Brian Lumley

Nekroskop XIV Dotyk

Tlumaczenie Robert Palusinski

ZAMIAST WPROWADZENIA

W polowie lutego 1990 roku, pewnej deszczowej i wietrznej niedzieli o godz. 15:33 trzynascioro czlonkow Wydzialu E - najdziwniejszego i najbardziej ezoterycznego wydzialu Sluzb Wywiadu Jej Krolewskiej Mosci - doswiadczalo czegos, co zdumialo nawet tych przywyklych do niezwyklosci ludzi: obserwowali dezintegracje czlowieka bedacego niegdys czlonkiem ich grupy. Wlasciwie byli swiadkami smierci Harry'ego Keogha, Nekroskopa, ktory dostal sie do Centrali Wydzialu E dzieki fantastycznemu i niezwyklemu medium, pochodzacemu ze swiata istniejacego w rownoleglym swiecie, swiata znanego jako Kraina Slonca i Kraina Gwiazd.Harry odszedl do tego swiata, zeby uniknac przesladowan i smierci - choc niekoniecznie wlasnej smierci - co niewatpliwie byloby jego udzialem, gdyby pozostal w swiecie ludzi. Nie byl juz czlowiekiem, ale czyms znacznie wiecej, czyms, na co zwykli smiertelnicy musieliby polowac. Stal sie wampirem, gdy bezinteresownie sluzyl ludzkosci. Ludzie na Ziemi scigali Wielkiego Wampira, Nieumarlego Lorda, ostatniego z wymierajacego gatunku istot nazywajacych siebie Wampyrami!

Wielkie Wampiry od niepamietnych czasow ukrywaly sie wsrod ludzi i jednoczesnie karmily sie ich krwia, o czym wspominaja liczne mity i legendy. Jednak owe krwiozercze istoty nie pochodzily z naszej planety, lecz przybyly z Krainy Gwiazd, ktora licznie zamieszkiwaly. Jak to bylo mozliwe?

Niektorzy z wampyrzych lordow - swego rodzaju ofiary pokonane w wojnach krwi toczacych sie na terenie Krainy Gwiazd - bywaly skazywane na banicje poprzez wepchniecie do bramy bedacej korytarzem prowadzacym na Ziemie. Korytarz konczyl sie w Wallachii, miejscu, gdzie zrodzily sie starozytne legendy o wampirach. Wallachia, noszaca obecnie nazwe Rumunii, od stuleci byla tajnym siedliskiem wampirow.

Kiedy jednak wampirza plaga zaczela rozprzestrzeniac sie po calym swiecie, stajac sie coraz wiekszym zagrozeniem dla ludzkosci, pojawil sie Nekroskop Harry Keogh - czlowiek, ktory posiadal zdolnosc rozmawiania ze zmarlymi. Harry potrafil takze stosowac medium nazywane Kontinuum Mobiusa, dzieki ktoremu blyskawicznie przemieszczal sie w przestrzeni. Nekroskop wyszukiwal wampiry i zwalczal je. Kiedy jednak starl sie z najpotezniejszym z nich, samym Ojcem Klamstw, Feathorem Ferenczym, zanadto zblizyl sie do niego i sam zostal zainfekowany.

Kiedy wiec Nekroskop opuszczal nasz swiat, to nie chodzilo mu o wlasne zycie, ale o nasze. To fakt, ze Wydzial E moglby go zabic, ale co by sie stalo, gdyby dzialania wydzialu okazaly sie nieskuteczne? Przeciez Nekroskop byl najpotezniejszym ze wszelkich istot zyjacych we wszechswiecie - trudno sobie nawet wyobrazic skutki jego dzialan, gdyby postanowil rozprzestrzenic zaraze... Bylby to koniec ludzkosci, o ktorej dobro tak dlugo i zazarcie walczyl.

Problemy Harry'ego dopiero sie zaczynaly. Przebywajac w Krainie Gwiazd, odkryl, ze Wampyry znowu sie pojawily i to w jeszcze bardziej przerazajacej formie. Ich przywodca byl Szaitan - wcielony diabel! Udalo sie go ukrzyzowac i spalic. Z chwila gdy sily zyciowe Harry'ego zaczynaly go opuszczac, przy pomocy Ogromnej Wiekszosci zostal przeniesiony do metafizycznego Kontinuum Mobiusa, gdzie przemierzajac stulecia czasu przeszlego, przeszedl ostateczna metamorfoze. I to wlasnie obserwowalo trzynascioro czlonkow Wydzialu E, przebywajacych w Centrali podczas deszczowego niedzielnego poranka w polowie lutego 1990 roku...

Zamglona, telepatyczna projekcja, blaknacy, trojwymiarowy hologram dymiacego ciala Nekroskopa, ktore coraz bardziej przyspieszajac, oddalalo sie w nieznane otchlanie. Jednak z chwila gdy jego wirujaca postac stawala sie coraz mniejsza kropka a pozniej juz tylko punkcikiem, by w koncu zupelnie zniknac, obserwatorzy zobaczyli niesamowita bezglosna eksplozje swiatla o barwie czystego zlota. I chociaz zdarzenie zaistnialo tylko w ich zbiorowym umysle, to wszyscy odwrocili sie, aby uniknac oslepiajacej intensywnosci blasku... oraz zeby odsunac sie od tego, co wylecialo z centrum eksplozji!

Tylko dwoje z nich zobaczylo, jak w ostatniej chwili z centrum wybuchu popedzily miliardy zlotych drzazg, rozprzestrzeniajac sie na wszystkie strony i znikajac w nieznanych miejscach. Byly to czastki Harry'ego Keogha. Ale czy te zlote strzalki byly wszystkim, co po nim pozostalo? W pewnym sensie tak. Ale patrzac na to z drugiej strony, nie calkiem.

Albowiem w chwili gdy pozbawiony ciala umysl Harry'ego rozczepil sie w niesamowitym wybuchu, pozostala swiadomosc, ze kazdy z jego elementow, kazda ze zlotych strzalek byla nim! I gdziekolwiek by sie one znalazly - w jakimkolwiek miejscu i czasie - echo i wiedza Harry'ego podazy wraz z nimi.Byl to tranzytowy hotel oddalony o dziesiec minut drogi od autostrady M25 i dwadziescia minut od lotniska Gatwick. Mial idealna lokalizacje i korzystaly z niego zalogi samolotow oraz pasazerowie, ktorzy odpoczywali w hotelu pomiedzy lotami lub zaraz po przylocie. Zwykle panowal tam spory ruch. Jednak normalnie w zamglony listopadowy poranek o 4:30 byloby tam calkiem spokojnie.

Ale tym razem z uwagi na placz dziecka, jego zalosne zawodzenie oraz urwany krzyk, ktory dobiegl z jednego z pokoi, ochroniarz z nocnej zmiany wyruszyl szybkim krokiem, by sprawdzic, co sie stalo. Pozniej kompletnie zaszokowany tym, co zobaczyl, probowal skorzystac z telefonu i dosc nieudolnie przekazac informacje.

Inspektor George Samuels liczyl sobie dwadziescia siedem lat, 180 cm wzrostu, mial kruczoczarne wlosy, duze uszy, przenikliwe spojrzenie szarych oczu, waskie cyniczne usta i wolal chodzic w mundurze niz w ciuchach cywilnych. Jego ojciec mial "znajomosci" i wszyscy akceptowali fakt, ze wspinanie sie inspektora po kolejnych szczeblach drabiny bylo nadspodziewanie szybkie i niekoniecznie zwiazane z jego wynikami w pracy.

Dzisiejszej nocy inspektor obral sobie za cel odwiedzenie (a w zasadzie szpiegowanie) dowodcow kilku posterunkow znaj - dujacych sie na przedmiesciach Londynu. Poruszal sie nieoznakowanym samochodem sluzbowym i chwile po czwartej trzydziesci wszedl na teren posterunku w okolicy Reigate. W tym samym momencie odezwal sie telefon z prosba o interwencje.

Patrole byly zajete dwoma wypadkami samochodowymi oraz awantura domowa wiec inspektorowi nie pozostalo nic innego, jak zajac sie zgloszona sprawa. Nie bylo dokladnie wiadomo, na czym polega problem, poniewaz sierzant odbierajacy telefon niewiele zrozumial z belkotliwej wypowiedzi osoby proszacej o interwencje. Samuels sklonny byl przypuszczac, ze brak podstawowych informacji dotyczacychzgloszenia wynikal przede wszystkim z nieudolnosci sierzanta. Tak czy owak chodzilo o hotel, ktory znajdowal sie kilka minut jazdy samochodem od posterunku, w poblizu portu lotniczego Gatwick.

Poniewaz z hotelu wezwano rowniez karetke pogotowia, co mogloby sugerowac, ze nieznany problem znalazl juz rozwiazanie, najprawdopodobniej zajdzie jedynie koniecznosc spisania oficjalnego raportu na miejscu zdarzenia. Samuels wrocil do samochodu, przyczepil na dachu blyskajace niebieskie swiatlo i ruszyl w droge. W wypadku gdyby sprawa okazala sie dziwna i bardziej problematyczna, niz przypuszczal, zawsze mogl wezwac ekipe z wydzialu kryminalnego, ktora zajelaby sie calym balaganem i zbadala szczegoly. Gdyby rzeczywiscie stalo sie tam cos powaznego, to moze inspektor zyskalby przy okazji troche slawy...

W hotelu Tangmore Samuels natknal sie na masywnego mezczyzne o posturze piesciarza, pelniacego nocna sluzbe ochroniarza. Mezczyzna ubrany byl w mundur za maly o dwa numery i czekajac na policjanta, wymachiwal rekami, stojac przed oswietlonym neonem wejsciem do hotelu. Rozmiar i fizyczna postura mezczyzny w polaczeniu z jego stanem dla wiekszosci policjantow bylaby wystarczajacym sygnalem wskazujacym, ze cos tu nie jest w porzadku. Ale nie dla Samuelsa, ktory sprawdzil stan swoich bialych rekawiczek, poprawil kapelusz i strzepnal kurz z munduru w chwili, gdy blady jak sciana ochroniarz z szeroko otwartymi oczami przedstawil sie jako Gregory Phipps i nawet nie podajac reki na powitanie, ponaglal do wejscia do srodka.

W tej samej chwili zabrzmial sygnal karetki pogotowia. Jej reflektory zgasly, syrena obnizyla stopniowo wysokosc tonu, a sam pojazd gwaltownie zatrzymal sie przy krawezniku. Ze srodka wyskoczylo dwoch ratownikow medycznych i otworzylo tylne drzwi. Doswiadczony dowodca zalogi, niski, dojrzaly mezczyzna o szerokich ramionach i bystrym spojrzeniu, nie tracac chwili czasu, zwrocil sie do inspektora:

-Przyjechalismy chyba do tego samego przypadku, sir. Co sie dzieje?

-Dopiero co przyjechalem - odparl Samuels. - Wyglada na to, ze wezwal nas pan Phipps... zebysmy mogli pomoc w rozwiazaniu ewentualnego problemu.

Phipps oblizal wargi i gestem zachecil wszystkich do przejscia przez pusty korytarz w kierunku windy.

-Mam informacje od recepcjonistki z wczorajszego wieczoru - odezwal sie w koncu. - Myslalem, ze to nic waznego. Jakis facet, dosc zdenerwowany mezczyzna, zameldowal sie razem z dzieckiem, bez zony czy innej kobiety, po czym poszedl do swojego pokoju i juz stamtad nie wychodzil. To bylo kilka minut po szesnastej. Nic o tym nie wiedzialem az do dziesiatej wieczor, kiedy recepcjonistka skonczyla swoja zmiane.

Nadjechala winda i cala czworka weszla do srodka. Kiedy Phipps naciskal palcem guzik drugiego pietra, widac bylo, jak bardzo jest rozdygotany.

-Mow dalej - powiedzial Samuels, patrzac na swoje nienagannie przyciete paznokcie i dodajac niemal natychmiast: - Przy okazji, jestem tego samego zdania. W takim miejscu jak to mezczyzna meldujacy sie wraz z malym dzieckiem w hotelu nie jest niczym niezwyklym. Moze czekal na zone, przyjaciolke, a moze nawet na nianie, ktora miala przyleciec samolotem? Mozliwe tez, ze ta osoba przyleci wczesnie rano. - Wzruszyl ramionami i spojrzal pytajaco na Phippsa.

Phipps przelknal sline i widac bylo, jak podskakuje mu jablko Adama.

-Racja, tylko ze dziewczyna, to znaczy recepcjonistka, ma dobre oko i wiele zapamietuje. Zaniepokoila sie sytuacja bo... dziecko bylo na rekach i nie wygladalo za dobrze. Wygladalo na chore, a w jego poblizu nie bylo zadnej zony czy innej kobiety. Ponadto z pokoju 213 az do konca zmiany nie przeprowadzono zadnej rozmowy telefonicznej, nie slychac bylo halasow czy czegos podobnego. Pomyslalem to samo co pan: nie ma sie czym przejmowac. W takich sytuacjach zwykle powtarzam sobie: Greg, chlopie, nie szukaj klopotow. Jesli cos ma sie zdarzyc, to klopoty same cie znajda.

-I znalazly? - Samuels zadal pytanie w chwili, gdy winda z lekkim wahnieciem zatrzymala sie na drugim pietrze.

Phipps najwyrazniej zajal sie wlasnymi rozmyslaniami, poniewaz nie do konca zrozumial pytanie.

-Znalazly?

-Klopoty - westchnal inspektor, starajac sie ze wszystkich sil zapanowac nad zniecierpliwieniem.Jablko Adama na szyi Phippsa gwaltownie podskoczylo.

-O Boze! Tak! - powiedzial zdecydowanie, choc niezbyt glosno. - Jakies pol godziny temu, kiedy stwierdzilem, ze dziecko placze juz zbyt dlugo, zapukalem do drzwi, zeby zobaczyc, co sie dzieje. Nikt nie odpowiedzial, wiec wszedlem do srodka... a potem wezwalem was.

Wychodzac z windy, Phipps wskazal droge trzesaca sie ogromna dlonia.

-Pokoj 213. - Skinal dodatkowo glowa, ale widac bylo, ze woli trzymac sie z tylu. - Wzdluz korytarza.

-Prowadz - odezwal sie Samuels, ktory dopiero teraz zaczal odczuwac wplyw leku lub moze powaznego strachu ochroniarza. Ale czy to mozliwe w wypadku tak poteznego mezczyzny jak Phipps? Czlowieka, ktory bez cienia watpliwosci potrafil zadbac o siebie, jak rowniez skutecznie zajac sie innymi?

Dlugi rzad swiatel umieszczonych w perspektywicznie zwezajacym sie suficie korytarza, blyskal i brzeczal, sprawiajac wrazenie, ze wszystkie lampy zaraz zgasna. Samuels stwierdzil, ze moze to byc taki sam problem, jaki dal sie zauwazyc w swietle neonow oswietlajacych wejscie do hotelu. W migajacym swietle dlugi korytarz sprawial surrealistyczne wrazenie, wywolane zludzeniem, ze sciany poruszaja sie. Swiatlo bylo bardzo dziwne i mrugalo jak stroboskop. Inspektor tez zamrugal, poczul lekki zawrot glowy i nie byl juz tak pewny siebie jak przy wejsciu do hotelu. Ponadto zachryple, placzliwe zawodzenie dlawiacego sie dziecka, ktore slychac bylo od dosc dlugiego czasu, bylo teraz bardzo wyrazne.

Kiedy dotarli do pokoju 213, Phipps zatrzymal sie, wreczyl zapasowe klucze inspektorowi i cofnal sie o krok.

-To tyle - powiedzial. - Dalej nie ide. Teraz... teraz to panska sprawa. - Pokrecil przy tym glowa jakby nie chcial brac odpowiedzialnosci za to, co dalej bedzie sie dzialo.

Inspektor Samuels wzial go za reke i chcac oddac klucze, powiedzial:

-Nie, ty otworz.

Wowczas odezwal sie szef druzyny ratownikow medycznych:

-Spokojnie, panowie. Nie tak predko! Najpierw musimy sie dowiedziec, co nas tam czeka. Nic o tym nie wiemy!

Samuels odwrocil sie do niego i rzucil:

-Gluchy pan jestes? Nie slyszysz, co tam sie dzieje? To przerazone dziecko. Na pewno cierpi i...

-...i - przerwal mu Phipps trzesacym sie, bliskim zalamania glosem - tam jest cos znacznie wiecej niz dziecko. Ale prosze mnie nie pytac, co to, bo i tak nie jestem w stanie opowiedziec, co widzialem. Raz zobaczylem i nie mam zamiaru znowu na to patrzec. Zostaje tutaj, jesli nie macie nic przeciwko temu. Jesli chodzi o drzwi, to mysle, ze dam rade je dla was otworzyc.

Wzial klucz, wlozyl do zamka i przekrecil. Nacisnal klamke i pchnal drzwi, ktore sie uchylily.

-Chwileczke - odezwal sie po raz drugi sanitariusz. - Co to znaczy, ze nie moze nam pan opowiedziec, co jest w srodku? Czy grozi nam niebezpieczenstwo?

-Niebezpieczenstwo? - Phipps pokrecil glowa. - Nie, nie sadze. Teraz juz nie. Ale to jest straszne.

-Dobra - powiedzial Samuels. - Domyslam sie, ze to jakas zbrodnia. Wchodzimy. Uwazajcie, zeby niczego nie dotykac. Pewnie bedziemy musieli wezwac ludzi z kryminalnego. - Nastepnie otworzyl drzwi szerzej i wszedl do srodka... w ciemnosc.

Tuz za nim poszli ratownicy medyczni. Inspektor odnalazl i wcisnal kontakt na scianie pokoju. Lampa na suficie zamigotala i nie przestawala migotac. Z glebi korytarza odezwal sie glos Phippsa:

-Cos sie dzieje ze swiatlem juz od kilku godzin. W wiekszosci pokoi wszystko dziala, jak nalezy, ale tutaj i na korytarzu caly czas mruga. W piwnicy siedzi elektryk i probuje to naprawic.

Hotelowy pokoj mial ksztalt litery L. Po lewej stronie znajdowala sie lazienka, w dluzszej zas czesci pokoju znajdowalo sie lozko, nocne stoliki oraz telefon. Dziecko, chlopczyk, ktory mial nie wiecej niz pietnascie miesiecy, siedzial na podlodze oparty o lozko i szlochal, tym razem calkiem cicho. Jego pielucha byla pelna, a na podlodze widac bylo mokre slady, ktore wskazywaly na to, ze wedrowal po niej. Oczy bolaly go od placzu, a rozowa twarzyczka byla umazana czyms brazowym. Na jego wlosach i reszcie ciala bylo o wiele wiecej tego brazowego. Wygladalo na to, ze chcial sie umyc, lecz jego wysilki tylko pogorszyly sytuacje. Nie robil wrazenia chorego, tylko zmeczonego, wystraszonego i bardzo nieszczesliwego.

Samuels odwrocil sie, rzucil oskarzycielskie spojrzenie w strone Phippsa, ktory odsunal sie od drzwi i stanal oparty o sciane korytarza. Inspektor pokazal na dziecko i spytal:

-Dlaczego go stad nie zabrales? Ale ochroniarz tylko pokrecil glowa.

-Nie chcialem niczego dotykac. Stwierdzilem, ze najlepiej bedzie wszystko zostawic tak, jak zastalem. Mysle, ze pan tez nie bedzie chcial tu zbyt dlugo przebywac. - Nastepnie skinal glowa dodajac: - Tam, za rogiem, pan wszystko zobaczy.

-Ho, ho! - zauwazyl mlodszy z sanitariuszy. - Jesli to dziecko umazalo sie gownem, to niech Bog blogoslawi jego biedna dupcie!

-Zobacze, czy nie znajde gdzies kobiety, ktora zajelaby sie dzieckiem - powiedzial Phipps i zrobil pol kroku, zaczynajac oddalac sie od pokoju.

-Zaczekaj! Zostajesz tutaj! - rozkazal Samuels. Nastepnie, unikajac ciemnych sladow i brazowych bobkow pozostawionych na dywanie, przeszedl obok lozka i minal rog pokoju, wchodzac do krotszej czesci pokoju. Zobaczyl tam biurko, stolik ze szklanym blatem, dwa krzesla... i cos na podlodze, w najbardziej oddalonej czesci pokoju.

W tej czesci pomieszczenia oswietlenie bylo jeszcze gorsze niz w poprzedniej. Blyskajac i mrugajac zamienilo pokoj w kalejdoskop poruszajacych sie ksztaltow i cieni. Kiedy jednak inspektor gwaltownie zatrzymal sie, a nastepnie wolno ruszyl dalej, omijajac szklany stolik, zblizyl sie do tego, co bylo zwiniete w rogu... i kiedy migajace swiatlo chwilowo zablyslo gwaltowniej i dluzej...

-Jezu Chryste! - padly zdlawione slowa z jego ust. Obok niego staneli ratownicy medyczni. Mlodszy z nich mial latarke, ktora oswietlil rog pokoju. W tej samej chwili Samuels cofnal sie, nogi ugiely sie pod nim, osunal sie na stolik i wycharczal:

-Co to... co to jest, do diabla?!

Starszy z ratownikow przykleknal i popatrzyl z bliska na nieznany obiekt.

-To moze byc tylko jedno - odezwal sie zduszonym glosem. Wpatrywal sie w oswietlona latarka czlekoksztaltna mase wielkosci czlowieka. - To sa szczatki czlowieka albo duzego zwierzecia - kontynuowal szeptem. - Ale na litosc boska... czym bylo to, co zrobilo cos podobnego?

Samuels odsunal stolik i zmusil swe nogi do zrobienia kilku krokow. Kiedy wzrok inspektora podazyl za swiatlem latarki, ktore przesuwalo sie wzdluz... ciala?... jego wargi mimowolnie cofnely sie, a twarz przybrala wyraz przerazenia. Gorna polowa ciala obiektu byla oparta o sciane w miejscu, gdzie laczyly sie one pod katem prostym, dolna zas czesc lezala plasko na podlodze, "promieniujac" na zewnatrz. Dywan oraz sciany za tym czyms byly zabarwione na czarno, co zapewne w bardziej normalnym swietle okazaloby sie kolorem ciemnoczerwonym. Oczyszczony do bialych kosci szkielet byl czesciowo zasloniety przez zwisajace na zewnatrz wnetrznosci, ktore przypominaly kielbasy o roznej dlugosci lub liczne kawalki rozebranego i pocietego miesa sprzedawanego na wage. Do pustej czaszki przylepila sie miazga mozgu.

-To... to jest czlowiek! - powiedzial Samuels, kolyszac sie na nogach i coraz szybciej oddychajac. - To jest czlowiek i on... on... on...

-Zostal przenicowany na druga strone! - rzekl mlodszy z ratownikow. - Patrzcie! Ta rurka sie porusza!

Ta rurka, na ktora wskazal swiatlem latarki, byla w rzeczywistosci kurczacym sie przewodem pokarmowym, ktorego pofaldowany odbyt nagle rozwarl sie i oproznil dwudziestocalowa struga dywan. W tej samej chwili serce... bo cozby innego?... poruszylo sie i uderzylo szesciokrotnie w desperackiej probie wznowienia pracy, po czym zamarlo i gorna czesc ciala pochylila sie na bok, osuwajac sie wzdluz sciany na podloge.

Ratownicy az sykneli z przerazenia i odskoczyli od tego niesamowitego obiektu.

-To cos... ten zakrwawiony, popierdolony syf... to zylo?!

-Nawet jesli tak - starszy zebral sily, zeby mu odpowiedziec - to i tak juz nic nie moglibysmy zrobic. - Nastepnie cofnal sie w glab pokoju i potknal sie o cos, o malo sie nie przewracajac. Przeszkoda okazalo sie nieprzytomne cialo inspektora Samuelsa.

-Idz do samochodu. Wez ze soba ochroniarza i przyniescie worek na cialo. Ja zostane tutaj i zadzwonie po ekipe dochodzeniowa i jakas policjantke, zeby zajela sie dzieckiem. Ale dopoki nie przyjada, nie bedziemy niczego ruszac... no, moze z wyjatkiem tego. - Mruknal z dezaprobata i czubkiem buta poruszyl lezacym cialem Samuelsa.

-Gliniarz to z niego raczej marny - stwierdzil mlodszy ratownik.

-Zwykly cienias - zgodzil sie z nim starszy. - Im predzej go stad wyciagniemy, tym lepiej.

Stojacy na korytarzu ochroniarz byl bardziej niz zadowolony, mogac towarzyszyc mlodszemu ratownikowi w drodze do ambulansu. Zaden z nich nie zauwazyl, ze w calym hotelu lampy zaczely normalnie dzialac.

Jesli zas chodzi o chlopca, to wlasnie mocno zasnal i pochrapywal cichutko.

3:33... Znowu!

Co to znaczy, do diabla?! - zastanawial sie Scott St John. Co z ta godzina? Zawsze nad ranem. Wlasciwie to wiedzial juz, o co chodzi, dlaczego prawie kazdego ranka od trzech miesiecy i trzech dni budzil sie wlasnie o tej porze... ale znowu ta przekleta liczba! Trzy, a wlasciwie trzy razy po trzy! Szczesliwa wygrana w jednorekim bandycie lub, jak na przyklad w wypadku Scotta St Johna, jego osobista wersja liczby 666. Ponadto przypuszczal (o nie, dobrze wiedzial), ze bedzie to calkowicie niepotrzebne przypomnienie o jego wlasnych godzinach, dniach i tygodniach piekla. Do tego jednak nie potrzebowal zadnych liczb, poniewaz i tak nigdy nie moglby zapomniec.

Przez chwile rozgladal sie, szukajac Kelly lezacej po swojej stronie ich lozka, lozka, ktore bylo teraz tylko jego. Kiedy sie budzil nad ranem - co rzadko mu sie zdarzalo - to zawsze wlasnie tak szukal jej wzrokiem.

O Boze, byl sam! Byl sam, samotny i zagubiony. Ten stan trwal od godziny 3:33 rano tamtej straszliwej niedzieli.

Umysl Scotta natychmiast wycofal sie w przestrzen, gdzie wspomnienia nie byly tak przytlaczajace. Jednoczesnie zdawal sobie sprawe, ze calkowite zapomnienie nigdy nie bedzie mozliwe, ze nie potrafi zbyt dlugo nie przypominac sobie tego, co sie wydarzylo...

Wiedzial, ze znowu nawiedzi go sen, sen o tym, jak ona umierala na szpitalnym lozku, przy ktorym siedzial bezradnie. I jak sam siebie przeklinal, po tym jak slabe wiotczejace palce Kelly zacisnely sie na jego palcach, budzac go z jednego koszmaru i wpedzajac w kolejny. Tak, przeklinal sam siebie za te chwile, kiedy jej palce poruszyly sie po raz ostatni, a on spal na krzesle smiertelnie znuzony bezustannym, trzydniowym czuwaniem. Trzy - ta piekielna liczba! Kelly byla pod wplywem silnych srodkow przeciwbolowych i nawet nie wiedziala, co czy on tam jeszcze jest. Nagly skurcz jej palcow byl mimowolnym skurczem, ostatnim impulsem wywolanym... no wlasnie, czym wywolanym?

Moze w swej ukojonej podswiadomosci zauwazyla ciche skradanie sie kostuchy i starala sie zdobyc na jeszcze jeden wysilek, ktory moglby wydobyc ja z jej szponow. Scott poczul nacisk jej palcow i obudzil sie. Bol byl niewyobrazalny, zasnal i nie odwzajemnil jej ruchu. Czule, mimowolne scisniecie Kelly bylo o wiele lepsze od grzechoczacej smierci. Scott mial tylko osiem lat, gdy zmarl jego ojciec, a jednak wciaz pamietal zamierajace w bezruchu stechle powietrze. Jakze koszmarnie przerazajacym bylo obudzic sie i znowu przezywac to samo, tym razem z Kelly, i wiedziec, ze zapamieta to do konca swoich dni.

Boze, ty przeklety draniu! - pomyslal Scott, majac na mysli siebie, a nie Boga. Nie chodzilo o to, ze Scott byl w jakimkolwiek stopniu pobozny, na pewno nie teraz. W koncu coz za Bog moglby dopuscic...

Nie, tego nie wolno mu robic. Wciaz od nowa. Tak jak to czyni juz od trzech miesiecy, trzech tygodni i (policzyl szybko) od, tak, trzech dni. A ponadto trzech godzin i trzydziestu trzech minut! Troche czasu juz minelo, wiec wlasciwie trzech godzin i trzydziestu szesciu minut.

Scott wiedzial, ze juz nie zasnie, wiec wstal z lozka. Ale obudzily go nie tylko wspomnienia. Chodzilo rowniez o sen oraz o ciemne godziny, w ktorych mu sie przysnil. W czasie, ktory mial inne znaczenie niz smierc Kelly. Byl tego pewien, choc nie wiedzial, skad ta pewnosc. Czasem i tylko przez moment przypominal mu sie jakis szczegol ze snu, po czym zaraz znikal, tak jak slowo, ktore masz na koncu jezyka, ktore nie chce sie przypomniec. Nie bylo tam niczego, co byloby zwiazane z poczuciem winy, nic strasznego czy smutnego ani tez nic nadnaturalnego, bo Scott w takie rzeczy i tak nie wierzyl. O ile zatem Scott obwinial siebie za to, ze nie zauwazyl chwili, w ktorej odeszla Kelly, o tyle przynajmniej byl w pewnym stopniu wdzieczny za to, ze zupelnie nic nie mogl zrobic w sprawie wyniszczajacej nieuleczalnej choroby, ktora mu ja zabrala.

W jego snie, w tym pojawiajacym sie co pewien czas i niemozliwym do zapamietania snie, nie bylo poczucia winy ani tez nie byl to nawet koszmar. Na pewno bylo w tym cos dziwnego. Wystarczajaco dziwnego, zeby zbudzil sie o 3:33.

Czesc snu wlasnie zaczynala mu sie przypominac. Znowu bylo to podobne do zapomnianego slowa na koncu jezyka lub raczej do sceny jawiacej sie na krawedzi umyslu.

Drzazga lub strzalka ze swiatla pedzila poprzez ciemne miejsce, najciemniejsze sposrod mozliwych do wyobrazenia w kierunku... czego? Czy to byla twarz? Moze cyferblat zegara? Zegara wskazujacego godzine 3:33 i wiszacego gdzies tam w ciemnej pustce? A moze byla to tarcza do rzucania strzalkami? Ale po chwili strzalka zwolnila - zaczela zmieniac kierunek, jakby zaciekawiona, dokad dalejpodazac - aby w koncu skierowac sie wprost na Scotta. Wyszukujac go, o tak! z pewna doza wyczucia.

Scott nieswiadomie wzdrygnal sie i zlamal zaklecie. Gdy tylko zorientowal sie, gdzie jest, wspomnienia umknely, pozostawiajac go sfrustrowanego i dopytujacego sie (pewnie juz zbyt wiele razy): Co to bylo, do cholery? Calkowita utrata pamieci krotkoterminowej czy co?

A moze po prostu byl w polsnie?

Poszedl do lazienki, wlaczyl swiatlo i spojrzal na swoja twarz w lustrze. Odkrecil kran z zimna woda i spryskal twarz, aby sie dobudzic, a potem obserwowal w lustrze, jak woda scieka mu po brodzie do umywalki.

Boze, co za burdel! - pomyslal. - Scott, chlopie, jestes jedna wielka kupa gowna! Powinienes isc do terapeuty albo do psychiatry, a poniewaz nigdy nie ufales takim gosciom, to sam powinienes sobie zrobic terapie: wez sie w garsc i po prostu wracaj do pracy, poki jeszcze czeka na ciebie.

Hm. Jesli praca rzeczywiscie czekala na niego...

Pobliski kiosk otwierali o 5:45, wiec Scott musial do tego czasu obejsc sie bez papierosow. No i dobrze, ostatnio i tak zbyt duzo palil. Akceptujac i nienawidzac swego nalogu, Scott wymyslil sztuczke polegajaca na tym, ze wypalal ostatniego papierosa z paczki tuz przed polozeniem sie do lozka. Dzieki temu rano mogl zapalic papierosa dopiero po wyjsciu z domu i kupieniu nowej paczki. Dzieki temu mozna go bylo zobaczyc, jak spaceruje po ulicach o bardzo dziwacznych porach, tak jak to wlasnie teraz mialo miejsce.

Pomyslal, ze musi wygladac jak menel: podkrazone oczy, nieumyty i nieogolony, z postawionym kolnierzem, rekami wcisnietymi gleboko w kieszenie plaszcza, przemierzajacy ulice polnocnego Londynu. Co gorsza, faktycznie czul sie jak menel, a przynajmniej tak to sobie wyobrazal. Czy to bylo uzalanie sie nad samym soba? Prawdopodobnie tak. Ale przynajmniej jeszcze nie zaczal pic. Jeszcze nie.

Wedrujac ulicami, dotarl wreszcie do kiosku. Wewnatrz za lada siedziala kobieta, a lysy mezczyzna, jej maz, zajmowal sie sortowaniem dostarczonych rano gazet. Kobieta rozpoznala Scotta i nacisnela przyciski kasy, jeszcze zanim Scott siegnal po gazete i wymowil nazwe marki papierosow. Oczywiscie musiala go poznac, w koncu byl tutaj po raz dwunasty, a moze trzynasty (znowu ta przekleta trojka) z rzedu i to o tak dziwnej porze. Zaplacil i juz mial wyjsc, kiedy we wnetrzu sklepu zauwazyl obecnosc jeszcze jednej klientki: dobrze ubrana kobieta wyraznie pojawila sie w jego polu widzenia.

Scott przypomnial sobie, ze juz ja widzial i to nie tylko w tym sklepie. Bylo w niej cos szczegolnego. Miala w sobie cos, co przed poznaniem Kelly moglo mu zawrocic w glowie. Z drugiej strony nie mial watpliwosci, ze tego typu kobieta na pewno nie byla samotna. Nie mozna bylo powiedziec, ze byla pieknoscia, ale z pewnoscia byla atrakcyjna. Ciezko byloby okreslic, z czego to wynikalo, ale w kazdym z jej ruchow czaila sie zagadka i pewien rodzaj magnetyzmu.

No i patrzyla na niego - na Scotta-menela.

Scott przypomnial sobie o wlasnym wygladzie, jeszcze wyzej postawil kolnierz, zaglebil sie w plaszcz, wyszedl ze sklepu i zatrzymal sie na chwile, zeby zapalic papierosa. Chwile pozniej poczul lekki dotyk dloni na ramieniu. Dotyk byl tak subtelny, ze latwo bylo go pomylic z trudno rozpoznawalna wonia perfum. A moze byl to tylko jej oddech, kiedy powiedziala:

-Przepraszam. Wiem, ze to nie moja sprawa i nie chcialabym sie wtracac, ale... ona musiala byc bardzo wspanialym czlowiekiem.

Scottowi szczeka opadla ze zdziwienia i to samo stalo sie z papierosem. Zauwazyl, ze chce go podniesc i w ostatniej chwili powstrzymal swoj ruch. Nie byl az takim menelem. Patrzac jednak z bliska na nia, zastanawial sie: czy to takie oczywiste? Slyszal o ludziach, ktorzy potrafia czytac cudze mysli. Aure czy cos takiego.

-Tak, to oczywiste - powiedziala, jak gdyby czytala mu w myslach. - Przynajmniej dla mnie. Widac to wyraznie po twojej twarzy, twojej... postawie? Jestes... Jak to powiedziec? Emanujesz smutkiem. Czuje, jak smutek od ciebie promieniuje.

-Czy... czy my sie znamy? - Scott w koncu odzyskal glos. - Moze znala pani Kelly? Czy juz kiedys sie spotkalismy? Przepraszam, ale wydaje mi sie, ze nie pam...

-Nie - odpowiedziala krotko, przerywajac mu, po czym pospiesznie rozejrzala sie po ulicy. - Nie mielismy okazji blizej sie poznac i nawet teraz nie powinnismy ze soba rozmawiac. Ale wyczulam twoja obecnosc, znalazlam cie i obserwowalam. Twoj bol mowil za ciebie, tak duzo bolu, ze postanowilam sie przedstawic, byc moze zbyt wczesnie.

-Co? - zdziwil sie Scott, cofajac sie w kierunku okna sklepu. - Co pani mowi?

-Nigdy sie nie spotkalismy - powtorzyla - ale ty mnie znasz, a przynajmniej powinienes lub bedziesz mnie znac. - Zblizyla sie do niego i szepnela: - Ty jestes Jedynka ja jestem Dwojka a wkrotce pojawi sie Trojka. Rozumiesz? Widze po tobie, ze nie bardzo. Ja sama nie bardzo rozumiem siebie, wiec byc moze oboje potrzebujemy jeszcze troche czasu.

Wariatka! - pomyslal Scott. Na ulicach zaczynal sie poranny ruch. Do chodnika podjechala taksowka, kierowca uchylil okno, wychylil sie i zawolal:

-Prosze pani?!

Wariatka stojaca obok Scotta skinela glowa odwrocila sie od niego, po czym ponownie zwrocila sie w jego strone.

-Gdyby ktos ci zadawal dziwne pytania, staraj sie na nie nie odpowiadac. Jesli zauwazysz cos dziwnego, trzymaj sie od tego z dala, ale staraj sie to zbadac. Mysl o tym, co cie spotkalo, o swojej stracie, ale nie pograzaj sie w zalu, gniewie czy bolu. Nie szukaj mnie. Gdy przyjdzie wlasciwa pora, sama cie znajde. Jesli chodzi o Trojke, na razie jest tylko pytaniem, ale rownie latwo moze stac sie odpowiedzia.

Zanim Scott zdazyl cokolwiek odpowiedziec, dotknela jego dloni, tym razem ciala, a nie samego rekawa. Poczul elektryczna iskre, poderwal sie lekko i mrugnal oczami. Nie mogac wymowic ani slowa, patrzyl, jak idzie chodnikiem do taksowki.

Kiedy wsiadla, jeszcze przed zamknieciem drzwi spojrzala na niego po raz ostatni i dodala:

-Scott, obiecaj, ze bedziesz bardzo ostrozny.Po czym zamknela drzwi i odjechala.

Scott stal bez ruchu, calkowicie oslupialy i zdumiony tym spotkaniem. Nastepnie skierowal kroki w strone sklepu, gdzie sprzedawczyni zmieniala zarowke w lampie.

-To juz czwarta w tym zasranym tygodniu! Cholerne zarowki... - marudzila pod nosem. - Wkrecam je i zaraz szlag je trafia! Przeciez to kosztuje grube pieniadze! Zeby...

-Czy ta mloda kobieta - Scott przerwal jej monolog - ktora zaraz za mna wyszla... czy moze zna ja pani? Gdzie mieszka czy cos takiego.

Sprzedawczyni wytarla rece w szmate i odrzekla:

-Co? Ta dziewczyna, z ktora rozmawiales? Fajna babka, co? Przykro mi, zlotko, ale nie znam jej. Byla tu ze trzy albo cztery razy, ale niewiele powiedziala. To pewnie ranny ptaszek, bo widzialam ja tylko wczesnie rano. - Nastepnie przechylila glowe na bok, zmruzyla zartobliwie oko i dodala: - Nie przejmuj sie. Moze jak przyjdziesz jutro rano i znowu z nia pogadasz, to cos z tego bedzie?

Scott wyszedl ze sklepu i skierowal sie do domu. I po raz pierwszy od bardzo dlugiego czasu jego umysl mogl zajac sie czyms innym niz rozpamietywaniem nieszczescia.

Ta dziewczyna, kobieta, osoba, ktora mogla miec rownie dobrze dwadziescia dwa lata, jak i trzydziesci piec - kim ona, do cholery, byla? Skad wiedziala o Kelly i skad znala moje imie? O smutku mozna bylo sie latwo dowiedziec, to faktycznie promieniowalo z twarzy i postawy. Ale reszta? I o co chodzilo z ta Trojka? Powiedziala, ze jestem Jedynka, ona Dwojka i wkrotce pojawi sie Trojka... oraz ze Trojka nie byla tylko pytaniem, ale mogla z latwoscia stac sie odpowiedzia. Co to wszystko mialo znaczyc? A moze wszystko przeinaczyl i to on zwariowal?

Co do wygladu: gdyby mial ja opisac, to jak by mial to zrobic? Cholera, nie pamietal! Wygladala, jakby ciagle zmieniala sie jej twarz. Ale jej dotyk... minimalny i ledwo wyczuwalny, wciaz wibrowal w jego ciele.

A on czul... czul, ze znowu zyje.

Czy byla Rosjanka Wloszka Amerykanka? Moze mieszanka tych trzech narodowosci? (Boze, znowu ta liczba!). Scott mial wiecej niz przecietna wiedze o jezykach, akcentach i dialektach, ale takiego rodzaju wymowy nigdy wczesniej nie slyszal. A moze byla tylko wytworem jego wyobrazni? Moze nie slyszal wyraznie, o czym mowila? A jednak wyraznie poczul, jak wypowiadala jego imie... choc wcale sie jej nie przedstawil.

I o co chodzi z tymi dziwacznymi ostrzezeniami? Ludzie, ktorzy maja zadawac dziwne pytania? Trzymac sie z dala od dziwnych rzeczy i nie starac sie jej odnalezc? Hm. Na pewno poszuka jej jutro rano.

W miedzyczasie dotarl do domu, przeszedl przez brame, ogrod i zblizyl sie do swoich drzwi... a tam juz na niego czekali mezczyzni ubrani na szaro, w plaszczach do polowy uda, o szarych, podobnych do siebie oczach i spojrzeniach lustrujacych Scotta od gory do dolu. Patrzyli na niego z wyraznym upodobaniem, szczegolnie ten wysoki i chudy, i najwyrazniej starali sie go sklasyfikowac i umiescic w ktoryms z wlasnych katalogow.

Scott zauwazyl, ze jest zaskoczony ich obecnoscia i zastanawial sie, w jakim celu zjawili sie, kiedy jeden z nich zaszedl go od tylu, a Scott poczul uklucie pajaka na szyi tuz powyzej wysoko postawionego kolnierza. Kiedy jednak siegnal dziwnie zwiotczala reka, zeby strzepnac go z siebie, mial dziwna pewnosc, ze to wcale nie byl pajak.

Kiedy ugiely sie pod nim nogi, a ich twarze zaczely rozmywac sie, zlapali go i podtrzymali - jeden z lewej, drugi z prawej strony, a trzeci, ten wysoki, powiedzial swoim cieniutkim glosem, ktory dobiegal jakby z bardzo daleka, ze otwiera samochod. Oczywiscie musialo byc ich trzech. Ale czego innego Scott mogl oczekiwac?

A potem nastala ciemnosc i wrazenie odplywania, dryfowania, zanurzania sie...wal sie hotel o wysokim, ale nie rzucajacym sie w oczy standardzie. Zmeczony oficer dyzurny schodzacy z nocnej zmiany wlasnie przygotowywal sie do przekazania swych obowiazkow, natomiast ludzie z porannej zmiany przygotowywali przesluchanie.

Idacy glownym korytarzem do swojego biura Trask przystanal i patrzyl na nieprzytomnego mezczyzne lezacego na szpitalnym lozku na kolkach. Mezczyzna mogl liczyc okolo trzydziestu pieciu lat, mial niebieskie oczy i krotko przystrzyzone jasnoblond wlosy. Mial 180 cm wzrostu, ale wygladalo na to, ze nie wazy tyle, ile przecietni mezczyzni podobnego wzrostu. Albo dbal o linie i trenowal sport, albo po prostu w ogole nie troszczyl sie o siebie. Mozliwe tez, ze jedno i drugie, choc raczej bardziej prawdopodobne byloby to drugie. Przypuszczalnie spal w ubraniu, nie czesal wlosow, od dwoch dni sie nie golil, co tylko pogarszalo jego wyglad.

-A to kto? - spytal Trask, kiedy jeden z trzech mezczyzn otwieral drzwi do pokoju przesluchan.

Jan Goodly, bardzo wysoki i szczuply mezczyzna, dysponujacy niezwyklym talentem pozwalajacym przewidywac przyszlosc, zamrugal oczami i odpowiedzial:

-Tez cie witam, Ben. Jesli zas chodzi o tego goscia, to zgodziles sie go sprowadzic i podpisales odpowiednie papiery.

-Tak, ostatnio podpisywalem mnostwo papierow - pokiwal glowa Trask. - To dlatego tak wczesnie przyszedlem. Moze w koncu uda mi sie przeczytac jakis dokument, na ktorym zostawiam swoj podpis.

-Jak zwykle jestes przepracowany - rzekl prekognita, usmiechajac sie, co zdarzalo mu sie bardzo rzadko. Zazwyczaj wyraz twarzy Goodly'ego emanowal przygnebieniem, oprocz wielkich brazowych i cieplych oczu, ktorych widok dzialal rozbrajajaco. Usmiech zniknal z twarzy Goodly'ego rownie szybko, jak sie pojawil, po czym prekognita kontynuowal:

-To jest Scott St John. Jeden z naszych ludzi namierzyl go na konferencji OPEC w Wenezueli. Jest tlumaczem, przeklada glownie z dialektow arabskich. Moglismy go juz wowczas sprawdzic, jakies trzy miesiace temu, ale zmarla mu zona i chcielismy mu dac czas, zeby doszedl do siebie. Jednak wyglada na to, ze jeszcze nie w pelni doszedl do siebie. Wyglada rowniez na to, ze jest w depresji. Na kilka miesiecy przed Mentalni szpiedzy z Wydzialu E, ktory miescil sie w centrum Londynu, cieszyli sie "spokojnym okresem". Obowiazki agentow, w tym najtajniejszym i najdziwniejszym z wydzialow wywiadu Zjednoczonego Krolestwa stawaly sie w takich chwilach zwyczajna rutyna. Oczywiscie nasluchiwali o czym mysla niektore osoby, monitorowali pogarszajacy sie stan ekologii planety, sledzili ruch okretow o napedzie atomowym, a takze przemieszczanie sie glowic nuklearnych w najbardziej odleglych rejonach i glebinach oceanow oraz zajmowali sie wykrywaniem potencjalnych zagrozen ze strony organizacji terrorystycznych, ale to wszystko stanowilo rutynowe, najzwyklejsze zajecie, jakim paral sie Wydzial E oraz zatrudnieni w nim esperzy. Krotko mowiac, agenci wydzialu cieszyli sie ze stosunkowo spokojnego okresu czasu.

Szefem Wydzialu E byl Ben Trask. Byl to mezczyzna o szarych wlosach i zielonych oczach w wieku okolo trzydziestu pieciu lat, mierzacy 175 cm wzrostu, z lekka nadwaga i o nieco opadnietych ramionach. Wyraz jego twarzy mozna bylo okreslic jako posepny, a wynikalo to z jego talentu. W swiecie, w ktorym tak trudno bylo o zdzblo prawdy, czlowiek, ktory byl ludzkim wykrywaczem klamstw, nie mial zbyt wiele powodow do radosci. Polprawdy, polityczne wykrety, defraudacje, naglowki prasowe i kompletne mistyfikacje napieraly na Traska ze wszystkich stron. Trask czasami myslal, ze nie jest w stanie podolac dluzszemu przetwarzaniu klamliwych informacji. Jego ludzie wiedzieli o tym i chociaz czasami w rozmowach pomiedzy soba nie zawsze mowili sobie o wszystkim, to jednak zwracajac sie do Traska, niezmiennie mowili prawde, cala prawde i tylko prawde.

Od samego rana Trask odczuwal naglaca potrzebe uporzadkowania rosnacej sterty papierow, co sprawilo, ze wyruszyl do pracy bardzo wczesnie. Jednak, jak sie okazalo, nie byl wyjatkiem. Pomimo ze bylo dopiero kilka minut po siodmej, w Centrali Wydzialu E panowal spory ruch. Centrala zajmowala oddzielne ostatnie pietro budynku, w ktorym znajdo konferencja w Wenezueli podpisal kontrakt na te robote i wlasnie wowczas jego zona zachorowala na smiertelna chorobe. Po jej smierci polecial do pracy i staral sie wypelnic warunki umowy. Siedzial w Wenezueli dzien lub dwa, a pozniej wyjechal z konferencji. Wtedy rzeczywiscie sie zalamal i wowczas namierzyl go nasz czlowiek.

-Faktycznie dysponuje jakimis zdolnosciami? - Trask pokiwal glowa.

-To dlatego go tu sprowadzilismy - odparl Goodly. - Jesli cos potrafi, dowiemy sie. Dyskretnie go obserwowalismy, ale jak dotad niczego szczegolnego nie zauwazylismy. Wiec moze to byc cos, z czym jeszcze sie nie zetknelismy. Wiem, ze zgodzisz sie na to, zeby wykorzystac rowniez nowy talent.

-Scott St John, powiadasz? - Trask odsunal sie, pozwalajac na wtoczenie wozka do sali przesluchan. - Ale dlaczego pozbawiliscie go przytomnosci? Uwazasz, ze jest niebezpieczny, czy cos takiego?

-Tak wyczytalismy w jego danych biograficznych. Jego ojciec, Jeremy St John, byl dyplomata. Przez siedem lat pelnil funkcje brytyjskiego ambasadora w Tokio. Rozwiodl sie i sam wychowywal dziecko, ale nie mial dla niego zbyt wiele czasu. Dlatego Scott spedzal duzo czasu z japonskim ochroniarzem, ktory byl kiedys w yakuzie i dobrze znal sie na wschodnich sztukach walki. Scott St John ma czarny pas w karate oraz spore umiejetnosci w innych odmianach sztuk walki. - Prekognita przerwal na chwile, wzruszyl ramionami i dodal: - Poniewaz istniala mozliwosc, ze nie poszedlby z nami dobrowolnie... hm, nie chcielismy ryzykowac.

-Hm - powiedzial Trask marszczac brwi. - Nie sadzisz, lan, ze czasem mozemy przesadzac?

-To mozliwe, od czasu do czasu - zgodzil sie prekognita. - Ale nieraz po prostu nie mamy innego wyjscia. Mysle, ze zazwyczaj mamy racje, postepujac w podobny sposob.

-Masz, racje. Ale w naszej pracy, majac pelna niezaleznosc oraz wladze pozwalajaca praktycznie na wszystko... Wiesz, co mowia o wladzy absolutnej?

Goodly skinal glowa z ponurym wyrazem twarzy.

-Ale to nie ten rodzaj wladzy, Ben. Jesli o mnie chodzi, to nie spotkalem takiej grupy ludzi, ktorzy byliby rownie malo podatni na korupcje jak czlonkowie Wydzialu E. Wiesz nawet lepiej ode mnie, ze jest to czysta i niepodwazalna prawda. Trask usmiechnal sie gorzko i rzekl:

-Ale nie zawsze tak bylo, prawda? Pamietasz Geoffreya Paxtona? Przeciez byl u nas. Nie zapominajmy tez o Normanie Wellesleyu, poprzednim szefie wydzialu.

Goodly pokrecil glowa.

-Geoffrey Paxton byl czlowiekiem ministra i zostal do nas przydzielony, zeby miec na oku Harry'ego Keogha. A Norman Wellesley byl tylko wyjatkiem potwierdzajacym regule. Mial na tyle szczelnie zamkniety umysl, ze nie moglismy zobaczyc, co w nim siedzi. Ale teraz sam wiesz, jak jest, nie potrzebujemy zadnych straznikow, ktorzy musieliby nas ochraniac i sprawdzac. Nawzajem sie sprawdzamy, obserwujemy i ochraniamy.

-lan - Trask tylko sie usmiechnal - gdybys kiedys szukal roboty, to mozesz robic za czesc mojej swiadomosci. - Nastepnie ruszyl korytarzem w strone swego biura, rzucajac tylko na odchodnym: - Daj mi znac, jak wam idzie z tym St Johnem, OK?

-Oczywiscie - odpowiedzial Goodly i ruszyl w slad za swymi przyjaciolmi do pokoju przesluchan.

Scott St John odzyskal przytomnosc pod wplywem cuchnacego roztworu amoniaku. Siedzial i probowal powstac, co jednak okazalo sie bezskutecznym wysilkiem, poniewaz zostal przywiazany za nadgarstki do poreczy krzesla.

-Co to, kurwa...?! - zaczal mowic, ale natychmiast sie zakrztusil i poczul kwasny, aloesowy smak w suchych ustach. Zalzawionymi oczami probowal rozejrzec sie po otoczeniu.

Znajdowal sie w pokoju podobnym do celi, bez okien, z szara wykladzina na podlodze i jedna lampa zwisajaca z sufitu nad dlugim biurkiem, przy ktorym siedzialo dwoch mezczyzn zwroconych przodem do niego. Trzeci, bardzo wysoki mezczyzna (ktorego Scott natychmiast rozpoznal jako jednego z porywaczy), odwrocil sie wlasnie do swoich kolegow i wyrzucil zuzyta ampulke do kosza na smieci. Kiedy Scott dochodzil do siebie, wysoki mezczyzna usiadl za biurkiem obok pozostalych.

Trzy twarze znajdowaly sie w cieniu rzucanym przez swiatlo, ktorego zrodlo znajdowalo sie u gory, za nimi. Scott czul na sobie ich spojrzenia i tak czujna obserwacje, ze odbieral wrazenie, jakby ich wzrok przedostawal sie do jego wnetrza. Bylo to dosc niezwykle wrazenie, jakby ktos go przeszukiwal bez dotykania lub jakby ktos wnikal do jego umyslu.

Scott, na tyle na ile potrafil, skupil sie na ich twarzach, co wczesniej, w chwili porwania, nie bylo mozliwe. Wysoki i chudy wygladal na najwazniejszego z calej trojki. Siedzial z prawej strony biurka, pochylil sie do przodu i zaczal mowic piskliwym, ale groznym glosem:

-Wyglada na to, ze pan do nas wrocil, panie St John. Moze sie pan czegos napije? Moze szklanke wody?

Scott wybaluszyl na niego oczy i odparl:

-A niby jak mam sie napic? - Z trudem wydobyl z siebie slowa. Mial kompletnie wysuszone i piekace gardlo. - Moze przez slomke? - Szarpnal przywiazanymi rekami i sprobowal zwilzyc wargi suchym jezykiem.

-Mniej wiecej w taki sposob - padla odpowiedz. - Przez slomke, zeby pozbyc sie tego smaku. Wiemy, jak dziala na ludzi ten srodek pozbawiajacy przytomnosci. Moze powtorze pytanie: napije sie pan czegos?

Scott chcial powiedziec, ze tak, ale zamiast tego zaprzeczyl glowa. Nie chcial sprawiac draniowi satysfakcji.

-Nie bede niczego pic! - warknal. - Chce wiedziec, gdzie jestem i dlaczego sie tu znalazlem. I kim wy jestescie, i co, do cholery, wyrabiacie! Zostalem zaatakowany, podano mi srodki pozbawiajace przytomnosci i porwano mnie spod domu... Bog jeden wie, co jeszcze mi zrobiliscie! Zaloze sie, ze ktos znajdzie sie w powaznych klopotach, kiedy to wszystko sie wyjasni.

Wysoki skinal glowa i bez zadnej zmiany wyrazu twarzy odparl:

-Postaramy sie odpowiedziec na panskie pytania, a pozniej sami zadamy kilka pytan. Prosimy takze, zeby sprobowal pan sie tak nie gniewac. Taka postawa nie poprawi naszej wspolpracy i moze tylko przedluzyc cala procedure.

Scott z niedowierzaniem pokrecil glowa, probujac zorientowac sie, o co tu wlasciwie chodzi. Wydawalo sie, ze istnieje tylko jedno wyjasnienie.

-Zlapaliscie niewlasciwego czlowieka. Zrobiliscie powazny, blad bez wzgledu na to, kogo chcieliscie schwytac.

Kiedy jednak zobaczyl, ze nie wywarlo to zadnego wrazenia, dodal:

-Kim wy, do diabla, jestescie? MI5, KGB, Stasi czy cos takiego? Na pewno nie jestescie z policji.

-Nie - odpowiedzial ze spokojem wysoki - nie jestesmy z policji. Ale mozesz nas uwazac za rodzaj policji i moge cie zapewnic, ze to, co tutaj robimy, nie jest nielegalne, oraz ze nie stanie sie panu zadna krzywda. Jesli chodzi o pozostale pytania... chce pan wiedziec, kim jestesmy, gdzie pan jest i dlaczego? To zrozumiale, moj kolega postara sie udzielic kilku odpowiedzi. - Spojrzal na siedzacego obok mezczyzne i Scott zrobil to samo.

Wydawalo sie, ze z jego twarza bylo cos niewlasciwego. Znajdowala sie czesciowo w cieniu, ale oczy Scotta dostosowaly sie do slabego oswietlenia, dzieki czemu zauwazyl sztywnosc cechujaca wyraz twarzy drugiego z mezczyzn. Scott mial niejasne wrazenie, ze gdzies juz widzial te twarz, prawdopodobnie przed swoim domem, kiedy mezczyzna zblizal sie do niego, ale poniewaz zdarzenia przebiegaly zbyt szybko, nie mial pewnosci co do swoich wspomnien.

Jednak teraz byl pewien co do tego, ze twarz mezczyzny nie byla zwyczajna. Scott patrzyl na Paula Garveya, telepate z Wydzialu E. Garvey byl wysokim i postawnym mezczyzna w mniej wiecej tym samym wieku co St John i jeszcze dziewiec miesiecy wczesniej byl przystojny. Jednak kiedy starl sie z maniakiem seksualnym i nekromanta Johnnym Foundem, stracil wieksza czesc lewej polowy twarzy. Mimo ze operowali go najlepsi neurochirurdzy w Anglii, polaczenia nerwowe miesni mimicznych wciaz jeszcze nie funkcjonowaly prawidlowo. Poniewaz mogl smiac sie tylko prawa polowa twarzy, to zeby uniknac dziwnego wyrazu, calkowicie unikal usmiechu. Rowniez poprawnosc wymawiania slow pozostawiala wiele do zyczenia, w zwiazku z czym Garvey musial bardzo pieczolowicie formulowac swoje wypowiedzi.

Teraz wlasnie mowil w taki sposob:

-Wspomnial pan o KGB i Stasi, panie St John. Nie nalezymy do zadnej z tych organizacji. Jesli zas chodzi o MI5, to jest pan juz blizej. Faktycznie jestesmy czlonkami wydzialu nalezacego do tajnych sluzb Zjednoczonego Krolestwa. Znajduje sie pan w naszej kwaterze glownej, gdzie mamy okazje pana goscic... przez jakis czas.

-Dobra - zauwazyl ponuro Scott, wciaz jeszcze zmieszany i odwodniony - zanim utniemy sobie dalsza pogawedke, moze jednak napije sie czegos... jezeli uwolnicie mi rece. Ale moze wczesniej wyjasnicie mi, dlaczego zostalem pozbawiony przytomnosci?

Garvey skinal glowa a kiedy trzeci z mezczyzn wstal i wyszedl z pokoju, powiedzial:

-Zgadzam sie, ze byl to niezbyt szczesliwy, lecz niestety konieczny srodek zapobiegawczy. Wynikal on czesciowo z charakteru naszej pracy, a czesciowo z panskiej biografii. Ma pan czarny pas w karate, panie St John. Poza tym budynkiem nie moglismy panu wyjasnic, kim jestesmy, nie posiadamy rowniez legitymacji, ktore wygladalyby przekonujaco. Niewiele osob wie, gdzie sie znajduje nasza kwatera glowna, no i przede wszystkim zakladalismy taka mozliwosc, ze bedzie sie pan nam sprzeciwial, byc moze dosyc gwaltownie.

-To dosc prawdopodobna mozliwosc - wtracil sie lan Goodly. - Jezeli o mnie chodzi, zakladalem bardzo duze prawdopodobienstwo oporu.

-No i mial pan racje - odpowiedzial Scott. - Nie poszedlbym z wami bez naprawde waznego powodu. W mojej pracy porusza sie dosc dyskretne tematy i mam wrodzona sklonnosc do tego, zeby uwazac na podejrzanych obcych. Kiedys w Rijadzie, w Arabii Saudyjskiej...

-Wiemy - powiedzial Garvey. - Dotarli do pana, nazwijmy to "agenci obcego mocarstwa", ktorzy chcieli poznac szczegoly rozmow prowadzonych pomiedzy saudyjskim ministrem ds. wydobycia ropy naftowej a dyplomatami na spotkaniu, gdzie byl pan tlumaczem. Zaproponowano panu spora kwote, a pan odmowil i powiadomil o probie przekupstwa. Kilku irackich, nazwijmy to, "dyplomatow" musialo spakowac walizki i wrocic do domu. To bylo dosyc glosne.

Scott uwaznie mu sie przyjrzal, pomyslal chwile i odrzekl:

-Takie szczegoly moga potwierdzic wasza tozsamosc. Oprocz wywiadu nikt inny o tym nie wiedzialby. Jestem pod wrazeniem. Czy teraz mozecie mnie juz rozwiazac?

Trzeci z mezczyzn, "poszukiwacz" Frank Robinson, ktory potrafil wynajdywac ludzi obdarzonych zdolnosciami paranormalnymi, wrocil do pokoju, niosac szklanke z napojem. Mial takze w reku klucz od kajdanek i rzucil pytajace spojrzenie Goodly'emu.

Prekognita kiwnal glowa wyrazajac zgode, ale ostrzegl: - Scott, uwolnimy panu rece, ale jesli bedzie sie pan zachowywal wbrew naszym zyczeniom, to bede strzelac... srodkiem usypiajacym. Wowczas bedziemy musieli zaczynac wszystko od nowa. Czy to jasne? Nie bedzie pan nam sprawiac klopotow?

Scott z niechecia pokiwal glowa. Wowczas Robinson zblizyl sie do niego, postawil szklanke na podlodze i uwolnil nadgarstki St Johna, ktory uwaznie mu sie przygladal. Poszukiwacz mial wlosy jasnoblond, byl mlody - w wieku okolo dwudziestu jeden, dwudziestu dwoch lat - a jego chlopieca twarz pokryta byla wielka iloscia piegow. Pomimo mlodego wieku mial na tyle doswiadczenia, ze zaraz po zdjeciu kajdanek pospiesznie odsunal sie, nie podejmujac niepotrzebnego ryzyka.

Scott podniosl szklanke, napil sie, po czym skupil uwage na mezczyznach siedzacych za biurkiem. Na biurku przed Goodlym lezala teraz bron - prawdopodobnie pistolet z nabojami usypiajacymi. Pomiedzy jednym a drugim lykiem Scott warknal:

-No dobra, skoro juz sie przedstawiliscie, mozecie powiedziec, o co chodzi? O co chcecie mnie zapytac?

-Scott - tym razem odezwal sie Robinson, ktory zdazyl w miedzyczasie zajac swoje miejsce za biurkiem. - Czasami rekrutujemy odpowiednich ludzi do naszego wydzialu. Za odpowiednich uznajemy osoby obdarzone talentem. Ostatnio stwierdzilismy, ze pan moze byc taka osoba.

-Tylko dlatego, ze jestem patriota, powaznie traktuje swoja prace i jestem nieprzekupny? - Scott pokrecil glowa. - Takich ludzi znajdziecie na kopy. Brytyjczykow o podobnych kwalifikacjach... a moze chcecie mi zaproponowac to samo co Irakijczycy w Rijadzie, tylko teraz mam to robic dla wlasnego kraju? Bede to robic "dla sprawy". - Nawet nie probowal ukryc swojego sarkazmu i sceptycyzmu.

-Scott, nawet nie wiemy, o co mozemy cie poprosic. - Robinson pokrecil glowa. - Nie mamy pojecia, co potrafisz, jeszcze nie. Wlasnie tego chcielibysmy sie dowiedziec. Chcialem jednak uprzedzic, ze nasze pytania moga wydawac sie dziwne... a moze nie. To zalezy od tego, co sam wiesz o sobie, poniewaz czasami stykamy sie z ludzmi, ktorzy nawet nie wiedza o tym, ze posiadaja szczegolne zdolnosci. Scott ponownie pokrecil glowa.

-To pomylka.

Lecz zanim zdazyl cos dodac, przerwal mu lan Goodly:

-Mysle, ze najlepszym sposobem, zeby sie czegos dowiedziec, bedzie postawienie kilku pytan. Tak wiec, nawet gdyby nasze pytania wydalyby sie panu dziwne, prosze zastanowic sie nad kazdym i szczerze na nie odpowiedziec.

-Czy w panskim zyciu dzieje sie cos dziwnego? - padlo pierwsze z pytan zadane przez Goodly'ego. - Cos, czego wczesniej lub ostatnio nie moglby pan wytlumaczyc?

Scott znowu poczul niewytlumaczalne wrazenie bycia obserwowanym lub odczuwanym, czy tez podsluchiwanym, tyle ze od wewnatrz. Co wiecej, poczul, ze jest w pelni wybudzony, czujny i uwazny. Nagle przypomnial sobie kobiete, ktora ostrzegala go kolo kiosku: "Jesli ktos zadawalby ci dziwne pytania, staraj sie nie odpowiadac".

To samo w sobie wydawalo sie dziwne: rodzaj przepowiedni, wiedzy na temat tego, co sie wydarzy? Cokolwiek to bylo, Scott natychmiast zaslonil swoj umysl... a potem zadal sobie pytanie: A to co...?! A jednak instynktownie wiedzial, co robi, wiedzial, ze chroni swoja prywatnosc i nie pozwala na penetracje wlasnego umyslu. Po drugiej stronie pokoju za biurkiem dwojka kolegow ponurego szefa wyprostowala sie na swoich krzeslach, przybierajac postawe wskazujaca na najwyzszy rodzaj uwagi. Skupili spojrzenia na Scotcie, jakby nagle powiedzial cos bardzo waznego. Znowu pojawilo sie "a to co?!", poniewaz Scott myslal teraz o czyms, czego nie bardzo rozumial.

-A wiec? - powiedzial Goodly, ktorego postawa nie ulegla zmianie.

-A niby co dziwnego? - odpowiedzial pytaniem Scott. - Raz jest lepiej, raz gorzej, jak u kazdego. Ostatnio raczej gorzej, ale nie sadze, zeby to bylo dziwne.? - Klamstwo! Na ich pierwsze pytanie sklamaljak kryminalista, ktory chce cos ukryc! Co sie z nim dzieje, do diabla? Dlaczego zgadza sie postepowac zgodnie z radami calkowicie obcej osoby, kobiety, ktora widzial dzisiaj rano pierwszy raz w zyciu? Z drugiej strony tych ludzi rowniez spotkal dopiero dzisiaj, no i ona nie wbila mu zadnej igly! Wylacznie go dotknela - dotknela dlonia - i nawet teraz, na sama mysl o tym, poczul ten dotyk.

Kiedy Scott prowadzil wewnetrzne rozwazania, trojka za biurkiem zblizyla glowy do siebie i szeptem wymieniala jakiesuwagi. Po chwili glowy oddalily sie od siebie i Goodly zaczal zadawac pytania:

-Wyglada pan na osobe, hm... wysoko oceniajaca prywatnosc, panie St John. Sadzimy, ze cos pan ukrywa, opiera sie i nie mowi nam calej prawdy. Czy faktycznie tak jest? Czy nasze zalozenia sa sluszne?

-Tak, cenie sobie prywatnosc - odpowiedzial Scott. - Mozecie to uznac za fakt. Ponadto jesli uznam, ze ktores z waszych pytan wyda mi sie zbyt wscibskie, to rowniez na nie odpowiem.

-Aha. A czy pytanie o dziwne rzeczy w panskim zyciu rowniez uznaje pan za wscibskie?

Scott postanowil ich zmylic. Nie chcial przyznac sie do niczego dziwnego, choc nie znal dokladnie powodow swej nieufnosci. Poza tym chcial sie dowiedziec czegos wiecej o spotkanej tajemniczej kobiecie, zanim postanowilby komus o niej opowiedziec, jesli w ogole by to kiedys nastapilo.

-Sluchajcie - zaczal Scott - chcecie sie czegos dowiedziec o tym, co dziwne? Moge wam cos o tym opowiedziec. Na swiecie zyje pelno szumowin: szalonych, zadnych mordu psychotycznych metow. Terrorysci, uzaleznieni socjopaci, kompletne swiry, pedofile i fundamentalistyczni popierdolency wszelkiego rodzaju, ktorzy mogliby ci poderznac gardlo za samo spojrzenie na nich. Zyja bez problemow i nic zlego im sie nie dzieje. Moga byc bezdomni, znajdowac sie w wiezieniu albo jakims wlasnym raju, ale po prostu zyja. Sa takze przyzwoici ludzie, jak moja zona, ktorych dopada jakas bakteria i w krotkim czasie umieraja. Wiec mam do was pytanie: Jesli to niedziwne, ze moja cudowna Kelly zmarla, a tamte szumowiny wciaz zyja to co mozecie nazwac dziwnym zdarzeniem? Jesli uwazacie, ze to jest dziwne, to zgadzam sie z wami. W moim zyciu nie wydarzylo sie nic dziwniejszego.

Byc moze byl to falszywy trop, lecz dzieki temu wyznaniu Scott odczul ulge. Od dawna chcial o tym powiedziec, a wlasciwie wyrzucic to z siebie. W koncu to powiedzial i nadal temu glebokie znaczenie.

Goodly spojrzal na Garveya, a potem na Robinsona, obaj wygladali na zdezorientowanych. Scott wyczul, ze chociaz nadal byli czujni, to ich zainteresowanie nie bylo juz tak glebokie jak wczesniej. Byc moze ich ciekawosc zostala w jakims stopniu zaspokojona. Ale Goodly jeszcze nie skonczyl ze swoimi pytaniami.

-Scott - (najwyrazniej staral sie jak najuwazniej dobierac slowa) - wiemy, ze od czasu do czasu uprawiasz hazard. Nie jestes jeszcze hazardzista ale...

-...ale - przerwal mu Scott - czasami ludzie, dla ktorych pracowalem - Rosjanie, Arabowie i wielu innych - chcieli udac sie do kasyna i wowczas wzywano mnie, zeby sluzyc pomoca w tlumaczeniu, wyjasnic, na czym polega gra, lub po prostu do towarzystwa. To fakt, ze gralem czasem w londynskich kasynach i zawsze mialo to miejsce w ramach pracy, jednak nigdy nie stracilem pieniedzy ani tez zbyt wiele nie wygralem.

-Nie masz zbyt wiele... szczescia? Scott zmarszczyl brwi i odrzekl:

-Ale tez nie mam strasznego pecha. I co z tego?

-Moze bede mowil bardziej otwarcie. - Goodly cofnal sie na krzesle. - Czy wiesz, co oznacza slowo telekineza?

-Jestem tlumaczem! - zachnal sie Scott. - Nie znam greki, ale wiem, ze jest to slowo pochodzenia greckiego. Czy chcesz obrazic moja inteligencje? Oczywiscie, ze wiem, co znaczy telekineza!

-Przepraszam. Czy nie zdarzylo ci sie czasem, hm, poruszyc jakims przedmiotem? Sila umyslu?

-Co? - Scott prawie wstal, ale zaraz usiadl, gdy zobaczyl, ze Goodly trzyma w dloni pistolet ze strzalkami. - Co powiedziales? Poruszac rzeczami sila umyslu? Czy to jakis dowcip?

-Scott, spojrz na mnie - tym razem odezwal sie Paul Garvey. Mowil zdecydowanym i nieznoszacym sprzeciwu glosem. Kontynuowal, gdy tylko Scott popatrzyl na niego. - Czy potrafisz czytac w moim umysle? Potrafisz? Czy robisz to wlasnie teraz?

Scott wzmocnil sile swoich oslon - byl zdziwiony, ze potrafi cos takiego - i pomyslal: Co sie, do diabla, ze mna dzieje? O co tu chodzi, do cholery?...

Trzymal jednak swoje mysli w glebokim ukryciu (sam nie wiedzial, w jaki sposob to zrobil!), az w koncu odzyskal nad soba kontrole i powiedzial na glos:

-To by bylo tyle. Powiedzielismy sobie juz wszystko. - Po czym dodal wstajac: - Ja stad wychodze!Goodly wycelowal w niego ze swego pistoletu z usypiajacymi strzalkami i odparl:

-Nie, jeszcze nie skonczylismy. I nigdzie nie pojdziesz. Przynajmniej na razie. Siadaj!

Scott wsciekl sie, co wyraznie bylo widac w wyrazie jego twarzy, ale posluchal polecenia i usiadl. Wciaz nie byl pewny, na czym stoi, i w zasadzie jedyne, czego byl absolutnie pewien, to widok broni w rekach Goodly'ego.

Za to w tym samym czasie wstal mlody piegowaty Frank Robinson. Pochylil sie i oparl dlonie na blacie biurka.

-Scott, wiemy, ze cos potrafisz. Co to jest? Mesmeryzm, telepatia, jasnowidzenie, percepcja pozazmyslowa czy jeszcze cos, czego nie rozumiemy? Moze potrafisz zabijac wzrokiem, mielismy juz z czyms takim do czynienia. A moze potrafisz odnajdywac zaginione osoby, lokalizowac ich polozenie wylacznie dzieki mocy swego umyslu? Wiemy, ze cos potrafisz. Moze potrafisz obezwladniac lub nawet zabijac ludzi wylacznie sila woli? Kto wie, zgodnie z nasza wiedza mogles nawet zabic wlasna zone.

Ostatnie zdanie bylo wypowiedziane celowo i obliczone na wywolanie gwaltownej, instynktownej reakcji Scotta, co mogloby ujawnic jego ukryty talent aktywujacy w akcie slepej furii. Scott przypomnial sobie rade tajemniczej kobiety: "Zachowaj zimna krew, nie kieruj sie gniewem, bolem czy namietnoscia".

Ale na to bylo juz za pozno.

Scott wstal i z wyciagnietymi rekami ruszyl w kierunku Franka Robinsona. Goodly odsunal sie i wymierzyl ze swej broni. Z kolei sam Robinson pobladl, a jego otwarte usta zamarly, przybierajac ksztalt litery O. Oczy utkwil w zacisnietych piesciach atakujacego go Scotta.

I wowczas rozlegl sie stlumiony odglos strzalu. Scott byl juz pochylony nad biurkiem i zamierzal sie piescia celujac w twarz Robinsona, jednak cios nie dotarl do celu. Nagle, zupelnie niespodziewanie, swiadomosc Scotta odplynela i skierowala sie w obszary atramentowej ciemnosci, ktora w jakis sposob wydawala mu sie znajoma...

Ciemnosc zniknela, a moze zostala, lecz zamienila sie w forme snu, co roznilo sie od calkowitej nieswiadomosci. Wlasciwie byl to normalny sen, co w wypadku Scotta bylo dosc niezwykle, gdyz nie pamietal normalnego snu od dnia, w ktorym umarla Kelly.

Bylo ich oczywiscie troje: trzy czarne kropki na wielkiej bialej rowninie, ktora w swym ogromie byla niesamowita, a w swej intensywnosci oslepiajaca... rownina ciagnaca sie bez konca. Trojka odznaczala sie na bialym tle niczym meteoryty na antarktycznym lodowcu, jedna postac blisko, druga w pewnym oddaleniu, a trzecia miala juz niedaleko do horyzontu.

Najblizsze z nich to Scott - byl tak blisko, ze nagle zlal sie z ta postacia i patrzyl poprzez biala, niekonczaca sie i oslepiajaca rownine na pozostala dwojke.

Z tej odleglosci nie sposob bylo stwierdzic, kim lub czym oni byli, ale Scott byl pewien, ze patrza na niego. Chcial sie do nich zblizyc, ale byl unieruchomiony, zakorzeniony. Bylo to przykre uczucie niemoznosci, znane z poprzednich snow. Spojrzal w lewo, w prawo, a takze za siebie. Ale we wszystkich kierunkach, oprocz obszaru przed nim, rozciagala sie nieskonczona biala rownina. Przed nim byla zas lsniaca biel i dwa punkty, jeden blizej, a drugi bardzo daleko.

Wtedy pojawilo sie "to", drzazga ze swiatla, a wlasciwie zlota strzalka! Zazwyczaj pojawiala sie w ciemnosci... ale teraz po raz pierwszy bylo jasno... ale skad bralo sie swiatlo? Jednoczesnie Scott pomyslal: "To doda mi sil i mocy. To juz dodalo mi sil! Przypomina mi o czyms, o czym zapomnialem. To pojawia sie, poniewaz nie wiem, jak korzystac z tego, co otrzymalem"...

Nad nim rozciagala sie ciemnosc - Ciemnosc Niewiedzy - jak ciemne niebo ponad oslepiajaco biala Rownina Odkryc i Nauki. Scott wiedzial, ze jego umysl byl niczym pusta tablica czekajaca na zapisanie, strzalka zas byla piorem zapisujacym pusta tablice. Wielka pusta rownina symbolizowala brak wiedzy i dziewiczy umysl. Jego umysl.

Wraz ze strzalka pojawilo sie slowo. Slowo "alegoria"; jego sen byl alegoria, mial symboliczne znaczenie. Kiedy patrzyl na lawirujaca w ciemnosciach strzalke, ktora go poszukiwala, to wiedzial, ze ona szukala go juz wczesniej. Bylo to jednak tylko przypomnienie, poniewaz Scott dobrze wiedzial, kiedy strzalka go odnalazla: bylo to dokladnie w chwili, kiedy umarla Kelly.

Wlasnie to go przebudzilo, i to na wiele sposobow. Znowu sie zblizala, wyleciala z ciemnosci, zwolnila, lawirowala, lecac zygzakiem w roznych kierunkach, jakby rozne strony ja ciekawily i przyciagaly, az w koncu trafila go w glowe, a moze w serce lub najprawdopodobniej w sama dusze. Wniknela do srodka, ziala sie z nim i stala sie czescia Scotta. Na chwile pojawil sie strach - w koncu byl to rodzaj inwazji - a jednak nie odczuwal szoku, bolu, niczego, co stanowiloby zasadnicza roznice... oprocz... byc moze... pewnego rodzaju swiadomosci? Wiedzy o tym, ze zyskal wiecej mozliwosci? Ale dzieki czemu? Dlaczego? Przez kogo lub przez co?

Ponownie rozgladajac sie po lsniacej rowninie, zauwazyl, ze czarne punkty znalazly sie blizej, a jednoczesnie poczul, ze ma zdolnosc poruszania sie. Teraz mogl ruszyc do przodu. Jednak nadal byla to alegoria, tu, we snie. Scott mogl ruszyc do przodu w sensie linearnym, w zyciu zas, w rzeczywistosci, faktycznie mogl wykonac krok naprzod. W obu wypadkach oznaczalo to ruch ku przyszlosci.

Wykonujac ogromny wysilek - tyle ze sila woli, w przeciwienstwie do sily fizycznej - powoli zaczal sunac po powierzchni rowniny w kierunku czarnych punktow. W miare jak dzieki zjednoczonym wysilkom konczyn i umyslu przemieszczanie sie bylo coraz latwiejsze, odlegle kropki znajdowaly sie coraz blizej i zaczynaly nabierac bardziej okreslonych ksztaltow i koloru.

Scott zwolnil i poruszal sie ostrozniej, starajac sie jak najdokladniej zobaczyc pierwszy (a wlasciwie drugi, poniewaz sam byl pierwszym) z ksztaltow. Byla to dwunozna, wyprostowana, antropomorficzna postac podobna do kobiety. Z pewnoscia byla to kobieta. Nie mogla byc niczym innym, jednak Scott zwolnil jeszcze bardziej.

Kiedys ja widzial (kalejdoskopowe, krotkie migawki z kiosku z gazetami, z nocnych wypraw ulicami Highgate, Finsbury Park, Crouch End, wypadow do centrum metrem, wszystkie obrazy przypominaly te sama - ale nigdy taka sama - trudna do zapamietania twarz i nawet teraz przypominal ja sobie tylko dlatego, ze miala oczy wyrazajace wspolczucie). Ta kobieta byla tam - czesto w roznych miejscach - i Scott zdal sobie sprawe z tego, ze choc czasem tylko przelotnie na nia spogladal, to ona uwaznie go obserwowala. Tak jak teraz.

Zatrzymal sie i popatrzyl w jej szeroko otwarte oczy, miala otwarte usta, ale najwyrazniej nie mogla mowic. Co tutaj robila? Czekala na niego? Czy mieli ze soba jakis zwiazek? A jesli tak, to co ich laczylo?

Scott nic nie powiedzial, z jej ust rowniez nie padlo zadne slowo, a jednak odpowiedziala:

-Ty jestes Jedynka, a ja jestem Dwojka.

Jej usta nawet nie drgnely. Nastepnie kobieta odwrocila glowe i spojrzala przed siebie, wskazujac w strone horyzontu, gdzie widac bylo trzeci z punktow na lsniacym, bialym podlozu.

-On jest Trojka.

Scott podazyl wzrokiem za jej spojrzeniem i dostrzegl nieruchomy, nieludzki (ale wcale nieobcy) ksztalt w polowie drogi miedzy nim a horyzontem. W tej samej chwili Scott poczul ruch i popatrzyl na kobiete... zbyt pozno, poniewaz juz jej nie bylo. Jednak tym razem jej obraz, to jak wygladala, pozostal mu w pamieci. Wczesniej nie udawalo mu sie jej zapamietac lub pamiec platala mu figle i nigdy nie mogl jej dokladnie opisac. Teraz dokladnie zapamietal jej wyglad.

Byla atrakcyjna i robila na nim wrazenie. Jednak nie mialo to wylacznie seksualnego podtekstu. Moze troche. Kiedy jednak zniknela, zniknelo rowniez seksualne pobudzenie. Scott odczul frustracje.

Byl to sen, jaki nawiedza czasem kazdego, gdy obiekt pozadania staje sie nieosiagalny. Jednak nie chodzilo o pozadanie seksualne. Scott pragnal z nia porozmawiac, dowiedziec sie, kim byla, czego chciala i dlaczego go obserwowala (moze ochraniala?).

Jednak jej juz nie bylo i teraz inne oczy go obserwowaly. "On jest Trojka"...

Jej slowa powrocily do Scotta, przyciagajac jego spojrzenie ku odleglej czarnej kropce widniejacej na tle bezkresnej bialej rowniny. Teraz poruszal sie dosyc szybko, calkowicie panujac nad ruchami, i podobnie jak uprzednio czarna plamka na oslepiajaco bialej powierzchni stawala sie coraz wyrazniejsza. Malenka, przygarbiona postac. Tak to przynajmniej poczatkowo widzial Scott. Ale teraz dostrzegl swoj blad. Tam siedzial duzy pies z wyprostowanymi uszami i wywieszonym jezykiem. Kiedy Scott zaczal sie zblizac do niego, pies wstal i zaczal weszyc.Dosc niespodziewanie surrealistyczna natura snu przeszla sama siebie. Kiedy Scott byl juz tylko o metr od psa, stworzenie zaskomlalo i powiedzialo:

-Czy to ty? To ty jestes Jedynka?

Scott zdziwil sie we snie. Jezyk stworzenia zwisal tak jak wczesniej, a jego pysk nawet nie drgnal. Podobnie jak w wypadku kobiety jego slowa, a moze mysli, pojawily sie w umysle Scotta. Tak, tak, jego mysli!

-Nie jestem psem - powiedzialo zwierze. - Ani nieznanym stworzeniem. Jestem wilkiem, synem wilka... moze mam w sobie cos z psa, byc moze po matce, ale nawet ona byla dzikim wilkiem. A co z toba? Spytam jeszcze raz: czy jestes Jedynka?

Scott przykleknal i probowal powiedziec na glos: "Nie ugryziesz mnie?". Ale slowa nie przechodzily mu przez gardlo, co bylo dosyc normalne w jego sytuacji, poniewaz rzadko kiedy zdarzalo mu sie mowic w snach. Slowa sie nie pojawily, ale mysli z pewnoscia byly obecne.

-Gdybys byl mysliwym, to pewnie bym cie ugryzl - powiedzial pies albo wilk lub Trojka. Nie jestes calkowicie obecny. Jestes daleko, daleko stad. Czuje twoj zapach, wyczuwam twoja obecnosc, slysze cie i to od dawna. Ale nie jestes tutaj obecny. Czy jestes Jedynka? Ojciec powiedzial mi, ze ktoregos dnia spotkam kogos, tak jak on kogos spotkal. On ma Zek, a ja nie mam nikogo.

Scott wyczul samotnosc i tesknote za kims bliskim. Przykucnal i siegnal reka do glowy zwierzecia, glaszczac jego miekkie futro.

-Jestes sam?

-Jestem ostatni z Trojki. Moja mama nazwala nas Jeden, Dwa i Trzy. Ale moja mama oraz bracia nie zyja i zostalem sam. Jestem Trojka.

Scott byl zafascynowany.

-A co z twoim ojcem?

-Nie jest sam. Sa razem z Zek. Ale mowil, ze ktoregos dnia ktos bedzie ze mna - moja Jedynka. Wyczulem cie, gdy byles jeszcze daleko, i pomyslalem, ze to ty.

Scott pokiwal glowa.

-Nie wiem, skad to wiem, ale wydaje mi sie, ze to mozliwe, mozliwe, ze... ze bede twoja Jedynka.

Trojka polizala jego dlon.

-Dwojka tez tak mysli. Scott odsunal sie nieco.

-Dwojka? Ta kobieta? Trojka wygladala na zdziwiona.

-Ona dolaczyla do Jedynki. Nie wiedziales o tym? Ty masz swoja strzalke, a ja swoja, ale to dzieki niej mozemy byc razem. Jesli jestes Jedynka.

Scott wyprostowal sie i pomyslal: "To tylko zwariowany sen".

-Nie, to znacznie wiecej niz sen - powiedziala Trojka. - Musze juz isc. Wyczuwam mysliwych. Szukaja mnie. Zabilem kilka kurczakow. Musze sie ukryc. Jesli jestes Jedynka, jesli jestes ta Jedynka, to mnie znajdziesz. - Skoczyl i po chwili zniknal. Na lsniacej bialej rowninie pozostal tylko Scott.

-Zaczekaj! - zawolal Scott. - Nie wiem, gdzie jestes, ani nie wiem, jak cie znalezc. Skad wiesz o Dwojce, o tej kobiecie? I o co chodzi z tymi strzalkami?

Ruszyl, starajac sie dogonic Trojke - probowal poruszyc cialem - ale tylko upadl.

Niewyraznie mamroczac cos i machajac niewprawnie rekami, zdolal poruszyc swoim cialem na tylnym siedzeniu samochodu. Lezal na siedzeniach rozciagniety na calej dlugosci. Wstrzas przywrocil go do przytomnosci, gdy spadal z siedzenia na gumowe dywaniki lezace pomiedzy przednimi a tylnymi siedzeniami...

Scott wysiadl z samochodu marki Mercedes i odkryl, ze znajduje sie na chodniku przed wlasnym domem. Poniewaz w samochodzie nie bylo nikogo, na kim moglby wyladowac swoj gniew, wymierzyl kopniaka w drzwi auta i o malo sie przy tym nie przewrocil. Troche zmieszany, walczac o odzyskanie rownowagi, nie zdazyl zapamietac numeru rejestracyjnego pojazdu i podszedl ze zwieszona glowa do drzwi domu. W srodku dzwonil telefon.

Wszedl i nie przejmujac sie dzwiekiem telefonu, przeplukal usta i nalal sobie drinka. W koncu zdecydowal sie podniesc sluchawke uporczywie halasujacego telefonu.

-Scott St John - mruknal, wymawiajac niewyraznie slowa. Wciaz mial suche gardlo pomimo polykanej mieszanki brandy i coli, ktora przed chwila sobie przyrzadzil. - O co chodzi?

-Panie St John - padla odpowiedz - gdyby pan kiedykolwiek zechcial sie z nami skontaktowac, to podaje nasz numer. Prosze prosic o Xaviera, w innym wypadku rozmowa zostanie przerwana. - Scott rozpoznal piskliwy glos wysokiego mezczyzny, ktory jak dotad jeszcze mu sie nie przedstawil.

-Domyslam sie, ze to pan bedzie Xavierem? - spytal po zanotowaniu numeru.

-Moze sie pan domyslac, czego tylko pan zapragnie. Xavier moze byc po prostu haslem. Tak czy owak wylacznie numer jest wazny. Imie nie ma wiekszego znaczenia.

-Czyzby? - odburknal Scott. - Moze mi pan powie, panie Bez Znaczenia, dlaczego pan sadzi, ze chcialbym miec z panem lub z panska banda cokolwiek wspolnego?

-Nigdy nie wiadomo. Przyszlosc jest bardzo skomplikowana... dla nas wszystkich - odparl glos, po czym polaczenie zostalo przerwane.

Scott rzucil sluchawke na widelki, popatrzyl za okno i zauwazyl przez dziure w zywoplocie poruszajaca sie sylwetke. Jakis mezczyzna wcisnal glebiej kapelusz na glowe, wsiadl za kierownice wielkiego mercedesa i odjechal. Scottowi nie udalo sie dostrzec twarzy kierowcy.

St John usiadl na fotelu i dokonczyl drinka. Zapalil papierosa, starajac sie jednoczesnie zebrac mysli. Po raz pierwszy od bardzo dawna udalo mu sie zapamietac tresc snu i to najbardziej niezwyklego ze snow. Sen najprawdopodobniej mial jakis zwiazek ze spotkaniem z typami ze sluzb specjalnych. Jednak na czym polegal ten zwiazek? A moze wszystko mu sie przywidzialo i po prostu powoli zaczyna odchodzic od zmyslow? Czy smierc Kelly mogla wyrzadzic az takie szkody? Na pewno bylo to traumatyczne przezycie, ale czy jego rozmiary przekraczaly to, o czym gotow byl pomyslec? A jesli tak, to o ile?

Czul sie dosyc dziwnie, nie mial watpliwosci, ze cos sie w nim zmienilo, ale czy... zwariowal?

Otrzasnal sie z tych rozwazan i sprobowal pozbierac i skupic mysli oraz przede wszystkim myslec pozytywnie. Odkryl, ze istnieje sposob, zeby stwierdzic, czy cos z tego, co sie ostatnio stalo, bylo faktycznie realne. Moze wszystko zdarzylo sie w rzeczywistosci? Gdyby tak bylo, to nie byl tak bardzo szalony, ale po prostu zostal wplatany w historie, ktora wykraczala poza dotychczasowe doswiadczenia oraz pojmowanie.

Wzial notatnik z przedpokoju i zadzwonil do biura numerow. Nastepnie poprosil o polaczenie z numerem z notatnika. Kobieta po drugiej stronie linii spytala, dlaczego sam nie wybierze numeru, na co Scott odparl, ze jest to numer specjalny oraz ze chce rozmawiac z Xavierem.

Czekal jakas minute lub dwie i kiedy juz zamierzal zakonczyc polaczenie, w sluchawce odezwal sie meski glos, ktorego nie udalo mu sie rozpoznac:

-Ach, pan Scott St John! Albo ma pan zamiar (a) utrudniac nam zycie za to, jak pana potraktowalismy, albo (b) potrzebuje pan naszej pomocy, albo (c) po prostu sprawdza pan nasz system. O co zatem chodzi?

Scott zmarszczyl brwi i odpowiedzial:

-Skad pan wie, ze moj prawnik albo policjant czy jakis inny szanowany czlonek spoleczenstwa nie stoi obok mnie i nie slucha tego, co pan mowi? Skad pan wie, ze nie kazalem namierzyc waszego numeru?

Glos po drugiej stronie linii westchnal i rzekl:

-A wiec pan tylko sprawdza nasz system. Jak widac, wszystko dziala. Jezeli chodzi o namierzenie naszego numeru, prosze bardzo, moze pan probowac... ale i tak pan nic nie odkryje. Skoro obaj tracimy teraz czas, to pozwoli pan, ze pozycze milego dnia. - Telefon po drugiej stronie zamilkl.

-I to by bylo tyle - powiedzial Scott do siebie, odkladajac sluchawke, lecz tym razem zrobil to z namyslem. - Wyglada na to, ze nie zwariowalem. Pozostal jeszcze problem z Trojka kobieta i snami, zwlaszcza ostatnim. O co chodzi w tym wszystkim?

Zdal sobie sprawe z tego, ze mowi sam do siebie, co nie poprawilo mu nastroju. Zamilkl i w ciszy zapalil kolejnego papierosa...

W Centrali Wydzialu E w gabinecie szefa prekognita lan Goodly zdawal relacje Benowi Traskowi:

-Odwiezlismy St Johna do domu. Podczas przesluchania troche sie zdenerwowal, hm, nawet bardziej niz troche, i musielismy go uspic. Jesli chodzi o nasza pogawedke czy przesluchanie - nazwij to, jak chcesz - wyszedlem z mieszanymi uczuciami. Szczerze mowiac, jestem tym zmartwiony.

Bylo juz pozne popoludnie i Ben Trask nadal zajmowal sie przerzucaniem sterty papierow, ale znajac dobrze Goodly'ego i widzac jego spojrzenie, odsunal dokumenty na bok, wskazal krzeslo i powiedzial:

-No dobra. O co chodzi?

-Pracowalismy w trojke. Kazdy z nas stawial pytania, a reszta sluchala, wczuwala sie, robiac to co zwykle w takich sytuacjach.

-Robinson, Garvey i ty. Lokalizator, telepata i prekognita. Doskonaly zespol. Czego sie dowiedzieliscie?

-Wciaz nie wiem - odrzekl prekognita, przeczesujac palcami wlosy. - Niczego nie jestem pewien! Mozliwe, ze razem z toba poszloby nam lepiej. Chce powiedziec, ze chociaz jestem pewien co do tego, ze Scott ma jakies zdolnosci, to nie mam najmniejszego pojecia, na czym one polegaja. Co wiecej, mysle, ze on tez nie ma o tym pojecia. Jednak gdybys tam byl...

-To moglbym sie dowiedziec, ze probuje was nabrac? Albo moglbym zauwazyc, kiedy was oklamuje?

Goodly pokiwal glowa.

-Tak... tylko ze to "moglbym" wcale nie jest takie pewne. Trask pochylil sie, opierajac lokcie o biurko.

-Czy moglbys mi to wyjasnic?

-Frank Robinson jest absolutnie pewien, ze mam racje co do tego, ze St John stosuje jakies sztuczki, nawet jesli nie jest ich swiadom. Paul Garvey zapytal go o telepatie. Zaatakowal go zupelnie niespodziewanie, pytajac, czy potrafi czytac w czyichs myslach. Gdybys zapytal Paula, to przysiaglby, ze St John natychmiast zaslonil swoj umysl prawie z taka sama silajak Wampyry. Doslownie zniknal psychicznie, czy raczej telepatycznie.

Trask wyprostowal sie za biurkiem i prawie wstal, ale Goodly podniosl uspokajajaco reke i rzekl:

-Spokojnie. On nie jest Wampyrem. Paul jest przekonany, ze on nawet nie wiedzial, ze robi cos takiego. To byl czysto fizjologiczny, instynktowny odruch.

Trask oparl sie ponownie, rozluznil nieco, wzial glebszy oddech i powiedzial:

-Jesli St John potrafi sie tak dobrze oslaniac, to moja obecnosc nic by nie zmienila.

-No coz. Nawet najlepsi z nas z trudem potrafia cie oklamac. - Usmiechnal sie, co nader rzadko mu sie zdarzalo. - Czasem probujemy, ale zazwyczaj wiesz o tym. Jesli zatem St John wiedzialby o swoich uzdolnieniach, gdyby specjalnie cos przed nami ukrywal, to najprawdopodobniej dowiedzialbys sie o tym. Gdyby bylo odwrotnie, oznaczaloby to, ze jego zdolnosci nie sa jeszcze rozwiniete, znajduja sie w stadium zarodkowym, a on sam nic o nich nie wie.

-Chodzi ci o to, ze gdybym nie potrafil odczytac jego reakcji na ktores z pytan albo gdyby probowal zaslonic sie przed udzieleniem odpowiedzi, to mialbym podstawy przypuszczac, ze klamie?

-Cos takiego - westchnal Goodly i dodal po chwili: - To dosyc trudne, prawda, Ben?

-To, czym sie zajmujemy?

-Posiadac taka wiedze. Wiedziec, co jest mozliwe, wiedziec, o co mniej wiecej chodzi i co sie wydarzy, ale nie wiedziec dokladnie, co i kiedy Mysle o biednym Darcym Clarke'u i o tym, ze St John moze miec podobne zdolnosci.- Aniol stroz? - Trask pokrecil glowa. - Nie powinienes go tu sprowadzac. Mogl wyczuc twoje zamiary i narobic sporo klopotow. Wiem, ze Paul Garvey potrafi zadbac o siebie, ale czy dalby rade Scottowi St Johnowi? Komus, kto ma czarny pas w karate i tak dalej?

-Nie, nie chodzilo mi o aniola stroza Darcy'ego, ale o cos podobnego. To mogloby byc nam bardzo pomocne lub bardzo szkodliwe, gdyby St John zostal naszym przeciwnikiem. Czego zreszta nie przewiduje.

-To co chcesz zrobic? - Trask skrzywil sie i zirytowany wzruszyl ramionami. - Chcesz go tu znowu sciagnac? Dlaczego go nie zatrzymales na dluzej, zeby go dalej przesluchiwac? Dlaczego go wypusciles?

-Podjalem taka decyzje i powiem ci dlaczego. Jesli oslony St Johna sa faktycznie instynktowne, sa czyms, nad czym on nie panuje, to wywieranie na niego nacisku nie da zadnego efektu. Gdy tylko ktos zacznie badac jego wnetrze, jego talent natychmiast to uniemozliwi. Ale jesli sprobujemy zbadac sprawe z ukrycia...

-Szpiegowanie?

-Tak, w pewnym sensie. - Prekognita wygladal na niezdecydowanego. - Juz tego probowalismy, co prawda niezbyt skutecznie. Pomyslalem, ze mozemy przysporzyc mu troche klopotow, zeby zobaczyc, w jaki sposob zadziala jego talent. Ale jeszcze przed tym chcialbym popracowac razem z Anna Maria English i zobaczyc, czy czegos razem nie wskoramy.

-Anna Maria? - Trask uniosl brwi. - Razem? Ty i ekopatka? Co przez to rozumiesz?

-Ona jest ekopatka, jak zauwazyles. Jedyna w swoim rodzaju. Jej cialo i umysl odzwierciedlaja to, co sie dzieje na Ziemi. Jej stan odpowiada stanowi planety. Jesli w jakiejs rosyjskiej elektrowni atomowej wydobywa sie radioaktywny gaz, to Anna Maria opada z sil. Jesli do jakiejs rzeki zrzuca sie dwadziescia ton odchodow z jakies chlewni, to Anna Maria ma koszmary na dlugo przed tym, zanim w gazetach pojawi sie wiadomosc. Kiedy zmniejsza sie warstwa ozonu, to Anna Maria traci wlosy. Wiec pomyslalem...

-Rozumiem. Jesli bedziecie pracowac wspolnie, to Anna Maria moze ci powiedziec, w jaki sposob zdolnosci St Johna wplyna na przyszlosc. Ale czy chodzi o przyszlosc swiata? Calej planety? Myslisz, ze tu chodzi o taka sile? To tylko jeden czlowiek, lan, a nie jakas armia! W koncu ile szkody moze wyrzadzic jeden czlowiek?

-A ile szkod mogl narobic Harry Keogh? Albo Borys Dragosani? Lub Julian Bodescu?

-Dobra, rozumiem - zgodzil sie Trask.

-Nie chodzi mi o szkody, ale o to, ile dobrych rzeczy moze zrobic Scott.

Tym razem Trask zmruzyl oczy i pokiwal glowa ze zrozumieniem.

-lan, nie powiedziales mi wszystkiego, prawda? Omowiles opinie Paula Garveya i Franka Robinsona, ale nie powiedziales nic o tym, co ty o tym sadzisz.

Goodly westchnal i rzekl:

-Ben, wiesz, ze jesli chodzi o odczytywanie przyszlosci, to zawsze sa z tym problemy. Dobrze wiesz, ze...

-Ze przyszlosc jest kreta? - przerwal mu Trask. - Wiem, wiem. Slyszalem to juz tysiace razy. Dajmy temu spokoj i powiedz mi, co wiesz o przyszlosci St Johna.

Prekognita wygladal na nieszczesliwego, pokrecil sie troche na krzesle i w koncu odezwal sie:

-Kiedy Paul i Frank zadawali pytania, mialem chwile czasu, zeby skorzystac ze swoich zdolnosci. Probowalem wejrzec w przyszlosc, ale uzyskalem wylacznie bardzo niejasne wrazenia. Scott byl czesciowo osloniety, ale jego oslony z kazda chwila stawaly sie mocniejsze. Najprawdopodobniej nasze pytania spowodowaly jego opor, jesli wiesz, co mam na mysli. Tak czy owak powiem ci, co zobaczylem i co poczulem.

Wyczulem wielka ilosc przemocy, ekspansje energii i ogrom niebezpieczenstw. Niesamowitego niebezpieczenstwa. Tylko ze jak juz powiedzialem, wszystko bylo bardzo zagmatwane i nie mialo wiekszego sensu. Bylo tam cos przerazajacego. Jestem tego pewien, ale nie pytaj mnie, co to bylo, poniewaz nie mam najmniejszego pojecia. To cos calkowicie obcego, cos, z czym nigdy sie nie zetknalem. Nie potrafie tego zrozumiec i nawet nie jestem w stanie przypomniec sobie, co to bylo.

Trask zaczynal wygladac na oslupialego, skupil spojrzenie na Goodlym i spytal: - I chciales to wszystko zatrzymac dla siebie? Mam takie poczucie, ze nie chciales o tym mowic. Wiem, ze wspomniales o swoich obawach, ale teraz wyglada to o wiele powazniej, prawda? O co chodzi, lan? A scislej mowiac, co sie z toba dzieje, lan?

-Nic mi nie jest! - normalnie wysoki ton glosu Goodly'ego stal sie jeszcze wyzszy, co wskazywalo na stopien jego frustracji. - Zawsze tak jest, kiedy zagladasz w przyszlosc, rzadko cos widac. Bliska przyszlosc moze byc wyrazniejsza, ale i to niewiele. Zgadywanie, co bedzie za kilka tygodni, mozna porownac dojazdy w gestej mgle. Z kolei miesiac jest jak ciemna jaskinia pelna nietoperzy: czasem slyszysz trzepot skrzydel albo ruch powietrza na policzku - to wszystko. I kiedy cos zobaczysz, to nigdy nie jestes w stanie powiedziec, czy to bylo wczesniej, czy pozniej, czy byl to skutek, czy przyczyna. Ale w wypadku Scotta St Johna jest kilka spraw, co do ktorych mam pewnosc. Po pierwsze przerazenie, ktore odczulem, bylo spowodowane zlem. I jeszcze cos: St John bedzie walczyc z tym zlem az do konca, ze wszystkich sil, bez wzgledu na to, jak ten koniec bedzie wygladal. I wreszcie...

-Tak? - Trask rozgniewany i sfrustrowany wciaz nie wiedzial, co spowodowalo, ze Goodly chcial zachowac te informacje dla siebie. Jednak frustracja ustepowala miejsca fascynacji. Trask chcial sie dowiedziec wszystkiego, ale przede wszystkim chcial wiedziec, czego jeszcze nie powiedzial prekognita... i dlaczego.

-W koncu - Goodly wstal, wysoki, chudy i blady - na koniec chodzi o to, ze St John nie bedzie osamotniony w tej walce. Bedzie miec pomocnikow: kobiete i... ojej, no nie wiem... kogos jeszcze, kogo nie zobaczylem wyraznie. Ale czuje, ze bedzie ich troje, trojka z uzdolnieniami...

Konczac ostatnie zdanie, prekognita usiadl ponownie na krzesle. Po dluzszej chwili odezwal sie Trask:

-Aha! Co z tymi pomocnikami St Johna? Chyba nie przypadkowo mowiles o sobie i o Annie Marii English?

Prekognita wzruszyl swoimi szczuplymi ramionami.

-Nie jestem pewien, czy chodzi o nas, ale jesli by tak mialo byc...

-To bales sie, ze powiem "nie" ze wzgledu na twoj stan zdrowia?

-Nie - odrzekl zdecydowanie prekognita. - Nie o to chodzi. Widzialem siebie oraz Anne Marie English, wiec i tak nie moglbys nas powstrzymac. Nie potrafimy uniknac przyszlosci, Ben. Co ma byc, to bedzie, a zgodnie z niektorymi wspolczesnymi teoriami to nawet juz bylo. Jednak z drugiej strony gdybym tam nie wyczul nas, to los pokrzyzowalby nam szyki i zmienil nasze zamiary.

-No wlasnie! - Trask wyprostowal sie w fotelu. - Z tym moge sie zgodzic, bo to mi wyglada na przeznaczenie, ktore sam chcesz tworzyc.

-Nie zrobisz tego.

-A dlaczego nie?

-Poniewaz bedziemy walczyc ze zlem w bitwie, ktora moze miec wieksze znaczenie od... od wszystkiego! Poza tym rownie dobrze jak ja chcesz sie dowiedziec, o co w tym wszystkim chodzi.

-Hm - mruknal Trask nieco obruszony. - Co ty uprawiasz, lan, psychologie? Chcesz robic za mojego psychoanalityka? Daj mi troche czasu do namyslu, dobrze?

-OK - odezwal sie Trask po dluzszej chwili. - Przemyslalem to. Mozesz dzialac. Jesli jednak wyczujesz jakiekolwiek niebezpieczenstwo grozace tobie lub Annie Marii, kiedy dowiesz sie, czym lub kim jest to zlo, ten horror, natychmiast masz zarzadzic odwrot i zdac mi z tego relacje. Wowczas ruszymy do akcji calym Wydzialem E wraz z naszymi gadzetami, duchami, bronia i wszystkimi innymi srodkami. Musze cie jednak ostrzec, ze po tym co uslyszalem, juz mam ochote uruchomic caly wydzial.

-Ale tego nie zrobisz - odparl natychmiast Goodly, krecac przeczaco glowa. - Tu chodzi glownie o St Johna i jego pomocnikow, kimkolwiek by oni byli. To sprawa tej trojki.

-Chciales powiedziec waszej trojki - zauwazyl Trask, ponownie marszczac brwi.

-Moze tak, a moze i nie - prekognita wzruszyl ramionami. - Powiedzialem ci wszystko, co wiem: ich troje bedzie walczyc z jakims nieznanym, potwornym zagrozeniem. Reszta to... no coz, reszta zalezy od przyszlosci.

Trask siedzial i nic nie mowiac, wpatrywal sie w niego. Po chwili milczenia Goodly wyszedl i cicho zamknal za soba drzwi...W czasie gdy Goodly szedl do pomieszczenia dowodzenia, zeby spotkac sie z Anna Maria English, David Chung jechal winda do gory. Na pewno spotkaliby sie na korytarzu, gdyby Chung wysiadl z windy kilka sekund wczesniej.

Chung wracal z akcji poszukiwania zaginionego dziecka i z tego powodu byl w podlym nastroju. Dzieki talentowi Chunga policja odnalazla zwloki dziewczynki w plytkim grobie wykopanym pod krzewami w jednym z londynskich parkow. Jedyna pozytywna rzecza w calym zdarzeniu bylo to, ze kiedy Chung zobaczyl cialo i dotknal zwlok, potrafil wskazac policji morderce. Chwila zadowolenia w zalewie godzin czarnej rozpaczy.

Lokalizator zwolnil, a potem zatrzymal sie na srodku korytarza i znieruchomial. Byl sam, a jednoczesnie odczuwal czyjas obecnosc. We wdychanym powietrzu bylo cos niezwyklego, niezdefiniowana jakosc, ktora dawala poczucie obecnosci... ducha. Popatrzyl za siebie, nastepnie do przodu, ale na korytarzu nie bylo nikogo oprocz niego. Jednak wciaz mial wewnetrzna pewnosc, ze ktos lub cos tedy przechodzilo. Tylko kto i kiedy?

Oczy Chunga przypatrywaly sie dlugim rzedom drzwi widocznych po obu stronach korytarza. Nie bylo w tym nic nadzwyczajnego, w koncu kiedys bylo to ostatnie pietro hotelu. Nadal nim bylo, tylko obecnie zajmowala je Centrala Wydzialu E. Chung wiedzial, ze za drzwiami pracujajego koledzy. Ale czy zagoscilo tutaj cos jeszcze?

W koncu zaswitalo mu w glowie, w jakim miejscu sie zatrzymal - dokladnie przed drzwiami, na ktorych wisiala tabliczka z napisem:

POKOJ HARRY'EGO

Przez plecy Chunga przebiegl dreszcz.Odetchnal glebiej, przeciagnal sie, wzruszyl ramionami i usmiechnal na mysl o wlasnych przywidzeniach, ktore mogly byc spowodowane przepracowaniem. W koncu znajdowal sie w Wydziale E, a przed jego nosem znajdowal sie pokoj Harry'ego. Pewnie kazdy poczulby sie dziwnie przed drzwiami pokoju, w ktorym mieszkal czlowiek potrafiacy rozmawiac ze zmarlymi oraz pojawiac sie i znikac jak duch. Chung wiedzial, ze psychiczne energie i wibracje moga pozostawac w pewnych miejscach przez bardzo dlugi czas.

Moze najlepiej by bylo, gdyby wylaczyl sie na chwile, dal odpoczac swemu talentowi i po prostu napisal raport.

Ruszyl do swojego pokoju, pozostawiajac za soba drzwi do pokoju Harry'ego oraz zanikajace dziwne odczucie...Trask siedzial sam w swoim gabinecie i zastanawial sie. W koncu doszedl do wniosku, ze rozumie powody powsciagliwosci Goodly'ego w stosunku do przypadku Scotta St Johna. W swietle oczywistych i calkiem zrozumialych obaw Goodly'ego Trask wiedzial, ze musi mu pozwolic na prowadzenie sledztwa razem z Anna Maria English.

Trask wiedzial, ze prekognita nie powiedzial calej prawdy i dlatego nalegal na przedstawienie szczegolowego raportu z tego, co dostrzegl Goodly. Z kolei czesciowa prawda nie jest klamstwem i mozna bylo zrozumiec, dlaczego Goodly nie chcial mowic o wszystkim. Opowiesc o potencjalnym niebezpieczenstwie, z jakim mogliby sie spotkac razem z ekopatka, z pewnoscia zaalarmowalaby szefa Wydzialu E.

Trask nie dawal sie latwo zwodzic czesciowa prawda. W pelni rozumial postawe Goodly'ego, ktora wynikala z rozterek pomiedzy lojalnoscia wobec agencji a koniecznoscia postepowania zgodnie z talentem pozwalajacym odczytywac zdarzenia w przyszlosci. Jednak z punktu widzenia szefa Wydzialu E sprawy wygladaly nieco inaczej.

Choc praktycznie nikt nie byl w stanie oklamac Traska, to on sam nie zawsze musial scisle trzymac sie prawdy. Taki sposob dzialania niezbyt mu sie podobal, jednak czasami okolicznosci wymagaly tego, zeby po prostu nie ujawniac calej prawdy.

Przeciez nie mogl pozwolic na to, zeby dwoje z jego najbardziej wartosciowych ludzi ruszylo w nieznane, mierzac sie z czyms przerazajacym. W wizji prekognity znalazlo sie miejsce dla dwoch agentow Wydzialu E, ktorzy mieli pomagac St Johnowi. Ale co by bylo, gdyby do akcji dolaczyl jeszcze trzeci i czwarty agent, o ktorych istnieniu prekognita nie wiedzialby?

Trask wiedzial, ze czasami przezornosc nakazywala obserwowac tych, ktorzy podjeli sie zadania sledzenia kogos innego. Goodly chcial podjac sie tajnej inwigilacji? Nie ma sprawy, ale Trask poleci Davidowi Chungowi i jeszcze jednej osobie dyskretna obserwacje Goodly'ego i Anny Marii English. Ubezpieczenie dwoch cennych agentow Wydzialu E wydalo sie Benowi Traskowi sensownym i logicznym pomyslem, a w zasadzie srodkiem ostroznosci. Chung bez problemu potrafi ubezpieczac prekognite i to w taki sposob, ze Goodly niczego nie zauwazy.

Trask zadzwonil do oficera dyzurnego, pytajac, czy David Chung wrocil do Centrali. Wrocil. To dobrze! Niech przyjdzie z raportem do gabinetu szefa za... powiedzmy za pol godziny?

W miedzyczasie Trask wrocil do przegladania dokumentow, raportow i zapytan lezacych na biurku i sprawdzil, czy nie ma tam czegos, co wymagaloby uwagi oraz interwencji Wydzialu E.

Pol godziny mijalo szybko, a Trask zajmowal sie przekladaniem dokumentow, na ktorych stawial ptaszka, krzyzyk lub zapisywaljakis komentarz, co oznaczalo: tak, nie lub byc moze. Oznaczone dokumenty ladowaly w przegrodkach: wplynelo, odeslac lub zajac sie. Wydzial E otrzymywal przerozne dziwne zapytania zwiazane z niewyjasnionymi zbrodniami i niewytlumaczalnymi zjawiskami, ktore wykraczaly poza wiedze i doswiadczenie tradycyjnych sluzb zwiazanych z bezpieczenstwem panstwa. Trask musial dokonywac wyboru pomiedzy roznymi przypadkami morderstw, zaginiec, przedziwnych wypadkow, zbrodni, malwersacji, skandali politycznych i podejrzen zwiazanych z zagrozeniem panstwa lub ewentualnego szpiegostwa.

Ostatnia dostawa naplywajacych spraw i zapytan skladala sie na dosyc typowy przekroj, do ktorego Trask juz dawno zdazyl przywyknac. Nierozwiazane zagadki tworzyly spektrum od spraw przyziemnych i codziennie opisywanych w gazetach do dziwnych i egzotycznych, od ciemnych i znamionujacych szalenstwo do obrzydliwych.

Byla na przyklad sprawa Herr Ernsta Stengera, jednego z szefow Ministeriumfur Staat Sicherheit - Ministerstwa Bezpieczenstwa Wewnetrznego, czyli Stasi - ktory zniknal i prawdopodobnie przekroczyl granice Szwajcarii wraz z kluczami do bankowych skrytek, w ktorych ukryto rosyjskie zloto. Byl to skarb pozwalajacy oplacac nielegalne operacje Stasi poza granicami NRD.Herr Stenger zostal zaocznie oskarzony o popelnienie licznych zbrodni, w tym tortur, gwaltu i morderstwa. Kierowal takze komorka Stasi, ktora kontrolowala niemiecka straz graniczna, Grenz Polizei, w skrocie Grepo. Stenger wydal rozkaz, aby strzelac nawet do tych uchodzcow, ktorym udalo sie pokonac mur lub zasieki i znalezc sie po zachodniej stronie. Uwaza sie rowniez, ze Stenger wysylal agentow Stasi do Berlina Zachodniego w celu eliminowania ludzi z wywiadu panstw NATO oraz ze podczas tych akcji wspoldzialal z organizacjami terrorystycznymi takimi jak IRA.

Oczywiscie ludzie z MI5 oraz MI6 byliby szczesliwi, mogac zamienic pare slow z Herr Stengerem, zanim nie dostana go w swoje rece przedstawiciele "wladzy" rosyjskiej, czyli niesmiertelnej KGB, lub dawni koledzy ze Stasi. Z tego powodu byloby bardzo pozadane, zeby Wydzial E odnalazl obecne miejsce pobytu poszukiwanego i poinformowal o nim odpowiednie agencje.

Trask przez chwile zastanawial sie nad tym przypadkiem. Czy ktos naprawde wierzyl, ze dysponuja az taka liczba czasu i ludzi, ktora jest potrzebna do tego rodzaju poszukiwan? Co oni sobie wyobrazaja? Przeciez Mossad i pare innych organizacji wywiadowczych wciaz poszukuje zyjacych kryminalistow, ktorzy popelnili zbrodnie w czasie drugiej wojny swiatowej. Takie poszukiwania moglyby trwac wiecznie. Przekaze szczegoly zapytania do wydzialu i jesli okaze sie, ze natkna sie na slad faceta przy okazji innych dzialan, to wowczas dadza znac zainteresowanym sluzbom.

Trask przejrzal kolejny dokument i westchnal. Slady UFO w Walii oraz kregi pozostawione na polu zboza w Dorset - typowe. Choc MI5 oraz policja wiedza, jaka wartosc maja informacje zdobywane przez Wydzial E, to jakies wyksztalcone polglowki w Ministerstwie Rolnictwa i Rybolowstwa wciaz zarzucaja ich zleceniami dotyczacymi poszukiwan zielonych kosmitow, ktorzy (prawdopodobnie) pozostawiaja niewybredne napisy na polach starej Anglii.

Przetargal dokument i przelozyl do akt nr 13, czyli do kosza, skad trafia do niszczarki.

Kolejne. Cos dziwnego i bardzo nieprzyjemnego. Trask wiedzial juz cos o tym przypadku, ale byly to tylko ogolniki, ktore mial okazje przeczytac w gazetach i to jakies szesc miesiecy temu. Tym razem do jego uwagi zaczely docierac szczegoly. Powoli przeczytal raport, a potem zrobil to ponownie.

Gregory Stamper, czlowiek bardzo bogaty, posiadajacy udzialy w kilku globalnych bardzo dochodowych koncernach zajmujacych sie wydobyciem i przetworstwem metali szlachetnych, zostal znaleziony martwy w jak to eufemistycznie okreslono - "dziwnych i podejrzanych okolicznosciach". Trask uznal to okreslenie za klasyczna brytyjska flegme. Ale patolog sadowy, autor dolaczonego opisu sekcji (ktos, kto z natury rzeczy jest obyty z patologiami), poszedl krok dalej i zatytulowal raport nastepujaco:

Raport dotyczacy wynicowania G. Stampera.

Operacji wymagajacej nieprawdopodobnych zdolnosci chirurgicznych, ktora z medycznego punktu widzenia wydaje sie niemozliwa do przeprowadzenia.

Wynicowanie? Nawet znajac ten termin, a przynajmniej mogac odgadnac - dzieki zalaczonym fotografiom - co to moze znaczyc, Trask wpisal slowo w swoj komputerowy slownik. Na ekranie pojawila sie odpowiedz:

Wynicowac - wywrocic wnetrze na zewnatrz.

Trask dalej zastanawial sie, o co tu chodzi, probujac wyobrazic to sobie w przestrzeni. W zasadzie robil to co rano. Wynicowywal skarpetki, zeby moc je latwiej zalozyc na stopy. Tylko ze skarpetkom nie czynilo to zadnej szkody.

Wczytujac sie w raport, pomijajac sens i znaczenie wielu technicznych lub medycznych okreslen, Trask zrozumial, ze mialo tu miejsce dokladnie to, co we wstepie opisal patolog: przyczyna smierci Stampera bylo wynicowanie (wszak czlowiek nie moze zyc zbyt dlugo z wewnetrznymi organami zwisajacymi na zewnatrz), choc nie odnotowano smiertelnych uszkodzen lub obrazen wewnetrznych.

To wszystko nie mialo sensu, a stwierdzenie: "z medycznego punktu widzenia wydaje sie niemozliwa do przeprowadzenia" calkowicie pozbawialo sensu caly raport.

Trask usiadl wygodnie w fotelu, potarl podbrodek i przypomnial sobie, jak dawno, dawno temu ojciec zabral go naMalte. Mial dziesiec lat, gdy ojciec po raz ostatni podjal probe porozumienia sie z pochodzaca z Malty matka malego Benjamina. Ben wspominal scene, kiedy siedzial nad brzegiem morza, na skalnym wystepie, a ze zrujnowanej chatki rybaka dobiegaly do niego podniesione i rozgniewane glosy klocacych sie rodzicow. Jednak po jakims czasie uwage chlopca zwrocil na siebie mocno opalony plywak, ktory wyszedl z wody, trzymajac w rekach osmiornice, ktora owinela sie wokol jego nadgarstkow.

To, co odbylo sie pozniej, mozna by chyba nazwac wynicowaniem. Co prawda nie takim jak medyczny opis patologa, poniewaz plywak czy rybak dokonal nozem naciecia w ciele osmiornicy, zeby wywinac ja wnetrzem na zewnatrz. Ale dlaczego rybak tak postapil? Po to, zeby odciac jej wewnetrzne organy, ktore po wynicowaniu wystawaly na zewnatrz. Trask pamietal, jak zolte skaly zostaly pochlapane czarna substancja przypominajaca atrament i jak nadlecialo cale stado krzyczacych mew, walczac o serce, watrobe i inne wnetrznosci plywajace w wodzie.

Osmiornica zostala wywinieta wnetrzem na zewnatrz. Wynicowanie Gregory'ego Stampera musialo przebiegac inaczej. W jego przypadku, jak zauwazyl patolog, nie bylo zadnych naciec...

Trask dlugo wpatrywal sie w fotografie i gwaltownie podskoczyl, kiedy rozleglo sie pukanie do drzwi. To, co przeczytal, zrobilo na nim zaskakujaco mocne wrazenie. Odczekujac chwilke, ktora byla mu potrzebna do zebrania mysli, Trask zawolal:

-Wejsc!

W drzwiach ukazal sie David Chung niosacy raport dotyczacy zaginionej i martwej dziewczynki. Lokalizator szybko wyrzucal z siebie slowa podsumowujace tresc raportu, po czym podal Traskowi zadrukowana kartke papieru.

-Jestes pewien, ze zlapalismy wlasciwego czlowieka, morderce? - spytal Trask.

-Tak - odparl Chung z pewna doza samozadowolenia w glosie. - Odpowie swoim zyciem za zycie ofiary. Koniec z draniem!

-Ale dla ciebie to jeszcze nie koniec, co?

-Dam sobie z tym rade, szefie - padla odpowiedz i Chung zwrocil sie w kierunku drzwi. - Przeciez zawsze sobie z tym jakos radzimy...

-David, zostan jeszcze na chwile - powstrzymal go Trask. - Usiadz, prosze.

Lokalizator odwrocil sie, mowiac:

-Nie trzeba, juz wszystko w porzadku. - Jednak zobaczyl wyraz twarzy swojego szefa i zrozumial, ze prosba Traska nie dotyczyla jego samopoczucia.

-Jezeli chodzi o mnie, to tez sie dobrze nie czuje. Ale skoro ty sie podzieliles ze mna swoimi problemami, to moze ja tez to zrobie. - Przesunal czarno-biale fotografie w strone Chunga. Patrzace na zdjecia migdalowe oczy lokalizatora natychmiast zwezily sie.

-Co...? - powiedzial, przy czym jego dolna szczeka nieznacznie opadla na dol.

-David - rzekl Trask - mozesz mi pomoc? Powiedz, w jaki sposob moglbys kogos wynicowac?

-W jaki sposob co zrobic? - Chung skrzywil sie, ze zdumieniem wpatrujac sie w fotografie.

-W jaki sposob moglbys wywinac kogos wnetrzem na zewnatrz?

-Co to ma byc, do cholery? - Nozdrza lokalizatora rozszerzyly sie, wargi drzaly i odsunely sie do tylu w gescie odrazy.

-Wlasnie o tym mowie - cicho stwierdzil Trask. - O to pytam. Ta osoba zostala wywinieta wnetrzem na zewnatrz. W jaki sposob moglbys cos takiego zrobic? Oczywiscie nie musisz na to odpowiadac.

-On zostal wywiniety na zewnatrz?

-Nie do konca - Trask pokrecil glowa. - To co z zewnatrz, zostalo wcisniete do srodka i wywiniete. Zostal wynicowany.

-To chyba jakis glupi zart? - Chung spojrzal na Traska i zakladajac, ze jest to wyjatkowo glupi zart, dodal: - Moze gdybym mu cos dlugiego wcisnal w tylek... na przyklad kij od szczotki o rozszerzanej koncowce z haczykami? I gdyby to w srodku rozszerzyc i wciagnac calosc przez jego... hm...

-Nie - przerwal mu Trask - takie cos rozerwaloby mu odbyt, poszarpalo na kawalki i zniszczylo wnetrznosci. Na fotografiach nie ma zadnych uszkodzen tego rodzaju. Zadnych naciec. Spojrz na nogi, a wlasciwie na to, co bylo nogami, na rece i na glowe. Te czesci rowniez zostaly wynicowane.- Mowisz powaznie? - spytal Chung lamiacym sie glosem. - To faktycznie jest czlowiek? Ktos, kto calkowicie zostal... wywiniety od wnetrza na zewnatrz?

-Tak - potwierdzil Trask. - Tak jakby mieso zostalo odseparowane od kosci, zwiniete, tak jak sie zwija rajstopy... a nastepnie odwiniete skora do srodka i wyciagniete wzdluz golych kosci. Ale nie dokonano zadnych naciec.

-A krew?

-Musial krwawic - wyjasnil Trask. - To skora utrzymuje krew wewnatrz organizmu, David! Kiedy odrywa sie mieso od kosci, krwawienie jest calkiem naturalne. Lub raczej nienaturalne, jak w tym wypadku.

-A ten ktos lub cos, ktory tego dokonal?

-Patolog wykonujacy sekcje stwierdzil, ze gdyby nie widzial tego na wlasne oczy, to uznalby cos takiego za niemozliwe do przeprowadzenia. A jednak cos takiego sie wydarzylo, bez wzgledu na to, czy ktos to zrobil, czy nie. Czy bylo to morderstwo, czy tez nie.

-Myslisz, ze cos takiego jest mozliwe bez ingerencji z zewnatrz?

Trask wzruszyl ramionami.

-Przegladales kiedys przypadki z archiwum Sir Keenana Gormleya? - Gonnley byl pierwszym szefem Wydzialu E, w czasach kiedy organizacja nazywala sie INTESP, co bylo akronimem wywodzacym sie od slow "wywiad" i "szpiegostwo" lub byc moze od skrotu ESP. Trask nigdy nie zadal sobie trudu, zeby sie o to zapytac.

-Gormley zajmowal sie dwoma przypadkami samospalenia sie ludzi i dosc przekonujaco dowodzil, ze akty samozaplonu zaistnialy bez ingerencji z zewnatrz. Nikt nie podlozyl ognia ani nie zamordowal ofiar. Ci ludzie spontanicznie sie zapalili.

-Tak, slyszalem o takich przypadkach - pokiwal glowa Chung. - Cos w rodzaju gwaltownej reakcji chemicznej. Ale to? - Pokrecil glowa i odsunal od siebie zdjecia. - To nie jest to samo.

-W pewnym sensie jest - stwierdzil Trask. - To jest rownie tajemnicze i niewytlumaczalne. Zastanawiam sie, czy jesli ktos moze zginac w wyniku samozaplonu, to czy nie istnieje rowniez mozliwosc spontanicznego wynicowania?

Lokalizator jedynie zmarszczyl brwi i pokrecil glowa.

-To naprawde robi wrazenie.

-Tak - zgodzil sie Trask. - Na mnie tez zrobilo... i to ogromne. Tylko ze ja przeczytalem caly raport i nie uslyszales jeszcze najgorszego. Kiedy znalezli to... to cos... lub raczej tego kogos, to jeszcze zyl!

-O Jezu! - Chung z trudem zaczerpnal oddech. - On byl...?

-Tak, zywy - potwierdzil Trask. - To byla koszmarna agonia. Dzieki Bogu szybko umarl.

Chung nic nie odpowiedzial, tylko po prostu siedzial bez ruchu.

W koncu Trask otrzasnal sie i rzekl:

-David, znajdz kogos, kto nie jest bardzo zajety i niech cos dla mnie sprawdzi. Ciekawy jestem, czy gdzies juz nie odnotowano podobnych przypadkow. Powinnismy sie temu lepiej przyjrzec.

-Moze chcesz, zebym ja sie tym zajal? - spytal Chung i wstal, majac nadzieje, ze Trask nie powierzy mu tego zadania. - Wyglada na to, ze nie mam teraz nic do roboty, wiec moze...

-Nie - odrzekl Trask, krecac glowa i usmiechajac sie niewyraznie. - Dla ciebie mam inne zadanie. Nie tak upiorne.

-Tak? - Chung odczul ulge, z trudem probujac to zamaskowac.

-Tak - odrzekl Trask i bez dalszej zwloki strescil sprawe Scotta St Johna, wyjasniajac koniecznosc inwigilacji lana Goodly'ego oraz Anny Marii English. - To dla ich dobra - dodal na koncu.

-Tak jest - Chung odpowiedzial chlodnym tonem. - Rozumiem. Ale i tak nie podoba mi sie szpiegowanie naszych ludzi.

-Wiem, David. Nie musi ci sie to podobac. To Wydzial E, przyjacielu. Zajmujemy sie sprawami, ktore nikomu sie nie podobaja - ani tobie, ani mnie, ani nikomu innemu - ale staramy sie jak najlepiej wykonac nasza robote. Poza tym nie jest to szpiegowanie, ale ochrona i tyle. Nawet jesli oni o tym nie wiedza. Poza tym... - na twarzy Traska pojawil sie wyraz stanowczosci - poza tym to ja tu jestem szefem i wydaje rozkazy. Wlasnie to zrobilem i masz sie tym zajac.- Tak jest - powtorzyl Chung i skierowal sie do drzwi.

Trask patrzyl, jak lokalizator wychodzi, i upewnil sie w przekonaniu, ze podjal wlasciwa decyzje. Zadanie przydzielone Chungowi mozna by uznac za dwuznaczne, ale przynajmniej nie bedzie myslec o znalezionym, zgwalconym i zamordowanym dziecku...

Bialy prywatny samolot zatrzymal sie na rozgrzanym pasie startowym lotniska, wzniecajac tumany kurzu odwroconym ciagiem odrzutowych silnikow. Siedzacy w cieniu komitet powitalny, skladajacy sie z szesciu uzbrojonych czarnych zolnierzy ubranych w polowe mundury, poderwal sie na rowne nogi i podbiegl do samolotu, formujac dwuszereg po obu stronach stopni opuszczanych z odrzutowca.

Za nimi znacznie wolniejszym krokiem szedl mlody, liczacy okolo osiemnastu lat, przystojny czarny mezczyzna ubrany w szara jedwabna koszule, drogi zachodni garnitur i biale buty. Mezczyzna zatrzymal sie przed schodkami. Na marynarce mlodzienca lsnily trzy rzedy medali swiadczacych o posiadanej randze w tym zapomnianym przez Boga autokratycznym kraju. Mezczyzna byl ukochanym oraz jedynym synem bezwzglednego i okrutnego dyktatora. Byl tez pierwszym z mozliwych nastepcow szykowanych do objecia wladzy po dyktatorze.

Fale goraca bily z rozgrzanych plyt ladowiska. Mlodzieniec machal reka, odpedzajac od siebie muchy, jednak znieruchomial, gdy zobaczyl ruch w ciemnym jak atrament wnetrzu kryjacym sie za owalnymi drzwiami samolotu. Najpierw pojawila sie wysunieta do przodu twarz pochylonego czlowieka. Byl to niezwykle wysoki, chudy jak patyk mezczyzna z dluga szyja ubrany we wschodni kaftan z wysokim kolnierzem, a na nogach mial czerwone skorzane sandaly. Cere mial blada i zaczesane do tylu siwiejace wlosy, ktore opadaly na wysoki kolnierz. Mial gleboko osadzone ciemne oczy, male okragle uszy, waskie usta i wystajacy podbrodek. Gdyby dodac do tego brode, wasy oraz bokobrody i gdyby sie usmiechal oraz mial ciemna skore, to mozna by go pomylic z indyjskim mistykiem, guru jakiejs ezoterycznej sekty. Wokol niego mozna bylo wyczuc aure tajemnej wiedzy, wizji oraz mocy, ktore przekraczaja zdolnosci zwyczajnych ludzi. I choc ze swoim wzrostem mogl robic duze wrazenie, to na jego bladej, gladko ogolonej twarzy nie pojawil sie nawet cien usmiechu.

Kiedy dosc niezdarnie na sztywnych nogach zszedl ze schodow, mlodzieniec podszedl do niego i stanal pomiedzy zolnierzami, wyciagajac reke na powitanie.

-Ojcze, przyslal mnie moj ojciec, general Wilson Gundawei, abym towarzyszyl ci w drodze do palacu. Ci zolnierze to warta honorowa - odezwal sie po angielsku z akcentem wskazujacym na dluzszy pobyt w jednej z lepszych szkol w UK.

-Widze, Peter, ze masz sie dobrze i w pelni wyzdrowiales. Bardzo sie z tego ciesze - powiedzial mezczyzna, ignorujac wyciagnieta dlon. Jego glos byl gleboki i mocno rezonowal, ale trudno byloby rozpoznac jakis szczegolny akcent. Jego usta prawie sie nie poruszaly, wypowiadane zas slowa brzmialy sztucznie, sztywno i niepewnie. Mlody czlowiek pomyslal: Tak samo bylo przy naszym pierwszym i ostatnim spotkaniu. Moze on nie mowi zbyt wiele. Moze nie przywykl do wypowiadania sie. Mozliwe, ze wielcy mistycy, mysliciele i uzdrowiciele nie lubia mowic.

Mezczyzna spojrzal na niego i tak jakby czytal w myslach, a moze po to, zeby skrocic dalsze formalnosci, powiedzial:

-Nie potrzebuje konwersacji. - Nastepnie popatrzyl na stojacych po obu stronach zolnierzy i dodal: - Bron, Peter? Tak wyglada powitanie twojego ojca? Tak okazujesz szacunek?

-To warta honorowa - odrzekl mlodzieniec, jego reka niezgrabnie opadla do boku. Nastepnie wzruszyl przepraszajaco ramionami, mowiac: - Moze powinnismy po prostu powiedziec... warta? Czasy sa niepewne, general ma wrogow, jak wszyscy wladcy. Uwaza, ze trzeba sie miec na bacznosci i stara sie mnie chronic, to wszystko... i ciebie takze, ojcze! Bez ciebie nie mialby spadkobiercy, ktorego trzeba chronic.

Od strony zabudowan lotniska podjechala lsniaca limuzyna w asyscie dwoch pojazdow wojskowych. Kiedy samochod zatrzymal sie, otworzyly sie drzwi i ze srodka wyskoczylo dwoch umundurowanych ochroniarzy trzymajacych lekkie pistolety maszynowe. Byli czujni i rozgladali sie dookola. W miedzyczasie od strony lotniska zatrzymala sie eskortujaca polciezarowka. Plocienny dach byl odsloniety, ukazujac stojacych za metalowymi oslonami strzelcow ubranych w kamizelki kuloodporne.

-Niepewne czasy - odezwal sie chudy jak patyk mezczyzna. - Na to wyglada. - Nastepnie spojrzal na zegarek, cos w nim wyregulowal i ruszyl za mlodziencem w kierunku oczekujacej ich limuzyny...

W dawnych, lepszych czasach kwatera glowna generala byla ociekajacym bogactwem palacem. Bywali tam krolowie, ksiazeta, czarni (a czasem biali) dworzanie, dyplomaci w wyszukanych strojach i tylko bardzo rzadko wojskowi: byli to zawsze wysocy ranga oficerowie ubrani w wyjsciowe mundury, ozdobieni medalami i baretkami, na ktore faktycznie sobie zasluzyli. Byla to oznaka sprawiedliwosci... swego rodzaju.

Takie wlasnie refleksje nasunely sie Peterowi Gundaweiemu, ktory mial inne poglady od swojego ojca. Syn generala oraz jego gosc wspieli sie po marmurowych schodach i weszli przez glowne wejscie z wysokim lukowatym sklepieniem, po czym ruszyli dlugimi korytarzami z drzwiami prowadzacymi do zimnych i zakurzonych pokoi. Co pewien czas mijali czarnoskorych straznikow, ktorzy stawali na bacznosc, kiedy przechodzili obok. W jednym z pokoi zobaczyli pulkownika, ktory korzystajac z bambusowego kijka, wskazywal na sciennej mapie rozne miejsca plutonowi zolnierzy. Inne pokoje staly puste i nie bylo w nich zadnych mebli. W srodku gmachu za masywnymi strzezonymi drzwiami ze zlotym pasem znajdowaly sie prywatne apartamenty generala Wilsona Gundaweiego.

Szesciu siedzacych na lawkach zolnierzy stanelo na bacznosc i podejrzliwym wzrokiem zlustrowalo wysokiego mezczyzne. Mieli rozkaz przeszukania kazdej obcej osoby. Podczas poprzedniej wizyty goscia nie byli na sluzbie. Tylko czego mieli szukac? Gosc byl bardzo chudy, jego kaftan byl cienki i scisle przylegal do ciala. Na rece mial zegarek, oprocz tego zadnych widocznych ozdob. Mlody, dobrze wyksztalcony Piotr Gundawei, syn i dziedzic generala, odsunal uzbrojonych ludzi na bok.

Dowodzacy oddzialem oficer trzykrotnie zastukal do drzwi. Po chwili od srodka otworzyl sie panel o powierzchni osmiu cali kwadratowych. Przez otwor wyjrzala ladna twarz czarnoskorej nastolatki i szybko zniknela. Zazgrzytal klucz, odskoczyly ukryte rygle, oficer i jeden z jego ludzi pociagneli za wielkie, wypolerowane mahoniowe klamki. Drzwi nieznacznie rozwarly sie, ukazujac szczeline w srodku, ktora powoli rozszerzala sie, w miare jak uchylaly sie skrzydla. Drzwi zamknely sie natychmiast po tym, jak gosc wraz z eskorta wszedl do srodka.

Komnata w ktorej sie znalezli, byla bardzo duza i z wysokim sufitem, stanowila centralne miejsce, z ktorego mozna bylo wejsc do licznych pokoi i przejsc zbiegajacych sie centralnie w komnacie podobnie jak szprychy w kole. Wielkie drzwi wejsciowe, przez ktore weszla dwojka gosci, stanowily jedyne wejscie do tej wewnetrznej swietej przestrzeni. Poniewaz w komnacie nie bylo okien, pomieszczenie oswietlaly cztery wielkie zyrandole. Posrodku komnaty zwisal z sufitu ogromny wiatrak, ktory mielil powietrze szescioma lopatami.

