kara byla zasluzona. Patrzac, jak oczy Rotha w koncu nieruchomieja, Kylar zapragnal, zeby bylo cos piekniejszego w smierci niz tylko sprawiedliwosc. Ale nie potrafil odwrocic sie do tego zycia, tej smierci, tej strasznej sprawiedliwosci. I wtedy ktos go obrocil. Kobieta. Powoli zogniskowal na niej wzrok. To byla Elene. Polozyla sobie jego glowe na kolanach i glaskala go po wlosach. Plakala. Kylar nie widzial jej blizn. Wyciagnal reke i dotknal jej twarzy. Wygladala jak aniol. I wtedy zobaczyl swoja reke. Byla idealna, cala i, co zdumiewajace, niezakrwawiona. Po raz pierwszy w zyciu mial czyste rece. Czyste! I przyszla smierc. Kylar sie poddal. 66 Terah Graesin zaplacila wlasnie fortune najladniejszemu mezczyznie, jakiego w zyciu widziala. Jarl powiedzial, ze porozmawia z Shinga, ale mial tyle pewnosci siebie, ze zastanawiala sie, czy sam nim nie jest. Nie podobalo jej sie przekazywanie Sa'kage takiej ilosci pieniedzy, ale nie miala wyboru. Armia Krola-Boga przybedzie o swicie, a ona juz zbyt wiele czasu spedzila w miescie.Przewrot nie przebiegl zgodnie z planem Krola-Boga. Khalidorczycy kontrolowali mosty, zamek i bramy miejskie, ale w niektorych z tych miejsc obsada byla ledwie symboliczna. To sie zmieni, kiedy przybedzie reszta armii, a Terah i jej arystokracja musieli zniknac, zanim to nastapi. Gdyby nie zaplacila polowy swojej fortuny Jarlowi, musialaby zostawic za soba wszystko. Krolowa musi podejmowac trudne decyzje, a poniewaz wszyscy inni nie zyli, byla, ni mniej, ni wiecej, krolowa. Dochodzila polnoc. Wozy juz zaladowano. Ludzie czekali. Nadszedl czas. Terah stala przed rezydencja rodzinna. Jak pozostale domy diukow, i ich byl stara, prawdziwa forteca. Teraz spladrowana forteca. Spladrowana forteca, smierdzaca olejem, ktory wylali w kazdym pomieszczeniu, na kazda bezcenna pamiatke rodowa zbyt ciezka, aby ja zabrac i w rowki wyciete w kazdej wielowiekowej belce. Nadszedl czas. Siepacze Jarla powinni o polnocy wyrznac Khalidorczykow pilnujacych wschodniej bramy miasta. Wszyscy pozostali arystokraci zbili sie w gromadke przed swoimi rezydencjami. Z podwyzszonej frontowej werandy widziala, ze niektorzy stoja na ulicy Horak, czekajac i patrzac, czy naprawde to zrobi. Zapisala rezydencje w pamieci. Po powrocie odbuduje ja dla swojej rodziny, dwa razy wspanialsza od starej. Terah Graesin wyszla na ulice i wziela pochodnie od sierzanta Gamble'a. Lucznicy zgromadzili sie wokol niej. Osobiscie podpalila kazda strzale. Na jej skinienie strzelili. Rezydencja buchnela plomieniami. Ogien wylewal sie oknami i siegnal niebios. Krolowa Terah Graesin nie patrzyla. Wsiadla na konia i poprowadzila swoja kolumne, swoja zalosna armie, zlozona z trzystu zolnierzy i szesciuset sluzacych i sklepikarzy, na ulice prowadzaca do wschodniej bramy. Po wschodniej stronie wspaniale rezydencje zapalaly sie jedna po drugiej. To byly stosy pogrzebowe fortun. Wszystko tracili nie tylko arystokraci, ale tez ci, ktorzy od nich zalezeli, pracowali dla nich. Mimo to niszczycielskie plomienie byly swiatelkiem nadziei. Cenaria mowila: "Moze i wygraliscie, ale wasze zwyciestwo to zaden triumf. Mozecie mnie wygnac z mojego domu, ale nie zamieszkacie w nim. Nie zostawie wam nic procz spalonej ziemi". W odpowiedzi na te wielkie pozary w calym miescie zaplonely tez mniejsze ognie. Sklepikarze podpalali swoje sklepy. Kowale rozpalili paleniska tak mocno, ze pekaly. Piekarze niszczyli piece. Mlynarze topili kamienie mlynskie w Plith. Wlasciciele magazynow podpalali je. Wlasciciele bydla wyrzynali stada. Kapitanowie uwiezieni na Plith topili magia czarownikow wlasne statki. Tysiace dolaczyly do exodusu. Strumyk arystokratow i ich slug zapoczatkowal powodz. Powodz stala sie poteznym tlumem, armia wymaszerowujaca z miasta - pokonana, ale nadal maszerujaca. Niektorzy jechali na wozach, inni konno, niektorzy szli boso z pustymi rekami i pustymi brzuchami. Niektorzy przeklinali, inni sie modlili, niektorzy spogladali za siebie udreczonym wzrokiem, niektorzy plakali. Niektorzy zostawili braci i siostry, rodzicow i dzieci, ale kazda z cenaryjskich sierot niosla w sercu malenki, slaby plomyk nadziei. Powroce, przysiegal plomyk. Powroce. *** Neph stal tak bardzo z boku, jak tylko mogl posrod meisterow, generalow i zolnierzy czekajacych, zeby powitac Krola-Boga Garotha Ursuula, ktory jechal przez Zachodni Most Krolewski z orszakiem. Krol-Bog wlozyl wspanialy gronostajowy plaszcz, ktory podkreslal bladosc jego polnocnej skory, a piers mial naga, nie liczac ciezkich, zlotych lancuchow wskazujacych na jego urzad. Byl potezny, umiesniony i zywotny jak na swoj wiek. Zatrzymal rumaka przed brama na dziedziniec. Powitalo go szesc glow na pikach. Siodma pika stala pusta.