.

Czarny Rynek

CZARNY RYNEK

Czesc pierwszaZielona Wstazka

Typowe produkty Ameryki staja sie szalone

- William Carlos Williams

Wall Street, Manhattan\grudzienJl985

Stara zolta taksowka stala zaparcowana przy skrzyzowaniu Wall

Street z South Street, kolo East River. Pulkownik David Hudson, rosly

mezczyzna, oparl sie o poobijany bagaznik samochodu. Podniosl dlon do

oczu i oslonil je, patrzac jak przez lornetke. Uwaznie przyjrzal sie

wiezowcowi Manufacturers Hanover Trust, stojacemu przy Wall Street,

numer 40; potem biurowcowi Morgan Guaranty - Wall Street 23. Wresz-

cie budynkowi nowojorskiej gieldy. I jeszcze Trinity Church. I Chase

Manhattan Plaza.

Byla piata rano; wiezowce staly potezne i wspaniale. Zdawaly sie

emanowac wrazeniem stabilnosci i sily. Obrzuciwszy spojrzeniem wszyst-

kie, pulkownik powoli zacisnal dlon.

-Buum - wyszeptal.

Centrum swiatowego handlu i finansow zniklo za jego piescia.

Williamsburg, Brooklyn

Tego samego ranka, tuz przed piata trzydziesci, sierzant Harry Stem-

kowsky - ktory otrzymal numer Vets 24 - mknal po Metropolitan Ave-

nue - stromej, oblodzonej ulicy w dzielnicy Williamsburg na Brooklynie.

Siedzial na wozku inwalidzkim, ktory dostal dziewiec lat temu z Zarzadu

do Spraw Weteranow. Teraz udawal, ze jego wozek to w rzeczywistosci

datsun 280-Z, w kolorze srebrny metalik, z blyszczacym dachem typu

T-roof.

-AAhhiiiaaa!!! - mezczyzna wydal z siebie dziki okrzyk. Ciche, puste

ulice odpowiedzialy mu echem. Pociagla , szczupla twarz Stemkowsky'ego

kryla sie w brudnym kolnierzu starej wojskowej kurtki, od ktorej od-

rywaly sie naszywki sierzanta. Z tylu powiewaly spiete w konski ogon

krecone blond wlosy. Od czasu do czasu Harry zamykal oczy, z ktorych

mrozny wiatr wyciskal lzy. Twarz go szczypala, stajac sie niemal rownie

11

czerwona jak swiatlo na skrzyzowaniu z Berry Street, do ktorego Stem-kowsky sie zblizal, nie probujac zmniejszac predkosci. Czolo wrecz go

palilo; uwielbial jednak poczucie wolnosci, ktore tak niedawno i nieocze-

kiwanie go ogarnelo. Zdawalo mu sie, ze znowu czuje, jak krew krazy

w jego bezwladnych od dawna nogach.

Wreszcie rozpedzony wozek zatrzymal sie przed calodobowym

sklepem Walgreen Drug Store. Gleboko, pod kurtka i dwoma grubymi

swetrami, serce sierzanta walilo jak oszalale. Byl nieslychanie pod-

niecony - jego zycie zaczynalo sie na nowo. Dzis czul sie zdolny

przenosic gory.

Otworzyl energicznym ruchem szklane drzwi drugstore'u, pokryte

reklamami papierosow. Natychmiast powitalo go cieple powietrze, wypel-

nione przyjemnymi zapachami smazonego bekonu i swiezo parzonej

kawy. Usmiechnal sie i zatarl rece w niemal radosnym gescie. Po raz

pierwszy od wielu lat nie byl tylko zwyklym kaleka.

I po raz pierwszy, od tych kilkunastu ciezkich lat, Harry Stemkowsky

mial zadanie do wykonania.

Musial sie usmiechnac. Kiedy tylko zaczynal myslec o Zielonej Wstaz-

ce i wszystkich planowanych skutkach tej operacji, nie mogl powstrzymac

usmiechu.

W tym momencie sierzant Harry Stemkowsky, oficjalny poslaniec

Zielonej Wstazki, dotarl bezpiecznie na swoje stanowisko. Teraz wszystko

moglo sie rozpoczac.

Federal Plaza, Manhattan .

Wewnatrz fortecy, jaka stanowila nowojorska centrala FBI, w budyn-

ku Federal Plaza, siedzial wysoki siwowlosy czlowiek, o nazwisku Walter

Trentkamp. Nerwowo stukal zakonczonym gumka olowkiem w stojaca

na biurku stara suszke.

Na brudnej bibule nagryzmolono kiedys pojedynczy numer telefonu:

202-555-1414. Byl to numer do Bialego Domu- bezposrednia linia

laczaca z prezydentem Stanow Zjednoczonych. *

Telefon zadzwonil dokladnie o szostej rano.

-Dobrze; uwaga, prosze zaczac namierzanie. - O tej porze glos

Trentkampa brzmial ochryple. - Bede przeciagal rozmowe, jak tylko sie

da. Namierzanie wlaczone? Zaczynamy.

Szef wschodniego biura FBI podniosl sluchawke. W jego mozgu

kolataly sie zlowieszczo dwa wyrazy: Zielona Wstazka. Jeszcze nigdy,

podczas dlugiej i bogatej w wydarzenia sluzby w FBI, nie slyszal o podob-

nym przypadku.

Wokol niego siedzialo wielu z najbardziej wplywowych ludzi w No-

wym Jorku. Wszyscy byli w ponurych nastrojach; nikt z zebranych nie

12

doswiadczyl w zyciu sytuacji tego rodzaju. Sluchali w ciszy, jak Trent- kamp odbiera telefon.

-Federalne Biuro... Halo?

Odpowiedz nie nadchodzila. W pomieszczeniu czulo sie ogromne

napiecie. Nawet Trentkamp, ktory zawsze potrafi! w krytycznych sytuac-

jach zachowac spokoj, wydawal sie zdenerwowany.

-Powiedzialem: "halo". Czy jest tam ktos?... Kto dzwoni?

Williams burg, Brooklyn

Niespokojny glos Trentkampa dobiegal ze sluchawki w obdrapanej

budce telefonicznej w kolorze mahoniu, stojacej w rogu sklepu Walgreen

w Williamsburgu.

Wewnatrz budki znajdowal sie Harry Stemkowsky. Sluchajac, przesu-

nal palcem po dlugich, brudnych wlosach. Serce walilo mu tak mocno,

jakby chcialo za chwile eksplodowac. W calym ciele czul nowe, niezwykle

pulsowanie.

Nastala wreszcie dlugo odwlekana chwila prawdy. Nie bedzie juz

wiecej cwiczen, symulowanej akcji - dwudziestu osmiu czlonkow Zielonej

Wstazki zaczynalo dzialac.

-Halo? Mowi Trentkamp. FBI. - Sluchawka, wcisnieta pomiedzy

szczeke a ramie Stemkowsky'ego wibrowala wraz z kazdym slowem.

Po jeszcze jednej nie konczacej sie minucie, sierzant wcisnal uwaznie

klawisz kieszonkowego magnetofonu marki Sony. Dokladnie przylozyl

maly glosniczek do mikrofonu aparatu.

Nastawil wczesniej magnetofon na pierwsze slowo wiadomosci -

"Dzien", ktore rozciagnelo sie w czasie rozruchu tasmy, a potem caly

tekst zostal przekazany bez znieksztalcen:

-Dzieen dobry. Mowi Zielona Wstazka. Mamy dzis czwartego grud-

nia. Piatek. Historyczny piatek, jak sadzimy.

Niesamowity, wysoki glos docieral do ludzi zgromadzonych w biurze

FBI.

To byl poczatek Zielonej Wstazki...Ryan Klauk z oddzialu namierzania rozmow szybko ocenil, ze na-

granie bylo elektronicznie znieksztalcane, zeby uniemozliwic rozpoznanie

glosu mowiacego.

-Tak jak zapowiadalismy, sa szczegolnie wazne powody, dla ktorych

dzwonilismy parokrotnie w tym tygodniu. Z uwagi na nie, przygotowalis-

my sie bardzo starannie, a panstwo zebrali sie dzisiaj.

Czy wszyscy sluchaja? Moge jedynie przypuszczac, ze ma pan towarzy-

stwo, panie Trentkamp. W tych czasach chyba nikt w calej Ameryce nie

podejmuje decyzji samodzielnie. Prosze zatem sluchac uwaznie. Niech

wszyscy dobrze sluchaja.

13

Dzielnica finansowa na Wall Street, od East River az po Broadway,bedzie dzisiaj wysadzona w powietrze. Poznym popoludniem duza liczba

losowo wybranych celow zostanie doszczetnie zniszczona.

Powtarzam: Dzisiaj ulegna zniszczeniu wybrane cele w dzielnicy finan-

sowej. Nasza decyzja jest nieodwolalna i nie podlega negocjacji.

Atak na Wall Street nastapi dokladnie piec po siedemnastej. Moze

nadejsc z powietrza lub z ziemi. Niezaleznie od tego, bedzie mial miejsce

piec po siedemnastej.

-Chwileczke! Nie mozecie... - zaczal gwaltownie Trentkamp, ale

urwal, uswiadamiajac sobie, ze slucha nagrania.

-Caly Manhattan, az do Czternastej Ulicy, musi zostac ewakuo-

wany - ciagnal metodycznie glos z magnetofonu. - Nalezy natychmiast

wprowadzic w zycie nowojorski Plan Postepowania w Przypadku Ataku

Nuklearnego. Slyszy pan, panie burmistrzu Ostrow? Czy pani slucha,

pani Susan Hamilton? Czy slucha kierowane przez pania Biuro Obrony

cywilnej?

Plan Postepowania w Przypadku Ataku Nuklearnego moze ocalic

zycie tysiacom ludzi. Prosze go uruchomic juz teraz.

Na wypadek, gdyby ktos z panstwa nadal potrzebowal dowodu, ze

prawda jest to, co mowimy, dostarczymy go jeszcze. Sugerowano nam

takie rozwiazanie.

Nie wolno panstwu watpic w powage naszych slow, w absolutna

determinacje, z jaka wykonamy te misje. Ani podczas tej rozmowy, ani

zadnej innej, jaka byc moze zdecydujemy sie przeprowadzic.

Prosze w tej chwili rozpoczac ewakuacje dzielnicy finansowej,

Zielonej Wstazki nie da sie powstrzymac ani zastraszyc. Nic z tego,

co powiedzialem, nie podlega negocjacji. Nasza decyzja jest nieod-

wolalna.

Harry Stemkowsky wcisnal klawisz "stop" i szybko odwiesil sluchaw-

ke. Przewinal tasme i schowal magnetofon do obwislej kieszeni sfatygowa-

nej kurtki.

Gotowe.

Caly drzal. Zrobil to. Wlasnie przed chwila tego dokonal!

Przekazal wiadomosc Zielonej Wstazki. I czul sie wspaniale. Mial

ochote krzyknac z radosci. Zalowal, ze nie moze podskoczyc na pol metra

uderzyc zacisnieta piescia w powietrze nad glowa.

Nie wysunieto zadnych zadan. Nie powiedziano ani slowa o tym,

dlaczego przeprowadzano operacje Zielona Wstazka.

Serce sierzanta nadal bilo ze zdwojona sila, kiedy przejezdzal pomie-

dzy regalami pelnymi kolorowych dezodorantow i najrozniejszych przy-

borow toaletowych, kierujac sie ku ladzie z napojami.

Kiedy podjechal, kucharz i barman w jednej osobie, Wally Lipsky -

olbrzym, wazacy sto czterdziesci kilogramow - przerwal skrobanie grilla

i spojrzal na Stemkowsky'ego. Rozowe policzki Wally'ego rozjasnil na-

4

tychmiast usmiech. Na zwalach tluszczu, tworzacych jego szyje, pojawilosie cos na ksztalt trzeciego czy moze nawet czwartego podbrodka.

-Hej, patrzcie, co tam przywlokl z ulicy Kot Sylwester! To moj stary

znajomy! Gdzie sie podziewales, chlopie? Nie bylo cie kawal czasu.

Stemkowsky nie mogl powstrzymac usmiechu. Sympatyczny grubas

byl znany w calym Greenpoincie ze swojego jowialnego sposobu bycia

i rubasznego humoru.

-Oo, t-t-tu i tam, Wally - odpowiedzial nerwowo Harry. -

Glo-glownie na Ma-Manhattanie. Pra-pracowalem ostatnio na Manhat-

tanie.

Postukal palcem w obszarpana naszywke na ramieniu kurtki. Widnial

na niej napis VETS CABS AND MESSENGERS. Byla to firma zalozona

przez weteranow wojny w Wietnamie, zatrudniajaca taksowkarzy i gon-

cow. Stemkowsky byl jednym z siedmiu ludzi w Nowym Jorku, ktorzy

poruszajac sie na wozkach inwalidzkich, uzyskali licencje taksowkarzy.

Trzech z nich pracowalo w Vets Cabs, na Manhattanie.

-Ma-mam dobra prace. Teraz to prawdziwa praca, Wa-Wally...

Moze zrobilbys male sniadanie?

-Juz leci, stary. Specjalnosc dla taksowkarzy. Co tylko chcesz,

chlopie.

-#

2

ManhattanO szostej pietnascie tego samego ranka, ze stacji metra kolo skrzyzo-

vania Broadwayu i Wall Sreet, zaczal wyplywac nieskonczony strumien

?owaznie wygladajacych mezczyzn i kobiet, niosacych pekate, czarne

walizeczki.

Byli to ludzie zatrudnieni na etatach w dzielnicy finansowej. Rozumieli

ani zawile zasady ksiegowosci i rozmaite kruczki prawne; nieszczesnicy ci

,iie potrafili jednak przeskoczyc o szczebelek wyzej i uswiadomic sobie, ze

milionerem na Wall Street nie zostaje sie pobierajac stala pensje, tylko

zarabiajac 10, 20 czy 50 procent na tysiacach albo setkach milionow,

nalezacych do kogos innego.

Przed siodma trzydziesci z autobusow nadjezdzajacych ze Staten

Island i Brooklynu zaczely wysiadac sekretarki. Pomijajac to, ze do ich

zwyczaju nalezalo nieustanne zucie gumy, niektore z nich wygladaly w ten

piatek nad wyraz szykownie, niemal elegancko.

Kiedy zlociste, ozdobne wskazowki zegara na Trinity Church z wolna

przesunely sie i wybila osma, wszystkie ulice i uliczki dzielnicy finansowej

roily sie od tlumow pieszych, autobusow i trabiacych taksowek.

Ponad dziewiecset tysiecy ludzi znalazlo sie na obszarze mniej wiecej

jednego kilometra kwadratowego, wewnatrz siedmiu gigantycznych budo-

wli, w ktorych kazdego dnia przeprowadza sie transakcje siegajace miliar-

dow dolarow - finansowego centrum swiata.

Bylo juz za pozno, zeby powstrzymac poranny naplyw ludzi. Ewen-

tualnosc taka zostala odrzucona podczas serii blyskawicznych rozmow

telefonicznych, jakie przeprowadzil dowodca policji z szefami innych

sluzb. Wydalo sie oczywiste, ze ewakuacja podczas porannego szczytu

bylaby niemal niemozliwa technicznie i spowodowalaby wybuch nieobli- k*

czarnej w skutkach paniki. )fl

Tymczasem przypominajacy widmo Murzyn, nazwiskiem Abdul Cal- *F

vin Mohammud, wkraczal wlasnie w plynacy potok ludzi na Broad Street,

na poludnie od Wall. Szedl posrod tlumu, przygladajac sie kolorowym

16

flagom poszczegolnych przedsiebiorstw, zwieszajacym sie ze scian budyn-kow. BBH and Company, National Bank of North America, Manufac-

turers Hanover, Seaman's Bank. Flagi lopotaly jak zagle na silnym

wietrze ciagnacym od East River.

Calvin Mohammud wspinal sie po stromym chodniku ku Wall Street.

Ledwie go zauwazano. Ale kto zwracal uwage na goncow. Byli niewidzia-

lni; malenkie srubki w maszynie.

Dzis, tak jak kazdego dnia, Calvin Mohammud mial na sobie dlugi,

jasnoszary mundur poslanca, z wystrzepiona opaska z nazwa firmy:

VETS MESSENGERS. Po obu stronach napisu widnialy orle skrzydla -

symbol Osiemdziesiatej Drugiej Dywizji Spadochronowej.

Ale tego rowniez nikt nie dostrzegal.

Calvin Mohammud nie przypominal jednak tego, kim byl w Wietnamie

i Kambodzy - zwiadowcy pierwszej kategorii. Zdobyl krzyz Distinguished

Sendce, a potem Medal Honoru przyznawany przez Kongres za wyjatkowa

walecznosc grozaca utrata zycia. Po powrocie do Stanow w 1971 roku

wdzieczne spoleczenstwo w dalszym ciagu "wynagradzalo" Mohammuda:

najpierw pracowal jako bagazowy na stacji Penn, potem byl magazynierem

w firmie Chick-Teri, wreszcie ponownie bagazowym na lotnisku La Guardia.

Calvin Mohammud, ktory mial numer Vets 11, doszedl do pokrytego

pstrokatymi graffiti kiosku z gazetami na rogu Broadway i Wall i zsunal

z ramienia ciezka torbe poslanca. Otworzyl paczke papierosow Kool i zapalil.

Garbiac sie w pobliskiej bramie, nieznacznie wlozyl reke do torby

i wyjal z niej standardowy telefon polowy uzywany przez armie amery-

kanska. W wielkiej, plociennej torbie ukryty byl ponadto pistolet maszy-

nowy o dlugosci czterdziestu centymetrow i szesc czterdziestomilimet-

rowych granatow odlamkowych.

-Kontakt. - Cofnal sie, wtulajac sie w cien budynku, a potem szeptal

dalej: - Mowi Vets 11, kolo budynku Gieldy Papierow Wartosciowych.

Jestem przy polnocnym wejsciu, z boku w stosunku do Wall. Na pozycji

trzeciej wszystko wyglada normalnie i spokojnie. Nie ma policji w zasiegu

wzroku. Nie widze zadnych uzbrojonych ludzi. To wydaje sie prawie za

latwe. Koniec.

Mohammud pociagnal jeszcze raz koncowke papierosa. Rozejrzal sie

uwaznie po gwarnych, zatloczonych ulicach. Tak wygladala dzielnica

finansowa kazdego roboczego dnia.

Jasny dzien. Co za niesamowita, prawie niewyobrazalna scena; co za

apokalipsa nastapi tu o piatej po poludniu! Calvin wyszczerzyl krzywe,

pozolkle zeby. To bedzie dopiero slodka i zasluzona zemsta.

O osmej trzydziesci Mohammud ostroznie uczepil wokol wypolerowa-

: nej mosieznej klamki tylnego wejscia do budynku nowojorskiej gieldy

podniszczony kawalek materialu - wspaniala zielona wstazke.

17

Operacja Zielona Wstazka zaczela sie nagle i gwaltownie, jak gdyby na

Nowy Jork spadl grad meteorow. W sasiedztwie mola nr 54-56, na calym

obszarze pomiedzy ulicami Dwunasta a Pietnasta, powylatywaly wysokie

na dwa pietra szyby, popekaly dachy, a same ulice zatrzesly sie. Wszystko

to stalo sie podczas krotkiego, poteznego, oslepiajacego blysku.

Mniej wiecej dwadziescia po dziewiatej, molo numer 54-56 zamienilo

sie w chmure plomieni, ktore rozprzestrzenily sie w powietrzu z taka

gwaltownoscia, ze zdawalo sie, iz nawet z rzeki Hudson wystrzelaja

wysokie na trzydziesci metrow slupy ognia.

Nad West Street pojawily sie geste kleby dymu, sunace po niebie

niczym olbrzymie czarne parasole. Dwumetrowe kawaly szkla i strzepy

stali wystrzelily w gore, a potem opadaly niesamowitym lotem, jakby

w zwolnionym tempie. Kiedy wiatr znad rzeki zmienil sie nagle, zza dymu

zaczely sie wylaniac ksiezycowe ksztalty poszarpanego, metalowego szkie-

letu mola.

Ognista kula rozprzestrzenila sie i znikla w ciagu jednej minuty.

Stalo sie dokladnie tak, jak zapowiedzieli ludzie z Zielonej Wstazki -

odbyl sie pozbawiony zbednego komentarza pokaz "swiatlo i dzwiek",

upiorna demonstracja tego, co mialo stac sie juz wkrotce.

Burmistrz Nowego Jorku, Arnold Ostrow, i szef policji, Michael

Kane, siedzieli w helikopterze, wstrzasanym pradami wznoszacymi gora-

cego powietrza. Byli tak zaszokowani, ze odjelo im mowe. Zdawali sobie

sprawe z tego, ze wlasnie spelnial sie jeden z koszmarow, jakie potencjal-

nie groza miastu Nowy Jork.

Tym razem, kolejne z tysiecy niebezpieczenstw, jakie regularnie zapo-

wiadano, okazalo sie prawdziwe. Wkrotce z telewizorow i radioodbior-

nikow w calym miescie poplynie nigdy nie nadawany dotychczas tekst:

"To nie jest test systemu nadajnikow alarmowych".

O dziesiatej trzydziesci piec, owego czwartego grudnia, w trzech

wypelnionych po brzegi glownych salach nowojorskiej gieldy, krecilo sie

ponad siedem tysiecy ludzi, urzednikow obslugujacych komputery, mlo-

dych goncow z "amerykanskimi" grzywkami, noszacych smialo skrojone

marynarki, ponurych maklerow o pelnych determinacji minach, anality-

kow rynku i sprawujacych nadzor urzednikow w jasnozielonych marynar-

kach. Dwanascie podwieszonych pod sufitem monitorow pokazywalo co

chwila symbole roznych papierow wartosciowych, ich ceny, wspolczynniki

porownawcze, powiadamialo o transakcjach. Dzienny obrot powinien,

tak jak w kazdy zwykly piatek, przekroczyc sto piecdziesiat milionow

akcji.

Bez watpienia pierwsi inwestorzy musieli byc zacieklymi negocjatora-

mi, mistrzami gry gieldowej. Jednak ich slabsi potomkowie nie odznaczali

sie pomyslowoscia w zawieraniu swoich transakcji.

18

Wszyscy oni byli uderzajaco podobni do siebie. Przewaznie zarozu-miali i pelni samozadowolenia. Zajmowali sie przede wszystkim liczeniem

i przeliczaniem wciaz na nowo; jedni z nich mieli czerwone twarze tlustych

niemowlakow, drudzy byli wymizerowani jak gruzlicy. Ich plytko osadzo-

ne niebieskie oczy wygladaly jak szklane kulki; wytrzeszczali je, patrzac

blednym wzrokiem.

W dodatku, w czasie kiedy Ameryka przegrywala "trzecia wojne

swiatowa", jak ostatnio zaczeto nazywac walke o miedzynarodowe rynki,

oni bezradnie stali z boku. Po cichu, choc calkiem szybko, Stany Zjednoczo-

ne ustepowaly swoj prymat gospodarczy Japonczykom, Niemcom, Arabom.

O dziesiatej piecdziesiat siedem odezwal sie donosnie slynny mosiezny

dzwonek, kiedys odlany jako przeciwpozarowy, uderzony gumowym

pobijakiem. Do dzis sygnalizowal otwarcie gieldy dokladnie o dziesiatej

rano i zamkniecie o szesnastej.

Zapadla absolutna cisza. Szok.

Nastepnie podniosl sie gwaltowny szum, ludzie handlowali na oslep,

poki jeszcze sie dalo. Przez prawie trzy minuty na parkiecie panowal

nieopisany chaos i zamieszanie.

Wreszcie, z glosnikow rozlegl sie donosny glos dyrektora gieldy:

-Panowie... panie., nowojorska Gielda Papierow Wartosciowych

zostala oficjalnie zamknieta... Prosze opuscic parkiet. Prosze o natych-

miastowe opuszczenie parkietu. Nie chodzi o zwykly telefon o podlozeniu

bomby. Grozi nam prawdziwe niebezpieczenstwo! Policja powiadomila

nas, ze grozi nam realne niebezpieczenstwo!

Na podjazd przed wiezowcem firmy Mobil, na Wschodniej Czterdzies-

tej Drugiej, zaczely pospiesznie zajezdzac wydluzone limuzyny: mercede-

sy, lincolny, rolls-royce'y-

Z samochodow wysiadali mezczyzni o wygladzie bardzo powaznych

osobistosci, ubrani przewaznie w ciemne plaszcze. Przyjechalo takze kilka

kobiet. Wysoko, na czterdziestym drugim pietrze, w ekskluzywnym Pin-

nacle Club, czekala zgromadzona juz czesc prezesow wielkich firm,

bankow i domow maklerskich z Wall Street.

Luksusowa jadalnie klubu, ze stolami przykrytymi bialymi obrusami,

blyszczacymi od sreber i krysztalow, gdzie przygotowywano lunch, wy-

znaczono na miejsce niespodziewanego zebrania. Niektorzy z mezczyzn

wygladali przez antyodblaskowe okna, siegajace od podlogi do sufitu.

Zaden z nich nie znalazl sie dotad w zyciu w podobnej sytuacji.

Widok byl niezwykly, a zarazem przerazajacy. Za oknami widac bylo

nierowne kaniony ulic, az do skupiska wiezowcow, tworzacych centrum

finansowe. Mniej wiecej w polowie drogi, policja ustawila potezne baryka-

dy. Wokol staly ciezarowki policyjne, wozy strazy pozarnej, karetki.

Przed barykadami zebral sie tlum i patrzyl w oczekiwaniu ku Wall Street,

jakby dzielnica finansowa byla jakims zaskakujacym dzielem sztuki,

stojacym w srodku gigantycznego muzeum.

19

-Nawet nie raczyli nawiazac z nami kontaktu. Nic, od szostej rano -odezwal sie sekretarz skarbu, Walter 0'Brien. - O co im u diabla chodzi?

George Firth, prokurator generalny Stanow Zjednoczonych, stal nie-

ruchomo posrod grupki finansistow i zapalal fajke. Wydawal sie nad-

zwyczaj spokojny, jesli nie brac pod uwage tego, ze rzucil palenie

trzy lata temu.

-Widac, ze wiedzieli, czego chca, kiedy oglosili godzine ataku,

Piec minut po siedemnastej. Piec po siedemnastej albo co? Dlaczego

nam nie powiedzieli? - Fajka prokuratora generalnego zgasla; zapalil ja znowu, ze zdenerwowanym wyrazem twarzy. Stojacy najblizej zauwa-

zyli, ze drza mu rece.

Ponury biznesmen z firmy Lehman Brothers, nazwiskiem Jerrold

Gottlieb, spojrzal na zegarek.

-Panowie, jest minuta po piatej... - Chcial jeszcze cos dodac, ale

zamilkl.

Wszyscy znajdowali sie teraz jak gdyby na nieznanym sobie teryto-

rium, gdzie nie bylo niczego pewnego.

-Jak dotad byli nadzwyczaj punktualni. Wrecz obsesyjnie trzymali

sie szczegolow i terminow. Zadzwonia. Nie ma sie co martwic, zadzwonia.

Czlowiekiem, ktory sie odezwal, byl wiceprezydent Stanow Zjednoczo-

nych; przewieziono go z pobliskiego budynku ONZ do wiezowca Mobila.

Thomas More Elliot byl groznym z wygladu mezczyzna; takim, jacy

koncza stare tradycyjne szkoly. Jego najostrzejsi krytycy mowili, ze jest

jak bramin, ktory absolutnie nie nadaza za zlozonymi problemami wspol-

czesnych Stanow Zjednoczonych. Wieksza czesc kariery Elliot spedzil

w Departamencie Stanu, podrozujac podczas burzliwych lat szescdziesia-

tych pomiedzy krajami Europy, a w siedemdziesiatych - Ameryki Polu-

dniowej. Obecnie zostal wiceprezydentem.

Przez nastepne pare minut nikt sie nie odzywal; wszyscy czekali

w napieciu.

Cisza, jaka zapanowala w wielkiej sali, wydawala sie tym bardziej

przerazajaca, ze zgromadzonym tam ludziom rozmowa zazwyczaj nie

sprawiala zadnych trudnosci. Prezesi najwiekszych firm, przyzwyczajeni

do kierowania przebiegiem spraw, przekonani, ze ich slowa sa sluchane,

a polecenia bez wahania wykonywane, siedzieli teraz bezsilni. Nie byli

przyzwyczajeni do stanu frustracji i napiecia, jakie wywolala w nich

nieoczekiwana, grozna tajemnica. Ich obecnosc potwierdzaly teraz tylko

ciche, pojedyncze dzwieki: Odchrzakniecie. Grzechot lodu w szklance.

Stukanie palcami.

Szalenstwo. Ta mysl zdawala sie krazyc w glowach wszystkich tu

zgromadzonych.

Nagle zagrozenie amerykanskich metropolii terrorem stalo sie rzeczy-

wistoscia. Terror ugodzil gleboko Stany Zjednoczone, prosto w serce ich

potegi ekonomicznej.

20

Ludzie spogladali niespokojnie na blyszczace tarcze zegarkow marek Rolex, Cartier i Piaget...

Czego chcieli ludzie z Zielonej Wstazki?

Jakiego strasznego okupu domagali sie ze strony Wall Street?

Edward Palin, siedemdziesieciosiedmioletni prezes jednej z najwiek-

szych firm inwestycyjnych, powoli cofnal sie od lekko przyciemniajacego

widok okna. Usiadl na wygodnym krzesle przy najblizszym ze stolow

i w gescie rezygnacji, spuscil nisko glowe. Czul sie slabo; wstyd bylo mu

patrzec. Czy teraz mieli wszystko stracic?

Pozostalo dwadziescia sekund.

-Prosze, zadzwoncie. Zadzwoncie, skurczybyki - mruknal wicepre-

zydent.

Zdawalo sie, ze w calym Nowym Jorku wyja tysiace syren. Po

raz pierwszy od 1963 roku, kiedy grozil wybuch wojny nuklearnej,

uruchomiono alarmowy system ostrzegawczy, jesli nie brac pod uwage

cwiczen.

W koncu bylo juz piec po siedemnastej.

Nagle wszystkich zebranych ogarnela ta sama mysl - oni wcale nie

mieli zamiaru zadzwonic!

Nie chcieli prowadzic zadnych negocjacji.

Nie bedzie dalszych ostrzezen - Zielona Wstazka uderzy z cala sila.

Waszyngton

-Krotkie streszczenie wydarzen - zaczela Lisa Pelham, szef gabinetu

prezydenta, sprawnie myslaca, zorganizowana kobieta. Byla absolwentka

Harvardu; zawsze mowila w zwiezly sposob, wylawiajac najwazniejsze

informacje sposrod mnostwa tych, ktore nadchodzily.

-Do poludnia zamknieto wszystkie gieldy w Stanach Zjednoczonych,

zarowno nowojorska, jak i regionalne. Nie ma tez handlu w Londynie,

Paryzu, Genewie, Bonn. W tej chwili najwazniejsi biznesmeni w Nowym

Jorku siedza zebrani w klubie Pinnacle, w budynku firmy Mobil. Na

calym swiecie wstrzymano handel na gieldach papierow wartosciowych

i gieldach towarowych. Wszyscy zadaja sobie to samo pytanie: Jakie

zadania negocjujemy? - Pani Pelham przerwala i odsunela z twarzy pukiel

wlosow. - Wszyscy sadza, ze prowadzimy negocjacje z terrorystami, sir.

-A czy na pewno nie prowadzimy? - zapytal podejrzliwie prezydent

Justin Kearney, z wyrazem niepewnosci na twarzy. Podczas swojej kaden-

cji odkryl dziwny fakt - o wiele za czesto zdarzalo sie, ze jedna czesc

rzadu nie miala pojecia, co czyni druga.

-Na pewno nie, panie prezydencie. Zarowno CIA, jak i FBI zapew-

nily nas o tym. Sir, Zielona Wstazka do tej pory nie wysunela zadnych

zadan.

21

Prezydent Kearney zostal przeprowadzony, pod wzmocniona ochro-na, do pomieszczenia znajdujacego sie w podziemiach Bialego Domu,

pozbawionego okien i majacego olowiane oslony. Byla to centrala teleko-

munikacyjna; wokol prezydenta zgromadzilo sie kilku najwazniejszych

politykow Stanow Zjednoczonych, stojacych tak, jakby chcieli pokazac,

ze beda chronic go od wszystkich ciemnych sil, jakie aktualnie dzialaja na

terenie USA.

Centrum telekomunikacji polaczylo sie z Pinnacle Club. Na ekranie

monitora pojawil sie Walter Trentkamp, szef FBI, podchodzac do kame-

ry. Dlugie lata pracy i jej charakter sprawily, ze zarowno jego surowa

twarz, jak i stanowczy glos i sposob bycia, sprawialy nieprzyjemne

wrazenie.

-Nie nawiazano dalszego kontaktu z Zielona Wstazka, jesli nie

liczyc wysadzenia przez nich mola - to dowod, ktory nam obiecali,

panie prezydencie. Znamy dobrze takie rzeczy z Belfastu, Bejrutu, Tel

Awiwu. Nigdy dotad nie zdarzalo sie to w Stanach... Nadal czekamy -

ciagnal Trentkamp. - Bez watpienia minela juz godzina, o ktorej za-

powiadali atak.

-Czy ktoras ze znanych organizacji terrorystycznych przyznala sie do

odpowiedzialnosci za wysadzenie mola?

-Tak, niejedna. Sprawdzamy je. Jak dotad, zadna z nich nie potrafila

powiedziec nic o dzisiejszym telefonie ostrzegawczym.

Jeszcze nigdy czas nie zdawal sie plynac tak powoli.

Byla juz siedemnasta dziewiec, potem siedemnasta dziesiec i pozniej.

Dyrektor CIA stanal przed kamerami w centrali Bialego Domu. Philip

Berger byl malym czlowieczkiem o gwaltownym usposobieniu, bardzo nie

lubianym w Waszyngtonie. Mial talent do wywolywania sytuacji, w kto-

rych dochodzilo do konkurencji miedzy glownymi amerykanskimi agenc-

jami wywiadowczymi.

-Czy w poblizu Wall Street widac jakikolwiek ruch? Czy kolo

wiezowcow nie kreca sie jacys ludzie? Samochody? Moze ktos widzial

maly samolot?

-Nic takiego, Phil. Gdyby nie policja i wozy strazackie wokol

dzielnicy finansowej, mozna by pomyslec, ze to piekny, niedzielny po-

ranek.

-Dranie, blefuja - odezwal sie ktos w Waszyngtonie.

-Albo - powiedzial prezydent - bawia sie z nami w jakas cholerna,

wielka wojne nerwow.

Nikt nie potwierdzil ani nie zaprzeczyl jego slowom.

Przytlaczajacy niepokoj i niepewnosc odebraly ludziom ochote do

rozmow.

Czekali. Ale na co?

22

ManhattanO osiemnastej dwadziescia pulkownik David Hudson zajmowal sie

jedyna rzecza, jaka miala teraz znaczenie w jego zyciu.

Byl na patrolu. Powrocil na wojne, podczas ktorej dowodzil plutonem

wycwiczonym na wszystkie mozliwe okolicznosci. Tym razem polem

walki bylo wielkie amerykanskie miasto.

Hudson byl typem czlowieka, ktory z nieznanych powodow wydaje sie

ludziom jakby znajoma osoba. Mial wlosy koloru dojrzalej pszenicy,

zgodnie z nawrotem mody krotko przystrzyzone. Byl przystojny, w typie

bardzo "amerykanskim". Dzieki wyrazistym, regularnym rysom twarzy,

znakomicie wychodzil na fotografiach. Stykajacy sie z nim wyczuwali jego

pewnosc siebie. Potwierdzalo to spojrzenie Hudsona, ktore zdawalo sie

mowic: "Tak, cokolwiek to bedzie, potrafie to wykonac".

Tylko jedna rzecz byla nie w porzadku - wielu ludzi na pierwszy rzut

oka wcale tego nie spostrzegalo - David Hudson nie mial lewej reki.

Stracil ja podczas wojny w Wietnamie.

Jego stara taksowka marki Checker, nalezaca do Vets Cabs and

Messengers, toczyla sie powoli, mijajac jasnozielone dystrybutory stacji

benzynowej Hessa, na rogu Jedenastej Alei i Czterdziestej Piatej Ulicy.

Byl to jeden z denerwujacych go momentow, kiedy Hudson jak gdyby

obserwowal siebie z zewnatrz, jak w niesamowitym snie. Znal owo

przykre uczucie zbyt dobrze z czasow wojny.

Kiedy tylko znalazl sie z transportem Marine Corps razem z tlumem

innych komandosow w czterdziestostopniowym upale, w przepelnionym

smrodem powietrzu miast poludniowo-wschodniej Azji, poczul sie jakby

w innej skorze. Gdy zdal sobie sprawe z faktu, ze moze zginac w kazdej

chwili, poznal straszne uczucie oderwania sie, dystansu wobec siebie

samego.

Teraz czul to znowu, tym razem posrod zimnego wiatru, wiejacego

wzdluz szarych, osniezonych ulic Nowego Jorku.

Pulkownik David Hudson celowo odwlekal atak Zielonej Wstazki.

Wszystko nastepowalo zgodnie z mistrzowsko przygotowanym planem.

Kazda sekunda zostala przeliczona. Hudson dbal o precyzje bardziej niz

o cokolwiek innego; wiedzial, ze pewny sukces mozna osiagnac jedynie

uwzgledniajac kazdy szczegol.

Powrocil do walki. Znow obudzila sie w nim ta dziwna, przedziwna

pasja.

W koncu podniosl mikrofon z wbudowanego w deske rozdzielcza

nadajnika.

-Kontakt. Wchodz, Vets 5. - Pulkownik mowil stanowczym, glosem;

takim samym, jakim wydawal rozkazy pod koniec wojny w poludniowo-

-wschodniej Azji. Ludzie, nad ktorych zyciem sprawowal wladze, slyszac

ten glos, byli mu zawsze posluszni, lojalni wobec swego dowodcy.

23

-Mowi Vets 1... Wchodz, Vets 5. Koniec.Wsrod elektrostatycznych trzaskow nadeszla natychmiastowa odpo-

wiedz:

-Tak, sir. Co u pana, sir? Mowi Vets 5. Koniec.

-Vets 5, potwierdzam akcje Zielona Wstazka. Powtarzam: potwier-

dzam akcje Zielona Wstazka. - Wysadz to wszystko w powietrze dodal w duchu - i niech Bog ma nas w swojej opiece.

Brooklyn

-Ma pan cwierc dolcaa, sir? Prosze! Tu jest tak zimno, sir. A dwa-

dziescia centoow? ...Aaa, dziekuje. Bardzo dziekuje, sir. Ocalil mi pan

zycie.

Okolo dziewietnastej trzydziesci tego wieczoru, na chodniku Atlantic

Avenue na Brooklynie, przebywal od pewnego czasu jego staly bywalec,

nazywany Krolikiem. Zebral fachowo, zdobywajac drobne i papierosy.

Podobny do klebu szmat siedzial skulony, naprzeciw ceglanej fasady

Atlantic House Yemen i bliskowschodniej restauracji. Przyciagal pienia-

dze tak skutecznie, jak gdyby byl magnesem.

Udalo mu sie, wlasnie dostal czterdziesci osiem centow od faceta i jego

dziewczyny. Pozwolil sobie zatem na maly lyk z konczacej sie cwiartki

Four Roses.

Wiedzial, ze picie podczas zebrania dziala odstraszajaco, ale czasem

bylo mu to potrzebne na mrozie. Poza tym, nalezalo do jego imagc^.

Gleboki kaszel, jaki zlapal go po wypiciu lyka whisky, mogl sugero-

wac, ze ma gruzlice. Spuchniete i spekane usta wloczegi byly tak blade, ze

nie roznily sie prawie od koloru skory; wygladaly, jakby splynela z nich

cala krew.

Na te zime Krolik starannie wybral marynarska kurtke bez rekawow;

zalozyl ja na kilka kolorowych, lachmaniarskich koszul. Mial tez dziura-

we czarne tenisowki, grube, sportowe skarpetki i spodnie ze sladami

farby, pokryte blotem, wymiotami i slina.

Turysci zdawali sie go uwielbiac. Czasami robili mu zdjecia, zeby miec

w domu przyklad oslawionej nowojorskiej nedzy, dowod okrucienstwa

tego miasta. Lubil pozowac. Prosil wtedy o dolara czy cokolwiek, co

zechca mu dac. Wspieral sie na swoich dwoch pekatych torbach na

zakupy i usmiechal zalosnie do aparatu. Plac, frajerze.

Teraz, przez zalzawione, na wpol zamkniete oczy, Krolik ukradkiem

obserwowal wieczorny ruch kolo bliskowschodniej restauracji po drugiej

stronie ulicy.

25

Zawsze przychodzili tam tacy sami ludzie - emigranci z krajow arabs-kich w turbanach na glowach, studenci, profesorowie z Brooklynu, ktorzy

postanowili jesc to, co przybysze z dalekiego swiata. Akustyczne tlo

stanowil nieustanny loskot przejezdzajacego metra.

Kolo Krolika przechodzila teraz grupka mlodych z McDonalda;

wracali z pracy do domu. Dwie okragle czarne dziewczyny i chudy Mulat,

wszyscy okolo osiemnastki.

-Hej, McDonald! Whopper pobil Big Maca. Byla ciezka walka.

Macie cwierc dolca? Zebym kupil sobie McKawe? - Krolik zakaszlal

ohydnie na przechodzacych.

Mlodzi oburzyli sie. Cala trojka wybuchnela szyderczym smiechem.

-Kto ci sie pozwolil odzywac, ty kupo szmat? Kopnij sie w tylek,

stary osle!

Poszli dalej.

-Zlosliwi gowniarze; wystarczy, ze przez chwile szef na nich nie

patrzy...

Gdyby komukolwiek z przechodniow chcialo sie lepiej przyjrzec Kroli-

kowi, moglby zauwazyc w jego wygladzie dosc dziwne szczegoly. Na

przyklad, mial niezwykle rozwiniete miesnie jak na ulicznego zebraka,

spedzajacego czas na siedzeniu. Ramiona Krolika byly szerokie, a rece

i nogi potezne jak konary drzewa. Jeszcze bardziej niezwykle byly jego

oczy, prawie zawsze patrzyl skupionym, przenikliwym wzrokiem. Obser-

wowal ruchliwa ulice od lewej do prawej, przygladajac sie z uwaga

wszystkiemu, co sie dzialo. Poza tym, mozna by zakwestionowac jakosc

brudu, jaki gruba warstwa pokrywal kostki i wystajace z tenisowek palce

nog zebraka. Wygladal zbyt idealnie. Prawie, jakby ktos specjalnie wy-

smarowal sie czarna pasta do butow, zeby udawala brud.

Po bardziej wnikliwej analizie szczegolow wygladu Krolika mozna

bylo wyciagnac tylko jeden wniosek, ze nie jest to zwyczajny zebrak, lecz

moze policjant, przyczajony w zasadzce.

I tak wlasnie bylo.

W rzeczywistosci nazywal sie Archer Caroll; zadaniem jego i podleg-

lego mu oddzialu bylo tropienie terrorystow, przebywajacych na terenie

Stanow Zjednoczonych. Wysiadywal tak na ulicy juz piaty tydzien, jak

dotad - bez rezultatow.

W tym czasie, po drugiej stronie ulicy, w restauracji Sindbad Star,

siedzialo dwoch trzydziestoparoletnich Irakijczykow. Raczyli sie wlasnie

jedzeniem, ktore uwazali za najlepsze sposrod tego, ktore mozna dostac

w Nowym Jorku. To ich wlasnie cierpliwie obserwowal Caroll.

Irakijczycy specjalnie wybrali stolik polozony jak najdalej od wejscia

przytulnej, nieduzej restauracji. Glosno siorbali gesta zupe z rosliny

nazywanej chlebem swietojanskim, nastepnie zaczeli pochlaniac kolejne

specjaly - tabbouleh, upstrzony kawalkami lisci miety, i hummus, ozdo-

biony kolorowym kremem. Lapczywie pozerali lepiaca sie mieszanine

26

rodzynek, orzeszkow, jagniecego miesa, marokanskich oliwek - najwspa-nialsze jedzenie, jakie mogli sobie wyobrazic.

Biesiadujacy bracia Wadih i Anton Rashid cieszyli sie osobista nietyka-

lnoscia, ktora oficjalnie zagwarantowala im FBI. Na jednoznaczny rozkaz

Waszyngtonu, nie mogli byc postawieni przed sadem ani niepokojeni

w zaden inny sposob. Pomimo iz byli znanymi terrorystami, zamieszanymi

w liczne zamachy, nalezalo ich traktowac jak zagranicznych dyplomatow.

W zamian, z libanskiego wiezienia mialo wkrotce wyjsc na wolnosc trzech

amerykanskich marines, pojmanych i uznanych za "szpiegow".

Policji miejskiej i FBI pozwolono podjac akcje przeciwko braciom

jedynie wtedy, kiedy ci mordercy "Czarnego Wrzesnia" beda probowali

zagrozic czyjemus zyciu lub mieniu na terenie USA. Byly to ich ulubione

zajecia w poprzednich miejscach zamieszkania - Tel Awiwie, Jerozolimie,

Paryzu, Bejrucie i Londynie, gdzie ostatnio w sklepie ze slodyczami,

w dzielnicy Chelsea z zimna krwia zamordowali trzy studentki - corki

libanskich politykow.

Wzmagal sie lodowaty, nocny wiatr, siedzacy na chodniku Arch

Caroll drzal z zimna.

W podobnych chwilach Caroll zastanawial sie, dlaczego tak sie stalo,

ze obdarzony wysoka inteligencja trzydziestopieciolatek, czlowiek, ktory

mogl zrobic kariere, magister prawa, pracuje regularnie po szescdziesiat,

siedemdziesiat godzin w tygodniu, jedzac na obiad zawsze taka sama,

zimna jak lod pizze, popijana pepsi-cola. Po co wlasciwie wysiadywal pod

ta muzulmanska restauracja w piatkowy wieczor?

Czy dlatego, ze jego ojciec i dwaj wujkowie byli miejskimi gliniarzami,

przemierzajacymi chodniki Nowego Jorku?

Czy dlatego, ze jego surowy dziadek byl jednym z najlepszych i naj-

twardszych policjantow w tym miescie?

Czy tez z powodu tych wszystkich niewyobrazalnych przezyc, jakich

on sam, Archer Caroll, doznal pietnascie lat temu w Wietnamie?

A moze po prostu wcale nie byl rozsadnym i zdolnym czlowiekiem, za

jakiego zawsze, nie wiadomo dlaczego, sie uwazal. Mozliwe, ze - jesli

dobrze sie nad tym zastanowic - w jego mozgu dzialo sie cos dziwnego;

moze pod sufitem nie mial wszystkiego w porzadku? No, bo w koncu, czy

rzeczywiscie bystry i normalny facet sterczalby na ulicy, odmrazajac sobie

tylek?

Kiedy Arch zastanawial sie nad dokuczliwymi bledami, jakie popelnil

w zyciu, jego uwaga rozpraszala sie nieco. Spogladal przez pare minut na

przemarzniete palce nog albo zarzacy sie niedopalek papierosa, czy na

cokolwiek.

Nie mozna powiedziec, zeby podczas minionych pieciu tygodni dobrze

sie bawil. A tyle juz wlasnie czasu obserwowal braci Rashidow; odkad

tylko Departament Stanu wpuscil ich do Nowego Jorku i pozwolil im

cieszyc sie zyciem.

27

Wtem, uwage Carolla przykulo cos niespodziewanego.-Co sie... - wymamrotal, przygladajac sie przechodzac

Czyzby to byl... - pytal sam siebie. Nie, to niemozliwe,

jednak... ale skad...?

Zauwazyl chudego czlowieka o kedzierzawych wlosach, zblizajacego

sie od strony Frente Unido Bar i Data Indonesia. Mezczyzna szedl

szybko, ogladajac sie nerwowo przez ramie. Z daleka wygladal jak

wieszak, na ktorym ktos powiesil plaszcz.

Caroll zmruzyl oczy. Nie mogl wprost uwierzyc. Patrzyl i patrzyl,

a wiatr klul go w oczy. Musial sie upewnic.

Tak! Byl pewien!

Nadchodzacy czlowiek mial na glowie gaszcz mocno kreconych,

czarnych wlosow. Nie umyte wlosy zaczesane byly do tylu i zwieszaly sie

jak wymieta torba na kolnierz czarnego plaszcza. Wszystko, co mial na

sobie mezczyzna, bylo w kolorze glebokiej czerni. Gdyby Caroll go nie

znal, moglby wziac go za kaplana jakiejs sekty.

Archer slyszal o nim jako o Husseinie Moussa, zwanym takze Libans-

kim Rzeznikiem. Dziesiec lat temu Moussa zostal zwerbowany przez

Rosjan; uczono go w slynnej szkole terrorystow w Trypolisie. W drugiej

polowie lat siedemdziesiatych dzialal w siatce europejskiej, podlegajac

najpotezniejszemu ze wszystkich - tak zwanemu Juanowi Carlosowi.

Od tamtego czasu Moussa bedac w sluzbie pulkownika Kadafiegp

kierowal juz akcjami terrorystycznymi na calym swiecie: w Paryza

Rzymie, Zairze, Nowym Jorku, Libanie. Ostatnio pracowal dla Francols

Monserrata, ktory nie tylko przejal europejska siatke Juana Carlosa, ale

takze rejon Ameryki Poludniowej, a obecnie rowniez i Stanow Zjed-

noczonych.

Hussein Moussa zatrzymal sie przed wejsciem do restauracji. Roze-

jrzal sie, niczym ostrozny kierowca zblizajacy sie do skrzyzowania. PonOr

wnie popatrzyl w jedna i druga strone, a potem jeszcze raz. Zauwazy!

nawet zebraka, siedzacego wsrod szmat, po drugiej stronie ruchliwej

Atlantic Avenue.

Najwyrazniej nie spostrzegl niczego, co mogloby go zaniepokoic" czj;

chocby zainteresowac; po chwili zniknal za jaskrawoczerwonymi drzwia*

mi lokalu.

Arch Caroll, siedzacy naprzeciw starej ceglanej elewacji Sindbad Stara-

wyprostowal plecy i znieruchomial, jakby na wpol zamarzl.

Pogrzebal w kieszeni kurtki i wyszperal z niej niedopalek camela.

Zapalil i wciagnal w pluca gryzacy dym.

Co za niespodziewany prezent, akurat na Boze Narodzenie! Nagroda

za sledzenie Rashidow przez nie konczace sie wieczory. Libanski Rzeznik

podany jak na talerzu. Szefowie Archera zabronili mu tknac Rashidow,

jesli nie bedzie bezspornych dowodow przestepstwa. Jednakze nie mowili

nic takiego na temat Libanskiego Rzeznika.

28

Swoja droga, ciekawe, co Hussein Moussa robil w Nowym Jorku"?,Caroll zastanawial sie. Po co Rzeznik spotykal sie z Rashidami?

Od razu pomyslal o wysadzeniu w powietrze mola nr 54-56. Slyszal

o tym przez caly dzien od przechodniow. Zdaje sie, ze ktos wpadl na

pomysl, zeby zniszczyc molo na West Side i teren wokol niego. Przez

moment Arch zastanawial sie nad mozliwym powiazaniem pomiedzy tym

zdarzeniem a obecnoscia Husseina Moussy.

Nie wiedzial jednakze niczego konkretnego. Znal tylko plotki, slowa

przypadkowych ludzi. W koncu ktos powiedzial, ze to byl wybuch gazu...

Slyszal rowniez jak, mowiono, ze cale miasto bylo zagrozone przez

nieznanych sprawcow, ktorzy zadali okupu. Wszystko to byly tylko nic

sprecyzowane spekulacje. Zanim nie bedzie pewien, co sie naprawde stalo,

nie moze laczyc Rzeznika z wypadkiem na West Side.

Arch Caroll kierowal juz od czterech lat wydzialem antyterrorystycz-

nym DIA, agencji wywiadowczej Departamentu Obrony. Przez caly ten

czas tylko kilku wielokrotnych mordercow, o jakich uslyszal, wywolalo

w nim emocje, ktore zmienialy jego chlodne, zawodowe podejscie polic-

janta. Hussein Moussa byl jednym z nich.

Libanski Rzeznik lubil torturowac. Zabijac. Okaleczac niewinnych

ludzi...

Obserwujac restauracje, Caroll pomyslal, ze nie zalezy mu szczegolnie

na tym, zeby Mousse zabic. Chcialby tylko, zeby zamkneli Rzeznika na

reszte zycia w najlepiej jak tylko mozna strzezonym wiezieniu. Niech to

zwierze bedzie mialo czas przemyslec, co zrobilo; jesli Moussa w ogole

myslal.

Spod gazet i szmat wypelniajacych jedna z toreb, Caroll zaczal

wygrzebywac ciezki, czarny, metalowy przedmiot. Ostroznie, trzymajac

bron przy sobie, sprawdzil komore nabojowa browninga. Szybko wlozyl

w niego magazynek z osmioma nabojami.

Stary, pochylony Zyd, ktory akurat przechodzil, spojrzal przerazony

na ulicznego wloczege, ladujacego pistolet. Szedl dalej przed siebie,

ogladajac sie caly czas. Przyspieszyl. Do czego to dochodzi - nawet

nowojorscy zebracy maja teraz bron! To miasto chyba zostalo prze-

znaczone na zatracenie. l.

Caroll wstal. Czul sie zesztywnialy od mrozu i bezruchu. Jeden

z posladkow zdretwial mu calkowicie. Chyba byl juz za stary na to, zeby

spedzac dlugie godziny na ulicy. Musial wziac to pod uwage - ktoregos

dnia mogl przez to stracic zycie.

Przeszedl przez ulice posrod gestego ruchu. Ledwie slyszal wyjace

klaksony i przeklenstwa kierowcow, ktorym pchal sie po ciemku pod maski.

Znajdowal sie jakby na granicy rzeczywistosci; tak, mial nawet lekkie

mdlosci. Ogarnialo go zawsze dokladnie to samo uczucie, kiedy tylko

pojawiala sie mozliwosc, ze kogos zabije. Wydawalo mu sie to tak

absurdalne i obce, ze az poczul gorycz w ustach.

29

Z Sindbad Stara wychodzila wlasnie para w srednim wieku. Grubakobieta owinela sobie tluste biodra czerwonym plaszczem. Spojrzala na

Krolika wzrokiem, ktory mowil: To nie miejsce dla ciebie, czlowieku.

Dobrze o tym wiesz.

Caroll popchnal zdobione, czerwone drzwi, ktore wychodzacy

zamkneli mu przed nosem. Otoczylo go gorace, przesycone zapachem

czosnku powietrze. Spod kurtki dobiegl stlumiony szczek odbezpieczane-

go browninga. Jeszcze spokojny, gleboki oddech. Dobra, madralo, za-

czynamy.

Mala restauracyjka byla znacznie bardziej przepelniona, niz wydawalo

sie z zewnatrz. Arch przeklal. Wszystkie stoliki byly zajete, i to co do

jednego.

Zaraz przy wejsciu jeszcze halasliwa grupka przyjaciol - szescioro czy

siedmioro ludzi - czekala na zwolnienie sie miejsc. Caroll przepchnal sie

kolo nich. Przez otwierajace sie co chwila drzwi kuchni wchodzili i wy-

chodzili kelnerzy.

Arch powoli przeszukal wzrokiem tyl zatloczonej sali.

Hussein Moussa juz go zauwazyl. Nawet w pelnej ludzi, kipiacej

gwarem restauracji, Libanski Rzeznik przygladal sie kazdemu, kto wcho-

dzil do lokalu.

Caroll zostal takze spostrzezony przez wlasciciela, olbrzymiego mez-

czyzne, wazacego ze sto dziesiec kilogramow. Restaurator wysunal sie

naprzod jak rozdrazniony byk.

-Zjezdzaj stad! Wynos sie, wloczego! Ale juz! - wrzasnal. Nagle

zapadla cisza.

Arch sprobowal udawac wystraszonego i zupelnie zmieszanego; zdzi-

wionego, ze oto nagle znalazl sie w tej restauracji.

Potknal sie o wlasne tenisowki, po czym przeszedl zygzakiem przez

sale, dochodzac niemal do samego rogu przy tylnej scianie. Mial

nadzieje, ze wyglada na pijanego i zupelnie bezbronnego. Moze nawet

troche zabawnie. Jesli tak bylo, goscie powinni zaczac sie smiac. Jezeli

zagral dobrze, to musi sie mu udac zakonczyc akcje bez jednego

wystrzalu.

Opuscil dlonie wzdluz ciala, po czym ostentacyjnie podrapal sie

miedzy nogami. Jakas kobieta odwrocila sie z obrzydzeniem.

-Lazienka? - wymamrotal niemal rozczulajaco Caroll. - Musze isc

do lazienki!

Siedzacy w poblizu mlody brodacz i jego dziewczyna zaczeli sie smiac.

Mlodziez zawsze lubila humor na poziomie ubikacji. Mozna to bylo

wywnioskowac na podstawie odnoszacych sukcesy widowisk, jakie ofero-

waly Broadway i Hollywood.

Hussein Moussa przerwal jedzenie i usmiechnal sie. Mial nierowne,

zolte zeby. Wygladal teraz jak zwierze, jak brutalna hiena. Widac bylo, ze

scena spodobala sie i jemu.

-Musze do lazienki! - powtorzyl z naciskiem Caroll, starajac sie jak

najlepiej odgrywac role pijaka. Naprawde, w tej pracy trzeba bylo byc

dobrym aktorem.

-Mohamud! Tarek! Wyrzuccie go! Usuncie stad tego przyblede! -

zawolal histerycznie wlasciciel do swoich kelnerow.

Nagle, szybkim, wycwiczonym ruchem, Arch skoczyl w lewo,

jednoczesnie wyciagajac ze zniszczonej kurtki browninga. Zebrani

zamarli; strach scisnal ich za gardla. Podobne sceny raczej nie zdarzaly

sie w cichych, miejscowych restauracjach. Kobiety i dzieci zaczely

krzyczec.

-Nie ruszac sie! Nie ruszac sie, do cholery!! - wrzasnal Caroll.

W tym samym momencie jeden z libanskich kelnerow uderzyl go

z boku. Sila ciosu zachwiala Archem, obracajac go na moment w prawo.

W ten sposob przewaga, jaka Caroll mial nad trzema siedzacymi w Sind-

bad Star terrorystami zniweczona zostala w ciagu jednej chwili; kelner

zamienil nieswiadomie dalszy bieg wydarzen w krwawa jatke.

Moussa i Rashidowie odskakiwali juz na boki, staczajac sie z czer-

wonych krzesel. Anton Rashid wyszarpnal spod brazowego, skorzanego

plaszcza srebrzysty pistolet maszynowy.

Na filmach pokazuje sie czasem sceny blyskawicznej, morderczej walki

w mocno zwolnionym, plynnym tempie. Caroll wiedzial, ze w rzeczywisto-

sci przezywa sie to inaczej. Widzi sie jakby szereg nastepujacych po sobie

fotografii; nieruchomych, przerazajacych obrazow. Teraz zdjecia migaly

Archowi przed oczami w nierownym tempie. Swiat zatrzymal sie. Ruszyl.

Znowu sie zatrzymal. I ruszyl. Zupelnie, jakby ktos sparalizowany ob-

slugiwal rzutnik.

-Wszyscy na podloge! - zawolal donosnie Caroll, pociagajac za

spust.

Pierwszy pocisk przeszyl prawa strone gardla Antona Ra^hida, roz-

lewajac jego krew kaluzami po podlodze.

Blysnela bron Moussy; zagrzmiala, kiedy Arch wyladowal na plecach

lezacych juz ludzi.

W kilka sekund pozniej, Caroll wyjrzal ostroznie ponad stol. Oddal

z browninga trzy szybkie strzaly. Dwie z kul rzucily krepego Wadiha

Rashida na mala scianke, przyozdobiona czarnymi rondlami. Na piersi

terrorysty pojawily sie krwawe dziury. Ciezkie rondle pospadaly z hala-

sem na wylozona kafelkami podloge.

-Moussa! Husseinie Moussa! Nie wyrwiesz sie stad! Nie zdolasz mnie

minac! - zawolal Arch.

Nie bylo odpowiedzi.

Gdzies kolo drzwi, zawodzila stara kobieta. Kilkoro ludzi glosno

plakalo. Z zewnatrz slychac bylo odlegle odglosy policyjnych syren.

-Poddaj sie, a ujdziesz z zyciem! Jesli nie - zabije cie! Wszystko

jedno, co zrobisz, Moussa. Przysiegam!

31

Caroll oddychal ciezko. Raz, dwa, trzy... Sprobowal wyjrzec jeszczeraz.

Nie zobaczyl Moussy. Terrorysta takze chowal sie za stolami. Pelzl

gdzies, probujac w jakis sposob uzyskac przewage. Musial posuwac sie

albo ku wyjsciu, albo ku drzwiom kuchni.

Arch postanowil, ze bedzie to kuchnia. Zaczal przemieszczac sie w jej

kierunku.

-Mam granaty odlamkowe! - wrzasnal nagle Moussa, wysokim,

przenikliwym glosem. - Wszyscy zgina! Wszyscy w tej restauracji zgina!

Razem ze mna. Kobiety, dzieci - wszystko mi jedno!

Caroil zatrzymal sie. Prawie przestal oddychac. Patrzyl prosto przed

siebie, na trzesaca sie, przerazona kobiete, zwinieta na podlodze jak

slimak. Miala okolo trzydziestki. Nie chciala umrzec nagle, podczas

odswietnego wieczoru, na jaki pozwolili sobie z mezem.

Arch wysunal sie jeszcze raz ponad stoliki i tuz kolo jego lewego ucha

przeleciala kula. Niedobrze.

Moussa znajdowal sie w prawym, tylnym rogu sali.

Czy rzeczywiscie mial granaty, czy tez byl to tylko blef? Nie wiadomo;

po Libanskim Rzezniku zawsze mozna bylo spodziewac sie najgorszego.

Do jednego z jego znanych wyczynow nalezalo przyjscie z pistoletem

maszynowym na przyjecie urodzinowe dziecka.

Caroll musial teraz podjac szybka decyzje; decyzje, od ktorej zalezalo

zycie wszystkich, ktorzy przypadkowo znalezli sie w tej pulapce.

Lezacy na podlodze ludzie zaczeli wpadac w panike; jeszcze chwila,

a wstana i rzuca sie ku drzwiom. To byloby wspaniale rozwiazanie - dla

Husseina Moussy. Posrod zamieszania, Arch z pewnoscia nie bedzie

ryzykowal uzycia broni. A Rzeznik dostanie najlepsza z mozliwych szanse

ucieczki.

Na calej podlodze walalo sie jedzenie. Caroll siegnal po jedea

z talerzy, na ktorym znajdowala sie nie dokonczona porcja gesto

przyprawionej baraniny z ryzem. Naglym ruchem Arch rzucil bryz-

gajacym zawartoscia talerzem w drzwi kuchni, po czym natychmiast

podniosl sie na ugiete nogi, wysuwajac przed siebie scisniety obiema

rekami pistolet. Byl gotowy. Bardziej przygotowany, w tej sytuacji, juz

nie bedzie.

Moussa podniosl sie i wystrzelil. Rzeznik oddal dwa strzaly w kierun-

ku halasu, jaki dobiegl do niego od strony kuchennych drzwi. Sukinsyn,

w lewym reku trzymal granat! Caroll pociagnal za spust.

Terrorysta wydal sie nagle zdumiony.

Z czola Husseina Moussy poplynela krew. Osunal sie na podloge,

uderzajac w stol, ciagle zastawiony potrawami. Padajac, pociagnal za

soba obrus, talerze, kieliszki z winem i szklaneczki z woda. Wyrzucil

z siebie gardlowe przeklenstwo.

Moussa podniosl bron jeszcze raz.

32

Arch trafil go znowu, kula rozerwala prawy policzek terrorysty.Libanski Rzeznik upadl ciezko na plecy otylego mezczyzny, przytulonego

do podlogi.

Caroll wystrzelil ponownie, podczas gdy przerazony klient wil sie jak

piskorz. Ciemie Husseina Moussy odpadlo jak pokrywka.

W restauracji zapanowala straszliwa cisza. Minela sekunda lub dwie.

Potem znowu rozlegl sie placz. Slychac bylo pelne zlosci krzyki; ludzie

zaczeli tulic sie do siebie i probowac uspokajac.

Arch, trzymajac przed soba bron, ruszyl niezdarnie przez pograzona

w chaosie sale. Caly czas posuwal sie na ugietych nogach, tak jak

nauczono go w szkole policyjnej. Zupelnie jakby nie potrafil sie wypros-

towac. Drzaly mu konczyny.