Jakies pietnascie metrow od drzwi na marmurowej podlodze stalo wielkie loze z kolumnami zdobionymi koscia sloniowa i zlotem. Za lozem na wyscielonej skorami lampartow scianie wisialy glowy upolowanych zwierzat. General byl znany ze swych nadzwyczajnych umiejetnosci lowieckich. Po obu bokach lozka lezaly wielkie poduszki opadajace na podloge. Siedzialy na nich cztery przytulone do siebie prawie calkiem nagie dziewczeta, po dwie przy kazdym z koncow loza. Dosc intensywnie kolyszace sie bursztynowe, przetykane zlotem, polprzezroczyste zaslony wskazywaly na to, ze general nawet w takiej chwili "poluje".

Korzystajac z chwili czasu i sadzac, ze jest ku temu ostatnia sposobnosc, Piotr Gundawei zwrocil sie do goscia, szepczac slowa ostrzezenia:

-W samolocie powiedziales mi, ze nie jestes zadowolony z postawy mojego ojca. Jako twoj dluznik chcialbym ci cos doradzic: z generalem nie nalezy byc rownie bezposrednim. Jego cierpliwosc jest dosc ograniczona, za to w gniewie nie zna umiaru.

Gosc odpowiedzial krotkim spojrzeniem. Z jego ust nie padlo zadne slowo. Niemal niewidoczny usmiech przybral wyraz kpiny. W jego gleboko osadzonych oczach zaplonely ogniki.

W tej samej chwili rozwarly sie zaslony wiszace nad wielkim lozem, ukazujac generala, ktory skinal na nich. Goscie przeszli przez marmurowa podloge i zatrzymali sie przed lozem. General Wilson Gandawei zalozyl na siebie gruby szlafrok, przewiazal sie paskiem i usiadl na skraju loza. Oprocz szlafroka nie mial nic wiecej na sobie, a za jego plecami piekna mloda dziewczyna podnosila sie z kolan, probujac zakryc swa nagosc naszyjnikami z drogich klejnotow i purpurowym przescieradlem.

-Ach! - odezwal sie general. - A wiec jest pan punktualny, przybyl pan zgodnie ze swoim planem, choc nie z moim. Jak pan widzi, zazwyczaj sie spozniam... no i przeszkodzil mi pan w moich, hm, cwiczeniach. Jednak ciesze sie, ze pana widze, panie Guyler Schweitzer. - General usmiechnal sie i wyciagnal przed siebie gruba dlon. Gosc najwyrazniej zlekcewazyl gest powitania i zamiast tego intensywnie przygladal sie gospodarzowi. Mial przed soba megalomana, czlowieka opetanego chciwoscia, wladza i pozadaniem. Lysy i lsniacy od seksualnych wydzielin general Wilson Gundawei patrzyl na swa pusta wyciagnieta dlon. Stopniowo usmiech znikal z jego twarzy. Przysunal sie blizej do goscia, wyciagnal reke jeszcze bardziej i rozkazujacym tonem stwierdzil:

-Guyler, z pewnoscia wiesz, ze to niegrzeczne, a nawet obrazliwe, zeby...

-Nie dotykam nikogo, jezeli nie staje sie to... nieuniknione - przerwal mu wysoki mezczyzna. - Jesli chodzi o moje imie, to faktycznie nazywam sie Guyler Schweitzer i korzystam z niego w sprawach sluzbowych. Jednak wiekszosc moich pracownikow oraz innych ludzi, ktorych mialem przyjemnosc... poznac i ktorych leczylem, wlacznie z twoim synem Peterem, nazywa mnie ojcem. Zdecydowanie wole, zeby mowic do mnie "ojcze".

General zacisnal dlon w piesc, opuscil reke i powiedzial:

-W tym miejscu moja cierpliwosc zaczyna sie konczyc, ojcze. Moze moglbys jednak laskawie mi wyjasnic, czy "ojciec" trzeba pisac duza litera? A moze wolalbys, zeby mowic do ciebie Ojcze Nasz lub Boze?

Gosc wygladal na lekko zaskoczonego, ale po chwili wyprostowal cialo, stajac sie jeszcze wyzszym, i odpowiedzial:

-Pomimo moich poszukiwan nie jestem przekonany co do tego, ze istnieje bostwo tego rodzaju, nie mam rowniez zamiaru z nim wspolzawodniczyc, gdyby ono faktycznie istnialo. Gdyby jednak taki ktos istnial, to z radoscia bym go poznal. Mysle, ze mielibysmy pare spraw do przedyskutowania... zanim jeden z nas lub obaj nie przestalibysmy funkcjonowac. I jesli znalazlby sie na to czas, to spytalbym go, dlaczego - pomimo jego wszechwiedzy, wszechpotegi i nieskonczonej artystycznej subtelnosci - jedno z jego stworzen jest tak tluste i pozbawione wdzieku.

Byla to najdluzsza z wypowiedzi wysokiego mezczyzny, jaka mieli okazje uslyszec general i jego syn. Szczeka mlodego mezczyzny opadla ze zdziwienia i zaskoczenia zarowno dlugoscia wypowiedzi, jak i jej trescia.

Z kolei twarz generala Wilsona Gundaweiego poszarzala. Oczy nabiegly mu krwia a policzki nadely sie. Nie zrozumial w pelni tresci wypowiedzi wysokiego mezczyzny, jednak wiedzial, ze zabrzmialo to jak zniewaga. I to tak wiele mil od lotniska - pomyslal general. - W tak duzej odleglosci od tego szkieletora i jego prywatnego odrzutowca.

W chwili gdy general formulowal swe mysli, gosc, jakby swiadomie chcac dolac oliwy do ognia, dodal:

-Mysle, ze wiesz, po co tu jestem. Chodzi o wazny i niedokonczony interes, a wlasciwie o powazny dlug...

Oczywiscie, ze wiem, dlaczego tu przyleciales - pomyslal general. - Przyciagnely cie jakies zludne nadzieje. Na dodatek okazales sie glupcem, probujac mnie sprowokowac. Coraz bardziej oddalasz sie od swojego samolociku. Jesli zas chodzi o nasz interes: mysle, ze nie istnieje. Musze sie teraz zajac sprawami osobistymi, ale ty, ojcze, nie bedziesz juz robic zadnych interesow. Ani ze mna, ani z nikim innym!

Ostatnia z mysli sprawila, ze twarz Gundaweiego odzyskala kolory i pojawil sie na niej rowniez usmiech. Jednak byl to raczej grymas i to dosyc sardoniczny. Niskim miekkim glosem powiedzial:

-Nie mam wiekszego zamiaru rozmawiac z toba o interesach. Ani teraz, ani pozniej! Jesli zas chodzi o dlugi, to nie wiem, czy zdajesz sobie sprawe, z kim rozmawiasz? Chcesz powiedziec, ze general Wilson Gundawei jest twoim dluznikiem? Nie przypominam sobie zadnego kontraktu.

-Nie bylo kontraktu. - Wysoki mezczyzna westchnal i pokrecil glowa. Nastepnie spojrzal na zegarek i cos przy nim pokrecil. - Tylko dzentelmenska umowa. Twoj syn byl chory na AIDS, a ja go wyleczylem. W zamian za to zgodziles sie wyplacic mojej firmie dziesiec milionow dolarow w zlocie, w rownych ratach, poczynajac od lutego. Ale pierwsza wplata jest juz spozniona o kilka miesiecy, a nasze proby kontaktu z toba pozostaly bez odpowiedzi. Przyjechalem tutaj, zeby wysluchac wyjasnien i albo zaakceptowac usprawiedliwienie, ustalic nowe nieodwolalne warunki umowy, albo wymierzyc kare. Na nieszczescie wyglada na to, ze bez kary sie nie obedzie.

Mezczyzna znowu mowil zaskakujaco dlugo, na dodatek jego slowa byly obrazliwe i wszystko wskazywalo na to, ze zrobil to naumyslnie.

-Kare? - ryknal Gundawei, schodzac z loza. - Co zrobisz? Wymierzysz kare? Osmielasz sie grozic mi w moim palacu?

-Nie dotrzymales slowa. - Gosc cofnal sie o krok. - Uzdrowilem twojego syna. Gdzie moja zaplata?

-AIDS jest nieuleczalne - krzyknal general. - Ty klamco, szarlatanie! Kazdy szaman w tysiacach wiosek moglby zrobic to samo, jesli nie wiecej!

-Nieuleczalne? - Gosc ani troche sie nie przestraszyl i nie przejal krzykami generala. - A reka twojego syna? Dotknalem go.

-Dotyk?! Dotyk?! - krzyczal Gundawei. - Co z tym dotykiem?! Mialbym zaplacic dziesiec milionow dolarow za jeden dotyk?! To dotyk szalenstwa, panie Guyler Schweitzer!

Peter Gundawei wszedl pomiedzy mezczyzn, podciagnal rekaw marynarki i pokazal generalowi miejsce, w ktorym ciemne cialo nosilo wyrazny znak dotyku czterech palcow i kciuka, co wygladalo, jakby skora w tym miejscu zostala wybielona.

-Tato, mam znak na skorze! General odsunal syna i krzyknal:

-Glupcze! Siedz cicho! A ty, Schweitzer... oszalales czy co? Nie wiesz, ze mozesz zaraz zniknac?

Waskie usta goscia rozwarly sie w zlowieszczym usmiechu, ukazujac malutkie, ostre jak igly zeby, ktore blysnely kolorem perlowej macicy.

-Na rece twojego syna jest moj znak - odezwal sie - ale nie dostalem zaplaty. Kiedy mnie wezwales, pokazywales zloto, wielki skarb. Gdzie to jest? Ukryles przede mna?

-Nie ma! - ryknal general. - Tak samo jak ciebie zaraz nie bedzie! Sto tysiecy zolnierzy wroga stoi na granicy mojego panstwa. Zloto zamienilo sie w papier - pieniadze potrzebne na zold dla mojej armii. Jedyne zloto, jakie posiadam, znajduje sie w tym pokoju! Ale nawet gdybym mial zloto, to i tak nie zaplacilbym. Za co? Za twoje leczenie? Moj syn nie jadl, chorowal na cos, mial goraczke, ktora sama przeszla. A jesli chodzi o znaki na jego rece, to pewnie uzyles jakiegos kwasu, ktorym oznaczasz swoje ofiary i zadasz za to zaplaty... za tak zwany cud. Myslales, ze jestem idiota? Wizyta skonczona! - General machnal reka wskazujac drzwi.

-A zatem kara - odezwal sie gosc.

Gundawei zblizyl purpurowa wykrzywiona twarz do wysokiego mezczyzny i odrzekl:

-Kara? Wyglada na to, ze to ty ja zaplacisz. - Cofnal sie na podwyzszenie, na ktorym stalo lozko, pociagnal za sznurek dzwonka i krzyknal: - Dziewczyno!

Mloda kobieta wybiegla z korytarza znajdujacego sie najblizej wielkich drzwi i Gundawei zawolal do niej:

-Wezwij straznikow!

Mezczyzna zwany Guylerem odwrocil sie do Petera Gundaweiego, mowiac:

-Musze juz isc. Jednak to, co zostalo ci podarowane, musi zostac odebrane. - Kiedy sie pochylil, mlodzieniec zobaczyl cos w ciemnym wnetrzu jego oczu, cos dziwnego, co kazalo mu sie cofnac. Wysoki mezczyzna niezdarnie, lecz szybko zblizyl sie do Petera i wyprostowal reke zakonczona pajakowata dlonia o dlugich palcach. Trwalo to krotka chwile. Nie byl to uscisk ani potezny uchwyt, ale zwyczajny, prawie pieszczotliwy dotyk. Mlodzieniec zostal wypuszczony, zachwial sie, potknal o podwyzszenie loza i wywrocil na plecy.

General wszystko widzial, rowniez chwilowy kontakt pomiedzy jego synem a Schweitzerem. Natychmiast ruszyl w strone wysokiego mezczyzny z uniesiona do gory zacisnieta piescia. W miedzyczasie dziewczeta dyktatora biegaly w rozne strony, bojac sie zagubic w labiryncie bocznych pokoi i korytarzy. Wielkie drzwi otwarly sie, a krzyki tloczacych sie przy nich zolnierzy stawaly sie coraz glosniejsze.

-Ty... ty... ty! - krzyczal general, biorac zamach i wymierzajac wysokiemu Schweitzerowi druzgoczacy cios w twarz.

Ale gosc wysunal blyskawicznie reke i chwycil opadajace ramie dyktatora, unieruchamiajac je bez najmniejszego wysilku.

-O nie, generale. Nie ja, lecz ty!

Wilson Gundawei poczul dotyk, jego potezny ciezar i niemala sila zmiescila sie w chudych palcach dziwnego przybysza. Jednak dotyk byl czyms wiecej niz zwyklym spotkaniem palcow i skory. Zapieklo, ale byl to calkowicie niezrozumialy dla dyktatora rodzaj pieczenia. Cos jak potrzasniecie lub prad powodujacy wibracje i uniemozliwiajacy kontrole nad cialem. Najpierw obezwladniona zostala reka, potem ramiona, szyja z glowa a w koncu pozostala czesc tulowia i wszystkie konczyny.

General uwolnil sie od swego tajemniczego goscia. Z trudem udalo mu sie wdrapac na podwyzszenie, po czym nogi odmowily posluszenstwa. Osunal sie i siedzial oparty plecami o lozko.

Jego syn w nagle zbyt duzym dla niego garniturze podczolgal sie do jego stop i przekrwionymi oczyma patrzyl, jak general zaczyna sie wic i krzyczec w koszmarnej agonii. Krancowo przerazony mlodzieniec zawolal:

-Ojcze?!... Ojcze!

Ale general najwyrazniej go nie slyszal. Kurczowo chwycil szlafrok, rozsunal poly i chwycil sie za brzuch. Jego pepek rozciagal sie powoli, powiekszajac sie i otwierajac. W koncu utworzyl sie w tym miejscu zwieracz, ktory zaczal zwijac sie do wnetrza, coraz bardziej wybrzuszajac zoladek, ktory wygladal jak przejrzaly granat pekajacy na sloncu. Jego soczyste czerwone nasiona, miazsz oraz wnetrznosci staly sie w pelni widoczne.

Peter Gundawei rzucil blagalne spojrzenie wysokiemu mezczyznie i wyciagnal drzaca reke w jego kierunku, lecz ten wzruszyl tylko ramionami, mowiac:

-To kara. - Po czym zupelnie niespodziewanie w przerazajacy sposob okazal emocje albo pewien rodzaj emocji. Kolyszac sie na pietach wydal z siebie cos, co moglo przypominac jedynie smiech szalenca. Po chwili zamilkl, dotknal przycisk na czyms, co wygladalo na niezbyt drogi zegarek, i skinal glowa wyrazajac tym gestem cos w rodzaju cynicznego pozegnania. Nastepnie wysoka, szczupla postac zamigotala jak fatamorgana, zrobila sie przezroczysta i zniknela.

Odeszla, rozplynela sie, jakby jej nigdy wczesniej nie bylo...

Z ogromnych zyrandoli na marmurowa podloge polecialy dymiace drobiny szkla kilku peknietych zarowek. Elektryczne polaczenia w lampach oraz w wiszacym wentylatorze zaszumialy. Roje bialych, goracych iskier pofrunely na wszystkie strony. Wielki wiatrak najpierw zwolnil, a nastepnie zaczal coraz predzej wirowac, niebezpiecznie kolyszac sie u podstawy. Lopaty wiatraka ze swistem rozcinaly zadymione powietrze. Chwile pozniej cale urzadzenie urwalo sie i z hukiem uderzylo o podloge.

Slychac bylo jedynie przerazliwe krzyki polnagich dziewczat generala i stukot podkutych butow biegnacych zolnierzy, ktorzy trzymali w rekach bron gotowa do strzalu.

Peter Gundawei, przerazliwie chudy, z wybaluszonymi brazowymi oczami, z zapadnietymi policzkami, probowal odsunac sie od ojca, ale wciaz nie potrafil oderwac wzroku od ciala generala, ktore oddzielalo sie od kosci, podczas gdy jego plyny splywaly z podwyzszenia na marmurowa podloge.

Oficer dyzurny, starszy mezczyzna w randze kapitana, podszedl do loza i zobaczyl generala Wilsona Gundaweiego, ktory wciaz zyl. Mrugal gwaltownie oczami... choc w tym samym czasie jego mozg wysuwal sie z rozszerzonego ucha, a gorna warga i nos byly wywiniete do wewnatrz, zsuwajac sie z jednolitej, podobnej do maski, ociekajacej krwia czaszki! Nieopodal syn generala, Peter Gundawei, konczyl swe zycie w pomietym bialym garniturze okrywajacym jego chore, zniszczone przez AIDS cialo.

Kapitan patrzyl na to wszystko przez dluzsza chwile, ledwie akceptujac to, co widza jego oczy. Jedna z dziewczat podbiegla do niego, krzyczac:

-Ojcze! Och, ojcze! - To byla jego corka. Kapitan w koncu wiedzial, co powinien zrobic.

Wydal swoim ludziom rozkaz opuszczenia pokoju, owinal corke jednym z purpurowych przescieradel, powiedzial, zeby nie patrzyla, i odsunal jana bezpieczna odleglosc. Rozlegla sie glosna seria wystrzelona z automatycznego pistoletu. Migotanie lamp i bzyczenie przewodow natychmiast ucichlo, a w powietrzu oprocz innych zapachow czuc bylo kwasny odor prochu.

Dwoch mezczyzn na podwyzszeniu skonczylo zycie, w szybszy i mniej bolesny sposob.

Kapitan nie nalezal do litosciwych ludzi. Jego corka byla tylko jedna z dziewczat, ktore wykorzystywal general... jednak cena za oficerski stopien ojca byla zbyt duza, nawet gdyby wziac pod uwage, ze kapitan i tak nie mial wyboru. Starszy mezczyzna zerwal gwiazdki z naramiennikow, rzucil je na lozko i zawolal swoich ludzi.

-O nic nie pytajcie - powiedzial - popelniono morderstwo. Przeszukajcie pokoje... szybko! Zabierzcie wszystko, co przedstawia jakas wartosc. Nasz kraj zostal ogolocony, musimy sobie radzic sami.

Zolnierze poslusznie rzucili sie do wypelniania rozkazu. Nawet gdy kapitan podpalal wielkie loze, jego podwladni sciagali zaslony z drogocennymi kamieniami...

Na lotnisku niedaleko samolotu pojawila sie poczatkowo niewyrazna, a pozniej coraz bardziej konkretna postac wysokiego mezczyzny. Pilot zobaczyl swojego szefa i zdziwil sie jego naglym przybyciem. Jednak szybko doszedl do siebie, kiedy zobaczyl szybki, wirujacy ruch szponiastej reki. Nacisnal przycisk i wlaczyl silniki.

Siedzacy w cieniu budynkow lotniska zolnierze z tak zwanej warty honorowej generala Gundaweiego nie zawracali sobie nimi glowy. Palili papierosy i rozmawiali. Jednak gdy silniki zwiekszyly obroty i staly sie znacznie glosniejsze, spojrzeli w kierunku samolotu i zobaczyli, ze na poklad wchodzi wysoki, chudy mezczyzna. Zolnierze wyrzucili papierosy, chwycili za bron i wstali, w chwili gdy zamykaly sie drzwi samolotu.

Samolot ruszyl i ustawial sie na pasie startowym. W budynku lotniska slychac bylo dzwonek telefonu. Jeden z zolnierzy wbiegl do srodka, podniosl sluchawke, po czym wybiegl, krzyczac i wskazujac na odrzutowiec. Jednak bylo juz za pozno. Samolot wlasnie przyspieszal i po chwili byl juz w powietrzu, lecac pod ostrym katem do gory.

Pilot zmienil kurs, dzieki czemu jedyny pasazer mogl spojrzec przez okno na dol, gdzie grupa zolnierzy patrzyla w gore, zaslaniajac oczy przed blaskiem slonca. Z tej wysokosci zolnierze wygladali jak mrowki... ale dla kreatury nazywajacej siebie Guyler Schweitzer, wszyscy ludzie byli co najwyzej mrowkami.

Nagle Schweitzer poczul ruch, erupcje w ciele, na karku. Po chwili cos, co w niewielkim stopniu przypominalo druga glowe, zielonoszary babel, wyroslo spod kolnierza i przeczolgalo sie na ramie. Mezczyzna nie zrobil nic, zeby to powstrzymac. Stwor mial malutkie karmazynowe oczka i malenkie czarne nozdrza podobne do dziurek w orzechu kokosowym. Przemowil, chociaz najwyrazniej nie mial ust.

-Moj Mordri, trzymales mnie schowanego, choc chcialem byc na wierzchu. Dlaczego mi to zrobiles?

Guyler Schweitzer odezwal sie na glos, choc wcale nie musial mowic:

-Bo moglbys narobic zamieszania. Tam bylo niebezpiecznie, moj Khiffie. Nie chcialem, zebys kogos przedwczesnie wystraszyl. Nie chcialem tez, zeby stala ci sie jakas krzywda. Powinienes mi podziekowac.

-Podziekuje, jesli sie ze mna podzielisz. Czy... czy skrzywdziles kogos?

-Tak, na tym polegala moja wizyta.

-Moge wchlonac twoje wspomnienia?

-Oczywiscie, jak zawsze!

-Teraz?

-Jak najbardziej.

Stwor wydluzyl pseudokonczyne, ktora wniknela do ucha Schweitzera, po czym sam sie tam przemiescil, zwezajac sie na podobienstwo przeklutego balonika.

Schweitzer odwrocil glowe i po raz ostatni spojrzal na lotnisko. Jego usta nieznacznie sie otworzyly, ukazujac male, ostre zeby o barwie perlowej macicy. Mozliwe, ze byl to usmiech. Pozniej wygodnie rozsiadl sie w fotelu.

W jego glowie Khiff pozywial sie wszystkim, co Schweitzer widzial i co robil w palacu generala Wilsona Gundaweiego...

Scott St John obudzil sie z bolem glowy spowodowanym polowa butelki wypitej brandy. Jednak nawet taka ilosc alkoholu nie pozwolila mu dobrze spac w nocy. Wiekszosc poprzedniego popoludnia spedzil na popijaniu brandy w nadziei na uwolnienie sie od dreczacych go pytan, poniewaz proby znalezienia odpowiedzi zaczynaly przypominac gonienie za wlasnym ogonem. W rzeczywistosci nawet nie zauwazyl, ze az tyle wypil. Chcial po prostu poukladac sobie w glowie wszystko, z czym mial ostatnio do czynienia, i znalezc jakies wyjasnienie lub raczej sformulowac wlasna Teorie Wszystkiego. To dlatego co chwile napelnial sobie szklanke, az czynnosc nalewania stala sie automatyczna. Dosc marna wymowka...

I pomyslec, ze nie dalej jak dwadziescia cztery godziny temu gratulowal sobie, ze nie zostal alkoholikiem... jeszcze! Mial taka nadzieje i postanowil miec sie na bacznosci.

Przypomnial sobie, ze o godzinie szostej rano uslyszal budzik. Najwyrazniej jednak zaraz po tym znowu zasnal. Ale dlaczego nastawil zegarek na szosta? Poniewaz chcial wstac i porozmawiac z ta dziewczyna, kobieta czy... kimkolwiek ona byla.

Boze! Kobieta! Tylko ona potrafilaby znalezc wyjasnienie.

Wstal z lozka. Ruch spowodowal gwaltowne i bolesne walenie w glowie. Pozniej przeklinajac wlasna glupote, ktora pozwolila mu zaspac, ubral sie, umyl, ogolil, wrzucil trzy aspiryny do szklanki z woda i poszedl do garazu... lecz zaraz wrocil po kluczyki!

Od smierci Kelly jezdzil samochodem moze ze dwa razy. Raz o malo nie spowodowal wypadku, a za drugim razem zapomnial zaplacic za benzyne na stacji. Poza tym najprawdopodobniej skonczyla sie waznosc ubezpieczenia. Jednak teraz najwazniejsze bylo spotkanie z ta kobieta, jesli nie bylo juz za pozno. Zeby tylko go nie zatrzymali - z ta iloscia alkoholu we krwi.

Snil o tajemniczej kobiecie tej nocy. Nie byla widoczna (gdyby ukazala sie jej postac, to na pewno by zapamietal), ale slyszal jej glos, ktory powtarzal to samo co wczoraj. Najwyrazniej gleboko w podswiadomosci musial wziac sobie mocno do serca wypowiedziane przez nia slowa. Jadac do kiosku, Scott przypominal sobie sen, slowa tej kobiety, sens oraz to, co sie dzialo lub dzieje teraz.

-Czy myslisz o tym, co sie z toba dzieje? Myslisz o stracie...? (O stracie Kelly? Chyba tylko o nia moze chodzic). Staraj sie myslec bez gniewu, bolu i emocji. (Dlaczego? Czy to oznacza, ze ktos jest winien? Winien smierci Kelly?).

Pozniej powtorzyla raz jeszcze:

-Jesli zauwazysz cos dziwnego, trzymaj sie od tego z dala, ale staraj sie to zbadac. - I w koncu: - Nie szukaj mnie. Gdy przyjdzie wlasciwa pora, sama cie znajde...

Do diabla z tym ostatnim stwierdzeniem! Cos - a moze znacznie wiecej niz pojedyncze cos - na pewno mu sie stalo. A jesli ona znala odpowiedzi, jesli choc troche wiedziala, co sie z nim dzieje, to po prostu musi ja znalezc!

Scott zaparkowal samochod przy sklepiku, wszedl do srodka, wzial gazete i rozejrzal sie w poszukiwaniu tajemniczej kobiety. Probowal zignorowac niepokojace porozumiewawcze spojrzenie obserwujacej go kobiety, ktora czekala, zeby go obsluzyc. Jednak nie zaplacil za gazete, no i musial podejsc do lady, zeby jak zwykle kupic papierosy.

Sprzedawczyni siegnela po reszte, puscila oko do Scotta, polozyla dlon na jego rece i powiedziala:

-Niedobrze. Widzialam, jak jej szukasz, to widac na twojej twarzy. Napaliles sie na nia, prawda? Co za szkoda. Moze powinienes poszukac czegos blizej?

Scott zmusil sie do usmiechu i odrzekl:

-Dziekuje za podpowiedz, kochanie. Czy... czy ona byla tutaj?

Kobieta puscila jego dlon.

-Nie, nie wrocila. Przynajmniej do tej pory. Moze nie zrobiles na niej zbyt wielkiego wrazenia albo powinienes troszke poczekac?... Jestem teraz sama i wlasnie skonczyl sie poranny ruch, wiec moze zamkniemy sklep na godzinke, napijemy sie kawy lub czegos innego - na zapleczu - wiesz, o co chodzi?

Tak, wiem - pomyslal Scott i odpowiedzial:

-Bardzo mi milo, ale jestem niestety umowiony - z lekarzem - wiesz, o co chodzi?

Przez krotka chwile kobieta wygladala na zaskoczona, cofnela sie, po czym stwierdzila:

-Cholera! Zawsze mam pecha. Nie wiem, co w niej widzisz. Gdybys chcial wiedziec, to dla mnie wyglada na zwykla kokote.

Scott wyciagnal z kieszeni wizytowke i podal kobiecie.

-Zrob mi przysluge, kto wie, moze kiedys sie odwdziecze. Gdyby sie kiedys jeszcze pokazala, to daj jej moja wizytowke, dobrze? Bylbym bardzo wdzieczny.

-Czyzby? - Kobieta byla bliska palpitacji. Scott puscil do niej oko i dodal na pozegnanie:

-Badz dla mnie mila, dobrze?

Po wyjsciu ze sklepu wzruszyl ramionami, zapalil pierwszego porannego papierosa, wsiadl do samochodu i pojechal do domu.

Scott czul sie troche inaczej niz ostatnio. W drodze do domu stwierdzil, ze cos sie w nim zmienilo od chwili, gdy dotknela go tajemnicza kobieta. Na czym polegala ta zmiana? Czul sie lepiej, mial takze poczucie, ze wie, dokad zmierzac. Zaczynal obierac kierunek, pragnienie...

...Zemsty? Na pewno, jesli zalozyc, ze Kelly nie umarla z przyczyn naturalnych. Kiedy sie nad tym zastanowil, to smierc Kelly wcale nie byla naturalna. Wyczerpujaca choroba? To byloby zrozumiale. Ale dlaczego nie stwierdzono, co to za choroba? Czy to jest czeste? Wiedzial tylko tyle, ze byla chora. Zgadzal sie z tym, co mu powiedzieli lekarze i o czym mowily mu zmysly: milosc jego zycia oslabla i umarla.

Z poczatku zadawal standardowe pytania. Czy to rak? Bialaczka? Moze AIDS? Gdzie mozna bylo znalezc opis podobnego przypadku? A jesli nie bylo takiego opisu, to dlaczego? Ludzie, ktorzy mieli jaleczyc byli podobno najlepszymi lekarzami. Dlaczego nic nie zrobili? Podobno zrobili wszystko, co tylko bylo mozliwe.

Kelly umarla blyskawicznie. Scott takze umarl. Byl martwy wewnetrznie. A przynajmniej tak sie czul... do teraz.

Kiedy pojawila sie mozliwosc, ze Kelly zmarla nie calkowicie naturalna smiercia, Scott zapragnal dowiedziec sie wszystkiego. Zwlaszcza gdy jeden z przesluchujacych go agentow zasugerowal, ze to Scott moglby byc zabojca. A poza tym co oni maja z tym wspolnego? Oni i te ich smieszne pytania, upieranie sie przy tym, ze Scott ma zdolnosci... parapsychologiczne? A moze kazde z tych dziwacznych zdarzen nie mialo zadnego zwiazku z innymi i byla to tylko seria zbiegow okolicznosci?

Bylo nawet na to slowo: synchronicznosc.

Scott glosno rozesmial sie, moze nawet troche histerycznie. Smial sie dalej, prowadzac samochod przez zielone przedmiescia polnocnego Londynu. Sam pomysl, ze moglby miec jakies zdolnosci paranormalne rozbawil go do lez. Z drugiej strony przydarzyly mu sie ostatnio bardzo dziwaczne historie. No i ten sen, ktory co pewien czas wracal do niego, a wlasciwie wciaz domagal sie uwagi. Sen byl wywolany narkotykami i najprawdopodobniej zainicjowali go ci... jak ich nazwac? Psychoszpiedzy? Oni oraz tajemnicza kobieta. Sen jak zaden inny nie chcial opuscic pamieci. Sen o Jedynce - ktora mial byc, Dwojce - kobiecie i Trojce... psie.

Pies? Smieszne! Obled! Jeszcze dziwniejsza byla ta zlota strzala lub wlocznia z oslepiajacego swiatla, cos odczuwajacego, co wniknelo do jego umyslu... i dodalo mu sil. Zapamietal to dobrze. Lecz co to byla za sila?

Glupoty! - pomyslal Scott i omal nie zapomnial skrecic w przecznice. Ostro zahamowal, skrecil za rog i z trudem uniknal zderzenia z jadacym z przeciwka samochodem policyjnym, ktory rowniez zmuszony byl do wykonania skretu. To naprawde pomoglo mu sie skupic. Radiowoz wlaczyl syrene i zawrocil. Scott zjechal na trawiaste pobocze i zatrzymal sie.

Scott siedzial nieruchomo, trzymajac rece na kierownicy i przeklinajac pecha. Nie musial miec zadnych parapsychicznych zdolnosci, aby zgadnac, ze wpakowal sie w klopoty.

Policjanci kazali mu dmuchnac w alkomat (znacznie przekroczyl limit), zabrali mu kluczyki, a jego samego na posterunek. Po dojechaniu na miejsce kazano mu oddac probke moczu, co niezbyt chetnie wykonal, a potem zaprowadzono go do celi ze stolikiem i krzeslem przytwierdzonym do podlogi. Mial tam czekac na dalszy rozwoj wydarzen.

W pokoju znajdowalo sie duze lustro... przynajmniej z jednej strony wygladalo jak lustro. Scott zastanawial sie, czy nie bylo to okno pozwalajace podgladac osadzonego osobom znajdujacym sie z drugiej strony. Prawdopodobnie sie mylil i po prostu ogladal zbyt duzo amerykanskich filmow kryminalnych. Tak czy owak nie patrzyl w strone lustra, rozsiadl sie na krzesle i zaakceptowal fakt, ze ma klopoty.

"Prowadzenie pojazdu pod wplywem alkoholu" - prawdopodobnie tak bedzie brzmial glowny zarzut w jego kartotece.

Poprawil sie na krzesle i czekal... ale od czasu do czasu jednak spogladal w lustro. Czy to mozliwe, ze slyszal szepczacych po drugiej stronie ludzi? Prawdopodobnie nie. Dlaczego policjanci mieliby szeptac? W koncu byl kolejnym kierowca ktoremu postawi sie zarzut prowadzenia pojazdu pod wplywem alkoholu, nic nowego. Dlaczego mieliby go obserwowac? Mial jednak pewnosc, ze ktos o nim rozmawia. Tak czy owak lustro dzialalo mu na nerwy...

Czekal i czekal...

W koncu wstal i zaczal chodzic po celi. Cztery kroki w jedna strone i cztery w druga. Co pewien czas zatrzymywal sie przed lustrem. Stanal i pomyslal: Co ona mowila? Jesli zauwazysz cos dziwnego, nie angazuj sie i badaj to z daleka? Cos w tym sensie. Moge wyjsc na zewnatrz i popatrzec na gwiazdy oddalone o miliony lat swietlnych, a tutaj ktos moze byc tylko kilka cali ode mnie, po drugiej stronie lustra i bedzie rownie daleko jak druga strona ksiezyca. A jesli to ja jestem obserwowany z daleka, nawet z tak niewielkiej odleglosci? W jaki sposob? Dlaczego?

W tej chwili uslyszal jej glos ponownie i to znacznie glosniej:

-Scott, nie przejmuj sie nimi. Oni nie zrobia ci krzywdy. Niebezpieczenstwo grozi z innej strony. Ale i tak trzeba im powiedziec. Sprobuje im to przekazac przez ciebie. Jesli musza sie dowiedziec o tobie, o mnie lub o Trojce, to musza robic to z daleka, zeby nie narazili nas na szwank...

Glos umilkl, pozostawiajac brzmiaca echem bolesna pustke w glowie.

-Co? Kto to? - szepnal do siebie Scott, po czym wysiakal nos, zeby oczyscic zatoki. - Kto to? - Ale jego szept pozostal bez odpowiedzi. Nikt ani nic sie nie pojawilo.

To jest juz chyba przesada - pomyslal Scott. - Zdecydowanie zaczynam przesadzac! Spojrzal w lustro i odwrocil sie wyraznie niezadowolony zarowno z siebie, jak i zaistnialej sytuacji.Znowu usiadl na krzesle i po poltorej godziny podszedl do drzwi, probujac je otworzyc, ale stwierdzil, ze sa zamkniete. Podniosl piesc, zeby w nie walnac, i natychmiast ja cofnal, poniewaz uslyszal zgrzyt klucza wlozonego do zamka. Drzwi otworzyly sie.

Do pomieszczenia wszedl mlody policjant, trzymajac w reku telefon. Podlaczyl wtyczke telefonu do gniazdka w scianie, polozyl aparat na stoliku i powiedzial:

-Niech pan odbierze, kiedy zadzwoni.

Zdziwiony i zafrapowany Scott poczekal na dzwonek, po czym podniosl sluchawke i odezwal sie:

-Scott St John.

-Ach, pan St John! - odezwal sie cienki i znany Scottowi glos. - Jak to jest miec wysoko postawionych przyjaciol?

-Xavier! - wykrzyknal Scott, wiedzac, ze sie nie myli.

-Tak jest. Mozesz mnie rowniez nazywac pan Niematerialny czy jak inaczej chcesz, jesli masz na to ochote. Wciaz mamy nadzieje, ze predzej czy pozniej pan nas zrozumie i w jakims stopniu zacznie wspolpracowac. Postanowilismy panu pomoc, poniewaz nikomu na dobre nie wyjdzie, jesli bedzie pan miec problemy z prawem, co tylko dodatkowo skomplikuje panskie zycie. Nikt nie postawi zarzutow w stosunku do pana, a my mamy nadzieje, ze pan doceni to, co dla pana zrobilismy. Jesli pan teraz odda telefon temu ubranemu na niebiesko dzentelmenowi, to porozmawiam z nim i wkrotce zostanie pan odwieziony do domu.

-Momencik - zaczal Scott. - Posluchaj, ja...

-Nie - cierpliwie, lecz zdecydowanie przerwal mu glos w telefonie. - To ty posluchaj. Jesli w najblizszej przyszlosci zamierzasz wrocic do domu, to bardzo prosze oddac telefon policjantowi.

-Niech to szlag! - warknal Scott, ale wykonal polecenie. Mlody policjant nacisnal guzik, przelaczajac rozmowe do centrali, i wyszedl, zabierajac telefon ze soba. Po minucie byl juz z powrotem i oswiadczyl:

-Przepraszamy pana za pomylke. Mamy nadzieje, ze nie sprawilismy zbyt wielkiego klopotu. Czasem dmuchamy na zimne.

Scott nie wierzyl wlasnym uszom. Mieli przeciwko niemu niezbite dowody i stwierdzili, ze to jemu narobili klopotow?

Ze to byla pomylka wynikajaca z tego, ze "lepiej dmuchac na zimne"? No i co z tymi "wysoko postawionymi przyjaciolmi"? Z tymi typkami z tajnych sluzb? Scott byl tym wszystkim zupelnie skolowany. O co w tym wszystkim chodzi? Tak czy owak odzyskal wolnosc.

Policjanci odwiezli Scotta do domu i odjechali. Przez cala droge St John myslal o zdarzeniu i staral sie otrzasnac z lekkiego szoku. Dopiero jakis czas pozniej zaczal sie zastanawiac nad tym, co takiego robila policja w bocznej uliczce w poblizu jego domu.

Ale podobnie jak na inne zagadkowe zdarzenia rowniez i tutaj nie znalazl odpowiedzi.

Kac Scotta zaczynal mijac. Teraz juz tylko bolala go glowa, ale biorac pod uwage ostatnie zdarzenia, jakie staly sie jego udzialem, nie powinno to nikogo dziwic.

W poludnie zamowil sobie do domu pizze, ktora popil piwem. Jedno piwko, ktore mialo posluzyc za klina, ale prawde mowiac klinem bylby kieliszek brandy. Tylko ze nawet nie byl w stanie pomyslec o napiciu sie brandy.

Wzial jeszcze dwie aspiryny i rozsiadl sie z gazeta w fotelu. Nie byl szczegolnie zainteresowany wiadomosciami, ale mial nadzieje, ze dzieki temu przestanie myslec o tych wszystkich... bzdurach! To jakis nonsens. Niech to szlag!

Cos bylo nie w porzadku z domem. Scott poczul, ze cos sie zmienilo, tylko co? Do diabla! Postanowil juz sie tym nie zajmowac - cokolwiek by to bylo - i wrocil do czytania gazety. Jednak dziwne wrazenie pozostawalo. Z lekiem podszedl do okna i popatrzyl na ogrod. Czy cos tam bylo? Cos, co go obserwowalo? Sluchalo? A moze nadal trzymala go paranoja, ktorej zaczal sie poddawac, parzac w lustro na posterunku policji? Tak czy owak najwyzsza pora, zeby skonczyc z piciem.

Przygotowal sobie kubek kawy - czarnej zjedna kostka cukru - i w koncu zaczal czytac gazete.

Problemy w Srodkowej Afryce: tyran Wilson Gundawei zostal zamordowany w swoim palacu. Zabito rowniez jego syna, ktory i tak byl bliski smierci jako ofiara zaawansowanego stadium AIDS. Malutkie panstewko generala Gundaweiego, Zuganda, zostalo zaatakowane noca przez dwutysieczne sily sasiedniego Kasabi i zaanektowane. Sily Zugandy praktycznie nie stawialy oporu. Jesli chodzi o reperkusje miedzynarodowe, to nikt nie protestowal, poniewaz Zuganda byla kiedys czescia Kasabi. Gundawei sam kiedys dokonal aneksji.

Kilka lat temu pulkownik Gundawei zaczal rosnac w sile dzieki kopalni zlota znajdujacej sie na terenach nalezacych do jego plemienia. General obalil slabego krola i obwolal sie wojskowym przywodca kraju. Dokonal zmiany granic i oderwal waski pasek ziemi nalezacy wczesniej do Kasabi. Od tej pory oba kraje znajdowaly sie w stanie zimnej wojny.

Jednak w ostatnich latach strumien zlota zaczal wysychac, kopalnia zawalila sie i zostala zalana woda, a general Gundawei musial zyc na kredyt, az nadszedl dzien zaplaty...

Scott przewracal strony i trafil na artykul o niezwyklym uzdrowicielu Simonie Salcombie. Za kazdym razem, gdy Scott mial okazje zobaczyc go w telewizji lub na zdjeciach w gazecie - co zdarzalo sie nader rzadko, poniewaz uzdrowiciel unikal jak zarazy publicznego pokazywania sie - postac tego czlowieka kojarzyla mu sie z patyczakiem lub z polujaca modliszka. Byl to wysoki, chudy mezczyzna, cechujacy sie szybkimi ruchami. Mial przy tym posepny i odpychajacy wyraz twarzy. A jednak Kelly, ktora byla niezalezna dziennikarka, twierdzila, ze jest fascynujacy, mimo ze uwazala go za oszusta. Gromadzila nawet artykuly, w ktorych pisano o Salcombie, i z pewnoscia ten rowniez trafilby do jej teczki.

Powaznie chory lord Zittermensch odwiedzil duchowego uzdrowiciela!

Lord Ernst (Ernie) Zittermensch, ktory sam nadal sobie tytul lorda, osma osoba na liscie najbogatszych Brytyjczykow, byl leczony przez uzdrowiciela Simona Salcombe'a. Zittermensch jest chory na nieoperacyjnego raka zoladka. Salcombe, ktory jest rzadko widywanym odludkiem - uwaza sie za osobe religijna oraz poszukiwacza Boga - byl kilkakrotnie widziany, jak wchodzil i wychodzil z apartamentow lorda Erniego.

Finansista Ernst Zittermensch byl sierota, kiedy przyjechal do Anglii w 1948 roku. Jego jedynym majatkiem byla wiszaca na lancuszku minisztabka zlota o wartosci 50 marek niemieckich. Byl to jedyny spadek, jaki zostawili mu zmarli w czasie wojny rodzice. Sztabki tego rodzaju mozna kupic w wiekszosci niemieckich bankow. Majatek Zittermenscha, zdobyty na handlu nieruchomosciami, ocenia sie na pol miliarda funtow. Ozdoba majatku jest wielka kolekcja rzezb ze zlota oraz innych cennych artefaktow.

Simon Salcombe jest prawdopodobnie szwajcarskim mistykiem leczacym przez przykladanie rak. Jest to tajemnicza osoba, niepodajaca nigdzie miejsca zamieszkania. Oferuje swoje uslugi wylacznie w przypadkach nieuleczalnych i tylko bardzo bogatym osobom. Leczenie u Salcombe'a jest bardzo kosztowne. Wedlug krazacych plotek starzejaca sie bogini ekranu z lat czterdziestych, Gina Giapardo, zaplacila uzdrowicielowi cztery miliony dolarow za specyficzna terapie. Dostepne dane pozwalaja stwierdzic, ze wynagrodzenie zostalo wyplacone w zlocie.

Panna Giapardo zyje nadal...

W tym miejscu Scottowi przypomniala sie Kelly. Kiedys chciala zrobic zdjecie Salcombe'a i wowczas operator BBC sfilmowal jej probe zblizenia sie do uzdrowiciela. To bylo przed jej choroba, gdy wygladala nadzwyczaj pieknie. Musi jeszcze kiedys obejrzec ten film, dobrzeja zapamietac, poniewaz nigdy nie wybaczylby sobie, gdyby zapomnial, jak wygladala. Wpadal w panike za kazdym razem, gdy nie mogl sobie przypomniec jej twarzy. Byc moze kiedys nie bedzie juz tak bardzo zwiazany emocjonalnie ze swoja zona ale nigdy nie pozwoli sobie na to, zeby o niej zapomniec...

Scott zmarszczyl brwi, odlozyl gazete i wstal. Niepokoilo go cos w atmosferze domu. Cos bylo nie tak... a moze to tylko pustka, jaka po niej pozostala? A co z nim samym? Moze to w nim cos sie zmienilo? Czegos brakuje? Jego oczy spoczely na telefonie. Czyzby chcial gdzies zadzwonic?

Zadzwonil do biura numerow, spytal o numer Xaviera i z niecierpliwoscia czekal na polaczenie. Odezwal sie kobiecy glos, proszac o nierozlaczanie sie. Pozniej:

-Panie St John - powiedzial meski, gleboki i silny glos. - O co chodzi?

Ot tak, po prostu, bardzo zwyczajnie. On, wlasciciel nowego glosu, traktowal to zwyczajnie, ale nie Scott.

-Pan nie jest Xavierem - stwierdzil. - Xavier jest wysoki, Posepny, ma opadniete ramiona i wyglada, jakby spedzil duzo czasu w poblizu trumien. Jest podobny do modliszki, tak jak Simon Salcombe, i ma skrzeczacy glos. Nie chce z panem rozmawiac. Poprosze Xaviera.Panic St John, kazdy z nas jest Xavierem - padla odpowiedz. - To tylko haslo. Jak sie pan czuje?

Dziekuje, wszystko w porzadku, sklamal Scott. - A wiec wie pan wszystko o ludziach, ktorzy pozbawili mnie przytomnosci, sadzac, zc mam jakies paranormalne uzdolnienia?

-Tak, wiem wszystko, Czytalem akta.

Akta? - pomyslal Scott. - Maja moje akta! Coz takiego im zrobilem, ze gromadza dokumenty na moj temat?

-Panie St John? Jest pan tam jeszcze? Czego pan sobie zyczy?

Scott wzial sie w garsc, odchrzaknal i powiedzial:

-Moze mi pan powie, jakie niby paranormalne zdolnosci mialbym posiadac?

-Niestety, nie potrafie - padla odpowiedz. - Wlasciwie to mamy nadzieje, ze to pan nam powie.

Scott zastanowil sie nad odpowiedzia, lecz po chwili stracil resztke cierpliwosci. Pozwolil ujawnic sie swojej frustracji i warknal:

-Pierdol sie! - Po czym odlozyl sluchawke...

Godzine pozniej w gabinecie Bena Traska w Centrali Wydzialu E prekognita lan Goodly nie wygladal na zadowolonego, gdy skladal raport o niezbyt owocnych dzialaniach.

-Co chcesz powiedziec przez "niezbyt owocne"? - zapytal Trask. Szef wydzialu patrzyl na prekognite i zastanawial sie: Co cie tak naprawde martwi, moj tyczkowaty przyjacielu? Co jeszcze przede mna ukrywasz?

-Chodzi mi o to, ze bezposrednia obserwacja nie bedzie wystarczajaca - odpowiedzial Goodly. - Dowiedzialem sie... czegos i jestem przekonany, ze to wazne, choc jednoczesnie bardzo niewyrazne. Trudno jest wyciagnac informacje od kogos, kto nie wie, ze je posiada.

Albo od kogos, kto nie chce o nich mowic, jak pewien prekognita - pomyslal Trask.

-Ale czegos sie dowiedzieliscie?

-Jestem prawie pewien, ze St John moze byc telepata. Przynajmniej w jakims stopniu. Byc moze jest empata... Zasadniczo moze byc i jednym, i drugim, a nawet moze posiadac wiele innych zdolnosci. Na razie jednak sa to zdolnosci niewykorzystane i nie w pelni rozwiniete. Mozliwe tez, ze ulegly atrofii, gdyz nie byly uzywane. Wowczas utracilby swoje talenty, nawet nie wiedzac o tym, ze je posiadal... jednak mysle, ze w tym wypadku jest inaczej.

-To jednak moze sie zdarzyc - rzekl Trask. - W koncu mielismy juz z czyms podobnym do czynienia.

-Tak - zgodzil sie prekognita. - Kilka lat temu tak bylo z Jimem Weirem. Spotkalismy go w londynskim kasynie. Uwazal, ze ma po prostu duzo szczescia, ale faktycznie chodzilo o telekineze. W koncu po kole ruletki kreci sie zwykla kuleczka. Jim potrafil wstawic ja w pozadane przez siebie miejsce w trzech przypadkach na siedem. Kiedy z nim popracowalismy, po tygodniu potrafil unosic w powietrze male przedmioty. A pozniej... wypalil sie. To podobne do formy fizycznej. Jesli nasze miesnie zmusimy do nadmiernej pracy, to moga sie nadwerezyc. Jesli zas w ogole z nich nie korzystamy, to slabna i staja sie nieprzydatne. Weir przesadzil ze swoimi mozliwosciami. Od tamtej pory obserwujemy go od czasu do czasu, zeby sprawdzic, czy jego talent nie wrocil, ale on sie zalamal i jest skonczony. Moze to nasza wina, a moze i tak skonczylby w taki sam sposob...

Trask odsunal na bok dokumenty, nad ktorymi pracowal, westchnal i powiedzial:

-Jadles juz cos dzisiaj? Goodly wzruszyl ramionami.

-Nie, ale to nie ma...

-A Anna Maria? Byla razem z toba od samego rana? - Trask wstal i wyszedl zza biurka.

-Tak, bylismy razem.

-Jezeli chodzi o mnie - powiedzial Trask, wkladajac marynarke - to jakos zapomnialem o sniadaniu... mam za duzo spraw na glowie. Poszukaj Anny Marii i spotkajmy sie na lunchu.

-Jesli myslisz...

-Wlasnie tak mysle - stwierdzil Trask. - Wygladasz jak skora i kosci, a ona tez zazwyczaj wyglada jak trzy cwierci od smierci. Dobrze wiem, ze jej forma ma niewiele lub nic wspolnego z dieta ale nikomu dobrze nie robi chodzenie z pustym zoladkiem! Znajdz ja i spotykamy sie na dole w restauracji. Ja stawiam.

-Jak sobie zyczysz. - Prekognita pokiwal glowa.

Na dole znajdowal sie hotel. Winda uzywana przez pracownikow Wydzialu E zatrzymywala sie tylko na ostatnim pietrze, czyli na poziomie Centrali, oraz na wysokosci hotelowej restauracji. Wejscie do windy znajdowalo sie na tylach budynku i nikt oprocz zatrudnionych w wydziale nie mogl z niej korzystac. Goscie hotelowi oraz osoby udajace sie do restauracji korzystali z ogolnie dostepnych wind.

Goscie Traska przyszli w chwili, gdy Ben przepraszal kelnera za to, ze zamawia dania, ktore byly podawane w porze lunchu. Wiedzial, ze nie bedzie to stanowic problemu, gdyz wiekszosc agentow Wydzialu E regularnie stolowala sie w restauracji. Sluzby hotelowe wiedzialy tylko, ze "ludzie na gorze" byli bardzo waznymi "miedzynarodowymi przedsiebiorcami", cokolwiek by to mialo oznaczac.

-Polecam lososia w ostrym sosie - powiedzial szef zmiany - i wysmienite szparagi. Na deser zas...

-Bez deseru - Trask pokrecil glowa. - Moze butelke wina? Niezbyt drogiego.

-Proponuje liebfraumilch.

-Bardzo dobrze, dziekuje - powiedzial Trask.

-A wiec trzy razy losos? - W odpowiedzi wszyscy skineli glowami, choc Anna Maria English wygladala na lekko strapiona.

-Co z toba? - zapytal Trask, kiedy kelner odszedl w strone kuchni.

-To co zwykle - odpowiedziala ekopatka, masujac sie w miejscu, gdzie szyja laczyla sie barkiem. Widac bylo, ze pod palcami drza jej miesnie. - Matke Ziemie boli szyja, a z punktu widzenia ekologii problemy sa wszedzie.

Kelner przyniosl wino, Trask napelnil kieliszki i spojrzal na Anne Marie. Zalowal jej, a jednoczesnie czul sie nieswojo w jej obecnosci. Nie chodzilo o nia, ale o jej talent lub prawde mowiac, klatwe. Jej stan wskazywal na ekologiczna sytuacje planety, na ktorej mieszkala.

-Chcesz powiedziec, ze St John ma w tym udzial? Jest czescia tych problemow? Czy tylko uogolnialas?

Anna Maria napila sie wina i popatrzyla na Traska poprzez kieliszek oraz swoje grube okulary krotkowidza. Skurczyla sie, przyciagajac ramiona do siebie w gescie, ktory niczego szczegolnego nie wyrazal oprocz, byc moze, apatii. Jednak Trask wiedzial, ze nie o to chodzi. Chodzilo o to, ze Anna Maria zle sie czula. Rzadko kiedy miala dobre samopoczucie i zeby zareagowac na zwykle, codzienne wydarzenia, musiala najpierw odseparowac sie od dreczacych ja objawow.

Trask probowal ukryc swoj stan, odwzajemnil spojrzenie, zastanawiajac sie jednoczesnie nad tym, co widzi. Nie tyle kogo, ile wlasnie co. Choc esperzy z wydzialu Traska byli jego kolegami, to nie umniejszajac nikomu, Ben musial wszystkich traktowac tak samo. Bez watpienia stanowili paczke przyjaciol, jednak wszyscy byli rowniez jego podwladnymi, narzedziami w jego ezoterycznej instytucji.

Anna Maria English nie byla typowa Angielka pomimo swojego nazwiska. Glownie z powodu talentu. A moze klatwy. Ze wszystkich umiejetnosci, jakie posiadali agenci wydzialu, jej talent najbardziej mozna by uznac za przeklenstwo. Cokolwiek zaburzalo lub szkodzilo dobru Ziemi, zaburzalo i pogarszalo zdrowie Anny Marii. W ostatnich tygodniach stronila od innych, byla zaniedbana i milczaca.

Miala dwadziescia cztery lata, a wygladala na... piecdziesiat? Na jej drzacych dloniach i nadgarstkach widac bylo brazowe plamki watrobowe, nosila aparat sluchowy, okulary z grubymi szklami, miala proste, rzadkie wlosy i anemiczny wyglad. Na jej skorze widac bylo slady obrazujace planetarne choroby i katastrofy.

-Akurat teraz nie chodzi o prace, tylko o lososia. - Jedzenie zostalo podane w trakcie ich rozmowy.

-O lososia? - zdziwil sie Trask. - Nie lubisz lososia?

-Lubie, ale wiem, ze nie powinnam.

-Co takiego? Zostalas wegetarianka?

-Pewnie w koncu zostane. Ale dopiero wowczas, gdy zmusi mnie do tego poczucie wstydu. Chodzi o to, ze w ciagu ostatnich dwudziesta lat lososie znowu pojawily sie w Tamizie. Stopien zanieczyszczenia rzeki jest najnizszy od czasow Wikingow. Losos wrocil do Tamizy! To wspaniale! No i siedzimy tutaj, jedzac lososia. W tym samym czasie na Dalekim Wschodzie ludzie jedza zupe z pletwy rekina i co okropniejsze, rowniez z delfinow! Wlasnie teraz zamordowano cale stado delfinow! To naprawde boli, boli mnie! To wiaze sie z soba i pogarsza z kazda chwila. Niewiele osob sie tym przejmuje. W marcu odwiedzilam rodzicow w Devon. Moj ojciec ma kilka akrow ziemi i scial kilka drzew - na opal! Stare, piekne drzewa! Wykopie korzenie i zrobi tam basen. Bedzie podgrzewac wode gazem, a do wody doda chloru, zeby zabic algi. Kiedy spadnie deszcz, nadmiar wody splynie do potoku. I to jest moj ojciec!

Przerwala na chwile, zeby nabrac powietrza, po czym spytala:

-Mam mowic dalej?

-Tak. Wyrzuc to z siebie! - odpowiedzial Trask.

-No to sluchaj. Osiemnascie miesiecy temu w Armenii bylo trzesienie ziemi. Zginelo sto tysiecy ludzi, a ja do dzis czuje drzenie. Rok temu mial miejsce koszmarny wypadek tankowca Exxon Valdez. Slyszalam krzyki ptakow morskich i czulam cierpienie wszystkich morskich stworzen, ktore tonely w ropie. W ostatnim roku bylo niewiele lepiej. Huragan Hugo, trzesienie ziemi w San Francisco i zanieczyszczenie na calym swiecie. Tamiza jest czysciejsza, ale rzeki w innych rejonach swiata sa w tragicznym polozeniu. Niemal w kazdym jeziorze wzrasta poziom PCB, swierki w Pensylwanii gina zatrute kwasnym deszczem. Poza tym mamy do czynienia z wyciekami radioaktywnymi i wycinaniem, a wlasciwie masakra lasow tropikalnych! A co w sprawie zwierzat? Pozbawione lasow pandy i goryle sa dziesiatkowane i niedlugo znikna. To jak rzad kostek domina. Pozornie nie sa ze soba polaczone, ale kiedy zaczna sie przewracac...

Ekopatka przerwala, spojrzala na Traska i zadala pytanie:

-Mam dalej mowic?

-Nie - Trask zaprzeczyl ruchem glowy. - To nie jest konieczne. Mysle, ze dobrze rozumiem. Pytalem, zebys mogla pominac na jakis czas to, co sprawia ci najwieksze cierpienie, i zebys mogla sie skupic na St Johnie, jednym z szesciu miliardow ludzi. To prawie jak szukanie szpilki w stogu siana, prawda? Prawie niemozliwe.

-Dosc ciezkie zadanie - zgodzila sie z nim - ale nie do konca niemozliwe. Troche sie temu przyjrzalam, z pomoca lana.

-No i? - Nieco zaskoczony Trask pochylil sie w jej strone.

-Zaczekaj! - powiedzial Goodly, zwracajac sie glownie do ekopatki. - Moze lepiej zacznijmy od poczatku. Poza tym nic nie zjadlas, wiec moze zrob sobie przerwe. Ty bedziesz jesc, a ja opowiem.

Anna Maria dosc niechetnie skinela glowa i zabrala sie do jedzenia.

-Kiedy przesluchiwalismy wczoraj St Johna, kazalem zalozyc u niego podsluch - zaczal Goodly. - Technicy zalozyli podsluch w telefonie i pluskwy w mieszkaniu. Po poludniu tylko raz rozmawial przez telefon. Dzwonil do nas. W nocy dostalismy raport o odglosach stukajacego szkla i krokach. Domyslilismy sie, ze robil sobie drinki i pil. Czy mozna go za to winic? Wpadlismy na pewien pomysl. Jak pamietasz, mowilem, ze mozna mu troche poprzeszkadzac. Przeszkody moglyby pomoc w ujawnieniu jego talentu. Z pomoca lokalnej policji przygotowalismy zasadzke. Scott zostal zatrzymany pod zarzutem prowadzenia samochodu po pijanemu, a my z Anna Mariapojechalismy na posterunek. Dzieki temu mielismy okazje obserwowac St Johna, sadzac, ze on o tym nie wie.

Ekopatka polozyla dlon na lokciu Goodly'ego, wytarla usta serwetka i powiedziala:

-lan, pozwol, ze bede mowic dalej. - Wypila lyczek wina i kontynuowala: - Obserwowalismy go przez weneckie lustro, tak to sie nazywa? Widzielismy go, a on nie mogl nas zobaczyc. Mowilismy szeptem, chociaz nie bylo to potrzebne, poniewaz pokoj byl doskonale wygluszony. No i zaczely sie problemy. - Przerwala na chwile, zastanawiajac sie nad czyms, po czym spytala: - Znasz zasade Heisenberga?

-Znam, choc nie do konca ja rozumiem - odpowiedzial Trask. - Nie mozemy nie wplywac na obserwowany obiekt, o to chodzi?

-Wlasnie. I stad nasz problem. Obserwowalismy zachowanie St Johna. Czy uleglo ono zmianie pod wplywem naszej obserwacji? Po chwili wygladalo na to, ze Scott zdaje sobie sprawe z naszej obecnosci. Zrobil sie pobudzony, byl sfrustrowany i przestraszony. Jesli - jak sadzi lan, a ja jestem sklonna sie z nim zgodzic - jesli wiedzialby, ze posiada jakis talent, sily nadprzyrodzone czy cos takiego, to na pewno wiedzialby, kim jestesmy, i staralby sie to ukryc. Gdyby byl z nami Paul Garvey...

-Na razie to sama teoria - stwierdzil Trask, konczac posilek. - Same przypuszczenia i nic konkretnego. Pytasz mnie, co by bylo, gdyby byl z wami Paul Garvey? Paul juz pracowal nad tym. A moze David Chung? Albo ja? I wszyscy inni? Czasem musimy sie ograniczac. Nie przejmowalbym sie St Johnem, gdyby lan nie kladl tak duzego nacisku na jego sprawe. Mamy pilniejsze i prawdopodobnie wazniejsze zagadnienia. - Raz jeszcze popatrzyl na prekognite oskarzajacym spojrzeniem. Ale zanim Goodly mogl stanac w swojej obronie, Trask podjal watek: - Skoro jednak lan kazal zwrocic mi na to uwage i skoro wiem, ze jest tym przypadkiem zaniepokojony, to chce wiedziec jak najwiecej. Mow dalej, Anno Mario. Zanim ci nie przerwano, zamierzalas mowic o tym, jak z pomoca lana probowalas wysledzic ewentualny wplyw St Johna na ekologie w najblizszej przyszlosci.

-Tak - odpowiedziala Anna Maria. - Polaczylismy sily, trzymajac sie za rece jak... jak para niesmialych nastolatkow.

-Usmiechnela sie do prekognity. - Chwycilismy sie za rece, skoncentrowalismy sie na obiekcie i pozwolilismy, aby zaczely dzialac nasze talenty. Ja oddalam sie Matce Ziemi, poddalam sie jej wplywom, natomiast lan...

-Patrzylem w przyszlosc - powiedzial prekognita. - Uzyskalem to, co nazywam przeblyskiem, cos, co dziala przez krotka chwile, cos jak strumien obrazow lub wrazen, jednak wolalem zachowac to dla siebie, czekajac na Anne Marie. Musze tu wspomniec o jeszcze jednej rzeczy: talent St Johna, bez wzgledu na to, na czym polega, sprawil, ze nasze zdolnosci wzmocnily sie. Nawet jesli jest to talent uspiony, zanikajacy czy znajdujacy sie w stanie embrionalnym, to i tak mocno oddzialuje.

No to w koncu dochodzimy do sedna - pomyslal Trask i zwrocil sie do ekopatki:

-Mow dalej. Co stara Matka Ziemia, lub jej przyszle wcielenie, powiedziala o St Johnie?

-lan juz o tym mowil. To trwalo chwile, moze przez sekunde, i bylo niezwykle! Poczulam, ze wszystko sie obrocilo, tak jakby nastapilo calkowite odwrocenie praw fizyki. Poczulam wielkie zalamanie, planetarny zanik, moze masowy pomor...

-Co takiego?! - Traskowi az szczeka opadla ze zdziwienia. - Odczulas masowy pomor? Ale czego? Chyba nie mowisz o ludziach?

-Mowie o wszystkim - stwierdzila ekopatka. - I chociaz w rzeczywistosci tego nie poczulam, poniewaz to jeszcze sie nie stalo, wyczulam, ze juz nadciaga...

Sposob, w jaki wymawiala te slowa, pelen spokoju i namyslu, zmrozil Traskowi krew w zylach. Otworzyl usta i chcial cos powiedziec, ale nie wymowil zadnego slowa. Chwile ciszy przerwal Goodly:

-Tak to jest. Musisz pamietac o tym, ze Anna zbierala informacje posrednio przeze mnie. Ponadto wspomniana juz zasada Heisenberga ma najwieksze zastosowanie wlasnie w prekognicji.

-Mozesz powtorzyc? - Trask zamrugal oczami.

-To jest tak samo jak z przeszloscia - wyjasnil Goodly. - Gdybysmy mogli cofnac sie w czasie i dokonac jakiejs zmiany w przeszlosci, to wplynelibysmy na terazniejszosc i to zapewne dosc radykalnie. Co zatem sie dzieje, kiedy zagladam w przyszlosc? To co dostrzegam zazwyczaj, przydarza sie, ale rzadko kiedy ma to miejsce w takiej samej formie, w jakiej to widzialem. Wyglada na to, ze zagladajac w przyszlosc, zmieniamy ja. To nowy obszar zastosowania zasady nieoznaczonosci, moze cos w rodzaju zasady Goodly'ego, ktora przypomina nam o tym, ze przyszlosc jest jednak pogmatwana. Trask zmarszczyl brwi i powiedzial:

-Twoja zasada mowi mi, ze chociaz to, co uslyszalem, jest niewatpliwie prawda, to przede wszystkim jest jednak rodzajem znieczulenia podanego przed tym, czego jeszcze mi nie powiedziales. A wiec przyjacielu, mow, czego jeszcze sie dowiedziales. Jakie sa twoje wrazenia dotyczace przyszlosci Scotta St Johna? Czy stanowi tak wielkie zagrozenie, o ktorym mowila Anna Maria? A jesli tak, to co mozemy z tym zrobic?

Prekognita pokrecil glowa, a na jego twarzy pojawil sie usmieszek.

-Scott St John nie jest zagrozeniem. Dowiedzielismy sie o tym wlasnie od niego. Dla mnie to jest oczywiste. Rownie oczywiste jest, iz zaczynasz myslec, ze ja sam jestem pogmatwany tak jak przyszlosc.

Trask wyprostowal sie na krzesle, wygladal na lekko skolowanego.

-Wyjasnij mi to, co wlasnie powiedziales. Wlasciwie powiedz mi wszystko, czego mi do tej pory nie powiedziales.

-Jak sobie zyczysz - odparl Goodly. - Koncentrowalem sie na St Johnie i staralem sie zajrzec w przyszlosc, probujac zachowac chronologie wydarzen. Wyobraz sobie moje zaskoczenie, gdy pierwszym, co dostrzeglem, byl widok mojego kolegi i przyjaciela, Davida Chunga! Chung patrzyl na mnie, podczas gdy ja obserwowalem St Johna. Ale nie trwalo to dlugo...

Po kilku sekundach calkowitej ciszy Trask ocknal sie i rzekl: - No tak. Widzisz...

-To zadna przykrosc - przerwal mu Goodly. - Wiedzialem, ze zrobiles to dla naszego dobra. Chodzilo ci o to, zeby w wypadku niebezpieczenstwa szybko nas zlokalizowac i wyciagnac z klopotow.

Trask westchnal i powiedzial:

-Tak, to prawda. Strasznie mi glupio z tego powodu. Mysle, ze jeszcze bede mial okazje was przeprosic. Rozmawiales o tym z Chungiem?

-Tak, tuz przed naszym spotkaniem. Wspomnialem o tym Davidowi, ale to nie problem. Przynajmniej nie bedzie nim, jesli mi odda moj dlugopis linii Continental Airlines, ktory zabral z mojego biurka. Lubie nim pisac i sadzilem, ze mi gdzies zginal, a ja zazwyczaj nie gubie swoich rzeczy. Oczywiscie David zabral go, zeby mnie zlokalizowac. Ciekawe, jakie jeszcze fetysze zgromadzil u siebie... moze ma tez cos, co nalezy do Anny Marii? Na pewno wiem o jeszcze jednej rzeczy, o jaka sie ostatnio wzbogacil.

-Tak? - zdziwil sie Trask. - A co to takiego?

-Przycisk do papieru z pracowni St Johna. Poprosilem technikow, zeby mi cos przyniesli, kiedy zakladali podsluch w jego domu. No i dalem go Davidowi.

-Rozumiem - powiedzial Trask. - Teraz juz wiem, co mnie niepokoilo, a o czym nie chciales mowic. Widze, ze masz gotowy plan i bez konsultacji ze mna podjales cos w rodzaju decyzji, jesli chodzi o ten przypadek. No bo w jakim celu "pozyczalbys" cos, co nalezy do St Johna, jesli nie chcialbys tego wykorzystac w przyszlosci? Mam racje?

-Tak. Oczywiscie, jesli chodzi o pelna analize przypadku, to tylko ty masz prawo podjac ostateczna decyzje.

-Czyzby? - W glosie Traska mozna bylo uslyszec nute sarkazmu. - Czyli nadal moge udawac szefa? Zostawiasz mi prawo wyboru?

-Nigdy nie zamierzalem pozbawiac cie tej roli, Ben. Nie mialem takiego zamiaru. Ale wybor, o jakim teraz mowimy, dotyczy waznej sprawy. To sprawa rownie wazna jak wybor pomiedzy zyciem a smiercia.

-I zastanawiales sie, czy dokonam wlasciwego wyboru? Powiedz mi, lan, jak mam ci zaufac, skoro ty nie masz do mnie zaufania?

-Ben, taki przypadek moze sie juz nie powtorzyc. Jesli zas chodzi o zaufanie, to u ciebie jest ono calkowicie naturalne. Przeciez od razu wiesz, gdy ktos probuje cie oszukac. Ale tu nie chodzi o to, zeby nam zaufac, ale naszym zdolnosciom. Zanim ci opowiem, co wiem o przyszlosci St Johna, musze cie prosic o jeszcze wieksze zaufanie. Obiecaj mi, ze tym razem zgodzisz sie z tym, co powiem.

Trask spojrzal na Goodly'ego, a wlasciwie wejrzal w niego, i dostrzegl prawde, nastepnie pokiwal glowa mowiac:- W porzadku, slucham cie.

Goodly westchnal z ulga oraz wdziecznoscia i zaczal mo wic:

-No dobra. Bylo tak...

-Patrzylem na Scotta St Johna przez lustro i staralem sie odczytac przyszlosc - zaczal prekognita - jego przyszlosc, intencje i cele. Ale rowniez nasze, naszego swiata. Zobaczylem tez chaos, ktory opisala Anna Maria. Jednak odebrane przeze mnie wrazenia byly bardzo ulotne, kalejdoskopowe i zaciemnione. Zostaly zaciemnione przez potezne zlo, z ktorym walczyl Scott! Walczyl z nim, majac swiadomosc, ze tylko on i jego grupka moze wygrac w walce z tym zlem. St John, postac kobiety i jeszcze ktos... kto byl bardzo niewyrazny i ukryty w cieniu. Jednego jednak jestem pewien: nikt z tej trojki nie nalezal do Wydzialu E. I jestem tez pewien, ze bedzie ich troje.

Sama liczba trzy zrobila na mnie glebokie wrazenie. Wiem, ze zabrzmi to dziwnie, ale to jest zapisane w jego przyszlosci, w przyszlosci calego swiata. Chodzi o trojke przez duze T. Ta liczba pojawila sie w moim umysle nagle i bardzo wyraznie. Trzy i zadna inna. Choc nie pojmuje sensu tego, co dalej widzialem, opowiem ci, co dzialo sie w kolejnych pelnych chaosu sekundach.

Szczyt gory, zasniezony i oblodzony, w wykopanych tunelach i jaskiniach... wielka maszyneria, podobna do armatniej lufy, wykonana z metalu i plastiku... z ciezkimi, zlotymi pociskami, ktorymi az pod sufit wypelniono pomieszczenie... przestraszeni i pracujacy w pocie czola robotnicy w bialych kombinezonach... i Smierc, stary czlowiek z kosa. Pojawial sie i znikal na wezwanie...

Nie wiem kogo lub czego - nie zobaczylem. W koncu wszystko ogarnely plomienie, potworna eksplozja, ktora wstrzasnela mna do glebi i przeslonila widok. Gdyby nie bylo przy mnie Anny Marii, to prawdopodobnie upadlbym. To bylo bardzo realne, Ben. Odczulem to jak... planetarna katastrofe i wiem, ze tak bedzie!

Najwazniejsze, ze Wydzial E nie bedzie w tym uczestniczyc, nie w najistotniejszych zdarzeniach. Bedziemy troche na uboczu, a cala odpowiedzialnosc wezmie na siebie St John.Nasza przyszlosc bedzie zalezec od niego i od jego grupy. To jest jego walka, wlasciwie calej Trojki.

Trask odezwal sie po kilku dlugich sekundach:

-Na uboczu? Powiadasz, ze mozemy tylko czekac i przygladac sie?

-Tak to wyglada - odpowiedzial prekognita. - Bylo to bardzo wyrazne, gdy skoncentrowalem sie na St Johnie. Nie jestem telepata, ale gotow bylbym przysiac, ze slyszalem jego slowa, ktore brzmialy tak: "Gdybys wyczul cos dziwnego. Sprobuj dowiedziec sie, co to takiego, ale trzymaj sie z daleka". Wiem, a przynajmniej mam takie przekonanie, ze to nas dotyczy. Mozemy obserwowac St Johna, jego otoczenie, wszystko, co na niego wplywa, ale musimy zachowac bezpieczna odleglosc. Nie mozemy mu ani pomagac, ani przeszkadzac. Nie mozemy tez razem z nim dzialac. Nie pytaj mnie dlaczego, bo sam nie wiem. Mozemy tylko stac na uboczu. Nie jestesmy potrzebni. Przynajmniej nie na tym etapie...

Trask pokrecil glowa, jakby chcial lepiej zrozumiec to, co uslyszal. Wygladal na niezdecydowanego pomimo zlozonej obietnicy.

-Oboje powiedzieliscie, ze caly swiat jest zagrozony. I mamy sie nie wtracac? - spytal Trask, patrzac najpierw na Goodly'ego, a potem na Anne Marie. - Przeciez Wydzial E zajmuje sie wlasnie takimi zagrozeniami. I nadal sugerujesz, ze mamy pozostac na uboczu, siedziec i czekac? Mam zatem postepowac zgodnie z twoimi sugestiami, co zasadniczo oznacza brak dzialania i to wylacznie dlatego, ze wyrazasz takie przekonanie?

-To nie jest wylacznie moje czy nasze przekonanie - odpowiedzial Goodly. - Kiedy wrocilem do Centrali, znalazlem na moim biurku notatke od Garveya. - Wyciagnal z kieszeni pomieta kartke papieru, polozyl na stoliku i przesunal do Traska.

Jan, o co tu chodzi? Czy zaczynasz zajmowac sie tym samym co ja, czy moze jestem po prostu przepracowany? Dzis rano, kilka minut po 10:00, natknalem sie na mysl, ktora dotarla do mnie z zewnatrz. Dokladniej mowiac byl to glos, ktory najwyrazniej nalezal do ciebie, nosil wszystkie cechy i znamiona twojej aury. Glos powiedzial: "Gdybys wyczul cos dziwnego. Sprobuj dowiedziec sie, co to takiego, ale trzymaj sie z daleka". Cos w tym rodzaju. Oczywiscie moglem to odebrac od kogokolwiek innego - w koncu jestem telepata - ale wszystko wskazywalo na ciebie. Zastanawiam sie, czy nie ma to zwiazku ze Scottem St Johnem. Co o tym sadzisz?

Trask spojrzal na prekognite, ktory powtorzyl:

-Jak zatem widzisz, nie jest to wylacznie nasze...

-To co mamy robic? Nie mozemy byc bezczynni!

-Mozemy go dokladnie sprawdzic - odparl Goodly. - Wszyscy. Sprawdzimy biografie St Johna, gdzie byl, co robil, jego przeszlosc, terazniejszosc... poniewaz o przyszlosci juz sie czegos dowiedzielismy. Dowiemy sie, co sie stalo albo co sie stanie, ze zostanie zmuszony do walki. Moze dzieki temu dowiemy sie, z czym walczy i kto jest jego sprzymierzencem. Musimy jednak trzymac sie z dala i nie zblizac sie do niego. Nie mozemy mu przeszkadzac.

-Przeszkadzac? - Trask szybko odniosl sie do tego slowa.

-To kolejna informacja, ktora uznaje za wazna. Ale nie pytaj mnie, skad o tym wiem. - Goodly wzruszyl ramionami. - Jednak wydaje mi sie to logiczne. Skoro St John wybiera sie na wojne, to nasze dzialania moglyby zwrocic uwage jego przeciwnikow na aktywnosc Scotta.

Trask pokrecil glowa pogladzil sie po policzku i odrzekl:

-No nie wiem. Nadal wydaje mi sie to bardzo niejasne i troche nierealne.

-Wiem - zgodzil sie z nim Goodly. - Oczywiscie, ze wiem.

-Ile mamy czasu? - spytal Trask. - Jestes w stanie okreslic to w jakiejs mierze?

-Nie. - Goodly znowu wzruszyl ramionami. - Te wszystkie obrazy byly naglace, chociaz ulotne. To wszystko wydarzy sie jednak w niedalekiej przyszlosci.

Szef Wydzialu E nabral w koncu przekonania co do koncepcji Goodly'ego, co sprawilo, ze powrocila jego zwykla, pelna pewnosci postawa.

-No dobra. Zgadzam sie z toba - stwierdzil Trask. - Wezwij wszystkich naszych ludzi, ktorzy nie sa w tej chwili zajeci czyms bardzo pilnym. Zbieramy sie w sali odpraw rzucil okiem na zegarek - powiedzmy za godzine. Wystarczy ci tyle czasu?

Prekognita skinal glowa i odrzekl:

-Zalatwione...

Scott St John krzyknal i obudzil sie. Siedzial w fotelu w pokoiku, ktory kiedys byl gabinetem jego zony. Przez chwile, nie wiedzac jeszcze, gdzie sie znajduje, wydawalo mu sie, ze jest w szpitalu, w ktorym umarla Kelly.

Mial sen, a wlasciwie potworny koszmar! Jego cialo drzalo, upewniajac Scotta w przekonaniu, ze jest godzina 3:33. Kiedy jednak spojrzal na zegarek, okazalo sie, ze jest 6:25 wieczorem.

Wieczorem calkowicie pokreconego dnia! - pomyslal Scott w chwili, gdy jego cialo stopniowo przestawalo drzec, a on coraz bardziej sie rozbudzal.

Scott nie przyszedl do tego pokoju, zeby byc blizej Kelly, choc przez pierwsze kilka miesiecy po jej smierci wlasnie po to tutaj przychodzil. Przypuszczal, ze byl na tyle fizycznie oraz emocjonalnie wyczerpany niewytlumaczalnymi zdarzeniami, ktore staly sie jego udzialem, ze po prostu instynktownie zaszedl tutaj, aby sprawdzic, czy przypadkiem na nia nie natrafi. Kolejne zludzenie. Przeciez dobrze wiedzial, gdzie byla Kelly. Znal polozenie jej grobu na cmentarzu Highgate. Przestal chodzic na cmentarz, poniewaz wciaz siedzial przy grobie Kelly i nie chcial sie stamtad ruszyc.

W swoim snie Scott siedzial na krzesle obok jej szpitalnego lozka w jej izolatce. Trzymal w rece jej watla dziewczeca dlon. Teraz wiedzial, ze powinien przypomniec sobie cos zwiazanego z jej reka... cos dotyczacego drobnej lewej reki Kelly.

Byla swiadoma, ale zbyt slaba, zeby z nim rozmawiac lub nawiazac kontakt. Nie mrugala i na tle mizernej twarzy jej oczy wygladaly na ogromne. W ostatnich dniach zycia bardzo czesto ogladal ten widok. Tym razem twarz Kelly pojawila sie we snie i Scott dostrzegl w jej niemym spojrzeniu rodzaj ponaglenia, jakby Kelly probowala mu cos powiedziec.

Jej wielkie oczy przesuwaly sie od jego twarzy do reki, ktora Scott trzymal w swojej dloni. Scott byl pewien, ze za jej zycia cos takiego nigdy sie nie wydarzylo. Kiedy byl w szpitalu, zawsze siadal po lewej stronie lozka i trzymal ja za prawa reke. Jednak w snie Kelly najwyrazniej starala sie skierowac jego spojrzenie na... druga reke? Scott przypominal sobie sen...

Nie, nie chodzilo o reke, ale o nadgarstek! W koncu zgodnie z jej cichymi wskazaniami spojrzal tam, gdzie chciala Kelly.

Rekaw bialej koszuli odwinal sie, odslaniajac... co to? Slad lub znamie na jej nadgarstku? Teraz Scott przypomnial sobie. To bylo jak wyblakly kod kreskowy o odcieniu bledszym od ciala. Byl to znak skladajacy sie z czterech bialych prawie rownoleglych kresek, ktore przecinaly nadgarstek pod katem dziewiecdziesieciu stopni. Moze byl to znaczek identyfikacyjny potrzebny lekarzom i pielegniarkom, jak etykietka przyczepiana do duzego palca od nogi, tyle ze dyskretniej szy i mniej ponury. Dziwny pomysl, w ktory trudno bylo uwierzyc. Kelly byla w jednoosobowej sali i wszystkie jej dane zostaly zapisane na tabliczce przyczepionej do lozka. Czy to mozliwe, ze ktokolwiek moglby pomylic sie lub nie wiedziec, jak sie nazywa?

Jednak te znaki zaalarmowaly Scotta. Widzial je gdzies wczesniej. Nagle przypomnial sobie cos jeszcze: kiedy jechali do szpitala, Kelly co pewien czas drapala sie po nadgarstku. To bylo tego samego ranka, kiedy upadla. Chciala wstac z lozka i przewrocila sie. Myslala, ze swedzenie jest objawem alergii lub czyms podobnym...

Wspomnienie o upadku Kelly przypomnialo Scottowi o snie, na nowo wprowadzajac go w drzenie. We snie rowniez sie przewrocila, ale w inny sposob. Nie, we snie wygladalo to na cos innego. Na cos calkowicie innego!

We snie minimalnym prawie niedostrzegalnym ruchem glowy skinela glowa w dol i w gore, jakby mowila "tak", kiedy Scott zauwazyl znaki na jej nadgarstku. Udalo sie jej nawet nieznacznie usmiechnac, po czym doslownie skurczyla sie. Zwinela sie, jakby byla obrazkiem narysowanym na nadmuchanym woreczku z papieru, z ktorego wypuszczono powietrze. W tej wlasnie chwili Scott obudzil sie z krzykiem przerazenia na ustach. Dobry Boze!

St. John zszedl na dol, zrobil sobie kubek kawy i zabral go do swojego gabinetu. W pokoju bylo ciemno pomimo promieni slonca przeswitujacych z ogrodu. Pod wplywem ruchu Scotta w powietrze podniosl sie kurz zbierajacy sie od ponad trzech miesiecy. Pylki kurzu fruwaly w promieniach slonca, przypominajac miniaturowe galaktyki. Znal dobrze swoj gabinet, ale tym razem czul sie w nim dziwnie. Jakby czegos brakowalo. Z irytacja wzruszyl ramionami. Predzej czy pozniej i tak sie dowie, co sie takiego stalo.

Opadl na fotel i lyknal kawy. Zastanawial sie nad znakami na nadgarstku Kelly. Czy to mozliwe, ze Kelly faktycznie miala na skorze jakies znamiona i dlatego drapala sie w tym miejscu w drodze do szpitala? Te znaki budzily coraz wieksze zainteresowanie Scotta.

O czym mowila tajemnicza kobieta? Ze nie powinien myslec o swojej stracie pod wplywem gniewu, bolu i emocji? Moze chodzilo jej po prostu o to, ze powinien sprobowac przemyslec to na spokojnie.

Scott zachnal sie i rozesmial na glos. Co jest grane?... Naprawde zaczynal brac na serio to, co uslyszal na ulicy. Jednak juz po chwili przestal sie smiac, poniewaz zauwazyl, ze od pewnego czasu zaczal powaznie traktowac sny i dosc niezwykle wydarzenia.

Bez wzgledu na to, kim byla ta kobieta, wariatka czy tez nie, doradzala spokojne i trzezwe myslenie o stracie, a nawet zbadanie tej tragedii. Oznaczalo to, ze byc moze faktycznie warto by sie tym zajac.

Ale Scott nie byl zdolny do trzezwego myslenia, nie w swoim gabinecie. W tym miejscu czul sie zanadto oddalony od Kelly. Co innego w jej pokoju. Byc moze dlatego poszedl na gore, starajac sie wszystko przemyslec, ale nic z tego nie wychodzilo, w koncu zasnal i przysnil mu sie koszmar.

Scott zabral kubek ze soba i poszedl na gore. Zamienil jeden zakurzony pokoj na inny. Zakurzony, ale uporzadkowany. W przeciwienstwie do swojego meza Kelly byla skrupulatna i dobrze zorganizowana, zwlaszcza gdy chodzilo ojej prace. Jej sekretarzyk byl wypelniony nagraniami, notatkami, zeszytami, wycinkami z gazet oraz fotografiami...

Fotografiami? Czy na zdjeciach, ktore pokazywala mu Kelly bylo cos szczegolnego? Czy mialo to zwiazek z... z Simonem Salcombe'em? Z materialem, nad ktorym pracowala? Mozliwe. W jednym ze swoich artykulow posunela sie do tego, ze nazwala Salcombe'a szarlatanem, co mu sie na pewno nie spodobalo.

Ale czy zajmowala sie tym dalej?

Tak, Scott przypomnial sobie, ze bylo to w styczniu, kiedy przygotowywal sie do wyjazdu do Berlina, gdzie mial pracowac jako tlumacz na konferencji poswieconej przyszlemu zjednoczeniu Niemiec. Kiedy stamtad wrocil, Kelly byla juz smiertelnie chora.

Otworzyl dolna szuflade sekretarzyka i sprawdzil, co sie znajduje w przegrodce z litera S. Byly tam dwie koperty podpisane nazwiskiem Salcombe. Jedna byla wypelniona materialami z lat 1988-1989, na drugiej zas widnial napis "styczen 1990". To byl temat, ktorym Kelly zajmowala sie tuz przed swoja smiercia. Scott przypomnial sobie, co Kelly opowiadala o tym czlowieku.

Kelly byla niezalezna dziennikarka i zajmowala sie dziennikarstwem sledczym. Starala sie zdobyc zdjecia Salcombe'a, ktory unikal fotografowania. Chciala zrobic dobre zdjecia, ale uzgodnila z ekipaBBC, ze zaaranzuje sytuacje, w ktorej ekipa BBC bedzie mogla nakrecic Salcombe'a z bliska. Gdyby plan zawiodl, ludzie z BBC obiecali, ze odkupia zdjecia od niej. Kelly byla dobrze znana w srodowisku dziennikarskim i raczej nikt nie chcialby jej oszukac. Nawet gdyby BBC nie kupila zdjec od niej, to zawsze mozna bylo je sprzedac gazetom.

Jednak tym razem wygladalo na to, ze Kelly bedzie mogla upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Kiedy Scott wysypal zawartosc koperty na biurko Kelly, okazalo sie, ze byly tam nie tylko fotografie, ale takze wycinki z gazet oraz osmiocalowy fragment kolorowego filmu nakreconego przez BBC. Byc moze Kelly zawarla transakcje, na ktorej skorzystaly obie strony.

Scott wybral film, wlozyl go do stojacej na biurku przegladarki i podniosl do gory, zeby spojrzec pod swiatlo padajace od strony okna. Przegladajac film klatka po klatce, zorientowal sie, dlaczego ten fragment zostal wyciety: pokazywal przede wszystkim Kelly, a nie Salcombe'a! Kelly stala z aparatem na wysokosci oczu i jedna reka dotykala ramienia Salcombe. Salcombe patrzyl w innym kierunku i trzymal twarz odwrocona. Razem z eskortujacymi go dwoma barczystymi ochroniarzami przepychal sie przez tlumek reporterow i przechodniow. Kelly, chcac podejsc blizej, musiala puscic ochroniarzy przodem.

To byl obraz zarejestrowany na pierwszej klatce. Pozniej sprawy nabraly szybszego tempa. Zarejestrowane ruchy Salcombe wygladaly na gwaltowne, co wskazywalo, ze blyskawicznie zareagowal na niespodziewane pojawienie sie Kelly. Obserwowany klatka po klatce ruch Salcombe'a wygladal spazmatycznie, podczas gdy pozostale osoby poruszaly sie plynnie i naturalnie. Ogladajac kolejne sekwencje, Scott zauwazyl, ze mezczyzna zlapal Kelly za nadgarstek, zeby sie uwolnic od jej uchwytu i w koncu ja odepchnal. Jednak Kelly zdazyla zrobic co najmniej jedno zdjecie, w chwili gdy ze zloscia odwrocil sie w jej strone.

To wszystko zostalo zarejestrowane na dwunastu klatkach filmu, ale Scott mrugal oczami, jakby dopiero co przestal ogladac sceny ukazywane w starodawnym fotoplastykonie. Ponadto bal sie, ze cos przeoczyl. Domyslil sie, ze BBC wyciela te klatki ze swojego materialu, poniewaz byl to nieuzyteczny i niewyrazny fragment.

Nastepnie Scott zaczal przegladac zdjecia. Pierwsze zdjecie bylo zrobione w szpitalu i przedstawialo trojke chorych dzieci. Scott nie widzial ich nigdy wczesniej, ale przypomnial sobie, co powiedziala Kelly. Byl zajety i przygotowywal sie do wylotu do Berlina, wiec nie zwrocil na to wiekszej uwagi. Jednak teraz stwierdzil, ze moze byc to wazne i wytezyl pamiec.

-Te biedne, chore dzieciaki - mowila, krecac glowa. - W tym stanie nikt juz nie mogl im pomoc, nawet duzo wczesniej nie bylo to mozliwe. Nie w wypadku tych chorob. Oczywiscie ich rodzice byli gotowi na wszystko. Probowali juz roznych metod leczenia, wiec dlaczego nie mieliby skorzystac z uslug oszusta, Simona Salcombe'a? Musiala to byc ostatnia deska ratunku, ale w takiej sytuacji i tak nic juz nie moglo zaszkodzic. Salcombe powiedzial rodzicom dzieci, ze nie oczekuje zaplaty za swoje uslugi. Ha! Wygladalo to na dzialalnosc charytatywna. Pieprzony oszust i lizus!

Scott wiedzial, ze nie pamieta dokladnie jej slow, ale ich tresc wlasnie o tym mowila.

Odlozyl na bok zdjecie i spojrzal na kolejne. Na trzech zdjeciach byly te same dzieci sfotografowane osobno, prawdopodobnie jeszcze przed grupowa fotografia. Tym razem, pomimo tego, co Kelly opowiedziala o ich chorobie, tym razem dzieci nie wygladaly na chore. Mozliwe, ze to z powodu oswietlenia, poniewaz wszystkie zdjecia byly ciemne i mialy kiepska jakosc.

Ostatnie ze zdjec przedstawialo Simona Salcombe'a. Zrobila je Kelly, zanim Salcombe zdolal ja odepchnac. Uzdrowiciel wygladal jak gad. Chude, zapadle policzki, odwiniete wargi ukazujace rybie zabki, nienaturalnie czarne oczy, marmurowe kamyki zatopione w woskowatej, podobnej do golej czaszki twarzy ukrytej pod lysa blyszczaca kopula glowy... przypominal bardziej jadowita kobre niz polujaca modliszke. Jesli chodzi o jego reakcje na dotyk Kelly, to nie przypominala zwyklej reakcji ludzi. Nie bylo w tym zaskoczenia, ale wscieklosc. Cala postacia wyrazal krancowa nienawisc i kierowal ja przeciw Kelly.

Scott, patrzac na zdjecie, w pelni zgadzal sie z ocena swej zony: facet byl obrzydliwym robalem!

Jednak z drugiej strony mozliwe, ze wyraz twarzy Salcombe niczego nie oznaczal. Moze aparat zrobil takie zdjecie, poniewaz bylo niewlasciwe oswietlenie lub nie zadzialala lampa blyskowa. Tak czy owak cos nie zadzialalo wlasciwie, poniewaz zdjecie bylo nieostre, znieksztalcone, ziarniste i w zadnym razie nie przypominalo normalnych zdjec Kelly.

W koncu Scott wzial do reki wycinek z gazety. Tyuirazem Kelly nie byla tak skrupulatna jak zwykle. Wyciela zdjecie z towarzyszacym mu artykulem, ale nie odnotowala, w ktorej gazecie ukazal sie ten artykul. Tylko dzieki podpisowi wiadomo bylo, ze to Kelly jest autorka.

Scott rozpoznal zdjecie z gazety. Ogladal je ostatniej nocy przed odlotem do Niemiec. Zmruzyl oczy, przygladajac sie uwaznie.

Zdjecie bylo wyrazne, choc wydrukowane na zwyklym, gazetowym papierze. Na schodach przed ogromnym zdobionym marmurowymi kolumnami wejsciem do dzieciecego szpitala St Jude stalo siedem osob: trzech mezczyzn w srodku, a oprocz nich po ich prawej i lewej stronie widac bylo mezczyzne i kobiete. W samym srodku stal Salcombe otoczony przez ochroniarzy. Kelly zrobila mu zdjecie, kiedy spojrzal do tylu i najwyrazniej syknal w kierunku aparatu. Tym razem nie mozna sie bylo pomylic ani opacznie zrozumiec wyrazu jego twarzy: widniala na niej zadza mordu!Kelly chciala zrobic zdjecie calej grapy i musiala wowczas znajdowac sie w odleglosci pieciu metrow od nich. Scott ponownie spojrzal na wyraz twarzy Salcombe'a, nie dostrzegl zadnej roznicy i cieszyl sie, ze w tamtej chwili jego zona znajdowala sie w stosunkowo bezpiecznej odleglosci...

Zaczynal zapadac zmierzch i Scott wlaczyl lampke na biurku, chcac przeczytac wyciety z gazety artykul. Moze jej slowa przywolaja wspomnienia i pomoga je lepiej zrozumiec.

Ich wspolne zycie zaklocala praca. Scott czesto wyjezdzal za granice, gdzie "mowil jezykami" - jak to okreslala Kelly. Z kolei gdy Scott byl w domu, wyjezdzala Kelly, zeby tropic slady opisywanych przez nia historii. Taki styl zycia mial tez swoje dobre strony. Nigdy sobie nie przeszkadzali, nigdy nie widzieli sie wystarczajaco dlugo, ale za to czas, jaki sobie wzajemnie poswiecali, byl czyms szczegolnym.

Scott zauwazyl, ze nigdy nie byl na biezaco z tym, czym zajmowala sie Kelly. Ponadto gdy Kelly nabrala do czegos przekonania, rozwazyla wszystkie za i przeciw, to formulowala radykalna opinie i nie mozna juz bylo wplynac na zmiane jej zdania. Widac to bylo wyraznie, patrzac na tytul artykulu. Scott czytal artykul i mruczal pod nosem: Cala Kelly!

Kelly St John Simon Salcombe - uzdrowiciel czy szarlatan?

Cudotworcy. Sa z nami od poczatku swiata i bylo ich juz tak wielu, ze trudno ich nawet policzyc. Indyjscy fakirzy, ktorzy wspinaja sie do gory po linie i nagle znikaja; iluzjonisci, ktorzy sklonni sa przyznac sie do sztuczek, ale nie wyjasniaja, na czym one polegaja; media wraz z ich szybko mowiacymi asystentami, nie wspominajac o asystentach ukrytych wsrod publicznosci.

Sa wsrod nich takze tacy artysci jak Harry Houdini, ktory zadziwial swiat swa fantastyczna zdolnoscia uwalniania sie z wiezow, ale sam przez cale zycie byl sceptykiem i stal na czele grupy demaskujacej dzialania cudotworcow. Nie zapominajmy takze o tych, co zginaja lyzeczki jedynie sila woli, magikach, tych, co chodza po ogniu (i polykajaogien), o telepatach, telekinetykach i wszystkich innych telecostam. Liste mozna by ciagnac bez konca.

Zawsze nas nabierali, ale nie przejmowalismy sie tym, poniewaz od samego poczatku wiedzielismy, ze to oszustwo. Taki rodzaj przedstawienia, show biznes i dlatego nie wierzymy we wszystko, co nam sie pokazuje. Po prostu kolejny rodzaj rozrywki.Mam racje?

Jednak wraz z pojawieniem sie Simona Salcombe'a - tak zwanego duchowego uzdrowiciela - rozrywka przestaje bawic. Simon Salcombe to tajemniczy mezczyzna, rzadko pokazuje sie publicznie. Tajemniczo pojawia sie i znika. Nikt nie jest w stanie okreslic, gdzie i kiedy znowu bedzie mozna go spotkac lub dokad sie wybiera. Jednak ostatnio jego aktywnosc zwiazana z bardzo dochodowym uzdrawianiem psychicznym (lub jak sam twierdzi, "uzdrawianiem dotykiem") stala sie bardziej znana dzieki relacjom reporterow, z ktorych, milo mi to przyznac, niektore zostaly napisane przeze mnie. Trzeba stwierdzic, ze dla kazdego, kto zastanowi sie nad tym przez chwile, jest oczywiste, ze ten czlowiek jest zwyklym szarlatanem polujacym na bogatych i naiwnych hipochondrykow. Niewatpliwie jego klientom poprawia sie, lecz jest to w pelni zrozumiale, poniewaz nie cierpieli na zadna powazna chorobe. Jesli chodzi o uzdrawiajacy dotyk Simona Salcombe'a, to nie wiem, czy wszystkie dotkniete osoby zostaly uzdrowione, za to na pewno wiekszosc z nich zostala oszukana. Zlowrogi Simon - mam nadzieje, ze zalaczone zdjecie w pewnym stopniu wyjasnia, dlaczego tak go nazywam... on naprawde nienawidzi, gdy mu sie robi zdjecia - probuje znalezc nowych sponsorow, ktorzy zapelnia jego kase. Robi to, oferujac za darmo swoje uslugi zrozpaczonym rodzicom bardzo chorych dzieci. Dzieki temu nie musi reklamowac swojego zgnilego interesu i nikt nigdy mu nie zarzuci bledu, poniewaz los tych dzieci i tak jest juz dawno przesadzony. Kiedy - niech Bog mi wybaczy, lecz musze tak stwierdzic - kiedy psychiczne leczenie Salcombe okaze sie bezwartosciowe, wowczas ten oszust wyjasni, ze dla jego pacjentow (a wlasciwie ofiar) bylo juz za pozno. Jednak okrutna gra, jaka prowadzi ta jadowita bestia (...)

...i tak dalej.

Scott przestal czytac w polowie artykulu. Wiedzial, ze dalsza tresc az do samego konca bedzie miec podobne brzmienie, poniewaz Kelly byla radykalna w swych osadach. To, co przeczytal do tej pory, pomoglo mu ustalic chronologie zdarzen.

Kelly w jakis sposob dowiedziala sie, ze Salcombe pojawi sie w szpitalu. Znalazla sie we wlasciwym czasie i miejscu, dzieki czemu zrobila mu zdjecie razem z ochroniarzami i rodzicami chorych dzieci. Prawdopodobnie Kelly powiadomila innych reporterow, wlacznie z jej przyjaciolmi z BBC, ktorzy zebrali sie przed wejsciem, zeby uchwycic Salcombe'a w swoich obiektywach. Jednoczesnie ktos wewnatrz szpitala St Jude zrobil zdjecia chorym dzieciom.

Pozniej Salcombe wyszedl ze szpitala i Kelly zrobila mu zdjecie z bliska. Koniec historii. Napisala artykul dzien pozniej, kiedy Scott byl juz w Berlinie. Po jego powrocie do domu. o nie, musi starac sie nie myslec o tym.

Czy to wszystko mialo jakis zwiazek z jej smiercia? A jesli tak, to jaki? Z kolei jesli Salcombe ukrywal szczegoly swego zycia, to skad Kelly wiedziala, ze odwiedzi szpital, zeby przykladac rece dzieciom? I dlaczego, do jasnej cholery, on, Scott St John, zajmuje sie tymi prawdopodobnie pozbawionymi znaczenia poszukiwaniami? Poniewaz doradzono mu to... doradzila mu to spotkana w kiosku kobieta!

Przypominajac sobie to przypadkowe spotkanie, na chwile zatrzymal sie w poszukiwaniach. Jednak mimo wewnetrznego zamieszania Scott wiedzial, ze cos musi zrobic w tej sprawie. Potrzasnal glowa zeby uzyskac wieksza jasnosc myslenia. No dobra - pomyslal - czego chcialem sie dowiedziec?

No tak! Chronologia wydarzen.

Chronologia, kolejne slowo uruchamiajace dzialanie. Scott zobaczyl pamietnik Kelly lezacy na rogu biurka. Kelly codziennie cos w nim zapisywala, mowiac: "To znacznie lepsze od samej pamieci. Jesli cos opisze, to nie zapomne".

Scott niepewnie siegnal reka po dziennik - zbindowany metalowymi kolkami zeszyt z pojedynczymi stronami na kazdy dzien roku - wiedzial, ze Kelly zapisala tam swoje ostatnie mysli, a przynajmniej ostatnie slowa, ktore uznala za godne odnotowania. Nie bedac do konca pewnym, czego ma szukac, przerzucal strony, docierajac do ostatnich dni stycznia. Przegladal ostatnie dwa tygodnie, majac nadzieje, ze cos rzuci mu sie w oczy. W koncu znalazl wzmianke o sobie:

Scott szykuje sie do wyjazdu do Berlina. Mysle, ze moglabym poleciec razem z nim i zrobic sobie krotkie wakacje, ale pieniadze nie spadaja z nieba, a kredyt za mieszkanie sam sie nie splaci - co za szkoda! Scott zaraz po pracy w Berlinie leci na konferencje OPEC w Wenezueli pod koniec lutego. Nie powinnam narzekac. Mamy nasz piekny domek i cudnie bedzie miec go calego dla siebie na kilka dni... (a zwlaszcza nocy).

Od tego fragmentu zapiski zrobily sie jeszcze bardziej osobiste (na tyle, ze Scotta az zatkalo) i Scott przerzucil strone lub dwie.Wt. 23 stycznia 1990

Fantastyczne wiadomosci! Rosjanie zgodzili sie wycofac wojska z Wegier. Wyglada na to, ze Gorbaczowowi zalezy na pokoju... chyba na dobre chce sie pozbyc ostatnich przezytkow zimnej wojny. Scott za trzy dni wyjezdza na konferencje w Berlinie... oni chca sie chyba troszke pospieszyc; polaczenie Niemiec, to chyba wciaz jeszcze sprawa przyszlosci. Tak czy owak wszyscy chca byc na to przygotowani. Niech zyje pierestrojka! (jesli jest to wlasciwa pisownia).

Scott wyszedl po papierosy, musze sprobowac oduczyc go palenia! Anonimowy telefon... ktos z niemieckim akcentem dal mi cynk. Moze bzdura, ale nie moge tego zignorowac. Simon Salcombe ma odwiedzic szpital StJude i odprawiac swoja szarlatanerie na chorych dzieciach. Na pewno sie tam pojawie...

Wpis byl dluzszy, ale Scott poszukiwal wlasnie tej informacji. Anonimowy cynk? To w taki sposob Kelly dowiedziala sie o "dobroczynnej" wizycie Simona Salcombe'a w szpitalu. Pewnie nie powiedziala o tym Scottowi, poniewaz byl zbyt zajety przygotowaniami do wyjazdu do Berlina.

Pominal nastepna strone i przeszedl do:

Czw. 25 stycznia 1990

Musze powiedziec chlopakom z BBC o planowanej wizycie robala. Zadzwonie do nich, kiedy bede pewna co do jego przyjazdu. Jestem im winna drobna przysluge, no i poprawie sobie uklady...

Nastepne pol strony wypelnione bylo zwyklymi codziennymi zapiskami, a po nich smutna notatka o Avie Gardner:

Powiedziano o niej kiedys: Najpiekniejsze zwierze na swiecie. Miala szescdziesiat osiem lat i umarla na zapalenie pluc. Nie potrafie sobie nawet wyobrazic, ze moglaby byc przeziebiona! Kolejny przyklad na to, ze wszyscy jestesmy smiertelni, nawet boginie.

A potem:

Pokazal sie! Zrobilam mu zdjecie, jak wchodzil do srodka ze swoimi gorylami, a potem cos sie popsulo w aparacie. Niech to szlag! Koles musial czytac moje artykuly. Gdyby spojrzenie Moglo zabijac, to na pewno by mnie zabil, gdy spotkalismy sie, kiedy wychodzil ze szpitala! Nie tylko spojrzenie, ale takze dotyk - zimny i obslizgly jak lod! Odrazajacy typ, nie chcialabym znowu znalezc sie tak blisko niego.

Scott wylatuje jutro do Niemiec. Nie czuje sie najlepiej, ale nic mu nie powiem, bo pewnie by sie przejmowal. Jesli cos sie z tego rozwinie, to zostane w domu i popracuje nad artykulami. Bill Comber powiedzial, ze moze mi podrzucic pare zniszczonych klatek z filmu pokazujacego moje spotkanie z Salcombe'em...

Na dole strony byly jeszcze wzmianki o katastrofie Boeninga 707 linii Avianca, ktory rozbil sie, podchodzac do ladowania na lotnisku Kennedy'ego i o pakistanskiej premier Benazir Bhutto, ktora urodzila dziecko w pracy. Jednak nie wzbudzilo to zainteresowania Scotta, ktory skierowal wzrok na najwazniejsze slowa wskazujace na pogorszenie samopoczucia Kelly:

Nie czuje sie najlepiej...

Przewrocil strone pozbawionymi czucia palcami.

Wylecial do Niemiec w piatek, dwudziestego szostego stycznia. Dobrze to sobie zapamietal, poniewaz dla niektorych osob byl to fatalny piatek. Mial szczescie, poniewaz jego samolot wylecial, zanim nadciagnela potezna burza, przez ktora odwolano wiele lotow. Kiedy wiatr osiagnal sile huraganu, w poludniowej i poludniowo-zachodniej Anglii zginelo czterdziesci szesc osob.

Kelly opisala to pokrotce w swoim pamietniku, dodajac kilka slow o tym, ze martwi sie o Scotta, pokazujac jednoczesnie, ze nie bardzo martwila sie o siebie.

Pt. 26 stycznia 1990

Scott zlapal poranny samolot. Ciesze sie, ze udalo mu sie odleciec przed nadciagnieciem burzy. Cos sie ze mna dzieje! Czuje sie naprawde fatalnie. Nie mam sily pracowac, moglabym przespac caly miesiac. Ale nie poddam sie... popracuje nad artykulem o Salcombie, skoncze go pisac i wysle.Zadzwonil Bill C. Powiedzial, ze zrobia kilka ujec dzieci ze szpitala St Jude. Mysle, ze to troche upiorne, ale w koncu Bill i reszta towarzystwa to zawodowcy...

Czytajac kolejne zdania, Scott odczuwal gleboki bol, ktory doslownie skrecal mu wnetrznosci. Z zapiskow Kelly mozna bylo odczytac, jak z kazda chwila jej stan pogarszal sie. Powinien byc tutaj! Ale dlaczego mialby sie obwiniac? Przeciez nic o tym nie wiedzial... Kelly nawet o tym nie wspomniala; przeciez sama nie wiedziala, jak ciezki jest jej stan. Myslala, ze jest to co najwyzej zwyczajna grypa.

Ale to nie byla grypa...

Przerzucil kartke i na stronie z data dwudziesty siodmy stycznia zobaczyl tylko kilka zapisanych linijek. Pismo Kelly nie bylo juz tak staranne:

Pracowalam w domu. Artykul o Salcombie dalam do wyslania listonoszowi, ktory po poludniu przyniosl poczte.

Rano czulam sie fatalnie. Chcialam zadzwonic do Scotta, ale on przeciez wroci za kilka dni. Nadal zle sie czuje, moze po powrocie Scotta razem cos wymyslimy...

Strona z dwudziestego osmego byla pusta, a na stronie z dwudziestego dziewiatego stycznia bylo:

Scott bedzie w domu pojutrze. Tak sie ciesze. Dowleke sie do lozka. Poczulam sie troszke lepiej, moze dlatego, ze on niedlugo wroci...

Zadzwonili do mnie z Hatfield Evening Standard. Wieczorem drukuja artykul o Salcombie. Jutro przysla kuriera z egzemplarzem (i z czekiem).

Wciaz mam ochote zadzwonic do Scotta. Ale on jest w Berlinie i pracuje. Tak czy owak bedzie w domu w poludnie pierwszego lutego.

O Jezu! Boze! A on przez caly wieczor swietowal trzydzieste urodziny ze swoim niemieckim przyjacielem Herr Karlem Meisterem Dolmetscherem w pubie na Kurfurstendamm, choc juz wieczorem mogl poleciec do domu! Gdyby wiedzial, gdyby tylko wiedzial...

W pamietniku Kelly nie bylo juz wiecej wpisow...

Scott zacisnal powieki, uderzyl otwarta dlonia w czolo i wcisnal sie w glab krzesla. Do domu dotarl w poludnie pierwszego lutego. Kelly otworzyla mu drzwi. Wstala z lozka tylko po to, zeby go powitac. Pomimo fatalnego samopoczucia nie chciala wieczorem wzywac lekarza do domu. Tak jakby wyczula, ze to byl ostatni raz, kiedy mogli byc razem we wlasnym domu.

Scott wstal wczesnie w piatek rano po bezsennej, pelnej niepokoju nocy. Kiedy Kelly przewrocila sie, probujac wstac z lozka, Scott zaniosl ja do samochodu i pojechali do szpitala. Byl bardzo zadowolony z tego, ze wykupili dodatkowe ubezpieczenie zdrowotne. O 8:30 Kelly znalazla sie w szpitalu... i juz z niego nie wyszla.

Od tego czasu przez blisko cztery miesiace rzadko kiedy znikala ze swiadomosci Scotta i nigdy na dluzej niz przez trzy-cztery minuty. Przez caly czas, nawet wiedzac, ze nie byl za nic odpowiedzialny, gdzies w glebi czul sie winny za to, ze nie byl przy Kelly.

Az do teraz.

Teraz zaczynalo mu switac, ze mozna by obwinie kogos innego. Oczywiscie mogl to byc zbieg okolicznosci, ale ewentualne wyjasnienie i wszystkie pomysly z przyczyna smierci Kelly sprowadzaly sie do jednego nazwiska. Nazwisko brzmialo Salcombe!

Simon Salcombe - czlowiek o uzdrawiajacym dotyku. Tylko ze Kelly byla innego zdania. Dla niej dotyk Salcombe'a byl oslizgly i zimny jak lod. Zupelnie inny od dotyku tajemniczej kobiety, ktora Scott spotkal obok kiosku.

Dotyk, a moze dotkniecia...

Jeden z nich dziwny i cieply, a nawet w pewnym sensie podniosly...

A drugi zimny, sliski... i oslabiajacy? Jeden dajacy, a drugi zabierajacy.

Zalozmy, przypuscmy, ze Salcombe naprawde posiada niezwykle zdolnosci: dlonie o uzdrawiajacych mocach dajacych zycie. Czy to mozliwe, ze moglyby rowniez przenosic zarodki smierci? Moze ten "uzdrowiciel" posiada zarowno moc odbierania, jak i przedluzania zycia? Cos takiego mialo miejsce w wypadku "cichego zabojcy", kiedy jakis czas temu podejrzewano rosyjskie KGB o zastosowanie bulgarskiej trucizny - malenkiej kapsulki smiercionosnej substancji umieszczonej na czubku parasola - o niewykrywalnym skladzie, stosowanej do zabijania agentow wroga.

Pozostala jeszcze kwestia anonimowego cynku. Ktos z niemieckim akcentem? Przeciez Simon Salcombe byl Szwajcarem, a przynajmniej mieszkal w Szwajcarii. Szwajcarzy mowia po niemiecku... Mozliwe, ze ktos pracujacy dla Salcombe'a celowo ujawnil date jego przyjazdu do szpitala St Jude, zeby doprowadzic do spotkania Kelly z uzdrowicielem.

Tylko dlaczego? Zeby sie zemscic za to, co Kelly opisywala w swoich wczesniejszych krytycznych artykulach? Jesli to prawda, to facet musial byc szalencem, potworem lub jednym i drugim. Dobrze byloby przejrzec statystyki medyczne, zeby sprawdzic, czy jacys inni dziennikarze demaskujacy Salcombe'a nie padli ofiara nieznanej choroby.

A moze to tylko czysta fantazja - wytwory wybujalej fantazji Scotta - wszystko po to, zeby znalezc uzasadnienie dla tej ogromnej straty? Niewazne. Chodzi tylko o sprawdzenie. Jesli mialby stac sie podejrzliwy w stosunku do wlasnego sposobu rozumowania, traktujac wszystko jako wytwor fantazji lub biorac to za obsesje, to co powiedziec o tych typach z tajnych sluzb, ktorzy go porwali i przesluchiwali, podejrzewajac go o posiadanie zdolnosci parapsychologicznych? Bez watpienia caly ten epizod mozna uznac za czysta fantazje...

...Ale czy na pewno?

Teraz nic juz nie bylo pewne ani zbyt nieprawdopodobne. Zwlaszcza jesli chodzilo o zycie Scotta St Johna...

Na dworze zapadl zmrok. Scott wlozyl z powrotem do koperty kawalek filmu, artykul Kelly z Hatfield Evening Standard i cztery niewyrazne fotografie. Na zamknieciu koperty zauwazyl nazwisko B. Comber i numer telefonu.

Przypomnial sobie spotkanie z Comberem.

Jakies trzy lata temu, jeszcze zanim Comber zaczal pracowac dla BBC, razem z Kelly zajmowali sie jakims dobrze platnym zleceniem. Kelly zaprosila Combera i jego zone Joanne na drinka. Miesiac pozniej Joanne odeszla od niego, wybierajac doradce podatkowego z Liverpoolu, a Bill zlozyl pozew o rozwod. Pozniej Scott utracil z nim kontakt, ale Kelly utrzymywala z nim kontakty zawodowe.

Scott wiedzial, ze tasma z filmem oraz niektore ze zdjec zostaly wykonane przez Combera. Zastanawial sie, czy nie moglby sie od niego dowiedziec czegos wiecej o dniu, w ktorym Salcombe odwiedzil biedne chore dzieci.

Wylaczyl stojaca na biurku lampe i wyszedl z ciemnego pokoju, trzymajac pod pacha pamietnik oraz koperte. Zszedl pietro nizej do swojego gabinetu. Zapalil swiatlo, nalal sobie resztke zimnej kawy, napil sie i wybral numer zapisany na kopercie. Po dwoch, moze trzech dzwonkach uslyszal niewyrazny glos:

-Comber.

-Bill? Tu Scott St John.

-Kto? Kto mowi? Ach! St John! Maz Kelly. - Nastepnie po krotkiej przerwie: - Boze, mialem zamiar do ciebie zadzwonic! Wiesz, wyrazy wspolczucia i tak dalej. Jakos o tym zapomnialem.

Mezczyzna byl najwyrazniej po kilku glebszych i <<nie przejmowal sie wlasna dykcja.

-Nie przejmuj sie - odparl Scott.

-Chcialem pogadac o Kelly.

-Rozumiem - powiedzial Scott, starajac sie powstrzymac zlosc. - Sam dzwonie do ciebie w sprawie Kelly. Bardzo chcialbym z toba porozmawiac.

-Wspaniala kobieta. Miala wielkie serce. Co za strata. Zaslugiwala na cos lepszego. Naprawde ja lubilem.

-W porzadku - odezwal sie Scott i zanim Comber zdolal cos jeszcze powiedziec, dodal: - Czy nie mialbys nic przeciw temu, gdybym wpadl do ciebie, powiedzmy dzisiaj wieczorem?

-Dzisiaj? - Comber zastanawial sie nad tym przez chwile, po czym odpowiedzial: - Nie ma sprawy. Bedzie mi bardzo milo. Przyda sie jakies towarzystwo. Niezbyt dobrze sobie radzimy, to znaczy ja i moja butelka. A moze powinienem raczej powiedziec, ze radzimy sobie zbyt dobrze, jesli wiesz, co mam na mysli? Wiec chcesz sie ze mna zobaczyc? Swietnie. Znasz droge. Z tego co pamietam, mieszkamy niedaleko.

Po czym przystapil do dyktowania adresu...Dom Billa Combera znajdowal sie o niecala mile drogi w kierunku Wood Green. W zapuszczonym ogrodzie stal dwupietrowy budynek o wysokich scianach szczytowych. Scott przyjechal okolo 20:30. Przejechal przez pochylona zelazna brame, zaparkowal samochod i zarosnietym chodnikiem podszedl do wejscia. Z drzwi odlazila farba, a drewniana framuga byla zawilgocona i czesciowo sprochniala. Powiedziec, ze dom Combera wykazywal oznaki zaniedbania byloby zbyt lagodnym okresleniem. W dwoch pokojach na dole palilo sie swiatlo, przed drzwiami wejsciowymi zarzyla sie zwisajaca ze stropu lampa.

Comber uslyszal samochod Scotta i podszedl do drzwi. Podali sobie rece i wypowiedzieli zwyczajowe slowa powitania. Scott wszedl do srodka i zdjal plaszcz. Comber wzial od niego okrycie poprowadzil Scotta korytarzem do swojego gabinetu - pokoju, w ktorym byl podobny balagan jak w gabinecie Scotta.

Comber prawdopodobnie zblizal sie do piecdziesiatki. Byl niski i okragly, z widoczna nadwaga. Widac bylo, ze jest pod wplywem alkoholu, mozna to bylo poznac juz po zapachu. Jednak trzymal sie prosto na nogach i wypowiadal sie logicznie. Scott domyslil sie, ze Comber musial miec sporo doswiadczen z piciem, zwlaszcza od czasu, gdy opuscila go zona. Jednak Scott - kierowca zatrzymany za jazde pod wplywem alkoholu - stwierdzil, ze jest ostatnia osoba, ktora powinna ferowac sady w tej kwestii.

Comber nalal mu whisky i usiadl za biurkiem, gestem reki wskazujac Scottowi fotel.

-Naprawde chcialem zadzwonic - powiedzial. - Nie wiem, dlaczego tego nie zrobilem. Wiesz... odkladamy rzeczy na pozniej i nagle okazuje sie, ze jest zbyt pozno. Ile to czasu minelo? Szesc tygodni? Siedem?

-To juz czwarty miesiac - odpowiedzial Scott.

-Jezu! - Comber wygladal na prawdziwie zaskoczonego. - Kiedy ten czas minal?

-Po prostu mija, a wraz z nim wiele rzeczy. Ale zanim wszystko przeminie, chcialem sie czegos dowiedziec.

-O Kelly? Wiem, co masz na mysli. Sam musialem sie z tym uporac, tyle ze na zupelnie innym poziomie. W czym moge, ci pomoc? Co tam masz? - Skinal glowa wskazujac na koperte przyniesiona przez Scotta.

Scott oproznil koperte, wysypujac z niej wszystko na biurko Combera.

-Tutaj jest cos, co przeslales Kelly.

Comber rozlozyl na biurku zdjecia, fragment filmu i artykul Kelly. Przyjrzal sie kazdemu z przedmiotow, zmarszczyl brwi i popatrzyl na Scotta.

-Simon Salcombe? Chcesz sie dowiedziec, co sie dzialo, kiedy Kelly zobaczyla go w szpitalu, zadzwonila do nas i pozwolila dolaczyc do akcji? Pamietam. Podobnie jak ja, niezbyt przejmowala sie tym gosciem. To nie byl pierwszy raz, kiedy probowalem go sfilmowac, ale w jego poblizu nic nie chcialo dzialac. Swiatla, kamery, mikrofony, zegarki -wszystko sie psulo!

-Naprawde? Wyglada na to, ze tego dnia tez nie wszystko sie udalo. Te zdjecia sa nie najlepszej jakosci, prawda?

-Tylko to dobrze wyszlo - usmiechnal sie Comber i dotknal fotografii wydrukowanej w Hatfield Evening Standard. - Twoja Kelly byla bardzo sprytna. Zobaczmy... hm.

Scott siedzial w fotelu, starajac sie ukryc zniecierpliwienie, Comber zas pospiesznie czytal artykul. Po chwili odezwal sie:

-Tak, to cala Kelly. Wiesz, dlaczego zawsze miala problemy, zeby sprzedac swoje artykuly do duzych gazet? Bo walila prosto z mostu. Inni dziennikarze mogli na to wskazywac, pisac, ze to czy tamto, sugerowac, ze Simon Salcombe byl oszustem. Ale nie Kelly. Ona zawsze...

-...mowila glosno o wszystkim - przerwal mu Scott. - Tak, wiem o tym.

-Wlasnie! Nie chodzilo o to, ze Salcombe moglby kogos zaskarzyc do sadu czy cos takiego. Gdyby to zrobil, to musialby sie pokazywac na rozprawach. Jednak duze gazety nie chcialy ryzykowac podjecia nawet tak malego ryzyka. Sa zbyt konserwatywne. Tchorzliwe dranie! Moga niszczyc zwyczajnych ludzi, ale jesli chodzi o bogaczy, to zaraz sie wycofuja.

-Myslisz, ze Kelly czyms ryzykowala?- Ja tak nie uwazam, to media baly sie ryzyka.

-Sadzisz, ze Salcombe bylby zdolny, hm, potraktowac sprawe bardziej osobiscie?

Comber zmarszczyl brwi.

-Co przez to rozumiesz?

-Niewazne. - Scott pokrecil glowa. - Nic takiego.

-Nic? Przeciez nie przyszedles tutaj po nic takiego! - Comber wstal i nalal whisky do szklanki Scotta. Scott zdziwil sie, poniewaz nawet nie zauwazyl, kiedy wypil pierwszego drinka. To dlatego, ze trudno bylo mu sie skupic. A wlasciwie dlatego, ze skupial sie wylacznie na sledzeniu zdarzen z ostatnich dni Kelly, starajac sie znalezc jakies wyjasnienie.

Ale czy naprawde poszukiwal wyjasnienia? Moze po prostu szukal powodu do zemsty?

-No dobra - odezwal sie Comber - o czym ci jeszcze opowiedziec?

-O zdjeciach. - Scott podszedl do biurka i wzial do reki zdjecie przedstawiajace trojke chorych dzieci w szpitalnych lozkach. - Kto dal ci pozwolenie na zdjecia wewnatrz szpitala i na fotografowanie tych biednych dzieciakow?

-To nie my zrobilismy te zdjecia. To byl stazysta. Lekarz, ktory wierzyl w Salcombe'a tak samo jak ja, Kelly i reszta naszej ekipy. Sfotografowal dzieci w tajemnicy, zaraz po tym jak Salcombe i jego ludzie wyszli z oddzialu.

-Na zdjeciu jest trojka dzieci - Scott zmarszczyl brwi, zastanawiajac sie nad czyms. - Podobnie jak na innych zdjeciach... brakuje dwojki rodzicow.

-Trzeci z nich, najmlodszy, byl z sierocinca. Bez mamy, bez taty... z bialaczka.

-A reszta zdjec dzieci? To tez zdjecia stazysty?

-Tak, chcial troche dorobic. Chcial zrobic zdjecia przed i po leczeniu, sprzedac je i podreperowac sobie budzet. Ale nie byl najlepszym fotografem albo jego aparat byl kiepskiej jakosci. Spojrz na te fotografie. To jedne z najgorszych zdjec, jakie widzialem! A moze i tym razem byl to wplyw Salcombe'a.

-Znowu? - spytal Scott, zastanawiajac sie, czy czegos nie przeoczyl.

-Mowilem ci juz. Nic nie dzialalo, kiedy Salcombe byl w poblizu. Na przyklad zdjecie Kelly, gdy stala tuz przy nim przed wejsciem do szpitala. Przyjrzyj sie.

-Widzialem, podobnie jak fragment filmu nakrecony przez ciebie.

-Tak. Nie moglismy z niego skorzystac, wiec wycialem ten kawalek. Zostawilem tasme, na ktorej byla Kelly i wrzucilem do waszej skrzynki na listy, gdy wracalem wieczorem do domu. Razem z odbitkami zdjec stazysty.

Scott znowu patrzyl na grupowa fotografie trojki dzieci, ktora zostala wykonana zaraz po wyjsciu Salcombe'a i jego ludzi ze szpitala. Bylo tam cos, co zauwazyl juz wczesniej, ale uznal to za efekt zlego oswietlenia lub wine aparatu albo ogolnie zlej jakosci fotografii.

Comber zobaczyl, ze Scott zastanawia sie nad czyms.

-O co chodzi? Cos interesujacego?

-Masz szklo powiekszajace?

-Pewnie. Przeciez jestem fotografem! - Comber pogrzebal w szufladzie biurka i wyjal z niej szklo powiekszajace z podswietlaczem. - Przydaje sie do patrzenia na mape drogowa, gdy jedziesz noca. Nie wiem, czy baterie jeszcze dzialaja. Nie jezdze juz samochodem w nocy i od dawna tego nie uzywalem.

Scott wzial od niego szklo powiekszajace, przesunal wlacznik, potrzasnal, patrzac, jak malutka zarowka zaczyna migotac watlym swiatlem. Wytezajac wzrok, zaczal ogladac zdjecie: trojka dzieci w szpitalnych lozeczkach, jedno zbyt slabe, zeby spojrzec w strone obiektywu, drugie mialo nikly usmiech na twarzy i machalo raczka, trzecie obrocilo lysa glowke na bok. Wszystkie dzieci byly chlopcami bez wlosow, mialy gleboko zapadniete oczy i widac bylo po nich, ze znajduja sie w stanie terminalnym.

-Czy oni maja bandaze? - odezwal sie Scott bardzo cichym glosem, jakby mowil sam do siebie. - Jakies bandaze albo waciki na nadgarstkach? Widzisz to, Bill?

Comber wzial od niego szklo, popatrzyl przez nie i powiedzial:

-Nie, to musi byc jakis pylek na obiektywie. Mowilem ci przeciez, ze ten koles to beznadziejny fotograf. Nawet nie przetarl obiektywu!

-Pylek? - Scott nie wygladal na przekonanego. - Trzy pylki na tym samym zdjeciu i wszystkie zaslaniaja nadgarstki dzieci? To dosc dziwny zbieg okolicznosci. - Wzial z powrotem szklo i zaczal ogladac fotografie pojedynczych dzieci. - Tu tez sa pylki. I tez na nadgarstkach...

-Moze sie myle i to nie sa pylki? - Comber wygladal na zmieszanego. - Moze robili im zastrzyki albo chemio - lub radioterapie? Przeciez jestem fotografem, a nie lekarzem!

-Nie, nie jestes rowniez naukowcem. To musialyby byc silne dawki naswietlania, ale takich sie nie stosuje na dzieciecych oddzialach. To musi byc cos innego - pokrecil glowa. - Cos bardzo dziwnego... innego.

Scott powrocil do uwaznego przygladania sie fotografii zbiorowej i nic nie mowil przez chwile. Jednak po jakims czasie znowu zapytal swoim cichym glosem:

-Co to jest? Czy cos jest... cos nie tak z ich nadgarstkami? - Po czym gwaltownie podskoczyl, w chwili gdy wspomnienia i obrazy zlaly sie w jego umysle w skojarzenie, ktore podzialalo na niego jak strumien lodowatej wody. - Tak... to lewe nadgarstki!

Comber odskoczyl na swoim krzesle i prawie sie przewrocil, kiedy Scott blyskawicznie pochylil sie nad biurkiem, chwycil w dlon fragment filmu, by po chwili cichym glosem stwierdzic:

-Dobry Boze! Niech to diabli!

-Ho, ho! - Comber pochylil sie z powrotem do przodu, wyprostowal sie i zapytal: - Co, do...? Co ci sie stalo, St John? O co chodzi?

-O co chodzi?! - warknal Scott, patrzac gniewnie na Combera. Po chwili jednak sie zreflektowal, pokrecil glowa i dodal: - Nie... nie wiem, co to jest.

Scott szybko sie uspokoil, choc rece mu lekko drzaly. Przez szklo powiekszajace ponownie przyjrzal sie kawalkowi filmu: tym zamazanym klatkom, ktore pokazywaly Salcombe'a, gdy chwyta Kelly, przez moment ja przytrzymuje, a potem odpycha od siebie.

-Nie... nie wiem, co to jest. - Scott powtorzyl sie, lecz tym razem jego glos byl zachrypniety - Tak czy inaczej dowiem sie, o co tu chodzi! - dodal stanowczo.

Jego uwage przyciagnal zamazany fragment obrazu. Bylo to w tym samym miejscu, ktore uprzednio widzial w pracowni Kelly. Niewyrazne miejsce bylo... na nadgarstku.

Jezeli chodzi o wyraz twarzy Salcombe'a, to przedstawial on o wiele wiecej niz samo zaskoczenie. W rzeczywistosci to Kelly byla bardziej od niego zaskoczona. Mozliwe, ze szybkoscia reakcji, reakcja blyskawiczna... bioraca sie prawdopodobnie z tego, ze Salcombe wcale nie byl zaskoczony. On oczekiwal pojawienia sie Kelly! Jego nienawisc byla obecna tak samo jak wczesniej, ale tylko maskowala jeszcze inne emocje.

Teraz Scott to zauwazyl.

Salcombe wygladal jak zabojca, ktory wbija noz w swoja ofiare. Byl niczym blyskawiczny atak kobry, ktora zaglebia swe zeby jadowe, zeby wstrzyknac trucizne. W miejscu, gdzie Salcombe chwycil Kelly za nadgarstek - jej lewy nadgarstek - obszar na filmie byl zamazany, jakby jakis smiec przyczepil sie do obiektywu.

Scott zaczal wkladac fotografie, kawalek filmu i wycinki z gazet do koperty... ale po chwili przerwal te czynnosc. Chcial sie dowiedziec czegos jeszcze.

-Bill - odezwal sie do calkiem juz trzezwego mezczyzny siedzacego za biurkiem z szeroko otwartymi oczami. - Jest jeszcze jedno, o czym mozesz mi powiedziec... chodzi o zdjecia tych dzieci. Na pojedynczych zdjeciach kazde z nich wyglada lepiej niz na fotografii zbiorowej. Jak to mozliwe, skoro byly w fazie terminalnej i kazdego dnia ich stan ulegal pogorszeniu? Czy to chwilowa remisja czy co?

-Czy co? - odparl Comber, podnoszac sie nad blatem biurka. - To jest wlasnie najwieksze cholerstwo z calosci! Remisja? Mozesz to powtorzyc? Nawet nie tknelismy tej historii, nikt z nas, nawet pismaki z najgorszych brukowcow! Chcesz znac powody? Po pierwsze: nikt nie chcial robic za agenta reklamowego tego pieprzonego Salcombe'a. Po drugie: to zbyt dziwne i niezrozumiale. Przypadek jeden na miliard, ktory na pewno nigdy sie nie powtorzy. Gdybysmy to opisali, to tysiace rodzicow z chorymi dziecmi musialoby przechodzic przez to samo. Kazde z nich chce, aby stalo sie to, co niemozliwe.

-O co ci chodzi? Przypadek jeden na miliard? To, co niemozliwe?

-Posluchaj, St John. Nie wiem, na czym polegaja cuda ze szpitala St Jude, i nie wiem, skad sie to wzielo. Moim zdaniem ewentualny uzdrowicielski wplyw Salcombe'a byl oczywiscie zbiegiem okolicznosci. Powiem ci jedno: po trzech tygodniach wszystkie dzieciaki z fotografii wstaly z lozek i zaczely biegac jak szalone. Co wiecej, dokladne badania wykazaly, ze calkowicie wyzdrowialy...

Comber odprowadzil Scotta do ogrodu i uscisnal mu reke na pozegnanie.

-Naprawde bardzo mi pomogles - powiedzial Scott. - Mam teraz znacznie wieksza jasnosc. Mam nadzieje, ze nie sprawilem ci klopotu.

-Nie ma sprawy - odparl Comber, nadal nie wiedzac, po co Scott zlozyl mu wizyte. - Wszystko w porzadku, St John?

-Tak, oczywiscie. - Gleboko odetchnal nocnym powietrzem i ruszyl do swojego samochodu.

To byla piekna noc z ksiezycem w pelni wiszacym tuz nad dachami. Scott ledwie to dostrzegal. Usiadl za kierownica opuscil szybe i zapalil papierosa. Siedzac i palac staral sie zebrac mysli. Ale nie bylo to latwe. Nawet tutaj - w zaniedbanym ogrodzie w ciepla czerwcowa noc - cos mu przeszkadzalo. Bylo to dochodzace z bardzo daleka bezustanne szczekanie. Glos psa - ostry jak noz - przecinal spokojne nocne powietrze.

Samo zwierze moglo byc oddalone nawet wiecej niz o mile, ale jego szczekanie, co pewien czas podkreslane krotkim wyciem, w uszach Scotta rozlegalo sie bardzo wyraznie. Scott dziwil sie, ze inne psy nie odpowiadaja na to szczekanie.

W tym osobliwym szczekaniu Scott zauwazyl cos szczegolnego. Nie bylo to szczekanie, ktore dane bylo mu wielokrotnie slyszec. Nie bylo w nim ani ostrzezenia, ani grozby, ale raczej rodzaj pytania zadawanego przez zwierze. Tak jakby powtarzalo ciagle to samo pytanie.

Nie bylo to jedyne pytanie, z jakim borykal sie Scott. Byc moze mial ich nawet zbyt wiele. Zgasil papierosa, podniosl szybe w oknie, wlaczyl silnik i wyjechal z ogrodu Combera na ulice...

Kiedy Scott wracal do domu, wpadla mu do glowy znajoma mysl, a wlasciwie zdanie lub zdania:

Jesli zauwazysz cos dziwnego, to trzymaj sie od tego z dala, ale staraj sie to zbadac. Mysl o tym, co cie spotkalo, o swojej stracie, ale nie pograzaj sie w zalu, gniewie czy bolu.

No coz, poczul cos dziwnego i choc nie mial pewnosci, czy zdola trzymac sie od tego z daleka, to z pewnoscia postara sie to zbadac. Jednak z drugiej strony, kiedy byl u Combera, calkowicie zignorowal slowa ostrzezenia plynace z ust tajemniczej kobiety. Gniew? Na pewno, sporo tego bylo, choc moze od gniewu silniejsza byla frustracja. Jesli chodzi o spokoj i zimna krew, to raczej nie byla jego mocna strona.

Tajemnicza kobieta powiedziala ponadto: Nie szukaj mnie. Kiedy przyjdzie czas, sama cie znajde. Wszystko pieknie, ale kiedy nastanie ten czas i na co? Jesli chodzi o Scotta, to czas nadszedl wlasnie teraz, i to na wszystko! Z pewnoscia nastal czas na to, zeby lepiej sie przyjrzec Simonowi Salcombe'owi. A moze nie. Moze to ostrzezenie dotyczylo wlasnie Salcombe i nie powinien sie do niego zblizac?

Ona, ona, ona! Gdyby to bylo mozliwe, Scott chemie by ja odnalazl, pomimo nalegan, zeby tego nie robic. W koncu przyznala, ze nie rozumie wszystkiego, co sie dzieje, co oznaczalo, ze rozumie chocby pewna czesc. Frustrujace? I to potwornie!

Kiedy chwilowo oslepily go swiatla jadacego z naprzeciwka samochodu, Scott zdolal uwolnic umysl od meczacej niekonczacej sie zagadki, labiryntu bez wyjscia i skoncentrowal sie na prowadzeniu samochodu. Z pewnoscia nie chcialby zostac ponownie zatrzymany, nie z whisky wyczuwalna w jego oddechu. Ta mysl przypomniala mu o jego... jak ich nazwac? Porywaczach? Typach z tajnych sluzb? Trudno to okreslic. Jednak im wiecej Scott o nich rozmyslal, tym bardziej przypominal mu sie glos, ktory zdawalo mu sie slyszec, gdy stal przed weneckim lustrem na posterunku.

To byl jej glos, choc jej samej tam nie bylo. Kiedy powiedziala: nie przejmuj sie nimi, wiedzial, ze chodzi jej o typow z tajnych sluzb. Scott moglby przysiac, ze gdzies blisko siebie wyczuwal jej obecnosc. W takich okolicznosciach trudno sie dziwic, ze czasem zdawalo mu sie, iz traci rozum.

Jednoczesnie Scott zaczynal zdawac sobie sprawe z tego, ze nie jest juz tym czlowiekiem, ktorym byl kiedys - wlasciwie jest calkowicie inny - ale nie jest tez wariatem. Przypomnial sobie takze, ze ci ludzie z tajnych sluzb nie stanowia zagrozenia, ze niebezpieczenstwo czai sie gdzie indziej. Gdyby tylko powiedziala gdzie.

Cieszyl sie, ze juz prawie dojezdzal do domu, bo natarczywe szczekanie psa dobiegalo do niego nawet poprzez halas silnika. Wjechal na podjazd, zatrzymal samochod i chcial zamknac okno...

...i wowczas odkryl, ze okno jest juz zamkniete! Podniosl szybe jeszcze przed wyruszeniem spod domu Combera. Kiedy przekrecil kluczyk i zapadla cisza, Scott zastanawial sie: Co jest, do...! Ale to bylo tylko pytanie bedace odpowiedzia na inne pytanie...

Poniewaz... szczekanie stalo sie czyms zupelnie innym. Owszem, nadal byl to glos psa, tylko ze tym razem szczekanie mialo sens i na dodatek zrodlo dzwieku miescilo sie wewnatrz glowy Scotta!

-Kiedy po mnie przybadziesz? - mowila Trojka. - Oni codziennie na mnie poluja i tutaj jest juz zbyt niebezpiecznie. Jesli jestes Jedynka, to musisz jak najszybciej po mnie przybyc...