-Komendancie Gher. -Tak, suzerenie... ehm, moj boze, Wasza Swiatobliwosc, panie. Byly pulkownik strazy krolewskiej odchrzaknal. Sprawy nie wygladaly dobrze. Chociaz wydawalo sie, ze plany Rotha i Nepha sa realizowane bez klopotu, jakos tak sie stalo, ze wojska Krola-Boga poniosly bardziej dotkliwe straty niz planowano. Stracili cala barke z goralami. Wielu arystokratow, ktorzy powinni zginac, ucieklo. Ogromne polacie miasta plonely. Serce cenaryjskiego przemyslu i ekonomii zamienilo sie w popiol. Na razie nie zauwazyli zorganizowanego oporu, ale skoro tylu arystokratow nadal zylo, na pewno sie pojawi. Meisterowie, ktorzy mieli zadac smiertelny cios w samo serce Modai, nie zyli. Ponad piecdziesieciu meisterow zabito za jednym zamachem i nie bylo na to zadnego wyjasnienia poza plotkami o jakims magu z Talentem wiekszym, niz mial ktokolwiek od czasow Ezry Szalonego i Jorsina Alkestesa. Ceuranska inwazja skonczyla sie, zanim sie zaczela. Syn Krola-Boga zostal zamordowany, gdy wypelnil uurdthan. Sa'kage trzeba bedzie przywolac do porzadku, trzeba bedzie schlodzic atmosfere - w przenosni i doslownie: gaszac pozary. Ktos musi za to wszystko odpowiedziec. Neph Dada probowal wymyslic, jak zadbac o to, zeby to na pewno nie byl on. -Dlaczego na moim moscie widze pusta pike? - zapytal Krol-Bog. - Ktos mi odpowie? Komendant Hurin Gher, poprawil sie na siodle, gapiac sie jak idiota na pusta pike. -Nie znalezlismy ciala ksiecia... to znaczy uzurpatora... ehm, Logana Gyre, panie. Ale wiemy... wiemy, ze nie zyje. Mamy trzy raporty potwierdzajace jego smierc, ale w calym tym zamieszaniu w czasie walk... Pracujemy... pracujemy nad tym. -Rzeczywiscie. - Krol-Bog nie spojrzal na Hurina Ghera. Przygladal sie twarzom rodziny krolewskiej nad soba. - A ten Cien, ktory zabil mojego syna? On tez nie zyje? Nepha przeszly ciarki, gdy uslyszal cicha grozbe w pytaniu Krola-Boga. W pierwszej chwili, kiedy Khalidorczycy weszli do sali tronowej, pomysleli, ze to jakis elitarny oddzial wybil wszystkich gorali, ale Neph zdolal ozywic mezczyzne, ktoremu obcieto stope. Przysiegal, ze widzial wiekszosc walki, nim stracil przytomnosc. To byl jeden czlowiek. Cien. Aniol Nocy, tak go nazwal. Ta historia juz krazyla wsrod ludzi. Czlowiek, ktory wszedl niezauwazony, ktory potrafil zabic trzydziestu gorali, pieciu meisterow i jednego z infantow samego Krola-Boga. Czlowiek odporny na stal i magie. To bzdura, rzecz jasna. Sadzac po ilosci krwi, jaka znaleziono, ten czlowiek musial umrzec. Ale, nie majac ciala... -Ktos wywlekl cialo, panie. Szlismy po sladzie krwi przez sekretne przejscia. To bylo mnostwo krwi, panie. Jesli to naprawde byl tylko jeden czlowiek, to nie zyje. -Wyglada na to, ze mamy mnostwo martwych ludzi bez cial, komendancie. Znajdzcie je. A na razie nabijcie tu jakas glowe. Najlepiej taka, ktora przypomina Logana Gyre. *** To nie bylo w porzadku. Ferl Khalius byl jednym z pierwszych gorali na ziemi cenaryjskiej. Jednym z nielicznych, ktorzy przezyli podpalenie i zatopienie barki, i to tyko dzieki temu, ze mial dosc rozumu, zeby zrzucic zbroje, zanim wskoczyl do wody. Dzieki temu nie utopil sie jak reszta. Dolaczyl do drugiego oddzialu i walczyl golymi rekami, nim zabral bron goralom, ktorzy zgineli w pierwszym ataku na dziedzincu. Osobiscie zabil szesciu cenaryjskich zolnierzy, dwoch arystokratow, wlasciwie szesciu, gdyby liczyc tez dzieci, czego nie robil.A co dostal w nagrode za bohaterstwo, za spryt? Gowniana robote. Niektore oddzialy dostaly pozwolenie na lupienie - dobre oddzialy po zachodniej stronie, ktora barbarzyncy nazywali Norami, najlepszym zas pozwolono przetrzasnac zgliszcza po wschodniej stronie pod nadzorem oficerow. Caly oddzial Ferla zginal, wiec wyznaczono mu uprzatniecie gruzu na wschodnim moscie. To byla brudna i niebezpieczna robota. Czarownicy zgasili ogien, ale wiele belek bylo oslabionych, niektore trzeszczaly, a nawet pekaly pod ciezarem czlowieka. Filary mialy sie swietnie: okryte zelazem byly odporne na ogien, ale na nich czlowiek nie stanie, wiec niewielki byl z nich pozytek. Najgorsze bylo uprzatanie cial. Niektore z nich byly spalone na wegiel, od zewnatrz pokryte czarna skorupa, ale ze srodka nadal cos sie saczylo. I ten smrod spalonego ciala i wlosow! Grzebal wsrod cial, zbieral wszystko, co wygladalo obiecujaco, a same ciala zrzucal z mostu. Niektore oddzialy bylyby zadowolone, gdyby ich polegli otrzymali stosowny pochowek, ale Ferl nie zamierzal nosic tych przekletych, cuchnacych trupow przez caly most. Niech ich pieklo pochlonie. I wtedy zobaczyl miecz. Musial lezec pod cialami, kiedy wybuchnal ogien, bo byl nietkniety. Nawet rekojesc nie poczerniala od dymu. To byla piekna bron