Przyjrzal sie uwaznie braciom Rasbid. Wadih i Anton jeszcze zyli.

Popatrzyl na Mousse. Rzeznik byl martwy. Swiat w jednej chwili stal sie

bezpieczniejszy.

-Prosze wezwac karetke - powiedzial lagodnie Caroll do wlasciciela

Sindbad Stara, ktory zaniemowil. - Przepraszam. Bardzo mi przykro, ze

to musialo sie stac na terenie panskiego lokalu. Ci ludzie byli terrorys-

tami. Zawodowymi zabojcami.

Wlasciciel restauracji przygladal sie Archowi z wyrazem niedowierza-

nia na twarzy. Jego male, czarne oczka swiecily jak koraliki na szerokiej,

okraglej twarzy. Przeszyl Carolla wzrokiem i zapytal:

-A pan, kim jest? Prosze mi powiedziec, kim pan jest?

4

Zielona Wstazka uderzyla w nowojorska dzielnice finansowa czwar-tego grudnia, o godzinie 18.34.

Nie wysunieto zadnych zadan, nie bylo dalszych ostrzezen ani jakich-

kolwiek wyjasnien. Nie podano przyczyny, dla ktorej atak nastapil

w godzine i dwadziescia dziewiec minut po podanym terminie. A jednak

zdarzyl sie; nagly, jak niespodziewany wybuch wulkanu. Wydawalo sie, ze

niewielki, lecz nadzwyczaj wazny zespol budynkow na obszarze Nowego

Jorku na moment sie przechylil, a potem stracil rownowage. Nad Man-

hattanem, na ktorym zapadal juz zimowy zmierzch, rozlegly sie nagle

nieoczekiwane blyski i grzmoty, takie jak nad pograzonym w mroku

polem bitwy.

Pod wysokimi na kilkaset metrow klebami czarnego dymu, kaniony

ulic wokol Wall Street zaplonely gwaltownymi pozarami.

Plomienie szalaly posuwajac sie blyskawicznie we wszystkie strony:

na Wall Street i Broad Street, Pine, South William i wokol Gieldy.

Widok ten przypominal niektorym sceny widziane w Bejrucie. U najstar-

szych, wywolane zostaly w pamieci zamazane obrazy Berlina czy Lon-

dynu z czasow drugiej wojny swiatowej. Jeszcze innym przychodzil na

mysl Wietnam.

W rozjarzonej plomieniami pozarow ciemnosci wyly chorem oglusza-

jace syreny wozow policyjnych, strazackich, karetek. Na ulicach widac

bylo tlumy umundurowanych policjantow, personelu medycznego, samo-

chody detektywow i dowodcow oddzialow. W gorze slychac bylo warkot

helikopterow nalezacych do wojska, sieci telewizyjnych, policji. Pilotom

z trudem udawalo sie uniknac wzajemnych kolizji.

Pod samymi iglicami Trinity Church, w miejscu, ktore do niedawna

bylo jeszcze majestatycznym skrzyzowaniem Wall Street i Broadwayu, stal

bez plaszcza jeden ze znanych reporterow telewizyjnych. Z ponurym

wyrazem twarzy mowil do filmujacej go kamery sieci ABC. W jego zwykle

opanowanym, aktorskim glosie, odczuwalo sie przerazenie.

34

-Jak dotad, posiadamy nastepujace sprawdzone informacje; wciaznaplywaja do nas nowe: W rejonie Wall Street ulegly dzisiaj calkowitemu

lub czesciowemu zniszczeniu: Nowojorski Bank Rezerw Federalnych,

gdzie przechowuje sie zloto o wartosci ponad stu miliardow dolarow,

nalezace do obcych panstw... Salomon Brothers -jeden z najwiekszych

w kraju domow maklerskich... Merrill Lynch przy Liberty Plaza... Depo-

sitory Trust Company, ktora zajmuje sie komputerowymi uslugami

w dziedzinie debetow i kredytow... Lehman Brothers -jedna z najstar-

szych firm inwestycyjnych...

Podczas tego niespodziewanego ataku prawdopodobnie ucierpialy

takze: sejfy Chase'a i US Trust Company, nowojorskie biura NASDAQ,

budynek Gieldy Papierow Wartosciowych, Three Hanover Sauare - gdzie

znajdowaly sie Manufacturers Hanover i European American Bank...

Pelen zakres tych straszliwych zniszczen, ich calkowity zasieg, nie

bedzie dzis znany. Wyczerpujaca ocena strat potrwa zapewne wiele dni,

sadzac z tego, co widac dokola. Pierwsze przyblizenia liczby eksplozji

roznia sie bardzo znacznie -mowi sie o co najmniej dwunastu, a byc moze

nawet czterdziestu oddzielnych wybuchach... To potworna, naprawde

przerazajaca scena. Oto co pozostalo z nie tak dawno jeszcze dumnej,

niemal siegajacej nieba dzielnicy finansowej Nowego Jorku.

Zielona Wstazka zaatakowala jak niewidzialna armia.

Dwoch zdenerwowanych mundurowych policjantow, Alry Simmons

i Robert Havens, ostroznie zapuszczalo sie w tlace ruiny Banku Rezerw

Federalnych przy Maiden Lane. Do pasow mieli przyczepione piecsetmet-

rowe liny bezpieczenstwa, ciagnace sie az do ulicy.

Policjanci znajdowali sie teraz w glebi czegos, co do niedawna stanowi-

lo potezna, bogato zdobiona glowna sale banku. Wylozone szarym

i niebieskim marmurem sciany i plyty z piaskowca, zawsze wywieraly na

odwiedzajacych wrazenie stabilnosci i potegi. Budynek wydawal sie istna

forteca; grube, stalowe prety w kazdym z okien wzmacnialy poczuci,

bezpieczenstwa, zdawaly sie chronic w sposob doskonaly wszystko, co

znajdowalo sie w srodku. Okazalo sie to jednak tylko zludzeniem.

Zniszczenia, jakie posterunkowi Simmons i Havens zastali w piw-

nicach, w dziale monet, byly wprost trudne do opisania. Olbrzymie

maszyny do wazenia bilonu zostaly polamane jak dzieciece zabawki.

Wszedzie walaly sie porozdzierane, dwudziestopieciokilogramowe torby

z monetami.

Marmurowa podloga byla pokryta metrowa warstwa bilonu - dwu-

dziestopiecio-, dziesiecio-, piecio- i jednocentowek. Lezaly tam takze

kolumny podtrzymujace strop. Cala struktura budynku zdawala sie drzec.

Na najnizszym poziomie piwnic Banku Rezerw Federalnych znaj-

dowal sie najwiekszy na swiecie magazyn zlota. Wszystko stanowilo

35

lasnosc rzadow obcych panstw. Bank zajmowal sie zarowno pil-awaniem tych bogactw, a przy okazji rejestrowal, kto, ile posiada.

I przypadku zmiany wlasciciela przenoszono zloto do skrzyn panstwa,

tore weszlo w jego posiadanie. Blyszczace sztabki transportowano na

wyklych, metalowych wozkach; takich samych, jakie sluza do wozenia

siazek w bibliotekach. Zainstalowany w piwnicy system bezpieczenstwa

yl tak skomplikowany, ze nawet sam prezes banku, zapuszczajac sie na

ajnizszy poziom budynku, musial korzystac z pomocy straznikow.

Teraz dwaj policjanci znajdowali sie sami, w wielkiej niczym jaskinia

iwnicy. Zloto otaczalo ich ze wszystkich stron. Posrod pylu i polamanych

srzyn iskrzyly sie istne rzeki zlota. Wszedzie bylo pelno zoltawych sztabek,

nacznie wiecej niz Havens i Simmons byliby w stanie policzyc. Wedlug

bowiazujacej tego dnia ceny trzystu osiemdziesieciu szesciu dolarow za

ncje, w zasiegu ich rak znajdowalo sie ponad sto miliardow dolarow.

Posterunkowy Robert Havens oddychal szybko, nabierajac w pluca

gromne hausty powietrza. Jego szeroka, okragla twarz pozostawala bez

/yrazu.

Nagle obydwaj zatrzymali sie jak wryci. Z ust Havensa dobyl sie

:rotki okrzyk:

-O Boze, co to?!

Na wiklinowym krzesle siedzial uzbrojony straznik w bankowym

nundurze, zagradzajac policjantom droge do glownego, podziemnego

;arazu banku. Krzeslo jeszcze sie tlilo.

Straznik spogladal prosto w oczy Havensa, ale sie nie odzywal. Byl

traszliwie poparzony; jego pokryta bablami skora byla czarna jak wegiel

Irzewny. Okropny widok tak porazil policjantow, ze nie zdolali zauwazyc

lajwazniejszego sladu...

Wokol prawej reki straznika zawiazana byla opaska z jaskr awozielo-

lej wstazki.

Kiedy Archer Caroll ostroznie prowadzil swoje stare kombi po auto-

stradzie Major Deegan, powrocil mysla do pytania zadanego mu przez

wlasciciela restauracji z Atlantic Avenue: "A pan, kim jest? Prosze mi

powiedziec, kim pan jest?"

Caroll spojrzal na swoja zmeczona twarz, przegladajac sie w lusterku

wstecznym. Tak, kim jestes, Arch? Rashidowie i Moussa byli zlymi

ludzmi, a ty jestes pewnie bohaterem narodowym, tak?

Czul sie zupelnie wyczerpany, odretwialy. Pragnal, zeby w jego zbola-

tej glowie zapanowal lad i spokoj.

Kim pan jest?

-Nikim, choc posiadajacym pewne wartosci - odpowiedzial w koncu

w strone brudnej przedniej szyby. Zdawalo mu sie, jakby sie znajdowal

wewnatrz jakiejs oddzielonej od swiata kapsuly.

36

Wlaczyl radio, zeby poprawic sobie nastroj. Natychmiast uslyszalkomunikat o tym, co zaszlo na Wall Street. Spiker mowil glosem, ktorego

czesto uzywano, przekazujac szczegolnie wazne wiadomosci; w zasadzie

spokojnym, a jednak slizgajacym sie na krawedzi histerii. Caroll zwiekszyl

sile glosu odbiornika.

Oprocz szczegolowego sprawozdania z przebiegu wydarzen, puszczo-

no takze kilka przeprowadzonych na ulicy wywiadow. Indagowani spra-

wiali wrazenie zaszokowanych; w tle slychac bylo wycie strazackich syren.

Arch zacisnal dlonie na kierownicy. Przed oczami stanely mu obrazy

zniszczen. Zdawal sobie sprawe z tego, ze dzielnica finansowa byla

idealnym celem dla terrorystow. Trudno mu bylo jednak uwierzyc, ze to,

co zdarzylo sie, bylo prawda.

Nie chcial o tym myslec. Nie dzisiaj. Byl juz prawie w domu i nie

chcial przynosic nieszczesc calego swiata takze i tam.

Po paru minutach znalazl sie w swoim wilgotnym holu, w Riverdale,

na peryferiach dzielnicy Bronx. Czul sie zesztywnialy. Machinalnie zdjal

plaszcz i powiesil go pod wiszacym tu od niepamietnych czasow sym-

bolicznym Sercem Jezusa. Wreszcie znalazl sie w miejscu, gdzie nie siegaly

zawieruchy i wojny.

Wszedl do duzego pokoju i westchnal.

-Biedny Arch. Juz prawie wpol do dwunastej.

-Przepraszam. Nie zauwazylem cie, Mary K.

Mary Katherine Caroll siedziala skulona w rogu kanapy. Panowal

polmrok, przez otwarte drzwi jadalni wpadalo przycmione swiatlo.

-Wygladasz jak prawdziwy, stary wloczega. Czy ty masz krew na

rekawie? Co ci sie stalo? - Mary wstala, wystraszona.

Caroll spojrzal na brudny, rozdarty rekaw koszuli. Odwrocil go

w strone swiatla. Rzeczywiscie, krew. Ciemna, wyschnieta krew; jednak

nie jego.

-Nic mi nie jest. To nie moja krew. Przynajmniej, tak mi sie zdaje.

Mary Katherine skrzywila sie, podchodzac, zeby zbadac mu ramie.

-Zli ludzie oberwali, co?

Arch spojrzal na swoja "mala", dwudziestoczteroletnia siostre. To ona

zajmowala sie domem, zastepowala matke czworce jego dzieci; sprzatala

i gotowala nie skarzac sie na nic. Wszystko za skromniutkie dwiescie

dolarow miesiecznie, "stypendium", jak to nazywali. Nie mogl sobie w tej

chwili pozwolic na to, zeby placic jej wiecej.

-Musialem zabic jednego z nich. Juz nie bedzie wiecej podkladal

bomb i robil krzywdy ludziom. Czy dzieci spia?

Potomstwo Archera, w kolejnosci przyjscia na swiat, nosilo imiona:

Mary III, Clancy, Mickey Kevin i Elizabeth. Cala czworka byla zbyt

bystra, zeby mozna ich bylo zbyc byle czym. Sprytni, mali Irlandczycy.

Wszystkie dzieci mialy jasniutkie blond wlosy, niebieskie oczy, zarazliwe

usmiechy i ciete jezyki; prawie jak dorosli. Mary Katherine starala sie im

37

nastepowac matke juz prawie od trzech lat. Od tego dnia, kiedy zmarlaiona Archa, Nora, pamietnego czternastego grudnia 1982 roku.

Po jej pogrzebie i spedzeniu zaledwie jednej samotnej nocy w swoim

starym nowojorskim mieszkaniu, cala szostka przeniosla sie do bedacego

iv posiadaniu rodziny Carollow wiejskiego domu w Riverdale. Dom

?tal zamkniety i zabity deskami, odkad zmarli rodzice Archa, w 1980

i 1981 roku.

Mary Katherine natychmiast przemeblowala dom. Urzadzila sobie

nawet na przestronnym strychu wspaniala pracownie malarska. Dobrze

przynajmniej, ze dzieci znalazly sie dalej od centrum Nowego Jorku.

Nagle otoczyla ich wielka, swobodna przestrzen i swieze powietrze. Zycie

w Riverdale mialo niewatpliwie wiele plusow. Rodzina Carollow posiada-

la tu prawie wszystko, co potrzebne... brakowalo tylko matki.

Arch nie pozbywal sie starego, czynszowego mieszkania przy Riverside

Drive. Czasami nawet tam nocowal, kiedy musial pracowac w miescie

przez caly weekend. Nie zylo im sie wspaniale, ale przeciez moglo byc

jeszcze o wiele gorzej. Zwlaszcza bez Mary K.

-Mam dla ciebie kilka waznych wiadomosci - oznajmila rzeczowo

siostra. - Mickey mowi, jesli moge to tak w skrocie ujac, ze za duzo

pracujesz i za slabo sie od tego wykrecasz. Clancy powiedzial, ze jezeli

w ten weekend nie pobawisz sie z nim prawdziwa pileczka, zamiast grac

w komputerowy baseball, to cie zabije. Tak sie doslownie wyrazil. Co

jeszcze... ach, prawie zapomnialam: Lizzie postanowila, ze zostanie prima-

balerina. W semestrze wiosennym zajecia w Joliere School beda kosz-

towac od trzystu dolarow w gore za lekcje, tatusiu.

-To wszystko?

-Mairzy Doats kazala przekazac ci ogromnego calusa i rownie wielki

i mocny uscisk.

-To jest prosta, bezposrednia dziewczyna! Szkoda, ze nie moze na

zawsze pozostac szesciolatka.

-Arch? Co sie stalo na Wall Street? Ten atak - niepokoilam sie

-Nie wiem. Juz pozno, po co teraz o tym mowic?

Caroll pragnal odsunac od siebie cala te sprawe, do chwili, kiedy

bedzie mial sile sie nia zajac. Z cala pewnoscia, do rana mu nie umknie.

Potarl zmeczone powieki. Przed oczami stawaly mu drazniace obrazy -

Libanski Rzeznik, twarz wlasciciela Sindbad Stara, wozy strazackie i ka-

retki uwijajace sie po Wall Street...

Schylil sie i zdjal dziurawe tenisowki. Sciagnal splowiala kurtke.

Wyczerpanie spowodowalo, ze teraz przezywal cos w rodzaju drzemki na

jawie.

Poszedl do duzej lazienki na pietrze i odkrecil kran do konca,

Z wyszczerbionej i podrapanej fajansowej wanny uniosly sie kleby goracej

pary. Arch zrzucil z siebie reszte brudnych lachow wloczegi i owinal talie

puszystym, kapielowym recznikiem.

38

Szybkie spojrzenie w lustro... w porzadku. Nadal mial metr osiem-dziesiat piec wzrostu, byl dobrze zbudowany i umiesniony. Mial

mila twarz, nawet jezeli troche pospolita. Taka, jaka maja zwyczajni

ludzie.

Podczas gdy wanna napelniala sie woda, Arch zszedl do kuchni

i otworzyl zimna puszke schlitza. Mary Katherine kupila mu to piwo,

zeby "mial odmiane". W rzeczywistosci, probowala go chronic przed

rozpiciem.

Caroll zabral trzy puszki i wrocil do lazienki. Zdjal recznik i powoli

zanurzyl sie w rozkosznej, goracej wodzie.

Saczyl schlodzone piwo; powoli, zaczal sie uspokajac. Kapiel byla dla

Archa czyms w rodzaju seansu psychoterapeutycznego, stanowila metode

dojscia do siebie, ulozenia w glowie wszystkich spraw. Ciepla woda

i mydlo, to jedyna terapia, na jaka mogl sobie pozwolic.

Zaczal myslec o Norze. Cholera. Zawsze wieczorem, kiedy wracal

z pracy... to byl kiedys ich czas. Pustka, jaka czul od chwili jej smierci,

byla nie do zniesienia. Otaczala go z wszystkich stron i powodowala

przygnebiajace uczucie niemej, niewyslowionej tesknoty...

Zamknal oczy. Widzial jej twarz, jakby przed nim stala. Och, Nora,

kochanie... Jak moglas zostawic mnie w taki sposob? Samego, z dziecmi;

zmuszonego do stawiania czola temu szalonemu swiatu...

Nora byla najlepszym czlowiekiem, jakiego w zyciu poznal. Tak po

prostu; nie dalo sie tego wyrazic lepiej. Byli wspaniale dobrana para.

Ona - pelna ciepla; potrafila zarowno zastanawiac sie nad zyciem, jak

i cieszyc sie nim i dawac radosc. Fakt, ze sie nawzajem odnalezli

przekonal Carolla, ze prawdopodobnie istnieje cos takiego jak przezna-

czenie. Niepodobna, zeby swiat kierowal sie tylko przypadkiem, slepym

losem. Dziwne sa koleje ludzkiego zycia i smierci...

Kiedy Arch dorastal, chodzil do jednego z nowojorskich liceow,

a potem do college'u Notre Dame w South Bend. W glebi serca bal sie

wowczas, ze prawdopodobnie nigdy nie znajdzie kogos, kto go pokocha.

To byl dziwny, nieokreslony lek; zdawalo mu sie, ze tak jak niektorzy

rodza sie ze zdolnosciami muzycznymi czy plastycznymi, on mial wrodzo-

na sklonnosc do przebywania w samotnosci.

A potem znalazla go Nora. To byl absolutny cud. Odkryla go

drugiego dnia studiow na wydziale prawa na uniwersytecie stanu Michi-

gan. Od razu, juz od pierwszej randki, Arch byl przekonany, ze nigdy nie

pokocha kogos innego, ze nie bedzie takiej potrzeby. Przez cale dotych-

czasowe zycie nie czul sie jeszcze tak dobrze dzieki drugiej osobie. Nigdy

nie przezyl uczucia chocby porownywalnego z tym, jakie laczylo go

z Nora.

Ale Nora juz dawno odeszla. Prawie trzy lata temu, na oddziale

onkologii nowojorskiego szpitala. Wesolych Swiat, rodzino Carollow -

wasz przyjaciel, Bog...

39

-Jestem tylko dzieckiem, Arch - szepnela, po tym jak dowiedziala sie,ze wkrotce umrze. Miala wtedy trzydziesci jeden lat, o rok mniej niz on.

Caroll powoli saczyl slabiutkie piwo. Przypomnial sobie piosenke:

"...Piwo, z ktorego zaslynelo Milwaukee, zrobilo ze mnie wrak". Zdawal

sobie sprawe, ze od czasu smierci Nory probowal jak gdyby popelnic

powolne, ale skuteczne samobojstwo. Za duzo pil, odzywial sie niezdro-

wo, podejmowal niepotrzebne ryzyko w pracy.

Nie chodzilo o to, ze nie widzial calego problemu; rozumial go

doskonale. Nie robil tylko niczego, zeby powstrzymac swoj zjazd po

rowni pochylej. Byl jak szalony narciarz, ktory zamierza zabic sie na

ktoryms z niebezpiecznych stokow. Wygladalo na to, ze juz mu na niczym

nie zalezy.

Arch Caroll, znany w miescie jako twardy gliniarz i czesto cytowany

cynik, siedzial teraz w wannie, w ktorej plywala jedna z gumowych

zabawek jego dzieci. Dzieciaki zachwycaly go i zdumiewaly zarazem.

Dlaczego wiec tak slabo ostatnio dawal sobie rade z zyciem?

Kusilo go, zeby je obudzic. Wyjsc z nimi na wielki trawnik za domem

i pojezdzic na sankach; w srodku nocy. Pobawic sie pilka z Mickey

Kevinem. Nauczyc Lizzie gietkosci ruchow, zeby zostala mala baletnica.

Nagle Arch nastawil uszu. Wydalo mu sie, ze slyszy jakies glosy.

Trzasnely drzwi. W holu rozlegly sie glosne kroki, zatrzeszczala, jak

zwykle, podloga.

Dzieci wstaly! Caroll usmiechnal sie szeroko - wlasnie to bylo mu

teraz potrzebne.

Ktos delikatnie zapukal do drzwi lazienki. To na pewno Lizzie albo

Mickey; probuja byc grzeczne. Zaraz rozlegna sie ich wesole okrzyki

i smiechy.

-Entrez. Wchodzcie, male potworki - zawolal pieszczotliwie.

Drzwi otworzyly sie powoli. Arch przygotowal rece, zeby ochlapac

wchodzace dzieci woda.

Pohamowal sie w sama pore.

W drzwiach stal mezczyzna w dlugim, czarnym plaszczu, okularach,

bialej koszuli i eleganckim krawacie w paski. Caroll nie znal go.

-Przepraszam, sir - odezwal sie przybysz.

-Kto pana tu wpuscil? Kim pan jest, do cholery? - zdumial sie Caroll.

Nieznajomy wygladal jak jakis bankier czy pracownik biura maklers-

kiego. Wyslawial sie bardzo oficjalnym tonem, udajac ze nie widzi malej,

zoltej kaczuszki, plywajacej po wodzie. Na jego waskich ustach nie

pojawil sie najmniejszy cien usmiechu.

-Wpuscila mnie panska siostra. Przepraszam za wtargniecie i za to,

ze niepokoje pana w domu i to w taki sposob. Jednak chcialbym, zeby sie

pan ubral i poszedl ze mna, panie Caroll. Prezydent chce sie z panem

spotkac, jeszcze dzisiaj.

5

Waszyngton Juz goracego lata 1961 roku John Kennedy przyznal doradcom, ze

stresy, jakie nioslo sprawowanie prezydentury postarzyly go o dziesiec lat.

Powiedzial wtedy, ze to samo stanie sie z kazdym, kto obejmie najwyzszy

urzad w najpotezniejszym panstwie wolnego swiata.

W Justin Kearney, czterdziesty pierwszy prezydent Stanow Zjednoczo-

nych, szedl wlasnie szybkim krokiem przez wyscielane miekkimi chod-

nikami, pograzone w polmroku korytarze na drugim pietrze Bialego

Domu. Odczuwal to samo, co kiedys stwierdzil Kennedy. Ostatnio

Kearney zaczal nawet watpic w znaczenie motywow, jakimi kierowal sie

w zyciu, aby osiagnac zajmowane stanowisko. Sens jego piastowania

wydawal mu sie takze niejasny; nieprzekraczalne granice prezydenckich

kompetencji dzialaly na Kerneya wybitnie zniechecajaco.

Justin Kearney mial zaledwie czterdziesci dwa lata. Byl najmlodszym

prezydentem Stanow Zjednoczonych w calej ich historii Kennedy byl

w chwili obejmowania urzedu starszy o miesiac - i pierwszym weteranem

wojny w Wietnamie, jaki zasiadl w Bialym Domu.

O pierwszej piecdziesiat, w nocy z piatku na sobote, prezydent

wszedl do sali konferencyjnej, w ktorej zbierala sie Rada Bezpieczenstwa

Narodowego. Zebrani, wsrod nich takze Archer Caroll, powstali z sza-

cunkiem.

Caroll patrzyl, jak Kearney zajmuje zwyczajowo miejsce na szczycie

ciezkiego, debowego stolu. Podczas dotychczasowych trzech wizyt w Bia-

lym Domu, Arch nie widzial jeszcze prezydenta tak zaniepokojonego.

-Chcialbym na poczatku podziekowac panstwu serdecznie za to, ze

stawiliscie sie tutaj tak szybko. - Obciagnal nieco pognieciona, granatowa

* marynarke. - Chyba wszyscy panstwo sie znaja; moze poza jednym,

dwoma wyjatkami... Pani, ktora siedzi pomiedzy Billem Whittiercm

a Mortonem Atwaterem to Caitlin Dillon. Caitlin jest przewodniczaca

Komisji Papierow Wartosciowych. Sadze ze jest najbardziej kompetentna

osoba na tym stanowisku od czasow samego Jamesa Landisa.

41

-Ten pan na koncu stolu, z prawej, w brazowej kurtce sztruksowej,to Arch Caroll. Pan Caroll kieruje wydzialem antyterrorystycznym agencji

wywiadowczej Departamentu Obrony. - Prezydent oblizal nerwowo wa-

rgi, rozgladajac sie wsrod zebranych.

Najpierw poproszono o raport komisarza Michaela Kane'a z nowojo-

rskiej policji.

-Obecnie nasi ludzie przeszukuja ruiny wszystkich budynkow, jakie

zaatakowano. Mamy tam takze druzyny sapersko-gasnicze. Zdazyli juz

ustalic, ze Wall Street 30, a takze Bank Federalny zostaly powaznie

uszkodzone i groza zawaleniem sie w kazdej chwili. Juz na podstawie

pobieznych ogledzin skutkow eksplozji widac, ze spowodowali je profes-

jonalisci. Przeprowadzili swoje zamierzenia bardzo skutecznie. Wszystko

zostalo z gory zaplanowane z absolutna precyzja.

Nastepnym mowca byl Claude Williams z wojsk inzynieryjnych.

-W kazdym z zaatakowanych miejsc widac niezwykla dbalosc

o wszystkie detale - i to wlasnie bardzo nas niepokoi. Wysadzenie

w powietrze mola, sposob poinformowania FBI, szczegolowa znajomosc

poszczegolnych budynkow w dzielnicy finansowej. Jeszcze nigdy nie

widzialem czegos podobnego. Prosze panstwa, nie chce dla wiekszego

efektu przesadzac, tylko szczerze powiem: wydaje sie, jakby na Wall Street

uderzyla dobrze zorganizowana armia. Jak gdyby ktos rozpoczal tam

z nami wojne.

Jako kolejny zabral glos Walter Trentkamp z FBI. Byl on dlugolet-

nim, bliskim przyjacielem ojca Archa. Jego rekomendacja pomogla nawet

mlodemu Carollowi otrzymac pierwsza prace w policji. Teraz Arch

nachylil sie, zeby uwaznie wysluchac, co Walter ma do powiedzenia.

-Zgadzam sie z panem Kane - zaczal Trentkamp, niskim, budzacym

respekt glosem. - Akcja terrorystow nosi znamiona profesjonalnej opera-

cji wojskowej. Ladunki wybuchowe zostaly podlozone w takich miejscach,

zeby spowodowac mozliwie najwieksze uszkodzenia. Nasi specjalisci po-

dziwiaja wrecz tych skurczybykow. Cale przedsiewziecie zostalo dokladnie

przemyslane. Ja takze nie spotkalem sie w swojej praktyce z terroryzmem

na podobnym poziomie.

Planowanie i organizacja ataku musialy zajac miesiace, jesli nie lata.

Kto mogl to zrobic? OWP? IRA? Czerwone Brygady? Mysle, ze wkrotce

sie dowiemy. W koncu sie z nami skontaktuja. Przeciez czegos chca - nikt

nie posuwa sie do tak drastycznych krokow nie majac w zamysle jakichs

zadan. - Trentkamp wzruszyl ramionami i rozejrzal sie po powaznych,

zaklopotanych twarzach zebranych. - Innymi slowy, panowie, jak dotad,

nie mam nic konkretnego.

Kazdy z obecnych byl kolejno proszony o wypowiedzenie sie w spra-

wie; poczawszy od sekretarza obrony az do przedstawicielki Komisji

Papierow Wartosciowych, pani Dillon. Wszyscy mowili krotko. Mimo iz

Caitlin Dillon nie miala nic specjalnego do dodania, zwracala uwage

42

zwiezloscia formulowania mysli i plynnoscia wypowiedzi. Caroll nie mogloderwac od niej oczu, kiedy mowila.

-Arch, jest pan tu z nami?

Usmiechnal sie, zawstydzony i wstal, zeby przemowic. Znane mu

w wiekszosci twarze zwrocily sie w jego kierunku; wszyscy byli przy-

gnebieni i raczej obojetni.

Caroll wygladal, jak zwykle, niezbyt elegancko. Jego za dlugie wlosy

i proste ubranie sprawialy, ze robil wrazenie jakiegos tajnego informatora

albo policjanta zajmujacego sie sprawa zwiazana z narkotykami. Mial

wyrazista twarz; jego ciemne oczy patrzyly zywo, mimo ze byl teraz

bardzo zmeczony. Zastanawial sie przed wyjsciem, czy nie zalozyc swoje-

go eleganckiego garnituru, kupionego w domu towarowym Barneysa, ale

zmienil zdanie. Jak to radzil Thoreau? Wystrzegaj sie wszystkich przedsie-

wziec, ktore wymagaja od ciebie nowych ubran... jakos tak.

Kilku z obecnych znalo Archa, a przynajmniej o nim slyszalo. Mial

opinie nowoczesnego policjanta - stosujacego niekonwencjonalne metody

pracy i nadzwyczaj skutecznego. Uwazano, ze oddzial, ktorym kierowal,

wzbudza postrach wsrod terrorystow, ktorzy musieli sie dobrze zastano-

wic, czy uda im sie przeprowadzic jakakolwiek akcje na terenie Stanow

Zjednoczonych.

Archa Carolla okreslano takze czasem jako czlowieka trudnego, byl

zbyt silny, zeby pozwalac, aby kierowali nim politycy, i bywalo, ze lubil

miec wlasne zdanie. Poza tym, coraz czesciej przezywano go irlandzkim

pijakiem. Taka reputacja nie zaszkodzilaby mu w jego dawnej pracy,

w nowojorskiej policji; jednak w kregach zblizonych do rzadu z pewnoscia

nie byla dobrze widziana.

-Sprobuje mowic krotko - zaczal lagodnym glosem Arch. - Przede

wszystkim uwazam, iz nie mozemy jeszcze stawiac tezy, ze ataku dokonala

jakas zorganizowana, znana nam struktura. Jesli jednak tak jest, to

prawdopodobnie oznacza to jedna z dwoch - albo mamy do czynienia

z Rosjanami i ich GRU, ktore moze dzialac za posrednictwem Francois

Monserrata i jego siatki, albo tez zamachu dokonali terrorysci wyslani

z Bliskiego Wschodu czy przynajmniej stamtad finansowani.

Nie sadze, aby ktokolwiek inny mial odpowiedni potencjal organiza-

cyjny, mozliwosci techniczne, pieniadze i zdyscyplinowanych ludzi, zeby

przeprowadzic tak zlozona operacje. - Spojrzenie Carolla wedrowalo po

sali. Dlaczego jego wlasne slowa wydawaly sie tak malo znaczace? -

Wszystkich pozostalych mozemy wykreslic z listy podejrzanych. - To

powiedziawszy, usiadl.

Walter Trentkamp podniosl palec, po czym odezwal sie ponownie:

-Gwoli ogolnej informacji; zorganizowalismy na Wall Street grupe

dochodzeniowa. Rezyduje w budynku Gieldy, ktory ulegl niezbyt wielkim

zniszczeniom. Ktos z nowojorskiej policji rzucil juz prasie haslo "Wall

Street, numer trzynascie". Tak zatem nazwiemy nasza kwatere glowna.

43

Scisle rzecz biorac, takiego adresu nie ma. Gielda Papierow Wartos-ciowych znajduje sie przy Wall Street, ale ma adres od Broad Street. To

moglby byc zly omen - popelnilismy juz pierwszy blad, zanim w ogole

rozpoczelismy sledztwo.

Prawie wszyscy rozesmieli sie, ale kazdy rozumial, ze sytuacja wcale

nie jest zabawna. Z pewnoscia, do chwili zakonczenia sprawy, czeka ich

jeszcze wiele i to naprawde powaznych trudnosci i bledow nie do unik-

niecia. Numer trzynasty po prostu swietnie to ilustrowal.

Prezydent wstal po raz drugi. Na jego twarzy malowalo sie wy-

czerpanie, wywolane napieciem, wypadkami ostatniego dnia. Kearney

nie wygladal juz jak mlody, energiczny, przystojny senator, ktory dwa

lata temu odniosl sukces w kampanii prezydenckiej. Byl po prostu

przepracowany.

-Musze wyjasnic jeszcze jedna sprawe - odezwal sie. - Niech to, co

teraz powiem, pozostanie miedzy nami. - Przerwal i rozejrzal sie po

twarzach najblizszych doradcow. - Od kilku tygodni do Bialego Domu, to

znaczy do wiceprezydenta Elliota i do mnie, naplywaja wiarygodne

informacje wywiadu na temat powaznego zagrozenia z zewnatrz. Byc

moze jest w to zamieszany nieuchwytny Francois Monserrat.

Kearney przerwal, zeby sie troche uspokoic. Nazwisko Monserrata

pobudzilo umysl Carrolla. "Nieuchwytny" to doprawdy zbyt slabe okres-

lenie. Czasami Arch zastanawial sie nawet, czy Monserrat w ogole istnieje

czy tez jest to tylko kryptonim, ktory przybierala cala grupa wspol-

pracujacych ze soba ludzi. Jednego dnia terrorysta byl we Francji,

drugiego juz w Libii. Meldowano, ze odnaleziono go w Meksyku, podczas

gdy ktos inny w tym samym czasie widzial go wysiadajacego z pasazers-

kiego samolotu w Pradze.

Prezydent ciagnal dalej:

-Nasz wywiad dowiedzial sie, ze kraje produkujace rope naftowa,

zarowno Bliskiego Wschodu, jak i Ameryki Poludniowej, powaznie roz-

wazaja wspolne uderzenie na nasz rynek papierow wartosciowych. Ta

akcja ma byc jedynie odwetem za, jak to nazywaja, zlamane obietnice,

a nawet jawne defraudacje, jakich rzekomo dopuszczaja sie nasze banki

i domy maklerskie. Eksporterzy ropy mieli nadzieje na wywolanie przy-

najmniej krotkoterminowej paniki, z ktorej jedynie oni skorzystaja. Czy te

pogloski maja cos wspolnego z wydarzeniami minionego dnia? Jak dotad,

nie wiem.

Obawiam sie jednak, ze byc moze stoimy u progu istotnego kryzysu

ekonomicznego o miedzynarodowym zasiegu. Prosze panstwa, nie bedzie

przesada, jesli zalozymy i przygotujemy sie na ewentualnosc glebokiego

krachu na swiatowych gieldach; moze on nastapic juz w poniedzialek,

kiedy, jak sadze, zostana one otwarte.

Kearney patrzyl swoimi niebieskimi oczami po zebranych, starajac sie

ich przekonac o powadze sytuacji.

44

-Byc moze wkrotce poznamy sprawcow wieczornego ataku na WallStreet. Musimy dowiedziec sie, jak go przeprowadzili i dlaczego. Co

chcieli osiagnac przez te szalona destrukcje?

Carrollowi szumialo w glowie, a oczy piekly go niemilosiernie. Byla za

piec trzecia w nocy. Wychodzil wlasnie z sali konferencyjnej Rady

Bezpieczenstwa Narodowego. Inni uczestnicy zebrania takze wygladali na

wyczerpanych i zasmuconych.

Arch ruszyl juz po skrzypiacych, choc wylozonych grubym chodni-

kiem schodach, kiedy poczul, ze ktos opiera mu dlon na ramieniu.

Przestraszyl sie. Odwrocil glowe i zobaczyl spokojnego jak zwykle Wal-

tera Trentkampa.

-Probujesz mnie unikac? - Trentkamp potrzasnal glowa jak ojciec,

ktory chce skarcic syna w najlagodniejszy z mozliwych sposobow. - Co

u ciebie? Dawno cie nie widzialem. Mozemy chwile porozmawiac?

-Witaj, Walterze. No, jasne. Moze wyjdziemy na dwor? To powinno

nas troche otrzezwic.

Po paru chwilach obaj mezczyzni szli obok siebie, w porannej mgielce,

jaka zaczela tworzyc sie nad Pennsylvania Avenue. Niebo zasnuwala

ciemnoszara warstwa chmur, przykrywajac stolice jak dach jakiegos

mauzoleum. W oddali majaczyl pomnik Waszyngtona.

-Ostatnio za rzadko widuje twoja sympatyczna facjate. Chyba osta-

tni raz spotkalismy sie jeszcze zanim przeprowadziliscie sie z dzieciakami

do domu rodzicow.

-Tak, nam tez ciebie brakuje. Wiesz, na poczatku bylo nam tam

jakos tak... dziwnie. Ale teraz jest juz dobrze; to na pewno byl sluszny

krok. Dzieci mowia, ze to ich dom "na wsi". Zdaje im sie, ze mieszkaja na

jakiejs farmie, jak w Nebrasce.

-Wspaniali malcy. Mary Katherine to takze skarb. - Walter zawahal

sie chwile, po czym zapytal: - A ty, jak sie miewasz? To o ciebie sie

martwie.

Carroll poczul sie tak, jakby rozmawial z rabinem, w dodatku pracuja-

cym w policji.

-Jakos sie trzymam. Wszystko w porzadku. Wlasciwie, swietnie mi

idzie. - Wzruszyl ramionami.

Trentkamp potrzasnal glowa o siwych, przystrzyzonych wlosach.

Widac bylo, ze nie da sie zwiesc. Arch poczul sie nieprzyjemnie. Walter,

stary policyjny wyga, potrafil przejrzec kazdego. Czlowiek czul sie przy

nim taki... przezroczysty.

-Nie wydaje mi sie, Archerze. Chyba wcale nie wiedzie ci sie swietnie.

Caroll zesztywnial.

-Nie? No coz, przykro mi. A tak myslalem.

-Nie swietnie, ale nawet zle. Kraza prawdziwe legendy o twoich

nocnych popijawach. O tym, ze podejmujesz niepotrzebne ryzyko. Za

duzo sie o tobie mowi w policji.

Tego bylo juz za wiele. Nie o tej porze. Nawet jesli tym, ktory mu

dokuczal, byl czlowiek, ktorego jeszcze maly Arch nazywal wujkiem

Walterem. Caroll zjezyl sie.

-Czy to wszystko, rabbi? Czy dlatego chciales mnie widziec?

Trentkamp zatrzymal sie. Polozyl mu reke na ramieniu i scisnal go

lekko.

-Chcialem porozmawiac z synem starego przyjaciela. I pomoc mu,

jesli tylko bede w stanie.

Arch odwrocil zmeczone oczy, unikajac wzroku dyrektora FBI. Za-

czerwienil sie.

-Przepraszam. Chyba troche sie zmeczylem.

-Zmeczyles sie. Wiem, ze nie jest ci latwo, od czasu, kiedy zmarla

Nora. Wiesz, ze zaczyna ci grozic wyrzucenie z jednostki w DIA?

Wszystkim podobaja sie rezultaty, ale nie styl twojej pracy. Rozwaza sie

zastapienie ciebie kims innym. Podobno moze to byc Matty Reardon.

Carroll poczul, jak gdyby ktos uderzyl go w twarz. Gdzies w glebi

czul, ze zbliza sie ta chwila.

-Reardon - to swietny pomysl. Bardzo fajny facet. Kropka.

-Arch, daj spokoj. Probujesz zwodzic kogos, kto zna cie od trzydzies-

tu pieciu lat. W DIA nie ma nikogo, kto bylby w stanie cie zastapic.

Carroll skrzywil sie, po czym zakaszlal, niczym Krolik.

-Juz dobrze, cholera. Przepraszam cie, Walterze. Wiem, o co ci

chodzi.

-Wszyscy rozumieja, co przezywasz. I ja tez to rozumiem. Prosze cie,

uwierz mi, Archerze. Kazdy chcialby ci pomoc... Poprosilem, zebys mogl

zajac sie ta sprawa. Musialem.

Carroll wzruszyl swoimi szerokimi ramionami. Czul sie jednak do-

tkniety. Nie wiedzial, ze opinia o nim jest az tak zla; moze stracil ja takze

i w oczach Waltera Trentkampa.

-Nie wiem, co powiedziec. Naprawde. Nie przychodzi mi nawet do

glowy zaden irlandzki zart, rodem z Bronxu. Nic, i tyle.

-Porozumiewaj sie ze mna w tej sprawie, dobrze? Zawiadom mnie,

kiedy czegos sie dowiesz, okay? Po prostu, nie rob tego sam. Mozesz mi to

obiecac? - zapytal Trentkamp. Arch powoli przytaknal.

-Obiecuje.

Walter postawil kolnierz. Szli tak przez mgle; obaj wysocy, silnie

zbudowani. Wygladali jak ojciec i syn.

-To dobrze - powiedzial w koncu Trentkamp. - Naprawde swietnie,

ze cie mamy. Jestes nam potrzebny, zeby znalezc tego skurczybyka. Masz

okazje, zeby dac z siebie wszystko, Archerze.

6

ManhattanO szostej rano, w sobote piatego grudnia, pomazane kolorowymi

graffiti wagony metra do Siodmej Alei tlukly sie glosno po szynach,

zblizajac sie do stacji Van Cortland Park. Nowojorskie koleje podzie-

mne byly w fatalnym stanie. Ten konkretny sklad wagonow przypo-

minal raczej przedmiot publicznej hanby niz srodek transportu publi-

cznego.

Pulkownik David Hudson usiadl ciezko na niewygodnym, metalowym

siedzeniu. Mial na sobie jak zwykle ubranie tak proste, zeby nie zwracalo

niczyjej uwagi. Wszystko, co nosil, bylo szare albo bure. Wiedzial,

ze nie jest to wystarczajace przebranie, gdyz ludzie i tak mu sie przy-

gladali. Zawsze patrzyli na pusty rekaw plaszcza, w miejscu, gdzie

powinna byc reka.

Podczas gdy pociag pracowicie toczyl sie na polnoc, Hudson czul na

przemian to fale goraca, to znow zimne dreszcze. Pulkownik znajdowal sie

myslami zupelnie gdzie indziej. Ogarnely go wspomnienia; probowal

dokladnie odtworzyc dlugie godziny spedzone w Wietnamie na jednej

z placowek wartowniczych. Jego zmysly byly wtedy wyostrzone w najwyz-

szym stopniu. Podnosil glowe i nasluchiwal, obserwowal, nie ufal nikomu

poza soba samym. Wlasnie teraz powinien zachowywac sie dokladnie tak

samo: zachowac jasnosc mysli, miec pelne zaufanie do siebie. Chyba nic

innego w zyciu nie ekscytowalo go bardziej.

Od Czternastej Ulicy, kiedy wsiadl do nieprzyjemnego wagonu, po-

przez stacje przy Trzydziestej Czwartej, Czterdziestej Drugiej i Piecdziesia-

tej Dziewiatej, Hudson przezywal na nowo pierwsze dni spedzone w wiet-

namskim obozie jenieckim. Natretnie krazyla mu w myslach melodia

starej piosenki Doorsow, "Moonlight Drive". Hymn epoki.

Pamietal oboz La Hoc Noh, jak gdyby byl tam dzisiaj. A przede

wszystkim, jak zywy przed oczami stawal mu czlowiek zwany Jaszczurka.

47

Oboz jeniecki La Hoc Noh, Wietnam Polnocny, lipiec 1971Kapitan David Hudson, krancowo wyczerpany psychicznie, czul kaz-

de, najdrobniejsze uderzenie, wyczuwal nawet najmniejsze kamyczki pod

stopami. Czterech straznikow na wpol nioslo, na wpol ciagnelo go do

krytej strzecha chaty w srodku obozu La Hoc Noh.

W oslepiajacym bialym swietle azjatyckiego slonca, mruzac oczy,

Hudson patrzyl na walace sie bambusowe sciany i zniszczona polnocno-

wietnamska flage.

Dowodztwo obozu.

David, mlody oficer, niegdys silnie umiesniony, elegancko ostrzyzony,

wyprostowany, dumny, wygladal teraz nad wyraz zalosnie. Mial pomarsz-

czona, ziemista, niemal zolta skore; jasne wlosy sterczaly mu w brudnych

kepach, jak gdyby ktos probowal mu je wyrywac.

Rozumial, ze umiera i godzil sie z tym. Wazyl juz tylko okolo

piecdziesieciu kilogramow; od miesiecy zalatwial sie jakims dziwnym^

zoltawym lajnem. Jego stan dawno przekroczyl zwykle wyczerpanie; zyl

teraz w dziwnym, przypominajacym halucynacje swiecie; mial watpliwosci

wobec wlasnych odczuc i spostrzezen.

Wszystko, co dotad jeszcze posiadal kapitan David Hudson, to godnosc.

Przyrzekl sobie, ze tego jednego sie nie wyrzeknie. Umrze przynajmniej z ta

mala czastka siebie, ktora pozostanie nietknieta, ukryta gleboko, tam gdzie

nikt nie zdola sie wedrzec z pomoca jakichkolwiek tortur.

Dowodca obozu, nazywany Jaszczurka, czekal na niego wewnatrz

chaty. Siedzial za niskim, koslawym stolem w zlowieszczej ciszy, przykuc-

niety niczym czajace sie zwierze. Wygladal, jakby pozowal do fotografii,

pod wirujacym bambusowym wentylatorem, ktory z trudem mieszal

powietrze o temperaturze czterdziestu stopni.

Hudson poczul nagle mdlosci, wywolane zapachem wietnamskiego

jedzenia: zielonego chiii, czosnku, bczi, durianu i zepsutych, rzecznych

krewetek. Zlapal sie za usta. Czul, ze zaczyna omdlewac. Nie! Nie moze

na to pozwolic. Honor i godnosc! To wszystko, co pozostalo. Honor

i godnosc utrzymywaly Hudsona przy zyciu.

Powstrzymal sie juz nie dzieki sile fizycznej, ale sile woli.

Straznicy wyprostowali go. Jego wiotkie cialo zwisalo im w rekach.

Jeden z Wietnamczykow uderzyl go piescia w szczeke. Usta kapitana,

wypelnila krew. Zaczal sie dlawic.

-Ty... kap-tan Hud-son! - zaskrzeczal nagle oficer jak egzotyczne

ptaszysko. Spojrzal w wymiety notes, ktory zawsze* ze soba nosil. Uderzyl

palcami w otwarta strone.

-Ho-ho. Dwa-scia szesc lat. Wiet-nam, La-os, od szesc-dziewiec

rok! Jestes szpieg! Ty zbojco! Za-bojco! Skazac smierc, kap-tan!

Straznicy puscili Hudsona, a on upadl na klepisko, zasmiecone rybimi

glowami i ryzem.

48

Umysl kapitana wirowal, wszystko krecilo mu sie przed oczami.Zrozumial tylko pare slow z tego, co powiedzial lamana angielszczyzna

Wietnamczyk. "Wietnam... szpieg... zabojca... skazany na smierc."

Wzrok Hudsona wedrowal po gladkiej, drewnianej powierzchni stolu.

Znowu gra? Dlaczego oni wszyscy tak uwielbiali gry?

Jaszczurka odchrzaknal obrzydliwie. Na jego twarzy pojawil sie obla-

kanczy usmieszek. Szczeka Wietnamczyka rozwarla sie powoli. Kapitano-

wi wydalo sie, ze widzi za obwislymi wargami Jaszczurki ruchliwy jezyk

gada. Potrzasnal glowa, bezskutecznie probujac rozjasnic sobie nieco

umysl, utworzyc chocby niewielki obszar rzeczywistosci.

-Zagrasz? Zagrasz z mnie, Hud-son?

Kapitan nie odrywal wzroku od gladkiego stolu, probujac odzyskac

ostrosc wzroku. Mam grac z Jaszczurka?

Stol wykonany byl chyba z prawdziwego tekowego drewna. To drogi,

egzotyczny i piekny material. Wydawal sie zupelnie nie na miejscu w tej

ohydnej, dusznej, wilgotnej chacie. Jeszcze silniej przyciagaly jego uwage

setki wypolerowanych bialych i czarnych kamykow do gry; pieknie

wykonanych. Byly okragle, wypukle po obu stronach.

Przez chwile Hudsonowi przypomniala sie domowa kolekcja mar-

murow. Maly, magiczny fragment dziecinstwa, ktore spedzil w Kansas, na

farmie ojca. Lubili wtedy zbierac kamyki. Czy naprawde byl kiedys

malym chlopcem? Szczerze mowiac, nie byl tego pewien. Umrzec z god-

noscia! Godnoscia!

-Zagrasz o zycie, Ho? - zapytal Jaszczurka.

Powierzchnia stolu podzielona byla prostopadlymi kreskami, ktore

przecinaly sie, tworzac setki pol. Bylo 180 bialych kamykow i 181

czarnych.

Za stosem czarnych spoczela dlon Jaszczurki. Oparl ja na pekatym

karabinie. Jeden z dlugich zakrzywionych palcow Wietnamczyka nieubla-

ganie stukal w stol.

-Ty grasz. Zagrasz z mnie! Kto prze-grac - smierc!

Kapitan patrzyl na stol, probujac sie skoncentrowac. Umrzyj godnie!

Czego ten czlowiek od niego chcial? Hudson wiedzial, ze Jaszczurka

potrafi zartowac tylko w okrutny sposob. Rowniez i tak mozna czlowieka

torturowac.

Czarne i biale kamyczki zdawaly sie poruszac same. Wirowaly, pelzly

jak owady w zamglonym polu widzenia Hudsona.

W koncu kapitan przemowil. Jego glos zabrzmial zdumiewajaco silnie,

nawet buntowniczo.

-Jeszcze nigdy nie przegralem partii go - powiedzial Hudson. - Graj,

dupku! - Godnosc!

49

Manhattan, grudzien 1985Wagony metra zahamowaly halasliwie na kolejnej stacji. Peron ska-

pany byl w nieprzyjemnym niebieskawym swietle. Paru pasazerow wa-

gonu, ktorzy wstali o tak wczesnej porze, przygladalo sie tepo Hud-

sonowi. Nawet kiedy spojrzalo sie na niego przypadkowo, widac bylo,

ze jest to czlowiek, ktory w trudny do sprecyzowania sposob panuje

nad otaczajacza go rzeczywistoscia, ktory wie, o co mu chodzi. Takie

wrazenie wywoluja ludzie przyzwyczajeni do wydawania rozkazow. Nie

swiadczyl o tym jednak jego wyglad zewnetrzny; sprawialo to spojrzenie

pulkownika.

Kiedy mierzyl wzrokiem innych, przewaznie nie wytrzymywali tego

i odwracali sie. Hudson orientowal sie, ze wiekszosc Amerykanow byla

jakby pozbawiona wewnetrznego skupienia, umiejetnosci panowania nad

soba. Cywile nieustannie budzili rozczarowanie Hudsona. Byc moze za

duzo od nich oczekiwal; w koncu, przypominal sobie, nie nalezy mierzyc

ich wlasna miara.

Na stacji przy Zachodniej Osiemdziesiatej Szostej do wagonu wsiadlo

paru nowych, bezimiennych pasazerow. Byli to przewaznie starsi ludzie,

biali, miedzy innymi drobni sklepikarze z Harlemu i Bronxu. Jeden

z podroznych jednak wyraznie roznil sie wygladem od pozostalych.

Mial okolo trzydziestu pieciu lat i kruczoczarne wlosy. Nosil brazowy,

kaszmirowy plaszcz, jedwabny szalik, granatowe spodnie w kant, ele-

ganckie polbuty. Sprawial wrazenie kogos, kto po raz pierwszy w zyciu

wsiadl do metra i przejazdzka takim ruchomym slumsem wydaje mu

sie zabawna.

Usiadl obok Hudsona, natychmiast rozlozyl "New York Timesa"

i zakaszlal glucho trzymajac dlon przy ustach. Po chwili, halasliwie zlozyl

gazete.

-Pisza o was na pierwszej stronie. Gratuluje - szepnal w koncu

ostroznie mezczyzna, nazwiskiem Laurence Hadford. Jego glos byl jed-

wabisty, niczym wystajacy spod plaszcza szalik. - Ogladalem caly spek-

takl w wiadomosciach, najpierw o szostej wieczorem, potem o siodmej,

o dziesiatej i jedenastej. Udalo wam sie ich absolutnie zaskoczyc.

-Jak dotad wszystko idzie dokladnie po naszej mysli - przyznal

Hudson. - Jednak najtrudniejsze zadania sa jeszcze przed nami. Praw-

dziwy sprawdzian skutecznosci planu, poruczniku.

-Mam nadzieje, ze przyniosl mi pan bozonarodzeniowy prezent? -

Hadford nachylil sie blizej i pulkownik poczul cytrynowy zapach drogiej

wody kolonskiej.

-Tak. Dokladnie tak, jak ostatnio ustalilismy.

Pulkownik rozejrzal sie, po raz pierwszy od chwili, kiedy wsiadl do

pociagu. Oparl spojrzenie na niebieskich oczach i glupawym usmieszku

Hadforda. Nie podobalo mu sie to, co widzial. Od samego poczatku,

50

zreszta. Ani teraz, ani w Wietnamie, kiedy Hadford byl zadufanymw sobie mlodym oficerem.

Porucznika mozna bylo nazwac czlowiekiem o chlodnym usposobie-

niu. Gladko ogolona twarz stanowila jakby bariere, chroniaca przed

dostepem do jego wnetrza. Nagle Hudson pomyslal, ze gdzies w srodku

Hadforda musza znajdowac sie brylki prawdziwego lodu. Ten facet zdolal

juz zajsc bardzo wysoko; byl teraz jednym z udzialowcow duzej firmy

inwestycyjnej z Wall Street i ciagle pial sie w gore.

Pulkownik siegnal do wewnetrznej kieszeni i podal mu grubo wy-

pchana, zolta koperte. Nie bylo na niej zadnego znaku ani napisu, na

wypadek, gdyby na przyklad upadla. Koperta znikla za pola kaszmirowe-

go plaszcza.

-Jest tylko jeden maly problem. Ta kwota musi byc wieksza. -

Hadford usmiechnal sie bez zazenowania. - Biorac pod uwage to, co sie

stalo. Co zrobiliscie. Okazuje sie, ze wciagneliscie mnie w bardzo niebez-

pieczny interes. Gdyby pan mi powiedzial, co zamierzacie.

-Wtedy nie pomoglby nam pan. Mialby pan zbyt duze watpliwosci.

Sralby pan ze strachu.

-Przyjacielu, sram teraz ze strachu.

Metro zakolysalo sie troche i, zwolniwszy nieco, wjechalo na stacje

przy Sto Dziesiatej Ulicy. Sciany pokryte byly jaskrawymi, rzucajacymi

sie w oczy graffiti. Przykuwaly uwage kazdego, kto tylko spojrzal na nie

znad porannego "Daily News". Malo jednak kto je ogladal.

-Uzgodnilismy sume, zanim jeszcze zrobil pan cokolwiek. Teraz

dostal pan juz calosc, w sumie okragle pol miliona dolarow. - Hudson

poczul gdzies w srodku dobrze znany sobie alarm. Tracil panowanie nad

soba. - Informacje, jakich nam pan dostarczyl, cale zwiazane z tym

ryzyko, to drobiazg, w porownaniu z olbrzymim zyskiem, ktory pan

osiagnal.

Hadford leciutko zacisnal zadbane, biale zeby.

-Prosze, niech pan mi tylko nie mowi, jak dobrze mi zaplaciliscie.

Wiem, jaki teraz jest wasz stan majatkowy. Macie tyle pieniedzy, ze nie

wiecie, co z nimi zrobic. Pol miliona mniej czy wiecej to przeciez dla was

drobnostka bez znaczenia. Coz wiec zaszkodzi, jesli dostane w sumie

milion? Nie badzcie tacy skapi.

Hudson zdolal zmusic sie do usmiechu.

-Wie pan co, moze i ma pan racje. Biorac pod uwage cala sytuacje -

coz znaczy pol miliona mniej? Zwlaszcza jesli zamierza pan zdobyc dla nas

pare dalszych informacji. Nadal potrzebujemy panskiej pomocy.

-Sadze, ze odpowiednia oplata zdolalaby mnie przekonac, panie

pulkowniku.

Hudson sprawdzil, ze nastepna stacja byla Sto Piecdziesiata Siodma.

Zanim do niej dojechali, zaczeli omawiac nastepne dzialania Hadforda;

dotyczyly rodzaju informacji, jakie potrzebne byly Zielonej Wstazce.

51

Za oknami pojawily sie obdrapane, wyblakle tablice z nazwa ulicy; lprzesunela sie czyjas ponura czarna twarz. Zazgrzytaly hamulce, a potem

rozlegl sie syk.

Ostatni pasazerowie wysiedli przy Sto Piecdziesiatej Siodmej. Ponury

Murzyn nie wsiadal. Drzwi zasunely sie. Hudson i Hadford zostali sami.

Pulkownik czul wewnetrzne napiecie. Krew pulsowala mu w zylach.

Wszystkie jego zmysly byly wyostrzone do granic mozliwosci; postrzegal

teraz rzeczywistosc z niezwykla jasnoscia i sila. Zupelnie jakby ktos

oswietlil nagle otoczenie lukiem elektrycznym.

-Przykro mi, Hadford.

-Slucha... O Boze, nie!

Podczas gdy pociag z turkotem ruszal, w reku Hudsona pojawil sie

noz. Nie wiadomo skad; wydawalo sie to niemozliwe, gdyz dlugosc ostrza

przekraczala pietnascie centymetrow, a trzonek mial jeszcze z dziesiec.

Potezna klinga znikla w podbrzuszu Hadforda. Przebila kaszmirowy

plaszcz, delikatne ubranie pod spodem, a potem, bez specjalnego wysilku,

miekkie wnetrznosci i zacisniete w naglym skurczu miesnie. Prawie

natychmiast, kapiace czerwienia ostrze pojawilo sie z powrotem.

Jeszcze kiedy Laurence Hadford zsuwal sie z siedzenia, pulkownik

wyciagnal z jego plaszcza ciezka koperte. Wywrocone oczy porucznika

patrzyly teraz bez wyrazu w sufit. Jego cialem wstrzasnela seria konwulsji,

po czym zwiotczalo. Umarl, gdzies pomiedzy stacjami Sto Piecdziesiata

Siodma a Sto Szescdziesiata Osma.

Hudson wyskoczyl z wagonu, kiedy tylko pociag sie zatrzymal. Trzasl

sie caly. W glowie czul jakby przebiegajace blyskawice; widzial tez ciemne

prazki czy strumyczki; przypominaly krew Hadforda. Po raz pierwszy,

odkad zostal zolnierzem, zabil oficera z wlasnego oddzialu. Ale chciwosc

Hadforda byla slabym punktem planu Zielonej Wstazki. Hudson instynk-

townie wiedzial, ze kiedy w gre wchodzi chciwosc, pojawia sie w koncu

niebezpieczenstwo zdrady. Nie mogl pozwolic sobie na takie ryzyko, gdyz

w dalszych dzialaniach nie bylo juz miejsca na jakakolwiek pomylke czy

czyjas slabosc.

Kiedy pulkownik znalazl sie na Broadwayu, wsiadl do zatloczonego

autobusu, jadacego na poludnie. Autobus posuwal sie do przodu, a tym-

czasem Hudsonowi wydawalo sie, ze slyszy jak Jaszczurka skrzeczy na

niego jak malpa. Wietnamczyk smial sie i smial, podczas gdy on uciekal

w budzace sie miasto. Zem-sta!

Prawie w godzine pozniej, spokojny juz David Hudson wysiadl z war-

czacego autobusu na koncowym przystanku, na Columbus Circle, kolo

New York Coliseum. Szczelnie owiniety w swoje szarobrazowe palto,

ruszyl dalej na poludnie. Byl prawie pewien, ze mu sie przygladaja;

niepokoilo go to.

Anonimowosc. Potrzebna mu byla oslona anonimowosci. Pozadal jej.

Zwlaszcza teraz musial utrzymac swoj image zwyklego nowojorskiego

52

taksowkarza. Konsekwencja byla tu konieczna. Nie wolno mu bylojednak takze zapomniec o tym, ze kiedys byl jednym z najlepszych na

swiecie dowodcow Sil Specjalnych.

Dotarl do hotelu Washington-Jefferson. Zajmowal tam pokoj na

samym koncu ponurego korytarza na pierwszym pietrze. Mieszkal w tym

samym pokoju od prawie pieciu tygodni; byc moze stanowilo to juz zbyt

duze ryzyko. Ale polnocne okolice Times Sauare stwarzaly wspaniala

atmosfere anonimowosci; byly tak dogodne dla owej niecodziennej pracy,

jaka mial do wykonania. Szczegolnie zas nie chcial mieszkac zbyt blisko

garazu Vets Cabs ani dzielnicy finansowej.

Usiadl na krawedzi hotelowego lozka. Jego mysli powrocily jeszcze na

chwile do Laurence'a Hadforda; wiedzial jednak, ze nie moze sobie

pozwolic na rozmyslanie o jego smierci. Wpatrywal sie w stojacy na

biurku telefon. W koncu postanowil zapomniec o poruczniku i wyna-

grodzic sobie piatkowy sukces. Czekala go dobrze zasluzona przyjemnosc.

Jego jedyna slabosc; ostatni zwiazek laczacy go z innymi ludzmi, jak

czasami myslal.

Podniosl sluchawke i wykrecil dobrze znany sobie numer.

-Agencja Vintage, slucham. - Polaczenie bylo okropne, mimo ze

zasieg rozmowy nie wykraczal poza Manhattan, a nawet bliska okolice.

Ledwie slychac bylo slowa, posrod elektrostatycznych trzaskow.

-Dzien dobry. Mowi David. Korzystalem juz z panstwa uslug. Moj

numer - trzysta dwadziescia trzy. - Glos Hudsona byl, jak zwykle,

delikatny, ale stanowczy. - Moge dokladnie opisac pomoc, jaka jest mi

potrzebna. Powinna miec jakies metr szescdziesiat piec czy metr siedem-

dziesiat wzrostu i wiek od dziewietnastu do dwudziestu szesciu lat. Place

gotowka.

Odczekal chwile, po czym podano mu godzine i imie dziewczyny.

Powtorzyl:

-Za trzydziesci minut. Ulica Zachodnia Piecdziesiata Pierwsza, nu-

mer 318. Dziekuje bardzo. Czekam... Billie.

Wlasnie minela jedenasta, kiedy Billie Bogan, podnoszac oczy na

mrugajacy hotelowy neon wysiadla z taksowki na Zachodniej Piecdziesia-

tej Pierwszej.

Washington-Jefferson'? To niecodzienne miejsce.

Nie przypominalo tych, w ktorych zwykle przebywali klienci agencji

Vintage. Ludzie sukcesu, ktorzy mogli sobie pozwolic na sto piecdziesiat

dolarow i wiecej za godzine, przebywajac w najpiekniejszych zakatkach

Nowego Jorku.

Billie wzruszyla w koncu ramionami i weszla do hotelu. Ze scian

korytarza schodzila farba. Powiedziano jej, ze klient bedzie placil gotow-

ka. Idac nedznie oswietlonym korytarzem pierwszego pietra, wylaczyla

53

pager, ktorymi poslugiwala sie agencja. Nadzwyczaj glupio by bylo,gdyby odezwal sie w samym srodku "sesji" z klientem.

Ale Washington-Jefferson? Wzdrygnela sie mimowolnie.

Zapukala do drzwi. Otworzyly sie prawie natychmiast. Zdumiala sie

widzac czlowieka o tak milej powierzchownosci. Usmiechal sie cieplo,

przyjemnie. Byl wysoki, szczuply...