Scott siedzial poczatkowo zupelnie nieruchomo w samochodzie. Wsluchiwal sie intensywnie w cisze, ktora robila sie coraz ciezsza i gesciej sza. Po chwili zaczal sie trzasc jak galareta. Nie bal sie, niewatpliwie odczuwal szok i zdumienie, ale na pewno nie byl to lek. Zniknelo rowniez niedowierzanie. Tym razem zaakceptowal to, co sie dzieje. Akceptowal fakt, ze choc jego uszy slyszaly odglos stygnacego silnika, to jego umysl slyszal cos calkowicie innego.

-Dlaczego nic nie mowisz? Gdybys byl Jedynka, to na pewno bys mi odpowiedzial!

-Slysze cie - szepnal w koncu Scott. - Slysze. Tylko... tylko nie wiem, gdzie jestes. - Scott faktycznie nie wiedzial, co moze jeszcze powiedziec.

Scott uslyszal zduszony skowyt, niski pomruk, potem poczul wachanie nozdrzy oraz powietrze wypelnione zapachem ziol i zywicy. A w koncu:

-Musze ci to jakos pokazac - odezwala sie Trojka. - Tylko obiecaj mi, ze kiedy znowu bede cie nawolywal, to mnie uslyszysz.

-Dobrze - odpowiedzial Scott. - Oczywiscie.

Slyszac to, Trojka skoczyla i znikla. Usunela sie z umyslu, uciekajac w noc, w dzikie ostepy i nie wiadomo, dokad jeszcze. Scott zostal w samochodzie sam z masa wirujacych mysli pod czaszka.

Od smierci Kelly Scott nie korzystal z urzadzonej w piwnicy domowej silowni. Potrzebowal pocwiczyc i byl przekonany, ze solidna dawka zmeczenia pomoze mu zasnac. Chcial porzadnie zmeczyc sie fizycznie... jesli chodzi o zmeczenie psychiczne, to w tym obszarze byl juz i tak wykonczony.

Rozebral sie i w samych spodenkach oraz tenisowkach podnosil ciezary, koncentrujac sie najbardziej na podnoszeniu w pozycji lezacej, doprowadzajac miesnie rak, barki i kark do takiego zmeczenia, ze czul jak zamieniaja sie w wate. Odpoczywal przez minute lub dwie, nie chcac doprowadzic do kontuzji. Pozniej podszedl do worka bokserskiego i walil w niego piesciami i nogami, starajac sie wyrzucic z siebie nagromadzona frustracje (pasje?).

Cwiczac w ten sposob przez ponad godzine, wyprobowujac i badajac swe cialo, korzystajac z niego w tak intensywny sposob pierwszy raz po szesnasta tygodniach przerwy, Scott zaczal myslec o tym, czego sie dowiedzial dzisiejszego wieczoru. Jego umysl skupial sie na jednej istotnej kwestii, a wlasciwie pytaniu, ktore zaczynalo stawac sie czyms najwazniejszym na swiecie, a przynajmniej w jego zyciu:

Jesli czlowiek - niekoniecznie czlowiek wiary, ktos, od kogo emanuje zlo - jesli dlonie takiego czlowieka posiadaja moc uzdrawiania, pozwalajac mu na leczenie chorych i przedluzanie ich zycia... to czy nie posiada on rowniez mozliwosci skracania czyjegos zycia, a nawet niszczenia go? Scott nieustannie zadawal sobie to pytanie, choc wiedzial, ze i tak nigdy nie bedzie mogl o to samo zapytac zadnego z przedstawicieli praktykujacych medycyne klasyczna.

Pozostawaly jeszcze inne pytania, ktore wciaz trzeba bylo zadac. Pytania wiazace sie z zasadnicza kwestia jednak bezpieczniejsze i bardziej rozsadne. Jutro przedstawi te pytania lekarzom szpitala St Jude i rzecz jasna lekarzom z prywatnego szpitala, w ktorym umarla Kelly. Musial ich o to spytac i wbrew radom tajemniczej kobiety nie potrafil juz dluzej nie angazowac sie.Wszystkie z tych pytan i odpowiedzi przelatywaly przez jego glowe, w chwili gdy cwiczenia zmierzaly do konca i wypelnione byly seria cwiczen karate: obrotow, padow, wyrzucania stopy do gory, podskokow i uderzen. Nastepnie Scott podszedl do worka i walil w niego, az poczerwieniala mu skora, a z kostek palcow pociekla krew.

Przerwal cwiczenia, kiedy zobaczyl krew na dloniach. Stwierdzil, ze czas wziac prysznic, i powlokl sie na gore.

Snil mu sie ojciec, Jeremy St John, czlowiek z blekitna krwia w zylach, potomek rodu o dlugiej historii. Jeremy wielokrotnie powtarzal, ze popelnil mezalians, zeniac sie z dziewczyna o ladnej buzi, ale z manierami podworkowego kota. Mialo to miejsce po odkryciu jednego z jej romansow i po rozwodzie z tego powodu. Skandal mial miejsce w czasach, gdy Jeremy pracowal w ambasadzie na Dalekim Wschodzie. Jego zona nie chciala zostawic kochanka i wrocic do Anglii, co przypieczetowalo jej los i doprowadzilo do jej upadku. Jeremy nie tylko odcial sie od niej, ale zostawil ja bez grosza w Hongkongu. Pozniej skupil sie na ulozeniu sobie zycia na nowo i zapomnial o tym, ze kiedykolwiek istniala.

Scott mial wowczas trzy lata i niewiele do powiedzenia w tej sprawie. Musial postapic podobnie i zapomniec o swojej matce. Jednak nie bylo to latwe, bo ja kochal. Cztery lata pozniej matka umarla jako alkoholiczka w jednej z palarni opium w Singapurze.

Od tego czasu minelo ponad dwadziescia lat...

A teraz, pierwszy raz w swoim zyciu, Scott spacerowal ze swoim ojcem i co najmniej jedna cecha wystepujaca w tym snie laczyla sie ze wspomnieniem Kelly: wygladalo na to, ze ojciec Scotta nie byl w stanie wydobyc z siebie glosu! Co wiecej, Scott rowniez wiedzial, ze nie jest w stanie mowic, podobnie jak mialo to miejsce, gdy siedzial przy lozku Kelly i trzymal ja za reke. Cos nie pozwalalo im mowic, takjakby pomiedzy Scottem a jego ojcem stala niewidzialna bariera, taka sama jak miedzy nim a Kelly. Dzieki temu wiedzial, ze nie chodzilo tu o problemy z mowieniem, jakie normalnie pojawiaja sie wsrod ludzi, kiedy rozpada sie rodzina.

Mimo ze nie chcial sobie przypominac snu, ktory tak wiele mu wyjasnil, Scott poczul przymus wrocenia do niego.

Kelly rowniez nie mogla mowic, zanim nie znikla w przerazajacy sposob. Przyciagnela uwage Scotta swoimi oczyma i za pomoca spojrzenia sprawila, ze skupil sie na zrodle problemu, czyli na nadgarstku. Pozniej sprawdzila, czy ja rozumie, i potwierdzila to skinieniem glowy. Scott rowniez nie wypowiedzial ani slowa, przynajmniej do chwili przebudzenia...

Teraz, wiedzac, ze znowu nie moze mowic, Scott powstrzymal sie (choc w jakis dziwny sposob mial wrazenie, ze moglby mowic, gdyby tylko nauczyl sie szczegolnego rodzaju mowy!). Takjakby w niektorych snach istnial jakis sposob pozwalajacy na konwersacje osob znajdujacych sie na tej samej, choc tajnej dlugosci fal. Jednak Scott nie znal tego sposobu, a jego sen musial pozostac bez glosu... co z nieznanych przyczyn przypominalo mu stare powiedzenie: Grobowa cisza...

...ktora na dodatek rozciagala sie nad cmentarzem, po ktorym Scott spacerowal wraz z ojcem.

Zbieg okolicznosci sprawil, ze na tym samym cmentarzu zostala pochowana Kelly. Jej kwatera znajdowala sie w czesci poludniowej, a grob Jeremy'ego St Johna lezal na polnocy. Wlasnie po tej czesci cmentarza spacerowali Jeremy i jego syn. Scott odwiedzil grob ojca tylko raz i uznal to za wystarczajaca liczbe. Nie mial pojecia, dlaczego mialby spedzac wiecej czasu na grobie czlowieka, ktory nigdy nie mial czasu dla niego. Jedyne, za co Scott moglby dziekowac ojcu, to byla ta czesc dziedzictwa, ktora pozwalala na dokladne studiowanie jezykow obcych, dzieki czemu mogl zarabiac na zycie. To bylo tyle. W chwili smierci ojciec Scotta bynajmniej nie byl bogatym czlowiekiem - przyczynila sie do tego jego druga zona. Historia lubi sie powtarzac i znowu ozenil sie z kobieta z nizszych sfer, tym razem jego wybranka okazala sie bardzo rozrzutna osoba.

Scott pomyslal sobie, ze miala szczescie. Dziwne, ze teraz nawet nie slyszal wlasnych mysli, nie slyszal ich we wlasnej glowie, tak jakby jego umysl zostal wytlumiony.

Scott ani nie nienawidzil ojca, ani nie czul do niego antypatii. Po prostu go nie znal. A jednak spacerowal z nim po zamglonym cmentarzu, nie wiedzac nawet dlaczego. Taka jest droga snow. Sny zawsze byly tajemnicze, a ostatnie sny Scotta St Johna szczegolnie w tym celowaly.Doszli do nagrobka Jeremy'ego St Johna. Ojciec stal przed nim z pochylona glowa Scott zas usiadl na nagrobku, przeczytal imie, nazwisko oraz sentencje: Czlowiek z zasadami. To wszystko. Epitafium wybral oczywiscie jego ojciec. Zapewne dla Scotta proponowane epitafium brzmialoby inaczej, w koncu jego matka miala maniery podworkowego kota.

Scott zastanawial sie, dlaczego znalazl sie w tym miejscu. Spojrzal na twarz ojca i zobaczyl cos, czego absolutnie sie nie spodziewal: po twarzy bez wyrazu splywaly lzy. Kiedy przygladal mu sie dalej, twarz zaczela przybierac regularniejsze rysy: byl to pelen dumy, w miare przystojny mezczyzna, ktos, kto kiedys go kochal.

Byc moze to wlasnie warto bylo zapamietac z wyrazu twarzy ojca Scotta. Te jakze krotkie lata jego milosci. Jesli zas chodzi o dume... to co przyjdzie martwemu czlowiekowi z dumy?

Jeremy St John usiadl kolo syna, pokazal na slowa wyryte w kamieniu. Jego usta cos bezglosnie wymamrotaly. Scott nie uslyszal niczego, ale zobaczyl napis, ktory ojciec dotykal palcem, czlowiek z zasadami, po czym zauwazyl, ze palec wskazuje na niego. Ojciec, przez caly czas placzac, wskazal na swoje serce i krecac glowa, dal do zrozumienia, ze nie zgadza sie ze swoim epitafium. Znaczenie tych gestow bylo oczywiste: to Scott wykazywal sie wiekszymi zasadami niz ojciec.

Nie padly zadne slowa, ale Scott wszystko zrozumial.

Nagle ojciec objal go i Scott sam byl zaskoczony swoja postawa. W pelni zgadzal sie na ten gest.

Wraz z tym przyzwoleniem jednoczesnie stlumil w sobie mysl: Lepiej pozno niz wcale - kolejne ze starych przyslow, ktore zabrzmialo mu w glowie. Jednak zdumienie Scotta nabralo pelnego wyrazu, gdy zauwazyl, ze pociesza ojca i poklepuje go po drzacych plecach. Bardziej wyczul, niz uslyszal, ze to zdlawione drzenie wyplywa z piersi zmarlego mezczyzny... nie bylo to wylacznie szlochanie, ale slowa, ktorych nigdy nie spodziewalby sie uslyszec (albo poczuc) od Jeremy'ego St Johna.

-Przepraszam cie, synu! Przepraszam za to, ze odwrocilem sie od ciebie, a to, jak postapilem z twoja matka, bylo zle. Czuja sie winny, zwlaszcza za moja oschlosc. Spoczywam w tym miejscu juz od tak dawna, ze pozbylem sie juz dumy. Czuje sie winny i wiem o tym, ze zle postepowalem w stosunku do ciebie. Az do tej pory nie bylem w stanie prosic cie o przebaczenie.

Az do tej pory? Przeciez Scott nie mogl odpowiedziec.

Scott objal mocno ojca, starajac sie wydusic z siebie jakies slowa, jednak we snie jego struny glosowe nie dzialaly. Z desperacja probowal przekazac slowa pocieszenia. Jednak slowa nie wydostawaly sie z ust. Nie znal natury ezoterycznego medium...

Pozniej pojawilo sie zaklocenie, cos, co odwrocilo i przywolalo uwage Scotta w inne miejsce. Powial zimny wiatr i Scott upadl na nagrobek, ktory natychmiast zniknal, podobnie jak zniknal jego ojciec. Tam gdzie przed chwila panowal zmierzch wieczoru, na wschodzie pojawila sie srebrna wstega zwiastujaca nadchodzacy swit. Rozjasniajace sie niebo sprawialo, ze wzgorza na wschodzie przybraly ametystowa poswiate.

Cmentarz zniknal, a Scott wyczuwal zapach kwiatow, jego zmysl powonienia nigdy nie byl tak wyostrzony. Wyczuwal wiele zapachow, niektorych nie potrafilby nazwac, inne wydawaly sie znajome. Anyzek, dziki tymianek, zywica sosny zmieszane ze slonym posmakiem morza. Ale skad morze?

No i skad wzial sie ten nieznany horyzont przesloniony rzadka trawa?

-To dlatego, ze wlasnie w tym miejscu leze na brzuchu - powiedziala Trojka. - Zawolalem cie i przybyles. Wyglada na to, ze to ty musisz byc Jedynka!

W umysle Scotta zawirowalo. Pojawily sie w nim mysli wilka, nieznane widoki oraz zapachy przedstawialy krajobraz odbierany zmyslami zwierzecia.

-Ja... ja spalem - odezwal sie Scott, nie wiedzac, co jeszcze moglby powiedziec.

-Nadal spisz - odparla Trojka - ale to jest cos wiecej niz sen. Znam sie na snach, bo wilki rowniez snia. Kiedy spisz, znacznie latwiej dotrzec do ciebie. Nie ma przeszkod.

-Przeszkod?

-Takich jak sciana z drewna czy z kamieni. Kiedy sie obudzisz, postawisz bariery, a wlasciwie zaslony, a wowczas bedzie o wiele trudniej dotrzec do ciebie. Nie pamietasz? Kiedy niedawno temu cie przywolywalem? Staralem sie dotrzec do ciebie, ale tobie nie udalo sie odpowiedziec. Wowczas prawie zupelnie stracilem nadzieje. Scott pokiwal glowa.

-Tak, oczywiscie. Pamietam. Przepraszam, ze sprawilem ci trudnosci. - Nastepnie rozejrzal sie dookola, ale tym razem patrzyl wielkimi slepiami wilka. Smuga srebrnego swiatla na wschodzie byla teraz znacznie jasniejsza, a swit powoli stawal sie dniem.

Scott (lub jego gospodarz) lezal na kamienistym stoku, na ktorym rosly kwiaty i ziola. Ponizej, wbijajac sie w zbocze, wila sie obsadzona srodziemnomorskimi sosnami wstega drogi, ktora wiodla do wioski odleglej o jakies dwie lub trzy mile. Prawie kazdy z domow byl pomalowany na bialo i niebiesko. Dachy pokryte byly kamiennymi dachowkami w ksztalcie rybiej luski. Za wioska na wzgorzach, rosly gaje oliwne.

Wioska znajdowala sie w zatoczce otoczonej coraz jasniejszymi wzgorzami. Ciemnozolte plaze odcinaly sie od granatowej barwy morza. To moglo byc jedno z wielu miejsc na wybrzezu Hiszpanii, Grecji, Wloch, Turcji czy Francji. Kiedy slonce wzejdzie wyzej, Scottowi bedzie latwiej zorientowac sie, jakie to miejsce.

-Kiedy wzejdzie slonce - powiedziala Trojka - bede w drodze do jaskini, gdzie nie znajda mnie mysliwi.

-Mysliwi? W dzisiejszych czasach?

-Jestem dzikim wilkiem, tak jak moj ojciec... zanim nie spotkal swojej Zek. Zywie sie miesem i mam juz dosyc krolikow. Rolnicy w okolicy chowaja kurczaki. Lubie kurczaki, ale za to rolnicy mnie nie lubia. W ogonie nosze kule. Z czasem sie zagoi.

-Znasz pojecie czasu?

-Slonce wschodzi i zachodzi. Na tym polega czas. Nie znam sie na pojeciach.

-Wiesz, gdzie jestesmy? - zainteresowal sie Scott. Wiedzial, ze to sen, a moze cos wiecej, ale byl zafascynowany tym dialogiem.

-Na wzgorzu - odpowiedzial zniecierpliwiony wilk. - Rosna tu drzewa, kwiaty, dzikie rosliny. Po drodze jezdza maszyny wozace ludzi, a w domach mieszkaja uzbrojeni ludzie. Oto, gdzie jestesmy. - Na tym polegal sposob rozumowania wilka.

-Ty istniejesz naprawde? - Scott w wiekszym stopniu stwierdzal fakt, niz zadawal pytanie.

-Naprawde? Tak samo jak ty. Pomysl troche! Wiem to i owo, czasem jestem zadowolony, czasami smutny, zwlaszcza od czasu, gdy odeszla moja matka i bracia. Czasem odczuwam bol, kiedy zranie sobie lape. Czasami sie boje, gdy slysze mysliwych i halas ich broni.

-Myslisz, wiec jestes! - powiedzial Scott i nie wyjasniajac tego stwierdzenia, mowil dalej: - Wspomniales o matce i o dzikim wilku, ktory spotkal Zek. Kto to jest Zek?

-Ona jest Jedynka. Mieszka tam, z mezczyzna - odwrocil glowe, kierujac spojrzenie Scotta w kierunku miejsca, gdzie drzewa byly nieco oddalone od drogi mijajacej ostre urwisko nad brzegiem morza. W swietle poranka widac bylo dach oraz niebieski dym unoszacy sie z komina. - Mezczyzna Zek nie jest mysliwym. Nazywa sie Jazz. Ojciec mi to powiedzial.

-A na twojego ojca nikt nie poluje?

-Oczywiscie, ze nie! - warknela Trojka. - Nie zrozumiales? On jest ze swoja Zek i przestal byc dzikim wilkiem! Ale kiedys nim byl, bardzo daleko stad. Zadajesz zbyt duzo pytan, a ja musze ci cos pokazac, zanim zacznie sie dzien. Wtedy bede musial stad odejsc.

-No to pokaz mi. Zadaje tyle pytan, zeby lepiej cie zrozumiec. Jesli nie bede wiedziec, gdzie moge cie znalezc, to skad bede wiedziec, jak trafic do ciebie?

-Wlasnie to chce ci pokazac - odparl i trzymajac sie nisko przy ziemi, ruszyl, przedzierajac sie przez suche i kolczaste zarosla.

Skierowal sie w strone sosen, przeszedl pod nimi, zmierzajac do drogi i uwaznie stawiajac lapy w miejscach, gdzie gruba warstwa igiel przykrywala skaliste podloze. Wkrotce doszedl (doszli?) do skarpy wznoszacej sie cztery metry nad wcinajaca sie w zbocze droga.

Zatrzymal sie, wywiesil jezyk i polozyl sie plasko na brzuchu.

-Tam! Widzisz?

Scott spojrzal w miejsce wskazane przez Trojke. Poczatkowo nie dostrzegl niczego waznego. Jakies dwadziescia metrow w prawo krzyzowaly sie dwie polne drogi. Jedna wiodla w dol, prawdopodobnie do morza, a druga prowadzila w glab ladu. Po drugiej stronie glownej drogi, na wprost obserwacyjnego punktu zajetego przez Trojke, Scott zobaczyl sciezke wijaca sie pomiedzy pokreconymi sosnami oraz ledwie widoczne zarysy willi, w ktorej mieszkal ojciec wilka razem z Zek i mezczyzna noszacym imie Jazz.

Scott przyjrzal sie uwazniej bocznym drogom, z ktorych zadna nie moglaby nosic miana szosy w warunkach brytyjskich, i zauwazyl drogowskazy... wowczas od razu zrozumial, dlaczego Trojka przyszla w to miejsce.

-Tak - zauwazyla Trojka. - Ludzie przyjezdzaja tutaj w swoich halasliwych maszynach. Sa obcy. Tak samo jak ty nie wiedza, gdzie sie znajduja. Zatrzymuja sie, patrza na znaki i rozjezdzaja sie w rozne strony. Te znaki to tropy, z ktorych korzystaja ludzie.

Drogowskazy! Oczywiscie, ze sa to tropy dla ludzi.

-Zeby odnalezc droge, ludzie korzystaja z oczu. Ja uzywam nosa. Wilczy sposob jest lepszy. Ale poniewaz trafila mnie strzalka, to nawet wech nie jest moim najwazniejszym zmyslem. Teraz potrafie odnalezc droge... wszedzie. Nie wiem, jak to sie dzieje, ale wiem, ze daleko za oceanem sa miejsca, ktore sa... OGROMNE!

-Tak, to prawda - powiedzial Scott. - Jezeli chodzi o twoja strzalke, to musze przyznac, ze bardzo mnie to zaintrygowalo. Musisz mi kiedys o tym opowiedziec. Rowniez o Zek i o Jazzie. Teraz jednak sprobujmy podejsc blizej do tych znakow.

-Jak sobie zyczysz. Ale potem musze znikac. - Wstal, otrzasnal sie i podbiegl do skrzyzowania na tyle blisko, na ile bylo to mozliwe bez wychodzenia poza oslone drzew. Teraz Scott mogl wyraznie zobaczyc drogowskaz. Byl to napis w greckim alfabecie, namalowany duzymi bialymi literami. Jednak nieco ponizej widac bylo mniejsze litery i napisy po angielsku. Drogowskaz wskazujacy w kierunku wioski nosil napis "Porto Zoro 5 km". Na drugim ramieniu drogowskazu bylo po prostu napisane "Beach". Na trzecim z ramion celujacym we wnetrze wyspy "Dafni" oraz "Ano Vassilikos".

-Grecja - powiedzial Scott zarowno do siebie, jak i do Trojki. Jesli chodzi o konkretne miejsce w Grecji, to trzeba to bedzie jeszcze sprawdzic, jesli nie zapomni.

-Nie zapomnisz - powiedziala Trojka. - Jesli zapomnisz, to mnie zawolaj i znowu ci to pokaze. Ale Jedynka - jesli jestes moja Jedynka, a tak jest moim zdaniem - nie zostawi mnie tu na dlugo. Teraz musze juz isc, bo ona bedzie z toba rozmawiac. Czuje, ze zbliza sie do ciebie...

Wilk odwrocil sie i skoczyl w bok, oddalajac sie od Scotta, a raczej od jego umyslu.

Scott poczul, ze odplywa i w ostatniej chwili zawolal:

-Zaczekaj. - Ale w jednej chwili ogarnela go calkowita ciemnosc. Pomimo tego Scott krzyknal: - Trojka, zaczekaj! Musimy jeszcze porozmawiac o wielu sprawach. Kim jest ona?

-Ona to Dwojka. - Glos wilka byl juz tylko westchnieciem. - Ty jestes Jedynka, ona jest Dwojka, a ja jestem Trojka.

-Posluchaj - krzyczal Scott. - Zgadzam sie byc twoja Jedynka ale mam jeszcze inne imie. Mowia na mnie Scott. Mozesz mnie tak nazywac. Trojka, musimy porozmawiac!

-Ale nie teraz - dotarl glos bedacy teraz juz tylko slabnacym echem. - Wstaje slonce i na wzgorzach beda juz kozy oraz pilnujacy ich ludzie. Nie zobacza mnie, jesli przemkne sie w polmroku poranka, ale w swietle dnia nie bedzie to mozliwe. Musze sie wspiac wysoko, a droga jest trudna. Ide...

I poszedl...

...ale Scott nie byl sam. Wyczul czyjas obecnosc i uslyszal cichy glos wymawiajacy jego imie.

-Scott! Scott, obudz sie! - Tym razem glos nie byl zlokalizowany wewnatrz glowy, ale docieral do uszu. Byl rzeczywisty i byl to glos kobiety... w jego pokoju... Scott byl przekonany, ze zna te kobiete.

Walczac ze zmeczeniem i obolalym cialem, zmusil sie do odzyskania przytomnosci, slyszac nalegajacy glos, ktory mowil:

-Scott, prosze cie, obudz sie!

Scott obudzil sie ze stlumionym krzykiem na ustach. Przez chwile wydawalo mu sie, ze kolo jego lozka stoi Kelly. Krzyknal glosniej, pociagnal za sznurek wlaczajacy swiatlo i usiadl, zaslaniajac oczy przed oslepiajacym swiatlem. W miare jak oczy przyzwyczajaly sie do swiatla, Scott zauwazal pomylke zmeczonego umyslu. Teraz widzial, ze postac stojaca obok jego lozka nie byla i w zaden sposob nie mogla byc jego Kelly.

Jednak nie pomylil sie w skojarzeniu brzmienia glosu z osoba. Byla to jego tajemnicza kobieta. Dwojka...Nawet nie patrzac na zegarek, Scott wiedzial, ze byla 3:33. Jednak tym razem godzina nie miala wiekszego znaczenia. Jesli chodzi o sen dotyczacy Trojki, to stopniowo pamiec o nim zaczynala byc coraz mniej wyrazna.

A moze jednak nie. Moze dalej snil, a sen po prostu zmienil scenerie. Jednak kobieta pokrecila glowa:

-Nie - powiedziala - teraz sie obudziles, przynajmniej w pewnym stopniu. Moge usiasc?

Scott mial na sobie koszulke, ktora zakrywala go do pasa, ale ponizej nie byl juz ubrany.

-Usiasc? - powtorzyl za nia pytajacym tonem, wciaz nie do konca obudzony. - Aha, usiasc! Prosze bardzo - pokazal jej rog lozka. - Ale prosze sie na mnie nie patrzec, jesli nie ma pani nic przeciwko temu. Chcialbym wstac.

Wciagajac spodnie, powoli otrzasal sie z chwilowego szoku, a dostrzegajac realia zaistnialej sytuacji, wydusil z siebie:

-O co chodzi? Co to ma znaczyc, do cholery? Pani? Tutaj? Chcialem cie odnalezc, porozmawiac, ale...

-Moge juz patrzec? - spytala. Jej lagodny glos nie byl juz ponaglajacy.

Nakladajac koszule, Scott odwrocil sie i zobaczyl, ze kobieta wcale nie usiadla, tylko przygladala mu sie i to najprawdopodobniej od chwili, gdy wstawal z lozka. Podeszla do niego, przygladajac sie pokaleczonym kostkom dloni, potem przeniosla wzrok na policzek, gdzie widac bylo otarcie od cofajacego sie worka bokserskiego, a potem na gore klatki piersiowej, gdzie byla czerwona prega od opierajacej sie w tym miejscu sztangi. Jej wyraz twarzy wskazywal na nieklamane zatroskanie.

Wyczul zblizajace sie pytanie i odczytal je: Dlaczego jestes uszkodzony? Nie zraniony, ale uszkodzony. Jak to sie stalo?

Odczytal te mysli wprost z jej umyslu i wiedzac, ze ona moze zrobic to samo, natychmiast postawil zaslony przeciw ewentualnemu naruszeniu jego prywatnosci. I znowu - co mialo juz miejsce przynajmniej jeden raz - zadal sobie pytanie: Jak ja to robie, do cholery?!

-Boisz sie powiedziec? - zapytala. - Ktos cie napadl czy byl to wypadek? Czyz nie mowilam, zebys na siebie uwazal? Nie wiesz, jak jestes wazny! - I zanim zdazyl sie odsunac, aby uniknac jej dotkniecia, wyciagnela swoja szczupla dlon i przylozyla ja do jego policzka, a potem do piersi. Ale juz od pierwszego zetkniecia jej palcow z jego policzkiem Scott nie chcial sie ruszac. Nie bylo w tym seksu ani czulosci, bylo w tym zwyczajne ukojenie.

-Cwiczylem - odpowiedzial. - Chyba zbyt ostro. - Zamrugal powiekami, starajac sie odpedzic sennosc, i dodal: - Moze chcialem wyrzucic z siebie nadmiar emocji? - Spojrzal na nia starajac sie odczuc jej reakcje. - Wiesz, zeby chlodno kalkulowac, bez gniewu, bolu czy...

-...namietnosci. - Skinela glowa. - Rozumiem. - Jej palce byly delikatne i zimne, przesuwaly sie po ogorzalej skorze na piersi Scotta. Jej dotyk byl czyms niespodziewanym i kiedy cofnela dlonie, Scott nadal odczuwal mrowienie.

W chwili gdy go dotknela, gorne swiatlo zaczelo migotac, a nawet bzyczec, ale teraz uspokoilo sie. Scott pomyslal, ze to jakies klopoty z zasilaniem. Czasami pojawialy sie podobne problemy z elektrycznoscia w jego domu.

Zapinajac koszule, zapytal:

-Jak mnie znalazlas? - Nastepnie popatrzyl na zegarek i choc dobrze wiedzial, ktora jest godzina, dodal: - Co ty w ogole tutaj robisz, w srodku nocy... w ogole co ty tutaj robisz? I jak sie tu dostalas?

-Ach! - odpowiedziala. Dopiero teraz, po raz pierwszy mrugnela powiekami, opuscila wzrok i spojrzala w bok. - Moze pozniej ci o tym opowiem. Mamy wiele innych spraw do omowienia. Jestem pewna, ze oboje chcemy dowiedziec sie o calej masie innych rzeczy.

Scott wlozyl pantofle i powiedzial:

-Ta kobieta w kiosku z gazetami. Dala ci moja wizytowke, prawda?

-Nie, juz tam nie wrocilam - zaprzeczyla ruchem glowy. - Ja zawsze wiem, gdzie jestes. Wiem o tym od... hm, od prawie czterech miesiecy. Podobnie jak Trojka moge do ciebie dotrzec. Zazwyczaj.

Scott pokrecil glowa z niedowierzaniem. Chcial sie uszczypnac i obudzic, ale wiedzial, ze to i tak nie zadziala.- Musze sie napic kawy. Chodzmy na dol.

Kiedy mijali pokoj Kelly, Scott zauwazyl, ze drzwi sa otwarte. Byl pewien, ze je zamknal. Jego tajemnicza kobieta zatrzymala sie przy drzwiach, powoli wziela glebszy wdech i powiedziala:

-Pokoj Kelly. Tutaj pracowala.

Scott nagle sie rozzloscil. Ujal kobiete pod reke, mowiac:

-No dalej. Musisz mi cos wyjasnic.

Kobieta delikatnie wyswobodzila sie z uchwytu i odpowiedziala:

-Wlasnie po to tutaj jestem. Zeby udzielic ci wyjasnien, jesli to mozliwe i jesli na to pozwolisz. - Po czym zeszla schodami na dol...

Zrobil kawy i podal jej kubek. Siedzieli w jego gabinecie i Scott zlapal sie na tym, ze przepraszal za otaczajacy ich balagan.

-Nie byles soba - powiedziala. - Trudno sobie poradzic, dostosowac sie, kiedy... kiedy wszystko sie zmienia. - Scott wiedzial, ze faktycznie miala powiedziec: kiedy tracisz cos bardzo waznego (nie kogos, ale cos). Po prostu uslyszal, jak te slowa odbijaja sie echem w jego glowie! Ona zas zauwazyla, ze uslyszal te niewypowiedziane slowa, i dodala:

-To rowniez: kiedy zmienia sie prawie wszystko. Oczywiscie wiesz o tym, ze nie jestes taki sam, ze sie zmieniles?

Scott nie odpowiedzial od razu. W koncu to on mial tutaj zadawac pytania. Usiadl i przygladal sie jej. Staral sie zapamietac jej wyglad, zeby w przyszlosci moc sobie ja opisac. Byc moze dzieki temu moze sie dowiedziec, kim lub czym ona jest.

Jednak na razie nawet nie znal jej imienia.

-Mam na imie Shania Dwa lub zwyczajnie Shania - odpowiedziala, poniewaz Scott opuscil zaslony. Pomyslal, zeby je postawic na nowo i wzmocnic, ale zrezygnowal z tego pomyslu. Po co mialby to robic, skoro nie mial niczego do ukrycia? Przy innej okazji w towarzystwie tak pieknej kobiety Scott i praktycznie kazdy mezczyzna staralby sie jak najlepiej ukryc mysli. Ale tym razem byla to ostatnia z rzeczy, o jakich by pomyslal.

Siedzial zatem i milczal, zaglebiajac sie w tej dziwnej atmosferze. Patrzyl na nia i zastanawial sie, co teraz mu powie.

Poza tym widzial, ze Shania Dwa - lub "zwyczajnie Shania" - byla zupelnie i calkowicie inna.

-Nie, nie calkowicie - pokrecila glowa, a potem znieruchomiala, jakby zgadzajac sie na badawcze spojrzenie Scotta. Tym razem to ona postawila oslony, w zwiazku z czym badanie Scotta ograniczalo sie do czysto wzrokowego ogladu i to glownie w warstwie fizycznej bedacej przeciwienstwem obszarow metafizycznych.

Miala 168, moze 170 cm wzrostu. Ciemne wlosy okalaly jej twarz, ktora wygladala jak spowita w polmroku. Scott nie musial dluzej sie przygladac... dobrze pamietal, ze wlasnie taka widzial jajuz wczesniej i wcale nie bylo to w kiosku z gazetami.

Jednak patrzyl dalej. Na lekko uniesione przy koncach oczy, zielone, ksztaltem zdradzajace azjatyckie pochodzenie. Calkiem niespodziewanie wydaly mu sie dobrze znajome. Bez watpienia juz kiedys w nie patrzyl. Jej skora miala lekki odcien szafranu lub oliwki albo czegos posredniego miedzy tymi dwoma kolorami. Wygladala naturalnie, a jednoczesnie byla tak idealnie gladka i doskonala, ze mogla byc tylko efektem stosowania rzadkich i drogich kosmetykow. Do tego doskonala szyja, delikatne uszy, prosty nos i wydatne usta, a zwlaszcza swietliste gwiazdy blyszczace w glebinach szmaragdowych oczu...!

Scott widzial ja wczesniej i wiedzial, gdzie to bylo: na tylnym siedzeniu samochodu Tajnych Sluzb, kiedy wieziono go nieprzytomnego z powrotem do domu. Przypomnial sobie to zdarzenie i pojawila sie w nim watpliwosc, a wraz z nia pytanie:

-Czy jestes jedna z nich? - Mial opuszczone oslony, dzieki czemu Shania wiedziala, o co mu chodzi.

-Nie - odpowiedziala. - Nimi nie musimy sie przejmowac. Oni zajmuja sie obserwacja pilnowaniem, ochrona. Jesli nadal beda sie trzymac tych zadan i nie beda nam przeszkadzac, to nie musimy sie nimi martwic.

-A wiec mamy sie czym martwic?

-Ja na pewno tak. A jesli ty chcesz zrobic cos dobrego, pomoc sobie i swiatu, to tez mozesz zaczac sie martwic. To dotyczy rowniez Trojki i to nie tylko z powodu sytuacji, w jakiej sie znalazl. On rowniez ma moc, z ktorej musi korzystac, zeby nam pomagac. Jest nas troje.- Wiesz, ze Trojka to pies? A wlasciwie wilk, tak przynajmniej mowi o sobie. Wiesz, ze to tylko wilk?

-Tylko? Trojka ma moc, zostal zmieniony tak samo jak ty i to w tym samym czasie. Najwazniejsze, zebys w to uwierzyl.

Scott wypil lyk kawy.

-Ja? Jestem inny, zmieniony? Jestem pewien, ze to ty jestes inna! Ale dlaczego mialbym uwierzyc w to, ze ja sie zmienilem?

-Bo dopoki nie uwierzysz, nie bede ci mogla nic wiecej wyjasnic. Nie byles nikim nadzwyczajnym, ale teraz stales sie kims takim. Gdyby to nie byla prawda, to pewnie zadzwonilbys na policje i kazal mnie aresztowac za nocne najscie i wlamanie do domu. Zamiast tego siedzimy sobie i rozmawiamy. - Przerwala na chwile, po czym kontynuowala: - W koncu to ciebie zatrzymano i przesluchiwano. Chciano sprawdzic, czy nie dysponujesz szczegolnymi mocami. Wiem, ze sam sie zastanawiales, czy nie straciles zmyslow, i rozumiem tez dlaczego. To z powodu twoich snow, koszmarow, relacji, jakie nawiazales z... wilkiem, tak, i ze mna. Jesli chodzi o telepatie, to wiesz juz, ze istnieje. Widziales, jak dziala, i sam z niej korzystales... tutaj, ze mna, dzis w nocy. Jesli nie jest to wystarczajacy dowod na twoja wyzszosc, to powiedz, co moze nim byc.

-Na moja wyzszosc?

-Tak, masz szesc zmyslow oraz moce, ktore z kazda chwila sie powiekszaja. Nie wiem, na czym to polega, ale wiem, ze sa coraz silniejsze.

Scott wstal i zaczal sie przechadzac po pokoju.

-A ty to wszystko rozumiesz, prawda? Wiesz, o co chodzi?

-Co? Bardzo bym chciala! Wiem, na czym polega moj udzial. Wiem, dlaczego tu jestem, co musze zrobic, ale jesli chodzi o to, co wplynelo na ciebie, pozostaje to wielka tajemnica. Trojka jest jeszcze wieksza zagadka!

-Zabawne. Myslalem, ze to ty bylas zagadka. Dobra, masz racje, zmienilem sie. Wydaje mi sie, ze wiem, co spowodowalo te zmiane. To bylo nad ranem tego dnia, kiedy...

-...kiedy umarla Kelly - Shania dokonczyla zdanie, nie czytajac w jego myslach. - Wiem, bo wlasnie to zwrocilo na ciebie moja uwage. Z daleka slyszalam, jak placzesz...

Scott zamrugal powiekami, ale byl teraz sklonniejszy do zaakceptowania tego typu informacji. Pokiwal glowa i powiedzial:

-Tak, to stalo sie w tym czasie. Dlaczego zatem tak dlugo czekalas, zeby sie ze mna skontaktowac? I dlaczego chcialas sie do mnie zblizyc.

-Zblizalam sie do ciebie. Na pewno wiesz o tym. Bylam pewna, ze czujesz moja obecnosc.

-Po drugiej stronie zatloczonej ulicy. I w metrze, twoja twarz odbijala sie w ciemnym oknie. Rowniez w innych miejscach. I w koncu w kiosku z gazetami, gdzie zdecydowalas sie przemowic do mnie. Nie wiem, w jaki sposob to robilas, ale wydaje mi sie, ze za kazdym razem wygladalas inaczej.

Shania zignorowala ostatnie zdanie i powiedziala:

-Scott, mowilam do ciebie. Balam sie, ze moglbys... no wiesz, skonczyc ze soba. Tak bardzo cierpiales, ze chcialam ci jakos ulzyc w bolu, chocby troche.

Scott przestal chodzic, przypomnial sobie ich pierwsze spotkanie i zmarszczyl brwi.

-Myslalas, ze moge popelnic samobojstwo? Hm, mozliwe! A ty przynioslas mi ulge. Prosta rozmowa ty...

-Nie - Shania przerwala mu w pol slowa. - To nie stalo sie dlatego, ze z toba rozmawialam. Ja takze dysponuje pewnymi mocami - nie tylko telepatia - innymi niz twoje. Mozesz je uznac za moce czy zdolnosci, ale dla mnie jest to calkowicie naturalne.

Scott usiadl po drugiej stronie biurka i zaczal przygladac sie Shanii. Kim jestes? - pomyslal, ledwie zauwazajac, ze siega do wnetrza jej umyslu. Jednak po chwili zorientowal sie, ze natknal sie na pusta sciane, i na glos wypowiedzial pytanie:

-Moze to ja powinienem zapytac, czym jestes? To, o czym mowisz i co robisz, wskazuje, ze jestes osoba jakiej jeszcze nigdy nie spotkalem.

-Dziekuje - odpowiedziala.

-Co takiego? Po prostu mi dziekujesz? Za co?

-Dziekuje za to, ze mnie podziwiasz. - Shania usmiechnela sie, a Scott zauwazyl, ze nie przypominal sobie, zeby kiedys wczesniej to uczynila. - I za to, ze uwazasz mnie za atrakcyjna. To wielki komplement, poniewaz bardzo sie staralam.- Czy chcesz powiedziec, ze inni mezczyzni nie uwazaja cie za atrakcyjna? - Scott nie bardzo chcial w to uwierzyc. - No i co znaczy, ze sie staralas?

-Nie znam zadnych innych... mezczyzn. Naprawde staralam sie... - Wzruszyla ramionami i zmienila temat. - Mozemy o tym porozmawiac pozniej.

-Zmieniasz temat.

-Nie, to ty zmieniles. Mowilismy o zdolnosciach czy mocach i...

-A przedtem o tym, jak ja sie zmienilem - przerwal jej Scott. - I kiedy ja sie zgodzilem co do tego, uznalismy, ze przyszedl czas, zebys powiedziala cos o sobie lub chociazby o tym, co sie tu dzieje.

-Moze faktycznie przyszla na to pora. Wczesniej nie mowilam o tym, bo nie mialam pewnosci, czy zdolasz zaakceptowac to, czego sie wlasnie dowiedziales. Nie chcialam zanadto obciazac twojego umyslu. Przez cztery lata zglebialam wasze osiagniecia naukowe, poznawalam wierzenia religijne, czytalam wasze ksiazki i ogladalam filmy W wiezieniach przetrzymujecie masy kryminalistow, a w szpitalach psychiatrycznych - nawet na ulicach - roi sie od zaburzonych umyslow. Fizycznie jestescie mocni, ale psychicznie...?

Scott zmarszczyl brwi, zastanawiajac sie nad tym, co uslyszal.

-Nasze osiagniecia naukowe? Religie? Ksiazki? Filmy? Posluchaj, od kiedy cie zobaczylem, domyslalem sie, ze jestes obcokrajowcem... wybacz, prosze, jesli zabrzmi to ksenofobicznie. Ale czy to, kim jestes lub skad pochodzisz, daje ci prawo do powatpiewania w moja psychiczna rownowage? Nie mam zamiaru popelniac samobojstwa i nigdy nawet nie bralem tego pod uwage. Ponadto nie mam zamiaru popadac w obled.

-Och, Scott, ogromnie cie przepraszam za moja pomylke. Pozwol, ze ci wyjasnie. Nawet jesli mialabym spedzic tutaj kolejne cztery lata lub dziesiec, gdyby dopisalo nam szczescie, to sa takie zjawiska, jak ludzkie humory, przekonania, emocje, zbrodnie, ktorych nigdy nie zrozumiem. Ponadto czas, w ktorym moglam cie poznac, czyli ostatnie cztery miesiace, byl dla ciebie bardzo trudny i po prosta nie chcialam ci dokladac kolejnych obciazen.

Shania wciaz trzymala podniesione zaslony i Scott zaczynal pojmowac, dlaczego tak uczynila. Nagle zrozumial, ze ona wcale nie mowila jak zwyczajny obcokrajowiec, ale jak ktos nienalezacy do ludzkiej rasy! Mowila jak ktos, kto pochodzi spoza Ziemi!

Odczytala jego mysli, zawahala sie, a pozniej przytaknela. Gdzies wewnatrz glowy uslyszal, jak mowi "tak".

Scott uwierzyl w telepatie, trudno bylo zaprzeczyc jej istnieniu, ale zeby obcy? Moze tak, a moze nie. W koncu mruzac oczy, powiedzial:

-Mozesz mi to pokazac?

-Co pokazac?

-Cokolwiek. Cos, co dotyczyloby posiadanych przez ciebie mocy.

-Chcesz wiecej dowodow? Procz tego, co juz widziales i czego doswiadczyles? Nie wierzysz mi?

-Tak... nie... znaczy... chce, chce jednak dowodow. Shania pokrecila glowa, wygladala na zawiedziona.

-Pozniej zobaczysz ich wiecej. - Kiedy pozniej?

-Noca, kiedy mnie juz nie bedzie.

-Wychodzisz? - Scott pokazal po sobie, jak bardzo jest skonsternowany. Nie chcial slyszec o czyms takim. Chcial dowiedziec sie wszystkiego!

-Musze. Dwa umysly takie jak nasze razem? Jestesmy jak latarnia morska. Ci ludzie - chodzi mi o tych, co uratowali cie przed policja - beda wiedziec o nas. Podobnie jak inni.

-Inni? - Scott zaczynal czuc sie jak male dziecko, po prosta powtarzal jej slowa, nie rozumiejac, o co chodzi.

Twarz Shanii przybrala bardzo powazny wyraz. Wstala, obeszla biurko i stanela obok Scotta, ktory nadal siedzial na krzesle.

-Scott, powinnam powiedziec nazwisko. Slyszac to, mozesz zaczac kojarzyc fakty. Jednak teraz nie nastal jeszcze czas do dzialania, a ja wiem, ze jestes porywczy. To dlatego chcialam ci przypomniec, ze powinienes nie tracic spokoju, kalkulowac na chlodno, bez gniewu...

-...bolu czy namietnosci - dokonczyl Scott. - Mow dalej, powiedz to nazwisko - dodal na koniec, choc gdzies w glebi duszy byl przekonany, ze i tak je poznal. I mial racje.- Simon Salcombe - uslyszal jej glos bezposrednio w umysle. A pozniej juz glosno:

-Ale on jest tylko jednym z kilku.

Scott warknal w glebi gardla, wstal i chwycil ja za ramiona. Shania nie opierala sie. Trzymal ja tuz przed soba i wpatrywal sie w nia intensywnie. Zastanawial sie, co jeszcze wiedziala i czego ta wiedza dotyczyla.

Jednoczesnie wiedzial, ze gniew nie jest najlepszym sposobem. Byl zly - niekoniecznie na Shanie - i nie myslal chlodno, beznamietnie. Jednak cokolwiek by wiedziala, czegokolwiek by chciala od niego, to z pewnoscia nie zmusilby jej sila do niczego. Powie mu w wybranym przez nia czasie. I to najprawdopodobniej bedzie z korzyscia dla Scotta.

Puscil ja i zaczal chodzic tam i z powrotem po swoim gabinecie.

Nie bylo sensu udawac, ze ta wiadomosc nie wywarla na nim wrazenia. Krociutkie wlosy na karku stanely mu deba, skora napiela sie jak pod dzialaniem przeplywajacego pradu, a jego serce mocno dudnilo. Przed oczami mial zamazane zdjecie Simona Salcombe'a, na ktorym pajecza reka pochwycil lewy nadgarstek Kelly.

Gwaltownie odwrocil sie do Shanii.

-On ja zabil, prawda?

-Tak sadze. Wlasciwie to jestem tego pewna. Sprobuj zrozumiec, ze choc najbardziej na swiecie kochales Kelly, to byla tylko jedna... z wielkiej liczby istot zabitych przez Salcombe. Nie sposob nawet ich policzyc! Nawet gdybys wiedzial, gdzie Salcombe teraz przebywa, nie bylbys go wstanie ani oskarzyc, ani nawet zblizyc sie do niego. Jest bardzo niebezpieczny i nie jest sam.

Scott pokiwal glowa i z malym skutkiem staral sie uspokoic.

-On jest podobny do ciebie, prawda?

-W pewien sposob. Ale z drugiej strony, i to jest naprawde wazne, jestesmy jak przeciwne sobie bieguny. Nie cierpie go! W rzeczywistosci nie istnieje kreatura chocby w drobnym stopniu podobna do Salcombe'a, moze z wyjatkiem...

-...tych, o ktorych wspomnialas?

-Tak. - Shania spojrzala na swoj zegarek, cos przy nim pokrecila i pospiesznie dodala: - Wkrotce jeszcze porozmawiamy, ale teraz musze juz isc.

-Jeszcze nie! - rzucil Scott, odwracajac od niej swa rozgniewana twarz i znowu zaczynajac chodzic po pokoju. - powiedz jeszcze o tamtych, o przyjaciolach Salcombe'a. Ilu ich razem jest, wlaczajac w to Salcombe'a?

Nie odpowiedziala od razu. Zamiast tego Scott uslyszal cichy dzwiek "puff', co bylo podobne do niewielkiej implozji, oraz pozniej szmer poruszajacych sie kartek na biurku, jakby pod wplywem naglego przeciagu. Scott odwrocil sie na piecie, ale Shanii juz nie bylo. Jednak zanim znikla, zdazyla odpowiedziec:

-Troje!

Jej odpowiedz dotarla do niego z przestrzeni telepatycznego eteru. Teraz Scott wiedzial, w jaki sposob sie tutaj dostala. Albo dalej nie wiedzial. Co w gruncie rzeczy i tak wychodzilo na jedno...

No i tyle wyszlo z mocnego, regenerujacego snu.

Scott zrobil miejsce na biurku i otworzyl atlas. Szukajac w indeksie, nie znalazl wzmianki o Porto Zoro ani o Ano Vassilikos. Znalazl za to Dafni - wioska posrodku Peloponezu. Fakt, ze bylo to w Grecji, ale wiele mil od morza, a bez dostepu do Morza Srodziemnego czy innego wiekszego zbiornika wodnego z pewnoscia nie byla to wioska, w poblizu ktorej przebywala Trojka.

Chwile pozniej Scott przypomnial sobie, ze Kelly posiadala cala kolekcje map. Kiedy skonczyla dwudziestke, stala sie wielbicielka slonca, grekofilka i regularnie zwiedzala wyspy na Morzu Srodziemnym. Calkiem mozliwe, ze odwiedzila rowniez miejsce, w ktorym przebywala Trojka.

Scott znalazl w pokoju Kelly ze dwa tuziny zlozonych map turystycznych i zaniosl je na dol do swojego gabinetu. Mial racje: Kelly byla kiedys na wyspie, gdzie przebywala Trojka, ale zanim odnalazl to miejsce, za oknem zrobilo sie juz prawie jasno. Wyspa nazywala sie Zante, skrot od Zakynthos, na Morzu Jonskim, troche na zachod od Peloponezu.

Wszystko pieknie, ale sama wiedza o tym, gdzie mozna odnalezc wilka, na pewno nie wystarczyla. Co wiecej, prawdziwy problem powstanie dopiero wowczas, gdy beda sie chcieli razem stamtad wydostac. Czlowiek w towarzystwie dzikiego wilka, nawet w kagancu i na smyczy! Tak czy owak Shania przewidziala, ze rozne sprawy i zdarzenia zaczna sie ze soba zazebiac...

Scott poczul sie zmeczony. Spedzil kilka dlugich godzin na czytaniu malutkich literek na mapach, co zmeczylo potwornie jego oczy, a miesnie bolaly go od wczorajszych cwiczen, choc nie tak bardzo, jak mozna sie bylo tego spodziewac. To mu sie spodobalo. Moze nie byl w az tak slabej formie. Godzinka lub dwie snu na pewno nie zaszkodza a z pewnoscia odswieza i pomoga w lepszym skupieniu umyslu.

Scott poszedl do lazienki i przemyl oczy. Wytarl policzki recznikiem, spojrzal w lustro i...

...i ze zdziwienia opadla mu szczeka. Na twarzy nie mial zadnych otarc, kostki palcow nie mialy sladow po ranach, a na klatce piersiowej niebylo ani jednego siniaka! W rzeczywistosci prezentowal sie tak dobrze, ze trudno bylo sobie przypomniec, kiedy ostatni raz tak wygladal. W koncu pomyslal sobie, ze nie ma nic przeciwko temu.

Wszystko to sprawil dotyk Shanii, jeden z aspektow jej mocy. Przeciez powiedziala, ze zobaczy dowod po jej odejsciu! Ajesli to nie byl dowod, to co nim bylo?

O swicie Scott wszedl do lozka. Przed zasnieciem zastanawial sie, jak sobie radzi Trojka wysoko w Gorach Zakynthos, uciekajac przed mysliwymi. Zastanawial sie takze, kiedy znowu zobaczy Shanie. W odpowiedzi pojawil sie lagodny szept dobiegajacy z niewielkiej odleglosci.

-Niedlugo - powiedziala. - Niedlugo...

Herr Gunter Ganzer prowadzil swoj samochod zygzakowata droga wiodaca przez wyzsze partie Alp Szwajcarskich. Auto jechalo na trzecim biegu z bezpieczna predkoscia w kierunku osadzonego na gorskiej grani Schloss Zonigen. O ile sama skala nie byla niczym wiecej niz kartograficznym znakiem na wspolczesnych mapach, o tyle lokalna nazwa wywodzila sie po pierwsze z niezwyklej architektury, a po drugie od nazwy szemranego tworcy calego kompleksu. Schloss po niemiecku oznacza zamek, co mialo zwiazek z czarnymi, polyskujacymi i oblodzonymi wiezyczkami, niezwyklymi, wysunietymi tarasami, obronnymi wiezami i umocnieniami; z kolei Zonigen odnosilo sie do samozwanczego doktora Emila Zonigena, ktory otworzyl ten przybytek prawie trzydziesci lat temu. W Schloss Zonigen miala sie miescic przede wszystkim kriogeniczna przechowalnia oraz sanktuarium i eksperymentalne laboratorium.

Obecnie, choc glownie pozornie, Herr Ganzer byl dyrektorem Schloss Zonigen, ale w ciagu ostatnich pieciu lat zdecydowanie wolalby nie piastowac tego stanowiska... wlasciwie to wolalby znajdowac sie w jakimkolwiek innym miejscu na swiecie...

Na jednej z dluzszych prostych, gdzie zalozone na kola bmw lancuchy pewniej wbijaly sie w oblodzona nawierzchnie, Ganzer skorzystal z okazji i spojrzal przez prawe okno na znajoma niegdys tak przyjazna okolice. W oddali, znacznie nizej, w odleglosci dwoch mil rozciagal sie sielski widok wioski ukrytej w dolinie. Slonce odbijalo sie od dachow i okien w wiekszosci drewnianych domow zbudowanych w goralskim stylu. Z licznych kominow wzbijal sie do gory szary dym. Kiedy Ganzer pokonal kolejny zakret, pojawil sie nastepny widok: wagonika kolejki linowej zblizajacego sie do bylej stacji narciarskiej.

W sezonie na nizej polozonych stokach wciaz mozna bylo spotkac narciarzy, ale od pieciu lat nie wyjezdzali juz kolejka. Kolejka nalezala do wlascicieli Schloss Zonigen i przewozilakierownikow zmiany oraz brygadzistow, a takze tych, ktorym pozwolono spedzic wolny czas poza miejscem pracy. Jedna z takich szczesliwych osob byl Ganzer. Nie nalezal ani do grupy naukowcow, ani do inzynierow, nie nadawal sie takze do ciezkiej pracy, jednak zostal zaakceptowany przez nowych wlascicieli jako faktyczny menadzer kompleksu i mogl wyjezdzac z zamku, kiedy mial taka sposobnosc... o ile mozna bylo to nazwac sposobnoscia.

Jednak podobnie jak pozostali pracownicy Schloss Zonigen Ganzer musial stawic sie jak najszybciej na wezwanie swych pracodawcow, jesli wymagana byla jego obecnosc. Poza obowiazkami dyrektora musial takze z najwyzsza starannoscia wykonywac inne, dodatkowe zajecia. Niedostateczna jakosc pracy grozila narazeniem sie na gniew pracodawcow. A byli oni... sama mysl o tym, czym oni byli, wprowadzala Ganzera w drzenie. Tylko raz popelnil pomylke, i to niewielka ale nadal placil za swoj blad. To dlatego nie mogl wykonywac ciezszej pracy, dlatego tez utykal na jedna noge...

Przypominal sobie ich przybycie...

Przed pieciu laty Schloss Zonigen znajdowal sie w oplakanej sytuacji finansowej, praktycznie na krawedzi bankructwa. Jednym z powodow byla inflacja, a drugim to, ze ludzie przestawali wierzyc w niesmiertelnosc, ktora obiecywalo zamrazanie. Kiedy dwadziescia lat temu umieral jakis bogacz, rodziny przywozily cialo, a wraz z nim pieniadze. Czyniono zapisy, przekazywano dotacje, granty i darowizny. Ale spadkobiercy zamrozonych osob - ich synowie, corki, agenci, wykonawcy testamentow, prawnicy i powiernicy - interesowali sie tylko terazniejszoscia. Nie troszczyli sie o ewentualne wskrzeszenie w przyszlosci swych ojcow, matek czy klientow, zwlaszcza ze od jakiegos czasu uwazano ich za zmarlych. Grozba dochodzen, zajec, rosnace koszty i odroczone platnosci na rowni z inflacja i brakiem nowych bogatych i niedawno zmarlych klientow sprawily, ze ustal doplyw srodkow pienieznych.

Jesli dodac do tego kilku kolejnych, niezbyt skutecznych, menedzerow calego kompleksu (nie wylaczajac Ganzera) oraz znikniecie Herr Doktora Zonigena w polowie lat siedemdziesiatych, ktory rozplynal sie z dotacja od przyszlego "spiacego" o wartosci szesciu milionow frankow, to latwo sobie wyobrazic, ze przybycie Trojki, ktora najwyrazniej miala dostep do niewyczerpanych zasobow materialnych, wydawalo sie darem niebios. Trojka.

Ich nazwiska istnialy tylko na papierze. Sami zwracali sie do siebie inaczej, tak zwani zas pracownicy, a wlasciwie niewolnicy, mogli mowic do nich jedynie "prosze pana" lub "prosze pani". Panowie i pani wydawali rozkazy, formulowali grozby i spelniali je. Bylo ich tylko troje, ale ich chlod i bezwzglednosc budzily przerazenie, jakby zamiast nich funkcjonowala cala armia bezlitosnych automatow.

Jednak poczatkowo bylo inaczej.

Wygladali na zafascynowanych idea wprowadzana w zycie w Schloss Zonigen; najwyrazniej wierzyli w realna mozliwosc kriogenicznej konserwacji cial; chcieli prowadzic wlasne badania i eksperymenty w srodowisku, ktore bylo niemal idealnie dopasowane do ich potrzeb. Byli gotowi splacic wszystkie dlugi i zobowiazania, dostosowac sie do uciazliwych uregulowan prawnych, chcieli zainstalowac wlasny sprzet i wyposazenie oraz utrzymac, a nawet zwiekszyc liczbe zatrudnionych. Jesli chodzi o place, to podwoili wynagrodzenie Herr Ganzera - ktory sam je sobie wczesniej ustalil na niezlym poziomie - a takze zaproponowali podwyzke tej samej wysokosci kazdemu z pracownikow w zamian (jak mowili) za lojalnosc. Krotko mowiac, postanowili nabyc posiadlosc Schloss Zonigen i zrobili to.

Ale widac bylo od samego poczatku, ze sa jacys dziwni. Chociazby pod wzgledem fizycznym. Ganzer zauwazyl wiele nietypowych szczegolow juz przy pierwszym spotkaniu, kiedy wstepnie omawiali warunki zakupu posiadlosci. Kobieta, albo po prostu Ona, miala w sobie to cos. Lubila zmieniac swoj wyglad. Jej ksztalt, dosc kanciasty jak na kobiete, rzadko byl dokladnie taki sam na kolejnych spotkaniach. Nie byla pociagajaca, ale na przyklad jednego dnia mogla miec plaskie piersi, a innego imponowala biustem. Podobnie bylo z kolorem jej wlosow, ust, a nawet oczu! Na pewno nosila szkla kontaktowe. Jedyne, co sie nie zmienialo, to wzrost. Miala ponad 180 cm wzrostu i raczej nie byla w stanie sie skurczyc... a moze moglaby to zrobic? Jednak Ganzer nie wierzyl, ze zechcialaby cos takiego uczynic. Wygladalo na to, ze lubi patrzec na ludzi z gory. Choc byla prawie tak chuda jak szkielet, to czuc bylo, ze posiada niezwykla, mocno emanujaca z niej sile.

Z kolei mezczyzni, Simon Salcombe i Guyler Schweitzer, byli zasadniczo tacy sami. Wysocy, poruszali dosc koslawo, ale w jednej chwili potrafili byc szybcy i gietcy jak plynna rtec. Na pierwszy rzut oka Ganzer stwierdzil, ze wszyscy musza cierpiec na rzadka wade genetyczna moze gigantyzm, zwlaszcza mezczyzni. Mieli co najmniej po dwa metry wzrostu. Ich ogolny wyglad rowniez wskazywal na problem genetyczny, mozliwe, ze pochodzili z jakiegos odosobnionego regionu, gdzie zbyt bliskie pokrewienstwo rodzicow wywolalo zaburzenia genetyczne. Mozliwe, ze wlasnie w Schloss Zonigen chcieli w jakis sposob wynalezc lekarstwo na ich chorobe, jesli nie dla siebie, to moze dla swoich rodzin, klanu czy spolecznosci.

Poczatkowo, pomimo odpychajacego wygladu i poczucia innosci, Ganzer szczerze ich zalowal z powodu ich choroby.

Ale niezbyt dlugo, poniewaz zmiany nastepowaly szybko...

...Rownie szybko Ganzer dotarl na miejsce. Wspomnienia rozmyly sie z chwila gdy samochod dojechal do szczytu wzniesienia, na ktorym stal Schloss Zonigen. Ganzer odnalazl swoje stale miejsce postojowe i wylaczyl silnik. Znowu sie tutaj znajdowal, zostal wezwany, przybyl w to obecnie koszmarne miejsce.

Juz wczesniej bylo tutaj koszmarnie - tak wielu zmarlych, lodowaciejacych podroznikow w czasie, oplacajacych i modlacych sie o reinkarnacje, ktora nigdy nie miala sie ziscic - jednak nigdy nie bylo tu tak koszmarnie jak obecnie. Ganzer niechetnie oddalil sie od samochodu, skinal parkingowemu, ktory szedl przez parking i pchal wozek z pokrowcem na samochod. Ganzer przystanal i popatrzyl na wstretna czarna bryle Schloss Zonigen.

Budowla rzeczywiscie wygladala jak zamek: wysokie baszty zakonczone wiezyczkami o oblodzonych dachach, nad wielkimi drzwiami zwisal poszarpany blok skalny, za brama zas ukrywala sie glowna czesc posiadlosci - wyrzezbiony w skale przez cofajacy sie przed dwudziestoma tysiacami lat lodowiec-labirynt, ktory zostawil po sobie jaskinie i fragment jezora, a moze tylko ogon bedacy teraz schronieniem dla licznych kosci.

Mysl o lodowcu byla chyba rodzajem przywolania. Ganzer nagle poczul ostry chlod, klujacy bol, twardy sopel, ktory wklul sie w jego umysl i byl zapowiedzia glosu mowiacego: Gunter, czekamy na ciebie!

Glos - telepatyczny przekaz od kobiety stanowiacej czesc Trojki - zmusil go do pospiesznej aktywnosci. Szybko powlokl za soba wykrecona a wlasciwie calkowicie odwrocona lewa stope, pokustykal przez chodnik i drzwi wejsciowe, gdzie czekali na niego uzbrojeni straznicy.

Za drzwiami w wielkiej sali miescilo sie kiedys pomieszczenie administracyjne. Jednak pomimo ogromnej przestrzeni jaskini stanowila ona jedynie drobny fragment powierzchni calego zamku Schloss Zonigen. Jak zwykle miejsce sprawialo wrazenie opuszczonego, glosy odbijaly sie w nim echem, jak w gotyckiej katedrze lub pustym hangarze czy nie uzywanej stacji kolejowej. Jednak z korytarzy, komnat, warsztatow i roznych glebszych poziomow dochodzil szum i warkot maszyn, ktory swiadczyl o calkiem sporej aktywnosci. Choc Gunter znal kazdy zakatek zamku, to nie mial najmniejszego pojecia o tym, co faktycznie tutaj przygotowywano. Nie tylko dyrektor nie wiedzial o tym, ale rowniez kazda ze stu osiemdziesieciu zatrudnionych tutaj osob... oprocz Trojki.

Oni na pewno wiedzieli, chyba ze byli szalencami. Trudno bylo cos takiego o nich powiedziec, choc Gunter wiedzial, ze na pewno bilo od nich zlo. W tej samej chwili dyrektor znowu poczul lodowate uklucie, po ktorym zawsze dochodzil do niego strumien mysli. Tym razem bylo to: Gunter, nie ociagaj sie!

Zza marmurowego kontuaru, ktory kiedys byl czescia recepcji oraz biura informacji (pozornie nadal spelnial te sama funkcje, ale naprawde sluzyl za centrum rozdzielania pracy i zadan do wykonania) machal do niego reka pracownik. Ganzer podszedl do lady, pytajac:

-Gdzie Oni sa?

-Tam - zachrypial mezczyzna o gleboko zapadnietych oczach, wskazujac na wydrazone w skale pomieszczenie za szklanymi drzwiami. - W pomieszczeniu dla VIP-ow. Sa z nimi jacys nowi ludzie. Cala rodzina, biedacy!

Ganzer skinal w gescie podziekowania i szybkim krokiem skierowal sie w strone pomieszczenia, zatrzymujac sie na chwile przed szklanymi drzwiami, zeby zrzucic z siebie plaszcz, poprawic krawat i wytrzec spocone dlonie w chusteczke. Dziwne, ze pocil sie nawet w najzimniejszych czesciach Schloss Zonigen. A moze nie tak bardzo dziwne, poniewaz rowniez jego pot byl zimny.

Za matowym szklem frontowych drzwi zobaczyl cztery siedzace osoby i dwie postacie stojace. Obraz osob stojacych byl zamazany, ale po wzroscie i patykowato chudych sylwetkach rozpoznal, ze ci, ktorzy stoja stanowia czesc Trojki - przerazajaca samica i jeden z samcow. Ganzer wolal myslec o nich jak o stworach, a nie jak o kobiecie i mezczyznie. Po prostu jak o osobniku rodzaju zenskiego i meskiego. Wlasciwie to trudno bylo nawet stwierdzic, ze byly to stworzenia. Jednak wiedzial, ze przywoluje go glos samicy.

Zapukal i wszedl, nie czekajac na zaproszenie. W koncu byl Herr Dyrektorem... przynajmniej w takiej roli Ona go przywitala.

-Herr Dyrektor Ganzer! - usmiechnela sie. - Tak bardzo sie cieszymy, ze znalazl pan czas dla nas. Mamy nieoczekiwanych gosci: oto panstwo Stein.

Niski, szczuply mezczyzna po czterdziestce z okularami o grubych soczewkach na nosie wstal bardzo grzecznie. Jego zona, mlodsza o siedem, moze osiem lat, ladna blondynka, niepewnie sie usmiechnela. Byly z nimi dzieci: chlopiec w wieku okolo siedmiu lat i prawdopodobnie dziewiecioletnia dziewczynka.

-Ach, panstwo Stein! - odezwal sie Ganzer, wyciagajac w powitalnym gescie do Herr Steina na szczescie juz sucha dlon. Stein mocno go uscisnal. Ganzer, starajac sie nie tracic czasu, szybko przeszedl do rzeczy:

-Bardzo przepraszam, ze nie mialem mozliwosci panstwa przywitac! Ale... o ile sie nie myle, bylismy chyba umowieni na jutro? - (Wzial glebszy oddech... i pozwolil sobie na chwilke rozluznienia... co za szczescie, ze nie byl niczego winien! Dzieki Bogu!). - W rzeczy samej, jestem calkowicie pewny, ze tak sie umawialismy.

-No wiec - zaczal odpowiadac mocno skonsternowany Herr Stein, ale zanim zdazyl cokolwiek dodac, odezwala sie Ona, samica nalezaca do Trojki, ktora kazala mowic na siebie Frau Lessing:

-Pojawily sie pewne komplikacje, Gunter. Oczywiscie masz racje co do naszych uzgodnien: mielismy przeprowadzic rozmowe z Herr Robertem Steinem jutro. Cala rodzina oczekiwala w wiosce na wizyte juz od kilku dni.

(O tak, jak zwykle, cala rodzina! Ganzer dobrze wiedzial, co to oznacza. Chcial krzyczec: Uciekajcie! Wynoscie sie stad i ratujcie swoje dzieci! Nie pozwolcie jej ani zadnemu z tych potworow ich dotykac! Ale nic nie powiedzial na glos i prawdopodobnie bylo juz i tak za pozno, zeby cokolwiek powiedziec, nawet gdyby sie osmielil).

Nie przestajac sie usmiechac, Frau Lessing lub Gerda, gdy trzeba bylo skorzystac z imienia, mowila dalej do Guntera:

-Jak ci wiadomo z przedstawionych referencji, Herr Stein zajmowal sie ostatnio badaniami nad eksperymentalnymi laserami o wysokiej mocy w Instytucie Schrodera w Ziirichu, gdzie byl zatrudniony. Obiecal nam, ze nie opowie o niczym, co tutaj zobaczy, i na tej podstawie pokazemy mu niektore z naszych laboratoriow. Ale...

-Choc nic jeszcze mi nie wiadomo o tym, nad czym tutaj pracujecie - tym razem to Herr Stein przerwal, zwracajac sie do Ganzera - co ze zrozumialych wzgledow musi pozostac tajemnica to jestem pod wrazeniem wielkosci waszych warsztatow i laboratoriow, znakomitego wyposazenia i zaawansowanych technologii. Interesuje mnie takze, w jakim stopniu prowadzone przez was eksperymenty odnosza sie do pierwotnej, powiedzmy, koncepcji Schloss Zonigen. Szczerze mowiac, zdaniem najbardziej szanowanych naukowcow, hibernacja cial przeprowadzana w celu ich ponownego ozywienia wydaje sie byc, hm... jakby to ujac...

-Zbyt daleko posunieta koncepcja? - odezwal sie jeden z samcow nalezacych do Trojki. Ten kazal zwracac sie do siebie Guyler Schweitzer. Przemowil glebokim, stosunkowo cichym, ale mocno rezonujacym glosem. Pozwalajac sobie na lekki usmiech, kontynuowal: - Byc moze tak bylo, kiedy otworzono ten osrodek. Oczywiscie wszystko wiemy o historii Schloss Zonigen, a takze o domniemanych oszustwach, ktore mialy miec tutaj miejsce. Jednak prawdajest, ze osiagnieto znaczny sukces, przynajmniej jesli chodzi o konserwacje cial klientow. Wszyscy znajduja sie nadal w tym miejscu, pozostajac w stanie zamrozenia. Im bardziej bedziemy siegac w przyszlosc, tym bardziej bedzie sie stawac prawdopodobne ich wskrzeszenie.

-Herr Stein - zabrala glos Gerda Lessing. - Jeden ze wspolwlascicieli Schloss Zonigen, ktory podobnie jak ja i Herr Schweitzer posiada jedna trzecia udzialow, przeprowadza wlasnie kontrole komor kriogenicznych razem z naszymi technikami. Chodzi mi o Simona Salcombe'a. Moze skorzystamy z tej okazji, jesli zechcialby sie pan zapoznac z naszymi osiagnieciami, to sadze, ze moglibysmy panu sporo pokazac.

-To mialoby byc dzisiaj? - Widac bylo, ze Stein chetnie zaakceptowal pomysl wizyty.

-Chocby zaraz - przytaknela Frau Lessing.

-Jakzez moglbym odmowic.

-Tylko ze panska rodzina... zona i dzieci... niektore widoki nie sa zbyt przyjemne. Jestem pewna, ze pan mnie zrozumie...

-Ach, oczywiscie. Moja zona i dzieci poczekaja tutaj na mnie. - Odwrocil sie do swojej zony, ktora siedziala na kanapie. - Mira, masz cos przeciwko temu, kochanie? Wroce mozliwie jak najszybciej. - Mira nic nie odpowiedziala.

-Zdaje pan sobie sprawe z tego, ze obowiazuja nas te same ograniczenia, o ktorych mowilismy wczesniej? - powiedzial swoim podstepnie cichym glosem Guyler Schweitzer. - Nie jestesmy jeszcze gotowi wzbudzac naszymi sukcesami powszechne zainteresowanie w srodowisku naukowcow.

Herr Stein przytaknal jeszcze gorliwiej, wyrazajac tym samym swoje zrozumienie.

-Alez oczywiscie. Nigdy nie osmielilbym sie naduzyc waszego zaufania.

-Naturalnie - rzekl Guyler Schweitzer, po czym zwrocil sie do Ganzera. - W takim razie poprosimy Herr Dyrektora Ganzera, zeby zaprowadzil pana do oddzialu kriogenicznego. Gunter?

-Wspaniale - odrzekl Ganzer. - Zapewniam pana, ze sprawi mi to prawdziwa przyjemnosc! - (Przyjemnosc? Coz za okrutny zart! Bedzie to raczej dalszy ciag koszmaru! Albowiem Simon Salcombe - nieobecny czlonek Trojki - czekal na dole w lodowych tunelach, wsrod zamrozonych trupow, i dokonywal potwornych rzeczy, ktore moglo robic kazde z tej trojki: ozywiac lub usmiercac ciala!).

Frau Lessing podeszla do biurka z interkomem, nacisnela jeden z licznych przyciskow i odezwala sie do mikrofonu:

-Erik Hauser? Badz tak mily i przyjdz do pokoju VIP-ow, zeby towarzyszyc naszemu gosciowi. - To "badz tak mily" bylo oczywiscie zupelnie zbyteczne. Erik Hauser byl osoba, ktorej Trojka ufala; z punktu widzenia Ganzera byl kolaborantem. Ale czy nie byli nimi wszyscy zatrudnieni? Przeciez wszyscy wiedzieli, co tu sie dzieje, ale nikt o tym jeszcze nie powiadomil nikogo z zewnatrz. Jednak niewolnicy ze Schloss Zonigen, wlaczajac w to Ganzera, nie odwazyliby sie na to. Kara, jaka trzeba by zaplacic, byla zbyt wysoka. I jesli nie zostalaby dokonana na sprawcy takiego czynu, to na jego rodzinie. Ganzer dobrze o tym wiedzial.

Jesli chodzi o osoby zaufane, takie jak Hauser... hm... on po prostu cieszyl sie ze swego stanowiska, ktore dawalo mu wladze. Ganzer wiedzial dlaczego Ona go wezwala: zeby pilnowal ich podczas podrozy do lodowatych grobowcow. Oraz zeby upewnic sie, ze nic nieodpowiedniego nie zostanie powiedziane. Calkiem mozliwe, ze Frau Lessing przejrzala mysli Ganzera lub wyczytala cos z jego twarzy w chwili, gdy zobaczyl Steinow - piekna zone i ich niewinne dzieci.

Biedacy, jak ich trafnie nazwal recepcjonista...Erie Hauser mial kamienny wyraz twarzy, 165 cm wzrostu oraz nadwage. Byl aroganckim mezczyzna o waskich oczach i pochylym czole. Swoja postawa staral sie podkreslic, jak bardzo jest wazny w swiecie, w ktorym nic sie nie liczy. Byl poplecznikiem Trojki, a jego zadaniem bylo weszyc i wynajdywac potencjalnych rebeliantow, osoby mogace sprawiac klopoty. Trojka potrzebowala takich ludzi, bo mimo ze mogli blyskawicznie znalezc sie w dowolnym miejscu, to jednak nie mogli byc wszedzie, i chociaz posiadali zdolnosc zagladania do ludzkich umyslow, to sledzenie mysli wszystkich pracownikow byloby zbyt wyczerpujace i czasochlonne.

Ponadto ludzie pokroju Erika Hausera byli sowicie nagradzani. Jako osoba o odrazajacym wygladzie, Hauser nigdy nie byl z kobieta oprocz sytuacji, w ktorych musial placic za seks. Nawet wowczas spotykala go czasem odmowa. Ale w Schloss Zonigen, gdzie mozna bylo zasluzyc na specyficzne honorarium, nie bylo takiego problemu. Seks, podobnie jak ryby w wypadku tresury grzecznych delfinow, byl regularnie dostarczany zaufanym poplecznikom Trojki jako specjalna premia za sumienne wykonywanie obowiazkow. Zaden z obdarowanych "premia" mezczyzn bez wzgledu na wyglad czy stan umyslu nie byl zbyt brzydki dla uwiezionych kobiet, ktore byly gwalcone przez Hausera i jemu podobnych.

Gunter Ganzer szczerze nienawidzil i chetnie zamordowalby Erika Hausera, ktory czasem pozwalal sobie na niedwuznaczne uwagi rzucane na osobnosci.

-Jak tam twoja stara, dyrektorze? Widujesz sie z nia czasem? Zastanawialem sie, czy czasem jej nie odwiedzic i nie uciac sobie z nia nazwijmy to, pogawedki? Jesli mialbys cos do przekazania, chocby drobna informacje, to mogejej przy okazji o tym szepnac na... uszko. - Po czym pokazywal znaczacy gest i oddalal sie spelniac swe ohydne obowiazki.

Ganzer zwrocil sie kiedys do Guylera Schweitzera i opowiedzial o tym problemie.

-Nie zwracaj na niego uwagi - odpowiedzial Schweitzer. - Nie pozwalamy na cos takiego. On cie prowokuje, bo byles kiedys jego przelozonym. Pewnie chcialby, zebys go zaatakowal, wtedy zlozylby na ciebie skarge, a my musielibysmy cie za to ukarac. Jestem pewien, ze nie chcialbys tego, prawda, Gunter?

-Nie, prosze pana. Ale...

-Jesli zas chodzi o twoja zone, to powinienes ja czesciej odwiedzac, aby miec pewnosc, ze jest bezpieczna. Moge cie zapewnic, ze bedzie nawet bardziej... swiadoma tego, czy i kiedy chcialbys ja odwiedzic. Zapamietaj, Gunter, ze kiedy ukonczymy nasze dzielo, wszystko bedzie tak, jak bylo, wszystko wroci do wczesniejszej formy. Jednak jesli cos pojdzie nie tak jak nalezy, jesli nasza praca napotka na przeszkody, to niczego nie mozemy zagwarantowac. Teraz twoja zona zyje i mozliwe, ze kiedys wyzdrowieje, a jej niemoc zniknie. Wszystko zalezy od twojej postawy, Gunter. A wiec nie rob niczego, co mogloby naruszyc rownowage. Nawet jesli pojawia sie cos, co sprawia ci przykrosc, to pamietaj, ze jest to prawdziwy drobiazg w porownaniu z tym, co moze cie spotkac.

-Ale prosze pana...

-Teraz to juz zaczynasz mnie draznic, a to jest naprawde niebezpieczne!

Po ostrzezeniu nastapilo przerazajace wydarzenie, ktore Ganzer mial okazje widziec tylko raz wczesniej w ciagu pieciu lat pobytu Trojki w Schloss Zonigen. Ganzer wydukal jakies przeprosiny i probowal cofnac sie, ale Schweitzer wychylil sie do przodu i swa dluga reka zakonczona szponiasta dlonia zlapal dyrektora za ramie, pochylil glowe i gleboko osadzonymi czarnymi oczami spojrzal gleboko w oczy Ganzera.

Nagle glowa Schweitzera odskoczyla w niekontrolowany sposob, a tuz pod jego szczeka w zaglebieniu dlugiej szyi cos sie poruszylo, pulsujac i wybrzuszajac skore. W tym miejscu cialo rozwarlo sie i na zewnatrz wydobyl sie babel zielono-szarej materii wielkosci dzieciecej glowki. Babel oddzielil sie od skory i poplynal dookola szyi, przesuwajac sie na waski, opuszczony bark, gdzie wysunal pseudokonczyne z purpurowej materii i wsunal jej koniec do ucha Schweitzera.

Jego stosunkowo zyczliwy wyraz twarzy zmienil sie w jednej chwili. Nie bylo ani sladu wczesniejszej tolerancji, w jego gleboko zapadnietych oczach zdawaly sie tlic iskry, gdy bezustannie wpatrywal sie w Ganzera. W tym samym czasie obmierzly stwor na ramieniu Schweitzera zaczynal przybierac forme, jego oczy patrzyly, a male czarne nozdrza weszyly, jednak nie widac bylo ani uszu, ani ust - nic, czym stwor moglby mowic - a jednak Ganzer slyszal, jak przemawia do Schweitzera:

-Zrobisz mu teraz krzywde, Mordri?

-Nie! - odpowiedzial glosno Schweitzer (lub Mordri). - Zadawanie mu bolu byloby bezcelowe i tylko zmniejszyloby moj zasob energii, a tego nie chce. Nie mozesz mnie kusic, Khiffie!

-Alez to mialoby cel, Mordri... na przyklad zeby mnie zabawic. Ostatnio bardzo mi sie nudzi.

(Ganzer wil sie w stalowym uscisku Schweitzera i wiedzac, ze ma halucynacje, zastanawial sie: Jak to mozliwe, ze taki bezcielesny stwor moze miec tak monstrualny i pelen zla wyglad na swej galaretowatej twarzy?).

-Pozniej sie zabawisz - odpowiedzial w tym samym czasie Schweitzer. - Zostawie cie na jakis czas z wiezniem i wtedy bedziesz mogl sie zabawiac do woli.

Schweitzer puscil Ganzera. Potwor na jego ramieniu zapytal z podekscytowaniem:

-Zostawisz mnie z jednym z wiezniow? Z samica? Obiecujesz?

-Obiecuje.

-Moze z samica tego tutaj?

-Byc moze. Moze bedzie miec nauczke, zeby nie zawracal mi glowy drobiazgami.

Na te slowa stwor uformowal usta i maniakalnie sie rozesmial, po czym skurczyl sie i przez ucho wszedl do wnetrza glowy Schweitzera!

Gunter Ganzer zaczal uciekac, potykajac sie co kilka krokow i watpiac w swoj zdrowy rozum. Biegnac slyszal, jak Schweitzer wola za nim:

-Uciekaj, Gunter! Uciekaj, zanim nie zmienie zdania! Tak wygladala proba poskarzenia sie jednemu z Trojki... lub ktoremukolwiek z Trojga. Uciekajac Gunter Ganzer zastanawial sie, co byloby gorsze? Dziwaczny stwor wykorzystujacy jego zone czy zwierze w rodzaju Erika Hausera? Trudno byloby zgadnac, jeszcze gorzej pomyslec o czyms takim.

Tyle ze Hauser byl zwierzeciem w pewnym stopniu ludzkim...

Herr Stein, Ganzer i Hauser byli ubrani w bluzy z kapturami i dlugie buty. Hauser prowadzil przez labirynty naturalnych jaskin i tuneli wypelnionych kiedys lodem. Nie okreslono, w jaki sposob i w ktorym z geologicznych okresow uformowaly sie te labirynty. Jednak teraz lod tworzyl wewnetrzna warstwe przezroczystego sklepienia, pokrywal sciany i grunt w miejscach, gdzie znajdowaly sie przejscia pomiedzy blyszczacymi i odbijajacymi niebieskie swiatlo pozostalosciami lodowca. Oprocz dudniacych stlumionym echem krokow slychac bylo tylko rzadkie odlegle kapanie wody i cicha konwersacje idacych.

Ganzer byl pochloniety myslami zwiazanymi z budzacymi strach wspomnieniami. Ledwie zauwazyl, ze Stein cos do niego mowil. Udalo mu sie oderwac od wlasnych mysli, wrocil do rzeczywistosci i spytal:

-Slucham?

-Pytalem o panskich szefow - z lekkim zniecierpliwieniem powiedzial Stein. - Dlaczego nalegaja na spotkanie z rodzinami przyszlych pracownikow? Wydaje mi sie to dziwne.

-Ach tak! Przepraszam! - odpowiedzial Ganzer. - Troche sie zamyslilem. Moi szefowie? Mysle, ze to taki trend, ktory przybyl z Ameryki. Chca byc pewni, ze rodziny beda zadowolone. Chodzi o to, ze szczesliwy czlowiek jest lepszym pracownikiem. W Schloss Zonigen konieczne jest, zeby zatrudniony nie zmienil pracy. Szefom zalezy, zeby ludzie nie zmieniali sie zbyt czesto.

-Tak, rozumiem. Niech mi pan powie, co mam sadzic o tym, ze jakas nieznana mi osoba probuje mi doradzic, a wlasciwie ostrzec mnie przed przybyciem tutaj, a takze zebym pod zadnym pozorem nie sprowadzal tutaj zony i dzieci? Wie pan, wlasnie cos takiego mialo miejsce.

O Boze! - pomyslal Ganzer. Ktos, jakis niedoszly bohater, zlamal jedna z zasad i to najwazniejsza! Kiedy odkryja winnego, a na pewno tak sie stanie, to Trojka kaze mu zaplacic... i to straszliwa cene! Zrobia z tego przyklad dla innych i to nie bedzie pierwszy taki wypadek. Niektorzy ludzie nigdy sie nie naucza.

-Co pan powie?! - odparl Ganzer, starajac sie jak najlepiej oddac zaskoczenie. - To jakies nieporozumienie. Naprawde cos takiego mialo miejsce?- Dostalem wczoraj list, a raczej skrawek papieru z krotka notatka. Ktos wsunal go w kopercie pod drzwiami w gospodzie, gdzie sie zatrzymalismy. Bylo tam napisane: "Trzymaj sie z dala od Schloss Zonigen. Nie zblizaj sie do zamku, tylko zabieraj rodzine i wyjedz. W zadnym wypadku nie zabieraj ich tam!".

-Niesamowite! - powiedzial Ganzer, nienawidzac siebie samego, a jeszcze bardziej nienawidzac Hausera. Bo gdyby nie bylo tutaj tego lizusa... ale nie, nawet wowczas nie osmielilby sie nic powiedziec, tylko nadal musialby odgrywac tchorza ze wzgledu na dobro swojej biednej zony, nie wspominajac o sobie. Nie zastanawiajac sie zbytnio, dodal szybko: - A wiec... dlaczego pan przyjechal? - Co za glupie pytanie! Przeciez byla w nim zawarta sugestia, ze byc moze Herr Stein nie powinien tu przybyc. To wzbudzilo czujnosc Erika Hausera, ktory cicho, ale stanowczo ostrzegl Ganzera:

-Uwazaj, Herr Direkton Nie rozgaduj sie.

Jednak wygladalo na to, ze Stein zastanawial sie nad czyms i w koncu powiedzial:

-Moja zona byla tym powaznie zaniepokojona. Jak pan wie, mielismy tu przyjechac dopiero jutro, ale ona wolala, zebysmy w ogole tutaj nie przyjezdzali. Z drugiej strony moje dzieci bardzo chcialy zobaczyc Schloss Zonigen, ja zas myslalem, ze moze tylko wpadlbym, wie pan, zeby zobaczyc, czy cos mnie...

-...nie zaciekawi? - dokonczyl za niego Ganzer. - Oczywiscie. Jak juz pan mial okazje zobaczyc... - Wzruszyl ramionami i nie dokonczyl zdania.

-Najbardziej kuszaca jest wysokosc wynagrodzenia - zadumal sie Stein i po chwili mowil dalej z wieksza doza pewnosci: - Musze jednak przyznac, ze panscy szefowie, sa... nieco dziwni. Byc moze Schloss Zonigen nie jest tym, czego szukam.

Za pozno! Za pozno! - pomyslal Ganzer.

Erik Hauser ponownie wysforowal sie do przodu, wskazujac droge. Wyszli z oblodzonego tunelu i znalezli sie w jaskini, gdzie lod znajdowal sie w swym pierwotnym stanie, z wielkimi soplami zwisajacymi ze stropu oraz podobnymi soplami wystajacymi z podloza. Wygladaly jak stalaktyty i stalagmity, z ta roznica, ze dzieki niebieskiemu swiatlu neonowek blyszczaly szmaragdowym swiatlem.

Wzdluz sciany prowadzil drewniany pomost, dzieki czemu szlo sie o wiele latwiej. Doszli do skrzyzowania z wysokim bocznym tunelem o szerokosci dziesieciu metrow. Zeby wejsc do tunelu, musieli wspiac sie po drewnianych schodach. Na posadzce tunelu ulozono zelazne szyny na drewnianych podkladach. Droge nadal oswietlaly jarzeniowki, ale jakies piecdziesiat metrow przed nimi widac bylo krag dziennego swiatla, ktore przedostawalo sie tutaj z zewnatrz.

Erik Hauser przeszedl teraz na tyl grupki i cichym glosem oznajmil:

-To tutaj. Oddzial kriogeniczny. Jestesmy na miejscu.

Ochroniarz wygladal teraz na bardziej czujnego, choc zdradzal rowniez oznaki podenerwowania. Zdjal z glowy kaptur i wygladal znacznie bardziej blado, co moglo byc efektem zmiany oswietlenia.

Ale Gunter Ganzer wiedzial, ze to nie z tego powodu...

Tunel mial sciany z bardzo grubego lodu, w ktorym nawiercono owalne otwory o srednicy trzydziestu cali. Z wielu otworow usunieto lod i na jego miejsce wsunieto prowadnice, ktore pozwalaly na umieszczenie w srodku agregatow zamrazajacych wraz z zawartoscia. Kazda z niszy miala swoj numer i co dwa metry na jakies trzy cale wystawaly uchwyty i zmrozone konce metalowych cylindrow. Pod kazdym z agregatow mrugala zielona lampka.

Nerwowy komentarz Erika Hausera byl zatem calkowicie zbedny, poniewaz atmosfera tego milczacego mauzoleum w doskonaly sposob informowala kazdego, ze znalazl sie na terenie oddzialu kriogenicznego.

Tym razem prowadzil Ganzer, ktory rownie dobrze, a nawet lepiej od Hausera znal kazdy cal na terenie kompleksu. Wcale nie chcial pelnic roli przewodnika, ale ktos musial to robic. Wiedzial, ze tunel konczy sie przepascia gleboka na pol kilometra i ze nie beda musieli isc do samego konca, poniewaz w tunelu byl ktos jeszcze. Ktos, kto w towarzystwie ludzi przedstawial sie jako Simon Salcombe, ale przez swych kolegow nazywany byl Mordri Dwa. Mordri Dwa byl kims niezwykle przerazajacym.

Dwadziescia krokow w glab na tle swiatla dochodzacego z konca tunelu widniala wysoka kanciasta sylwetka. Na odglos krokow Salcombe odwrocil glowe, zobaczyl nadchodzacych i wyprostowal sie, stajac sie jeszcze wyzszym.- O, Herr Stein! - powital naukowca. - Moi koledzy poinformowali mnie, ze pan przyjdzie. Jestem Simon Salcombe. Chcialem przeslac ten pojazd na poczatek tunelu, zeby czekal na pana, ale mialem tutaj maly problem. Bardzo przepraszam. - Pojazdem, o ktorym mowil, byl czteroosobowy elektryczny samochodzik.

-Nic nie szkodzi - odpowiedzial Stein. Ze zdziwienia otworzyl usta i patrzyl zafascynowany na usmiechnieta twarz Salcombe. Jaki dziwny usmiech na tak niezwyklej twarzy; ten czlowiek moglby byc bratem tamtej dwojki na gorze! Po chwili zorientowal sie, ze takie przygladanie sie moze byc niegrzeczne, przelknal sline i zaczal patrzec na kriogeniczny cylinder, ktory na prowadnicach zostal wysuniety z glebi lodu. Pieczeci zabezpieczajace owalne metalowe wieko zostaly zlamane, a sama pokrywa odsunieta. Lezaca wewnatrz postac prawdopodobnie byla mloda kobieta... ale trudno bylo to stwierdzic bez blizszego przyjrzenia sie.

-Oczywiscie, ze tak - powiedzial Salcombe, intensywnie wpatrujac sie w Steina i odpowiadajac na niezadane pytanie.

-Co prosze? - Stein spojrzal na Salcombe'a i natychmiast sie cofnal, gdy zerkajacy na niego z ukosa mezczyzna pochylil sie ku niemu. - To znaczy - Stein zastanawial sie nad wlasnymi slowami - czyja cos mowilem?

-Myslales o czyms - odpowiedzial Salcombe, przysuwajac sie do Steina. - Pomyslales, ze prawdopodobnie byla to mloda kobieta. Jakis czas temu byla nia. Teraz jest stara i przelezala tutaj ponad dwadziescia lat, czekajac na wskrzeszenie. Niestety, dzisiaj cos sie tutaj popsulo. Popuscily zamkniecia, a moze zepsul sie jakis obwod elektryczny. Cos tu nie dziala, bo jak widzisz, zielone swiatlo przestalo swiecic, a zamiast tego mruga czerwone.

Ganzer i Hauser cofneli sie o krok od Steina, ktory pochylil sie nad cylindrem i patrzyl do nieoswietlonego wnetrza.

-Momencik - odezwal sie Salcombe - zaraz oswietlimy obiekt. - I wlaczyl latarke, kierujac swiatlo do wnetrza cylindra.

-Dobry Boze! - wyjakal Stein. Jego ubrane w rekawice dlonie chwycily za krawedz cylindra.

-Ach, prosze popatrzec! - rzekl Salcombe z usmiechem na ustach. - Wyglada na to, ze system nie dzialal juz od jakiegos czasu.

Cialo na twarzy ubranej w szpitalna koszule postaci mialo brazowy kolor, a jej wysuszone usta byly cofniete w posmiertnym grymasie, odslaniajac olsniewajaco biale zeby. Dziewczyna miala wspaniale wlosy, ktore blyszczacymi lokami opadaly na jej szczuple ramiona. Paznokcie zlozonych na piersi dloni mialy ponad dwa cale dlugosci.

-Alez to... to straszne niedopatrzenie! - Stein znowu spojrzal w twarz Salcombe'a. - Jak czesto sprawdzacie te systemy? To sa powazne zaniedbania!

Potwor podniosl reke, przestal sie usmiechac i przybral srogi wyraz twarzy.

-Sprawdzac? Systemy? Nikt sie tym nie przejmuje! Niech pan sie tez tym nie przejmuje, Herr Stein. To drobiazg. Poza tym w tej mlodej staruszce wciaz jest zycie. Prosze sie przyjrzec!

Podajac Steinowi latarke, wlozyl druga reke do cylindra i odslonil cala prawa reke dziewczyny. Nastepnie wzial ja za lezacy na piersi nadgarstek i w czyms, co przypominalo polusmiech, odslonil malutkie, rybie zeby. Po chwili jego twarz przybrala powazniejszy wyraz, byc moze koncentracji, z polprzymknietymi czarnymi oczami. Stein skorzystal z okazji i przyjrzal mu sie uwazniej: chude zapadle policzki, woskowy odblask na twarzy, wysokie, wypukle czolo, ktore porazalo swoja dlugoscia; wyglad, ktory przypominal gada, mimo ze jego paszcza byla stosunkowo niewielka. Po chwili jednak Stein zreflektowal sie i stwierdzil, ze wyglad byl jednak zdecydowanie bardziej odpychajacy niz gadzi.

-Patrz!

Stein spojrzal i ze zdumienia szeroko otwarl oczy i usta. Nastapila... transformacja.

Nadgarstek dziewczyny, w miejscu gdzie dotykal ja Salcombe, przybral inny odcien. Na wyschnietym ciele pojawil sie bladorozowy rumieniec, ktory rozprzestrzenial sie w gore reki, obejmujac lokiec i ramie, a wysuszone cialo zaczynalo nabierac masy. Stein nie mogl oderwac wzroku, zaschlo mu w ustach i nawet gdyby odwazyl sie cos powiedziec, to i tak nie potrafilby wymowic ani slowa. Ale mogl formulowac mysli.

To musi byc jakas sztuczka!

-Sztuczka? - powiedzial glosno Salcombe. - Tak pan mysli? Zapewniam, ze nic w tym rodzaju. Prosze patrzec dalej i dobrze sie przyjrzec. To jest umiejetnosc, Herr Stein. Jestem przekonany, ze slyszal pan o uzdrawianiu wiara. Prosze w to uwierzyc, a takze wierzyc we mnie i w to, co pan widzi.

Wierzyc w ciebie? - pomyslal Stein, rzucajac krotkie spojrzenie na Salcombe'a, a potem kierujac wzrok na to, co bylo martwa dziewczyna w trumnie. - Raczej nie! Dla niego wiara nalezala do sfery religii, byla czyms zwiazanym z duchowoscia tutaj zas dzialy sie rzeczy zupelnie przeciwne, wrecz upiorne!

-Cha! Cha! Chaaaaa! - rozesmial sie glosno Salcombe i ponownie odpowiedzial na pytania zadane w mysli: - Ma pan racje. Nie jestem bogiem, jedynie poszukuje go po calym wszechswiecie, ale posiadam moce zblizone do boskich. Prosze zobaczyc, jak ozywia sie jej cialo.

Stein prawie upadl na kolana, nogi mu dygotaly, trupio biala twarz przechylila sie przez krawedz kontenera. Na wewnetrznej stronie przedramienia dziewczyny widac bylo niepewne jeszcze pulsowanie purpurowych zyl. Jej nagie ramie nabieralo struktury i rozowo-marmurkowatego koloru zywego ciala. Ku najwyzszemu zdumieniu Steina jej piers zaczynala powoli i niepewnie podnosic sie i opadac. Jednak zachodzace zmiany byly w rownym stopniu przerazajace, co zdumiewajace.

Unieruchomiony i zafascynowany tym widokiem Stein poczatkowo nie zauwazyl innych zmian, ktore zachodzily jednoczesnie w jego otoczeniu. Z przewodow elektrycznych posypaly sie iskry, swietlowki zaczely gwaltownie migotac, a latarka na zmiane to gasla, to zapalala sie. Nawet cichy szum elektrycznego pojazdu nasilil sie i stojaca na szynach maszyna zaczela dygotac, jakby miala zaraz ruszyc.

W koncu naukowiec, pomimo niezwyklosci calej sytuacji, zdolal przelknac sline, zwilzyc usta i powiedziec:

-Co pan zrobil tej dziewczynie? Czy ona... jak to mozliwe, ze ona... ozyla?

W tym czasie dziewczyna (lub cialo?) nieznacznie nabrzmiala, jej cialo bylo teraz... zywe, poruszalo sie i drzalo. Kiedy Stein zadawal pytanie, jej sklejone powieki otworzyly sie z trzaskiem, lecz zamiast oczu w oczodolach widac bylo zolta rope!

-Moj dobry Boze! - wydusil z siebie sparalizowany strachem Stein. Z calej sily trzymal sie krawedzi metalowego cylindra.

Salcombe puscil nadgarstek dziewczyny, znowu sie rozesmial i powiedzial:

-Beze mnie nie moze zyc. Wroci do poprzedniego stanu. To byl tylko pokaz. Jednak, jak pan widzial, przez chwile byla zywa. Przynajmniej w pewnym sensie. Mozna by stwierdzic, ze byla dosc ozywiona, prawda?

-Ozywiona - Stein powtorzyl niemal bezglosnie jego slowa. - Moj Boze!

-Musze jednak nadmienic, mein Herr, ze o ile zwykle cialo dosc szybko reaguje, czesciowo odzyskujac zycie, o tyle mozg - lub umysl - nie funkcjonuje zbyt dlugo. Jesli chodzi zas o dusze, to przepada na zawsze!

Zolta ropa wyplynela z oczu, odslaniajac zrenice dziewczyny; jej oczy poruszyly sie i patrzyly teraz na Steina; jej szczeka opadla, usta otworzyly sie i wydostal sie z nich obrzydliwy smrod.

Nagle krzyknela - byl to wstrzasajacy dzwiek podobny do zgrzytu kredy na tablicy lub do szufli grzebiacej w zimnym popiele - a jej dlonie zakonczone dlugimi szponami wyciagnely sie i przejechaly po twarzy Steina!

Naukowiec przewrocil sie, a z jego ran pociekly strumienie krwi. Oparty o lodowa sciane siedzial skulony w pozycji embrionalnej. Simon Salcombe wlozyl oslable juz rece dziewczyny z powrotem do cylindra, zaniknal pokrywe i jednym ruchem wsunal cylinder na swoje miejsce.

Pozniej pochylil sie nad Steinem i dotknal jego drzacej, zakrwawionej twarzy.

-Nie martw sie, to sie zagoi - powiedzial.

Skinal na Erika Hausera i Guntera Ganzera, ktorzy stali przy scianie, chcac najwyrazniej zachowac bezpieczna odleglosc, i zawolal:

-Wy tam! Chodzcie, Herr Stein bedzie potrzebowal waszej pomocy! Pomozcie mu wsiasc do wagonika i zabierajmy sie stad!

W chwili gdy ruszyli wykonac rozkazy, bzyczace i migoczace swiatla oraz inne elektryczne urzadzenia zaczely wracac do normy...W najwyzej polozonych i najmniej dostepnych czesciach Schloss Zonigen az huczalo od plotek wymienianych przez straznikow, poplecznikow i brygadzistow - tak zwanej wyzszej szarzy, ktora budzila strach wsrod klasy pracujacej. Plotki rzadko odpowiadaja faktom, jednak tym razem niepokoj dotyczyl wyzszej szarzy. Gdyby brac pod uwage podzial na klasy, to cechy, ktore zazwyczaj roznia ludzi - takie jak: wyzszy, sredni, nizszy poziom inteligencji, zdolnosci, umiejetnosci czy ogolne wartosci - byly tutaj znacznie mniej widoczne niz w bardziej tradycyjnych ludzkich spolecznosciach.

W tym miejscu krotkowzroczny fizyk nuklearny w okularach o grubych soczewkach, bialym laboratoryjnym fartuchu, z licznymi tytulami naukowymi i dluga lista osiagniec byl robotnikiem w takim samym stopniu jak umiesniony przepocony robol w drelichu, ktory kopie lopata i nosi ciezary, przeklinajac przy tym i spluwajac. Wycienczeni spia w takich samych wnekach jaskini, zaopatrzeni jedynie w materac i koc. Brudni myja sie w tych samych kabinach prysznicowych i pija slabo przefiltrowana wode ze wspolnych sadzawek. Gdyby zaszla taka potrzeba, to jedliby takie same posilki, ale taka potrzeba nie zachodzi, podobnie jak nie musza sie masturbowac czy oddawac kalu, gdyz stali mieszkancy Schloss Zonigen nie maja juz takich potrzeb. Wszyscy rezydenci zamku zostali przemienieni przez Trojke, dzieki czemu ich tak zwane podstawowe potrzeby zyciowe zostaly zredukowane ponizej poziomu okreslanego przez wspolczesna medycyne jako minimum. Ich sytuacja moglaby byc porownana z warunkami zycia wiezniow osadzonych w stalinowskich gulagach, choc zycie w gulagu dla wielu byloby znacznie lepszym wyborem, poniewaz nie zostaliby poddani przemianie oprocz ewentualnego ideologicznego prania mozgu.

Pobudzenie i przerazenie wsrod rezydentow zamku wywolane bylo odkryciem, ze na terenie Schloss Zonigen przebywal zdrajca, a Trojka rozpoczela sledztwo.

I to sledztwo bedzie skuteczne...

Giinter Ganzer i Erik Hauser podali Herr Steinowi potezna ilosc srodkow uspokajajacych i przeniesli go do celi przejsciowej. Gdy konczyli zajmowac sie Steinem, uslyszeli syreny alarmowe, a potem przez glosniki instrukcje Trojki. Wszyscy poplecznicy, brygadzisci oraz inni uprzywilejowani pracownicy, zwlaszcza ci, ktorym pozwolono udac sie wczoraj do wioski, mieli bezzwlocznie stawic sie w wielkiej centralnej jaskini Schloss Zonigen.

Dyrektor Ganzer oraz zaufany poplecznik Hauser dobrze wiedzieli, o co chodzi, ale mimo ze czuli sie niewinni, natychmiast udali sie do wskazanego obszaru. Nawet w najlepszych czasach, co oznaczalo wszystko, co po prostu nie jest jak najgorsze, tylko idiota odwazylby sie na zignorowanie instrukcji, ktore w rzeczywistosci byly rozkazami. W obecnej sytuacji taki postepek bylby samobojstwem lub aktem szalenstwa.

Caly kompleks Schloss Zonigen przypominal ser szwajcarski z dziurami wyzlobionymi w skale. Byl to labirynt naturalnych sztolni, kominow, zakretow, jaskin, a nawet powstalych pod wplywem cisnienia lodowca szczelin rozdzielajacych skale az do jej podstawy. W samym srodku kompleksu znajdowala sie sala, bedaca kiedys komora mieszczaca sie ponizej wulkanicznej kaldery, skad w zamierzchlych geologicznych epokach odplynela magma. Pozniej przestrzen komory zostala wypelniona lodem, ktory w ciagu ostatnich dwoch tysiecy lat stopniowo wysychal i sublimowal, pozostawiajac pusta komore.

Za czasow doktora Emila Zonigena zorganizowano tam magazyn wyposazenia kriogenicznego uzywanego w zamku. Teraz jednak wszystkie z tych maszyn zostaly pozbawione wielu czesci oraz elektronicznych podzespolow i jako niepotrzebne urzadzenia zostaly przesuniete pod sciane, poustawiane jedne na drugich, gdzie rdzewialy niczym bezuzyteczne smieci.

W polnocnej czesci kopulastego stropu na wysoko wzniesionych rusztowaniach trwaly prace nad budowa szybu, ktory mial przechodzic na wylot przez skale, biegnac pod katem do gory i docierajac do czystego gorskiego powietrza. Waskie lance zakurzonego swiatla dziennego wpadaly do srodka z miejsc, gdzie juz udalo sie przewiercic niewielkie dziury w skalnym sklepieniu. Wywiercone otwory zostaly rozmieszczone po okregu, ktory mial okolo czterech metrow srednicy. W nich zostana umieszczone ladunki wybuchowe, ktorew jednoczesnej eksplozji pozwola stworzyc sztolnie o dwunastostopowym przekroju.

Na dole, prawie posrodku komory, na poziomie podlogi stalo jeszcze niedokonczone cylindryczne urzadzenie podobne do lufy ogromnej armaty skierowanej precyzyjnie pod tym samym katem co projektowany szyb w sklepieniu. Dookola wielkiej armaty - jesli w ogole niabyla, czego nikt procz Trojki nie wiedzial - lezaly zwoje blyszczacego miedzianego drutu, izolowane kable, instrumenty o nieznanym przeznaczeniu i wygladzie, dynama i generatory, panele olowianych oslon i wielka ilosc roznorodnego, eksperymentalnego wyposazenia. Koncentrycznie od srodka rozchodzily sie dwa tuziny olbrzymich law, ktore domykaly staranny okrag. Pod scianami rozmieszczone byly laboratoria z drzwiami i oknami z hartowanego szkla, gdzie widac bylo goraczkowa aktywnosc pracujacych ludzi. Przez szyby przebijaly promienie purpurowego i niebieskiego swiatla, a w powietrzu czuc bylo zapach ozonu i siarki.

Wraz z przybyciem do hali Guntera Ganzera i Erika Hausera w laboratoriach powoli zamierala praca, zapadala cisza, skonczyly sie eksperymenty i gaszono swiatla. Rowniez w innych miejscach stopniowo ucichla praca wkrotce po tym, jak przez glosniki zostaly ogloszone rozkazy Trojki. W poblizu dziala powoli zbieraly sie grupki poplecznikow oraz innych uprzywilejowanych osob, zwlaszcza tych, ktorzy korzystajac z przepustki, odwiedzili wczoraj wioske. W miare jak pojawialo sie coraz wiecej osob, tworzac z grupek jedno zgromadzenie, ludzie rozchodzili sie dookola kamiennego podwyzszenia, ktore bylo zwienczone wielkim stalowym krzyzem stojacym na okraglej podstawie o grubosci czterech cali zrobionej z czarnego nieodblaskowego materialu.

Bylo to ostatnie miejsce w Schloss Zonigen, albo nawet na calej planecie, gdzie ktorykolwiek z zebranych ludzi chcialby sie znalezc. Ten fakt odzwierciedlaly powazne wyrazy twarzy, ktore - nawet w wypadku calkowicie niewinnych, a na razie wszyscy nimi byli - byly blade, pozbawione koloru, przerazone.

Robotnicy na rusztowaniu patrzyli w dol, fachowcy pracujacy przy lawach skierowali wzrok do srodka, naukowcy oraz ich asystenci wyszli z laboratoriow i wraz ze wszystkimi pozostalymi pracownikami zwrocili sie w strone podwyzszenia, patrzac na krzyz stojacy na czarnej okraglej podstawie. Wszystko bylo juz przygotowane.

Nikt nie chcial patrzec na to, co sie stanie, ale kazdy wiedzial, ze nie ma innego wyjscia. Wlasnie po to zostalo przygotowane cale widowisko: jako przyklad, ostrzezenie, przypomnienie o cenie, jaka przyjdzie zaplacic za zlamanie zasad rzadzacych w Schloss Zonigen, zwlaszcza pierwszej zasady. To wlasnie z tego powodu nikt nie chcial zostac przylapany na tym, ze nie patrzy. Nigdy nie wiadomo! Moze to rowniez bylo karalne?

Jednak nie wszyscy sie zebrali. Tuzin uprzywilejowanych osob, grupka, ktora Gunter Ganzer widzial, jak szla do wagonika kolejki linowej, a pozniej zjezdzala do stacji narciarskiej, do teraz najprawdopodobniej rozeszla sie po okolicznych wioskach, a moze nawet i dalej... ale nigdy za daleko. Poza tym brakowalo strazy, uzbrojonej milicji Schloss Zonigen, czyli tak zwanej ochrony, ktora trzymala blisko z poplecznikami. Obie grupy byly znienawidzone przez pozostalych rezydentow zamku. Ich nieobecnosc mowila sama za siebie.

Od chwili gdy Herr Roberto Stein pojawil sie w Schloss Zonigen i opowiedzial o ostrzegawczym liscie, do kazdego z tuneli i jaskin znajdujacych sie w poblizu recepcji wyslano straze. Tedy wiodla jedyna droga ucieczki. Teraz kazdy pojazd na podjezdzie zostanie zatrzymany, droge beda patrolowac straznicy z lornetkami, radiotelefonami i karabinami zaopatrzonymi w celowniki optyczne. Ktokolwiek pojawi sie w polu widzenia i sprobuje opuscic Schloss Zonigen, zostanie zastrzelony, a jego cialo bedzie zabrane, zanim ewentualny przybysz z zewnatrz zdola je zobaczyc.

Zasady obowiazujace na zamku mogly dziwic i niepokoic osoby, ktore przybyly tutaj stosunkowo niedawno. Jedna z takich osob byl mlody brygadzista grupy elektrykow, ktory stal obok Guntera Ganzera, i najwyrazniej potrzebowal wyjasnien. Dodatkowym problemem byl wybor osoby na tyle godnej zaufania, zeby zdradzenie wlasnej niewiedzy nie stalo sie zagrozeniem. Stojacy niedaleko milczacy mezczyzna o wykreconej stopie mogl wzbudzac zaufanie...

Ganzer, nie chcac stac blisko Erika Hausera, powoli odsuwal sie od niego. Zmieszal sie z grupka robotnikow stojacych na podwyzszeniu. Hauser pozostal z innymi poplecznikami i szeptem wymienial z nimi uwagi, z pewnoscia opisujac wydarzenia, ktorych byl swiadkiem w kriogenicznym tunelu z lodu. Z kolei Ganzer pozostal w otoczeniu osob, ktorych towarzystwo wydawalo mu sie latwiejsze do zaakceptowania.

Wiedzac, w jakim celu zwolano cale zgromadzenie, dzieki czemu nie mial poczucia winy, Ganzer czul sie znacznie lepiej, niz gdyby nie dysponowal tymi informacjami. Nagle poczul, ze ktos przysunal sie bardzo blisko i dal mu lekkiego kuksanca pod zebra.

-O co chodzi? - spytal.

-Przepraszam - odezwal sie mlody, moze dwudziesto-osmioletni mezczyzna z rudymi wlosami. - Wyglada pan na osobe dobrze zorientowana. Czy mozemy porozmawiac?

Ganzer rozejrzal sie dookola. Zobaczyl, ze inni szeptali miedzy soba i rozmawiali po cichu. Pokiwal glowa.

-Dobrze, tylko cicho. O co chodzi?

-Wiem, kim pan jest, Herr Dyrektor. Przepraszam, jesli...

-Tylko z nazwy - przerwal mu Ganzer, biorac go pod ramie i odpowiadajac cichym glosem. - A kim pan jest?

-Hans Niewohner. Z firmy Niewohner Electrics, tak przynajmniej sie kiedys nazywala. Jestem tutaj juz od blisko miesiaca.

-Ciszej! Albo bedzie pan ciszej, albo przestaniemy rozmawiac. Czego pan chce?

-Chce to zrozumiec - odpowiedzial Niewohner. Jego oczy wyrazaly zaciekawienie i strach. - Slyszalem co nieco i zastanawiam sie, dlaczego zdrajca - nie, moim zdaniem bohater - mialby tutaj wracac po tym, jak popelnil zarzucane mu przestepstwo? No i dlaczego te trzy cos tam zakladaja, ze on nie uciekl w jakies bezpieczniejsze dla siebie miejsce?

Gunter Ganzer znal odpowiedz na oba pytania. Teraz jednak po raz trzeci ostrzegl mlodego mezczyzne, mowiac:

-Ciii! Jesli nie bedziesz mowic po cichu, to nie bedziemy rozmawiac! Odsunmy sie troche na bok, dobrze?

Przesuneli sie o pare krokow, gdzie Ganzer, mowiac prawie szeptem, zaczal odpowiadac na drugie pytanie:

-Pytasz, dlaczego Trojka zaklada, ze winny wciaz sie tutaj znajduje? Oni nie zakladaja oni wiedza ze jest tutaj. Jesli ci powiem, skad o tym wiedza, to od razu odpowiem ci na pierwsze pytanie. Pytasz, dlaczego przestepca nie uciekl? Ha! Oto odpowiedz: bo nie istnieje bezpieczne miejsce. O ile wiem, to jestes tutaj juz od kilku miesiecy, prawda? Czy nie przedstawiono ci Khiffa, ktoregos z ich opiekunow?

-Khiffa? Slyszalem, ze o czyms takim szeptano, choc nie wiem, co to znaczy. Nikt nie chcial mi nic wiecej o tym powiedziec. Powiedziales "opiekun"?

-Wlasnie, kazde z nich ma cos takiego.

-Czym sa te Khiffy?

-Na pewno niczego takiego ci nie pokazano?

-Nic o tym nie wiem.

-Hm. Na pewno wiedzialbys, gdybys zobaczyl... To cos koszmarnego! Potrafia wejsc do glowy czlowieka i to doslownie, dzieki czemu wszystkiego sie o tobie dowiaduja. Poznaja twoje slabe strony oraz potrafia cie wysledzic. Dzisiaj bylem w wiosce i przywolano mnie tutaj. Ona do mnie przemowila, uslyszalem jej glos w mojej glowie, a jej Khiff wzmocnil jego sile.

-To brzmi nieprawdopodobnie. Trudno w to uwierzyc.

-Jest pan brygadzista. Jesli ma pan rodzine, zone, dzieci, to... beda miec na pana haka.

-Nie, nie mam nikogo.

-Aha! To dlatego nie przedstawili panu Khiffa. Nie pozwola panu opuscic zamku i dlatego nie maja potrzeby zapoznawania sie z pana umyslem. Jesli chodzi o wiekszosc obecnych tutaj osob, poplecznikow, brygadzistow, naukowcow, straznikow i wszystkich pracownikow zajmujacych powazniejsze stanowiska, wszyscy zostali zapamietani przez Khiffa. Z tego co wiem, sa to jakies siedemdziesiat dwie osoby.

-Ale... czy istnieja stworzenia z takimi zdolnosciami?

-Tak, trzy. Nie sluchasz mnie? Kazde z nich ma swojego Khiffa.

Niewohner ujal Ganzera pod ramie.

-Musze sie jeszcze sporo dowiedziec.

Ganzer stwierdzil, ze polubil mlodego czlowieka. Przynajmniej mial z kim porozmawiac; byla to wielka rzadkosc w Schloss Zonigen.

-Dobrze rozumiem twoja ciekawosc, ale lepiej, zebysmy juz umilkli. Moze pozniej sie spotkamy.

-Dobrze. Ale mam jeszcze jedno pytanie.- Mow szybko!

-Co takiego budujemy? Czy to jakas bron?

-Mozliwe. To nawet calkiem prawdopodobne. Ale nie mam co do tego pewnosci. I nikt jej nie ma.

-Ale... - zaczal Niewohner, lecz w tej samej chwili zagluszyly go umieszczone na scianach glosniki.

-Cicho! - szepnal Ganzer. Poczul, jak na rekach pojawia mu sie gesia skorka. - Siedz cicho. Ida!

Chwile pozniej przybyla Trojka...

Trojka przybyla. Zjawila sie niczym troje magikow na scenie, gdyby podwyzszenie zbudowane z kamiennych blokow mozna bylo wziac za scene. Nie bylo tam zapadni, szaf ozdobionych symbolami ksiezyca, gwiazd i komet, zadnych dymow czy luster. Na kamiennym podwyzszeniu, na okraglej podstawie wykonanej z nieznanego materialu, czarnego jak kosmiczna przestrzen, stal wielki krzyz. Krzyz, a wlasciwie krucyfiks, byl niewatpliwie swietym symbolem, ale zamiast wyobrazonej postaci Chrystusa konajacego w mekach zwisaly z niego lancuchy i kajdanki.

Kiedy Trojka zaczela sie pojawiac, powietrze nad podwyzszeniem zamigotalo niczym nad rozgrzana asfaltowa droga w srodku upalnego lata, horyzontalny efekt nieostrosci zapowiadal przybycie pierwszej osoby, Frau Lessing, a dokladniej Mordri Jeden. Poczatkowo byla nieostra, jak dopiero co wyswietlony hologram, ale szybko przybierala coraz wyrazniejszy ksztalt. Tuz po niej pojawil sie Simon Salcombe lub Mordri Dwa. Po niecalej sekundzie zmaterializowal sie pomiedzy nimi Guyler Schweitzer, Mordri Trzy.

Przez cala dluga minute Trojka stala bez najmniejszego ruchu. Wysocy, szczupli, patrzyli z wysoka na zgromadzonych. Po chwili do przodu wysunela sie zenska postac. Podobnie jak jej koledzy ubrana byla w bialy dlugi kaftan i razem przypominali Gunterowi Ganzerowi swiece osadzone na trojramiennym swieczniku... mysl, ktora natychmiast usunal z umyslu, wiedzac, jak latwo Frau Lessing moglaby siegnac do wnetrza jego umyslu. Kiedy Ganzer skupil sie na sobie, tlumiac wlasne mysli, cisze wywolana przybyciem Trojki przerwala Mordri Jeden, ktorej glos wzmacnial system naglasniania.

-Doszlo do naszej wiadomosci, ze wsrod nas znajduje sie zdrajca: czlowiek, ktoremu udzielilismy schronienia w Schloss Zonigen, a ktory zlamal pierwsza zasade - zagrozil bezpieczenstwu zamku i wystapil przeciw nam. Teraz czlowiek ten jest w drodze do sali, na ktorej zebraliscie sie. Za chwile przyprowadzi go dwoch straznikow. Uslyszal nasze zarzadzeniai jak przypuszczalismy, chcial uciec. Zaaresztowano go w chwili, gdy chcial rzucic sie w przepasc. Bylaby to jednak zbyt lagodna smierc, a na to nie mozemy pozwolic. Oto on - zakonczyla, wskazujac wyciagnieta reka i palcem najeden z szybow wejsciowych.

Nastepnie zwrocila sie do straznikow, ktorzy dotarli z wiezniem na srodek pomieszczenia, gdzie ludzie stojacy blisko podwyzszenia zrobili im przejscie.

-Na gore z nim - rozkazala Mordri Jeden.

Straznicy weszli po schodach na podwyzszenie, zalozyli wiezniowi kajdanki i szybko wycofali sie, schodzac w dol i mieszajac sie z tlumem. Do przodu wysunal sie stojacy posrodku Guyler Schweitzer, czyli Mordri Trzy, ktory powiedzial:

-Widzicie przed soba zdrajce. Teraz go przesluchamy i poznamy prawde.

Trojka zwrocila sie do mezczyzny unieruchomionego na krzyzu i rownoczesnie wszyscy zrobili krok w jego strone. Tym razem glos zabral Simon Salcombe, Mordri Dwa:

-Nie oklamiesz nas, nie masz takiej mozliwosci. Jesli sprobujesz nas oszukac, to poczujesz straszny bol. I tak spotka cie bol, a kazda proba klamstwa tylko go powiekszy.

Trojka podeszla do przodu, niczym szczeki imadla wstepujac na czarny krag. Wyciagneli rece w kierunku ofiary i bez trudu rozerwali mu bluze na strzepy. Resztki materialu podtrzymywane paskiem zwisaly na wysokosci talii. Mezczyzna byl niewysoki, mniej wiecej wzrostu Ganzera. Byl chudy, mial zapadniety brzuch i wystajace zebra. Powieszono go za rece z kajdankami umieszczonymi na przegubach. Palce u nog prawie nie dotykaly podlogi. Blada twarz z zapadnietymi policzkami i oczami byla wyrazem rozpaczy, z polotwartych ust wydobywal sie jek cierpienia.

Pobito go; na ramionach, zebrach i bokach widac bylo krwawe pregi. Z kacika ust splywala krew i saczyla sie po brodzie. Lewe oko zaczynalo puchnac, bylo sine i zamkniete.

Bez slowa ostrzezenia Mordri Dwa i Mordri Jeden ujeli czlowieka za ramiona, Ona zas, czyli Mordri Jeden, przylozyla dlon z dlugimi palcami do jego brzucha tuz pod zebrami. Trojka jedynie dotykala mezczyzne i Ganzer zauwazyl, ze zaczyna powtarzac zduszonym glosem:

-Dotyk! Dotyk!

-Co? Dotyk? - szepnal stojacy obok Niewohner.

-Ciebie tez dotkneli. Nie w taki sposob, ale na pewno cie skosztowali. Skosztowali kazdego. A teraz patrz i ucz sie. I siedz cicho, na litosc boska!

Do wieznia ponownie przemowil Simon Salcombe, Mordri Dwa:

-Byles naszym zaufanym czlowiekiem, twoj syn przebywa wsrod nas, zeby zagwarantowac twoja uczciwosc, a jednak postanowiles nas zdradzic, zdradzic zarowno jego, jak i siebie!

-Nie! Nie! - krzyknal glosno mezczyzna, a jego glos odbijal sie echem od scian. - Nic nie zrobilem! To nie ja!

-Klamstwo! - krzyknal Mordri Dwa, pochylajac sie lekko i zblizajac twarz do wieznia. - Patrz! - dodal, podsuwajac skrawek papieru pod nos ukrzyzowanego mezczyzny. - Oto dowod twojej zdrady! Wyczuwam twoj zapach i widze to w twoim umysle! Przyznaj sie, ze klamales!

Mezczyzna musial sie przyznac, dalsze zaprzeczanie nie mialoby sensu.

-Bylem... bylem pijany! - wyszlochal. Za duzo sznapsow, to przez sznapsy! Ale wiem, na czym polegaja moje obowiazki, i kiedy sie obudzilem rano, natychmiast wrocilem do zamku. Moj synek jest tutaj. Nie ucieklem, przez niego nie moglbym uciec. Przysiegam, ze taka pomylka juz nigdy sie nie powtorzy. To nie ja, nie ja. To przez te sznapsy!

-Nie uciekles - szyderczo przyznal Salcombe - bo miales nadzieje, ze nikt sie nie dowie o tym liscie i o tym, ze to ty go napisales! Kiedy jednak uslyszales alarm i wydawane przez nas polecenia, rozkaz zbiorki, to dopiero wtedy zaczales uciekac! Gotow byles sam sie zabic, zeby nie dac nam cieszyc sie zemsta. Miales takze nadzieje, ze twoja smierc moze zmniejszyc brzemie nalozone na twojego syna. Ale wasze dzieci, zony i krewni sa naszym zabezpieczeniem. Dlatego twoj syn tak samo jak ty zaplaci za twoj czyn! A wiec czas na bol!

-No to rob, co ci sie podoba, ty skurwysynski pomiocie! - Wiezien uniosl noge, probujac kopnac Salcombe'a, ale udalo mu sie tylko poruszyc krepujacymi go lancuchami. - Jesli juz mam za cos zaplacic, to przynajmniej za to, ze probowalem kogos uratowac, mezczyzne i jego rodzine. Poza tym czym jest smierc po latach spedzonych w piekle, ktorym przez ciebie stalo sie to miejsce?

-Achhhhh! - wspolnym glosem zawyla trojka Mordrich. Pochylili sie jeszcze bardziej nad wiezniem, a ich rece przylozone do jego ciala zdawaly sie blyskawicznie wibrowac. Ofiara zaczela sie trzasc, a potem wydawac opetancze wrzaski. Swiatla nad lawami zamigotaly, podobnie jak lampy znajdujace sie na skalnych scianach sali oraz na sklepieniu. Rowniez z glosnikow zaczely wydobywac sie niespodziewane piski, trzaski i bzyczenie zsynchronizowane z migotaniem oswietlenia.

To trwalo przez kilka dlugich chwil, az ofiara przywiazana do krzyza przestala krzyczec. Cialo wciaz wyginalo sie i drzalo, ale jedynym odglosem byl pomruk wydawany nosem, z ktorego strumieniami wylewala sie krew. W rzeczywistosci te odglosy wciaz byly krzykiem, tylko ze usta zostaly zamkniete... przerosnietymi wargami, ktore skleily sie ze soba, stajac sie plastrem rozowego miesa!

-Teraz im powiedz - glos Mordriego Dwa brzmial jak pisk radosci? przyjemnosci? wcielonego zla? ktory zagluszyl elektroniczny halas dochodzacy z glosnikow. - Powiedz tym mezczyznom - twoim bylym kolegom, ktorzy cie znali i pracowali z toba - jak wielki odczuwasz bol i jak wielka radosc sprawi ci smierc, ktora juz wkrotce nadejdzie. Wytlumacz im, co chcialbys przekazac swojemu synowi. Co sam bys odczuwal, gdybys zobaczyl, ze jego spotyka taki sam los jak ciebie. Dlaczego nie blagasz o przebaczenie? Przebaczenie, ktorego i tak bys nie otrzymal.

Simon Salcombe przerwal na chwile, zblizyl sie jeszcze bardziej do udreczonej postaci na krzyzu, przekrzywil glowe w gescie nasluchiwania i zaskrzeczal:

-Co? Co chcesz powiedziec? Nie mozesz mi zrobic tej przyjemnosci, bo twoje cialo nie nalezy juz do ciebie, a twoje wargi skleily sie? Co za szkoda, ze wczesniej nie trzymales geby na klodke! Cha, cha, cha, cha, cha! To oczywiste, ze twoje cialo nie nalezy juz do ciebie, poniewaz jest nasze i wszystko mozemy z nim zrobic!

Odwrocil sie do zdumionych ludzi zgromadzonych dookola podwyzszenia i powiedzial:

-Patrzcie, co czeka tego, kto osmieli sie zlamac prawa obowiazujace w Schloss Zonigen: kara cielesna! Bol, jakiego nawet nie jestescie w stanie sobie wyobrazic, ale ktorego jestescie swiadkami. Bol, ktory laczy w jedna miazge cialo, krew i kosci, a po nim pojawia sie smierc rownie czarna jak nicosc!

Odwrocil sie z powrotem do powykrecanego, zmieniajacego sie mezczyzny na krzyzu i wraz z Mordrimi Jeden i Trzy skorzystali z dotyku, aby przeslac do ciala ofiary energie powodujaca mutacje.

Dlonie mezczyzny zaczely topic sie jak wosk plonacej swiecy, i w podobny do wosku sposob zaczelo ociekac cale cialo. Plynne mieso jak budyn wyplywalo nogawkami spodni na zewnatrz, tworzac sloniowate stopy o splaszczonych paluchach. Jego twarz wydluzyla sie, szczeka opadla na piers, a szyja zapadla sie jak skladana harmonia.

Teraz ofiara Trojki wygladala jak karykatura czlowieka z oczami, ktore wyszly z oczodolow na dlugosc jednego cala, i uszami wydluzonymi pod wplywem grawitacji, powoli osuwajacymi sie w dol. Miejsce, gdzie wczesniej znajdowaly sie usta, pulsowalo nieznacznie, jak gdyby mezczyzna bezskutecznie probowal zaczerpnac powietrza przez nieistniejacy juz otwor. I chociaz Trojka cofnela juz swoje rece, to cialo nadal zmienialo konsystencje, najpierw czesci miekkie, a pozniej kosci, ktore rowniez zamienialy sie w plyh. Glowa opadla na resztke ramion, barki zapadly sie, zwalajac na zebra, a zebra splynely na nizsze partie ciala. Rece, z ktorych zostaly tylko plynne kosci i skrawki skory, wysunely sie z kajdanek i stopily z reszta masy bedacej kiedys cialem. Calosc splynela w dol i spoczela na okraglej czarnej podstawie krzyza.

Kiedy to, co bylo kiedys cialem, zaczelo sie rozlewac, calosc przybrala czarny kolor i zmieszala sie z czarna podstawa krzyza w ksztalcie dysku, ktory stal sie o jeden cal grubszy. Dysk ujawnil swojaprawdziwanature. Byly to resztki ludzi, ich podstawowe pierwiastki skladajace sie na ciala, resztki ich formy, umyslow, osobowosci, tego, co stanowilo rdzen istnienia.

W absolutnej ciszy Ona i jej koledzy zwrocili sie do tlumu:

-Stalo sie - powiedziala. - Teraz wracajcie do pracy i pamietajcie, ze za kilka tygodni, a najdalej za miesiac ukonczymy nasze dzielo. Wtedy wszystko bedzie jak wczesniej, wszystko wroci na swoje miejsce i bedziecie wolni. Musicie tylko dozyc do tego czasu i oczywiscie pracowac. Straznicy, poplecznicy i brygadzisci - macie tego dopilnowac!Pokrecila palcami przy czyms, co przypominalo bransoletke. Podobnie postapili jej koledzy stojacy obok. Po chwili podwyzszenie, ktore wczesniej zajmowali, bylo puste...

Kiedy jakis czas pozniej wszystko wrocilo do poprzedniego stanu, czyli czegos w rodzaju spokoju czy normalnosci, Ganzer wrocil do Schloss Zonigen i odszukal Hansa Niewohnera, ktory dogladal elektrykow pracujacych w wielkiej jaskini. Odeszli kilka krokow na bok, poza zasieg wzroku ewentualnych obserwatorow, gdzie Ganzer powiedzial:

-Jesli rozmawiam z toba, to tyko dlatego, ze wyczuwam w tobie desperacje. Jestes milym mlodym czlowiekiem i nie chcialbym, zebys wpadl w klopoty.

-Co do desperacji, to masz racje - odpowiedzial Niewohner. - Faktycznie myslalem o ucieczce, ale kiedy sie nad tym zastanowilem, to zaczalem dostrzegac problemy.

-Czy na pewno wszystkie? Watpie. W koncu rozmawiasz ze mna a nie upewniles sie wczesniej co do moich intencji.

Niewohner pokiwal glowa.

-Wygladasz na uczciwego czlowieka. Jesli zas chodzi o problemy, to jestem calkiem pewny, ze wiekszosc z nich wzialem pod uwage. Jednak zgadzam sie z toba, ze tych trudnosci jest dosyc duzo.

-Ja bym powiedzial, ze zbyt duzo. To miejsce jest skalna turnia. Na dol mozna sie dostac tylko trzema sposobami: droga, kolejka linowa i skaczac w przepasc.

-Tak - przyznal niechetnie Niewohner. - Moze czteroma, gdybym mial dobra line o dlugosci tysiaca stop!

-Nie znajdziesz tutaj liny. Sporo kabli, ale sa ciezkie. No i jak bys je przeniosl stad do ktoregos z lodowych szybow bez wzbudzenia podejrzen? Zapomnij o tym. Nawet gdyby ci sie udalo, to i tak zostalbys zauwazony. Na zewnatrz sa rozstawieni straznicy. Wciagneliby cie z powrotem i musialbys albo puscic kabel, albo stawic sie przed Trojka. Jesli chodzi o mnie, to wolalbym rzucic sie w dol, tylko ze w moim wypadku i tak byloby to niemozliwe: nie jestem alpinista, nie mowiac o tym, ze trzeba byc do tego w niezlej formie. - Ganzer poruszyl skrecona stopa. - Poza tym dlaczego w ogole sie nad tym zastanawiasz? Jestes tu od niedawna i jesli oni mowia prawde, to juz za kilka tygodni wszystko sie skonczy.

-Wierzysz w to, co mowia? - spytal Niewohner, unoszac do gory brwi. - Od lat projektuja i konstruuja bron. Za niecaly miesiac ukoncza prace... i co potem? Na pewno ja wyprobuja. Ale co bedzie celem? Czy nie powinnismy sprobowac ostrzec swiat przed tym, co tu sie wyrabia?

-Ale nie mamy pewnosci, co tak naprawde tutaj sie dzieje. Nawet nie wiemy, czy to faktycznie jest bron. Na pewno wiadomo, ze tutaj wszystko jest nielegalne, a my jestesmy zwyklymi niewolnikami.

-To w zadnym stopniu nie zmniejsza mojej desperacji. Chce sie stad wydostac!

-Wszyscy chca tego. Je tez chcialem i zobacz, do czego to doprowadzilo. - Znowu znaczaco poruszyl stopa. - Postanowilem sprawdzic ich czujnosc i zostalem w wiosce dluzej, niz mi zezwolono. Wrocilem godzine pozniej. To bylo w pierwszym roku okupacji tego miejsca. Od tego czasu wielu probowalo zrealizowac to samo pragnienie. Ale skonczyli tam. - Pokazal na podwyzszenie. - Widzisz ten czarny dysk? Kiedy sie tutaj zjawili, nie bylo tam niczego takiego, nawet podwyzszenia. Ten dysk zostal utworzony z ludzi, ktorzy tak samo jak ty i ja chcieli sie stad wydostac.

Niewohner wyprostowal sie, sciagnal lopatki i odparl:

-Dlaczego nie zrobimy powstania? Ich jest troje, a nas o wiele wiecej. W kilka chwil mozemy ich zalatwic!

-A poplecznicy? Straznicy?

-Nie dadza sie przeciagnac na nasza strone?

-Uwazaj! - odcial sie zaniepokojony Ganzer. Czujnie rozejrzal sie dookola. - Na twoja strone, Niewohner, nie moja! Rozmawiam z toba tylko dlatego, ze chce ci to wybic z glowy. Nie mozna przeciagnac poplecznikow i straznikow na twoja strone! Maja na swoich sumieniach zbrodnie, za ktore musieliby odpowiedziec. Moja zona, moja biedna zona!... A ona jest tylko jedna z wielu biednych istot. W tym miejscu codziennie wykorzystuje sie kobiety, dzieci i niektorych mezczyzn.

-Ja nie mam tutaj nikogo. Jestem sam. Przez to, ze nic nie robie, czuje sie jak... jak pieprzony tchorz. Gdyby tylko udalo mi sie zwinac jakis samochod i zjechac na dol, do wioski...

-Cale wzniesienie jest pod stala obserwacja, a we wsi sa szpiedzy.- Szpiedzy?

-Trojka przebywa tutaj juz od pieciu lat. Pierwsze, czym sie zajeli, to zabezpieczenie wioski, majatakze swoich ludzi w okolicznych wioskach. Hans, ze Schloss Zonigen nie ma wyjscia!

-Kolejka linowa...

-Nie masz przepustki. Straznicy cie sprawdza i natychmiast dowiedza sie, kim jestes. Nawet gdyby ci sie jakos udalo, to co dalej? Przeszedlbys przez gory? Nie, musialbys zejsc do wsi, tylko tamtedy mozna sie wydostac z doliny... ale tam zostalbys zawrocony.

-Ale...

-Posluchaj - Ganzer na chwile zawiesil glos. - Do diabla z tym! Czas skonczyc z grzecznosciami. Czy korzystasz z toalety? Czy... realizujesz naturalne potrzeby ciala? Na przyklad czy sie masturbujesz? Albo czy jesz posilki?

-Nie. Nic z tych rzeczy. Cos ze mna zrobili, moze dodali cos do wody... nie wiem. O to tez cie chcialem spytac.

-Tak, tak. Dotkneli cie! W wodzie nie ma zadnych srodkow. Dotkneli cie, gdy tylko sie tu pojawiles. Maja moc pozwalajaca panowac nad cialem, wplywaja na naturalne funkcje organizmu. Po co dostarczac pozywienie, kiedy mozna przestac jesc? Po co zezwalac na wyjscie do toalety, skoro mogloby to spowalniac prace? i w koncu po co zezwalac na drobne przyjemnosci, jesli mialyby one oslabic robotnikow?

Niewohner prostowal sie coraz bardziej, patrzyl na Ganzera i zaciskal piesci. Rozejrzal sie dookola, chcac wybuchnac i glosno dac wyraz swojej frustracji. Ale Ganzer natychmiast go ostrzegl:

-Cicho!

-Niech to szlag! - wycedzil przez zeby Niewohner, ale jego cialo nieco sie rozluznilo. - Nadal uwazam, ze moglibysmy ich zalatwic.

-No to jestes w bledzie. Trzy lata temu jeden ze straznikow oszalal i zaczal strzelac do samicy. Walnal do niej seria kiedy stala na podwyzszeniu i wyglaszala motywacyjne przemowienie. Jej Khiff oddzielil sie od niej i polecial niczym kula zrobiona z niebiesko-zielonego gluta. Wpadl na faceta i wdarl mu sie do srodka glowy. Mozg wylecial mu uszami i gosc padl jak sciety siekiera! Po chwili cale jego cialo - Boze! - wywrocilo sie srodkiem na zewnatrz!

Niewohner odsunal sie od Ganzera, jakby ten rowniez oszalal. Wygladal, jakby mial sie za chwile rozesmiac, ale Ganzer mowil dalej:

-Khiff wrocil do samicy, a ona wstala i byla cala, nietknieta!

