Mika Waltari





Mikael tom I





Tom I: Mikael Karvajalka

Tlum: Zygmunt Lanowski





CZESC PIERWSZA

DZIECINSTWO





l

Urodzilem sie w dalekiej krainie, ktora opisywacze swiata nazywaja Finlandia. Ten piekny i rozlegly kraj malo jest znany ludziom wyksztalconym: Na Poludniu wyobrazaja sobie, ze kraj polozony tak daleko na Polnocy musi byc surowy i nie nadaje sie na mieszkanie dla ludzi i ze jego mieszkancy sa niecywilizowanymi dzikusami, ktorzy odziewaja sie w skory zwierzat i zyja w okowach poganstwa i zabobonow. Poglad ten jest zgola pocieszny.

Finlandia wcale nie jest biedna. Lasy pelne sa tam zwierzyny, a w wartkich rzekach dokonuje sie wszedzie zyskownych polowow lososia. Mieszczanie z Abo prowadza ruchliwy handel zamorski, a ludnosc wybrzeza Zatoki Botnickiej zna sie na sztuce budowania okretow dalekomorskich. Nie brak tam drzewa ani masztowych sosen i z Abo wywozi sie do innych krajow, oprocz suszonej ryby i skor oraz artystycznie wykonanych drewnianych naczyn, takze surowe zelazo wytopione z rudy pochodzacej z jezior w glebi kraju. Wywoz suszonej ryby i solonego sledzia jest tak bogatym zrodlem dochodow, ze herezja pewnie dluzej sie tu nie utrzyma, gdyz lekcewazy dni postu, a swiecenie postu wedlug nakazow Kosciola jest nieodzownym warunkiem dobrobytu wielu finskich mieszczan.

Tyle o kraju, gdzie sie urodzilem i wyroslem, a opowiadam o tym dlatego, zeby wykazac, ze nie jestem pochodzenia poganskiego.

Pewnej nocy, poznym latem, gdy mialem szesc czy siedem lat zycia, admiral Jutow, Otto Ruud, przeplynal z flota niepostrzezenie obok twierdzy w Abo, omijajac spiace straze, i zaskoczyl handlowa czesc miasta niespodziewanym atakiem o swicie. Straszliwa grabiez Abo odbyla sie w roku 1509, na piec" lat przed beatyfikacja swietego Hemminga, wiec musialem zobaczyc swiatlo dzienne w roku 1502 lub 1503.





2





Pamietam, ze ocknalem sie w jakims lozu. Przykryty owcza skora lezalem w miekkich lnianych przescieradlach, a wielkie psisko lizalo mnie po twarzy. Gdy odsunalem jego pysk, pies ogromnie sie rozbawil i chwyciwszy mnie ostroznie zebami za reke, chcial baraszkowac. W jakis czas potem do loza podeszla chuda, szaro ubrana niewiasta, spojrzala na mnie zimnymi szarymi oczyma i nakarmila mnie zupa. Sadzilem, ze dostalem sie do nieba, i wielce bylem zdziwiony, ze kobieta nie ma skrzydel anielskich. Totez zapytalem niesmialo:-Czy jestem w niebie?

Dotknela moich dloni, szyi i czola dlonia twarda jak deska i zapytala:

-Boli cie jeszcze glowa?

Obmacalem glowe i spostrzeglem, ze jest obandazowana. Nie czulem jednak zadnego bolu. Zrobilem wiec szybko znak przeczenia, ale natychmiast zabolalo mnie mocno w karku.

-Jak sie nazywasz? - spytala - Mikael - odparlem. Wiedzialem to dobrze, bo ochrzczono mnie imieniem swietego archaniola.

-Czyim synem jestes? - pytala dalej.

Zrazu zawahalem sie, ale w koncu powiedzialem:

-Mikaela Konwisarza! - I sam spytalem ciekawie:

-Czy naprawde jestem w niebie?

-Jedz zupe - odrzekla zwiezle. - Ach tak, tos ty syn Gertrudy... Przysiadla na brzegu loza i poglaskala mnie lekko po bolacym karku.

-Jestem Pirjo, corka Matsa z rodu Karvajalka - powiedziala. - Lezysz w moim domu i pielegnuje cie juz od kilku dni...

Wtedy przypomnialem sobie nagle Jutow i wszystko, co sie potem wydarzylo. I tak sie zlaklem, uslyszawszy jej imie, ze nawet zupa juz mi nie smakowala.

-Wiec jestes czarownica? - zapytalem, choc wcale nie miala wygladu wiedzmy.

Zachnela sie i zrobila znak krzyza.

-To tak mnie nazywaja za plecami? - zapytala ze zloscia. Ale opanowala sie i wyjasnila: - Nie jestem wcale czarownica, tylko lecze ludzi. Gdyby Bog i wszyscy swieci nie obdarzyli mnie zdolnoscia uzdrawiania, i ty, i wielu innych zmarloby w czasie tej kleski.

Zawstydzilem sie mojej niewdziecznosci, ale z drugiej strony nie moglem przeciez prosic jej o przebaczenie, gdyz wiedzialem, ze jest na pewno slynna w Abo czarownica z rodu Karvajalka.

-Gdzie sa Jutowie? - zapytalem Odpowiedziala, ze odplyneli przed kilku dniami, zabierajac z soba jako jencow ksiezy, lawnikow, radnych miejskich i zamozniejszych mieszczan. Abo bylo teraz biednym miastem, bo Jutowie w ciagu ostatnich lat grabili na morzu najlepsze jego statki. A obecnie zrabowali nawet najcenniejsze kosztownosci z katedry. Powiedziala mi tez, ze juz ponad tydzien leze w jej domu, trapiony goraczka i bolami.

-Ale jak sie tu znalazlem? - zapytalem wpatrujac sie w nia, a w tejze chwili ujrzalem, ze jej glowa zmienia sie w dobroduszny konski leb. Nic sie jednak nie zlaklem, bo wiedzialem, ze czarownice moga zmieniac postac. Pies podbiegl do mnie, machajac ogonem, i lizal mi rece, a ja znow widzialem moja gospodynie w ludzkiej postaci. Nie watpilem juz dluzej, ze jest czarownica, a rownoczesnie poczulem do niej duze zaufanie.

-Masz konska twarz - powiedzialem niesmialo.

Poczula sie tym dotknieta, poniewaz, jak to zwykle kobiety, byla prozna, choc jej najlepsze lata minely juz bardzo dawno. Opowiedziala mi, ze wykupila sie od grabiezy, wyleczywszy masciami i masazem Juta, kapitana okretu, ktory skrecil stope, wyskakujac z zadzy lupu jako pierwszy na lad.

Trzeciego dnia grabiezy miasta jeden z Jutow przyniosl mnie do niej nieprzytomnego i zaplacil jej trzy grosze srebrem? zeby mnie uleczyla. Ten milosierny uczynek zrobil z pewnoscia dla zmazania swoich grzechow, bo spladrowanie katedry przyprawilo wielu Jutow o ciezkie wyrzuty sumienia. Z opisu domyslilem sie, ze byl to ten sam czlowiek, ktory zabil mego dziadka i babke.

Opowiedziawszy mi, w jaki sposob dostalem sie do jej domu, pani Pirjo dodala:

-Wypralam twoja koszule z krwi, a portki wisza tam na kolku. Mozesz sie wiec ubrac i isc, dokad chcesz, bo ja dotrzymalam obietnicy, a leczenie bylo warte wiecej niz trzy grosze srebrem.

Nie mialem na te slowa zadnej odpowiedzi. Ubralem sie i wyszedlem na podworko. Pani Pirjo zamknela drzwi chaty i poszla opatrywac chorych i rannych, ktorzy nie dostali sie do klasztoru lub do Szpitala Swietego Ducha, i uznali, ze jak juz koniecznie trzeba umierac, lepiej to zrobic u siebie w domu. Siadlem na schodkach, w sloncu, bo nogi wciaz jeszcze mialem slabe od choroby, patrzac bezmyslnie na bujna letnia trawe i dziwne rosliny w ogrodku, i nie wiedzac, dokad mam pojsc. Pies przysiadl kolo mnie, objalem go ramieniem za kark i zaplakalem gorzkimi lzami.

i Tak znalazla mnie pani Pirjo, gdy wrocila wieczorem do domu, ale zerknela tylko na mnie z niechecia i weszla bez slowa do wnetrza. Po chwili podala mi przez drzwi kawalek chleba ze slowami:

-Rodzice twojej matki nieboszczki sa juz pochowani we wspolnym grobie razem z innymi biedakami pomordowanymi przez Jutow. W calym miescie panuje zupelny zamet i nikt nie wie, od czego zaczynac na nowo. Kawki skrzecza juz pod okapem twego domu.

Nie zrozumialem znaczenia tych slow, ale ona wytlumaczyla mi je jasniej:

-Nie masz juz domu, biedaku - powiedziala. - Nie mozesz go odziedziczyc, bo jestes nieslubnym dzieckiem twojej matki. Wedlug ustnej obietnicy zlozonej przez Konwisarza Mikaela, syna Mikaela, i jego malzonke dla zbawienia ich dusz klasztor zabral ich dom i ziemie, na ktorej stoi.

Takze i w tej sprawie nie mialem nic do powiedzenia. Ale w chwile pozniej pani Pirjo wyszla do mnie jeszcze raz i wetknawszy mi w dlon trzy grosze srebrem powiedziala:

-Wez twoje pieniadze! Niech mi sie to liczy na Sadzie Ostatecznym za zasluge, ze z milosierdzia i bez checi zysku uzdrowilam cie, biedaku, choc moze byloby lepiej, zebys umarl. A teraz juz zabieraj sie stad i nie zawadzaj mi dluzej.

Podziekowalem pani Pirjo za jej dobroc, poklepalem psa na pozegnanie i zawiazalem trzy srebrne pieniazki w rabek koszuli. A potem powloklem sie w kierunku mego domu brzegiem rzeki, a po drodze widzialem, ze drzwi w domach bogaczy byly tez powywalane, a z ratusza powyrywano i pokradziono szklane okna. Nikt na mnie nie zwracal uwagi, bo mieszczki zajete byly rozdzielaniem zastrachanych krow, przypedzonych z kryjowek po lasach, a sasiedzi bobrowali po opuszczonych zagrodach, ratujac nadajace sie do uzytku ruchomosci, zeby sie nie zmarnowaly albo nie wpadly w rece zlodziei.

Wszedlem do naszego domu i nie znalazlem tam juz nic - ani kolowrotka, ani beczki na wode, ani garnka czy lyzki, czy chocby najmniejszej szmatki dla okrycia ciala, nic oprocz zakrzeplych kaluz krwi, ktora nie wsiakla w twarda polepe. Polozylem sie na przypiecku i plakalem gorzko, dopoki mocno nie zasnalem.





3





Zbudzilo mnie wczesnym rankiem wejscie czarno odzianego mnicha. Ale nie przestraszylem sie go, bo twarz mial przyjazna i okragla. Pozdrowil mnie w imie boze i zapytal; - Czy to twoj dom? - A gdy odpowiedzialem twierdzaco, dodal: - Raduj sie, bo klasztor Swietego Olafa przejal to domostwo i oswobodzil cie w ten sposob od wszelkich trosk, jakie pociaga za soba posiadanie dobr ziemskich. To z pewnoscia cudowne zrzadzenie boskie, ze zostales przy zyciu, zeby ogladac tak radosny dzien, bo musisz wiedziec, ze wyslano mnie tu, zebym oczyscil te chate od wszelkich diabelskich podstepow, ktore czyhaja w miejscach, gdzie nastapila gwaltowna smierc.Zaczal sypac sol i kropic swiecona woda z przyniesionego naczynia podloge i piec, zawiasy drzwi i okiennice, kreslil znak krzyza i mamrotal mocne lacinskie zaklecia. Potem rozsiadl sie na przypiecku, wydobyl ze swego zawiniatka chleb, ser i suszone mieso i takze mnie poczestowal jedzeniem, mowiac, ze maly posilek jest konieczny po tak wytezonej pracy.

Gdy juz zjedlismy, powiedzialem, ze pragne kupic msze zalobna, zeby wyzwolic dusze Konwisarza Mikaela i jego zony od mak czysccowych, bo wiedzialem, iz meki te sa okropniejsze od wszelkich ziemskich bolow.

-Masz pieniadze? - zapytal mnie zacny mnich. Rozwinalem rabek koszuli i pokazalem mu moje trzy srebrne pieniazki. Usmiechnal sie jeszcze zyczliwiej, pogladzil mnie po wlosach i rzekl: - Nazywaj mnie ojcem Piotrem, bo Piotr to moje imie, jakkolwiek nie jestem opoka. Nie masz wiecej pieniedzy?

Potrzasnalem glowa przeczaco, a on zasmucil sie wyraznie i powiedzial, ze za tak mala sume nie mozna kupic mszy zalobnej.

-Ale - ciagnal dalej - gdybysmy na przyklad mogli ublagac swietego Henryka, ktory sam doznal naglej smierci z rak mordercow, zeby wstawil sie w niebie za dusze tych zacnych ludzi, nie watpie, ze moc tak swietego wstawiennictwa bylaby wieksza od najlepszej mszy zalobnej.

Prosilem go, zeby mnie nauczyl, jak mam przedstawic moja prosbe swietemu Henrykowi, ale on potrzasnal kwasno glowa:

-Twoja skromna modlitewka niewiele wplynie na swietego Henryka. Obawiam sie, ze utonie jak mysz w cebrze z pomyjami w powodzi modlow, ktore bija w tej chwili o jego swiety tron. Gdyby natomiast jakis naprawde mocny w modlach czlowiek, ktory poswiecil cale swoje zycie posluszenstwu, ubostwu i czystosci, zajal sie twoja sprawa i na przyklad przez tydzien we wszystkich godzinach kanonicznych odmawial modlitwy za twoich zmarlych dziadkow, swiety Henryk z pewnoscia naklonilby ucha, zeby posluchac, o co chodzi.

-Gdziez znajde czlowieka tak mocnego w modlitwie? - zapytalem pokornie.

-Widzisz go przed soba - oswiadczyl ojciec Piotr z naturalna godnoscia. To mowiac, wyjal mi z reki srebrne monetki i wlozyl je do swego mieszka. - Eozpoczne modly juz dzis przy nabozenstwach o godzinie siodmej i dziewiatej, a potem bede je odmawial dalej w czasie pierwszych i drugich nieszporow. Cialo moje nie wytrzymuje nocnego czuwania, totez nasz zacny przeor zwalnia mnie czesto od nocnych modlitw i nabozenstw. Nie obawiaj sie jednak, ze twoi drodzy zmarli na tym ucierpia, pomnoze bowiem odpowiednio ilosc modlitw w innych porach kanonicznych.

Nie zrozumialem wszystkiego, co mowil, ale ton jego byl tak przekonywajacy, ze czulem, iz zlozylem sprawe w odpowiednie rece, i kornie mu dziekowalem. Gdy wyszlismy na dwor, zaparl drzwi, zrobil kilkakrotnie znak krzyza i udzielil mi blogoslawienstwa. Potem rozstalismy sie, a ja zaczalem krazyc kolo chaty pani Pirjo, bo nie wiedzialem, dokad sie udac.

Drzalem, ze pani Pirjo rozgniewa sie, jesli mnie zobaczy, bo zdazylem juz zmiarkowac, ze byla to kobieta surowa. Totez trzymalem sie w ukryciu, ale gdy zaczal padac deszcz, wsliznalem sie do obory. Sciany jej obrastal mech, na pokrytym darnia dachu rosla trawa i kwiaty, a jedynym mieszkancem byl wieprzek. Patrzac na jego tluste boki, zaczalem mu zazdroscic, ze ma dach nad glowa i nie potrzebuje sie trapic o jedzenie i picie. Z braku lepszego zajecia zasnalem na wiazce slomy, a zbudziwszy sie, znalazlem obok siebie wieprzka, ktory polozyl sie przy mnie tak, ze lezelismy bok przy boku i grzalismy sie nawzajem. W chwile potem weszla pani Pirjo z zarciem dla wieprzka 1 wielce sie oburzyla zobaczywszy mnie w chlewiku.

-Czyz ci nie mowilam, zebys sie stad zabieral?! - wybuchnela. Wieprzek szturchnal mnie przyjaznie ryjem w bok i podniosl sie do koryta. Zarcie skladalo sie ze straczkow grochu, burakow, mleka i kaszy. Cicho zapytalem, czy moge podzielic jedzenie z wieprzkiem. Powiedzialem to nie tyle z glodu, bo zbyt bylem przygnebiony, zeby odczuwac glod - ale dlatego, ze wieczerza wieprzka wydala mi sie smaczniejsza niz wszystko, co dostawalem do jedzenia u dziadkow od bardzo, bardzo dawna.

-Niewdzieczny i bezczelny chlopak z ciebie - powiedziala gniewnie pani Pirjo. - Uwazasz, ze wieprz powinien mnie uczyc milosierdzia, bo grzeje cie swoim cialem i chetnie dzieli z toba posilek? Czyz nie dalam ci trzech srebrnych monet? Za takie pieniadze nawet dorosly chlop potrafilby zapewnic sobie chleb i dach nad glowa na pare mie siecy. Mieszczanin czy brat cechowy dalby ci za to roczne utrzymanie i przyjal na ucznia, gdybys umial z nim pomowic odpowiednio. Dlaczego nie uzywasz swoich pieniedzy?

Odpowiedzialem, ze juz je zuzylem. Zapytala, czy uwazam sie za ksiecia albo kardynala, ze tak wyrzucam pieniadze w bloto. Bronilem sie, mowiac, ze wcale ich nie wyrzucilem w bloto, tylko dalem ojcu Piotrowi, zeby odmowil modly za biedne dusze moich dziadkow i w ten sposob uwolnil je od czysccowych mak.

Pani Pirjo przysiadla na progu chlewu, trzymajac z roztargnieniem koryto w jednej rece, zeby wieprzek mogl jesc, druga zas podpierajac swa dluga brode. Przez chwile patrzyla na mnie, a w koncu zapytala:

-Czys ty niespelna rozumu?

Odparlem, ze nie wiem na pewno, jak z tym jest. Dotychczas nikt nie mowil nic takiego o mnie, ale odkad rozbito mi glowe, zycie wydaje mi sie bardzo dziwne i zaskakujace.

Pani Pirjo pokiwala glowa i rzekla:

-Moglabym cie zaprowadzic do Swietego Ducha, gdzie by cie pewnie przyjeli z powodu twego uposledzenia i umiescili razem z innymi polglowkami, slepcami i chorymi na padaczke. Ani przez chwile bowiem nie watpie, ze uslyszawszy, co mowisz, uwierzyliby, ze jestes slaby na umysle. Ale jesli potrafisz trzymac jezyk za zebami i udawac rozsadnego, moze uda mi sie dogadac z cechem Mikaela Konwisarza i sklonic cechowych braci, zeby zaplacili za twoje utrzymanie az do czasu, gdy dorosniesz na tyle, zeby zarabiac na chleb.

Prosilem o wybaczenie, ze nie umiem skladnie przemawiac, ale nigdy nie rozmawialem duzo z nikim, bo gdy mowil Mikael Konwisarz, trzeba go bylo sluchac bez sprzeciwu, a gdy glos zabierala babka, prawila tylko o okropnosciach piekla i grozie ognia czysccowego, a w tych sprawach wiadomosci moje byly tak nikle, ze nie moglem jej nic odpowiedziec.

-Ale - dodalem - znam za to kilka slow po niemiecku i po szwedzku, a nawet po lacinie.

Nikt nigdy nie odzywal sie do mnie tak przyjaznie i wyrozumiale jak pani Pirjo i tak mnie to rozpalilo, ze natychmiast odbebnilem wszystkie obce i niezrozumiale slowa, ktore z jakiegos powodu utkwily mi w pamieci - z kosciola, z mieszczanskich kramow, z cechowej gospody, z portu, jak na przyklad salve, pater, benedictus, male, spiritus, pax vobiscum, haltsmaul, donnerwetter, sangdieu, i heliga kristus. Gdy zadyszany konczylem wyliczanie, pani Pirjo zatkala rekami uszy. Ale ze nie mialem nic do stracenia, opowiadalem dalej, ze wiem, jak Wyglada wiele liter, i umiem napisac swoje imie. A gdy mi nie wierzyla, Wzialem patyk i nakreslilem w blocie, najlepiej jak potrafilam, MIKAEL. Pani Pirjo nie umiala wprawdzie czytac, ale zapytala, kto mnie nauczyl tej sztuki. Odparlem, ze nikt, ale ze z pewnoscia szybko naucze sie czytac, jesli ktos zechce mnie uczyc.

Gdy tak rozmawialismy, dzien zblizyl sie ku koncowi i zaczelo zmierzchac. I skonczylo sie na tym, ze pani Pirjo zaprowadzila mnie do izby, zapalila lojowke i zaczela obmacywac moja rane koscistymi palcami. Powiedziala, ze igla i nicia zszyla mi skore na glowie, ale rana ropieje, wiec przemyla ja, oblozyla plesnia i pajeczynami i obandazowala na nowo. Dala mi takze jesc i pozwolila spac w lozu pod derka za swoimi plecami, prosila tylko, zebym jej w nocy nie dotykal, bo jest dziewica, choc nazywaja ja pania Pirjo. Nie rozumialem, czego sie z mojej strony obawiala, ale obiecalem, ze jej nie tkne.

Tak oto doszlo do tego, ze zostalem u pani Pirjo. Pomagalem jej we wszystkim, zbieralem lajna czarnych kogutow, wycinalem koniom wlos z ogona i runo z karkow baranow w mieszczanskich oborach oraz szukalem miejsc, gdzie rosly pozyteczne ziola lecznicze, i zrywalem je przy nowiu ksiezyca. Najwazniejsze jednak bylo to, ze ojciec Piotr na jej prosbe uczyl mnie pisac i czytac oraz ksztalcil w sztuce rozwiazywania rozmaitych pozytecznych zadan rachunkowych za pomoca rozanca.





4





Rana na glowie spowodowala widocznie calkowita zmiane w moim zyciu i charakterze, czego skutki pozostaly nawet gdy rana zagoila sie i wlosy pokryly blizne. Okazalem sie dzieckiem zywym, ciekawym i pojetnym i zapomnialem, ze dawniej bylem bojazliwym plaksa, ktory nie smial sam odezwac sie do kogos obcego. Pani Pirjo nie bila mnie ani nie straszyla, lecz traktowala dobrze i szanowala za to, ze tak latwo i bez trudu uczylem sie czytac l pisac. Nauka, ktora dla wielu jest placzem, zgrzytaniem zebow i ogromnym wysilkiem, dla mnie byla wesola zabawa i im wiecej sie uczylem, tym bardziej rosl moj zapal. I nie wiem w koncu, czy wiecej nauczylem sie z poboznych opowiadan ojca Piotra, czy tez z pouczen pani Pirjo, gdy w jasne noce zimowe opowiadala mi o gwiazdach lub tez w wonne noce letnie prowadzila za reke na przechadzki po gajach i nad brzegiem rzeki i pouczala, na jakie choroby to lub owo ziolo stanowi skuteczne lekarstwoOjciec Piotr uczyl gromadke dzieci gramatyki prosta metoda: co zostanie wbite w tylek, najlepiej utrwala sie w pamiaci. I im wiecej uczylismy sie, tym bardziej zaczynalismy kochac mroczna szkole, ktorej grube kamienne mury zamykaly nasza mlodosc jak w grobowcu. Przyrzeklismy sobie nawzajem solennie, ze i my z kolei nie bedziemy oszczedzac naszych nastepcow, a kiedy zaczelismy samodzielnie ukladac zdania po lacinie i stwierdzilismy, ze wykute prawidla gramatyczne jak pokorni niewolnicy spiesza obslugiwac nasze mysli, serca przepelnily sie nam ogromna radoscia.

Najznakomitszym wydarzeniem koscielnym za moich lat zakowskich bylo uroczyste umieszczenie w relikwiarzu kosci swietego Hemminga. W owym czasie chodzilem juz od czterech lat do szkoly i przygotowywalem sie wraz z dziesieciu innymi zaawansowanymi uczniami do studiowania dialektyki. Wiekszosc moich kolegow nosilaby juz od dawna imponujace brody, gdyby ludziom uczonym wolno bylo chodzic nie golonymi.

Musze przyznac, ze nie bylem w nazbyt podnioslym nastroju, gdy dragami zelaznymi wylamalismy kamienne plyty z koscielnej podlogi i zaczelismy wygrzebywac swiete kosci w trupim zaduchu i wszelkich innych okropnych wyziewach, ktore wydzielali pochowani pod podloga kosciola zmarli mimo obfitego kadzenia i zapachu swietego kadzidla. Wyroznilem sie niedawno, opiewajac wierszem ziemska wedrowke biskupa Hemminga i cuda przezen zdzialane, i dlatego wlasnie otrzymalem zaszczytne zadanie wykopania kosci. Znalezlismy ich duza ilosc i podczas gdysmy je myli i oczyszczali, a ksieza dokola nas odprawiali msze swiete, przepelnila nas jakas przedziwna sila i otucha, zupelnie jakbysmy sie napili wina lub jakby zstapil na nas Duch Swiety. Policzki nam plonely, oczy jasnialy i nagle poczulismy zapach niebianskiego balsamu. Aromat ten stal sie szczegolnie mocny w chwili, gdy {w dloniach naszych znalazla sie brazowa czaszka swietego i zobaczylismy, ze w szczece wciaz jeszcze tkwi kilka zlamanych zebow. Podawalismy kosci, jedna po drugiej, biskupowi Arvidowi i jego pralatom, ktorzy namaszczali je olejem i wkladali do nowej trumny, dopoki przewielebny biskup nie zawolal ze zloscia, ze juz starczy tych kosci. Totez nie moze mi byc poczytane za wine, ze wygrzebawszy z mulu jeden kreg szyjny i jeden caly zab, schowalem je do wlasnej kieszeni. Przed zlozeniem relikwi do skrzynki na ten cel przeznaczonej mielismy, my szkolarze, mnostwo pracy z lapaniem zywych golebi i zieb dla uswietnienia tej uroczystosci. Katedra pelna byla kwiatow, girland i wiencow, tarczy herbowych i obrazow z zycia swietego Hemminga, malowanych na tkaninie i oswietlonych. Cala nawa kosciola plawila sie w promiennej jasnosci. Otwarto na nowo podloge, swiete kosci owinieto w kosztowne tkaniny i zlozono w pozlacana skrzynke z wypuklym wiekiem. Czaszka swietego umieszczona zostala w woreczku z czerwonego jedwabiu. Gdy relikwie obnoszono w procesji dookola kosciola, przed kleczacym tlumem wiernych, zaczelismy przez otwor w sklepieniu zrzucac na dol plonace pakuly z niewielkim ladunkiem prochu, tak ze lud az krzyczal glosno z podziwu i ze strachu, sadzac, ze to blyskawice. Pozniej zdumiewalo mnie to, ze nie podpalilismy wtedy katedry, bo pokryte kurzem belki poddasza suche byly jak hubka, a kawki przez caly czas krazyly nad naszymi glowami przerazliwie skrzeczac.

Nastepnie wypuscilismy pojedynczo na wolnosc zieby i golebie, ktore fruwaly pod stropem katedry, i sypalismy kwiaty i platki na wiernych, zeby wzmoc ich ofiarnosc. Istotnie, katedra uzyskala tego dnia z kwesty sume pokrywajaca wielokrotnie koszty uroczystosci, tak ze mozna powiedziec, iz swiety Hemming dobrze sie oplacil. Ale zadowolenie bylo obustronne i pani Pirjo chetnie przyznawala, ze miala za swoje pieniadze strawe dla ducha i radosc dla oczu. Jakis staruszek, ktory pocalowal skrzynke z relikwiami swietego, odrzucil kule i zaczal biegac wkolo na zdrowych nogach, niewiasta zas, ktora od lat przebywala jako niema w Szpitalu Swietego Ducha, odzyskala dar mowy, choc wielu uwazalo, ze bylo to wieksza szkoda niz blogoslawienstwem, gdyz okazalo sie, ze bardzo sie plugawie wyraza. Opowiadaniem tym chcialem wykazac, ze moich czasow szkolnych wcale nie cechowal tylko strach i ucisk, ale ze lata te przyniosly mi. takze przezycia pouczajace i nabozne.





5





Dzieki moim mlodym latom i dobroci pani Pirjo nie potrzebowalem tak jak inni szkolarze wedrowac w czasie wakacji od wsi do wsi, zebrzac zywnosc i pieniadze na oplacanie szkoly, bo pani Pirjo dawala mi wyzywienie i odziez, opal, mieszkanie i swiatlo i nawet kupila dla mnie ksiazke, tak ze bylem pierwszym z uczniow na kursie retoryki, ktory takowa posiadal. Na karcie tytulowej tej ksiazki napisalem za zgoda pani Pirjo imie Mikael Karvajalka i date A. Dni M.D.XV. A pod data dodalem mocne lacinskie przeklenstwo na tego, kto by mi te ksiazke ukradl lub sprzedal bez mego pozwolenia. Pani Pirjo kupila ja tanio, a z licznych podpisow na okladkach i na podartych kartkach widac bylo, ze ksiazka przeszla przez wiele rak. Mimo to jednak byla ona moim najwiekszym skarbem. Tytul jej brzmial "Ars moriendi etc", czyli innymi slowy "Sztuka umierania", i gdy o tym mowie, wszyscy wiedza, o jaka to ksiazke chodzi, bo jest ona wciaz jeszcze czytana i bedzie z pewnoscia czytana jako pozyteczny przewodnik dla biednych ludzi w drodze do smierci i przyszlego zycia.Dlaczego pani Pirjo tak sie mna opiekowala i takie sobie robila wydatki, nie moglem zrozumiec, a raczej nie zaprzatalem sobie tym wcale glowy, uwazajac to, tak jak i ona, za rzecz zupelnie naturalna i oczywista. Byc moze, jej zawod i usposobienie zbyt dlugo zmuszaly ja stronic od innych ludzi i z czasem sprzykrzylo jej sie towarzystwo tylko psa i wieprzka.

W czasie wakacji uczyla mnie wielu pozytecznych rzeczy, a w wolnych chwilach czytalem jej i tlumaczylem urywki z ksiazki "Ars moriendi". Mowila wprawdzie, ze kazdy powinien to zrozumiec wlasnym rozumem, przyznawala jednak, ze po lacinie brzmialo to bardzo uczenie.

Na wiosne, gdy wypedzano bydlo na pastwiska i ojciec Piotr zrobil juz wszystko, co mozliwe, aby modlami zapewnic mu pomyslnosc, wszyscy rozsadni ludzie zwracali sie w tej samej sprawie do pani Pirjo, gdyz bylo powszechnie wiadome, ze bez jej przychylnosci krowy nie beda sie doic, cieleta beda przychodzic na swiat martwe, jagnieta lamac nogi, a konie tonac w bagnach.

Wiara w to byla tak rozpowszechniona, ze pani Pirjo pobierala bydleca danine we wszystkich zamozniejszych gospodarstwach. Zdarzalo sie tez czasem, ze dla wlasnej przyjemnosci pokazywala jakiejs niedowierzajacej gospodyni swoja moc, udoiwszy pelny skopek mleka z suchej galezi wetknietej w sciane chaty. A igraszka ta bynajmniej nie byla tak zupelnie niewinna.

Ja jednak, ktory zylem w chacie pani Pirjo i w pierwszych latach spalem w jej lozu pod ta sama owcza skora, uwazalem wszystkie te sztuczki za zupelnie proste i powszednie i nie zwracalem na nie zadnej uwagi.

Sposrod czestych gosci w chacie pani Pirjo przywiazalem sie wczesnie do mistrza Wawrzynca, ktory w chlodne wieczory zimowe zachodzil chetnie na grzane wino z korzeniami. Mistrz Wawrzyniec chetnie sluchal nauk zawartych w mojej ksiazce i chwalil mnie za moja wiedze. Nosil gruby poplamiony skorzany kaftan i stale wygladal na bardzo zmartwionego i zasmuconego. Pani Pirjo nazywala go mistrzem, ale ja nigdy nie zastanawialem sie, jaki tez on ma zawod, dopoki po raz pierwszy nie zobaczylem, jak go wykonuje. Pojawial sie zawsze o zmroku i odchodzil, gdy noc zapadla, i nigdy go nie widywalem w miescie z innymi mieszczanami, aczkolwiek musial byc jednym z najpowazniejszych obywateli Abo, sadzac z szacunku i przyjazni, ktore mu okazywala pani Pirjo.

Przyjazn ta byla tak wyrazna, ze zaczynalem przypuszczac, iz mistrz Wawrzyniec jest wiernym wielbicielem pani Pirjo, ktory nie stracil jeszcze swoich nadziei, choc ona stale zapewniala, ze nie zamierza wyjsc za maz az do smierci. Za najpewniejsza tego oznake uwazalem, ze pani Pirjo za kazdym razem podawala mu wino w srebrnym pucharku. Ja sam nie mialem nic przeciw mistrzowi Wawrzyncowi, bo odnosil sie do mnie zawsze bardzo zyczliwie. Uwazalem, ze jest to czlowiek powazny i godny zaufania, ktory chetnie mowi o smierci i slucha dobrych rad, jak sie przygotowywac do rozstania z doczesnoscia i do zycia wiecznego.

Pewnego wiosennego dnia, gdy brzozy wypuscily listki, a ziemia zaczela zieleniec, mistrz Marcin zwolnil nas z nauki, zebysmy mogli sie przypatrzyc straceniu dwoch piratow, ktorych ostatnio schwytano, gdyz z widowiska takiego jego zdaniem moglismy odniesc nauke i pozytek.

Tegoz wieczoru przyszedl znowu w odwiedziny mistrz Wawrzyniec i pani Pirjo poczestowala go winem w srebrnym pucharze. Pozdrowilem go po egzekucji, mimo zdziwionych spojrzen moich kolegow, i gdy teraz mnie spotkal, zacieral z zaklopotaniem rece i unikal mego spojrzenia. Niesmialo powiedzialem mu, ze nigdy nie przypuszczalem, iz zycie mozna wypuscic z ciala ludzkiego tak zgrabnie i z tak niewielkim wysilkiem. Przyjal moje slowa jako dowod uznania dla swej zrecznosci i rzekl:

-Jestes rozsadnym chlopcem, Mikaelu, wcale niepodobnym do wielu twoich rowiesnikow, ktorzy biora nogi za pas, gdy nadchodze, albo rzucaja za mna kamieniami. Zreszta i ich rodzice tez nie sa duzo lepsi, bo w piwiarni musze siedziec samotnie i gdy tylko tam wchodze, zaraz milknie gwar i wesole rozmowy. Dlatego tez zawod kata jest zawodem dla samotnego czlowieka i zwykle przechodzi z ojca na syna, jak w moim rodzie. Powiedz mi szczerze, Mikaelu, nie przestraszysz sie tak jak inni, gdy cie dotkne?

Wyciagnal do mnie dlon, a ja ja ujalem, nie odczuwajac strachu. Dlugo trzymal moja dlon w swojej, patrzyl mi w oczy ciezko wzdychajac, a potem powiedzial:

-Dobry z ciebie chlopak, Mikaelu, i gdybys sie tak dobrze nie uczyl, chetnie wzialbym cie na czeladnika i nauczyl mojego zawodu, bo nie mam syna. Zawod kata to najwazniejszy zawod na calym swiecie, bo przed katem niejeden ksiaze, a nawet krol w pokorze pada na kolana. Bez kata bezsilny jest sedzia, a jego wyroki nie maja znaczenia. Dlatego tez kat dobrze jest wynagradzany i w zawodzie tym nawet w spokojnych czasach mozna na pewno liczyc na regularne i przyzwoite dochody, poniewaz czlowiek jest istota niepoprawna i zbrodnia nigdy nie skonczy sie na swiecie. W czasach zas niespokojnych wielu katow stalo sie bogaczami. Blogoslawionym dla nich wynalazkiem jest przede wszystkim wazna sztuka polityki. Umilkl i pociagnal lyk wina, jak gdyby zawstydzony swoja gadatliwoscia, ale ja zarliwie go prosilem, zeby opowiedzial mi wiecej o swoim zawodzie. Zapytawszy wiec pania Pirjo o zezwolenie, tak ciagnal dalej; - Od dobrego kata wymaga sie przede wszystkim, zeby wzbudzal zaufanie delikwentow, pod tym wzgledem, zawod ten porownac mozna z powolaniem ksiedza lub lekarza. Widziales dzis na wlasne oczy, jak moi przyjaciele dzielnie i z pelna ufnoscia sami wlazili na drabine wiodaca do szubienicy. Zle to swiadectwo umiejetnosci kata, gdy delikwenta trzeba sila wlec na szafot, lub gdy placzac i krzyczac, blaga on tlum o laske i zapewnia o swej niewinnosci. Najwieksza sztuka jest sklonic go, zeby szedl na smierc jak czlowiek madry, pelen chrzescijanskiej pokory, w przeswiadczeniu, ze zycie jest marne i bez znaczenia, a szybka i bezbolesna smierc najlepszym darem, jaki moze spotkac czlowieka na ziemi.

Dopiero po dluzszej chwili osmielilem sie wyjawic mu przerazajaca mysl, ktora przyszla mi do glowy, gdy zobaczylem, jak obaj zbrodniarze tancza swoj ostatni plas na szubienicy.

-Mistrzu Wawrzyncze! - powiedzialem. - Widzialem, jak w waszych wprawnych rekach czlowiek umieral tak bezbolesnie, ze az zaczalem sobie zadawac pytanie, czy rzeczywiscie jest jeszcze cos po smierci?

Mistrz Wawrzyniec zrobil poboznie znak krzyza i odparl: - Nie chce sluchac tych slow bezboznych. Kimzez jestem, biedny czlowiek, by szukac dowodow na cos, co nie moze byc udowodnione.

Ale mowil to z wahaniem i gdy go przyparlem do muru, rzekl:

-Dobrzes zgadl, Mikaelu. Jako sluga smierci czesto zastanawialem sie nad tymi sprawami i rozmyslania doprowadzily mnie do tego, ze nie mowie juz delikwentom o zbawieniu i zyciu wiecznym, lecz z cala ufnoscia pozostawiam to ksiezom i mnichom. Ale gdy jakis biedak w strachu przed wiecznym potepieniem blaga mnie tuz przed zgonem, zebym powiedzial, co wiem o smierci, prosze go, zeby wyobrazil sobie, iz w mrozny wieczor zimowy zmeczony wchodzi do ciemnej i ogrzanej izby, kladzie sie do miekkiego loza i twardo usypia, bez obawy, ze ktos zacznie walic w drzwi, by go zbudzic i wygnac z powrotem na mroz.

Mowilem tak nieraz i jesli to jest wielkim grzechem, niech mi bed.zie wybaczone, poniewaz dalo to pocieche niejednemu z tych, ktorych wiara byla slaba.

-Ale jesli smierc jest tylko snem i zapomnieniem, czyz zycie cale nie jest czyms czczym i niepotrzebnym? - zapytalem.

-To prawda - przyznal mistrz Wawrzyniec. - Totez zawsze dziwilem sie i nie moglem pojac, dlaczego czlowiek jest tak szalenie i namietnie przywiazany do zycia.

Choc wiedzialem i wierzylem, ze mistrz Wawrzyniec nie ma slusznosci i mowi jak kacerz, sam o tym nie wiedzac, slowa jego dawaly mi szczegolna pocieche, bo czesto wspominalem matka i serce sciskalo mi sie z zalu za nia. Totez ulge przynosila mysl, ze topiac sie, odeszla moze tylko od nedzy i upokorzen zycia i weszla do ciemnej izby, gdzie nikt nie mogl jej zbudzic.





6





Rozwazania takie byly oznaka, ze stracilem juz dziecinna niewinnosc i ze diabel zaczal zastawiac sidla na moja dusze. Swiadczylo tez o tym i pogrubienie glosu, ktore pozbawilo mnie miejsca w chorze chlopiecym. Zmiany, jakie dokonywaly sie w moim ciele, napawaly mnie wielka troska. W pewien sobotni wieczor, gdy pani Pirjo myla mnie w lazni, przyjrzala mi sie uwaznie, a gdy wrocilismy do izby, powiedziala z powaga:-Mikaelu! Najlepiej bedzie, zebys odtad sam sobie myl wlosy i obmywal plecy. Nie wypada tez, zebys dluzej spal w tym samym lozu co ja, poniewaz moze cie to wystawic na nieprzystojne pokusy. A i ja jestem tylko slaba niewiasta. Lepiej, zebys mial swoje wlasne lozko i zaczal sie ubierac jak mezczyzna, bo rychlo juz nim bedziesz.

Slowa jej zasmucily mnie, ale rozumialem, ze ma slusznosc, jak rowniez dlaczego czasem na wiosne ciezko wzdycha w lozu. Zaczalem juz zastanawiac sie nad zwiazkiem miedzy mezczyzna a kobieta i nie musialem nosic sie z watpliwosciami, bo w sprawach tych szkolarze byli osobnikami szorstkimi i nie przebierali w slowach. Gdy chelpili sie swoimi zdroznosciami, czerwienilem sie ze wstydu. Mialem wysokie wyobrazenie o milosci i nie odczuwalem najmniejszej ochoty zakosztowac jej, gdy sie dowiedzialem, jak niska i zwierzeca byla jej strona cielesna.

Mimo to umysl moj dreczyly rozne niespokojne mysli, a gdy noce staly sie jasniejsze, nie moglem spac, tylko walesalem sie po krancach miasta, wciagajac w nozdrza zapach czeremchy i sluchajac glosow nocnych ptakow, kwakania kaczek w szuwarach i hukania sowy. Laknalem przyjazni, ale wsrod kolegow nie mialem przyjaciela, ktoremu moglbym wyjawic swoje mysli. Totez powiernikiem moim stal sie ojciec Piotr; wielkie znaczenie miala tez dla mnie spowiedz, choc nie zawsze umial udzielic odpowiedzi na dreczace mnie pytania. Ojciec Piotr mial co prawda wiele slabostek, ktore dzwigal z chrzescijanska pokora, ale byl bez watpienia czlowiekiem madrym, bo po odbyciu z nim dluzszej narady pani Pirjo przywolala mnie i rzekla; - Nieraz juz prosiles, zebym ci pozwolila towarzyszyc kolegom w wakacyjnej wedrowce po kraju. W tych bezboznych czasach przyniosloby ci to niestety tylko szkode duchowa i cielesna. Z drugiej strony jednak pora, zebys jakos przyczynil sie do swego wyzywienia, totez postanowilismy z ojcem Piotrem, ze w czasie wakacji pojdziesz na nauke do niemieckiego puszkarza, ktory ostatnio przybyl do miasta. Poszukuje on przyzwoitego i bieglego w pismie pomocnika do mlyna prochowego i warzelni saletry.

Po tych slowach wybuchnela placzem i dalej mowila przez lzy:

-To nie tyle moje wlasne zyczenie, bo chetnie bym cie dalej hodowala jak kwiat, ale ojciec Piotr twierdzi, ze nie jest dobrze dla ciebie mieszkac samemu z niezamezna niewiasta bez meskiego towarzystwa i nauczania. Pamietaj tylko, ze masz trzymac sie z dala od tego mlyna prochowego i uwazac na swoje zycie, a takze co soboty przyjsc do domu, zebym cie mogla zaopatrzyc w zapas zywnosci. I doprawdy nie pozwolilabym ci sie uczyc tak niebezpiecznego i zgubnego zawodu, gdyby ten mistrz, na ktorego poganskim nazwisku mozna sobie polamac jezyk, nie obiecywal dobrego wynagrodzenia. Ojciec Piotr mowi tez, ze nad chlopcem w twoim wieku nie nalezy sie trzasc jak nad krowim lajnem na patyku.

Mistrz Schwarzschwanz przybyl z Niemiec pierwsza okazja po otwarciu zeglugi. Poszedl na zold do burgrabiego na zamek i podpisal kontrakt zawierajacy wiele paragrafow o odlewaniu dzial, udoskonaleniu mlyna prochowego i zalozeniu warzelni saletry, co wielu uwazalo za zapowiedz niespokojnych czasow.

Mistrz Schwarzschwanz byl to maz niski i barczysty, o czarniawej twarzy, w ktorej blyszczalo dwoje czarnych oczu. Wszystkie swoje polecenia wykrzykiwal w przekonaniu, ze czeladz w prochowni lepiej zrozumie jego slowa. Gdy stwierdzil, ze rozumiem jego jezyk i umiem pisac, natychmiast wyrzucil zapijaczonego wedrownego zaka, ktorego dotychczas - w braku kogos lepszego - mial za pomocnika i otworzyl przede mna serce. Sypal obelgami na burgrabiego, a takze na burmistrza miasta i posylal na samo dno piekla caly kraj i jego gapowata ludnosc za to, ze go tu zwabiono falszywymi obietnicami. Zeby dodac odpowiedniego nacisku swoim slowom, zrywal czapke z glowy, ciskal ja o ziemie i deptal nogami. Nigdy jeszcze nie widzialem tak straszliwego meza, totez wybaluszalem na niego oczy probujac spamietac wiele nie znanych mi przeklenstw i wymyslan, jakich on, ktory walczyl w wielu krajach, mial niewyczerpany zapas.

Obawialem sie, ze bedzie dla mnie surowym panem, ale gdy spostrzegl, ze jestem mlodziencem dobrze ulozonym l godnym zaufania, wnet sie udobruchal i zaczal mnie traktowac zyczliwie i nie krzyczal na mnie nawet wtedy, gdy popelnilem jakis blad. Doskonale rozumial, ze staram sie, jak umiem najlepiej, aby mu sie przypodobac, i sam przyznawal, ze szybko nauczylem sie tego, co najwazniejsze w jego zawodzie.

Stary mlyn prochowy stal na pustkowiu, z dala od miasta, nad brzegiem rzeki, gdzie bylo pod dostatkiem wody do zwilzania prochu i gaszenia pozaru w razie eksplozji. A mistrz Schwarzschwanz byl czlowiekiem ostroznym i doswiadczonym i kazal mlec siarke, saletre i wegiel drzewny, kazde z osobna, miedzy drewnianymi deszczulkami. Nie mielismy klopotu z przygotowywaniem wlasnego wegla, bo w okolicy bylo pod dostatkiem wprawnych weglarzy, ktorzy wypalali tak doskonaly wegiel drzewny, ze mistrz Schwarzschwanz twierdzil, iz nigdy jeszcze nie widzial podobnie dobrego, a szczegolnie zachwycal sie weglem z brzozy, gdyz dawal on prochowi sile, dzieki czemu mozna bylo oszczedzic drogiej siarki i saletry.

Totez mistrz Schwarzschwanz wciaz badal w warsztacie wlasciwe proporcje roznych skladnikow prochu, bo nie ufal juz swoim starym tabelom, od kiedy zetknal sie z weglem brzozowym. Mial miarke z ruchomym ciezarkiem, pod ktory podkladal ladunki prochu tej samej wagi, i uwaznie obserwowal, jak wysoko podskakuje ciezarek przy roznych mieszankach. Ja zas zapisywalem sklad ladunkow, dopoki nie znalazl wlasciwych proporcji. A gdy zaczal wiac pomyslny i staly wiatr zachodni, zmieszalismy siarke, saletre i wegiel drzewny we wlasciwych ilosciach w obracajacym sie drewnianym bebnie, po czym mistrz polaczyl beben z mlynem i kazal mlynarczykowi dogladac, by beben obracal sie rowno. Przezegnawszy sie znakiem krzyza, powiedzial do mnie:

-Chodzmy stad, Mikaelu. - A gdy przechadzalismy sie po kwitnacych lakach, nie tracac mlyna z oka, opowiadal mi, ze wielu prochownikow ma swoje ulubione wiatry, przy ktorych lubia mieszac proch. Niektorzy twierdza, ze najwiecej mocy daje prochowi wiatr polnocny, inni przekladali poludniowy, a byli tacy, ktorym najbardziej dogadzal poludniowo-wschodni.

Na swieta brode papieza, Mikaelu - ciagnal. - Taka gadanina to tylko prozne mielenie jezorem i czysty zabobon, ktory robi wrazenie na laikach, ale nie na wytrawnych w zawodzie braciach cechowych. Niech sobie dmucha, skad chce, byleby tylko mlyn mell rowno i byl dobrze nasmarowany, tak aby sie nie zagrzal i nie skrzesal iskry do bebna.

Z polozenia slonca ocenil po chwili, ze uplynelo juz dosc czasu, i krzyknal z daleka do mlynarczyka, zeby zatrzymal skrzydla wiatraka. A gdy przestaly sie wolno obracac, weszlismy do mlyna, zeby obejrzec mieszanke. Mistrz wzial garsc prochu, powachal go i posmakowal, po czym oswiadczyl, ze jest zadowolony. Skladniki zmieszaly sie tak jak, trzeba. Pacholkowie drewnianymi lopatami rozlozyli proch na podkladzie 7, gladkich desek w celu zwilzenia go, wyrobienia i przesiania przez sita, tak aby powstaly ziarnka. Do wyrabiania prochowego ciasta mistrz uzywal tylko zwyklej wody, choc w tym celu dostawal z zamku wiele konwi cennej gorzalki.

-Gorzalka jest niezbedna przy mokrej pogodzie i w zimie, gdy trzeba, zeby proch byl suchy w oka mgnieniu, bo spirytus paruje szybciej niz woda - tlumaczyl. - Ale to jest tajemnica zawodowa. Pobieram z zamku konew gorzalki na kazda beczke prochu i burgrabiego - oby go zzarla zaraza - nie powinno obchodzic, jak te gorzalke zuzywam. A mocna gorzalka jest nieodzownym wprost srodkiem pomocniczym dla puszkarza, zwlaszcza w czasie oblezenia, gdy konczy sie proch.

Przez caly czas, gdy mowil ugniatal proch w kruche kostki i pouczal pacholkow, jak je maja przecierac przez sita, aby proch uzyskal odpowiednia ziarnista konsystencje, poniewaz mialkiego mozna bylo uzywac tylko na podsypke. Nastepnie kazal rozsypac proch do suszenia na drewnianym stole, na cieplym i zacisznym slonecznym stoku, az w koncu zsypano go do beczek, ktorych pokrywy zabito drewnianymi mlotami. Pacholkom pracujacym przy prochu nie wolno bylo nosic przy sobie najmniejszych chocby przedmiotow metalowych, a na nogach mogli miec tylko skorzane pantofle albo brzozowe lapcie. Kiedy jednak kazano im zdjac z szyi swiete medaliki, skarzyli sie wszyscy zalosnie, ze nie maja juz zadnej ochrony w swojej niebezpiecznej pracy. Mistrz Schwarzschwanz przewidzial to jednak i zaofiarowal im medaliki swietej Barbary, ktore sam odlewal z olowiu. Pozwolil pacholkom nosic te medaliki w skorzanych woreczkach na szyi i nie bral za nie wiecej niz wynosila polowa wynagrodzenia za pierwszy miesiac pracy. Ponadto obiecywal odkupic medaliki za taka sama cene, gdyby pacholkowie w jesieni odchodzac z pracy chcieli zrezygnowac z opieki swietej Barbary.

Nawet najglupszy rozumial, ze nic nie traci, kupujac swiety medalik, jesli mialy one taka wartosc dla mistrza, ze przyrzekal je odkupic. Z tych samych tez powodow kazdy w jesieni uwazal, ze bylby oslem, pozbywajac sie tak mocnego talizmanu, gdy nadchodza ciezkie czasy. A mistrz Schwarzschwanz wcale sie za to nie gniewal, przeciwnie - wychwalal pacholkow i mowil, ze chytre z nich chlopy. Mial bowiem pod dostatkiem takich swietych medalikow, gdyz sporzadzal je sam. I nie kosztowaly go one wiecej niz cena olowiu, z ktorego byly odlane, i pare groszy, ktore musial oplacic katedrze.

W ten sposob rozpoczelismy wytwarzanie prochu i mistrz Schwarzschwanz byl zadowolony ze swoich pacholkow, gdyz byli to flegmatyczni chlopi, korzy nie robili niepotrzebnie wielkich ceregieli ani tez nie bali sie niebezpiecznej pracy.

-Te finskie parobczaki - zapewnial - przypuszczalnie nigdy by sami nie wynalezli prochu, ale gdy sie juz nauczyli tej sztuki, bardzo sa w niej zreczni.

Proch wytrzymal zwyciesko wszystkie proby i osiwiali puszkarze na zamku przyznawali, ze byl nadzwyczaj dobry, pozbawiony pylu i rownoziarnisty. Odbyly sie wiec cwiczenia strzelnicze w obecnosci burgrabiego i moj zacny mistrz pokazal, ze trzema strzalami z kartau-na zdola trafic lodz na rzece. Naturalnie nie strzelal do lodzi, lecz do stalego celu, ustawionego w takiej odleglosci, bo kule do dzial sa bardzo kosztowne i po strzelaniu zbiera sie je starannie z powrotem. Jedyny wypadek w czasie cwiczen wydarzyl sie, gdy uzylismy bombardy, bo kamienna kula wielkosci dobrej barylki uderzyla o skale i pekla, choc byla wzmocniona zelazna obrecza.

-Tylko w bardzo zacofanych krajach uzywa sie obecnie kamiennych kul - wybuchnal na ten widok moj mistrz z pogarda. - Kula dzialowa godna tej nazwy musi byc gladka i zupelnie kulista i tego rodzaju kule mozna juz wytwarzac przez odlewanie, co czyni te pociski tanimi, a celowanie latwym, poniewaz zawsze sa tej samej wielkosci i maja te sama wage. Nie znam jednak sztuki odlewania, gdyz stanowi ona tajemnice zawodowa odlewaczy, i dlatego nadal musimy wykuwac nasze kule.

Burgrabia, ktory zwykle chetnie sluchal objasnien mego mistrza, tym razem odcial sie ze zloscia:

-Pociski kamienne dobre byly dla naszych ojcow i dziadow, wiec musza wystarczyc i nam. Mamy w tym kraju twardy szary kamien, jakby stworzony na kule, i tania sile robocza, by toczyc te kule na okraglo, a w dodatku ci, co to robia, zadowalaja sie rzepa i sledziem. Nasz kraj to kraj biedny, ktory nie wytwarza innych metali procz zelaza, i widocznie zamiarem Stworcy bylo zastapic metale kamieniem i tania sila robocza.

Gdy burgrabia odszedl, mistrz Schwarzschwanz cisnal czapke o ziemie, podeptal ja nogami i klal tak wsciekle, ze starzy puszkarze usmiechali sie z melancholia:

-Na rany Chrystusa! - powiedzial, uspokoiwszy sie troche. - Burgrabia zada wbrew naszej umowie, zebym mu zrobil dziala zelazne, bo Finlandia nie moze sobie pozwolic na kupno miedzi i cyny. Ale na zaglade skazany jest kraj, ktory twierdzi, ze nie ma srodkow na odlewanie dzial, gdy na wszystkich wiezach koscielnych wisza dzwony, a kredensy w domach mieszczan zapchane sa cynowymi dzbanami.

Gdy wrocilismy do-gospody, mistrz moj wyznal mi, ze stanal przed trudnym problemem. Jego zdaniem jedno dzialo brazowe sporzadzone wedlug wszelkich prawidel sztuki, warte bylo co najmniej dziesieciu zelaznych. Dzialo takie nie jest niebezpieczne dla obslugi nawet gdy peknie, poniewaz braz jest metalem ciagliwym i nie rozrywa sie na kawalki.

-Tylko glupcy albo szalency zaciagaja sie do obslugi zelaznych dzial - ciagnal. - Chlopy doswiadczone dziekuja za taki zaszczyt. My jednak znajdujemy sie w polozeniu przymusowym, bo zobowiazalem sie zaopatrzyc zamek w dziala. Burgrabia juz mi jest winien tyle pieniedzy, ze z radoscia powita zerwanie przeze mnie umowy, zeby tylko uniknac zaplacenia. Ale nie mysle odlewac dzial zelaznych, bo - pro primo nie znam tej sztuki i przywyklem do bardziej podatnego metalu na dziala, a pro secundo dlatego, ze jestem mistrzem w swoim zawodzie i nie moge brac na swoja odpowiedzialnosc smierci i nieszczescia niewinnych puszkarzy, co byloby jedynym nastepstwem uzywania dzial odlewanych z zelaza.

Przypomnialem mu, ze w Finlandii jest duzo dobrych kowali i ze moglby ich nauczyc wykuwac dziala. Mistrz moj podrapal sie w kark i powiedzial, ze choc widzial, jak sie wykuwa dziala i kule dzialowe, to chyba' nie potrafi nikogo nauczyc tej 'sztuki. Bardzo byl tym strapiony, ale gdy wypil pare dzbanow piwa, pocieszyl sie i zaczal mowic o wynajeciu kuzni, kupieniu zelaza i zatrudnieniu najzreczniejszych kowali z calej okolicy. Zapytalem go, na to, czy nie wystarczy jeden w pelni wyszkolony kowal, ktory moglby wyuczyc swoich czeladnikow, gdy tylko sam nauczy sie nowej metody. Dodalem, ze mistrzowie kowalscy zadaja wysokiej zaplaty i bardzo dbaja o swoja godnosc. Jakzez zas moglby im zaplacic, skoro nie udaje mu sie nawet sciagnac wlasnych naleznosci z zamku? Przyznal, ze w moich slowach jest sporo slusznosci, i podziekowal mi za moje rady.





8





Opowiedzialem o tych rzeczach dlugo i szeroko dlatego, ze doprowadzily do innego wydarzenia, ktore mialo wywrzec wielki wplyw na moje zycie. Podczas gdy mistrz Schwarzschwanz trudzil sie nad urzadzeniem kuzni, skonczyly sie mianowicie moje wakacje i jako karny szkolarz zmuszony bylem wrocic na szkolna lawe.Zdazylem juz przywyknac do niezaleznego zycia i nawet subtelna dialektyka wydawala mi sie teraz nudna. Mistrz Marcin uwazal mnie za tak zaawansowanego w nauce, ze okazywal mi pelne zaufanie, uzywajac mnie jako pomocnika. Musialem wiec wbijac podstawy laciny w zakute palki nowicjuszy. W taki sam sposob biegly mistrz powierza grubsza robote czeladnikom i zajmuje sie tylko ostatecznym szlifem. Oznaczalo to w praktyce, ze mistrz Marcin pojawial sie tylko rano, w poludnie i wieczorem i chlostal bez roznicy wszystkich nowych uczniow, od najstarszego do najmlodszego.

Moja rzecza bylo pocieszac ich opowiadaniem, ze i ja przeszedlem przez takie same ciezkie proby i ze nagroda za ciegi otrzymane przy nauce jest wiedza i godnosci. Doradzalem im tez, zeby stosowali niedzwiedzie sadlo, ktore mialo tak blogoslawione skutki, gdy mnie piekla skora, a oni przyznawali po uzyciu, ze istotnie sadlo niedzwiedzie w wysokim stopniu lagodzi pieczenie po gietkiej brzozowej witce. Ich zycie bylo jednak smutne, dopoki nie nauczyli sie porzadnie klac po lacinie, w czym my, starsi szkolarze, pomagalismy im po bratersku, poniewaz przypominalismy sobie, jak nam to pomoglo w naszych wlasnych trudnosciach przy pierwszych krokach na sciezce wiedzy. Mistrz Marcin uwazal niestety za niepotrzebne, zebym uczyl sie brewiarza, gdyz z powodu mojego nieprawego pochodzenia nie moglem zostac ksiedzem, tak ze dostepne byly dla mnie tylko swieckie godnosci. Dlatego tez kazal mi pracowac w charakterze pomocnika - bez wynagrodzenia - co bardzo mnie rozgoryczalo, bo musialem w kazdym razie zrezygnowac z moich kolorowych pludrow i znowu przybrac szary plaszcz szkolarza. Zakazany owoc zawsze jest najslodszy i nie przestawalem marzyc, zeby kiedys zostac wyswieconym na ksiedza we wspolnocie swietego Kosciola.

Z takimi to myslami w glowie wedrowalem pewnego dnia ulica, niepomny na otoczenie, gdy wtem ocknalem sie z moich marzen uslyszawszy przerazliwe ryczenie i glosne krzyki o pomoc. Uciekajacy ludzie przewrocili mnie na ziemie, a gdy podnioslem sie na nogi, zaledwie zdazylem zobaczyc pedzacego wprost na mnie rozwscieczonego byka, gdy juz zwierze wzielo mnie na rogi i jednym ruchem mocnego karku wyrzucilo w powietrze na wysokosc dachu. Gdy runalem na ziemie, zobaczylem, ze z rogu byka zwisa strzep mego plaszcza. Byk przerwal postronek, na ktorym byl uwiazany, i zdarl przepaske zaslaniajaca mu slepia. Stal przede mna dyszac tak, ze wznosil sie kurz, i drapiac ziemie przednimi kopytami, chcial mnie wziac na rogi. Bylem pewny, ze nadeszla juz moja ostatnia godzina, i tak zdretwialem ze strachu, ze nie czulem w ogole bolu ani tez nie moglem wybakac chocby jednego slowa modlitwy o zbawienie mej duszy. W tejze chwili jednak przed bykiem stanal silnie zbudowany parobczak, chwycil go z zimna krwia za rogi i bez wysilku zmusil do polozenia sie na grzbiecie. A przyciskajac do ziemi straszliwie ryczace i kopiace zwierze, zwrocil sie do mnie i zapytal: - Czy stalo ci sie cos zlego?

Dopiero wtedy poczulem bol i obrazenia, cale cialo mi sie rozdygotalo i zaczalem mamrotac modlitwy, dziekujac Bogu za ocalenie. Podbieglo kilku innych, spetali bykowi nogi i zawiazali mu oczy przepaska. A chlop, ktory prowadzil byka do rzezni, zapewnial, ze bylo to zawsze najspokojniejsze i najlagodniejsze zwierze, jakie sobie tylko mozna wyobrazic, i ze to pewnie ja rozdraznilem niewinne stworzenie, skoro na mnie napadlo. Wtedy ku memu wielkiemu zadowoleniu byk szarpnal glowa tak gwaltownie, ze wyrwal swemu wlascicielowi ramie ze stawu. Totez ten zaraz zaniechal nierozsadnych twierdzen i zaczal narzekac, ze Abo jest widocznie nawiedzone przez zlego ducha i ze nigdy nie powinien byl tu przyprowadzac swego lagodnego bydlecia. Ale rada miejska nie lubila takiego gadania i zaraz znalazl sie jakis straznik, ktory zabral chlopa na ratusz, gdzie mial on odpowiadac za nieodpowiednie slowa i nieprzystojne zachowanie.

Zwrocilem sie do mego zbawcy i przyjrzalem mu sie dokladnie, bo to jemu zawdzieczalem zycie. Byl o glowe wyzszy ode mnie, a jego szare oczy mialy senny wyraz. Na nogach mial brzozowe lapcie, a na plecach kobialke z brzozowej kory i widac bylo z jego obdartego kaftana, ze to biedny chlopak.

-Silny jestes, skoro golymi rekoma rzucasz byka na kolana - odezwalem sie. - Tobie zawdzieczam, ze jeszcze zyje.

-Nie ma o czym mowic - odparl z zaklopotaniem.

Spostrzeglem, ze z piersi cieknie mi krew, w boku czulem ostry bol, a w oczach mi sie cmilo, tak ze musialem sie oprzec o sciane domu, zeby ustac na nogach.

-Dokad idziesz? - zapytalem.

-Prosto przed siebie - odparl i wygladalo, ze uwaza moje pytanie za niepotrzebne i natretne. Ale ja sie tym nie zrazilem i poprosilem go, zeby mnie odprowadzil do pani Pirjo, bo kolana tak sie pode mna uginaja, ze sam nie dojde do domu.

Wyrzucony w powietrze na wysokosc dachu, sadzilem, ze nadeszla juz moja ostatnia chwila, a gdy siedzac na ziemi, patrzylem w dyszace nozdrza byka, pomyslalem, ze chetnie dalbym wszystko, co posiadam, Kosciolowi, byle moc zyc. Obecnie wdzieczny bylem za to, ze ogluszony mocnym upadkiem, nie zdazylem zlozyc jakichs pochopnych slubow, i uwazalem tez, ze nie jestem nic winien swietym, bo uratowal mnie osilek z tego swiata. Gdy wsparty na jego ramieniu kustykalem do domu, odprowadzany przez tlum przestraszonych i wspolczujacych ludzi, myslalem sobie, ze w nagrode podaruje mu moj sztylecik, inkrustowany srebrem, i groszaki zaoszczedzone z letnich zarobkow. Ale gdy doszlismy juz do chaty pani Pirjo, ganilem sam siebie za tak niepotrzebna rozrzutnosc, uwazajac, ze trzy grosze srebrem to juz byloby za duzo dla mlokosa, ktory chyba nigdy jeszcze nie mial w dloni bitej monety.

Pani Pirjo zaczela gorzko plakac, zobaczywszy mnie w tak zalosnym stanie i uslyszawszy, co mi sie przytrafilo. Rozebrala mnie jak dziecko i spiesznie zaczela nacierac swoimi masciami, a zbadawszy starannie, orzekla, ze mam zlamane dwa zebra. Owinela mnie tak ciasno, ze prawie nie moglem oddychac, i urzadzila mi poslanie w swoim wlasnym lozu. A tymczasem moj parobczak siedzial spokojnie na progu, zujac twardy placek i kawalek suszonej baraniny, ktore wygrzebal ze swojej kobialki. Dzieci, ktore biegly za nami, tloczyly sie teraz na podworku i gapily na niego, dlubiac w nosie i trac stopami lydki. W koncu pani Pirjo przegonila je i zawolala parobka do izby.

-Jak sie nazywasz i jak nazywa sie twoj ojciec? Skad przybywasz? Czym sie trudnisz? Dokad idziesz? Co cie sklonilo, zeby pospieszyc na pomoc Mikaelowi w ciezkiej chwili? - zasypala go pytaniami.

Chlopak rozgladal sie bezradnie dokola i drapal za uchem, nie wiedzac, na co najpierw odpowiedziec. W koncu rozjasnilo mu sie w glowie i powiedzial, ze nazywa sie Antti, pochodzi z wioski Letala i przybyl do miasta, zeby uczyc sie kowalstwa, poniewaz niechcacy rozbil kowadlo miejscowego kowala, ktory ze zlosci wygnal go od siebie.

-Jak mogles rozbic kowadlo? - zdziwilem sie.

Antti popatrzyl na mnie uczciwymi szarymi oczyma i powiedzial:

-Kowal dal mi mlot do reki i kazal uderzyc w kowadlo. Uderzylem, ale on kazal, mi uderzyc mocniej. Uderzylem mocniej, lecz on wciaz mowil "mocniej" i "mocniej", az wreszcie wzialem najwiekszy mlot i odlupalem szpic kowadla.

Pani Pirjo wpatrywala sie w niego ze zdumieniem i rzekla:

-Wegiel mojej chaty osiadl tak, ze podloga calkiem sie skrzywila i gdy szoruje, woda rozlewa mi sie po katach i belki gnija. Wielokrotnie juz myslalam, zeby ten wegiel naprawic, ale nigdy nie moglam sie zdobyc, zeby zawolac kogos, kto by to zrobil. Czy bys nie chcial mi pomoc i podniesc chate, zebym mogla wsadzic pare kamieni pod wegiel?

-Czemu nie? - zgodzil sie Antti chetnie. Wyszli na dwor i po chwili dal sie slyszec potezny trzask, loze zakolysalo sie jak na wzburzonych falach, a pani Pirjo zawolala wystraszona:

-Tylko nie rozwal chalupy, gluptasie. Wystarczy, juz wystarczy! - A gdy po chwili wrocili do izby, Antti nawet nie byl zadyszany. Pani Pirjo usiadla i wpatrywala sie w niego, podpierajac reka swoja dluga brode, a po chwili odezwala sie:

-Ty chyba masz niedobrze w glowie, biedaku?

Antti zastanowil sie przez chwile, popatrzyl jej pokornie w oczy i rzekl:

-Moze byc, ze jestem troche wolno myslacy, ale nigdy nie zrobilem nic zlego naumyslnie. I naturalnie nie chcialem przed chwila rozwalic chaty. Nie umiem tylko dobrze rozlozyc swojej sily, gdy mam cos zrobic. To wlasnie jest moja wada, ktora wygnala mnie i z domu, i nawet z kuzni.

Poprosilem go, zeby opowiedzial o sobie cos wiecej, a on rzekl:

-Pochodze z biednej miejscowosci i z ubogiej rodziny. Moi rodzice nie mieli innego bogactwa procz dzieci, ktore rodzily im sie co roku, przy czym nierzadko trafialy sie i bliznieta. Bylo nas razem osiemnascie gab do wyzywienia i prawdopodobnie moja matka nie zawsze dobrze wiedziala, jak sie kazde z nas nazywa, bo pamiec jej slabla w miare tego, jak matka tracila zeby. Ja bylem w domu pozyteczny, bo z latwoscia moglem uciagnac woz. Ale gdy sie do czegos przylozylem, ojciec mial zawsze mnostwo roboty z naprawianiem tego i w koncu orzekl, ze taniej wyjdzie trzymac konia. Chcialem bowiem jesc tyle ile kon, gdy wykonywalem. prace konia; ojciec moj jednak byl innego, zdania, w ubogim domu bowiem brak zawsze zywnosci, mimo ze wypieka sie chleb na wpol z kora.

Posmutnial, otarl gorzka lze z kacika oka i ciagnal:

-Nie rozumiem, co wlasciwie ze mna jest, bo zostalem obdarzony wieksza sila, niz moze sie przydac w malej wiosce. Oboje rodzice sa slabi, a gdysmy sie mocowali z rodzenstwem, podnosilem na drazku dziesieciu moich braci na raz, jesli tylko drazek nie pekl. Z drugiej strony twierdza, ze moj dziadek byl silnym chlopem, ktory nie bal sie isc z toporem na niedzwiedzia. I prawda tez jest, ze niedzwiedz go zadusil. Ojciec uwazal, ze najlepiej nadam sie na zolnierza, ale ja nie jestem tego zdania, bo bardzo sie boja halasu, klotni i twardych slow. Matka dala mi na droga pol bochenka chleba i szepnela na pozegnanie, zebym sie uczyl kowalstwa. Staram sie robic, jak mi mowila, ale nie wiem zupelnie, co ze mna biedakiem bedzie w tym wielkim miescie... Moze nawet nie bada mial co jesc.

Mimo ze wielki chlop, rozplakal sie nad swoim losem, ale pani Pirjo zaczela go uspokajac, mowiac:

-Nic sie nie boj. Oboje z Mikaelem jestesmy ci winni wdziecznosc, zes go uratowal przed rozszalalym bykiem. Widza teraz, ze to sam swiaty Mikolaj poslal ciebie na odsiecz Mikaelowi w ciezkiej godzinie i chcial w ten sposob zwiazac wasze losy. Jestem tylko slaba niewiasta, ale mam serce w piersi, totez pozwalam ci dzis tutaj przenocowac i dam jedzenie i odziez, dopoki nie rozejrzymy sie i nie ulozymy ci jakos zycia tak, abys mial korzysc z Mikaela, a Mikael z ciebie.

-Nie ma co sie duzo namyslac! - wykrzyknalem. - Mistrz Schwarzschwanz najal dobrego puszkarza, ktory potrzebuje czeladnikow, i to niezbytnio bieglych w zawodzie, bo sam puszkarz musi sie dopiero nauczyc wykuwac dziala pod kierownictwem mego mistrza. W taki to sposob los Anttiego zwiazal sia z moim. Na poczatek postaralem mu sie o praca u puszkarza, a wolne chwile spedzal w chacie pani Pirjo.





8





Wszystko to wydarzylo sie w roku 1517 i gdy teraz o tym mysle, widze, ze to byl ostatni szczesliwy rok i najszczesliwszy okres mojej mlodosci. Pierwsze przeczucia tego, co nas czeka, ogarnely mnie, gdy uslyszalem u pani Pirjo rozmowe mistrza Wawrzynca z ojcem Piotrem.Ojciec Piotr powiedzial:

-Stany szwedzkie zlozyly naszego przewielebnego pana arcybiskupa Gustawa Trolle z jego swietego urzedu. Cos podobnego nie zdarzylo sie jeszcze nigdy w szwedzkim krolestwie i ze zgroza mysle co na to powie Ojciec Swiety w Rzymie.

-Nie musimy sie nad tym dlugo zastanawiac - zauwazyl mistrz Wawrzyniec, zacierajac z zadowoleniem rece. - Krolestwo oblozone zostanie klatwa, dzieci nie bedzie sie chrzcic, umierajacy nie dostana ostatniego namaszczenia, przestanie sie udzielac slubow nowozencom, a koscioly zostana zamkniete. Juz tak nieraz bywalo z mniej wazkich niz obecny powodow.

Wmieszalem sie do rozmowy i powiedzialem:

-Daleki jestem od bronienia bezboznego uczynku, ale slyszalem od ludzi godnych zaufania, ze nasz zacny arcybiskup jest zacieklym zwolennikiem unii, a tym samym wrogiem krolestwa. Zawarlismy pokoj z carem na wiele lat naprzod i przypieczetowalismy uklad ucalowaniem krzyza, tak ze obecnie jedynie Dania moze zagrozic krolestwu. A wiemy, ze grozi nam niebezpieczenstwo, poniewaz wyrabia sie proch i kuje dziala, o czym ja najlepiej moge zaswiadczyc. Przez cale lato harowalem od switu do nocy, aby wzmocnic obrone krolestwa, choc nikt mi nawet za to nie podziekowal.

-Ziemska slawa i zaplata to tylko proznosc i marnosc - rzekl naboznie ojciec Piotr. - W dniu Sadu Ostatecznego zostaniemy zwazeni i osadzeni wedlug naszych zaslug. Okropnie jednak pomyslec, ze Ojciec Swiety w swym slusznym gniewie moglby rzucic klatwe na caly kraj. Klatwa taka bylaby przeciez szczegolnie szkodliwa dla poslusznych slug Kosciola, pozbawiajac ich naleznych wedlug prawa oplat za rozmaite duchowne uslugi, ktore oddajemy wiernym wedlug koscielnych przykazan, tak ze moglibysmy bardzo zubozec.

Mistrz Wawrzyniec zacieral dlonie z mina jeszcze bardziej zadowolona niz poprzednio.

-Na nic sie nie przyda placz i biadanie - powiedzial. -- Gdy medrzec widzi zblizajaca sie burze, szybko decyduje, czy jest Jutem, czy Szwedem, zwolennikiem unii czy tez nie, czy jest za biskupem, czy przeciw niemu, i wedlug tego postepuje. Sztuka ta nazywa sie polityka i jest najwieksza ze sztuk, bo predzej czy pozniej, bez wzgledu na najete stanowisko, doprowadza wszystkich do tego samego kresu. Niezaleznie od dokonanego wyboru, kazdy przezywa w koncu chwile, gdy dostaje mieczem w brzuch, palka w leb albo tez zakladaja mu postronek na szyje. I zycza, zeby ten ostatni los spotkal wszystkich moich przyjaciol, tak abym mogl ich obsluzyc najlepiej, jak umiem. Tylko kat jest bezstronny, poniewaz zarowno Jutowie, jak Szwedzi go potrzebuja. Jest on rownie niezbedny dla wszystkich sedziow, tak 3 - Mikael, t. I duchownych jak swieckich. Nie ma powodu zalic sie na czasy, w ktorych jego uslugi ciesza sie najwiekszym popytem.

Pani Pirjo odstawila na bok srebrny pucharek i drewniana kwarte i rzekla:

-Zaprzestan tych ponurych zartow, mistrzu Wawrzyncze! Czyz nie widzisz, ze chlopcu zsinial nos ze strachu? Zbladl biedak jak przescieradlo, a nawet Anttiemu wlosy zjezyly sie na glowie, choc jest ciezko myslacy. Mamy przynajmniej szczescie, ze zyjemy w spokoju, z dala od sporow i wasni wielkich panow. Zadowalamy sie wybieraniem i obalaniem naszych krolow i namiestnikow - stosownie do tego, jak nam kaza ze Sztokholmu. Prostemu czlowiekowi, wszystko jedno, czy placi podatek Jutowi, czy Szwedowi, byle tylko dano mu zyc w spokoju i wykonywac swoj uczciwy zawod. Nasz biedny kraj jest szczegolnie szczesliwy, bo stojac na boku, zyskujemy na czasie, dopoki jedna ze stron nie zwyciezy i nie bedziemy mogli dokonac wyboru. Mimo wszystko bardzo jestem rada, ze Mikael wybral gesie pioro, a nie miecz, bo jak mowi Pismo swiete, kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie.

Mistrz Wawrzyniec upieral sie, ze swiat sie zmienil i ze jedno pociagniecie gesiego piora moze dac katu wiecej roboty niz brzek mieczy i huk dzial. Ja jednak zbyt bylem jeszcze mlody, zeby rozumiec, co mial na mysli. Pani Pirjo postawila na stole miske kaszy okraszonej sporym kawalkiem masla. Przezegnalismy sie i z zadowoleniem wzieli do jedzenia. Swiat nie mogl byc tak bardzo zly, skoro biedota zajadala sie kraszona kasza.

Ostatni statek, ktory zawinal do portu, nim morze zamarzlo, przyniosl z Niemiec znamienne nowiny. Mowiono o wielkim sporze mnichow, do ktorego doprowadzil niejaki doktor Luter, przybijajac na bramie kosciola w Wittemberdze dziewiecdziesiat piec punktow, w ktorych potepil handel odpustami, i przez to zakwestionowal doczesne dziedzictwo Ojca Swietego jako jedynego dzierzyciela kluczy do bram niebieskich. Uwazalem jednak, ze sluchy te byly tylko dowodem na to, ze Niemcy sa narodem niespokojnym i klotliwym, co juz poprzednio zauwazylem w towarzystwie mistrza Schwarzschwanza. Nie moglem pojac, jak rozsadny czlowiek moze miec watpliwosci co do oczywistych artykulow wiary swietego Kosciola, ktore czynily zycie prostym i oszczedzaly wszelkiego niepotrzebnego rozmyslania.





CZESC DRUGA





POKUSA

1





Pewnego bezmroznego dnia tuz po swiatach Bozego Narodzenia mistrz Marcin rozpuscil uczniow do domow, a mnie kazal isc z soba do izby. Usiadlszy przy stole, zaczal trzec miedzy kciukiem a palcem wskazujacym swoj dlugi cienki nos z wiecznie wiszaca na czubku blyszczaca kropelka i przygladajac mi sie badawczo, zapytal uroczyscie:-W imie Ojca i Syna i Ducha Swietego. Czym zamierzasz zostac, Mikaelu. synu moj?

Slowa jego wywarly na mnie silne wrazenie, wiec padlszy przed nim na kolana, wybuchnalem placzem i odparlem:

-Ojcze Marcinie, zywilem najlepsze nadzieje, ze bedzie mi wolno poswiecic sie sluzbie swietego Kosciola i gorzko mi jest na duszy, jakbym sie napil piolunu, bo wielu z tych, ktorzy wraz ze mna pobierali pierwsze nauki, siedzac w kucki w slomie na podlodze, juz ma wygolone na ciemieniu ksieze tonsury. Jestem wprawdzie mlodszy wiekiem od tych moich kolegow, a przynajmniej tak mi sie zdaje, ale gotow bylbym ciezko pracowac dzien i noc, zeby zwiekszyc moje wiadomosci ku chwale swietego Kosciola. Niestety dano mi do zrozumienia, ze wszystkie moje nadzieje sa prozne, a wysilki daremne. Probowalem juz starac sie o przyjecie do klasztoru, zeby po roku proby moc przywdziac czarny habit i przez cale zycie sluzyc Kosciolowi, ale ojciec Piotr odradzil mi to i powiedzial, ze nie moge liczyc w klasztorze na inna godnosc niz laickiego braciszka, poniewaz nie mam do odstapienia zadnych dobr doczesnych.

-Mikaelu - powiedzial na to powaznie mistrz Marcin - kto mowi przez twoje usta, Pan Bog czy diabel?

Pytanie jego wprawilo mnie w zaklopotanie. A on dal mi sie przez chwile zastanowic, a potem ciagnal dalej:

-Jestes chlopcem pojetnym i uzdolnionym, ale twoja zdolnosc wchodzenia z dziecinna latwoscia w najpowazniejsze materie i stawiania pytan, ktore moga wprawic w zaklopotanie najbardziej uczonego meza, napawa mnie wielka troska o zbawienie twojej duszy. Zdaje mi sie, ze to bynajmniej nie chrzescijanska pokora przemawia przez ciebie, lecz przeciwnie - szatanska i godna potepienia pycha, gdy w dyspucie usilujesz uwiklac twego nauczyciela w jego wlasnych slowach, wprawiasz go w zaklopotanie i zamykasz mu usta, jak stalo sie niedawno temu, gdy dysputowalismy o Jonaszu i brzuchu wieloryba.

-Ojcze Marcinie - odparlem - bynajmniej nie jestem taki zly, jak sadzicie, i serce moje jest miekkie jak wosk. Dajcie mi jakas nadzieje, a poprawie sie l bede nawet chodzil boso po sniegu i poscil calymi tygodniami, zeby tylko okazac sie godnym waszego blogoslawienstwa.

Mistrz Marcin westchnal ciezko, ale powiedzial wciaz jeszcze z gniewem:

-Nie watpie, ze uczynilbys wszystko, zeby zaspokoic swoja chorobliwa pyche i byc czyms lepszym od innych. Rok po roku czekalem na to, by jakis potezny i tajemniczy znak wskazal mi twoje wlasciwe powolanie, ale zaden taki znak sie nie objawil i chyba juz sie nie objawi. Lata mijaja i twoje pochodzenie coraz bardziej okrywa mrok i wnet niewielu juz bedzie takich, ktorzy pamietaja twoja matke. Czy nie byloby lepiej, zebys wreszcie z pokora zadowolil sie tym stanem, jaki ci jest przeznaczony, i sprobowal nauczyc sie sprawowac jakis pozyteczny swiecki urzad?

-Odtracacie mnie, ojcze Marcinie? - zapytalem z trwoga, gdyz szkola byla jedynym stalym punktem oparcia w moim zyciu i mimo narzekan nie chcialem jej opuscic.

-Wcale cie nie wyrzucam, ty krnabrny nicponiu - syknal mistrz Marcin. - Wprost przeciwnie, bez zadnego powodu zbyt sie do ciebie przywiazalem, bo twoj glod nauki i slomiany zapal przypominaja mi moja wlasna mlodosc. Sciezka wiedzy usiana jest cierniami i musialem sprzedac ziemie odziedziczona po ojcu, zeby moc studiowac na uniwersytecie w Rostoku, zadna jednak ofiara nie wydawala mi sie zbyt wielka w dazeniu do wiedzy. Dlatego rozumiem cie, Mikaelu, ale spojrz na mnie uwaznie, zobacz, co sie ze mnie zrobilo. W rzeczy samej jestem obecnie tylko zgryzliwym starcem, ktory niebawem oslepnie od zbytniego rozczytywania sie za mlodu. A w chwili smierci moja jedyna pociecha bedzie to samo proste pocieszenie, ktore dane jest kazdemu czlowiekowi, duchownemu czy swieckiemu, a mianowicie grzechow odpuszczenie i ostatnie namaszczenie. Wszystkie moje umiejetnosci nie uczynily mnie pod tym wzgledem lepszym od najprostszego pastucha. Dla twego wlasnego dobra, Mikaelu, chce ci powiedziec, ze nic nie zyskasz czepiajac sie kurczowo nauki i wiedzy. Najmadrzej zrobisz pokornie podporzadkowujac sie twemu losowi i spelniajac pozyteczny zawod pisarza, a nie marzac o gwiazdce z nieba.

-Niech bedzie i tak - odrzeklem gorzko, czujac, ze plyna mi z oczu palace lzy. - Zostane wiec pastuchem, poniewaz to jest jedyna madrosc, jaka wyniesliscie z zycia wy, ojcze Marcinie.

Wtedy zmiekl, poklepal mnie po policzku pokryta zylami drzaca dlonia i rzekl:

-Urzad swiecki daje ci dostep do wszelkich prostych uciech doczesnych i nie bedziesz tez zwiazany na cale zycie z kaplanska sukienka. Mozesz nosic pioro w kapeluszu i swawolic z dziewczetami, a gdy sie juz ustatkujesz, mozesz wejsc w zwiazki malzenskie i zyc szczesliwie z dobra zona i gromadka poslusznych dzieci, zrodlem wiecznej radosci.

Odparlem kwasno, ze ani malzenstwo, ani gromada dracych sie dzieciakow w chacie biednego pisarczyka mnie nie neca.

-A poza tym - dodalem - kazdy ksiadz czy nawet biskup ma naloznice i dzieci i nikt nie uwaza, by popelniali oni jakis grzech, gdyz Kosciol i tak sciaga od nich pokutne za naloznice, nie troszczac sie o to, czy dany kaplan zyje nienagannie, czy nieobyczajnie. Sludzy Kosciola korzystaja zatem ze wszystkich dogodnosci stanu malzenskiego, unikajac wszelkich tego stanu ujemnych stron. Nie chce jednak przez to powiedziec, ze ze wzgledu na te korzysci pragne wstapic do stanu duchownego. Ale gdy chodzi o takiego jak ja ubogiego mlodzieniaszka, stan kaplanski jest jedyna mozliwoscia kontynuowania studiow i dostania sie moze kiedys na jakies stanowisko uniwersyteckie oraz korzystania z owocow koscielnej prebendy.

Jeszcze nie zdazylem wymowic tych slow, jak juz przejal mnie strach i zaczerwienilem sie z zaklopotania, gdyz niechcacy wyjawilem moje najtajniejsze marzenia i nadzieje, niemozliwe do spelnienia dla takiego jak ja. Dalem przez to mistrzowi Marcinowi sluszny powod do ganienia mnie za bezbozna pyche. Ale moj nauczyciel i wychowawca nie robil mi juz wiecej wymowek. Powiedzial tylko ze smutkiem:

-Czy nie rozumiesz tego, Mikaelu, jak zle czynisz, uwazajac Kosciol i swiete sakramenty za posluszne slugi, ktore maja ci dopomoc w zaspokojeniu twego pragnienia wiedzy? Kosciol wybiera sobie sam swoich slug i twoje slowa potepily cie jako marnego poszukiwacza fortuny i obludnika. Uzylbys swietej monstrancji jako stoleczka pod nogi, gdyby tylko moglo to ciebie postawic o lokiec wyzej. Ale nie chce cie potepiac, bo nawet nie wiesz, jak dziecinnie i bezmyslnie mowisz. Zrozumiesz to sam w swoim czasie i bedziesz sie tego wstydzil.

-Ojcze Marcinie - rzeklem - posiadam tylko glowe i rece i poza tym nic wiecej na tym swiecie, oprocz swietego Kosciola, w ktory wierze i ktoremu ufam. Dlaczego mam byc odrzucony, jesli wielu glupszych i mniej niz ja uzdolnionych uznano za godnych? Dlaczego odtraca sie mnie tylko z tego powodu, ze nie mam zadnych dobr doczesnych albo rodziny czy krewnych, ktorzy by w kurii papieskiej mogli wykupic mnie z grzechu mojej matki? Dlaczego?

-Watpisz w nauke Kosciola? - zachnal sie mistrz Marcin. - Taki nedzny robak jak ty osmiela sie powstawac przeciw jego postanowieniom? Ostrzegam cie, Mikaelu, bliski jestes herezji.

Jego straszne slowa przerazily mnie i znow stalem sie pokorny, chociaz bunt nie zgasl w moim sercu. W kazdym razie mistrz Marcin nie wyrzucil mnie w koncu ze szkoly. Obiecal mi nawet, ze dostane wynagrodzenie, jesli w dalszym ciagu uczyc bede mlodszych zakow gramatyki. Wynagrodzenie to otrzymalem w taki sposob, ze w swej dobroci polecil mnie na nauczyciela czytania i pisania dla dwoch synow Larsa Zlotnika.





2





Gdy lody puscily na wiosne, nadeszly niepokojace nowiny. Krol Chrystian II zamierzal poplynac do Sztokholmu, zeby z powrotem osadzic na urzedzie wygnanego arcybiskupa, ukarac butnych panow szwedzkich i dac sie ukoronowac korona Krolestwa Szwedzkiego, ktora mu sie prawnie nalezala. Czesc zalogi twierdzy Abo udala sie morzem do Sztokholmu, na pomoc regentowi, panu Stenowi, a w zamku ogloszono pogotowie. Powszechnie jednak mowiono, ze nie oplaci sie bronic Abo w razie gdyby Sztokholm zostal wziety, gdyz mogloby to tylko spowodowac nieprzyjemnosci i zniszczenie. I juz nie gadano tyle co przedtem o okrucienstwie Jutow. Ludzie woleli milczec i wyczekiwac. Ja jednak pragnalem wojny, bo odpowiadalo to memu usposobieniu, no i dlatego, ze nie mialem nic do stracenia.W dniu swietego Jana Chrzciciela poszedlem po raz pierwszy od dawna do kosciola, pomodlic sie do Matki Boskiej i wszystkich swie-

tych, zeby pomogli mi zyc bardziej cnotliwie. Gdy doszedlem do ratusza, uslyszalem glos Anttiego. Wolal mnie zalosnie z glebi wieziennego lochu. Uczepil sie oburacz kraty piwnicznego okienka, w ktorym widac bylo jego rozczochrane wlosy i szeroka twarz, pokrwawiona i pokryta sincami nie do poznania.

-Jezus Maria! - wykrzyknalem z przerazenia. - Co sie z toba stalo, Antti?

-Duzo bym dal, zeby to wiedziec! - zalil sie. - Zdaje sie, ze upilem sie jak swinia. Nigdy bym nie przypuszczal, ze gorzalka moze ze spokojnego czlowieka zrobic takiego awanturnika. Ale chyba nie ja jeden padlem ofiara, poniewaz cale cialo mam zbite i potluczone palkami i dragami z plotu. Musial wiec ktos jeszcze brac udzial w tej bojce, bo niemozliwoscia jest tak sie poturbowac samemu, nawet gdyby sie spadlo na leb z kamienistego zbocza.

-Pobiegne do kosciola i bede sie modlic za ciebie, zebys nie zostal wychlostany lub rzucony na pozarcie krukom za zabojstwo - powiedzialem, aby go pocieszyc w biedzie.

Ale Antti odparl gniewnie:

-Co sie stalo, to sie stalo i nic na to nie pomoze biadanie. Okaz sie chrzescijaninem, Mikaelu, i postaraj mi sie o cos do zjedzenia i troche wody do picia, bo brzuch mam pusty i pali mnie w zoladku jak w piecu, tak ze wiecej lituje sie nad nim niz nad wlasna skora.

Straznikow miejskich nie bylo widac w poblizu, wiec przynioslem mu wody w wiadrze dla koni. A pragnienie jego bylo tak gwaltowne, ze zebrawszy sily, wygial kraty i wciagnal wiadro przez otwor do srodka. Przestraszylem sie widzac, ze mur peka i sypie sie zaprawa, i napomnialem go:

-Nie niszcz wlasnosci miejskiej, Antti, bo spotka cie jeszcze ciezsza kara. Ale jesli chcesz uciekac, spiesz sie. Moze sie teraz zmiescisz w tym otworze.

-Nie mysle- uciekac - odrzekl Antti kwasno. - Chce z chrzescijanska pokora znosic zasluzone nagany i kary, zeby odzyskac wlasna godnosc przed Bogiem i ludzmi.

Mialem w mieszku kilka grosikow, bo chcialem zapalic swieczke przed swietym Janem Chrzcicielem, ktory byl mezem cnotliwym i wolal stracic glowe, niz zaspokoic zadze namietnej Herodiady. Skoczylem wiec do szynku "Pod Trzema Koronami" i kupilem miske rzepy i sledzia, i kilka bochnow chleba. Ale nie moglem zatrzymac sie dluzej przy Anttim, gdyz mieszczanie zaczeli juz schodzic sie na sume i kazanie.

-Nie trac otuchy - upomnialem go. - Wieczorem postaram sie zakrasc tutaj znowu i przyniesc ci cos wiecej do jedzenia.

-To nie.takie latwe byc dobrej mysli, gdy zaby skacza po mnie, a szczury obgryzaja mi czubek nosa, jak probuje usnac - odparl Antti. - Ale niech tylko napcham sobie brzuch, swiat z pewnoscia wyda mi sie jasniejszy.

Zostawilem go w wiezieniu i pospieszylem do katedry, ale szatan zastawia sidla o wiele chytrzej, niz przypuszczamy. Bo gdy skruszony po mszy opuszczalem kosciol wraz z rzesza wiernych, zagadnal mnie jakis mlody mezczyzna o policzkach usianych czarnymi cetkami, jak gdyby od wystrzalu oddanego tuz przy twarzy. Przypasujac miecz powiedzial po niemiecku, ze slyszal o mnie duzo dobrego. Jest gosciem w miescie i mieszka wraz z siostra w gospodzie tuz obok szynku "Pod Trzema Koronami". Wyznal mi dalej, ze dla wykonania pewnego zadania potrzebuje pomocy tak sprytnego i zdolnego mlodzienca, jakim jestem, i poprosil, zebym odwiedzil go wieczorem, a z pewnoscia tego nie pozaluje. Jego zachowanie bylo podejrzanie pochlebcze, ale usmiechal sie tak ujmujaco i byl odziany w tak piekne obcisle skorzane raj-tuzy i aksamitna bluze z srebrnymi guzami, ze zdawalo mi sie, iz nie mam nic do stracenia spotykajac sie z nim.

Gdy pani Pirjo uslyszala o zalosnym losie Anttiego, przyszykowala dla niego worek z jedzeniem. Pod wieczor poszedlem wiec do ratusza, zeby nakarmic nieboraka i w ten sposob pomnazac dobre uczynki dla zbawienia duszy. Na podworcu ratuszowym spotkalem dozorce wiezniow, jednonogiego pacholka, ktory uczyl mnie wladania mieczem.

-Mozesz wejsc do srodka - powiedzial do mnie zyczliwie. - Nie ty pierwszy przyszedles w odwiedziny.

Zszedlem wiec na dol do lochu, gdzie obecnie plonela wesolym swiatlem lojowka przylepiona do kamiennej plyty. Siedziala tam juz szyn-karka spod "Trzech Koron" trzymajac w objeciu glowe Anttiego, gladzac jego policzki i przemawiajac don czulymi slowy.

-Mikaelu - rzekla z powaga, zobaczywszy mnie w piwnicy - lepszego i szlachetniejszego mlodzienca od twego przyjaciela, czeladnika kowalskiego Anttiego, trzeba by szukac ze swieczka. Dzis w nocy, po powrocie do domu z sobotki swietojanskiej, obudzona zostalam nad ranem przez okropny huk i loskot. Kupa pijanych czeladnikow wywalila drzwi i wtargnela do domu. Wrzucili mojego biednego meza do pustej dziezy i przywalili przykrywe kamieniami, a mnie zmusili do podawania im na stol piwa, wodki i wszelkiego jadla. Ten mlodzieniec przypadkiem wszedl przez rozwalone drzwi i gdy spostrzegl, w jakim jestem polozeniu, zaczal sam, golymi rekami, jak swiety Samson na murach Jerycha, wyrzucac tych wszystkich drabow, choc nacierali na niego dragami, palkami i klodami drzewa i choc ledwie trzymal sie na r nogach, zmeczony czuwaniem w noc swietojanska. Gdy w koncu przybyla na miejsce straz miejska i obrazliwymi slowy zaczela mi wyrzucac, ze goszcze ludzi w niedozwolonej nocnej porze, ten zacny mlodzian, zle zrozumiawszy zamiary straznikow, wyrzucil za drzwi takze i ich, azeby ochronic spokoj mego domu. Kiedy jednak wyczerpany wysilkiem ulozyl sie na podlodze i zasnal, straznicy wrocili i bijac i kopiac zawlekli go do wiezienia, bo nie mogli schwytac nikogo innego. Za ten niecny postepek dostana po skorze, jak mi Bog mily. I tego samego zdania jest rowniez moj drogi maz, ktorego dopiero dzis rano wypuscilam z dziezy, gdyz zupelnie o nim zapomnialam, zalamana i przybita.

Pogladzila Anttiego po policzku i dodala:

-Jestes w dobrych rekach, moj przyjacielu, bo nie bylabym chyba tym, kim jestem, placaca miejskie podatki wlascicielka szynku, gdybym cie z tej biedy nie wyciagnela. Totez pij piwo, najlepsze, jakie mam w moich kadziach, i nabieraj znowu sily.

Zauwazylem, ze Anttiemu nic z jadla i napoju nie brakuje i ze jest pod dobra opieka. Poniewaz obecnosc moja w wiezieniu wydawala mi sie zbedna, udalem sie pod "Trzy Korony", a karczmarz potwierdzil kazde slowo swojej zony i oswiadczyl, ze to niecne klamstwo oskarzac go o podejmowanie czeladnikow w niedozwolonej porze.

Mocne piwo pokrzepilo mnie i dodalo odwagi, poszedlem wiec do gospody zapytac o cudzoziemca, ktory zamieszkal tam wraz z siostra. Przybysz nie podal mi swego imienia, ale gdy opisalem jego wyglad i cetkowane od prochu oblicze, wlasciciel gospody natychmiast domyslil sie, o kogo chodzi. Wszystko wskazywalo, ze obcy musi cieszyc sie dobra opinia jako pan bogaty i szczodry, bo chetnie zaprowadzono mnie do jego pokoju. Juz na progu poczulem przyjemny zapach laku do pieczetowania, a swieca woskowa plonela na stole, przy ktorym siedzial nieznajomy i cos pisal. Poznal mnie natychmiast, podniosl sie od stolu i przywital mnie bardzo przyjaznie podajac reke, co bylo szczegolnie pochlebne, poniewaz mial wykwintne i nieprzymuszone maniery prawdziwego wielkiego pana, dla ktorego wspaniale mieszkanie, przepyszne stroje, codzienne picie wina i sprawna sluzba byly czyms zupelnie naturalnym i oczywistym.

Zaczal ze mna swobodnie rozmawiac. Powiedzial, ze nazywa sie Did-ryk Slaghammer i ze jest synem uszlachconego przez cesarza kupca z miasta Kolonii. Od najwczesniejszej mlodosci podrozuje po obcych krajach, a ostatnio trudni sie kupiectwem w Gdansku i Lubece. Opowiesci o swietych miejscach Finlandii, ktorych slawa wielka byla na calym Baltyku, zwabily go do Abo. Nie ukrywal, ze w mlodosci prowadzil zycie lekkomyslne, ale po trzydziestce ustatkowal sie i chetnie pielgrzymuje do swietych miejsc, o ile da sie to polaczyc z jego zawodem. Wypytywal mnie tez o osobliwosci godne zwiedzenia w Abo i dal mi do zrozumienia, ze chce mnie zatrudnic jako przewodnika i tlumacza w czasie swojej pielgrzymki.

Ogromnie zachwycony zaczalem mu opowiadac o roznych swietych miejscach i zbiorach relikwii, szpitalach i klasztorach, ale w miare, jak mowilem, ogarnialo go coraz wieksze roztargnienie, az wreszcie ukrywajac ziewniecie, ktore odslonilo kocie, drapiezne zeby, zaczal bawic sie sztyletem lezacym na wieku podroznego sepetu.

-Straszono mnie surowoscia finskiej przyrody, dzikimi zwierzetami i rozbojnikami na drogach - przerwal mi w koncu - wiec wzialem z soba, dla obrony, pare tych nowomodnych pistoletow, ktore wybawily mnie juz z niejednej opresji.

Pokazal mi dwie krocice w podwojnych olstrach, ktore mozna bylo przewiesic na konskim grzbiecie tak, by ciezkie olowiane kolby znajdowaly sie wygodnie pod reka. Ale jego zachwyt i zainteresowanie bronia palna nie wydawalo mi sie zgodne z gloszona przezen poboznoscia. I rzeczywiscie nagle zapytal, czy slyszalem, ze krol Chrystian zbroi sie do wojny przeciw Szwedom i co mowia na ten temat w Finlandii.

Odparlem, ze pogloski takie wyrzadzily juz wiele szkody uczciwemu handlowi. Mieszkancy Abo nie chcieli wysylac swoich statkow na pelne morze w obawie przed dunskimi okretami wojennymi, tak ze statki handlowe musialy przebierac sie do Lubeki po niebezpiecznych wodach przybrzeznych, gdzie przy niepomyslnej pogodzie latwo osiadaly na mieliznach i padaly ofiara bezboznych piratow z wyspy Osel i z wybrzeza estonskiego. Statki z Abo probowaly wprawdzie zeglowac pod ochrona lubeckich konwojow, ale Lubeka wcale nie byla teraz sklonna udzielac ochrony statkom finskim, gdyz w radzie miejskiej w Abo Niemcy nie stanowili juz, jak dawniej, polowy rajcow i wszystkie miejskie godnosci byly obecnie w rekach ludzi wiernych krolestwu. Chelpilem sie tez, ze mlyny prochowe pracuja bez przerwy i ze na zamku odlewa sie dziala, Jutowie beda sie wiec mieli z pyszna, gdyby sie osmielili zblizyc na odleglosc strzalu do Abo.

Pan Didryk bawil sie krocica, krzeszac jasne iskry ze skalki. Potem rzekl z usmiechem, ze wojna mu nie straszna, ale ze musi myslec takze o swojej siostrze i jej bezpieczenstwie, totez czulby sie spokojniejszy, gdyby wiedzial, ile i jak ciezkich dzial jest w zamku, jak duza jest zaloga i jak wynagradzana, kto sprawuje dowodztwo i skad pochodza wojska. Dobrze by tez-bylo znac imiona radnych miejskich i wybitniej szych mieszczan, a takze czy ludziom tym mozna ufac w sprawach natury panstwowej.

Zrozumialem, ze jest to czlowiek bojazliwy, co zreszta wynikalo i z tego, ze trzymal bron pod reka w cichej gospodzie. Aby go uspokoic, opowiedzialem wszystko, com wiedzial o zalodze zamku i w miescie, nadmieniajac przy tym, ze nie jestem zolnierzem, tylko szkolarzem, i radzac mu, zeby zapytal o to mego mistrza i dobrego przyjaciela, puszkarza Schwarzschwanza. Ofiarowalem sie tez natychmiast go przyprowadzic, ale zyczliwy cudzoziemiec powstrzymal moj zapal, mowiac, ze nie wypada w dniu swietego Jana przeszkadzac szanownemu mistrzowi, ktory w dodatku rozgoryczony niewdziecznoscia, z jaka go traktowano w Abo, latwo mogl sie rozgniewac. Slyszal juz bowiem niejedno o mistrzu Schwarzschwanzu i wie tez, ze bylem w lecie jego' pisarzem. Totez wystarcza mu zupelnie moje wiadomosci, poniewaz uwaza mnie za mlodzienca bystrego i rozgarnietego. Ile zatem bombard znajduje sie na zamku, ile jest tam kartaunow, ile kolubryn, falkonow, falkonetow, mozdzierzy i arkebuz? Staralem sie przypomniec sobie wszystko, co wiedzialem, on zas kreslil szybko gesim piorem cyfry na papierze, ale przed cyframi stawial tylko jakies dziwne zakretasy. Nie wydawalo mi sie to zajeciem odpowiednim dla zwyklego kupca lub poboznego pielgrzyma. I gdy wypytywal mnie dalej, jak sa uzbrojeni straznicy miejscy, kiedy odplynely statki z Abo i jak byly uzbrojone, zaczalem sie jakac i dawac niejasne odpowiedzi. Jego ciekawosc zdawala sie nie miec granic.

Nagle uswiadomil sobie moje ociaganie i zdziwione spojrzenia, odsunal natychmiast notatki na strone, zamknal je w szkatulce podroznej, zaczal sie wesolo smiac i wykrzyknal:

-Widze, ze moja przesadna ciekawosc dziwi cie, Mikaelu. Urodzilem sie z niezaspokojona zadza wiedzy i w podrozach zwyklem zbierac najrozmaitsze pozyteczne wiadomosci, gdyz nigdy z gory nie wiadomo, co sie kiedys moze przydac. Ale juz dosyc ciebie wymeczylem. Jedzmy wiec, pijmy i radujmy sie, bo chce, zebys byl dzis moim gosciem.

Zaprowadzil mnie do sasiedniej izby, gdzie stal stol, nakryty rozmaitymi przysmakami, w wspanialym blasku swiec woskowych. A jednak nie ten stol przykul moje spojrzenia. Najpiekniejsza i najbardziej bogato odziana kobieta, jaka kiedykolwiek widzialem z bliska, wyszla mi na spotkanie i zyczliwie mnie przywitala. Spodnice jej szelescily, gdy zblizala sie z wysoko podniesiona glowa, a pan Didryk sklonil sie dwornie, zeby ucalowac jej reke.

-Moja droga siostro Agnes - powiedzial - pozwol przedstawic ci Mikaela, szkolarza z Abo, mlodzienca madrego i bystrego, ktory oprocz wielkich scholastycznych i kanonicznych umiejetnosci posiada takze sztuke robienia prochu, i sluzyl jako pisarz u pewnego puszkarza. Obiecal on laskawie dopomoc nam w udoskonaleniu naszej wiedzy, zarowno dla naszych korzysci doczesnych, jak i dla naszych biednych dusz.

Gdy szlachetna panna uslyszala te slowa, usmiechnela sie do mnie cieplo i podala mi reke. Nigdy dotad nie calowalem zadnej kobiety w reke, a moja wstydliwosc nie pozwolila mi podniesc oczu na twarz pieknej damy. Sklonilem sie niezdarnie i dotknalem wargami dloni cieplej, bialej i pachnacej wonnymi masciami. A panna Agnes zasmiala sie rownie wesolo jak jej brat i rzekla:

-Nie badzmy tacy sztywni i uroczysci. Wszyscy troje jestesmy przeciez mlodzi, a ja bardzo, bardzo juz jestem znudzona siedzeniem w zamknietej izbie i brak mi wesolego towarzystwa. I wcale nie jestem wilkiem, ktory chce cie pozrec, panie Mikaelu, tak ze bez obawy mozesz podniesc swoja urodziwa twarz i spojrzec mi w oczy.

Zmieszalem sie jeszcze bardziej, gdy mnie nazwala panem, jak gdybym byl jakims szlachcicem, i gdy wspomniala pochlebnie o mojej powierzchownosci. Podnioslem glowe, a ona patrzyla na mnie szelmowsko swymi brazowymi oczyma, usmiechajac sie swawolnie czerwonymi ustami, tak ze krew mi uderzala do policzkow. W mojej mlodzienczej naiwnosci nie wiedzialem jeszcze wtedy, ze usta jej byly malowane, brwi wyskubane i uczernione, a policzki przysypane bialym pudrem. W jasnym blasku woskowych swiec wydawala mi sie najcudowniejsza, najpiekniejsza kobieta, jaka w zyciu widzialem.

Zasiedlismy do stolu i jedlismy ozor wolowy i pieczona gas przyprawiona szafranem i pieprzem, a pilismy do tego slodkie hiszpanskie wino z najwspanialszych pucharow, jakie byly w gospodzie. Nie mialem zupelnie pojecia, ile taka uczta mogla kosztowac, ale wszystkie moje watpliwosci szybko znikly i zajadalem zgrabnie, krojac mieso nozem na male kawaleczki i niosac je do ust palcami, zamiast na sposob niewychowanych zarlokow trzymac kosc oburacz i ogryzac ja z miesa ociekajacymi tluszczem ustami. Ogniste wino uderzylo mi szybko do glowy, zapomnialem o calej mojej biedzie i czulem sie jak w niebie, otoczony pieknymi zyczliwymi aniolami. A podczas uczty w sasiedniej izbie przygrywal nam jednooki flecista spod "Trzech Koron" rozkoszne melodie, dopoki pan Didryk nie kazal go poczestowac piwem i nie odeslal precz, gdyz - jak mowil - nie moze sluchac tak podlej muzyki. Zaproponowal natomiast, zebysmy sami cos zaspiewali, i tak tez uczynilismy odspiewawszy kilka naboznych studenckich piesni o znikomosci rozkoszy swiata tego.

Panna Agnes stwierdzila niebawem, ze w izbie jest goraco, odrzucila przezroczysty muslinowy szal i obnazyla biale. ramiona. Jej stanik z zielonego aksamitu byl wyszywany perlami i zlota nicia i haftowany w czerwone serduszka, co mimowoli ciagnelo ciekawy wzrok ku jej piersi. Nigdy jeszcze nie widzialem sukni tak gleboko wycietej. I doprawdy nie trzeba bylo domyslac sie ksztaltow panny Agnes, gdy dokonywala jakichs nieostroznych ruchow, mimo ze czasem podciagala w gore brzeg sukni. Pan Didryk, ktory obserwowal moje spojrzenia rzekl z usmiechem:

-Moja siostra Agnes jest ochrzczona imieniem swietej Agnieszki i siedzac w zacnej kompanii chcialbym nieraz, zeby i jej przydarzyly sie podobne cuda, jak tej swietej. Siostra moja idzie wiernie za moda swiatowa i dworska. Ale niech cie to nie zawstydza, moj Mikaelu. Wierz mi, nasze wesole czasy nie zadaja wcale od kobiet, by kryly swoje wdzieki. Wrecz przeciwnie - wymagaja one, by najuczciwsze kobiety odslanialy wszystko, co tylko warte odslaniania.

Twarz mnie palila, gdy spytalem, jakie to byly cuda swietej Agnieszki. Kult jej znalazl sie w Finlandii w cieniu kultu swietego Henryka, totez byla ona dla mnie raczej malo znana swieta. Pan Didryk opowiedzial chetnie, ze pewien rzymski sedzia poslal ja nago do zamtuza, poniewaz z powodu wiary chrzescijanskiej odmowila poslubienia syna sedziego, poganina. Ale Bog wszechmogacy zezwolil w swej lasce tak urosnac wlosom swietej Agnieszki, ze okryly ja niby plaszczem, i otulona w loki mogla zaslonic.swoja czystosc przed bezwstydnymi spojrzeniami i dotknieciami.

-Jak widzisz, siostra moja ufarbowala sobie wlosy na rudo, na sposob wenecki - ciagnal. - To bylby widok wspanialy - zobaczyc ja calutka okryta plomienistym plaszczem wlosow. Mnie jednak zastanawia inny problem, ktory z pewnoscia tylko wielce uczony duchowny potrafi rozstrzygnac. Przypuscmy, ze taki sam cud zdarzylby sie ponownie, w co ja nie wierze, poniewaz chodzi tu o moja siostrzyczke, ktora nie jest przesadnie wstydliwa. Czy wlosy jej bylyby wtedy rude na calej dlugosci, czy tez czesc blizej glowy, zachowalaby swoj wlasciwy kolor, tak ze jej ciemny plaszcz z wlosow mialby tylko, szeroki na cal purpurowy rabek?

Przyznalem, ze kwestia ta jest dla mnie zbyt trudna do rozwiazania, ale biegly scholastyk moglby odpowiedzia na to pytanie ubiegac sie o stopien doktorski w dyspucie na kazdym uczonym uniwersytecie. Osmielilem sie jednak przy tym napomknac, ze swiat stracilby wiele radosci, gdyby panna Agnes nieoczekiwanie zaszczycona zostala takim cudem.

Panna Agnes usmiechnela sie do mnie wdziecznie za moja dwornosc i wykrzyknela smialo:

-Na dworach ksiazecych we Florencji i Mediolanie, nie mowiac juz o krolewskim dworze francuskim, szlachetne damy zostawiaja czesto jedna albo obie piersi nagie, zeby nie zakrywac rozkosznych wdziekow, ktorymi obdarzyl je Stworca. Najpiekniejszy stroj ogladalam w Wenecji, gdzie jedna z dam przyszla na uczte w sukni rozcietej z boku az do biodra. Na glowie miala przetykany szlachetnymi kamieniami wschodni welon, przejrzysty jak morska piana. Taka szate chcialabym kiedys nosic.

Tu westchnela patrzac na mnie brazowymi oczyma, ktorych spojrzenia piescily jak aksamit. A pan Didryk rzekl:

-Na dworach ksiazecych nawet bardzo wysoko postawione damy zazdroszcza dzis slynnym kurtyzanom i kaza sie malowac wielkim artystom calkiem nago, zeby pokazac, ze nie maja zadnych cielesnych ulomnosci, ktorych musialyby sie wstydzic. I coz moze byc przyjemniejszego niz zycie w leczniczych zdrojach, gdzie mezczyzni i kobiety w calej przystojnosci spedzaja dni w wielkich wannach z goraca woda, w samych tylko przepaskach na biodrach, i nawet grywaja w warcaby i ucztuja spolem na plywajacych stolikach?

Nadmienilem, ze mezczyzni i kobiety w Finlandii maja zwyczaj kapac sie wspolnie w lazniach, ale czynia tak wylacznie ludzie z gminu i tylko dla obmywania ciala, a nie dla przyjemnosci. Pan Didryk zaciekawil sie i zapytal, czy czesto chodze do lazni z mlodymi dziewczetami, czemu stanowczo zaprzeczylem. Spostrzeglszy moje zmieszanie, szybko wymienil spojrzenia z siostra i zaczal mowic o czym innym.

-Powiedz mi, Mikaelu, co sadzisz o bezprawnym postepku Stanow, ktore usunely i uwiezily arcybiskupa Szwecji?

Zdumiony jego niespodziewanym pytaniem odpowiedzialem ostroznie:

-Kimzez jestem, bym mial rozstrzygac kwestie dotyczace wysokich spraw krolestwa? Arcybiskupa podejrzewaja o intrygi przeciw krolestwu i w usunieciu go brali udzial rowniez przewielebni biskupi. Nie moge przeciez byc madrzejszy od nich?

Pan Didryk rozsierdzil sie i odparl gwaltownie:

-A wiec twoim zdaniem mlody pan Sture jest krolestwem? Nie uwazasz przypadkiem, ze rzecz ma sie raczej odwrotnie, a mianowicie ze krnabrny rod Sture'ow uwaza krolestwo za swoja wlasnosc, choc jedynym legalnym wladca kraju jest dzieki Unii Kalmarskiej krol dunski Chrystian?

Odparlem, ze Jutowie przyniesli do Szwecji tylko spustoszenie i rozlew krwi i ze nie ma wrogow bardziej okrutnych i wiarolomnych od nich, tak ze w Abo dzieci straszy sie "Zobaczysz, zabiora cie Jutowie!" Ale pan Didryk ogromnie sie zdziwil i odparl ze zloscia:

-Myslalem, ze z ciebie rozsadniejszy chlopak, Mikaelu, ale teraz widze, ze powtarzasz tylko za innymi, nie starajac sie myslec wlasna glowa.

Zaczal opowiadac, jakim to wspanialym i laskawym monarcha jest krol Chrystian, ktory nade wszystko nie cierpi panoszenia sie szlachty i wielmozow i broni przed ich uciskiem chlopow i mieszczan. Krol pragnie tez skruszyc panowanie Lubeki na Baltyku i uczynic z Kopenhagi potezne miasto handlowe, tak ze niedlugo juz jego krolestwo stanie sie silne i bogate.

-To tylko kwestia czasu - mowil z przekonaniem - a krnabrni panowie szwedzcy zmuszeni zostana do kapitulacji. Smiem twierdzic, ze wojna stoi przed drzwiami i kazdej chwili krol Chrystian moze ruszyc z flota na Sztokholm. Czlowiek madry powinien umiec w czas przewidziec rozwoj wydarzen i juz teraz swoim postepowaniem zapewnic sobie laske krolewska. Bo krol Chrystian to najpotezniejszy wladca Polnocy i wierze, ze potomni nazywac go beda Chrystianem Wielkim.

Jego slowa wywarly na mnie ogromne wrazenie, bo jeszcze nigdy nie slyszalem, zeby ktos z taka ufnoscia i tak otwarcie wyrazal sie o krolu Chrystianie. Takze panna Agnes przytaczala wiele przykladow krolewskiej lagodnosci i dobroci. Mimo to odwazylem sie wtracic, ze odczulem okrucienstwo Jutow na wlasnej skorze, bo zamordowali mi dziadkow, a sam do dzis jeszcze nosze na ciemieniu biala blizne jako pamiatke po nich. Ale pan Didryk umial odwrocic kota ogonem.

-A ktoz to do tego doprowadzil, ze dunskie okrety wojenne spustoszyly i ogniem zniszczyly wybrzeza Finlandii, jak nie krnabrni szwedzcy panowie buntowaniem przeciw prawowitemu wladcy? Bunty te przechodzily z pokolenia na pokolenie z wielka szkoda dla prostych ludzi, ktorzy slepo ida za panami.

Podniosl puchar i rzekl wyzywajaco:

-Nie spierajmy sie dluzej, Mikaelu szkolarzu. Wiem o tobie wszystko, wiecej, niz przypuszczasz, i serce mnie boli, gdy pomysle, jak niecnie cie potraktowano, choc jestes bardzo zdolnym mlodziencem. Powiedz mi, czy jakis szwedzki lub finski szlachcic okazal ci laske i ulatwil zycie? Kosciol odrzucil cie i odmowil ci swiecen, ale czyz mozna sie czegos innego spodziewac od pralatow, ktorzy zrywaja mitre z glowy wlasnego arcybiskupa, by wyswiadczyc przysluge swoim bezboznym panom? Dobry krol Chrystian chce popierac uczonosc i dac wszystkim zdolnym ludziom te same mozliwosci, bez wzgledu na stan czy pochodzenie. Jest on wiernym synem swietego Kosciola i im bardziej rosnie jego moc i potega, tym wiecej waza jego slowa w kurii papieskiej, tak ze nawet czlowiek ubogi moze dostapic wysokich godnosci koscielnych za jego wstawiennictwem. Obawiam sie bowiem, ze w niedalekiej przyszlosci wiele bedzie pustych miejsc w stallach tego krolestwa, ktore obsadzone zostana ludzmi oddanymi krolowi i swietemu Kosciolowi.

Slowa jego byly tak przerazajace, ze obejrzalem sie za siebie, zeby sie upewnic, ze nas nikt nie slucha.

-Panie Didryku i panno Agnes - odezwalem sie drzacym glosem. - Chcecie mnie skusic do zdrady i spisku przeciw krolestwu? Nie jestem ani zolnierzem, ani spiskowcem, tylko spokojnym szkolarzem i nie rozumiem sie na wysokiej sztuce polityki wiecej niz swinia na cynowych lyzkach.

Ale pan Didryk wstal, podniosl w gore puchar i przekonywajacym tonem przemowil:

-Daleki jestem od takich zamiarow. Ale czyz jest zdrada przygotowywanie prawowitemu krolowi drogi do jego wlasnego kraju i czy mozna nazwac spiskowaniem bronienie swietego Kosciola przed bluzniercami i szydercami, ktorzy powodowani samolubna ambicja, zapomnieli o obowiazkach swego swietego urzedu i stali sie niegodni miana slug Kosciola? Nie, Mikaelu! Jedyne, czego pragne, to zebys jako uczciwy i szlachetny czlowiek wypil za zdrowie krola Chrystiana i jego szlachetne cele, za wlasne dobro dzis i w przyszlosci.

Nie moglem mu odmowic i wychylilem puchar do dna. Mocne wino rozpalilo mi ogien w zylach, a panna Agnes, smiejac sie drazniaco, zarzucila mi ramiona na szyje i pocalowala w oba policzki. Pan Didryk zas rzekl z powaga.

-Nie chce juz dluzej prowadzic podwojnej gry. Jako czlowiek honoru nie wstydze sie przyznac, ze calym sercem jestem zwolennikiem krola Chrystiana i ze przybylem do tego kraju, zeby popierac jego sprawe. Tak wielkie jest moje zaufanie do ciebie. A moge ci powiedziec tez w zaufaniu, ze w miescie Abo jest wiecej, niz przypuszczasz, takich, ktorzy w cichosci sprzyjaja krolowi Chrystianowi. Gdybys jednak skuszony wysoka zaplata mial mnie zawiesc i zdradzic, pamietaj, ze juz mi udzieliles wielu tajnych wiadomosci o wojennych urzadzeniach i ze latwo moge udowodnic, ze wychyliles ze mna toast za. zdrowie krola.

-Nie zdradze was - odparlem ponuro - ale pozwolcie mi odejsc, bo juz jest pozno i pilem za duzo wina, a mam jeszcze wiele do myslenia.

Nie zatrzymywali mnie, umowili sie tylko ze mna na nastepne Spotkanie. Ale trudno mi bylo rozstac sie z ich towarzystwem, jasnym blaskiem swiec i swiatowym przepychem, ktory roztaczali wokol siebie. Zdawalo mi sie, ze zwiazaly mnie z nimi mocne wiezy. Nie rozumialem jeszcze wtedy, iz byly to sliskie sieci szatana, i sadzilem, ze sa to ludzie uczciwi, o godziwych zamiarach.

Nie bede sie dlugo rozwodzil nad tym, jak to pan Didryk, a szczegolnie jego siostra podstepami i obietnicami zrobili ze mnie swego wiernego i poslusznego pomocnika, tak ze przez wiele miesiecy pracowalem jako pisarz pana Didryka i pomagalem mu w niebezpiecznych knowaniach. Ale na swoja obrone musze przytoczyc, ze nie tyle myslalem 0 wlasnych przyszlych korzysciach, ktore pan Didryk odmalowywal w swietlanych kolorach, ile przekonywalem sam siebie, ze w tajemnicy pracuje dla dobra ogolu i dla sprawy pokoju. Moje wyrzuty sumienia lagodzila tez swiadomosc, ze pan Didryk w niedlugim czasie zadomowil sie w Abo i zyskal sobie zyczliwosc nawet najbogatszych mieszczan, tak ze zapraszano go na wesela i pogrzeby oraz do Gildii Trzech Kroli, co bylo najwyzszym zaszczytem, jaki mogl spotkac mieszkanca miasta. Nie uwazalem wiec, bym czynil cos zlego, skoro moj chlebodawca i tak - w ten czy inny sposob - dowiadywal sie, czego tylko chcial. Rozdawal on szczodre jalmuzny klasztorowi Swietego Olafa i Szpitalowi Swietego Jerzego i wszyscy podziwiali jego uprzejmosc. Nie zadzieral nosa i wcale nie uwazal, by nawiazywanie rozmow ze straznikami miejskimi, zeglarzami i prostymi czeladnikami bylo ponizej jego godnosci. I nie minelo sporo czasu, jak zaczal otwarcie wielbic krola Chrystiana i jego szlachetnosc. A gdy ktos sie na to obruszal, pan Didryk patrzyl mu prosto w oczy i mowil:

-Szanuje wszelkie poglady i uwazam, ze kazdy ma prawo myslec, jak chce, ale domagam sie takiego samego prawa i dla siebie i mam do tego tym wieksze podstawy, ze jestem cudzoziemcem. Przybywam z Kolonii i stoje poza waszymi sporami, totez oceniam sprawy z szerszego punktu widzenia, niz ludzie osobiscie w nie wmieszani.

Wszyscy musieli przyznac, ze mowil madrze i slusznie, jak przystalo na szlachetnego i rycerskiego pana. Ale nawet najglupsi i najbardziej naiwni twierdzili, ze nie zna on Jutow, ktorzy sa falszywi i zdradzieccy i lamia wszelkie obietnice.

Przyjemne wspomnienia zachowalem tez z naszych wspolnych wycieczek, bo zeby ukryc swoje zamiary, pan Didryk przedsiebral liczne pielgrzymki do miejsc swietych w okolicach miasta. Pewnego razu pojechalismy z panna Agnes do Nadendal, gdzie chciala zakupic klasztorne koronki, uznawane za rownie piekne jak flandryjskie. Jarzebina czerwienila sie juz, jak to jesienia, a z brzoz opadaly zolte liscie.

Nie musze mowic, jak zaslepiony i oczarowany bylem pieknoscia i uprzejmoscia panny Agnes, ale zdawalem sobie sprawe ze swego skromnego stanu i zbyt bylem jeszcze mlody i niedoswiadczony, zeby osmielic sie chocby tylko podniesc na nia oczy. Gdy po powrocie z Nadendal chcialem, jak nakazuje przyzwoitosc, pozegnac sie z nia przed brama gospody, zajrzala mi gleboka w oczy, ciezko westchnela i rzekla:

-Czuje sie taka slaba i zmeczona i pewnie uwazasz, ze jestem blada i brzydka, Mikaelu, ale mowiac prawde, bardzo juz jestem znuzona tym nudnym miastem i tymi zakutymi lbami, co tu zyja. Zajdz wiec do mnie na chwile, Mikaelu, i napij sie ze mna wina, bo brat moj zostawia mnie sama calymi dniami i nie wiem juz, co robic, zeby czas jakos zeszedl.

Zaprowadzila mnie do swojej alkowy, gdzie pachnialo wonnymi masciami jak w rozanym ogrodzie. A gdy juz saczylismy wino nagle wybuchnela:

-Modle sie do Boga, zeby sprawa ta raz juz sie jakos rozstrzygnela. To wieczne czekanie bardzo mi dokucza. Wedrowne i niespokojne zycie weszlo mi w krew, tak ze nie moge dlugo przebywac w jednym miejscu. Czuje, ze nie ma ze mnie zadnego pozytku w tym kraju, gdzie nie jest potrzebna moja zrecznosc, gdyz nawet najbardziej doswiadczeni mezowie sami wsadzaja glowy w pulapki zastawione przez mego brata. Ale teraz wiem juz, ze flota krolewska stoi pod Sztokholmem, i kazdej chwili mozemy tu otrzymac wiesc o bitwie, a wiesc ta bedzie sygnalem do dzialania, jesli krolowi nie uda sie uniknac rozlewu krwi za pomoca ukladow.

-Panno Agnes - powiedzialem - jakiz jest moj udzial i nagroda w tym wszystkim? Co rano budze sie ze straszliwym bolem w piersi, poniewaz nie wiem, czy dzialam slusznie, czy nieslusznie, i chyba nie zniose juz dlugo badawczych i podejrzliwych spojrzen, ktore rania, mimo ze nie oskarzaja wprost. I jesli w moim miescie rodzinnym poplynie krew, kazda jej kropla palic mi bedzie sumienie i nie zaznam juz nigdy chwili spokoju.

Panna Agnes zasmiala sie dzwiecznie, dotknela mojej szyi i rzekla:

-Masz szyje watla i chuda jak przystalo pisarzowi, latwo ja bedzie sciac. Czys widzial kiedy, by ktos smazyl jajka nie stluklszy wpierw skorupki? Polityke mozna porownac ze smazeniem jajek i czesto by cos osiagnac, trzeba zrobic porzadna jajecznice.

-To grzeszne i nieodpowiedzialne slowa - odparlem. - Zywy czlowiek to nie jajko do zbicia.

-Tak uwazasz? - zapytala panna Agnes, miekko biorac moja dlon w swoje. - Z was, Finow, dziwnie doprawdy slamazarne i malo przedsiebiorcze plemie i chyba to niemozliwe rozpalic was na dobre. Takze i ty, Mikaelu, bardziej jestes moim zdaniem wstydliwy niz czysty Jozef. I chyba musialam okropnie zbrzydnac i postarzec sie w tym przekletym miescie, bo energiczny mezczyzna siedzac, tak jak ty, ze mna sam na sam w zamknietej alkowie i pijac wino, powinien chyba znalezc inne tematy do rozmowy niz jajecznica. Czy doprawdy nie rozumiesz, ze bardzo jestem znudzona, Mikaelu? Nie wierzac wlasnym uszom zapytalem:

-Czy rzeczywiscie chce pani, panno Agnes, zebym naduzyl jej zaufania, a takze zawiodl jej brata, ktory powierzyl mi pani honor i cnote, zebym pani uchybil i wystawil ja na pokuszenie, ktore mogloby sie okazac silniejsze od nas obojga?

Zaniosla sie takim srebrnym smiechem, ze i ja musialem sie usmiechnac mimo strachu. Rozburzyla mi wlosy obu rekami i odparla:

-Doprawdy wspanialy i cnotliwy mlodzieniec z ciebie, Mikaelu, zupelnie niewiarygodne zjawisko na tym niedobrym swiecie. A moze nosze pas wenecki dla ochrony cnoty? Nie masz przypadkiem ochoty przekonac sie o tym?

Wtedy zaczalem drzec na calym ciele i padlem przed nia na kolana.

-Panno Agnes - powiedzialem - jestes piekniejsza i bardziej godna pozadania niz jakakolwiek inna kobieta, a twe wielkie zalety zdobyly me serce. Dlatego blagam cie, odpraw mnie stad natychmiast i nie wodz mnie na pokuszenie, bo nigdy nie stane sie godny, by ci zaofiarowac taka pozycje, do jakiej uprawnia cie twoje urodzenie, pieknosc i dobre wychowanie.

Zasmiala sie jeszcze serdeczniej i odrzekla:

-Mikaelu, niedobry i bezwzgledny chlopaku, musiales domieszac jakiegos niebezpiecznego lubczyka do mego wina, bos mi przeciez opowiadal, ze twoja przybrana matka zna sie na takich tajemnych sprawach. Twoja bliskosc podnieca mnie w sposob dziwny i przyjemny. A godziwe pieszczoty i igraszki miedzy dobrymi przyjaciolmi sa rozrywka nader niewinna i nie zobowiazuja do niczego ponadto. Wierz mi, sztuka milosci jest sztuka cenna, ktora wymaga znajomosci rzeczy i duzej praktyki, podobnie jak wszystkie inne pozyteczne i wartosciowe umiejetnosci. Wiedzieli o tym juz dawni Rzymianie i opowiadano mi, ze pewien wielki rzymski poeta napisal podrecznik kochania. Zapomnialem, jak on sie nazywal, byl to albo Wergiliusz, albo Owidiusz, ale to obojetne. Wyglada na to, ze jestes zupelnie nie obeznany z tymi umiejetnosciami i brak ci wprawy. Totez uwazam, ze wyswiadcze ci duza przysluge, dajac krotkie wskazowki w tej trudnej materii, ktora stanowi osma ze sztuk wyzwolonych i wcale nie najmniej wazna sposrod nich, jakkolwiek nie nabywa sie jej na uczonych uniwersytetach, lecz raczej w ich sasiedztwie. Badz zatem moim poslusznym uczniem, Mikaelu, a ja bede twoja mistrzynia, azeby w ten sposob rozproszyc twoje podejrzenia i dreczace cie mysli. A robie to nie tylko dla wlasnej przyjemnosci, ale w imie dobrych uczynkow.

Mowila to tak szczerze i przekonywajaco, ze zupelnie zawrocila mi w glowie, bo bardzo bylem jeszcze mlody i ulegly. Ale sadze, ze i madrzejszy ode mnie by jej ulegl, bo byla niezwykle doswiadczona w swojej sztuce. Lecz nie zdazylismy dojsc dalej jak do pierwszej lekcji kursu elementarnego i ledwie ja ukonczyc, gdy dzwony na wiezy katedry zaczely nagle bic, a z rynku i z portu rozlegl sie zgielk.

Panna Agnes natychmiast mnie puscila, odepchnela od siebie i zaczela spokojnie porzadkowac odziez. Ja zas stalem drzacy, nie wiedzac, co czynic.

-Cos sie stalo - powiedziala zimno i z opanowaniem. Probowalem wyjakac, ze to moze tylko zwyczajny pozar, ale w tejze samej chwili ktos zastukal do drzwi, a gdy panna Agnes nie otworzyla ich natychmiast z rygla, pan Didryk zaczai walic w nie glownia miecza, sypiac dzikimi przeklenstwami.

-Przebog! - wykrzyknal wpadlszy do izby, patrzac na nas oboje. - Jak wy wygladacie i coscie tu wyprawiali? Powinienem zaiste zwalic cie mieczem na ziemie i zawlec za wlosy pod pregierz, moja nieobyczajna siostro. Ale nie mamy teraz czasu na takie glupstwa, bo musimy dzialac szybko. Do portu zawinal chyzy zaglowiec, ktory przyniosl wiesci, ze krol Chrystian poniosl kleske pod Brannkyrka, obojetne, gdzie lezy ta miejscowosc. Jego wojska przechodza wielkimi rzeszami na strone Szwedow, on zas probuje zaladowac z powrotem na okrety, ile sie da. Trudno powiedziec, co w tej wiesci jest przesada i chelpieniem sie, ale juz spiewaja w kosciolach "Te Deum" w szale radosci z powodu zwyciestwa, a lud halasuje na rynku. Obrzucali mnie konskim lajnem, gdy sie tu przedzieralem przez tlumy. Nasza uciazliwa robota poszla widocznie tym razem na marne, bo cale to przeklete miasto wznosi okrzyki zwyciestwa i wiernosci dla mlodego pana Sture i wola "Smierc Jutom!"

-Panie Didryku! - zawolalem - co sie stalo, to sie stalo, i nie ma powodu watpic, ze taka byla wola boza, choc nie moge zrozumiec, jak Bog moze dawac zwyciestwo tym, ktorzy sie naigrawaja ze swietego Kosciola. W miescie i na zamku jest wielu takich, ktorzy pili zdrowie krola Chrystiana na wasz koszt. Zbierzmy ich i smialo uderzmy w imie naszej slusznej sprawy.

Ale on odburknal:

__ Na wojnie Bog nie ma nic do gadania, rozstrzyga ilosc broni i liczba walczacych oraz zdolnosci wodzow. Zeby uratowac honor i zycie, nie ma innej rady, jak szybko wziac nogi za pas. Mnie i mojej siostrze nie grozi wprawdzie zadne niebezpieczenstwo, bo jestesmy goscmi i cudzoziemcami, ale gorzej z toba, Mikaelu.

Usiadl spokojnie, wychylil puchar wina panny Agnes i muskajac rekojesc miecza, wpatrywal sie we mnie z namyslem.

-Z toba jest gorzej - powtorzyl. - Znasz nazwiska wszystkich, ktorzy pili zdrowie krola. Honor i dobra slawa zbyt wielu mezow spoczywa w twych rekach, zebym cie mogl oszczedzic, Mikaelu.

-Alez panie Didryku! - wykrzyknalem gleboko dotkniety. - Czy rzeczywiscie sadzi pan, ze zdradze moje tajemnice, zeby uratowac zycie? Jesli tak, myli sie pan gruntownie i krzywdzi mnie pan gleboko.

-Czlowiek jest tylko czlowiekiem - odparl pan Didryk - i nikt nie moze polegac na zadnym innym czlowieku na calym szerokim swiecie, procz siebie samego, a i to tylko do pewnego stopnia. Te nauczke, ktora niejednokrotnie i bardzo dotkliwie odebralem w moim pelnym zmian zyciu, daje ci bezplatnie, bo jestesmy przyjaciolmi. Droga siostro - ciagnal, zwracajac sie do panny Agnes, ktora juz pakowala swoje rzeczy do sepetu - badz tak dobra i wyjdz na chwilke do drugiej izby albo przynajmniej patrz w inna strone, bo dla naszego wspolnego dobra zmuszony jestem zabic tego mlodzienca, choc czynie to bardzo niechetnie, gdyz bede musial zaplacic wlascicielowi gospody za czyszczenie dywanu.

Panna Agnes przelekla sie, podeszla do mnie, poklepala mnie po obu policzkach i pocalowala w czolo. Dwie jasne lzy zaszklily sie w kacikach jej oczu.

-Boli mnie, ze musimy sie rozstac w taki sposob, Mikaelu - rzekla - ale slyszales przecie, jak madrze rozumuje moj brat.

Tak bylem zaskoczony tym szybkim rozwojem wypadkow, ze wciaz jeszcze nie moglem uwierzyc, iz mowia powaznie.

-Panie Didryku - wyjakalem - chce pan naprawde zamordowac mnie okrutnie i z zimna krwia? Jesli nie boi sie pan Sadu Ostatecznego i ogni piekielnych, to powinien pan przynajmniej zywic obawe przed sedziami ziemskimi i prawem kanonicznym, wedlug ktorych zostanie pan uznany winnym zabojstwa.

Pan Didryk zawahal sie, ale jego piekna siostra szybko wtracila:

-Moge latwo i zrecznie znowu doprowadzic moje suknie do nieladu, a dla wszelkiej pewnosci rozerwac spodniczke, bo bardzo mi sie juz sprzykrzyla ta suknia. Wszyscy slyszeli, jak dobijales sie do drzwi glownia miecza i klales z gniewu, totez uwierza bez trudnosci, ze zabiles chlopca, aby bronic czci i dobrego imienia twej siostry, gdy po pijanemu usilowal mnie zhanbic.

Ten straszny falsz i wiarolomstwo wydaly mi sie tak nieprawdopodobne, ze zdolalem zaledwie westchnac "Jezus, Maria" i wpatrzylem sie w nich tak, jakbym widzial ich po raz pierwszy. I dopiero teraz spostrzeglem, ze cetkowana prochem twarz pana Didryka byla podstepna i zbrodnicza, a panna Agnes nie byla juz taka mloda i uwodzicielska, jak to sobie wyobrazalem, opetany przez szatana. Wlosy miala farbowane, twarz umazana czernidlem do brwi i czerwona szminka, ktora malowala wargi. Nagle zobaczylem swiat i zycie ludzkie bardziej nagie niz kiedykolwiek przedtem i w chwili tej postarzalem sie o wiele lat. Ale jesli chcieli mi zaplacic falszywa moneta, moglem i ja oddac im pieknym za nadobne, gdy luski opadly mi wreszcie z oczu. Dlatego tez drzaca reka wlalem sobie do pucharu ostatni lyk wina, spojrzalem im smialo w oczy i rzeklem bezczelnie:

-Panie Didryku i panno Agnes, pozwolicie mi moze wychylic jeszcze ten ostatni toast za cale zlo, falsz i niegodziwosc, ktore daliscie mi tak dobrze poznac. Ale zeby wykazac wam, ze bylem rzeczywiscie dobrym waszym uczniem, musze wyznac, ze nie dowierzalem wam tak calkiem bez zastrzezen. Nie mam tez zbyt wysokiego mniemania o dziewictwie i czci panny Agnes. Tylko moje cieple uczucia dla niej powstrzymuja mnie od tego, by powiedzec, ze jest ona zwykla ladacznica.

Panna Agnes zbladla, a jej brazowe oczy zaczely sypac skry:

-Nie zwlekaj dluzej, Didryku, moj ukochany - wykrzyknela. - Zamknij mu te bezwstydne usta i przebij go mieczem, abysmy zdazyli wyjechac z tego niewdziecznego kraju, poki czas. I nie boj sie zranic moich uczuc, bo nigdy nie balam sie widoku krwi, i widok ten, przeciwnie, podwoi moja milosc do ciebie.

Ale pan Didryk patrzyl na mnie badawczo, probujac z roztargnieniem ostrze miecza na paznokciu kciuka.

-Daj chlopcu mowic - rzekl - bo rzadko kiedy slyszalem tak madre slowa, i rosnie on w moich oczach, mimo ze nie ma jeszcze wielu lat na karku. Slucham cie, Mikaelu. Zdaje mi sie, ze istotnie musisz miec cos w zanadrzu, bo inaczej nie wazylbys sie wypowiadac tak bezczelnych slow...

-Panie Didryku - odparlem - poniewaz jestem do tego zmuszony, bede szczery wobec pana. Dla spokoju ducha, a takze podejrzewajac, ze panskie zamiary nie sa calkiem czyste, powierzylem w rece zacnego ojca Piotra w klasztorze Swietego Olafa pisemne zeznanie, w ktorym dokladnie zdalem sprawe z wszystkich panskich poczynan, a nadto wymienilem po imieniu wszystkich, ktorzy pili zdrowie krola Chrystiana. Tajemnica spowiedzi zabrania ojcu Piotrowi otworzyc zapieczetowane pismo, ale gdyby spotkalo mnie cos zlego, ma on pelnomocnictwo dac biskupowi do przeczytania to, co napisalem. Prawde mowiac, uczynilem to tylko dlatego, zeby uratowac wlasna skore, gdyby plany wasze zostaly udaremnione, ale teraz widze, ze papier byl mi potrzebny bardziej, niz moglem przypuszczac.