Wtedy zobaczyla pusty rekaw. Jej klient nie mial jednej reki.

Nie zrobilo jej sie jednak specjalnie przykro. W tym mezczyznie nie

bylo nic, co mogloby wzbudzac litosc; wrecz przeciwnie. Byl atrakcyjny,

bezsprzecznie. Jego ulomnosc nie wydawala sie go klopotac. Patrzyl na

Billie bez sladu skrepowania. Mial taka twarz jak ludzie, ktorzy duzo

przebywaja na swiezym powietrzu. Pewnie byl jednym z tych pelnych

zaufania do siebie typow, ktorzy uwielbiaja camping i wiedza, jak wiaze

sie odpowiednie wezly i znajduje dobre miejsce na rozbicie namiotu.

-Czesc. Mam na imie Billie. Jak sie dzisiaj czujesz? - Usmiechnela sie

uprzejmie. - Jestes David, prawda?

Pulkownik Hudson patrzyl na nia jeszcze przez pare sekund, zanim

odpowiedzial. Byla jedna z najladniejszych prostytutek, jakie widzial.

Miala wspaniale bardzo jasne, falujace geste wlosy, dlugie, szczuple nogi

jak u modelki; nie byla jednak chuda i niepotrzebnie "wygladzona", jak

to okreslal. Pod droga, jedwabna bluzka rysowaly sie jedrne piersi. Prosta

spodnica opinala ksztaltne biodra; nosila ciemne ponczochy i pantofle na

wysokim obcasie. Jej twarz zdawala sie laczyc w sobie egzotyczne piekno

i pozorna niewinnosc, co bardzo podniecalo Hudsona.

-Przepraszam - odezwal sie wreszcie. - Zapatrzylem sie, prawda?

Wejdz. Jestes bardzo ladna. Piekna. Nie spodziewalem sie tak pieknej

dziewczyny.

Billie usmiechnela sie, jak gdyby jeszcze nigdy nie slyszala podobnych

komplementow. Jej policzki zarozowily sie nieco. Niespodziewany rumie-

niec objal takze szyje.

-Przepraszam, nie zwrocilem uwagi, jakie masz nazwisko?

-Jestem po prostu Billie. - Usmiechnela sie znowu. Wszystkie jej

gesty byly bardzo naturalne.

Dopiero teraz zwrocil uwage na jej akcent. Byla Angielka. Sadzac ze

sposobu, w jaki wymawiala poszczegolne sylaby, byc moze pochodzila

nawet z wyzszej warstwy spolecznej...

Hudson objal szerokim gestem swoj spartansko urzadzony pokoj.

-Wiem, ze to nie wyglada jak Plaza - powiedzial. - Jeszcze nie.

Widzisz, pisze sztuke teatralna. Mam nadzieje, ze to miejsce da sie

zakwalifikowac jako zacisze artysty?

Billie zaczela sie powoli uspokajac. Facet byl sympatyczny w obejsciu;

wydawal sie inteligentny. Informacja o sztuce teatralnej, prawdziwa czy

nie, sprawila wrazenie calkiem naturalne. Usiadla delikatnym, niemal

wstydliwym ruchem na krawedzi nie poscielonego lozka. Zupelnie jakby

54

byla prawdziwa dziewczyna Davida, jak gdyby nie zostalo z gory ustalo-ne, po co tu przyszla.

Wpatrujac sie jej w twarz, Hudson ocenil, ze nie mogla miec wiecej niz

dwadziescia piec lat. Byla niezwykle elegancka, nawet jak na agencje Vintage.

-Bardzo lubie teatr - zaczela. - Kiedy tylko przyjechalam do Nowe-

go Jorku, co srode spedzalam wieczory na Broadwayu. Kupowalam

znizkowe bilety na Times Sauare albo w recepcjach hoteli. Widzialam

"Smierc komiwojazera" z Dustinem Hoffmanem, "Torch Song", "Koty",

"Glenglarry". Wszystko, na co zdolalam sie dostac.

Mowiac, swobodnym ruchem odpiela pierwszy guzik bluzki, potem

drugi.

-Usiadziesz przy mnie? - spytala. Zabrzmialo to bardzo niewinnie.

Usiadl i pocalowal ja delikatnie w policzek. Jego twarz rozkosznie

owial zapach kosztownych perfum.

-Powiedziales, ze jestem piekna. Chcialabym odwdzieczyc ci sie

komplementem - jestes bardzo przystojny. Mam nadzieje, ze uda ci sie

napisac dobra sztuke.

Nadal w niewinny sposob, Billie rozpiela dwa srodkowe guziki koszuli

Hudsona i wsunela pod nia obie dlonie. Mial miekkie wlosy na piersi, jego

cialo bylo sprezyscie umiesnione.

Dotyk Billie byl delikatny i cieply. Nagle stalo sie cos niecodziennego,

prawie niezwyklego. Pulkownik Hudson zaczynal czuc.

W jego wnetrzu odezwal sie ostry, alarmowy dzwonek.

Dziewczyna byla jednak naturalna, zrelaksowana. Dotykala go w naj-

lzejszy z mozliwych sposobow. Masowala czule, rozbierajac sie jednoczes-

nie. Najpierw lagodnie splynela z niej jedwabna bluzka. Potem prosta,

czarna spodnica. W koncu, Billie stala nad nim, majac na sobie tylko

cienkie, ciemne ponczochy, podwiazki i pantofle na wysokim obcasie. Na

zlocistej kepce jej wlosow blyszczala mala kropelka. Hudson poczul, jakby ?

zaczal sie zapadac w materac.

Znowu odezwal sie w nim wewnetrzny alarm.

Patrzyl, jak oddycha - tak nieoczekiwanie piekna - a ona usmiechnela

sie, widzac co zaczal robic.

-Naprawde jestes piekna.

-To ty jestes piekny.

Jej piersi nabrzmiewaly zachecajaco. Hudson dotknal je delikatnie.

badajac ich doskonala kraglosc, czule zaznajamiajac sie z jasnorozowymi

wzgorkami.

Wsliznela sie na niego, a jej jasne wlosy zaplonely aureola, od lampy

wiszacej jej nad glowa. Zaczela kolysac sie w przod i w tyl, spokojnym,

falujacym ruchem. Wszystko zdawalo sie takie latwe. Ostrzegawcze syg-

naly zamilkly jak odlegla syrena, ktora powoli cichnie.

Oddychala coraz szybciej i szybciej. Zamknela oczy, potem je ot-

worzyla, usmiechnela sie lekko, znowu zamknela oczy...

55

Szybciej, szybciej, jeszcze szybciej. Hudsonowi przyszedl na mysl rytmjakiegos tanca.

Bawil sie nia, kiedy jej ruchy przypominaly narastajaca fale morska.

Dotykal ja, podczas gdy ona poruszala sie zgodnie z wlasnym rytmem.

Nagle cale jej cialo zesztywnialo i zaczela opadac mu na piers. Szarpnela

sie gwaltownie w tyl i znowu opadla. Jak gdyby przez jej szczupla figure

przechodzily uderzenia pradu.

Byl prawie pewien.

Doszla do samego szczytu; konwulsje wstrzasaly nia cala.

Ta ekskluzywna prostytutka z Vintage... ta piekna prostytutka przezy-

wala orgazm.

Billie. Po prostu Billie.

Sygnaly ostrzegawcze w glowie Hudsona zadzwieczaly nagle jak setki

policyjnych syren. Nie osiagnal orgazmu. Nie miewal go nigdy.

7

Arch Carroll lecial do Miami na pokladzie samolotu linii PeopleExpress. Nie bylo to mile; pierwszy samolot z Waszyngtonu na Floryde

wystartowal tego dnia o 4.45 rano. Przez wieksza czesc podrozy za

oknami samolotu panowala ciemnosc. Zaloga byla mloda i niedoswiad-

czona; stewardesy chichotaly, kiedy informowaly pasazerow o pasach

bezpieczenstwa i poduszkach powietrznych. Sprzedawaly zawiniete w ce-

lofan kanapki, po dolarze sztuka. Czy People Express miala byc ta

wschodzaca gwiazda rynku lotniczego, pragnaca przescignac TWA

i American Airlines?

Arch zamknal oczy. Probowal zapomniec o wszystkim, co dzialo sic

tego ranka i poprzedniego wieczoru, nazwanego Czarnym Piatkiem.

Okazalo sie to jednak niemozliwe. Nieustanne zagrozenie terrorem bylo

codziennoscia w stolicach zachodniej Europy czy przepelnionych gettach

metropolii poludniowoamerykanskich. Jeszcze do minionego piatku po-

dobne rzeczy nie dzialy sie jednak na terenie Stanow Zjednoczonych.

Do minionego piatku.

Przed oczami Carrolla zaczely migac setki obrazow - plonaca Wall

Street, przerazone twarze ludzi biegajacych w panice po ulicach, zalamany

prezydent Kearney. Dlaczego wciaz przypominal sie Archowi widok

prezydenta? Naprawde, zbyt wiele rzeczy spadlo nagle na glowe Carrolla.

Na przyklad, ta nagla podroz do Miami.

Pierwsza nadzieja na rozwiazanie tajemnicy Zielonej Wstazki nadeszla

szybko. Wydawalo sie, ze niemal zbyt szybko. Sam znalazl slad, prze-

gladajac materialy FBI i natychmiast podazyl na Floryde, wylatujac tam

pierwszym samolotem.

Otworzyl na chwile oczy i patrzyl wzdluz przejscia pomiedzy siedze-

niami na dwie stewardesy, ktore szeptaly do siebie cos po cichu. Nastep-

nym razem, kiedy sie ocknal, uplynela juz mniej wiecej polowa lotu,

trwajacego w sumie dwie godziny i czterdziesci minut. Z wysilkiem

podniosl sie z miejsca i powlokl do lazienki. ,

57

Pasazerowie wygladali na zmeczonych i otepialych - wszyscy wstali i ,zbyt wczesnie, zeby ich organizmy zdolaly sie do tego przystosowac.

Niektorzy czytali jednak gazety; ogromne tytuly donosily o ataku na

'i nowojorska dzielnice finansowa. Wielkie, czarne litery zapadaly przemoca

w swiadomosc Carrolla. Pod ich prosta trescia Arch wyczuwal niewypo-

wiedziane zagrozenie, siegajace daleko poza Wall Street, ku calemu

zachodniemu swiatu, organizacji jego zycia i gospodarki.

Kiedy juz znalazl sie w malej lazience, nabral wody w dlonie i zmoczyl

sobie twarz. Potem wyjal z kieszeni spodni malutkie czerwone, plastikowe

pudeleczko.

Kiedy Nora zachorowala, trzymal w nim jej dzienna dawke valium,

dilantinu i innych lekarstw. Teraz Carroll polknal mala zolta tabletke -

lagodny srodek pobudzajacy. Wolalby obudzic sie z pomoca drinka -

irlandzkiej whisky, podwojnej Krwawej Mary. Ale obiecal Walterowi

Trentkampowi...

Arch przygladal sie sobie, patrzac w przydymione lustro. Analizujac

glebokie cienie pod oczami, myslal jednoczesnie o Zielonej Wstazce.

Przeszukiwal wlasny umysl, niczym wielki katalog jakiejs biblioteki.

Wiedza Carrolla na temat terroryzmu byla bardzo rozlegla. W pierwszym

roku swojej pracy w DIA - agencji wywiadowczej Departamentu Obro-

ny - zajmowal sie wylacznie szufladkowaniem informacji o terrorystach

i ich roznorakiej dzialalnosci. Dobrze pamietal te pierwsze lekcje. Pod

pewnymi wzgledami byl bardzo tradycyjnym i pedantycznym policjantem.

Dotychczasowe dowody sugerowaly... co? Moze akcje kierowana

przez ZSRR i ich GRU. Ale w jakim celu? Kadafi? Jesli tak, udalo mu sie

siegnac bardzo daleko. Atak na Wall Street zostal zrealizowany wedlug

niezwykle mozolnie ulozonego planu. Ludzie z Trzeciego Swiata, a zwla-

szcza Arabowie, nie bywali zwykle az tak cierpliwi.

Kubanczycy? Nie. IRA? Za malo prawdopodobne. Jacys zwariowani

amerykanscy rewolucjonisci? Watpliwe. Kto zatem pozostawal? I przede

wszystkim - dlaczego uderzyl?

Jak mial sie do tego najswiezszy raport, ktory nadszedl z departamen-

tu policji Palm Beach? Jeden z dzialajacych na Florydzie baronow

narkotykowych opowiadal o ataku na nowojorska dzielnice finansowa

o dzien wczesniej, zanim nastapil. Wymienil nawet nieznany nikomu

kryptonim - Zielona Wstazka!

Jakim cudem ow czlowiek, nazwiskiem Diego Alvarez, wiedzial o Zie-

lonej Wstazce? Co moglo go z nimi laczyc?

To zdawalo sie nie miec sensu, podobnie jak wszystko, co zdarzylo sie

w zwiazku z cala sprawa. Slad nie wydawal sie prowadzic w zadnym

kierunku, w ktorym chcialby zmierzac Carroll. A juz na pewno nie mial

zamiaru znalezc sie w poludniowej Florydzie, o tak nieludzkiej porze.

Arch przetarl oczy, jeszcze raz ochlapal twarz woda i znowu spojrzal

w lustro. Wygladal jak smierc. Przypomnialy mu sie fotografie poszuki-

58

wanych przez policje, wiszace w urzedach pocztowych. Zawsze wydawalosie, jakby byly wykonywane w dziwnym, przycmionym oswietleniu.

Odwrocil sie od lustra. Wkrotce wysiadzie w fantastycznym kraju soku

pomaranczowego, Disneylandu, narkotykowych baronow i, byc moze,

Zielonej Wstazki.

Miejscowy szef FBI, Clark Sommers, czekal w towarzystwie asystenta

przy wyjsciu linii People Express. Jak zwykle, budynek miedzynarodowego

lotniska w Miami byl tak oswietlony, jak gdyby ktos zarzadzil zaciemnienie.

-Panie Carroll, jestem Clark Sommers z FBI. To moj wspolpracow-

nik, pan Lewis Sitts.

Arch skinal glowa. Bolala go od lotu samolotem i pastylki, ktora

polknal. Wlasnie zaczynala dzialac.

-Moze od razu ruszymy i bedziemy rozmawiac idac? - zaproponowal

Sommers. - Mamy dzis mase miejsc do objechania.

-Jasne. Prosze mi tylko wytlumaczyc jedna rzecz. Zawsze, kiedy tu

przylatuje, wyglada jakby polowa swiatel byla wygaszona. Czy jest to

zludzenie?

-Wiem, o co panu chodzi. Moze sie tak wydawac. Widzi pan,

handlarze narkotykow skarza sie, ze jasne swiatla przeszkadzaja im

spac. - Na ustach Sommersa pojawil sie cyniczny usmiech. Zart typowy

dla czlowieka przesiaknietego maniera FBI. Byl eleganckim, schludnym

mezczyzna, wygladajacym jak ktos, kto kiedys uprawial podnoszenie

ciezarow, a i teraz nie omija silowni.

Asystent Sommersa, Sitts, mial na sobie lekki, niebieski sweter, brazo-

we spodnie i dobrze dobrana do calosci koszule firmy Ban-Lon. Brako-

walo mu tylko espadryli. Pewnie dostal promocyjny komplet od sklepu

sieci Jantzen - pomyslal Carroll. Sprobowal wyobrazic sobie samego

siebie w roli odnoszacego sukcesy policjanta z Florydy. Nie widzial jednak

siebie w tej roli.

W czasie gdy szli korytarzem, Arch przygladal sie radosnym plaka-

tom, przedstawiajacym ludzi zazywajacych surfingu i slonca. Morze bylo

odrobine za blekitne, slonce zbyt zolte, rozbawieni letnicy za urodziwi

i zbyt "amerykanscy" jak na jego gust. Zatesknil juz za Nowym Jorkiem,

gdzie wsrod szarych, zimowych ulic mialo sie przynajmniej poczucie

rzeczywistosci.

Sommers, bawiac sie ciemnymi okularami, mowil spokojnym, pewnym

siebie glosem:

-Panie Carroll, jest jedna rzecz, ktora jak sadze, powinien pan

zrozumiec. Ze wzgledu na morale, na to, zeby moi ludzie pozostali w pelni

dyspozycyjni i sprawni, ta akcja musi byc kierowana przeze mnie. Ja

musze pociagac za najwazniejsze sznurki. W koncu to moi ludzie. Rozu-

mie pan, prawda?

59

Arch nie zatrzymal sie. Na jego twarzy nie pojawil sie zaden wyraz.Prawie wszyscy policjanci zaciekle, irracjonalnie bronili swojego teryto-

rium. Spotykal sie z tym od zawsze.

-Oczywiscie - odpowiedzial. - To panska akcja. Ja chce tylko poroz-

mawiac pozniej z naszym narkotykowym przyjacielem. Zapytac go, jak

mu sie podoba tutejszy lagodny klimat.

Osiedle South Ocean Boulevard przypominalo stylem zabudowy Hisz-

panie czy ktorys z innych krajow srodziemnomorskich. Skladalo sie

z wartych po milion dolarow rezydencji, w kolorach pastelowego blekitu

i rozu. Carroll mial wrazenie, ze wszyscy i wszystko wokol niego drzemie.

Bylo dwadziescia po osmej. Ludzie spali sobie jeszcze smacznie, wylozone

kamieniem patia swiecily pustkami, nikogo nie bylo widac na wysypanych

czerwona cegla tenisowych kortach. Zielone trawniki i martwe baseny -

wszystko zdawalo sie pograzone w glebokim narkotycznym snie.

Jechali nad brzegiem polyskujacego, turkusowego oceanu. Clark Som-

mers mowil spokojnym, monotonnym glosem:

-Obrot nieruchomosciami wcale nie odbywa sie tu przede wszystkim

za posrednictwem firmy Century 21. Wiekszosc transakcji przeprowadza

Sotheby's, przedsiebiorstwo zajmujace sie handlem antykami. Mieszkancy

Palm Beach uwazaja swoje domy za dziela sztuki. Pewnie widzi pan,

dlaczego.

-To mi przypomina moja okolice w Nowym Jorku - odburknal

Arch.

Nagle z tylnego siedzenia wsunela sie pomiedzy Carrolla i Sommersa

dluga, pieknie opalona reka Sittsa.

-Sa nasi ludzie, Clark. Tam czekaja.

Przy jednym z malych skrzyzowan, wsrod palm, widac bylo szesc nie

oznakowanych, niebieskich i zielonych samochodow. Agenci FBI nie kryli

sie, kilku z nich sprawdzalo na zewnatrz swoje szybkostrzelne karabiny

i pistolety Magnum.

-No to dojezdzamy - mruknal Arch. - Mam nadzieje, ze Sotheby's

nie wystawia dzisiaj rano zadnego domu na sprzedaz.

-Niech pan nie da sie zwiesc tej atmosferze spokojnego przedmies-

cia - pouczyl Sommers. - Prawdziwi bogacze mieszkaja gdzie indziej.

To jest getto Palm Springs. Zyja tu handlarze narkotykami i alfonsi

z Ameryki Poludniowej. Sa zamozni, ale to wszystko tylko zwykle

szumowiny.

Carroll wzruszyl ramionami i zabral sie do sprawdzania swojej broni.

Zastanawial sie, jak to mczliwe, ze jeden z mieszkancow takiej okolicy

wiedzial o Zielonej Wstazce dzien wczesniej, zanim to wszystko sie

zdarzylo. Czy oznaczalo to, ze w sprawe byli zamieszani poludniowo-

amerykanscy terrorysci? I ktorzy? Jednak Kubanczycy? Jezeli tak, to Arch

60

wyobrazal juz sobie caly, zagmatwany szereg kolejnych sladow, wiodacyaz do samego Fidela. Nie podobalo mu sie takie rozwiazanie. Castro

zawsze dbal o swoj oficjalny wizerunek i nie pozwalal, zeby jego nazwisko

laczono z terrorem.

Nagle Sommers chwycil podlaczony do deski rozdzielczej mikrofon.

-Wszystkie jednostki! Pojedziemy teraz South Ocean, zachowujac

najwyzsza ostroznosc. Uwazajcie na siebie; ci ludzie sa najprawdopodob-

niej uzbrojeni w ciezka bron.

Kolumna, siedmiu samochodow jechala teraz powoli nadmorskim

bulwarem. Carroll przygladal sie okolicy. Kazdy z domow byl oddzielony

od ulicy rowno przycietymi trawnikami, tak zielonymi, jak gdyby praco-

wici ogrodnicy malowali je sprayem.

Z przeciwka pojawil sie chlopak rozwozacy gazety; jechal na dychawi-

cznym skuterku w kolorze rownie intensywnego blekitu jak niebo. Zaha-

mowal, podrapal sie w glowe i wlepil wzrok w nadjezdzajace samochody.

Jeden z policjantow gwaltownymi ruchami kazal mu jechac dalej.

-To tu. Numer czterdziesci - oznajmil Sommers. - Tutaj wlasnie

mieszka nasz przyjaciel, Diego Alvarez.

Arch schowal z powrotem swojego browninga do kabury na piersi.

Dokuczal mu zoladek, posylajac przez system nerwowy nieprzyjemne

sygnaly.

Policyjne samochody skrecily szeregiem w boczna, rownie reprezen-

tacyjna jak South Palm, uliczke. Zatrzymaly sie przed dwoma rezydenc-

jami o hiszpanskiej architekturze.

Drzwiczki pojazdow cichutko otworzyly sie i po chwili zamknely.

Carroll znalazl sie wsrod mniej wiecej dwunastu agentow; wszyscy cofali

sie truchtem w strone domu AWareza.

-Niech pan pamieta o tym, co powiedzialem na lotnisku, panie

Carroll - przypomnial Sommers. - Ja wydaje wszystkie rozkazy, dobrze?

Mam nadzieje, ze zlapanie tego faceta pomoze panu uzyskac to, czego pan

chce, ale prosze nie zapominac, kto prowadzi cale przedstawienie, okay?

-Pamietam.

Lufy karabinow i pistoletow blyszczaly w porannym sloncu. Zaczyna-

la sie akcja. Agenci FBI wygladali jak druzyna zawodowych sportowcow,

ktora wlasnie bierze udzial w maratonie.

Sceneria byla paradoksalna. Znad morza wznosily sie spokojnie me-

wy, a potem opadaly leniwie w kierunku zachodnim, jakby chcialy

przyjrzec sie, co tez bedzie sie dzialo kolo domu AWareza. Nieglupio

byloby byc w tej chwili mewa; jednak Caroll nigdy nie byl zwolennikiem

planowania.

Wiatr znad oceanu byl przyjemnie cieply. Niosl ze soba dziwny

zapach: slona won ryb polaczona z aromatem kwitnacych pomaranczy.

Slonce juz teraz swiecilo tak mocno, ze trzeba bylo oslaniac oczy dlonia,

kiedy sie na nie patrzylo.

61*;

-Calkiem elegancki dom ma ten Diego. W Sotheby's kosztowalby

jakies dwa - dwa do dwoch i pol miliona dolarow - zaczal Sommers. -

Na moj sygnal, rozpraszamy sie tak, zeby kryc wille ze wszystkich

siron. Bedziemy strzelac do kazdego, kto sprobuje zagrozic naszemu

zyciu.

Arch nie odzywal sie. To byli ludzie Sommersa; jego mala planeta, na

ktorej dzierzyl wladze. Carroll spojrzal na niego, po czym znowu wyjal

pistolet. Na wszelki wypadek wycelowal gruba, czarna lufe browninga

w gore. Akurat kiedy przykucnal w pozycji strzeleckiej, ciezkie, drewniane

drzwi domu Alvareza otworzyly sie z trzaskiem, uderzajac o sciane,

pokryta rozowa sztukateria.

-Co sie, do cholery, dzieje? - szepnal Sommers.

Najpierw, na zewnatrz pojawila sie rozczochrana, siwa kobieta, w zni-

szczonej, kolorowej bluzce. Zaraz za nia wychynal ciemnowlosy, dobrze

zbudowany mezczyzna. Byl rozebrany od pasa w gore; mial na sobie biale,

rozszerzajace sie ku dolowi spodnie. Z roznych miejsc frontowego traw-

nika rozlegly sie trzaski dzwigienek odbezpieczajacych bron. Diego Al-

varez zaczal krzyczec do agentow FBI:

-Sukinsyny! Zastrzele te stara kobiete. To niewinna stara kobieta,

w morde! Moja kucharka. Odlozcie swoje pieprzone spluwy!

Sommers zamarl. Zdawalo sie, ze jego bohaterska opalenizna blednie.

Na twarzy agenta pojawil sie wyraz zdziwienia - oto cos, co zdawalo sie

nalezec do niego, wymykalo sie spod jego kontroli.

Carroll przygladal sie narkotykowemu baronowi o poludniowoamery-

kanskiej urodzie. Ciemne oczy mezczyzny byly pelne determinacji. W ka-

cikach jego ust polyskiwala slina. Byl wyjatkowo umiesniony, jak zawo-

dowy bokser. Arch odwrocil sie do Sommersa i powiedzial:

-Musimy go zdjac. Niezaleznie od tego, co sie stanie, musimy go

zlapac zywego. Rozumie pan?

Sommers nie odzywal sie. Nawet nie spojrzal na Carrolla.

-Musimy teraz zlapac AWareza! Nie mamy zadnego wyboru.

Sommers rzucil Archowi szybkie spojrzenie. Wydawal sie mowic

wzrokiem: "Jestes nowojorskim gliniarzem, a tu jest moje podworko

i rozwiazujemy sprawy po mojemu". Carroll domyslal sie, w jaki sposob

AWarezowi uda sie uciec, i zdenerwowalo go to. Musial temu zapobiec.

Sommers nie wiedzial, o co naprawde chodzi. FBI przejmowala sie tylko

narkotykami, niczym wiecej.

Diego Al/arez niezdarnie popychal tega kobiete w strone czerwonego

cadillaca, zaparkowanego przed garazem. Oczy kucharki byly w tej chwili

szerokie i okragle niczym dwa spodki.

Arch sprobowal zapanowac nad soba i znalezc jakies rozwiazanie

nieoczekiwanej sytuacji. Skupil sie na swoim oddechu, tak jak uczono go

kiedys w Wietnamie. To pomagalo mu sie skoncentrowac.

Przyszla mu na mysl jedyna dostepna mozliwosc.

62

Widzial juz kiedys cos takiego; jeden z nowojorskich detektywowzachowal sie w ten sposob podczas rabunku w Greenwich Village na

Manhattanie.

Carroll odczekal chwile, az Alvarez spojrzy na agentow przyczajonych

dalej, z lewej strony. Kiedy sie odwrocil, Arch szybko zniknal za po-

krytym kwiatami murem, ktory oddzielal go teraz od przestepcy. Za-

trzymal sie na moment, zeby sprawdzic, czy go zauwazono, a potem

kryjac sie, ruszyl dalej bocznym podworkiem, w strone sasiedniego domu.

Na ziemi wil sie waz doprowadzajacy wode do basenu. W basenie

plywal gumowy kon, co w tej sytuacji wygladalo po prostu smiesznie.

Carroll ruszyl; zatrzymal sie dopiero, kiedy znalazl sie na ulicy, gdzie staly

zaparkowane samochody FBI.

Wsiadl do pontiaca grand prix Sommersa; jednoczesnie w jego glowie

zaswitala bardzo nieprzyjemna mysl; nigdy by tego nie zrobil, gdyby zyla

teraz Nora. Z cala pewnoscia nie zaryzykowalby takiego kroku.

Mimo to, Arch podjechal do skrzyzowania, a potem szybko skierowal sie

na South Ocean. Daleko przed soba zobaczyl Alvareza, cofajacego sie

w strone cadillaca. Mezczyzna nadal ciagnal za soba siwa kobiete i wrzesz-

czal na agentow, zagluszany bryza od oceanu.

Carroll wcisnal pedal przyspieszenia. Juz po chwili automat wrzucil

trzeci bieg, z pominieciem drugiego. Samochod wyrwal sie do przodu,

z piskiem szerokich opon, zalozonych specjalnie na uzytek podobnych

sytuacji.

Nie myslec. Dokonczyc dziela.

Pistolet lezal na siedzeniu obok Archa.

Wskazowka predkosciomierza przekroczyla piecdziesiat, siedemdzie-

siat, osiemdziesiat kilometrow na godzine. Wtedy przednie kola uderzyly

z trzaskiem w betonowy kraweznik. Maska samochodu podniosla sie na

metr w gore. Wszystkie cztery kola oderwaly sie od ziemi i pontiac opadal

teraz, jakby w zwolnionym tempie.

Caroll wcisnal hamulec w ostatniej chwili.

-Co to...! - krzyknal jeden z agentow, odskakujac w bok.

-Cholera! - zawolal inny.

Diego Alvarez oddal trzy strzaly w kierunku szarzujacego pojazdu.

Szyba pontiaca rozprysla sie, obrzucajac kawaleczkami szkla twarz

Archa.

Samochod, juz z powrotem na ziemi, podskakiwal na trawniku i droz-

ce z czerwonych plytek. Wreszcie, wpadl w poslizg, zrywajac kawalki

darni.

Stopa Archa nacisnela znowu pedal gazu. Tuz przed zderzeniem,

Carroll pochylil glowe. Scisnal z calej sily kolo kierownicy.

Pontiac uderzyl bokiem w wisniowego cadillaca Alvareza. Piekny

samochod ze zdejmowanym dachem wgial sie, zakolysal, jak hokejowy

krazek pedzacy po lodzie, i uderzyl w sciane garazu.

63

Przez trawnik ruszylo biegiem kilku agentow. Znalezli sie na miejscujeszcze zanim zczepione ze soba pojazdy zatrzymaly sie. W otwarte boczne

szyby cadillaca wycelowano pistolety, karabiny, a nawet automaty M-16.

-Nie ruszaj sie, Alvarez. Ani drgnij! - wrzasnal jeden z policjantow. -

Nie ruszaj sie, mowie!

Carroll odchrzaknal, po czym wydostal sie, obolaly, ze zniszczonego

pontiaca. Wrzasnal, wymawiajac nazwisko AWareza, z taka sila, ze az

sam sie zdziwil. Nie przestawal krzyczec, kiedy wyszarpal go juz z rak

zdumionych agentow.

-Jestem Arch Carroll z oddzialu antyterrorystycznego Departamentu

Stanu! Nie masz zadnych praw! Slyszysz?... Skad wiedziales o Zielonej

Wstazce? Kto ci powiedzial? Patrz, kiedy do ciebie mowie!

-Pieprze cie! - rzucil Alvarez i splunal mu w twarz. Carroll odchylil

sie lekko w lewo, a potem uderzyl przestepce w zeby. Poteznie umiesniony

mezczyzna upadl bez przytomnosci.

-Ja tez cie pieprze, gnoju! - odpowiedzial dzieciak z ulic Bronxu,

czajacy sie ciagle gdzies w glebi Archa. Wytarl opluty policzek.

Usta Clarka Sommersa rozwarly sie szeroko, formujac zdumione

kolko na jego opalonej twarzy.

W biurze FBI w Miami, ktore miescilo sie przy Collins Avenue,

zabrano AWareza do niewielkiego pokoju przesluchan. Powiedzial tam

Carrollowi wszystko, co sam wiedzial.

-Nie wiem, co to za ludzie, czlowieku. Na serio. Ktos po prostu

chcial, zeby pan przyjechal tu, na Floryde.- Mowil z przekonujaca

powaga. Poniewaz znaleziono u niego kokaine o wartosci okolo trzystu

piecdziesieciu tysiecy dolarow i perspektywa jego wolnosci przedstawiala

sie raczej zle, nie mial zbyt wiele do zyskania klamiac. Arch obserwowal

uwaznie jego twarz.

-Przysiegam. Nie wiem nic wiecej. Ale mam przeczucie, ze ktos bawi

sie z panem w jakas gre. Kazali mi powiedziec, co powiedzialem. Ale to

musi byc podstep. Mysle, ze ktos po prostu chcial, zeby pan przyjechal tu,

a nie byl w tym czasie gdzie indziej. Bawia sie panem na dobre.

Carroll mial ochote uderzyc glowa w stol. Wyprowadzono go w pole

i nie mial nawet pojecia, po co. Wiedzial tylko, ze ktokolwiek za tym

wszystkim stoi, musi byc bardzo, bardzo przebiegly. Wyslali mu po prostu

wiadomosc: zobacz, mozemy toba manipulowac, jak tylko chcemy.

W niedlugim czasie potem Arch przechadzal sie w te i z powrotem

kolo budynku FBI. Oparl sie o nagrzana, biala sciane. Chcial, zeby slonce

Florydy uspokoilo jego zmeczony umysl. Pomyslal, ze Miami to lepsze

miejsce na zabawe w Krolika niz Nowy Jork.

Byl juz prawie pewny kilku niepokojacych faktow. Organizacja Zielo-

na Wstazka, ktokolwiek wchodzil w jej sklad, wiedziala, kim jest, i to, ze

64

zostanie mu powierzone sledztwo. Skad? Co powinno mu to o nichpowiedziec? Zdawalo sie, ze chca mu pokazac, jak bardzo sa potezni

i sprawnie dzialajacy. Chcieli, zeby sie ich bal, i mowiac szczerze,

udalo im sie.

Skad mogli wiedziec, ze to on bedzie prowadzil sledztwo? Kto przeslal

mu te zakamuflowana wiadomosc? Po co?

Wracajac do domu, samolotem linii Eastern, przewoznikiem z praw- ,

dziwego zdarzenia, Arch zamowil dwa piwa, a potem dwie szklaneczki

irlandzkiej whisky. Moze wypilby jeszcze ze dwie, ale obiecal wujkowi

Walterowi... nie pamietal dokladnie co. Wreszcie zasnal i spal az do

Nowego Jorku.

Mial calkiem mily sen. Snilo mu sie, ze rzucil prace w DI A i prze-

prowadzili sie z Nora i dziecmi na najpiekniejsza, biala jak cukier plaze na

Florydzie.

I zyli potem wszyscy dlugo i szczesliwie.

8

ManhattanW niedziele rano, jeszcze przed switem, Caitlin Dillon brnela przez

topniejacy snieg, siegajacy dziesieciu centymetrow powyzej jej kostek.

Kiedy juz znalazla sie na pustawej Piatej Alei, wziela taksowke. W ten

sposob pani dyrektor z dzialu obrotu Komisji Papierow Wartosciowych

dojechala do policyjnych barykad przy Czternastej Ulicy. Dalej powiozl ja

niebiesko-bialy samochod policyjny, prosto w pograzona w chaosie,

zrujnowana dzielnice finansowa.

Jechali wyjatkowo szybko. Za Czternasta na zadnym skrzyzowaniu

nie dzialala sygnalizacja swietlna; nie bylo prawie w ogole ruchu. Prowa-

dzacy samochod sierzant byl przystojny jak hollywoodzki aktor, grajacy

w policyjnym filmie. Nad kolnierzem jego munduru wily sie dlugie,

kruczoczarne wlosy. Nazywal sie Signarelli. Caitlin pomyslala sobie, ze

pewnie uwaznie ogladal w telewizji "Hill Street Blues".

-Jeszcze nigdy czegos takiego nie widzialem - zaczal rozmowe,

z nosowym, brooklynskim akcentem. Ciagle rzucal spojrzenie we wsteczne

lusterko. - Nie mozna nawet porozumiec sie z naszym centrum lacznosci.

Urzadzili centrum zapasowe, ale tez ciagle jest zajete. Nikt nie wie, co

w tej chwili robi armia. Ani chlopcy z FBI. Wszyscy powariowali!

-A jak pan by sobie z tym poradzil? - zapytala Caitlin. Nie chciala,

by brzmialo to protekcjonalnie. Po prostu, zawsze byla ciekawa, w jakim

stopniu kompetentni sa ludzie, z ktorymi wspolpracuje. To wlasnie

stanowilo jeden z powodow, dla ktorych byla znakomitym szefem. Druga

przyczyna byla jej wrodzona inteligencja i wiedza na temat praw rzadza-

cych Wall Street i biznesem w ogole. Wiekszosc z wspolpracownikow

zywila szacunek i bala sie jej z tego powodu. - Gdyby to pan wszystkim

dowodzil, sierzancie, co by pan zrobil?

-Hmm... Uderzylbym w kazda kryjowke terrorystow, jakie znamy

w tym miescie. Wiemy o wielu takich miejscach. Wpadlbym we wszystkie

gniazda tych szerszeni i aresztowal kazdego, ktory nawinalby mi sie.

W ten sposob z pewnoscia dowiedzielibysmy sie czegos.

66

-Sierzancie, sadze, ze przez cala noc tabuny detektywow nie za-jmowaly sie niczym innym. Z tego, co wiem, ponad szescdziesiat druzyn.

Ale szerszenie jakos nie chca tym razem wspolpracowac.

Caitlin uniosla brew i usmiechnela sie uprzejmie. Zupelnie jakby

sierzant probowal zaprosic ja na randke, a ona z gory odrzucila te

propozycje.

Caitlin Dillon stala teraz nieruchomo na polnocno-zachodnim rogu

skrzyzowania Broadwayu i Wall Street. Nad jej glowa slychac bylo

warkot policyjnych i wojskowych helikopterow. Byla odretwiala. Patrzyla

na najbardziej przerazajaca, surrealistyczna scene, jaka kiedykolwiek

w zyciu ogladala.

Na ulicach Wall, Broad, Pine i pomniejszych lezaly chyba miliardy ton

granitu, potluczonego szkla i zaprawy murarskiej. Wedlug najnowszych

ocen wywiadu wojskowego, o 18.34, w piatek, eksplodowalo okolo

szescdziesieciu oddzielnych bomb, wykonanych z materialu wybuchowego

zwanego plastikiem. Policja uwazala, ze zostaly one zdetonowane z pomo-

ca sygnalow radiowych, ktore mogly zostac wyslane przez profesjonalne

nadajniki z odleglosci nawet pietnastu czy dwudziestu kilometrow.

Caitlin uniosla glowe i spojrzala na pobliski biurowiec, pod adresem

Wall Street 6. Drgnela, ujrzawszy zwisajace pozrywane przewody: z naj-

wyzszych pieter budynku zwieszaly sie liny i kable od wind. Przez wielkie

dziury w scianach wiezowca przeswitywalo niebo. Widok ten przywodzil

jej na mysl domek dla lalek, zniszczony w naglym porywie dzieciecej furii.

Stala tak, sama, drzac z zimna i niepokoju, przy kamiennym wejsciu

Gieldy Papierow Wartosciowych. Nie mogla sie powstrzymac od pa-

trzenia na niewyobrazalne zniszczenia, jakie dokonaly sie na Wall Street.

Zrobilo jej sie nagle niedobrze.

W jednym z biur zobaczyla olejny obraz, przedstawiajacy zaglowiec na

pelnym morzu. Pomieszczenie pozbawione bylo dwoch scian. Wygladalo

to absurdalnie. W foyer sasiedniego budynku lezala przewrocona ksero-

kopiarka. Przeleciala przez kilka pieter, zanim uderzyla w twardy marmur

podlogi. Widac bylo porozbijane ekrany komputerow i potopione szczatki

klawiatur; przypominalo to jakies przedziwne dziela sztuki nowoczesnej.

Ze wszystkich stron opuszczonej, pelnej gruzu, ulicy migaly czerwone

i niebieskie swiatla samochodow policyjnych i karetek.

Caitlin byla przybita. Miala uczucie odretwienia. W uszach slyszala

lekki szum, jakby wokol niej nastapila nagla zmiana cisnienia. Poczula sie

slabo. Mdlilo ja, nogi sie pod nia uginaly. Zrozumiala to, z czego wielu nie

zdawalo sobie jeszcze sprawy - byc moze piatkowego wieczoru zniszczono

tu zycie wielu, wielu ludzi.

Kiedy znalazla sie w "numerze 13", zobaczyla przede wszystkim

zastepy sekretarek, piszacych w zawrotnym tempie na maszynach. Pousta-

wiano je w korytarzach, niedaleko wejscia. Gieldowi urzednicy krecili sie

z waznymi minami, czyniac wrazenie bardzo zajetych; trzymali notatniki

67

z uchwytem do przypinania kartek, przenoszac wiadomosci z jednegopokoju do drugiego. Caitlin objela wzrokiem cala scene, a potem ruszyla

zwinnym krokiem stapajac po potluczonym szkle i szczatkach wystroju

sufitu. Natychmiast otoczylo ja kilku uzbrojonych po zeby policjantow,

zadajac dowodu tozsamosci.

Usmiechnela sie do samej siebie, wyciagajac dokumenty. Nikt nie

wiedzial, kim byla; ani jedna osoba z obecnych w foyer budynku jej nie

rozpoznala.

Typowe. Cholera, jakie to bylo typowe.

Przez ostatnie trzy lata Caitlin Dillon byla chyba najdziwniejsza

postacia na Gieldzie -jako jeden z dyrektorow Komisji Papierow War-

tosciowych miala znaczne wplywy, jednak pozostawala nie znana wielu

z otaczajacych ja pracownikow.

Kobiety zostaly dopuszczone na gieldowy parkiet dopiero w 1967

roku. I tak nie bylo ich tu za wiele. W galerii dla gosci nadal mozna bylo

przeczytac nieslawny napis:

KOBIETY TO MARNI GRACZE. POZOSTAWIONE SAMYM

SOBIE, SA BEZRADNE W KONFRONTACJI Z MEZCZYZNAMI,

PRZEWYZSZAJAC ICH W KILKU DZIEDZINACH, NA GIELDZIE

SA SKAZANE NA POZYCJE TYLNYCH SZEREGOW. BEZ POMO-

CY MEZCZYZNY, KOBIETA NA WALL STREET JEST JAK OK-

RET BEZ STERU.

Caitlin Dillon odziedziczyla swoja posade wlasciwie przypadkiem; jejpoprzednik zmarl nagle na zawal. Wiedziala, ze dawano jej najwyzej dwa

miesiace na utrzymame sie na stanowisku. Porownywano jej sytuacje

z pozycja zony polityka, ktora zajela jego miejsce po naglej smierci czy

chorobie meza. Niektorzy nazywali Caitlin "tymczasowym dyrektorem".

Miedzy innymi z tego powodu - a takze z kilku innych - postanowila,

ze dopoki ma te prace, bedzie najbardziej twardym dyrektorem Komisji

Papierow Wartosciowych od czasow samego profesora Jamesa Landisa.

Coz miala do stracenia?

Dlatego tez od samego poczatku uchodzila za osobe, ktora wie, czego

chce. Niektorzy zarzucali jej obsesyjna sklonnosc do przeprowadzania

prywatnych sledztw; skutecznie ujawniala naduzycia najwyzszych urzed-

nikow, nawet najwiekszych amerykanskich korporacji.

-Cos ci po cichu powiem - oznajmila raz serdecznej przyjaciolce,

Meg 0'Brian, ktora byla redaktorem finansowym "Newsweeka". - Cala

pierwsza dziesiatka najbardziej poszukiwanych przestepcow w Ameryce

pracuje na Wall Street.

Jak na "tymczasowego" dyrektora, bardzo szybko poznano sie na

zdolnosciach pani Dillon. Tajemnica Caitlin Dillon, fakt, ze wyplynela tak

nagle znikad, zdumiewala wszystkich coraz bardziej, szczegolnie w miare

68

utrzymywania sie z powodzeniem na stanowisku. Rekiny gieldy nadalchcialy, zeby jej miejsce zajal ktos inny, jednak nagle okazalo sie, ze nie

jest to takie proste. Po prostu, Caitlin byla za dobra w tym, co robila.

Stala sie zbyt znana postacia w amerykanskim swiatku finansowym.

0 7.45 Caitlin dotarla w koncu do swojego biura. Bylo odpowiednio

duze, nawet eleganckie. Zdjela plaszcz, usiadla i westchnela gleboko. Na

jej biurku lezal przygotowany dla niej zeszlego wieczoru raport o znisz-

czeniach. Przerzucajac wzrokiem kartke, poczula narastajaca rozpacz; tak

wielkie okazaly sie straty:

Bank Rezerw Federalnych

Salomon Brothers

Bankers Trust

Affiliated Fund

Merrill Lynch

U.S. Trust Corporation

The Depository Trust Company

1 tak dalej, i dalej; w sumie czternascie biurowcow zostalo czesciowolub calkowicie zniszczonych.

Zamknela oczy i polozyla dlonie na raporcie. Gdyby tylko mogl

wskazac jej jakis slad, cos, czego mozna by sie uchwycic. Czternascie

roznych przedsiebiorstw finansowych - to bylo za duzo, wymykalo sie

spod jej kontroli.

Otworzyla oczy.

Zaczynal sie drugi dzien oficjalnego sledztwa w sprawie Zielonej

Wstazki, a ona nie wiedziala wiecej niz na poczatku. To bedzie dluga

niedziela...

Arch Carroll wysiadl z wygodnej limuzyny nalezacej do Departa-

mentu Stanu i ruszyl szybkim krokiem w strone szarego, kamiennego

wejscia budynku przy Wall Street 13. Przynajmniej ten obiekt Zielona

Wstazka pozostawila w spokoju. Dziwilo go to. Jesli jakas organizacja

terrorystyczna zamierzala zadac potezny cios amerykanskiej gospodarce,

dlaczego nie mialaby zniszczyc nowojorskiej Gieldy Papierow Wartos-

ciowych?

Carroll mial na sobie siegajacy do kolan plaszcz z czarnej skory, ktory

dostal od Nory na Boze Narodzenie, na rok przed jej smiercia. Zartowala

wtedy, ze Arch wyglada w nim jak glowny bohater ktoregos z sensacyj-

nych filmow. Teraz ten plaszcz byl jednym z jego kilku osobistych

skarbow. Niewazne, ze byl troche za ciasny pod pachami. Nigdy nie

pozwolilby go przerobic; chcial, zeby pozostawal dokladnie taki, jaki

ofiarowala mu Nora.

69

Arch palil wymietego papierosa. Czasami zabieral Mickey Kevinai Clancy'ego na mecze New York Knicksow albo Rangersow; zakladal

wtedy ten plaszcz i palil wygniecione pety. Chlopcy smiali sie z niego.

Mowili, ze probuje wygladac jak Clint Eastwood na filmach. Dobrze

wiedzial, ze to nieprawda. To Clint Eastwood probowal wygladac jak on,

jak jakis twardy, miejski gliniarz.

Idac szybko przez dlugie korytarze, Carroll sciagnal z siebie plaszcz.

Przez kilka krokow trzymal go na ramionach jak peleryne. Potem

przewiesil go przez reke, sadzac, ze bedzie to lepiej wygladalo. Na

dostojnych korytarzach Wall Street 13 pelno bylo sztywnych, elegancko

ubranych biznesmenow czy urzednikow.

Carroll otworzyl obite skora drzwi do sali konferencyjnej Gieldy,

w ktorej unosila sie won potu i dymu papierosowego. Pomieszczenie,

gdzie zazwyczaj spotykal sie zarzad, mialo wielkosc duzej sali teatralnej.

Spotkanie juz sie rozpoczelo. Spoznil sie. Byl zmeczony lotem, a jego

nerwy pobudzone amfetamina - napiete. Spojrzal na zegarek. Czekal go

kolejny dlugi dzien.

Rozejrzal sie po slabo oswietlonej sali. Wypelniona byla przez personel

nowojorskiej policji, oficerow armii, prawnikow roznych firm i ludzi

oddelegowanych przez banki i domy maklerskie do prowadzenia sledztwa.

Jedyne wolne miejsca znajdowaly sie daleko z przodu.

Arch jeknal w duchu i skulil sie. Niezdarnie minal czyjes nogi

w eleganckich, prazkowanych spodniach, to znow jakis opasly brzuch.

Przedzieral sie ku pierwszemu rzedowi; pomyslal, ze chyba wszyscy mu sie

przygladaja.

Mowca - byla nia kobieta - sypala interesujacymi informacjami:

-Powiem panstwu, jak zarobic mase pieniedzy na Wall Street. Wy-

starczy ukrasc troche bogatym, potem srednio bogatym i jeszcze mniej

bogatym...

Z katow sali dobiegl nerwowy smiech. Kobieta przy mikrofonie

kontynuowala:

-Gieldowy system bezpieczenstwa po prostu nie dziala. Jak wszyscy

wiemy, tutejsza siec komputerowa jest jedna z najstarszych na swiecie.

Dlatego wlasnie latwo o nieszczescie.

Carroll znalazl wreszcie miejsce. Usiadl; teraz juz tylko glowa wy-

stawala mu ponad szare, aksamitne oparcie; kolanami dotknal drewniane-

go podium.

-System komputerowy gieldy nowojorskiej to powod do wstydu...

Arch podniosl glowe, zeby spojrzec na mowiaca. O rany! Widok

stojacej za mownica Caitlin Dillon odurzyl go zupelnie. Jej lsniace,

kasztanowe wlosy podwiniete przy koncach splywaly do ramion. Dlugie

nogi, szczupla talia. Jest wysoka - ma chyba z metr siedemdziesiat.

Wygladala jeszcze bardziej intrygujaco niz wtedy, w Waszyngtonie, kiedy

zobaczyl ja po raz pierwszy.

70

Patrzyla na niego. Jej ciemne oczy spokojnie ocenialy wszystko, cowidzialy. Tak, spogladala w dol, bezposrednio na Archa.

-Czy spodziewa sie pan jakis klopotow podczas mojego wystapienia,

panie Carroll? - Wzrok pani Dillon spoczal na browningu, wystajacym

Archowi z kabury na piersi. Carroll poczul sie nagle zawstydzony,

zarowno trescia pytania, jak i tonem, jakim wymowila jego nazwisko.

Wydawala sie z niego troche kpic.

Nie wiedzial, co odpowiedziec. Wzruszyl ramionami i sprobowal

zaglebic sie w krzesle. Dlaczego nie przyszla mu do glowy zadna zartob-

liwa odpowiedz, jakie zawsze miewal w takich sytuacjach?

Caitlin Dillon z powrotem przeniosla uwage na audytorium. Natych-

miast powrocila do poprzedniej mysli, nie gubiac ani slowa z tego, co

zamierzala powiedziec.

-Podczas ubieglej dekady - zaczela i na ekranie za jej plecami pojawil

sie natychmiast odpowiedni wykres - poziom zagranicznych inwestycji na

terenie Stanow Zjednoczonych wzrosl bardzo gwaltownie. Na nasz rynek

wplynely miliardy frankow, jenow, peset i marek, o lacznej wartosci

osiemdziesieciu pieciu miliardow dolarow. Na przyklad, The Midland

Bank of England przejal w calosci kalifornijski Crocker National Bank.

Nippon Kokan kupil polowe akcji National Steel Corporation. I tak

dalej, i dalej.

-Przykro mi to mowic, ale jesli tempo nie ulegnie zmianie, Japon-

czycy, Arabowie i Niemcy wkrotce przejma kontrole nad dziedzictwem

naszej gospodarki.

Recytowala przerazajace fakty i liczby, opisujace obecna sytuacje na

rynku finansowym, a Carroll sluchal. Sluchal i patrzyl. Nic nie moglo

oderwac od niej jego wzroku; chyba zeby ktos znowu podlozyl bomby.

W oczach Caitlin Dillon byl jakis zniewalajacy blysk, a w usmiechu

niespodziewany element ciepla. Ale czy to aby na pewno cieplo? Slodka

niesmialosc? Jak moglaby poradzic sobie z praca na takim stanowisku,

gdyby byla niesmiala i wrazliwa? Slowo "cieply" nie istnialo w miejs-

cowym slownictwie.

Wygladala elegancko, nawet w skromnym zielonkawym, tweedowym

kostiumie. Miala swoj styl i tak w ogole uznal, ze byla w porzadku.

Jednak przede wszystkim, wydawala sie nieosiagalna.

To jedno slowo nasunelo sie Archowi; wydawalo sie ono najprecyzyj-

niej okreslac te kobiete.

Nieosiagalna.

Podczas calego zycia ani on, ani nikt, kogo znal, nigdy nie poznal

zadnej z tych efektownie wygladajacych kobiet, jakie nader czesto widy-

walo sie na ulicach Nowego Jorku, Waszyngtonu, Paryza. Kto w takim

razie, u licha, je znal? Czy istnial jakis odpowiadajacy im gatunek

nieosiagalnych mezczyzn, nad ktorym Carroll nigdy sie nie zastanawial?

Jaki czlowiek budzil sie przy tej Caitlin Dillon? Jakis nieprzytomnie

71

bogaty rekin gieldowy? Jeden z piratow tej gry? Tak, moglby sie zalozyc,ze ktos w tym rodzaju.

Uwaga Archa skupila sie z powrotem na tresci wystapienia. Pani

Dillon opisywala w skrocie zagrozenie, wynikajace z obecnosci Zielonej

Wstazki, niewystarczajacy stan danych komputerowych, jakimi dysponuje

obecnie gielda, wstrzymanie miedzynarodowych transferow pienieznych.

Materialy, ktore opisywala, dotyczyly spraw bardzo powaznych i byly

niepokojace w tresci.

-Ku zdumieniu wszystkich, jak dotad, nie bylo zadnych dalszych

sygnalow ze strony terrorystow, kimkolwiek sa. Jak byc moze panstwo

wiedza, nie wysunieto jakichkolwiek zadan. Nie bylo zadnego ultimatum.

Po prostu, jak dotad, nie podano powodu, dla ktorego w piatek stalo sie

to, co sie stalo.

Po zakonczeniu biezacego spotkania odbedzie sie nastepne, dla moich

pracownikow oraz analitykow rynku. Musimy zrobic cos z komputerami

przed poniedzialkowym otwarciem gieldy. Jesli sie nie uda... to przewiduje

duze klopoty.

Na sali zapadla cisza. Zamilkly odglosy przesuwanych stop i prze-

wracanych papierow.

-Czy ma pani na mysli panike? Zalamanie sie rynku? O jakich

klopotach pani mowi? - zawolal ktos na glos.

Caitlin przerwala na moment. Arch widzial, ze stara sie teraz z najwyz-

sza uwaga dobrac jak najodpowiedniejsze slowa.

-Sadze, ze wszyscy musimy wziac pod uwage... mozliwosc, nawet

pewne prawdopodobienstwo jakiejs formy paniki na rynku, w poniedzia-

lek rano.

-Jak pani rozumie pojecie paniki? Prosze podac nam przyklad -

poprosil jeden z najwyzszych urzednikow.

-Wartosc indeksu gieldowego moze, powtarzam: moze spasc w bar-

dzo szybkim tempie o kilkaset punktow. W ciagu kilku godzin. Jezeli

tylko zdecyduja sie otworzyc rynki w poniedzialek. W Tokio, Londynie

i Genewie ciagle nad tym dyskutuja.

-- Kilkaset punktow! - jeknela niemala czesc maklerow. Carroll pa-

trzyl, jak reaguja na stajace im przed oczami wizje straconych mer-

cedesow, posiadlosci w angielskim stylu, modnych ubran. Koniec z wygo-

dnym zyciem. Jakie to wszystko kruche! - pomyslal.

-Czy mowimy o drugim Czarnym Piatku? - zapytal ktos z tylnych

rzedow. - Chce pani powiedziec, ze moze zdarzyc sie krach?

Caitlin zmarszczyla brwi. Rozpoznala zadajacego pytanie - sztywne-

go, zadufanego w sobie urzedasa z jednego z wiekszych nowojorskich

bankow.

-Jeszcze niczego takiego nie powiedzialam. Tak, jak sugerowalam

wczesniej, gdybysmy mieli do dyspozycji bardziej nowoczesny system

komputerowy, gdyby Wall Street dolaczyla do reszty wspolczesnego

72

swiata, wiedzielibysmy bez porownania wiecej. Jutro poniedzialek. Zo-baczymy wiec, co sie zdarzy. Powinnismy byc przygotowani. To wlasnie

chce panstwu przekazac - zebysmy byli gotowi. Na zmiane.

Po tych slowach, Caitlin Dillon zeszla z podium. Arch patrzyl, jak

wychodzi z sali; jednoczesnie spostrzegl zblizajacego sie do niego kapitana

Francisa Nicoio z oddzialu pirotechnicznego nowojorskiej policji. Byl to

jeden z tych specjalistow, ktorzy lubia robic wrazenie elegantow - nosil

cienkie, blyszczace wasiki i ubieral sie w trzyczesciowe, prazkowane

garnitury.

-Pozwol na chwile, Arch - powiedzial, po czym dosc tajemniczym

gestem wskazal Carrollowi droge.

Opuscili pospiesznie sale i ruszyli skapo oswietlonymi korytarzami. Po

kilku zakretach Nicoio otworzyl drzwi do niewielkiego biura przylegajace-

go bezposrednio do gieldowego parkietu. Zamknal je z mina kogos, kto

pragnie zachowac wazna tajemnice.

-Co sie dzieje? - zapytal Arch, ciekawy, a jednoczesnie troche roz-

bawiony. - Powiedz mi, Francis.

-Sam zobacz - odpowiedzial kapitan, wskazujac na zwykle, tekturo-

we pudlo, stojace na biurku. - Otworz. Naprawde.

-Co tam jest? - Carroll niepewnie zblizyl sie do pudla. Delikatnie

oparl konce palcow o jego wierzch.

-Smialo. Nie ugryzie cie.

Arch zajrzal do srodka.

-Skad to sie u diabla wzielo? Daj spokoj, Frank!

-Dozorca znalazl to za zbiornikiem w jednej z ubikacji - wyjasnil

Nicoio. - Biedak prawie zesral sie ze strachu.

Carroll przygladal sie urzadzeniu, starannie owinietemu blyszczaca

zielona wstazka.

-Jest zupelnie niegrozne - dodal kapitan. - Od poczatku nie mialo

wybuchnac.

Arch gapil sie ciagle na profesjonalnie zrobiona bombe. "Od poczatku

nie mialo wybuchnac". Czyli - kolejne ostrzezenie?

-Mogli rozniesc to miejsce w drobny mak - powiedzial.

Nicoio odchrzaknal.

-Mogli -zgodzil sie. - Plastik, tak jak we wszystkich innych. Ktokol-

wiek to zrobil, Arch, wiedzial, za co sie zabiera.

Carroll podszedl do okna i wyjrzal na ulice. Zobaczyl stojacych

wszedzie dookola policjantow. Prawdziwa strefa wojny.

9

W ten niedzielny poranek sierzant Harry Stemkowsky rozbil zapomoca widelca po kolei wszystkie trzy jajka, polozyl na nich gruba

warstwe ketchupu, a potem posmarowal maslem i dzemem truskawko-

wym cztery gorace kawalki tostowego, bialego chleba. Byl gotow do

uczty.

Wspanialy posilek byl taki sam jak zwykle: siekana, peklowana

wolowina, jajka i bialy chleb. Harry znajdowal sie w barze Dream

Doughnut Coffee na rogu Dwudziestej Trzeciej Ulicy i Dziesiatej Alei.

Minely mniej wiecej trzy godziny od chwili rozpoczecia przez niego

zmiany. Przez cale rano marzyl o jedzeniu.

Prawie zawsze, kiedy jadl sniadanie w tym barze, w jego glowie

zachodzil dokladnie taki sam proces myslowy.

Jak dobrze bylo wydostac sie wreszcie ze szpitala weteranow Erie VA

Hospital. Co to bylo za gowno! Wspaniale bylo znowu zyc. Mial teraz

wazny powod, zeby isc naprzod; w jego zycie zostal tchniety nowy duch.

A wszystko to dzieki pulkownikowi Davidowi Hudsonowi. Byl on

najlepszym nie tylko zolnierzem, przyjacielem, ale chyba w ogole czlowie-

kiem, jakiego Stemkowsky w zyciu poznal. Pulkownik Hudson dal szanse

na lepsze jutro calej ich grupie. Zaoferowal im misje Zielonej Wstazki.

W jakis czas pozniej, tego samego poranka, pulkownik David Hudson

jechal po Jane Street w West Village. Wychylil glowe zza na wpol

opuszczonej szyby taksowki i przyjrzal sie badawczo szarej okolicy. *

Zawolal przed siebie, prosto w zimny deszcz i smagajacy mu twarz wiatr:

-Zardzewieje pan tam, sierzancie. Niech pan schowa swoja zalosna

dupe do srodka.

Harry Stemkowsky siedzial pewnie na starym, aluminiowym wozku.

Sterczal tak posrod ulewy, niczym zjawa, prosto przed wjazdem do garazu

Vets and Messengers.

74

Byl to dla Hudsona gleboko poruszajacy widok, chyba bardziejsmutny niz niesamowity. Prawdziwa ilustracja tego, co zostalo ostatecznie

osiagniete w Wietnamie. Oto Harry Stemkowsky, wzruszajacy nie mniej

niz ktorekolwiek ze zdjec, jakie zrobiono rannym w Azji. Hudson poczul,

jak zaciskaja mu sie zeby i wraca zadawniona wscieklosc. Opanowal ja

przemoca. Nie bylo teraz czasu na osobiste sentymenty. Ani sensu,

pograzac sie w bezcelowej zlosci.

Zanim pulkownik dobiegl do wyblaklych drzwi garazu, Stemkowsky

juz usmiechal sie do niego szeroko.

-Idzie pan do karceru, sierzancie, na dozywocie. Zwariowal pan -

powiedzial powaznie Hudson. - Nie przyjmuje zadnych tlumaczen.

Zaczynal sie juz jednak usmiechac. Wiedzial, dlaczego Stemkowsky

czeka na zewnatrz. Umial juz na pamiec historie opowiadane przez jego

ludzi. Postawilby wszystko na to, ze zna osobowosci Vetsow nie gorzej niz

ich historie sluzby.

-Chcia-chcialem tu b-byc. Kiedy, kiedy pan przyjedzie. Tto-to

dlatego, panie pul-pul-pulkowniku.

Glos Hudsona zlagodnial.

-Tak, wiem, wiem. Naprawde dobrze znowu pana widziec, sierzan-

cie. Ale i tak dupek z pana. - Z westchnieniem, schylil sie i z latwoscia

podniosl potezna prawa reka wazacy szescdziesiat dwa kilogramy korpus

Harry'ego Stemkowsky'ego.

Od czasu wiosennej ofensywy 1971 roku, Stemkowsky byl tylko

bezradnym kaleka. Byl takze absolutnie nieuleczalnym jakala, od chwili,

kiedy przeszylo go siedemnascie kul radzieckiego karabinu maszynowego

SKS. Zalosny wrak, przynajmniej jeszcze kilka miesiecy temu.

Wspinajac sie po waskich, pachnacych plesnia schodach, pulkownik

postanowil nie myslec juz wiecej o Wietnamie. To mialo byc ich przyje-

cie. Jak dotad, Zielona Wstazka odnosila spektakularne sukcesy opera-

cyjne. Z sali na gorze dobiegaly glosno dzwieki piosenki George'a

Thorogooda i Destroyersow "Bad to the Bone" - "Zly az do szpiku

kosci". To dobry kawalek. Trafny wybor.

-A oto i sam pulkownik!

Wszedlszy do ponurego pomieszczenia na pietrze, Hudson uslyszal

wokol siebie istna burze dzikich okrzykow radosci. Przez moment poczul

sie zaklopotany. Pomyslal wreszcie, ze dal tym dwudziestu szesciu wetera-

nom jak gdyby nowe zycie, obdarowal ich celem, ktory przezwyciezyl

w nich gorycz, jaka przywiezli z Wietnamu.

-Przyszedl pulkownik, przyszedl pulkownik! Schowajcie dziewczyny!

-Cholera! Johnnie Walkera tez wstawic do szafy... Zartowalem,

sir.

-Jak sie macie, gamonie? Bonanno? Hale? Scully?

-Sir... udalo nam sie, do licha, no nie?

75

-Tak, udalo nam sie. Przynajmniej na razie.-Sir! Wspaniale, ze pan przyszedl. Wszystko poszlo dokladnie tak,

jak pan powiedzial.

-Owszem. To byla latwa czesc planu.

Dwudziestu szesciu mezczyzn cieszylo sie jak nigdy. Hudson zaslonil

oczy dlonia, rozejrzawszy sie po obskurnym pomieszczeniu, gdzie spoty-

kali sie w tajemnicy od prawie poltora roku. Widzial znajome twarze,

poszarpane, niezdarnie przyciete brody, niemodne, dlugie wlosy, splowia-

le, wojskowe kurtki. Byl w domu. Wsrod swoich. Oczekiwali go z rados-

cia. Czul fale prawdziwego ciepla, jakim promieniowali na jego widok.

Przez krociutki moment omal nie stracil panowania nad soba. Poczul

dlawienie w gardle i wilgoc w oczach.

W koncu wykrzywil twarz w konspiracyjnym usmiechu.

-Dobrze znowu was wszystkich zobaczyc. Kontynuujcie przyjecie.