-Mowisz prawde?

-Mozesz spytac o to innych.

-Chyba bym sie nie odwazyl.

-Masz racje. I tak samo nie powinienes odwazyc sie na ucieczke. Nie jestes sam. Ja tez jestem tchorzem, a moze nie. Kiedy Trojka stad wyjedzie - jesli w ogole jest to mozliwe - to kto zajmie sie tymi okropienstwami, ktore wciaz w pewnym sensie zyja w celach Schloss Zonigen?

-Cos o tym dotarlo do moich uszu.

-Spodziewalem sie tego, ale... Nie miales okazji tego zobaczyc!

Nagle dyrektor Schloss Zonigen poczul, ze cos kluje go we wnetrzu glowy, przeprosil i pozwolil wrocic Niewohnerowi do pracy...

Pospiesznie wracal na swoje miejsce pracy w malym biurze niedaleko recepcji. Nagle zatrzymal sie w jasno oswietlonym miejscu na skrzyzowaniu dwoch tuneli, w chwili gdy Ona plynnym krokiem wyszla z bocznego szybu i stanela na jego drodze. Widzac gwaltownie pobladla twarz Ganzera, Mordri Jeden usmiechnela sie i powiedziala:

-Ach, Gunter! Dobra robota. Spodobaly mi sie twoje odpowiedzi i rozsadne argumenty w tej nieprzystojnej rozmowie.

Boze! Ona wie! - pomyslal Ganzer, zanim zdazyl zapanowac nad swoimi myslami.

-Oczywiscie, ze wiem. Czasami moj Khiff sprawdza niektore obszary. Dzieki temu rozne niespodziewane okolicznosci przyciagaja moja uwage.

-Ja... ja... - jakal sie Ganzer.

-Na szczescie twoje odpowiedzi na, powiedzmy, niechciane pomysly i propozycje byly godne zaufania. Trzeba tez przyznac, ze ten mlody czlowiek niewlasciwie wykonuje swoje zadania, poniewaz jego umysl zaprzataja klopotliwe mysli. Ide sie z nim zobaczyc, zeby wyjasnic sprawy. Moj Khiff z niecierpliwoscia czeka na to spotkanie. Tak czy owak nalezy mu sie nasza wizyta.

-Tak, oczywiscie. Ma pani racje.

-Mozesz wracac do swoich obowiazkow.

-Oczywiscie!

Rozdygotany Ganzer patrzyl za nia, jak sunie wzdluz szybu w kierunku wielkiej jaskini. Kiedy sie oddalala, wystajacy ponad kolnierz jej kaftana zlosliwy szaro-zielony babel rzucil mu przenikliwe spojrzenie...

-Niedlugo - powiedziala na odchodnym Shania, ale minely juz trzy dni, a Scott nie mial od niej zadnej wiadomosci. Wieczorem trzeciego dnia Scott zastanawial sie, czego nowego dowiedzial sie od czasu jej niezwyklej wizyty.

Kontaktowal sie ze szpitalem St Jude, aby sprawdzic, czy uda mu sie trafic na jakis slad wiodacy do rodzicow tych niegdys ciezko chorych dzieci. Jesli zdolalby ich wysledzic, to moglby sie od nich dowiedziec, jak mozna skontaktowac sie z Salcombe'em... Nie mial co prawda zamiaru kontaktowac sie z nim, jeszcze nie, tylko chcial znac adres tego czlowieka. Ale recepcjonistka, a pozniej personel szpitala udzielali wymijajacych odpowiedzi i w efekcie nie dowiedzial sie niczego. Powiedzieli, ze takie dane sa poufne, a ujawnianie ich jest sprzeczne z polityka szpitala, ktora nie zezwala na rozmowy o bylych pacjentach oraz ich krewnych.

Pozniej sprawdzal w kilku lepiej znanych sierocincach, starajac sie dowiedziec, czy uda mu sie zlokalizowac trzecie z chorych dzieci. Tutaj szlo juz troche lepiej, choc niezbyt dobrze czul sie w roli ojca kolejnego chorego dziecka.

Przedstawiajac sie jako Quentin Mandeville, zadzwonil do Geoffrey Bartholomew Sanctuary for Bereaved and Orphaned Children. Byl to juz szosty dom dziecka, do ktorego dzwonil. Scott wyjasnil, ze dzieki temu, co slyszal o dokonaniach slynnego uzdrowiciela Simona Salcombe'a, uzyskal nadzieje i chcialby z nim porozmawiac o przypadku wlasnego syna, ktory chorowal na bardzo rzadka i nieuleczalna przypadlosc.

Polaczono go z dyrektorem.

-Pastor Patterson przy telefonie, z kim mam przyjemnosc?

-Quentin Mandeville - Scott odpowiedzial niskim glosem. - Przy okazji, chodzi o tego Quentina Mandeville'a. Mozliwe, ze slyszal pan o mnie przy okazji roznych imprez dobroczynnych...?

-Ach! Oczywiscie! - odpowiedzial pastor, starajac sie byc rownie przekonujacy jak Scott, choc tak dobrze to mu sie nie udalo.- Ale nie czynie tyle dobra co osoba, z ktora chcialbym sie spotkac dzieki panskim kontaktom - kontynuowal Scott. - Chodzi mi o pana Simona Salcombe'a. Pastorze, moj syn jest bardzo chory i jesli istnieje taka mozliwosc, ze pan Salcombe moglby dla niego zrobic to samo, co uczynil dla dzieci w szpitalu St Jude...

-Drogi panie - przerwal mu pastor. - Chcialby pan nawiazac kontakt w tej sprawie?

-Tak. Chcialbym jak najszybciej skontaktowac sie z panem Salcombe'em. Od tego zalezy zycie mojego syna. Nikt procz niego nie daje nadziei mojemu jedynemu synowi i dziedzicowi. Byc moze przekracza to mozliwosci pana Salcombe i nadaremnie wydam wielkie pieniadze na leczenie, ale musze sprobowac.

-A wiec odpowiedzial pan na moje pytanie, jeszcze zanim zdolalem je zdac. Pozwolono mi przekazywac informacje dotyczace pana Salcombe'a wylacznie ludziom, ktorzy potrafia wykazac sie duzymi zasobami finansowymi. Moze nie brzmi to zbyt, hm, dobroczynnie, ale wyjasniono mi, ze osrodek w Szwajcarii, gdzie pan Salcombe wraz ze swymi kolegami medytuje, starajac sie osiagnac najwyzsza bieglosc w sztuce uzdrawiania, potrzebuje duzych srodkow na pokrycie wydatkow. Pan Salcombe ma bardzo malo, jakze cennego, czasu i dlatego ogranicza sie tylko do pracy na rzecz tych, ktorych stac na to, zeby zrownowazyc pomoc dla biedniejszych, jak na przyklad dzieci ze szpitala St Jude. Sam to dobrze rozumiem, bo i nasz sierociniec boryka sie z wielkimi obciazeniami finansowymi. Mam nadzieje, ze pan zrozumie, ze wylacznie z tego powodu byloby wskazane, zeby przedstawil pan pewne, hm, dokumenty, potwierdzenia, listy uwierzytelniajace... Tego oczywiscie wymagaja instrukcje udzielone mi przez pana Salcombe'a.

W tym momencie taktyka Scotta ulegla zmianie. Choc budzilo to w nim ogromny niesmak, musial dalej klamac i skladac obietnice bez pokrycia. Nie podobalo mu sie to, ale kiedy wpadl juz na trop, to nie mial zamiaru z niego rezygnowac.

-Drogi panie. Jutro biore udzial w imprezie dobroczynnej na rzecz dzieci w Waszyngtonie. Bedzie to bal, gdzie obiad kosztuje cztery tysiace dolarow, a kazda lampka wina kolejne dwiescie. Przepraszam bardzo, jesli moje slowa zabrzmialy trywialnie i lekcewazaco w stosunku do wymienionych kwot, ale pieniadze doslownie nic dla mnie nie znacza! Po co komus miliony, jesli jego zdrowie lub zdrowie ktoregos z czlonkow rodziny jest zagrozone? Moge rowniez zapewnic pana, ze stan finansow Geoffrey Bartholomew Sanctuary na pewno nie pogorszy sie w rezultacie naszej rozmowy. W rzeczy samej nawet w tej chwili moge wypisac czek, ale poniewaz wieczorem wylatuje, nie bede w stanie dostarczyc go natychmiast.

-Bardzo mi przykro, drogi panie Mandeville. Naprawde chcialbym panu pomoc. Uwazam to za swoj obowiazek. Ale...

-Jesli pan nalega - przerwal mu Scott - to podczas mojej nieobecnosci skontaktuja sie z panem moi pelnomocnicy i przedstawia wymagane dokumenty. Jednak najwazniejszy jest czas. Moj biedny syn umiera... jestem pewien, ze pan rozumie moj pospiech. Prosze tylko podac mi adres pana Salcombe lub powiedziec, jak moge sie z nim skontaktowac, a wszyscy zainteresowani, wlacznie z panskim Geoffrey Bartholomew Sanctuary, skorzystaja z mojej wdziecznosci.

-Panie Mandeville, widze, ze jest pan bardzo hojny. Nie sposob przecenic panskiej oferty pomocy. Ale nawet w tej sytuacji moge panu udzielic tylko szczatkowych informacji, poniewaz sam nic wiecej nie wiem. Uzdrowiciel Simon Salcombe jest dostepny w Szwajcarskich Alpach. Jedyny adres, jaki znam, to Schloss Zonigen, jest to pokryta lodem turnia w ksztalcie polksiezyca - tak mi przynajmniej powiedziano. Pozwolono mi telefonowac do tej gorskiej samotni, ale pod zadnym pozorem podawac numeru telefonu. Sa to bardzo scisle wskazania pana Salcombe'a. Jesli jednak zyczylby pan sobie, zebym zatelefonowal w jego imieniu, to raz jeszcze czuje sie w obowiazku przypomniec o...

-Pastorze Patterson - przerwal mu Scott, z trudem powstrzymujac sie od westchniecia. - Jak juz wspomnialem, moi pelnomocnicy, ktorzy sa ze mna w stalym kontakcie, odwiedza pana, oczywiscie wraz z czekiem, i przedstawia odpowiednie referencje. Ja zas czekam na spotkanie z panem Salcombe'em. Niestety musze juz konczyc, poniewaz odlatuje za godzine. Ale nigdy nie bede w stanie wyrazic mojej wdziecznosci i ulgi, ktorych doswiadczylem dzieki panskiej pomocy. - (Przynajmniej to ostatnie bylo prawda). - Zostawiam wszystko w panskich rekach i w mocy moich przedstawicieli. Zycze dobrej nocy.

-Jeszcze jedno! - powiedzial pospiesznie pastor. - Z niecierpliwoscia oczekujemy panskiego czeku dla Geoffrey Bartholomew Sanctuary, ale musze pana uprzedzic, ze jesli chodzi o platnosci, to pan Salcombe jest, hm, dosc specyficzny. Wyglada na to, ze jedna z jego - jak to nazwac? - slabosci jest zwyczaj przyjmowania wynagrodzenia w zlocie. Ponadto musi byc to przeprowadzone dyskretnie, gdyz jego siedziba miesci sie w Szwajcarii, a zgodnie z miedzynarodowym prawodawstwem przewoz metali szlachetnych podlega obostrzeniom itd.

-Rozumiem. Jestem pewien, ze w tym wypadku uzyskamy stosowne zezwolenia. Wielcy ludzie bywaja ekscentrykami i w pelni to rozumiem. Dziekuje za te cenna informacje i moze byc pan pewien, ze bede dyskretny.

-To dobrze! Zatem dobranoc. Zycze przyjemnej podrozy i oczekuje panskich przedstawicieli.

-To ja dziekuje raz jeszcze i do zobaczenia.

Scott przytrzymal jeszcze przez chwile sluchawke przy uchu, uslyszal, jak pastor mamrocze cos niezrozumialego, a pozniej nastapil trzask odkladanej sluchawki, a wlasciwie dwa oznaczajace zakonczenie polaczenia trzasniecia, ktore nastapily jedno zaraz po drugim. Dziwne, cos musi byc na linii, moze zwarcie. Czasem zdarza sie cos takiego.

Zatem Kelly i Bill Comber mieli racje: altruistyczna wizyta pana Salcombe'a w szpitalu St Jude miala na celu zdobycie nowych klientow. Poniewaz nie lubil pokazywac sie publicznie i ukrywal daty oraz trasy swoich podrozy, dzieki takim inscenizacjom pozyskiwal nowych bogatych klientow.

W koncu w jego glowie pojawila sie mysl: Schloss Zonigen, hm!

Ale w indeksie Wielkiego Atlasu Swiata nie bylo takiej nazwy...

Wciaz byl wieczor trzeciego dnia. Scott nadal siedzial w swoim gabinecie i patrzyl na mocno opalona dziewczyne z blyszczacej okladki lezacego na biurku turystycznego folderu. Wewnatrz folderu znajdowaly sie podstawowe informacje, rownowartosc stu funtow w drachmach oraz bilet lotniczy na Zante. Slyszal Trojke w swoich snach, ale tylko raz wilk sie z nim skontaktowal i uslyszal pytania dotyczace jego przyjazdu na wyspe. Data zostala ustalona: jutro.

Postanowil pojechac do niego i zobaczyc, co moze zrobic, ale nie mial pojecia, jak go stamtad wydostac, jak przemycic dzikiego wilka z greckiej wyspy? Jednoczesnie gdzies w glebi umyslu Scott byl pewien, ze faktycznie istnieje taka mozliwosc... gdyby tylko mogl sobie przypomniec, jak to sie robi. To jednak, podobnie jak swiezo odkryta umiejetnosc telepatii, bylo kolejna zdolnoscia czekajaca na wlasciwy moment. Mial wewnetrzne odczucie, ze powinien to wiedziec, ze posiada taka umiejetnosc czy talent.

Ale czy byl to talent podarowany przez zlota strzalke ze snu? Czy Trojka tez otrzymala taki dar?

Scott postanowil otrzasnac sie z tych mysli. Rozwazal to juz tak wiele razy, ze dotarl do miejsca, w ktorym wolal sie juz nie zastanawiac sie nad tymi zjawiskami. Niech tajemnicze zjawiska same nad soba popracuja i objawia (a moze tylko powroca do umyslu) swoja istote w stosownym i najlepszym dla nich czasie.

Sprawdzil pogode panujaca na Wyspach Jonskich. Okolo dwudziestu pieciu stopni, co oznaczalo dosc wysoka temperature. Scott niemal fizycznie odczuwal wystawiony jezor Trojki i zastanawial sie, jak wilk radzi sobie z upalami. Bez watpienia jutro dowie sie wszystkiego. Zastanawial sie takze nad tym, czy nie daloby sie wynajac lodzi i przewiezc wilka na staly lad. Tylko co dalej? Zalegalizowac zwierzaka, wyrobic mu papiery i oddac go na kwarantanne? Na szesc miesiecy?

Cos w jego wnetrzu mowilo, zeby zajac sie tym wszystkim dopiero na miejscu. Cos jeszcze mowilo, zeby sie tym wszystkim nie przejmowac, poniewaz sprawy same sie rozstrzygna. Ale Scott i tak sie przejmowal.

W ogrodzie otaczajacym dom Scotta zapanowal aksamitny mrok poglebiony naplywajaca przygruntowa mgla. Scott zapadl w polsen, a jego oczy przestaly patrzec na zdjecie opalonej na brazowo dziewczyny. Miejsce zewnetrznych obrazow zajely wyobrazenia. Chwile pozniej, niemal jednoczesnie, skontaktowali sie z nim Shania i Trojka.

-Scott - odezwala sie Trojka, co spowodowalo, ze Scott az podskoczyl na fotelu. - Scott, slyszysz mnie?- Tak, slysze cie glosno i wyraznie. Przestraszyles mnie. Zapamietales moje imie.

-Posluchaj. Jesli masz po mnie przyjechac, to musisz zrobic to jak najszybciej. Naprawde szybko! Zaczeli zastawiac na mnie pulapki z zatrutym miesem. Na szczescie mam jeszcze dobry wech. Potrafie nie tylko wyczuwac kierunki swiata, ciebie i Dwojke...

-Shanie - powiedzial Scott.

-Tak, Shanie, ale wiem, jak smierdzi zatrute mieso! Schowalem sie niedaleko domu Zek. Zapach mojego ojca pomieszal szyki psom idacym moim tropem.

-Psom?

-Tak, na smyczach. Mysliwi ida z nimi i kaza im weszyc. Ale Zek chroni mojego ojca, o ktorym wszyscy wiedza, a dzieki temu ja tez mam ochrone. Schowalem sie w jaskini nad samym morzem. Krople wody w powietrzu rozpylaja moj zapach dookola, co miesza szyki psom. Niestety wszystkie kurniki zostaly zamkniete i sa dobrze pilnowane. Zajace wiedza juz o mnie zbyt wiele, a ja nie moge tu wiecznie siedziec. Zek wie, ze tutaj jestem. Mysle, ze moj ojciec jej o mnie powiedzial. Czasem zostawia mi mieso. Jeszcze zyje, ale marnie to widze.

-Jutro przyjezdzam po ciebie - powiedzial Scott. - W poludnie, moze godzine pozniej, kiedy slonce bedzie jeszcze wysoko na niebie, zjawie sie u Zek. Jak sie uda, to jeszcze wczesniej. Moga pojawic sie trudnosci, ale bede tam...

Nagle powietrze zadrzalo, podobnie jak dokumenty na biurku Scotta.

-To dobrze - powiedzieli jednym glosem Trojka i Shania, ktorej glos dobiegl zza plecow Scotta. Scott znowu podskoczyl, zanim zdolal odwrocic sie na swoim obrotowym fotelu. Tuz za nim stala Shania albo Dwojka.

-Jeszcze jedno - odezwala sie Trojka. - Ona nazywa sie Shania, a ja jestem wilkiem, tak jak moj ojciec. Jestesmy Jedynka, Dwojka i Trojka, ale jestesmy takze czyms wiecej niz liczbami. Wiem, co to imiona, ale mam trudnosci z liczbami. Czy moge byc Wilkiem?

-Oczywiscie - jednoczesnie odpowiedzieli Scott i Shania. Wowczas mysli Wilka zniknely, a on sam rozpuscil sie w pustce.

Ale Shania nadal byla w gabinecie.

-Wyzdrowiales - powiedziala.

-Wiem, choc nadal trudno mi w to uwierzyc.

-Nie wierzysz?

-Tak tylko to ujalem. Oczywiscie, ze wierze. Stoisz przede mna pojawiajac sie znikad, przed chwila przeprowadzilem telepatyczna konwersacje z psem - to znaczy z dzikim wilkiem - i we wszystko wierze. Moge uwierzyc we wszystko, w co tylko zechcesz.

Usmiechnela sie serdecznie i tak cieplo, ze byl w stanie odczuc to fizycznie. To wrazenie jednak szybko zniknelo, z chwila gdy powiedziala:

-Scott, to bylo bardzo wazne, zebys uwierzyl: we mnie, w Wilka, a zwlaszcza w siebie. To dlatego powiedzialam "dobrze", gdy powiedziales, ze przyjedziesz po niego. Zaakceptowales jego prosbe, zgodziles sie byc jego Jedynka i podjales kroki, zeby go ratowac...

-Co moze sie okazac trudne lub nawet niemozliwe - przerwal jej Scott, wstajac z fotela.

-...i to byl ostatni z krokow, jakie musiales zrobic. To bardzo wazne i czekalam, zebys to wlasnie uczynil. Jesli chodzi o przewidywane przez ciebie problemy, to moga pojawic sie trudnosci, ale nie zgadzam sie z tym, ze to jest niemozliwe.

-Czyzby? Przeciez nie wybierasz sie na Zante. - Zante?

-Zakynthos. To grecka wyspa na Morzu Jonskim. Tam jest Trojka - Wilk. Nie wiedzialas o tym?

-Ogolnie wiedzialam, gdzie przebywa, skad dochodzil jego glos, gdy sie z toba kontaktowal. Ja tez go slyszalam. Rowniez wowczas, gdy wyl, kiedy nagle zyskal swiadomosc...

-Zyskal swiadomosc?

-No kiedy pojawily sie w nim zdolnosci. - Zmarszczyla brwi, starajac sie znalezc jak najlepsze slowa. - To samo, co wywolalo zmiany w tobie, spowodowalo zmiany w nim. Wowczas wyczul, ze jestes Jedynka i po omacku zaczal cie szukac. To dlatego mu w tym pomoglam i dolaczylam do niego. Wyczulam, ze stanowimy Trojke.

-Ho, ho! - powiedzial Scott, dajac jednoczesnie znak reka, ze to, co wlasnie powiedziala, przekracza zdolnosci jego pojmowania.- Wiem - siegnela reka w jego kierunku. Jej reka minimalnie drzala. - To trudne, prawda? Mozesz mi wierzyc, ze dla mnie jest to rownie albo nawet jeszcze bardziej trudne. Ale wracajac do Wilka: dla niego byles magnesem w nie mniejszym stopniu niz dla mnie. Wlasciwie to jestes dla niego silniejszym magnesem, poniewaz jestes jego Jedynka.

-A nasza Trojka razem? Kim, u diabla, jestesmy razem?

-Stanowimy zespol - odpowiedziala Shania. - To akurat rozumiem, bo w moim swiecie bylo wiele takich skladajacych sie z trojek zespolow. Wszyscy bylismy w ktoryms z takich zespolow. Ale w zadnym nie bylo wilka. W moim swiecie nie bylo wilkow. A teraz nie ma i swiata.

Nagle posmutniala. Posmutniala tak bardzo, ze patrzacy na nia Scott zobaczyl lzy w kaciku jej oka.

-Ty placzesz.

-Chyba za bardzo sie postaralam - powiedziala, gdy wzial ja w ramiona. - Wasze kobiety placza.

W chwili gdy wyciagal chusteczke z kieszeni, jej slowa jeszcze nie zrobily na nim mocnego wrazenia.

-A ja postaram sie nie zniszczyc ci makijazu - powiedzial, scierajac lze. Po chwili jednak przerwal te czynnosc i spojrzal na nia uwazniej, gdy powiedziala:

-Nie ma zadnego makijazu.

W koncu dostrzegl roznice. Byla ta sama kobieta o tym samym glosie, z ta sama prosta sylwetka i takimi samymi oczyma - rozszerzajacymi sie i zwezajacymi, przypominajacymi odlegle pulsary. A jednak Scott wiedzial, ze w subtelny sposob byla inna niz ostatnio, troche jak blizniaczka, ktora nie jest calkowicie identyczna. Jej kolor skory byl prawdziwy i naturalny.

-Nie - Shania pokrecila glowa. - Kolory skory moga byc naturalne tylko w takim stopniu, w jakim uda mi sie to zrealizowac.

Od chwili gdy go dotknela, lampka na biurku zaczela migotac. Prawie calkiem gasla, po czym nagle zaczynala swiecic z pelna moca. Scott wyciagnal reke i nacisnal przycisk w podstawie lampy. Mrok w ogrodzie, rownie ciemny jak wlosy Shanii, zdawal sie wplywac do pokoju.

-Nie musiales - odezwala sie. - Potrafie nad tym zapanowac prawie bez zadnego wysilku, jesli mi na to pozwolisz. To przez kontakt.

-Kontakt? - Scott otworzyl usta ze zdziwienia. - Masz na mysli nasz dotyk? A wiec to przez ciebie mialem w domu klopoty z pradem?

-Tak, przez kontakt - odpowiedziala i z powrotem wlaczyla lampke. Kiedy odsuneli sie od siebie, lampa palila sie stabilnym swiatlem i tylko czasami zdarzylo sie jej mrugnac.

-A telefon? To tez przez ciebie?

Shania spojrzala na aparat telefoniczny i zmarszczyla brwi. Zrobila krok do przodu i dotknela urzadzenia.

-Nie, to nie ja. To ktos inny. Ktos, kto grzebal przy nim. Chyba mozemy znalezc tam cos obcego.

Odkrecila pokrywe mikrofonu i podala sluchawke Scottowi, ktory zobaczyl wewnatrz przyklejony do plastiku malutki metalowy krazek podobny do bateryjki. Od krazka do membrany biegl drucik o grubosci wlosa.

Scott wzial telefon od Shanii i z wyrazem zlosci na twarzy popatrzyl na niego. Wzial glebszy wdech i warknal:

-A niech to!

Wyciagnal malutkie urzadzenie podsluchowe z wnetrza sluchawki, upuscil na podloge i rozdeptal. - Niech to szlag! Podlozyli mi pluskwe!Scott patrzyl na owiniete w pomieta folie zmiazdzone kawaleczki urzadzenia lezace na panelach podlogowych.

-Kto to podlozyl?

-Na pewno nie Trojka - podpowiedziala Shania, dodajac do tego nieznaczny ruch glowa. - Nie wiedza ze istniejesz, lub co najwyzej moga miec niejasne przypuszczenia, gdzies na granicy postrzegania. Jednak moga sie zorientowac, gdy wzrosnie twoja moc i nie uda ci sie jej ukryc. Oni potrafia odkryc obecnosc osob o paranormalnych uzdolnieniach. Jedno jest pewne: jesli dowiedza sie o twoim potencjale, to na pewno beda chcieli cie zabic.

-Piekne dzieki! - odpowiedzial Scott, patrzac szeroko otwartymi oczyma na Shanie.

-Ale to prawda. W tym wypadku mysle jednak, ze to byli ludzie z Wydzialu E, ci, ktorzy cie porwali.

-Wydzial E? Tak sie nazywaja? Jestes pewna?

-Tak. Przygladalam sie im, kiedy cie sledzili. Moglam to zrobic, poniewaz ich umysly byly otwarte i nastawione na odbior informacji plynacych od ciebie. Znacznie latwiej jest przechwycic mysli telepaty niz osoby bez takich zdolnosci. Probowalam nawet przeslac im wiadomosc: Trzymajcie sie z dala i nie przeszkadzajcie nam.

-Mnie tez moglabys czasem cos o tym powiedziec. O tym, co robimy. Bo oprocz tego, ze jestem czescia zespolu, i to dosc dziwacznego, lub inaczej mowiac Jedynka Trojki czy Jednym z Trojga, to w ogole nie wiem, po co to wszystko i co dalej z tym robic.

-Twoj stan niewiedzy i pomieszania jest calkiem naturalny. Scott prychnal, wypuscil powietrze i glosno wzdychajac, powiedzial:

-Oczywiscie. I do tego calkiem normalny! Przepraszam, Shania, zazwyczaj nie jestem taki sarkastyczny. Po prostu jest mi trudno to wszystko razem polaczyc.

-Ale wiem, ze i tak to robisz. Zaakceptowales telepatie, ktora w tobie dojrzewa. Zaakceptowales swoje miejsce w naszej Trojce. Postanowiles ratowac Wilka. No i - byc moze nieco za malo rozsadnie i wbrew moim ostrzezeniom - zaczales weszyc tam, gdzie nie powinienes.

-Ze co? - Scott poczul sie w pewnym stopniu winny i byc moze rowniez na takiego wygladal.

-W kazdej chwili moge sie z toba skontaktowac - przypomniala. - Robilam to w ciagu ostatnich trzech dni, zeby sprawdzic, czy jestes bezpieczny. Wiem, co myslales o rozmowach przeprowadzonych z ludzmi ze szpitala St Jude. Co gorsza, przybylam zbyt pozno, zeby powstrzymac cie przed mowieniem o Simonie Salcombie. Nie mozemy sobie pozwolic na to, zeby sie dowiedzial o nas lub o tobie. Jeszcze nie.

-Ten czlowiek to morderca i powinno sie go oddac w rece wymiaru sprawiedliwosci!

-Tak - zgodzila sie. - Ale jak to zrobic? Myslisz, ze wladze pomoga? Jestem pewna, ze w Szwajcarii, gdzie teraz przebywa, Mordri Dwa oplacil i podporzadkowal sobie wiele tak zwanych waznych osob. Mordri Trzy dobrze placi, a wasz swiat jest pelen chciwosci.

-Mordri Dwa? To Salcombe?

-Takie nosi imie w swojej Trojce. Pozostali to Mordri Jeden, samica, ktora przybrala imie Gerda Lessing, i Mordri Trzy, ktory odnoszac sie do miejsca, gdzie mieszka, nazwal sie Guyler Schweitzer.

-Aha. Coraz wiecej tego wszystkiego. Chodzmy moze do duzego pokoju, usiadziemy wygodnie, wypijemy malutkiego drinka. Pijesz alkohol?... I troche odpoczniemy. Naprawde chcialbym to przemyslec i moze zrozumiec chocby czesc tego, czego sie wlasnie dowiaduje.

-Bardzo dobrze - odparla Shania. - Ale najpierw sprawdzmy reszte domu i poszukajmy - jak to nazwales? - pchel? Pluskiew! To dla mnie nowe slowo.

-Tak, urzadzen podsluchowych. - Scott zastanawial sie przez chwilke i dodal: - Poza tym cos zginelo z tego pokoju. Nie jest to cos bardzo waznego, bo wiedzialbym, co to jest. Moze pomozesz mi rowniez i w tym wypadku?

Scott zauwazyl, ze przez chwile zastanawiala sie, po czym odpowiedziala:

-Mozliwe... ale najpierw pluskwy. Trzymaj mnie.- Trzymac cie? - zdziwil sie Scott. - Aha! Chodzi o dotyk, kontakt?

Podeszla do niego bardzo blisko i odpowiedziala:

-Tak, dzieki temu mozemy wyczuc te urzadzenia. - My?

-We dwoje. Jesli razem podejmiemy sie tego zadania, to nasze sily beda podwojone, a wespol z Wilkiem potrojone. Zwlaszcza z jego wechem. Ale nawet bez niego mozemy odkryc te urzadzenia, gdy beda sie psuc.

-Co znowu?

-Zrob to! - zaczela sie niecierpliwic. - Obejmij mnie! Scott wiedzial, ze Shania nie byla kobieta, przynajmniej w ludzkim wydaniu. Z drugiej strony byla bardzo kobieca - miala te wlasciwa kobietom esencje - i gdyby nie wiedzial, ze jest inna, nigdy by tego nie odgadl. Z odleglosci dwunastu cali potrafil odczuc jej cieplo, wyczuwal jej zniewalajacy zapach, ktory najprawdopodobniej byl rownie naturalny jak karnacja skory. (Ale czy to cos zmienialo?). No i przede wszystkim bardzo starala sie byc kobieta. Znal dziewczyny, ktore nigdy nawet nie probowaly byc kobiece.

-Scott, ja jestem kobieta i jesli wszystko pojdzie dobrze, to moge zostac kobieta przez caly czas... az skonczymy nasza prace. Kiedy cztery miliony lat temu Shingowie przybyli na te planete, nasza krew poplynela w zylach waszych pierwszych kobiet. To dzieki naszej rasie wasze kobiety tak wygladaja. Mozesz zatem objac mnie jak kobiete albo nie, jak sobie zyczysz, ale po prostu zrob to!

No i Scott zrobil to. Objal jarekoma, a jej piersi przylgnely do jego torsu, jej uda ogrzaly jego uda; czuc jabylo tak rzeczywista tak zywa i pelna energii, ze jej ubranie wydawalo sie tylko cieniutkim opakowaniem niewiarygodnego daru. Mial wrazenie, ze trzyma w objeciach naga kobiete. Oddech Shanii i niemal hipnotyzujacy zapach jej niesamowitego ciala przenikal pory Scotta, wnikajac do jego glowy i zmuszajac krew do zywszego obiegu...

-A wiec - jej glos byl teraz lekko ochryply - postanowiles objac mnie jako kobiete. - Stojaca na biurku lampa zaczela migotac z lekkimi przerwami pomiedzy silnym swiatlem a calkowitym zgasnieciem, co dawalo efekt stroboskopu.

Postanowilem objac ja jako kobiete? - pomyslal Scott. - Cholera, ma racje!

Znowu poczul sie winny, tym razem z powodu Kelly.

-Skoncentruj sie teraz - powiedziala. - Poczuj, czy jest tutaj cos dziwnego, obcego i niezwyklego.

Scott mial wrazenie, ze potrafi to zrobic, choc zupelnie nie wiedzial jak. Wzmocnil lekko uscisk i skoncentrowal sie jeszcze bardziej.

Cos zabrzeczalo i peklo za oprawionym w zloto-czarna rame obrazem. Na gorze i w pokoju slychac bylo trzaski, widoczne byly takze rzesiste snopy elektrycznych iskier.

-Co to, do...? - zdziwil sie Scott.

-Aha! - powiedziala Shania, odsuwajac sie od niego z pewnym ociaganiem, co Scott odnotowal nie bez satysfakcji. Szybko dodala: - Bedziesz musial wszystko posprawdzac, zwlaszcza instalacje elektryczna. Poczekam na ciebie w salonie. Czego sie napijesz?

-Nalej mi brandy - mruknal Scott wciaz nieco oszolomiony doswiadczeniem kontaktu. Lekko kustykajac, ruszyl w kierunku schodow...

W gabinecie Kelly wybuchajaca pluskwa zniszczyla sluchawke telefonu, znieksztalcajac ja wskutek dzialania wysokiej temperatury. W salonie gryzacy zapach i unoszacy sie spod debowego stolika dymek zdradzil Scottowi miejsce ukrycia kolejnego ze spalonych urzadzen podsluchowych. Telefon w salonie dzialal, ale umieszczona w nim pluskwa rozpadla sie na kawaleczki. Pluskwa umieszczona za obrazem osmolila tylko tapete, ale z pewnoscia nie nadawala sie juz do uzytku.

-Co oni sobie mysla! - powiedzial wsciekly Scott, wypijajac jednym haustem pol cala koniaku. - Nadal nie wiem, co i dlaczego zabrali z mojego gabinetu.

-Mozliwe, ze bede mogla ci powiedziec dlaczego, choc niekoniecznie co. Ale moze zajmiemy sie tym pozniej?

-Pozniej? Chyba nie masz zamiaru mnie z tym zostawic?

-Nie. Wczesniej balam sie, ze kiedy bedziemy razem, to narobimy zbyt duzego zamieszania, ale w ostatnich dwoch dniach Trojka Mordrich tak bardzo skupila sie na swoim morderczym projekcie - strasznej machinie, ktora buduja na oblodzonej turni w Szwajcarii - ze w ogole nie zajmowala sie badaniem otaczajacej ja przestrzeni. To dlatego mysle, ze ich straszny projekt wszedl w ostatnia faze realizacji, a ich zaangazowanie w budowa sprawilo, ze stali sie mniej czujni; tak czy owak sa szalencami. Poza tym ustawilam swoje oslony mentalne, starajac sie jak najlepiej ukryc swoja parapsychiczna obecnosc, i ty tez powinienes to zrobic.

Scott zamrugal oczyma, westchnal i powiedzial:

-W tym problem. W ciagu minuty wspomnialas o jakims zamieszaniu, ktore mozemy wywolac, o maszynerii budzacej strach i siejacej smierc, o mentalnych oslonach i o parapsychicznej niewidzialnosci, a ja nawet polowy z tego nie zrozumialem!

-Alez zrozumiales! - Shania wstala z fotela i podeszla do sofy, na ktorej Scott popijal drinka, starajac sie zrelaksowac. Przysiadla na jej skraju i kontynuowala: - Wiem, ze potrafisz zaslaniac swoj umysl i to nawet przede mna. Potrafisz takze zaslonic sie przed ludzmi z Wydzialu E.

-Tak - przyznal Scott - to akurat pamietam, ale zupelnie nie wiem, jak to robie.

Nagle jej twarz poszarzala, a oczy zaczely niebezpiecznie blyszczec. Wygladala na rozzloszczona.

-Sprobuje teraz zajrzec do twoich najskrytszych mysli, zeby sprawdzic, co sadzisz na moj temat.

Pochylila sie, z odleglosci kilku cali patrzac mu prosto w oczy. Czujac jej zapach, ostatnia rzecza jakiej by sobie zyczyl, bylo ujawnienie mysli na jej temat.

-Nie! - odparl Scott, zamykajac jej dostep do siebie.

Gniew natychmiast zniknal z jej twarzy, w rzeczywistosci nie byl prawdziwy. Usmiechnela sie triumfalnie, wiedzac, ze cel zostal osiagniety.

-Widzisz? Nie udalo mi sie nic odczytac!

Nie opuszczajac mentalnych zaslon, Scott pomyslal: Moze i jestes przybyszem z innego swiata, ale twoje podobienstwo do naszych kobiet jest zadziwiajace. Bez trudu mozna wykazac, ze twoja krew, twoja esencja, plynie w zylach kobiet z planety Ziemia. Jednoczesnie glosno i wciaz z lekkim zastanowieniem w glosie zauwazyl:

-Rzeczywiscie wyglada na to, ze potrafie to robic, i wcale nie jest to trudne! - Sposob, w jaki Scott to zrobil, nie mial juz wiekszego znaczenia. Wystarczyla sama umiejetnosc.

-Brawo! - powiedziala Shania.

Scott spojrzal na nia. Zdjela buty i usiadla na sofie ze skrzyzowanymi nogami, lokciami na kolanach i broda podparta dlonmi. Miala dosc krotka spodniczke i wygladalo na to, ze nie wie, co robi, albo jest niezbyt swiadoma czy tez nieuwazna. Scott przypomnial sobie, ze przeciez nie poznala innych mezczyzn, a w kazdym razie nie tak blisko jak jego. Byc moze znala obyczaje i relacje, jakie zachodza w ciagu dnia pomiedzy ludzmi, ale co do postaw i praktyk zwiazanych z seksem...

Jego oslony, podobnie jak szczeka, najwyrazniej za bardzo opadly. Natychmiast uszczelnil swoj system, ale zbyt pozno.

-Och! - powiedziala, poprawiajac sie, a jednoczesnie przysuwajac do niego. - Czy nie jestem zbyt smiala? Moze za bardzo sie staram.

-Pokaz mi, jak wygladasz - powiedzial niespodziewanie dla samego siebie. - Chodzi mi o twoje prawdziwe ja, bo... - przerwal i zagryzl warge.

-Bo chcialbys mnie pocalowac. Nie chce ci pokazywac, bo moglbys zmienic zdanie.

-Jestes zatem tak... bardzo... obca?

-Nie tak bardzo, ale mogloby ci to przypominac, ze pochodze z innej rasy. Jesli chodzi o moja seksualnosc, to jest ona gleboka: zna wiele kultur, niezwyklych praktyk oraz bardzo uniwersalnych sposobow. Wiem, ze twoje pocalunki, pieszczoty i to wszystko, co dalej, sprawiloby mi wielka przyjemnosc... - Jej glos byl kuszaco niskim pomrukiem, sprawiajacym, ze Scott zaczal przysuwac sie jeszcze blizej.

Nagle podskoczyl, wyprostowal sie raptownie i blyskawicznie znalazl na koncu sofy.

-Za szybko! - rzucil ochryplym glosem. - Wszystko to jakies wariactwo!

-Tak - odparla Shania, wydajac z siebie glebokie westchniecie i rowniez sie odsuwajac. - Mysle, ze to dobry czas, zeby zaczac wszystko od poczatku. Masz prawo dowiedziec sie wszystkiego. Usiadzmy osobno i opowiem ci, co wiem. Mozliwe, ze nie we wszystko uwierzysz...

Scott zaslonil okna i zadowolony z faktu, ze nikt nie moze go podsluchiwac, usiadl naprzeciwko Shanii. Shania siedziala w fotelu, a Scott wrocil na sofe. Oboje nadal utrzymywali oslony, na wypadek gdyby metafizycznie uzdolnione osoby pracowaly na nocna zmiane.

Shania podciagnela nogi i usiadla na stopach, jednak tym razem nie odslonila tak duzo ciala.

-Shingowie sa, a przynajmniej byli, moja rasa - zaczela Shania. - Nasza planeta, Shing, orbitowala wokol bialej gwiazdy tak starej, ze pozostalo jej nie wiecej niz kilka miliardow lat paliwa lub inaczej to ujmujac, zycia i swiatla. Na szczescie planeta znajdowala sie stosunkowo blisko gwiazdy i dlatego nie bylo za zimno. Z winy Mordrich pozostala tylko garstka Shingow, a planeta Shing i jej gwiazda przestaly istniec. Zostaly zniszczone z powodu olbrzymiego rozdarcia czasoprzestrzennego. Byloby cudem, gdyby choc czesc mojej rasy przetrwala, poniewaz kosmiczni wedrowcy powracajacy na Shing musieliby wpasc w wir, czyli w obszar, w ktorym panuje calkowity chaos.

Uwazalismy sie za jedna z najstarszych, moze nawet za najstarsza rase we wszechswiecie. Podobnie jak inne rasy mielismy swoje przekonania, legendy i religie. Wielu Shingow - wiekszosc Trojek, czyli naszych zespolow naukowo-badawczych - wierzylo w Boga, podobnie jak to jest u was. Wielu nie wierzylo. Jednak zaden z zespolow nie twierdzil, ze posiada wiedze o wszystkich meandrach Stworzenia. Poszukiwalismy oswiecenia, odpowiedzi na odwieczne pytania, badajac prawa natury, fizyki, matematyki i czystej mysli, w duzej mierze tak samo, jak czynia to wasi naukowcy. Rowniez i u nas znane bylo powiedzenie: "Mysle, wiec jestem", tylko ze znalismy je jakies cztery miliony lat temu, kiedy wasi przodkowie schodzili z drzew na ziemie. To w niczym wam nie umniejsza, poniewaz wasza ewolucja byla imponujaca!

Podobnie jak wszystkie rasy we wszechswiecie, przeszlismy przez okres barbarzynski. Nasze wojny, poczatkowo plemienne, przybraly z czasem rozmiary planetarne. Nasza bron ewoluowala od kamieni i oszczepow poprzez bron miotajaca energie az do broni masowego razenia. Bez wiekszego trudu moglismy zniszczyc planete, tak jak to sie stalo w wypadku wielu ras. Widzialam, a nawet zwiedzalam duzo imponujacych ruin, ktore byly jedynymi sladami zycia na licznych planetach...

Na naszej planecie znajdowaly sie trzy glowne kontynenty zamieszkale przez rasy nieznacznie rozniace sie od siebie pod wzgledem ewolucyjnym. Nasi przywodcy, zdajac sobie sprawe z potencjalnego zagrozenia dla pokoju, wymyslili system pozwalajacy na wspoldzialanie w skali calej planety. Stworzono zespoly Trojek, w ktorych bylo miejsce dla osoby pochodzacej z kazdego kontynentu. Takich zespolow byly doslownie miliony. Zajmowaly sie one lepszym zrozumieniem... hm... wszystkiego. Trojki prowadzily badania, pracowaly w systemie zmianowym i przenosily sie z kontynentu na kontynent. Zespoly nigdy nie zatrzymywaly sie w jednym miejscu na dluzej niz trzy nasze lata. Naukowcy dzielili sie ze soba wszelka wiedza odkryciami oraz objawieniami i udostepniali wszystkie badania reszcie obywateli.

Dzieki takiemu systemowi zabezpieczono sie przed zbrodniami, poniewaz jedynie grupa szalencow moglaby umyslnie zaatakowac populacje skladajaca sie w jednej trzeciej z czlonkow wlasnego narodu, przy jednoczesnym narazeniu sie na odwet ze strony pozostalych dwoch trzecich mieszkancow planety. Przerazajaca bron trafila w wiekszosci do lamusa, a czesc militarnych osiagniec znalazla zastosowanie pokojowe. Oczywiscie to, co ci tutaj opowiadam, jest w rownej mierze mitem, jak i faktem, poniewaz w ciagu czterech milionow lat nawet taki swiat jak Shing przechodzil trudne okresy. Dwukrotnie zaatakowali nas najezdzcy z innych systemow planetarnych, zostali pokonani i odprawieni z kwitkiem. Kometa wpadla do oceanu, wzburzajac wody na calej planecie i powodujac ciemnosci, ktore omal nas nie zgubily. Jednak udalo nam sie przezyc dzieki naukowym odkryciom Trojek.

Kiedy prowadzilismy wojny z najezdzcami, nasi astrofizycy zrozumieli, na czym polega grawitacja i...

-Zaczekaj! - przerwal jej Scott. - Nie jestem naukowcem, ale nie jestem tez nieukiem. Grawitacja to grawitacja. Dzieki niej latwiej schodzi sie z gory, niz wchodzi pod gorke. Chodzi mi raczej o to zrozumienie. Na czym to polegalo?

Shania usmiechnela sie.

-Ja rowniez nie jestem naukowcem, ale korzystam z dobrodziejstw tego odkrycia. Grawitacje zawsze uznawano za jedna ze slabszych sil we wszechswiecie, co nie jest prawda. Nawet promienie swiatla, ktore znajda sie zbyt blisko czarnej dziury, nie sa w stanie uciec przed grawitacja. Sprobuje ci to wyjasnic w mozliwie najprostszy sposob.

Grawitacja pojawila sie jeszcze przed swiatlem i czasem. Na samym poczatku pojawila sie grawitacja, pozniej ulegla zalamaniu i odtworzyla sie na nowo. Bez niej nie istnialyby sily pozwalajace utrzymac wszechswiat w calosci.

-Czy to bylo juz po Wielkim Wybuchu?

-Tak, po akcie Stworzenia. Ale grawitacja jest... jakby to ujac najlepiej, posiada poziomy. Istnieja poziomy grawitacji nie tylko w naszym czterowymiarowym wszechswiecie, ale takze powyzej i ponizej niego. Na przyklad ponizej czarnych dziur. Sa poziomy istniejace w podprzestrzeni oraz takie, ktore funkcjonuja poza czasem, i sa zawsze obecne. Oceany grawitacji omywaja to, czego nie widzimy, i wcale nie sa to spokojne wody. Wystepuja na nich duze fale, sztormy i wiry.

Podczas wojny z najezdzcami kilka Trojek zajmujacych sie fizyka stworzylo bron grawitacyjna, ktora pokonano obcych. Fale grawitacyjne wywolane ta bronia przechwytywaly ich statki, zasysaly je w podprzestrzen i wyrzucaly na sam skraj wszechswiata. Badania zwiazane z przestrzenia pozwolily na ogromny skok technologiczny. Nie bylismy juz zmuszeni krecic sie wokol planet naszego systemu slonecznego, moglismy przemierzac cala galaktyke, a nawet podrozowac znacznie dalej. Kiedy mowie "my", to mam oczywiscie na mysli moich bardzo odleglych przodkow.

Zatem Shingowie podrozowali poprzez przestrzen. Unikalismy wrogich planet, za to czesto opiekowalismy sie nowo powstalymi swiatami, zwlaszcza takimi, ktore wykazywaly podobne cechy do Shing, tak jak Ziemia. Praca naszych egzobiologow na planetach takich jak Ziemia polegala na... na... - przerwala na chwile i spojrzala na St Johna: - Scott, dlaczego tak sie krzywisz?

-Bo nie wyobrazam sobie, dlaczego ktos zadecydowal, zeby ingerowac w naturalna ewolucje na Ziemi. Co dokladnie zrobili wasi naukowcy?

-Nie wiem. Nie bylo mnie tutaj cztery miliony lat temu! Przypuszczam, ze robili to samo co na wielu podobnych do Ziemi planetach, o ktorych czytalam na Shing. Te planety wciaz istnieja lub istnialy do niedawna.

-Przypuszczasz, ze robili to samo... czyli co?

-Nasi biolodzy wyszukiwali formy zycia o najwiekszym potencjale (wczesne naczelne) i dokonywali pewnych modyfikacji. - Shania wzruszyla ramionami. - Czy to wazne?

-Modyfikacji? - Scott zmarszczyl brwi. - Masz na mysli ingerencje genetyczna i temu podobne?

-Najprawdopodobniej. Rowniez w kod DNA. Nie wiem, moze ci starozytni naukowcy byli troche zarozumiali, wprowadzajac do innych ras cos z Shingow.

-Chcesz powiedziec, ze tak powstali ludzie?

-Tak bym to okreslila. Wydaje mi sie, ze juz wczesniej o tym wspominalam, gdy mowilismy o kobietach.

Scott przypomnial sobie, skinal glowa, ale widac bylo, ze nadal nie jest zadowolony.

Widzac, co sprawia mu trudnosc, Shania wyjasniala dalej:

-Pomysl o tym w taki sposob: gdyby nasi biolodzy nie zaingerowali, to prawdopodobnie nie byloby tutaj ciebie. Wolalbys, zeby cie tu nie bylo? Moze chcialbys byc malpa na drzewie?

-Dalas mi spory material do przemyslen. Moze zrobimy sobie przerwe?

-Zgadzam sie z toba. Czuje sie zmeczona. Od dluzszego czasu martwilam sie o ciebie, o Wilka, o siebie i o przyszlosc calej naszej Trojki. Takie zamartwianie sie jest wyczerpujace. Jestem juz zmeczona.

-Zamierzasz teraz zniknac?

-Nie - zaprzeczyla ruchem glowy. - Opuscilam hotel. Zostane tutaj... jesli ci to nie przeszkadza.

-Mozesz spac w moim lozku - zaproponowal Scott. - Ja przespie sie w pokoju goscinnym.

-Nie trzeba. Podoba mi sie twoj zapach, a nasze serca bija w podobnym tempie.

Tak, zwlaszcza teraz! - pomyslal Scott. Shania "uslyszala" go i glosno sie rozesmiala...Scott probowal jej wyperswadowac pomysl wspolnego spania, ale nie byl zbyt przekonujacy.

Po raz pierwszy od bardzo dawna zalozyl pidzame, co bylo poprzedzone panicznym poszukiwaniem tego stroju, gdy Shania przebywala w lazience.

Shania weszla do pokoju rozebrana, tylko w samych majtkach i staniku, ktorych w rzeczywistosci wcale nie potrzebowala. Scott, lezac w lozku, spojrzal na nia, odwrocil wzrok i pomyslal: Zwariowalem? Spojrzal znowu - takiej pokusie z pewnoscia nie oparlby sie zaden heteroseksualny mezczyzna. W miedzyczasie Shania wsunela sie do lozka, zajmujac strone Kelly. Boze! Co powiedzialaby Kelly? - pomyslal znowu, specjalnie nie zaslaniajac swojego umyslu. Mial nadzieje, ze byc moze Shania dostrzeze jego dylemat.

-Scott, oboje jestesmy zmeczeni - mruknela. - Wiem, ze jestes lojalny swoim wspomnieniom. - Siegnela do niego reka i dotknela go. Uszlo z niego wszelkie napiecie i poczul, jak stapia sie z lozkiem w jedno. Westchnal glosno. Westchnal ponownie, ale tym razem nie wydal zadnego dzwieku, poniewaz zdazyl zasnac...

Snil o wielu dziwnych i cudownych rzeczach. Snila mu sie Kelly. Wygladalo na to, ze wie o wszystkim, ale nie jest zla na niego. Wygladalo na to, ze chce go uspokoic.

Siedzieli razem na trawiastym brzegu Tamizy pod Londynem, w miejscu gdzie lubili sie spotykac przed slubem. Bylo lato. Karmili kaczki okruszkami pozostalymi po kanapkach, az w koncu Scott postanowil powiedziec Kelly, jak bardzo ja kocha. Ale podobnie jak w innym snie, w ktorym Kelly skurczyla sie na szpitalnym lozku, az do calkowitego znikniecia - nie byl w stanie wydobyc z siebie glosu! Ona takze nie mogla odpowiedziec. A jednak dobrze wiedzial, ze wszystko jest z nia w porzadku i ze nie bylo czego wyjasniac. Dziwne, ze potrafil rozmawiac we snie z Wilkiem, a z Kelly nie bylo to mozliwe. Dlaczego?

Moze dlatego, ze Kelly nie zyla? Przeciez w snach wiekszosc rzeczy jest mozliwa, a to byl tylko sen...

Scott byl zdziwiony tym, ze wiedzial, iz sni. Wczesniej nigdy mu sie to nie zdarzalo, a sny przypominal sobie po przebudzeniu. Czyzby zatem bylo tak, ze potrafil rozmawiac w snach tylko z zywymi osobami i stworzeniami? Wydawaloby sie to calkiem rozsadne, bo przeciez nawet na jawie nie udaloby mu sie przeprowadzic rozmowy ze zmarlym.

Na potwierdzenie tej teorii Scott przypomnial sobie, ze nie mogl sie odezwac rowniez we snie, w ktorym snil mu sie ojciec. Pamietal takze o tym, ze pomiedzy nim a zmarlym istniala bariera, rodzaj nieznanego medium. Medium, ktorego jeszcze nie poznal.

Pod koniec pierwszej czesci snu kaczki odplynely, slonce skrylo sie za chmurami, a wyraz twarzy Kelly stal sie znacznie powazniejszy. Znowu zwrocila jego uwage na slady pozostawione na nadgarstku skinieciem glowy, potwierdzajac podejrzenia zwiazane z Simonem Salcombe'em. Kiedy Scott rowniez pokiwal glowa i w odpowiedzi zacisnal piesci, wyrazajac w ten sposob swoje zrozumienie, Kelly, rzeka i reszta sennej scenerii stopniowo zbladly i rozplynely sie...

Snil o swiecie, w ktorym zakladano miesne lasy, rodzaj roslin o strukturze i bialkowej zawartosci miesa. Dzieki temu niepotrzebna byla masowa rzez zwierzat hodowanych dla celow konsumpcyjnych. Osoby zamieszkujace ten swiat cechowaly sie wysokim wzrostem, byly szczuple, bardzo eleganckie i pelne nieznanego na Ziemi piekna. Ich miasta, w ktorych mieszkalo siew harmonii niespotykanej na Ziemi, wznosily sie strzelistymi wiezycami w gore, przypominajac ksztaltem mieszkancow.

Scott znalazl sie w pomieszczeniu podobnym do laboratorium, gdzie doswiadczyl niezwyklych przezyc. Naukowcy lub prawdopodobnie lekarze rozmawiali z dwojgiem ludzi, ktorzy byli zapewne rodzicami niemowlecia lezacego w lozeczku. Scott nie rozumial dokladnie skomplikowanego melodyjnego jezyka, ktorym poslugiwali sie, ale w ich ruchach, gestach, a moze nawet myslach potrafil odnalezc znaczenie. Dosc szybko zorientowal sie, ze ich burzliwa rozmowa prowadzona byla zarowno na poziomie wokalnym, jak i telepatycznym.To byla bardzo rozwinieta rasa. Pomyslal, ze ktoregos dnia rowniez i ludzkosc znajdzie sie na rownie dojrzalym poziomie.

Lekarze, naukowcy, a moze kaplani byli ubrani we wspaniale stroje i najwyrazniej wraz z rodzicami przeprowadzali rytual, w ktorym kosz z dzieckiem umieszczono w przezroczystym naczyniu polaczonym z ogromna i bardzo skomplikowana maszyneria. Wszyscy poblogoslawili dziecko, po czym wlaczono maszyne. Przez przewod laczacy maszyne z przezroczystym naczyniem poplynely gazy. Po chwili jakis stwor (trudno bylo to opisac, moze byla to rzecz) wylonil sie z przewodu i wniknal do lozeczka. Nad dzieckiem pojawil sie bezksztaltny babel protoplazmy o wielkosci piesci. Po chwili przeksztalcil sie w pozbawiona ciala galaretowata glowe o pieknej, wrecz anielskiej twarzy. Z radoscia lub nawet z uwielbieniem spogladajac na dziecko, dal sie wessac dokladnie tak jak wdychane powietrze, stajac sie jednym ze swoim gospodarzem. Scott zrozumial, ze od tej pory ta galaretowata rzecz miala stac sie towarzyszem dziecka na cale zycie, jego dobroczynnym opiekunem.

Tak, dobroczynnym. Scott w pewnym stopniu sam poczul, jak opisywana rzecz przenika jego umysl w jakze lagodnym poszukiwaniu... czego? Wspomnien!

Znalazl sie we wlasnym gabinecie, jakies piec, szesc miesiecy wczesniej. Stal na srodku pomieszczenia i rozgladal sie. Powolutku obracal sie uwaznie, obserwujac szczegoly: obrazy i fotografie na scianach, ksiazki na polkach, komputer i notatnik na biurku... i unikatowy przycisk do papieru, ktory Kelly podarowala Scottowi na gwiazdke. Byla to zatopiona w przezroczystej plastikowej polkuli o srednicy dwu i pol cala waska spirala ze starych brytyjskich monet.

Tak, przycisk do papieru ze starych brytyjskich monet; przez chwile byl, a pozniej zniknal! To tego brakowalo! Cos kazalo mu dobrze zapamietac ten fragment snu i przypomniec go sobie po obudzeniu.

Po tej sekwencji zdarzen stworzenie wycofalo sie z umyslu Scotta, zrobilo to w bezglosny i bezbolesny sposob. Dzieki temu St John powrocil do terazniejszosci.

Podobnie jak w wielu wczesniejszych snach Kelly byla w lozku razem z nim. Scott poczul jej cieplo, odwrocil sie do niej, polozyl ramie na jej ledzwiach, a palcami dotknal lewego posladka. Byla nieruchoma i rownie spokojna jak statua z marmuru. Po chwili poruszyla sie i odwrocila na plecy. Reka Scotta nie zmieniala polozenia i znalazla sie teraz na jej brzuchu. Po chwili delikatnie dotknela ramieniem jego glowy i powoli przetoczyla ja, przytulajac do swojej piersi. Jej ksztalt, sposob, w jaki go przytulila... to mogla byc tylko Kelly. Ciepla i miekka w dotyku, pachniala tak pieknie...

Zbyt pieknie?...

I wcale nie pachniala jak Kelly!

Scott drgnal i szybko odsunal sie od Shanii, ktora takze sie obudzila. Patrzac ponad jej ciemnymi wlosami, zobaczyl na oswietlonej tarczy budzika, ze jest 3:33.

Jak zwykle...

Na dole Scott w pidzamie, a Shania w koszuli nocnej (ubrala koszula Kelly!) saczyli kawe.

-Wyspales sie? - spytala po dluzszej chwili milczenia.

Scott nie odezwal sie do tej pory. W trakcie przygotowywania kawy zdazyl wybudzic sie i zastanowic nad swoimi niezwyklymi snami.

-Tak - odpowiedzial. - Spalem nieco ponad cztery godziny, czyli tyle, ile ostatnio srednio przesypiam. Ale nie zajmujmy sie tym teraz, zamiast tego wolalbym zajac sie tym, co tam sie wydarzylo. - Uniosl podbrodek, wskazujac ruchem glowy schody prowadzace do sypialni.

-Czy cos sie stalo? - Shania bezskutecznie probowala udawac niewinnosc.

-Wiesz dobrze, ze tak. Kilka rzeczy sie stalo, a jedna mogla sie wydarzyc, czego w pewnym stopniu zaluje... jednak z drugiej strony wiem, ze to mogloby jeszcze bardziej skomplikowac sytuacje. Ale nie mowmy o tym. Chce ci opowiedziec o snach, poniewaz jeden z nich chyba nie byl snem. Cos we mnie weszlo, cos, co znalo moje mysli i uwolnilo wspomnienia. Cos, co ty mi wyslalas. Jednak czy bylas to ty, twoja telepatia czy cos jeszcze innego?

Shania westchnela, rozejrzala sie dookola i odpowiedziala:

-Przypominasz sobie, jak ci mowilam, ze w niektore rzeczy uwierzysz, a w inne mozesz nie uwierzyc.

-Tak.- No wiec masz racje: przeslalam ci sen. A raczej wymyslilam go, a tobie on sie przysnil. Sen o...

-O planecie Shing i zamieszkujacych ja istotach - przerwal jej Scott. - Stamtad pochodzisz?

-Tak. Latwiej i szybciej cos pokazac niz opowiedziec.

-A ich ksztalty, ktore widzialem. Ty tez tak wygladasz?

-Potrafia przybrac wiele ksztaltow, zasadniczo forma zalezy od okolicznosci i sytuacji... - Nagle przestraszyla sie. - Czy wygladali odpychajaco?

-Nie. Uwazam, ze wrecz pociagajaco, na swoj sposob. Zwlaszcza oczy i pelne wdzieku ruchy, przypominali mi delfiny. Pelni ciepla, przyjazni i niewiarygodnie inteligentni. To zrozumiale, ze podrozujac do innych swiatow, w jakims stopniu dostosowujesz sie do tubylcow. Shingowie potrafia zmieniac ksztalty i wola nie pokazywac sie w swojej prawdziwej formie. Sa albo szpiegami manipulujacymi swiatami, tak aby dostosowac je do wlasnej wizji, albo ukrywaja sie pomiedzy innymi istotami, przygotowujac sie do podbicia kolejnego swiata.

-Cos takiego! - Shania zaprzeczyla gwaltownym ruchem glowy. - Taki monstrualny scenariusz mozliwy jest tylko w swiecie, ktory zezwalalby na podobne dzialania!

Scott zignorowal te oczywista sugestie i kontynuowal:

-To jeden z mozliwych scenariuszy - wniosek z punktu widzenia kogos, kto ma prawo nic nie wiedziec o motywach kierujacych Shingami. Na przyklad ja nic o tym nie wiem.

-To bardzo ograniczone wnioski - odparla - z punktu widzenia kogos, kto znalazl sie tutaj tylko po to, by ci pomagac, czyli mnie! Bede z toba szczera i bardziej bezposrednia. Bylismy jedna z najwyzej rozwinietych form zycia, ale takze pod wzgledem biologicznym jedna z najbardziej podstawowych. Ukrywanie sie, jak to okresliles, jest jedna z podstawowych umiejetnosci. Kiedys bylismy podobni do kameleonow, co nie znaczy, ze bylismy gadami, po prostu posiadalismy umiejetnosc kamuflazu. Zyjac w lasach pelnych ciszy i drapieznikow, potrafilismy z czasem przelozyc gesty, ruchy nasladowcze i uczucia empatii na telepatie, ktora sie posluguje. Wszyscy czlonkowie mojej rasy posiadali takie zdolnosci... kiedy jeszcze istniala moja rasa.

-Kiedy pierwszy raz pojawilas sie w mojej sypialni i obudzilas mnie, pomyslalem, ze to Kelly. Podobnie bylo dzis w nocy, kiedy spalem. Ale ty nie spalas.

Shania westchnela i przygryzla warge, jak to czasami robia zawstydzone lub oniesmielone dzieci.

-W pracowni Kelly wciaz stoja szklanki z resztkami jej szminki. Wlosy Kelly mozna znalezc na zaslonach. Drobinki paznokci pozostaly pomiedzy klawiszami klawiatury komputera. Gdybys poruszyl jej ubraniami w szafie, to poczulbys jej oddech. Jej DNA znajduje sie wszedzie. Moglabym byc Kelly, ale nie chcialabym posunac sie az tak daleko. Chcialabym byc na tyle blisko, zebys mnie zaakceptowal. Jesli zas chodzi o te noc... to oboje jestesmy samotni.

Scott zlagodnial, pociagnaljaza sobai objal, siadajac wraz z nia na sofie. Po chwili jednak zmarszczyl brwi.

-Tak, ale pozostalo cos jeszcze. Bylo tam cos podobnego do ceremonii, dosc dziwnego. Moze chrzciny? Dziecko Shingow otrzymywalo rodzaj blogoslawienstwa, po czym wchodzilo w nie cos w rodzaju pasozyta.

-Pasozyt? - Shania usztywnila sie i zmruzyla oczy. - Masz na mysli Khiffa? Khiff to nie pasozyt, tylko istota pochodzaca z prymitywnej warstwy grawitacji. W tamtych warunkach Khiffy sa praktycznie niczym, zwyklym planktonem w oceanach grawitacji, poruszaja sie zgodnie z pradami i nie maja miejsca, gdzie moglyby sie osiedlic. Nie posiadaja zmyslow ani ewentualnej substancji w tym niemozliwym do wyobrazenia srodowisku. Maja jedynie podstawowy instynkt przetrwania. W twoim swiecie zwykle zdzblo trawy obdarzone jest wieksza wiedza o istnieniu niz Khiff w swym pierwotnym srodowisku.

-Naprawde? To, co znalazlo sie w mojej glowie, posiadalo spora wiedze. Wiedzialo, jak zglebic przeszlosc, jak pokazac mi rzeczy, o ktorych zapomnialem, na przyklad przycisk do papierow, ktory zniknal z mojego gabinetu. Gotow jestem zalozyc sie, ze byl calkowicie rzeczywisty i nalezal do ciebie. To byl twoj Khiff. Powiedz mi, czy wszyscy ludzie z waszej rasy otrzymuja takie stwory w dziecinstwie?

-To prawda, tak bylo - przyznala Shania. Jej oczy byly smutne i wypelnione lzami. - Kiedy zyla moja rasa, to wszyscy mieli swoje Khiffy.- A ostatniej nocy? - Scott byl bezlitosny - Czy to, co weszlo we mnie, nalezalo do ciebie?

-Oczywiscie. Czyz nie powiedzialam, ze tym, co zniknelo z twojego gabinetu, mozemy zajac sie pozniej?

-Wykorzystujac Khiffa?

-Tak - odpowiedziala, ocierajac lze. - Pozwol, ze ci wyjasnie...

-To dlaczego po prostu mi nie pokazalas? - przerwal jej Scott.

Shania wyprostowala sie, uniosla glowe do gory i z blyskiem w oku powiedziala:

-Poniewaz wyraznie dales mi do zrozumienia, ze myslales o mnie jak o... obcej! Stwierdzilam, ze nie ma sensu wzmacniac twojej ksenofobii przez pokazywanie tego, co jeszcze bardziej umocnilo cie w przekonaniu, ze jestem obca. Powiedz, Scott, czy w jakikolwiek sposob sprawilam ci przykrosc? Nie sadze. Przybylam tutaj, zeby cie ocalic - zeby ratowac ludzkosc - i zasluguje na lepsze traktowanie! Jesli chodzi o mojego Khiffa, to nie jest jakims dziwactwem do pokazywania. To jest moj towarzysz zycia, doradca i przyjaciel, ktory przechowuje moje mysli i wspomnienia. Nigdy go nie zobaczysz, bo jest takze moja swiadomoscia oraz istota mojej jazni.

Umysl Shanii byl przez caly czas otwarty, wiec wiedzial, ze wszystko, o czym mowila, bylo szczera prawda. Scott wzial ja w ramiona, przeciw czemu poczatkowo sie wzbraniala. Po chwili pomyslal: Boze, jestes taka piekna! Przepraszam, ze bylem nieokrzesanym draniem, ktory w tak wredny sposob z toba postepowal.

-Nadal nie wiesz wszystkiego - odpowiedziala.

-Wciaz niewiele wiesz. Ja tez nie wiem o wielu sprawach - rowniez o tych, o ktorych ty nie wiesz - i to dotyczacych ciebie!

Byla juz prawie 4:30.

-Za pozno, zeby wracac do lozka - powiedzial Scott. - Powinienem byc na lotnisku o 8:30. Zadzwonie po taksowke. Mamy zatem jeszcze kilka godzin. Jesli mialabys ochote cos powiedziec lub pomyslec, to chetnie poslucham. Moze opowiesz mi o Mordrim Trzy? Mysle, ze powinienem dowiedziec sie wiecej o kims, kogo zamierzam zabic.

-To takze moja powinnosc - wzruszyla nieznacznie ramionami. - Mordri Trzy musi umrzec. Za pozno, zeby uratowac cztery inne swiaty, ale przynajmniej moge ratowac Ziemie.

Powiedziala to w taki sposob, calkowicie rzeczowy i oschly, a na dodatek zdecydowany, ze Scott poczul dreszcz przebiegajacy wzdluz kregoslupa.

-Dobra - odpowiedzial zdecydowanie - mow dalej. Slucham cie...

-Kazda Trojka - mowila Shania - miala swoj obszar zainteresowan: od badan nad mikroorganizmami czy insektami do astrofizyki i zrodel grawitacji. Niektore Trojki zwiedzaly obce planety w poszukiwaniu nieznanych form zycia, innych zadowalala praca na miejscu - badanie naszej historii, ewolucja czasu, a nawet znaczenia kolorow. Gdy tylko pojawialo sie cos nieznanego, natychmiast pojawiala sie Trojka, ktora ze wszystkich sil chciala to zglebic. Istnialo tak duzo Trojek, ze zbadano kazdy z aspektow powszechnie znanej i akceptowanej wiedzy, a nawet przestudiowano obszary wiedzy urojonej. Nie nalezy sie dziwic, ze z pomoca Khiffow nasze osiagniecia technologiczne znacznie przyspieszyly i co chwile donoszono o kolejnych sukcesach naukowych. W koncu zyskalismy przekonanie, ze wiemy prawie wszystko. Jednoczesnie bylismy swiadomi, ze skoro wszechswiat jest nieskonczony, to praktycznie niemozliwe jest zdobycie wszechwiedzy.

Jesli chodzi o Khiffy, to pochodzily one z pierwszego z grawitacyjnych przeplywow wywolanych podczas kosmicznej wojny. Jak juz wspomnialam, kilka Trojek zlozonych z fizykow opracowalo bron grawitacyjna. Podczas penetrowania jednego z niestabilnych podpoziomow czy tez warstw uwolniono pokazna liczbe Khiffow, ktore tak oto pojawily sie na planecie Shing.

Byly jak puste koperty, ale tak jak Natura nie znosi prozni, tak owe stworzenia pochodzace z grawitacyjnego chaosu najwyrazniej nie znosily swojej pustki i niewiedzy. Niczym opilki zelaza z magnetyczna sila przyciagaly je umysly Shingow. Osiedlily sie w Shingach! Poczatkowo Shingowie byli przerazeni, ale z czasem dostrzegli zadziwiajace korzysci z Khiffow, ktore zostaly tak nazwane na czesc kierujacej Trojka naukowcow Jedynki noszacej imie Khiff.

Jezeli o mnie chodzi, bylam drugim z czlonkow zespolu Shanii i dlatego nosze imie Shania Dwa. Imie, z ktorym przyszlam na swiat nie ma znaczenia i trudno byloby ci nawet je wymowic. Co wiecej, zgadzam sie teraz na to, zeby nazywac sie St John Dwa, choc wiem, ze wolisz zwracac sie do mnie Shania...

Na czym skonczylam? Aha, juz wiem.

Zastanawiasz sie, jaki to ma zwiazek z Trojka Mordrich? Juz ci wyjasniam. Mordri, ktorzy przyjeli to imie od Gelki Mordri lub Mordri Jeden, znanej takze jako Frau Lessing, wyspecjalizowali sie w badaniach podwojnych zagadnien. Z jednej strony byli fizykami, a z drugiej zajmowali sie badaniem religii. Zauwazyli dosc oczywisty fakt, ze w calej galaktyce i w kazdym ze swiatow, w rejonach, gdzie wierzono w boga czy bogow, roznili sie oni od siebie. Kazda z cywilizacji miala innego boga. Doszli do wniosku, ze jedynym prawdziwym bogiem jest nauka. Wiem, ze rowniez w twoim swiecie istnieja grupy, ktore maja podobne poglady. To dotyczy takze naturalistow, ktorzy twierdza ze bogiem czy boginia jest Natura.

Wiem, ze uzylam stwierdzenia "podwojne zagadnienia"... chodzi o to, ze z fizycznego wszechswiata nie mozna usunac pojecia pewnej metafizycznej Istoty Wyzszej. Wynika to rowniez z tego, ze wszystkie istniejace we wszechswiecie wymiary, cudownosci i okropienstwa nie mogly powstac z niczego. Czysta nauka i przyczyna sprawcza byly dwoma biegunami, nad ktorymi pracowala Trojka Mordrich. W koncu wybrali jedna z mozliwosci kosztem drugiej.

Ich doktryna Nauki jako Boga zostala skrytykowana przez inne Trojki badajace podobne zagadnienia. Co wiecej, domagano sie, aby Trojka Mordrich udowodnila swa teorie dotyczaca religii.

Postanowili poszukac dowodu, a wlasciwie Boga. Najpierw siegneli do grawitacyjnych zrodel podobnych do tych, z ktorych wynurzyly sie Khiffy. Jednak nie byli w stanie zajsc tak daleko, nikt nie moglby przezyc przejscia poza horyzont zdarzen kreowany przez czarna dziure. Posiadali jednak urzadzenia pozwalajace na wydobywanie materii, antymaterii, esencji oraz zaglebianie sie w takie miejsca, o ktorych wasi naukowcy jeszcze nie slyszeli. Doszli do wniosku, ze jesli istnieje Bog, to musi byc on jedna z badanych esencji. Nie odkryli Boga w zadnym ze znanych im swiatow i wymiarow.

Wydobywane esencje i ekstrakty badali w laboratoriach w przekonaniu, ze nie grozi im zadne niebezpieczenstwo. Eksperymenty Mordrich doprowadzily ich do najglebszych poziomow grawitacji. To stalo sie przyczyna utraty kontroli i przekroczenia mozliwosci oraz zabezpieczen zastosowanej aparatury. Ulegli zatruciu koszmarnymi koncepcjami, myslami oraz urojeniami. Krotko mowiac, oszaleli. Nie tylko ich to dotknelo, ale rowniez zainfekowane zostaly ich Khiffy, ktore przeciez sa ich nieodrodna czescia!

Uciekli z planety. Pomimo szalenstwa wciaz pracowali nad odkryta teoria i proba udowodnienia, ze Bog to uluda, a najwyzszym Bytem jest nauka. Jak to udowodnic? W niewyobrazalny i najbardziej z przerazajacych sposobow. Jesli Bog byl dobrem, to z pewnoscia zlo bylo Jego wrogiem. Postanowili wykreowac krancowe zlo, ktore mialo sie stac wyzwaniem dla Boga. Bog powinien sprzeciwic sie zlu, zatem Jego porazka udowadnialaby, ze Bog nie istnieje!

Coz moglo byc wiekszym zlem od zniszczenia stworzonych przez Boga swiatow zamieszkalych przez rozumne istoty? Moj swiat byl pierwsza z ofiar. Nie ma planety Shing. Pozniej obrocili w pyl lub raczej w atomy kolejne trzy planety. Twoja Ziemia ma byc nastepna, chyba ze ty, ja i Wilk, nasza Trojka, zapobiegniemy temu w jakis sposob!

To dlatego znalazlam sie tutaj. I na tym polega nasza misja...Scott St John siedzial w ciasno upakowanym samolocie czarterowym lecacym na Zante na Morzu Jonskim. Zastanawial sie nad tym, co wlasciwie robi w tym samolocie. We wnetrzu maszyny pelnej podekscytowanych turystow, sluchajac ich paplaniny i krzywiac sie od czasu do czasu, gdy ktores z niemowlakow trzymanych na rekach przez znuzonych mlodych rodzicow glosno rozplakalo sie, Scott mial okazje skonfrontowac sie z prawdziwym swiatem i raz jeszcze pomyslec o tym, czy jego dziwaczna nowa rzeczywistosc, w ktorej znalazl sie jakis czas temu, nie jest przypadkiem szczegolnym, rodzajem przedluzonego snu.

Zmeczony wewnetrznym dialogiem, w chwili gdy w samolocie zrobilo sie troche ciszej, Scott zdrzemnal sie na kilka minut. W tym stanie uslyszal Wilka:

-Przyjedziesz? Wyruszyles juz w droge? Mam nadzieje, ze tak. Czuje, ze sie zblizasz.

Scott ocknal sie i nie myslac o tym, co robi, powiedzial na glos:

-Tak, juz lece. Trzymaj sie!

-O co chodzi, kolego? - spytal mezczyzna siedzacy na sasiednim fotelu.

-Nic takiego. Mowie sam do siebie - odpowiedzial Scott. - Wciaz mi sie to przydarza.

-Naprawde? - zdziwil sie grubas. - Uwazaj na siebie! Mowia, ze to pierwszy objaw! Cha, cha, cha!

Spierdalaj! - pomyslal Scott, po czym wrocil do rozwazania problemu rzeczywistosci. Wiedzial jednak, ze to, co przezywa, jest rzeczywiste. Musialo byc takie. To dlatego znalazl sie w tym miejscu. O to samo spytal rano Shanie:

-Dlaczego ja? Czemu to ty nie mozesz uratowac Wilka? Chodzi mi o to, w jaki sposob sie przemieszczasz... jestes do tego znacznie lepiej przygotowana.

-Po pierwsze - odpowiedziala - to ty jestes jego Jedynka. Po drugie, moj sprzet ma ograniczone zasilanie. - Pokazala prawy nadgarstek, gdzie znajdowal sie metalowy pasek z daleka przypominajacy zegarek. - To dlatego ostatnio rzadziej cie odwiedzalam. Musze oszczedzac energie, zeby nie zuzyc przedwczesnie calego zapasu. Po trzecie, nie wiem, gdzie dokladnie znajduje sie Wilk. Nie posiadam wspolrzednych miejsca, w ktorym przebywa.

-Moge ci powiedziec, gdzie to jest.

-Gdybym kiedys juz byla w tym miej scu lub gdzies w poblizu, to moglabym sie tam przemiescic. To urzadzenie zapamietuje wspolrzedne poprzez dotyk.

-To jak sie tutaj znalazlas? W moim domu za pierwszym razem?

Shania westchnela zniecierpliwiona.

-Myslalam, ze to zrozumiales. Obserwowalam cie i dzieki temu poznalam to miejsce. - Widzac, ze marszczy czolo, dodala: - Musialam miec pewnosc co do ciebie. Musialam dowiedziec sie wielu rzeczy, zanim odwazylam sie do ciebie zblizyc. Teraz moge cie odnalezc wszedzie. To dzieki twojej aurze. Nalezymy do jednej Trojki. Gdyby pojawily sie powazniejsze trudnosci na tej... Zak...?

-Zakynthos lub Zante.

-Gdyby pojawily sie problemy na Zante, to bede mogla ci pomoc. Ale dopiero wowczas, kiedy sie tam znajdziesz. Bedziesz dla mnie czyms w rodzaju latarni. Tylko pamietaj, moge ci pomoc wtedy, gdy bedziesz mial klopoty.

-A skad bedziesz wiedziec, ze beda jakies klopoty? Czyz nie bedziemy utrzymywac ciszy radiowej?

-Ciszy radiowej? - Wygladala na zaskoczona. - Nie rozumiem.

-No, zachowywac cisze, oslaniac sie przed Trojka Mordrich.

-Tak, to powazne zagrozenie. Ale teraz wiesz o tym niebezpieczenstwie. Gdybysmy byli razem i nie oslaniali mysli, to Trojka Mordrich moglaby nas namierzyc. Ale nie bedziemy razem, procz sytuacji, gdy jest to konieczne, i od teraz utrzymujmy, przynajmniej czesciowo, oslony. Wilkiem nie musimy sie martwic, bo jego zdolnosci sa specyficzne, mysli zas nie sa... nie sa tym, czego Mordri mogliby sie spodziewac.

-Nie sa ludzkie?

-Nie chcialam tego powiedziec, bo sama nie...- Jestes bardzo ludzka - Scott wszedl jej w slowo. - Przepraszam, ze zadaje tyle pytan, ale jest tyle rzeczy, o ktorych chcialbym sie dowiedziec, nie wspominajac o ich zrozumieniu. Na przyklad jesli Mordri nie potrafia odczytac mysli Wilka, poniewaz jest wilkiem, to jak nam sie to udaje?

-Nie wiem. Byc moze dlatego, ze jest jednym z naszej Trojki? To moze byc odpowiedz. A moze dlatego, ze zyskal niezwykle zdolnosci? To bardziej prawdopodobne. Jesli zas chodzi o to, w jaki sposob, dlaczego i za czyja sprawa uzyskal te zdolnosci, to nie znam odpowiedzi.

Po dluzszej chwili milczenia, kiedy Scott zastanawial sie nad zadaniem kolejnych pytan, Shania odezwala sie:

-Naprawde myslisz, ze jestem... ze jestem bardzo ludzka?

-Jestes godna pozadania, piekna i bardzo ludzka kobieta

-oswiadczyl Scott. I zanim zdazyl sie powstrzymac, dodal:

-Chcialby miec pewnosc, ze bedziesz taka zawsze... to znaczy...

-Wiem, co masz na mysli. Niedlugo przyjdzie taki czas, ze bede musiala byc taka na stale, poniewaz Ziemia jest moim nowym swiatem. Nie moge dalej podrozowac i nawet nie chce tego. Zostane tutaj razem z toba i Wilkiem, jesli mnie zechcesz i jesli nam sie uda...

Te slowa sprawily mu nadzwyczajna przyjemnosc.

Zatopil sie we wspomnieniach ostatniej nocy, rozleniwial go pomruk silnikow samolotu. Scott rozluznil sie i wrocil mysla do dziwnej rozmowy...

-Opowiedz mi o podstawowych sprawach - powiedzial.

-Jak sie tutaj dostalas. Mowilas, ze twoj swiat znajdowal sie miliardy lat swietlnych stad. Nie jestem naukowcem, ale i tak wiem, ze nic nie porusza sie szybciej od swiatla.

-Gdyby brac pod uwage tylko trzy wymiary, to masz racje - odpowiedziala Shania. - Ale na bezczasowych podpoziomach to ograniczenie nie wystepuje. Kiedy statek grawitacyjny przedostaje sie na taki poziom, zaczyna plynac na fali grawitacyjnej. Taka fala istniala od zawsze i trwa wiecznie, dzieki czemu rok swietlny, a nawet miliardy lat swietlnych staja sie niczym. Potrzebowalam miesiaca czasu, zeby dostac sie tutaj z miejsca, w ktorym ostatnio przebywalam. Chodzi mi o czas lokalny. Znam miejsca odlegle na tyle, ze trzeba podrozowac przez rok, nawet na duzej fali. Moja Trojka Shanii podrozowala kiedys dziesiec miesiecy w jedna strone i kolejne dziesiec z powrotem na Shing. Scott pokrecil glowa.

-Chyba zwariowalbym z nudow. Shania usmiechnela sie i powiedziala:

-Nie, nie zdazylbys sie znudzic. Nawet przy szybkosci rownej predkosci swiatla z punktu widzenia podrozujacego czas stoi w miejscu. Podczas moich podrozy moje serce nie zdazylo uderzyc ani razu, wciaz mialam w plucach swieze powietrze i nawet nie zdazylam mrugnac powieka. Nie zestarzalam sie ani o sekunde, dopoki statek grawitacyjny nie powrocil do normalnej czasoprzestrzeni. Cala podroz byla latwiejsza od postawienia jednego kroku i w ogole nie zajela czasu. To znaczy nie zajela mojego czasu.

-A gdzie teraz znajduje sie twoj, jak to nazwalas, statek grawitacyjny?

-Konczylo mi sie paliwo. Chcialam je uzupelnic na ksiezycu ostatniej z planet, ktora odwiedzalam. Ale ksiezyca juz nie bylo, a z planety zostala tylko skorupa. Zniknely miasta i miliardy mieszkancow. Tak, za sprawa Trojki Mordrich... Prawie bez paliwa wydostalam sie z podprzestrzeni nad Oceanem Atlantyckim i zawislam nad jego powierzchnia. Nisko nad horyzontem zobaczylam lad. W pospiechu zle obliczylam wspolrzedne i wpadlam do wody. Dostalam sie na suchy lad i znalazlam siew Szkocji.

-A co potem?

-Probujac roznych metod, udalo mi sie przezyc. Sledzac Trojke Mordrich odkrylam ich zbrodnie i przez caly czas staralam sie im przeszkodzic, ale niezbyt mi sie to udawalo, poniewaz Shingowie od wielu lat zyli w pokoju. Zdarzali sie oczywiscie szalency czy dewianci, jak w kazdym spoleczenstwie, ale trzymano ich w bezpiecznych miejscach, tak nam sie przynajmniej wydawalo. Na naszej planecie nie bylo wojska, poniewaz od niepamietnych czasow nie bylo wojny. Uczeni sprzeczali sie i prowadzili naukowe debaty, ale nie mialo to nic wspolnego z klotniami.

Nawet gdybym wiedziala, jak zabic Mordrich, to pewnie sama nie dalabym rady. Jest ich troje, a ja sama. Obserwowalam ich przez lata i zastanawialam sie, jak rozwiazac ten problem. W miedzyczasie uczylam sie, jak stac sie kobieta. Pod wzgledem fizycznym nie stanowilo to problemu, bo przeciez jestem samica, a ludzie maja wiele wspolnego z Shingami. Mialam klopoty ze sfera psychiczna. Choc nie jestem calkowicie obca, to zauwazylam, ze pod wieloma wzgledami zachowanie ludzkich samic jest mi zupelnie obce. Niekoniecznie pod kazdym wzgledem, ale w wielu sytuacjach. Prawde mowiac, to samo dotyczy waszych mezczyzn, tu czasem bywa nawet jeszcze gorzej.

-Klopoty z kobietami? Z ich zachowaniem? - Scott uniosl brwi.

-Sa bardzo podstepne, czesto maja zbyt wielkie mniemanie o sobie i zbyt niskie o innych kobietach.

-A co z mezczyznami? Tez mialas problemy? Powiedzialas, ze nie znalas innych mezczyzn.

-Nie, ale z pewnoscia moglam ich poznac. Kilkakrotnie dotyk, jak to nazywasz - czyli moja umiejetnosc przeksztalcania sie - ratowal mnie z powaznych opresji. Ale wolalabym o tym nie mowic...

-Ale ja bym chcial! Mordri tez maja te umiejetnosc, dotyk, prawda? Czy wykorzystuja ja do zabijania?

-Ta zdolnoscia sa obdarzeni wszyscy Shingowie. Przez bardzo dlugi czas Shingowie uwazali sie za pierwszy rozumny gatunek, z ktorego pochodzily inne ssaki. Takie pojmowanie nie bylo wyjatkowe, rowniez ludzie uwazaja sie za stojacych wyzej od innych stworzen, twierdzac, ze zwierzeta powinny im sluzyc. To w pewnym stopniu wyjasnia, dlaczego Shingowie wplywali na faune, a czasem na flore innych swiatow.

-Rozumiem - odparl Scott, wrocil jednak do poprzedniego pytania: - Jezeli chodzi o Trojke Mordrich, to czy korzystaja z dotyku, zeby zabijac?

-Wstyd mi za nich - Shania spuscila oczy. - Za kazdego przedstawiciela mojej rasy, ktory w ten sposob wykorzystuje swoje zdolnosci. Pomysl o glosie, czy uzywasz go tylko do przeklinania? Masz oczy, czy patrza tylko na zle rzeczy? Masz rece, czy one sluza ci tylko do torturowania, mordowania? Nie, poniewaz otrzymales to wszystko od tego Kogos lub Czegos, co kieruje zyciem. Podobny dar otrzymali Mordri, ale zwariowali! Tak, korzystajaz dotyku, zeby zmieniac, niszczyc, deformowac i... zabijac! Mordri Dwa, znany jako Simon Salcombe, zabil twoja zone, Kelly. Zamordowal ja. Ale moglo stac sie cos znacznie gorszego! - Co?

-Zastosowal dotyk w taki sposob, zeby zabil ja pomalu. Wywolujac niewiele bolu, byl pewien, ze nikt nie trafi na jego slad.

-Ja trafilem - stwierdzil ponurym tonem Scott.

-Tak, Ale udalo ci sie to przy pomocy twojej mocy. Wiem, ze potrafisz znacznie wiecej i stanie sie to mozliwe, jesli dowiemy sie, co to za sila. Czuje, ze to w tobie dojrzewa i z czasem ujawni sie w pelni. Miejmy nadzieje, ze stanie sie to szybko.

-Powiedz mi, o co chodzi z tym morderczym dotykiem Salcombe'a? Jak jeszcze potrafia z niego korzystac? Co gorszego mogloby spotkac Kelly?

-Obrzydliwosc, deformacja, mutacja. On nie musial jej zabijac. Mogl z niej zrobic cos, na co nawet nie moglbys spojrzec!

Scott milczal przez dluzsza chwile, po czym powiedzial:

-A te dzieci ze szpitala St Jude? Rozumiem, ze byly tylko czyms w rodzaju reklamy majacej na celu przyciagnac kolejnych klientow. Ale Kelly... dlaczego ten dran Mordri musial zabic Kelly?

-Poniewaz mu sie sprzeciwila. Nazwala go oszustem i szarlatanem. Ci szalency nie znosza niepochlebnych komentarzy ani nawet najmniejszej krytyki. Kiedy zrobia cos strasznego, to nie maja zadnych wyrzutow sumienia, nawet nie uwazaja ze taki czyn moze byc wart zapamietania. Zniszczyli cale swiaty... wiec coz dla nich znaczy jedna obca istota?

-Mowilas o okaleczeniu, ze moglby jej zrobic cos obrzydliwego. Samym dotykiem?

-Sa rozne rodzaje dotyku. Kiedy towarzyszy mu nienawisc, a nienawisc ma rozne poziomy, podobnie jak milosc, to z szybkoscia proporcjonalna do tego uczucia powoduje... przemiane. Czlonkowie Trojki Mordrich potrafia zywcem wynicowac ludzi! Potrafia obedrzec ze skory, rozpuscic organy wewnetrzne lub zmusic je do wedrowki, niszczyc mozgi i doprowadzac do szalenstwa lub zamieniac plyny ustrojowe w plazme. Salcombe mogl cos takiego zrobic Kelly, ale wowczas ryzykowalby, ze ludzie zbyt wiele dowiedza sie o nim. On jest szalencem... oni wszyscy zwariowali, ale nie w takim stopniu. Jednak gdy powoduje nimi wscieklosc, jesli ktos lub cos wejdzie im w droge, to wowczas moga popelniac bledy, morduja i to w najbardziej przerazajacy sposob.

-Kiedy ktos wejdzie im w droge? Co masz na mysli?

-Jesli na przyklad nie spelni ich zadan. Na przyklad nie zaplaci za uslugi.

-Mowisz o pieniadzach?

-Nie. Nie o pieniadzach, ale o zlocie! Zloto to ciezki metal, ktory napedza nasze statki!

-Aha! - powiedzial Scott, z chwila gdy kolejny element ukladanki znalazl swoje miejsce. - Ale przeciez sa inne ciezkie metale.

-Ciezsze, bardziej niebezpieczne i trudniejsze do zdobycia. Na Shing zloto bylo latwo dostepnym surowcem. Jednak na planetach zniszczonych przez Mordrich zlota bylo niewiele. Domyslam sie, ze kiedy tutaj przybyli, to nie zostalo im zbyt wiele paliwa. Podobnie bylo w moim wypadku. Korzystajac z tego urzadzenia - wskazala na swoj zegarek - wykrylam promieniowanie ich statku grawitacyjnego. Prawdopodobnie spadli lub nawet rozbili sie w Alpach Szwajcarskich.

-Ale czy oni nie mogli wykryc twojej obecnosci, to znaczy twojego statku grawitacyjnego?

-Na dnie oceanu? Watpie...

Po dluzszej chwili, kiedy na horyzoncie zaczynalo juz switac, Scott spytal:

-Opowiedz mi o tych stworach, Khiffach.

-O nie! Nie mow o nich "stwory", nie mysl tez, ze sa obcy. To sa po prostu Khiffy. Jesli chodzi o Khiffy Mordrich, to nie ma juz dla nich ratunku. Staly sie tym samym co ich gospodarze.

-W porzadku. To znaczy ze twoj pasozyt daje ci szczescie, przepraszam, chodzilo mi o twojego Khiffa. Tylko... po co one sa? W jaki sposob wam pomagaja? Co otrzymujecie w zamian? Chodzi mi o obie strony.

-Khiffy staly sie tym samym co inne organy ciala Shingow. Dostosowuja sie do umyslu i osobowosci Shinga. Mozna tu mowic o symbiozie. Przyklad czlowieka i kota jest lepszy od osy i owocu.

-Osa? Owoc? - zdziwil sie Scott. Mowila do niego jak do botanika lub biologa. Najwyrazniej jej znajomosc zycia na Ziemi byla wyzsza od przecietnej.

-Alez oczywiscie! - uslyszala jego mysl. - Mialam cztery lata na to, zeby przestudiowac podobne zagadnienia. Juz ci wyjasniam: - Kot domowy zyje z czlowiekiem w symbiozie, ty go karmisz, a on daje ci przyjemnosc, wiec oboje na tym korzystacie. W podobny sposob oliwka korzysta z zapylenia kwiatu. Jednak konkretna oliwka, dojrzaly owoc, w ktorym osa wywierci dziure, bedzie cierpiec na tyle, na ile moze cierpiec roslina pozbawiona ukladu nerwowego. Rozumiesz?

-Mniej wiecej. Ale kot mieszka w domu czlowieka, a nie w jego ciele!

-To prawda. Prawda jest rowniez, ze kot nie moze zrobic dla swojego gospodarza tego samego, co potrafi zrobic Khiff. Otrzymujemy Khiffy, bedac jeszcze dziecmi, i w pewnym stopniu sam tego doswiadczyles. Czy odebrales to jako inwazje? Nie. Nie odpowiadaj, tylko pozwol mi dokonczyc. Moj Khiff jest jak... on jest moim pamietnikiem lub podreczna pamiecia magazynem wspomnien. Czy pamietasz cos z wieku trzech, czterech lat?

-Nie, pierwsze wspomnienia, jakie zapamietalem, pochodza z okresu, gdy mialem szesc lub siedem lat.

-A ja pamietam... moj Khiff pamieta! Moja pamiec siega dalej od twojej... ale nie pytaj mnie, ile mam lat.

-Jestes stara?

-Nie tak stara! - zaprotestowala Shania. - Przynajmniej z punktu widzenia Shingow. Biorac pod uwage nasza dlugosc zycia, to jestem dopiero dziewczyna. Tak czy owak nie pytaj mnie o to.

-A wiec masz cos wspolnego z kobietami pochodzacymi z Ziemi. - Widzac zadowolenie na twarzy Shanii, Scott nie ciagnal dluzej tego watku.

-W rzeczywistosci dzieki Khiffowi pamietam wszystko. Ponadto on jest moim - jak to wyjasnic? - powiedzmy glonojadem. Ryba, ktora oczyszcza z glonow akwaria. Kazdego spotykaja w zyciu trudne chwile, cos, czego nie chcielibysmy przezywac, zdarzenia, ktore okazaly sie calkowicie odmienne od tego, czego pragnelismy. Pomylki sa czyms naturalnym, cierpimy z powodu bledow i glupoty. W waszym swiecie musicie zyc ze wspomnieniami przykrych scen i z zalem. Mam racje?

-Mowimy, ze czlowiek uczy sie na wlasnych bledach. Czasami takie pomylki zwiekszaja swiadomosc, a czasem nie. Wowczas pozostaje przykre wrazenie. Popelniamy bledy i mamy nadzieje, ze to juz przeszlosc, ale ta przeszlosc wraca we wspomnieniach i wciaz jest obecna gdzies w tle.

-Ja tez sie tak uczylam. Ale nie mam klopotow tego rodzaju. Moj glonojad, czyli Khiff, magazynuje negatywne mysli lub wspomnienia i przywoluje je tylko wowczas, gdy wyglada na to, ze moglabym powtorzyc blad. Mam swiadomosc ciaglej obecnosci mojego Khiffa, podobnie jak ludzie, ktorzy czerpia przyjemnosc z obecnosci kotow i innych zwierzat domowych. Khiff jest jak organ, drugi mozg.

-Tylko ze ten organ moze cie opuscic...

-Ale zawsze wroci.

-Moje organy nie posiadaja samodzielnego umyslu. I z zadnego dobrowolnie nie zrezygnowalbym.

-Z tym sie nie zgodze. A co powiesz o wyrostku robaczkowym?

-O wyrostku? - Scott glosno sie rozesmial. - Wyrostek nie jest mi potrzebny. To ewolucyjna pozostalosc sprzed milionow lat!

-Aha! - Shania rowniez sie rozesmiala i nawet klasnela w dlonie. - Khiff moze byc kolejnym etapem ewolucji, ktory pojawi sie, gdy wasi naukowcy przebija sie przez rozne poziomy grawitacji!

Scott milczal przez chwile, po czym powiedzial:

-Ale czasem sprawy przybieraja zly obrot, prawda? Jak w wypadku Trojki Mordrich.

-To rzadki przypadek - odpowiedziala cichym, posmutnialym glosem. - I straszny. Oszaleli, zglebiajac wiedze. Wyglada na to, ze zlo, ktore soba reprezentuja, udzielilo sie takze ich Khiffom. Teraz Khiffy gromadza wspomnienia o najgorszych potwornosciach, a ich porady moga tylko pogarszac sytuacje!

Scott znowu zasnal. Siedzacy obok mezczyzna potracil go grubym lokciem, kiedy probowal wstac z fotela.

-Ej, kolego. - Mezczyzna pochylil sie nad Scottem i dotknal jego ramienia. - Pobudka. Za kilka minut ladujemy. Ide to toalety. Zrobie szybkie siusiu i zaraz wracam.

A wiec przylecielismy - pomyslal Scott. - Zante, miejsce, gdzie ukrywa sie dziki wilk, czekajac na ratunek. Teraz wszystko sie wyjasni.

Izacznie sie...Kiedy samolot, ktorym lecial St John, dotknal kolami pasa startowego lotniska na Zakynthos, i kiedy Scott wysiadal z klimatyzowanego wnetrza, wkraczajac w rozgrzana srodziemnomorskim sloncem goraca atmosfere wyspy, w centrum Londynu w Centrali Wydzialu E Ben Trask zwolal zebranie grupy operacyjnej. Na Zante byla godzina 3:00, ale w Londynie zegary wskazywaly czas wczesniejszy o dwie godziny. Pracownicy Wydzialu E konczyli wczesny lunch.

Kiedy agenci usiedli na krzeslach, Trask, nie tracac czasu, od razu przeszedl do rzeczy.

-Sadze, ze wszyscy wiecie, dlaczego was zwolalem. Przez kilka ostatnich dni skoncentrowalismy nasze dzialania na przypadku Scotta St Johna. Nie bylo to latwe ze wzgledu na najwyzszy stopien utajnienia. Wiemy o nim coraz wiecej; prawdopodobnie posiada lub rozwija w sobie zdolnosci parapsychiczne o sile rownej lub nawet wiekszej od naszych. Najwazniejsze, ze jest zamieszany w wydarzenia stanowiace zagrozenie dla calej planety.

Wiem, ze to, o czym mowie, brzmi jak wprowadzenie do swiata fantazji i przyznaje, ze nawet jako szef Wydzialu E, organizacji, ktora zostala powolana do odkrywania, badania i zajmowania sie wlasnie takimi zdarzeniami lub sytuacjami, mialem poczatkowo watpliwosci, gdy zetknalem sie z tym przypadkiem.

Jednak wstepne rozpoznanie przeprowadzone przez naszych czolowych agentow - lana Goodly'ego i Anne Marie English - faktycznie potwierdzilo zagrozenie tego rodzaju. Wiecie, o czym mowie, chcialbym po prosta skorzystac z okazji, zeby ponownie podkreslic, ze musimy dzialac na tyle subtelnie, aby nie przeszkadzac St Johnowi i jego sprzymierzencom w jego prywatnej wendecie przeciwko organizacji czy tez grupie osob, ktore stanowia wspomniane zagrozenie. Mamy pewnosc, ze tylko St John oraz jego sprzymierzency - dwie osoby, o ktorych niewiele wiemy - potrafia przeciwstawic sie zagrozeniu. Ponadto wszystko jest bardzo niejasne i nie posiadamy zbyt wielu danych. To tyle tytulem wstepu. - Trask spojrzal na dobrze sobie znana twarz jednego z zebranych i dodal: - lan, czy zechcesz kontynuowac?

Posepnie wygladajacy prekognita wstal i zaczal mowic:

-Niewiele mam do dodania, poza tym, o czym wspominal Trask. Moge powiedziec, ze badajac przypadek St Johna, odkrylem dowody na istnienie rzadkich zdolnosci, a kiedy sprobowalem zajrzec w jego przyszlosc, odkrylem zagrozenie opisane przez Bena. Mysle, ze dowiedzielismy sie czegos o tym zagrozeniu - natrafilismy na jedno z nazwisk z tym zwiazanych - ale to wszystko. Moje obawy zostaly potwierdzone w rozny sposob, przy pomocy naszych najlepszych agentow.

Goodly przerwal i spojrzal na skurczona postac siedzacej obok niego dziewczyny.

-Anna Maria?

Ekopatka, ktora jak zwykle wygladala na zmeczona, z trudem podniosla sie, gdy Goodly siadal. Odchrzaknela i glosem, ktory przypominal bolesne krakanie, powiedziala:

-Jak zwykle przyszlosc, o ktorej mowi lan, jest zludna i trudna do wyjasnienia. Ale przewidywania lana zbyt czesto sa trafne, a zdarzenia jeszcze czesciej przybieraja niespodziewany obrot. Kiedy polaczylismy nasze sily, probujac odkryc stan Ziemi w przyszlosci, poczatkowo poczulam wylacznie chaos... a potem kompletna nicosc. Takjakby nie bylo niczego, co mozna by odczuc. Oczywiscie mozliwe jest, ze moj tak zwany talent - ktory informuje mnie nie tylko o chorobach toczacych planete, ale rowniez ostrzega mnie czasem o mozliwym pogorszeniu sie sytuacji - wykroczyl poza wizje lana. Musze stwierdzic, ze obecna sytuacja swiadczy o upadku i to powaznym. - Przerwala na chwile, zeby nabrac powietrza, po czym kontynuowala: - Jednak, na co wskazywal juz szef wydzialu, wizja przyszlosci lana - posepna i pelna niebezpieczenstwa - nie jest az tak straszna jak prawdopodobna przyszlosc, ktorej doswiadczylam, lan przynajmniej odkryl bohatera czy raczej bohaterow w osobie Scotta St Johna oraz jego jeszcze niezidentyfikowanych towarzyszy. I jeszcze jedno: kiedy znajdowalam sie blisko St Johna, podobnie jak lan Goodly wyczuwalam zwiastun niewiarygodnych zdolnosci, talentow rownie niesamowitych jak zdolnosci siedzacych tutaj osob. Ciesze sie, ze bez wzgledu na to, co ma sie wydarzyc, St John i jego przyjaciele beda stac po naszej stronie, a nie po przeciwnej.

Anna Maria przestala mowic i ostroznie usiadla na krzesle. Tym razem ponownie odezwal sie Trask:

-A wiec uslyszelismy Anne Marie i lana, ale nie tylko oni maja tutaj cos do powiedzenia. Paul Garvey otrzymal telepatyczna informacje ostrzegajaca przed wtracaniem sie Wydzialu E w dzialania St Johna. Nasi technicy zainstalowali podsluch w jego domu. Ale dzis w nocy pluskwy wybuchly. Nie zepsuly sie, ale zgodnie z opisem technikow rozlecialy sie na kawalki! Na szczescie nie wszystko zostalo stracone... Moze Joe Scathers i John Grieve omowia to dokladniej.

Wstal Scathers, niski, barczysty mezczyzna w laboratoryjnym fartuchu.

-Ukrylismy i zamaskowalismy pluskwy, najlepiej jak to bylo mozliwe. Nie mielismy zbyt duzo czasu. Najprawdopodobniej jedna z nich zostala wykryta. Chwile pozniej cala reszta po kolei wybuchla! Nie wiemy, jak to sie stalo. Trudno to wyjasnic, moze jakies spiecie, ale nie byly do niczego podlaczone. I tak mielismy spore trudnosci z odbiorem... moze wchodzi tu w gre pole elektrostatyczne? Moze wiecej opowie o tym oficer dyzurny, poniewaz ani ja, ani moi ludzie nie zajmowalismy sie samym podsluchem i nie wchodzi to w zakres naszych obowiazkow.

-To czesc obowiazkow nalezacych do mnie - odezwal sie John Grieve. Grieve byl mezczyzna po trzydziestce i blisko polowe zycia spedzil w Wydziale E. Chociaz byl nadzwyczaj uzdolnionym telepata potrafiacym na przyklad czytac mysli ludzi rozmawiajacych z nim przez telefon, nigdy nie pracowal w terenie. Zarowno Trask, jak i poprzedni szef Wydzialu E uznali, ze jest tak bardzo potrzebny w kwaterze glownej na stanowisku oficera dyzurnego, iz wysylanie go w teren byloby nadmiernym ryzykiem. Ponadto nie byl zbyt wysportowany. Duzo palil, mial lekka nadwage i wygladal na starszego, niz byl w rzeczywistosci. Latwo mozna bylo go pomylic z typowym urzednikiem, tyle ze jego zdolnosci byly bardzo nietypowe. Ponadto prezentowal cechy klasycznego Brytyjczyka i wiedzial wszystko o Wydziale E. Ben Trask zawsze mogl na nim w pelni polegac.

-W duzej mierze bylem odpowiedzialny za dzialania technikow i podsluch prowadzony przy pomocy urzadzen. Poczatkowo nie bylo zbyt wiele roboty. Jednak juz wowczas pojawilo sie pewne nazwisko. Kiedy St John zadzwonil na nasz specjalny numer polaczony ze stanowiskiem oficera dyzurnego, odebralem jego telefon, przedstawiajac sie jako Xavier. Troche sie zdenerwowal i koniecznie chcial rozmawiac z lanem Goodlym. Porownywal go do jakiegos Simona Salcombe, ktory uzdrawia wiara czy nakladaniem rak. To byla dosyc krotka rozmowa, nie wniosla niczego nowego i nie pozwolila na zaglebienie sie w jego umysl.

Pozniej zadzwonil do fotografa i dziennikarza Billa Combera, mieszkajacego w poblizu. St John chcial porozmawiac o swojej zmarlej zonie Kelly, po czym zlozyl wizyte Comberowi. My rowniez porozmawialismy z Comberem i doradzilismy mu, zeby zapomnial o rozmowie z St Johnem, a takze o tym, ze nas w ogole widzial. Powiedzial nam, ze St John zachowywal sie bardzo dziwnie, zwlaszcza gdy padlo nazwisko Salcombe.

Zaczalem sluzbe o osmej wieczorem i musze przyznac, ze prawie przysypialem, gdy troche po 3:30 zaalarmowaly mnie urzadzenia podsluchowe. Najwyrazniej St John obudzil sie i wstal, ale co chcial robic o tej porze? Nie jestem technikiem, ale dostroilem aparature i nagralem wszystko, co mozna bylo nagrac.

Zarejestrowany na tasmie dzwiek jest bardzo niewyrazny i dlugie fragmenty rozmowy sa niezrozumiale lub wystepuja w nich przerwy. Cos jednak udalo mi sie zrozumiec: St John mial goscia, kobiete! Pojawilo sie imie Shania, ktore moim zdaniem nalezy do tej kobiety, poza tym wymieniono rowniez imie Kelly - zmarlej zony St Johna. Ponadto korzystano z liczb. Przypuszczam, ze wynikalo to z jakiegos systemu szyfrowania. Liczby byly dodawane do imion: St John jest Jedynka, Shania to Dwojka i jest jeszcze ktos, kogo oznaczono liczba Trzy. Nie wiem, kto to, ale nie bylo go wowczas w domu i nie poswiecono mu zbyt wiele czasu. Nazywali go takze pies lub wilk.

Nie pytajcie mnie o moj odbior telepatyczny. Staralem sie jak najlepiej, ale bylem, sam nie wiem, zablokowany? To nie byl smog mentalny, ale cos bardzo podobnego i rownie silnego. Ponadto znowu pojawilo sie nazwisko Salcombe, przy czym okreslali go jako bardzo niebezpiecznego i niedostepnego, jesli dobrze pamietam...

Nastepnego dnia sluzbe pelnil kto inny i pluskwy dzialaly znacznie lepiej. St John staral sie dowiedziec, gdzie przebywa Salcombe. Najpierw zadzwonil do szpitala St Jude. Pozniej, udajac bogatego filantropa Quentina Mandeville'a, zdzwonil do sierocinca, gdzie obiecujac znaczne dotacje, dowiedzial sie, ze Simon Salcombe przebywa w Schloss Zonigen, jakims osrodku w Szwajcarii, gdzie wraz z innymi czlonkami swojej grupy medytuje i pracuje nad doskonaleniem sztuki uzdrawiania.

Poniewaz podczas tych rozmow nie bylem na sluzbie, to nie mialem okazji zajrzec do umyslu Scotta St Johna. Jednak ostatniej nocy pelnilem obowiazki oficera dyzurnego. Shania znowu pojawila sie w domu St Johna, a ja mialem okazje cos podsluchac i nagrac fragmenty ich rozmowy. Dosyc niezwykly jest sam fakt pojawienia sie Shanii u Scotta. Nasz czlowiek obserwujacy dom St Johna w ogole nie zauwazyl jej przybycia. Mam tutaj zapis ich rozmowy. - Grieve zalozyl okulary i zaczal czytac notatki: - Glos Shanii mowi o tym, jak wazne jest, zeby St John uwierzyl w Shanie i wilka. St John mowi o Zante lub Zakynthos, greckiej wyspie na Morzu Jonskim. Pozniej Shania mowi o sobie, St Johnie i tym wilku, ze stanowia zespol. Ale pozniej zaklocenia, ktore pojawily sie wraz z przybyciem Shanii, przybierajana sile i staja sie prawdziwa burza elektrostatyczna!

St John zadaje pytanie, prawdopodobnie chodzi o telefon w jego gabinecie. Jej odpowiedz jest niezrozumiala, zagluszona szumem i sykiem zaklocen. Kilka sekund pozniej wyraznie slychac, jak St John mowi: "Niech to szlag! Podlozyli mi pluskwe!".

Piec, moze szesc minut pozniej halas dochodzacy z glosnikow i calej aparatury przyprawil mnie o bol glowy. Poszedlem po aspiryne i szklanke wody. Mialem szczescie, ze zdjalem przy tym sluchawki. Dlaczego szczescie? Bo wlasnie wowczas pluskwy w mieszkaniu St Johna ulegly destrukcji. Joe Scathers nie wspomnial o tym, ze spora czesc jego drogiego sprzetu, wlacznie ze sluchawkami, ulegla przy okazji zniszczeniu. Mysle, ze bol glowy uchronil mnie od poparzenia lub nawet od utraty sluchu.

Jestem przekonany, ze St John i Shania swiadomie zniszczyli nasz sprzet. Jednak nie sadze, ze chcieli komukolwiek zaszkodzic, po prostu chronili samych siebie. Jesli chodzi o smog umyslowy, to moim zdaniem jest to rowniez srodek ochronny i swiadczy o rosnacych mocach St Johna, o ktorych dalej opowie David Chung.

Grieve skinal glowa w kierunku siedzacego w poblizu lokalizatora i usiadl. David Chung, londynczyk od trzech pokolen, wstal i podniosl cos do gory. Nie czekajac, az wszyscy dokladnie obejrza przedmiot, zaczal mowic:

-Patrzycie na spirale ulozona ze starych monet, ktore zostaly zatopione w przezroczystym plastiku. Jest to przycisk do papieru pochodzacy z biurka Scotta St Johna. Pozwolilem go sobie przywlaszczyc, zeby wiedziec, w jakim miejscu przebywa wlasciciel tego przedmiotu. Nie boje sie go trzymac w rekach, poniewaz przedmiot ten nie posiada zadnych elektrycznych lub mechanicznych elementow, ktore moglyby eksplodowac.

Siedzacy na krzeslach sluchacze poruszyli sie. Niektorzy usmiechneli sie, inni tylko nieznacznie uniesli kaciki ust. Chung spowaznial.

-To chyba wszystko, co mozna by wesolego opowiedziec o tym przedmiocie, poniewaz jest to najdziwniejsza rzecz, jaka wpadla mi w rece od... hm... od czasow Harry'ego Keogha. Widzicie kawalek szkla, ozdobe, przycisk do papieru. Ale nic nie czujecie. Trzymam to w dloni i cala reka mi wibruje, choc na zewnatrz tego nie widac. Patrze na to i poza monetami dostrzegam czlowieka, Scotta St Johna. Nie chodzi o to, ze faktycznie go teraz widze, ale wyczuwam go i wiem, gdzie teraz przebywa. W taki sposob dowiaduje sie, gdzie znajduja sie rozni ludzie. Jednak w wypadku Scotta St Johna czuje o wiele wiecej.

Wiem, gdzie jest teraz: na Zakynthos. Niedawno sie tam pojawil. Jesli jednak sprobuje przyjrzec sie lub wyczuc go zbyt mocno... wowczas wszystko ogarnia mgla i czuje wylacznie potezna energie ludzkiego generatora. Kiedy trzy lub cztery dni temu wzialem to w rece, sila, o ktorej mowie, byla juz obecna, ale oddzialywala o wiele slabiej. Widzialem, ze Scott zyje i czuje sie dobrze. Moglem go zlokalizowac w dowolnej chwili, ale jego aura nie robila na mnie wiekszego wrazenia.

Od tego czasu jego moc niewyobrazalnie wzrosla. Moge tylko powtorzyc za Anna Maria: ciesze sie, ze St John jest po naszej stronie. Albo po stronie Ziemi...

Chung skonczyl i wlozyl przycisk do kieszeni.

-A wiec St John jest na Zante - odezwal sie Trask. - Tylko nie wiemy dlaczego. Jak na ironie jest tam ktos, nawet dwie osoby, ktore moglyby nam pomoc. Mysle o Zek Foener i Jazzie Simmonsie, ktorzy tam mieszkaja. Jednak od czasow Perchorska zarowno Jazz, jak i Zek nie chca miec nic wspolnego z naszymi dzialaniami. Wiem takze, ze Zek byla blisko z Harrym Keoghiem, na tyle blisko, ze gdyby nie Jazz... jednak to tylko bardziej skomplikowaloby sprawy. Wiem takze, ze Zek pomagala Harry'emu przed jego wyprawa do Krainy Gwiazd. Mozliwe, ze obwinia nas za to, ze go tam wygnalismy. Wiem, jak musi sie czuc, poniewaz nadajemy na tych samych falach. Oboje bardzo wiele zawdzieczamy Harry'emu.

Kiedy Trask przerwal, wstal lan Goodly, mowiac:

-Chcialem cos powiedziec.

-Tak?

-I tak nie mozemy prosic Zek i Jazza o pomoc. Chyba ze mamy zamiar przeszkodzic St Johnowi. Z tego samego powodu nie mozemy tam nikogo wyslac. Mozemy tylko czekac i obserwowac.

-Rzeczywiscie, masz racje - zgodzil sie z nim Trask. - W miedzyczasie, hm, mozemy sprawdzic ten Schloss Zonigen, jesli w ogole znajdziemy takie miejsce. Mozemy tez poszukac informacji na temat tego goscia, Simona Salcombe'a. Skad sie wzial i tak dalej, ale bardzo dyskretnie. Jestem pewien, ze kazde z was ma swoj pomysl, co trzeba teraz zrobic, wiec do dziela. I jeszcze jedno: pamietajcie, ze nadal zajmujemy sie tym czym zwykle. Na moim biurku lezy caly stos spraw do rozwiazania. Jesli cos znajdziecie, to w kazdej chwili mozecie, a wlasciwie powinniscie, poinformowac mnie o tym. To wszystko...

Trask zostal jeszcze chwile, zeby zamienic kilka slow z lanem Goodlym. Pozniej wyszedl z sali odpraw i jako ostatni znalazl sie w dlugim korytarzu. Wiekszosc agentow wrocila juz do swoich zajec i zniknela w pokojach. Kiedy Trask zmierzal do swojego gabinetu i zrownal sie z winda, drzwi rozsunely sie i pojawil sie w nich oficer dyzurny Paul Garvey w towarzystwie osoby, ktorej Trask najmniej spodziewal sie w tej chwili. Przed nim stal minister odpowiedzialny.

-Ben! - odezwal sie minister, biorac Traska pod reke, podczas gdy stojacy z tylu Paul Garvey skrzywil sie. - Jak milo cie widziec!

-Oczywiscie - odpowiedzial Trask. - Mnie rowniez. - Paul Garvey wrocil do swoich obowiazkow, Trask zas poszedl wraz ze swoim gosciem do gabinetu szefa Wydzialu E znajdujacego sie na koncu korytarza.

Minister odpowiedzialny za Wydzial E byl po czterdziestce, niewysoki, mial ciemne przygladzone i zaczesane do tylu wlosy. Kolo brwi mial pare zmarszczek, ale oprocz tego jego twarz wygladala mlodo. Mial blyszczace niebieskie oczy, dlugi, prosty nos, waskie usta i podbrodek. Nosil eleganckie czarne buty, granatowy garnitur i jasnoniebieski krawat. Do twarzy mial przyklejony usmiech i patrzacy na niego Trask wiedzial, ze minister bedzie chcial, aby wyswiadczyc mu jakas przysluge.

Kiedy weszli do gabinetu i usiedli, Trask dosc bezposrednio zapytal:

-Co zatem moge dla pana zrobic, panie ministrze?

-Aha! - odrzekl minister z nieszczerym usmiechem na ustach. - Mozliwe, ze to ja moge cos zrobic dla pana. - (Kolejny falsz lub przynajmniej polprawda niebedaca calkowitym klamstwem, co oczywiscie natychmiast zauwazyl Trask bedacy chodzacym wykrywaczem klamstw).

Trask, odpowiadajac rownie falszywym usmiechem na usmiech ministra, powiedzial:

-To doskonale. Prosze mowic, zamieniam sie w sluch...Minister odpowiedzialny przeszedl do rzeczy:

-Ben, wiesz, ze mam dostep do wszystkich dokumentow i zapytan, ktore laduja na twoim biurku i dostaja sie w twoje, jakze zdolne, rece? Czesto mam okazje zapoznac sie z nimi jeszcze przed toba.

-Tak. To dlatego, ze jestes czlowiekiem, ktory ma odpowiadac za interesik, ktory tutaj prowadzimy.

-Powiedziales "ma odpowiadac". Chce, zebys wiedzial, ze traktuje swoje stanowisko i zadania bardzo powaznie.

-To doskonale - odpowiedzial Trask. - Chcialem wlasnie poruszyc z toba kwestie naszych finansow, ktore teraz...

-Wiem - przerwal mu minister. - Macie bardzo ograniczony budzet. Wspominales juz o tym, podobnie jak twoi poprzednicy, i to dosc czesto. Obiecuje ci, ze przy najblizszej okazji porozmawiam o tym z sama Pierwsza Dama.

-Pierwsza Dama? - Trask nie mogl powstrzymac sie od usmiechu. - Chcesz powiedziec, ze nie jestes po imieniu z Maggie Thatcher?

-Wole nazywac ja premierem. Jednak nie przyszedlem tutaj rozmawiac o funduszach waszej organizacji. Moze nie zmieniajmy tematu, panie Trask.

To juz brzmi lepiej - pomyslal Trask. - Koniec z Maggie i Benem. Trzeba odlozyc na bok mowienie sobie po imieniu. Przynajmniej do czasu, az gosc nie zalatwi pomyslnie sprawy, z ktora przyszedl.

Jednak na glos powiedzial:

-Jak moglbym zmienic temat, skoro nawet nie wiem, o czym mamy rozmawiac?

-Moze nie filozofujmy. Szkoda na to czasu.

-Jasne. Domyslam sie, ze chcialby pan, zeby wyswiadczyc panu jakas przysluge, mam racje?

-Hm - mruknal minister i obejrzal sie, jakby spodziewal sie tam znalezc jednego z agentow Traska, na przyklad telepate. - Powiedzmy, przysluga za przysluge. Zapewniam, ze zastanowimy sie nad budzetem, a ty zrobisz cos dla mnie. Naprawde nic wielkiego.

Trask westchnal, pochylil sie nad biurkiem, polozyl na nim lokcie i podparl sobie brode.

-No dobrze, w czym problem? Tylko zeby wszystko bylo jasne, nie bede lamac prawa specjalnie dla ciebie.

-Co? Nie bedziesz lamac...? - Minister nadal policzki, poczerwienial i wypalil: - Panie Trask! Ja...

-Zartowalem! - Trask podniosl rece do gory. - Wiesz, ze nie jestem dobrym dyplomata. Nie uprawiam ani politycznych przepychanek, ani nie jestem politycznie poprawny. Lubie walic prosto z mostu i byloby o wiele lepiej, gdybys byl rownie bezposredni.

Minister zesztywnial, jego oczy zwezily sie, pozostawiajac jedynie niebieskie szparki, ale juz po chwili pokiwal glowa i rzekl:

-W porzadku, powiem ci, czego chce. Nie tak dawno temu otrzymaliscie raport o szczegolnie okrutnym morderstwie - przynajmniej zakladamy, ze bylo to morderstwo - jednego z czlonkow parlamentarnej opozycji. Chodzi o Gregory'ego Stampera, ktory byl nie tylko parlamentarzysta, ale...

-...bardzo bogatym czlowiekiem - Trask wszedl mu w slowo. - Mial udzialy w koncernach wydobywajacych metale szlachetne i jak to zauwazyles, zmarl w straszliwy sposob, wlasciwie byla to krwawa jatka. Czytalem ten raport i prowadzimy sledztwo w tej sprawie, ale to tylko jedno z zadan, nad ktorymi pracujemy. O niektorych z tych zadan jeszcze nie wiesz. Wiec co cie interesuje w tej sprawie?

Minister wygladal przez chwile na niezadowolonego, po czym stwierdzil:

-Osobiscie mnie to nie interesuje - oprocz rzecz jasna oficjalnego zakresu zainteresowan, do ktorego zobowiazuje mnie moje stanowisko - jednak w tym wypadku chodzi o kogos innego.

-A wiec chodzi ci o to, zeby dobrze wypasc w czyichs oczach?

-Pozwol, ze ci wyjasnie. Moze tym razem uda ci sie mi nie przerywac. George Samuels, oficer policji oraz syn wplywowej osoby, wykonujac rutynowy patrol, znalazl sie jako pierwszy na miejscu zbrodni. Jak na swoj stopien jest niezwykle mlody i szczerze mowiac, raczej niedoswiadczony. Jego reakcja nie wywarla najlepszego wrazenia na przelozonych. Krotko mowiac, zemdlal na widok ciala i dopuscil sie zaniedban, po czym przezyl zalamanie nerwowe. Stal sie obiektem zartow i niepochlebnych komentarzy ze strony wspolpracownikow, w efekcie czego zlozyl wymowienie.

-Rozumiem - westchnal Trask. - A jego wplywowy tatus chce, zeby syn odzyskal dobre imie, w czym w jakis sposob ma pomoc Wydzial E... ale nie mam pojecia, co mozemy dla niego zrobic.

-Juz wyjasniam. Kiedy George Samuels doszedl do siebie, zaczal prowadzic sledztwo na wlasna reke. Mozna powiedziec, ze stal sie prywatnym detektywem, choc nie ma do tego ani uprawnien, ani kwalifikacji. Tak czy owak doszedl do interesujacych wnioskow, a takze dowiedzial sie, ze Wydzial E rowniez pracuje nad ta sprawa.

-Dowiedzial sie? - zauwazyl Trask. - I na tym ma polegac nasza anonimowosc? Czy moglbym sie dowiedziec, w jaki sposob Samuels dowiedzial sie o Wydziale E? Czy to mozliwe, ze minister...

Minister podniosl reke i przerwal Traskowi:

-Ben, twoj wydzial i wasza praca nigdy nie ujrza swiatla dziennego. Dla George'a Samuelsa i jego ojca jestescie po prostu jeszcze jedna formacja tajnych sluzb. Kiedy jednak opowiedziano mi o zaangazowaniu mlodego Samuelsa, niezwykle glebokim zaangazowaniu, jezeli chodzi o ten przypadek, to uznalem za naturalne, ze...

-...ze mu pomozesz, przysylajac go do nas. Widze, ze znowu jestem dla ciebie Benem. A niby w jaki sposob mamy mu pomoc?

-Mlody Samuels jest przekonany, ze posiada wazne informacje. Chce sie nimi podzielic, zeby doprowadzic morderce przed wymiar sprawiedliwosci. Ma rowniez nadzieje, ze bedzie mogl byc obecny przy aresztowaniu przestepcy. Jesli uda mu sie pomoc w zamknieciu sprawy, ktora spowodowala jego... hm, upadek, to bedzie mial argumenty pozwalajace mu odzyskac dawna pozycje i wrocic do pracy z podniesiona glowa.

Trask wydal z siebie odglos zniecierpliwienia.

-Wiesz, ze zawsze pracujemy sami. Na razie nic w tej sprawie nie mamy. Czekamy, az policja dostarczy nam poszlak, ktore bedziemy mogli sprawdzic. Jak wiesz, moi agenci potrafia zweryfikowac rozne hipotezy przy pomocy specjalnych metod. Taki jest cel naszego funkcjonowania i nie zajmujemy sie opieka nad zblakanymi dziecmi bogatych tatusiow, nawet jesli sa upadlymi policjantami!

-Ale w tym wypadku pomozecie mi? W zamian za to moge cie zapewnic, ze ja rowniez odwdziecze sie pomoca, przynajmniej jesli chodzi o wasz budzet.

-Kiedy mialbym sie spotkac z panem Samuelsem? - spytal Trask z rezygnacja w glosie. - Pamietaj, ze to nie moze stac sie w tym miejscu. Nasz adres oraz siedziba w tym hotelu sa scisle tajne i nie mozemy sobie pozwolic na zagrozenie wynikajace z naruszenia podstawowych srodkow bezpieczenstwa. - Trask zmruzyl oczy i podejrzliwie spojrzal na ministra, dodajac: - Chyba nie powiedziales Samuelsowi lub jego ojcu, gdzie sie miescimy?

-Nie, tylko tyle, ze jest to w centrum Londynu i ze wasz wydzial zajmuje sie takimi przypadkami jak zabojstwo Stampera. Jesli chodzi o spotkanie z George'em Samuelsem, to zrob to na wlasnych warunkach. Oto jego telefon. - Siegnal do kieszeni po wizytowke.

Trask skinal glowa wzial wizytowke z numerem Samuelsa i odpowiedzial:

-Dobra, zobaczymy, co da sie zrobic. Ale nic nie obiecuje. Bez wzgledu na to, co z tego wyniknie, mozesz powiedziec tatusiowi Samuelsa, ze pokladamy duze nadzieje w pomocy jego zblakanego syna. Kto wie? Moze okaze sie, ze to prawda?

-Ben - powiedzial minister, wstajac z krzesla. - Jestes, jak zwykle, bardzo uczynny. Z gory dziekuje za wszystko.

-A ja z gory dziekuje za zajecie sie naszymi finansami - mruknal Trask. Nastepnie wezwal oficera dyzurnego, proszac o odprowadzenie ministra.

Tego samego wieczoru o godzinie siodmej Trask spotkal sie w hotelowej restauracji z bylym inspektorem policji George'em Samuelsem. Towarzyszyl im Paul Garvey, ktory mial sie zajac tym, co Samuels mysli, podczas gdy Trask sprawdzi prawdomownosc bylego inspektora.Zamowili cos do jedzenia i picia.

Od samego poczatku, czyli od chwili gdy uscisnal dlon Samuelsa, Trask wiedzial, ze go nie polubi. To przeczucie stawalo sie z czasem coraz silniejsze. Nie chodzilo o to, ze Samuels klamal, ale o to, ze byl nadety i wyolbrzymial swoja role, jednoczesnie starajac sie nie pokazywac zalamania nerwowego, o ktorym opowiadal Traskowi minister.

-Mialem bardzo powazne klopoty zoladkowe, ktore przeszkadzaly mi w dzialaniu - oswiadczyl Samuels. - To dopadlo mnie na miejscu zbrodni. To fakt, ze stracilem swiadomosc, ale zapewniam pana, ze nie ze strachu ani z powodu sceny, na jaka natknalem sie w hotelowym pokoju. Jesli chodzi o tych ratownikow medycznych, ktorzy byli razem ze mna, oraz o tak zwanego ochroniarza hotelowego, to wszyscy byli nieprzydatni i calkowicie pozbawieni dyscypliny. Dowiedzialem sie, ze kiedy stracilem przytomnosc, okazali mi brak szacunku, a pozniej opowiadali, ze wykazalem sie "brakiem przygotowania".

Trask pokiwal glowa, spojrzal na zegarek i powiedzial:

-Rozumiem, ze musialo to zranic panskie uczucia. Niestety, mam bardzo duzo pracy, panie Samuels, i nalegam, zeby przejsc do sedna. Skoro zapoznal nas pan z przebiegiem wydarzen, co w pelni doceniamy, moze zechcialby pan opowiedziec nam o swoim dochodzeniu. Powiedziano mi, ze posiada pan wazne informacje dotyczace tej sprawy.

Samuels odlozyl widelec z nabitym kawalkiem ryby, poruszyl sie niezgrabnie na krzesle i rzekl:

-Sadze, ze wspomniano panu o moich oczekiwaniach zwiazanych z tym przypadkiem, i mam nadzieje, ze dojdziemy do porozumienia.

Trask z uwaga przygladal sie mlodemu mezczyznie. Duze uszy Samuelsa poczerwienialy, a cieniutka warstwa potu pojawila sie nad jego brwiami. Szare oczy zerkaly nerwowo na boki, powieki szybko mrugaly, a waskie, cyniczne usta drzaly w kaciku. Najwyrazniej jeszcze nie calkiem wydostal sie z zalamania nerwowego.

Po dluzszej chwili milczenia Trask odpowiedzial:

-Do porozumienia? Co konkretnie mielibysmy uzgodnic?

-Ze jesli okaze sie po-pomocny - odpowiedzial z zajaknieciem Samuels - to pan okaze sie rownie pomocny w stosunku do mnie. Chce wziac udzial w tej sprawie, panie... panie... - jak to bylo? - Xavier! Dosc niezwykle imie.

-Tak, Xavier - odpowiedzial Trask. - Chce pan, panie Samuels, wziac udzial w sprawie? Jak pan to rozumie? Z pewnoscia wie pan o tym, ze mam swoich ludzi.

-Oczywiscie. Bede z nimi pracowac. W swietle posiadanych przeze mnie informacji zasluguje na to, zeby sprawowac nad nimi kontrole, zeby udowodnic posiadane przeze mnie zdolnosci moim przelozonym. Dzieki temu wykaze swoja przydatnosc, nie tracac twarzy ani wiary we wlasne sily. Jest mi to bardzo potrzebne i...

-Nie ma mowy - przerwal mu zdecydowanym tonem glosu Trask. - Oczekuje pan, ze oddam panu dowodztwo nad moimi agentami? To nieslychane!

Szare oczy Samuelsa zaczely blyszczec i chaotycznie bladzic dookola.

-Zapewniono mnie...

-Ten, kto pana zapewnil, popelnil blad. Gwarantuje panu, ze jesli panskie informacje okaza sie przydatne i pomoga w tej sprawie, bede mogl panu pomoc i uczynie to. Jednak jesli chodzi o wspolprace czy o dowodzenie oddzialem, to nie ma takiej mozliwosci.

Samuels przestal mrugac oczyma, wytarl czolo serwetka i wydukal:

-Czy to pana os-os-ostatnie slowo? - Absolutnie tak!

-A wiec nie mamy sobie nic do powiedzenia! - Samuels poderwal sie od stolu, a Paul Garvey wstal wraz z nim.

-Siadac! - rzucil Trask.

-Co? - zdumial sie Samuels. - Czy wie pan, z kim rozmawia? Jestem inspektorem policji, panie Xavier, i nie obchodza mnie panskie rozkazy. Nie ma pan takiej wladzy, zeby...

-Pan jest bylym inspektorem - zauwazyl Trask, znowu przerywajac Samuelsowi. - Zwyklym cywilem, a ja mam wieksza wladze, niz jest pan sobie w stanie wyobrazic! A teraz siadaj, bo kaze panu Xavierowi cie usadzic!

-Xavierowi? - zdziwil sie Samuels. Jego usta drzaly, a z czola sciekala mu struzka potu. - Myslalem, ze to pan jest Xavier!

-Obaj jestesmy - odparl Trask, patrzac na Garveya, energicznie skinawszy na niego glowa.Atletycznie zbudowany Paul Garvey szybko przeszedl na druga strone stolu, zrobil sroga mine, polozyl dlon na ramieniu Samuelsa i odezwal sie po raz pierwszy od poczatku spotkania:

-Nie rob zamieszania, George. Jeszcze raz podniesiesz glos, a przez reszte wieczoru bedziesz rzezic.

-Smiesz mi grozic!? - wychrypial Samuels, ale z pomoca dloni Garveya opadl ciezko na krzeslo.

-Grozic!? Zrobie znacznie wiecej! - warknal Trask. - Zaaresztuje cie, jesli sprobujesz zataic wazne informacje dotyczace morderstwa. Ajezeli nadal bedziesz marnotrawic moj cenny czas, to nikt sie o twojej pomocy nie dowie, gdy dopadniemy przestepce. Gadaj wszystko, co wiesz, i to natychmiast.

-Kiedy juz doszedlem do siebie - zaczal Samuels, siedzac zgarbiony na krzesle i patrzac na czubki swoich butow - postanowilem odejsc z policji i sam zajac sie ta sprawa. Nie chcialem w niczym przeszkadzac, ale po prostu rozwiazac ja chocby dla wlasnego spokoju. Gdyby pan widzial to, co bylo w tym pokoju... nikt nie powinien ujsc bezkarnie po popelnieniu tak okrutnej zbrodni! Snilo mi sie, a wlasciwie mialem koszmary o tej strasznej rzeczy, na ktora natknalem sie w ciemnym kacie pokoju, to byl prawdziwy strzep pozostaly z czlowieka!

Zaczalem wlasne dochodzenie. Mam kilku przyjaciol w Scotland Yardzie i jeden z nich przeslal mi fotografie zrobione z klatek filmu nagranego przez kamery ochrony w hotelu. Niestety jakosc zdjec nie byla najlepsza, nie widac bylo szczegolow z powodu wadliwego dzialania instalacji elektrycznej. Ale dwie godziny przed odnalezieniem zmasakrowanych zwlok Stampera ktos odwiedzil go w pokoju!

Byl to niezwykle wysoki gosc, bardzo szczuply i wlasciwie tylko tyle mozna o nim powiedziec, bo zdjecia byly bardzo niewyrazne. Pomimo tego domyslam sie, kim on byl, a raczej kim jest! Zaraz do tego dojde...

Nastepnie zaczalem sprawdzac, czy Stamper mial wrogow, chodzi mi o prawdziwych wrogow, a nie o przeciwnikow politycznych. Probowalem przesluchac zone Stampera, ale ona nic o tym nie chciala wiedziec. Potraktowala mnie dosyc chlodno i oswiadczyla, ze wszystko juz powiedziala policji.

Postanowilem przemyslec na nowo strategie postepowania, zdobylem pamietnik Stampera i...

-Co? - przerwal mu Trask. - Co pan zrobil? Tak po prostu zdobyl pan pamietnik Gregory'ego Stampera?

-Hm... No tak - odparl po chwili namyslu Samuels. Jego uszy na nowo zaczerwienily sie, a usta zaczely intensywnie drzec.

Trask rzucil okiem na telepate Paula Garveya, ktory skinal glowa i powiedzial:

-Tak, on na pewno ma powiazania... ale sa to raczej zwiazki typu przestepczego!

-Prze-przepraszam? - Samuelsowi szczeka opadla ze zdumienia.

Garvey spojrzal na Traska i wyjasnil:

-Wynajal wlamywacza. - Do Samuelsa zas rzucil: - Trudno mi sobie nawet wyobrazic, co by na to powiedzieli panscy ostatni pracodawcy!

Samuels siedzial przez chwile z otwartymi ustami, az w koncu wydusil z siebie:

-Jak...? Skad sie o tym dowiedzieliscie?

-Nasza praca polega na tym, zeby wiedziec takie rzeczy - Trask stwierdzil to z wyraznym zadowoleniem. - Niech sie pan uspokoi i mowi dalej. Panska, hm... powiedzmy, "aktywnosc" pozostanie tajemnica jezeli nic nie zakloci naszej wspolpracy.

-Byc moze wiecie - kontynuowal Samuels - ze chociaz Stamper byl zamozny, to byl rowniez nalogowym hazardzista. To miedzy innymi dlatego zostawila go zona. Od wielu tygodni nie mieszkali juz razem, a Stamper przeprowadzil sie do hotelu, ale nie do tego, gdzie popelniono zbrodnie. Tam tylko spotkal sie z... z osoba ktora podejrzewam. Nazwisko tej osoby bylo zapisane w jego pamietniku. Teraz wszystko zaczyna byc dosyc dziwne... - Samuels przerwal, jakby nie wiedzial, co mowic dalej.

Trask uniosl brwi i ponaglil go:

-George, w naszej pracy przywyklismy do dziwnych rzeczy. Wlasciwie zajmujemy sie wylacznie dziwnymi rzeczami, wiec prosze mowic dalej.

-Innym powodem rozstania Stampera z zona - ciagnal dalej Samuels - byla choroba ich dziecka. W istocie bylo to cos wiecej niz choroba, bo maly urodzil sie z nieoperacyjna wada serca i pluc. Nawet najlepsi lekarze nie mogli nic na to poradzic. Jego zona domagala sie polowy majatku, ale Stamper, ktory mial udzialy w wielu firmach, nieruchomosciach i tak dalej, mial bardzo ograniczone zasoby z powodu hazardu. Choroba dziecka, nalog Stampera, kurczacy sie majatek i tak dalej - doprowadzily zwiazek do kryzysu. Jego zona, ktora Stamper najwyrazniej kochal, chciala odejsc od niego, zanim wszystkiego nie przepusci.

-I to bylo zapisane w pamietniku? - Trask spytal tonem wskazujacym na watpliwosci.