-Czy to prawda? - spytal pan Didryk gwaltownie. Ale ja spojrzalem mu nieulekle w oczy, a on sadzac wedlug siebie, gotow byl w to uwierzyc. Westchnal gleboko, wlozyl miecz do pochwy i wykrzyknal z kwasnym usmiechem.

-Mam nadzieje, ze zapomnisz mi moj zart i wybaczysz, iz wystawilem twoja wiernosc na tak ciezka probe. Rozumiem teraz, dlaczego tak pilnie robiles notatki. I nawet gdybys klamal, nie moge sobie pozwolic na ryzyko.

Panna Agnes zaczela gorzko plakac i zawolala:

-Zdradzil nas ten niewdzieczny chlopiec, ktory przed chwila o malo co mnie nie uwiodl. Nigdy bym sie po tobie czegos takiego nie spodziewala, Mikaelu. Wyobrazalam sobie, ze jestes dobrym i latwowiernym mlodzikiem i z calego serca pragnelam, zebys mlodo i z czystym sercem mogl wstapic do rajskich ogrodow. Zbyt pozno sie przekonalam, ze byles tylko wezem, ktorego karmilismy na naszym lonie.

Lecz pan Didryk ofuknal ja:

-Zakryj piersi i stul gebe, suko! Duzo zawdzieczamy Mikaelowi i w tej sytuacji powinnismy przynajmniej zabrac go na nasz statek i dopilnowac, zeby w dobrym zdrowiu wyjechal za granice w oczekiwaniu na lepsze czasy, na dzien, gdy bedzie mogl wrocic do domu w blasku chwaly i zwyciestwa. Zostanmy wiec przyjaciolmi i wspolnikami, Mikaelu, bo to najlepsze, co mozemy zrobic, i zadowol sie na -razie kilku sztukami zlota, zwazywszy, ze moje pieniadze sa na wyczerpaniu. Zabiore cie na kontynent, gdzie bedziesz mogl przeczekac burze, zapisawszy sie na jakis uniwersytet, i obiecuje zrobic wszystko, co w mojej mocy, zeby krol Chrystian przyznal ci zasilek na studia, gdyz mozesz jeszcze okazac sie bardzo dla niego i dla swej ojczyzny pozyteczny.

Bylo to wiecej, niz sie spodziewalem, bo w gruncie rzeczy chodzilo mi przeciez o ujscie z zyciem. Zerknalem na miecz pana Didryka, ktory, jak mi sie zdawalo, siedzial luzno w pochwie, i powiedzialem:

-Szlachetny panie Didryku, bede panu zawsze wdzieczny, jesli dopomoze mi pan spelnic moje najwieksze marzenia. Zapomnijmy wiec rzeczywiscie o wszystkich tych zartach i otrzasnijmy z naszych stop proch tego miasta, poki jeszcze czas.

W porcie stoi lubecki statek i mowiac prawde, wykupilem juz.na nim miejsca dla siebie i dla mojej siostry. Odplywaja jutro, jesli dopisze pogoda. To calkiem naturalna rzecz, jesli moj wierny pisarz uda sie wraz z nami w podroz, zeby poglebiac swoja wiedze w obcych krajach, i nikt nie moze powiedziec o tym nic zlego. Przyjdz wiec jutro o swicie do portu i, jak Bog pozwoli, spotkamy sie na pokladzie.

Powiedzial to tak spokojnie, ze nabralem podejrzen i wykrzyknalem:

-Przed chwila wspomnial pan w swej wielkiej dobroci o sztukach zlota, panie Didryku. A skoro pan sam mnie zacheca, by mowic szczerze, spytam, czy nie zechcialby pan mi dac tych pieniedzy od razu, bo znalazlbym sie w ciezkich opalach, gdyby zaszly jakies przeszkody i nie mielibysmy sie juz spotkac.

Ale podejrzeniami mymi krzywdzilem pana Didryka, bo gdy juz raz cos postanowil, dotrzymywal slowa. Zreszta i jemu zalezalo na tym, aby mnie z soba zabrac, przynajmniej tak samo, jak i mnie. Totez nie targujac sie, odliczyl mi zaraz piec papieskich dukatow i trzy renskie guldeny oraz sporo srebrnych monet na dodatek, tak ze nagle stalem sie bogatszy nlz kiedykolwiek przedtem.

W doskonalym humorze opuscilem gospode tylnymi drzwiami i zdolalem dotrzec do chaty pani Pirjo, nie napotkawszy nikogo. Mojej przybranej matce oswiadczylem, ze pan Didryk zmuszony jest z powodu nie cierpiacych zwloki spraw wyjechac z Abo i ze ofiarowal sie zabrac mnie z soba za granice i pomoc w dostaniu sie na jakis uniwersytet. Nie wiedzialem jeszcze, dokad sie udam - do Rostoku, Pragi czy az do Paryza. Ale, jak ja zapewnilem, jest to najwieksze szczescie, jakie moglo mnie spotkac, i prosilem, zeby mnie mozliwie szybko przygotowala do podrozy. A ona nie sprzeciwiala sie moim planom, lecz raczej wygladalo na to, ze odczula ulge, co mnie zdziwilo, gdyz nie przypuszczalem, ze wie cos o knowaniach mojego pana.

Nastepnie pozyczylem lodke i aby uniknac rozpalonych zwyciestwem tlumow, poplynalem rzeka do klasztoru, bo pragnalem przede wszystkim pomowic z ojcem Piotrem i wyspowiadac sie, gdyz nie chcialem opuszczac ojczyzny z tak czarnym sumieniem.

Pora nowenny juz minela i ojciec Piotr spotkal sie ze mna przy bramie klasztoru. Wybieral sie do miasta, zeby wziac udzial w swietowaniu zwyciestwa, ale gdy uslyszal o calej sprawie, zaprowadzil mnie na szczyt wzgorza i wysluchal mojej spowiedzi. Gdy mowilem, zegnal sie wielokrotnie znakiem krzyza, w koncu zas powiedzial:

-Sadzilem, ze pan Didryk to dobry chlop, ale jak widac, jest to zatwardzialy lotr i pomocnik diabla. Dzieki opatrznosci wszystko obrocilo sie jednak na dobre i twoje nadzieje sie spelniaja. Droga, r ktora otwiera sie przed toba, jest wprawdzie trudna i bardziej usiana cierniami, niz to sobie wyobrazasz, bo wielu szlo juz w swiat szukac wiedzy, by juz nigdy nie wrocic. Uwazam, ze postapiles bardzo glupio i nierozwaznie, jesli chodzi o sprawy krolestwa, ale chetnie wierze, ze w mlodzienczej przekorze chciales jak najlepiej. Jesli zas chodzi 0 Kosciol, to wedlug mego skromnego rozsadku, niczym nie zawiniles, lecz przeciwnie - miales chwalebne zamiary, totez jest w mojej mocy dac ci zupelna absolucje, choc wzywam cie, zebys dla zbawienia duszy modlil sie w kazdym swietym miejscu, jakie lezec bedzie na twej drodze.

Przejety glebokim zelem i skrucha, ucalowalem zatluszczony rabek jego habitu, gdy wtem przypomnialem sobie, ze w pospiechu nie opowiedzialem mu o lekcji, ktora mi dala panna Agnes. Zrozumialem teraz, ze byl to moj najwiekszy grzech, i wedlug najlepszych mozliwosci opisalem, co sie stalo. Ojciec Piotr sluchal uwaznie i stawial wiele pytan, zeby zupelnie wyjasnic cala sprawe. W koncu westchnal 1 powiedzial:

-Stales sie ofiara uwiedzenia, Mikaelu, i trudno bylo oczekiwac, zebys przy swoim mlodzienczym niedoswiadczeniu mogl sie oprzec tak wielkiej pokusie. Nawet i ja sam chyba tez bym sie nie oparl grzechowi. Przechodzac do spraw praktycznych, o ktorych nie wolno nam zapomniec, wzywam cie, idz natychmiast do mistrza Marcina i popros go o list polecajacy i swiadectwo ukonczenia szkoly. Ja zas zaraz po nieszporach przyjde do ciebie do domu, abysmy pod dobra opieka pani Pirjo mogli pomodlic sie i wspolnie czuwac, gdy bedziesz sie przygotowywal do decydujacego kroku w twoim zyciu.

Jego dobre rady i pociechy oczyscily mi umysl, choc wciaz jeszcze truchlalem na mysl, ze mam stanac przed mistrzem Marcinem. Ale i on przyjal mnie z usmiechem i wesolo, a jego blade zwykle policzki rumiane byly od wina. Wielce sie zdziwil i ucieszyl na wiesc o moim zamierzonym wyjezdzie, nie smial jednak wydac mi rekomendacji i swiadectwa bez zezwolenia biskupa i poprosil, zebym poszedl wraz z nim do biskupiego palacu przedstawic moja prosbe.

Poszlismy wiec wzdluz murow katedry i Szpitala Swietego Jerzego do biskupiego dworca i juz z daleka poczulismy dochodzace stamtad smakowite zapachy. Zatrzymalem sie na progu z czapka w reku, a mistrz Marcin wszedl do srodka, zeby przedstawic moja prosbe. W chwile potem wrocil, zeby zaprowadzic mnie przed oblicze surowego biskupa. A biskup Arvid Kurk tez byl w znakomitym humorze i zaczal natychmiast wspominac, jak to sam kiedys jako beanus ze spiewem wedrowal po europejskich drogach, choc mial mozna rodzine i koscielna prebende.

Zastanawial sie tylko nad wyborem odpowiedniego dla mnie uniwersytetu. Mistrz Marcin usilowal wspomniec o Rostoku, ktory lezal najblizej, i napomykal, ze stamtad zawsze moglbym sie jakos dostac do domu, gdyby przycisnela mnie bieda. Ale biskup kazal mu zamilknac i rzekl:

-Czasy sa tak kiepskie, ze nie moge zalecic zadnego z uniwersytetow niemieckich, gdzie w najlepsze szerza sie herezje z Wittembergi, i mlodzieniec moglby tam poniesc szkode na duszy. Nie, zaku Mikaelu, jesli tylko ci sie to uda, powinienes starac sie dostac na dostojny uniwersytet w Paryzu, na moj uniwersytet, gdzie ja i wielu innych, ktorzy zasiadali na biskupim stolcu w Abo, ongis zdobywalo swoje wiadomosci.

Surowy biskup zaglebilby sie zapewne we wspomnieniach, gdyby mistrz Marcin nie zdobyl sie na smialosc i nie poprosil o pismo polecajace dla mnie. Obawial sie bowiem, ze po uczcie biskup nie zdola utrzymac w palcach gesiego piora. Wtedy biskup Arvid juz bez stawiania mi dalszych pytan postanowil, ze mam sie zapisac na uniwersytet w Paryzu i podyktowal w swoim imieniu list, polecajac mnie uczonym mezom uniwersytetu i wszystkim ludziom dobrej woli.

-Mikaelu - rzekl - kiedy juz znajdziesz dobrego preceptora i zostaniesz jego uczniem jako beanus, otrzymasz natychmiast wszystkie prawa i przywileje uniwersyteckie. Ale pamietaj, ze wielu juz weszlo na te droge, by nigdy nie wrocic, i wielu wrocilo zlamanych na ciele i duszy, oddawszy sie w tym niebezpiecznym miescie raczej siedmiu grzechom glownym niz siedmiu sztukom wyzwolonym. Lecz jesli dolozysz najlepszych staran, zostaniesz dopuszczony do dysputy i w swoim czasie uzyskasz godnosc bakalarza, wtedy powaznie zastanowie sie, co bede mogl zrobic dla ciebie. Niech ten pierwszy egzamin bedzie dla ciebie kamieniem probierczym i niech rozstrzygnie, ze jestes z hartowanej stali, a nie z gietkiego zelaza.

Dreczyla mnie mysl, co zacny biskup i moj nauczyciel, mistrz Marcin, pomysla, gdy uslysza o moich tajnych knowaniach na rzecz Jutow, gdyz nie watpilem, ze tego rodzaju sluchy wnet sie rozejda. Ale podziekowalem mu kornie i z calego serca, wzruszony do lez, a takze i dobry mistrz Marcin nie mogl sie powstrzymac od placzu. Biskup Arvid tez sie w koncu wzruszyl i powiedzial:

-Powoluj sie na mnie, drogi chlopcze, gdybys sie znalazl w trudnosciach lub gdyby choroby oslabily twoje sily, bo bez przechwalek moge stwierdzic, ze bylem kiedys jednym z najbardziej znanych finskich studentow na uniwersytecie w Paryzu. Totez nie watpie, ze powolanie sie na mnie i dzis jeszcze moze ci zapewnic dobry posilek czy puchar wina na kredyt "Pod Glowa Swietego Jana" albo "Pod Plaszczem Magistra", choc juz wnet bedzie dwadziescia lat od owych czasow. A zeby okazac ci moja przychylnosc w bardziej namacalny sposob niz samymi tylko slowy, dam ci do kasy podroznej maly przyczynek na pierwsze tygodnie.

To mowiac, zaczal grzebac w dobrze wypchanym mieszku i dal mi trzy lubeckie guldeny, w tym jeden oberzniety. Mistrz Marcin tak sie tym wzruszyl, ze i on z kolei obdarzyl mnie trzema srebrnymi monetami. Tak to ja, ktory powinienem wlasciwie znalezc sie w lochu albo pod pregierzem, doznalem samej tylko zyczliwosci ludzkiej i zrozumienia, a moj gorzki zal wypalil resztki pychy i samolubstwa, tak ze przepelnily mnie same tylko szlachetne postanowienia.

W chacie pani Pirjo panowala uroczysta cisza, a stol byl zastawiony napitkami i smakolykami, ktorych starczyloby dla calego sasiedztwa. Opiekunka moja napelnila duzy worek rozmaita zywnoscia na droge, a do poobijanej podroznej skrzynki, ktora przyniosl dla mnie w prezencie mistrz Wawrzyniec, wlozyla odziez i wiele zmian bielizny, na samym zas wierzchu moja zniszczona ksiazke,,Ars moriendi". Sam mistrz Wawrzyniec siedzial w kacie, wsparlszy lokcie na kolanach, podziekowalem mu wiec za jego dar, choc wzdrygnalem sie w duchu na mysl, jakie to przyrzady wozil w tej skrzynce z gminy do gminy. W drugim kacie siedzial Antti z twarza schowana w dloniach, sadzilem wiec, ze sie dasa z powodu mego wyjazdu, ale pozniej okazalo sie, ze mial on calkiem inne zmartwienia.

Po nieszporach pojawil sie ojciec Piotr. Pozyczyl on pieczec klasztorna i w imieniu zakonu polecil mnie wszystkim kongregacjom czarnych braci, aby w drodze udzielaly mi wieczerzy i noclegu bez zaplaty, poniewaz jestem bogobojnym i dobrze ulozonym mlodziencem zdazajacym do Paryza, do zrodel wiedzy.

-Podpisalem ten list wlasnym imieniem - rzekl naboznie - nie jest to wiec zadne falszerstwo, lecz legalny dokument, i nie zdaje mi sie, by ktos mogl sobie przypomniec, kto aktualnie jest opatem malego klasztoru w dalekim kraju. Mam nadzieje, ze ten papier zaoszczedzi ci wielu srebrnych monet w podrozy. Mozesz go spokojnie pokazywac w kazdym klasztorze, bez wzgledu na kolor habitow braciszkow, bo Pan nie przywiazuje wagi do tego, czy jego owieczki sa czarne, szare czy brazowe, a ty sam jestes przeciez czlowiekiem swieckim.

I niewiele wiecej mam do opowiedzenia o tym smutnym wieczorze. Plakalismy wszyscy, a pani Pirjo gladzila mnie po wlosach i pokazala mi szkatulke z lekami, ktora wlozyla do mojej skrzyni podroznej. Szkatulka byla schludnie pomalowana na czerwono i zielono i zawie rala jej najlepsze lekarstwa od goraczki, dreszczow, kaszlu i biegunki. Nie zapomniala tez o niedzwiedzim sadle i zajeczym tluszczu; znalazla sie tam rowniez drogocenna driakiew. Byl tam takze maly rozek, napelniony silnie pachnacym plynem, a pani Pirjo szepnela mi do ucha:

-Mikaelu, mezczyzni sa mezczyznami i choc jeszcze nie zmezniales, i ty zostaniesz mezczyzna, bo wyjezdzasz na wiele lat. Nie wiem, czy postepuje slusznie, czy tez nie, ale napelnilam ten rozek najsilniejszym lubczykiem, jaki znam. Kilka kropel w winie lub miodzie uczyni powolna nawet najcnotliwsza kobiete.

Po wielu radach i przestrogach dala mi jeszcze piec duzych groszy srebrem i doradzila, zebym wymienil je na zloto w jednym z uczciwych domow handlowych w Lubece. Kazala mi tylko uwazac, zeby mi nie wsadzono monet z uszkodzonymi brzegami czy napisem, bo weksla-rze znani byli z obrzynania monet.

Nie wstydze sie przyznac, ze czulem sie jak mokra szmata, widzac, jak wszyscy byli dla mnie dobrzy, choc wcale na to sobie nie zasluzylem. Jeszcze dlugo po polnocy modlilismy sie i czuwalismy wspolnie, ale o jutrzni ojciec Piotr i mistrz Wawrzyniec usneli jak bracia na lozu pani Pirjo, a Antti zapodzial sie nie wiadomo gdzie.

Gdy pierwszy niepewny blask jesiennego brzasku przeniknal przez zielone okienko, bylismy juz wszyscy gotowi. Ojciec Piotr i mistrz Wawrzyniec na chwiejnych nogach poniesli moj kuferek do portu, ja dzwigalem na grzbiecie worek z zywnoscia, a pani Pirjo niosla moj tobolek. Czerwienilo sie na wschodzie, gdy pomogli mi wsiasc na statek, obsypujac na pozegnanie wielu dobrymi radami i blogoslawienstwami, i jeszcze z pokladu widzialem, jak machali do mnie dlonmi na pozegnanie. Widzialem czarny habit ojca Piotra, szara spodnice pani Pirjo i rdzawoczerwony kaftan mistrza Wawrzynca. Widzialem potezna wieze katedry, niskie domki miasta, zielononiebieskie lany kapusty i dlugie szeregi tyk chmielowych na stokach wzgorza. Wielki statek plynal z wiatrem w dol rzeki na malym zaglu i gdy przeplywalismy pod ponurymi murami zamku, odmowilem goraca modlitwe i pozegnalem sie z moim dotychczasowym zyciem, by zaczac wedrowke ku nowym nie znanym losom. Tak to wyjechalem z miasta Abo i mam doprawdy dobre powody, zeby zaczac nowa ksiege, w ktorej opowiem o tym, jak mi poszlo, gdy sprobowalem wziac swoje zycie we wlasne rece.





CZESC TRZECIA





ALMA MATER

1





Pan Didryk i jego siostra mieszkali w wysokim kasztelu na rufie. Kazde z nich mialo wygodne miejsce do spania i mozna tam bylo takze siedziec, a nawet stac prosto, jesli sie uwazalo, by nie uderzyc glowa o belki pulapu. Ja natomiast musialem sobie dawac rade na wlasna reke, ale pan Didryk doradzil mi, zebym sie zaprzyjaznil z intendentem statku, a ten Lubeczanin o byczym karku, istotnie pozwolil mi ulokowac sie wraz z rzeczami w malej komorce kolo kambuza, co uchronilo mnie od spania razem z marynarzami - jesli w ogole znalazloby sie dla mnie miejsce w ich kubryku. Ale wlasciwie wszystko to bylo mi calkiem obojetne, bo gdy tylko znalezlismy sie wsrod szkerow, przybrzeznych wysepek i zaczeli kolebac na lsniacych zielonych falach, swieza morska bryza zdmuchnela wszystkie moje troski i poczulem, jak serce nabrzmiewa mi radoscia, weselem i otucha.Wielka jednak ogarnela mnie zgroza i zdawalo mi sie, ze ogladam ducha, gdy w bialy dzien pod wydetymi poteznymi zaglami ujrzalem, jak z jednego z niezliczonych zakamarkow statku wynurza sie moj druh Antti, drapie sie w kudlata glowe i zaspanymi oczami rozglada dokolo siebie po pochylym pokladzie.

-Jezus, Maria! - wykrzyknalem. - A co ty tu robisz, Antti? Jak sie tu dostales? Czys wsliznal sie na statek, zeby odespac przepicie? Skacz natychmiast do wody i plyn do brzegu, poki jeszcze jestesmy miedzy szkerami!

A on odparl:

-Dostalem sie na statek legalnie i place za przejazd, pomagajac bosmanowi i kowalowi jak na rzetelnego czeladnika przystalo. Czas juz, zebym poszedl w swiat doskonalic sie w zawodzie kowala, najznamienitszym i najwazniejszym na swiecie, jak to czesto slyszalem.

Totez wyruszam wraz z toba z kraju moich ojcow bez zbytniego zalu, bo kraj ten dal mi wiecej glodu niz chleba i wiecej ostrych slow i przeklenstw niz ciepla na zapiecku.

-Antti, ty gluptasie! - powiedzialem - wracaj mi zaraz z powrotem! Moze twoj mistrz ci jeszcze wybaczy, jesli pokornie go przeprosisz, zes uciekl.

On jednak odrzekl z uporem:

-Nie mam po co wracac i wcale nie pragne dostac kuli w piers. Moje sprawy przybraly taki zwariowany obrot, ze gospodarz spod "Trzech Koron", zaslepiony przez diabla, nastaje na moje zycie i trzyma na mnie w pogotowiu pod szynkwasem nabita fuzje i plonacy lont.

-Dlaczegoz on chce twojej smierci? - spytalem zaskoczony. - Myslalem, ze jestes najwierniejszym przyjacielem tego domu, widzac, jak szynkarka gladzi cie po policzku, gdziekolwiek cie zobaczy, i jak cale wieczory spedzasz w ich kuchni i zjadasz wszystkie resztki po gosciach.

Antti popatrzyl na mnie powaznie szarymi poczciwymi oczami i odparl:

-Mikaelu, jesli ci zycie mile, nie pozwol nigdy kobiecie gladzic sie po policzkach, bo nic dobrego z tego nie wynika. W najlepszych i najbardziej niewinnych intencjach zaprzyjaznilem sie z szynkarka spod "Trzech Koron", a raczej to ona szukala mojej przyjazni od chwili, gdy dzielnie bronilem jej czci i cnoty przed banda rabusiow. I nie widzialem w tym nic zlego, dopoki, jak zona swietego Putyfara, o ktorej slyszalem w kazaniach mnichow, nie zazadala ode mnie, zebym szedl z nia do loza, gdy tylko malzonek jej, szynkarz, odwrocil oczy w inna strone.

-Antti - zgorszylem sie - cudzolostwo jest okropnym grzechem! Nigdy bym cie nie podejrzewal o cos tak zlego.

Antti odparl z wymowka:

-Skad mialem wiedziec, jak sie to czy owo nazywa? Jestem poslusznym chlopcem i robie, co mi kaza. Niestety przylapal mnie gospodarz w chwili, gdy spelnialem wole jego zony, i nie pozostalo mi nic innego, jak wsadzic go do tej samej dziezy, z ktorej go juz raz wyciagnalem. On zas tak sie rozwscieklil i miotal, choc jest chudy jak szczapa, ze musialem przywalic pokrywe beczka solonego miesiwa. Wtedy wsciekl sie jeszcze bardziej. I ledwie wydostal sie z dziezy, pozyczyl od rady miejskiej fuzje, zeby "przeszkodzic obcym w oraniu i obsiewaniu jego pola", jak to tlumaczyl rajcom. Musialem wiec stamtad odejsc. Na szczescie ostatniej nocy zona jego ze lzami w oczach dala mi porzadny worek jadla, tak ze w czasie zeglugi na morzu nie bede musial umrzec smiercia glodowa. A na ladzie mocny chlop zawsze jakos zarobi na chleb.

Nie robilem mu juz wiecej wymowek, bo co sie stalo, tego nie mozna odrobic, i czlowiek czyni najlepiej patrzac w przyszlosc. Nie moglem sie tylko dosc nadziwic, w jak znamienny sposob splecione z soba byly nasze losy. Tego samego dnia, a moze byc i o tej samej godzinie, Antti w sasiednim domu narazony byl na rownie wielkie niebezpieczenstwo jak to, ktore grozilo mi ze strony pana Didryka. Przyszlo mi na mysl, ze widocznie intencja Stworcy jest, abysmy podrozowali razem. Przypieczetowalismy to usciskiem dloni, ale zaden z nas nie mogl przewidziec, ze ten pakt zwiaze nas na dlugo i uczyni nierozlacznymi.





2





O podrozy morskiej opowiem jeszcze tylko tyle, ze w ciagu nastepnych trzech tygodni przezylismy dwie burze, ktore bezbozni marynarze statku nazywali wprawdzie malymi, ale w czasie ktorych, gdy statek kladl sie na boki, zagle huczaly a wiatr swiszczal w rejach i kazda deska zalosnie piszczala, jak gdyby chcac wyrwac sie z kadluba, zanosilem pobozne modly o uratowanie zycia. Az wreszcie zachorzalem tak ciezko, ze nie mialem juz nawet sily sie modlic, i tylko tesknilem do domu, a pregierz wydawal mi sie lepszy od trzeszczacego pokladu.Gdy na horyzoncie pojawil sie, jak biala chmurka, obcy statek, otwierano strzelnice dzial, zapalano lonty i z wielkim lekiem przygladalismy sie zblizajacym sie zeglarzom. Ale na szczescie nie natknelismy sie na piratow, choc marynarze zapewniali, ze miedzy Gotlandia i Osel roi sie od nich jak od wszy pod pacha u zebraka. W koncu bez opoznienia przybylismy w dobrym zdrowiu do portu w Lubece.

Pan Didryk byl dla mnie znowu zyczliwy i usilowal mnie namowic, zebym jechal z nim do Kopenhagi, gdzie obiecywal mi wielkie honory, pieniadze i laski krola Chrystiana. Ale ja dostalem zdrowa nauczke za moja mlodziencza lekkomyslnosc i niebezpieczne zycie poszukiwacza szczescia nie necilo mnie, gdy otwieraly sie przede mna dostojne bramy wiedzy i nauki. Totez podziekowalem panu Didrykowi wielu pieknymi slowy, on zas obiecal zachowac mnie w pamieci, gdyby czasy zmienily sie na lepsze.

Z powodu klopotow z moimi tobolkami, ktore mialy mi umozliwiac pobyt i utrzymanie w Paryzu, musialem przylaczyc sie do paru kupcow udajacych sie do Hamburga. Za dobra zaplate pozwolili mi oni zaladowac sepet i worek z zywnoscia na swoje wozy. Dopiero w pare dni pozniej zrozumialem, ze pobozni kupcy chetnie zabraliby mnie bezplatnie, poniewaz sami wiezli bardzo cenne towary i chcieli w swoim orszaku miec jak najwiecej mezczyzn dla wlasnego bezpieczenstwa. Ale wtedy bylo juz naturalnie za pozno zalowac glupoty.

Niedlugo opuscilismy takze i Hamburg i powedrowalismy dalej przez zolte pola i rwace rzeki. Z kazdym dniem krajobraz stawal sie pogodniejszy i bardziej sloneczny. I nie moglem sie nadziwic urodzajnosci niemieckiej ziemi i liczbie, i bogactwu niemieckich miast. Bo nie minal nawet caly dzien wedrowki, jak juz znow szubienica na wzgorzu ostrzegala, ze zblizamy sie do gesto zaludnionej miejscowosci, gdzie prawa sa przestrzegane.

Z powodu zlej pogody zatrzymalismy sie na kilka dni w zacnym miescie Kolonii nad majestatycznym Renem. Blogoslawilem te zwloke, bo pozwolila mi opatrzyc stopy i zapewnic sobie sto dni odpustu przez odmowienie modlitwy w katedrze. Widzielismy juz z Anttim wiele miast i kosciolow, ale na widok tej wspanialej swiatyni zapomnielismy obaj jezyka w gebie i poczulismy sie jak nedzne robaki, patrzac na ginace w chmurach iglice wiez. Zdawalo mi sie, ze cale miasto Abo, wraz z twierdza, i mieszkancami, mogloby sie zmiescic pod sklepieniem katedry, i wcale sie nie dziwilem, ze chorzy, slepi i kaleki doznawali tu cudownych uleczen modlac sie w tym swietym miejscu, gdyz nigdy chyba jeszcze nie czulem sie blizej boskiej wszechmocy niz w tej olbrzymiej katedrze i nie moglem prawie pojac, jak nieudolne ludzkie rece potrafily ja zbudowac.

W Kolonii powierzylem moj kufer kupcowi, ktory okrezna droga jechal do Paryza, a sam powedrowalem dalej we dwojke z Anttim, bo jesien zrobila st-e juz pozna. Dotarlismy do Burgundii i do Francji i zaczelismy miec trudnosci z jezykiem, ale w kazdym miescie i w kazdej wiosce spotykalismy bogobojnych ksiezy i mnichow, ktorzy chetnie nam dopomagali, jako ze mowilem po lacinie. Koniecznosc okazala sie dobrym nauczycielem i niebawem umialem juz mowic lamana francuszczyzna, bo mialem dobre ucho do nauki jezykow, i spostrzeglem, ze lacina byla matka francuskiego, jakkolwiek przebranie corki zrazu wprowadzalo w blad, Wedrowalismy przez jasne lasy bukowe, w pogodne dni slonce przeswiecalo przez blyszczaca mgielke i ogladalo sie krajobraz jak poprzez cieniutki welon, tak ze czlowiekowi zdawalo sie, ze sni lub oglada miraze. Na Wszystkich Swietych zobaczylismy przed soba ze wzgorza Montmartre wieze i dachy Paryza, ujete w zielone ramiona Sekwany, i padlismy na kolana, zeby podziekowac Bogu, iz doprowadzil nas zdrowych i calych tak daleko od ojczyzny. Lekkimi krokami pospieszylismy potem w dol stromego zbocza i wtedy zrozumialem, co odczuwal Mojzesz, gdy patrzyl ze szczytu gory na Ziemie Obiecana.

Ale za wczesnie odmowilismy dziekczynne modly, bo nieduzo brakowalo, zeby stalo sie z nami to co z Mojzeszem, ktory nigdy nie wszedl do Ziemi Kananejskiej, albowiem banda zebrakow i rabusiow napadla nas niespodziewanie z zasadzki wsrod kasztanow na zakrecie drogi, grozac kijami, kamieniami i nozami. I nie watpie, ze z zimna krwia byliby nas zabili i ograbili oraz ukryli w krzakach nasze nagie zwloki, gdyby sila Anttiego nie byla tak olbrzymia, ze kilku ciosami kostura zmusil do ucieczki cala bande, ktora zbiegla z krzykiem i narzekaniem, przekonana, ze napadla na samego diabla. Wtedy jednak lezalem juz krwawiac na goscincu, zraniony w glowe kamieniem, i nie moglem podniesc sie o wlasnych silach. W ten sposob Antti uratowal mi zycie po raz drugi.

Bylem rzeczywiscie tak ogluszony ciosem, ze nie odczuwalem nawet zadnych silniejszych bolow. Zdawalo mi sie tylko, ze slysze bicie dzwonow i spiewy anielskie. Oto najlepszy dowod, jak blisko bylem wtedy bram raju. Wspierajac sie na Anttim, pokustykalem dalej sciezka, kawalek drogi niesiony na jego silnych ramionach.

U bram Paryza zostalismy zatrzymani przez straznikow, ktorzy nie chcieli wpuscic nas do miasta, bo bylem ranny i pokrwawiony, skutkiem czego te zakute lby ubrdaly sobie, ze jestem zloczynca. Musialem wielokrotnie przedstawiac moja sprawe i na prozno probowalem zmiekczyc ich serca, bo na pewno byliby nas zamkneli, gdyby nie przyszedl nam z pomoca stary bosonogi mnich. Obejrzawszy moje papiery, zareczyl za mnie i moja reputacje. Bardzo zyczliwie zaprowadzil nas przez wyspe na drugi brzeg rzeki, gdzie lezala dzielnica uniwersytecka, i wskazal nam skromna gospode nad brzegiem Sekwany, gdzie moglismy przenocowac i opatrzyc rany.

Rozczochrana oberzystka przywykla jak widac do ogladania porozbijanych czaszek. Nie proszona przyniosla goracej wody i lnianych szarpii, a na moja prosbe zebrala z katow pajeczyny i plesni, aby mi opatrzyc rane. Gdy potem wypilem puchar wina, poczulem sie lepiej i przeszedl mi zawrot glowy. Ale anielski spiew dzwieczal mi uparcie w uszach jeszcze przez wiele dni.

Duzo doznalem pomocy od naszej dobrej gospodyni, ktora karmila, poila i goscila u siebie wielu studentow i wiedziala, od czego -mam zaczac i do kogo sie zwrocic, zeby zostac zapisanym na uniwersytet.

Przede wszystkim musialem wybrac sobie preceptora, ktorego wykladow chcialem sluchac, aby w swoim czasie moc w jego szkole dostapic dysputy na pierwszy stopien naukowy. Z przywilejow uniwersyteckich korzystalo sie jedynie wtedy, gdy sie bylo wychowankiem preceptora, bo tylko mistrzowie i nauczyciele decydowali w sprawach nacji. Moja nacja byla alemanska, do ktorej nalezeli wszyscy urodzeni poza granicami Francji, musialem wiec wybrac sobie angielskiego albo niemieckiego nauczyciela, gdybym nie znalazl jakiegos Szweda czy Dunczyka. Ale nasza gospodyni nigdy nie slyszala o tak poganskich ludach, jak Szwedzi czy Dunczycy. Gdy zas dowiedziala sie jeszcze, ze choc przybywam z tak daleka, jestem tylko biednym mlodziencem, ktory zamierza zyc skromnie i cnotliwie, dopoki nie dostapi progow wysokiej nauki, westchnela ciezko i stracila dla mnie cale zainteresowanie. Dala nam wprawdzie jesc i wiazke slomy do spania, ale poza tym stalismy sie dla niej tak obojetni jak szczury, ktorych mnostwo biegalo po katach gospody.

Juz nazajutrz chcialem biec szukac sobie nauczyciela, bo ferie uniwersyteckie dawno minely, ale Antti powstrzymal mnie mowiac:

-Bracie Mikaelu, Bog nie stworzyl pospiechu, tylko czas - o ile dobrze zrozumialem kazania czarnych braci. Nie wypada, zebys stanal przed swoim przyszlym mistrzem z podbitymi oczami i obwiazana glowa, bo latwo moglby nabrac o tobie zlego wyobrazenia.

U wekslarza na moscie postaralem sie wiec o garsc paryskich denarow i szybko zmiarkowalem, ze zycie w tym ruchliwym miescie jest bardzo drogie w porownaniu z zyciem w moim miescie rodzinnym. Gdybym dalej mieszkal w gospodzie, denar dziennie nie wystarczylby nawet na skromne utrzymanie i garsc slomy do spania. Probowalem znalezc jakies dunskie lub szwedzkie kolegium, ale nikt nie slyszal o tego rodzaju instytucjach. Tylko jakis siwobrody zebrak przypominal sobie niejasno, ze kiedys, sto lat temu, bylo podobno szwedzkie kolegium w Paryzu. Dunczykow nie widzial od lat dwudziestu i twierdzil, ze ponoc zabroniono im studiowac poza granicami kraju, odkad otwarty zostal uniwersytet w Kopenhadze. Ten czcigodny i madry starzec byl zreszta jednym czlowiekiem, ktory dal mi rozsadne rady w pierwszych dniach w Paryzu, bo mowil nienaganna lacina i oswiadczyl mi, ze wykonuje swoj zawod przy moscie katedralnym juz od piecdziesieciu lat.

Jakis pijany student wdal sie ze mna w rozmowe, gdy mimo moich szczuplych zasobow zaprosilem go na wino, ale chcial mnie tylko nauczyc francuskiego poematu o dowcipnych rymach, wyliczajacego cale mnostwo nazw ulic paryskich. Mo-ja znajomosc francuskiego byla jednak jeszcze tak mala, ze nie rozumialem dokladnie tresci tego wiersza, lecz nauczylem go sie na pamiec, aby przypodobac sie studentowi. Kosztowalo mnie to caly wieczor pracy i dwa i pol denara. Dopiero znacznie pozniej ku memu oburzeniu stwierdzilem, ze poemat, ktory obejmowal czterdziesci osiem strofek, wyliczal tylko ulice, na ktorych znajdowaly sie domy o zlej slawie.

Pierwsze wieksze wydatki stanowily bez watpienia oplaty za nauke, ktore kazdy nowo przybyly do Paryza student obowiazany byl zlozyc. Po kilku dniach wytrwalych wedrowek wyrobilem sobie jaka taka orientacje w Dzielnicy Lacinskiej, budynkach uniwersyteckich oraz licznych kosciolach i klasztorach. Na uniwersytecie bylo okolo szesciu tysiecy studentow, to jest dwa razy tyle, ile liczyla ludnosc mego rodzinnego Abo. Eozne nacje i nabozne fundacje utrzymywaly okolo trzydziestu kolegiow, ale tylko nieznaczna czesc studentow znajdowala w nich miejsce i daremne byly starania, by dostac sie tam po rozpoczeciu roku akademickiego, w wilie swietego Dionizego, teraz zas bylo juz blisko Bozego Narodzenia.

Gdy minelo pierwsze upojenie, zaczalem odczuwac niepokoj, ze wciaz jeszcze znajduje sie dopiero u najnizszego stopnia nauki. Na szczescie rana na glowie zgoila mi sie w pare dni, tak ze moglem zdjac opatrunek i troche poprawic swoj wyglad. Przybyl tez wreszcie moj sepet, przywieziony przez zacnego kupca z Kolonii, wiec wlozywszy najlepsze ubranie, smialo udalem sie do skarbnika nacji alemanskiej z prosba o rade w sprawie studiow. Ten mlody uczony zaczal mnie ostro lajac, ze zaniedbalem pol trymestru, ale przyczytawszy list polecajacy biskupa Arvida przyznal w koncu, ze podroz byla dluga i uciazliwa. List zacnego biskupa i moja przyzwoita prezencja wprowadzily go z pewnoscia w blad co do mego stanu majatkowego, bo zaraz zapytal, czy chcialbym placic nauczycielowi.

-Nauczanie jest w zasadzie bezplatne - wyjasnil - ale to jasne, ze nie oplacani wykladowcy fakultetu sztuk wyzwolonych najbardziej dbaja o uczniow, korzy ich obdarowuja.

On sam byl z pochodzenia Holendrem i mogl mi od razu polecic holenderskiego nauczyciela, niejakiego magistra Pietera Monka, ktory na razie mial tylko niewielu uczniow i pod ktorego kierownictwem moglem zatem czynic niezwykle szybkie postepy na drodze do egzaminow. Dal mi tez adres magistra Monka przy ulicy de la Harpe i swoje blogoslawienswo.

Szczesliwie sie zlozylo, ze otrzymalem takie jasne wskazowki, bo ledwie od niego wyszedlem, rzucili sie na mnie w przedsionku dwaj noszacy birety magistrowie i mnostwo studentow i glosno zaczeli zachwalac zalety wlasne i swoich preceptorow. A gdy im oswiadczylem, ze udaje sie do magistra Monka, ostrzegali mnie przed nim jak jeden maz, przypisujac mu najokropniejsze rzeczy, jak pijanstwo, chciwosc, a nawet herezja, tak ze ogarnal mnie lek przed spotkaniem z nim. Mimo to jednak wiecej ufalem skarbnikowi nacji niz tym nieproszonym posrednikom i jako czlowiek uparty postanowilem w kazdym razie pomowic z magistrem Monkiem i chytrze sie z nim targowac, bo jak bylo widac, kazdy preceptor z otwartymi ramionami przyjmowal ucznia placacego za nauke.

Ulica de la Harpe lezala blisko rzeki i gospody, w ktorej wciaz jeszcze mieszkalem. Pospieszylem wiec do siebie, zeby przebrac sie w skromne szaty wedrowca, zachowujac tylko dobre buty na nogach, nie chcialem bowiem moim wygladem wyrobic u magistra przesadnego mniemania co do mej zamoznosci.

Uczony magister Monk mieszkal w domu grawera sygnetow, waskim i wysokim na wiele pieter. Idac za wskazowkami grawera, udalem sie ciemnymi schodami na najwyzsze pietro i znalazlem tam w koncu mego magistra, ktory siedzial w zimnej i brudnej izbie przy kulawym stole i cos pisal zgrabialymi palcami. Na znak swej godnosci i dla ciepla nie zdejmowal z glowy biretu nawet w izbie, a poniewaz byla juz polowa grudnia i pogoda wilgotna i zimna, przywdzial na siebie cala swoja garderobe. Mlody, blady i na wpol zaglodzony, patrzyl na mnie badawczo zmeczonymi oczyma. Przedstawilem mu szczerze i z szacunkiem moja prosbe, opowiedzialem o moim pragnieniu wiedzy i skromnych zasobach i przyrzeklem wiernie i poslusznie mu sluzyc, gdyby mnie przyjal na swego ucznia.

-Beanie Mikaelu - rzekl wysluchawszy mnie - w tych surowych czasach krolowa wiedzy stala sie niedobra macocha, ktora czesto daje swoim dziatkom kamienie zamiast chleba. Nie mam wiecej jak dwadziescia piec lat, ale juz nazulem sie kamieni, az mnie rozbolaly zeby. Uczciwie mowiac, uzyskalem moja licentia docendi dopiero w zeszlym roku i nie mam wielu uczniow. Wczoraj szkolarz, dzis magister, jutro profesor - mowi przyslowie - ale sa to dni dlugie jak lata i pelne wiecznych trosk i wysilkow oraz duchowych trudow. W zimie sie marznie, a w lecie trzeba oddychac zgnilym powietrzem z ulic. Zle pozywienie i zepsute jaja to scheda nauki, a jedynym wynagrodzeniem pilnego sa zniszczone zeby i zoladek zepsuty na wsze czasy. Ale widze z twoich oczu, ze pelen jestes palacego pragnienia wiedzy i nie boisz sie trudow i wysilkow, bezsennych nocy i niespokojnych dni. Totez nie bede cie wiecej ostrzegac. Zrobie, co bede mogl, zeby pomoc ci w studiach stosownie do twoich srodkow.

Nastepnie przepytal.mnie zrecznie i przenikliwie przez godzine, a gdy przesluchanie bylo skonczone, czulem sie tak, jakby przewrocil mnie na druga strone jak rekawiczke i wiedzial wiecej ode mnie o moich wiadomosciach i umiejetnosciach. On zas trzesac glowa rzekl:

-Mikaelu, synu moj, jestes pojetny i masz dobre podstawy logiki Arystotelesowej. Natomiast twoj zapas slow jest przestarzaly, a wiedza twoja przystoi raczej jakiemus ksiedzu czy mnichowi niz uczonemu. Widac wyraznie, ze nie miales nigdy dostepu do nowoczesnych ksiag naukowych i zwiazanych z nimi komentarzy. Ale jesli bedziesz pilnie uczeszczac na moje poranne wyklady i co tydzien sluchac dysput, moze juz na wiosne zdolasz okreslic swoje tezy i obronic je w dyspucie z innymi uczniami. Nie watpie, ze potem pilnie studiujac przez rok, odwazysz sie stanac do egzaminu przed wyznaczonymi przez fakultet uczonymi, zeby uzyskac stopien bakalarza. To moge ci obiecac, choc moj wlasny sukces jest zalezny od twego, bo mistrza oceniaja wedle liczby uczniow. Z mego punktu widzenia byloby dlatego najmadrzej, gdybym cie obracal na roznie przez trzy dlugie lata.

Kazal mi nastepnego dnia po mszy porannej stawic sie przed kosciolem Swietego Juliana, opiekuna ubogich, i dodal z wahaniem:

-Beanie Mikaelu, jest w zwyczaju, ze uczen daje swemu preceptorowi jakis dar stosownie do swoich zasobow. Truchleje o twoja przyszlosc, bo masz ograniczone srodki, ale gdybys mogl mi dac denara, moze by ci to przynioslo blogoslawienstwo. Nie chce cie ograbiac ani obrabowywac, ale uczciwie mowiac, nie mam dzis nawet na wieczerze, dopoki nie zaplaci mi drukarz za korekte, z ktorej zyje, a ktora musialem przerwac z twego powodu.

Pokazal mi manuskrypt i wilgotny arkusz druku lezacy przed nim na stole. Byl to pamflet napisany przez wegierskiego uczonego i opisujacy niebezpieczenstwo, jakie grozilo calemu chrzescijanstwu, odkad okrutny i krwiozerczy sultan turecki Selim podbil rok temu Egipt 1 opanowal w ten sposob szlaki handlowe do Indii. Wzial on pod swoje panowanie caly Wschod i mogl teraz zjednoczyc wszystkie sily na zaglade chrzescijanstwa. Magister Monk zaczal z zaklopotaniem opowiadac mi tresc ksiazki, azebym mogl sie zastanowic nad sprawa i obliczyc swoje zasoby.

Stoczylem w duchu ciezka walke, sluchajac z roztargnieniem jego slow, ale w koncu wreczylem mu jedna z moich zlotych monet, renskiego guldena pelnej wartosci.

-Mistrzu Pietrze, moj zacny nauczycielu - powiedzialem otwarcie - przyjm ode mnie ten dar, dopoki jeszcze mam pieniadze, bo jest to z pewnoscia najlepszy i najmadrzejszy postepek, ktory przy niesie mi najwiekszy profit, jesli Bog tak zechce. W zamian za to prosze tylko, zebys sam nacierpiawszy sie tyle biedy, zechcial mi doradzic, jak moglbym tu wyzywic sie i mieszkac tanio. I zebys moze czasem pozyczyl mi jedna z twoich wielu ksiazek, bo moj glod ksiazek jest wiekszy niz glod cielesny. Przysiegam, ze strzec ich bede lepiej niz zrenicy oka.

Magister Monk pokrasnial gwaltownie i wzbranial sie dlugo zanim przyjal ode mnie monete. Nabieralem coraz wiekszego przekonania, ze miedzy wielu krukami, ktore czyhaly na nowych studentow, znalazlem dobrego i uczciwego preceptora. Magister obiecal mi, ze bede mogl pozyczac wszystkie jego ksiazki, kiedy tylko zapragne, a nawet czytac je u niego, jesli nie znajde innego spokojnego miejsca. Okazalo sie, ze wielu uczniow mieszkalo w tym samym co on domu, poniewaz grawer zarabial wynajmujac izby studentom, i magister chetnie widzial swoich uczniow zebranych razem, gdyz w odroznieniu od starszych profesorow, nie mial jeszcze stalego pomieszczenia na wyklady.

-W mlodosci czlowiek zadowala sie malym i gotow jest do wyrzeczen - mowil. - Ale wszystkie niedostatki maja granice, ktorej czlowiek nie moze przekroczyc bez szkody dla zdrowia. Niejeden uczony musi placic za nadmiar wyrzeczen w mlodosci przedwczesna smiercia i dozywotnimi cierpieniami. Przed nami zima i mrozy, Mikaelu, i dlatego musisz miec co najmniej miske goracej zupy co dzien. Rozpytam sie, czy trzech lub czterech moich uczniow nie zechce dzielic z toba izby, zeby obnizyc koszt komornego i zwiekszyc cieplo w mieszkaniu, bo zima najlepiej spac w kilkoro w tym samym pomieszczeniu. Musisz takze dbac o twoje zdrowie, a jesli pieniadze skoncza ci sie wczesniej, niz obliczasz, znajdziemy na to wspolnie jakas rade, poniewaz od tej chwili uwazam sie za odpowiedzialnego za twoje dobro.





3





Tak rozpoczal sie najszczesliwszy moze okres mego zycia, bo bylem jeszcze mlodym i mialem czyste serce, a otrzymalem ostre i pozyteczne ostrzezenie przed swiatowymi pokusami. Krolestwo wiedzy stalo przede mna otworem i jako wolny student moglem wejsc w bramy dostepne tylko dla niewielu. O zawrot glowy przyprawiala mnie mysl, ze duch ludzki nie zna zadnych przeszkod i ze nie ma sily wiekszej od wiedzy. Mialem kolegow rownie mlodych, ubogich i pelnych zapalu jak ja i w wieczornych rozmowach poglebialismy nasza wiedze, szlifowali mysli i czulismy, jak duchowo wyrastamy z naszych rodzinnych zasciankow i wchodzimy w wielkie bractwo wspolnego jezyka i wspolnej miedzynarodowej wiedzy.Moze marzlem i glodowalem owej zimy, ale juz tego nie pomne, pamietam tylko nieslychane olsnienie wiedza. Moze i zulem niejeden jalowy kamien razem z prawdziwa nauka, ale mialem mocne zeby mlodosci i jeszcze nie watpilem w wiedze.

Moze wygladalismy jak stado szarych i biednych wrobli, gdy o swicie kulac sie z zimna zbieralismy sie przed naszym kosciolem, majac w zoladku w najlepszym razie lyk wina i kes chleba, aby po nadejsciu mistrza udac sie na poszukiwanie wolnego audytorium. Starzy slynni profesorowie na fakultecie sztuk wyzwolonych mieli setki sluchaczy, nas zas nie bylo nigdy wiecej jak dwudziestu. Ale korzysci z nauki mielismy duzo wieksze, gdyz nasz drogi holenderski magister stal sie naszym bliskim przyjacielem.

Mlodosc jest zarloczna i polyka bez roznicy wszystkie wiadomosci, ktore sie przed nia kladzie. Totez az niebezpiecznie naduzywalem udzielonego mi przez magistra Monka pozwolenia czytania jego ksiazek. Pozyczyl mi on dwa dziela swego rodaka Erazma z Rotterdamu, abym mial pobudzajaca do myslenia lekture obok wlasciwych studiow. Jedna z tych ksiazek nazywala sie "Laus stultitiae", czyli "Pochwala glupoty", druga zas "Colloquia", czyli "Rozmowy" i robila wrazenie niewinnego podrecznika laciny. Obie ksiazki byly napisane doskonala lacina i polknalem je w kilka wieczorow. Zdawalo mi sie, ze mi glowa peknie od mysli, i dlugo w noc palilem lampke olejna nie mogac usnac. Nigdy nie czytalem bardziej zadziwiajacych ksiazek. Gryzaca ironia, z jaka autor przedstawial swoje poglady, dzialala na mysl jak trucizna i budzila watpliwosci w sercu. Bo gdy uczony humanista slawil glupote, stawial przy tym wszystko na glowie i przedkladal nieodparte dowody, ze madrosc i wiedza ludzka to tylko zwidy mozgu, w dodatku stwory zimne i przerazliwe. W rzeczywistosci jedynie odpowiednia doza glupoty nadaje smak i tresc ludzkim dazeniom i czynom. Stawial tez teze, ze tylko glupiec moze byc szczesliwy w swych pragnieniach i postepkach, i udowadnial te teze z zadziwiajaca przenikliwoscia, uczac, jak u siebie samego i w swoim otoczeniu odkrywac grymasy Pani Glupoty w najbardziej powaznych okolicznosciach. Ale "Colloquia", ktore dopiero co ukazaly sie drukiem, byly jeszcze niebezpieczniejsze. W fikcyjnych rozmowach autor nie wahal sie bowiem kwestionowac znaczenia swietych sakramentow dla czlowieka, ktory sam sie nie zmienial i nie poprawial. Posuwal sie nawet do twierdzenia, ze kilka wierszy poganina Cicerona stanowi lepszy pokarm i odzywke dla duszy niz cala scholastyka. Bo, jak mowil, jasna mysl moze byc tez wypowiedziana jasnymi slowy.

Gdy czytalem te ksiazki, czulem sie madrzejszy niz kiedykolwiek, i budzily one we mnie mysli, ktorych nigdy przedtem nie osmielilbym sie dopuscic. Umysl moj pelen byl zarliwego podziwu i niepokojacych watpliwosci i czcilem 'Erazma z Rotterdamu jako wielkiego nauczyciela i rybaka dusz, ale nie uspokoilem sie dopoty, dopoki magister Monk nie zapewnil mnie, ze jest on, jako posluszny syn Kosciola, wyswiecony na ksiedza i ze Ojciec Swiety osobiscie czyta jego ksiazki z przyjemnoscia.

Co niedziele, po mszy, zbieralismy sie wokol zacnego mistrza i spozywalismy wspolnie najsmakowitszy posilek tygodnia w malej oberzy na naszej ulicy, a czesto rozmawialismy tez o sprawach swiatowych az do poznego wieczoru. Wspomnienie jednego takiego przedwiosennego dnia, gdy promienie slonca dobrze nas juz ogrzewaly, stoi mi wciaz jeszcze przed oczyma duszy. Widze chude i uduchowione oblicze naszego magistra pod czarnym biretem. Widze nachmurzona uparta twarz baskijskiego chlopca, widze bladego, zniewiescialego angielskiego mlodzika szlacheckiego rodu, ktory placil najlepiej i byl ukochanym uczniem, i piegowatego syna holenderskiego tkacza. Nasz preceptor podniosl puchar wina, ktore postawil nam Anglik, i rzekl: - Niech dusza nieboszczyka cesarza spoczywa w spokoju i chwale! Wznosze toast na szczescie i powodzenie mego mlodego krola Karola. Oby on, ktory juz nosi korony Hiszpanii i Burgundii, wlozyl na swoja glowe takze i korone cesarska i zostal najpotezniejszym wladca chrzescijanskim po wsze czasy, odparl niebezpieczenstwo tureckie i wytepil herezje.

Na to Anglik:

-Grzecznosc i dobre obyczaje wymagaja, zebym przylaczyl sie do toastu naszego czcigodnego mistrza. Ale moj wlasny krol, Henryk VIII, ubiega sie rowniez o korone cesarska, a nasz szacunek dla zacnego miasta Paryza i krola Francji wymaga, abysmy wspomnieli, ze i on ma podobne ambicje.

Nadasany mlody Bask wtracil:

-Nie mam zadnego dlugu wdziecznosci w stosunku do krola Karola, poniewaz Swieta Inkwizycja czyni zycie w mojej ojczyznie nie do zniesienia dla wolnego studenta, ktory pragnie uczyc sie zydowskiej i arabskiej sztuki lekarskiej. Niech to jednak bedzie moj toast pozegnalny, gdyz skonczyly mi sie pieniadze. Mysle wrocic do Hiszpanii i zaciagnac sie jako felczer do armii w krajach za oceanem, slyszalem bowiem, ze maz imieniem Cortez szuka dzielnych mezczyzn, ktorzy chcieliby podbic poganskie krolestwo w Nowym Swiecie. Obiecuje kazdemu zolnierzowi tyle lupu w zlocie, ile uniesie. Na co syn holenderskiego mieszczanina rzekl:

-W Nowym Swiecie nikt jeszcze sie nie wzbogacil i nawet Kolumb wrocil stamtad jako 'biedny czlowiek zakuty w kajdany. Ale zycze ci szczesliwej drogi, jesli wiecej wierzysz w bajeczki o skarbach niz w slowa rozsadku.

Anglik zniecierpliwil sie:

-Wypijemy ten toast czy tez nie? To ja stawiam; a czcza gadanina wysusza tylko gardlo.

Wypilismy wiec wspolny toast, wyrazajac pobozne zyczenie, zeby wybory cesarza przyniosly blogoslawienstwo chrzescijanstwu, ale nie wymienilismy zadnego szczegolnego kandydata. Nie spodobalo sie to lysemu wagantowi, ktory sluchal nas ukradkiem bazgrzac umazanymi tuszem palcami jakis wiersz. Czlowiek ten o wygladzie pijaka, podszedl do naszego stolu i powiedzial wyzywajaco:

-Czy mnie uszy nie myla? Czyzby cudzoziemcy, ktorzy jedynie z laski i dobroci korzystaja z przywilejow tego zacnego miasta i dostojnego uniwersytetu, istotnie stracili resztki naturalnej skromnosci, skoro wahaja sie wzniesc toast za dobrego krola Franciszka w jego ubieganiu sie o korone cesarska, do noszenia ktorej jest najgodniejszy dzieki swoim zaletom? Krol ma chyba prawo wymagac wiekszego szacunku od ludzi, ktorzy ciagna profit z przywilejow przez niego przyznanych, choc sadzac z tej glupiej gadaniny, wasze talenty nie sa wiecej warte od zmarzlej rzepy.

Magister Monk, gleboko urazony, odparl:

-Jestem czlowiekiem spokojnym i uwazam, ze byloby ponizej mej godnosci jako nauczyciela uniwersyteckiego i kaplana karcic wloczykija, ktory utopil swoj od urodzenia slaby rozsadek jak szczura w dzbanie wina. Ale jesli ktorys z was, moi drodzy uczniowie, chce mu dac nauczke - grzecznymi slowy i z zachowaniem powsciagliwosci - nie bede wam przeszkadzal i bede tego kogos chronil calym moim autorytetem jako pelnoprawny czlonek nacji i naszego fakultetu.

Spojrzelismy na siebie z wahaniem, a Anglik powiedzial powaznie:

-To moja wina, bo tak nieroztropnie naglilem do toastu. Nie watpie, ze wspolnymi silami potrafilibysmy wyrzucic tego bezczelnego osobnika i skarcic go za jego bezwstydne slowa. Ale problem ten ma wiele stron i jest ze swej natury polityczny, bo ten chytry gryzmola udaje, ze broni honoru swego krola, i moze w ten sposob narobic nam klopotow i postawic nas w przykrym polozeniu. Jestesmy naturalnie obowiazani okazywac nalezny szacunek krolowi, z ktorego opieki i zyczliwosci korzystamy. Najprostszym i najtanszym rozwiazaniem problemu jest zatem moim zdaniem wypicie nowego toastu. Wznosze go na szczescie i powodzenie szlachetnego i rycerskiego krola Franciszka. Zaprosimy tego pana, zeby wychylil toast wraz z nami, jesli wpierw stosownymi slowy poprosi nas o wybaczenie obrazy. I nie sadze, zeby moj wlasny krol albo krol naszego drogiego mistrza mogli nam wziac za zle takie rozwiazanie.

Ledwie skonczyl, gdy nieznajomy, ktory nas obrazil, usmiechnal sie cala swoja obrzekla pijacka geba, podniosl umazane tuszem dlonie na znak protestu i powiedzial:

-Szanowny mistrzu i uczeni panowie beani! Widze, ze popelnilem krzywdzaca pomylke, i gleboko zaluje slow wypowiedzianych w gniewie. Jedyna ich pobudka byla troska o honor i szczescie mego krola, bynajmniej zas nie chec wszczynania klotni.

Usiadl calkiem po prostu przy naszym stole, choc patrzylismy na niego z niesmakiem, czujac jego cuchnacy oddech i fetor rozchodzacy sie od jego lachow. On zas pragnac przezwyciezyc nasza niechec, zaczal sie chelpic swymi licznymi podrozami po obcych krajach, jak tez wysoko postawionymi protektorami, ktorych nieszczesliwym zbiegiem okolicznosci zawsze tracil, tak ze nigdy nie zaznal spokoju.

-Ale - dodal - pech moj nie zlosci mnie juz tak jak dawniej, bo gorsza kleska dotknie niebawem caly swiat, jako tez i was, ktorzy usmiechnieci i zadowoleni siedzicie tu przy suto zastawionym stole. Jesli chcecie wiedziec, zostalo nam wszystkim najwyzej piec lat zycia, wiem o tym doskonale, bo dopiero co wrocilem z dalekiej podrozy do zacnego miasta Strasburga.

Przerwal, spojrzal ze zdziwieniem na pusty puchar i zaczal ruszac ustami, zupelnie jakby mu jezyk nagle przysechl do podniebienia. Ale wzbudzil juz w nas ciekawosc i na znak magistra Monka nasz angielski kolega chetnie napelnil nieznajomemu puchar winem. A on ciagnal dalej:

-Nie chce meczyc waszych uszu wyliczaniem moich nieszczesc, poniewaz nikt nie moze uniknac losu, ktory mu wyznaczyly gwiazdy. Od lat juz w chwilach przygnebienia i przepicia uwazalem szubienice, ktora pewnego dnia przyjmie moje biedne cialo z otwartymi ramionami, za jedyna ziemska oblubienice. Ale zebyscie przykladali wieksza wage do tego, co teraz w zaufaniu chce wam rzec, powiem, ze imie moje jest Julien d'Avril, bo urodzilem sie w kwietniu i zycie moje bylo rownie niespokojne, zagadkowe i niestale jak pogoda w tym miesiacu. W Strasburgu wpadla mi przypadkiem w rece drukowana przepowiednia oparta na koniunkturze planet w lutym 1524 roku, gdzie jest mowa, ze ziemi grozi nowy potop. Przepowiednia - jak to przepowiednia, ale zaczalem studiowac sprawe glebiej i dowiedzialem sie, ze wielu uczonych, by tylko wspomniec nadwornego astrologa we Wiedniu i pewnego gwiazdziarza w Heidelbergu, ktorych poganskie niemieckie nazwiska nie zostaly mi we lbie, w pismach swoich omawiaja planetarna koniunkture i tlumacza jej znaczenie. Krotko mowiac, upewnilem sie, ze istotnie wszystkie planety spotkaja sie pod znakiem Ryb. Wlasnie obecnie jestem pilnie zajety przygotowywaniem do druku mego wlasnego pogladu na to dziwne zjawisko. Totez z pewnoscia mi wybaczycie, ze mam rece nie umyte, a palce poplamione tuszem, bo nie jest to wcale wynikiem niedbalstwa, tylko nieuchronnym skutkiem uczonych trudow. Spodziewam sie zarobic pare sztuk zlota sprzedajac moje dzielo drukarzowi. Magister Monk skinal glowa i powiedzial:

-Slyszalem i ja o tej szczegolnej koniunkturze, ktora bez watpienia zapowiada przelomowe wydarzenia w swiecie, ale nie moge sie zgodzic ze zdaniem, iz wrozy ona nowy potop, bo byloby to sprzeczne z niedwuznaczna obietnica swietej Biblii, czego wiecznym przypomnieniem jest dla nas tecza.

Julien d'Avril zgodzil sie z tym i ciagnal dalej: - Istnieja wykladacze gwiazd, ktorzy sadza, ze mozna wytlumaczyc spotkanie planet w sposob obrazowy, i przepowiadaja, ze swiat popadnie w stan przypominajacy wrzenie wody. Sadza oni, ze cesarz i ksiazeta zostana obaleni, a ludzie niskiego stanu podniosa sie we wszystkich krajach przeciw moznym i oproznia rybne sadzawki klasztorow i grafow. My jednak mozemy znalezc prostsze i bardziej naturalne wytlumaczenie, jesli wylozymy znaki czasu prawidlowo. I dziwi mnie wielce, ze nikt jeszcze nie wpadl na to najroztropniejsze ze wszystkich rozwiazan.

Nie proszony wyciagnal reke po dzban z winem, napelnil sobie puchar i ciagnal:

-Straszliwy i okrutny wielki Turek Selim toczyl wojny w Persji, Syrii i Egipcie i zjednoczyl wszystkie ludy Wschodu pod swoim turbanem. Jego najwiekszym pragnieniem jest spelnic nakaz Mahometa i ujarzmic ludy chrzescijanskie, ktore Turcy nazywaja niewiernymi, choc sami czcza falszywego Proroka. Wenecjanie nie ustaja w wysilkach wykazania, ze okrucienstwo i krwiozerczosc Turkow sa bez granic. Ale cechy te wywodza sie glownie z tego, ze Prorok zakazal swoim wyznawcom uzywania uspokajajacego i lagodnego wina. Krwiozercze ludy islamu musza tedy zadowalac sie sama tylko woda. Totez chyba jest zupelnie oczywiste i naturalne, ze - jak twierdze - muzulmanie stoja pod znakiem Ryb. W lutym zas 1524 roku planety oddadza cala swoja sile Rybom, co znaczy, ze swiat dostanie sie pod panowanie niewiernych Turkow. Mysl to gorzka i napawajaca strachem, ale nie mozna watpic w to, co jest napisane w gwiazdach, totez kazdy zrobi najrozsadniej, w pore podejmujac odpowiednie kroki. Osobiscie jestem zdania, ze stopniowym przyzwyczajaniem Turkow do umiarkowanego uzywania wina daloby sie moze oslabic ich potege, ale praktyczne wykorzystanie tego pozostawiam uznaniu zacnych ksiazat chrzescijanskich.

W tym momencie Anglik wyrwal mu z reki dzban z winem i szybko wlal ostatnie krople do wlasnego pucharu:

-Anglia jest wyspa! - wykrzyknal z twarza drgajaca od podniecenia - i Anglia nie potrzebuje sie obawiac niczego, co sie dzieje pod znakiem Ryb. Mozecie byc pewni, moi panowie, ze Anglia odeprze kazdy najazd na swoje wybrzeza, chocby cesarz i wszystkie nacje europejskie przepadly.:

Julien d'Avril odparl grzecznie:

-Niech mnie Bog broni, zebym mial powiedziec choc slowko przeciw naszemu zacnemu gospodarzowi, ktory podejmuje nas kojacym pragnienie winem. Chetnie przyznaje, ze Turcy prawdopodobnie zabladziliby na waszej mglistej wyspie, gdyby zaczeli tam szukac waszej stolicy, zeby ja zdobyc.

Takze i mnie uderzylo do glowy wino i wydalo mi sie, ze pogon za wiedza i wszystkie inne ludzkie sprawy sa raczej czcza rzecza, gdy czeka nas tak wielki kataklizm z przyczyny gwiazd. A mlody Bask powiedzial:

-Panie d'Avril, bardzo jestem wdzieczny za te przepowiednie, bo umocnily mnie one jeszcze w postanowieniu, zeby jak najszybciej wrocic do kraju i wyprawic sie do Nowego Swiata. Daje mi to odwage wstapic na poklad statku i nic sobie nie robic z niebezpieczenstw wszystkich morz swiata. Czegoz bowiem mam spodziewac sie w swiecie, gdzie ksiazetom brak honoru, kobietom cnoty, a swiety Kosciol popadl w balwochwalstwo l kuglarskie sztuczki?

Magister Monk polozyl mu reke na ustach i kazal natychmiast zamilknac, grozac swoim gniewem i twierdzac, ze chlopak jest pijany. Potem zas spojrzal nam powaznie w oczy i rzekl:

-Moze byc, ze kazdy prawdziwy chrzescijanin cierpi w glebi serca z powodu ponizenia swietego Kosciola, ale nie nasza jest rzecza jeszcze pogarszac sprawe, ganiac otwarcie Kosciol. Czynmy pokute i szukajmy poprawy we wlasnym sercu, bo wszystkim nam to potrzebne.

-Amen i niech tak sie stanie - przytaknal Julien d'Avril poboznie.

__ Chce jeszcze tylko dodac, ze dluga pielgrzymka jest czesto pozyteczna, gdy zle uczynki dokuczaja nam zbyt mocno i gdy zaczynamy cierpiec przesladowanie ze strony naszego otoczenia. Nieraz bylem zmuszony uciec sie do tej wyprobowanej metody i daje wam, moi drodzy przyjaciele, te dobra rade za darmo i bez zaplaty.

W taki to sposob zawarlem znajomosc z Julienem d'Avril. Nie zawsze wyszla mi ona na pozytek, ale duzo sie nauczylem z jego nie konczacych sie opowiadan.

Wiosna przyszla do Paryza i kwietne swieczki kasztanow zajasnialy biela nad zielonymi brzegami rzeki. Ale uniwersytet i wiedza wydawaly mi sie cudowniejsze od wiosny i jedyna moja troska byl grozacy mi brak pieniedzy. Z koncem czerwca, w dniu meczenstwa swietego Piotra i swietego Pawla, skonczyl sie rok akademicki. Zacny magister Monk wyjechal do domu, do Holandii, a moi koledzy rozpierzchli sie na wszystkie strony swiata. Magister pozwolil mi w czasie wakacji czytac swoje ksiazki, bo 'droga do Abo byla tak daleka i uciazliwa, ze nie moglem myslec o podrozy. Ponadto balem sie tez zdrowo, ze zostane pociagniety do odpowiedzialnosci jako zwolennik krola Chrystiana i Unii.

W lecie wydalem ostatni grosz i jako jedyne mienie pozostaly mi dobre i zle rady Juliena d'Avril. W ciagu zimy nieczesto spotykalem sie z Anttim, bo poszedl on do terminu na przedmiescia i trudnil sie odlewaniem dzwonow koscielnych i dzial. Odwiedzil mnie kilkakrotnie z okazji paru swiat, ale ja bylem tak zajety studiami, ze nie mialem dla niego chwili czasu i poprzestalem tylko na upewnieniu sie, ze ma pod dostatkiem jedzenia. Ale oto przyszedl pewien niedzielny poranek, kiedy lezalem na moim sienniku oslabiony, nie majac sily podniesc sie i pojsc na msze. Zwykly letnia pora odor padliny dochodzil przez okno i myslalem, ze zycie moje nie jest juz nic warte. Przez wiele dni zylem samym tylko chlebem i woda, a zeby kupic chleb, zmuszony bylem sprzedac najlepszy kaftan, wolac raczej rozstac sie z nim niz z ksiazkami. Wtem do izby mojej wszedl Antti, pociagnal nosem i rzekl, tak jak to on, bez ogrodek:

-Drogi Mikaelu, za duzo piles wczoraj wieczorem, skoro nie mozesz wstac i lezysz w barlogu z zielonozolta twarza, w odorze gnoju i zepsutego jadla. Spojrz na mnie, uczciwego puszkarskiego pacholka, ktory kwitnie jak kwiatek na lace, i juz o pierwszym kurze wybral sie tu, zeby sie z toba zobaczyc. To nagroda za to, ze unikam wszelkich mocnych napitkow i nawet pozwalam kolegom wypijac moja porcje slabego wina stolowego, bo czyni mnie ono tylko sennym, a takze dla tego, ze w ten sposob dostaje wiecej chleba.

-Bracie moj, Antti! - wykrzyknalem wybuchajac placzem. - Przyszedles w sam czas, zeby wysluchac mej ostatniej woli. Wcale nie popadlem w pijanstwo, lecz slaby jestem z glodu i od ciaglego uczenia sie i wiem juz, ze z powodu moich grzechow bede musial umrzec w obcym miescie wsrod obcych ludzi. Urzadz mi chrzescijanski pogrzeb, a Bog cie wynagrodzi i wszyscy swieci.

Antti zaniepokoil sie i mocna dlonia obmacal moja szyje i przeguby.

-Rzeczywiscie jestes jak oskubane kurcze - orzekl - i dziwie sie, ze zebra juz dawno nie przebily ci skory. Ale czyzbysmy zyli wsrod pogan i czy nie ma w tym miescie ani jednej chrzescijanskiej duszy, ktora by sie nad toba zlitowala i dala ci jesc?

-Na co by sie to przydalo? - odparlem zgnebiony. - Dzieki listom polecajacym ojca Piotra jadlem juz wiele posilkow w klasztorze braci czarnych i nie smiem sie tam pokazywac, a oberzysta "Pod Glowa Aniola" karmil mnie juz tyle razy na kredyt, ze i tam nie mam odwagi pojsc. Jestem jeszcze zbyt dobrze odziany, zeby zebrac na ulicach, a zreszta na nic sie nie zda przedluzac moj nedzny stan. Totez postanowilem lec w tej izdebce na sienniku i kornie wyczekiwac smierci.

A na to Antti:

-Uwazam, ze to glupie dawac za wygrana, gdy jeszcze nie wszystko stracone, ale tys madrzejszy i bardziej uczony ode mnie, Mikaelu. Lez wiec tu, jak chcesz, choc chetnie zaprosilbym cie na skromny posilek pod "Glowe Aniola", bo mialbym ochote pogwarzyc i odswiezyc wspomnienia z naszej wspolnej ojczyzny. Choc jestem tylko ubogim czeladnikiem i mistrz przestaje rozumiec moja podla francuszczyzne, gdy tylko wspomne o wynagrodzeniu, znajde chyba jeszcze w trzosie pare denarow na taki dobry cel.

Szybko sie podnioslem i ubralem, mowiac:

-Bracie Antti! dlaczegoz mialbym ci odmowic rady i pomocy, skoro rzeczywiscie ich potrzebujesz? Czyz nie jestem twoim jedynym przyjacielem w tym obcym miescie i nie mowie twym ojczystym jezykiem? Chodzmy wiec szybko pod "Glowe Aniola", bo miska smacznej zupy w zoladku bardzo mi sie przyda.

Oberzysta przywital nas zyczliwie, mimo ze mialem u niego dlug, moze wlasnie bojac sie, aby nie stracic naleznosci przez chlodne przyjecie. W oberzy spotkalismy tez Juliena d'Avril, co wcale nie bylo dziwne, bo siedzial tam zawsze, gdy go nie przytrzymano za bezwstydne zachowanie lub bojki uliczne.

Przywital nas grzecznie i rzekl z szacunkiem:

__ Sadzac z wygladu, twoj towarzysz jest chlopcem mocnym i dobrodusznym i wcale nie watpie, ze z radoscia postawi mi kwarte wina, gdy sie dowie, ze jestem uczonym astronomem i ze wydalem ksiazke drukiem. Powiedz mu, ze wcale nie przebredzam, lecz chetnie zadowalam sie najtanszym winem, ktore ten oberzysta zbiera na dnie beczek i sprzedaje pozniej za miedziaka.

Oberzysta przyniosl nam miske gestej grochowki i po kawalku chleba. A Antti zamowil wino, bo byla niedziela.

Bylem tak oslabiony, ze goraca grochowka uderzyla mi do glowy, i powiedzialem do Juliena d'Avril:

-Uczony bracie, poradz, co mam poczac? Bieda puka do moich drzwi i tylko wrodzona wstydliwosc przeszkadza mi wyjawic cala moja nedze. Pozwolilem tobie i innym wierzyc, ze czekam na pieniadze z dalekiej ojczyzny, ale w rzeczywistosci jestem rownie samotny i opuszczony jak konskie lajno w wiosenna zadymke.

Julien d'Avril wielce sie zdziwil i odparl:

-Mikaelu, glupi osle, dlaczego nie powiedziales mi tego wczesniej? Moglibysmy sie'byli wybrac razem do Frankfurtu, i wtracic swoje trzy grosze do wielkiej elekcji cesarza. Moje doswiadczenie i twoja otwarta fizjognomia zdzialalyby cuda. Teraz jednak Karol V zostal juz cesarzem bez naszej pomocy i musimy lizac wlasne lapy. Jesli mamy cos razem wymyslic, Mikaelu, musisz od samego poczatku zdac sobie jasno sprawe, ze nikt z ludzi naszego pokroju nie moze sie wzbogacic, idac tylko waska i usiana cierniami sciezka cnoty. Musimy wybrac szersza droge, jesli w czasie twoich krotkich wakacji masz zarobic tyle, zebys w ciagu przyszlej zimy mogl zaplacic za utrzymanie w tym skapym miescie.

Antti wtracil, ze i on zauwazyl, iz nikt sie jeszcze nie wzbogacil uczciwa i godna szacunku praca, choc z drugiej strony mozna w ten sposob nabyc wiele pozytecznych nauk.

A Julien d'Avril ciagnal dalej:

-Gdyby to chodzilo tylko o utrzymanie ciebie przy zyciu, nie watpie, ze zdolalbym namowic jakiegos szanownego obywatela, izby ci dal wyzywienie w zamian za to, ze bedziesz uczyl jego dzieci. Jakas przychylna wdowa moglaby ci dac mieszkanie na czas pewien, podobnie jak to sie przytrafilo ostatnio mnie. Ale taka pomoc nie przynioslaby ci na dluzsza mete wiekszego pozytku. Masz naturalnie ten zab biskupa, ktory pomaga na bol zebow, jak to sam moglem stwierdzic, oraz rozne inne leki poganskie z twojej ojczyzny, ale gdybys zostal szarlatanem, wnet wszedlbys w zatarg z fakultetem medycznym, ktory zazdrosnie strzeze swych przywilejow. Twoj silny przyjaciel moglby latwo wylamywac zamki, a ty, z twoim szczuplym cialem, moglbys wsliznac sie przez najwezsze okienko, gdybym wam uprzednio wskazal domy, gdzie sa srebrne lyzki, obawiam sie jednak, ze poboznosc przeszkadza ci podnosic reke na wlasnosc blizniego. Jednakze tego lata przyszedl mi do glowy pewien zbozny plan, w ktorego urzeczywistnieniu moglbys mi pomoc. Zaczynam znow byc nadto znany w tym miescie i najlepiej dla mnie byloby zmienic miejsce pobytu. Zbliza sie winobranie i ogarnelo mnie nieprzeparte pragnienie ogladania usmiechnietych winnic Francji. Poza tym chlopi i hodowcy wina sa w czasie zbiorow w dobrym nastroju, a towarzystwo twego silnego przyjaciela chroniloby nas przed wszelka przemoca.

Zapytalem go, na czym polegaja jego zbozne plany, a on odparl:

-Gdy napisalem moja ksiazke i spostrzeglem, jak naboznie ludzie prosci czytaja slowo drukowane i wierza w nie, nawet ja zaczalem sie bac tureckiego niebezpieczenstwa. Dlatego postanowilem udac sie w podroz na Wschod i poswiecic zycie nawracaniu Turkow i przyzwyczajaniu ich do uzywania wina, azeby w ten sposob zmiekczyc ich okrutne obyczaje, nim nadejdzie fatalna chwila. Ale aby osiagnac ten chwalebny cel, potrzebuje poparcia wszystkich dobrych chrzescijan.

Antti napomknal, ze zamiar jest zbozny, choc nigdy nie slyszal o innych metodach nawracania Turkow procz obcinania im glow. Ja jednak rzeklem:

-Moj uczony bracie, Julienie d'Avril, tak grubo szytych klamstw nie potrafisz wbic w glowe nawet najglupszemu chlopu, nie mowiac juz o tym, by go sklonic do siegniecia do sakiewki.

Julien d'Avril potrzasnal glowa:

-Mlody jeszcze jestes, Mikaelu, i nie rozumiesz, ze ludzie chetnie wierza w najwieksze lgarstwa i ze wlasnie najbezczelniejszym klamstwem najlatwiej ich zwiesc.

Im szerzej wykladal swoje plany, tym bardziej macil mi w glowie. A nierozgarnietego Anttiego skusil opowiadaniem o smakowitym zarciu, ktore czekalo nas na wsi w czasie jesiennego swiniobicia. I nie wiem, jak tego dokazal, ale juz nastepnego dnia pokazal mi pismo opatrzone w wiele koscielnych pieczeci, w ktorym wzywano wszystkich prawdziwych chrzescijan, by mu dopomagali i popierali w jego zboznej i chwalebnej misji, podjetej z najwiekszym pozytkiem dla calego chrzescijanstwa. Przywdzial szate pielgrzyma, opasal sie sznurem, a od drukarza dostal na kredyt mnostwo egzemplarzy swojej ksiazki, ktora mialem teraz sprzedawac. Anttiego zas przebral w jakis przedziwny stroj, jak mowil, stroj tureckiego wojownika.

Gdy mielismy za soba dwa dni drogi od Paryza, Julien d'Avril za trzymal sie przed skromnym wiejskim kosciolkiem i zaczal donosnym glosem zwolywac ludzi. Nadszedl prostoduszny proboszcz i poblogoslawil nasz zbozny zapal. Sam kupil egzemplarz przepowiedni, a miejscowy oberzysta drugi, zeby dawac swoim umiejacym czytac gosciom do glosnej lektury. Julien d'Avril przemowil do tlumu, przedstawiajac Anttiego jako tureckiego janczara, ktory nawrocil sie na chrzescijanstwo. Wezwal go tez, by powiedzial kilka slow w jezyku ojczystym, mowiac, ze jest to jezyk turecki.

Nastepnie Antti dal kilka dowodow swojej sily, przy ktorych widzowie z przejeciem zegnali sie krzyzem, a Julien d'Avril donosnym glosem wolal, co poczna, gdy ci okrutni Turcy spadna jak szarancza na Europe. Natomiast przyczyniajac sie malym datkiem do tej chwalebnej misji, moga wykupic sie od okropnego niebezpieczenstwa. Mieszkancy tej wioski byli jednak biedni i nie mogli nam duzo dac, ale za to szczodrze poili nas i karmili. Wieczorem zas proboszcz zaprowadzil nas do zamku i przedstawil lennemu panu i jego damom i tam zarobilismy sztuke zlota. Pan lenny opowiadal, ze byl w Wenecji i widzial Turkow, i zapewnial, ze chodzili tak ubrani jak Antti i mowili podobnym jezykiem, co ogromnie zdziwilo Juliena d'Avril.

Niechetnie wspominam nasza wloczege, ktora trwala przez dwa miesiace i zawiodla nas az do poludniowej Francji. Wedrowka na swiezym powietrzu i obfite pozywienie przyczynily sie do poprawy mego zdrowia, lecz zylem w ustawicznym leku, ze nasze oszustwo zostanie wykryte. Za to Juliena d'Avril powodzenie robilo z dnia na dzien bezczelnie j szym. I w koncu sam zaczal wierzyc w swoja pielgrzymke na Wschod, a wiara jego byla tak silna, ze zalewal sie rzesistymi lzami, opisujac we wstrzasajacy sposob swe przyszle cierpienia z rak okrutnych Turkow. Byl tak bezczelny, ze nawet w wiekszych miastach udawal sie natychmiast do najwyzszych dygnitarzy koscielnych, zeby pozyskac sobie ich wzgledy, a raz ofiarowal staremu biskupowi woreczek mulu z Ziemi Swietej zapewniajac, ze przywiozl go sam z Jerozolimy. W braku pieniedzy zadowalal sie skromniejszymi datkami i w koncu mielismy dwa konie, ktore dzwigaly najrozmaitsza zywnosc i odziez. On sam jechal na osle, bo co wieczora upijal sie na umor i nazajutrz nie mial sily chodzic. Ale nigdy nie zatrzymal sie dluzej niz dzien na tym samym miejscu i kazal nam przyrzec, ze co rano przy-wiazemy go do siodla, gdyby nie mogl sie w nim utrzymac o wlasnych silach.

Dzien swietego Dionizego zblizal sie, totez zawrocilismy do Paryza. W ostatnich dniach wedrowki ku wielkiej mojej uldze nie zebralismy juz. Podrozowalismy szybciej, gdyz Julien d'Avril oswiadczyl, ze mial sen, ktory uwaza za zly omen. Na dzien drogi przed Paryzem przenocowalismy jak porzadni obywatele w gospodzie i Julien d'Avril da->>, rowal sobie zwykle pijanstwo. Byl stroskany i powazny i powiedzial do nas:

-Bracie Mikaelu i zacny synu Antti! Jutro musimy podzielic nasz lup i rozstac sie, ale juz dzis wieczorem dziekuje wam za przyjazn i wierna piecze w czasie naszej podrozy. Sumienie zaczyna mnie dreczyc, totez mysle, ze nie zabawie dlugo w Paryzu, lecz rzeczywiscie udam sie w daleka podroz za granice, i moze zaczne dzialac jako misjonarz. Kladzmy sie wiec do snu w spokoju ducha i odpocznijmy po trudach drogi, bo juz jutro zobaczymy dobrze znane wieze Notre Dame.

Obaj z Anttim spalismy mocno i dobrze, bo przez caly dzien marszu prowadzilismy juczne konie przy pysku. A gdy sie zbudzilismy, Julien d'Avril znikl juz z gospody, zaplaciwszy rzetelnie wspolny rachunek, i gospodarz wreczyl nam list od niego.

List ten brzmial:

Drogi synu Mikaelu, w nocy wyrzuty sumienia staly sie tak palace, ze zmuszony bylem natychmiast udac sie w dalsza droge... Nie mam serca zbudzic ciebie i twego towarzysza, bo spicie glebokim snem mlodosci pod opieka wszystkich swietych. Zostawiam wam jednego konia z jukami, bo trudno prowadzic ze soba dwa konie, jadac na osle. Mam szczera nadzieje, ze nie bedziecie do mnie zywic urazy, choc zabieram pieniadze, ktoresmy zebrali, bo czynia tak dlatego, zeby pieniadze te nie poszly na marne. Choc robie wam zawod, znajduje pocieche w tym, ze dzieki mnie nauczyliscie sie wielu rzeczy cenniejszych od zlota, a mianowicie, ze pieniadze mozna z latwoscia zarobic na szerokiej drodze i rownie latwo stracic. Gdyby moj drukarz nagabywal cie i domagal sie zaplaty za ksiazki, ktore sprzedales, pociesz go, ze gdy tylko bede mogl, wroce, zeby zaplacic dlugi. Jesli ci w to uwierzy, tym lepiej dla ciebie. Zawsze bede cie wspominac w moich modlitwach i mam nadzieje, ze zostaniesz tym samym niewinnym mlodziencem, jakim jestes.

Julien d'Avril



Przeczytalem list Anttiemu i przez chwile siedzielismy bez slowa, wpatrujac sie w siebie nawzajem. W koncu Antti odezwal sie, jak zwykle bez ogrodek:

-Ten zapity wieprz to lajdak, ktory nas oszukal. Czy nie mielismy dostac naszej czesci pieniedzy?

-Tak bylo umowione - przyznalem. - Ale w gruncie rzeczy przez caly czas zbieralismy pieniadze na jego pielgrzymke i miejmy nadzieje, ze istotnie udal sie w droge, zeby nawracac Turkow. Na mysl o tym spada mi ciezki kamien z piersi, bo mowiac prawde, ukradkiem zatrzymywalem od czasu do czasu troche srebra dla siebie i zupelnie niepotrzebnie mialem wyrzuty sumienia z powodu mego malego oszustwa.

A na to Antti:

-To z pewnoscia moj patron swiety Andrzej kilka razy sklonil mnie, zebym wlozyl reke do wypchanego mieszka Juliena, gdy go wieczorami zanosilem do lozka, bo czesto byl tak na umor spity, ze nie wiedzial, ile zebral pieniedzy.

Gdy policzylismy nasze oszczednosci, okazalo sie, ze mamy razem dziesiec sztuk zlota i cala mase srebra. Konia udalo nam sie sprzedac za znosna cene, a zywnosci starczylo mi na caly miesiac. Zlotem i srebrem podzielilismy sie po chrzescijansku, a gdy moje pieniadze sie skonczyly, pozyczalem co tygodnia od Anttiego. Zyjac oszczednie i pracowicie, zyskalem sobie pelna zyczliwosc magistra Monka, ktory po Bozym Narodzeniu pozwolil mi stanac przed szesciu profesorami fakultetu sztuk wyzwolonych. Odpowiedzialem prawidlowo i zadowalajaco na wszystkie cztery pytania i otrzymalem dyplom z pieczecia fakultetu na znak, ze zdalem bakalaureat.

W ten sposob pokonalem pierwsza przeszkode na drodze do wysokich studiow, ale to niewiele znaczylo, bo imienia mego nie wpisano jeszcze do matrykul uniwersytetu. Trzeba bylo dodatkowych czterech lub pieciu lat studiow, zanim sam moglem zostac mistrzem sztuk wyzwolonych i uzyskac licentia docendi. Dopiero wtedy mozna bylo zaczac studia na jednym z trzech wyzszych fakultetow, a jesli chcialem zdobyc stopien doktora teologii, musialem liczyc sie z jeszcze co najmniej pietnastu latami studiow. Nie myslalem jednak o latach, ktore lezaly przede mna. Serce moje przepelnione bylo bezgraniczna radoscia z powodu pierwszego sukcesu i uwazalem, ze wart on byl wszystkich trudow i wyrzeczen.

W kilka dni potem okrutnie odarl mnie z rozowych nadziei list od ojca Piotra napisany jeszcze ubieglej jesieni. Pisal on, ze zrobie najlepiej trzymajac sie w tych niespokojnych czasach z dala od Finlandii i ze zacny biskup Arvid wielce jest na mnie rozgniewany. Krol Chrystian zaczal przygotowywac nowa wyprawe wojenna i zaciagal wojska do ataku na Szwecje, a w Abo przesladowano podejrzanych o sprzyjanie Unii.

"Wszystkie nadzieje opieralem na mozliwosci powrotu do kraju po zdaniu uniwersyteckiego egzaminu, upadniecia biskupowi do nog i blagania go pokornie o darowanie mi mlodzienczych szalenstw, do ktorych doprowadzil mnie pan Didryk. Nadzieje te spelzly teraz na niczym, pieniadze sie skonczyly i z trudem moglem przezyc z tygodnia na tydzien, pozyczajac od Anttiego. Bylem tez winien szesc denarow nacji alemanskiej i ryzykowalem przez to utrate przywilejow uniwersyteckich. A w mojej rozpaczy nie moglem nawet ukleknac przed oltarzem Matki Boskiej we wspanialym kosciele Notre Dame i oczyscic duszy modlitwa, bo gdy przeor wreczyl mi list od ojca Piotra, spojrzal na mnie nieufnie i zapytal.

-Mikaelu z Finlandii, zali jestes w rzeczy samej szwedzkim poddanym?

Przyznalem z szacunkiem, ze tak jest istotnie, dodajac:

-Ale rownie dobrze moglbym byc wroblem na sniegu, bo od krolestwa mego nie otrzymuje zadnej pomocy i nie mam ani jednego moznego protektora. Moim jedynym przyjacielem jest zacny ojciec Piotr, ktory do mnie pisze.

A na to przeor:

-Jesli nie masz zadnej pociechy ani pozytku ze swej ojczyzny, mozesz w kazdym razie dzielic z nia ciezkie proby, bo wedlug tego, co mi doniesiono, krnabrne krolestwo szwedzkie oblozone zostalo interdyktem, a Ojciec Swiety upowaznil krola Chrystiana do wprowadzenia klatwy w zycie. Jako szwedzki poddany jestes zatem wyklety i moim obowiazkiem jest zawiadomic cie o tym. Nie wolno ci wchodzic do kosciola i korzystac z swietych sakramentow, bo sama twoja obecnosc moze zbezczescic swiatynie, ktora trzeba bedzie oczyscic za cene wielkich kosztow. Pewny jestem jednak, ze moglbys sobie kupic dyspense, i doradzam ci uczynic to jak najpredzej, bo doprawdy straszna jest rzecza dla chrzescijanina zostac bez mszy i sakramentow swietych.

-Jezus, Maria! - wykrzyknalem przerazony i zdumiony. - Nie mam przeciez wcale pieniedzy i tak jestem biedny, ze chcialem prosic o talerz zupy, bom jeszcze nic dzisiaj nie jadl.

Zmartwil sie z mego powodu, dlugo sie namyslal i rzekl:

-Mikaelu z Finlandii, nie wiem o tobie nic zlego, w kazdym razie nic gorszego niz o innych studentach, choc uczysz sie greki, a to juz zatraca herezja. Nie chce cie przesladowac, ale powinienes pospiesznie stad sie oddalic i wiecej sie tu nie pokazywac, zeby nie zbezczescic kosciola. Nie widze innej rady, tylko musisz sie modlic, aby dobry krol Chrystian dunski szybko uzyskal zwyciestwo nad wrogami Kosciola, o ile naturalnie Bog slucha modlitw czlowieka wykletego.





4





Bylo to z koncem zimy i ustawiczne zimno oraz czajacy sie glod powiekszaly jeszcze moje przygnebienie i rozpacz. Ale zmienilem sie od poprzedniej zimy i nie myslalem juz poddawac sie losowi jak bezbronne jagnie. Zaczalem snuc rozne plany. Byly chwile, kiedy brakowalo mi towarzystwa Juliena d'Avril, choc okazal sie falszywy, bo jego wesoly, szubieniczny humor czesto przenikal ozywczym powiewem moja dusze, gdy zaczynalem zanadto roztkliwiac sie nad samym soba. Buntownicze mysli i dzikie watpliwosci zaczely kielkowac w mym sercu jak bujne zielsko, ktore szybko przytlumi wszystkie pozyteczne rosliny i nie zna lepszej gleby nad glod, zimno i samotnosc. Zaczalem zaniedbywac studia i zbyt czesto szukalem pociechy w winie, w wesolej kompanii.Dotychczas zylem wiedza i cieszylem sie, ze co dzien ucze sie czegos nowego. Ale teraz oczy moje przejrzaly i dostrzeglem zarowno cudowny blask, jak i czarna jak noc nedze wielkiego miasta. Sciezka nauki byla dluga i niedostepna dla biedaka, a jedyna nagroda lzy i zgiety przedwczesnie grzbiet. Natomiast bogacze i mozni mogli z latwoscia kupic sobie biskupi stolec z wszystkimi jego prebendami, papiez zas mogl mianowac swego szesnastoletniego syna-ulubienca kardynalem.

Gdy nadeszly wiosenne odwilze i drogi staly sie grzaskie, glod i przepicie wygnaly mnie raz w srodku tygodnia, na poszukiwanie Anttiego, ktory po naszej jesiennej wyprawie wrocil jakby nigdy nic do pracy u puszkarza na przedmiesciu. Powedrowalem wiec do niego az do Saint Cloud i zostalem zaproszony do wziecia udzialu w obiedzie u jego mistrza. Gdy inni odpoczywali po posilku, Antti poszedl ze mna, aby mnie kawalek odprowadzic. Ani sie obejrzelismy, jak zawedrowalismy do samego Paryza, i Antti postanowil nie wracac juz do swej pracy. Slonce swiecilo jasno po chmurnym poranku, pola zielenily sie, a czarne lipy otulal welon przejrzystej mgielki. W naszej dalekiej ojczyznie lody jeszcze nie puscily, obaj jednak dotkliwie tesknilismy do domu.

Bylo juz prawie ciemno, gdysmy doszli do miasta i na ulicy spotkali pojazd, ktory zgubil kolo. Woznica z glupim wyrazem twarzy na prozno usilowal osadzic je na osi, a jakas kobieta odziana w piekne szaty i futro zarzucone na ramiona, ze zlotymi bransoletkami na rekach, stala obok. Robila wrazenie bardzo niespokojnej. Twarz jej zaslonieta byla woalem. Zobaczywszy nas odezwala sie:

-Na milosc boska, dobrzy przechodnie, pomozcie i postarajcie mi sie o tragarzy, jesli macie Boga w sercu.

Odparlem, ze po zapadnieciu ciemnosci nie tak latwo o tragarzy i ze szybciej dojdzie do celu idac pieszo tak jak my. Ona jednak odrzekla, ze woznica musi zostac przy koniu i nie moze jej odprowadzic, a dla samotnej kobiety nie jest wcale bezpiecznie chodzic po paryskich ulicach w nocy - podobnie zreszta jak i w dzien.

Przyznalem jej slusznosc i powiedzialem:

-Jestem tylko ubogim bakalarzem, a moj brat jest odlewaczem, ale jesli chcecie nam zaufac, mozemy was odprowadzic do domu bezpiecznie. A jesli boicie sie, pani, ze wasze trzewiczki i aksamitna spodnica zabrudza sie blotem, przeniesiemy was chetnie na rekach przez najgorsze kaluze.

Zawahala sie, przygladajac nam sie bacznie poprzez woal, ale pospiech pokonal jej skrupuly i odparla:

-Maz moj z pewnoscia bardzo sie niepokoi, bo powinnam byla juz na nieszpory wrocic od mojej starej, ciezko chorej mamki.

Sluga dal nam pochodnie i ruszylismy w droge. Ja nioslem pochodnie, a Antti kobiete, dopoki nie doszlismy do suchszych i lepiej oswietlonych ulic. Musielismy isc az do klasztoru bernardynow, zanim kobieta z westchnieniem ulgi nie zatrzymala sie przed solidnie zbudowanym kamiennym domem i nie zaczela dobijac sie kolatka do okutej zelazem bramy. Antti otarl pot z czola i szepnal mi do ucha:

-Bogu dzieki, ze juz jestesmy na miejscu, bo przez cala droge szatan dreczyl mnie pokusami i tylko odmawiajac zdrowaski potrafilem im sie oprzec.

-Czy jest az tak piekna? - zapytalem, choc juz wczesniej sam zwrocilem uwage na mlodosc i pieknosc nieznajomej.

-Co mi tam ziemska uroda - odparl Antti. - Ale gdy ja nioslem, bardzo dzwonily i dzwieczaly jej liczne klejnoty i kosztownosci. Mysle, ze musi miec na sobie zlota i klejnotow co najmniej za sto dukatow. Doprawdy nie rozumiem, dlaczego wytworna dama stroi sie w klejnoty i aksamity, idac w odwiedziny do starej mamki, ale kazdy kraj ma swoj obyczaj i nie moja rzecz ganic to lub oceniac. W kazdym razie szatan kusil mnie okrutnie i szeptal, ze mozna by w oka mgnieniu zgasic pochodnie, zerwac kosztownosci i wrzucic babe do rzeki i ze poszloby to szybciej, niz kot kichnie. A potem moglibysmy zyc latami beztrosko jak przyzwoici ludzie.

Zaczalem patrzyc na kobiete innymi oczyma, ale w tej samej chwili otwarly sie wrota domu z szczekiem wielu rygli i kobiecym zwyczajem piekna nieznajoma zaczela gwaltownie lajac odzwiernego za ospalosc. Potem zaprosila nas, zebysmy weszli do srodka, i rzekla:

-Moj maz zechce bez watpienia podziekowac wam za zyczliwa pomoc, ktorej udzieliliscie bezbronnej niewiescie.

Ale jej maz, ktory okazal sie malenkim i gniewnym staruszkiem o potarganej brodzie i nabieglych krwia, opuchnietych powiekach, nie okazal nam najmniejszej wdziecznosci. Wygrazajac laska oburknal nas ostro i gwaltownie.

-Gdzie bylas i dlaczego zapraszasz do mego domu rabusiow i zloczyncow? Patrz, jak pomielas swoja aksamitna spodnice! Bog mnie pokaral na stare lata, kazac mi dzwigac taki krzyz!

-Szlachetny panie - odezwal sie Antti. - Ten krzyz jest lekki 1 przyjemny do dzwigania i gorsze krzyze przypadly juz ludziom w udziale, jak na przyklad bieda, glod i pragnienie, ktore drecza brata i mnie, bo nalozylismy niemalo drogi, zeby odniesc bezpiecznie do domu wasza piekna zone. Ale jesli chcecie, chetnie wezmiemy ten krzyz i odniesiemy z powrotem na miejsce, gdziesmy go znalezli.

Niedobry starzec stuknal gniewnie laska w kamienna posadzke, rzucajac niepewne spojrzenie na placzaca zone i na nas. W koncu pogrzebal w sakiewce i dal nam po denarze za fatyge. Ale zona jego rozplakala sie jeszcze bardziej i wolala:

-A wiec cena czci twojej zony jest twoim zdaniem tak mala?

Skonczylo sie na tym, ze mimo gniewu zaprosil nas do udzialu w wieczerzy, ktora od dawna juz czekala na stole. W czasie posilku zona jego opowiadala dlugo i szeroko o wszystkich swoich klopotach i o chorobie mamki, biorac nas na swiadkow, ze tak bylo. Niebawem smiala sie juz wesolo, a pieknosc jej zachwycala mnie ogromnie. Maz jej takze sie udobruchal, gdy zapomnial o swoim niepokoju, i usmiechal sie bezzebnymi szczekami w gestwinie brody przyznajac, ze jestesmy przyzwoitymi ludzmi. Po posilku poczestowal nas slodkim mnisim likierem w malych kieliszkach i pytal, kim jestesmy. Zachwycal sie sila Anttiego i powiedzial do nas:

-W tych bezboznych czasach trzeba ze swieczka szukac wsrod mlodziezy uczciwosci i cnoty. Potrzebuje mocnego i godnego zaufania pacholka, ktory strzeglby domu i towarzyszyl mi w podrozach, bo zlodzieje i awanturnicy kreca sie kolo mnie i czyhaja na moja wlasnosc w kazdej gospodzie.

Antti odparl skromnie, ze krolewski zbrojmistrz proponuje mu trzy dukaty zlotem miesiecznie, jesli zechce sluzyc krolowi jako puszkarz. Starzec ze zgrozy przezegnal sie kilka razy i wtracil, ze Antti musi tez liczyc tu wyzywienie, odziez, dobre mieszkanie, bezpieczne zycie i blogi spokoj wsrod przynoszacych blogoslawienstwo relikwii. Znajdujemy sie bowiem pod dachem handlarza relikwii, mistrza Hieronima Arce. A na to Antti:

-To z pewnoscia zacni swieci panscy kierowali nasze kroki na pomoc laskawej pani. Jestesmy z moim bratem Mikaelem bardzo do siebie przywiazani i jesli on rowniez bedzie mogl korzystac z tego dobrego jadla i dostanie nowa odziez tak jak i ja, chetnie popilnuje przez czas jakis waszego domu, panie. Nie moge jednak przyrzec, ze dlugo tu zostaniemy, bo musze sie uczyc zawodu.

Powiedzial to zartem, ale ku memu zdumieniu mistrz Hieronim ogromnie sie do tego zapalil i zaraz dobil umowy podaniem reki. Jego malzonka, piekna pani Genowefa, dorzucila:

-Jesli ten mlody student ma jadac w naszym domu, mam nadzieje, ze zechce czesto mnie zabawiac i pomoze mi spedzac czas na glosnym czytaniu budujacych legend o swietych. Sama tez chetnie bede sie uczyla czytac, o ile nabycie tej umiejetnosci nie nadwerezy zbytnio niklego rozumu, ktory Stworca dal nam, niewiastom.

Tak to Antti zostal odzwiernym w domu mistrza Hieronima i wlozyl schludny niebieski kaftan ze srebrnymi guzami. Dzieki niemu jadalem tam codziennie wespol z reszta sluzby, a pani Genowefa wzywala mnie czesto na pokoje, zebym czytal jej ktoras z licznych francuskich ksiazek z biblioteki starego. Mistrz Hieronim czlapal po domu w filcowych pantoflach i bacznie pilnowal, by drzwi do komnaty malzonki zawsze staly otworem, gdy przebywalem u niej. Od czasu do czasu zagladal przez szpare, ale wnet sie uspokajal, gdy widzial, ze nie robimy nic nieprzystojnego.

Mistrz Hieronim prowadzil szeroka korespondencje z wielu krajami i handlowal relikwiami. W podziece za to, ze pisalem mu listy, zaprowadzil mnie raz do swego skarbca w piwnicy. Gdy odemknal niezliczone zamki w okutych zelazem drzwiach, poczulem wyraznie zapach swietego balsamu i olsnilo mnie kolosalne mnostwo skarbow, jakie stary handlarz zebral. Najcenniejszym z nich byl odlamek swietego krzyza, zakupiony od Turkow po zdobyciu przez nich Bizancjum. Pokazal mi tez jako wielka osobliwosc kawalek deski z dna lodzi, w ktorej siedzieli swieci apostolowie, gdy ujrzeli Jezusa kroczacego po wodzie. Mistrz Hieronim prowadzil wlasnie pertraktacje w sprawie sprzedazy tej relikwii. Pewien bogaty armator chcial zbadac, czy moze ona chronic statki przed burza. Skarbiec mistrza Hieronima zawieral jeszcze lokiec postronka, na ktorym powiesil sie Judasz, i dwa wspaniale piora z ogona koguta, ktory pial dla swietego Piotra.

Mialem osobiste powody, zeby pomagac mistrzowi Hieronimowi i przebywac w jego domu jak najdluzej, gdyz zadurzylem sie w pani Genowefie od pierwszego spojrzenia i z dala od niej odczuwalem ustawiczny niepokoj, a cialo palilo mnie jak ogien. Jej ciemne oczy, teskne usta i kragle ramiona oczarowaly mnie i nie moglem juz myslec o niczym innym jak tylko o niej. Czasem kazala mi czytac rozne frywolne opowiadania, ktore wcale nie byly budujace. A podczas gdy czytalem, czesto gleboko wzdychala, opierala policzek na dloni i wpatrywala sie przed siebie. Minal bez mala tydzien od naszego poznania, gdy pewnego dnia, korzystajac z nieobecnosci meza, zapytala:

-Mikaelu, moj przyjacielu, czy moge ci zaufac?

Zapewnilem ja, ze moze to w pelni i spokojnie uczynic, gdyz z calego serca powazam ja i uwielbiam i mysle o niej tak, jak gdyby byla sama swieta Genowefa. A ona westchnela i rzekla:

-Moze nie myslalbys o mnie rownie dobrze, gdybym ci wyjawila moje mysli... Powiedz, czy to sluszne, by mloda i piekna niewiasta jak ja byla zwiazana tysiacznymi kajdanami malzenstwa z brzydkim i niedobrym staruchem takim jak mistrz Hieronim?

Odparlem, ze sam sie temu dziwilem i sadzilem, ze to rodzice lub rodzina zmusili ja do zawarcia tego nienaturalnego zwiazku malzenskiego. Ja jednak dotknely moje slowa i powiedziala gwaltownie:

-Nikt mnie nie zmuszal, zebym to uczynila. Przeciwnie, zrobilam sama, co tylko bylo w mej mocy, zeby go zaslepic i skusic do malzenstwa, bo jest niezmiernie bogaty i choc niezbyt szczodry, dal mi wiele drogocennych kosztownosci i pieknych szatek. Wmawiano mi bowiem uparcie, ze chorowici starcy w tym wieku nie pozostaja przy zyciu dluzej niz trzy lata, gdy mloda i pelnokrwlsta kobieta stara sie usilnie im dogodzic i spelnic wszystkie ich pragnienia. Moge cie zapewnic, ze robilam, co moglam, ale ku memu zdumieniu, stawal sie od tego tylko mlodszy i bardziej krzepki i jest teraz zdrowszy niz wtedy, gdysmy sie pobierali, choc nie dawalam mu usnac w lozu przez wiele nocy. Mysle, ze pewnie musi miec jakis ukryty talizman, ktory dodaje mu sily, i doszlo juz do tego, ze samo jego dotkniecie jest mi nienawistne. Ale to nie takie wazne. Najgorsze jest to, ze przed kilku miesiacami spotkalo mnie nieszczescie, ktorego nie moglam przewidziec, gdy wychodzilam za maz, i ktore wypelnia moje dni i noce gorzkim bolem. Czuje sie tak jak gdyby niezliczone mrowki nieustannie chodzily mi po calym ciele.

-Na Boga, pani! - wykrzyknalem z prawdziwym przerazeniem. - Droga pani Genowefo, slyszalem, ze francuska albo tez, jak ja wola we Francji nazywac, hiszpanska choroba czesto zaczyna sie takimi wlasnie symptomami.

Kazala mi zaniknac gebe i nie plesc glupstw.

-Jestem zakochana, Mikaelu - powiedziala i zajrzala mi gleboko w oczy. - Szaleje ze straszliwej milosci, a moim ukochanym jest szlachetny rycerz ze swity krolewskiej. Nigdy bym go nie spotkala, gdyby nie pozyczal pieniedzy od mego meza, bo jak to zwykle bywa u najznakomitszych kawalerow, jego pieniezne sprawy sa beznadziejnie zagmatwane. I wcale nie wracalam od chorej mamki, gdy spotkalismy sie wowczas na ulicy. Przeciwnie, potajemnie, ryzykujac dobra slawe, odwiedzilam wtedy mego kochanka.

Poczulem bol w sercu i lzy zalaly mi oczy, gdy wyobrazilem sobie pania Genowefe w objeciach znakomitego i dorodnego rycerza, jakkolwiek nie odczuwalem chocby najslabszego uczucia zazdrosci wobec mistrza Hieronima. Zganilem ja mowiac:

-Pani Genowefo, wszak popelnia pani straszliwy grzech i skazuje dusze na wieczne potepienie, zdradzajac swego zacnego malzonka.

Odparla mi na to, ze sama zalatwi sprawe swego zbawienia w rozmowie ze spowiednikiem.

-Czyz nie rozumiesz, ze to nie ma nic wspolnego ze zbawieniem duszy? - zapytala. - Nie masz pojecia, jakim on jest kochankiem. W ramionach unosi mnie do siodmego nieba i cale moje cialo robi sie przy nim miekkie jak wosk. Ale najgorsze jest to, ze on mnie nie kocha...

Wybuchnela placzem, przypadla twarza do mych kolan szlochajac gwaltownie i lzami zmoczyla mi ponczoche.

-Jakze to mozliwe, zeby was nie kochal, pani? - wykrzyknalem poruszony do glebi. - Kto moglby was nie pokochac, gdy raz ujrzal?

-Uwiodl mnie tylko dla pieniedzy - odparla pani Genowefa szczerze. - Sadzil bowiem, ze zdolam naklonic meza, by pozyczyl mu wiecej pieniedzy. I raz istotnie udalo mi sie tego dokazac, ale tylko jeden raz. Dlatego gardzi mna i odmawia mi swoich wzgledow, a gdy spotkalismy sie ostatnio, nie wzial mnie nawet w ramiona, tylko robil mi ostre wyrzuty i mowil, ze nie chce mnie nigdy wiecej ogladac. I wcale go za to nie ganie, bo tak znakomity kawaler potrzebuje duzo pieniedzy. Latwiej jednak wycisnac zloto z granitu niz pieniadze z mojego meza, jesli dluznik nie ma dostatecznych zastawow albo pewnego poreczyciela. Ale choc moj znakomity kochanek ofiarowal na zabezpieczenie pozyczki swoj honor szlachecki, maz mu nie wierzy. Mowi, ze nie dalby zlamanego szelaga za tak kiepska poreke.

-Ale co ja tu moge poradzic? - spytalem zdziwiony. Pani Genowefa chwycila mnie za ramie i rzekla blagalnie.

-Chce, zebys napisal i zaniosl do niego list w moim imieniu. W liscie masz wyjasnic, ze pod wielu falszywymi pozorami udalo mi sie wydostac od meza piecdziesiat dukatow i ze pokornie blagam, aby zechcial spotkac sie ze mna jeszcze raz i przyjac te pieniadze z moich rak, choc wstydze sie, ze suma tak mizerna. Gdy tylko wyznaczy czas i miejsce, pospiesze do niego przez ognie piekielne.

Jej rozpacz wzruszyla mnie. Rozumialem, co czuje, bo sam ja kochalem.

-Pani Genowefo - rzeklem drzac na calym ciele. - Co mi dacie w nagrode, jesli zmusze go, aby was kochal?

Zasmiala sie dzwiecznie i powiedziala:

-To na pewno niemozliwe, ale jesli rzeczywiscie moglbys tego dokazac, wspominalabym cie zawsze w moich modlitwach porannych i wieczornych i nie odmowilabym ci niczego.

-Pani Genowefo - wyjakalem - to moze grzech i czary i pomagajac wam oddaje sie pewnie w moc zlego ducha, ale posiadam milosny napoj, ktoremu, zdaniem mojej przybranej matki, nikt nie potrafi sie oprzec. Prosze go skusic, zeby to wypil, gdy sie spotkacie.

Zbladla, a oczy jej pociemnialy i zaczely lsnic. Nagle zarzucila mi ramiona na szyje i pocalowala w same usta.

-Mikaelu, jesli to prawda, mozesz mnie prosic, o co chcesz, a ja nie odmowie ci niczego.

Drzac calowalem jej twarz i nagie ramiona i belkotalem:

-Pani Genowefo, wstydze sie powiedziec, czego chce od was, ale od chwili, gdy zobaczylem was po raz pierwszy, nie mialem jednego spokojnego dnia, a po nocach snilem o waszych oczach, ktore sa jak ciemne fiolki. Pragne was z calego mego serca, choc jest to rownie wielki albo moze nawet jeszcze wiekszy grzech niz uzywanie czarow do rozpalania milosci.

Przestraszona, wysunela sie z moich objec i zaczela mnie lajac:

-Mikaelu, zupelnie sie na tobie zawiodlam i wcale nie rozumiem, jak smiesz zwracac sie do uczciwej niewiasty z takimi slowami. Bo jesli dobrze je sobie tlumacze, ogarnelo cie zle i grzeszne pozadanie, czego bym nigdy u ciebie nie podejrzewala.

Z jej slow zrozumialem, jak gleboko mna gardzi, ale rownoczesnie opor podniecil mnie i uczynil ja w moich oczach jeszcze bardziej godna pozadania, bo istotnie byla piekna, gdy tak przygladala mi sie z rumiencem gniewu na policzkach, skromnie przykrywajac dlonmi gole ramiona.

-Pani Genowefo - powiedzialem z szacunkiem - prosze pomyslec, ze moze jest w mojej mocy zaczarowac szlachetne serce jej kochanka tak, iz nie bedzie juz mogl zyc bez was, pani, i spelni wasze najgoretsze pragnienia. Prosze pamietac, ze zrodlo wasze wcale nie wyschnie, jesli pozwoli pani spragnionemu napic sie lyk u niego, i ze nikt nie musi o tym wiedziec.

Pokusa byla wielka. Zaczela rozpaczliwie zalamywac rece i probowala mnie wzruszyc czulymi slowy. Piescila delikatnie moje policzki i zagladala mi blagalnie w oczy, ale ja nie zapominalem, ze wystawiam na niebezpieczenstwo zbawienie duszy, pomagajac jej czarodziejskimi sztuczkami. Totez uparlem sie i domagalem swego wynagrodzenia, ktore moim zdaniem mimo wszystko kosztowaloby ja dosc niewiele trudu.

-Dam pani milosny eliksir - rzeklem. - Nikt z nas nie wie, jak on bedzie dzialal, ale moja droga przybrana matka nigdy mi nie klamala, totez mam wszelkie powody, zeby wierzyc jej takze i w tym wypadku. Jesli napoj okaze sie skuteczny, szczescie pani bedzie tak wielkie, ze nie zechce mi pani odmowic drobnej jego czastki. Gdy spotka pani kochanka, prosze zazadac czegos do picia, niepostrzezenie wlac kilka kropel eliksiru do pucharu i naklonic rycerza, by podzielil wino z pania. Nie sadze, by mi pani potem zalowala czegokolwiek.

Odparla niecierpliwie, zebym nie plotl glupstw, bo sama dobrze wie, jak to zrobic, byleby tylko dostala eliksir. Ucieszylem sie, bo slowa jej swiadczyly, ze godzi sie na nasz uklad.

Napisalem zatem list, o ktory prosila, i sam go zanioslem do szlachetnego rycerza, otrzymawszy od niej dokladne wskazowki, gdzie mieszka i jak go mam tytulowac.

Zastalem go w ogrodzie, jak tresowal mlodego sokola, ktorego powieki byly zszyte. Ptak siedzial bezradnie na rekawicy sokolnika i nie wazyl sie rozwinac skrzydel do ucieczki. Przyznaje, ze wielce mnie zdziwil wyglad znakomitego pana, gdyz byl on szczuplejszy i nizszy ode mnie, a jego uda i lydki w czerwonych jedwabnych majtkach byly chude i krzywe. Wyniosle oblicze szpecily czarne znamiona, a brode porastal rzadki wlos.

Gdy rycerz przeczytal list, kazal oddalic sie swemu sludze i rzuciwszy na mnie gniewne spojrzenie, spytal:

-Czy wiesz, co jest w tym liscie? Odparlem, ze wiem, bo sam go pisalem.

Zaczerwienil sie z gniewu, stracil sokola z sokolniczej rekawicy i wybuchnal:

-Co znaczy dla mnie piecdziesiat dukatow? To tyle co kropla sliny na rozpalonym do czerwonosci piecu! Twoja pani stracila chyba rozum, skoro klopocze mnie takimi sprawami. Doprawdy lepsze mialem o niej wyobrazenie. Powiedz jej, zeby bezzwlocznie przyslala mi te dukaty, a potem zabrala sie do diabla, bo nie chce jej juz nigdy w zyciu ogladac. Sama jej obecnosc przyprawi mnie o mdlosci z powodu niewypowiedzianego zawodu, jaki mi sprawila, choc tak dobre o niej mialem mniemanie.

Odparlem, ze slowa jego zbyt sa surowe i bezlitosne dla uszu slabej niewiasty, i podnioslem, ze nic na tym nie straci, jesli poswieci kilka minut czasu, aby przyjac piecdziesiat dukatow z rak pani Genowefy, gdyz chce ona ponadto powiedziec mu cos waznego. Gdy zrozumial, ze w zaden inny sposob nie dostanie pieniedzy, zaczal rzucac najohyd-niejsze przeklenstwa, bluznic, a w koncu cisnal mi list w twarz i kszal powiedziec mojej pani, ktora nazwal dziewka i Jezebel, zeby nazajutrz po poludniu przyszla z pieniedzmi.

-Ale musisz ja uprzedzic, ze nie moze spodziewac sie zadnych faworow za piecdziesiat dukatow. Gdyby mi sie postarala o piecset, pozwolilbym jej moze zajac miejsce kolo mnie, a za tysiac zabralbym ja z soba do lazni i kazalbym sludze przygotowac miekkie poslanie. Nie zapomnij jej tego powiedziec i probuj naklonic, zeby postarala sie przynajmniej o sto dukatow.

Siegnal do mieszka, zeby mnie wynagrodzic za list, ale mieszek byl pusty, zadowolic sie wiec musialem zapewnieniem o zyczliwosci i pozwoleniem odejscia. Dla wszelkiej pewnosci podnioslem jeszcze z ziemi list, zeby nie dostal sie w niepowolane rece, i powedrowalem z powrotem w daleka droge do miasta, do domu handlarza relikwii. Pani Genowefa uscisnela mnie i pocalowala w oba policzki, piszczac z radosci, gdy uslyszala, ze udalo rni sie zalatwic sprawe, ja zas nie moglem oprzec sie ogromnemu zdumieniu nad sposobem, w jaki mysla kobiety, i nad. ich zadziwiajacymi kaprysami.

Tegoz wieczoru powrocil mistrz Hieronim ze zbrojna eskorta. Byl w niezwykle dobrym humorze i dal mi sztuke zlota, zonie zas podarowal caly woreczek dukatow, zeby mogla kupic sobie u zlotnikow na Nowym Moscie klejnot, ktory jej sie spodoba. Mistrzowi Hieronimowi udalo sie bowiem sciagnac dziewiec tysiecy dukatow od dluznika, w ktorego wyplacalnosc zaczynal juz watpic, a ktory niespodziewanie otrzymal spadek po dalekim krewnym z Normandii i z wielkiej z tego powodu radosci natychmiast posplacal wszystkie dlugi.

Niespodziana radosc sprawila, ze mistrz Hieronim zaniedbal zwyklej ostroznosci. Caly wieczor wazyl i ustawial w kupki na stole zlote monety, obrzynajac ze sztuk zlota cienkie skrawki, i nigdy jeszcze dotad nie ogladalem tak ogromnych sum pieniedzy.

Nastepnego dnia nie robil zadnych trudnosci, gdy pani Genowefa wyrazila chec odwiedzenia starej mamki. Wprost przeciwnie nastawal na nia, aby przenocowala tam i nie narazala sie na niebezpieczenstwo zwiazane z powrotem nocna pora. Antti mial ja odprowadzic do mamki i przyjsc po nia w swoim czasie, ale kazano mu wrocic do domu przed zapadnieciem ciemnosci, bo mistrz Hieronim bal sie zlodziei.

Pani Genowefa obmyla wiele razy cale cialo, namascila sie wonnymi masciami, odziala w najlepsze szaty i przystroila w najpiekniejsze klejnoty. Nie pojmowalem, jak mistrz Hieronim mogl nic nie podejrzewac, widzac te wszystkie przygotowania. On jednak tylko podziwial ja i mowil:

-Moja zona jest wciaz jeszcze mloda i ma tak malo okazji przywdziewac swoje piekne szaty, poniewaz ja bardzo nie lubie przyjec i nie mam zbyt wielu znajomych, z ktorymi chcialoby mi sie spedzac wieczory. W moim wieku czlowiek znuzyl sie juz ludzmi i rozumie, ze wszyscy oni sa zawsze tacy sami. Ich opowiadania i poglady nie roznia sie zupelnie od siebie i przyprawiaja mnie o ziewanie i sennosc. Totez jest zupelnie naturalne, ze moja zona chce sie czasem pokazac poza domem w swoich kosztownosciach, i nie zywie o nia zadnego niepokoju, gdy twoj mocny brat chroni ja przed rabusiami.

Zrozumialem z tego, ze nie ma ludzi bardziej slepych niz starzy mezowie, ktorzy maja piekne zony. Ale powiedzialem sobie, ze ten, kto posiada skarb, powinien go pilnowac, zeby nie wodzic drugich na pokuszenie, ze moze rownie wielkim grzechem jest wystawiac blizniego na pokuse, jak samemu jej ulec.





5





Przez cale to popoludnie pisalem listy pod dyktando mego gospodarza. Mistrz Hieronim pragnal ulokowac odzyskane pieniadze w jakiejs wartosciowej relikwii, prowadzil tez wazne pertraktacje z kurfirstem saskim. Jego wysokosc byl slynnym zbieraczem relikwii i trzeba bylo do niego pisac po lacinie l dolaczac odpisy wszelkich zaswiadczen dotyczacych swietych resztek. Rokowania odnosily sie do rabka plaszcza swietego Franciszka. Pobozny kurfirst pragnal uzyc tego plaszcza jako calunu. Sprawa byla dosc klopotliwa, bo bractwo minorytow gotowe bylo za umiarkowana oplata pochowac go w szarym mnisim habicie, aby po smierci mogl zaliczac sobie na poczet zaslug wszystkie dobre uczynki minorytow.Popoludnie minelo mi zatem na pilnej pracy i rozmowach z mistrzem Hieronimem. Antti wrocil do domu, gdy jadlem wieczerze, i powiedzial; __ W tym dziwnym kraju zawod mamki musi byc dobrze platny i az zaluje, ze sam nie urodzilem sie kobieta, bo pomysl, jaka bylaby ze mnie niezrownana mamka. Mamka naszej pani mieszka w domu otoczonym murem i jest tak dostojna, ze jej samej w ogole nie widzialem. Tylko jej sludzy w porozcinanych szatkach krecili sie przed brama jak barwne koguty. Nasza pani dala mi co prawda sztuke zlota, zebym tego nikomu nie zdradzil i opowiadal calkiem inne rzeczy, gdy mnie ktos zapyta. Ale sprawa ta jest moim zdaniem tak dziwna, ze musze ci o tym powiedziec.

Nastepnego dnia Antti znowu udal sie w droge, zeby przywiezc do domu pania Genowefe. Wrocila bardzo blada i skrajnie wyczerpana. Oczy jej mialy bledne spojrzenie i byly otoczone czarnymi kregami, chodzila jak we snie i nie chciala odezwac sie ani slowem do nikogo, lecz pospieszyla prosto do swojej komnaty, rzucila sie na loze i zasnela kamiennym snem.

Nasz pan bardzo sie zaniepokoil i lekal sie, ze zachorowala, ale Antti uspokoil go mowiac:

-Mysle, ze nasza pani po prostu potrzebuje snu. Widocznie przywykla do dobrego loza i wygodnego zycia. Mowila mi w drodze, ze nie zmruzyla oka w nocy i ze ohydne robactwo pogryzlo jej cale cialo do krwi.

Byla to prawda, bo gdy mistrz Hieronim poszedl wraz z nami do alkowy dogladac spiacej malzonki, zobaczylismy, ze jej szyja i ramiona pokryte byly istotnie czerwonymi plamami, jak gdyby ja cos pogryzlo. Spala jednak gleboko i spokojnie, przyciskajac mocno do piersi poduszke. Mistrz Hieronim okryl ja czule przed naszymi ciekawymi spojrzeniami i rzekl:

-Bedzie to pozyteczna nauczka, zeby juz nigdy wiecej nie nocowala u swojej mamki.

Przez caly nastepny dzien czekalem niecierpliwie na okazje pomowienia z pania Genowefa, ona jednak unikala mnie nadal i byla wciaz senna, tak ze udalo mi sie zostac z nia sam na sam dopiero, gdy mistrz Hieronim poszedl na nieszpory.

-Pani Genowefo - powiedzialem blagalnie - zaklinam was na wszystkich swietych, prosze opowiedziec, co sie pani przytrafilo. Chory z niepokoju, przez cala noc nie zmruzylem oka, lekajac sie, ze zrobilem pani jakas krzywde.

Niechetnie odpowiedziala:

-Moj szlachetnie urodzony kochanek przyjal mnie w swojej komnacie stojac i zrazu nie myslal nawet poprosic mnie, bym usiadla. Ale zmiekl, gdy mu dalam sto piecdziesiat dukatow, i polecil sludze podac mi kielich wina, o ktory go prosilam. Szczesliwie sie zlozylo, ze psy zaczely sie gryzc i awanturowac na podworzu i gdy wyszedl, by je poskromic, domieszalam do wina mikstury stosownie do twoich wskazowek. Na moja prosbe napil sie z tego samego pucharu co ja, choc zrobil to bardzo niechetnie. I ledwie przelknal ostatnia krople, oboje poczulismy sie senni i zmeczeni. Kochanek moj zaczal ziewac, otworzyl okno, zeby wpuscic swiezego powietrza, i wyznal, ze pali go cale cialo. Probowalam zyskac na czasie, zeby napoj zaczal dzialac, i opowiedzialam mu, ze maz moj wrocil, przywozac dziewiec tysiecy dukatow w zlocie. Jeszcze nie zdazylam wypowiedziec tych slow, gdy nagle chwycil mnie namietnie w ramiona i wyznal, ze cialo jego pali tak okropny ogien, iz musi rozebrac sie do naga i zanurzyc w sadzawce dla ochlody. I ja nie bylam w duzo lepszym stanie, choc kobieca wstydliwosc zmusza mnie do zamilczenia o tym, co sie ze mna dzialo. I zapewniam cie, ze zanurzyl sie w sadzawce tyle razy, iz zupelnie stracilam rachube i bylam prawie bez zmyslow. Nie dal mi spokoju przez caluska noc, tak ze nie sadze, aby jakas inna kobieta miala kiedys bardziej plomiennego i czulego kochanka. Gdy sie z nim zegnalam, zapewnial mnie jeszcze o swojej milosci i zmusil, bym powiedziala, ze i ja go kocham. Ale teraz musze zastanowic sie powaznie nad tym wszystkim i namyslic, totez zostaw mnie w spokoju, Mikaelu. Czy nie widzisz, ze jestem zmeczona i ze boli mnie glowa?

Osmielilem sie przypomniec jej, co mi jest winna, a ona odparla z gotowoscia:

-To jasne, ze dostaniesz, co ci sie nalezy, Mikaelu, ale doprawdy wybierasz niezbyt odpowiednia chwile, by tego zadac. Boli mnie cale cialo i uczciwie mowiac, nie moge w tej chwili nawet myslec o dotknieciu mezczyzny bez silnej niecheci. Oszczedz mnie, blagam na wszystkie swietosci, a z pewnoscia wynagrodze cie za twoje trudy i umartwienia... Czyz nie lepiej zyc nadzieja i marzeniami o tym, co cie czeka, niz jak rozrzutnik natychmiast roztrwonic naleznosci?

Odepchnela mnie obu rekami od siebie i musialem na tym poprzestac.

Nastepnego dnia mistrz Hieronim wyruszyl w od dawna planowana podroz do swietego miasta Chartres. Mial zamiar zabrac z soba pania Genowefe, zeby pomodlila sie do cudownego obrazu Madonny, gdyz byli bezdzietni. Ale ona wciaz jeszcze skarzyla sie na zmeczenie i wyczerpanie i blagala meza, zeby oszczedzil jej trudow podrozy.

Ziemskie pozadania moga tak zaslepic czlowieka, ze z calej cudownej katedry w Chartres zapamietalem tylko to, iz z jej dwoch poteznych wiez kazda byla inna, co stanowilo widok znamienny i wzbudzajacy respekt. Trzeciego dnia wieczorem wrocilismy, glodni i spragnieni, do Paryza. Przed domem handlarza relikwii czekal na nas Antti i z zasmucona mina powiedzial:

-Mistrzu Hieronimie, moj zacny panie, wielkie nieszczescie spadlo na wasz dom i zlym jestem pewnie sluga, bo nie umialem lepiej dopilnowac waszej wlasnosci. Najkosztowniejsza aksamitna suknia pani Genowefy zginela pod wasza nieobecnosc.

Z wyrazu twarzy Anttiego handlarz relikwii zrozumial, ze musialo stac sie cos jeszcze gorszego. Chcial wejsc do domu, ale Antti przytrzymal go i rzekl:

-To jeszcze nie wszystko. Pani Genowefa tez znikla wraz z suknia. W ten sposob Antti przygotowal oglednie swego pana i opowiedzial, ze zona jego zabrala z soba wszystkie suknie i klejnoty.; a takze cale srebro stolowe.

-Wlasnorecznie wynioslem jej z piwnicy skrzynie ze zlotem do powozu, ktory ja stad zabral - ciagnal spokojnie. - I zapewniam was, panie, skrzynia byla tak ciezka, ze dwoch zwyklych chlopow nie ruszyloby jej z miejsca, ale nasza dobra pani ufala w moje sily, ja zas chcialem jej usluzyc jak najlepiej, jak samiscie mi nakazali, panie.

Mistrz Hieronim zaniemowil ze zgrozy i zaskoczenia i nie mogl wykrztusic slowa, a Antti dodal:

-Drzwi od piwnicy byly zamkniete, boscie, panie, zapomnieli dac klucze zonie, ale ja pozyczylem mlot od kowala i po wielkich wysilkach udalo mi sie rozbic zamek i zawiasy, poniewaz nakazaliscie mi, panie, sluchac waszej zony jak was samego.

Dopiero teraz zrozumialem straszliwe nieszczescie w calej rozciaglosci, oczy wypelnily mi sie lzami i wykrzyknalem,:

-Drogi mistrzu Hieronimie, wasza falszywa i wiarolomna zona zdradzila nas i zawiodla nasze zaufanie. Niech dobry Bog porazi ja piorunem z nieba i zniszczy jej zdradziecka glowe i niech jej falszywe cialo rozszarpia psy!

Takze mistrz Hieronim ronil gorzkie lzy, ale odparl:

-Nie mow tak, nie mow! Spotkala mnie sluszna kara boska z powodu mojej wlasnej slepoty i latwowiernosci.

Rwal sobie wlosy z brody, rzucil czapke o ziemie, chwycil laske i zaczal okladac nia Anttiego, ktory pokornie przyjmowal zasluzona chloste. Ale gdy handlarz relikwii" zmeczyl sie biciem, wypuscil kij z reki i zupelnie zmiazdzony rzekl:

-Kije i lzy malo tu pomoga, wina nie twoja, bos jeszcze tylko naiwny mlody chlopak i ja sam w mojej glupocie kazalem ci sluchac zony.

Powloczac nogami wszedl do domu i zal mi bylo patrzec na jego zgarbiony grzbiet. Lecz jeszcze bardziej zal mi bylp samego siebie, bo pani Genowefa zdradliwie zlamala obietnice i wiedzialem, ze nigdy jej juz nie zobacze. Totez wylalem gniew na Anttiego, pytajac, czy byl glupi, czy szalony postepujac tak, jak postapil. A on odpowiedzial mi spokojnie

-Pani Genowefa jest kobieta piekna i kaprysna i trudno prostemu sludze opierac sie jej woli. Wiesz o tym najlepiej sam, bo wlasnie powolujac sie na ciebie zdolala przelamac moje ostatnie watpliwosci. Opowiedziala mi mianowicie, ze to ty stoisz za tym calym planem, poniewaz serce twoje plonie miloscia do niej i zyczysz jej wszystkiego najlepszego. Mowila, ze tobie ma do zawdzieczenia swoje szczescie, i gotowa jest splacic dlug, kiedykolwiek tego od niej zazadasz. A gdy wciaz jeszcze wahalem sie ja posluchac, dala mi malenka zaliczke na twoj rachunek. I chetnie przyznaje, ze pod tym wzgledem jest to kobieta szczodra i chetna, ktora placi dlugi z procentem.

-Antti! - wykrzyknalem nie wierzac wlasnym uszom. - Czy istotnie osmieliles sie podniesc oczy na pania Genowefe i zblizyc do niej z zadza w sercu?

-Mikaelu! - odparl Antti powaznie. - Nigdy by mi to nie przyszlo do glowy, gdybym nie zauwazyl, ze zrobiles juz dobry poczatek. Uwazalem, ze postepuje dobrze sciagajac czesc twoich naleznosci, zeby przynajmniej poszly w dobre rece i nie zmarnowaly sie zupelnie.

Widzac, ze w bezgranicznej glupocie bezczelnie uwaza, iz dzialal jak najlepiej w moim wlasnym interesie, i wyobraziwszy go sobie w ramionach pani Genowefy, wpadlem w taka wscieklosc, ze zaczalem okladac Anttiego piesciami i lzyc najrozmaitszymi slowy. A on pozwolil mi sie wyladowac, kiedy zas troche sie opamietalem, wyciagnal ze mnie tajemnice milosnego eliksiru pani Pirjo i jego skutkow. Spojrzal na mnie wtedy lagodnie i zapytal:

-Dlaczego nie dales jej po kryjomu lubczyka, skoro serce twoje rzeczywiscie tak sie do niej przywiazalo? Moze by cie wtedy polubila i moze bys ja zdobyl, a w dodatku i te dziewiec tysiecy dukatow, gdybys byl rownie chytry jak jej znakomity kochanek?

Wtedy opadly mi luski z oczu i nie moglem zrozumiec, jak moglem byc tak naiwny i glupi. Ale nie chcialem przyznac tego przed Anttim i rzeklem:

-Oparlem sie pokusie, zeby uratowac moja niesmiertelna dusze.-Gdybym posluzyl sie czarami dla zdobycia jej przychylnosci popadlbym w sidla szatana.

-Kwasne winogrona - rzekl Antti. - Jesli chodzi o mnie, chetnie bym widzial wiele podobnych sidel na mej drodze, choc przyznaje, ze moze byc trudno uwolnic sie z nich, gdy sie czlowiek w nie zaplacze na dobre.

Nikt z nas nie osmielal sie isc do mistrza Hieronima. Zostawilismy go samego z jego troska i slyszelismy, jak plakal, wzdychal i modlil sie w swojej alkowie. W dwa dni pozniej zawolal nas do siebie i powiedzial:

-Mam nadzieje, ze obaj bedziecie milczec o tym, co sie stalo. Zamierzam odprawic cala moja sluzbe, poniewaz otrzymalem list i wiem juz, co zaszlo. Jestem stary i bledem bylo, ze spodziewalem sie milosci i przyjazni od kobiety zbyt mlodej. Pragne teraz zapomniec o tym wszystkim, rozumiecie wiec, ze nie chce widziec was nigdy wiecej, bo sam wasz widok przypominalby mi wciaz o zonie. Nie sadzcie, ze odprawiam was w gniewie czy w niecheci. Przeciwnie - przebaczam wam z calego serca i daje po piec sztuk zlota na glowe, zebyscie milczeli tym, co sie stalo w moim domu.

Oczy mial czerwone od lez i wyliczywszy nam pieniadze do rak, pogladzil brode trzesacymi sie palcami i kazal nam odejsc. W nieszczesciu i zalobie okazal sie szlachetniejszy i madrzejszy niz w dniach zwodniczego szczescia, tak ze wymknalem sie z jego domu jak zawstydzony pies, gleboko swiadom mojej winy. Ale znalazlem pocieche w mysli, ze podobne nieszczescie byloby spadlo na niego predzej czy pozniej bez mego wspoludzialu i ze troska wyszla na dobre jego duszy, poniewaz uczynila go pokornym i madrym.

Milczac wedrowalismy brzegiem zielonej rzeki, az zatrzymalismy sie na przyczolku mostu, zeby popatrzec na biala i lsniaca fasade Notre Dame. Po chwili Antti odezwal sie:

-Bracie Mikaelu, wez te pieniadze. Pala mnie tak dziwnie w dlonie i nie sadze, zeby wyszly mi na dobre.

Zdumialem sie jego slowami, ale spiesznie wzialem od niego pieniadze, zeby sie nie rozmyslil, podziekowalem mu goraco i obiecalem zaprosic go na smaczny posilek "Pod Glowa Aniola", zebysmy sie razem zastanowili, co dalej poczac.

Ale nie musielismy dlugo medytowac nad nasza przyszloscia, bo los to zrobil za nas. Gdy skrecilismy w ulice de la Harpe, spotkalismy tam pana Didryka, ktory szedl nam naprzeciw slizgajac sie na kupach odpadkow. Byl zgrabnie odziany w dunskie barwy, mial miecz u boku i kapelusz z piorem. Pozdrowil nas tak, jakbysmy sie nigdy nie rozstawali, i powiedzial:

-Jakaz to smierdzaca dziura to twoje mieszkanie! I gdzie ty wlasciwie sie podziewasz calymi dniami? Bylem juz u ciebie dwukrotnie - na prozno. Mow szybko, gdzie mozemy wypic pare dzbanow wina, bo mam do ciebie interes.

-Pan Didryk! - wykrzyknalem przerazony i zrobilem znak krzyza. - Jakiz diabel przyniosl pana tutaj?

-Diabel czy krol Danii, na jedno wychodzi - odparl. - Dostalem twoj adres w nacji alemanskiej, a wiatr i pogoda przywialy mnie do Rouen na statku pelnym Francuzow, ktorey gnija od odmrozen i ran. Mam tu na ich miejsce zwerbowac nowych, bo krol trzyma na zoldzie choragiew Francuzow. Co sie zas tyczy ciebie, musisz sie spieszyc, jesli chcesz odebrac nagrode za cnote i miec jakas korzysc z odmiany fortuny, poniewaz krnabrny pan Sten padl i jest tylko kwestia czasu, kiedy szlachetny krol dostanie cala Szwecje w swoje wladanie.

Te dziwne nowiny wprawily mnie w takie uniesienie, ze go zabralem pod "Glowe Aniola" i zaprosilem wraz z Anttim na uczte. Naturalnie zrozumialem od razu, ze nie szukalby mnie, gdyby nie weszyl w tym korzysci dla siebie. Ale laczyly nas wspolne interesy i im wiecej opowiadal, tym badziej nabieralem przekonania, ze godzina szczescia wreszcie wybila i ze dostane dobrze zasluzona nagrode za prace dla krola Chrystiana i Unii, jesli tylko zdaze na czas, gdy beda dzielic lupy.

-Oddzialy krolewskie pra naprzod niepowstrzymanie - mowil pan Didryk. - Opor przeciwnika topnieje predzej od sniegu i zamki poddaja sie bez jednego wystrzalu. Papiez popiera krola, cesarz jest jego szwagrem, a Fugger dal mu pieniadze w zamian za szwedzkie kopalnie miedzi. Dzieki temu krol mogl zwerbowac najemnikow z Szkocji, ci zas sa tak dzicy, ze zaczeli sie z soba bic juz w Kopenhadze i zakluli jednego ze swoich, ktory chcial sie ratowac, chowajac sie pod krolewskim koniem na placu w Amager, co widzialem na wlasne oczy. Gdy opuszczalem Szwecje, mowiono juz o zawieszeniu broni, totez najmadrzej bedzie natychmiast rzucic ksiazki w kat i poplynac ze mna do Kopenhagi, a stamtad do Szwecji.

Taki byl niecierpliwy, ze w najwiekszym pospiechu zakupil proch i sol oraz pare kartaunow, placac za nie krolewskimi kwitami kredytowymi, i z poczatkiem maja poplynelismy do wesolej Kopenhagi. Po wietrznej i burzliwej podrozy dowiedzielismy sie tam, ze krol Chrystian zaledwie pare dni przedtem odplynal, aby kierowac oblezeniem Sztokholmu i spotkac sie ze szwedzkimi Stanami, zwolanymi na poczatek czerwca. Odnowilismy zapasy zywnosci, uzupelnilismy ladunek i poplynelismy w dalsza droge wzdluz brzegow Szwecji.