To rozkaz.

Ruszyl naprzod, sciskajac dlonie, pozdrawiajac pozostala czesc

grupy - Jimmiego Cassio, Harolda Freedmana, Mahoneyra, Keres-

ty'ego, McMahona, Martineza... Wszyscy oni nie byli zdolni zintegrowac

sie z amerykanskim spoleczenstwem po powrocie z Wietnamu. Hudson

osobiscie odnalazl kazdego w ciagu ostatnich szesnastu miesiecy i wla-

czyl do Zielonej Wstazki.

Przesuwajac wzrok po ich twarzach czul gleboki zwiazek z tymi

ludzmi; myslal o nastepnych rozkazach, jakie wyda, o ostatecznym celu

misji.

Dwudziestu szesciu Vetsow bylo ludzmi niezdolnymi do normalnego

zycia. Przewaznie bezrobotni; wedlug standardowych amerykanskich

kryteriow sukcesu wszyscy nalezeli do przegranych. Przynajmniej polo-

wa z nich cierpiala na jakas forme PTSD, czyli na posttraumatyczny

zespol stresowy. Dolegliwosc ta, tak powszechna wsrod weteranow

Wietnamu, trzykrotnie zwiekszyla po wojnie liczbe swoich ofiar. Do

objawow PTSD nalezalo miedzy innymi ponowne przezywanie kosz-

marow, na jawie i we snie; natarczywe wspomnienia, ktorych nie dalo

sie usunac z pamieci. Innym skutkiem PTSD bylo cos w rodzaju

emocjonalnego odretwienia, schizoparanoidalnego wylaczenia z otacza-

jacej rzeczywistosci, czasami polaczonego z poczucim winy za to, ze

udalo im sie przezyc.

Pulkownik wiedzial o tym z wlasnego doswiadczenia - sam cierpial

jeszcze na PTSD. Nigdy nikomu nie pozwoli dowiedziec sie, ile cierpienia

ciagle przezywa.

Dwudziestu szesciu mezczyzn stloczonych w ciasnej przebieralni dla

taksowkarzy bylo w Wietnamie i Kambodzy wyjatkowo dzielnymi zol-

nierzami. Kazdy z nich kiedys sluzyl pod rozkazami Hudsona. Wszyscy

byli wysoko wykwalifikowanymi specjalistami; kazdy posiadal jakas

76

umiejetnosc, ktora w cywilizowanym spoleczenstwie nie wydawala siepotrzebna nikomu. Poza pulkownikiem.

Steve Glickman, "Kon", i Paul Melindez, "Niebieski", byli najle-

pszymi strzelcami wyborowymi, jakimi Hudson dowodzil. Michael Dc-

munn i Rich Scully to eksperci od materialow wybuchowych, a w szcze-

golnosci od sporzadzania skomplikowanych bomb z plastiku. Manning

Rubin moglby zarabiac tysiac dolarow tygodniowo, pracujac dla Forda

czy General Motors. Gdyby tylko poza talentem do naprawiania sa-

mochodow posiadal odrobine cierpliwosci, zdolnosci wspolzycia z tymi

balwanami z przedmiesc. Davey Hale mial encyklopedyczna wiedze

na kazdy niemal temat, wlaczajac w to nowojorska Gielde Papierow

Wartosciowych. Campbell, Bowen, Kamerer i Generalli byli znakomitymi

zolnierzami zawodowymi, najemnikami. Od czasow Wietnamu zdazyli

juz sluzyc za pieniadze w Angoli, Salwadorze, nawet na ulicach Miami.

Cala grupa stanowila szczegolnie niebezpieczny oddzial w bezposredniej

walce ulicznej, gdzie czlowiek staje przeciw czlowiekowi. Ten wlasnie

fakt bedzie najistotniejszym czynnikiem podczas drugiej fazy misji Zie-

lonej Wstazki.

-W porzadku, panowie. Mamy do wykonania mala prace domowa --

powiedzial pulkownik. - To ostatnia okazja do ponownego przestudiowa-

nia szczegolow i ostatecznych rozkazow operacyjnych. Jesli moje slowa

brzmia jak na oficjalnej naradzie wojskowej, to dobrze; wlasnie taka

narade zaczynamy.

Hudson przerwal, po czym przebiegl wzrokiem po twarzach zebra-

nych. Wszyscy przygladali sie pulkownikowi z najwyzszym skupieniem.

Ich grupe laczylo cos wiecej niz tylko wspolne zadanie bojowe, misja

Zielonej Wstazki. Spajaly ja wiezy wspolnie przelewanej krwi i nadziei,

zrodzonej z tragicznej historii.

-Dygresja osobista, panowie. W Centrum Broni Specjalnych imienia

Kennedy'ego i w szkole Fort Bragg, powtarzali mi ciagle, ze "diabel tkwi

w szczegolach". Kiedy juz wreszcie ta prawda do mnie dotarla, wyryla mi

sie w pamieci bardziej niz wszystko inne, czego nauczylem sie wczesniej

i pozniej.

A zatem chce jeszcze raz powrocic do pewnych szczegolow. Byc moze

trzeba bedzie powtorzyc je nawet dwukrotnie, biorac pod uwage liczbe

uczestnikow. Szczegoly, panowie... jesli je dopracujemy - zwyciezymy.

Jesli nie - przegramy. Tak jak w Wietnamie.

Vets 1 przygotowal swoje wystapienie wzorujac sie na zwiezlych,

technicznych naradach polowych, jakie praktykowano w Silach Specjal-

nych. Chcial, zeby jego ludzie przypomnieli sobie teraz jak najdokladniej

Wietnam. Pragnal, zeby dzialali dokladnie tak samo jak wtedy - ze

smialoscia i odwaga, poswieceniem dla Stanow Zjednoczonych i, zawsze,

z honorem.

77

Pulkownik czul pulsowanie krwi i lekkie mrowienie w calym ciele.Mowil bez poslugiwania sie notatkami - nalezalo pamietac wszystko.

Tego teoretyczna wiedza i zdolnosc do panowania nad drobiazgami

zostaly tego popoludnia w pelni wykorzystane. Przez prawie dwie

i pol godziny cierpliwie omawial kazdy mozliwy do przewidzenia sce-

nariusz, wszystkie prawdopodobne, a nawet nieprawdopodobne oko-

licznosci, jakie mogly zajsc, powodujac zmiany, a nawet koniec misji

Zielonej Wstazki. Odwolywal sie do sprawdzonych w armii srodkow

ulatwiajacych zapamietywanie: map topograficznych, mnemotechniki,

schematow organizacyjnych.

W pewnej chwili, gdzies z konca pomieszczenia, rozlegl sie gleboki,

chropawy glos. Czlowiekiem, ktory przemowil, byl jeden z bylych

najemnikow, Murzyn z Poludnia, Clint Hurdle.

-Dlaczego jest pan taki pewien, ze kazdy z nas wytrzyma, panie

pulkowniku? Teraz nie bedzie juz tak latwo. Skad wiadomo, ze kiedy

zrobi sie goraco, nikt nie spieprzy sprawy, dajac po prostu dyla?

W niewielkim pomieszczeniu zapanowal nagle szum.

Hudson zastanowil sie gleboko nad odpowiedzia. Szczerze mowiac,

sam zadawal sobie to pytanie setki razy. Zawsze bral pod uwage najgor-

sze, a potem wymyslal kilka alternatywnych sposobow skutecznego unik-

niecia nieszczescia.

-Nikt - zaczal - ani jeden z was, nie zalamal sie w walce. Podczas

wojny, ktorej zaden z was nie chcial ani nie uwazal za sluszna. Nikt nie

zalamal sie w obozach jenieckich! Nawet jedna osoba! I teraz tez nikt sie

nie zalamie. Jestem gotowy postawic wszystko, co wspolnie wypracowalis-

my, na te jedna karte.

Po tym trudnym pytaniu i pelnej emocji odpowiedzi, zapanowala

niewygodna cisza. Pulkownik stalowym wzrokiem powoli przesunal

raz jeszcze po twarzach zebranych. Hudson chcial, zeby wszyscy

podzielali jego zaufanie; poczuli to samo co on. Mimo ze, byc moze,

trudno to bylo stwierdzic na pierwszy rzut oka, kazdy z obecnych

zostal starannie wybrany sposrod setek weteranow. Kazdy byl wy-

jatkowym zolnierzem.

-Jesli jednak ktokolwiek z was ma zamiar zrezygnowac, teraz jest na

to czas. W tej wlasnie chwili, panowie. Dzisiejszego popoludnia. Czy jest

ktos taki? Ktos, kto chcialby nas opuscic?

Jeden z mezczyzn zaczal powoli bic brawo. W slad za nim inni.

W koncu wszyscy z powaga klaskali swojemu dowodcy. Cokolwiek mialo

sie zdarzyc, przezyja to razem.

Pulkownik pokiwal glowa; smialy oficer odzyskal panowanie nad

swoimi ludzmi.

-Ustalilem przydzialy zagraniczne i specjalne. Nie zamierzam dys-

kutowac na ich temat ani wysluchiwac jakichkolwiek pretensji. Na polu

78

walki panuje zamieszanie. My w nie nie popadniemy. To wlasnie jedenz powodow, dzieki ktoremu wygramy te wojne.

Hudson podszedl do dlugiego, drewnianego stolu i zaczal rozdawac

grube, oficjalnie wygladajace teczki. Na kazdej z nich widniala starannie

naklejona etykietka. Wewnatrz znajdowaly sie podrobione amerykanskie

paszporty i wizy, bilety lotnicze na pierwsza klase, ogromne sumy pienie-

dzy i kopie przedstawionych na odprawie map topograficznych. Diabel

tkwil w szczegolach.

-Cassio pojedzie do Zurychu - zaczal pulkownik.

-Stemkowsky i Cohen biora Izrael i Iran. Scully zajmie sie Paryzem.

Harold Freedman - Londynem, a potem Toronto. Jimmy Holm trafi do

Tokio. Vic Fahey - do Belfastu. Reszta z nas pozostanie tu, w Nowym

Jorku.

Podniosl sie jek niezadowolenia, niczym wsrod gromadki uczniow.

Hudson ucial go natychmiast krotkim ruchem reki.

-Panowie. Powiem to tylko raz, teraz, wiec musicie dobrze zapamie-

tac: Podczas kiedy bedziecie w Europie, Azji, Ameryce Poludniowej,

sprawa absolutnie podstawowa jest to, zebyscie zachowywali sie i ubierali

dokladnie w takim stylu, jaki zostal zaplanowany. Wbijcie sobie do glowy

takie zdanie: Nic nie jest skuteczniejsze od przesady.

-Wszystkie bilety lotnicze, jakie dostajecie, sa na lot w pierwszej

klasie. Pieniadze, ktore macie przeznaczone na ubrania i restauracje,

maja zostac wydane. Wydajcie je. Rozrzucajcie je na prawo i lewo.

Badzcie bardziej ekstrawaganccy niz komukolwiek z was sie marzylo.

Bawcie sie, jesli to mozliwe, biorac pod uwage powierzone zadania. To

rozkaz!

Pulkownik zlagodzil ton.

-Na nastepne pare dni kazdy z was musi stac sie pewnym siebie,

odnoszacym sukcesy amerykanskim biznesmenem. Macie byc tacy jak

ludzie z Wall Street, ktorych zycie obserwowalismy przez caly rok.

Myslcie jak finansisci, wygladajcie jak oni, dzialajcie, jakbyscie byli

poteznymi ludzmi pieniadza.

-Okolo szesnastej trzydziesci zostaniecie odpowiednio ostrzyzeni,

ogoleni i - wierzcie czy nie - zrobia wam manicure. Ubrania takze zostaly

starannie dobrane. Pochodza od Brooks Brothers i Paula Stuarta; to

wasze ulubione sklepy, panowie. Koszule i krawaty sa firmy Turnbull

Asser. Portfele - Dunhilla. Znajduja sie w nich karty kredytowe

i mnostwo gotowki w walutach krajow, do ktorych jedziecie.

Przerwal i przebiegl wzrokiem po swoich ludziach.

-Sadze, ze to wszystko, co mialem do powiedzenia... poza jeszcze

jednym. Zycze wam wszystkim jak najwiecej szczescia, jakie tylko jest

mozliwe. Zycze kazdemu z was wszystkiego co najlepsze w przyszlosci, po

zakonczeniu misji. Wierze w was. I wy uwierzcie w siebie.

79

Pulkownik David Hudson zamknal na chwile oczy, a potem szybko jeotworzyl. Nie mogl powiedziec im tego, co mysli i czuje. Jego twarz nie

zdradzila niczego. Byla jak nieruchoma maska, patrzaca na grupe ludzi

zebranych w przebieralni dla taksowkarzy.

Podniosl reke i oznajmil niemal religijnym tonem:

-A teraz, ruszajmy na spotkanie z przeznaczeniem!

10

Byla czternasta trzydziesci, w niedziele. Arch Carroll polozyl nogiw zuzytych, roboczych buciorach na swoim biurku w "numerze 13".

Ziewnal tak szeroko, az poczul, jakby ktos mu przed chwila przestawil

szczeke.

Przeprowadzil juz cztery, skrajnie wyczerpujace i zupelnie bezskutecz-

ne przesluchania. Klamali przed nim najlepsi, najniebezpieczniejsi prowo-

katorzy i terrorysci mieszkajacy w Nowym Jorku i okolicach.

Carroll specjalnie wybral sobie ciasne biuro, schowane gdzies na

tylach budynku gieldy. Wokol urzedowal jego maly, ale oddany zespol:

szesciu oryginalow, policyjnych renegatow i dwie cierpliwe sekretarki.

Farba odchodzila ze scian, niczym skora z poparzonego. Szyba

w oknie zostala wybita przez Zielona Wstazke, wiec Arch zakryl dziure

pakowym papierem. I tak przesiakalo. Jego miejsce pracy moglo do-

prowadzic czlowieka do depresji, podobnie jak i zadanie, ktore przed nim

stalo. Nawet swiatlo, ktore jakims cudem przedostawalo sie do wewnatrz,

bylo rozstrajajace: brunatne, przycmione, ponure.

Pierwsi czterej podejrzani, jakich przesluchal Carroll, byli znanymi

terrorystami; dwoch z Frontu Wyzwolenia Angoli, jeden z OWP i jeden,

ktory zajmowal sie zbieraniem funduszy dla IRA. Niestety, zaden z nich

nie wiedzial o ataku na Wall Street nic wiecej niz Arch. Nie krazyly zadne

pogloski. Kazdy przekonujaco przysiagl to po dlugim, wyczerpujacym

przesluchaniu.

Carroll zastanawial sie, jak to mozliwe. Przeciez ktos musial cos

wiedziec o Zielonej Wstazce. Nie wysadza sie po cichu w powietrze

polowy Wall Street po to, zeby potem nie pisnac ani slowa przez ponad

czterdziesci godzin.

Obdrapane drewniane drzwi do jego biura otworzyly sie ponownie.

Spojrzal przez opary dymiacego kubka z kawa.

Zjawil sie Mike Caruso, jeden z pracownikow Archa. Caruso byl

nieduzym, drobnym czlowieczkiem; pracowal kiedys w policji, spedzajac

81

czas za biurkiem. Mial czarna czupryne, zaczesana wysoko nad czolem,na modle lat piecdziesiatych. Zazwyczaj ubieral sie w pstrokate, hawajskie

koszule, noszone na wierzchu workowatych spodni. W ten sposob wnosil

do ponurego, policyjnego swiatka troche koloru. Carroll uwielbial go za

wyjatkowy wrecz brak stylu.

-Mamy teraz Isabelle Maraueze - oznajmil Caruso. - Juz sie drze, ze

chce sie skontaktowac ze swoim prawnikiem z Park Avenue. Znaczy,

wrzeszczy jak cholera.

-To brzmi obiecujaco. Nareszcie ktos zostal wyprowadzony z rowno-

wagi. Wprowadz ja.

Chwile pozniej do pokoju wpadla, niczym tropikalny cyklon, hoza

Brazylijka.

-Nie wolno wam tak ze mna postepowac! Jestem obywatelka Bra-

zylii!

-Przepraszam, ale chyba bierze mnie pani przez pomylke za kogos,

kto sie tym przejmuje. Prosze usiasc - odezwal sie spokojnie Arch, nie

podnoszac sie zza zasmieconego biurka.

-Jak to? Za kogo sie pan uwaza?

-Powiedzialem: siadaj, Maraueza. Ja tu zadaje pytania, nie ty.

Carroll rozparl sie w fotelu i przyjrzal sie Isabelli. Miala blyszczace,

siegajace do ramion wlosy, pelne usta umalowane jaskrawa, czerwona

szminka; zadarta broda, nadawala jej wyzywajacy wyglad. Jej ubranie

bylo bardzo drogie i pretensjonalne. Miala na sobie obcisle spodnie do

konnej jazdy z szarego aksamitu, jedwabna bluzke, botki-kowbojki,

krotka, futrzana kurtke. Terrorystyczny szyk - pomyslal Arch.

-Ubiera sie pani jak wzbogacony Che Guevara -powiedzial w koncu

z usmiechem.

-Nie podoba mi sie panskie poczucie humoru, senior.

-Nie? No coz, nie pani pierwszej. - Pokazal wszystkie zeby. -

A mnie nie podobaja sie masowe morderstwa, w jakich brala pani

udzial.

Carroll znal dobrze zla reputacje tej kobiety. Isabella Maraueza byla

renomowana dziennikarka i fotografem prasowym. Corka bogacza, ktory

posiadal w Sao Paulo duze zaklady produkcji opon. Chociaz nie dalo sie

tego formalnie udowodnic, Maraueza byla winna smierci przynajmniej

czworga amerykanskich obywateli podczas ostatnich dwunastu miesiecy.

Arch wiedzial, ze na niej spoczywala odpowiedzialnosc za porwanie,

a potem zamordowanie z zimna krwia czlonka zarzadu firmy Shell i jego

rodziny. Amerykanski biznesmen, jego zona i dwie male coreczki znikneli

nagle w ubieglym roku w czerwcu w Rio de Janeiro. Ich okaleczone ciala

znaleziono potem w jakims rowie. Wedlug danych wywiadu, Maraueza

pracowala dla radzieckiego GRU, za posrednictwem Francois Monser-

rata. Chodzily takze sluchy, ze byla jego kochanka. Klasyczna kobieta -

pajak.

82

Rzucila Carrollowi zimne, pogardliwe spojrzenie. Jej ponure, ciemneoczy plonely, przygladajac mu sie w wystudiowanej ciszy.

Arch potrzasnal zmeczona glowa. Odstawil na bok kubek z kawa.

Maraueza miala taki wyraz twarzy, jakby zamierzala za chwile wybuch-

nac. Carroll patrzyl, jak kobieta nachyla sie do przodu i opiera piesci na

stole.

-Chce sie widziec z moim prawnikiem! Natychmiast! Chce mojego

prawnika! Prosze go wezwac, senior. W tej chwili!

-Nikt nawet nie wie, ze pani tu jest - odpowiedzial Arch, specjalnie

spokojnym, uprzejmym tonem. Cokolwiek bedzie robila, w jakikolwiek

sposob zamierzala sie zachowywac Carroll postanowil postepowac dokla-

dnie odwrotnie. To byla pierwsza zasada jego techniki przesluchiwania.

Przez pare nastepnych, pelnych napiecia chwil nie odzywal sie wcale.

Uczyl sie od najlepszych - od samego Waltera Trentkampa.

Arch wiedzial, ze jego dwaj ludzie w niezgodny z prawem sposob

zgarneli po prostu Isabelle Maraueze z ulicy, kiedy szla dzis rano

Wschodnia Siedemdziesiata, wyszedlszy z mieszkania na Upper East Side.

Walczyla, szarpala sie, krzyczala: "Mordercy! Pomocy! Mordercy!"

Tej scenie przygladalo sie kilku obojetnych nowojorczykow. Widzieli

przed soba interesujace wydarzenie; wystarczajaco jednak odlegle, zeby

nie czuc sie jego wspoluczestnikami. Wreszcie, kiedy Maraueza, szlocha-

jac i wyrywajac sie napastnikom, zostala zaciagnieta do czekajacego

samochodu kombi, jeden z obserwatorow krzyknal. Reszta nie zrobila

niczego, zeby jej pomoc.

-Porywacie mnie na ulicy - warknela ze zloscia Isabella. Wydela

wargi, jak zawsze kiedy ja przesluchiwano.

-Niech wolno mi bedzie do czegos sie pani przyznac. Powiem

uczciwie, prawie szczerze - odparl, nadal lagodnie, Arch. - W ciagu

ostatnich kilku lat bylem zmuszony porwac wiecej ludzi podobnych do

pani. Niech pani nazwie to nowa sprawiedliwoscia. Albo czymkolwiek

innym. Porywanie stracilo juz dla mnie znaczenie.

Im glosniej mowila Maraueza, tym bardziej cichy byl glos Carrolla.

-Wlasciwie podoba mi sie pomysl, zeby uznac sie za porywacza.

Porywam terrorystow. To niezle brzmi, wie pani? Nie zgadza sie pani

ze mna?

-Zadam mozliwosci skontaktowania sie z moim prawnikiem! Ty

przybledo! Moj prawnik to Daniel Curzon. Slyszal pan o nim?

Arch przytaknal i wzruszyl ramionami. Daniel Curzon od dawna

pracowal dla OWP i Kubanczykow od Castro.

-Curzon to tylko zalosne gowno. Nie chce wiecej slyszec jego

nazwiska. Mowie powaznie.

Spojrzal na lezacy na stole pakuneczek, gruba, brunatna koperte,

zwiazana sznurkiem. Wewnatrz znajdowalo sie moralne usprawiedliwienie

wszystkiego, co teraz zrobi, zeby uzyskac potrzebne informacje.

83

Koperta zawierala kilkanascie czarno-bialych i kolorowych fotografiiJasona Millera, owego biznesmena z firmy Shell, i jego rodziny, ktorzy

zostali zamordowani w Rio. Byly tam takze niewyrazne zdjecia amerykan-

skiego malzenstwa, ktore zaginelo na Jamajce, oraz ksiegowego firmy

Unilever, z Kolumbii, a takze czlowieka nazwiskiem Jordan; ten znikl

ostatniej wiosny. Isabelle Maraueze podejrzewano o zamordowanie calej

osemki.

Carroll kontynuowal:

-Nazywam sie Arch Carroll. Urodzilem sie tu, w Nowym Jorku.

Miejscowy chlopak zawsze wygrywa... Jestem synem gliniarza, ktory byl

synem gliniarza. Przyznaje, ze nasza rodzina nie byla zbyt tworcza, jesli

chodzi o zdobywanie nowych zawodow. Jestesmy tylko zwyklymi wyko-

nawcami czarnej roboty.

Przerwal na chwile i zapalil wymiety niedopalek, niczym Krolik.

-Zajmuje sie lokalizowaniem terrorystow, ktorzy zagrazaja bezpie-

czenstwu Stanow Zjednoczonych. Nastepnie, jesli nie sa zbyt silnie osla-

niani ze wzgledow politycznych, robie, co tylko moge, zeby ich powstrzy-

mac. Innymi slowy, mozna powiedziec, ze jestem amerykanskim terrorys-

ta. Dzialam zgodnie z takimi samymi regulami jak wy; nie uznaje

zadnych. Prosze wiec przestac opowiadac mi o prawnikach z Park

Avenue. Prawnicy sa dla milych, cywilizowanych ludzi, ktorzy postepuja

zgodnie z regulami. Nie dla nas.

Powoli Arch odwiazal sznurek, ktorym zwiazana byla koperta. Wyjal

garsc fotografii. Od niechcenia podal je Marauezie. Byly to najbardziej

szokujace zdjecia, jakie kiedykolwiek widzial. Pozostal jednak spokojny.

-Cialo Jasona Millera. Jason Miller byl inzynierem w Shell Oil.

Prowadzil takze sledztwo finansowe dla Departamentu Stanu, o czym

wiecie, pani i pani znajomi w Sao Paulo. Rozumiem, ze byl to mily,

uczciwy czlowiek. Przyznaje, ze byl informatorem Departamentu Stanu.

Jednak nie krzywdzil nikogo. Takze wykonywal tylko czarna robote.

Carroll cmoknal sobie pare razy od niechcenia, po czym spojrzal przez

moment na Maraueze.

Kobieta nagle ucichla. Jego lagodny glos wyraznie zbijal ja z tropu.

Ponadto rzecz jasna nie spodziewala sie konfrontacji z fotografiami.

-Zona Millera, Judy. Na tym zdjeciu - zywa. Miala taki sympatycz-

ny usmiech typowy dla Srodkowego Zachodu... Dwie male dziewczynki.

To znaczy, ich ciala. Ja tez mam dwie coreczki. Dwie dziewczynki i dwoch

chlopcow. Jak mozna mordowac male dzieci, co?

Arch usmiechnal sie znowu. Odchrzaknal. Potrzebowal piwa. Tak,

szklanka piwa i kieliszek irlandzkiej dobrze by mu zrobily. Przez chwile

przyjrzal sie uwaznie Marauezie. Mial wielka ochote wstac i przylozyc jej

z calej sily. Zamiast tego ciagnal jednak lagodnie:

-W czerwcu zeszlego roku wydala pani rozkaz, a nastepnie wziela

udzial w politycznym mordzie; zabila z premedytacja cala rodzine Millerow.

84

Kobieta natychmiast zerwala sie z krzesla.-Nic takiego nie zrobilam! Niech pan to udowodni! Nie! Nie zabilam

nikogo. Nigdy. Nie morduje dzieci!

-Gowno prawda. Doszlismy wlasnie do konca przyjacielskiej dys-

kusji. I kogo pani, kurwa mac, probuje oszukac?

Z tymi slowami, Carroll zamknal wymieta koperte i wrzucil ja do

krzywej szuflady biurka. Wbil wzrok w Maraueze.

-Nikt nawet nie wie o tym, ze pani tu jest! Zapamietala to

pani? I nikt nie dowie sie, co sie z pania dzisiaj stanie. Taka jest

prawda. Tak samo, jak o tym, co sie stalo z rodzina Millerow

w Brazylii.

-Pieprzysz tylko, Carroll, zeby mnie zastraszyc...

-Tak? Przekonaj sie. Podraznij mnie jeszcze chwile, zeby sie lepiej

przekonac.

-Prawnika; chce sie skontaktowac z moim prawnikiem.

-Nie znam go.

-Powiedzialam jak sie nazywa: Curzon.

-Doprawdy? Nie przypominam sobie.

Maraueza westchnela. Patrzyla na Carrolla w milczeniu, z wyrazem

prawdziwej nienawisci. Zalozyla rece i usiadla. Skrzyzowala swoje dlugie

nogi, wyprostowala je znowu, wreszcie zapalila papierosa.

-Dlaczego pan to robi? Zwariowal pan.

Tak bylo juz troche lepiej. Arch czul, ze Maraueza powoli zaczyna sie

lamac.

-Prosze opowiedziec mi o Jacku Jordanie, w Kolumbii. Byl amery-

kanskim ksiegowym. Zostal skoszony seria z karabinu maszynowego

przed wlasnym domem. Jego zona miala okazje sie temu przygladac.

-Nie slyszalam o nikim takim.

Carroll cmoknal, po czym powoli pokiwal glowa. Przybral mine osoby

nadzwyczaj rozczarowanej. Siedzial za pozbawionym koloru, zuzytym

biurkiem, z wyrazem twarzy czlowieka, ktory zostal nagle w niewybaczal-

ny sposob oklamany przez najlepszego przyjaciela.

-Isabella... Isabella. - Westchnal. - Obawiam sie, ze nie ogarnia pani

calej sytuacji. Chyba nie zrozumiala pani do konca. - Wstal, przeciagnal

sie i stlumil ziewniecie. - Widzi pani, pani juz nie ma. Umarla pani nagle

dzisiejszego ranka. Wypadek; taksowka na Wschodniej Siedemdziesiatej.

Czyzby nikt pania o tym nie zawiadomil?

Arch czul sie jednak juz nazbyt napiety. Nie chcial ciagnac tego

brutalnego przesluchania. Wyszedl wiec z pokoju nie mowiac ani slowa

wiecej.

Zrobil wszystko, co mogl. Szedl teraz dlugim, mrocznym korytarzem,

mijajac sekretarki stukajace pracowicie w maszyny do pisania.

Szedl ze spuszczona glowa, nie rozmawiajac z nikim. Krew pulsowala

mu w skroniach. Byl wyczerpany, po prostu mial dosc. Zaschlo mu

85

w gardle. Mysl o szklance piwa i kieliszku whisky teraz zaczynalapowracac z coraz wiekszym uporem.

Zatrzymal sie przy automacie z woda i nacisnal przycisk. Zimna woda

bryznela mu w twarz. Lepsze to niz nic. Wytarl dlonia spierzchniete wargi

i oparl sie o sciane. Isabella Maraueza. Zielona Wstazka. Kawalek

zielonego materialu schludnie, niemal wesolo owiniety wokol bomby

z plastiku, umieszczonej w tekturowym pudle.

Pytania. Zbyt wiele nie powiazanych ze soba pytan. Nie mial do tej

pory zadnych odpowiedzi. Watpil, czy nawet Walter Trentkamp zdolalby

zlamac Isabelle Maraueze.

Normalnie Arch mialby pewnie jakies wyrzuty sumienia, przesluchujac

ja w taki sposob. Nie mogl jednak zapomniec pomarszczonych twarzy-

czek zamordowanych z zimna krwia malych coreczek Millerow, zlapa-

nych w reporterskim ujeciu. Ta dwojka niewinnych dzieci stawiala przed

nim Maraueze we wlasciwym swietle. Piekna Isabella byla tylko zwykla

lajdaczka.

W koncu powlokl sie z powrotem do pokoju, gdzie wciaz na niego

czekala.

Wygladala teraz jak bezmyslna, pozbawiona czlowieczenstwa kukla.

Czytal w jej aktach, ze dolaczyla do terrorystycznej komorki GRU

w 1978, pracowala pod kierunkiem Francois Monserrata w Ameryce

Poludniowej, potem w Montrealu i Paryzu i wreszcie tu, w Nowym Jorku.

Prawdopodobnie jej slaba strona byla mala wytrzymalosc na trudne

warunki i bol. Nigdy w ciagu swojego zycia nie musiala cierpiec. CarroU

zdal sobie z tego sprawe, po czym wszedl, zeby zadac ostateczny cios.

Poltorej godziny pozniej Maraueza i Arch zaczeli powoli sie porozu-

miewac. CarroU saczyl chyba setna tego dnia kawe. Zoladek zaczynal

odmawiac mu posluszenstwa.

-Byla pani kochanka Francois Monserrata tu, w Nowym Jorku. Juz

to wiemy. Dwa lata temu. W tym miescie, Nueva York!

Isabella Maraueza siedziala ze spuszczona glowa. Przez dlugie, dlugie

chwile nie podnosila wcale wzroku na Archa. Pod jej pachami pojawily sie

dlugie, ciemne plamy. Lewa noga stukala bezwiednie w podloge. Mar-

aueza wydawala sie chora. CarroU postanowil zatem kontynuowac atak.

Trzeci etap przesluchania.

-Kim jest u diabla Monserrat? Jak zdobywa potrzebne mu wiadomosci?

Skad ma informacje, ktorych nie powinien znac nikt, poza czlonkami rzadu

Stanow Zjednoczonych? Kto to? Sluchaj, posluchaj mnie bardzo uwaznie.

Jesli zaczniesz teraz mowic, jezeli opowiesz mi o Francois Monserracie, tylko

o jego udziale w ataku bombowym na Wall Street, tyle wystarczy, to zostawie

cie w spokoju, obiecuje. Nikt sie nie dowie, ze tu bylas. I tyle. Nic wiecej sie nie

zdarzy. Co Francois Monserrat wie o zamachu na dzielnice finansowa?

86

Jeszcze trzydziesci minut zajelo Archowi pocieszanie, grozenie i wy-/dzieranie sie na Maraueze. Pol godziny, pelne najwyzszego wysilku,

w wyniku ktorego Carroll ochrypl i spasowial, a koszula przykleila mu

sie do spoconego ciala. Wreszcie kobieta nie wytrzymala; wstala

i wrzasnela:

-Monserrat nie mial z tym nic wspolnego!!! Sam chcialby wiedziec,

o co chodzi. Nikt nie rozumie, po co dokonano tego ataku. On tez szuka

Zielonej Wstazki! Monserrat sam ich szuka!!!

-A skad wiesz, Isabello? Skad wiesz, co robi Monserrat? Musialas sie

z nim widziec!

Maraueza zakryla dlonia zmeczone oczy.

-Nie widzialam sie z nim! Nie widuje go. Nigdy.

-No to skad te informacje?

-Otrzymuje wiadomosci przez telefon. Czasami ktos szepcze na ucho

w odosobnionym miejscu. Nikt nie widuje Monserrata.

-Gdzie on jest, Isabello? Tu, w Nowym Jorku? Gdzie on u diabla sie

ukrywa?

Kobieta uparcie pokrecila glowa.

-Tego takze nie wiem.

-Jak Monserrat teraz wyglada?

-A skad mialabym wiedziec? Jakim cudem moglabym wiedziec cos

takiego? Monserrat zawsze sie zmienia. Czasem ma ciemne wlosy i wasy.

Czasami jest siwy. Innym razem nosi czarne okulary i brode. - Prze-

rwala. - Monserrat nie ma twarzy.

Zdajac sobie sprawe z tego, ze powiedziala za duzo, Maraueza zaczela

glosno szlochac. Carroll cofnal sie w fotelu i oparl glowe o brudna sciane.

Ta kobieta nie wiedziala nic wiecej; byl prawie pewien, ze uzyskal od niej

wszystko, co tylko mogl.

Nikt zatem nie mial zadnych konkretnych informacji o Zielonej

Wstazce. Tylko ze to bylo niemozliwe. Ktos przeciez musial wiedziec,

czego ci ludzie chca.

Ale kto?

Arch spojrzal w sufit, po czym zamknal obolale, zmeczone oczy.

Kilkanascie roznych pozolklych gazet, wszystkie z data 25 pazdzier-

nika 1929, lezalo porozkladanych na ciezkim, debowym biurku. Naglowki

wielkosci trzydziestu, a nawet czterdziestu punktow drukarskich krzyczaly

bezglosnie teraz z taka sama sila jak piecdziesiat kilka lat temu.

NAJWIEKSZY KRACH W HISTORII GIELDY; 12 894 650 AKCJI

ZMIENILO WLASCICIELA; POLITYCY OBRADUJA, UZNAJAC

SYTUACJE ZA POWAZNA

87

PANIKA NA WALL STREET! REKORD SPRZEDAZY AKCJI! GLEBOKI SPADEK CEN!

CENY AKCJI SPADLY W SUMIE O 14 000 000 000 DOLAROW,

W WYNIKU GWALTOWNEJ WYPRZEDAZY W CALYM KRAJU;

BANKIERZY ZAMIERZAJA DZISIAJ WESPRZEC RYNEK

CENY AKCJI SPADLY NA LEB, NA SZYJE; W SUMIE STRA-

CONO MILIARDY

DWA MILIONY SZESCSET TYSIECY AKCJI SPRZEDANYCHW CIAGU OSTATNIEJ GODZINY, PODCZAS REKORDOWEGO

SPADKU CEN!

KONTA WIELU LUDZI PRZESTALY NAGLE ISTNIEC!PSZENICA STALA SIE BEZWARTOSCIOWA! ZAMIESZANIE

NA GIELDZIE W CHICAGO!

PREZYDENT HOOVER OSWIADCZYL, ZE GOSPODARKAKRAJU ZNAJDUJE SIE NADAL W STANIE ROZWOJU I DO-

STATKU!

Caitlin Dillon wstala w koncu zza biurka, na ktorym lezaly gazety.Wyciagnela rece wysoko nad glowa i westchnela. Znajdowala sie na

piatym pietrze Wall Street 13, razem z Antonem Birnbaumem z Zarzadu

Nowojorskiej Gieldy Papierow Wartosciowych.

Anton Birnbaum byl jednym z najbardziej genialnych finansistow

w Ameryce. Jesli ktokolwiek naprawde rozumial te chwiejna budowle

z kart nazywana Wall Street, to wlasnie on. Zaczynal w wieku jedenastu

lat, jako zwykly chlopak na posylki. Od tego czasu wspinal sie po drabinie

spolecznej, az stal sie wlascicielem poteznej firmy inwestycyjnej. Caitlin

szanowala go najbardziej ze wszystkich postaci finansowego swiatka.

Mimo ze Birnbaum osiagnal juz wiek osiemdziesieciu trzech lat, jego

umysl pozostawal nadal jasny, a oczy blyszczace. Zdawala sobie sprawe,

ze od czasu do czasu Anton taksuje ja wzrokiem, cieszac sie z towarzystwa

mlodej, atrakcyjnej i bezsprzecznie blyskotliwej kobiety.

Pewnego razu po Wall Street rozeszla sie nawet pogloska, ze byc moze

Birnbaum ma z nia prawdziwy romans. Czesto absurdalne plotki, w zdo-

minowanym przez mezczyzn swiatku finansowym, stanowily byc moze

najtrudniejsza przeszkode, przed jaka stawala kazda kobieta, zmuszona;

stawic im czolo lub przezywac je w samotnosci. Jezeli tylko kobiete-

maklera czy prawnika - dostrzezono na wspolnym drinku lub obiedzie

z mezczyzna, wyciagano wniosek, ze maja ze soba romans. Bardzoi

88

wczesnie Caitlin zdala sobie sprawe, ze ta nedzna, ponizajaca metoda bylastale stosowana przez niektorych mezczyzn, zeby pomniejszyc ze strony

kobiet zagrozenie swoich pozycji na Wall Street.

W rzeczywistosci pani Dillon poznala Antona Birnbauma wiele lat

temu, kiedy studiowala jeszcze w Wharton. Jej promotor zaprosil finansis-

te na goscinny wyklad, podczas ostatniego roku studiow Caitlin. Po

swoim wystapieniu, Birnbaum zgodzil sie porozmawiac z kilkorgiem

najzdolniejszych studentow wydzialu biznesu. Jednym z nich byla Caitlin

Dillon. Stary finansista powiedzial wtedy o niej promotorowi: "Jest

nieslychanie ambitna i naprawde inteligentna. Jej jedyna wada to to, ze

jest ladna. Mowie powaznie. Na Wall Street bedzie to dla niej problemem,

powaznym utrudnieniem".

Kiedy jednak Caitlin skonczyla Wharton, Anton Birnbaum zatrudnil

ja jako asystentke w swojej firmie maklerskiej. W ciagu roku awansowala

na jego osobista asystentke. W przeciwienstwie do wiekszosci pracow-

nikow Birnbauma, potrafila miec wlasne zdanie, kiedy uwazala, ze on nie

ma racji. W 1978 roku trafnie przepowiedziala wzrost, a potem gwaltow-

ny spadek cen akcji. Od tamtego czasu, wielki finansista sluchal jeszcze

uwazniej swojej mlodej i niezmiennie ambitnej asystentki.

W tym okresie Caitlin zaczela wyrabiac sobie niezbedne kontakty na

Wall Street i w Waszyngtonie. Praca dla Birnbauma dostarczyla jej

wiedzy, ktorej nie moglaby uzyskac w inny sposob. Uwazala, ze prawie

niemozliwe jest z nim wspolpracowac, jednak jakims cudem udawalo sie

to jej. To z kolei utwierdzalo go w przekonaniu, ze pani Dillon jest osoba

wyjatkowa, tak jak od poczatku przypuszczal.

-Anton, kto skorzystalby teraz na gieldowym krachu? Zrobmy sobie

liste wszystkich podejrzanych, wypiszmy ich; to bedzie poczatek.

-Dobrze, pojdzmy wiec ta droga. Ludzie, ktorzy odniesliby korzysci

z krachu? - Starszy pan wzial notes i olowek. - Miedzynarodowy kon-

cern, ktory chcialby ukryc nieuczciwe zyski na wielka skale?

-Mozliwe. No i Rosjanie. Pewnie cos by na tym zyskali, przynajmniej

na miedzynarodowym prestizu.

-Moze takze ktorys z szalonych przywodcow Bliskiego Wschodu?

Mysle, ze Kadafi nie zawahalby sie przed takim krokiem. Prawdopodob-

nie zdolalby takze zdobyc niezbedne fundusze.

Caitlin spojrzala na zegarek - funkcjonalny wyrob firmy Bulova,

ktory dostala dziesiec lat temu od ojca, w Ohio, na Boze Narodzenie.

-Nie wiem, co teraz robic. Na co oni czekaja? Co sie, na litosc boska,

stanie, kiedy rynek zostanie jutro otwarty?

Birnbaum zdjal okulary w rogowej oprawce i potarl swoj zaczer-

wieniony perkaty nos.

-A czy rzeczywiscie otworza gieldy, Caitlin? Francuzi sa za tym.

Powtarzaja, ze maja zamiar uruchomic Paryz. Ale... nie wiem. Moze to

jeden z ich charakterystycznych blefow.

89

-Oznacza to tyle, ze Arabowie chca, zeby ich francuskie banki bylyotwarte. Ktos w Paryzu probuje skorzystac z tej okropnej sytuacji albo

ma po prostu nadzieje, ze zdola wyciagnac czesc pieniedzy, zanim zacznie

sie zupelna panika.

Stary finansista zalozyl okulary i spojrzal na Caitlin. Potem wzruszyl

ramionami, w typowy dla siebie sposob - szybkim, nerwowym ruchem.

-Dobrze chociaz, ze prezydent Kearney z nimi negocjuje. Jednak

Francuzi nigdy specjalnie go nie szanowali. Nie umiemy ich przekonywac

od czasow Kissingera.

-A co z Londynem? Genewa? No i, jak bedzie u nas, w Nowym Jorku?

-Obawiam sie, ze wszyscy czekaja, co zrobi Francja. Francuzi groza,

ze w poniedzialek otworza jak zwykle swoja gielde. Ale, moja droga, ktos

nimi precyzyjnie dyryguje. Tylkonie wiem kto. I po co? Co bedzie dalej? -

Birnbaum zlozyl pomarszczone rece, zmruzyl oczy i popatrzyl w zadumie

na pania Dillon.

Przez chwile oboje milczeli. Przez lata przyzwyczaili sie do dlugich,

cichych chwil, podczas ktorych analizowali w skupieniu jakis problem.

Caitlin patrzyla, jak starszy pan wyciaga cygaro - byla to jego ostatnia,

slabosc - metodycznie obcina koncowki i zapala.

Po paru chwilach gabinet wypelnila delikatna, niebieskawa mgielka.

Birnbaum wpatrywal sie w zarzaca sie koncowke cygara, a potem polozyl

je w wysluzonej, mosieznej popielniczce.

-Powiem ci cos, kochanie. Przez wszystkie te lata, kiedy pracuje na

Wall Street, nigdy nie czulem sie taki zaniepokojony. Nawet w pazdzier-

niku 1929 roku.

Dom towarowy Bendel's na Piecdziesiatej Siodmej byl otwarty przez

cala niedziele, korzystajac z przedswiatecznej goraczki zakupow. Sprzedaz

spadla jednak dramatycznie wskutek paniki, jaka powstala wokol Wall

Street. W calych Stanach Zjednoczonych zapanowala niepewnosc, co

zdarzy sie dalej w amerykanskim sektorze finansowym.

Francois Monserrat wszedl do tego luksusowego, drogiego domu

towarowego tuz po siedemnastej. Na zewnatrz zbieralo sie na kolejna

sniezyce. Nad calym Wschodnim Wybrzezem wisialy chmury.

Monserrat mial na sobie grube okulary w drucianej oprawce i niepo-

zorny szary, tweedowy plaszcz. Do tego odpowiedni kapelusz, czarne

rekawiczki - nic w jego wygladzie nie wyroznialo go, nie przyciagalo

uwagi. Okulary byly wykonane w ten sposob, ze powiekszaly oczy

Monserrata, ale nie znieksztalcaly mu pola widzenia. Zostaly zrobione na

specjalne zamowienie w warsztacie na rue des Postes w miescie Bizerte

w Tunezji.

Mezczyzna wysiadl z zatloczonej windy na jednym z wyzszych pieter

i cicho stapajac ruszyl przrd siebie. Nie znal na swiecie miasta, w ktorym

90

widzialoby sie wiecej prowokujacych, oszalamiajacych wygladem kobiet.Nawet sprzedawczynie perfum sprawialy wrazenie czulych i z roznych

powodow, niezwyklych. W pewnej chwili podeszla do niego atrakcyjna

czarna dziewczyna i zapytala, czy chcialby sprobowac zapachu nowego

Opium.

-Juz je probowalem. W Tajlandii, kochanie - odpowiedzial z nie-

smialym usmiechem i machnieciem reki.

Dziewczyna takze sie usmiechnela i odsunela sie grzecznie, choc

kuszaco, zeby zaczepic nastepnego klienta.

Przed oczami rozgladajacego sie dyskretnie Monserrata przechodzily

tlumy klientow, niosacych blyszczace torby ze znakami firmowymi zna-

nych sklepow. Z ukrytych glosnikow plynela radosna melodia "Winter

Wonderland". Trudno tu bylo sie poruszac; zupelnie jakby czlowiek

znalazl sie na jednej z nowojorskich dyskotek.

Monserrat ostroznie podazal na koniec budynku. Zastanawial sie,

nieco rozbawiony mysla, jak Juan Carlos zareagowalby na widok tego

krzykliwego obrazu kapitalizmu, jakim byl dom towarowy Henri Bendela.

W 1979 Ilicz Sanchez, zwany Juanem Carlosem, zostal po cichu odsuniety

przez GRU; niepohamowana zadza rozglosu uczynila go nieefektywnym.

Teraz Carlos mieszkal w jedynej stolicy, w ktorej nie grozil mu mord

polityczny - w Moskwie.

W tym samym roku Francois Monserrat, ktory kontrolowal do-

tychczas Ameryke Polnocna i Poludniowa, przejal takze Europe Za-

chodnia. Protegowani Carlosa, Wadi Haddad i George Habbash, nie-

chetnie znalezli sie w obrebie krolestwa Monserrata. ZSRR zaczelo

stosowac nowa filozofie prowadzonego przez siebie terroru: rozpoczal

sie terror strategiczny, scisle kontrolowany, kierowany przez komputery

i mozgi z Moskwy.

Obraz swiata z pozycji terrorysty jest jakby zamglony - informacje

sa albo niepelne, albo niepewne. Miedzynarodowe kanaly komuni-

kacyjne czasami nie mowily wiele; to znow plynela przez nie masa

nie sprawdzonych wiadomosci. W tych warunkach, wkrotce wszystkie

dzialania terrorystyczne na swiecie zaczeto przypisywac Monserratowi

i jego ludziom. Zamordowanie Anwara Sadata, zamach na Jana

Pawla II, eksplozje podlozonych przez IRA bomb w centrum Lon-

dynu...

Idac przez pietro sklepu, Monserrat zastanawial sie nad swoja opinia.

Co to za roznica, czy byl rzeczywiscie odpowiedzialny za ten czy ow akt,

skoro jego ostatecznym celem, jedynym motorem jego dzialania, bylo

skuteczne zaklocenie funkcjonowania Zachodu i ostateczne doprowadze-

nie go do upadku? Martwy prezydent Egiptu. Ranny papiez. Pare

irlandzkich bomb. To tylko ziarnka piasku na pustyni. Francois Monser-

rat interesowal sie tak naprawde jedynie totalnym odwroceniem biegu

historii.

91

Natarczywy tlum przyplywal i odplywal. Klienci, a wlasciwie przedewszystkim klientki, tloczyly sie bez przerwy wokol Monserrata. Wreszcie

dostrzegl kobiete, ktora sledzil. Przebierala wlasnie wsrod sukienek kok-

tajlowych wiszacych na dlugim wieszaku. Zawsze myslala o swoim wy-

gladzie, definiowala niejako wlasne istnienie poprzez atrakcyjna powierz-

chownosc.

Monserrat schowal sie za gablota, w ktorej wystawione byly swetry

i obserwowal. W glowie odczuwal cos w rodzaju chlodu, jak gdyby jego

mozg zamienil sie w bryle lodu. Doswiadczal tego uczucia w pewnych

sytuacjach. W chwilach, kiedy innym podnosil sie nagle w nie kont-

rolowany sposob poziom adrenaliny, Monserrata ogarnialo zimno. Zupel-

nie jakby w jego organizmie mialy miejsce jakies zaburzenia chemiczne.

Kazdy z przechodzacych mezczyzn, a takze kilka szykownych kobiet

uwaznie przygladalo sie Isabelli Marauezie. Krotkie futro Isabelli bylo

specjalnie rozchylone. Kiedy sie odwracala, pomiedzy jego polami poja-

wialy sie fragmenty jej wspanialych piersi. Wedlug gustu Monserrata,

Maraueza byla najatrakcyjniejsza, budzaca najwieksze pozadanie kobieta

w calym domu towarowym.

Widzial teraz, ze Isabella podaza w kierunku przebieralni. Wlozyl rece

do kieszeni plaszcza, ruszyl, przegladajac sie pobieznie w lustrze i za-

trzymal przed przebieralnia.

Minal zamkniete drzwi, przyjrzal sie uwaznie tlumowi mijajacemu go

w poszukiwaniu bozonarodzeniowych prezentow i zawrocil.

Udajac, ze oglada jedwabna bluzke, niczym zamozny maz z East Side,

szukajacy podarunku dla swojej malzonki, nasluchiwal odglosow z prze-

bieralni. Zblizywszy sie nieco, uslyszal szelest ubrania, zdejmowanego

z ciala Isabelli.

Blyskawicznym ruchem znalazl sie wewnatrz malenkiego pokoiku.

Maraueza odwrocila sie, zaskoczona.

Dlaczego ona zawsze wygladala tak idealnie? Poczul cieplo, ktore

moglo byc przyplywem pozadania. Miala teraz na sobie tylko ponczochy,

obcisle, czarne, przejrzyste. Sukienka, ktora zamierzala przymierzyc zwi-

sala jej w reku.

Pomyslal, ze wygladalaby w niej nadzwyczaj podniecajaco.

-Francois! Co ty tu robisz?

-Musialem sie z toba zobaczyc - szepnal. Slyszalem, ze mialas male

klopoty. Musisz opowiedziec mi wszystko.

Maraueza zmarszczyla brwi.

-Puscili mnie. Po co wlasciwie mieliby mnie trzymac? Nie uslyszeli

nic, poza glupim blefem, Francois. - Usmiechnela sie, ale wyraz jej twarzy

nie byl w stanie ukryc niepokoju.

Monserrat lekko oparl dlon w rekawiczce na jej piersiach. Poczul Bal

a Versailles, jej ulubione perfumy. Jego tez. Westchnal w duchu.

-Czy cie sledza, Isabella?

92

-Nie sadze.-Jestes pewna?

-Tak pewna, jak tylko mozna byc. A dlaczego? - Jej ciemne oczy

znowu przybraly wyraz zaklopotania. Widzial, jak sie krzywi. Zza drzwi

dobiegaly dzwieki swiatecznej piosenki, lagodnej jak inne, pozbawionej

wszelkiego przekazu.

-To dobrze, dobrze - powiedzial uspokajajaco.

Usta Isabelli otworzyly sie; szybko cofnela sie pod sciane. W malenkiej

przebieralni naprawde nie bylo dokad uciec.

-Francois, nie wierzysz mi? Nic im nie powiedzialam. Absolutnie nic.

-To dlaczego cie puscili, moja droga? Chce uslyszec wytlumaczenie.

-Czy ty mnie do tego stopnia nie znasz? Francois; prosze...!

Znam cie, az do tego stopnia - pomyslal Monserrat, przysuwajac sie

blizej.

Malenki rewolwer wydal z siebie nieznaczny, stlumiony odglos. Mar-

queza jeknela cicho, a potem runela na blyszczaca podloge z czarnych

i bialych kwadratow.

Juz po chwili, terrorysta podazal szybkim, ale nie rzucajacym sie

w oczy krokiem w strone najblizszego wyjscia.

Puscila farbe. Powiedziala im za duzo. Przyznala sie do tego, ze go

zna; to wystarczylo.

Zalamala sie podczas przesluchania; moze potrafili doprowadzic do

tego w taki sposob, ze nawet sama nie zdala sobie sprawy. Monserrat

uslyszal niepokojace wiesci w dziesiec minut po tym, jak Carroll z nia

skonczyl.

Wyszedl z gmachu prosto w zimny wiatr, hulajacy po Zachodniej

Piecdziesiatej Siodmej. Skrecil za najblizszym rogiem, niczym zwykly

przechodzien, ktory ginie w przedswiatecznym tlumie.

11

Wokol dolnego Manhattanu zaroilo sie od blyszczacych biela, wielkichjachtow motorowych i setek innych drogich, plywajacych zabawek. Do nabrzeza

przy Battery Park przycumowano nawet kilka pontonow. Spora liczba ludzi

postanowila uzyc tych niezwyklych srodkow lokomocji, zeby dostac sie do

swoich biur na Wall Street, nie troszczac sie, czy jest to dozwolone.

Anton Birnbaum wystapil na zywo w telewizyjnym programie "To-

day". Twarz starego finansisty byla dobrze znana widzom, chociaz

niewielu potrafilo skojarzyc ja z rownie znajomym nazwiskiem, ktore

napotykali w gazetach i czasopismach.

-"Ani na amerykanskiej, ani na nowojorskiej Gieldzie Papierow

Wartosciowych nie zostanie dzisiaj sprzedana nawet jedna akcja. NASDAQ,

automatyczny system ciaglego ustalania i podawania kursow, takze nie

bedzie uruchamiany. Gielda towarowa w Nowym Jorku rowniez pozostanie

zamknieta; tak samo jak gielda metali. Znajdujemy sie w sytuacji zupelnego

zamieszania". - Tak powiedzial Birnbaum w porannych wiadomosciach.

Bylo jeszcze gorzej.

Nie uruchomiono takze sprzedazy obligacji skarbu panstwa. Posrod

niszczejacych nagrobkow cmentarza Trinity Church nie wystawali, jak

zwykle, sprzedawcy narkotykow wyciagajacy swoje torebeczki z kokaina.

Na ulicach nie widac bylo poslancow, niosacych drozsze od nar-

kotykow koperty z obligacjami, swiadectwami udzialowymi, wielomilio-

nowymi czekami i rozmaitymi dokumentami.

Zadna z ekskluzywnych restauracji, specjalizujacych sie w lunchach

dla biznesmenow nie podawala tego dnia swoich wykwintnych posilkow

rzeszom eleganckich mezczyzn.

Zaniechano wszystkich czynnosci bedacych na Wall Street codziennos-

cia. Zupelnie, jakby caly ten nowoczesny swiat finansow nie zostal jeszcze

wynaleziony. Albo, jak gdyby ktos doszczetnie go zniszczyl.

94

-Chcialabym zjesc z panem lunch, panie Carroll - powiedziala przeztelefon Caitlin- Dillon. - Czy jest mozliwe, zebysmy spotkali sie dzisiaj,

kwadrans po dwunastej? Sprawa jest powazna.

Ten telefon zaskoczyl Archa zupelnie. Wlasnie buszowal wsrod swoich

kartotek, szukajac posrod najrozmaitszych szczegolowych informacji

o organizacjach terrorystycznych z calego swiata czegos, co mogloby

naprowadzic go na slad Zielonej Wstazki. Pragnienie pojscia na elegancki

lunch z piekna kobieta bylo ostatnie, ktore moglo mu w tym momencie

przyjsc do glowy.

-Chce, zeby pan kogos poznal - powiedziala pani Dillon.

-Kogo?

-Czlowieka o nazwisku Freddie Hotchkiss. To jeden z wazniejszych

ludzi na Wall Street.

Miala dobrze brzmiacy przez telefon glos. Dla Carrolla byl on jak

muzyka w pozbawionym piekna swiecie; mala symfonia plynaca z zimnej

sluchawki firmy Bell. Arch polozyl nogi na biurku, a glowe oparl o sciane.

Zamknawszy oczy, usilowal wyobrazic sobie twarz Caitlin Dillon. Nie-

osiagalna - przypomnial sobie.

-Freddie Hotchkiss jest powiazany z niejakim Michelem Chevro-

nem - wyjasnila Caitlin.

-O, to nazwisko jest mi znane - odpowiedzial Carroll, probujac

przypomniec sobie wszystko, z czym mu sie kojarzylo. - Z kilku

sytuacji.

-Mam informacje, ze Chevron stanowi jedno z ogniw rynku skra-

dzionych papierow wartosciowych, a takze - i to powinno szczegolnie

pana interesowac - chodza sluchy, ze ma cos wspolnego z Francois

Monserratem.

-Z Monserratem? - Arch otworzyl oczy. A dlaczego nie mozemy

od razu ruszyc na Chevrona? Po co rozmawiac z tym Hotchkiisem?

' - Czyzby pan sie niecierpliwil?

-Kiedy mowa o Monserracie, niecierpliwie sie.

Slychac bylo, ze pani Dillon wymienia z kims kilka szybkich zdan, po

czym powiedziala:

-Chodzi o to, ze nie mozemy dosiegnac bezposrednio Michcla

Chevrona, jesli Hotchkiss nie potwierdzi - a nie wiadomo, czy zechce to

zrobic - kilku posiadanych przez nas informacji. Jesli nam sie uda,

0'Brien zorganizuje panu spotkanie z Chevronem, kiedy tylko bedzie pan

w stanie poleciec do Paryza - ma do niego dojscie. Ale Chevron jest

obywatelem francuskim, wiec dopoki nie bedziemy mieli przeciw niemu

jakis powaznych dowodow, nigdy nie uzyskamy wsparcia ze strony

francuskiej policji. - Przerwala. Carroll pomyslal, ze to, co mowi Caitlin

Dillon, ma sens.

-Chce przez to powiedziec, ze byc moze bedzie pan musial troche

"przycisnac" Freddiego Hotchkissa. Tak sie to mowi w policji?

95

-Mniej wiecej - zgodzil sie Arch, smiejac sie, jak gdyby byli w jakiejsbliskiej konspiracji. - Mysle, ze zobaczymy sie na lunchu. !.

Arch rozluznil swoj karmazynowo-niebieski krawat uniwersytecki

i pociagnal pierwszy lyk trunku o nazwie Sam Smith Pale Ale. Siedzial

w restauracji Christ Cella przy Wschodniej Czterdziestej Szostej. Uwazal,

ze krawaty sa niewygodne, co bylo jednym z powodow, dla ktorych

rzadko je nosil. Wlasciwie, nie wiadomo dlaczego, w ogole byl ich

przeciwnikiem; chyba ze ktos zamierzal powiesic sie w naglym przyplywie

zalu lub tez odwiedzic ktoras z drogich restauracji.

Lokal, w ktorym teraz siedzial, wymagal od mezczyzny ubrania sie

w garnitur i odpowiedni krawat. Poza tym, byl calkiem przyjemny. Bylo

w nim cos z atmosfery klubu dla mezczyzn. I co wazne, bardzo fajnie bylo

siedziec tu z Caitlin Dillon.

Steki wazyly przynajmniej z pol kilograma; byly z miesa najwyzszej

jakosci, wysmienicie przyrzadzone. Homary mialy po kilogramie. Kel-

nerzy wygladali wrecz nieskazitelnie i zachowywali sie nadzwyczaj usluz-

nie; profesjonalni az do przesady. Przez chwile Carroll poczul sie znako-

micie. W tym jednym, krotkim momencie, Zielona Wstazka opuscila jego

mysli. Wall Street mogla rownie dobrze znajdowac sie na innej planecie.

-Jedna z pierwszych rzeczy, jakiej sie nauczylam w Nowym Jorku,

jest to, ze jesli chcesz przezyc na gieldzie, lunche w restauracjach musza

stac sie twoim rytualem. - Caitlin usmiechnela sie po drugiej stronie stolu

nakrytego plociennym obrusem. Zdazyla juz powiedziec Archowi, ze

pochodzi z miejscowosci Lima w stanie Ohio. Carroll byl niemal sklonny

w to uwierzyc, slyszac jak oryginalne jest jej spojrzenie na zycie w Nowym

Jorku.

-Nawet zeby utrzymac sie w Komisji Papierow Wartosciowych,

trzeba znac zasady. Zwlaszcza jesli jestes mloda "panienka", jak pewnego

razu nazwal mnie prezes jednego z domow maklerskich. "Chcialbym

przedstawic panu panienke z Komisji Papierow Wartosciowych".

Ostatnia czesc zdania wymowila z taka przesada, ze wydalo sie to

prawie zabawne.

Arch zaczal sie smiac. Pani Dillon tez. Znad innych stolow pood-

wracaly sie glowy powaznych, statecznych mezczyzn. Czy ktos osmielal

sie tu bawic? Kto taki?

Carroll i Caitlin czekali na przybycie Duncana Hotchkissa, zwanego

"Freddiem", ktory zgodnie z panujaca moda spoznial sie, mimo ze Caitlin

specjalnie nalegala, zeby zjawil sie punktualnie.

Na talerzu Archa znalazl sie w koncu krem z krewetek. Smakowal

wrecz oszalamiajaco i kosztowal trzy razy za duzo.

Carroll zapytal Caitlin o Wall Street - poprosil ja, zeby opowiedziala

mu, jak wyglada caly ten swiatek z jej wysoko umieszczonego punktu

96

widzenia. W odpowiedzi uraczyla go kilkoma ze swoich ulubionychhistorii o dziejacych sie wokol niej horrorach. Miala bogaty zasob

prawdziwych, a jednoczesnie absolutnie niewiarygodnych opowiesci, kto-

re krazyly w jej zamknietym srodowisku, rzadko wychodzac poza jego

obreb. Wkrotce Carroll zaczal doskonale rozumiec dlaczego.

-Defraudacja jeszcze nigdy nie byla na Wall Street latwiejsza niz

teraz - mowila Caitlin. Widzial blyski w jej ciemnych oczach. Arch

pomyslal sobie, jak latwo mozna by przekroczyc wyobrazalna granice

i utopic sie w nich - bylby to calkiem przyjemny koniec.

-Dzieki komputerom przegladanie dokumentow stalo sie nadzwyczaj

ekscytujacym wyzwaniem dla wszystkich choc troche utalentowanych

ludzi w swiecie finansow. Oczywiscie, potencjalny zlodziej musi znac

odpowiednie kody, zeby miec dostep do banku danych. Innymi slowy,

bedzie to ktos na odpowiednio wysokim stanowisku, kogo obdarza sie

absolutnym zaufaniem.

Jeden z mlodych ekonomistow, ktoremu wytoczylismy proces, praco-

wal w Banku Rezerw Federalnych. W wieku dwudziestu siedmiu lat

porzucil prace i kupil letni dom w Hamptons, a takze nowego mercedesa

ze skladanym dachem i porsche, i jeszcze futro z soboli dla swojej mamy.

W tym czasie zadluzyl sie wobec panstwa na jakies siedemset tysiecy

dolarow.

-Czy teraz nadal pracuje na rzadowej posadzie? - zapytal Carroll.

-Wlasnie opuszcza Departament Skarbu, poniewaz czeka go znacz-

nie lepiej platne stanowisko. Zabiera jednak ze soba kody zabez-

pieczajace dostep do danych, ktore umozliwiaja - jesli ktos odrobine

pomysli - przeprowadzanie dowolnych transakcji na gieldzie i rynku

kredytowym. To bardzo, bardzo dochodowa wiedza. Kiedy ktos zna

informacje wewnatrzgieldowe... Wie pan, jak ten czlowiek wpadl? Jego

matka zadzwonila do Komisji Papierow Wartosciowych. Niepokoila sie,

ze syn wydaje wszystkie pieniadze, jakie ma, a nigdzie wlasciwie nie

pracuje. Wrobila go niechcacy, poniewaz dostala od niego futro

z soboli.

Byla kiedys taka jednostka organizacyjna, Obsluga Finansowa De-

pozytow. W latach siedemdziesiatych dwoch ludzi, o nazwiskach Michael

Weiss i Anthony Caputo, otworzylo na Manhattanie biznes, zaczynajac

od sklepu ze slodyczami. Interes rozwijal sie wprost wysmienicie; je-

dnoczesnie dwaj przyjaciele zdolali okrasc Manufacturers Hanover Lea-

sing, Crocker National Bank i Lehman Brothers na laczna sume okolo

stu osiemdziesieciu milionow dolarow! Niech pan sie zle nie czuje,

jesE kiedys straci pan troche na gieldzie. Znajdzie sie pan w znakomitym

towarzystwie.

-W takim razie mam szczescie; nie posiadam zadnych pieniedzy,

ktore moglbym stracic. Dlaczego jednak takie rzeczy sa mozliwe? Czy

Komisja Papierow Wartosciowych nie jest w stanie tego skontrolowac?