-Nie, wcale nie - Samuels zaprzeczyl ruchem glowy. - Jak juz wyjasnialem, policja prowadzila dochodzenie i jedna z hipotez mowila, ze zona Stampera mogla wynajac morderce. Jesli chodzi o pamietnik, to Stamper wspomina w nim o pewnej kwocie, a wlasciwie o ogromnej sumie i to w zlocie, ktora mial komus zaplacic za (a) leczenie dziecka, co ewentualnie mogloby pomoc w (b) problemach malzenskich. Jesli chodzi o nazwisko tego czlowieka...

W tym momencie Paul Garvey wzial gwaltowny wdech, zesztywnial, a na jego twarzy pojawil sie skurcz.

-Paul, dobrze sie czujesz? - zaniepokoil sie Trask.

-Tak. To tylko skurcz, cos z zoladkiem. Musialem cos uslyszec... yyy... to znaczy zjesc cos niedobrego.

Uspokojony Trask zwrocil sie do Samuelsa:

-Tak? Co powiedziales? Nazwisko tego czlowieka?

-To byl Simon Salcombe, ten uzdrowiciel. Jesli chodzi o to, co w nim widzial Stamper... no coz, tonacy chwyta sie brzytwy. Jednak najdziwniejsze w tym jest to, ze podczas sledztwa odkrylem, iz synek Stampera jest teraz zdrowy i w swietnej formie! Ten szkrab, ktory krecil sie kolo swego wypatroszonego ojca, ubabrany jego krwia i ekskrementami, jest teraz z matka i cieszy sie swietnym zdrowiem!

Na szczescie Samuels przerwal na chwile opowiesc, co dalo Traskowi czas na dojscie do siebie po szoku, jaki wywolalo w nim wymienienie nazwiska Simon Salcombe.

-Wiec... jakie sa panskie wnioski? - spytal Trask. - Czy widzi pan zwiazek pomiedzy tym Salcombe'em a smiercia Gregory'ego Stampera?

-Widzialem zdjecia Simona Salcombe'a w gazetach - odpowiedzial sciszonym glosem Samuels. - Widzialem takze fotografie zrobione przez kamery ochrony. Trudno stwierdzic z calkowita pewnoscia ze jest to ten sam czlowiek, ale z drugiej strony nie mozna tego wykluczyc...

-I to tyle? - spytal Trask. - Powiedziales nam wszystko?

-Wszystko.

Trask spojrzal na Garveya, ktory zagryzl wargi i wzruszyl ramionami. Mozliwe zatem, ze nie wszystko, ale jesli pozostaly jakies niedopowiedzenia, to Garvey bedzie o nich wiedziec.

-Dobra - powiedzial Trask - jest pan wolny. A poniewaz byl pan z nami szczery, to odwdziecze sie tym samym. Nie zamelduje o panskich wykroczeniach, ale tylko pod jednym warunkiem: ze natychmiast zakonczy pan swoje dochodzenie. To dlatego, ze moglby pan przeszkodzic w naszych dzialaniach, a do tego nie moge dopuscic. Jednak, jak obiecalem, jesli kiedys doprowadzimy przed oblicze sprawiedliwosci osobe odpowiedzialna za morderstwo Gregory'ego Stampera, a panskie informacje okaza sie pomocne, to w pelni sie za to odwdzieczymy.

-No coz, przypuszczam, ze to niemalo.

-Przypuszcza pan, ze to niemalo dla pana? To wszystko? Moim zdaniem to bardzo duzo, zwlaszcza gdy po drugiej stronie stoi mozliwosc spedzenia czasu w jednym z wiezien Jej Wysokosci.

Kiedy Samuels wyszedl z restauracji, Trask zwrocil sie do Garveya:

-No i co?

-Powiedzial wiekszosc z tego, co wiedzial. Ale nie wspomnial, gdzie jest Salcombe, nie chodzi o to, gdzie przebywa w tej chwili, tylko o nazwe Schloss Zonigen w Szwajcarii. Nie wspomnial o tym, ale z drugiej strony nie zadales mu takiego pytania.

-To tyle? Nie zachowal dla siebie innych waznych informacji?

Garvey zachmurzyl sie i odrzekl:

-Jestem pewien, ze dowiedziales sie prawie wszystkiego, ale sadze, ze nie potraktowal powaznie twoich ostrzezen.

-Myslisz, ze sie nie dostosuje?

-Na pewno bedzie o tym myslal. Rzecz w tym, ze gosc ma obsesje na tym punkcie. Od poczatku spotkania nie byl w najlepszej formie, ale teraz, kiedy jego plan upadl, jego stan sie znacznie pogorszyl. To bardzo skomplikowany, a wlasciwie pokrecony umysl. Przetrzymuje w pamieci obrazy, na ktore zdecydowanie wolalbym nic patrzec.

Na tym skonczyli. Ale Trask pozostal ze sporym bagazem mysli, ktore jakos musial przetrawic...

Wraz z innymi wczasowiczami Scott St John zlapal autobus biura Sunway Holidays jadacy do Argasi, gdzie wiekszosc turystow miala sie zatrzymac. W pelnym autobusie ubrany w wyblakly uniform przedstawiciel biura podrozy siedzial obok kierowcy i najwyrazniej byl jedyna osoba, ktorej wolno bylo palic papierosy. Wypelnial swoje obowiazki, opowiadajac o naturalnym pieknie wyspy: o bezpiecznych, krystalicznie czystych wodach, w ktorych mozna beztrosko plywac, i o niezliczonych zatokach, plazach oraz o przemysle - pszczelarstwie, produkcji win, rybolowstwie i przede wszystkim o turystyce. Oprocz Scotta prawie wszyscy juz o tym slyszeli i nie wygladali na zainteresowanych tematem. Po pewnym czasie przedstawiciel biura zamilkl, widzac, ze nikt go nie slucha.

Scott wysiadl wraz z kilkoma innymi podroznymi przed hotelem Mimoza Beach w Argasi. Sprobowal wykrzesac z siebie krzte zainteresowania malym i skromnie umeblowanym pokojem, w ktorym zostal ulokowany, jednak jego umysl zajety byl czyms innym: myslal przez caly czas o psie, a wlasciwie o dzikim wilku zwanym Wilkiem, a byc moze rowniez St Johnem Trzy. Scott wypakowal bagaz - jedna podluzna torbe, w ktorej byly dwa podkoszulki, skarpetki, zapasowe spodnie i kilka innych drobiazgow, o ktorych pomyslal jeszcze w Londynie, a nastepnie zadzwonil po taksowke i kazal sie zawiezc do Porto Zoro.

Po niecalych pieciu kilometrach kierowca taksowki - mezczyzna o czarnych lsniacych wlosach w zoltym poplamionym i przepoconym podkoszulku - pokazal reka na ostry zakret w lewo.

-Tam jest Porto Zoro. Jedzie na plaze? Wie, ze w Porto Zoro jest plaza?

Scott widzial glownie linie horyzontu laczaca niebo z morzem, ale zdazyl takze dostrzec drogowskaz z napisem "Vassilikos 3 km".

-Momencik! - powiedzial do kierowcy. - Nie, nie na plaze. Jedz prosto droga na Vassilikos.

Kierowca odwrocil sie do Scotta i powiedzial:

-Wie, dokad jedzie?

-Mysle, ze tak.

-W porzadku - kierowca wzruszyl ramionami i wrocil na glowna droge.

Droga wiodla przez sosnowy las tonacy w cieniu, ale samochod przejezdzal wlasnie przez odcinek, gdzie oslepiajace slonce przebijalo sie przez drzewa. Nagle Scott zorientowal sie, ze wie, gdzie sie znajduje. Po lewej stronie pomiedzy drzewami widac bylo morze, po prawej stronie wznosilo sie skaliste zbocze, a na dole dostrzegl wille prawie calkowicie schowana w zaroslach. Z komina unosil sie ku niebu niebieski dym.

-Zatrzymaj sie! - powiedzial Scott. Kierowca prawie natychmiast nacisnal na hamulec.

Scott wysiadl, a poniewaz zostawil drachmy w hotelu, zaplacil za kurs brytyjskimi funtami - trzema malymi, ciezkimi monetami. Kierowca przyjal od niego pieniadze i rowniez wysiadl z samochodu. Rozejrzal sie i, najwyrazniej zdziwiony, podrapal w glowe. Nastepnie wzruszyl ramionami, wsiadl z powrotem do auta i zawrocil w poprzek waskiej drogi, cofajac przy tym trzykrotnie. Scott stal na drodze w chmurze pylu i niebieskawego dymu spalin i obserwowal, jak kierowca wraca droga ktora przybyli. W koncu taksowka minela zakret i zniknela z pola widzenia Scotta.

Zapanowala cisza, zmacona jedynie gruchaniem znajdujacych sie gdzies w poblizu golebi oraz lagodnym szumem fal uderzajacych o skaliste wybrzeze. Jednak to nie trwalo dlugo. Od strony Vassilikos dobiegly Scotta stlumione odlegloscia ludzkie glosy i szczekanie psow. Mysliwi? Mozliwe.

Ciekawe, ile kurczakow zniknelo tej nocy - pomyslal Scott.

-Ani jeden! - padla natychmiastowa odpowiedz. - Dzis w nocy wielu mezczyzn krecilo sie po polach ze swoimi psami - wyjasnil Wilk. - Polowali na mnie! Nie odwazylem sie pokazac. Teraz jestem w jaskini nad brzegiem morza. Wczesniej nie chcialem sie odzywac, zeby ci nie przeszkadzac. Ale czulem, ze sie zblizasz... Scott?

-Tak, to ja. Ide - mruknal Scott pod nosem, jakby mowil sam do siebie. - Powiedz mi, gdzie dokladnie jestes?

-Idz zwirowa sciezka do domu - odpowiedzial Wilk. W jego glosie slychac bylo ponaglenie. - Pozniej idz na dol, az dojdziesz do skalnego wystepu. Bede tam czekal na ciebie. Tylko sie pospiesz, bo slysze szczekanie psow.

-W porzadku, ide.

-A jak mnie stad zabierzesz?

-Nie mam pojecia... ale cos wymysle.

Cofnal sie wzdluz drogi i dotarl do miejsca, gdzie widac bylo sciezke wijaca sie pomiedzy drzewami. Gdyby nie niebieski dym unoszacy sie z komina, mozna by pomyslec, ze willa zostala na jakis czas opuszczona, jednak z drugiej strony jesli jej mieszkancy holdowali miejscowym zwyczajom, to prawdopodobnie spali - byl to czas greckiej popoludniowej sjesty.

Scott staral sie nie halasowac. Ominal dom i znalazl stare schody prowadzace pomiedzy sosnami w dol. Nagle zatrzymal sie, poniewaz poczul wyraznie czyjas obecnosc. Poczul i wiedzial, ze ktos za nim stoi.

Odwrocil sie i spojrzal za siebie. Drzwi od willi byly otwarte. W cieniu rzucanym przez powyginane galezie srodziemnomorskiej sosny nie dalej jak dziesiec krokow od Scotta stala kobieta. Niepewnie podeszla blizej. Scott zauwazyl, ze jest piekna oraz ze przytknela dlon do ust. Nie wiedzial dlaczego.

Byla wysoka niebieskooka blondynka o doskonalej budowie ciala. Miala na sobie niebieska koszule wetknieta w granatowa spodnice, a na stopach skorzane sandaly. Lewa reke ozdabiala zlota bransoleta. Jej wlosy byly rozpuszczone i opadaly na ramiona, okalajac owal twarzy.

-Och! - odezwal sie Scott, nie bardzo wiedzac, co powiedziec. - Przepraszam, jesli pania wystraszylem. Prawdopodobnie wszedlem na pani teren. - Wymowka brzmiala dosyc glupio i Scott wiedzial, ze kobieta raczej w nia nie uwierzy.

Kobieta, jeszcze przed chwila wygladajaca na przestraszona, rozluznila sie. Opuscila reke, a jej piers wyraznie poruszyla sie w glebokim westchnieniu... ulgi? A moze zalu? Scott nie mogl zdecydowac sie na zadna z tych mozliwosci.

-Mysle, ze oboje jestesmy zaskoczeni - odezwala sie kobieta. - Przez chwile myslalam, ze... ze jest pan kims innym.

-Nazywam sie Scott St John. A pani to zapewne Zek, wlascicielka Wilka-Trojki?

Zamrugala oczyma i pospiesznie odpowiedziala:- Teraz wiem, kim pan jest: jego Jedynka! Nie mamy czasu na rozmowy Musi pan go tutaj przyprowadzic, i to szybko. Jest na dole, nad brzegiem morza.

-Wiem - odpowiedzial Scott, akceptujac w pelni niecodzienna sytuacje.

-Prosze posluchac. To psy goncze. Wkrotce tu beda! Prosze isc po niego i przyprowadzic go do domu. Moze pana poslucha. Niezbyt ufa ludziom, nawet mnie, chociaz karmie go i staram sie chronic. No i nie chce wejsc do domu!

-To calkiem normalne, przeciez jest dzikim wilkiem - odpowiedzial Scott, po czym odwrocil sie i zszedl w dol. - Ide po niego...

Nad samym morzem biale wyrzezbione przez wode skaly uformowaly pozioma polke. Scott przeszedl przez ostra krawedz skaly, ktora porysowala mu buty, a gola stope pocielaby prawdopodobnie na paski.

-Wilku! Jestem tutaj! - zawolal Scott.

-Ja tez! - padla odpowiedz i z kryjowki mieszczacej sie w glebokiej jaskini, ukrytej pod omywana falami skalna polka, wyszedl Wilk. Wygladal jak chodzace nieszczescie. Gdyby go umyc, wyplukac sol, ktora zmatowila siersc, i odkarmic, zeby zebra nie wystawaly tak bardzo, to byloby z niego piekne zwierze. Ale nawet w tak marnym stanie widac bylo po nim, ze roznil sie od zwyklego psa.

-Wszystko mnie swedzi - powiedzial - i krwawia mi lapy. Ale jesli jestes moja Jedynka - a wiem, ze nia jestes - to zadbasz o mnie. A ja zaopiekuje sie toba. - Jego ogon, poczatkowo zwisajacy nieruchomo, uniosl sie troche i zaczal sie niepewnie kolysac. - A wiec - kontynuowal, zblizaj ac sie powoli - to ty jestes Scott, moja Jedynka. Ja jestem Wilk, twoja Trojka. W koncu jestesmy razem.

-Ja tez tu jestem! - powiedzial jeszcze jeden warczacy glos. Na zboczu Scott uslyszal zgrzytajacy zwir. Odwrocil sie i zobaczyl...

...drugiego wilka, jeszcze wiekszego: przycupnietego, o napietych miesniach, z uszami polozonymi po sobie i gotowego do skoku!

-Wilku! - z wysoka dobiegl okrzyk. Czlowiek i dwa psowate odwrocili glowe i lby i popatrzyli w kierunku willi. Zza drzew ledwo mozna bylo dojrzec Zek. Uszy starszego zwierzecia wyprostowaly sie, po czym kobieta i wilk spotkali sie wzrokiem. Scott wyczul, ze cos pomiedzy nimi przeplynelo. Nastepnie Wilk Senior - bo na pewno nie bylo to inne zwierze

-odwrocil glowe, patrzac na brzeg morza. Wzdluz linii brzegowej widac bylo poruszajace sie postacie ludzi i ich psow.

-Szedlem ta droga dzisiaj rano - powiedzial Wilk Junior.

-Te biedne kreatury nie sa zbyt rozgarniete, ale ich nosy sa dosc czule!

-Ide - odezwal sie jego ojciec - pomieszam im tropy. Beda scigac mnie zamiast ciebie. A ty idz do Zek. Wiem, ze mnie slyszysz - zwrocil leb w kierunku Scotta. - Ludzie, ktorzy rozmawiaja z wilkami, to prawdziwa rzadkosc. Znam paru takich w Krainie Slonca. Dotyczy to takze Zek, rzecz jasna. Powiedz, nie zrobisz mu krzywdy? Pomozesz mojemu dzikiemu szczeniakowi?

-Po to tutaj przyjechalem - odpowiedzial Scott. - Jestem jego Jedynka.

-Zabierz go do Zek. Ide!

Ruszyl z brzuchem blisko ziemi, starannie omijajac ostre krawedzie skal. Po chwili wszedl do lasu i zniknal, jak szary cien, pomiedzy sosnami. Gdzies w gorze rozleglo sie dlugie wilcze wycie. W odpowiedzi psy goncze zaczely glosno ujadac, a ich wlasciciele niezrozumiale pokrzykiwac.

-Chodzmy, Zek czeka - powiedzial Scott do Wilka Juniora.

-Wejdziemy do srodka? - To zabrzmialo dosc niepewnie.

-Tak, ja mieszkam w takich wnetrzach. Jesli chcesz byc ze mna, musisz sie przyzwyczaic do tego.

-Tam tak dziwnie pachnie. I jest nienaturalnie.

-Akurat teraz w srodku jest bezpieczniej niz na zewnatrz

-odparl Scott, widzac czerwone plamy krwi pozostawione przez Wilka na skale. W pewnym momencie tylna lapa ugiela sie pod wilkiem i zwierze o malo sie nie przewrocilo. Zeszli ze skalnej polki i weszli pomiedzy drzewa, gdzie grunt byl zasypany sosnowymi iglami. Chod Wilka stal sie jeszcze wolniejszy i bardziej bolesny, a szczekanie psow i glosy mysliwych zblizaly sie.

Scott, nie namyslajac sie zbyt wiele, objal wilka, podniosl go i zarzucil sobie na ramiona.- Hm! - warknal Wilk. - i tak juz jestem dla ciebie ciezarem.

-Ale nie takim znowu ciezkim - odpowiedzial telepatycznie Scott. - Jestes przeciez moja Trojka.

Teraz poruszali sie znacznie szybciej i sprawnie dotarli do willi.

-Jaki jestes silny! - powiedzial Wilk glosem pelnym podziwu. - Mysle, ze bedzie nam fajnie jako Trojce, gdy dolaczy do nas Shania.

W drzwiach stala Zek, wpuscila ich do srodka i zaprowadzila do chlodnego pokoju. Podniosla klape odslaniajaca schody prowadzace do piwnicy. Scott opuscil Wilka na podloge, a Zek powiedziala:

-Tam bedzie bezpieczny. Wilk cofnal sie.

-Chcesz, zebym wlazl do tej dziury?

-Tam jest wygodniej niz w jaskini - uspokajal go Scott. - Wypuscimy cie, gdy tylko psy pojda sobie.

Wilk zaskomlal i ostroznie zaczal schodzic po schodach w ciemnosc.

-Niesamowite! - powiedziala Zek. - Ma do ciebie pelne zaufanie. Prawie umieral z glodu, zanim zdecydowal sie przyjac ode mnie pozywienie. Ach, to mi o czyms przypomnialo! - Poszla do kuchni i wrocila z kawalkiem jagnieciny zawinietym w czysty bialy papier. - Zje, jesli ty mu to dasz - stwierdzila.

Scott zszedl do piwnicy, znalazl kontakt i wlaczyl swiatlo. W kacie na starym dywanie lezal wyczerpany Wilk. Spojrzal na Scotta, ktory odwinal mieso z papieru.

-To dobre jedzenie - powiedzial. - Myslales, ze Zek moglaby cie otruc? Zapewniam cie, ze ona jest dobrym czlowiekiem.

-Dzieki - rzekl Wilk, ktory na widok i zapach miesa zaczal sie slinic. - Podziekuj Zek. Moze bylem przesadnie ostrozny. Nie spotkalem zbyt wielu dobrych ludzi.

-Scott, chodz na gore - zawolala Zek. - Szybko! Wyglada na to, ze ci ludzie tu ida!

Scott wbiegl po schodkach, zaniknal za soba klape, a Zek narzucila na nia dywan. Na zewnatrz slychac bylo halasy. Nagle ktos glosno zapukal do drzwi, po czym jakis mezczyzna krzyknal zachrypnietym glosem:

-Hej, ty, Angielko, prosze otworzyc!

Zek spojrzala przez okragle okienko w drzwiach i powiedziala:

-Wydaje mi sie, ze znam ten glos. Kiedys wieczorem bylismy w Argasi w ulubionej tawernie na kolacji z Jazzem i przyjaciolmi. Kilku miejscowych mezczyzn, zazwyczaj dosyc sympatycznych, wypilo troche za duzo i szukalo klopotow. Ten gosc obrazil mnie i Jazz znokautowal go. Mysle, ze on szuka Jazza, bo chcialby wyrownac jakos rachunki.

-Otworz drzwi - powiedzial Scott. Zek popatrzyla na niego i uniosla brwi.

-Moga byc z tego klopoty. Czy ty...

-Wszystko w porzadku, po prostu otworz drzwi. Pokiwala glowa, zrobila, o co prosil, i wyszla przed dom.

Scott wyszedl zaraz za nia i zamknal za soba drzwi. Przed domem stalo trzech spoconych mezczyzn, dwoch z nich mialo w rekach strzelby. Wszyscy trzymali psy na smyczach i musieli odsunac sie na bok, zeby mozna bylo otworzyc drzwi. Ich przywodca - brodaty, jowialny mezczyzna o wielkim brzuchu, ubrany w kamizelke safari i kapelusz z szerokim rondem, w ktorym wygladal przezabawnie - wysunal sie do przodu. Pokazujac tlustym paluchem Zek, powiedzial: - Ty, Angielko...

-Jestem Greczynka - odparla natychmiast. - Urodzilam sie na Zakynthos. Jestem takze Niemka po ojcu. Powiedziales "Angielka"? To tez prawda, wyszlam za maz za Anglika, jesli o to ci chodzi. Czym moge sluzyc?

-Greczynka, Niemka, Angielka... i co z tego!? Masz psa? Tylko nie klam, bo wiem, ze masz. Szlismy za nim do tego miejsca. Sledzilismy go wiele razy i dochodzilismy tutaj.

-Ja nigdy nie klamie! - Zek wyprostowala sie. - Poza tym jesli wiesz, ze mam psa, to po co pytasz? Czy jestes taki glupi, na jakiego wygladasz?

-Co? Powiedzialas "glupi"? Powiedzialas "dlaczego pytam"? Bo twoj pies zabija. Zabija moje kurczaki i sra w moim kurniku! Moze moj pies robi kupy w twoim domu, co? A moze ja robie?

-Co za jezyk! - spokojnie odpowiedziala Zek, mruzac oczy. Scott lagodnie odsunal Zek na bok, po czym spokojnie i cicho zwrocil sie do mezczyzny:- Grubasku, jestes bardzo glupi. Poza tym masz wielki, tlusty bandzioch i obwisle wargi. Zabieraj swoich przyjaciol i te szczekajace kundle i wynoscie sie stad. Chyba ze chcecie mnie zdenerwowac.

Mezczyzna popatrzyl na Scotta i wypial klatke piersiowa do przodu.

-Chce zastrzelic tego psa. - Odwrocil sie do swoich uzbrojonych towarzyszy i powiedzial w ojczystym jezyku: - Yanni, Stamatis... wlazcie do domu, znajdzcie i zastrzelcie to bydle!

-Znam grecki! - odezwala sie Zek. - Ty brudny, kretynski zwierzaku!

Psy goncze zaskoczone podniesionymi glosami wycofaly sie i nie napinaly juz smyczy. Yanni i Stamatis wygladali na zaklopotanych. Byli mlodsi od grubego mezczyzny i najwyrazniej zdominowani przez niego. Niepewnie ruszyli do przodu. Ale nagle mlodszy z nich, Yanni, jeszcze nastolatek, zatrzymal sie, pokrecil glowa i mruknal:

-Posluchaj, Kostas. Moze nie powinnismy...

-W takim razie dawaj strzelbe! - przerwal mu Kostas i wyrwal z reki bron. - Moglem sie domyslic, ze stchorzysz!

Scott domyslal sie tresci rozmowy. Pomogla mu w tym znajomosc kilku jezykow i coraz lepsza umiejetnosc telepatii. Kostas trzymal jedna reka strzelbe Yannisa i wlasnie odwracal sie do Zek, kiedy Scott zrobil krok naprzod. Prawa reka objal zabezpieczenie spustu, dzieki czemu nie mozna bylo oddac strzalu, a lewa zlapal za lufe. Przyciagnal bron do siebie i natychmiast odwrocil ja w przeciwna strone, celujac w twarz Kostasa.

Koncowka lufy rozplaszczyla nos Greka i rozdzielila mu gorna warge na dwie czesci. Puscil bron, cofnal sie i zaraz ruszyl do przodu, ale natychmiast zgial sie w pol, kiedy Scott wbil mu kolbe gleboko w tlusty brzuch. Stamatis, drugi z mlodych mezczyzn, glosno nabral powietrza w pluca i zaczal podnosic bron...

Ale wowczas czarnoszary cien skoczyl i rzucil sie na psa Kostasa, ktory wlasnie gotowal sie na Scotta.

Byl to Wilk Senior, ktory zmienil w miazge ucho kundla Kostasa. Po chwili zostawil go i stanal naprzeciwko pozostalych psow, ktore z podkulonymi ogonami biegaly to w prawo, to w lewo, owijajac smycze wokol nog swoich wlascicieli.

Stamatis klal, probujac wycelowac ze swojej broni w Wilka Seniora, ale Scott podszedl do niego, wsadzil mu koniec dwururki pod zebra i warknal:

-Dosyc tego! Oddawaj bron!

Poniewaz Stamatis nie mial innego wyjscia, jak tylko posluchac polecenia, oddal swoja bron Zek, ktora powiedziala:

-Uspokojcie swoje psy i powiedzcie, o co w tym wszystkim chodzi. - Stala naprzeciwko dwoch mlodych mezczyzn, z Wilkiem Seniorem po lewej stronie i Scottem po prawej. Kostas lezal pod krzakiem i usilowal podniesc sie po ciosie zadanym w zoladek.

-Kiedy juz wszystko wyjasnicie, to macie uprzatnac ten chlew!

Rowna babka! - pomyslal Scott.

-Tak - odezwal sie Wilk Senior, ktory wciaz szczerzyl kly i mial zjezona siersc na karku - to prawda. Ty tez jestes w porzadku. Mysle, ze faktycznie jestes Jedynka. Takjak moja ukochana Zek jest dla mnie Jedynka, tak ty bedziesz nia dla mojego szczeniaka. Jeden z Trojki czy cos podobnego. Ja tez jestem jednym z trojga... choc to troche inna historia.

Napiecie wywolane cala sytuacja nieco opadlo i Zek, choc dobrze wiedziala, o co chodzi, spytala:

-Wiec kto mi odpowie, w czym problem? A moze powinnam po prostu zadzwonic na policje i pozwolic, zebyscie wytlumaczyli wszystko policjantom?

Kostas zdolal juz stanac na czworakach, a jego pokiereszowany pies skamlal obok niego.

-Tak - wydusil z siebie - mozecie im takze opowiedziec o moim zlamanym nosie, rozcietej wardze i zlamanym zebie!

-Nic z tego. Opowiem policji, jak groziles wlamaniem, trzymajac w reku nabita bron, a takze o tym, jak mowiles, ze... ze zrobisz z mojego domu toalete, draniu!

Kostas nic nie odpowiedzial i powlokl sie w gore w kierunku drogi.

Mlodszy z mezczyzn opowiedzial o dzikim psie (nie wierzyli w to, ze byl to wilk), o porywaniu kurczakow i tak dalej. Szli sladem dzikiego psa wzdluz wybrzeza, ale wowczas psy musialy wpasc na trop Wilka i dlatego znalezli sie tutaj.Dziwne, ze zapach doprowadzil je w to miejsce juz wczesniej, i to kilkakrotnie.

-No to mozecie miec pretensje tylko do swoich glupich psow! - stwierdzila Zek. - Nic nie sa warte. Pewnie wysledzily zajace i za nimi ganialy. I jeszcze jedno: moj pies ma obroze z adresem, imieniem oraz numerem identyfikacyjnym. To pies mieszkajacy w domu. A czy wasze psy maja numery identyfikacyjne? Znacie sierzanta Dendrinosa? To moj przyjaciel. Opowiadal mi, ze w okolicy jest wiele psow bez zadnych dokumentow. Moze pojdziemy do niego i opowiemy o waszych podejrzeniach. Co bedzie, gdy spyta o licencje waszych psow?

Mlodzi mezczyzni zmieszali sie zupelnie i wycofujac sie z obejscia, zaczeli przepraszac za najscie. Zek zatrzymala ich i kazala wrocic. Scott rozladowal i oddal im strzelby, mowiac:

-Moze pomozecie waszemu grubemu przyjacielowi wrocic do domu? Mozecie tez zastanowic sie, czy Kostas faktycznie jest waszym przyjacielem.

-I powiedzcie mu przy okazji - dodala Zek - ze od teraz bedzie lepiej dla niego, gdy bedzie sie trzymal z dala od mojego meza. Znacie Jazza Simmonsa? Kiedy opowiem mu, co tu sie stalo, to moge wam obiecac, ze na pewno pojawi sie znacznie wiecej krwi. Strzezcie sie, zeby to nie byla wasza krew!

Kiedy juz poszli na dobre, Zek przypomniala sobie:

-Niech to szlag! Wyszlo na to, ze to ja musze wszystko posprzatac!

Ale kiedy przyniosla wiadro wody i mop, Scott wykonal za nia cala robote...

Scott siedzial na podlodze w jednym z pokoi na tylach willi i obmywal lapy Wilka Juniora ciepla woda z dodatkiem lyzeczki srodka antyseptycznego. Podczas tego zabiegu zwierze uwaznie przypatrywalo mu sie swoimi cieplymi blyszczacymi slepiami. Czasem Wilk nieznacznie odsuwal sie i nerwowo oblizywal, ale zasadniczo pozostawal bez ruchu.

Zek nie mogla wyjsc ze zdumienia.

-On cie zaakceptowal. Bez najmniejszego problemu! - powiedziala to, zaslaniajac swoje mysli przed Wilkiem.

Scott zrobil to samo i odpowiedzial:

-Zaakceptowal mnie o wiele wczesniej niz ja jego. Kiedy pierwszy raz do mnie przemowil, myslalem, ze mam zludzenia. Nawet teraz czasem tak mysle. To, co sie ze mna stalo... hm, trudno mi to wyjasnic. Moge powiedziec, ze bylo to jak - nawet teraz w pewnym stopniu to czuje - w jakims oblakanym snie!

-Dobrze wiem, co masz na mysli - odpowiedziala. - W swoim czasie widzialam mnostwo rzeczy, ktore mozna by nazwac snem albo raczej koszmarem. Cos mi jednak mowi, ze juz wiesz o tym i ze ja znam cie, przynajmniej pewna twoja czesc, od bardzo dawna. W pewnym aspekcie jestes bardzo podobny do Jazza. Nie wygladacie tak samo, a jednak mam wrazenie, ze moglibyscie byc bracmi. Trudno mi to wytlumaczyc...

Scott spojrzal na nia konczac jednoczesnie bandazowanie tylnej lewej lapy Wilka. Pokiwal glowa i stwierdzil:

-Wiem, to bardzo trudno wyjasnic. Mnie sie wydaje, jakbysmy od dawna byli przyjaciolmi. To jest jak deja vu? Albo reinkarnacja lub wspomnienia z innego swiata i czasu...

-...innej osoby? - dokonczyla za niego. - Ale na pewno nie Jazza, teraz to widze.

-No to kogo?

-Kiedy cie zobaczylam, jak szedles w dol w kierunku morza, to pomyslalam, ze jestes kims innym. Nie przywiazuj do tego wiekszego znaczenia, choc w jakis sposob moze bycto wazne. Myslalam, ze jestes kims... kogo kiedys znalam. W tym i innym swiecie.

Zek rozluznila zaslony, dzieki czemu Wilk Senior mogl sie wtracic.

-To byl moj swiat i wiem, kogo masz na mysli: tego, ktory walczyl z nami przeciwko Wampyrom w Ogrodzie Mieszkanca. Ale to nie on. Ten tylko mysli w taki sam sposob, no, moze tylko w podobny.

Scott przyjrzal sie dojrzalemu, a moze nawet staremu zwierzeciu, zwinietemu na brazowo-czarnym chodniku zdobionym w typowe greckie wzory.

-Stary? - odezwal sie Wilk Senior. - Mozliwe. Ale moje kly sa ostre i mocne, a wilki z Krainy Slonca i Gwiazd sa dlugowieczne, wiec przede mna jeszcze wiele wschodow slonca.

-Nie zamierzalem cie obrazic - powiedzial Scott.

-Nie obrazilem sie. Skonczyles zmieniac pieluchy temu malemu?

Siedzaca na fotelu obok Wilka Seniora Zek schylila sie i podrapala go za uchem, po czym powiedziala:

-Nie pogniewasz sie, jesli porozmawiam z moim przyjacielem na osobnosci?

-Chcesz, zebym wyszedl?

-Nie, po prostu nie zwracaj uwagi na to, co mowimy, i siedz cicho.

-Da sie zrobic. - Polozyl sie plasko z lbem zlozonym na wyciagnietych lapach.

W miedzyczasie Scott skonczyl opatrywac Wilka Juniora, ktory zapytal:

-Kiedy pojdziemy do Shanii?

-Z tym... moze byc problem - odpowiedzial Scott. - Jeszcze sie nad tym nie zastanawialem.

-Mozemy spytac o to Jazza - powiedziala Zek - kiedy przyjedzie.

-Tak przy okazji, to gdzie on jest? - Scott zlapal sie na tym, ze zadal to pytanie w tak naturalny sposob, jakby znal Jazza od bardzo dawna.

-Pracuje. Jest doradca ochrony w trzech hotelach w Argasi, dwoch w miescie Zakynthos i jeszcze dwoch innych w Vassilikos. Pracuje przez cztery dni w tygodniu, a ja zajmuje sie domem. Pozostale trzy dni to ja pracuje. Prowadze badania w muzeum w Zakynthos, czasem plyne promem na Cefalonie. Na wiekszosci wysp sa zabytki i stanowiska archeologiczne. To bardzo mila praca... przynajmniej w porownaniu do pewnych rzeczy, ktore kiedys robilam. Pytales o Jazza? - Rzucila okiem na zegarek. - Za jakas godzine lub dwie bedzie w domu. Ale nie przejmuj sie, jesli bedziesz chcial isc wczesniej. Bez problemu poradze sobie. To nasz dom. Moj, Jazza i Wilka. Jesli chodzi o ten epizodzik z Kostasem i jego mlodymi przyjaciolmi, to nic nie znaczacy drobiazg. Niemniej jednak ciesze sie, ze tu byles. Scott pokiwal glowa i wstal. Wygladal na zamyslonego.

-Mozesz mi opowiedziec o tym innym swiecie? Cos mi to mowi... Kraina Slonca i Gwiazd? Chyba juz cos slyszalem o tym miejscu. Nie znam go... a z drugiej strony nazwa brzmi znajomo. Wysokie gory pozbawione slonca, ciagnace sie bez konca rowniny po jednej stronie gor, a po drugiej stronie lasy.

-Scott nie mial pojecia, skad pojawilo sie to wspomnienie, jednak spytal: - Mam racje?

-Tak, mogles to ujrzec w moim umysle.

-Nie, wydaje mi sie, ze nie. - Scott pokrecil glowa. - Ani w twoim, ani w umysle Wilka... moze u kogos jeszcze? Mozliwe. A teraz przedostalo sie to do mojego umyslu. Mozesz mi cos o tym opowiedziec?

Wilk Senior usiadl.

-No wiec - zaczal, ale Zek natychmiast przerwala mu jednym spojrzeniem i sama zaczela mowic:

-Scott, nie moge ci nic powiedziec o Krainie Slonca i Gwiazd. Jest to scisle strzezona tajemnica - nawet na najwyzszych szczeblach rzadowych w Wielkiej Brytanii i w Rosji

-a takze bardzo niebezpieczny temat. Przykro mi. Moze opowiesz cos o sobie? Wiem, ze jestes telepata oraz ze jestes w bliskim zwiazku z tym kolega. - Spojrzala na Wilka Juniora. - Poza tym...

-Poza tym wiesz juz prawie tyle samo co ja. A czego nie wiesz, nie moge ci dopowiedziec. Mozliwe, ze od milczenia zalezy zycie wielu osob.

-To powiedz mi, co jeszcze potrafisz. - Zek najwyrazniej byla zafascynowana. - Chodzi mi o ciebie osobiscie. Telepatia to jedna z mozliwosci, ale potrafisz cos jeszcze w tej dziedzinie. Z kim jeszcze potrafisz rozmawiac? Tylko z zywymi czy moze...Ktos zapukal do drzwi, a znajomy glos w glowie Scotta powiedzial:

-Scott, to ja, Shania.

Zek przechylila glowe i zauwazyla:

-To chyba nie Kostas z kolezkami. Czyzby chcieli dostac wiecej?

-Nie, to moja przyjaciolka Shania.

-Shania! - powiedzial Wilk Junior, ocierajac sie o nogi Scotta - moja Dwojka!

Zek podeszla do drzwi, otworzyla je i zaprosila Shanie do srodka.

-Hm. Kolejne pieluchy!

Shania wygladala na zaniepokojona i nie tracac czasu na grzecznosci, powiedziala:

-Cala nasza czworka, wszyscy uzdolnieni... zastawiamy na siebie pulapke! Umiecie ukrywac mysli? - Popatrzyla na Zek. - Widze, ze umiesz. Zastosuj jak najlepsze oslony i utrzymuj je, dopoki stad nie wyjdziemy. Ty tez, Scott. - Nastepnie odwrocila sie do Wilka Juniora.

Wilk zblizyl sie do niej niepewnie, machajac ogonem.

-Wiesz, o co chodzi? Jak uciszyc mysli i zachowac je dla siebie?

-Wiem, jak byc cicho. Nauczylem sie tego, gdy ukrywalem sie w jaskini przed ludzmi i ich psami. Niektore z ich psow potrafia przechwytywac mysli.

Shania pokiwala z zadowoleniem glowa i odetchnela z ulga.

-Bardzo dobrze - powiedziala i podala reke Zek na powitanie. - Jestem Shania, bardzo mi milo cie poznac.

Zek ze zdumieniem patrzyla na Shanie, az w koncu powiedziala:

-Jestem Zek. To skrot od imienia Zekintha. A ty... jestes bardzo piekna.

Shania zarumienila sie.

-Dziekuje - odpowiedziala.

-Tak, to nieziemska pieknosc - zauwazyl Scott z lekkim rozbawieniem w glosie.

Shania zmrozila go wzrokiem i stwierdzila:

-Musimy juz isc. Przepraszam, ale to zbyt niebezpieczne. Dla takiej czworki jak my.

-Piatki - powiedzial Wilk Senior.

-Rozumiem - odpowiedziala Zek i bezradnie wzruszyla ramionami. - Wydaje mi sie, ze rozumiem. Moze wezwe taksowke?

-Nie, dziekujemy, pojdziemy pieszo - odpowiedziala Shania. Scott spojrzal na nia potem popatrzyl na Wilka Juniora i zauwazyl:

-On daleko nie zaj...

-Pojdziemy! - Shania uciela dyskusje. Dopiero teraz Scott zrozumial, o co jej chodzilo.

Zek pokiwala smutno glowa i nie mowiac nic wiecej, odprowadzila ich do drzwi. Na dopiero co umytych schodach powiedzieli sobie "do widzenia", po czym Scott zarzucil sobie Wilka na ramiona i razem z Shania poszli sciezka prowadzaca do drogi...

Po przejsciu dziesieciu, moze dwunastu krokow wzdluz drogi prowadzacej do Argasi Shania odezwala sie:

-Scott, musze wrocic.

-Wrocic?

-Do Zek. Musze sie czegos dowiedziec. To zajmie najwyzej chwile, moze dwie. - Pokrecila czyms w swoim urzadzeniu na nadgarstku, zadrzala i zniknela. W miejscu, gdzie stala przed chwila zawirowalo powietrze, unoszac niewielki tuman kurzu, ktory takze po chwili zniknal.

Ale nie bylo jej dluzej niz chwile czy dwie. Nie bylo jej trzy, cztery minuty. Czekajac na nia, Scott postawil Wilka na ziemi i usiadl na rozpadajacym sie murku na poboczu.

Kiedy w koncu wrocila, Scott spytal:

-Po co tam bylas?

-Powiem ci, gdy bedziemy w domu.

-W domu?

-W twoim domu - odpowiedziala. - Mozesz podniesc Wilka i objac mnie w pasie?

Wykonujac jej prosbe, Scott odezwal sie:

-Przypuszczalem, ze predzej czy pozniej to sie wydarzy, ale watpie, czy bede mogl to polubic.

-Nie martw sie, to bedzie jak wylaczenie i wlaczenie lampy. Ciemnosc, a potem swiatlo. Poczujesz lekki zawrot glowy i nic wiecej. - Po czym ponownie dotknela urzadzenia na swoim nadgarstku.Zniknelo slonce, zapanowala calkowita ciemnosc i Scott poczul, ze upada. Ale potem swiatlo pojawilo sie ponownie, jednak nie bylo tak jaskrawe jak na Zante. Znalezli sie w gabinecie Scotta w godzinach popoludniowych! Na biurku poruszaly sie papiery.

Shania westchnela z ulga, Scott puscil ja potknal sie i o malo nie przewrocil. W koncu odzyskal rownowage i postawil Wilka na podlodze. Rowniez Wilk mial trudnosci z odzyskaniem rownowagi i natychmiast usiadl na podlodze.

-Co to bylo?!

-I tak bylo to lepsze od siedzenia w samolocie wypelnionym turystami.

-Ale niekoniecznie bezpieczniejsze - powiedziala Shania, patrzac z niepokojem na przedmiot na nadgarstku. - Moi ludzie nazywaja to urzadzenie lokalizatorem. Czuje, jak uchodzi z niego energia. Przerzucilo nasza Trojke, a to dosc ciezki ladunek. Musze poczekac, az energia sie ustabilizuje i podladuje... jesli to jeszcze mozliwe! Wyglada na to, ze od teraz, przynajmniej przez jakis czas, bedziemy musieli trzymac sie razem.

-Ja i tak sie ciebie trzymam - powiedzial Scott, opadajac na fotel. - Jestes moja Dwojka pamietasz?

-I moja - dodal Wilk.

-To prawda, w najblizszej przyszlosci tworzymy Trojke - odpowiedziala. - Ale to sie skonczy, jesli uda nam sie. I co wowczas?

-Co przez to rozumiesz? - Scott nie mial pojecia, skad wzial sie u niego nagly atak leku.

-Jesli przezyjemy to, co sie wlasnie zbliza, bede mogla zostac na Ziemi na stale. W rzeczywistosci nie widze innego wyjscia. Jednak na Ziemi sa kobiety takie jak Zek, w twoim zyciu...

-W moim zyciu nie ma takich kobiet jak Zek - odparl Scott, krecac glowa. - Jestes tylko ty. Ale skoro mowimy o Zek...

-Chcesz wiedziec, dlaczego wrocilam do niej?

-Tak, za chwileczke. Najpierw napije sie kawy i lykne aspiryne. A potem chce wykapac Wilka. Smierdzi morska sola i prawdopodobnie ma pchly.

-Na pewno je mam. Ale kapiel? Zazwyczaj biore kapiel w gorskim strumieniu.

-Nie mam tutaj gorskiego strumienia. Tylko wanne i jeszcze prysznic, co moze byc lepsze. Jesli chcesz, mozemy razem wejsc pod prysznic.

-Z mydlem? - Wilk zobaczyl to w umysle Scotta.

-Z szamponem, jesli wolisz. Mam nadzieje, ze ci sie spodoba. Mozemy sprobowac. A na razie w kuchni stoi miska z woda i cos dobrego do jedzenia.

-To brzmi znacznie lepiej!

-Kiedy bedziesz jadl, my porozmawiamy sobie z Shania. A pozniej wezmiemy prysznic.

-Skoro tak uwazasz...

Kiedy Wilk gasil pragnienie i koil glod w kuchni, Shania i Scott rozmawiali w salonie.

-Dlaczego wrocilas do Zek?

-Z powodu czegos, co uslyszalam tuz przed zapukaniem do drzwi. Spytala cie, co jeszcze potrafisz robic, i zastanawialam sie, ile jej zdazyles powiedziec. Nie mozemy nikomu mowic o nas ani tym bardziej o naszych slabych i silnych stronach. Mysle, ze to rozumiesz.

-Oczywiscie, ze rozumiem. Nic jej nie powiedzialem.

-Musialam sie upewnic - Shania zagryzla warge. - Teraz ciesze sie z tego, ze tam wrocilam.

-Wiec... wiec co sie pomiedzy wami wydarzylo?

-Pomyslalam, ze lepiej, jesli nie bedzie pamietac, ze tam byles, wiec wyslalam mojego Khiffa, zeby wykasowal wspomnienia o twojej wizycie.

-Co zrobilas? - Scottowi az szczeka opadla ze zdziwienia.

-Scott, nie zlosc sie, prosze! Gdyby zapamietala, gdyby ja przesluchiwali, na przyklad Trojka Mordrich, to wszyscy wpadlibysmy w klopoty. Ale jesli nic nie bedzie wiedziala...

-Jej wspomnienia? Wymazane? - Scott byl przerazony. - Ile z tych wspomnien, jak duzo?

-Tylko te dotyczace twojej wizyty.

-Alez tam byli rowniez inni ludzie! Grecy z psami!

-Tak, moj Khiff to widzial - odparla Shania. - Ale zapamieta, ze wraz z Wilkiem Seniorem odpedzili ich.

Scott uspokoil sie, po czym zmruzyl oczy i spytal: - Nie bolalo jej?- Moj Khiff nikomu nie wyrzadza krzywdy! Przeciez juz ci to wyjasnialam.

Scott wzial glebszy oddech i powiedzial:

-Dobra. Ale jesli jeszcze raz bedziesz chciala zrobic cos podobnego...

-Jesli to bedzie konieczne, to najpierw skonsultuje to z toba. Scott milczal przez chwile, po czym zmarszczyl brwi i powiedzial:

-Wyjasnij mi, jak to dziala... chodzi mi o Khiffa, wymazywanie wspomnien i temu podobne.

Shania podeszla do niego i usiadla na sofie.

-Pamietasz, jak opowiadalam ci, ze moj Khiff przechowuje wspomnienia? Potrafi rowniez usuwac wspomnienia, ktore sa zbyt przykre. Jednak gdybym ich potrzebowala, moge miec do nich dostep. Nie potrafie wszystkiego zapamietac, nikt tego nie potrafi. Czy pamietasz wszystko? Czy zapamietales na przyklad co zginelo z twojego biurka? To wspomnienie bylo gdzies zachowane w twoim umysle, ale to moj Khiff je odnalazl. Z Zek jest troche inaczej. Ona nie przypomni sobie o tobie, poniewaz nie bedzie w poblizu mojego Khiffa, ktory moglby jej w tym pomoc. Na zawsze zniknales z jej wspomnien. Dotyczy to takze mezczyzny o niezwyklych uzdolnieniach, ktory przybyl na jej wyspe z tajna misja. Zatem Zek nic juz nie grozi. Co wiecej, nie moze tez utrudnic naszych dzialan...

Shania przerwala na chwile, a Scott zobaczyl w jej pieknych oczach, ze ma cos jeszcze do powiedzenia.

-No i? - powiedzial.

-Moj Khiff zobaczyl jeszcze inne rzeczy. Sprawy, ktore znajdowaly sie dosc plytko pod powierzchniajej umyslu. Cos, co zawsze jest tam obecne. Wspomnienia, ktore najlepiej byloby zapomniec, wspomnienia monstrualne, ktorych jednak nigdy nie zapomni.

-Tak, wspomniala o koszmarach - przytaknal Scott. - Ale to byly jej koszmary. Nie mow mi, ze Khiff...

Shania energicznie pokrecila glowa.

-Nie. Tylko twoja wizyte lub raczej nasza wizyte. Nic wiecej nie wymazal. Jesli jednak chodzi o to, co zobaczyl moj Khiff, to byly zadziwiajace rzeczy! Zek poznala inny swiat - swiat rownolegly - i nawet tam byla! Przezyla tam straszne doswiadczenia.

Scott znowu sie zachmurzyl.

-Swiat rownolegly? Rownolegly do czego? Czy nie czytalem o czyms takim w ksiazkach fantastyczno-naukowych?

-Nic nie wiem o fantastyce naukowej oprocz tego, co widzialam kiedys w telewizji. Ale jesli chodzi o nauke, co nieco rozumiem. Teoria mowi, ze rownolegle swiaty istnieja w stozkach czasu powstalych wraz z poczatkiem wszechswiata... a wlasciwie wszechswiatow, bo one tez moga byc rownolegle, tak jak istnieje wiele poziomow grawitacji.

-Tak, fantastyka naukowa.

-Wcale nie fantastyka! Zek przebywala wlasnie w takim swiecie. Rowniez jej mezczyzna...

-Jazz - wtracil Scott. - Michael J. Simmons. - Nawet sie nie zastanawial, skad mial informacje o faktach, o ktorych nikt mu nigdy nie wspomnial.

-...i Wilk. Ten starszy. I... inni.

-Inni ludzie?

-Tak, ludzie - powiedziala Shania, przysuwajac sie blizej. - Zwlaszcza jeden, jeden bardzo szczegolny. Ale byly tam tez potwory! To byl swiat z niesamowitymi potworami!

-Kraina Slonca i Gwiazd - mruknal Scott, kiedy jakies nieznane mu obrazy i sceny na chwile rozblysly w jego umysle. - Czy ten mezczyzna nosil jakies nazwisko?

-To byl Harry - Shania odpowiedziala natychmiast. - Harry Keogh... W umysle Zek ty i Harry jestescie w jakis sposob zmieszani ze soba. To bardzo dziwne, poniewaz... poniewaz ona wie, ze Harry nie zyje.

Harry Keogh.

Kiedy Shania wypowiedziala to nazwisko, Scott poczul na szyi powiew lagodnej, chlodnej bryzy, a moze poczul ten powiew w zwojach mozgu lub wewnatrz umyslu?

Tak, Harry Keogh.

Przypomnial sobie, jak lezal na wpol przytomny na wozku. Wozek jechal przez dlugi korytarz w dziwnym budynku - w Centrali Wydzialu E, gdzies w Londynie. Przez zmruzone oczy widzial wysokiego i chudego mezczyzne - Xaviera? A takze jego dwoch towarzyszy. Po chwili przejechali obok pewnych drzwi, na ktorych widnial napis:

POKOJ HARRYEGO W jakis sposob Scott wiedzial, ze chodzilo o tego samego Harry 'ego. Tego, ktorego Zek znala w rownoleglym swiecie. I tego, ktory tam umarl!

-Scott? - Shania dotknela go zimnymi palcami. - Czy cos sie stalo? - Jej pytanie zaskoczylo go, wyrwalo z nurtu nieznanych wczesniej wspomnien i unioslo z glebin niespotykanych wczesniej marzen.

Spojrzal na nia, objal ramieniem i zadrzal.

-Wlasnie spotkalem ducha.

-Co? - popatrzyla na niego z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczyma.

-To tylko takie powiedzenie. Chodzi o to nazwisko. Jest troche... dziwaczne.

-Dziwaczne? - Polozyla glowe w zaglebieniu jego szyi. - Tak, rozumiem. Tutaj jest wiele dziwnych rzeczy. Jak na przyklad pytanie, ktorego nie zdazyla ci zadac.

-Ona? - Scott wdychal zapach jej wlosow i perfum.

-Zek rozmawiala z toba o telepatii. Spytala, czy potrafisz w taki sposob rozmawiac tylko z zywymi, czy... i wowczas zapukalam do drzwi.

Dreszcz znowu przebiegl Scottowi po plecach. Ale Shania byla tak ciepla, tak blisko i tak... odpowiednia. Jego reka prawie samoistnie siegnela do jej lewej piersi, glaszczac jedwabny material jej koszuli i czujac, jak pod wplywem dotyku twardniejejej sutek.

-Wiem - powiedzial ochryplym glosem. - Wolalbym o tym nie myslec.

Shania odsunela jego reke, wyprostowala sie i obrocila do niego przodem.

-Aleja o tym myslalam. Slyszalam, jak Zek o tym mysli. I wiem, co miala na mysli.

-Ja tez - powiedzial Scott, siegajac w jej kierunku i czujac, ze ona tez zmierza ku niemu, jakby przyciagal ja magnes. - Nie chce juz o tym rozmawiac. Wole...

-Gdzie bede spac? - powiedzial Wilk, ktory pojawil sie wlasnie na progu drzwi. - Mam pelny brzuch i czuje, ze moge spokojnie sie zdrzemnac, wiedzac, ze sa ze mna moje Jedynka i Dwojka.

-Przed drzwiami mojej sypialni poloze ci cieply koc - odpowiedzial Scott.

-Naszej sypialni - sprostowala Shania.

-Ale najpierw wykapiemy sie - postanowil Scott. Pozniej popatrzyl porozumiewawczo na Shanie i powiedzial: - Na spanie jest jeszcze za wczesnie.

-Chyba nie - odpowiedziala z usmiechem. Pokrecila przy tym glowa, a na jej twarzy pojawil sie rumieniec.

-No to chodzmy pod ten prysznic - westchnal Wilk. - Mozecie sie parzyc pozniej.

Wykapali sie pod prysznicem we trojke. Wilkowi nawet sie to spodobalo... kiedy juz lezal czysty i suchy na swoim kocu.

Za to w pokoju, ktorego pilnowal...

...okazalo sie, ze Shania miala racje. Wcale nie bylo za wczesnie, zeby isc do lozka. Ale zrobilo sie calkiem pozno, kiedy Scott i Shania - Jedynka i Dwojka - skonczyli sie parzyc, padli sobie w ramiona i zasneli jak martwi...

Dopiero wowczas prawdziwi martwi osmielili sie powiadomic o swojej obecnosci...Z powodu pojawienia sie nowych bardzo dziwnych i niewytlumaczalnych okolicznosci Trask wezwal kilku swoich agentow do sali dowodzenia. Osoba, ktora sprawila cale zamieszanie i podala najswiezsze wiadomosci szefowi Wydzialu E, byl lokalizator David Chung. To wlasnie Chung skladal raport:

-Dzis rano Scott St John wsiadl do samolotu lecacego na wyspe Zakynthos na Morzu Jonskim. Wygladalo na to, ze wraz z innymi turystami wybral sie na wakacje, choc naszym zdaniem raczej nie zamierzal korzystac ze srodziemnomorskiego slonca. Spodziewalismy sie, ze bedzie chcial nawiazac kontakt z kims, kto nazywa sie Wilk. Po poludniu byl juz na Zante, nie moge dokladnie wskazac miejsca, bo na wysepce miesci sie wiele miasteczek i wsi. Jednak moge was zapewnic, ze on tam byl. - Chung przerwal na chwile i niepewnie spojrzal na Traska.

-Mow dalej - skinal glowa Trask. Chung wzial gleboki oddech i kontynuowal:

-Dwie godziny temu znalazl sie z powrotem w domu, to jest jakies pol godziny jazdy samochodem od miejsca, gdzie teraz siedzimy. Co sie zatem stalo? Przerwal swoje krotkie wakacje? Powiedzialbym, ze tak! Okolo czwartej po poludniu czasu srodziemnomorskiego sprawdzilem jego polozenie i byl na Zante. Ale kiedy pietnascie minut pozniej sprawdzilem znowu, okazalo sie, ze jest juz w domu!

Trask rozejrzal sie po twarzach zebranych osob.

-Wyjasnienie?

Jan Goodly poruszyl sie niezgrabnie na krzesle i powiedzial:

-Moze byc tylko jedno. David pomylil sie. Cos poszlo nie tak przy namierzaniu. Bardzo przepraszam, jesli cie urazilem, Davidzie, ale nie da sie w pietnascie minut przebyc tysiaca dwustu mil z Zakynthos do Londynu.

-Wcale sie nie obrazilem - odpowiedzial Chung. - W pelni rozumiem twoje obiekcje. Musze cie jednak zapewnic, ze jesli chodzi o moja technike i talent, to dzialaja bez zarzutu. Jesli zas chodzi o czas, to moglo trwac to nawet krocej niz pietnascie minut. Nie zapominajcie, ze pomiedzy moimi pomiarami minelo pietnascie minut, ale trudno powiedziec, czy nie wrocil wczesniej.

-Chcesz powiedziec, ze mogl wrocic... - zauwazyl Trask.

-...natychmiast - wyjasnil Chung. - Tak przynajmniej przypuszczam.

-Czy moge cos powiedziec przed wyjsciem? - odezwal sie Paul Garvey. - Mam spotkanie z neurologiem.

-Kolejna operacja? - spytal Trask. - Wiem, ze to dla ciebie wazne, Paul. Ale chcialbym, zebys teraz popracowal z nami. Wydaje mi sie, ze bedziemy mieli co robic i to niedlugo...

-Nie, to nie operacja - Garvey pokrecil glowa. - Kolejne badania. Wciaz szukaja jakiegos sposobu, zeby przywrocic mi sprawnosc miesni twarzy. Jezeli zas chodzi o to, co chcialem powiedziec, to uwazam, ze David ma racje, przynajmniej jesli chodzi o przebywanie Scotta w domu. Tak mysle. Pozwolcie, ze wyjasnie. Po tym jak David po raz drugi sprawdzil polozenie St Johna, poprosil mnie o wspolprace przy wykorzystaniu telepatii. Skorzystalismy z mapy i David zlokalizowal dom St Johna. Pozniej David uzyl przycisku do papieru, dzieki czemu sprecyzowal lokalizacje obiektu. Nastepnie ja wlaczylem sie do akcji, korzystajac z namiarow Davida.

Wiem, jak bardzo musimy byc ostrozni w stosunku do tego goscia, wiec tylko na chwilke zajrzalem do jego umyslu, poslugujac sie wskazowkami Davida, i staralem sie zbadac jego mysli. Wycofalem sie prawie natychmiast i wezwalem Franka. - Wskazal na lokalizatora Franka Robinsona, ktory siedzial blisko niego. - Bylem ciekaw, co on z tego wywnioskuje.

-Frank byl tutaj, kiedy przywiozles St Johna? - spytal Trask dla rozjasnienia sytuacji.

-Tak - odparl Garvey. - Tak wiec bylo calkiem mozliwe, ze bedzie mogl rozpoznac psychiczna obecnosc St Johna, nawet poprzez zaslone ze...

-...smogu mentalnego! - przerwal mu mlody Frank Robinson. - Ale nie chodzi o ten lepki syf, ktorym otaczaja sie Wampyry. Ten akurat byl czysty, taki jak nasz, ludzki smog, no i byl to niewatpliwie rodzaj zaslony. Oznacza to, ze St Johnbyl w domu, i to nie sam, byli w trojke. Wszyscy sa bardzo utalentowani, ale nie mam pojecia, co to za rodzaj talentu i w jaki sposob chca z niego korzystac...

-W trojke... - powtorzyl za nim Trask, gleboko sie nad tym zastanawiajac. - Trojka ludzi, ktorzy posiadaja paranormalne zdolnosci, cos jak wersja mini Wydzialu E. Co do liczby, to czy mozemy miec w tej kwestii calkowita pewnosc?

-Moge sie zalozyc - powiedzial Robinson. - Nie mialem zadnego problemu z namierzeniem tego miejsca. Odkrylem trzy oddzielne zrodla smogu, kazde innego rodzaju, ale wszystkie mialy na celu to samo: ukryc badz tez zamaskowac umysly, ktore wytwarzaly ten smog. To po prostu rodzaj oslony. Mozliwe, ze zaslaniaja sie przed nami. Ale wedlug tego, co wiemy i przypuszczamy, najprawdopodobniej ukrywaja sie przed kims innym.

-Trojka - powtorzyl Trask, kiwajac glowa. Po chwili zwrocil sie do prekognity lana Goodly'ego: - To liczba, ktora dostrzegles w twojej wizji przyszlosci. Maja walczyc z tym strasznym i calkowicie nieznanym zagrozeniem. To kolejny dowod na to, ze miales racje. Na dodatek nic nie mozemy zrobic, oprocz tego co teraz, w bardzo ograniczonym zakresie. Niech to szlag! To takie...

-...frustrujace? - domyslil sie prekognita. - To prawda, ale nie potrwa to dlugo, bo przyszlosc zbliza sie, zweza... i to bardzo szybko!

Prekognita wyprostowal sie na krzesle, rozlozyl szeroko rece i omal nie zakrztusil sie ostatnimi slowami. Bez slowa ostrzezenia zrobil sie jeszcze bledszy i zaczal sie trzasc. Intensywnosc jego ruchow grozila upadkiem z krzesla.

Paul Garvey siedzial po prawej stronie Goodly'ego, Anna Maria English po prawej. Wielokrotnie byli swiadkami podobnych atakow i tym razem podtrzymywali prekognite, czekajac, az ustana spazmy.

-Co to bylo, lan?! - wysapal Trask. Wygladal na powaznie przestraszonego. Wstal, szybko przeszedl kilka krokow i zblizyl sie do prekognity, ktory z trudem wciagal powietrze, patrzac jakby z niedowierzaniem na otoczenie. - Co zobaczyles? - Trask chwycil go za ramie. - Co to ma byc? Patrzac na ciebie, wiem, ze to cos powaznego. Ile mamy czasu? Jak blisko to jest?

-Wlasciwie to nic nie zobaczylem - odparl Goodly, ktory nadal drzal, ale delikatnie oswobodzil sie z objec przyjaciol. - Poczulem. To bylo jak... jak potworna psychiczna fala uderzeniowa nadbiegajaca z przyszlosci, ale wiem, ze mialo to cos wspolnego z fizycznym wydarzeniem. Co do zrodel tego zdarzenia, to byly bardzo blisko. Domyslam sie, ze mamy moze tydzien, co najwyzej dziesiec dni.

Trask puscil go, wrocil na swoje krzeslo i ciezko na nie opadl. Rozejrzal sie po polokregu otaczajacych go agentow i powiedzial:

-Oznacza to, ze po prostu musimy znacznie ciezej pracowac, i nie wiadomo, jak sie ta praca zakonczy.

Wskazal na najmlodszego agenta w grupie i rzekl:

-Panie Kellway, moze teraz pan opowie o swoich odkryciach?

Kellway, stosunkowo nowy czlowiek w Wydziale E, byl lokalizatorem i wlasnie skonczyl trzydziesci lat. Intensywnie angazowal sie prawie we wszystko, o czym opowiadal. Byl chudy jak szczapa i nie zyskal jeszcze pelnego uznania w oczach Traska. To dlatego Trask powiedzial: "panie Kellway". Mozliwe, ze przyczyna byl krotki, szesnastomiesieczny staz pracy, ale rownie mozliwe, ze wynikalo to z tego, ze Kellway wspoluczestniczyl w zabojstwie Trevora Jordana, innego agenta Wydzialu E, niegdys bliskiego przyjaciela Traska.

Jordan wraz z kilkoma innymi osobami podejrzany byl o wampiryzm i poniosl kare. Jednym z agentow odpowiedzialnych za wyeliminowanie Jordana byl Kellway, ktory pomogl zgladzic go plynnym zarem miotacza ognia, pozostawiajac po nim jedynie popioly. Problem polegal na tym, ze to Trask podpisal wyrok smierci jako nowo mianowany szef Wydzialu E. Trask wydal rozkazy i od tego czasu nieustannie dreczyly go koszmary. Mimo ze doskonale wiedzial, jak wyglada prawda, to jednak byl tylko czlowiekiem i mozliwe, ze przenosil czesc swojej winy na innych.

Od tego czasu Kellway pozostawal zawsze w odwodzie. Dodatkowym powodem takiego postepowania bylo to, ze agent Kellway nigdy nie doszedl do siebie po tym zdarzeniu. Zamiast pracy w terenie zdecydowanie wolal wypelniac obowiazki biurowe. Na szczescie mial talent do poslugiwania sie technicznymi gadzetami i dobrze wpasowal sie w kadre technikow zajmujacych sie komputerami oraz urzadzeniami sluzacymi do elektronicznego podsluchu i komunikacji.

Niezgrabnie zerwal sie na rowne nogi i zaczal wyjasniac, na czym polegalo jego zadanie i jak sobie z nim poradzil:

-Moim zadaniem bylo polaczenie roznych watkow i dopasowanie ich do tej ukladanki. Badalem kilka obszarow naszych zainteresowan: biografie St Johna, jego zony, jego zainteresowanie Simonem Salcombe'em, lokalizacje czy raczej siedzibe Salcombe'a w Szwajcarii i co najmniej jedno morderstwo, o ktore podejrzewa sie Simona Salcombe'a. Pracuje nad tym dopiero od kilku dni, wiec jesli cos bedzie wygladac niezgrabnie, to tylko z tego powodu.

Jezeli chodzi o biografie St Johna, to nie ma w niej nic niezwyklego... jednak nalezy podkreslic, ze nie jest to ktos przecietny. Lingwista, patriota oraz ekspert w sztukach walki. Nie sa to cechy okreslajace przecietnego faceta. Niemniej jednak w jego zyciu nie zdarzylo sie nic niezwyklego, przynajmniej do czasu, gdy umarla jego zona.

Zona St Johna, Kelly, zmarla w Londynie z powodu nieznanej, egzotycznej choroby. Potem St John najwyrazniej zalamal sie, ale wlasnie wowczas zdarzylo sie cos niezwyklego. Cos zyskal, przynajmniej jesli chodzi o zdolnosci paranormalne. Nie wiemy, na czym te zdolnosci polegaja ale nasi eksperci mowili juz o tym, ze potrafi sie oslaniac. Ci sami eksperci mowia, ze jego sily rosna.

Jezeli chodzi o jego zone, wyglada na to, ze zdaniem St Johna Simon Salcombe jest za to w jakis sposob odpowiedzialny. Probowal go wysledzic, tak samo jak my. Dzieki podsluchowi wiemy, ze zna nazwe miejsca, w ktorym przebywa Salcombe. Jest to Schloss Zonigen w Alpach Szwajcarskich. Poszlismy tym tropem i zlokalizowalismy obiekt. Jest to wydrazona skalna turnia, cos, co mialo byc kriogenicznym schronieniem. Simon Salcombe jest jednym z trzech wspolwlascicieli tej nieruchomosci. Jednak nie sposob znalezc zadnych informacji dotyczacych tych osob. Udalo mi sie wlamac do glownego komputera policji szwajcarskiej i wyglada na to, ze trzy lub cztery razy zaczynali dochodzenie, ktore zawsze utykalo na poziomie lokalnym. Nigdy nie osiagnieto niczego ponad ogolny wywiad i zebranie bardzo oglednych informacji. No i przy okazji: pomimo naszych specjalnych uprawnien w Interpolu, nie wspominajac o pozostalych siedemdziesieciu procentach swiatowych sluzb wywiadowczych, musialem wlamywac sie do tego komputera. To dlatego, ze Schloss Zonigen znajduje sie wsrod plikow zastrzezonych.

Szwajcarskie sledztwa dotyczyly porwan lub zaginiec, oskarzen o szantaz, finansowych oraz bankowych nieprawidlowosci, a przeciez wszyscy wiemy, ze Szwajcarzy znaja sie na tych sprawach znakomicie... Wyglada na to, ze wysunieto sporo zarzutow przeciwko Simonowi Salcombe'owi i spolce, ale niczego mu nie udowodniono. Dochodzenia do niczego nie doprowadzily lub zatrzymywaly sie w miejscu. To tak, jakbysmy mieli do czynienia ze szwajcarska mafia lub czyms podobnym.

-Tak, lub czyms podobnym - powtorzyl za nim Trask. - Mow dalej... jesli w ogole jest cos jeszcze do powiedzenia.

-Tak, jeszcze tylko jedno. Chodzi o te potworne morderstwa, w ktorych Salcombe prawdopodobnie maczal palce.

Morderstwa? - pomyslal Trask - W liczbie mnogiej? A moze jednak to tylko przejezyczenie.

-Wiem, ze szef szczegolnie sie tym interesuje, bo mimo ze w naszym wydziale wszystko jest dosc niezwykle, to smierc Gregory'ego Stampera, jego - jak to powiedziec? - wynicowanie jest wyjatkowe, nawet jak na nasz wydzial. Jednak pozostale przypadki smierci sa nie mniej niezwykle...

-Przypadki? - spytal Trask. - Momencik! Inne przypadki smierci? Takiej jak Gregory'ego Stampera? Czy nie kazalem pracowac nad tym...

-...mnie - wtracil David Chung. - Powiedziales, ze mam komus kazac zajac sie tym. Komus, kto nie ma teraz nadmiaru zajec. Wiec przekazalem to...

-...mnie - powiedzial zdenerwowanym glosem Kellway. - Mialem juz wczesniej zameldowac o moich odkryciach. Moze nawet rano, ale byles bardzo zajety. Poza tym poszukiwalem innych przypadkow.

Trask otworzyl usta ze zdziwienia. Po sekundzie zmruzyl oczy i powtorzyl slowa Kellwaya:

-Poszukiwales innych przypadkow? - przerwal na chwile, wzial glebszy oddech i kontynuowal: - Rozumiem. Masz racje. Mialem rano mase roboty. Moze nam teraz o tym opowiesz?

W pomieszczeniu zapadla grobowa cisza i wszyscy czekali, az Kellway zacznie mowic dalej...Kellway wyciagnal zniszczony notatnik, otworzyl go i zaczal mowic:

-Mam tutaj dosc dluga liste, ale bede sie streszczac. Zaczelo sie od Stampera na terenie Zjednoczonego Krolestwa. Jesli St John ma racje, to jego zona jest kolejna ofiara w naszym kraju, ale na razie nie ma na to dowodow. Kelly St John nie zostala uszkodzona ani zmieniona w taki sam niesamowity i niewiarygodny sposob, jak mialo to miejsce w wypadku Stampera. Jednak jej smierc z pewnoscia nie posiada racjonalnego wytlumaczenia, a ona sama miala zwiazek z postacia Simona Salcombe'a.

Przejdzmy do innych krajow. Jakies trzy, cztery miesiace przed upadkiem Muru Berlinskiego, czyli w polowie lipca ubieglego roku, zniknela wazna postac ze wschodnioniemieckiej Stasi - Ernst Stenger. Stenger byl skorumpowanym brutalem z dluga lista zbrodni i przewinien. Musial wiedziec, co go czeka, i postanowil zniknac. Od tego czasu poszukiwaly go sluzby specjalne Rosji, Niemiec, Wielkiej Brytanii oraz innych krajow. Uwazano, ze przebywa gdzies w Szwajcarii, gdzie Stasi gromadzila na tajnych kontach bankowych rosyjskie zloto otrzymywane w zamian za swiadczone uslugi. Nie udalo sie odnalezc ani jego, ani zlota Stasi, ale wyglada na to, ze odnalazl go ktos inny.

Tydzien temu znaleziono jego cialo w luksusowej willi w Innsbrucku w Austrii. Wlasciciel willi przyjechal upomniec sie o niezaplacone rachunki. Nieznosny fetor kazal mu udac sie do ogrodu, gdzie w basenie, na powierzchni wody zielonej jak zupa, unosily sie zwloki Stengera przypominajace kawal surowego, wypatroszonego miesa. Jak mozna sie domyslic, byl wynicowany. Mieszkal w tym miejscu pod przybranym nazwiskiem wraz z zona mlodsza od niego o dwadziescia lat. Eriki Stenger nie widziano od trzech miesiecy i nadal nie wiadomo, gdzie sie znajduje. Ernsta rozpoznano dzieki badaniom DNA. Przy okazji odkryto, ze jego DNA zostalo w dziwny sposob poszatkowane... Nie pytajcie mnie o szczegoly, bo i tak sie na tym nie znam. Znalezione w willi liczne dokumenty odnosily sie do kogos, kto nazywal sie Frau Gerda Lessing i mieszkal - jak sie domyslacie - w Schloss Zonigen. W willi znaleziono takze garsc, ale tylko garsc, krugerrandow. Przesluchiwana przez policje pokojowka zeznala, ze czesto widziala, jak Stenger przeliczal monety pakowane po dwadziescia sztuk, z ktorych kazda zawierala uncje czystego zlota. Wygladalo to jak wielka wygrana w kasynie...

Te informacje udostepnil nam wywiad niemiecki. Teraz Afryka...

Kiedy Organizacja Narodow Zjednoczonych wyslala jednostki wojskowe do Zugandy po smierci generala Wilsona Gundaweiego, pojechalo tam rowniez kilku oficerow z MI6. Oddzialy ONZ nie mialy zbyt wiele do roboty, sasiadom - Kasabi - wystarczylo, ze Gundawei nie zyje i ze mozna powrocic do starych granic, odzyskujac terytoria zagarniete wczesniej przez Zugande. ONZ zlapalo jednego z oficerow, ktorzy przezyli wojne. Byl to sluzacy w ochronie generala kapitan, ktory widzial smierc przywodcy kraju.

Facet obarczal wina za smierc generala kogos o nazwisku Guyler Schweitzer, kto przylecial do Zugandy prywatnym odrzutowcem i chcial, zeby Gundawei oddal mu jakis dlug, i to w zlocie. Jestem pewien, ze zauwazyliscie, jak temat zlota przewija sie niczym wazny watek z powiesci szpiegowskiej...

Jesli chodzi o Gundaweiego, to jego palac zostal spladrowany i podpalony. Jednak pokoj, w ktorym znaleziono cialo generala, najprawdopodobniej jego sypialnia, nie byl szczegolnie zniszczony. Obok ciala generala lezaly zwloki jego syna Petera Gundaweiego. Zdaniem kapitana obaj zostali zamordowani przez rzeczonego Guylera Schweitzera. Jednak z cial obu zabitych wyciagnieto kule wystrzelone z broni kapitana.

Prawdopodobnie Peter Gundawei zmarl na AIDS, jeszcze zanim dosiegly go kule. Co do ojca... nikt sie nie zastanawial nad tym, dlaczego go zastrzelono. Patolog z jednostek ONZ potwierdzil, ze bezposrednia przyczyna smierci byl postrzal, ale facet i tak by umarl z powodu, hm...

-Wynicowania? - ponaglil go Trask.

-Wlasnie. Raport patologa mowi, ze general wygladal tak z powodu wysokiej temperatury plonacego lozka i tluszczu.Wnetrznosci Gundaweiego, jego organy zyciowe, musialy sie przegrzac i zagotowac. Pod wplywem cisnienia mozg wyszedl mu uchem. Cale cialo oddzielilo sie w jakis sposob od kosci.

Co do Guylera Schweitzera...

-...ze Schloss Zonigen, tak? - ponownie wtracil sie Trask.

-Na to wyglada. Lotnisko w Zugandzie nie jest zbyt wielkie, ale prowadzi rejestr lotow. Samolot nie nalezal do Schweitzera. Jest zarejestrowany w Genewie, stacjonuje w Bernie, gdzie mieszka jego wlasciciel, a zarazem pilot. Mozna go wynajac jako powietrzna taksowke.

Przejdzmy do kolejnego Ernsta. Tym razem do Ernsta Zittermenscha, ktory sam nadal sobie tytul lorda.

-To on jeszcze zyje? - zdziwil sie Trask.

-Tak - Kellway skinal glowa. - Nawet probowalem porozmawiac z nim przez telefon, ale nie mial ochoty na pogawedki ze mna. Jednak jego sluzacy zapewnil mnie, ze Ernst zyje, czuje sie swietnie i wlasnie zabawia sie z mloda dama. Calkiem niezle jak na faceta z nieoperacyjnym rakiem zoladka, ktoremu lekarze dawali nie wiecej niz kilka tygodni zycia. A bylo to trzy lata temu!

-Chciales rozmawiac z Zittermenschem? - spytal lan Goodly. - Chyba wiesz, jak bardzo musimy byc ostrozni? Co takiego chciales mu powiedziec?

-Chcialem powiedziec, ze jestem ciezko chory i ze byc moze moglbym skorzystac z jego doswiadczenia. Czy jest zadowolony z terapii, jaka zastosowal wobec niego Simon Salcombe... cos w tym rodzaju. Uzylbym oczywiscie pseudonimu. Nasza linia telefoniczna jest nie do namierzenia, poza tym sadze, ze predzej czy pozniej i tak bedziemy musieli porozmawiac z Zittermenschem.

-To prawda - powiedzial Trask. - To samo tyczy sie tego pilota z Berna i wszystkich, ktorzy maja zwiazek z ta sprawa na przyklad zona Gregory'ego Stampera. Ale kontynuuj. Masz cos jeszcze?

-Calkiem sporo. Jeszcze nie skonczylem raportu, ale wkrotce dostaniesz go. Jest jeszcze co najmniej jedna rzecz, o ktorej powinienes wiedziec... - Kellway przerwal na chwile, po czym zadal pytanie: - Amerykanie w ostatnich czasach niezbyt nas kochali, prawda?

-Prawda - Trask skinal glowa. - Moga byc troche zazdrosni, przynajmniej jesli chodzi o wywiad. Oni maja problemy nawet z komunikacja pomiedzy ich wlasnymi sluzbami. O co ci konkretnie chodzi? Nie chca wspolpracowac?

-Przeciwnie - odrzekl Kellway. - Kwatera glowna CIA w Langley wspolpracuje z nami bardzo chetnie.

-CIA? - zdziwil sie Trask. - To dosc zaskakujace!

-Poczatkowo byli raczej niechetni - kontynuowal Kellway - ale kiedy powiazalismy niewytlumaczalne przypadki zgonow ze zlotem, to rzucili sie na mnie jak pijawki! Wiedzieli wszystko o smierci Wilsona Gundaweiego, ponadto mieli dane mowiace o pewnym wielkim magnacie naftowym z Texasu. Kiedy do ich ukladanki dodalem nazwisko Gregory'ego Stampera, wowczas odkryli wszystkie karty. Czy wyobrazacie sobie intruza, zlodzieja zlota, w Forcie Knox?

-Momencik - Trask uniosl do gory dlon. - Gregory Stamper i Fort Knox? Co to ma wspolnego ze soba? Dlaczego CIA interesuje sie zmarlym brytyjskim politykiem?

-Istnieje wspolny mianownik - odparl Kellway. - Zloto!

-Aha! - zgodzil sie z nim Trask. - Stamper mial udzialy w koncernach zajmujacych sie wydobywaniem metali szlachetnych.

-Byl kolekcjonerem ozdob ze zlota. Ale jego zona mowi, ze znalezli sie na krawedzi bankructwa.

-Dobra - Trask pokiwal glowa. - Opowiedz nam teraz o tej sprawie z Fortu Knox. Jak to mozliwe, ze znalazl sie tam intruz? Zlodziej?

-Wlasnie nad tym glowi sie CIA. Moge ci tylko powiedziec, czego dowiedzialem sie od nich i co zobaczylem na monitorze komputera.

-Momencik! Skopiowales to?

-Oczywiscie. Mam to w moim biurze.

-No to chodzmy tam. Powiada sie, ze jeden obraz wart jest tysiaca slow.

-Hm... Mam nagranie wiecej niz jednego obrazu - odparl Kellway, wstajac z krzesla. - Cala scene, ktora nagraly kamery ochrony w Forcie Knox. Jest tam rowniez obraz straznika, ktorego znaleziono w podziemiach, gdzie przechowuja rezerwy zlota. Pojedyncza gwiazdka na jego naramiennikach wskazuje na to, ze byl... byl porucznikiem. - Kellway przerwal, zeby zwilzyc jezykiem wyschniete usta, po czym dodal cichym glosem: - Powinienem cie ostrzec, ze raczej nie bedziesz chcial patrzec na tego czlowieka. Wystarczy jeden rzut oka...

Biuro Alana Kellwaya, podobnie jak wiekszosc biur innych pracownikow Wydzialu E, bylo zaadaptowanym pokojem hotelowym. Kiedy Wydzial E otrzymal przed laty gorne pietro hotelu i urzadzil swoja centrale, pokoje hotelowe nie zostaly przebudowane i w duzej mierze pozostaly niezmienione. Kellway wiekszosc czasu spedzal na pracy w pomieszczeniu dowodzenia, ktore kiedys bylo sala konferencyjna. Jednak podobnie jak wiekszosc agentow chetnie wymykal sie do wlasnego pokoju, gdzie przechowywal akta, raporty i dokumenty, nad ktorymi aktualnie pracowal. Przeniosl kasete do pokoju po to, zeby dokladniej zbadac nagrany material i lepiej ja zabezpieczyc przed niepowolanymi osobami.

Teraz wraz z tuzinem tloczacych sie w pokoiku kolegow i patrzacym mu przez ramie Traskiem zajal sie wkladaniem kasety do odtwarzacza, przewijaniem i wynajdywaniem konkretnej sceny. W koncu na ekranie pojawila sie sekwencja czarno-bialych obrazow.

-To sa zdjecia wykonywane automatycznie w pietnasto-sekundowych odstepach - wyjasnil Kellway.

Pierwsze zdjecie przedstawialo wielkie podziemia, zwezajace sie w dlugiej perspektywie biale sciany i zaokraglone w gornej czesci stalowe drzwi na koncu korytarza. Poczatkowo najwieksze wrazenie sprawiala wielkosc pomieszczenia, ktore mialo rozmiar sredniej wielkosci hangaru lotniczego, ale brak okien od razu przypominal, ze jest to budowla umieszczona pod ziemia.

Przy obu bocznych scianach pomieszczenia biegly pomosty. W srodku oddzielone trzema ciagami komunikacyjnymi staly cztery rzedy zamknietych klatek, w ktorych na metalowych paletach spoczywalo zloto. Po drugiej stronie pomieszczenia pozostawiono wystarczajaca ilosc miejsca, zeby mozna bylo swobodnie manewrowac stojacym po lewej stronie wozkiem widlowym. Pierwsze zdjecie bylo bardzo wyrazne, czarno-biale szczegoly byly ostre oprocz miejsc, gdzie blask zlota dawal zbyt duzo swiatla.

Ekran zamigotal i pokazal drugie zdjecie, ktore wygladalo dokladnie tak samo jak pierwsze.

Nastepnie pojawil sie kolejny blysk, a wraz z nim trzecie zdjecie, na ktorym szczegoly byly lekko rozmazane, jak gdyby aparat zaczal wibrowac pod wplywem aktywnosci niewidocznej na ekranie. W alejce po prawej stronie stal nienaturalnie wysoki i chudy jak patyk mezczyzna o dlugiej szyi, w bialym kaftanie z wysokim kolnierzem. Pojawil sie doslownie znikad.

Wszystko wokol niego bylo biale: skora przypominajaca papier, siwe, dlugie i zwiazane na szczycie glowy wlosy i kaftan, ktory az razil biela. Tylko oczy byly czarne, gleboko osadzone pod siwymi waskimi brwiami. Biel polaczona z efektem rozmazania obrazu sprawiala, ze ciezko bylo patrzec na postac.

-Tylko pietnascie sekund przerwy? - mruknal pod nosem Trask. - Skad wzial sie ten koles?

-Dobre pytanie - odparl Kellway. - Tez chcialbym znac na nie odpowiedz, podobnie jak CIA, FBI, a zwlaszcza wojskowe szychy z Fortu Knox. Ale patrz dalej, to, co najdziwniejsze, dopiero sie pojawi. - Ta rada nie byla potrzebna, poniewaz wszyscy w pokoju skupili swoj wzrok na ekranie.

Pstryk! Wysoki mezczyzna znajdowal sie wewnatrz jednej z klatek i chwytal za sztabe zlotal

-Co? - zdziwil sie Trask, zblizajac twarz do ekranu. - Przeciez te klatki sa pozamykane! A odstep pomiedzy pretami to moze jakies szesc cali. On raczej nie jest az tak bardzo chudy, prawda?

Pstryk! W korytarzu, na podlodze, pomiedzy rzedami klatek lezaly trzy sztaby zlota. Mogly zostac wypchniete pomiedzy pretami klatki, a potem upuszczone na podloge. Mezczyzna w klatce pochylal sie nad czwarta sztabka ale jego glowa zastygla nieruchomo w pozycji nasluchiwania.

-W tej chwili czujniki na paletach wykryly jego obecnosc - odezwal sie Kellway. - Jesli zmienia sie waga, to zostaje wlaczony alarm, ale...

Pstryk!

-...facet nie wyglada na takiego, co sie tym przejmuje. Moze tylko troche szybciej pracuje.

Pstryk! Pojawilo sie kolejne zamazane zdjecie. Pstryk! Mezczyzna w kaftanie nadal pracowicie zajmowal sie sztabkami zlota.Pstryk! Jego waska dlon z dlugimi palcami wysunela sie pomiedzy pretami klatki i upuscila na podloge kolejny cenny ladunek.

Intruz faktycznie nie przejmowal sie alarmem, bo na podlodze obok klatki lezalo jakies pietnascie, moze szesnascie sztabek. Jednak teraz otworzyly sie stalowe drzwi na koncu korytarza i do podziemi weszla ubrana w mundur meska postac. Porucznik szedl z wyciagnieta do przodu bronia, starajac sie zmniejszyc pole razenia, i krzyczal cos - prawdopodobnie rozkaz lub ostrzezenie - ale kamery rejestrowaly wylacznie obraz, wiec nic nie bylo slychac.

Pstryk! Zblizajac sie do klatki, oficer, najwyrazniej calkowicie zdumiony obecnoscia przybysza, opuscil lufe broni ku podlodze. Wysoki mezczyzna w klatce wydawal sie uwieziony na dobre.

Pstryk! Pomimo niewyraznego zdjecia na twarzy porucznika widac emocje: nie jest juz zdumiony, ale wsciekly. Siegnal za prety i zlapal intruza za kaftan. Jego bron nadal wycelowana byla w podloge. Wiedzial, ze nie grozi mu zadne niebezpieczenstwo.

Pstryk! A jednak grozilo!

Z rozpostartymi ramionami porucznik znalazl sie w powietrzu, calym cialem, wlacznie z butami ponad powierzchnia podlogi. Bron upadla obok stop, a intruz znajdowal sie teraz na zewnatrz klatki! Jedna reka odpychal od siebie porucznika.

Pstryk! Wysoki mezczyzna poprawial swoj kaftan, a porucznik lezal na boku zwiniety w pozycj i embrionalnej. Tylko ze jego oczy byly teraz wytrzeszczone, a szeroko otwarte usta zastygly w niemym krzyku.

Pstryk! Intruza juz nie bylo, a wraz z nim zniknelo zloto. Porucznik nie lezal juz zwiniety jak embrion, ale przybral ksztalt kuli! Jego mundur eksplodowal rozepchniety przeksztalcajacym sie cialem! Przez stalowe drzwi do pomieszczenia wbieglo trzech kolejnych straznikow.

Kellway nacisnal przycisk pauzy i powiedzial:

-Sir?

-Tak, o co chodzi? - odparl Trask ochryplym glosem.

-Mamy kilka zdjec zrobionych przez zandarmerie wojskowa ze zblizeniem ciala porucznika. Zrobili je w tym samym miejscu, gdzie znaleziono cialo. Chce pan zobaczyc?

-Nie, jesli zostal wynicowany - odparl Trask. - To juz widzialem.

-Nie zostal wynicowany. - Kellway pokrecil glowa. - Cos sie z nim stalo, ale nie to...

-Dobrze, pokaz te zdjecia. A przynajmniej jedno. Jestem pewien, ze widzialem gorsze rzeczy.

To fakt, ze Trask widzial gorsze rzeczy, ale niewiele gorsze.

Na kolorowym zdjeciu, ktore wlasnie pojawilo sie na ekranie, jakis rzezbiarz ociosal kawal rozowo-purpurowo-blekitno-zylastego marmuru, z ktorego uformowal prawie idealna kule o srednicy okolo dwudziestu cali. Jednak z chwila gdy oczy ogladajacych rozpoznaly obserwowany przedmiot, powod, dla ktorego kula nie byla idealnie okragla, ale lekko obla, stal sie oczywisty... W taki wlasnie sposob grawitacja oddzialywala na substancje, ktora nie byla jednak tak twarda jak marmur. W rzeczywistosci substancja skladala sie z miesa, krwi i kosci, z tego, co kiedys bylo porucznikiem.

Trask z trudem powstrzymal drganie kacika ust, po czym wychrypial:

-Pokaz kolejne.

Kellway glosno przelknal sline, ale wykonal rozkaz. Tym razem Trask oraz pozostali agenci mogli zobaczyc zdjecie, ktore ukazywalo druga strone... tego, co kiedys bylo czlowiekiem. Widac bylo splaszczona twarz porucznika, przerazone oczy patrzace ze zgroza, otwarte usta i jezyk wystajacy z ust. Wzdluz tej nieprawdopodobnie zmiksowanej jednolitej kuli miesa zwisaly strzepy munduru i bielizny rozerwane w trakcie zachodzacej transformacji.

Nie bylo to wynicowanie, ale Trask gotow bylby sie zalozyc, ze rowniez i za ta transformacja stala ta sama sila co za wynicowaniem.

-Wylacz to kurestwo! - sapnal, odwrocil sie i wyszedl z pokoju...ne. Chodzi o to, ze wcale bym sie nie zdziwil, gdyby przez te drzwi przeszedl Nekroskop we wlasnej osobie. Oczywiscie bylbym zaskoczony, moze nawet bym zemdlal, ale nie byloby to takie nieoczekiwane. To bylo silne uczucie obecnosci. No i dochodzi to, czego doswiadczylem dzisiaj po poludniu. - Chung zwrocil sie do prekognity: - lan, rozumiem twoje wczesniejsze watpliwosci dotyczace ewentualnych bledow w moich odczytach. Zgadzam sie takze z tym, ze niemozliwe jest, zeby St John w ciagu minuty przeniosl sie z Zakynthos do Londynu. Ale zrobil to, no chyba ze ma blizniaka posiadajacego dokladnie taka sama aure. Paul zgadza sie z moimi wnioskami.

-Dobrze wiesz o tym, ze tylko jeden czlowiek potrafil dokonywac takich rzeczy, czyli w jednej chwili przenosic sie z danego miejsca na inne - stwierdzil Trask, ktory nie watpil w szczerosc wypowiedzi Chunga.

-Tylko ze to juz nalezy do przeszlosci, moj przyjacielu - wtracil sie Goodly.

-Oczywiscie, ze tak! - powiedzial podekscytowany Chung. - Tylko ze przeszlosc wraca. Wszyscy widzielismy tego kolesia w kaftanie, ktory kradl zloto w Forcie Knox. Potrafil wchodzic i wychodzic z zamknietej klatki, a co do jego przybycia do fortu, to po prostu pojawil sie w podziemiach, a potem zniknal! Kiedy to zobaczylem, znowu przyszedl mi na mysl Harry Keogh.

-Mnie tez - powiedzial Trask. - Mysle, ze kazdemu z nas. Ale po zastanowieniu sie stwierdzilem, ze nie mialo to nic wspolnego z Kontinuum Mobiusa.

-Dlaczego? - zdziwil sie Goodly.

-Poniewaz Harry musial fizycznie przemieszczac sie przez drzwi; wchodzic w nie, wplywac, nurkowac i tak dalej. On wywolywal tak zwane drzwi Mobiusa. Dla nas byly niewidoczne, ale mimo to istnialy. Harry musial przez nie przejsc, natomiast ta postac z Fortu Knox nie bylaby w stanie podniesc wszystkich sztabek i przeniesc je przez drzwi. Dla zwyklego czlowieka byloby to zbyt ciezkie i niewygodne. A on po prostu owinal te sztaby swoim kaftanem i pstryk!...

-Juz go nie ma - dokonczyl Goodly, kiwajac glowa. - A wiec musialo to byc cos podobnego do Kontinuum Mobiusa, prawda?

Kiedy wszyscy agenci wyszli z pokoju Kellwaya, udajac sie do swoich zajec, Trask przywolal trojke z nich: prekognite lana Goodly'ego, lokalizatora Davida Chunga oraz telepate Paula Garveya, i poprosil, zeby poszli z nim do jego gabinetu. Po zamknieciu drzwi Trask usiadl za swoim biurkiem, a po drugiej stronie blatu zasiedli na krzeslach Goodly i Garvey, natomiast Chung wolal stac.

Trask potarl w zamysleniu brode, po czym odezwal sie:

-Jestem pewien, ze w tej sprawie macie podobne zdanie jak ja. Mysle, ze to dotyczy calego Wydzialu E. Cos tutaj wydaje sie byc znacznie wiecej niz tylko zbiegiem okolicznosci. Kellway nie jest jedynym z dostepnych nam detektywow, wszyscy jestesmy detektywami na rozne sposoby. Jezeli chodzi o mnie, to nigdy nie polegalem wylacznie na swojej zdolnosci w wykrywaniu klamstwa. Choc wiem, ze jest to talent podarowany mi przez Boga, to chetnie korzystam rowniez z mojego mozgu, rowniez pochodzacego od Niego.

Nie wierze w przypadki. Pojedynczy zbieg okolicznosci mozna nazwac synchronicznoscia. Dwa podobne przypadki tez moga sie jeszcze zmiescic w tej definicji. Ale gdy po jakims czasie mamy do czynienia z prawdziwym zalewem analogicznych zbiegow okolicznosci, to jak to wowczas mamy nazwac? Wiecie, co mam na mysli? O czym wlasnie mowie?

Nastepnie, zanim ktokolwiek zdazyl sie odezwac, Trask rzucil spojrzenie Garveyowi i dodal:

-Ty, Paul, nie musisz odpowiadac, bo wiem, ze potrafisz mnie przejrzec na wylot. Ale moze David? Mam takie wrazenie, ze chciales cos powiedziec w sali dowodzenia. Czy mam racje?

-Tak - Chung pokiwal glowa. - Cos chodzi mi po glowie od chwili, gdy sprowadzilismy tutaj Scotta St Johna. Ale jak dotad nie potrafilem tego sformulowac w slowach... nawet teraz moze mi sie to nie udac. Kiedy tamtego dnia przechodzilem obok pokoju Harry'ego Keogha, cos poruszylo siew moim wnetrzu. To bylo tylko uczucie... ale za to niesamowicie dziw

-Najwyrazniej - odpowiedzial Paul Garvey. - Poza tym Harry dzieki Kontinuum Mobiusa mogl nie tylko podrozowac w czterowymiarowej czasoprzestrzeni, ale takze przekraczac ja. Byl w innym swiecie razem z Zek Foener i Jazzem Simmonsem, gdzie walczyli z Wampyrami. Ale to byl tylko jeden swiat, a co bedzie, gdy...

-...gdy okaze sie, ze sa jeszcze inne swiaty? - tym razem przemowil Trask.

-I to nie tylko rownolegle - rzekl Chung. - Chodzi o to, ze tam sa miliardy swiatow! - pokazal reka dookola siebie. - Ta... osoba w Forcie Knox, czy to przypominalo wam czlowieka? Moim zdaniem czlowiek tak nie wyglada. Od samego patrzenia na niego ciarki przechodzily mi po plecach, nie mowiac, co mi sie dzialo, gdy zobaczylem, jak postapil z porucznikiem.

-Przynajmniej wiemy, w jaki sposob oni morduja ludzi - stwierdzil Goodly.

O to chodzi, oni - powiedzial Trask. - Cala trojka. Znowu pojawia sie ta liczba. Simon Salcombe, Gerda Lessing i ten koles z Fortu Knox, jak mu bylo? Guyler...

-Schweitzer - dokonczyl Garvey. - Najwyrazniej przybral nazwisko, sugerujac sie miejscem zamieszkania. Ale to zabojstwo...

-To byla prawie natychmiastowa metamorfoza - stwierdzil Goodly. - Mutacja czlowieka, ktora nie jest w stanie dluzej zyc w takiej postaci! Najwidoczniej oni moga roznicowac stopien przemiany i bolu, wydluzajac cierpienia lub zabijajac w jednej chwili.

-Kelly St John - ponurym tonem odezwal sie Trask. - Jej zycie skonczylo sie w ciagu zaledwie kilku dni. Najwidoczniej Salcombe nie chcial byc kojarzony z jej smiercia. A co ze Stamperem?

-Moze nie udalo mu sie zaplacic za uslugi - odpowiedzial Garvey - za uzdrowienie syna. Zastanawiam sie nad tym, czy oni moga zmieniac swoje wlasne ksztalty.

-Potrafia uzdrawiac rownie skutecznie jak zabijac - wtracil sie Goodly. - Maja... talent. Kiedy chca osiagnac jakis cel, moga uzywac go do uzdrawiania, a jesli cos im grozi, to dzieki swoim talentom zabijaja.

-Jest jeszcze jedna rzecz, nad ktora pracowalem - powiedzial Chung. - Czy pamietacie te noc, kiedy wszyscy tutaj przyszlismy, zeby ogladac... hm, nie wiem, jak to nazwac... powiedzmy: odejscie Harry'ego? Na pewno pamietacie. Wiemy, ze Nekroskop Harry Keogh nie zyje, ze umarl w Krainie Gwiazd, w swiecie Wampyrow. Ale to co najwazniejsze, to czas zgonu.

-A wiec - rzekl Trask, patrzac uwaznie na lokalizatora - mialem racje: wiesz wiecej, niz powiedziales. Nie chodzi o to, ze cos ukryles, tylko nie bylo czasu, zeby o tym porozmawiac. Mozliwe, ze ja rowniez pracowalem nad dojsciem do tego samego wniosku. Bede zgadywal: mowimy o godzinie, w ktorej zmarl Nekroskop, mam racje? Teraz juz wiesz, o co mi chodzilo, gdy mowilem o przypadkach, zbiegach okolicznosci, synchronicznosci i tak dalej? Oto co odkrylem: St John zaczal rozwijac swoje paranormalne zdolnosci natychmiast po tym, gdy umarl Harry Keogh.

-Tak, to prawda - przytaknal Chung. - Ale to jeszcze nie wszystko.

-Tak? A co jeszcze?

-Nie tylko Harry umarl tego niedzielnego poranka o 3:3 3. Umarla wtedy rowniez Kelly St John. I to dokladnie w tej samej minucie!

Trask patrzyl ze zdumieniem na Chunga, tak samo Garvey i Goodly.

-Tak wiec - kontynuowal lokalizator - jesli nie jest to zbieg okolicznosci czy synchronicznosc, to istnieje zwiazek pomiedzy zmarlym Harrym Keoghiem a bardzo zywotnym Scottem St Johnem.

Trask odzyskal glos i powiedzial:

-Mozna powiedziec, ze od smierci Harry'ego to najlepsza nowina, jaka do nas dotarla. Jesli St John i ludzie, ktorzy z nim pracuja sa w jakims stopniu pod wplywem Harry'ego...

-...to jest to dla nas dobry znak - dokonczyl Chung.

-Racja - rzekl Trask. - Ale kim sa jego przyjaciele? Kim jest ta kobieta, Shania? No i o co chodzi z tym kims, kto nazywa sie Wilk?

W tej samej chwili Garvey glosno westchnal, sprawiajac, ze oczy pozostalej trojki skierowaly sie na niego.

-O co chodzi, Paul? - spytal zaniepokojony Trask. Po chwili sam glosniej odetchnal, nerwowo pstryknal palcami i dodal: - Niech to szlag! Przegapiles swoja wizyte u neurologa!- Co? - zdziwil sie Garvey, wygladal na mocno zdezorientowanego. - No tak, masz racje. Zapomnialem o tym, kiedy Kellway zaczal opowiadac o swoich odkryciach. Ale tu nie chodzi o neurologa. Tym sie akurat nie przejmuje, zwlaszcza gdy nasz swiat czeka koniec, i to za niecaly tydzien! Chodzi o to, co powiedziales.

-Co powiedzialem? - powtorzyl za nim Trask. - O co ci chodzi?

-Zadaj sobie takie pytanie: czy znamy kogos, kto mieszka na wyspie Zakynthos?

-Zek Foener i Michael J. Simmons - odparl natychmiast Trask.

Ale Garvey dodal: - I...?

-I co? - powtorzyl ponownie Trask, wykazujac rosnace zniecierpliwienie. - Powiedz, o co ci chodzi.

-I wilk - rzekl Garvey. - Chodzi mi o prawdziwego dzikiego wilka pochodzacego z gorskich regionow Krainy Slonca i Gwiazd. Wiesz, co ci powiem? Kiedy podazylem mysla za Chungiem do domu St Johna, to chociaz wyczulem za tym smogiem trzy umysly, zaloze sie o wszystkie pieniadze, ze nie wszystkie nalezaly do ludzi.

Na dluzsza chwile zapadla cisza, po czym odezwal sie Trask:

-Chcesz mi powiedziec, ze trzecim czlonkiem zespolu St Johna i jego tajemniczej kobiety jest wilk?

-Uwazam, ze to mozliwe - stwierdzil Garvey. - I wiem, jak to sprawdzic. Mamy numer telefonu do Zek na Zante?

-Ale nie wolno nam - odezwal sie lan Goodly swoim wysokim glosem.

-Musimy - przerwal mu Trask. - Przepraszam, lan, ale nie mozemy juz dluzej czekac. Pomimo albo z powodu twoich przepowiedni. Sam powiedziales, ze zostal nam niecaly tydzien. Tylko do czego, do jakiego zdarzenia? Jakiegos kolejnego Wielkiego Wybuchu? Tego, o czym wspominala Anna Maria English? Nie mozemy po prostu siedziec bezczynnie. St John, nieznana kobieta i... wilk, na litosc boska przeciw nie wiadomo jakim piekielnym pomiotom czajacym sie w Szwajcarskich Alpach?! Oczywiscie, ze nie bedziemy rozglaszac o naszych dzialaniach, zrobimy to po cichu, ale musimy tam jechac!

Przerwal na chwile, przyjrzal sie kazdemu po kolei, po czym powiedzial:

-Dobra, posluchajcie, co chce zrobic...

W prywatnej, wykutej w skale kwaterze w Schloss Zonigen Trojka Mordrich siedziala przy okraglym marmurowym stoliku, trzymajac sie za rece. Wszyscy mieli na sobie kaftany z wysoko postawionymi kolnierzami: Mordri Jeden, czyli Gerda Lessing, w kolorze czarnym jak przestrzen kosmiczna; Mordri Dwa, znany takze jako Simon Salcombe, w kolorze ciemnoszarym; Mordri Trzy, ktory przybral ziemskie imie Guyler Schweitzer, w kolorze bialym i tak czystym, ze az razil w oczy. Ich ciemne gleboko osadzone oczy byly'zamkniete, twarze pozbawione ciepla typowego dla Shingow mialy ostre i grozne rysy. Na ich prawych ramionach siedzialy Khiffy przyczepione jedna konczyna do szyi, druga zaglebione w uszach swych gospodarzy, wnikajac w ich mysli, a byc moze rowniez zwiekszajac ich moc. Otwarte czerwone oczka Khiffow wygladaly na nieobecne, jakby patrzyly gdzies daleko. I tak wlasnie bylo, poniewaz Khiffy wraz ze swoimi gospodarzami zaangazowane byly w jedna z kolejnych prob przenikniecia smogu umyslowego zaslaniajacego Centrale Wydzialu E w Londynie.

Przez kilka godzin starali sie dotrzec do wnetrza umyslow agentow pracujacych w Wydziale E, wciaz natykajac sie na geste oslony. Jednak chociaz glowny kierunek poszukiwan nie przyniosl sukcesu, to na innym obszarze odkrycia okazaly sie znacznie bardziej interesujace.

Kiedy Trojka Mordrich powrocila ze swych mentalnych wypraw, powoli otworzyla oczy, Khiffy zas skurczyly sie i ukryly w dlugich glowach swoich gospodarzy. Praktycznie nie otwierajac waskich ust, Mordri Jeden powiedziala:

-Jak uwazacie, czy to mozliwe, ze zaniedbalismy nasze obowiazki? Nie docenilismy ich lub wykazalismy zbyt wiele zaufania, a moze nawet popelnilismy blad? Czy nie wkradla sie... pomylka?

-Co? Jak to? Zaniedbanie? - odpowiedzial Mordri Dwa glosem bardzo zblizonym do dzwieku wydawanego ustami.

Cala trojka rozluznila uscisk i wyprostowala sie. Odezwal sie osobnik w bialym kaftanie:- Chodzi o to, czy nasze srodki ostroznosci nie byly za malo skuteczne. Jestem pewien, ze dobrze to zrozumiales, Simon. W koncu miales zajac sie wewnetrznym kregiem, wlaczajac w to Londyn.

-Co to za insynuacja? - odparl Mordri Dwa, czyli Salcombe, skrecajac glowe wezowatym ruchem, aby spojrzec na kreature, ktora przybrala imie Guyler Schweitzer.

-Mc nie insynuuje, po prostu stwierdzam fakt! - padla odpowiedz. - Mozesz sam siebie zapytac: Jak pojawilo sie to niebezpieczenstwo? Kim sa ci, ktorych mysli kieruja sie ku nam? No i w koncu gdzie sie znajduja? Moge ci udzielic odpowiedzi: sa w Londynie!

Frau Gerda Lessing przerwala klotnie w zarodku:

-Nie oskarzam zadnego z czlonkow Trojki. Moglismy zastosowac ich metody, ale postanowilismy skorzystac z naszych, uznajac je za mniej nieporeczne i bardziej wysublimowane. Jesli chodzi o dotyk, to mozliwe, ze zbyt czesto i zbyt intensywnie z niego korzystalismy. Rzeczywiscie zwykle kule i noze bylyby calkowicie wystarczajace. Byc moze nie pokazalibysmy w ten sposob naszej wyzszosci, ale do naszych zadan i celow takie srodki bylyby wystarczajace.

-Moze i wystarczajace - odezwal sie Mordri Trzy - ale nie sprawilyby takiej przyjemnosci! Moj Khiff cieszy sie, kiedy czuje agonie, gdy obserwuje, jak ich ciala przeksztalcaja sie, wynicowuja i odwracaja srodkiem na zewnatrz. Moj Khiff to uwielbia! Poza tym kim sa ci ludzie, ktorych mielibysmy sie obawiac? To prymitywne istoty! Oni przecza naszym przekonaniom. Wierza w Boga, a nawet w bogow! Ale gdzie beda ich bogowie, gdy zrealizujemy nasz plan? Cywilizacje Saaknhi, Yomirsch, Masakhrii, nawet Shingowie wierzyli w bostwa, modlili sie do wszechmogacego uniwersalnego Stworcy. A gdzie sa teraz? Odeszli! Odeszli na zawsze. Zostala tylko nasza Trojka. Jestesmy ostatnimi Shingami. I wszelkie nasze dotychczasowe dokonania zmierzajace do ujawnienia tak zwanego bostwa wykazaly, ze zaden bog czy jego stworzenie nie jest w stanie zaburzyc naszego przekonania, iz wylacznie Nauka jest zrodlem Stworzenia.

Sluchacze mysleli przez chwile nad wrazeniami plynacymi z tego logicznego wywodu, po czym odezwala sie Mordri Jeden:

-Zasadniczo masz racje. Dobrze wiem, ze stoimy wyzej. W rzeczywistosci jako Trojka jestesmy niepokonani. Nasza Nauka jest niezniszczalna. Jednak i tak wyglada na to, ze wybilismy te stworzenia ze stanu blogosci. Pamietaj jednak, ze sa ich miliardy, a nas tylko troje.

-Zgadzam sie z toba - odparl Mordri Dwa. - Z punktu widzenia rasy sa zwyklym rojem. Ale jako jednostki lub male grupki moga stac sie naszymi rzeczywistymi wrogami i w pewnym stopniu mozemy nawet niepokoic sie ich istnieniem...

-Zwlaszcza tymi, ktorych przez swoje zachowanie zmusiles do dzialania - wtracil Mordri Trzy. - Jest ich garstka i na dodatek sa tylko ludzmi. Wyglada na to, ze boisz sie, Guylerze Schweitzer! Przed chwila argumentowales, ze oni nie maja zbyt wielkich zdolnosci. Skad zatem te smieszne i pozbawione podstaw oskarzenia? Zgadzam sie z toba, ze planete Ziemia zaludniaja prymitywne osobniki, wielbiciele boga i religijne naiwniaki. Ale jesli rzeczywiscie zostali zrobieni na jego obraz i podobienstwo, to gdzie on jest teraz, w godzinie najwiekszej potrzeby? Nie ma go. Nie dostrzegam najmniejszego zagrozenia ani dla nas, ani dla naszych planow. Udowodnimy ponad wszelka watpliwosc, chocby tylko samym sobie, ze mozliwosc istnienia ewentualnej najwyzszej istoty jest minimalna. Powtarzam raz jeszcze: te stworzenia sajedynie ludzmi!

Ale zanim Mordri Trzy zdolal odpowiedziec, wtracila sie Mordri Jeden:

-Jesli chodzi o bycie czlowiekiem, to moim zdaniem prawda wyglada inaczej. A skoro tak, to obaj jestescie w bledzie.

Wypowiedziala to tak chlodnym tonem, ze jej wspolnicy natychmiast zaprzestali mysli o dalszej sprzeczce i obaj spojrzeli na nia. Mordri Jeden zrobila niezgrabny ruch i wstala. Zrobila kilka krokow po kamiennej podlodze i kontynuowala:

-Powiedzcie mi, czy nie wyczuliscie jeszcze kogos? Chodzi mi o kogos poza ta grupka uzdolnionych ludzi w Londynie i jeszcze kilku na Morzu Srodziemnym. A jesli nie, to moze pomylilam sie, wyczuwajac umysl Shinga, ktory tu, w tym swiecie, probuje zorganizowac opozycje skierowana przeciwko nam. Na pewno sie nie myle, poniewaz z naszej trojki zawsze mialam najbardziej wyczulone zmysly. Poza tym pozostaje w zestrojeniu z kobiecymi emanacjami i rozpoznaje pewna stara nature. Juz raz sie nam przeciwstawila, a moj Khiff rozpoznaljej aure. On dobrze ja zna, nienawidzi jej tak samo jak i ja! Ponadto ona stworzyla wlasna Trojke. Razem z nia jest czlowiek i jeszcze ktos... ale nie wiem kto. Jego mysli wydaja mi sie bardzo dziwne. W ogole trudno powiedziec, ze mysli. Jezeli chodzi o nia, to dobrze ja znam i wy tez powinniscie ja pamietac.

-Ach! - Mentalne westchniecie Mordriego Trzy bylo jak maly rozblysk ognia pojawiajacy sie w umyslach jego wspolnikow. - Z pewnoscia chodzi ci o te samice z Trojki Shanii, o Shanie Dwa? Pamietam, jak wystepowala przeciwko nam na przesluchaniach, te jej smieszne insynuacje, ze oszalelismy. Teraz, gdy juz o tym wspomnialas, tez jestem w stanie wyczuc obecnosc jej umyslu, umyslu za oslonami. Myslalem, ze to pomylka, i dlatego nie wniknalem w to glebiej.

-Co do szalenstwa - odezwala sie Mordri Jeden - kazde z nas zostalo przebadane i stwierdzono, ze jestesmy na tyle niebezpieczni, ze trzeba nas uwiezic. Okazalo sie, ze nasze Khiffy sajeszcze bardziej szalone od nas!

Po chwil milczenia odezwal sie Mordri Trzy:

-Podobnie jak Trojka, ja takze wyczulem obecnosc Shanii Dwa, ale uznalem, ze to pomylka. Zatem... ta Shania przezyla zaglade systemu Shing. A skoro ona przezyla, to przezyc mogli jeszcze inni.

-Co do tego nie ma watpliwosci! - zauwazyl Mordri Trzy. - Wiele Trojek Shingow przeprowadzalo badania w odleglych systemach.

-Ale Shania Dwa - powiedziala Mordri Jeden - mogla byc na tyle blisko, ze widziala, co sie stalo z naszaplaneta... i wie, kto za to ponosi odpowiedzialnosc. To dlatego podaza za nami. Tylko ze my szukamy oswiecenia i sprawiedliwosci, a nia kieruje wylacznie zadza zemsty. To dlatego jest tak, jak juz wczesniej powiedzialam: sprzymierzyla sie z innymi - z ludzmi o paranormalnych zdolnosciach - aby przeszkodzic w realizacji naszych planow.

Mordri Dwa, ktory nazwal siebie Simonem Salcombe'em, podskoczyl do gory.

-Ona jest jedna, a nas jest troje! Poradzimy sobie z nia!

-Nie! - powiedziala Mordri Jeden. - To oczywiste, ze Shania Dwa umrze, ale razem z cala planeta Ziemia. Poniewaz prawie w tym samym czasie wyczulam ja w dwoch miejscach, to z pewnoscia posiada lokalizator. Nie wiem, kim sa jej rekruci, procz tego, ze potrafia oslaniac swoje umysly. Ale nie mozemy sobie pozwolic na zmiane planow. Jesli ten wrog chce z nami walczyc, to niech pojawi sie tutaj. To miejsce jest naturalna forteca. A tymczasem...

Mordri Jeden spojrzala na twarze wspolnikow i spytala:

-Na jakim etapie jest nasza praca? Jak dlugo musimy jeszcze pozostac w tym chorym swiecie, zanim litosciwie nie zakonczymy jego marnego bytu?

-Dziewiec... moze osiem dni... co najmniej! - odpowiedzial Mordri Trzy.

-Skrocmy to do siedmiu, a nawet szesciu dni, maksymalnie - rzucila krotko Mordri Jeden. - Wyslijcie Khiffy, zeby pogonily robotnikow, niech przyspiesza dzialania. Dajcie im wolna reke... oczywiscie w pewnych granicach, bo czasem wydaja sie nazbyt gorliwe. Jesli nasze Khiffy nie potrafia popedzic robotnikow i przyspieszyc pracy, to nie wiem, co lub kto moglby to uczynic...Tej samej nocy wyczerpany Scott St John spal w ramionach Shanii i plynal poprzez wzburzone oceany snow. Shania czasem budzila sie i starala sie oslonic zarowno siebie, jak i Scotta przed ewentualna obserwacja lub ingerencja. Wykapany, czysciutki i nakarmiony wilk lezal na miekkim kocu przed drzwiami sypialni. Nawet podczas glebokiego snu robil to samo co Shania: ukrywal sie za nieprzezroczysta zaslona mysli, ktore zaprzeczaly jego obecnosci w tym domu. W gruncie rzeczy bylo to dosc bliskie wilkowi, poniewaz byla to jego pierwsza noc spedzona w domu czlowieka. Dotychczas wilk znal tylko lasy i wzgorza poludniowo - wschodniej czesci wyspy Zante na Morzu Jonskim. Teraz snily mu sie gdaczace kury i uciekajace przed nim kroliki.

Za to Scottowi St Johnowi snilo sie zupelnie co innego. Shania nasluchiwala bicia jego serca oraz odglosow ze snow. Sny Scotta byly czyms, czego jeszcze nie spotkala w zadnym ze swiatow. Wiedziala, ze jest to cos znacznie wiecej niz tylko sny...

Scott znowu byl chlopcem. Mogl miec jedenascie, moze dwanascie lat. Nie orientowal sie, gdzie dokladnie sie znalazl, a moze bylo to wylacznie nikle pojecie. Siedzial na brzegu rzeki wraz z przyjacielem, obaj mieli zdjete buty i skarpetki i zanurzali stopy w chlodnej, rwacej wodzie. Bylo sloneczne letnie popoludnie. Promienie slonca odbijaly sie od pluszczacej wody i ogrzewaly twarze dwoch chlopcow.

-Dosc dziwne, nie sadzisz? - odezwal sie chlopiec dojrzalym meskim glosem. - Pamietam, ze bedac w tym wieku, mieszkalem gdzie indziej i nigdy tutaj nie bylem. Przynajmniej gdy bylem chlopcem.

Scott popatrzyl na niego. Chlopiec byl sredniej budowy ciala, mial jasne wlosy, piegowata twarz, a na nosie okulary. Zza szkiel okularow patrzyly rozmarzone blekitne oczy. Byl tylko troche starszy od Scotta i mial na sobie pomiety szkolny mundurek oraz nieswieza biala koszule. Na szyi niechlujnie wisial krawat. Scott od razu polubil swojego towarzysza znad rzeki.

-Jestes... moim przyjacielem - odezwal sie Scott. - To wiem. Ale nie wiem, jak sie nazywasz. Moze po prostu zapomnialem.

-Jestem Harry, a ty Scott. Jestem tu po to, zeby ci pomoc, ale nie wiem wszystkiego. Chyba trafila cie strzalka, prawda?

Scott przez chwile nie mogl nic powiedziec ze zdziwienia.

-Trafila? Strzalka? No tak! Taka zlota. - Po chwili jednak stracil pewnosc siebie i spytal: - Ale gdzie my jestesmy? Nigdy tutaj nie bylem i nie znam tego miejsca. Gdzie jest moj ojciec? On nie lubi, gdy chodze w jakies miejsca, w ktorych nie powinienem przebywac.

-Tutaj jak najbardziej powinienes byc - odpowiedzial Harry. - Zaloze sie, ze jestesmy w miejscu z mojej przeszlosci. Czasami tak sie zdarza.

-Co sie zdarza?

-Spotkania z ludzmi, ktorzy potrzebuja mojej pomocy. - Harry wzruszyl ramionami. - Niestety, nie wiem wszystkiego. Czasem bardzo niewiele. Na przyklad tylko imie, jak twoje. Zazwyczaj jest to tylko wskazowka.

Scott pokrecil glowa i wyciagnal noge na brzeg, zeby ja osuszyc.

-Wiesz co? Wcale nie mowisz jak chlopiec.

-Ty tez nie. To dlatego, ze wcale nie jestesmy chlopcami. Po prostu znalezlismy sie w takim czasie. Niewazne. Mowiles o swoim ojcu.

-Wiem, ze umarl dawno temu. A stosunkowo niedawno zmarla Kelly. Mysle, ze dlatego otrzymalem twoja strzalke.

-Wiec wiesz, ze strzalka byla czescia mnie?

-Wiem, ze ty jestes czescia mnie. Bardzo mala, ale wiem, ze trwa to juz od dluzszego czasu i ze starasz sie cos mi powiedziec. Czasem pamietam rzeczy lub przypominam je sobie czesciowo: ludzi, miejsca, twarze, zdarzenia, cos, czego nigdy nie poznalem osobiscie. Mysle, ze otrzymalem twoja strzalke, gdy umierala Kelly.

-Byc moze wlasnie dlatego, ze Kelly umarla. Dzieje sie to wowczas, gdy wielka krzywda wymaga naprawy.

-Dlaczego siedzimy tutaj pod postaciami chlopcow. Dlaczego nie rozmawiamy jak dorosli mezczyzni?- Chodzi o niewinnosc. Chlopcy moga ze soba rozmawiac i znacznie latwiej jest im uwierzyc. Mysle, ze dlatego jestes chlopcem. Gdybym byl mezczyzna, moglbys mi nie zaufac.

-Ale ty nie zyjesz, prawda?

-W pewnym sensie tak. Ale z drugiej strony patrzac, wcale nie. Zyje i to we wszystkich miejscach.

-Na przyklad we mnie?

-A takze w innych niezliczonych miejscach.

-Rozmawiam z nieboszczykiem - stwierdzil Scott, czujac, jak ciarki przechodza mu po plecach.

-Ach! - rzekl Harry. - O to chodzi! Wiedzialem, ze jesli dostatecznie dlugo uda nam sie porozmawiac, to znajde powod.

-Powod?

-Powod, dla ktorego znalazlem sie tutaj. Rozmawiasz z nieboszczykiem. I to tylko dlatego, ze dla ciebie jest to mozliwe. To jeden z moich aspektow, ktore z pewnoscia otrzymales. Bylem pierwszym Nekroskopem, czlowiekiem, ktory rozmawial ze zmarlymi. Bylem ich jedynym przyjacielem. Dla Harry'ego Keogha zmarli gotowi byli uczynic wszystko. Ha! Wyglada na to, ze wraca mi pamiec... przynajmniej w pewnym stopniu.

-Mnie rowniez - odpowiedzial Scott, ignorujac, byc moze calkiem swiadomie, fakt, ze Harry mowil wlasnie o porozumiewaniu sie ze zmarlymi. - Mam cialo chlopca, ale pamiec doroslego mezczyzny. Pamietam, ze...

Przypomnial sobie, jak lezal na plecach na szpitalnym wozku i jadac dlugim korytarzem, minal drzwi z napisem "POKOJ HARRY'EGO".

-Pracowales dla Wydzialu E, prawda?

-Tak, bylem przez pewien czas czescia Wydzialu E. Wykonalismy razem sporo dobrej roboty... - Po chwili, jakby pod wplywem zbyt mocnych wspomnien, Harry zmienil temat: - Nie moge tu zbyt dlugo pozostac. Musisz wiedziec jeszcze o innych sprawach. Dosyc trudnych, ale musisz je od teraz zaakceptowac. One znajduja sie w tobie, tak samo jak i ja. Na razie ich jeszcze nie odkryles.

Scott wygladal na zdumionego. Byl najwyrazniej zmieszany tym, co uslyszal, i poczul sie zagrozony tym, czego dopiero mial sie dowiedziec.

-Inne rzeczy? Trudne? Ja jeszcze nie zrozumialem nawet tego, co mowiles o zmarlych. Czy chcesz mi powiedziec, ze moge rozmawiac z nieboszczykami? Pamietam, jak w jednym ze snow probowalem z nimi rozmawiac, ale mi sie nie udawalo.

-Bo nie wierzysz w to. Trudno cie przekonac. Nie pozwoliles sobie na pelne odczucie dzialania strzalki. Byc moze jest to kolejny powod mojej obecnosci tutaj. Przekonac cie do jej mocy. Na razie nie zadawaj wiecej pytan. Zamiast tego powiedz mi, jak ci idzie z liczbami, czyli z matematyka.

-Matematyka? - Scott byl tak zaskoczony kolejna zmiana tematu, ze mogl jedynie pokrecic glowa. - O co ci chodzi z ta matematyka? Dla mnie liczby sa jak nuty lub jezyk... maja swoje wlasne uderzenia, ton i rytm. Tylko ze wartosci liczb saniezmienne w przeciwienstwie do muzyki. Mysle, ze jakos sobie radze z liczbami. Dlaczego pytasz?

-Mylisz sie. Liczby wcale nie sa niezmienne. Jesli wiesz, jak nimi zagrac, jak je wypowiedziec, to mozesz je zmienic.

-Zagrac nimi, wypowiedziec je?

-Tak jak muzyka lub jezykiem - przytaknal Harry, po czym mowil dalej: - Zamknij oczy i pozwol, ze cos ci pokaze.

-Zamknac oczy i...? - powtorzyl Scott cos, co zabrzmialo jak sprzecznosc. Ale skoro Harry zamknal oczy, to Scott zrobil to samo.

Nagle w ciemnosci pod powiekami Scott zobaczyl, przesuwajace sie jak na ekranie komputera wykonujacego skomplikowane matematyczne obliczenia, dziesiatki cyfr, ulamkow, rownan algebraicznych, wzorow nieeuklidesowych oraz konfiguracji Riemanna, ktore splywaly z gory w dol w polu widzenia Scotta najwidoczniej nieskonczonym ciagiem. Jesli Scott czul wczesniej zawroty glowy, to teraz jego umysl doslownie wirowal!

Otworzyl oczy i spytal:

-Co to bylo?

-Po prosta liczby! - zawolal Harry. - Matematyka! To jest rowniez odpowiedz na wszystko, co chcialbys wiedziec. Zamknij oczy raz jeszcze i obserwuj uwaznie.

Scott postapil zgodnie z poleceniem. Liczby w jego wewnetrznej wizji nadal plynely nieprzerwanym strumieniem i w zdumiewajacym tempie. Stawaly sie jeszcze bardziej skomplikowane. Ale po chwili jakby zamarly lub jakby pewna sekwencja zostala zapamietana. Scott zobaczyl i rozpoznal jeden z fantastycznych wzorow. I wowczas w ciemnosci, w miejscu, gdzie nic wczesniej nie bylo, otworzyly sie drzwi!

-Tak, drzwi Mobiusa - odezwal sie Harry.

-Wiem - powiedzial Scott. - Ta czesc ciebie, ktora znajduje sie we mnie, wie o tym. Ale ja sam nie wiem, co mam z tym robic.

-Po prostu przejdz przez nie - odrzekl Harry. - O tak!

Scott poczul, ze Harry ujal go za reke swoja chlodna dlonia. Zanim zdazyl otworzyc oczy, zostal wciagniety i znalazl sie po drugiej stronie drzwi - drzwi, ktore istnialy dotychczas wylacznie w metafizycznym umysle Harry'ego, a teraz staly sie takze czastka umyslu Scotta - w miejscu, gdzie nie bylo gdzie ani kiedy, w miejscu, ktore lezalo nie tylko rownolegle do przestrzeni i czasu, ale bylo poza tym, co ludzie zwykli nazywac wszechswiatem.

-O Boze! - wykrzyknal Scott, a jego glos przeszyl niebotyczne skale czasu i niewyrazalne nieskonczonosci.

-Jestesmy wystarczajaco blisko - powiedzial bezglosnie Harry, nie puszczajac reki Scotta. - W tym miejscu nie musimy mowic, W Kontinuum Mobiusa nawet mysli maja swoj ciezar.

Scott wyczuwal dookola siebie Kontinuum Mobiusa. Za drzwiami Harry'ego panowala calkowita ciemnosc. Ciemnosc Pierwotna, ktora istniala jeszcze przed poczatkiem wszechswiata. Bylo to miejsce calkowitej czerni, nawet nie byla to przestrzen rownoleglej egzystencji, poniewaz tutaj nic nie istnialo. Scott wiedzial i zrozumial, ze jesli istnialo miejsce, gdzie ciemnosc istniala przed pojawieniem sie swiatla, to wlasnie tutaj. I wlasnie tutaj Bog mogl powiedziec: "Niech stanie sie swiatlosc!", pozwalajac na zaistnienie wszechswiata wylaniajacego sie z metafizycznej abstrakcji. W Kontinuum Mobiusa nie bylo ani formy, ani pustki.

-Wszystko w porzadku? - Cichy glos Harry'ego wybil Scotta z kontemplowania tego surrealistycznego miejsca. Gwaltownie podskoczyl, co sprawilo, ze razem z Harrym zaczeli wirowac. Na szczescie Nekroskop wiedzial, jak zatrzymac ten niekontrolowany ruch. Ponownie zapytal: - Wszystko w porzadku?

-Tak... to znaczy nie! - powiedzial Scott, a kazde slowo eksplodowalo ogluszajacym hukiem. W koncu akceptujac to, co powiedzial mu Harry, spytal, niemal nie wydajac z siebie glosu: - Mozemy juz stad isc?

-Alez dopiero co dostalismy sie tutaj! Ponadto sa inne rzeczy warte obejrzenia. Moze nigdy nie bedziesz z tego korzystac, ale z drugiej strony moze zajsc taka potrzeba, wowczas nie bedziesz wiedziec, jak uzyc urzadzenia, ktorego nie umiesz obslugiwac.

-Urzadzenia?

-Oczywiscie - powiedzial Harry. - Kontinuum Mobiusa. Tak to w kazdym razie nazywam. Choc moze to wygladac na wymiar duchowy, ale i tak pozostaje tylko narzedziem, podobnie jak mowa umarlych.

-Mowa umarlych - powtorzyl Scott, z wolna odzyskujac zaufanie do siebie i dostosowujac sie do sytuacji. - Tak to nazywasz? Ten tak zwany talent, rozmawianie ze zmarlymi ludzmi? Zawsze myslalem, ze na tym polega jasnowidzenie.

-Jasnowidzenie to oszustwo - stwierdzil Harry. - Tani trik wykorzystywany do zarabiania pieniedzy. Ale sposob, w jaki rozmawialem i w jaki ty bedziesz rozmawiac, to co innego.

-Hm. Co innego? - I po chwili: - No dobra, Harry, mozesz mi pokazac te... te pozostale rzeczy. Ale najpierw, czy sadzisz, ze moglbym...

-... chcialbys najpierw sprobowac mowy umarlych? - Harry wiedzial albo odgadl, co Scott mial na mysli, w koncu czesc jego osoby znajdowala sie w umysle Scotta. - Dobrze - zgodzil sie - ruszajmy. Jakie sa wspolrzedne?

-Wspolrzedne?

-Niewazne. Zapomnij o tym. Moge je odczytac wprost z twojego umyslu. I tak bym odgadl, poniewaz jest to prawdopodobnie jedyne miejsce, gdzie moglbys poprobowac mowy umarlych. Jesli chodzi o mnie, to kiedys odwiedzalem bardzo duzo cmentarzy.

-Zaczekaj minutke - powiedzial Scott. - Znowu zmieniasz temat. Mowiles o wspolrzednych i to w moim umysle.

-To kazde z miejsc, w ktorych kiedys byles - wyjasnil Nekroskop. - Jesli je pamietasz, to znasz wspolrzedne. Teraz zmierzamy w tamtym kierunku, wystarczy pomyslec i znajdziemy sie tam. I...Pojawilo sie lekkie wrazenie ruchu i juz po chwili w przestrzeni uksztaltowaly sie drzwi Mobiusa.

-...jestesmy! - oswiadczyl Harry, ciagnac za soba Scotta i wchodzac przez drzwi w obszar, gdzie juz funkcjonowala grawitacja. Byl to dobrze utrzymany cmentarz w polnocno - wschodnim Londynie. Lekki wiatr szumial w drzewach, wydobywajac dzwieki spomiedzy galezi, a cienka warstwa przygruntowej mgielki dawala poczucie opuszczonego miejsca.

Czujac grunt pod nogami, Scott stracil na chwile rownowage, ale w nie mniejszym stopniu niz wowczas, gdy Shania pokazywala mu podobna sztuczke. Harry pod postacia chlopca powiedzial:

-A wiec z kim najpierw bedziesz rozmawiac?

Scott nie do konca wierzyl w rzeczywistosc tego, co sie dzieje lub o czym sni. W koncu jednak odpowiedzial:

-Mysle, ze z moim ojcem. Dlugo cierpial. Sadze, ze jego zdaniem dopuscil sie zaniedban w opiece nade mna. Ale z jego punktu widzenia to, co robil, bylo uzasadnione. Tak czy owak nigdy mi niczego nie brakowalo i nie mam sie na co uskarzac. Chcialbym, zeby zaznal spokoju.

-I nigdy wczesniej nie przyszlo ci to do glowy?

-Po prostu nie wiedzialem, ze mozna rozmawiac ze zmarlymi. Ze ktos moze byc tutaj.

-O, tak jest! - odrzekl Harry. - Niektorzy zostaja tutaj praktycznie na wiecznosc. Cialo znika, nawet kosci po jakims czasie rozpadaja sie, ale umysl nie ginie. Wyobraz sobie, ze cala wiedza zostala zakopana w ziemi lub poszla z dymem oprocz tego, co zapisano w ksiegach. Ale to nie jest prawda. Zmarli nadal sa aktywni. Korzystaja z umyslow, bo umysl to wszystko, co im zostalo. Prawdziwa szkoda polega na tym, ze w realnym swiecie nikt nie wie, czego zmarli dokonali, poniewaz nikt nie umie z nimi rozmawiac... a przynajmniej nie umial do tej chwili.

-Myslisz o mnie?

-Tak, o tobie - skinal glowa Harry. - Ale nie sadze, by cie obciazali w rownym stopniu jak mnie przed laty. Prawdopodobnie zrozumieja ze przybyles tutaj w konkretnym celu. Mysle, ze na ich potrzeby znajdzie sie inny sposob. Kiedys to ty bedziesz potrzebowac ich pomocy. Pamietaj, ze kiedy tylko zmarli poczuja twoje cieplo, to natychmiast zyskasz wsrod nich grono oddanych przyjaciol.

Scott nie potrafil znalezc odpowiedzi na ten argument, wiec tylko uniosl lekko ramiona...

Dwaj rozmowcy spacerowali po cmentarzu. Doszli wlasnie w poblize grobu Jeremy'ego St Johna i Scott zauwazyl, ze mimowolnie zwolnil kroku.

-A czy kochaja? - spytal. - Czy pamietaja o ukochanych, ktorych zostawili? Czy sa moze zazdrosni o to, ze tamci zyja? Mysle, ze mnie mogloby spotkac cos takiego...

-Odkrylem - odpowiedzial Nekroskop - ze dotyczy to glownie tych, ktorzy prowadzili zle zycie i ktorzy sa tacy po smierci. Jesli zas chodzi o ukochanych, to zazwyczaj chca, zeby ich bliscy byli szczesliwi. Ponadto ci, ktorzy najbardziej kochali za zycia, najszybciej przechodza na druga strone, ich zal za zyciem... nie trwa dlugo. A to dlatego, ze w innych miejscach jest bardzo duzo przestrzeni dla milosci, Scott.

-W innych miejscach? - Scott znowu byl zbity z tropu. - Przenosza sie do innych miejsc? Co to za miejsca, Harry?

-Po prostu lepsze miejsca. Nie martw sie tym. Poza tym zobacz, doszlismy do grobu twojego ojca. - I rzeczywiscie zatrzymali sie przed sarkofagiem z nagrobkiem, na ktorym widniala inskrypcja: "Czlowiek z zasadami".

Jeremy'ego St Johna nie bylo tam... a moze byl, ale nie w postaci ciala, ktore Scott widzial we wczesniejszym, dosyc niezwyklym snie. Teraz ojciec byl po prostu glosem, niezwykle delikatnym, jak subtelna bryza, ktora niesie szept z odleglosci miliona mil.

-Kto to? - spytal glos. - Kto jest tak blisko, ze wyczuwam jego cieplo? Zmarli mowili o takiej osobie, o Nekroskopie, ktory bedac zywym, potrafil rozmawiac ze zmarlymi. Ale co takiego uczynilem, zeby zasluzyc sobie na takiego goscia? Czy przybyles, aby mnie ukarac? Jesli tak, to spozniles sie, moja kara trwa juz od wielu lat...- Zamordowana? - W glosie zza grobu slychac bylo przerazenie.

-Tak. Ale to tylko jedna z rzeczy, ktore chcialbym naprawic. Tylko jedna, ale dla mnie najwazniejsza sposrod milionow morderstw, z ktorych wiekszosc zostala popelniona w dalekich swiatach. Te kreatury z kosmosu planuja dokonac zaglady kolejnych szesciu miliardow istnien na tym swiecie, i to juz niedlugo - wyjasnil pokrotce Scott i czekal na odpowiedz.

-Masz duzo do zrobienia - z lekkim zdziwieniem odpowiedzial ojciec. - Wyglada to na nielatwe zadanie. A mimo to znalazles czas, zeby tu przybyc i porozmawiac ze mna. Czy zasluguje na to, moj synu? Nie bylem najlepszym ojcem, prawda? Nigdy nie mialem dla ciebie czasu. - Glos prawie sie zalamal.

-Ale robiles to, co do ciebie nalezalo - odparl Scott. - To na pewno mam po tobie. Bardzo duzo pamietam, na przyklad ze nigdy sie nie poddawales ani nie przyznawales do przegranej. Pamietam o twojej dumie.

-Dumie? O tak, bylem dumny. Ale wiesz, co o tym mowia: duma to przyczyna upadku. I czuje sie, jakbym upadl z bardzo wysoka.

-No to faktycznie jestesmy do siebie podobni - zgodzil sie z nim Scott. - Upadlem na dno, kiedy umarla Kelly. Nie sadze, zeby ktos mogl glebiej upasc ode mnie. To bylo jak czarny dol. I prawde mowiac, nadal probuje sie z niego wygrzebac. Ale przynajmniej ktos mi w tym pomaga.

-Jednak jest miedzy nami roznica. Ty nie zrobiles nic zlego. Po twojej stronie nie ma winy.

Scott poczul, ze traci argumenty, albo raczej, ze traci ojca, ktory osuwal sie we wlasne nieszczescie.

-To prawda, ze wtedy nie bylo winy. Moze niewielka, pod sam koniec. Ale to bylo wowczas, a teraz jest teraz. Kelly zmarla stosunkowo niedawno, ponadto...

-Ach! - przerwal mu ojciec. - Chyba rozumiem. Trudno zachowac wspomnienia bez przekrecania ich, prawda?

-Chyba tak - odpowiedzial Scott.

-Zabawne. Wyglada na to, ze przybyles tutaj, zeby mnie pocieszyc, a teraz ja moge pocieszyc ciebie.

-Tak, chodzi chyba o to, ze dopiero teraz cos odkrylem - stwierdzil Scott. - Wczesniej nawet nie wiedzialem, ze to

W dobiegajacym z wielkiej odleglosci glosie ojca brzmiala taka zalosc, ze Scotta po prostu zatkalo. Przez chwile nie potrafil nic powiedziec - nie wiedzial, w jaki sposob do niego przemowic - az uslyszal glos Harry'ego:

-Scott, to proste. Slyszysz go, prawda? I wierzysz w to, co slyszysz, tak? Nic wiecej nie potrzeba. Po prostu mow, a on tez cie uslyszy.

-Ojcze - powiedzial niepewnym glosem Scott - to ja, Scott. Otrzymalem moc pozwalajaca rozmawiac z toba. To zabawne, ale wlasnie zdalem sobie sprawe, ze czekalem na taka mozliwosc od bardzo wielu lat.

-Scott? - Jeremy St John odezwal sie znacznie glosniej i chyba z lekkim niedowierzaniem. - To naprawde ty, synu? A moze po prostu potrzebowalem tego od tak dawna i z taka desperacja, ze teraz tylko to sobie wyobrazam?

-Nie, to ja - odparl Scott. - Pokazano mi sposob, w jaki to... mozna zrobic. I jestes pierwsza osoba z ktora postanowilem tak porozmawiac. To dziwne, bo teraz, gdy moge to zrobic i kiedy tu w koncu jestem, nie wiem, co powiedziec.

-Synu! Synu! - zawolal Jeremy St John, a glos zabrzmial z tak bliskiej odleglosci, jakby usiadl tuz obok Scotta na swoim grobie. - Snilo mi sie, ze juz kiedys do mnie przyszedles, ale nie moglismy ze soba rozmawiac. Czy to mozliwe, ze... ze to ty jestes Nekroskopem?