W ciagu calej podrozy, z wyjatkiem dni, kiedy cierpial na morska chorobe, pan Didryk wychwalal nieustanie krola Chrystiana i prze powiadal nam zlote czasy. Jesli poprzednio mialem jeszcze jakies watpliwosci co do Unii, ostatnie z nich rozwialy sie pod wplywem coraz to nowych wiadomosci o krolewskich zwyciestwach. I gdy w polowie maja zarzucilismy kotwice pod Sztokholmem, bylem zupelnie przekonany, ze nadeszly czasy wielkosci zjednoczonej Polnocy.

W takim to nastroju witalem wiosenna zielen bialopiennych brzoz i ogladalem po raz pierwszy wieze Sztokholmu wznoszace sie nad Strbmmen. Z wiosna przyplynelismy na polnoc i mialem w sercu wiosne, gdy patrzylem na las masztow krolewskiej floty wojennej i niezliczone biale namioty w obozie oblegajacych. Ale zeby opowiedziec o oblezeniu Sztokholmu przez krola Chrystiana musze napisac nowa ksiege.





CZESC CZWARTA





ZNIWA





1





Oboz wojskowy w blaskach wiosennego slonca stanowi moze z oddalenia piekny widsk dla mlodego czlowieka, ale gdy sie zyje jego zyciem codziennym, az nazbyt szybko dochodzi sie do wniosku, ze nie ma gorszego skupiska wszelkiej nedzy, rozpusty, gwaltu i rozprzezenia. Przenikliwy smrod kalu i moczu, szczek broni, glosne przeklenstwa, zgielk i wrzaski pijanych zolnierzy mozna bylo slyszec i poczuc juz na kilkaset krokow. Jestem pewny, ze w ciagu trzech miesiecy oblezenia krolewscy zolnierze zadali sobie nawzajem wiecej szkody i cielesnych obrazen niz kule z murow miasta i wysilki zalogi, aby zniszczyc rowy obleznicze i stanowiska artylerii.Pan Didryk byl przekonany, ze miasto wnet skapituluje, gdy Stany usluchaja krolewskiego wezwania, i tegoz zdania byli takze najemni zolnierze, ktorzy uwazali, ze kampania jest juz zakonczona. Totez nie mieli ochoty wdawac sie w powazniejsze ataki na miasto i czesto wystarczylo pare strzalow armatnich dziennie na znak, ze wojna trwa.

Calkowicie zalezny od pana Didryka, deptalem mu wciaz po pietach, az rozgniewany przezwal mnie "gzem", zwlaszcza ze niezbyt mu sie powiodlo w jego planach, gdyz z powodu innych wazniejszych spraw krol nie mial czasu, aby go przyjac. Wchodzilem wiec wszystkim w droge i moje pieniadze topnialy w oczach, bo musialem placic za zywnosc i legowisko na slomie wedlug ustalonej w wojennych artykulach wysokiej taksy obozowej. Jakos trzeba bylo jednak przezyc ten okres i doczekac chwili, kiedy mnie beda potrzebowac.

Anttiemu nie brakowalo niczego, bo byl wprawnym rzemieslnikiem i zaraz zaciagnal sie do niemieckiego puszkarza, ryzykujac zycie w gradzie kul pod murami miasta. Powaznie myslalem nad tym, czy nie pojsc w jego slady, ale gdy pewnego dnia odprowadzalem go do stanowisk artylerii, kula dzialowa z hukiem uderzyla tuz kolo mnie, tak ze obsypalo mnie ziemia. Byla to pozyteczna nauczka i natychmiast zrozumialem, ze nie jestem stworzony na zolnierza i ze najlepiej bedzie zarabiac na chleb w inny spossb. Zostawilem wiec Anttiego, zeby dalej zajmowal sie ostrzeliwaniem murow, a sam szybko wrocilem do poludniowej czesci obozu, gdzie stalem na kwaterze u dunskiego markietana.

W drodze powrotnej spotkalem niemieckiego knechta, ktory z wyrazem najwyzszego zdumienia szedl zataczajac sie, z oderwanym uchem w jednej rece, podczas gdy druga usilowal zatamowac uplyw krwi w miejscu, gdzie to ucho przedtem wyrastalo. Byl tak pijany, ze ledwie sie trzymal na nogach, a kaftan jego az lepil sie od zakrzeplej krwi. Z powodu mego plaszcza wzial mnie za obozowego felczera i zawolal przez czkawke:

-Na wszystkie swietosci, szlachetny panie doktorze, przyszyj mi ucho, zeby ze mnie nie drwili, gdy wroce do swojej wioski.

Wyrazilem ubolewanie, ze nie jestem lekarzem, i przyrzeklem pomodlic sie za niego do swietego Piotra, ktory sam kiedys w gniewie zadal blizniemu podobne obrazenie i z pewnoscia ulituje sie nad jego smutnym wypadkiem. Niemiec zawahal sie i powiedzial:

-Niech mnie Bog broni, zebym powatpiewal, ze swiety Piotr moze mi dac nowe ucho, gdyby zechcial, ale takie cuda sie nie zdarzyly mimo najgoretszych modlow, wiec chyba lepiej bedzie zaufac lekarzowi.

Zolnierz byl rzeczywiscie tak pijany, ze trudno mu bylo chodzic, i z czystego milosierdzia zaprowadzilem go do stodoly, ktora pelnila funkcje lazaretu. Idac sciskal w garsci odciete ucho, zeby go nie zgubic.

Na progu stodoly siedzial mlody mezczyzna w wieku okolo trzydziestu pieciu lat, kreslac koncem miecza kabalistyczne figury na kawalku deski. Na nasz widok okrutnie zaklal i wpatrzyl sie w nas dziwnie ostrymi i jasnymi oczyma. Byl to maz niewielkiego wzrostu, ale zylasty, z ciezkimi workami pod oczyma. Mimo ze stosunkowo mlody, zaczynal juz lysiec, co swiadczylo, ze jest to czlowiek uczony.

-Szlachetny i uczony panie doktorze - odezwal sie Niemiec, wyciagajac pokornie ucho w brudnej garsci. - Badz taki dobry i przyszyj mi ucho na miejsce. Ulecz mnie, bo dotknelo mnie nieszczescie, ktore naprawic moze tylko diabelska zrecznosc.

-Wszelka wiedza doskonala pochodzi od Boga, a niedoskonala od diabla - odparl lekarz. - Rzuc to ucho do wiadra, pijany wieprzu. Opatrze ci rane, ale w zaden inny sposob nie moge ci pomoc, bo bylbym oszustem, gdybym za drogie pieniadze przyszywal uszy i obiecywal, ze dokonam cudu. We Wloszech widzialem raz sam wedrownego chirurga, ktory popisywal sie ta sztuka na jarmarku i wszyscy go wychwalali pod niebiosy, ale ucho wcale nie chcialo zrosc sie z cialem i w kilka dni pozniej zgnilo.

Niemiec zaczal zalosnie biadac, lecz doktor wyrwal mu ucho z dloni i wrzucil je do wiadra. Potem kazal mi przytrzymac Niemca za glowe, obmyl rane, nalozyl na nia masc lecznicza i obandazowal go zgrabnie i szybko czystymi szmatkami lnianymi. A sciagnawszy z Niemca naleznosc, kazal mu przyjsc za kilka dni na nowy opatrunek. Jego slowa i zachowanie cechowala niezwykla sila i energia, tak ze trudno mi bylo odejsc i stalem patrzac w jego jasne, przenikliwe oczy.

-Co cie dreczy? - zapytal mnie w koncu doktor.

-Uczony mistrzu - powiedzialem - jestem biednym studentem i czekam na rozkazy krola, ale czekajac, cierpie biede. Mistrzu, przyjm mnie na ucznia i naucz swojej sztuki, bo znam ziola lecznicze od dziecinstwa i mysle, ze moge ci sie na cos przydac.

Zasmial sie szyderczo i odrzekl:

-Jaki moge miec pozytek z takiego kurczaka jak ty? Czy nie wiesz, ze jestem wielkim doktorem Teofrastem Bombastem Paracelsem z Hehenheim? Studiowalem na wielu uniwersytetach we Wloszech i Francji, ale niczego nie mogli mnie tam nauczyc. Dlatego pozniej w poscigu za prawdziwa wiedza wedrowalem do Hiszpanii, Granady, Lizbony, Anglii, Holandii i wielu innych krajow, ktorych nie trzeba tu wyliczac. Zbyt dobrze juz wiem, ze wiedza uczonych uniwersytetow tylko dlawi, okalecza, zabija i truje pacjentow. Z tego powodu wybralem inna droge. Moja wiedza jest wiedza samej przyrody, moimi podrecznikami wielka ksiega natury. Dlatego boja sie mnie ludzie i twierdza, ze jestem adeptem czarnej magii, diablem i czarnoksieznikiem.

Po tych mocnych slowach odczulem lek i podziw dla niego. Tak byl pelny silnej wiary w siebie i zaufania do wlasnej wiedzy, ze porwal mnie, jak wiatr porywa zeschly lisc. On zas pograzyl sie w milczeniu, a po chwili namyslu dodal:

-Po zastanowieniu sie widze, ze rzeczywiscie potrzebuje ucznia, ktory by mowil jezykiem tego kraju i mogl mi pomoc porozumiec sie z cyrulikami, kapielowymi, poloznymi, Cyganami i oprawcami, bo dobre umiejetnosci mozna znalezc takze w ciemnych zakamarkach i pod niska strzecha i kazdy kraj ma swoje choroby, jak swoje na nie leki.

Zaprosil mnie do stodoly, otworzyl lekarska skrzynke, pokazal rozmaite ziola, z ktorych kilka znalem, innych natomiast nie, i wypytywal mnie o ich wlasciwosci lecznicze, po czym porownal moje odpowiedzi ze swymi zapiskami.

Tak to zostalem na krotko uczniem mistrza Paracelsa i poznalem jego obyczaje, ktore nie zawsze wydawaly mi sie nienaganne, bo czesto szukal on dziwnego towarzystwa i upijal sie tak, ze w pelnym ubraniu kladl sie do loza. Z latwoscia moglby przestawac z uczonymi i z wysoko urodzonymi, bo jego slawa uzdrowiciela rosla z kazdym dniem, ale on wolal ludzi nieuczonych i prostych i mowil, ze nic go nie obchodzi, co kto o nim mysli.

Byl nauczycielem i mistrzem meczacym, bo dreczony niepokojem, potrafil wstawac w srodku nocy, zeby zrywac ziola, gdy pozycje gwiazd temu sprzyjaly, lub tez aby rozmawiac z duchami nad brzegiem swiezo wykopanego grobu. W lecie zdumiewal sie ogromnie nad bialymi nocami, kiedy pnie brzoz lsnily srebrnobiale w szarym mroku, a ptaszki spiewaly cala dobe. I nie lekal sie pelzajacych bialych robakow ani odoru trupow, lecz cale noce przesiadywal nad grobami i zaklinal dusze zmarlych, az mi chodzily ciarki po grzbiecie. I pouczal mnie tak: - Czlowiek ma cialo ziemskie i cialo astralne, ktore rozkladaja sie rownoczesnie. Ale podczas gdy cialo ziemskie staje sie prochem, cialo astralne przyciagane jest znowu do gwiazd. Dlatego czlowiek o dostatecznie bystrych oczach moze widziec duchy zmarlych unoszace sie nad grobami we wszelkich stadiach rozkladu, a najlatwiej jest to zobaczyc w miejscach, gdzie pochowano ludzi, ktorzy padli na wojnie albo zgineli nagla smiercia. Swiatlo dzienne przycmiewa astralne kontury, ale noca oko moze je rozroznic, a jasne polnocne noce szczegolnie nadaja sie do ogladania duchow.

Wierzylem w to, co mowil, bo gdy dostatecznie dlugo wpatrywalem sie w szarosc nocy nad jakims grobem, moglem we mgle dostrzec niewyrazne kontury ludzkich postaci. Ale jaka byla z tego korzysc, nie rozumialem i czesto bylem zly, ze stracilem nocny sen.





2





Tymczasem zebraly sie Stany szwedzkie i ratyfikowaly traktat pokojowy, w ktorym uznawano krola Chrystiana jako krola Szwecji i uzyskiwano jego laske dla tych, co sie poddali. Wszystko byloby dobrze, gdyby nie to, ze,Stany nie byly w pelnym skladzie, a Finlandia nie stawila sie w ogole, mimo krolewskiego wezwania. Zamek i miasto w Sztokholmie opieraly sie nadal, a wdowa po panu Stenie nie chciala podporzadkowac sie uchwale Stanow. Sztokholm byl dobrze zaopatrzony w bron i zywnosc, a najemnicy krola Chrystiana nie mieli najmniejszej ochoty isc do szturmu na mury, ktore zaczynaly pluc ogniem i olowiem, gdy sie do nich zanadto zblizano.Chetnie natomiast w cieple letnie pogody leniuchowali w obozie i brali za to zold, kazdy zas dzien oblezenia kosztowal krola i Dania nieslychane sumy i niebawem krol Chrystian zmuszony byl wrocic do domu po nowe zapasy, a takze pozyczyc pieniadze na zold dla wojska. Doktor Paracelsus przygotowywal sie ze swej strony do odwiedzenia szwedzkich kopaln, gdzie chcial studiowac choroby gornikow, i prawdopodobnie bylbym mu towarzyszyl w tej podrozy, gdyby pan Didryk wreszcie sie nie pojawil, zeby mnie zaprowadzic do doktora Hemminga Gadha. Klal ponuro i mowil:

-To hanba, ze opor jednej kobiety moze tak opoznic szczesliwe rozwiazanie. Panowie i mieszczanstwo Sztokholmu to doprawdy dzieci, skoro tancza, jak im zagra pani Krystyna, zamiast sluchac krola Chrystiana.

Odparlem:

-Krol obiecal laske i przebaczenie wszystkim, ktorzy mu sie podporzadkuja, lecz przeraza mnie, gdy slysze, jak dunscy kapitanowie mowia, ze jeszcze nie dosc bogatych wdow w Szwecji, ze szwedzki chlop musi sie nauczyc sztuki uprawiania pola jedna reka i jedna noga. Ale to z pewnoscia tylko kiepski zart, bo krol Chrystian rozdzielil sol miedzy lud i obiecal dac odszkodowanie wszystkim, ktorzy ucierpieli od wojny.

Pan Didryk rzekl na to:

-Unia istnieje od stu lat i przez caly ten czas wciaz byly powstania i rozlew krwi, dlatego tylko, ze chciwi szwedzcy panowie nie chcieli sie pogodzic z wladza krolewska i przy pierwszej okazji lamali przysiegi i swiete obietnice. Wojna kosztowala juz tyle, ze Dania stala sie ubogim krajem. My, dunscy mezowie, ktorzysmy ofiarowali zycie, krew i mienie krolowi, mamy prawo do pelnego odszkodowania za poniesione straty i chcemy miec pewnosc, ze Szwecja nie wylamie sie z wspolnoty krolestwa pod przewodnictwem swoich wichrzyciel-skich panow, gdy tylko wojska zostana rozpuszczone. To jasne jak slonce i dlatego musimy sie z nimi rozprawic, gdy tylko zloza bron i gdy wszystkie zamki i miasta znajda sie w reku krolewskim. Ale nie mow tego doktorowi Hemmingowi, bo to czlowiek stary i ma juz kiepsko w glowie.

Slowa jego przygnebily mnie jeszcze bardziej. Doktor Hemming okazal sie istotnie starym czlowiekiem z trzesaca sie siwa glowa. Odlozyl juz ostrogi i kapelusz z piorem, ktore nosil w sile swoich dni, i przywdzial z powrotem stroj kaplanski.

Przyjal mnie uprzejmie i powiedzial:

-Pan Didryk polecil mi ciebie i mowil, ze jestes czlowiekiem spokojnym, ktory duzo wycierpial w swoim kraju za obrone sprawy Unii. Ale teraz musimy zapomniec, co bylo, i tylko myslec o dobru naszej wspolnej ojczyzny. Przez cale zycie walczylem przeciw Unii, az wreszcie otworzyly mi sie oczy i rozumiem dzis, ze prozno opierac sie temu, co nieuniknione, bo krol Chrystian ma niezwyciezona armie i sam sie przekonalem o jego dobrej wierze i zacnych celach.

-Doskonale to rozumiem - odparlem. - Pan Didryk gruntownie mi to -wszystko wytlumaczyl i wiem, ze krol Chrystian jest dobrym i szlachetnym wladca, ktory przyobiecal narodowi sol i sledzia, a panom laske i przebaczenie. Ale w czym ja moglbym sie tu przydac?

Pan Hemming odpowiedzial:

-Napisalem dlugi list do biskupa Arvida, apelujac do niego, zeby sie poddal, poki jeszcze pora. Ty zaniesiesz to moje poslanie, a poniewaz wzrosles w Abo, musisz przemowic do rady miejskiej i do ludu i wykazac im, ze opor jest niepotrzebny i szkodliwy.

-Wielebny ojcze! - zawolalem szybko. - Nie mam obrotnego jezyka, a ponadto jestem zbyt mlody i niedoswiadczony, zeby spelnic tak wazna misje. A zacny biskup Arvid obiecal mi kolnierz z smolowanych konopi zamiast ksiezowskiego, jesli kiedykolwiek powroce do Abo.

-Skromnosc zdobi mlodzienca - odpowiedzial doktor Hemming - ale czlowiek, ktory chce cos zdobyc, nie moze byc nadto skromny. Swiadectwo pana Didryka w pelni mnie zadowala, a pismo, ktore ci dam, posluzy ci za list zelazny u biskupa Arvida. Pan Didryk opowiadal mi o tobie i twoich umiejetnosciach i jesli wypelnisz zadanie ku memu zadowoleniu, obiecuje ci laske krolewska i wstawie sie tez za toba u papieskiego legata, zebys dostal dyspense za twoje nieprawe urodzenie. Jedno pociagniecie jego piora i odcisk pieczeci na miekkim wosku wystarcza, zebys zostal wyswiecony na ksiedza, i mysle, ze biskup Arvid nagrodzi cie jakas tlusta prebenda w Finlandii.

-Ojcze Hemmingu! - powiedzialem - bede wam dozgonnie wdzieczny, jesli w waszej dobroci uznacie mnie za godnego swiecen kaplanskich i wstawicie sie za mna u legata. Ale nie rozumiem, co ta koscielna sprawa ma wspolnego z podroza do Abo, gdzie mnie beda lzyc jak lotra i zdrajce i gdzie nie moge spojrzec w oczy uczciwym ludziom i przyjaciolom z dziecinstwa.

Doktor Hemming poderwal sie gwaltownie i poczerwienial na twarzy.

-Czyz nie udowodnilem wlasna krwia i praca oraz postepkami calego zycia, ze jestem dobrym patriota? - wybuchnal. - Jesli moja siwa glowa moze dzwigac oskarzenia glupcow o zdrade, udzwigna je z pewnoscia i twoje mlode barki. Chcesz spelnic to zadanie czy mam wierzyc, ze tylko polowicznie popierasz sprawe Unii? Jesli tak, ani krol, ani Kosciol ciebie nie potrzebuja. Na wojnie i w polityce nie ma miejsca dla niezdecydowanych, Gra sie tam o pelne stawki.

Slowa jego dodaly mi odwagi i byly z pewnoscia najmadrzejsze z tych, ktore powiedzial. Wzialem od niego list i kilka sztuk zlota na droge. A podroz moja byla o wiele mniej niebezpieczna, niz sie obawialem, bo wysadzono mnie na umowionym miejscu na wybrzezu, gdzie dostalem konia, aby udac sie do Abo. Na kazdym postoju ludzie chciwie sluchali obietnic krola Chrystiana i mowili, ze lepszy chudy pokoj niz najtlustsza wojna i ze nikt nie chce wojny, procz panow, ktorzy boja sie stracic posiadlosci i przywileje.

Ale nie wpuszczono mnie do Abo przez brame miejska i straznicy kazali mi jechac do Kustb, ktore biskup Arvid przygotowywal wlasnie do obrony. Przybylem tam tegoz samego dnia wieczorem. Mimo zapadniecia ciemnosci prace fortyfikacyjne byly w pelnym toku i murowano, stukano mlotami i obrabiano drzewo przy swietle pochodni i kotlow ze smola. Biskup Arvid zamienil stroj kaplanski na blyszczacy pancerz i chodzac miedzy ludzmi, poganial ich do roboty. Pozdrowilem go z szacunkiem i powiedzialem bez wszelkich ogrodek, ze przybywam ze Sztokholmu z listem od doktora Hemminga. Wzial list z mojej reki, a rownoczesnie podniosl pochodnie i oswietlil mi twarz. Poznal mnie natychmiast i krzyknal glosno, wzywajac profosa i trabantow.

-Lapcie tego czlowieka! - krzyczal - i powiescie go na strach i przestroge dla wszystkich zdrajcow i oszustow, bo to wiarolomny bekart Mikael z miasta Abo.

Sadzilem, ze nadeszla moja ostatnia chwila, ale rzucilem sie przed nim na kolana i zawolalem blagalnie:

-Ojcze Arvidzie, zechciejcie przeczytac oredzie doktora Hemminga, bo to list zelazny dla mnie. Jestem jego wyslancem i krol Chrystian pomsci surowo moja smierc. Jesli zas okazecie mi laske i zyczliwosc, moge bardzo sie przydac i wam, i calemu krajowi.

Biskup Arvid nie dal sie ublagac i kazal mi odebrac konia i miecz i zamknac w lochu. Na sznurze spuszczono mnie na zgnila slome, miedzy szczury, zaby i nieczystosci. I mialem tam pod dostatkiem czasu na rozmyslania o mocy krola Chrystiana l madrosci doktora Hemminga. Nad ranem nie dalbym zlamanego szelaga za zadne z nich. Ale troche pozniej w ciagu dnia otworzyla sie pokrywa w powale, trabanci spuscili sznur i wyciagneli mnie na rozmowe z biskupem Aryidem. Bylem jednak tak umazany i zabrudzony gnojem i kalem, ze zacny biskup tylko pociagnal nosem i kazal mnie szybko zaprowadzic do lazni i dac mi jakies inne szaty, nim moje wlasne nie zostana wyczyszczone. W lazni poprawil mi sie humor, a gdy jeszcze dostalem talerz zupy i dzban mocnego piwa, poczulem sie znowu dziarsko i pomyslalem, ze nie mam nic do stracenia, a wszystko do zyskania.

Stanalem przed biskupem, przytrzymujac zbyt obszerne pludry, i zrobilem mu ostre wymowki za haniebne potraktowanie krolewskiego poslanca, grozac, ze doniose o wszystkim krolowi. A zacny biskup nie gniewal sie za moja smialosc. Siedzial z listem doktora Hemminga przed soba, a list byl zmiety jak szmata, on zas wygladzal go na nowo, przeczytal jeszcze raz i rzekl:

-Mikaelu, moj synu, ciezko mi na sercu i pelen jestem niepokoju z powodu tych wszystkich nieszczesc, ktore spadly na krolestwo. Przebacz mi zatem zle traktowanie, na jakie narazila cie moja popedliwosc, i uwazajmy, zes w ten sposob odpokutowal za popieranie krola. Jesli czlowiek taki jak doktor Hemming staje sie krolewskim poplecznikiem, wybaczalne jest, gdy taki sam blad robi slaby i chwiejny mlodzieniec. Opowiedz mi dokladnie i wyczerpujaco wszystko, co wiesz o krolewskim wojsku i flocie wojennej, o sprawach Szwecji i o obronie Sztokholmu.

Spelnilem jego zadanie, jak moglem najlepiej, zgodnie z instrukcjami doktora Hemminga, a biskup chodzil niespokojnie i ciezko wzdychal. W koncu powiedzial:

-Musze ci wierzyc, poniewaz to samo mowi doktor Hemming w swoim liscie, a nie podejrzewam go, aby klamal staremu przyjacielowi. Ale jak on moze ufac Dunczykom? Wiemy przeciez bardzo dobrze, ze za kazdym razem wypierali sie wlasnych slow, lamali przysiegi i swiete obietnice i gwalcili szwedzkie prawa i tradycje, gdy 'tylko dostali wladze w swoje rece. Widze juz, ze bronie przegranej sprawy, ale zawsze dzielilem los pani Krystyny i nie moge ustapic, dopoki ona sie opiera. W nagrode za moja lojalnosc musi wyjednac od krola ulaskawienie dla mnie i dla innych panow finskich. Dlatego pragne, abys natychmiast powrocil do Sztokholmu i za pozwoleniem doktora Hemminga przekazal list ode mnie pani Krystynie, poniewaz w zaden inny sposob nie moge sie z nia porozumiec. Flota dunska przechwytuje wszystkich moich goncow i wiesza ich szybciej, niz kot zdazy kichnac. Pragne takze, abys przemowil za mna i wykazal moja dobra wole doktorowi Hemmingowi, a za jego posrednictwem i krolowi Chrystianowi.

Ale musisz opowiedziec takze i o zbrojeniach, ktore widziales na wla sne oczy, i zapewnic ich, ze zamierzam drogo sprzedac skore, jesli krol odmowi mi swej laski.

Nastepnie biskup Arvid dal mi list zelazny i na moja wlasna prosbe poslal mnie do Abo, gdzie mialem czekac, az sformuluje swoja pisemna odpowiedz, bo chcial sie wpierw naradzic z innymi finskimi panami. Oddano mi takze konia, a gdy poskarzylem sie na szczuplosc podroznej kasy, biskup dal mi nowy kaftan w miejsce starego, ktory skurczyl sie w praniu, i dwa lubeckie guldeny. Z eskorta zolnierzy pojechalem do Abo jak jakis dostojnik i bardzo mi to pochlebialo, gdy ludzie stawali na ulicach, by mi sie przygladac.

Ale gdy przed moimi oczyma pojawila sie potezna wieza katedry i zobaczylem stada kawek krazace wokol niej z chrapliwym krakaniem, jak dusze nie mogace znalezc spokoju, przejela mnie zbawienna pokora i zapomnialem o proznosci. Zsiadlem z konia, oddalem wodze giermkowi i wszedlem do katedry, zeby sie pomodlic. Biskup Arvid nie usluchal bowiem interdyktu papieza i trzymal kosciol otwarty, kazac odprawiac msze, jak gdyby nic sie nie stalo.

Wszystkie wspomnienia dziecinstwa owladnely mna i przepelnily smutna melancholia i poczulem, ze znow jestem w domu, nie bogatszy, lecz biedniejszy niz opuscilem te strony. A gdy znowu wyszedlem na dwor, spostrzeglem nagle, jak ubogie, niskie i male jest miasto mojego dziecinstwa w porownaniu z wielkimi miastami na szerokim swiecie, i nie chcialem juz dumnie paradowac na koniu przez ulice, bo ciezkie koleje czekaly moze Abo skutkiem glupiej i upartej wiernosci wielu ludzi dla przegranej sprawy. Kazalem zolnierzom odprowadzic konie do stajni biskupa, a sam poszedlem pokornie pieszo do malej chatki pani Pirjo. Palace lzy zaslepily mi oczy, gdy zobaczylem pokryty darnia krzywy dach, stara grusze, obrosnieta mchem, i potknawszy sie na progu, uderzylem czolem w poczerniale odrzwia ciemnej sieni. Pani Pirjo krzatala sie w chacie. Zgarbila sie jeszcze mocniej, posiwiala, a broda jej wydawala sie jeszcze dluzsza i koscistsza niz dawniej.

-Dobra matko i dobrodziejko, pani Pirjo! - powiedzialem, duszac sie od lez. - To ja, Mikael, twoj przybrany syn, wracam do domu.

-Wytrzyj stopy, wysmarkaj sie i siadaj - odparla pani Pirjo bez wahania. - Czys juz cos jadl, czy tez mam ci ukroic kawalek kielbasy albo ugotowac kaszy? Jestes dosc chudy i szyjke masz cienka jak kurczak, a przeguby takze wydaja sie szczuple, ale wygladasz zdrowo i masz cala glowe na karku, wiec nie bede cie wiecej lajac.

Podeszla do mnie, dotknela moich policzkow i ramion dlonia twarda jak deska, a potem wybuchnela placzem i powiedziala:

-Nasz zacny biskup obiecal cie powiesic, a nasz drogi pan Sten zmarl w zimie marnie z ran na lodzie pod Sztokholmem. Jutowie pustosza Szwecje jak w dniu Sadu Ostatecznego i sol drozsza jest dzis niz trzydziesci lat temu. - Biedna pani Krystyna tak mlodo zostala wdowa, nigdy jeszcze nie widzialam takich ciezkich czasow, a wielu przepowiada koniec swiata i nowy potop. Jak chcesz, moge cie schowac w piwnicy i utuczyc jak prosiaczka i nikt cie nie zobaczy i nie bedzie ci mogl skrecic karku.

-Pani Pirjo - odparlem ze zraniona duma - nie jestem doprawdy prosiakiem, ktorego trzeba tuczyc, lecz bakalarzem dostojnego uniwersytetu w Paryzu i jednym z ulubiencow krola Chrystiana i doktora Hemminga. A poza tym przychodze tu prosto od zacnego biskupa, ktory podarowal mi nowy kaftan i dwie sztuki zlota pelnej wagi, tak ze zupelnie niepotrzebnie lejesz lzy z mego powodu.

-Mozesz sobie byc, czym chcesz, ale jestes chudy jak szczapa i wzdrygasz sie na kazdy szelest, totez byloby najlepiej, zebys podjadl i wyspal sie troche, dopoki nie zdaze ci uszyc kilku nowych koszul obrebionych najciensza koronka, abys wystepowal godnie, stosownie do twego uczonego stopnia.

Ale trudno mi bylo usiedziec spokojnie i plonalem z zapalu, by wypelnic polecenie doktora Hemminga. Wprzod jednak chcialem spotkac sie z ojcem Piotrem, ktory najlepiej orientowal sie w miejscowych stosunkach, bo inaczej ryzykowalem latwo tegie lanie, jesli przypadkiem zwroce sie do niewlasciwej osoby, i to pomimo listu zelaznego biskupa Arvida. Poslalem wiadomosc do klasztoru Swietego Olafa i ojciec Piotr nadbiegl wkrotce, spocony i zdyszany, zeby mnie zobaczyc. Pani Pirjo nie miala w domu ani kropli piwa, poszlismy wiec do szynku "Pod Trzema Koronami". Gospodyni zrobila sie jeszcze grubsza niz dawniej i posmutniala, bo jej drogi malzonek posliznal sie na stromych schodkach do piwnicy, spadl i skrecil kark. Rozplakala sie na moj widok, glaskala mnie po policzkach i podala nam najlepsze piwo z Lubeki. Gdy opowiadalem ojcu Piotrowi, jak sprawy stoja w obozie krolewskim i jak wyglada oblezenie Sztokholmu, zebralo sie wokol nas mnostwo ludzi, zeby sie przysluchiwac, wzdychac i biadac z leku przed przyszloscia l nie potrzebowalem sie troszczyc o zaplate, bo ludzie zapraszali mnie, zebym zwilzyl gardlo i opowiadal dalej. A niedlugo potem do gospody przyszedl pisarz rady i z szacunkiem oswiadczyl mi, ze burmistrz i rada chcieliby sie ze mna spotkac.

Zatrzymalem sie w Abo kilka dni w oczekiwaniu na list biskupa. Od obfitego picia i jedzenia krew krazyla mi zywiej w zylach i pochlebialo mi, ze mimo niejakiego szemrania mieszkancy Abo z szacunkiem i uwaznie sluchali moich slow oraz probowali spojrzec na sprawy z innego punktu widzenia. Ale tyle opowiadano im o okrucienstwie i wiarolomnosci Jutow, ze nienawisc i rozgoryczenie weszlo ludziom w krew. Totez wielkie wyniklo zamieszanie, gdy nagle musieli zaczac dobrze myslec o Jutach. W rozterce oddali sie nadziei, ze od krola Chrystiana spotka ich tylko to, co najlepsze, i postac jego otoczona zostala aureola, ktora rozjasniala ciemne strony Jutow i kazala zapomniec o grabiezy i pozogach, i mordach dokonywanych przez wojska krolewskie. Czegoz bowiem mozna sie bylo spodziewac od bezboznych najemnikow? W dniach owych wiele wznoszono toastow w Abo za zdrowie krola Chrystiana i za pokoj, tak ze chodzilem stale po miescie w oparach wina, co wcale nie wyszlo mi na zdrowie, bo z oparow tych zrodzilo sie w mojej glowie wiele dziwnych pomyslow.





3





Z koncem sierpnia znalazlem sie znowu w obozie krolewskim. Przekazalem doktorowi Hemmingowi list biskupa Arvida, a on podziekowal trzesac glowa i zapewnil mnie o swej przychylnosci. Zaniosl pismo wlasnorecznie pani Krystynie do zamku w Sztokholmie, nie zadajac nawet listu zelaznego ani zakladnikow za swoje zycie, bo per-t traktacje o poddanie miasta posunely sie juz bardzo. List biskupa Arvi-da i innych finskich panow zrobil niewatpliwie swoje i juz w kilka dni pozniej zostaly podpisane i przypieczetowane warunki kapitulacji, ktore zapewnialy pani Krystynie i sprzymierzonym z nia biskupom i panom szwedzkim pelne przebaczenie. Dzwony bily, odswietnie ubrani mieszczanie tloczyli sie na ulicach Sztokholmu, krol wjechal do swego zacnego miasta i budujacy byl widok radosnego nastroju, w jakim go witano. U bram miasta wreczono krolowi klucze Sztokholmu na aksamitnej poduszce niesionej przez czlonkow rady, najpiekniejsze panny w barwnych szatach sypaly kwiaty na jego drodze, traby i bebny graly. Ale w calej tej radosci mialem jakies dziwne uczucie, ze wyprowadzono mnie w pole. Doktor Hemming nie uznal mianowicie, zebym byl godny przylaczyc sie do jego swity, tak ze najzwyklejszy knecht i najemnik byl panem i zwyciezca w porownaniu ze mna, ktory musialem ogladac to wszystko tloczac sie w ludzkiej cizbie.Dopiero w kilka dni pozniej przypomniano sobie o mnie znowu, gdy krol posylal do Finlandii wiele okretow wojennych, zeby przejac finskie zamki, i wyznaczyl doktora Hemminga do prowadzenia negocjacji.

Gdy po mnie przyslano, zrozumialem zaraz, ze mnie potrzebuja, i wreszcie zazadalem wynagrodzenia i uznania za oddane uslugi. Doktor Hem-ming prosil mnie o wybaczenie, tlumaczac sie, ze jest roztargnionym starcem, ktory z sercem pelnym ustawicznych trosk mysli tylko o dobru naszej wspolnej ojczyzny. Zapomnial powiedziec o mnie legatowi papieskiemu, ale uczyni to niezwlocznie przy najblizszej sposobnosci. Po czym zapoznal mnie z butnym junkrem, ktory nadzorowal zaladunek koni. Stal on z piesciami opartymi o biodra i sapal przez splaszczony nos jak byk. Byl to Tomasz Wolf, rycerz, ktory mial zostac dowodca zamku w Abo i ktory na wstawiennictwo doktora Hemminga przyjal mnie jako pisarza, bo znalem jezyk finski. Tak to dostalem wyzywienie i odzienie oraz obietnice zaplaty trzech groszy srebrem miesiecznie. W czasie podrozy morzem poznalem lepiej junkra Tomasza i stwierdzilem, ze byl to czlowiek nieuczony, ktory ledwie umial napisac swoje imie. Byl jednak z pewnoscia zdolnym dowodca, bo przy najmniejszej okazji miotal okropne i poganskie przeklenstwa.

Poplynelismy wiec do Abo, a stosy straznicze zapowiadaly nasze przybycie od wyspy do wyspy czarnymi slupami dymu i gdy okrety zarzucily kotwice na rzece, z zamku Abo zaczely grzmiec armatnie saluty. Biskup Arvid otrzymal przebaczenie, a miasto laskawe krolewskie gwarancje. Zamek przekazano junkrowi Tomaszowi z wojskowymi honorami i przy dzwieku bebnow i piszczalek, a junkier Tomasz natychmiast obsadzil go swoimi ludzmi i dokladnie sprawdzil wszystkie zapiski inwentarzowe. Potem zapytal mnie, gdzie mozna by bylo dostac sprawnego kata, a ja polecilem mu goraco mistrza Wawrzynca. Kazal go zaraz sprowadzic do siebie i na probe powiesic dwoch najemnikow,. ktorzy awanturowali sie "Pod Trzema Koronami", tlukli mieczami porzadnych mieszczan i zgwalcili jakas dziewczyne w stajni gospody. Postepek ten wzbudzil wielkie zadowolenie wsrod mieszkancow miasta, ktorzy wielce chwalili surowosc i sprawiedliwosc junkra Tomasza.

Doktor Hemming zalil sie bardzo, ze bedac starym czlowiekiem musi - jako posel krolewski - znosic liczne niewygody podrozy, gdy chlody jesienne juz sciely ziemie, ale nie mozna bylo na to nic poradzic, bo dowodcy zamkow w Finlandii wcale nie okazywali ochoty przybycia na pokojowe rokowania, jak sie tego spodziewal. Totez musial na czele krolewskich zolnierzy pojechac do Tavastehus, a stamtad do Wyborga, zeby przekonac jego dowodce Tdnne Erikssona.

Towarzyszylem mu do Tavastehus, gdzie spotkal sie z Ake Abranssonem i zmarnowal wiele dni, zanim udalo mu sie rozproszyc watpliwosci tego upartego pana i przeprowadzic swoja wole. I pan Ake nie ustapil dopoty, dopoki nie otrzymal potwierdzenia godnosci kasztelana, choc zmuszony byl przyjac dunskiego doradce i krolewskich zolnierzy w-obreb murow zamkowych. Pan Tbnne zas napisal z Wyborga, ze odda zamek, gdy otrzyma z rak doktora Hemminga pismo z ulaskawieniem. Doktor Hemming odeslal mnie do Abo z wiescia do junkra Tomasza, ze negocjacje przybraly obrot pomyslny. Junkier Tomasz zas wyslal mnie dalej do Sztokholmu z tymi dobrymi wiadomosciami. Krol Chrystian mial byc uroczyscie koronowany na krola Szwecji i palalem pragnieniem uczestniczenia w tym swiecie. Ale nikt z finskich panow nie przyjal zaproszenia i nawet biskup Arvid zachorowal i legl w lozu w najmniej odpowiedniej chwili, co bardzo dotknelo junkra Tomasza.

Przybylem do Sztokholmu w sam dzien Wszystkich Swietych i wraz z Anttim, ktorego odszukalem w obozie, widzialem jak Stany z wielka pompa skladaly czesc swemu krolowi na wzgorzu Brunkeberg, przystrojonym proporcami i choragwiami. Stany zrzekly sie bowiem prastarego przywileju wyboru monarchy i oswiadczyly, ze Szwecja na wieczne czasy staje sie dziedzicznym krajem krola Chrystiana. A nastepnego dnia bylem wraz z Anttim swiadkiem, jak arcybiskup Gustaw Trolle namascil w kosciele Swietego Mikolaja w Sztokholmie krola Chrystiana swietymi olejami i ukoronowal go insygniami wladzy, ktora to uroczystosc zakonczyla sie ludowymi zabawami trwajacymi pare dni.

Czwartego dnia lezalem w mojej kwaterze z mokrymi okladami na czole. Kazde uderzenie kopyt o bruk, gdy liczni goscie koronacyjni odjezdzali do domow, odbijalo mi sie bolesnym echem w glowie. Zwijalem sie jak na mekach, nie moglem nic jesc i tylko zulem slonego sledzia i popijalem woda z dzbana, zeby ugasic palace pragnienie. Do izby mojej wszedl Antti w podartym kaftanie. I on trzymal glowe w dloniach i zaklinal sie na wszystkie swietosci, ze juz nigdy nie wezmie do ust mocnych napojow.

-Pociesza mnie tylko to - mowil - ze nie chodze w skorze wielkich panow, bo w miescie kraza dziwne sluchy. Powiadaja, ze krol zaprosil pania Krystyne i wielu szlachetnie urodzonych panow na zamek, ale dziwaczne to jakies przyjecie, bo przed drzwiami stoja uzbrojeni trabanci i sam arcybiskup ma palnac kazanie i wyznaczyc pokute tym, ktorzy go obrazili.

Odparlem, ze wszystkie stare grzechy zostaly zapomniane i wybaczone, zakazalem Anttiemu plesc glupstwa i blagalem, zeby dal mi spac. Ale pod wieczor okazalo sie, ze mowil prawde. Pani Krystyna, wraz z wielka rzesza znakomitych szwedzkich panow i biskupow, siedziala zamknieta na zamku, a w jej domu, w skrytce w jednej ze scian, znaleziono dokument, w ktorym rada krolestwa i przewodniczacy Stanow wspolnie skazywali arcybiskupa na utrate godnosci i przyrzekali razem przeciwstawic sie klatwie papieskiej, jakiej mozna bylo sie spodziewac za ten czyn. W obronie malzonka pani Krystyna powolywala sie na ten dokument, utrzymujac, ze nikogo nie mozna pociagac do odpowiedzialnosci za usuniecie arcybiskupa, bo ponosi za to wine cale krolestwo. Nie bardzo rozumialem, jak ktos moze byc oskarzony o czyny, ktore krol obiecywal zapomniec i wybaczyc. Ale nastepnego dnia sprawa wyjasnila mi sie calkowicie, gdy pan Didryk przybiegl do mnie jeszcze nim kury zapialy:

-Mikaelu, ubieraj sie natychmiast - wysapal szybko. - Ku swemu wielkiemu zmartwieniu krol zmuszony jest ustanowic trybunal duchowny dla sadzenia kacerzy, a trybunal szuka sekretarza i nie moze w pospiechu znalezc nikogo dostatecznie uczonego, bo wszyscy sie wymawiaja. Ty jednak jestes uczony, biegly w lacinie, nie podlegasz wylaczeniu jako bezstronny, a w dodatku jestes Finem. Totez nie marudz, gdy trafia ci sie szczescie, i spiesz czym predzej do zamku.

Wyciagnal mnie na wpol spiacego z loza i nie bardzo rozumiejacego, 0 co chodzi, zaprowadzil na zamek, do kosookiego mistrza Slaghecka, ktory wyjasnil mi moje zadanie. Tak to zupelnie nieoczekiwanie znalazlem sie w scislym wybranym gronie duchownych, bo za zamknietymi drzwiami zgromadzili sie w zamku - powazni i zatroskani - trzej biskupi, osmiu kanonikow, przeor dominikanow i sam arcybiskup. Jego przewielebnosc zapytal mnie, czy jestem stanu duchownego, 1 bardzo byl zaskoczony, dowiedziawszy sie, ze nie zostalem wyswiecony na ksiedza. Uznal, ze trzeba to natychmiast naprawic i szybkim nalozeniem rak wprowadzil mnie do kaplanskiego stanu, nim sie opamietalem i osmielilem uwierzyc, ze skutkiem tak prostej procedury chleb i wino beda sie odtad przemieniac w cialo i krew Chrystusa. A gdy odwazylem sie wyjakac moje watpliwosci przed arcybiskupem, ktory wlozyl juz pelny ornat, ten ofuknal mnie ostro, ze zna sie na tych sprawach znacznie lepiej. Dodal jeszcze, ze w razie koniecznej potrzeby moglby przez nalozenie rak uczynic sprochnialy pniak godnym udzielania swietych sakramentow koscielnych, z czego wywnioskowalem, ze ksiaze Kosciola jest czlowiekiem porywczym i w zlym humorze i uznalem, ze lepiej bedzie siedziec cicho jak mysz.

Jak sie zdaje, zebranie nie przypadlo nikomu z pralatow do gustu. Po wyczerpujacych uroczystosciach najchetniej byliby sie smacznie wyspali, a wielu z nich wciaz jeszcze trudno bylo zebrac mysli w pelni i zastanawiac sie nad ta niezwykle powazna sprawa.

Arcybiskup od razu objal przewodnictwo obrad, rozwijajac akt oskarzenia, ktory poprzedniego dnia wystosowal przeciw panom szwedzkim, oraz tajny akt, ktorego miejsce ukrycia pani Krystyna z kobieca bezmyslnoscia wyjawila, aby bronic honoru swego zmarlego malzonka, pana Stena. Akt ten - oswiadczyl zacny biskup ze smutkiem - powieksza jeszcze bardziej hanbe i zniewage, ktorej doznal, gdyz ujawnia, ze nadspodziewanie wielu wysoko postawionych panow szwedzkich, wlacznie z burmistrzem i rada Sztokholmu, zamieszanych bylo w ten okropny kacerski spisek przeciw swietemu Kosciolowi.

Teraz nie chodzi juz tylko o wynagrodzenie szkody arcybiskupowi. Skladajac krolewska przysiege, krol Chrystian zobowiazal sie bronic praw swietego Kosciola, obowiazkiem jego zatem stalo sie obecnie zbadanie jak dalece rozprzestrzenila sie w jego krolestwie szkodliwa herezja. Trybunal duchowny ustanowiony zostal, zeby zbadac te sprawe i zlozyc sprawozdanie o wynikach dochodzen.

Jako pierwszy punkt obrad biskup wysunal pytanie, czy ktoregos z sygnatariuszy aktu mozna uwazac za niewinnego zarzucanego im przestepstwa. Panowie duchowni odparli jednoglosnie, ze nalezy wylaczyc ze sprawy biskupa Hansa Braska z Linkoping, poniewaz zlozyl swoj podpis tylko pod przymusem.

Nastapila obszerna debata na temat orzeczenia trybunalu i jego brzmienia, co do samej decyzji jednak nie bylo wlasciwie roznicy zdan i nie moglo jej tez byc, gdyz sprzysiezeni przeciwstawiajac sie swietemu Kosciolowi i autorytetowi papieza popadli bez watpienia w herezje.

Biskup Jens, czlowiek zacny i prostoduszny, stwierdzil to jasno i dodal:

-Nasze zadanie jest ciezkie i przygnebiajace, ale pocieszmy sie tym, ze nie wydajemy zadnego wyroku, a zatem nie bierzemy na siebie odpowiedzialnosci za ostateczne rozstrzygniecie, ktore spoczywa w reku krolewskim. Herezja wymaga wprawdzie surowej kary, ale wielka liczba winnych, ich wysokie stanowiska oraz zaprzysiezona przez krola obietnica przebaczenia dawnych przewinien zapewnia naturalnie obwinionym jego laske.

Ale arcybiskup odparl na to ostro:

-Nie nasza rzecz mowic o karze. Musimy ograniczyc sie jedynie do zadania, ktore nam powierzono. Krol zobowiazal sie wprawdzie do okazania laski i przebaczenia dawnych przewinien, ale przebaczenie takie nie moze - rzecz jasna - tyczyc sie herezji, poniewaz krol wcale nie ma prawa darowywac przestepstw przeciw Kosciolowi. Zapada wieczor i zbliza sie pora posilku. Dosc juz stracilismy czasu na jalowe gadanie. Przystapmy do dyktowania naszej decyzji i podpisania jej i zostawmy krolowi powziecie ostatecznego wyroku, poniewaz nie jestesmy jego doradcami.

Tak wiec zaczeto dyktowac orzeczenie trybunalu, a ja wypisywalem je na czysto pieknym charakterem pisma. Oskarzonych wymieniono po nazwisku i trybunal stwierdzil, ze wszyscy oni, z wyjatkiem biskupa Hansa Braska, byli notorycznymi heretykami, przekazujac ich ramieniu swieckiemu. I musze przyznac, ze te straszliwe slowa zmrozily mi krew w zylach, gdyz tradycja prawa kanonicznego nadawala oskarzeniu i orzeczeniu zlowieszcza donioslosc, i czulem juz swad kacerskiego stosu. Ale decyzje podjeto szybko, bo panowie duchowni od wczesnego ranka nie mieli w ustach ani kawaleczka chleba czy lyku piwa.

Czlonkowie trybunalu, z arcybiskupem na czele, podpisali orzeczenie w grobowym milczeniu. Zapalilem swiece stojace na stole, a panowie topili w ich plomieniu lak i przykladali pieczecie do aktu. Nastepnie arcybiskup z usmiechem wezwal zgromadzonych do posilku, na ktory dobrze sobie zasluzyli, i znizyl sie nawet do tego, ze i mnie poklepal po ramieniu i polecil mi rowniez zajac miejsce przy stole, gdyz z pewnoscia jestem glodny, wypelniwszy tak starannie wazne zadania sekretarza. Jego zyczliwosc dodala mi odwagi i zapytalem jeszcze raz, czy istotnie naleze odtad do stanu duchownego. On zas odparl, ze spokojnie moge sobie sprawic duchowna sukienke, wygolic tonsure na ciemieniu i od wielebnych kanonikow kapituly zazadac wydania mi kaplanskich pelnomocnictw. Osmielilem sie zauwazyc, ze nie osiagnalem jeszcze wieku kanonicznego i nie zostalem nawet zrodzony w malzenstwie, on jednak usmiechnal sie kwasno, patrzac na mnie lodowato, i powiedzial, ze to-sa rzeczy bez znaczenia w porownaniu z wielka usluga, jaka oddalem dzisiaj swietemu Kosciolowi. Nastepnie oddal orzeczenie trybunalu mistrzowi Slagheckowi, ktory zywo porwal dokument, zeby zaniesc go czym predzej krolowi. Arcybiskup zas wskazujac na niego rzekl:

-Mistrz Slagheck takze urodzil sie poza malzenstwem, co wiecej jest nieprawym synem ksiedza, ale mysle, ze zasluzyl sobie dzis na infule biskupa, jakkolwiek nie w mojej mocy przepowiadac przyszle wydarzenia.

Glodni i zmarznieci, zasiedlismy wiec do dlugiego stolu w zacisznej sali jadalnej, ogrzewanej trzaskajacym ogniem na kominku.

Podano nam goraca zupe, grzana krwawa kiszke i rozne smakolyki, ktore zostaly z trzydniowej uczty na zamku, ale mimo mocnego piwa rozmowy przy stole gasly i jedlismy w przytlaczajacej ciszy i przygnebieniu. Na dworze byla pogoda listopadowa, nieliczne platki sniegu proszyly z szarych chmur za oknami i wcale nie czulem sie ani troche szczesliwy, mimo ze nagle spelnily sie moje najgoretsze pragnienia.

Wszystko to stalo sie tak szybko i nieoczekiwanie, ze jeszcze wciaz nie moglem zrozumiec, w co sie wdalem. Odnioslem wrazenie, ze pralaci i biskupi dopiero w cieple sali jadalnej i dzieki ozywczemu dzialaniu piwa na stepione umysly zaczeli rozumiec doniosle skutki swego orzeczenia. Gdyz wedlug odwiecznej praktyki prawnej Kosciola smierc jest jedyna skuteczna kara za niepoprawna herezje i krolowi byloby bardzo trudno, mimo wszystkich zobowiazan i przy najlepszej nawet woli, obejsc te przepisy.

W czasie biesiady daly sie slyszec od strony miasta odlegle dzwieki rogow, ale zrazu nie zwracalismy na to uwagi. W koncu podnieslismy sie od stolu i biskup Jens odmowil krotka modlitwe, dziekujac Panu Bogu za jego dobre dary, ktorych zakosztowalismy. W tej samej chwili do komnaty wpadl przerazony sluzacy, wolajac, ze biskupa Mateusza i biskupa Wincentego wyprowadzaja wlasnie z zamku na stracenie na Wielkim Rynku. Poderwalismy sie na to, ale arcybiskup uspokoil nas mowiac:

-Ten czlowiek musi byc chory i mowi w goraczce. A zacny biskup Jens wtracil:

-Niech nas Bog broni, bysmy uwierzyli, ze jego krolewska mosc. wazylby sie podniesc reke na ludzi takich jak oni. To klamstwo i obmowa i crimen laesae maiestatis. - A gdy sie troche otrzasnal z wrazenia, dodal ze smiechem: - Wiemy dobrze, ze nikt z mieszkancow Szwecji nie zdzialal po kapitulacji tyle dla krola co biskup Mateusz ze Strangnas, i krol nie postawilby chyba na swoim bez jego pomocy.

Ale duchowni panowie bardzo niespokojnie krecili sie po komnacie i probowali zobaczyc cos przez okno. W koncu zacny biskup Jens polecil mi dowiedziec sie, co sie dzieje. Wymknalem sie przez drzwi i pospieszylem na zamkowy dziedziniec, gdzie napotkalem wielka gromade niemieckich najemnikow, ktorzy kleli i krzyczeli na mnie, zebym zawrocil do srodka. Krol kazal uderzyc w traby i wydal polecenie, ze wszyscy z zamku i w miescie maja siedziec w domu. W tejze chwili otwarly sie drzwi i na dziedziniec wyszli pod eskorta straznikow biskupi Mateusz i Wincenty.

Obaj byli bladzi z bezsennosci i wzruszenia, a gdy profos wystapil, aby objac ich pod swoja straz, pan Wincenty sprobowal sie usmiechnac i zapytal zartobliwie:

-Co nowego, profosie?

A ten pozdrowil go glebokim uklonem i odparl z szacunkiem:

-Nic dobrego, jego wielmoznosc. Prosze o przebaczenie, ale przyszedl rozkaz, ze jego wielmoznosc ma stracic glowe.

Nie sadze, by uwierzyli w te slowa, wzieli je raczej za okrutny zart, tak jak i ja, ktory znalem dziwny zmysl humoru Niemcow. W kazdym razie biskupow wyprowadzono z zamku, a najemnicy zaczeli mnie znowu szturchac i popychac do wnetrza, tak ze wrocilem do sali jadalnej i opowiedzialem, co widzialem i co slyszalem. Ale dodalem, ze z pewnoscia jest to tylko ordynarny zart. Mimo to wielu z pralatow pobladlo, a biskup Jens zlapal sie za serce i zaczai narzekac na dusznosc. Kilku innych czlonkow trybunalu odczulo nagle dolegliwosci zoladkowe i przeor dominikanow, ktory znal wnetrze zamku, pokazal im droge do ustepu. A gdy wrocili stamtad i wszyscy zgromadzili sie w komnacie, wpadl jeden ze sluzacych biskupa Mateusza, gorzko placzac, w porwanym kaftanie, broczac krwia z nosa, i opowiedzial nam, ze na Wielkim Rynku zbito z desek szafot i wzniesiono wokolo niego mnostwo szubienic i ze obaj biskupi klecza juz przed pniem katowskim, a z zamku prowadza na Rynek innych oskarzonych.

Wielu panow zakrzyknelo ze zgrozy i ukrylo twarze w dloniach. Tylko biskup Jens zachowal panowanie nad soba i rzekl:

-Spieszmy do krola blagac o laske i prosic, zeby nie dopuscil sie takiej okropnosci.

Wszyscy z wyjatkiem arcybiskupa wybiegli z komnaty, a ja podazylem za nimi, oniemialy z przerazenia. Ale zastapil nam droge mistrz Slagheck z rozpostartymi ramionami i klnac po niemiecku, zabronil przeszkadzac krolowi, juz i tak dostatecznie przytloczonemu i gleboko wstrzasnietemu decyzja, do powziecia ktorej zmusilo go orzeczenie trybunalu.

Pralaci wrocili wiec jak niepyszni do sali jadalnej i zaczeli modlic sie glosno do Boga o zmilowanie. Nie smieli spojrzec sobie w oczy, a to samo bylo i ze mna. Na przemian robilo mi sie zimno i goraco i rozumialem juz teraz, dlaczego tak trudno bylo znalezc pisarza do wypisania orzeczenia trybunalu. Wciaz jednak nie moglem uwierzyc w najgorsze i myslalem, ze krol chce tylko napedzic strachu panom szwedzkim i kaze moze kilku stracic, reszte zas pusci wolno. Totez chcialem widziec wszystko na wlasne oczy i zwrocilem sie z tym do mistrza Slaghecka. Ten zas klepnal mnie mocno po ramieniu i smiejac sie grzmiaco, wezwal do zachowania pogody ducha, gdyz - jak mowil - chodzi tu tylko o zloczyncow i zbrodniarzy, ktorzy otrzymuja zasluzona kare. Na moja prosbe kazal jednemu z halabardnikow towarzyszyc mi, zebym mogl bez przeszkod dotrzec na Rynek i byc swiadkiem wykonania wyroku.

Nieprzytomny ze strachu podreptalem za knechtem pustymi ulicami do Rynku, gdzie stal wielki tlum przerazonego pospolstwa. Otoczeni lasem wloczni czekali tam wokol szafotu szlachetni panowie szwedzcy. Liczba skazanych na smierc rosla z kazda chwila, bo wielu, ktorzy opuscili juz Sztokholm, zawrocilo, a przy bramach miasta porwano ich z siodel i zaprowadzono na plac stracenia. Byli tam tez liczni mieszczanie, ktorych zabrano od wykonywania ich uczciwych zawodow - jednego wprost od garbarskiej kadzi, innego z waga do wazenia korzeni w reku, a jeszcze innych w skorzanych fartuchach albo z zakasanymi rekawami. W wykuszu ratusza stalo kilku krolewskich doradcow i od czasu do czasu wolalo glosno, ze ludzi nie powinna przerazac kara, ktora spotyka zbrodniarzy, spiskowcow, sprzysiezonych i kacerzy. Ale wielu sposrod skazanych mieszczan sztokholmskich odkrzykiwalo w odpowiedzi, ze to klamstwo i oszustwo.

"Zacni i szlachetni mezowie szwedzcy! - wolali oni do ludu. - Zachowajcie dobrze w sercu krzywde i niesprawiedliwosc, ktora nas spotyka, bo taki sam los grozi kazdemu, kto zaufa tyranom i dopusci, by go haniebnie zdradzono za pomoca falszywych obietnic. Obalcie tyrana, a my bedziemy w niebie modlic sie o sile dla was i krew nasza wolac bedzie o pomste ze sciekow Sztokholmu".

Gdy krzykom nie bylo konca, dowodca strazy zniecierpliwil sie i kazal uderzyc w bebny, zeby zagluszyc skazanych, ktorym zatem nie pozwolono skorzystac z naleznego im prawa, by u pnia stracenia przemowic do ludu. Nie dano im nawet przyjac swietych sakramentow, lecz zmuszeni byli sami modlic sie i polecac dusze Bogu. Nie wygladali na heretykow, bo wielu sposrod nich klekalo przy modlitwie jak pobozni ludzie, silniejsi pocieszali slabszych, a starcy dodawali ducha mlodziencom. A poprzez szmer ich glosow i warkot bebnow slychac bylo gluche uderzenia topora o pien stracenia i szafot stawal sie sliski od krwi splywajacej strumieniami na Rynek. Beczki zapelnialy sie glowami straconych, a okaleczone ciala rzucano na kupe po obu stronach szafotu. Prostych zas ludzi, ktorym ich stan nie dawal prawa do sciecia, wieszano na szubienicach wokol Rynku.

Usilujac policzyc straconych, ku wielkiemu zdumieniu stwierdzilem, ze kat pozbawil zycia o wiele wiecej ludzi, niz ich wyliczono w orzeczeniu duchownego trybunalu. Opary krwi unosily sie nad calym Rynkiem w zimnym listopadowym powietrzu i zamieszanie zrobilo sie stopniowo tak wielkie, ze wielu z tych, ktorzy znalezli sie tam calkiem przypadkowo, tracono bez sadu i wyroku, skutkiem pomylki, a moze i celowo. I ludzie wywlekami z tlumu na szafot tak byli sparalizowani zgroza, ze nie okazywali wcale zdziwienia, siegali tylko szybko do mieszka po pieniadze dla kata, zeby scial ich szybko i zgrabnie.

Takze i mnie porazilo to okropne widowisko i przelew krwi, ze nie moglem wybelkotac swego imienia, gdy paru pacholkow profosa zaczelo rozgladac sie dokola za nowymi ofiarami i zauwazywszy mnie pytac:

-Ktoz to jest ten mlodzieniec o twarzy uczonej i palcach poplamionych tuszem? To z pewnoscia jakis zwolennik Szwedow! W dodatku ma on koronkowe mankiety, nalezy mu sie wiec z pewnoscia miejsce blizej szafotu.

Przecisneli sie przez geste szeregi zbrojnych, aby mnie schwycic, i pewnie zostalbym wepchniety miedzy skazanych i sciety lub powieszony, gdyby mistrz Paracelsus nie spostrzegl nagle, w jakich znalazlem sie opalach, nie wyskoczyl z tlumu i nie uderzyl moich przesladowcow po palcach plazem miecza. Obronil mnie i powiedzial im, kim jestem, a Niemcy, ktorzy bali sie go jako wielkiego czarownika, zostawili mnie zaraz w spokoju.

Trabant z zamku dawno juz poszedl swoja droga; zamieszal sie gdzies w tlumie na Rynku miedzy innymi bezboznymi zoldakami, by krasc mieszki, pierscienie i zapinki z okrwawionych trupow. Oparlem sie na ramieniu mego zbawcy i z doznanego przestrachu zwymiotowalem wszystko, co zjadlem na uczcie, bez zalu, bo czulem, ze przysmaki te zatrulyby mnie, gdyby pozostaly dluzej w moim zoladku.

Tymczasem zaczelo zmierzchac. Gdy troche przezwyciezylem lek, chcialem opuscic Rynek, ale mistrz Paracelsus zatrzymal mnie mowiac, ze pragnie porozmawiac z katem. Opowiedzial mi tez, ze podrozowal po kraju, by studiowac choroby gornikow, i dodal:

-Nie jestem zadnym wrozem, tylko lekarzem, ale przysiaglbym, ze krol Chrystian kazdym ciosem miecza kata rozbija w drzazgi wlasna blyszczaca korone. Ten lud jest uparty i kocha wolnosc i nie tak latwo go przestraszyc, latwiej wzbudzic w nim gniew. Widzialem w podrozy, ze w lasach kryja sie ludzie, ktorzy nie zaufali krolewskim obietnicom. I jesli jest posrod nich ktos, kto nadaje sie na wodza, wybiora go krolem i nie bedzie juz potrzebowal bac sie wspolzawodnikow, bo krol Chrystian krotkowzrocznie usunal ich wszystkich z jego drogi.

Odparlem, ze z pewnoscia nie mozna sobie wyobrazic innego krola na tronie szwedzkim teraz, gdy krol Chrystian zostal ukoronowany, a Stany uznaly Szwecje za jego kraj dziedziczny po wszystkie czasy. I dodalem:

-Moze lud bedzie sie krzywil, ale bedzie musial przelknac to piwo czy chce, czy nie chce, bo prawde mowiac, lub sam sobie go nawarzyl.

W gestniejacym mroku mistrz Paracelsus wpatrzyl sie we mnie straszliwymi oczyma jasnowidza i rzekl:

__ Ciekawym, jakie jest to piwo, ktorego ty sobie nawarzyles, Mikaelu. Pamietaj, ze jak sobie poscielesz, tak sie wyspisz i ze gdy dasz diablu palec, wnet zazada calej reki...

Slowa te spadly na mnie jak grom, tak ze kilkakrotnie przezegnalem sie znakiem krzyza. Tymczasem ustal wreszcie warkot bebnow, masa ludzka zaczela sie rozpraszac, a kat zszedl i usiadl na stopniach szafotu, dyszac z wyczerpania. Byl skapany we krwi od stop do glow i cala jego odziez przesiakla krwia, a nawet z nog musial zdjac buty, zeby wylac z nich krew. Nawet zbrojni odsuwali sie od niego ze zgroza, a mnie znowu ogarnely mdlosci i zaczalem wymiotowac raz po raz wstrzasany gwaltownymi dreszczami, ktore nie ustaly nawet i wtedy, gdy sie w koncu znalazlem w lozku w moich czterech scianach. Nocy tej niewielu tylko zmruzylo oczy do snu w miescie Sztokholmie i z kazdego domu slychac bylo placz i biadanie, a bezbozni zoldacy wdzierali sie do domostw straconych mieszczan i pladrowali skrzynie i szafy, pozbawiajac wdowy i sieroty wszystkiego. Nie sadze jednak, by robili to na rozkaz krolewski, jak to mowilo wielu. W owym czasie bowiem ludzie przypisywali juz krolowi Chrystianow' wszystko, co zle.

Przez caly nastepny dzien bezglowe trupy lezaly na rynku sztokholmskim ku wielkiej zgrozie ludnosci. Dopiero w sobote zaladowano je na wozy i zawieziono na przedmiescia, aby je spalic na stosie i takze zwloki pana Stena wygrzebano z grobu, zeby splonely wraz ze zwlokami innych kacerzy. Krol Chrystian pragnal pokazac, ze chodzi tu o kare wymierzona przez Kosciol kacerzom, nie zas akt zemsty czy zlej woli. Jego poplecznicy probowali jak mogli szerzyc takie poglady wsrod ludnosci i niebawem mieszczanie zaczeli miedzy soba mowic, ze wlasciwie nie maja zbytniego obowiazku wdziecznosci wobec butnej szlachty, ktora tylko uciska i ugniata biedny lud i ogranicza jego prawa. A najlepsi sposrod nich odczuwali wielka pocieche na mysl, ze tyle jest teraz wolnych urzedow w radzie w zacnym miescie Sztokholmie.





4





Takze i ja zaczalem odzyskiwac otuche, ale cos sie we mnie buntowalo przeciw temu, zeby odwiedzic kanonikow kapituly, bo nie chcialem ich nigdy wiecej ogladac. Z drugiej strony, slaby i chory, nie osmielalem sie jeszcze wlozyc duchownego stroju i wygolic sobie ton sury na ciemieniu. W niedziele wieczorem zawezwano mnie do zamku i zaprowadzono do komnaty, gdzie mistrz Slagheck przymierzal infule biskupa Wincentego. Zabral bowiem odziez po zacnym biskupie, azeby sobie zaoszczedzic kosztow zakupu nowego ornatu. Gdy mnie zobaczyl, przerwal swoje niecne zajecie, odlozyl infule na bok i powiedzial:-Bakalarzu Mikaelu, jestes wiernym sluga krola czy tez tylko niezdarnym nicponiem? Odpowiedz mi natychmiast, zebym wiedzial, jak mam ciebie traktowac.

Odparlem, ze wsiadlem na krolewskie sanie i musze sie ich teraz trzymac, choc od szybkosci jazdy piecze mnie siedzenie i kreci mi sie w glowie. Wielce mu sie to spodobalo i rzekl:

-Krol pragnie cie poznac i powierzyc wazne zadanie, jezeli mozna na tobie polegac. I jesli wiernie i zrecznie spelnisz swoj obowiazek, mozesz byc pewny laski krolewskiej.

Powiodl mnie schodami ukrytymi w murze do sekretnej komnaty, gdzie siedzial krol Chrystian ze zmarszczonym czolem, zupelnie wyraznie cierpiac od skutkow okropnego przepicia. Krol zapytal mnie:

-Tyzes to ten Fin i sekretarz trybunalu duchownego, co ku memu zalowi postawil mnie przed smutna koniecznoscia skazania na smierc i spalenia na stosie jako kacerzy czolowych przedstawicieli najwybitniejszych rodow szlacheckich w Szwecji? Malo ktory krol zmuszony byl podjac tak gorzka decyzje, ale sadze, ze wszyscy ludzie prawo-myslni rozumieja moje trudne polozenie i udzielaja mi poparcia.

Odparlem, ze z calego serca go rozumiem i popieram jako wierny poddany, ale dodalem:

-Jako ze z laski arcybiskupa nagle i niespodziewanie wstapilem do stanu duchownego, zmuszony jestem jako posluszny syn Kosciola stwierdzic, ze biskup Mateusz i biskup Wincenty byli obaj mezami swietymi i nawet wedlug pogladow trybunalu nietykalnymi. Totez wielkim grzechem i szkoda dla swietego Kosciola bylo sciecie i spalenie ich cial na stosie bez dania im moznosci chocby tylko przyjecia swietych sakramentow czy tez obrony przed trybunalem.

Krol rzucil mi nielaskawe spojrzenie i wybuchl gniewnie:

-Nie potrzebuje odpowiedzi na pytania, ktorych nie zadalem, i zapamietaj sobie, ze mam juz az nadto klopotu z wytlumaczeniem sie z tego przed jego swiatobliwoscia papiezem. Twierdze jednak, ze ci biskupi, ktorych nazywasz swietymi, brali udzial w groznym spisku na moje zycie i chcieli wysadzic mnie prochem w powietrze. I mozesz to w zaufaniu powtarzac w Finlandii wszystkim, ktorzy cie spytaja. Ale opowiadaj to poufnie i z zachowaniem wszelkiej ostroznosci, bo nie bezpieczenstwo, ktore grozilo mojemu cennemu zyciu, moze wywolac niepokoj i zamieszanie wsrod wiernego ludu.

Nowina ta bardzo mna wstrzasnela i zrozumialem, ze biskupi bez watpienia zasluzyli na kare, jesli istotnie do tego stopnia zapomnieli o obowiazkach swego swietego powolania. Nie mialem wprawdzie na to zadnego innego dowodu jak slowa krolewskie, ale nie moglem sobie wyobrazic, zeby krol z zimna krwia i tak swiadomie mogl klamac, patrzac mi w oczy. A krol obserwowal moja twarz, po czym powiedzial:

-Korona krolewska nielatwa jest do dzwigania i ciezka od trosk. Przed Bogiem i tylko przed Bogiem musze zdawac sprawe z moich uczynkow. Jako sekretarz trybunalu duchownego wiesz dobrze,.ze takze i Hemming Gadh zlozyl swoj podpis i pieczec pod heretyckim dokumentem. Bardzo to mna wstrzasnelo, gdyz jest on widocznie arcy-kacerzem, choc mialem o nim dobre mniemanie z powodu jego gorliwosci i zapalu. Ale teraz mam sluszne powody podejrzewac, ze zapal ten byl tylko wynikiem kacerskiej checi intrygowania i aby pokrzyzowac mu szyki, musze jak najszybciej poslac go na prebende w krolestwie niebieskim, zanim wiadomosc o tych pozalowania godnych wydarzeniach w Sztokholmie dojdzie do jego uszu. Wez wiec ten zapieczetowany list z wyrokiem na niego, udaj sie do Finlandii, znajdz go, gdziekolwiek przebywa, i kaz natychmiast sciac. Moje pelnomocnictwo uprawnia cie do wszelkiej potrzebnej pomocy w wypelnianiu twoich obowiazkow, a mistrz Slagheck kaze ci wyplacic dziesiec marek srebrem na nieuniknione wydatki.

-Wasza krolewska mosc nie mowi chyba tego powaznie! - wykrzyknalem przerazony. - Doktor Gadh jest sluga Kosciola i goracym zwolennikiem Unii i wasza krolewska mosc nie dostalby nigdy zamkow finskich bez jego daru przekonywania i zaufania, jakim sie cieszy. Nagroda za tak dobre uczynki nie moze byc tak okropna.

Ale krol odparl niecierpliwie:

-Jestes sluga Kosciola i obowiazkiem twoim jest tepic herezje, gdzie tylko ja spotkasz. I doprawdy nie potrzebujesz mi przypominac o zaslugach doktora Gadha, bo zbyt sa wielkie, by przy swoich szerokich wplywach mogl zachowac zycie po tym, co sie stalo. Rownie szybko i latwo, jak naklonil finskich panow do kapitulacji, moglby ich znowu podburzyc przeciwko mnie. Totez obowiazkiem moim jest z ciezkim sercem skazac go na smierc, a jedyna moja pociecha to, ze doktor Gadh jest juz starym czlowiekiem i dosc sie nacieszyl dobrodziejstwami dlugiego zywota.

Dalsze opieranie sie moglo narazic na niebezpieczenstwo moja wlasna glowe, i to bez zadnego pozytku, gdys krol latwo znalazlby innego czlowieka do wykonania swoich ponurych zamiarow. Totez przyjalem zapieczetowany wyrok smierci i krolewskie pelnomocnictwo, uprawniajace mnie do wszelkiej pomocy wladz, po czym krol dal mi na kleczkach ucalowac swoja reke i pozwolil odejsc. Ale najpierw kazal mistrzowi Slagheckowi przyniesc sobie jeszcze jeden dzban piwa. A potem zostawilismy krola w jego sekretnej komnacie i mistrz Slagheck zaprowadzil mnie do zamkowego skarbnika i kazal wyplacic za pokwitowaniem dziesiec marek czystym srebrem - pekaty woreczek - co mimo przygnebienia i wyrzutow sumienia podnioslo mnie troche na duchu, bo nigdy jeszcze nie mialem w reku takiej sumy.

Gdy wyszedlem na swieze powietrze, mialem uczucie, jakbym zostawil za soba loch wiezienny albo grob i w bramie dotknalem ostroznie szyi i karku, ktore wydaly mi sie szczegolnie kruche i cienkie. W gospodzie spakowalem pospiesznie rzeczy, a Antti, ktory mial mi towarzyszyc w podrozy, poszedl za moim przykladem. Pobieglem tez pozegnac sie z doktorem Paracelsem, ktory wybieral sie niedlugo do Polski krajac niemieckich najemnikow, po czym wsiedlismy wraz z Anttim na statek odchodzacy do Abo. Nigdy jeszcze nie mielismy podobnej zeglugi, bo szyper mial rozkaz plynac o wszystkich zaglach, mimo listopadowego sztormu, i gdy wyszlismy na otwarte morze, widzielismy tylko spienione balwany i rozdarte chmury. Bardziej umarly niz zywy wysiadlem w koncu na lad po tygodniowej podrozy. Wiadomosci o krwawej lazni w Sztokholmie doszly juz jednak do Abo przed nami w formie sluchow i rozprzestrzenily sie po calym kraju jak pozar, przyczyniajac sie do wzburzenia ludzkich umyslow, choc junkier Tomasz robil, co mogl i oglosil, ze wszystko to tylko "plotki^ klamstwo i oszczerstwo oraz falszywe swiadectwo przeciw krolowi.-

Na pierwsze wiesci o tym, co sie stalo, doktor Hemming porozniwszy Sie mocno z biskupem Arvidem, mimo podeszlego wieku wsiadl na konia i parskajac z gniewu, popedzil z grupa trabantow biskupa Arvida do Raseborga, gdzie kasztelanem byl Nils Eskilsson Baner, niegdys krolewski przeciwnik, potem ulaskawiony i przywrocony do wladzy. Junkier Tomasz mial dobre powody do podejrzen, ze pan Nils moze i teraz latwo ulec pokusie knucia z doktorem Hemmingiem spiskow przeciw prawowitemu krolowi. Totez bez zwloki udalem sie w dalsza podroz, nie majac nawet czasu odwiedzic przyjaciol, mimo ze po burzliwej podrozy morzem wciaz jeszcze bylem obolaly i niezdolny do jazdy wierzchem. Cierpialem tez piekielne meki skutkiem odparzen od niewygodnego siodla, ale dwaj lekkozbrojni, ktorych junkier Tomasz dodal mi jako straz przyboczna, smieli sie tylko z moich dolegliwosci i podcinali mego konia, gdy probowalem zwolnic tempa jazdy, blagajac wszystkich swietych o zmilowanie. W ten sposob dotarlismy do Raseborga w dwa dni.

Gdy z grzbietu spienionego rumaka zobaczylem czarne mury zamku na oblanej morzem skale, serce zrobilo mi sie w piersiach ciezkie jak kawalek olowiu i poczulem sie ogromnie marnie na duchu. Mimo moich nawolywan i rozkazow nie spuszczono zwodzonego mostu i brama pozostala zamknieta, dopoki pan Nils we wlasnej osobie nie wyszedl na mury, zeby zobaczyc, kto wola. Przywital mnie zyczliwie i kazal zaraz otworzyc brame, tlumaczac, ze trzymaja ja zamknieta w obawie przed zamieszkami, do ktorych latwo moze dojsc z powodu rozsiewanych po kraju dzikich poglosek ze Sztokholmu, obelzywych dla krola Chrystiana.

Most zwodzony spadl ze zgrzytem i szczekiem, brama zaskrzypiala w zawiasach. Gdy wjezdzalem pod dudniace gluchym echem sklepienie, odmowilem Ave, Pater noster i Credo dla dodania sobie otuchy. A gdy tylko znalazlem sie na dziedzincu, kazalem natychmiast zamknac brame i przywolalem kapitana niemieckich najemnikow, ktory ciekawie wyszedl mi na spotkanie. Pokazalem mu pieczec krolewska i pelnomocnictwo i wezwalem, aby udzielil mi wszelkiej potrzebnej pomocy w wykonaniu krolewskich rozkazow. Sadze, ze kapitan otrzymal juz odpowiednie instrukcje od junkra Tomasza, bo kiwnal glowa potakujaco na znak, ze mnie zrozumial, i zaraz kazal bic w bebny na alarm. Uslyszawszy dzwiek bebnow, pan Nils wypadl z gola glowa na dziedziniec, pytajac, co u diabla tu sie dzieje i czy on juz nie jest panem we wlasnym domu. Ale uspokoil sie zaraz na widok krolewskiej pieczeci i po chwili wahania zaprosil mnie w koncu do wnetrza, choc nie bylem juz dla niego milym gosciem.

Zaprowadzil mnie do sali rycerskiej, gdzie na wielkim kominku plonal trzaskajacy ogien i gdzie zastalismy doktora Hemminga, ktory kulejac i trzesac stara siwa glowa podszedl do mnie, wzial mnie w ramiona i przywital tak serdecznie, ze nawet pan Nils powrocil do dawnej uprzejmosci. Jeszcze nie zdazylem dobrze posmakowac powitalnego piwa, gdy obaj panowie zaczeli mnie zasypywac pytaniami: Co sie stalo w Sztokholmie? Czy to prawda, ze ten czy tamten ze szwedzkich wielmozow zostal zdradziecko zgladzony przez krola? W co wierzyc z tych wszystkich okropnych poglosek, jakie kraza miedzy ludzmi?

Zastanowilem sie przez chwile, jak postapic, ale nie widzac innego wyjscia, podnioslem sie i powiedzialem:

-Wszystko to, a i jeszcze wiecej, jest prawda, ale nie czas teraz, by o tym rozmawiac. Drogi doktorze Hemmingu, najlepiej dla was bedzie odwrocic mysli od spraw tego swiata i przygotowac sie do powierzenia waszej biednej duszy w rece boskie. Krol Chrystian obiecal wam bowiem dobra prebende, ale lezy ona w krolestwie niebieskim i jeszcze dzis wieczor wstapicie do rajskich wspanialosci. Polecono mi pomoc wam w tej drodze, choc czynie to z ciezkim sercem, bo zawsze okazywaliscie mi zyczliwosc i traktowali lepiej, niz ojciec traktuje wlasnego syna.

Ale choc mowilem tak oglednie i ladnie, doktor Hemming mimo podeszlego wieku wielce sie wzburzyl i zawolal:

-To okropne i niemozliwe! Nie moge wprost uwierzyc w tak niecne wiarolomstwo, bo mam przeciez wlasnorecznie przez krola podpisany i pieczecia opatrzony zelazny list, do ktorego sie odwoluje.

Podalem mu wyrok i rozkaz krolewski i wezwalem pana Nilsa, aby i on je przeczytal, mowiac:

-'Sprawy stoja tak, jak powiedzialem, i doktor Hemming ma byc sciety bezzwlocznie, a pan Nils jako kasztelan zamku ma udzielic mi przy tym wszelkiej potrzebnej pomocy. Nie mam jednak nic przeciwko temu, zeby doktor Hemming przyjal swiete sakramenty przed ta smutna egzekucja, ktora wywoluje tylko przygnebienie wsrod nas, jego przyjaciol. I nie zamierzam tez spalic jego zwlok, lecz chetnie udziele mu uczciwego pochowku, gdyz nie otrzymalem zadnych specjalnych rozkazow w tej sprawie. Ale prosze z calego serca, zebyscie obaj pospieszyli i nie utrudniali mi zadania, ktore i tak juz jest dostatecznie gorzkie.

Pan Nils odpowiedzial na to przeklenstwem i oswiadczyl, ze woli zawisnac na szubienicy, niz usluchac tak haniebnego i bezboznego rozkazu. Wyciagnal miecz i moze bylby mnie przebil, gdyby nie powstrzymal go doktor Hemming. Bardzo mnie przerazilo nieopanowane. i szalone postepowanie pana Nilsa, ktory zaczal glosno wolac na swoich ludzi i kazal im uzbroic sie i opanowac zamek. Ale nikt go nie sluchal, bo zacny kapitan Tile Gissel wystawil juz wszedzie posterunki i pieciu jego arkebuzerow stalo na dziedzincu i na schodach z hakownicami i plonacymi lontami, gotowi strzelac do kazdego, kto osmielilby sie stawiac opor. Gdy kapitan Gissel uslyszal wsciekle ryki pana Nilsa wszedl do sali i wezwal go, aby oddal miecz, uspokoil sie i sluchal krolewskich rozkazow. Ale pan Nils nie mogl jeszcze zrozumiec, co sie stalo, i wolal, ze jesli chodzi o niego, zdradziecki krol dunski moze sie zabierac do piekla albo jeszcze lepiej zniknac przez dziure w wychodku, i ze on wcale nie zamierza sluchac takiego krola i woli podburzyc wszystkich uczciwych ludzi do powstania, by sprzedac swoja skore jak najdrozej

__ To prawdziwa przyjemnosc myslec o cenie, jaka ten krwawy pies Chrystian, Chrystian tyran, zaplaci jeszcze za swoje wiarolomstwo! - ryczal.

Poczciwy kapitan zmuszony byl przywolac dwoch uzbrojonych w dzidy knechtow, ktorzy zapedzili kasztelana w rog sali, gdzie ten wreszcie poddal sie, zdejmujac pas i rzucajac miecz na podloge. Widzac to doktor Hemming uspokoil sie troche, zbladl i powiedzial:

-Nic nie pomoze klac i pienic sie, gdy juz siedzimy po uszy w gnoju. Powinienes byl sluchac moich dobrych rad, przepedzic zaloge i wziac zamek w swoje rece, aby w spokoju czekac na potwierdzenie lub zaprzeczenie tych poglosek. Wtedy moglibysmy byli rozwazyc, co nalezy uczynic. Teraz zas mamy zwiazane rece i nogi i robia z nami, co chca. Totez najlepiej, zebys sie temu podporzadkowal i pokornie prosil tu obecnych o zapomnienie tego, cos powiedzial. Co sie zas tyczy mojej siwej glowy, czuje juz na skroniach chlod smierci.

A gdy pan Nils go nie chcial usluchac i dalej wykrzykiwal i odgrazal sie krolowi, doktor Hemming zwrocil sie do mnie i do kapitana i rzekl z szacunkiem:

-Nie sluchajcie go i. zapomnijcie, co mowi, bo rozpacza, ze musze umrzec. Wezcie moja stara glowe, bo bardzo juz jestem zmeczony mysleniem o wiarolomstwie i zlu, ktore pleni sie na calym swiecie. Ale jemu pozwolcie odejsc w spokoju, bo jest mlody i szlachetnego rodu, i nieslusznie byloby zrobic mu cos zlego tylko z powodu jego nierozwaznych slow.

Zamknieto wiec pana Nilsa w jego komnacie, zeby sie uspokoil, a kapitan postawil przed drzwiami wartownika. W zamku bawil wowczas wedrowny kaznodzieja, dominikanin z klasztoru z Wyborga, i mnich ten przyjal spowiedz i udzielil doktorowi Hemmingowi rozgrzeszenia i komunii swietej, a zacny doktor nie trwonil czasu na darmo, tak ze wszystko odbylo sie ogromnie szybko. W Raseborgu nie bylo kata, ale jeden z niemieckich knechtow ofiarowal sie chetnie za zwykla oplate trzech- groszy srebrem sciac glowe skazanemu na smierc, na co sie zgodzilem, upewniwszy wprzody, ze trafi mieczem we wskazany punkt na drewnianym palu. Wytoczono wiec tegi brzozowy pniak na wzgorze kolo zamku i tlum ludzi - zamkowej sluzby, dziewczat sluzebnych i gapiow z polozonego w poblizu targowiska zgromadzil sie wokol niego. Wielu plakalo zalosnie, bo zacny doktor Hemming byl szanowany przez wszystkich i cieszyl sie wielkim powazaniem w calym kraju.

Przyszedl na miejsce stracenia na wlasnych nogach, nie opierajac sie na nikim, i gdy juz wychylil puchar kata, tak przemowil do ludu:

-Nie placzcie z mego powodu, zacni ludzie, bo otrzymuje tylko dobrze zasluzona zaplate za to, ze wiecej wierzylem pieknym oczom i obietnica okrutnego i wiarolomnego krola niz wlasnemu sercu i doswiadczeniu, jakie mialem co do przysiag krolow i wielmozow. I nie mam innej obrony dla siebie jak tylko to, ze wierzylem, iz przynosze pokoj zamiast miecza i zgode, i porozumienie po wszystkich klotniach, sporach i rozlewie krwi. Ale nie stalo sie tak, jak sie spodziewalem, i nigdy nie moze dojsc do zgody z wrogiem, ktory przy pierwszej sposobnosci lamie dane slowo, depcze przysiegi, zrywa uklady, przekresla podpisy i kruszy krolewska pieczec. Totez placzcie nad nasza biedna ojczyzna i nad cala Szwecja, bo dopoki panuje ten krwawy krol, nikt nie bedzie pewny gardla, bez wzgledu na to, czy jest wysoko, czy nisko postawiony, bogaty czy biedny. I jako potwierdzenie tych slow zobaczycie tu, jak moja siwa glowa potoczy sie w bloto, choc jestem mezem duchownym, korzystajacym z opieki swietego Kosciola.

Zaczerpnal tchu i wyprostowal sie, a jego biala glowa przestala sie trzasc. I rosl w moich oczach, i znow przewodzil ludowi, jak w swoich najlepszych dniach. Podniosl twarz ku chmurnemu grudniowemu niebu i krzyknal wielkim glosem:

-Wysluchaj mnie, dobry Boze w niebiesiech, i niech krew moja wola z ziemi do Twego promienistego tronu. Z miejsca, gdzie stoje, przeklinam krwawego krola Chrystiana za wszystko zlo, ktore wyrzadzil. Przeklinam go cala moca duchowna, ktora jest mi dana przez Twoj swiety Kosciol na ziemi, i przeklinam go przed Twoim obliczem, wszechmocny Boze, zeby juz za zycia spotkala go kara za jego niecne czyny, zeby utracil swoj kraj i krolestwo, i korone, ktora zbezczescil, zeby zmarl jako nedzarz w biedzie, przesladowany przez wszystkich i pozbawiony Twojej laski. Wszystko to niech go dosiegnie, bo na to zasluzyl. Wysluchaj mego wolania, swiety Boze!

Jego przeklenstwo bylo tak potezne i majestatyczne, ze nawet knechci przezegnali sie znakiem krzyza, a lud podniosl oczy w gore i oczekiwal, ze niebiosa sie otworza. Takze i ja wypatrywalem proroczych znakow.w chmurach, ale widzialem tylko szare zimowe niebo, choc niektorzy ze zgromadzonych opowiadali pozniej, ze przeszywaly je blyskawice. Skonczywszy mowic, doktor Hemming oddal trzos katu, uklakl kornie w blocie, podkladajac sobie pod kolana pole plaszcza, polozyl glowe na pniaku i zamknal oczy. Niemiec oburacz podniosl w gore miecz i scial mu glowe jednym cieciem tak zrecznie, ze potoczyla sie na ziemie. Nastepnie owinieto zwloki i glowe w calun i zaniesiono do zamkowej kaplicy, gdzie dominikanin odprawil msze zalobna.

Kapitan Gissel uwazal sie obecnie za kasztelana na zamku i prosil mnie, zebym sie za nim wstawil u junkra Tomasza o zatwierdzenie go na tym stanowisku. Zjedlismy razem obfity posilek, na ktory obaj dobrzesmy sobie zasluzyli i w czasie ktorego wspominalismy z zalem doktora Hemmlnga i jego piekne cechy charakteru, ubolewajac, ze takiego zacnego i uczonego czlowieka musial spotkac tak zalosny koniec. Ale smaczna uczte zaklocalo nam walenie pana Nilsa w drzwi i gdy juz wyproznilismy dzban jego najlepszego wina, kapitan Gissel spochmurnial i rzekl:

-Co zrobimy z tym wscieklym szalencem? Jesli mu damy uciec, wnet bedziemy mieli na karku cala chmare bakow, a junkier Tomasz wpadnie w gniew. Jesli zas bedziemy go trzymac w wiezieniu, stanie sie wieczna grozba dla zamku, bo mam pod swoim dowodztwem zaledwie dwudziestu chciwych knechtow i latwo mozna ich przekupic. Z drugiej strony jesli wysle go do Abo, moze po drodze uciec albo zostac uwolniony przez swoich przyjaciol. Uczciwie mowiac, pan Nils wcale nie jest szlachetnym czlowiekiem, tylko pysznym i niedobrym pan-kiem, ktory przez caly czas wynosil sie nade mnie, choc jestem od niego starszy i bralem juz udzial w wielu wojennych wyprawach. Uwazam ponadto ze sprawe honoru sluzyc temu, kto w danej chwili placi mi zold. Coz wiec zrobimy z panem Nilsem?

-Doprawdy nie wiem - odparlem zgodnie z prawda - i nie chce w zaden sposob mieszac sie do waszych obowiazkow i urzedowych czynnosci, choc przyznaje, ze moj przyjazd postawil was, kapitanie, w trudnym polozeniu.

Westchnal ciezko i rzekl:

-Zawod zolnierza to zawod przykry, ktory czyni dusze ludzka twarda i kaze czlowiekowi zapomniec o wszystkich boskich przykazaniach. Pocieche dla mnie stanowi mala lutnia, ktora zawsze z soba woze i na ktorej czesto zwyklem w samotnosci grywac, spiewajac przy tym jakas wesola i dodajaca otuchy piosenke. Jest to o tyle dobre, ze dzieki temu nie musze spedzac czasu jedynie przy mocnych -trunkach, grze w kosci i dziewkach. Zauwazylem tez, ze piosenka i kilka uderzen w struny czyni mnie dziwnie bystrym i jesli nie macie nic przeciwko temu, panie, przyniose lutnie i zaspiewam wam piesn zastanawiajac sie nad ta trudna sprawa.

Wrocil po chwili z lutnia i zaczal grac i spiewac, a czynil to bardzo pieknie. Takze i pod innymi wzgledami byl bardzo milym czlowiekiem ze sklonnoscia do melancholii, mial ladne dlonie i miekka blyszczaca brode. Na koniec zaspiewal smetna piosenke o tym, ze lato minelo i przyszly chlodne pogody. Piosenka mowila dalej o kasztanowym ogierze i o dziewicy, ktora zmoczyla suknie w rosie pokrywajacej w nocy trawe, sluchajac spiewu slowika. Ta zalosna opowiesc wycisnela mi z oczu rzesiste lzy.

-Tak, tak - powiedzial w koncu kapitan, odkladajac lutnie. - Lato minelo i na dworze pociemnialo, a wy, uczony panie Mikaelu, macie pelnomocnictwo opatrzone krolewska pieczecia i musze udzielic wam wszelkiej potrzebnej pomocy. Pelnomocnictwo to nie jest jednak niczym ograniczone i nie wymienia scisle waszego zadania, tak ze wszystko zalezy od waszego uznania. Jestem zmuszony sluchac waszych rozkazow we wszystkim i gdybyscie na przyklad polecili mi skrocic pana Nilsa o glowe, nie mialbym innej rady jak was usluchac. Zrobilbym to zreszta bez najmniejszego wahania, ku wielkiemu memu zadowoleniu, gdyz byloby to znakomitym rozwiazaniem naszego trudnego problemu.

-Szlachetnie urodzony panie Tile! - wykrzyknalem ze zgroza. - To prawda, ze lato minelo i pogody sa zimne, ale niech mnie Bog uchowa, zebym mial wam wydac taki bezbozny rozkaz. Nie mam wcale mocy ani wladzy, zeby dokonac takiego czynu.

-Alez drogi panie Mikaelu - odparl kapitan chytrze - slyszeliscie przeciez, jak zacny pan Nils wielokrotnie zaklinal sie na wszystkich diablow, ze rozpruje wam brzuch, gdziekolwiek was spotka, jako zescie zdrajca i kreatura krola Chrystiana. Pan Nils sciagnal sam na siebie nieszczescie nie sluchajac w pore rad doktora Hemminga. Nie stawiajcie sie w podobnym polozeniu, zamykajac uszy na moje rady, dopoki macie jeszcze krolewskie pelnomocnictwo. Naturalnie moglbym go kazac usmiercic w jego komnacie i twierdzic, ze probowal uciec, ale daloby to pozniej podstawy do najrozmaitszych oszczerstw, ktorych czlowiek honoru najchetniej unika. Gdyby w przyszlosci wynikly jakies watpliwosci w tej sprawie, przyrzekam bronic was i oswiadczyc, ze dzialalismy po dojrzalym namysle, z koniecznosci, i ze jedyna nasza mysla bylo dobro krola, gdyz nie chcielismy byc zmuszeni do sciecia pozniej setek karkow w miejsce glowy jednego uparciucha.

Musialem przyznac, ze mowil jak czlowiek rozsadny. Dobre wino pana Nilsa zrobilo tez swoje, zwlaszcza, ze bylem ogromnie zmeczony trudami podrozy i przezyciami, ktore przyniosl ten dzien. Mimo ze mysl o odpowiedzialnosci za taki postepek wciaz mnie przerazala, ani sie obejrzalem, jak sprawa zostala rozstrzygnieta. Choc juz zapadal wieczor, pan Gissel kazal uderzyc w bebny i wyslal knechtow do komnaty pana Nilsa, zeby go zwiazac, co im sie w koncu po gwaltownej bojce udalo. Nastepnie kapitan kazal zapalic na dziedzincu kilka pochodni i niemiecki knecht scial glowe panu Nilsowi tak zgrabnie, ze ten prawie sie nie zdazyl polapac, co sie z nim stalo. Ku wielkiemu memu smutkowi musze przyznac, ze pan Nils umarl bez zalu za grzechy, z zatwardzialym sercem, miotajac az do konca ohydne obelgi na mnie, na pana Tile i na krola Chrystiana. Zmartwienie moje zwiekszyl jeszcze bardziej fakt, ze musialem z wlasnej sakiewki zaplacic niemieckiemu knechtowi trzy grosze srebrem po raz drugi, poniewaz pan Tile oswiadczyl, ze nie posiada w kasie zadnych pieniedzy a knecht nie chcial sie zadowolic mniejsza suma, choc sie targowalem.

Gdy juz bylo po wszystkim, poczulem sie tak zmeczony po podrozy i winie, ze polozylem sie na spoczynek i spalem kamiennym snem do poznych godzin porannych nastepnego dnia.

Mimo ze wciaz jeszcze zdretwialy od trudow podrozy wierzchem, obudziwszy sie wyruszylem natychmiast w droge powrotna, nie chcac przebywac dluzej w ponurej twierdzy.

Do Abo wracalem stepa. Droga byla blotnista, staly na niej kaluze pokryte cienka warstewka lodu, pekajacego z trzaskiem pod konskimi kopytami. Pozniej jednak pokazalo sie slonce, dzien zrobil sie jasniejszy, a i mnie robilo sie lzej na duszy z kazdym konskim krokiem, ktory oddalal mnie od czarnych murow twierdzy. Na postojach mialem sposobnosc rozmawiac z poczciwymi wiesniakami, ktorzy zalosnie narzekali, ze junkier Tomasz gnebi ich ciezkimi rekwizycjami, sciagajac mieso i zboze dla wojska. Ludzie ci nie brali sobie zbytnio do serca tego, co krol Chrystian uczynil ze szwedzkimi wielmozami, ale gleboko wzdychali nad bydlem i zbozem, mowiac: "Oj zle, oj bardzo niedobrze! Mamy gdzies zalosny los panow i szlachty, bo ziemia jest tym lepsza, im mniej panow zywi, byle tylko krol odwolal poki czas tych okropnych zoldakow, ktorzy jak szarancza zjadaja wszystko, co z wielkim wysilkiem, jak mrowki, zdolamy zgromadzic".

Gdy przybylem do Abo, miasto bylo rownie ponure i puste jak Sztokholm, w chwili gdysmy go opuszczali, a ludzie z czerwonymi od placzu oczyma przemykali sie pod scianami domow, podskakujac ze strachu na najmniejszy odglos. Nie zachecalo to zbytnio do zatrzymywania sie i dowiadywania o nowiny, wiec pojechalem prosto do zamku, gdzie junkier Tomasz przyjal mnie bardzo zyczliwie. A gdy mu opowiedzialem wszystko, co sie stalo, pochwalil wielce moj spokoj, przytomnosc umyslu i rozsadek i wyrzekl wiele pieknych slow o kapitanie Gisselu.

-I ja tez - oswiadczyl - tlumaczylem sobie krolewskie rozkazy wedlug najlepszego rozumienia, dbajac, aby nie okazac sie zbyt malostkowym. Szkodliwe chwasty nalezy wyrwac w pore, zanim zdaza sie rozplenic i przytlumic zdrowa roslinnosc. Wydaje mi sie, ze w tej chwili cala ta prowincja jest spokojna i posluszna i nie sprawi krolowi i jego wiernym slugom zadnych klopotow.

Parskal przez nozdrza, zarosniete gestymi krzaczkami czarnej szczeciny i stal nade mna sztywny i niewzruszony jak skala, dyktujac pismo, w ktorym mialem opisac krolowi uslugi oddane mu przez junkra Tomasza. Ja zas, napisawszy ten list, zwrocilem sie do niego z szacunkiem i powiedzialem:

-Zacny arcybiskup Gustaw wyswiecil mnie na ksiedza, wiec nie przystoi, zebym sluzyl jako prosty pisarz zamkowy za cztery grosze srebrem. Mam nadzieje, ze biskup Arvid da mi odpowiednia do moich zaslug prebende i ze bede mogl dalej studiowac zgodnie z wola boza.

Na te slowa junkier Tomasz zasmial sie glosno i rzekl:

-Chetnie pozwalam ci przeniesc sie do domu i byc moim okiem i uchem w miescie, ale swinia wraca do koryta i chyba wnet zobaczysz, gdzie dla ciebie najwiecej korzysci.

Wybralem sie wiec pomowic z arcybiskupem, ale po drodze zbraklo mi odwagi i wstapilem pod "Trzy Korony", zeby napic sie piwa i dodac sobie w ten sposob otuchy. Ale gdy wszedlem, w przyjemnej winiarni umilkly wszystkie rozmowy i jeden gosc za drugim kladl monete na stole i wychodzil, tak ze izba nagle opustoszala, ku niezadowoleniu gospodyni, kora przywitawszy sie ze mna powiedziala:

-Nie moge pojac, co sie dzisiaj z ludzmi dzieje. Oburzaja sie, ze junkier Tomasz kazal postawic szubienice na rynku. Czegos takiego jeszcze dotad nie bylo i dobrze wiadomo, ze ludzie bez narzekania wedruja az do Wzgorza Szubienic, zeby przygladac sie egzekucjom. Co do mnie, jestem wesola jak szczygiel, bo twoj przyjaciel i brat Antti powrocil i zamieszkal u mnie. Chce zalozyc wlasna kuznie w miescie i kto wie, moze bedzie z czasem puszkarzem na zamku i wielkim panem, bo zebral wiele umiejetnosci w czasie podrozy pp dalekich krajach. Byloby jednak moze lepiej dla ciebie, Mikaelu, gdybys odtad przychodzil tylnymi drzwiami i siadal w kuchni, dotrzymujac towarzystwa Anttiemu, bo mi wystraszasz gosci spod "Trzech Koron". W ostatnich czasach ludziska zrobili sie bardzo dziwni.

Jej bezmyslne slowa bardzo mnie dotknely. Ale' nie moglem przeciez oczekiwac czegos innego od glupiej karczmarki, totez odpowiedzialem spokojnie, ze moge rownie dobrze napic sie piwa w gospodzie, bo nie przystoi memu stanowisku trwonic czasu w miejscu o niedobrej slawie.

-Poszedlem wiec do gospody, ale jej wlasciciel wcale sie nie ucieszyl na moj. widok i natychmiast zaczal narzekac na zle czasy i marne zarobki. Pacholek zas, ktory uslugiwal przy stole, podal mi zwietrzale piwo, wylewajac na mnie pol dzbana, tak ze mialem mnostwo klopotu z doprowadzeniem odziezy do porzadku, zeby moc sie pokazac biskupowi. Wycierajac mi kolana fartuchem, gospodarz powiedzial:

-Uczony panie Mikaelu, nie bierzcie za zle tych slow staremu czlowiekowi, ale wielu odgraza sie, ze spusci wam tegie lanie i wrzuci do rzeki. Totez niechetnie widze, jak przychodzicie tu zbyt czesto, bo bede mial mnostwo przykrosci, jak dojdzie do bojki i porozbijaja mi okna i sprzety z waszego powodu. Nie mam nic przeciwko temu, zeby podawac Jutom i Niemcom, ktorzy maja duzo pieniedzy i nie sa skapi. I zaden rozsadny czlowiek nie moze powiedziec zlego slowa, gdybym podejmowal pieczona gesia samego junkra Tomasza, poniewaz jest on cudzoziemcem i zaprzedal sie dusza i cialem krolowi. Ale ty, Mikaelu, urodziles sie w naszym kochanym miescie i wyrosles wsrod nas i jestes z nazwy Finem, choc Bog wie, skad pochodzil twoj ojciec. I dlatego niektorzy nie moga pojac, dlaczego biegasz krolowi na posylki jak merdajacy ogonem pies, z wielka szkoda dla twego wlasnego kraju i wielu wspanialych ludzi. Wybacz mi i nie zyw do mnie zadnej urazy, jesli plote bzdury, ale zrobilem sie juz stary.

Nie od razu znalazlem wlasciwa odpowiedz i dopiero na schodach przyszlo mi do glowy, co powinienem byl mu odpowiedziec, totez wyszedlem z gospody mruczac pod nosem wiele msciwych slow. Dotkniety i rozgoryczony, minalem kosciol i Szpital Swietego Jerzego i zakolatalem do drzwi biskupiego dworca, tak ze az sie echo rozleglo:1 Sluga, ktory mi otworzyl, blady byl jak przescieradlo, a biskupowi, ktory przyjal mnie natychmiast rece wciaz sie jeszcze trzesly ze strachu, gdy wszedlem do jego komnaty.

-Co ty sobie wyobrazasz?! - wykrzyknal z nagana. - Walisz do drzwi jak rozbojnik i wdzierasz sie do mego domu tak, ze dostaje biegunki. Zyjemy w niedobrych czasach, kiedy nawet biskup nie jest pewny zycia.

-Laskawy panie Arvidzie - odparlem z godnoscia. - Kazdy czlowiek honoru i zwolennik Unii cieszy sie pelnym bezpieczenstwem pod opieka naszego dobrego krola i tylko ci, ktorzy maja cos do ukrycia, widza upiory w bialy dzien.

-Masz slusznosc - przyznal biskup pospiesznie. - Oczywiscie, ze nie mam nic do ukrywania. Siadaj, Mikaelu, moj drogi synu i opowiedz, jak ci poszlo i w czym moge ci dopomoc.

Zaczal mnie wypytywac o wszystko i bardzo sie przejal dowiedziawszy sie o smutnym losie doktora Hemminga.

-Bogu dzieki, ze nie mialem z nim nic do czynienia - powiedzial. - Z doktorem Hemmingiem rozstalismy sie w gniewie. Wcale nie czuje sie powolany do oceniania krolewskich postepkow, ale w tym wypadku postapil on slusznie, bo doktor Hemming byl lajdakiem i patrzyl tylko, skad wiatr wieje. I jedynie Stworcy w niebie-siech mam do zawdzieczenia, ze uchronil mnie przed wplataniem sie w siec jego intryg.

Opowiedzialem mu dalej, ze czcigodny arcybiskup, trzech biskupow i osmiu kanonikow uczestniczylo w wyswieceniu mnie na ksiedza, podkreslajac jednakze, ze bylbym spokojniejszy, gdyby biskup Arvid potwierdzil ten akt swoja laska i dokonal go z przepisanym koscielnym ceremonialem w katedrze w Abo. Wyrazilem tez nadzieje, ze darzac mnie zyczliwoscia i laska zechce mi przyznac jakas skromna prebende, ktora by mi zabezpieczyla dalsze studia w Paryzu, gdyz nie mialem wielkiej ochoty pozostac w kraju rodzinnym. Ale biskup zaklopotany rzekl:

-To bardzo zawily i trudny do rozwiazania problem teologiczny, ktory wpierw musze przedyskutowac z moimi kanonikami. Bo chociaz wyswiecenie dokonane przez arcybiskupa mozna porownac z dopuszczonym przez Kosciol chrztem z wody, wolalbym jednak znalezc jakis odpowiedni prejudykat. Jest niezliczone mnostwo uczonych wypowiedzi o chrzcie z wody i nie popadlbym tez w zaklopotanie, gdybym byl zmuszony ochrzcic dziecko piaskiem zamiast woda albo tez plujac mu na ciemiaczko; a gdy dziecko rodzi sie w niewlasciwej pozycji mozna je ochrzcic, choc tylko tyleczek wystaje z lona matki, ale w twoim wypadku nie widze zadnego prejudykatu.

Z pewnym oburzeniem zapytalem, czy uwaza sie za madrzejszego od arcybiskupa, ale pan Arvid bronil sie:

-Pokaz mi pisemne zaswiadczenie z pieczecia arcybiskupa albo przynajmniej orzeczenie panow z kapituly i sprawa zalatwiona. Ale tak, jak jest, moge sie oprzec tylko na twoich slowach i choc jestem w pelni przekonany o twej uczciwosci, ustne swiadectwo nie wystarcza w tak zlozonej teologicznej kwestii, ktora wprawilaby w wielki klopot nawet uczonych doktorow dostojnego uniwersytetu.

Nalegalem i nawet grozilem mu nielaska arcybiskupa, ale pozostal nieugiety. Zapewnil mnie o swej pelnej zyczliwosci i obiecywal wszystko zalatwic, gdy tylko postaram sie o nieodzowne papiery z Upsali. Nie mialem wiec innego wyjscia, jak napisac pokornie do biskupa Slaghecka i prosic go, aby poparl mnie swoim wplywem. Udalo mi sie, wyslac ten list przed swietami Bozego Narodzenia, ale zaraz potem morze zamarzlo tak, ze mialem sporo czasu na wyczekiwanie na odpowiedz. Do zamku w Abo nie chcialem wrocic, aby sluzyc pod laska junkra Tomasza, bo mowiac szczerze, zaczalem sie bac jego towarzystwa. Musialem wiec osiedlic sie w moim dawnym i jedynym domu u pani Pirjo. Zaopiekowala sie mna i chronila mnie, bo znala moje dobre intencje, a ojciec Piotr tez mnie nie opuscil w opalach, lecz odwiedzal czesto i pocieszal, opowiadajac pouczajace przypowiesci o przemijaniu ziemskiego szczescia. Czasem - zgodnie ze swoim zwyczajem - zachodzil takze do domku pani Pirjo mistrz Wawrzyniec i popijajac grzane wino z wytartego srebrnego pucharka, rozprawial o niesmiertelnosci i duchach. Oni dwaj byli moim jedynym towarzystwem, bo wszyscy inni ludzie i dawni znajomi unikali mnie jak zlego powietrza i wynajdywali najrozmaitsze preteksty, zeby spotkawszy przypadkiem na ulicy minac szybko bez przywitania. Trzech czlonkow rady miejskiej powieszono bowiem na placu przed ratuszem, a mnie niewinnie posadzono, ze przyczynilem sie do ich zalosnej smierci. I kiedy lud szukal kozla ofiarnego, spojrzenia padly na mnie, ktory bylem dzieckiem nieprawego loza, samotnym i bez protektora.





5





Nic dziwnego zatem, ze w ciagu dlugiej zimy ogarnela mnie gleboka melancholia i chetnie trzymalem sie z dala od ludzi, nie czujac braku ich towarzystwa. Gdybym byl bezczelny i natretny, z pewnoscia umialbym zmusic rade, aby mi dala jakis urzad polaczony z dochodami. Ale ja nie chcialem ciagnac korzysci za pomoca nikczemnego wymuszania, gdyz czulem sie bardzo dotkniety ludzkim zachowaniem i niezdolnoscia zrozumienia moich dobrych intencji. Wmawialem sobie, ze moze w czasie zlych dni, ktore nadejda, zwroca sie oni do mnie z biadaniem, by prosic o pomoc i laske, i mysl ta przynosila ml pocieche. Jeszcze wieksza pocieche znajdowalem w ksiazkach, bo zacny biskup dopuscil mnie do swojej biblioteki, by takim sposobem utrzymac mnie w dobrym nastroju. W celu przysposobienia sie do swietego powolania, ktorego ani na chwile nie stracilem z oczu, czytalem z nalezna pokora dziela swietych ojcow Kosciola i nawet "Summe", swietego Tomasza z Akwinu, ktora dla madrzejszych ode mnie byla powaznym orzechem do zgryzienia.Dni zaczely stopniowo robic sie dluzsze, zaspy sniegu topnialy i z wiosna rozeszly sie niepokojace wiesci, ktore botniccy narciarze i lowcy fok przyniesli ze szwedzkiego wybrzeza. Opowiadano, ze mlody i zapalczywy panek imieniem Gustaw Waza, ktorego ojciec zostal sciety jako kacerz na rynku sztokholmskim wraz z innymi szwedzkimi panami i szlachta, podniosl otwarty bunt w Dalekarlii i zebral wokol siebie wielka rzesze chlopow, ktorzy oburzeni z powodu ciezkich podatkow, odmowili wydania broni krolewskim wojtom. Chlopi ci pozabijali wielu wojtow i niewinnych poborcow podatkowych i zaden Dunczyk nie moze teraz bez zbrojnej eskorty podrozowac miedzy szwedzkimi miastami i zamkami.

Takze i w poludniowej Finlandii, gdzie snieg jeszcze sie trzymal, zaczeli chybcy narciarze dokuczac poborcom podatkowym i atakowac z lukow ciezko zbrojnych jezdzcow, dobrze wiedzac, ze krolewscy zolnierze nie moga ich scigac w lesnych kryjowkach. Narciarze ci rabowali na drogach wozy przewozace zebrane z podatkow sumy pieniedzy, a raz w nocnych ciemnosciach zamkneli sedziego ze swita w budynku sadu, zabili okna i drzwi i podpalili ich zywcem, tak ze wszyscy oni zgineli w ten okropny sposob. I nikt nie wiedzial, skad ci szybkonodzy narciarze przychodza lub gdzie znikaja, a jesli nawet ktos wiedzial albo sie czegos domyslal, nie smial nic powiedziec, zeby mu nie poderznieto gardla albo nie podlozono ognia pod wegiel chaty nocna pora. Totez wszyscy zacni i poczciwi ludzie trzesli sie ze strachu i jednakowo bali sie szybkich narciarzy z lasu jak jezdzcow junkra Tomasza, z ktorych kazdy mial na leku siodla gietki stryczek.

Narciarze zapuszczali sie az do Abo, bo pewnego ranka ktos przybil na drzwiach katedry ogloszenie, w ktorym byla mowa, ze dunski ucisk, gwalt i tyrania wnet sie skoncza i ze ten, kto pomaga Dunczykom rada lub czynem, ryzykuje wlasnym gardlem. Tejze samej nocy kilku bezboznych czeladnikow zbieglo od pracodawcow i zniklo z Abo, a synowie paru mieszczan poszli w ich slady mimo ostrzezen i lez rodzicow. Innej znow nocy zakluto w miescie dwoch niemieckich knechtow, a slady krwi prowadzily prosto do rzeki. Tak wiec wszyscy zyli tej wiosny z tajemnym niepokojem i oczekiwaniem w sercu. I gdy sie rozmawialo z ludzmi i patrzylo im w oczy, bylo to tak, jak gdyby sie grzebalo w wygaslym popiele, aby odkopac ukryty zar. I jasno zdawalem sobie sprawe, ze wszystko to moze przyniesc krajowi tylko zalobe i nedze, i zniszczenie.

Dopiero w lecie doczekalem sie listu od biskupa Slaghecka. Pisal w ogromnym pospiechu, ze niestety nie moze mi pomoc, poniewaz arcybiskup Gustaw to czlowiek szalony, z ktorym nikt rozsadny nie potrafi dojsc do ladu, i Slagheck nie dziwi sie juz, ze szwedzcy panowie jak jeden maz pozbawili ongis arcybiskupa jego swietej godnosci. Arcybiskup wszedl bowiem teraz w przymierze z biskupem Jensem przeciw mistrzowi Slagheckowl i nie zwracajac najmniejszej uwagi na jego rady i przestrogi chcial nadal grac pierwsze skrzypce w Szwecji.

Ale juz ktos inny zaczal sie wybijac w szwedzkich prowincjach - pisal Slagheck - a byl to ten bezbozny pan Gustaw, ktory do tego stopnia rozbestwil lud, ze mistrz Slagheck byl zmuszony zamienic infule na miecz i wyruszyc przeciw niemu na czele wojska, co znow skonczylo sie wielkim laniem i zalosna kleska. Kleska ta nie spotkala jednak wspomnianego dopiero co pana Gustawa, lecz samego mistrza Slaghecka, ktory ledwie umknal przed strzalami i oszczepami rozwscieczonych chlopow. Nie trzeba naturalnie opowiadac o tym nikomu w Finlandii i mistrz Slagheck porusza te sprawe tylko po to, zebym w chrzescijanskiej pokorze zrozumial, ze ma on doprawdy o czym innym do myslenia niz o mojej sukience duchownej. A zreszta jesli nie potrafie sam sobie poradzic, musze o to winic wlasna glupote, on bowiem nie zamierza ciagnac mnie za wlosy na wyzsze stanowiska, jesli brak mi konceptu, jak to zrobic samemu. "Tusze jednak - konczyl sie list - ze jesli nie jestes jeszcze glupszy, niz myslalem, powinienes byl zdazyc zebrac smietanke z miski mleka, ktora postawilem przed toba zeszlej zimy, i byc teraz zamoznym czlowiekiem. Totez poprzestaje na przeslaniu ci mego blogoslawienstwa i zyczen powodzenia we wszystkim, do czego sie wezmiesz".

Gdy przeczytalem te slowa, luski opadly mi z oczu i odczulem taka sama pustke wewnetrzna jak wowczas, gdy Julien d'Avril otrzasnal pyl ze swoich stop i wyruszyl, aby nawracac Turkow, a ja zostalem z jego listem pozegnalnym w malej gospodzie na przedmiesciach Paryza. I nie moglem zupelnie zrozumiec, co mistrz Slagheck mial na mysli, mowiac o "smietance", i chetnie bym go teraz zmusil do wylizania calej tej smietanki, ktora karmiono mnie owej zimy w miescie Abo. Bo niczego innego, jak szyderstwa, drwin i niecheci doprawdy nie zaznalem, i to zarowno od mieszczan, jak i od slug Kosciola.





6





Pograzonego w tych ponurych myslach zastal mnie Antti, gdy przyszedl wieczorem w odwiedziny. Zdjal czapke z glowy bez slowa przywitania, siadl w kacie, podparl brode rekami i ciezko westchnal. Odpowiedzialem tez ciezkim westchnieniem, zeby mu pokazac, ze mam wlasne troski, ale gdysmy juz tak przez pare chwil powzdycha-li, rozzloscilem sie i zapytalem z gniewem, dlaczego mi przeszkadza, co mu sie stalo i czy przypadkiem sie nie upil.-Nie sadz mnie tak surowo, Mikaelu - odparl Antti - bo mam petle ha szyi i nie wiem, co poczac. Jestes madrzejszy i bardziej uczony ode mnie i musisz mi poradzic, jak sie z tego wyplatac. Przez cala zime opiekowala sie mna wdowa spod "Trzech Koron" i jesli chodzi 0 to, nie mam powodow do narzekania. Ale teraz przyparla mnie do muru i chce, zebym sie z nia zenil. Grozi, ze sie odwola do biskupa, 1 twierdzi, ze naduzylem jej wdowiego stanu i kobiecej latwowiernosci falszywymi obietnicami.

Wysluchalem go ze zdumieniem i serdecznie mu pogratulowalem, mowiac:

-Szczesliwiec z ciebie, Antti, bo "Trzy Korony" to najlepszy szynk w Abo, a wdowa zbiera zloto garsciami. Jest tez doswiadczona w zawodzie, a przy tym to niewiasta niebrzydka i wygadana i jesli nawet nie uwaza zbytnio na swoja cnote, to przeciez twoja rzecza bedzie jej pilnowac.

Antti odparl:

-Ach, gdyby to chodzilo tylko o wikt, nie skarzylbym sie, bo mnie karmi, jak nalezy. Ale malzenstwa boje sie, bo jestem jeszcze mlody, ona zas ma dwa razy tyle lat co ja. Totez czuje sie, jak gdyby chciala mnie sila zaprowadzic do oltarza. W dodatku na wiosne zawsze ziemia pali mi sie pod stopami, bo przywyklem ruszac w swiat i uczyc sie zawodu. I nie moge tu juz teraz dluzej wysiedziec, choc wciaz - rano, wieczor, a szczegolnie przy posilkach - sobie wmawiam, ze dobrze jest zyc miedzy bliskimi i znajomymi, ktorzy mowia chrzescijanskim jezykiem.

Jego narzekania i wzdychania daly mi do myslenia i po glebokim zastanowieniu powiedzialem:

-To jasne, ze gwiazdy zwiazaly nasze losy, Antti, bo i ja rowniez mam ostatnio takie uczucie, jakbym siedzial bez portek na mrowisku. Zrodzily sie we mnie bowiem powazne watpliwosci co do dobrych intencji krola Chrystiana, bo wszyscy uczciwi ludzie mowia o nim zle i nazywaja go tyranem, a w kazdym razie placi on kiepsko. Totez i ja chetnie bym juz stad wyjechal, gdyby nie to, ze trudno podrozowac bedac biedakiem, a nie wiem, jak sobie nabic kiese.

Antti spojrzal na mnie badawczo i rzekl:

-Wczoraj wieczorem przyszedl pod "Trzy Korony" jakis obcy i gdy dowiedzial sie, ze jestem bieglym puszkarzem, zaczal mnie namawiac do bardzo przyjemnego zajecia. Jesli sie nie myle, byl to jeden z ludzi Nilsa z Grabbacki, a rzemioslo, o ktorym mowil, to zawod kapra, w ktorym czlowiek sprytny szybko moze sie wzbogacic.

-Antti Antti - przestrzegalem go - mowisz rzeczy okropne i bezbozne. Nie jestes stworzony na zeglarza, a junkier Tomasz poprzysiagl, ze powiesi Nilsa z Grabbacki na maszcie "Ksiecia Finlandii". Ten Nils to poza wszystkim czlowiek krwiozerczy, ktory spalil juz wielu niewinnych knechtow junkra Tomasza i nawet koscioly pladrowal.

__ Ale on przyjmuje tylko mlodych i niezonatych mezczyzn -

odparl smetnie Antti - a to przemawia na jego korzysc. Przybysz, ktory zjawil sie pod "Trzema Koronami", nie mogl sie dosc nachwalic jego obrotnosci i chytrosci. Nils z Grabbacki glosi, ze obrabowuje Dunczykow w imie Boga i ojczyzny, i wszystkich uczciwych ludzi. A na grozby junkra Tomasza odpowiada, ze jesli jeszcze jest na swiecie sprawiedliwosc i bojazn boza, junkier Tomasz zawisnie rychlo na szubienicy. Posrod korsarzy nie brak zakow i synow mieszczanskich i na rowni z innymi wielkimi wodzami pan Nils potrzebuje okretowego kapelana, ktory by umial pisac po lacinie i przed powieszeniem udzielac sakramentow niemieckim i dunskim jencom, co dowodzi, ze jest to czlowiek pobozny i wcale nie zaden poganin.

-Daleki jestem od mysli chocby o takich sprawach - wykrzyknalem - i wielce sie obawiam, ze nie nadawalbym sie na ksiedza dla pana Nilsa, lecz bylbym raczej kapelanem diabla, gdybym poszedl na te sluzbe. Poza tym kazalby mnie natychmiast powiesic, bo byl on jednym z dawnych towarzyszy od kielicha Nilsa Eskilssona z Raseborga i przysiagl pomscic jego smierc.

Antti podniosl sie i upewniwszy sie, ze nikt nie podsluchuje nas pod drzwiami, spojrzal na mnie przeciagle i rzekl:

-Moze nigdy go nawet nie zobaczysz na oczy, bo pan Nils potrzebuje takze ludzi niewidzialnych i gotow jest placic bitym srebrem, jesli nie zechca mu sluzyc z samej tylko nienawisci do Dunczykow. Pragnie on miedzy innymi wiedziec, jakie statki odplywaja z Abo, jaki wioza ladunek i jak sa uzbrojone. Chcialby dalej miec wiadomosci o podrozach poborcow podatkowych - kiedy wyjezdzaja z miasta i kiedy wracaja oraz wszelkie inne rzeczy, ktore moga sie przydac kaprowi. Prosty jestem czlowiek i niewiele z tego wszystkiego rozumiem, ale moj wczorajszy kompan pokazal mi gleboka szpare w murze katedry naprzeciwko swieto j erskiego szpitala. I gdyby ktos smialy od czasu do czasu wetknal w te szpare pismo, znalazlby moze na tym samym miejscu zlote i srebrne jajka jako zaplate. Ja jednak jestem nieuczony i nie umiem pisac, dlatego uciekne do lasu, zeby uniknac malzenstwa z szynkarka.

-Pan Bog i wszyscy swieci niech cie maja w swej opiece, Antti! - wykrzyknalem. - Namawiasz mnie do okropnej zdrady. Na sama mysl o tym juz czuje na szyi stryczek.

Antti odparl spokojnie:

-Najlepiej, zebys sie przeniosl na zamek i przyjal sluzbe u junkra Tomasza, jesli nie chcesz isc ze mna do lasu. Inaczej szybko dostaniesz nozem miedzy zebra, bo Nils z Grabbacki podobno bardzo sie rozsierdzil z powodu nedznej smierci swego kompana od kielicha. Ale nawet mieszkajac na zamku, bedziesz mial z pewnoscia wiele spraw do zalatwienia w katedrze i w dworcu biskupim, a po drodze mozesz zbadac owa szpare w murze koscielnym. I nie potrzebujesz sie bac nikogo, bo tylko ja jeden wiem o calej sprawie i nikt nie ma pojecia, ze to ty mozesz pisac te listy.

Nie zwraca? juz uwagi na moje przestrogi i dobre rady, lecz tejze samej nocy zbiegl z miasta, ku wielkiemu zmartwieniu wdowy spod "Trzech Koron". Ale mowil prawde, bo juz nastepnego wieczoru ciezko mnie pobito, gdy wracalem z nieszporow, tak ze uznalem za najlepsze wrocic do junkra Tomasza narzekajac, ze w miescie nie jestem' juz pewny zycia. On zas przyjal mnie zyczliwie, bo sprzykrzyl mu sie juz nowy sekretarz, prosty szwedzki szkolarz, ktory nie ukrywal niecheci do Dunczykow. Do mnie zas mial junkier Tomasz pelne zaufanie i odslanial przede mna wszystkie swoje plany, mowiac gorzko, ze Finowie to narod hardy i niedobry, gdyz kazda swinska tucze i kazdy worek kaszy trzeba im zabierac sila pod grozba mieczow i pik. I dodal, ze narod finski nadaje sie tylko na zer dla krukow.

Czas dluzyl mi sie na zamku bez towarzystwa i aby go jakos spedzic, sporzadzilem dokladny spis statkow, ktore odplywaly z Abo, zapisalem ich ladunki, uzbrojenie i inne potrzebne szczegoly, zanotowalem nazwiska szyprow i liczbe czlonkow zalogi i nadmienilem o odsieczy, ktora junkier Tomasz zamierzal poslac zagrozonemu przez korsarzy Raseborgowi. Idac do biblioteki biskupa, aby wypozyczyc stamtad komentarze do pism swietego Tomasza z Akwinu, wetknalem spis w szpare w murze naprzeciw sciany szpitala. I nie wiem, czy wszystko to bylo moja zasluga, ale kolo Wysp Alandzkich zlapano i zatopiono wiele stateczkow z zywnoscia dla Sztokholmu. Szwedzka prowincja nie mogla juz bowiem wyzywic stolicy i junkier Tomasz z wielkim trudem zbieral zywnosc w doszczetnie spladrowanych okolicach Abo.

Gdy w jakis czas pozniej odnosilem komentarze do domu biskupa, zatrzymalem sie przy murze koscielnym, zeby zalatwic potrzebe, i rownoczesnie wetknalem reke w szpare w murze. Na dnie lezal miekki i ciezki mieszek, ktory z radoscia schowalem do kieszeni kaftana. I gdy, spiesznie udawszy sie do domku pani Pirjo, policzylem pieniadze, okazalo sie, ze mieszek zawieral wielkie i male srebrne monety, grosze ze Sztokholmu i Abo, kilka guldenow z Lubeki i jednego blyszczacego dukata. Wtedy znowu poczulem sie zamozny, bo pieniedzy tych starczylo na kilkumiesieczna wedrowke. Dla bezpieczenstwa zakopalem je pod plaskim kamieniem przy gruszy w ogrodku pani Pirjo.

Nastroj moj nagle sie odmienil, jak to bywa, gdy slonce wyjdzie zza chmur i niebo zrobi sie blekitne po dlugim deszczu. Powiedzialem sobie, ze zycie jest jak gra w kosci, w ktorej mozna wygrac jedynie wtedy, gdy sie gra falszywymi koscmi, strzegac sie tylko, by nie zostac przylapanym na goracym uczynku.

Krol Chrystian i mistrz Slagheck brali mnie za durnia, bo bylem latwowierny i naiwny, i postawili mnie w przykrym polozeniu, ktore przynioslo mi tylko zmartwienie i udreki. Totez nie uwazalem, zebym byl im winny jakas wdziecznosc. A jeszcze mniej zawdzieczalem junkrowi Tomaszowi, czlowiekowi okrutnemu, o brutalnych obyczajach. Dotychczas bylem jak jagnie wsrod wilkow i nieraz mnie strzygli pod wielu falszywymi pozorami, teraz jednak postanowilem stac sie wilkiem w owczej skorze. W Abo i tak nie moglem pozostac, bo bardziej mnie tam nienawidzono niz Dunczykow, najlepiej wiec bylo zebrac, co sie da, poki czas.

Totez niejeden jeszcze raz udawalem sie tego lata do miasta i nikt mi nie przeszkadzal wsadzac od czasu do czasu reki do szpary w murze koscielnym. Niebawem dziwne ptaki zaczely latac z Abo do wszystkich kryjowek na morzu i na pustkowiach i ptaki te w jakis czas pozniej wracaly by znosic zlote i srebrne jaja w szczelinie muru. Statki ze Sztokholmu przywozily rownoczesnie ponure wiesci. Mowiono, ze chlopskie hufce pana Gustawa podchodza juz pod Sztokholm i zamknely miasto w zelaznym pierscieniu, i ze z krolewskich zamkow i warownych miast ucieka ludnosc - bez wzgledu na stan - aby zaciagac sie pod sztandary pana Gustawa. Szwedzi wybrali go sobie na regenta, on zas werbuje za pieniadze Lubeczan niemieckich najemnikow, zeby stworzyc mocny kosciec dla swego wojska. Junkier Tomasz nie mogl sie nadziwic smialosci finskich kaprow oraz temu, jak dobrze wiedzieli oni o jego planach. Statki dunskie musialy teraz zeglowac do Sztokholmu pod oslona okretow wojennych, co powodowalo wiele niepotrzebnej zwloki. Totez junkier Tomasz stal sie bardzo podejrzliwy i mowil, ze ten wstretny finski kraj pelen jest zdrady i,,ze zdrajcy prowadza widocznie swoja gre takze wewnatrz murow zamkowych, gdyz bezbozni korsarze i zloczyncy umieja zgadywac nawet najtajniejsze jego zamiary.

Pierwotnie mialem zamiar otrzasnac prochy miasta Abo z moich stop z nadejsciem jesieni i wyjechac do obcych krajow, pozwalajac innym zalatwic miedzy soba wszystkie spory w mej niespokojnej ojczyznie, gdyz sam bylem czlowiekiem ducha i gesie pioro bylo jedyna moja bronia. Zwlekalem jednak z podroza do Paryza, bo czlowiekowi zawsze trudno wyrwac sie z domu i isc na niepewne. Ponadto rozeszly sie sluchy, ze krol Francji zbroi sie do wojny z cesarzem, i nie chcialem wpasc z deszczu pod rynne i zamienic swojska klotnie na obcy spor. Tak wiec jeszcze w listopadzie siedzialem w zamku w Abo, gdy wojska pana Gustawa wysiadly na lad i polaczyly sie ze zbrojnymi watahami Nilsa z Grabbacki.





CZESC PIATA





BARBARA

1





O oblezeniu Abo nieduzo mam do powiedzenia, bo nie przynioslo ono slawy zadnej ze stron. Oblegajacy nie mieli porzadnych dzial i przewaznie siedzieli po domach mieszczan, pijac piwo, podczas gdy ci, ktorzy wbrew swej woli znalezli sie zamknieci w zamku, tez leniuchowali w arsenale, klocili sie i popijali.Zacny biskup Arvid odslonil wreszcie prawdziwe oblicze i oddal oblegajacym wlasnych trabantow i proce z biskupiego dworca oraz konie, proch i olow, a takze zywnosc, bo zwolennicy pana Gustawa byli to biedacy, ktorzy cierpieli wielki brak dobr tego swiata. Totez ogromnie byli radzi, gdy mogli wygrzewac sie po domach i sjrcic tym, co junkier Tomasz zostawil jeszcze mieszkancom miasta. Zrazu, gdy wojsko pana Gustawa weszlo do miasta, mieszczanie witali je ze lzami radosci, dzwonili w dzwony katedry i spiewali hymny dziekczynne Bogu. Ale nim jeszcze nadeszly swieta Bozego Narodzenia, zaczeli smetnie wzdychac i zastanawiac sie, czy nie lepiej bylo zywic nieliczne stado wilkow junkra Tomasza niz mnostwo zarlocznych szczurow pana Gustawa.

Nietrudno bylo nam dowiedziec sie o uzbrojeniu, duchu i sile oblegajacych, bo jedynym celem wycieczek bylo zlapanie od czasu do czasu jakiegos jezyka. Junkier Tomasz wital wszystkich jencow z jednakim zadowoleniem i wydusiwszy z nich, co wiedzieli,.wieszal ich potem na murach, nie baczac na stan i pochodzenie.

Mimo to na zamku nie bylo swiatecznego nastroju i junkier Tomasz napotykal tylko ponure Miny i odwrocone oczy. Totez zasepil sie i narzekal, ze Bog pokaral go za grzechy, posylajac do tego ciemnego i niewdziecznego kraju. Byl jednak tegim dowodca, choc moze troche brutalnym w postepowaniu. W pore, jeszcze nim morze zamarzlo przy brzegu, odeslal okrety wojenne i inne statki do krolewskiego admirala, Seweryna Norby, aby nie wpadly w rece wroga. Obiecal tez utrzymac twierdze w Abo az do wiosny l w nagrode za to dostal od krola juz w styczniu obietnice rychlej odsieczy. Krol rozgniewany rebelia kazal tez natychmiast powiesic wszystkich Szwedow i Finow znajdujacych sie w zamku, zawiadamiajac, ze taki sam rozkaz otrzymali wszyscy jego kapitanowie w calej Szwecji.

Junkier Tomasz ucieszyl sie wielce z tego rozkazu i wynosil pod niebiosa krola Chrystiana, mowiac, ze juz mu sie uprzykrzylo ogladanie dokola siebie kwasnych min i ze jedynym jego zmartwieniem jest, czy starczy szubienic. Tak byl niecierpliwy, ze tylko dzieki modlitwie i czuwaniu mogl doczekac sie nastepnego dnia, kiedy ciesle zaczeli pracowac, i tegoz dnia powiesil wszystkich Szwedow i Finow stosownie do krolewskiego rozkazu. Niektorych z nich zalowalem, ale najbardziej truchlalem o wlasna skore, pewny, ze i mnie spotka taki sam los. Bylem z pochodzenia Finem i gdy juz wszyscy zawisli na murach w braterskiej zgodzie, a ciala nie zdazyly jeszcze ostygnac, przejal mnie taki bol, ze sam poszedlem do junkra Tomasza i kornie zapytalem, kiedy kolej na mnie.

Moje pytanie zaskoczylo go, ale po chwili namyslu, w czasie ktorej przygladal sie bacznie mojemu karkowi, junkier Tomasz przezegnal sie poboznie i odparl:

-Taka okropna i bezbozna mysl nie postala mi nawet w glowie, Mikaelu. Nie moge ciebie powiesic, bo jestes duchownym i sam arcybiskup wyswiecil cie przez nalozenie rak. Jako czlowiek wierzacy mam szacunek dla sakramentow, choc kupilem sobie dyspense od dni postu z powodu slabego zdrowia. Niech mnie Bog broni, zebym mial podniesc reke na duchownego, jakkolwiek nie nosisz sukienki.





2





Zima byla lagodna i wiosna przyszla wczesnie. Morze zrzucilo lodowe okowy i nie minelo wielu dni, jak flota admirala Norby przy pomyslnym wietrze zawinela do ujscia rzeki. Ludzie pana Gustawa uciekali tak szybko, ze w dworcu biskupim zastalem na stole nie do-jedzona miske zupy. Nie duzo wiecej mozna bylo znalezc w calym Abo, bo pan Nils przechowywal prochy w kamiennym domu na polnocnym brzegu rzeki i w poplochu kazal wysadzic je w powietrze, powodujac tym pozar, ktory strawil wieksza czesc miasta. Katedra, klasztor i inne 'domy kamienne, jak dworzec biskupi i szpital, ocalaly wprawdzie, ale nawet oprawne w olow szybki okienne rozlecialy sie w proch przy wybuchu. Zacny biskup i mieszczanie zdazyli jednakze na dlugo przedtem wywiezc z miasta swoje mienie i pozar zniszczyl glownie puste i spladrowane domy. A admiral Norby i junkier Tomasz byli tym bardzo rozdraznieni i wyrazali sie z przekasem o sztuce wojennej pana Nilsa.Jeden z pierwszych pobieglem do miasta, w czasie gdy pozar jeszcze szalal, i zboczywszy tylko na chwile do biskupiego dworca, gdzie juz nie bylo nic do ratowania, pospieszylem do chaty pani Pirjo, zeby w razie potrzeby bronic jej przed pladrujacymi. Chata stala na swoim miejscu, ale okna byly wybite, a drzwi wyrwane. I gdy wszedlem do srodka, zobaczylem od razu, ze wszystkie sprzety, ktore byly cos warte, zabrano, reszte zas porozbijano. Na podlodze lezal na slomie Antti blady, pobity i tak slaby, ze z trudem tylko mogl uniesc glowe. Przy nim siedziala gospodyni spod "Trzech Koron" z rozpostartymi spodnicami, a z oczu laly jej sie lzy jak z rynny.

-Niech cie Bog blogoslawi, Mikaelu, zes przyszedl - wyszlochala na moj widok. - Moj szynk stoi w plomieniach i z trudem udalo mi sie przeniesc twego brata tutaj, bo wiedzialam, ze nadejdziesz i ze jestes jego jedyna nadzieja. Mnie bowiem nic nie grozi; jestem szynkarka i prowadze uczciwy interes, a poza tym ukrylam dwie beczki mocnego piwa i barylke wodki w kupie gnoju z mysla o zlych czasach.

Na ulicy rozlegly sie ciezkie stapania i lomotania. Nie widzac w pospiechu innej rady, szybko wyjalem przybory do pisania i spryskalem twarz Anttiego czarnym tuszem. I gdy w chwile potem wpadli do izby zolnierze, powstrzymalem ich mowiac:

-Tutaj umiera chory.na ospe i sami widzicie, ze nie ma tu nic do zabrania.

Szybko sie wycofali, robiac znak krzyza, bo Antti, spryskany tuszem, robil ze strachu okrutne grymasy i wygladal naprawde strasznie. A gdy odeszli, zwrocilem sie do niego i zapytalem:

.- Co ci sie stalo i gdzie jest pani Pirjo? Dlaczegos tu zostal? Chcesz, zeby cie powiesili na szubienicy, ty glupcze!? Twoi przyjaciele mogli ci chyba dopomoc, jesli jestes chory, a przynajmniej trzeba sie bylo schronic do kosciola albo do klasztoru i szukac azylu przy oltarzu.

Na co Antti odparl ze smutkiem:

-Nie mam juz przyjaciol i towarzyszy na tym podlym swiecie procz ciebie, Mikaelu, i tej zacnej wdowy, ktora przyczepila sie do mnie jak rzep do psiego ogona l nie chce sie odczepic, choc ja o to blagani. Wiedz, ze poklocilem sie z moimi towarzyszami i z mieszczanami, i to oni mnie tak okropnie zbili, ze ledwie zipie.

Zwymyslalem go, ze nie umie nawet wyzyc w zgodzie z towarzyszami i ze pewnie sie znowu upil i wszczal bojke, na co on odparl z rozgoryczeniem:

-Zebym przynajmniej byl pijany, bilbym sie z ochota, bo na trzezwo jestem lagodny jak baranek. Ale doprawdy omal mnie nie zabili, gdy probowalem obronic twoja zacna matke, pania Pirjo. Biedaczka nie zyje.

Szynkarka spod "Trzech Koron" wytarla glosno nos i zapewnila mnie, ze Antti mowi prawde. A gdy wstrzasniety zalobna wiescia nie moglem wydobyc slowa, opowiedziala zywo, ze mieszczanie przed paru dniami wpadli na pomysl, zeby obwinie pania Pirjo o czary. Z pomoca rozbestwionych zoldakow wrzucili ja z mostu do rzeki, a gdy dzieki szerokim spodnicom bez trudu wyplynela z powrotem na lad, jak prawdziwa wiedzma, ukamienowali ja na smierc i zwloki w starej beczce wrzucili do morza, zeby prad zabral je jak najdalej.

-Oskarzyli ja, ze wydala na swiat taki diabelski pomiot, jakim ty jestes, i ze zywila cie w swojej chacie --- ciagnela szynkarka. - Zemscili sie na niej, gdy nie udalo im sie zlapac ciebie, a pierwsi rzucili w nia kamieniem Szymon Cynownik i Gustaw Odlewacz Swiec. A gdy Antti uslyszal, co sie dzieje, runal na nich jak rozwscieczony byk - mimo moich prosb i ostrzezen - gola piescia rozbil czaszke jednemu, a drugiego wrzucil do rzeki, gdzie ten utonal jak szczur, nie umiejac plywac. Takze wielu innych poturbowal i stracil do rzeki, zanim udalo im sie go poskromic. I pewnie by mu odrabali glowe, gdybym nie przyszla na pomoc i nie wykupila go za piwo i bite srebro.

A Antti dorzucil:

-Nie bierz sobie tego zbytnio do serca, Mikaelu. Pani Pirjo prosila przed smiercia, zebys jej nie oplakiwal, bo nices temu nie winien. I mowila, ze zawsze cie kochala jak wlasnego syna i zyczyla ci-wszystkiego najlepszego, co jeszcze bardziej rozwscieczalo jej dreczycieli. Wcale nie byla smutna, ze musi umrzec, raczej do ostatniego tchnienia harda i surowa. I krzyczala do tych, co ja kamienowali, ze niedlugo beda smazyc sie w piekle. Biskup stal na moscie, ale nawet nie kiwnal palcem, zeby jej pomoc, a ona wolala do niego, ze nie dozyje lata.