o rekojesci zdobionej smokami. Taki miecz pasowalby prawdziwemu watazce. Gdyby mial takie ostrze, klan patrzylby na niego z bojaznia i podziwem. A na to wlasnie zasluzyl. Mial wszystkie niezwykle rzeczy zaniesc jednemu z Vurdmeisterow. Jasne, po tym jak mnie pieknie potraktowali. Zerkajac na pozostalych mezczyzn pracujacych przy moscie i widzac, ze zaden nie patrzy, wyciagnal miecz, odlozyl go na bok i schowal zdobycz do pochwy. Nie pasowal najlepiej, ale na razie to wystarczy. Rekojesc stanowila pewien problem przez te smoki, ale przy pierwszej okazji owinie ja skora. Mial zreczne rece. Za pare godzin miecz bedzie wygladal jak kazdy inny. Znalezisko zdecydowanie poprawilo mu samopoczucie. Trudno uznac to ostrze za prawdziwa nagrode za mestwo Ferla, ale zawsze to jakis poczatek. *** Meister szla ostatnim korytarzem prowadzacym do tego, co barbarzynscy Poludniowcy nazywali Dnem Piekla. Upajajaca i zarazem przyprawiajaca o mdlosci fala cierpienia pochlonela ja. Potknela sie i zatoczyla pod sciane. Towarzyszacy jej zolnierz odwrocil sie. Byl przerazony.-Nic, nic - powiedziala. Podeszla do kraty przykrywajacej dziure. Wypowiedziala kilka slow i zaplonelo przed nia czerwone swiatlo. Stworzenia na Dnie zerknely i cofnely sie. Przemowila znowu i swiatlo opadlo na Dno. Przyjrzala sie kazdemu wiezniowi. Dziesieciu mezczyzn, jedna kobieta i jeden przyglup ze spilowanymi zebami. Zaden z nich nie mogl byc uzurpatorem. Odwrocila sie z lekkimi zawrotami glowy i odeszla, starajac sie nie uciec pedem. *** Minute pozniej wielki mezczyzna wyturlal sie spod nawisu wydrapanego w skale.Kobieta spojrzala na niego i pokrecila glowa. -Glupiec z ciebie. Siedzenie tutaj jest gorsze od wszystkiego, co moga ci zrobic na gorze. Popatrz na siebie. Jestes miekki. Dno cie zniszczy, Trzynasty. Logan spojrzal beznamietnie na brudna kobieta w dziurawej sukience i bez kilku zebow. Wyraz jej twarzy byl jedyna rzecza przypominajaca ludzka dobroc, jaka mozna bylo znalezc w tej jamie. -Chociaz przez te dziure przechodza wszystkie odpadki ludzkosci i powstaja z niej wszystkie ognie zatracenia, nie ugne sie - odpowiedzial Logan. -Lubi dlugie slowa, co? - powiedzial duzy mezczyzna nazywany Piatakiem. Usmiechnal sie odslaniajac zakrwawione dziasla - jeden z pierwszych objawow szkorbutu - i owinal sobie wokol ciala line ze sciegien. -Duzo miecha na tym skurwielu. Pojemy sobie jak nigdy. Szkorbut oznaczal niedozywienie. Niedozywienie oznaczalo, ze Piatak zyl wystarczajaco dlugo, zeby pochorowac sie z niedojadania. Przetrwal. Logan spojrzal na niego i wyciagnal noz - jedyna rzecz, ktora jak najdoslowniej odcinala go od tych zwierzat. -Pozwol, ze powiem to prosciej - zaczal, tlumiac odruch, zeby powiedziec "ujme". - Nie zlamiecie mnie. Ta dziura mnie nie zlamie. Nie ugne sie. Nie. Zlamie. Sie. -Jak sie nazywasz, kochasiu? - zapytala kobieta. Logan wyszczerzyl zeby. Budzilo sie w nim cos groznego i dzikiego. Cos w nim mowilo: "Gdzie inni zawiedli, zachwiali sie, upadli, ja bede triumfowal, jestem inny, z innej gliny, powstane". -Mowcie mi: Krolu - powiedzial i usmiechnal sie w taki sposob, jakby mowil "walcie sie" wbrew swojemu cierpieniu i smutkowi. I poczul sie mocny. To bylo to. To bylo przetrwanie. To byl sekret. To byl zywy plomien ukryty pod popiolami jego wypalonego serca. Zeby tylko zdolal go utrzymac. EPILOG Elene zapukala do drzwi warsztatu bednarza. Wlosy miala zakryte, plecy zgarbione, stope wykrzywiona w bok. Wojska khalidorskie przybyly wczoraj i krol Garoth Ursuul wynagradzal zolnierzy za mestwo, pozwalajac im brac, co zechca. To nie bylby dobry dzien dla ladnych kobiet na ulicach Cenarii.Potrzebowala dwoch potwornych dni na znalezienie tego miejsca. Bednarz otworzyl drzwi i dal znac, zeby weszla. Wskazal, by szla na tyly warsztatu. Jarl siedzial przy stole pokrytym papierami, z workami wypchanymi pieniedzmi u stop. -Znalazlem sposob, zeby cie stad wydostac - powiedzial. - Khalidorski przewodnik karawany zgodzil sie ciebie zabrac. Bedziesz musiala lezec w schowku do przemycania herbaty barush i innych, gorszych rzeczy, dopoki nie wyjedziecie poza bramy miasta, ale zmiescisz sie tam spokojnie z dziewczynka. Wyjezdzacie przed zmrokiem. -Moge zaufac temu przemytnikowi? - zapytala Elene. -Nie mozesz ufac nikomu - odparl Jarl. Byl wyczerpany. - To Khalidorczyk, a ty jestes piekna. Ale poniewaz to Khalidorczyk, ma najwieksze szanse wywiezc cie z miasta. I pracuje z nami od dwudziestu lat. Zadbalem, aby bezpieczne przewiezienie cie lezalo w jego najlepszym interesie. -Musiales mu zaplacic fortune - powiedziala Elene. -Tylko polowe fortuny. - Na usta Jarla wyplynal cien usmiechu. - Druga polowe dostanie, kiedy dasz mi znac, ze bezpiecznie