97

Arch juz zaczynal odczuwac gniew, mimo ze osobiscie nigdy nie stracil

na gieldzie nawet centa. Akcje, obligacje, papiery wartosciowe, byly

zawsze dla niego przedmiotami niemal magicznymi, do ktorych praw-

dziwy dostep miala tylko grupa wtajemniczonych. Pozostali nie bardzo

zdawali sobie sprawe, czym sie bawia.

-To calkiem proste. Tak jak powiedzialam na poczatku, podobne

opowiesci rzadko wychodza poza obreb Wall Street.

-Czuje sie zaszczycony.

-Powinien pan. Banki, domy maklerskie, przedsiebiorstwa inwes-

tycyjne, nawet firmy komputerowe - wszyscy zdaja sobie sprawe z tego,

ze ich sukces na rynku zalezy od stopnia zaufania, jakim obdarzaja ich

potencjalni klienci. Dlatego, gdyby wytaczali procesy wszystkim defrau-

dantom i przez to przyznawali sie, jakie to wszystko latwe, ile akcji zostaje

kazdego roku skradzionych, natychmiast wypadliby z interesu. Mieliby

mniej wiecej taka sama reputacje jak handlarze uzywanymi samochoda-

mi - a niektorzy zasluguja na nia. Chodzi o to, ze Wall Street bardziej boi

sie zlej opinii niz rzeczywistych kradziezy.

Nagle pani Dillon zamilkla.

-Caitlin, wybaczysz mi? Bardzo przepraszam!

Byl to Freddie Hotchkiss. Wreszcie dotarl. Zegarki pokazywaly juz

pierwsza; spoznil sie zatem czterdziesci piec minut na lunch, podczas

ktorego mial zalatwiac wazne sprawy.

Arch podniosl wzrok i zobaczyl mezczyzne o przerzedzonych blond

wlosach, glupkowato sie usmiechajacego. Kotchkiss mial plytko osadzo-

ne, niebieskie oczka i idealnie okragla twarz bez wyrazu. Gdyby nie

zmarszczki, mozna by powiedziec, ze wyglada na osmiolatka.

Co oni, na Wall Street, robia z ludzmi? - zdumial sie w duchu Carroll.

Czy sa tam jakies laboratoria genetyczne, ktorych zadaniem jest zachowa-

nie czystej, nieskazonej rasy WASP-ow? - Bialych Anglosaskich Protes-

tantow? Czy wszyscy musza byc tam takimi malymi, okraglutkimi Hotch-

kissami?

Caitlin powiedziala Archowi, ze Hotchkiss staje sie pomalu legenda

finansowego swiatka. Byl bardzo upartym partnerem w firmie, ktorej byl

wspolwlascicielem. Czesto latal zarowno na Zachodnie Wybrzeze, jak i do

Europy, gdzie zawieral znaczace umowy z najwiekszymi bankierami

europejskimi i magnatami filmowymi.

-Jest mi naprawde przykro, ze tak sie spoznilem. - Widac bylo, ze

wcale nie jest mu przykro.

-Zupelnie sie dzisiaj pogubilem. Szedlem piechota przez Park Ave-

nue, z powodu tych barykad. Kim i dzieciaki siedza teraz u jej rodzicow,

w Boca Raton. Podziwiam pana, ze zdolal pan zdazyc na czas.

Jeden z kelnerow, zobaczywszy Hotchkissa, podbiegl truchtem do

stolika, zeby odebrac zamowienie. Carroll przygladal sie "Freddiemu".

Nie lubil takich typow i zle sie czul w ich towarzystwie. Biedaczek, musial

98

isc piechota przez Park Avenue. Serce moze czlowiekowi peknac zewspolczucia!

-Poprosze Kir. Cos jeszcze dla panstwa? - zapytal Hotchkiss.

-Prosze jeszcze jednego Sama Smitha. - Arch probowal z calych sil

zachowywac sie jak przystoi - nie pic niczego mocniejszego, porzucic mysl

o rozgrzewajacej szklaneczce irlandzkiej whisky. Staral sie takze nie

odezwac pod wplywem impulsu zbyt niegrzecznie do Freddiego, zeby nie

stracic elementu zaskoczenia. Pomyslal, ze moze byc calkiem zabawnie

przycisnac tego czlowieczka.

-Ja nie, dziekuje - powiedziala Caitlin do kelnera, po czym

oznajmila:

-Freddie, to jest Arch Carroll. Pan Carroll kieruje Wydzialem

Antyterrorystycznym Agencji Wywiadowczej Departamentu Obrony.

Hotchkiss rozpromienil sie, okazujac prawdziwy entuzjazm.

-Och, tak; czytalem cale tomy o was, o roznych specjalnych od-

dzialach policyjnych. Im predzej ktos zdola zaprowadzic tu z powrotem

choc troche ladu i porzadku, tym lepiej, mowie panu. Slyszalem wczoraj,

czy gdzies przeczytalem, ze w Nowym Jorku rezyduje grupa libijskich

terrorystow. Podobno ukrywaja sie tu, na Manhattanie.

-Watpie, zeby to byli Libijczycy - odpowiedzial grzecznie Carroll.

Wbil wzrok w oczy Hotchkissa i czekal, az tamtemu serce zabije

troche szybciej. Jednoczesnie pociagnal sobie lyk Sama Smitha. Bedzie

atakowal.

Nachylil sie do przodu, delikatnie wbijajac palec w blekitna koszule

Freddiego. Na pulchnej twarzy Hotchkissa pojawilo sie zdumienie. Roz-

bawilo Archa, ze taka twarz jest w ogole zdolna cokolwiek wyrazac.

-Chcialbym przerwac juz te gowniane pogaduszki, okay? Spozniles

sie godzine, mimo ze specjalnie prosilismy o punktualnosc. Nie mam

absolutnie nic do ciebie. Rozumiesz, Freddie? Nie podobasz mi sie, ale to

nie ma zadnego znaczenia. Interesuje mnie tylko czlowiek o nazwisku

Michel Chevron.

-To nie jest ktos, kto lubi pogawedki o niczym, Freddie - wyjasnilu

Caitlin, rzucajac szybkie spojrzenie na Carrolla. Arch pomyslal, ze to

najbardziej intymne doswiadczenie, jakie przydarzylo mu sie od lat.

Tymczasem Hotchkiss zrobil takie wrazenie, jakby odebralo mu

oddech. Popatrzyl w dol, na palec Carrolla, tkwiacy mu w piersi.

-Nie jestem pewien, czy... Obawiam sie, ze nie rozumiem. To znaczy,

oczywiscie slyszalem o Michelu Chevronie.

-Jasne, ze slyszales - zgodzil sie Arch.

-Wysoki, skromnie wygladajacy francuski dzentelmen - wtracila sie

Caitlin. - Rezyduje zwykle w wylozonych pluszem biurach na rue de

Fauborg, w Paryzu. Ma bardzo luksusowa posiadlosc w samym sercu

Beverly Hills.

Otworzyla duzy, oprawny w skore notes.

99

-Zobaczmy, czy zdolam pomoc twojej pamieci. Hmm... och, tak;dziewietnastego lutego zeszlego roku odwiedziles Michela Chevrona w je-

go biurze w Beverly Hills. Siedziales tam okolo dwoch godzin. Trzeciego

marca, znowu wpadles do jego firmy w Los Angeles. Tak samo dzie-

wiatego czerwca, jedenastego lipca i dwunastego lipca. Za to w pa-

zdzierniku pojechales do Paryza. Po wizycie w biurze Chevrona, poszedles

z nim wieczorem na obiad do Lasserre. Pamietasz? Czy juz potrafisz

go skojarzyc?

Hotchkiss zaczal bezwiednie skladac i rozkladac swoje pulchne, po-

zbawione wlosow dlonie. Jego lekko zalzawione oczy staly sie jeszcze

bardziej zalzawione niz zwykle.

-Od ponad dwoch lat wiemy, ze Michel Chevron jest najwiekszym

dealerem skradzionych papierow wartosciowych w Europie i na Bliskim

Wschodzie. Wiemy takze, ze osobiscie zna Francoisa Monserrata - ciag-

nela Caitlin. - Mamy takze dostatecznie duzo informacji o twoich wlas-

nych zdolnosciach do nielegalnego handlu akcjami i innymi papierami.

W tej chwili interesuje nas, z kim jeszcze dokladnie Chevron wspolpracuje

i na czym mniej wiecej polega ta wspolpraca. Potrzebny nam przyblizony

obraz euroazjatyckiego czarnego rynku. Dlatego wlasnie pomyslalam, ze

powinnismy wszyscy spotkac sie na lunchu. - Caitlin usmiechnela sie.

Wtedy Hotchkiss zebral w sobie nagle sily i krzywiac sie drwiaco,

zaczal agresywnie odpowiadac:

-Doprawdy! Chyba nie wyobrazacie sobie, ze zaczne opowiadac wam

tu, w restauracji, o czyichs prywatnych i absolutnie zgodnych z prawem

interesach? Jesli tak wam sie wydaje, to lepiej przygotujcie sobie nakazy

sadowe i prawnikow z Departamentu Sprawiedliwosci. Moge was zapew-

nic, ze nie zalatwicie tej sprawy w czasie lunchu. Do widzenia, Caitlin

i panie, jak tam, Carroll.

Arch wyprostowal sie nagle. Nachylil sie przez stol i trzykrotnie z calej

sily dzgnal Hotchkissa palcem w nakrochmalony kolnierzyk koszuli.

-Lepiej siedz na tylku, dobrze? Nie ruszaj swojej miekkiej dupy

z krzesla i sprobuj sie zrelaksowac. Okay, Freddie?

Hotchkiss zostal tym wszystkim tak zaskoczony, ze zachowal sie

poslusznie. Caitlin natomiast, lagodnym, kuszacym dla uszu Carrolla

glosem, zaczela:

-Dwudziestego pierwszego lutego, zlozyles w banku w Genewie,

w Szwajcarii, sto dwadziescia szesc tysiecy dolarow. Dwudziestego szos-

tego lutego - sto czternascie tysiecy. Siedemnastego kwietnia - czterysta

szescdziesiat dwa tysiace... az tyle? Dwudziestego czwartego kwietnia -

trzydziesci jeden tysiecy... no, to akurat nic takiego...

-Caitlin wlasnie usiluje wytlumaczyc ci w grzeczny sposob, ze jestes

zwyczajnym zlodziejem, Freddie! - podsumowal Arch, nachylajac sie

z usmiechem do Hotchkissa, ktory siedzial teraz nieruchomo jak mumia.

Carroll podniosl glos, przekrzykujac panujacy w restauracji szum:

100

-Biedna Kim i dzieciaki, siedza sobie spokojnie w Boca Racon.Zaloze sie, ze nie wiedza. A koledzy z klubu tenisowego... I jachtowego.

Tez nie maja pojecia. Powinienes siedziec w mamrze! Nie powinno ci byc

wolno jesc w tej restauracji, ty nedzna kanalio.

Klienci przy innych stolikach przerwali jedzenie. Poodwracali glowy

i patrzyli wszyscy w jednym kierunku jak w hipnotycznym transie.

Arch znizyl w koncu glos. Pokazal palcem w strone odleglego stolika,

przy ktorym siedzialo dwoch mezczyzn w bezbarwnych, szarych gar-

niturach.

-Widzisz tych dwoch facetow? Tam w rogu? Nie stac ich nawet na

zakaski w tym lokalu. Widzisz, podzielili sie jednym piwem imbirowym

za trzy dolary. To FBI, specjalnie po ciebie. Tak czy owak, za chwile

aresztuja cie, Freddie, w tym miejscu... chyba ze opowiesz nam teraz

dluga i bardzo przekonujaca historie o Michelu Chevronie. Decyzja

nalezy teraz wylacznie do ciebie. I tak jedno czy drugie zdarzy sie podczas

tego lunchu.

Jesli wybierzesz to drugie, bedziesz mogl bez szwanku pojsc piechota

do domu przez Park Avenue. Nie bedziesz mial zadnych problemow, bo,

widzisz, wtedy staniesz sie moim swiadkiem koronnym.

Carroll skrzyzowal dramatycznie dwa palce.

-Zobacz, jestesmy teraz spleceni ze soba jak te dwa palce. Tyle tylko,

ze ty jestes ten na dole.

Freddie Hotchkiss oparl sie teatralnie o stol. Wahal sie jeszcze przez

chwile, po czym opowiedzial kolejny horror na temat Wall Street.

Jego glownym bohaterem byl Michel Chevron. Byla to zaiste fas-

cynujaca historia o najbardziej chyba ekskluzywnej grupie zlodziei na

swiecie. Wszyscy byli niezwykle szanowanymi bankierami, najwyzej opla-

canymi prawnikami, odnoszacymi sukcesy maklerami. Kazdy z nich

zajmowal pozycje obdarzana absolutnym zaufaniem spolecznym.

Czy to wlasnie byla Zielona Wstazka? - zastanawial sie Carroll. Czy

Zielona Wstazka to potezny miedzynarodowy kartel najbogatszych ban-

kierow inwestycyjnych i biznesmenow swiata? Jaka wobec tego mieliby

notywacje?

Wreszcie Arch dal znak czekajacym cierpliwie przy naroznym stoliku

funkcjonariuszom.

-Przeczytajcie mu jego prawa i aresztujcie go. Och, Freddie, popel-

nilem niewinne klamstwo, kiedy powiedzialem ci, ze puszcze cie wolno.

Niech twoj prawnik zadzwoni rano do mojego biura. Ciao.

Mike Caruso czekal przed restauracja. Wreszcie pojawil sie Arch.

Porucznik Caruso, milosnik lata, mial pod plaszczem poza spodniami

tylko krzykliwa, plazowa koszule. Skinal na Archa. Przystaneli wiec na

krawedzi chodnika.

101

: - Sluchaj, wlasnie zameldowano mi o Isabelli Marauezie - oznajmilMike. - Ktos ja zamordowal w domu towarowym Bendela. Dostala

cztery strzaly z bezposredniej odleglosci. Wszyscy klienci przerazili sie

i uciekli ze sklepu.

-Domyslam sie. - CarroU milczal przez chwile. Sprobowal wyobrazic

sobie martwa Maraueze. - Ktos uznal, ze powiedziala za duzo. Musial

dobrze jej pilnowac.

Caruso przytaknal.

-Musial sledzic kazdy jej ruch, Arch. Albo twoj!

Zerwal sie nagly poryw wiatru, unoszac z ziemi porzucone gazety.

CarroU wsadzil rece do kieszeni i rozejrzal sie wokol. Miasto bylo zimne

i szare. Coraz mniej podobalo mu sie to sledztwo.

Pokazal na drzwi restauracji Christ Cella.

-Sympatyczne miejsce na lunch, Mickey. Gdybys nastepnym razem

chcial wydac pare setek.

Caruso pokiwal glowa. Zalozyl na siebie poly kwiecistej koszuli

i mruknal:

-Wlasnie napilem sie Sabretta.

12

Nastepnego ranka osiemdziesieciotrzyletni Anton Birnbaum pojawilsie w specjalnym wydaniu telewizyjnego programu stacji PBS, "Wall

Street Week", zeby wytlumaczyc Amerykanom, dlaczego destrukcja man-

hattanskiej dzielnicy finansowej nie oznacza jeszcze upadku cywilizacji

zachodniej.

-"Rzeczywiscie, zeszlego piatku ulegl zniszczeniu najwiekszy rynek

w Stanach. Ale mamy przeciez jeszcze inne - wierzcie panstwo lub nie -

i ewentualnie moga one nawet skorzystac na tym nieszczesciu... Mowie tu

o gieldach na Srodkowym Zachodzie, wybrzezu Pacyfiku i w Filadelfii.

Handluja akcjami lokalnych przedsiebiorstw, a takze pewna czescia

ogolnonarodowych papierow wartosciowych. Jesli na przyklad inwestor

X zamierza sprzedac piecdziesiat akcji ATT, zeby splacic swoja hipo-

teke, miejscowy makler jest w stanie zalatwic mu te transakcje poza

Nowym Jorkiem. Oczywiscie, moze nie znalezc kupca, ktory zechcialby

zaplacic proponowana czy chocby zblizona jej cene, ale to juz inna

sprawa.

Jak mozna sie domyslic, waznym osrodkiem handlu bedzie w tym

tygodniu gielda w Chicago. Biorac pod uwage Srodkowy Zachod i dwie

najwieksze gieldy towarowe, pozostaje kazdemu jeszcze mnostwo moz-

liwosci stracenia dowolnej ilosci pieniedzy".

Pomimo celowo uspokajajacego w tresci i tonie przemowienia, Anton

Birnbaum wiedzial, ze rzeczywista sytuacja jest gorsza, niz odwazyl sie

przyznac. Tak jak prawie kazdy z bezposrednio zwiazanych z gielda ludzi,

spodziewal sie krachu.

Na swoj sposob, gdzies w podswiadomosci, odczuwal niemalze radosc

ze swoistego oczyszczenia, jakie nadchodzilo. W ow wtorkowy poranek,

zasluzony finansista nie zdawal sobie jeszcze sprawy z tego, jak wielki

bedzie jego wlasny udzial w Zielonej Wstazce.

13

Paryz, FrancjaParyz... potezny Michel Chevron... Zielona Wstazka...

Mysl o tym wspanialym miescie napawala Carrolla czyms w rodzaju

leku. Mimo ze siedzial bezpiecznie w granatowej limuzynie Departamentu

Stanu, jadacej rue Saint-Honore, nie mial odwagi wygladac na zewnatrz.

Nie chcial w pelni uswiadomic sobie tego, ze rzeczywiscie znalazl sie

znowu w przeswietnej stolicy Francji.

Dobiegajace z zewnatrz odglosy dotykaly w nim starych, nie zabliz-

nionych ran. Paryz byl dla Archa miastem bolesnych wspomnien. To

wlasnie tu, w innych zupelnie czasach, znalezli sie z Nora. Francuska

metropolia stanowila jakby fotografie, na ktorej wciaz znajdowaly sie

blednace sylwetki dwojga mlodych beztroskich ludzi, odbywajacych swoja

podroz poslubna. Trzymajac sie za rece, przechadzali sie wtedy po

wszystkich bulwarach. Tak czesto zatrzymywali sie, zeby sie calowac; nie

mogli nawet na chwile przestac sie dotykac, chocby w najniewinniejszy

sposob.

Carroll spogladal na amerykanskie flagi powiewajace po obu stronach

limuzyny. Wydaje ci sie, ze dzieki nim jestes kims innym - powiedzial

sobie w mysli.

Chryste, wspomnienia powracaly jednak jak nieustepliwa fala przy-

plywu. Nora, saczaca kawe ze smietanka na zatloczonym bulwarze

Saint-Germain. Nora, usmiechnieta, wybuchajaca smiechem, we wszyst-

kich znanych miejscach, ktore odwiedzali - na wiezy Eiffla, Montparnas-

sie, nad brzegami Sekwany, w Dzielnicy Lacinskiej...

Archa scisnelo za gardlo. Smierc Nory wydawala sie niesprawiedliwos-

cia; uczucie to ogarnelo go teraz i nie chcialo ustapic.

Kolo Sorbony jakis czlowiek o brzydkiej twarzy gada przykucnal

i udal, ze rzuca zepsutym grapefruitem w przejezdzajaca limuzyne, symbol

amerykanskiej potegi i bogactwa.

Siedzac wsrod szarych welwetowych poduszek na tylnym siedzeniu

"krazownika szos", Carroll wzdrygnal sie na widok tego osobnika. Kiedy

104

jednak okazalo sie, ze owoc nie trafil, uspokoil sie nieco i udalo mu siepozbyc odretwienia spowodowanego lotem. Otworzyl gruba teczke, zaty-

tulowana "Zielona Wstazka" i zaczal przegladac swoje notatki. Wiedzial,

ze jedynie praca moze wybawic go od wspomnien zwiazanych z tym

miastem. Jesli skupi swoje mysli na zapiskach, byc moze zdola odgrodzic

sie od wspomnien.

W jaki sposob Zielona Wstazka zdolala utrzymac sie z dala od calego

terrorystycznego podziemia? Jakim cudem udalo jej sie zachowac wszyst-

ko w calkowitym ukryciu; na ulicach nie krazyly zadne pogloski, prak-

tycznie nie bylo sladow. I jaki wreszcie byl powod wysadzenia w powietrze

polowy dzielnicy finansowej?

Archowi przyszla do glowy jeszcze jedna mysl: moze przez caly czas

szuka w niewlasciwych miejscach?

-Bank Societe Generale, monsieur. Vous etes arrive. Dotarl pan

bezpiecznie na miejsce i mam nadzieje, ze wygodnie... Oto le Quartier de la

Bourse.

Carroll wysiadl z limuzyny i powoli wszedl do budynku Societe

Generale.

Caly gmach, jego olbrzymi hol, recznie obslugiwane windy - wszystko

bylo ozdobione kamiennymi rzezbami i wykwintnymi zloceniami. Obiekt

sprawial iscie krolewskie wrazenie; na takim wlasnie tle lubili fotografo-

wac sie amerykanscy turysci, zeby potem miec co przechowywac w al-

bumach.

Prestizowa siedziba tej poteznej francuskiej instytucji finansowej przy-

pominala Archowi jakas miniona epoke. W porownaniu z Wall Street,

wszystko wydawalo sie jakby subtelniejsze i bardziej cywilizowane. Zupel-

nie jak gdyby pieniadze nie byly tu najwazniejszym obiektem, ktorym sie

zajmowano. Atmosfera nie byla zwyczajna, miala w sobie cos niemal

uduchowionego. W rzeczywistosci le Quartier de la Bourse zajmowal

budynki dawnego opactwa dominikanskiego. Pomijajac jednak historie tej

siedziby i jej wartosc artystyczna, panowala tu obecnie ta sama "religia"

co na Wall Street. Delikatnosc, maniery - to byly tylko zludzenia.

Michel Chevron. Carroll przypomnial sobie, w jakim celu tu przyje-

chal. Chevron i potezny, tajemniczy, europejski czarny rynek.

Niewiadoma pozostawalo ciagle, czy Chevron rzeczywiscie byl powia-

zany z Zielona Wstazka i czy laczyl go jakis zwiazek, chocby luzny,

z Francois Monserratem.

Asystentem prezesa banku byl szczuply, chorobliwie wygladajacy

mlody mezczyzna, w wieku okolo dwudziestu osmiu lat. Mial bardzo

jasne wlosy, krotko ostrzyzone, w stylu niemal punkowym. Siedzial

sztywno za antycznie wygladajacym biurkiem, ktore w Nowym Jorku

wydawaloby sie nieodpowiednie dla kogokolwiek, poza samym prezesem.

Sekretarz nosil dwurzedowy prazkowany garnitur i nadzwyczaj wymysl-

ny, fiolkowo-rozowy krawat.

105

Arch usilowal wyobrazic sobie, ze probuje uzyskac pozyczke na,powiedzmy, remont domu, wyburzenie sciany albo na podziemny system

podlewania ogrodu, i zwraca sie do tego chlodnego typka. Juz widzial, jak

sekretarz pociaga nosem nad niezgrabnie napisanym podaniem, z wyra-

zem obrzydzenia na twarzy. Byl przekonany, ze ten czlowiek odrzucilby

takie podanie bez namyslu; moze nawet rozesmialby mu sie w twarz.

-Nazywam sie Archer Carroll. Przylecialem z Nowego Jorku, zeby

spotkac sie z monsieur Chevronem. Umawialem sie z kims wczoraj przez

telefon.

-Tak, ze mna. - Bankowy asystent przemowil do niego tonem, jakim

bogaty farmer zwraca sie do stajennego w sprawie zdrowia roboczego

walacha. - Pan dyrektor przeznaczyl dia pana pietnascie minut... o jede-

nastej czterdziesci piec.

Obserwujac zachowanie i sposob mowienia sekretarza, Arch doszedl

do wniosku, ze w ustach tego czlowieka niewiele slow mogloby zastapic

wyrazenie "pan dyrektor" - moze "de Gaulle" albo "Napoleon". Moze

nawet "Bog Wszechmogacy".

-O dwunastej pan dyrektor ma bardzo wazne spotkanie. Zechce pan

zaczekac. Tam jest sofa dla gosci, monsieur Carioll.

Arch pokiwal powoli glowa. Niechetnie podszedl do dosc ciasnej

kanapy w stylu art deco. Usiadl i zacisnal zlozone dlonie. Probowal

powstrzymac kipiacy w nim gniew. Przez telefon asystent Chevrona

jednoznacznie ustalil godzine spotkania na punkt jedenasta. Carroll

przybyl dokladnie na czas, lecac specjalnie po to ladnych pare tysiecy

kilometrow przez ocean.

Tymczasem Michel Chevron siedzial sobie za tymi ciezkimi debowymi

drzwiami i pewnie smial sie do rozpuku z prostego Amerykanina, czekaja-

cego cierpliwie w recepcji...

Zdenerwowany Arch bebnil jednostajnie palcami w kolano; jednoczes-

nie stukal prawym obcasem w marmurowa posadzke. Za pietnascie

dwunasta, sekretarz odlozyl swoje smukle srebrne pioro. Podniosl wzrok

znad stosu papierow. Cmoknal purpurowymi wargami i przemowil:

-Moze pan teraz porozmawiac z panem dyrektorem Chevronem.

Zechce pan pojsc za mna?

W chwile pozniej Arch znalazl sie przed obliczem pana dyrektora.

Chevron byl wysokim mezczyzna o konskiej twarzy i kedzierzawych,

kruczoczarnych wlosach, ktore sterczaly mu na glowie, ukladajac sie

w cos na ksztalt jarmulki.

-Panie Carroll, jak dobrze, ze przyjechal pan do Paryza - odezwal sie

Chevron takim tonem, jakby Arch robil to co drugi dzien. Biuro bankiera

bylo wrecz oniesmielajace; jedna ze scian zajmowaly wysokie, bogato

oszklone regaly wypelnione starymi ksiazkami. Z przeciwleglej strony

znajdowaly sie osloniete karmazynowymi zaslonami witrazowe okna,

z widokiem na waski taras z szarego kamienia. Sufit, znajdujacy sie na

106

wysokosci przynajmniej czterech metrow, byl pieknie rzezbiony, ozdobio-ny usmiechnietymi amorkami z brazu. Na samym jego srodku wisial

ogromny kandelabr.

Michel Chevron pozostal w pozycji stojacej za swoim poteznym

biurkiem. Widac bylo, ze jest bardzo dumny z siebie, wlasnej pozycji

i wszystkich otaczajacych go symboli sukcesu. Bezposrednio za nim wisial

ogromny obraz pedzla Fragonarda.

Kiedy tylko asystent wyszedl, Chevron zaczal mowic plynna, znako-

mita angielszczyzna. Jego ton pozostawal chlodny i wyniosly, tak ze Arch

znowu poczul sie kims gorszym.

-Jest jeden niewielki problem, monsieur Carroll. Godna pozalowa-

nia historia, nie wynikla z niczyjej winy. Bardzo mi przykro, ale mam

wazne spotkanie w Taillevent. Restauracja, monsieur? Niestety, reszte

popoludnia mam rownie zajeta. Moge poswiecic panu tylko te pare

chwil.

Arch poczul nagly ogien w zoladku. Znal to uczucie; sprobowal je

zignorowac, jednak nie bylo to latwe. Kiedy poziom gniewu przekraczal

w nim pewna granice, niewiele juz mozna bylo zrobic, zeby powstrzymac

wybuch.

-Dobrze, w takim razie niech sie pan juz wreszcie zamknie! -

odpowiedzial Carroll, podnoszac nagle glos. - Nie mam czasu na dalsze

uprzejmosci. Zuzyl pan caly zapas mojej grzecznosci, kazac mi tak dlugo

czekac.

Prezes banku wydal wargi w pogardliwym usmiechu.

-Monsieur, chyba zapomina pan, w jakim znalazl sie kraju. Tu nie

Ameryka, drogi panie. Nie ma pan tutaj zadnej wladzy. Zgodzilem sie

z panem spotkac z wlasnej i nieprzymuszonej woli, tylko ze wzgledu na

podtrzymywanie miedzynarodowej wspolpracy miedzy naszymi krajami.

Arch siegnal do kieszeni plaszcza i rzucil przez biurko Chevrona

brunatna koperte.

-Oto panski duch miedzynarodowej wspolpracy! To nakaz aresz-

towania pana. Zostal podpisany przez komisarza francuskiej policji, pana

Blanche z Siirete. Spotkalem sie z nim, zanim tu przyszedlem. Do

oficjalnycn zarzutow przeciwko panu nalezy wymuszanie lapowek, prze-

kupywanie urzednikow panstwowych, defraudacje. Czuje sie zaszczycony,

ze to ja przynioslem panu te tak dobre wiadomosci.

Carroll nie mogl powstrzymac sie od usmiechu. Zalowal tylko, ze nie

byl przy tym obecny paniczykowaty sekretarz Chevrona.

Michel Chevron opadl ciezko na fotel.

Pobladl i ukryl twarz w dloniach, zaslaniajac ja dlugimi, zadbanymi

palcami. Wydawalo sie jakby nagle zapadl sie i zmalal. Arch byl wniebo-

wziety.

-Dobrze wiec, panie Carroll. Powiedzial pan, o co panu chodzi. Po

co pan tu przyszedl? Jakie informacje chce pan ode mnie uzyskac?

107

Aren usiadl wygodnie na krzesle naprzeciw fotela Chevrona. Trzebaprzyznac, ze glos Francuza pozostal nadal chlodny i opanowany, mimo ze

na jego twarzy widac bylo gleboka zmiane.

-Na poczatek, chcialbym dowiedziec sie czegos o europejskim i blis-

kowschodnim rynku skradzionych papierow wartosciowych. Potrzebne

mi konkretne nazwiska, miejsca, daty. Jak zorganizowany jest handel, kto

z publicznych osob jest w niego zamieszany. I chce uslyszec wszystko, co

pan wie o Francois Monserracie.

Chevron odchrzaknal chrapliwie.

-Nie zdaje pan sobie nawet sprawy, o czym pan mowi i o co mnie

prosi. Nie rozumie pan, w jakim stawia mnie pan polozeniu. W gre

wchodza miliardy dolarow. I bardzo malo delikatni ludzie. Mafia kor-

sykanska... Wloska Cosa Nostra...

Potarl nerwowo rece. Oparl sie w fotelu, a na jego czole pojawily sie

malenkie kropelki potu. Nawet kruczoczarne wlosy zdawaly sie stracic cos

ze swojego wspanialego koloru. Arch poczul sie zrelaksowany i pewny

siebie, po raz pierwszy, odkad wyladowal na paryskim lotnisku.

-Slucham uwaznie - odpowiedzial. - Uwielbiam historie o Cosa

Nostra.

Ale Michel Chevron wypowiedzial juz ostatnie slowa w swoim zyciu.

Debowe drzwi biura rozwarly sie z hukiem.

Przez krociutki moment Carollowi wydalo sie, ze to, co stalo sie na

Wall Street powtarza sie wlasnie w Paryzu. Zeskoczyl z krzesla wykonujac

polobrot, zeby spojrzec na drzwi.

Z recepcji wpadlo do srodka trzech mezczyzn w ciemnych plasz-

czach. Wszyscy sciskali w dloniach pistolety maszynowe. W waskim

korytarzyku za nimi stal asystent Chevrona, trzymajac mala, czarna

berette.

Znuzenie wywolane lotem opuscilo natychmiast Carrolla. Nurkowal

juz przez podloge. Wszedzie wokol zaczely fruwac odlamki szkla i kosz-

townego drewna. W bezpiecznym i eleganckim jeszcze chwile temu biurze

zaroilo sie od kul.

Straszliwa salwa przykula Michela Chevrona do sciany. Jego cialo

wygielo sie spazmatycznie, po czym opadlo na podloge. Granatowy

garnitur natychmiast nasiakl krwia. Posrod klebow dymu pojawily sie

kawaleczki ludzkich kosci i miesa.

Zawodowi zabojcy przerzucili teraz uwage na Carrolla. Kule wbijaly

sie dookola niego w wylozone debowa boazeria sciany.

Z lomoczacym sercem, Arch zdolal wpelznac za ciezkie zaslony, ktore

wydymaly sie, szarpane przebijajacymi tkanine kulami. Igielki szkla

i debowe drzazgi zakluly go w dlonie. Podniosl sie na nogi, raniony coraz

dotkliwiej kawalkami szyb. Zewnetrzny taras okazal sie tylko waskim

przejsciem, zawieszonym szesnascie pieter ponad ulicami Paryza. Wyda-

walo sie, ze ow szeroki gzyms otacza budynek ze wszystkich stron.

108

Carroll zdolal dotrzec do najblizszego rogu gmachu, plamiac zabyt-kowy kamien kropelkami krwi. Do jego uszu dobiegaly ogluszajace

strzaly, a takze krzyki przerazenia i agonii, dobywajace sie z wnetrza

budowli. Pistolety maszynowe wypluwaly kolejne serie, jedna po drugiej.

Francuscy terrorysci? Czerwone Brygady? Francois Monserrat?

Co sie dzieje?

I kto wiedzial, ze on, Arch Carroll, znajdzie sie tu dzisiaj?

Kule gwizdaly znowu wokol jego glowy, zarysowujac kamienne cialo

siedzacej w zamysleniu chimery. Zobaczyl jezyczki ognia z luf i obejrzal

sie przez ramie.

Dwoch bandytow zblizalo sie szybko, ich skorzane plaszcze powiewaly

na wietrze. Dotychczas Arch myslal, ze tak wygladajacy, klasycznie

europejscy przestepcy istnieja tylko we francuskich filmach. Z trudem

podniosl wlasna bron. Wystrzelil, slyszac ciche, prawie nierzeczywiste

szczekniecie tlumika.

Mezczyzna biegnacy przodem zlapal sie za piers, po czym zachwial sie

i spadl, lecac przez szesnascie pieter ku ulicy.

-Cholera!!! - Carroll chwycil sie nagle za ramie. Spod dloni po-

plynela mu krew. Zrobilo mu sie slabo, bal sie. Byc moze nadchodzily

ostatnie sekundy jego zycia. Ledwie oddychal, kiedy dopadl nastepnego

rogu budynku.

Poruszal sie dziwnie, jak gdyby znajdowal sie w jakims zlym snie.

Z trudem osiagnal kolejne przeslo tarasu. Gzyms konczyl sie

nagle, przerwany sciana z szarej cegly, najezona grubymi zelaznymi

pretami.

Archowi zaczynalo sie krecic w glowie. W ustach poczul smak cieplej

krwi. Z kazdym oddechem szarpal go bol w piersi. Trafione ramie bolalo

go tak rozdzierajaco, jak jeszcze nic i nigdy w zyciu.

Umrzec nagle, tu, w Paryzu, wydawalo sie czyms nieodpowiednim,

jakas gorzka ironia.

Zginac, posrod wspomnien o Norze.

Patrzyl na niebo usuwajace mu sie sprzed oczu. Zimowe slonce wisialo

nad nim jak zimny, bezduszny krazek.

Zlapal sie zdrowa reka zagradzajacej mu droge sciany i wychyli! sie za

jej krawedz. Zobaczyl posuwajace sie szesnascie pieter ponizej samocho-

dy. I zimny beton, szary jak kamien nagrobny.

Wyladowal bezpiecznie na tarasie, polozonym dwa metry nizej. Ude-

rzyl jednak twardo zranionym ramieniem w granit. Dziki, nieprzytomny

bol graniczyl chyba tylko z agonia. Niemal oslepiony, Arch zmusil sie do

ruchu i popchnal duze, witrazowe okno, ktore otworzylo sie przed nim.

Krwawil bardzo mocno. Widzial teraz magazyn, wypelniony stosami

paczek. Wskoczyl do srodka. Przykucnal na drzacych nogach i odczekal

chwile. Wokol pietrzyly sie przesylki Airborne Express. Nie bylo sie gdzie

ukryc, jezeli tu dotra. Jesli zorientuja sie, gdzie jest.

109

Ciezko mu bylo myslec. Wszystko wydawalo sie jakby zamglone.Czolo, policzki, tyl szyi, kluly go niemilosiernie od kawaleczkow szkla,

{ tore wbite byly w jego cialo. Znowu zakrecilo mu sie w glowie i zrobilo

slabo. W dodatku ogarnela go wscieklosc.

Przez sciany budynku Societe Generale odbijaly sie ciagle echem

wystrzaly i straszliwe krzyki. Potem, z zewnatrz, dobiegly sygnaly policyj-

nych syren, obwieszczajacych wszystkim nieszczescie. Carroll skoncent-

rowal sie w koncu w takim stopniu, ze sciagnal koszule i owinal ja wokol

krwawiacego ramienia.

Teraz Michel Chevron nie powie juz nic o poteznym rynku skradzio-

nymi papierami wartosciowymi, ktory funkcjonowal w Europie i na

Bliskim Wschodzie. Ani o tym, czym moze byc Zielona Wstazka.

Kto stal za ta przerazajaca masakra, dokonana w bialy dzien? Co

takiego mogl wiedziec francuski bankier o nazwisku Michel Chevron?

Arch byl zbyt slaby, zeby sie podniesc. Opadl wiec, opierajac sie

o gipsowa sciane, ukrywajac glowe pomiedzy kolanami.

Co wiedzial Chevron?

Czemu sluzyla ta potworna masakra?

I co, na litosc boska, bylo w stanie to wszystko usprawiedliwic?

14

Queens, Nowy JorkDla Harry'ego Stemkowsky'ego byl to jeden z tych cudownych mo-

mentow, ktorych nigdy sie nie zapomina. Zupelnie jakby sierzant bral

udzial w filmie, o czym zawsze marzyl.

Na pokrytym chmurami szarym niebie zaczelo wlasnie switac. Stcm-

kowsky zjechal na swoim wozku z betonowej rampy, umozliwiajacej mu

wygodny wjazd i wyjazd z domu, na Jackson Heights, w dzielnicy Queens.

Zaraz za nim kroczyla zona, Mary - o dziesiec lat starsza od Harry'ego;

dawniej pracowala jako pielegniarka.

-To jest to, kochanie - szepnela.

-Zdecydowanie tak - odpowiedzial z radoscia.

Mary ostroznie postawila na ziemi dwie swiezo nabyte torby podrozne

firmy Dunhill. Spojrzala na meza. Az nie mogla uwierzyc, jak wspaniale

i elegancko wyglada Harry w ciemnym, prazkowanym garniturze, jaki

mial na sobie. Jego blond wlosy i broda zostaly fachowo skrocone

i ulozone. Trzymal mala walizeczke z delikatnej skory; robila wrazenie

nieslychanie drogiej.

-Cieszysz sie, co, Harry? Widze, ze jestes bardzo podekscytowany.

Pani Stemkowsky usmiechnela sie mimowolnie. Uwazala swojego meza za

naprawde wspanialego czlowieka. Wystarczylo zreszta zapytac o niego

ktoregokolwiek kolege z Vets Cabs, albo terapeute ze szpitala, w ktorym

lezal. Tam zreszta poznali sie z Harrym. Mary nie wiedziala, jak tego

dokonal, ale wydawalo sie, ze jej maz calkowicie zaakceptowal to, co stalo

sie z nim w Wietnamie dziesiec lat temu z okladem. Prawie nigdy nie

uskarzal sie na poniesione rany, na ciagly bol, ktorego doswiadczal. Robil

wrecz wrazenie, jak gdyby zyl dla innych, dla ich szczescia, zwlaszcza

zas - dla niej.

-Mo-mowiac prawde, tro-tro-troche sie boje. Ta-ta-tak fajnie.

Harry sprobowal sie usmiechnac, ale wydawal sie rzeczywiscie nieco

oniesmielony. Mary nachylila sie i pocalowala go, najpierw w oba

policzki, a potem w usta. Kochala go tak mocno; troche moze dziwna

111

miloscia, biorac pod uwage jego kalectwo. Kochala go jednak naprawde,'Bardziej niz cala reszte swiata razem wzieta.

-Prze-przepraszam, ze nie mozesz pojechac ze mna, Ma-Mary.

-Och, mam nadzieje, ze pojade nastepnym razem. To znaczy, prze-

ciez jestem pewna. Uwierz, ze tak bedzie. - Rozesmiala sie nagle, a jej

szerokie usta rozpromienily sie w usmiechu. - Wygladasz teraz jak prezes

banku albo ktos podobny. Prezes Chase Manhattan Bank. Naprawde,

Harry. Taka jestem z ciebie dumna.

Znowu sie pochylila, zeby go pocalowac. Nie chciala, zeby martwil sie

chocby jedna minute, choc przez chwile, z tego powodu, ze nie mogl jej

zabrac.

-O, juz nadjezdza! Jedzie Mitchell. - Pokazala palcem wzdluz ulicy,

przy ktorej staly podobne do siebie, nieciekawe domki.

Zblizala sie zolta taksowka. Mary rozpoznawala siedzacego za kierow-

nica Mitchella Cohena; jak zwykle, mial na glowie rosyjska futrzana

czapke z nausznikami.

Wiedziala, ze Mitchell i Harry pracuja razem nad swoim pomyslem na

interes od prawie dwoch lat. Powiedzieli jej - i zonie Cohena, Nevie -

tylko tyle, ze chodzi o arbitraz rynkowy. Mary rozumiala w najogolniej-

szych zarysach, ze probuja zajac sie miedzynarodowym handlem waluta-

mi, zarabianiem na roznicach kursow. Jesli im sie uda, nie beda musieli do

konca zycia prowadzic taksowek.

-Przed pojsciem spac Harry bierze codziennie dwie tabletki dilan-

tinu - poinformowala Mitchella Mary, kiedy pomagali Stemkowsky'emu

znalezc-sie w taksowce.

Harry wzruszy! sie, slyszac te uwage. Uwielbial sposob, w jaki Mary

ciagle sie o niego troszczyla, pamietajac o takich drobnych rzeczach jak

dilantin, ktory bral regularnie co wieczor i jeszcze trzy razy w ciagu dnia.

-Masz przed soba wspaniala podroz do Europy, Harry. Nie pracuj za

ciezko. Tesknij za mna troszke, dobrze?

-Oj, da-daj spokoj. Ju-ju-juz za toba tesknie - mruknal Stemkows-

ky. Mowil powaznie.

Wlasciwie nigdy nie zrozumial, dlaczego Mary zdecydowala sie spe-

dzic zycie akurat u boku kaleki. Byl tylko po prostu szczesliwy, ze tak sie

stalo. Teraz on mial zrobic cos dla niej; cos, na co oboje zasluzyli. Harry

Stemkowsky bedzie od tej pory czlowiekiem sukcesu. I jak ktos w to nie

wierzy, to niech sie odpieprzy.

W jego zaczerwienionych oczach pojawily sie nagle lzy. Samochod

ruszyl, a lzy dalej plynely mu po twarzy. Tak bardzo, bardzo pragnal

zabrac Mary ze soba; jednak nie bylo to mozliwe. Chocby dlatego, ze

powiedzial jej, ze jedzie do Genewy. W rzeczywistosci on i Mitchell Cohen

lecieli do Tel Awiwu, a potem do Teheranu. Przez nastepne trzydziesci

szesc godzin beda znajdowac sie praktycznie w ciaglym niebezpieczenst-

wie; najpowazniejszym, jakie zdarzylo im sie od czasu wojny. Byla jednak

112

takze i druga strona medalu. Calkiem nowa perspektywa, o ktorej obajmezczyzni nie mogli przestac myslec.

Harry Stemkowsky i Mitchell Cohen, po raz pierwszy od prawie

pietnastu lat, czuli, ze naprawde zyja.

Misja Zielonej Wstazki przywrocila ich swiatu.

Podczas gdy Stemkowsky i Cohen jechali na lotnisko imienia Ken-

nedyego, inny z wybranych kurierow, Vets 7, znajdowal sie juz na

pokladzie samolotu Unii Pan Am, lot numer 311, w drodze do Japonii.

Jimmy Holm zabawial wlasnie rozmowa stewardese przedzialu pierw-

szej klasy, opowiadajac jej nie bez talentu prawdziwa historie o tym, jak

przezyl trzy lata w polnocnowietnamskim wiezieniu, a potem nastepne

dwa lata w szpitalu weteranow w Bakersfield, w Kalifornii. Wyjasnil, ze

w szpitalu bylo mu bez porownania gorzej.

-A teraz jestem tutaj. Pedze sobie wygodny zywot, latajac pierwsza

klasa. Europa, Bliski Wschod. - Usmiechnal sie i pociagnal lyk szampana

marki Moet Chandon. - Niech Bog blogoslawi Ameryke! Pomimo

wszystkich jej wad, o ktorych tak czesto slyszymy, czyz nie jest to

najwspanialszy kraj na swiecie?

Mniej wiecej o tej samej godzinie, Vets 15 - Paul Melindez, i Vets 9 -

Steve Glickman, bawili sie w podobny sposob w przedziale pierwszej

klasy innego samolotu, lecacego do Bangkoku. Ostatnio obaj pracowali

w Orlando, na Florydzie, jako prywatni "policjanci". Dzis, dziewiatego

grudnia, znajdowali sie w posiadaniu ponad szesnastu milionow dola-

row.

Vets 5 - Harold Freedman, znajdowal sie juz w Londynie. Vets 12 -

Jimmy Casio, w Zurychu. Vets 8 - Gary Barr, w Rzymie. Siedzial teraz na

pieknym, zabytkowym, kamiennym tarasie, z widokiem na polyskujacy

w sloncu Tybr.

Ostatnio, przez ponad cztery lata, pracowal na Sunset Drive w Los

Angeles, w jednym z komediowych nocnych klubow - byl tam "bram-

karzem". Teraz wydawalo mu sie, ze sni. W koncu zamknal oczy.

Otworzyl je znowu - i widzial Rzym, tak samo jak przedtem.

Nie znikly takze dwadziescia dwa miliony dolarow, ktore otrzymal,

zeby przeprowadzic przewidziane negocjacje.

Manhattan

Vets 3 znajdowal sie w dzielnicy West Village w Nowym Jorku. Nie

lecial pierwsza klasa ani w ogole nie znajdowal sie w luksusowym

otoczeniu. Nick Tricosas nie mial na sobie garnituru za czterysta dolarow

od Brooks Brothers. Nie mial tez skorzanego portfela firmy Dunhill

113

pelnego kolorowych kart kredytowych. Ubrany byl za to w koszulkemarines z obcietymi rekawami, opaske zrobiona z chusty indianskiej na

glowie i splowiale spodnie koloru khaki.

Wygladal, jakby znajdowal sie z powrotem w Wietnamie. Pomyslal

sobie, ze w pewnym sensie tak bylo. Zielona Wstazka stanowila przeciez

oficjalne zakonczenie tamtej wojny, czyz nie? W kazdym razie, cos w tym

rodzaju.

Tricosas rozejrzal sie po ciasnym pomieszczeniu dyspozytorskim i po-

czul atak klaustrofobii. Byly schowek na miotly wcisniety byl na strychu

garazu Vetsow. Miejsca starczylo wlasciwie tylko na szary metalowy stol

i skladane krzeslo, radionadajnik i plakat z filmu "Rambo 1 - Pierwsza

Krew", przyklejony do sciany.

-Zglaszam sie; tu Vets 3. - Tricosas nacisnal znow przycisk mikro-

fonu. - Sluchajcie, dzielni weterani zamorskich wojen, kawalerowie or-

deru Purpurowego Serca i Medalu Honoru... kto moze podjechac na

skrzyzowanie Park Avenue i Trzydziestej Dziewiatej?... Po niejaka pania

Austin i jej pielegniarke, Nazreen... Pani Austin to bardzo mila dama, ze

skladanym wozkiem inwalidzkim. Bardzo dobrze sie miesci w bagazniku

checkera. Pani Austin jedzie do szpitala Lenox Hill na cotygodniowa

chemioterapie. Odbior.

-Potwierdzam. Tu Vets 22. Jestem przy Mad Avenue i Piecdziesiatej

Drugiej. Podjade po pania Austin. Znam te stara kokietke. Bede tam za

jakies piec minut. Odbior.

-Dzieki wielkie, Vets 22... Dobra, mamy nastepne zgloszenie. Oto

wielki biznes, przy Central Park West, numer 25. Pan Sidney Solovey

jedzie do klubu Yale przy Vanderbilt numer 30. Pan Solovey pracowal dla

Solomon Brothers, zanim ktos nie wysadzil Wall Street w powietrze.

Odbior.

-Tu Vets 19, potwierdzam. Jestem przy Central Park South i Szostej.

Zabiore pana Solovey do Yale. Sluchaj, komu ty kibicujesz, Knicksom

i Sixersom z Filadelfii? Knicksowie wlasnie leza, przegrywaja dwa i pol

punktu, na wlasnym boisku! Odbior.

-Tu Vets 3. Mozesz postawic wlasne zycie za mlodego giganta, pana

Mosesa Malone'a. Rekord Knicksow to trzysta dziewiecdziesiat jeden

punktow wiecej niz rekord Sixersow i calej tej chaly. Bez odbioru.

Nick Tricosas wstal. Wyprostowal sie, stajac sie przynajmniej o dobre

siedem centymetrow wyzszy, i podrapal w kark. Musial przez chwile

odpoczac od nieustannej gadaniny, jaka prowadzil od piatej rano z tak-

sowkarzami przez radio.

Zapalil cygaro, obracajac je powoli pomiedzy kciukiem a palcem

wskazujacym. Nastepnie zszedl po kretych schodach, ciagnac za soba

chmury dymu. Minal pietro i dotarl az do garazu.

Na podlodze pelno bylo brudu i smieci. Typowa nowojorska piwnica,

rojaca sie od szczurow. Bylo tam drugie stanowisko dyspozytora, otoczo-

114

ne lawami dla czekajacych taksowkarzy. Po lewej staly zardzewialeautomaty ze slodyczami i napojami, a za nimi znajdowaly sie nie pomalo-

wane szare, metalowe drzwi.

Tricosas zmruzyl oczy i ruszyl wijacym sie korytarzem, przypominaja-

cym loch. Westchnal. Pulkownik Hudson powiedzial, ze nikomu, pod

zadnym pozorem, nie wolno wchodzic do starannie zamknietego, pod-

ziemnego pomieszczenia.

Jednak Tricosas wyjal klucz. Wsadzil go w potezny zamek, przekrecil

i uslyszal szczek. Popchnal skrzypiace drzwi. Po chwili, zajrzal do zakaza-

nej swiatyni pulkownika Hudsona.

Nick Tricosas nie mogl powstrzymac sie od usmiechu; niemal nie

rozesmial sie glosno. Nabral pelne pluca powietrza. Jego ciemne oczy

rozszerzyly sie chyba dwukrotnie. Poczul ucisk w glowie, zupelnie jakby

miala za chwile wybuchnac.

Jeszcze nigdy w zyciu nie widzial tyle pieniedzy naraz! Wydawalo sie

to niemal niemozliwe.

Miliardy dolarow. Miliardy!

Pulkownik Hudson zachowal sie w niecodzienny dla siebie sposob -

zawahal sie przed dzialaniem. Zastanowil sie jeszcze raz, stojac w budce

telefonicznej na rogu Piecdziesiatej Czwartej Ulicy i Szostej Alei. Patrzyl

na skraplajaca sie na szybach wilgoc. Zdawal sobie sprawe z tego, ze

wystawial misje na niebezpieczne ryzyko, proszac jeszcze raz o te sama

dziewczyne.

Powoli wrzucil cwiercdolarowke do czarnego automatu i nasluchiwal.

Zadzwieczalo; juz jest polaczenie.

Tak, chcial znowu zobaczyc sie z Billie. Bardzo tego pragnal.

Niecala godzine pozniej, dziewczyna weszla do zatloczonego baru

0'Neals na rogu Zachodniej Piecdziesiatej Siodmej i Szostej. Hudson

przygladal jej sie z wysokiego stolka. W jego glowie zaczynalo dziac sie

cos dziwnego.

Tak, chcial sie z nia spotkac. Billie... Po prostu Billie.

Miala na sobie dlugi, cetkowany, ciemnoszary plaszcz i czarne, skorza-

ne buty, siegajace az do ud. Na szczycie chmury jej jasnych wlosow

znajdowal sie filuternie przekrzywiony, jasnoszary beret. Stala posrod

strumienia tloczacych sie do popularnego bistro mlodych i starszych

urzedniczek.

Wreszcie dostrzegla go; usmiechnela sie i podeszla do niego plynnym

krokiem.

-Widze, ze wychodzisz na ludzi. Czy dokonczyles juz i sprzedales

swoja sztuke?

-Mozliwe. Albo obrabowalem bank, zeby bylo mnie znowu stac na

zobaczenie sie z toba. - Usmiechal sie cieplo, szczerze.

115

Billie pochylila lekko glowe, slyszac o zaplacie za wspolnie spedzonyczas. Na jej czole i policzkach znow pojawil sie ten sam rumieniec, ktory ,

tak zdziwil go w hotelu. Hudson mial wrazenie, ze Billie nie pracowala

w swojej branzy zbyt dlugo - chociaz, byc moze wlasnie tak chcial myslec.

Mozliwe, ze jej najwieksza umiejetnoscia jako prostytutki bylo wlasnie to,

ze umiala wygladac i zachowywac sie niewinnie. Dali nam godzine. Pojdziemy dokads? Godzina to nie tak dlugo. Chcialbym napic sie tu z toba drinka. Mamy czas.

Tylko jednego.

Dal znak barmanowi, a ten nadszedl natychmiast, ubrany w wykroch-

malona biala koszule i czarna muszke; zupelnie jakby zostal wezwany

w pilnej sprawie. Billie zauwazyla po raz kolejny, ze David w jakis sposob

zawsze dostaje to, czego chce. Robil wrazenie zbyt smialego, za bardzo

panujacego nad otoczeniem, jak na kogos, kto mieszka w hotelu Washin-

gton-Jefferson.

Zamowila biale wino, po czym usmiechnela sie do Hudsona, krecac

glowa.

Sto piecdziesiat dolarow za godzine, plus to, co zaplaci przy barze,

wydawalo sie naprawde spora cena za zaszczyt wypicia drinka z atrakcyj-

na prostytutka. David z pewnoscia nie wygladal na kogos, kogo na to

stac - z drugiej jednak strony, nauczyla sie juz nie dawac zbyt wiele wiary

pozorom, powierzchownemu wrazeniu.

-Nie musisz placic. Powiem, ze nie przyszedles. - Nagle zawstydzila

sie znowu.

Hudson byl juz teraz prawie pewien, ze Billie niedawno zostala

prostytutka. Czasami zdarzalo sie to mlodym aktorkom, przybywajacym

do Nowego Jorku modelkom.

-Lubie cie. Nie wydaje mi sie, zebym cie rozumiala, ale cie lubie -

powiedziala.

Spojrzeli sobie w oczy; wydawalo sie, ze znalezli sie nagle sami, mimo

ze wokol nich krecili sie halasliwi klienci baru. Hudson poczul jak narasta

w nim pozadanie. Przed oczami stanely mu jej nabrzmiale piersi, przypo-

mnial sobie jej szybki oddech, kiedy przezywala orgazm.

Nachylil sie i pocalowal ja w policzek - tak delikatnie, jak tylko

mozna. Pragnal zblizyc sie jakos do niej, sprobowac troche sie wzajemnie

otworzyc. Jednoczesnie czul w sobie zolnierskie ostrzezenie, instynkt,

ktory powstrzymywal go cala moca.

-Powiedz mi cos o sobie. Chocby mala rzecz. To nie musi byc nic

waznego.

Usmiechnela sie jeszcze raz; wydawalo sie, ze jest jej milo. Brakujaca

reka, sposob, w jaki sie zachowywal - to wszystko czynilo go intere-

sujacym.

-Dobrze - zgodzila sie. - Czasami zbyt latwo ulegam impulsom. Nie

powinnam ofiarowywac ci tego, co nazywaja "usluga za friko". Mogliby

mnie za to wywalic z Vintage. A teraz, ty powiedz mi cos o sobie.

116

-Nie mam nawet tyle pieniedzy, iriby placic temu barmanowi -odparl Hudson i rozesmial sie.

-Naprawde nie masz?

-Naprawde. A teraz powiedz mi cos prawdziwego. Podaj jakis fakt,

cokolwiek, byle prawde.

Zawahala sie, a potem wzruszyla ramionami.

-Mam dwie siostry w Birmingham. W Anglii.

-Obie sa mezatkami - zgadywal dalej pulkownik. - Szczesliwymi

mezatkami. A twoja matka nie przestaje ci o tym przypominac. - Usmie-

chnal sie.

-Nie. Rzeczywiscie obie sa mezatkami. To jest wlasnie to, co robia

wrazliwe dziewczyny z Birmingham. Ale zadne z tych malzenstw nie jest

szczesliwe. A moja matka - tak, ciagle wymawia mi, ze nie wychodze za

maz. Czy ty naprawde zajmujesz sie pisaniem sztuki w tym okropnym

hotelu? "Zaciszu artysty"?

-Mam taka historie, dotyczaca Wietnamu, ktora musze dokonczyc.

To prawdziwa opowiesc o tym, co tam sie stalo. Kiedy juz zostanie

opowiedziana, sadze, ze bede mogl dalej radzic sobie z zyciem. Jednak nie

wczesniej.

Saczyl piwo, obserwujac uwaznie jej niebieskie oczy. Usta miala

wilgotne od wina. Zastanawial sie, co teraz dzialo sie w jej glowie.

Rozesmiala sie sympatycznie.

-Chyba zupelnie mi sie pokrecilo! Co ja tu robie? Sama nie moge

w to uwierzyc.

-Pijesz biale wino. W poludnie. Czy to az tak niezwykla rzecz

w Nowym Jorku?

-Chyba powinnam wyjsc. Naprawde. Musze zadzwonic i powiedziec

im, ze nie przyszedles na spotkanie.

-To bylby problem. Jezeli to zrobisz, nie pozwola ci wiecej sie ze mna

spotykac. Bede mial zla reputacje jako klient, na ktorym nie mozna

polegac. A przeciez nie chcielibysmy tego, prawda?

-Nie, chyba nie chcielibysmy. Ale naprawde musze isc.

-Coz, nie moge sie na to zgodzic. Nie. Poczekaj minutke.

Siegnal do kieszeni wytartego, brunatnego plaszcza i po chwili polozyl

na barze trzy piecdziesieciodolarowki.

-Billie - i co dalej? Powiedz mi przynajmniej, jak sie nazywasz.

-Przeciez nie stac cie na to. Prosze cie, Davidzie. To naprawde nie

jest dobry pomysl.

-Jak sie nazywasz? Myslalem, ze mnie polubilas.

Wygladala, jakby ktos wymierzyl jej policzek. Zupelnie jak gdyby

ktorys z czlonkow jej rodziny w Anglii wykryl, ze pracuje w Nowym

Jorku jako prostytutka. Zawahala sie, po czym odezwala sie znowu:

-Nazywam sie Billie Bogan. Tak jak ta poetka, Louise Bogan.

"Teraz, gdy znam twoja twarz na pamiec, patrze..."

117

-Uwazam, ze jestes bardzo piekna. Wyjdzmy stad, teraz. DavidHudson nie czul sie w podobny sposob od pietnastu lat. Nie bylo to

wygodne w takim momencie, wrecz skrajnie nieodpowiednie. Zdarzylo sie

jednak.

Uczucie - tam gdzie od tylu lat nie bylo zadnego. Intensywne uczucie.

Sygnaly ostrzegawcze odezwaly sie chorem, wszystkie naraz.

15

WaszyngtonDziewiatego grudnia rano bylo w Waszyngtonie nadzwyczaj ponuro.

Nagie drzewa zdawaly sie krzyczec chocby o odrobine swiatla i zycia.

W Bialym Domu mialo sie wlasnie zaczac drugie nadzwyczajne spotkanie

Rady Bezpieczenstwa Narodowego i innych osob, zwiazanych ze sledzt-

wem w sprawie Zielonej Wstazki.

Czekajac na przybycie prezydenta, Aren Carroll myslal o bolu.

Ciezko mu bylo skupic uwage na czymkolwiek innym. Jego prawa

reka, owinieta bandazami i zawieszona na temblaku, rwala go. Krzywil sie

i przeklinal, zanim przypominal sobie, jakie ma szczescie, ze zyje. Mimo ze

polknal specyfik o nazwie tylenol 4, jego nerwy zachowywaly sie tak,

jakby ktos szarpal je zebami.

Mam szczescie, ze zyje - pomyslal znowu Arch. Na swiecie bylo

o cztery sieroty mniej.

W jego glowie zaswitalo stare powiedzenie, glupi sylogizm.

Kot ma dziewiec zyc.

Nie jestem kotem.

Zatem nie mam dziewieciu zyc.

Ile wobec tego ich mam? Ile jeszcze mam przed soba szans, jesli nadal

bede zachowywal sie w podobny sposob?

Wreszcie do sali wkroczyl prezydent Kearney i wszyscy powstali

z miejsc.

Prezydent byl ubrany w domowy stroj - koszule Lacosty w morskim

kolorze i troche pogniecione spodnie koloru khaki. Wyglada jak calkiem

zwyczajny facet - pomyslal Carroll. Mozna go bylo sobie wyobrazic,

jak - w spokojniejszych okolicznosciach i o innej porze roku - kreci sie po

trawniku za domem, przesuwa kawalek poledwicy na ruszcie grilla. Arch

przypomnial sobie, ze prezydent ma dwoch synow, jeszcze dzieci. Moze

grywal z nimi w pilke... W tych dniach nie bedzie mial jednak wiele czasu

na przyjemnosci. Spadl na niego ogrom prasowej krytyki. Dziennikarze,

sikajac dla publicznosci kozla ofiarnego, obciazyli Kearneya cala od-

119

powiedzialnoscia za to, co zdarzylo sie na Wall Street. Nagle, w ciaguparu zaledwie dni, jego opinia wsrod spoleczenstwa powaznie ucierpiala.

Tym razem uczestnicy spotkania zlekcewazyli formalne usciski dloni.

Kazdy przyniosl ze soba wypchana teczke lub aktowke, dowod tego, jak

intensywne jest prowadzone sledztwo i ile spraw bedzie trzeba omowic.

Carroll, sadzac po ogromnej liczbie dokumentow, pomyslal, ze ktos

musial dowiedziec sie czegos o Zielonej Wstazce. Rzucil okiem na siedzaca

na drugim koncu stolu Caitlin Dillon, ktora odpowiedziala mu usmie-

chem. Ona takze przyniosla wypchana walizeczke. Dzisiaj wygladala jak

prawdziwa kobieta interesu; ubrana w ciemnoniebieski zakiet i prosta,

biala bluzke, pod szyja miala przypominajaca muszke kokarde w do-

branym do zakietu kolorze. Z jakiegos powodu jej surowy styl wydal sie

Archowi interesujacy.

-Dzien dobry wszystkim - chociaz nie wiem, co dobrego mialoby sie

dzisiaj zdarzyc. Mowiac szczerze, cala sytuacja martwi mnie dzisiaj jeszcze

bardziej niz w piatek wieczorem.

Prezydent Kearney najwyrazniej nie probowal rozladowac panujacego

napiecia. Stal w dalszym ciagu u szczytu dlugiego stolu.

-Kazda z realistycznych ocen sytuacji wskazuje, ze wkrotce mozemy

stanac oko w oko z panika na rynku, z calkowitym krachem... Niektorzy ze

sprytniejszych graczy na swiecie wymyslili juz sposoby na to, jak osiagnac

osobiste korzysci z tej tragedii... Powiem panstwu w najwyzszym zaufaniu, ze

gospodarka Zachodu nie zdola przetrwac obecnie glebokiego krachu

gieldowego. Nawet spadek cen na nieco mniejsza skale oznaczalby katastrofe.

Prezydent podniosl glos; przez moment zdawalo sie, ze powraca, choc

w minimalnym stopniu, jego dawna sila z okresu kampanii wyborczej:

inspirujacy ton, charakterystyczny, stanowczy wyraz twarzy. Byly to

jednak tylko pozory; zniknely, zanim jeszcze przebrzmialo echo slow.

Justin Kearney znowu mial wyglad czlowieka zrezygnowanego.

Prezydent, tak jak poprzednio, zazadal nowych informacji i danych,

proszac kolejno o zabranie glosu wszystkich obecnych. Kazdy z nich

przedstawil skrocony raport na temat wszystkich nowych wiadomosci

zwiazanych z Zielona Wstazka.

Kiedy nadeszla kolej na Archa, przyblizyl krzeslo do konferencyjnego

stolu i sprobowal uspokoic mysli. Jego umysl nie pracowal prawidlowo.

Carroll czul sie odretwialy; od czasu do czasu oblewaly go zimne dreszcze.

No i reka bolala go niemilosiernie.