To okropne opowiadanie tak mnie przejelo, ze kolana ugiely sie pode mna z wielkiej rozpaczy i osunalem sie na podloge. Bo chociaz pani Pirjo niewatpliwie byla czarownica, czego dowodem bylo chocby to, ze doplynela do brzegu, jako ze czarownice sa lzejsze od wody, to jednak nie zasluzyla sobie na tak zalosny los. Gdy pomyslalem o tym, znienawidzilem cale Abo i wszystkich jego mieszkancow i wmawialem sobie, ze sami oni sciagneli przeklenstwo na swoje glowy, kamienujac bezbronna staruszke, ktora nie zrobila nikomu nic zlego. I moja jedyna pociecha bylo, ze pani Pirjo okazala sie silna w nienawisci, bo w kilka dni pozniej pol miasta uleglo zniszczeniu skutkiem pozaru, a nie sadzilem tez, by i biskup Arvid potrafil ujsc przeklenstwu, choc uciekl z miasta.

Ale czas naglil, bo wiatr zmienil kierunek, i gdy wyjrzalem przez drzwi, zobaczylem kleby dymu i snopy iskier, a na ulicy mnostwo szczurow, ktore uciekaly z plonacych domow. Nie mielismy chwili do stracenia, jesli zycie nam bylo mile.

Bog wszechmogacy mial jednak Anttiego w swej opiece, bo nagle z klebow dymu wychynal jakis silnie poparzony i jeczacy zolnierz dunski, zerwal z glowy rozpalony helm i rzucil go na ziemie. Zabladzil miedzy chalupami z zadzy rabunku i bardzo latwo mi przyszlo wyrznac go w glowe dragiem. I sadze, ze uwalniajac go od mak, uczynilem rzecz mila Bogu. Nastepnie zdjalem z niego szybko pancerz i wraz z helmem wlozylem na Anttiego oraz przybralem go w dunskie barwy i przypasalem mu miecz do boku. Z wielkim trudem udalo nam sie z wdowa wyprowadzic Anttiego na brzeg rzeki i ulozyc w lodce. Przeprawilismy sie przez rzeke do klasztoru, gdzie ojciec Piotr ukryl Anttiego w spizarni klasztornej miedzy beczkami, garncami i tuczami bydla. Po czym padlismy sobie z ojcem Piotrem w objecia i oplakiwalismy wspolnie los pani Pirjo, on zas przeklinal okrutnego biskupa, ktory bez slowa pozwolil tlumowi ja ukamienowac. Opowiedzial mi tez, ze biskup uciekl z Abo do Raumo, gdzie czekal nan naladowany najrozmaitszym bogactwem statek, ktorym zamierzal przedostac sie do Szwecji i. oddac pod opieke pana Gustawa.

Na wiesc o tym pospieszylem do miasta i zglosilem sie u admirala Norby. Zastalem go, jak siedzial na kamieniu grobowym przed drzwiami katedry, podczas gdy jego zolnierze usilowali wywabic zbiegow z kosciola. Byl to pan wesoly i zartobliwy i gdy opowiedzialem mu o statku biskupa naladowanym zlotem i srebrem i czekajacym w porcie Raumo, wielce sie ta nowina ucieszyl i zaraz zapowiedzial, ze zada biskupowi tegiego bobu. Ale jak sie pozniej okazalo, biskupa dosiegla zza grobu klatwa pani Pirjo. W czasie przeprawy do Szwecji gwaltowna burza zatopila stat^* wraz z nim i wszystkim, co bylo na pokladzie. Smierc pani Pirjo ogromnie mnie przygnebila i pozbawila wrodzonej pogody oraz wywolala we mnie przekonanie, ze przynosze tylko wszystkim nieszczescie. Ale chec uratowania Anttiego uchronila mnie od popadniecia w apatie. Admiral Norby okazal sie wielce laskawy i prosil, zebym napisal w jego imieniu list do pani Krystyny, ktora wraz 2 wielu innymi dostojnymi damami szwedzkimi przebywala teraz w Danii jako wiezien krola. W liscie tym admiral wyznawal, ze wielce go oczarowala piekna i dumna wdowa, w ktorej zylach plynie najszlachetniejsza krew szwedzka. Pragnie on wiec zrobic, co w jego mocy, zeby przezwyciezyla zalobe i zaczela znowu myslec o zyciu swiatowym.

List napisany przeze minie spodobal sie admiralowi i kiedy odebral go z moich rak, spojrzal na mnie zyczliwie i zapytal:

-Dlaczego jestes taki ponury, mlodziencze? Idz na morze, a zaraz cie uleczy z twoich trosk sercowych!

Jego zyczliwosc wielce mnie wzruszyla. Rozplakalem sie i przez lzy odparlem:

-Cala zime zylem w smrodzie rozkladajacych sie zwlok wisielcow, a moja jedyna muzyka bylo krakanie krukow. Moja ukochana przybrana matke ukamienowano jako wiedzme. Jedynym moim pragnieniem jest teraz udac sie z pielgrzymka do Ziemi Swietej i blagac o darowanie grzechow, potem zas zostac mnichem albo pustelnikiem.

A na to admiral:

-Kazdy ma swoj rozum i nie chce cie od niczego odwodzic, ale jestes jeszcze mlody i niezbyt nadajesz sie na swietego. Totez mysle, ze tega pijatyka zrobilaby ci doskonale.

Ale gdy mu opowiedzialem o losie pani Pirjo, pokiwal glowa ze zrozumieniem i powiedzial:

-Czary sa czesto pozyteczne i potrzebne i zaden rozsadny zeglarz nie moze sie obejsc bez pomocy czarownic. Ja sam mam wielu madrych zeglarzy, ktorzy umieja wywolac burze, gwizdzac i drapiac paznokciami w obsade masztu, gdyz nie boje sie burzy i przekladam wicher nad cisze morska. Ale gdy zdarzy sie nieszczescie, ludzie zwykli zwalac wine na czary.

Widzac, ze admiral jest dla mnie zyczliwy, powiedzialem pokornie.

-Mam przybranego brata, poczciwego i pracowitego, choc bardzo glupiego mlokosa. Sluzyl on panu Nilsowi jako pacholek puszkarski, ale poklocil sie z towarzyszami i zostal ciezko ranny, broniac mojej matki. Wezcie go na sluzbe, panie, i uratujcie mu zycie, bo gdy odplyniecie z Abo, junkier Tomasz z pewnoscia kaze go obwiesic.

Admiral zastanowil sie przez chwile i odparl:

-Znalazlbym moze istotnie uzytek dla smialka, ktory nie trzesie sie o wlasna skore. Bo ci chytrzy kramarze z Lubeki przygotowuja wojne i kilka ich okretow wojennych juz wyszlo na morze. Moi zas wywiadowcy w Lubece sa albo zupelnie do niczego, albo pijani, albo tez juz ich polamano kolem i powieszono, bo nie otrzymuje stamtad zadnych wiadomosci. Jesli wiec chcesz mi w tym pojsc na reke, chetnie przyjme cie do sluzby, a twoj przybrany brat moze ci towarzyszyc, jesli rozumie sie na dzialach i okretach wojennych, bo przypuszczam, ze ty nie znasz sie na tym wiecej niz swinia na cynowych lyzkach.

-W jakiz sposob dostane sie do Lubeki? - zapytalem. - I czy wolno mi bedzie po spelnieniu zadania wziac bez przeszkod kostur pielgrzyma i wyruszyc do Ziemi Swietej?

Rozesmial sie i odrzekl:

-Podobasz mi sie, Mikaelu, bo sie duzo nie zastanawiasz. Zapewniam cie, ze jesli chodzi o mnie, jestes wolny jak ptak na niebie i mozesz sobie isc, dokad ci sie podoba, chocbym otrzymal tylko taka wiadomosc, ze swinia oprosila sie i ma osiemnascioro prosiat. W ten sposob bowiem zawiadomilbys mnie, ze flota lubecka wyszla na morze w sile osiemnastu okretow. Bez takich wiadomosci jestem ciemny jak tabaka w rogu.

Polecil mi szukac w szynkach portowych w Lubece mezczyzny z zajecza warga i tylko trzema palcami u prawej reki. Z nim moge z pelnym zaufaniem zalatwiac wszystko, co ma zwiazek z handlem wieprzami, jesli zas juz go powieszono, mam przekupic jakiegos rybaka, zeby udal sie na Gotlandie sprzedac wieprzki. Rybacy bowiem i inna biedota z Lubeki i okolic wrogo odnosili sie do pyszalkowatej rady miejskiej, nie powinienem wiec miec trudnosci ze znalezieniem poslanca. W taki to sposob pan Norby wzial nas na poklad swego admiralskiego okretu, gdy znowu wyruszyl na otwarte morze, aby zniszczyc flote Lubeki, gdziekolwiek ja spotka. Zanim odplynelismy, poszedlem jeszcze na miejsce, gdzie stala przedtem chata pani Pirjo, i pod osmalona pozarem grusza wygrzebalem moje pieniadze z kryjowki pod plaskim kamieniem. Przeszukalem tez piwnice pani Pirjo i wzialem stamtad mnostwo roznych jej lekow, zeby moc w Lubece wystepowac jako lekarz. Uznalem, ze madrzej bedzie przybyc do tego miasta jawnie i otwarcie niz wkrasc sie tam jako podejrzany cudzoziemiec.

Bez zalu pozegnalem sie z junkrem Tomaszem. Po kilku dniach zeglugi dotarlismy w poblize Lubeki i admiral kazal nas zawiezc na lad, po czym sam odplynal na Gotlandie, aby czekac na wiadomosci o planach wroga. Ja zas wraz z Anttim, ktory dzwigal na grzbiecie moj tobolek udalem sie prosciutko do Lubeki. Bez trudu udalo nam sie zmieszac z innymi wedrowcami l gdy u bram miasta oznajmilem, ze jestem illustrissimus doctor Mikael Pelzfuss, wpuszczono nas do miasta od razu. Straznicy nie zadawali zadnych pytan, bo dalem im bitego srebra. Szlachetny admiral zaopatrzyl mnie w niemieckie srebrne monety i florentynskie zlote dukaty, zebym sie nie zdradzil pieniedzmi bitymi w Abo albo w Szwecji.

Jako uczony lekarz stanalem nie w zajezdzie, lecz w lepszej gospodzie i nie wnoszac o laskawe pozwolenie rady miejskiej, wynajalem dobosza, ktory oglosil, ze otwieram praktyke lekarska i lecze wszystkie choroby, nawet takie, jakich nie umieja wyleczyc miejscowi lekarze. Jak sie nalezalo spodziewac, natychmiast obiegli mnie nieuleczalnie chorzy i ich krewni, a rownoczesnie lekarze zaczeli szturmowac do rady miejskiej i narzekac, ze obcy znachor narusza ich przywileje. Zanim zdazylem zaszkodzic komus z chorych, zostalem pozwany do sadu za nielegalne wykonywanie zawodu lekarskiego i zazadano, zebym przedlozyl dyplom doktorski, zaplacil grzywne i zlozyl formalna petycje do zwiazku lekarzy, w razie gdybym chcial wykonywac zawod lekarski w Lubece. Tak wiec nikt nawet nie pomyslal, ze moge miec inne, o wiele niebezpieczniejsze cele.

Pewny siebie stanalem zatem przed wysoka rada, podczas gdy lekarze krecili sie kolo mnie jak kruki w swoich bramowanych futrem aksamitnych kaftanach, potrzasajac okutymi w zloto laskami lekarskimi. Opowiedzialem dlugo i szeroko o studiach na dostojnym uniwersytecie, dodajac, ze podrozowalem po wielu krajach, aby zebrac cenna wiedze i ze bylem takze uczniem slynnego doktora Teofrasta Bombasta Paracelsa. Lekarze jednoglosnie orzekli, ze jestem zbyt mlody, by moc byc w pelni wyszkolonym lekarzem, i wyzwali mnie na dyspute o subtelnosciach zawodu lekarskiego. Ja jednak odezwalem sie do rady, mowiac:

-Wiedza lekarza nie polega na lacinie, ktora wypluwa 011 z ust tak, jak owca sypie bobki z tylka. Sztuka lekarza polega na leczeniu chorych i cierpiacych. Wyzywam zatem lekarzy tego zacnego miasta, zeby wspolzawodniczyli ze mna w uzdrawianiu. Pozwolcie mi kurowac pacjenta, ktorego nie mogliscie wyleczyc, i wnet dojdziemy do tego, kto ma wieksza bieglosc - oni czy ja.

Czlonkowie rady spuscili z tonu, bo nie przypuszczali, zeby ktos mogl mowic tak smialo, nie bedac pewnym swego, i juz nie patrzyli na mnie jak na oszusta. Ale lekarze rozezlili sie na dobre i rzekli:

-Wiec zycie zacnych Lubeczan znaczy dla was tak malo, ze pozwalacie, aby ten znachor ich kurowal? Takiemu moze sie nawet czasem udac zmniejszyc cierpienia nieuleczalnie chorego.przy uzyciu diabel skiej sily, ale sa to tylko sztuczki. Podejrzewamy tez, ze ten czlowiek to nedzny heretyk i szarlatan.

Po gwaltownym sporze rada zabronila mi wykonywania zawodu lekarskiego w Lubece i orzekla, ze mam pokryc koszty procesu. Nie skazano mnie jednak na grzywne, bo wlasciciel gospody zaswiadczyl, iz nie zdazylem jeszcze przyjac zadnych pacjentow.

Tak wiec lekarze postawili na swoim, ja zas uzyskalem rownoczesnie dobra slawe w Lubece, bo jeden z czlonkow rady przystapil do mnie natychmiast po rozprawie i spytal, czy moglbym go wyleczyc z ustawicznej zgagi i wzdecia, na jakie cierpial. Powiedzial mi tez, ze zadne prawo ani dobry obyczaj nie moze zabronic kurowac chorych, jesli nie bede bral za to zaplaty, z drugiej zas strony nie bedzie nic bezprawne-nego w tym, jesli chorzy dawac mi beda dary z wlasnej woli. Ja jednak odparlem, ze nie mam ochoty zostac w tak niewdziecznym miescie i zamierzam udac sie dalej do Gdanska i Polski, na co on ostrzegl mnie, ze panuje wojna i ze. dunscy korsarze grasuja na wszystkich wodnych szlakach.

Udzielilem mu wiec paru rad, zaczerpnietych z tego, co mowil mistrz Paracelsus, ktore w zadnym razie nie mogly mu zaszkodzic, a w toku rozmowy dowiedzialem sie, ze Lubeka sprzedala ostatnio panu Gustawowi Erikssonowi dziesiec w pelni uzbrojonych okretow wojennych, biorac za nie w zastaw wiele szwedzkich zamkow.

Powrociwszy do gospody polecilem gospodarzowi obwiescic chorym i ich krewnym, ze nie moge ich przyjac z powodu intryg miejscowych lekarzy, co wywolalo rozgoryczenie i mase burzliwych protestow. Jeszcze nie zdazylem sie z nimi uporac, gdy Uwage moja przykulo przybycie jakiejs damy w bardzo kosztownych szatach. Wlosy jej byly farbowane na wloska modle, a jej brazowe oczy rozszerzyly sie ze zdziwienia na moj-widok. Zrobilo mi sie tak, jakbym juz poczul zaciskajaca sie na szyi petle stryczka, ale ona udala, ze nie zwraca na mnie uwagi, i znikla w swojej izbie. Zapytalem gospodarza, kim jest ta dama, a on opowiedzial mi, ze to bogata szwedzka wdowa szlachetnego rodu. Przebywa ona w Lubece, czekajac na przywrocenie pokoju, aby moc wrocic do Szwecji i odebrac majetnosci, ktorych pozbawil ja bezwzgledny krol Chrystian po smierci meza, poleglego w walce przeciw Jutom.

To, co uslyszalem, uspokoilo mnie, bo wykazywalo, ze i panna Agnes tez nie ma czystego sumienia. Zastanawialem sie, czy pojsc pogadac z nia bez ogrodek i zapewnic sobie jej milczenie, ale tymczasem wrocil Antti z portu. Byl tak pijany, ze ledwie sie trzymal na nogach. Poslalem go bowiem do portowych szynkow, aby szukal owego mezczyzny 11 - Mikael, t. I _ Ifil 0 zajeczej wardze i trzech palcach. Chcial gwaltem isc tam znowu 1 domagal sie ode mnie pieniedzy, tak ze kosztowalo mnie niemalo trudu, zeby go uspokoic, az nagle wywalil sie jak dlugi na podloge i zasnal kamiennym snem. Bylem tak wsciekly na niego, ze zaczalem go kopac, i panna Agnes zaskoczyla mnie na tym chwalebnym zajeciu. Wsliznela sie do mojej izby, zarzucila mi ramiona na szyje, mowiac, ze zawsze za mna tesknila.

-Tyzes to doprawdy, Mikaelu? - wykrzyknela. - Jakzez sie ciesze, ze cie znowu widze, choc smuca mnie zmarszczki na twym czole i bruzdy w kacikach ust, ktore swiadcza, ze nie jestes juz tym samym niewinnym mlodzieniaszkiem, jakim byles, gdy spotkalismy sie pierwszy raz. Ale, najdrozszy moj, nie wolno ci pokazac w tym niedobrym miescie, ze mnie znasz, bo wielce by mi to zaszkodzilo. Nikt tu nie wie, ze pan Didryk jest moim bratem. Prowadze zycie cnotliwe i mam nadzieje, ze znajde jakiegos zacnego czlowieka, ktory sie ze mna ozeni.

-Podzielam twoj smutek, piekna panno Agnes - odparlem - opowiadano mi bowiem, ze jestes bogata i szlachetnie urodzona wdowa, ktora pala checia zemsty na zlym krolu Chrystianie. Pewnie dlatego zbierasz dane o wojennych operacjach Lubeki i wszyscy twoi wielbiciele to wybitni kapitanowie statkow i okretow wojennych.

Zaczerwienila sie po uszy, z czym jej bylo bardzo do twarzy, i odparla:

-Wiec miales czelnosc mnie szpiegowac? I coz w tym zlego, jesli wedlug moich skromnych mozliwosci pocieszam szlachetnych mezow, ktorzy maja wyplynac na morze, na spotkanie wielu niebezpieczenstw? A ty, Mikaelu? Czego ty tu szukasz? Skonczysz na szubienicy, jesli ktos sie dowie, ze sluzyles dunskiej sprawie.

-Jestem szanowanym lekarzem - odrzeklem - i nikt nie wie, zem Fin. Nazywam sie Mikael Pelzfuss. Jedziemy na tym samym koniu, panno Agnes, i nie mam ochoty poznawac ciebie, jesli ty mnie nie bedziesz poznawala. Ale gdybym musial zawisnac na szubienicy, wtedy - klne sie na wszystko, co swiete - ty zawisniesz kolo mnie.

-Nie wolno ci mowic takich strasznych rzeczy, Mikaelu. Dlaczego nie obejmiesz mnie i nie jestes dla mnie czuly, choc takam samotna i boje sie niebezpieczenstw, na ktore mnie wystawil moj niedobry brat. Masz chyba pieniadze?

Odparlem, ze mam tyle, zeby przez jakis czas prowadzic skromne zycie. Wielce sie ucieszyla i rzekla:

-Daj mi dziesiec sztuk zlota, a nie opowiem o tobie nikomu i nie wydam cie. W zastaw i poreke oddam ci chetnie cokolwiek zechcesz, nawet moja cnote i czesc, jesli posuniesz sie do az tak bezwzglednego zadania.

Ja jednak odmowilem porywczo:

-Droga panno Agnes! Twoje zastawy i poreki sa dla mnie be2 wartosci i nie dalbym za nie zlamanego szelaga. Prawde mowiac, sam chcialem sie do ciebie zwrocic i zaapelowac w imie dawnej przyjazni do twego dobrego serca, aby pozyczyc kilka zlotych guldenow. Pragne odbyc pielgrzymke do Ziemi Swietej, aby uzyskac odpuszczenie grzechow, totez zrobisz uczynek mily Bogu pomagajac mi w.podrozy.

Odrzucila glowe i rzekla:

-Twoj kamrat, ktory tam lezy, ryczal jak byk i mimo woli slyszalam, ze szukasz w porcie mezczyzny o zajeczej wardze i trzech palcach u dloni. Dasz mi sztuke zlota, jesli ci pokaze droge do niego?

__ Niech nam Bog wybaczy nasze grzechy! - wykrzyknalem zdumiony. - Wyglada na to, ze sluzymy jednemu panu, droga "panno Agnes. Oczywiscie, ze dam ci sztuke zlota, jesli mi powiesz, gdzie sie podziewa ten czlowiek, bo w Lubece kazdy zebrak wie o rzeczach, o ktorych admiral Danii nie ma pojecia.

Piekna panna Agnes poprosila najpierw o dukata, a kiedy go juz zacisnela w drobnej dloni, powiedziala z niewinna mina:

-Nie moge ci przyprowadzic tego mezczyzny. Musisz sam do niego pojsc. Znajdziesz go kolo bramy arsenalu. Wisi tam pocwiartowany na hakach w murze.

Zmuszony bylem jej uwierzyc i wielce mnie rozgniewalo, ze zmarnowalem calego dukata procz tych srebrnych monet, ktore przepil Antti. Nie pozostalo mi nic innego, jak zaufac pannie Agnes, zapytalem wiec, jak sobie daje rade z handlem wieprzkami, gdyz maciory oprosily sie juz dawno. Odparla, ze caly handel wieprzkami zeszedl na psy, gdy prosiaki uciekly z chlewu. A admiral za dlugo zabawil w Finlandii, zeby zdazyc zlapac je do worka. Potezni wladcy Lubeki maja uszy we wszystkich portowych szynkach i kiedy zbroili sie do wojny, kazali przede wszystkim pojmac albo stracic tych, ktorzy wykazywali przesadne zainteresowanie okretami wojennymi.

-Mam uczucie jak gdybym wlozyla glowe w paszcze niedzwiedzia - narzekala panna Agnes. - Nie udalo mi sie przekazac ani jednego raportu do Visby. Siedze tu ze swoimi wiadomosciami jak chciwiec, ktory bez zadnego pozytku zbiera sztuki zlota na dnie skrzyni. Mysle zreszta, ze krol Chrystian przegral juz gre. Lubeka wystawia przeciw niemu cala swoja potege, jego kochany stryjek, ksiaze Hol-stein zamierza przylaczyc sie do jego nieprzyjaciol i nawet papiez pogniewal sie na niego, odkad krol wezwal do Kopenhagi protestanckich kaznodziejow. Najlepiej byloby przeniesc sie na inne lowiska, bo cesarz i krol francuski tez z soba walcza i potrzebuja slug, a Henryk VIII Angielski wypowiedzial wojne bezboznej Francji i w nagrode za to otrzymal od papieza tytul Obroncy Wiary. Gdybys tylko mial dosc pieniedzy, Mikaelu, towarzyszylabym ci bez chwili wahania kawalek drogi, na przyklad az do Wenecji, choc musze myslec o mojej dobrej slawie.

Opowiedziala mi tyle zaskakujacych nowin o sprawach europejskich, ze poczulem, iz zbyt dlugo zylem jak w ciemnej komorce. Zamowilem wiec wino i jedzenie do mojej izby, zeby wspolnie spozyc wieczerze i rownoczesnie przy tym skorzystac z jej wiadomosci.

Tak wiec spedzilem wesoly wieczor w towarzystwie panny Agnes, podczas gdy Antti chrapal na podlodze. Dowiedzialem sie od niej, ze mlody sultan turecki Soliman, po smierci ojca, okrutnego Selima, w roku ubieglym zdobyl Belgrad, najsilniejsza twierdze i bastion chrzescijanstwa. Zagraza teraz Wegrom, wykorzystujac sprytnie roz-dzwieki miedzy chrzescijanami, wieksze dzis niz kiedykolwiek dawniej, tak ze madrzy ludzie uwazaja, ze cala Europa znajduje sie w zupelnym rozkladzie. Papiez Leon X zmarl, a zle jezyki mowia, ze umarl bez sakramentow, poniewaz zdazyl je sprzedac, podobnie jak sprzedawal polowie Europy godnosci koscielne i odpuszczenie grzechow. Nie bylo wiec juz w Kosciele niczego, czego by Stolica Apostolska zaniedbala spieniezyc po przystepnej cenie. Cesarzowi udalo sie dzieki intrygom wyniesc na stolec papieski swego surowego holenderskiego nauczyciela, a nowy papiez przybral imie Hadriana VI. Przybyl on do Rzymu wedrujac piechota, boso, a jego skromne zycie wywolywalo wielkie zgorszenie. Panna Agnes opowiedziala mi tez wiele swawolnych anegdot o dworze francuskim i metresach krola Franciszka I i o tym, ze cesarz kocha tylko swoje psy. Byla cieta i zlosliwa, ale od czasu do czasu wzdychala smetnie, przygladajac mi sie brunatnymi oczyma, az w koncu powiedziala:

-Jestes mlody, Mikaelu, mlodszy niz ja, i czuje sie przy tobie jak staruszka, choc nie skonczylam jeszcze dwudziestu pieciu lat - a w kazdym razie trzydziestu. Zrobiles sie tez bardziej meski i inny, niz cie zachowalam w pamieci, a twoje opanowanie i ciemne oczy czynia cie bardzo interesujacym.

Dawno juz nie pilem i dobre wino oraz smiale slowa panny Agnes odurzyly mnie. Ona zas zrobila sie roztargniona i wpatrywala sie we mnie ciekawie:

-O czym myslisz, Mikaelu? - zapytala zakladajac biale ramiona w tyl, tak ze jej kragle piersi podniosly sie i wynurzyly w wycieciu sukni.

-Zastanawiam sie, co zrobic, zeby sie stad wymknac poki czas, i wsciekam sie na mysl, ze w tym miescie sa moze i inni wywiadowcy rownie bezczynni jak my, bo pan Norby choc bardzo przebiegly zawiodl sie na swoim planie.

Na co panna Agnes odparla:

__ Dosc na dzis klopotow. A zreszta zapadl juz wieczor. Cialo mi dretwieje od wina, a chrapania twego sluzacego przeszkadzaja mi. Chodzmy zatem rozmawiac dalej do mojej izby, gdyz boje sie sama isc do loza i pragne czulosci i dobrego slowa.

Potezne chrapanie Anttiego przeszkadzalo i mnie, poszedlem wiec z nia do jej izby. Wspomnienia mlodosci wypelnily mi dusze melancholia, gdy znow poczulem rozkoszny zapach jej pachnidel i masci, a ona wszedlszy do izby opadla nagle z sil i oparla sie na mnie, wazac rownoczesnie ukradkiem w dloni moj trzos z pieniedzmi. Kiedy zas poczula, ze jest on dosc ciezki, chciala bez zwloki isc do loza. Poprosila, zebym poodpinal haftki i zapinki jej sukni, gdyz pokojowa polozyla sie juz spac na sianie zamiast dotrzymywac towarzystwa jakiemus giermkowi. I choc postanowilem swiecie, ze nigdy nie zblize sie do zadnej kobiety, sprzeniewierzylem sie memu postanowieniu szybciej niz trwa odmowienie jednej zdrowaski. To tylko moge powiedziec na moje usprawiedliwienie, ze panna Agnes byla dla mnie szczegolnie przystepna i laskawa i nauczyla mnie rozumiec niejedno, co przedtem dziwilo mnie wsrod czesto bardzo dziwacznych pragnien kobiecych.

Jednak pomimo usilnych prosb nie zostalem u niej na noc, bo wiedzialem, jak malo mozna jej ufac. Zabralem ubranie, pas i sakiewke i wrocilem do siebie, zamykajac starannie drzwi izby. Antti chrapal rownie mocno jak przedtem, ja jednak mimo fizycznego zmeczenia nie moglem zmruzyc oka i lezalem bezsennie w lozfc z napietymi wszystkimi zmyslami. Zar, ktory wlalo mi w zyly wino, stopniowo gasl i chlodl, przez otwarte okno wchodzil zapach mokrej trawy z ogrodka gospody, a szare swiatlo brzasku wkradalo sie z wolna do izby. Zdawalo mi sie, ze stoje jedna noga na progu smierci i patrze wstecz na zmarnowane zycie. Marzenia o swiatowych sukcesach i honorach, ktore moze moglbym osiagnac sluzac panu Norby, wydaly mi sie nagle czczym i zwodnym zludzeniem. Na mysl o intrygach wielkiej polityki stawalo mi natychmiast przed oczyma szare niebo zasnute platkami sniegu i opary unoszace sie z rozlanej krwi ludzkiej na rynku w Sztokholmie. A kiedy pomyslalem o moim kraju, widzialem tylko lsniace czernia stada krukow i matke Pirjo, jak bezbronnymi rekami usiluje oslonic glowe przed spadajacymi na nia kamieniami. Nie bylo juz dla mnie powrotu do ojczyzny i na mysl o tym przepelnilo mnie tylko niewypowiedziane przygnebienie i bezbrzezny smutek. I nie czulem na wet nienawisci do nikogo z moich rodakow, a tylko mowilem sobie, ze najgorszym wrogiem dla czlowieka jest czlowiek.

Myslalem takze o swietym Kosciele i w chlodnym swietle mej. wlasnej pustki zrozumialem, ze tylko z samolubstwa i chorobliwej ambicji dazylem do stanu duchownego. I nie patrzylem na to swiete powolanie jako na sluzenie biednym ludziom, lecz raczej myslalem 0 tlustej prebendzie, ktora by mi dawala siedem, dziesiec albo i pietnascie marek srebrem rocznie, tak abym mogl bez przeszkod zyc i studiowac, co mi sie spodoba, i dzieki tym studiom osiagac coraz wyzsze stopnie hierarchii i coraz tlustsze prebendy. Wcale nie mialem zadowolenia z moich studiow, gdyz poslusznie godzilem sie z wszystkim, czego mnie uczono, i nigdy nie odwazylem sie zapytac o cos wlasnej glowy, zeby nie popasc w konflikt ze swietym Kosciolem, jak to sie w owych czasach dzialo z kazdym, kto przekornie przekraczal granice, zakreslone przez Kosciol dla ludzkiej wiedzy.

Po nocy spedzonej w napieciu i trawiacym serce smutku moje znuzone cialo odczulo w szarym swietle poranka bolesny i dziwny dreszcz. Wszystkie otaczajace mnie mury runely i nagle uswiadomilem sobie, ze Bog i szatan sa w moim wlasnym sercu, w ktorym drzemia niezmierzone mozliwosci dobra i zla. Natomiast poza moim sercem nie ma ani Boga, ani szatana, tylko szalony, bezsensowny swiat, gdzie zywe istoty walcza z soba w smiertelnym pojedynku strachu, zadzy i rozpusty. Bog i szatan kryli sie we mnie samym i nie mieli zadnej mocy poza dusza ludzka, w ktorej sie objawiaja. Wszystko inne to tylko sprawa przyzwyczajenia, schemat, konstrukcja, ktora czlowiek wzniosl w strachu i radosci. Takze i swiety Kosciol to tylko pusta skorupka stworzona ludzka reka i nie ma on zadnej wladzy ani mocy odpuszczania czy wiazania. Syn Bozy musial zejsc na ziemie jako czlowiek, ale gdy juz raz odkupil krwia grzechy calego rodzaju ludzkiego, Kosciol nie mial prawa odmierzac Jego ciala i krwi zlotem. I gdzie tylko dwoje czy troje ludzi spotyka sie, by szukac Boga w swych sercach, moga lamac chleb i blogoslawic wino, ktore staje sie w ich rekach cialem 1 krwia Chrystusa rownie dobrze jak w rekach ksiezy wyswieconych przez Kosciol.

Tak to nagle i niespodziewanie uswiadomilem sobie wszystkie kacer-skie mysli, ktore w ciagu dlugiego czasu dojrzaly we mnie po kryjomu, i mimo mego uniesienia przerazilem sie, bo mysli te byly zbyt silne i zrace.

Ale gdy ocknalem sie rano, zdawalo mi sie, ze mialem tylko zly sen, i wnet znowu pograzylem sie w codziennych troskach na widok Anttie-go, ktory siedzial na podlodze z glowa w dloniach i mruczal cos pod nosem, skarzac sie, ze ma piekielne pragnienie, ze glowa mu peka z bolu i ze go okradli przy piciu.

Na nic sie nie zdalo ganic go za jego glupote, totez kazalem tylko przyniesc mu wiadro wody, a sam udalem sie do portu, by szukac jakiegos wyjscia i mozliwosci przeslania wiesci admiralowi. Ale moja wedrowka byla daremna. Widzialem tylko spoconych pacholkow w filcowych butach na nogach taszczacych barylki prochu na okrety, a wsrod odpadkow zalegajacych rynsztoki lezeli liczni zolnierze powyrzucani z szynkow.

Spedzilismy w Lubece ponad dwa tygodnie i zebralem mnostwo wiadomosci, ktore moglyby sie przydac admiralowi, gdyby do niego dotarly. Co rana wychodzily rzeka na morze statki rybackie z sieciami, ale zawsze w towarzystwie okretow wartowniczych, ktore nie pozwolily im oddalac sie poza zasieg widzenia.

Ludzie mnie nie podejrzewali, bo utrzymywalem, ze czekam na bezpieczna okazje okretowa do Gdanska, jadlem, pilem i czesto pokazywalem sie w towarzystwie panny Agnes, tak ze gospodarz zajazdu ubrdal sobie, ze powaznie zaczynam starac sie o piekna i bogata wdowe.

Pewnego dnia- Antti wrociwszy z dzielnicy portowej, gdzie mial wielu przyjaciol, powiedzial:

-Kolo arsenalu juz czwarty dzien siedzi jakis kosooki chlop i probuje sprzedac prosiaki na spyze dla statkow. Ale zada tak wysokiej ceny, ze nikt ich nie chce kupic, choc on placze i narzeka i zaklina ludzi na wszystkie swietosci, zeby kupili wieprzki, bo inaczej surowa matka wygarbuje mu skore.

Wydalo mi sie, ze zez podobnie jak zajecza warga mogl byc przejawem zmyslu humoru pana Norby, jako ze nawet ktos obcy moze latwo rozpoznac zezowatego. Totez poszedlem prosto do portu, do brudnego i smierdzacego handlarza swin, i powiedzialem:

-Czys zupelnie zglupial, czlowieku, ze juz czwarty dzien tu siedzisz i probujesz Sprzedac swinie po takiej bezczelnej cenie? Nie wiesz, ze rada miejska zakazala wszelkiej "lichwy? Zaraz przyjda tu halabardnicy, ochloszcza cie i ukradna ci wieprzki, nie dajac ani grosza. Sprzedaj mi je, a bedziesz mial dobrego kupca.

Kosooki plakal i wzdychal mowiac:

-Rada ustalila ceny tylko na szlachtowane tucze i na solona wieprzowine, a za zywe wieprzaki mozna brac, ile sie chce. A moja matka zada wysokiej ceny za te swinki, bo sa szlachetnej rasy i latwo obrastaja w tluszcz. W Sztokholmie bylyby na wage zlota. Slyszalem, ze ludzie zjadaja tam juz koty i szczury.

-Moj sluga popilnuje przez chwile twoich swin - powiedzialem - a ty chodz ze mna do kosciola, to pomowimy o naszym handlu.

Zrobil, jak go prosilem, a gdysmy juz uklekli do modlitwy, mruknal do mnie:

-Dostojny pan i rycerz, ktorego imienia nie znam, polecil mi wypatrywac czlowieka, ktory mimo mlodego wieku wyglada jak poltora nieszczescia. Jestes bezwatpienia tym czlowiekiem, powiedz mi wiec natychmiast, co wiesz, bo odplywam juz dzis w nocy. Mam dac sztuke zlota za kazdego wieprzka, o ktorym wiesz, albo tez wsadzic ci noz w brzuch, jesli uznam, ze tak bedzie lepiej.

Odparlem, ze szkoda byloby zbezczescic kosciol niepotrzebnym rozlewem krwi, powtorzylem mu wszystko, czego sie dowiedzialem, i prosilem usilnie, zeby zabral z soba pewna szlachetnie urodzona dame, gdyz zdawalem sobie sprawe, ze trudno mi bedzie w inny sposob pozbyc sie panny Agnes. Podczas gdy rozmawialismy, odezwaly sie dzwony koscielne i w kosciele zaczeli zbierac sie rozradowani ludzie, aby dziekowac Bogu. Zapytalem, co sie stalo, a oni odparli:

-Wielka bitwe morska stoczono pod Sztokholmem i dumne okrety Lubeki w sluzbie szwedzkiego pana Gustawa zniszczyly straszna dunska flote wojenna, ktora przybyla z Finlandii, aby oswobodzic Sztokholm. Zniszczenie i zaglada floty nieprzyjacielskiej sa tak zupelne, ze ani jednemu okretowi nie udalo sie umknac, i pan Gustaw kazal powiesic na maszcie admirala tej floty, dunskiego junkra Tomasza, poniewaz nie zaslugiwal on na lepszy los z powodu swoich niecnych czynow.

Kosooki westchnal ciezko i rzekl:

-Teraz to mam juz az nadto do opowiadania admiralowi, ktory z pewnoscia mnie powiesi w nagrode za dobre nowiny. Najwyzszy czas ruszac w droge, ale zadnej kiecki na statek nie wezme, gdyz baby przynosza tylko nieszczescie na morzu, a podroz bedzie ciezka i niebezpieczna.

Blagalem go, zeby spelnil moja prosbe, a w koncu powiedzialem, ze moze zatrzymac wszystkie sztuki zlota przeznaczone dla mnie, jesli zabierze z soba panne Agnes. Wtedy kosooki zmienil nagle zdanie i wykrzyknal obludnie:

-Jesli przebierze sie za mniszke, moge ja wykrasc z snias.ta nie budzac niczyich podejrzen. Jako mniszka nie podrazni byc moze zlych duchow burzy i bede mial szczesliwa podroz. Kaz wiec jej sie przygotowac. Czekam na nia pod kosciolem Panny Marii po nieszporach.

Wyszlismy z kosciola i moj towarzysz znikl zaraz w tlumie, nie troszczac sie wcale o swoje wieprzki. Ja zas podazylem do gospody, zeby opowiedziec pannie Agnes o wielkim szczesciu, ktore ja czeka. Ale ona wcale sie nie ucieszyla na wiadomosc o morskiej podrozy; zaczela zalamywac rece, plakac i biadac:

-Wiec mnie,juz zupelnie nie kochasz, Mikaelu? I wszystkie twe slowa i obietnice byly tylko klamstwem i obluda jak zawsze u mezczyzn? A tak wierzylam w twoje przyrzeczenia, ze mnie zabierzesz do Wenecji...

-Droga panno Agnes - odparlem - zrozumialas mnie zupelnie na opak. Obiecywalem bowiem tylko uratowac cie z klopotliwej sytuacji i dopilnowac, zebys mogla odebrac od admirala dobrze zasluzona nagrode. Nawiasem mowiac, jest to maz dorodny i zadna niewiasta mu sie nie oprze. A w Visby zbiera on obecnie kosztownosci ze statkow, ktore spladrowal, i niewiele tam bedziesz miala wspolzawodniczek. Natomiast w Wenecji walka jest twarda, twardsza niz gdziekolwiek indziej na swiecie, bo sama mi przeciez opowiadalas, ze jest tam dwadziescia tysiecy legalnych ladacznic i tylko siedem dziewic posrod uczciwych dziewczat miasta. Bedziesz tez miala z pewnoscia mnostwo roboty w czasie podrozy i zegluga wcale nie wyda ci sie nudna, gdyz jako zaplate za twoj przejazd pozwolilem kosookiemu zatrzymac wszystkie zlote monety, ktore admiral dal mu dla mnie.

Oburzyla sie i syknela:

-Mikaelu, czyzbys rzeczywiscie przypuszczal, ze jestem tak podla, iz bede calowac i sciskac zezowatego handlarza swin chocby za piecdziesiat sztuk zlota?

Ale zauwazylem, ze sie zastanawia nad moimi slowami i ze mysl o podrozy zaczyna ja pociagac. Totez powiedzialem:

-Droga panno Agnes, mam o tobie najlepsze wyobrazenie, ale sadze, ze za kilka sztuk zlota calowalabys samego diabla i nie chce cie za to ganic, bo jestes samotna niewiasta i pragniesz czulosci. Totez przebierz sie w habit mniszki, choc to przebranie najmniej ci odpowiada, i jedz z kosookim do Yisby. A jesli jego zez bedzie ci przeszkadzal, zamknij mocno oczy i mysl o dwudziestu zlotych ptaszkach, ktore trzepocza skrzydelkami w jego trzosie i chca wyleciec na wolnosc.

Westchnela ciezko i powiedziala:

-Widze, ze z powodu twego zimnego i twardego serca musze zrezygnowac z podrozy do Wenecji, Mikaelu. Widocznie taki juz moj los wypisany w gwiazdach, choc nigdy nie przypuszczalam, ze bede zmuszona odziac sie w habit mniszki.

Zyczylem jej szczescia w podrozy, a ona uscisnela mnie, probujac Przy tej sposobnosci malym nozykiem odciac rzemyki mego trzosu. jednak Tjie zyskala, bo obejmujac ja trzymalem mocno mieszek druga reka. Wtedy oczy jej zaszly lzami z nieklamanego zawodu i zyczyla mi, zebym w podrozy do Ziemi Swietej wpadl w rece piratow lub Turkow, i tak rozeszly sie nasze drogi. A gdy sie oddalila, powiedzialem do Anttiego:

-Spelnilismy nasze zadanie jak ludzie honoru. Jestesmy teraz wolni jak ptaki niebieskie i mozemy isc, dokad nam sie spodoba. Chodzmy wiec na poludnie do obcych krajow i pod inne gwiazdy; zostawmy za soba smutne wspomnienia i udajmy sie do Wenecji i do Ziemi Swietej, zeby otrzymac odpuszczenie grzechow.

Antti zapytal, czy daleko do Ziemi Swietej, f oswiadczyl, ze grzechy jego nie sa jeszcze tak strasznie wielkie, ale ze chetnie znajdzie sie mozliwie jak najdalej od zacnej wdowy spod; "Trzech Koron". Zrzucilem wiec wspaniale szaty, a wraz z nimi cale dotychczasowe zycie, przybralem szara oponcze pielgrzyma i przewiazalem ledzwie grubym sznurem. Sprzedalem wszystko, co zbyteczne, i zatrzymalem tylko skrzynke z lekami, ktora Antti podjal sie dzwigac az do Ziemi Swietej. A gdy juz opuscilismy mury miasta, wycialem sobie z jesionu kostur pielgrzymi. Maszty okretow, szare mury i smukle wiezyce Lubeki znikly w dali za nami i powedrowalismy goscincem przed siebie, kierujac sie na poludnie, a zboza na polach zaczynaly juz dojrzewac do zniw i przez caly czas panowala piekna pogoda. W drodze towarzyszylo nam lato i spiew ptasi, jesien zostawilismy za soba, na mrocznej polnocy.

Spotykani po drodze wloczedzy nie napastowali nas, widzac, ze nosze szate pielgrzyma, i sadzac, ze jestem biedny, a szerokie bary Anttiego i jego tegi kij tez wzbudzaly nalezny respekt. Tak to wedrowalismy przez szescdziesiat dni bez pospiechu, ale takze i bez trwonienia1 czasu, az w koncu zobaczylismy przed soba pokryte sniegiem Alpy, wznoszace sie ponad zoltymi i zielonymi winnicami stromo ku niebu jak niebieskawy oblok. Na ten majestatyczny widok Antti spowaznial i z oczyma wielkimi od podziwu wykrzyknal:

-A to ci plotek, co sie zowie! Kto wie, czy uda nam sie przez niego przelezc i nie podrzec sobie portek!

Mial slusznosc, bo mnie sie to przydarzylo jeszcze zanim nawet dotarlismy do podnoza Alp.

Spedzilismy noc w miescie otoczonym murami. W winiarni przy naszej gospodzie siedzial nad dzbanem wina jakis ponury mezczyzna z krzyzem joannitow na plaszczu. Widzac moj stroj pielgrzyma zapytal, dokad zdazam, a dowiedziawszy sie, ze do Ziemi Swietej, oswiadczyl, ze prozne sa moje zamiary.

-To nie wiesz, biedaku - mowil - ze Turcy, ktorzy sluza falszywemu Prorokowi, oblegaja twierdze na Rodos? Jesli ten bastion chrzescijanstwa padnie, galery joannitow nie beda juz dluzej mogly ochraniac statkow z pielgrzymami. Wtedy statki te beda napadane i pielgrzymi dostana sie do okrutnej niewoli. Totez zaden statek nie wazy sie dzis plynac do Ziemi Swietej, ktora w ten sposob stracona zostala po raz ostatni, bo pobozni mezowie, ktorzy strzega kosciolow i klasztorow Grobu Swietego, zalezni sa od darow pielgrzymow, by moc oplacic sultanowi straszliwa danine osiemdziesieciu tysiecy dukatow rocznie. Zamiast jednak, aby cale chrzescijanstwo podnioslo lament z powodu niebezpieczenstwa zagrazajacego obecnie Rodos i stanelo w obronie krzyza albo przynajmniej dalo w ofierze pieniadze na wystawienie floty, ktora by przyszla z odsiecza wyspie, cesarz swietego krolestwa rzymskiego i arcychrzescijanski krol Francji wzieli sie za gardla i ani dbaja o papieskie prosby i wolania o pomoc. A przeciez jesli Rodos padnie, wtedy padnie cale chrzescijanstwo i chrzescijanie poniosa surowa kare za herezje i przybierajace na sile bezboznictwo. Wiem, o czym mowie, bo jestem skarbnikiem w naszym swietym zakonie rycerskim i z trudem tylko udaje mi sie sciagnac nalezne czynsze dzierzawne z naszych dobr.

Zreszta takze i Wenecja zdradzila wspolna sprawe chrzescijanstwa --- ciagnal joannita - zawierajac pokoj z sultanem. Chciwi Wenecjanie zadaja lichwiarskich cen za przejazd do Ziemi Swietej, a pieniadze, ktore placa pielgrzymi, ida do skarbca sultana. Totez najlepiej uczynisz, rezygnujac ze swego zamiaru i dajac mi ofiare, za kwitem opatrzonym pieczecia, na pomoc dla Rodos.

Odparlem ostroznie, ze jestem biedakiem, ktory ledwie moze sobie pozwolic na wiazke slomy i kes razowego chleba, ale ze jesli zechce powiedziec nam wiecej o Rodos, dam mu chetnie sztuke srebra, zeby przyczynic sie do dobrej sprawy. Opowiedzial wiec, ze turecka flota wojenna w sile trzystu okretow oblega wyspe, ze Turcy maja olbrzymie kolubryny obleznicze i ze sultan we wlasnej osobie przybyl na Rodos na czele stutysiecznej armii.

Krepy joannita wychylil puchar i tlukac pustym dzbanem w stol, tak ze mu sie rozwiewaly poly brudnego plaszcza, krzyczal w dzikim podnieceniu:

Tutaj sie pije, gra w kosci i kurwi, nie myslac o dniu jutrzejszym. Ale gdybyscie mieli uszy do sluchania, doslyszelibyscie huk dzial oblezniczych na Rodos i wycie niewiernych szturmujacych mury twierdzy i wzywajacych falszywego Proroka na pomoc. To kara za grzechy chrzescijanstwa i luterskie herezje, ktore zbiegli z klasztorow mnisi i zonaci ksieza glosza po wsiach i miastach, choc nauczyciel ich, Luter, spiesznie ukryl sie przed klatwa i interdyktem albo moze zajal sie juz nim sam diabel!

Gospodarz winiarni wytarl do sucha fartuchem stol i przyniosl nowy dzban wina dla joannity, ktory zaraz sie uspokoil i powiedzial:

-Werbownicy wybijaja werble wzywajac najemnikow do armii cesarskiej, ale kiedy ludzie poslysza wzmianke o joannitach, naciagaja dere na uszy. Przyjdzie jednak dzien, kiedy Turcy zedra z nich te dere, wypatrosza ich, obetna im uszy i nosy, wbija ich dzieci na pal, sprzedadza niewiasty w niewole i wytrzebia mezczyzn jak kaplony. Wtedy bedzie juz za pozno narzekac i oplakiwac wlasna glupote, ze opuscili zakon w nierownej walce, ktora toczy on w obronie calego chrzescijanstwa i wolnosci Morza Srodziemnego.

Antti przerazil sie i spytal, czy istotnie prawda jest, ze Turcy poddaja dobrych chrzescijan tak niecnemu traktowaniu. Mowil, ze rozumie wszystko inne, bo dzieje sie tak rowniez i miedzy chrzescijanami, ale uwaza za bezbozne kastrowanie mezczyzn, gdyz przeszkadza to im rozmnazac sie i zaludniac ziemie wedlug woli bozej, ktorej - jak wykazuje doswiadczenie - mozna sluchac, mimo ze sie nie ma uszu, nosa czy chocby nawet rak. Skarbnik joannitow odparl na to, ze na Wschodzie panuje wielki brak eunuchow, gdyz tamtejsi wielmoze idac za nakazami Proroka maja wiele zon i utrzymuja mnostwo naloznic i niewolnic dla swojej przyjemnosci. Sa tez bardzo zazdrosni i dlatego chca miec eunuchow jako straznikow haremow, a moze rowniez i dla tego, by chronic sie od francuskiej choroby. Skutkiem tego na rynkach Wschodu placi sie wysokie ceny za rzezancow, ktorzy sa tam wielce powazani. Takze i znamienici panowie w Wenecji trzymaja w swoich domach eunuchow.

Gdy sie polozylismy na spoczynek, Antti zapytal mnie, czy aby jestem zupelnie pewny, ze nie robimy wielkiego glupstwa, gdyz on zaczyna miec watpliwosci co do naszej podrozy. Bez watpienia juz sama Wenecja jest miastem grzechu i wystepku, jesli jednak mamy podrozowac jeszcze dalej i udac sie do Ziemi Swietej, dotrzemy w obce strony, ktorych zwyczaje i obyczaje sa dla nas obce i gdzie nawet sposob przyrzadzania strawy jest calkiem inny, co znowu narazi na niebezpieczenstwo nasze zdrowie. Zaproponowal wiec, azebysmy zamiast tego kupili sobie rynsztunek najemnikow i zaciagneli sie pod sztandary cesarskie, gdyz wedlug, zapewnien werbownikow cesarz zdobyl juz Mediolan i zamierza podbic cala Francje, tak ze na tej drodze moglibysmy zdobyc wielka slawe, a ja moglbym moze nawet zostac hrabia, on zas krolewskim puszkarzem.

Zapytalem go, czy nie ma jeszcze dosc wojny i rozlewu krwi, i doradzilem, zeby raczej myslal o ranach Chrystusa i swojej wlasnej niesmiertelnej duszy, niz marzyl o pladrowaniu miast i niedoli biednych ludzi. Jesli jednak pragnie zostac krzyzowcem - mowilem - i isc walczyc przeciw Turkom na Rodos, to jest to mysl godna pochwaly i piekna i moze byc pewny, ze szybko dostanie sie do raju, gdyz jest rzecza mila Bogu bronic krzyza przed niewiernymi. Poza tym zas wydaje sie tez, ze jest to jedyna mozliwosc dostania sie do Ziemi Swietej.

Nie musielismy sie jednak dlugo spierac o te sprawy, gdyz jak wszystko na to wskazuje, musialem zbytnio dzwonic kiesa w tej gospodzie i nieszczescie spotkalo nas juz nastepnego dnia, gdy o swicie poszlismy w dalsza droge w kierunku gorskiej zapory. Nie uszlismy daleko, gdy Antti zaczal sie skarzyc na bole zoladka i w koncu wlazl w leszczynowe krzaki na skraju drogi, zeby sobie ulzyc. Nie przeczuwajac nic zlego, stalem na goscincu czekajac na niego, gdy od strony miasta nadjechalo pedem dwoch jezdzcow, a kiedy zrownali sie ze mna, jeden z nich uderzyl mnie mocno w glowe, zas skarbnik z Rodos porwal mnie za kark i przerzucil przez lek siodla. Przypuszczam w kazdym razie, ze tak to musialo wygladac, bo ocknalem sie dopiero w poludnie, na cienistej polance w lesie. Mialem na glowie guz i okropna rane i trzaslem sie z zimna, poniewaz napastnicy ograbili mnie do naga, a lisciaste galezie, ktorymi mnie przykryli, nie dawaly zadnego ciepla. W ten sposob stracilem nie tylko trzos z pieniedzmi, ale ponadto i owe sztuki zlota, ktore staranie zaszylem w ubraniu z mysla 0 rabusiach na drogach.

Zbudzil mnie spiew ptaka, ktory wyraznie wymawial jakies slowa w moim jezyku ojczystym: "Na nic! Na nic! Wroc! Wroc!" Przez chwile zdawalo mi sie, ze znow jestem malym chlopcem i zasnalem w dabrowie pod Abo pilnujac swin matki Pirjo. Ale zaraz zaczalem marznac 1 poczulem bolesny guz na glowie, odsunalem wiec galezie, ktorymi bylem przykryty, i probowalem usiasc. Wtedy uslyszalem mily glos, ktory mowil:

-Bogu dzieki, ze zyjesz, piekny mlodziencze. To oczywiscie moja zasluga, bo zostalam' przy tobie i goraco modlilam sie o twoje zycie, choc sadzilam, ze juz jestes martwy. A nie zrzucaj tych galezi! Juz i tak przygladalam ci sie zbyt dlugo i wprawiasz mnie we wstyd obnazajac swe cialo.

Nie mialem najmniejszego pojecia, gdzie jestem i jak sie znalazlem w tym lesie, i chwilowo nie pamietalem nawet, kim jestem ani czego szukam. Slyszac przed chwila, jak ptaszek przemawia do mnie, przypuszczalem, ze ten mily glosik wychodzi ze starego debu rosnacego tuz kolo mojej glowy i ze rozumiem ptasia mowe, jak gdybym polknal jezyk bialego kruka. Ale gdy mimo zawrotu glowy i ostrego bolu udalo mi sie odwrocic glowe, ujrzalem kobiete kleczaca kolo mnie na ziemi, w schludnie rozpostartej spodnicy w czerwone pasy. Wygladala na zupelnie mloda i przygladala mi sie czule zoltozielonymi kocimi oczyma. Odziana byla jak niezamezna mieszczka i nosila na piersi duza srebrna brosze, jej rudawe wlosy byly potargane, a blada twarz obsypana piegami. Gdy tak siedziala z nabozenstwem mi sie przygladajac, przypominala mocno koscistego kota.

Szybko naciagnalem na siebie galezie, aby oslonic nagosc, i zapytalem:

-Gdzie jestem, co sie stalo, kim jestes, co tu robisz w lesie i jak sie nazywasz?

Odrzekla:

-Jestem Barbara Biichsenmeister, zrodzona z uczciwych rodzicow w zacnym miescie Memmingen, gdzie ojciec moj jest rusznikarzem. Przyszlam tu, zeby odwiedzic mego kochanego wujka. Jestesmy niedaleko od miasta, a do lasu wybralam sie, aby zbierac piolun. Ale kim jestes ty? Czys czlowiekiem, czy poganskim duchem lesnym, ktory przybral ludzka postac, zeby mnie uwiesc?

Wyciagnela ostroznie dlon i dotknela mego ramienia, zeby sie upewnic, czy rzeczywiscie jestem z krwi i ciala, a dotkniecie jej wcale nie bylo nieprzyjemne.

-Jestem czlowiekiem i twoim bliznim - odparlem - i nazywam sie Mikael Pelzfuss, a przynajmniej tak mi sie zdaje, choc w tej chwili pamietam bardzo malo z mej przeszlosci, bo zostalem pobity i ograbiony, i porzucony w lesie, i dlatego to jestem rownie nagi, jak w chwili urodzenia, i rownie ubogi, i zalezny od milosierdzia dobrych ludzi.

Splotla dlonie do modlitwy i dziekujac Bogu rzekla:

-Bog wszechmogacy wysluchal zatem moich modlow i sen moj sie sprawdzil. Od dawna juz dreczyl mnie niepokoj i dlatego wlasnie przybylam odwiedzic wuja, w nadziei, ze znajde tu meza, jako ze nie moglam nikogo znalezc w moim miescie rodzinnym, gdzie wszyscy mnie znaja. Ale i w tym miescie nikogo nie spotkalam, bo najlepsze lata do malzenstwa, - zostaly juz poza mna. Jakis czas temu otrzymalam we snie polecenie, aby szukac meza w lesie, i odtad co dzien bladzilam tu,-rozmawiajac z weglarzami i drwalami, az dzis znalazlam ciebie. Stworca wszechmogacy niewatpliwie wybral cie na meza dla mnie, bo zeslal cie tu nagiego, chorego i bezradnego, nie mozesz wiec ode mnie uciec tak jak inni mezczyzni. A ja juz cie polubilam i nawet myslalam o slubnej wyprawie, mimo ze kobieca wstydliwosc przeszkadzala mi w przygladaniu ci sie zbyt dokladnie.

__ Barbaro Biichsenmeister - odparlem - Bog i wszyscy swieci niewatpliwie przywiedli cie tu, abym nie umarl z zimna i ran lub po nadejsciu nocy nie zostal rozszarpany przez wilki i inne dzikie zwierzeta. Nie przecze temu. Ale nie powinnas z tego powodu snuc jakichs czczych planow, jestem bowiem mezem duchownym i znajduje sie w pielgrzymce, nie moge wiec myslec o malzenstwie. Gdy tylko odzyskam zdrowie, ruszam w dalsza droge.

Schwycila moja dlon, scisnela ja mocno i przykladajac do plaskiej piersi rzekla:

-Pamiec cie z pewnoscia zawodzi, Mikaelu, i jestes jeszcze zamroczony od uderzenia, bo nie widze zadnej tonsury na twoim ciemieniu i nie przypominasz wcale duchownych, choc swymi rekami nie wykonywales ani ciezkiej pracy, ani zadnego mieszczanskiego zawodu. Sa zreszta mnisi i ksieza, ktorzy glosza nowa nauke i zenia sie bez zadnych przeszkod. A ja z radoscia przyjme te nowa nauke, jesli potrzeba, i z pewnoscia znajdziemy jakiegos wedrownego kaznodzieje, ktory zgodzi sie dac nam slub podlug ewangelii, bylebym tylko wpierw doprowadzila cie do zdrowia, postawila znowu na nogi i postarala ci sie 0 odziez.

Zakrecilo mi sie w glowie, poczulem mdlosci i zaczalem trzasc sie ze wzruszenia na calym ciele, gdy zrozumialem, ze wszystkie moje pieniadze przepadly i ze rzeczywiscie nie moge kontynuowac podrozy. Bylem rownie nagi i bezbronny jak w chwili przyjscia na swiat 1 jedyna moja pomoca byl ten chudy kot, ktory przygladal mi sie zyczliwie zoltozielonymi oczyma. I nagle zaczelo mi.sie zdawac, ze rozmawiam z dzikim kotem, podobnie jak niedawno, ze mowil do mnie ptak, zaczalem majaczyc, wymiotowac i wic sie w bolu jak nadeptany robak, wolalem Anttiego, az wreszcie stracilem zmysly i zdawalo mi sie, ze jestem w piekle. Dopiero po trzech dniach choroby odzyskalem znowu przytomnosc i stwierdzilem, ze leze w wielkim lozu pod baldachimem, w malenkiej izbie, i wpatruje sie w dwoje zoltozielonych oczu, a Barbara Biichsenmeister trzyma moje dlonie w swoich. Bylem tak slaby, ze prawie nie moglem ruszyc palcem, ale bol ustal i bylo mi przyjemnie chlodno, bo ustapila tez goraczka. Gdy Barbara spostrzegla, ze sie ocknalem, pochylila sie nade mna, musnela moje wargi wstydliwym pocalunkiem i rzekla:

-Moj drogi narzeczony, Mikaelu. jestes znowu zdrowy i przytomny. Od trzech dni walcze ze smiercia 0 twoje zycie i nie zmruzylam oka. Zmuszona bylam sila przytrzymac cie w lozu, a cyrulik upuscil ci tyle krwi, zes slaby i blady jak duch. Ale jestes zdrow, a wnet cie odkarmia i odzieje. Jesli chcesz, mozesz teraz pomowic z twym towarzyszem, ktory bardzo sie niepokoi o twoje zdrowe zmysly. Dobrze wie.c, zebys go uspokoil i zapewnil, ze ma zupelna swobode i moze isc dokad mu sie spodoba, bo ty i ja jestesmy juz zareczeni i zaopiekuje sie toba, dopoki nie zostaniemy zaslubieni przed oltarzem w moim rodzinnym miescie, na oczach wszystkich.

Zawolala do izby Anttiego, ktory podszedl do loza zujac kes chleba, spojrzal na mnie ciekawie i rzekl:

-Twoja glowa, Mikaelu to bardzo dziwna rzecz, bo wytrzymuje najokropniejsze uderzenia. Bylbym przysiagl, ze umrzesz, a ty zyjesz i nawet zdazyles juz sie zareczyc. Moge ci wiec tylko zyczyc szczescia i powodzenia, choc szczerze mowiac, troche sie dziwie twemu pochopnemu postanowieniu. Ale taki glupek jak ja nie moze oczywiscie wyrazac opinii o twoich postepkach i pewnie robisz madrzej zeniac sie niz udajac do Ziemi Swietej, by stac sie niewolnikiem u pogan i niewiernych. Z drugiej jednak strony nie moge ani rusz zrozumiec, co widzisz w pannie Barbarze i jak tak nagle mogles sie w niej zadurzyc.

-Antti- odparlem - do niczego nie dojdziemy dluga gadanina i prozno plakac nad rozlanym mlekiem. Ile ci zostalo pieniedzy?

Pogrzebal w sakiewce, policzyl groszaki i oznajmil pogodnie:

-Niecaly gulden. Oto skutki tego, zes sie uparl nosic wszystkie pieniadze w trzosie u pasa i zaszyte w ubraniu. Nie ufales mi i sadziles, ze sprzeniewierze twoja wlasnosc i przepije pieniadze. Kto jak kto, ale ty powinienes przeciez wiedziec, ze najbardziej ze wszystkiego nie cierpie trunkow upajajacych, ktore tylko przynosza mi szkode i zgube. Ale wolalbym przepic te pieniadze, niz zebys ty je przetracil szybciej niz kot kichnie. W naiwnosci myslalem, ze to Bog porwal cie za wlosy do nieba, gdy tak nagle zniknales z goscinca, a ja slyszalem tylko tetent kopyt i szum wiatru. I z placzem bieglem za konmi az do utraty tchu, ale zniknales bez sladu. Wrocilem wiec do miasta, zeby opowiedziec ksiedzu o tym cudzie, ale oto u bramy miejskiej odnalazlem cie w towarzystwie twojej narzeczonej, na wiazce slomy, na wozku ciagnionym przez woly. I poszedlem za toba az tu, do tego domu, ktorego jedyna wada jest skape jedzenie i surowy porzadek.

-Antti, moj bracie - odparlem - nie ma watpliwosci, ze jest intencja Stworcy, i z pewnoscia tak mi zapisano w gwiazdach, ze musze zostac pod opieka tej cnotliwej panny. Takim slaby, ze bez pienie-

dzy nie moge ruszac w dalsza podroz, a jesli zazada zaplaty za mieszkanie i wyzywienie, lekarza i cyrulika, nie mani innej rady, tylko musze sie z nia ozenic, bo niewatpliwie zawdzieczam zycie pannie Barbarze. To najprostsze i najlatwiejsze rozwiazanie wszystkich moich trosk i klopotow, bo w tej chwili pragne tylko odpoczynku. Totez i ty musisz znalezc sobie dobra zone, zalozyc dom i wykonywac jakis uczciwy zawod, bo najwyzszy czas, zebys sie juz ustatkowal.

Antti zaslonil sie obu rekami i rzekl:

__Jestes widocznie wciaz jeszcze zamroczony na umysle. A poza tym to niegodne wiernego druha wciagac brata w pulapke, w ktora sam wpadles. Ale nie musisz sie niepokoic, Mikaelu. Takze i ja wzialem sobie narzeczona. To kolubryna! Na imie jej Leniwa Dorota i bardzo jestem do niej przywiazany. Ale teraz czas sie rozstac i pozegnac z soba, Mikaelu, bo musze wracac do mojej lubej.

Dopiero po dlugim wypytywaniu udalo mi sie dowiedziec, ze Anttie-mu sprzykrzyl sie chudy wikt u panny Barbary. Zabladzil do piwiarni, gdzie cesarski feldfebel zwerbowal go na puszkarza i wyplacil mu trzy guldeny na werbowniczym bebnie, Antti zas przepil te pieniadze i wszystko, co jeszcze mial, tak ze zostal mu tylko niespelna gulden.

-Zrozum, ze bylem niespokojny o ciebie, bo myslalem, zes stracil rozsadek. A cesarski feldfebel opowiadal takie cuda o Wloszech i Ksiestwie Mediolanu, ze zapragnalem zobaczyc ten kraj na wlasne oczy, zwlaszcza ze bylem wciaz pijany mocnym piwem, ktore tutaj warza. Totez musisz mi wybaczyc, bo doprawdy wole lezec przy mojej kolu-brynie niz w lozu swarliwej niewiasty.

Tak to Antti powedrowal pod cesarskimi sztandarami walczyc we Wloszech i we Francji, a ja zostalem pod opieka panny Barbary. Dogladala mnie czule i nie spuszczala z oka ani na chwile, a gdy tylko ogarnial mnie niepokoj, wzywala cyrulika, zeby upuscil mi pare garnuszkow krwi, co mnie zaraz uspokajalo i czynilo sennym. - Kiedy juz moglem chodzic, usadowila mnie na swoim kufrze na wozie zaprzezonym w woly i zawiozla do domu rodzicow w miescie Memmingen, gdzie ojciec jej byl rusznikarzem. Barbara byla piatym i najmlodszym dzieckiem swoich rodzicow i jedyna corka. Trzej starsi bracia sluzyli cesarzowi jako puszkarze, czwarty zas, posepny i ponury, byl czeladnikiem u ojca i mial w swoim czasie zostac po nirn mistrzem.

Wciaz jeszcze bylem zamroczony i nie pamietalem duzo z mego minionego zycia, ktore powoli wynurzalo sie z niepamieci. Barbara byla lagodna, ale stanowcza, myslala za mnie i wszystko za mnie zalatwiala, 12 - Mikael, t. I tak ze nie odczuwalem zadnych zyciowych klopotow. Tak minely dwa miesiace, w czasie ktorych - zbyt slaby jeszcze, aby duzo chodzic - trzymalem sie przewaznie domu, a liscie w ogrodzie zrobily sie plomiennie czerwone. Az pewnego dnia Barbara niesmialo wpatrujac sie we mnie swymi zlotozielonymi oczyma, rzekla z wahaniem:

-Jestes juz zdrow i w pelni sil, Mikaelu, i musisz rozstrzygnac, co chcesz robic dalej, bo nie wypada, zebys jako obcy zyl w naszym domu i zjadal chleb moich rodzicow. Nie chce cie zmuszac do niczego i jesli pragniesz, mozesz swobodnie odejsc, a ja nie zadam zaplaty za nic. Ale jestem samotna i opuszczona, a i ty nie masz ani rodzicow, ani przyjaciol, ani nawet domu, do ktorego moglbys wrocic. Dlaczego wiec nie mialbys zostac u mnie i przyjac wiana, zebysmy w nadchodzacy dzien Wszystkich Swietych mogli zawrzec chrzescijanskie malzenstwo i dzielic odtad stol i loze, skoro serce moje upodobalo sobie ciebie i chyba juz nie moglabym dluzej zyc, gdybys mnie opuscil i odszedl.

Podala mi haftowana przez siebie piekna koszule i zawiesila mi na szyi lancuch miedziany z owalnym wizerunkiem jakiegos swietego. Dotknela przy tym dlonia mego ramienia i zblizyla twarz do mojej. Wionelo od niej cieplem, zaczerwienila sie, rysy jej zmiekly i piegi znikly, i widzialem tylko jej zlotozielone urocze oczy, ktore wysysaly ze mnie eala sile i czynily ja dla mnie upragniona. Nie bardzo wiedzac, co czynie, wzialem ja w ramiona, przytulilem do siebie i calujac jej wargi powiedzialem:

-Jestem w twojej mocy, Barbaro, i nie mam innego wyboru. Jesli chcesz zwiazac swoj los z moim, pragne dzielic z toba malzenskie loze, choc moze dzwigam jakies przeklenstwo i przynosze zawsze nieszczescie tym, ktorych kocham.

Ucalowala mnie namietnie niezliczona ilosc razy i odparla:

-Ciesze sie z calego serca, ze wybrales mnie na zone, i przyrzekam byc dla ciebie dobra i wierna malzonka. I nie wiem, jak doczekam az do Wszystkich Swietych, bo przez cale zycie bardzo tesknilam do malzenstwa. Musisz zaraz ulozyc sie z ojcem co do posagu, i to ja bede mowic w twoim imieniu, bo juz zauwazylam, ze jestes niesmialy.

W taki to sposob zwiazalem sie z Barbara i nigdy tego nie zalowalem, choc przed dniem slubu czesto przygladalem sie jej z boku i wyraznie widzialem, ze nie byla juz taka mloda. Ale wystarczylo, by popatrzyla na mnie swymi zlotozielonymi oczyma, i zaraz byla jak odmieniona, powabna, rysy jej miekly, piegi znikaly z twarzy, a zeby stawaly sie biale i wolne od skazy. I wpatrywalem sie w te jej oczy jak zaczarowany.

Pewnego dnia, gdy przygotowania do wesela w domu rusznikarza byly w pelnym toku, Barbara po raz pierwszy stracila cierpliwosc, wsunela mi do reki sztuke srebra i poprosila, zebym poszedl na piwo do piwnicy "Pod Klem Dzika", zamiast platac sie po domu. Chetnie usluchalem i poszedlem do piwiarni, ktora lezala kolo ratusza i gdzie bylo chlodno w lecie i cieplo w zimie, tak jak powinno byc w dobrej piwiarni.

Tak dlugo zylem z dala od ludzi, ze zmieszalem sie, gdy nagle ucichl szmer glosow i wszystkie spojrzenia zwrocily sie na mnie. Ale ze mialem na sobie przyzwoita odziez, ktora mi kazala uszyc Barbara, siadlem bez ceremonii przy koncu stolu i kazalem gospodarzowi podac dzban najlepszego piwa. Zawahal sie przez chwile udajac, ze wyciera stol rabkiem fartucha, w koncu jednak natoczyl piwa z beczki, ale podajac tak mocno je postawil, ze piana opryskala mi kolana. Mlodzi mezczyzni, siedzacy przy tym samym stole, zaczeli cos szeptac miedzy soba, a jeden z nich splunal ze zloscia na podloge, gdy spotkal moje spojrzenie. Nie dbalem jednak o niego, bo sadzac z ubrania, byl to jakis prosty czeladnik. Bardziej natomiast zainteresowal mnie inny mlodzieniec, ktory siedzial posrodku, majac przed soba otwarta ksiazke. Nosil on u pasa miedziane przybory do pisania, a rekawy mial bufiaste i rozciete wedlug najnowszej mody. Przykulo mnie jednak nie tyle jego ubranie, co twarz. Bylo to oblicze otwarte i energiczne, a duze blyszczace oczy, szeroko rozstawione pod czarnymi brwiami, nadawaly mu myslacy wyglad czlowieka silnego duchem. Podczas gdy saczylem piwo, on nakazal swoim towarzyszom cisze i zaczal dalej czytac glosno z ksiazki rozlozonej przed soba, od miejsca, w ktorym mu przerwalo moje przyjscie. Sluchalem uwaznie i tresc slow wydala mi sie znana, ale trwalo dobra chwile, nim pojalem, ze czyta Ewangelie po niemiecku. Byl to dla mnie taki wstrzas, ze gwaltownie sie poderwalem i mimo woli zrobilem znak krzyza. Na to czytajacy obruszyl sie, zamilkl, wlepil we mnie oczy spod namar-szczonych brwi i powiedzial:

-Jesli jestes obcy w miescie Memmingen i boisz sie sluchac slow bozych, nic ci nie stoi na przeszkodzie dopic do dna piwo i pobiec do rady:i do proboszcza, by na mnie doniesc. A zebys wiedzial, kogo masz wydac, powiem ci, ze nazywam sie Sebastian Lotzer i ze ojciec moj jest kusnierzem. Sluze u niego jako czeladnik, a w wol nych chwilach wykladam slowo boze uczciwym ludziom w jezyku, ktory rozumieja.

Jego towarzysze zaczeli szemrac i szturchac sie lokciami, mowiac miedzy soba:

-Wyrzucmy stad tego ksiezego pupilka i polammy mu wszystkie kosci, zeby wiedzial, co go czeka, jesli ma zamiar zostac w Memmin-gen. To pewnie ten blady narzeczony Barbary Buchsenmeister, co to nie wiadomo jakiemu diablu wypadl spod ogona.

Ich wzburzenie nastraszylo mnie l dotknelo, totez zaczalem sie wycofywac do drzwi, uwazajac klotnie za ponizej mej godnosci. Mimo to jednak odezwalem sie na swoja obrone:

-Nazywam sie Mikael Pelzfuss i jestem bakalarzem czcigodnego "uniwersytetu w Paryzu. Nie macie zadnego powodu, zeby mnie nienawidzic. Dopiero co ozdrowialem z ciezkiej choroby, a przed chwila zdawalo mi sie, ze slysze, jak ty, Sebastianie Lotzer, czytasz slowa boze z ksiazki drukowanej po niemiecku, i to mimo ze nosisz stroj swiecki i mowisz, iz jestes kusnierzem z zawodu. Totez moge to rozumiec tylko tak, ze diabel chce wyprobowac moja wiare niecnym podstepem i ze poplatal mi sluch i zaczarowal oczy.

Sebastian Lotzer usmiechnal sie do mnie i rzekl:

-Dlugo istotnie musiales chorowac, skoro nie umiesz jeszcze czytac znakow czasu. Siadaj posrod nas i sluchaj tego, co czytam, bo wraz z towarzyszami kupilismy te swieta ksiazke za cene dobrego konia, aby oprzec wiare w zbawienie wylacznie na swietych slowach Biblii i wedlug nich oceniac wszystko, co sie dzieje. Ta ksiega to Nowy Testament, przelozony na jezyk niemiecki przez doktora Lutra, wcale zas nie jakis diabelski wynalazek. Kazdy uczciwy czlowiek moze odtad czytac i wykladac tresc Biblii i nie znalazlem w calej ksiazce ani slowa, ktore by zakazywalo to czynic laikowi.

W taki to sposob zapoznalem sie z Sebastianem Lotzerem i zaczalem sluchac, jak wyklada slowa Biblii calkiem inaczej niz ktokolwiek inny dotychczas. Gdyz on i jego przyjaciele tkacze nie szukali w Biblii przede wszystkim zbawienia duszy; chcieli raczej wiedziec, czy sa obowiazani oplacac male i duze dziesieciny koscielne i czy czlowiek musi czcic swietych, wierzyc w czysciec i oredownictwa lub tez czy mnisi i mniszki po klasztorach maja prawo konkurowac w pracy z ubogim cechem tkaczy, nie placac podatkow ani innych oplat miejskich. Sebastian Lotzer udowadnial smialo, ze ludzie nie musza wierzyc w nic ani placic niczego, do czego ich nie zobowiazuja wyraznie slowa Biblii. Twierdzil tez, ze w Pismie swietym nie ma mowy o klasztorach, ktore sa czystym wynalazkiem diabelskim, majacym na celu gnebienie i dreczenie biednego ludu i szkodzenie uczciwym rzemieslnikom. Ubodzy tkacze nie moga juz wyzywic swoich rodzin, poniewaz musza konkurowac z wielkimi tkalniami klasztornymi, wolnymi od wszystkich danin.

I dodawal:

__ Sprawiedliwosc boska przewyzsza koscielna i cesarska, bo Kosciol to instytucja ludzka, a cesarz tez jest wybierany przez ludzi. I na pewno nie jest wola boska, aby mnisi obrastali w sadlo w klasztorach, podczas gdy chlopi i mieszczanie musza ciezko harowac na suchy chleb. Nie, trzeba z tym zrobic koniec, bo krew Chrystusa zbawila wszystkich biednych ludzi, totez wszyscy jestesmy rowni w obliczu Boga. Bog nie zna biskupow ani ksiezy, mnichow czy hrabiow i przed Bogiem wszyscy maja jednakowe prawa. Ludzie musza w tym celu uczyc sie rozumiec znaki naszych czasow, bo cierpliwosc ubogiego ludu nie jest nieskonczona.

Gospodarz spod "Kla Dzika" sluchal do tej pory z szacunkiem, ale teraz zaniepokoil sie, zebral ze stolu puste dzbany, wytarl rozlane piwo i rzekl:

-Wiecej nie moge podawac na kredyt ani tobie, ani twoim przyjaciolom, Sebastianie. Gdyby ojciec twoj slyszal, co glosisz, spralby cie na kwasne jablko. Najlepiej, zebys odtad czytal glosno z swietej ksiazki gdzie indziej, choc przyznaje, ciekawie bylo sluchac o rzeczach, o ktorych dotad nie wiedzialem. Za chwile zbieraja sie bowiem tutaj mieszczanie, aby cwiczyc sie w spiewie choralnym, a wtedy czeladnicy musza sie stad zabierac, czy stoi o tym w Biblii, czy nie.

Sebastian Lotzer owinal drogocenna ksiazke w plat sukna i wsadzil ja pod pache. Wyszlismy razem z gospody i gdy towarzysze jego mocno klnac spierali sie o slowa Biblii, Sebastian powiedzial do mnie:

-Badzmy przyjaciolmi, Mikaelu! Brak mi bowiem kogos z mego stanu, z kim moglbym roztrzasac plomienne mysli, jakie klebia mi sie w glowie. Chetnie chcialbym tez rozmawiac z toba po lacinie. Uczylem sie jej na wlasna reke i choc mowie dosc kulawo, czytalem duzo z Biblii po lacinie, nim ukazala sie drukiem ta niezrownana ksiega.

Pozegnal sie z towarzyszami i zaprowadzil mnie do domu swego ?jca, wysokiego i rozrosnietego mezczyzny, z podobnie jak u syna szeroko rozstawionymi duzymi blyszczacymi oczyma. Zamaszystymi, pewnymi cieciami noza kroil wlasnie cenne futro na obramowania plaszczy bogatych i moznych.

Znalazlem przyjaciela - oznajmil Sebastian przedstawiajac mnie ojcu. - Jest on obcym w tym miescie, ale to mlodzieniec uczony, z dwornymi manierami, i prosze cie, ojcze, okaz mu zyczliwosc i nie miej mi za zle, ze bede z nim dzis rozmawiac i dyskutowac raczej niz pomagac ci przy przykrawaniu.

Mistrz Lotzer spojrzal na mnie przeciagle, jakby chcac mnie ocenic, po czym rzekl:

-Witaj w moim domu, Mikaelu Pelzfuss! Nie sciagnij nieszczescia na mego syna, bo to wartoglow, ktory szybciej mowi, niz mysli. Totez powinienes go uspokajac i poskramiac. Wiem juz, ze nie jest stworzony na kusnierza, bo gesie pioro szybciej biega w jego reku niz noz kusnierski, ale jesli sie w pore nie ustatkuje, stanie sie niebawem istna kleska dla wszystkich dobrych ludzi. Mialem nadzieje, ze zostanie prawnikiem, i postaralem mu sie o miejsce pisarza w sadzie, ale stracil je z powodu arogancji i pyskowania. Nie smiem poslac go na uniwersytet do Bolonii, bo nie umie trzymac jezyka za zebami i w obcym miescie latwo wpadlby w szpony Inkwizycji. I ja jestem wolnomyslny i pozwalam kazdemu myslec, co mu sie podoba, ale moj mlody syn nie rozumie jeszcze, ze jest roznica miedzy mysleniem a mysleniem glosno.

Sebastian usciskal ojca i usmiechnal sie do niego promiennie, a gdy patrzylem na jego dumna glowe i szlachetna postawe, zrozumialem, ze ani ojciec, ani nikt inny nie mogl w glebi serca gniewac sie na niego i ze zwykle zapewne wybaczano mu jego nierozsadne slowa. Zaprowadzil mnie do swojej izby, gdzie bylo duzo ksiazek, kominek z niebieskoszarych kafli i loze przykryte narzuta z lsniacego futra. Uswiadomilem sobie, ze byl to rozpieszczony syn zamoznej rodziny, ktory nigdy nie musial marznac ani cierpiec zadnych brakow. Dlatego tez z pewnoscia latwo mu bylo igrac z myslami, ktore kogos innego mogly pozbawic domu i chleba, a moze nawet zaprowadzic na stos kacerski. Mowil z wielk-'m entuzjazmem, nie dajac mi czesto okazji do wtracenia slowa, ale gdy w koncu umilkl, powiedzialem:

-Sebastianie, wiesz juz, ze w sobote mam zawrzec malzenstwo z corka rusznikarza, Barbara, a ze jestem tu obcy, nie mam nikogo, kto by mnie odprowadzil do oltarza. Jesli chcesz byc moim przyjacielem, tak jak twierdzisz, towarzysz mi do oltarza, a potem przyjdz do weselnego domu jako moj gosc, zebym nie stal sie posmiewiskiem wszystkich.

Spochmurnial i zagryzl wargi odwracajac wzrok. A po chwili rzekl:

-Mikaelu, czy zdajesz sobie dobrze sprawe z tego, co zamierzasz.uczynic i czy istotnie znasz ruda Barbare i jej rodzine? Dziewczyna ma niedobra slawe, co nawet odsunelo jej rodzicow od innych miesz czan. Czy wiesz, ze raz musiala juz nawet skladac przysiege oczyszczajaca przed trybunalem duchownym? Nie jest to wprawdzie zaden dowod, bo pobozni sludzy Kosciola maja na oku glownie te dwa i pol guldena, ktore dostaja w wykupie, ale nawet sludzy Kosciola nie moga zadac przysiegi oczyszczajacej od czlowieka, ktory nie daje powodow do podejrzen. Wierz mi, Barbara ma zla reputacje i nikt w Memmingen nie moze zrozumiec, ze zdobyla sobie takiego narzeczonego jak ty naturalnymi srodkami. Wielu utrzymuje, ze i ty jestes diabelskim nasieniem, bos taki nienaturalnie blady, inni zas mowia, zes tylko ubogim poszukiwaczem szczescia, ktorzy w swej glupocie pozada pieniedzy rusznikarza. Ja jednak wiem po rozmowie z toba, ze nie jestes ani jednym, ani drugim, i dlatego ostrzegam cie, abys sobie uswiadomil, co chcesz zrobic.

Slowa jego wyjasnily mi wiele z tego, na co juz zwrocilem uwage, ale o czym nie mialem sily myslec, chory i slaby. Ostrzezenie dotknelo mnie, bo juz zdazylem przywyknac do mysli, ze opatrznosc przeznaczyla mnie na meza Barbary. Opowiedzialem wiec, to co uznalem za stosowne, o naszym pierwszym spotkaniu w lesie i prosilem Sebastiana, by lepiej rozwazyl swoje slowa i powiedzial mi, co zlego widzi w Barbarze.

-Od dziecka byla inna niz wszyscy - odparl z wahaniem. - I nikt nie moze zrozumiec tajemniczej wladzy, jaka ma nad rodzicami.

Dotknalem miedzianego lancucha, ktory mi dala Barbara, i odparlem:

-Ty tez jestes inny, Sebastianie. I ty tez masz dziwna moc nad ojcem, ktory nie laje cie, choc z pewnoscia mialby do tego powody.

Sebastian musial sie usmiechnac, ale ciagnal dalej:

Nie rozumiesz albo nie chcesz tego dobrze zrozumiec. Byl tu kiedys chlopak, ktorego Barbara zaczarowala, choc wszystkie dzieci unikaly jej, bily ja i ciagnely za wlosy, gdy chciala sie z nimi bawic. Chlopaka tego zabil piorun. Samo spojrzenie Barbary wysusza pokarm w piersi mlodych matek. A gdy kiedys rozgniewala sie na zone kupca korzennego i wyciagnela ku niej reke, tamtej zrobily sie na dloni trzy czarne plamy. Totez nikt nie osmiela sie spojrzec jej w oczy; i to tymi oczyma z pewnoscia cie zaczarowala, Mikaelu, bo dawno juz wyszla z lat najlepszych do zamazpojscia, jest brzydka i ruda, i ma ze-by zjedzone przez robaki.

le"~_^oze to wszystko prawda, co mowisz, Sebastianie - -odrzekniej - ale m?Ze i zwykla milosc nie Jest niczym innym jak zaslepiezaczarowaniem, bo matka kocha takze i najbrzydsze dziecko i uwaza je za ladne. Kazde twoje slowo trafia mnie bolesnie w samo serce, bo w moich oczach Barbara nie jest brzydka. Dla mnie cera jej jest ciepla i biala i kocham jej zlotozielone oczy i jej wlosy. I wcale nie pozadam pieniedzy jej ojca, lecz chce ja utrzymywac tak jak przystalo na malzonka, gdy dostane jakies zajecie, odpowiednie do moich umiejetnosci. Jesli chcesz byc moim przyjacielem, winienes mnie przeprosic za obrazliwe slowa, bo inaczej musze byc twoim wrogiem. Chloszcz jezykiem mnie, bo jestem blady i obcy, ale nie chloszcz Barbary, ktora jest moja przyszla zona.

Gwaltowna radosc i uniesienie ogarnely mnie, gdy mowilem te slowa do Sebastiana. Dopiero gdy lzyl moja narzeczona, zrozumialem, jak bardzo kocham Barbare, ze pragne jej i ze chce zyc z nia razem, choc nawet mnie samemu wydawalo sie to dziwne. I Sebastian nie 1 potrafil mi sie oprzec. Jego ciepla serdecznosc byla silniejsza niz zdrowy rozsadek. Uscisnal mnie jak przyjaciela i obiecal mi towarzyszyc do oltarza, odziany w najpiekniejsze szaty, potem zas przyjsc na wesele jako moj gosc. Pozyczyl mi nawet aksamitny plaszcz z kolnierzem z niebieskiego lisa, abym mial co wlozyc na ramiona w weselnym orszaku, bo pogoda robila sie juz chlodna i czesto wialy lodowate wiatry od Alp.

Nie chce wiecej opowiadac o moim slubie, bo bylem szczesliwy i zaslepiony i nie zwracalem uwagi na zadne zle znaki, choc ludzie patrzyli na nasz orszak weselny z kwasnymi minami i nie skladali nam zyczen i blogoslawienstw, jak to bylo w zwyczaju. Przed domem rusznikarza rozdawano biednym jalmuzne i podejmowano ich jadlem, na uczte weselna przybylo wielu gosci, a do stolu przygrywala nam muzyka zlozona z bebenkow i piszczalek. Sebastian, ozywiony i wesoly, prawil mnostwo dowcipow niewiastom, a jego swobodne zachowanie bardzo sie przyczynilo do podniesienia nastroju. I podziwialem go tak bardzo, jak podziwialem Barbare, ktorej zlotozielone oczy swiecily do mnie tajemniczym blaskiem, ilekroc na nia spojrzalem, az wreszcie z trudem tylko moglem doczekac sie chwili, gdy goscie weselni odprowadza nas do malzenskiej loznicy. A gdy juz wszyscy odeszli, zostawiajac nas samych, pod drzwiami zostali tylko grajkowie, ktorzy mieli nam przygrywac do poznej nocy, aby zagluszac mozliwy placz i skargi wstydliwej oblubienicy.

Ale Barbara wcale nie byla wstydliwa ani zalekniona. I gdy tylko znalazla sie sama ze mna w lozu, rozgorzala taka czuloscia i namietnoscia, ze nastepnego dnia rano bylem bardziej umarly niz zywy.

Wiano Barbary stanowila odziez odswietna i bielizna oraz naczynia gospodarskie, a takze piecdziesiat renskich dukatow, ktore stary rusz nikarz skrupulatnie mi odliczyl w skorzanym mieszku. Chcialem uscisnac go jak ojca,;."a on odepchnal mnie szorstko. I nie minal tydzien, jak zrozumialem, ze i on, i jego syn szczerze pragna, zebysmy sie wyniesli z ich domu.

Zaczalem szukac jakiegos odpowiedniego zajecia, ale nie nalezalem do zadnego cechu i bylem w miescie obcy, totez gdy spotkalem sie z kilkoma bezwzglednymi i upokarzajacymi odmowami, ogarnelo mnie wielkie przygnebienie i poczulem sie jak wyrzutek. Jedynym moim przyjacielem byl Sebastian, ktory chetnie roztrzasal ze mna rozne problemy, ale poniewaz interesowaly mnie bardziej problemy teologiczne niz prawnicze, mowilismy czesto zupelnie o czyms innym, wykladajac jasno slowa Biblii. Jego towarzysze raczej mnie unikali, zazdroszczac mi jego przyjazni, i dalej nazywali mnie bladolicym, choc odzyskalem juz sily i zdrowy kolor twarzy.

Duma moja cierpiala z powodu tego wszystkiego bardzo, ale mimo usilnych staran nie moglem znalezc zadnej stosownej pracy. Totez popadlem w rozterke i przygnebienie.

Cale dni spedzalem karmiac ptaszki i patrzac przez zielone szybki okien na strome dachy sasiednich domow. I nie wazylem sie juz nawet zejsc na dol do warsztatu, bo rusznikarz i jego syn patrzyli na mnie coraz niechetniej, dajac mi wyraznie do zrozumienia, ze jestem bezuzytecznym darmozjadem.

W koncu nie moglem juz opanowac rozpaczy, zlozylem glowe na kolanach Barbary i gorzko narzekajac powiedzialem:

-Nicpon ze mnie i niedolega, samotny jak palec na swiecie. Nikt mi nie chce powiedziec dobrego slowa i nie umiem nawet wyzywic zony. Kiepsko zrobilas, Barbaro, wybierajac mnie na meza. Z pewnoscia byloby lepiej, gdybym znikl z tego swiata tak samo, jak nan przyszedlem.

A ona pogladzila mnie po wlosach waska dlonia i powiedziala:

-Nie martw sie, Mikaelu, bo wszystko juz sobie ulozylam. Jesli chcesz, mozemy stad wyjechac, bo chetnie bede zyc z toba pod golym niebem, gdyz cie kocham. Pisarz rady miejskiej to pijak i trzesa mu sie rece. Predzej niz przypuszczasz spotka go jakies nieszczescie i sadze, ze bedziesz mogl kupic jego stanowisko. Staraj sie wiec pozyskac jego przyjazn i pomagaj mu tymczasem bezinteresownie w pracy, zeby panowie z rady zdazyli sie do ciebie przyzwyczaic i przestali cie unikac. Chetnie bym poszla z toba w swiat, ale czasy sa niepewne i miasta zubozaly, a rekodzielnicy narzekaja wszedzie na dodatkowe oplaty i mniejsze zarobki. Totez lepiej, zebysmy nie ryzykowali i zo r, stali tu w Memmingen, gdzie ludzie znaja mnie i mego ojca, choc mnie nienawidza.

Gdy gladzila mnie po glowie, przejelo mnie rozkoszne zwodnicze uczucie bezpieczenstwa i nie zastanawialem sie dokladniej nad trescia jej slow. Totez wdalem sie w znajomosc z pisarzem rady, co bylo bardzo proste, gdyz wystarczylo go zaprosic na piwo "Pod Klem Dzika". Zabieral mnie odtad czesto do swego urzedu albo na posiedzenia rady i pomagalem mu sporzadzac protokoly, zeby szybciej mogl wrocic do szynku. Nauczylem sie obchodzic z pieczecia miejska i osluchalem z najczestszymi dyskusjami, tyczacymi sie falszywych miar i wag uzywanych przez kupcow albo kontroli cen wyrobow rekodzielniczych w celu zapobiezenia nieuczciwej konkurencji. I wcale nie myslalem o tym, jak monotonna i nudna moze byc taka praca, lecz zaczalem marzyc, jak cudnie byloby pedzic takie spokojne zycie, wykonujac to proste zajecie, i zestarzec sie jak szanowny czlowiek z dobra zona, wsrod rozmow z przyjaciolmi i uczonych ksiag jako doczesnej rozrywki. Z mysla o takiej przyszlosci robilem, co moglem, zeby pozyskac sobie przychylnosc radnych, klanialem im sie nisko, spotykajac ich na swej drodze, przychodzilem do pracy zawsze schludnie ubrany i wypisywalem akta najladniejszym charakterem pisma. I wcale nie przestraszal mnie niechlujny i zapuszczony wyglad mego pryncypala pisarza, jego rozczochrane wlosy, kaftan wytarty na lokciach, przekrwione oczy, obrzekla twarz i wiecznie trzesace sie od nadmiernego picia rece. Widzialem w nim obraz mojej wlasnej przyszlosci w sluzbie miasta. Zazdroscilem mu jego stanowiska i w glebi serca zyczylem mu zle. Ale nie wazylem sie tego przyznawac nawet przed samym soba i zadowalalem sie tylko zapraszaniem go na piwo, aby sie upijal 'i potrzebowal pomocy coraz czesciej.

Tymczasem wrocil Sebastian, ktory wraz z miejscowym proboszczem, zwolennikiem Zwingli'ego wybral sie do Zurychu po nowiny i na dyspute w sprawach religijnych. Wrocili obaj upojeni religijnym zapalem i wiara w zwyciestwo, gdyz -- jak obwiescili swoim zwolennikom w Memmingen - proboszcz Zurychu, Ulryk Zwingli, z powodzeniem bronil szescdziesieciu trzech tezo wolnosci chrzescijan o d ucisku Kosciola i nikt nie umial stawic mu prawdziwego oporu.

-Gdy ktos probowal zabrac glos - opowiadal Sebastian - Zwingli zmuszal go do milczenia plomiennym spojrzeniem i grzmiacymi slowy i przeciwnicy uznali za najrozsadniejsze milczec z uwagi na wlasna skore, bo srodzy mezowie stali gotowi, aby ich wyrzucic z sali i wychlostac pod ratuszem, w razie gdyby odwazyli sia sprzeciwic swietym slowom Biblii. Skutek byl taki, ze wyslannicy bisku pow, ksieza i mnisi uchylili sie od dysputy i umkneli jak wystraszone psy z podwinietymi ogonami, i prorok Boga pozostal jako zwyciezca w katedrze. Wysoka rada miasta postanowila, ze odtad w kantonie Zurychu nie wolno glosic niczego, co nie opieraloby sie na wyraznych slowach Biblii, zrozumialych dla kazdego uczciwego czlowieka. Uchwala ta byla z gory powzieta i miala wejsc w zycie, gdyby Zwingli zwyciezyl w dyspucie. A pozycja jego jest bardzo mocna, bo silnie podkresla, ze nie jest uczniem Lutra, tak ze przeciwnicy jego nie moga przeciw niemu stosowac klatwy.

A gdy wyrazilem watpliwosci, czy to mozliwe, aby Bog obdarzyl go laska wieksza niz dana byla ojcom Kosciola i dal zwyciestwo czlowiekowi tak niegodnemu jak Zwingli, ktory jest niewolnikiem wlasnego ciala i zlamal celibat, wstepujac w zwiazki malzenskie, oraz nie przejawia swietosci w swoich obyczajach, Sebastian spojrzal na mnie przenikliwie i licznymi argumentami usilowal przezwyciezyc moje zastrzezenia, w koncu zas rzekl:

-Mikaelu, Bog dal czlowiekowi na mieszkanie wspanialy swiat i wladze nad zwierzetami w lesie, ptakami w powietrzu i rybami w rzekach, a krwia swego Syna jedynego odkupil ludzi i uczynil ich rownymi, bez -wzgledu na stan i majatek. Taka i tylko taka jest prawdziwa, nauka Biblii. Ale chlop musi harowac w pocie czola wylacznie dla dobra pana na zamku, a praca rekodzielnika wychodzi na korzysc jedynie wielkim domom handlowym. Chlopa zakuwaja w kajdany i musi gnic w lochach zamkowych, jesli osmieli sie zlowic rybe w rzece i zgotowac z niej zupe dla chorej zony, a rzemieslnik traci chleb powszedni i zostaje wygnany z miasta, jesli w gniewie zacisnie piesci i wykrzykuje przeklenstwa przeciw wielkim tkalniom klasztornym. Bog nie mogl tak chciec i dlatego musi Biblia stac sie bronia, gdy krolestwo boze buduje sie na ziemi.

Siedzialem wpatrzony w Sebastiana, ale nie patrzylem juz na niego jak na przyjaciela, tylko jak na piekne i niebezpieczne zwierze o jedwabnym futerku. Jego kaftan przybrany byl srebrnymi guzami, a puszysty futrzany kolnierz przy aksamitnym plaszczu miekko muskal jego czerwone policzki, gdy Sebastian gwaltownie poruszal glowa, aby nadac wage swoim slowom. Grzech, cierpienie i odkupienie czlowieka byly dla niego czyms obcym i niepojetym, a w Biblii nie szukal drogi do krolestwa niebieskiego, lecz jedynie zmiany stosunkow na ziemi. Totez odparlem:

-Najemni zoldacy nosza Biblie w plecakach, by pladrowac koscioly i gwalcic mniszki. Biblia to straszliwa bron w rekach czlowieka nieoswieconego, jesli nie szuka on w niej z czystym sercem zbawienia, a tylko pragnie.zaspokoic zadze. Wierz mi, Sebastianie, szatan jest najgorliwszym czytelnikiem Biblii. Erazm zniosl jaje. Luter je wysiedzial, az wyskoczyl z niego kogut, a Zwingli zapial juz jak kogut, w pelni wyrosly. Ty zas rozniecasz plomien i zapalasz pochodnie, od ktorej jeszcze zapali sie caly kurnik. Dlaczego to robisz i co cie wlasciwie dreczy? Nie moge zrozumiec, co cie opetalo, bo przeciez nie brak ci niczego, czego czlowiek moglby slusznie pragnac w tym zyciu. Jestes mlody i zdrow, pochodzisz z dobrego domu i wszystkie drzwi stoja przed toba otworem, gdy zapragniesz. Odwrocil wzrok, poczerwienial jak burak i odparl:

-Sa drzwi, ktore sie dla mnie nie otworza, chocbym rozbijal sobie o nie piesci do krwi. Ale niedlugo otworzymy te drzwi prochem i dzialami i wtedy nikt juz nie bedzie mna gardzil.

Barbara wmieszala sie do rozmowy i zartobliwie rzekla:

-Sebastianie, nie musisz rozwalic calego swiata z powodu twego pozadania. Kup lepiej jakis wyprobowany lubczyk, a wtedy nie be^ dzie ci trzeba zadnej Biblii. Zaspokoisz zadze i uzyskasz spokoj ducha za pare sztuk zlota.

Sebastian poderwal sie jak ukaszony i ryknal glosem drgajacym od nienawisci:

-Ty diabelska czarownico, dziewko i kobieto o zlym oku! Dosc nacierpielismy sie z. twego powodu w Memmingen i przysiega oczyszczajaca juz ci nie wystarczy. Pewnego pieknego dnia usmazysz sie na stosie i odkupisz twoje zle uczynki.

Nie sadze, zeby Barbara chciala powiedziec cos zlosliwego, ale gdy Sebastian ja przeklinal, wstala, jej zielonkawe oczy rozblysly gniewem, a policzki staly sie nagle tak biale, ze piegi wystapily na nich jak brunatne plamy. Przez chwile wpatrywala sie ostro w Sebastiana, ale opanowala sie i opuscila izbe bez slowa. Wtedy on pozalowal swego wybuchu i kilka razy przezegnal sie znakiem krzyza. Rozgoryczony jego gwaltownoscia, odezwalem sie drwiaco:

-* Jesli chcesz isc za Chrystusem wedlug niedwuznacznych przykazan Biblii, powinienes sprzedac wszystko, co posiadasz, a pieniadze rozdzielic miedzy ubogich, bo jesli juz kto, to wlasnie ty najbardziej jestes bogatym mlodziencem z Biblii. A swiety Franciszek wlasnie tak postapil.

Wtedy zbladl i odrzekl:

-Masz slusznosc, Mikaelu, ale ja nie zamierzam popelnic bledu swietego Franciszka i szukac nieba po smierci. Nie, bede szukal krolestwa niebieskiego na tej ziemi i zmusze klasztory i bogaczy, ze by podzielili majatki miedzy biednych i zadowolili sie tym samym co ja.

Wyrzeklszy te slowa, rzucil swoj piekny aksamitny plaszcz na ziemie i podeptal go nogami, poodrywal z pasja srebrne guzy od kaftana i rozrzucil je po izbie, krzyczac:

__ Od dzis odzieza moja bedzie odziez biednego czeladnika i bede zarabiac na chleb praca rak i zadowalac sie pozywieniem, jakie ma najbiedniejszy czeladnik w domu mego ojca, i nikogo nie bede prosic 0 laske.

Poszarpawszy ubranie na strzepy, zalal sie lzami, wybiegl z izby 1 wypadl z domu, zanim zdazylem sie z nim pozegnac. Wywnioskowalem z tego, ze dreczy go jakas tajemna troska sercowa, lora wyznac zbyt byl dumny, i wolal juz zachowywac sie jak szaleniec.

Barbara wrocila do izby, wciaz jeszcze blada. Podniosla z ziemi aksamitny plaszcz Sebastiana i oczyscila z kurzu, pozbierala srebrne guzy i z gorycza powiedziala:

-Sebastianowi latwo tak mowic, bo jest synem bogacza i nikt nie osmieli sie podniesc na niego chocby palca. Gdybys jednak ty, obcy, mowil i zachowywal sie podobnie jak on, zostalbys wygnany z miasta jako podzegacz. A przeciez Sebastianowi nic nie dol?ga, procz tego, ze szlachetnie urodzona panna z zamku dala mu kosza z powodu mieszczanskiego stanu, ojciec jego zas nie jest dostatecznie bogaty, zeby mogl tak jak Jakub Fugger kupic sobie od cesarza hrabiowska korone.

Uderzyl mnie nowy akcent w jej glosie, zapytalem wiec:

-Barbaro, czy rzeczywiscie chcialabys, zebym mowil tak jak on i glosil przeksztalcenie swiata?

Po raz pierwszy odwrocila oczy, gdy ja o cos pytalem, i nagle zobaczylem, ze jest brzydka i chuda, ma wystajace kosci policzkowe i piegi.

-Gdybys mial wiare, Mikaelu, nie pytalbys mnie o rade - odparla - ale ty jej nie masz, choc wiesz, ze Kosciol czesto jest okrutny, ksieza leniwa, a mnisi skapi i ciemni. Wody swieconej i wosku mozna uzywac zarowno w zlych, jak i i w dobrych celach. I moze ty tez jestes taki sam, Mikaelu, i moze ja jestem taka, choc o tym nie wiesz. Ale moj kobiecy rozsadek mowi mi, ze swiata nie mozna zmienic i ze zawsze beda na swiecie bogaci i biedni, mozni i uciskani, tak jak i posrod ludzi sa madrzy i glupi, silni i slabi, zdrowi i chorzy. Totez nie kocham ludzi i nie zycze im dobrze, gdyz l oni mi tego nie zycza, co latwo mogles zmiarkowac ze slow Sebastiana. Jestes jedynym, ktorego kocham, Mikaelu. Zyjmy wiec dalej ha uboczu i siedzmy cicho, zeby nie budzic niecheci, w razie gdyby ludzie zauwazyli, ze oboje jestesmy ulepieni z zaczarowanego wosku.

A gdy znowu spojrzala na mnie swymi zielonkawymi oczyma, z ktorych bila czulosc, zapomnialem o jej zagadkowych slowach. Nagle zrobila sie piekna i wzialem ja w ramiona i zadza ogarnela mnie jak fala, i zaznalismy z soba szczescia, choc bylo to wielkim grzechem w bialy dzien w jasnej izbie. Powiedzialem sobie w duchu, ze swiat, na ktorym zyjemy, jest byc moze tonacym okretem, ale nie zostalem stworzony po to, by go ratowac, choc z drugiej strony nie chcialem tez brac udzialu w zatapianiu go. Do spotkania sie planet pod znakiem Ryb pozostal niespelna rok.

Tak to ochlodla moja przyjazn z Sebestianem. Dotrzymal slowa i zaczal zyc jak ubogi czeladnik i jadac przy stole czeladnikow swego ojca. Wieczorami czytal Biblie i pisal dlugie polemiczne traktaty o wolnosci chrzescijan, i udalo mu sie przekonac pewnego drukarza, by wydrukowal pare z nich. I nawet nie mialem ochoty spotykac go wiecej, bo mial bardzo zla slawa u panow z rady, a nawet wlasny ojciec skarzyl sie gorzko na jego upor i podejrzewal, ze ktos zaczarowal Sebestiana, skoro nagle stal sie on tak calkiem inny. Co do mnie, nie znajdowalem, zeby jego przemiana byla tak bardzo nagla, bo wiedzialem, ze dlugo w nim dojrzewala. Ale ojciec jego nie umial zajrzec mu do glebi serca i lamentowal z powodu zmian zewnetrznych, ktore widzial. I w rzeczy samej nie minelo wiele tygodni, jak Sebastian stal sie rownie chudy, zaniedbany i plomiennooki jak wedrowni kaznodzieje, ktorzy zatrzymywali sie na rynku, aby zebrac o jalmuzne.

W tym samym czasie pisarza miejskiego spotkalo nieszczescie przepowiadane przez Barbare. Gdy usilowal dostac sie do swego mieszkania, spadl ze schodow i zlamal prawa reke, tak ze na dlugo stal sie niezdolny do trzymania piora. Za aprobata rady zatrudnil wiec mnie jako pomocnika i dzielil sie ze mna swoja placa. Dzieki temu mogl zupelnie przestac pracowac, choc dla pozorow pokazywal sie od czasu do czasu w ratuszu, aby wydawac mi polecenia. Ten porzadek rzeczy dogadzal nam obu i tak sie jakos zlozylo, ze prawa reka pisarza nie chciala przyjsc do zdrowia juz nigdy, gdyz jak twierdzil, lewa wy^ starczy mu w zupelnosci, aby przechylac dzban z piwem do gory dnem.

Gdy trunek uderzyl mu do glowy, zwykl mawiac:.

-Wiem swoje, Mikaelu, i nie uda ci sie mnie oszukac, ty chytry lisie! Doskonale wiem, czyim sztuczkom mam do zawdzieczenia ton upadek ze schodow. Nie zywie do ciebie zadnej niecheci, bo zycie moje stalo sie dzieki temu przyjemniejsze i moge calym sercem poswiecic sie szukaniu prawdy na dnie dzbana z piwem, jako ze prawda kryje sie wszedzie i znajdujemy ja tam, gdzie jej najmniej oczekujemy. Zrobisz jednak madrze, jesli powiesz rudej Barbarze, ze twoj doczesny dobrobyt zalezny jest calkowicie ode mnie, gdyz jako obcy i jej maz nigdy nie dostalbys posady pisarza, tak ze moja smierc nie wyszlaby ci na korzysc, lecz tylko przyniosla szkode. Totez nie upokarzaj sie niepotrzebnie i nie przypodchlebiaj radnym jak pies machajacy ogonem, lecz zaufaj wylacznie mnie i powtorz te slowa twojej zonie.

Mowil zawile i niejasno, a ja przypisywalem jego aluzje do Barbary pijanstwu.

Bylem juz smiertelnie znuzony ponurym domem mego tescia, gdzie w kazdym kacie zdawala sie czyhac groza. Wiedzialem doskonale, ze malomowny rusznikarz, a przede wszystkim jego posepny syn pragneli, zebym co rychlej wyniosl sie, gdzie pieprz rosnie, zabierajac z soba Barbare. Zmeczylo mnie takze ogladanie jej chorej matki, ktora cierpiala na puchline wodna i przewaznie lezala w lozu. I wcale nie szukalem zyczliwosci wysokiej rady po to, aby zaszkodzic memu przyjacielowi i protektorowi, pisarzowi miejskiemu, ale dlatego, ze w piwnicy ratusza byly dwie male izdebki, w ktorych mialem nadzieje zamieszkac i w ten sposob stworzyc sobie wlasny dom. Jednemu z lawnikow miejskich spodobala sie moja usluznosc i akuratnosc oraz grzeczne zachowanie i obiecal mi to mieszkanie w wypadku, gdyby zajmujacy je obecnie wozny miejski i jego zona, oboje zzarci francuska choroba, chcieli sie stamtad wyprowadzic. Na polecenie Barbary poszedlem do tego czlowieka i ofiarowalem mu sztuke zlota, by sie na to zgodzil. Spojrzal na mnie spode lba i bez slowa zaczal pakowac manatki, zeby wyniesc sie mozliwie najszybciej, i tylko jego zona, ktora znalazl niegdys w mlodosci, gdy sluzyl cesarzowi jako najemnik, i ktora^obda-rzyla go francuska choroba, podniosla wielki krzyk. Ale on kazal jej milczec i zadowolic sie sztuka zlota zamiast sciagac na nich nieszczescie przeklenstwami. Napedzilo to kobiecie strachu, a tak byli ubodzy oboje, ze oddali nam mieszkanie w czasie krotszym, niz trzeba na odmowienie jednego pacierza.

W taki to sposob uzyskalismy z Barbara nasz pierwszy i jedyny dom. Zylismy tam z soba przez rok cichutko jak w mysiej dziurze, kryjac sie przed nadchodzaca burza i ludzka zla wola. Nie chcielismy wadzic nikomu i wieczorami, gdy ratusz stal pusty, zamiatalismy razem wielkie sale, w ktorych najmniejszy odglos odbijal sie tysiacznym echem, zmywalismy kamienne posadzki i schody. W blade zimowe poranki rozniecalem ogien na ogromnych kominkach, a w ciagu dnia wykony-, walem funkcje pisarza, cihutko i starannie, nie mowiac nikomu zlego slowa.

Nasz protektor, zapij aczony pisarz, spozywal obiady w naszym domu i Barbara dokladala najlepszych staran, zeby mu dogodzic, ja zas po kazdym posilku przynosilem dla niego z szynku duzy dzban najmocniejszego piwa.

Pisarz miejski swiadom byl korzysci, jakie ze mnie ciagnal, i z pewnoscia nie zyczyl nam zle, ale im dluzej szukal prawdy na dnie dzbana z piwem, tym bardziej stawal sie zrzedny i zlosliwy, i jego niejasne przytyki nieraz wyciskaly Barbarze lzy z oczu, tak ze zaciskala mocno zeby i czerwienila sie gwaltownie.

Ale po coz mam opowiadac o rzeczach nieprzyjemnych? Bylismy bardzo z soba szczesliwi i przez caly ten czas nie tesknilem za. niczym lepszym. Zielonkawe oczy Barbary pomagaly mi widziec ociekajace wilgocia sciany jako przysloniete mieniacymi sie makatami, a blade swiatlo olfcjnej lampki przemienialo sie w blask wieloramiennego swiecznika, kiedy zas wieczorami bralem ja w objecia, piekniejsza byla dla mnie niz jaka krolowa, choc twarda praca robila jej rece szorstkimi i zgrubialymi, a stale przebywanie w na wpol ciemnych pomieszczeniach czynilo jej policzki jeszcze bledszymi niz przedtem.

Czesto napominala mnie, zebym szukal towarzystwa przyjaciol lub czerpal wiadomosci z ksiazek, gdyz jej zdaniem nie bylem stworzony, by zyc takim zyciem, i wierzyla niezlomnie, ze los kryje dla mnie w zanadrzu o wiele wieksze zadania. Ja jednak zaczalem czuc sie obco z Sebastianem, a panowie z rady z pewnoscia mieliby mi za zle, gdybym przestawal z jego fanatycznymi i kacerskimi zwolennikami. Totez zamiast tego zaczalem znowu uczyc sie po grecku, jakkolwiek juz bez entuzjazmu lat mlodzienczych.

Barbara takze rzadko wychodzila z naszej piwnicy, i to tylko po zapadnieciu ciemnosci, jak gdyby bojac sie spotkan z ludzmi i pragnac, aby wszyscy w Memmingen zapomnieli o jej istnieniu. Jej dziwna bojazliwosc udzielila sie i mnie, tak ze czesto dreczyl mnie bolesny lek przed zyciem. Zdawalo mi sie, ze najlepiej jest tak, jak jest, i ze kazda zmiana przyniesie tylko nieszczescie. I z czystym sumieniem przed Bogiem i wszystkimi swietymi moge przysiac, ze ani razu, w czasie kiedy mieszkalismy w naszym przedziwnym domu w ratuszowych lochach, nie zauwazylem, aby Barbara popelnila cos podejrzanego czy zrobila cos, co by swiadczylo o czarach. Jesli wiec kiedykolwiek trudnila sie ciemnymi sprawami, wierze gleboko i mocno, ze w malzenstwie ze mna zupelnie sie od takich spraw odgrodzila i chciala sie wyrzec wszelkiego zla.

Co sie zas tyczy psa, to zjawil sie on w naszym domu w sposob bardzo naturalny. Spotrzeglismy go pewnego ranka bawiacego sie samotnie na ratuszowym dziedzincu i nikt nie zglosil sie po niego. Byl wtedy jeszcze szczeniakiem i wygladal jak kruczoczarny, wlochaty klebuszek, ale nie bylo zadnych watpliwosci, ze pochodzil z rasy malych pieskow, ktore zony najemnikow zwykly nosic na reku w czasie dlugich marszow, gdyz krotkie nozki nuza im sie latwo. Pieski te bardzo sa pozyteczne w zyciu obozowym, bo czuwaja nad snem swoich wlascicieli, tak ze nikt w obozie nie moze bezkarnie skrasc im broni czy garnkow do gotowania albo oderznac rzemieni od mieszka.

Pozniej w ciagu dnia piesek zaczal z glodu skomlec pod drzwiami i zanioslem go do Barbary, ktora dala mu jesc i znowu wypuscila na podworzec. Ale wlasciciel nie zjawil sie, aby go zabrac, i zal mi sie zrobilo bezbronnego zwierzatka. Myslalem tez, ze moze dotrzymywac towarzystwa Barbarze, samotnie spedzajacej cale dni w ciemnych pomieszczeniach.

Zaopiekowalismy sie wiec pieskiem i nieraz, gdy spal glebokim snem szczeniaka na kolanach Barbary, gladzila lagodnie jego czarna, miekka siersc i przemawiala do niego czule:

-Bedziesz sie nazywal Azrael i wyrosniesz na silnego pieska, rownie silnego jak Azrael, ktory jest aniolem. Twoja siersc wskazuje, ze bedzie z ciebie prawdziwy tropiciel mandragory i musisz wzbogacic mnie i Mikaela tak, abysmy mogli wyjechac stad do cieplych krajow na Poludniu. Rosnij szybko, malenki Azraelu, i szukaj dla nas korzenia mandragory, chocby cie to mialo kosztowac zycie. A my ubierzemy ten korzen w dzieciece ubranko i sprzedamy go za wielokrotna wage w zlocie, jesli nie zechcemy zatrzymac go dla siebie, aby powodzilo nam sie dobrze we wszystkim i zebysmy sie szybko wzbogacili nie ruszywszy nawet palcem.

Usmiechnela sie do swoich mysli i nie przestajac gladzic spiacego pieska szczupla, waska dlonia patrzyla na mnie zlotozielonymi oczyma i mowila:

-Nie lekaj sie moich slow, Mikaelu, bo tylko zartuje. Ale to prawda ze znam miejsce gleboko w lesie, gdzie ongis powieszono czlowieka i gdzie rosnie ziele, ktore lacno moze byc prawdziwa mandragora. Czlowiek naraza wprawdzie zycie, gdy wyrywa je z ziemi, ale nie boje sie niczego, jesli zrobimy to razem, Mikaelu, a wtedy nie bedzie nam 13 - MikaeL t. l r i juz nigdy niczego brakowac i staniemy sie bogaci do konca zycia. Czarny pies moze wyrwac dla nas mandragore z ziemi i moze straci skutkiem tego zycie. Ale my nie musimy sie niczego bac, bylebysmy tylko starannie zatkali sobie uszy woskiem, bo gdy ziele wyrwane zostaje z ziemi, wydaje krzyk tak straszny, ze czlowiek, ktory go uslyszy, moze pasc trupem albo oszalec do konca swoich dni.

-Barbaro - powiedzialem - nie nazywaj tego pieska Azraelem, bo imie to jest za ciezkie do dzwigania dla malego szczeniaka. I nie chce, aby spotkalo go cos zlego, bo rozczula mnie, lizac malym jezyczkiem moja dlon i patrzac mi w oczy brazowymi slepkami spod krzaczastych brwi. Powiedz, czy rzeczywiscie znasz miejsce gdzie rosnie mandragora?

A gdy nie odpowiadala ciagnalem:

-Raz tylko widzialem mandragore posrod skarbow wielkiego przekupnia relikwii w Paryzu, ale niewiele mu pomogla, bo zona jego uciekla z pewnym szlachcicem, zabierajac z soba wielka sume pieniedzy. Wiem, ze jest to korzen bardzo rzadki, i oszusci okryli go zla slawa, wycinajac zwykle korzenie w ludzkie ksztalty i sprzedajac je, przebrane w szaty dziecinne, za bezczelne ceny latwowiernym ludziom, jako prawdziwe mandragory.

Jeszcze nieraz rozmawialismy zartobliwie na ten temat i zastanawialismy sie, co bysmy zrobili, znalazlszy mandragore, i gdyby udalo nam sie wydrzec ja z ziemi nie tracac przy tym zycia i zostajac dzieki temu bogatymi. Ale niebawem zapomnielismy o tej sprawie i pokochalismy naszego malego pieska, ktory stal sie nam przyjacielem, radoscia i towarzystwem i stale okazywal wiernosc w stosunku do nas obojga. Imie jego przybralo ostatecznie brzmienie Bael i prawie zapomnialem, jakiego magicznego slowa bylo ono zdrobnieniem. Bylismy bardzo szczesliwi, ale mimo to wieczorami dreczylo mnie czasem jakies niezrozumiale przygnebienie. Takze i Barbara odczuwala to samo i odgadujac instyktownie moje mysli, tulila sie wtedy do mnie kryjac twarz przy mojej piersi. W takie wieczory lezelismy w milczeniu w naszym lozu, przytuleni do siebie, trzymajac sie za rece mocno, jak gdybysmy sie oboje po kryjomu obawiali, ze sie nawzajem stracimy. A gdy mysle 0 tym dzis, dlugo po tym, wydaje mi sie, ze byly to moze najlepsze nasze chwile i ze bylismy wtedy tak bliscy sobie, jak tylko dwoje ludzi moze stac sie bliskimi, choc nie mowilismy do siebie anif slowa.

Tak minal ten rok, kiedy takze i wiele innych ludzi lekalo sie przyszlosci. Ale potezne planety spotkaly sie w lutym pod znakiem Ryb 1 mimo to nie stalo sie nic szczegolnego. Wiosna zazielenila sie i rozkwitla wokol miasta i promienie slonca igraly na straganie odlewacza cynowych naczyn na targowisku pod ratuszem. Bylem jeszcze mlody i latwo zapomnialem o zlych przeczuciach i rozkoszowalem sie swoim ziemskim szczesciem, mimo ze bylo tak nikle, male, ubogie i zaprawione nieraz gorycza. Ale te szybko uplywajace krotkie wiosenne miesiace byly ostatnim okresem mego szczescia i wraz z nimi minela moja radosc zycia. Totez koncze te ksiege na wiosnie 1524 roku, aby przystapic do napisania szostej, najbardziej gorzkiej ksiegi moich wspomnien.





CZESC SZOSTA





STOS

1





Wiele widzialem w zyciu rzeczy dziwnych i niewytlumaczalnych i nie chce posuwac sie az do herezji twierdzac, ze czary nie istnieja, albo tez ze czlowiek nie moze wejsc w przymierze z diablem. Nie zapomnialem przezyc z dziecinstwa w chacie pani Pirjo. Jest tez duzo tak bezspornych i zgodnych swiadectw o czarach w roznych krajach, ze czlowiek myslacy bylby szalencem, gdyby chcial zaprzeczac faktom. Najpewniejszym moze dowodem jest chyba to, ze nawet arcyheretyk doktor Luter dzieli poglady papieza w tej sprawie. Mozna jednak miec rozne zapatrywania co do tego, jak nalezy czary wykrywac, sadzic i karac. I do konca mego zywota, do ostatniego tchnienia, bede gleboko przekonany, ze swiety Kosciol stosuje w tym wzgledzie metody bledne i ohydne, chocbym sam mial z tego powodu skonczyc na stosie i znalezc sie w piekle.Wierze dalej, ze wiele z tego, co ludzie uwazaja za czary, jest tylko wiecznym dazeniem czlowieka do znalezienia jakiejs krotszej drogi zyciowej. Takze i ja odczuwalem takie pragnienia, ale nie wierze juz, zeby istnialy jakies krotsze drogi, i nie sadze, aby nawet wiedzmy je znalazly, a najlepszym dowodem na to jest moje wlasne zycie. To wieczne pragnienie drzemie w duszy ludzkiej i budzi sie dopiero przez duchowe cierpienia, totez zdaniem moim nie jest ono godne potepienia ani karalne, a w kazdym razie nie zasluguje na okrutne kary wymierzane przez swiety Kosciol. Jesli bowiem ktos, tak jak wiedzmy, sadzi, ze znalazl krotsza droge w zyciu, to jest to tylko zludzenie, a zludzenia nie zasluguja na kare bardziej niz sny.

Ale Barbara nie byla wcale zludzeniem, totez latwo jest uragac mi z powodu moich kacerskich mysli i wysmiewac mowiac, ze sam jestem najlepszym dowodem istnienia czarow, gdyz Barbara potrafila mnie oczarowac, choc byla brzydka, ruda i piegowata, i o wiele lat starsza ode mnie.

Dopiero pozniej zrozumialem, ze swiety Kosciol potrzebowal jej smierci, aby zademonstrowac swoja nieprzemijajaca sile. A umarla nie jak meczennica, lecz skazana na smierc jako wiedzma za czarna magie, i to wlasnie uwazam za wieczna niesprawiedliwosc i za hanbe dla swietego Kosciola, jakkolwiek nie pragne juz dzisiaj wiecej oskarzac go i zadowalam sie stwierdzeniem, ze Kosciol mial zlych slug. Z drugiej strony trudno mi oskarzac ojca Aniola, poniewaz poznalem go dobrze i jestem pewny, ze dzialal w dobrej wierze, spelniajac swoj ciezki obowiazek.

Nie zdolalem jeszcze wykryc, czy wszystko to zostalo ulozone w kurii, czy tylko na dworze ksiecia biskupa, sadze, ze Kosciol chcial dac ostrzegawczy przyklad swojej mocy, poniewaz heretyccy kaznodzieje wystepowali z coraz bezczelniejszymi twierdzeniami i gloszona przez Sebastiana doktryna boskiej sprawiedliwosci byla na ustach wszystkich. Ewangelicka herezja rozprzestrzenila sie juz do tego stopnia, ze nie wazono sie sadzic ani skazac nikogo za kacerstwo, gdyz trzeba by bylo uwiezic lub spalic polowe diecezji, a to doprowadziloby do otwartego powstania. Natomiast naturalnym prawem Kosciola bylo wydawanie wyrokow o czary i tego prawa nie smial Kosciolowi odmawiac nawet najzagorzalszy heretyk. Tak wiec ksiaze biskup i jego sedziowie z pewnoscia, a moze i bogaci patrycjusze miejscy, z zimna krwia wyliczyli sobie, ze swad palacego sie ciala ludzkiego bedzie mial zbawienny i uspokajajacy wplyw na wzburzone umysly. Ofiara tego chytrego planu padla moja zona, Barbara, ale jego przeprowadzenie nie przynioslo spodziewanych skutkow. Tak wiec nie moge przyznac, ze panowie ci byli bezstronni, choc staram sie patrzec na cala sprawe bezstronnie. I nienawidze ich nadal rownie zajadle i gorzko, jakkolwiek przypuszczalnie sami oni sa przeswiadczeni, ze mieli slusznosc i dzialali tylko dla dobra swietego Kosciola.

Sam zaprowadzilem szaro ubranego czlowieka o twarzy szczura do rady miejskiej, nie znajac jego reputacji. A on zwracal sie do mnie uprzejmie i klepal po ramieniu, krecac nieustannie glowa na wszystkie strony i swidrujac okrutnymi oczyma, jak gdyby przez caly czas czegos szukal. Powierzchownosc mial niepozorna i nie moglem zrozumiec, dlaczego panowie z rady witali go z takim respektem i natychmiast kazali zamknac drzwi sali, zeby zataic przebieg rozmowy nawet przede mna. Ale niedlugo drzwi te znowu sie otwarly i szaro ubrany mezczyzna podszedl do mnie w towarzystwie dwoch czlonkow rady, ktorzy zaklopotani unikali mego wzroku.

-Nazywasz sie Mikael Pelzfuss, nieprawdaz? - zwrocil sie do mnie zyczliwie. - Jestem mistrz Fuchs, przybywam ze stolicy diecezji i chcialbym sie zobaczyc z twoja zona Barbara. Mam jej pare slow do powiedzenia. Badz tak dobry i pokaz mi droge.

Wciaz jeszcze niczego nie przeczuwalem, tak zwodnicze bylo jego zachowanie, ale gdy chcialem pobiec przodem, aby uprzedzic Barbare o wizycie, zlapal mnie mocno za ramie i nie puscil. Tak wiec zostalem zmuszony zaprowadzic go bez zwloki do mego mieszkania, mimo ze wstydzilem sie naszego ubostwa i chcialem, aby Barbara miala czas wlozyc inna suknie przed przyjsciem gosci.

Byl jasny dzien wiosenny i po mrocznych piwnicznych schodach mieszkanie nasze wydawalo sie jasne w promieniach slonca, ktore wpadaly tam przez male okienko pod sklepieniem. Gdy otworzylismy drzwi, Barbara mieszala cos wlasnie w garnku.

Zdziwiona podniosla oczy pytajac:

-To ty, Mikaelu?

A gdy zobaczyla nieznajomego, wzdrygnela sie, lyzka wypadla jej z dloni, zrobila krok w tyl i w jasnej izbie twarz jej zbladla tak, ze stala sie zupelnie przezroczysta, a piegi wystapily jej brzydko na policzkach.

Obcy patrzyl na nia badawczo malymi okrutnymi oczkami. A potem usmiechnal sie, odslaniajac dwa zolte siekacze, odwrocil sie do panow z rady i rzekl:

-Mozemy juz isc. To wystarczy.

Panowie z rady zmieszali sie i jeden z nich rzucajac mi wspolczujace spojrzenie zapytal nieznajomego:

-Czy nie chcecie przeszukac mieszkania, mistrzu Fuchsie?

-To wystarczy - powtorzyl obcy, odtracil lekko stopa Raela, ktory nie przeczuwajac nic zlego spieszyl, aby go powitac, i odwrocil sie, aby odejsc. Panowie z rady szli za nim w milczeniu, ja zas zamknalem za nimi drzwi z glebokim uklonem. Potem spojrzalem zdziwiony na Barbare i zapytalem:

-O co wlasciwie chodzi?

Stala z lyzka w dloni, wpatrzona gdzies w dal, i przez dobra chwile nic mi nie odpowiadala. Zupa wykipiala z garnka na ogien, ale ona nie zwracala na to uwagi. Rael zaczal cicho skomlec, jak gdyby odgadujac ciezkie mysli swojej pani. Barbara pochylila sie nad nim z roztargnieniem, zeby go poglaskac.

-Musze stad wyjechac, Mikaelu - powiedziala w koncu. - Im mniej wiesz o tej sprawie, tym lepiej. Nie moga ci zrobic nic zlego, to moja jedyna nadzieja. Ale cokolwiek by sie stalo i gdybysmy nawet nie mieli sie nigdy wiecej spotkac, blagam cie, nie mysl o mnie zle, najdrozszy, bo kocham cie i zawsze kochalam ciebie i tylko ciebie i bede cie kochac zawsze.

Slowa jej sprawily, ze serce skurczylo mi sie ze strachu.

-Kim jest ten czlowiek? - zapytalem.

-Komisarz biskupa, mistrz Fuchs - odparla tak prosto, jak gdyby imie to tlumaczylo wszystko. A widzac, ze dalej nic nie rozumiem, usmiechnela sie przelotnie i od razu stala sie piekna w moich oczach.

-Zapomnialam, ze jestes tu obcy, Mikaelu, choc to przeciez dlatego tylko ozeniles sie ze mna. Mistrz Fuchs jest u biskupa lowca czarownic. Chelpi sie, ze potrafi je wyweszyc na odleglosc i samo jego spojrzenie wystarczy, zeby potepic czlowieka. Raz juz musialam z jego powodu skladac przysiege oczyszczajaca, ale wykupilam sie tylko dlatego, ze ksiaze biskup potrzebowal wtedy pieniedzy i przydaly mu sie dwa i pol guldena, ktore to nas kosztowalo. W owym czasie mieszkalam jeszcze w domu mego ojca i chronil mnie cech rusznikarzy. Teraz nie chroni mnie nikt. I dlatego musze stad wyjechac.

Pelne znaczenie jej slow olsnilo mnie jak blyskawica i nasze odosobnienie, moje zle przeczucia i wypowiedzi Sebastiana o Barbarze polaczyly sie nagle w jedna calosc i staly oczywista pewnoscia, az sie zdumialem, ze moglem byc dotychczas tak zaslepiony. I jesli ktos chce, moze naturalnie i w tym dopatrywac sie dowodu, ze mnie zaczarowala swoimi sztuczkami, skoro nie polapalem sie w sprawach tak oczywistych.

-Masz slusznosc, Barbaro! - ; zawolalem. - Musimy uciekac. Moze uda nam sie przedrzec przez gory i lasy do Konfederacji. A idac z biegiem Renu, mozemy sie przedostac na strone francuska.

-Naprawde chcialbys uciekac ze mna Mikaelu? - zapytala z niedowierzaniem, patrzac na mnie swoimi zlotozielonymi oczyma. - Ucieklbys ze mna, chocbym nawet byla czarownica i ucieczka narazalaby ciebie na to samo posadzenie?

-Naturalnie -- odparlem niecierpliwie. - A ty nie jestes zadna czarownica, wiem to doskonale. Totez nie plecmy glupstw, tylko pakujmy natychmiast tyle, ile zdolamy uniesc, i uciekajmy, gdy sie sciemni.

-Kocham cie, Mikaelu - powiedziala Barbara, calujac mnie lekko, i wargi jej stopily sie miekko z moimi. - Jestes uparty i wiem, ze nie zdolam ci przeszkodzic w ucieczce wraz ze mna, choc mogloby to sciagnac na ciebie wielkie nieszczescie. Obmyslmy wiec nasza ucieczke madrze, aby nie wzbudzic niczyich podejrzen. Przede wszystkim musisz wykonywac twoje zajecia tak jak zawsze. A tymczasem ja przygotuje wszystko do ucieczki wieczorem. Na wypadek jednak, gdyby przytrafilo sie cos nieoczekiwanego i bylibysmy zmuszeni uciekac kazde osobno, spotkamy sie w lesie pod miastem, w ktorym mieszka moj wuj, w tym samym miejscu, gdzie cie wtedy znalazlam.

Mowiac to, musiala juz z pewnoscia zdawac sobie sprawe, ze ucieczka jest beznadziejna, i chciala tylko za wszelka cene powstrzymac mnie, zebym nie wpadl w nieszczescie. Bo kiedy pozno po poludniu siedzialem pochylony nad moimi ksiegami, na rynku zrobilo sie nagle zbiegowisko i wszczal sie zgielk i halas. Wypadlem na dwor smiertelnie przerazony i ujrzalem mistrza Fuchsa, prowadzacego na sznurze Barbare. Miala rece zwiazane z tylu za plecami, a kilku straznikow odsuwalo na bok wrzeszczacy tlum, ktory ciskal w nia blotem i konskim nawozem. Mistrz Fuchs potrzasal zwyciesko nad glowa malym wezelkiem i wolal:

-Zlapalem ja na probie ucieczki, gdy usilowala wymknac sie na ulice z ratuszowego podworca. Dlaczego by uciekala, gdyby nie byla czarownica? Niewinny czlowiek nie ucieka na moj widok.

-Wiedzma! wiedzma! wiedzma! czarownica! - wyl tlum wokol niej, odpychajac dzidy straznikow, zeby kopac, bic i opluwac Barbare. Krew ciekla jej juz z nosa i ust. Nadludzkim wysilkiem udalo mi sie przedrzec do niej i zlapac za ramie mistrza Fuchsa.

-Pusccie ja, mistrzu Fuchsie! - zawolalem ze lzami w oczach. - To przeciez moja zona. Jako jej maz wiem lepiej niz inni, ze nie jest czarownica.

-Odejdz, Mikaelu, odejdz! - wolala Barbara szarpiac sie w wiezach, jak gdyby chciala odepchnac mnie od siebie. Ale tlum zwrocil juz na mnie uwage i ryczal:

-Przybleda! Przybleda! Uwiezcie go, mistrzu Fuchsie! To z pewnoscia diabli pomiot tak jak ona.

Mistrz Fuchs usmiechnal sie dufnie i podniosl reke na znak, ze chce mowic; Zgielk uciszyl sie i niektorzy zaczeli nawolywac: "Sluchajcie, sluchajcie!" Wtedy on donosnym glosem powiedzial:

-Doskonale rozumiem wasze wzburzenie, dobrzy ludzie, bo ta wiedzma, Barbara, sciagnela juz niemalo szkody i przeklenstwa na Memmlngen. Ale to nie wasza sprawa lzyc ja i maltretowac. Swieta Inkwizycja sprawiedliwie zbada ja i osadzi. I jesli okaze sie, ze byla powodem nieszczesc i cierpien, mozecie byc pewni, ze jej wlasne cierpienia beda stokroc ciezsze, nim pojdzie do piekla w plomiennym \vozie swego mistrza l pana. Wiedzcie, dobrzy ludzie, ze dominikanin, ojciec Aniol, przybyl ostatnio do miasta ksiecia biskupa z pelnomocnictwami sadzenia czarownic, ktore tyle szkody narobily w naszej diecezji w ciagu ostatnich kilku lat. Nagle na rynku rozlegl sie potezny glos:

-Do diabla z papiezem i mnichami!

Tlum natychmiast podjal okrzyk, zyczac papiezowi i mnichom piekla z taka sama zajadloscia, jaka dopiero co wykazal wobec Barbary. Jakis dlugowlosy obdartus, ktorego nigdy przedtem nie widzialem na oczy, wdrapal sie na stragan odlewacza cyny. Wymachiwal dziko ramionami i z.oczyma plonacymi jak zagwie ryczal na cale gardlo:

-Oddajcie nam wiedzme, mistrzu Fuchsie. Do diabla z papiezem i mnichami! Sami potrafimy sie z tym zalatwic i spalic nasze czarownice bez pomocy papieza. Biegnijcie po drzewo i zarzewie, dobrzy ludzie, wypalmy to zlo sposrod nas wlasnymi silami!

Mistrz Fuchs jakby zatroskal sie i rzucil mi ukradkowe spojrzenie. Nagle wydal jakis rozkaz straznikom i powlokl Barbare do ratusza. Z pomoca straznikow udalo mi sie odeprzec napor zaskoczonego tlumu, wciagnac Barbare do wnetrza i zamknac ciezkie drzwi, ktore oparly sie uderzeniom i ciosom. Mistrz Fuchs ze zmarszczonym czolem drapal sie z zaklopotaniem za uchem, odslaniajac zolte szczurze zeby w szerokim grymasie. Nie zwracal wcale uwagi na to, ze uklaklem przy Barbarze, odwiazalem sznur, ktorym byla spetana, i otarlem jej krew z twarzy. Gorace lzy kapaly mi z oczu na jej policzki, az ocknela sie z omdlenia i otwarla oczy.

-Postarzeliscie sie juz, mistrzu Fuchsie - wykrzyknal jeden z radnych z ironia. - Jakos nie widac tej waszej slynnej i niezrownanej zrecznosci w zalatwieniu tej sprawy. Moze to was drogo kosztowac.

Mistrz Fuchs rozesmial sie z zimna krwia.

-Macie slusznosc - rzekl. - Beda nieprzyjemnosci, gdy sie o tym dowie ksiaze biskup i ojciec Aniol. Ale i dla miasta nie bedzie to tania historia. Posluchajcie...

W tejze chwili rozlegl sie dzwiek pierwszych tluczonych szyb i na podloge potoczyl sie kamien. Pod ratuszem wyl rozjuszony tlum, domagajac sie wydania mu wiedzmy na spalenie.

-Czy to sam szatan podsunal ci pomysl ucieczki za dnia, czarownico?- zapytal mistrz Fuchs, kopiac lekko lezaca na ziemi Barbare. - Bylem przygotowany, zeby cie zlapac po zapadnieciu ciemnosci, bo znam te sztuki.

Nie powiedzial tego z jakas szczegolna zloscia i raczej wygladal na zaciekawionego, jak gdyby spotkal sie z czyms nowym w swoim zawodzie. Dwa drogocenne malowidla na szkle rozlecialy sie na drobne kawalki, a zamknieci w ratuszu panowie z rady zaczeli zalamywac -rece z rozpaczy. Tylko mistrz Fuchs zachowal zupelny spokoj.

-Czasy sa burzliwe - przyznal. - Czy nie byloby dobrze, gdyby ktos wylazl na galerie uspokoic tlum? Najmadrzej byloby powiedziec im, ze wyprowadzilem wiedzme tylnymi drzwiami i w najlepsze uciekam z miasta, uwozac ja z soba. Wtedy w nocy moglibysmy wyjechac stad nie zaczepieni.

Ale zaden z panow rady nie okazywal wiekszej ochoty, aby stanac przed tlumem, pod gradem kamieni. A ironiczny radny, o ktorym wiedzialem, ze po cichu sprzyja luteranom, zbladl nagle i rzekl szorstko:

-Mistrzu Fuchsie, wydajcie wiedzme ludowi. Nie wypada naruszac praw miasta Memmingen, ktore jest wolnym miastem Rzeszy. Barbara Pelzfuss urodzila sie i wyrosla tutaj i nie macie prawa wiezic i uprowadzac jej stad bez zezwolenia rady.

-W sprawie takiej jak ta nie tylko rada, ale i cesarskie sady podporzadkowane sa swietemu Kosciolowi - odparl mistrz Fuchs. - Mam zreszta w kieszeni pisemne zezwolenie rady. Dzis rano sami zgodziliscie sie mi ja wydac, jako ze swiety Kosciol najchetniej dziala w porozumieniu z sadem grodzkim. Badzcie pewni, ze ojciec Aniol w swoim czasie odesle wam ja jak najchetniej w celu wykonania wyroku. Ale Swieta Inkwizycja musi ja przesluchac i osadzic. To jadro sprawy, coscie powinni sami zrozumiec, jako ludzie rozsadni.

Panowie z rady spierali sie pomiedzy soba i doszli do wniosku, ze mistrz Fuchs ma slusznosc, ale zaden z nich nie chcial znalezc sie pod gradem kamieni, zaczeli wiec wypychac jeden drugiego, aby szedl uspokoic tlum.

Mistrz Fuchs przygladal im sie przez chwile z pogarda, po czym zwrocil sie do mnie, siedzacego wciaz jeszcze na podlodze z glowa Barbary na kolanach.