dotarlas na miejsce. -Dziekuje. -Przynajmniej tyle moge zrobic dla Kylara. - Jarl spuscil wzrok. - A wlasciwie to wszystko, co moge dla niego zrobic. Elene objela go. -To wiecej niz dosyc. Dziekuje. -Dziewczynka jest na dole. Nie chciala zostawic jego ciala... nie chciala go zostawic. *** Rozpoznal to miejsce. Przepelnialo go bialo-zlote cieplo. Jego cialo bylo skapane w swietle. Szedl tunelem pewnym i spokojnym krokiem. Chetnie, ale bez pospiechu.Delikatne palce zamknely mu oczy. Dziecko pisnelo. Zal. Smutek. Ciemnosc. Zimno. Zamrugal, otrzasajac sie z koszmaru. Odetchnal. Niech bialo-zlote swiatlo znowu go obejmie. - Zlap go za reke, Uly, pomoz mi. Zimne kamienie przesuwaly sie pod jego plecami. Dyskomfort. Bol. Bezradnosc. A potem zimno i wrazenie przepychania sie zbladly. Szedl niepewnie tunelem. Zaczal biec. Byl tam, gdzie jego miejsce. Tu, gdzie nie ma bolu. Lza rozprysla sie na jego twarzy. Kobieta odezwala sie, ale nie rozumial slow. Potknal sie i przewrocil. Lezal, przerazony, ale koszmar nie wracal. Podniosl sie na kolana, wstal. Przy nastepnym kroku uderzyl w... nic. Wyciagnal rece i pomacal niewidzialna bariere. Byla zimna jak zelazo i gladka jak szklo. Za nia narastalo cieplo i przywolywalo go bialo-zlote swiatlo. Czy to ludzie, te postaci, ktore widzial przed soba? Cos go odciagalo na bok, od bariery. Poczul, ze sie obraca, i kiedy powoli skupil wzrok, zobaczyl komnate - a wlasciwie nie sama komnate, bo ona nadal byla niewyrazna; wydawalo mu sie, ze pelno w niej ludzi, ktorzy wielce zaciekawieni chcieli go zobaczyc, ale nie mogl ich dostrzec. Wyraznie widzial tylko mezczyzne siedzacego przed nim na niskim tronie i dwoje drzwi. Drzwi po jego prawej byly ze szczerego zlota. Swiatlo przeciekalo zza nich kazda szczelina - to samo cieple bialo-zlote swiatlo, w ktorym Kylar dopiero co byl. Drzwi po lewej zrobiono ze zwyklego drewna i mialy zwyczajna, metalowa klamke. W twarzy mezczyzny dominowaly migotliwe, zolte jak u wilka oczy. Nie byl wysoki, ale emanowal autorytetem, sila. -Co to za miejsce? - spytal Kylar. Mezczyzna wyszczerzyl zeby. -Ani niebo, ani pieklo. To jest, powiedzmy, Przedsionek Tajemnicy. To moje krolestwo. -Kim jestes? -Acaelus lubil nazywac mnie Wilkiem. -Acaelus? Masz na mysli Durzo? - dopytywal sie Kylar. -Przed toba stoi wybor. Mozesz wyjsc jednymi z tych drzwi. Wybierz zlote, a wypuszcze cie tam, gdzie juz byles, i wtedy przyjmij moje przeprosiny za przerwanie ci podrozy. -Podrozy? -Twojej podrozy do nieba, piekla, zapomnienia, reinkarnacji, czy co tam kryje smierc. -A ty wiesz, co kryje? - zapytal Kylar. -To Przedsionek Tajemnicy, Merkuriuszu. Tu nie znajdziesz zadnych odpowiedzi, tylko wybory. - Wilk wyszczerzyl zeby w pozbawionym radosci, drapieznym usmiechu. - Przez drewniane drzwi wrocisz do swojego zycia, do swojego ciala, czasu... mniej wiecej do swojego czasu. Twoje cialo bedzie potrzebowalo kilku dni, zeby sie wyleczyc. Bedziesz prawdziwym Aniolem Nocy jak Acaelus przed toba. Twoje cialo, jak wczesniej Acaelusa, bedzie niewrazliwe na plage czasu; chyba trzeba sie zestarzec, zeby to naprawde docenic. Bedziesz takze leczyl sie w tempie nieznanym zadnemu smiertelnikowi. To, co nazywasz Talentem, bedzie wzrastac. Nadal mozna cie zabic. Roznica polega na tym, ze bedziesz powracal. Staniesz sie zywa legenda. To brzmialo cudownie. Az za dobrze. Bede jak Acaelus Thorne. Bede jak Durzo. Ta druga mysl sprawila, ze zamarl. Ciezar niesmiertelnosci - niezaleznie od tego, jak to naprawde dzialalo - czy tez moc tego, albo nawet sam ciezar czasu zamienily Acaelusa Thorne, ksiecia, bohatera w Durzo Blinta, pozbawionego nadziei, zgorzknialego morderce. Przypomnial sobie szydercza uwage, ktora rzucil Blintowi: "A ja myslalem, ze sa niezwyciezone". "Sa niesmiertelne. To nie to samo". -Dlaczego robisz to dla mnie? - zapytal Kylar. -Byc moze w ogole nic nie robie. Moze to dzielo ka'kari. -A jaka jest cena? -Ach, Durzo dobrze cie przygotowal, co? - Wilk wydawal sie smutny. - Prawda jest taka, ze nie wiem. Moge ci tylko powiedziec, co slyszalem od bardziej oswieconych ode mnie. Wierza, ze powrot z martwych to pogwalcenie naturalnego porzadku zycia i ze cena za takie nienaturalne zycie jest zycie posmiertne. Za te siedemset lat zycia Acaelus oddal cala wiecznosc. Ale moze sie myla. To moze nie miec zadnego wplywu na wiecznosc, a moze nie ma zadnej wiecznosci, na ktora mozna by wplynac. Jestem niewlasciwym... czlowiekiem... do udzielania takich odpowiedzi, poniewaz sam wybralem takie zycie. Kylar podszedl do zlotych drzwi. Tam bylo pieknie. Czul spokoj. Co za glupiec oddalby wieczny spokoj i szczescie w zlotym swietle za krew, hanbe, rozpacz i oblude zycia, jakie wiodl? Kiedy podszedl