-Nie - Scott zaprzeczyl ruchem glowy, wiedzac, ze ojciec wyczuje ten gest. - Nie jestem Nekroskopem, jestem po prostu Scottem. Ale w pewnym sensie pozyczylem moce od Nekroskopa. Nie wiem, na jak dlugo. Otrzymalem niektore z jego uzdolnien, poniewaz mam zadanie do wykonania. Chcialbym ci o tym opowiedziec, ale nie wiem, jak dlugo moge tu jeszcze zostac, a chcialbym porozmawiac rowniez z Kelly. Kelly byla moja zona. Ozenilem sie, ojcze, ale juz po twojej smierci, wiec nie miales okazji jej poznac. Kelly zostala... zostala zamordowana przez maniaka.

Posiadasz. Chodzi o twoje zrozumienie. A przeciez to takie proste: byles ambasadorem, politykiem i dlatego musiales miec glebokie zrozumienie wielu spraw. No i byles - nadal jestes - moim ojcem! Powinnismy ze soba wiecej rozmawiac, ale nie mielismy takiej mozliwosci. Bylem tylko dzieckiem, a wiec co takiego moglbys mi powiedziec, co byloby dla mnie zrozumiale?

-Wiedzialem o tym - odpowiedzial ojciec - ale nie podejmowalem takich prob. Nadal czuje sie winny, i to nie tylko przez to, ze tak malo sie toba zajmowalem. Bardzo sie staralem racjonalnie wytlumaczyc wlasne postepowanie i przebaczyc sobie, ale nie potrafie uciec przed tym, co uczynilem twojej matce.

-Ale nie uciekniesz rowniez przed tym, co ona tobie zrobila - odpowiedzial natychmiast Scott. - Wiem, ze mnie kochala, ja tez ja kochalem. To wowczas nasze drogi sie rozeszly. Patrzyles na mnie i myslales o niej, i po prostu nie mogles dalej patrzec. Ciezko mi to mowic, ale czulem to samo. Teraz wszystko juz minelo...

Scott umilkl i przypomnial sobie, o czym mowil mu Harry.

-Czy ona... jest tu jeszcze? Moja matka? Czy nadal jest ze zmarlymi, czy juz odeszla?

-Och, juz dawno temu odeszla z Ogromnej Wiekszosci - odrzekl Jeremy St John. - Bardzo cierpiala w ciagu zycia. Byloby niesprawiedliwe, gdyby musiala cierpiec rowniez i tutaj. Nigdy sie z nia nie skontaktowalem, ale wlasciwie nikt nie mial z nia kontaktu. Twoja matka byla ponad tym, Scott. A teraz jest...

-...ponad wszystkim, w lepszym miejscu? Ciesze sie z tego.

-A ja sie ciesze z tego, ze jestes zadowolony.

-Czas na mnie - powiedzial Scott. - Ale najpierw chcialem sie upewnic, ze u ciebie wszystko w porzadku. A wlasciwie pomiedzy nami.

Jeremy St John westchnal glosno.

-Miedzy nami wszystko dobrze, synu. Dziekuje ci.

-Jesli nie wroce do ciebie - Scott powstal z nagrobka - hm... wiesz, co to znaczy.

-Tak, wiem - odpowiedzial ojciec. Po czym dodal: - Do zobaczenia, synu. Dzieki za... za wszystko i powodzenia w tym, co cie czeka...

Tym, co go czekalo, byl grob Kelly, a Scott zupelnie nie wiedzial, co mialby jej powiedziec... jezeli w ogole moglby przemowic. Wiedzial na pewno, ze nie bedzie klamal, bo nigdy tego nie robil. Jednak Kelly sama pomogla rozwiac wszelkie dylematy. Gdy tylko zblizyli sie do jej kwatery z pieknym marmurowym nagrobkiem, Kelly powiedziala:

-Twoje mysli sa mowa umarlych, Scott. Razem z innymi slucham cie, od chwili, gdy sie tu zjawiles, od chwili, gdy wyczulam twe cieplo. Juz wczesniej to odczulismy, ale byles dosyc daleko, to bylo jak mala migoczaca swieca palaca sie w ciemnej piwnicznej celi, ale na tyle mala, by nie wiedziec, gdzie byles. Tutaj wiele osob pamieta Nekroskopa. Mysleli, ze wrocil. Jesli chodzi o mnie... to jestem tu od niedawna i nie poznalam go. Ale w tym cieple wyczuwalam cos znajomego, cos twojego. Poniewaz jestem jednak nowa, to nie odzywalam sie.

Scott otworzyl usta, zamknal je, nastepnie znowu je otworzyl i w koncu wydusil z siebie:

-Kelly! To ty! Naprawde tu jestes!

-Oczywiscie - odpowiedziala. - A gdzie niby mialabym byc? Jednak nie bede tu dlugo przebywac, tak mi przynajmniej powiedziano. To z powodu milosci, jaka cie darze, jest jej tak duzo... Nie moge ci jej ofiarowac, ale ta milosc musi znalezc dla siebie miejsce. Powiedziano mi, ze jest duzo przestrzeni dla tego uczucia w...

-...innych miejscach - wyrzucil z siebie Scott. Jednoczesnie cos chwycilo go za gardlo, odcinajac doplyw powietrza, cos innego scisnelo w piersi, dlawiac serce, dusze i lzy w oczach. - Wiem, Kelly, lepsze miejsca. Kelly! Kelly!

-Nie rob tak, Scott, bo wpadne w taki sam stan. Zbyt wiele lez juz sie polalo, i to po obu stronach. Boje sie tylko tego, ze bedziesz cierpiec. Wydaje mi sie nie w porzadku, ze ty bedziesz cierpiec, gdy ja mam najgorsze juz za soba.

-Ty... - Scott staral sie nie szlochac -...ty nie cierpisz?

-Troche, wraz z toba - odpowiedziala. - Ale nie fizycznie. Nie mam skurczu w gardle. Nic nie boli mnie w sercu, ktore przestalo w koncu bic. Jestem ponad to. Jesli zas chodzi o moja dusze...

-...to sa lepsze miejsca - wydusil z siebie Scott - dla twojej duszy.

Wyczul przytakniecie w mowie umarlych.

-Czuja cos... nie wiem... cos jak odplyw - powiedziala rozmarzonym glosem. - Cos mnie pociaga, ale lagodnie, przyjemnie. Tak jakbym byla... jak bylos mnie wzywalo. Scott, wiem, ze zostalam wywolana. Nie ruszylam dalej tylko dlatego, ze ty pozostales wsrod zywych. Musialam sie upewnic, ze nic ci nie jest, ze dochodzisz do siebie. Ale nie wiedzialam, jak to zrobic, az... az do teraz.

-Kelly - powiedzial Scott - mozesz sie juz nie przejmowac. U mnie wszystko w porzadku... Sprawia mi bol tylko to, ze ja jestem tutaj, a ty...

-A ja odchodze? Jestes zbyt mlody, zeby dalej cierpiec, Scott. Odnalezlismy siebie, prawda? Jestem pewna, ze mozesz...

-Przestan! - Scott przerwal jej w pol slowa. - Nie w ten sposob, Kelly! Nie jestem taki, jak myslisz. Jestem slaby.

-Nie - zaprzeczyla, a on byl w stanie wyczuc ruch jej glowy i cieplo jej usmiechu - I jestes silny. A jesli ona pokocha cie tak bardzo, jak ja kochalam, to nie bedziesz mogl sie jej oprzec.

-Gdybym wiedzial - krzyknal - gdybym chociaz mogl przypuszczac, ze wciaz tu bedziesz, to nigdy...

-Cmii! - uciszyla go Kelly. - Myslisz, ze o tym nie wiem? To dlatego wlasnie nie mozna nawiazac kontaktu pomiedzy zywymi a zmarlymi. Gdyby to sie udalo, to swiat materialny bylby pelen niewinnych ludzi z ogromnym poczuciem winy.

-Kellyja...

-Kochales mnie, a ja kochalam ciebie - powiedziala Kelly. - Kochalismy sie z calych sil, ale teraz ja odchodze, a ty musisz zyc dalej. Chce tez, zebys znowu kochal. Jaka kobieta musialabym byc, jaka milosc musialaby mna kierowac, zeby ci tego nie zyczyc?

-Kelly! - Tym razem nie zdolal powstrzymac strumienia lez.

-Wzywaja mnie - powiedziala z bardzo daleka. - Juz czas, Scott, jestem gotowa.

-Kelly!

-Pamietaj - dodala ledwo slyszalnym i cichnacym glosem. - Jesli ja pokochasz, to kochaj ja tak, jak mnie kochales. Scott, kochaj ja ze wszystkich sil... najlepiej... jak potrafisz...

Ostatnie slowo Kelly zabrzmialo jak westchniecie, ktore zmieszalo sie z szumem lekkiej bryzy poruszajacej zaroslami. Odeszla.

-Do lepszego miejsca - zaszlochal Scott.

-O tak - powiedzial Harry. - Co do tego nie ma watpliwosci.

Kiedy z powrotem znalezli sie w Kontinuum Mobiusa, Harry powiedzial:

-Moj czas sie konczy. Chcialem ci jeszcze cos pokazac. Jak juz mowilem, mozliwe, ze nie bedziesz tego potrzebowal, ale lepiej byc przygotowanym, prawda?

-Oczywiscie, co sobie tylko zyczysz - Scott odpowiedzial szeptem, czujac sie emocjonalnie wyczerpany.

-Jak wiesz, w Kontinuum Mobiusa znajduja sie drzwi. Jedne z nich prowadza do innych miejsc - mam na mysli faktyczne miejsca w swiecie fizycznym, a nie takie miejsca, w jakie udala sie Kelly - a inne pozwalaja zajrzec w przyszlosc i w przeszlosc. Fizycznie nie mozemy przemiescic sie w inne czasy, ale potrafimy odczytac wskazowki mowiace o tym, co bylo lub bedzie, i dlatego warto podazac wzdluz linii czasu. Jak dostac sie do tych linii czasu? Powiedzmy, ze interesuje cie przyszlosc - koncentrujesz sie na tym, co przyszlosc ma ci przyniesc. W taki sposob...

Nagle otworzyly sie drzwi, ale byly to drzwi zupelnie innego rodzaju: zwyczajna dziura w pustce! Harry podprowadzil Scotta do progu i powiedzial:

-Patrz!

Scott spojrzal... i zdumial go niesamowity, a zarazem cudowny widok. Za drzwiami do przyszlosci widac bylo chaos milionow, a nawet miliardow linii z jasnoniebieskiego swiecacego swiatla. Wygladalo to takjakby deszcz meteorytow wylatywal spod stop Scotta w niewyobrazalne glebie przestrzeni, choc w rzeczywistosci mknely w przyszlosc. Jednak w przeciwienstwie do meteorow poskrecane i przewijajace sie linie nie blakly, ale przez cala dlugosc pozostawaly wyrazne i jasne na tle ciemnosci, czyli czasu. Najbardziej niesamowita rzecza byla jedna z linii niebieskiego swiatla, ktora plynela bezposrednio z ciala Scotta, ciagnac sie w dal i znikajac w przyszlosci. Jednak patrzac w bok na Harry'ego, Scott nie dostrzegl podobnej linii, a Nekroskop dobrze wiedzial, o czym Scott wlasnie pomyslal.

-Masz racje - rzekl Harry. - To sa slady lub watki zycia. Niebieskie linie zycia ludzi. Ty tez masz swoja, poniewaz zyjesz. Jezeli chodzi o mnie, to ja czegos takiego juz nie potrzebuje. - Na chwile zmarszczyl brwi, po czym mowil dalej: - Jezeli chodzi o te srebrne, ktore biegna rownolegle do twoich, to sa czyms nowym dla mnie. Czegos takiego jeszcze nie widzialem. Ale maja dodatek koloru niebieskiego, wiec moze sa to tylko jakies chwilowe zaburzenia.

Scott podejrzewal, ze z duza pewnoscia moglby zgadnac, czym byly srebrne linie, do kogo nalezaly, a nawet dlaczego mialy niebieskie zabarwienie, ale w tej chwili byl zanadto pochloniety tym, co widzial, zeby dzielic sie swoimi opiniami. Jedyne, co powiedzial, to:

-Nie moge uwierzyc, ze patrze w przyszlosc. W moja przyszlosc!

-W przyszlosc kazdego - powiedzial Nekroskop. - Co wiecej, mozemy zrobic nawet niewielkapodroz w czasie, a nawet zobaczyc, co nas czeka.

Scott wolal raczej pozostac na swoim miejscu i zaczal wyrazac swoje watpliwosci:

-Co? Naprawde myslisz, ze to dobry...

Ale bylo juz za pozno, poniewaz Harry przeciagnal go przez prog. Pozniej ruszyli wzdluz strumienia czasu, majac przed soba przyszlosc. W koncu...

Drzenie... chwilowe trzesienie ziemi... czas, ktory zdawal sie wyginac... iw zupelnie nieprawdopodobny sposob ciemnosc zamienila sie w oslepiajaca biel! Ale to trwalo tylko ulamek sekundy, chwile, po ktorej wszystko wrocilo do wczesniejszej scenerii. No, moze niezupelnie wszystko.

-Gdzie moja linia? - spytal Scott.

Nie bylo jej. Nie rozwijala sie przed Scottem, wyplywajac spod jego stop. Byla za nim i znikala w przeszlosci, w jego przeszlosci, ale brakowalo jej z przodu. Brakowalo rowniez linii srebrnej!

Scott spojrzal na Harry'ego z prosba o wyjasnienie.

-Musimy wracac - powiedzial cicho Harry.

-Ale co sie tutaj stalo? - spytal Scott, kiedy Harry odwrocil go i ruszyli z powrotem. Przekroczyli prog drzwi czasu i znalezli sie vf podstawowym Kontinuum Mobiusa. - Co to znaczy?

-Trudno to wyjasnic - odrzekl Harry stonowanym glosem. - Jedno jest pewne: przyszlosc to bardzo niepewna i zwodnicza sprawa. Mysle, ze sobie poradzimy.

-Poradzimy? powtorzyl za nim Scott. - Dlaczego nie mowisz, ze ja sobie poradze?

-Wlasnie o to mi chodzi - rzucil krotko Harry. - Chodzi mi o to, ze sobie poradzisz. Pokaze ci, dlaczego tak sadze. Skoncentruj sie na przeszlosci. Na tym, co minelo. Tym razem poszukamy mojej Unii.

-Ale ty jej juz nie masz - powiedzial Scott.

-Teraz nie, ale jeszcze jakis czas temu mialem. Znajdziemy ja.

Otworzyli drzwi do przeszlosci i znowu Scottem wstrzasnelo zadziwiajace surrealistyczne piekno. Miriady niebieskich linii wilo sie jak uprzednio, ale tym razem zamiast rozszerzac sie i rozwijac w oddali linie zwezaly sie i zbiegaly ku sobie, zmierzajac do odleglego celu, gdzies w zamglonym poczatku. Albowiem blekitna mgielka, daleko na horyzoncie, byla samym poczatkiem, poczatkiem ludzkiego zycia na Ziemi.

-Tutaj! - powiedzial bardzo cicho Harry, zatrzymujac sie wraz ze Scottem. - Widzisz to? To bylem ja. To byl moj koniec.

Zobaczyli wybuch zlotych strzalek, takich samych jak ta, ktora trafila i zmienila Scotta. Jedna z tych strzalek - czesc Nekroskopa Harry'ego Keogha - byla ta, ktora trafila Scotta zaraz po wybuchu. Metamorfoza Harry'ego, jego smierc, miala miejsce w tej samej chwili, w ktorej umarla Kelly St John w innym swiecie. Tyle ze jej smierc byla calkowita i trwala.

Scott zobaczyl, jak miriady strzalek rozlatuja sie na wszystkie strony, obierajac cel i kierunek poszukiwan. Po chwili strzalki przyspieszyly i zniknely, kazda w otwartych dla niej drzwiach. Ale zanim Harry zniknal w wybuchu, Scott zauwazyl cos jeszcze: karmazynowy kolor watku zycia Harry'ego - linie rownie czerwona jak krew!

-Czyz nie mowilem ci, ze jest we mnie cos, o czym nie chcialbym ci opowiadac? Jednak to, czym bylem wowczas, jest rowniez zrodlem twoich mocy. Nie mozesz w nie watpic ani im zaprzeczac, bo juzje zrozumiales i wiesz, skad sie w tobie wziely. Najwazniejsze, ze wiesz, jak z nich korzystac. Ale jesli nadal bedziesz miec watpliwosci, to zawsze mozesz mnie wezwac. Kto wie, byc moze nawet cie uslysze?

Po chwili ruszyli pod prad, dotarli do drzwi terazniejszosci, a potem przez drzwi przeszli do Kontinuum Mobiusa.

Po drodze Scott nie odzywal sie w ogole, tylko obserwowal i uczyl sie. Najwieksze wrazenie wywarla na nim Kelly. Spotkal ja, swojaKelly, w bezcielesnej formie, i nawet porozmawial z nia. Ale ona powedrowala jeszcze dalej, tam gdzie rozmowa nie bedzie juz mozliwa.

Zapamieta ja na zawsze. Bedzie musial zyc bez niej, ale nigdy jej nie zapomni. Nigdy...

Scott obudzil sie jako dorosly mezczyzna. Ale szlochal jak maly chlopiec. Wtulil sie w ramiona Shanii, przylgnal do niej i nie mial zamiaru odsuwac sie. A pozniej uslyszal jej glos, glos Shanii, i wiedzial, ze musi sie odsunac.

-Scott! - powiedziala Shania. - Och, Scott!

-Odeszla - glos uwiazl mu w gardle. - Odeszla. Ale wszystko z nia w porzadku.

-Tak, z toba rowniez. - Tym razem Shania rowniez sie rozplakala. Byla wraz z nim we wszystkich miejscach. Shania i jej Khiff zjednoczyli sie z metafizycznym umyslem Scotta St Johna, a emocje, jakim podlegal Scott, byly zarazliwe...

Byla taka ciepla i kojaca, a jednak nie byla to Kelly. Scott zlapal sie na tym, ze ja odpycha od siebie. Ale po chwili na granicy przebudzenia poczul, ze wyrzadzil jej przykrosc i z powrotem przyciagnal ja do siebie, mowiac:

-Przepraszam, tak mi przykro! Nie chcialem tego. Myslalem, ze trzymam... czulem sie, jakbym obejmowal...

-...Kelly, wiem - powiedziala Shania. - Wszystko widzialam, ale nie oskarzaj mnie, prosze, o podgladanie. Musialam to widziec, wiedziec. To, czego sie dowiedzialam, co zaczynam z tego rozumiec, jest tak niewiarygodne, tak magiczne i tak cudowne!

Cudowne? Co w tym bylo tak cudownego? Kelly odeszla ze swiata. Odeszla, zostawiajac wszystko, co razem poznali i dzielili ze soba.

Scott zostal sam. Choc nie calkiem... zostal z Shania.

Probujac ukryc piekace oczy przed Shania podniosl poduszke i oparl sie o nia w pozycji polsiedzacej. Shania wlaczyla nocna lampke.

-Ktora godzina? - spytal zdlawionym ochryplym i zdradzajacym emocje glosem.

-Jestem pewna, ze wiesz - odpowiedziala Shania. - Wiesz co i dlaczego, ale nie wiesz jak, a moze juz sie dowiedziales. Kiedy poczujesz sie lepiej, gdy bedziesz juz gotowy, to porozmawiamy o tym. Im predzej, tym lepiej, poniewaz mamy coraz mniej czasu. - Wytarla swoje niesamowite, choc jakze ludzkie oczy i usiadla obok niego.

Oczywiscie byla 3:33. Godzina, o ktorej Kelly zasnela snem wiecznym tutaj, a jednoczesnie obudzila sie gdzie indziej, w lepszym miejscu.

-Znowu mowisz o czasie? O trzeciej trzydziesci trzy? Czy juz nie rozmawialismy o tym? O czym mamy teraz rozmawiac?

-Musimy porozmawiac o tym i o innych sprawach. O czyms niezwyklym i bardzo waznym.

Niezwykle... ekscytujace... wazne...Scott wstal i zaczal sie ubierac.

-Przeciez bylismy tam razem. Nie wiem nic wiecej, procz tego, co juz ci powiedzialem.

-Aleja wiem wiecej. Teraz wiem. Przynajmniej mam taka nadzieje. Dlaczego sie ubrales, skoro nie masz ochoty rozmawiac? Mozemy pomowic o wszystkim, o czym zechcesz, Scott. Na przyklad ze sa sprawy, o ktorych chcialbys zapomniec. Teraz moglbys docenic prawdziwa wartosc mojego Khiffa. To, co przykre, moze zostac zabrane z pamieci, nie na zawsze, ale po prostu zachowane w taki sposob, ze nie bedzie szkodzic. Szczegolne wspomnienia, ktore zawsze bedziesz mogl sobie przypomniec, jesli zajdzie taka potrzeba.

-My mamy na to lekarstwa, ale ja ich nie zazywam! - przerwal jej zdecydowanym glosem Scott. Po chwili zauwazyl, ze byl zbyt szorstki z powodu czegos, z czym nie miala nic wspolnego, i dodal: - O Boze, ciagle w tym siedze, prawda? Chodzi o to, ze ja chce miec wspomnienia, te dobre i te zle. Dobre utrzymuja mnie na powierzchni, a zle - zwlaszcza jedno z nich - tego jednego potrzebuje, Shania! Potrzebuje jako ciaglego przypominania o tym, co jest jeszcze do zrobienia.

-Tak. U mnie jest podobnie. Mam podobne wspomnienia. Dotycza calych swiatow, populacji i ras. Najsilniejsze wspomnienie dotyczy mojej rasy, ktora prawie wyginela. Ani na chwile nie chce o tym zapomniec, nawet z pomoca mojego Khiffa. Mowie ci o tym, zebys wiedzial, ze dobrze cie rozumiem.

Shania zalozyla na siebie sukienke i podeszla do Scotta, ktory siedzial na krawedzi lozka i zakladal pantofle.

-Ubralem sie, zeby napic sie kawy - wyjasnil w koncu Scott. - Potrzebuje kawy, zeby w pelni sie obudzic. Na razie mam dosyc snu. Teraz musze sie zastanowic nad wszystkim, co widzialem, slyszalem, dowiedzialem sie. Czuje, ze musze sie jeszcze wiecej nauczyc, wiec jesli masz mi cos do powiedzenia, cos, co bys chciala mi... chcialabys mi pokazac?...

Przerwal na chwile, po czym dodal:

-Ale najpierw chcialbym, zebys mi sie pokazala... - Bo chociaz kochali sie zeszlej nocy, to nie mial jeszcze okazji popatrzec na nia nie w taki sposob. Siegnal po pasek luzno zwisajacej sukni.

Patrzac na niesamowite cialo Shanii i glaszczac jej piersi, powiedzial:

-Kelly mowila, ze powinienem kochac cie najlepiej, jak potrafie.

-Wiem - odpowiedziala, drzac lekko pod wplywem jego dotyku. - Ale chcialabym, zebys kochal mnie dla mnie samej, a nie dlatego, ze tak powiedziala Kelly.

Potrzeba bedzie na to czasu - pomyslal Scott. Ale chociaz staral sie zachowac te mysl tylko dla siebie, ona i tak uslyszala.

-Akurat czasu mozemy nie miec zbyt wiele. Powinnismy jak najlepiej z niego korzystac.

Scott powiodl dlonia po jej idealnych wglebieniach i odrzekl:

-Pozadanie to nie milosc. To raczej zew zwierzecej natury. Czy mozemy byc juz teraz pewni co do milosci?

-Ja jestem pewna - odpowiedziala niskim i lekko ochryplym glosem, zblizajac sie do niego, aby mogl pocalowac jej sutki. - Po za tym my jestesmy zwierzetami.

-Nie chce mi sie wierzyc, ze jestes gotowa byc ze mna - Scott pokrecil glowa.

-Mnie tez trudno uwierzyc, ze mnie zaakceptowales - odparla ze smutnym usmiechem na ustach. - Mnie, Shanie Dwa, kobiete z innej planety?

Scott jeknal, objal ja i przytulil.

-A czemu nie? Tylko dlatego, ze nie pochodzisz z Ziemi? Przeciez kobiety sa z Wenus, prawda?

-Kobiety sa z...? - Westchnela, nie do konca wiedzac, o czym mowil, jednoczesnie czujac rosnace naprezenie pomiedzy jego udami.

-To tylko takie glupie wyrazenie - odpowiedzial. Piescil jej piersi i posladki, serce bilo mu jak mlot, a krew coraz mocniej tetnila w zylach. - Nie przejmuj sie tym.

Po chwili Shania zdjela z siebie suknie, a Scott odkryl, ze znowu jest bez ubrania...

-Lubie kawe - powiedziala, pociagajac lyk z kubka. Siedzieli w pracowni na dole. - To jest napoj wegetarianski?

-Nie wiedzialas o tym? - Scott byl najwyrazniej zaskoczony jej pytaniem. - Przeciez tak duzo wiesz o nas.- Ale jeszcze nie wszystko. Nie mialam czasu na zbadanie bardzo wielu spraw.

-Jestes wegetarianka?

-Jak wiekszosc mojej rasy. Niektorzy z nas jedli takze niewielkie ilosci produktow pochodzacych z morza, ale nie ryby, tylko owoce morza, wielkie robaki oraz podobne istoty nie posiadajace ukladu nerwowego.

-No coz, sam lubie ryby - powiedzial Scott. - Kelly tez lubila. Zasadniczo byla wegetarianka. - Scott zorientowal sie, ze mowi tylko o Kelly i ze musi w koncu pozwolic odejsc wspomnieniom lub przynajmniej zachowac je dla siebie. - Jesli chodzi o kawe, to robi sie ja ze zmielonych brazowych ziaren. - Scott wzruszyl ramionami i dodal jeszcze: - Ale nie sadze, zeby za bardzo cierpialy.

-Ze co?

-To tylko zart.

-Aha - Shania odetchnela z ulga. - Slyszalam o licznych swiatach, w ktorych wystepowala flora o czesciowej wrazliwosci zmyslowej, miedzy innymi rosliny miesozerne.

-U nas tez takie wystepuja na przyklad rosiczki. Zjadaja muchy, a prawde mowiac, rozpuszczaja je i wchlaniaja, jednak nie sa to rosliny myslace.

-Jednak z czasem, jesli wasze rosiczki przetrwaja geologiczne epoki, prawdopodobnie beda mogly rozwinac nawet takie zdolnosci.

-Tak, jesli przetrwaja. - Scott zamyslil sie. - Czy nie powinnismy porozmawiac o naszym przetrwaniu? O czym chcialas porozmawiac? Mowilas, ze to wazne. O co chodzi? Czy wiesz moze, jak zalatwic Salcombe'a i reszte potworow? Jak ich nazwalas?

-Mordri - odparla zimno. - Trojka szalencow. Nie mam planu. Jednak twoj sen sprawil, ze obudzila sie we mnie nadzieja. Musisz sobie zdac sprawe z tego, ze to bylo cos znacznie wiecej niz zwykly sen.

-Wiem o tym - powiedzial, gdy Shania podeszla do niego, drzac, jakby w pokoju bylo zimno. - Zbyt wiele moich snow bylo czyms wiecej niz zwykly sen. Powiedzialas, ze bylas tam ze mna? Ze widzialas i doswiadczalas tego samego co ja?

-Wszystkiego - odpowiedziala. - Czulismy rowniez twoj bol, nie tylko ja, ale i moj Khiff.

Scott zmruzyl oczy.

-Wiec wiesz. To juz zaczyna byc nawykowe. Na dodatek nie ty jedna wkradasz sie w moje sny. Ten czworonozny kolezka, spiacy na kocu pietro wyzej, tez to potrafi. Pewnie dzis w nocy tez bylby obecny w moim snie, gdyby nie byl tak wyczerpany i nie spal tak mocnym snem. Chce przez to powiedziec, ze chcialbym miec troche prywatnosci. Niektore sny wolalby snic sam.

-Rozumiem, Scott. Nie jestem zboczona podgladaczka. Ale jako telepatka - w koncu zawsze nia bylam - wiem, ze sny to cos wiecej niz tylko spelnienia podswiadomych pragnien. Jesli chodzi o twoj ostatni sen, to tak sie rzucales w lozku, krzyczales i mamrotales, ze balam sie o ciebie. Wiedzialam, ze moze to byc cos niezwyklego, moze nawet niebezpiecznego, i postanowilam dolaczyc do ciebie. A gdyby to byli Mordri? Musialabym obudzic ciebie i Wilka, zebysmy razem mogli zbudowac oslony i odeprzec ich atak.

-Rozumiem - Scott pokiwal glowa - zgadzam sie. A wiec zobaczylas to co ja. Ale co cie tak pobudzilo?

-Chodzi o legende Shingow, a moze raczej mit. - Jej oczy otworzyly sie szerzej, a w glosie slychac bylo nutke szacunku. - A moze jest to rodzaj pamieci - gatunkowej z czasow poprzedzajacych pojawienie sie Khiffow. Tak czy owak jest to mit wywodzacy sie z dlugiej historii Shingow. Jest to fragment naszej teologii. Opowiem ci o tym.

Na poczatku, po tym jak Wszystko zostalo stworzone, Jeden, ktory stworzyl to wszystko, ogladal swe dzielo. Nazwijmy go On, choc rownie dobrze moglaby to byc Ona lub Ono. A wiec patrzyl na planety i na rozwijajace sie na nich roznorodne zycie. Byl wszedzie i w kazdym z czasow. Dla niego nie istniala przestrzen, czas, rozne poziomy czy wymiary. Byl tak zadowolony ze swego Stworzenia, ze pozwolil sie w nie wchlonac i stac sie jego czescia mozna by go nazwac Natura. Ale zanim dal sie calkowicie zaabsorbowac, dostrzegl znaczenie ewolucji, mutacji oraz powstawania zla. Tam, gdzie istniala inteligencja, musialo z czasem powstac rowniez zlo. Bo gdycaly gatunek dazy do poprawy swego bytowania, to rowniez jednostki chca zyc lepiej... a to prowadzi do chciwosci!

Narodzila sie chciwosc, a ona doprowadzila do zadzy wladzy, wladza wyzwolila korupcje, korupcja jeszcze wiecej zla...i tak dalej. Niestety, natura inteligencji prawie wszedzie jest taka, ze rodzi zlo, i dlatego doskonalosc jest niemozliwa do osiagniecia.

Poniewaz Jeden byl lub stawal sie Natura, zauwazyl, ze musi ustanowic ograniczenia w ewolucji i rozwoju inteligencji. Bylo mu smutno, ze sam, jako Natura, stal sie przyczyna zla. Ponadto byl zafascynowany i sam chcial zobaczyc, jak sie rozwina stworzone przez niego inteligentne byty.

Postanowil stworzyc istoty, ktore nosilyby jego esencje i z chwila smierci, w zaleznosci od tego, co osiagnely w ciagu zycia, stawalyby sie jego poslancami, kontaktem, obserwatorami. Zrozumial jednak, ze nawet jego przedstawiciele staliby sie z czasem podatni na ewolucyjna mutacje, sklaniajac sie ku zlu. Zatem nadal im cel oraz prawie nieskonczona mobilnosc, ale z drugiej strony ograniczyl ich wiedze, zaciemnil pamiec poprzednich egzystencji i pozwolil im kierowac sie wylacznie instynktem ukierunkowanym na czynienie dobra na rzecz wszystkich.

Jesli zas chodzi o forme tych istot, zwlaszcza przybierana w ostatnich dniach, to niektore z nich przybieraly ksztalt niezliczonych zlotych strzalek. Teraz rozumiesz, o co mi chodzi, dlaczego jestem taka podekscytowana i dlaczego uznaje to za cudowne?! Przeciez ty masz taka strzalke, Scott!

-Ja tez - odezwal ostatni z czlonkow Trojki, po cichu wchodzac do pokoju. - Dlaczego juz wstaliscie? Jeszcze jest noc, na dworze jest ciemno.

-Rozmawiamy - wyjasnil Scott, kiedy wilk ulozyl sie pod biurkiem. - Musimy porozmawiac o pewnych sprawach. Jesli masz ochote, to mozesz posluchac.

-A takze - wtracila Shania - jesli poczujesz, ze chcialbys cos dodac do tego, o czym mowimy, to nie wahaj sie powiedziec.

Scott spojrzal na nia pytajaco.

-On tez ma strzalke - powiedziala. - Nie slyszales?

-Czego? Mitow i legend? Ludzie z mojego swiata stworzyli rozliczne teologie. Roznia sie one od siebie. We wszystkich wystepuja boskie interwencje, magiczne zmartwychwstania, niesamowite objawienia. Wszyscy gotowi sa przysiac, ze to prawda, ale tez wszyscy nie moga miec racji. Jesli wiekszosc z nich, a moze wszystkie systemy teologiczne sa bledne, to dlaczego mialbym uwierzyc w twoja teologie? Nie ma we mnie tyle wiary, a ty nie jestes nawet...

-...kims z twojego swiata? - Shania pokrecila glowa z wyrazna dezaprobata. - Czasami wydaje mi sie, jakbym slyszala Mordrich. Koniecznie chcesz uzyskac dowod! Scott, nie chce ranic twych uczuc, ale takie myslenie jest malostkowe. Mordri argumentuja w taki sposob: jezeli istnieje istota wyzsza, jeden stworca, Jedynka, to dlaczego kazda z inteligentnych ras posiadajacych religie na kazdej z mozliwych planet uwaza, ze tylko oni zostali stworzeni na obraz i podobienstwo Boga? Jest to jedna z podstawowych przyczyn, dla ktorych Trojka Mordrich nie moze zaakceptowac Uniwersalnej Jedynki... czy zadnego podobnego bostwa. Nawet slowo "uniwersalna" nie jest trafne, powinnam powiedziec "multiwersalna".

Sfrustrowany Scott uniosl rece do gory.

-Na litosc boska przeciez rozmawiamy o snie!

-Nie do konca - przypomniala mu Shania, o czym mowil Harry. - I kto wie, moze faktycznie jest to litosc Istoty Wyzszej. To, o czym opowiadal twoj gosc i co ci pokazywal, moze dotyczyc wylacznie darow otrzymanych... tak, otrzymanych od Boga!

-To byl sen - powtorzyl Scott. - To fakt, ze dosyc niezwykly, ale przeciez caly czas bylem z toba w lozku, tutaj. Nie bylo mnie na cmentarzu ani w tym... Kontinuum czegos tam. I na pewno nie poruszalem sie w czasie, ani do przodu, ani do tylu. Bylem tutaj i spalem z toba w lozku!

-Nie caly czas - odezwal sie Wilk. Podniosl glowe do gory, nastawil uszy i wodzil brazowymi oczami od jednej osoby do drugiej. - Czulem, ze dzieje sie cos dziwnego - cos w moich wlasnych snach powiedzialo mi o tym - i sluchalem was obojga. Byliscie tutaj, w swoim legowisku. Mam dobry nos i czulem zapach waszych cieplych cial. Ale myslami byliscie gdzie indziej. Nawet sie troche martwilem. Ale do moich uszu docieralo bicie waszych serc i odglos poruszajacych sie cial. Moglem podazac za waszymi myslami, ale widzialem tylko pustke i nie chcialem sie w nia zanurzac. Nie jestem jakims tchorzliwym psiakiem z podkulonym ogonem, ale nie jestem tez glupcem! Zatem z powrotem zasnalem, co moim zdaniem bylo bardzo rozsadnym posunieciem. Kiedy sie obudzilem, uslyszalem was na dole i zszedlem, aby sprawdzic, czy wszystko w porzadku. Bardzo sie ciesze, ze wasze mysli sa tam, gdzie powinny byc...

Shania patrzyla na Wilka z ogromnym zdumieniem, pozniej odwrocila sie do Scotta z wyrazem zapytania na twarzy.

-No i co? - odezwal sie Scott. - Czyzby cos w rodzaju doswiadczenia bycia poza cialem? To masz na mysli?

-Tak bym to wyjasnila. To mialo na celu usuniecie tajemnicy i pokazanie, po co tu jestes w takiej formie i z twoimi nowymi zdolnosciami. Dzieki temu mogles tez dowiedziec sie o brakujacych elementach posiadanej przez ciebie wiedzy. Poza tym wiesz juz, ze twoj cel zostal zaaprobowany oraz ze otrzymales moce pozwalajace go osiagnac. To dlatego uznalam to za cud, magie i dzieki temu mam nadzieje. Scott, sily wyzsze sa po naszej stronie!

Scott wyczul, ze miala racje. Wierzyl jej, a przynajmniej wiedzial, ze ona w to wierzy. A jednak nadal borykal sie z pytaniami pozostajacymi bez odpowiedzi.

-Sily wyzsze? - powtorzyl za Shania. - Po naszej stronie? Dlaczego same sie tym nie zajma?

Na to pytanie Shania nie potrafila odpowiedziec, ale mogla sprobowac, zeby nie znikla przynajmniej czesciowa akceptacja ze strony Scotta.

-Moze nie maja takich mozliwosci. Mowilam ci juz, ze Jeden rozkazal, zeby jego agenci - czy tez to, co po nich zostalo - nie byli zdolni do popelniania szkodliwych czynow, nawet przeciw najgorszej formie zla. Jakkolwiek sami nie moga w tym uczestniczyc, wydaje sie teraz oczywiste, ze potrafia wzmacniac, wzbogacac, prowadzic i wplywac na swoich gospodarzy. I to ty jestes jednym z takich gospodarzy. Wilk tez.

Scott pokrecil glowa, westchnal, zagryzl wargi i chociaz nie byl do tego wszystkiego przekonany, to niektorym argumentom nie byl w stanie zaprzeczyc. Byl pewien swojej zdolnosci do telepatii, a wlasciwie zdolnosci calej Trojki. Poznal Shanie i jej Khiffa, wiedzial ze Kelly nie zyje i ze zabil ja Salcombe, i byl pewien, ze cos lub ktos znalazlo sie w jego wnetrzu... jesli nie z przyczyn podanych przez Shanie... to po co? Pozostawalo oczywiscie wiele innych pytan.

-Mowilas, ze wedlug legendy agenci Jednego posiadali praktycznie nieskonczona mobilnosc - powiedzial Scott. - Jak to robili? Korzystali z Kontinuum... Mobiusa? Czy twoj lokalizator ma z tym cos wspolnego? Co w zwiazku z tym powiesz o Shingach? Czy w tej sytuacji, kiedy cala twoja rasa wyginela, ty tez nie jestes czasem agentka Jednego? Shania pokrecila glowa.

-Lokalizator to narzedzie, zwykle urzadzenie, produkt zaawansowanej technologii. Korzysta z niej takze Trojka Mordrich. Ale Kontinuum, jak to nazwales, Mobiusa - to, co widzialam - pochodzi z umyslu. Jest metafizyczne.

-Tak, metafizyczne. A wlasciwie paranormalne, bo wykracza poza fizyke i objasnienia. Jest czyms z zewnatrz.

-Albo z glebi - przytaknela Shania.

-Gdybym mial zaakceptowac metafizyczne pochodzenie Kontinuum Mobiusa, to musialbym rowniez zaakceptowac to drugie... mowe umarlych. Zgodzic sie na to, ze istnieje cos takiego. Kiedy to sobie przypomne, faktycznie wydaje mi sie calkowicie realne. Naprawde wierzylem - i wierze nadal - ze rozmawialem z moim ojcem i z Kelly. I w tym wypadku masz zupelna racje. To naprawde bylo cudowne. Ale rowniez przerazajace.

-O tak - odpowiedziala, przytulajac sie tak mocno, ze jej drzenie udzielilo sie takze jemu. - Wiem. Nawet z cala technologia Shingow, z ich naturalna telepatia zadnemu z czlonkow mojej rasy nigdy nie udalo sie skomunikowac ze zmarlym. Istniala mozliwosc ozywienia ciala pozbawionego duszy - co na naszej planecie bylo zabronione i uwazane za zbrodnie - ale nikt nigdy nie rozmawial z dusza, ktora odeszla. Sama sobie zadaje pytanie: jesli mozesz sprawic, ze zmarli mowia do ciebie, jesli kochaja cie jako jedyna osobe, przez ktora mozliwy jest kontakt ze swiatem, ktory zostawili za soba, i jesli moga zrobic dla ciebie prawie wszystko...

-...to o co jeszcze moge ich poprosic? I co oni jeszcze potrafia?

Shania nic nie odpowiedziala, Wilk zas tylko cicho mruknal pod biurkiem i zwinal sie w ciasna kulke...- A wiec - odezwal sie Scott - sprobujmy skupic sie przez chwile i podsumujmy wszystko, co wiemy. Uwazamy, ze z tego powodu, iz mialem motyw, czyli z powodu mojej checi pomszczenia smierci Kelly, zostalem wybrany do tego, zeby wziac odwet na Simonie Salcombie i na pozostalych Mordrich. Dobrze to rozumiem?

-Tak - odpowiedziala Shania. - Ty, ja i Wilk. Ale zwlaszcza wy, poniewaz otrzymaliscie narzedzia od Jednego.

-W porzadku - odrzekl Scott. - A wiec ty masz motyw, ja mam motyw... ale co z Wilkiem? Jaki jest jego motyw? Dlaczego otrzymal strzalke?

Shania mogla tylko bezradnie wzruszyc ramionami. Ale Wilk wyszedl spod biurka, usiadl przy stopach Scotta i rzekl:

-Czy musze miec powod? Jestem tutaj, zeby was chronic i dbac o was. Jestescie moja Jedynka i Dwojka. A ja jestem Trojka. Troszczymy sie o siebie. Moja Dwojka, Shania, pozwolila mi nawiazac kontakt z moja Jedynka, ktora wyciagnela mnie z klopotow. Teraz jestem szczesliwy... ale czuje zblizajace sie niebezpieczenstwo, wiec bede potrzebny. Moim jedynym pragnieniem jest zrobic wszystko, zeby chronic moja Jedynke i Dwojke, mojego pana i pania.

Scott uznal wyjasnienie Wilka za wystarczajaco logiczne i sensowne. Siegnal reka do jego lba i podrapal go za uchem.

-Czyzby jeszcze jakas pchelka zostala?

-To mozliwe. - Wilk usiadl i podrapal sie lapa w tym samym miejscu. - I to kilka. Moze dorwiemy je pozniej?

-A jesli chodzi o pana i pania - kontynuowal Scott - to czy musimy uzywac takich form? Dlaczego nie mozemy byc po prostu przyjaciolmi?

-Jak chcesz. Ale dalej bedziesz moja Jedynka.

Shania nie byla do konca usatysfakcjonowana i milczala w glebokim zamysleniu. Jednak po chwili przemowila:

-Dla mnie argumenty Wilka nie sa przekonujace. On ma strzalke! A wiec musi miec konkretny powod.

-Na przyklad zeby byc czlonkiem Trojki - Scott wzruszyl ramionami.

-Nie. - Shania pokrecila glowa. - I tak nim jest, tak jak kazde z nas. A on ma strzalke. To nie jest takie naturalne, Scott. Chociaz nie wiemy, o co w tym wszystkim chodzi, to musi sie cos za tym kryc. Cos wiecej niz nadzwyczajnie rozwiniety zmysl telepatii. Jestem pewna, ze strzalka dodala mu szczegolnych mocy.

-Mozliwe, ze jest jeszcze jeden powod - powiedzial Wilk, ktory wlasnie skonczyl sie drapac. - I zwiazany jest z moja krwia.

Shania spojrzala na niego szeroko otwartymi oczami.

-Moglbys to wyjasnic?

-Moj ojciec byl dzikim wilkiem z Krainy Gwiazd. Opowiadal mi o swoim zyciu wsrod ludzi i wilkow w dawnych czasach i w innych miejscach. Mowil tez o Zlych, ktorzy przyjezdzali w nocy i zywili sie ludzka krwia oraz sercami dzielnych wilkow. Opowiadal, ze niektore wilki byly wychowywane przez ludzi, dorastaly i zyly z ludzmi. Z czasem stawaly sie ich... strozami.

Moj ojciec mial talent. Znal mysli psow, wilkow, a nawet niektorych ludzi. Zek - kobieta z twojego swiata, ktora spotkaliscie - zostala Jedynka mojego ojca. Umiala z nim rozmawiac w jego wlasnym jezyku, tak samo jak wy ze mna. Razem walczyli z wampirami. Zek, moj ojciec i czlowiek o imieniu Harry. To byl naprawde... dziwny gosc. Rozmawial z ludzmi, ktorych juz nie bylo, i nawet przywolywal ich, zeby walczyli wraz z nim. To wszystko opowiedzial mi ojciec.

Tak wiec krew mojego ojca i ojca mojego ojca, i wszystkich przodkow znajduje sie we mnie. I tak jak oni walczyli ze ziem, tak i ja bede z nim walczyc. To moj los. Byc moze dlatego otrzymalem strzalke...

Scott i Shania patrzyli na Wilka z wytrzeszczonymi oczyma. Wilk wspomnial imie Harry i krew zamarla im w zylach, kiedy opowiadal o tym, co potrafil Nekroskop, bo nie mogl byc to nikt inny, jak tylko on! Jesli zatem nie byl to motyw, to na pewno istnial scisly zwiazek. I chociaz znaczenie strzalki Wilka nie bylo do konca jasne, to za tym musial stac jakis sens.Shania ujela twarz Scotta w dlonie, pocalowala go w czolo i powiedziala:

-Jeszcze jakies watpliwosci? Pytania?

-Milion - odpowiedzial. - Ale moga poczekac. Mamy zadanie do wykonania i nawet nie wiem, od czego zaczac. Pytanie, ktore jest teraz naprawde wazne, jak wiele czasu nam pozostalo. Czy mozemy sie tego jakos dowiedziec?

-O tak - odpowiedziala. - Jest taka mozliwosc. Ale to moze byc bardzo niebezpieczne.

-No to powiedz mi, jak sie dowiedziec. Bo nie zaznam spokoju, dopoki zyje Salcombe i jego banda...

Dwa dni pozniej na wydrazonej od wewnatrz wysokiej turni znanej pod nazwa Schloss Zonigen w Alpach Szwajcarskich Trojka Mordrich zwolala zebranie wszystkich pracownikow w wielkiej hali, a raczej jaskini.

Na kamiennym podwyzszeniu stala trojka nieprawdopodobnie chudych postaci zwroconych twarzami w jedna strone. Mordri najwidoczniej nie dbali juz o zachowanie humanoidalnej formy. Nikt z zatrudnionych w zamku mezczyzn czy nielicznych kobiet nie mial najmniejszych watpliwosci, ze egzotyczni pracodawcy nie pochodza z Ziemi. Mordri zupelnie sie tym nie przejmowali, a nawet zamierzali udzielic wyjasnien tylko po to, zeby dostarczyc swym niewolnikom troche nadziei, a przez to zmusic ich do bardziej wytezonej pracy. Obcy rozgladali sie po twarzach zebranych ludzi, co pewien czas zatrzymujac wzrok, zeby podziwiac swe dzielo. Uzbrojeni straznicy oraz poplecznicy zaganiali do jaskini ostatnie grupki pracownikow.

W koncu zapadla cisza. Mordri Jeden, ktora kazala mowic do siebie "Frau Gerda Lessing", spojrzala do gory na kopulaste sklepienie, ktore zostalo przewiercone i skad przedostawaly sie snopy dziennego swiatla. Na rusztowaniach, z ktorych zwisaly siegajace od sufitu do posadzki przewody elektryczne, nie bylo juz zadnego pracownika. Mordri Jeden z zadowoleniem pokiwala glowa i skierowala wzrok na sluchaczy.

-Sluchajcie - rozkazala, a jej slowa odbily sie echem od scian jaskini. - Sluchajcie, a moze mnie dzieki temu zrozumiecie. Oczywiscie wiadomo wam, ze nie wywodzimy sie ani z waszej prymitywnej rasy, ani nie pochodzimy z tej prymitywnej planety. Przez jakis czas bez trudu udawalo nam sie to przed wami ukryc. Teraz zrozumiecie, dlaczego was zatrudnilismy i nad czym pracowaliscie. Zrozumiecie tez, ze im bardziej przylozycie sie do pracy, tym szybciej odzyskacie wolnosc.

Kiedy przemawiala, podeszli do niej Simon Salcombe oraz Guyler Schweitzer, staneli po jej bokach i zwrocili sie w tym samym kierunku. Nad barkiem kazdego z Mordrich wystawal Khiff. Trzy Khiffy rozgladaly sie podejrzliwie dookola swymi czerwonymi oczkami.

-Zapamietajcie to sobie - mowila dalej Mordri Jeden. - Wkrotce wszystko wroci do normy. Opowiem teraz, jak sie tutaj dostalismy. Jestesmy wedrowcami i przybylismy z dalekich gwiazd. Nasz pojazd rozbil sie w gorach na tej planecie. Najwazniejsze elementy naszego statku zostaly tutaj przywiezione i staly sie podstawa przy konstrukcji nowego pojazdu. To wy go zbudowaliscie! Musimy kontynuowac nasza podroz, ale nawet ogromna energia, jaka dysponuje nasza Trojka, byla niewystarczajaca, zeby naprawic statek w tak krotkim czasie... albowiem zostaly nam tylko cztery dni, zeby wyruszyc dalej w podroz.

Przerwala na chwile i spojrzala na swoja Trojke, dajac gestem do zrozumienia, ze w tym miejscu powinien podjac watek Guyler Schweitzer. Mordri Trzy obnazyl swe perlowe zabki w chorym, obslinionym usmieszku. Wyciagnal przed siebie reke, jakby chcial objac tlum stloczonych przed soba twarzy, i donosnym glosem zaczal mowic:

-Nasz pojazd znajduje sie w koncowym etapie konstrukcji - dlugimi palcami drugiej reki wskazal na wielki, osadzony na kolysce metalowy cylinder celujacy jednym z koncow w sufit - ale wylot z jaskini jest jeszcze zamkniety. Jest na to prosta rada. Zaraz sprawdzimy, jak sie spisali ci, ktorzy podlozyli ladunki.

Kolejny ruch reki Schweitzera byl rozkazem, na ktory czekali ubrani w kaski poplecznicy. Jeden z nich wyrzucil w gore reke, co wygladalo jak salut, pozostali zas nacisneli przyciski w trzymanych przez siebie nadajnikach. Rozlegly sie ostre, dobiegajace z sufitu, prawie rownoczesne detonacje podobne do karabinowych wystrzalow.

Polecial kurz i czasteczki kamiennych odlamkow, zmniejszajac niewielka ilosc swiatla dobiegajacego z przewierconych otworow, w ktorych nie zalozono ladunkow, uznajac, ze nie jest to konieczne. Ogromny skalny cylinder oddzielil sie od sklepienia niczym ogromna zatyczka i poczatkowo zsuwajac sie, spadl na puste miejsce pozostawione w jaskini. Odglos upadku przypominal grzmot pioruna. Wstrzasnal cala grota. Wieksze i mniejsze skalne odlamki odprysly od bloku. Uderzajac w specjalnie ustawiona stalowa oslone i podskakujac, w koncu zalegly na kamiennej posadzce.

Jeszcze przez dluga chwile rozbrzmiewalo echo grzmotu i slychac bylo grad opadajacych odlamkow. Przez kurz zaczelo przedzierac sie dzienne swiatlo dobiegajace z okraglego otworu w sklepieniu jaskini. Dziura, przez ktora widac bylo niebo, miala dwanascie stop srednicy. Promienie swiatla padly prosto na metalowy kadlub cylindrycznego pojazdu ustawionego na pochylni.

Mordri Dwa, zwany Simonem Salcombe'em, zszedl z podwyzszenia. Przyszedl czas na niego. Jego zadaniem bylo ponaglic oraz zainspirowac pracownikow do wzmozonego wysilku.

-Patrzcie! - zawolal, sciagajac na siebie uwage tych, ktorzy jeszcze patrzyli w gore, obserwujac unoszacy sie w porannym swietle pyl. Kiedy wszystkie oczy zwrocily sie ku niemu, kontynuowal: - Patrzcie, co mozna osiagnac wytrwala i niezaburzona praca. - Slowo "niezaburzona" zostalo wypowiedziane ze szczegolnym naciskiem i grozba. - Co za wstyd, ze w innych obszarach wasza praca jest... znacznie mniej zadowalajaca a nawet nie udaje sie, lub dokladniej mowiac, stwarzane sa przeszkody w pracy!

Mordri Dwa przebijal sie przez tlum robotnikow, wyrastajac ponad ich glowami jak dziwne chude ptaszysko. Najwyrazniej szukal kogos, uwaznie wpatrujac sie w twarze mijanych ludzi. Nie wszystkie twarze oraz ludzkie sylwetki wygladaly poprawnie, zwlaszcza te, ktore zetknely sie z mutacyjnym dotykiem Mordrich. Zamiast ludzkich twarzy mozna bylo zobaczyc koszmarne maski i powykrzywiane konczyny, ktore specjalnie zdeformowano. Jeden z mezczyzn mial na przyklad przyklejony usmiech z ust, ktore na stale przesunely sie na lewy policzek. Jego nos znajdowal sie powyzej oczu, ale dwie dziurki nozdrzy pozostaly na swoim miejscu. Jeden z naukowcow mial oczy wypchniete i usytuowane na dwucalowych karmazynowych precikach przed oczodolami. Inny z pracownikow mial prawa reke o polowe krotsza od lewej. Na dodatek zakonczona byla maczuga.

Salcombe przyspieszyl kroku. W koncu zatrzymal sie pomiedzy dwoma rzedami stolow montazowych, gdzie krzyknal:

-Aha! I co tutaj mamy? - Odnalazl tego, kogo szukal, co wcale nie sprawilo mu trudnosci, gdyz przez caly czas wiedzial, gdzie znajduje sie ta osoba.

Byl to Hans Niewohner, jeden z elektrykow, ale nie ten sam, z ktorym jeszcze niedawno rozmawial dyrektor Gunter Ganzer. Teraz byl to cien czlowieka o gleboko zapadnietych oczach. Jego usta zostaly zapieczetowane i staly sie teraz jednym kawalkiem ciala, jakby nigdy w tym miejscu nie bylo otworu. Nos z kolei zostal splaszczony i brakowalo w nim nozdrzy. Do oddychania sluzyla dziurka o przekroju pol cala na srodku prawego, poruszajacego sie w rytm oddechu policzka.

Niewohner przykucnal i prawie opadl na kolana, gdy Salcombe wskazal na niego swym dlugim, drzacym palcem.

-Ty! - zasyczal Mordri Dwa. Z jego dolnej wargi splynely srebrne krople plwociny. - Miales tutaj wysoka pozycje i jej naduzyles! - Salcombe wyprostowal sie i spojrzal na innych pracownikow. Wszyscy natychmiast cofneli sie. - Teraz wymienie zbrodnie popelnione przez te zdradziecka kreature. Od samego przyjazdu, od chwili, gdy go powitalismy, opowiadal innym o swoim planie opuszczenia nas. Oczywiscie jestesmy wyczuleni na takie rozmowy i bez trudu dochodza one do naszych uszu. Frau Lessing, ktora nam przewodzi, stwierdzila, ze koniecznie nalezy go upomniec. Jej dotyk byl lagodny, a szkody niewielkie. Nie stalo sie nic takiego, czego nie mozna by naprawic. Ale ten tutaj...

Salcombe wsadzil swoj palec w dziurke na policzku i zatkal ja. Podniosl nieco Niewohnera, tak zeby wszyscy go widzieli.

-Niegodziwiec niczego sie nie nauczyl z lekcji udzielonej przez Frau Lessing, ktora laskawie pozostawila mu te dziure, aby mogl zasysac powietrze i zyc. Ten niewdzieczny nedznik mial dokonczyc swe zadanie. Byc moze byloby lepiej, gdyby Frau Lessing zakleila mu cala twarz i skonczyla z nim. Albowiem on osmielil sie szukac zemsty za to, ze zostal niesprawiedliwie potraktowany. A przeciez Trojka Mordich nigdy nie jest i nie byla niesprawiedliwa! Jego zbrodnia, jego zemsta polegala na sabotazu!

Puscil przyduszonego Niewohnera, popchnal go na stol i mowil dalej:

-W ogole nie myslac o swoich kolegach z pracy ani o mnie, czy innych Mordrich, to zwierze swiadomie uszkodzilo kondensatory. I to dwa tuziny! - Siegnal reka i stracil skomplikowane urzadzenie ze stolu na podloge. - Czy on sadzil, ze tego nie odkryjemy? Czy komukolwiek z was zaswitala podobna mysl w glowie? - Rozejrzal sie ponownie po wszystkich, jak gdyby szukal odpowiedzi. Mordri Dwa wygladal teraz na zupelnie oblakanego. Jego szalenstwo zdawalo sie rosnac, w miare jak nie pojawiala sie zadna odpowiedz. Elektrycy starali sie wycofac i oddalic od wscieklego Salcombe'a na bezpieczna odleglosc.

-Ha! - zawolal Salcombe. - Przeciez probujac nas zniszczyc, zniszczylby takze i was! Gdyby zawiodly te urzadzenia, to skutki dla calego Schloss Zonigen okazalyby sie katastrofalne. Zaden z was nie przezylby tego, i to w godzinie powrotu wolnosci, powrotu do rodziny i powrotu waszych cial do normalnosci! Wszystko, czego tu dokonalismy, obrociloby sie w perzyne.

Znowu odwrocil sie do Niewohnera, zlapal go obiema dlonmi za twarz i mowil dalej:

-Teraz powiem ci, co bedzie dalej, Hansie Niewohner. Masz trzy godziny, ty i twoja zaloga... trzy godziny na to, zeby naprawic to, co zostalo zepsute. Po tym czasie znowu sprawdzimy kondensatory. Jesli wasza praca okaze sie niezadowalajaca... wowczas czarny dysk wzbogaci sie o ciebie i polowe twoich ludzi! Ci, ktorzy za to zaplaca, zostana wybrani losowo.

Mordri Dwa znowu odepchnal od siebie Niewohnera i nie ogladajac sie za siebie, wrocil na podwyzszenie. Za jego plecami nikt sie nie poruszyl, przez piec sekund panowala absolutna cisza, po czym nastapil wybuch goraczkowej aktywnosci. Ludzie rzucili sie do stolow w poplochu, potracajac sie nawzajem i starajac sie jak najszybciej rozpoczac prace.

Po policzkach Hansa Niewohnera splynely lzy nienawisci i niemocy. Otarl je w miejscu, w ktorym jeszcze jakis czas temu mogl poczuc ich smak. Nastepnie opadl na kolana i nawolywal Boga, ktory najwyrazniej opuscil zarowno jego, jak i wszystkich innych ludzi zgromadzonych w tym potwornym miejscu. Jego placz byl ponadto bezglosny, poniewaz dotyk Frau Gerdy Lessing na stale przytwierdzil koniec jego jezyka do podniebienia...Dwa dni pozniej okolo godziny drugiej po poludniu Ben Trask wraz z piecioma esperami i dwoma technikami lecial samolotem nad Francja do Lugano w Szwajcarii. Podrozowali w klasie ekonomicznej odrzutowca linii Swiss Air i udawali grupe botanikow - amatorow wyruszajacych w Alpy Szwajcarskie. Zarezerwowali pokoje w hoteliku w Idossoli, malowniczej wiosce liczacej sobie stu siedemdziesieciu siedmiu mieszkancow i polozonej w pieknej dolinie u podnoza gor. W Lugano mieli wynajac dwa samochody i pojechac na polnoc, nastepnie na wschod wzdluz jeziora, a pozniej ponownie na polnoc, coraz wyzej waskimi kretymi drogami, az do miejsca przeznaczenia. Idossola spoczywala w cieniu wybryku natury, wiecznie zamarznietej ostrogi zwanej Schloss Zonigen.

Trask spojrzal przez okno na rozposcierajacy sie ponizej wiejski krajobraz, ktory czasem byl przyslaniany letnimi chmurami. Mruzyl oczy przed promieniami slonca odbijajacymi sie od srebrnych nitek rzek meandrujacych pomiedzy prostokatami pol. Wspanialy letni dzien, w ktorym nie mozna dostrzec ani sladu zagrozenia... oprocz samego latania, ktorego Trask nigdy nie polubil.

Odwrocil glowe i spojrzal na siedzacego obok lana Goodly'ego. Prekognita wpatrywal sie w mape Alp.

-Czy szczegoly nie sa zbyt male? - spytal Trask. Goodly skinal glowa zwinal mape i schowal ja do teczki.

-Staralem sie zapamietac nazwy i uklad wiosek i miasteczek w poblizu Idossoli. To na wypadek, gdybysmy musieli szybko wycofywac sie z...

-Znajomosc terenu jest dobrym pomyslem. Myslisz, ze zajdzie potrzeba szybkiej ewakuacji? Przeciez w wypadku katastrofy, o ktorej mowiliscie, udana ucieczka jest raczej malo prawdopodobna. Czy chowanie sie w jakiejs stodole pomoze komukolwiek, gdy obok wybuchnie bomba atomowa?

-No coz - odparl Goodly, poprawiajac sie na fotelu. Dlugie nogi nie pozwalaly mu wygodnie siedziec. - Przed wylotem zamienilem slowko z Anna Maria English i nie ma ona takiej samej pewnosci, jak wczesniej, jezeli chodzi o ten scenariusz.

-Scenariusz? Scenariusz czego? Wielkiego wybuchu, ktory oboje przewidzieliscie? A wiec to sie nie wydarzy? A jesli tak, to dlaczego do tej pory nic o tym mi nie powiedzieliscie?

Prekognita spojrzal na Traska i odwrocil wzrok. Skrzywil sie i przechylil glowe.

-Wiec jak? Ktora wersja sie wydarzy? - dopytywal sie Trask.

-To sie wydarzy - odpowiedzial Goodly. - Moge cie o tym zapewnic. Ja po prostu tego... nie widzialem.

Tym razem Trask zmarszczyl brwi i nawet zaczynal byc rozzloszczony.

-Przeciez razem z Anna Maria English mowiliscie, a nawet zapewnialiscie mnie, ze doswiadczyliscie czegos niszczacego.

Prekognita pokiwal glowa, wzruszyl przepraszajaco ramionami i odrzekl:

-Chodzi o to, ze kiedy slyszysz jakis dzwiek w ciemnym i nieznanym pomieszczeniu, to mozesz odczuc lek, nie wiedzac, co bylo przyczyna tego dzwieku. I to jest najlepsza analogia, jaka moge ci przedstawic. Nie widzialem tego - cokolwiek to bylo - ale doswiadczylem i wyczulem to. Tego samego doswiadczyla Anna Maria English. Ale teraz, no coz, nie jest tego taka pewna.

-Ale dlaczego zmienila zdanie? - spytal Trask ze znacznie mniejszym natezeniem gniewu w glosie. Zloszczenie sie na kogos z tak dziwnym talentem jak Goodly nikomu nie przyniosloby korzysci. Wszyscy w Wydziale E od dawna byli swiadomi, ze przyszlosc jest zludna i niepewna. Jednoczesnie dzieki wlasnemu talentowi Trask wiedzial, ze prekognita nie powiedzial wszystkiego. Nie chodzilo o klamstwo, ale o brak pelni prawdy. - Niech zgadne. Znowu bawiliscie sie w pare zakochanych. Anna Maria trzymala cie za reke, ty starales sie zajrzec w przyszlosc, ale to ona cos zobaczyla. Co to bylo?

-Cholera, dobry jestes! Tak, sprobowalismy jeszcze raz. Jak dla mnie to chaos byl jeszcze wiekszy. Albo taki sam jak wczesniej. Jezeli chodzi o Anne Marie, to zobaczyla... ciagdalszy... - Trask westchnal z ulga prekognita zas mowil dalej: -...swego rodzaju.

-Wyjasnij to.

-Jak ci wiadomo, Anna Maria jest ekopatka i troszczy sie glownie o Ziemie. Ona doswiadczyla czy tez poczula, ze Ziemia dalej istnieje! Ale to nie znaczy, ze my przezyjemy. Nie mowilem ci o tym, bo zasadniczo to i tak nic nie zmienia.

Trask rozparl sie w fotelu i przez chwile nic nie mowil. Nastepnie odezwal sie:

-Wiesz co? Chociaz jestes moim starym i dobrym przyjacielem, to czasem nie lubie z toba rozmawiac...

Trask skorzystal z toalety z przodu samolotu. Wracajac patrzyl na twarze czlonkow swojego zespolu. Staral sie wygladac na spokojnego, ale wcale tak sie nie czul. Czul sie gleboko zaniepokojony.

Technicy - Alan McGrath i Graham Taylor - siedzieli obok siebie. Alan byl rudym Szkotem z Edynburga. Niewysokim, ale silnym i proporcjonalnie zbudowanym. Przekroczyl wiek czterdziestu lat, byl ekspertem od uzbrojenia i komputerow, bywal w akcji i mozna bylo na niego liczyc. Jego partner Graham Taylor zblizal sie do czterdziestki, byl wysoki i nosil okulary. Jednak okulary byly tylko kamuflazem, soczewki byly wykonane z normalnego przezroczystego szkla bez wkleslosci czy wypuklosci i nadawaly Taylorowi wyglad delikatnego intelektualisty. Choc Taylor byl stosunkowo nowym nabytkiem Wydzialu E, to byl on pracujacym kiedys w wywiadzie wybitnym specjalista od propagandy, sabotazu, zniszczen i szpiegostwa. Pracowal w brytyjskiej misji w Berlinie Wschodnim i mowil plynnie po niemiecku. Ponadto obaj mezczyzni byli strzelcami wyborowymi poslugujacymi sie kuszami, ktore teraz ukryte byly w walizkach w luku bagazowym.

Trask, mijajac w waskim przejsciu agentow, skinal glowa i pomyslal: Kusze, tylko taka bron zabralismy tym razem. Ciekawe, jak szybko kusze staly sie istotnym uzbrojeniem od czasow Nekroskopa. W rzeczywistosci Wcale nie byly tak istotne. Kusze z beltem z twardego drewna moga byc doskonala bronia w walce z wampirami, calkiem niedawno musieli czesto je stosowac w tym celu, ale z rowna latwoscia moga takze zabic czlowieka, i bez halasu.

Trask przypomnial sobie ostatnia odprawe przed wylotem oraz zdziwione spojrzenia, jakimi obdarzyli go jego ludzie, gdy powiedzial, ze nie zabieraja broni ze soba.

-Dostaniemy bron na miejscu, jesli szwajcarscy anty terrorysci uznaja, ze jej potrzebujemy. Prawdopodobnie szwajcarskie browningi 9 mm. Szwajcarzy sa troche przewrazliwieni i nie pozwalaja wwozic na swoj teren broni automatycznej. Wcale ich za to nie winie. Mozecie sie zapoznac ze szwajcarskim uzbrojeniem jeszcze u nas, na miejscu...

Na tej samej odprawie telepata Paul Garvey spytal:

-Kiedy spotkamy sie ze Szwajcarami i jak wiele beda wiedziec o sprawie? Czy bedziemy miec taka sama jak zawsze swobode dzialania?

-Z naszymi szwajcarskimi partnerami spotkamy sie w Gasthaus Alpenmann - odpowiedzial Trask. - Maja udawac turystow, ktorzy dosc przypadkowo zatrzymali sie w tym miejscu. Jesli nasze plany beda zgodne z ich zamierzeniami, dzialamy razem, ale jesli nasz wywiad, duchy i gadzety dostarcza nam informacji, ze trzeba dzialac inaczej, zrobimy wszystko po swojemu.

Przypominajac sobie odprawe, Trask wlasnie dotarl do miejsca, gdzie siedzial telepata Paul Garvey. Telepata nasluchiwal i chwycil przechodzacego Traska za lokiec. Trask stanal i pochylil sie, zeby uslyszec, co mowi Garvey.

-Nie moglem nie uslyszec tego, co wlasnie pomyslales - odezwal sie Garvey. - Ale przeciez w ogole nam nie opowiedziales o tym, jak zaaranzowales wspolprace ze Szwajcarami.

-To zasluga naszego ministra - odpowiedzial stosunkowo cichym glosem Trask. - Nie dopytujac mnie o szczegoly, skontaktowal sie ze swoim kolega z lawy szkolnej w Oxfor-dzie, kims, kto jest jedna z najwazniejszych osob w ich sluzbach bezpieczenstwa. Wspomnial tylko o czterech sprawach: niewyjasnione zaginiecia, ohydne morderstwa, terroryzm atomowy i wielkie ilosci zlota. O ile pierwsze trzy mogly nie byc interesujace, o tyle zloto zawsze budzi ciekawosc, zwlaszcza w Szwajcarii! Jednak z drugiej strony trzeba wspomniec, ze szwajcarskie wladze juz od jakiegos czasu powaznie interesowaly sie Schloss Zonigen. Potrzebowali jedynie ponaglenia. No i nadeszlo ono z naszej strony, a wszystko dzieki kontaktom ministra.

Trask skinal glowa siedzacej obok Garveya Millicent Cleary i ruszyl dalej przejsciem pomiedzy siedzeniami. Spojrzal jeszcze raz na dziewczyne i troche na sile usmiechnal sie w odpowiedzi na jej spojrzenie. Jej oczy podazaly za nim. Millie - inteligentna i bardzo atrakcyjna mloda telepatka, ktorej talent dojrzewal blyskawicznie w ciagu ostatnich szesciu miesiecy. Chociaz zawsze myslal o niej jak o mlodszej siostrze i tak ja traktowal, to czasem podejrzewal, ze ona moze miec cos do niego. I chociaz jego talent informowal go, ze jest w tym sporo prawdy, istniala rowniez mozliwosc, ze sam rzutowal obraz starszego brata czy ojcowskiej postaci, co moglo budzic zainteresowanie Millie.

Dwa rzedy przed Goodlym siedzial David Chung, ktory wyczuwal osoby o paranormalnych zdolnosciach. Obok niego miejsce zajal Frank Robinson. Mial tylko dwadziescia szesc lat, ale wsrod jego czarnych wlosow mozna bylo zobaczyc pasemka siwizny, ktore nie byly calkowicie naturalnie. Ben Trask byl swiadkiem zdarzenia, przy ktorym Robinson posiwial. Bylo to w chwili, gdy wraz z innymi czlonkami Wydzialu E probowali zabic Nekroskopa Flarry'ego Keogha. To wowczas Robinson po raz pierwszy bral udzial w akcji. Schloss Zonigen bedzie drugim zadaniem i Trask sie zastanawial, co Frank o tym mysli.

-Jak sie czujesz, Frank? Jakies problemy? - spytal Trask, pochylajac sie nad Robinsonem.

-Dziekuje, calkiem dobrze - odpowiedzial Frank. Nastepnie zobaczyl, ze Trask patrzy na jego wlosy i dodal: - W koncu co mam do stracenia? Jesli reszta tez osiwieje, to przynajmniej wszystkie beda do siebie pasowac.

Trask ruszyl dalej, myslac: Poczucie humoru w takiej chwili. Wszystko zgodnie z moimi podejrzeniami: nie jestem jedynym szalencem w wydziale. Tym razem wariaci beda walczyc z oblakanymi.

Trask usiadl w koncu na swoim fotelu kolo okna i odezwal sie do Goodly'ego:

-Czy wiesz, ze jest to najdziwniejsza ze spraw, w ktore sie zaangazowalismy?

-Wiem - odpowiedzial prekognita. - Po pierwsze dlatego, ze nadal nie wiemy, z kim mamy do czynienia. Wiemy, ze w zamku zbudowanym na oblodzonej alpejskiej skale czai sie prawdziwe niebezpieczenstwo zagrazajace calej planecie. To zagrozenie ma ksztalt trojki bezwzglednych i prawdopodobnie psychotycznych kreatur, ktore dysponuja paranormalnymi zdolnosciami, rownymi albo nawet przewyzszajacymi zebrane razem talenty wszystkich czlonkow Wydzialu E. Poza tym sa jeszcze trzy istoty podobnie utalentowane, ktore nie sa z Wydzialu E i ktore na nasze szczescie rowniez wystepuja przeciwko naszemu wspolnemu wrogowi. Tym ostatnim nie potrafilismy wyjasnic naszych intencji ani ujawnic naszych mozliwosci, a nie bedac z nimi w oficjalnym kontakcie, nie moglismy takze zaproponowac rady czy pomocy. Najbardziej frustrujace w tym wszystkim jest to, ze oni wiedza o wiele wiecej od nas o tym, co sie dzieje.

-Zasadniczo masz racje. Moglismy sie skontaktowac z nimi wczesniej, ale...

-Wiem - przerwal mu Goodly. - Mozliwe, ze sie myle. Z drugiej strony lekcewazenie tego, co zobaczylem, byloby zbyt duzym ryzykiem. Postapilismy wlasciwie, Ben! Niewazne, w jaki dokladnie sposob bedziemy dzialac dalej, nasze zycie bedzie zagrozone dopoty, dopoki w taki czy inny sposob problem nie zostanie rozwiazany. Tak to zobaczylem i tak to bedzie.

Trask skinal glowa i odrzekl:

-Jestem pewien, ze masz racje. Jesli ci szalency chca spowodowac potezna eksplozje, erupcje czy co tam jeszcze, to nasza praca bedzie... badzmy szczerzy, zmniejszenie liczby zabitych i szkod. Probujac tego dokonac, mozemy zginac!

-Tak, mozemy zginac. Jesli uda im sie doprowadzic do wybuchu.

-Czy jest szansa, zeby ich powstrzymac?

-Ben, jak mam ci na to pytanie odpowiedziec? Anna Maria powiedziala, ze swiat bedzie istniec, i wiem tylko tyle. Ale czy zdolamy powstrzymac tych ludzi...

-A wiec musimy sie tym zajac. Sprawa jest prosta: albo oni, albo my.

-Tak, tyle ze ja nie mam wrazenia, ze to bedzie proste...

Tego samego popoludnia Shania i Scott zeszli na dol do gabinetu, gdzie pili kawe, omawiali plan dzialania i wyjasniali ostatnie punkty, na ktore wczesniej nie znalezli czasu. Wilk zdazyl juz obejsc wszystkie katy domu, a takze starannie oznakowac swoje terytorium w ogrodzie.

Scott i Shania jak zwykle polozyli sie spac bardzo pozno i nie widzieli wiekszego powodu, by wczesnie wstawac. Scott bardzo potrzebowal dlugiego snu, w koncu od wielu miesiecy mial z tym klopoty. Utulony w ramionach Shanii i ukojony miloscia snil slodkie sny, a jej obecnosc byla w doslownym sensie uzdrawiajaca.

Tym razem Shania w wiekszym stopniu od Scotta obawiala sie powrotu do czekajacych ich zadan. Jednak przed atakiem na Mordrich nie mieli zbyt wiele do roboty i Shania nie chciala niepokoic Scotta... a przynajmniej tak sie usprawiedliwiala w myslach. Jednak szczerze mowiac, Shania uwielbiala po prosta odpoczywac u boku Scotta, czuc cieplo dotykajacego jaciala i ten powolny przyplyw aktywnosci, gdy dotykala go w pewnym miejscu...

Wlasnie mowili o lokalizatorze Shanii, martwila sie o stan tego urzadzenia, a Scott wcale nie byl zadowolony z losu zlotego pierscionka z kocim okiem, ktory zostawila mu matka... oprocz jej milosci bylo to prawie wszystko, co mu po niej pozostalo. Pierscionek przestal byc zloty!

Wieczorem przylepili pierscionek tasma do lokalizatora, wlozyli do kubka i zostawili na noc. Teraz po ostroznym wyjeciu z kubka i przelozeniu na gazete lokalizator wygladal tak samo jak wczesniej, ale pierscionek zostal przeksztalcony w kupke niebiesko-szarych drobin, w ktorych lezal zagrzebany do polowy i nietkniety kamien.

-Kiedys przedstawial dla mnie duza wartosc - powiedzial Scott, popijajac z kubka swieza i goraca kawe. - To bylo dawno temu. Wartosc zlota oceniono na sto dwadziescia funtow szterlingow. Teraz zostal z niego pyl.

-Ale to nie sa pieniadze - powiedziala z zalem Shania. - Moze powinnismy kupic cos ze zlota?

-Jednak z tego moglyby byc pieniadze. Pieniadze, ktorych nie mam.

-Ja moge miec pieniadze - powiedziala. Przytulil ja, mowiac:

-Nie przejmuj sie. - Nastepnie dodal zartobliwie: - Czyzbys chciala wykorzystac resztke energii lokalizatora i wlamac sie do banku czy cos takiego?

Wygladala na zaskoczona. Wzruszyla ramionami i odpowiedziala:

-Tak, albo w inne miejsce, gdzie sa pieniadze. Albo najlepiej do jubilera, bo tam jest zloto! - Po chwili zobaczyla, ze Scott mruga oczami, a jego twarz przybrala zupelnie inny wyraz. Zmienila ton wypowiedzi: - Scott, myslisz, ze w jaki sposob udalo mi sie tutaj przezyc? Mialam tylko ubranie i lokalizator, ale nawet ubranie nie nadawalo sie do tego srodowiska. Z poczatku mialam spore trudnosci, ale pozniej dowiedzialam sie, jaka funkcje pelnia pieniadze i jak je wydawac.

Scott pokrecil glowa z niedowierzaniem i rzekl:

-Wiec jestes zlodziejka?

-Nie mam innego wyjscia!

-Wykorzystywalas lokalizator w podobny sposob, jak sie korzystalo z przyslowiowego kamienia filozoficznego, tylko ze w odwrotny sposob: aby zamieniac zloto na papier? W papierowe pieniadze?

-Wykorzystywalam jak przyslowiowe... co?

-Opowiem ci o tym innym razem - odpowiedzial. Nastepnie wyjal kocie oko z kupki pylu i rzekl: - A wiec tak wygladaja twoje natychmiastowe podroze, co? Paliwem do twoich urzadzen jest zloto. To sporo wyjasnia.

-Nie - Shania pokrecila glowa. - To nie jest natychmiastowe. Predkosc jest na pewno wielokrotnie szybsza od swiatla, ale ma swoje ograniczenia. Nic nie jest natychmiastowe.

-Tak czy owak technologie rozwiniete przez twoj lud sa naprawde fantastyczne.

-Nie znam sie na tym zbyt dobrze. Wiem, jak sie tym poslugiwac, ale nie wiem, jak to dokladnie dziala. Pamietam, ze chodzi ta o dokladna wage zlota. Ta - bateria? - czesc, ktora gromadzi moc grawitacyjna w lokalizatorze, czerpiejaze zlota, a potem jest wykorzystywana w urzadzeniu. W systemie Shing mielismy bardzo duzo zlota w czystej postaci, zarowno na planetach, jak i na ksiezycach. Ale w waszym swiecie, na Ziemi...

-Zloto jest drogie - powiedzial Scott. - Powiedz mi, ile energii wyciagnal twoj lokalizator z pierscionka? Wiesz, jak sie o tym dowiedziec?

-Nie, ale moj Khiff wie. Pochodzi z grawitacyjnych zrodel i dobrze zna ten rodzaj energii, tak jak ty znasz powietrze lub wode.- Ale bez powietrza i wody nie przezyja.

-Podobnie jak moj Khiff bez lokalizatora. Kiedy potrzebuje energii, to pobieraja z lokalizatora, ale w tak malych ilosciach, ze praktycznie nie czyni to zadnej roznicy. Khiff?

-Tak, Shania? Czy jestem potrzebny? - Glos byl o wiele lagodniejszy i milszy w umysle Scotta, niz gdyby slyszal go normalnie.

Shania odpowiedziala, nie wypowiadajac na glos ani slowa, ale Scott uslyszal, co mowila. Powoli zaczynal sie do tego przyzwyczajac. Shania przylozyla lokalizator do brwi, zamknela oczy i stanela nieruchomo. Po chwili:

-Achhhl - odezwal sie Khiff. - Dziekuje ci, Shania. W lokalizatorze nie ma juz zbyt wiele mocy. Moze na jedna dluzsza podroz w dwie strony i to dla jednej osoby. Poza tym, jak ci wiadomo, lokalizator jest uszkodzony. Nawet niewielkie doladowanie moze spowodowac niewlasciwe dzialanie urzadzenia. Nie dodawaj wiecej zlota, bo zupelnie przestanie dzialac.

-A co bedzie po ostatniej podrozy? Co bedzie z toba, moj Khiffie?

-Chociaz nie bedzie juz mozna korzystac z lokalizatora do podrozy, to dla mnie energii wystarczy na cale twoje zycie, Shania.

-Twoje zycie? - zdziwil sie Scott.

Shania odsunela lokalizator od brwi i wyjasnila:

-Dlugosc mojego zycia wyznacza dlugosc zycia mojego Khiffa. W duzym stopniu jestesmy tym samym. Jezeli chodzi o mnie, to urodzilam sie i moge zyc sama, gdyby zaszla taka potrzeba. Jednak Khiff moze istniec tylko dzieki mnie. Beze mnie...

-Umrze?

-To nie jest dokladnie smierc. Khiffy sa jak... nie wiem, jak to wyrazic.

-Chyba wiem, co masz na mysli. Sa jak starzy zolnierze. Nie umieraja, tylko po prostu odchodza.

-Odchodza?

-Niewazne.

-Wydaje mi sie, ze wiem, o co ci chodzi - powiedziala Shania. - Masz racje. To jest tak jak z tymi, co odeszli, jak twoj ojciec i Kelly. Khiffy znajduja inne miejsce i byc moze rowniez innych gospodarzy. Nie wiem. Nikt nie wie.

Scott pogrzebal palcem w resztkach pozostalych po pierscionku.

-To wlasnie stalo sie z twoim swiatem - powiedzial. - Moc pozwalajaca na gigantyczny skok o dlugosci wielu lat swietlnych przemienila Shingow w proch.

-Nie, niedokladnie tak. Duzo zlota zamieniono w podobne resztki, ale Shingowie zgineli przez inny rodzaj energii. Mordri nie musieli posiadac az tak duzej ilosci zlota. Zrobili to specjalnie i na tyle blisko, ze obrocili w pyl caly system Shing!

-Caly system gwiezdny?

-Tak. Widzialam to. Powrocilam do Shing i bylam na tyle daleko, ze udalo mi sie przezyc.

-Trudno mi w to uwierzyc.

-Mozesz w to uwierzyc, Scott. Jesli chcesz, to mozesz to nawet zobaczyc.

-Zobaczyc? Jak?

-Khiff posiada klucz do moich wspomnien. One moga byc takze twoje. Moze nie wszystkie, ale to akurat jest latwo dostepne. Znajduje sie w moim umysle - nawet ja moglabym ci je pokazac - ale moj Khiff pamieta to o wiele lepiej ode mnie.

Scott zastanawial sie przez chwile nad propozycja, po czym powiedzial:

-Moze nadszedl czas, zebym osobiscie poznal twojego Khiffa i to na jawie. Jak to zrobimy?

-Obejmij mnie i pocaluj. - Shania pociagnela go za soba na kanape. - Moj Khiff zajmie sie reszta.Scott przyciagnal Shanie blizej siebie, pocalowal ja najpierw delikatnie i z wahaniem, a potem gwaltownie. Kiedy jego zmysly zaczely sie budzic, rozejrzal sie dookola z lekkim zaciekawieniem i zdenerwowaniem.

-Zamknij oczy - odezwala sie Shania, nie otwierajac ust. - Tylko jego wyglad moze wydawac sie dziwny. Obiecuje ci, ze prawie go nie poczujesz, moze jedynie nowe, ale stosunkowo mile poczucie rozdwojenia, dopoki nie odezwie sie do ciebie.

Scott odpowiedzial w taki sam sposob:

-Nie chcialbym go obrazic. Czy mam zamknac oczy, gdybym nie mogl wytrzymac widoku? Czy jest tak szpetny?

Na prawo od twarzy Shanii cos sie poruszylo. Bylo rozowe i wygladalo na postac z gazu, jednak bylo nieprzezroczyste. Mialo male i przenikliwe zielone oczka i cos na ksztalt ust, po ktorych blakal sie usmieszek. Scott nie zamknal oczu i nie mogl odwrocic wzroku. Balonowe cialo Khiffa wydluzylo sie, nie przestajac sie usmiechac. Twarz zniknela z pola widzenia Scotta, Khiff zas uformowal prawie niematerialne polaczenie pomiedzy prawym uchem Shanii a lewym uchem Scotta.

Cholera! - pomyslal Scott. - To cos wyszlo z jej glowy, z jej ucha!

-Tak - odpowiedzial Khiff Shanii. - Jestem tym czyms. Ty takze. Podobnie jak wszystko. Rozumiem i nie czuje sie urazony.

Lagodny, mily glos brzmial jak slowa dziecka. Dziecka inteligentnego, o glebokiej wiedzy... przekonujacego, a jednak niczym jeszcze nie skalanego.

Khiff Shanii znal mysli Scotta, a Scott wyczul jego obecnosc w swoim umysle.

-Dziekuje, Scott! Teraz jest nas trzech.

Usta Scotta i Shanii oddzielily sie od siebie, ale i tak pozostali polaczeni. Poniewaz Scottowi wydawalo sie to bardziej naturalne, powiedzial glosno:

-Teraz jest nas trzech? Chodzi ci o mnie, ciebie i Shanie?

-O nie, z Shania jest was czworo. - Wilk? Myslisz o Wilku?

-Nie, wciaz nie rozumiesz. Ty jako czlowiek jestes kims wiecej niz jednym. Istniejesz w taki sposob juz od jakiegos czasu. Wyczuwam w tobie esencjejeszcze kogos, liczac zatem mnie w twoim umysle, razem jest nas wiecej niz dwoch.

-Jeszcze ktos we mnie? - Scott wygladal na zaskoczonego. Po chwili dodal: - Ach! Teraz rozumiem. Chodzi ci o strzalke. Ona faktycznie jest czescia kogos innego.

-Ito wazna czescia, poniewaz ty wszedles w posiadanie jego mocy. W tym snie, ktory byl czyms wiecej niz tylko snem, przypomniano ci o tych mocach... silach, z ktorych mozesz teraz korzystac.

-Tak - Scott usmiechnal sie ponuro. - Jednej z nich nie rozumiem, a co do drugiej, to nawet nie ludze sie, ze kiedys ja zrozumiem.

-Ale i tak sa w tobie i czekaja na twe wezwanie.

-A co z twoimi mocami? - spytal Scott. - Shania powiedziala mi, ze przechowujesz jej wspomnienia i potrafisz je zapamietywac nawet lepiej od niej samej.

-Dlatego tu jestem. Chcesz zobaczyc cos niezwykle potwornego?

-Tak, smierc systemu Shing. Chce wiedziec, z czym przyjdzie nam sie zmierzyc.

-Oczywiscie. To niezbedny element twoich przygotowan. Tak, moge ci to pokazac. Mozesz zamknac oczy, nie obawiajac sie, ze mnie tym urazisz. Bedziesz lepiej widziec, jesli nic nie bedzie cie rozpraszac.

Scott zamknal oczy i natychmiast poczul, ze dryfuje w najglebsza z przestrzeni. Pokazal mu sie czarny aksamit miedzygwiezdnych przestrzeni z mijanym wlasnie systemem planetarnym, ktory powoli zostawial za soba pojazd Shanii. Tylko ze kosmiczny pojazd Shanii nie poruszal sie powoli!

-O tak, szybko, bardzo szybko - wyjasnil Khiff. - Jednak akurat w tej chwili poruszalismy sie wolniej, poniewaz zblizalismy sie do Shing. Z przodu widac starozytna zlota gwiazde, a wokol niej cenne planety, system Shing...

Mijali wlasnie planete polozona najdalej od gwiazdy ukladu. Byl to gazowy gigant, z czerwonymi punktami wirow, pierscieniem podobnym do Saturna i siedmioma ksiezycami o zroznicowanych orbitach, jednak samo Shing, slonce systemu, bylo jeszcze bardzo daleko. Scott zauwazyl, ze znajduje sie wewnatrz pewnego rodzaju statku i patrzy przez bulaj. Zobaczyl reke, a przynajmniej bardzo szczupla konczyne, bardzo podobna do ludzkiej dloni, ktora siegala do panelu kontrolnego... reka nalezala do Shanii, a bulaj okazal sie ekranem, na ktorym system Shing gwaltownie sie przyblizal. Shing bylo niebieskim swiatem podobnym do Ziemi, ale o wiele starszym. Jego ksiezyc byl daleko, mial zloty kolor i nie bylo na nim widac kraterow. Powierzchnia planety skladala sie w czterech piatych z wody - plytkiego oceanu, ktory obmywal brzegi trzech wielkich zielonych kontynentow. Wiekowe lagodne szczyty gorskie w wielu miejscach byly juz tylko wzgorzami. Na drugiej stronie planety, nieoswietlonej swiatlem gwiazdy Shing, widac bylo miasta, ktore swiecily bialym ogniem niczym diamentowe ozdoby w ciemnosciach spiacego swiata.

-Pokazalem ci Yang, gazowego olbrzyma znajdujacego sie na obrzezach systemu - szepnal Khiff, aby nie zaburzyc mysli Scotta. - A teraz patrzysz na Shing... taka byla w przeszlosci. Blizej slonca jest jeszcze jeden swiat, mala, niezamieszkana, goraca planeta Zull. Sa tam jeziora wypelnione kwasami oraz bagna. Widzisz?

Daleko z przodu, patrzac w kierunku slonca, widac bylo kule wirujacych oblokow. Zull nie zaciekawila Scotta, za to za planeta znajdowalo sie slonce Shing - stara, ale wciaz dajaca wystarczajace cieplo gwiazda.

-Shing kiedys wyczerpalaby paliwo. Ale nie dane jej bylo dozyc swego naturalnego konca. Miliardy lat, jakie jej pozostaly, zostaly skradzione w przyplywie jednej chwili szalenstwa.

Obraz na ekranie powrocil do planety Shing, a potem pokazal mijanego za burta gazowego giganta Yampa.

-Bylismy wlasnie w tym miejscu, kiedy nasze czujniki wykryly zaklocenia grawitacyjne, a system alarmowy kazal nam natychmiast zawracac i uciekac. Jakis statek tankowal wlasnie na wewnetrznym ksiezycu planety Yamp. Byl to satelita o duzych zasobach zlota, a statek korzystal praktycznie z calej masy ksiezyca dla swoich celow.

Scott zobaczyl cienki jak olowek promien bialego swiatla, ktory przybyl z odleglej przestrzeni, mijal pierscienie Yampa i siegal do niewielkiego ksiezyca gazowego giganta.

-Shania tez to zobaczyla - odezwal sie Khiff - w koncu to sa jej wspomnienia. A ja widzialem to dzieki Shanii. Podazylismy telepatycznie droga promienia i uslyszelismy oblakanczy smiech Trojki Mordrich! Ale tego nawet ja nie chcialbym pamietac!

Obraz na monitorze gwaltownie obrocil sie o sto osiemdziesiat stopni, a Scott poczul przez chwile zawrot glowy i mocniejszy uscisk obejmujacej go Shanii. Teraz gwiazdy doslownie pedzily do tylu i znikaly w oddali za statkiem, stajac sie po chwili jedynie nieprzezroczysta szara mgla.

-Ped grawitacyjny - wyjasnil Khiff. - Ale nawet przy takiej predkosci, szybkosci przekraczajacej wyobraznie, z ledwoscia zdolalismy uciec przed skutkami tego, co zrobili Mordri. Efekt ich dzialan mozna bylo odczuc na wszystkich poziomach przestrzeni i czasu! Naukowcy na Ziemi odczytaja to dopiero za kilka miliardow lat. Jezeli twoj swiat bedzie nadal istnial, a naukowcy nadal beda prowadzic badania, to odnotuja potezna erupcje promieniowania gamma!

Umysl Scotta byl przeladowany nowymi, niezwyklymi wiadomosciami, a jednoczesnie Scott wiedzial, ze faktycznie nie mial jeszcze okazji zobaczyc zniszczenia systemu Shing.

Slyszac jego mysli, Khiff Shanii odpowiedzial:

-Skoro musisz, to musisz. Niech tak sie stanie. Oto, co zobaczyla Shania...

Daleko w kosmosie, moze nawet w odleglosci roku swietlnego, statek Mordrich wyslal promien konwertera FTL do wewnetrznego ksiezyca planety Yamp. Promien sluzyl dwom celom: z jednej strony zamienial zlotodajnego satelite w kupe skalnego gruzu i niebiesko-szarego pylu, a z drugiej sluzyl do przeslania na statek energii uzyskanej z konwersji zlota. Jednak statek potrzebowal jedynie ulamka tej ilosci energii, reszta musiala zostac zuzyta gdzie indziej. I tak sie stalo.

Uciekajac przed gigantycznym czasoprzestrzennym skurczem, statek Shanii dostal sie w zewnetrzny obszar dzialania wyzwolonych energii i zostal wyrzucony z grawitacyjnego pedu. Pod wplywem wirowania dookola swojej osi i plyniecia na poteznej fali uderzeniowej zaczely dzialac automatyczne stabilizatory statku, a takze wlaczyl sie monitor pokazujacy, co sie dzieje. Dzieki temu Shania oraz Scott mogli byc swiadkami tego, co stalo sie z systemem Shing.

Na ekranie obszar otaczajacy wewnetrzny ksiezyc planety Yamp stal sie centralnym punktem poteznej, oslepiajacej kuli swiatla. Ale samego ksiezyca juz tam nie bylo! Rozpadl sie na atomy, stajac sie paliwem dla nuklearnego ognia o temperaturze przekraczajacej cieplo starego slonca. Gazowy gigant Yamp zostal trafiony jak babel i w jednej chwili wyparowal w morzu ognia. Ale to byl dopiero poczatek...

Scott przypomnial sobie, co czytal na temat teorii powstania wszechswiata, o tak zwanym Big Bangu, o teoriach mowiacych o osobliwosciach czasu i przestrzeni oraz o teoretycznym okresie czasu nazywanym inflacja, co tlumaczylo w pewnym stopniu fakt, ze wszechswiat pojawil sie wszedzie i w tym samym czasie. Jednak Scott nigdy nie przypuszczal, ze moglby kiedykolwiek zobaczyc na wlasne oczy tego rodzaju ekspansje. Jednak wlasnie teraz mial okazje cos podobnego ogladac na ekranie.

Ogromna kula czystej energii mieszczaca w samym srodku cos, co kiedys bylo najblizszym z satelitow Yampa, rosla niesamowicie szybko, znacznie szybciej niz energia, a nawet szybciej od swiatla, z ktorego powstala. Planeta Shing dostala sie w obreb dzialania tej kuli prawie natychmiast i wyparowala razem z milionami mieszkancow, Shingami, ktorzy nigdy nie dowiedzieli sie, co bylo przyczyna ich smierci. Pozniej przyszedl czas na Zull: najpierw zamienila sie w gaz, a pozniej, praktycznie nawet bez jednej sekundy przerwy, przeksztalcila sie w podstawowe pierwiastki - w czysta energie.

W koncu podwojna katastrofa spotkala stara gwiazde Shing.

-Supernowa! - powiedzial Khiff. - Praktycznie nie mialo to juz znaczenia, bo caly system Shing byl juz martwy. Moja Shania - i ja tez - miala szczescie, ze nie zginela. Grozilo nam bardzo duze niebezpieczenstwo! Przyspieszalismy, ale nie udawalo nam sie uciec, i tuz przed pochlonieciem przez wybuch wpadlismy na fale grawitacyjna, ktora nas stamtad zabrala...

Pozniej sledzilismy grawitacyjne slady pozostawione przez statek Mordrich. Podazalismy za nimi... i bylismy swiadkami jeszcze wiekszej ilosci przerazenia, smierci i destrukcji.

Kiedy pod powieki Scotta powrocila ciemnosc - normalna ciemnosc - Khiff powiedzial:

-Pokazalem ci to, co chciales zobaczyc. Czy tyle ci wystarczy?

-Oczywiscie - Scott odpowiedzial ochryplym szeptem, powoli dochodzac do siebie po tym, co zobaczyl.

-Teraz cie opuszcze, poniewaz moge przebywac na dluzej tylko z moja Shania...

Scott poczul sie wyczerpany. Zmusil sie do powstania, podszedl do biurka, wzial do reki kubek z kawa ktora juz jakis czas temu zdazyla ostygnac. Czul, ze rowniez krew w nim ostygla.

-Ci maniacy planuja zrobic z nami to samo? - spytal.

-Tak - odpowiedziala Shania. - Jesli nie zrobia tego z calym systemem slonecznym, to na pewno z Ziemia i ludzmi. Watpie, czy na waszej planecie jest wystarczajaca ilosc zlota, zeby poczynic tak wielkie szkody, jak widziales. Jesli chodzi o Ziemie, to jej skorupa zostanie stopiona, plaszcz ulegnie przegrzaniu, nastapia erupcje, wybuchna ciezkie metale w jadrze Ziemi. Nie ostanie sie zadna drobina zycia... i to wszystko w ciagu kilku nanosekund.

-Ale dlaczego? Dlaczego to zrobili? Dlaczego znowu chca to zrobic?

-Nie wyjasnilam ci? Zaprzeczaja istnieniu Sily Wyzszej. Przeciwstawiaja sie temu, co boskie, i chca sie z tym skonfrontowac. Chca utwierdzic sie w przekonaniu, ze stworzenie bylo zdarzeniem w pelni naturalnym i nie stala za tym zadna... Wyzsza Inteligencja, Stworca, w ktorego nie wierza. Wciaz ida ta sama droga, ktora doprowadzila ich do szalenstwa. Wymyslili sobie, ze dobre uczynki nie przyniosa zadnych efektow. Bog nie bedzie reagowal na to, czego oczekuje od swoich stworzen; jesli zatem istnieje Bog, to skonfrontuje sie z Mordrimi i pokona ich. Jednak na razie ich teoria potwierdza sie. Zaden byt nie wystapil przeciw temu zlu, nie mowiac o zagrozeniu Mordrim i zmierzeniu sie z nimi.

Shania przerwala na chwile, zeby zlapac oddech, a nastepnie mowila dalej:

-Pytales, dlaczego to zrobili i dlaczego nadal tak postepuja. Staralam sie jak najlepiej odpowiedziec na twoje pytania. Ale teraz ty mi odpowiedz: czy obled naprawde musi miec uzasadnienie?

Po chwili namyslu Scott odpowiedzial:

-Czy wiesz, co to wszystko dla mnie znaczy? Przede wszystkim wyglada na to, ze tych troje Mordrich to bezboznicy Przypuszczam, ze od chwili gdy odeszla Kelly, ja tez myslalem w podobny sposob. Ale to nie Bog do tego dopuscil... ona umarla z powodu ich kretynskiej teorii, zostala zamordowana przez jednego z nich, a to czyni ze mnie znakomite narzedzie zemsty. Bog moze objawiac sie w licznych formach, niekoniecznie tak, jak wyobraza to sobie wiekszosc wyznawcow. Ale jesli jest cos, co na przyklad pokazal mi Harry Keogh, to juz teraz jestem tym, ktory sprawi, ze teoria Mordrich okaze sie nieprawdziwa. Bez wzgledu na to, czy istnieje Stworca, Bog czy cokolwiek... innego, zabije Simona pierdolonego Salcombe'a, chocby to miala byc ostatnia rzecz, jaka uczynie w swoim zyciu.

-Widze, ze jestes gotow - zauwazyla Shania.

-Potrzebuje czegos jeszcze sie dowiedziec. Zadam ci jeszcze jedno lub dwa pytania, zeby miec wieksza jasnosc. Twoje odpowiedzi i tak nie zmienia moich planow, bo zostaly juz ustalone.

-Pytaj, bo jesli mamy w ogole cos robic, to musimy zaczynac dzisiaj, a najdalej jutro.

-To jest wlasnie jedno z moich pytan. Skad masz pewnosc, ze to wydarzy sie tak szybko?

-Jestem pewna, ze Mordri wiedza, ze jestem tutaj - odpowiedziala. - Sam fakt, ze stosujemy zaslony, jest informacja ze znajduje sie tutaj. A ktoz lepiej moze o tym wiedziec niz inny Shing? Ale ich jest troje, a ja jestem - lub bylam - tylko jedna. Dlaczego zatem nie pojawili sie, zeby mnie zabic?

-Bo nie uwazaja cie za przeszkode. Sa przekonani, ze dla ciebie i tak jest juz za pozno.

-Wlasnie. Pojutrze, jesli w ogole bedzie jakies pojutrze, faktycznie moze byc za pozno.

-Drugie pytanie. Od samego poczatku, od kiedy sie spotkalismy, wiedzialas o Mordrich, gdzie przebywaja co robia i tak dalej, mowilas, ze budujajakas maszynerie. Skad o tym wiesz?

-Jestem tu juz od dluzszego czasu, Scott. Musialam byc bardzo ostrozna od chwili, gdy rozbil sie moj statek. Prawie dwa lata temu dotarlam do malej wioski ponizej Schloss Zonigen i tam wykorzystalam telepatie, zeby dowiedziec sie, co knuja Mordri.

-Co? - Scott zmarszczyl brwi. - Oni nie dowiedzieli sie, ze ich szpiegujesz? Bylas tak blisko i nie wyczuli twojej obecnosci?

Shania westchnela i wyjasnila:

-Nie musialam szpiegowac samych Mordrich. Wystarczylo wiedziec, ze przebywaja na gorze nad wioska.

Scott strzelil z palcow.

-Oczywiscie! Wniknelas do umyslow mieszkancow wioski. Mozna sie zalozyc, ze Mordri, przebywajac na gorze tyle czasu, musieli korzystac z uslug ludzi ze wsi.

-To prawda - przyznala Shania. - Kiedy zajrzalam do umyslow tych ludzi... zobaczylam samo przerazenie. Dowiedzialam sie od nich wszystkiego, co Trojka Mordrich robila w ich gorskiej siedzibie. Jezeli chodzi o chwile obecna... no coz, cisza mowi sama za siebie...

-Ze prawie skonczyli prace?

-Tak.

-A wiec zostala tylko jedna rzecz do zrobienia. Sprawdzmy nasz plan jeszcze raz i upewnijmy sie, ze niczego nie pominelismy...Z uwagi na problemy z transportem, przebita opone w jednym z wynajetych samochodow, w ktorym zapasowe kolo mialo zbyt male cisnienie, Trask wraz ze swoimi ludzmi dotarl do Idossoli dopiero o 6:45 czasu lokalnego.

Wioska musiala byc kiedys bardzo piekna, wciaz zachowywala sporo uroku, nawet w cieniu gorujacego nad nia Schloss Zonigen, ktory czesciowo zaslanial zachodzace slonce. Pierwszy raz zobaczyli to miejsce, gdy ich pojazdy wspiely sie kreta droga na przelecz, gdzie znajdowal sie punkt widokowy.

W dole lezala Idossola. Wlasciwie miescila sie nie tyle w dolinie, ile w gorskim siodle o szerokosci jednej mili. Zielone pola i laki za wioska stopniowo zwezaly sie i wspinaly ku zamglonym i pokrytym sosnowym lasem gorom, ktore wznosily sie po obu stronach wioski, Schloss Zonigen zas znajdowal sie na oblodzonej turni dominujacej nad cala okolica.

Idossola byla malownicza i typowa wioska z glowna ulica drewnianymi domami, sklepami i kosciolem o wysokiej wiezy. Na ulicach widac bylo zaparkowane samochody, ale nie bylo ich zbyt wiele. W domach zaczynaly zapalac sie swiatla, ktorych bylo mniej, niz mozna sie bylo spodziewac. Fasada sklepu wymagala gruntownego malowania, a mieszczacy sie przy rynku duzy Gasthaus byl zamkniety, nieoswietlony i wisial na nim napis: "Na sprzedaz".

-Szczyt sezonu - odezwal sie Trask siedzacy obok prowadzacego samochod Paula Garveya - a miejsce wyglada na opuszczone i prawie wymarle.

-To fakt - zgodzil sie z nim siedzacy z tylu Alan McGrath. - Marne szanse na zobaczenie tanczacych w barze dziewczat...

Gasthaus Alperrmann byl oddalony od glownej drogi i znajdowal sie przy niewielkim skwerze w polowie dlugosci jednej z czterech przecznic. Z komina wydostawal sie dym, a w kilku oknach na parterze swiecily sie lampy. Recepcjonista, ktory okazal sie takze wlascicielem, przywital uprzejmie gosci i grzecznie sie usmiechal, kiedy Trask wraz z reszta ekipy wchodzili do srodka.

Recepcjonista nazywal sie Herr Alpenmann, mial ciemne wlosy i byl bardzo chudy. Mowil dobrym angielskim i jak zaznaczyl, spodziewal sie, ze angielscy Herren przybeda wczesniej. Spoznienie jednak nie stanowilo zadnego problemu. Kolacja zostanie podana, gdy tylko przybysze rozgoszcza sie w pokojach i zejda na dol, powiedzmy za czterdziesci piec minut?

Trask podziekowal i zaczal wpisywac nazwisko do ksiegi gosci. Przerwal na chwile i szybko zlustrowal wzrokiem Herr Alpenmanna, ktory rowniez przygladal mu sie nadspodziewanie uwaznie. Trask wzruszyl ramionami i dokonczyl wpis. Podobnie postapili pozostali czlonkowie Wydzialu E.

Paul Garvey zauwazyl zachowanie Traska. Podpisywal sie ostatni i wcale sie nie zdziwil, widzac, ze szef wydzialu czeka na niego w korytarzu.

-Widziales? - spytal Trask.

-Tak, jeszcze zanim popatrzylem - odparl po cichu Garvey. - Wiadomosc dotarla do mnie wprost z twojego umyslu. Nie wiem, czy sie nie zdradziles.

-Troche mna to wstrzasnelo. Ostatnia rzecza, jaka spodziewalem sie tutaj spotkac, byl wlasnie ten podpis! Co rozumiesz przez zdradzenie sie? Herr Alpenmann?

-Wiem tylko tyle, ze byl bardzo zdenerwowany i mial szczelnie zamkniety umysl. Desperacko probowal myslec o niczym.

-Co?! Probowal myslec o...

-O niczym - powtorzyl Garvey. - Domyslam sie, ze doradzono mu taki sposob myslenia i ze musial troche wczesniej praktykowac.

-Niedobrze - mruknal Trask, krecac glowa. - Co za kretyn z tego Samuelsa! Kto by pomyslal? Czyz nie ostrzeglismy go dosc wyraznie? Mozliwe, ze Samuels juz wszystko popsul. Tylko Bog wie, czego sie tutaj dopytywal! Wedlug ksiegi gosci jest tutaj od wczoraj! Musimy z nim porozmawiac i to zaraz. A co z reszta zespolu? Zobaczyli moje zmieszanie albo podpis Samuelsa?

-Nie sadze. Sa troche zmeczeni... ja rowniez, ale jest w tym miejscu cos takiego, co nie daloby mi zasnac.- Co takiego?

-Cisza. Chodzi mi o cisze telepatyczna. Zazwyczaj sam musze sie zaslaniac przed szumem mysli, ale tu jest inaczej. Moze oni wszyscy maja tak samo, wiesz, ludzie ze wsi. Pilnuja swych mysli, boja sie myslec.

-Tak, nietrudno zgadnac, co to oznacza. - Trask pokiwal glowa. - Wiesz, jaki numer pokoju ma Samuels?

-Osiemnascie. Nasze pokoje to te od jeden do piec. Obok nas numery od szesc do dziewiec rowniez sa zajete. Moze to nasi Szwajcarzy?

-Tak, tez to zauwazylem. Zostaw swoje rzeczy i sprawdz, czy Samuels jest u siebie. Jesli tak, to nie pozwol mu wyjsc! Zamienie kilka slow z imiymi i zaraz do ciebie przyjde.

-Jasne - powiedzial Garvey i ruszyl do swojego pokoju...

Trask zostawil swoje bagaze w pokoju, ktory dzielil z lanem Goodlym, opowiedzial mu o Samuelsie i juz mial wyjsc, zeby porozmawiac z reszta zespolu, kiedy Garvey wszedl bez pukania do pokoju. Twarz telepaty byla blada, a jego wyraz twarzy mowil, ze stalo sie cos naprawde waznego.

-Szefie - powiedzial, jakajac sie lekko. - Samuels jest w swoim pokoju. Nie odpowiadal na pukanie, wiec skorzystalem z wytrychu. Mysle... mysle, ze lepiej bedzie, jak sam to zobaczysz. On w najblizszym czasie nigdzie nie pojdzie, a jesli cos zrobil lub powiedzial, to na pewno nic juz nikomu nie powie.

Trask poczul, jak ciarki przechodza mu po plecach.

-Co chcesz przez to powiedziec? Facet nie zyje?

-To malo powiedziane - wydusil z siebie Garvey. - Mozg wyszedl mu uszami, a oczy wisza mu i kolysza sie na wysokosci policzkow! Niech to szlag, jest taki... taki poskrecany. Mysle, ze przez jakis czas byl w agonii. Musial strasznie cierpiec, ale na pewno nie krzyczal.

-Nie krzyczal? - zdziwil sie Trask.

Ale Garvey nic nie odpowiedzial tylko poszedl niepewnym krokiem do lazienki. Pchnal drzwi, odwrocil sie i powiedzial:

-Nie... nie mogl krzyczec, bo... bo mial na stale zamkniete usta!

Nastepnie kopnieciem zamknal drzwi i z lazienki dotarl odglos wymiotowania...

Do drzwi zapukala Millie Cleary. Trask wpuscil ja i spytal, czy dobrze sie czuje. Z wyrazu twarzy wygladala na zmartwiona, a cienie pod oczami wskazywaly na to, ze intensywnie korzystala ze swego talentu.

-Chcialam skontaktowac sie z Paulem - powiedziala. - Chcialam sie spytac, czy wie, dlaczego wszystko tutaj jest takie...

-Spokojne? - spytal Trask.

-Tak - skinela glowa. - Ale jego mysli... to jakis obled! Pelno straszliwych widokow! Czy on jest tutaj?

-Tak, jestem - odpowiedzial niepewnym glosem Garvey, wycierajac jednoczesnie twarz recznikiem. - Mysle, ze przez jakis czas nie bede stad wychodzic. Nie chcialbym zostac sam. - Znalazl krzeslo i ciezko sie na nie osunal.

Trask probowal zatelefonowac na recepcje, ale nikt nie odpowiadal.

-Niech to szlag! - powiedzial. - Musze skontaktowac sie z tymi szwajcarskimi specami. Moze pojde do nich do pokoju?

-Od szostki do dziewiatki - przypomnial mu Garvey. Trask sprobowal zadzwonic do kazdego numeru, ale w pokojach rowniez nikt nie odbieral.

Prekognita lan Goodly wyjrzal przez okno i popatrzyl na plac.

-Czy to nie Herr Alpenmann? - spytal. - Wyglada tak, jakby mu sie gdzies spieszylo.

Kiedy Trask podszedl do okna, ktos zapukal do drzwi i Millie wpuscila do srodka technikow.

-Probowalem sprawdzic zewnetrzne linie... - zaczal Graham Taylor, ale umilkl, czujac panujace w powietrzu napiecie.

-I? - spytal Trask, nie przestajac patrzec przez okno.

-Nie dzialaja - dokonczyl Taylor. Popatrzyl na twarze zebranych i spytal: - Co sie dzieje?

-Zawolaj Chunga i reszte ekipy - powiedzial Trask, tylko zerkajac na niego i natychmiast wracajac wzrokiem do postaci znajdujacej sie na skwerze.

-Tak, to Alpenmann - powiedzial do Goodly'ego. W tej samej chwili postac na dole odwrocila sie i spojrzala w okna. Alpenmann zobaczyl Traska i prawie przewrocil sie, opadajac na siedzenie kierowcy w swoim samochodzie.Zanim caly zespol Traska zebral sie w pokoju, samochod Alpenmanna zdazyl opuscic wioske, kierujac sie na zachod. A w tamta strone...

-Jest tylko jedna droga w tym kierunku - powiedzial prekognita. - Droga do Schloss Zonigen.

-Alan - Trask zwrocil sie do McGratha. - Wez lornetke i popatrz, dokad jedzie ten samochod. Chce wiedziec, gdzie sie zatrzyma.

Nastepnie Trask zwrocil sie do Chunga:

-David, zejdz na dol i sprawdz, czy ktokolwiek zostal w tym popieprzonym miejscu. Nie, zaczekaj. Nie idz sam. Graham, idz z nim i wezcie ze soba kusze.

Pozniej odwrocil sie do Millie Cleary.

-Przepraszam cie, Millie, ale najprawdopodobniej uslyszysz jeszcze wiele okropienstw i to nie tylko ode mnie. W pewnych okolicznosciach musimy zapomniec o grzecznosciach.

Millie wzruszyla ramionami i cicho mruknela pod nosem:

-No i jebac to.

Kiedy Chung i Taylor wychodzili razem, wrocil McGrath, podszedl do okna i wyjrzal przez nie uzbrojony w dwufunkcyjna lornetke, pozwalajaca patrzec w dzien oraz w nocy.

-Taa... - mruknal. - Jedzie pod gore. Nie ma watpliwosci, ze pedzi do swoich panow.

-A przynajmniej do tych, ktorych sie boi - dodal Garvey. - Do tych, o ktorych nawet nie smie myslec lub ktorzy zabronili mu myslec o sobie.

-Co oznacza - zauwazyl Trask - ze oni juz wiedza o nas. Na pewno wiedza ze mamy telepatow, a prawdopodobnie zorientowali sie rowniez, ze posiadamy i inne zdolnosci. Oni nie sa sami. Prawdopodobnie zna ich cala wioska, co oznacza, ze maja tutaj szpiegow, takich jak Alpenmann, mozliwe ze maja tez straznikow, zolnierzy i ochroniarzy. Schloss Zonigen wyglada na niezla twierdze.

-Chyba nadszedl czas, zeby porozmawiac z naszymi szwajcarskimi partnerami. Powinni sie juz z nami skontaktowac. Nie trzeba byc superinteligentem, zeby zorientowac sie, ze w tym miejscu cos smierdzi. Paul i Alan, pojdziecie ze mna. Alan, przynies kusze ze swojego pokoju. Reszta niech tutaj zostanie, poczekajcie na powrot Chunga i Taylora, a potem mnie poszukajcie. Bede rozmawiac z ludzmi ze Szwajcarskich Sil Specjalnych, jesli ich znajde!

Kiedy Trask wyszedl razem z dwoma mezczyznami na korytarz, odezwal sie Garvey:

-Szefie, przepraszam za to, co sie stalo.

-A co sie stalo?

-Wiesz, o co mi chodzi... Wymioty i tak dalej. Ale gdy zobaczylem, co zrobiono Samuelsowi - to jak go zdeformowano - wrocilo zbyt wiele zlych wspomnien.

-Johnny Found? To co ci zrobil tej nocy, gdy dopadl go Nekroskop? Doskonale cie rozumiem. Czulbym sie tak samo, gdybym byl na twoim miejscu. Nie ma sprawy. Mozliwe, ze jeszcze niejeden raz sie porzygasz, zanim z tym wszystkim skonczymy. Wszystkim moze sie to przydarzyc...

Trask nie byl prekognita, ale czasami calkiem niezle potrafil przewidywac przyszlosc...

Zapukali do drzwi pokoju numer szesc, siedem, osiem i dziewiec, ale nikt nie odpowiadal. W koncu przy numerze dziewiec Garvey na rozkaz Traska skorzystal z wytrychu, otworzyl drzwi i odsunal sie na bok. Garvey nie byl tchorzem, ale nie chcial narazac sie na kolejny szok.

Do ciemnego pokoju weszli Trask i McGrath. Zaraz po wejsciu zapalili swiatlo. Garvey byl za nimi. Tuz za drzwiami Trask zatrzymal sie tak gwaltownie, ze jego towarzysze prawie na niego wpadli.

-Co to jest? - spytal ochryplym glosem McGrath.

Trask powoli ruszyl w kierunku stolu z szufladami, ze stojacym na nim telewizorem, telefonem oraz miejscem na pisanie i przestrzenia pod stolikiem przeznaczona na nogi piszacego. Krzeslo, ktore powinno znajdowac sie w tym miejscu, lezalo przewrocone na srodku podlogi. Z pustej czesci stolu zwisalo cos, co na pierwszy rzut oka wygladalo na olbrzymi rozowy nalesnik, pokrywajac przednia i boczna czesc stolu. W polowie wysokosci mebla wiszacy fragment nalesnika rozdzielal sie na dwie splaszczone wypustki. Pomiedzy nimi widac bylo niewielka ilosc szkarlatnego materialu. Na oczach niedowierzajacych i zdumionych ludzi ze szkarlatnej masy splynela ostatnia kropelka czegos czerwonego. Kolejna czesc rozowej masy byla owinieta wokol telewizora, a szpetny wypustek tej samej konsystencji wygladal, jakby wlasnie mial wniknac w dwucalowy odstep pomiedzy sciana a stolem.

-Boze wszechmogacy! - powiedzial przerazony McGrath. - Jezu Chryste! Czy to jest to, o czym mysle? To niemozliwe!

A jednak bylo to mozliwe. Splaszczony obrzydliwy kawalek masy przy scianie mial na czubku kepke czarnych wlosow, ponizej ktorych widac bylo twarz bez ust z wystajacymi na zewnatrz zebami. Wydluzone fragmenty nalesnika byly ramionami i nogami. Kawalek poszarpanego materialu zwisajacy ze srodkowego szkarlatnego obszaru byl resztka bielizny.

Na widok tego wszystkiego Trask cofnal sie o krok, a jego ruch sprawil, ze ta... potwornosc - to, co zostalo z czlowieka - zsunelo sie ze stolu jak mokra scierka i opadlo, zwijajac sie na podlodze. Spadajac splaszczona postac czlowieka rozchlapala dookola deszcz czerwonych kropel z wielkiej kaluzy czesciowo zakrzeplej krwi, ktora trudno bylo rozpoznac, poniewaz jej kolor niemal doskonale stapial sie z kolorem dywanu.

W korytarzu stali David Chung, Graham Taylor i reszta grupy. Chung podszedl do drzwi i zaczal mowic:

-W kuchni jest kucharka, ma smieszny kapelusz i podspiewuje sobie przy pracy. Chyba jest troche szurnieta. Poza tym jest kelner, uklada na stolach jedzenie, wina, itd. - Chung przerwal na chwile, stanal obok Traska i mowil dalej: - Wyglada na to, ze w poblizu raczej nikogo nie ma. Kucharka wydaje sie w porzadku, ale kelner jest zestrachany i... co to, do diabla?! - Chung zobaczyl to, na co patrzyli inni.

-Tak, to moze miec cos wspolnego z diablem - zgodzil sie Trask, wycofujac sie i zabierajac ze soba innych.

Twardziel McGrath szepnal:

-Biedaczek... Stracil wszystkie soki. Ale gdzie, na litosc boska sa jego kosci?

-Pod lozkiem - powiedzial Trask, pokazujac na cos bialego. - Wygladaja, jakby... jakby sie po prostu z niego wysunely! Zobaczcie, jak w innych pokojach. Idzcie dwojkami. Od teraz nikt nie moze nic zrobic ani nigdzie isc bez mojego wyraznego rozkazu. Paul, zostajesz ze mna.

Szesc osob wychodzacych z pokoju wygladalo na zadowolonych z tego, ze nie musza dluzej przebywac z taka potwornoscia. Kiedy wszyscy wyszli, odezwal sie Garvey:

-Doceniam to, szefie. Dziekuje za zaufanie.

-Nie ma sprawy - odparl Trask - stwierdzilem, ze prawdopodobnie nic mi nie grozi, poniewaz calkiem niedawno wymiotowales. - Na chwile na ustach Traska zagoscil sardoniczny usmiech...

...ale tylko na chwile, poniewaz w rogu pokoju, obok okna, w starej szafie cos zaczelo delikatnie stukac!Garvey podskoczyl na szesc cali do gory, wypowiedzial glosne "cholera!" i zrobil dwa niepewne kroki do tylu, wychodzac na korytarz. Szybko doszedl do siebie i krzyknal do technika Taylora:

-Graham, chodz tutaj z kusza!

Czujac sie calkowicie odslonietym bez broni, Trask skierowal kroki ku szafie, zmuszajac sie do przejscia ponad ludzkimi szczatkami i ciemniejaca kaluza krwi, ktora lezala pomiedzy stolikiem z telewizorem a dwoma stojacymi osobno lozkami. Garvey wzial naladowana kusze od Taylora, pochylil sie nad krwawa masa na podlodze i podal bron Traskowi. Ten, z palcem na spuscie, zblizyl sie do szafy.

Stojac przy samej szafie, zawolal:

-Dobra, kimkolwiek jestes, masz piec sekund na...

W tej samej chwili drzwi szafy otworzyly sie, ukazujac dziwnie wygladajacego mezczyzne, ktory cos niewyraznie mamrotal. Wlosy opadaly mu na trzesaca sie twarz, a wybaluszone oczy poruszaly sie niespokojnie. W rekach trzymal niewielki pistolet maszynowy. Jednak w szafie bylo ciemno jak w piwnicy i stosunkowo jasne swiatlo w pokoju oslepilo na chwile mezczyzne. Ponadto jedno skrzydlo drzwi czesciowo zaslonilo Traska. Z nieartykulowanym okrzykiem mezczyzna ruszyl do przodu, groznie wymachujac bronia.

Trask wykazal sie refleksem oraz talentem. Od razu dostrzegl prawde sytuacji, ze mezczyzna nie jest jego wrogiem. Opuscil kusze, kopniakiem wytracil nieznajomemu bron i rzucil sie do przodu cala masa ciala, wrzucajac mezczyzne o dzikim spojrzeniu z powrotem do szafy. Jednoczesnie puscil kusze, chwycil za lufe pistoletu i uderzyl go czolem, co bylo zwienczeniem akcji.

W tym czasie zdazyl dolaczyc do niego Paul Garvey. Telepata wyszarpal pistolet ze slabnacych dloni nieznajomego i pomogl Traskowi wydostac sie z rozwalonej szafy. Trask wstal, ciagnac za soba zakrwawionego i zdezorientowanego mezczyzne.

-Jest przerazony - powiedzial Garvey - w szoku, nie do konca wie, co robi. Popatrz: pistolet jest zabezpieczony! Nie udalo mi sie odczytac jego mysli, bo nie bylo co czytac. Mial pustke w glowie, jeszcze zanim go uderzyles, a teraz generalnie zaprzecza istnieniu czegokolwiek.

Trask popchnal mezczyzne na lozko i zwrocil sie do Taylora:

-Pilnuj go. Jakby chcial sie znowu na nas rzucic, to walnij go w szczeke. To jeden z naszych szwajcarskich specjalistow.

Reszta ekipy zgromadzila sie na korytarzu, gdzie lokalizator Chung walczyl z falami nudnosci, starajac sie nie zwymiotowac w korytarzu. Stojacy obok niego Goodly wygladal na jeszcze chudszego i bledszego niz zwykle.

-W innych pokojach - rzekl piszczacym glosem - jest mniej wiecej to samo... z wariacjami. Lepiej, zebys tego nie widzial. Znalezlismy szesc trupow.

-Znalezlismy tez - weszla mu w slowo Millie Cleary - troche tego i kupe amunicji. - W jednej rece trzymala standardowy pistolet automatyczny kaliber 9 mm, a w drugiej rece miala niewielki pistolet maszynowy, taki sam jak u rozbrojonego mezczyzny. Nie mogac powstrzymac glosu od drzenia, dodala: - Ten - machnela pistoletem maszynowym - jest moj!

-Dobra - powiedzial Trask - jestesmy wszyscy razem i tak zostanie. Bierzcie swoje rzeczy i schodzimy na dol. Tu bedzie nasz kwatera glowna. Paul i Alan, wezcie ze soba naszego nowego przyjaciela.

-Nazywam sie - nieznajomy odezwal sie po angielsku z silnym niemieckim akcentem - Norbert Hauser. A pan... pan to zapewne Benjamin Trask?

-Mow do mnie Ben - odpowiedzial Trask. - Dobrze sie czujesz?

Mezczyzna wyprostowal sie, starajac sie uwolnic z uchwytu, ale Garvey i McGrath przytrzymali go mocniej. Hauser podniosl reke i pokazal palcem na zakrwawiony nos.

-Chyba nie jest zlamany. Wyglada jednak na to, ze chciales mi go zlamac!

-Nie spodziewaj sie przeprosin ode mnie - rzekl Trask. - Gdybys byl w lepszej formie, to bym juz pewnie nie zyl! Twoja bron byla nieodbezpieczona.- Ha! To jeszcze nie wszystko, nie byla nawet naladowana! Nie mialem czasu przed... przed... przed tym, jak to sie stalo. To bylo cos, z czym nigdy jeszcze sie nie zetknalem. Bylem w szoku, jak to powiedzial twoj przyjaciel.

Paul Garvey, slyszac te slowa, pokiwal glowa i powiedzial:

-Nadal ma trudnosci z zebraniem mysli. Ale powoli z tego wychodzi. - Juz po raz drugi telepata skomentowal psychiczny stan Hausera, ktory popatrzyl na niego, zmarszczyl brwi i powiedzial:

-Mam trudnosci...? No tak! Rozumiem. Ben Trask i jego ludzie, cos o was slyszalem. Do tej pory nie wierzylem w te wasze cuda.

Trask pokiwal glowa i patrzac na otaczajacych go ludzi, pomyslal: Norbert, ty jeszcze niczego nie zobaczyles!

-Puscicie mnie teraz? - Hauser spojrzal na Garveya, a potem na McGratha. - Mysle, ze dam sobie rade.

Trask gestem glowy wyrazil zgode, ale kiedy agenci puscili Hausera, ten zachwial sie na nogach i prawie upadl... Trask pokrecil glowa i rzekl:

-Mysle, Norbert, ze potrzebujesz jeszcze troche czasu. Pomozcie mu zejsc na dol. Zobaczymy, czy mu sie poprawi.

-Zwrocil sie do mezczyzn stojacych obok Hausera: - Wezcie ze soba bron i cala amunicje, jaka znajdziecie. Pospieszcie sie!

-dodal na koniec i sam ruszyl w dol.

Na parterze czuc bylo zapach przygotowywanego jedzenia.

-Nie sadze, zeby ktos cierpial z glodu - odezwal sie Trask

-ale z tym, co nas czeka, lepiej zmierzyc sie z pelnym niz z pustym zoladkiem. Nie pijcie alkoholu i sprobujcie cos przekasic. David, gdzie jest jadalnia? Poprowadzisz? Albo nie, nie trzeba. Poszukam zrodla zapachow.

Ale lokalizator i tak poprowadzil, przechodzac przez korytarz wylozony sosnowa boazeria, a pozniej przez drzwi prowadzace do obszernego i dobrze oswietlonego pomieszczenia z dlugim drewnianym stolem stojacym na srodku podlogi. Na stole lezaly lokalne specjalnosci: waza z zupa fasolowa kielbasy, orzechy, owoce, chleb, wino i dzbanek z czarna kawa.

Przy stole czekal kelner. Byl to starszy mezczyzna z czarnymi, zaczesanymi do tylu wlosami. Mial pociagla szczupla twarz, duzy nos i dlugie bokobrody. Ubrany byl w stroj wieczorowy, mial przewieszona przez ramie serwetke oraz bialy fartuch zawiazany w pasie. Zamiast stac obok stolu mezczyzna nieruchomo siedzial na jednym z krzesel, wpatrywal sie w jakis punkt, a jego usta lekko drzaly w jednym z kacikow.

Kiedy Trask wraz z pozostalymi czlonkami zespolu podeszli do niego, zauwazyli, na co patrzyl i sami gwaltownie przystaneli.

Regularnie niczym tykniecia zegarka z wysokosci sufitu cos czerwonego kapalo do wazy z zupa. Brzegi wazy byly pobrudzone w miejscach, gdzie ochlapaly ja odpryski. Oczy wszystkich, wlacznie z Norbertem Hauserem, podniosly sie do gory i wpatrywaly w sufit, gdzie powoli jasnoczerwona plama zajmowala coraz wieksza powierzchnie.

-Chyba... chyba wiem, co to jest. To z jednego z pokoi - odezwal sie prekognita. - Jego naga dolna polowa ciala lezala na lozku, a reszta zsunela sie na podloge. To, co zsunelo sie z lozka, bylo oskorowane i bardzo zakrwawione. Bylismy tam razem z Millie. Nie chcialem, zeby zbyt wiele zauwazyla, wiec szybko sie wycofalismy. Bylem calkowicie pewien, ze on nie zyl.

-No to wmow sobie, ze tak bylo - powiedzial Trask. - Najprawdopodobniej nie zyje od jakiegos czasu, bo krew nie przesiaka tak szybko przez podloge i jest o wiele rzadsza, gdy jest swieza.

Agent Hauser opadl ciezko na krzeslo i wyjeczal: - Mowicie o jednym z moich ludzi! GottimHimmel... Oh, mein Gottl

-O co chodzi z tymi popierdolencami! - krzyk Alana McGratha przerwal cisze. Podszedl do kelnera, zlapal go za poly, podniosl do gory, a pozniej pchnal z powrotem na krzeslo, mowiac:

-Posluchaj, ty pieprzony zombie! O co, kurwa, tutaj chodzi?!

-Bitte! Bittel - protestowal niesmialo kelner, gestykulujac rekoma.

-Sprechen Sie jebany szkocki?! - wsciekly McGrath ryknal mu prosto w twarz, popychajac go na sciane wylozona boazeria. - Lepiej, zebys mowil, boja nie gadam po szwabsku!- Pusc go! - rozkazal Trask. Nastepnie odwrocil sie do Hausera i spytal: - Bedziesz tlumaczyc?

-Tak, tak - odpowiedzial Hauser.

Hauser rozmawial z kelnerem przez mniej wiecej piec minut, a przez ten czas ludzie Traska robili sie coraz bardziej nerwowi, zaniepokojeni i niecierpliwi. Trask takze odczuwal napiecie, wiec wzial wszystkich na bok i powiedzial:

-Idzcie do recepcji i sprawdzcie, czy sa klucze do pokoi na parterze. Potem podzielcie sie na dwie grupy. Przeszukajcie wszystkie pokoje, nastepnie zablokujcie drzwi wejsciowe, rowniez tylne. Jesli nie znajdziecie kluczy, to sprobujcie zabarykadowac drzwi. Jesli znajdziecie jakichs ludzi, mysle o zywych, to sciagnijcie ich tutaj. Millie, wiesz, jak korzystac z tej broni?

-Tak - pokiwala energicznie glowa. - To bron Szwajcarskich Sil Specjalnych. W Londynie moglismy ja przetestowac przez godzinke. Zostala skonstruowana z mysla o bliskich starciach i walkach ulicznych. W zamknietych pomieszczeniach jest smiertelnie skuteczna, ale nie za bardzo na odleglosc ponad dwudziestu metrow.

-To wystarczy - stwierdzil Trask. - Na razie nie bedziemy nigdzie wychodzic. Hauser, ty zostan ze mna, a reszta niech juz rusza!

-Chwileczke! - powiedzial Paul Garvey. - Szefie, ktos tu jest niedaleko. Chyba tam - pokazal na drzwi z napisem Die Kuche.

-Tam jest kuchnia - powiedzial Chung. - To pewnie kucharka.

-Ma straszne zamieszanie w glowie! - mowil dalej telepata. - I z kazda sekunda jest coraz slabsze.

-Dobra - powiedzial Trask - sprawdzimy to razem z Millie. Reszta niech rusza do swoich zadan. Norbert, dowiedz sie od niego, co tu sie jego zdaniem wydarzylo - wskazal na kelnera. - Ty tez mi opowiesz swoja wersje, dobrze?

-Tak, oczywiscie - odpowiedzial z lekkim wahaniem Hauser. - Opowiem ci wszystko, co zapamietalem.

-Dobrze - rzekl Trask. - Zaraz wracam.

Trask i Millie weszli do kuchni, w ktorej panowala teraz ciemnosc. Mieli klopot z odnalezieniem wlacznika, ale dzieki swiatlu dobiegajacemu z zewnatrz przez duze okno oraz z jadalni udalo im sie odnalezc droge. Na tle okna widac bylo postac, ktora wygladala na zewnatrz. Byla to stara kucharka, o ktorej mowil Chung. Nie podspiewywala sobie, ale cicho plakala.

Podeszli do niej i Trask skorzystal ze swojego lamanego niemieckiego:

-Entschuldigen Sie, Mutter... aber was ist denn?

-Was ist das? - odwrocila glowe i spojrzala na agentow, a potem ponownie wrocila do patrzenia za okno. Obserwowala wysoka skalna turnie, na ktorej stal iluminowany mrugajacymi swiatlami Schloss Zonigen. Witraz w oknie rzucal roznobarwne swiatlo konczacego sie wieczoru na twarz kobiety - byla czerwona, zielona, zlota... ale kaluza wokol jej stop byla czarna. Zwisajacy z jej dloni zakrzywiony noz odbijal resztki swiatla. Zachwiala sie i wtedy dopiero agenci zobaczyli, ze z jej nadgarstkow cieknie krew!

Trask doskoczyl do kobiety i zlapal ja gdy juz sie przewracala. Po chwili z drugiej strony podpierala ja Millie.

-Was ist das? - powtorzyla slabym glosem kobieta. - Das ist... Was schlecht ist...? Das Eisscholle Schloss... Schloss Zonigen!

-Boze, ona umiera! - jeknal Trask, klekajac na jedno kolano, przytrzymujac glowe kobiety i zdajac sobie sprawe z tego, ze jego spodnie od kolan w dol sa pobrudzone jej krwia

-Ach, Anglik! - szepnela. - Tak, ide. Do moich dzieci, ktore juz nie wroca do domu. Mein Kinder - mein zwei Sohne - dienicht... mehr... zuriick... kommen.

-Twoi synowie nie wroca do domu? - Trask mial nadzieje, ze dobrze ja zrozumial. - Dlaczego nie moga wrocic do domu? Gdzie sa twoi synowie, Muttie? - Trask znal odpowiedz juz w chwili, gdy wydajac ostatnie tchnienie, wyszeptala:

-Schloss Zonigen!...

Jakis czas pozniej, kiedy zamknieto juz wszystkie drzwi Gasthausu, Trask zwrocil sie do stojacego w recepcji Norberta Hausera:

-Byles dowodca oddzialu?

-Tak - odparl Hauser zmeczonym glosem. - To byli moi chlopcy. Szkolilem ich, ale nigdy nie sadzilem, ze przyjdzie nam spotkac sie z czyms tak entsezlich... jak to! Teraz w hotelu jest pelno trupow. Czy moglibysmy cos zrobic z cialami zabitych?

-Myslalem o tym - odpowiedzial Trask. - Mysle, ze pozniej cos z tym zrobimy. Teraz jednak chcialbym, zebys odpowiedzial na moje pytania. Bylo was... ilu? Osmiu?

-Tak. Pistolety maszynowe byly przygotowane na wszelki wypadek. Szczerze mowiac, nie przewidywalem ich uzycia. Bron automatyczna byla...

-...dla nas - dokonczyl za niego Trask. - Duze armaty dla duzych chlopcow, a male dla malych.

-I na wszelki wypadek - dodal Hauser - miotacz ognia.

-Co?! - Trask wyprostowal sie na krzesle. Jego ekipa wiedziala wszystko o miotaczach ognia. - Macie miotacz ognia? Gdzie on jest?

-Nie znalezliscie? Dirk Braun mial go pod swoja opieka. Mysle, ze Dirk zajmowal Zimmer Nummer acht, to jest pokoj numer osiem - drzwi obok moich. Jest to stosunkowo male urzadzenie, ale ma pelny magazynek: gazy pod cisnieniem, ktore mieszaja sie i zapalajapo nacisnieciu spustu. Miotacz jest w metalowej skrzynce.

Trask odwrocil sie do Davida Chunga.

-Znajdz go. Idz z nim! - dodal, przenoszac wzrok na Alana McGratha.

Kiedy dwojka agentow pobiegla po schodach na gore, Trask zadal kolejne pytanie Hauserowi:

-Skoro nie sadziliscie, ze bron bedzie potrzebna, to po co byl wam miotacz ognia?

Hauser wzruszyl ramionami.

-Co? Miotacz ognia? - Jego oczy wygladaly na nieobecne.

-Jego umysl znowu gdzies bladzi - odezwal sie Paul Garvey. - Wciaz jest w szoku. Probuje z tym walczyc, ale mu sie nie udaje.

Trask i Hauser siedzieli w fotelach przy stoliku, na ktorym stala popielniczka. Glowa szwajcarskiego agenta kiwala sie, powieki co pewien czas mu opadaly, po czym, jakby bezwiednie, podnosily sie. Ale Trask nie mial czasu na zastanawianie sie nad stanem Hausera. Huknal piescia w stolik, przez co popielniczka wysoko podskoczyla, i krzyknal:

-Hauser! Obudz sie, do kurwy nedzy! Pytam cie raz jeszcze, po co zabraliscie ze soba miotacz ognia?!

-Eee? Co? - Troche zaskoczony agent wyprostowal sie na krzesle. - Musze... musze sie troche zebrac do kupy. Miotacz ognia. Wywiad szwajcarski powiadomil mnie, ze lodowe jaskinie w Schloss Zonigen pelne sa zakretow, dziur i trudno dostepnych miejsc. Nie przewidywalem wiekszych problemow, ale z drugiej strony...

-Rozumiem - powiedzial Trask, kiwajac glowa. - Miotaczem ognia latwo oproznic miejsca, gdzie jest ciemno i ciasno bez wystawiania sie na cel.

-Ja, wlasnie.

-Dobra. - Trask chwycil Hausera za lezace na stoliku przedramie i rzekl: - Teraz, Norbert, skup sie i opowiedz mi, co sie stalo, na litosc boska.