-Mikaelu Pelzfuss - powiedzial. - Dopoki czlek zyw, nadzieja nie zagasa. Niedlugo tlum wedrze sie tutaj i wiesz dobrze, co sie wtedy stanie z twoja zona. W rekach Swietej Inkwizycji natomiast jest ona zupelnie bezpieczna, dopoki nie zostanie jej udowodniona zbrodnia na podstawie waznych zeznan swiadkow i jej wlasnych. A proces taki moze trwac przez wiele miesiecy. I zapewniam cie, ze ojciec Aniol jest mezem - poboznym i sprawiedliwym, o ktorym nie mozna powiedziec zlego slowa. To wlasnie dlatego wyznaczony zostal do pelnienia trudnych obowiazkow inkwizytora. Biegnij na galerie, Mikaelu, i powiedz im, ze juz stad wyjechalem razem z twoja zona.

Nie wiedzac, co czynic, unioslem glowe Barbary. Otwarla swoje zlotozielone oczy i szepnela:

-Mikaelu, najdrozszy, blagam sie, wbij mi noz w serce. Umra w twoich ramionach, a to nie bedzie bolec.

Ale bylem tchorzem i czepialem sie promyka nadziei, ktory zablysl w obludnych slowach mistrza Fuchsa.

-Nie jestes czarownica - zaszeptalem jej do ucha. - 'Uratuje cie. Swiety Kosciol nie moze wydac niesprawiedliwego wyroku. Sam pomowie z ojcem Aniolem.

Potrzasnela slabo glowa i probowala uczepic sie mnie mocno, ale wyrwalem jej sie, wbieglem po schodach na pieterko i wypadlem na galeryjke, krzyczac i gestykulujac:

-Lapcie go, dobrzy ludzie! - wolalem. - Wyprowadzil tylnymi drzwiami moja zone i zabral ja do swego wozu. Ratujcie ja z rak Inkwizycji, dobrzy ludzie. Ratujcie ja, bo jeszcze nie zdazyli pewnie wyjechac z bram miasta.

Krzyczalem i wymachiwalem ramionami, az ustal halas i ludzie uslyszeli, co mowie. I gdy pierwsi zaczeli biec ulica, inni pospieszyli za nimi wyjaca, bezmyslna masa. Gdy tlum znikl, rynek usiany byl powyrywanymi z bruku kamieniami, pogubionymi czapkami, polanami drzewa i dragami.

Gdy zszedlem na dol, kazano mi wypisac kwit za uslugi wyswiadczone miastu: "Za polowanie na czarownice - jedna sztuka - wedlug taksy 7 guldenow". Mistrz Fuchs podpisal sie wspanialymi zakretasami, a skarbnik miejski wyliczyl mu niechetnie na reke siedem sztuk zlota. Komisarz wlozyl pieniadze do trzosu u pasa i zwrocil sie do mnie.

-Musimy jakos spedzic czas az do polnocy - powiedzial - bo nie jest wskazane ruszac w droge wczesniej. Na szczescie zostawilem woz u znajomego chlopa pod miastem, zeby nie zwracac uwagi. Nic nie stoi na przeszkodzie, zebysmy spedzili wieczor w waszym mieszkaniu, i nie mam tez nic przeciwko temu, zeby twoja zona przyrzadzila nam wieczerze. Przypuszczam, ze chcesz ja odprowadzic do miasta i do wiezienia, i tez sie na to zgadzam, bo zabiore z soba straznikow dla ochrony, a ojciec Aniol z pewnoscia zechce ciebie od razu przesluchac.

Zostawilismy wiec panow z rady, ktorzy wciaz jeszcze sie spierali, i zeszlismy w troje schodami do naszego skromnego mieszkania. Rael wybiegl nam na przywitanie, skomlac i szczekajac z radosci, bo nie przywykl, zebysmy go zostawiali samego, a mistrz Fuchs usiadlszy wzial go na kolana i zaczal drapac za uszami. Polecil straznikom stac na strazy za drzwiami, a Barbara zgotowala tyle zupy, ze starczylo po misce takze i dla nich. Byla to smaczna zupa, bo nie mielismy juz powodu oszczedzac zapasow. Mistrz Fuchs odmowil poboznie modlitwe, a potem zabral sie do jedzenia i jadl za dwoch, ja jednak nie moglem - przelknac niemal niczego, tak mialem scisniete gardlo ze wzruszenia. Rozgladalem sie po mieszkaniu i nigdy jeszcze nie wydawalo mi sie tak drogie, zaciszne i bezpieczne jak w czasie tych ostatnich godzin przed podroza do krainy zgrozy.

Gdy stroz nocny monotonnie obwiescil polnoc, wymknelismy sie ostroznie z ratuszowego podworca i poszlismy ta sama uliczka, ktora usilowala uciec Barbara. Nikt nas nie zaczepil, a rada wydala tajny rozkaz straznikowi przy bramie, ktora pedzono do miasta bydlo, i ten przepuscil nas szybko i bez stawiania niepotrzebnych pytan. Niebawem jechalismy juz skrzypiacym wozkiem po wyboistej drodze do miasta ksiecia biskupa, a noc wiosenna wokol nas odurzala zapachem ziemi i kwitnacych traw. Siedzielismy na slomie na dnie wozka, a mistrz Fuchs glaskal z zadumie uszy Raela, ktorego trzymal na kolanach. I gdyby Barbara byla zdrowa i w pelni sil, moglibysmy moze sprobowac uciec w nocnych ciemnosciach, mimo ze okratowanie wozka otaczalo nas jak klatka. Ona jednak zupelnie oslabla i nie zdolalaby uciec daleko. Ponadto zas kusila mnie zwodnicza nadzieja, ze ojciec Aniol, ktorego poboznosc i sprawiedliwosc mistrz Fuchs tak wychwalal, wykryje niewinnosc Barbary i wnet ja zwolni z wiezienia, i to mimo, ze slyszalem duzo zlego o procesach czarownic. Barbara skladala juz raz bez szkody dla siebie przysiege oczyszczajaca i wcale nie watpilem, ze dobrymi slowy i pieniedzmi uda mi sie zjednac dwudziestu lub trzydziestu swiadkow, ktorzy swoimi zeznaniami uwolnia ja od oskarzen o czarna magie i czary. Gdybysmy zas probowali uciec z wozka, stanowiloby to przekonywajacy dowod przeciw niej.

Noc byla ciemna, wiatr wzdychal i szumial, robaczki swietojanskie blyszczaly niesamowicie w trawie, a gluchy tupot kopyt konskich byl jakby tajemnym zwiastunem smierci. Byla to noc czarownic. Probowalem dojsc do.ladu ze swoimi myslami i zadawalem sobie pytanie, czy rzeczywiscie w glebi serca wierze w niewinnosc Barbary. Lezala opierajac glowe na moich ramionach i obejmowala mnie kurczowo za kolana, a od czasu do czasu cialem jej wstrzasal gwaltowny szloch. Aby uwolnic sie od wszystkich watpliwosci, przycisnalem wargi do jej ucha i szepnalem: "Barbaro". A gdy poruszyla glowa, powtorzylem: "Barbaro, jesli rzeczywiscie jestes czarownica, mozesz sie teraz uratowac!" Ona jednak tylko szlochala i obejmowala moje kolana jeszcze bardziej kurczowo. I wtedy zrozumialem, ze nie mogla byc czarownica w przymierzu z diablem, bo z pewnoscia diabel przyszedlby jej teraz na pomoc.





20?





Gdy zblizalismy sie do miasta, slonce wstawalo i nie wiem, czy kiedykolwiek swiat wydawal mi sie tak mlody i piekny jak tego poranka. Pokryte sniegiem gory wznosily sie w dali na horyzoncie jak niebieskie obloki, trawa w dolinach lsnila swieza zielenia, a rzeka toczyla jasnozielone fale o spienionych grzbietach po gladkich, bialo-szarych kamieniach. Winnice zlocily sie i brunatnialy, swiezo rozwite liscie otulaly zoltozielonymi welonami czarne pnie jesionow i lip, a przed nami wznosily sie szare i brazowe mury miasta ksiecia biskupa. Tu i owdzie nad blankami murow widac bylo gorne pietra domostw podobne do jaskolczych gniazd, a cienki, jasny glos klasztornej sygnaturki wzywal braciszkow do modlitwy porannej.Straznik u bramy rozpoznal mistrza Fuchsa i przepuscil nasz woz pod sklepieniem bramy, zartujac grubiansko z rudych wlosow i bladej cery Barbary. Wczesni przechodnie, dziewki sluzebne i rzemieslnicy otwierajacy swoje kramy stawali, aby gapic sie na pomalowany na zolto woz do przewozenia czarownic, i niebawem ciagnal za nami sznur dziewczat, czeladnikow i dziatwy, gdy zmeczony kon truchcikiem zdazal waskimi uliczkami do wieziennej wiezy przy biskupim palacu. Mistrz Fuchs zbudzil straznika wieziennego, rzucajac kamieniem w okuta zelazem brame, i oddal Barbare w jego rece. Nastepnie zas, ku memu wielkiemu zdziwieniu, wzial Raela za skore na karku i podniosl go do gory tak, ze pies az zapiszczal z bolu.

-Psa zabieram - oswiadczyl. - Ojciec Aniol zadecyduje, czy bedzie go potrzebowal tylko na swiadka, czy tez i przeciw niemu podniesione bedzie oskarzenie o czary.

Biedny Rael probowal wyrwac sie z ramion mistrza Fuchsa, skomlac zalosnie za Barbara, ktora wciaz jeszcze stala w drzwiach wiezy, skad rozchodzil sie wstretny odor wieziennego lochu. Zgarbiony straznik przygladal sie jej niechetnie i naradzal sie z mistrzem Fuchsem, jak ja najlepiej przykuc w wiezy. Dalem mu calego guldena i prosilem, zeby nie szczedzil jej jadla i napoju. Mimo to jednak nie pozwolono mi wejsc do mrocznej wiezy. Sam tylko mistrz Fuchs poszedl za straznikiem, niosac w ramionach biednego psiaka za skore na karku. Popychali przed soba Barbare, a niskie drzwi wiezy zamknely sie za nimi.

W jakis czas pozniej drzwi otworzyly sie znowu z gluchym loskotem i mistrz Fuchs wyszedl na swiatlo dzienne, ocierajac dlonie o poly szarego kaftana.

-Nie potrzebujesz sie bac - powiedzial do straznika wiezienne go. - Ojciec Aniol da ci swieconej wody i wosku i jesli bedziesz unikal patrzenia wiedzmie w oczy i nie zapomnisz odmawiac modlitw, nie stanie ci sie nic zlego. Ona jest juz unieszkodliwiona.

-Coscie zrobili z moja zona, mistrzu Fuchsie? - wykrzyknalem ze zgroza.

-Wzielismy ja w dyby - odparl - a potem obszukalem ja, jak mi nakazuje obowiazek, czy nie ma ukrytego w sukniach albo przy ciele jakiegos zakletego talizmanu, zeby nie przyniosla jakiejs szkody temu zacnemu czlowiekowi i jego rodzinie.

Ze zgroza patrzylem na jego oczy, twarz i okrutne rece i przejely mnie bezgraniczne przerazenie i odraza. Ale nic bym nie zyskal doprowadzajac go do gniewu. Totez opanowalem sie i powiedzialem pokornie:

-Drogi mistrzu Fuchsie, jestem niedoswiadczony i nie wiem nic o procesach, bo nigdy jeszcze nie mialem do czynienia z sadami czy to swieckimi czy duchownymi. Powiedz mi wiec, co moge zrobic dla mojej zony, zeby zas nie marnowac przy tym czasu, chetnie zapraszam cie na puchar grzanego wina z korzeniami w jakims szynku w poblizu, abysmy sie rozgrzali po trudach podrozy.

-Bardzo w pore to proponujesz, Mikaelu Pelzfuss, a poza tym przypadles mi do serca - odrzekl. - Chodzmy wiec stad i napijmy sie po pucharku, a rownoczesnie przedloze ci takze rachunek za podroz.

Potarl nos i zmierzyl mnie od stop do glowy, oceniajac moje mozliwosci platnicze.

-Nie jestes zbyt zamozny - ciagnal - totez bede umiarkowany. Ale najlepiej pomowmy o tym przy winie.

Dopiero przy bramie osmielilem sie go zapytac, co zrobil z pieskiem.

-Skuty i zwiazany siedzi w osobnej celi - odparl. - Nie potrzebujesz sie o niego niepokoic, Mikaelu. Ma wode do picia, a dzieci straznika postaraja sie dla niego o chleb i kosci, bo to mily piesek i nie chce, aby mu sie stalo cos zlego, choc obowiazkiem moim bylo go pojmac i uwiezic. Mam szczera nadzieje, ze niewinnosc jego bedzie oczywista, a wtedy chetnie ci go zwroce.

A po chwili podjal:

-Bardzo lubie zwierzeta, zwlaszcza ptaki, i mam w domu duzo slicznych ptaszkow w klatkach.

Gdy wyszlismy na rynek, mistrz Fuchs rozejrzal sie dokola, szukajac winiarni, i mruknal w roztargnieniu pod nosem, jakby sam do siebie:

-Mialem kiedys czworo dzieci, ale wszystkie umarly na ospe w ciagu tygodnia. Takze i zona zmarla mi na ospe. Bylo wtedy suche lato i czarownice zatruly kurz, ktory roznosil zaraze miedzy ludzmi.

14 - Mikael, t. l 3?onad tysiac ludzi umarlo i zaraza ustala dopiero, gdy spalono osiemnascie czarownic.

Weszlismy do przyjemnej winiarni i zamowilem grzanego wina, swieze slodkie pieczywo i ciastka smazone na tluszczu. Mistrz Fuchs wciaz jeszcze liczyl na palcach, gdy popijalismy wino, a w koncu oswiadczyl, ze biorac pod uwage moja mlodosc i ubostwo, zadowoli sie dwoma i pol guldenami. Do sumy tej wliczone bylo: eskorta, transport, najem konia i wozka i rewizja osobista czarownicy. Nie targujac sie, wysuplalem pieniadze z sakiewki, bo na wszelki wypadek zabralem z soba wszystko, co nam zostalo z. posagu Barbary, oraz moje wlasne oszczednosci z poltorarocznej pracy. Wiedzialem, ze zdziera ze mnie skore, ale bylo to jego prawo, a ja rozpaczliwie staralem sie byc z nim w dobrych stosunkach. Wiedzialem, ze bede zmuszony zaplacic koszty procesu i naleznosc swiadkow, bez wzgledu na to, czy Barbara zostanie uwolniona, czy tez nie. Ale nie myslalem o wydatkach i mialem cicha nadzieje, ze wystarczy mi pieniedzy na wszystko.

Na moje liczne pytania o dalszy bieg sprawy mistrz Fuchs odpowiedzial, ze tym razem nie moze byc mowy o przysiedze oczyszczajacej. Trybunal nie przyjmowal tez zeznan swiadkow na korzysc oskarzonego. Tylko obciazajace swiadectwa przyjmowano ad notam.

-Musisz wreszcie zrozumiec sytuacje, Mikaelu - tlumaczyl mi cierpliwie. - Czary to crimen exceptum tak samo jak obraza majestatu, zdrada kraju i bicie falszywej monety, lecz o wiele jeszcze straszniejszej natury. Sedzia w procesie czarownic musi byc wyposazony w szczegolne pelnomocnictwa, bo w czasie dochodzen raz po raz zmuszony jest zmagac sie nie tylko z czarownica, ale rowniez z samym szatanem, ktory jako ojciec klamstwa stoi po stronie oskarzonej, zaslepia oczy sedziego, maci pamiec swiadkow i ich bieg mysli i-wystawia wszystkich uczestniczacych w procesie na wielkie niebezpieczenstwa. Totez jasne jest, ze nazwiska donosicieli i swiadkow musza w razie potrzeby byc trzymane w tajemnicy i ze trzeba poslugiwac sie specjalnymi metodami, zeby wymusic przyznanie sie oskarzonego do winy. Wszystkie srodki sa dozwolone w tej walce z szatanem, byleby tylko prowadzily do rzucenia jasnego swiatla na cala sprawe i wyjawily prawde. I jesli zechcesz uzyc swego rozumu, Mikaelu, i byc sprawiedliwym, przyznasz, ze jest to zupelnie sluszne stanowisko.

Chetnie przyznalem mu slusznosc, ale wytrwale upieralem sie, ze Barbara jest niewinna, twierdzac, iz jako jej maz wiem to najlepiej. I dodalem, ze minionej nocy diabel mial wspaniala sposobnosc dopomoc Barbarze w ucieczce, gdyby rzeczywiscie zawarla z nim przymierze.

-Sam o tym myslalem i bardzo sie niepokoilem - przyznal mistrz Fuchs. - Bo po raz pierwszy zmuszony bylem okolicznosciami przewozic czarownice noca. Ale diabel jest nieskonczenie bardziej chytry, niz mozemy sobie wyobrazic, i uznal zapewne za korzystniejsze przybrac ja w plaszczyk niewinnosci i oddac w moc trybunalu, zamiast ponownej proby ucieczki, gdyz czarownica zostalaby przypuszczalnie wnet zlapana w tych gesto zamieszkanych okolicach. Z tego powodu przypuszczam, ze szatan nauczyl ja pewnych sztuczek, ktore pomoga jej wypierac sie przed sadem. Ale Swieta Inkwizycja tez dysponuje srodkami, ktore moja przysiega sluzbowa zmusza mnie zataic przed toba.

-Mam w kazdym razie nadzieje, ze nie zostanie poddana mekom, ktorych nie moze zniesc slaba niewiasta - powiedzialem z sercem zlodowacialym ze zgrozy.

Mistrz Fuchs uspokoil mnie przyjaznymi slowy:

-Nic takiego nie nastapi, a zreszta nie jest jeszcze powiedziane, ze podda sie ja inkwizytorskiemu przesluchaniu. Ale nawet gdyby do tego doszlo, przesluchanie nie powoduje szkody fizycznej dla oskarzonego. Przeciwnie, ustalono wyraznie, ze nie moze ono powodowac trwalego kalectwa ani tez przekraczac sil oskarzonego. Naturalnie, zdarzalo sie czasem, ze szatan zabil czarownice, gdy spostrzegl, ze jej opor slabnie, ale nie bylo w tym zadnej szkody, bo taka smierc stanowi ostateczny dowod, ze w danym wypadku chodzilo o czarownice, i to samo dotyczy takze wypadkow, gdy smierc nastepuje w wiezieniu.

Dobre wino z korzeniami palilo mnie w ustach jak zolc, gdy sluchalem jego slow, ale postawilem mu jeszcze jeden puchar, a on opowiadal dalej i cytowal liczne przyklady interwencji diabla na rzecz jego uwiezionych zwolennikow.

-Mistrzu Fuchsie - rzeklem w koncu. - Z tego widze, ze dla diabla nie ma nic niemozliwego. Ale opowiadania wasze przerazaja mnie, tak ze chcialbym jak najszybciej spotkac sie z ojcem Aniolem, aby wyjasnic mu te sprawe i apelowac do jego sprawiedliwosci.

Mistrz Fuchs okazal sie istotnie bardzo zyczliwy i zalatwil wszystko tak, zebym jeszcze tegoz popoludnia mogl spotkac sie z ojcem Aniolem w jego surowej celi w klasztorze dominikanow.

Wielki byl moj bol, ale kiedy wstapilem w mury klasztoru i w ciszy, ktora mnie ogarnela, wciagnalem w nozdrza znajomy aromat kadzidla i odor przepoconych habitow, gdy szedlem chlodnym kamien nym kruzgankiem w slad za braciszkiem sluzebnym, klasztorny spokoj ukoil moje zbolale serce.

-- To dom bozy - mowilem sobie w duchu.c- Uswiecony wiekami modlow, umartwien i poboznych kontemplacji. Sa dobrzy mnisi i zli mnisi, ale dom bozy jest poreka, ze Barbarze nie stanie sie nic zlego.

Gdy wszedlem do celi, ojciec Aniol podniosl sie z klecznika przed obrazem Ukrzyzowanego. Rzucilem sie przed nim na kolana i ucalowalem rabek czarnego habitu z drogiego sukna, pod ktorym mial biale jak snieg giezlo. Nie nosil sandalow i widac bylo po zylastych i pokrytych guzami stopach, ze chodzil boso jak rok dlugi. Mimo to stopy mial bardzo czyste, a gdy podnioslem w gore oczy, zobaczylem, ze i twarz jego byla czysta i promienna. Twarz ta wychudla od umartwien, promieniowala poboznoscia i dobrocia, gdy schylil sie nade mna, aby mnie podniesc.

-Nie powinienes klekac przede mna, Mikaelu Pelzfuss - powiedzial - lecz tylko przed Bogiem i Jego swietymi. I nie czcij mnie jako czlowieka, poniewaz jestem slaby i ulomny. Ale jesli juz to czynisz, czcij we mnie wieczna i niezachwiana sprawiedliwosc Kosciola, ktora skazuje winnego i uwalnia niewinnego. Siadaj, synu moj. Miej ufnosc w Bogu i opowiedz mi szczerze wszystko, co masz na sumieniu, bo przez to najlepiej pomagasz sobie samemu i twojej nieszczesnej zonie.

Slowa te byly tak zyczliwe i pocieszajace, ze wybuchnalem placzem, oslabiony lekiem i przygnebieniem, bezsennoscia i postem. Ukoil mnie swoja lagodnoscia, wskazal niski stolek do siedzenia, a sam zajal miejsce w fotelu z oparciem. Jego ciepla zyczliwosc przelamala tamy mojej duszy. Opowiedzialem mu cale swoje zycie, wyznalem, ze jestem z nieprawego loza i zwierzylem sie z goracego pragnienia sluzenia Kosciolowi. Pokazalem mu tez moj mocno juz wygnieciony dyplom z uniwersytetu w Paryzu l opowiedzialem, ze twarde ciosy losu kazaly mi zalowac moich uczynkow i natchnely mysla pielgrzymki do grobu Zbawiciela. Po drodze jednak zostalem napadniety i ograbiony przez rozbojnikow i porzucony w lesie na zaglade.

-To wlasnie Barbara znalazla mnie w moim zalosnym polozeniu i bylo to tak, jakby sam Bog swoimi niezbadanymi sciezkami zaprowadzil ja do mnie - mowilem. - Byla dla mnie dobra i czula, uzdrowila mnie z ran i odziala, bo nie mialem nawet koszuli na ciele. Serce moje przywiazalo sie do niej i pobralismy sie, aby zyc z soba do konca naszych dni. Zylismy skromnie i pracowicie, nie czyniac nikomu nic zlego, i tylko zlosliwosc i zla wola ludzka, ktora przesladowala Barbare od dziecka z powodu jej wygladu, sa przyczyna tego straszliwego podejrzenia, ktore teraz na nia spadlo. Ale ja, jej maz, znam ja najlepiej i moge przysiac na Boga i swiete sakramenty, ze jest niewinna tej strasznej zbrodni, o ktora jest oskarzona.

Ojciec Aniol siedzial spokojnie i bez ruchu w krzesle, wpatrujac sie we mnie jasnymi, badawczymi oczyma. Oparl piekne, smukle dlonie na poreczach i zachecal mnie krotkimi pytaniami, ilekroc sie zawahalem, tak ze opowiedzialem mu wszystko, co mi sie przytrafilo, zgodnie z prawda i bez zastrzezen. Gdy skonczylem moje opowiadanie, siedzial przez dluga chwile w milczeniu i wpatrywal sie we mnie jasnymi oczyma. W koncu westchnal gleboko i rzekl:

-Mikaelu Pelzfuss, wierze w to, co mowisz, i chce myslec o tobie dobrze, gdyz aby odkupic swoje grzechy, byles w drodze do Ziemi Swietej, gdy czarownica znalazla ciebie i dostala w swoja moc. Ale jestes niedoswiadczony i nie rozumiesz jeszcze, o jak straszna i wazna sprawe tu chodzi. Mam jednak nadzieje, ze z pomoca boza doprowadze ja do dobrego zakonczenia. Totez musze przede wszystkim postawic ci kilka pytan.

Znieruchomial i siedzial jak skala w swoim krzesle, a jego lagodne oczy wbily sie we mnie nagle zimnym, twardym spojrzeniem sedziego.

-Mikaelu Pelzfuss - zapytal - czy wierzysz, ze istnieja czary i czarownice?

Zrobilem znak krzyza i odparlem:

-Niech mnie Bog broni, zebym mial watpic w cos, czego uczy 'Kosciol swiety, gdyz nie jestem bynajmniej heretykiem. Naturalnie, ze istnieja czarownice, ale moja zona Barbara jest niewinna.

-Wierzysz zatem, ze czarownice skazane przez swiety Kosciol wcale nie byly niewinne i poniosly jedynie sluszna kare za swoj okropny grzech i mieszanie sie z szatanem?

Spuscilem oczy, aby sie zastanowic, ale po chwili zmuszony bylem odpowiedziec cichym glosem:

-Musze w to wierzyc, bo swiety Kosciol nie moze sie mylic. Cos jednak buntowalo sie we mnie, w glebi duszy, i nie moglem'mu patrzyc w oczy przy tej odpowiedzi.

Przechylil sie w tyl w krzesle i spojrzenie jego zrobilo sie znowu cieple.

-Synu moj - rzekl - masz prawdziwa wiare i nie jestes heretykiem. Totez musisz takze wierzyc, ze zone twoja spotka sprawiedliwosc i tylko sprawiedliwosc. Dochodzenie w sprawach o czary to trudne i straszne zadanie, ktore wystawia wszystkie sily duchowe sedziego na probe. W mojej slabosci nieraz sarkalem na ten straszny obowiazek, ktory na mnie nalozyl Ojciec Swiety. Szatan doswiadcza w ten sposob moja slabosc i tylko przez ustawiczne modly i cielesne umartwienia udaje mi sie przezwyciezyc watpliwosci, ktore szepce mi do ucha. Modl sie wiec i ty, Mikaelu, o siebie, jak i o to, zebym umial przezwyciezyc slabosc i jako sprawiedliwy sedzia odslonic podstepy szatana w tej niedobrej sprawie.

Jego wezwanie swiadczylo o tak glebokim bolu duszy i tak;ej nie-ugietosci, ze moja wlasna meka skurczyla sie i stala sie malenka wobec duchowych mak swietego meza.

-Ojcze Aniele - powiedzialem pokornie. - Bede sie z calego serca modlil, zeby Bog pomogl wam wykryc prawde. Bede sie tez modlil o zbawienie mojej wlasnej biednej duszy, ale najgoretsze modly zanosic bede o moja zone Barbare, zeby nie stalo sie jej nic zlego.

Ojciec Aniol potrzasnal lekko glowa.

-Synu moj - odparl - z boska pomoca wydobede na jaw prawde, cala prawde i tylko prawde. Ale jeszcze nigdy nie stalem przed tak trudnym zadaniem. Musze skazac czarownice na podstawie wiazacych dowodow, a rownoczesnie uratowac twa zaslepiona dusze i przeszkodzic, by nie popadla w niewiare. A takze doprowadzic do tego, abys ufajac w pelni w sprawiedliwosc swietego Kosciola poboznie przyznal, ze prawda zwyciezyla, czyniac to nie tylko wargami, ale i sercem calym.

Nastepnie postawil mi szereg dociekliwych pytan, jak Barbara mnie znalazla, jak mnie pielegnowala w czasie choroby i jak sie pobralismy. Pytal tez o psa i chcial wiedziec, w jaki sposob pisarz miejski zlamal sobie reke, przy czym spostrzeglem, ze byl doskonale poinformowany 0 naszym zyciu. Ale odpowiadalem na wszystkie pytania szczerze 1 nigdy nie popadlem w sprzecznosc z samym soba, gdy je powtarzal w roznych formach. W koncu zapytal:

-Czyscie chodzili regularnie na msze, spowiadali sie i przystepowali wspolnie do komunii?

Zmuszony bylem przyznac, ze do pewnego stopnia zaniedbywalismy nasze obowiazki religijne, lecz tylko dlatego, ze Barbara cierpiala z powodu ludzkiej zlosci i bala sie pokazywac ludziom i chodzic do kosciola. Zapewnilem jednak, ze nie zapominalismy o naszych modlitwach i obserwowalismy wszystkie posty. I dodalem:

:- Gleboko zaluje naszej opieszalosci i rozumiem teraz, ze nie dbajac o ludzkie zlosliwosci powinnismy byli chodzic pilnie do kosciola i wypelniac wszystkie obowiazki wierzacych, tak jak szczerze tego pragnelismy, choc balismy sie ludzi.

-Czlowiek niewinny nie boi sie i nie unika bliznich - rzekl ojciec Aniol. - Czarownica ma wazkie powody, aby unikac mszy swietej i ludzi., a jeszcze ciezszym dowodem przeciw niej jest, jesli unika swietych sakramentow. Szatan jest jednak chytry i uwazalbym to za udawanie i za roivnie obciazajacy dowod przeciw niej, gdybym uslyszal, ze pilnie uczeszczala do Kosciola i czesto przystepowala do komunii.

-Moja zona nie jest czarownica - odezwalem sie, jako ze nic innego nie mialem do powiedzenia.

-Zawarles zwiazek malzenski z Barbara Biichsenmeister rzekl ojciec Aniol. - Uwazasz, wiec, ze jest ona ladna?

-Uwazam ja za ladna - odparlem i na mysl o tym, ze Barbara skuta w dyby lezy w brudzie i smrodzie wieziennych lochow, wybuchnalem placzem i wykrzyknalem: -- ojcze Aniele! W moich oczach jest ona najpiekniejsza z wszystkich kobiet i kocham ja bardziej niz cokolwiek na swiecie!

Ojciec Aniol wzdrygnal sie gwaltownie i zrobil znak krzyza.

-Wystarczy - rzekl. - Od tej chwili musisz poswiecic sie nieustannym modlitwom, umartwieniom i pokucie. Inaczej nie zdolam wyrwac cie z mocy szatana. Nie widzialem jeszcze czarownicy Barbary, ale wiem, ze jest to brzydka i ruda kobieta o zebach zjedzonych przez robaki i twarzy pelnej piegow. Jest o wiele lat starsza od ciebie i miala juz dawno za soba najlepszy wiek do zamazpojscia, gdy cie spotkala. Od tej chwil nie wolno ci zrobic kroku poza mury klasztoru. Oddaje cie pod nadzor przeora, zebys modlil sie i czynil pokute, dopoki nie zostana zebrane wszystkie zeznania swiadkow i nie bedzie mozna zaczac procesu.

-Ojcze Aniele! - wykrzyknalem, rzucajac sie przed nim na kolana. - Niczego wiecej nie pragne, jak modlic sie i oddawac umartwieniom, ale pozwol mi odwiedzic zone w wiezieniu, abym mogl ja pocieszyc, bo serce mnie boli na mysl o jej okropnym polozeniu.

Prosby moje nie wzruszyly go i zauwazylem, ze moj upor zaczyna go zloscic. Totez opanowalem sie i zamilklem, a on zaprowadzil mnie do przeora i w czasie nieszporow wlozyli mi do reki poswiecona swiece, wcisneli do ust poswiecanej soli, a mnisi spiewali przy tym psalmy, aby przepedzic diabla, zas ojciec Aniol i inni ojcowie zanosili plomienne modly o zbawienie mojej duszy. Ta meczaca ceremonia uspokoila mnie o tyle, ze popadlem w smiertelne odretwienie. W trzy godziny pozniej mnisi zbudzili mnie znowu i zaprowadzili na nocne nabozenstwo.

Tak postepowano ze mna dzien po dniu i posty oraz ustawiczne czuwanie uczynilo mnie milosiernie zamroczonym. Od czasu do czasu jednak blyskalo w moim mozgu jasne swiatlo swiadomosci i gdy przypomnialem sobie Barbare i myslalem o jej losie w wiezieniu, uczucie, jakby mi ktos wetknal noz w serce. Krzyczalem? wtedy z bolu wielkim glosem i blagalem braciszkow, zeby chlostali mnie zawezlonym postronkiem albo cierniami, tak aby meki cielesne odpedzily obawy o los mojej ukochanej. Dobrzy mnisi chlostali mnie, aby wypedzic ze mnie diabla, az plecy zmienily mi sie w jedna rane i zaczely ropiec. Tak minely blisko dwa miesiace i lato rozkwitlo pelnym kwieciem wokol biskupiego miasta. Ja jednak nie wiedzialem nic 0 lecie, bo mieszkalem w pustej celi mnisiej i kamienna podloga byla mi poslaniem, chleb i woda pozywieniem, a moja jedyna droga wiodla kamiennym kruzgankiem do kosciola i z powrotem. Stopniowo slably moje meki i stawalem sie coraz bardziej zamroczony i spokojny. Gdy przeor spostrzegl, ze zostalem uleczony z niepokoju, uznal, ze moge zaniechac umartwien. Pozwolono mi znowu nosic wlasna odziez i jesc pozywna strawe i po kilku dniach rozjasnilo mi sie w glowie i znowu stalem sie soba. Zrozumialem, ze proces zacznie sie niebawem, i czekalem niecierpliwie na dalszy bieg wydarzen. Pewnego dnia poprosilem przeora o pozwolenie udania sie do miasta, zeby ostrzyc wlosy. Nie smialem zwracac sie do straznika wieziennego, ale poszedlem do biskupiego dworca, zeby przynajmniej zobaczyc wieze, w ktorej wieziono Barbare, i lzy gorace polaly mi sie z oczu na widok grubych murow. Gdy otarlem oczy rekawem, zobaczylem nagle ojca Barbary wychodzacego z palacu biskupa i zmierzajacego ku bramie. Widok jego ucieszyl mnie niewypowiedzianie i uznalem to za dobry omen, choc nigdy nie moglem polubic mego tescia. On rowniez nie okazal zachwytu ze spotkania ze mna, ale jego zwykla mrukliwosc znikla, widac bylo, ze pil wino i chcial z kims porozmawiac. Po krotkim wahaniu zaprosil mnie na piwo i gdy zasiedlismy na lawie przy drewnianym stole w piwiarni, rozgadal sie i zaczal narzekac na swoje klopoty zawodowe.

Zniecierpliwilo mnie to i odwazylem sie przerwac mu, aby zapytac:

-Czy macie jakies nowiny o waszej corce Barbarze, drogi ojcze? Spojrzal na'mnie krzywo i zaczal chichotac:

-Zlozylem juz zeznanie w tej sprawie i postawilem krzyzyk przy moim imieniu - odparl. - Nareszcie sie jej w ten sposob pozbede. Otrzymalem pelnowartosciowe gwarancje dla siebie i rodziny, ze nie spotkaja nas zadne wiecej przykrosci z powodu Barbary. Nasza opinia zostala oczyszczona i nikt nie moze nam nic zarzucic. Jeszcze nie mialem w zyciu dnia tak blogoslawionego i warto wypic na czesc tego dnia jeszcze jeden dzban piwa, bo syn moj moze teraz rozpoczac nowe zycie 1 wszystkie te podobne do zmory lata sa juz wreszcie za nami.

-Swiadczyliscie przeciw wlasnej corce?! - wykrzyknalem ze zgroza. - Czyz mozna nienawidzic wlasnego ciala i krwi? W takim razie swiat istotnie jest bardziej szalony, niz sadzilem.

Uderzyl dzbanem w stol na znak, ze chce wiecej piwa, i rzekl:

-Nie mam do ciebie urazy, Mikaelu, ale czyzbym ci nie zaplacil piecdziesieciu guldenow za to, zebys zabral czarownice z naszego zacnego miasta, tak abym wreszcie sie jej pozbyl? Ale ty tego nie zrobiles. Zamiast tego osiedliliscie sie wsrod nas, musicie wiec teraz ponosic nastepstwa swego czynu. Umywam rece, a wraz ze mna moja zona i moj syn. Pytasz, czy nienawidze swojej corki, i teraz, gdy jej przeklete oczy wreszcie przestaly sie wpatrywac we mnie, moge swobodnie wyznac, ze nienawidzilem jej od chwili urodzenia, i nie wierze nawet, by byla moja corka, lecz uwazam, ze jest plodem diabla, ktory jako inkubus splodzil ja z moja biedna zona. Jednakze wykupilem juz rozgrzeszenie i przebaczenie takze i za to.

Patrzylem na jego nalana gebe i wodniste od pijanstwa oczy i bylo mi tak, jakbym widzial go po raz pierwszy. Podnioslem sie od stolu i chlusnalem mu gwaltownie w twarz piwem, po czym wybieglem z oberzy, zatrzaskujac za soba drzwi i gotujac sie z pasji.

Ale wnet gniew moj ustapil i ogarnela mnie bezkresna niemoc, gdy zrozumialem, ze gniewem najmniej moge pomoc Barbarze, i ze najlepiej trzymac jezyk za zebami. Totez znow przybralem pokorna mine i wrocilem cichutko do klasztoru. Ledwie wszedlem do mojej celi, gdy ojciec Aniol wezwal mnie do siebie. Siedzial nad wielkim stosem papierow.

-Opancerz swoje serce, zebys mogl zniesc prawde, moj synu - rzekl do mnie przyjaznie. - Jutro odbedzie sie proces i musisz byc silny. Totez aby cie przygotowac na to, co cie czeka, chce cie zapoznac z gory z calym materialem dowodowym, choc nie jest to zgodne z praktyka sadowa. Robie to jednak po to, aby uratowac twoja dusze. Wiedz zatem, ze zona twoja Barbara jest czarownica!

Przewidywalem to i nic nie odpowiedzialem, tylko opuscilem glowe i zrobilem znak krzyza, aby mu sie przypodobac. A potem zapytalem cicho:

-Czy bede mogl zobaczyc Barbare w czasie procesu? Ojciec Aniol westchnal i rzekl:

-Nie mozemy temu przeszkodzic i dla zbawienia twej duszy dobrze jest, zebys byl przy tym obecny. Gdy przeczytasz te zaprzysiezone zeznania, sadze, ze nie bedziesz mial zadnych watpliwosci, a gdy juz bedziesz gotow z lektura, prosze, zebys podpisal wlasne zeznania, ktore podyktowalem sekretarzowi trybunalu wedlug twego ustnego opowiadania.

Wreczyl mi papiery, a ja zaczalem czytac je uwaznie, choc chwilami nie umialem stlumic okrzykow gniewu czy zdziwienia. Ale hamo walem sie i trzymalem oczy spuszczone, tak ze ojciec Aniol nie mogl widziec ich wyrazu. Jego badawcze spojrzenie utkwione bowiem bylo we mnie nieprzerwanie, a poczucie absolutnej pewnosci uczynilo jego rysy twardymi i surowymi.

Nie warto powtarzac wszystkich zeznan, totez przytocze tylko kilka. Rodzice poprzedniego konkurenta Barbary, ktory zmarl przed wielu laty, zaswiadczali, ze klocila sie ona gwaltownie z chlopcem na lace za miastem robiac przy tym gesty ku niebu. Natychmiast rozpetala sie gwaltowna burza i padl piorun, ktory zabil chlopca, choc szukal on schronienia przed deszczem pod samotnie stojacym drzewem. Natomiast Barbara nie odniosla zadnej szkody, mimo ze stala na srodku otwartej polany. Mogly to byc tylko czary i swiadkowie wyrazili przypuszczenie, ze Barbara z pomoca diabla skierowala piorun tak, aby zabil ich syna, rownoczesnie zas sama posluzyla sie swoim imieniem, gdyz swieta Barbara chroni ludzi przed uderzeniami piorunow.'

Jakas kobieta twierdzila, ze wyschlo jej w piersi mleko, gdy sie poklocila z Barbara.

Moj przyjaciel, pisarz miejski, zaswiadczal, ze Barbara diabelskimi sztuczkami sprawila, iz spadl ze schodow i zlamal sobie reke, potrzebna mu do pracy w zawodzie. A uczynila to po to, aby uzyskac posade dla mnie. Wabila go tez codziennie, aby jadl z nami obiady, chcac przeszkodzic wyleczeniu chorej reki, ktora tez pozostala sparalizowana. Pisarz nie chcial jednak oskarzac mnie i uwazal, ze nie bylem swiadom czarow mojej zony.

Wozny miejski zeznal, ze przepedzilismy go wraz z zona z mieszkania, aby objac je w posiadanie, i twierdzil, ze nigdy nie ustapilby dobrowolnie, gdyby nie bal sie, ze Barbara zaszkodzi mu czarami.

Czlonkowie rady miejskiej podpisem i pieczecia zaswiadczali, ze Barbara od dziecinstwa miala opinie czarownicy i ze juz raz poprzednio zmuszona byla zlozyc przysiege oczyszczajaca.

Ojciec jej opowiadal, ze widzial, jak Barbara - jako mala dziewczynka - skakala po podworzu czyniac przedziwne ruchy i mruczac pod nosem niezrozumiale slowa. Niedlugo potem przylecialy ptaszki i usiadly na jej ramieniu, a wiewiorka jadla jej z reki. Gdy Barbara podrosla, trzymala cala rodzine w strachu swoimi pomyslami i nikt nie wazyl sie jej przeciwstawic. Raz rozzloscila sie na matke i pokazala na nia palcem, a w niespelna dwa miesiace pozniej matka zachorowala na wodna puchline i nie opuszcza odtad loza. Pewnego ranka Barbara zeszla do warsztatu ojca i tegoz popoludnia piec do topienia metali pekl z przerazliwym hukiem, wyrzadzajac wiele szkody.

Takie to byly zeznania, ktore czytalem z wielkim rozgoryczeniem.

I z kazdym nowym swiadectwem bylem coraz bardziej przygnebiony. Mozna bylo bowiem obalic niektore z nich, ale te sanie obwinienia powtarzaly sie stale i razem wziete stanowily miazdzacy material dowodowy przeciw Barbarze. Ostatni dokument byl nie podpisany i zaczalem go czytac, nie pojmujac zrazu, ze chodzi tu o moje wlasne zeznania.

Ja, Mikael Pelzfuss z Finlandii, bakalarz uniwersytetu w Paryzu, opowiadalem, ze Barbara w sposob niewytlumaczony znalazla mnie pobitego i obrabowanego w lesie i ze tylko sam diabel mogl ja zaprowadzic do ukrytego miejsca, gdzie rabusie porzucili mnie w przekonaniu, iz nie zyje. W czasie mojej choroby dawala mi pic gorzkie dekokty ziolowe, ktorych sklad byl mi nie znany. Bez watpienia byly to czarodziejskie napitki, gdyz niedlugo pozniej zakochalem sie w Barbarze, mimo jej brzydoty, i ozenilem sie z nia. W czasie naszego malzenstwa Barbara dalej czarowala mnie diabelskimi sztuczkami, tak ze w moich oczach byla najpiekniejsza kobieta na swiecie. Ale teraz, gdy prawda wyszla na jaw odrzekam sie od niej i od czarow i przyznaje, ze zrozumialem, iz tylko czarodziejska sila mogla mnie zmusic do ozenku z nia.

Gdy przeczytalem ten okropny dokument, ktory ojciec Aniol podyktowal wedlug mego opowiadania, choc sfalszowal je i uczynil z niego oskarzenie, podnioslem oczy i oswiadczylem mocnym glosem: ' - Ojcze Aniele! Nigdy nie podpisze tego oskarzenia, bo nie jest ono zgodne z prawda.

Ojciec Aniol podskoczyl na krzesle z gniewu, ale opanowal sie i rzekl pojednawczo:

-Czyz nie jest to napisane tak, jak mi to sam opowiadales? Nie rozumiesz, ze jako czarownica oczarowala cie swoimi dekoktami? Nikt bowiem przy zdrowych zmyslach nie moze twierdzic, ze jest to najpiekniejsza kobieta na swiecie.

Ale mimo wielu perswazji odmawialem podpisania zeznania. W koncu wiec pozwolil mi napisac je na nowo i opowiedzialem, ze Barbara znalazla mnie w lesie i wyleczyla ziolami oraz ze ozenilem sie z nia z wlasnej nieprzymuszonej woli i kocham ja bardziej niz cokolwiek na swiecie. Ale gdy chcialem dodac, ze nie wierze, by Barbara byla czarownica, i ze w czasie naszego malzenswa nigdy nie zauwazylem w jej zachowaniu czegos, co by wskazywalo na czary, ojciec Aniol zakazal mi tego zdecydowanie, mowiac, ze to nie moja rzecz rozstrzygac, czy Barbara jest winna, czy nie. Uczynia to sedziowie, ktorzy zajma stanowisko wobec wszystkich zlozonych zeznan, nie wylaczajac m?jego. Zbyt pozno polapalem sie, ze mimo wszystko postanowil wy korzystac moje zeznanie przeciw Barbarze. Ale poniewaz wola jego byla silniejsza od mojej i poniewaz mialem nadzieje byc obecnym w czasie procesu i zapobiec przekrecaniu moich slow, podpisalem dokument, a on wzial go ode mnie. Wtedy od razu stal sie znow spokojny i twarz jego znowu zrobila sie piekna i milosierna, gdy patrzyl na mnie.

-Wierz mi, Mikaelu - rzekl - i ja rowniez jestem tylko czlowiekiem i zadanie wlozone na moje barki wydaje mi sie czesto zbyt ciezkie na moje sily. Musze jednak przezwyciezac swoja slabosc, bo inaczej nie moglbym byc gorliwym sluga Kosciola. W takim wypadku jak ten nawet i ludzkie milosierdzie jest tylko okrutna sztuczka diabla, ktora kusi on mnie, zeby ratowac swoich zwolennikow.

-Nie wierze, zeby zona moja byla czarownica, cokolwiek ludzie by przeciw niej powiedzieli - stwierdzilem.

Ojciec Aniol oparl glowe na dloniach, westchnal ciezko i odmowil cicha modlitwe.

-Mikaelu - powiedzial - jestem slabym czlowiekiem. Placz ludzki sprawia mi cierpienie, a meka ludzka przyprawia o mdlosci. Wlasnie z powodu mojej slabosci wybrany zostalem na ten urzad, aby przezwyciezajac ja przyczyniac sie do chwaly boskiej. Kosciol swiety trwac bedzie wiecznie. Ziemskie bloto i brud sa przemijajace, ale swiety Kosciol nie przeminie.

Poczulem sie zmiazdzony jego slowami, bo zrozumialem, ze nie tylko glupi i bezmyslni ludzie, ale i caly swiety Kosciol opowiedzial sie przeciw Barbarze. Stala samotna, nie majac zadnego obroncy, bo nawet ja, jej malzonek, podpisalem zeznanie, ktore moglo byc wykorzystane przeciwko niej.

-Trybunal inkwizycyjny zebral sie w wiezy wieziennej, w ciemnej izbie slabo tylko oswietlonej odblaskiem wpadajacym przez waskie strzelnice w grubych murach. Czekajac na czcigodnych ojcow, wyjrzalem przez waskie otwory i ze zdziwieniem spostrzeglem, ze na dworze jest lato, drzewa pokryte sa liscmi, a zielen murawy jasna i soczysta, izba w wiezy znajdowala sie bowiem wysoko ponad korona muru i roztaczal sie stamtad wspanialy widok za miasto, az po niebotyczne Alpy.

Ojciec Aniol, jako przewodniczacy trybunalu, mial dwoch innych dominikanow jako wspolsedziow, z ktorych jeden prowadzil protokol. Funkcje oskarzyciela pelnil mistrz Fuchs. Nikomu poza tym nie wolno bylo uczestniczyc w posiedzeniu trybunalu, a gdy do izby wprowadzono Barbare, nawet straznik wiezienny musial pozostac za zamknietymi drzwiami.

Barbara byla umyta i uczesana, i odziana tylko w czysta gruba koszule. Obawialem sie tego spotkania, wyobrazajac sobie cierpienia i okropnosci pobytu w wiezieniu, ale uspokoilem sie natychmiast, gdy ja zobaczylem, bo nie zauwazylem zadnych zewnetrznych oznak zlego traktowania. Mimo to schudla porzadnie i miala swieza blizne w kaciku ust. Wydawala mi sie tez zadziwiajaco brzydka. Wlosy jej mialy kolor rdzawy i stracily polysk, a gdy mruzac oczy probowala oswoic sie ze swiatlem, zobaczylem, ze twarz jej pokrywaly zoltawe piegi. Zdaje mi sie, ze przez jakis czas nie mogla niczego rozroznic, bo od czasu do czasu przecierala oczy, jak gdyby ja piekly.

Przesluchanie trwalo ponad dwie godziny. Gdy ojciec Aniol postawil zarzut czarownictwa i przymierza z diablem i zapytal Barbare, czy przyznaje sie do winy, ona z calym spokojem zaprzeczyla. Nastepnie sekretarz zaczal monotonnym glosem czytac liczne zeznania swiadkow, a Barbara odpowiadala czasem potakujaco, a czasem przeczaco na pytania sedziego. Z ulga stwierdzilem, ze zdolala zachowac bystrosc myslenia, gdyz odpowiadala potakujaco na wszystko, co oczywiscie sie wydarzylo i moglo byc udowodnione, na przyklad o klotni z narzeczonym i karmiaca kobieta albo tez o peknieciu kotla czy o zlamaniu reki przez pisarza, natomiast zaprzeczala stanowczo, jakoby w jakikolwiek sposob miala cos wspolnego z tymi nieszczesliwymi wypadkami. Jej postawa zaczela na mnie stopniowo oddzialywac tak, ze wszystkie moje ukryte watpliwosci rozwialy sie i szczerze, uwierzylem w jej niewinnosc.

Gdy odczytano moje zeznania, oczy jej oswoily sie juz ze swiatlem w izbie. Rozejrzala sie dokola i odkryla mnie siedzacego w kaciku. Jej zielonkawe oczy spoczely na mnie jeszcze raz, a szczupla twarz rozblysla niewypowiedziana radoscia i nagle stala sie znowu piekna w moich oczach i serce moje wypelnilo sie sloncem i spiewem ptakow.

Gdy sekretarz odczytal juz wszystkie zeznania i czlonkowie trybunalu przedyskutowali miedzy soba kazdy punkt oskarzenia, ojciec Aniol zimnym i surowym glosem zwrocil sie do Barbary z nastepujacymi slowami:

Wiedzmo Barbaro, w swietle tych bezspornych i zgodnych z soba zeznan Swieta Inkwizycja uwaza, ze jestes winna czarownictwa w kazdym z wymienionych wypadkow, co wyszlo biednym i niewinnym ludziom na szkode, a w wypadku twego bylego narzeczoncgo wywolalo ludzka smierc. Poniewaz zas nie ma czarow bez przymierza z diablem, trybunal uznaje takze i ten punkt oskarzenia za w pelni udowodniony. Czy chcesz zatem dobrowolnie przyznac sie do winy, czy tez pragniesz nadal pokladac ufnosc w szatanie i zapierac sie tego, co ci sie zarzuca?

-Nie jestem czarownica! - wykrzyknela Barbara - i nie stoje w przymierzu z diablem, bez wzgledu na to, co ludzie mowia za moimi plecami, bo nienawidzili mnie od dziecka, gdyz bylam brzydka i inna niz wszyscy.

-Wezwana dobrymi slowy do dobrowolnego przyznania sie do winy czarownica hardo zaprzeczyla oskarzeniu - dyktowal ojciec Aniol spiesznie - - - przyznala jednak, ze od dziecinstwa byla inna niz wszyscy dobrzy ludzie.

Znowu zwrocil sie do Barbary.

-Zarowno w czasie twego uwiezienia, jak i przed sadem czynilem wszystko, co bylo w mej mocy, aby sklonic cie do dobrowolnego przyznania sie, ale ty trwasz w uporze. Dlatego odraczam posiedzenie trybunalu do popoludnia, po czym proces bedzie kontynuowany stosownie do praktyki trybunalu inkwizycyjnego z zastosowaniem tortur. Przykro mi, moja corko, ale sama ponosisz za to wine i masz jeszcze czas, zeby sie namyslic, czy wolisz dobrowolnie sie przyznac, czy tez chcesz, zeby swiety Kosciol byl zmuszony zadac ci fizyczny bol i cierpienie, aby zmusic cie do przyznania sie. Nie sadz, ze twoj sprzymierzeniec diabel pomoze ci, gdy dostaniesz sie w rece kata. Przyznaj sie i oszczedz nam tego ciezkiego obowiazku, ktory ani tobie, ani nam nie sprawi radosci.

-Alez ja nie jestem czarownica - jeknela Barbara i wybuchnela placzem.

Ojciec Aniol zignorowal jej lzy i kazal przywolac dozorce, zeby zabral ja do wiezienia na okres przerwy poludniowej.

-Ojcze Aniele - blagalem - pozwol mi pomowic z zona i przekonac ja, ze najlepiej bedzie, jak sie przyzna, jesli rzeczywiscie jest winna, bo nie moge zniesc mysli, ze bedzie musiala cierpiec.

-To niemozliwe, Mikaelu - odparl ojciec Aniol niecierpliwie. - Znow by cie zaczarowala, jak to dobrze sam wiesz. Poza tym moglbys jej podac cos, czym moglaby sobie zaszkodzic, albo tez jakis srodek, ktory by ja znieczulil na bol, a jako sedzia nie moge ryzykowac udaremnienia calego procesu. Nie wystawiaj na probe mojej cierpliwosci, bo mam przed soba meczace popoludnie z powodu uporu czarownicy.

Wyrwal mi sie i odszedl. Sam ksiaze biskup bardzo ciekaw rezultatow procesu zaprosil czlonkow trybunalu na obiad. Ojciec Aniol kazal mi wprawdzie isc do kuchni, gdzie miano mi dac cos do jedzenia, ja jednak nie mialem wcale apetytu i blakalem sie przez dwie nie konczace sie godziny po podworcu biskupiego palacu. Probowalem przekupic dozorce, aby puscil mnie do Barbary, ale choc staruch byl chciwy, to jednak nie wazyl sie ryzykowac skory i zlamac wyraznego zakazu ojca Aniola. Natomiast gdy dalem mu pieniadze, obiecal postarac sie dla niej o dobry posilek.

Gdy czcigodni ojcowie wrocili z biskupich komnat z twarzami zarozowionymi od wina, ocierajac wargi i zywo z soba rozprawiajac, zblizylem sie do ojca Aniola jeszcze raz i blagalem go, zeby przynajmniej pozwolil mi byc obecnym przy przesluchaniu inkwizycyjnym. Tym razem okazal sie bardziej ustepliwy i rzekl:

-Przewidywalem twoja prosbe i przedyskutowalem to z ksieciem biskupem, gdyz o ile mi wiadomo, cos podobnego nie mialo nigdy dotychczas miejsca. Ale chodzi tu o wypadek zupelnie niezwykly, a ty zostales zaczarowany, i nie sadze, zebys kiedykolwiek sie z tego zupelnie wyleczyl, jesli nie uslyszysz na wlasne uszy z jej ust przyznania sie do winy. Mozesz zatem byc przy tym za zezwoleniem biskupa, ale tylko pod warunkiem, ze ani slowem, ani gestem nie bedziesz mieszal sie do przesluchania i bedziesz spokojnie siedzjal na swoim miejscu. Ponadto musisz zlozyc zwyczajowa przysiege, ze nie bedziesz potem nienawidzil ani zywil niecheci do nikogo z obecnych, ze nie skusisz ani nie przekupisz nikogo, aby zemscil sie za ciebie i ze pogodzisz sie z tym, co sie dzialo. Przysiega ta obejmuje czlonkow trybunalu, jako tez mistrza Fuchsa, biskupiego kata i katowskiego pacholka. Wrocilismy wiec do izby na wiezy i tam zlozylem przysiege, ktora odczytal mi ojciec Aniol. Nastepnie zeszlismy gesiego na dol po waskich schodkach do izby tortur, ktora byla pozbawiona okien i miala sklepiony pulap. Oswietlona byla dwiema pochodniami i czekali tam na nas kat i jego pacholek, schludnie odziani w czerwien wedlug przepisow swego zawodu, choc nie mieli prawa rozlewac krwi ani zadawac trwalych uszkodzen cielesnych w czasie tortur. Gdy sie rozejrzalem dokola w lochu, probowalem szukac pociechy w mysli, ze wszystkie te okropne cegi i przyrzady do wykrecania palcow nie znajda zastosowania. Ale wystarczyl widok drabiny opartej na dwoch, kozlach, zwisajacej z kola u pulapu liny i poteznych ciezarow kamiennych, aby oblal mnie zimny pot z przerazenia. Zacni ojcowie zajeli miejsca, skarzac sie na niewygodne siedzenia, po czym wprowadzono Barbare. Byla sparalizowana strachem i drzala na calym ciele, ale gdy kat opisal na wezwanie ojca Aniola, w jaki sposob uzywa swoich narzedzi, ona mimo wszystko zaprzeczyla, jakoby byla winna, i w pokornych i blagalnych slowach powiedziala, ze nie moze przyznac sie do czegos, czego nie popelnila. Ojciec Aniol westchnal tylko i nakazal mistrzowi Fuchsowi wszczecie przesluchania.

Kat i jego pacholek sciagneli z Barbary koszule, grubo zartujac i udajac, ze ja pocieszaja. Zostala naga. Przewrocili ja i przywiazali mocno do drabiny za rece i nogi. Bardzo schudla, ale starannie obmyte cialo wciaz jeszcze bylo biale i jedynymi widocznymi znakami wiezienia byly ciemne pasy, ktore dyby zostawily jej na przegubach rak i kostkach u nog. Jeknela pare razy, gdy kat bezlitosnie zgolil jej wlosy, nie zostawiajac na ciele najmniejszego meszku. Nastepnie wystapil mistrz Fuchs i zaczal dokladnie obmacywac kazdy kawalek jej skory i wszystkie wglebienia ciala, szukajac jakiegos diabelskiego talizmanu, ktory moglby uczynic ja nieczula na bol. Ojciec Aniol nie chcial ze skromnosci przygladac sie tej procedurze i wolal polglosem rozmawiac z innymi ojcami. A ja nie uwazalem tej brutalnej i haniebnej operacji za zbyt okropna, gdyz blogoslawilem kazda chwile, ktora oszczedzala Barbarze nieznosnych mak.

-Niejedna czarownica chelpila sie, ze bedzie zupelnie nieczula na bol, jesli tylko zdola zachowac maly strzepek swego odzienia - rzekl mistrz Fuchs. - Ale jesli ta tutaj nie jest obecnie pozbawiona wszelkiej mocy, to ja nie nadaje sie juz dluzej na moj urzad komisarza od czarownic.

Cofnal sie, a do nagiego ciala Barbary zblizyli sie teraz zacni ojcowie, ktorzy opryskali ja woda swiecona, odspiewali nad nia unisono modlitwe i wcisneli jej do ust poswiecona sol. Ta ceremonia oczyszczajaca bardzo podniosla na duchu kata i jego pacholka, ktorzy zwiazujac Barbare ukradkiem robili znak krzyza. Wyraznie tez widzialem, ze i zacni ojcowie sami w ponurej, oswietlonej pochodniami celi bali sie jej jako czarownicy i spostrzezenie to doprowadzilo mnie do rozpaczy, wskazywalo bowiem na to, ze sadzili ja w dobrej wierze i byli przekonani o jej winie.

Ojciec Aniol wezwal teraz mistrza Fuchsa do dokonania proby igly. Ten chwycil gorliwie dluga i ostra igle i zaczal szukac na ciele Barbary nieczulego na bol stygmatu czarownicy. Zacni ojcowie pochylili sie nad nia z ciekawoscia, aby przygladac sie probie, i za kazdym razem, gdy jeknela i krew polala sie z ran, wydawali glebokie westchnienia. Mistrz Fuchs badal starannie kazde znamie i klul ja nawet w sutki, tak ze Barbara krzyczala glosno z bolu. W koncu znalazl na biodrze dosc duze znamie, ktore nie krwawilo, gdy wetknal w nie igle, i nie bylo bolesne. Niewatpliwie byl to stygmat czarownicy, ktorym diabel napietnowal ja na znak ich przymierza, aby pokazac, ze nalezy do jego wiernych. Doznalem gwaltownego wstrzasu i przypomnialo mi sie, Jak niezliczone razy w chwilach namietnosci calowalem te plamke, o ktorej sadzilem, ze jest znamieniem.

Sekretarz zapisal w protokole, ze proba igly wykryla na prawym biodrze czarownicy, o cal nad koscia biodrowa, nieczuly na bol stygmat w ksztalcie kopytka. Ojciec Aniol nakazal odwiazac Barbare od drabiny i zwazyc ja. I nikt sie nie zdziwil, gdy mistrz Fuchs obwiescil, ze Barbara wazy o dobrych dziesiec funtow mniej niz kobieta jej wzrostu i budowy ciala wazyc powinna. Czlonkowie trybunalu, jako tez kat i jego pacholek byli juz z powodu stygmatu calkowicie przekonani, ze Barbara jest czarownica, i nie mieli dla niej najmniejszego wspolczucia. Proba wagi utwierdzila ich tylko w tym przekonaniu, gdyz czarownice sa lzejsze niz zwykli ludzie i moga z tego powodu utrzymac sie na wodzie.

Ojcu Aniolowi obrzydlo juz przygladanie sie Barbarze i nakazal katu, aby odzial ja znowu w koszule. Nastepnie zapytal ja ponownie, czy pragnie sie przyznac. Ona jednak stala bez slowa z opuszczona glowa, wobec czego ojciec Aniol z widocznym wstretem nakazal katu pelnic jego powinnosc. Ten chwycil Barbare, a jego pomocnik zwiazal jej rece za plecami. Line zwisajaca z kola u pulapu okrecono jej wokol kostek i podciagnieto ja w powietrze tak, ze zawisla tuz pod stropem z nienaturalnie wykreconymi stawami barkowymi. Nastepnie kat,zwol-nil line i pozwolil Barbarze opasc, ale nim dosiegla podlogi, napial znowu line i Barbara przerazliwie krzyknela z bolu, gdyz ramiona jej omal nie zostaly wyrwane ze stawow.

-Mikaelu! - krzyczala - Mikaelu!

Pot sciekal mi po twarzy i podnioslem reke, aby dotknac ojca Aniola. Ale w swietle pochodni zobaczylem, ze wpatruje sie w Barbare z wykrzywiona twarza i ze wielkie krople potu wystapily mu na wysokie, czyste czolo. Cierpial podobnie jak ja od okropnego widoku i reka opadla mi bezsilnie. Kat powtorzywszy ten zabieg kilkakrotnie, opuscil Barbare na podloge, tak ze upadla twarza na kamienie. Wtedy ojciec Aniol zapytal ja niemilosiernie, czy nie chce sie przyznac. Barbara jeczala cicho, wzywala Matke Boska na pomoc, po czym powiedziala:

-Do czegoz mam sie przyznac? Nie wiem, co mam powiedziec. Na milosc boska, nie torturujcie mnie wiecej, dostojni ojcowie!

Ojciec Aniol rozgniewal sie i skinal na kata, a ten przytoczyl kamienny ciezarek, wazacy ponad pietnascie funtow. Zwiazano Barbarze stopy i przyczepiono kamien do palcow u nog za pomoca pierscienia. Jeczala straszliwie, gdy kat powoli podciagal ja w powietrze, ramiona trzeszczaly w barkach, palce u nog wyciagaly sie. Juz przy pierwszym 15 - Mikael, t. I upadku ramiona wyskoczyly ze stawow i Barbara zawisla 2 wykreconymi w tyl rekoma wyciagnietymi- pionowo nad glewa. Wydala straszliwy krzyk bolu, ktory jednakze wnet przemienil sie w cichy, przeciagly jek, co przyprawilo mnie o konwulsyjny skurcz ciala. Ojciec Aniol zapytal twardym glosem, czy nie chce sie przyznac, ale Barbara stracila przytomnosc. Spuszczono ja na dol i kat zaczal nacierac jej skronie szmatka umoczona w occie i zwilzac jej wargi wodka. Mistrz Fuchs rzekl z ozywieniem:

-Czcigodni ojcowie, czyz nie widzicie, ze nie uronila ani jednej lzy? Czarownica nie umie plakac, i to jest trzecia proba.

Zapisano wiec w protokole, ze takze proba lez wykazala, iz Barbara jest czarownica. Odzyskala w koncu przytomnosc i cicho jeczala, ale gdy ojciec Aniol pochylil sie nad nia, aby wydobyc z niej przyznanie sie do winy, wydawalo sie, jakby stracila mowe, i tylko poruszala glowa. Aby przyspieszyc sprawe, ojciec Aniol zwrocil sie do kata i kazal mu zwiekszyc wage ciezarka, ale dodal:

-Zatkaj jej usta, bo od jekow pekaja nam uszy, a wcale nie jest potrzebne, aby przesluchanie stalo sie zbyt meczace dla czcigodnych ojcow i dla mnie.

Kat wetknal Barbarze miedzy szczeki wydrazony klocek drewniany w ksztalcie gruszki. Klocek ten nie przeszkadzal w oddychaniu, ale rozdziawial jej usta i wydymal policzki. Potem zwiekszywszy balast o dziesiec funtow, wciagnal ja z pomoca pacholka znowu pod pulap, umocowal line i czekal.

Przez chwile w izbie tortur trwalo milczenie i slychac bylo tylko trzeszczenie pochodni i cichy szmer piasku w klepsydrze sekretarza trybunalu. Jeki Barbary ustaly, ale dyszacy oddech podnosil i obnizal jej piersi i widzialem, jak watle palce u jej nog wyciagaja sie okropnie pod ciezarem balastu, a ramiona zaczynaja puchnac i siniec w stawach. Kat przyniosl z niszy w murze dzban piwa, napil sie i dal tez swemu pacholkowi. Jeden z ojcow zaczal polglosem mruczec modlitwe i przesuwac miedzy palcami brunatne paciorki rozanca. Nagle poczulem, ze juz dluzej nie potrafie sie opanowac. Wybuchnalem gwaltownym placzem, rzucilem sie ku Barbarze i wspialem sie na palce, zeby moc objac jej kolana i udzwignac straszne ciezarki.

-Przyznaj sie, Barbaro, przyznaj sie - prosilem tchorzliwie. Przyznaj sie w imie naszej milosci, bo nie moge juz tego dluzej wytrzymac.

Otworzyla swoje zielonkawe kocie oczy, ale spojrzenie jej nie mialo teraz na mnie zadnego dzialania, i czulem tylko okropnosc jej meki, gdy dzwigalem jej szczuple czlonki w moich ramiona-ch.

Ojciec Aniol podszedl do mnie i rozluznil moje rece tak, ze drgajace cialo Barbary opadlo w dol i zawislo na wylamanych stawach.

-Przyznajesz sie czarownico? - zapytal i pchnal ja piescia w piers. - Jesli sie nie przyznasz, wciagniesz swego meza Mikaeja z soba w zaglade.

" Wtedy Barbara poruszyla glowa, aby pokazac, ze chce mowic, i kat wszedl na drabine, zeby wyjac jej z ust drewniany klocek. Kaciki jej ust popekaly i cienkie strumyki krwi saczyly sie po brodzie.

-Moze i jestem czarownica - wydyszala z trudem - ale dajcie spokoj Mikaelowi. On nie wie nic o mnie.

Ojciec Aniol westchnal z ulga i polecil katu zwolnic line. Ciezary opadly ku ziemi i Barbarze bylo latwiej mowic. Postawiono jej szereg pytan, co do kazdego punktu oskarzenia oddzielnie, a ona przyznala, ze wszystkie byly uzasadnione. Ojciec Aniol dyktowal do protokolu:

-Pytanie: Czy przyznajesz sie, ze wezwalas piorun, aby zabil twego narzeczonego? Odpowiedz: Tak. Pytanie: Czy przyznajesz, ze czarami zlamalas reke pisarzowi miejskiemu? Odpowiedz: Tak.

Nie mam zamiaru wyliczac wszystkich pytan i odpowiedzi, ale chce wspomniec, ze uslyszalem z wlasnych ust Barbary, iz prowadzona przez szatana znalazla mnie w lesie i ze uzyla czarodziejskiego napoju, zeby mnie zaczarowac i zdobyc na meza. Gdy przesluchanie doszlo do tego stadium, ojciec Aniol zerknal na mnie i przypuszczalnie zauwazyl jeszcze w moich pelnych zgrozy oczach jakis blysk powatpiewania, bo zmienil sformulowanie swego ostatniego pytania.

-Jaki to byl napoj, ktorym zaczarowalas tego oto Mikaela? Barbara zawahala sie i odwrocila glowe, rozejrzala sie dokola gasnacym spojrzeniem, ale odpowiedziala dyszac:

-Skladal sie on z wody swieconej, sporyszu i soku szaleju.

Gdy to uslyszalem, nie moglem juz dluzej watpic, ze mnie zaczarowala. Ledwie doslyszalnym glosem dodala:

-Przebacz mi, Mikaelu! Ojciec Aniol pytal nieublaganie:

-Czy przyznajesz sie, ze w domu twoim utrzymywalas diabla w postaci czarnego psa, aby uzywac go do twoich diabelskich sztuczek?

Wtedy Barbara otwarla gwaltownie oczy i wyjeczala przerazona:

-Nie przyznaje sie do tego, bo Rael to tylko zwykly pies i nie zrobil nic zlego.

To sie jeszcze pokaze - odparl ojciec Aniol i ciagnal dalej. - A teraz zastanow sie i zwaz dobrze twoje slowa, wiedzmo, bo chce wiedziec, kiedy, gdzie i w jaki sposob zawarlas przymierze z diablem? Chce dalej wiedziec, kiedy i gdzie odcisnal on swoje signum na two-jej skorze i jakiej postaci, oraz jak czesto uprawialas z nim stosunki cielesne? Gdy odpowiesz mi na te pytania, damy ci spokoj, a gdy wyrzekniesz sie diabla, swiety Kosciol przyjmie cie z powrotem do swej wspolnoty i przebaczy ci grzechy oraz uratuje twoja niesmiertelna dusze od ognia piekielnego. Odpowiadaj, wiedzmo.

Ale Barbara milczala, wpatrujac sie tylko z bezmiernym zdziwieniem w ojca Aniola. Rozdraznilo go to i powtorzyl kilkakrotnie swoje pytania, ona jednak uparcie zaprzeczala zwiazkow z diablem i prosila (C) laske, mowiac, ze nie ma pojecia, o co mu chodzi. Kat poderwal ja znowu z podlogi tak, ze wylamane stawy chrupnely okropnie i przerazliwy krzyk Barbary zmusil mnie do zatkania uszu rekami.

-Niech powisi, dopoki nie przejasni jej sie w glowie - orzekl ojciec Aniol rozgniewany. - Przez ten czas przesluchamy psa.

Takze i on zakrywal dlonmi uszy i szybko wbiegl po schodach na gore. Wszyscy pospieszyli za nim, a w piwnicy zostal tylko pacholek kata.

Rozjasnilo mi sie troche w glowie, gdy znalezlismy sie na swiezym powietrzu, w izbie na wiezy, ale zaczalem drzec z zimna, bo mokra od potu odziez przywarla mi do ciala. Straznik wiezienny przyniosl wina, ktore przydalo nam sie bardzo wszystkim i ojciec Aniol wychyliwszy puchar rozsiadl sie z westchnieniem ulgi w wygodnym krzesle.

-Przyniescie psa, mistrzu Fuchsie - nakazal.

Gdy mistrz Fuchs powrocil, ciagnac na smyczy opierajacego sie Raela, nie poznalem prawie mego pieska, bo byl ogolony do skory i pozbawiony czarnego blyszczacego futerka. Szara skora swiecila nagoscia, a cale jego male cialko pokryte bylo ropiejacymi ranami. Rael zweszyl mnie i zaczal skomlec i wydzierac sie do mnie i mistrz Fuchs pozwolil mu wskoczyc mi na kolana. Pies drzal na calym ciele, plakal i probowal lizac mnie po twarzy i wciskal mi mocno nos pod pache, tak ze polaly mi sie gorace lzy na jego rany. Jesli bowiem Barbara byla moze winna czarownictwa, co uslyszalem z jej wlasnych ust, to ten maly piesek na pewno byl niewinny, o czym wiedzialem najlepiej ja, ktory go znalazlem na podworcu ratusza.

-Pies wabi sie Rael - oznajmil mistrz Fuchs - jest to niewatpliwie dziwne poganskie imie, ale wiele uczciwych ludzi, a nawet szlachetni panowie nadaja czesto swoim psom duzo dziwniejsze imiona. Poza tym pies umie wykonywac przerozne sztuczki. Ale tresowane psy, ktore wedrowni komedianci pokazuja za pieniadze na jarmarkach, wykonuja o wiele dziwniejsze sztuczki. Zgodnie z moim obowiazkiem zbadalem to zwierze najlepiej, jak umialem, i usilowalem zmusic, je do mowienia, bo jesli szatan albo ktorys z demonow nizszego stopnia mialby wystepowac w postaci psa^ musialby umiec mowic. Totez chlostalem tego psa wiele razy dziennie i spalalem mu na grzbiecie piora umoczone w smole, lecz nie slyszalem, aby wypowiedzial chocby jedno tylko slowo albo wydal dzwiek podobny do mowy ludzkiej, choc czasem skomlenie jego przypominalo kwilenie malenkiego dziecka. Takze i proba igly dala rezultat negatywny, bo nigdzie nie odkrylem diabelskiego stygmatu.

Ojciec Aniol przypatrywal sie psu z obrzydzeniem i zatykal reka nos, bo rany biednego zwierzecia cuchnely okropnie.

-Po coz by wiedzma trzymala tego psa u siebie w domu, gdyby nie mieszkal w nim.diabel? - zapytal w koncu.

Ale mistrz Fuchs dokladal najlepszych wysilkow, zeby bronic Raela, i odparl, ze czarownice bardzo czesto uzywaja niewinnych zwierzat do swoich sztuczek. Ojciec Aniol znuzyl sie szybko dyskusja i kazal psa poddac torturom, gdyz w przeciwienstwie do mistrza Fuchsa nie lubil zwierzat. Nastapila okrutna scena, ktorej przygladalem sie ze lzami w oczach, czujac, ze rownoczesnie cos we mnie zawezla sie na twardy wezel i stygnie, bo jesli zdrowy rozsadek mowil mi, ze wprawdzie Barbare torturami doprowadzono do przyznania sie do winy, to nawet najokropniejsze tortury nie mogly zmusic do mowienia biednego malego pieska.

-Ojcze Aniele! - wykrzyknalem w pewnej chwili. - Psa nie mozecie zmusic do mowienia, chocbyscie go zameczyli na smierc. Pus-cie przynajmniej psa. Moja zona jest juz przeciez skazana.

A mistrz Fuchs poparl mnie, mowiac:

-Cala moja wiedza i doswiadczenie przemawiaja za niewinnoscia psa. Byloby lepiej uzyc tego psa tylko jako swiadka przeciw czarownicy, a potem go wypuscic na wolnosc.

Ojciec Aniol i inni czlonkowie trybunalu zgodzili sie po chwili wahania z tym pogladem i mistrz Fuchs przyniosl Raelowi miseczke wody, ktora piesek chciwie wychleptal. Nastepnie sekretarz trybunalu wezwal ze zwyklymi formalnosciami psa, aby swiadczyl przeciw czarownicy.

Kat wzial psa na smycz i powrocilismy do izby tortur, gdzie Barbara wciaz jeszcze wisiala pod pulapem, na wpol martwa, z glowa opuszczona bezwladnie na piersi. Na progu izby tortur ojciec Aniol zwrocil sie uroczyscie do Raela:

Psie, kimkolwiek jestes! Swiety trybunal wezwal cie, abys swiadczyl. Przypominam ci wiec o prawach i obowiazkach swiadka i nakazuje, abys nam wskazal, czy jest w tej izbie ktos, kto para sie czarami, a jesli tak, kto nim jest?

Kat zwolnil psa ze smyczy i w.tej samej chwili Rael z gluchym warczeniem rzucil sie na chwiejacych nogach na mistrza Fuchsa i ugryzl go w lydke. Ten wrzasnal i odrzucil psa kopniakiem az pod sciane, ale Rael nieustraszenie- ponowil atak i mistrz Fuchs z trudem tylko zdolal sie obronic, dopoki kat znowu psa nie wzial na smycz. To nieoczekiwane zajscie wywarlo wrazenie na mnie i na czlonkach trybunalu. A kat przezegnal sie znakiem krzyza i zaczal dziwnie przygladac sie mistrzowi Fuchsowi, ktory tarl pokasana lydke i przeklinal psa, iz tak mu sie odplacil za obrone i ocalenie zycia.

A zwracajac sie do ojca Aniola mistrz Fuchs powiedzial-

-- To swiadectwo jest bezwartosciowe i zadam ze wzgledu na moja dobra slawe, zeby uznac je za niewazne i wykreslic z protokolu. Pies swiadczyl przeciw mnie z wrogosci, bo z obowiazku musialem go poddac bolesnym probom. Totez zadam, zeby powtorzyc probe spusciwszy uprzednio wiedzme na podloge, aby pies mogl latwiej ja zweszyc, Wielebni ojcowie naradzili sie miedzy soba i stwierdzili, ze mistrz Fuchs mowi rozsadnie i slusznie. Nic dolaczono wiec do protokolu zadnej wzmianki o calym zajsciu. Mimo to ojciec Aniol zaczal rzucac na komisarza ukradkowe spojrzenia. Tymczasem kat opuscil Barbare na podloge. Pies natychmiast zaskomlal i gdy ojciec Aniol powtorzyl wezwanie, Rael podbiegl radosnie do Barbary i piszczac zaczal lizac ja po twarzy, szyi i rekach. Zapisano wiec w protokole, ze pies dobrowolnie i bez przymusu poswiadczyl, iz jego pani jest czarownica, i cofnieto oskarzenie przeciw Raelowi oraz zwolniono psa z procesu.

.Czulosci Raela ocucily nieco Barbare. Otworzyla oczy i zaczela jeczec. Natomiast ja nie moglem juz tego dluzej wytrzymac, zrobilo mi sie czarno przed oczyma i stracilem przytomnosc. Ocknalem sie w izbie na wiezy, gdy pacholek katowski nacieral moje czlonki i wlewal mi do gardla wodke. Rael byl przy mnie i lizal mi rece.

-Co sie stalo? - zapytalem trzymajac sie za glowe.

-Czarownica przyznala sie do wszystkiego - odparl pacholek. Nie wytrzymala trzeciego stopnia tortur i wyparla sie diabla. Opowiadala, ze dwa razy do roku leciala na Lysa Gore na ozogu i tam oddawala sie nierzadowi z diablem, ktory czasem wystepowal w postaci czarnego capa, czasem zas bladego mezczyzny. To bylo strasznie ciekawe i wciaz jeszcze chodza mi po grzbiecie ciarki od sluchania wszystkich tych okropnosci. Ale mistrz Fuchs poslal mnie tu na gore, zeby sie toba zajac, bo jestem jeszcze kawalerem. Pewnie przez to tak duzo stracilem.

Nieco pozniej do wiezy przyszedl ojciec Aniol. Krople potu staly mu na czole i drzal caly od napiecia.

.- Czarownica przyznala sie do wszystkiego, Mikaelu - mowil z podnieceniem. - Juz jako dwunastoletnia dziewczynka oddala sie szatanowi i otrzymala jego signum. Jej mistrzynia byla pewna czarownica spalona dziesiec lat temu. I musisz przyznac, ze jesli nawet byly jakies najmniejsze watpliwosci co do mozliwosci zwiazku z diablem, to najrozmaitsze zeznania, ktore zebrano w roznych krajach, sa dzieki swojej zgodnosci i podobienstwu w najmniejszych szczegolach bezspornym dowodem na to, ze zwiazki takie naprawde istnieja. Tak wiec i to przyznanie sie jest nowym ogniwem w lancuchu, ktorym w ciagu stuleci swiety Kosciol spetal krolestwo szatana. Czarownica Barbara przyznala nawet, ze w czasie parzenia sie z szatanem zauwazyla, ze nasienie jego jest lodowato zimne, co ojcowie Kosciola od dawna juz wiedzieli na podstawie identycznych zeznan licznych czarownic.

-Boze w niebiesiech! - wykrzyknalem. - Wiec wciaz jeszcze ja torturujecie, ojcze Aniele? Czyzby nie przyznala sie jeszcze do wszystkiego?

Spojrzal na mnie tak, jak gdyby watpil w moj zdrowy rozsadek.

-To jasne, ze czarownica musi wyjawic wspolwinnych - powiedzial. - To najtrudniejsza faza przy wszystkich przesluchaniach. Obawiam sie, ze bedzie musiala jeszcze przejsc przez czwarty i piaty stopien tortur, zanim wycisniemy z niej potrzebne informacje. Ale ja i obaj wielebni ojcowie gotowi jestesmy czuwac przez cala noc, gdyby tego bylo trzeba. Bo jesli zostawimy ja teraz w spokoju i zaczekamy do jutra, moze zebrac sily i cofnac zeznania, co czarownice czesto czynia, gdy szatan doda im nowych sil w ciagu nocy.

Popil lyk wina, popatrzyl na mnie ze wspolczuciem i dodal:

-Wierze w twoja niewinnosc, Mikaelu, i doswiadczony mistrz Fuchs tez w nia wierzy, ale musimy naturalnie przy przesluchaniach wypytywac ja o ciebie, jako tez o nazwiska tych wszystkich, ktorych spotykala na piekielnych sabatach czarownic na Lysej Gorze. A na to trzeba czasu i cierpliwosci. Ku mojej radosci moge ci powiedziec, ze dotychczas stanowczo zaprzeczala, jakobys byl jej wspolnikiem.

Slowa jego sprawily, ze na nowo stracilem przytomnosc i pograzylem sie w milosierne omdlenie, ktore trwalo az do poznego wieczora. Ocknalem sie, gdy ojciec Aniol oswietlil mi pochodnia twarz.

-Zbudz sie, synu - powiedzial. - Wszystko juz za nami. Stoczylismy wspanialy boj i wygralismy. Jestes zupelnie niewinny i jesli chcesz, mozesz teraz zobaczyc sie z twoja byla zona, zeby sie z nia pozegnac, bosmy jej to obiecali, gdy sie ukorzyla i wyrazila zal za swe straszne przewinienia. Teraz nie moze ci juz zaszkodzic. Trybunal ulaskawil ja takze z powodu jej calkowitego przyznania sie do m winy i zalu za to, co uczynila, totez wydamy ja teraz swieckiemu ramieniu wladzy z postulatem, aby przed spaleniem na stosie skrecono jej kark, tak izby nie potrzebowala cierpiec mak smierci w ogniu.

Oddalil sie, a ja zszedlem na chwiejacych sie nogach po stromych schodach, niosac Raela pod pacha, i wrocilem do sklepionej piwnicy, ktora wciaz jeszcze widze w nocnych zmorach. Bo jesli fizyczne cierpienia czlowieka sa wielkie, to meki duchowe sa na pewno jeszcze okrutniejsze, gdy widzi, jak najdrozsza osoba cierpi, a nie moze jej nic pomoc.

W otwartym kominku izby tortur plonal ogien, a kat opatrywal Barbare wprawna dlonia i przemawial do niej dobrymi slowami pociechy, bo plakala cichutko, choc juz nastawil jej powykrecane ramiona i owinal wylamane stawy kojacymi bol okladami z octu. Byl tam tez straznik wiezienny, ktoremu dalem pieniadze, proszac o jedzenie i mocne wino i o troche wody dla psa.

Oczy Barbary byly na wpol przymkniete i czulem, jak serce tlucze jej sie dziko o zebra. Gdy ostroznie gladzilem jej okaleczone kostki i palce u nog, skurczyla sie z bolu. Wrocil straznik, niosac parujaca wieczerze w dwoch glinianych misach. Przyniol tez dzban wina, z czego kat tak sie ucieszyl, ze zaczal mnie nazywac szlachetnym panem i prosil, zebym nie mial do niego urazy z powodu mojej zony.

Probowalem karmic Barbare palcami, ale ona zdolala przelknac jedynie troche zupy i lyk wina. Rael natomiast jadl z apetytem, az mu sie zaokraglil chudy brzuszek, i byl tak szczesliwy, iz jest razem z nami, ze odbiegal od posilku, aby lizac Barbare po rekach i ocierac sie 0 moje kolana. Gdy kat skonczyl sie posilac, zaproponowal dosc niesmialo, abym - skoro juz tu jestem - zaplacil mu i jego pomocnikowi wedlug obowiazujacej taksy nalezne im wynagrodzenie. Opowiadal przy tym o swoim ubostwie i o licznej rodzinie, ale nie odwazyl mi sie patrzec w oczy, gdy zazadal czterech guldenow, z ktorych jeden mial przypasc pacholkowi.

Aby sie wreszcie go pozbyc, dalem mu piec guldenow, bo pieniadze stracily juz dla mnie wszelkie znaczenie i wydawaly mi sie rownie bezwartosciowe jak zeschle liscie. Biedny lotrzyk tak sie uradowal, ze padl przede mna na kolana, pocalowal mnie w reke i blogoslawil nas oboje. Zostawil mi tez swoje masci i medykamenty i poradzil, jak najlepiej opatrywac Barbare, gdy goraczka zacznie sie podnosic, oraz obiecal, ze jesli - jak sie tego spodziewa - na niego przypadnie obowiazek stracenia i spalenia Barbary, skreci jej kark tak szybko 1 zgrabnie, ze ona tego nawet nie poczuje. Pozegnal sie rowniez z Barbara, nazywajac ja "szlachetna pania". Gdy juz odchodzil, spostrzeg lem nagle, ze od chwili ockniecia sie z omdlenia nie widzialem mistrza Fuchsa, a w obawie, zeby nie odebral mi Barbary i nie posadzil jej w dyby na noc, zapytalem kata, gdzie tez on sie podzial.

Zaklopotal sie bardzo i trac szerokie dlonie i przestepujac z nogi na noge wyznal szeptem, ze mistrz Fuchs jest uwieziony i siedzi w dybach, w lochu pod wieza.

-Bylo to tak - opowiadal. - Wlasnie mielismy zastosowac piaty stopien i juz myslalem, ze wszystkie moje wysilki pojda na marne, gdy czarownica - to znaczy ta szlachetna pani - wyznala ojcu Aniolowi, kim byli jej wspolnicy. Zaprzeczyla wiec nadal stanowczo, zebyscie wy, panie, mieli jakis udzial w zbrodni. Natomiast oswiadczyla, ze na Lysej Gorze widziala wiele razy mistrza Fuchsa i ze byl on w szczegolnych laskach u szatana, bo wydawal rozkazy czarownikom i odprawial czarne msze. Przysiegla dalej na wszystkich swietych, ze mistrz Fuchs jest najwiekszym czarownikiem, jakiego kiedykolwiek widziano w niemieckich krajach. Ale obawiala sie mocy danej mu przez diabla i dlatego dopiero teraz wymienia jego imie. Po czym ostatkiem sil wyrzekla sie diabla i z oczu jej zaczely leciec lzy, co bylo znakiem, ze moc diabelska nad nia zostala zlamana. Ojciec Aniol musial wiec, mimo swoich watpliwosci i zaklec oraz protestow mistrza Fuchsa, kazac go aresztowac i posadzic w dybach, jako ze i ten maly madry piesek tez swiadczyl przeciw niemu. I gdy tylko zabrano mistrza -Fuchsa, jakby nam opadly luski z oczu i przypomnielismy sobie rozmaite drobne, ale podejrzane szczegoly w jego zachowaniu w ciagu minionych lat, tak ze nie watpie, iz ojciec Aniol zbierze dostateczne dowody przeciw niemu. Wydarzenie to wyjasnia takze, dlaczego mistrz Fuchs tyle wiedzial o czarach.

Opowiadanie kata zdumialo mnie i zaskoczylo tak, ze zwatpilem w swoj zdrowy rozum. Wydawalo mi sie zupelnie niemozliwe, aby niezmordowany lowca czarownic o dwudziestoletniej praktyce mogl byc winnym tej zbrodni. Ale kat wzruszyl tylko ramionami i odparl, ze falsz i. podstep diabla sa wieksze, niz grzeszny czlowiek moze przypuscic, jakkolwiek jedno jest pewne, ze ojciec Aniol jest odpowiednim czlowiekiem do zwalczania szatana.

Nareszcie zostalismy z Barbara sami i poczulem smutna ulge, choc powietrze w lochu przesycone bylo ludzka meka i cierpieniem, a okrutne narzedzia tortur wokol nas nie pozwalaly zapomniec o dlugich godzinach meczenstwa Barbary. Ogien palil sie na kominie, rozpostarlem na podlodze obok niego moj plaszcz dla Barbary na poslanie i ulozylem ja tam, trzymajac jej glowe w ramionach. Rael zwinal sie w klebuszek, ogrzewal jej stopy i spal snem nasyconego psa, wzdychajac od czasu do czasu ciezko przez sen. Piescilem delikatnie koniuszkami palcow czolo Barbary, a ona lezala bez ruchu w moich ramionach wpatrujac SIE szeroko rozwartymi oczyma w ogien. Czulem, ze goraczka zaczyna jej sie powiekszac. Po chwili odezwala sie cicho::, _-. <<*-'!. * -'. j - Mikaelu, ja juz nie wierze w Boga!

Mimo woli zrobilem znak krzyza i prosilem, zeby nie mowila takich okropnych rzeczy i zeby lepiej sie uspokoila i myslala o zbawieniu swojej niesmiertelnej duszy, gdyz Kosciol jej przebaczyl i niedlugo musi umrzec. Wtedy ona zaczela sie smiac, najpierw cicho, potem coraz glosniej, az smiech ten stal sie glosny i przenikliwy, a jej szczuple cialo zaczelo wic sie konwulsyjnie w moich ramionach.

-A wiec i ty wierzysz, ze jestem czarownica w przymierzu z diablem?! - wybuchla. - W takim razie dlaczego trzymasz mnie w ramionach i starasz sie mnie pocieszyc?

Dlugo zastanawialem sie nad jakas rozsadna odpowiedzia.

-Nie wiem, Barbaro, odparlem w koncu szczerze. - Moze dzieje sie tak dlatego, ze w dniach, kiedy bylismy szczesliwi, piescilem cie tak i dlatego takze i w zlej godzinie chce cie ukryc w ramionach, choc z twoich wlasnych ust slyszalem, ze jestes czarownica.

Oczy jej plonely goraczka, gdy powaznie patrzyla na mnie.

-Mikaelu - powiedziala - z pewnoscia mi nie wierzysz i za duzo byloby zadac, zebys myslal o mnie dobrze wbrew uzasadnionemu mniemaniu wszystkich innych ludzi. Ale kocham cie i kochalam tylko ciebie od pierwszej chwili, gdy cie zobaczylam. Nie mysl o mnie zle teraz, gdy mam umrzec i juz nigdy nie bedziemy z soba. Jakie przysiegi sa jeszcze dosc swiete, aby oczyscic mnie w twoich oczach? Moge tylko przysiac, ze tak jak nie wierze juz dluzej w Boga i swiety Kosciol ani w sakramenty swiete, tak tez i nie jestem czarownica. I nigdy nie bylam w przymierzu z diablem, choc grzeszylam i igralam ze sprawami, z ktorymi nie powinno sie igrac. Nauczylam sie od starych kobiet roz-rozrozniac niedobre ziola i poznalam ich dzialanie. Zyczylam tez zle pisarzowi miejskiemu ze wzgledu na ciebie i mozliwe, ze takze i innym ludziom zyczylam zle, gdy sie na nich rozzloscilam, ale to jeszcze nie,cz,a,r.y.; Cale czarnoksiestwo polegalo na tym, ze moje zle zyczenia mialy wieksza sile niz niechec innych ludzi, gdyz zawsze bylam inna od wszystkich. Totez probowalam poskromic swoj charakter i sama sie karalam, gdy tylko spostrzeglam, ze w mojej gwaltownosci zycze komus zle. Jednego tylko pragnelam z calego serca i ze wszystkich sil. Chcialam, zebys mnie kochal, i pokochales mnie, ale nie bylo w tym czarow, klne sie, ze to prawda, tak jak prawda jest, ze nie wierze juz w Boga ani w dobroc ludzka.

Taka byla powaga w jej slowach i spojrzeniu, ze czulem sie zmuszony jej uwierzyc, mimo ze mowila w goraczce i ze poprzednio slyszalem z jej ust calkiem co innego.

-Wierze ci, Barbaro - powiedzialem - i rozumiem takze, ze nie mozesz juz cofnac przyznania sie do winy, bo to by cie wystawilo na nowe i jeszcze ciezsze meki i cierpienia. Totez lepiej bedzie dla ciebie umrzec szybka i lagodna smiercia, jak to obiecal kat. Ale nie wolno ci wciagac z soba w zaglade niewinnego czlowieka i umierac z tym strasznym grzechem na sumieniu. Bo jesli to, co mowisz, jest prawda, nie moglas widziec mistrza Fuchsa na Lysej Gorze i zlozylas przeciw niemu falszywe swiadectwo. A po tym wszystkim, co widzialem dzis wieczorem, nie watpie, ze ojciec Aniol wymusi z niego przyznanie sie do winy i ze mistrz Fuchs krzywoprzysiestwem wtraci swa dusze do piekla, clioc jest mocnym i twardym mezczyzna.

Zasmiala sie cicho i dotknela dlonia mojego policzka:

-Wielki z ciebie prostaczek, Mikaelu, i bardzo jeszcze jestes naiwny, ale zawsze to wiedzialam i moze dlatego wlasnie tak ciebie kocham. Gdybys przeszedl wszystkie te meki piekielne juz tutaj na ziemi, tak jak ja je przeszlam dzisiaj i w czasie tygodni spedzonych w wiezieniu, nie mowilbys takich glupstw. Ojciec Aniol nie zwolnilby mnie od tortur, dopoki jeszcze iskra zycia kolatalaby sie w moim udreczonym ciele, gdybym mu nie wydala jakiegos wspolnika. Ze zlej woli i aby zarobic na swoje podle wynagrodzenie skruszyl mistrz Fuchs nasze biedne szczescie, choc chcielismy tylko zyc z soba cichutko jak dwie male myszki. Wymienilam go nie tylko z zemsty, Mikaelu, bo taka zla jeszcze nie jestem, lecz myslalam' przy tym o tych dziesiatkach biedaczek, ktore juz poslal na stos, i o setkach niewinnych, ktorych ograbil do cna, wymoglszy na nich przysiegi oczyszczajace. Mistrz Fuchs zasluzyl na swoj los. Moze jednak sadzisz, ze byloby lepiej, abym w czasie piatego stopnia tortur polozyla kres moim mekom, wyznajac, ze to ty jestes moim wspolnikiem w przymierzu z diablem, gdyz taka byla druga mozliwosc, ktora ojciec Aniol z wielkim zapalem usilowal ze mnie wymusic.

Zapomnialem juz o tym i zimny pot oblal mnie calego, gdy pomyslalem, co by sie stalo, gdyby Barbara nie kochala mnie tak mocno.

-Przebacz mi moja glupota - powiedzialem pokornie. - Jestes moja dpbra i wierna zona i madrzejszas ode mnie. Nie moge pojac, skad wzielas sily, zeby wytrzymac te okrutne meki i nie wydac mnie. Na twoim miejscu z pewnoscia bym ciebie zdradzil.

Wtedy Barbara usmiechnela sie, chwycila mnie za reke i dotknela suchymi, rozgoraczkowanymi wargami.

-Po co plesc glupstwa? - powiedziala. - Piasku ubywa w klepsydrze i koniec moj zbliza sie. Badz dla mnie dobry Mikaelu, jak w dniach naszego szczescia. Trzymaj mnie mocno w ramionach, bo dobroczynna goraczka lagodzi moj bol. Trzymaj mnie mocno, tak mocno, abym nie bala sie ciemnosci...

Dusza moja pelna byla melancholii i spokoju, gdy nastepnego dnia odwiedzilem ojca Aniola. Bol i zaloba zelzaly, gdyz czulem, ze najgorsze bylo juz za nami, i cokolwiek stanie sie z Barbara, moze byc tylko dobre w porownaniu z tym, co przeszla. Istnieja tez granice tego, co czlowiek moze odczuc i wycierpiec. Gdy cierpienie jest zbyt wielkie, granice te pekaja i czlowiek uspokaja sie i ostyga, a bol wylewa sie z duszy jak z ciasnego naczynia i czlowiek nie cierpi wiecej.

Nie potrafie bowiem inaczej wytlumaczyc mojego spokoju w ow jasny poranek. Wydawalo mi sie, ze nawet smierc Barbary jest czyms zupelnie naturalnym i nieuniknionym, z czym serce moje juz sia pogodzilo. Swiadomosc, ze zadna sila na swiecie nie zdola zmienic jej losu, gdy raz swiety Kosciol wzial go w swoje rece, podzialala zbawiennie na spokoj mego ducha, tak ze moglem odwiedzic ojca Aniola.

On natomiast wcale nie byl spokojny i chodzil tam i z powrotem po kancelarii ksiecia biskupa z twarza sciagnieta niepokojem ducha i z oczyma podbitymi od bezsennosci. Zatrzymal sie przede mna i zapytal, czy jestem juz przekonany, iz Barbara jest czarownica, i czy nie cofnela ona swoich zeznan. A gdy obludnie potwierdzilem, ze slyszalem przeciez jej przyznanie sie do winy na wlasne uszy i ze wszystko to jest zapisane w protokole, oraz wyrazilem mu wdziecznosc za jego dobroc i milosierdzie oraz radosc, ze Barbara uzyskala od Kosciola absolucje i poniesie lagodna smierc, wzruszyl sie i objawszy mnie ramieniem, chwalil, ze jestem dobrym synem Kosciola. Potem zas ogarnely go znowu niepokoj i zmeczenie i wybuchl placzem, a szlochajac rozdzierajaco mowil do mnie tak:

-Mikaelu, Mikaelu, jestem zupelnie zgubiony i nigdy jeszcze nie bylem w gorszej rozterce, jesli chodzi o moj goracy zapal sluzenia Kosciolowi w trudnych sprawach. Musisz wiedziec, ze mistrz Fuchs, ktoremu zawsze slepo ufalem, okazal sie wezem, ktorego karmilismy na swym lonie. W czasie ostatniego przesluchania wczoraj wieczorem zostal on zdemaskowany jako czarownik! Z poczatku nie moglem wprost w to uwierzyc i podejrzewalem, ze jest w tym chytry podstep diabelski, a nawet watpilem w swoj zdrowy rozsadek, ale w koncu otwarly mi sie oczy i zrozumialem, o jak straszliwa sprawe tu chodzi.

-Ale dlaczego mistrz Fuchs mialby tak gorliwie przesladowac czarownice? - odparlem. - Dlaczego mialby je wydawac? Rownie dobrze mozna by podejrzewac samego ksiecia biskupa o czary i diabelskie intrygi. Mistrz Fuchs jest przeciez jego zaufanym sluga.

Ojciec Aniol otarl pot z czola, wytarl nos w rekaw habitu i zezujac niespokojnie wokol siebie powiedzial znizywszy glos:

-Twoja zona czarownica dala nam odpowiedz i na to pytanie, Mikaelu. Mistrz Fuchs jako zausznik szatana mial za zadanie pilnowac, aby wszystkie wiedzmy, ktore z tego czy innego powodu obrazily majestat diabelski, bez zwloki konczyly na stosie. Odtad nie smiem juz wierzyc nikomu. I jestem przerazony nawet twoja wzmianka o jego przewielebnosci, bo dzis w nocy zachowywal on sie doprawdy w sposob taki, ktory nie przystoi wysokiemu pralatowi' i ksieciu Kosciola, "i odniosl sie do mnie tak, jak gdyby raczej sprzyjal diablu kosztem Kosciola. I nawet ciebie, Mikaelu, podejrzewalbym, gdyby czarownica w czasie najstraszniejszych tortur nie zaprzeczyla stanowczo twemu wspoludzialowi w czarach i przymierzu z diablem.

Zapytalem grzecznie, czy mistrz Fuchs moze byc skazany jedynie na podstawie zeznan Barbary. Ojciec Aniol westchnal i lamiac rece odparl:

-Gdyby tylko zeznanie wiedzmy mowilo przeciw niemu, moglby sie moze oczyscic przysiega oczyszczajaca. Ale twoj pies swiadczyl takze przeciw niemu, i to w sposob zatrwazajacy, a poniewaz wciaz jeszcze watpilem w moj rozsadek i w swiadectwo wlasnych zmyslow, kazalem pospiesznie, pod oslona nocy, przeszukac jego dom, co dalo nam dalsze dowody jego zbrodniczosci. W mieszkaniu mistrza Fuchsa znaleziono bowiem lalke zrobiona z welny, mocno juz zniszczona i wytarta od ciaglego uzywania. Mial tez klatke z ptakiem o barwnych piorkach, ktory zbudziwszy sie ze snu, zaczal mowic jak czlowiek, klac i wolac: "Dajcie mi dzban piwa! Dzban piwa!", dopoki ciemny knecht bojacy sie diabelskich sztuczek nie ukrecil mu karku. Mimo to ksiaze biskup sromotnie mi uraga, a przede wszystkim przeklina mnie za to, ze nie kazalem natychmiast wszystkim obecnym przy przesluchaniu zlozyc przysiegi milczenia, tak ze wiesc o tym rozeszla sie lotem blyskawicy po calym miescie i niedlugo cala diecezja mowic bedzie, ze mistrz Fuchs zostal zdemaskowany jako czarnoksieznik. Biskup twierdzi, ze przyniesie to nieobliczalna szkode i hanbe Kosciolowi i podsyci heretyckie nowinki i niepokoje, ktore w wielu okolicach juz pobudzily chlopow do laczenia sie w wielkie gromady, aby przedkladac swoje zadania panom i klasztorom. Jego przewielebnosc stracil panowanie nad soba do tego stopnia, ze klnac posylal mnie na samo dno piekiel i grozil doniesieniem do kurii. W koncu nie mialem innej rady, jak powolac sie na osobiste pelnomocnictwo Ojca Swietego i na szczescie ksiaze biskup zlakl sie tego i zamilkl.

Ojciec Aniol zaczal znowu biegac po komnacie, obijajac.sie o sprzety i jeczac:

-Mikaelu, Mikaelu, synu moj, wiesz, ze szukam tylko prawdy, calej prawdy i niczego innego jak prawdy. Dlaczego musze wypic ten gorzki puchar? Jesli mistrz Fuchs jest czarnoksieznikiem, musi zostac spalony na stosie, bez wzgledu na stosunki na swiecie, jakkolwiek sam dobrze rozumiem, ze w obecnych okolicznosciach wyjdzie to Kosciolowi bardziej na szkode niz na pozytek i ze ta cala historia zrobi ze mnie i z ksiecia biskupa przedmiot posmiewiska. Kosciol musi zawsze prowadzic jakas polityke dla utrzymania i umocnienia swoich praw wieczystych - nieraz wbijano mi to w glowe, a ostatnio dzis w nocy. Ale dyplomacja koscielna to sprawa, ktora obchodzi legatow Ojca Swietego, ja zas powinienem powodowac sie tylko nakazem sumienia, chocby to mialo mnie doprowadzic do zaglady. Totez moge tylko uderzyc sie w piersi i zawolac: "Nie jestem w stanie postapic inaczej". A potem niech jakis madry legat rozwikla ten wezel, ktory zasuplalem, ja zas wroce do niego spokojnego klasztoru na reszte zycia i sluzyc bede jako najprostszy sluzebny braciszek, co bedzie dla mnie gorzka pigulka, bo juz widzialem w snach czerwony kapelusz kardynalski.

Z pewnym wahaniem zapytalem go, czy uwaza przyznanie sie do winy pod wplywem tortur rzeczywiscie warte tego calego klopotu i cierpienia, jakie jest z tym zwiazane.

Zatrzymal sie nagle na srodku komnaty, wpatrzyl sie we mnie jak w wariata i spytal:

-Mikaelu, wierzysz w Boga?

Zrobilem znak krzyza i odparlem, ze wierze gleboko.

-W takim razie musisz zrozumiec, jakim strasznym grzechem. byloby pozwolic duszy dostac sie na wieki w ogien piekielny, jesli mozna pozyskac ja dla nieba kosztem cielesnych mak i cierpien. Gdy wiec poddaje nieszczesliwych ludzi cierpieniom Inkwizycji, wiem, ze wyswiadczam im najwieksza przysluge, jaka mozna oddac blizniemu, i to przekonanie przynosi mi ulge.

Litowalem sie nad nim z powodu jego rozterki i nie moglem go nienawidzic, bo rozumialem, ze dziala w dobrej wierze, choc zaplatal sie we wlasne sieci. Zapytalem go o ostateczny los Barbary i czy moge ja dalej widywac przed egzekucja. Ale ojciec Aniol zakazal mi tego stanowczo, mowiac:

-Wierze w twoja uczciwosc i szlachetne intencje, Mikaelu Pelzfuss, ale swiatowe mysli nie powinny juz dluzej zaprzatac twojej zony. Musi ona poswiecac caly czas, jaki jej pozostal, na pokute i akty strzeliste. Nie moge ci jeszcze powiedziec, kiedy nastapi egzekucja, bo data jej zalezy wylacznie od biskupa. O ile wiem, chce on usunac te sprawe z porzadku dziennego jak najszybciej, ale musi wpierw rozstrzygnac, czy lepiej bedzie oglosic o egzekucji w calej diecezji, czy tez tylko w waszym miescie rodzinnym, zeby ludzie zebrali sie przy stosie dla swego zbudowania i byli swiadkami niezachwianej mocy swietego Kosciola oraz pomysleli nad zbawieniem swoich dusz Podziekowalem mu, ze tak zyczliwie przyspieszyl cala sprawe, aby oszczedzic mnie i mojej zonie mak wyczekiwania, i zapytalem pokornie,o laczny koszt procesu. Spytal, czy juz zaplacilem kata, a nastepnie zaczai obliczac koszty wlasne.

-Usilowalem policzyc ci to mozliwie najtaniej - rzekl po chwili. - Sam nie domagam sie zadnego wynagrodzenia, co ci naturalnie nie stoi na przeszkodzie w ofiarowaniu klasztorowi jakiegos trwalego upominku w moim imieniu, o ile masz na to srodki. Dwoch pozostalych czlonkow trybunalu musisz oplacic wedlug ustalonej taksy i obawiam sie, ze honorarium sekretarza bedzie szczegolnie wysokie, bo wielebny ojciec zuzyl wiele tuszu i pergaminu na protokoly. Sprobuje jednak pokryc czesc wydatkow procesowych z mienia mistrza Fuchsa, gdyz oba te procesy sa z soba zwiazane. Oczywiscie musisz tez zaplacic za werdykt wyroku i za podpis cesarskiego namiestnika, ale nie zdaje mi sie, zebys mial poza tym jakies wieksze wydatki procz utrzymania twojej zony i komornego za wiezienie do dnia egzekucji, no i oczywiscie za partie wybornego bukowego drzewa na stos. Ostroznie kalkulujac, mysle, ze wystarczy ci na to wszystko dwadziescia piec guldenow, wliczajac juz w to skromna srebrna skrzyneczke na oplatki dla mego klaszoru.

Z ulga odetchnalem, ze wystarczy mi pieniedzy na pokrycie dlugow i z wdziecznosci za dobroc ojca Aniola ucalowalem rabek jego habitu. Jeszcze raz na prozno probowalem uzyskac pozwolenie na odwiedzenie Barbary, a spotkawszy sie znowu z odmowa, zapytalem, czy moge pomowic z mistrzem Fuchsem przed jego straceniem.

Ojciec Aniol zdziwil sie zrazu ogromnie mojej prosbie, ale po chwili zastanowienia zgodzil sie, mowiac, ze moze to pomoc w uzyskaniu od mistrza Fuchsa dobrowolnego przyznania sie do winy, za ktore otrzymalbym siedem guldenow z kasy biskupa. Gdy juz mialem opuscic komnate, zlapal mnie nagle za ramie, zbladl, twarz wykrzywila mu sie okropnym grymasem i wielkie krople potu wystapily mu na wysokie czolo.

-Mikaelu - rzekl ochryple - zatrzymaj sie jeszcze przez chwile. Wpadlo mi cos do glowy i nie wiem, czy to podstep diabelski, czy palec bozy, aby uratowac swiety Kosciol od publicznej hanby. Przyszlo mi mianowicie na mysl, ze mozna by podac mistrzowi Fuchsowi kawalek stryczka albo noz, zeby sobie przecial zyly albo tez sam sie powiesil w wiezieniu. Byloby to najlepszym dowodem jego winy, a rownoczesnie skandal zostalby zduszony w zarodku. Truchleje na mysl, co mnie czeka na koncu tej drogi, na ktora wkroczylem, niczego nie przeczuwajac. Gdyby mistrz Fuchs za poduszczeniem diabelskim popelnil samobojstwo przed dniem jutrzejszym, zarobisz siedem guldenow, Mikaelu, a gdy blizej sie nad tym wszystkim zastanowie, widze, ze nie musisz takze kupowac upominku dla mego klasztoru, bo wystarczy, jesli sie pomodlisz za moja biedna dusze.

Wciaz jeszcze wahal sie, sciskajac mnie za ramie i usilowal sie uspokoic mowiac:

-Nie wiem, czy to dyplomacja niebianska, czy ziemska, ale cos mi mowi, ze to jest w kazdym razie dyplomacja, ktora zadowoli wielebnego biskupa i przyniesie Kosciolowi wiecej pozytku niz smierc mistrza Fuchsa na stosie.

Obiecalem zrobic dla dobra sprawy, co sie da, i ojciec Aniol dal mi swoj wlasny sznur od habitu oraz wyjal z biskupiego sekretarzyka malenki, bardzo ostry nozyk do pieczeci. Wlozylem sznur i nozyk do mieszka i rozstalem sie z ojcem Aniolem, ktory blogoslawil mnie ze lzami w oczach i nazywal zacnym synem, a nawet pozwolil na koniec, abym przed egzekucja pozegnal sie z Barbara. Juz na podworcu biskupiego palacu poczulem nagle silny glod, zawrocilem wiec jeszcze do kuchni, gdzie dobrym slowem udalo mi sie sklonic hoza dziewczyne, aby przyniosla mi chleba, sera i pol kuropatwy z biskupiego stolu oras dzban pienistego piwa, ktore troche uderzylo mi do glowy. Po*

krzepiony na duchu, przeszedlem na druga strone dziedzinca i aaczalem dobijac sie kamieniem do okutych zelazem drzwi wiezienia, az straznik otworzyl mi i z latarnia w garsci zaprowadzil do mistrza Fuchsa do cuchnacych lochow wiezienia.

Brnelismy, potykajac sie na kupach brudu i odpadkow, i od czasu do czasu slyszalem, jak umykajace na bok szczury z pluskiem wpadaly w kaluze. Moze i lepiej, ze migotliwe swiatlo latarni ledwie rozpraszalo ciemnosc w sklepionym lochu, bo nawet w tym slabym oswietleniu wiezienie bylo tak okropne i ohydne, ze przyszedlszy tu ze swiezego powietrza, balem sie, iz smrod mnie zadusi.

W koncu straznik podniosl latarnie w gore i zobaczylem mistrza Fuchsa siedzacego na golej ziemi z glowa opuszczona na piersi, z ramionami i nogami rozstawionymi i zamknietymi w ciasnych otworach dybow, tak ze prawie nie mogl sie ruszac. Totez siedzial juz w kaluzy wlasnych odchodow, ale nie czulem dla niego litosci, gdy pomyslalem, ze Barbara przez wiele tygodni przebywala w ciemnicy w tej samej meczacej pozycji. Mysl o tym przyprawila mnie o drzenie tak gwaltowne, ze tylko z trudem udalo mi sie zapanowac nad glosem.

-Czy to ty, Mikaelu Pelzfuss? - zapytal mistrz Fuchs gniewnie, rozpoznajac mnie z trudem w slabym swietle latarni. - Przyszedles pewnie, aby szydzic ze mnie i zemscic sie za twoja zone, ktora zaprawde jest czarownica i narzedziem diabelskim, bo kazdy rozsadny czlowiek musi zrozumiec, ze wszystko to jest tylko niecnym podstepem szatana na moja zgube, gdyz wyrzadzilem mu duzo szkody przez wiele lat. Powiedz mi, czy to dzien, czy noc? I wygrzeb z mego pasa sakiewke, wez z niej pieniadze i postaraj mi sie o cos do jedzenia i picia, bo jestem wsciekle glodny, choc myslalem, ze nie zdolam niczego przelknac z powodu wielkiego rozgoryczenia i slusznego oburzenia.

Powolalem sie na ojca Aniola i kazalem straznikowi uwolnic rece komisarzowi. Mruczal cos pod nosem, ale zaczal z trudem odkrecac zardzewiale sruby i razem podnieslismy gorna belke dybow, aby wiezien mogl wyciagnac rece. Zaczal sobie rozcierac przeguby, zaklal straszliwie pare razy i skarzyl sie, ze szczury w nocy poobgryzaly mu koniuszki palcow. Nie mogl nawet rozwiazac mocno zacisnietego sznurka od swojej sakiewki, wiec musialem mu dopomoc i poslac straznika po piwo i jedzenie. Gdy stary odszedl, powiedzialem:

16 - Mikael, t. l,- Mistrzu Fuchsie, zabawa sie skonczyla i polozenie wasze jest powazne. Zbieraja przeciw wam straszliwy material dowodowy i wyszlo na jaw, ze jestescie arcykaplanem i marszalkiem dworu szatana. Zadna ziemska czy niebieska moc nie zdola was juz uratowac od stosu.

Zaklal ponuro, zrobil znak krzyza i odparl:

-Tego wlasnie sie balem tutaj w mej samotnosci. Widocznie musze wypic to piwo, ktorego diabel dla mnie nawarzyl. Ale doprawdy ciekaw jestem, jakie dowody udalo im sie wynalezc przeciw mnie, i zastanawiam sie, od jakiego konca ojciec Aniol zacznie dochodzenie.

-Pro primo to swiadectwo psa - powiedzialem.

-Takie to podziekowanie za to, ze chcialem uratowac zycie przekletemu pokurczowi! - wybuchnal mistrz Fuchs z gorycza. - Zawsze lubilem zwierzeta, ale teraz wierze, ze w tym psiaku naprawde mieszka diabel.

-Pro secundo - ciagnalem - mamy swiadectwo mojej zony Barbary, przy ktorym trwala ona mimo piatego stopnia tortur, jak o tym sami wiecie.

Mistrz Fuchs nic nie odpowiedzial, tylko wsadzil sobie brode do ust i zaczal ja zuc z wsciekloscia.

-Pro tertio - ciagnalem - w waszym domu znaleziono starannie schowana podobna do czlowieka figure uwita z welny. Lalka byla zupelnie wyraznie uzywana do czarnej magii.

-To lalka mojej coreczki, ktora zmarla na ospe - odparl mistrz Fuchs, tlumiac szloch. - Schowalem ja na pamiatke, bo byla to moja najmniejsza i najdrozsza coreczka i nie moglem sie zdobyc, zeby spalic jedyna pozostala po niej zabawke.

-Ponadto znaleziono u was w domu demona w postaci mowiacego ptaka - mowilem dalej. - Powiadaja, ze ludzkim glosem domagal sie dzbana wina od trabantow biskupa, dopoki jeden z nich, zlaklszy sie, nie skrecil mu karku. To chyba tylko bajka, ale wielu jest na to swiadkow.

Mistrz Fuchs zalkal jeszcze rozpaczliwiej i rzekl zlamanym glosem.

-Te lotry zabily moja piekna papuge, ktora kupilem za drogie pieniadze od wedrownego Hiszpana. Biedny ptak rzeczywiscie wymawial kilka slow ludzkim glosem, choc nie wazylem sie nikomu do tego przyznac, jako ze az nadto dobrze znam ludzka przesadnosc. Mam jeszcze inne ptaszki, Mikaelu. Kto je bedzie teraz karmil, jak mnie nie ma, kto im da wody? To moje najwieksze zmartwienie, bo zawsze kochalem male ptaszki.

-Mistrzu Fuchsie - odparlem - moge to dla was uczynic, bo i tak nic nie mam do roboty, czekajac na spalenie zony. Chyba widzi cie zescie zgubieni na podstawie tych wszystkich dowodow i ze beda one rosnac jak lawina, az was pogrzebia. Z mysla o honorze i dobrej slawie swietego Kosciola ojciec Aniol pragnie jednak, abyscie przyznali sie dobrowolnie, izby nie musial was zbytnio torturowac. I uwazam, ze winniscie Kosciolowi te drobna przysluge, gdyz sluzyliscie mu przeciez z takim zapalem przez cale zycie.

Mistrz Fuchs zastanawial sie przez dobra chwile, ciezko wzdychal, az w koncu powiedzial:

-Mikaelu Pelzfuss, postaraj mi sie o pergamin, pioro i tusz. Prosba jego wydala mi sie podejrzana, wiec zapytalem ostro:

-Na coz wam to w waszym polozeniu, mistrzu Fuchsie?

__ Wiem, jaki spotka mnie los - odparl - choc przed chwila probowalem dodac sobie ducha przeklenstwami. Ale gdy mysle o tym, co mnie czeka nieuniknienle, znajduje pocieche, wspominajac kazdego, kto mnie kiedykolwiek zelzyl, skrzywdzil albo obrazil czy powiedzial zle slowo. A takich bylo wielu, Mikaelu Pelzfuss, bo urzad komisarza do spraw czarownic doprawdy nie jest uslany rozami. I teraz zamierzam zanotowac kazdego, kto mnie uderzyl, oszukal przy kupnie albo przy grze w kosci, obrazil, chlusnal mi piwem w twarz albo w jakikolwiek inny sposob mi sie narazil. A juz szczegolnie bede pamietac o przewielebnym ksieciu biskupie, ktory w tak wiarolomny sposob pozostawil mnie memu losowi, oraz o wielu innych wysokich dygnitarzach koscielnych, ktorzy kladli lape na prawnie naleznym mi udziale w skonfiskowanym mieniu czarownic. Wiele musze sobie przypomniec i w tym celu potrzeba mi piora i pergaminu, gdyz nie jestem juz mlody i pamiec zaczyna mnie zawodzic, nie chcialbym zas zapomniec o nikim.

-Jezus, Maria! - wykrzyknalem. - Chcecie oskarzyc samego ksiecia biskupa o zwiazek z diablem?

-Naturalnie! - odparl mistrz Fuchs. - Ale przede wszystkim doniose na ojca Aniola, ktory - jak wszystko na to wskazuje - jest prawdziwym pomocnikiem szatana, gdyz tak zdradziecko i podstepnie rzuca sie na mnie, zeby wtracic mnie w zaglade.

Zabraklo mi tchu w piersiach i musialem przycisnac obie dlonie do skroni, aby odzyskac rownowage ducha.

-Mistrzu Fuchsie! - zawolalem - czyz nie widzicie, jak bezbozne sa wasze slowa, dyktowane zemsta, w chwili gdy powinniscie sie gotowac, aby stanac przed obliczem Boga?

Ale on zaslonil sie rekoma i rzekl:

Tu wcale nie chodzi o zemste, Mikaelu. Jestem jednak dostatecznie doswiadczony, aby wiedziec, ze ojciec Aniol kaze mi przejsc przez wszystkie stopnie tortur, od pierwszego do piatego, nawet gdybym dobrowolnie do wszystkiego sie przyznal, aby mu dogodzic. Dlatego konieczne jest, abym mial spis i nauczyl sie go na pamiec i abym w kazdym stopniu tortur mogl wydac odpowiednia liczbe wspolnikow, zaczynajac od osob malo znacznych i przechodzac stopniowo do coraz wyzej postawionych i moznych. Ojciec Aniol nie zadowoli sie bowiem byle czym, gdyz twierdzi, ze jestem pierwszym pomocnikiem diabla i odprawialem czarne msze. Oskarzenie takie zaklada juz samo w sobie, ze znam wszystkie czarownice i czarnoksieznikow w calych Niemczech. I ja mu ich wydam, be nie chce niepotrzebnie przedluzac przesluchania, a przez to i wlasnych mak.

Byly to slowa rozsadne, jakkolwiek mowil bezboznie, i nagle zrozumialem cale znaczenie tej sprawy i pojalem, ze ojciec Aniol rzucil kamyk, ktory pociagnie za soba lawine o fatalnych nastepstwach dla resztek autorytetu swietego Kosciola w kraju kipiacym od luteran-skich nowinek. Stalo sie dla mnie jasne, ze za wszelka cene nalezy zapobiec okropnemu skandalowi i ze ojciec Aniol w ostatniej chwili mial boskie natchnienie, dzieki ktoremu wszystko moze sie jeszcze obrocic na dobre.

Mokrymi od potu palcami zaczalem szukac stryczka w moim mieszku, ale w tejze chwili przydreptal straznik, przynoszac wieczerze i swiatlo. Mistrz Fuchs zabral sie zarlocznie do jedzenia, z luboscia pociagajac tegie lyki mocnego piwa. Gdy sie juz najadl, polozylem drzaca dlon na jego ramieniu i zapytalem:

-Mistrzu Fuchsie, co mi dacie w zamian za szybkie i bezbolesne uwolnienie was od tortur i stosu, abyscie jako skruszony grzesznik z czystym sumieniem mogli oddac dusze boskiemu milosierdziu?

Nadstawil uszu i odparl powaznie:

-Mikaelu Pelzfuss, za taka przysluge blogoslawilbym cie do ostatniego tchnienia. Nie zasluzylem sobie na to, bo wyrzadzilem tobie i twojej zonie duzo zlego, choc z drugiej strony wiem, ze zona twoja z pewnoscia jest czarownica i wywarla na mnie najokrutniejsza zemste, jaka sobie mozna wyobrazic. Ale moze blogoslawienstwo moje nie jest zbyt wiele warte, totez radze ci zejsc do piwnicy w moim domu i poszukac tam luzno osadzonej plyty w posadzce. Pod ta plyta znajdziesz sakiewke zawierajaca blisko siedemdziesiat sztuk zlota, dobrych renskich guldenow i weneckich dukatow. Mam nadzieje, ze siepacze biskupa nie znalezli tej skrytki. A jesli zobaczysz u mnie w domu jeszcze cos, co ci sie przyda, mozesz to sobie wziac. Ale jesli juz opieczetowali drzwi pieczecia biskupa, musisz sie wystrzegac, zeby cie nie oskarzono o zlodziejstwo. Obiecaj mi tylko, ze bedziesz dbal o moje ptaszki, i albo dasz je wraz z klatkami w darze dobrym dzieciom, albo tez wypuscisz na wolnosc.

Mowil z cala powaga i jakby z obawa, ze drecze go falszywa nadzieja z checi zemsty za zlo, ktore mi wyrzadzil. Totez usilowal skusic mnie opowiadaniem o wspanialych przedmiotach, ktore mial w swoim domu, a gdy wyrazilem obawe, ze popadne w klopoty z powodu przywlaszczenia sobie jego mienia, ktore i tak wkrotce mialo stac sie wlasnoscia Kosciola, uspokajal mnie, obiecujac napisac pelnomocnictwo upowazniajace do zabrania z jego domu przedmiotow wartosci piecdziesieciu guldenow w zlocie, dajac mi zarazem mnostwo dobrych rad, co mam wybrac.

Jego obietnice nie robily na mnie wielkiego wrazenia, gdyz wszelkie ziemskie dobra, z pieniedzmi wlacznie, wydawaly mi sie rzecza czcza w obliczu nieuniknionej smierci Barbary. Do tego stopnia jednak pogodzilem sie z tym, co mialo nastapic, ze myslalem juz o niej jak 0 osobie umarlej, i rozsadek mowil mi, ze wszystko bedzie sie toczyc dalej, i zeby zyc, bede znowu potrzebowal pieniedzy. Totez w koncu podziekowalem mistrzowi Fuchsowi za jego obietnice i pozwolilem mu napisac moimi przyborami do pisania, ktore nosilem u pasa, owo upowaznienie. Nastepnie zas dalem mu sznur, ktorym* przepasywal sie ojciec Aniol, i zgrabny nozyk biskupa od odrywania pieczeci, mowiac, ze sam musi sobie wybrac rodzaj smierci - albo powiesic sie, albo przeciac sobie zyly. I zostawilem mu czas na decyzje do nastepnego dnia rano.

Mistrz Fuchs sciskal sznur w jednej rece, a nozyk w drugiej, jakby bojac sie, zebym mu ich w ostatniej chwili nie odebral. - Dales mi twardy orzech do zgryzienia, Mikaelu - wykrzyknal -

1 doprawdy nie wiem, co wybrac. Powiesic rni sie nielatwo, bo stopy mam uwiezione w dybach. Takze i powolne wykrwawienie sie na smierc nie jest specjalnie przyjemne. Gdybym jednak mogl trzymac dlonie w wiadrzs z goraca woda, przeciawszy sobie zyly, bol nie bylby przy tym wiekszy od ukaszenia komara. Ale, jak powiedziales, mam sporo czasu do jutra rana, azeby dobrze zastanowic sie nad ta sprawa, co mi ulatwi doczekanie do pierwszego piania koguta.

Gdy wydostalem sie na gore do bramy wiezienia i znow odetchnalem swiezym powietrzem, byl(R) mi tak, jakbym wstapil z piekla do nieba. Straznik wiezienny przykustykal, aby mi otworzyc brame, i zapytalem go, jak sie miewa Barbara. Ku wielkiej mojej radosci dowiedzialem sie, ze duzo spi i ze dzieki znakomitym masciom kata zaczyna juz przychodzic do zdrowia. Dalem wiec straznikowi jeszcze jednego guldena, a ten tak sie ucieszyl, ze zaczal plakac i wynosic mnie pod niebiosa. Ale gdy mu kazalem zaniesc mistrzowi Fuchsowi wiadro goracej wody, bardzo sie przerazil i kreslac znak krzyza na piersiach zapytal:

-Po coz, na Boga, mistrzowi Fuchsowi wiadro wody? Chyba nie mysli sie utopic? Bo to by mnie, biedaka, doprowadzilo do wielkiego nieszczescia.

Uspokoilem go, ze mistrz Fuchs chce sie tylko umyc, a gdy wielce sie tym zdziwil, uwazajac mycie za rzecz sprzeczna z natura i ogromnie szkodliwa dla zdrowia oraz wyraznie przemawiajaca za tym, iz mistrz Fuchs istotnie jest winny czarow, nie wdajac sie w dluzsze dyskusje ze staruchem, powtorzylem ostro moje polecenie, powolujac sie na ojca Aniola, a straznik pomrukujac przyrzekl mnie usluchac.

Opuscilem wieze wiezienna i pospieszylem do ojca Aniola, ktorego zastalem w kancelarii biskupa na kleczkach, pograzonego w modlitwie. Gdy mnie zobaczyl, przerwal natychmiast swoje modly, podbiegl do mnie i zaczal mna niecierpliwie potrzasac. Wydawalo mi sie wskazane trzymac go przez jakis czas w niepewnosci, wyrazilem wiec tylko nadzieje, iz zdolam do jutra rana doprowadzic mistrza Fuchsa do rozsadku i naklonic do dobrowolnego opuszczenia ziemskiego padolu i przyznania sie w ten sposob do zarzucanej mu zbrodni.

-To naprawde niebezpieczny czarnoksieznik - wyznalem - i drze na mysl o zeznaniach, jakie moze zlozyc, gdy zostanie poddany bolesnym torturom. Obawiam sie, ze pol kraju popadnie w chaos, gdyby zeznania jego zostaly zaprotokolowane.

-Mikaelu - rzekl ojciec Aniol. - - Jesli dla dobra Kosciola i dla mnie dokazesz tego, przysiegam, ze dokonam boso pielgrzymki do Rzymu i przedloze Ojcu Swietemu cala sprawe i motywy mego postepowania oraz odcierpie kare, ktora Kosciol zechce mi nalozyc, bo ten czarnoksieznik musi doprawdy zostac pozbawiony zycia.

Pokazalem mu pelnomocnictwo mistrza Fuchsa, proszac o pozwolenie zabrania pewnych przedmiotow z jego domu. Twarz ojca Aniola skrzywila sie, jak gdyby ugryzl kwasne jablko, gdy zobaczyl, ze mam dostac mienie wartosci calych piecdziesieciu guldenow.

-To musi rozstrzygnac biskup - orzekl wymijajaco - i nie sadze, abys mial prawo brac rzeczy, ktore przypadna w spadku swietemu Kosciolowi. Powinienes w kazdym razie wiedziec, ze jesli bedziesz sie przy tym upieral, nie zdolam wyjednac, aby kasa biskupa wyplacila ci owe siedem guldenow, ktore ci obiecalem i ktore moglyby ci sie przydac w twym ubostwie.

Prosilem go pokornie, zeby dowiedzial sie. jaki jest poglad biskupa w tej sprawie, ale on odparl, ze ksiaze biskup zachorzal ze wzburzenia i zmuszony byl polozyc sie do loza. Po dlugich namowach ojciec Aniol ustapil w koncu i udal sie do sypialni biskupa, a w chwile pozniej uslyszalem poprzez wiele scian donosne wolanie ksiecia kosciola, abym stanal bezzwlocznie przed jego obliczem. Gdy wszedlem do sypialni i zblizylem sie do loza, biskup wychylil spomiedzy zaslon twarz sina z gniewu i ryknal do ojca Aniola, aby sie zabieral do diabla i wzial mnie z soba.

-Mistrz Fuchs byl najlepszym komisarzem od czarownic we wszystkich krajach niemieckich i dawal memu biskupiemu stolcowi co rok powazne dochody uboczne! - krzycz?al. - To czlowiek niezastapiony, chocby nawet po stokroc sluzyl szatanowi, a ty, przeklety klecho, naraziles mnie na niepowetowane szkody. Doprawdy nie pojmuje, jak kuria mogla wybrac takiego barana jak ty na urzad tak wazny i wymagajacy tyle taktu. Jesli za piecdziesiat guldenow mozemy usunac te sprawe ze swiata, jest to dobry interes i najlepsze mozliwe rozwiazanie. I jesli Bog pozwoli mi jeszcze podniesc sie z loza choroby, bedzie dla mnie prawdziwa przyjemnoscia przegonic cie kopniakami po podworcu, przeklety dominikaninie! Dawaj tu pioro!

Podalem mu spiesznie pioro z mego futeralu, umoczywszy je w rozku z tuszem. Kipiac z gniewu, nabazgral swoje imie pod pelnomocnictwem mistrza Fuchsa i ryknal na pisarza, aby sciagnal ze mnie piec guldenow za pieczec biskupia. Gdy chcialem pocalowac go w reke, dal mi siarczysty policzek, a upuszczenie krwi wcale nie umniejszylo jego sily fizycznej.

-Dopilnujcie, aby rzeczy, ktore ten zasraniec zabierze, zostaly ocenione w obecnosci notariusza! - krzyknal jeszcze biskup - a to, co przekroczy piecdziesiat guldenow, niech wplaci do mojej kasy za pokwitowaniem. Nalezy tez bezzwlocznie sporzadzic inwentarz mienia Fuchsa. A teraz zabierajcie sie wszyscy do diabla, zebym mogl odpoczac i zebrac sily, i modlic sie do Boga, aby uwolnil swiety Kosciol od takiego durnia jak ojciec Aniol.

Poczulem sie dotkniety tymi slowami i probowalem wyjasnic, ze jesli cuchne odchodami, to wylacznie z tego powodu, ze brodzilem w nich po kolana w wiezieniu, usilujac wedle najlepszych moich sil sluzyc ksieciu biskupowi. Ale sekretarz polozyl mi dlon na ustach i wyprowadzil z komnaty, po czym obaj z ojcem Aniolem wyjasnili mi jednoglosnie, ze ksiaze biskup czesto jest nawiedzany przez diabla i ze nie warto przywiazywac wagi do jego slow.

^Sekretarz nie wzial ode mnie pieciu guldenow, lecz oswiadczyl, ze pojdzie ze mna do domu mistrza Fuchsa, aby sporzadzic inwentarz. Byl to mily mlodzieniec z glodnymi oczyma i tak mu zalezalo na tym, aby mi towarzyszyc i pomagac, ze bez trudu zrozumialem, iz wyjdzie mi to tylko na korzysc. Pozegnalismy sie wiec z ojcem Aniolem, ktory znowu pograzyl sie w modlitwach, i udalismy sie razem do miasta. Po drodze rozmawialismy z soba przyjaznie, a nawet zatrzymalismy sie na chwile w tawernie, aby wypic kielich wina, po czym w wesolym nastroju powedrowalismy do malenkiego domku mistrza Fuchsa, o waskiej fasadzie wcisnietej miedzy dwa duze domy kupieckie. Przy drzwiach pelnil warte jeden z trabantow biskupa w czerwono-niebieskich barwach, z dzida na ramieniu, ale odeslalismy go, aby poszedl napic sie piwa na nasz rachunek i sami weszlismy do wnetrza domu. Z izb na pieterku dochodzil szczebiot ptakow, a we wnekach okien wisialo wszedzie mnostwo klatek, plecionych z wikliny lub sporzadzonych z pozlacanych pretow zelaznych, w ktorych ptaszki skakaly wesolo z zerdki na zerdke. Wszystko inne porozrzucane bylo w mieszkaniu w nieladzie. Posciel zwalona na wielka kupe na podlodze, poduszki porozpruwane, zamki w skrzyniach powylamywane. Sekretarz biskupa trzasl glowa na widok tego zniszczenia. I zaraz zaczal od niechcenia obmacywac srebrny dzban, ktory przykul jego oko.

Oznajmilem, ze pojde po wode i pokarm dla ptaszkow, i wspomnialem rownoczesnie, ze mistrz Fuchs obiecal mi dac lacinska Biblie. Sekretarz spiesznie ofiarowal sie pomagac mi w szukaniu, zostawilem go wiec samego i zszedlem na parter, a stamtad, wziawszy swiatlo, do piwnicy. Bez wielkiego trudu znalazlem luzna plyte w posadzce, wedlug wskazowek mistrza Fuchsa, i z radoscia wlozylem ciezki mieszek do mego trzosa, a wszystko razem nie trwalo dluzej niz jedna zdro-waska. Z westchnieniem ulgi wrocilem do kuchni, gdzie znalazlem pokarm dla ptaszkow, ktory zanioslem na gore. Nakarmiwszy ptaszki, podarowalem dwa najpiekniejsze przechodzacym ulica dzieciom, ktore obiecaly dobrze sie nimi opiekowac i z wielka radoscia zabraly je do domu, a reszte wypuscilem na wolnosc. Sekretarz biskupa mial zrazu pewne zastrzezenia, czy nie bedzie musial potracic wartosci tych ptaszkow, z moich piecdziesieciu guldenow, ale obrocilem cala sprawe w zart, pytajac slowami Biblii, czyz nie sprzedaje sie dwoch wrobli za szelag. A on tak byl zachwycony moja wiedza teologiczna, ze zapomnial 0 wszystkim i zaczal przymierzac aksamitny szlafrok mistrza Fuchsa. Srebrny dzban znikl juz z polki pod moja nieobecnosc, zauwazylem jednak odpowiednia wypuklosc pod plaszczem sekretarza. Totez bez wiekszych skrupulow zabralem dla siebie dwa male srebrne pucharki 1 wytarty kielich na wino z wygrawerowanym herbem szlacheckim. Nastepnie zaczalem szperac w szafie mistrza Fuchsa i zobaczylem, ze jego bielizna i koszule byly z najcienszego plotna l ze mial on na zime piekny plaszcz z bobrowym kolnierzem, podbity wspanialym futrem. Sam tylko kolnierz wart byl z pewnoscia wiecej niz piecdziesiat guldenow i gdy go rozpostarlem, sekretarz tez zaczal go obmacywac, przy czym obaj starannie unikalismy patrzenia sobie w oczy.

W koncu on zdecydowal sie i rzekl:

__ Mikaelu! - spodobales mi sie i wypilismy juz z soba na ty, wiec nie powinnismy nic przed soba ukrywac. Nikt nam nie uwierzy, za prosty i niewyksztalcony czlowiek jak mistrz Fuchs, mogl uzywac tak pieknych i cennych szat i miec tak wartosciowy zbior cynowych naczyn. Jesli zapiszemy to do inwentarza, padnie na nas od razu podejrzenie, ze uleglismy pokusie i ukradlismy cos, bo obaj jestesmy jeszcze mlodzi i biedni. Innymi slowy, mamy trudny orzech do zgryzienia i musimy zastanowic sie nad znalezieniem najlepszego wyjscia, aby zachowac dobre imie.

Dodal tez, ze mistrz Fuchs prowadzil bardzo odludne zycie z powodu swej ponurej profesji i ze nikt z pewnoscia nie wie, co krylo sie w jego domu. Trabanci zas biskupa, ktorzy przewrocili tu juz wszystko do gory nogami, maja tez powody do milczenia, bo w calym mieszkaniu nie ma ani jednego srebrnego swiecznika, a w szkatulce z pieniedzmi wylamano zamek.

Odparlem mu na to, ze nadchodzi surowa zima i bardzo przydalby mi sie cieply plaszcz w czekajacej mnie wedrowce po drogach. On natomiast, jako przystojny i uczony kawaler i sekretarz biskupa, z pewnoscia spotyka sie z niejedna piekna i wytworna mloda dama, skutkiem czego na pewno potrzebuje aksamitnego szlafroka. Po krotkim sporze osiagnelismy pelne porozumienie, on zas dodal jeszcze, ze ma znajomego Zyda, ktory choc skapy i zgryzliwy, zawsze chetnie kupi niejedno za gotowke, a przy tym umie trzymac jezyk za zebami.

Pochwalilem jego zdrowy rozsadek i zabralismy sie do sporzadzania inwentarza. W pelni legalnie odziedziczylem wspomniane juz srebrne naczynia i lniana bielizne, welniany kaftan, lacinska Biblie i wielki arkebuz z widelkami. Wzialem tez woreczek kul, miarke i rozek na proch, misternie pokryty srebrna plytka, oraz pas z drewnianymi luskami, w ktorych wedlug nowej mody mozna bylo sobie z gory przygotowac ladunek prochu. W ten sposob strzelec mogl ladowac fuzje stosunkowo szybko jedenascie razy raz po raz. Wszystko to zanotowane zostalo w inwentarzu. Ponadto jednak zabralem drogi futrzany plaszcz, a gdy Zyd nawyfywawszy sobie wlosow z pejsow i wzywajac na po-c Abrahama zaplacil nam siedemdziesiat dwa guldeny za cynowe aczynja i puchowe poduszki, sporo odziezy i kilka ladnych krzesel, tore mu sie spodobaly, przypadla mi jeszcze w udziale polowa z tych pieniedzy i nagle a niespodziewanie stalem sie calkiem zamoznym czlowiekiem.

Wspolnym wysilkiem udalo nam sie sklecic zadowalajacy inwentarz, w ktorym nie brakowalo niczego, co mogloby sie przydac samotnemu czlowiekowi. I nikt tez nigdy nie watpil w jego akuratnosc. Na tym i na targach z Zydem uplynal nam dzien az do wieczora.

Po powrocie do palacu biskupiego sekretarz, z ktorym bardzo sie zaprzyjaznilismy, zaprosil mnie na wspaniala wieczerze z kilkoma rodzajami win i nie szczedzil slow uznania dla mego taktu i delikatnosci. Proponowal mi nawet nocleg i ktoras ze sluzebnych ksiecia biskupa na towarzyszke loza, ale podziekowalem mu za to mowiac, ze zupelnie wystarczy mi sam nocleg. Wtedy zaczal oblapiac pucolowata dziewke, ktora nam uslugiwala, ja zas zaspokoiwszy glod, zyczylem mu wesolej nocy i pospieszylem do wiezienia, aby zaniesc Barbarze kosz gruszek, brzoskwin i winogron zabrany z biesiadnego stolu. Chcialem takze powiedziec mistrzowi Fuchsowi, ze zatroszczylem sie o jego ptaszki. Dopiero teraz przyszlo mi na mysl, ze ograbilismy mieszkanie jeszcze za jego zycia, ale pocieszalam sie mysla, ze on sam mnie o to prosil.