do nich blizej, drzwi sie zmienily. Zloto sie stopilo, zlalo w jednej chwili w kaluze na ziemi i rozszalale pieklo skoczylo ku Kylerowi, gotowe go polknac. Zaraz potem zniknelo i powrocily zlote drzwi. Kylar popatrzyl na Wilka. -Wiecznosc - powiedzial Wilk - moze nie byc dla ciebie przyjemnym miejscem. -Ty to zrobiles? -Prosta iluzja. Ale gdybys ty sadzil Kylara Sterna, dalbys mu wieczny raj? -Nie jestes calkiem obojetny wobec mojego wyboru, prawda? -Stales sie graczem, Aniele Nocy. Kazdy jest zainteresowany twoim wyborem. Kylar nie mial pojecia, jak dlugo tam stal. Wiedzial tylko, ze jesli podejmie niewlasciwa decyzje, prawdopodobnie bedzie mial mnostwo czasu na zalowanie. Matematyczne formulki tu nie pomoga. Byly pelne nieskonczonosci i zer, i nie sposob bylo powiedziec, po ktorej stronie rownania wyladuja. Nie mozna odpowiedziec asekurancko, kiedy stoi sie przed mozliwoscia odrzucenia wiecznosci w raju, albo unikniecia wiecznosci w piekle, albo wyborem wiecznego zycia na ziemi ze wszystkimi jego wadami zamiast milosiernego zapomnienia. Kylar nie mial wiary w milujacego Boga, jak hrabia Drake, ani przekonania Durzo, ze taki Bog nie istnieje. Wiedzial, ze zrobil duzo zlego, wedlug wszelkich standardow. Wiedzial, ze zrobil tez pare dobrych rzeczy. Oddal zycie za Elene. Elene. Wypelnila jego umysl i serce tak calkowicie, ze to az bolalo. Gdyby wybral powrot, nawet gdyby go zaakceptowala, zestarzalaby sie i umarla w ciagu malenkiego ulamka jego zycia. A istniala szansa, ze nigdy go nie zaakceptuje, ze nigdy nie zdola. Wszystkie "jesli" i "byc moze" wzrastaly i upadaly ogromnymi wiezami pozbawionych fundamentow przypuszczen, a Elene pozostawala. Kylar kochal ja. Zawsze ja kochal. Elene to ryzyko, ktore zawsze gotow byl podjac. Powzial decyzje i podbiegl do zwyklych drzwi. Krzyknal... ... i gwaltownie usiadl. Elene krzyknela. Uly wrzasnela. Oddychajac szybko i gleboko, Kylar rozerwal zakrwawiona tunike. Jego piers byla gladka. Dotknal koszmarnie poranionego ramienia. Bylo cale, rownie zdrowe jak palce prawej reki. Nie mial nawet jednej blizny na ciele. Siedzial, mrugajac, nawet nie patrzac na Uly i Elene, ktore zamarly, gapiac sie na niego. -Zyje. Zyje? -Tak, Kylar - powiedziala Mama K, wchodzac do pokoju. Jej spokoj byl nierzeczywisty. Kylar przez chwile siedzial jak glupi. To wszystko dzialo sie naprawde. -Niewiarygodne. Kylar: ten, ktory zabija i ten, ktory jest zabijany. Durzo od poczatku wiedzial. Uly najwyrazniej wziela przyklad ze spokoju Kylara i Mamy K i nie miala nic przeciwko, ze Kylar siedzi i rozmawia, chociaz chwile temu byl martwy. Elene nie radzila sobie rownie dobrze. Zerwala sie i podeszla do drzwi. -Elene, poczekaj - powiedzial Kylar. - Poczekaj, powiedz mi tylko jedno. Zatrzymala sie i spojrzala na niego zagubiona, przestraszona i pelna nadziei, z oczami mokrymi od lez. -Kto ci zrobil te blizny? Nie Durzo, prawda? To byl Szczur, zgadza sie? -Powrociles z martwych, zeby mnie o to zapytac? Oczywiscie, ze Szczur! - krzyknela i uciekla. -Czekaj! Elene, przepraszam! - Sprobowal sie ruszyc, ale chyba zuzyl wszystkie sily, wstajac. Dziewczyna zniknela. - Chwileczke, za co ja, do diabla, przepraszam? Uly spojrzala na niego oskarzycielsko. -Nie pozwolisz jej odejsc, prawda? Kylar zlapal sie brzegu lozka, jakby to bylo kolo ratunkowe. Popatrzyl na Uly i uniosl bezradnie reke. Szybko musial ja opuscic, zeby sie nie przewrocic. -A jak mam ja zatrzymac? Uly tupnela nozka i wybiegla z pokoju. Mama K smiala sie, ale inaczej niz do tej pory: glebiej, pelniej, naprawde szczesliwa, jakby ten sam akt woli, ktory sprawil, ze wybrala zycie, uwolnil ja od cynizmu. -Wiem, co sobie myslisz. Durzo oklamal cie, kiedy powiedzial, ze skrzywdzil Elene. Oczywiscie, ze sklamal. Tylko w ten sposob mogl cie ocalic. Musiales go zabic, zeby go zastapic. Ka'kari nie moglo do konca sie zwiazac, dopoki poprzedni pan nie umarl. Siedzieli w milczeniu. Kylar myslal, jak smierc Durzo rzucila nowe swiatlo na jego zycie. Wprawiala go w zaklopotanie mysl, jak bardzo mylil sie co do mistrza, biorac go za tak pelnego nienawisci, ze naprawde uwierzyl, ze Durzo byl zdolny okaleczyc Laleczke. Ale podobal mu sie obraz, ktory sie z tego wylanial. Durzo Blint, legenda, byl Acaelusem Thornem, bohaterem. Kylar zastanawial sie, ile imion innych bohaterow nosil jego mistrz. Poczul przeszywajacy bol, pustke w zoladku i naplyw powstrzymywanych lez. -Bedzie mi go brakowac - powiedzial przez zacisniete gardlo. Oczy Mamy K odzwierciedlaly jego bol. -Mnie tez. Ale bedzie dobrze. Nie wiem czemu, ale naprawde w to wierze. Kylar pokiwal glowa. -Wiec postanowilas zyc - powiedzial, mrugajac, zeby sie pozbyc lez. Nie chcial plakac przy Mamie K. -Ty