-Ja takze nie mam do przekazania niczego milego - zaczal. - Mamy

kilka faktow, pare statystyk, ale w sumie niewiele z tego jest warte uwagi.

Jak dotad, sporzadzono juz kompletny opis ataku. Na kazdy budynek

zuzyto po piec bomb z plastiku. Gdyby zamachowcy zechcieli zrownac

z ziemia caly dolny Manhattan, byliby w stanie to zrobic i zrobiliby to.

Najwyrazniej nie chcieli. Zamierzali dokonac dokladnie tego, czego doko-

nali. Nowojorska tragedia byla scisle kontrolowana, precyzyjnie prze-

120

prowadzona demonstracja. Moi ludzie spedzili czterdziesci osiem godzinna sprawdzaniu wszystkich organizacji i osob zwiazanych z terroryzmem,

o jakich wiemy. Nikt nie wie niczego o Zielonej Wstazce.

Byl natomiast niejasny, choc obiecujacy, sygnal o powiazaniu sprawy

z europejskim rynkiem skradzionych papierow wartosciowych - kontynu-

owal Arch, przewracajac kartke notesu. Niejasny - pomyslal. Moze

i bylby obiecujacy, gdyby Michel Chevron przezyl, gdyby chociaz znale-

ziono przy zastrzelonym przez Carrolla w Paryzu mezczyznie jakikolwiek

dokument. To bylo zbyt duzo "gdyban" jak na przecietne dochodzenie.

Jedna rzecz pozostawala pewna - nie mozna aresztowac nikogo, opierajac

sie jedynie na zdaniach w trybie przypuszczajacym.

-Niestety, w domach maklerskich Wall Street zniszczono tyle kom-

puterow i najrozmaitszych danych, ze nie jestesmy w stanie odtworzyc

rzeczywistego obrazu rynku. Nie wiemy, czy skradziono jakies papiery

wartosciowe lub zmieniono zapisy w sieci.

Wtedy przerwal Archowi wiceprezydent, Thomas More Elliot. Ze

wszystkich ludzi na sali, ten czlowiek sprawial wrazenie najbardziej

opanowanego. Tego ranka raczej Elliot niz prezydent wydawal sie prze-

wodniczacym zebrania.

-Chce pan powiedziec, ze nadal nie mamy pojecia, kogo szukamy?

Arch wydal usta i potrzasnal glowa.

-Nie postawiono nawet zadnych zadan, nie bylo jakiegokolwiek

kontaktu z Zielona Wstazka. Zupelnie, jakby wymyslili jakas nowa,

przerazajaca gre. Taka, ktorej my wcale nie znamy. Oni wykonuja ruch,

a my musimy probowac uczyc sie reagowac!

-Czy sa jakies komentarze? - zapytal wiceprezydent kwasnym to-

nem. - Na temat uwag pana Carrolla.

Zebrani wpatrywali sie tepo w Archa, bez sladu poparcia czy zachety.

Szczegolny chlod bil z twarzy szefow roznych rzadowych agencji. Czlon-

kowie gabinetu byli w wiekszosci powolanymi dyrektorami i nie mieli

pojecia o problemach, przed ktorymi stawala policja. Nie robily na nich

zadnego wrazenia wiadomosci o ulicznym sledztwie.

W koncu odezwal sie Lider Wiekszosci Senatu. Na sali rozlegl sie

gleboki, charakterystyczny glos o poludniowym akcencie Marshalla Turne-

ra.

-Panie prezydencie, obawiam sie, ze to, co robimy, nie wystarczy.

Wszystko, co dzisiaj slysze, pozostawia wiele do zyczenia. Pod koniec

zeszlego tygodnia zagrozilo nam zalamanie sie gospodarki calego kraju...

-Wszyscy to wlasnie powtarzaja, Marshall.

-A teraz mowi sie, ze stoimy oko w oko z prawdziwa tragedia.

Rozwaza sie, czy nie nastapi drugi Czarny Piatek. Czuje, ze na nas

spoczywa odpowiedzialnosc za zapewnienie jak najskuteczniejszego sledz-

twa. Tymczasem, jak rozumiem, mozliwosci zarowno FBI, jak i CIA nie

sa w pelni wykorzystywane.

121

Ton, jakim mowil senator, wydawal sie napastliwy w stosunku doCarrolla. Arch utkwil wzrok w polityku o pulchnej, rozowej twarzy;

takich ludzi spotykalo sie na zakurzonym zapleczu wiejskiego sklepu.

Niewygodna cisze przerwal Phil Berger, dyrektor CIA. Byl nieduzym,

zgarbionym czlowiekiem, o lysej jak kolano, spiczastej glowie blyszczacej

w oswietleniu sali. Przypominal Carrollowi jajko ugotowane na twardo.

Berger powiedzial:

-FBI i CIA pracuja przez dwadziescia cztery godziny na dobe. Nie

ma mowy o niepelnym wykorzystywaniu naszych mozliwosci. - Popatrzyl

na Archa. - 1 jestem pewien, ze pan Carroll daje z siebie wszystko, nawet

jesli do tej pory nie zdolal dowiedziec sie niczego.

-W porzadku. Nie walczmy ze soba - powiedzial nagle prezydent,

wstajac. Spojrzal na Archa. - Wczoraj wieczorem podjalem trudna decy-

zje. Zadzwonilbym do pana, ale nie bylo pana w Nowym Jorku, Archer.

-Rzeczywiscie. Bylem w Paryzu, gdzie strzelano do mnie.

Kearney zignorowal jego uwage.

-Wydaje nastepujace polecenia, obowiazujace od zaraz: Chce, zeby

pan dalej prowadzil te czesc sledztwa, ktora dotyczy znanych nam

organizacji terrorystycznych. Zadam jednak, zeby Phil Berger przejal

calosc dochodzenia w sprawie Zielonej Wstazki, wlaczajac w to sledzenie

terrorystow na terenie Stanow Zjednoczonych. Odtad bedzie pan bezpo-

srednio podlegal panu Bergerowi. Przekaze pan takze CIA wszelkie dane,

jakie pan zebral; wszystko, co pan ma.

Carroll wpatrywal sie w zdumieniu w Kerneya. Byl prawie pewny, ze

oddanie jego kartotek CIA bylo niezgodne z prawem. Mial poczucie,

jakby wlasnie spuszczono go w dol Potomacu na przeciekajacej tratwie.

Dziekujemy za dotychczasowa pomoc, ale metody panskiej grupy pozo-

stawiaja wiele do zyczenia...

Arch odwrocil sie od prezydenta, ktory zdawal sie podjac te decyzje na

wlasna reke, w przyplywie salomonowej madrosci. Ten fakt mocno

zmartwil Carrolla. Bylo jednak jeszcze cos gorszego.

Atmosfera na sali byla chlodna jak w jakiejs firmie handlowej. Ostatnio

czlonkowie rzadu coraz czesciej zachowywali sie w ten sposob. Panowala

falszywa tajemniczosc, ktora uzasadniano zwykle "wzgledami bezpieczens-

twa narodowego" i "potrzeba dowiedzenia sie". Oni podjeli te decyzje i od

tej pory nie uwazali za potrzebne tlumaczenie sie przed kimkolwiek.

-Sadze, ze zrozumialem, panie prezydencie, i obawiam sie, ze w tych

warunkach jestem zmuszony zrezygnowac. Z calym szacunkiem, sir.

Skladam dymisje.

Arch Carroll wstal i wyszedl z sali, a potem z Bialego Domu. Dla

niego ta historia zakonczyla sie. Waszyngton stal sie zbiurokratyzowana

firma, dla ktorej Arch nie chcial juz dluzej pracowac.

122

Mniej wiecej godzine pozniej siedzial w samolocie linii Eastern, leca-cym do Nowego Jorku.

Na zewnatrz rozpetala sie burza z piorunami. Przez okno widac bylo

dramatycznie wygladajace, czarne chmury. Carroll wpatrywal sie w niebo.

Poczul sie nagle bardzo samotny.

Wlasnie w takich jak ta chwilach najbardziej brakowalo mu Nory.

Nikt, kogo poznal wczesniej i pozniej, nie potrafil tak jak ona go

uspokajac, sprawiac, ze w koncu sam smial sie z siebie. To byla praw-

dziwa sztuka, umiec sie smiac wtedy, kiedy bylo to potrzebne, a w tej

chwili Arch potrzebowal smiechu bardziej niz kiedykolwiek.

Nagle poczul na ramieniu dlon Caitlin Dillon. Odwrocil sie i poslal jej

zmeczony polusmiech. Probowala byc wobec niego wspolczujaca i mila.

-Musi pan wiedziec, ze to nie pana wina. Wszyscy sa teraz sfrustrowa-

ni, Arch. Zielona Wstazka wytworzyla na Wall Street atmosfere prawdzi-

wej paniki. Nasz prezydent, ktory wydaje mi sie jeszcze bardziej niezdecy-

dowany, niz myslalam, podjal nierozsadny i nieuzasadniony krok. I tyle.

Poklepala go lagodnie po ramieniu; poczul sie jak dziecko z rozbitym

kolanem. Zdumial go ten cieply, prawie matczyny gest u Caitlin Dillon.

-To nie pana wina. Musi pan to zapamietac. Waszyngton jest pelen

przerazonych ludzi podejmujacych nieodpowiednie decyzje. - Przerwala

na chwile, po czym zapytala: - Co teraz bedzie pan robil? Praktykowal

prawo? Pisal testamenty? Akty wlasnosci? Moze zacznie pan pracowac dla

jakiejs firmy?

Carroll przywolal rozproszone mysli. Nie zrazila go jej lekka ironia.

Nawet odrobine ucieszyla. Prawo - pomyslal. Powodem, dla ktorego

nigdy nie skorzystal ze swojego wyksztalcenia, byla obawa przed slecze-

niem nad stosami woluminow, szukaniem precedensow w zakurzonych,

nie nadajacych sie do czytania ksiegach, obcowaniem z innymi prawnika-

mi. Ci osobnicy doprowadzali go do wscieklosci.

Milczal przez chwile, po czym powiedzial:

-Czy moze pani wyobrazic sobie mnie, skladajacego raporty temu

clownowi z CIA, Bergerowi?

Caitlin Dillon pokrecila przeczaco glowa.

-To prawdziwy "jajoglowy", w niejednym znaczeniu tego slowa. Ten

czlowiek musial chyba zostac wysiedziany.

Arch wybuchnal nagle smiechem:

-Kiedy bylem dzieckiem, matka dawala nam na sniadanie jajka na

twardo. To tradycja jeszcze ze starego kraju. Wszystkie dzieci rozbijaly

jajka, stukajac w nie lyzeczkami. Wlasnie tego brakowalo mi w Bialym

Domu. Powinienem miec wielka, ciezka lyzke, zeby postukac nia w glowe

Phila Bergera.

Odwrocil sie do Caitlin. Smiala sie, tak jak i on. Jej smiech brzmial jak

dziwna melodia, ktorej nie mozna zapomniec, a jednoczesnie trudno

jednoznacznie okreslic.

U3

-Zadziwia mnie pani. Naprawde.-Dlaczego?

-Sprawia pani wrazenie osoby powaznej, prawdziwej kobiety inte-

resu, ale ma pani ukryte niespotykane poczucie humoru.

-Niespotykane wsrod ludzi biznesu z Wall Street, jak sadze. I dziwne

jak na kogos, kto przyjechal ze Srodkowego Zachodu. I jest prezbi-

terianka.

Arch rozesmial sie znowu. Dobrze mu to zrobilo. Wreszcie zaczelo

opuszczac go napiecie.

-Tak, oczywiscie. Jak na wiejska dziewczyne z Ohio.

-Ojciec nauczyl mnie, ze chcac przezyc na Wall Street, trzeba miec

duzo poczucia humoru. Dalam sobie rade, chociaz z trudem.

Patrzyla na niego, nie mowiac nic wiecej. Przestala sie smiac; byla

teraz powazna; przebiegala wzrokiem po jego twarzy. Wygladala, jakby

w jej myslach zaszla jakas nagla zmiana.

Carroll przygladal sie Caitlin. Zdawal sobie sprawe, ze w jego ciele cos

sie dzieje - poczul niepokojacy przyplyw pozadania. Przez chwile mial

uczucie, ze zdradza Nore, zdradza swoje swiete wspomnienia.

To niewyobrazalne, jak dlugo juz jego cialo nie reagowalo w podobny

sposob. Nagle zdal sobie sprawe, czego byl od tak dawna pozbawiony

i jak bardzo mu tego bylo brak. Podniosl reke i ostroznie oparl drzaca

dlon na policzku Caitlin.

Delikatnie, czule, zblizyl usta do jej ust i pocalowal ja.

I wtedy niezwykla chwila skonczyla sie nagle, jak gdyby nic sie nie

zdarzylo. Caitlin Dillon wygladala juz przez okno, patrzac na dramatycz-

ne kleby chmur i mowila o tym, czy szybko doleca do Nowego Jorku.

Arch zaczal zastanawiac sie, czy rzeczywiscie pocalowal te kobiete.

A moze byla to tylko krotkotrwala halucynacja?

Manhattan

Kiedy Arch Carroll dotarl na Wall Street 13, pozostalo mu tylko

sprzatniecie biurka i porzucenie calego tego swiata, bezskutecznego wy-

stawania na czatach i dwudziestoczterogodzinnych dni roboczych. Pomys-

lal sobie, ze latwo mu to przychodzi, wlasciwie bez przykrosci. Byc moze

powinien byl to zrobic juz dawno temu? Jak na jedno zycie dosc sie juz

bawil w policjantow i zlodziei.

Nagle tok jego mysli przerwalo pukanie do drzwi. Byl to Walter

Trentkamp. Stary wyga z FBI podszedl powoli do zasmieconego biurka

Carrolla, oparl sie na nim i westchnal donosnie.

-Tez bym sie zwolnil, gdybym mial pracowac w takim biurze -

mruknal z obrzydzeniem. Rozejrzal sie. - Widzialem juz za duzo ponu-

rych miejsc.

124

-Co moge dla ciebie zrobic, Walterze?-Mozesz zastanowic sie jeszcze raz nad decyzja, ktora podjales

w Waszyngtonie.

-Czy ktos cie tu przyslal? Kazali ci jechac i przemowic Carrollowi do

rozumu?

Trentkamp zacisnal usta. Pokrecil przeczaco glowa, po czym spytal:

-I co chcesz teraz robic?

-Bede zajmowal sie prawem - sklamal Arch. Byla to najprostsza

odpowiedz, jakiej mozna bylo szybko udzielic.

-Jestes juz na to za stary. Prawo to gra dla mlodych ludzi.

Carroll westchnal.

-Dosyc, Walterze. Po prostu, daj mi spokoj.

Trentkamp pokrecil glowa i mowil dalej:

-Nikt nie zna terrorystow tak dobrze jak ty. Jezeli zostawisz to

wszystko, niejeden czlowiek zginie. Przeciez wiesz o tym. Wiec co z tego,

ze twoja duma zostala wlasnie troche zraniona?

Arch usiadl twardo w fotelu. Mial ochote przylozyc Walterowi. Nie

mogl pogodzic sie z mysla, ze ktos jest w stanie z taka latwoscia go

przejrzec. Trentkamp zawsze byl nieslychanie spostrzegawczy. Przez jego

policyjny sposob bycia przebijala sie jakas nieokreslona wyzszosc.

-Potrafisz manipulowac ludzmi, skubancu - mruknal Carroll.

-Czy myslisz, ze dotarlbym tam, gdzie jestem, gdybym nie rozumial

choc troche ludzkich slabosci? - Walter wyciagnal reke. - Jestes glina.

Masz to wpisane w krew. Co dzien coraz bardziej przypominasz mi

swojego ojca. On tez byl upartym gosciem.

Arch zawahal sie. Zatrzymal w pol drogi podniesiona juz dlon. Mogl

przeciez wybrac. Wlasnie teraz.

Wzruszyl ramionami i uscisnal reke Trentkampa.

-Witamy cie znow na pokladzie, Archer.

Na pokladzie czego? - zapytal w mysli Carroll.

-Chce, zebys wiedzial jedno - powiedzial. - Kiedy tylko sprawa

Zielonej Wstazki zostanie rozwiazana, odejde.

-Jasne - zgodzil sie Trentkamp. - To moge zrozumiec. Jednak zanim

sledztwo sie zakonczy, badz w kontakcie.

-Chce byc wolny, Walterze.

-A kto nie chce? - spytal Trentkamp. Usmiechnal sie i dodal: -

Czlowiek staje sie bystry, kiedy mu sie cos nie podoba.

16

ManhattanW tym samym czasie, Caitlin Dillon siedziala w polmroku na wyso-

kim, drewnianym stolku, na pierwszym pietrze Wall Street 13. Wiekszosc

oswietlenia tak zwanego pokoju kryzysowego zostala wylaczona. Wokol

Caitlin, do czego byla w pracy przyzwyczajona, szumialo kilka kom-

puterow IBM i Hewlett-Packard.

To ona wpadla na pomysl, zeby zbierac i analizowac wszystkie

dostepne informacje prasowe i policyjne na temat Zielonej Wstazki za

pomoca sieci komputerowej. Co chwila nadchodzily z instytucji finan-

sowych i sledczych calego swiata nowe wiadomosci. Na ekranach poja-

wialy sie kolejne wersy zielonych literek. Siedzac, Caitlin rozmyslala nad

dwiema sprawami: Jedna z nich byla przerazajaca, realna grozba zalama-

nia sie gospodarki calego Zachodu.

Druga to zawile i niemal beznadziejne koleje jej prywatnego zycia.

Zdawala sobie sprawe, ze przez trzydziesci cztery lata jej dzialaniami

i uczuciami kierowaly dwie sily, dwa radykalnie rozne od siebie prag-

nienia. Do pewnego stopnia chciala byc kobieca w tradycyjnym rozumie-

niu tego slowa, pozadac ladnych rzeczy, ubierac sie w kosztowne stroje od

Saksa, Bergdorfa Goodmana, Chloe czy Chanel z Paryza.

Jednoczesnie pragnela byc niezalezna, przepojona checia wspolzawod-

nictwa, ambitna, miec niezwykle silna wole, konieczna do osiagania

celow.

Wiele lat temu ojciec Caitlin, czlowiek z zasadami, a zarazem zreczny

bankier inwestycyjny ze Srodkowego Zachodu, sprobowal zmierzyc sie

z grupa kilku duzych firm z Wall Street. Przegral te nierowna walke

i zostal zmuszony oglosic bankructwo. Caitlin wysluchiwala rok po roku

jego narzekan na niesprawiedliwosc, nieuczciwosc, a czesto na najzwyklej-

sza glupote, niemal organicznie srzezone z amerykanskim sektorem finan-

sowym. Tak jak wiele wychowywanych w podobnej atmosferze dzieci

zamierzalo zostac odwaznymi prawnikami, ona postanowila przyczynic

sie do zreformowania systemu finansowego. Pojechala na Wschodnie

126

Wybrzeze z zapalem aniola zemsty. Hermetyczny swiat wielkiego biznesu,a w szczegolnosci Wall Street, fascynowal ja i zarazem budzil odraze.

Z calego serca pragnela, zeby dzialal on tak, jak powinien; miala niemal

obsesje na punkcie moralnej odpowiedzialnosci, ktora spoczywala na niej,

jako na jednym z dyrektorow Komisji Papierow Wartosciowych.

Niezalezna, nietradycyjna czastka Caitlin lubila takze pozwalac sobie

na male, dziwne przyjemnosci, jak na przyklad chodzenie po Nowym

Jorku w obcislych wloskich dzinsach, za duzych, zwisajacych koszulkach

i skorzanych butach, siegajacych prawie do siedzenia.

Byla w stanie poswiecic niedzielne popoludnie na przyrzadzanie jakiejs

egzotycznej potrawy wedlug przepisu Marcelli Hazan, ale rownie dobrze

potrafila spedzac cale tygodnie bez gotowania czy zajmowania sie swoim

mieszkaniem na East Side. Byla dumna z tego, ze zarabia prawie sto

tysiecy dolarow rocznie, ale czasami nachodzila ja chec rzucenia tego

wszystkiego i urodzenia dziecka. Niekiedy bala sie, ze moze nigdy nie

bedzie miala dziecka. Cierpiala z powodu tej mysli, tak jak czlowiek

dreczy sie w wyniku jakiejs straty. I nie wiedziala, nic miala pojecia, czy te

sprzeczne ze soba wewnetrzne pragnienia beda mogly kiedys pokojowo

wspolegzystowac.

Wciaz o tym myslala od chwili tego niespodziewanego pocalunku

w samolocie. To bylo takie nagle, wlasciwie przypadkowe; jednak czula

gdzies w glebi, ze chcialaby nie poprzestac na tym jednym pocalunku

z Archem Carrollem. Ale do czego zamierzala w takim razie dojsc?

O czym ona wlasciwie rozmyslala? Przeciez ledwie znala tego czlowie-

ka. Jego pocalunek byl pocalunkiem kogos obcego. Nie byla nawet

pewna, czy znaczyl on dla niego cokolwiek, czy tez jego reakcja byla

spowodowana po prostu szczegolna sytuacja; rozladowal w ten sposob

napiecie, rozczarowanie i wiecej niz usprawiedliwiona zlosc.

Wlasciwie nie wiem o nim niczego - pomyslala.

Odwrocila sie, slyszac odglos krokow. W drzwiach stanal Arch Car-

roll. Zawstydzila sie, jak gdyby uznala, ze stal tam od dluzszego czasu

i obserwowal jej mysli.

Mial swiezy bialy temblak; wygladal blado. Caitlin usmiechnela sie.

Slyszala juz o tym, ze Walter Trentkamp zdolal przekonac Carrolla.

Sprawilo jej to ulge - wiedziala, ze decyzje podejmowane pod presja sa

z reguly zlymi decyzjami. Impulsywnosc Archa stanowila czesc jego czaru.

Jednak pewnego dnia mogla go ona zaprowadzic w pulapke bez wyjscia -

pomyslala.

-Juz mialem przed soba Michela Chevrona, gotowego powiedziec

wszystko o europejskim czarnym rynku - zagail ze zloscia.

-Niech pan przestanie sie winic, Arch.

-Ktos zna wszystkie nasze ruchy. To niesamowite, ile moglem sie

dowiedziec od tego Chevrona! - Przestapil z nogi na noge. Przypominal

ruchliwego, zwinnego boksera, ktory przygotowuje sie do walki.

127

-A jak tam reka? Boli?-Tylko wtedy, kiedy przypomne sobie o Paryzu.

-To niech pan sobie nie przypomina. - Zsunela sie ze stolka. Chciala

podejsc do niego i w jakis sposob ulzyc jego cierpieniu, zaklopotaniu. -

Ciesze sie...

-Cieszy sie pani?

Popatrzyla na niego. W tym czlowieku byla jakas dziwna wrazliwosc,

ktora powodowala w niej wspolczucie albo niepokoj. Chyba mial w sobie

cos z zagubionego chlopca.

-Ciesze sie, ze pan nie zginal - wyjasnila.

Zapadla cisza.

Caitlin odwrocila sie do jednego z ekranow komputerowych i zaczela

przygladac sie szeregom przesuwajacych sie zielonych literek. Czar prysnal.

-Znowu zastrzelono kolejnego czlonka grupy Bader-Meinhof,

w Monachium - odczytala z ekranu. Spojrzala na Archa i znow zaczela

sie zastanawiac, co tez mogl oznaczac ten pocalunek w samolocie.

Carroll skinal glowa.

-Niemcy wykorzystuja sprawe Zielonej Wstazki do rozwiazywania

problemow z wlasnymi terrorystami. Ich policja jest bardzo pragmatycz-

na; chyba najtwardsza w calej zachodniej Europie.

Caitlin usiadla znowu na wysokim stolku i zlapala sie za kolana. Na

monitorze najblizszego komputera zaczal pojawiac sie kolejny komunikat.

Odwrocila sie, zeby przyjrzec sie lepiej. I zamarla.

-Niech pan spojrzy, Arch!

MOSKWA. KGB ZATRZYMALA PIOTRA ANDRONOWA. WA-

ZNA POSTAC RADZIECKIEGO CZARNEGO RYNKU. AND-

RONOW BYL W POSIADANIU AMERYKANSKICH PAPIEROW

WARTOSCIOWYCH. PRAWDOPODOBNIE SKRADZIONYCH.

ANDRONOW WIAZE POCHODZENIE POSIADANYCH AKCJI ZE

SPRAWA ZIELONEJ WSTAZKI. WARTOSC PAPIEROW: JEDEN

MILION DWIESCIE PIECDZIESIAT TYSIECY DOLAROW.

Pare chwil pozniej na ekranie zaswiecila sie rownie interesujaca infor-

macja. Ta pochodzila z Genewy.

INTERPOL. MIEJSCOWY ZAUFANY INFORMATOR ZAMEL-

DOWAL O ZALANIU RYNKU GENEWSKIEGO OFERTAMI

SPRZEDAZY SKRADZIONYCH AKCJI. SPRZEDAWCA PO-

SZUKUJE "POWAZNEGO KLIENTA". SUGEROWANA WAR-

TOSC MOZLIWYCH TRANSAKCJI WYNOSI AZ PIEC DO DZIE-

SIECIU MILIONOW DOLAROW. ZRODLO GODNE NAJWYZSZE-

GO ZAUFANIA.

128

Arch zagryzl wargi.-Chyba nadchodzi chwila prawdy.

-Bez watpienia cos sie dzieje. Ale dlaczego tak nagle i w taki sposob?

Przez nastepne poltorej godziny, podczas ktorej na kolejnych ekra-

nach pojawialy sie coraz to nowe komunikaty, w pokoju zgromadzilo sie

kilkunastu oficerow wojska i policji. Wszyscy patrzyli na nadchodzace

niespodziewanie z calego swiata wiadomosci.

W zwiazku z dotychczasowym zastojem w sprawie, wszyscy odczuli

ulge, ze cos sie wreszcie dzieje. Czy Zielona Wstazka wykonywala w kon-

cu kolejny ruch?

ZURYCH. WIECZOREM ROZESZLY SIE PLOTKI O MOZLI-

WYCH DO KUPIENIA SKRADZIONYCH AMERYKANSKICH

AKCJACH. MOWA O WIELKICH ILOSCIACH. ZRODLA WSKA-

ZUJA NA WARTOSC CO NAJMNIEJ KILKU MILIONOW DO-

LAROW.

LONDYN, SCOTLAND YARD. PODCZAS RUTYNOWEJ KON-TROLI W KENSINGTON, ODZNALEZIONO AMERYKANSKIE

SWIADECTWA UDZIALOWE. WKROTCE PODAMY ICH NUME-

RY SERYJNE. PODEJRZANY NIEOBECNY W MIESZKANIU. PO-

DEJRZANY, O NAZWISKU JOHN HALL-FRAZIER, KONTAKTO-

WAL SIE W PRZESZLOSCI Z MICHELEM CHEVRONEM.

BEJRUT. DZIS WIECZOR ARESZTOWANO AHMEDA JARRE-

LA. UZYSKALISMY NASTEPUJACE INFORMACJE: JARREL

USILOWAL SPRZEDAC W BEJRUCIE AMERYKANSKIE PAPIE-

RY WARTOSCIOWE. CENA WYWOLAWCZA- TRZYDZIESCI

PIEC CENTOW ZA JEDNEGO DOLARA ICH WARTOSCI. AKCJE

NAJWYZSZEJ JAKOSCI. ZNALEZIONO TAKZE FORMULARZE

IN BLANCO. JARREL TWIERDZI, ZE NA RYNKU ZNAJDUJE

SIE DO STU MILIONOW DOLAROW AMERYKANSKICH WAR-

TOSCI.

Pol godziny pozniej, korzystajac ze zwyklego kalkulatora, pani Dillonpodsumowala wskazane dotychczas na ekranach kwoty. Ostateczna war-

tosc skradzionych papierow osiagnela prawie sto milionow dolarow.

Nastepnie Caitlin wydrukowala szybko liste "Fortune 500" - spis

najwiekszych amerykanskich korporacji, zeby porownac ja z lista przed-

siebiorstw, ktorych akcje skradziono.

Niemal wszystkie odnalezione papiery wartosciowe byly akcjami firm

z pierwszej setki. Prawdziwa elita amerykanskiego przemyslu. Czy tu

znajdowal sie klucz do rozwiazania zagadki?

129

O dziewiatej pietnascie w "pokoju kryzysowym" znajdowali sie juzprzedstawiciele Bialego Domu i Pentagonu. Ogladali nadsylane komunii

katy jak hazardzisci, sledzacy nerwowo wynik rozgrywki, na ktora po-

stawili. Wsrod obecnych znajdowali sie sekretarz Departamentu Skarbu

oraz wiceprezydent. Przywieziono takze z Waszyngtonu specjalnym heli-

kopterem Phila Bergera z CIA.

O jedenastej na ekranach komputerowych terminali pojawialy sie

wciaz nowe wiadomosci. Informowano prezydenta na biezaco. Na pozny

wieczor zwolano kolejne nadzwyczajne posiedzenie Rady Bezpieczenstwa

Narodowego.

130

Miejsce firmy na liscie Fortune 500 Wartosc akcji w $1 Exxon (New York) ' 29.443.095.000

2 General Motors (Detroit) 20.766.600.000

3 Mobile (New York) 13.952.000.000

5 International Business Machines (Armonk, N. Y.) 23.219.000.000

6 Texaco (Harrison, N. Y.) 14.726.000.000

8 Standard Oil Indiana (Chicago) 12.440.000.000

9 Standard Oil of California (San Francisco) 14.106.000.000

10 General Electric (Fairfield, Conn.) 11.270.000.000

15 U.S. Steel (Pittsburgh) 11.270.000.000

17Sun(Radnor,Pa.) 5.355.000.000

20 ITT (New York) 6.106.084.000

26 ATT Technologies (New York) 4.621.300.000

28 Dow Chemical (Midland, Mich.) 5.047.000.000

34 Westinghouse Electric (Pittsburgh) 3.410.300.000

39 Amerada Hess (New York) 2.525.663.000

42 McDonnell Douglas (St. Louis) 2.067.900.000

43 Rockwell International (Pittsburgh) 2.367.300.000

45 Ashland Oil (Russel, Ky.) 1.084.824.000

50 Lockheed (Burbank, Calif.) 826.200.000

52 Monsanto (St. Louis) 3.667.000.000

55 Anheuser-Busch (St. Louis) 1.766.500.000

67 Gulf Western Industries (New York) 1.893.924.000

69 Bethlehem Steel (Bethlehem, Pa.) 1.313.100.000

77 Tex.as Instruments (Dallas) 1.202.700.000

84 Digital Equipment (Maynard, Mass.) 3.541.282.000

89 Diamond Shamrock Pallas) t 2.743.327.000

92 Deere (Moline, ni.) 2.275.967.000

97 North American Philips (New York) ' 883.874.000

Tym razem jednak nie zaproszono na nie ani Archa CarroEa, ani

Caitlin Dillon.

-A co takiego ja zrobilam? - zdenerwowala sie Caitlin, kiedy sie

o tym dowiedziala.

-Ma pani niewlasciwych przyjaciol - wytlumaczyl Carrol. - Podro-

zuje pani w zlym towarzystwie.

-Panskim?

-Tak. Moim.

17

Zawidawo, ZSRRO czwartej trzydziesci rano przez gesta mgle przebijaly sie zolte snopy

swiatla reflektorow trzech samochodow. Zatrzymaly sie nagle, oswietlajac

brame o czterometrowej wysokosci, pokryta sniegiem i lodem.

Brama znajdujaca sie pod napieciem chronila wstepu do rosyjskiego

odpowiednika amerykanskiego Camp David, rzadowego osrodka mysliw-

sko-wypoczynkowego Zawidawo.

Dwoch straznikow z KGB natychmiast wybieglo na trzaskajacy mroz.

Byli ubrani w grube plaszcze, przez ramie przewieszone mieli pistolety

maszynowe. Ich zadaniem bylo sprawdzanie tozsamosci wszystkich przy-

jezdnych.

W ciagu kilku sekund, a wiec niezwykle szybko, otwarto brame

i czajka oraz dwa wytwarzane jednostkowo na specjalne zamowienie zily

ruszyly po osniezonej drodze ku glownemu budynkowi.

W samochodach, za zaslonietymi bocznymi szybami, siedzialo szesciu

najwazniejszych partyjnych oficjeli ZSRR. Straznicy pobiegli do strozo-

wki i zadzwonili natychmiast po dodatkowa ochrone lesnej placowki.

Obaj byli zaszokowani tym, kogo przed chwila zobaczyli przy bramie.

Wymieniali spojrzenia i ciche komentarze; ich oddechy parowaly w zim-

nym powietrzu. Spokojna atmosfera zostala w jednej chwili przerwana,

straznicy stali sie teraz nerwowi i czujni.

W tym czasie, w najwiekszej daczy, siedzial general major Radomir

Raskow, dowodca GRU. Wiedzial, ze takze musi uwazac, ale jednoczes-

nie byl ogromnie podniecony tym, na co czekal. Raskow polecil przygoto-

wac wiejskie sniadanie i podac je w glownym salonie, ogrzanym plonacym

kominkiem. Wszystko bylo gotowe.

Wkrotce po sniadaniu general zaszokuje wiadomosciami pozostalych

towarzyszy.

Kilka minut po piatej szefowie Politbiura zasiedli za parujacymi

talerzami, pelnymi jajek, wiejskiej kielbasy i swiezo zlowionych smazo-

nych ryb. Wsrod zgromadzonych byli: Jurij Ilicz Bielow - sekretarz

132

generalny KPZR, general Jurij Siergiejewicz Iranow - Kozak z pochodze-nia, premier ZSRR, general Wasilij Kalin, i szefowie KGB i GRU.

Raskow odezwal sie przyjacielskim tonem, posrod brzeku widelcow

i nozy. Jego usmiech, zwykle sztywny i wymuszony, byl teraz zadziwiajaco

cieply.

-Abstrahujac od glownego tematu naszego spotkania, chcialbym

poinformowac, ze na polnocna strone osrodka znowu powrocily bazanty.

Sekretarz generalny KPZR, Jurij Bielow, zaklaskal w swoje ogromne,

tluste dlonie. Ten powazny czlowiek w okularach o grubej oprawie

podniosl geste, ciemne brwi i usmiechnal sie po raz pierwszy od chwili

przyjazdu. Bielow byl zapalonym mysliwym i wedkarzem. Cecha, ktora

najwyzej cenil u Raskowa byla jego wyjatkowa znajomosc psychiki

ludzkiej, dzieki ktorej general potrafil manipulowac innymi. Doprowadzil

te umiejetnosc niemal do perfekcji podczas swoich czestych pobytow

w Ameryce.

Raskow kontynuowal powazniejszym juz tonem:

-Jak wiecie, towarzysze, szostego grudnia rozmawialem z naszym

przyjacielem i towarzyszem, Francois Monserratem, na temat niestabil-

nej, potencjalnie niemozliwej do opanowania sytuacji ekonomicznej

w Stanach Zjednoczonych. Poinformowal mnie wtedy, ze kontaktowaly

sie z nim osoby przyznajace sie do odpowiedzialnosci za nieoczekiwany

atak na Wall Street. W ciagu poprzednich dwoch dni jego podwladni

spotkali sie z przedstawicielami tak zwanej grupy Zielona Wstazka.

W Londynie...

Sekretarz generalny Bielow zwrocil sie stanowczym tonem do Uriego

Demurina, szefa KGB.

-Towarzyszu generale, czy panski komitet zdolal dowiedziec sie

czegokolwiek wiecej na temat tej organizacji? W jaki, na przyklad, sposob

byli w stanie skontaktowac sie z Francois Monserratem?

-Pracowalismy nad tym wspolnie z generalem Raskowem - sklamal

Demurin bez mrugniecia okiem. Na jego ziemistej twarzy widac bylo siec

zyl. - Niestety, w tym momencie nie dysponujemy zadnymi pewnymi

informacjami dotyczacymi charakteru tej terrorystycznej grupy.

General Raskow klasnal ostro w dlonie, przywolujac kelnerke.

Demurin byl w zwodniczym swiecie radzieckich sil bezpieczenstwa

jedynym rywalem Raskowa. Byl takze zwyklym malym biurokrata; gnoj-

kiem, ktorego obecnosc na zebraniach sprawiala, ze krew Raskowa

gotowala sie, a oczy wychodzily mu prawie z orbit.

Pojawila sie obdarzona duzym biustem blondyna, krecac sie ner-

wowo po pokoju. Ta chlopka, pelniaca role sluzacej, pracowala

w Zawidawie od poczatku lat siedemdziesiatych. Nazywala sie Mar-

garita Kupczuk. Jej proste, a zarazem spokojne poczucie humoru

czynilo z niej faworytke wszystkich radzieckich oficjeli, jacy zjawiali sie

w osrodku.

133

-Jestesmy juz gotowi na kolejna kawe i herbate, moja droga Mar-garito. Przydalyby sie takze jakies owoce. Czy ktos z towarzyszy ma

ochote na cos mocniejszego? Zeby uodpornic sie przeciw zimie?

Sekretarz generalny usmiechnal sie po raz drugi. Polozyl przed soba

niebieska paczke papierosow austriackich.

-Tak, Margarito, przynies nam, prosze, butelke czegos mocniejszego.

Najlepiej gruzinskiej. Na wypadek, gdyby ktoremus z nas nie chcial na

mrozie zapalic silnik.

Bielow rozesmial sie teraz z wlasnego dowcipu. Jego niezliczone brody

zatrzesly sie, sprawiajac wrazenie, ze za chwile twarz tego czlowieka

poprzez zwaly szyi zapadnie sie i zniknie wewnatrz tulowia.

General Raskow usmiechnal sie. Zawsze oplacalo sie usmiechac,

a przynajmniej wtedy, kiedy smial sie sekretarz generalny KPZR.

-Wydaje nam sie, ze znamy juz teraz powod zamachu na nowojorska

dzielnice finansowa -powiedzial Raskow, podajac w koncu te niespodzie-

wana informacje.

General rozejrzal sie w ciszy po przyjemnym, rustykalnie urzadzonym

salonie. Zgromadzeni przy stole przywodcy przerwali zapalanie cygar

i picie kawy.

-Ta grupa, Zielona Wstazka, zaproponowala nam pewna rzecz.

Sprawa jest wielkiej wagi, a decyzja nielatwa. Znowu skontaktowali sie

z komorka Monserrata w Londynie, wczoraj wieczorem. Dlatego wlasnie

zaprosilem tu wszystkich towarzyszy tak wczesnie rano.

Raskow zabebnil palcami w stol i kontynuowal:

-Towarzysze, Zielona Wstazka zazadala od nas zaplaty. Stu dwu-

dziestu milionow dolarow w zlocie. Za te sume przekaza nam akcje i inne

papiery skradzione czwartego grudnia, podczas ataku na Wall Street.

-Musieli zdolac je ukrasc w ciagu siedmiogodzinnej ewakuacji. Jak

udalo im sie dokonac tak niezwyklego rabunku, nie wiem. Ale, towarzy-

sze, wartosc oferowanych nam dobr... przekracza dwa miliardy dolarow!

Grupka kierujacych ZSRR mezczyzn zamilkla. Do ich umyslow

z trudem docierala wysokosc sum, ktora uslyszeli. Z pewnoscia zaden

z nich nie spodziewal sie uslyszec czegos podobnego.

Najpierw nie bylo wiadomo nic o Zielonej Wstazce. A teraz cos

takiego... Dwa miliardy dolarow, ktore mozna zlupic.

-Planuja takze sprzedawac innym klientom. Laczna wartosc tego, co

maja, wystarczy chyba do zadania ciosu calemu zachodniemu systemowi

gospodarczemu - ciagnal Raskow. - Moze to oznaczac calkowita panike

na amerykanskich gieldach. Nieczesto oferowano Zwiazkowi Radziec-

kiemu okazje uzyskania tak wielkiej kontroli nad Zachodem. Jakakolwiek

podejmiemy decyzje, musimy podjac ja zaraz. Trzeba dzialac szybko, bo

inaczej wycofaja swoja oferte.

General skonczyl mowic. Jego okragle, szeroko rozstawione oczy

sledzily zebranych, zatrzymujac sie kolejno na kazdej z zaklopotanych

134

twarzy. Pokiwal z zadowoleniem glowa - udalo mu sie skupic na sobieuwage wszystkich. Z pewnoscia zyskal takze o wiele wiecej.

O piatej trzydziesci rano najwyzsi przywodcy ZSRR zaczeli burzliwa

dyskusje nad przedstawiona propozycja, dysponujac nagle nieosiagalnymi

dotad mozliwosciami.

Tymczasem kilometr od Zawidawa slizgala sie na oblodzonej, wiejskiej

drodze mala ciezarowka z napisem "MAKA". Po pewnym czasie za-

trzymala sie przed zniszczonym, drewnianym domem we wsi Starica.

Kierowca wysiadl z kabiny i zaczal brnac przez swiezy snieg, siegajacy mu

do kolan.

Drzwi domu otworzyly sie. Wychynela z nich kobieca reka w obskur-

nym, szarym szlafroku i wziela od mezczyzny koperte. Kierowca wrocil

do samochodu i odjechal.

Zakodowana zawartosc koperty zostala wkrotce przekazana przez

telefon ze wsi Starica do Moskwy. Odebrala ja mloda kobieta pracujaca

w tamtejszym domu towarowym GUM. Jeden ze sklepowych urzednikow,

uzywajac specjalnej linii telefonicznej i innego, skomplikowanego kodu,

zdolal przeslac ja przez Atlantyk, do miejscowosci McLean w stanie

Wirginia.

Koperta zostala wyslana przez Margarite Kupczuk, wiejska sluzaca

z Zawidawa. Od prawie jedenastu lat Margarita byla jednym z najwazniej-

szych pracownikow CIA pracujacych na terenie ZSRR.

Otrzymana wiadomosc byla dla Amerykanow pierwszym przelomem

w sledztwie w sprawie Zielonej Wstazki.

Skladala sie zaledwie z czternastu slow:

Hotel Ritz, Londyn. Czwartek rano.

Dwa miliardy dolarow, wymiana skradzionych

papierow wartosciowych... Zielona Wstazka.

18

ManhattanByl to chyba sen, i to bardzo zly sen.

Arch stal w nieznanym sobie pokoju, ktorego sciany laczyly sie

z sufitem pod najdziwniejszymi katami. Przez polotwarte drzwi wpadalo

blade swiatlo, rysujac na podlodze podluzna plame nieokreslonego koloru.

W swiecacym polu pojawil sie cien i zatrzymal sie zaraz za drzwiami.

Carroll wiedzial, ze owa postacia jest Nora. Chcial do niej podejsc, wyjsc

z pokoju, zobaczyc jej twarz i przytulic ja. Ale cos trzymalo go na miejscu,

przykutego do podlogi. Zawolal wiec na glos jej imie.

I wtedy...

Zadzwieczal dzwonek. Pewnie Nora trzyma go w reku -pomyslal Arch.

Niespokojny, spocony, usiadl i przetarl oczy.

Wtedy zdal sobie sprawe, ze dzwonek dzwonil naprawde. Ktos przy-

szedl i stal przed drzwiami wejsciowymi. Dzwiek przeniknal do snu

Carrolla. Arch przelozyl wiec nogi nad skopana koldra i wyszedl z poko-

ju. Wyjrzal przez wizjer swojego manhattanskiego mieszkania, ktore

kiedys dzielili z Nora.

-Kto tam?

Nie zobaczyl nic poza ciemnoscia. Z cala pewnoscia jeszcze wczoraj

znajdowal sie tam korytarz.

Wiele lat temu cieszyl sie z tego mieszkania na West Side. Bylo duze,

mialo trzy sypialnie i widok na rzeke. Do dzis je wynajmowal, placac

smiesznie niska cene dwustu siedemdziesieciu dziewieciu dolarow za

miesiac. Po smierci Nory zdecydowal nie pozbywac sie tego miejsca;

nocowal tu, kiedy pracowal w miescie do pozna.

-Kto tam? - powtorzyl. - Kto przyszedl? - Dzwonek sam zadzwonil,

do cholery, czy moze jeszcze sni?

Ktokolwiek stal przed drzwiami, nie odpowiadal.

Carroll wrocil po swojego browninga, po czym otworzyl ciezki zamek,

nie zdejmujac lancucha na drzwiach. Otworzyl je na jakies dziesiec

centymetrow, az lancuch uderzyl o solidna drewniana framuge.

136

Przez szpare zagladala Caitlin Dillon. Wygladala na przestraszona.Patrzyla zmeczonym, ponurym wzrokiem.

-Nie moglam zasnac. Przepraszam, jesli przeszkadzam.

-Ktora godzina?

-Az mi wstyd, ale jeszcze nie ma szostej. Za dwadziescia szosta.

-Rano?

-Arch, prosze, niech pan sie po prostu z tego rozesmieje i juz. Boze,

ide. - Odwrocila sie i ruszyla.

-Hej, zaraz. Niech pani zaczeka, Caitlin!

Spojrzala spod drzwi windy. Jej wlosy byly potargane wiatrem, miala

zaczerwieniona twarz, zupelnie jakby wlasnie odbyla konna przejazdzke

po Central Parku.

-Prosze wejsc... Porozmawiajmy. Bardzo prosze...

Po chwili Carroll wytarl kuchenny stol i zaczal przygotowywac kawe.

Tymczasem Caitlin usiadla i splatala nerwowo dlugie palce. Wyjela;

papierosy i zapalila. Przemowila schrypnietym, nieswoim glosem:

-Pale tak jednego za drugim od paru godzin, to niepodobne do mnie.

Nie moglam zasnac; nie bylam w stanie przestac chodzic w te i z po-

wrotem. W glowie mi sie kreci od tych informacji o skradzionych

papierach wartosciowych.

Carroll potrzasnal glowa, pragnac uwolnic sie z resztek nieprzyjem-

nego snu.

-Nareszcie Zielona Wstazka wykonala jakis ruch -powiedzial. - Nie

wiem tylko, o co im chodzi.

-To jedna rzecz, ktora mnie niepokoi dolaczyla sie Caitlin. -

A poza tym, zastanawiam sie, ile ukradziono i jak daleko zajda w zwiazku

z tym sprawy. Wyliczylam przyblizona wartosc na okolo stu milionow

dolarow, ale Bog wie, ile tak naprawde zginelo.

Westchnela i niecierpliwie zgniotla papierosa.

-Do tego jeszcze naprawde zbilo mnie z tropu to, ze nie zostalam

zaproszona na spotkanie do Waszyngtonu. Czy oni naprawde uwazaja, ze

nie mam do powiedzenia nic godnego uwagi? Nikt z tych ludzi nie

rozumie mechanizmow rzadzacych swiatem finansow. Naprawde nikt.

Arch jeszcze nigdy nie widzial Caitlin w podobnym stanie psychicz-

nym; byla rozzloszczona, zaniepokojona, zmartwiona. Na nic nie mogly

zdac sie teraz jej zawodowe kompetencje; formulowala tylko drazliwe

pytania, na ktore nie miala odpowiedzi. Nagle Caitlin Dillon przestala mu

sie wydawac tak nieosiagalna. Carroll byl synem i wnukiem nowojorskich

policjantow, ona przyszla na swiat w rodzinie zrujnowanego bankiera i to

przeszlosc zadecydowala o ich karierze zawodowej.

Mniej wiecej o siodmej pietnascie wlozyli do piekarnika dunskie

ciasto z firmy Sara Lee. Byla to jedyna jadalna rzecz, jaka Arch mial

w domu.

137

-Kiedy mialam chyba trzynascie lat, wygralam konkurs na najlepszywypiek. To bylo na wiejskim festynie w Ohio - pochwalila sie, wyciagajac

gorace ciasto z kuchenki.

Przeszli do kuchennego stolu, znajdujacego sie przy oknie, z ktorego

roztaczal sie widok na rzeke i New Jersey Palisades. Jedna ze scian byla

cala pokryta fotografiami dzieci Carrolla. Pojedyncze, wyblakle juz zdje-

cie przedstawialo Archa jako sierzanta w Wietnamie. Ostatnie fotografie

Nory zdjal ze sciany zaledwie pare miesiecy temu.

-Mmmm... Pyszne. - Oblizal oblepione ciastem palce.

-Wiesz co, Arch, nie jestem pod wrazeniem twoich zapasow kuchen-

nych. W kredensie masz tylko cztery butelki piwa i pol sloiczka masla

orzechowego. Nie slyszales, ze wspolczesny nowojorczyk jest sam dla

siebie pierwszorzednym kucharzem?

Moze jej faceci tacy byli - pomyslal Carroll. Zaden z "wspolczesnych

nowojorczykow", jakich znal, nie jadal nic bardziej wymyslnego niz zupa

pomidorowa z puszki Campbella.

-I co ja moge odpowiedziec? Zyje jak prawdziwy asceta. Tak sie

sklada, ze to maslo orzechowe nie zawiera cholesterolu.

Twarz Caitlin przybrala nieco inny wyraz. Prywatny, zartobliwy

usmiech? Nie byl pewien, czy wlasciwie go odczytal. Czy ona sie z niego

smiala?

Wtedy usmiechnela sie ponownie, tak cieplo i serdecznie, jakby chciala

rozwiac jego watpliwosci.

-Chyba potrzebna nam przynajmniej godzina spokoju, podczas kto-

rej nikt nie bedzie nam przeszkadzal - oznajmila tajemniczo. - Najlepiej

wylaczyc telefon. Mam nadzieje, ze nie masz na dzisiejszy ranek zadnych

wielkich planow?

-Mialem tylko zamiar spac.

-To nudne. I wcale nie takie "ascetyczne".

Carroll wzruszyl swoimi szerokimi ramionami; w jego oczach zaplone-

la ciekawosc.

-Jestem nudnym czlowiekiem - powiedzial. - Ojcem, a czasami i ma-

tka czworki dzieci; wykonuje prosta prace na panstwowej posadzie,

czasem mam do czynienia z terrorystami...

Posrod zupelnej ciszy, Arch i Caitlin wstali zza stolu. Niemal jedno-

czesnie odchrzakneli. Caitlin wyciagnela dlonie i po chwili delikatnie

chwycili sie za rece.

Arch poczul nagle zapach jej perfum, uslyszal cichy szelest dzinsow,

przyjrzal sie jej delikatnej sylwetce.

-To jedno z najwspanialszych mieszkan w Nowym Jorku, jakie

widzialam. Naprawde nie spodziewalam sie tego. Takiej domowej atmo-

sfery, calego tego czaru...

-A czego wlasciwie sie spodziewalas? Broni mysliwskiej na scianach?

Wiesz, tak sie sklada, ze umiem szyc. A nawet dziergac na drutach.

138

Przyklejam wprasowywane zelazkiem laty do spodni czworce malychdzieciakow.

Caitlin musiala sie usmiechnac.

Po raz pierwszy Carroll zobaczyl u niej ten usmiech. W jej oczach

jednoczesnie widac bylo ironie, ale i prawdziwe cieplo. Czul sie, jak gdyby

mineli niewidzialna bariere, zblizyli sie do siebie w jakis nieokreslony

sposob. Nie byl jednak pewien, o co chodzi.

Zaczeli calowac sie i delikatnie piescic, stojac w waskim korytarzu.

Z poczatku calowali sie niewinnie, lekko. Potem jej pocalunek stal sie

silniejszy, zdumiewajaco gwaltowny.

Nie odrywajac od siebie ust, przesuneli sie az do sypialni, do ktorej

naplynelo rozowe swiatlo poranka. Ogromne okna bez zaslon wychodzily

na rzeke Hudson, ktora wygladala w tej chwili jak nieruchome jezioro.

-Caitlin? Czy to na pewno madre?

-Na pewno. Nie oznacza jeszcze konca swiata. To tylko jeden

poranek. Obiecuje, ze nie stanie mi sie krzywda, jesli nie stanie sie i tobie.

Polozyla delikatnie palec na ustach Carrolla, lagodzac efekt, jaki

mogly na nim wywrzec jej ostatnie slowa. Potem lagodnie dotknela ustami

nasady wlasnego palca.

-Mam tylko mala prosbe. Nie mysl o niczym przez najblizsze dziesiec

czy iles tam minut. I niech obejdzie sie bez dowcipow na temat Ohio.

Dobrze?

Arch przytaknal. Znala sie takze i na tym. Troche go to niepokoilo.

Wiedziala, o co chodzi: mnie nic sie nie stanie, niech nic sie nie stanie

i tobie.

-Zgoda. Cokolwiek powiesz, przyjme to jako oficjalne zasady gry.

Przez chwile siedzieli przytuleni obok siebie na niskim rozscielonym,

dwuosobowym lozku. Potem, bardzo powoli, zaczeli sie rozbierac. Przez

okna wdarl sie zimny, wywolujacy dreszcze powiew, zupelnie jakby

powietrze przedostawalo sie przez wysokie, przyciemnione szyby.

Carroll czul sie jak w transie, zarowno fizycznym, jak i psychicznym.

Odczuwal takze lek. Nie byl z nikim od ponad trzech lat. Od tak dawna

nie zdarzylo mu sie nic podobnego. Czul sie troche winny, automatycznie

porownujac Caitlin z Nora, mimo ze wcale tego nie chcial.

Dlonie Caitlin mialy najczulszy dotyk, jaki mozna sobie bylo wyob-

razic. Z niezwyklym opanowaniem i lagodnoscia sciagnela mu spodnie.

Czul, ze gleboko wewnatrz zaczyna sie uspokajac. Jej palce przesunely mu

sie po ramionach jak piora jakiegos ptaka. Polaskotaly go. Podraznily

jego szyje.

Dlonie. Krazace spokojnym, niewymuszonym ruchem. Leciutko po-

ciagajace go za kedzierzawe, ciemne wlosy.

Archowi przypomnialo sie nagle, ze w dole brzucha ma laskotki. Nie

minely mu od czasu, kiedy jego mama kapala go w wanience, w zachod-

nim Bronksie.

139

Znowu przypominajace piora palce. Pieszczace go w gore i w dol odwewnetrznej strony nog...

Dotarly do palcow jego stop, przesunely sie po stopach...

Teraz wszystko zaczelo dziac sie nieco szybciej, w przyspieszonym

nagle tempie. Niespodziewanie cialo Carrolla mimowolnie drgnelo. Niesa-

mowite.

Caitlin robila z nim zupelnie niespodziewane rzeczy.

Dmuchala mu w wewnetrzna strone dloni. Kladla cieple palce na jego

powiekach, to znow na uszach. Przemowila glosem niemal tak lagodnym

i czulym jak jej dotyk:

-To sie nazywa masaz z "dreszczykiem". Wierz albo nie, ale w ma-

lym college'u Oberlin byla to prawdziwa mania.

-Doprawdy? Jestes w tym bardzo dobra. W tym wszystkim. Wlas-

ciwie jestes wspaniala.

-Oj, oj, tylko sie zarumienic... Wiesz, dzika mlodosc wsrod kukury-

dzianych pol Srodkowego Zachodu...

Arch zaczynal ja lubic. Moze nawet bardzo mocno. Nie byl tylko

pewien, czy powinien... czy to rzeczywiscie bylo madre.

Pogladzila znowu jego nogi... ramiona... szyje, moszne. Tylko tym

razem szybciej, choc chyba jeszcze delikatniej. Arch poczul drzenie calego

ciala.

Wydawalo mu sie, ze to nie jej palce go dotykaja, czul raczej jakby

najlzejsze powiewy powietrza. Niesamowite.

Jakim sposobem nauczyla sie tego wszystkiego? To troche nie do

wiary... biorac pod uwage, kim byla... Kim ona naprawde byla?

Nagle zblizyla sie do niego twarz Caitlin.

-Usmiechnij sie do kamery, Arch - szepnela cichutko, usmiechajac

sie sama. - Mam czyste serce, ale mysli chwilowo perwersyjne.

W tym samym czasie, nie przestajac go dotykac, piescic, laskotac,

Caitlin sciagnela z siebie dzinsy i bluzke. Miala jeszcze na sobie rozowe

majteczki i welniane skarpetki, siegajace do kolan. Jej piersi mialy

najwspanialsze na swiecie, delikatne, rozowe jak muszelki sutki. Byly teraz

twarde, podniecone. Caitlin dotknela jednym, a pozniej drugim sutkiem

do konca czlonka Archa.

Przez glowe Carrolla przemknelo: "Ona jest po prostu mistrzynia".

Caitlin wypelnila calkowicie jego pole mysli; wydawala sie tak cudowna;

smakowalo sie ja niczym najdrozsze wino. Przypomnial sobie, co powie-

dziala wczesniej w kuchni i usmiechnal sie z tego powodu. "Potrzebna

nam przynajmniej godzina".

Nie istnialo juz w tej chwili cos takiego jak czas. Zielona Wstazka

mogla sobie spokojnie poczekac. Arch pomyslal z radoscia, ze ufa Caitlin

Dillon... Jak to sie stalo, ze po tak krotkim czasie zdolal jej zaufac?

-Opowiedz mi o sobie. Co tylko przyjdzie ci do glowy. Bez za-

stanawiania sie, okay, panie Carroll?

140

W nieustajacym rytmie jej palcow, posrod cichego skrzypienia sprezynlozka, w otoczeniu tanczacych promieni porannego slonca, Arch zaczal

opowiadac prawde, taka jaka znal.

-Historia calego zycia, skrocona do trzydziestu sekund. Jako maly

chlopiec zawsze chcialem zostac zawodowym baseballista w druzynie

Yankees; no, chyba zebym ostatecznie zostal footballista Giantsow.

Przygotowywalem sie do zdobycia Zlotych Rekawic... Arch Carroll. -

"Biala Blyskawica". Syn nowojorskiego gliniarza. Bardzo dobrego, uczci-

wego, biednego policjanta. Typowa irlandzka, katolicka rodzina z za-

chodniego Bronxu. - To moja mlodosc. Potem stypendium w Notre

Dame. Prawo na Uniwersytecie Stanu Michigan, a zaraz potem wzieli

mnie do wojska. Z jakiegos powodu, nie probowalem sie od tego

wymigac.

Czworka wspanialych, absolutnie rewelacyjnych dzieci. Cos jak

idealne malzenstwo, zanim umarla Nora. Chyba az do jej smierci moje

zycie wygladalo jak zycie kazdego przecietnego Amerykanina. Kiedy

jestem... mysle, ze kiedy jestem z dziecmi, staje sie zupelnie innym

czlowiekiem. Moze troche spoznionym... mmm... chlopcem... to bardzo

przyjemne.

-Co jeszcze? Opowiadales mi historie swojego zycia. Wersja skonden-

sowana, z "Reader's Digest".

-Ach, tak. Wciaz nurtuje mnie jeden problem. Problem... z nimi.

-Z kim?

Nagle Arch poczul w ciele narastajace napiecie. Nie teraz. Odgonil je

szybko.

-Z nimi... Tymi, ktorzy podejmuja najwazniejsze decyzje... tymi,

ktorzy bez zadnych skrupulow pozbawiajac ludzi ich dorobku. Na Wall

Street i w Waszyngtonie. Z tymi, ktorzy wymieniaja terrorystow, morder-

cow, na niewinnych, porwanych biznesmenow. Z tymi, ktorzy zabijaja za

pomoca raka mozgu. Ze zlymi. Tymi odmiennymi od... nas.

Caitlin delikatnie pocalowala go w czubek glowy, a potem w wielkie

kalafiorowate ucho. Wreszcie odnalazla znow jego usta, tak milo jej

smakujace. Swieze, czyste, slodkie.

-Ja tez ich nie lubie. Za to mysle, ze lubie ciebie. I nas. Prosze,

sprobuj mnie tez troche polubic.

-Wszystko co moge, to sprobowac. Jestes piekna, Caitlin. Dowcipna.

Wydajesz sie cholernie mila. Sprobuje cie polubic.

W zupelnie innym miejscu, tego pieknego poranka...

-Teraz ja. Twoja kolej na...

-To i tamto; na nastepna sprawe.

-Delikatnie, Arch. Arch... Czy ktokolwiek nazywal cie kiedys

Archie?

-Nie wiecej niz raz.

-Twardziel z ciebie - mruknela.

14.1

Wrrr... Jestem miejskim gliniarzem.Powoli Carroll uniosl sie na dloniach, potem na kolanach. Jego

czlonek byl sztywny niemal do bolu.

Z jego pierwszym dotknieciem, Caitlin napiela brzuch. Potem, nie-

spiesznie rozluznila miesnie. Napiela miesnie plaskiego brzucha i rozluz-

nila je. Wspaniale panowala nad oddechem, wytrzymujac bez wysilku

przez kilka sekund. Jej puls byl powolny, niczym u dlugodystansowca...

Gdzie ona sie tego nauczyla? - zastanawial sie Carroll. Na pewno nie

w Ohio; nie w college'u Oberlin.

Zamknela lagodnie oczy. Tak latwo bylo sie z nia kochac.

Serce Archa walilo jak mlot kowalski. Jeszcze nigdy w zyciu nie

wytrzymal tak dlugo i nigdy nie byl w taki sposob podniecony. Prawie

zakrecilo mu sie w glowie.

-Prosze cie, zaczekaj troche, dobrze? - szepnela Caitlin. Jej cialo

lekko drgnelo.

-Probuje...

-Prosze... powoli... Arch...

Umysl Carrolla niemal eksplodowal, zdawal sie plonac. Cale jego cialo

stalo sie milionem nagich, nie oslonietych nerwow. Plynal w dol, w dol,

w dol. Wreszcie jego czlonek znalazl sie wewnatrz Caitlin; oboje juz

glosno oddychali.

Otworzyla usta. Szerzej, jeszcze szerzej. Nieprawdopodobnie miekkie,

rozowe usta.

Jej twarz byla rozluzniona, zachowywala sie zdumiewajaco lagodnie

pomimo podniecenia. Wlasciwie, wydawalo sie, ze Caitlin caly czas sie

usmiecha.

Wtedy otworzyla oczy, spojrzala na niego, i poczul sie tak dobrze.

Nareszcie znowu komus potrzebny. Upragniony.

-Witaj, Arch. Milo miec cie w srodku.

-Czesc, Caitlin. Milo mi tam byc.

Poruszali sie coraz szybciej. Jej wlosy powoli tanczyly w tyl i w przod,

rozsypywaly sie po poduszce, przesuwaly sie powoli po jego twarzy,

zakrywaly jej oczy.

Carroll wygial sie dramatycznie. Jego cialo przeszedl parokrotny

skurcz; zawolal jej imie, tak glosno, ze az go to zawstydzilo.

-Caitlin!...

Byl to nowy sposob na wyrazenie... zaufania.

Tak szybko nadchodzily zupelnie nowe uczucia. Stare, dobre uczucia

powracaly.

Jeszcze raz:

-Caitlin...

-Arch... Slodki, drogi Arch...

Czul sie, jak gdyby go znala; natychmiast dostrzegala jego leki,

obronne pozycje, jakie przybieral... W koncu, ktos... Nareszcie.

142

Kiedy juz bylo po wszystkim, kiedy juz wreszcie, do samego konca,bylo po wszystkim, zadne z nich nie bylo w stanie sie ruszyc. Caly swiat

zdawal sie ostatecznie znieruchomiec. Na zawsze.

Arch i Caitlin lezeli objeci. Carroll po raz pierwszy od paru dni zdolal

gleboko zasnac. Mial sen, i tym razem nie byl to koszmar. Nie snil

o dawnych, nie zabliznionych ranach, o stratach, jakie poniosl. On

i Caitlin znajdowali sie razem w cichej francuskiej wiosce nad brzegiem

morza. Szli, trzymajac sie za rece, przez opuszczona, kamienista plaze. Po

drodze spotkali dzieci Carrolla. Dzieci bawily sie ze soba, plywaly...

W jego uszach zadzwieczalo cos nagle lagodnie.

Zaczal rozgladac sie po plazy, szukajac zrodla dzwieku. Caitlin i dzieci

takze zaczeli krecic glowami to w jedna, to w druga strone.

Telefon.

Arch wyciagnal reke ponad koldra i poszukal niewidzialnej sluchawki,

odnajdujac ja w koncu.

-Slucham, kto mowi?

Byl to Phil Berger z CIA. Mowil, ze ma cos, co moze Carrolla

zainteresowac.

Glos Bergera byl zimny jak zwykle. Jasne bylo, ze wcale mu nie zalezy

na tym, zeby przekazac wiadomosc Archowi, ale taki mial obowiazek.

Sledztwo w sprawie Zielonej Wstazki stanowilo w koncu jeszcze gre

zespolowa, prawda?

Rozmowa dotyczyla zakodowanego listu Margarity Kupczuk z Za-

widawa.

Berger mowil o Rosjanach.

O zblizajacym sie spotkaniu w Londynie.

O dwoch miliardach dolarow. Co najmniej.

O Zielonej Wstazce wykonujacej kolejny ruch.