-Jaja. Mielismy sie z wami spotkac okolo 5:00 wieczorem. Przyjechalismy tu gdzies o 4:20, moze o 4:30. Bylismy troche wczesniej, wiec wyslalem ludzi do wioski, zeby zasiegneli jezyka. Posterunek policji byl zamkniety i pusty. Nieregularnie obsluguje go policja z Domodossoli, wiec nie bylismy zbytnio zdziwieni. Chociaz byl dzien, to widzialem tylko kilka osob. Ale nikt nie podszedl do mnie, zeby porozmawiac.

Wrocilem tutaj, do Gasthausu i znalazlem moich ludzi w... w stanie, ktory sami widzieliscie. Wszyscy zgineli w niecale pol godziny, aleja nic nie slyszalem, bo tez nie moglem uslyszec. Groza i potwornosc tego, co zobaczylem, sciela mnie z nog. Zlapalem za pistolet maszynowy, ale nie moglem znalezc amunicji. I ta krew. Moi ludzie...!

-Spokojnie - powiedzial cichym glosem Trask.

-Panie Trask, Ben? Nie moge tego traktowac spokojnie! Ja nawet nie wiem, co tu sie stalo. Niektorzy z moich ludzi byli - jak to powiedziec po angielsku - odwroceni?

-Nie widzialem wszystkich twoich ludzi - powiedzial Trask. - Ale jest jedno slowo opisujace to, co sie stalo: wynicowanie.

-Nie znam tego slowa - Hauser pokrecil glowa. - Ale kiedy zobaczylem... kiedy zobaczylem moich chlopakow... po tym wszystkim... mam pustke w glowie. Nie pamietam, jak wszedlem do szafy, ukrylem sie i tak dalej.

-Widziales Herr Alpenmanna?

-Kogo?

-Recepcjoniste i wlasciciela.

-Nie. Moi ludzie go widzieli. Zameldowali sie i wzieli klucze. Ale ja nikogo nie widzialem. Po prostu poszedlem na gore i... i...

-Dobra, nie mow juz o tym. Opowiedz mi o kelnerze. Co ci powiedzial? - Trask rzucil okiem na kelnera, ktory nadal siedzial na krzesle w jadalni.

-Ach! Herr Gruber. Mysle, ze cos wie, ale niewiele mowi. Mysle, ze boi sie cos powiedziec. Powiedzial tylko, ze jego zona jest w Schloss Zonigen. A takze ze niedlugo wszystko sie skonczy i wowczas ona wroci, ale jesli szepnie choc jedno slowo, to juz nigdy jej nie zobaczy. Jesli chodzi o nieliczne rodziny, ktore pozostaly w wiosce, to czlonkowie wiekszosci z nich, albo nawet wszystkich, przebywaja w Schloss Zonigen.

-Zakladnicy - stwierdzil Trask. - To wiele wyjasnia. Wiesz co, Norbert? Gdybysmy sie nie spoznili i spotkali zgodnie z planem, to prawdopodobnie lezelibysmy trupem na gorze razem z twoimi chlopakami! Jesli chodzi o Herr Grubera, to martwie sie o znacznie wieksza liczbe osob, wiec...

Trask wstal i ruszyl w strone kelnera. Ale Gruber nie czekal. Zerwal sie z krzesla i zaczal biec do podwojnych drzwi prowadzacych na skwer. Drzwi byly zamkniete, ale to najwidoczniej nie przeszkadzalo Gruberowi.

-Lapcie go! - krzyknal Trask.

Technik McGrath wrocil juz na dol i przepatrywal zawartosc metalowej skrzynki. Bedac najblizej drzwi, odrzucil na bok miotacz ognia, podskoczyl i rzucil sie na Grubera, ale upadl na podloge, poniewaz kelner jakims cudem go ominal. Jednak Gruber wcale nie probowal otworzyc drzwi.

Po obu stronach drzwi wejsciowych na wysokosci czterech stop znajdowaly sie dwa witrazowe okna w ksztalcie kola o srednicy dwoch stop. Gruber zdecydowanie nie chcial juz niczego wiecej powiedziec. Jego celem bylo okno po prawej stronie. Odbil sie od podlogi i zanurkowal glowa naprzod, przelatujac przez deszcz kolorowych szkiel, wyginajac olowiane obramowania i drewniana stolarke.

-Niech to szlag! - powiedzial Trask, podbiegajac do zniszczonego okna. - Chcialem tylko wiedziec, jak te dranie z zamku doprowadzaja zywych ludzi do takiego stanu.

Tuz za Traskiem stanal Garvey, ktory stwierdzil:

-Facet jest przerazony i spanikowany. Nawet nie wie, w ktora strone uciekac.

Telepata oczywiscie mial racje. W nocnej scenerii zaciemnionego placu Gruber pobiegl troche w lewo, a troche w prawo i wygladalo na to, ze w ogole nie ma pojecia, w ktora strone ma sie udac. I nie byl sam.

-Tam jest ktos jeszcze - krzyknela Millie. - I to kilka osob!

-Ona ma racje - powiedzial Garvey, kiedy Millie podeszla do nich, stanela przy rozbitym oknie i wziela go za reke. Razem patrzyli w ciemnosc nocy za oknem. - Co najmniej trzy osoby. Skupiaja sie na swoim zadaniu, sa jak... jak mysliwi!

-A my jestesmy ich zwierzyna - Trask pokiwal glowa. - Mniej wiecej tego sie spodziewalem. Zgascie swiatla. Sluchajcie. Nie wystawiac sie za bardzo, a zwlaszcza nie podchodzic do okien.

Kiedy to powiedzial, za oknem rozlegly sie strzaly z broni automatycznej. Widac bylo blyski i swiatla lecacych kul. Pociski dosiegly Grubera, ktory przebiegal wlasnie przez plac, machajac rekami. Krzyknal, zrobil jeszcze jeden krok, a nastepnie opuscil rece i upadl plasko na twarz.

-Jak szczury w pulapce - wydusil z siebie Trask w chwili, gdy lan Goodly wylaczyl swiatlo. - Tamci ludzie maja swoje rozkazy. Strzelac do kazdego szczura, ktory sprobowalby opuscic klatke. Jesli zatem chcemy przezyc, to musimy bronic tego miejsca. Technicy - Alan i Graham - wezcie kusze, idzcie na gore i obserwujcie parking. Jesli mamy dostac sie do Schloss Zonigen, to bedziemy potrzebowac samochodow. Nie zastanawiajcie sie nad tym, kto swoj, a kto wrog, musimy dostosowac sie do ich regul. Strzelajcie do wszystkiego, co sie rusza! Frank, gdzie jestes?

Trask mowil teraz do Franka Robinsona, ale pomieszczenie bylo wypelnione cieniami i jego oczy jeszcze sie nie przystosowaly do mroku.

-Masz cos? Czy wsrod tych mysliwych na zewnatrz jest ktos z niezwyklym talentem?

-Nic nie czuje - z ciemnosci dobiegl glos Robinsona. - Mysle, ze to sa zwykli zabojcy.

-W porzadku - powiedzial Trask. - Idzcie z Paulem na gore i obserwujcie budynek z przodu.- Zaczekaj - odezwal sie agent Hauser. Jego glos byl znacznie pewniejszy. - Ben, pozwol mi isc z Frankiem. Mam potrzebe, zeby... zeby sie odegrac!

-Jestes pewien, ze dasz sobie rade? - Trask nie byl o tym przekonany.

-Bestimmt! To znaczy na pewno tak.

-Dobra, idz!

-Ja obstawie tylne wejscie na dole - powiedzial Paul Garvey.

-To ja z nim pojde - rzekl David Chung.

-Dobrze. Millie, lan, zostajecie ze mna tutaj - rozkazal Trask. - Macie bron? W porzadku. Stancie przy drugim oknie i obserwujcie. To moze byc bardzo dluga noc...

W Londynie po bardzo upalnym dniu zapadl duszny wilgotny mrok. Scott siedzial w swoim ogrodzie, popijal chlodny napoj i zauwazal narastajaca frustracje, energie i gniew, ktorych nie mogl w zaden sposob wyladowac. Jednoczesnie docieralo do niego, ze od jakiegos czasu Shania stawala sie coraz spokojniejsza. Buszujacy w krzakach wilk trzymal opuszczony ogon i najwyrazniej byl czyms wystraszony.

Scott wyprostowal sie w fotelu, odstawil napoj i obserwowal Shanie, ktora spacerowala w ogrodzie z wyrazem wielkiego skupienia na twarzy. Nawet bez zagladania w jej mysli Scott wiedzial, ze "to" zacznie sie juz wkrotce.

-To juz, prawda? - domyslil sie Scott. Wiedzial, ze ma racje, kiedy spojrzala na niego i nic nie odpowiedziala. Przypomnial sobie, co powiedziala, gdy spytal, w jaki sposob mozna sie dowiedziec, kiedy Mordri zaczna dzialac.

-Mozna to zrobic na dwa sposoby, ale oba sa niebezpieczne. Moge stad skontaktowac sie z ich umyslami, sprobowac do nich wniknac, do umyslow Mordrich, ale to grozi wykryciem i telepatycznym kontratakiem ich chorych umyslow. Mozemy tez wykorzystac lokalizator - po raz ostatni - i udac sie do Idossoli, zeby dowiedziec sie, jakimi informacjami dysponuja mieszkancy wioski. I tak bedziemy musieli tam sie dostac... To tez wiaze sie z ryzykiem. Wiekszosc ludzi w wiosce od dawna pracuje dla Mordrich, a oni maja telepatyczny kontakt ze swoimi podwladnymi, dzieki czemu moga dowiedziec sie o naszym przybyciu...

W tym drugim wypadku ryzyko, choc mniejsze, nadal istnieje. Jednak nie moge pogodzic sie z mysla, ze moglabym narazic cie na niebezpieczenstwo. Po pierwsze dlatego, ze cie kocham, a po drugie dlatego, ze przed starciem z Mordrimi powinienes nauczyc sie korzystac ze swoich nowo odkrytych mocy. Mysle, ze pierwsza opcja bedzie jednak bezpieczniejsza: w nocy postaram sie dostac do umyslu ktoregos z Mordrich. Bede musiala uniknac Khiffa, bo w przeciwienstwie do Shingow Khiffy rzadko kiedy spia.To moglo stac sie powodem ich pierwszej, a byc moze nawet ostatniej sprzeczki, poniewaz Scott nie chcial nawet slyszec o tym, ze Shania mialaby wystawic sie na zagrozenie.

-No to musimy poczekac jeszcze jakis czas - stwierdzil Scott - byc moze do ostatniej chwili. Jezeli chodzi o korzystanie z moich mocy, jesli faktycznie je posiadam, to jedna z nich sprawia, ze cierpnie mi skora na plecach, a druga... no coz, mowiac szczerze, zbija mnie z tropu. Nie znam sie dosc dobrze na matematyce, no i nie posiadam wspolrzednych...

Wowczas - zaledwie przed kilkoma dniami, choc mogloby wydawac sie, ze bylo to wieki temu - Scott nie zgodzilby sie na zaden plan, w ktorym Shania moglaby miec bezposredni kontakt z Trojka Mordrich. Scott stracil jedna milosc, nawet nie wiedzac, jak i dlaczego to sie stalo. Jednak teraz sam fakt, ze Shania nic nie odpowiedziala na jego pytanie, oznaczal nadciaganie burzy.

Shania zajrzala w jego mysli i powiedziala:

-Zmierzcha sie, wejdzmy do srodka. W Idossoli tez jest juz ciemno, moze bedziesz mnie oslaniac, a ja zbadam ten obszar i sprawdze, czego mozna sie dowiedziec.

Z wywieszonym jezykiem umyty i piekny wilk wynurzyl sie z krzakow i zapadajacych ciemnosci.

-Niektore przyjemnosci zniknely z mojego zycia - powiedzial. - Obawiam sie, ze w poblizu nie ma krolikow. Nie wolno mi takze polowac na kurczaki! Co za szkoda. Z drugiej strony zniknely rowniez niebezpieczenstwa, przynajmniej niektore, odnalazlem takze moja Jedynke, a nawet Dwojke. To mile i wygodne... a jednak brak mi przygod i wyzwan. Slyszalem, o czym rozmawiacie, i chcialem wam pomoc. Wiem, jak korzystac z ciszy i jak oprozniac umysl z mysli. - Polizal wilgotnym jezykiem dlon Scotta. - Znam sie takze na kierunkach. Pozwolcie mi tylko powachac i poczuc wrogow, a zawsze bede wiedziec, gdzie sie znajduja. Zawsze ich znajde, bez wzgledu na to, dokad sie udadza. Kierunki... tak, mysle, ze to wlasnie jest wilcza sprawa. A na pewno moja.

Scott pokiwal glowa, poklepal wilka po glowie i powiedzial:

-Oczywiscie, ze to wilcza sprawa, ale w tym swiecie jeszcze zaden wilk nie probowal dzialac w taki sposob. - Scott spojrzal na Shanie i spytal: - Nad czym sie zastanawiasz?

-Nie gniewaj sie, ale w tych dniach mialam dwa razy mozliwosc przeskanowania Idossoli. Rowniez Schloss Zonigen. Przepraszam, ze nic ci o tym nie powiedzialam, ale musialam sprobowac.

-Co? - Scott zlapal ja za ramiona. - Czyz nie rozmawialismy o tym, ze to moze byc bardzo niebezpieczne?

-Ja tam wpadlam tylko na chwilke! Nie szukalam Mordrich. Nie osmielilabym sie tego robic. Nawet w wiosce nie zaglebialam sie za bardzo. Tylko poczulam to miejsce, Scott. Nie narazalam sie na niebezpieczenstwo.

Scott przytulil ja pozniej objal ramieniem, po czym poszli razem do domu. Razem z nimi poszedl Wilk, ktory ocieral sie bokiem o nogi Scotta. Kiedy weszli do srodka, Scott zapytal z lekka rezygnacja w glosie:

-Co takiego widzialas, uslyszalas lub poczulas, ze twoim zdaniem to musi byc teraz?

-Poczulam wielki strach promieniujacy z wioski, ale w Schloss Zonigen panuje cisza. Mordri zablokowali wszelka telepatyczna transmisje. Nie maja potrzeby szukac czegokolwiek na zewnatrz i nie pozwola takze nikomu zajrzec do srodka. Mysle, ze scisle pilnuja tajemnicy dlatego, ze zostalo im kilka dni lub nawet godzin. Co wiecej, umilkli rowniez twoi przyjaciele z Wydzialu E. Co pewien czas staralam sie dowiedziec, co u nich slychac, i zawsze cos sie dzialo: napiecie... nikle echo ich obecnosci. Ale teraz... nic. Bardzo prawdopodobne, ze oni takze zaczeli dzialac.

Scott pesymistycznie pokrecil glowa i powiedzial:

-Nasz wielki plan, jezeli mozna go jeszcze nazywac planem, polegal na tym, ze uzbrojeni wpadniemy tam i uniemozliwimy realizacje ich planu. Poczatkowo, kiedy dowiedzialem sie o Simonie Salcombie, nie przejmowalem sie tym, ze moze mnie to kosztowac zycie. Zycie za zycie. Ale teraz, choc nadal chce jego smierci, tak samo jak reszty tych oblakancow, teraz jestes ty. Teraz martwie sie o zycie, o nasze zycie, a to mnie oslabia. Wiem, ze musimy to zrobic, bo w przeciwnym razie i tak wszystko bedzie skonczone, dla nas i dla reszty swiata... ale, do diabla, nadal nie wiemy, kiedy nastapi koniec planowany przez Mordrich. A nawet gdybysmy wiedzieli, to nie mamy broni, ktora mielibysmy ich zalatwic.- Jesli chodzi o to, kiedy to bedzie, to ja sie dowiem! Jesli chodzi o bron, to tez moge ja zdobyc.

-Tak po prostu? Teraz?

-To akurat jest drobiazg. Poczekaj chwilke. Wlaczyla lokalizator i zniknela wraz z sykiem powietrza, pozostawiajac po sobie wirujacy pyl. Wrocila po dziesieciu sekundach, trzymajac w dloniach dwie polautomatyczne dwu-lufowe strzelby i wielkie pudlo amunicji.

-To ze sklepu sportowego w centrum miasta. Kiedys zapamietalam wspolrzedne.

Scott nie byl ani troche zaskoczony czy zdziwiony jej znikaniem i pojawianiem sie - sam tego juz doswiadczyl i to nie raz - a jednak byl coraz bardziej zdeprymowany. Biorac od niej bron i kladac ja na swoim biurku, powiedzial:

-Przeciez razem z Khiffem mowiliscie, ze nie nalezy korzystac z lokalizatora, ze trzeba bedzie ograniczyc jego stosowanie lub cos podobnego.

-Tak jest! Moge wykorzystac go tylko do jednej dalszej podrozy z kilkoma pasazerami, a potem to juz tylko krotkie skoki. Ale nawet jak pozostanie w nim tylko iskierka energii, to w zupelnosci wystarczy mojemu Khiffowi... Musimy sie przygotowac - dodala, zanim Scott zdazyl cokolwiek powiedziec. - Pewnie bedziesz chcial zaladowac bron i przebrac sie w ciemne ubranie, i... i...

-...i odmowic modlitwe? - dokonczyl za nia Scott. Ale i tak opuscil lufe broni i zaladowal naboje do magazynka.

-Modlitwe? - spytala Shania. - Oczywiscie. To sie przyda, jesli w nia wierzysz. Ja swoja zdazylam juz odmowic.

-Mam pile lancuchowa w ogrodzie. Moge je natychmiast przyciac.

-Przyciac?

-Latwiej i szybciej bedzie ich uzywac - wyjasnil.

-Wiec jestes gotowy - powiedziala Shania z bladym usmiechem na ustach.

-Bylem gotow juz od pewnego czasu. I to jeszcze przed tym, co zrobil Salcombe mojej zonie.

-Noc nalezy do mnie - odezwal sie Wilk. - Jestem cieniem cieni! Kiedy ruszamy?

-Musze wczesniej zajrzec do Idossoli. Bedziecie mnie oslaniac?

-A co z twoim Khiffem? - spytal Scott, siadajac obok niej na krawedzi kanapy. - Czy bedzie ci pomagac?

-Oczywiscie! Jak zawsze! O to nawet nie trzeba pytac. A jesli spotkamy sie z Khiffami Mordrich...

-To sprobuje wyplenic z nich zlo. Albo ja je oczyszcze, albo one przeciagna mnie na strone zla.

-Lepiej jednak unikac Mordrich i ich szalonych stworow. Scott i Shania zlaczyli dlonie, po czym Shania zamknela oczy i skoncentrowala sie.

Nie trwalo to dlugo, moze tuzin uderzen serca. Scott poczul, ze jego umysl wyrusza w podroz, towarzyszac Shanii i Wilkowi. Mezczyzna i zwierze oslaniali kobiete, najprawdziwsza kobiete ze wszystkich, jakie dane bylo poznac Scottowi. W ciagu dwunastu uderzen serca Shania uslyszala wszystko, co chciala uslyszec. Czesc z tego, co uslyszala Shania, dotarlo rowniez do Scotta i Wilka:

-Xavier! - powiedzial Scott. - On tez tam jest. Ma klopoty!

-Rowniez inni z Wydzialu E - dodala Shania. - Czuje ich... nie oslaniaja umyslow... sa zbyt zajeci. Zreszta nie musza sie oslaniac, bo zostali wykryci! Zostali zaatakowani. Nie przez Mordrich, ale przez ich sluzacych, tych, co dostaja od Mordrich pieniadze. I jeszcze przez innych, takich, co nie odwaza sie sprzeciwic Mordrim!

-A wiec zaczelo sie, a nas tam nie ma! - powiedzial Scott. Umysl Shanii zawirowal i przebiegly przez niego rozne ciemne i zle mysli... z Schloss Zonigen!

-Achhh! - wyraznie odezwal sie kobiecy glos. - Shania Dwa! Ty tez nas zaatakujesz? Uwazaj, Shania Dwa, twoj przyjaciel nie ma takiej mocy, zeby zagrozic Trojce Mordrich.

-Gelka Mordri - wyrzucila z siebie Shania. - Ty nieszczesna, pokrecona kreaturo!

-Pokrecona? Pokrecona? - odezwal sie jeszcze jeden glos, Khiff Mordri Jeden. - Jesli chcesz zobaczyc prawdziwe szalenstwo, to przybadz do Schloss Zonigen! Cha, cha, cha!

-Uciekaj stamtad - krzyknal Scott i zlapal ja za ramiona. Potrzasnal nia dodajac: - Uciekaj, zanim to cos nas namierzy i przedostanie sie tutaj!

-Niech tylko sprobuje! - warknal Wilk, odslaniajac kly. Ale Shania zdazyla juz wrocic i powiedziala spokojnym tonem:- A wiec wszystko wiemy. To teraz. Ale nie przejmuj sie, oni tutaj sie nie dostana. Telepatia Shingow jest podobna do mowy. A wlasciwie do wyrazu twarzy czy gestow wyrazajacych emocje. Wyczulam, ze Gelka boi sie. Jesli chodzi ojej Khiffa, to jego wyzwanie i zaproszenie do Schloss Zonigen wynika z tego, ze oni nie moga przybyc tutaj. Szykuja sie do odiom. Musimy dostac sie tam, Scott. I to teraz! Przede wszystkim zeby ratowac twoj swiat, ale takze po to, zeby sie zemscic. Musimy sie przebrac i przygotowac bron. Ile potrzebujesz na to czasu?

-Najwyzej dziesiec minut - odpowiedzial Scott i ruszyl w kierunku drzwi. Razem z nim w ogrodzie znalazl sie podekscytowany wilk, ktorego slepia swiecily w ciemnosciach jak dwie zolte lampy...

Goodly i Trask przysuneli dwa wielkie debowe stoly i ustawili je przy ciezkich podwojnych drzwiach wejsciowych. Teraz wystrzelona w ich kierunku kula albo utknie w drewnie, albo jej szybkosc zostanie zminimalizowana czterocalowa warstwa twardego drewna. O determinacji wroga swiadczyly sporadyczne serie ognia z pistoletow maszynowych wystrzeliwane z drugiej strony skweru.

Jednak agenci Wydzialu E byli moze nawet jeszcze bardziej zdeterminowani. W ciagu pol godziny, jakie minelo od pierwszych strzalow, agenci skorzystali z mozliwosci ukrycia sie w roznych czesciach hotelu. Ta mozliwosc dawala im przewage nad wrogiem, co wyrazalo sie zarysem szesciu skurczonych cial lezacych zarowno na skwerze, jak i na obrzezach parkingu.

Jezeli chodzi o podleglych Mordrim ludzi, ktorych ciala lezaly na tylach budynku, to spotkala ich szybka smierc, ktora objawila sie co najwyzej szeptem zaburzonego powietrza, gluchym odglosem dziurawionego ciala i w jednym wypadku plasnieciem pekajacej galki ocznej, przez ktora przelecial belt kuszy, dewastujac mozg i rozrywajac na kawalki potylice. Trzech napastnikow lezalo w miejscu, gdzie upadli, stajac sie ofiarami smiercionosnej precyzji Alana McGratha i Grahama Taylora.

W cieniu mozna bylo dostrzec zarysy jeszcze co najmniej trzech postaci, ktore nie odwazyly sie wyjsc na otwarta przestrzen. Co pewien czas sciany budynku omiatal grad kul, ktore roztrzaskiwaly szyby w oknach. Przewaga obroncow nad atakujacymi polegala na tym, ze widzieli blyski wystrzalow napastnikow, choc sami nie byli widoczni, a atakujacy widzieli tylko smiercionosna pustke okien.

Podobnie bylo od frontu budynku.

Trask zalatwil mezczyzne, ktoremu udalo sie dojsc tak blisko, ze zdolal przelozyc lufe broni przez okragle okno... ale dalej juz nie dotarl. Trask nie dal mu czasu pozwalajacego nacisnac spust i odwrocil lufe broni w strone napastnika. Niedoszly anonimowy morderca nie zdolal zauwazyc strumienia goracego olowiu, ktory roztrzaskal mu twarz i urwal polowe glowy.

W pokoju na pietrze Norbert Hauser trzymal na muszce postac ukrywajaca sie za pniem drzewa rosnacego posrodku skweru. Kiedy po pewnym czasie postac wychylila sie i probowala wycelowac w strone budynku, Hauser - strzelec wyborowy - potrzebowal tylko jednej kuli kaliber 7,62 mm, aby trafic wroga prosto w serce.

Frank Robinson nie mial doswiadczenia w poslugiwaniu sie szwajcarska bronia i tylko dlatego nie zabil kilku kolejnych wrogow. Chociaz ci napastnicy nie posiadali paranormalnych zdolnosci, to jednak Frank potrafil zlokalizowac ich w ciemnosciach. Wyczul cos znajdujacego sie w krzakach na skraju ciemnego skweru i poslal tam serie, ktora rozerwala cialo ukrywajacego sie mezczyzny od piersi do pachwiny.

Ten ostatni z zabitych zginal jakies dziesiec minut wczesniej i chociaz wiadomo bylo, ze w ciemnosciach znajduje sie jeszcze wielu przeciwnikow, to najwyrazniej przyczaili sie i wezwali posilki. Wysoko w gorze po serpentynach drogi biegnacej od Schloss Zonigen do wsi zjezdzaly na dol trzy pojazdy.

Korzystajac z chwili spokoju, Trask wyslal Millie Cleary, aby sprawdzila, jak sobie radza Paul Garvey i David Chung. Tak naprawde byla to tylko wymowka, bo Trask chcial, zeby Millie byla jak najdalej od miejsca, ktore wygladalo najmniej bezpiecznie. Millie wiedziala o tym, poniewaz telepatycznie zdazyla sie juz skontaktowac z Paulem Garveyem. Jednak Trask upieral sie, zeby poszla i zmienila jednego z tej dwojki.

Kiedy Millie dotarla do pokoju na tylach, Chung poinformowal o zdarzeniu, ktore niezwykle mocno go poruszylo i pobiegl do Traska podzielic sie nowa wiedza, choc ze strategicznego punktu widzenia nie nalezalo zostawiac razem dwojga telepatow.

-Ben, to jest cieple - powiedzial do Traska, wyciagajac z kieszeni pochodzacy z pokoju St Johna przycisk do papieru. - Przynajmniej tak mi sie wydaje, kiedy go dotykam. Wydaje mi sie tez, ze wiem dlaczego. Szefie, on tu jest! St John jest gdzies w naszej okolicy!

Oczy trojki esperow, Chunga, Traska oraz prekognity lana Goodly'ego, dostosowaly sie do panujacego w hotelu mroku. W chwili gdy Chung skonczyl mowic, Trask zobaczyl, jak Goodly podskoczyl i zachwial sie, stojac blisko rozbitego okna. Przez jedna straszna chwile Trask pomyslal, ze jego stary przyjaciel zostal trafiony kula. Na szczescie prekognita odzyskal rownowage i powiedzial:

-Tak! O tak!

-O co chodzi, lan? - spytal zdumiony Trask. - Co zobaczyles?

-To bylo jak... jak seria obrazow... krotka i kalejdoskopowa. Ale obiecujaca, bardzo obiecujaca! To byl Schloss Zonigen... i my tam bylismy. Ale byly tam rowniez potwory, niezywi ludzie, walka i krzyk! Tam byly stwory, ktore nie sa ludzmi, ktorych dotyk jest jak smierc lub nawet cos gorszego od smierci. Byl tam tez Scott St John i piekna kobieta, a nawet pies - nie, wilk - i to byli jego partnerzy!

Trask schylil sie nisko, zeby skorzystac z oslony przewroconych stolow, podszedl do Goodly'ego i zlapal go za reke.

-A co z pozostalymi rzeczami, ktore wczesniej przewidywales? Kosmiczna eksplozja czy co to mialo byc?

-To tez - odparl Goodly, na ktorego czole pojawily sie krople potu. - To rowniez widzialem. A raczej wyczulem: kolosalny wybuch, przy ktorym eksplozja nuklearna wyglada jak chinskie sztuczne ognie! A jednak... jednak...

-Tak?

-Nas rowniez zobaczylem. Brudnych, rozproszonych, zakrwawionych. Ale bylismy tam, Ben. Bylismy tam! Trask mocniej scisnal ramie prekognity.

-Przed czy po Wielkim Wybuchu?

Prekognita mogl tylko wzruszyc przepraszajaco ramionami.

-Przykro mi, ale to bylo jak w kalejdoskopie. Totalny balagan. Nie wiem, co bylo pierwsze...

Zanim Trask zdolal zadac kolejne pytanie, na znajdujacych sie pomiedzy recepcja a jadalnia schodach rozlegly sie strzaly i chaotyczne odglosy krokow. Po chwili pojawil sie Frank Robinson, ktory schodzil na dol i posylal za siebie serie kul. Kiedy jego bron zamilkla, Robinson siegnal po zapasowy magazynek, ale nagle potknal sie i spadl ze schodow.

-Jezu Chryste! Moj dobry Boze! - krzyknal upadajac.

Tuz za nim bez jakiegos specjalnego pospiechu sunela zadziwiajaco wysoka i chuda jak patyk postac o gleboko zapadnietych oczach, dlugiej szyi i nietypowej glowie. Postac ubrana byla w snieznobialy kaftan z postawionym wysoko kolnierzem. Byl to Mordri Trzy znany takze jako Guyler Schweitzer. Jednak Trask i jego ludzie zamarli w bezruchu, a powodem nie byl wcale wyglad obcego, ale to, co sie za nim posuwalo, przypominajac psa na smyczy.

To cos o cienkich i ogromnie dlugich palcach i rece zaglebionej w jedno z uszu trudno bylo rozpoznac, jednak przygladajac sie lepiej, pomimo ciemnosci panujacych w recepcji, cala trojka dostrzegla, ze mialo twarz... agenta specjalnego Norberta Hausera!

Shania skorzystala z lokalizatora i razem ze Scottem pojawila sie w miejscu, ktore znala najlepiej: w opuszczonym i nieoswietlonym Gasthausie przy glownej ulicy Idossoli. Zjawili sie przy zachowaniu wszystkich srodkow ostroznosci. Wilk spoczywal na ramionach Scotta, dzieki czemu Scott mogl trzymac bron w rekach z palcem na spuscie.

Znalezli sie w zakurzonym hallu pelnym pajeczyn, dokad docierala jedynie odrobina ksiezycowego swiatla przedzierajacego sie przez zapuszczone brudem okna. Scott przykleknal na pokrytej gruba warstwa kurzu podlodze, dzieki czemu wilk mogl bez trudu zeskoczyc z jego ramion.

-Wyglada mi to na raczej opuszczone miejsce...

-Tak, kiedys sie tutaj zatrzymalam. Badajac to miejsce, nie wyczulam obecnosci zywych istot. Znam jeszcze kilka innych miejsc w poblizu, ale tylko tutaj moglismy sie pojawic niepostrzezenie.

-Tylko ze i tak musimy wyjsc na zewnatrz, a ja nie znam Idossoli i trudno bedzie odnalezc mi wlasciwa droge.

-Moze bedziemy mogli ci pomoc. - My?

-Ja i moj Khiff.

-Moj Khiffie, czy pamietasz, jak wyglada to miejsce, patrzac ze wzgorza pod turnia? Kiedys podeszlismy calkiem wysoko, ale nie osmielilismy sie juz wyzej wspinac.

-O tak, pamietam to, moja Shaniu - Khiff odpowiedzial natychmiast. - Wyczuwalismy silna koncentracje mysli Mordrich i obawialismy sie wykrycia. A co teraz? Chcialabys znowu udac sie tam?

-Jezeli w moim lokalizatorze zostalo dosyc energii. - Shania przylozyla urzadzenie do czola i trzymala je przez chwile w jednym miejscu.

-Mozliwe sa tylko trzy lub cztery krotkie kilkuosobowe skoki.

-Tylko tyle? Jestes pewien? To wszystko? - Twarz Shanii wyrazala glebokie zaniepokojenie.

-Poczekaj! - zawolal Scott. - Shania, o co tu chodzi? Od jakiegos czasu przejmujesz sie tym, ze w lokalizatorze konczy sie zapas energii. Ja tez sie tym martwie. Wyglada na to, ze zostalo nam tylko kilka podrozy. Czy mozemy zaufac temu urzadzeniu?

-Wiesz, ze nie tylko o to chodzi. Ze jesli zuzyje cala energie, to rowniez moj Khiff bedzie bez... bez energii. Dlatego musze pamietac o zachowaniu chocby minimalnej rezerwy.

-Shania, szkoda czasu - odezwal sie Khiff. - Zeby miec przeglad sytuacji, musisz zobaczyc cala wioske z gory. Teraz podam ci wspolrzedne...

Podczas gdy Khiff przekazywal Shanii wspolrzedne, Scott objal reka Wilka, a Shania zarzucila mu rece na szyje. Jej szczuple palce pokrecily tarcza urzadzenia i nastala ciemnosc, a niemal natychmiast po niej mrok, w ktorym...

...stali oswietleni gwiazdami na zboczu, tuz ponizej Schloss Zonigen.

-Spojrz! - powiedziala Shania, wskazujac ruchem glowy do gory.

Scott podazyl za jej spojrzeniem i zmruzyl oczy, natykajac sie na feerie polyskujacych swiatel. Wysoko na scianach wydrazonej turni swiecilo mrowie lamp przypominajace swiateczna choinke.

-Mordri sa potwornie zajeci - stwierdzila Shania z lekkim drzeniem w glosie. - Uzywaja, a wlasciwie naduzywaja swoich mocy, zeby straszyc i popedzac swoich robotnikow. Czuc napiecie. Praca nie idzie im najlepiej albo przeciaga sie, bo Mordri zameczaja robotnikow. A wlasciwie to zakladnikow!

-Skad wiesz o tym? - spytal Scott, przygladajac sie wiosce znajdujacej sie setki stop ponizej.

-Co? - teraz ona zadala pytanie. - Nie czujesz, jakie przerazenie emanuje z tego miejsca? Wiem, ze sam moglbys to poczuc, gdybys otworzyl umysl.

-Ja tez to czuje - powiedzial Wilk, ktory lekko zadrzal, przytulajac sie do nogi Scotta. - To bardzo zle miejsce. - Nastepnie jego wzrok dolaczyl do spojrzenia Scotta i patrzac na wioske, dodal: - A tam jada mysliwi! Dobrze znam ich umysly, bo jestem dzikim witkiem, na ktorego polowano. Znam sie na tym jak nikt inny. To zwykli mordercy!- Nie mam teraz czasu na strachy i potwornosci - powiedzial glosno Scott. - Zamiast tego wole skupic sie na tym, co widze, na przyklad na tych trzech samochodach. Tak, Wilku, masz racje. Najpierw wszystkie jechaly razem, a teraz sie rozdzielily i zatrzymaly w uliczkach dochodzacych do skweru... Zobacz, wylaczyli reflektory.

-Tak, to mysliwi! - powtorzyl Wilk. - Tylko ze zamiast polowac na kroliki czy kurczaki, oni poluja na ludzi!

-Tam jest... Gasthaus - powiedziala Shania. Zamknela oczy i przytrzymala dlon przylozona do czola. - Osaczyli tam twoich ludzi z Wydzialu E. - Otworzyla oczy, spojrzala w bok i powiedziala: - Patrzcie tam! Jeszcze jeden pojazd, wiekszy i jest w nim wiecej ludzi...

-Wiecej mysliwych! - zauwazyl Wilk.

-...jedzie od strony Schloss Zonigen.

-Musimy dolaczyc do Wydzialu E - stwierdzil Scott. - Znaja mnie. Juz raz probowali mi pomoc. Teraz my musimy im pomoc.

-Tak - zgodzila sie Shania. - Musimy.

Scott zmruzyl oczy, patrzac na autobus, ktorym z wysoka po stromej drodze jechali ludzie. Dojezdzajac do ostrego zakretu pojazd zwolnil i prawie sie zatrzymal blisko krawedzi ogromnej przepasci.

-Jestes pewien, ze to mysliwi? - Scott zwrocil sie do Wilka.

-Maja bron - warknal Wilk. - Ich mysli sa pelne krwi. To bardzo zli ludzie!

-Zabierz nas na zakret! - powiedzial Scott do Shanii, jednoczesnie obejmujac Wilka jedna reka, a druga chwytajac Shanie. - Dasz rade?

-Jesli siegne tam wzrokiem - odparla, dotykajac palcami lokalizatora - to powinno sie udac.

Juz po chwili byli na wskazanym przez Scotta miejscu.

Wyjezdzajacy zza zakretu kierowca zobaczyl ich w swietle reflektorow: mezczyzne, kobiete i psa, ktorzy po prostu stali na srodku drogi. Jednak nie tylko stali, ot tak sobie. Pies podkurczyl nogi, slepia niebezpiecznie swiecily mu w ciemnosci, i warczal, a ludzie... celowali z broni!

Shania zacisnela powieki i wystrzelila na oslep. Jednoczesnie nacisnela oba spusty dubeltowki. Jeden pocisk rozbil reflektor autobusu, a drugi rozszarpal opone na strzepy. Odrzut broni byl tak silny, ze Shania stracila rownowage i przewrocila sie na droge. Samochod skrecil gwaltownie i dotknal przodem skaly, przeslizgnal sie po niej, ale kierowcy udalo sie jakos odzyskac nad nim czesciowe panowanie. Teraz celowo skierowal pojazd na trzy stojace na drodze postacie.

Nie znajac sie za bardzo na dubeltowkach, Scott wyciagnal wnioski z bledu popelnionego przez Shanie. Wycelowal w szybe kierowcy i pociagnal za jeden ze spustow. Zobaczyl, jak kierowca odskakuje na siedzeniu do tylu i chwyta sie rekami za twarz, w ktora trafil srut i odlamki szkla. Scott nie czekal ani chwili i wystrzelil w druga z przednich opon.

Autobus jechal dalej, sypiac spod przednich kol snopami bialych iskier. Scott, widzac zblizajacy sie pojazd, zabral z drogi Shanie, wilk zas pobiegl w jedna, a potem w druga strone, nie mogac zdecydowac sie, dokad ma uciec. Jednak autobus wypadl z drogi, uderzyl w barierke, roztrzaskal ja i polecial w pustke nocnego powietrza. W oknach widac bylo twarze - blade, przerazone, krzyczace... Minal dosc dlugi czas, zanim dotarl do nich odglos wybuchu przypominajacy eksplozje bomby w podziemiach. Echo wybuchu odbijalo sie od scian doliny i powoli zanikalo.

-Tyle smierci! - powiedziala Shania, tulac sie do Scotta.

-Tak, ale to jest i tak mniej niz caly swiat zmarlych - odparl, siegajac do kieszeni po amunicje, by przeladowac obie dubeltowki. - I nawet te wszystkie dranie razem wziete mniej znacza od jednej Kelly!

-To prawda - Shania skinela glowa. - Pamietaj, ze na dol pojechaly jeszcze trzy samochody z ludzmi, ktorzy otaczaja twoich przyjaciol. Myslisz, ze moglibysmy im troche pomoc z zewnatrz?

-Jak najbardziej. Czy widzisz te otwarta przestrzen otoczona drzewami - moze to jest jakis park albo plac zabaw dla dzieci - dwie ulice od Gasthausu? Jeden z samochodow zaparkowal w poblizu. Jesli zabierzesz nas w to miejsce i znajdziemy sie na ich tylach, to mozemy im powaznie zaszkodzic.

Juz po chwili nisko pochyleni szli przez plac zabaw.

-Wyczuwam przed nami mysliwych! - powiedzial Wilk.

-Sprobuj byc jak najciszej - odpowiedzial Scott szeptem, zapominajac o tym, ze mogl skorzystac z telepatycznych zdolnosci. Po chwili jednak przypomnial sobie o tym i dodal: - Zaprowadz nas do nich. Pokaz ich. Wilk bezglosnie ruszyl do przodu...

W tym samym czasie w korytarzu przed recepcja Gasthausu Alpenmanna Ben Trask, lan Goodly i David Chung dochodzili do siebie po chwilowym szoku, Frank Robinson zas wciaz lezal na plecach przed schodami. Pozaziemska kreatura powoli sie nad nim pochylala.

Guyler Schweitzer odlozyl na bok cos, co tylko troche przypominalo czlowieka, jakim byl kiedys Norbert Hauser. Nie podtrzymywany spadal ze schodow, jak zwiazana posrodku sterta starych szmat.

-Za... za... zastrzelcie tego popierdolenca! - krzyknal Robinson, wskazujac drzacym palcem Mordriego Trzy, a druga reka wyciagajac zapasowy magazynek i probujac wcisnac go do pistoletu. - Jezus Maria, strzelajcie!

Lokalizator David Chung oraz prekognita lan Goodly znajdowali sie najblizej schodow i nie musieli sluchac dalszych ponaglen. Wycelowali i oddali kilka pojedynczych strzalow, ktore na miejscu polozylyby trupem kazdego czlowieka. Slyszeli, jak kule przebijaja sie przez cialo, wydajac glosne mlasniecia. Schweitzer zachwial sie, kiedy nierowny wzor ciemnych dziur pojawil sie na piersi jego bialego kaftana. Jednak kule najwyrazniej nie zrobily na nim wiekszego wrazenia i Schweitzer przyblizal sie coraz bardziej do Robinsona.

Frank przeladowal pistolet, ale ten zacial sie. Robinsonowi udalo sie poderwac na nogi i rzucil bronia w Schweitzera, ktory po prostu odbil ja na bok. Po chwili Chungowi i Goodly'emu skonczyla sie amunicja, a wowczas obcy przemowil:

-Bylismy ciekawi, co nam zagraza. - Jego slowa odbily sie echem od scian. - I to tylko z tego powodu, ze odkrylismy cos nowego - obecnosc w psychosferze - i zaczelismy sie zastanawiac, czy przypadkiem ktos nie przyszedl z pomoca waszej obrzydliwej i zdegenerowanej planecie w jej ostatniej godzinie. Ale wasi bogowie sa falszywymi bogami, podobnie jak wszyscy bogowie, a wy jestescie tylko ludzmi, choc nieco zdolniejszymi od wiekszosci populacji. Ale wasze talenty i uzdolnienia nic nie znacza. Rowniez wasza bron jest bezuzyteczna. W porownaniu z Shingami, a moze powinienem powiedziec: z Trojka Mordrich, jestescie niczym! Glupcy kochajacy Boga! Wasze ciala sa slabe i tak bardzo... bardzo plastyczne. - Na jego twarzy pojawil sie potworny usmiech.

Mruczacy cos do siebie Robinson z trudem usunal sie z drogi Schweitzerowi. Ale teraz obcy poruszal sie szybciej, a jego dlugie rece siegnely po Chunga i Goodly'ego.

-Nie pozwolcie sie dotknac! - krzyknal Robinson. - Pod zadnym pozorem! Dotknal Hausera, a ja widzialem, co sie z nim stalo! Nie wiedzielismy, skad on przybyl. W ostatniej chwili wyczulem jego obecnosc. Po prostu pojawil sie tuz za nami. Trzymal Hausera tylko przez kilka sekund i... i...

-I to! - powiedzial Schweitzer, wyciagajac szyje i rece i chcac zlapac Chunga i Goodly'ego.

Ale nagle do akcji ruszyl Ben Trask. Odsunal esperow na bok i trzymajac w rekach miotacz ognia, zapalil swieczke na koncu lufy.

-Skoro kule nie robia na tobie wrazenia, to co powiesz na to?

Mordri Trzy zatrzymal sie w miejscu, a jego rece cofnely sie. Z potwornej broni Traska wytrysnal ryczacy ogien. Dlugi plomien byl na zewnatrz niebieski, w srodku bialy, a w samym rdzeniu, w obszarze najwiekszej temperatury, byl przezroczysty. Trask polal plynnym ogniem Schweitzera, podpalajac jego bialy kaftan i sprawiajac, ze chuda postac Mordriego Trzy pobiegla po schodach do gory, machajac bezradnie rekami, starajac sie zdusic plomienie. Wszyscy poczuli smrod, ktorego zrodlo bylo oczywiste. Tak smierdzialo palone mieso. Mordri Trzy zaczynal sie kurczyc!

Kiedy Trask zdjal palec ze spustu, wraz ze swoimi ludzmi zobaczyl filar ognia, resztki kaftana Schweitzera i plomienie osmalajace sufit. Okryly plonacymi resztkami kaftana stwor nadal cofal sie i kurczyl. Z jednej strony jego cialo bylo juz spalone i czarne, wyraznie znieksztalcone ogniem. Schweitzer agonalnie miotal glowa, az w koncu krzyknal donosnie, zlaczyl rece i zniknal w czyms na ksztalt implozji.

Plomienie natychmiast zgasly, a zdumiony Trask wraz ze swoimi ludzmi stal w dymie i smrodzie spalenizny. Po Mordrim Trzy nie bylo ani sladu!- Co to jest, do diabla? - spytal Trask, kiedy odzyskal juz mowe. - Gdzie on zniknal? - Nastepnie zwrocil sie do Franka i spytal: - Frank, co tam sie stalo?

-Nie... nie wiem - odpowiedzial skulony w kacie Robinson. - On... To pieprzone cos pojawilo sie zupelnie znikad. Zupelnie znikad! Tuz za nami, w pokoju! Ledwo wyczulem jego obecnosc. On stanal za nami i dopiero wowczas wyraznie go poczulem. Byl silny! Wyrwal mi bron z reki, jakby to byla zwykla zabawka. Zobaczylem, ze dotknal Hausera... a potem... potem... on zaczal sie zmieniac!

Trask odlozyl miotacz ognia na lade recepcji, podbiegl do Robinsona, chwycil go za poly i zdecydowanym glosem powiedzial:

-Posluchaj, Frank. Musisz wziac sie w garsc! Pojawily sie rzeczy i sprawy, o ktorych nie mielismy pojecia i ktorych nie moglismy przewidziec. Ale jestesmy wlasnie po to, zeby zajmowac sie takimi sprawami. Frank, jestes mi potrzebny i musisz zachowywac sie jak mezczyzna.

-Chryste! O Jezu! - odpowiedzial Robinson. Trask przytrzymywal go stojacego pod sciana. - Ty, ty tam nie byles... nie widziales!

Trask gotow byl potrzasnac Robinsonem lub nawet go uderzyc, ale jego uwage przyciagnely nowe odglosy dochodzace zza potrzaskanych kulami okien. Byly to dochodzace z niedaleka gluche odglosy wystrzalow, jednak nie byla to bron automatyczna czy polautomatyczna.

-A to co znowu? - zapytal Trask i ostroznie spojrzal przez okno. - Dubeltowki? Czy dobrze slysze? Jak to mozliwe? Cztery wystrzaly z bliska, jeden tuz za drugim, prawie wszystkie na raz?

-Tak, na pewno dubeltowki - stwierdzil Chung, ktory jednoczesnie poczul paranormalne wibracje oraz cieplo ciezkiego przedmiotu znajdujacego sie w jego kieszeni. - Dwie dwururki. Jesli ci ludzie nie zaczeli walczyc ze soba to bez watpienia jest to Scott ze swoja przyjaciolka. Nie mam watpliwosci. Wiem, ze to oni, i sa coraz blizej!

Kiedy mowil, zabrzmialy dwa kolejne zdlawione wybuchy. Tym razem znacznie blizej. Nocna cisze przeszyly krzyki, przeklenstwa, jeki bolu i nawolywania. Pomimo tego w ciemnym kacie pomieszczenia Frank Robinson mowil pod nosem do siebie:

-Czuje ich. Jeszcze dwoje, moze nawet troje. Sa coraz blizej, a jedno z nich ma naprawde wielka, bardzo wielka moc!

-Wlaczcie swiatlo - rozkazal Trask. - Musimy widziec, co robimy. - A kiedy prekognita odnalazl wlacznik i swiatlo zalalo recepcje, Trask mowil dalej: - Jesli chodzi o Franka, to najwyrazniej bylo tego zbyt duzo jak na niego. Ale i tak powinnismy zwracac uwage na to, co mowi. Potrafi wyczuc szczegolnie uzdolnionych ludzi, wiec jesli mowi, ze oni sie zblizaja to...

W tej samej chwili otworzyly sie drzwi od jadalni!

Stala w nich Millie Cleary i patrzyla na trzech mezczyzn, ktorzy celowali do niej z broni gotowej do strzalu! Zmruzyla oczy i powiedziala:

-Co to?

Trask westchnal z ulga i odrzekl:

-Millie, co tutaj robisz?

-Sama sie o to pytam - odpowiedziala, drzac na calym ciele. - Otrzymalam wiadomosc i tyle.

-Otrzymalas... co? Wiadomosc? - Trask wiedzial, ze mowi prawde, ale nie mogl zrozumiec, o co jej chodzi. Zmarszczyl brwi i zapytal: - Co to znaczy "i tyle"? Od kogo ta wiadomosc?

-Mysle, ze od kobiety - odpowiedziala Millie. - Ale jej telepatia... nigdy nie zetknelam sie z czyms takim. To bylo takjakby... jakby stala tuz obok mnie! Tak czy owak powiedziala, zebysmy wstrzymali ogien.

-Ida! - krzyknal skurczony w kacie Robinson. - O Jezu, teraz! Ida!

Nie skonczyl jeszcze mowic, gdy trzy zapalone kandelabry zaczely raptownie migotac i kolysac sie na kablach i hakach.

Nagle w wirujacym powietrzu pojawily sie trzy istoty. Chung, Millie i Scott St John krzykneli jednoczesnie:

-Nie strzelac! Nie strzelac!

Zapadla cisza. David Chung przerwal ja pierwszy, mowiac:

-Dobry Boze, jeszcze przed chwila moglbym przysiac, ze... to znaczy poczulem sie jak... poczulem, jakby pojawil sie tutaj sam Harry Keogh! - Po chwili jego migdalowe oczy rozszerzyly sie i dodal: - To on. Scotcie St John, jestes taki sam jak Harry.Trask wiedzial, ze Chung mowi prawde, a przynajmniej uwaza za prawde to, co widzi. Zrobil krok do przodu i zadal pytanie:

-Czy to prawda? To znaczy czy to mozliwe, zebys w jakiejs formie lub wcieleniu byl Nekroskopem Harrym Keoghiem.

Scott pokrecil glowa i przykucnal, zeby opuscic wilka na podloge.

-Ani troche. Jestem po prostu soba.

Jednak po chwili do przodu wysunela sie jego towarzyszka i powiedziala:

-Prawde mowiac, to calkiem mozliwe, ze jest kims wiecej. Jezeli chodzi o mnie, to nazywam sie Shania. Milo mi was poznac...

Ben Trask bez zastanowienia ujal dlon Shanii i zaraz ja puscil. Nastepnie uwaznie popatrzyl na nia oraz na jej przyjaciol: Scotta i... i Wilka, rzecz jasna. O ile Wilk wygladal na piekne, zdrowe zwierze, o tyle dwie postacie ludzkie nie prezentowaly sie najlepiej. Oboje mieli na sobie czarne kombinezony, o ktorych Shania pomyslala z dosc duzym wyprzedzeniem, a w rekach trzymali obciete dwulufowe dubeltowki. Na wysmarowanych sadza z kominka Scotta twarzach malowala sie determinacja, swiadczaca nieomylnie o tym, ze tych dwoje jest zolnierzami bioracymi udzial w misji. Ben Trask w wiekszym stopniu instynktownie niz dzieki swemu talentowi zorientowal sie, ze tych dwoje nalezy do grona sprzymierzencow Wydzialu E.

Shania stlumila moc swoich energii, dzieki czemu elektrycznosc i oswietlenie wrocily do normy. Z kolei Goodly zorientowal sie, ze gdyby nieprzyjaciel podszedl blizej budynku, to zarowno on, jak i jego koledzy z Wydzialu E, nie wspominajac o nowych znajomych, stanowiliby doskonaly cel w dobrze oswietlonym hallu. Znajac nieprzewidywalna i zwodnicza nature przyszlosci, prekognita powiedzial:

-Powinnismy odsunac sie od okien.

-To dobra rada... Xavier? - odpowiedzial Scott. - Ale na dworze pieciu lub szesciu wrogow nie bedzie juz sie wam naprzykrzac.

-Wejdzcie na stol i wykreccie zarowki - rozkazal Trask. - Zostawcie jedna lub dwie. - Nastepnie zwrocil sie do Scotta i Shanii: - A wiec wystrzaly, ktore slyszelismy, to byly wasze dubeltowki? Zalatwiliscie pol tuzina przeciwnikow?

-Tak - Scott pokiwal glowa. - Na pewno to nie wszyscy, ale jestem przekonany, ze reszte wystraszylismy. Nie spodziewali sie ataku od tylu.

-A to co? - Trask pokazal na granaty odlamkowe przyczepione do paska Scotta. - Napadliscie na jakas zbrojownie czy co?

Scott rzucil okiem na pas i odrzekl:- Ach to? Nie, zabralem to jednemu z zastrzelonych mezczyzn. Prawdopodobnie planowali podejsc blizej i wrzucic je do srodka.

-Ta znaczy ze mielismy szczescie. Wielkie dzieki.

W glowie Traska pojawil sie natlok pytan, ale w tej chwili mial inne sprawy do zalatwienia, a poza tym nie wiedzial, o co najpierw zapytac. Pokrecil glowa, jeszcze raz popatrzyl na Scotta i na jego towarzyszke. Pomimo czarnych smug na twarzy byla to bez najmniejszych watpliwosci piekna kobieta. Z wyrazu twarzy i sylwetki... hm, mozna bylo powiedziec, ze nieziemsko piekna! Ta ostatnia mysl sprawila, ze cos w jego wnetrzu kazalo sie zastanowic nad jej prawdziwoscia...

Shania rozgladala sie po hallu, zaznajamiajac sie z otoczeniem. Po chwili zobaczyla nienaturalnie poskrecane cialo Norberta Hausera. Automatycznie zaslonila usta dlonmi i spytala:

-Co? Trojka Mordrich byla tutaj? Zaryzykowali opuszczenie kryjowki?

-Trojka Mordrich? - zdziwil sie Trask. - Tak nazywacie tych drani, co potrafia zmieniac ksztalt ludzi? Jeden z nich byl tutaj. - Skrzywil sie i dodal: - I to jest efekt jego wizyty. To nie byl jeden z moich ludzi, ale byl przyjacielem. To cos powiedzialo nam, ze szuka kogos w rodzaju boga i dlatego tutaj sie pojawilo. Ale probowal zabic rowniez i nas i wygladal mi na niezlego oblakanca!

Shania rzucila okiem na Scotta i odpowiedziala:

-Wyczuli wasza obecnosc. - Nastepnie podbiegla do zwiotczalej formy bedacej kiedys Hauserem i przyklekla, zeby polozyc dlonie. Bylo juz jednak za pozno i Shania tylko ze smutkiem pokrecila glowa. - Odszedl i nie moge mu juz pomoc. Przykro mi...

W chwili gdy polozyla rece na glowie Hausera, ponownie zamigotaly zarowki zyrandoli. Trask zauwazyl to i od razu skojarzyl z elektrycznym chaosem, jaki zapanowal z chwila pojawienia sie tej trojki. Kiedy swiatla uspokoily sie, powiedzial:

-Nie mozesz mu pomoc? Myslisz, ze jakakolwiek pomoc bylaby w ogole mozliwa? - Przerwal, wyprostowal sie i w calym ciele poczul, ze to prawda. Zmarszczyl brwi i spytal: - Jestes jedna z nich, prawda? - Bylo to jednak bardziej stwierdzenie niz pytanie.

-Nie, ona nie jest - zaprotestowal gwaltownie Scott. Lufa jego broni wskazywala na podloge, ale skierowala sie rowniez w strone Traska. - Shania jest jedna z nas, wiec nie wyciagaj pochopnych wnioskow, bo to moze doprowadzic do powaznych bledow!

-Spokojnie - odpowiedzial Trask. - Nie o to mi chodzilo.

-Oczywiscie, ze nie - wtracila Shania. - Tak czy owak masz racje z ta podejrzliwoscia, bo w koncu chodzi o wasze zycie. A teraz powiedz mi, ktore z nich tu bylo i w jaki sposob pokonaliscie go albo ja. Kule raczej nie zdalyby sie na nic.

Trask pokiwal glowa i poprowadzil ja do lady recepcj i, na ktorej lezal miotacz ognia.

-Masz racje. Dostal bardzo duzo kul i to z bliska. Zwykly czlowiek juz po jednym takim strzale padlby trupem, ale to go nie zatrzymalo. Zalatwilo go to urzadzenie.

-Bron ogniowa - powiedziala Shania. - Tak, to moglo zadzialac. Nawet cialo, ktore samo sie naprawia, nie potrafi sie zregenerowac, gdy plonie. Kto to byl? Mordri Dwa czy Mordri Trzy?

-Nie wiem, jak ich liczyc. Ale ten koles byl chudy jak tyczka i mial z siedem stop wzrostu. Mial siwe wlosy zaczesane w kok. Nazywal sie Guyler Schweitzer.

-Ostatni. Mordri Trzy.

-No niezle. Jesli on byl ostatni, to naprawde nie chcialbym sie spotkac z tymi, co sa przed nim! - powiedzial David Chung.

-Jesli Mordri Trzy wrocil do siebie leczyc poparzenia, to nie spotkasz sie z reszta, a przynajmniej nie tutaj. Gelka Mordri, czyli Mordri Jeden, nie bedzie wiecej ryzykowac, zwlaszcza teraz, gdy juz wie, ze dysponujecie miotaczami ognia.

W ciemnosci nocy rozlegl sie odglos opon jadacych po szutrowej nawierzchni. Millie wyjrzala dyskretnie przez okno.

-Widze swiatla przynajmniej jednego samochodu na drodze do Schloss Zonigen. Wyglada na to, ze niektorzy z nich wycofuja sie.

-Tak samo jest na tylach - zauwazyl Paul Garvey, ktory wlasnie wrocil ze swego miejsca czuwania na tylach hotelu i stal teraz w drzwiach jadalni. W tym samym czasie dal sie slyszec odglos krokow i na schodach w zasiegu wzroku pojawili sie technicy McGrath i Taylor, ostatni ludzie z oddzialu Traska.- Tak - zgodzil sie z Paulem McGrath. - Zostal tam tylko jeden, a moze dwoch. Kiedy ruszyli do samochodu, Graham wyslal belt i przebiljeszcze jedna szyje. Majapowazne straty, co moze... - Przerwal na chwile, widzac nowe osoby, po czym kontynuowal: -...co moze byc powodem ich odwrotu. Ale co ja tutaj widze. Czyzbysmy mieli nowych rekrutow? - Z uznaniem spojrzal na bron Scotta i Shanii.

-Tak. Moze nie sa to rekruci, ale na pewno posilki - wyjasnil Trask.

Wszystkie wlasnie przybyle osoby pospiesznie przywitaly sie, a w miedzyczasie Millie poinformowala, ze kolejny samochod jedzie zygzakowatym szlakiem do Schloss Zonigen. To musial byc ostatni lub dwoch ostatnich napastnikow, o ktorych mowil McGrath.

Wygladalo na to, ze Trask wraz z oddzialem mogl teraz troche odpoczac i zadac nowym przybyszom cisnace sie na usta pytania. Lokalizator David Chung nie mogl juz dluzej sie powstrzymywac:

-Wiec nie jestes Nekroskopem, Scott? To mozliwe, ale musze ci powiedziec, ze bardzo mocno odczulem, ze jestes niezwykle podobny do Harry'ego Keogha, jesli nie taki sam i...

-Taki sam? - przerwal mu Scott. - Co przez to rozumiesz? - W glebi siebie Scott dobrze wiedzial, o co chodzilo Chungowi.

-Co przez to rozumiem? To trudno wyjasnic. Sprobuje. Widzisz mam tutaj...

Tym razem przerwala mu Shania:

-David ma paranormalne zdolnosci. Jest lokalizatorem, co oznacza, ze potrafi odnajdywac rzeczy i ludzi. A poniewaz ludzie, zwlaszcza ludzie z podobnymi zdolnosciami, maja swoje aury, to David je zapamietuje. David pamieta jak... hm, odczuwal Harry'ego Keogha.

-Tak - Chung pokiwal glowa, wygladal na zmieszanego. - To jest dokladnie w taki sposob. Sam bym tego lepiej nie wyjasnil. Ale jest jeszcze jedna sprawa. Chodzi mi o sposob, w jaki sie tutaj pojawiliscie. I to nie tylko wy, ale ten stwor... Mordri. Musieliscie skorzystac z Kontinuum Mobiusa. Jesli zatem nie jestes Harrym Keoghiem i nie jestes jakims Nekroskopem, to kim jestes? Kim sa te Mordri? Wyglada mi na to, ze korzystali z tej samej drogi co wy.

-Musisz wiedziec, ze Mordri sa z innego swiata. Reprezentuja pozaziemska cywilizacje - odpowiedziala Shania. Pochodza ze starej rasy Shingow, ktora prawie w calosci zostala przez nich wymordowana wraz z ich planeta. Sa zli i oblakani. Osiagniecia naukowe Shingow znacznie przewyzszaja wiedze ludzi, ale na szczescie dla was - dla nas wszystkich - nie posiadaja broni, a przynajmniej takiej, ktora dzialalaby na mala skale. Nie maja wrogow i nie prowadza woj en, i dlatego nie potrzebuja karabinow czy czegos podobnego. Do tego celu wykorzystuja swoich podwladnych, ochroniarzy takich jak ci, ktorzy was zaatakowali. Jezeli chodzi o to, w jaki sposob sie przemieszczaja...

Spojrzala na Scotta, ktory mowil dalej:

-To wcale nie jest Kontinuum Mobiusa. Wiem co nieco o Kontinuum Mobiusa, ale teleportacja Mordrich dziala zupelnie w inny sposob. Harry na pewno mowil wam, ze to, co nazwal Kontinuum Mobiusa, ma nature metafizyczna i zalezy od skomplikowanych obliczen matematycznych przeprowadzonych w umysle. Ale to, z czego korzystaja Mordri, to nauka, czysta fizyka. Dzieki temu moga podrozowac pomiedzy galaktykami, a na blizsze odleglosci posluguja sie ta sama zasada, tylko w mniejszej skali.

-A wiec jest to technologia i nauka? - spytal Chung. Shania podniosla do gory lokalizator, tak zeby wszyscy mogli go zobaczyc.

-Dzieki temu urzadzeniu mozna przeskoczyc w dowolne miejsce na calym swiecie. Teraz mam juz prawie calkowicie wyczerpane baterie i zostalo mi energii tylko na kilka krotkich wycieczek. Ale Trojka Mordrich buduje w Schloss Zonigen znacznie wieksza maszyne, ktora nazwalibyscie statkiem kosmicznym. Zasadniczo jest to duze urzadzenie, ktore pozwala pasazerom surfowac po falach grawitacji. Kiedy zostanie naladowane... ale nie, na to nie mozemy pozwolic. Wowczas ci mordercy mieliby szanse ucieczki, a to oznaczaloby calkowite unicestwienie waszej planety!

Trask zaczynal wszystko rozumiec. Patrzac na Shanie, spytal:

-Mordri wymordowali twoj lud? Cala rase? - Jego twarz wyrazala glebie odczuwanej sympatii. - To w pelni wyjasnia, dlaczego tu jestes.- Jesli chcesz, mozesz to nazwac zemsta. Ja to nazywam sprawiedliwoscia. Powstrzymam ich, jesli bedzie to mozliwe, z pomoca Scotta, Wilka i wasza.

Z pomoca Wilka? Shania nazwala zwierze w ten sposob juz dragi raz. Ale Trask nie zastanawial sie nad tym zbyt dlugo, odwrocil sie do Scotta i powiedzial:

-Wydaje mi sie, ze doskonale rozumiem twoje powody.

-Moim powodem jest Mordri Dwa - mruknal Scott. - Prawdopodobnie znasz go jako Simona Salcombe'a. Zabil moja zone.

-Tak. Mysle, ze w duzej mierze znalezlismy sie tutaj z tego samego powodu - powiedzial Trask, po czym spojrzal na Goodly'ego i dodal:-Jesli jeszcze kiedys zwatpie w ciebie...

-Nie przejmuj sie - powiedzial Goodly, a na jego twarzy pojawil sie jeden z jego rzadko przywolywanych usmiechow. - Jesli wyjdziemy z tego wszystkiego bez szwanku, to mozesz mnie zaprosic na najlepszy obiad, na jaki cie stac. Rowniez Anne Marie English. - Nastepnie zwrocil sie do Scotta i Shanii: - Nie mozemy, przynajmniej na poczatku, dzialac razem z wami, poniewaz mogloby to przyniesc wiecej szkody niz pozytku. Przewidzialem, ze bedziecie - mam na mysli cala wasza trojke - glownymi bohaterami tego, co wkrotce sie wydarzy. Gdybysmy podjeli jakies dzialania, moglyby one przeszkodzic w skutecznosci waszych poczynan.

-Z tych samych powodow nie informowalismy was o tym, czym sie zajmujemy. Gdybysmy was zaniepokoili, uruchomilibyscie wasze talenty, co z kolei mogloby zaalarmowac Mordrich. Oni na pewno dowiedzieli sie o waszym istnieniu tak samo, jak ja sie o tym dowiedzialam. Wasze talenty wytwarzaja zawirowania w paranormalnym eterze.

-Utrzymywaliscie podniesione zaslony - zauwazyl Garvey.

-Tak, staralismy sie to robic jak najlepiej - przyznala Shania.

-Domyslam sie, ze wy rowniez sie oslanialiscie - powiedzial Scott. Nastepnie szeroko sie usmiechnal i dodal: - Mialem z wami ciezka przeprawe!

-Oni byli kiedys twoimi wrogami - powiedzial Wilk, ktory jak dotad utrzymywal calkowita cisze parapsychiczna starajac sie ocenic sytuacje. - Tak przynajmniej myslales. Jednak teraz wyglada na to, ze zostana twoimi przyjaciolmi.

-Tak - bez zastanowienia odpowiedzial Scott.

Millie Cleary i Paul Garvey jednoczesnie popatrzyli ze zdumieniem na wilka, ktory przechylil leb na bok i nastroszyl ucho w gescie nasluchiwania.

-A co? - zauwazyl. - Mysleliscie, ze tylko wy potraficie mowic we wnetrzu glowy?

Tym razem Millie i Garvey spojrzeli po sobie, a ich szczeki opadly na dol w gescie krancowego oslupienia. Trask od razu sie zorientowal, ze dzieje sie cos niezwyklego.

-O co chodzi? - spytal.

-Co? - rzekl Garvey, patrzac ze zdziwieniem na wilka. - Ach! - Telepata w koncu doszedl do siebie. - O co chodzi? W sumie nic takiego. To tylko ten kolezka - gestem pokazal na wilka - jest nieslychanie sprytny.

-Jest... co?

-Nie tylko jest sprytny, ale jest takze telepata! - Niech to szlag! - powiedzial Trask, gdy dotarla do niego prawdziwosc ich wypowiedzi. - Zante, Jazz i Zek... i wilk! Wilk Zek z Krainy Gwiazd!

-Nie, tamten to Wilk Senior - powiedzial Scott. - A ten to Wilk Junior. Dziki wilk urodzony tutaj, ale bardzo wyjatkowy. Jest czescia naszej Trojki.

-Czego?

-Nie przejmuj sie. To nie jest tak istotne.

-Jesli chodzi o wilka - Trask znowu zmarszczyl czolo, poniewaz cos mu sie nie zgadzalo - lan, czy nie miales w tej sprawie skontaktowac sie z Zek?

-Ty miales to zrobic, a nie ja - odpowiedzial Goodly.

-Co? Klamales? - Trask nie mogl w to uwierzyc.

-Tobie? Przeciez to niemozliwe. Na szczescie pozniej juz o tym nie wspominales, wiec nie musialem klamac.

-Ale... dlaczego?

-Bo nie chcialem...

-Przeszkadzac? Tak, teraz rozumiem.

Technicy, ktorzy niewiele rozumieli z prowadzonej wlasnie rozmowy, podeszli do okna i wyjrzeli na zewnatrz. Byla juz gleboka noc, ale na szczycie grani mrugajaca ogromna liczba lamp swiadczyla o goraczkowej aktywnosci. Graham Taylor odwrocil sie od okna i krzyknal:

-Widzieliscie, co tam sie dzieje? Gdyby dodac do tego troche sztucznych ogni, to mielibysmy piekny podniebny pokaz!Shania podeszla do technikow i rowniez wyjrzala przez okno, patrzac na Schloss Zonigen. Kiedy do okna podeszli Scott, Trask i inni, powiedziala:

-Tak, Trojka Mordrich szaleje i korzysta ze swoich energii. Mozliwe, ze wlasnie teraz nadszedl czas, na ktory czekalam, ostatnia szansa, zeby odkryc ich scisle strzezona tajemnice.

-Skorzystasz z telepatii? - spytal Paul Garvey.

-Tak.

-Ich najwieksza tajemnica? - spytal Trask.

-Kiedy zechca odpalic swoja maszyne i zamienic nasz swiat w proch i pyl - powiedzial Goodly.

-Niedokladnie o to chodzi, ale jestescie blisko - potwierdzila Shania.

-Nie rob tego - Scott ujal ja pod reke. - Chyba nie masz zamiaru kontaktowac sie z nimi? Moze sa szaleni, ale nadal sa to trzy umysly przeciw jednemu.

-Nie do konca - odezwala sie Millie. - Jestem jeszcze ja, Paul i Wilk. Ty rowniez, Scott. Co do jednego z twoich talentow Wydzial E mial racje. Chodzi o telepatie.

Shania objela Scotta w talii i zwrocila sie do niego uspokajajacym tonem:

-Nie, nie bede szpiegowac Mordrich, a juz na pewno nie Gelke Mordri. Zajme sie tylko zwyklymi ludzmi, a oni na pewno cos wiedza. Sprobuje dostac sie do ich umyslow. Tylko musicie mnie dobrze oslaniac.

-Zalatwione. Tylko musisz przyrzec, ze nie zblizysz sie do tych oblakanych diablow - powiedzial Scott.

-Daj tylko znak - odezwal sie Wilk.

Paul i Millie pokiwali w tej samej chwili glowami. Jednak pamietajac o swoim dowodcy, spojrzeli na niego, oczekujac akceptacji.

-Dobra, zrobmy tak - powiedzial Trask. - Ale najpierw niech Graham i David obejma warte na gorze z tylu, a lan i Alan z przodu. Reszta zostaje tutaj. Gdzie jest Frank Robinson?

-Tu... tutaj jestem, szefie - odezwal sie glos postaci wynurzajacej sie z cienia w jednym z katow sali. - Czuje sie strasznie glupio. Jak przeklety tchorz.

-To nieprawda - warknal Trask. - Poniewaz to wszystko nie skonczy sie tak predko, nadal potrzebuje twojej pomocy. Jestes lokalizatorem. Pamietasz?

-Doznalem potwornego szoku. Strasznie mnie to rozwalilo.

-Ale juz jest lepiej? Dasz rade?

-Mysle, ze tak.

-Dobra! Bylo, minelo. - Nastepnie Trask zwrocil sie do Shanii, Scotta i reszty ekipy: - Ci, ktorzy biora w tym udzial, niech usiada przy stole. Zaczynamy, jak tylko sie troche uspokoimy...Czterech ludzi Traska objelo warte na pietrze, na froncie i na tylach Gasthausu. Natomiast Scott, Millie Cleary, Paul Garvey oraz Wilk, ktory siedzial na krzesle i trzymal lapy na stole, utworzyli cos w rodzaju kregu, kreujac psychiczna oslone wokol Shanii telepatycznie podazajacej do Schloss Zonigen.

Po obu stronach Wilka usiedli Scott i Shania, kladac dlonie na jego lapach. Wszyscy razem przypominali troche spirytystow wywolujacych ducha zmarlego, jednak pomimo nasuwajacych sie skojarzen musieli skupiac sie na zywych, zdajac sobie sprawe z grozacego im niebezpieczenstwa. Nikt z nich nie pozwolil sobie na rozluznienie lub zmniejszenie koncentracji.

-Schloss Zonigen! - Te slowa zabrzmialy w ustach Shanii jak przeklenstwo. Zamknela oczy, za to jej tajemniczy sprzymierzeniec, Khiff, ktorego ludzie z Wydzialu E nie mieli jeszcze okazji poznac, byl gotow w kazdej chwili stanac w jej obronie.

-Schloss Zonigen! - troche glosniej powtorzyla Shania. - Musze szukac zwyklych ludzi. Tych najbardziej wystraszonych: wiezniow, zakladnikow lub rannych, ktorzy pracuja pod grozba surowej kary. Niektorzy z nich na pewno wiedza, kiedy to sie wydarzy. Los calego swiata zalezy od tej wiedzy.

Trask i Frank Robinson trzymali straz, stojac przy okraglym oknie. Co jakis czas patrzyli na zewnatrz, omiatajac wzrokiem blyskajace swiatla na wiezach zamku. Jednak czesciej ich wzrok zatrzymywal sie na Shanii i pozostalych telepatach. Zarowno Trask, jak i Robinson wiedzieli, jak wazna jest to chwila.

-Wiesz, ta kobieta - odezwal sie Robinson - jest kims o wiele wiekszym, niz nam sie wydaje.

-Wiem - odrzekl Trask.

-Tak, ale ona jest kims znacznie przekraczajacym twoja wiedze. Po prostu to czuje.

-Tak, wiem. Nie slyszales, co nam opowiedziala?

-Przepraszam, szefie, ale wyglada na to, ze niewiele slyszalem. Bylem raczej nieobecny, jesli nie cialem, to na pewno duchem. Nawet teraz mam trudnosci z utrzymaniem rownowagi.

-Jestem pewien, ze sobie poradzisz - uspokoil go Trask. - Scott twierdzi, ze Shania jest po naszej stronie. I z pewnoscia ma ku temu wiele powodow.

-Mozliwe, ale co sadzisz o samym St Johnie? - Robinson nie byl do konca przekonany. - David Chung ma racje. Kiedy St John... kiedy oni zblizali sie do nas, sekunde wczesniej wyczulem, ze sie pojawia. To bylo jak... trudno powiedziec... jak mentalne tsunami! Mialo taka moc! Cos takiego poczulem tylko raz w zyciu, a bylo to wowczas, gdy zniszczylismy dom Nekroskopa w Szkocji.

-Wiesz co, Frank? To naprawde dobra wiadomosc, bo mozemy potrzebowac dokladnie takiej sily.

-Ufasz im? Chodzi mi o to, czy ufasz im calkowicie. Trask popatrzyl prosto w oczy Robinsona i rzekl:

-Kazde wypowiedziane przez Scotta i Shanie slowo bylo prawdziwe od pierwszej chwili, gdy tylko sie tutaj zjawili.

-Rozumiem. Ale czy masz pewnosc, ze powiedzieli wszystkie slowa?

Trask zamiast odpowiedziec, spojrzal na grupke siedzaca przy stoliku, podniosl reke i rzekl:

-Ciii... Cos sie dzieje!

Shania gwaltownie wyprostowala sie i przywarla plecami do oparcia krzesla. Nadal miala zamkniete oczy, ale jej usta rozchylily sie, a twarz uniosla lekko do gory, jak gdyby patrzyla na sufit ponad glowami Traska i Robinsona. Jednak w rzeczywistosci "patrzyla" na Schloss Zonigen.

-Biedni ludzie - szepnela. Trask podszedl do stolika, zeby lepiej slyszec. - Cierpia sa torturowani, przerazeni! Straznicy, poplecznicy i zolnierze... Wielu z nich to przestepcy. Popelniaja niewyobrazalne zbrodnie. Co za okrucienstwo! Robotnicy... oklamano ich... zawziecie pracuja, koncza roboty przy statku Mordrich. Sa przekonani, ze beda wolni z chwila odlotu statku grawitacyjnego, a ich bliscy zostana uwolnieni. Ale nie wszyscy wierza, ze Mordri dotrzymaja slowa, a jednoczesnie boja sie nie wierzyc. Ale musza w cos wierzyc. Najwazniejsza z emocji wsrod wiezniow, zakladnikow i pracownikow to nienawisc! Staneliby do walki, gdyby dac im szanse lub mozliwosc. Nawet niektorzy poplecznicy. Niestety, dotychczas nie mieli takiej szansy, a kara za wszelkie przewinienia jest bardzo surowa...

Kiedy zamilkla, Trask z bliska odezwal sie do niej. Nie chcac przerwac jej polaczenia z umyslami ludzi zamknietymi w Schloss Zonigen, mowil rownie cicho jak Shania:

-Kiedy to bedzie? Kiedy, Shania, kiedy?

-Mordri przyspieszyli dzialania - powiedziala. - Wygladaja na wystraszonych, moze zaczeli odczuwac nienawisc albo energie utalentowanych esperow, ktorzy chca z nimi walczyc. Przyspieszyli planowany czas odlotu. Zmieniali termin nie raz, ale dwa lub trzy razy. Teraz ma to byc... to bedzie...

-Tak? - spytal Trask.

-Ben! - rozlegl sie donosny krzyk dochodzacy ze schodow. - Ben, to bedzie o swicie! - lan Goodly wlasnie zszedl ze schodow chwiejnym krokiem. - O swicie, Ben, to sie stanie o swicie!

Grupka przy stole natychmiast rozdzielila sie. Shania wstala i oswiadczyla:

-Tak, on ma racje. Zaplanowali odlot, gdy tylko sie rozjasni. Znikna wraz ze wschodem slonca. Jesli ich nie powstrzymamy, to wasz swiat zniknie wraz z nimi.

Trask podbiegl do schodow i pomogl prekognicie, ktory wygladal na powaznie wstrzasnietego.

-Co widziales? Do jasnej cholery, powiedz nam, co zobaczyles!

Z pomoca Traska Goodly usiadl na krzesle.

-Co widzialem, Ben? - odpowiedzial Goodly, powoli cedzac slowa. - Zobaczylem i poczulem nawet zbyt duzo! Pierwszy brzask poranka... Srebrne swiatlo opromienia szczyty gor na wschodzie... Znad dachu Schloss Zonigen wystrzelil do gory promien najczystszej energii... Pozniej znalazlem sie w wielkiej jaskini, gdzie sztabki zlota zamienialy sie w plyn i plonely w ogniu elektrycznej burzy. Ben, to bylo naprawde plynne zloto! Zloto, ktore plynelo, dymilo, wyparowywalo, a w koncu stawalo sie niebiesko-szarym pylem. Ze zlota wydobyto esencje i przetransformowano w promien czystej energii, ktory plynal przez otwor w sklepieniu jaskini. W ten sposob przeksztalcono tony zlota, naprawde tony! Elektrycznosc w jaskini zupelnie oszalala! Po pewnym czasie wszystko sie skonczylo. Zostaly tylko kupki tego niebiesko-szarego piasku lub pylu. Zgasly swiatla...

-I? - spytal Trask. - Co pozniej? Co dalej, lan? Nie mow mi, ze tylko tyle widziales, poniewaz wiem, ze bylo cos jeszcze!

Trask wiedzial, ze cos jeszcze bedzie, i kazdy, kto znal Goodly'ego, wiedzial z wygladu jego oczu i wyrazu twarzy, ze to nie wszystko.

-Cos jeszcze? - wystekal w koncu Goodly. - Tak, bylo cos jeszcze, ale raczej to wyczulem, niz zobaczylem. Nieprawdopodobne zaburzenie czasoprzestrzeni. Potezny wybuch, po ktorym nastapilo niepowstrzymane ssanie, jakby nagle pojawila sie czarna dziura. O tym wszystkim mowila juz Anna Maria English, kiedy pracowalismy razem w Centrali Wydzialu E. Tylko ze teraz... teraz...

-Mow, lan - powiedzial Trask, zagryzajac zeby. - Musisz to powiedziec, bo my musimy wiedziec.

Przez kilka dlugich sekund Goodly patrzyl na Traska pustym wzrokiem, az w koncu przemowil:

-Oczywiscie, rozumiem. Musicie wiedziec... ale uwierz mi, ze wolalbys nie wiedziec.

-Mow dalej - upieral sie Trask. - Co bylo po wybuchu czy jakiejs eksplozji?

-Wielka kasacja! - Goodly odpowiedzial nieobecnym glosem ducha. - Ben, nie potrafie tego opisac. To bylo jak... jakby wszystko, co wiedziales lub znales, zostalo nagle zatrzasniete, wymazane, usuniete, skasowane. Az do chwili, gdy nie zostaje nic oprocz ciemnosci.

Traskowi zaschlo w gardle i ledwie mogl wydobyc z siebie ochryply glos:

-A co potem?

-Potem nic nie ma! - odpowiedzial prekognita zapadajac sie w krzeslo...

Choc w Wydziale E reputacja lana Goodly'ego byla niemalze legendarna, to Trask nie zgadzal sie, zeby wszystko skonczylo sie w taki sposob. Trask zawsze walczyl do konca, wiedzial, ze przepowiednia moze miec zly wplyw na morale oddzialu, a poza tym wiedzial, ze przyszlosc jest zawsze zwodnicza. Trask usiadl i zachowujac sie tak, jakby nic sie nie zmienilo, przystapil do przygotowywania planu na najblizsze godziny, zachecajac wszystkich do wspoludzialu.

-Powinnismy cos zjesc - zauwazyl Paul Garvey. - Wlasciwie powinnismy byc juz po kolacji, ale wydarzylo sie tyle rzeczy...

-Masz racje - powiedzial Trask. - W jadalni jest sporo przygotowanego jedzenia, ktore pewnie sie zmarnuje. Na pewno jest juz od dawna zimne, ale czy to nam robi jakas roznice? Powinnismy tu przyniesc cos najsmaczniejszego i latwo strawnego. Zrobmy sobie tez herbate i kawe. Mysle, ze w kuchni znajdziemy wszystko, co potrzebne.

-Ja zajme sie kuchnia - powiedziala Millie Cleary.

-Dobra - Trask skinal glowa. - Tylko ze tam jest cos bardzo niemilego i...

-W porzadku. Na pewno nie bedzie to nic gorszego od tego, co juz widzialam na schodach, lub tego, co stalo sie z biednym Norbertem Hauserem. - Jego cialo zostalo przeniesione do schowka na miotly, co moze nie bylo zbyt godnym, ale na pewno koniecznym pochowkiem. Kiedy Millie ruszyla do kuchni, tuz za nia pobiegl Wilk, ktory wyczuwal smierc, ale zakladal, ze przy odrobinie szczescia natknie sie rowniez na swieze i smaczne mieso. Nie byl juz dzikim wilkiem, bo w koncu zdecydowal sie dzielic zycie razem z czlowiekiem, wiec...

Nie minelo nawet pol godziny i kubki z goraca kawa oraz talerze zjedzeniem zostaly dostarczone do czterech wartownikow pelniacych sluzbe na pietrze. Robinson zmienil Goodly'ego, ktory wygladal na calkowicie wyczerpanego ostatnim przezyciem. Prekognita spal w fotelu okryty przez opiekunczego Traska kocem.

Trask siedzial i zbieral mysli. Kiedy wszyscy zajeli sie jedzeniem, zaczal wyjasniac szczegoly niezbyt skomplikowanego planu.

-W nocy tam sie nie dostaniemy - zaczal. - Oni znaja ten teren, a my nie. Jestem pewien, ze na gorze czeka na nas w pelni uzbrojony komitet powitalny. Rano bedzie tak samo, tylko ze beda troche bardziej zmeczeni, moze nawet bardziej od nas, jesli damy rade uciac sobie drzemke. Potraktujcie to jako rozkaz: kto nie ma warty, ma isc spac. Bron trzymac przy sobie! Nigdy nic nie wiadomo.

Przerwal w tym miejscu, zeby spojrzec na zegarek.

-Dochodzi 9:30. Przy zabawie czas tak szybko ucieka... Czy wiesz, o ktorej w tym regionie wschodzi slonce? - Z tym pytaniem Trask zwrocil sie do Scotta.

-Nie wpadlo mi do glowy, zeby to sprawdzic.

-Mnie tez nie - dodal Trask.

-Mimo ze jest lato - zauwazyla Shania - slonce nie wschodzi tutaj zbyt wczesnie. Twoj prekognita mowil, ze Mordri odleca, kiedy srebrne swiatlo opromieni szczyty gor na wschodzie. Dla niego byl to swit i jesli chodzi o doline, to faktycznie mozna uznac to za swit, ale w rzeczywistosci bedzie okolo 6:15, kiedy slonce bedzie dosc wysoko, zeby oswietlac gory.

-Dobrze sie przygotowalas - stwierdzil z uznaniem Trask.

-Wcale nie - zaprzeczyla ruchem glowy. - Bylam juz w tym miejscu, kiedy staralam sie zebrac informacje na temat tego, co planuja Mordri. To bylo o tej samej porze roku i po prostu zapamietalam godzine wschodu. - W rzeczywistosci pamietal o tym jej bliski przyjaciel, ale w koncu byla to jedna z glownych funkcji Khiffa.

-A wiec - powiedzial Trask - jesli mamy dostac sie na gore, to trzeba to zrobic przed 6:15. Powiedzmy o 5:30. To znaczy ze wyruszymy stad o piatej.

-Pojedziesz prosto do piekla! - zauwazyl Scott.

-Mam nadzieje, ze nie - odparl Trask, po czym zwrocil sie do Shanii: - Slyszalem, jak mowilas, ze twoje urzadzenie pozwoli na jeszcze dwie, trzy krotkie wyprawy. Czy to prawda?

-Mysle, ze jeszcze trzy - odpowiedziala. - Moze nawet cztery, ale to juz tylko moje przypuszczenie.

-Mysle, ze bedziecie mogli razem ze Scottem...

-...dostac sie przed wami na gore? - Scott wszedl mu w slowo. - Aby uprzedzic wasz atak i wziac obroncow Schloss Zonigen przez zaskoczenie? Tak, mozemy to zrobic. Ale musisz tez wiedziec, ze potem bedziesz zdany sam na siebie. Wiem, co jest dla ciebie wazne i co jest wazne dla kazdego z nas. Ale ja tez mam swoj plan. Jesli mamy zginac, to musze miec pewnosc, ze przynajmniej jeden z tych drani pojdzie do piekla przede mna.

-Simon Salcombe?

-Tak jest.- Doskonale - stwierdzil Trask. - Nie mam zamiaru klocic sie z toba. Postapilbym tak samo, gdybym byl na twoim miejscu. Ale bez ciebie nie mielibysmy najmniejszych szans, zeby tam sie dostac.

-A wiec jestesmy umowieni? To wszystko, czego po mnie oczekujesz?

-A moglbys cos jeszcze zaproponowac? - Trask spojrzal mu uwaznie w oczy, a potem zwrocil sie do Shanii: - Albo ty?

Jednak na jego pytanie odpowiedzial tylko Wilk.

-Ja ide z moja Jedynka i Dwojka! - warknal i stanal na zadnich lapach, opierajac sie przednimi o uda Scotta. Nastepnie popatrzyl na szefa Wydzialu E i powtorzyl: - Ide ze Scottem i Shania!

Trask go nie uslyszal, ale uslyszala go cala czworka telepatow. Scott odpowiedzial Wilkowi na glos:

-Oczywiscie, ze idziesz z nami. Niewatpliwie bedziemy potrzebowali twojego nosa, zeby wyweszyc, jak maja sie sprawy.

Trask zrozumial, co zaszlo pomiedzy nimi, i zaakceptowal ich plan.

-Na pewno pojdziesz z nimi, Wilku. Przeciez jestes jednym z czlonkow Trojki.

-Jeszcze jedno - odezwal sie Scott.

-Tak? Co takiego?

-Na rozkladzie zmian warty nie widzialem mojego nazwiska. Ani Shanii. Czyzbysmy nie nalezeli do ekipy?

-To nie o to chodzi. Chce, zebyscie byli rano w jak najlepszej formie. Poza tym i tak jest nas osmioro: technicy, lokalizator, telepaci i prekognita, kiedy sie obudzi. To nawet wiecej, niz potrzeba. Poza tym jest jeszcze Wilk, ktory na pewno jest o wiele lepszym strozem niz my wszyscy razem wzieci. Wyspijcie sie i pozwolcie, ze zajmiemy sie reszta.

-Ben ma raje - powiedzial Goodly, ktory wlasnie poruszyl sie w swoim fotelu. - Juz dawno temu o tym wiedzialem: od waszej formy zaleza losy swiata. Jesli chcecie byc jutro silni, to powinniscie sie przespac tej nocy.

-O! - zdziwil sie Trask. - A wiec jednak bedzie jakies jutro?

-Zawsze mam nadzieje - odrzekl prekognita. - Poza tym nigdy nie powinno sie po raz drugi zagladac w przyszlosc.

Powinienem to wiedziec, bo doswiadczenie mowi mi, ze przyszlosc zawsze znajdzie swoj wlasny sposob, zeby sie spelnic.

-Dobra, niech ci bedzie - pokiwal glowa Trask. - Idzcie juz spac.

-Pojde, ale najpierw cos zjem - powiedzial prekognita, po czym wstal i przeciagnal sie.

-Dobra, a potem wracaj do spania.

Goodly podszedl do stolika, na ktorym lezaly resztki posilku. Wybral kanapke i zapytal:

-Ben, dlaczego tak nalegasz, zebym sie przespal?

-Bo o polnocy idziesz na warte - wyjasnil Trask z usmiechem satysfakcji na ustach. - Jestem pewien, ze tego nie przewidziales!

Ale prekognita tylko westchnal i ugryzl swoja kanapke...Na tle rownie czarnym jak przestrzen kosmiczna, wyraznie jak na wielkim monitorze komputera pojawily sie liczby, rownania, obliczenia. Scott raz juz widzial te liczby, ale nadal nie rozumial nawet jednej linii z tych matematycznych zapiskow.

Przeplyw liczb trwal bardzo dlugo i w koncu Scott rozpoznal czesc rownan - moze rozwiazanie? - po czym kosmiczny ekran, po ktorym bezustannie przeplywaly cyfry, otworzyl sie na osciez jak rozsuwajace sie na boki drzwi windy. Jednak nie byly to drzwi windy, ale brama Mobiusa, zza ktorej wyszedl: chlopiec.

Scott od razu rozpoznal chlopca, poniewaz kiedys juz mial z nim do czynienia.

-Znowu ty - jeknal. - Mozna sie bylo tego spodziewac. Nekroskop Harry Keogh. I to w chwili, gdy wlasnie chcialem spokojnie zasnac.

Jednak postac, ktora sie pojawila, najwyrazniej nie byla w nastroju do zartow. Chlopiec wzial Scotta pod reke i przeszedl z nim przez drzwi, docierajac nad brzeg rzeki, ten sam, na ktorym juz kiedys siedzieli. Tym razem byla juz ciemna noc. W odleglosci stu metrow od rzeki stal stary dom, ktory plonal wielkim ogniem, wydzielajac ogromne kleby dymu i wysylajac w niebo snopy iskier.

-To byl kiedys moj dom - powiedzial Harry. - Ostatnie miejsce mojego pobytu na Ziemi. Moi przyjaciele zniszczyli dom, gdy okazalo sie, ze podwinela mi sie noga. Ha! Ale to nie powstrzymalo mnie od dalszej walki dla dobra ludzi. Dlatego tu jestem. - Chwycil Scotta mocniej za ramie, sprawiajac mu bol. - To bylo moje zycie, moj swiat... a teraz jest twoj, ty zas pozwalasz na to, zeby zginal!

-Co takiego? - spytal Scott, uwalniajac sie z uchwytu. - Zeby zginal? Zartujesz? Robie, co moge, zeby go ratowac!

-Hej! Niewielka czesc mnie jest rowniez czescia ciebie, pamietasz? Ale nawet ta niewielka czesc jest czyms znacznie wiecej od ciebie calego! Nie probuj usprawiedliwiac swoich dzialan, a raczej braku dzialan, mowiac mi jakies polprawdy! Rownie dobrze moglbys probowac oklamac Bena Traska!

-Smieszny jestes! - Scott zmruzyl swoje chlopiece oczy. - Nazywasz mnie klamca? A myslisz, ze co, do cholery, robie w tej szwajcarskiej dziurze? Myslisz, ze przyjechalem tutaj na wakacje?

-Nie chodzi o to, co mysle, ale o to, co wiem! - odpowiedzial Harry. - Czy nie powiedziales Traskowi, ze ma sobie radzic sam, gdy ty bedziesz scigac Simona Salcombe'a? Ale nie po to otrzymales ode mnie strzalke! Mnie chodzi o calosc, o swiat, o ludzkosc! Pokazalem ci Kontinuum Mobiusa, a ty co z tym zrobiles? Nic! Podarowalem ci mowe umarlych, a czy ty z niej skorzystales? Nie, unikales korzystania z niej! Co ci jest, Scott? Myslisz, ze nie masz po co zyc? A co z Shania? Czy dla niej nie jest warto zyc? Czlowieku, kocha cie niesamowita kobieta i piekne zwierze, dwie istoty! Chcesz byc ostatnim z nieudacznikow? Lepiej mnie posluchaj, boja wiem, jak to jest byc nieudacznikiem i wierz mi, ze o wiele bardziej wolalbym wygrac.

Po prostu mowie do siebie! - pomyslal Scott. - Wiem, ze to sen i w tym snie mowie do siebie samego!

-Do jednej ze swoich wewnetrznych czesci - powiedzial Harry. - Mozesz to sobie wyjasnic, ale zrob to szybko, bo nie moge tu zbyt dlugo przebywac. Mam wazne sprawy gdzie indziej i musze ruszac w inne miejsca. Co jest twoim problemem, Scott? Tylko nie mow mi, ze dalej nie wierzysz.

-Wierze, dowodow jest az nazbyt wiele. Ale nie mow mi, ze jestem Nekroskopem i ze potrafie robic to samo co ty.

-A czemu nie? Masz moc.

-Ale nie mam umiejetnosci ani skromnosci. Zmarli kochali cie, poniewaz byles skromny. Byles twardy, a zarazem skromny. Ja nie wiem, jak rozmawiac ze zmarlymi. Mozliwe, ze oprocz tego rowniez boje sie, bo... bo to jest nienaturalne! Nie znam sie na zmarlych, a nawet gdybym sie znal, to na pewno nie potrafilbym ich wywolac z grobow... - Scott przerwal, zastanawiajac sie, skad mogl o czyms takim pomyslec.

-Wiesz o tym, poniewaz ja jestem w tobie! - powiedzial Harry. - A przynajmniej czesc mnie. Jesli chodzi oto, czy znasz zmarlych, no coz... moze ich nie znasz, ale za to oniznaja ciebie. Jestes cieplem, ktore czuja, imasz moc! Jesli ich wywolasz, to na pewno zareaguja.

Scott nawet nie chcial sie nad tym zastanawiac, wiec po prostu zmienil temat.

-Ale jest jeszcze to Kontinuum Mobiusa. Nawet gdybym mogl z tym cos zrobic...

-Moglbys po prostu obliczyc.

-I tak nie wiedzialbym, jak z niego korzystac. Wspolrzedne? Kilka znam. Na przyklad moj dom w Londynie, miejsca, w ktorych pracowalem, ambasady w Japonii i w innych krajach, gdzie moj ojciec pracowal jako ambasador, kiedy bylem jeszcze chlopcem i wygladalem tak... - Spojrzal na siebie. - ...tak jak teraz. Ale wybieranie sie teraz w ktores z tych miejsc nie mialoby zadnego sensu.

-A Schloss Zonigen? - spytal Harry.

-Nie znam wspolrzednych Schloss Zonigen! - zaprotestowal Scott.

-Ale za kilka godzin je poznasz. A skoro mowimy o czasie, to nie mam go zbyt wiele.

-Kilka godzin? Myslisz, ze naucze sie wyzszej matematyki w kilka godzin? Przy moim antytalencie do nauk scislych? Chyba zartujesz!

-Kiedys bylem w podobnej sytuacji. Stracilem talent, zapomnialem mowy umarlych i nic nie wiedzialem o matematyce. Ale to mnie nie powstrzymalo. Mialem przyjaciol zarowno wsrod zywych, jak i wsrod umarlych i oni mi pomogli.

-Nie mam przyjaciol wsrod zmarlych - powiedzial Scott. - Wsrod zywych tez mam ich niezbyt wielu.

-Masz mnie. Mialem przeczucie, ze to sie wydarzy. Wyglada na to, ze faktycznie wybralem nieudacznika.

Scott ciezko oddychal, mruczal cos pod nosem i widac bylo, ze jest rozgniewany.

-Dlaczego sie po prostu nie odpierdolisz?! Mam juz dosc tego, ze nazywasz mnie klamca i nieudacznikiem. Ostrzegam cie, nie rob tego wiecej!

-Wiec teraz jestes twardzielem? Ale dlaczego chcesz walczyc ze mna kiedy ludzie, ktorzy faktycznie sa zli, znajduja sie w tej wydrazonej turni na gorze? Scott, obudz sie, do cholery!

Scott zamachnal sie i wymierzyl potezny cios piescia. Gdyby jego reka przeleciala przez ducha Harry'ego, to z pewnoscia stracilby rownowage i wpadlby do rzeki. Jednak tak sie nie stalo.

Ben Trask potrzasal mocno Scottem, mowiac:

-St John, obudz sie, do diabla! I przestan juz bic sie z tym, kto ci sie teraz przysnil!

Scott wygladal przez chwile na zdezorientowanego, nastepnie rozluznil sie i cofnal reke.

-Snil mi sie... koszmar - wydusil z siebie. Oczy szybko przystosowaly sie do mroku jadalni, do ktorej dochodzilo swiatlo z hallu.

-Naprawde? - spytal Trask, a z tonu jego glosu Scott wywnioskowal, ze nie dal sie nawet odrobine oszukac. - Niewazne... Czas wstawac.

Lezaca obok niego Shania poruszyla sie pod okrywajacym ja kocem i ziewnela. Po chwili odezwal sie Wilk:

-Troche sie przespalem, ale ta noc jest i tak zbyt dziwna. Z jednym z wartownikow wyszedlem na dwor, zeby troche poweszyc i zobaczyc, co sie dzieje. Swiatla na szczycie gory uspokoily sie i nie mrugaja tak bardzo, ale i tak wyczuwam niebezpieczenstwo. Sprawy znowu ruszyly, a zle umysly powstaja przeciwko naszym umyslom.

Scott i Shania wstali, a wraz z nimi rowniez czterech innych obudzonych przez Traska czlonkow oddzialu.

-Macie pietnascie minut na odswiezenie sie i toalete, a potem zbiorka w hallu. Jakies pytania? Nie ma? No to ruszamy, panie i panowie. Widze was wszystkich za pietnascie minut...

Scott i Shania odswiezyli sie w toalecie dla sluzby hotelowej na parterze z tylu budynku. Zaraz po umyciu sie ponownie pomazali twarze tluszczem zmieszanym z popiolem. Mieszanke przygotowali jeszcze w Londynie, biorac popiol z kominka Scotta i wsypujac go do niewielkiego sloika. Shania zaczela robic sobie smugi na twarzy, ale nagle znieruchomiala.

-Co sie stalo? - Scott patrzyl na nia z niepokojem. Shania przymknela oczy, uniosla do gory palec i powiedziala:

-Posluchaj! Ale sluchaj razem ze mna - dodala z naciskiem, dotykajac czola Scotta.

Scott nasluchiwal i kiwal glowa.

-Wilk mowil, ze cos sie ruszylo. Bez watpienia cos sie rusza! Tylko gdzie?- Poczules to? Cos sie porusza, ale wszystko jest okryte gruba, niebezpieczna mgla. Wydaje mi sie, ze wiem, co to jest. Mordri cos knuja i zaslaniaja to silami umyslu.

-Wilk o tym takze wspominal. Ze zle umysly powstaja przeciw naszym umyslom. Tylko gdzie to sie dzieje?

-Nie wiem - powiedziala Shania. - Pospieszmy sie, bo chyba wiem, kto nam moze pomoc dowiedziec sie tego.

Kiedy weszli do hallu, byl tam juz lokalizator David Chung, Ben Trask, Millie Cleary i obaj technicy. Paul Garvey wychodzil wlasnie z kuchni z wielkim dzbankiem kawy, a za nim szedl Frank Robinson z olbrzymim polmiskiem goracych tostow i z miska masla.

-Widze, ze sie nawet pospieszyliscie - zauwazyl Trask. - To dobrze. Sniadanie gotowe, mozemy rozmawiac przy jedzeniu.

-Trask - odezwal sie Scott - zanim zaczniemy odprawe... Sadzimy, ze cos sie dzieje i ze moze byc to wazne. Razem z Shania wyczulismy niepokojaca aktywnosc. Gdybysmy mogli popracowac razem z Chungiem, to moze dowiedzielibysmy sie, co to jest i gdzie sie znajduje.

Trask spojrzal na zegarek i powiedzial:

-Dobrze, tylko szybko. Nie mamy czasu do stracenia.

Chung usiadl przy stole pomiedzy Scottem a Shania i podal im dlonie. Dwa umysly podazyly tropem poszukiwan Chunga. Po chwili Chung raptownie wyprostowal sie, puscil trzymane dlonie i odskoczyl do tylu.

-Co sie stalo? - spytal przestraszonym glosem Trask.

-Ho, ho! - odrzekl Chung. - Jeszcze nigdy niczego tak szybko nie odnalazlem! - Rzucil pelne podziwu spojrzenie na Scotta i Shanie. - Jestescie naprawde niesamowici. Macie pewnosc, ze mnie potrzebowaliscie?

-Potrafie lokalizowac, ale nie umiem robic tego dokladnie. Trask, wiedzac, ze czas szybko biegnie, zaczal sie niecierpliwic.

-No i jak? Co to jest?

-To jest na wschodzie. To nie byla zwykla lokalizacja obiektu. Ja to widzialem, i to wyraznie! Zdewastowany dwupietrowy budynek z balkonem stojacy samotnie na zboczu. To jest okolo mili, moze poltorej mili stad.

-Ach! - odezwal sie lan Goodly. - Pamietacie droge, ktora odchodzila w bok przed ostatnim zakretem i wjazdem do wsi? Prowadzila do stacji narciarskiej.

Trask strzelil glosno palcami.

-Masz racje! A za stacja narciarska widzialem stacje kolejki linowej. A wagoniki...

-...jechaly do gory, do Schloss Zonigen - wszedl mu w slowo Chung. - A co jedzie do gory, to zjezdza w dol!

-Kiedy jechaliscie droga do gory - powiedzial Scott - a moze nawet jeszcze wczesniej, postanowili wyslac ludzi za wami, zeby odciac wam odwrot.

Technik Graham Taylor dopadl do okraglego okna.

-Szefie! Prosze zobaczyc!

Trask wraz z reszta ekipy podszedl do okna i Taylora, ktory patrzyl przez lornetke.

-Droga dojazdowa - rzekl Taylor, wreczajac lornetke Traskowi. - Prosze spojrzec.

Trask wzial lornetke, wyregulowal ostrosc i powiedzial:

-Cholera! Zablokowali droge! W najwyzszym punkcie ustawili w poprzek drogi autobus i dwa minibusy. Kreci sie tam pelno ludzi. Wiedzialem, ze nie bedzie latwo sie tam dostac, ale teraz... - Spojrzal uwaznie na Scotta i Shanie. - Dziekuje Bogu za wasza dwojke.

-A co ze stacja narciarska? - spytal Scott. - Dlaczego chca nam uniemozliwic odwrot? Przeciez powinni sie ucieszyc z naszego wyjazdu. Z ich punktu widzenia i tak nikt zywy stad nie wyjdzie i moga juz teraz uznac nas za martwych.

-Nie chodzi tylko o to, ze chca zniknac z tej planety. Chca takze ja zniszczyc, a przede wszystkim miec pewnosc, ze przed odlotem wykonczyli rowniez i nas!

-Nie, nie was - odpowiedziala cichym glosem Shania. - Im chodzi o mnie. To mojej smierci pragnie Gelka Mordri. Ona nie wie, ze nie moge za nia poleciec, tak jak to mialo miejsce do tej pory, dlatego chce mnie wykonczyc przed, aby miec pewnosc, ze za nia nie polece.

-Prawdopodobnie masz racje - powiedzial Trask. - Jednak to nie zmienia, ze jesli ich nie powstrzymamy, i tak wszyscy umrzemy. Z drugiej strony ta blokada przeszkadza troche w moich planach. Trudno byloby sie przez nia przebic, a przeciez nawet bez blokady nie wiadomo, czy poradzilibysmy sobie. Nie wiemy tez, jak wyglada sytuacja na gorze. Nie wiemy, co na nas czeka za blokada, ilu w sumie jest obroncow lub gdzie zostali rozmieszczeni. Bardzo wielu rzeczy nie wiemy! Musze przyznac, ze sytuacja komplikuje sie coraz bardziej.

-Ben - powiedzial Chung... po czym natychmiast sie poprawil: - To znaczy szefie. Mysle, ze mozemy zdobyc potrzebne informacje.

-Mow do mnie "Ben" - rzekl Trask. - To moze byc twoja ostatnia szansa! Co masz na mysli?

-Scott i Shania byc moze nie sa precyzyjnymi lokalizatorami, ale posiadaja wielkie moce. Ja nie tylko namierzylem stacje narciarska ale ja Widzialem! Moze uda nam sie to samo ze...

-...ze Schloss Zonigen? - dokonczyl za niego Trask. Jednak Shania, ktora wlasnie usiadla na swoim miejscu przy stole, zamknela oczy i mruknela:

-Wagonik kolejki zjezdza w dol ze Schloss Zonigen. Jest w nim pelno uzbrojonych ludzi. Mordri nie oslaniaja juz ich obecnosci i moge czytac w ich umyslach. Sa zadni mordu! Teraz Mordri nie przejmuja sie nami. Sadza, ze sa bezpieczni i skupiaja sie na odlocie oraz na przygotowaniach do zniszczenia naszego swiata, co stanie sie za godzine i dwadziescia minut!

Millie i Paul Garvey natychmiast dolaczyli do Shanii i prawie od razu Garvey powiedzial:

-Ona ma racje. Ci ludzie z kolejki sana zoldzie Mordrich. Durnowate, glupie, kretynskie dranie o morderczych instynktach. Nie maja pojecia o tym, co sie tutaj dzieje, a ich jedynym celem jest wykonanie powierzonego zadania.

-Sluchajcie - powiedzial Scott. - Moze powinnismy dac im cos do przemyslenia, pokazac, ze nadal walczymy. Raz juz zadalismy im straty, zmusilismy do odwrotu i pokonalismy. Mysle, ze stacja narciarska bedzie latwym celem i nie zabierze nam duzo czasu.

-Chcesz zajac stacje narciarska?

-I kolejke. - Scott pokiwal glowa a nastepnie pokazal reka przyczepione do paska granaty. - Przy pomocy tego. Wstyd mi za to, ze bede musial je wykorzystac, ale...

-Momencik! - zawolal technik McGrath. - Razem z Wilkiem wybralismy sie na obchod. - Siegnal do wiszacej na ramieniu torby i wyciagnal z niej jeszcze cztery granaty. - Wez jeszcze te. Oni chcieli je wykorzystac przeciwko nam. Nie przejmuj sie, Scott, i zrob im to samo, co oni dla nas przyszykowali.

-Jesli mamy ruszac, to musimy to zrobic teraz - powiedziala Shania, sprawdzajac, czy jej dubeltowka jest naladowana.

-Ide z wami! - zawolal Wilk i wskoczyl na stol, zeby Scottowi latwiej bylo wziac go na ramiona.

Trask spojrzal na cala trojke i przez chwile wahal sie... Ale w koncu odezwal sie prekognita z przypomnieniem:

-Wlasnie tak to widzialem, Ben. I tak to wlasnie bedzie.

-Dobra - zgodzil sie Trask. - Ruszajcie. I powodzenia. Bedziemy na was czekac tutaj, ale niezbyt dlugo. Macie najwyzej dziesiec minut.

-Jeszcze jedno - powiedzial Scott. - Chodzi o to, co powiedzialem ci wczesniej o moim planie. Zapomnij o tym. Jesli tylko bedziesz czegos potrzebowac, a nasza trojka bedzie w tym pomocna, to bedzie zalatwione. Simon Salcombe bedzie musial poczekac, az powstrzymamy ich wszystkich. Dopiero pozniej, jezeli dopisze mi szczescie, osobiscie zalatwie tego skurwysyna.

W tym samym czasie cos albo ktos szepnal wewnatrz glowy Scotta: Wiedzialem, ze w koncu to zrozumiesz. Wiedzialem!Shania wykorzystala swoj lokalizator i przetransportowala Scotta, Wilka i siebie na wschod od wioski w miejsce zapamietane przez jej Khiffa podczas paranormalnej wizyty sprzed kilku minut.

Ich wycieczka odbyla sie z predkoscia swiatla, doslownie w mgnieniu oka. Ale nawet w tej mikrosekundzie, kiedy zapadla ciemnosc, Scott pomyslal: Zaden czlowiek przede mna nie przemieszczal sie tak szybko! Jednak nie byla to calkowita prawda, poniewaz Harry Keogh oraz jego przyjaciele, ktorzy korzystali z Kontinuum Mobiusa, poruszali sie o wiele szybciej, rownie szybko jak mysl. Jezeli chodzi o mysli, to w umysle Scotta zrodzila sie kiedys taka idea: Jesli pojawia sie mysl, to czy nie pojawia sie wszedzie? Wszystko wskazuje, ze tak wlasnie jest. Niematerialny dodatek do wszechswiata funkcjonuje z chwila zaistnienia bez ograniczen czasoprzestrzennych wszedzie, oprocz przeszlosci. Jesli chodzi o Kontinuum Mobiusa, to Harry Keogh uzyl okreslenia "obliczac". A wiec co definiuje Kontinuum Mobiusa? Czy nie jest to niesamowita mysl lub seria mysli, ktore pojawily sie w umysle, tylko czyim? Ojca? Stworcy? Boga?

Ciemnosc zniknela i Scott przykleknal, pozwalajac Wilkowi zeskoczyc ze swoich ramion. Cala trojka stala na zakurzonej drodze przed frontem stacji narciarskiej. Wilk podbiegl do budynku, ale trzymal sie blisko scian. Scott i Shania, starajac sie nie halasowac, zaczeli wspinac sie po szerokich drewnianych schodach prowadzacych do drzwi wejsciowych.

W przedniej scianie bylo zaskakujaco malo okien. A moze nie bylo to az tak bardzo zaskakujace? Gory oraz wyciag narciarski znajdowaly sie z drugiej strony i osoby mieszkajace w tym domu z pewnoscia wolaly pokoje z oknami wychodzacymi na gory. Podwojne drzwi wejsciowe nie byly zamkniete na klucz, wiec ewentualny gospodarz nie spodziewal sie gosci. Scott i Shania weszli do srodka, cicho zamykajac drzwi za soba. Gdzies z wnetrza, z tylu domu, dochodzil ich uszu stlumiony odglos pracujacej maszyny.

-Trzy umysly - szepnela Shania. - Dwa z nich maja mordercze mysli, ale trzeci wydaje sie byc przestraszony. Wszyscy sa z tylu domu.

-Wiem - powiedzial Scott. - Tez ich wyczuwam. Dwaj z nich to potencjalni zabojcy, robia to dla pieniedzy i jeszcze z jakiejs innej szalonej przyczyny. Az trudno uwierzyc, ze to sa ludzie! I to trzech? A czego mialbym sie spodziewac? Trzech na trzech? Zawsze ten sam pieprzony numer!

-Nie przeklinaj! - upomniala go Shania. - Tracisz przez to koncentracje, a to pogarsza ocene sytuacji.

-Wiem, nie zapomnialem. Powinienem kalkulowac na chlodno, bez gniewu, bolu czy namietnosci. - I chociaz nic nie widzial, to jednak byl w stanie poczuc jej odpowiedz - krotki, napiety i nerwowy usmiech.

Stacja byla wielkim miejscem, jadalnie, korytarze, schody, przejscia - wszystko wykonano w drewnie wlacznie z barem udekorowanym skrzyzowanymi nartami, fotografiami narciarzy i roznymi nagrodami. Scott niemal slyszal brzek szkla, rozmowy wczasowiczow, turystow i narciarzy. To jednak bylo cztery lata temu, a od tego czasu wszystko pokryla gruba warstwa kurzu i siec pajeczyn.

Mimo to na barze palilo sie swiatelko.

-Zobacz - powiedziala Shania. - Na barze, kolo drzwi. Scott spojrzal w tym kierunku. Trzy stolki barowe, dwie szklanki do piwa, kieliszek do wina i popielniczka. Na talerzu obok lezalo kilka kromek czerstwego pieczywa i cos, co wygladalo na resztki sera.

-Spojrz na podloge - powiedziala Shania.

Scott zobaczyl to chwile wczesniej - trzy skladane lozka z odsunietymi koldrami.

-Straznicy.

-Musimy sie spieszyc. - Glos Shanii byl wystraszony. - Wagonik kolejki jest juz w polowie drogi.

Przeszli z baru do ciemnej sali o szklanych scianach. Byly tam lawki ustawione w taki sposob, ze siedzac na nich, mozna bylo obserwowac gory z podporami kolejki i zwisajacymi z niej linami. Scott z Shania podeszli blizej do przeszklonej sciany i uslyszeli podekscytowane glosy rozmawiajace po niemiecku.

-Tylko dwoch - powiedzial Scott. - Gdzie jest trzeci?- Tutaj, na dole - nadeszla odpowiedz wprost od Wilka. - Pilnuje. Teraz popatrzyl do srodka, widzi was i jest zaskoczony, podnosi bron i celuje. Atakuje!

Nawet poprzez szczelnie zamkniete okna i wzmocnione szyby Shania i Scott uslyszeli krzyk straznika:

-Haiti Wer sindsie? Was tun sie hier? Halt oder ich schis sen sie zusammen!

Para uslyszala wszystko, co powiedzial wartownik, zwlaszcza ostatnia czesc: Halt albo bede strzelac!".

Straznik oraz czlowiek obslugujacy urzadzenia kolejki rowniez uslyszeli wartownika, podobnie jak wilk, ktory z cichym warknieciem wyskoczyl z cienia.

Scott przykucnal, obrocil sie na piecie i zobaczyl mezczyzne na zewnatrz. W tym samym czasie uslyszal serie oddana z pistoletu maszynowego. Odsunal Shanie i jednoczesnie podniosl lufe dubeltowki do gory. Niczym na filmie odtworzonym w zwolnionym tempie zobaczyl, jak dziki szary ksztalt trafia w postac straznika, wytracajac go z rownowagi. Seria wystrzelona z automatu trafila w szklana sciane i roztrzaskala ja w drzazgi. Scott zobaczyl, jak straznik celuje w kierunku wilka. Pociagnal za oba spusty dubeltowki i popatrzyl na efekt oddanych strzalow. Straznik przewrocil sie na plecy i zniknal z pola widzenia.

Na stalowych schodach rozlegl sie stukot butow. Smierdzace kordytem powietrze przecial snop swiatla latarki. Od strony swiatla dobiegl metaliczny trzask oraz glos:

-Was ist das? Was ist das? - Po czym mozna bylo uslyszec przeklenstwo i halas broni wyrzucajacej strumien kul odbijajacych sie od metalowych stopni.

Scott otworzyl swoja bron, zaladowal naboje i w tej samej chwili zostal oswietlony swiatlem latarki. Niech to diabli! - pomyslal, bo prawdopodobnie mial sie zaraz do nich udac.

Ale Shania zmienila bieg rzeczy.

-O nie! Na pewno nie teraz!

Blyskawicznie znalazla sie obok St Johna i nacisnela spust. Ogluszajacy huk wystrzalu wydal sie Scottowi najslodszym z zaslyszanych dzwiekow. Jesli chodzi o straznika, to nawet go nie uslyszal. Wywrocil sie do tylu, a w miejscu jego twarzy i glowy wykwitla wielka czerwona plama.

-Och! - powiedziala Shania. - Tyle zabijania! - A Scott poczul jej bol.

-Tak, to bylo obrzydliwe, ale byloby o wiele gorzej, gdyby to on pierwszy wystrzelil! Gdybys go nie zastrzelila, to juz bym nie zyl.

-Wiem, ale jesli chodzi o tego na gorze, tego ostatniego, ktory kieruje kolejka, to jest bardzo wystraszony i raczej nie ma broni.

-Pozwolcie, ze to sprawdze - powiedzial Wilk, ktory wlasnie zjawil sie obok nich. - Jestem od was szybszy, a ten mezczyzna moze przestraszyc sie mojego wygladu.

Wilk zniknal, a po chwili rozlegl sie krzyk:

-Nein! Nein! Oh, mein Gott in Himmel! Was fur ein Hund ist dieser Geschopf?

-To moj Hund - powiedzial Scott, ktory wszedl po schodach na gore, zlapal niskiego i grubego bladego mechanika i przycisnal go do skrzynki z przewodami elektrycznymi. - To stworzenie nalezy do mnie i jesli tyko drgniesz, rozszarpie ci gardlo! - Oczywiscie tuz obok na lekko ugietych nogach stal Wilk z napietymi miesniami, gotowy do skoku. Wygladal jak sama esencja koszmaru, pies z piekla rodem.

-Anglik? - odezwal sie mechanik. - Pan Anglik? - Pot pokrywal mu cala twarz. - Bitte nicht schiessen! Nie strzelac do mnie.

-Jest smiertelnie przerazony - odezwala sie Shania, dotykajac Scotta w ramie. - To nie jest jeden z nich... a moze i jest, glownie dlatego, ze nie moze byc kims innym.

-Nie mam Waffe, znaczy broni. - Mezczyzna zaczal opuszczac trzesace sie dlonie, ale Scott lufa dwururki zabronil mu tego.

-Co tutaj robisz? - Scott wiedzial, ze zadal glupie pytanie. Czytanie w myslach tego biedaka to jak czytanie ksiazki drukowanej wielkimi literami. Byl tutaj, poniewaz nie dano mu zadnego wyboru. - Twoja rodzina jest tam na gorze? W Schloss Zonigen?

-Ja, meine Frau. Moja zona jest wiezniem. Te zwierzaki robiajej... zrobiajej... jesli...

-Rozumiem - powiedzial Scott, opuszczajac bron.

-Patrz! - powiedziala Shania, spogladajac w mrok. Zza wysokiej grani wynurzyly sie swiatla wagonika kolejki. - Za kilka minut beda tutaj.

-A moze nie - ponurym tonem odpowiedzial Scott i odczepil dwa granaty zawieszone u pasa.- Co pan robi? - krzyknal mechanik.

-To, co musze zrobic - odrzekl Scott, po czym zwrocil sie do Shanii: - Zabierz go na dol. Wilku, idz z nimi.

-Ale te... te potwory na gorze - protestowal mechanik. - Nie znacie ich! Przyjda po was, po nas wszystkich przyjda!

-Jesli chodzi o mnie, to juz przyszly! - powiedzial lodowatym tonem Scott. - Czy twoja zona zyje? Tak? Bo moja nie!

Po drodze w dol Shania powiedziala do mechanika:

-Przyjechalismy, zeby uratowac twoja zone... zeby uratowac wszystkich, ktorzy sa na gorze w Schloss Zonigen.

-Co? Tylko was dwoje? To unmoglich, niemozliwe!

-Jest nas wiecej i jestesmy silni. Chodz ze mna. - Ale... ale...

Shania tylko pokrecila glowa i sprowadzila go po schodach pietro nizej.

Scott odbezpieczyl granaty i wlozyl jeden z nich w skrzynie sterownicza, a drugi zawiesil na linie. Przez ulamek sekundy widzial, jak granat dociera wraz z lina do pierwszej podpory. Wagonik znajdowal sie mniej wiecej w tej samej odleglosci od dolnej stacji.

Kiedy jednak doliczyl do pieciu, ruszyl za Shania gdy zas doliczyl do szesciu, lezal juz czesciowo na podlodze, a czesciowo na metalowych schodach.

W krotkim odstepie czasu nastapily dwa wybuchy, jeden po drugim. Zaraz po tym huku nastapil szum i grad spadajacych odlamkow, ktore uderzaly i odbijaly sie od posadzki i scian.

Kiedy wszystko ucichlo, Scott poderwal sie na rowne nogi i pobiegl po schodach na miejsce, gdzie znajdowal sie przystanek kolejki. Podpora wygladala na nienaruszona ale zawieszenie liny nosnej, kolka i sama lina zostaly zniszczone. Scott slyszal, jak zerwana lina uderza o kamienne podloze.

Nie znal sie na mechanice dzialania kolejki. Mial nadzieje, ze wagonik po prostu sie zatrzyma. Jednak z drugiej strony w wagoniku jechali zabojcy - ludzie, ktorych chlebodawca z zimna krwia i bez cienia zalu zamordowal jego zone... to dlatego Scott wewnetrznie zgadzal sie na to, zeby wyslac na smierc ludzi znajdujacych sie w wagoniku.

Sto metrow dalej i trzydziesci metrow nad powierzchnia skalnego urwiska wagonik kolejki zachwial sie i opuscil przodem na dol jak tonacy statek. Swiatla w wagoniku zamigotaly, na chwile rozjasnily sie i Scott mogl zobaczyc przyklejone do szyb twarze. Po chwili poplatana lina nosna i hamulec awaryjny uderzyly z sila pedzacej ciezarowki w wysiegnik pylonu, na ktorym wisial wagonik. Slup zadrzal, slychac bylo dwa zgrzytniecia. Dwa slupy pylonu ugiely sie, a dwa kolejne ulegly skreceniu. Caly pylon zaczal przechylac sie na strone wagonika. Ale sam wagonik polecial na dol jeszcze szybciej niz upadajacy pylon i zatrzymal sie wbity w ziemie przednia sciana, a tylna wskazujac na gwiazdy. Swiatla zgasly i wygladal teraz jak wielki glaz...

Scott zacisnal zeby, uniosl ramiona, zmruzyl oczy. Ten czyn roznil sie od stracenia w przepasc autobusu pelnego ludzi. Tamto bylo aktem desperacji, niezaplanowana czescia dzialania, natomiast to zostalo zaplanowane, bylo przemyslane i celowe. Scott nie znajdowal usprawiedliwienia dla swojego czynu.

-Och! - powiedziala Shania stojaca taz za Scottem.

-Nie probuj ich uslyszec - ostrzegl ja ochryplym glosem Scott, ktory sam slyszal krzyki umierajacych.

-Mein Gott! - powiedzial niski grubasek stojacy na szczycie schodow.

-Odjezdzamy stad - poinformowal go Scott. - Mozesz nam zyczyc szczescia, bo zarowno my, jak i twoja zona bedziemy go duzo potrzebowac.

-Zaczekaj - powiedziala Shania i zatrzymala pytajace spojrzenie na grubasku, po czym zadala mu pytanie: - Pracowales kiedys na gorze, w Schloss Zonigen?

Pokiwal glowa. Oczy mial szeroko otwarte z przerazenia. - Ja. Prawie dwa lata. Ale nie chcialem tego. Zmusili mnie.

-Rozumiem. Nie obwiniam cie. Chcialabym wiedziec, czy dobrze znasz to miejsce. Czy potrafilbys na przyklad narysowac plan tego miejsca?

-Plan tego miejsca? Sadze, ze tak. Przekazywalem wiadomosci. Dla nich - dla Trojki.

-A wiec pamietasz?

-Oczywiscie. Nie moglbym zapomniec.

Stojacy obok Scott zaczal okazywac zniecierpliwienie i zaniepokojenie. Rzucil okiem na wschod, gdzie szczyty gor zaczynaly byc widoczne na tle jasniejacego nieba.- Shania, naprawde myslisz, ze mamy na to czas?

-O tak. Mamy. Wlasnie tego potrzebujemy sie dowiedziec!

-Ale musimy wracac do hotelu - odpowiedzial Scott. - Przepytywanie go i zdobywanie wiedzy zajmie nam dlugie godziny!

-Tobie tak, ale nie mojemu Khiffowi!

Scott zajrzal w jej mysli, chwycil grubaska i sciagnal ze schodow. Zaprowadzil go do baru, posadzil na krzesle, zaslonil mu oczy i powiedzial:

-Teraz nam cos opowiesz.

-Tak - dodala Shania - opowiedz nam o Schloss Zonigen. Po prostu pomysl o tym kompleksie, o wszystkim, co tam widziales: o korytarzach, drogach, pomieszczeniach, miejscach, gdzie przetrzymuje sie wiezniow, warsztatach, w ktorych buduje sie maszyne. Ta maszyna musi miec nad soba otwarte niebo, powiedz nam rowniez o tym. Wystarczy, ze pomyslisz...

Kiedy mowila, jej Khiff wynurzyl sie z miejsca ponizej lewego ucha, przeniosl na grubaska i wslizgnal do jego glowy. Mezczyzna podskoczyl na krzesle i powiedzial:

-Co to bylo? Cos mnie dotknelo!

-Rob, co ci powiedziano - odezwal sie Scott, dotykajac go swoja dubeltowka - bo cos cie faktycznie dotknie i to dotkliwie!

-Schloss Zonigen - powiedziala Shania. - Pomysl o nim. Pozwol, zeby twoje mysli plynely... niech same poplyna. - Shania wiedziala, ze jej Khiff i tak sam znajdzie zrodlo wspomnien i dowie sie wszystkiego.

-Zrobione - odezwal sie Khiff, powracajac do Shanii i usmiechajac sie juz nie tak niewinnie.

Zdjeli mu z glowy opaske, po czym Scott powiedzial:

-Musimy cie tutaj zostawic. Mozesz isc, gdzie ci sie podoba.

-Jesli chcesz, mozesz isc do Idossoli - dodala Shania. - Jezeli nam sie powiedzie, to byc moze za jakis czas spotkasz sie tam ze swoja zona.

Jednak mezczyzna powiedzial tylko:

-Zostane tutaj. Nie wiem, co mialbym teraz robic. Odeszli od niego i przez chwile patrzyli, jak mezczyzna wchodzi na gore po metalowych schodach.

Kiedy Scott wzial wilka na ramiona i szykowali sie do powrotnego skoku, w poblizu odezwal sie jakis meski glos, ktory tylko Scott mogl uslyszec:

-Ty skurwysynu!

-Co? - Scott zatrzymal sie, lekko ugial nogi i zaczal rozgladac sie dookola. W koncu zatrzymal wzrok na martwym strazniku.

Zdumiona Shania chwycila go pod ramie, pytajac:

-Slyszales cos? Co sie stalo?

Scott nadal patrzyl na nieboszczyka, ktory dodal:

-Ty zawszona gnido! Mialem zycie, a teraz nie mam nic. Scottowi zmrozilo krew w zylach, a krotkie wlosy na karku stanely deba. W koncu odzyskal glos i powiedzial:

-Przeciez miales zamiar zabic mnie i tych, ktorzy byli ze mna. - Oczywiscie byly to slowa wypowiedziane w mowie umarlych. W koncu ukryty talent Nekroskopa dojrzal i spontanicznie gotow byl do uzycia, gdy okazal sie potrzebny.

-Tak, chcialem cie zabic - odpowiedzial zmarly. - Taka mam, a raczej mialem robote. Gdybym mogl, zrobilbym to znowu! - Jednak mowa umarlych jest czyms wiecej niz samymi slowami i Scott wyczul mordercza zadze i zlo ukryte za slowami zmarlego mezczyzny.

Po chwili wydalo mu sie, ze slyszy, jak ktos szepcze: Oko za oko, Scott. Ale tym razem nie byl to mezczyzna, ktory przed chwila do niego mowil. A moze byl to kolejny zmarly? Tak czy owak nadszedl czas, zeby Scott cos powiedzial.

-Spierdalaj! - warknal do martwego straznika i odwrocil sie.

Shania nie zadawala mu wiecej pytan, poniewaz nie bylo takiej potrzeby. Wyczuwala cos nowego w Scotcie i bylo to cos bardzo poteznego, cos z Harry'ego Keogha!

Za Scottem poplynal strumien obelg wypowiedzianych w mowie umarlych. Jednak glos ucichl, kiedy wraz z wilkiem i Shania Scott przeniosl sie do Gasthausu w Idossoli.Ich ponowne pojawienie sie w hallu Gasthaus Alpenmann bylo nie mniej spektakularne niz wczesniejsza wizyta. Jednak Trask wraz z ekipa juz nieco przywykli i tym razem w wiekszym stopniu odczuli ulge niz zdziwienie i zaskoczenie. Jeszcze zanim Scott zdazyl zdjac ze swoich ramion wilka, Trask zadal pytanie:

-Jak wam poszlo? Udalo sie?

-Tak - odpowiedzial Scott z ponurym wyrazem twarzy. - Wagonik kolejki... spadl. W budynku nie ma juz nikogo, kim moglibyscie sie przejmowac. Moglbym to wyjasnic, ale mozemy odlozyc to na pozniej, jesli w ogole bedzie jakies pozniej. Poznalismy plan Schloss Zonigen, a raczej Shania go poznala: wszystkie przejscia, poziomy, pomieszczenia i jaskinie, miejsca, w ktorych zolnierzom Mordrich najlatwiej bedzie sie bronic. Teraz Shania podzieli sie ta wiedza z wami i oczywiscie ze mna.

-Co takiego? - zdumial sie Trask, odwracajac glowe i patrzac na Shanie. - Byliscie tam zaledwie kilka minut, narobiliscie balaganu i jeszcze mieliscie czas, zeby sie tego wszystkiego dowiedziec? Nie rozumiem. Wiem takze, ze nie mamy czasu, zeby rysowac mapy, zapamietywac je i tak dalej.

-To nie bedzie konieczne - zauwazyla Shania. - Jedyne, czego potrzebujemy, to zaufanie. Shingowie potrafia transferowac wspomnienia z umyslu do umyslu. Wystarczy, ze znajdziemy jakies ciemne pomieszczenie, a w ciagu kilku chwil wszyscy dowiecie sie tego, co wiem na temat Schloss Zonigen.

-Chwil?

-Tak, w niecala minute - Shania pokiwala glowa.

-Wszyscy?

-Tak jest, wlacznie ze Scottem i Wilkiem.

-Ale czy to bezpieczne?

-Oczywiscie, inaczej nie proponowalabym wam tego. Trask dzieki swemu talentowi wiedzial, ze Shania mowi prawde.

-Dobra, to ja pierwszy - powiedzial. - Za biurem recepcjonisty jest malutki pokoik. Chyba trzymano tam wartosciowe przedmioty gosci. To powinno byc odpowiednie pomieszczenie.

-Szefie - odezwal sie Frank Robinson, kiwajac znaczaco na Traska.

-Co znowu? Mow szybko.

Starajac sie mowic jak najciszej, Robinson stwierdzil:

-Mowilem juz, ze ta kobieta jest kims wiecej, niz widzimy.

-Tak, kims wiecej, ale i tak nie jest w stanie ukryc sie przed twoim talentem?

-Wlasnie. Ufasz jej? Jest przeciez obca.

-Nie mam wyboru - odpowiedzial Trask. - Ale pozwol, ze zadam ci to samo pytanie: czy ty jej ufasz? Jesli nie, to nie przyjmuj jej propozycji. Jezeli o mnie chodzi, to zdecydowanie chce wiedziec, co sie znajduje na gorze, w tej wydrazonej turni. No i chyba nie musze ci przypominac, ze ja rowniez mam talent.

-Wiem - odpowiedzial Robinson. - Zasadniczo nie ma konfliktu miedzy naszymi talentami. Wiedzialem, ze ona jest kims wiecej, niz widzimy, i tyle. Zgadzasz sie z tym, a poza tym dodales, ze ona na pewno stoi po naszej stronie. Musze sie po prosto z tym pogodzic. W tym wypadku nie bede uzywal mojego talentu, az nie zrozumiem, o co chodzi.

-Rozumiem - dodal Trask.

Po drugiej stronie pokoju Shania lekko sie usmiechnela i konczac telepatyczny nasluch, powiedziala:

-To co, ruszamy? Nie mamy zbyt wiele czasu...

Zdolnosci Shanii - a scislej mowiac: jej Khiffa - do blyskawicznego przekazywania wiedzy zostaly bardzo szybko udowodnione. W ciemnosci malenkiego pokoiku za recepcja prawie niematerialna obecnosc tajemniczej istoty pozostala dla wszystkich oprocz Robinsona niezauwazona. Frank wiedzial, ze Shania to ktos wiecej niz tylko Shania. Co ciekawe, ze to samo dotyczylo Scotta St Johna. Ale cokolwiek to bylo, Robinson nie zywil juz zadnych obaw. Na gorze mialy miejsce rzeczy o wiele dziwniejsze od wilka-telepaty, czy niesamowicie uzdolnionego mezczyzny i jego kobiety.Przez umysly Traska i jego ludzi plynely wspomnienia tak wyrazne, jakby sami kiedys byli i pracowali w Schloss Zonigen. Poznali kazdy cal tego miejsca, ktore stalo sie im znajome jak miasta, w ktorych urodzili sie i mieszkali.

-Fantastyczne - powiedzial prekognita lan Goodly. - Czesto mam przeblyski dotyczace tego, co niesie przyszlosc, ale nigdy nie mialem tak wyraznego i niezaciemnionego dostepu do miejsca, w ktorym nigdy nie bylem. Poznalem nawet takie miejsca, gdzie mozna by zorganizowac zasadzki... jezeli oczywiscie znajdowalbym sie po drugiej stronie.

-O to wlasnie chodzilo - dodal Trask. - Teraz St John moze udac sie tam pierwszy. Ale nie mamy czasu podziwiac tego zjawiska. Musimy ruszac, i to juz!

-Oczyscimy droge, na ile to bedzie mozliwe - powiedzial Scott. - Zaczniemy od blokady na drodze. Jednak najpierw musicie wykonac mala dywersje. Jesli ruszycie teraz, to wasze poczynania zostana zauwazone z ich posterunkow obserwacyjnych. Od tego czasu wszystkie oczy skupia sie na was, na waszych samochodach, a to da potrzebny nam element zaskoczenia, gdy znajdziemy sie na drodze powyzej oraz ponizej blokady.

-Ale zeby przesunac pojazdy blokujace droge potrzeba wam bedzie czegos wiecej niz samego zaskoczenia - odparl Trask. - Nie bylo was tylko piec minut, ale my nie czekalismy bezczynnie. Technicy poszli policzyc ciala i zobaczyc, czy w okolicy nie ma czegos przydatnego dla nas. Znalezli bron i jeszcze to.

Trask wyciagnal z kieszeni trzy granaty o obrzydliwym wygladzie i podal je Scottowi.

-To powinno pomoc.

Scott przyczepil granaty do paska i powiedzial:

-Na pewno beda pomocne, ale chcialbym dostac od ciebie cos jeszcze.

-Co?

-Miotacz ognia. - Scott popatrzyl na bron, ktora lezala na ladzie recepcji. - Jestem pewien, ze spotkam sie z ktoryms z Mordrich przed wami, a jak juz wiemy, ogien pomaga ich powstrzymac...

-Bierz go. Niech twoj plomien pali sie jasno i niech bedzie goracy jak samo pieklo!

Technicy wyjechali wynajetymi samochodami z parkingu znajdujacego sie na tylach Gasthausu i podjechali pod jego drzwi, gdzie cala ekipa wsiadla do aut i odjechala.

Swiatlo przedswitu bylo coraz mniej mroczne, zamglone powietrze pozostawalo w bezruchu, a oddychajacy nim ludzie odczuwali chlod w nozdrzach i plucach. Mozna by powtorzyc za poetami, ze "rozjasnialo sie". W tym porannym polmroku znajdujaca sie ma polnocny zachod turnia znana jako Schloss Zonigen wygladala jak futurystyczny zamek, ktory dzieki mgle zdawal sie unosic w powietrzu.

Oprocz swiatel zamku widac bylo takze inne, ktore oswietlaly wnetrza stojacego w poprzek drogi autobusu i dwoch minibusow. W autobusie i pozostalych pojazdach siedzieli ludzie, korzystajac z ogrzewanych wnetrz. Co pewien czas w ktoryms z pojazdow gaslo swiatlo, a droge i pobocza zaczynaly przeszukiwac snopy swiatel latarek.

Kiedy technicy z Wydzialu E uruchomili samochody i wlaczyli reflektory, bylo calkowicie pewne, ze zauwaza to ludzie blokujacy droge. I wlasnie tego chcieli Trask, Shania, Scott i Wilk.

Z chwila gdy samochody zaczynaly wyjezdzac z Idossoli, zmierzajac do podnoza turni, pozostajaca w Gasthaus Alpenmann Trojka St Johna uwaznie obserwowala, co dzieje sie na drodze dojazdowej do Schloss Zonigen. Najwyrazniej zapanowalo tam chwilowe poruszenie, po czym zgasly wszystkie swiatla z wyjatkiem jednego czy dwoch.

-Kocham cie - odezwala sie Shania. - Mysle, ze jestes moim mezczyzna, ale nie oczekuje od ciebie...

-Ja tez cie kocham - przerwal jej Scott. - Kiedy to sie skonczy, zobaczysz, ze nie tylko cie kocham, ale ze zawsze mozesz na mnie liczyc. Mysle o tobie jak o swojej... tak, jak o swojej kobiecie. Shania, nie mozesz byc dalej Dwojka. Jestes moja partnerka, a to nas zrownuje. Wlasciwie to jestes czyms znacznie wiecej niz ja. Ale ja cie kocham i bede cie kochac po prostu dla ciebie samej.

-A ja kocham was oboje - odezwal sie Wilk. - Tylko skad ten smutek? Nie lubie smutku. Czy przypadkiem nie chodzi o to, ze... ze... tak?

-To mozliwe - stwierdzil Scott. - Czy wiesz cos o smierci? Widziales, jak ktos umiera?- Mialem rodzenstwo. Widzialem jedno z nich po smierci. Smierc jest zimnym i cuchnacym znieruchomieniem. Nie lubie smierci.