tez. - Uniosla brew. W jej oczach jakims cudem malowal sie smutek, a zarazem szczescie i rozbawienie. - Ona cie kocha, Kylar. Czy sobie z tego zdaje sprawe, czy nie. Sama wyciagnela cie z zamku. Nie zgodzila sie ciebie opuscic. Znalezli ja ludzie Jarla. Dopiero kiedy cie tu przyniesli, Uly zauwazyla, ze twoje rany sie goja. -Jest na mnie wsciekla. -Wsciekla w sposob, w jaki zlosci sie zakochana kobieta. Ja to wiem. -Powiedzialas Uly, kto jest jej matka? -Nie i nigdy nie powiem. Nie chce jej tak wychowywac. -Potrzebuje rodziny. -Mialam nadzieje, ze bedziecie z Elene zainteresowani ta praca. *** Na wschodnim brzegu Plith zapadla noc spowita w chmure dymu. Miasto palilo sie caly dzien i nocny wiatr wszedzie roznosil zapach spalenizny. Ogien odbijal sie w rzece, a niskie chmury zatrzymywaly pelne popiolow powietrze jak poduszka przycisnieta do twarzy miasta.Woz turkotal na ulicy. Woznica siedzial zgarbiony, z owinieta twarza, zeby uchronic sie przed cuchnacym powietrzem. Wyprzedzil kuternoge o zgarbionych plecach i wykreconej stopie. -Podwiezc? - zapytal skrzeczacym glosem. Kobieta spojrzala wyczekujaco. Tez owinela twarz, ale oczy miala mlode, chociaz popodbijane. Jej khalidorski woznica mial miec ciemne wlosy i byc gruby. Ten byl siwy, chudy jak patyk, zgarbiony i niemal ginal w ubraniu. Pokrecila glowa i odwrocila sie. -Elene, prosze - odezwal sie normalnym glosem Kylar. Wzdrygnela sie. -Powinnam sie ciebie bac, prawda? -Nigdy bym cie nie skrzywdzil - odpowiedzial. Uniosla z niedowierzaniem brwi. -W kazdym razie nie tak naprawde. -Co robisz? - zapytala, rozgladajac sie. Nikogo innego nie bylo na ulicy. -Chcialbym cie stad zabrac - powiedzial Kylar, odgarniajac rozjasnione wlosy i usmiechajac sie spod charakteryzacji. - Ciebie i Uly. Mozemy pojechac gdziekolwiek. Potem podjade po nia. -Dlaczego ja? Oniemial. -To zawsze bylas ty. Ko... -Nie waz sie mowic, ze mnie kochasz. Jak mozesz to kochac? - Zerwala szalik z twarzy i wskazala na blizny. - Potrafilbys kochac dziwadlo? Pokrecil glowa. -Nie kocham blizn, Elene, nienawidze ich... -I nigdy nie zobaczysz niczego poza nimi. -Nie skonczylem. Elene, obserwowalem cie, odkad bylismy dziecmi. Masz racje, przez dlugi czas nie widzialem niczego, procz blizn. Nie bede ci chrzanil, ze sa piekne. Blizny sa brzydkie, ale ty nie. Kobieta, ktora widze, kiedy na ciebie patrze, jest niesamowita. Jest bystra, wygadana i ma takie serce, ze zaczynam wierzyc, ze ludzie potrafia byc dobrzy, mimo tego, co widzialem przez cale swoje zycie. Jego slowa docieral do niej, widzial, to. Och, Mamo K, powiedz, ze nauczylem sie czegos od ciebie na temat slow. Powiedz mi, ze nauczylem sie czegos wbrew sobie. Elene gwaltownie wymachiwala rekami. -Jak mozesz to mowic? Nie znasz mnie! -Nie jestes nadal Laleczka? Opuscila rece. -Tak. Ale nie sadze, zebys ty nadal byl Merkuriuszem. -Nie - przyznal. - Nie jestem. Nie wiem, kim jestem. W tej chwili wiem tylko, ze nie jestem moim mistrzem i nie bede zyl tak jak on. Nadzieja w niej gasla. -Kylar - powiedziala. Zauwazyl, ze z rozmyslem wybrala to imie. - Zawsze bede ci wdzieczna. Ale my... to bylaby katastrofa. Zniszczylbys mnie. -O czym ty mowisz? -Mama K powiedziala, ze twoj mistrz przejmowal wszystkie moje listy. -Tak, ale spedzilem pracowite popoludnie nadrabiajac zaleglosci - odparl Kylar. Usmiechnela sie smutno. -I nadal nie rozumiesz? Czy dziewczyny kiedykolwiek mowia z sensem? Pokrecil glowa. -Kiedy bylismy dziecmi, ty zawsze mnie chroniles, opiekowales sie mna. To ty umiesciles mnie w prawdziwej rodzinie. Chcialam zostac z toba na wiecznosc. A potem, kiedy dorastalam, byles moim dobroczynca, dzieki ktoremu czulam sie kims specjalnym. Byles moim tajemniczym mlodym lordem, ktorego kochalam tak desperacko i tak glupio. Byles moim Kylarem, biednym arystokrata, o ktorym opowiadaly mi hrabianki. A potem uratowales mnie z wiezienia. -Mowisz to tak, jakby to bylo cos zlego. -Och, Kylar. Co sie stanie z ta glupiutka dziewczyna, kiedy sie okaze, ze nie jestem dosc dobra dla mezczyzny, ktorego kochalam cale zycie? -Ty nie dosc dobra?! -To bajka. Nie zasluzylam sobie na to. Cos sie stanie. Znajdziesz kogos ladniejszego, albo zmeczysz sie mna, albo mnie zostawisz, a ja nigdy sie nie otrzasne, poniewaz jedyna milosc, jaka potrafie dac, to glupie, slepe uczucie, tak glebokie i silne, ze czuje, ze sie rozpadam, kiedy probuje je ogarnac. Nie moge po prostu omdlec i wyladowac z toba w lozku, bo ty zaraz z niego wyskoczysz i zajmiesz sie wlasnym zyciem, a ja tak nie dam rady. -Nie prosze, zebys sie ze mna kochala. -Wiec jestem zbyt brzydka, zeby... Do diabla, nie potrafil powiedziec jednej rzeczy jak trzeba. -Dosc tego! - ryknal i Elene natychmiast