Mistrza Fuchsa zastalem w rzesistym oswietleniu osmiu woskowych swiec, ktore palily sie rownoczesnie. Cztery z nich byly przylepione do gornej belki dybow, cztery pozostale zas plonely posrod talerzy i na brzegu wiadra z woda, z ktorego buchala para. Nie przysiaglbym jednak, czy swiec tych bylo istotnie osiem, bo od wina troche szumialo mi w glowie i dwoilo mi sie w oczach, tak ze zrazu wydalo mi sie nawet, ze widze dwoch mistrzow Fuchsow, i zastanawialem sie, do ktorego z nich przemowic najpierw. Ale przytknawszy dlon do jednego oka, stwierdzilem, ze jest tylko jeden mistrz Fuchs i ze w lochu jest jasno jak za dnia. A mistrz Fuchs, ktory kazal sobie podac wspanialy posilek, byl zupelnie pijany, jeszcze gorzej niz ja, o czym swiadczyla rowniez wstrzasajaca jego cialem gwaltowna pijacka czkawka.

Czkawka ta przeszkadzala nam ogromnie w rozmowie, doradzilem mu wiec, aby nie pil wiecej piwa, on zas przyjal moja rade zyczliwie i odtad razem popijalismy wino z cynowego dzbana. Opowiedzialem mu o wszystkim, co zaszlo w jego domu, on zas pograzyl sie we wspomnieniach ze swoich mlodych lat. Ale gdy dno dzbana zaczelo przezierac i opowiadania jego staly sie monotonne, osmielilem sie przypomniec mu delikatnie, ze ranek sie zbliza i ze kur wnet zapieje na palacowym podworcu. Podziekowal mi za przypomnienie mu tej przykrej okolicznosci i wyjasnil, ze nie ma odwagi popelnic samobojstwa, bo jest to grzech smiertelny. Czuje sie w tej chwili tak znakomicie -, mowil iz raczej z zadowoleniem mysli o klopotach, jakich przysporzy katu w czasie przesluchania, i o minie, jaka zrobi biskup, gdy on go oskarzy o zwiazek z diablem, gdyz powszechnie wiadomo, ze biskup czesto jest nawiedzany przez szatana.

Bylem w rozpaczy. Wszystkie moje wysilki wydawaly sie prozne z powodu pijanstwa mistrza Fuchsa. Totez przypomnialem mu, ze przez dwadziescia lat sluzyl wiernie swietemu Kosciolowi na trudnym i odpowiedzialnym stanowisku i ze przez swoja smierc moze wyswiadczyc Kosciolowi wielka przysluge, ratujac przy tym rownoczesnie dusze od wiecznego potepienia oraz skracajac sobie powaznie okres oczyszczenia w czysccu. Slowa moje wywarly na nim pewne wrazenie, ale zaraz zaczal znow jeczec i biadac, ze nie ma odwagi tego uczynic i ze zarowno sznur, jak i noz sa dlan w tym momencie rownie odpychajace.

-A jesli rzeczywiscie chcesz, zebym umarl, Mikaelu - dodal chytrze - wyswiadcz mi te przyjacielska przysluge i zrob to za mnie, wybawiajac mnie w ten sposob z klopotu. Uczyn to, Mikaelu, nikt sie o tym nie dowie, wszyscy pomysla, ze sam pozbawilem sie zycia, i tylko Bog wszechmogacy wiedziec bedzie, ze nie popelnilem grzechu smiertelnego.

Jego propozycja przejela mnie z poczatku zgroza, ale bylem juz porzadnie pijany i zadziwiajaca dialektyczna wymowa wina przekonala mnie, ze prosba jego byla sluszna i rozsadna. Gdy wiec wlozyl rece do wiadra, w ktorym woda zdazyla juz troche ostygnac, przecialem mu pod powierzchnia wody zyly w przegubach nozykiem biskupa tak zrecznie, ze tylko wzdrygnal sie i jeknal, i bol zaraz ustal.

Z pewnym zdziwieniem w glosie mistrz Fuchs podziekowal mi za przysluge i wyznal, ze czuje tylko lekkie swedzenie, po czym poprosil, abym podniosl dzban z winem do jego warg, bo nie chce patrzec, jak krew splywa do wody. A wypiwszy mnostwo wina, westchnal, uspokoil sie i zapomnial o bolu, i orzekl, ze najlepiej bedzie, jesli go zostawie, aby nie wynikly dla mnie jakies nieprzyjemnosci, tym bardziej ze pragnie jeszcze pomodlic sie w spokoju w blasku swiec. Pozegnalem sie wiec z nim i wymknalem cichutko z wiezy.

Przez wiele dni czulem sie chory i opuszczony przez Boga ludzi, rece mi sie trzesly i jedzenie nie smakowalo, bo choc bol z powodu losu Barbary stepial juz, gdyz wiedzialem,, ze smierc bedzie dla niej wybawieniem z cierpien, ktore przeszla, to jednak brak mi jej bylo niewypowiedzianie. Tesknilem do niej, do jej pieszczot i zloto-zielonych oczu i bylbym dal nie wiadomo co, zeby tylko moc byc z nia podczas jej ostatnich dni. Ale ojciec Aniol byl nieublagany i dostep do Barbary mieli tylko on sam i inni wielebni ojcowie, ktorzy przygotowywali ja na smierc. Jedyne, co moglem dla niej uczynic, to posylac jej dobre jedzenie, ciastka, slodycze i wino, ktore straznik wiezienny zanosil jej po kryjomu w nocy, gdy wielebni ojcowie wrocili juz do klasztoru. Nie moglem nawet do niej napisac listu, bo nie umiala czytac, ale sadzilem, ze smakolyki, ktore dla niej wybieralem i posylalem przez straznika, chocby nawet nie miala na nie ochoty, powiedza jej, ze nieustannie o niej mysle i bardzo ja kocham.

Mieszkalem teraz "Pod Czarnym Labedziem", dokad przenioslem swoje rzeczy wraz z przypadla na mnie czescia spadku po mistrzu Fuchsie, gdyz ojciec Aniol nie zadal juz dluzej, abym przebywal w klasztorze. Wlasciciel gospody wiedzial naturalnie, ze jestem mezem czarownicy, ale pieniadze maja moc przekonywania, a w tym zacnym miescie ludzie odczuwali w stosunku do mnie raczej ciekawosc niz lek. Madry po szkodzie umiescilem wiekszosc moich pieniedzy - ponad sto guldenow - u miejscowego agenta domu handlowego Fuggerow.

Nie musialem dlugo czekac, bo rada miasta Memmingen odeslala bezzwlocznie wyrok trybunalu z ustnym poslaniem do ksiecia biskupa, ze musi on sam wespol z namiestnikiem cesarskim przyjac na siebie odpowiedzialnosc za stracenie i spalenie Barbary na stosie, bo w Memmingen panuje taka niechec do Kosciola, iz rada nie wazy sie wzniesc stosu i dokonac spalenia czarownicy z koscielnym ceremonialem. Na przyszlosc Memmingen bedzie karac swoje czarownice samo, jako wolne miasto, bez obcej interwencji, tak ze biskupi komisarz dla spraw czarownic nie ma tam odtad czego szukac.

Jego przewielebnosc znuzyl sie cala ta sprawa i nakazal, aby Barbara zostala stracona juz w najblizsza niedziele, po sumie, przed katedra, na rynku dla odstraszajacego przykladu i ostrzezenia. W sobote zobaczylem z mego okna, jak na rynku wznosza stos z bukowych bierwion i buduja szafot. A w niedziele rano pozwolono mi widziec sie z Barbara w jej celi, jasnej i schludnej izdebce na wiezy. Jednak ojciec Aniol i dwaj inni ojcowie byli obecni przy naszym spotkaniu, tak ze moglem tylko ja uscisnac i zmieszac moje lzy z jej lzami.

-Mikaelu, moj najdrozszy, pamietasz, co ci powiedzialam? - zapytala Barbara.

-Pamietam! - odparlem i w tej samej chwili ojciec Aniol rozdzielil nas mowiac, ze raczej powinnismy sie cieszyc, niz plakac, gdyz swiaty Kosciol przyjal z powrotem Barbare na swe lono i zapewnil jej zbawienie niebieskie. Kazano mi odejsc i podczas gdy mnisi z klasztoru spiewali na podworcu ratusza psalmy pokutne, ojciec Aniol wysluchal spowiedzi Barbary i udzielil jej rozgrzeszenia. Gdy juz przyjela komunie i ostatnie namaszczenie, zaczeto bic w dzwony na wiezy katedry i wyprowadzono ja z wiezy pod gole niebo.

Byla jesien, drzewa owocowe staly obsypane dojrzalym owocem, a blekitne niebo wydawalo sie bezkresne i pelne swiatla. Barbara i otaczajaca ja procesja czarno odzianych mnichow wygladali pod jego przestworzem dziwnie mali i drobni i zdawalo mi sie, ze widze ich jakos z wielkiego oddalenia albo wysoko z gory. Nie plakalem juz wlokac sie pokornie z tylu za procesja. Barbara, odziana w zgrzebna koszule pokutnicy, szla z odkryta i ogolona glowa, wsparta na ojcu Aniele, krotka droga z ratusza na plac przed katedra. Mnisi spiewali pieknymi glosami, a na miejscu stracenia zgromadzil sie wielki tlum ludzi, wsrod nich wielu okolicznych chlopow, ktorzy przygladali sie widowisku milczac i ze strachem, bo trabanci i jezdzcy biskupa otoczyli plac, aby zapobiec wszelkim wystapieniom przeciw Kosciolowi.

Ludzie ogladali chetnie palenie czarownic, ale ksieze sutanny i mni-sie habity budzily powszechna niechec. Przez zgromadzony tlum przeszedl szmer, gdy kanonicy kapituly wyszli przez portal katedry. Wiodl ich biskup odziany we wspaniale niebiesko-czerwone szaty pontyfikal-he, z blyszczacym od drogich kamieni krzyzem na szyi i z pastoralem w reku. Swiety Kosciol w calym majestacie pojawil sie, aby byc swiadkiem egzekucji Barbary, a wysoko nad placem wznosily sie potezne wiezyce katedry, odcinajac sie ostro na tle blekitnego nieba. Barbara weszla na szafot sama. Stalem tak blisko, ze moglem rozroznic rysy jej malej bladej twarzyczki i widzialem, jak chwieje sie na. nogach, odurzona swiezym powietrzem i zmeczona droga na miejsce stracenia, po dlugim wiezieniu, torturach i goraczce. I pewny jestem, ze byla tak oszolomiona, iz nie wiedziala chyba dobrze, co sie z nia dzieje. Ale rozgladala sie dokola, jakby szukajac kogos, i niepomny na tlum, na ksiezy i na mnichow podnioslem obie rece nad glowa, aby mnie zobaczyla. Wtedy usmiechnela sie i skinela do mnie glowa i po raz ostatni zobaczylem jej zlotozielone oczy, swietlistsze niz kiedykolwiek przedtem, i wydawala mi sie znowu najpiekniejsza z kobiet. Ogarnela mnie fala bezmiernego i smutnego bolu i zrozumialem nagle, ze nigdy juz nie bede jej zywej trzymal w ramionach.

Ale chwila ta byla krotka. Kat wstapil na szafot za swoja ofiara, zwiazal Barbarze rece za plecami i kazal jej ukleknac przy pniu. Ksiaze biskup probowal mu dawac jakies znaki, ale kat byl jakby tkniety gluchota i slepota i jednym ciosem topora oddzielil glowe Barbary od tulowia, tak ze nie musiala wcale cierpiec. W ten sposob kat dotrzymal danej mi obietnicy, bylo bowiem postanowione, ze Barbara ma czekac na smierc, az ludowi zostanie odczytany wyrok na nia wydany. On zas oszczedzil jej tego czekania, za co mu bylem wdzieczny i za co zaplacilem mu pozniej wiecej, niz zazadal.

Spozniony herold wszedl spiesznie na szafot i odczytal bardzo dlugie i monotone orzeczenie trybunalu, podczas gdy krew Barbary wciaz jeszcze saczyla sie z szafotu na kamienne plyty rynku. Lodowata jasnosc przepelnila mnie, gdy pomyslalem o mojej milosci, o Barbarze i o ojcu Aniele, i o swietym Kosciele. Nagle zrozumialem wszystko i serce przepelnila mi nienawisc tak zimna i przejmujaca, ze ranila mnie samego. Nie nienawidzilem ojca Aniola ani czarno odzianych mnichow, ani tez niebiesko-czerwonych szat pontyfikalnych przewielebnego biskupa, bo wszyscy oni nie byli nic winni, byli jedynie slepymi slugami Kosciola. Nie, nie ich byla wina, lecz swietego Kosciola, ktory naduzywal swej mocy do okrutnych czynow. Sam tylko papiez, jako glowa Kosciola, byl winien cierpien i smierci Barbary. I podczas gdy herold monotonnym glosem odczytywal wyrok trybunalu, przecisnalem sie do szafotu, by zebrac w podstawiona dlon ostatnie krople krwi Barbary. A kiedy krew ta przeciekala mi przez palce, powzialem w sercu straszliwa przysiege, slubujac zwalczac papieza do ostatniego tchnienia i nie zaznac chwili spokoju, dopoki Klemens VII nie zostanie wygnany z papieskiego stolca i nie stanie sie bezdomnym i bezsilnym zbiegiem, a panowanie Rzymu nie bedzie obalone.

Nie wiem, czy to Bog, czy tez szatan podsunal mi te przysiege, poniewaz nigdy przedtem nie myslalem nic takiego. Wszystko to zrodzilo sie we mnie z nagla jasnoscia, gdy widzialem, jak umiera Barbara* a z nia moja milosc. Ale sadze, ze to jednak Bog podyktowal mi te -okropna przysiege, bo pozwolil mi ja wypelnic i moje pragnienia mialy sie ziscic przed uplywem trzech lat.

Wtedy jednak jeszcze o tym nie wiedzialem i czulem sie samotny i bezsilny w mej nienawisci, gdy kat rzucal martwe cialo Barbary na stos. Plomien buchnal i ogien objal bukowe bierwiona, dym zaczal sie klebic, a gdy poczulem odor palacego sie ciala mojej ukochanej, sily opuscily mnie i padlem na kolana na kamienne plyty placu, kryjac twarz w okrwawionych dloniach.





CZESC SIODMA





WOJNA CHLOPSKA





l

Zwrociwszy kasie biskupa i radzie miejskiej wydatki poniesione w zwiazku z procesem i egzekucja i zaplaciwszy katu nalezne mu wynagrodzenie, gotow bylem opuscic miasto diecezjalne i nigdy wiecej nie ogladac jego murow i wiez. Zabralem Raela od straznika wieziennego, ktory sie nim opiekowal, i zaladowawszy moj kufer na chlopski woz, dalem woznicy szelaga, zeby mnie zawiozl do Memmin-gen, jedynego miejsca, dokad na razie moglem sie udac.

Po przybyciu do Memmingen poszedlem odwiedzic Sebastiana Lot-zera, gdyz nie mialem innych przyjaciol. Ale zastalem tylko jego ojca, ktory bardzo byl przygnebiony i nie wzgardzil rozmowa ze mna, choc zone moja spalono na stosie jako czarownice.

-W zlych zyjemy czasach, Mikaelu - powiedzial. - Moze juz wiesz, ze w wielu okolicach chlopi zebrali sie w kupy i powstaja przeciw swoim panom, a nawet pladruja swiete klasztory? Takze i moj zaslepiony syn Sebastian zaczal glosic takie bluznierstwa, ze sciagnelo to na mnie zla slawe w naszym zacnym miescie. Odszedl z kacerska Biblia Lutra pod pacha, obrzucajac pogrozkami i obelgami starego ojca, i jedyna moja nadzieja jest, ze bieda sprowadzi go kiedys z powrotem do domu.

Nie moge zrozumiec, jaki diabel opetal nasza dzisiejsza mlodziez, ze chce przewrocic do gory nogami i zniszczyc caly porzadek swiata. Od czasow poganskich i barbarzynskich przodkowie nasi w pocie czola budowali doskonaly ustroj spoleczny. W swiecie tym kazdy, tak bogaty jak biedny, ma przeznaczone sobie miejsce i syn obejmuje w spadku zawod ojca, a prawo, dobre obyczaje oraz ustawy cechowe reguluja zycie czlowieka od kolebki do grobu, poza nim zas opieke nad naszymi biednymi duszami obejmuje swiety Kosciol. W tym dobrze urzadzonym swiecie wszystko ma okreslona cene, chlop placi podatki i odrabia panszczyzne oraz sklada duza i mala dziesiecine z pol i bydla, a kazda 17 - Mikael, t. I praca i kazdy przedmiot sa dokladnie otaksowane. Nawet grzechy ocenione sa wedlug taksy ustalonej przez nasz swiety Kosciol, tak ze kazdy moze zyc spokojnie i bezpiecznie przez cale swoje zycie. Wszystko to chce dzis kilku durniow wywrocic l zniszczyc.

Odparlem, ze moim zdaniem swiat wcale nie jest taki dobry, jak sadzi mistrz Lotzer, i ze napatrzylem sie juz az nazbyt wielu morderstw i zaloby, rozpaczy, bolu, nedzy i lez. Przyznal mi slusznosc, ale dodal:

-Porzadek, zbudowany przez ludzi jest naturalnie zawsze do pewnego stopnia niedoskonaly, nawet gdy oparty jest na boskich podstawach. Totez nawet w naszym dobrze urzadzonym swiecie nie mozemy zapobiec roznym zakloceniom, ktore naleza do naturalnego porzadku rzeczy tak jak choroby i smierc, bo i tych nie mozemy uniknac. Zaklocenia te sa jednak nikle i bez znaczenia w porownaniu z blogoslawienstwami, ktore przynosi nam wielki i dobry porzadek. Dlatego tez ludzie, ktorzy chca ten porzadek zachwiac i naruszyc, sa rownie nierozsadni jak chlop, ktory zabija zdrowa i mleczna krowe, dlatego ze od czasu do czasu zgodnie ze swa natura wydziela ona smierdzacy gnoj. I nie moze byc nic bardziej szalonego niz naruszanie za pomoca nowych nauk podstaw swietego Kosciola, gdyz wszelki lad i porzadek opiera sie na Kosciele i gdy on sie chwieje, wtedy chwieje sie caly swiat i bliskie sa dni sadu.

Nie chcialem naturalnie sie z nim spierac, pragnalem tylko przedluzyc rozmowe, gdyz czulem sie bardzo opuszczony i samotny. Totez rozmawialismy jeszcze przez chwile o tych sprawach. Az w koncu przezwoi-tosc nie pozwalala mi dluzej zostac, wiec pozegnalem sie i opuscilem jego domostwo.

Zauwazylem juz, ze ludzie spogladali na mnie z niechecia, choc nie lzyli mnie glosno, bo kazdy mial wlasne klopoty w tych niespokojnych czasach. Wozny miejski i jego zona sprowadzili sie z powrotem do mieszkania w piwnicy ratusza i uzywali naszego loza i niewielu sprzetow jak swoich wlasnych. Zostawilem wiec pod ich opieka moj kufer podrozny i postanowilem z uwagi na to wszystko opuscic miasto Mem-mingen, zabierajac z soba tylko mego pieska Raela.

Mialem wprawdzie pieniadze i moglbym byl zapisac sie na jakis uniwersytet i zyjac oszczednie wytrzymac przez dwa lata. Ale wiedza stracila juz dla mnie smak i przemienila sie w zwietrzala sol. Moglem byl tez kontynuowac pielgrzymke i probowac dostac sie do Jerozolimy, aby modlic sie u grobu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ale plan ten byl ryzykowny od czasu upadku Rodos i nie necil mnie juz, odkad zlozylem pochopna przysiege przy stosie, na ktorym zginela Barbara.

258 i,.-_ poszukamy naszej pani, Rael! - powiedzialem do mego pieska. - Ona da nam z pewnoscia dobra rade.

Zamknalem na cztery spusty kufer i wyruszylem na wedrowke, zabierajac z soba tylko odziez, ktora mialem na ciele, jedna zmiane bielizny, lacinska Biblie i muszkiet mistrza Fuchsa, dla obrony przed rabusiami na drogach. Najpierw udalem sie do miasta, w ktorym mie-ezkal wuj Barbary i gdzie leczyla mnie ona z obrazen, stamtad zas poszedlem do lasu i odszukalem miejsce, gdzie znalazla mnie przykrytego sosnina. Glosno wzywalem ja po imieniu, zeby wrocila do mnie, mowilem, ze kocham ja i przyszedlem, aby ja odnalezc. Ale tylko echo odpowiadalo memu wolaniu i pies zaczal skomlec z niepokoju na dzwiek imienia Barbary. W poblizu stal porzucony szalas weglarza, w ktorym zamieszkalem na zime, z rzadka tylko wyruszajac do miasta na zakup jedzenia. I chyba owej zimy bylem niespelna rozumu, bo ani glod, ani pragnienie nie robilo na mnie zadnego wrazenia, zapuscilem brode, a odziez moja zrobila sie brudna i obszarpana.

Gdy zaczely wiac wiosenne wiatry i biale kwiatki pojawily sie na polankach, zrobilem sie spokojniejszy, zaczalem chodzic na dlugie lesne spacery i nie wzywalem juz wiecej Barbary, a gdy przestalem jej szukac, sama przyszla do mnie i czulem jej bliskosc w szumie wiatru i slodka miekkosc jej warg na platkach kwiatow polnych, i czulem jej obecnosc w czerwieni zachodow slonca. Wtedy zaplakalem z radosci "i poczulem, ze znow jestem zdrowy. Ogarnalem sie, jak moglem najlepiej, i wrocilem znowu do ludzkich siedzib. W polowie lutego przybylem do Memmingen.

Ale tym razem nie wrocilem sam. Cala ta czesc Niemiec znajdowala sie w ogniu powstania i uzbrojone kupy chlopskie ciagnely wszystkimi drogami. Sebastian Lotzer wrocil do domu ojca, a jego zwolennicy rzadzili w miescie. Rada nie miala nic do gadania i nie podejmowala zadnych uchwal bez zapytania sie wpierw Sebastiana lub jego pomocnikow. Gdy wszedlem do domu kusnierza, Sebastian rozwijal wlasnie czerwono-biala choragiew, na ktorej wyszyty byl krzyz swietego Andrzeja. Zobaczywszy mnie podbiegl z otwartymi ramionami wolajac:

-Przybywasz w dobrej chwili, Mikaelu, bp wlasnie dzisiaj przybijamy nasza choragiew do drzewca, aby swiat zmienil sie i sprawiedliwosc boska zapanowala w Niemczech.

Nie nosil juz teraz lachmanow, lecz tak jak poprzednio, aksamitny kaftan ze srebrnymi guzami, choc stan jego wcale go do tego nie uprawnial. Wygladal bardzo ladnie w swym entuzjazmie, jego wielkie oczy lsnily zapalem, gdy zaczal tlumaczyc dwanascie artykulow, ktore zestawil na papierze. Na podstawie tych artykulow, ufny w sprawiedliwosc boska, zamierzal z pomoca biednych rzemieslnikow i chlopow stworzyc nowy lad. I nie bylem jedynym jego sluchaczem, izba pelna byla wiejskich soltysow i zamozniejszych chlopow z wiosek podlegajacych miastu Memmingen, a takze czlonkow kola ewangelickiego Sebastiana.

-Kazda gmina ma prawo sama wyznaczyc i w razie potrzeby usuwac swego kaplana, a kaplan moze glosic tylko czyste slowo boze, bez zadnych ludzkich wymyslow - czytal Sebastian. - Wynagrodzenie kaplana oplaca sie z wielkiej dziesieciny od ziarna, reszta zas ma byc przeznaczona na pozytek biednych parafii. Mala dziesiecine od bydla zniesie sie calkowicie, gdyz Pan Bog stworzyl bydlo na pozytek ludzki. Panszczyzna nie daje sie pogodzic ze slowem bozym, bo Chrystus odkupil nas wszystkich swoja krwia i zbawil zarowno ksiazat jak i pastuchow.

Bog stworzyl zwierzeta na ziemi, ptaki w powietrzu i ryby w wodzie dla czlowiek' f otez polowanie, rybolowstwo i ptasznictwo sa dozwolone i wolne dla kazdego. Lasy przechodza na wspolna wlasnosc, aby kazdy mogl swobodnie brac z nich budulec i opal stosownie do swoich potrzeb. Dni i zajecia panszczyzniane, ktorymi panowie w coraz to wiekszym stopniu obciazaja chlopow, zostaja zmniejszone do liczby rozsadnej, ustalonej slowem bozym i stosowanej przez naszych ojcow, i zadnemu panu nie wolno ich samowolnie powiekszac. Mezowie zaufania ustala rozsadne oplaty za gospodarstwa, ktorych czynsze dzierzawne wzrosly nadmiernie, tak aby chlop nie byl zmuszony pracowac za darmo, gdyz wedlug slow bozych wyrobnik wart jest zaplaty swej. Zamiast dotychczasowej samowoli w sadownictwie powinny byc respektowane stare prawa, tak by zadna kara nie byla wymierzana wedle stanu i przywilejow, lecz by prawo bylo rowne dla wszystkich. Pola i laki, ktore panowie odebrali wioskom, powinny z powrotem stac sie wspolna wlasnoscia. Okrutne prawo spadkowe dla poddanych powinno byc zniesione, aby wdowy i sieroty nie byly haniebnie i bezboznie ograbiane.

Sebastian przerwal, rozejrzal sie dokola i powiedzial:

-Najwazniejszy z wszystkich jest artykul dwunasty i ostatni, gdyz wykazuje, ze nie chcemy sie buntowac ani dopuszczac gwaltow, lecz uznajemy sprawiedliwosc boska rowniez za podstawe naszych obowiazkow. Artykul ten mowi, ze jesli ktos na podstawie Pisma swietego potrafi wykazac lub udowodnic, ze jeden lub wiecej z naszych artykulow nie godzi sie z boskimi przykazaniami, artykul lub artykuly takie powinny byc przez nas odrzucone. Nawet gdyby artykul taki zostal nam teraz przyznany, lecz potem okazal sie niesprawiedliwy, powinien od tej chwili byc uznany za martwy i bez mocy prawnej. Ale w taki sam sposob zastrzegamy sobie prawo uchwalania nowych artykulow, jesliby okazaly sie one uzasadnione na podstawie slow Pisma swietego.

Chlopi orzekli, ze wszystko to jest sluszne i dobre, ale jak, na milosc boska, Sebastian wyobraza sobie wprowadzenie tych artykulow w zycie? I co bedzie z tymi petycjami na pismie, ktore pisali do swoich panow, uzyskawszy pozwolenie na przedstawienie im swoich ciezarow pod warunkiem, ze dobrowolnie rozejda sie do domow. Sebastian odparl na to, ze czytal wiele z takich petycji i nawet pomagal je pisac, dopoki nie zrozumial, ze wszystkie papierowe skargi sa zupelnie bez wartosci. Tak wiec lepiej papieru, na ktorym sa pisane te skargi, uzyc na przybitki do strzelb w walce o sprawiedliwosc boska i nie narazac wspolnej chlopskiej sprawy targami o blahostki i chwilowe ulgi, co moze sciagnac nieszczescie na chlopow z innych okolic, czesto jeszcze bardziej uciskanych i ograbianych przez swoich panow, ''-'dyna droga do celu, to przybic choragiew do drzewca, wybrac kapitana, porucznikow i chorazego, ustanowic artykuly wojenne i zaprzysiac posluszenstwo dla nich, aby w ten sposob wprowadzic wojskowa dyscypline.

Chlopi przestraszyli sie jednak tych slow i zaczeli mruczec, ze inna sprawa przedstawiac legalnie petycje i skargi, co innego zas podnosic sztandar buntu. Zawsze bowiem chlop musi przegrac w zbrojnej rozgrywce z panami.

Sebastian przekonywal ich, jak mogl, ale oni wciaz drapali sie za uchem, przestepowali z nogi na noge i wykrecali sie, ze trudno im zrozumiec, o co mu chodzi. Nie ma powodu do pospiechu, dodawali, i lepiej wpierw dowiedziec sie, co mysla o tej sprawie doswiadczeni ludzie z Baltringen i innych okolic, bo gdy raz sztandar zostanie przybity, nie bedzie juz odwrotu.

W koncu Sebastian rozgniewal sie na ich powolnosc i ociezalosc i nawymyslal im od leniwych wolow, krzyczac:

-Czy nie mozna wam tego wbic w wasze zakute lby, ze nigdy jeszcze nie bylo lepszej i korzystniejszej okazji, zeby podniesc nasz sztandar? Cesarz rozpoczal wyprawe wojenna i werbuje najemnikow w calych Niemczech, i niemieccy ksiazeta maja do dyspozycji tylko nieliczne zalogi. Krol francuski oblega Pawie w Italii przewazajacymi silami, a Frundsberg z najemnikami przeszedl Alpy. Jestem pewny, ze niedlugo uslyszymy, iz cesarz poniosl rownie ciezka kleske jak pod Marignano, totez kazdy stracony dzien jest zupelnie nieoceniony, gdyz ksiazeta i rycerze drza w swoich zamkach, a mnisi i mniszki zakopuja swe skarby. Nie sadzicie chyba, ze panowie sa tak glupi, iz zgodziliby sie wysluchac skarg chlopskich, gdyby nie byli do tego zmuszeni z powodu swojej slabosci. Przyjmujac wasze skargi i petycje, kusza was, zebyscie wracali do domow. A przez to zyskuja na czasie i zdaza naradzic sie miedzy soba, i zwerbowac wojska dla swojej obrony.

Slowa jego wywarly wplyw na chlopow, ktorzy orzekli jednoglosnie, ze jest duzo rozsadku w tym, co mowil. Po dyskusji uchwalili wlaczyc petycje l skargi trzydziestu czterech wsi do dwunastu artykulow Sebastiana, podniesc sztandar i przedlozyc artykuly radzie miejskiej w Memmingen, aby.odtad sprawiedliwosc boska stanowila podstawe wszelkiego porzadku na obszarze tego wolnego miasta.

W kilka dni potem uzbrojeni chlopi weszli do miasta pod czerwono-biala choragwia, poprzedzani przez bebny i piszczalki, radosnie witani przez czeladnikow i biedniejsza ludnosc, podczas gdy szanowni mieszczanie zamykali kramy i warsztaty i barykadowali bramy domow. Stu reprezentantow chlopskich ukladalo sie z czlonkami rady miejskiej w wielkiej sali ratusza. Sebastian i proboszcz z Memmingen przedstawili sprawe chlopska, udowadniajac cytatami z Biblii, ze kazdy z dwunastu artykulow jest sluszny. Radni bronili sie zazarcie i tez cytowali Pismo swiete, ale chlopi zagluszyli ich slabe glosy, zwlaszcza ze w radzie nie bylo zbyt wielu bieglych w Pismie. Totez stal sie cud i rada w Memmingen bez walki i rozlewu krwi przyjela dwanascie artykulow sprawiedliwosci boskiej za podstawe porzadku spolecznego w miescie i w podleglych mu wioskach. Gdy sie o tym dowiedziano, na rynku wybuchla wielka radosc i wielu chlopow spilo sie do nieprzytomnosci, tak ze lezeli bez zmyslow w rynsztokach, czeladnicy zas biegali pozyczac strzelby i kusze, gdyz polowanie bylo odtad wolne dla wszystkich.

Wiesc o wydarzeniach w Memmingen i o przyjeciu dwunastu artykulow przez miasto rozeszla sie lotem ptaka i nie zdazylismy sie jeszcze opamietac, jak juz wezwano Sebastiana do Baltringen, gdzie przywodcy kup chlopskich znalezli sie w ciezkich opalach i toneli w skargach i petycjach.

Udalismy sie wiec tam bez zwloki i zrobilismy wielkie oczy ze zdziwienia, gdyz to, co zobaczylismy, nie bylo juz dziecinna zabawa. Niezliczona masa chlopow uzbrojonych w dzidy i palki, i kolczaste maczugi zgromadzila sie w Baltringen i okolicy. Jedni mowili, ze jest tam piec, inni ze dziesiec tysiecy ludzi, i nawet dowodcy nie znali dokladnej liczby, bo chlopi wedrowali tam i z powrotem, odwiedzajac od czasu do czasu domy, aby sie wyparzyc i odnowic zapas zywnosci.

Wybrany przez nich przywodca ukladal sie tymczasem z ksiazetami i biskupami i zdolal ich juz naklonic do przyjecia chlopskich skarg i petycji. Byl to pobozny i prosty rzemieslnik imieniem Ulryk Schmid, ktory cieszyl sie opinia elokwentnego mowcy i ktorego chlopi wybrali na swego przedstawiciela, poniewaz znal dobrze Biblie. Sam on nie bardzo rozumial, jak do tego doszlo, ze znalazl sie w Baltringen na czele dziesieciu tysiecy chlopow, ktorzy zasypywali go skargami.

Schmid stanal w ratuszu miejskim, gdzie walesajacy sie najemnicy i uzbrojeni chlopi tworzacy jego straz przyboczna pili, grali w kosci i halasowali. Przywital Sebastiana ze lzami radosci i natychmiast mianowal go swoim pomocnikiem, po czym bezradnym gestem wskazal na stol zasypany pismami i zwojami dokumentow - niezliczonymi chlopskimi skargami na panow swieckich i duchownych.

Sebastian zaczal je zaraz studiowac, ale niedlugo poniechal tego beznadziejnego zadania, stwierdzajac, ze wszystko to juz miesci sie w dwunastu artykulach. Odczytal je Schmidowi, a ten sluchal go uwaznie, po czym przyznal, ze Sebastian ma slusznosc i ze bez watpienia zostal zeslany przez Boga, zeby mu dopomoc. Natychmiast tez kazal bic w bebny i zwolac chlopskich przywodcow, aby wyjasnic im artykuly. Caly tydzien trwaly narady, prosby i tlumaczenia, nim chlopi pojeli, o co chodzi. Ale Schmid byl uparty i mocno trzymal sie tego, co mu trafilo do przekonania, powtarzajac swoje raz po razu, az udalo mu sie wbic to nawet w najbardziej zakute palki. Totez w koncu chlopi zaczeli sami palic petycje i wolac o sprawiedliwosc boska i wsrod okrzykow radosci obnosili Schmida na drzewcach wloczni wokol obozu, wiwatujac na jego czesc.

Za rada Sebastiana Schmid probowal stworzyc zwiazek chrzescijanski poteznych rzesz chlopskich z roznych ksiestw niemieckich i sklonic chlopow do przyjecia sprawiedliwosci boskiej jako wspolnego hasla. Rokowania byly dlugie i burzliwe i nieraz grozily zupelnym rozbiciem. Nie warto rozwodzic sie' nad szczegolami. Wspomne tylko, ze dla uglaskania Sebastiana przyjeto jego sztandar, czerwono-biala choragiew z krzyzem swietego Andrzeja, jako wspolny znak polowy trzech wielkich kup chlopskich. I chlopi poprzysiegli nie szczedzic zycia, czci mienia - jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Animusz ich wzrosl bardzo na wiesc, ze byly hercog wirtemberski pan Ulryk, otwar- przyrzekl poprzec ich sprawe. Za pieniadze krola francuskiego zwerbowal on zaciezne wojsko w Konfederacji i wkroczyl do krajow esarskich, aby odzyskac swoje ksiestwo.



W te goraczkowe dni wiosenne naplywaly same tylko dobre wiesci i gdy dwanascie artykulow rozeszlo sie wsrod ludu, Baltringen stalo sie punktem zbornym wyslancow kup chlopskich. W calych poludniowych Niemczech kotlowalo sie, a jedyne sily zbrojne, ktore cesarskiemu namiestnikowi i ksiazetom udalo sie skupic, maszerowaly przeciw hercogowi Ulrykowi. Nic dziwnego zatem, ze chlopi pelni byli radosci i ufnosci, pozwalali klasztorom hojnie sie podejmowac i cieszyli sie wiosennym sloncem, gdyz ufali, ze ich przywodcy ziszcza sprawiedliwosc boska droga pomyslnych rokowan z ksiazetami.

Tak zmarnowane zostaly bezcenne, niezastapione dni. Nagle i nieoczekiwanie przyszla porazka. Jak przerazliwy grzmot przetoczyla sie po calym kraju wiadomosc, ze cesarz nie poniosl -Jak sie tego spodziewano - kleski we wloskiej wojnie z krolem Francji, lecz przeciwnie, odniosl pod Pawia najwieksze za ludzkiej pamieci zwyciestwo. Szwajcarskie oddzialy zaciezne w sluzbie francuskiej zostaly zniszczone, a jego krolewska mosc arcychrzescijanski krol Franciszek we wlasnej osobie wziety do niewoli. Wiesc ta przerazila wszystkich rozsadnych ludzi w wojsku chlopskim i wielu zaczelo nagle mowic o orce i wiosennych zasiewach, najmadrzejsi zas wymkneli sie od razu do domow. Ale bylo ich raczej niewielu i wiekszosc wciaz jeszcze wierzyla w sprawiedliwosc boska.

Ulryk Schmid i delegaci zwiazku chrzescijanskiego udali sie potulnie do Ulm, zeby ukladac sie z ksiazetami, ale odbylo sie to juz w calkiem innej tonacji. Ksiazeta oraz doradcy cesarscy uzywali twardych slow i zadali calkowitego podporzadkowania sie chlopow. Kupy chlopskie mialy sie natychmiast rozwiazac, a chlopi wrocic do swoich wiosek i placic podatki oraz odrabiac panszczyzne jak dawniej. Dopiero potem ksiazeta byli gotowi wyznaczyc komisje do przestudiowania dwunastu artykulow i wydania wiazacych obie strony decyzji.

Ulryk Schmid pojechal do Ulm przeswiadczony o sprawiedliwosci boskiej, a wrocil stamtad jako zlamany i stary czlowiek, unikajac naszych spojrzen. Przygnebionym glosem wyznal, ze delegaci zgodzili sie przedlozyc masom chlopskim zadania ksiazat i przemawiac za ich przyjeciem. Gdy to uslyszal Sebastian, zerwal z siebie aksamitny kaftan, aby nabrac tchu w piersi, i ryknal:

-Czys ty oszalal, Ulryku? Zdradziles sprawiedliwosc boska i nie ufasz juz wiecej twemu Stworcy? Jesli nasze szeregi sie rozwiaza, sprawiedliwosc boska nie bedzie warta wiecej niz krowie lajno na goscincu i wroci cala dawna bieda, jeszcze wielekroc gorsza niz przedtem!

Schmid probowal sie bronic, tlumaczac, ze szwajcarscy najemnicy opuscili hercoga Ulryka, ktory uciekl do Francji, i ze w ich strony zbliza sie cesarski dowodca Jiirgen Truchsess z wojskiem. Ale chlopscy kapitanowie i chorazowie zakrzyczeli go oskarzajac o zdrade chlopskiej sprawy i zarzucajac, ze dal sie przekupic.

Powstal wielki zgielk, chlopi zaczeli biegac na wszystkie strony, a dowodcy wrzeszczeli i lzyli Schmida, nazywajac go zdrajca i oszustem. Malo brakowalo, a zostalby zabity, szarpano go za wlosy, bito i poszturchiwano, az rozplakal sie i zawolal, ze niczego bardziej nie pragnie, jak zyc i umrzec dla dobrej sprawy. Oswiadczyl tez, ze nie ma ochoty czekac w obozie na atak ksiazat, lecz pragnie chwycic za miecz i walczyc o sprawiedliwosc boska, jesli tylko ktos z dobrego serca pokaze mu, jak sie wlada mieczem.

Ale rola jego juz sie skonczyla. Najlepsi i najbardziej doswiadczeni dowodcy zebrali swoich zwolennikow i naradzali sie po cichu, co robic. Po ich stronie opowiedzieli sie tez wszyscy wloczedzy, stesknieni bogatego lupu najemnicy i spragnieni zemsty chlopi, ktorzy dosc juz mieli pokojowych metod.

Nocy tej splonal zamek Schemmeringen stanowiacy wlasnosc mnichow z Salem, o ile mi wiadomo, pierwszy, ktory podpalono w czasie powstania. Cala wine za to ponosza jednak ksiazeta, gdyz to oni wywolali wojne swym nierozsadnym oporem, nie zas chlopi, ktorzy chcieli tylko sprawiedliwosci boskiej.

Wygladalo, jak gdyby chlopi tylko czekali na ten znak, bo gdy luny Schemmeringen rozgorzaly na nocnym niebie, jak daleko okiem siegnac, stawaly w ogniu zamki i klasztory i pieklo rozpetalo sie w Niemczech. Chlopi chcieli zemscic sie za doznane krzywdy i niejeden okrutny rzadca musial biec miedzy chlopskimi palkami, a niejeden pan padl w walce.

I nawet bardziej umiarkowani, ktorzy trzymali sie wciaz Ulryka Schmida, wierzac ze ten wyciagnie ich z kabaly, dali sie porwac zadzy rabunku, gdy zobaczyli, jak ich pijani towarzysze sciagali lupy zrabowane w zamkach i klasztorach. Totez coraz wiecej chlopow laczylo sie w kupy i wyruszalo na wyprawy lupiezcze az w doline Dunaju. Z jednej z takich wypraw Sebastian wrocil pobladly ze zgrozy i powiedzial do mnie:

-Stracilem juz ochote do walki. Nigdy nie przypuszczalem, ze znajde sie wsrod okrutnych rabusiow i przestepcow. Jesli tacy ludzie chca zaprowadzic sprawiedliwosc boska, nie wierze juz w sprawiedliwego Boga. Wracam do ojca do Memmingen i tobie tez radze uciekac stad czym predzej, bo nic dobrego nie moze z tego wyniknac.

Wtedy opadly mi luski z oczu i zobaczylem go takim, jakim byl naprawde. I patrzac na jego urodziwa twarz i brazowe oczy, na zbru-dzony aksamitny kaftan ze srebrnymi guzami, rozesmialem sie glosno,. wstydzac sie, ze uwazalem go dotad za przyjaciela. Gdyz byl to tylko rozpieszczony synek bogacza, ktory przywykl wodzic rej na swoim podworku i kazac innym sluchac swoich zachcianek. I odpowiedzialem mu:

-Nie, Sebastianie! Ja stad nie uciekne. Ty mozesz odejsc, bo masz dom i bogatego ojca. Ale dokad ja mialbym sie udac? Moim jedynym oparciem jest ten maly piesek i fuzja, ktora juz umiem sie poslugiwac, choc kopie przy kazdym wystrzale tak, ze mam siniec na sincu. Choc cudzoziemiec, pochodze z ludu wiernego, ktory twardo stoi przy raz powzietym postanowieniu. I jesli kiedys okazalem sie zdrajca, raz mi wystarczy. Odtad zamierzam wyc razem z wilkami, juz bowiem zbyt dlugo beczalem jak jagnie, idac w slad za toba. Moze te wilki stworza nowy, lepszy porzadek, natomiast widze wyraznie po tobie, ze barany go nie stworza.

Tak to rozeszly sie nasze drogi l prysla nasza przyjazn. Sebastian opuscil oboz, udajac sie do domu, i niebawem dowiedzialem sie o przyczynie jego naglej zmiany. Popadl mianowicie w klotnie o dowodztwo nad wojskami. Chlopscy weterani mieli go dosc i kazali mu zamilknac i nie mieszac sie do spraw, o ktorych skryba nie ma pojecia. On jednak nie chcial sie na to zgodzic, wobec czego dostal po gebie i przepedzono go drzewcem wloczni. Dlatego to wlasnie oswiadczyl, ze nie chce wiecej zyc miedzy rabusiami i zloczyncami, i przepowiadal im zalosny los.

Po odejsciu Sebastiana nie mialem zamiaru zostawac dluzej przy Ulryku Schmidzie i przylaczylem sie do Jiirgena Knopfa, dowodcy chlopow z Allgau. Jego wyslannik probowal werbowac muszkietnikow z Baltringen, aby zdobyc siedzibe diecezji. Nie potrzebowal mnie prosic dwa razy.

Ow Jiirgen Knopf byl to mezczyzna szczuply i drobny, o cienkiej wiotkiej szyi, na ktorej chwiala sie glowa duza, jak gdyby mial w niej wode. Ale nie byl bynajmniej kpem i dobrze wiedzial czego chce, a jego wyprawa na miasto-rezydencje biskupa nie byla bezplanowym lupieskim wypadem. Skupil najodwazniejszych i najlepszych ludzi, zabral kilka dzial, zdobytych w zameczkach rycerskich, oraz dopilnowal, zeby bylo dosc prochu i kul do zrobienia wylomu w murach siedziby jego przewielebnosci.

__ Sam na wlasnej skorze poznalem chciwosc i porywczosc naszego kochanego biskupa - mowil. - Znam az nazbyt dobrze jego wiezienie i raz malo brakowalo, a bylby mnie obwiesil. Od stu lat chlopi tej diecezji procesuja sie w obronie swoich praw i przegrali jak dotad wszystkie procesy. A obecny biskup jest najgorszy ze wszystkich, bo jesli chlop osmiela sie upierac przy swoim prawie, w biskupa wstepuje diabel, tak ze wlasnorecznie lapie chlopow za gardlo i kaze ich chlostac do utraty przytomnosci. Tym razem zamierzam dla odmiany ja zlapac biskupa za kark i bedzie to najradosniejszy dzien w moim zyciu, a gdy to sie stanie, nie dbam juz zbytnio, czy bede zyl, czy tez umre, choc wcale nie mam zamiaru umierac.

Skrzywil cienkie wargi w chytrym usmiechu i przechyliwszy ciezka glowe na ramie dodal:

-Wielu z naszych nie widzi dalej konca wlasnego nosa, ale tobie moge powiedziec w zaufaniu, Mikaelu Pelzfuss, ze wyslalem goncow az do Turyngii i Czech. Zamierzam tez postawic swoj krzyzyk w dokumentach samego cesarza, bo najszybszy rumak z calej okolicy klusuje wlasnie w najlepsze do Pawii i Mediolanu z moim zaufanym na grzbiecie, ktory ma pomowic z knechtami Frundsberga. To nasi krewni, kuzyni i rodacy i powinni wiedziec, co sie dzieje tutaj w domu. Jesli powroca i przylacza sie do nas, bedzie to podzwonne dla ksiazat i sadze, ze ci juz teraz robia w portki ze strachu. Ale trzeba nam duzo pieniedzy, zeby zaplacic zold knechtom, i o te pieniadze zamierzam sie postarac u pana biskupa. Trzeba kuc zelazo poki gorace.

W czasie tej rozmowy zblizylismy sie ku miastu i gdy w marcowym sloncu zobaczylem wznoszace sie na tle blekitnego nieba wieze, poczulem pieczenie w sercu i pomyslalem, ze dziwne sa koleje losu i ze Bog dziwne wybiera czasem narzedzia zemsty. Od powrotu do Memmingen zylem jak w goraczce i bezsenne noce, staly pospiech i liczne sprawy i zajecia nie zostawialy mi duzo czasu na mysli o Barbarze. Teraz jednak przypomnialem sobie, jak rok temu, pewnego poranka wczesna wiosna, przybylem do tego miasta w pomalowanym na zolto wozku lowcy czarownic.

Z murow i wiez miasta padlo w kierunku chlopskiego wojska kilka strzalow i male obloczki bialego dymu zawisly w slonecznej mgielce. Ale Jiirgen Knopf dobrze przygotowal sobie grunt, bo miejscowi czeladnicy i biedota natychmiast wszczeli zwykla ruchawke na rynku i napedzili strachu radzie miejskiej, ktora zreszta niezbyt kochala ksiecia biskupa. Panowie z rady kazali otworzyc bramy miasta tak szybko, ze nie potrzebowalismy oddac ani jednego strzalu dzialowego. Wyrzekli sie zwierzchnictwa biskupa i nawet dali nam jeszcze kilka dzial do oblegania jego dworca. Ku naszemu zmartwieniu stwierdzilismy jednak, ze jego przewielebnosc opuscil miasto i zamknal sie w zameczku na pobliskim szczycie gorskim, zabierajac tam z soba swoje skarby i najcenniejsze klejnoty klasztorne. Doradcy Jiirgena, weterani, ktorzy brali udzial w wielu kampaniach, pospieszyli natychmiast na mury miasta, zeby przyjrzec sie dokladniej umocnieniom zamku, po czym orzekli, ze ksiaze biskup bez trudu moze wytrzymac w nim kilkumiesieczne oblezenie.

Poczciwy Jiirgen Knopf jednak tym sie nie zniechecil. Powiedzial, ze dosc klopotow na dzisiaj i ze na zmartwienia czas jutro, wkroczyl na czele oddzialow do klasztoru tak dobrze mi znanego, po czym nastapila noc niepohamowanego rabunku, rozpusty i obzarstwa.

Nazajutrz zdobyto i spladrowano dworzec biskupi przy bardzo slabym oporze. Kasa biskupa byla jednak pusta, a najwieksze skarby wywiezione, i Jiirgen Knopf, gleboko z tego powodu rozgoryczony i rozwscieczony, oswiadczyl:

-Za wszelka cene musimy teraz zdobyc zamek, to gniazdo krucze, gdyz nigdy nie przeciagniemy na swoja strone naszych braci i krewniakow z armii cesarskiej, jesli nie bedziemy mogli im zaplacic godziwego zoldu. A w tym celu musimy miec skarby i klejnoty biskupa.

Zebral ludzi i kazal wlec dziala na szczyt wzgorza, gdzie puszkarze wybrali najslabsze miejsca w murze biskupiego zameczku i zaczeli je ostrzeliwac, chcac zrobic wylom. Mimo budzacego respekt wygladu mury byly z miekkiego kamienia i latwo sie kruszyly. Ale i puszkarze biskupa odpowiadali ogniem na ogien, a gdy chlopi uslyszeli, jak kule gwizdza im kolo uszu, zaczeli sie ogladac za siebie i pomrukiwac, ze madrzej byloby zostawic to gniazdo os i w spokoju szukac jakichs bardziej zyskownych lowisk.

Chytry Jiirgen Knopf poslal kilku pojmanych trabantow i sluzacych jego przewielebnosci do zamku, kazac im oswiadczyc obroncom, ze pragnie uniknac rozlewu krwi i wzywa ich do poddania. Zapewnial, ze oblegajacy stanowia tylko straz przednia, za ktora ida dziala oblez-nicze i dziesiec tysiecy pikinierow, i kazal tez opowiedziec, ze ksiazeta uciekli z kraju, Frundsberg przylaczyl sie do chlopow, a wojska cesarskiego dowodcy Jiirgena von Truchsess zostaly rozpedzone. Jesli zamek nie podda sie szybko, on, Knopf, nie odpowiada za zycie obroncow, gdyz rozwscieczeni chlopi zemszcza sie z pewnoscia okrutnie i nikt nie ujdzie z zyciem. Poslancy Knopfa wykonali swoje zadanie doskonale, gdyz juz nastep nej nocy w zamku wybuchl bunt i uslyszelismy wrzaski, zgielk i strzelanine, a zwodzony most opadl z potwornym loskotem. Buntownikom udalo sie uszkodzic lancuchy tak, ze nie mozna bylo mostu podniesc. Jiirgen obiecal bowiem czesc lupu tym sposrod obroncow zamku, ktorzy beda pomagac jego sprawie, a slynne skarby biskupa kusily nawet biskupich najemnikow, ktorzy, zmyleni bezwstydnymi lgarstwami Knopfa, sadzili, ze jego przewielebnosc przegral juz swoja stawke. Ale ksieciu biskupowi udalo sie przywrocic porzadek w zameczku j nastepnego dnia rano do fosy wyrzucono z murow mnostwo trupow. Brama zameczku zostala po opadnieciu mostu zwodzonego odslonieta i puszkarze Knopfa probowali skierowac na nia ogien naszych dzial. Brama ta znajdowala sie jednak gleboko pod sklepieniem, przedpier-sia przeszkadzaly w ostrzeliwaniu i nie dawaly nam podciagnac dzial na dogodniejsze pozycje. Totez Jiirgen Knopf mruknal ponuro:

-Gdyby znalazl sie smialek, ktory ufajac Bogu wysadzilby brame petarda, zamek bylby nasz juz dzisiaj. Dalbym tysiac guldenow z pieniedzy biskupa temu, kto by sie tego podjal, a tysiac guldenow to wiecej pieniedzy, niz ktokolwiek z was widzial w calym swoim zyciu.

Ale weterani potrzasali glowami i mowili:

-Czlowiek martwy nie ma zadnego pozytku z tysiaca guldenow, wiesz o tym doskonale, Jurgenie, chytry lisie. To zadna sztuka rzucac sie slepo w paszcze smierci. Nie, sztuka wojenna polega na tym, aby dokladnie rozwazac wszystkie niebezpieczenstwa i wybierac najmniejsze ryzyko.

W czasie tej dyskusji opatrywalem, jak sie dalo, chlopa, ktoremu kula dzialowa oberwala prawa noge. Twarz jego robila sie juz szara jak olow i wiedzialem, ze kona, totez zostawilem go i podszedlem do Jiirgena:

-Czy rzeczywiscie zaplacisz mi tysiac guldenow z pieniedzy biskupa, jesli wysadze te brame? - zapytalem.

Spojrzal na mnie spode lba i jego wielka glowa zakolysala sie, ale przysiagl mi na krew Chrystusa i swiete slowa boze, ze dotrzyma obietnicy. Wszyscy weterani skupili sie zaraz kolo mnie, wychwalajac moja odwaga, ale wiedzialem, ze uwazaja mnie za szalenca i sa przeswiadczeni, ze nie wroce po swoje wynagrodzenie. Ja jednak zmeczony zyciem mialem wlasne powody, dla ktorych podejmowalem sie tej proby.

Gdy puszkarze zorientowali sie, ze mysle powaznie, pobiegli zaraz do furgonow i przyniesli mi petarde bardzo ciezka, lecz nadzwyczaj prosta w konstrukcji. Odmierzyli tez kawalek lontu, ktory mial plonac przez czas potrzebny na zmowienie jednego pacierza, azeby dac mi szanse ucieczki przed wybuchem. Jiirgen Knopf obiecal tez trzymac najodwazniejszych ludzi w pogotowiu z okuta w zelazo kloda, mozliwie blisko bramy. Mieli oni po wybuchu podbiec i wylamac nadwatlone belki.

Wiedzialem, ze jedyna szansa ratunku polega na tym, aby dobiec jak najszybciej do sklepienia bramy, ktore daloby mi jaka taka oslone. Wetknalem za pas krotki mlot i dwa duze zelazne haki, w zeby wzialem lont plonacy z obu koncow, aby zaoszczedzic sobie krzesania ognia, chwycilem petarde i pobieglem w kierunku bramy.

Nie bylo to wiecej jak sto piecdziesiat krokow, ale droga wydawala mi sie okropnie dluga, a petarda ciazyla straszliwie. Juz w polowie drogi zupelnie sie zadyszalem, krew tetnila mi w glowie, a z murow slychac bylo nieprzerwany huk palby, gdyz obroncy zamku strzelali do mnie z czego sie dalo. Kule gwizdaly mi kolo uszu, a pare utkwilo w desce, ktora oslonilem sobie piersi, co moze uratowalo mi zycie. Najgorsze jednak byly strzaly z kusz, ktore bzykaly kolo mnie jak ?sy, gdyz celnosc strzalow z kuszy jest o wiele wieksza niz z ha-kownic.

Jiirgen Knopf i jego ludzie dotrzymali jednak obietnicy i skierowali takze gwaltowny ogien na szczyt murow zamku, aby zmusic obroncow do krycia sie i przeszkodzic im w celowaniu. Totez udalo mi sie w koncu dobiec i wsliznac sie pod sklepienie bramy, gdzie, jak sadzilem, bylem juz calkiem bezpieczny. Ale gdy zaczalem ogladac brame, spostrzeglem ku memu przerazeniu, ze w murach po obu stronach znajduja sie waskie i wysokie strzelnice. I gdy podnioslem petarde, aby przybic ja hakami do bramy, w miejscu gdzie, jak przypuszczalem, znajduja sie zamek i rygle, zdretwialem ze zgrozy, gdyz ze strzelnicy wysunela sie wycelowana we mnie lufa. Ledwie zdolalem rzucic sie pod mur, gdy padl strzal, ktory trafil w brame, rownoczesnie ze strzelnicy po przeciwnej stronie wysunela sie druga lufa.

Przez chwile miotalem sie tak w bramie, oblewajac sie potem ze strachu, ale w koncu zmeczylo mnie to i postawilem na jedna karte, wiedzac, ze i tak wszystko w reku Boga. Chwycilem petarde i na nic nie baczac, przybilem ja do bramy paru grzmiacymi uderzeniami mlota, a strach dodal moim ramionom takiej sily, ze baki weszly w twarde drzewo jak w maslo. Jakis strzal trafil tuz kolo mojej glowy, robiac w bramie dziure wielka jak piesc, ale nie mialem ochoty zagladac do srodka, tylko zapalilem lont. A gdy zaczal trzeszczec i piekacy dym siarkowy zaklebil sie wokol mnie, przezegnalem sie i wybieglem na pole. Chyba nikt nie przypuszczal, ze wyjde zywy spod sklepienia bramy, bo przebieglem piecdziesiat krokow, zanim zaczeto do mnie strzelac z murow. W tejze chwili rozlegl sie huk wiekszy niz przy wystrzale z dziala i dzielni ludzie Jiirgena Knopfa rzucili sie do bramy z taranem. Mieli szczescie, ze chwile przedtem wystrzelono z wszystkich strzelb zamku i ze nabicie broni na nowo trwalo chwile.

Wywazenie bramy przechylilo szale walki na nasza strone. Ksiaze biskup widzac beznadziejnosc polozenia, skapitulowal, gdy tylko Jurgen Knopf zapewnil go, ze pozwoli mu oddalic sie z zamku z ludzmi, bronia i osobistymi rzeczami. Wprawdzie Jurgen byl wsciekly, ze nie moze zemscic sie na biskupie wedle swego upodobania, ale dalsza walka kosztowalaby sporo ofiar, bo biskup mogl kazac wytoczyc dziala na dziedziniec i mimo pewnej przegranej urzadzic prawdziwa masakre wsrod szturmujacych.

Tak to Jurgen Knopf wzial w posiadanie zamek, a w nim ogromny lup wojenny. Jako wlasnosc i osobiste rzeczy biskupa uznal bowiem tylko dziesiec srebrnych pucharkow, dwiescie guldenow w zlocie i dwa konie, z ktorych jednego objuczono biskupimi piernatami i posciela. Gdy jego przewielebnosc dowiedzial sie o wykladni warunkow kapitulacji, wpadl w taki gniew, ze stracil mowe i ledwie mogl zlapac oddech. Twarz mu posiniala i felczer uznal za najpewniejsze natychmiast upuscic mu krwi, a dwoch mocnych pacholkow musialo trzymac ksiecia biskupa w czasie tej operacji. Nastepnie podsadzono go na konia i musial opuscic zamek, a jego wojska maszerowaly za nim z kobietami, dziecmi i drobnym dobytkiem, przy dzwiekach bebnow i piszczalek, podczas gdy dziala chlopskie oddawaly grzmiace salwy. W ten sposob wszyscy, z wyjatkiem biskupa, byli zadowoleni i uwazali, ze uratowali honor.

Nie mam pojecia, jaka byla ilosc pieniedzy, zlota i srebra, ktore wpadlo w rece Jiirgena Knopfa, bo pozwolil on tylko dwom najbardziej zaufanym powiernikom towarzyszyc sobie do skarbca biskupa pod jedna- z wiez zamkowych. Gdy ludzie zaczeli z tego powodu sarkac, Knopf rozdzielil miedzy nich po trzy guldeny na glowe, co odpowiadalo zoldowi najemnika, ci zas, ktorzy wdarli sie na dziedziniec zamku, otrzymali po szesc guldenow. Gdy chlopi uspokoili sie i zaczeli jesc i ukladac sie na spoczynek, podszedlem do Jiirgena Knopfa i poprosilem, aby mi wyplacil tysiac guldenow nagrody. A on westchnal ciezko, unikajac mego spojrzenia, i rzekl:

-Mikaelu Pelzfuss, obawiam sie, ze podobnie jak inni bardzo przeceniasz bogactwa biskupa. Musisz pamietac, ze potrzeba ponad trzydziesci tysiecy guldenow, by oplacic zold dziesieciu tysiecy ludzi. D]atego nie moge obecnie wyplacic ci calej sumy w gotowce. Ale w uznaniu twojej odwagi dam ci trzydziesci piec guldenow teraz, a na reszta otrzymasz skrypt dluzny, ktory obowiazuja sie wykupic natychmiast, gdy tylko nowy porzadek wejdzie w zycie i sprawiedliwosc boska zapanuje na ziemi.

Jego odpowiedz oburzyla mnie, zwlaszcza po doznanym strachu i obrazeniach. Zwymyslalem go wiec gorzko, nazywajac lotrem i krzy-woprzysiazca i zadajac, zeby wyplacil mi przynajmniej polowe obiecanej sumy. Po gwaltownej wymianie slow, w czasie ktorej Knopf uzywal jako argumentow zarowno lez, jak grozb, wyciagnalem z niego sto guldenow, a i to wiecej niz polowa w oberznietych guldenach, na reszte zas dal mi skrypt dluzny i wreczajac mi go napominal poboznie, abym ufal Bogu. I nigdy nie dowiedzialem sie, co sie stalo z niezmierzonymi skarbami biskupa, gdyz Knopf mogl wydac tylko czastke ich na werbowanie najemnikow, reszta zas przepadla bez sladu, gdy stracil on glowe. W kazdym razie jednak osiagnelismy porozumienie, a wrobel w garsci lepszy jest niz szczygiel na dachu, jak zwykla do mnie mowic zacna matka Pirjo. Na znak swoich dobrych intencji Knopf kazal mi takze dac niezlego konia ze stajni biskupa. O switaniu, gdy biale gwiazdy nocy letniej wciaz jeszcze swiecily na niebie, wrocilem konno do Baltringen z radosna wiescia o wielkim zwyciestwie chlopow z Al-Igau i o haniebnej ucieczce biskupa na starej chabecie.

Przywieziona przeze mnie wiesc wcale nie ucieszyla Ulryka Schmida, ktory zaczal juz slabnac w swej wierze. Oswiadczyl on, ze gwalt rodzi tylko gwalt l ze Jiirgen Knopf zginie od miecza, ktorym wojuje.

Znuzylo mnie jego biadanie, poszedlem wiec do oberzy, postawilem 'konia w stajni i kulejac, z poparzonymi nogami, wdrapalem sie po waskich schodkach do malenkiej izdebki na poddaszu, ktora udalo mi sie dla siebie zachowac. Mieszkalem bowiem w pojedynke, a pewna zacna niewiasta, wdowa po przekupniu korzeni, pod ktorej opieka zostawilem pieska, odpowiadala za to, zeby nikt nieproszony nie wtargnal do izdebki w czasie mojej nieobecnosci. Latwo zatem mozna sobie wyobrazic moje oburzenie, gdy zobaczylem jakiegos zupelnie obcego zoldaka rozwalonego na moim lozku i chrapiacego z otwarta geba. Byl ubrany w kolorowe rozciete pluderki, a rozpiety kaftan odslanial owlosiona piers. Spiacy jedna reka sciskal mocno rekojesc miecza, w drugiej zas trzymal kurczowo mieszek. Na jego brzuchu, zwiniety w klebuszek, spal moj pies i nawet nie chcialo mu sie podniesc, zeby mnie przywitac. Machal tylko zywo ogonkiem i mrugal na mnie jednym okiem, jak gdyby chcac dac do zrozumienia, ze nie wy pada. przerywac snu wojaka. Nie znalem tego czlowieka, choc bylo cos znajomego w jego szerokiej, glupiej fizjognomii, co mnie zastanawialo. Ale gniew wzial nade mna gore, zlapalem wiec spiacego za kaftan na piersi i mimo jego poteznej postury potrzasnalem nim mocno, az sie ocknal. Zaczal wykrzykiwac w roznych jezykach komendy wojskowe i klac po hiszpansku, a gdy w koncu otrzezwial, usiadl na lozku, przyjrzal mi sie i rzekl:

-Mikaelu, moj bracie! Tyzes to naprawde, zyjesz jeszcze? Jak sie czujesz, bo widze, ze kulejesz jak stara baba z prochnica kosci.

Opadly mi luski z oczu i poznalem go. Byl to Antti, ktorego tak bardzo mi nieraz brakowalo i ktorego juz od dawna oplakalem, sadzac, ze stracil swoje glupie zycie na polach bitew cesarskich pod Mediolanem i we Francji. Rozplakalem sie z radosci i wzialem go w ramiona, a -gdy mi oddal uscisk, poczulem, ze nadal jest silny jak niedzwiedz, bo malo mi zeber nie pogruchotal. Wyrosl jeszcze i zmeznial, twarz jego jeszcze bardziej stepiala, a cala jego postac cechowala niemilosierna brutalnosc lancknechta. Ale szarymi sennymi oczyma patrzyl na mnie tak jak dawniej.

-A wiec nie zginales, Antti, choc nie slyszalem o tobie od lat? - zapytalem. - I spadles tu, do Baltringen, jak z jasnego nieba? Bogu dzieki, ze jestes znowu ze mna i ze moge sie toba zaopiekowac, by glupota nie doprowadzila cie do zguby, nie mowiac juz o tym, ze mam pieniadze, tak ze nie bedziesz potrzebowal cierpiec biedy, choc doprawdy nie rozumiem, jak dales sobie rade bez moich rad i pomocy.

Antti brzeknal dumnie ciezkim mieszkiem i odparl:

-Nie wracam jako biedak. Gdy uslyszalem, co sie tutaj dzieje, opuscilem natychmiast oboz cesarski, aby cie odnalezc, bo trzy lata sluzby u cesarza dobiegaly juz konca, i doprawdy cesarz jest mi wiecej winien niz ja jemu. Ale i tak nie mam powodu sie skarzyc, bo szczescie dopisywalo mi, choc jestem tylko biednym glupkiem. W kazdym razie dobrze, ze dowiedzialem sie o powstaniu w Niemczech, bo nie zdazylem przepic pieniedzy. Wrocilem, bo wiedzialem, ze twoja natura i pobozne serce z pewnoscia wplacza cie w te awanture. Teraz zas zamierzam cie wyplatac z tego, co sie tu swieci.

Ucieszylem sie serdecznie, ze szczescie mu sprzyjalo, choc nie moglem pojac, jak to mozliwe, skoro nie bylo mnie pod reka, abym mu doradzal i pomagal, ale reszta jego slow urazila mnie.

13 - Mikael, t, I - Jestes taki glupi, na jakiego wygladasz, moj Antti - odparlem - i nic nie rozumiesz z tego, o co tu chodzi. Biedni czeladnicy i chlopi niemieccy powstali jak jeden maz, zeby zbudowac nowy porzadek oparty na dwunastu doskonalych artykulach, ktorych nawet nie probuje, ci przeczytac, bo twoim slabym rozumem wcale bys ich bez dlugich tlumaczen nie zrozumial. Moge cie jednak zapewnic, ze artykuly te sa znakomite, poniewaz sam bralem udzial w ich opracowywaniu. W kazdym razie ci uczciwi ludzie postanowili zbrojnie ustanowic nowy porzadek i wprowadzic sprawiedliwosc boska na ziemi. Dlatego swietnie zes przybyl, bo kazdy uczciwy czlowiek powinien pomagac w urzeczywistnieniu tego szlachetnego celu.

Antti ziewnal, podrapal sie za uchem i zerknal na mnie niepewnie.

-Moj bracie, Mikaelu - powiedzial. - Jestes czlowiekiem uczonym i madrzejszym ode mnie i rozumiesz sie z pewnoscia lepiej na tych teologicznych sprawach, ale tyle zdazylem zobaczyc na wlasne oczy, szukajac ciebie jak igly w stogu siana, ze ten nowy porzadek wyglada troche dziwnie, i duza czesc tych, ktorzy go wprowadzaja, to raczej diabli pomiot niz dobrzy ludzie. Najchetniej zabralbym ciebie z soba do Wloch, gdzie zlote jablka wisza na drzewach.

Mial z pewnoscia dobre intencje i mowil tak, jak umial, totez nie chcialem sie na niego gniewac, usmiechnalem sie tylko z politowaniem i odparlem:

-Nie spierajmy sie na ten temat. Raczej opowiedzmy sobie wszystko, co nam sie przytrafilo. Bardzo jestem ciekaw uslyszec o twoich losach i jak to mozliwe, ze miales szczescie. Sam tez chetnie ci opowiem o moich niepowodzeniach, zebys zrozumial, ze nie jestem juz ten sam co wtedy, gdysmy sie rozstawali.

Gdy padlo slowo "szczescie", Antti spowaznial i powiedzial smutno:

-Nie ma czystego i niczym nie zakloconego szczescia. W kazdym pucharze jest kropla goryczy, ale przez to nie mam na mysli moich trudow i wyrzeczen, zimna i biedy, goraczki i glodu, zarazy i ran, ktore tak nierozerwalnie sa zwiazane ze sluzba na zoldzie cesarza. Mysle tu o czyms innym,.o czym opowiem ci pozniej. Ty zas nie potrzebujesz mi opowiadac o twoich klopotach, poniewaz wiem juz o wszystkim, bo szukajac ciebie, przybywam tu z Memmingen. Wiem, jaki los spotkal twoja zone, i dziele twoja zalobe, jakkolwiek ta nowina nie byla dla mnie zadna niespodzianka, bo kazdy na pierwsze wejrzenie mogl zrozumiec, ze byla ona czarownica, i tylko ktos tak niewinny, jak ty mogl sie w niej zadurzyc. Totez raczej pozwol mnie mowic, bo mam ci powiedziec wiele pouczajacych rzeczy. I moze lepiej, zebym wpierw troche zwilzyl sobie gardlo, bo opowiadanie potrwa z pewnoscia az do wieczora. Przypomnialem sobie o obowiazkach gospodarza, zapomnialem 0 zmeczeniu i poczulem trawiacy mnie glod. Zbieglem na dol i znalazlem wdowe po przekupniu korzeni w kuchni na tylach domku, jak wyjmowala z pieca swiezo upieczony chleb. Bardzo byla wzburzona i na moj widok zaczela od razu gdakac jak kura:

__ Panie Mikaelu, nie chce powiedziec nic zlego o przybyszu, twoim przyjacielu, bo jak na to wyglada, jest to maz silny i pobozny, choc pije straszliwie. Ma pieniadze i placi dobrze za to, co wypije, i jego mowa tez jest przyjemna dla slabej niewiasty. Ale nie moge zgodzic sie na to, ze sprowadzil te cudzoziemska suke do mego domu. Jest pyszna i zarozumiala, mowi jakims poganskim jezykiem, odziewa sie w jedwabne spodnice ponad swoj stan i nosi piora na glowie zamiast dwuroznego czerwonego czepca. To sie musi skonczyc i dosc juz mam rozpusty i haniebnego wszeteczenstwa w moim domu. Nie wierze, ze sa oni z soba poslubieni po lacinie i przy poswiecanych swiecach, 1 nie zycze podobnie zalosnego losu czlowiekowi tak uprzejmemu i poboznemu jak wasz przyjaciel, panie, rozumiem tez doskonale, ze pije on okropnie, aby zalac robaka z powodu tej nieznosnej dziewki, i mam nadzieje, ze w pore sie opamieta i wygna te suke precz.

Slowa jej wprawily mnie w zdumienie i odparlem, ze Antti jest -

0 ile wiem - czystym mlodziencem, ktory wcale nie ma zwyczaju wloczyc z soba dziewek. Zawolalem Anttiego, zeby zszedl na dol, ale on na moje pytania przezegnal sie tylko naboznie i rzekl:

-Wolalbym raczej miec do czynienia z workiem dzikich kotow niz z ta niewiasta i nie chce w tej chwili o niej mowic, bo pragne zrobic ci mala niespodzianke. Nie chce tez zepsuc sobie apetytu i pragnienia poruszajac ten temat, bo to ona wlasnie jest gorzka kropla piolunu w pucharze mego powodzenia.

Dwoma lykami wychylil dzban piwa, poprosil o jeszcze i dodal:

-Nie powinno sie jednak zle mowic o piolunie. Wlosi warza z wina 1 piolunu mocny trunek, ktory wielu juz uleczyl z kurczow zoladka i febry.

Zwrocilem mu uwage, zeby sie pohamowal, i przypomnialem o zlych skutkach nadmiernego uzywania piwa i wina. Ale on sprzeciwil sie gwaltownie.

-Widac, ze nigdy nie brales udzialu w prawdziwej kampanii -- rzekl. - Dobry zolnierz nie pije wody i zawsze wydaje ostatni grosz na wino lub piwo. Widzialem wielu towarzyszy, ktorzy marnie zgineli napiwszy sie zepsutej wody z przydroznego rowu. Totez moj sierzant nie dowierzal ani jeziorom, ani sadzawkom, ani rzekom i mawial, ze jesli juz musisz pic wode, pij ja goraca z ziolami. Te dobra rada przekazuje tobie, Mikaelu, bo jak widze, i ty jestes na wojnie, a przy tlumach, jakie sie zgromadzily w tym miescie, wnet wybuchna zarazy i przetrzebia sposrod nas tych, co pija wode.

Mowil to tak powaznie, ze musialem mu wierzyc, bo byl w tych sprawach bardziej doswiadczony ode mnie. Pilem wiec i ja wino.i piwo do obiadu i wnet podochocilismy sobie i cieszylismy sie z naszego spotkania, klepiac sie po plecach i zartujac z wdowa po korzennym kupcu, ktora nie zalowala nam jedzenia i podawala wciaz nowe potrawy, zegnajac sie krzyzem z podziwu na widok niezmiernej zarlocznosci Anttiego i zachecajac go zyczliwie, zeby jeszcze sobie dolozyl. A gdy Antti zaspokoil pierwszy glod, zaczal opowiadac.

-Niech Bog blogoslawi nasza zacna gospodynie i wynagrodzi jej trudy, bo doprawdy sprzykrzyly mi sie juz cesarskie oliwki i lykowata oslina, a swieze maslo i krucha wieprzowina wygladzily mi jezyk. Totez chce ci opisac moje losy, ale zanim to uczynie, musze wpierw powiedziec slow pare o wielkiej polityce swiatowej, gdyz inaczej nic nie zrozumiesz, Mikaelu, bo ty wiesz wiecej o sprawach niebieskich niz ziemskich. Ja natomiast zmuszony bylem nauczyc sie tego troche, bo zolnierz musi wiedziec, komu sprzedaje swoj miecz i dla kogo nadstawia karku. <<.

Wychylil puchar wina, ktory gubil sie zupelnie w jego poteznej dloni, i poprosil gospodynie, zeby podala mu inny, wiekszy. A potem ciagnal:

-Otoz, jak sobie przypominasz, wstapilem na sluzbe u cesarza, myslac, ze robie cos madrego, jako ze nasz zacny pan Karol V jest najpotezniejszym wladca swiata i jego kraje dziedziczne obejmuja Austrie i Neapol, Hiszpanie i Niderlandy, zeby tylko wymienic kilka z nich. Ponadto jest on cesarzem calych Niemiec i Indii, i Ameryki za morzami, o czym hiszpanscy arkebuzerzy opowiadaja historie, od ktorych wlosy sie jeza na glowie. I gdyby te historie o Nowym Swiecie choc w czesci tylko byly prawdziwe, cesarz bylby najbogatszym z ksiazat i moglby sobie zteudowac zamek z czystego zlota i szlachetnych kamieni. Natomiast w rzeczywistosci cierpi on na ustawiczny nieuleczalny brak pieniedzy, co jest najlepszym dowodem, ze Hiszpanie, ktorzy byli za morzem, sa najwiekszymi lgarzami, jakich kiedykolwiek ogladal swiat.

Zniecierpliwilem sie troche i wtracilem, ze wiem o Hiszpanach tyle, co i on, oraz wezwalem go, aby trzymal sie tematu. A on ciagnal bez urazy:

-Procz naszego szlachetnego cesarza nie ma wlasciwie zadnych innych ksiazat, o ktorych warto byloby mowic, z wyjatkiem krola Francji, Franciszka, ktorego znam bardzo dobrze, bo bralem udzial w pojmaniu go do niewoli pod Pawia, a takze krola angielskiego Henryka VIII, ktory zrobil pieniadze na handlu welna.

O niemieckich ksiazetach nie ma nawet co wspominac, bo nie znacza nawet tyle co musze lajno na scianie, i cala Rzesza niemiecka jest wlasciwie tylko jednym wielkim trawnikiem, gdzie grafy i ksiazeta, biskupi i wolne miasta wyrastaja jak grzyby po deszczu. Jedynym prawdziwym wladca w tym kraju jest hercog Ferdynand, brat cesarski, nawiasem mowiac, mlodzik dosc niedoswiadczony, ktory jest namiestnikiem w Niemczech i Austrii i broni wegierskiego krola-dzie-ciucha przed Turkami oraz czyni we wszystkim tak, jak mu nakaze cesarz. O Polsce i Moskwie nie chce mowic, bo nic o nich nie wiem. A wielki sultan turecki, Soliman, to osobny rozdzial, i z pewnoscia na rowni z cesarzem jeden z najpotezniejszych wladcow na ziemi, ale jest on tak daleko, ze nie bede o nim wspominac, choc zle jezyki utrzymuja, ze krol francuski pragnie zawrzec przymierze z sultanem w celu zwalczania cesarza. Jak sadze, jest to tylko gadanina i podle oszczerstwo.

Wzburzony tym, co uslyszalem, wtracilem:

-Jako byly student czcigodnego uniwersytetu w Paryzu - miescie, ktoremu rownego prozno by szukac na ziemi - i jako przyjaciel Francji chce raz na zawsze oswiadczyc, ze twierdzenia takie sa falszywe i klamliwe. Nie powinnismy przysparzac brzemienia szlachetnemu i rycerskiemu krolowi Franciszkowi, ktory tak meznie opiera sie cesarzowi, a opiera mu sie dlatego, ze z pewnoscia nie jest intencja Boga, by jeden czlowiek zdobyl panowanie nad calym swiatem.

Antti uderzyl piescia w stol, az deska trzasla, i huknal z zadowoleniem:

-Wspomnisz moje slowa, Mikaelu, zes trafil w samo sedno. Madrzejszy jestes, niz przypuszczalem, nawet w sprawach politycznych, bo wlasnie dlatego ci dwaj zyja jak pies z kotem l nigdy nie mogli sie zgodzic, od czasu gdy konkurowali o korone cesarska. Francja jest bowiem najbogatszym i najpotezniejszym.krajem Europy i jedyna przeszkoda w rozszerzeniu wladzy cesarza na caly swiat. Abys jednak dobrze wszystko zrozumial, musze ci teraz wyjasnic sytuacje we Wloszech. Jest to kraj, ktory nie zniesie nad soba zadnego pana. Cesarz i krol Francji nie przestali nigdy walczyc o ksiestwo Mediolanu i o zyzna Lombardie, z ktorej przybywam. Wenecja graniczaca z Mediolanem odgrywa dzieki swoim posiadlosciom najwieksza role we Wloszech, choc nie nalezy takze zapominac o papiezu. Pochodzi on z rodu Medyceuszow i dlatego wlada nie tylko Rzymem, ale i nad Florencja. Oprocz tego mamy ksiestwo Neapolu, ktore nalezy do cesarza, ale ktorego domaga sie krol Francji na mocy prawa dziedzictwa.

-Kreci mi sia juz w glowie od tego wszystkiego - zaprotestowalem. - Opowiadaj lepiej, co sam widziales i slyszales. Moge powiedziec tylko jedno, ze zarowno cesarz, jak i krol postepuja bezboznie i zbrodniczo, toczac wojne, gdyz wszystkie ich sprawy i problemy dziedzictwa moga byc rozwiazane na drodze prawa, sprawiedliwie dla obu stron.

Antti wybuchnal glosnym smiechem i powiedzial:

-Sprawy dziedzictwa i przymierzy oraz ukladow sa tak zawiklane, ze sam diabel by sie w tym nie polapal, i wielu juz uczonych jurystow dostalo od tego fiola i poszlo do klasztoru. Cesarze i krolowie nie uznaja innego prawa procz sily. Ten, kto moze wystawic wieksza liczbe pikinierow, arkebuzerow, jazdy i dzial, wygrywa sprawe. Ksiestwo Mediolanu bylo oficjalnym powodem wybuchu wojny i znajdowalo sie w posiadaniu krola francuskiego, gdy przekraczalismy Alpy, zeby wygnac Francuzow z Wloch i scigac az do Prowansji, rabujac, mordujac i gwalcac, ile sie dalo. Naszym dowodca byl bowiem konetabl francuski, ksiaze Burbonu, ktory, rozwscieczony na krola Francji, chcial mu przyczynic jak najwiecej szkody.

Wdowa po przekupniu korzeni zaczela sie zegnac znakiem krzyza, mowiac, ze jest tylko prosta niewiasta i nie bardzo rozumie opowiadanie Anttiego, ale nie moze mu uwierzyc, by pladrowal, grabil i mordowal niewinnych ludzi. Ja zas zapytalem, czy to mozliwe, by naczelny dowodca wojsk francuskich i konetabl walczyl po stronie cesarza przeciw wlasnemu krolowi.

Anttiego zmieszaly troche slowa wdowy i probowal bronic sie mowiac:

-Grabiez i pladrowanie zwiazane sa z zawodem zolnierza i stanowia naturalne prawo wojska. Nigdy tez nie zabilem dla przyjemnosci niewinnego czlowieka, jak to robia Hiszpanie, gdy ponosi ich temperament. Jesli chodzi o gwalty, to moge tylko powiedziec, ze wiele kobiet w Prowansji nie uwazalo tego za cos zlego. Raczej biegaly one za zolnierzami, niz ich unikaly, szczegolnie gdy mieli na sobie lsniace pancerze i rozciete pludry, tak ze i w tym wypadku mam czyste sumienie. Francuski konetabl zas zdradzil swego krola i przeszedl na sluzbe cesarza, zeby pod jego ochrona zalozyc wlasne krolestwo na ziemi francuskiej. Ten ksiaze Burbonu dowodzil jednak nami tak niezdarnie, ze sily nasze topnialy jak snieg na sloncu i po dluzszym oblezeniu y Marsylii zmuszony bylem zostawic moje wspaniale dziala w rekach Francuzow i podjac uciazliwa ucieczke az do Mediolanu, gdyz krol francuski zdolal wbrew wszelkim oczekiwaniom wystawic w jesieni olbrzymia armie i scigal sie teraz z nami przez Alpy do kraju mediolanskiego.

Antti wpadl w ferwor i przerywajac opowiadanie od czasu do czasu, zeby zwilzyc gardlo lykiem wina, opowiedzial nam dlugo i szeroko 0 zmiennych kolejach kampanii we Wloszech, o wielkich wodzach, z ktorych najwyzej stawial naczelnego dowodce cesarskiego wojska, markiza Pescare i pana de Lannoy, i o wielkiej bitwie pod Pawia, ktora zakonczyla sie ogromnym zwyciestwem cesarza i kiedy to sam krol Franciszek I dostal sie do niewoli cesarskiej.

Wychyliwszy dzban wina zakonczyl przypatrujac mi sie powaznie: - Mikaelu, bracie moj! Rozmawialem z toba o wielkiej polityce 1 o bitwie pod Pawia, gdzie trzydziesci tysiecy dobrze uzbrojonych i wprawnych w boju ludzi dowodzonych przez bieglych w prowadzeniu wojny dowodcow poszlo do natarcia na trzydziesci siedem tysiecy. Wszystko to opowiedzialem w najlepszym zamiarze, abys moze wreszcie zrozumial, ze nierozumne powstanie chlopskie nie znaczy - w porownaniu z wielka polityka i prawidlowym prowadzeniem wojny - wiecej niz musze lajno na scianach. Doswiadczony wodz polozy tych chlopow tak, jak sie kosi zboze ostrym sierpem. Po zwyciestwie pod 'Pawia cesarz jest najmocniejszy na swiecie, on zas nie cierpi luteranow. Zaprzysiagl, ze najpierw wyrwie z korzeniem wszelkie kacerstwo w Niemczech, potem zas pokona Turkow z pomoca calego zjednoczonego chrzescijanstwa. Totez z serca ci radze, zebys posluchal glosu rozsadku i zebysmy, poki jeszcze czas, wycofali sie z tego i udali sie w inne, lepsze okolice.

Jego slowa daly mi duzo do myslenia, ale uwazalem sie za madrzejszego od niego, a przy tym bylem troche odurzony winem, totez wydrwilem jego przewidywania, udowadniajac, ze sprawiedliwosc boska jest silniejsza niz prawa cesarzy i krolow i ze Samson pobil Filistynow za pomoca szczeki oslej. A gdy upieral sie przy swoim, chcialem go porzadnie zwymyslac, lecz w tejze chwili otwarly sie drzwi i do izby weszla lekkim krokiem kobieta o uszminkowanych policzkach i z usmiechem na ustach, ubrana w podarta spodnice i kapelusz z opadajacymi czaplimi piorami. Nucila dosc ladnie smetna piosenke:

Zmarlo sie panu la Police, Pod Pawia zginal chwal, Choc tuz przed smiercia, Chytry lis, zyl jeszcze, i to jak! V Zacna wdowa po przekupniu korzeni zaczela gwaltownie szlochac z rozgoryczenia, mowiac:

-To ona, to ta okropna dziewka, ktora pan Antti przywiozl ze soba z Wloch, i jesli jest pan mezczyzna, panie Mikaelu, wezmie pan kija i przegoni ja z mego przyzwoitego domu.

Ale gdy uslyszalem dzwiek glosu przybylej i przypatrzylem jej sie blizej, zerwalem sie z zydla i przezegnalem, jak gdybym spotkal diabla we wlasnej osobie, gdyz oto stala przede mna nieco chwiejac sie na nogach, lecz zywa i prawdziwa pani Genowefa z domu mistrza Arce z Paryza. I choc nie byla juz calkiem mloda, policzki wciaz jeszcze miala kragle, wargi pelne, a oczy jak ciemne fiolki. Gdy mnie zobaczyla, wykrzyknela z radosci, zarzucila mi rece na szyje i pocalowala mnie w oba policzki, zanim zdolalem jej w tym przeszkodzic i strzasnac ja z siebie.

Cala pewnosc siebie opuscila nagle Anttiego. Skurczyl sie na swoim zydlu i patrzac na mnie blagalnie wybakal:

-Przebacz mi, Mikaelu, ale nie moglem temu zapobiec, bo przyczepila sie do mnie jak rzep, spotkawszy mnie pod Pawia. Uprzykrza mi zycie tak, ze mam szczera nadzieje, iz zechcesz sie nia zaopiekowac. Pamietam bowiem jeszcze, ze dawniej byles bardzo nia oczarowany, ona zas jest ci wciaz jeszcze winna pewne rzeczy, ktorych meska skromnosc nie pozwala mi nazwac po imieniu.

Tak bylem zdumiony i zaskoczony, ze nie moglem dobyc slowa, a pani Genowefa usiadla we frywolnej pozie, obciagnela suknie tak, ze wyjrzal obnazony biust, i zaczela mi sie przygladac z przekrzywiona na bok glowa, jak gdyby byla psem, a ja kawalkiem miesa. I nie przestawala przy tym nucic swojej piosenki dzwiecznym glosikiem, dopoki nie odzyskalem przytomnosci i rozgniewany nie powiedzialem:

-Na Boga! Nasluchalem sie juz dosc o Pawii i wystarczy mi tego do konca moich dni. I jesli rzeczywiscie przywlokles tu te szlachetna dame jako twoja czesc lupu az spod Pawii, to jestes, Antti, glupszy, niz myslalem, i wcale mi nie zrobiles tym przyslugi.

Pani Genowefa myslala widocznie, ze nie podoba mi sie jej spiew, i rzekla z uraza:

-Pan de la Palice zacniejszy byl od was obydwoch i lepiej byscie zrobili spiewajac wraz ze mna te piosenke, ktora wzieci do niewoli Francuzi ulozyli na jego czesc. Otoczony przez stu Hiszpanow bil sie do ostatniego tchu, choc oczy mu juz zachodzily mgla i jedna reke mial odrabana tuz przy ramieniu, a w biodrze otwarta rane.

Kazalem jej zamilknac, zeby zebrac mysli, ale z rownym powodze niem moglem probowac zatrzymac kolo mlynskie golymi rekami, bo paplala dalej nieprzerwanie:

-O meskosci pana de la Palice nikt nie potrafi zaswiadczyc lepiej ode mnie, bo raczyl raz okazac mi swoja sklonnosc, a nastepnego dnia rano dal mi dwadziescia zlotych monet w pieknie haftowanym jedwabnym woreczku. Takze krol Francji calowal moja dlon i inne miejsca mego ciala, ktorych wstydliwosc nie pozwala mi wymienic, bo byl to wielki galant i rycerski kawaler, ktory lubil urozmaicenie i ktoremu w obozie dluzyl sie czas. Rowniez i inni najszlachetniejsi panowie ubiegali sie i wspolzawodniczyli o moje laski.

Opowiadanie jej wykazywalo, ze miala niebywale powodzenie w zawodzie, ktory sobie obrala.

-Francuscy rycerze nie maja sobie rownych w swiecie, jesli chodzi o galanterie, szczodrosc i sztuke milosna - ciagnela. - Moge o tym cos powiedziec i sama nie wiem, kogo wiecej nienawidzic - Niemcow, ktorzy sa niezdarni i brutalni, nie rozumieja sie na kobietach i wola kielbase i piwo od najrozkoszniejszych sztuczek uwodzicielskich najwspanialszych kobiet, czy Hiszpanow, ktorzy umieja kochac, i to nawet ogniscie, ale sa jeszcze skapsi od Niemcow i na podstawie prawa zwyciezcy chca dostac za darmo to, co kazdy uczciwy mezczyzna chetnie kupuje za godziwa cene. O Wlochach w ogole nie ma co mowic, bo staja sie po prostu glusi, gdy delikatna kobieta wspomni o pieniadzach czy nowych sukniach. Bog mi swiadkiem, Mikaelu, ze cale moje nieszczescie wyniklo z tego powodu, ze dzicy i bezwzgledni najemnicy zrabowali wszystkie moje kosztowne szaty, skrzynke z kosmetykami i pachnidla-mi, dobre olejki i czernidlo do brwi, a poza tym cale pokazne mienie, ktore skrzetna praca zarobilam w obozie krolewskim, azeby zapewnic sobie i dzieciom beztroskie zycie.

-Jezus, Maria! - wykrzyknalem przerazony, nie zwracajac uwagi na ostrzegawcze grymasy Anttiego. - A wiec macie takze dzieci, droga pani Genowefo?

W tym miejscu do rozmowy wtracil sie Antti.

-Drogi braciszku, Mikaelu! Zaklinam cie, nie wierz we wszystko, co ta kobieta opowiada, bo klamie wprost okropnie i twierdzi, ze ma dwoje dzieci, chlopca i dziewczynke, ktorych umiescila u zacnych ludzi w Tours. Mowi, ze chlopiec skonczy niedlugo piec lat, i jakkolwiek jej nie wierze, zwiazala mnie z soba twierdzac, ze to moj syn.

-Jesli o to chodzi, niemozliwa jest jakakolwiek pomylka - wtracila pani Genowefa lagodnie. - Niech mnie Bog skarze i piorun spali, jesli, od pierwszej chwili, gdy chlopak ujrzal swiatlo dzienne, nie wiedzialam, ze jest on synem dzielnego pana Anttiego. Tylko z ogromnym trudem udalo mi sie przekonac mego pierwszego opiekuna, ze jest ojcem dziecka. Pamieta go pan, Mikaelu, nieprawdaz? Uznal w koncu chlopca za swego bastarda i dzieciak przebywa obecnie pod opieka dobrej szlacheckiej rodziny, choc ojciec jego - mowie tu o ojcu legalnym, a nie rzeczywistym, ktorym jest pan Antti - byl lajdakiem i nicponiem. Chlopak nosi imiona Andrzej Florian, uwazalam bowiem, ze powinien nazywac sie po obu swoich ojcach, i czesto lezac w ramionach slabszych i mniej milych mi kochankow, wspominalam z tesknota czulosci jego ojca cielesnego, dopoki opatrznosc nie przywiodla go znowu do mnie, aby uratowac mnie z mocy Hiszpanow pod Pawia.

Pani Genowefa przemawiala tak przekonywajaco, a spojrzenia jej fiolkowych oczu, ktore rzucala Anttiemu, byly tak czyste, ze nie moglem watpic w jej slowa. Przezwyciezywszy wiec pierwsze zdziwienie, zmuszony bylem przyznac, ze Antti byl zupelnie niewinny i ze jako czlowiek honoru postapil slusznie, biorac pod opieke matke swego syna, choc moglo to nam przysporzyc mnostwo klopotow, przykrosci i wydatkow.

A Antti powiedzial:

-Czy ty wierzysz temu, co ona mowi, Mikaelu? Bo ja nie, albowiem babski jezyk jest sliski, a mowa pelna pulapek i zasadzek. Ale jesli istotnie jej wierzysz, obowiazkiem twoim jako mezczyzny jest po mesku wziac na siebie twoj udzial w ciezkim brzemieniu ojcostwa, bo jako czlowiek uczciwy musisz przyznac, ze chlopak jest twoj co najmniej w polowie, i ze jest naszym wspolnym synem. Jego imiona powinny wlasciwie brzmiec Andrzej Mikael Florian.

Wykrzyknalem ze zdumienia i oburzenia, rwac na sobie kaftan, az guzy posypaly sie na wszystkie strony. Nigdy bowiem nawet nie dotknalem pani Genowefy, jakkolwiek w mojej mlodzienczej glupocie nie brakowalo mi wcale ochoty. Ocalil mnie jej falsz, za co dziekowalem teraz Bogu, widzac, do czego doprowadzilo to Anttiego. A on, przygladajac mi sie drwiaco lekko zamglonymi od wina oczyma, ciagnal, ze pani Genowefa jest mi przeciez winna dlug, na poczet ktorego niegdys w moim imieniu przyjal zaplate, tak wiec jestem co najmniej tak samo jak on odpowiedzialny za dziecko. Nie moglem temu zaprzeczyc, i przepelnilo mnie to bezsilna wsciekloscia. Pani Genowefa wziela moje milczenie za zgode i snula dalej smutna historie o swoich przygodach. O tym, jak po bitwie szukala schronienia w celi klasztornej, ktora zapewnil jej protektor, i jak wystroila sie w najpiekniejsze szatki w nadziei, ze pojawi sie jakis szlachetny pan, ktory zaofiaruje jej swoja opieke. I jak zamiast tego wpadla w rece okrwawionej i brudnej tluszczy, ktora ograbila ja z wszystkiego, nawet z odziezy, az w koncu przyszli Hiszpanie i nie znajdujac juz nic wiecej do wziecia, zgwalcili ja okrutnie. A gdy wreszcie prawie naga w lachmanach zdolala sie oswobodzic, sadzila, ze jest zgubiona, dopoki dzieki opatrznosci nie spotkala ojca swego syna i nie rozpoznala go, a on uratowal ja z najgorszej opresji, choc jeszcze dotychczas nie zdolala postarac sie o nowa garderobe i toaletowe przybory, od ktorych zalezy w duzej mierze powodzenie swiatowej damy i moznosc odzyskania poprzedniej pozycji.

Antti zarzekl sie szybko, ze nie zamierza wyrzucac ciezko zarobionych dukatow na babskie fatalaszki, nawet gdyby byla tysiac razy matka jego syna. Ja jednak zastanowilem sie nad jej slowami i szybko pojalem, ze nie pozbedziemy sie pani Genowefy, dopoki nie zaopatrzymy jej we wszystko, co potrzebne do wykonywania jej profesji. Totez powiedzialem jej, ze chlopi lupia zamki i panskie siedziby w calym kraju i ze nie watpie, iz zdolamy za umiarkowana cene zakupic dla niej odpowiednie suknie. Nastepnie zas oswiadczylem, ze jestem bardzo zmeczony, nogi mnie okrutnie bola, i zaproponowalem, zebysmy juz poszli spac.

Pani Genowefie zablysly oczy, objela mnie za szyje i szybko powiedziala, ze chetnie mi pomoze ulozyc sie do snu, jesli skutkiem wina trzymam sie niepewnie na nogach. Obiecala tez wysmarowac oparze-lizny kojacymi masciami i ogrzac mnie w lozku wlasnym cialem, gdyz noce wiosenne wciaz jeszcze byly chlodne i najcieplej bylo spedzac je we dwoje. Calkiem falszywie zrozumiala moje slowa o pojsciu do lozka i odpoczynku, ale nie mialem juz sily sie opierac, i gdy wdowa po przekupniu korzeni stanowczo odmowila pozyczenia pani Genowefie swego lozka, przepowiadajac nam same nieszczescia z powodu naszego bezboznictwa, wdrapalismy sie znowu na poddasze i ulozylismy sie wszyscy troje w jednym lozu, w ten sposob, ze pani Genowefa lezala posrodku, a moj piesek zwinal sie w klebuszek przy uchu Anttiego, aby chronic go w czasie snu, gdyz bardzo byl nim zachwycony. Antti usnal, gdy tylko przytknal glowe do poduszki, a kiedy pani Genowefa uslyszala jego chrapanie, objela mnie czule ramionami za szyje, pocalowala w ucho i zaczela szeptac o najrozmaitszych rzeczach, ktore moja skromnosc zabrania mi wymieniac. Ja jednak odrzucilem jej uwodzicielskie sztuczki, gdyz zbyt bylem pijany i zmeczony, aby myslec o cielesnych rozkoszach, i zasnalem, majac jej ramiona wokol szyi.

Tak skonczyla sie bitwa pod Pawia, jesli chodzi o mnie.

Dopiero rankiem nastepnego dnia spostrzeglem z cala wyrazistoscia, ze poprzedniego wieczoru naduzylismy wina. Takze Antti wzdychal ciezko z glowa oparta na dloniach i zaklinal sie, ze nigdy nie tknie juz kropli wina, lecz zadowalac sie bedzie zsiadlym mlekiem i woda, o ile naturalnie nie bedzie musial w polu chronic swego zdrowia sluchajac rad zacnego sierzanta. Dopiero lyk piwa wprowadzil jakis lad w moje mysli, tak ze zdolalem dowlec sie do Ulryka Schmida. Jego kapitanowie doniesli, ze armia chlopska w sile pieciu tysiecy ludzi maszeruje na miasto Leipheim nad Dunajem, w ktorych to stronach jest duzo bogatych klasztorow i zamkow. Oznajmilem, ze zamierzam bez zwloki udac sie do Leipheim, bo w duchu zdawalem sobie sprawe, ze im predzej pozbedziemy sie pani Genowefy, tym lepiej dla mojej cnoty, ktora w jej obecnosci stale bedzie wystawiona na niebezpieczenstwo.

Ulryk Schmid pochwalil ten zamiar i zaklal mnie na milosc boska, abym nakazal chlopom przylaczyc sie do glownych sil mozliwie jak najpredzej, gdyz szwabski general Jiirgen von Truchsess nadciagal forsownymi marszami, zabijajac, mordujac, scinajac glowy, wylupujac oczy i palac chlopow z rozbitych oddzialkow. Ulryk mial nadzieja, ze widzac sily chlopskie zjednoczone, Truchsess wda sie z nim w uklady. Pojechalismy wiec do Lelpheim. Zaczal sie dopiero kwiecien. Droga byla rozmyta wiosennymi deszczami, dookola lsnily laki pokryte kwieciem i latwo, bylo oddychac czystym i swiezym powietrzem, przesiaknietym aromatem lip. Przypomnial nam sie ubogi i daleki kraj rodzinny, gdzie o tej porze roku morze jest jeszcze skute lodem, a szare chatki drzemia na wpol zasypane sniegiem. Ogarnela nas tesknota i Antti zaczai opowiadac, ze spotkal wsrod niemieckich najemnikow dunskiego porucznika, ktory swego czasu sluzyl pod krolem Chrystianem. Dunczyk mowil, ze krol dawno juz stracil korone i kraj na rzecz stryja, hercoga holsztynskiego, i uciekl do Niderlandow, aby szukac schronienia u swego szwagra, cesarza. Panowie szwedzcy w chwili slabosci koronowali na krola pana Gustawa z rodu Wazow, ktory tak meznie podzegal Szwecje i Finlandie do oporu przeciw prawowitemu wladcy. Pan Gustaw jednak okazal sie bardzo niewdzieczny, gdyz nie znosil zadnych wspolzawodnikow w walce o wladze. Krol Chrystian wyswiadczyl mu wielka przysluge, ucinajac glowy mezom, ktorzy mogliby sie ubiegac o wladze, a pan Gustaw przewidujaco dokonczyl tego dziela.

Zywo rozmawiajac o ojczystych sprawach, zblizylismy sie do Leipheim, a pani Genowefa tez zabawiala nas najrozmaitszymi historiami 0 dworze francuskim i o trybie zycia krola Franciszka. Gdy przybylismy do malego miasteczka Leipheim, spotkalismy roztasowane na okolicznych wzgorzach liczne gromady chlopskie. Wszedzie panowal gwar, zgielk i nieporzadek, pijanstwo i obzarstwo. Na targowisku zywo handlowano najrozmaitszymi towarami, a handlarze zadali bezczelnych cen za hrabskie fatalaszki, kupione za bezcen od spragnionych piwa chlopow.

Odszukawszy przywodcow chlopskich powtorzylem im wezwanie Ulryka Schmida, aby wrocili do Baltringen dla poparcia slusznych zadan chlopskich w pokojowych ukladach z panem von Truchsess, ktory nadchodzil, aby nauczyc chlopow moresu. Ale oni zaslepieni sila i licznymi sukcesami odrzekli, ze nie wierza w rokowania ani w krolewskich dowodcow, a juz najmniej wierza w Ulryka Schmida, ktory jest stara baba. A gdyby pan von Truchsess osmielil sie przyjsc w te okolice, oni mu pokaza, gdzie raki zimuja.

W czasie tej rozmowy pani Genowefa odkryla skrzynke pelna wspanialych sukien, jedwabiu i aksamitow, plaszczy bramowanych futrem, koronek i czaplich pior. Skrzynia zawierala nawet pudlo barwiczek 1 pachnidel oraz oprawne w srebro zwierciadla, szczotki, grzebienie, obcazki i lopatki i musiala widocznie stanowic wlasnosc jakiejs szlachetnej, dostojnej damy, ktora uciekla przed chlopami. Pani Genowefa objela mnie mocno za szyje i pocalowala w usta i bylaby pocalowala takze Anttiego, gdyby sie od tego nie wymowil. Blagala nas, zebysmy kupili jej skrzynie z cala zawartoscia, bo jest w niej akurat to, czego potrzebuje. Zartowala, ze z pewnoscia jej nie poznamy, gdy wlozy nowe suknie i umaluje twarz. Byla rzeczywiscie bardzo ponetna, gdy tak drobila kolo nas ladnie i lekko, jak to zwykle czynia kobiety francuskie, tak ze odzyly we mnie wszystkie wspomnienia z mlodosci. Totez zaczalem sie targowac z chlopskim chorazym, pytajac, ile chce za skrzynie.

Ten rozlozyl rece i biorac Boga za swiadka zapewnial, ze wcale nie zamierza sprzedawac takich skarbow, lecz chce zachowac je jako trofeum wojenne l ofiarowac swojej drogiej zonie. Suknie byly co prawda dla niej za waskie, zarowno z przodu jak i z tylu, ale mozna je rozpruc, wiec nie rozstanie sie z skrzynia nawet za tysiac guldenow. Zrozumialem z tego, ze chetnie sprzedalby skrzynie, i choc pani Genowefa blagala mnie ze lzami w oczach, abym natychmiast zaplacil zadana cene, ofiarowalem chorazemu szescdziesiat guldenow, na co on z oburzeniem zatrzasnal wieko skrzyni, oswiadczajac, ze nie chce wiecej mowic o tej sprawie.

Gdysmy sie targowali, Antti rozgladal sie po dalekich wzgorzach na horyzoncie i patrzyl na Dunaj, ktory, zoltozielony, wystapil z brzegow, obejmujac rwaca petla male miasteczko i wszystkie drogi dojazdowe.

-Widze jakichs jezdzcow na drodze - odezwal sie nagle. - Maja kopie i lsniace pancerze i zblizaja sie w pelnym galopie. W moich glupich oczach wyglada to raczej na jazde cesarska niz na podjazdy chlopskie, bo chlopskie konie maja szpata i chodza nieokielzane, podczas gdy te rumaki sa wielkie, lsniace i wykarmione i nie maja zadnych wad w nogach, o ile moge to stad zobaczyc.

Chorazy odwrocil sie, wysmarkal sie w palce i powiedzial:

-To chyba nie nasi jezdzcy, bo kto bylby taki glupi, zeby sie rozbijac po pustych drogach bez zadnego pozytku, kiedy juz spladrowalismy cala okolice i spalilismy wszystkie zamki? Ale jest nas wielu i nie poznaje nawet wlasnych ludzi, ci zas jezdzcy przybywaja widocznie zza Dunaju, zeby sie do nas przylaczyc.

Patrzylismy w glab doliny i widzielismy, jak jezdzcy w pelnym galopie uderzyli na kilku chlopow, wiozacych fury ze zbozem, i przebili ich kopiami, a ciala zabitych stratowali kopytami wierzchowcow. Krzyki zabijanych dolatywaly do nas slabym echem, konie w zaprzegach zaczely ponosic i zjechawszy z bitej drogi wywrocily wozy. Wszystko to wygladalo w cieplych promieniach slonca jak jakas zjawa i wprost trudno nam bylo uwierzyc wlasnym oczom.

Tymczasem Antti pokazal nam druga grupe jezdzcow nieco dalej, zblizajaca sie do miasta z innej strony.

-Mam troche wojennego doswiadczenia - powiedzial - i zdaje mi sie, ze juz najwyzszy czas uderzyc na alarm, bo jesli bardzo sie nie myle, to straze przednie pana von Truchsess wyslaly podjazdy, zeby zbadac teren. A on sam z pewnoscia tez nadciaga, skoro jazda osmiela sie wdawac w potyczki tuz przed naszymi stanowiskami.

Chlopek smial sie z Anttiego, ze widzi duchy w bialy dzien. Ale w tej samej chwili w miescie zaczeto bic w dzwony na alarm i z bram wysypali sie chlopi, jak roje pszczol, i wszyscy biegli na wzgorze, potykajac sie o wlasne oszczepy. Obie grupy jezdzcow stanely, zeby rozejrzec sie po przedpolu. A potem nagle zawrocily i odjechaly ostrym galopem.

Takze i na naszym wzgorzu uderzono w bebny na alarm i chlopi wylazili z kurnikow i piwnic przecierajac zaspane oczy. A chorazy pobladl ze strachu, ale probowal dodac sobie otuchy mowiac:

-Jesli ci jezdzcy rzeczywiscie nalezeli do ksiazecej jazdy, to by-* lo ich nie tak znow wielu i z pomoca boska pobijemy ich w otwartym boju. Zreszta zawrocili i uciekli zobaczywszy nasza wielka przewage.

W tej chwili w obu dolinach pojawili sie pikinierzy. Nadciagali ku nam sprawna kolumna z jazda na flankach. Gdy chlopski chorazy to zobaczyl, przezegnal sie krzyzem i powiedzial do mnie:

-Mowiliscie, panie, szescdziesiat guldenow? Dolozcie jeszcze dziesiec i skrzynia jest wasza z wszystkim, co sie w niej miesci.

Pani Genowefa, ktora nic sobie nie robila z jezdzcow i falujacego w oddali lasu wloczni, zaczela z radosci tanczyc i skakac jak mloda dziewczyna, i zlapala mnie za ramie, zeby sklonic do zawarcia umowy. Ale Antti powstrzymal mnie mowiac:

-Lepiej odlozyc kupno do odpowiedniejszej chwili, bo zdaje mi sie, ze wpadlismy w prawdziwe gniazdo os. Jesli mnie oczy nie myla, ten pan von Truchsess jest tegim dowodca, choc naturalnie nie mozna go rownac z markizem Pescara. Zaloze sie, o co chcecie, ze zamknie nas w tym kolanie Dunaju szybciej, niz pol piasku zdazy sie przesypac w klepsydrze. Widze zaprzegi wolow, ciagnace dziala polowe. Nie mam tu czego szukac, bom tu obcy. Zabierajmy sie stad szybko, aby uratowac nasze cenne zycie.

.Tymczasem chlopi zaczeli ustawiac wozy tak, aby tworzyly chroniace ich kolo, a miedzy nimi wbijac zerdzie i rozpinac liny. Wytoczyli tez na pozycje dwa male dzialka, a ci ktorzy mieli muszkiety, zaczeli przygotowywac sie do boju. Ucieszylem sie i rzeklem do Anttiego:

-Idz, jesli pozwala ci na to twoje sumienie. Moje miejsce jest tutaj, miedzy tymi poczciwymi ludzmi, ktorzy, jak widac, pragna nieustraszenie walczyc o sprawiedliwosc boska.

Pani Genowefa tez stanowczo odmowila udania sie dokadkolwiek bez skrzyni, mowiac, ze jest to najwieksza okazja w jej zyciu i ze raczej umrze, niz ja zmarnuje. Aby dodac swoim slowom nacisku, rzucila sie na wieko skrzyni, czepiajac sie jej kurczowo obu rekoma. Chlopek zerknal jeszcze raz w doline, gdzie wielkie czworoboki piki-nierow rozwiazaly sie i podzielily na mniejsze jednostki i w nieskazitelnym szyku zaczely otaczac wzgorze. Po czym nagle oswiadczyl, ze ziemski blichtr nie znaczy dla niego nic i ze najwiekszym skarbem sa slowa boskie. Chetnie wiec zadowoli sie trzydziestu guldenami za skrzynie, jesli dostanie pieniadze natychmiast. Nalegania pani Genowefy zaslepily mnie do reszty i szybko odliczylem pieniadze na jego wyciagnieta dlon, nie zdazywszy nawet oddzielic pelnowartosciowych monet od oberznietych. Antti pilil:

-Mikaelu, zaklinam cie na nasza dawna przyjazn, chodz ze mna. Moze jestem glupi i naiwny, a ty o wiele ode mnie madrzejszy, ale cale moje doswiadczenie wojenne mowi mi, ze to ostatnia sposobnosc, zeby pelnym galopem przedostac sie przez miasteczko, zdobyc lodz i przeprawic sie przez rzeke. Zgadzam sie, zebysmy zabrali z soba te skrzynie, ale musimy odjechac stad natychmiast.

Jednak moja wiara w zwyciestwo dobra i sprawiedliwosci uczynila mnie gluchym na glos rozsadku. Przypuszczalnie uderzylo mi tez do glowy, ze udalo mi sie wysadzic petarda brame w zameczku biskupa. Oprocz tego nie widzialem jeszcze dotad, aby chlopi poniesli najmniejsza chocby porazke. Totez odparlem drwiaco:

-Uciekaj, Antti! Przepraw sie przez Dunaj i szukaj bezpieczenstwa. Dogonie cie, gdy pokonamy wojska ksiazat. Doprawdy nie przypuszczalem, ze taki z ciebie zajac!

Antti rozejrzal sie dokola i rzekl z rezygnacja:

-Juz za pozno, ta gadanina uniemozliwila nam ucieczke, zostaje wiec przy tobie, bo nie chce uciekac sam, skoro odbylem te dluga droge az z Italii, aby cie odnalezc i ratowac od wszelkiego zla, w ktore wciaz popadasz z powodu twej lekkomyslnosci.

Nie zdazyl powiedziec wiecej, bo kapitanowie, chorazowie i sierzanci, ktorzy powtykali do czapek piora kogucie na znak swojej rangi, zaczeli biegac jak bezglowe kury, bijac ludzi piesciami i popychajac ich na wyznaczone stanowiska, aby odeprzec atak pikinierow. Na piec tysiecy chlopow ze trzydziestu bylo uzbrojonych w muszkiety. Gdy jazda ksiazeca szarzowala na zbocza, ustawilem sie w szeregu muszkietnikow, wbilem widelki w ziemie i choc serce tluklo mi sie w piersiach jak jesienny lisc, wycelowalem, jak umialem, i oddalem strzal. I zdaje mi sie, ze w kazdym razie zranilem jakiegos konia. Gdy jezdzcy ujrzeli jezyki ognia wylatujace z luf, zjechali na bok, robiac miejsce piechocie i starajac sie oskrzydlic wzgorze.

Natarli teraz pikinierzy, maszerujac mocnym, krotkim krokiem w gore zbocza, a gdy dziala artylerii ksiazat zaczely ostrzeliwac wzgorze, wozy chlopskie zwalily sie na kupe, a nasze szyki zmieszaly sie i rozpierzchly. Gdy pierwsze szeregi pikinierow podeszly do naszych linii, Antti kazal mi strzelac w najwieksza gestwe, sam zas chwycil swoj dwureczny miecz. Wszystko to jednak nie przydalo sie juz na nic. Gdy bowiem chlopi zobaczyli przed soba dlugie dzidy pikinierow, zwatpili nagle v; swoja sluszna sprawe i rzucajac bron podali tyly wolajac, ze mury miejskie dadza im lepsza ochrone niz slaby pierscien wozow.

Widzac te bezladna ucieczke, Antti wybuchnal hucznym smiechem i zawolal do mnie:

-Wierzysz mi juz, Mikaelu? Uciekajmy, ile sil w nogach, bo od tego zalezy teraz wszystko.

Nie potrzebowal mi tego powtarzac dwa razy. Rzucilismy sie biegiem do ucieczki, a Antti torowal nam droge mieczem, choc i ja musze przyznac, ze kolba muszkietu obalilem paru biegnacych przede mna, aby szybciej moc uciekac samemu. Nasze konie znikly bez sladu, a pani Genowefa plakala i krzyczala, lamala rece i zaklinala nas, zebysmy ratowali drogocenna skrzynie. Lecz Antti uderzyl ja w twarz wierzchem dloni i pociagnal za soba. Wmieszalismy sie w uciekajacy tlum i Antti torowal nam mieczem droge w straszliwym scisku, i sam nie wiem, jakim cudem udalo nam sie trzymac razem. Ale pamietam, ze czepialem sie szerokiego skorzanego pasa Anttiego, a on wlokl za soba pania Genowefe, ciagnac ja to za wlosy, to za ramie. I choc ponad dwa tysiace chlopow padlo na zboczu wzgorza w czasie krotszym, niz potrzeba na odmowienie jednej zdrowaski, zdolalismy dobiec do miasta.

Antti nie pozwolil nam sie tu nawet zatrzymac i popedzal nas, bysmy czym predzej przedostali sie na druga strone, i dopiero gdy dotarlismy do brzegu rzeki, stanal, aby zlapac oddech. Rozejrzal sie dokola, przypatrzyl dokladnie zielonej rzece, ktora toczyla wezbrane fale, pieniace sie w miejscach, gdzie tworzyly sie potezne wiry. Chlopi, ktorzy wraz z nami zdolali sie przedostac az tutaj, w panice rzucili sie na leb, na szyje do wody, ale zaraz nurt porwal ich z nieprzezwyciezona sila i zniosl bezkutecznie opierajacych sie w dol rzeki.

W czasie gdy Antti lapal oddech, zrobilo sie kolo nas troche luzniej i zobaczylismy kilku chlopow, ktorzy nie opodal wlekli do rzeki przewrocona do gory dnem lodke. Antti zawolal na nich, ale im sie ani snilo czekac, i gdy tylko udalo im sie spuscic lodke na wode, rzucili sie hurmem, tak ze lodka ugrzezla w przybrzeznym szlamie i nie mogla ruszyc z miejsca. Dzieki temu Antti zdolal zlapac za rufe lodzi i wywlec ja ze straszliwa sila z powrotem na lad. Przemowil przyjaznie do chlopow, wzywajac ich, zeby nam odstapili lodz, ktorej potrzebuje dla zalatwienia nie cierpiacych zwloki spraw, a nawet ofiarowujac sie odkupic ja od nich. Ale oni nawet mu nie odpowiedzieli na jego grzeczne slowa, a jeden z nich dobyl podstepnie noza i zranil Anttiego w dlon, zacisnieta wciaz jeszcze na rufie lodzi.

19 - Mikael, t. I Choc krew lala mu sie po palcach, Antti nie stracil panowania nad soba i oswiadczyl, ze zrobil godziwa propozycje, ale jesli wola klotnie i walke, on gotow jest takze i do tego. Nastepnie plazem miecza zwalil tego, ktory go zranil, poprosil mnie, abym przez chwile potrzymal mu miecz, a sam wszedl do wody i golymi rekami oproznil lodz z ludzkiego balastu, wyrzucajac z niej wszystkich, z wyjatkiem drobnego czleczyny, ktory lezal na samym dnie i blagal, zebysmy mu pozwolili zabrac sie przez Dunaj.

W lodzi bylo dosc miejsca na cztery osoby, totez Antti kazal nam wsiasc do niej bez chwili zwloki, bo strumien uciekajacych wylewal sie z bram miasta i slychac bylo tetent zblizajacych sie jezdzcow nieprzyjacielskich. Ale pani Genowefa uparla sie, ze za nic w swiecie nie powierzy swego cennego zycia przeciekajacej lodce, i Antti znowu musial wciagnac ja za wlosy. Przycupnalem na dnie lodzi z muszkietem w dloni, a drobny czlowieczek widocznie bystro polapal sie w sytuacji, bo natychmiast chwycil za wiosla i odbilismy od brzegu.

Wszystko to s|alo sie w ostatniej chwili. Antti zmuszony byl wymachiwac mieczem i obalic wielu chlopow, ktorzy w strachu przed nieunikniona smiercia probowali wdrapywac sie do lodzi, brnac za nami w gleboka wode i czepiajac sie burty. I lodz z pewnoscia by sie wywrocila, gdyby Antti nie odcinal mieczem palcow i rak szukajacych ratunku. Po chwili porwal nas wartki prad i maly czlowieczek zaczal dzielnie wioslowac ku drugiemu brzegowi, Antti zas pomagal mu wioslem sterowym, tak ze wiry nie mogly sprowadzic nas z kursu, choc parokrotnie lodz okrecala sie z szalona szybkoscia jak wiorek w rwacej kipieli, a nam serce stawalo w gardle ze strachu. Nedzna lodeczka kolysala sie jak lupinka na wzburzonych falach i przeciekala tak mocno, ze ratunek wisial na wlosku, i gdy wreszcie dotarlismy na drugi brzeg, bylismy przemoczeni do nitki. Gdy znowu poczulem staly grunt pod stopami, ogarnela mnie wsciekla zadza zemsty i postanowilem przypomniec ksiazecym pikinierom, ze i oni sa smiertelnikami. Udalo mi sie uchronic proch od przemoczenia, totez mimo protestow Anttiego, ktory nawolywal do dalszej pospiesznej ucieczki, zatrzymalismy sie wraz z grupa innych uratowanych, aby zobaczyc, co sie dzieje na tamtym brzegu.

Pikinierzy i jezdzcy otoczyli wielotysieczna mase chlopska i cieli ja jak gesty lan. Nieco dalej od brzegu siedzial na czarnym koniu dowodca w blyszczacym pancerzu. Sadzac po pioropuszu i po sztandarze powiewajacym nad jego glowa, byl to Jlirgeii von Truchsess. Podniosl przylbice i widac bylo jego kedzierzawa brode i szczupla, smagla twarz, z luboscia przygladal sie rzezi, ktora wedlug wszelkich prawidel sztuki urzadzali jego zoldacy. Ale panowie ze swity przekonywali go, aby zakonczyl to bezcelowe mordowanie, bo chlopi nie rodza sie przeciez na kamieniu, i zawsze ich potrzeba do orki i siewu.

W koncu pan von Truchsess kazal dac w traby na znak zakonczenia rzezi i wezwal oprawcow, aby ferowac sprawiedliwosc wedlug prawa. Wolal tak glosno, ze wiatr przyniosl jego glos az za rzeke, a gdy uslyszalem, ze wzywa kata, wbilem widelki muszkietu w ziemie, wycelowalem i wystrzelilem. Ale nie trafilem. Moj wspanialy muszkiet pekl z gluchym trzaskiem, widocznie bowiem do lufy dostala sie woda w czasie przeprawy przez rzeke. I tylko niepojeta laska boska sprawila, ze ani ja, ani nikt ze stojacych w poblizu nie zostal okaleczony czy zraniony ostrymi odlamkami, choc mnie proch osmalil twarz.

Na widok rzezi maly czlowieczek zaczal gorliwie glosic, ze wydarzenie to jest najlepszym dowodem, iz szwabscy chlopi wyznawali falszywa nauke.

Na moje pytanie, kim wlasciwie jest i dlaczego tak uwaza, odparl, ze jest najskromniejszym z maluczkich, na imie ma Jakub i jest krawcem z zacnego miasta Miihlhausen w Turyngii. Jako wyslannik swego mistrza i nauczyciela do sasiednich miejscowosci mial wzywac do wspolnego powstania przeciw panom i ksiazetom, ale w Leipheim chlopi nie chcieli go sluchac i pluli na jego pelnomocnictwa, za co teraz spotyka ich dobrze zasluzona kara.

Kara ta istotnie juz sie zaczela. Kat pana von Truchsess stal gotow do dziela, a lancknechci wlekli do niego przywodcow chlopskich. Glowy toczyly sie jak gruszki pod kopyta czarnego rumaka pana von Truchsess, a Jakub krawiec cieszyl sie wielce tym widokiem mowiac, ze to kara boska za malodusznosc i herezje Szwabow.

-Bo Luter wcale nie jest prorokiem bozym, lecz raczej wilkiem w owczej skorze - tlumaczyl. - Prawdziwym rzecznikiem Boga jest moj mistrz i nauczyciel, ktory podobnie jak swiety Jan Chrzciciel przybyl z pustyni, aby glosic slowo boze i zapowiadac tysiacletnia Rzesze. Nie mam tu juz nic wiecej do roboty i zamierzam wrocic do mego mistrza, bo ci niedobrzy pikinierzy rozgladaja sie za tratwa, jak gdyby chcieli przeprawic sie przez rzeke i dobrac do naszej skory.

Mial slusznosc. Totez spiesznie poszlismy stamtad, a krawiec pokazywal nam droge, i z kazdym krokiem oddalalismy sie coraz bardziej od Baltringen, gdzie zostawilem mego pieska pod opieka wdowy po przekupniu korzeni, sadzac, ze niedlugo powroce. Teraz zas Dunaj i wojska pana von Truchsess zamykaly nam droge do Baltringen. Ogarnely mnie zle przeczucia, co stanie sie z Ulrykiem Schmidem, pozbawionym moich dobrych rad. I rzeczywiscie, stracil glowe w tydzien pozniej, a cale jego wojsko w sile dziesieciu tysiecy ludzi poszlo w rozsypke bez boju i chlopi wrocili do swoich zagrod, z ktorych zostaly tylko wypalone kominy po wizycie pana von Truchsess. Ale o tym wszystkim dowiedzialem sie dopiero o wiele pozniej.

Szlismy wiec za przewodem malego krawca przez pola i gliniaste bezdroza, zeby uniknac spotkania z ludzmi. Pani Genowefa bez przerwy gorzko plakala i wymyslala nam od niedolegow, bosmy nie uratowali jej skrzyni, skutkiem czego byla biedniejsza niz przedtem, bo Stracila nawet buciki, ktore ugrzezly w glinie. Wypytywalem krawca 0 jego mistrza, a on z zapalem oswiadczyl, ze jest nim Tomasz Muntzer, ktory obecnie tworzy gmine wybrancow, w miescie Miihlhausen, zalozywszy poprzednio podobne gminy w wielu innych miastach, mimo ze ciezko go przesladowano z powodu jego wiary. Muntzer nie ma jeszcze skonczonych trzydziestu pieciu lat - mowil maly krawczyk - ale zdazyl juz odbyc nauki na wielu dostojnych uniwersytetach i mowi po grecku i hebrajsku oraz zna Biblie na pamiec i w mlodosci uwazany byl za jednego z najbardziej uczonych ludzi w Niemczech. Ale Bog nie dawal mu spokoju. Muntzer nigdy nie mogl zostac dlugo na jednym miejscu, wciaz wedrowal jako nauczyciel i kaznodzieja, zrezygnowal wiec z wszystkich stopni naukowych i tytulow i glosi slowo boze.

Dopiero pod wieczor Antti uznal, ze jestesmy w bezpiecznej odleglosci od Leipheim. W glebokim lesie rzucilismy sie wyczerpani na ziemie, dzielac po chrzescijansku kes chleba, ktory Antti znalazl w tobolku, oraz kawalek sera, ktory krawiec wygrzebal z swej zebracznej sakwy. W ten sposob posililismy sie nieco i udalo nam sie nawet rozpalic ognisko, aby wysuszyc odziez, choc krawiec Jakub zgorszyl sie wielce, gdy pani Genowefa obnazyla dolna czesc ciala, suszac spodnice przy ogniu. Jakub nie zgodzil sie tez lec na spoczynek nocny obok pani Genowefy, tak ze znowu musiala spac miedzy mna a Anttim i grzala nas przez cala noc jak goracy piec.

Nazajutrz rano musielismy postanowic, dokad sie udamy, bo nielatwo jest wedrowac bez celu. Antti byl z poczatku za powrotem do Francji, ale gdy po wyjsciu na gosciniec zobaczylismy na zachodzie slupy gestego dymu, zmienil zdanie i orzekl, ze madrzej bedzie isc za krawcem Jakubem.

Wedrowalismy wiec jak synowie Izraela na pustyni prowadzeni za dnia gestymi slupami dymu, a w nocy lunami plonacych zamkow 1 dworow. Niebawem moglismy znow najesc sie do syta i znalezlismy tez piekne suknie dla pani Genowefy. Nie wygladala juz jak obszarpa-na i obdarta dziewka obozowa, gdy po dwoch tygodniach wedrowki bez wiekszych przygod dotarlismy do Miihlhausen.

Miihlhausen bylo to miasto duze, jedno z najwiekszych w Rzeszy Niemieckiej, gdyz liczylo siedem tysiecy mieszkancow. Otoczona murami jego czesc nie mogla pomiescic wszystkich i biedacy mieszkali na pieciu rozleglych przedmiesciach za murami.

Na ulicach widac bylo mnostwo przechodniow, a na kazdym rogu staly grupki zywo rozprawiajacych ludzi. Za pomoca pieniedzy i gladkich slow udalo nam sie zdobyc dach nad glowa i posilek, a gdy juz sie zakwaterowalismy, krawiec Jakub, ktoremu wielce spieszylo sie do domu i zony, poradzil nam pojsc do kosciola wysluchac nabozenstwa, obiecujac, ze nas zapozna z Tomaszem Muntzerem i jego naczelnym dowodca, Henrykiem Pfeifferem.

Ale ani Antti, ani pani Genowefa, zmeczeni podroza, nie mieli ochoty isc ze mna do kosciola zobaczyc obu kaznodziejow, wiec poszedlem sam i ledwie zdazylem na poczatek nabozenstwa.

W kosciele panowal ogromny tlok. Pelno bylo tam mieszczan, czeladnikow, mieszkancow przedmiesc i przybylych z daleka chlopow, spragnionych slowa bozego.

Nad oltarzem wisiala rozpostarta olbrzymia choragiew, na ktora z pewnoscia zuzyto trzydziesci lokci grubego bialego atlasu. Jako znak zwiazku wyhaftowana na niej byla tecza, a pod spodem po lacinie: "Slowo panskie trwa na wieki". Po chwili zjawil sie Tomasz Muntzer. Na pierwszy rzut oka zrobil na mnie niezbyt wielkie wrazenie. Byl prawie o glowe nizszy ode mnie, nos mial jak kartofel, miekkie usta, brode cofnieta, a policzki brunatnozolte jak ktos chory na zoltaczke albo cudzoziemiec. Twarz jego dziwnie przypominala swinski ryj, zwlaszcza gdy w czasie kazania wysuwal ku przodowi watla brode.

Gdy jednak zabral glos, zapomnialem o jego. wygladzie, przykuty oczyma, w ktorych plonal jakis przedziwny zar. Nigdy nie slyszalem tak poteznego i przekonywajacego kazania jak to, ktore wyglosil Tomasz Muntzer. Cala jego istota promieniowala tak niezachwiana wiara, ze mozna bylo rzeczywiscie uwierzyc, iz przemawia przez niego Duch Swiety. Widzac i sluchajac Tomasza Miintzera, trzeba mu bylo wierzyc, ale nie potrafie wytlumaczyc, na czym polegala ta jego cudowna i niewiarygodna moc nad ludzmi. Mowil przez trzy godziny i nawet gdy podnosil glos do krzyku, kazde slowo slychac bylo jasno i wyraznie, najcichszy zas jego szept dochodzil do najodleglejszego kata koscielnej nawy.

Glosil, ze Bog objawil mu sweja wole w czterech tezach. Przede wszystkim kazdy ma prawo swobodnie i bez ograniczen glosic slowo boze, tylko bezbozne jezyki mialy zostac uciszone. Po drugie: drzewa w lesie, ryby w wodzie, ptaki w powietrzu, dzika zwierzyna i wszystkie laki, i pastwiska sa wolne i wspolne dla wszystkich. Po trzecie, ksiazeta, grafowie i szlachta musza zburzyc swoje zamki i palace, zrezygnowac z wysokich tytulow i oddawac czesc Bogu jedynemu. Po czwarte - i to bylo dla mnie cos nowego - ksiazeta i rycerze mieli w zamian za to otrzymac prawo korzystania z wszelkich dobr ziemskich, nalezacych do swietego Kosciola, klasztorow i dygnitarzy duchownych, oraz bezplatnie odzyskac te domeny, ktore z braku pieniedzy zmuszeni byli zastawic.

Gdy zebrani uslyszeli czwarta teze, w kosciele rozlegl sie pomruk zdziwienia, ale Miintzer uderzyl obu piesciami w kazalnice i wspiawszy sie na palce, zawolal, ze Bog w swej dobroci pragnie, by ksiazeta dobrowolnie podporzadkowali sie Jego mocy, aby przez to umknac zla i rozlewu krwi. Dodal tez zaraz, ze ci, ktorzy stana pod teczowa choragwia i zglosza sie do jego zwiazku, musza sie wyrzec wszelkiej wlasnosci i sluchac woli bozej, jak ja w kazdym wypadku Bog wyrazi przez usta Tomasza Miintzera.

Na te slowa zaczeto ciezko wzdychac i wielu ze lzami w oczach mowilo, ze dyktuje trudne warunki i ze Luter uszczesliwia ludzi mniej bolesnymi srodkami. Ale zwolennicy Miintzera uciszali watpiacych i malodusznych, a on sam podniosl glos i krzyczal, ze nadszedl czas radosci i wesela, bo Bog chce oddac bezboznikow w moc wiernych i rozdzielic miedzy sprawiedliwych bogactwa, ktore powstaly z potu i krwi ludzi biednych. Totez gdy ocierajac pot z czola zszedl z kazalnicy, zebrani dlugo nie przestawali wznosic okrzykow na jego czesc, mimo ze parokrotnie podnosil dlon, aby uciszyc zgielk i dopuscic do glosu Pfeiffera. I widzialem, ze tamtemu wszystko to nie bardzo sie podobalo. Z reka na glowni miecza i chmurnie zacisnietymi wargami czekal na umilkniecie nieustajacego zgielku. Ozywil sie i rozjasnil dopiero wstapiwszy na kazalnice, gdy ludzie przyjeli go zyczliwymi zawolaniami i smiechem zadowolenia. Byl ulubiencem tlumu, rubasznym mowca, ktory zabawial zgromadzonych grubymi dowcipami i przemawial w zupelnie innym duchu, a jego twarz wesolego piwosza promieniowala zadowoleniem. Nie bede powtarzal, co mowil, bo wiekszosc z tego nie miala zadnego znaczenia. Powiem tylko, ze atakowal ksiazat i Kosciol, nie cofajac sie przed najgrubszymi slowy, i podzegal do wyprawy na sasiednie miasta, gdzie ludzie powstali przeciw radom i pladruja klasztory. Zapewnial tez, ze sily ksiazat sa rozproszone i obezwladnione strachem, nie stanowia wiec zadnego zagrozenia. W ra zie potrzeby - mowil - on sam podejmuje sie rozwalic mury zamkow za pomoca zwyklego miekkiego chlopskiego sera.

Ta dobroduszna pewnosc siebie zrobila wielkie wrazenie na ludziach, mnie jednak przepelnila raczej zlymi przeczuciami. Zauwazylem tez, ze przemowienie wcale nie ucieszylo Miintzera. Z kolei on zacisnal wargi i kilkakrotnie zrobil ruch, jakby wlasnorecznie chcial sciagnac Pfeiffera z kazalnicy. A gdy Pfeiffer skonczyl i ludzie zaczeli sie wysypywac z kosciola, Miintzer zlapal Pfeiffera za kolnierz i powlokl do zakrystii. I gdy w chwile pozniej krawiec Jakub zaprowadzil mnie tam, aby przedstawic swemu mistrzowi, zastalem ich pograzonych w gwaltownej klotni. Miintzer lajal Pfeiffera za namawianie chlopow do niebezpiecznych awantur i wymyslal mu, nazywajac diablim pomiotem, ten zas odgryzal sie, zarzucajac Muntzerowi slabosc i tchorzostwo i odgrazajac sie, ze kaze go wypedzic z Miihlhausen, jak to juz raz poprzednio mialo miejsce, po czym wyszedl dlugimi krokami z zakrystii, zatrzaskujac za soba drzwi z taka sila, az echo poszlo pod sklepieniem, a Miintzer zatrzasl sie ze strachu.

Gdy sie troche opamietal, wybuchnal placzem i rzekl, ze dzien, w ktorym wreszcie zobaczy tego dzwoniacego szabelka Henryka Pfeiffera dyndajacego na szubienicy, bedzie dla niego dniem najwiekszej radosci. Maly krawiec objal go za szyje i pocieszal czulymi i pelnymi otuchy slowami, a i ja probowalem go pocieszyc wedle moich sil. Zlozylem mu tez sprawozdanie o Ulryku Schmidzie i Jiirgenie Knopfie oraz wysunalem przypuszczenie, ze pan von Truchsess latwo skruszy chlopow szwabskich, nie ponoszac duzych strat, i zniszczy jedna kupe po drugiej, tak jak to uczynil pod Leipheim, gdzie pokonal piec tysiecy chlopow, tracac sam tylko kilka koni, zranionych z muszkietow, i paru knechtow, ktorzy polamali nogi przy przelazeniu przez szczatki chlopskich fur. I skonczylo sie na tym, ze Miintzer poprosil mnie, abym stanal pod jego sztandarem, mowiac, ze przynajmniej bedzie mial przy sobie kogos madrego i zrownowazonego, u kogo bedzie mogl zasiegac rady.

Dopiero po zapadnieciu zmroku wracalem do gospody w bardzo ponurym nastroju. Kazanie Miintzera zrobilo wprawdzie na mnie wrazenie, ale juz w zakrystii zobaczylem, ze byl czlowiekiem slabym i bezradnym, tak jak wielu innych, totez nie moglem zywic wiekszej wiary w jego poslannictwo, choc sam byl slepo przeswiadczony, ze Bog przemawia przez jego usta.

Wdychalem chlodne nocne powietrze i wznosilem oczy ku niebu, wypatrujac bialych gwiazd wiosennych. Pograzylem sie w medytacji nad moim losem i zobaczylem siebie jak samotna iskierke niesiona posrod nocy poteznym tchnieniem Pana nad wrzacym kotlem niemieckich krajow do jakiegos niepojetego i nieodgadnietego celu.

Jeszcze ciezej niz w ciagu wielu ostatnich miesiecy odczulem moja zalobe i samotnosc i przypomniala mi sie naiwna przysiega, ktora zlozylem Barbarze, gdy jej goraca krew polala mi sie na rece. Oczyma ducha widzialem swiety Kosciol wznoszacy sie przede mna majestatycznie az do gwiazd. Przez pietnascie wiekow wznosil sie on tak niewzruszenie z morza ludzkich grzechow, oczyszczany krwia meczennikow i kapiac sie w glorii swietych, a jego swiete sakramenty dawaly biednym ludziom jedyna droge do zbawienia. Kimzez bylem ja, marny robak, abym mial naruszyc najmniejszy chocby kamien w tej swietej budowie, nawet gdybym tysiackrotnie przylaczyl sie do glosicieli nowej nauki i chcial przemienic ziemie w krolestwo boze, jak to bylo napisane w Pismie swietym?

Opuszczony przez Boga i slaby w wierze, stalem pod wiosennym niebem, pelnym gwiazd, i serce moje chore bylo od troski, a mysli przerazliwie nagie i wyrazne. I nie moglem wprost zniesc bezlitosnej swiadomosci, ze jestem przeciez tylko marnym czlowiekiem. Opuscilem oczy i spiesznie wrocilem do gospody, do ciepla i swiatla, miedzy zyczliwych zwyklych ludzi. Bo miejsce czlowieka jest miedzy ludzmi i tylko smierc potrafi zagluszyc nieuleczalna tesknote serca ludzkiego.

Wszystkie moje niedobre przeczucia niestety sprawdzily sie niebawem. Wyprawa, do ktorej parl Pfeiffer, doszla istotnie do skutku -i zrazu sily nasze rosly nieustannie, jak lawina, a Miintzer, ktorego pewnosc siebie tez wzrastala z kazdym dniem powodzenia, wital nowych zwolennikow, obciazonych lupem z poprzednich wypraw, i wyglaszal do nich wzniosle kazania z siodla swego konia, stojac pod teczowa choragwia. Ale potem zaczely gromadzic sie chmury, przyszla wiesc, ze Luter, zazdrosny o slawe Miintzera, we wlasnej osobie przylaczyl sie do ksiazat, aby kazac przeciw niemu i zwalczac go wspolnymi silami. Dufny w swoje sily Miintzer wyslal mnie jako swego poslannika do ksiecia Jana w Weimarze, ktory mial zostac kurfirstem po smierci Fryderyka Madrego, z propozycja polubownego zalatwienia sporow miedzy chlopami a ksiazetami, bez uciekania sie do walki. Ale moja wyprawa, w ktorej towarzyszyl mi Antti, podczas gdy pani Geno wefa pozostala na ten czas w Miihlhausen, skonczyla sie niepowodzeniem. Ksiaze Jan byl wprawdzie czlowiekiem lagodnym i niechetnie uciekal sie do gwaltu, ale odeslal mnie do Miintzera ze stanowczym wezwaniem, aby ten zlozyl bron i wyjechal natychmiast z Niemiec do jakiegos innego kraju, gdyz inaczej moze go spotkac nieszczescie i wciagnie wiele ludzi w otchlan smierci. W czasie pobytu na ksiazecym dworze widzielismy sile koalicji ksiazat, ktora zbierala sie juz w Weimarze. Byl tam najgorszy wrog chlopow, bezwzgledny hercog Jerzy Saski, ktorego kraje odniosly najwiecej szkody od lupiestwa Miintzera, byl graf Mansfeld, graf heski Filip, hercog Brunswiku, kazdy z nich wiodl z gora tysiac jazdy i o wiele wiecej piechoty, a jak to stwierdzil Antti, nie brakowalo im tez dzial. Jedyna korzyscia, jaka odnioslem z tej wyprawy, byl glejt osobistego bezpieczenstwa, wydany mi przez ksiecia Jana na droge powrotna, ktory w niedalekiej przyszlosci, po klesce Miintzera, przyczynil sie do uratowania nam zycia.