-Jak szybko moze pan przyjsc, Carroll?

-Juz jade.

Arch odlozyl sluchawke i spojrzal na Caitlin, ktora patrzyla na niego

przez na wpol zamkniete powieki. Na jej twarzy malowal sie wyraz

radosnej satysfakcji, co najmniej, jak gdyby udalo jej sie rozwiazac jeden

z najwiekszych problemow zycia.

-Cztery minuty, podczas ktorych nikt nie bedzie nam przeszkadzal? -

zapytala, usmiechajac sie bezczelnie. - Cztery minuty spokoju, z wylaczo-

nym telefonem?

19

Niedaleko Dublina, w IrlandiiThomas 0'Neil, szef amerykanskich celnikow na dublinskim lotnisku

miedzynarodowym, szedl niezdarnie, opierajac jak zazwyczaj ciezar ciala

na pietach. Stawial stopy wyraznie na zewnatrz, jak gdyby mial na sobie

zle dopasowane kapcie. Z brzuchem wypietym do przodu i ze swym

dwudziestodwucentymetrowym kubanskim cygarem 0'Neil wygladal tro-

che jak karykatura Churchilla. Nie obchodzilo go to jednak ani troche,

jak rowniez, co o nim mysla inni.

W poludnie 0'Neil ruszyl kaczym krokiem przez zmarznieta plyte

lotniska w kierunku budynku nr 3. Idac, czul w powietrzu przyjemny

zapach torfu. Podniosl wzrok i zobaczyl majestatycznego boeinga 727

z USA wylaniajacego sie wlasnie z gestej mgly. Siedem lat temu sam

przylecial tu z Nowego Jorku. Nie zamierzal nigdy wracac do tej zaplutej

dziury. Usilowal nawet zmienic akcent, zeby mowic jak prawdziwy

Irlandczyk. Wychodzilo mu to dosc zalosnie, w zwiazku z czym mial

wymowe trzeciorzednego aktorzyny objazdowego teatru, przedstawiajace-

go sztuke George'a Bernarda Shawa.

Wewnatrz budynku nr 3 znajdowaly sie setki drewnianych skrzyn

o najrozniejszych rozmiarach. Skrzynie pooznaczane byly wytartymi

znakami firmowymi. Na srodku magazynu irlandzki inspektor o wlosach

koloru marchewki stal za drewnianym biurkiem trzymajac czerwony

flamaster i notatnik do przypinania kartek.

-Tyle tego jest, Liam? - zapytal 0'Neil inspektora. - To z tego lotu

Pan Am 310, dzisiaj rano?

-Tak, sir. Te skrzynie tutaj przyslaly katolickie organizacje charyta-

tywne z Nowego Jorku. Ubrania i tak dalej; pojada na polnoc. Daja nam

swoje stare bluzy od Calvina Kleina i jeansy Jordache'a. Zaloze sie, ze

chlopaki z IRA beda w nich swietnie wygladac.

O'Neil usmiechnal sie szeroko i przytaknal. Ciagnal za soba

chmury dymu, obracajac cygaro w zebach, zeby wykorzystac je do

konca.

144

Thomas 0'Neil urodzil sie i wychowal w Nowym Jorku, w dzielnicyYorkville. Pracowal jako inspektor na lotnisku Kennedy'ego przez prawie

dziewiec lat, zanim szczesliwy los nie rzucil go do Shannon w Irlandii,

gdzie mianowano go szefem amerykanskich celnikow. Przed tym zdazyl

jeszcze odbyc sluzbe jako starszy sierzant sztabowy w oddzialach zaopa-

trzeniowych w Wietnamie. Tam wtedy nie wygladal jak Churchill, lecz jak

mlody general Patton.

0'Neil mial takze numer: Vets 28.

-To wspaniale, moj chlopcze. Niech no dziarscy ochotnicy zaladuja

je, na co trzeba. Pikne nowe ubranka dla kobitek i dzieciaczkow!

Znakomicie.

Glowny inspektor 0'Neil rozesmial sie bez wyraznego powodu. Tego

dnia byl w ogole w jakims dziwnym humorze.

I dlaczegoz by nie? Czy nie udalo mu sie wlasnie przemycic do Europy

swiezutko skradzionych papierow wartosciowych za okragly miliard dola-

row? Czy sam nie zostal przy tym w jednej chwili multimilionerem?

Londyn, Wielka Brytania

Arch Carroll zastanawial sie, dlaczego ostatnio w jego zyciu tyle dni

zaczynalo sie na dobre juz o czwartej rano. Przez chwile poczul sie

zupelnie zdezorientowany. Mial wrazenie, jak gdyby ktos wystrzelil go

w wirujacy wokol kosmos, gdzie nie bylo zadnych zegarkow ani stref

czasowych.

Przypomnial sobie, ze znajduje sie w centrum Londynu.

Chociaz w gruncie rzeczy, nie mialo to znaczenia, poniewaz o czwartej

rano wszedzie wyglada mniej wiecej tak samo. Ponura, niewyrazna pora,

w ktorej miasta jeszcze spia, a po ulicach przechadzaja sie tylko policjanci

i przestepcy.

Zawsze wszystko zaczynalo sie od pelnego alarmu, ale kiedy juz

zlamalo sie wszelkie mozliwe ograniczenia predkosci i zasady bezpieczens-

twa, zeby tylko dostac sie na miejsce spodziewanego przestepstwa, nic sie

nigdy nie dzialo. Nie od razu.

Najpierw sie czekalo.

Zawsze sie czekalo.

I czekalo.

Pilo sie litrami gorzka czarna kawe, palilo niezliczona liczbe papiero-

sow, placilo sie wszystkim, czym mozna, za przyjemnosc uczestniczenia

w kolejnej sprawie.

Arch przylozyl palce do bolacej glowy i pomasowal sobie delikatnie

skronie. Czul sie jakos dziwnie zdretwialy. Spojrzal na Caitlin, ktora

rozgladala sie po dusznym pokoju londynskiego hotelu Ritz. Przez kilka

ostatnich godzin drzemala niespokojnie, to zasypiajac, to znow budzac sie

145

na nowo. Przelknela, otwierajac przy tym lekko usta. Wygladala takslodko i bezbronnie z podkurczonymi dlugimi nogami.

Juz od dwudziestu godzin byli w stanie ciaglej gotowosci. Stanowili

jedna z kilku druzyn policyjno-finansowych, ktore wyslano do Londynu

w zwiazku z wiadomoscia od Margarity Kupczuk z ZSRR.

Bylo dokladnie tak samo jak czwartego grudnia podczas pelnej

napiecia godziny.

Nic nie zdarzylo sie o tej porze, o ktorej bylo zapowiedziane.

Nie bylo zadnych Rosjan majacych sto dwadziescia milionow do-

larow.

Ani Zielonej Wstazki z zapasem skradzionych akcji i obligacji.

Najpierw sie czeka.

-Jakim cudem zdolali skontaktowac sie z Francois Monserratem?

Przeciez nikt go nie zna. Ten czlowiek nie ma twarzy. Cholerny skur-

czybyk pozostaje zagadka dla wszystkich agencji wywiadowczych, o ja-

kich slyszalem.

Glowny inspektor brytyjskiego MI6, tajnej sluzby wywiadowczej,

siedzial w skorzanym fotelu naprzeciw Carrolla, na parterze hotelu.

Inspektor Patrick Frazier byl wysokim mezczyzna o rzedniejacych blond

wlosach i cieniutkich wasikach. Nosil wygniecione ubrania, zgodnie ze

stylem wykladowcow Oksfordu i wyslawial sie w wyszukany sposob,

cedzac poszczegolne wyrazy i wymawiajac je starannie. Frazier byl jed-

nym z najwiekszych brytyjskich ekspertow od terroryzmu.

Zbolaly Arch sluchal Fraziera i cierpial. Tak, za kazdym razem placilo

sie wysoka cene:

Za duzo napiecia, zbyt malo snu, za wiele zmieszania. I jeszcze ta reka,

ciagle bolaca, jak nie wiadomo co.

Kilka godzin pozniej zadzwonil telefon. Patrick Frazier szybko pod-

niosl sluchawke.

-Tak, Harris. Jak sie masz, stary kumplu?... Och, jakos sie trzymamy.

Przynajmniej tak sadze. To do pana, Carroll. Scotland Yard.

Na drugim koncu linii znajdowal sie czlowiek nazwiskiem Perry

Harris; mowil bardzo glosno. Harris pracowal w oddziale Scotland Yardu

do zwalczania szczegolnie niebezpiecznych przestepstw. Carroll juz dwu-

krotnie wspolpracowal na terenie Europy z Perrym Harrisem. Szanowal

go, gdyz byl to czlowiek sumienny i uczciwy, a do przestepcow zwracal sie

tonem, ktorym szybko ich przywolywal do porzadku. Twardy mezczyzna

ze starej, wymierajacej juz szkoly.

-Panie Carroll, niech pan poslucha, czego sie wlasnie dowiedzielismy.

Zaloze sie, ze pan nie uwierzy. Nastapil kompletnie nieoczekiwany, pelny

zwrot w sprawie. IRA... wlasnie skontaktowala sie z nami IRA... Chca

spotkac sie z panem w Belfascie. Konkretnie z panem. Teraz oni takze

wlaczyli sie do gry. Za to Rosjanie chyba juz z niej wypadli.

-Jakim cudem? A na jakiej zasadzie wlaczyla sie IRA, Perry?

146

Arch odczul w glowie nagle pulsowanie. Zielona Wstazka uderzalazawsze niespodziewanie, a potem rownie szybko wycofywala sie. Pojawiali

sie, atakujac - i zaraz znikali. Jak szulerzy. Carrolla nawiedzila znowu

drazniaca mysl, ze ciagle graja ze soba w dziwna gre. Westchnal, zmeczony.

Niech pan pojedzie na Floryde, panie Carroll.

Prosze zobaczyc sie z Michelem Chevronem, panie Carroll.

Teraz znowu chlopcy z IRA.

-Weszli w posiadanie pewnej liczby amerykanskich akcji. Wedlug

tego, co mowia, wartych ponad miliard dolarow. Podali nam nawet ich

nazwy i numery seryjne, zebysmy sobie sprawdzili. No i sprawdzaja,

w Nowym Jorku.

-Poczekaj chwile - zdziwil sie Arch. - Czy IRA przejela wszystkie

skradzione papiery wartosciowe?

-Nie wiem. Z cala pewnoscia sa w posiadaniu czesci z nich.

-Jak to sie stalo?

-A kto to moze wiedziec? Musieli spotkac sie z ludzmi Zielonej

Wstazki, a moze z ludzmi Francois Monserrata. Oczywiscie mowia nam

tylko tyle, ile jest konieczne.

-Sukinsyny. - Dotarli juz tak daleko, wydawalo sie, ze znalezli sie

tak blisko rozwiazania przynajmniej czesci zagadki Zielonej Wstazki. -

No dobrze, dobrze juz. Bedziemy w kontakcie, musimy tylko skonczyc

z paroma rzeczami tutaj. Dziekuje za telefon. Oddzwonimy niedlugo do

ciebie, Perry.

Carroll odlozyl z trzaskiem sluchawke. Spojrzal przez hotelowy pokoj

na glownego inspektora Fraziera i na Caitlin, ktorych oczy byly teraz

szeroko otwarte.

-W jakis sposob w sprawe wplatala sie IRA. Kolejny etap zamiesza-

nia kierowany przez Zielona Wstazke. Zdaje sie, ze Irlandczycy chca nas

spytac, czy nie odkupimy od nich czesci akcji z powrotem. Maja ich za

ponad miliard dolarow. Wiedza, ze jestesmy w Londynie. Skad mogli to

wiedziec?

Pytanie to drazylo umysl Archa.

Nie mogl na nie odpowiedziec. Nie potrafil. O co chodzilo tym razem?

Poczul narastajace znuzenie.

Pragnal polozyc sie spac.

Jakim cudem oni wiedzieli wszystko z gory? Kto ich nieustannie

informowal?

Mezczyzna nazywany Francois Monserratem, w czarnym plasti-

kowym plaszczu i ciemnym berecie szedl tym razem, utykajac wyraznie na

jedna noge, po Portobello Road w zachodniej czesci Londynu.

Mijal wlasnie rynek pelen handlarzy, z ktorego znana byla ta ulica, od

czasu do czasu zatrzymywal sie przy jednym czy drugim straganie,

147

przygladajac sie jakiemus staremu drobiazgowi. Niektorzy sprzedawali tucalkiem ciekawe tzeczy. Byly rowniez najbardziej bezczelne podrobki.

Trzeba miec dobre, wprawione oko, zeby odroznic oryginal od fal-

syfikatu. Monserrat obrocil w dloni malego rysia z jadeitu. Objal go

palcami i scisnal. Nie nalezal do ludzi, ktorzy latwo poddawali sie

emocjom. Ale w kazdej chwili nagly impuls mogl pojawic sie z nieokielz-

nana sila.

Tak jak teraz.

Przez cialo Monserrata przechodzily dreszcze gniewu. Gdyby ten rys

byl zywy, zostalby juz zaduszony na smierc. Krol terroru nie lubil

inteligentnych gier, jezeli odbywaly sie one wedlug regul narzucanych

przez kogos innego.

Zielona Wstazka stala sie zagrozeniem.

Mowili co innego, robili co innego.

Anonsowali wazne spotkania. Spotkania nigdy nie dochodzily do

skutku.

Byli jak zjawy. Monserrat, choc trudno mu bylo sie do tego przyznac,

szczerze ich podziwial.

Odstawil jadeitowego rysia i zamknal oczy. Skoncentrowal sie, skupia-

jac swoje mysli w cichej, ciemnej i chlodnej glebi swego umyslu. W ten

sposob zawsze byl w stanie odzyskac panowanie nad soba.

Tym razem jednak nie udalo mu sie. Otworzyl oczy i znowu mial przed

soba obraz bazaru pelnego ludzi.

Zielona Wstazka byla gdzies w poblizu. Czego ci ludzie chcieli?

Byc moze wkrotce sie dowie.

Belfast, Irlandia Polnocna

Znowu musieli czekac, tym razem w malym hoteliku Regent w Bel-

fascie.

Arch probowal pogodzic sie z uczuciem bezradnosci, zdajac sobie

sprawe z tego, ze nie panuja absolutnie nad tym, co sie dzieje. Strategia

Zielonej Wstazki okazywala sie ciagle bezbledna.

Swietnie skoordynowany terror ekonomiczny.

Akcja psychologiczna na wielka skale, przeprowadzana w celu wywo-

lania narastajacego chaosu i ogolnoswiatowej paniki.

Patrick Frazier prowadzil jednoosobowa rozweselajaca pogawedke,

nie poddajac sie trudnym okolicznosciom. Brytyjczyk byl wrecz niezmor-

dowanie optymistyczny, choc takze po nim widac bylo zmeczenie.

Frazier zdjal okulary w drucianej oprawce i przetarl energicznie oczy.

-Zostaniesz wyposazona w wewnetrzny nadajnik, Caitlin. Absolutny

szczyt techniki, zaprojektowany dla potrzeb wojska, przez Armalite

Corporation. Polykasz to przeklete urzadzenie.

148

-Jesli kiedykolwiek sie z nimi faktycznie spotkamy, Caitlin, musiszkoniecznie sprawdzic, czy warunki sa odpowiednio bezpieczne - mowil

Frazier.

-Jezeli rzeczywiscie dojdzie do spotkania.

Minelo jeszcze szesc dlugich, meczacych godzin. Jedynie poranek

zmienil sie w popoludnie, a potem dzien w szaroniebieska noc.

Do pokoju weszla ruda dziewczyna, majaca nie wiecej niz szesnascie

czy siedemnascie lat, przyniosla goraca herbate i cieply irlandzki chleb na

sodzie. Carroll, Caitlin i Frazier rzucili sie lapczywie na jedzenie, bardziej

z nudy niz z glodu.

Arch pamietal, zeby zawiadomic Waltera Trentkampa w Nowym

Jorku. Zostawil w jego biurze wiadomosc:

"Nic, zero, nuli, nuda, zlote jajo... mozna umrzec z nudow".

Powoli minelo dziesiec godzin spedzonych w pokoju hoteliku Regent.

Bylo dokladnie tak samo jak czwartego wieczorem, kiedy minela

zapowiedziana godzina ataku.

Z okna na trzecim pietrze Carroll zobaczyl wysluzony rower pod-

skakujacy na wylozonej kocimi lbami ulicy. Jadacy na nim mezczyzna

musial miec okolo siedemdziesieciu lat; byl tak wychudzony, ze wydawalo

sie watpliwe, aby mogl przezyc gwaltowne podskoki roweru. Arch przy-

blizyl nos do szyby.

Rowerzysta zaparkowal swoj pojazd prawie dokladnie pod ich oknem.

-Czyzby to byl nasz poslaniec? - odezwal sie Carroll ochryplym glosem.

Patrick Frazier podszedl do okna i przyjrzal sie staruszkowi.

-Nie wyglada na terroryste. To dobry znak. Oni nigdy nie wygladaja

na terrorystow.

Starszy czlowiek pokustykal do hotelu, niknac Archowi z oczu.

-Wszedl do srodka.

-No to czekajmy, wkrotce sie dowiemy - mruknal na wpol do siebie

Frazier.

Arch westchnal. Popatrzyl na Caitlin, ktora rzucila mu pelen odwagi

usmiech. Jak ona to robila, ze zawsze umiala byc taka spokojna? Podroz,

napiecie, to okropne czekanie. Poczucie grozacego im nieustannie niebez-

pieczenstwa. W koncu Belfast byl calkiem oficjalna strefa wojny. W tym

miescie na porzadku dziennym bylo przelewanie krwi, smierc niewinnych

ludzi, ktorzy wierzyli, ze znajduja sie w nieuchronnym konflikcie, rozpo-

czetym setki lat temu.

Po niecalej poltorej minuty starszy czlowiek wyszedl z powrotem.

Dzielnie wdrapal sie na rower i odjechal. W tym samym czasie rozleglo sie

donosne pukanie w drzwi pokoju.

Caitlin otworzyla je energicznie.

-Wlasnie byl tu staruszek, ktory przywiozl wiadomosc - poinfor-

mowal teatralnym szeptem mlody angielski detektyw. Podszedl do swoje-

go dowodcy, zaszczycajac Caitlin i Archa zaledwie skinieniem glowy.

149

Patrick Frazier otworzyl koperte i przeczytal list, nie zmieniajacwyrazu twarzy. W koncu podniosl zaczerwienione oczy znad wymietej

kartki i spojrzal na Carrolla. Wydawal sie teraz zdenerwowany i zaniepo-

kojony.

Odczytal wiadomosc jeszcze raz, tym razem na glos.

-Nie ma zadnego naglowka ani daty... Tresc nastepujaca: "Macie

wyslac swojego reprezentanta z dowodem, ze posiadacie fundusze na

wymiane. Wasz reprezentant ma sie stawic na Fox Cross Station, dziesiec

kilometrow na polnocny wschod od Belfastu. To przystanek kolejowy.

Ma tam byc o piatej trzydziesci piec rano. Drogocenne papiery beda

bezpiecznie czekac w poblizu. Wyslannikiem ma byc Caitlin Dillon. Nie

zaakceptujemy nikogo innego. Dalszych wiadomosci nie bedzie".

20

O piatej trzydziesci nad przedmiesciami Belfastu unosila sie poranna mgla.Byl to jeden z tych dni, kiedy przedmioty nie maja wyraznie zarysowa-

nych konturow. Wokol cichego, opuszczonego peronu stacyjki Fox Cross

majaczyly w zimowym rozproszonym swietle bezlistne drzewa. Ciemno-

szare niebo pokrywaly nieprzeniknione chmury.

Caitlin lekko zadrzala i zlozyla rece na piersi. Slyszala wyraznie bicie

serca. Powiedziala sobie, ze nie ulegnie przerazeniu. Postanowila nie

zachowywac sie tak, jak tego oczekiwano od kobiety znajdujacej sie

w ekstremalnej sytuacji. Nie podda sie narastajacemu uczuciu histerii.

Odetchnela nerwowo zimnym powietrzem. Zaczela przestepowac nie-

cierpliwie z nogi na noge.

Nie bylo jeszcze widac nikogo ani z jednej, ani z drugiej strony pustego

peronu.

Czy teraz wszystko sie zakonczy?

Czy dowiedza sie, czym jest Zielona Wstazka?

Jaka role odgrywa w calej sprawie Irlandzka Armia Republikanska?

I co moglo zajsc w Londynie pomiedzy przedstawicielami ZSRR a Zielo-

nej Wstazki?

Z nadgarstka Caitlin zwisala czarna skorzana walizeczka. Wewnatrz

znajdowaly sie kody i numery kont potrzebne do odebrania olbrzymich

sum pieniedzy, zlozonych w depozycie w szwajcarskim banku, ktore mialy

zostac zaplacone tego ranka. Okup stulecia mial zostac przekazany tu, na

historycznej Fox Cross Station.

Caitlin wyobrazila sobie, ze pewnie wyglada z ta walizeczka jak

zadufana w sobie kobieta interesu. Jedna z wielu pasazerek pociagu

jadacego do srodmiescia Belfastu. Jeszcze jeden dzien w tym cholernym

biurze. Pomyslala, ze niezle daje sobie rade z ta rola.

Spojrzala na zegarek i zobaczyla, ze zbliza sie piata czterdziesci piec.

Wyznaczony czas minal. Zwrocila uwage, ze Irlandczycy nie sa zbyt

punktualni.

151

Co tym razem mialo znaczyc to opoznienie? Jak sie mialo do ewen-tualnej akcji ratunkowej policji, zaplanowanej na Fox Cross?

Caitlin naprezyla sie. W polu widzenia pojawila sie bladoniebieska,

odkryta ciezarowka. Zblizala sie do opuszczonej stacyjki od strony gestej

linii sosen.

Jadacy powoli samochod stopniowo rosl w oczach. Caitlin zobaczyla,

ze w szoferce siedzi trzech pasazerow, sami mezczyzni.

Wreszcie ciezarowka minela ja. Od tylu dmuchnal jej we wlosy mrozny

poryw wiatru. Wydala z siebie chyba najglebsze westchnienie w zyciu.

Wedlug planu, Arch i angielscy detektywi znajdowali sie o poltora

kilometra stad. Mysl ta uspokajala ja nieco, chociaz wiedziala, ze nie

mogli niczego zrobic, gdyby pojawil sie nagly klopot, zwlaszcza jesli ktos

wpadnie w panike i popelni zwykly, glupi blad. Czy Zielona Wstazka jest

po prostu grupa bezwzglednych rabusiow?

W chwile po ciezarowce pojawil sie samochod osobowy. Caitlin

przygladala mu sie uwaznie, kiedy zblizal sie na wysypane zwirem miejsce,

przeznaczone do parkowania. Moze przywiozl tylko pasazera na pierwszy

pociag, odjezdzajacy o 6.04?

Byl to stary model forda w szarozielonym kolorze, z lekko zniszczona

oslona wlotu powietrza. W przedniej szybie ujrzala malutka dziurke.

W srodku znajdowalo sie czterech pasazerow: dwoch z przodu, dwoch

z tylu.

Irlandzcy robotnicy? Tak czy owak, tedzy, mocno zbudowani mezczy-

zni. Moze pracownicy rolni?

Jednak ten samochod takze przejechal spokojnie obok niej.

Caitlin poczula jednoczesnie ogromna ulge, a zarazem rozczarowanie.

Za wszelka cene starala sie zachowac spokoj.

Wtedy samochod zatrzymal sie nagle, a potem cofnal z piskiem opon.

Z tylnego siedzenia wyskoczylo dwoch krzepkich mezczyzn; twarze mieli

teraz osloniete kapturami z czarnego materialu, a w rekach sciskali

pistolety maszynowe.

Podbiegli do Caitlin, stukajac glosno roboczymi buciorami po betonie.

-Pani jest Caitlin Dillon, panienko? - zapytal jeden z nich. Dla

zwiekszenia efektu wysunal naprzod grozna lufe broni.

-Tak jest - odpowiedziala; jednoczesnie zatrzesly sie pod nia nogi.

-Urodzila sie pani w Old Lyme, Connecticut?

-Urodzilam sie w Limie, Ohio.

-Data urodzenia - 23 stycznia 1950?

-Dziekuje bardzo - 1951!

Zamaskowany terrorysta rozesmial sie na automatyczna reakcje Cait-

lin. Najwyrazniej cenil sobie polaczenie odrobiny chlodu i humoru.

-Dobrze wiec, moja droga, zalozymy ci teraz taka sama maske, tylko

bez dziurek na oczy. Ale nie ma sie czego bac.

-Nie boje sie was.

152

Drugi milczacy przez caly czas mezczyzna, wlozyl jej starannie naglowe czarny kaptur. Widac bylo, ze uwaza, zeby przypadkiem nie

potracic czy nie dotknac innych czesd jej dala. Nie mogla powstrzymac

sie od mysli, jak bardzo bylo to typowe dla irlandzkich katolikow.

Wiedziala, ze wpakowaliby jej kulke w glowe bez mrugnieda okiem.

Jednak pozwolenie sobie na brudne mysli albo przypadkowe dotkniecie

kobiecej piersi bylo dla nich czyms zakazanym.

-Zaprowadzimy de teraz do samochodu. Powoli i spokojnie. Tylko

spokojnie i wszystko bedzie dobrze... W porzadku, teraz do'srodka, noga

do gory. O tak, i polozyc sie na podlodze. Tak, tutaj. Juz jedziemy, dcho

i bez problemow.

Caitlin szumialo w glowie; czula sie, jakby jej dalo nie nalezalo do

niej. Sama sie zdziwila, slyszac wlasne slowa:

-Dziekuje. Wygodnie mi tutaj.

-TwojamamamanaimieMargaret? - sprawdzaljapan"Madralinski".

-Moja mama ma na imie Anna. A jej sluzaca - Reardon.

-Nie masz nigdzie na sobie zadnego nadajnika?

-Nie.

Pomyslala, ze odpowiedziala troche za szybko. Jej skora stala sie

lepka, zimna. Trudno jej bylo oddychac.

Ze strony Irlandczykow nie bylo jakiejs szczegolnej reakcji, nic, co

moglaby zakwalifikowac jako niepokojace. Zdaje sie, ze jej uwierzyli;

nawet nie zapytali, czy na pewno mowi prawde.

-I tak musze de sprawdzic. Obmacac. Zaczynam.

Niezdarne, meskie rece - jakis mechanik? czy robotnik? - pomyslala,

przesunely sie po calym jej ciele. Kiedy reka wbila sie pomiedzy jej nogi

Caitlin napiela z calych sil miesnie. Najgorsze minelo. Chociaz nie

wiadomo, czy tego dnia nie spotka ja cos jeszcze gorszego.

-Dostalismy rozkaz de zabic, jezeli masz nadajnik. Jesli nie masz,

powiedz to teraz. Nie klam, moja droga. Mowie powaznie. Czy masz jakis

nadajnik? Sprawdzimy cie dokladnie, jak tylko dojedziemy na miejsce.

Prosze powiedziec mi prawde.

-Nie mam na sobie zadnego nadajnika. - Tylko w sobie - dodala

w mysli. Czy moga wykryc cos takiego?

Na tym rozmowa sie zakonczyla. Okropne przeszukiwanie takze nagle

ustalo.

Uslyszala prace silnika samochodu.

Ktos przetarl jej twarz mokra sdereczka.

O, nie! Opary byly wszedzie. Duszace opary, nie pozwalajace jej

oddychac.

-Nie, ja...!

Chloroform!

153

-Och, pieprzyc to! Spojrz tylko, co sie dzieje - wykrzyknal niezado-wolony Frazier.

W czarnego bentleya, w ktorym siedzieli Carroll z inspektorem, walily

wsciekle strugi deszczu. Woda uderzala w zaparowane szyby niczym ze

strazackiego weza.

Pierwsze krople spadly za piec szosta. Potem nagle lunelo, przebi-

jajac mgle; tak silnie, ze przed samochodem prawie nie widac bylo

drogi.

-Sa teraz na Falls Road. To w najgorszej dzielnicy Belfastu -

oznajmil Frazier. - Rzadzi tam Irlandzka Armia Republikanska. To takie

miejskie getto, w ktorym regularnie zastawiaja pulapki na naszych zol-

nierzy. Przewaznie snajperzy; strzelaja i uciekaja. Partyzantka miejska

w najskuteczniejszym wydaniu.

Carroll i Frazier siedzieli przytuleni do oparc przednich siedzen.

Odbiornik sledzacy Caitlin nadawal glosne, czyste sygnaly emitowane z jej

zoladka. Brzmialo to podobnie jak radarowe piski.

Arch nie mogl pozbyc sie skojarzenia z urzadzeniem monitorujacym

prace serca na oddziale intensywnej terapii, ktorego dzwieki wskazuja, jak

mocno czlowiek trzyma sie zycia. Biedna Caitlin. Nie mogl jednak nic

zrobic, zeby zapobiec calej sytuacji; nie zostalby zaakceptowany przez

terrorystow, gdyby zaofiarowal sie jako zastepczy wyslannik; wydano

szczegolowe i jednorazowe instrukcje.

Teraz piski urzadzenia staly sie jeszcze glosniejsze, bardziej natar-

czywe.

Wiozacy Caitlin samochod musial zwolnic. Moze zatrzymal sie na

czerwonym swietle? W korku? Co teraz?

-Odleglosc szybko maleje, sir - poinformowal kierowca. - Gazu!

Dojechali do swojej kryjowki - oznajmil Frazier. Kierowca natychmiast

docisnal pedal przyspieszenia i ciezka limuzyna wyskoczyla do przodu.

-Albo rzeczywiscie dojechali, albo zmieniaja tylko srodek transpor-

tu - odezwal sie Carroll.

Arch nie mogl oderwac sie od mysli o grozacym Caitlin niebezpieczen-

stwie. Byl zly, niepokoil sie o nia.

-Zblizmy sie do nich. Szybciej, jeszcze szybciej, dodaj gazu! - rzucil

nerwowo do kierowcy.

Poltora kilometra dalej zdjeto Caitlin z glowy czarne nakrycie. Od-

sunela sie odruchowo, kiedy przystawiono jej pod nos cierpkie sole

trzezwiace. Zamrugala lzawiacymi oczami, usilujac cos zobaczyc.

Widziala wokol siebie trzy zamazane sylwetki. Za nimi znajdowaly sie

wyjatkowo silne lampy. Jeszcze dalej, w cieniu, majaczyly zupelnie juz

niemozliwe do rozpoznania postaci. Zielona Wstazka?

Nie byla w stanie przyjrzec sie dokladniej, kim sa ludzie odgrodzeni

swiatlem lamp... przynajmniej na razie.

154

-Witamy znow wsrod zyjacych. Jest pani odwazna - zgodzila sie paniprzyjac nasze zaproszenie. Prawdopodobnie boi sie pani teraz troche, ale

to naturalne.

-Czy ma pani kompetencje do przekazania nam ustalonej sumy

pieniedzy, pani Dillon? Numery kont, kody bankowe?

Caitlin przytaknela. Zesztywniala jej szyja, zaschlo w gardle. Kiedy sie

odezwala, wlasny glos wydal jej sie slaby, slowa niezdarnie wymawiane.

-Czy nie zechcieliby panowie pokazac mi... czesci skradzionych

papierow wartosciowych? Ja takze potrzebuje jakiejs formy upewnienia

sie. Chce zobaczyc, co dostaniemy w zamian od was.

-Bedzie pani w stanie samodzielnie ocenic wartosc papierow? I do

tego odroznic falszywy "towar" od prawdziwego, co? Ma pani az tak

wprawne oko?

-Wazniejszy niz oko jest tu dotyk - odpowiedziala spokojnie Caitlin,

ukrywajac zlosc. - Moge powiedziec bardzo wiele, dotykajac papierow

wartosciowych. Wystarczajaco duzo, zeby uruchomic konta w Genewie.

Czy moge zbadac papiery?

Przyniesiono jej zatem pewna liczbe akcji i obligacji. Powstrzymala

cisnacy jej sie na usta okrzyk zdumienia. Papiery wygladaly na jak

najbardziej autentyczne. Szybko odczytala naglowki: IBM, General Mo-

tors, ATT, Digital, Monsanto.

W jej umysle zaczely przeskakiwac gigantyczne cyfry. Wartosc tego, co

jej pokazano, przekraczala kilka tysiecy razy sume, jaka mozna uzyskac,

dokonujac wielkiego napadu na pociag. A kto wiedzial, jaka to byla czesc

wszystkiego, co skradziono? Ile jeszcze znajdowalo sie w obiegu?

-Moze pani dotykac je na wszystkie strony, moja droga. Sa wystar-

czajaco prawdziwe. Nie wiezlibysmy pani taki kawal drogi po nic. Tylko

po to, zeby pogawedzic i popodziwiac pani piekne, amerykanskie piersi.

Czarny bentley, w ktorym siedzial Carroll, prawie nie zwalniajac

skrecil z piskiem opon wokol rogu kruszejacego muru z bialych cegiel.

Miejscami sciana poznaczona byla czarnymi plamami po eksplozjach

butelek z benzyna.

Nagle w waskiej, zakrecajacej lukiem uliczce, ktora jechal bentley,

pojawila sie odkryta ciezarowka. Jej silnik glosno pracowal, kierowca

naciskal na klakson.

Z kabiny zblizajacego sie pojazdu wystrzelila seria z broni maszyno-

wej . Z plaskich dachow pobliskich kamienic odezwali sie takze snajperzy.

-Zasadzka! - wydobylo sie z ust glownego inspektora Fraziera.

Osunal sie na drzwi, a na srodku jego czola pojawila sie nieregularna,

czarna dziurka.

Arch szybkim ruchem otworzyl drzwi i wyskoczyl z samochodu, idac

w slady angielskiego kierowcy. Padli na ziemie, przyciskajac sie do boku

155

limuzyny. Carroll podniosl wzrok i spojrzal na rane Fraziera. As MI6 bylmartwy; jego oczy zarejestrowaly swoj ostatni wyraz - zaskoczenia.

Arch ze zloscia wycelowal lufe broni w kierunku ciezarowki i zaczal

strzelac bezglosnym ogniem maszynowym. Na i tak juz pocetkowanej

kabinie pojazdu pojawilo sie mnostwo nowych dziur.

Jeden z Irlandczykow, kompletnie zaskoczony, gdyz nie bylo slychac

strzalow, odpadl od czerwonej szoferki samochodu. Z jego brodatej

twarzy i gardla lala sie krew. Cialo potoczylo sie po uliczce jak beczka.

Pistolet maszynowy, jaki mial przy sobie Carroll, zostal skonstruowa-

ny przez armie izraelska w 1981 roku. Wystrzeliwal dwiescie piecdziesiat

kul w ciagu szesciu sekund. Zydzi i Arabowie nazywali go "cicha smierc".

Czolo tegiego rudego mezczyzny zostalo przeszyte wsciekla seria.

Szarpnal sie, przestepujac z nogi na noge, po czym spadl polobrotem ze

stromego, krytego gontem dachu. Uderzyl w bruk ulicy ze stlumionym

trzaskiem.

Arch obserwowal bacznie kazdy ruch, jaki pojawial sie wokol niego.

Z rozpadajacych sie, niewysokich kamienic zaczely wylewac sie tlumy

ludzi, przewaznie kobiet i dzieci. Zamiast kryc sie w bramach, zaczeli sie

zblizac. Ich twarze byly czerwone ze zlosci.

Dwoch pozostalych mezczyzn z ciezarowki ukrylo sie natychmiast

pomiedzy kobietami, ubranymi w kraciaste szlafroki albo stare meskie

marynarki. Przykucneli pomiedzy dziecmi o brudnych buziach, z ktorych

wiele mialo jeszcze na sobie pizamy. Pozrywaly sie z lozek i wybiegly na

ulice, zeby obejrzec kolejny horror, jakich nie brakowalo w ich smutnym

zyciu.

Carroll przelaczyl bron na ogien pojedynczy, zeby w razie czego nie

zmasakrowac niewinnych ludzi.

-Brytyjscy szpiedzy! - zaczely nagle wykrzykiwac kobiety w obronie

swoich zolnierzy; mezow, krewnych czy przyjaciol.

-Przekleci angielscy szpiedzy! Wygincie, Brytyjczycy!

-Do domu, cholerni Angole!

Arch mimo wszystko, rozgladajac sie uwaznie, rzucil sie do biegu

i wpadl prosto pomiedzy wscieklych ludzi wydajacych grozne okrzyki.

Tlumik wyciagnietego do przodu pistoletu maszynowego dzialal dostate-

cznie odstraszajaco, zeby nie zrobili mu krzywdy. Przyszlo mu do glowy

mimowolne pytanie: - Kto tu jest wlasciwie terrorysta?

-Wielki mezczyzna, biega z pistoletem!

-Pieprzony tchorz! Brudne, brytyjskie scierwo! Zapluty angielski

skurwysyn!

Carroll prawie nie slyszal nienawistnych wyzwisk. Myslal tylko o jed-

nym - biec w kierunku, z ktorego nadchodzily piski nadajnika. Odnalezc

Caitlin.

156

Caitlin schowala glowe w ramiona. Probowala wyrwac sie jakimscudem trzymajacym ja mezczyznom. W pomieszczeniu bylo tak duszno,

ze trudno jej bylo oddychac.

-Ty pieprzona dziwko! Dziwka! Brudna swinia! - wrzeszczal najwaz-

niejszy z Irlandczykow prosto w jej twarz. Obok trzeszczal radiotelefon,

przez ktory nadchodzily najswiezsze raporty z ulicy.

-To pulapka. Cholerna pulapka. Ona musi gdzies miec jakis nadaj-

nik, Dermot! Samochody policyjne, pieprzeni brytyjscy zolnierze, az sie

roi na naszej ulicy. Wszedzie pelno zolnierzy!

Byl to najbardziej przerazajacy moment, jaki Caitlin mogla sobie

wyobrazic. Chwila kompletnej bezradnosci. Wiedziala, co jej zaraz zrobia.

Instynktownie czula, ze za pare sekund zostanie z zimna krwia zastrzelo-

na, zamordowana. Zastanawiala sie teraz, kiedy nadejdzie ten moment

spokoju i rezygnacji, ktory podobno przezywalo sie, kiedy juz zrozumialo

sie, ze sie umrze.

Irlandzki dowodca nie przestawal wrzeszczec; jego zamaskowane

oblicze zblizylo sie do twarzy Caitlin na odleglosc paru centymetrow.

-Dobrze o tym wiedzialas, ty dziwko!

-Nie, niczego nie wiedzialam. Blagam was. Nie wiem, co sie dzieje.

Nagle terrorysta skoczyl w bok, odsuwajac sie od oslepiajacego swiatla.

Zerwal z siebie kaptur. Caitlin zobaczyla brudna rudoblond brode, ciemne

obwodki oczu, a takze wycelowana w siebie lufe radzieckiego kalasznikowa.

Jej oczy wypelnily sie lzami. Probowala blagac tego czlowieka, zeby

nie strzelal, zeby sie powstrzymal. Postrzegala teraz wszystko tak wyraz-

nie jak nigdy. Zastanawiala sie, czy tak wlasnie to wyglada - moment

potwornej realnosci, a potem smierc, ostatnia, samotna chwila.

Z zewnatrz dobiegaly odglosy syren wozow policyjnych czy karetek,

a takze strzalow; juz te dzwieki wystarczaly, by oszalec. Przez lzy Caitlin

zobaczyla, ze drzwi pomieszczenia otwieraja sie z trzaskiem. Wpadl ktos

nieznany, trzymajac w reku bron.

W strone twarzy Caitlin ryknal ogluszajacy huragan ognia maszyno-

wego. O, nie! Boze, nie!...

Probowala uchylic sie, uskoczyc w bok. Jej mozg opanowala jedna,

zagluszajaca wszystko mysl: Uciec! Uciec! Uciec!

Tylko ze nie mogla ruszyc sie z miejsca.

Caitlin Dillon upadla na podloge.

-Z drogi! Z drogi, gnoje!

Carroll wrzeszczal dziko na trzech Irlandczykow zagradzajacych mu

droge. Chlopcy z IRA stali uparcie w wejsciu do kamienicy, pomiedzy nim

a schodami. Machali groznie kijami baseballowymi.

-Sam nas sprobuj ruszyc, chojraku! No chodz, moze sie ruszymy!

Zobaczysz, czy ci sie uda!

157

Odbiornik piszczal donosnie, wibrujac w kieszeni marynarki Archa.Caitlin musiala byc na gorze w tym budynku.

Zewszad slychac bylo syreny wozow policyjnych i ostrzegawcze syreny

wojskowe. Na Falls Road ciagle odzywaly sie strzaly snajperow.

-Ruszac sie! Precz! No juz!

CarroU skoczyl pomiedzy zaskoczonych chlopakow. Odsuneli sie

na wszelki wypadek od poteznego nacierajacego mezczyzny. Arch

zaczal przeskakiwac po dwa i trzy stopnie naraz, pnac sie w gore

po zakurzonych, pograzonych w polmroku schodach. Boze, blagam

Cie, nie!

Walczyl z rozstrajajaca go wsciekloscia i jeszcze silniejszym lekiem.

Nie przelaczal pistoletu na ogien maszynowy. Wewnatrz krecilo sie zbyt

wielu cywilow.

Drzwi mieszkan otwieraly sie, a potem zamykaly z trzaskiem. Ludzie

spogladali na niego z wrogoscia, rozlegaly sie grozne, obrazliwe okrzyki.

Kiedy CarroU dopadl wreszcie najwyzszego, czwartego pietra zanie-

dbanego budynku, zobaczyl obskurne zolte drzwi jednego z mieszkan

stojace otworem.

Cisnienie krwi omal nie rozerwalo mu glowy. Wiedzial, co za chwile

znajdzie. Po prostu wiedzial.

Jego wzrok siegnal juz brudnego holu. Wreszcie zobaczyl Caitlin;

lezala na podlodze, nawet nie rozebrana z plaszcza. Obok niej upadl jej

kolorowy, prazkowany szalik. Cialo Caitlin opieralo sie o przewrocone,

drewniane krzeslo. Czlonkowie IRA zdazyli juz uciec; wybiegli pewnie na

dach, potem przeskoczyli na nastepne dachy, znikneli. Nie bylo ich.

-O Boze, nie! - Arch przelknal z trudem, czujac potworny scisk

w gardle. Byla to ni to modlitwa, ni to desperackie, pozbawione nadziei

westchnienie. Znowu doswiadczyl straszliwej goryczy, jaka niesie ze soba

smierc. Poczul niemozliwy do opisania bol, jak gdyby ktos zadal mu

ciezka rane.

Wtedy, powolutku, Caitlin poruszyla sie. Przekrecila sie nieco i z tru-

dem usiadla. Jej twarz byla jakby nieobecna, ale... zyla.

Arch podbiegl do niej i przytulil ja ostroznie do piersi, niczym

zranione dziecko.

Wtedy uwolnila sie nagle i spojrzala na cos, co najwyrazniej ja

przerazilo. CarroU popatrzyl za jej wzrokiem i zobaczyl bezwladny ksztalt

lezacy po drugiej stronie pustego pokoju. Bylo to cialo, najprawdopodob-

niej mlodego mezczyzny, chociaz trudno to bylo jednoznacznie okreslic.

Polowa jego glowy zostala oderwana. Ciemne wlosy przesiakniete byly

krwia. Zabity czlowiek mial na sobie granatowy mundur policjanta.

-Kto to? - zapytal Arch.

Caitlin slabo potrzasnela glowa.

-Nie wiem. Wiem tylko, ze gdyby nie wszedl wtedy, kiedy wszedl, to

juz bym nie zyla. Otworzyl drzwi i zaczal do nich strzelac.

1 ?Q

Carroll nie mogl oderwac oczu od ciala zamordowanego irlandzkiegopolicjanta. Bohatera. Bezimiennego bohatera, pozbawionego teraz nawet

twarzy. Oto praca stroza porzadku i spokoju w calej swojej okazalosci -

pomyslal z zalem.

Caitlin cicho lkala.

-Csss, cicho juz, csss - probowal uspokoic ja szeptem Arch.

Caitlin nie byla juz teraz w stanie panowac nad soba. Rozplakala sie

prosto w piers Carrolla. Przytulila sie do niego z cala sila, jaka jeszcze

miala.

Kiedy do mieszkania wpadl tlum irlandzkich policjantow i ludzi

z brytyjskich sil specjalnych, Arch i Caitlin siedzieli ciagle na podlodze,

objeci. Jeszcze raz po Zielonej Wstazce nie zostal zaden slad.

22

ManhattanPulkownik David Hudson obudzil sie z bolem glowy. Znajdowal

sie w swoim pokoju w hotelu Washington-Jefferson. Na dworze pa-

nowala zimowa pogoda, proszyl drobny snieg, ulica pokryta byla warstwa

bieli.

Hudson podniosl zegarek z chybotliwego nocnego stolika. Wlasnie

minela druga. Usiadl i poddal sie niezwyczajnemu mu uczuciu paniki.

Zaschlo mu w gardle, mial lepkie rece, czul sie jak w goraczce.

Tym razem to nie Zielona Wstazka zajmowala jego mysli.

Misja Zielonej Wstazki rozwijala sie bez jakichkolwiek przeszkod.

Okazywala sie skuteczna nawet pod wzgledem psychologicznym; udawalo

sie wywolac niepewnosc dokladnie tam, gdzie chcial tego Hudson.

Nie dreczyly takze w tej chwili pulkownika koszmary wojenne.

Tej nocy postac skrzekliwego, wysmiewajacego sie Jaszczurki, nie na-

wiedzala go.

Obecnie David Hudson martwil sie czyms innym... zupelnie nieprzewi-

dzianym, nie zaplanowanym.

Chodzilo o Billie Bogan.

Tak jak ta poetka, Louise Bogan...

Byl zly na siebie o to, ze pozwolil, aby Angielka wywierala na niego

wplyw. To nie bylo do niego podobne. Uwazal, ze pozwolenie sobie na

cos takiego przed zakonczeniem misji jest swiadectwem kompletnego

braku dyscypliny i charakteru. Jednak jakos podswiadomie czul, ze

poradzi sobie z tym, ze wszystko da sie pogodzic.

Czy tez oszukiwal tylko sam siebie? Moze teraz wszystko zepsuje?

Wystarczy jeden powazny blad, jeden fatalny krok i... Czy bylby w stanie

zniweczyc Zielona Wstazke dla Billie Bogan? Kobiety, ktora ledwie znal,

ekskluzywnej prostytutki?

Postanowil, ze musi zobaczyc ja przynajmniej jeszcze jeden raz. Teraz,

jesli bedzie to mozliwe. Nagle przed jego oczami stanela jak zywa postac

Billie.

165

Poczul sie nagle rozbudzony. Nalozyl na siebie stara cywilnakoszule, spodnie i zszedl do recepcji. Zaczal krecic sie nerwowo w te

i z powrotem, obserwowany przez podejrzliwego pracownika hotelu.

Wreszcie zadzwonil do Vintage Sendce, nie chcac znowu uzywac

telefonu w pokoju.

-Chcialbym zobaczyc sie z Billie. Czy to mozliwe? Mowi David.

Numer trzysta dwadziescia trzy.

Nastapila dluga przerwa; czekal ze trzy, cztery minuty.

-Billie musiala wylaczyc pager, kochanie. Zdaje sie, ze nie jest w tej

chwili dostepna. Mozesz spotkac sie z inna z naszych dziewczyn. Wszyst-

kie sa bardzo piekne. To byle modelki i aktoreczki, Davidzie.

Hudson odwiesil sluchawke. Czul rozczarowanie, niezadowolenie,

drazniaca pustke. Byc moze nie byl juz w stanie nad tym zapanowac.

Moze nie powinien wiecej probowac widziec sie z Billie Bogan.

Mysl o zaprzepaszczeniu dziela Zielonej Wstazki z powodu jakiejs

angielskiej prostytutki nieomal nie przyprawila go o wybuch smiechu. To

by bylo naprawde zabawne, po prostu niesamowite, gdyby cala sprawa

skonczyla sie w taki sposob. Ale pulkownik wiedzial, ze to raczej malo

mozliwe. Plan Zielonej Wstazki zostal tak dokladnie opracowany, ze

praktycznie trudno byloby go zepsuc. Sprawy mogly toczyc sie dalej same,

juz bez udzialu Hudsona.

Oszustwo - przypomnialo sie pulkownikowi. Poczatki Zielonej Wsta-

zki. Obluda, zwodzenie, ktore zaczelo sie jeszcze w Wietnamie.

Oboz jeniecki La Hoc Noh, Wietnam Polnocny

Wazacy piecdziesiat dwa kilogramy kapitan David Hudson zachwial

sie, jak gdyby byl pijany. Jego kruchy szkielet zdawal sie grozic rozpad-

nieciem na kawalki. W kazdej chwili Hudson mogl stracic przytomnosc

z wyczerpania albo po prostu umrzec. Czul nieodparta chec rezygnacji

z tej beznadziejnej walki.

To, co pozostalo z jego ciala, skladalo sie juz chyba wylacznie z bolu,

z cierpienia, o ktorego istnieniu nie mial pojecia, zanim nie rozpoczal sie

okres owych straszliwych jedenastu miesiecy, jakie dotad przezyl w wiet-

namskich obozach jenieckich. Tak bardzo teraz pragnal znalezc sie poza

ta potworna bambusowa chata; w jakims bezpiecznym i normalnym

zakatku swojej przeszlosci; moze nawet w latach dziecinstwa, w Kansas.

Hudson byl cwiczony, jak opierac sie probom przesluchiwania go,

nieprzyjacielskiemu "praniu mozgu". "Syzyf - to nazwa specjalnego

treningu, jakiemu poddano go w Fort Bragg, w Polnocnej Karolinie.

Pamietal teraz dobrze. "Syzyf przygotowal go do stawienia czola

przesluchaniom wrogow - tak przynajmniej mowili wojskowi instruk-

torzy.

166

Nalezalo przeniesc umysl w inne miejsce.Brzmialo to tak prosto i logicznie. Teraz wydawalo sie to niemal

absurdalne i niewyobrazalnie wrecz glupie. "Syzyf byl tylko jeszcze

jednym okrutnym oszustwem wynalezionym przez armie Stanow Zjed-

noczonych.

Jaszczurka, okrutny dowodca obozu La Hoc Noh, podniosl bialy

kamienny znacznik, a potem zajal sie jednym z czarnych kamykow

Hudsona.

Rozlegl sie twardy stuk kamienia o wypolerowana powierzchnie stolu.

Straznicy, ubrani w zablocone czarne lachy, zaczeli pociagac z zielo-

nych butelek z dlugimi szyjkami ryzowe wino domowej roboty. Pod-

smiewali sie obrzydliwie porownujac graczy.

Dowodca obozu byl przerazajacy, szybki, pewien swoich posuniec.

Kapitan zdawal sobie sprawe, ze Wietnamczyk reprezentowal nieporow-

nanie wyzszy poziom gry niz on.

Wedlug scislych regul go, gra powinna byla rozpoczac sie daniem

Hudsonowi forow zwanych "okigo". Powinna byla... Ale scisle prze-

strzeganie zasad nie bylo tu obowiazujace.

-Ty grasz! - zaskrzeczal znowu Jaszczurka. - Teraz ty grasz!

Pozadal zwyciestwa oznaczajacego okrutna, powolna smierc dla prze-

granego, w bagnach za obozem.

Straznicy reagowali tak samo jak ich dowodca. Tak jak i on stali sie

teraz niecierpliwi, zaczeli sarkac na zbyt powolna akcje, niczym widzowie

walki kogutow, ktorzy nie zobaczyli jeszcze krwi.

Stuk!

David Hudson wykonal wreszcie bezsensowny, bez znaczenia ruch.

Wyszczerzyl zeby do komendanta, jak gdyby nagle uzyskal przewage.

-Ty grasz! - warknal. Wiedzial, ze jego usmiech nie jest niczym

podparty, ale delektowal sie choc i ta krociutka chwila triumfu.

Jaszczurka najwyrazniej zmieszal sie na chwile. Nastepnie wybuchnal

ostrym smiechem.

Wietnamscy zolnierze podchwycili jego rechot. Zblizyli sie jeszcze

bardziej do graczy, widzac, ze dowodca wykonuje jednym ze swoich

bialych kamieni zdumiewajaco defensywny ruch.

Na ich twarzach widac bylo rozczarowanie. Po raz pierwszy pojawila

sie niepewnosc. Kapitan zdumial sie niespodziewanym wahaniem komen-

danta.

-Ty! - krzyknal Jaszczurka. - Szybko grasz! Ty grasz teraz!

-Odpieprz sie, palancie... Patrz!

Na pobladlych, opuchnietych wargach Hudsona pojawil sie slaby

usmiech. Jeszcze raz kapitan wykonal najwyrazniej bezcelowy, raczej

niemadry ruch.

-Ty grasz! - odezwal sie ledwie slyszalnym szeptem. - Ty tez graj

szybko.

167

','l "" Jaszczurka zmruzyl oczy i przyjrzal sie uwazniej pieknie wykonanej

z tekowego drewna planszy. Popatrzyl w nabiegle krwia oczy Hudsonaj

potem znowu na stol.

Straznicy podeszli jeszcze blizej.

Sytuacja zaczynala byc coraz bardziej dramatyczna, coraz lepsza dla

Hudsona. Rozpoczynala sie prawdziwa gra.

Zolnierze zaczeli podszeptywac cos do siebie konspiracyjnymi tonami.

Zachowywali sie jak zawodowi hazardzisci; ohydna zgraja wypelniajaca

zawsze rozrywkowe lokale Sajgonu.

Na planszy dzialo sie cos ciekawego, a wlasciwie dziwnego. Nawet

pewien siebie dowodca obozu poczul sie przez chwile zaklopotany. Byl

zdumiony niepojetymi ruchami swego amerykanskiego przeciwnika.

Wreszcie jeden ze straznikow po raz pierwszy postawil na Hudsona.

Dowodca rzucil mu ostrzegawcze spojrzenie.

Wtedy kapitan, plynnym, spokojnym ruchem, jak gdyby zapalal sobie

papierosa, wyciagnal najblizszemu z zolnierzy rewolwer ze zwisajacej

kabury.

Obrocil sie i spojrzal w twarz znienawidzonemu Jaszczurce.

Jeszcze raz opuchniete wargi Hudsona ulozyly sie w wariacki pol-

usmiech.

-Dupek. Zalosny, pieprzony dupek.

Ulamek sekundy pozniej bron zagrzmiala.

W malym bambusowym pomieszczeniu odglos rewolweru zabrzmial

niczym polowa armata. Wokol stolu wykwitly kleby bialego dymu.

Mala glowka komendanta obozu odskoczyla w tyl. Kosc stuknela

glosno w slup podtrzymujacy sciane. Wojskowa czapka odleciala na bok.

Na czole Wietnamczyka pojawila sie czarna dziurka. Usta Jaszczurki

rozwarly sie, ukazujac brzydkie, polamane, zolte zeby. Wysunal sie bialy

jezyk.

Kapitan Hudson szybko wystrzelil drugi raz. I trzeci. Czul sie troche

jak dziecko bawiace sie plastikowym rewolwerem. Bach! Bach! Bach!

Wycelowal prosto pomiedzy znieruchomiale ze strachu oczy straznika.

Twarz Wietnamczyka ulegla calkowitemu zniszczeniu; rozlecialy sie na

boki kawalki czaszki, ciala, kosci.

Drugiego z zolnierzy postrzelil w gardlo.

Pozostali dwaj straznicy porzucili prawie puste juz butelki z alkoholem

i usilowali wyjac swoja bron.

Rozlegly sie kolejne trzy ogluszajace wystrzaly. Jedna z kul przebila

piers Wietnamczyka, druga - brzuch drugiego, trzecia -jego serce. Smier-

dzaca, zatechla chata zamienila sie nagle w krwawa, pelna dymu jatke.

Na drzacych nogach David Hudson wybiegl z chaty komendanta

obozu. Potykal sie, jak gdyby jego nogi nalezaly do kogos innego. Chwial

sie, ale szedl naprzod na nieposlusznych, niepewnych podporach. Zupel-

nie, jak gdyby szedl na szczudlach.

.V

168

Wszystko, co teraz widzial, wydawalo sie zjawa z koszmarnego snu.Gdzie tylko spojrzal, w jego oczy uderzaly ostre, nierzeczywiste obrazy.

Wieczorne slonce swiecilo pomaranczowoczerwonym blaskiem, ponad

nieprzebyta, ciemna zielenia dzungli. Skrzeczace malpy odskakiwaly

w poplochu na boki. Wsrod drzew bzyczaly wsciekle owady.

Pluca Hudsona napelnialy sie wilgotnym dlawiacym powietrzem.

Pomyslal, ze za chwile udusi sie w tej potwornej atmosferze.

Nagle, gdzies z gory, odezwal sie ogien maszynowy. To karabin

straznika, czuwajacego w stojacej posrod dzungli wiezyczce wartowniczej.

Kapitan idac niezdarnymi zakosami przedostal sie przez wolny od

drzew plac cwiczen. Z zamknietych, bambusowych, zwierzecych klatek

rozlegly sie radosne okrzyki innych wiezniow.

Hudson zanurzyl sie w dzungle, ktora stanowila naturalna granice

obozu, zniechecajaca jencow do ucieczki. On jednak szedl dalej. Naprzod.

Nie mial juz teraz wyboru.

Nie mial dokad pojsc, jak tylko w glab przerazajacej dzungli.

Smierc w dzungli.

Brakowalo mu oddechu. Zaczepial co chwila niezdarnie o galezie

drzew, przedzieral sie przez geste, splatane krzaki. Biegl i biegl, szybciej,

niz myslal, ze bedzie w stanie. Co chwila mial zawroty glowy. Zobaczyl

wirujaca biel, a potem inne kolory. Dreszcze zimna. Zlapala go biegunka.

I wymioty, ktore nie chcialy ustac. Mimo to posuwal sie naprzod,

zygzakami. Kiedy dzungla stala sie gesciejsza, wokol zrobilo sie ciemno.

W odleglosci niecalych trzystu metrow od jenieckiego obozu panowala

niemal juz absolutna ciemnosc.

Biegl dalej. Kilometr czy wiecej, nie mial teraz poczucia czasu ani

przestrzeni.

Uderzyla go nagla, paralizujaca mysl. Nie gonili go. Nawet nie chcialo

im sie go gonic...

Poruszal nogami, padal, podnosil sie znowu i biegl tak samo jak

przedtem. Upadal, wstawal. Upadal, upadal, upadal...

Wydawalo mu sie, ze slyszy piosenke Doorsow: "Horse Latitudes"...

Potem stracil przytomnosc.

Obudzil sie z naglym skurczem miesni. Z jego napietego, wyschnietego

gardla wydobylo sie cos, co mialo byc krzykiem.

Do jednej strony jego twarzy przyczepila sie dluga trawa. W polotwar-

tych oczach zastygly lepkie lzy. Jego usta i nozdrza obsiadly tluste, czarne

muchy. Oblepily cale jego cialo, byly ich setki.

Probowal jakos dojsc do siebie, omal nie wybuchnal przy tym smie-

chem. Bylo dokladnie tak, jak myslal; zycie okazalo sie absolutnie

niesprawiedliwe, bezsensowne, zarowno na koncu, jak i na poczatku

i w czasie jego trwania. Kazdy rozsadny czlowiek musial widziec ow

absurd. Kapitan znowu znalazl sie w absolutnej ciemnosci. Zagrali

Doorsi. Dlaczego znowu to pieprzone "Horse Latitudes"?

169

Bylo to raczej niezwykle, ale nieustanna, oglupiajaca walka, cierpieniei smierc, jakie otaczaly go w Wietnamie, stlumily dotychczasowa gorycz

w jego zyciu. Zagluszyly jego wrodzony cynizm, niezmienny pesymizm,

sklonnosci autodestrukcyjne.

Na krotko przed tym, jak dostal sie do niewoli, rozmyslal ze strachem

o tym, jak to bedzie, kiedy powroci do Stanow. Probowal w myslach

przystosowac sie psychicznie do zycia w cywilu, a chocby do armii

w czasie pokoju. Znal wielu, ktorzy czuli sie tak jak on. Duza czesc jego

zolnierzy myslala podobnie.

Znowu sie obudzil. Dziwnie zmieszany. Nienaturalnie pobudzony.

Musial zebrac teraz kazda czastke energii, jaka jeszcze posiadal.

Walczyl ze soba, zeby pozostac na jawie, zeby trzymac sie owej

cienkiej linii faktycznego zycia. Nachodzily go szeregi dreczacych,

nie powiazanych ze soba obrazow i mysli. Duchy, ktorych istoty

nie potrafil pojac. Uderzaly w niego strumienie, istne rzeki niejasnych,

na wpol uksztaltowanych obrazow, slow, fantastycznych ksztaltow

z piekla rodem. Prawie psychodeliczna podroz. Zupelnie jakby palil

najsilniejszy tajlandzki haszysz. Nie mial poczucia czasu ani przestrzeni.

Zostal jak gdyby pozbawiony zmyslow poprzez ich przeladowanie.

Znajdowal sie w zmiennej, obsesyjnej, niepokojacej rzeczywistosci.

Zaczal sie dlawic. Cale jego cialo kurczylo sie i rozluznialo, i znowu

kurczylo i bolesnie sie rozluznialo.

Bylo to tak potworne, tak straszne, ze nikt nie wytrzymalby tego

dluzej. Jak mozna sie czuc, kiedy ludzkie cialo i umysl odmowa ostatecz-

nie posluszenstwa? Okropne skurcze ustaly, kiedy tylko sila usunal je ze

swiadomosci.

Teraz kapitan Hudson zaczal krzyczec. Probowal przeprowadzic swoje

"ja" w mniej bolesne miejsce. Opadla go cala wiecznosc - krzyczace,

chwytajace go pazurami malpy, nieokreslone azjatyckie owady, gady...

Krzyczal, jeczal i plakal przez wiele godzin. Halucynacje byly tak silne

i rzeczywiste, ze wypelnily calkowicie jego swiadomosc.

Byli juz tu! Straznicy obozu! Dopadali go! Ze wszystkich stron!

W koncu ruszyli, zeby zabrac go z powrotem. Ruchliwe rece szarpaly

go, szturchaly cale cialo... W glowie kapitana szumiala krew. Okrutne

pijawki, male, paskudne stworzenia opadly go ze wszystkich stron. Silne

rece podniosly go nagle.

Rozlegly sie szepczace, choralne glosy. Nie mozna bylo rozpoznac

poszczegolnych slow.

-Zostawcie mnie! Dajcie mi spokoj! - Skrepowano go. Nie mogl

wykonac zadnego ruchu. - Zostawcie!

Wtedy na jego glowe zaciagnieto cos wielkiego i czarnego. Cuchnelo,

jak palaca sie guma, ale co gorsza, zaczelo pelzac mu po twarzy.

-Zdejmijcie to! Zdejmijcie to ze mnie! Prosze was, zabierzcie to!

170

Wtedy pojawil sie strumien swiatla - posrod ciemnosci i przerazenianastal piekny, wspanialy blask.

Hudson uslyszal odlegly krzyk... Swoj wlasny.

To niemozliwe.

Spogladali na niego zolnierze.

Amerykanscy.

Amerykanscy zolnierze! Nasi!

-Niech pan oddycha gleboko, kapitanie Hudson. Prosze oddychac.

Tylko tyle. Oddychac. Tak, tak jest dobrze. Bardzo dobrze... Wspaniale,

kapitanie Hudson.

-To czysty tlen, kapitanie. Tlen! Oddychac. Oddychac. Oddychac

gleboko.

Cialo Davida Hudsona unieruchomione bylo bolesnie ciasnymi, bia-

lymi pasami. Do jego nosa podlaczone byly niebieskie i czerwone rurki.

Inne rurki laczyly sie z rekami i nogami. Na piersi spoczywaly gumowe

przyssawki, od ktorych odchodzily kolorowe przewody, biegnace do

jasnoniebieskiego urzadzenia.

-Kapitanie Hudson, kapitanie Hudson, czy pan mnie slyszy? Rozu-

mie pan, co mowie? Znajduje sie pan w szpitalu Womack w Fort Bragg,

kapitanie. Wszystko bedzie dobrze. Kapitanie, czy pan mnie slyszy? Jest

pan w szpitalu Womack.

-Prosze, pomozcie mi!

Szlochal po raz pierwszy od czasu, kiedy byl malym chlopcem. Co sie

z nim dzialo? Co to wszystko znaczylo? Co bylo rzeczywistoscia, a co nie?

-Kapitanie, znajduje sie pan w Fort Bragg Center. Centrum Broni

Specjalnych imienia Kennedy'ego... Kapitanie Hudson?... Kapitanie...