zamilkla. - Mysle, ze jestes najpiekniejsza kobieta, jaka w zyciu widzialem. I najczystsza. I najlepsza. Ale nie prosze, zebys sie ze mna rznela! Na jej twarzy malowala sie konsternacja, ale widac bylo, ze jego slowa sprawily jej przyjemnosc. -Elene - odezwal sie cicho. - Przepraszam, ze krzyknalem. Przepraszam, ze cie uderzylem... nawet jesli zrobilem to, zeby cie ratowac. Dwa razy w ciagu ostatnich kilku dni myslalem, ze umieram. Moze rzeczywiscie umarlem, nie wiem. Ale wiem, ze kiedy myslalem, ze umieram, zalowalem tylko ciebie. Nie. Nie twoich blizn - dodal, gdy dotknela twarzy. - Zalowalem, ze nie stalem sie czlowiekiem, z ktorym moglabys byc. Ze nawet gdybys mnie zechciala, to nie bylo dla mnie. Nasze zycie zaczelo sie w szambie, ale jakims cudem ty stalas sie tym, kim jestes, a ja tym. Nie podoba mi sie to, co zrobilem. Nie podoba mi sie to, kim sie stalem. Nie zaslugujesz na bajke? A ja nie zasluguje na druga szanse, ale prosze cie o nia. Boisz sie, ze zycie jest zbyt ryzykowne? Widzialem, co sie dzieje, kiedy sie nie ryzykuje. Mama K i moj mistrz kochali sie, ale za bardzo bali sie ryzyka, i to ich zniszczylo. Tak czy inaczej zawsze ryzykujemy. Gotow jestem zaryzykowac, zeby zobaczyc swiat twoimi oczami. Chce cie poznac. Chce byc ciebie wart. Chce patrzec w lustro i lubic to, co zobacze. Nie wiem, co bedzie potem, ale wiem, ze chce stawic temu czolo razem z toba, Elene. Nie prosze cie o rzniecie. Moze pewnego dnia zasluze na prawo, by poprosic cie o cos bardziej trwalego. - Spojrzal na nia, a bylo to trudniejsze niz stawienie czola khalidorskim goralom. Wyciagnal reke. - Prosze, Elene. Pojedziesz ze mna? Skrzywila sie i odwrocila wzrok. Jej oczy blyszczaly od lez, ale moze to przez popiol w powietrzu. Zamrugala szybko, nim znowu spojrzala na Kylara. Przez dluga chwile przygladala sie jego twarzy. Spojrzal w jej wielkie piwne oczy. Odwracal sie od nich tyle razy, bojac sie, ze Elene zobaczy, kim naprawde jest. Odwracal sie, bo obawial sie, ze Elene nie zniesie widoku brudu w nim. Teraz odpowiedzial na jej spojrzenie. Otworzyl sie przed nia. Nie ukrywal ciemnosci. Nie ukrywal milosci. Pozwolil, by jej wzrok przeszyl go na wylot. Ku jego zdziwieniu, jej spojrzenie wypelnilo sie czyms czulszym niz sprawiedliwosc, cieplejszym niz laska. -Tak sie boje. -Ja tez - przyznal. Wziela jego dlon. PODZIEKOWANIA Od siodmej klasy bylo juz z gorki. Wlasnie wtedy moja nauczycielka angielskiego, Nancy Helgath, sprawila, ze poczulem sie jak gosc, kiedy zachecila mnie, zebym czytal Edgara Allana Poe dzieciakom z mojej klasy w czasie przerwy na lunch. Wszyscy siedzieli z wytrzeszczonymi oczami, kiedy czytalem im "Studnie i wahadlo", "Berenice" i "Kruka". Ale ja patrzylem tylko na jedna osobe: wysoka, bystra dziewczyne, w ktorej sie podkochiwalem i ktorej sie balem: Kristi Barnes.Wkrotce zaczalem pisac moja pierwsza powiesc. Zamierzalem zostac nauczycielem angielskiego i pisarzem, a potem poslubic Kristi Barnes. Ta ksiazka nie powstalaby, gdyby nie moja matka - nie tylko z powodow oczywistych. Pozno zaczalem czytac, a kiedy juz zaczalem, nie cierpialem tego. Nie pomogl nauczyciel, ktory wrzeszczal na mnie "dukasz!", kiedy nie potrafilem plynnie czytac w pierwszej klasie. Mama zabrala mnie na rok ze szkoly, zebym uczyl sie w domu (dopiszcie tu sobie zart o nieprzystosowaniu spolecznym), a jej oddanie i cierpliwosc sprawily, ze pokochalem czytanie. Dziekuje moim mlodszym siostrom, Chriscie i Elisie, ktore blagaly o historyjki na dobranoc. Entuzjastyczna i wyrozumiala publicznosc jest niezbedna dla poczatkujacego nastoletniego gawedziarza. Jedna rzecz to kochac czytanie, a druga to pisac. Moja nauczycielka angielskiego w szkole sredniej, Jael Prezau, byla jedna na milion. Zainspirowala setki. To jedna z tych kobiet, ktora wymeczy czlowieka, pocieszy, zacheci do jeszcze ciezszej pracy, da za to czworke, a ty i tak bedziesz zachwycony. Powiedziala mi, ze nie wolno mi lamac zasad gramatyki, dopoki czegos nie wydam. To byla zasada, ktora mnie przerosla. W college'u przez krotka chwile rozwazalem politologie. Horror. Kilka osob powstrzymalo mnie przed tym katastrofalnym wyborem. Jednym z nich byl szpieg przemyslowy, ktorego poznalem w Oxfordzie. Czytajac historie, ktora napisalem, powiedzial: "Chcialbym umiec robic to, co ty". He? Potem moj najlepszy przyjaciel Nate Davis zostal redaktorem dziennika literackiego w naszym college'u i oglosil konkurs na opowiadanie. Cud nad cudami, wygralem nagrode pieniezna i zdalem sobie sprawe, ze zarobilem ciut wiecej niz placa minimalna. Polknalem haczyk. (To bylo wiecej, niz zdolalem zarobic przez bardzo dlugi, dlugi czas). Zaczalem nowa powiesc, a za kazdym razem, gdy probowalem przygotowac