Mimo glejtu z ciezkim sercem wracalismy do Miihlhausen. Nie dojechalismy jeszcze do wschodniego przedmiescia, gdy zobaczylismy jadacego nam naprzeciw Miintzera, ktory poklociwszy sie z Pfeifferem, wyrzucony przez niego z Miihlhausen, udawal sie wlasnie do polozonego w poblizu slynnego z warzelni soli miasteczka Frankenhausen. Zebrala sie tam szesciotysieczna rzesza chlopow, ktorzy przyjeli jego cztery artykuly i wzywali go, aby przybyl zaprowadzic u nich chrzescijanski porzadek, wieczne krolestwo boze i niemiecka msze. Miintzer przyjal z wsciekloscia moje sprawozdanie o zadaniach ksiecia Jana i o przygotowaniach ksiazat do walki z nim, i oswiadczyl, ze ksiazeta i szlachta to tylko diabelskie nasienie, a Luter nie jest niczym innym, jak wyslancem szatana. Mowil tez o nowym porzadku, ktory zamierza wprowadzic, o tym, ze nie bedzie sie juz wdawac w zadne uklady, dopoki ksiazeta nie zloza swoich tytulow i nie zburza zamkow. Stwierdzil, ze dotychczas byl chwiejny, jak to zwykle slaby czlowiek, ale Bog objawil mu wreszcie, ze nadszedl czas, i przepelnil go zarem Ducha Swietego. Prawda boza objawila mu sie, gdy teczowa choragiew powiala nad jego glowa. Cztery tezy, ktore dotychczas glosil, okazaly sie niepotrzebne, a wola boska miesci sie w trzech krotkich slowach. Opowiadal mi tez o sobie, o swojej zyciowej wedrowce i o tym, jak stracil wszystko, co posiadal, w dazeniu do pojscia raczej za glosem Boga niz za przykazaniami ludzkimi, az olsnila go prawda i zaczal ja glosic.

-Bo ludzie sa glusi i slepi w swych doczesnych klopotach i krzataninie - mowil. - Sluchaja nie slyszac, patrza nie widzac. Totez czlowiek musi sie ugiac pod ciezarem krzyza az do ziemi, az nie pozostanie mu nic - ani nadzieja, ani przyszlosc, ani czulosc, pozadanie, przyjaciele ani nawet rozczarowania, samo tylko poczucie pustki i nagosci, tak ze staje sie jakby wydmuchana skorupka jajka. EJopiero wtedy slowo boze trafia do niego i rodzi sie na nowo na wargach niegodnego, i moze ono wyjsc z ust uczonego i nieuka, niemowlecia czy szalenca i nawet z ust takiego, kto sam nie rozumie swego poslannictwa.

Gdy go sluchalem i patrzylem na niego, przejal mnie dreszcz, bo wiedzialem i czulem, ze mowi prawde, i sam przezylem wszystko to, o czym mowil. Totez do dzis uwazam, ze bylo w tym mezu cos boskiego, choc twarz mial zolta i nalana, i skosne oczy. I moge to wytlumaczyc tylko tak, ze tu na ziemi wszystko jest ulomne i niedoskonale i ze nawet bedac poslannikiem Boga, czlowiek z powodu swojej ludzkiej natury zaciemnia, nie rozumie, zle interpretuje i znieksztalca wole boska. Gdy jechalem u boku Miintzera pod teczowa choragwia do miasta soli, Frankenhausen, ufalem mu slepo i palalem zarem jego poteznego poslannictwa.

Niedlugo po przybyciu do Frankenhausen, gdzie Miintzer zaraz wyglosil porywajace kazanie do swoich nowych zwolennikow, do miasta zaczeli naplywac liczni uciekinierzy. Placzac i zalamujac rece opowiadali, ze nadciagaja wojska hercoga Jerzego i grafow mansfeldz-kich. Ale zobaczywszy ogromna mase chlopow, ktorzy zebrali sie wokol miasta Frankenhausen pod przewodnictwem Miintzera i jego dwoch wojskowych doradcow, uchodzcy nabierali otuchy i przyznawali, ze ksiazeta maja duzo mniejsze sily. Oddzialy chlopskie zaczely sie cwiczyc i przygotowywac do bitwy, a w przerwach miedzy cwiczeniami Miintzer zagrzewal je slowem do boju.

Tak mijal czas, a my mieszkalismy w piekarni, z trudem zdobytej na mieszkanie w przeludnionym miescie. Az pewnej nocy zostalismy zaalarmowani, podjazd ksiazecej jazdy wpadl znienacka do miasta i narobil niemalo zamieszania, choc po krotkiej walce zostal wyparty ze stratami, zostawiajac kilku zabitych. Z ich pancerzy i barwy mozna bylo stwierdzic, ze polegli nalezeli do wojsk ksiecia heskiego, okazalo sie zatem, ze ksiazeta zblizaja sie z dwoch kierunkow, dazac do okrazenia miasta. Niedlugo potem przybyl chlopek, ktory w czasie wyprawy po zywnosc wpadl w rece jezdzcow margrabiego Filipa i hercoga Brun-swiku. Opowiadal, ze zaprowadzono go przed oblicze margrabiego, ktory byl w swietnym humorze, i kazawszy go tylko wychlostac odeslal do Frankenhausen z poleceniem zawiadomienia chlopow, ze obiecuje im przebaczenie, jesli natychmiast zloza bron, wydadza sztandary i dowodcow, rozejda sie do domow i zobowiaza wynagrodzic wszelkie szkody wyrzadzone zamkom i panskim siedzibom. Chlopek namawial do ukladow, ale sromotnie go pobito i przepedzony, gdyz chlopi ani slyszec nie chcieli o ukladach, pewni, ze stawia czolo ksiazetom i pokonaja ich w walce.

Zrzedly im jednak miny, gdy na drugi.dzien pod miastem pojawily sie forpoczty wojsk ksiazecych, a niedlugo po ukazaniu sie podjazdow konnych na horyzoncie, zarowno na wschodzie, jak i na zachodzie zamajaczyly powoli maszerujace kolumny. Z oddali nie wygladaly one zbyt groznie, ale gdy slonce wyjrzalo zza chmur, groty dzid pikinierow i pancerze jazdy zamigotaly jak okruchy srebra, a w przerwach miedzy kolumnami mozna bylo rozroznic powolnie pelznace dziala polowe i ciezkie kolubryny ciagnione przez zaprzegi liczace od osmiu do szesnastu koni.

Miintzer zwolal natychmiast rade wojenna, na ktorej postanowiono wyslac do ksiazat pismo stwierdzajace, ze chlopi pragna tylko i wylacznie sprawiedliwosc boskiej i ze najchetniej chcieliby uniknac rozlewu krwi.

Ale czterej wyslancy wrocili po niejakim czasie z bardzo zwarzonymi minami. Przyniesli wiadomosc, ze hercog Jerzy, prawowity pan tych wlosci, przyjal ich, zwymyslal za liczne zbrodnie, ktorych chlopi sie dopuscili, a nastepie obiecal rozwazyc ich zadania, jesli natychmiast zloza bron i rozejda sie do domow. Lecz musza wpierw wydac Miintzera i jego najblizszych zwolennikow, wszystkim innym natomiast zapewnia sie slowem ksiazecym zycie i calosc czlonkow.

Uslyszawszy to chlopi zaczeli sie burzyc, spierac z soba i skupiac w grupki, dopoki Miintzer donosnym glosem nie kazal im milczec i nie oswiadczyl, ze byliby szaleni i slepi, gdyby uwierzyli w obietnice okrutnego panka. Ale spokoj nie trwal dlugo, bo niebawem okazalo sie, ze tymczasem wojska ksiazat okrazyly chlopow ustawionych do obrony na wzgorzu pod miastem i odciely im odwrot do kryjacych tyly mas chlopskich glebokich lasow.

Wtedy wybuchl gwaltowny zamet i wsrod chlopow podniosl sie wielki krzyk. Wygrazano sobie piesciami i szarpano za wlosy, a wszyscy zaczeli wolac, ze natychmiast nalezy podjac rokowania, aby uzyskac przebaczenie ksiazat. Nie moze byc, aby szesc tysiecy ludzi ponioslo zalosna smierc z powodu kilku up-artych zaslepiencow. Wielu wolalo, ze nalezy wydac Miintzera ksiazetom, jesli przyrzekna, ze dadza mu moznosc bronienia swoich artykulow w publicznej dyspucie. I byloby chyba doszlo do bojki i rozlewu krwi w obozie chlopskim, gdyby w tej chwili Miintzer nie dal znaku, ze chce mowic. Zrobila sie zadziwiajaca cisza i mozna bylo slyszec, jak ciezka atlasowa choragiew trzepocze na wietrze. A on stojac na chlopskim wozie, otulony w dlugi az do ziemi futrzany plaszcz, ktory dodawal mu dostojenstwa, przemowil.

Zrazu mowil cicho, ale glos jego niesiony wiatrem slyszany byl przez kazdego w szesciotysiecznym tlumie.

-Nadszedl czas proby - oswiadczyl - chwila, gdy Bog oddzieli bezboznych i postawi kazdego przed ostatecznym wyborem. Totez niech kto chce idzie, dokad chce, bo Bog nie poprze slabych i chwiejnych i nie dopusci ich do grona swoich wybrancow. Ci, ktorzy zostana, stocza meska walka i w blasku zwyciestwa zobacza powstanie krolestwa bozego na ziemi.

-Nie chce bynajmniej sprzeciwiac sie ukladom i nie pragne niepotrzebnego rozlewu krwi, jesli ksiazeta wysla swoich najuczenszych mezow, aby odbyli ze mna dyspute o sprawiedliwosci boskiej i krolestwie bozym na ziemi i jesli przyjma artykuly, ktorych slusznosc udowodnie w tej dyspucie. Wiedzcie, ze sprawiedliwosc boska to jedyna rzecz, ktorej mozecie ufac na tym swiecie, ale z powodu zatwardzialosci panow i szlachty musicie wywalczyc sobie te sprawiedliwosc z bronia w reku.

Ale czymze jest ta sprawiedliwosc boska? - ciagnal dalej Miintzer coraz donosniej. - Obwiescilem ja wam w czterech artykulach, ale czas juz uchylic ostatniej zaslony, abyscie mogli zobaczyc sprawiedliwosc boska w jej najswietniejszej swiatlosci. Trzy slowa wystarcza! Omnia sunt communia!

Wyciagajac ramiona ku niebu, wolal w uniesieniu wielkim glosem:

-Omnia sunt communia! Wszystko jest wspolne! Taka jest wola boza, ktora Bog objawia przez moje usta. Te trzy slowa mieszcza sprawiedliwosc boska. Ziemia, pola, pastwiska, lasy, ptaki w powietrzu, dzika zwierzyna i ryby w rzekach, wszystko to jest wspolne i wspolne jest takze bydlo domowe, budynki, domy, zamki, skrzynie ze zbozem, narzedzia gospodarskie, sierpy, plugi, mloty, tak ze kazdy z nas posiada wszystko l nie ma nic, i nie ma ani biednych, ani bogatych, ani kupcow, ksiezy czy ksiazat, nikt nie jest wyzszy i nikt nie jest nizszy i wszyscy maja wszystko, i nikt nie moze twierdzic, ze ma wiecej od swego blizniego, gdyz wszystko jest wspolne.

Gdy chlopi uslyszeli te slowa, wpatrzeni w Miintzera szeroko rozwartymi oczyma, zamarli, nie wazac sie glebiej odetchnac. A i mnie slowa te tak zaskoczyly, ze zapomnialem jezyka w gebie, bo istotnie obwieszczal on nimi krolestwo boze na ziemi i byly one tak potezne, ze slaby umysl nie smial wprost pojac jego oredzia.

Opuscil rece, a szesc tysiecy ludzi, zniewolonych moca tych slow, padlo na kolana na wilgotna ziemie, aby sie modlic. On zas wolal wielkim glosem:

-Boze! moj Boze, ktorys mi sie objawil, daj nam znak z nieba i zadaj klam watpiacym! Blagam Cie na Twoje swiete imie, daj nam znak, ze mamy wierzyc i nie lekac sie gniewu bezboznikow!

I jeszcze nie skonczyl wolac, gdy w tlumie wszczal sie niepokoj, zaczeto podnosic rece ku niebu i pokazywac sobie cos w chmurach, i ludzie gwaltownie wciagali oddech ze zdziwienia i strachu.

Bo jeszcze nie przebrzmiala modlitwa Miintzera, gdy na niebie pojawila sie nagle olbrzymia tecza, rozpostarta miedzy oblokami a ziemia. Swiety znak zwiazku chlopskiego zdobiacy nasza choragiew lsnil na ciemnym tle chmur. I nigdy jeszcze nie widzialem tak doskonalej i wspanialej teczy, bo rozpinala sie od polnocnego zachodu do poludniowego wschodu i siegala az do zenitu, zostawiajac oboz ksiazat w ponurym cieniu.

W chwile pozniej padly pierwsze strzaly z dzial i wojska ksiazat ruszyly do szturmu na wzgorze.

Mimo cudownych znakow bitwa pod Frankenhausen skonczyla sie straszliwa kleska chlopow. Rozbiwszy w mig oboz chlopski na wzgorzu pod miastem zoldacy ksiazecy wzieli sie do wycinania w pien otoczonych.

Tylko niewielu udalo sie ujsc z okrazenia i przedrzec do miasta, wsrod nich i nam obu, i to znowu Antti wyprowadzil nas wraz z grupka tych, co sie do nas przylaczyli, torujac krwawa droge swoim dwurecznym mieczem.

Gdy tylko znalezlismy sie w murach miasta, chlopi rozpierzchli sie na wszystkie strony, aby pochowac sie po piwnicach i strychach. Zostalismy sami z Anttim i szybko podazylismy do naszej piekarni, aby szukac schronienia i ratunku z opresji, bo do miasta zaczely juz wdzierac sie wojska ksiazat w pogoni za niedobitkami. Kryjowka nasza okazala sie dobra, ukryci w dziezach przetrwalismy rzez, ktora rozpoczela sie teraz na ulicach miasta, gdzie rozbestwieni lancknechci nie przestawali az do nocy wyrzynac chlopow wyciaganych za uszy z kry jowek, rabujac i pladrujac rownoczesnie mieszczan - bez- roznicy winnych i niewinnych. Dopiero pod oslona ciemnosci Antti smialym wypadem zdobyl dla nas inna odziez, zdzierajac dla siebie pancerz z zabitego knechta, dla mnie zas stroj z jakiegos szlachcica.

Gdy nastal ranek w miescie uspokoilo sia i Antti uznal, ze mozemy juz opuscic kryjowke i pokazac sie na ulicy w nowym stroju - okazujac glejt, ktory teraz mial nam uratowac zycie - aby nikt nie sadzil, ze sie ukrywamy. Otrzepalem sie wiec z maki, ktora bylismy przyproszeni, i wyszlismy z piekarni calkiem jawnie. W moich spiczastych bucikach probowalem dreptac jak mlody szlachcic, Antti zas kroczyl za mna z mieczem u boku i dzida na ramieniu.

Zalosny byl ten ranek w malym miasteczku Frankenhausen. Na jakims podworku kogut probowal zapiac bez przekonania, jakby chcac powiedziec, ze tam, gdzie jest jeszcze zycie, jest i nadzieja. Ale pianie brzmialo ochryple i po chwili raptownie sie urwalo. Nad mia-tem krazyly cale stada krukow, ktore swymi czarnymi skrzydlami zaslanialy slonce. Mieszkancy Frankenhausen, ktorzy mieli jakies powody do strachu czy ukrywania sie, siedzieli pochowani po piwnicach i strychach, inni natomiast, aby udowodnic swoja niewinnosc, zgromadzili sie na placu, gdzie ksiazeta odbywali przeglad wojsk.

Przyszlismy w dobrej chwili i nikt nie zwracal na nas uwagi, bo wszyscy gapili sie na ksiazat, ktorzy wymierzali sprawiedliwosc przed kosciolem. Przed nimi stal wlasnie Miintzer, maly i przygarbiony, z rekami zwiazanymi na plecach. Zdarto z niego wspanialy futrzany plaszcz, ktory czynil go tak wysokim poprzedniego dnia, a jego zolta twarz umazana byla krwia i brudem. Obok niego prezyl sie z duma lancknecht, ktory wyciagnal go przed chwila z jakiejs piwnicy, gdzie Muntzer lezac w lozku udawal chorego.

Ksiazeta przedstawiali sie okazale, zakuci od stop do glow w zelazo, z pioropuszami chwiejacymi sie na helmach, w lsniacych, wykladanych zlotem pancerzach. Gruby i tlusty ksiaze Jerzy nosil na helmie zalobe, z czego domyslilem sie, ze kurfirst Fryderyk zmarl i ksiaze Jan zostal obecnie kurfirstem, co nadawalo memu glejtowi tym wieksza wage. Dwaj grafowie Mansfeld przypominali wygladem dwa okazale, lsniace kruki. Ale najwiekszym autorytetem wyraznie cieszyl sie najmlodszy z nich wszystkich, margrabia Filip heski, ktory dokonal owego niewiarygodnego marszu nocnego z swoich wlosci do Frankenhausen, co przypieczetowalo kleske chlopow. Twarz mial szczupla i koscista; a bladoniebieskie oczy wpatrywaly sie zimno i bezlitosnie, zarowno w Miintzera, jak i we wlasnych sprzymierzencow. Ksiazeta rywalizowali z soba w stawianiu Miintzerowi najrozmaitszych pytan, on zas odpowiadal cicho i pokornie, dopoki graf Ernst z Mansfeldu nie zniecierpliwil sie i nie trzasnal go zelazna rekawica w twarz. Wtedy Muntzer podniosl glowe, splunal krwia i zawolal, ze otwarcie i uczciwie chce dowiesc prawdy swojej nauki w dyspucie z najbardziej uczonymi ludzmi w Niemczech, a chocby z samym Lutrem. Ksiazeta parskneli smiechem i zaczeli sie z niego naigrawac, a gdy jeszcze raz powtorzyl, ze chce publicznej dysputy, graf Jerzy z Mansfeldu polozyl lagodnie dlon na jego chudym karku, pogladzil go koniuszkami palcow i rzekl: - Czy istotnie nie byloby najlepiej dac temu uparciuchowi okazji do dysputy, ktorej tak pragnie? Prosze was, moi panowie, powierzcie mi go, a zabiore go bez zwloki do siebie, do Feldrungen, gdzie bedzie mogl bronic swoich tez w obecnosci bezstronnego swiadka przed nieposzlakowanym oprawca w komorze o kamiennych scianach z wszystkimi potrzebnymi do rzeczowej dysputy utensyliami, takimi jak na przyklad cegi, szczypce i rozzarzony wegiel.

Jego zartobliwe slowa wywolaly nowy wybuch smiechu ksiazat. A Muntzer zaczal z rozpacza szarpac peta, padl na kolana i z placzem prosil, zeby go nie wydawano w rece jego smiertelnego wroga, lecz pozwolono na publiczna dyspute. Ale nikt nie stanal w jego obronie, a i ja nie wystapilem, aby go bronic, mimo ze wlasnie ja dobrze wiedzialem, co go czeka. Zamiast tego ukrylem sie za plecami Anttiego, zeby Muntzer mnie nie zobaczyl, gdy graf Mansfeld popchnal go miedzy swoich zolnierzy. Ci zabrali go z soba, on zas placzac i zebrzac o pomoc, rozgladal sie dokola, na prozno usilujac znalezc kogos, kto zechcialby przyjsc mu z pomoca w tym miescie, w ktorym jeszcze poprzedniego dnia wierzono, ze jest wyslannikiem bozym.

Nie chce zatrzymywac sie dluzej na zalosnych wydarzeniach w Frankenhausen i zadowole sie stwierdzeniem, ze gdy tylko trafila mi sie. sposobnosc, podszedlem do margrabiego Filipa, pokazalem mu glejt kurfirsta i wyjasnilem, ze sprawowalem wazna misje, probujac naklonic chlopow, aby wdali sie w uklady dla unikniecia niepotrzebnego rozlewu krwi. I choc mi sie to nie udalo, to jednak wykonalem wazne zadanie. Prosilem go tez, aby pozwolil mi udac sie z soba do Muhlhau-sen. Balem sie bowiem, ze ktos z mieszkancow Frankenhausen pozna mnie i doniesie, ze nalezalem do otoczenia Miintzera. Zrobilem madrze zwracajac sie do margrabiego Filipa, mimo iz panem tego kraju byl hercog Jerzy. Moje zaufanie pochlebilo margrabiemu, ktory orzekl, ze wykonalem moja misje dobrze, gdyz chlopi istotnie wszczeli uklady, co dalo wojskom ksiazecym czas na zjednoczenie sie i okrazenie wzgorza oraz odciecie chlopom drogi odwrotu do lasow.

-Gdyby chlopi rozpierzchli sie - powiedzial - mielibysmy teraz szesc tysiecy wloczegow i rabusiow na drogach niemieckich i nawet wszystkie pieniadze Fuggerow nie wystarczylyby na oplacenie dostatecznej ilosci wojsk, zeby ich wylapac.

Mowil te slowa siedzac wygodnie na stopniach kosciola i grzejac sie w promieniach slonca, wyraznie zadowolony, ze ma uwaznego sluchacza. Totez osmielilem sie zapytac, co pieniadze domu Fuggerow maja wspolnego z ta sprawa. Popatrzyl na mnie jak na wariata i odrzekl:

-Jak myslisz? Skad mialem wziac pieniadze na zold dla szesciuset jazdy i tyluz piechurow? Bez pieniedzy bogatego Jakuba zle byloby z niemieckimi ksiazetami i oberwancy zostaliby panami w Niemczech. Ale bunt chlopow przynosil szkody handlowi Jakuba, tak ze pokryl on koszty naszej wyprawy, uwaza bowiem przypuszczalnie, ze latwiej moze prowadzic na smyczy ksiazat, niz dojsc do ladu z chlopami i miejska biedota, jesli polacza sie oni z soba. Panu von Truchsess nie udaloby sie zwerbowac ani jednej kopii, gdyby bogaty Jakub, nie dal mu dwunastu tysiecy guldenow, ktore w swoim czasie zamierza sciagnac z arcyksiecia Ferdynanda. To za pieniadze Fuggerow Ferdynand kupil cale Ksiestwo Wirtemberskie, skad Jakub przepedzil hercoga Ulryka za nie zaplacone dlugi. Bogaty Jakub zna sie na sztuce sciagania swoich naleznosci z wysokimi dodatkami za koszty i ryzyko, mimo ze Kosciol swiety nie zezwala na procenty od pozyczek. I najbardziej wlasnie drazni mnie to, ze trwonie sily i czas, aby sluzyc jego interesom, mimo ze w moich wlasnych wlosciach trwa pelna rebelia i ze drogo bede musial zaplacic za kazdy szelag pozyczony z jego kasy.

Stalem przed nim w pozie pelnej respektu, z oczyma skromnie spuszczonymi, gladzac miekka brodke, ktora urosla mi podczas powstania i ktorej nie zamierzalem zgolic, zadowolony z mego obecnego wygladu. Ciekawosc kazala mi zapomniec o strachu i polozeniu, w jakim sie znalazlem, i osmielilem sie zapytac:

-Mam wiec rozumiec, ze ci biedacy zostali zmasakrowani tylko dlatego, ze tak sie podobalo grafowi Jakubowi Fuggerowi, wcale zas nie dlatego, ze sa heretykami?

-Sprawa wymaga zastanowienia - odparl margrabia - i im wiecej nad nia mysle, tym bardziej sklaniam sie do tego, by wziac pod swoja opieke Lutra i zatrudnic go u siebie jako kapelana. Musze bo wiem w jakis sposob zaplacic dlugi, a w moim margrabstwie jest wiele bogatych klasztorow i dobr koscielnych, ktore moglbym skonfiskowac, gdybym opowiedzial sie za nauka ewangelicka, o ile dobrze rozumiem to, co ojciec Luter glosi.

Do diabla, przeciez to wcale nie przystoi ksieciu i margrabiemu, jakim jestem, abym czul sie najemnikiem wielkiego Fuggera i pokornie biegal dla niego na posylki. Otrzymalem bowiem zold dla moich wojsk tylko pod wyraznym warunkiem, ze pomaszeruja wprost na Franken-hausen. Fuggerzy maja tutaj przy szlaku handlowym miedzy Lipskiem i Erfurtem wielka hute miedzi, do ktorej sciagaja rude ze swoich wegierskich kopaln. Tu wlasnie oddzielaja srebro od rudy miedzianej, aby moc okradac krola Wegier, gdyz zakazane jest wywozic srebro z Wegier i nie oplaca sie skutkiem tego przerabiac rudy tam na miejscu. Huta pod Frankenhausen daje okolo dziesieciu tysiecy cetnarow miedzi rocznie, mozesz wiec latwo zrozumiec, mlodziencze, ze Jakub byl w strachu i kazal swemu faktorowi ponaglac mnie, zebym szedl tu forsownymi marszami, gdy sie dowiedzial, ze szesc tysiecy zbuntowanych chlopow rozlozylo sie obozem w poblizu jego drogocennej huty. A jesli sadzisz, ze Jakub potraci mi to z dlugow, to sie grubo mylisz.

-A wiec nawet swiete slowo boze musi byc wdeptane w bloto i zbezczeszczone z powodu huty miedzi? - wykrzyknalem.

Po raz pierwszy jego bladoniebieskie oczy przyjrzaly mi sie badawczo i zapytal:

-Powiedz no, chyba nie jestes w glebi serca uczniem Miintzera? Bo wtedy byloby z toba zle.

Pochylil sie do przodu, aby zerknac na moj glejt, ktory wciaz jeszcze trzymalem w reku, i odczytal moje imie.

-Mikaelu Pelzfuss z Finlandii - ciagnal - dam ci jedna rade, ktora sam sobie wzialem bardzo do serca. W sprawach wiary czlowiek musi wybierac te, ktora jest dla niego najbardziej korzystna. Nic nie zyskasz broniac doktryny Miintzera. Wprost przeciwnie.

Odprawil mnie i poszedlem odszukac Anttiego. Spedzilismy nastepna noc w naszej piekarni. Uniknawszy dzieki przychylnosci margrabiego wszystkich niebezpieczenstw, poczulem sie nagle bardzo chory. I nie cieszyla mnie moja nowa odziez ani miekka brodka, lecz zaszylem sie w kat i trzaslem z zimna, a ponure mysli pozbawily mnie zupelnie apetytu, tak ze Antti zlakl sie, ze przez pomylke napilem sie wody i nabawilem zarazy.

Ale mnie sie zdaje, ze w owym okresie serce moje bylo bardziej chore niz cialo. Antti postapil bardzo szlachetnie i najal fure, ktora zawiozl 28 - Mikael. t. I mnie do Muhlhausen, bo chyba nie zdolalbym na wlasnych nogach odbyc tej drogi. Niewiele tez pamietam z tamtych dni, wiem jednak, ze rowniez kurfirst Jan i jego wojsko polaczyli sie z ksiazetami pod Muhlhausen.:

Totez sily ksiazat byly teraz tak przewazajace, ze bunczuczny Pfeif-fer ani przez chwile nie marzyl o stawieniu im oporu. Pewnej pieknej nocy otrzasnal pyl z swoich stop i uciekl z Muhlhausen na czele kilkuset szubienicznikow, schwytano go jednak i przyprowadzono z powrotem w kajdanach.

Dla unikniecia grabiezy i zniszczenia miasto Muhlhausen, juz poprzednio ubogie, musialo sie zobowiazac do zaplacenia ksiazetom w ciagu pieciu lat czterdziestu tysiecy guldenow. Mury i wieze mialy zostac zburzone, a dziala i inna bron palna, przedmioty zlote i srebrne, srodki zywnosci, konie i inne zwierzeta pociagowe mialy byc wydane natychmiast. Dopiero wtedy ksiazeta raczyli laskawie wkroczyc do miasta.

Zaczelo sie wymierzanie sprawiedliwosci i mieszkancy miasta gorliwie wspolzawodniczyli w donoszeniu na siebie nawzajem, aby uniknac podejrzen. Totez w dniu egzekucji az piecdziesieciu czterech mieszczan musialo, stosownie do swego stanu, albo wlozyc szyje w petle stryczka, albo tez przykleknac przed katowskim pienkiem i mieczem jako kozly ofiarne. Graf Mansfeld przywiozl do Muhlhausen Miintzera, a raczej to, co z niego zostalo po dyspucie z bieglym w swym zawodzie oprawca. Tomasz Muntzer byl teraz kulejacym, zlamanym wrakiem ludzkim i nawet glos jego byl chropawy i lamal sie, gdy Muntzer, zielonozolty na twarzy l z przymknietymi oczyma, odczytywal swoje wyznanie.

Przyznal on bowiem, ze wszystkie jego nauki byly falszywe, i powierzyl swoja dusze jedynemu zbawienie przynoszacemu Kosciolowi. Pobozny ksiaze Jerzy wzruszyl sie do lez calkowitym nawroceniem Miintzera i wyrazil radosc, ze ten zblakany kacerz mogl przed smiercia z wdziecznoscia skorzystac ze swietych sakramentow.

Gdy sluchalem pokornego i plynnego przyznania sie Miintzera do winy, skruszona zostala-onoja ostatnia nadzieja. Nie moglem juz wiecej wierzyc, ze spelni sie krolestwo boze na ziemi, bo gdyby Bog mowil przez usta Miintzera, bylby go z pewnoscia podtrzymal w czasie tortur, jakkolwiek nie sa do zniesienia dla zwyklego smiertelnika. A do reszty odarl go w moich oczach z wszelkiej aureoli przeblysk jego gwaltownego charakteru, gdy umieral, bo nim uklakl przed mieczem kata, spojrzal gniewnie na Pfeiffera i plunal mu w twarz, mowiac, ze umrze z radoscia, bo takze i Pfeiffer znalazl sie w pulapce i musi skonczyc zycie na szubienicy, jak na to zasluzyl.

Kat scial glowe Miintzerowi, jako ze nalezal on do stanu duchownego, natomiast Pfeiffera powieszono. Ten samochwal poszedl na smierc z wielkim tupetem i bez slowa skruchy i jeszcze na stopniach szubienicy zabawial zolnierzy sprosnymi i bluznierczymi dowcipami. Odrzucil z pogarda swiete sakramenty, a gdy wychylil ostatni puchar podany mu przez kata, przymruzyl oko, zajrzal do pucharka i rzekl:

-Na szatana, przez ta czarodziejska rurke widze samo dno piekiel i wlasnie moj drogi braciszek Miintzer spadl jak kamien do najgoretszego kotla, tak ze biedne diably narzekaja i ocieraja oczy z plonacej siarki.

Nie mysle jednak, by widzial cos w swoim pucharze, bo zaraz potem skierowal go dnem ku niebu i dodal:

-Trzeba skorzystac i rownoczesnie rzucic okiem na zycie przyszle i zbawienie niebieskie. Ale diabel wie, co sie stalo z moimi oczyma, bo nie widze nic a nic, sama tylko pustka i zdechla mucha na dnie pucharu.

To powiedziawszy odrzucil puchar i sam zalozyl sobie petle na szyje, a kat wyrwal mu drabinke spod nog i Pfeiffer zatanczyl szybko i zabawnie swoj ostatni plas. I to jest wszystko, co mam do opowiedzenia o Tomaszu Miintzerze i jego teczowej choragwi. A teraz zaczne nowa ksiege, ktora mowic bedzie o pani Genowefie, piwowarze Eimerze, cesarzu Karolu i wielu innych pozytecznych i pouczajacych wydarzeniach, jakie jeszcze bylo mi dane przezyc.





CZESC OSMA





NIEWDZIECZNY CESARZ





l

W Muhlhausen odnalezlismy pania Genowefe. Piwowar Eimer, w domu ktorego mieszkala, nie poznal nas w naszych strojach, gdy stanelismy na progu jego domu, zaczal klac i wymyslac i chcial nas wyrzucic za drzwi, biorac za rabusiow. Ale pani Genowefa w mig rozpoznala Anttiego, a gdy jej bystre oko spoczelo na mojej twarzy i moim nowym stroju, rzucila mi sie z impetem na szyje i zaczela mnie czule calowac. Ta nieoczekiwana czulosc wzruszyla mnie, wiec chetnie schylilem glowe na jej biale ramie i gorzko zaplakalem. Pocieszala mnie tkliwie i mowila, ze nigdy nie przypuszczala, iz jestem taki smukly i moge sie tak milo prezentowac, gdy tylko jestem przyzwoicie ubrany.

Piwowar Eimer byl zrazu niezbyt zadowolony z naszego przybycia i draznila go czulosc okazywana mi przez pania Genowefe. Ale ona miala nad nim wielka wladze, a gdy jeszcze pokazalem mu glejt kurfirsta Jana, mistrz Eimer w lot zrozumial, ze mozemy byc dla niego uzyteczni. Byl to rosly i czarnooki mezczyzna o z lekka tylko siwizna przyproszonych wlosach i brodzie, mimo ze mial juz swoje piecdziesiat lat. Takze brwi mial czarne i krzaczaste, a jego ogorzala twarz pokryta byla siatka sinych zylek. Wcale nie byl taki glupi. Totez przez caly czas naszego pobytu w Miihlhausen goscil nas pod swoim dachem.

Gdy ksiazeta skonczyli wymierzac sprawiedliwosc i wycisneli z mieszkancow Miihlhausen tyle zlota, ile sie dalo, odeszli szybko z miasta.

Wtedy piwowar Eimer zapytal, co zamierzamy teraz poczac, a ja wywnioskowalem z tego, ze chce sie nas pozbyc. Odpowiedzialem skromnie, ze jestem biednym czlowiekiem i zszedlem zupelnie na dziady, tak ze nie posiadam nic procz tego, co na sobie, ale w Baltringen zostawilem pieska, a w Memmingen skrzynke, z ktorej mialbym kopysc, gdyby jeszcze sie tam znajdowala.

Antti wmieszal sie do rozmowy i przypomnial mi obietnice dana mu w drodze z Weimaru od ksiecia Jana. Chcial on zawiezc pania Genowefe z powrotem do Francji, jak jej to przyrzekl, a rownoczesnie zobaczyc syna, ktory byl zreszta tak samo moim jak jego synem, a ja obiecalem mu towarzyszyc.

Piwowar Eimer przyjrzal nam sie bacznie spod kruczoczarnych brwi, po czym odchrzaknal z zaklopotaniem i spytal, czy pani Genowefa nie ma nic w tej sprawie do powiedzenia.

A gdy ona nie zabrala glosu, piwowar ciagnal, poprosiwszy wpierw, zebysmy nie byli zdziwieni jego slowami.

-Mialem sposobnosc duzo rozmawiac z pania Genowefa - oswiadczyl - l nauczylem sie wielce podziwiac jej szlachetnosc, zdrowy rozsadek i wykwintne maniery. Wiecie z pewnoscia, ze naleze do najbogatszych mieszczan w Miihlhausen i ze mianowano mnie czlonkiem nowej rady, ale odmowilem przyjecia wyboru. Nie jestem bowiem jeszcze calkiem glupi. Dzis rano udalo mi sie sprzedac browar, co prawda za podla cene - z powodu niespokojnych czasow i powszechnego braku pieniedzy. Pani Genowefa dala mi do zrozumienia, ze nie jestem jej zupelnie obojetny. Totez postanowilem otrzasnac kurz tego miasta z moich stop i wyruszyc z wami, dokadkolwiek pojdziecie.

-Na milosc boska! - wykrzyknalem zaskoczony. - Przeciez jestescie zonaci, mistrzu Eimerze, macie rodzine i dzieci i nie mozecie porzucic waszego dobrego zawodu dla malowanych policzkow i czernionych brwi pani Genowefy, jesli nie chcecie, zeby was spotkala kara boska.

-Kara boska juz mnie spotkala - odparl spokojnie mistrz Eimer. - Spotkala mnie ona wtedy, gdy ozenilem sie w tym ubogim miescie, gdzie jedno co dobre, to woda, ktora nadaje sie znakomicie do warzenia tegiego piwa. Ale smaczna wode, slod i chmiel znalezc mozna i w innych krajach, a moim najlepszym kapitalem jest bieglosc zawodowa, ktora odziedziczylem po przodkach, bo wystarczy mi tylko posmakowac wody, wziac w palce szczypte slodu i powachac chmiel, zeby wiedziec, jakie bedzie piwo. Procz bieglosci w zawodzie mam tez troche brzeczacej monety, nie mowiac o doswiadczeniu zyciowym, ktore moze wam sie przydac, bo jestescie jeszcze mlodzi. To doswiadczenie zdobylem w licznych podrozach do roznych krajow, ktore stanowily dla mnie jedyna mozliwosc uwolnienia sie na jakis czas od wiecznego gderania mojej polowicy. Musze bowiem uczciwie przyznac, ze ozenilem sie z browarem, a nie z kobieta, ale zalowalem tej malzenskiej transakcji od chwili, gdy wszedlem do malzenskiego loza. A gdy poznalem zly jezyk mojej zony, zdawalo mi sie, ze nie ma dla mnie innej pociechy procz musowania piwa w kadziach. Na szczescie nie mam dzieci, procz jej osmiorga, z pierwszego malzenstwa, z ktorych najstarsze sa juz dorosle i zlorzecza mi jeszcze zapalczywiej niz matka, ze prowadze niedobre zycie. Totez nie jest to zaden nagly kaprys, gdy chca sie do was przylaczyc, lecz czynie to po dojrzalej rozwadze, choc przyznaje, ze moze bym wlokl dalej moje taczki, gdyby pani Genowefa swoja przyjaznia nie dala mi do zrozumienia, ze jestem jeszcze wciaz mezczyzna w sile wieku i ze zycie moze mi dac cos wiecej niz niedobra zone, nieprzyjaznych pasierbow i zazdrosnych sasiadow w ubogim miescie. Spojrzal na nas spode lba, ponownie odchrzaknal i ciagnal:

-Niech sie wam jednak nie zdaje, ze mam zamiar latac po calym swiecie za spodniczkami jakiejs niewiasty, nawet gdyby to byla istota tak niezrownana i doswiadczona jak pani Genowefa. Ale pozostanie w tym miescie oznacza dla mnie tylko biede i nedzne zycie do konca moich dni, gdyz ciezkie podatki zedra ze mnie siodma skore. Nie da sie bowiem wycisnac czterdziestu tysiecy guldenow grzywny z miasta takiego jak Miihlhausen, nie doprowadzajac go do zupelnej nedzy, a ze ponadto takze szlachta i Kosciol chca odszkodowania w rownej wysokosci, trzeba byc wariatem, zeby mieszkac dalej w Miihlhausen. Sprzedalem wiec browar za grosze, pozyczylem, ile sie dalo, na hipoteke domu i zastawilem nawet majetnosc ziemska mojej zony. Wszystkie te pieniadze dostaje w podarunku, choc moi naiwni wierzyciele jeszcze tego w tej chwili nie rozumieja. Zadna bowiem wlasnosc czy nieruchomosc w tym miescie nie ma w tej chwili najmniejszej realnej wartosci. Zalatwilem wiec wszystko, jak najlepiej sie dalo, ale nie jedzmy w kierunku Hamburga, bo wtedy moglibysmy spotkac moja zone, a tego chcialbym uniknac. Powinnismy, raczej czym predzej udac sie do Norymbergi, gdzie moge przedstawic do wyplaty caly pakiet weksli. Stamtad zas uciekajmy na Wegry albo do Konfederacji i nie mam tez nic przeciwko Wlochom, choc od dzis wole raczej unikac krajow cesarskich.

Antti przysluchiwal sie jego wywodom bez slowa. A gdy Eimer skonczyl, spojrzal z wyrzutem na pania Genowefe, wychylil duszkiem caly dzban piwa i rzekl:

-Jeszcze czegos podobnego w zyciu nie slyszalem! Na co pani Genowefa spiesznie wtracila:

-Ty zawsze zostaniesz ojcem mego syna, kochany Antti, podobnie jak i Mikael. Ale coz na to poradze, ze sie spodobalam temu zamoznemu mezczyznie w sile wieku. Nie moge mu przeciez zabronic porzucic rodziny i domu, choc serce mi sie kraje na mysl o jego biednej zonie i dzieciach, ktore zostana bez ojca.

-Jest to postepek tak bezbozny i haniebny, ze wszystkich nas dotknie klatwa boza - oswiadczylem. - Pozalujecie tego kiedys, mistrzu Eimerze, i bedzie to tak krwawy i gorzki zal, ze wolelibyscie raczej umrzec, bo nie znacie jeszcze tej lekkomyslnej niewiasty.

Minely Zielone Swiatki i w polowie czerwca dotarlismy wreszcie calo i w dobrym zdrowiu do bogatej i poteznej Norymbergi, najpiekniejszego miasta, jakie ogladalem w Niemczech. Norymberga byla jakby spokojna wyspa na wzburzonym morzu. Nikt nie wiedzial tu nic o niepokojach i zamieszkach jak tylko ze sluchow. Wedlug mistrza Eimera w miescie tym skupialy sie zbyt wielkie interesy i mieszkalo tarn zbyt wielu kupcow, by moglo dojsc do jakichkolwiek rozruchow. Odwiedziwszy wielka filie domu handlowego Fuggerow w celu wymiany swoich weksli na gotowke, piwowar powiedzial do mnie:

-Jesli spojrzysz na mape, Mikaelu, zobaczysz, ze nie bylo najmniejszej ruchawki w miastach, gdzie Fugger ma swoje kantory handlowe. Mimo to ci wyzuci z sumienia faktorzy biora dzisiaj az do trzydziestu procent oplaty maklerskiej za weksle, co przysparza mi duzych strat.

Niemniej zacieral dlonie i usmiechal sie ukradkiem lepkimi wargami, domyslilem sie wiec, ze jest cos podejrzanego w jego transakcjach wekslowych.

Eimer mial w Norymberdze licznych znajomych posrod bogatych mieszczan. Do domu jednego z nich, niejakiego Antona Seldnera, z ktorym w mlodosci bawil sie wesolo w Wenecji, zabral z soba mnie i pania Genowefe. I w czasie wystawnej uczty, ktora nas podjeto, nie ukrywal wcale przed Seldnerem swoich planow przeniesienia sie do jakiegos innego kraju, w celu zalozenia tam warzelni piwa.

-Zwrociles sie do wlasciwego czlowieka - oswiadczyl Seldner - i z calego serca namawiam cie, jedz na Wegry, bo tam ucieka teraz mnostwo Niemcow zamieszanych w powstanie, ktorzy przywykli do picia piwa. A co jeszcze wazniejsze, brat moj Marcin zarzadza w imieniu korony wegierskiej kopalniami miedzi w Karpatach. I jesli ci dam list polecajacy, z pewnoscia uda wam sie razem wykupic monopol na wyszynk piwa dla gornikow.

l - Brata twego pamietam doskonale - odparl Eimer - totez podejrzewam, ze korona wegierska zostanie mocno uderzona po kieszeni, jesli on wzial sie do kopaln miedzi. Ale, na milosc boska, jak to mozliwe, zeby mogl on zarzadzac kopalniami miedzi na Wegrzech? Od trzydziestu lat stanowia one - obok kopaln w Tyrolu - podstawa majatku bogatego Jakuba i Fuggerzy maja monopol miedzi w calym swiecie, z wyjatkiem Szwecji i Hiszpanii.

Pan Seldner rozesmial sie serdecznie. Klepnal mistrza Eimera po ramieniu i rzekl:

-To taki z ciebie prowincjal, ze nie slyszales nawet o najwiekszym ostatnim wydarzeniu? Wiedz, ze monopol Fuggerow zostal zlamany i korona wegierska przejela kopalnie miedzi. Pod haslem "Wegry dla Wegrow" doszlo tam wszedzie do rozruchow. Ludnosc spladrowala kantor Fuggerow w Budzie, a szlachta wegierska zada, aby zaden cudzoziemiec nie mial odtad prawa wydobywania i przerabiania wegierskich bogactw naturalnych na wlasny rachunek, lecz tylko jako sluga korony.

-W takim razie swiat istotnie stoi na glowie - orzekl mistrz Eimer, szarpiac w podnieceniu brode. - Jakzez Wegrzy dadza sobie rade sami bez pomocy Niemcow i niemieckiego porzadku?

-Mowia, ze Fugger oszukal wegierska korone na co najmniej milion wegierskich guldenow. Ale jako kupiec dobrze w tych sprawach poinformowany przez mego brata moge ci powiedziec w najwiekszym zaufaniu, ze oprocz tego miliona przez jeden tylko rok zgarnal on wraz ze swoimi wspolnikami blisko cwierc calego wegierskiego mienia. I jako uczciwy mieszczanin norymberski musze stwierdzic, ze tego za duzo, nawet gdy chodzi o Fuggera, i to mimo ze Wegry sa krajem zacofanym. Totez my, Norymberczycy, chcemy obecnie ofiarowac swoje uslugi nowemu krolowi Ludwikowi i za stosownym wynagrodzeniem przejac kopalnie miedzi, bo Wegrzy w kazdym razie i tak nie potrafia sami ich eksploatowac.

Zaciekawiony spytalem, w jaki to sposob jeden jedyny kupiec moze wziac za gardlo caly narod i zmusic go do odstapienia swojej wlasnosci. A pan Seldner pospieszyl zaraz wyjasnic, ze Fugger obdarl Wegry do skory dzieki calkiem legalnym i dozwolonym transakcjom.

-Ale Wegrzy sa wsciekli, bo czuja, ze ich wystrychnieto na dudkow i okpiono. Fuggerzy budzili tam juz dawniej duze oburzenie, gdy wydzierzawili kopalnie miedzi na wlasny rachunek. Ale najwieksze oszustwo popelnili w ubieglym roku. Gdy niechec i nienawisc do nich wzrastala, kupili tytul hrabiowski dla jednego ze swoich wspolnikow, Thorzy, i w ten sposob uzyskali kontrole nad wegierska mennica. Krol wegierski jest w sprawach interesow jak dziecko i rozrzuca pieniadze na prawo i lewo jak kazdy Wegier. Aby zdobyc wiecej pieniedzy, upowaznil on Thorze do bicia monety zawierajacej trzy czwarte czesci miedzi i jedna czwarta srebra, a nie tak jak dawniej po polowie srebra i miedzi.

Mistrz Eimer zaklal gwaltownie i sypiac przeklenstwami wetknal dlon do mieszka i rzucil na stol garsc srebrnych monet z pieknie wytloczonym herbem i glowa krola Ludwika.

-Moj Boze! - wolal. - Rozumiem teraz, dlaczego faktor Fuggera pytal, czy przyjme srebro wegierskie, gdyz brakuje mu drobnych w innej monecie. Skad mialem wiedziec, ze dobra wegierska moneta stracila polowa swej wartosci!

-A wlasnie! - potaknal Seldner. - Wegrzy przeklinaja jeszcze gorzej niz ty, bo nauczyli sie sztuki przeklinania od Turkow. Otoz pewni kupcy - wole nie wymieniac nazwisk - w najwiekszej tajemnicy zgromadzili w kasach wszystkie stare monety, a stamtad powedrowaly one prosto do mennicy, gdzie je przetopiono, tak ze z jednej starej zrobily sie dwie nowe. Korona nie zarobila na tym ani grosza, ale pewni kupcy mieli sto procent zysku. Ale nie dosc na tym. Za te nowe pieniadze skupili oni po starej cenie od szlachty, co sie tylko dalo, majatki ziemskie i domy, stada koni, bydla, owiec, a takze towary wyrabiane na Wegrzech. Kiedy jednak latwowierni wegierscy panowie chcieli za swoje srebrne pieniadze kupic towary przywiezione z innych krajow, szybko zmiarkowali, ze cena ich wzrosla w dwojnasob. Zaczela sie okropna awantura, szable wyszly z pochew i agenci Fuggera omal nie stracili zycia.

Dlugo zastanawialem sie nad ta dziwna historia, w koncu jednak rzeklem:

-Tyle z tego zrozumialem, ze Jakub Fugger nie pozwoli, aby zle traktowano jego agentow i odbierano mu kopalnie. Krol wegierski z pewnoscia pojdzie za kare do kata, a kraj czekaja zle czasy, totez nie mam najmniejszej ochoty jechac na Wegry, zeby zakladac tam browary.

Na co mistrz Seldner odparl:

-Wegry to kraj bogaty i zyzny, o niezmierzonych rowninach i pastwiskach, gdzie pasa sie wielkie stada koni i takie mnostwo owiec, iz nikt nie zdola ich policzyc. Ponadto sa tam winnice, a przede wszystkim wazne jest to, ze wegierscy panowie nie maja zielonego pojecia o interesach. Gdy nie sa zajeci odpieraniem Turkow spedzaja czas na piciu wina, sluchaniu muzyki, polowaniu i jezdzie konnej. Totez czlowiek doswiadczony moze sie tam szybko wzbogacic. Tylko dla heretykow i luteranow sa bezlitosni i groza spaleniem ich na stosie, bo wiara ich umocnila sie w walkach z niewiernymi i nie cierpia zadnych religijnych dyskusji, gdyz obawiaja sie, ze taka gadanina podburzy pastuchow i chlopkow przeciw panom, co jak dobrze wiemy, istotnie czesto sie zdarza.

Mowil jeszcze dlugo o Wegrzech, pieknie i kuszaco, i zapewnial, ze potega Fruggerow jest zlamana i ze otwieraja sie korzystne mozliwosci takze i dla innych przedsiebiorczych ludzi, oraz obiecywal dac nam list polecajacy do swego brata. I dodal jeszcze, ze sam chetnie ucieklby na Wegry pomagac bratu, gdyz kopalnie miedzi to zbyt wielki kasek dla jednego.

Gdy skonczyl, wezwal muzykantow i kazal im dac w piszczalki i grac na bebenkach na czesc pani Genowefy. A podpiwszy sobie z Eimerem, zaczeli obaj wspominac cudne dni mlodosci, mowiac na przemian po niemiecku i po wlosku, wspominajac dawnych kompanow od kieliszka i zastanawiajac sie, co sie tez z nimi stalo.

Wreszcie przyszedl dzien, gdy mistrz Eimer oznajmil, ze zalatwil wszystkie sprawy wekslowe i zamierza co rychlej wyjechac do Wenecji, najwiekszego centrum handlowego na swiecie. Tam bowiem najlatwiej mogl narodzic sie na nowo, zmieniajac nazwisko, i stac sie nowym czlowiekiem, farbujac brode na inny kolor.

-Ufam wam wprawdzie calkowicie i nie watpie, ze bronilibyscie mego mienia jak swego wlasnego - oswiadczyl - ale mimo to uwazam, ze byloby zbyt niebezpiecznie zabierac z soba gotowke w tak daleka droge, i dlatego ulokowalem caly majatek w wekslach domu bankowego Bisani przy moscie Rialto w Wenecji. Pani Genowefa przyrzekla mi towarzyszyc do Wenecji i zamierzamy udac sie tam poczta domu Fuggerow, aby podrozowac szybko i bezpiecznie. Wcale nie bronie wam jechac z nami, jesli tego chcecie, ale nie moge juz dluzej pokrywac kosztow waszej podrozy, bo i tak nie bede mial z was zadnego pozytku, gdyz poczta chroni mnie i moje weksle.

Slowa jego zmartwily mnie, gdyz sadzilem, ze udamy sie razem do szwabii, zeby odnalezc mego wiernego pieska, Raela, potem zas przez Konfederacje w pelnym bezpieczenstwie pojedziemy dalej do Lyonu i do Tours, aby odwiedzic naszego syna. Antti kupil juz nawet dla niego podarunek u zrecznego majsterka w Norymberdze - osiolka, ktory poruszal nogami. Widzialem tez, ze decyzja mistrza Eimera wcale nie przypadla do smaku pani Genowefie, ktora kwasno sie usmiechnela i powiedziala, ze miala wprawdzie inne zamiary, ale ze mistrz Eimer obielal jej kupic w Wenecji kilka lokci zlotego brokatu, srebrne zwierciadlo i piekne wyroby ze szkla na pamiatke podrozy.

Nie mielismy jednak wyboru, bo brak nam bylo srodkow na podrozowanie poczta, totez postanowilismy z Anttim udac sie do Wenecji przez Szwabie i spotkac sie tam z nimi poznym latem. Mistrz Eimer kazal nam dopytywac sie o siebie u swego kompana Kaspra Rotbarta na Fondaco dei Tedeschi, to jest w niemieckim domu handlowym w Wenecji, zapewniajac nas, ze z pewnoscia go tam odnajdziemy.

Przy najblizszej sposobnosci, gdy znalazlem sie sam na sam z pania Genowefa, zganilem ja gorzko za plochosc i lekkomyslnosc, ona jednak bronila sie goraco mowiac, ze zawsze pragnela zobaczyc Wenecje i ze nie moze pozwolic, bym watpil w jej cnote, po czym przypomniala, ze dala mi niezliczone dowody swojej szczerej, milosci. Wyznala tez, ze miala nadzieje, iz mistrz Eimer juz w Norymberdze wymieni weksle na gotowke, ale - dodala - i w Wenecji moze zdarzyc sie niejedno, totez najlepiej, zebym szybko tam zdazal, aby pomoc jej pozbyc sie mistrza Eimera, ktoremu musi towarzyszyc ze wzgledu na przyszlosc swoich dwojga niewinnych dzieciatek.

Nie moge zaprzeczyc, ze pani Genowefa dala mi istotnie niezliczone dowody swojej dobroci, i to do tego stopnia, iz chwilami stawalo sie to dla mnie az zbyt.wyczerpujace, gdyz mistrz Eimer zaniedbywal ja z powodu interesow. Mysl o moim kochanym piesku oraz o pieknej letniej pogodzie, sprzyjajacej wedrowce po goscincach, uczynila rozstanie lekkim, choc w mojej glupocie wierzylem nawet, ze pani Genowefa nie moze beze mnie zyc.

Zanim jeszcze rozstalismy sie, Antti wyrazil pragnienie, aby za przykladem mistrza Eimera ulokowac powazna czesc swoich oszczednosci w wekslach. Pani Genowefa skrzywila sie na te slowa i powiedziala, ze pieniadze to pieniadze, a papier to papier, ona zas niczego bardziej nie cierpi jak papierow, ktore tylko komplikuja najprostsze sprawy. Natomiast mistrz Eimer zapalil sie do tego pomyslu i oswiadczyl, ze chetnie wyswiadczy Anttiemu przysluge i odstapi mu czesc swoich weksli, bo go polubil i uwaza za przyjaciela...Widzac ten zapal, Antti ochlodi i zaniechal swego pomyslu. I dopiero gdy mistrz Eimer i pani Genowefa wyruszyli w droge, udal sie do domu bankowego Fuggera, gdzie za czesc pieniedzy otrzymal dokument, ktory wystarczylo przedstawic faktorowi Fuggera w Wenecji, by ten wyplacil gotowke. Ja jednak ostrzegalem, ze postapil nierozwaznie, wskazujac na ryzyka wstrzymania platnosci weksli, w razie gdyby bankowi Fuggerow w zwiazku z sytuacja na Wegrzech zagrazalo bankructwo.

Niedlugo potem wyruszylismy i my w nasza wedrowke do Baltrin-gen, ktora jednak wcale nie byla taka wesola, jak-sadzilem, bo wedrowalismy przez kraj zniszczony, spalony, spladrowany i pokryty.trupami i szubienicami. Wynedzniale kobiety i wystraszone dzieci, ktore spotykalismy po drodze, nie chcialy z nami rozmawiac, a w ocalalych wioskach trudno bylo kupic zywnosc. Spotykani chlopi przeklinali Lutra, ktorego jedynym osiagnieciem bylo, ze ksiazeta i pralaci stali sie jeszcze bardziej butni, a chlop jeszcze glodniejszy niz dotychczas.

Totez spieszylismy sie, jak tylko sie dalo. W Baltringen odnalezlismy nasza zacna wdowe po przekupniu korzeni, ktora juz dawno nas oplakala jako niezywych. I nie mam wprost slow, aby opisac radosc mego kochanego pieska Raela, gdy mnie rozpoznal. Skakal mi do piersi, lizal'dlonie, szczekal i biegal w kolko po izbie, rozbijajac sie o stolki i stoly z ogromnej radosci. Siersc mu odrosla i zrobila sie lsniaca i puszysta, i stal sie tlusciutki jak prosiaczek. Wdowa wyznala mi, ze nie chcialaby sie z nim rozstawac, gdyz bardzo go polubila.

Troche mnie to zmartwilo, totez gdy opuszczalismy jej goscinny dom, pozwolilem psu samemu wybrac, czy woli spokojny kat przy piecu i pelna miske, czy tez uciazliwa wedrowke wraz ze. mna. Zostawilem go na progu domu i wdowa probowala skusic go do izby za pomoca smakowitej kosci. Rael jednak szczeknal tylko na pozegnanie, polizal wdowe po reku, porwal w pysk kosc i bez chwili wahania pobiegl w slad za mna. Antti przyznal, ze byl to pies madry i przewidujacy, gdyz wiedzial, ze trzeba wziac z soba zywnosc na -droge.

Tak wiec w najlepszej zgodzie dotarlismy w trojke do Memmingen, gdzie pierwsze kroki skierowalem do ratusza. Plaskonosy wozny miejski i jego zjedzona francuska choroba zona mieszkali wciaz jeszcze w naszym dawnym mieszkaniu w podziemiach ratusza, ale wcale nie byli zachwyceni moim widokiem. Mysleli, ze odziedziczyli juz po mnie pozostawione u nich na przechowaniu rzeczy i nawet oglosili wszem wobec, ze do roku musze je odebrac. Uzalali sie glosno na swoja nedze i ciezkie czasy, ale gdy otworzylem moja skrzynie, znalazlem wszystko w najwiekszym porzadku.

Z ciezkim sercem sprzedalem futrzany plaszcz mistrza Fuchsa i inne rzeczy, zatrzymujac tylko troche bielizny, kilka delikatnych koronek oraz srebrny pucharek, aby miec jak najmniej do dzwigania w dalszej wedrowce. Z uzyskanych pieniedzy zakupilem msze zalobna za dusze aistrza Fuchsa - jakkolwiek nie wierzylem juz teraz w takie rze- oraz zlozylem ofiare na ubogich. Zaplacilem takze straznikowi miejskiemu za opieke nad skrzynia. Po zwroceniu dlugu, jaki mialem wobec Anttiego, zostalo mi w trzosie rowno sto guldenow, sumka wcale niemala. Totez nic dziwnego, ze wydawalo mi sie ponizej mojej godnosci podrozowac pieszo, i wynajmowalem w gospodach konie. Antti szedl kolo mnie, trzymajac sie leku, a gdy piesek moj zmeczyl sie bieganiem, bralem go do siebie na siodlo. W ten sposob podroz szla nam o wiele szybciej i w kilka dni dotarlismy do miasta Lindau, gdzie znajdowal sie cesarski arsenal, stamtad zas przeprawilismy sie lodzia przez wielkie jezioro na teren Konfederacji, do kraju wolnych ludzi, gdzie, jak sadzilismy, nikt nie mogl nas napastowac.

W towarzystwie kilku kupcow bez najmniejszego szwanku przedostalismy sie na druga strone Alp, skad w jeden dzien ze swiezego gorskiego powietrza zeszlismy w dol, w lipcowa spiekote Wloch, gdzie bylo tak goraco, ze oblewal nas kroplisty pot na calym ciele. W malym miasteczku, gdzie przenocowalismy, cuchnelo zgnilizna i ludzkimi odchodami, a ciemnoskorzy mieszkancy zebrali sie wokol nas, krzyczac, wrzeszczac i wymachujac rekami, tak ze obawialem sie lada chwila jakichs rozruchow. Ale Antti uspokoil mnie mowiac, ze we Wloszech nalezy do dobrych obyczajow wymachiwac rekami przy mowieniu i krzyczec, spiewac i przechwalac sie, jak sie komu spodoba. Doradzal mi tez, zebym nauczyl sie jak najszybciej po wlosku, gdyz jest to jezyk najbardziej rozpowszechniony na swiecie i mowa wszystkich dobrych kupcow.

Rozstalismy sie z naszymi towarzyszami, ktorzy zdazali do Mediolanu, i starajac sie nie wpadac nikomu w oko, powedrowalismy dalej z terenow cesarskich do poteznej Republiki Weneckiej. Minela juz polowa lutego i upaly byly ogromne, a na polach zolklo dojrzale zboze. Czesto wiec kladlismy sie do snu w poludnie, a podrozowalismy rankami i po poludniu oraz noca w swietle ksiezyca, z powodu upalow, do ktorych nie bylem przyzwyczajony, choc Antti ostrzegal mnie, ze nie jest to jeszcze najbardziej upalny okres we Wloszech.

Opowiem teraz o najdziwniejszej byc moze w calym moim zyciu przygodzie, ktora los nagle i nieoczekiwanie postawil na naszej drodze, skutkiem czego wcale nie dotarlismy do Wenecji.

Ale nim zaczne, musze raz jeszcze odeprzec wszystkie podejrzenia, ktore splamily moje dobre imie, i podkreslic, ze obaj mielismy tyle pieniedzy, ile biedny czlowiek potrzebuje i pragnie, i ze bron, ktora nosilismy, sluzyla nam tylko do obrony w niespokojnym swiecie, wcale zas nie po to, aby napadac niewinnych wedrowcow w celu. zwiekszenia naszych zasobow. Cos takiego nie przyszloby nam nigdy do glowy. Wyjasnienie to jest konieczne, bo odkad doszedlem do mego obecnego wysokiego stanowiska, niektorzy zlosliwi twierdza, ze to wlasnie z powodu tego wydarzenia ucieklem z krajow chrzescijanskich. Tymczasem prawda wyglada tak, ze opuscilem te kraje dopiero w dwa lata pozniej, i to jedynie w najszlachetniejszych zamiarach. Wszystko opisywalem dotychczas zupelnie szczerze, nie probujac ukrywac moich bledow i slabostek, totez i w tym wypadku nie widze zadnego rozsadnego powodu, aby klamac, i opowiadam otwarcie, jak to bylo naprawde.

Z jakichs swoich powodow Antti pragnal ominac miasto Brescie. Okrezna droga, a raczej kreta osla sciezka dotarlismy pod wieczor znowu do goscinca. Zapadal juz zmierzch, gdy nagle uslyszelismy przed soba trzy strzaly, a potem krzyki, wolanie i szczek broni. Spieniony kon bez jezdzca przelecial kolo nas rzucajac glowa, z oczyma wytrzeszczonymi ze strachu, i Rael, przytulil sie spiesznie do moich nog, z ogonem wtulonym miedzy lapy. Powiedzialem do Anttiego, ze nie mamy tu czego szukac, namawiajac, zebysmy sie skryli w lesie. Ale on probowal schwytac sploszonego wierzchowca, a gdy to sie nie udalo, odparl, ze ani mu sie sni chowac w lesie, dopoki na goscincu roi sie od bezpanskich koni. Z bronia gotowa do strzalu zaczelismy wiec skradac sie wzdluz drogi - Antti na czele, ja tuz za nim, aby oslaniac mu tyly, a na samym koncu moj piesek, wciaz jeszcze z podwinietym ogonkiem.

Nagle zobaczylismy przed soba cala bande zbojow. Dwaj trzymali konie, a pozostali czterej odzierali z odziezy dwoch lekkozbrojnych jezdzcow, ktorych wlasnie przed chwila zamordowali. Antti strzelil do zbojow z arkebuza, a gdy przerazeni poderwali sie na rowne nogi, rzucil sie na nich ze strasznym krzykiem, wymachujac swoim wielkim, mieczem. Gdy spostrzegli, ze jest nas tylko dwoch, rzucili sie, aby nas zabic. Wtedy wolajac do Boga o pomoc, przytknalem fuzje do piersi jednemu z nich i wypalilem. Padl jak razony piorunem, a Antti rozwalil leb drugiemu, ryczac tak straszliwie, ze zboje wskoczyli na zrabowane konie, dwaj inni uczepili sie im za plecami i wszyscy uciekli, zabierajac lup zdarty z zabitych, tak ze nic nie zyskalismy na tej malej utarczce, ktora zreszta sama w sobie nie miala wiekszego znaczenia.

I nie byloby doprawdy o czym opowiadac, gdyby nie to, ze z podniecenia nagle rozbolal mnie brzuch i musialem schronic sie w las. Moj piesek pobiegl za mna, a potem znikl mi z oczu i po chwili uslyszalem warczenie, ktore przeszlo w glosne ujadanie. Myslalem, e znalazl krecia nore, ale gdy nie przychodzil na wolanie, poszedlem go szukac. Znalazlem go przy trupie mlodego czlowieka. Widac bylo 21 - Mlkael, t. I ze zabity wczolgal sie pod skalny wystep i tam wyzional ducha. Wciaz jeszcze krwawil i cialo bylo cieple, z czego wywnioskowalem, ze to on byl wlascicielem owego trzeciego konia, ktory sploszony przelecial galopem kolo nas. Widocznie zraniony strzalem spadl i zawlokl sie do lasu, chcac ukryc sie przed rabusiami.

Gdy otworzylem jego sakiewke, wydalem okrzyk radosci, bo bylo w niej dwadziescia weneckich dukatow i sporo sztuk srebra. Kiedy liczylem te pieniadze, Antti, ktory na prozno nawolywal mnie z goscinca, przylaczyl sie do mnie i z zazdroscia patrzyl na znalezione zloto. Piekne szaty zabitego tez mnie kusily, ale uwazalem, ze najmadrzej bedzie ulotnic sie z tego miejsca co rychlej. Jednakze Antti przewrocil zwloki na plecy w nadziei, ze znajdzie cos wiecej, i wyrwal zlota szpilke z kolnierza cienkiej koszuli. Ale najbardziej zaskakujacym odkryciem bylo to, ze mlodzieniec jeszcze po. smierci przyciskal kurczowo do piersi podluzna tube oprawiona w skore ze zloceniami.

-- To bedzie moja laska konetabla, bo widze na skorze trzy zlote lilie - rzekl Antti, rozginajac palce zabitego, zacisniete na tubie. - Naturalnie w tym wypadku, gdyby krol Francji zechcial mi kiedys powierzyc dowodztwo nad armia.

Schowal tube za pazuche, jak gdyby to byl jego lup, mimoze powinna byla nalezec do mnie, gdyz to moj piesek znalazl zwloki. Spiesznie ruszylismy w dalsza droge przez las, w kierunku na poludnie, nie ustajac nawet po zapadnieciu nocy, dopoki ksiezyc swiecil na niebie. Dopiero gdy zaszedl, polozylismy sie na spoczynek, ale nie wazac sie rozpalic ogniska posililismy sie tylko lykiem wody i kawalkiem chleba. Uwazalismy, ze bogaty lup zasluguje na pewne wyrzeczenia i niewygody, dzieki ktorym zdolamy uniknac poscigu. Od razu bowiem zdalismy sobie sprawe z tego, ze nikt nie uwierzy w nasze zapewnienia i ze nieuchronnie zostaniemy powieszeni jako rozbojnicy, gdybysmy wpadli w rece wladz. I to pomimo ze zrobilismy, co bylo w naszej mocy, aby uratowac ofiary rabusiow, i nawet ryzykowalismy wlasne zycie w tym szlachetnym celu.

Zbudzilismy sie rano przy pieknej slonecznej pogodzie i zaczelismy badac nasz lup. Sama sakiewka, wyszywana zlota nitka i perlami, warta byla pare dukatow, a ja przeliczylem jeszcze raz.pieniadze, dzwieczac dobrym zlotem, aby podraznic Anttiego. On zas otworzyl futeral z czerwonej skory i wyjal z niego masywny zelazny cylinder, w ktorym znajdowal sie otwor na klucz. Na czerwonej skorze futeralu wytloczone byly francuskie lilie i herb krola Francji, i Antti nagle rzekl:

-Wiem, co to jest. To cylinder pocztowy francuskiego dworu, juz takie widywalem. Nikt nie ma do nich klucza, procz straznika pieczeci i krolewskich ambasadorow w roznych krajach.

Slowa jego tak mnie przerazily, ze zaczely mi sie trzasc dlonie i sztuki zlota potoczyly sie na ziemie, tak ze musialem szukac ich pod kamieniami. Gdy je odszukalem, powiedzialem:

-Zakopmy to czym predzej do ziemi i ruszajmy w te pedy w droge, bo krolewskiej i cesarskiej poczty nie rabuje sie bezkarnie, i ci biedni rabusie nie wiedzieli, w jakie gniazdo os wsadzili reke, napadajac krolewskiego gonca.

Lecz Antti nie zwracal uwagi na moje slowa, zdecydowany zbadac, co tak niezwykle cennego zawiera tuba. Cala godzine meczyl sie, aby ja otworzyc, a dokonawszy tego, zdziwil sie ogromnie, bo znalazl tylko zapieczetowane dokumenty, adresowane do francuskiej krolowej wdowy, ktora sprawowala w Lyonie regencje za swego uwiezionego syna. Antti odrzucil dokumenty z przeklenstwem. Wtedy ogarnela mnie niezdrowa ciekawosc, aby dowiedziec sie czegos o wielkiej polityce, i po chwili wahania uleglem pokusie, nie przypuszczajac, w jak straszliwe powiklania zostane skutkiem tego wmieszany.

Zabralem sie wiec do czytania listow pisanych po francusku i szybko polapalem sie, ze najdluzszy pochodzil od ambasadora Francji przy kurii papieskiej w Rzymie, hrabiego Alberto Pio, ktory polecal swemu sekretarzowi Sigismundo di Carpo doprowadzic w Wenecji do konca wymienione w liscie pertraktacje, potem zas dostarczyc list krolowej matce. Drugi list pisany byl przez wspomnianego Sigismundo di Carpo, ktory z kolei donosil, ze powierzyl depesze swemu sekretarzowi Sismon-do Santi. Autor listu zapewnial, ze signoria poteznej republiki jest w trakcie wystawiania armii i donosil dalej, ze wybiera sie do Konfederacji, aby w najwiekszej tajemnicy pertraktowac tam o werbunek dziesieciu tysiecy Szwajcarow. W tubie bylo ponadto pismo od weneckiej signorii, napisane po wlosku, tak ze nie moglem go przeczytac. Hrabia Alberto Pio pisal, ze brakuje mu jeszcze tylko podpisanego przez krolowe matke traktatu przymierza. Gdy jego swiatobliwosc papiez Klemens VII otrzyma ten dokument, kaze swoim wojskom i armii florenckiej uderzyc na Krolestwo Neapolu.

Dopiero po dluzszej chwili pojalem cala donioslosc tego wszystkiego, gdyz podobnie jak i reszta swiata uwierzylem juz na dobre w trwaly pokoj. Czytajac te pisma, wydawalem raz po raz okrzyki, wzywajac Swieta Dziewice i wszystkich swietych gdyz przyprawily mnie one 3 zawrot glowy. Szybko zorientowalem sie, ze moga mnie kosztowac zycie, gdybym zostal schwytany na terytorium Wenecji, Mediolanu, Florencji, stolicy papieskiej czy.Francji. Tyczyly sie bowiem ni mniej, Ii ni wiecej tylko niebezpiecznego spisku przeciw cesarzowi i pokojowi swiata. Dusza przymierza byl jego swiatobliwosc papiez Klemens VII, a na czele sprzysiezonych stanac mial wedlug tego, co wyczytalem, markiz Pescara, glownodowodzacy armii cesarskiej w Mediolanie.

Widzac moje przerazenie, Antti zaczal wypytywac, co sie stalo, a ja, choc zrazu zastanawialem sie, czy nie byloby lepiej, zebym sam jeden tylko znal te straszliwa wiadomosc, wnet zrozumialem, ze ciezar byl zbyt wielki dla jednego, i wytlumaczylem mu wszystko najlepiej, jak umialem.

-To wcale nie brzmi dobrze - orzekl Antti spokojnie, gdy wreszcie pojal, o co chodzi. - Cesarz rozpuscil wojska, bo i tak nie ma pieniedzy na oplacenie zoldu. Ale w Mediolanie markiz Pescara wciaz jeszcze ma wladza, a Frundsberg w kazdej chwili spod ziemi wydobedzie dziesiec tysiecy pikinierow, byleby tylko mogl zaplacic werbunkowe.

-Nie rozumiesz sedna tej sprawy - odparlem. - Z Pescara prowadzono tajne rokowania, bo cesarz potraktowal go zle i nie wynagrodzil dostatecznie wedlug zaslug. Odebrano mu krola Franciszka i przewieziono do Hiszpanii. Markiz jest takze wsciekly na wicekrola Neapolu, pana de Lannoy, i na ksiecia Burbonu, ktorzy obaj siedza w Hiszpanii, pilnujac lupu oraz zebrzac u cesarza o nagrody. Papiez zas obiecal markizowi korone Neapolu albo Obojga Sycylii, po zdobyciu Neapolu, i poslal mu wielu doktorow teologii i prawa w celu opracowania dysertacji, ktora nieodparcie wykaze, ze markiz z zachowaniem czci i honoru moze zdradzic cesarza i przylaczyc sie do jego wrogow, mimo ze jest glownodowodzacym wojsk cesarskich.

-Do licha! - wykrzyknal Antti, a potem przez dluga chwile nie mogl wyrzec ani slowa. W koncu powiedzial:

-Jesli to wszystko jest prawda, biedny cesarz siedzi w dziurawej lodzi i bardzo mi go zal, bo ksiaza Burbonu i pan de Lannoy to tylko lajno w porownaniu z markizem de Pescara. Ale do rzeczy! Rozpalmy ognisko i zniszczymy te dokumenty jak najszybciej, zeby sie ich pozbyc i zapomniec o wszystkim, cos w nich wyczytal. I jedzmy dalej, bo inaczej nie czeka nas nic dobrego.

Ale ambitne i chciwe plany zalegly sie juz w mojej glowie i oszolomila mnie mysl, ze byc moze w naszych rekach spoczywaja teraz losy swiata i przyszlosc wielu panstw.

-Na milosc boska, Antti! - sprzeciwilem sie. Te cenne papiery warte sa duzo pieniedzy i nie bedziemy chyba takimi oslami, zeby je spalic. Nie, zastanowmy sie lepiej, komu je sprzedac, aby uzyskac najlepsza zaplate.

-Na uczcie lwow nie ma miejsca dla szczurow - odparl Antti. - Tacy biedacy jak my nie maja wiele do powiedzenia w tak wielkiej grze i czeka nas tylko gwaltowna smierc, jesli sprobujemy sprzedac te dokumenty. Po zlamanych pieczeciach widac od razu, ze znamy tresc listow, i jesli zawieziemy je z powrotem do weneckiej signorii, nie tylko nie dostaniemy nic, ale z pewnoscia wrzuca nas do wiezienia, gdyz znamy zbyt wiele tajemnic. Papiez spali nas na stosie, markiz de Pescara pocwiartuje zywcem, a francuska krolowa matka kaze prawdopodobnie powiesic za zrabowanie jej drogocennej poczty.

-Alez Antti! - rzeklem z wyrzutem - chodzi tu o tak wielkie rzeczy, ze nie wypada nam tylko truchlec o wlasna skore. Powinnismy myslec o niewinnych ludziach, na ktorych znowu spadna okropnosci wojny. Pokoj calego swiata jest zagrozony i tylko cesarz odpowiednimi zarzadzeniami moze odwrocic grozbe wojny, jesli dowie sie o wszystkim w czas. Totez musimy jak najrychlej dostarczyc mu te dokumenty, a jesli zechce dac nam stosowne wynagrodzenie za nasza wiernosc, co byloby bardziej niz sluszne i wlasciwe, wowczas naturalnie przyjmiemy to jako dar bozy.

Antti podrapal sie w glowe, pomyslal przez chwile, a potem rzekl:

-Obawiam sie, ze cesarz jest takim nedzarzen, iz niewiele na tym zyskamy pomagajac mu. Bardzo sie boje, ze robimy falszywy krok i ze wyladujemy prosto w piekle, starajac sie podeprzec jego chwiejny tron, jesli markiz Pescara kiedys go zdradzi, bo on wie, co robi. Totez powinnismy spalic te listy i jechac w dalsza droge, jak gdyby nigdy nic sie nie zdarzylo.

Ale ja bylem uparty i obstawalem przy swoim, mowiac:

-Ten szlachetny, mlody cesarz wybrany jest przez Boga, aby po wszystkich zawieruchach wprowadzic na swiecie lepszy porzadek, w ktorym kazdy miec bedzie swoje miejsce i swoje zadanie. Gdy zobaczy falsz i oblude papieza, zmiazdzy go z pewnoscia i oczysci Kosciol swiety.

Widzac, ze jestem nieugiety, Antti powiedzial z westchnieniem:

-Jesli dobrze zrozumialem te listy, zarowno Ojciec Swiety, jak i inni wloscy ksiazeta maja wiecej niz dosc obcego panowania i domagaja sie Wloch dla Wlochow. I wcale sie temu nie dziwie, gdyz widzialem, w jaki sposob zachowywaly sie wojska cesarskie pod Mediolanem. Kimzez jednak jestem ja, prosty czlowiek, zebym mial sie upierac? Musze z toba isc, abys znowu nie bil glowa o mur. Zawracajmy W'wiec i jedzmy jak najszybciej do Mediolanu, tak jak chcesz.

Popatrzylem na niego przerazony, bojac sie, ze stracil rozum, gdyz Mediolan, siedziba cesarskiego namiestnika markiza Pescara, byl ostat nim miejscem, do ktorego powinnismy byli jechac, i rownie dobrze moglismy wsadzic glowe do paszczy niedzwiedzia. Ale Antti rzekl:

-Wlasnie dlatego powinnismy najpierw udac sie do Mediolanu, ze nikomu do glowy nie przyjdzie nas tam szukac.

Do Mediolanu przybylismy z koncem lipca. Nieliczne wojska cesarskie wciaz jeszcze oblegaly zamek, ktorego uparcie bronil Sforza, jedyny prawowity ksiaze Mediolanu. Antti spotkal tam wielu hiszpanskich i niemieckich najemnikow, z ktorymi pobratal sie w czasie oblezenia Marsylii, i dla pozorow rozpytywal o mozliwosc zaciagniecia sie do armii. W odpowiedzi jednak slyszal tylko, ze cesarz nie ma pieniedzy na oplacenie zoldu wiekszej ilosci zolnierzy i ze nawet oddzialy stojace pod bronia musza starac sie o zywnosc na wlasna reke. Ludnosc Mediolanu, wielkiego i niegdys tak bogatego miasta, zmniejszyla sie do jednej trzeciej, wiele domow stalo-pustka, a cale dzielnice splonely az do fundamentow. Ale nadzieje na trwaly pokoj sprawily, ze handel zaczal sie rozwijac na nowo, totez bez zwloki poszedlem do kantoru Fuggerow, aby wyslac list do pani Genowefy i powiadomic ja o zmianie naszych planow.

Na moja prosbe faktor obiecal przeslac list do Kaspra Rotbarta na Via Fondaco dei Tedeschi w Wenecji. Napisalem wiec, ze nasze ciezkie grzechy tak nam zaczely doskwierac, iz postanowilismy z Anttim udac sie w pielgrzymke do klasztoru Santa Maria di Compostella w Hiszpanii. Pani Genowefa nie powinna wiec czekac na nas niepotrzebnie, lecz jechac dalej do Lyonu, gdzie spodziewamy sie z nia spotkac. Gdybysmy zas nie spotkali jej w Lyonie, zamierzamy w drodze powrotnej zawiezc osiolka, ktorego Antti kupil w Norymberdze, do naszego synka w Tours, potem zas udac sie do Wenecji, w nadziei, ze znajdziemy tam pania Genowefe.

Zdawalem sobie dobrze sprawe, ze pani Genowefa po tym liscie pomysli, ze zwariowalismy, ale nie moglem w zaden inny sposob wyjasnic jej, ze wazne sprawy zmuszaja nas do zmiany planow. Zapieczetowalem list, zostawilem go faktorowi i z ciezkim sercem zaplacilem poltora dukata za dostarczenie go adresatowi.

Zaczelismy juz przygotowywac sie do podrozy do Genui i rozpytywac o ceny plaszczy dla pielgrzymow, gdy nagle szczescie usmiechnelo sie do nas w sposob zgola nieoczekiwany. Dowiedzielismy sie miano wicie, ze jeden z oficerow markiza Pescara zamierza udac sie na dwor cesarski w Hiszpanii i wielu hiszpanskich najemnikow ubiega sie 0 miejsce w jego eskorcie, aby zaspokoic tesknote za krajem. Dowodca hiszpanskich saperow, ktory zaprzyjaznil sie z Anttim w czasie oblezenia Pawii, polecil nas panu Gastaldo, a gdy mlody oficer, czlek pobozny, dowiedzial sie o celu naszej pielgrzymki, chwalil wielce cudowna Madonne z klasztoru w Compostella i chetnie zezwolil nam na przylaczenie sie do jego swity, jesli sami pokryjemy podrozne wydatki 1 bedziemy mu towarzyszyc az do miejsca pobytu cesarskiego dworu. Pojechalismy wiec z panem Gastaldo do Genui, gdzie rozstal sie z reszta.eskorty, zadowalajac sie tylko Anttim i mna oraz dwoma hiszpanskimi arkebuzerami.

Mlody oficer mial z pewnoscia jakas bardzo wazna.misje do spelnienia, gdyz weszlismy na poklad wielkiego galeasu, ktory dzieki wioslarzom nie byl uzalezniony od kaprysow wiatru, i odbilismy od brzegu, gdy tylko Gastaldo znalazl sie na pokladzie. Okret nasz byl wyposazony w liczne dziala, a kapitan oddal panu Gastaldo kajute na rufie, urzadzona z najwiekszym przepychem. Przez okragla dobe ktorys z nas stal z plonacym lontem na warcie przed drzwiami kajuty, a gdy pan Gastaldo odbywal przechadzke na pokladzie, aby zaczerpnac swiezego powietrza, tuz za nim szedl uzbrojony wartownik, choc mozna bylo przypuszczac, ze zadne niebezpieczenstwo nie grozi mu na okrecie. "Ale jak sie okazalo pozniej, mial on dobre podstawy do takiej przezornosci.

Po dwoch tygodniach podrozy przybylismy do Walencji, ale nie zdolalismy duzo zobaczyc z tego wielkiego i barwnego portu, bo pan Gastaldo popedzal nas i musielismy co rychlej ruszac w dalsza droge. Jeszcze tego samego dnia wsiedlismy na grzbiety konskie, aby rozpoczac dluga i wyczerpujaca podroz do Madrytu, w ktorego okolicach siedzial uwieziony krol Francji. W czasie monotonnych dni podrozy w nieustajacym kurzu napatrzylem sie az do przesytu na surowy krajobraz zoltych hiszpanskich gor i na biednych pastuchow, ktorych smagle twarze usmiechaly sie do nas ze skraju drogi.

Jednego z ostatnich dni sierpnia przybylismy do Madrytu niemal chorzy z dlugotrwalych trudow i wysilkow. Pan Gastaldo ucieszyl sie wielce uslyszawszy, ze cesarz wlasnie przyjechal do Madrytu z Toledo. Natychmiast tez, oczysciwszy sie tylko z najgorszego pylu i nawet nie zdejmujac ostrog, pospieszyl zabiegac o audiencje u krola. My natomiast nie zastanawiajac sie nawet, jaka to sprawe mogl miec do cesarza, zesztywniali od dlugotrwalej jazdy wierzchem, powleklismy sie do oberzy, dziekujac Bogu, ze pan Gastaldo w swej proznosci kazal arke-

buzerom pojsc z soba, skutkiem ezego nie potrzebowalismy wydawac pieniedzy na poczestunek dla nich. Po lacinie, francusku i wlosku zamowilismy jedzenie i wino, a gdy gospodarz uslyszal dzwiek srebra w naszych mieszkach, obsluzyl nas wlasnorecznie i postaral sie o ciem-nooka dziewczyne, aby nauczyla nas poczatkow hiszpanskiego.

Po trudach podrozy wino szybko poszlo mi do glowy, tak ze nie czulem sie juz biedny i zbolaly, a moj piesek ogryzal zarlocznie kosc pod stolem, szczerzac zeby i warczac na kazdego, kto go usilowal poklepac, choc zazwyczaj byl bardzo przyjazny dla wszystkich. Niebawem kolo naszego stolu zgromadzila sie cala grupka Hiszpanow, ktorzy przygladali sie, jak jemy i pijemy, podziwiajac szczegolnie Anttiego i zegnajac sie krzyzem na widok ilosci jadla i napoju, jakie pochlanial. A on tez rozgrzal sie winem i czujac zyczliwosc dla calego swiata, powiedzial nagle:

-Tych chudych, biednych nieborakow Chrystus tez zbawil swoja krwia, tak jak nas, i nie sa nic winni, ze maja takie ponure usposobienie. Poczestujmy ich winem, a zobaczymy, czy umieja sie usmiechac.

Tak sie tez i stalo. Sluchy o poczestunku rozeszly sie lotem blyskawicy i do oberzy zaczeli naplywac ludzie z sasiedztwa, az w koncu w tloku nie mozna bylo ruszyc palcem, i gospodarz byl zmuszony zabarykadowac drzwi. Jakis maly chlopina zdolal jeszcze przelezc przez mur i przylaczyc sie do nas. Byl to czleczyna niewielki, o blyszczacych, zywych oczkach i o uszach przypominajacych skrzydla nietoperza. Mowil znosnie po niemiecku, a nawet po lacinie, totez przyjelismy go chetnie jako chrzescijanina, a gdy skonczyl sie poczestunek, zaprosilismy go do izby, ktora gospodarz oddal nam do dyspozycji, i wszyscy trzej ulozylismy sie do snu na jednym lozku, zmorzeni winem.

Opatrznosc kierowala naszymi krokami, bo ten maly czlowieczek okazal sie dla nas nader pozyteczny. Gdy nastepnego dnia przebudzilismy sie i ostroznie wypili lyk wina, aby rozjasnic sobie w glowie, opowiedzial nam, ze jest cyrulikiem wicekrola neapolitanskiego, pana de Lannoy, i przyjechal wraz ze swoim panem z Toledo do Madrytu. Pan de Lannoy nie chcial ani na chwile stracic z oczu cesarza, gdyz usilowal wydusic z niego przyzwoita nagrode za swoje uslugi. Maly czleczyna przyznal sie nam tez otwarcie, ze ubocznie trudni sie kuplerstwem, i zaofiarowal sie zaprowadzic nas do najlepszych zam-tuzow w Madrycie oraz postarac sie o wydatne znizki od obowiazujacej taryfy, jako dla przyjaciol.

Bylismy jednak tak rozbici po podrozy, ze nie mielismy echoty przyjac jego zyczliwej oferty, zwlaszcza ze jesli chodzi o mnie, odczuwalem zbawienny lek przed francuska choroba. Zacny cyrulik usilowal sklo nic mnie do przezwyciezenia obaw i zapewnial, ze kazdy dostojny czlowiek predzej czy pozniej musi przejsc francuska chorobe, ktora tez nie jest juz wiecej przedmiotem klatw, lecz stala sie raczej obiektem zartow, zwlaszcza od chwili, gdy kora gwajakowa okazala sie tak znakomitym srodkiem leczniczym. Widzac, ze jest dla nas tak zyczliwy, zapytalem go, czy nie wie, w jaki sposob czlowiek maluczki moglby uzyskac audiencje u cesarza i stanac oko w oko z tym najpotezniejszym wladca swiata. Mowilem, ze jestesmy pielgrzymami z dalekich krajow i chcielibysmy bardzo zobaczyc cesarza, aby moc kiedys opowiadac o tym dzieciom.

Zacny cyrulik przygladal mi sie z wytezona uwaga, po czym rzekl:

-Nasz mlody wladca zmuszony byl zbudowac dokola siebie mur ochronny z setek, a moze i tysiecy ludzi, aby nie dopuscic wszystkich tych, ktorzy chcieliby uzyskac u niego audiencje. Stale jest napastowany przez suplikantow z roznych krajow, a jedna propozycja jest bardziej zwariowana od drugiej, wszystkie zas maja jedno tylko wspolne, a mianowicie, ze suplikanci chca uzyskac cos od cesarza. Totez wcale sie nie dziwe, ze cesarz pomimo swej mlodosci ma juz dosc ludzi i kocha samotnosc.

W obecnej chwili niezwykle trudno dla kogos postronnego uzyskac audiencje u cesarza - ciagnal dalej cyrulik - bo francuscy delegaci pokojowi, ambasadorowie Anglii, Wenecji i papieza, a przede wszystkim naturalnie ksiaze Burbonu i moj szlachetny pan de Lannoy kraza dokola niego jak zazdrosne koty, czyhajac na siebie i knujac intrygi. Francja ofiarowala trzy miliony zlotych dukatow okupu za swego krola, byleby tylko nie musial zrzec sie Burgundii, ktora cesarz chce mu zabrac. Ale cesarz, a jeszcze bardziej jego wszechmocny minister Gattinara, nie mowiac juz o ksieciu Burbonu, ktory nie zostawilby Francji nic, uparcie trwaja przy swoich zadaniach terytorialnych, podczas gdy pan de Lannoy jest zdania, ze nie nalezy naciskac zanadto na krola, lecz trzeba przyjac okup i probowac zyskac w nim przyjaciela i sprzymierzenca. Latwo zatem zrozumiec, ze w takim stanie rzeczy cesarz potrzebuje przede wszystkim spokoju, zeby moc zastanowic sie nad swoimi zagmatwanymi sprawami.

Opowiadanie cyrulika dalo mi wiele do myslenia i jeszcze bardziej skomplikowalo cala historie, bo jeslibym zwrocil sie do falszywej osoby przy dworze o wyrobienie audiencji u cesarza, latwo moglo sie zdarzyc, ze ten ktos, dowiedziawszy sie, o co chodzi, zrobilby wszystko, aby mi przeszkodzic w jej uzyskaniu. Dokumenty, ktore mialem w^reku, dowodzily bowiem niedwuznacznie, ze cesarz powinien mozliwie jak najszybciej zawrzec pokoj na lagodnych warunkach l wy puscic krola Franciszka z niewoli, aby w ten sposob zdobyc w nim przyjaciela. Inaczej bowiem Francja przylaczy sie do spisku panstw wloskich, aby uwolnic swego krola.

-Ale zalozmy - wtracilem - iz ktos moglby przedlozyc przekonywajace dowody, ze szybki i lagodny pokoj z Francja jest zgodny z krolewskimi interesami i ze przeciagajac rokowania, cesarz wtraca sam siebie i swoje mocarstwo w zaglade i traci wszystkie owoce zwyciestwa. Czy sadzisz, ze taka osoba moglaby uzyskac audiencje u cesarza, i do kogo powinna sie o to zwrocic?

Cyrulik przestal machac uszami i spojrzal na mnie oczyma tak pozbawionymi wyrazu jak twarde jajka.

-Czys pijany, ze tak mowisz? - zapytal. - Gdyby ktos taki istnial, sprzedalby naturalnie swoja tajemnice w pierwszym rzedzie delegatom Francji. A przede wszystkim nie paplalby o tym, co wie, przed pierwszym lepszym kompanem z szynku, lecz zachowalby to wylacznie dla siebie. Albo bardzo jeszcze jestes niedoswiadczony, albo naiwny, Mikaelu Pelzfuss, bo jesli bedziesz rozglaszal, ze znasz takie tajemnice, Gattinara kaze ci zarzucic worek na glowe i wtraci cie do lochow Alcazaru albo tez ktorys z siepaczy Burbona przebije cie mieczem, zanim sie opamietasz.

Na co Antti:

-Ten moj zacny braciszek Mikael to bardzo smieszny chlop i czesto wpada w przykrosci z powodu tego, co mowi, bo ma slaba glowe i nie znosi wina. Dla wszelkiej pewnosci, moj drogi cyruliku i kompanie od kieliszka, musze ci skrecic twoj chudy kark, mimo ze sprawi mi to przykrosc. Naszemu gospodarzowi powiemy, ze zadusiles sie spiac miedzy nami tej nocy, i nie sadze,, zeby sie tym zbytnio zdziwil.

Cyrulik natychmiast otrzezwial, zlapal sie za szyje i zaczal zezowac w kierunku drzwi, ale Antti zagrodzil mu droge. Dotknawszy wiec delikatnie piersi Anttiego, aby odsunac go na bok, nieborak westchnal i rzekl:

-Nie oplaca wam sie mnie zabijac, bo jesli istotnie wiecie o jakichs waznych i tajemnych sprawach, jestem pewnie tym, kto najlepiej wam dopomoze w waszych zamiarach. Sadze, ze szlachetny pan de Lannoy za plecami Gattinary i ksiecia Burbonu najlatwiej moze postarac sie o audiencje u cesarza i nawet zaplacic za te przyjemnosc, gdyz chetnie podstawilby noge ksieciu Burbonu, gdyby mu sie trafila sposobnosc.

W taki to sposob czlowiek ow zaprowadzil nas do rezydencji pana de Lannoy w Madrycie i namowil go, aby nas wysluchal w czasie czesania brody i trefienia wlosow, A gdy otwarcie opowiedzialem t tyle, ile odwazylem sie wyjawic, pan de Lannoy wielce sie ucieszyl i powiedzial, ze szczegolnie rad jest z tego, iz wreszcie bedzie mogl zdemaskowac swego rywala, markiza de Pescara, jako zdrajce..

-To wielkie i dobre nowiny - mowil. - Zostaw mi papiery, a ja juz sie postaram o to, aby jak najszybciej znalazly sie w reku cesarza. Mozesz tez byc przekonany o mojej zyczliwosci i godziwej nagrodzie.

W tej chwili Antti odchrzaknal i szturchnal mnie w bok. Zebralem cala odwage, na jaka bylo mnie stac, i odparlem:

-Jestesmy obaj biedni i pieniadze przydalyby sie nam. Ale podjelismy te daleka i trudna podroz, polaczona z wielkimi wydatkami, glownie po to, aby moc wykazac cesarzowi nasza wiernosc, totez nie moge oddac tych cennych dokumentow nikomu innemu, jak tylko cesarzowi. Niech on sam da nam taka nagrode, jaka uzna za stosowna. Od was zas, panie wicekrolu, nie chcemy nic.

Pan de Lannoy spochmurnial i zaczal szarpac brode, tak ze cyrulik krzyczal i rwal sobie wlosy, widzac, jak rezultaty jego zabiegow ida na marne.

-Skadzez mam wiedziec, ze nie jestes tylko pospolitym oszustem i poszukiwaczem szczescia? - zapytal w koncu pan de Lannoy. - I skad mam wiedziec, czy wszystko to nie jest tylko pulapka zastawiona na mnie przez ksiecia Burbonu? I co mi wlasciwie stoi-na przeszkodzie, aby wezwac slugi i zabrac te papiery?

-Wtedy Antti z roztargniona mina wzial ze stolu spory srebrny pucharek i zgniotl go bez wysilku w bezksztaltna mase. Pan de Lannoy przerazil sie wielce i przezegnal na ten dowod sily. A ja powiedzialem:

-Wasz honor i slawa,najszlachetniejszego rycerza i najzdolniejszego wodza w Europie nie pozwoli panu wyrzadzic zadnej krzywdy nam, biedakom, panie de Lannoy!

Moja szczerosc i pochlebne slowa wzruszyly go do lez. Mimo to musialem w koncu pokazac mu jeden z listow, w ktorym byla mowa o tym, ze markiz de Pescara przylaczyl sie do spisku w zamian za to, ze francuska krolowa-matka w imieniu krola zrezygnowala na jego rzecz z wszelkich pretensji do Krolestwa Obojga Sycylii. -

Gdy pan de Lannoy przeczytal list, zaczal zegnac sie krzyzem raz po razu i rzekl, ze nigdy by nie uwierzyl, iz mozliwa jest tak czarna, bezwzgledna i haniebna zdrada. Ale widzialem, ze rownoczesnie w duszy plonie zapalem i zadowoleniem, gdyz trafila mu sie okazja podstawic noge rywalowi. Wyrazil tez przypuszczenie, ze cesarz bez zwloki wysle go do Mediolanu w celu uwiezienia i stracenia markiza de Pescara i z uwagi na mila misje gotow byl nawet zrezygnowac z zaszczytnego zadania czuwania nad wiezniem krolewskim.

Gdy pan de Lannoy wyszedl, aby dowiedziec sie, gdzie jest cesarz i kiedy bedzie mozliwe uzyskanie audiencji, maly cyrulik zapytal z gorycza, kto mu wynagrodzi jego uslugi. Mowil, ze jest biedakiem i ze chetnie zrezygnuje z udzialu w nagrodzie od krola, w zamian za skromna zaplate od razu. Wydawalo sie to nam dobrym interesem i po krotkim targu zgodzilismy sie z nim na pietnascie dukatow. Uwazalem go za naiwnego, ze za tak niewielka sume zrezygnowal ze swojej czesci nagrody. Okazalo sie jednak pozniej, iz byl chytrzejszy od nas, bo nie znalismy jeszcze cesarza.

Przenieslismy sie wiec do palacu wicekrola w Madrycie i oddali pod jego opieke, co bylo naszym zdaniem najmadrzejsze w kraju tak pelnym zdrady i intryg. Dla wszelkiej pewnosci poszlismy takze na msze swieta, aby nikt nas nie mogl oskarzyc, ze jestesmy kacerzami. A gdy wrocilismy z kosciola, pan de Lannoy opowiedzial nam, ze znalazl cesarza w jeszcze bardziej ponurym nastroju niz zwykle. Udalo mu sie jednak ustalic tajne spotkanie. Cesarz wracajac nazajutrz z polowania bedzie sie skarzyl na pragnienie i wstapi do domu pana de Lannoy, aby wypic kielich wina, reszta zas swity czekac bedzie na niego przed domem.

Pan de Lannoy tak byl dla nas laskaw tego wieczoru, ze pozwolil mi spozyc ze soba wieczerze, jako ze nie mial zadnych innych gosci. Byl to najwiekszy zaszczyt, jaki mnie spotkal kiedykolwiek, ale zapewne z mojego wygladu i zachowania wnioskowal, ze jestem szlachetnego rodu. Przy wieczerzy pan de Lannoy wypytywal mnie o nowiny z zagranicy, ale nie moglem mu opowiedziec nic ponad to, ze Luter ozenil sie w czerwcu z mniszka zbiegla z klasztoru, o czym sam dowiedzialem sie od faktora Fuggerow w Mediolanie. Pan de Lannoy zrobil poboznie znak krzyza i orzekl, ze od Lutra nie mozna bylo oczekiwac nic innego i ze ten postepek stanowi ukoronowanie calej jego herezji.. Gdy pan de Lannoy podpil sobie, zaciekawil sie i zaczal mnie wypytywac o moj pien genealogiczny, mowiac, ze na swoim wysokim stanowisku nauczyl sie oceniac ludzi i ze sadzac z mego zachowania sie, wyksztalcenia, delikatnych rysow i czystych dloni nie moge byc niskiego rodu. Opowiedzialem mu wiec o mojej dalekiej ojczyznie i wyznalem, ze bylem doradca nieszczesliwego krola dunskiego Chrystiana II w sprawach finskich i ze stracilem stanowisko i majatek, gdy on stracil korone. Jesli chodzi o moje pochodzenie, oswiadczylem dumnie, ze jestem bastardem, co wielce mnie podnioslo w oczach pana de Lennoy. Powiedzial on, ze takze cesarz ma bastarda corke, imieniem Margareta, ktora kocha i chce wydac za syna ksiecia Ferrary, urodzonego z malzenstwa ksiecia z Lukrecja Borgia, bastardem papieza.

Ksiaze Ferrary ma mianowicie najlepsza na swiecie artylerie i duzo pieniedzy, tak ze moze byc cennym sprzymierzencem dla cesarza, gdy przyjdzie do uporzadkowania zagmatwanych stosunkow we Wloszech.

Ponadto pan de Lannoy wspomnial, ze papiez Klemens VII we wlasnej swej wysokiej osobie jest nieprawym synem owego Medyceusza, ktorego milujacy wolnosc republikanie we Florencji zabili w kosciele. Matka papieza byla biedna wiejska dziewczyna z okolic Florencji i Medyceuszow kosztowalo sporo trudu przekupienie swiadkow, ktorzy by stwierdzili, ze pewien ksiadz w tajemnicy udzielil slubu dziewczynie i zabitemu Medyceuszowi przed jego smiercia.

-Nie chce wprawdzie zranic was, panie Mikaelu - mowil pan de Lannoy delikatnie - ale to naprawde niegodne i dowodzi upadku Kosciola, ze na stolcu papieskim zasiada bastard, ktory w dodatku chwilami calkiem bezczelnie wystepuje z broda, jakkolwiek zaden papiez od tysiaca lat nie nosil brody. I wcale by mnie nie zdziwilo, gdyby sie okazalo, ze ten papiez podcina galaz, na ktorej siedzi, knujac spiski przeciw cesarzowi, gdyz tylko lasce i dobroci cesarza zawdziecza swoja tiare.

Zanim pan de Lannoy wyruszyl na polowanie, poczynil odpowiednie przygotowania, aby w oczach wszystkich wizyta cesarza wygladala na zupelny przypadek. Zwolnil wiec sluzbe, zatrzymujac tylko najniezbedniejszych wartownikow, kazal w gabinecie postawic karafke wina w porowatym dzbanie z woda i polecil mnie i Anttiemu, abysmy przez krate okna wypatrywali przybycia cesarza i byli gotowi bez zwloki przedstawic mu nasza sprawe.

Pod wieczor zobaczylismy wreszcie wspanialy orszak konnych w waskiej uliczce, gdzie ludzie tloczyli sie w oknach, aby ogladac cesarza. Jechal on bez zadnej pompy, na szarym mule, w plaskim berecie na glowie. Przy domu wicekrola poskarzyl sie na pragnienie, zsiadl z mula przy pomocy pana de Lannoy, dal reka znak znakomitym panom ze swego orszaku, zeby poczekali, i wszedl do wnetrza, majac przy nodze wielkiego psa koloru gliny.

t tu zaczela sie nasza kleska. Nie wiedzielismy, ze stara sluzaca, korzystajac z tego, iz dom byl pusty, zabrala sie do zmywania posadzki w przedsionku. Cesarz potknal sie na sliskiej posadzce i bylby skrecil n?ge, gdyby pan de Lannoy nie zdazyl go podtrzymac. Starucha tak sie wystraszyla, ze wylala cesarzowi na. nogi cale wiadro brudnej wody, chcac pasc przed nim na kolana. Pan de Lannoy z wscieklosci dal jej kopniaka, na co ona rozwrzeszczala sie przerazliwie, wzywajac na pomoc Swieta Dziewice, i uderzyla go w twarz mokra szmata, az prysnela brudna woda. Zapewniala przy tym, ze jej przodkowie walczyli juz z Maurami, gdy przodkow pana de Lannoy wieszano jako koniokradow.

Otworzylem na osciez drzwi do przedsionka i podczas gdy awantura jeszcze trwala, straszliwy pies cesarza wpadl do gabinetu i rzucil sie na mojego Raela, aby go zagryzc. Byl to bowiem jeden z tych okrutnych, diabelsko madrych psow, ktorych Hiszpanie uzywali w Nowym Swiecie do polowania na Indian i dla ktorych mieli taki szacunek, ze psy te otrzymywaly swoja czesc lupu tak jak ludzie. Walczac o zycie, moj kochany piesek warczal i wbil zeby w ucho potwora i nie popuszczajac, choc wielkie psisko potrzasalo glowa, tak ze Rael fruwal w powietrzu. Zapominajac o wszystkim, kopnalem cesarskiego psa, a ten ugryzl mnie w noge, az wrzasnalem z bolu na cale gardlo. Mozna sobie zatem wyobrazic, ze moje spotkanie z cesarzem nie przebiegalo tak, jak liczylismy, i ze slusznie sobie zasluzylem na jego nielaske.

Cesarz krzyknal rozkazujaco, z gniewem, przyciagnal psa do siebie i schylil sie nad nim, aby delikatnie zbadac krwawiace ucho. Ja tymczasem wzialem Raela na rece, skad czujac sie bezpieczny, warczal, piszczal i szczerzyl zeby, aby pokazac, ze wcale sie nie boi wielkich hiszpanskich psow. Zmuszony bylem zamknac go w sasiedniej komnacie, po czym kulejac stanalem przed cesarzem. Trzeba przyznac, ze mial pelne prawo wziac z soba przybocznego straznika, wchodzac do obcego domu. A ten niepokojaco madry pies byl doprawdy lepszy niz wszyscy straznicy, bo gdy sie troche uspokoil, zaczal natychmiast weszyc po katach, aby sie upewnic, czy nikt nie podsluchuje ukryty za draperia-mi lub w olbrzymiej szafie.

Cesarz zasiadl przy biurku, a pan de Lannoy, zupelnie zrozpaczony z powodu tego, co sie wydarzylo, podal mu wino w zlotym pucharze. Nie mialem nawet czasu pasc przed cesarzem na kolana, gdyz od razu kazal bardzo nielaskawym tonem panu de Lannoy podac sobie dokumenty, a ten wreczyl mu je z glebokim szacunkiem.

Cesarz zaczal czytac spokojnie i uwaznie, nie okazujac najmniejszego wzburzenia. A gdy powoli przeczytal pierwszy list, lyknal wina z mina smakosza, spojrzal na pana de Lannoy i kazal mu odeslac wspanialy orszak z wyjasnieniem, ze cesarz poczul sie troche zmeczony i nie chce zatrzymywac swoich gosci. Nastepnie gospodarz mial pozostac za drzwiami i dopilnowac, aby nikt cesarzowi nie przeszkadzal. Widac bylo wyraznie, ze rozkaz ten wcale nie przypadl do smaku panu de Lannoy, ale zmuszony byl usluchac. W chwile potem stukot kopyt na ulicy swiadczyl, ze swita odjechala.

Cesarz czytal listy od deski do.deski i mialem sporo czasu, zeby mu sie przyjrzec. W chwili naszego spotkania mial zaledwie dwadziescia piec lat, a wiec tylko dwa, trzy lata wiecej ode mnie. Byl mego wzrostu, nie wysoki, ale i nie niski. Odziany z wykwintna prostota nie nosil innych kosztownosci procz rycerskiego Orderu Zlotego Runa, zwisajacego na lancuchu na szyi. Twarz mial matowa. Szare chlodne oczy patrzyly dziwnie badawczo, gdyz probowal ukryc spojrzenie w cieniu powiek, jakby nie chcial, aby ktos poznal jego mysli. Brode mial wysunieta i uparta, porosnieta rzadkim zarostem, uszy plaskie i przylegajace, czolo niskie. Fizycznie byl bez wady. Mial dobra postawe, szczegolnie piekne nogi i podobny byl do innych dobrze urodzonych mlodziencow, ktorzy od dziecinstwa rozwijaja cialo cwiczeniami z bronia. Cala jego osobowosc cechowala powaga, moc i rozsadek. Widac bylo, ze wczesnie musial wziac na swoje barki zbyt ciezkie brzemie odpowiedzialnosci, ale ze nie chcial sprawic zawodu i dzwigal je, jak mogl najlepiej. Nie bylo. w nim jednak nic twardego, bezwzglednego lub surowego i jego powaga byla raczej smutna i pociagajaca. Im dluzej mu sie przypatrywalem, tym wiekszy byl moj szacunek dla niego, gdyz czulem, ze ten cesarz nie chce wyrzadzic swiadomie zadnej krzywdy swoim poddanym.

Gdy przeczytal listy, zachowujac przez caly czas spokoj i opanowanie, polozyl na nich biala, ksztaltna dlon, spojrzal na mnie po raz pierwszy - badawczo i nie wiadomo dlaczego z wyrazna niechecia - i rzekl:

-Myslisz, ze to cos nowego dla mnie?

Zdretwialem ze zdziwienia i ledwie zdolalem wyjakac, ze chcialem jedynie sluzyc cesarzowi, ryzykujac zycie i wystawiajac sie na wielkie trudy, polaczone z powaznymi kosztami, aby jak najszybciej zdemaskowac zdrade i spisek zagrazajacy pokojowi swiata. Skrzywil wargi i powiedzial:

-Nie byles dostatecznie szybki, bo wiem juz o tym od dwoch dni. Nie jestem ci winien zadnych wyjasnien, ale abys nie sadzil, ze chce cie oszukac i pozbawic nagrody, ktorej z pewnoscia oczekujesz, wspomne tylko, ze markiz de Pescara wcale nie jest zdrajca, tylko moim najwierniejszym poddanym, i to do tego stopnia, ze dal tym bezczelnym spiskowcom slowo honoru rycerza i wojownika, aby wyciagnac. od nich wszystkie plany i zdemaskowac je przede mna. Postawilo go to w nadzwyczaj trudnej i nieprzyjemnej sytuacji i trzeba mu zaliczyc na korzysc, ze uwazal przysiege wiernosci i obowiazki poddanego za wazniejsze od rycerskiego slowa honoru. Gdy tylko udalo mu sie zebrac potrzebne informacje, bez zwloki wyslal do mnie z listem o tych sprawach swego porucznika don Gastaldo. Mowie ci o tym, aby do honoru markiza nie przylgnela najmniejsza plamka z powodu zlosliwych plotek. Juz wczoraj dalem legatowi papieskiemu wyraznie do zrozumienia, co mysle o papiezu i jego diabelskim doradcy Ghibertim, i uwazam, ze bylo to dla nich dostatecznym ostrzezeniem.

Wszystkie moje nadzieje upadly i poczulem sie pusty jak skorupka wydmuchanego jajka, wyrzucilem bowiem pieniadze na prozno i w nagrode uzyskalem tylko to, ze pies cesarza ugryzl mnie w noge. A cesarz oparl zmeczona glowe na dloniach i ciagnal:

-Nie przecze, ze te dokumenty sa dla mnie o tyle cenne, gdyz slowo w slowo potwierdzaja wiadomosci zawarte w liscie markiza oraz jego ostrzegawcze slowa, ze nie mam ani jednego przyjaciela we Wloszech i ze powinienem co rychlej zawrzec pokoj z Francja na godziwych warunkach. Ale zeby dobrze wszystko zrozumiec, musze wiedziec, w jaki sposob te niebezpieczne listy wpadly w twoje rece.

Zebralem na nowo odwage i opowiedzialem zwiezle o rabunku, ktorego bylismy swiadkami w poblizu Brescii. Ale zaplatalem sie we wlasnych slowach, gdy probowalem wytlumaczyc, dlaczego i jak doszlo do tego, ze otworzylismy pocztowa tube francuska i zlamalismy pieczecie na listach. Cesarz sluchal cierpliwie, a jego zimne szare oczy przysloniete byly ciezkimi powiekami. Nie przerwal mi ani razu, dopiero gdy skonczylem rzekl:

-Twoje opowiadanie wyjasnia wiele i potwierdza rowniez, ze nie moge bez zastrzezen ufac nikomu na swiecie. Choc markiz de Pes-cara okazal w swoim liscie wiernosc i szczerosc, opowiadanie twoje wykazuje, ze nie mial innego wyboru, jak tylko dokonac pelnego zwrotu, gdy sie dowiedzial, ze dokumenty wpadly w niepowolane rece. Musial bowiem zabezpieczyc sie na te ewentualnosc, ze znajda sie one przed moimi oczyma. To tlumaczy, dlaczego tak sie spieszyl z napisaniem i wyslaniem listu, ukladajac sie przedtem w tajemnicy przez kilka miesiecy z moimi wrogami i nie dajac mi o tym w ogole znac. Tlumaczy to takze, dlaczego delegaci francuscy tak uparcie odrzucaja moje dobre i lagodne warunki pokojowe.

Zastanowil sie przez chwile, a potem ciagnal, dajac upust swoim myslom, tak jak gdyby mowil w zupelna proznie:

-Te papiery, splamione mordem i krwia, sa wiec dla mnie zupelnie bez wartosci, nie wierze bowiem, zeby Francja odwazyla sie wypowiedziec wojne, dopoki jej krol siedzi u mnie w niewoli. Francuzi wy korzystuja tylko panstwa wloskie, zeby wywierac na mnie nacisk i zmusic do zawarcia pokoju, ktory nie licuje z moja potega i zwyciestwem, jakie odnioslem. Gdyby te dokumenty dotarly do Lyonu, mysle, ze bardzo szybko wyslano by je do Toledo, i francuscy delegaci pokojowi sami by mi je pokazali i zdemaskowali przede mna spisek, aby wymusic ustepstwa. W kazdym razie jestem pewien, ze krolowa uslyszawszy, iz poczta wpadla w niepowolane rece, odsloni przede mna sprzysiezenie' dokladnie tak samo, jak to uczynil markiz de Pescara, albo przez mego ambasadora, albo przez swoich delegatow pokojowych, aby zagrozic wojna, ktorej nie odwazy sie rozpoczac. Widac stad, jak malo warte sa wszystkie intrygi i jak kazdy gotow jest zdradzic sprzymierzenca, gdy tylko uwierzy, ze bedzie miec z tego chocby najmniejsza korzysc.

Jak gdyby przypomniawszy sobie o moim istnieniu, zwrocil sie do mnie:

-Rozumiem, ze czekasz na wynagrodzenie, i nie przecze, ze masz prawo prosic o moja laske, bo w tych zbrodniczych i bezboznych czasach nawet i w wielkiej polityce trzeba sie poslugiwac brudnymi narzedziami. Niechetnie jednak wynagradzam morderstwo i rabunek, bo wtedy krew tego mlodego sekretarza spadlaby takze i na moje sumienie. Totez musze miec czas do namyslu, jak najlepiej wynagrodzic cie za uslugi, ktore oddales. Ale widze, ze juz trzesiesz sie z zapalu, aby biec do delegatow francuskich i opowiedziec im, ze markiz de Pescara odslonil cale sprzysiezenie, i nie chce ci wzbraniac wykorzystania tej cennej wiadomosci, bo i tak nie pozostanie ona dlugo tajemnica. Mam nadzieje, ze dobrze ci za nia zaplaca.

Cesarz uwazal mnie za chytrzejszego, niz bylem, bo nigdy by mi nie przyszlo do glowy sprzedac te wiadomosc Francuzom. Ale po jego aluzji zrozumialem, ze moge na tym zarobic troche grosza uczciwie. Natomiast drzalem na mysl, ze nie wierzy w moje szczere opowiadanie, lecz przekonany jest, ze ma do czynienia z rozbojnikami i ze zamordowalismy francuskiego pocztyliona. Totez upadlem przed nim na kolana, zaklinajac sie na wszystkie swietosci, ze nie jestem winien morderstwa i rabunku i ze choc liczylem na wynagrodzenie, nie moglbym przyjac zadnego dowodu jego laski, gdyby uwazal mnie za winnego.

On jednak niecierpliwym ruchem reki kazal mi zamilknac, jak gdyby tasluchal sie juz zbyt wielu przysiag, by nie wiedziec, ile sa warte.

wielki pies podniosl sie i zaczai przeciagac, zionac mi oddechem prosto w twarz, gdy kleczalem. Takze cesarz wstal, obiecujac, ze w swoim uslysze o jego postanowieniu. I nie pozostalo mi nic innego, lak uchylic przed nim drzwi, klaniajac sie gleboko. Pan de Lannoy pospieszyl otworzyc brame swego domu i gdy cesarz zatrzymal sie w niej, aby wlozyc rekawice, pies skorzystal z okazji, aby obsikac framuge. Wtedy to po raz pierwszy zobaczylem na ustach cesarza nikly sardoniczny usmieszek.

Gospodarz podal strzemie cesarzowi, ktory wsiadl na swego szarego mula, ale gdy de Lannoy chcial mu towarzyszyc, odprawil go skinieniem reki i odjechal, majac za soba tylko straz przyboczna i swego wielkiego psa, ktory biegl truchcikiem kolo mula. A gdy znikli nam z oczu, pan de Lannoy zatrzasnal brame domu i zaczal klac, tak jak jeszcze nie slyszalem, aby ktos klal, jakkolwiek bedac mezem dostojnym, nie uzywal brutalnych wyrazen ludowych czy zolnierskich, lecz ubieral swe przeklenstwa w straszliwe porownania zapozyczone z teologii, genealogii i innych pozytecznych nauk.

Nie byl tez zachwycony, gdy sie dowiedzial, ze nasza nowina wcale nie stanowila nowiny dla cesarza i ze markiz de Pescara zdazyl w czas zdemaskowac swoich wspolnikow i zlamal slowo rycerza i wojownika. Na te wiadomosc pan de Lannoy stracil panowanie nad soba do tego stopnia i w tak niegodny swego wysokiego stanu sposob, ze rzucil sie na mnie i uderzyl mnie w ucho oraz kopnal Raela, ktory juz i tak ciezko kulal. Na szczescie zanim doznalem jakiejs wiekszej szkody na ciele, przyszedl mi na pomoc cyrulik i uspokoil swego pana licznymi sentencjami o zmiennosci losu, po czym zabral nas sprzed jego oczu, mowiac, zebysmy sie nie dziwili porywczosci pana de Lannoy. Takie gwaltowne wybuchy pasji sa najgorsza strona wielkich panow, gdyz nie potrzebuja oni panowac nad soba, tak jak to musi czynic biedak. Uspokoiwszy sii? pan de Lannoy z pewnoscia bedzie znowu dla nas laskawy, totez najlepiej, zebysmy pojechali za nim do Toledo, gdyz nie mamy zadnego innego protektora, a nasze pieniadze sa na wyczerpaniu.

Wino bylo jedyna nasza pociecha. Totez z gorycza w sercu opowiedzialem cyrulikowi, co zaszlo miedzy nami a cesarzem, a podczas tego maly czlowieczek opatrywal mi noge, obmywal, smarowal leczacymi masciami i przewiazywal, wyrazajac przy tym nadzieje, ze nie dostane zakazenia krwi i nie umre z piana na ustach, jak to sie czesto zdarzalo po ukaszeniu psa. Przewiazal takze lape Raelowi, a gdy napilismy sie wina, poczulem ulge i pocieche i przypomnialem sobie, ze cesarz w kazdym razie obiecal o nas pomyslec. Antti byl zdania, ze to slaba pociecha, ale nie przejmowal sie zbytnio niczym. Pil wino i mowil:

-Obawiam sie, ze to nie ostatnie z naszych niepowodzen. Los zadrwil sobie z nas, przysylajac nas tu w towarzystwie pana Gastaldo, ktory wiozl list od markiza. I los ma jeszcze niejedna niespodzianke dla nas w zanadrzu.

Powiedzialem, ze cesarz dal mi do zrozumienia, iz nie ma nic przeciwko temu, abym na wlasny rachunek sprzedal Francuzom wiadomosc 0 zdradzie markiza - bo zdrajca byl on w kazdym razie, choc nie zdradzil cesarza, lecz wlasnych wspolnikow. I zapytalem cyrulika, w jaki sposob otrzymac za te wiadomosc pieniadze. Ten potarl nos, pomachal z namyslem uszami i rzekl:

__ Nie watpie, ze potrafilbym zalatwic ten interes, bo dzieki innym cyrulikom i memu ubocznemu zajeciu znam juz dwoch francuskich delegatow pokojowych i ich potrzeby, przynajmniej jesli chodzi o sprawy sercowe. Ale nie robmy nic zbyt pochopnie, bo jesli cesarz chce przestraszyc sprzysiezonych wiadomoscia, ze ich zdradzieckie plany zostaly zdemaskowane, nie moze miec nic przeciw temu, zebysmy rownoczesnie sprzedali te tajemnice takze legatowi jego swiatobliwosci, ambasadorowi weneckiej signorii i agentom Florencji, Mantui, Ferrary i innych panstewek wloskich. I choc z pomoca moich alkowia-nych znajomosci moglbym cie zapoznac z tymi panami, to wcale nie jest powiedziane, ze zaplaciliby ci uczciwie. Gdyz im mniej znaczna osoba jest sprzedajacy, tym nizsza cene mu sie ofiarowuje, podobnie jak pucolowata dziewczyna sprzedaje dziewictwo za pare sztuk srebra, podczas gdy kurtyzane oplaca sie dziesiatkami dukatow za piekne szaty i barwiczki. Nie chce bynajmniej porownywac mego pana z kurtyzana albo ladacznica, ale ma on piekne szaty i wytworne maniery 1 jesli podejmie sie zalatwienia tej sprawy, uda mu sie wycisnac dziesiec, ba - moze nawet sto razy wiecej z tej tajemnicy niz tobie i wszedzie zostanie natychmiast przyjety z racji swego wysokiego stanowiska. Jesli jednak chcemy sprzedac tajemnice tylu kupcom, ilu sie da, sprawa jest pilna i trzeba ja zalatwic, zanim stanie sie tajemnica publiczna.

Zacny cyrulik zgodzil sie, za swoje rady i pomoc, na dziesiec procent zysku, ktory przyniesie ten interes, i pomogl nam sporzadzic spis rozmaitych poslow i ambasadorow, do ktorych pan de Lannoy powinien byl zwrocic sie w Toledo. A gdy przedstawilismy sprawe panu de Lannoy, ten okazal nam znowu swa zyczliwosc, ale oswiadczyl, ze osoba tak wysoko postawiona jak on nie moze wdawac sie w niegodne interesy, jesli nie otrzyma co najmniej polowy darow.

Wyjasnil nam mianowicie, ze nie przystoi mu przyjmowac gotowki za informacje, ktorych dostarczy, skutkiem czego zmuszony bedzie zadowolic sie darami l poniesie ciezkie straty, sprzedajac te dary lichwiarzom. Ale zacny cyrulik przezwyciezyl jego watpliwosci i opory i nauczyl go, co ma mowic, doradzajac, aby zglosil sie do kazdego z nabywcow z osobna, zadal zachowania zupelnej tajemnicy, a nastepnie pod pozorem naglej potrzeby pienieznej prosil o odpowiednia pozyczke na slowo honoru, ofiarujac w zamian za przysluge jako zastaw cenne informacje o spisku de Pescary i jego zdradzie.

Bylismy w koncu zmuszeni podzielic sie z panem de Lannoy spodziewanym zyskiem po polowie i musielismy ponadto przystac na to, aby udzial cyrulika potracono z naszego. Skonczylo sie na tym, ze przypadlo na nas tylko po dwadziescia procent na glowe. Ale pocieszalismy sie mysla, ze oszczedzone nam beda niebezpieczenstwa i klopoty. Gdy tylko bowiem rozejdzie sie wiadomosc, ze de Pescara sam powiadomil cesarza o planach sprzysiezonych, wszyscy zapomna o obrabowaniu poczty krolewskiej. Tymczasem musielismy siedziec cicho i ukrywac sie w Madrycie, a pan de Lannoy udal sie pospiesznie do Toledo, zegnany naszymi zyczeniami powodzenia w podrozy.

Niebawem jednak zaczelismy sie niepokoic, bo nie mielismy zadnej wiadomosci z Toledo. Dzien po dniu mijal na bezowocnym oczekiwaniu i stopniowo zaczelismy przypuszczac, ze pan de Lannoy i jego cyrulik oszukali nas najhaniebniej.

Nie bylo jednak az tak zle, bo po dwoch tygodniach otrzymalismy wezwanie, zeby natychmiast stawic sie u wicekrola. Pojechalismy wiec do Toledo i musze przyznac, ze to piekne i bogate miasto, polozone na szczycie gory i w kolanie rzeki, wiele sie przyczynilo, aby poprawic moja opinie o Hiszpanii. Pan de Lannoy zamieszkiwal tam cichy palacyk, na ktorego dziedzincach, otoczonych kolumnada, dojrzewaly winogrona i szemraly sliczne wodotryski. Przyjal nas laskawie i powiedzial:

-Jestem wam winien wytlumaczenie, szczere i uczciwe. Niestety cala sprawa nie poszla tak dobrze, jak sie spodziewalismy, i niewiele jest do podzialu.

Cyrulik podal mu kartke, a on odczytal nazwiska i sumy, ja zas zrobilem wielkie oczy, bo sprzedal nasze informacje az osiemnastu rozmaitym ambasadorom. Najlepiej zaplacil posel poteznej republiki weneckiej, ktory pozyczyl panu de Lannoy nie mniej jak trzy tysiace zlotych dukatow, a najgorzej posel wegierski, od ktorego z trudem udalo sie pozyczyc dziesiec dukatow. Legat papieski wylozyl tylko dwa tysiace dukatow, gdyz, jak twierdzil, domyslil sie wszystkiego juz przedtem z powodu wyrzutow, ktore mu robil cesarz, tak ze zdrada markiza nie byla dla niego zadna nowina. Za to francuscy delegaci pokojowi zlozyli sie razem na tysiac osiemset dukatow, zanim zdazyl ich ostrzec ambasador wenecki. Wszystkiego razem zebral pan de Lannoy dziewiec tysiecy sto dziesiec dukatow i sam uznal, ze nie byla to mala sumka. Ale zaraz spochmurnial i dodal:

__ Niestety jednak trudzilem sie nadaremnie i sciagnalem na siebie gniew wielu osob, gdyz mimo iz za kazdym razem zastrzegalem sobie zachowanie tajemnicy, poslowie i ambasadorowie natychmiast starali sie odsprzedac dalej wiadomosci, aby odzyskac swoje pieniadze. Skutkiem tego wszystko doszlo do uszu cesarza, ktory w swej laskawosci prosil mnie, abym otwarcie powiedzial, ile zebralem. Nie moglem przed nim klamac i taki byl rezultat, ze natychmiast pozyczyl ode mnie osiem tysiecy dukatow, ktore wyslal do Mediolanu na zold dla armii. Oswiadczyl przy tym, ze jest bardziej niz sluszne, aby jego wrogowie w ten sposob posrednio zaplacili zold jego armii, i dal slowo cesarskie, ze zwroci mi te pieniadze, gdy tylko to bedzie mozliwe. Kiedy wiec otrzymam pieniadze od cesarza, zaplace wam wasza czesc - cztery tysiace piecset piecdziesiat piec dukatow, z czego wy macie dac memu cyrulikowi jego dziewiecset jedenascie dukatow.

Ta niewdziecznosc i niesprawiedliwosc oburzyla mnie do glebi i rzeklem gwaltownie, ze zadamy przynajmniej naszego udzialu w tysiacu stu dukatow, ktore pan de Lannoy otrzymal gotowka. Suma ta powinna zostac uczciwie podzielona, stosownie do porozumienia, a kwota pozyczona cesarzowi musi zostac zapisana na nasze wspolne konto. Pan de Lannoy westchnal gleboko i odparl:

-Przypuszczalem, ze tak bedzie, ale jako szlachcic i ksiaze nie rozumiem sie moze zbyt dobrze na interesach pienieznych. Zrazu myslalem zupelnie szczerze, ze mam pelne prawo zatrzymac reszte pieniedzy jako zaliczke na moj udzial. Totez postanowilem sprobowac szczescia i jeszcze tego samego wieczoru zaczalem grac w kosci z kilku szlachetnymi panami. Udalo mi sie kilka rzutow, ale skonczylo sie na tym, ze przegralem tysiac dukatow. Jesli zatem upieracie sie przy waszej interpretacji, pozostaje do podzialu sto dziesiec, dukatow, i jestem gotow podzielic te sume stosownie do porozumienia.

Odrzeklem gorzko, ze nie mial wcale prawa grac w kosci za nasze pieniadze, ale on bronil sie gwaltownie mowiac, ze mozemy tylko winic jego niepowodzenie w grze, bo gdyby mial szczescie, przy-iszczalnie podzielilby sie z nami wygrana zrozumiawszy, ze gral takze naszymi pieniedzmi.

Nie bylo rady i dalsza rozmowa mogla go tylko rozsierdzic. Podzielilismy wiec pieniadze uczciwie. Pan de Lannoy zatrzymal piecdziesiat piec dukatow, cyrulik dostal jedenascie, a my z Anttim reszte, to jest po dwadziescia dwa. Antti orzekl, ze moglo byc jeszcze gorzej, ja jednak nie bylem w stanie przez wiele dni otrzasnac sie z rozczarowania i wciaz liczylem w glowie i na papierze, ze powinnismy byli dostac po tysiac osiemset dwadziescia dwa dukaty kazdy i bylibysmy bogatymi ludzmi.

Nie zostalo nam zatem nic innego, jak czekac na wynagrodzenie od cesarza, i zaczalem powoli rozumiec uczucia, jakie zywil markiz de Pescara, gdy po bitwie pod Pawia na prozno czekal miesiac po miesiacu na nagrode i uznanie za to niewiarygodne zwyciestwo, ktore bylo jego wylaczna zasluga. I czekalismy przez cale dwa miesiace, zanim cesarz raczyl nas sobie przypomniec.

Nie musze opowiadac o tych dwoch miesiacach czekania, bo caly swiat wie przeciez, ze krol Franciszek zachorzal w Alcazarze na melancholie i grozilo, ze smierc jego unicestwi wszystkie plany cesarza. Kazdy tez przypomina sobie, jak to uczona siostra krolewska, owczesna ksiezniczka, a obecnie krolowa Malgorzata z Nawarry, przybyla z Francji do loza chorego brata, przywozac z soba caly bukiet najpiekniejszych mlodych dam francuskiego dworu, aby pocieszyc krola w jego glebokiej melancholii.

Te najpiekniejsze damy Francji robily, co tylko mogly, aby sklonic krola do pozostawania w lozu i aby mu sie choroba nie dluzyla. A cesarz godzil sie na to chetnie, gdyz takie spedzanie czasu sprzyjalo przywroceniu jego krolewskiemu wiezniowi checi zycia i szybkiemu uwolnieniu go od melancholii. Takze i wiele szlachetnych dam hiszpanskich chetnie pomogloby krolowi odzyskac zdrowie, gdyz byl uwazany za najdzielniejszego rycerza chrzescijanstwa, ale na to cesarz sie nie godzil, z obawy przed klopotami i trudnosciami, jakie by wynikly, gdyby krol na pamiatke niewoli w Hiszpanii zostawil po sobie wielu wymagajacych bastardow.

W kazdym razie z poczatkiem listopada krol wrocil do zdrowia, a jego siostra opuscila Hiszpanie nic nie wskorawszy w sprawie zlagodzenia sytuacji wieznia. Wtedy krol Franciszek chwycil sie ostatniego sposobu i zagrozil, ze zrzeknie sie korony francuskiej na rzecz swego maloletniego syna. Gdy o tym uslyszalem, przekupilem pana de Lannoy ostatnimi dukatami i sklonilem go, aby przypomnial cesarzowi o naszej sprawie, bo rozumialem, ze jest tylko kwestia czasu, nim wybuchnie wojna, i ze wtedy nie bedzie juz zadnych nadziei na laske cesarza.

I cesarz nie zlamal slowa, lecz pozwolil panu de Lannoy pewnego wieczoru zabrac mnie na dwor i udzielil mi audiencji w swoim gabinecie. Zapytal o imie moje i Anttiego i kazal sekretarzowi wypisac je na gotowym dokumencie opatrzonym cesarska pieczecia.

-Rozpatrzylem wasza sprawe - oswiadczyl - i mimo pewnych skrupulow postanowilem was wynagrodzic, i to szczodrzej, niz oczekiwaliscie - jako ze nie przystoi cesarzowi byc dluznikiem mordercow i rabusiow. Dowiedzialem sie niedawno, ze pewien swiniopas imieniem Pizarro szykuje wlasnie ekspedycje do Panamy w Nowym Swiecie. Wierzy on, ze znalazl wreszcie droge do kraju Eldorado, gdzie sciezki w ogrodach wysypane sa zlotym piaskiem. Nazywa on ten kraj Biro lub Peru. Z powodu moich licznych trudnosci nie moge mu poslac zolnierzy, okretow, koni i oslow, o ktore mnie prosi, i prawde mowiac, mam juz dosc niepotrzebnego wyrzucania pieniedzy na przedsiewziecia, z ktorych wiecej klopotow jak korzysci. Wole bowiem jeden statek w porcie z ladunkiem korzeni niz dziesiec naladowanych zlotem i drogimi kamieniami, ktore jednak zawsze w jakis dziwny sposob wpadaja na mielizny, gina i tona w morskiej glebinie. Nie moge wiec pomoc panu Pizarro w inny sposob, jak tylko posylajac mu was obu. Okazujac to pelnomocnictwo, mozecie na wiosne za darmo odplynac do Panamy, ale musicie na wlasny koszt postarac sie o ekwipunek, przede wszystkim zas o konie, bo dzicy Indianie boja sie koni najbardziej.

. Rzucil na mnie spojrzenie i spostrzegl widocznie moj okropny zawod, bo spiesznie dodal:

-Przeczytaj uwaznie te cenna koncesje, ktora daje ci w nagrode, bo poza wolnym przejazdem do Nowego Swiata gwarantuje ci tam wieksze przywileje, niz je maja hiszpanscy grandowie w starym i ciasnym swiecie. Dokument ten nadaje ci gubernatorstwo prowincji w Peru, ktora zostanie ci przydzielona na podstawie porozumienia z Pizarrem. Daje ci on tez prawo eto wszystkiego, co zdobedziesz mieczem, pod jednym warunkiem, ze bedziesz nawracal Indian na chrzescijanstwo i uczyl ich uprawy roli, hodowli korzeni i wydobycia rudy srebrnej i zlotej z gor i ze nie bedziesz mial naraz wiecej jak cztery tysiace Indian jako niewolnikow. Natychmiast po podbiciu tego kraju musisz na wlasny koszt postarac sie o fachowego prawnika z Hiszpanii, ktory bedzie dozorowal twej dzialalnosci w moim interesie.

Mowil jeszcze o podatkach i daninach, i dziesiecinach, o mozliwosci uszlachcenia w przyszlosci mnie i mojego potomstwa. W koncu sekretarz wreczyl mi dokument koncesji, wraz z przywieszona do niego czecia, i nie pozostalo mi nic innego, jak ugiac kolano przed cesa rzem i wycofac sie z komnaty z bezwartosciowym dokumentem jako jedynym wynagrodzeniem za trudy, jakie ponioslem w sluzbie cesarskiej. Ze lzami w oczach poszedlem prosto do oberzy, gdzie czekal na mnie Antti w towarzystwie malego cyrulika, z ktorym mielismy podzielic sie lupem.

Niech mi bedzie wybaczone, ze wydalem ostatnie sztuki srebra, aby upic sie tak, ze w koncu glosno zaczalem przeklinac skapstwo i niewdziecznosc cesarza. I wcale nie ja jeden tak robilem, gdyz wielu z zyczliwych bywalcow oberzy przylaczylo sie do moich przeklenstWj mowiac, ze latwiej wycisnac krew z kamienia niz pieniadze z cesarza.

Gdy tak klalem i pienilem sie, walac piescia w stol w bezsilnej pasji i plamiac winem cesarska koncesje, podszedl do mnie Hiszpan, ktorego stroj nie wyroznial sie niczym szczegolnym, ale ktorego miecz robil rzeczywiscie imponujace wrazenie. Wziawszy dokument ze stolu, przeczytal go starannie, z trudem przebijajac sie przez caly tekst, po czym spojrzal na mnie plonacymi oczyma i zapytal:

-Ile chcesz za ten dokument?

-Boze zmiluj sie nade mna - odparlem. - Czyzbym istotnie znalazl sie w kraju wariatow? Nie chce nic za ten nieszczesny papier, bylebys mnie tylko od niego uwolnil i przyrzekl wykonac obowiazki, ktore zawiera. Dokument ten bowiem zobowiazuje nas do wstapienia na okret cesarski z dwoma konmi, pelnym ekwipunkiem, fuzjami i inna bronia oraz potrzebnym prowiantem.

-Nazywam sie Simon Aguilar - rzekl nieznajomy - i pamietaj.

0 mnie w twoich modlitwach, ktorych zdaje sie bede potrzebowal. Nie zamierzam przed toba ukrywac, ze we wlasciwych rekach - a mysle, ze moga to byc moje rece - ten dokument uczyni swego posiadacza bogatym i poteznym. Pozwoli mi on tez zabrac z soba mlodszego brata, jesli uda mi sie uwolnic go z wiezienia w zamian za to, ze wyjedzie do Nowego Swiata. Jesli zostanie tutaj, obetna mu nos 1 uszy, ku wielkiej hanbie naszej rodziny.

-Bierz ten papier w imie boze - odrzeklem. - Nie bedzie on cie kosztowal wiecej jak wynagrodzenie notariusza za podpis i pieczec, ktore w legalnej formie przeniosa na ciebie moje prawa i obowiazki.

Swiadkowie znalezli sie pod reka i szybko zalatwilismy formalnosci, po czym Simon Aguilar usciskal nas obu i obiecal o nas pamietac, gdy zostanie ksieciem i grandem w Nowym Swiecie. I nie trzeba mi juz bylo jego plomiennego spojrzenia na dowod, ze biedak byl zupelnie pomylony i widocznie francuska choroba uderzyla mu do glowy.

Nastepnie zas wrocilismy jak niepyszni do domu pana de Lannoy.

Wydaje sie, ze przechwalkami i przeklenstwami w oberzy zwrocilismy na siebie uwage i ktos nas musial szpiegowac, bo ledwie nastepnego dnia rano zdolalismy bolace od przepicia glowy podstawic dla otrzezwienia pod strumien fontanny, gdy podszedl do nas jakis kapitan w kapeluszu z piorami i zapytal, czy zechcielibysmy napic sie z nim wina, aby pomowic o pewnym dobrym interesie.

Zaprowadzil nas jednak nie do oberzy, lecz do domu bez okien, polozonego tuz przy murach miasta, i przeprosiwszy za tak odlegle i podejrzane miejsce spotkania, wyjasnil, ze z pewnych powodow pragnie unikac ludzkich oczu. Nazywa sie Emilio Cavriano, pochodzi z Mantui i przybyl do Hiszpanii w sluzbie krola Francji z listami i podarunkami, ktore mialy dodac krolowi otuchy. Gdy juz wypilismy sporo wina, gospodarz nas zapytal, czy rzeczywiscie powaznie przeklinalismy niewdziecznosc cesarza i czy bylibysmy gotowi przejsc na sluzbe innego pana, gdyby ten ofiarowal nam lepsza zaplate za nasze uslugi.

Odparlem, ze zbyt jawnie przeklinalem cesarza i ze zaluje tego z calego serca, ale Antti oswiadczyl, ze jako uczciwy J^ncknecht gotow jest sprzedac swoj miecz i przysiac wiernosc temu, kto zaplaci najwiecej, byleby tylko nie musial wybierac sie za morze do krajow -poganskich, lecz mogl walczyc jak dobry chrzescijanin z dobrymi chrzescijanami. Kapitan Cavriano zaznaczyl zaraz, ze nie chodzi tu nawet o walke. Przedsiewziecie, o ktorym mowi, wymaga przede wszystkim wiernosci, dyscypliny i umiejetnosci jazdy konnej. Aby upewnic sie co do naszej dyskrecji, zaplacil nam po trzy dukaty zadatku i przyjal od nas przysiege na wiernosc krolowi francuskiemu przez okres miesiaca. A gdy juz zlozylismy przysiege, rzekl:

-Chodzi tu o rzecz tak wielka, ze przysiegi nie znacza wiele, ale gdybyscie mnie zdradzili lub chcieli uciec, nie cofne sie przed zabiciem was. Obaj jednak doswiadczyliscie sami, jakie podziekowanie spotyka czlowieka ze strony cesarza, a krolewska nagroda, ktora was czeka, wiaze was ze mna jeszcze pewniej niz wszystkie przysiegi.

Nastepnie wyjasnil nam, ze chodzi tu ni mniej, ni wiecej tylko o to, aby pomoc krolowi Franciszkowi w ucieczce z zamku Alcazar i przeprowadzic go przez granice, do Francji. Sama mysl o tym przerazila mnie tak, ze przezegnalem sie krzyzem. On jednak zapewnil nas, ze kazdy, kto zaryzykuje zycie dla krola Franciszka, zostanie bogatym czlowiekiem, nie mowiac juz o honorze i zaszczytach, jakie osiagnie i lasce krolewskiej.