-Nie musisz isc z nami. Mozesz zostac i poczekac tutaj na nas.

-Nie. Bylem nikim, zanim was spotkalem, i bez was tez bede nikim. Pewnie juz bym nie zyl. Pojde tam gdzie wy.

-Czas ruszac - powiedziala Shania, obejmujac Scotta. - Patrz! Samochody dojezdzaja do blokady.

Scott popatrzyl i zobaczyl snopy swiatel przecinajace powietrze.

-Bardzo dobrze. Jestem gotow. Ruszajmy. Tylko najpierw musze zrobic cos, co obiecalem Traskowi. - Odwrocil sie, skierowal lufe miotacza ognia w kierunku hallu recepcji, zapalil ogien pilota, a potem wlaczyl urzadzenie i zaczal omiatac plynnym ogniem dywany, firanki, drewniane sciany i sufit oraz wszystko, co mozna bylo podpalic. Po chwili caly hall zamienil sie w pieklo...

-Zalatwione.

Kiedy oddzial Traska dotarl do osmego z dwunasta ostrych zakretow na waskiej drodze do Schloss Zonigen, znalazl sie dokladnie o poziom lub dwa zakrety ponizej blokady. Ludzie z autobusu otworzyli ogien. Z uwagi na uksztaltowanie skal byly to calkowicie niecelne strzaly wskazujace na strach obroncow turni. Wiedzieli, jak wielu ich kolegow zginelo podczas oblezenia Gasthaus Alpenmann, i mozliwe, ze dostali nauczke.

Jednak po bezpiecznym przejechaniu zakretu Paul Garvey - pasazer w pierwszym z samochodow - chwycil Traska za ramie, mowiac:

-Zatrzymaj sie!

Kierujacy samochodem Alan McGrath nacisnal na hamulec.

-Co jest, do cholery...?

Na szczescie z powodu mgly oraz bliskosci blokady ich predkosc byla bardzo mala i tylko dlatego nikomu nic sie nie stalo, gdy wpadl na nich samochod jadacy z tylu. Bylo to zaledwie lekkie stukniecie, ktore nie uszkodzilo nawet zderzakow.

Trask zdazyl juz odkrecic szybe, oczekujac wystrzalow, wybuchow i podobnych odglosow swiadczacych o toczacej sie ponad nimi bitwie. Jednak niczego takiego nie uslyszal.

O co chodzi?

-To Shania! - odpowiedzial Paul. - Jest tak blisko, ze rownie dobrze moglaby siedziec z nami w samochodzie.

-No i?

-Powiedziala, ze mamy sie zblizyc tylko na tyle, zeby mozna bylo zobaczyc nasze reflektory, a potem oddac kilka strzalow.

Trask skinal glowa i szturchnal McGratha.

-Ruszaj - powiedzial. - Potrzebna im jest jeszcze jedna mala dywersja, zeby St John mogl...

-...zasadzic granaty - dokonczyl za niego Paul Garvey.

Ich samochod wynurzyl sie zza skalnej sciany. Dosc szybko odnalazl ich blakajacy sie po drodze promien swiatla latarki. Zaraz po nim dolaczyly snopy jeszcze kilku swiatel. McGrath zatrzymal samochod i zapalil dlugie swiatla.

W jednej chwili Trask znalazl sie na zewnatrz i walnal cala seria w strone zrodla swiatla. Z oddali dobiegly go okrzyki i grad kul, ktory rozbil przednia szybe samochodu, a reflektory zamienil w sterte szklanych odlamkow. Inne kule ze swistem przelatywaly dookola i odbijaly sie od skaly. McGrath szybko wycofal samochod i schowal za zboczem.

-No i masz swoja dywersje, St John - mruknal pod nosem Trask w strone, skad dochodzily jego uszu salwy ognia zasypujace droge gradem olowiu.

Nagle rozlegl sie ogluszajacy huk prawie rownoczesnie wybuchajacych granatow. Wraz z goracym powietrzem, smrodem kordyta, dymem, krzykiem rannych i umierajacych ludzi do Traska dolecial kurz i spadajace z wysoka skalne odlamki.

Jeszcze zanim odlamki przestaly opadac, Trask ze swoimi ludzmi popedzil do przodu, strzelajac i trafiajac w postacie pojawiajacych sie ludzi oswietlonych plonacym minibusem - jedynym samochodem, jaki pozostal na drodze. Jezeli chodzi o drugi minibus oraz autobus, to w tej chwili byly poteznymi plonacymi kulami spadajacymi w dol przepasci. Kule jak w zwolnionym tempie odbijaly sie od drogi, skalnych scian, az w koncu opadly na dol, co wywolalo donosne echo w calej dolinie...

-Scott! - wrzasnal Trask. - Scott, zyjesz?

-Tak, u nas wszystko w porzadku! - zawolal Scott, wychodzac z cienia razem z Wilkiem i Shania. - Ruszamy dalej, a wy bedziecie musieli poradzic sobie z tym wrakiem. Dacie rade?

-O nas sie nie martw, poradzimy sobie - odpowiedzial Trask. - Ruszaj i rob, co do ciebie nalezy. Powodzenia!

Shania odciagnela Scotta z powrotem w cien, jaki rzucala wysoka skala.

-Zanim ruszymy dalej, musze najpierw sie czegos dowiedziec. - I kiedy Trask wraz ze swoimi ludzmi pracowali nad oczyszczeniem drogi, Shania cofnela sie jeszcze dalej i przylozyla lokalizator do czola.

-Moj Khiffie - powiedziala. - Sprawdz, prosza, lokalizator. Przy ostatnim skoku wyczulam, ze jest o wiele slabszy. Czy mamy wystarczajaca ilosc energii, zeby z niego bezpiecznie korzystac?

Scott, telepatycznie polaczony z Shania, rowniez czekal na odpowiedz. Wydawalo sie, ze tym razem Khiff nie odpowiedzial tak szybko jak zazwyczaj.

Po dluzszej przerwie Scott i Shania uslyszeli:

-Badzie jeszcze dzialal, ale slabiej.

Scott wyczul, ze Shania zmartwila sie. I jeszcze zanim odezwala sie, wiedzial, ze przejela sie czyms, co utrzymywala przed nim w tajemnicy.

-Moj Khiffie, czy cos sie z toba dzieje? Jestes jakis nieswoj. Twoje odpowiedzi sa dziwnie powolne i niepewne.

-Widzialem inne umysly, dowiedzialem sie nowych rzeczy i zrozumialem o wiele wiecej niz dotychczas.

-Moj Khiffie, nie potrafie ukrywac mysli przed toba, ale wiem, ze tobie nie sprawia to zadnych trudnosci. Czuje, ze sie przede mna zaslaniasz. Nigdy wczesniej tego nie robiles, chyba ze bylo to konieczne dla mojego dobra. Chyba mnie nie oklamujesz?

-Moim jedynym zadaniem - i to od zawsze - jest pomagac ci we wszystkim. Imoze jeszcze pomagac tym, ktorych kochasz...

Shania zaniepokoila sie jeszcze bardziej, ale Scott popatrzyl na podswietlana tarcze zegarka i pociagnal ja za ramie.

-Musimy ruszac... - zaczal, ale w polowie zdania zamarl.

Wraz z ucichnieciem rozmowy prowadzonej pomiedzy Shania a jej Khiffem w umysle Scotta pojawil sie rosnacy z kazda chwila zgielk nawolywan, ktore tylko on mogl uslyszec.

-Haaarry! Nekroskopie! Czy to ty, Haaarry?

-Haaarry! Czujemy twoje cieplo. Czy to naprawde ty? Przyjdz do nas. Pomscij nas. Czy mozesz nas uwolnic?

-To moze byc tylko on. To musi byc on!

Glosy nieznajomych stawaly sie coraz donosniejsze, a mowa umarlych powoli przeksztalcala sie w zgielk.

-To Nekroskop, Harry Keogh!

-Czuje go w ciemnosci.

-Haaarry! Powiedz cos!

-Czekamy od tak dawna.

-Przyjdz do nas, Haaarry!

-Mow do nas.

-Uspokoj nas. - Haaarry! - Haaaarry! - Haaaaarry!

W glosach slychac bylo ogromna skarge i cierpienie.

Ale oprocz cierpienia dalo sie slyszec rosnace podniecenie i nadzieje. Takjakby ktos od gory (ale nie z niebios) podsycal ogien w glosach zmarlych.

-Nie nazywam sie Harry - odpowiedzial Scott ochryplym i drzacym glosem.

-Co to jest, Scott? - zapytala Shania, ktora zdazyla juz przeniesc uwage z Khiffa na Scotta.

-Musimy tam isc - odpowiedzial, patrzac nieobecnym i pustym wzrokiem. - Nie moge... nie moge im odmowic.

-Im?

-Im - odpowiedzial, slyszac jednoczesnie w swoim wnetrzu rosnacy tumult blagajacych zmarlych, zamrozonych w katakumbach piekielnej turni Schloss Zonigen. - Wszystkim niewinnym zmarlym, ktorzy tam na gorze czekaja na mnie.

Po chwili poczul drzenie Shanii i nawet szare futro wilka zjezylo sie mu na karku. Ale droga zostala ustalona i nie bylo z niej odwrotu...Kiedy Trojka Scotta St Johna wyszla z cienia na czarna i podziurawiona pociskami droge, Trask oraz jego agenci podjezdzali wlasnie samochodami, zeby z ich pomoca przepchnac minibus przez poskrecane pozostalosci barierek bezpieczenstwa i zrzucic go w przepasc. Ale Scott nie zamierzal przygladac sie ich poczynaniom, poniewaz co innego zaprzatalo jego glowe.

-Nie moge im odmowic - powtorzyl. - Musze sie tam dostac. Do lodowego tunelu, ktory zobaczylem w ich umyslach.

-Takze w umysle tego mechanika, ktory kierowal kolejka - dodala Shania. - Znam wspolrzedne. Tylko ze to sa zmarli ludzie, Scott.

-Wiem.

-A my mamy misje do wypelnienia. To moze nam przeszkodzic.

Scott popatrzyl na nia dziwnym wzrokiem. - Nie, nie sadze. Zmarli, podobnie jak mechanik, majanam cos do powiedzenia. Moga wiedziec znacznie wiecej niz zywi.

-Tak jest! - dobiegl ich okrzyk Traska, kiedy minibus zakolysal sie na krawedzi urwiska i polecial w dol, pozostawiajac wolna droge.

-Moj Khiffie - powiedziala Shania. - Jak wyglada zapas energii w lokalizatorze?

-Energia... wystarczy jej.

-Martwie sie o ciebie, moj Khiffie.

-Wiem. A ja martwie sie o ciebie, Scotta oraz o ten swiat.

-Ruszamy? - spytal Scott, biorac wilka na rece. Zamiast odpowiedziec Shania wziela Scotta w swoje objecia i juz po chwili...

...zmaterializowali sie w kriogenicznym tunelu w Schloss Zonigen. Shania nadal drzala, ale tym razem bardziej z zimna niz z implikacji plynacych z makabrycznego talentu Scotta. Czarne kombinezony byly calkiem dobrym pomyslem, ale nawet pod kurtkami pozyczonymi od szwajcarskich zolnierzy z oddzialow specjalnych wyczuwalo sie lodowate powietrze, w ktorym para wyraznie wydobywala sie z ust przy kazdym oddechu.

Scott podszedl do jednego z zamarznietych i pokrytych szronem cylindrow umieszczonych w glebokiej niszy. Wlozyl lufe karabinu w zatrzask utrzymujacy cylinder na miejscu i odblokowal go. Gdyby zrobil to samo golymi rekami, to bez watpienia w kontakcie z zimnym metalem palce przykleilyby sie, a Scott, odrywajac je, stracilby skore na ich opuszkach. Powoli wyciagnal cylinder, az ukazala sie cala wypukla pokrywa. Pieczecie na pokrywie byly zlamane, a w miejscu gdzie pokrywa byla unoszona, widac bylo trzycalowa szczeline. Pod szczelina panowala ciemnosc.

Scott znowu wykorzystal swoja dubeltowke, wsadzil lufe w szczeline i nacisnal, az lod zgromadzony w zawiasach popekal i odskoczyla do gory pokrywa.

Shania uniosla dlon do ust i zrobila chwiejny krok do tylu. Wilk, ktory stal na tylnych lapach i asystowal Scottowi, natychmiast opadl na wszystkie cztery lapy i wycofal sie. Z kolei Scott nie odczuwal przerazenia, tylko smutek i wspolczucie. Spojrzal do wnetrza lodowatego grobowca i zobaczyl dziewczyne lub mloda kobiete...

Tylko ze skora na jej twarzy miala brazowy kolor. Odwiniete w posmiertnym grymasie usta odslanialy olsniewajaco biale zeby. Jej wlosy splywaly lokami z glowy i ukladaly sie na szczuplych ramionach. Tylko paznokcie ulozonych na zapadnietej piersi dloni mialy ponad piec centymetrow dlugosci, a pod zagietymi szponami widac bylo zaschnieta brazowa krew.

Scott nie mogl wiedziec o tym, ze wlasnie te dziewczyne dotykal jego smiertelny wrog - Mordri Dwa, czyli Simon Salcombe. Salcombe, korzystajac z nekromantycznej mocy dotyku, obudzil cialo dziewczyny, ktora podrapala twarz naukowca, Herr Roberta Steina. Jednak pozbawione energii dotyku cialo powrocilo do poprzedniego stanu.

-Czy to ty, potworze? - zastanawiala sie dziewczyna. - Slyszalam glos cieplego czlowieka, Nekroskopa, ale poznalam takze dotyk kogos zimnego - samego diabla! Czyzby to znowu on przyszedl mnie dreczyc? A moze jest to... Harry Keogh?

Byla przerazona, ale dla Scotta St Johna jej mysli wyrazone w mowie umarlych brzmialy rownie jasno i wyraznie jakzwyczajna mowa. Jego serce i jego cieplo poplynely do niej wraz ze slowami:

-Nie, nie jestem Harrym Keoghiem, o ktorym slyszalas. - Specjalnie mowil glosno, zeby takze i Shania mogla go slyszec. - Ale Harry jest, a moze raczej byl, moim przyjacielem. - Jak to wyjasnic? Jak wytlumaczyc, ze czasteczka Harry'ego, a moze nawet duza jego czesc, stala sie teraz jego fragmentem? Ale mowa umarlych potrafi przekazac znacznie wiecej niz same slowa, a teraz nawet mysli Scotta byly mowa umarlych.

-Achhh! - powiedziala zmarla dziewczyna. - Teraz to czuje! Twoje cieplo! Twoje zycie, oddech, cieplo!

-Opowiedz mi o sobie - poprosil Scott. - O wszystkich ludziach tutaj. Ale tak szybko, jak tylko to mozliwe, poniewaz mamy razem z przyjaciolmi wazne sprawy do zalatwienia.

Rozpoznajac natychmiast powage sytuacji, jej mysli poplynely szybkim strumieniem i bylo to bardzo podobne do transferu mysli Shingow.

-Musze zaczac od tego, ze juz na samym poczatku nas oszukano i obrabowano. Jesli chodzi o zamrozenie, to szanse powrotu byly bardzo nikle, ale my w nie wierzylismy. Od tego czasu bardzo wielu z nas dreczono, torturowano i zredukowano do tego, co miales okazje sam zobaczyc. Teraz nie mamy juz zadnych szans, poniewaz wylaczono system, ktory utrzymywal nas w stanie glebokiego zamrozenia, a dokladniej zawieszenia. Generatory, ktore dostarczaly energii do urzadzen zamrazajacych, przesylaja teraz energie gdzie indziej. Do czegos monstrualnego!

-Ale skad wiesz o tym wszystkim? Lezysz tutaj, jestes oddalona od zywych i...

-...martwych?

-Tak.

-Przeciez jestes Nekroskopem. Musisz zatem wiedziec, ze rozmawiamy ze soba. W koncu ktos taki jak ty pokazal nam, jak mamy to robic.

-Ale ja nim nie jestem. Nie jestem taki sam. To dla mnie raczej nowosc. Dopiero jestem na drodze dosyc powolnego przypominania sobie, jak to jest.

-I tak opowiem o wszystkim. Kiedy pierwsi z nas pojawili sie w tym miejscu, zostali zawieszeni w tych cylindrach. Bylismy co prawda martwi, ale nasze ciala nie rozkladaly sie. Jesli ktores z nas podleglo jednak rozkladowi, wowczas pocieszali nas zmarli z cmentarza w Idossoli. Kiedy jeszcze wiecej z nas pograzylo sie w rozkladzie, pocieszali nas ci, ktorych juz wczesniej spotkal taki sam los. Jednak niektorzy z nas, miedzy innymi ja, nadal pozostawali w stanie zawieszenia, nie bylam zywa, ale mialam szanse na zycie, gdyby dostatecznie rozwinela sie nauka i umiejetnosc rozmrazania oraz leczenia... Ale to wowczas wlasnie przybyly tutaj te potwory.

W miare jak ich prace nabieraly coraz wiekszego rozmachu i tempa, potrzebowali coraz wiecej energii i energia z generatorow zostala dostosowana do ich potrzeb. Co oznaczalo, ze my...

-Ze musialas umrzec - podpowiedzial Scott.

-Ale nie to bylo najgorsze... Te straszliwe stwory posiadaja wladze nad cialami. Nawet nad trupami, jesli oczywiscie nie zamienily sie one w proch. Ich dotyk, dotyk, ktory moze dawac zycie, o wiele czesciej przynosi smierc i koszmarne mutacje. Oni wykorzystywali ten niesamowity dotyk przeciwko nam i bawili sie nami tak, jak oblakane dzieci bawia sie swoimi lalkami!

Ja zostalam na przyklad wezwana i moje pluca wypelnily sie powietrzem. Nawet jednego z nich ranilam paznokciami.

-Pokazesz mi, co zobaczylas, kiedy obudzily cie te kreatury? Jesli mam z nimi walczyc, to chcialbym wiedziec, jak wygladaja.

-Chcesz je zniszczyc? Sprobuje ci pokazac, co widzialam...

Scottowi wydawalo sie, ze patrzy jej martwymi oczyma, choc przeciez od dawna ich juz nie miala... Kiedy zmarla koncentrowala sie na wspomnieniach, ich obraz stawal sie coraz wyrazniejszy. Najblizsza z widzianych twarzy byla rownie normalna i ludzka jak tysiace widzianych w zyciu twarzy. To z pewnoscia nie byl zaden z Mordrich. Z tylu i nieco za twarza Herr Roberta Steina, bo to byl on, byla jednak jeszcze jedna twarz, ktora stawala sie wyrazniejsza i ktora Scott natychmiast rozpoznal.

-To on! - syknal Scott.

Czarnych jak kamyki oczu Simona Salcombe'a nie mozna bylo pomylic z niczym innym. Mial tak samo zapadniete policzki, blada, woskowa twarz i dluga, kopulowata czaszke. Jednak grymas ukazujacy male, rybie zabki byl czyms nowym. Gdyby komukolwiek pokazac ten obraz, to bez watpienia kazdy rozpoznalby oznaki szalenstwa na tej twarzy.

-Chyba skrzywdzilam niewlasciwa osobe - powiedziala dziewczyna.

-To nie byla twoja wina - powiedzial Scott. - To, co on zrobil temu mezczyznie, bylo zaplanowane. Widzialem to w jego oczach.

-To twoj nieprzyjaciel, prawda?

-Jeden z nich - przytaknal Scott - a z mojego punktu widzenia najgorszy z nich. Zamierzam go zabic. Potem... no coz, cala Trojka Mordrich musi umrzec...

-Scott - powiedziala dziewczyna, odczytujac imie z jego umyslu - pozwol, ze ci pomozemy. Mordri potraktowali wielu z nas jak kukly. Chcielibysmy, zeby sami zatanczyli tak, jak im zagramy.

-Pozwol, ze ci pomozemy! - Okrzyki Ogromnej Wiekszosci byly niczym wiatr wiejacy w umysle Scotta, tyle ze ten wiatr wial ze wszystkich stron jednoczesnie. - Potrzebujemy tego tak samo jak ty, Nekroskopie!

-Ale jak mozecie mi pomoc? - zapytal Scott, mimo ze znal juz odpowiedz, co sprawilo, ze krotkie wlosy na karku stanely mu deba. Z wrazenia zrobil krok do tylu.

-Prosze - powiedziala dziewczyna - nie odwracaj sie od nas, Scott! Zgadzamy sie z tym, ze nie jestes Harrym Keoghiem, ale posiadasz moc. Pytasz, jak mozemy ci pomoc? Po prostu popros o pomoc. Wystarczy, ze nas poprosisz.

-Wiec jak... pomozecie? - spytal Scott. Pomozemy! - zaczely naplywac odpowiedzi.

-O tak!

-Oczywiscie, ze tak!

-Ale pozwolcie, ze najpierw ja wam pomoge - powiedzial.

Przechodzac wzdluz lodowego tunelu, owinal dlonie w rekawy kurtki i wyciagnal kriogeniczne cylindry z niszy. Korzystajac z luty strzelby, odpieczetowal nieliczne zamkniecia, ktore pozostaly nienaruszone.

-Wystarczy! - zawolali zmarli, widzac, co robi. - Zrobiles juz wystarczajaco duzo. Teraz sami sobie poradzimy.

Slyszac, jak z metalicznym trzaskiem zaczynaja kolejno odskakiwac pokrywy cylindrow, Scott wrocil do Shanii, ktora pobladla, i do wilka, ktory podkulil ogon i polozyl po sobie uszy.

-Nie bojcie sie - zwrocil sie do nich Scott, jeszcze niecalkiem swoim glosem. - Jestesmy wsrod przyjaciol.

-Przyjaciol? - spytala Shania z lekkim drzeniem w glosie, spowodowanym kolejnym trzasnieciem odskakujacej pokrywy i zgrzytem kosci opuszczajacego ja "lokatora". - Powiedzmy... Ale juz czas, zebysmy ruszyli dalej.

-A co z twoim Khiffem? - glos Scotta brzmial juz naturalniej. - Nawet tutaj bedziemy potrzebowac twojego lokalizatora. Wiem tez, ze Khiff korzysta z jego energii, wiec...

-Wiem - powiedziala Shania, patrzac w glab lodowego tunelu, gdzie zmarli, a dokladniej mowiac, mumie, pomagali swoim kolegom wydostac sie z metalowych cylindrow. - Pozwol, ze spytam.

-Moj Khiffie... - zaczela.

-Wiem, moja Shaniu - padla niezwlocznie odpowiedz. - Moja odpowiedz brzmi: tak. Mozesz skorzystac z lokalizatora.

-Alez Khiffie!... Wiem, ze moc musi byc bliska wyczerpaniu! - zaprotestowala. - Wiem takze, ze bez niej nie mozesz istniec!

-Wystarczy mi minimalna dawka. Nie przejmuj sie mna... Jednak Shania targaly watpliwosci. Nie miala pewnosci, czyjej Khiff powiedzial cala prawde, czy tez w dobrej wierze jej nie oklamal.

-Boje sie o Khiffa! - zwrocila sie do Scotta. - Boje sie, ze on moze zdecydowac sie na poswiecenie. Ale czy jest to konieczne? Co powiesz na Kontinuum Mobiusa?

Scott z zalem pokrecil glowa.

-W szkole nie umialem rozwiazac nawet najprostszych rownan, nie wspominajac nawet o ulamkach czyjeszcze trudniejszych obliczeniach. Jesli chodzi o liczby Harry'ego, to musialbym posiadac fotograficzna pamiec, zeby zapamietac chocby polowe z tego, co widzialem.

-Ja mam taka pamiec - odezwal sie Khiff Shanii. - Jednak w tym wypadku nie mam pewnosci co do mej pamieci.

-Alez jestem glupia - powiedziala Shania. - Moj Khiff byl przeciez razem z toba ze mna, z nami... gdy Harry Keogh pokazywal ci, jak sie poruszac w Kontinuum Mobiusa! - Moj Khiffie, dlaczego nie powiedziales o tym wczesniej? To moze byc nasze zbawienie!

-Niestety, moja Shaniu, to moze byc takze zaglada.

-Jak to mozliwe?

-Sprobuje ci to wyjasnic - odpowiedzial Khiff. - Czas pedzi i moze mi zabraknac odpowiednich slow... Liczby Nekroskopa... nie wiem, czy nawet on je rozumie. Wie, kiedy zatrzymac ich bieg, dzieki czemu powstaja drzwi. Jednak ja wyczulem inne, wlasciwie wielka liczbe drzwi, ktore gina w labiryncie liczb. Byly tam drzwi do kazdego miejsca i czasu. Za niektorymi z tych drzwi wyczuwalem zrodla grawitacji. Za innymi znajdowaly sie zdarzenia nieodwracalne, stamtad nie bylo powrotu. Gdybym sie pomylil, to moglbym zabrac was w odleglaprzeszlosc tego swiata albo w przyszlosc, gdzie wyparowala juz atmosfera, albo tez do zrodla grawitacji, ktore zredukowaloby was do atomow. Nigdy nie podjalbym takiego ryzyka.

Shania zdenerwowala sie.

-A wiec wolisz ryzykowac wlasnym zyciem!? Wiem, ze w lokalizatorze nie ma energii!

-Nie do konca. W tym miejscu odleglosci sa bardzo niewielkie i nie potrzeba tak wiele energii. Mozemy skorzystac z lokalizatora, bo jego energia nie zostala jeszcze wyczerpana.

-Ale po kolejnym skoku zostanie calkowicie zuzyta... i co wowczas bedzie z toba? - Nie czekajac na odpowiedz Khiffa, odwrocila sie do Scotta i z niema prosba w oczach powiedziala: - Scott, musimy sprobowac skorzystac z Kontinuum Mobiusa!

Scott zerknal na zegarek i powiedzial:

-Cokolwiek zrobimy, musimy to zrobic natychmiast! Zostaly nam co najwyzej trzydziesci trzy minuty. Niech to szlag - dodal - znowu ta przekleta liczba!

-Och! - zawolala Shania i pociagnela Scotta za soba, usuwajac go z drogi, po ktorej szybkim strumieniem suneli zmarli. Ich sztywne, zgrzytajace stawy i ciala byly ozdobione krysztalami przypominajacymi brylanty. Jedynie martwa dziewczyna przystanela na chwile, aby po raz ostatni przemowic do Scotta:

-Cokolwiek sie stanie, pamietaj ze zmarli ze Schloss Zonigen nigdy ci tego nie zapomna... Sprobujemy jak najlepiej pomoc.

Scott popatrzyl na nia, na jej zniszczone cialo, konczyny przypominajace galazki, na wyschniete oczy i jednoczesnie wiedzial, w jaki sposob sama siebie postrzega: jako urocza mloda kobiete o slicznym usmiechu i pieknych wlosach. To ze umarla tak mlodo, bylo samo w sobie straszne, ale zadawanie tortur po smierci budzilo prawdziwe przerazenie!

-Tak - odpowiedzial Scott. - Nigdy cie nie zapomne. Mozesz mi wierzyc, ze my takze zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Zmarli pomaszerowali swoja droga...

-Co robimy? - spytala Shania, ktora uznala racje Khiffa i pogodzila sie juz, ze po raz ostatni beda musieli skorzystac z lokalizatora.

Scott poprawil sobie na szyi pasek od miotacza ognia, sprawdzil, czy obie lufy dubeltowki sa zaladowane, po czym odpowiedzial:

-Musimy sie dostac do tej wielkiej jaskini, gdzie stoi maszyna. Ale bezposredni skok w to miejsce jest zbyt niebezpieczny. Nie mozemy sie tam pojawic, nie wiedzac, co nas czeka. Czy znasz wspolrzedne bocznych tuneli, zwlaszcza tych, w ktorych sa zamknieci zakladnicy Mordrich? - To akurat nie bylo zbyt madre pytanie, bo nie bylo juz czasu.

-Znam wspolrzedne tak samo jak ty. Rowniez moj Khiff je zna.

-To dobrze. W takim razie ruszamy do bocznego tunelu. Scott wzial wilka na rece i po chwili byli juz na miejscu...Jedyny czlowiek, ktory byl swiadom ich przybycia do tunelu z uwiezionymi ludzmi, byl takze krancowo przerazony Pierwsza rzecza, ktora pojawila sie w jego umysle, bylo przekonanie, ze Scott i Shania to kolejni Mordri, ktorych nigdy wczesniej nie widzial. Ci Mordri musieli wiedziec, czego sie wlasnie dopuscil, i przybyli w to miejsce specjalnie po to, aby go ukarac. Ale co do psa czy wilka, czy co to bylo...

Scott wybral to miejsce, poniewaz wiedzial, ze w labiryntach Schloss Zonigen ten tunel wraz z przylegajacymi polaczeniami - jaskiniami i wnekami - jest stosunkowo wolny od obecnosci perwersyjnych straznikow i poplecznikow Mordrich. W tym miejscu nie dostarczano nagrod uprzywilejowanej kascie Schloss Zonigen. Dlatego Scott domyslal sie, ze to miejsce bedzie raczej opuszczone i stanie sie dogodnym punktem, z ktorego bedzie mozna przypuscic atak na znajdujaca sie w poblizu glowna jaskinie, statek Mordrich oraz na sama Trojke.

Dyrektor Gunter Ganzer znajdowal sie w tym opuszczonym miejscu z jeszcze jedna osoba, ktora niedawno przestala byc zywa, oddychajaca swinia noszaca nazwisko Hauser. Poplecznik i zaufany Mordrich, Erik Hauser, byl trupem i w chwili gdy Trojka Scotta pojawila sie w korytarzu, Ganzer ciagnal za soba korpulentne cialo ze zmiazdzona czaszka, chcac schowac je w jednym z nieoswietlonych zakretow tunelu.

Scott dostrzegl Ganzera na chwile przed tym, jak Ganzer zobaczyl Scotta. Stal przed nim calkiem normalny mezczyzna, ktorego cecha szczegolna byla wykrecona do tylu lewa stopa w czarnym bucie. Mezczyzna mial niecale 180 cm wzrostu, okragla spocona twarz, drzace usta i jak na to miejsce byl zbyt schludnie ubrany. Jego ubior kontrastowal z wyraznym poczuciem winy i strachem malujacym sie na twarzy oraz lezacym u jego stop duzym i plaskim kluczem francuskim, czesciowo pokrytym czerwona wilgotna mazia i z przyklejona do niego kepka czarnych wlosow.

-Nein! Bitte, nein! - krzyknal glosno Ganzer i upadl na kolana. Jednoczesnie zmruzyl oczy i Scott zauwazyl, jak siega reka po pistolet znajdujacy sie w kaburze przyczepionej do paska ofiary.

Scott zrobil krok do przodu i kopnal Ganzera w reke, wytracajac mu z niej pistolet. Podal swoja strzelbe Shanii, a sam zlapal za kolnierz Ganzera, postawil go na nogi i juz mial go uderzyc, kiedy Shania zatrzymala jego reke.

-Scott! - powiedziala. - On nie jest jednym z ludzi Mordrich. - Zajrzala do umyslu Ganzera i znalazla tam jedynie strach, a takze resztki niedawnej wscieklosci...

Ganzer cofnal sie i oparl o sciane. Jego spojrzenie spoczelo na Scotcie, potem na Shanii, a w koncu na szczerzacym kly wilku i znowu na twarzy Scotta. Jego zdziwione oczy przygladaly sie umalowanym na czarno twarzom, ciemnym ubraniom oraz broni.

-Co...? Jestescie z Anglii?

Scott odwzajemnil spojrzenie, lustrujac przy okazji martwe cialo Erika Hausera. Przez kilka sekund docierala do niego mowa umarlych. Mezczyzna nie wiedzial, gdzie sie znalazl i glosno wyrazal swoje zdumienie, gdyz zupelnie niespodziewanie spotkal sie z zimnymi i nieprzeniknionymi ciemnosciami.

-Zabiles go? - spytal Scott tonem stwierdzajacym raczej fakt niz pytajacym.

-Ale... ale nie chcialem! - Ganzer zaczal piszczec i niebezpiecznie podnosic ton glosu.

-Cicho! - warknal Scott, po czym dodal: - Nie oklamuj mnie! Nie obchodzi mnie to, ze go zabiles, przynajmniej jesli byl jednym z nich.

-O tak, byl! - powiedzial Ganzer, zaczynajac kontrolowac drzenie i ochryply ciezki oddech. - Zdecydowanie! Ferftuchte Schweinhund!

-Po angielsku, jesli mozesz - upomnial go Scott. Nie mialo to jednak wiekszego znaczenia, poniewaz caly czas przeswietlal rozmowce telepatycznie. Potrafil wylaczac te zdolnosc, ale w tej sytuacji o wiele lepiej bylo skanowac najblizsze otoczenie, aby nie dac sie zaskoczyc. - Dlaczego go zabiles?

-Za moja biedna zone, za siebie i za wszystko, czego nie moglem juz dluzej znosic! Przychodzil tutaj do mojej zony, zeby byc z nia do tej celi. Opowiadal mi, co jej bedzie robic, co juz zrobil i to nie raz! To Erik Hauser, tak zwany poplecznik. Ze wszystkich zbirow Mordrich ten byl najgorszy. Wiedzialem, ze i tak jest juz po mnie, wiec poszedlem za nim. Kiedy zajal sie otwieraniem celi mojej zony, nie wytrzymalem, podszedlem od tylu i... i...

-Tak, wiem - powiedzial Scott. - Uspokoj sie, wez ten pistolet i wyjasnij, dlaczego twoim zdaniem i tak jest juz po tobie.

-Dokladnie to, co powiedzialem - zaczal wyjasniac Ganzer. W tym samym czasie Shania podeszla do drzwi celi, zeby je otworzyc. - Cala Trojka Mordrich to szalency, ale jednemu z nich, Guylerowi Schweitzerowi, odbilo najbardziej! Niecale pol godziny temu powiedzial mi, ze kiedy ich statek odleci, caly kompleks Schloss Zonigen zostanie zniszczony i zgina wszyscy, ktorzy sie tu znajduja! I ja mu wierze! Tak wiec nie mam nic do stracenia.

-Co do tego, na pewno mozesz mu wierzyc - odpowiedzial Scott. - Ale teraz nie mamy czasu do stracenia.

Kiedy to mowil, dotarl do ich uszu zduszony okrzyk... ale czego? Ulgi? Niedowierzania? Zza otwartych drzwi celi dotarl watly glos:

-Gunter? Moj Gunter? Czy to ciebie slysze? Juz ide, Gunter, juz ide! - Slowa byly wypowiadane po niemiecku, ale dla Scotta nie mialo to znaczenia.

-Co...? - ze zdumieniem odpowiedzial Ganzer. - Moja Hannelore? To ona mowi? Porusza sie? Moze mowic i... i...

Z celi wyszla Shania. Wygladala na zupelnie zszokowana. Nie mogla uwierzyc, ze jakikolwiek przedstawiciel jej rasy moglby nawet pomyslec o tak potwornej transmutacji, jakiej zostala poddana zona Ganzera. A do wszystkiego wystarczyl dotyk, dotyk Mordrich, ktory kiedys potrafil uzdrawiac, ale zamienil siew okaleczajacy mutacyjny dotyk szalenstwa. Lecz Shania rowniez byla Shingiem, a jej dotyk nie ulegl degeneracji. Co uleglo mutacji, rownie latwo moglo zostac przywrocone do pierwotnego stanu.

Niedlugo po tym jak Shania weszla do celi, swiatla w tunelu zaczely migotac i sypac iskry. Scott wiedzial, co oznacza efekt przypominajacy dzialanie stroboskopu. Za Shania wylonila sie z celi kobieca postac. Znieruchomialy Ganzer nawet nie smial dopuscic do siebie nadziei i ze strachem patrzyl na kobiete, ktora w miare jak blyski swiatel uspokajaly sie, ukazywala sie w swojej prawdziwej formie.

Ze zdlawionym okrzykiem Ganzer rzucil sie do przodu.

Kiedy niedawno widzial ja po raz ostatni, jego zona byla gumiasta osmiornica z dolna polowa ciala, ktora pozostawiono kobieca. Ale tym razem byla to Hannelore, taka, jaka ja zapamietal, jaka byla, jego najdrozsza zona! Tylko jej wlosy sie zmienily. Orzechowe, blyszczace loki zostaly zastapione przedwczesna siwizna. Ale czegoz innego mozna bylo oczekiwac? To zreszta nie mialo najmniejszego znaczenia.

Naga od pasa w gore, majaca na sobie jedynie podarta spodnice, Hannelore rzucila sie w ramiona Guntera.

-Szybko dochodzi do siebie - odezwala sie telepatycznie Shania. - Moj Khiff pomogl jej z... potwornymi problemami psychologicznymi. Ona wie, co robimy i co nam jeszcze pozostalo do zrobienia.

Ganzer nie byl w stanie nic powiedziec. Lzy splywaly mu po policzkach. Zdjal plaszcz, okryl nim zone i przytulil mocno. Po chwili odepchnela go, mowiac:

-Gunter, musimy pomoc uwolnic innych... Wszystkich!

Nie mowiac ani slowa wiecej, podeszla troche niepewnym krokiem do najblizszej celi i zaczela wysuwac zamykajacy ja skobel.

Ganzer ruszyl za nia, ale zatrzymala go Shania, ktora dotknela go. Natychmiast przewrocil sie na ziemie, a jego lewa noga zaczela wic sie jak waz.

-Ach... Achhh! - wrzasnal Ganzer, intensywnie masujac noge. Po chwili bol minal i obie stopy skierowane byly do przodu.

Wstal i z niedowierzaniem patrzyl to na stopy, to na Shanie.

-Przeciez, przeciez... jestes jedna z nich!

-Nie, nie jest - wyjasnil Scott. - Jest jedna z nas. Ruszaj sie i pomoz nam uwolnic te reszte ludzi. Przyprowadz ich do Shanii. Jesli mozna im pomoc, to Shania to zrobi. Tylko szybko, bo nie mamy zbyt wiele czasu.

-Moze nawet jeszcze mniej, niz myslisz, Scott. Prawdopodobnie mamy nie wiecej niz dwadziescia dwie minuty. Powiedzmy, zezostalo nam dwadziescia minut... - telepatycznie zauwazyla Shania.Zeby uwolnic wszystkich wiezniow, potrzebowali tylko kilku minut, ktore i tak wydawaly sie godzinami. Kobiety i mezczyzni dzieki dotykowi Shanii wracali do normalnego ksztaltu. Khiff pomagal usunac z ich pamieci najgorsze ze wspomnien. Po chwili w korytarzu zrobilo sie tloczno.

Wlasnie wowczas zza zakretu od strony glownej jaskini wynurzyl sie uzbrojony straznik.

Shania i Scott byli tak bardzo zajeci wiezniami, ze go nie zauwazyli. Na szczescie wilk nie dal sie calkowicie zaskoczyc. Nie byl tak szybki jak zwykle i tlumaczyl to zamieszaniem, a przede wszystkim cala masa silnych zapachow wydobywajacych sie z poszczegolnych cel i od niemytych cial, ktore podlegaly wtornej metamorfozie. No coz, nawet wilk ma jakies ograniczenia.

Jednak mimo to czuly nos i wrazliwe uszy wychwycily informacje o tym, ze ktos sie zbliza. Nie tracac czasu na zaalarmowanie Scotta i Shanii, podbiegl do zakretu i ukryl sie w niszy wyzlobionej w scianie.

Dopiero wowczas ostrzegl reszte Trojki:

-Scott, Shania! Ktos sie zbliza!

Posrodku tlumu bylych wiezniow para mscicieli uslyszala wolanie wilka i zaczela torowac sobie droge. Ale po chwili staneli w miejscu, widzac straznika, ktory rowniez zatrzymal sie na ich widok. Jednak tym razem wykorzystali telepatie w pelni i skupili sie na strazniku.

Niech to szlag, miala racje! - pomyslal. - Ta pokrecona dziwka miala calkowita racje, sadzac, ze cos sie tutaj dzieje. Cokolwiek to jest, zaraz to zalatwie! - W jego umysle pojawil sie obraz Gelki Mordri, Mordri Jeden, kiedy widzial ja ostatnio: wsciekla kreatura chuda jak patyczak, z rozwianymi wlosami, klapiaca szczeka gestykulujaca szponiastymi rekami... Tak wygladala Gelka Mordri, kiedy przed minuta odeslala go z glownej jaskini tuz po tym, jak wyczula obecnosc energii podobnych do mocy Shingow.

Scott znowu byl w ruchu. Wyciagnal bron, przebijajac sie na czolo tlumu. Straznik zauwazyl Scotta, oczy zwezily mu sie w waskie szparki. Podniosl lufe do gory, myslac: Kimkolwiek jestes, spierdalaj do piachu! A jesli chodzi o reszte, to tez mozecie lyknac troche olowiu!

Nacisnal spust... ale chwile za pozno.

Wilk odczytal jego intencje i wyskoczyl z ukrycia, uderzajac go w ramie i zaciskajac szczeki na szyi straznika, tuz ponizej lewego ucha. Zszokowany i obezwladniony bolem straznik podniosl rece do gory, stracil rownowage, a jego bron oddala serie, siejac kulami po skalnym suficie i sypiac na dol kurz i kamyki.

Wgryzajac sie gleboko w cialo, wilk uslyszal rozkaz swojej Jedynki:

-Wilku, wynos sie stamtad!

Wiedzac, co zamierza Scott, wilk puscil mezczyzne i opadl na posadzke. Scott wystrzelil z dubeltowki, jeszcze zanim straznik zdolal powstac. Strzal z bezposredniej odleglosci trafil w lewa gorna czesc klatki piersiowej, zmiazdzyl obojczyk, oderwal pol gardla i odrzucil cialo straznika do tylu. Jego bron wyleciala w powietrze, a martwe cialo opadlo na posadzke.

-Co to? Co sie stalo? - zapytal martwy mezczyzna. Ale Nekroskop Scott St John po prostu go zignorowal. Zrobil krok naprzod, podniosl bron martwego straznika i wreczyl ja jednemu z bylych wiezniow.

-Teraz wszystko sie zacznie - powiedziala Shania, podbiegajac do Scotta i chwytajac go za ramie. - W jaskini ze statkiem na pewno uslyszano strzaly i na pewno przybiegna tutaj inni straznicy. Bedzie ich o wiele wiecej od nas!

-Przez chwile tak - zgodzil sie z nia Scott. - Ale miejmy nadzieje, ze tylko przez chwile. Co do cholery dzieje sie z Wydzialem E?

Scott zlamal dubeltowke, zeby ja ponownie zaladowac. Zanim ktokolwiek zdazyl sie zastanowic, co robic dalej, pojawilo sie nagle zawirowanie powietrza, ktore zakrecilo niebieskim dymem pochodzacym z niedawnego wystrzalu. Zupelnie znikad pojawily sie trzy postacie, poczatkowo zamazane i niewyrazne. Dwoch uzbrojonych straznikow stalo po prawej i po lewej stronie postaci w srodku, ktora byla... szalona przywodczyni Trojki Mordrich - sama Gelka Mordri!

-Achhh! Shania Dwa! - odezwala sie Gelka, a jej piszczacy glos byl rownie bolesny dla uszu jak pisk kredy piszacej po tablicy. - Wiec mialam racje. To ty sprawiasz mi przykrosc. - Sunela w kieranku Shanii z glowa z tylu i nieprawdopodobnie dlugimi rekoma z przodu. - Koniec z tym, Shania, nie pomoze ci nawet uzdrawiajacy dotyk Shingow.Nieublaganie szla do przodu i usmiechala sie, a raczej zlosliwy grymas ozdabial jej twarz. Wyciagala rece po Shanie i jednoczesnie rzucala rozkazujace spojrzenia w kierunku swojej obstawy.

Straznicy natychmiast otworzyli ogien...

Dwanascie minut wczesniej:

Ben Trask i ludzie z jego oddzialu wylaczyli swiatla i zatrzymali samochody przed ostatnim zakretem na drodze dojazdowej do parkingu, ktory nalezal do Schloss Zonigen. Chwile wczesniej na sekunde lub dwie zatrzymali sie na wprost budynku, majac mozliwosc obejrzenia go. Technicy obserwowali podjazd do glownego wejscia oraz parking. Pomimo wygaszonych reflektorow swiatla na fasadzie, wiezyczkach i recepcji, znajdujacej sie zaraz za wielkimi szklanymi drzwiami wejsciowymi, sprawialy, ze bylo wystarczajaco jasno, zeby widziec... co oznaczalo, ze oni rowniez byli widziani.

Kiedy samochody ruszyly, na balkonach natychmiast rozblysly reflektory, a ich snopy zaczely sie krzyzowac i przeszukiwac teren. Po chwili zabrzmialy serie z broni automatycznej. Technicy szybko schowali samochody za stojacymi na parkingu ciezarowkami. Grad kul zaczal z trzaskiem odbijac sie od metalowych czesci pojazdow.

-Niech to szlag! - zaklal Trask skurczony na siedzeniu pierwszego samochodu. - Czy St John nie mial sie nimi zajac?

-Pewno mial - zauwazyl technik McGrath. - Ale jesli my mamy tutaj klopoty, to co dopiero on tam w srodku? Nie wiadomo, z kim maja teraz do czynienia Scott, jego kobieta i ten szary, sprytny zwierzak.

-Opuscic samochod - rzucil Trask. - Chowac sie za ciezarowkami. Jakby ktos sie zblizal, to strzelac bez ostrzezenia. I modlcie sie, zeby ktoremus z tych strzelcow nie przyszlo do glowy celowac w cysterne! - Nastepnie odwrocil sie do Paula Garveya. - Paul, mozesz dotrzec do Millie? Przekaz jej to samo: wysiadac z samochodu i kryc sie. Nie chcialbym, zeby cos sie stalo temu dziecku. Ani nikomu z naszej ekipy.

-Zalatwione - powiedzial Garvey, otwierajac drzwi. - Ciekawe, ze ona tez pomyslala o tym, czy ty dobrze sie czujesz...

Kiedy Paul wysiadal, Trask zadal jeszcze pytanie:

-A co z toba? Dobrze sie czujesz?

-Doskonale - odparl telepata. Jego ochryply glos zdradzil Traskowi klamstwo. Kiedy jednak dodal: - Znowu jak za starych dobrych czasow. - Trask wiedzial, ze faktycznie dobrze sie czuje.

Osmiu agentow brodzilo we mgle otulajacej ich nogi, kryjac sie przed fruwajacymi i rykoszetujacymi kulami.

-Hej, panowie technicy! - zawolal Trask. - Nasza bron, wlacznie z tym szwajcarskim sprzetem, jest za slaba na odleglosc ponad trzydziestu metrow. Za malo celna. Ale co sadzicie o kuszach? Mysle o tych reflektorach... Prawdopodobnie niewiele to pomoze, ale mozliwe, ze ich snajperzy zaczna sie troche bac i nie beda juz tacy pewni siebie na tych balkonach.

Trask nawet nie zdazyl skonczyc, kiedy dwie sylwetki ruszyly zajac pozycje. Jedna z przodu ciezarowki, a druga z tylu. Niecale dziesiec sekund pozniej rozlegl sie swist wypuszczanego z kuszy beltu, a potem rozpryslo sie szklo i reflektor przestal swiecic. Ludzie z Wydzialu E uslyszeli okrzyki zdumienia i wscieklosci. Chwile potem dobiegl ich strumien wyzwisk, kiedy rozprysly sie soczewki drugiego reflektora.

Jednak tym razem przeklenstwa nie ustaly, ale zamienily sie w serie wystraszonego pojekiwania, a w koncu poteznego histerycznego wrzasku. I chociaz szczek automatycznej broni stal sie glosniejszy i przybral rozmiar kanonady, to jednak nie byl skierowany w strone Traska i jego ludzi.

Garvey, Chung i Trask dolaczyli do McGratha, ktory przykucnal przed zaparkowanymi ciezarowkami. Kusza Szkota zwisala luzno z jego reki, a on sam wpatrywal sie z niedowierzaniem w balkony usytuowane nad wejsciem do kompleksu jaskin. To w tym miejscu zainstalowano reflektory. Tylko ze ludzie, ktorzy kierowali tymi reflektorami oraz wielu innych, ktorzy siali kule tam, gdzie padalo swiatlo...

...znikneli w tajemniczy i niezrozumialy sposob, a ostatni z nich wlasnie spadal w dol i potwornie krzyczal. Na balkonie zebrala sie grupa dziwacznych milczacych postaci w lachmanach. Wszyscy zamiast oczu mieli glebokie dziury, a ich biale zeby wystawaly z koscistych zuchw, ich twarze zas... tylko czesciowo byly pokryte skora!

I chociaz Trask dobrze wiedzial, na co patrzy, to nie mogl powstrzymac drzenia nog, kiedy odszedl od ciezarowki, zeby lepiej sie wszystkiemu przyjrzec. Oni zobaczyli go oczami, ktore nic mogly widziec. I machali do niego rekami, na ktorych w wielu miejscach brakowalo skory, gdzie widac bylo zmumifikowane miesnie, a czasem same kosci. Wykonywali przywolujace gesty do Traska i jego zespolu.

Garvey, ktory stal za Traskiem i polozyl mu dlon na ramieniu, stwierdzil po prostu:

-A nie mowilem? Stare, dobre czasy, prawda, szefie?

-Prawda - odrzekl Trask, czujac, jak cierpnie mu skora.

-No to juz wiecie, kim jest Scott St John - zauwazyl David Chung. - Nie pomylilem sie mowiac, ze to nowy Nekroskop...

Ben Trask nie byl w stanie wyobrazic sobie tego, co dzialo sie wlasnie w recepcji Schloss Zonigen. A byl to horror przeplatajacy sie z kompletnym szalenstwem. Trask wiedzial, skad zmarli przybyli oraz w jaki sposob i przez kogo zostali przywolani do pseudozycia. Wiedzial o tym zarowno Trask, jak i wszyscy ludzie z Wydzialu E. Ale jesli jednak chodzilo o obroncow kompleksu Schloss Zonigen...

Musieli zmierzyc sie z nieboszczykami, ktorzy nie podlegli jeszcze calkowitemu rozkladowi. Niektorzy z nich mieli powaznie uszkodzone ciala, co bylo skutkiem wadliwie funkcjonujacych urzadzen zamrazajacych. Inni w zylach i organach wewnetrznych mieli lod, ktory z trzaskiem pekal pod wplywem ruchu, rozrywajac i rozrzucajac na zewnatrz trupie wnetrznosci. Msciwe upiorne postacie sunely niepowstrzymanie do przodu, byly niewrazliwe na kule penetrujace ich ciala i zapiekle bezwzgledne... Kilku nieboszczykow stalo teraz na balkonach Schloss Zonigen i machalo przywolujaco do ludzi na dole rekoma, z ktorych pod wplywem ruchu odpadaly kawalki zamrozonego miesa...

Wnetrze skalnej turni wypelnione bylo echem odglosow strzelaniny i powoli cichnacych okrzykow. Kiedy srebrna poswiata zaczela przebijac sie ponad szczytami na wschodzie, mysli Traska oderwaly sie od makabrycznej scenerii i wrocily do biezacej sytuacji. Bitwa wygladala na wygrana ale cala wojna jeszcze nie. A czas plynal nieublaganie.

Trask odwrocil sie do swoich ludzi i wydal rozkaz:

-Do samochodow, natychmiast! Jan, widzisz, co sie dzieje?

-Tak jest! - odpowiedzial Traskowi piskliwy glos prekognity. - Dobry Boze, widze!

-Wskakujcie do samochodu! - wrzasnal Trask. - Rozwalamy drzwi!

Z chwila gdy umilkl ogien obroncow, nic juz nie bylo w stanie powstrzymac samochodow, ktore wyjechaly z ukrycia, przyspieszyly i jeden za drugim skierowaly sie w strone drzwi.

Wraz z eksplozja poskrecanego aluminium, wsrod fruwajacego szkla, samochody rozbily futryny i z roztrzaskanymi drzwiami wjechaly na recepcje.

Samochody zatrzymaly sie i ze srodka wybiegli ludzie Traska. Schyleni polprzymknietymi oczami rozgladali sie w polmroku oswietlanym lampami mrugajacymi jak stroboskopy. Rozbiegli sie, formujac tyraliere i szukajac ewentualnego zagrozenia. Ale w najblizszej odleglosci najwyrazniej nic im nie grozilo.

Za kontuarem recepcji Trask natknal sie na bladego jak smierc mezczyzne o szeroko otwartych ustach i oczach. Trzasl sie na calym ciele i chociaz byl ubrany w szary mundur straznika, to juz nie przedstawial zadnego zagrozenia. Jego pistolet maszynowy lezal przed nim na ladzie, ale straznik nie czynil najmniejszego gestu, ktory moglby swiadczyc o tym, ze chcialby po niego siegnac. To dlatego, ze z obu jego stron stalo dwoch niezywych mezczyzn i czekalo na najmniejszy ruch straznika... ktory w koncu nastapil - straznikowi ugiely sie nogi i mezczyzna osunal sie po scianie z bulgotaniem dobiegajacym gdzies z glebi gardla.

Kiedy swiatla uspokoily sie nieco, Trask i reszta jego ludzi zobaczyli obraz totalnej rzezi. Wszedzie w przeroznych pozach lezaly ciala w szarych mundurach uwalane we krwi. Kroczaca smierc zwrocila bron straznikow przeciw nim samym...

Co do smierci, to czekala w cieniu i wlasnie ruszyla z grzechotem i skrzypieniem kosci do przodu. Dwa rzedy nieboszczykow uformowaly przejscie w glownym korytarzu prowadzacym do centrum Schloss Zonigen i znieruchomialy, stojac naprzeciw Traska oraz jego ludzi. Milczacy i powazni przedstawiali soba nadzwyczaj grozny widok. Niektore ciala byly wyschniete na wiory, inne mokre z resztkami lodu...

Wszyscy podniesli zakurzone i kosciste lub po prostu gnijace ramiona i wskazali Traskowi droge, ktora mial dalej isc.

-Tak, wiem - odrzekl ochryplym glosem. - Dziekuje wam. Nigdy nie uda mi sie wam odwdzieczyc. - Nastepnie, odzyskujac swoj normalny glos, odezwal sie do swoich ludzi: - Idziemy!

W obszernym tunelu na lekkim nasypie ulozono szyny. Na nich staly dwa otwarte wagoniki podobne do wagonow kolejki w wesolym miasteczku. Obok na strazy stalo dwoch nieboszczykow, wzdluz torow zas lezaly ciala kilku straznikow, ktorych skutecznie zatrzymali zmarli.

Trupy odsunely sie, a Trask wraz z reszta oddzialu wsiadl do wagonikow. Technicy zajeli sie uruchamianiem pojazdow. Kiedy wagoniki ruszyly, Goodly spojrzal za siebie i zobaczyl, ze zmarli opadli na podloge i znieruchomieli. Ich misja dobiegla konca.

To samo mialo miejsce w okolicy recepcji. Piata kolumna Nekroskopa Scotta St Johna dolaczyla do Ogromnej Wiekszosci i ponownie osunela sie w chlodne objecia Smierci. Jednak tym razem zmarli czynili to ze spokojem w sercach...

Trzy rzeczy dzialy sie prawie rownoczesnie, gdy Mordri Jeden rozkazala swoim ochroniarzom otworzyc ogien. Po pierwsze: Wilk przykucnal, warknal i skoczyl do gardla Gelki, probujac odciagnac ja od Shanii. Po drugie: Gunter Ganzer, Shania, Scott i byly zakladnik, ktory otrzymal bron, zaczeli niemal rownoczesnie strzelac. Po trzecie: z glownej jaskini, gdzie znajdowala sie maszyna, dalo sie slyszec odglosy wybuchow, krzykow, przeklenstw i strzalow.

A potem... wszystko dzialo sie jak w zwolnionym tempie.

Scott zostal trafiony. Nie czul bolu, a jedynie zdziwienie i niezadowolenie. Cos jak uderzenie ogromnej piesci. Kula przeleciala przez ramie pod obojczykiem, a sila uderzenia przewrocila go na plecy. Kule nie oszczedzily rowniez ludzi po jego prawej i lewej stronie. Wielu z nich zostalo trafionych, niektorzy jeczeli, inni tylko lezeli i zwijali sie z bolu.

Scott upuscil dubeltowke, ale jego palce natrafily na lezacy tuz za nim miotacz ognia. Automatycznie przyciagnal bron do siebie, odnajdujac palcami spusty. Jeden ze spustow uruchamial plomien pilota, a drugi wlaczal oczyszczajacy ogien.

Wszystko dzialo sie bardzo wolno. Niecale trzy metry przed nim znajdowala sie Gelka Mordri.

Przyboczni Gelki lezeli martwi. Rowniez i Gelka zostala trafiona, o czym swiadczylo kilka szerokich dziur w jej kaftanie. Jednak zadna z jej funkcji zyciowych nie zostala uszkodzona i najwyrazniej nie przejmowala sie "niewielkimi" ranami. Byla przeciez Shingiem i mogla sama sie uzdrawiac. Teraz glowna jej troska byl wilk, ktorego ciezar wytracil ja z rownowagi. Jego kly wpily sie gleboko w ramie Gelki, a on sam hustal sie wokol niej jak wahadlo, skrecajac i bujajac sie z kazdym jej ruchem.

Gdzie jest Shania? - pomyslal Scott.

-Tu jestem! - odpowiedziala ze skalnej niszy, do ktorej teleportowala sie natychmiast po oddaniu strzalow z obu luf do jednego z ochroniarzy Gelki. - Skorzystalam z lokalizatora, zeby uciec w bezpieczne miejsce. Wlasciwie zrobil to moj Khiff, a teraz... jego los zostal przypieczetowany. W urzadzeniu nie ma juz energii!

Scott zacisnal zeby i poczul rosnaca wscieklosc, po czym odpowiedzial:

-Jest puste? A bez lokalizatora Khiff umrze? No coz, nie bedzie sam. Ta dziwka Mordri dolaczy do niego!

Jednak Scott nie mogl uzyc miotacza ognia, poniewaz Gelka wlasnie oderwala od siebie wilka i korzystajac z paralizujacej mocy Shingow trzymala go przed soba, zaslaniajac sie nim. Z demonicznego wyrazu jej twarzy oraz ze sposobu, w jaki wibrowaly jej szponiaste palce, Scott odgadl, ze wlasnie zastosowala moc dotyku w stosunku do wilka!

-Ha! - krzyknela Gelka, rzucajac mu w twarz wyjace zwierze. Jednak wyraz jej twarzy radykalnie zmienil sie. Teraz zaczela sie bac. Zobaczyla, jak Scott zapala plomyk pilota na miotaczu ognia i nie czekajac, az nacisnie drugi spust, wydala z siebie oblakanczy dziki wrzask, cofnela sie i uzyla swojego lokalizatora. W miejscu, gdzie jeszcze przed chwila stala Gelka, wirowal jedynie tuman kurzu...

-Moj Khiff! - powiedziala Shania, przeciskajac sie przez zszokowany i przestraszony tlumek ludzi. Przykleknela obok Scotta. - Moj biedny Khiff! Jeszcze przez jakis czas bedzie zyl, ale nie potrwa to dlugo. A co z toba, czy to bardzo powazne zranienie? - Wlozyla szczupla dlon pod kurtke Scotta, a nastepnie wsunela jeden z palcow do dziury w ramieniu!

-Co to...? Cholera! - powiedzial Scott, reagujac na jej dotyk oraz instynktownie odsuwajac sie od niej. Ale bol zaczynal ustepowac, a Scott przypomnial sobie, kim byla Shania i co potrafila robic.

-Zmienione cialo latwo jest naprawic - powiedziala. - Ale powazne uszkodzenia sa trudniejsze. Moge tylko zapoczatkowac proces gojenia i usunac bol. Reszta nalezy juz do twojego ciala. Jestes silny i nic ci nie bedzie... Nigdy bym na to nie pozwolila! - dodala, serdecznie go obejmujac.

-Zobacz, co z innymi - powiedzial Scott, delikatnie uwalniajac sie z jej uscisku i jednoczesnie klekajac. - Zwlaszcza z nim. - Scott mial na mysli Wilka.

Co... co sie ze mna dzieje? - odezwal sie zwiniety w kulke Wilk. - Co to za... za bol, to potworne cierpienie? Nawet na wyspie mojego ojca, gdzie skaleczylem sie, gdzie bylo mi zimno, mokro i glodowalem, nigdy czegos takiego nie zaznalem. Ouuuu! Ouuuu!

Wycie wilka bylo slyszalne zarowno telepatycznie, jak i w tradycyjny sposob i rozdzieralo powietrze. Zwijajac sie w konwulsjach, wygial grzbiet w luk. Ogon mu zesztywnial, az w koncu polozyl sie lapami do gory, zeby docisnac grzbiet do podlogi. Ciemny odbyt wilka zaczal sie szeroko rozwierac, z ktorego powoli zaczynaly wylaniac sie wnetrznosci. Skora pokryta sierscia coraz bardziej odwijala sie na zewnatrz.

Shania kolysala go i glaskala, a siedzacy obok Scott prawie odczuwal obce energie, ktore z siebie wysylala. Juz po chwili wycie wilka ustalo, przekulal sie w ramionach Shanii, a potem znieruchomial. Cialo w okolicy odbytu wrocilo do normy, sam odbyt zamknal sie i zwierze bylo uzdrowione. Teraz Scott wzial wilka na rece.

-Tak jak mowilam - stwierdzila Shania, odwracajac sie do rannej kobiety. - Zmienione cialo latwo naprawic, to co zostalo przeksztalcone zlym dotykiem, uzdrawia leczniczy dotyk. Jezeli chodzi o cialo uszkodzone przez narzedzia, to mozna mu pomoc, ale potrzeba na to czasu. Zadna z tych ran nie jest smiertelna. Ci ludzie wyzdrowieja, tylko musza uwazac na siebie.

-Zostan z nimi - powiedzial Scott. - Niech panie zostana z Shania - odezwal sie do trzech uwolnionych zakladniczek - i opiekuja sie rannymi. Jezeli chodzi o panow... - przerwal na chwile, wstal i podniosl palec do gory. Odglosy walki w glownej jaskini stawaly sie coraz glosniejsze, a do krzykow i nawolywan dolaczyly strzaly z broni palnej. - Tam jestesmy teraz potrzebni - Scott podjal watek. - Bo jesli to nie jest powstanie, to nie wiem, czym innym mozna wytlumaczyc te halasy. Bierzcie bron i ruszajmy. Pamietajcie, ze tutaj nie chodzi wylacznie o nasze zycie, bo tutaj waza sie losy swiata!

Wilk wyrwal sie z objec Scotta i jeszcze dosyc niepewnie stanal na czterech lapach. Nie ogladajac sie za siebie ani nie czekajac na decyzje uwolnionych mezczyzn, Scott wzial w obie rece miotacz ognia i nie przejmujac sie bolem w ramieniu, ruszyl tunelem. Tuz za nim skoczyl wilk, a za nimi...

Z zacietym wyrazem twarzy i determinacja byli zakladnicy popatrzyli po sobie, a potem pozbierali lezaca bron i ruszyli sladem Scotta i Wilka...

W jaskini, gdzie znajdowal sie statek obcych, panowalo totalne zamieszanie i chaos.

Pomiedzy robotnikami rozniosly sie pogloski, ze stojaca posrodku jaskini maszyna jest nie tylko statkiem kosmicznym, ale takze kolosalna bomba. Niektorzy z poplecznikow, na przyklad Gunter Ganzer oraz kilku straznikow, uslyszalo te plotki i bylo przekonanych, ze Mordri ich oklamali. Nie bedzie podzialu zlota pomiedzy slugami, nie bedzie wolnosci dla zakladnikow ani naprawiania szkod cielesnych tym, ktorzy przeszli metamorfoze... Zamiast tego wszystkich spotka smierc oraz destrukcja Ziemi na niespotykana skale!

Informacje te byly emitowane poprzez system naglasniajacy Schloss Zonigen.

To wlasnie mlody elektryk, Hans Niewohner, krzyczal o tym do mikrofonu. Z jego twarzy sciekala krew, poniewaz musial uzyc brzytwy, aby otworzyc swoje zapieczetowane przez Mordrich usta. Rowniez wnetrze jego ust bylo wypelnione krwia, bo musial odciac sobie koniec jezyka, ktory byl na trwale zrosniety z podniebieniem. Myslal, ze najprawdopodobniej umrze z powodu nadmiernego krwawienia, ale mysl o chocby czesciowej zemscie na znienawidzonych Mordrich niosla mu niejakie ukojenie i satysfakcje.

-Walczcie z nimi! - wolal do mikrofonu, chlustajac krwia i zatykajac palcem dziure w policzku, aby dzieki temu moc jeszcze glosniej krzyczec. - Zabijajcie straznikow, poplecznikow i wszystkich, ktorzy nie przylacza sie do was, ale trzymajcie sie z dala od trojki tych potworow! Pamietajcie, ze ich dotyk zabija! Jesli chodzi o statek, ktory pomagalismy zbudowac... musimy znalezc jakis sposob, zeby go zniszczyc, bo jesli my nie zniszczymy tej maszyny, to ona nas zniszczy! Walczcie wiec! Walczcie o zycie! Walczcie o to, w co wierzycie!

Podstawowym pytaniem bylo: jak zniszczyc statek. Od ostatniej nocy byl chroniony nieznanym rodzajem pola energetycznego, ktore lacznie z obecnoscia Mordrich bylo zrodlem nieregularnych fluktuacji napiecia pradu w calym kompleksie.

Statek grawitacyjny mial ksztalt cylindra i byl oplatany siatka kabli i przewodow podlaczonych do roznych urzadzen serwisowych znajdujacych sie na stolach. Z daleka mozna bylo zobaczyc pulsujacy blask urzadzen spowitych zielona mgielka o wysokosci dwoch-trzech cali. Nawet glowne przewody doprowadzajace prad z generatorow znajdujacych sie w innych czesciach Schloss Zonigen byly spowite wirujacym polem energii.

Jednak w paradoksalny sposob zielona poswiata byla korzystna, poniewaz podkreslala obcosc przybyszow i stanowila kolejny element wzmacniajacy sile plotki bedacej powodem powstania. Ponadto pojawienie sie tej dziwnej poswiaty podkreslalo fakt, ze Mordri byli krancowo nieludzcy, a ich intencje stanowily esencje zla.

Kiedy Gelka Mordri wrocila na podwyzszenie i stanela na czarnym dysku, zobaczyla, ze jej poplecznicy i straznicy zostali zaatakowani przez uzbrojonych niewolnikow. Jej porucznicy, Mordri Dwa i Mordri Trzy rowniez stali na podwyzszeniu i z otwartymi ustami wpatrywali sie w mrowiacy sie u ich stop tlum. Zaskoczenie bylo tak duze, ze stali, jakby nogi wrosly im w ziemie, kolyszac sie tylko od pasa w gore i nie mogac sie zdecydowac na podjecie walki wrecz. Spontaniczna rewolta, ktora zaczela sie zaraz po zniknieciu Mordri Jeden, zaskoczyla Trojke calkowicie.

A jak to sie stalo?

Majacy nature buntownika Hans Niewohner uslyszal plotki i przekazal je dalej. Zauwazyl, ze wielu poplecznikow - jak Gunter Ganzer - wraz z ich rodzinami przetrzymywanymi w charakterze zakladnikow nie czulo sie zbyt komfortowo. Hans, ryzykujac zycie, zblizyl sie do nich, pokazujac plan rozpisany na kartce. Niektorzy z poplecznikow obiecali, ze przylacza sie, gdy zaczna sie zamieszki. Inni nic nie obiecywali, ale nie byli calkowicie przeciwni tej inicjatywie.Plan byl prosty. Hans chcial zabic jednego z naj brutalniej - szych straznikow trzymajacego straz w tunelu. Po zabraniu pistoletu Hans zamierzal zakrasc sie do wielkiej jaskini i zastrzelic innych straznikow, najlepiej cala czworke, ktora zazwyczaj przebywala w poblizu podwyzszenia. Ich bron przekazalby kolejnym buntownikom i tak dalej, az pokonano by wszystkich przeciwnikow powstania.

Kiedy zamieszki przybralyby na sile, Hans mial wspiac sie po drabinie na stanowisko obserwacyjne, a nastepnie zbombardowac wczesniej przygotowanymi koktajlami Molotowa stanowiska montazowe, podwyzszenie, a moze nawet sama Trojke Mordrich. Hans widzial ogromne spustoszenia, jakie wyrzadzil ogien Guylerowi Schweitzerowi, dzieki czemu wiedzial, jaki efekt wywiera ogien na te stworzenia. Mial takze cicha nadzieje, ze podmuch i gorac wywolany wybuchajaca benzyna moze zaburzyc ekran chroniacy statek kosmiczny obcych.

Plan jak dotad powiodl sie z wyjatkiem szkod wyrzadzonych Mordrim czy uszkodzeniem ekranu ochronnego statku grawitacyjnego.

Jesli chodzi o poswiecenie Hansa, to uznal, ze bylo warto. Nienawidzil Mordrich kazdym wloknem swego zmutowanego ciala i zrobilby wszystko, zeby im zaszkodzic. Nie wierzyl, ze jego cialo mogloby kiedykolwiek powrocic do stanu normalnosci i wolal zginac w akcie zemsty niz ostatnie minuty swego zycia spedzic jako dziwak.

Plujac krwia i nienawiscia do mikrofonu, czujac fale slabosci, stopniowo docieralo do niego, ze jego smiesznie prosta intryga okazala sie w rzeczywistosci sukcesem. Niewolnicy powstali w Schloss Zonigen przeciw uciskowi obcych i wygrywali!

Jednak teraz...

...powrocila Mordri Jeden. Przed chwilajej regularna sylwetka zmaterializowala sie na czarnym dysku bedacym jednym z elementow podium, na ktorym stali teraz wszyscy Mordri.

Przypominajaca wielkiego patyczaka Mordri Jeden wysunela do przodu glowe na swojej dlugiej szyi i popatrzyla w gore na wiezyczke obserwacyjna. Jej twarz sciagnela sie w wyrazie raptownego gniewu.

-Hans Niewohner! - warknela. - To on tam jest. Juz dawno powinnam sie z nim rozprawic!

Nastepnie spojrzala na swoich porucznikow i jej wscieklosc podwoila sie.

-Co to?! Zostawiam was samych na minute czy dwie i co sie dzieje? Idioci! Jeden ma natychmiast zejsc na dol, wykorzystac dotyk i skonczyc z tym... z tym powstaniem! Ty, Guyler, natychmiast zlaz na dol. A ty, Simon, skorzystaj z lokalizatora i zrzuc z wiezyczki obserwacyjnej tego Niewohnera!

Rozwscieczona do ostatecznosci Gelka patrzyla z niedowierzaniem na zamieszanie i walki prowadzone na dole.

-Co to ma znaczyc? Czy oni zupelnie zwariowali? A moze to tylko desperacki akt majacy na celu powstrzymanie naszego odlotu? Ha! Czy oni naprawde uwazaja to za mozliwe?

-Nagle do jej umyslu wdarla sie straszna chwila watpliwosci:

-A moze faktycznie jest to mozliwe? Nie, oczywiscie, ze nie. Tak czy owak trzeba temu polozyc kres. Ruszac sie, idioci!

Mordri Dwa i Mordri Trzy popatrzyli na siebie, po czym odwrocili wzrok i w ogole sie nie poruszyli. Gelka wyprostowala sie gwaltownie i nawet jej wlosy stanely na glowie, jakby byly naelektryzowane. Zblizyla swa twarz do kazdego z osobna, po czym zawolala glosno w jezyku Shingow:

-Co to ma znaczyc? Czy obaj macie nagla martwice mozgu? A moze utracilam swoje paranormalne zdolnosci? Chyba do tego nie ogluchliscie? Badzcie zatem tak mili i ruszajcie do swoich zadan!

Mordri Trzy, znany takze jako Guyler Schweitzer, byl najbardziej oblakany z calej trojki, ale nawet on - ktory ucierpial nie tylko na umysle, ale takze i fizycznie, majac spalony caly prawy bok od talii az do barku i znoszac niewyobrazalne katusze - nawet on nie zwariowal calkowicie.- Gelka, nie moge cie posluchac - powiedzial, kolyszac sie do przodu i do tylu. - Wszystkie sily mam zaangazowane do uzdrowienia mojego ciala! Korzystajac z dotyku oslabne i opoznie moj powrot do zdrowia. Musimy zdac sie na Mordriego Dwa.

-Musimy... co?! - Mordri Trzy dolaczyl do Jedynki i Dwojki, popatrzyl srogim spojrzeniem i wyjasnil: - Nic z tego! Moj lokalizator prawie nie ma juz zapasu energii. Bede go mogl naladowac dopiero na statku, kiedy ruszymy. Czy chcesz - tu zwrocil sie do Gelki Mordri - zebym wyczerpal do konca energie w moim lokalizatorze po to tylko, zeby zabic kogos, kto i tak umrze wraz z calym swiatem? Nie sadze. Nie bede tez wdrapywac sie tam po drabinie, bo wiem, ze Hans Niewohner ma w zapasie wiecej bomb zapalajacych i chetnie rzucilby je na mnie, a tego wolalbym uniknac. Wystarczy, ze jeden z nas jest poparzony. Poparzony i skretynialy!

-Skretynialy?! Co masz na mysli?! - wykrzyknal Mordri Trzy. - Jak smiesz!

-Czy naprawde wierzyles, ze nie zauwazymy, ze przez ciebie wybuchlo to powstanie? Dzieliles sie z zakladnikami szczegolami naszej najscislejszej tajemnicy! Oni wszyscy wiedza, ze sa skazani na smierc i dlatego sie zbuntowali!

Gelka natychmiast odwrocila sie do Mordriego Trzy.

-Co?! A wiec to tak?! A ja bylam tak zajeta komputerem statku, ze w ogole tego nie zauwazylam. Ty kretynie! - Nastepnie spytala Mordriego Dwa: - A ty... dlaczego mi o tym wczesniej nie doniosles?!

-Bo sam dopiero co dowiedzialem sie o tym. Powiedzial mi to straznik, ktory z kolei dowiedzial sie o tym od zakladnika, ktorego pilnowal. Powtarzam: od zakladnika! Wiedzajuz wszyscy: zakladnicy, poplecznicy i nawet najglupsi straznicy.

-I co z tego? - zapytal Mordri Trzy. - Przeciez to tylko zwierzeta. Nie zrobia nam zadnej krzywdy.

-Naprawde? - spytala retorycznie Gelka, pokazujac czerwone plamy na swoim kaftanie, a potem na podobne szkody wyrzadzone w kaftanie Mordriego Trzy. - I co powiesz o tym? Mnie to wystarczy. Gdyby ten tlum nie musial walczyc ze straznikami, to jestem pewna, ze wszyscy strzelaliby do nas! I to przez ciebie, Mordri Trzy! - Przerwala na chwile, jakby zabraklo jej slow.

Po chwili wyrzucila rece w gore i dodala:

-Wystarczy! Wystarczy tych klotni, bo to nic nie daje. Mamy coraz mniej czasu, zostaly nam minuty, a ja musze wlaczyc urzadzenia rozruchowe. Zostancie tutaj i pilnujcie, zeby nic sie nie stalo z ekranem bezpieczenstwa. Bezpieczny odlot jest teraz dla nas najwazniejszy.

-Gelka, zaczekaj! - zawolal Mordri Dwa. - Czy nie byloby bezpieczniej, gdybysmy wszyscy weszli do statku? - Najwyrazniej zaczynal nabierac podejrzen.

-Nie - odparla Mordri Jeden. - Po pierwsze, musicie byc na zewnatrz, zeby upewnic sie, ze nic nie powstrzyma naszego odlotu. Zawolam was, kiedy wszystko bedzie gotowe. Badz rozsadny i rob, co ci mowie, bo inaczej mozemy w ogole stad nie odleciec.

Zanim Mordri Dwa zdolal otworzyc usta, Gelka wlaczyla lokalizator i znalazla sie wewnatrz statku grawitacyjnego. Prawie natychmiast zwiekszyla sie moc ekranu ochronnego oslaniajacego statek oraz przylegajace do niego urzadzenia, a pole otaczajacej energii zaczelo mocniej drzec. Dla Mordriego Dwa i Mordriego Trzy stalo sie jasne, ze nawet z wykorzystaniem lokalizatora nie beda mogli dostac sie teraz na statek. Gdyby lokalizator zetknal sie z polem ochronnym o tej mocy, to natychmiast wybuchlby i ulegl zniszczeniu!

I choc w formie fizycznej porucznicy Gelki nie mogli wejsc na statek, to jednak ekran nie stanowil przeszkody dla ich mysli.

-Gelka, co ty wyrabiasz? - spytal zdenerwowany Mordri Dwa.

-Sprawdzam system.

-Wyglada mi na to, ze chcesz nas tu zostawic!

-Nie badz smieszny - odparla, ukrywajac swe najglebsze mysli. - Po prostu oslaniam statek. Moze teraz mnie posluchacie. Zejdzcie pomiedzy te zwierzeta i niech sie zaczna czyms martwic!

-Czy to rozkaz? - spytal Mordri Trzy, krzywiac sie, poniewaz wykonal nieopatrznie gwaltowniejsze poruszenie, ktore sprawilo mu dodatkowy bol.

-Nie, to po prostu koniecznosc - stwierdzila Gelka. - Chce, zebyscie cos zrobili dla naszego wspolnego dobra, a pozniej ja zrobie cos dla nas wszystkich. Zrozumielismy sie?- Tak jest, Gelka! - odpowiedzial Mordri Dwa. Ale on rowniez ukrywal przed innymi swe mysli...

Mordri Trzy i Mordri Dwa zeszli z podwyzszenia, zeby wykonac polecenia Gelki. W tym samym czasie do glownej jaskini pelnej walczacych postaci weszli Scott St John, Wilk i uwolnieni zakladnicy. Poniewaz wiekszosc poplecznikow dolaczyla do rebeliantow, z pomoca Scotta i jego grupki pelne zwyciestwo moglo byc juz tylko kwestia chwil. Ale tylko moglo byc, poniewaz Mordri Dwa i Mordri Trzy zaczeli siac spustoszenie, siegajac rekami na oslep i dotykajac zarowno wrogow, jak i swoich poddanych. Mordri Trzy calkowicie oszalal i zupelnie stracil ochote uzdrawiania wlasnego ciala. Przedzieral sie jak opetany manekin poprzez walczaca horde i wykorzystywal dotyk Shingow do prawie natychmiastowej okaleczajacej transmutacji.

Rowniez Mordri Dwa, niezgrabnie kolyszac sie, gorowal nad polem bitwy, wyciagal chude jak galazki rece i dotykal twarzy, konczyn, korpusow i nawet nie interesowalo go, w jaki sposob przemieniaja sie pochwyceni przez niego ludzie. Razem z Khiffem na ramieniu smiali sie i nurzali w obledzie wzmacnianym emocja masowego mordu. Znajdujacy sie przed nimi tlum stawal sie coraz rzadszy, az w koncu wraz z Khiffem staneli twarza w twarz z... kims lub czyms calkowicie odmiennym.

To byla kiedys mloda i bardzo piekna dziewczyna. Kogos mu przypominala... Po chwili zaczelo do niego powoli docierac, skad dokladnie ja znal. Kiedy jej postrzepione ubranie oraz szczegolna fizjonomia potwierdzily, ze nie zyla... Mordri Dwa zorientowal sie, ze jego stopien szalenstwa dorownal Mordriemu Trzy! Dziewczyna miala na sobie tak malo ciala, ze niemozliwe bylo jej ozywienie samym tylko dotykiem Shingow. Zeby sie poruszac, ciala potrzebowaly miesni i sciegien, a to cialo nie mialo czegos takiego. Jednak stala przed nim i wyciagala ku niemu upiorne rece! On tez siegnal przed siebie - chocby po to, zeby sprawdzic, czy nie zawodza go zmysly lub zeby utwierdzic sie w swym obledzie - i pozwolil na kontakt z dlonia ozywionego trupa.

Przeslal energie dotyku.

Jednak tym razem bylo zupelnie inaczej. Mordri Dwa poczul wyraznie, jak jego energia jest wysysana z niego! Nie byla kierowana jego wola ale wyciagana na zewnatrz przez martwa dziewczyne prawdopodobnie po to, aby zwrocic sie przeciwko niemu. I wtedy przerazony Mordri Dwa zrozumial, ze wezwana przez poteznego Innego dziewczyna posiada moc o wiele wieksza od niego!

Oderwal od niej reke i odwrocil sie, a jego Khiff, obsceniczny galaretowaty stwor, wsunal sie na powrot do ucha swojego gospodarza i wystawil tylko jedno oko, aby moc obserwowac otoczenie. Mordri Dwa tylko raz spojrzal za siebie i zobaczyl, jak z oczodolu martwej dziewczyny wycieka strozynka obrzydliwej brudnozoltej ropy...

Zmarli wezwani przez Nekroskopa Scotta St Johna wyszli ze swych lodowych sarkofagow i podzielili sie na dwie grupy. Wieksza podazyla w okolice recepcji Schloss Zonigen, zeby pomoc Traskowi oraz jego agentom z Wydzialu E, mniejsza zas grupa odbyla dluzsza droge i w koncu trafila do glownej jaskini. Z pelnym zaangazowaniem zmarli rzucili sie do prowadzonej walki wrecz. Wreszcie mogli sie wykazac i sprawdzic.

Albowiem byli martwi i nie mogli umrzec po raz drugi. Nawet ich rozczlonkowane gnijace ciala potrafily dalej prowadzic walke! Okolo dwunastu zaprawionych w bojach straznikow zostalo przypartych do muru przez byla sile robocza. Konczyla im sie amunicja, wiec porzucili bron i zaczeli uciekac, ale wlasnie wowczas pochlonela ich fala ozywionych trupow, ktore skutecznie korzystaly z gnijacych szczatkow.

W miedzyczasie Shania skonczyla zajmowac sie uzdrawianiem rannych lub zmutowanych mezczyzn, kobiet oraz dzieci i przyszla tunelem prosto do Scotta i Wilka. Jednak po wejsciu do glownej jaskini, gdzie czekalo na nia jeszcze wiecej uzdrawiania, natychmiast dostrzegl ja i rozpoznal Mordri Trzy. To sprawila jej aura Shingow...

Mordri Trzy nawet w amoku i najglebszym obledzie wiedzial, dlaczego Gelka Mordri zdecydowana byla dostac sie do statku - od teraz jej statku - i zrozumial, co miala na mysli, kiedy mowila, ze mozliwe, iz nikt z nich nie opusci tego miejsca. Gelka dostrzegla, jak duze moce skierowane zostaly przeciwko niej, wiec postanowila odcumowac statek grawitacyjny i po prostu uciec! Ale... bez swojej Dwojki i Trojki? Czy zrobilaby cos takiego? Czy Mordri Trzy zrobilby cos takiego na jej miejscu? Och, na pewno!

Mordri Trzy zauwazyl teraz mezczyzne o ponurym wyrazie twarzy, ktory zmierzal ku niemu z taka sama bronia, jaka poparzono go w Gasthausie w Idossoli!

Nagle Mordri Trzy zawolal przerazony:

-Gelka, czy statek moze juz odleciec?! Czy opuscisz ekrany i zabierzesz mnie na poklad?! Moze wpuscisz mnie teraz do srodka?!

Jednak jedyna odpowiedzia bylo zdecydowane przyspieszenie pulsowania ekranu oraz glosniejsze dzialanie napedu statku grawitacyjnego... a czlowiek z miotaczem ognia byl coraz blizej. Ale nagle Mordri Trzy wyczul skoncentrowany przeplyw mysli pomiedzy mezczyzna a Shania Dwa. Byli kochankami i to przez nich powstali zmarli i przylaczyli sie do buntu przeciwko Mordrim. I to wlasnie ich bala sie Gelka Mordri.

Gelka byla teraz bezpieczna, ale co z nim? Musial sie bronic... tylko ze nie wiedzial jak!

-Moj Khiffie - powiedzial - co mam robic?

-Aha! Teraz to mnie wolasz! Mnie, ktorego tyle razy pomijales i nie chciales spelniac moich pragnien!

-Bo jestes szalony - odpowiedzial Mordri Trzy - a ja oszalalem przez ciebie. Ale teraz obaj mamy klopoty, bo jesli ja zgine, to rowniez i ty umrzesz!

-Niekoniecznie. Czyzbym czul twoje meki? Cudowny bol piekacych poparzen? O nie, nie bede sie tym zajmowal. A poza tym jestes wylacznie gospodarzem... jednym z gospodarzy.

-Jednym z... gospodarzy? O co ci chodzi? - Tym razem Mordri Trzy przestraszyl sie nie na zarty.

-To nic takiego. Nie przejmuj sie moimi majakami. Przeciez jestem szalony, jak to sam precyzyjnie okresliles.

Mezczyzna z miotaczem ognia byl juz niebezpiecznie blisko, ale jednak podszedl w kierunku Shanii. Mordri Trzy schowal sie za wystajaca skala w wielkiej jaskini i pomyslal: Nie zobaczyl mnie. Nie wie, ze tu jestem. Nastepnie zwrocil sie do Khiffa:

-Pomozesz mi, czy nie?

-Przeciez zawsze ci pomagam! I teraz takze ci pomoge. Wez Shanie Dwa za zakladniczke. To ona stoi za wszystkim, co sie tutaj dzieje, i dlatego moze byc dla ciebie jedynym ratunkiem.

Mordri Trzy uznal, iz rozumie motywy swojego Khiffa. Wyszedl z ukrycia i skierowal sie w strone Shanii...

Mordri Dwa uciekl na podwyzszenie. Przygladal sie uwaznie calej powierzchni kamiennej podlogi w wielkiej jaskini, poszukujac scigajacej go postaci. Jednak nie bylo to latwe zadanie, poniewaz byla ona tylko jedna z wielu zmarlych, ktorzy zmieszali sie z tlumem zywych. Zobaczyl ja jak idzie... a potem wydal z siebie glosne westchnienie ulgi, kiedy jeden z ich ludzi ostatkiem sil uniosl pistolet maszynowy i wypalil dluga seria w nogi trupa, ktory opadl na roztrzaskane resztki nog. Od tej chwili mogl juz tylko czolgac sie, ciagnac za soba potrzaskane nogi.

Ale Mordri Dwa nie mial czasu, zeby nacieszyc sie tym widokiem, bo jego obecnosc zwietrzyl wilk, dostrzegajac w nim podobienstwo do kobiety, ktora zadala mu tyle bolu. Oczywiscie Shania rowniez byla podobna do tych istot, tylko ze tam gdzie ona promieniowala samym dobrem, obce stwory cuchnely zlem.

Z wyszczerzonymi klami wszedl na podwyzszenie, starajac sie zagrozic Mordriemu Dwa, a jednoczesnie nie znalezc sie w zasiegu jego piekielnych rak. Mordri Dwa krecil sie w miejscu, przestepowal niespokojnie z nogi na noge, a jego mysli podazaly we wszystkich kierunkach jednoczesnie i nad zadna z nich nie mial kontroli. Ale nadal potrafil kontrolowac dotyk i jesli tylko moglby dorwac tego warczacego, szczerzacego zeby...

Zamachnal sie i kopnal wilka z calej sily w pysk, niemal wysylajac go w powietrze i odrzucajac na krawedz podium. Kiedy zwierze balansowalo na krawedzi, siegnal w jego kierunku rekoma. Wilk zobaczyl zblizajace sie dlugie palce obcego. Ugryzl go w nadgarstek i poczul cos metalicznego pomiedzy zebami. Po chwili urwal sie pasek od lokalizatora nalezacego do Mordriego Dwa i wilk z urzadzeniem w pysku dal susa na ziemie.

Wyladowal na czterech lapach i wiedzac, czym jest lokalizator - poniewaz taki sam miala Shania - zaczal uciekac, instynktownie skaczac wysoko ponad zielono opalizujacymi przewodami ze smiercionosna energia. W polowie skoku poczul obezwladniajacy bol w pysku i cos w nim glosno strzelilo. Zainicjowana bliska obecnoscia poteznego zrodla energii reakcja sprawila, ze lokalizator wybuchl doslownie w chwile po tym, jak wysunal sie wilkowi z pyska.

Podmuch eksplozji odrzucil i przekulal wilka po kamiennej podlodze, a takze oszolomil, ale na szczescie zwierze nie doznalo zadnych fizycznych obrazen.

Jesli chodzi o lokalizator, to potrzebowal on natychmiastowego doladowania. Kiedy sensory wyczuly zrodlo energii Shingow, lokalizator automatycznie podjal probe ladowania. To byl pierwszy kontakt, ktory sprawil, ze wilk musial otworzyc szczeke i upuscic urzadzenie. Lokalizator upadl prosto na kabel przewodzacy energie. Pozostala z niego jedynie chmura pylu wirujaca nad zielono pulsujacym polem energii...

Mordri Dwa widzial, co sie stalo. Ogarnela go wscieklosc, a jednoczesnie zauwazyl swoja bezradnosc. Dotychczas istniala mozliwosc, ze Gelka Mordri zmniejszy napiecie pola oslaniajacego statek grawitacyjny, dzieki czemu Mordri Dwa i Mordri Trzy, korzystajac ze swoich lokalizatorow, beda mogli wejsc na statek. Jednak teraz, gdy urzadzenia statku zostaly uruchomione i pozostalo niewiele czasu do startu, Gelka z pewnoscia nie wylaczy calkowicie ekranu ochronnego!

Teraz jedyna droga wejscia na statek byl wlaz, ale przy wlaczonym ekranie nie dotarlby tam nikt.

Jego umysl wedrowal w rozne strony i szukal rozwiazania.

Jedna z mozliwosci bylo namowienie Mordri Jeden do zmniejszenia sily ekranu ochronnego. To zapewne nie byloby latwe, ale gdyby ja przekonac, ze dzieje sie to dla jej wlasnego dobra... Przeciez Gelka nie zamierzala chyba podrozowac dalej sama? Czyzby chciala zostac jedyna, ktora przezyla z Trojki Mordrich? Na pewno nie.

Moze zostaliby Dwojka Mordrich?

Ale plan, ale plan!

Mordri Dwa opanowal poczucie paniki i skupil umysl. Stracil lokalizator, ale nie bylo to ostatnie urzadzenie tego rodzaju w jaskini. Poszukal wzrokiem Mordriego Trzy. Dlaczego nie? W koncu wszystkie problemy powstaly z powodu jego wrodzonej glupoty.

Gdzie on jest? Ale... co ten oblakaniec wyczynia?

Shania kleczala obok ciezko rannego mezczyzny i dodawala mu energii swoim dotykiem. Wlasnie wowczas nadszedl od tylu Mordri Trzy. Zajeta zbyt pozno spostrzegla jego obecnosc. Kiedy sie odwrocila, poczula jak dlugie rece oplataja sie wokol niej, a ich paralizujaca moc zaczynaja zamrazac. Zaczela walczyc, ale zadne z nich nie potrafilo osiagnac przewagi.

Jesli chodzi o sile fizyczna, to Mordri Trzy mial zdecydowana przewage - obled dodawal mu mocy. Shania nie byla w stanie uwolnic sie z jego uchwytu.

-Mamjal - powiedzial Mordri Trzy do swojego Khiffa. - Co teraz?

-Teraz zajmiemy sie jej Khiffem - padla odpowiedz.

-Jej Khiffem? Dlaczego? A co ze mna? Ten mezczyzna ma bron miotajaca ogien!

-Jej Khiff daje jej sily. Tak jak ja daje moc tobie. Jesli chodzi o tego czlowieka z bronia, to nie przejmuj sie. Nie bedzie ryzykowal poparzenia tej shingijskiej suki... bo on ja kocha! Kiedy skoncze z jej Khiffem, bedziesz mogl ja podotykac...

-Tak, rozumiem, Ale... jak sie mamy zajac jej Khiffem?

-To ja sie tym zajme. Ty uwazaj na tego czlowieka. Mordri Trzy mocniej przytrzymal Shanie, odchylajac jej glowe do tylu, odslonil gardlo i wrzasnal w kierunku Scotta:

-Nie podchodz blizej, bo ja zabije!

Scott z palcem na spuscie miotacza zatrzymal sie jakies trzy metry przed nim. Z przerazeniem patrzyl, jak Khiff Mordriego Trzy w swej polplynnej postaci wynurza sie z ucha szalenca. Stwor przypominal druga glowe - szarozielonego babla wypelnionego krwawo zolta ropa. Oblakane karmazynowe oczka Khiffa zatrzymaly sie na Shanii. Bez chwili zwloki wysunal pulsuj acapseudokonczyne w kierunku ucha ofiary.

Scott uczynil krok do przodu, ale Shania zaprotestowala:

-Nie, Scott! Zatrzymaj sie. On chce, zebys sie zblizyl na odleglosc dotyku. Jego zboczony Khiff pragnie sie dostac do mojego umyslu, ale moj Khiff blokuje te wysilki, przynajmniej na razie.

I faktycznie Khiff Shanii pojawil sie na jej ramieniu. Byl piekny w przeciwienstwie do szpetoty pochodzacej z wnetrza Mordriego Trzy. - Dlaczego na razie? Co przez to rozumiesz?

-Po wyczerpaniu sie mojego lokalizatora Khiff oslabnie. A jesli zwyciezy Khiff Mordriego Trzy, to bede rownie zla i oblakana jak on.

Scottem miotaly sprzecznosci. Jesli podejdzie blizej, to z pewnoscia Mordri Trzy skorzysta ze swego morderczego dotyku, a Shania nie moglaby go uzdrowic. Jesli jednak nie zrobi nic, to zagrozone bedzie zdrowie psychiczne jego ukochanej.

W rozpaczy krzyknal glosno:

-Co mam robic?!

Znajdujacy sie niedaleko zmarly podpowiedzial:

-Zawolaj innych, Nekroskopie.

-Jakich innych?!

-Tych zlapanych w pulapke. Tych, ktorzy zostali straceni i wtraceni w wieczne ciemnosci czarnego dysku, ktory znajduje sie na podwyzszeniu pod tym wielkim bluznierczym krzyzem!

A poniewaz mowa umarlych, podobnie jak telepatia, czesto niesie ze soba o wiele wiecej niz same slowa, Scott dobrze wiedzial, o co chodzi zmarlemu sprzymierzencowi...

Scott odwrocil sie, zeby spojrzec na czarny dysk znajdujacy sie na szczycie podwyzszenia i spytal tych, ktorzy tam byli:

-Slyszycie mnie?

-Ciebie i tylko ciebie - padla odpowiedz od co najmniej dwunastu uwiezionych dusz. - Teraz, gdy jestes blisko nas, my, ktorzy od bardzo dawna nie slyszelismy nic, slyszymy cie. Czujemy tez twoje cieplo.

Scott odwrocil sie do trupa, ktory doradzil mu zawolanie Innych.

-Co im sie stalo? Jak do tego doszlo?

-To byl oczywiscie Mordri Trzy - zabrzmiala odpowiedz, ktory posiada moc redukowania zywej materii i zamieniania jej w czarna, pozbawiona zycia substancje w ksztalcie dysku. Te biedne dusze nie dostosowaly sie do zasad ustanowionych przez Mordrich. Ci ludzie dopiero teraz placa prawdziwa cene i sa naprawde martwi, z powodu uwiezienia w tym kamieniu nie moga porozumiewac sie nawet ze swoimi pobratymcami! Wiem to od innych, ktorzy widzieli, jak ci ludzie zostali... zredukowani.

-Czy moga mi jakos pomoc?

-Trudno powiedziec, ale jesli plonie w nich chec zemsty, to czy nie zasluzyli na szanse jej realizacji?

Patrzac wprost na dysk, Scott glosno i dobitnie powiedzial:

-Jesli jestescie w stanie mi pomoc, to pomozcie! Wzywam was! - Tak jak wczesniej, przemawial w mowie umarlych i jak uprzednio zostal wysluchany.

Odpowiedzia bylo potezne westchniecie, ktore wypelnilo jaskinie, ale pojawilo sie ono wylacznie w metafizycznym umysle Scotta. Jednak w realnym swiecie fizycznym westchniecie wywolalo ruch powietrza i zmusilo obecnych w jaskini ludzi do poszukania zrodla tego poruszenia.

Czarny dysk zaczal sie rozpuszczac, kruszec i pekac na kawalki. W gore uniosl sie wirujacy oblok czarnego pylu. Pylprzybral ksztalt ludzi, ktorzy mieszali sie ze soba, przechodzili poprzez siebie, wirowali jak miniaturowe zderzajace sie galaktyki. Uformowane z pylu ramiona wyciagnely sie do przodu, a w umysle Scotta zabrzmial ryk wscieklosci, kiedy niezwykle postacie ruszyly w kierunku Mordriego Trzy...

...ktory z przerazenia wypuscil z rak Shanie, a jego Khiff wycofal pseudokonczyny i schowal sie we wnetrzu glowy swojego gospodarza. Wirujace postacie z czarnego pylu opadly na niego, jakby chcialy go udusic, i Mordri Trzy w ostatniej chwili skorzystal z lokalizatora, zeby przeskoczyc na podwyzszenie, w bezposrednie poblize pulsujacego statku grawitacyjnego.

-Gelka, zabierz mnie stad! - zawolal.

A kiedy Mordri Jeden nic nie odpowiedziala, szaleniec postanowil pokonac przestrzen dzielaca go od statku. Wpadl na ekran. Jego lokalizator eksplodowal, odrzucajac go do tylu, prawie dokladnie w miejsce, gdzie lezal czarny dysk. Poturbowany i oszolomiony Mordri Trzy lezal pod krzyzem, az w koncu dopadli go zmarli wirujacy klebami czarnego pylu.

Otoczyli go szczelnie i wdarli sie do jego wnetrza - przez otwarte usta, nozdrza, przez kazdy z otworow - po czym zwrocili sie do Scotta:

-Teraz, Nekroskopie! Pozwol nam wrocic do ciemnosci! Bo tutaj procz bolu niczego innego nie mozemy sie spodziewac...

Scott zrozumial, co mieli na mysli i odpowiedzial:

-Skonczyliscie swoje dzielo, ale wiedzcie o tym, ze nigdy nie zostaniecie zapomniani. Niech sie stanie wasza wola!

Pyl poruszyl sie niespokojnie, a poturbowany Mordri Trzy poruszyl sie wraz z nim. Zarowno Shing, jak i jego Khiff zaczeli rozsypywac sie na drobne czasteczki, a wlasciwie stawali sie pylem, podczas gdy wyciekajace z kazdej komorki plyny ustrojowe mieszaly sie z wirujacym pylem, blyskawicznie czernialy i upodobnialy sie do gestego czarnego koktajlu. Pyl zmarlych i koktajlowa substancja Shinga zostaly wchloniete do wnetrza dysku, ktory odzyskal swoja dawna twarda strukture...

Mordri Dwa widzial wszystko, co sie stalo. Mordri Trzy nie zyl, a jego lokalizator ulegl zniszczeniu. Bez pomocy ze strony Gelki nie mial zadnej mozliwosci dostania sie na poklad statku. Co prawda Shania Dwa miala lokalizator, ale stojacy obok niej mezczyzna byl uzbrojony w bron miotajaca ogien. Poza tym dzialaly tutaj sily, ktore znacznie przekraczaly wszystko, z czym zetknal sie Mordri Dwa.

Tak czy owak musial sprobowac dogadac sie ze stworem, ktorego zwykl nazywac swoja Jedynka. Nisko schylony podszedl mozliwie jak najblizej statku i krzyknal w myslach:

-Gelko, nie zostawiaj mnie! Wylacz oslony i wpusc mnie do srodka. Mozemy leciec razem! Nadal bede twoja Dwojka, twoim Mordrim Dwa!

-Mam ryzykowac swoim zyciem, zeby cie ratowac? - padla odpowiedz. - Coz za nieposluszna kreatura!

-Ale Gelko...

-Szukalismy Boga, zeby go pokonac - przerwala mu. - Mozliwe, ze go znalezlismy... a jesli nie Boga, to MOC, ktora dziala jak Bog. Chodzi mi o tego czlowieka, ktory przywoluje zmarlych. I on nie robi tego przy pomocy dotyku Shingow, co zawsze budzilo przerazenie w ofiarach. Zmarli go po prostu kochaja i tak wyrazaja swoja wdziecznosc. Jesli to nie jest bliskie Bogu, to powiedz mi, co jest?

-Ale Gelko...

-Przysiegalismy, ze jesli znajdziemy kogos takiego, to zmierzymy sie z nim, zeby go pokonac. Masz teraz szanse to zrobic. Walcz z nim i pokonaj go.

-Gelka, litosci! - Tym razem Mordri Dwa upadl na kolana.

-Litosci? O nie! Na cos takiego stac tylko bogow, ale nie mnie. Pomysl o tym w taki sposob: jesli bogowie faktycznie istnieja, to istnieja rowniez diably. A jesli to prawda, z pewnoscia spotkasz sie z nimi - w piekle!

I to bylo ostatnie zdanie wypowiedziane przez Gelke.

Statek zadrzal o wiele mocniej, a z jego dzioba, przelatujac przez dziure w suficie, wystrzelil promien oslepiajacego swiatla. Slonce wzeszlo i gwiazdy, ktore jeszcze przed chwila swiecily, staly sie niewidoczne. Statek uniosl sie w powietrze i ruszajac do gory wzdluz promienia, zaczal przyspieszac.

W tej samej chwili do jaskini wpadl Ben Trask wraz ze swoim oddzialem tylko po to, zeby zaslonic oczy przed oslepiajacym blaskiem plynacym od zlota. Prawdziwego zlota!W plytkim rowie umiejscowionym za statkiem znajdowalo sie zloto przykryte plotnem, ktore wlasnie splonelo pod wplywem temperatury wydzielanej przez ukryty w tym miejscu skarb. Skarb, ktory byl paliwem statku Mordrich.

Promien swiatla wydobywal sie teraz zarowno z przodu statku, jak i z tylu. Nagle statek nabral ogromnej predkosci, zostawiajac za soba chmure kurzu opadajacego z sufitu oraz tysiace sztabek zlota, zlotych statuetek oraz innych cennych przedmiotow stapiajacych sie teraz w jedna mase w rowie. Chociaz statek grawitacyjny oddalil sie, to jednak ekran ochronny pozostal i katastrofa wydawala sie nieuchronna.

Jesli zas chodzi o Mordriego Dwa, to skorzystal z oslepiajacego blasku i niepostrzezenie wyniknal sie z wielkiej jaskini...

-Za pozno! - jeknal Trask. - Przybylismy zbyt pozno. Statek Mordrich odlecial. Ale - spojrzal na lana Goodly'ego - wciaz tutaj jestesmy. Co z twoim kataklizmem, wielkim "nic"? Moze to jednak nie jest koniec?

Shania, ktora chodzila pomiedzy rannymi i pomagala im, uslyszala Traska i odpowiedziala:

-Jeszcze nie. Ale wkrotce. Gelka Mordri leci wzdluz promienia w odlegle miejsce. Pieciokrotnie dalej niz zasieg podmuchu eksplozji. Kiedy uzna, ze znalazla sie w bezpiecznej odleglosci, przesle na Ziemie sygnal, ktory zamieni zloto w "nic" pana Goodly'ego. Potem... potem poleci na wywolanej tym zdarzeniem fali grawitacyjnej w kolejne miejsce, gdziekolwiek sobie zazyczy.

-Co?! - Trask zmarszczyl brwi. - Poza Uklad Sloneczny? Przeciez nawet z szybkoscia swiatla... Chodzi mi o to, jak daleko poleci.

-Pluton jest jakies szesc miliardow kilometrow stad, choc nie jestem pewien tej liczby - odpowiedzial mu lan Goodly. - Gdyby leciala z predkoscia swiatla, to potrzebowalaby... hm...

-Okolo pieciu i pol godziny - powiedzial Scott, ktory wlasnie do nich dolaczyl. Cos lub ktos w nim szybko przeprowadzilo obliczenia.

Ale Shania pokrecila glowa.

-Mozecie odlozyc na bok wszystkie znane wam prawa fizyki. One odnosza sie do tego poziomu lub do poziomu rownoleglego, a Gelka korzysta z energii na podpoziomie. Porusza sie szybciej od swiatla, a jesli chodzi o te chwile, to o wiele predzej. - O ile predzej?

-Gelka bedzie na miejscu za kilka minut - stwierdzila Shania. - Dzieki promieniowi przeksztalcajacemu jej sygnal dotrze tutaj rownie szybko.

Trask, ktory z trudem mogl w to uwierzyc, zapytal:

-Ale przy takiej predkosci... po co jej jakas fala grawitacyjna?

-Bo w porownaniu z fala jej obecne tempo jest tempem slimaka - odpowiedziala Shania, wzruszajac ramionami. - Sunac na fali grawitacyjnej, moze w ciagu kilku sekund pokonac lata swietlne.

-Dobry Boze! - powiedzial kompletnie zaskoczony Trask. Ale Scott z dziwnym wyrazem twarzy pokrecil glowa i powiedzial:

-Nie, Bog moze byc jeszcze szybszy. - Nastepnie zwrocil sie do Shanii i dokonczyl mysl: - Musimy wyprobowac Kontinuum Mobiusa!

-Zgadzam sie - bezglosnie odpowiedzial Khiff Shanii. - Wyglada mi na to, ze nie mamy innego wyjscia. Osobiscie nie mam nic przeciwko. I tak nie mam nic do stracenia. Zabieram sie z toba, Scott.

-Ja tez - wlaczyl sie Wilk. - Bo beze mnie...

-Wiem - powiedzial Scott. - Nie znalezlibysmy drogi.

-To dzieki mojemu wechowi. I dzieki orientacji w terenie. Ta Gelka dotknela mnie i zranila. Zawsze bede pamietac jej zapach. Niewazne, gdzie i jak daleko bedzie. Zawsze ja odnajde. - Uniosl nozdrza do gory i dodal: - Nawet teraz wiem, gdzie jest.

Paul Garvey i Millicent Cleary spojrzeli jednoczesnie na zwierze i spytali:

-O czym on mowi? Czy ktos tutaj ukrywa swe mysli? Co tu sie dzieje?

-Nie martwcie sie - uspokoil ich Scott. - Nie martwcie sie tez tym, co bedzie. - Odwrocil sie do Shanii i rzekl: - Musimy to zrobic, a ty musisz go puscic.

-Moj Khiff! - powiedziala. Jej oczy zaszklily sie lzami. Z desperacja zwrocila sie do Khiffa: - Ale liczby, rownania... powiedziales, ze nie pamietasz ich. Nie byles pewien.- Troche cwiczylem - powiedzial Khiff, wynurzajac sie z zaglebienia jej szczuplej szyi i przenoszac sie na ramie Scotta. - Teraz mysle, ze je pamietam.

-A jesli nie?

-Co za roznica? - stwierdzil Scott. - Shania, my po prosta nie mamy wyboru.

-Ale nawet jesli odnajdziecie jej statek i jesli dostaniesz sie do srodka, to co potem? Ona dysponuje dotykiem!

-Ja takze - odezwal sie glos w mowie umarlych. I chociaz slyszal go tylko Scott, to do Shanii dotarlo metafizyczne echo odbijajace sie w umysle Scotta. To byla dziewczyna uwolniona z kriogenicznego cylindra. Miala potrzaskane i oderwane ponizej kolan nogi, przez co musiala sie czolgac. - Ja rowniez posiadam ten monstrualny dotyk! - powtorzyla. - A jesli nie jest to dotyk Shingow, to przynajmniej cos bardzo zblizonego. Dlatego wlasnie zostalam, chociaz inni zmarli juz dawno znikneli. Moge pomoc. Powiedz, Nekroskopie, czy pamietasz te bestie, ktora mnie torturowala?

-Tak. Nigdy go nie zapomne. Nie moge sie doczekac, kiedy go spotkam.

Dziewczyna podczolgala sie blizej, Trask zas i inni zrobili jej miejsce, cofajac sie. Wspierajac sie na rece Scotta uniosla sie na kolana, skinela glowa i powiedziala:

-Kiedy znowu chcial mnie dotknac, to jego moc nie zadzialala. Moc, ktora mnie wezwala, twoja moc, jest silniejsza od jego dotyku. Moc Mordriego niemalze obrocila sie przeciwko niemu! Niestety udalo mu sie uciec, poniewaz nie poruszam sie zbyt szybko. Ale Gelka... kiedy spotkam sie z nia na jej statku... nie bedzie miala dokad uciec.

Scott podniosl dziewczyne, a ona objela go swoimi koscistymi rekami za szyje. Trask o malo nie zwymiotowal, gdy to zobaczyl. A przeciez wiedzial juz bardzo duzo o mocach Nekroskopa.

-Czy ktos moze mi powiedziec, o co ta chodzi? - spytal.

-To, co zobaczyles, jest forma zycia. Zyjemy w symbiozie od wczesnego dziecinstwa. To nasza ostatnia szansa - odpowiedziala mu Shania. Nastepnie odwrocila sie do Scotta, mowiac: - Chce isc z wami.

-Nie - pokrecil glowa. - Jestes potrzebna tutaj, a nam nie pomozesz zbyt wiele.

-Ale...

-Nie mamy czasu - powiedzial Scott. - Jesli w ogole mamy ruszac, to wlasnie teraz. - Poczul, ze Khiff zaczyna przypominac sobie obliczenia, poprawil pasek miotacza ognia, przykleknal, zeby podniesc wilka, i wowczas pojawily sie niesamowite liczby Mobiusa, ktore teraz rzutowal prosto do jego umyslu umysl Khiffa. Jak po ekranie komputera przeplywaly zmieniajace sie symbole, rownania, ezoteryczne formuly. Nagle Scott dostrzegl pewien szczegolny wzor.

-Stop! - powiedzial.

Ale nie bylo takiej potrzeby. Khiff Shanii rowniez to zobaczyl.

Zupelnie znikad, spontanicznie uformowaly sie drzwi Mobiusa!

-Moj Scotcie? - odezwal sie Khiff. - Czy to jest to, o czym myslisz? Czy to sa drzwi, ktorych potrzebujemy?

-Jest tylko jeden sposob, zeby sie o tym przekonac - odpowiedzial Scott.

Shania, Trask oraz pozostali ludzie z Wydzialu E zobaczyli, jak Scott wykonuje niepewny krok do przodu i znika, jakby nigdy wczesniej nie bylo go w tym miejscu...

W Kontinuum Mobiusa polecieli do przodu i przez chwile koziolkowali, az Scott powstrzymal niepozadane ruchy. Zdziwiony byl, ze doskonale wiedzial, jak to zrobic. Dziwilo go rowniez wewnetrzne przekonanie, ze w tym miejscu niczego nie trzeba sie obawiac.

Ale szczekanie wilka bylo ogluszajace!

-Nie szczekaj - rzekl Scott. - Nie boj sie i nie wyj. W Kontinuum Mobiusa nawet mysli maja wage, a krzyk lub szczekanie sa jak wybuch bomby.

-Ale... gdzie my jestesmy? - spytal wilk.

-Wszedzie, gdzie tylko zechcemy. Ale teraz chcemy sie znalezc tam, gdzie przebywa Gelka Mordri. Dasz rade ja odnalezc?

-Najpierw musze odnalezc moje... moje kierunki. - Wyjatkowy umysl Wilka analizowal i dostrajal sie do nowego otoczenia. Po chwili: - Aha! To tam! - i wskazal droge w umysle Scotta. - Tam jest, ale to bardzo, bardzo daleko!

-No to ruszamy - stwierdzil Scott. - Nie wazne, jak to jest daleko. To dla nas nie ma znaczenia...W Schloss Zonigen Trask spytal Shanii:

-Co teraz?

-Czekamy - odpowiedziala. - Co najwyzej kilka minut. Teraz musze popracowac.

Kiedy Shania poszla szukac rannych, przybiegl podekscytowany McGrath.

-W rowie, z ktorego wydobywa sie promien, jest pelno zlota! Stopionego zlota. Tylko ze ono zmienia sie. Nawet przez te zielona poswiate widac, jak powstaja malenkie plamki szarego popiolu.

Shania popatrzyla na niego z miejsca, gdzie zajmowala sie rannym i bardzo oslabionym mezczyzna krwawiacym z wlasnorecznie zadanej sobie rany. Ze sztucznie utworzonych ust wyciekala obficie krew. Byl to Hans Niewohner, ktory poddal sie zabiegowi przykladania rak.

-Panie McGrath, panie Trask! - zawolala Shania. - Proces transformacji zlota w energie biegnie teraz powoli, poniewaz duza czesc mocy jest wykorzystywana przez statek. Jednak gdy Gelka zainicjuje silniejsza fale grawitacyjna, to zloto zostanie zuzyte znacznie szybciej. Innymi slowy: bedzie to...

-...swoisty Big Bang Goodly'ego - powiedzial Trask.

-Tak. I albo wydarzy sie to tutaj, albo - jesli Scottowi sie uda - daleko stad, w miejscu, gdzie jest teraz Gelka. Miejmy nadzieje, ze Scottowi sie uda - powiedziala Shania i wrocila do swojej pracy.

-Tak, miejmy nadzieje - Trask powtorzyl slowa Shanii. - Moze dobrze byloby zaczac sie modlic...

Gelka Mordri zatrzymala swoj statek w pustej przestrzeni kosmicznej o ponad dwadziescia piec miliardow mil od granic Ukladu Slonecznego. Do statku docieral promien, a moze nawet rura bialego swiatla, ktore mialo swe zrodlo w jaskini Schloss Zonigen. Gelka patrzyla jak komputer odlicza - pokazujac cyfry od stu do zera - do optymalnej chwili do wydania polecenia inicjujacego zaglade planety Ziemia. Pare chwil pozniej jej statek automatycznie znajdzie sie na subpoziomie grawitacyjnym i poplynie na fali, ktora powstanie w efekcie dezintegracji wewnetrznej planety Ukladu Slonecznego.

Niedaleko statku, jeszcze w Kontinuum Mobiusa, odezwal sie Khiff Shanii:

-Wyczuwam jej Khiffa. Jest bardzo blisko, totalnie oblakany i opetany zadza mordu. To ma byc smierc calego swiata. Ale zeby odnalezc dokladne polozenie statku Gelki...

Khiff przeniosl sie do wilka, zintegrowal sie z jego umyslem i rzekl:

-Achhhl Teraz ja mamy!

Nastepnie dokonal kolejnego przeskoku, tym razem do zmarlej dziewczyny.

-Ruszajmy - powiedzial w koncu Khiff.

-Przykro mi, ze to sie konczy w taki sposob - odezwal sie Scott, ujawniajac swoje emocje... uczucia do calkowicie obcej istoty.

-Moze to nie jest jeszcze koniec - rzekl Khiff. - Kto wie? Moze Khiffy rowniez istnieja po smierci. Jezeli chodzi o ciebie, Nekroskopie, to udowodniles, ze u ludzi jest to normalne. A teraz zegnaj. Opiekuj sie Shania i zawsze badz jej Jedynka!

Nastepnie Khiff sam wywolal drzwi i zabierajac ze soba martwa dziewczyne, przeniosl sie na statek Gelki Mordri...

Na ekranie komputera Mordri Jeden nieustannie zmienialy sie cyfry i doszly juz do liczby trzydziesci, kiedy Gelka poczula niespodziewany ruch powietrza oraz czyjas obecnosc. Po jej lewej stronie, na miejscu, w ktorym zazwyczaj siedzial Mordri Trzy...

...znajdowalo sie cos, w co nie mogla uwierzyc!

-Gah! - krzyknela, wyrzucajac w gore swoje szponiaste dlonie, kiedy martwa dziewczyna siegala w jej strone. Ich rece zetknely sie ze soba.

Gelka instynktownie zastosowala moc dotyku z cala dostepna jej sila. Byl to smiercionosny dotyk i jednoczesnie samobojczy instynkt. Sila poplynela najpierw od niej, ale po chwili nastapilo odwrocenie kierunku i niszczycielska moc wplywala w nia z powrotem z podwojona, a nawet potrojona sila!

Gah! - sapnela, z chwila gdy rozpoczela sie nieodwolalna przemiana. Jej cienkie, patyczakowate rece zatrzesly sie, nogi zaczely wyginac sie w biodrach na zewnatrz i do gory, rozrywajac jej kaftan. Kiedy zapadla sie glebiej w fotel, jej nadzwyczaj dluga szyja zwinela sie w harmonijke, a glowa opadla nizej, a dolna czesc ciala zaczela sie otwierac jak przy porodzie. Jej cialo zaczelo sie odwijac do gory, eksponujac wewnetrzne organy, ktore kolysaly sie jak dziwaczne akcesoria przytwierdzone do golego karmazynowego slupa. Jednym z tych dodatkow byl powykrecany Khiff, trujacy trzesacy sie babel, ktory zapadl sie do wnetrza siebie w tej samej chwili, gdy szczeka martwej dziewczyny zazgrzytala, otwierajac sie w upiornym msciwym usmiechu.

W ciagu kilku sekund dokonalo sie pelne wynicowanie Gelki Mordri i kiedy odwrocone na lewa strone cialo zamknelo sie nad glowa, pozostalo z niej cos podobnego do ociekajacego plynami ustrojowymi ogorka.

Niezdolna do wydania zadnego polecenia bezradnie kolysala sie w fotelu, a proces odliczania czasu na ekranie monitora doszedl do liczby dziesiec.

-Mozeszjuz isc, Nekroskopie - powiedziala martwa dziewczyna w mowie umarlych.

-A co z toba? - Scott zwrocil sie do Khiffa Shanii.

-W twoim swiecie bez lokalizatora bede slabl coraz bardziej. Dla Shanii byloby to bardzo bolesne. Lepiej mi bedzie tutaj, razem z moja nowa przyjaciolka.

-Ruszaj! - powiedziala martwa dziewczyna. Oczywiscie wilk znal droge do domu...

W Kontinuum Mobiusa Scott i Wilk poczuli, ze zatrzymuja sie.

-Co to? - powiedzial Scott. Nawet Harry'ego Keogha nigdy nie spotkalo nic takiego. Z bezczasowej pustki Kontinuum Mobiusa wytrysnela setka... tysiac... dziesiec tysiecy zlotych strzalek!

-Troche za pozno - powiedzial Scott albo cos w nim. - I tak jest juz po wszystkim. Co was zatrzymalo? Tylu was jest i nie mogliscie dotrzec na czas?

-Tak, sa nas tysiace - odpowiedziala jedna ze strzalek. - A to i tak zaledwie garstka. Ale tylko w tym wszechswiecie sa miliardy swiatow, a podobne rownolegle miejsca sa nawet nie do policzenia! Tak czy owak nie przybylismy tutaj z pomoca, tylko chcielismy posprzatac po tobie. Teraz mozesz wracac do domu. Masz jeszcze wiele do zrobienia, podobnie jak my...

W jaskini Schloss Zonigen, zloto znajdujace sie w rowie zmienilo sie w popiol. Stalo sie to w jednej chwili - to byl pelny rozpad czasteczek, transmutacja metalu w surowa energie!

Pulsujace zielone swiatlo samo sie wylaczylo, wydobywajacy sie z rowu promien swiatla skurczyl sie i normalne swiatlo dnia zalalo jaskinie, oswietlajac przez dziure w suficie Traska oraz agentow z Wydzialu E, ktorzy wciaz jeszcze oczekiwali w napieciu na wstrzymanym oddechu. W koncu Shania odezwala sie bardzo cichutko:

-Wygralismy!

-Jest jeszcze cos do zalatwienia - odezwal sie stojacy za nimi Scott St John. - Gdzie on jest?

-O to mnie powinienes zapytac - odezwal sie Wilk. - Wciaz jeszcze boli mnie szczeka od ciosu, jaki zadalo mi jego urzadzenie. Czuje jego zapach i wcale nie jest daleko.

Mordri Dwa miotal sie bezsilnie pomiedzy scianami tunelu i cos do siebie mamrotal. Mial zamiar potraktowac zmarlych swoim dotykiem i sprawic, zeby powstali jako polzywi. Obiecalby im wowczas mozliwosc rozmrozenia i ozywienia, a oni zostaliby w zamian jego ochroniarzami. Tylko ze... ich trumny byly otwarte, puste i nikogo w nich nie bylo.

Mordri Dwa biegal pomiedzy stalowymi cylindrami i szukal zmarlych ludzi, nad ktorymi jeszcze nie tak dawno znecal sie razem ze swoimi kolegami.

Teraz stal u wylom jaskini i jedyne, co mu zostalo, to nowy dzien, wschodzace slonce, poranny wietrzyk i wywolujaca zawrot glowy przepasc. Przestraszony, opuszczony i samotny zadal pytanie:

-Moj Khiffie, co robic?

-Uciekaj, moj Mordri! Musisz uciekac, i to jak najszybciej! Mordri Dwa rozzloscil sie jeszcze bardziej, poniewaz jego Khiff oferujacy tak bezuzyteczna porade najwyrazniej nasmiewal sie z niego!

-Kpisz sobie? - spytal. - Co cie tak bawi?

-Twoj strach, moj Mordri! Nakreca mnie twoje przerazenie. Ciesze sie jak nigdy!

-Jestes szalony! Radzisz mi uciekac, ale nie mowisz dokad!

-No to zostan tutaj. Mnie sie tu podoba. Moge karmic sie twoimi koszmarami i to po wsze czasy, a moze nie, bo... widze, ze zbliza sie kolejny koszmar!Mordri Dwa uslyszal szum elektrycznego silnika. Spojrzal wzdluz tunelu i na koncu toru zobaczyl otwarty wagonik. Z przodu stal mezczyzna, ktorego dobrze zapamietal. To jego bala sie Mordri Jeden i przed nim uciekla, przed MOCA, ktora on dysponuje. I mial przy sobie bron miotajaca ogien. Mezczyzna wraz z dziko wygladajacym szarym czworonogiem wysiedli z wagoniku i zaczeli isc w jego kierunku, a wlasciwie isc po niego!

Scott zapalil ogien pilotujacy i krzyknal:

-Simonie Salcombe, to koniec twojej drogi.

Salcombe pokazal swe ostre, rybie zeby, przykucnal i ruszyl do przodu. Na waskim ramieniu pojawil sie jego Khiff, ktory wyszedl z ucha i powiedzial:

-Czas sie rozstac. Mam zamiar opanowac kolejny umysl i doprowadzic go do szalenstwa.

-Niewdzieczny - powiedzial Salcombe, po czym glosno zwrocil sie do Scotta: - Dlaczego to robisz? Coz takiego ci uczynilem? - Byla to tylko taktyka obliczona na zyskanie czasu, poniewaz caly czas zblizal sie do Scotta.

Scott rowniez posuwal sie do przodu i natychmiast odpowiedzial:

-Zabiles pewna kobiete w Londynie, w Anglii. Nazywala sie Kelly... Kelly StJohn.

-Ach, ta suka reporterka! - krzyknal Salcombe. - Pamietam ja! Ale coz ona znaczy? - spytal, jednoczesnie szykujac sie do skoku.

-Byla moja zona, skurwysynu! - wydusil z siebie Scott i nie czekajac ani chwili dluzej, nacisnal spust miotacza.

Dluga lanca ryczacego ognia w jednej chwili dosiegla polplynnego i gwaltownie kurczacego sie Khiffa, ktory raptownie probowal powrocic do glowy swego gospodarza, wciskajac swa cieknaca bulgoczaca mase do ucha, co tylko powiekszylo jego krancowe cierpienia. Scott pokrywal ogniem cale cialo Mordriego Dwa od glowy do stop i juz po chwili skrzywil sie z obrzydzenia, kiedy dotarl do niego smrod palonego miesa. Bylo to tak straszliwe, ze przez chwile zastanawial sie, czy nie przerwac palenia. Ale w jego umysle odezwal sie glos:

-Oko za oko, zab za zab, Scott! - wiec nieprzerwanie naciskal spust.

Kaftan Salcombe'a palil sie wysokim plomieniem. Jego blade cialo czernialo, pokrywalo sie bablami i platami odpadalo od kosci. Plonacy Shing cofal sie i tanczyl jak obledna marionetka. Podnosil kolana wysoko do gory, a chudymi rekoma bezskutecznie uderzal plomienie, ktore zzeraly go bezlitosnie. Po chwili znalazl sie na krawedzi przepasci.

Jego Khiff wyszedl przez prawy oczodol, wypychajac na zewnatrz galke oczna. Wiszaca na nerwie galka juz po chwili stopila sie jak woskowa swieca i splynela po policzku razem z Khiffem, ktory zamienil sie w plyn.

Scott ponownie nacisnal spust. Wieksza dawka zapalajacego plynu zepchnela Salcombe'a z krawedzi. Wzdluz skaly poleciala kula ognia, ktora po uderzeniu w zbocze rozdzielila sie na kilka plonacych wirujacych czesci.

W koncu plonace fragmenty zatrzymaly sie na dnie doliny.

Scott upuscil miotacz ognia. Oprocz niego i wilka byla to jedyna ciepla rzecz w calym lodowym tunelu...

W tym samym czasie w Schloss Zonigen, a takze w innych miejscach mrowie... jak to nazwac? Sil? Mocy? Wyzszych inteligencji? Zlotych strzalek? Bozych pomocnikow? Tak czy owak mrowie... zaczelo konczyc to, co wymagalo dokonczenia, aby wsrod ludzi nie pozostalo przekonanie, ze wszechswiat jest czyms wrogim. Mordri byli jedynie wyjatkiem, ktory potwierdzal regule, a lek przed obcymi i przed nieznanym od zawsze byl paliwem napedzajacym kola wojny...EPILOG

W glownej jaskini Shania pracowala nad poprawa zdrowia fizycznego i psychicznego rannych ludzi. Kiedy opatrzono juz wszystkich, stanela obok Goodly'ego i Traska, czekajac na powrot Scotta.

Wyglad Traska wskazywal na to, ze nie do konca wiedzial, co sie tutaj wydarzylo.

-Wiesz co? Dalej nie wiem, o co tu chodzi - powiedzial do Goodly'ego. - Chodzi mi o to, ze jestes tutaj i robisz to, co robisz, a przeciez... nigdy sienie pomyliles. Oczywiscie, ze przyszlosc nigdy nie jest jasna, ale koncowe efekty zawsze sa bliskie twoim przypuszczeniom. Tym razem przewidziales Big Bang i...

-...i to sie stalo lub dzieje sie - przerwala Traskowi Shania. - Tylko nie tutaj, ale daleko stad. Kiedy proces wkracza w faze krytyczna nie sposob go zatrzymac. Jakby ci to najlepiej wyjasnic? Aha, juz wiem. Co by sie stalo, gdybys wyrwal zawleczke z granatu, a potem nie udaloby ci sie go odrzucic?

-Rozerwalby mnie na strzepy - odpowiedzial Trask. - Tylko ze zgodnie z przewidywaniami Goodly'ego po tym jego Big Bangu nie mialo zostac juz nic, kompletnie nic!

Goodly westchnal ciezko, wzruszyl ramionami, pokrecil glowa i rzekl:

-Ben, wiesz o tym tyle samo co ja. Nie umiem ci tego wyjasnic. Ponadto musze sie z toba zgodzic: byc moze tym razem pomylilem sie.

-Nie mowie, ze sie pomyliles. Martwie sie tym, ze nadal mozesz miec racje!

-Co takiego? - zmarszczyl brwi prekognita.

-Powiedz, lan, przyszlosc jest bardzo zwodnicza, prawda?

-Bez watpienia.

-W takim razie wszystko moze zalezec od tego, czym jest owo "nic"...

Prekognita jeszcze mocniej zmarszczyl brwi, ale w chwili kiedy juz mial odpowiedziec, Traskowi pojawilo sie "nic", o ktorym wlasnie mowili...W tej samej chwili - jezeli w tym wszechswiecie czas w ogole ma takie znaczenie, jakie przypisuja mu ludzie - do wielkiej jaskini weszli Scott z Wilkiem i z niedowierzaniem patrzyli na rozgrywajaca sie scene.

Shania z szeroko otwartymi ustami padla w ramiona Scotta. Jednak oprocz Wilka i Scotta St Johna - no i miliardow zlotych strzalek - Shania byla jedyna zywa istota, ktora sie poruszala! Wokol tej trojki z ogromna szybkoscia od umyslu do umyslu przemieszczaly sie zlote strzalki zajmujace sie czyszczeniem pozostalosci po pracy Trojki Scotta, Bena Traska i jego ekipy esperow z Wydzialu E oraz zmarlych, ktorzy powstali z hibernacyjnych komor i czarnego dysku.

Wszyscy i wszystko w jaskini zostalo zamrozone w czasie! Czas sie zatrzymal! Nie poruszal sie dym wydobywajacy sie z dolu ze zlotem ani nawet widziane w promieniach slonca drobiny pylu.

Cos wewnatrz Scotta powiedzialo:

-Czas wracac do domu.

-A co z Traskiem i jego ludzmi?

-Nie martw sie tym - odpowiedzial znajomy glos chlopca, a pozniej mezczyzny, a raczej znacznie wiecej niz mezczyzny, teraz zmarlego. Jednak byl to bardzo dziwny rodzaj zmarlego, ktory wie, jak wyglada smierc.

-Co sie dzieje?

-Nie rozumiesz? - Glos wydawal sie zaskoczony. - Khiff Shanii zrozumial. Mozna by nawet stwierdzic, ze to on podpowiedzial rozwiazanie!

Teraz rowniez i Scott zrozumial.

-A wiec mowisz, ze nic z tego nie zapamietaja? Zabierzesz im wspomnienia? Dlaczego? Czy to wszystko odbylo sie na darmo?

Glos wyjasnil:

-Ktoregos dnia przedstawiciele obcych ras moga trafic na Ziemie, na przyklad ocaleni Shingowie tacy jak Shania albo inni rozbitkowie ze zniszczonych planet. Ijesli to by sie stalo, to jak powitaliby ich Ziemianie, gdyby pamietali, co sie stalo w Schloss Zonigen? No coz, kilku z nich bedzie o tym wiedziec, ale jedynie garstka, bardzo nieliczna i zaslugujaca na to grupka - powiedzmy... trojka? - lecz nikt wiecej.

Nie moge dluzej tu pozostac - dodal glos. - Sa inne miejsca, gdzie jestem potrzebny. Po raz ostatni skorzystaj z Kontinuum Mobiusa i wracaj do domu, Scott.

Scott rozejrzal sie dookola. W jaskini, w ktorej zamarl czas, chmara zlotych strzalek ani na chwile nie przerywala goraczkowej aktywnosci. Powoli znikali zarowno ludzie, jak i rzeczy - zmarli, Ben Trask i jego zaloga esperow z Wydzialu E, popioly z rowu - samoistnie zasklepila sie nawet dziura w suficie!

-Dobrze - zgodzil sie zdumiony Scott - wracamy do domu. Jednak najpierw powiedz, dlaczego akurat nam zostawiasz wspomnienia.

-Przeciez to oczywiste - stwierdzil glos. - Kiedy przyjda inni, a w koncu sie to wydarzy, albowiem posrod gwiazd zyje niezliczona mnogosc ras, moga potrzebowac kogos takiego jak ty, Scott, a zwlaszcza takiego jak Shania, zeby ich powitac. Rozumiemy oczywiscie, ze moze sie to nie wydarzyc za waszego zycia, ale niekoniecznie. I jeszcze jedno... Nie wszystkie gatunki na tych planetach sa dwunozne. Zasadniczo bardzo nieliczne. To jeszcze jeden powod przekonujacy nas do tego, ze wasza trojka jest idealna!

Scott spojrzal na Shanie, ktora powiedziala tylko:

-Powinnismy juz wracac do domu.

Scott pokiwal glowa wywolal drzwi Mobiusa i zabral ze soba do domu swoja Dwojke i Trojke. Jednak po drodze, zamiast dokonac natychmiastowej teleportacji, zrobil przerwe i powiedzial:

-Nagle cos sobie przypomnialem. Kiedy Harry pokazywal mi przyszlosc, pojawil sie punkt, w ktorym wszystko sie zatrzymalo. Wiemy jednak, ze nie wszystko sie zatrzymalo. Co o tym sadzicie?

-Gelka Mordri - odpowiedziala Shania - chciala poplynac wraz z ogromnafala podpoziomu grawitacyjnego wywolana wybuchem. Moze wybrany przez nia podpoziom mial zwiazek z Kontinuum Mobiusa?

-Chcesz powiedziec, ze jej Big Bang spowodowal zaburzenia rowniez tutaj, w Kontinuum Mobiusa?

-Mozliwe - odparla Shania. - Mozliwe tez, ze to inteligentne strzalki zatrzymaly czas w jaskini. One rowniez korzystaja z Kontinuum Mobiusa. Moze sa nawet jego czescia i moga je kontrolowac.- A wiec czas zatrzymal sie dla wszystkich i wszystkiego oprocz nas?

-Ach!- westchnela Shania. - Czas jest zabawny. Moze on sie wcale nie zatrzymal, tylko to my przyspieszylismy! Przepraszam, Scott, ale moja wiedza naukowa, zwlaszcza w dziedzinie metafizyki, jest zbyt mala, bym mogla to zrozumiec...

-Naprawde? To co mnie w tobie tak kreci? - Po czym rozesmial sie, ale oczywiscie po cichu...

Kiedy cala trojka wynurzyla sie z Kontinuum Mobiusa w gabinecie Scotta, zlota strzalka Harry'ego Keogha - jego czujaca esencja - opuscila Scotta i zawisla na poziomie wzroku w swietle wschodzacego slonca docierajacego zza okien. Po chwili z wilka wylonila sie druga strzalka. Byla blizniaczo podobna do pierwszej. Obie strzalki wisialy w powietrzu i obracaly sie wokol swej osi, jakby poszukiwaly kierunku. A w ostatniej chwili...

Trzecia strzalka - mniejsza i srebrna - odszczepila sie od strzalki Harry'ego i skierowala swe ostrze w strone Shanii. Shania westchnela i przytulila sie do Scotta. Cichy, ale jakze znajomy glos powiedzial:

-A wiec ruszamy. Do widzenia, moja Shaniu.

Potem cala trojka przeniknela przez zamkniete okno, nie naruszajac szyby i zniknela w zamglonym ogrodzie...

Tej nocy - a moze poprzedniej nocy lub byc moze jeszcze wczesniej - na plaskim dachu Centrali Wydzialu E w Londynie Ben Trask, jego glowni wspolpracownicy oraz technicy, a nawet minister odpowiedzialny za poczynania Wydzialu E, siedzieli dookola rozzarzonego koksownika, popijali drinki ze szklaneczek i ogrzewali sobie dlonie. Na znajdujacym sie obok stoliku stalo kilka calkiem lub czesciowo oproznionych butelek wina.

-Co my tutaj palimy? - zapytal Trask, kiedy gruby plik kartek wyladowal w plomieniach.

-Stare rzeczy - odpowiedzial Paul Garvey.

-Tak, przestarzale - dodal David Chung. - To byl dobry pomysl... Twoj, szefie? - Lokalizator rzucil pytajace spojrzenie w kierunku Traska.

-Tak, na pewno - powiedziala z czarujacym usmiechem Millie Cleary. - I sadze, ze jest to doskonala okazja do swietowania.

-Swietowania... czego? - spytal zdumiony Trask, czujac, ze cos tu bylo nie w porzadku, ale nie do konca wiedzac, co takiego.

Siedzacy obok Traska minister odpowiedzialny usmiechnal sie szeroko i rzekl:

-Z okazji podwojenia budzetu Wydzialu E!

Kiedy kolejny plik papierow wyladowal w plomieniach, Trask przeczytal strone tytulowa na ktorej wypisane bylo tylko pojedyncze slowo, byc moze imie czy tez nazwisko - Scott, a moze Scot? - po chwili kartka poczerniala zupelnie... Pewnie Scotland Yard - pomyslal Trask i wzruszyl tylko ramionami.

Podnoszac szklaneczke do gory, wzniosl toast:

-Za nas i za Wydzial E! - Nastepnie spojrzal na prekognite i dodal: - Co slychac u mojego ponurego przyjaciela?

-Co...? Przepraszam - odpowiedzial prekognita. - Myslami bylem gdzie indziej. - Spojrzal na szklaneczke w swojej dloni i rzekl: - To musi byc cos naprawde dobrego, bo zupelnie odlecialem!

-Czy cos cie moze martwi? - Trask nagle zaczal podejrzewac, ze cos tutaj moze nie byc prawda.

-Nie, nic. Nic, o czym moglbym teraz cos wiedziec.

-Po prostu wielkie NIC? - Trask podniosl szklanke i spojrzal na gwiazdy.

-Wlasnie - rzekl Goodly z niklym usmieszkiem na ustach. - Po prostu ogromne wielkie NIC. - Jesli przed chwila cos go jeszcze martwilo, to teraz uczucie to zniklo zupelnie. I nic w tym dziwnego, przeciez prekognita zajmuje sie przyszloscia, a nie przeszloscia. Zwlaszcza ze przyszlosc jest bardzo zwodnicza...

...zazwyczaj.

Jesli zas chodzi o najblizsza przyszlosc...

Chwile pozniej przez grupe naukowcow zostala zarejestrowana krotka i intensywna erupcja promieniowania gamma. Miala swoje zrodlo w czesci nieba odpowiadajacej Kasjopei. Uznano to za: (a) nikle echo wybuchu bardzo odleglej supernowej lub (b) mala katastrofe kosmiczna majaca miejsce blizej Ziemi, na przyklad zderzenie komety z wedrujaca czarna dziura.

Jednak jak blisko to bylo...

...nigdy sie nie dowiedziano...

"KB"

This file was created with BookDesigner program

bookdesigner@the-ebook.org

2010-04-23

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/