zadane prace, moglem liczyc, ze Jon Low zapuka do moich drzwi. "Ej, Weeks, masz dla mnie nastepny rozdzial?". To mnie jednoczesnie irytowalo i pochlebialo mi. Nie mialem pojecia, ze bylem przygotowywany do pracy z redaktorem. Musze podziekowac Programowi dla Pisarzy w Iowa za odrzucenie mnie. Chociaz nadal czasem ubieram sie na czarno i pije latte, to pomoglo mi zdecydowac, ze wole pisac ksiazki, w rodzaju tych, ktore mi sie podobaja, a nie w rodzaju tych, ktore powinny mi sie podobac. Dlugu wdziecznosci dla mojej zony nie da sie przecenic. Jej wiara podtrzymywala mnie. Jej poswiecenie budzilo podziw. Jej madrosc ratowala mnie przed wieloma slepymi uliczkami w fabule. Zeby wydac ksiazke, trzeba stawic czolo wielu trudnosciom, zeby poslubic taka kobiete jak Kristi, trzeba je wszystkie pokonac. Moj agent Don Maass rozumie powiesc jak nikt, kogo do tej pory spotkalem. Don, przypominales mi o rzeczywistosci i byles mi madrym nauczycielem i zrodlem zachety. Dzieki tobie stalem sie lepszym pisarzem. Ogromne podziekowania dla niesamowitego zespolu redaktorskiego w Orbit. Devi, dzieki za twoje liczne uwagi, entuzjazm i wskazowki, pozwalajace mi przebrnac przez nieznany proces. Tim, dziekuje za to, ze dales mi szanse. Jennifer, bylas pierwsza osoba, z ktora skontaktowalem sie w Orbit, i musze ci powiedziec, ze fakt, ze dostalem odpowiedz na wyslane e-mailem pytanie jeszcze tego samego ranka, naprawde duzo dla mnie znaczyl. Oczywiscie zaraz potem zaczelas przysylac mi papiery do wypelnienia i wtedy zrozumialem, ze nie snie. Alex, dziekuje za genialna strone internetowa, piekne plakaty, reklamowki na cala strone w New York Times i te swietne stojace reklamy w ksiegarniach Bordres. Sa rewelacyjne. Lauren, dziekuje, ze wzielas moje zera i jedynki i zrobilas z nich cos prawdziwego. Hilary, nadzwyczajna redaktorko, szczegolne podziekowania za dwa slowa: sztylet nerkowy. Przydaly sie w tej ksiazce. Chce takze podziekowac wszystkim innym ludziom w Orbit i Hachette, ktorzy naprawde pracuja, podczas gdy my artysci siedzimy w kafejkach, ubieramy sie na czarno i popijamy latte. Wymienilbym was z nazwiska, ale nie wiem, jak sie nazywacie. Jednakze naprawde doceniam, co zrobiliscie, biorac moje slowa i tworzac z nich cos konkretnego. A wiec, ludzie od skladu, opracowania graficznego (tak przy okazji: rety!), pracownicy biurowi, ksiegowi, prawnicy i gosciu od e-maili - dzieki. Szaleni marzyciele potrzebuja wiele zachety. Kevin, fakt, ze jestes ze mnie dumny, to najwiekszy dar dla mlodszego brata. Tato, pamietam, jak zwierzylem ci sie ze zmartwienia, ze wahadlowiec kosmiczny narobi dziur w atmosferze, przez ktore ucieknie cale powietrze z Ziemi. Zamiast natychmiast mnie poprawic, wysluchales mnie - i nadal to robisz. Jacobie Klein, twoje zachety i przyjazn przez wszystkie lata sa nieocenione. Byles przy mnie od samego poczatku (to byla czwarta nad ranem w Niedfeldt, o ile pamietam). Chlopakom z Chatki w Hillsdale College (Jonowi "Brakuje ogniwo" Low, Nate'owi "Moja glowa wyglada jak tylek PK" Davisowi, AJ "Moja dziewczyna to posprzata" Siegmannowi, Jasonowi "Uwielbiam maslo" Siegmannowi, Ryanowi "Kto narzygal" Downeyowi, Peterowi "Szykownemu" Kollerowi, Charlesowi "Kamizelce" Robinsonowi, Mattowi "Bez sosu" Schrammowi) - nie moglem dzielic nory z lepszymi lajdusami. Dennisie Foley, byles pierwszym zawodowym pisarzem, ktory poswiecil mi czas i udzielil rad. Powiedziales, ze powiesz mi, czy mam sobie darowac i poszukac prawdziwej pracy. Cody Lee, dziekuje za niepohamowany entuzjazm, nadal usmiecham sie na jego wspomnienie. Shaun i Diane McNay, Mark i Liv Pothoff, Scott i Kariann Box, Scott i Kerry Rueck, Todd i Lisel Williams, Chris Giesch, Blane Hansan, Brian Rapp, Dana Piersal, Jeff i Sandee Newville, Keith i Jen Johnson - dziekuje wam za to, ze w nas wierzyliscie i pomogliscie uczynic lata pracy i czekania nie tylko znosnymi, ale wrecz zabawnymi. Dziekuje wszystkim, ktorzy w ciagu tych wszystkich lat, gdy dowiadywali sie, ze jestem pisarzem, nie pytali: "O, a wydales cos?". A na koniec dziekuje Tobie, zaciekawiony Czytelniku, ktory czytasz podziekowania. Zdajesz sobie sprawe, ze podziekowania czytaja tylko ci, ktorzy szukaja tu wlasnego nazwiska, prawda? Jesli jestes na tyle nietuzinkowa osoba, zeby czytac podziekowania, nie znajac autora, to znaczy, ze bedzie nam sie dobrze ukladalo. Siegniecie po ksiazke autora, ktorego nigdy sie nie czytalo, to pewien akt wiary. Oto moja propozycja: daj mi kilka stron, a ja Ci zagwarantuje pelen odjazd. * Thorn (ang.) ciern, kolec (przyp. tlum.) This file was created with BookDesigner program bookdesigner@the-ebook.org 2010-11-24 LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/