Plan byl prosty. Co wieczora, od czasu nastania chlodow jesiennych, do izby, w ktorej wieziono krola w Alcazarze, przychodzil niewolnik Murzyn, aby napalic w kominku. I nikt nie zwraca uwagi na to, kiedy przychodzi albo wychodzi, bo jest to tylko prosty Murzyn. Wystarczy, aby krol poczernil sobie twarz sadza i przebral sie w dobrze znany stroj Murzyna, i moze pod oslona wieczornego mroku opuscic zamek, kiedy mu sie spodoba. Murzyn jest przekupiony i krol bedzie mial cala noc na ucieczke do granicy Francji. W odpowiednich miejscach czekac beda swieze konie i cala jazda hiszpanska nie zdola dopedzic najlepszego jezdzca Francji, gdy zdobedzie on noc przewagi.

-Skoro wszystko jest przygotowane i Murzyn przekupiony, a konie stoja w pogotowiu, to po co wam wlasciwie nasza pomoc i za co chcecie nam zaplacic? - wtracil Antti.

Kapitan wyjasnil, ze zmarnowano wiele cennych dni, bo krol chcial raz jeszcze zaapelowac do szlachetnosci cesarza, aby sklonic go do zlagodzenia warunkow pokoju. W tym czasie sprzysiezeni kapitana Cavriano poniesli sporo strat. Jednego z nich zabito w pojedynku, innego znow przytrzymano za nie zaplacone rachunki, trzeci zlamal noge, gdy go wyrzucano z zamtuza, a czwarty po pijanemu paplal tak nieostroznie, ze go musieli zakluc sztyletem. Trzeba tez koniecznie zeby ktos jeszcze raz upewnil sie, czy konie czekaja na umowionych miejscach. Co sie zas tyczy samej ucieczki, kapitan musi miec do pomocy silnego i dzielnego mezczyzne w razie, gdyby jakies niepowodzenie uczynilo koniecznym uzycie sily.

Uzgodnilismy wiec, ze ja pojade do granicy oczekiwac Jego Krolewska Mosc na brzegu rzeki naprzeciwko Bajonny, aby przewiezc go lodka na druga strone, gdy tylko przybedzie. Antti natomiast mial towarzyszyc krolowi z Alcazaru do miejsca, gdzie czekaly pierwsze konie. Kapitan Cavriano dal mi jeszcze mapke, pokazujaca, gdzie byly rozstawione swieze konie, podal mi hasla i wreczyl dwadziescia dukatow na wypadek, gdyby ktorys z jego ludzi, znuzony daremnym czekaniem, przepil konie albo zadluzyl sie w jakis inny sposob. W razie nieotrzymania ode mnie zadnego ostrzezenia ucieczka do granicy miala sie zaczac o pelni ksiezyca.

Nazajutrz pozegnalismy sie z panem de Lannoy, mowiac, ze wreszcie wybieramy sie w pielgrzymke do klasztoru Santa Maria di Compo-stella, a on rozstal sie z nami z wyrazna ulga, zwlaszcza ze nie prosilismy go o nic.

Pelen mrocznych przeczuc jechalem od jednej zmiany koni do drugiej; bojac sie rabusiow i wilkow. Ale opatrznosc sprzyjala mi i czuwala nade mna, i calo przybylem do granicy w poblizu miasta Bajonna, nie wydawszy w drodze wiecej niz trzy dukaty na najbardziej nieodzowne rzeczy. Dla bezpieczenstwa za dnia przebywalem po francuskiej stronie granicy i dopiero w nocy przeprawialem sie lodzia przez rzeke na hiszpanska strone i ukrywalem w szuwarach. Ksiezyc wszedl w pelnie na dwie noce przed moim przybyciem, gdyz ze wzgledu na pieska jechalem niezbyt szybko, totez spodziewalem sie krola najdalej za trzy, cztery doby. Niestety jednak i to przedsiewziecie skonczylo sie na niczym, bo juz na drugi dzien zobaczylem z francuskiego brzegu rzeki grupe okolo dziesieciu krzyczacych i przeklinajacych mezczyzn, ktora wpadla galopem na przystan promu, pedzac przed soba stado koni. Jezdzcy wymachiwali bronia i wystraszyli celnikow oraz zmusili przewoznika, aby przeprawil ich promem na drugi brzeg. Konie, dla ktorych zabraklo miejsca na promie, trzymane za grzywy, przeplynely rzeke wplaw za promem. Gdy prom zblizyl sie do francuskiego brzegu, rozpoznalem Anttiego, podbieglem do niego i zapytalem, co na milosc boska to wszystko znaczy i gdzie jest krol. Odparl krotko, ze o ile mu wiadomo, krol Franciszek wciaz jeszcze siedzi w wiezy w zamku Alcazar, jesli nie zostal przeniesiony do innego pewniejszego wiezienia.

Dopiero gdy znalezlismy sie wraz z konmi w bezpieczniejszej odleglosci od granicy i wjechalismy do Bajonny Antti opowiedzial mi, ze kapitan Cavriano zostal schwytany i uwieziony, a caly plan ucieczki zdemaskowany skutkiem przesadnej dumy i zarozumialstwa francuskich pankow. Jeden z nich, nalezacy do krolewskiej swity, czlonek rodu de Montmorency, wymierzyl policzek wiernemu krolewskiemu kamerdynerowi, gdy ten przypadkiem potracil go lokciem. Kamerdyner Clemens, gleboko zraniony, nie mogac z powodu swego niskiego rodu domagac sie zadoscuczynienia z bronia w reku, natychmiast pobiegl wyjawic caly plan ucieczki cesarzowi.

Na szczescie dla Anttiego cesarz nie chcial z poczatku wierzyc, ze arcychrzescijanski monarcha mogl uknuc tak haniebny plan. Totez gdy kapitana Cavriano poddano przesluchaniu, Antti zabral jego konia i spokojnie odjechal do granicy. Nie znajac postojow rozstawnych koni, zatrzymywal sie w kazdej wiosce, gdzie zobaczyl podejrzanie wygladajace typy, i w ten sposob uratowal konie i ludzi z dziesieciu zmian, co swiadczylo o jego nadzwyczajnej przenikliwosci, bo wszystkich zmian bylo czternascie. Uwazal bowiem, ze szkoda, by dobre konie wpadly w rece cesarza.

Ledwie uciekinierzy odsapneli i podjedli sobie troche, wybuchla tak gwaltowna klotnia o podzial koni, ze musielismy sie przeniesc do lasu pod miastem, zeby zalatwic sprawe. I przykro mi wyznac, ze nie obeszlo sie bez gwaltu, gdyz Antti zmuszony byl zabic dwoch najbardziej nieprzejednanych awanturnikow, a ja zranilem jednego z fuzji, zanim reszta zrozumiala, ze Antti jako jedyny legalny nastepca Cavriano ma prawo wybrac najlepsze konie. Dopiero po tym pozalowania godnym zajsciu udalo nam sie szybko i w najlepszej zgodzie podzielic konie miedzy siebie, przy czym kazdy dostal po dwa, a Antti cztery. Dzieki temu wyszedlem z tej historii wcale nie najgorzej, gdyz oprocz siedemnastu dukatow, ktore zaoszczedzilem w drodze, i trzech dukatow zaliczki na zold zarobilem jeszcze czterdziesci osiem francuskich zlotych dukatow, sprzedajac jednego konia w Bajonnie, a drugiego w Lyonie.

Pojechalismy bowiem wraz z Anttim najkrotsza droga do Lyonu i przybylismy tam w pore, aby swiecic Boze Narodzenie. Krolowa wdowa i caly dwor francuski wciaz jeszcze przebywali w tym miescie, tak ze ciasno bylo w gospodach, ale za to dostalismy dobra cene za konie. Poszlismy na pasterke, a potem najadlszy sie i napiwszy, zaczelismy sie zastanawiac, czy pani Genowefa przybyla juz w jesieni z Wenecji do Lyonu z niejakim kupcem Rotbartem. Rozpytywalismy 0 nia w wielu gospodach, ale Lyon jest miastem duzym i nigdy bysmy jej nie znalezli, gdyby Anttiemu po dwoch dniach bezowocnych poszukiwan nie przyszlo do glowy pojsc do zamtuza i zapytac o najlepsze i najglosniejsze kurtyzany.

Uwazalem to za niewlasciwe i obrazliwe dla czci pani Genowefy. Ale juz w pierwszym zamtuzie dowiedzielismy sie, ze jakas bezczelna 1 chciwa niewiasta przybyla w listopadzie z Wenecji, aby wspolzawodniczyc ze starymi i przyzwoitymi zamtuzami w Lyonie. Przywiozla ona z soba dziewczeta ze Wschodu i wynajela dom blisko murow miejskich. I nic nie wskorano oskarzeniami o nieuczciwa konkurencje, gdyz szlachetni panowie z krolewskiego dworu odwiedzali te niewiaste, a Kosciol otrzymal od niej szczodre dary. Szacowna wlascicielka zamtuza, ktora udzielala.nam wyjasnien, ostrzegla nas, abysmy tam nie chodzili, straszac, ze stracimy pieniadze i nabawimy sie wstydliwych chorob oraz poznamy wystepki Wschodu, ktore nie przystoja chrzescijaninowi, jesli pragnie zachowac zbawienie duszy.

Bez trudnosci znalezlismy otoczony murami tajemniczy domek. Gdy zapukalismy do drzwi, otworzyl nam Murzyn, odziany w czerwien i zloto, ale rzuciwszy okiem na nasza odziez, nie chcial nas wpuscic do wnetrza i probowal zamknac nam drzwi przed nosem. Antti byl jednak silniejszy od niego, tak wiec utarlszy nosa Murzynowi, weszlismy do srodka i oto zaalarmowana halasem wyszla nam naprzeciw pani Genowefa we wlasnej osobie, jeszcze piekniejsza i wspanialej odziana niz kiedykolwiek. Poznawszy nas, nie okazala jednak zbyt wielkiej radosci, lecz zaczela przeklinac, ze przerwalismy jej popoludniowy odpoczynek i pobilismy Murzyna. Mimo to zaprosila nas w koncu na wino i owoce do komnaty wyslanej miekkimi dywanami i ozdobionej weneckimi zwierciadlami. A gdy sie troche udobruchala, opowiedziala nam o swoich losach.

-Nigdy nie przypuszczalam, ze w taki brzydki sposob zostawicie mnie na lodzie i kazecie meczyc sie w towarzystwie tego niemieckiego piwowara - skarzyla sie. - Ufalam wam i myslalam, ze z wasza pomoca go sie pozbede. Totez lalam gorzkie lzy otrzymawszy list od Mikaela i postanowilam nigdy w zyciu nie ufac zadnemu mezczyznie. Gdy piwowar ufarbowal wlosy i brode znakomitg farba, jaka mozna dostac tylko w Wenecji, i gdy zmienil nazwisko, zaczal z dnia na dzien robic sie coraz nieznosniejszy i skapszy i zadreczac mnie objawami czulosci i wiecznym namawianiem, zebym jechala z nim na Wegry. Towarzystwo tego skapego i zazdrosnego czlowieka zatruwalo mi wszelka radosc zycia, ale musialam wszak myslec o przyszlosci mojej i moich dzieci. Jakkolwiek wciaz jeszcze stanowie najwieksza ozdobe mego domu, nie jestem juz calkiem mloda i kazdy wysilek nadwereza moje sily i zmniejsza odrobine moj czar. Totez musze zrecznie i oszczednie uzywac kapitalu, ktory dal mi Stworca przy urodzeniu, i w pore starac sie zdobyc pieniadze wszelkimi srodkami. Mysli o tym zaczely mnie dreczyc w Wenecji, postanowilam wiec wyrzec sie wszelkiej lekkomyslnosci i powaznie zbudowac sobie przyszlosc na trwalych podstawach, gdy tylko pozbede sie niewdziecznego piwowara.

Pani Genowefa westchnela na wspomnienie trudow i klopotow, ktore musiala zniesc, i ciagnela:

-Ciagle sie martwilam, ze chudne i brzydne, tym bardziej ze ten obrzydliwiec wciaz zwlekal z wymiana weksli na gotowke. Ale wreszcie zmuszony byl na szczescie wymienic je, aby udac sie na Wegry. Gdy nalegal, abym mu towarzyszyla do tego dzikiego i przez Turkow stale zagrozonego kraju, nie pozostalo mi jako slabej niewiescie nic innego, jak prosic o pomoc i rade pewnego rycerskiego oficera arsenalu. Jego wojenna galera miala wlasnie podniesc kotwice, udajac sie w daleka droge, i brak mu bylo przyjaciela, ktory dalby mu troche rozrywki i zlagodzil bol rozlaki z krajem. Gdy dowiedzial sie o mojej sprawie, przyrzekl mi dopomoc. Spoil mistrza Rotbarta winem, do ktorego domieszalam nasennego srodka, a po spedzeniu ze mna przy jemnej nocy kazal swoim ludziom zaniesc pograzonego w glebokim snie piwowara do gondoli i zawiozl go na swoja galere, gdzie go wciaz jeszcze spiacego przykuto do lawy wioslarzy. Do lez usmialismy sie oboje na mysl, jaka mine zrobi mistrz Eimer, gdy sie zbudzi od uderzen bicza daleko na pelnym morzu.

-Droga pani Genowefo - wtracilem przerazony. - Nie smiejmy sie z losu mistrza Eimera, lecz raczej pomodlmy sie za jego biedna dusze, bo praca galernika wcale nie jest lekka, i nie wydaje mi sie, zeby zasluzyl on na swoj gorzki los.

-Dawno juz powinniscie byli zrobic to dla mnie i poderznac mu gardlo - odrzekla twardo pani Genowefa - gdyby tylko ten skapiec nie oszukal mnie i nie ulokowal swoich pieniedzy w tych nieznosnych wekslach. Tak oto zostalam jego spadkobierczynia, i to w sposob nie wzbudzajacy zadnych podejrzen, gdyz wszyscy wiedzieli, ze wybieral sie na Wegry, i jego znikniecie nikogo nie zdziwilo. Za pieniadze piwowara kupilam u tureckiego handlarza trzy mlode dziewczeta bez zadnej wady oraz sporo pieknych mebli, dywanow i zwierciadel i wyslalam to wszystko morzem do Marsylii. A po przybyciu do Lyonu urzadzilam tymi rzeczami ten dom, gdzie przyjmuje szlachetnych panow i rycerzy, ktorzy moga zaplacic dziesiec dukatow i wiecej za spedzenie tu nocy.

Klasnela w dlonie i natychmiast do komnaty weszly trzy mlode dziewczeta o twarzach zaslonietych welonami, odziane w przezroczyste wschodnie szarawary. Jedna z nich byla niemal zupelnie czarna, druga brunatna, a trzecia, najpiekniejsza, miala skore szarawa, wpadajaca w kolor zielonkawy. Dotknely czola i piersi koniuszkami palcow i sklonily sie gleboko, gotowe nas obsluzyc, a pani Genowefa rzekla:

-Nie potrzebuja nosic tych welonow, bo je ochrzcilam i nauczylam modlic sie po chrzescijansku, liczac, ze mi to bedzie policzone jako zasluga na Sadzie Ostatecznym. Ale wciaz jeszcze wstydza sie pokazywac twarze obcym mezczyznom i chetniej obnazaja ciala niz oblicza. Wzbudzily tutaj wielka sensacje wsrod szlachetnych panow i wielu' z nich chetnie zaplaciloby dukata, zeby sklonic je do zdjecia welonu z twarzy. Zadze mezczyzny sa bowiem dziwne i nic nie kusi ich wiecej jak to, co zakazane i niedozwolone. Prawde mowiac, nabieram coraz wiekszego zrozumienia dla roznych przedziwnych upodoban, odkad pozegnalam sie z lekkomyslnoscia i zaczelam myslec o przyszlosci. I sadze, ze niebawem potrafie spelnic zachcianki nawet pralatow i kardynalow, ktora to sztuke posiadly jak dotad tylko rzymskie kurtyzany.

Gdy na moja prosbe pani Genowefa odeslala w koncu dziewczeta, opowiedziala nam dalej, ze osiedliwszy sie w Lyonie sprowadzila dzieci z Tours i umiescila w pobliskiej wiosce, gdzie odwiedza je codzien nie i zabiera z soba na msze, oraz ze najela ksiedza, ktory bedzie je uczyl czytac i pisac.

Mowila o swym haniebnym zawodzie jako o czyms tak prostym i naturalnym, ze nie moglem znalezc slow, aby sie jej przeciwstawic. A gdy sie jej przygladalem, zaczela mnie dreczyc zazdrosc na mysl, jak okropnie mnie oszukala. Totez poprosilem Anttiego, zeby nas zostawil samych, po czym gwaltownie zaczalem robic pani Genowefie wyrzuty i pytac, gdzie sie podziala milosc, ktora jeszcze w Norymberdze poprzysiegla mi tysiacem czulych przysiag. Ona jednak rownie gwaltownie odpierala moje zarzuty, mowiac:

__ Niewatpliwie kochalam cie, Mikaelu, ale plomien mojej milosci zgasl, gdy zostawiles mnie na lodzie. Musisz za to winic tylko siebie samego. Nie dotykaj mnie, bo pozegnalam sie juz z wszelka lekkomyslnoscia i dbam wiecej o wlasna przyjemnosc, gdyz musze sie oszczedzac dla gosci, dostatecznie bogatych i szczodrych, zeby kupic moje laski.

Wtedy opadly mi luski z oczu i zobaczylem cala podlosc tej kobiety. Zrozumialem, ze kusila mnie tylko miloscia, abym zaslepiony nia zabil mistrza Eimera. Totez z odraza odepchnalem ja, gdy sprobowala pogladzic mnie po policzku. Aby mnie udobruchac, ofiarowala mi stanowisko rajfura, mowiac, ze chce Anttiego zrobic odzwiernym. Wtedy wpadlem w taki gniew, ze przeklinajac te kobiete bez sumienia i posylajac ja do piekla, opuscilem jej dom nie omieszkawszy wychodzac dac kopniaka Murzynowi.

Antti wrocil dopiero wieczorem i udalo mu sie poskromic moj gwaltowny gniew i zlagodzic gorzki zawod. I nazajutrz dalem sie naklonic, aby w towarzystwie pani Genowefy odwiedzic jej dzieci, bo bylem ciekaw naszego syna. Musze przyznac, ze w tej materii pani Genowefa nie klamala, bo chlopiec mial senne oczy Anttiego i taki sam czub jasnych wlosow na ciemieniu. Dziewczynka tez byla ladna i pociagajaca, miala pucolowate i czerwone policzki, zlote loczki i blyszczace oczka, a pani Genowefa prorokowala z duma, ze kiedys przyniesie ona chlube matce. Mala tak mocno objela mnie za szyje pulchnymi ramionami i tak wdziecznie bawila sie z Raelem, ze serce zmieklo mi i dalem jej blyszczacego zlotego dukata, aby nie zazdroscila braciszkowi, ktory dostal od Anttiego chodzacego osiolka, przywiezionego az z dalekiej Norymbergi.

W taki to sposob udalo sie pani Genowefie zwiazac mnie z soba iowu poprzez dzieci. Nie moglem czynic jej zbytnich wyrzutow, ze za pomoca jedynego zawodu, w ktorym byla biegla, usiluje zapewnic tak uroczym dzieciom dobra przyszlosc.

351 Lyon byl miastem bogatym. Zycie bylo tam przyjemne, jedzenie i wino doskonale, a czas biegl niepostrzezenie jak wartki strumien, bo nie mielismy z Anttim zadnego okreslonego celu, i jedno miasto bylo dla nas rownie dobre jak drugie.

Pewnego pieknego dnia pani Genowefa opowiedziala nam, ze przez cala noc zajeta byla niesieniem ukojenia jakiemus bardzo nieszczesliwemu i przygnebionemu panu z krolewskiego dworu. Mial on udac sie w tajnej misji do Konstantynopola, ktory Turcy na sposob poganski zaczeli nazywac Stambulem. A w Konstantynopolu czekalo go spotkanie z wielkim wezyrem sultana Ibrahimem, a moze byc nawet z samym sultanem. Otrzymal w tym celu glejt sultanski, ale nawet najbardziej wyrafinowane sztuczki pani Genowefy nie mogly mu przyniesc ukojenia, gdyz poprzedni wyslannik francuskiego dworu do Turcji zostal okrutnie zamordowany w gorach dalmatynskich, gdy z Raguzy chcial udac sie ladem do Konstantynopola.

-Coz, na milosc boska, ma dwor arcychrzescijanskiego krola Francji do czynienia z najwiekszym wrogiem chrzescijanstwa? - zapytalem wstrzasniety.

-O ile rozumiem - odparla pani Genowefa niewinnie -.krolowa wdowa proponuje sultanowi w imieniu krola Franciszka przymierze z Francja i podburza go do chwycenia za bron przeciw cesarzowi. Rownoczesnie Ojciec Swiety i panstwa wloskie tez zbroja sie do wojny. Tajne negocjacje prowadzone sa juz od dawna, od kleski Francji, i sultan obiecal Francuzom pomoc., Nigdy jeszcze nie slyszalem nic tak strasznego i haniebnego i nie watpilem, ze bliski jest koniec pokoju na swiecie, gdy arcychrzescijan-ski monarcha francuski szuka przymierza i prosi o pomoc najwiekszego wroga chrzescijanstwa. Pcczulem, ze sie dusze w pachnacym wonnosciami domu pani Genowefy i ze jesli tam zostane choc chwile dluzej, honor i uczciwosc zgina we mnie do reszty. Laknalem swiezego powietrza i bez slowa pozegnania wypadlem z domu i do poznego wieczora blakalem sie po ulicach, zanim udalo mi sie odzyskac rownowage.

Tegoz wieczora powiedzialem do Anttiego:

-Wstanmy o pierwszym kurze i opuscmy Francje jak najszybciej, bo obawiam sie, ze ten kraj dotknie najstraszniejsza kara boska za wiarolomstwo jego krola.

A na to Antti:

-Choc raz mowisz madrze, Mikaelu. Opatrznosc poblogoslawila ten kraj zbyt dobrym winem i biedak taki jak ja nie moze sie temu oprzec, tak ze wnet przepije wszystkie pieniadze. Totez zaczynam tesknic za hukiem dzial i uczciwa wojenka, ktora daje porzadnemu czlowiekowi jaka taka dobra slawe, niezgorszy lup, a nawet i honor, jesli uda mu sie wybrac strone wygrywajaca.

Opasalismy wiec nasze ledzwie i wyruszylismy z bogatego i zepsutego miasta Lyonu, i przy bramie miasta otrzasnalem proch jego z moich stop, drzac na mysl o czekajacym je losie Sodomy, gdy puchar boskiego gniewu wypelni sie po brzegi. Po dluzszej wedrowce przeprawilismy sie przez potezna rzeke Ren i dotarlismy do pieknego i uczonego miasta Bazylei, gdzie budynki nowego uniwersytetu jak gniazda jaskolcze uwieszone byly na stromym wzgorzu, a zza nich sterczala ostra wieza katedry. Zajechalismy do gospody "Pod Trzema Krolami", i zycie w tym wolnym i zywym miescie spodobalo mi sie do tego stopnia, ze postanowilem jeszcze raz zapisac sie na uniwersytet, aby nabrac pozytecznych wiadomosci, dopoki starczy mi pieniedzy.

W miescie Bazylei duzo bylo wielkich drukarn. W ich oficynach spotkac bylo mozna wielu uczonych mezow. Sam wielki Erasmus znalazl w Bazylei schronienie, gdy fanatyczni studenci obalili jego katedre na uniwersytecie w Louvain, gdzie oskarzono go o herezje. Ksiegarze bazylejscy pozwalali nawet biednym studentom przegladac i czytac nowe ksiazki. I nigdzie nie mozna bylo szybciej i pewniej dowiedziec sie o wszystkich zdarzeniach na swiecie, bo to wolne miasto Szwajcarskiej Konfederacji lezalo na skrzyzowaniu drog handlowych, na granicy miedzy Francja i ksiestwami niemieckimi, oraz w poblizu Wloch.

W czasie tej bogatej w wydarzenia wiosny krol Franciszek, widzac, ze cesarz jest niewzruszony, a wszystkie wysilki francuskie bezowocne, postanowil wreszcie przyjac warunki pokojowe. Zgodzil sie wiec na wszystko, czego cesarz zazadal, i oddal dwoch synow jako zakladnikow i gwarancje pokoju, oprocz swietych przysiag i zapewnien przed oltarzem i rycerskiego i krolewskiego slowa. Ale zupelnie sie nie zdziwilem uslyszawszy, ze gdy krol Franciszek odzyskal wolnosc i wrocil do Francji, zlamal te uklady i obietnice l oswiadczyl, ze przysiegi i slowa honoru dane w przymusowym polozeniu nie maja zadnego znaczenia. Natychmiast po powrocie do Francji krol osiedlil sie w miescie Cognac, przyjal tam ambasadorow Ojca Swietego, Wenecji oraz innych panstw wloskich, jako tez Anglii i zawarl swiete przymierze w celu rozpoczecia nowej wojny z cesarzem. W lecie wojna ta byla juz w pelnym toku i zjednoczone wojska papieza, Florencji i Wenecji maszerowaly na nieszczesliwy Mediolan, ktorego mieszkancy, bezwzglednie opodatkowani przez ksiecia Burbonu, rownoczesnie podniesli choragiew powstania. Markiz de Pescara zmarl bowiem i dowodztwo nad wojskami cesarskimi objal ksiaze Burbonu.

Wszystko wskazywalo, ze sprawa cesarza jest w tych okolicznosciach przegrana, i Antti oswiadczyl, ze woli raczej udac sie na Wegry walczyc z Turkami, gdyz w ten sposob uzyska przynajmniej zbawienie dla swej niesmiertelnej duszy, gdyby padl, sluchy zas mowily, ze mozna tam zdobyc wspanialy lup na pladrujacych kraj tureckich wojskach.

Zachecalem go zywo i umacnialem w tym chwalebnym zamiarze. Gdyz w takim chaosie swiatowym chrzescijanin musi bic sie z Turkami i tylko z Turkami, zeby miec spokoj sumienia i byc pewnym, ze walczy w slusznej sprawie, jakkolwiek w tej wojnie sultan wyraznie bil sie u boku Ojca Swietego i krola francuskiego przeciw cesarzowi i dostosowywal do nich swoje dzialania wojenne. Sluchy glosily bowiem, ze Soliman zebral wielka armie, ktora miala wkroczyc na Wegry, aby zwiazac cesarza na poludniowym wschodzie, gdy wojska papieskie od poludnia maszerowaly na Mediolan. Uslyszawszy to Antti powiedzial:

-Pieklo sie rozpetalo i swiat jest jeszcze bardziej zwariowany, niz kiedykolwiek sadzilem, choc w swoim czasie widzialem niejedno szalenstwo. Do licha, i ja moglbym zostac luteraninem, gdy pomysle, ze papiez w przymierzu z Turkami walczy przeciw dobrym chrzescijanom.

Ostrzeglem go, aby zachowal tak niebezpieczne mysli wylacznie dla siebie, szczegolnie na Wegrzech, gdzie swiecie wierzono, ze Wegrzy walcza z Turkami wlasnie dla swietego Kosciola i wiary katolickiej. Po czym rozstalismy sie z soba z zalem, a Antti pozyczyl mi jeszcze dwadziescia dukatow na studia uniwersyteckie w Bazylei, bo uwazal za niepotrzebne nosic zbyt wiele pieniedzy przy sobie, a takze byl zdania, ze spadek po nim zostanie w ten sposob zuzyty na cel dobry i chrzescijanski, gdyby nie powrocil z wojny. i I ja balem sie okropnie, ze widze go po raz ostatni, gdyz z Wenecji i Wegier rozchodzily sie na cale chrzescijanstwo straszliwe wiesci o nieludzkich okrucienstwach Turkow. Z powodu tego okrucienstwa Kosciol swiety pozwalal kazdemu, kto padl w walce z Turkami, isc prosto do nieba, i to bylo dl.a mnie najwieksza pociecha przy rozstaniu z Anttim.

Moze byc, ze zycie moje uplyneloby spokojnie i uczciwie i moze wytrwala praca osiagnalbym wysoki stopien naukowy, gdybym nie spotkal raz jeszcze doktora Paracelsusa. Ale aby opowiedziec o tym i o moim wyjezdzie z miasta Bazylei, musze zaczac nowa ksiega. I mam nadzieje, ze tym razem bedzie to ostatnia ksiega, ktora napisze o latach mlodzienczych, latach wedrowki, bo trudy pisania zaczynaja wyczerpywac moje cialo. Jestem jednak wciaz jeszcze winien sprawozdanie, w jaki sposob wypelnilem przysiege, ktora naiwnie zlozylem przy stosie zony mojej, Barbary, i dlatego bede ciagnal opowiadanie, choc powinienem zanurzyc pioro we krwi i pisac na czarnym pergaminie.





CZESC DZIEWIATA





SACCO DI ROMA





l

Doktor Paracelsus byl juz w owym czasie znany w calych Niemczech z wielu cudownych uleczen i dzieki temu wlasnie pewnego wieczoru calkiem nieoczekiwanie zobaczylem go znowu w winiarni "Pod Trzema Krolami". Nie chce naturalnie przez to powiedziec, ze spotkac go w szynku bylo czyms nader dziwnym, gdyz w takich miejscach czul sie najlepiej. Ale dzialo sie to w Bazylei, a sluchy mowily, ze Paracelsus przebywa w miescie Strasburgu, daleko na polnocy, nad dolnym biegiem Renu.

Poznalem go natychmiast z wygladu, choc mimo mlodego wieku zaczal juz lysiec i twarz jego poorana byla troskami, trudami podrozy i skutkami nadmiernego opilstwa. Podbieglem, aby go pozdrowic i uscisnac, on jednak przyjal mnie bardzo niechetnie, na co zaczalem mu robic gorzkie wyrzuty i przypominac czasy krwawej lazni w Sztokholmie, kiedysmy sie poznali. Podalem swoje imie i przypomnialem, ze bylem kiedys jego uczniem i pomocnikiem, a on spojrzal na mnie oczyma metnymi od wina i rzekl szorstko:

-Dwudziestu jeden z moich uczniow i pomocnikow kat obwiesil juz na szubienicy, co im sie slusznie nalezalo. Nie mam i nie mialem ani jednego wiernego adepta, ktory by wytrwal przy mnie dluzej niz trzy miesiace. Szpieguja mnie tylko, zeby wywiedziec sie moich nowych metod i lekow, a potem uciekaja, aby chwalic sie po calym swiecie, ze brali u mnie nauke, i szkodzic mojej opinii swymi mizernymi umiejetnosciami. Niech cie diabli wezma, jesli nalezysz do tego samego pomiotu.

. W koncu przypomnial mnie sobie i zaczai wspominac dawne czasy, az udobruchal sie zupelnie i opowiedzial mi, ze slynny drukarz Frobenius sprowadzil go z Strasburga, aby uleczyl mu noge z paralizu. Niezdarni lekarze w Bazylei za jedyna mozliwosc uwazali amputowa nie nogi przy pomocy doswiadczonego cyrulika, ale doktor Paracelsus byl zdania, ze potrafi wyleczyc Frobeniusa bez uciekania sie do amputacji.

Pragnal jednak odswiezyc sie winem po wyczerpujacej podrozy, zanim zobaczy sie z pacjentem. Totez spedzilismy wieczor razem i pomoglem mu dostac sie do izby w gospodzie, gdzie nie rozdziewajac sie, rzucil sie na loze i zapadl w gleboki sen.

Wszystko to zdarzylo sie poznym latem. Moj pierwszy zapal do nauki zdazyl juz troche ostygnac i mialem dosc lamania sobie glowy nad starymi foliantami w poszukiwaniu swiadectw, ktore na uniwersytecie wiecej znaczyly niz swiadectwo wlasnych zdrowych zmyslow czlowieka. Niepokoj, ktory mnie nurtowal, moze byc wytlumaczeniem, dlaczego ponownie poszedlem na nauke do doktora Paracelsa, jakkolwiek coraz to wieksze z biegiem lat zarozumialstwo i chorobliwa klotliwosc czynily z niego czlowieka trudnego w obcowaniu.

Musze jednak przyznac, ze zachowanie doktora zmienialo sie jak pod dotknieciem rozdzki czarodziejskiej, gdy stawal przy lozu chorego. Oblicze jego promieniowalo lagodnoscia i sila ducha, a samo dotkniecie zrecznych dloni sprawialo chorym ulge, tak ze latwo mu bylo zyskac ich zaufanie. W kilka tygodni udalo mu sie wyleczyc noge starego drukarza, tak ze amputacja okazala sie niepotrzebna, i slawa Paracelsa w Bazylei byla tym samym ugruntowana. Pacjenci tloczyli sie przed jego izba w gospodzie, a drukarz Frobenius i sam wielki Erasmus wspolzawodniczyli w pianiu pochwal na jego czesc w szerokim kole.swoich wplywowych znajomych.

Erazm z Rotterdamu, ktory narzekal na swoja watlosc, ciezkie bole i inne cierpienia, tez zostal jego pacjentem, i w ten sposob, jako poslaniec doktora Paracelsusa, niejeden raz spotkalem wielkiego Erazma. Uczciwie mowiac, doznalem jednak wielkiego zawodu. Byl to bowiem maly, zasuszony staruszek, ktory nawet w lecie przesiadywal w izbie i odziewal sie w futra, gniewnie syczac na kazdego wchodzacego, aby zamykal drzwi. Wielki Erazm bal sie bowiem przeciagu jak zarazy, grymasil z jedzeniem i wiecznie narzekal na swoje dolegliwosci. W jego izbie stale plonal ogien w duzym kominku z niebieskich kafelkow, a odraza Erazma do smierci i choroby byla tak wielka, ze unikal nawet swego szczodrego i szlachetnego gospodarza, dopoki ten lezal zlozony niemoca.

Najwieksza i jedyna przyjemnoscia Erazma bylo wdychac won farby drukarskiej i na jeszcze wilgotnych arkuszach czynic zmiany i poprawki delikatnym pismem starego czlowieka. Frobenius drukowal jego dziela w nowych, zwiekszonych nakladach, ale Erazm byl bardzo niewdzieczny i skarzyl sie przed kazdym, ze skapy drukarz nie placi mu godziwych honorariow autorskich, jakkolwiek Frobenius goscil go u siebie w domu i zaspokajal wszystkie jego zachcianki. Mimo to Erazm pisal ustawicznie listy do swoich patronow w roznych katach Europy i narzekal na biede i chorobe, i szczuple dochody, i trzeba bylo ze swieca szukac krola, ksiecia czy szlachetnie urodzonego pana, ktory by od czasu do czasu nie otrzymal nowego zebrzacego listu. Totez wypchane zlotem mieszki plynely do Erazma rownym strumieniem z wszystkich krajow, gdyz nikt rozsadny nie chcial narazic sie na jego niezadowolenie. Umial on bowiem w swoich dialogach do krwi chlostac i wysmiewac osoby, ktorych nie lubil. W osobistych wydatkach byl natomiast wstrzemiezliwy i skapy. Gdy doktor Paracelsus po raz trzeci poslal mnie do niego, aby przypomniec o honorarium za leczenie, Erazm wystapil z takim planem:

-Byloby z wielka szkoda dla calego swiata, gdyby wspaniala wiedza twego pana i nowe idee o podstawach sztuki lekarskiej mialy pojsc na marne z powodu jego wedrownego zycia. Stanowisko lekarza miejskiego w Bazylei jest wolne. Obiecuje uzyc calego mego wplywu, jak rowniez i wplywow mego przyjaciela Frobeniusa, aby postarac sie doktorowi Paracelsowi o to intratne zajecie i zwiazana z tym katedre na uniwersytecie. I jesli mi sie to uda, smiem twierdzic, ze zaden pacjent nigdy jeszcze nie dal swemu lekarzowi i uzdrowicielowi bardziej krolewskiego honorarium.

Patrzyl na mnie z niklym usmieszkiem medrca na waskich wargach i ciagnal:

-Znamy az nadto dobrze slabe strony zacnego doktora i jego chelpliwe zachowanie, ale jako jego przyjaciele mamy tym wieksze powody, aby szukac lekarstwa na wady, ktorych nabyl skutkiem swego wedrownego zycia. Wcale nie watpie, ze gdy doktor Paracelsus zasiadzie na uniwersyteckiej katedrze, bedzie sie odziewal i zachowywal przyzwoicie, dobieral staranniej slow i bral przyklad postepowania z przyzwoitych ludzi. Nie mozemy dopuscic, zeby tak wielki i uczony maz byl stracony dla ludzkosci jedynie z powodu paru drobnych wad charakteru. Jesli ta propozycja nie zadowoli zacnego doktora, to nie znam juz chyba natury ludzkiej. I mam tez szczera nadzieje, ze przestanie mi stale przypominac o honorarium za leczenie, bo w gruncie rzeczy to wielce pochlebne miec zasluge leczenia wielkiego Erazma.

2 tymi slowami powrocilem do mego mistrza pod "Trzech Kroli" 1 gdy powtorzylem mu propozycje wielkiego meza, mistrz moj wcale i rozzloscil, jak oczekiwalem, lecz przeciwnie, ucieszyl sie wielce, ze wreszcie jako dobrze oplacany; lekarz miejski bedzie mogl skonczyc z wloczegowskim zyciem i glosic nowe nauki z wysokiej katedry uniwersyteckiej calemu swiatu.

-Ale bynajmniej nie zamierzam wykladac po lacinie - perorowal. - Bede mowil jezykiem, ktory rozumieja wszyscy uczciwi ludzie. Chce tez uczyc sztuki niezawodnego leczenia francuskiej choroby za tanie pieniadze za pomoca czerwonej rteci. I juz mnie smiech porywa na mysl, jaka to bedzie chryja w aptekach i jak Fugger bedzie sobie wyrywal wlosy, gdy cala kora gwajakowa, ktora zamowil z portow amerykanskich, znajdzie sie na smietniku.

Nie dal mi wtracic slowa i dalej miotal okropne pogrozki:

-Tak jak Luter swego czasu spalil bulle papieska, zamierzam i ja rzucic w ogien dziela Avicenny i Galena, nawet ryzykujac, ze zostane nazwany Lutrem sztuki lekarskiej, bo podobnie jak Luter odpowiada za swoje czyny, i ja odpowiadam za moje.

Usilowalem, jak tylko moglem, wytlumaczyc mu, ze byloby ogromnie szkodliwe dla wszelkiej wiedzy wykladanie medycyny w mowie ludowej dla prostych ludzi. Gdyz pierwszym warunkiem nauki jest wladanie lacina, tak ze uczeni mezowie we wszystkich krajach moga porozumiec sie z soba za jej pomoca, niezaleznie od jezyka czy pochodzenia. A doktorzy uniwersyteccy obroca to przeciw niemu samemu, twierdzac - co zreszta bylo prawda - ze nie umie po lacinie na tyle, aby moc wykladac, dopytujac o jego dyplom lekarski i byc moze nawet zadajac publicznej dysputy przed fakultetem, zanim zatwierdza go na katedrze.

Moje niedobre przeczucia sprawdzily sie niestety. Gdy Erazm i Fro-benius przedlozyli na radzie miejskiej wniosek, aby Paracelsa mianowac lekarzem miejskim, caly uniwersytet i wszyscy lekarze i aptekarze jak jeden maz sprzeciwili sie tej kandydaturze. Do doktora Paracelsa wystosowano wezwanie, aby przedstawil radzie miejskiej dyplom lekarski, na co on dumnie odpowiedzial, ze jeszcze w zielonej mlodosci podtarl sobie nim tylek, gdyz dokument ten tylko do tego celu sie nadawal.

Tymczasem aptekarze poslali spiesznie gonca do Augsburga z doniesieniem, ze doktor Paracelsus odrzuca kore gwajakowa jako srodek leczniczy przeciw francuskiej chorobie. Skutkiem tego wielkie wplywy rodziny Fuggerow zwrocily sie takze przeciw niemu. Nie chce dluzej opisywac wszystkich zlosliwych sluchow, ktore zaczeto o nim rozpowszechniac. Lekarze w Bazylei twierdzili miedzy innymi, ze doktor Paracelsus zdobyl swoje zadziwiajace wiadomosci i srodki lecznicze wprost, od samego diabla.

Dziwne obyczaje mojego mistrza, jego przeklenstwa i slowa, ktorych uzywal po pijanemu, dawaly stale nowa pozywke obmowie, on zas nie dbal o to, aby zaprzeczac pogloskom, bo zywil bezmierna pogarde dla swoich przeciwnikow, ich ignorancji i zabobonnej glupoty. Mial on bez watpienia tajne umiejetnosci, ktorych nie chcial wyjawic swoim uczniom. I nie chce wcale odmawiac mu geniuszu i niewiarygodnej wprost sztuki leczenia chorych. Ale gdy przeciwnosci pietrzyly sie, a liczba oszczercow rosla, chcial nieraz nastraszyc ich i potrzebujac kredytu w szynkach chelpil sie chetnie nadzwyczajnymi umiejetnosciami, ktore prosci i naiwni ludzie uwazali za pochodzace od diabla.

Jasne, ze nieopanowane zachowanie, zjadliwy jezyk, bezmierna pewnosc siebie i sklonnosc do szkalowania i przeklinania uznanych wielkosci i wszystkiego, co lekarze dotychczas szanowali, wyszly mu na szkode przy ubieganiu sie o stanowisko lekarza miejskiego. Jego szanse malaly i sprawa przewlekala sie coraz bardziej, az wreszcie Erazm i Frobenius zaczeli mu robic powazne wymowki i wezwali go, aby wrocil do Strasburga i tam cierpliwie wyczekiwal na ostateczna decyzje rady, gdyz jego obecnosc w Bazylei raczej tylko przeciwdziala ich wysilkom dla jego dobra.

Doktor Paracelsus byl prawdopodobnie przekonany, ze robi wszystko, co moze, aby im dopomoc. Nawet ubieral sie staranniej i probowal oduczyc sie swoich wrzaskow i rykow oraz mniej pic, bo w glebi serca pragnal goraco tego urzedu lekarza miejskiego, a przede wszystkim zwiazanego z nim prawa wykladania na uniwersytecie - na przekor wszystkim uczonym doktorom. Ale latwo go bylo urazic, byl chorobliwie drazliwy na temat swojej czci lekarza i wpadal we wsciekla pasje, gdy pogardzano jego sztuka i nazywano go szarlatanem, ktory nigdy nawet nie powachal uniwersytetu.

Skonczylo sie na tym, ze mistrz Paracelsus popadl w skrajne przygnebienie i rozgoryczony postanowil nagle, pewnej nocy, wyjechac z Bazylei, mimo ze byla polowa listopada, noce zimne i ciemne, a drogi pelne wloczegow, ktorzy tylko czekali na to, zeby poderznac gardlo samotnym podroznym. Z trudem tylko udalo mi sie go jakos sklonic, zeby odlozyl podroz przynajmniej do nastepnego ranka, gdyz potrzebowalem pewnej zwloki, by rozwiazac wlasne problemy i rozstrzygnac, czy mam mu towarzyszyc, czy pozostac w Bazylei, czy wreszcie udac sie na poludnie, dokad juz od kilku tygodni necily mnie niezwykle wiesci.

Od nadejscia jesieni oplakiwalem Anttiego jako umarlego, gdyz uparte sluchy glosily, ze niezliczona chmara tureckich wojsk pod bistym dowodztwem sultana rozgromila Wegrow na rowninie pod ohaczem. Wegrzy wykopali sobie sami grob uraziwszy cesarza i her coga Ferdynanda swoimi zarzadzeniami przeciw Fuggerom, i teraz ich nieszczesliwy kraj zmuszony byl zmierzyc sie z cala przewazajaca potega sultana bez pomocy z Zachodu. Ale kleska ich nie naklonila bynajmniej chrzescijanstwa do zgody i walki przeciw wspolnemu wrogami. Wojna we Wloszech ciagnela sie dalej i przybrala nieoczekiwany obrot wskazujacy, ze to jednak cesarz wyjdzie z niej zwyciesko, choc brzmialo to wrecz nieprawdopodobnie. Podczas bowiem, gdy sprzymierzeni tracili cenny czas na bezowocnych posunieciach, cesarz w Rzymie przygotowywal bolesne niespodzianki dla papieza i pertraktowal z Fuggerami o pozyczke na werbunek nowych najemnikow w Niemczech.

Wiesci te dzialaly na mnie jak alarmujace dzwieki trab. Niezliczona rzesza najemnikow plynela w Niemczech pod sztandary slynnego Frundsberga i zadowalali sie oni zadatkiem i metnymi obietnicami zoldu w zapale, aby isc na wojne z Rzymem i panstwem papieskim. Opowiadano, ze sam Frundsberg opasal sie sznurem przetykanym zlotem i obiecywal powiesic na nim papieza, strzemiona zas przewiazywal czerwonymi postronkami, ktore byly przeznaczone dla kardynalow. Widocznie cesarz zbieral cala sile, aby skruszyc papieza, i nie cofal sie przed tym, by posluzyc sie w tym celu niemieckimi heretykami, gdyz bez jego wiedzy Frundsberg nie osmielilby sie chyba skladac takich obietnic. Byc moze zatem istotnie bylo wola boza, abym w ten sposob spelnil straszliwa przysiege zlozona przy stosie Barbary i zobaczyl, jak papiez stracony zostanie z tronu. Latwo wiec zrozumiec, ze nie wahalem sie dlugo, gdy nagle postanowienie mego mistrza, aby wrocic do Strasburga, postawilo mnie przed rozstrzygnieciem. Postanowilem postarac sie o potrzebne leki i wyjechac do Mediolanu oraz zaciagnac sie jako felczer do armii cesarskiej i pojsc z nia na Rzym.

Tak wiec rozstalismy sie w dobrej zgodzie, a przy rozstaniu moj zacny mistrz ofiarowal mi z wlasnej checi osiem drogocennych pigulek laudanum, ktore usmierzaly najbardziej dotkliwy bol, oraz rozmaite masci i lekarstwa na francuska chorobe, ktore sporzadzil z czerwonej rteci. Udzielil mi tez wielu dobrych rad, w jaki sposob najlepiej dac sobie rade z zaraza przez uzycie lekow, ktorych nie znaja zwykli lekarze, i wykladal mi przez godzine z gora o wloskich goraczkach, kazdy bowiem kraj ma swoje wlasne choroby.

-Francuska choroba, zaraza i rozne febry powoduja na wielkich wyprawach wojennych wieksza ilosc zgonow niz kule i biala bron - mowil. - Wprawdzie nie sadze, zebys stal sie bieglym lekarzem, Mi-.kaelu Pelzfuss, bo twoje umiejetnosci sa za male i zbyt niedoskonale. Ale wielu felczerow i laziebnych zdobylo na wojnie fortune, umiejac znacznie mniej niz ty, totez zycza ci powodzenia, bylebys tylko uwazal, aby twymi lekami nie przysporzyc pacjentowi wiecej szkody niz korzysci. I raczej pozwalaj dzialac wlasnej leczacej sile natury w ciele czlowieka, niz sam mieszaj sie do tego stosujac szkodliwe leki.

Jego pozegnalne slowa umocnily mnie w moim postanowieniu. Odprowadzilem go na brzeg Renu i plakalem, gdy wstapil na poklad promu, i patrzylem w slad za nim, dopoki nie zrobil sie tylko szara plamka i nie znikl mi z oczu.

Doktor Paracelsus powrocil w rok pozniej do Bazylei na wezwanie rady i istotnie spalil ksiazki Galena na stosie w noc swietojanska, tak jak to zapowiadal, ale juz w pol roku po tym musial uciekac, aby ratowac zycie.

Jego towarzystwo i nauki mialy na mnie wiekszy wplyw, niz przypuszczalem, i przyznaje chetnie, ze na swoim polu byl on z pewnoscia jednym z najzdolniejszych i najuczciwszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkalem, choc nie umial ubrac swych nauk w jasne slowa. Byl on moze gwaltowny i szorstki jak przyroda w jego rodzinnych okolicach w Einsiedeln, w Kofederacji Szwajcarskiej, ale mimo to podziwialem go wiecej niz Erazma, ktory pisal ksiegi siedzac przy cieplym kominie, strzegl sie przeciagow i ciagnal korzysci z pochlebiania ksiazetom.

Jesli mialem nadzieje, ze po burzach i sniegach na alpejskich przeleczach bede mogl sobie powetowac w Mediolanie, ogromnie sie mylilem, bo panowal tam zupelny zamet, glod i wojna wszystkich przeciw wszystkim. Niezdyscyplinowane wojska cesarskie nie sluchaly nawet wlasnych dowodcow, gdyz ludzie od wielu miesiecy czekali na zalegly zold, i kazdy z mieczem w reku zabieral, co mu sie udalo zdobyc, i w ten sam sposob bronil zdobyczy.

Zaledwie zdazylismy wjechac przez brame do miasta, gdy zdziczali zolnierze spladrowali kolumne prowiantowa, do ktorej sie przylaczy-tem, i prawdopodobnie sam zostalbym tez obrabowany, gdybym nie byl lekarzem. Musialem jednak wziac mego pieska na rece, zeby ocalic go przed brodatymi i dzikookimi zoldakami, ktorzy chetnie byliby arzneli Raela, zeby urzadzic sobie uczte. Na szczescie dla mnie w miescie grasowaly choroby i brakowalo lekow. Mimo wielkiego braku pieniedzy u zolnierzy moglbym z pewnoscia robic dobre interesy, gdyby to, ze srodki zywnosci byly tak drogie, iz wszystko, co zarobilem, natychmiast wydawalem na chleb, mieso, wino i inne potrzebne artykuly.

Przybylem do Mediolanu tuz przed swietami Bozego Narodzenia i dowiedzialem sie, ze Frundsberg dawno juz wyruszyl w glab Wloch z dwunastoma tysiacami pikinierow, i nastawal teraz uparcie, aby ksiaze Burbonu opuscil Mediolan i polaczyl obie armie pod swoim dowodztwem. Ksiestwo Mediolanu bylo spladrowane i ograbione do ostatniego worka zboza, ostatniej kury i ostatniego wieprzka i w calym Mediolanie nie bylo jednych nie wywalonych drzwi. Mimo to ksieciu Burbonu udalo sie wycisnac z tego biednego spustoszonego miasta ostatnia danine w kwocie dwudziestu tysiecy dukatow. Kazal tez szybko wybic monete ze srebrnych naczyn, kosztownosci i zlotych lancuchow swoich wlasnych, jako tez nalezacych do wiernych cesarzowi pulkownikow, aby w ten sposob zapobiec buntowi i sklonic wojska do marszu. Jako nowo przybyly nie moglem spodziewac sie zwerbowania mnie w charakterze felczera, ale bylo tez zupelnie bezcelowe pozostac w Mediolanie. Totez za bezczelna cene kupilem chudego osiolka, objuczylem go moim mieniem i przylaczylem sie do oddzialow ksiazecych, gdy te w koncu stycznia opuscily miasto, zegnane zlorzeczeniami i straszliwymi klatwami. Tak zaczal sie dla mnie krwawy, lecz niezapomniany rok 1527.

Tymczasem wojska Swietej Ligi dowodzone przez ksiecia Urbino starly sie z niemieckimi najemnikami Frundsberga. Niewatpliwym zamiarem Wlochow bylo przeszkodzic w polaczeniu sie armii cesarskich, ale po kilku porazkach ksiaze Urbino wycofal sie, aby sie zastanowic, w jaki sposob moze najlepiej sluzyc sprawie Wenecji. Tak wiec w lutym nad rzeka Trebbia polaczylismy sie z Frundsbergiem. Juz pierwszego wieczoru Niemcy i Hiszpanie poczubili sie z soba, tak ze musialem opatrywac wielu rannych i zarobilem tyle, co na prawdziwej bitwie. Przyczyna bojki byla klotnia, komu cesarz jest winien wiecej, niemieckim pikinierom czy hiszpanskim arkebuzerom, i kto pierwszy otrzyma zalegly zold, gdy nadejda pieniadze od cesarza. Cala klotnia byla jednakze niepotrzebna, poniewaz od cesarza nie przyszedl ani jeden szelag, i wiadomosc o tym, ze po polaczeniu sie obu armii nastapi wyplata zoldu, byla plotka i pochodzila od ksiecia Burbonu.

W tych okolicznosciach jedynym wyjsciem z sytuacji bylo dla nas uderzenie szerokim frontem w kierunku na Bolonie i zaopatrywanie sie w miare moznosci droga rabunku. Naszemu glownodowodzacemu udalo sie wprawdzie wyjednac pozyczke od ksiecia Ferrary, ktoremu zalezalo na tym, aby pozbyc sie bandy nieokielznanych rabusiow, ktorzy pustoszyli i pladrowali jego zyzny kraj, mimo iz byl jednym sprzy mierzencem cesarza we Wloszech. Ale gdy po dalszych dwoch tygodniach minelismy Ferrare i zblizyli sie do Bolonii, zolnierze znowu zatrzymali sie w pochodzie, zmeczeni glodem i deszczem, i zazadali swego zoldu.

Nie bedac przez werbunek zwiazany z Hiszpanami, ktorzy placili opieszale i ktorych jezyka dobrze nie rozumialem, skorzystalem z okazji, zeby przylaczyc sie do oddzialow Frundsberga, albowiem przywyklem juz do Niemcow. I gdy armia zbuntowana stanela, przezylem najwieksza niespodzianke mego zywota.

Ksiaze Burbonu popelnil to wielkie glupstwo, ze wyplacil tylko Niemcom sume, ktora pozyczyl mu ksiaze Ferrary. I wlasnie gdy przywiazalem mego osiolka do drzewa oliwnego i przygotowywalem sie, aby opatrzyc kilku pikinierow szukajacych porady na francuska chorobe, zostalismy napadnieci przez gromade obdartych i bosonogich Hiszpanow, ktorzy chcieli nas ograbic.

Moi pacjenci zbyt byli wycienczeni, zeby sie bronic, i bylbym zgubiony, gdyby zalosne krzyki jednego z nich nie sciagnely jakiegos wielkoluda, ktory przybiegl nam na odsiecz. Ryczal straszliwie, wymachujac oburacz mieczem, i zmusil Hiszpanow do ucieczki, a gdy chcialem mu podziekowac i poblogoslawic mego zbawce, zobaczylem, ze stoi przede mna Antti. Bylem tak pewny jego smierci, ze w pierwszej chwili zdawalo mi sie, iz widze ducha. Ale on tez mnie poznal, wetknal miecz do pochwy, uscisnal mi mocno dlon i rzekl:

-Patrzcie, patrzcie, przeciez to Mikael! Na milosc boska, jak znalazles sie w tym stadzie wilkow i dlaczego nie siedzisz w Bazylei i nie poglebiasz twojej wiedzy, zamiast wloczyc sie po swiecie?

Scisnal mi reke tak mocno, ze w pelni mnie to przekonalo iz stoi przede mna zywy czlowiek. Rael zaczal z radoscia skakac kolo niego machajac ogonkiem, a Antti usiadl, z westchnieniem wyciagnal z torby soczysta kosc, zlamal ja na pol i pokruszyl obie polowki w zebach, zeby piesek mogl dostac sie do szpiku. Buty mial tak dziurawe, ze wylazily mu palce, rekawy kaftana mocno obszarpane, ale pancerz bez jednej plamki, a miecz tez byl lsniacy i dobrze utrzymany.

Zapytalem go, jakim cudem udalo mu sie ujsc z zyciem spod Moha-i jak to mozliwe, ze go spotykam w tej przez Boga i cesarza opuszczonej armii, ktora przeklinaja cale Wlochy. A on odpowiedzial mi w swoj zwykly naiwny sposob:

Uszedlem z zyciem spod Mohacza, z tej prostej przyczyny, ze na jczescie nie zdazylem wziac udzialu w bitwie. Chyba nigdzie jeszcze ie spotkalem tylu dumnych i porywczych pankow, co na Wegrzech, zupelnie stracilem ochote walczyc po ich stronie przeciw Turkom.

Panowie ci gardzili dzialami, zdajac sie wylacznie na swoje rycerskie uzbrojenie i szybkie konie i na polach pod Mohaczem wpadli z powiewajacymi pioropuszami i w blyszczacych pancerzach prosto na setki dzial, ktore sultan ukryl za swymi strazami przednimi. Wiarogodni swiadkowie opowiadaja, ze puszkarze tureccy na rozkaz sultana dali ognia dopiero, gdy jazda wegierska znalazla sie w odleglosci kilkunastu krokow od wylotow dzial i ze jedna salwa rozstrzygnela cala bitwe, a wojownicy sultana w ciagu pol godziny wycieli cala armie chrzescijanska, tak ze niewielu swiadkow kleski uszlo z zyciem.

Chcialem dowiedziec sie jakichs szczegolow, ale Antti niechetnie mowil o swoich wegierskich doswiadczeniach. Powiedzial tylko:

-Slyszalem, ze Wegrzy calymi wioskami uciekaja spod ucisku swoich panow i szukaja schronienia w panstwie sultana, gdyz sultan wcale nie przesladuje chrzescijan, lecz pozwala im swobodnie wyznawac swoja wiare. Zabrania za to poborcom podatkow wszelkich wymuszen i niesprawiedliwosci. To wlasnie bylo jedna z przyczyn, ze stracilem chec walczenia za krola. A zreszta slyszalem juz, ze co najmniej dwoch sposrod najwiekszych magnatow wegierskich ubiega sie o wzgledy sultana, zeby jako jego pokorni wasale nosic wegierska korone.

Antti nie chcial wiecej opowiadac o Wegrzech. Wzial mnie zaraz pod swoja opieke i zaprowadzil do miejsca, w ktorym obozowal, gdyz dwudziestu pikinierow wybralo go na dowodce. Mieli dziurawy namiot dla ochrony przed wiosennym deszczem i na rozkaz Anttiego podzielili sie ze mna jadlem. Tak wiec znowu znalezlismy sie razem, na szczescie dla mnie, bo tegoz wieczora w obozie wybuchl otwarty bunt i niemieccy pikinierzy zmuszeni byli w pelnym uzbrojeniu uformowac czworobok, aby bronic sie przed rozszalalymi Hiszpanami. Ci bowiem napadli na swoich dowodcow, strzelali z arkebuzow do namiotow oficerow, domagali sie pieniedzy i grozili, ze wykroja sobie zold ze skory ksiecia Burbonu, ktory zmuszony byl szukac schronienia w namiocie Frund-sberga.

Podoficerom udalo sie nazajutrz uspokoic Hiszpanow, ale wtedy niemieccy pikinierzy zaczeli rozczulac sie i przypominac sobie swoje trudy oraz pokazywac sobie nawzajem dziurawe buty i obdarta odziez. I kolo poludnia zebrali sie cala gromada wokol namiotu Frundsberga, wrzeszczac chorem, ze ich oszukano i ze domagaja sie natychmiast calego zoldu.

Znalazlem sie posrodku tego rozwrzeFzczanego i podnieconego tlumu i widzialem, jak Frundsberg wyszedl z namiotu, zeby pomowic z wojskiem. Po raz pierwszy zobaczylem wtedy tego wielkiego wodza, ktorego samo imie wywolywalo strach i zgroze. Jego pojawienie sie zrazu uciszylo zbuntowanych, ale wnet wrzask wszczal sie 'na nowo, a gdy rozgniewany Frundsberg, nie przywykly do buntow, usilowal zmusic zolnierzy do dyscypliny pogrozkami, najblizej stojacy nagle skierowali przeciw niemu ostrza dzid, tak ze znalazl sie w kregu blyszczacych grotow.

Wtedy wpadl w taki gniew, az lzy polaly mu sie z oczu, stracil zupelnie mowe, zrobil kilka chwiejnych krokow i padl bezwladnie na ziemie, mimo ze nikt go nawet nie tknal ostrzem wloczni. Trafil go bowiem szlag, tak ze nie mogl sie ruszac ani mowic i tylko blyskal bezradnie nabieglymi krwia oczami, i wprost przykro bylo na niego patrzec. Zawieziono go potem do Ferrary, aby leczyc, ale nigdy juz nie podzwignal sie ze skutkow tego ataku.

W ten sposob Niemcy stracili jedynego dowodce, ktory mial dosc autorytetu, zeby utrzymac dyscypline w armii. Dwoch pulkownikow Frundsberga objelo natychmiast dowodztwo, a ksiaze Ferrary zaplacil jeszcze pietnascie tysiecy dukatow, gdy zobaczyl, ze jego krajowi znowu grozi rabunek. Tak wiec kazdy zolnierz otrzymal dukata na glowe i pikinierzy zadowolili sie tym, wstrzasnieci nieszczesliwym wypadkiem Frundsberga, ktory spowodowali.

Po tym wydarzeniu ksiaze Burbonu zebral wszystkich pulkownikow i kapitanow na rade wojenna i wezwal ich, aby podniesli nastroj wojsk, odmalowujac im bogactwa, ktore czekaja na nich we Florencji i w Rzy-mie. Udalo sie przywrocic jaki taki porzadek w obozie i wojska gotowaly sie do dalszego marszu, gdy nagle, na domiar nieszczescia, przybyl z Rzymu cesarski koniuszy z wiadomoscia, ze wicekrol Neapolu, pan de Lannoy, z cesarskiego upowaznienia na wlasna reke zawarl pokoj z papiezem. Nie wiem, ile traktatow pokojowych zdazono juz podpisac tej zimy, ale papiez zlamal co najmniej cztery razy dane przez siebie slowo. Teraz zaplacil wedlug postanowien traktatu szescdziesiat tysiecy dukatow, ktore koniuszy przywiozl z soba, aby rozdzielic te pieniadze miedzy najemnikow, a potem poslac ich, gdzie pieprz rosnie.

Juz pierwsza ruchawka w armii byla gwaltowna, ale nigdy dotychczas nie bylem swiadkiem wiekszej wrzawy niz ta, ktora wszczeto w obozie, gdy rozeszla sie ta wiadomosc. Jeszcze w toku narad w namiocie ksiecia kapitanowie spiesznie zawiadomili swoje oddzialy o calej sprawie i wspolne niebezpieczenstwo, ktore grozilo pozbawieniem armii wszelkiej nadziei na bogaty lup, sklonilo choc raz Niemcow i Hiszpanow do zapomnienia dawnych klotni. Zaczeli rozmawiac z soba jak owarzysze broni i zwarta ^gromada poszli do kwatery glownej, aby ^magac sie wydania koniuszego. I z pewnoscia by go rozszarpali, gdy by jakis milosierny oficer nie pozyczyl mu kania, na kterym uciekl. W ogromnym pospiechu Niemcy i Hiszpanie wybrali rade zolnierska, 0 rownej ilosci czlonkow z kazdej strony, i staneli przed ksieciem Burbonu pytajac, co mysli zrobic, gdyz armia w kazdym razie zamierza kontynuowac kampanie - albo pod dawnymi dowodcami, lub tez pod dowodcami, ktorych zolnierze sami sobie wybiora.

Ksiaze przyjal delegacje zyczliwie i oswiadczyl, ze jesli armia chce kontynuowac kampanie, on chetnie poprowadzi ich z boza pomoca na Rzym, jakkolwiek sciagnie w ten sposob na siebie niezadowolenie cesarza. Nie mial i tak zbyt wiele do stracenia, bo cesarz nie wynagrodzil go nalezycie l wedlug zaslugi, a gdy krol francuski zlamal traktat pokojowy, ksiaze stracil wszystkie swoje domeny. Nikogo bardziej nie nienawidzil jak pana de Lannoy, ktory byl cesarskim faworytem 1 namiestnikiem we Wloszech. Totez ksiaze nie mial zadnego powodu do respektowania zawartego przez pana de Lannoy pokoju, i uwazal, ze lepiej sluzy sprawie cesarza, lamiac to porozumienie, gdyz papiez co rychlej zlamie dane slowo, gdy tylko bedzie mial jakies sukcesy.

Ksiaze Ferrary zaopatrzyl nas w zywnosc, furgony i proch oraz kilka lekkich dzial, aby tylko pozbyc sie naszej nieokielznanej i krwiozerczej hordy. Z koncem marca zwinelismy oboz i pomaszerowalismy dalej.

W czasie tego marszu wielu zginelo w snieznych zaspach, pozartych zostalo przez wilki albo tez zabitych przez chlopow lub pastuchow, ktorych doprowadzily do rozpaczy gwalty, jakich dopuszczali sie najemnicy. Dla unikniecia bowiem dolin Toskany, obsadzonych przez wojska nieprzyjacielskie, ksiaze Burbonu prowadzil nas przez najbardziej niedostepne gorskie przelecze. Wiosna byla spozniona, w gorach padal snieg, srodki zywnosci byly na wyczerpaniu i nic nie mozna bylo zrabowac, tak ze niejeden z nas chetnie by zawrocil do domu, gdyby to bylo mozliwe. Ale gdy chleb skonczyl sie juz zupelnie, a i maki zabraklo, ksiaze Burbonu mogl wreszcie z wierzcholkow gor pokazac nam bogata i zyzna kraine, ktora rozposcierala sie w dali przed nami, gdzie potezna rzeka Arno toczyla zoltozielone bystre fale przez kwitnace doliny. Olbrzymie bogactwa Florencji i Rzymu lezaly przed nami w zasiegu naszych oczu i stoczylismy sie z gor bardziej podobni do zdziczalej i obdartej bandy rabusiow niz regularnej armii cesarskiej.

Wkroczylismy wiec w doline Arno, ale rownoczesnie Florentyn-czycy zrozumieli, co im grozi, i ksiaze de.Urbino przerwal odpoczynek i nadciagnal z armia, aby zaslonic Florencje. Nie wiem, czy rzeczy wiscie wdalby sie on w walke z nami w obronie Florencji, ale samo zblizenie sie jego armii sklonilo ksiecia Burbonu do unikania ryzyka. Poprowadzil nas wiec wsrod straszliwych trudow, dlugimi marszami dziennymi, prosto na Rzym. Papiez zawarl bowiem pokoj w dobrej wierze i rozpuscili wojska, i ksiaze chcial zdazyc, zanim jego swiatobliwosci uda sie zorganizowac na nowo obrone. Totez gnalismy za jasniejaca przed nami wizja, zapominajac o glodzie i trudach i zostawiajac nawet za soba dziala, i jedyna mysla, jaka kolatala w naszych glowach, byl Rzym, Rzym!

Te goraczkowe i wyczerpujace dni utrwalily sie w mojej pamieci raczej mgliscie. W kazdym razie po osmiu dniach forsownego marszu wyglodniala i zmeczona armia stanela przed bramami Rzymu. A po drodze z Bolonii liczba nasza wzrosla o dziesiec tysiecy - a wiec do trzydziestu tysiecy ludzi, gdyz zwolnieni zolnierze papiescy chetnie przylaczali sie do armii cesarskiej, gdy zblizalismy sie do Rzymu.

W ciagu krotkich nocnych godzin odpoczynku dudnily mloty przy ogniskach obozowych, gdzie zbijano niezliczone drabiny szturmowe, przed nami zas plynal strumien nieszczesliwych uchodzcow. Piatego maja armia cesarska rozlala sie na wzgorzu Mario i zobaczylismy dumne mury, bramy, wieze koscielne i dachy Wiecznego Miasta ozlocone promieniami zachodzacego slonca. Oniemialy patrzylem na to Wieczne Miasto, do ktorego chrzescijanie pielgrzymowali przez tysiac lat w naboznej nadziei, z modlami o odpuszczenie grzechow i ktorego koscioly, oltarze i relikwie ozdobione byly calym zlotem i srebrem jakie przez tysiaclecie zebralo sie tam z wszystkich katow swiata.

I zdaje mi sie, ze taka sama trwoga przejela takze i innych, gdy zatrzymalismy sie i w nieskonczonej ciszy wpatrywalismy sie w miraz, ktory nagle stal sie rzeczywistoscia. I nie wiem, czy Rzym kiedykolwiek w oczach pielgrzymow wydawal sie tak wspanialy, olbrzymi i wielki, jak wowczas, gdy miasto w blaskach zachodu slonca zaplonelo nagle jak zlota szkatulka, ktora musielismy rozbic, zeby wtracic miniona epoke w mrok zniszczenia.

.siaze Burbonu zatrzymal konia na najwyzszym szczycie wzgorza i jego srebrzysty pancerz lsnil w blasku slonca. A po chwili cisze rzerwalo glebokie westchnienie tlumu, z niezliczonych gardzieli wysie grzmiacy okrzyk, a wtedy z oczyma plonacymi w wymizerowaarzy ksiaze zaczal donosnym glosem wydawac rozkazy, kazac i zajmowac stanowiska przed bramami miasta, aby rankiem stepnego dnia rozpoczac szturmowanie wysokich murow.

Watpie, czy kiedykolwiek jakas armia znajdowala sie w rownie beznadziejnym polozeniu jak my, gdy wreszcie rozbilismy oboz pod murami Rzymu. Chleba mielismy bowiem tylko na jeden dzien, a dobrze wycwiczona i zdyscyplinowana armia sprzymierzonych nadciagala powoli, zeby nas skruszyc o te mury, ktore w nocnym mroku wydawaly sie nie do zdobycia. Nie mielismy dzial, za pomoca ktorym moglibysmy zrobic wylomy, a zapas prochu u hiszpanskich arkebuzerow wystarczal najwyzej na trzy strzaly na glowe, bo prze-wazna czesc prochu zamokla w nieustannym deszczu i byla niezdatna do uzytku. Gdy przy obozowym ognisku patrzylem na niebotyczne mury miejskie pod sklepieniem nocy, zdawalo mi sie, ze rownie dobrze moglibysmy walic drewnianym mlotem w kamienna sciane, jak probowac zdobyc te mury pikami i mieczami.

Ksiaze Burbonu zwolal pulkownikow i kapitanow na rade wojenna do klasztoru Swietego Onufrego, a rownoczesnie rady zolnierskie, ktore od Bolonii wyrobily sobie wieksza wladze nad wojskami, niz ja mieli dowodcy, odbyly liczne wlasne zebrania przy obozowych ogniskach, Hiszpanie swoje i Niemcy swoje, pod ochrona zbrojnych strazy, ktore nie dopuszczaly w poblize nikogo niepowolanego.

Glownym dazeniem Hiszpanow bylo upewnic sie, ze miasto zostanie wydane wojskom na rabunek, gdyz obawiali sie, ze skutkiem porozumien i ukladow niezmierzone lupy umkna im w ostatniej chwili sprzed nosa.

Natomiast wsrod Niemcow dojrzewalo mocne postanowienie, aby nie dopuscic do ucieczki papieza. Chciano wymusic z niego wszystkie nieslychane bogactwa, a nastepnie go powiesic. Ale i Niemcy podejrzewali, ze wodzowie zechca w ostatniej chwili pozbawic ich owocow zwyciestwa. Tej nocy nieufnosc do dowodcow wzrastala coraz bardziej, i zarowno Hiszpanie, jak i Niemcy postanowili rzucic na szale zycie i krew, byleby tylko zdobyc lupy, jakich nie zdobyla jeszcze zadna inna armia chrzescijanska. Wiesci o tych tajnych zebraniach rozeszly sie po calej armii i niewielu tylko bylo takich, ktorzy by o nich nie wiedzieli. Rozeszla sie takze wiesc, ze papiez ekskomuniko-wal ksiecia Burbonu, co wprawilo ksiecia w tak glebokie przygnebienie, ze po radzie wojennej zamknal sie ze swoim spowiednikiem w klasztorze.

Rady wyslaly do siebie nawzajem przedstawicieli, wysuwajac rozne propozycje, w jaki sposob mozna by ograniczyc prawo stanowienia dowodcow. Hiszpanie byli najchytrzejsi:

__ Ksiaze Burbonu zrecznie i szczesliwie doprowadzil nas do celu -

mowili - i jestesmy mu za to winni duza wdziecznosc, ale juz go wiecej nie potrzebujemy, bo zdobycie Rzymu bez pomocy dzial zalezy tylko od sily naszych ramion i naszej odwagi. Do tego zas nie potrzebujemy zadnego wodza, ktory tylko zabiera do swego mieszka lwia czesc lupu wedlug wojennych artykulow. Was, Niemcow, spotkalo juz wielkie nieszczescie i straciliscie swego ukochanego wodza, Frundsberga. Byloby wiec tylko sluszne i sprawiedliwe, gdybysmy i my stracili tego ksiecia Burbonu, ktory po zdobyciu Rzymu przyniesie nam wiecej szkody niz pozytku.

A Niemcy mowili:

-To byloby istotnie zadziwiajace zrzadzenie losu i szczesliwy zbieg okolicznosci, gdyby ten pyszny i zadny wladzy ksiaze stracil zycie w czasie oblezenia, gdyz obawiamy sie, ze wezmie on papieza i kardynalow pod swoja opieke, choc chetnie postawilibysmy papiezowi wiele waznych pytan, gdy mamy zupelnie jasny poglad na wiele zawikla-nych paragrafow w nauce o zbawieniu, co do ktorych nasz Luter i papiez sa odmiennego zdania.

Wczesnym rankiem mgly podniosly sie z bagien i rownin i zasnuly nasz oboz, i gdy uderzono w bebny i zadeto w traby do szturmu na Rzym, mury miasta spowite byly w gesty tuman, co chronilo atakujacych od ognia oblezonych. W dwoch miejscach przystawiono drabiny szturmowe do murow, ale zaloga odparla oba natarcia palba z arke-buzow i w walce wrecz, a dziala z Zamku Swietego Aniola zaczely z gluchym hukiem ostrzeliwac oblegajacych.

Nie troszczac sie o strzaly dzialowe i salwy muszkietowe, ksiaze Burbonu pojawil sie przed frontem naszych wojsk na koniu, w rozwianym bialym plaszczu i blyszczacym pancerzu, tak ze latwo kazdy mogl go rozpoznac. Oczy blyszczaly mu w wymizerowanej twarzy i staral sie, jak mogl, zachecic wojska do natarcia, nie pojmujac, dlaczego Hiszpanie i Niemcy stali sie nagle tak dziwnie apatyczni i obojetni. Hiszpanie poprzestali jedynie na wbiciu widelek arkebuzow w ziemie i odpowiadaniu pojedynczymi strzalami na salwy z murow miasta, a Niemcy szeptali grupkami, nie chcac isc do natarcia przed iiszpanami, bo wielu juz ponioslo smierc w sposob pozalowania godny. ^ Widzac to ksiaze zsiadl w gniewie z konia przed murem kolo Campo Santo i stajac na czele pikinierow zdolal ich naklonic do szturmu.

rzystawiono do murow wiele drabin. I nawet naoczni swiadkowie umieja powiedziec, jak to sie stalo, ze gdy ksiaze postawil stope na najnizszym stopniu drabiny, rozleglo sie rownoczesnie kilka strzalow, zarowno z murow miejskich jak z czworobokow hiszpanskich arkebuzerow i ksiaze padl na ziemie krzyczac wielkim glosem:

-Matko Boska! Umieram!

Ladunek olowiu przeszyl mu biodro i pachwine, zolnierze, ktorzy szli za nim do szturmu, podniesli go z ziemi, a ksiaze Oranski nakryl go wlasnym plaszczem, aby nikt z murow nie strzelal wiecej do niego. Zaniesiono rannego do kaplicy polozonej w pobliskiej winnicy, gdzie po kilku godzinach zmarl, wolajac do ostatnich chwil w goraczce: "Na Rzym! Na Rzym!"

Wielu historykow opisuje pieknie, jak to armia cesarska ruszyla do szturmu w niepowstrzymanym natarciu, aby krwawo pomscic smierc swego wodza. Prawde mowiac jednak zarowno Niemcy, jak i Hiszpa nie otrzasneli sie z apatii dopiero, gdy potwierdzila sie wiadomosc, ze ksiaze rzeczywiscie zostal usuniety z drogi i jest umierajacy. Dopiero wtedy poszli oni powaznie do szturmu, wolajac z uniesieniem, ze nikt nie zdola juz zapobiec spladrowaniu Rzymu. Wielu usilowalo tez przypisac sobie chwale zastrzelenia ksiecia i co najmniej pieciu Rzymian utrzymywalo, ze go zabili dobrze wycelowanym strzalem. Osobiscie jestem jednak przekonany, ze to jakis hiszpanski arkebuzer, podjudzony przez kolegow, zastrzelil ksiecia Burbonu.

Bez wzgledu na to, jak z tym bylo, Niemcy i Hiszpanie poszli teraz w szlachetnym wspolzawodnictwie do szturmu na mury. Hiszpanie odkryli w ogrodzie kardynala Armelliniego dom, przylegajacy do murow miejskich. Pospiesznie zasypany kamieniami podziemny chodnik laczyl ten dom z miastem. Podczas gdy odrzucali kamienie, niemieccy pikinierzy przystawili drabiny szturmowe przy Bramie Swietego Ducha. I pierwszym, ktory dostal sie calo na szczyt murow, byl kaznodzieja imieniem Mikolaj, ktory zaniechal zacnego rzemiosla tkacza jedwabiu dla gloszenia Ewangelii. Drugim zas byl Antti, ktory zmiotl puszkarzy miejskich mieczem i natychmiast wzial sie do swego zawodu i zaczal odwracac dziala w kierunku miasta i.Zamku Swietego Aniola.

Tak to Hiszpanie i Niemcy wtargneli na mury okolo poludnia niemal rownoczesnie. I gdy zobaczylem, ze Brama Swietego Ducha otwiera sie i pikinierzy wlewaja sie szeroka struga do miasta, a Antti uwija sie na szczycie murow przy dzialach nie majac dostatecznej pomocy, zostawilem pod opieka boska rannych, ktorych opatrywalem, i wdrapalem sie po drabinie na mur, zeby mu pomagac.

Przy obelisku, kolo kosciola Swietego Piotra, wycieto szwajcarska gwardie'papieska do ostatniego czlowieka, a z czarnej choragwi Wlo chow zostalo przy zyciu tylko dziesieciu. Wojska cesarskie nie zadowalaly sie jednak samym zabijaniem, ale rzucaly do wnetrza domow plonace glownie wyjete z kominkow, tak ze dymy pozarow zaczely rychlo unosic sie ku niebu. Zabijano tez wszystkie muly i konie, ktore sie nawinely po drodze, aby nikt nie wywiozl swego lupu w bezpieczne miejsce, dopoki cale miasto nie zostanie ostatecznie zdobyte. I opanowanie tej czesci miasta poszlo tak szybko, ze nie trwalo to dluzej niz odmowienie trzech pacierzy.

Dziala grzmialy wciaz z Zamku Swietego Aniola, totez trudno bylo zblizyc sie do fortecy, ale nikt nie zatrzymywal sie na murach, aby obslugiwac nasze dziala, i nagle zobaczylismy z Anttim, ze zostalismy sami. Z dala dochodzil do nas nieprzerwany lament wielkich mas ludzkich, ponad ktory wybijal sie pelny dzikiego triumfu okrzyk bojowy wojsk cesarskich: "Espana, Espana!" i "Imperio, Imperio"!

Nie myslalem juz wiecej o grozacych niebezpieczenstwach, gdyz i mnie porwala ta sama dzika radosc. Zeszlismy spiesznie z murow podnioslem z ziemi jakas porzucona krocice i pobieglismy w kierunku Zamku Swietego Aniola. Tymczasem Hiszpanie zdobyli szturmem kosciol Swietego Piotra, a Niemcy Watykan i dopiero pozniej dowiedzialem sie, ze papiez uciekl im w ostatniej chwili; wyprowadzony w czasie, gdy Niemcy wylamywali bramy Watykanu, przez swoja swite, ktora na przemian niosac, to znow popychajac go przed soba, dopro- wadzila go do ukrytego rowu, laczacego Watykan wzdluz murow z Zamkiem Swietego Aniola.

Rownoczesnie rzesze uchodzcow plynely przez mosty na Tybrze zeby znalezc w zamku schronienie, a do nich dolaczyla sie tez nieszczesna ludnosc dzielnicy Borgo, tak ze przy zwodzonym moscie powstal straszliwy tlok, w ktorym deptano kobiety i dzieci i spychano ludzi do fosy, gdzie marnie toneli.

W tym zamieszaniu zaloga Zamku Swietego Aniola podjela smiala wycieczke, zeby w wielkim pospiechu i pod oslona dzial twierdzy zabrac srodki zywnosci z pobliskich domow, gdyz zamek nie byl przygotowany na dluzsze oblezenie. Obroncy zmuszeni byli jednak zaprzestac ognia, gdyz kule masakrowalyby tylko mieszkancow miasta, i nieoczekiwanie Antti i ja, wraz z liczna grupa Hiszpanow i pikinierow, znalezlismy sie w samym srodku tego nieopisanego zametu.

Tak to stalismy sie swiadkami tego, jak dostojny orszak papieski wypadl z krytego chodnika i przepychajac sie biegl przez otwarty most w kierunku zamku. Na czele kustykal pochylony i lkajacy starzec, na ktorego ramiona ktes narzucil niebiesko-czerwony plaszcz biskupi. Dopiero potem okazalo sie, ze na wlasne oczy widzialem:papieza, jak bezsilny, placzac, szukal jako zlamany uchodzca schronienia w murach zamku. W ten sposob spelniony zostal moj slub i osiagniety cel, ktory uwazalem za niedoscigly, gdy krew zony mojej, Barbary, splywala mi na dlonie i gdy poprzysiaglem moja straszna zemste.

Dopiero wieczorem Zamek Swietego Aniola zostal calkowicie okrazony i dowodcom cesarskim udalo sie zebrac oddzialy pod sztandarami. Cale stare miasto po drugiej stronie rzeki bylo wciaz jeszcze nie zagrozone, ale tak wielkie zamieszanie zapanowalo w Rzymie, ze nikt nawet nie myslal o obronie. Wiekszosc usilowala tylko pochowac skarby i znalezc sobie pewne kryjowki. Palace ksiazece o mocnych murach wypelnily sie zamoznymi uchodzcami, wielu zas kardynalow, ktorzy zaliczali sie do zwolennikow cesarza, pozostalo w swoich rezydencjach, spuszczajac sie na swoja nietykalnosc, i ofiarowalo schronienie bogaczom i dostojnikom. Takze dziedzince zagranicznych ambasad zapelnily sie po brzegi, a biedacy, ktorzy nie mieli dostojnych protektorow, zabrali swoje graty i stloczyli sie w niezliczonych rzymskich klasztorach i kosciolach.

Mieszkancy Rzymu nie zdawali sobie doprawdy sprawy, co im grozi, bo rada miejska zebrala sie na Kapitelu i gdy kilku smialych rycerzy wysunelo projekt zerwania mostow na Tybrze, aby zabezpieczyc lewobrzezne czesci miasta, rada postanowila jednoglosnie nie podejmowac tak nierozsadnego kroku, gdyz mosty te byly piekne i odbudowanie ich przysporzyloby miastu duzych kosztow. Tak wiec Bog porazil mieszkancow Rzymu slepota. O zachodzie slonca traby zagraly znowu do natarcia i wojska cesarskie ruszyly w dobrym szyku na Ponte Sisto, gdyz wszyscy zdawali sobie sprawe, ze jedynie zdobycie calego miasta moze zapewnic nam zwyciestwo.

Armia cesarska przemaszerowala po trupach nielicznych obroncow przez most i rozlala sie niepowstrzymana fala po bezbronnym miescie. Uciekajacych scigano i zabijano. Na wszystkich ulicach lezaly stosy trupow, co utrudnialo poruszanie sie. I chyba okolo dziesieciu tysiecy ludzi ponioslo smierc tego pierwszego dnia, a wiekszosc z nich byli to ludzie nie uzbrojeni i usilujacy uciec, tak ze ani Hiszpanie, ani Niemcy nie okryli sie chwala pozbawiajac ich zycia.

Gdy- zapadla ciemnosc, pulkownicy kazali trabic na zbiorke i Hiszpanie rozbili oboz na placu Navona, a Niemcy na Campo di Fiore. Rozpalono ogniska^ rzucajac w nie powyrywane drzwi i meble z pobliskich domostw, wytoczono z piwnic beczki wina i zaczeto ucztowac po wyczerpujacym dniu pracy. Rzym byl nasz i poniewaz liczba poleglych byla niewielka, mielismy wszelkie powody do radosci. Pulkownicy chcieli jednak trzymac wojska w ordynku, obawiajac sie zaskoczenia przez armie swietego przymierza. I istotnie do poznej nocy palono sygnaly swietlne na Zamku Swietego Aniola, gdzie papiez czekal, aby sprzymierzency przyszli go oswobodzic.

Do polnocy oddzialy trzymaly sie zwarcie, zjednoczone wspolnym niebezpieczenstwem, ale gdy zolnierze sie popili, zaczely sie klotnie i bojki, i niezadowolenie wzrastalo coraz bardziej. Nie po to - mowili __ zdobylismy Rzym, zeby lezec tu na twardych kamieniach i marznac, podczas gdy pulkownicy i kapitanowie figluja z najpiekniejszymi kobietami Rzymu na miekkich poduszkach palacow. Totez szeregi zaczely sie przerzedzac i jedna grupka zolnierzy za druga wymykala sie na ciemne ulice, tak ze w koncu przygasajacy zar obozowych ognisk oswietlal puste place.

Zajety bylem opatrywaniem rannych, a skonczywszy prace, usiadlem kolo Anttiego w jakims spokojnym kacie, gdy nagle do uszu naszych dobiegl trzask wylamywanych drzwi, krzyki kobiece i uderzenia mlotow o okute zelazem skrzynie. Antti spojrzal na mnie, przezegnal sie i rzekl:

-Jakem czlek zrownowazony i ufam, ze otrzymam moj udzial w lupie, ustalony artykulami wojennymi, dzwieki te brzmia podejrzanie. Obawiam sie, ze chciwi Hiszpanie uprzedzili uczciwych Niemcow, choc pladrowanie ma sie rozpoczac dopiero jutro rano, w swietle dziennym, tak aby nikt nie mogl sie oblowic kosztem towarzyszy. Totez uwazam, ze mamy dostateczne powody, aby obejrzec sobie osobliwosci Rzymu, mimo ze wciaz jeszcze jest ciemno. Moze znajdziemy przynajmniej nieco mieksze loze na spoczynek, niz te twarde plyty marmurowe, na ktorych lezymy.

Nikt z nas nie znal Rzymu, ruszylismy wiec przed siebie na chybil trafil, w towarzystwie trzech pikinierow Anttiego, ktorzy zamarudzili w obozie. Zza powylamywanych okiennic padaly na ciemne uliczki smugi swiatla i slychac bylo wrzaski pijanych zolnierzy, ktorzy zabawiali sie po domach. Na rogu jednej z uliczek natknelismy sie na zadyszanego mezczyzne, ktory wpadl prosto na nas, dzwigajac ciezki tobolek. Aby powstrzymac jego ucieczke, Antti przez pomylke rozplatal mu czaszke na dwoje, choc mial zamiar uderzyc go tylko plazem w glowe. Z tobolka, ktory uciekajacy upuscil padajac, posypalo sie na bruk mnostwo zlotych ozdob i srebrnych naczyn, ktorych dzwiek zwabil gromade Hiszpanow. Zaklinali sie, ze scigali tego czlowieka przez cale miasto, a poniewaz mieli plonace lonty i grozili nam muszkietami, musielismy im odstapic lup, co nas mocno rozsierdzilo.

Skrecilismy w inna boczna uliczke, gdzie wciaz jeszcze bylo calkiem choc u drugiego jej wylotu widac bylo blyski pochodni i roz legal sie stamtad trzask wylamywanych desek. Jakis pucolowaty nieborak zobaczyl nas zza uchylonej bramy i oslaniajac dlonia oczy od swiatla zaprosil do wnetrza. Oswiadczyl, ze zawsze z calego serca kochal cesarza, i nic nie moze sprawic mu wiekszej radosci jak moznosc ugoszczenia kilku jego dzielnych wojakow, byle nie za wielu. Nadmienil, ze jest handlarzem win z zawodu i ma dla nas kilka dzbanow najlepszego wina, a zona jego czeka na gosci z nakrytym stolem. Mowil, ze sadzac z naszych twarzy, jestesmy uczciwymi i zacnymi ludzmi. Totez prosi nas, zebysmy staneli u niego na kwaterze i czuli sie jak u siebie w domu, gdyz jest nas tylko pieciu, jego zas nie stac, zeby goscic wiecej.

Wzruszeni jego prosbami i uprzejmym zaproszeniem, przyrzeklismy zrobic, co w naszej mocy, aby przeszkodzic innym we wtargnieciu do jego domu. Weszlismy do srodka i zona handlarza win podjela nas zaiste wspaniala uczte, a na wino tez nie mozna bylo narzekac.

Ale gdy pikinierzy Anttiego juz sie najedli, zaczeli z zaklopotaniem ocierac usta wierzchem dloni i oswiadczyli, ze sa ludzmi biednymi, czas wiec przejsc do rzeczy zasadniczej i celu naszego przybycia do Rzymu. Antti zwrocil sie do naszego gospodarza i rzekl:

-Jesli jestes tak wiernym i poslusznym sluga cesarza, jak utrzymujesz, zaplac nam zalegly zold, a w swoim czasie odbierzesz sobie pieniadze od niego.

Handlarzowi win wydluzyla sie twarz, zaczal ocierac zimny pot z czola, narzekac na biede i na zle czasy, ale po dluzszych targach dal nam dwadziescia dukatow. Wypadlo tego jednak tylko po cztery dukaty na glowe, a gdy pikinierzy zobaczyli zloto, orzekli jak jeden maz, ze ten skapy kramarz z pewnoscia nie jest prawdziwym przyjacielem cesarza i na pewno jest znacznie bogatszy, niz podaje, i chce tylko oszukac wiernych zolnierzy cesarskich. Antti popijal wciaz jeszcze spokojnie wino, a jego ludzie zaczeli rozbijac skrzynie, szafy i szuflady i wyrzucac zawarte w nich przedmioty i odziez bezladnie na podloge nie baczac na prosby handlarza i jego zony, ktorzy na kleczkach blagali ich, aby zaprzestali zniszczenia. Pikinierzy zaczeli tez pozadliwie zerkac na obfite ksztalty zony handlarza mowiac, ze wcale nie sa mnichami, nie zlozyli slubow czystosci i tesknia za wesolym i zywym niewiescim towarzystwem, aby swiecic wielkie zwyciestwo.

W koncu w sposob nieprzystojny zaczeli obmacywac i obszczypywac gospodynie, ktora w trwodze czepiala sie kurczowo meza, aby szukac obrony. Handlarz wina zaklinal ich na imie Swietej Dziewicy, aby zostawili w spokoju jego zone, i pobiegl czym predzej sprowadzic dwie ukryte na strychu sluzace, aby nas obsluzyly. Biedaczki, ciemnookie dziewczyny, wybuchnely placzem i biadaniem, ale handlarz wina bijac i szarpiac je bezlitosnie zmusil do posluszenstwa. Pikinierzy zawlekli je do jego loza, aby poswawolic sobie po trudach i wyrzeczeniach kampanii. I obylo sie bez klotni miedzy nimi, bo gdy dwaj z nich zabawiali sie w lozu, trzeci zszedl do piwnicy po wino.

Brutalne i samolubne postepowanie naszego gospodarza wobec tych dziewczat oburzylo mnie do glebi i odezwalem sie do niego ostro:

-Ty zdradliwy i klamliwy psie, zachowanie twoje wskazuje, ze nas oszukujesz i chowasz gdzies pieniadze. Bedziemy zmuszeni cie powiesic, bo nie jestes przyjacielem cesarza i oklamujesz jego wiernych zolnierzy.

Antti orzekl, ze stryczek to najlepsza nagroda dla tak wiarolomnych ludzi, i pocieszal zone handlarza win, ze nic nie straci na jego smierci, bo on sam, we wlasnej osobie, gotow jest natychmiast wypelnic wobec niej obowiazki malzenskie. Zlapal handlarza win za kark i zawolal do mnie, zebym przyniosl postronek. I nie wiem, czy zartowal, czy mowil powaznie, ale handlarz win uwierzyl grozbie, zaczal wzywac na pomoc wszystkich swietych i obiecal, ze zaprowadzi nas do piwnicy, jesli tylko darujemy mu zycie i nic zlego nie zrobimy jego zonie.

Zeszlismy wiec do piwnicy. Gospodarz drzaca reka przyswiecal nam swieczka, a my wedlug jego wskazowek przetoczylismy na bok ogromna beczke wina i odslonilismy niewielkie drzwiczki, prowadzace do tajnej piwnicy. A gdy wylamalismy te drzwi mlotem, znalezlismy tam malego chlopca i cudownej urody dzieweczke, ktora nie skonczyla jeszcze lat pietnastu. Dzieci przerazone tulily sie do pokrytej grzybem sciany, pewne, ze nadeszla ich ostatnia chwila. W piwnicy bylo ponadto mnostwo ciezkich srebrnych naczyn i swiecznikow i dosc duzy skorzany woreczek pelen zlotych dukatow, mielismy wiec wszelkie powody, zeby byc wdziecznymi opatrznosci, ze zaprowadzila nas do tak bogatego domu. Dzieweczka usluchala naszego rozkazu i placzac wyszla z kryjowki, Antti zas wepchnal tam handlarza win i kazal mu podawac cenne przedmioty zonie i corce, aby wyniosly je na gore. A gdy upewnilismy sie, ze w wilgotnej piwnicy nie zostalo juz nic, procz naczynia z woda i srodkow zywnosci, ktore rodzice zostawili tam dla dzieci, Antti rzekl do handlarza:

-Widze teraz, ze jestes porzadnym czlowiekiem i przyjacielem cesarza i nie watpie wiecej w twe zapewnienia. Ale czasy sa zle i zeby zabezpieczyc zycie twoje i twego syna, zmuszony jestem zaniknac was w tej norze, bo inaczej moi zacni pikinierzy gotowi jeszcze w zapale pokiereszowac was albo okaleczyc. Uwazam rowniez, ze twoja zona i corka moga wspolnie lepiej wypelniac obowiazki gospodarza, j-ak nie bedziesz platac nam sie pod nogami i awanturowac.

Tak tez sie stalo. Antti przytoczyl z powrotem beczke tak, aby zakryla wejscie do ukrytej piwniczki, mimo lamentow i placzu handlarza win. Dzieweczka tez plakala na wyscigi z ojcem, ale pocieszalem ja, jak moglem, calowalem i gladzilem jej wlosy. Zapytalem tez jak sie nazywa. Odparla, ze Giovanna, i blagala nas, zebysmy sie nad nia zmilowali. Gdy wrocilismy na gore, rozlozylismy nasz lup na stole i podzielilismy wszystko uczciwie miedzy siebie tak, ze Antti jako dowodca otrzymal trzy osme, ja jako felczer dwie, a kazdy z pikinlerow po jednej osmej. Z radosci z powodu nieoczekiwanego wzbogacenia sie zolnierze dali kazdy po dukacie obu sluzacym, a dziewczyny natychmiast otarly zaplakane oczy, zaczely sie slonecznie usmiechac i pic z nami wino oraz uczyc pikinierow po wlosku.

Tak to spedzilismy noc w wesolym towarzystwie i tylko pare razy Antti musial wstawac od stolu i isc do bramy, aby przegnac zolnierzy, ktorzy dobijali sie i chcieli ograbic ten dom, ktory wzielismy pod swoja opieke. Antti rozmawial tez dlugo i uprzejmie z zona handlarza i naklonil ja w koncu, zeby napila sie z nami wina. I mimo ze stracila ona duzo kosztownych rzeczy, pare razy usmiechnela sie do niego, gdy ja obejmowal. A corka handlarza Giovanna byla tak mloda i piekna, ze nie moglem oderwac od niej oczu, gladzilem ja i staralem sie osuszyc jej lzy. Choc pijany, nie chcialem jej zrobic zadnej krzywdy i zadowolilem sie calowaniem i pieszczeniem dzieweczki, dopoki nie usnela niewinnie w moich ramionach.

Nazajutrz rano opuscilismy dom kupca win, wypoczeci i w doskonalych humorach. Aby pozyskac przychylnosc dzieweczki, w ktorej zakochalem sie calym sercem, oddalem jej odchodzac wszystkie srebrne naczynia, ktore przypadly mi w udziale, Antti zas obiecal gospodyni, ze wrocimy wieczorem, aby strzec jej cnoty i honoru.

Ale gdy przyszlismy tam wieczorem, Hiszpanie zdazyli juz odwiedzic dom kupca win i przewrocic wszystko do gory nogami. Sam gospodarz wisial martwy, powieszony na belce u pulapu, a Hiszpanie podpiekli mu stopy, aby zmusic do wydania pieniedzy. Syn jego lezal niezywy w kaluzy krwi obok matki, oboje przebici mieczem. A Giovanne znalazlem naga 'W lozku i nie byla juz przepiekna dzieweczka, bo ja zadusili. Z pewnoscia lepiej dla niej byloby, gdybym odebral jej dziewictwo, ale za to wzial z soba i mieczem bronil jak swojej wlasnosci.

Ale za pozno juz bylo tego zalowac. Ze scisnietym sercem opuscilismy ten goscinny dom, aby szukac sobie innej kwatery na noc.

Przez osiem dni i osiem nocy trwala ta bezmyslna grabiez, i jesli chce sobie kiedys wyobrazic okropnosci piekla, wystarczy mi siegnac pamiecia do tych scen w czasie pladrowania Rzymu, bo umysl ludzki nie moze wyobrazic sobie nic tak haniebnego, okrutnego i straszliwego, co by sie tam wtedy nie wydarzylo. I nawet obrazy najwiekszych malarzy przedstawiajace Sad Ostateczny sa tylko dziecinna igraszka w porownaniu z okropnosciami grabiezy Rzymu.

Nie bylo wtedy w Rzymie czlowieka tak wysoko postawionego ani tak swietego, aby nie byl zmuszony zlozyc okupu, ani tez damy tak dostojnej,, aby zoldacy oszczedzili jej cnote. Pijani krwia i winem Niemcy, Hiszpanie i Wlosi wspolzawodniczyli z soba w wynajdywaniu sposobow hanbienia swoich ofiar i wymuszania od nich pieniedzy i nie robiono przy tym najmniejszej roznicy miedzy zwolennikami papieza i cesarza.

Nie chce udawac niewiniatka, bo i ja ponosze czesc winy i przez pierwsze dni myslalem tylko o wlasnej korzysci i staralem sie nabic sobie mieszek. Ale juz trzeciego dnia dosc mialem zgrozy, krwi i krzykow meczonych ludzi l ocknalem sie ze strasznego upojenia. Ranek ten wyryl mi sie w pamieci niezatartym pietnem. Zbudzilem sie w cieniu kolumnowego kruzganku na Campo di Fiore i majowe slonce oslepilo mi oczy, gdym sie rozejrzal dokola. Z plonacych w poblizu domow bily w niebo plomienie i slupy czarnego dymu, a poranne powietrze przesycone bylo swedem sadzy, wonia krwi i odorem wymiotow. Nie moglem sobie przypomniec, w jaki sposob znalazlem droge powrotna do naszego obozowiska, czy przyszedlem tam na wlasnych nogach, czy tez przyniesli mnie pikinierzy Anttiego, ale mieszek moj byl nie tkniety, a osiol stal ze zwieszona glowa przywiazany do marmurowej kolumny, zas moj piesek lezal z nosem przy ziemi jak gdyby przytloczony bezgraniczna zaloba, i nawet sie ze mna nie przywital, choc widzial, ze sie zbudzilem.

Napoilem osiolka w Tybrze i wyruszylem na poszukiwanie Anttiego, a piesek dreptal za mna, tulac sie do mojej nogi. Szedlem ulicami pokrytymi szczatkami porozbijanych sprzetow i strzepkami odziezy i zaslanymi podartymi ksiegami, listami, rachunkami i archiwalnymi aktami, powyrzucanymi przez Niemcow z kancelarii papieskiej, obok kosciolow, skad dochodzily odglosy rabunku i pijackich orgii, wymijajac pladrujacych zolnierzy i lezace tu i owdzie trupy pomordowanych okrutnie ludzi.

Ze wzgorza, na ktorym lezy Watykan, widzialem czarne chmury dymu snujace sie po niebosklonie za rzeka. Ogarnelo mnie nagle wielkie zmeczenie i beznadziejne przygnebienie. I nie myslalem juz wiecej o lupie czy pieniadzach, lecz zadalem sobie pytanie, co mi po pelnym mieszku, winie i wszystkich dobrach doczesnych, skoro nawet nie wiem, kim jestem i dokad zmierzam oraz czego mialbym pragnac od zycia. Papiez stal sie ograbionym uchodzca, zgodnie z przysiega, ktora kiedys zlozylem, a wraz z papiezem upadla potega papieska i czulem, ze nigdy juz nie odrodzi sie z tego upadku i zniszczenia. Jesli jednak mial z tego powstac nowy swiat, co dobrego i blogoslawionego moglo wyniknac z nieokielznanego mordowania i nigdy dotad nie spotykanej pasji niszczenia? Widzialem papieza, jak placzac uciekal, i przysiega moja spelnila sie, ale jakaz mialem z tego radosc, skoro nie zblizylo mnie to ani na krok do Barbary, ktora utracilem na wieki. Po jej smierci w zyciu moim wydarzylo sie tyle straszliwych rzeczy, ze powoli odsunalem sie od calego mego dawnego bytowania. Gdy stalem tam na wzgorzu watykanskim i stosy papieru wirowaly na ulicy przed moimi oczyma, unoszone porywistym wiatrem, a huk mlotow i toporow swiadczyl o rozbijaniu murow i grobowcow w swiatyni, spostrzeglem nagle, ze nie znam wcale siebie, i z przerazeniem zadalem sobie pytanie, kim wlasciwie jestem, ja pielgrzym, nie majacy ani domu, ani rodziny, ani przyjaciol, ani nawet ojczyzny czy nadziei na przyszlosc. Poczulem sie nagle tak opuszczony i nagi, ze zaczalem sie trzasc z zimna, choc slonce majowe ogrzewalo mnie swoim dobroczynnym blaskiem.

Przytloczony tymi ciezkimi myslami, stalem tam dlugo, patrzac na Rzym, gdzie ludzie rabowali i dreczyli sie nawzajem i jak dzikie zwierzeta szukali rozkoszy gwaltu i dokonywali zbrodni na swoich bliznich. W obliczu tego ogarnelo mnie straszliwe zwatpienie, czy Bog w ogole istnieje, bo nedzny umysl ludzki nie mogl zrozumiec, ze wszechmogacy, swiety i milosierny Bog, ktory dal swego Syna, aby odkupic grzechy chrzescijanstwa, pozwala na wszystko, co sie tam dzialo. A sama mysl o uczestnictwie Boga w zniszczeniu i spladrowaniu najswietszego miasta wydala mi sie rownie okrutna drwina jak owa tecza, ktora ukazala sie Tomaszowi Miintzerowi, gdy modlil sie o znak z nieba, aby zbudowac krolestwo boze na ziemi. Totez nie moglem w zagladzie Rzymu widziec narodzin nowego swiata i zgroza ogarnela mnie na mysl, ze nadeszla ostatnia godzina i ze rzesze szatana zostaly spuszczone z uwiezi, aby cesarz jako Antychryst zostal panem swiata.

Serce moje bylo nagie i puste, ale marne cialo zaczelo mi przypominac o swoim istnieniu i poczulem dojmujacy glod po wielu dniach pijanstwa, co sprawilo, ze zaczalem sobie tlumaczyc, iz wszystkie te czarne mysli sa tylko nastepstwem zmeczenia i przepicia. Ale nie moglem nigdzie odkryc ani jednego nie spladrowanego domu, mimo ze cisza smierci zalegla juz w tej dzielnicy miasta, i ze nie bylo juz widac zolnierzy uginajacych sie pod ciezarem zagrabionych lupow.

W koncu przez wylamana brame wszedlem do ogrodu jakiegos malego domku, gdzie kwitly drzewa pokryte bialym i czerwonym kwieciem. Wedrowalem z jednej spladrowanej izby do drugiej w nadziei, ze spotkam jakiegos czlowieka, ale dopiero w ostatniej komnacie wyszla mi na spotkanie rozczochrana kobieta o dzikim spojrzeniu. Gestem poprosila mnie o milczenie, wskazujac na rozciagnietego na lozu ciezko oddychajacego starca o sinych wargach i policzkach. Potem wypchnela mnie z komnaty i sama tez wyszla, a zamknawszy drzwi, oparla sie o nie plecami wpatrzona we mnie. Z wyrazem glebokiego niesmaku zdarla z siebie suknie, legla na podlodze i rzekla:

-Jesli masz iskre ludzkiego milosierdzia, drogi panie, zrob to szybko i pozwol mi pielegnowac mego chorego ojca, aby nie musial umrzec w samotnosci. Przysiegam na wszystko, co swiete, ze nie ukrylam nic w jego lozu i ze juz zaplacilam ostatni grosz na danine. Totez pospiesz sie, a potem wez, co chcesz, byles tylko zostawil mnie w spokoju.

Przytloczony swoimi troskami w pierwszej chwili nie zrozumialem, co miala na mysli, potem jednak zaczerwienilem sie gwaltownie, odwrocilem twarz i odparlem:

-Wcale nie nastaje na twoja cnote. Chcialem tylko prosic o troche jedzenia, jesli masz, i zaplacic za nie. Jestem lekarzem i chetnie pomoge twemu ojcu, choc sadzac po jego wygladzie, obawiam sie, ze nie jest juz w ludzkiej mocy mu dopomoc.

A moj piesek podszedl do nieznajomej i polizal jej dlon. Siadla zdziwiona, lekko sie zarumienila i przykryla lono rabkiem sukni.

-Czy to mozliwe, ze spotkalam czlowieka posrod dzikich zwierzat? - zapytala. - Zdazylam juz stracic wiare w swietych panskich, gdy jeden barbarzynca po drugim w odpowiedzi na moje plomienne modly rzucal mnie na ziemie i dziko gwalcil, po czym sciagal mego ojca z loza i rozrywal posciel, aby szukac ukrytych pieniedzy. Jesli jednak rzeczywiscie jestes zacnym czlowiekiem, postaraj sie na milosc boska o ksiedza, bo ojciec moj bardziej potrzebuje pociechy duchowej niz lekarza.

Odparlem, ze papiez zakazal wszelkich koscielnych obrzedow w Rzymie, i wyrazilem watpliwosc, czy ksieza osmiela sie nie posluchac interdyktu, a ona z gniewem powiedziala:

-Ojciec jest mezem uczonym i napisal wiele ksiazek o Rzymie i dawnych greckich poetach, i jest tez poboznym chrzescijaninem, i papiez nie odmowilby ostatniej poslugi tak wiernemu wyznawcy Kosciola. Jesli jestes prawdziwym mezczyzna, przyprowadzisz ksiedza, chocby gwaltem, bo ja sama zostalam juz tylokrotnie wystawiona na gwalt, ze mnie to juz wiecej nie przeraza.

Zbadawszy tetno chorego i posluchawszy jego oddechu, stwierdzilem, ze nie ma juz duzo zycia przed soba, wyrazilem watpliwosc, czy bedzie na tyle przytomny, aby moc przyjac ostatnie sakramenty. Wybieglem spiesznie na ulice i w poblizu mostu natknalem sie nieoczekiwanie na ksiedza, ktory wlasnie wymykal sie z kosciola, ogladajac sie jak szczute zwierze. Zlapalem go za rabek habitu i poprosilem z szacunkiem, zeby poszedl ze mna spelnic swoj swiety obowiazek. A gdy zaczal sie wymawiac na wszystkie sposoby, zaslaniajac papieskim interdyktem, nie pozostalo mi nic innego, jak przylozyc mu miecz do piersi i dac do wyboru, czy chce umrzec jako meczennik za wiare, czy tez zyc jako kacerz wbrew papieskiemu nakazowi. Zastanowil sie nad tym przez chwile i wyciagnal wniosek, ze swiety Kosciol z pewnoscia bedzie mial wiekszy pozytek z niego zywego niz z umarlego i ze zdola uzyskac rozgrzeszenie za przewinienie popelnione z koniecznosci. Zabral swoje duchowne naczynia i w cichosci, bez sygnaturki, zaprowadzilem go do umierajacego.

Gdy kaplan spelnial swoj swiety obowiazek, a corka umierajacego pograzona byla w modlach o zbawienie ojca, poszedlem z Raelem do kuchni, gdzie znalazlem kilka glowek czosnku i kawalek suchego chleba, co pozwolilo mi zaspokoic najgorszy glod.

Ledwie podzielilem sie chlebem z pieskiem, pojawila sie nieznajoma kobieta i ze spuszczonymi oczyma oznajmila, ze kaplan udzielil jej ojcu ostatniego namaszczenia, a teraz prosi o szesc dukatow wynagrodzenia za ta przysluge. Zapytala mnie, czy moge jej pozyczyc te sume, obiecujac oddac pieniadze, gdy tylko spotka sie z bogatymi przyjaciolmi ojca. Dalem jej wiec pieniadze, bo tak pokornie prosila, ale bezczelna chciwosc ksiedza rozgniewala mnie do tego stopnia, ze wyszedlem tylem przez ogrod na ulice i gdy ksiadz opuszczal dom z naczyniami ukrytymi pod habitem, podbieglem do niego i uderzylem go w glowe tak, ze upadl.

Wyrownawszy swoje rachunki z Bogiem, umierajacy starzec uspokoil sie i przestal odczuwac bole. Gladzil drzaca dlonia wlosy kleczacej przy jego lozu corki i nie sadze, by zdawal sobie sprawe z nieszczescia, jakie spadlo na Rzym, gdyz zaklinal mnie slabym glosem, abym mu urzadzil przyzwoity pochowek, potem zas zaprowadzil jego corke bez piecznie do palacu bogacza Massimo. Nie mialem serca wyjawic mu okrutnej prawdy i obiecalem spelnic jego zyczenia w miare moich mozliwosci.

Gdy starzec wyzional ostatnie tchnienie, corka plakala przez chwile, ale szybko osuszyla lzy.i rzekla z ulga:

__ Ojciec moj zmarl w pokoju jak dobry chrzescijanin, co jest dla mnie wielka pociecha, bo za zycia nieraz zaniedbywal msze swieta i zapominal o modlitwie dla swoich poganskich filozofow. Ale teraz dusza jego znalazla wieczny odpoczynek i pozostaje nam tylko spelnic jego ostatnie zyczenie i zlozyc go do poswiecanej ziemi.

jej glupi upor draznil mnie i odparlem, ze tysiace trupow lezy na ulicach Rzymu nie pogrzebanych i zatruwa powietrze, prozno wiec oczekiwac, aby ktos zadal sobie trud pochowania ubogiego uczonego. Ona jednak spojrzala na mnie z gory i rzekla:

__ Jestem ci juz winna szesc dukatow, ale gdy pochowam ojca i odprowadzisz mnie do palacu Massima, otrzymasz wszystko, co twoje, i jeszcze nagrode za trud, bo bogacz Massimo nie odmowi corce mego ojca pomocy i opieki.

Opowiedzialem jej wiec, ze palac Massima juz pierwszego dnia zostal doszczetnie spladrowany tak przez Niemcow, jak i Hiszpanow, a dwie corki bogacza zgwalcone na jego oczach, na co ona zagryzla wargi i lzy rozgoryczenia polaly sie jej po policzkach, gdy zrozumiala, ze jest calkowicie bezbronna i zalezna ode mnie. Po chwili zastanowienia rzekla:

-O siebie nie dbam, bo jestem zhanbiona i zycie nie ma dla mnie wiekszej wartosci. Ale dla mego ojca chce przyzwoitego pogrzebu i musisz mi w tym dopomoc.

I nie wiem, co mnie sklonilo do tego, ze obiecalem zrobic wszystko, aby zlozyc jej ojca w poswiecanej ziemi. Ale potrzeba mi bylo pomocy, wyruszylem wiec natychmiast na miasto, aby szukac Anttiego. Szczesliwym trafem znalazlem go przy Ponte Sisto, otoczonego zgraja rozkrzyczanych i rozesmianych pikinierow. Uprosilem go, aby mi dopomogl, a on naklonil kilku towarzyszy, zeby poszli z nami. Wspolnie udalo nam sie znalezc jakas porzucona trumne i nosze do dzwigania zwlok. Z pobliskich domow wyciagnelismy gromadke zastraszonych rzymian, do noszenia trumny, i paru mnichow, do spiewania psalmow, bo im bardziej zadanie wydawalo mi sie niemozliwe do spelnienia, tym bardziej sie upieralem przy swoim. W uroczystym pochodzie wrocilismy do domu uczonego. Ubralismy zmarlego w czysta koszule i zlozylismy go do trumny przy spiewie psalmow. Kobieta pokazala nam droge na pobliski cmentarzyk i po zapadnieciu zmierzchu kazalismy Wlochom wykopac grob i spuscilismy trumne do poswieconej ziemi.

Rozpusciwszy po pogrzebie naszych pomocnikow, znalezlismy sie przy grobie sami, we troje, z Anttim i nieznajoma kobieta. Gdy ta odmowila juz ostatnia modlitwe, podniosla sie z kleczek, ucalowala nas obu, nazywajac zacnymi ludzmi, i zaprosila na stype ku pamieci ojca, jakkolwiek obawiala sie, ze niewiele moze postawic na stole. Aby ja wybawic z klopotu, zboczylismy wiec do kilku pobliskich domow, skad wzielismy swiezych jarzyn, miesa, a takze mala barylke wina, ktora Antti zaniosl na plecach.

Kobieta rozpalila niewprawna reka ogien na kominie i zaczela piec mieso, a tymczasem Antti opisywal swoje przygody i pokazal mi garsc kosztownych kamieni, zielonych i czerwonych, ktore wyrwal z relikwiarza w jakims zenskim klasztorze. Opowiadal tez, ze widzial tam czaszke swietego Jana Chrzciciela, ale ktos inny zdazyl polozyc juz na niej lape. A chetnie bylby ja zabral na pamiatke tej wojny i poslal przez jakiegos wedrowca do katedry w Abo, zeby w ten sposob spelnic dobry uczynek, gdyz w naszej ojczyznie nie bylo tak cennych relikwii.

Gdy pozniej rozmowa zeszla na okrucienstwo Hiszpanow, Antti orzekl, ze nie moze ich zrozumiec:

-Znajduja rozkosz w torturowaniu kobiet i dzieci i w zmuszaniu ich do wszelkiego rodzaju wystepkow - mowil - choc uczciwy czlowiek doznaje najwiekszej przyjemnosci dzieki zyczliwosci i laskom kobiety. A w Rzymie nie brak zaiste wesolych niewiast, ktore chetnie i bez przymusu gotowe sa dzielic zolnierski lup i uciechy.

Kobieta zapomniala o roznie, odwrocila sie do nas i rzekla:

-Zylam spokojnie w domu mego ojca, ktory uczyl mnie laciny. Napisalam tez kilka gladkich wierszy, wystepowalam jako swieta Magdalena w naboznym misterium w Koloseum i zdobylam sobie wielkie uznanie i podziw. Wysoko urodzony pan okazal mi swoja sklonnosc, ale poniewaz mial zamiar wstapic do stanu duchownego, mogl mi ofiarowac tylko niepewna pozycje naloznicy albo kurtyzany, totez oparlam sie jego namietnym zakleciom. Zalotnikami nizszego stanu gardzilam. A teraz Bog pokaral mnie za moja pyche, wykazujac gorzko i dobitnie, ze pobozne mniszki wcale nic nie traca, slubujac wieczna czystosc, lecz przeciwnie - zyskuja. I zdaje mi sie, ze juz nigdy nie bede mogla spojrzec w oczy mezczyznie bez odrazy. Chyba kupie sobie za spadek po ojcu miejsce w jednym z tych klasztorow, gdzie regula i dyscyplina nie jest przesadnie surowa, gdy tylko wszystko bedzie znowu tak jak dawniej i bandy rabusiow przepedzone zostana z Rzymu.

Antti odradzal jej jednak te pospieszna i nieprzemyslana decyzje, mowiac, ze latwiej wstapic do klasztoru, niz sie stamtad wydostac, oraz uprzedzajac, ze jeszcze nie wiadomo w ogole, czy instytucja klasztorow zostanie utrzymana. Wtedy kobieta znowu zapomniala o pieczonym miesie, ktore zaczelo sie przypalac, i z otwartymi ustami wpatrujac sie w nas przerazona wydyszala:

-Czyzby nadszedl koniec swiata i bezbronna niewiasta nie miala juz zadnej ucieczki przed wszystkimi pokusami, skoro nie bedzie klasztorow?

Na co Antti popijajac wino odparl:

-- I ja uwazam, ze klasztory powinny nadal istniec w jakiejs formie, co by to bowiem bylo, gdybysmy nie mieli juz gdzie zamykac brzydkich, niedobrych i zlosliwych bab. Ale wy, szlachetna panienko, nie macie chyba zadnej cielesnej wady, a i wasze oblicze oglada sie z przyjemnoscia, totez radze wam powaznie raz jeszcze przemyslec swoje postanowienie.

Podniosl mieso z ognia, powachal je, odkroil przyweglone czesci i zabralismy sie do jedzenia, popijajac przypalone mieso obficie winem. A gdy kobieta ukryla twarz w dloniach, szlochajac nad swoja bezradnoscia i opuszczeniem, Antti pocieszal ja i namawial do jedzenia i picia wraz z narni, mowiac, ze nic tak nie poprawia nastroju i nie rozjasnia w glowie jak kilka lykow wina i ze zycie nie jest az tak czarne, jak jej sie to wydaje, a juz na pewno nieraz smakuje lepiej niz przypalone mieso.

Jego proste i dowcipne slowa pocieszyly ja tak, ze sprobowala sie do nas usmiechnac poprzez lzy, i rzekla:

-Doprawdy, jestem niewdzieczna i zapominam o obowiazkach gospodyni, a wasza zyczliwosc kaze mi zalowac, ze nie poswiecalam sie wiecej sztuce gotowania niz wierszom i naboznym widowiskom. Moze macie slusznosc i istotnie moglo mnie spotkac cos jeszcze gorszego. Choc to slaba pociecha, zadowalam sie nia i jedyna moja troska jest teraz, w jaki sposob sie wam odwdzieczyc i odplacic za wasza dobroc, skoro nie umiem nawet usmazyc miesa, tak jak lubicie. Jesli chcecie, przeczytam wam kilka pieknych strof albo odegram pare kwestii swietej Magdaleny w widowisku pasyjnym, w ktorym zdobylam taki poklask.

Antti podziekowal pieknie za jej dobre checi, mowiac, ze jest prostym i nieuczonym czlowiekiem i ze musi myslec o swoim mieszku pikmierach, ktorych zaniedbywal juz dostatecznie dlugo. A do mnie zwrocil sie z wezwaniem, zebym zostal i zaopiekowal sie nia, gdyz jako uczony latwiej potrafie docenic wartosc poezji. Potem odszedl, zostawiajac nas samych w opustoszalym domu.

Po jego odejsciu zamilklismy oboje, nie mogac znalezc zadnego tematu do rozmowy, i siedzielismy czas jakis w przytlaczajacym milczeniu, az ona odezwala sie, mowiac, ze nazywa sie Lukrecja, i poprosila, zebym zwracal sie do niej jak do siostry. Podala mi zimne dlonie, proszac, abym je rozgrzal w moich, gdyz zmarzla i odczuwa strach. Moj pies zwinal sie w klebuszek przy gasnacym kominku, a gdy dalej siedzialem w milczeniu, powiedziala:

-Serce mojego ojca peklo, gdy widzial, jak rozjuszeni zoldacy niszcza jego ukochane ksiazki i wykopaliska. Stracil na nie caly majatek i nie odziedzicze po nim nic. Ale teraz, gdy juz nie zyje, czuje sie tak wolna, ze az mnie to przeraza i dziwne zachcianki przychodza mi do glowy. Totez przeraza mnie samotnosc i czuje sie jak kolorowy ptaszek, ktorego poryw wiatru wyrwal z bezpiecznej klatki i rzucil w dziki i okropny, ale moze wspanialszy swiat. Wez mnie w ramiona, Mikaelu, obejmij mnie i bron, i ogrzewaj jak brat. Te dwie swiece to wszystko, co mamy w domu, wiec lepiej je zgasmy, bo rownie dobrze mozemy rozmawiac po ciemku.

Tak tez i uczynila, a ja wzialem ja w objecia jak brat. I w powodzi ciezkich mysli znalazlem pocieche, trzymajac w objeciach istote ludzka, rownie samotna i opuszczona jak ja. Ale po chwili zaczela sie niecierpliwic, zarzucila mi ramiona mocniej na szyje, przycisnela policzek do mojego i rzekla:

-Nie poznaje juz siebie samej, bo szaleje we mnie jakas burza i dziekuje niebiosom za, to, ze jest ciemno i ze nie mozesz widziec moich oczu. I choc probuje sie pocieszyc myslami o rzeczach szlachetnych i wznioslych, dreczy mnie wciaz uczucie, ze jestem kobieta upadla. A moze rzeczywiscie zakochalam sie w tobie z powodu twojej dobroci i lagodnosci? Chcialabym, zebys mi wbil noz w piersi i pozbawil mnie zycia, gdyz nigdy juz nie bede mogla spojrzec w oczy uczciwemu czlowiekowi, skoro tak sie zapomnialam, a ty mnie odpychasz od siebie.

I musze przyznac, ze mimo zmeczenia ogarnelo mnie bezbozne i grzeszne pragnienie zaspokojenia jej zranionej dumy. Totez objalem ja mocnym' usciskiem, ktory wcale nie byl braterski. A spelniwszy jej zyczenia, powiedzialem dobranoc i zamknawszy oczy chcialem usnac, gdy ona unioslszy sie na lokciu rzekla:

-Podejrzewam, ze poeci klamia okrutnie, opisujac rozkosze milosci, bo dla czegos takiego kobiety nie robilyby chyba tylu glupstw, jak tego dowodzi doswiadczenie i liczne opowiesci. A moze to tylko ty masz jakas cielesna wade, bo nie sadze, zeby mnie cos brakowalo, gdyz jestem zdrowa i dobrze zbudowana, i zawsze wiodlam zycie obyczajne?

Nie mialem juz sily jej sluchac i zapadlem w gleboki sen. Nazajutrz rano wstala wczesniej ode mnie i gdy ja znowu zobaczylem, byla blada i milczaca i odziana w czarna suknie. Odezwalem sie do niej, lecz ona unikala mego spojrzenia, i gdy spozywalismy resztki wieczerzy, odnosila sie do mnie, jak gdybym byl kims obcym lub jej wrogiem. Ale nie moglem dojsc, o co wlasciwie jej chodzi i co czuje. Sumienie nie pozwalalo mi jednak zostawic jej samej w domu, totez zabralem ja z soba do obozu pikinierow i oddalem pod opieke strazy. Dobroduszni Niemcy uratowali cala gromade nieszczesliwych kobiet z rak Hiszpanow i kazali im warzyc strawe i prac bielizne, tak ze nie moglem znalezc dla Lukrecji bezpieczniejszego schronienia, gdyz wlasna korzysc, wymagala, abym udal sie do miasta, dopoki odbywala sie tam dozwolona grabiez.

Ale gdy wieczorem wrocilem do obozu, juz jej nie bylo, a kobiety oznajmily mi drwiaco, ze jej delikatne raczki nie znosily lugu i prania i ze pobiegla za jakimis Hiszpanami, aby znalezc lepsza opieke. Nie wrocila takze do domu, gdzie jej szukalem. Osiedlilem sie wiec tam, czekajac na nia, a po skonczonej grabiezy Antti przylaczyl sie do mnie, aby odpoczac po okropnym przepiciu. Przyprowadzil z soba paru pikinierow, tak ze moglismy bronic sie przed intruzami. Zrobilismy tez na naszej kwaterze zapasy maki i suszonego miesa, gdyz bardzo szybko wyszlo na jaw, ze w Rzymie grozi nam o wiele gorszy glod i wyrzeczenia niz kiedykolwiek przedtem.

W ciagu tych osmiu dni grabiezy nawet slabe sily nieprzyjacielskie bez trudnosci moglyby wtargnac do Rzymu i oswobodzic papieza z Zamku Swietego Aniola, nasze wojska byly bowiem zupelnie rozprzezone i myslaly tylko o rabunku, piciu i rozpuscie.

Po osmiu dniach pladrowania podzielono wspolny lup stosownie do wojennych artykulow, a zatem tak, ze Hiszpanie, zatrzymali swoje zdobycze, a Niemcy swoje. Zebrano monet zlotych i srebrnych wartosci.dziesieciu milionow dukatow i naczyn zlotych i srebrnych, a takze szlachetnych kamieni mniej wiecej za taka sama sume. I gdy podzielono zdobycz, nie bylo arkebuzera czy pikiniera, ktory, by-nie odziewal sie w jedwab i aksamit i nie nosil na szyi zlotych lancuchow, a najpospolitszy pacholek pobrzekiwal co najmniej stu dukatami w sakiewce. A wartosc cennych mebli, obrazow, dziel sztuki, bibliotek, relikwii l kosztownych tkanin, ktore zniszczono, wynosila przynajmniej drugie tyle, nie mowiac juz o spalonych czy wysadzonych w powietrze domach i palacach, ktorych odbudowanie kosztowaloby wiele milionow dukatow.

Gdy przywrocono wreszcie porzadek i ludzie odwazyli sie wychodzic na ulice, a kilka tawern otwarlo podwoje, okazalo sie szybko, ze bogactwo nie ma zadnego znaczenia, bo nie minely jeszcze trzy tygodnie, jak zwykly chleb kosztowal juz dukata, i biedota rzymska zaczela mrzec z glodu. Zaden chlop nie byl bowiem tak glupi, zeby wiezc zywnosc do Rzymu, a wszystkie miejskie zapasy spozyto w dzikim obzarstwie lub tez rzucono swiniom w czasie grabiezy. Powietrze bylo zatrute ohydnym smrodem nie pogrzebanych zwlok, na ulicach i placach roilo sie od szczurow, a w poblizu Koloseum Hiszpanie ustrzelili pewnego dnia dwa wilki, zwabione do miasta odorem trupow.

W slad za glodem przyszla zaraza i ja, ktory dotychczas nie zetknalem sie z nia jeszcze, naogladalem sia w Rzymie jej objawow tak, ze mialem tego dosc do konca zycia. Gdy pierwsi pikinierzy zaczeli skarzyc sie na palace pragnienie i obmacywac bolace pachy i pachwiny, wiedzialem od razu, o co chodzi, ale z braku lekow nie moglem nic pomoc towarzyszom i musialem sie ograniczyc do puszczenia im krwi i podawania srodkow wymiotnych, zeby w goraczce i bolu. nie wpadali w szal i nie rzucali sie do rzeki.

Az wreszcie pewnego dnia, z dala od domu, poczulem nagle symptomy zarazy we wlasnym ciele, stracilem przytomnosc i padlem bez zycia na ulicy. Ocknalem sie o zmierzchu, czujac jakis wilgotny jezyk lizacy mnie po twarzy, i spostrzeglem, ze jest przy mnie moj wierny Rael, ktory w jakis przedziwny sposob mnie odnalazl. Gdy pies zobaczyl, ze odzyskalem przytomnosc, zaczai skomlec z radosci i szarpiac mnie za uszy i rece, usilowal zmusic do wstania.

Chwiejac sie na nogach, powloklem sie w malignie przed siebie, nie wiedzac, dokad ide, ale w jakis sposob psu udalo sie prowadzic mnie w ciemnosciach i dopiero w poblizu domu Lukrecji padlem wyczerpany na ziemie, nie mogac sie juz podniesc. Rael ciagna! mnie i szarpal za odziez, ale w koncu zaniechal swoich wysilkow i gdzies pobiegl. I dopiero pozniej dowiedzialem sie, ze skomlac i szczekajac, zbudzil Anttiego i wyciagnal go na ulice, gdzie ten znalazl mnie nieprzytomnego, i zaniosl na wlasnych plecach do domu, w ktorym mieszkalismy. Wiekszej ofiarnosci nie mezna sobie wyobrazic, bo nawet lekarze niechetnie dotykaja chorych na zaraze, trzymajac sie od nich z dala i oczyszczajac sie sola i octem po puszczeniu krwi choremu.

Lezalem w malignie przez pare dni, a Antti pielegnowal mnie, dawal swieza wode do picia i obmywal moje wrzody szmatka umoczona w occie. Po pieciu dniach wrzody zaczely nabierac, az pekly same, i goraczka spadla, tak ze znowu przejasnilo mi sie w glowie i zdalem sobie sprawe, gdzie jestem.

Jako lekarz wiedzialem, ze utrzymam sie przy zyciu, jesli zdolam przetrwac okres najwiekszego oslabienia odpowiednio sie odzywiajac. Nie mialem jednak jeszcze sily podniesc sie z loza, bo nogi uginaly sie pode mna i padalem na ziemie. Antti trzymal mnie wiec w lozu i karmil, czym sie dalo, a gdy wyruszal na poszukiwanie zywnosci, zostawial kilku pikinierow na strazy domu, gdzie przechowywalismy lwia czesc naszego lupu. Oni jednak bojac sie zarazy, czesto zaniedbywali sie w sluzbie i odwiedzali sasiadow dla pogawedki i figlow z kobietami. Totez Antti zostawial przy moim lozu skalkowy pistolet, zebym w razie potrzeby sam mogl sie bronic przed intruzami.

Pewnego dnia lezalem samotnie w stanie skrajnego oslabienia, ale z umyslem przedziwnie jasnym, dumajac nad moim zmarnowanym zyciem. Nagle uslyszalem jakies glosy i w drzwiach ukazala sie Lukrecja. Byla odziana w plomiennoczerwona suknie, odslaniajaca piersi i ramiona, a we wlosy miala wplecione sznury perel. W uszach nosila kolczyki z drogich kamieni, a na jej palcach blyszczaly ciezkie pierscienie. Na moj widok zaskoczona przylozyla dlon do ust, ja zas usmiechnalem sie ze szczescia i zawolalem slabym glosem:

-Lukrecja, Lukrecja! Przezegnala sie i zapytala:

-Tyzes to, Mikaelu? Czy padles ofiara zarazy, skoro jest tu krzyz na drzwiach?

Nic dziwnego, ze mnie nie poznala, bo bylem okrutnie wymizerowa-ny. Zblizyla sie do loza, starannie uwazajac, zeby mnie nie dotknac, i w tej samej chwili spostrzegla skorke chleba i resztki mlecznego kleiku w glinianej miseczce, na podlodze obok loza.

-Tu jest zywnosc - powiedziala glosno i zaczela gryzc chleb, wpatrzona we mnie czarnymi oczyma.

Jakis brodaty Hiszpan wtargnal za nia do komnaty i lapczywie wy-chleptal kleik z miski.

-Na milosc boska, Lukrecjo, to moje jedyne pozywienie i od tego zalezy, czy wyzdrowieje - blagalem. - Czy juz nie pamietasz, jak cie chronilem i postaralem sie dla twego ojca o chrzescijanski pogrzeb?

A ona zwrocila sie do Hiszpana i rzekla:

-Moze on ma wiecej jedzenia w lozu? W kazdym razie musi miec gdzies ukryte pieniadze.

Hiszpan zwlokl mnie na podloge za nogi, zeby sobie nie uwalac rak 0 wrzody, i rozprul poduszki mieczem. A Lukrecja powiedziala:

-Daruj mi moje postepowanie, ale nie mozna wyleczyc sie z zarazy, 1 nic nie stracisz na tym, ze zjem twoj chleb. Pieniadze tez nie maja wartosci dla umierajacego, powinienes wiec wyznac, gdzie je ukryles, gdyz moj kochanek to czlowiek chciwy, i nie chcialabym, zeby cie poddal mekom.

Hiszpan wytrzeszczyl na mnie groznie oczy i warknal:

-Podpieke ci podeszwy, jak nie wyznasz dobrowolnie, gdzie schowales zywnosc i pieniadze.

-Lukrecja! - wykrzyknalem - i to ma byc zaplata za wszystko, co dla ciebie zrobilem?

Ona jednak zwrocila sie do Hiszpana i rzekla:

-Ten czlowiek krwawo sie ze mnie naigrawal. Zhanbil mnie, gdy bylam bezbronna w jego mocy, a potem chcial, abym mu prala koszule. Ponadto to luteranin i zabic go jest czynem milym Bogu.

Hiszpan nie chcial jednak mnie dotykac, z obawy przed zaraza. Wyszli wiec z komnaty i slyszalem, jak przewracali sprzety i wyrywali plyty z posadzki w poszukiwaniu ukrytego lupu. Tymczasem udalo mi sie siegnac po pistolet i z bronia gotowa do strzalu czekalem na ich powrot, oparty plecami o loze. Po chwili uslyszalem, jak sie kloca, po czym do komnaty wszedl Hiszpan z zapalona drzazga w dloni. Wzdrygnal sie i stanal jak wryty, zobaczywszy mnie siedzacego na podlodze z pistoletem w dloni. Dalo mi to czas na wycelowanie i pociagniecie za spust. Trafilem go w piers, tak ze padl na wzn,ak na progu, nie zdazywszy nawet zaklac.

Do izby wypelnionej klebami dymu wpadla Lukrecja, uklekla przy swoim kochanku, ale widzac, ze umiera, wpadla w furie, wyjela jego miecz i zrobila krok w moim kierunku,.zeby mnie zabic. Wymierzylem 1 do niej z pistoletu i zagrozilem, ze strzele, i sam nie wiem, skad mi sie wziela ta przytomnosc umyslu, bo jako glupia kobieta nie pojela, ze pistolet trzeba wpierw nabic po strzale. Rzucila miecz na podloge i zaczela blagac, zebym jej nie zabijal.

Odglos strzalu sciagnal pikinierow, ktorzy wpadli do domu i schwytali Lukrecje. Gdy odkryli trupa Hiszpana, przerazili sie ogromnie, ze Antti kaze ich zywcem wypatroszyc za to, iz zostawili dom nie strzezony. Cala Swoja wscieklosc wyladowali na Lukrecji i ukarali niedobra kobiete gorzej, niz sam bym to uczynil. Zdarli z niej czerwona suknie i wychlostali ja okrutnie kolczastymi pretami, i byliby ja pewnie zabili, gdybym, nie kazal jej wypuscic. Wyrzucili ja wiec na ulice naga, tak jak przyszla na swiat. Lecz dzien byl cieply, a kobiety odarte do naga z odziezy nie byly wtedy w Rzymie niezwyklym widokiem, nie ucierpiala wiec wiekszej szkody. Tak to jej okrucienstwo i bezczelnosc wyszly mi na korzysc, bo w mieszku zabitego Hiszpana bylo blisko piecset dukatow, nie liczac kosztownosci, ktorymi byl obwieszony. Musial to byc jeden z hiszpanskich dowodcow.

Gdy Antti wrocil, opuscilismy tez co rychlej dom i pikinierzy przeniesli mnie na drugi brzeg rzeki, gdzie zajelismy inne opuszczone i ograbione domostwo, aby ukryc sie przed Hiszpanami. Lukrecja bowiem z pewnoscia poszczula ich na nas, Hiszpanie zas byli msciwi i nigdy nie zapominali urazy. A gdy wrzody w pachwinach zagoily sie i moglem juz utrzymac sie na nogach, powiedzialem do Anttiego:

-W czasie choroby duzo myslalem i gdy zdawalo mi sie, ze umre, ogarnal mnie wielki lek o zbawienie duszy. Obawiam sie, ze. wzielismy udzial w najwiekszym rabunku, jakiego kiedykolwiek dokonano, i nie wiem, czy zdazymy odkupic nasz grzech przez reszte zycia. Kara nasza jest juz glod i zaraza, ale nie zdaje mi sie, zeby nawet cesarz uniknal klatwy za wszystkie te okrucienstwa, ktore popelnilismy tu w jego imieniu. Totez niech kazdy jak moze zbawia swoja dusze i nie widze innej rady, tylko musimy co rychlej uciec z tego miasta, ongis chluby chrzescijanstwa, dzis obroconego w ruiny.

Antti spowaznial i odparl:

-Istotnie zarobilismy juz na Rzymie tyle, ile mozna zarobic na takim miescie. Co prawda papiez jest wiezniem, ale okup za niego nie da wiecej, jak po pare dukatow na glowe, a boje sie bardzo, ze lwia czesc schowa do kieszeni dowodztwo. Jestem wiec gotow opuscic Rzym - zwlaszcza ze wzgledu na tych Hiszpanow, ktorych obraziles. Nie zdolamy sie dlugo przed nimi chowac, a gdy nas znajda, zabija bez watpienia. Tylko w jaki sposob wydostaniemy sie z tego przekletego miasta i dokad mamy isc, oto pytanie.

Rael lezal u moich stop, przysluchujac sie naszej rozmowie, a teraz podniosl glowe, patrzac na mnie z oddaniem swoim jednym okiem. Z oslabienia polaly mi sie lzy i rzeklem do Anttiego:

-Okrylismy sie, biedacy, wszelkimi grzechami swiata, stracilismy nasza wiare dziecieca i nie mamy wielkiej nadziei na przebaczenie. Nie chce cie ani namawiac, ani kusic, Antti, ale w czasie choroby, doszedlem do przekonania, ze wszystkie nasze nieszczescia zaczely sie w chwili, gdy jako slabi grzesznicy zeszlismy z prostej drogi i odstapili od naszego postanowienia pielgrzymki do Ziemi Swietej. I nie chce cie zmuszac, zebys mi towarzyszyl, ale wiedz, ze postanowilem pojechac do" Ziemi Swietej - z toba czy bez ciebie - i zadna sila ludzka nie moze zachwiac tym moim postanowieniem. Jesli pojdziesz ze mna, spelnimy zbozne postanowienie naszej mlodosci i zapomnimy minione lata jak przelotna zlude, i zbawimy nasze biedne dusze. Niech cesarz odpowiada za swoje czyny, my bedziemy odpowiadac za swoje.

W dwa dni pozniej plynelismy lodzia w dol Tybru do Ostii, przebrani za tragarzy, majac w naszym towarzystwie weneckiego posla, Domenico Vernier, i dwie szlachetne damy z dworu w Mantui, rowniez w przebraniu, dla unikniecia rozszalalego zoldactwa. Wciaz jeszcze bylem za slaby, by wioslowac ciezkim wioslem, ale dusze moja przeniknelo uczucie bezgranicznej ulgi, gdy Rzym zostal z tylu za nami i gdy znow po odorze plonacych ruin i gnijacych zwlok odetchnalem swiezym, czystym czerwcowym powietrzem.

W Ostii bylismy bezpieczni, bo pan Domenico obiecal przekonac signorie poteznej republiki, aby pozyczyla pieniedzy na okup papieza. Totez wojska cesarskie, ktore obsadzily Ostie, robily, co w ich mocy, aby ulatwic nam podroz, a gdy wyszlismy na pelne morze, chronila nas flota sprzymierzonych pod dowodztwem Andrzeja Dorii. Tak wiec przybylismy do Wenecji calo i jako bogaci ludzie, aby stamtad udac sie w dalsza podroz do Ziemi Swietej.

W ten sposob powaznie i szczerze przedstawilem wiele dziwnych przygod mojej mlodosci w roznych krajach, nie starajac sie ukryc moich bledow ani upiekszyc moich postepkow, i samo to opowiadanie wystarczy, aby przekonac wyrozumialego czytelnika o moich dobrych intencjach. Takze i moja chrzescijanska pokora po straszliwym spustoszeniu Rzymu przemawia za mna.

Mam jednak nadzieje, ze bede jeszcze mial sposobnosc opowiedziec o tym, jak wyplynelismy z Wenecji i jak wcale nie dotarlismy do Ziemi Swietej, jak natomiast zmuszony bylem przywdziac turban i przejsc na wiare Proroka. Chcialbym bowiem odeprzec wszystkie te haniebne i klamliwe oszczerstwa, ktore rozpowszechniano o mnie w krajach chrzescijanskich, gdy po wielu przeciwnosciach zdobylem rozglos i osiagnalem wysokie stanowisko w sluzbie sultana.





This file was created with BookDesigner program

bookdesigner@the-ebook.org

2011-03-02





LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/