Prosze oddychac tlenem! To rozkaz. Wdech... Wydech... Bardzo dobrze.

Bardzo, bardzo dobrze. Znakomicie, kapitanie.

Lezac na plecach, patrzac w milczeniu na niewyrazne, przesuwajace sie

ksztalty, David Hudson pomyslal, ze ten czlowiek byc moze jest mu skads

znany.

Znajomy glos? I te wielkie zwisajace wasy. Czy go znal? Czy ten

czlowiek rzeczywiscie znajdowal sie kolo Hudsona? Kapitan sprobowal

wyciagnac reke i sprawdzic, ale powstrzymaly go pasy.

-Kapitanie Hudson, znajduje sie pan w Fort Bragg. Przeszedl pan

test stresu i odpornosci. Czy pan pamieta?

-Kapitanie Hudson, przeszedl pan test wywolany narkotykami. Przez

caly czas nie opuszczal pan tej sali. Przypominal sie panu Wietnam.

Czyzby to wszystko bylo nieprawda?

Nie - przeciez wiezili go w obozie jenieckim! To tylko halucynacje?

Przeciez Jaszczurka istnial naprawde!

Prosze, przestancie juz.

171

-Kapitanie Hudson, me wyjawil pan niczego o swojej misji. Przeszedlpan pomyslnie przez test odpornosci. Te latajace kolory. Byl pan znako-

mity. Gratulacje.

Misja?

Test?

No jasne. To tylko maly quiz. W porzadku.

-Zaczyna pan rozumiec co to iluzja, kapitanie. Odmowil pan pod-

dania sie przesluchaniu, mimo odurzenia narkotykami. Wkrotce bedzie

pan mistrzem iluzji. Uczy sie pan wspanialej sztuki oszukiwania, kapita-

nie. Broni stosowanej przez naszych najwiekszych wrogow.

Gdzies w szpitalu slychac bylo "Horse Latitudes" Doorsow. To tez

oszustwo.

-Niech pan oddycha, to dobre powietrze, kapitanie Hudson. Prosze

spokojnie oddychac. To czysty tlen. Przeszedl pan pomyslnie przez test,

kapitanie. Jak dotad, okazal sie pan najlepszy. Najlepszy ze wszystkich,

ktorych poddalismy probie.

Testy stresu i odpornosci.

Szpital Womack w Fort Bragg.

Oszustwo.

Uczyl sie, jak byc mistrzem iluzji.

Oszustwo.

-Przeszedl pan pomyslnie przez test, kapitanie. To te latajace kolory.

Oczywiscie, ze jestem najlepszy ze wszystkich!

Zawsze bylem najlepszy we wszystkim.

Dlatego tu jestem, nieprawda?

Z tego wlasnie powodu mnie wybrano i poddano temu szkoleniu.

Halucynacje.

-Prosze oddychac, kapitanie Hudson. To czysty tlen.

Oszustwo.

23

Ri\erdale, Nowy JorkArch Carroll byl nie do konca rozbudzony, poruszal sie z trudem.

Znajdowal sie w swoim domu, w otoczeniu rodziny.

Na gzymsie nad kominkiem staly ulubione ksiazki Carrolla. Na

scianie wisial portret jego ojca, dzielo Mary Katherine. Byly tez dzieci.

Mnostwo malych dzieci.

Obserwowaly go podejrzliwie. Czekaly, az rzuci ktores ze swoich

blyskotliwych powiedzen.

Arch saczyl powoli swiezo zaparzona kawe, z wyszczerbionego kubka

z obrazkiem z filmu "Powrot Jedi". Na przenosnym telewizorku, przy

wylaczonym dzwieku, migotal poranny program edukacyjny. Carroll

z trudem zachowywal dobra forme.

Rodzina Archa zebrala sie na poranna konferencje, co zdarzalo sie

nieczesto. Na menu skladaly sie: kawa, kakao i slawne chrupiace grzanki

Archa Carrolla. Zielona Wstazka zdawala sie gdzies gleboko ukryta w umysle

Archa. Zupelnie jak gdyby to nie byl czternasty grudnia, szosta rano.

-Kiedy cie nie bylo Lizzie byla niegrzeczna jak cholera, tato.

Mickey Kevin przekazal te wazna informacje, zujac jednoczesnie grubo

posmarowana dzemem grzanke. Jego usta otworzyly sie w polusmiechu.

-Zdaje sie, ze rozmawialismy, jak sie nie wolno wyrazac.

-Sam sie tak wyrazasz.

-Taak; moze moj tatus za malo lal mnie w pupe. Nie popelnie teraz

tego samego bledu, dobrze?

-A w ogole, to wcale nie bylam niegrzeczna jak cholera. To on byl -

sprostowala nagle Lizzie, spogladajac znad usmarowanego talerza.

-Lizzie! Chyba oboje nie jestescie jeszcze za duzi, zeby dostac

kanapke z mydla. Takiego duzego, swiezo z polki. Twarz dziewczynki

rozjasnil iscie anielski usmiech.

-Kanapke z mydla, tatusiu? Moze bedzie lepsza, niz kiepsko roz-

mrozone grzanki! - Znokautowala ojca brutalna krytyka przygotowywa-

nych przez niego domowych sniadan.

173

Wtedy wszyscy zaczeli sie smiac. Clancy i Mary chichotali tak, zemalo nie pospadali z krzesel. Mickey Kevin przewrocil sie jak lalka.

W koncu Arch dal za wygrana i usmiechnal sie sennie. Mrugnal do Mary

Katherine, ktora pozwalala mu dzisiaj prowadzic ten cyrk samodziel-

nie.

Probowal opowiedziec jakos dzieciom o swojej podrozy do Europy,

ktora omal nie skonczyla sie tragicznie. Chcial byc dla nich dobrym

tatusiem... Pamietal niewyraznie, jak jego ojciec robil to samo. Opowiadal

wygladzone historyjki o Okregu 91, przy niedzielnych sniadaniach do-

kladnie w tym miejscu.

W koncu, odkladajac najtrudniejsza czesc historii na ponad pol

godziny z okladem, Arch postanowil przejsc do istoty tego, co chcial im

opowiedziec o pobycie w Anglii i Irlandii.

Pragnal, zeby zabrzmialo to jak najbardziej zwyczajnie... Ot, tak sobie.

No, to do dziela.

-Tam, w Europie, pracowalem razem z jedna osoba... Wiecie,

wybrali specjalne druzyny policjantow i biznesmenow. Samych najlep-

szych. Pracowalismy ze soba w Londynie, a potem w Belfascie. Ta pani

o malo nie zostala zabita w Irlandii. Nazywa sie Caitlin. Caitlin Dillon.

Zapadla cisza. Zapanowal dziwny chlod.

Trzeba mowic dalej. Nie zatrzymywac sie.

-Chcialbym, zebyscie ja poznali. Caitlin pochodzi, tego... pochodzi

z Ohio. Wiecie, to calkiem zabawna osoba. Bardzo mila. To znaczy jak na

dziewczyne, cha! cha!

Cisza byla absolutna. Atmosfera zimna, jak lod.

W koncu odezwala sie Lizzie, cichutkim, stlumionym glosem:

-Nie, dziekujemy.

Oczy Carrolla powoli powedrowaly po malych, ale stanowczych

twarzyczkach dzieci.

Mickey, w prazkowanej pizamie w barwach New York Yankees,

wydawal sie bliski lez. Clancy, ubrany w za duza koszule nocna, niczym

filmowy ET w scenie picia piwa, zachowywal stoicki spokoj.

Wszystkie dzieci, jak jeden maz, wydawaly sie jednoczesnie rozzlosz-

czone i bardzo, bardzo zranione. Wiedzialy dokladnie, o co chodzi.

-Hej, przestancie, dlaczego jestescie tacy ponurzy? - Arch sprobowal

obrocic cala sprawe w zart, zachowywac sie jak Bill Murray z programu

"Saturday Night Live". Zazwyczaj dobrze mu to wychodzilo, mimo ze nie

byl podobny do tego prezentera.

-Rozmawialem tylko zjedna pania, z ktora pracowalem. Powiedzia-

lem jej "czesc", potem bla-bla-bla i "do widzenia". Dzieci nie odzywaly

sie. Patrzyly na niego takim wzrokiem, jak gdyby wlasnie im powiedzial,

ze zamierza je porzucic. Czul sie okropnie.

Bez przesady, minely juz trzy ciezkie lata...

Zaczynam zamykac sie w sobie. Wlasciwie umieram.

174

-Dajcie spokoj, dzieci - odezwala sie wreszcie Mary Katherine, ktoracdowo trzymala sie dotad z boku. - Badzcie sprawiedliwi. Czy wasz tata

nfe moze miec przyjaciol tak jak wy?

Milczenie.

Nie, nie moze.

Nie kobiety.

W koncu Lizzie zaczela plakac. Probowala stlumic lkanie, przyciskajac

raczki do buzi.

Po chwili plakaly juz wszystkie, oprocz Mickeya Kevina, ktory patrzyl

na ojca takim wzrokiem, jakby zamierzal go zamordowac.

Byla to najgorsza chwila, jaka Arch przezyl ze swoimi dziecmi, od

czasu, kiedy Nora umarla pewnej nocy w jakiejs bialej sali New York

Hospital. Sam poczul w koncu ucisk w piersi. Zdawalo mu sie, ze ktos

brutalnie rozdziera go na pol.

Jego dzieci nie byly gotowe akceptowac kogos innego; moze on takze

nie byl gotow.

Przez nastepne pare minut nie potrafil powiedziec niczego, co polep-

szyloby sytuacje. Nic nie moglo sprawic, zeby dzieci sie rozesmialy czy

chocby uspokoily.

Cala czworka nienawidzila Caitlin. Nie maja zamiaru dac jej szansy.

Kropka. Koniec dyskusji, jeszcze przed jej rozpoczeciem.

Dzieci Carrolla byly gotowe nienawidzic kazdego, kto osmielilby sie

sprobowac zajac miejsce ich zmarlej matki.

24

ManhattanDwie godziny pozniej Aren Carroll juz wybieral sie do pracy. Bolala

go glowa. Czul, ze dobrze by mu zrobila szklaneczka irlandzkiej whisky.

Pragnal rowniez przeistoczyc sie z powrotem w Krolika, uciec w dziwnie

wygodna postac wyimaginowanego zebraka. Po raz pierwszy pomyslal, ze

zaczyna rozumiec trzy ostatnie lata swojego zycia.

Mniej wiecej o dziewiatej znalazl sie wewnatrz Wall Street 13. Ostre

oswietlenie sufitu porazilo go w oczy, niemal wyciskajac z nich lzy.

Wszystko bylo tu nie tak, cale to miejsce wydawalo sie okropne:

panowala ponura atmosfera, na twarzach pracownikow widac bylo frust-

racje. Prowadzacy sledztwo policjanci i finansisci pochylali sie nad stosa-

mi dokumentow albo ekranami komputerowymi. Wygladali jak ludzie,

ktorzy zbyt dlugo przebywaja w zamknieciu, nie wychodzac od tygodni na

swiatlo dzienne. Nawet podwladni Carrolla, wlaczajac w to niezmor-

dowanego Carusa, zachowywali sie jak nalogowi palacze, ktorych nagle

pozbawiono papierosow.

Okolo dziewiatej trzydziesci Arch zasiadl do pracy w swoim biurze.

Wprawiono nowa szybe w okno. Arkusz papieru, ktory wczesniej

przymocowal, zwisal teraz, jak zerwana okiennica. Mimo poprawy oswie-

tlenia, Carroll specjalnie zapalil wszystkie lampy u sufitu, tak ze swiatlo

nieprzyjemnie razilo go w oczy. Zamknal starannie drzwi, zeby kaloryfer

nagrzal pomieszczenie.

Bede mial zludzenie ciepla - pomyslal Arch.

Byl teraz ubrany odpowiednio do wysokiej temperatury panujacej

w pokoju; mial na sobie koszulke Boston Celtics, pocieta przez mole,

dzinsy Levisa, robocze buciory Krolika. Teraz przynajmniej bedzie mu

wygodnie.

Na biurku stala butelka irlandzkiej whisky Murphy'ego. Co powie-

dzialby na to Walter Trentkamp? Och, do diabla z Trentkampem

i jego imponujacym sposobem zycia, surowymi obyczajami policjanta

starej daty.

176

Przez kilka minut, saczac irlandzka, Carroll rozmyslal nad swojapraca, nad zajeciami innych, nad calym ogromnym mechanizmem swiata.

Praca zawodowa Archa stanowila wazna czesc jego zycia od prawie

dziewieciu lat. Nigdy nie planowal, ze bedzie to akurat tak wygladalo, ale

zdawalo sie, ze wszystko i tak toczy sie wlasnym torem. Po odbyciu sluzby

w Wietnamie, Carroll ukonczyl prawo na Uniwersytecie Stanu Michigan.

I ozenil sie z Nora. Mniej wiecej wtedy jego ojciec razem z Walterem

Trentkampem przekonali go do pracy w DIA. Mial zajmowac sie tam

czyms zwiazanym z prawem, ale wskutek potrzeb finansowych, rodzinnej

tradycji i wspoldzialania Trentkampa i ojca, zostal w koncu agentem.

Dziwne sa sciezki zycia, zupelnie niepojete. Spoleczenstwo zdecydowa-

lo, ze nalezy przeplacac maklerow z Wall Street, doradcow inwestycyj-

nych, wykorzystujacych rozne kruczki prawnikow firm, bankierow inwes-

tycyjnych. Jednoczesnie to samo spoleczenstwo placilo stanowczo zbyt

malo nauczycielom wlasnych dzieci, swojej policji, nawet wlasnym przy-

wodcom politycznym. To chyba chore spoleczenstwo.

Coz, w kazdym razie nie wynagradzalo go nalezycie za wszystko, co

robil, zeby je chronic. Ale i tak bedzie je chronil - tak jak to tylko bedzie

w jego mocy.

Denerwujacym pytaniem pozostawalo, czy to, na co bylo go stac,

wystarczy. Mial do dyspozycji szesciu wspanialych ludzi, plus siebie.

Wszyscy pracowali bez chwili wytchnienia od pamietnego wieczoru czwar-

tego grudnia. Jak dotad, nie osiagneli prawie niczego. Jak to mozliwe?

Arch zaczal przechadzac sie po pokoju jak ktos, kto nie wie, w ktora

strone ma pojsc. Wreszcie podszedl do biurka i usiadl, czekajac na

pierwszego z podejrzanych, ktorego mial dzisiaj przesluchac.

Zielona Wstazka. Dlaczego mial uczucie, ze w glowie krystalizuje mu

sie jakas wazna mysl, niemal odkrycie, ktorego do tej pory nie byl w stanie

sobie uswiadomic? Bylo to cos niepewnego, a jednoczesnie doprowadzaja-

cego do prawdziwej furii.

Czy chodzilo o to, ze Zielona Wstazka zawsze byla z gory poinfor-

mowana o wszystkim, co mialo nastapic? Czyzby wewnatrz Wall Street 13

pracowal szpieg?

Ze stenogramu sporzadzonego w pokoju 312, Wall Street 13, poniedzia-

lek, 14 grudnia.

Obecni: Arch Carroll, Anthony Ferrano, Michael Caruso.

CARROLL: Witam, panie Ferrano. Nazywam sie Carroll, jestem

z Oddzialu Antyterrorystycznego Departamentu Stanu. To moj wspolpraco-

wnik, pan Caruso. Panie Ferrano, przejdzmy od razu do rzeczy, zeby nie

tracic panskiego ani mojego czasu. Potrzebne mi pewne informacje...

FERRANO: Zdazylem sie tego domyslic.

177

CARROLL: Co pan powie... Coz, przeczytalem stenogram z panskiejrozmowy z sierzantem Caruso. Jestem nieco zdziwiony tym, ze nie slyszal

pan niczego o ataku bombowym na Wall Street.

FERRANO: A dlaczego? Czemu mialbym o tym slyszec?

CARROLL: Wie pan, panie Ferrano, handluje pan bronia i materialami

wybuchowymi. Czy nie wydawaloby sie panu dosc dziwne, powiedzmy

przynajmniej ~ szczegolne, ze ktos taki jak pan nie wie o tym niczego?

Przeciez na ulicach musza krazyc jakies plotki. Przepraszam, napije sie pan

ze mna whisky?

FERRANO: Napije sie whisky, bo nie place. Niech pan poslucha, juz panu

mowilem, to znaczy mowilem temu panu, ze nie zajmuje sie handlem bronia.

Nie wiem, po co opowiada mi pan takie bzdury. Jestem wlascicielem firmy

Playland Arcade Games Inc., z siedziba na rogu Dziesiatej Alei i Czterdziestej

Dziewiatej Ulicy. Moja branza to gry komputerowe. Rozumie pan?

CARROLL: Dobra, to jest dopiero bzdura. Jak pan mysli, z kim pan

teraz rozmawia? Z jakims gowniarzem z ulicy? Uwaza mnie pan za

zwyklego gowniarza, co?

FERRANO: Hej, spokojnie, odpieprz sie pan! Chce sie natychmiast

zobaczyc z moim prawnikiem!... Hej, chlopie, rozumiesz po angielsku? Chce

prawnika! W tej chwili!... Hej; hej!... Och... cholera!...

(Odglosy bijatyki. Trzask mebli; jek mezczyzny)

CARROLL (ciezko dyszac): Panie Ferrano, zdaje sie... mysle, ze

warto, zeby pan cos zrozumial. Niech pan slucha uwaznie tego, co teraz

powiem. Prosze nie odrywac wzroku od moich ust... Ferrano, wlasnie znalazl

sie pan w strefie mroku. W strefie mroku nie ma pan prawa zachowywac

milczenia. Wszystkie panskie konstytucyjne prawa zostaly czasowo zawie-

szone. Nie ma pan prawnika. Rozumiemy sie? A teraz: bedziemy kon-

tynuowac nasza dyskusje, dupku?

FERRANO: Cholera... Czlowieku, polamales mi zeby. Daj mi choc

chwile spokoju, zebym... Ooch, w morde... Czlowieku...

CARROLL: Probuje dac ci tyle spokoju, ile tylko mozna. Czy jeszcze

niczego nie zrozumiales? Co tu sie dookola dzieje? O co chodzi?... Ktos

ukradl komus pieniadze. Paru bardzo, bardzo waznych ludzi jest powaznie

wkurzonych. To tak, jakbysmy byli w Wietnamie, a ty bylbys Vietcongiem.

Czy to porownanie przemawia ci do wyobrazni?

FERRANO: Zaraz, ja nie zrobilem niczego zlego!

CAROLL: Czyzby? Sprzedajesz czternasto-, pietnastoletnim dzieciom

karabiny i rewolwery. Czarnym, Portorykanczykom, Chinczykom; wszyst-

kim tym mlodziezowym gangom. Tyle wystarczy... Twoj prawnik to Joseph

Rao z Park Avenue 24. Jestem pewien, ze pan Rao nie chce miec nic

wspolnego z takim klientem... Mysle, ze lepiej bedzie dla ciebie, jak powiesz

mi wszystko, co slyszales.

FERRANO: Sluchaj czlowieku. Powiem ci, powiem panu wszystko, co

wiem. Ale nie moge powiedziec tego, czego nie wiem.

178

CARROLL: Dobra, mysle, ze moge to kupic.FERRANO: Okay, slyszalem, ze byla do nabycia ciezka bron. Tu,

w miescie. Gdzies chyba w polowie listopada. Tak, piec tygodni temu.

CARROLL: Jaka ciezka bron?

FERRANO: Cekaemy M-60. Wyrzutnie rakiet M-79. Radzieckie lek-

kie karabiny maszynowe RPD. Pistolety maszynowe SKS. Zastanawialem

sie, na co komu potrzebne takie rzeczy? To podstawowe wyposazenie wojsk

ladowych. Jak w Wietnamie. Mozna czyms takim zdobyc kraj. To wszystko,

co slyszalem... Mowie prawde, panie Carroll... Hej, nikt na ulicy nie wie nic

wiecej... Aaa, daj pan spokoj, nie wierzy mi pan?... Hej! Mowie powaznie!

CARROLL: Niech mi pan jeszcze powie, co pan wie o Francois

Monserracie.

FERRANO: Nie jest zwiazany z wloska mafia.

CARROLL: Panie Ferrano, dziekuje serdecznie za okazana nam pomoc.

A teraz prosze wyniesc sie z mojego biura. Pan Caruso pokaze panu droge.

Ze stenogramu sporzadzonego w pokoju 312, Wall Street 13.

Obecni: Arch Carroll, Mukammed Saalam.

CARROLL: Witam serdecznie, panie Saalam. Nie widzialem pana od

czasu, kiedy zabil pan Percy'ego Ellisa na Sto Trzeciej. Bardzo fajna szata.

Szklaneczke whisky?

SAALAM: Moja religia nie pozwala mi pic alkoholu.

CARROLL: To irlandzka whisky. Prawdziwie blogoslawiona. No coz,

przejdzmy zatem do rzeczy. Prosze mi powiedziec, panie Saalam... czy jest

pan mysliwym?

SAALAM (ze smiechem): Nie, nie jestem. Mysliwym?... Szczerze

mowiac, mozna by powiedziec, ze to na mnie sie poluje. Odkad tylko

walczylem za was, bialych, w Wietnamie. A propos, nazywam sie Sah-lahm.

CARROLL: Sah-lahm... Przepraszam. Rozumie pan, pomyslalem po

prostu, ze musi pan byc mysliwym. Bo kiedy znalezlismy w pana mieszkaniu

w Yonkers te wszystkie karabiny mysliwskie i bomby... M-23 na wiewiorki,

karabiny snajperskie na oposy - mowie o tych z noktowizorami. A granaty

odlamkowe to pewnie na lasice. Rakiety B-40 - na kaczki.

SAALAM: Wtargneliscie do mojego mieszkania?

CARROLL: Musielismy. Co pan wie o niejakim Francois Monserracie?

SAALAM: Mieliscie nakaz sadowy?

CARROL: No coz, jakos nie moglismy zdobyc oficjalnego. Porozma-

wialismy wiec z jednym sedzia na korytarzu. Powiedzial: tylko nie dajcie sie

zlapac. No to dzialalismy na tej podstawie.

SAALAM: Nie mieliscie nakazu rewizji ani niczego takiego?

CARROLL: Wie pan, czuje sie prawdziwie zaszokowany. Czy nikt nie

czytal tego artykulu w magazynie "Time", w ktorym zostalem opisany?

179

ako male, czerwone pudeleczko? Nikt nie rozumie, kim naprawde jestem?Testem terrorysta! Tak samo jak wy... Nie dzialam na podstawie miedzy -

larodowych konwencji Szwajcarskiego Czerwonego Krzyza. Panie Saalam,

przedal pan pewnym ludziom pare karabinow M-23 na wiewiorki i troche

ych snajperskich na przepiorki. Jakies szesc tygodni temu. Co... to... za...

udzie?...

(Dluga pauza) Och... panie Saalam, pozwoli pan, ze wytlumacze panu

zas jeszcze. Tak jasno, jak tylko bede potrafil... Jest pan inteligentnym,

ksztalconym na amerykanskich uniwersytach terrorysta. Przez rok byl pan

studentem Howard Unirersity, potem studiowal pan troche w Attica. Wy-

szedl pan ze szkoly Marka Rudda, Eldridge Cleaver i Kathy Boudin... Ja za

to jestem terrorysta ze szkoly OWP, Czerwonych Brygad i wszystkich innych

organizacji, ktore wysadzaja ludzi i rzeczy w powietrze... Dalej. Okolo

pierwszego listopada sprzedal pan cala skrzynie skradzionych M-23. To fakt,

o ktorym wiemy obaj. Teraz prosze powiedziec: ,,tak, sprzedalem", albo

zlamie panu prawa reke. Wystarczy tylko powiedziec: "tak, sprzedalem"...

SAALAM: Tak. Sprzedalem.

CARROLL: Swietnie. Dziekuje za szczerosc. A komu to pan je sprze-

dal? Prosze zaczekac. Zanim pan odpowie, niech pan uswiadomi sobie, ze

jestem jak O WP. Prosze nie mowic niczego, co balby sie pan powiedziec

przesluchujacemu pana czlonkowi OWP w Bejrucie.

SAALAM: Nie wiem, kim sa ci ludzie.

CARROLL: O, na Boga?!

SAALAM: Zaraz, chwileczke. To oni wiedzieli, kim jestem. Wiedzieli

o mnie wszystko. Przysiegam, ze nigdy nie zobaczylem nawet jednego z nich.

Czulem sie, jakbym byl tylko przedmiotem w ich rekach.

CARROL: Uwielbiam szczerosc bylych wiezniow... Niestety, wierze

panu. Dlatego, ze pana obecny wspollokator, Mr Rashad powiedzial mi to

samo. Prosze teraz opuscic ten pokoj... Och, a propos, panie Saalam.

Musielismy wynajac panskie mieszkanie w Yonkers. Mieszka tam teraz

bardzo mila wdowa na zasilku, z trojka malych dzieci.

SAALAM: Co zrobiliscie?!

CARROLL: Wynajelismy mieszkanie, w ktorym prowadzil pan handel

bronia. Milej kobiecie z dzieciakami. Trzymaj sie, bracie.

-To wszystko jest zbyt metodyczne. I dlatego tak tajemnicze. Udaje

im sie unikac kontaktu z cala swiatowa siecia policyjna. Jakim cudem?

Caitlin Dillon zapalila papierosa i powoli wciagnela w pluca miliony

trujacych czastek dymu.

Siedzieli z Antonem Birnbaumem na twardych skorzanych fotelach,

w biurze Birnabauma na Wall Street. Caitlin przewyzszala wzrostem

drobnego, watlego osiemdziesieciotrzylatka o dobre pietnascie centymet-

row. Wczesniej, kiedy u niego pracowala, unikal sytuacji, w ktorych

180

musialby isc gdzies razem z nia, z tego wlasnie powodu. Proznosc jestwieczna - powiedziala, kiedy dowiedziala sie prawdy.

Teraz Anton Birnbaum potarl sobie krzyz i powiedzial:

-W calej Europie Zachodniej dzieje sie teraz cos tak samo metodycz-

nego, sprytnie zarzadzanego.

Caitlin przygladala sie pomarszczonej twarzy Birnbauma. Czekala

cierpliwie na nastepne zdanie. Stary Anton myslal teraz zazwyczaj znacz-

nie szybciej, niz byl w stanie wyrazac swoje mysli.

-Jest taka ksiazka... "Prawdziwa wojna"; taki ma tytul. Jej glowna

mysla jest teza, ze Niemcy i Japonia znalazly bardzo skuteczna droge

dalszego podboju swiata. Poprzez gospodarke. Oto prawdziwa walka.

Jako kraj przegrywamy ja coraz sromotniej, prawda, Caitlin?

Birnbaum, byly prezes wielkiego domu inwesytycyjnego Levitt, byl zawsze

troche zarozumialy. Potrafil pomiatac ludzmi, ktorych nie lubil czy nie

szanowal, jednak bez watpienia byl bardzo inteligentnym czlowiekiem. Anton

Birnbaum zdazyl w swoim zyciu doradzac prezydentom, krolom, poteznym,

miedzynarodowym korporacjom, takim jak Fiat, Procter Gamble, Ford.

W jego rekach nieraz znajdowal sie los miliardow dolarow. Byl takze jednym

z najwiekszych protektorow Caitlin Dillon, odkad tylko ukonczyla Wharton

School. Dopiero kiedy poznala go osobiscie, zrozumiala dlaczego.

Caitlin Dillon stanowila wyzywajaca tajemnice, ktorej Birnbaum do

tej pory nie zdolal do konca rozwiazac. Byla urodzona kobieta interesu;

byc moze Birnbaum nigdy nie spotkal kogos bardziej w tej dziedzinie

utalentowanego. Miala odpowiedni typ inteligencji, niezbedna samodys-

cypline i instynkt, ktory u rzadko kogo teraz sie spotykalo. Mimo tego

wszystkiego wydawalo sie, ze zarabianie pieniedzy interesuje ja niewiele.

W innych dziedzinach takze stanowila nie rozwiazana zagadke. Przy-

szla na swiat w malym miasteczku w Ohio, ale reprezentowala w wielu

dziedzinach najwyzsza klase. Mowila plynnie po niemiecku i francusku.

Kiedykolwiek tylko przebywali razem, ciagle zdumiewala Birnbauma

\nowymi talentami.

Rzecz jasna, jej ojciec uczyl ja zasad dzialania rynku finansowego

odkad tylko okazalo sie, ze jest zainteresowana pojsciem do szkoly

ogolnoksztalcacej. Ale nie chodzilo tylko o te wczesne korepetycje. Bez

watpienia, Caitlin Dillon byla zdeterminowana dokonac czegos na Wall

Street. Anton Birnbaum byl pewien, ze pragnela pewnego dnia sama stac

sie legenda. Do tej pory udalo mu sie nie wypowiedziec tego nigdy na glos.

Nawet w swoich meskich spojrzeniach na Caitlin nie zawieral milczaco

mysli, ze jego protegowana jest kobieta.

-Jak sadzisz, Anton, co sie teraz dzieje w Europie? Nie mozemy dac

sobie rady ze zlozeniem wszystkiego do kupy. Brakuje czesci najistotniej-

szych danych. Jakiegos logicznego powiazania, ktore pozwoliloby nam

odkryc, czym jest Zielona Wstazka. - Mowiac, Caitlin wstala z miejsca

i zaczela przechadzac sie po pokoju.

181

Zatrzymala sie plecami do okna i zaczela przygladac sie wiszacym nascianach fotografiom. Przedstawialy one Antona w towarzystwie wielkich

i znanych ludzi - mezow stanu, najbardziej kontrowersyjnych przemys-

lowcow, magnatow swiata rozrywki... Byli tam Konrad Adenauer, Ha-

rold MacMillan, Anwar Sadat, Henry Ford, J. Paul Getty, John Ken-

nedy, Richard Nixon, Ronald Reagan...

Anton Birnbaum podrapal sie w perkaty, nos i zaczal dobierac

nastepne slowa. Jeszcze raz zrozumial, ze Caitlin Dillon jest jedna z nie-

wielu osob na Wall Street, z ktorymi mogl naprawde porozmawiac. Kiedy

do niej mowil, nie musial wyjasniac szczegolowo zrodel swoich teorii czy

opinii.

-Europejczycy po prostu nam nie ufaja. Dlatego wlasnie nie chca juz

z nami rozmawiac. Uwazaja, ze mamy inne interesy, inne priorytety niz

oni w zwiazku z Bliskim Wschodem i blokiem sowieckim. Sa przekonani,

ze nie zdajemy sobie do konca sprawy z ryzyka wojny nuklearnej. Sadza,

ze nie rozumiemy ideologii marksistowsko-leninowskiej.

Birnbaum patrzyl teraz prosto w brazowe oczy Caitlin. Jego oczy za

grubymi szklami okularow lzawily poza kontrola. Przypominal Caitlin

postac Kreta z "Wichrowych Wzgorz".

-Kracze, prawda? Ale czuje, ze to, o czym mowie, jest nieuniknione.

Jestem prawie pewien. Nastapi teraz krach. Uwazam, ze bedzie to gleboki

krach, byc moze rownajacy sie Czarnemu Piatkowi. Zdarzy sie w ciagu

najblizszych dni.

Caitlin usiadla na twardym skorzanym fotelu.

W glowie czula zamet. Drugi Czarny Piatek. Krach gieldowy! Jej

wlasne obawy zostaly potwierdzone przez czlowieka, ktorego szanowala

najbardziej ze wszystkich na Wall Street. Ponure przepowiednie jej ojca

sprzed dwudziestu lat mialy wreszcie sie spelnic.

Kompletne zalamanie sie gospodarki, calego zachodniego systemu

finansowego. W jej glowie powstawaly najstraszliwsze obrazy.

Spojrzala na Birnbauma i zobaczyla, ze starszy pan przyglada sie jej

z wyrazem nieokreslonego smutku. Swiatlo stylowej mosieznej lampy

zamienialo zmarszczki na jego twarzy w ciemne bruzdy.

Calkowite zalamanie sie... Mysl ta nie dawala jej spokoju. To oznacza-

lo koniec wszystkiego, czym zylo tak wielu, wielu ludzi.

Kto przezyje gospodarczy krach? Kto wydobedzie sie w koncu z ruiny

i stanie z powrotem na nogach? Gdyby potrafila odpowiedziec na to pytanie,

byc moze znalazlaby jednoczesnie rozwiazanie zagadki Zielonej Wstazki.

Anton Birnbaum odezwal sie znowu:

-Tak jak powiedzialem, sadze ze moze wybuchnac wojna. Wojna

finansowa. Wielki Trzeci Swiat, ktorego od tak dawna sie obawialismy,

byc moze juz trzyma nas w ryzach. ; ;

182

25

Manhattan-Niech to licho! Spojrzcie! Patrzcie panowie, co sie dzieje! - mowil

Walter Trentkamp; jego glos pelen byl niedowierzania. - Informacje

nadchodza z calego swiata!

Kiedy Caitlin i Arch weszli do pokoju, Philip Berger, Trentkamp

i general Frederick House stali wokol komputerowych terminali w ^poko-

ju kryzysowym". Na kilku ekranach pojawialy sie jednoczesnie rozne

informacje. Berger podniosl wzrok i spojrzal pospiesznie na wchodzacych.

-Raporty nadchodza od okolo pietnastu, dwudziestu minut - wyjas-

nil. Od pietnastej trzydziesci naszego czasu. Cos sie dzieje, i to na calym

swiecie.

Paryz, Francja

O trzynastej czasu paryskiego, czternastego grudnia, francuska La

Compagnie des Agents zostala nagle zamknieta. Oficjalne zarzadzenie

wydal sam prezydent Francji.

Natychmiast wstrzymano wszelki handel na paryskiej gieldzie.

Rzecznicy paryskiej gieldy przyznali niechetnie, ze miejscowy indeks

CAC spadl o ponad trzy procent w ciagu jednego przedpoludnia.

Wieczorne gazety Paryza przyniosly najbardziej szokujace wiadomosci

od czterdziestu lat:

RYNEK AKCJI BLISKI PANIKI!

KRACH NA PARYSKIEJ GIELDZIE!

PARYSKA GIELDA W OPALACH!

FINANSOWA KATASTROFA!

Przynajmniej ten jeden raz zdarzylo sie, ze prasowe tytuly nie tylko nie byly przesadzone, ale wrecz zbyt eufemistyczne.

183

\

W Palais de Elysees, na ulicy Faubourg-St-Honore zwolano natych-miast nadzwyczajne posiedzenie rzadu. Nikt jednak nie wiedzial, co dalej

poczac z bezprecedensowa panika na europejskich gieldach.

Frankfurt, RT^N

W tym samym czasie na gieldzie frankfurckiej zapanowal kompletny

chaos, jednak nie zamknieto jej w trakcie trwania sesji.

Wskaznik Commerzbanku po raz pierwszy od trzech lat spadl o po-

nad tysiac punktow. Najwieksze straty poniosly tego dnia miedzy in-

nymi: Westdeutsche Landesbank, Bayer, Volkswagen i Philip Holz-

mann.

Zaden jednak z zachodnioniemieckich ekonomistow nie byl w stanie

zrozumiec, dlaczego ceny spadaja, ani tez przewidziec, o ile jeszcze moga

spasc w najblizszej przyszlosci.

Toronto, Kanada

Gielda w Toronto nalezala do tych, na ktorych nastapil najwiekszy

spadek cen. Miejscowy indeks bioracy pod uwage trzysta najwiekszych

przedsiebiorstw spadl o 155 punktow, schodzac ponizej poziomu 2000.

Padly absolutne rekordy obrotow, az wreszcie, o 13.00 parkiet za-

mknieto.

Tokio, Japonia

Wskaznik Nikkei-Dow Jones byl bardzo niestabilny przez caly dzien,

a w godzinie zamkniecia osiagnal 9200 punktow. Oznaczalo to spadek

o cale 12,5 procent w ciagu jednego dnia.

Najwieksze straty poniesli wlasciciele akcji przedsiebiorstw handluja-

cych z Bliskim Wschodem, miedzy innymi Mitsui Petrochemical, Surnito-

mo Chemical i Oki Electric.

Prawie jak na sygnal w wiekszych miastach na wszystkich wyspach

japonskich wybuchly studenckie zamieszki.

Johannesburg, RPA

Dzieki wielkim depozytom przedsiebiorstw amerykanskich i europejs-

kich zlozonych w Republice Poludniowej Afryki, gielda w Johannesburgu

byla jedyna, ktora w sposob oczywisty zyskala na calej sytuacji. Cena

184

uncji zlota skoczyla nagle do tysiaca dolarow. Rand osiagnal wartoscjednego dolara i pietnastu centow.

W sumie, inwestorzy w RPA zyskali setki milionow dolarow. Rosly

podejrzenia co do natury zachodzacych zjawisk; nikt nie potrafil jednak

satysfakcjonujaco odpowiedziec na cisnace sie wszystkim na usta py-

tania.

Londyn, Wielka Brytania !

Gielda w Londynie zostala posrod dramatycznej sytuacji zamknieta

w poludnie; cztery i pol godziny przed terminem.

Wskaznik "Financial Timesa", bioracy pod uwage akcje siedmiuset

piecdziesieciu przedsiebiorstw, spadl o prawie 90 punktow. Od czasu

ataku Zielonej Wstazki na Wall Street bylo to juz prawie 200 punktow

w dol.

Atmosfera w Threadneedle, kolo Bank of London, byla prawie tak

ponura, jak na zniszczonej nowojorskiej Wall Street.

Manhattan

"Pokoj kryzysowy" na Wall Street 13, wypelniony komputerowymi

konsolami z telefonami zaczynal coraz bardziej przypominac wnetrze

statku kosmicznego Enterprise z serialu "Star Trek". Mimo tego, trzy-

dziestka zgromadzonych w nim ekspertow z policji, wojska i swiata

finansow nie miala bladego chocby pojecia, co zdarzy sie dalej.

Wygladalo na to, ze zachodni system gospodarczy popadal na ich

oczach w gwaltowny, gleboki kryzys. Nikt nie potrafil powiedziec, dlacze-

go tak sie dzieje.

A Zielona Wstazka niezmiennie milczala.

Moskwa

General major Radomir Raskow spogladal nerwowo ponad zalozony-

mi na nos okularami do czytania. Obserwowal zebranych, siedzacych przy

dlugim, polyskujacym mahoniowym stole w moskiewskiej centrali KGB.

Przywodcy obecni na sniadaniu w Zawidawie byli teraz i tutaj.

Dolaczyl do nich Michail Slepowik, szef bezpieczenstwa, a takze Popo

Twardewski, jeden z sekretarzy KPZR, typowany przez niektorych na

przyszlego sekretarza generalnego.

Sekretarz generalny KPZR, Jurij Bielow, zamknal cienka zielona

teczke, lezaca przed nim na stole. Rozejrzal sie i zmarszczyl groznie brwi.

185

-Uwazam za absolutnie niedopuszczalne, jak malo wiemy na tentemat. Podczas tak waznego kryzysu! Sytuacji o ogolnoswiatowym zasie-

gu i znaczeniu!

Szare oczy Bielowa plonely, nie pozwalajac nikomu spojrzec w nie

dluzej niz przez moment.

-Niecale piec miesiecy temu, w tej samej sali, sluchalem propozycji

planu nazwanego "Czerwony Wtorek". Autorzy owego szczegolowego

projektu jednoznacznie i stanowczo stwierdzili, ze dokonanie sabotazu na

Wall Street lezy w najlepszym interesie Zwiazku Radzieckiego i mogloby

doprowadzic do zachwiania rownowagi na amerykanskim rynku finan-

sowym, a w konsekwencji, w calym zachodnim systemie gospodarczym.

-Jesli towarzysze pamietaja, plan ten zostal doglebnie przeanalizowa-

ny i w koncu zaaprobowany przez obecnych na tej sali. Byl to znakomicie

opracowany i smialy plan; mozna sie bylo spodziewac, ze proba wprowa-

dzenia go w zycie powinna zakonczyc sie sukcesem.

Bielow zrobil mala pauze. Szczeka drgala mu ze zlosci.

-A tymczasem, wlasnie stalo sie to, co sie stalo! I wy wszyscy,

towarzysze, chcecie, zebym uwierzyl, ze nie tylko nie mamy w tym

zadnego udzialu, ale nawet nie wiemy, kto i dlaczego to zrobil? -

Sekretarz generalny uderzyl ciezka reka w wypolerowany stol. Nastepne

slowa wymowil cichym, grobowym glosem, niemalze szeptem. Kilku

z zebranych musialo nachylic sie, zeby ktoregos z nich nie uronic.

-Caly swiat wpada stopniowo w chaos, moze nawet w gospodarcza

katastrofe... Niech ktos powie mi teraz - co to jest Zielona Wstazka? Jaki

dokladnie jest zwiazek Zielonej Wstazki z planem "Czerwony Wtorek"?

Dlatego, ze jakis zwiazek byc musi... Kto kieruje ta Zielona Wstazka?...

I o co mu chodzi?

26

ManhattanPiekielny rozgardiasz panujacy w mozgu Archa, musial byc odbiciem

loskotu walacych sie na calym swiecie rynkow finansowych. Taka mysl

przyszla Carrollowi do glowy, nie dajac mu spokoju.

Siedzieli z Caitlin na starej, kwiecistej kanapie w manhattanskim

mieszkaniu Archa, ktorego okna wychodzily na przystan jachtowa przy

Siedemdziesiatej Dziewiatej Ulicy. Z wiezy stereo dobiegal cicho koncert

Beethovena. W ciemne okna duzego pokoju uderzaly od czasu do czasu

porywy wiatru znad rzeki.

Jeszcze raz czekali na ruch Zielonej Wstazki. Nie mieli nic innego do

roboty, jak tylko czekac, az nastanie dzien.

-Chyba juz musze sie polozyc - powiedziala Caitlin, na pol spiac.

Pocalowala Archa w czolo. - Przespie sie przynajmniej pare godzin.

Carroll spojrzal na zegarek. Powieki ciazyly mu jak nigdy.

-Co za slaba uczestniczka imprezy - powiedzial. - Zupelnie pozba-

wiona checi przezycia przygody. Przeciez jest dopiero wpol do trzeciej

w nocy.

-W Ohio ludzie chodza spac o wpol do dziesiatej albo o dziesiatej

wieczorem. Restauracja Lima Holiday Inn jest pelna klientow o wpol do

szostej, o osmej juz ja zamykaja - wyjasnila Caitlin.

-Tak, ale teraz jestes swiatowa kobieta z Nowego Jorku. Tutaj

bawimy sie do drugiej, trzeciej w nocy w dni powszednie.

Caitlin pocalowala go znowu, konczac bezsensowna pogawedke. Arch

czul sie zdumiony, jak dobrze mu bylo z ta kobieta. Obecnosc przy kims,

na kim czlowiekowi zalezy, a ktory omal nie stracil zycia, przyspiesza

wzajemne uczucia.

-Czy cos sie stalo? Wygladasz jakos tak... smutno. Powiedz mi, o co

chodzi...

-To pewnie moje glupie irlandzko-katolickie sumienie. Czuje sie

winny, ze nie postepuje tak, jak powinienem. Jak zwykle, biore wszystko

zbyt powaznie.

187

-Czy ty aby na pewno nie zmyslasz? Z tym, ze czujesz sie niew porzadku? Czasami nie potrafie cie przejrzec. - Caitlin przytulila sie

delikatnie do ramienia Carrolla. Nie byla juz nieosiagalna.

-Zdaje sie, ze teraz nie dam jeszcze rady zasnac. Chyba jestem

przemeczony. Zaraz dolacze. Kladz sie pierwsza. Caitlin nachylila sie

i pocalowala go delikatnie po raz kolejny. Zawsze tak przyjemnie pach-

nie - pomyslal Arch. Miala najbardziej miekkie usta, jakie byl w stanie

sobie wyobrazic.

-Czy chcesz, zebym tu z toba zostala? - szepnela.

Potrzasnal przeczaco glowa. Caitlin wyszla po chwili z pokoju, owinie-

ta w cieply koc.

Carroll natychmiast podniosl sie z kanapy. Zaczal chodzic w te

i z powrotem, mijajac okno odbijajace slabo wnetrze pokoju. Czul sie

okropnie - napiety, zdenerwowany.

Podszedl do biurka i zaczal przeszukiwac zakurzone, pelne najrozniej-

szych szpargalow szuflady. Zajrzal takze do zabytkowej skrzyni na posciel,

ktora kupil wiele lat temu w srodkowej Pensylwanii. Jego mysl wedrowala

przez najdziwniejsze miejsca, polozone w roznych strefach czasowych...

Zastanawial sie, czy Caitlin lubi dzieci...

Rozmyslal przez pare minut, czy ona go nie skrzywdzi. Czy po prostu

nie zostawi go, kiedy sprawa Zielonej Wstazki sie zakonczy? Bedzie miala

zaliczony romans z prawdziwym policjantem.

Potem zaczal rozwazac inna mozliwosc, jak sie wydawalo, mniej

prawdopodobna - ze to on wyrzadzi jej w jakis sposob krzywde. Juz

zdazyla mu opowiedziec o swoich dwoch poprzednich mezczyznach.

Jeden byl prawnikiem inwestycyjnym, zajetym zarabianiem drugiego czy

trzeciego miliona dolarow. Nie zwrocil nigdy uwagi, ze Caitlin to nie tylko

bardzo piekna buzia, przedmiot, ktory warto posiadac w pewnych sytuac-

jach towarzysko-biznesowych... Drugim mezczyzna Caitlin byl zawodowy

tenisista. "Mial tak wielkie ego jak stadion Forest Hill" - wyjasnila

obrazowo. Oczekiwal od niej, ze bedzie pomagala mu w domu, zostanie

jego seksownym kroliczkiem oraz jego matka. W koncu odpowiedziala

"nie" na wszystkie propozycje.

Arch czul sie dzisiaj wyjatkowo rozdrazniony. Byl niespokojny jak

rzadko.

W koncu to zrobil. Najgorsza rzecz, jaka mogla przyjsc mu do glowy,

biorac pod uwage okolicznosci.

Dzisiaj byla rocznica.

Nora umarla dokladnie trzy lata temu.

Czternasty grudnia.

Najpierw wzial w reke plik fotografii. Wiekszosc z nich znalazl na dnie

zamykanej szklanymi drzwiczkami szafki, wmontowanej w regal na ksia-

zki. Przysunal zniszczone wiklinowe krzeslo do okna, wychodzacego na

oswietlona Riverside Drive i na rzeke.

188

hi.'Usiadl i zaczal przygladac sie West Side Highway, potem spokojnej

przystani jachtowej. Poczucie rzeczywistosci zdawalo sie opuszczac jego

umysl.

W koncu wstal znowu.

Wyciagnal trzy szczegolne dla siebie plyty z muzyka. "52nd Street"

Billiego Joela. Country w wykonaniu niejakiego Dona Williamsa, pod

tytulem "I Believe in You". I "Guilty" - album Barbry Streisand i Bar-

ry'ego Gibba.

Wlaczyl stereo; zaszumialy duze, stojace na podlodze kolumny. Poczul

bosymi stopami drgania od ich glosnikow. Sciszyl wiec zdecydowanie.

Nigdy nie byl specjalnym fanem Barbry Streisand, ale na tej plycie

znajdowaly sie dwie piosenki, ktore bardzo chcial teraz uslyszec: "Woman

in Love" i "Promises". Z zewnatrz dolecial go odglos malej ciezarowki,

jadacej po Riverside Drive.

Ciagle przechowywal stare, ladnie oprawione zdjecie Nory. Lezalo do

gory nogami na samym dnie najnizszej polki regalu z ksiazkami. Wyjal je

i ostroznie oparl o porecz kanapy.

Przez dluga chwile patrzyl w zamysleniu na zone, siedzaca w szpital-

nym wozku inwalidzkim. Dzis rocznica jej smierci. Bol pozostal wciaz tak

silny i wyrazny, jak gdyby to stalo sie wczoraj. Pamietal dokladnie,

w jakich okolicznosciach zostalo wykonane zdjecie. Po operacji. Kiedy

chirurgom nie udalo sie usunac jej zlosliwego nowotworu.

Na fotografii Nora miala na sobie prosta, letnia sukienke w zolte

kwiaty i smieszne trampki, ktore nosila, odkad znalazla sie w szpitalu.

Usmiechala sie szeroko. Podczas choroby nigdy sie nie zalamala,

a przynajmniej nie dala o tym znac Archowi. Ani razu nie uzalala sie nad

soba. Kiedy okazalo sie, ze ma raka, miala trzydziesci jeden lat. Patrzyla,

jak jej jasne wlosy wypadaja od chemioterapii. Potem musiala przy-

stosowac sie do zycia w metalowym wozku inwalidzkim. W jakis sposob

zdolala pogodzic sie z tym, ze nigdy nie zobaczy, jak jej dzieci beda

dorastaly, nie doswiadczy niczego, o czym oboje ze smiechem marzyli,

uznajac to zawsze za cos oczywistego.

Dlaczego dotad nie pogodzil sie z jej smiercia? Czemu nie mogl

zaakceptowac faktu, ze tak wlasnie mialo potoczyc sie jego zycie?

Przestal myslec i wsluchal sie w muzyke Barbry Streisand.

Piosenka "Promises" przypominala mu okres, kiedy odwiedzal Nore

co wieczor w szpitalu. Po wyjsciu stamtad jadal kolacje w barze Galahan-

ty'ego na Pierwszej Alei. Wymeczonego hamburgera, przesiakniete tlusz-

czem frytki, cienkie piwo o zapachu bagiennej trawy. Pewnie od tego

zaczely sie jego problemy z alkoholem.

Te dwie piosenki Barbry Streisand byly ulubionymi numerami klien-

tow Galahanty'ego, puszczanymi ciagle z jego szafy grajacej. Od tej pory,

kiedy Arch je slyszal, zawsze myslal o Norze, lezacej samotnie w tym

przerazajacym szpitalu w drapaczu chmur.

189

Siedzac w barze, zawsze chcial wrocic do niej i porozmawiac jeszczechoc troche dluzej, mimo ze byla juz dziesiata czy jedenasta wieczorem.

Chcial polozyc sie przy niej, pokochac sie z nia albo mocno przytulic i byc

z nia posrod nieprzyjaznej nocy na szpitalnej sali. Wykorzystac do konca

kazda chwile z czasu, ktory im jeszcze pozostal.

Wreszcie nadszedl najsmutniejszy, najprawdziwszy dla Carrolla wers

"Promises".

Po jego policzkach powoli potoczyly sie lzy. Odczuwal niesamowity bol,

od piersi az do czola. Czul nieutulony smutek z powodu Nory - nie, nie

zalowal siebie; wydawalo mu sie niesprawiedliwe to, co jej sie przytrafilo,

Zlozyl rece i scisnal jej mocno. Pamietal w zwiazku ze smiercia Nory

wiecej, niz chcialby teraz pamietac. Ktoregos razu chyba nie wytrzyma

i cos mu sie stanie. Prawdziwy twardy glina, co? Kiedy przestanie doswiadczac tego chlodnego, nie dajacego mu spokoju uczucia? Kiedy wreszcie to sie skonczy?

W takich chwilach zawsze mial niewytlumaczalna ochote robic to

samo: rozbijac szklo.

Walic piesciami w szyby. Bez opamietania i bez sensu, po prostu tluc.

W tym czasie Caitlin stanela w ciszy w pograzonym w ciemnosci

korytarzu. Trudno jej bylo normalnie oddychac, a nawet przelknac.

Wrocila z sypialni, slyszac stlumiony odglos muzyki. )

Bylo jej przykro widziec Archa w takim stanie, siedzacego wsrod

starych fotografii.

W koncu wrocila do pokoju i zakopala sie w ciepla posciel.

Lezac samotnie, niespokojnie zagryzala wargi. Teraz znala i rozumiala

Carrolla o wiele lepiej. Moze nawet dowiedziala sie wiecej, niz tego

pragnela.

Popatrzyla na przesuwajace sie po suficie cienie. Zaczela zastanawiac

sie nad wlasnym zyciem, nad wszystkim, co zaszlo, odkad przyjechala do

Nowego Jorku. Jakos zawsze wiedziala, ze nie bedzie mogla do konca

swoich dni mieszkac w miasteczku Lima w Ohio. Na swiecie bylo tyle

innych, wspanialych rzeczy, ktorych chciala doswiadczyc. Od tak dawna

czula potrzebe zajecia sie czyms zwiazanym z finansami. Moze po to, zeby

pomscic w jakis sposob ojca, a moze tylko dlatego, zeby znowu mogl sie

czuc dumny. Osiagnela niewatpliwy sukces, kazdy to przyznawal.

Tylko ze ostatnio, po raz pierwszy od wielu lat, przestala byc pewna,

czy wlasnie sukces byl tym, czego potrzebowala najbardziej; nawet jesli

porzucenie Si odkowego Zachodu bylo slusznym krokiem. W tej chwili nie

byla do konca pewna niczego.

Moze z wyjatkiem jednego - wiedziala, ze zakochala sie w Carrollu.

Kochala go coraz mocniej.

Chciala go zaraz objac i przytulic, bala sie jednak to zrobic. Zamknela

oczy i odczula okropna samotnosc. Czy w zyciu Archa Carrolla pozo-

stanie na zawsze tylko przechodniem?

190

Nie potrafila dokladnie powiedziec, jak dlugo byla sama. Lozkowydawalo sie takie puste bez Archa.

Stojacy na nocnym stoliku telefon rozdzwonil sie nagle. Bylo wpol do

czwartej w nocy.

CarroU nie podnosil sluchawki aparatu w duzym pokoju. Gdzie

zatem byl?

Odczekala cztery, piec sygnalow, wreszcie odebrala.

W sluchawce odezwal sie glosno, bardzo podniecony meski glos.

Zaczal mowic, zanim Caitlin zdazyla sie odezwac.

-Arcli, przepraszam, ze cie budze, mowi Walter Trentkamp. Dzwonie

z Numeru 13. Otwarto wlasnie gielde w Sydney. Od razu wybuchla

kompletna panika! Przyjedz tu lepiej zaraz! Swiat zaczyna sie walic!

27

ManhattanO czwartej trzydziesci nad ranem, podczas gdy Caitlin i Arch gnali

samochodem do centrum, David Hudson nie mogac zasnac jechal dziwnie

o tej porze zatloczonym metrem do Osmej Alei.

Grzechoczace, szare, metalowe wagony pelne byly zataczajacych sie,

spogladajacych blednym wzrokiem pijakow. Tu i owdzie staly grupki

prostytutek z Czterdziestej Drugiej. Na pojedynczych siedzeniach podrozo-

wali samotnie irlandzcy barmani czy tez dojezdzajacy z daleka pracownicy.

Hudson stanal w przejsciu pomiedzy podskakujacymi wagonami, zeby

uniknac odoru alkoholu. Czasami, kiedy nie mogl zasnac, godzinami

jezdzil metrem, nie myslac o niczym, postrzegajac tylko mijane stacje

i szybkosc jazdy. Czul sie troche jak na ktoryms z nocnych patroli

w Wietnamie.

Pracowal tego dnia do pozna w garazu Vetsow. Trzeba bylo do-

prowadzic do konca ostatnie szczegoly wazne dla powodzenia calego

przedsiewziecia.

Wszystko, co zaszlo w pociagu, zdarzylo sie tak szybko i niespodzie-

wanie...

Podczas gdy metro zmierzalo spokojnie na polnoc, ciezkie, metalowe

drzwi pomiedzy wagonami otwarly sie nagle. W przejscie wcisnelo sie

dwoch czarnych dwudziestopieciolatkow.

-Moze by sie pan ruszyl! - burknal jeden, ukazujac rzad zlotych

zebow.

Hudson nie odpowiedzial. Pociag zaczal wlasnie hamowac, za oknem

mignely niebieskie perony stacji przy Piecdziesiatej Dziewiatej.

-Powiedzialem: rusz sie czlowieku! - zdenerwowal sie Murzyn.

Stopy pulkownika zmienily nieco swoje polozenie. Automatycznie

przyjal postawe obronna. Pociag, szarpiac i zgrzytajac zatrzymal sie,

a wtedy ten ze zlotymi zebami wykonal pierwszy ruch.

Reszta przypominala Hudsonowi dobrze znane wspomnienia.

Wystrzelil blyskawicznie piescia, poprawiajac kopnieciem karate.

192

Ciosy byly zabojcze. Pierwszy z nich trafil dokladnie w skron mlodegomezczyzny; drugi zlamal mu szczeke. Ofiara Hudsona przewrocila sie

z impetem w tyl, wypadajac przez otwarte drzwi z pociagu.

Drugi z Murzynow wyciagnal noz. Pulkownik uderzyl, zanim tamten

byl w stanie uzyc swojej broni. Znad jego prawej brwi poplynela krew.

-Hej! Ty! Nie ruszaj sie!

Hudson uslyszal krzyki dobiegajace z peronu. Zobaczyl dwoje polic-

jantow w czarnych skorzanych kurtkach. Mezczyzna i kobieta biegli

w jego strone, zblizajac sie szybko po zatloczonym peronie.

Wyjeli dlugie, noszone w nocy palki. Drewniane palki poruszaly sie

w powietrzu w rytm ich krokow.

Pulkownik wyskoczy! z pociagu, zanim mogli go dopasc.

-Hej! Stoj! Mowie: stoj! - krzyczeli za nim ostro.

Hudsona ogarnelo nagle niezrozumiale uczucie strachu. Przypominal

mu sie Jaszczurka i jego lekcje.

Byloby absurdem, gdyby cale przedsiewziecie zakonczylo sie w tak

nieprzewidziany sposob. Mial przy sobie troche skradzionych akcji,

a przeciez na pewno go obszukaja.

Jak Zielona Wstazka moglaby skonczyc sie w takim miejscu? Na

jakiejs przypadkowej stacji nowojorskiego metra?

Przed oczami Davida Hudsona pojawil sie juz obraz niepowodzenia

starannie zaplanowanej w kazdym szczegole misji. Zwykly brak szczescia

i... Pulkownik biegl wzdluz rzedu wielkich, kolorowych plakatow re-

klamowych. Grane na Broadwayu sztuki, kurczaki z firmy Perdue,

najnowsze filmy wszystko to mijalo go, zmieniajac sie jak w kalejdo-

skopie. Kamienny peron byl sliski od deszczu, ktory splynal z ulicy.

W nieskonczenie dlugim tunelu panowal odor moczu.

Nigdy nie pomyslalby, ze skonczy sie to w taki sposob.

-Stoj! No stoj!

Nikt nie odwazyl sie pomoc goniacym Hudsona policjantom. Wy-

gladal na zbyt zdeterminowanego, zbyt niebezpiecznego, zeby probowac

sie z nim szarpac. Byl uciekajacym, jednorekim szalencem.

Przebieral z wysilkiem nogami, jego twarz napiela sie. Odepchnal

zataczajacego sie pijaka i nawet nie poczul przewracajacego sie na bok ciala.

Takie zakonczenie misji wydawalo sie czyms zbyt absurdalnym. Czy

nie byl to prawdziwy absurd?

Nagle w dlugim, kamiennym tunelu rozlegla sie eksplozja. Ludzie

zgromadzeni na stacji zaczeli krzyczec. Jakas kilkunastoletnia Portory-

kanka przykucnela gwaltownie, opierajac sie dlonmi o mokry beton.

Starszy mezczyzna pochylil glowe, lapiac sie dwoma rekami za kapelusz.

Policjanci oddali strzaly ostrzegawcze.

Odwazyli sie strzelac na pelnej ludzi stacji metra.

Po prawej stronie Hudsona pojawily sie ciemne kamienne schody.

Dokad prowadzily? Zobaczyl w gorze fragment purpurowoszarego nieba.

Na ulice! Ruszyl zatem w gore, przeskakujac po trzy stopnie naraz.

193

-Nareszcie! - wykrzyknal. - Wydostalem sie! - Uwolnil sie z tejglupiej pulapki, w ktora sie wpakowal.

Pobiegl na oslep Zachodnia Szescdziesiata. Przebiegl na czerwonym

swietle przez pusta przecznice, zaczynajac juz nierowno oddychac. Nie

przerywal jednak biegu; dotarl do Columbus, znajdujac sie po chwili

w otoczeniu bezowych i szarych blokow mieszkalnych. Zatrzymal sie

w koncu w jakiejs ciemnej klatce schodowej. Serce walilo mu w piersi.

Pare sekund pozniej dwojka policjantow wylonila sie zza rogu. Wcale

ich nie zgubil.

Wyciagnal z kieszeni plaszcza bron i wycelowal w mezczyzne. Palec

pulkownika przylgnal do spustu. Bedzie musial strzelac prosto w serce.

Patrzyl, jak policjanci rozgladaja sie po zalomach budynku.

-Gdzie on sie podzial? - odezwal sie mezczyzna, dyszac ciezko

i charczac, jak gdyby byl znacznie starszy.

Hudson stal nieruchomo i przygladal sie. Jesli tylko zaczna isc w jego

kierunku, zabije ich. Oboje.

-Chcesz przerwac poscig? - zapytal policjant. - Nie widze go.

Kobieta wzruszyla ramionami i zdjela czapke ze spoconej glowy.

Pulkownik wstrzymal oddech. Nie podchodzcie ani kroku blizej -

pomyslal. Zostancie tam, gdzie jestescie.

Prosze was.

-Dobra. Pewnie jest juz cale kilometry stad. Ten met umie biegac -

powiedziala schrypnietym glosem policjantka.

Hudson nasluchiwal ich cichnacych krokow. W jego piersi odezwal sie

nagly bol. W koncu pulkownik usiadl na krawezniku.

Gdyby musial zastrzelic tych dwoje...

Schowal bron do kieszeni. Nie potrzebowal jej teraz. Niepotrzebne mu

bylo w tej chwili zadne nieszczescie.

Wszystko, co zaplanowal, mialo wkrotce dojsc do skutku. Wspaniale

i wielkie Stany Zjednoczone zderza sie z hukiem z twarda rzeczywistoscia.

Pulkownik David Hudson uwazal, ze bedzie to w pelni zasluzony los.

28

-Wedlug mnie, to co sie w tej chwili dzieje na rynku, to kompletnapanika. Wszyscy desperacko probuja sprzedawac. Tylko ze nikt nie ma

zamiaru kupowac - powiedziala Caitlin.

-Co to konkretnie oznacza? - spytal Aren. - To znaczy, co sie teraz

stanie?

-Ceny akcji i obligacji automatycznie spadna, i to dramatycznie.

Najwyrazniej mamy do czynienia z krachem, ktory moze potrwac pare

godzin, dni albo rownie dobrze wiele lat.

-Lat?

W 1963, w dniu kiedy zastrzelono Kennedy'ego, nastapil krach i gielde

zamknieto wczesniej. A juz nastepnego dnia ceny wzrosly z powrotem.

Natomiast po kryzysie z roku 1929 korzystna zmiana nastapila naprawde

dopiero po drugiej wojnie swiatowej. Jednak takiej sytuacji jak teraz, nie

bylo jeszcze nigdy, tym razem panika ogarnia caly swiat. W tym samym

czasie.

Arch i Caitlin gnali przez olbrzymi hol Swiatowego Centrum Handlu.

To tutaj, na parterze i polpietrze zorganizowano po ataku na Wall Street

tymczasowe centrum bankowo-finansowe.

Ruchome schody na pietro byly nieczynne. Wisiala nad nimi tablica

z napisem CENTRUM FINANSOWE i czerwona strzalka, wskazujaca

prosto w gore.

Caitlin i Arch zaczeli wspinac sie po nieruchomych, metalowych

schodkach. Wlasnie minela czwarta rano.

-Wyglada to troche lepiej niz "numer 13", chociaz w sumie niewie-

le - stwierdzil Carroll.

Wszedzie zwieszaly sie czerwone i niebieskie kable wewnetrznej sieci

telefonicznej, ktora napredce zainstalowano. Wygladaly jak swiateczne

dekoracje. Bez przerwy rozlegaly sie trzaski i rozmowy w glosnikach

radiotelefonow, za pomoca ktorych porozumiewano sie z biurami w in-

nych czesciach miasta. Nawet o tej godzinie trwal nieustanny halas.

195

Przez ogromne okna widac bylo ladujacy czarny wojskowy helikopter.Z limuzyn i samochodow sluzbowych wysiadali ponurzy mezczyzni z wali-

zeczkami.

-Dlaczego wybuchla ogolnoswiatowa panika? - spytal Arch, wcho-

dzac z Caitlin do ogromnego holu.

Caitlin objela swe ramiona. Szklane drzwi wejsciowe do budynku stale

sie otwieraly i wewnatrz bylo zimno jak w lodowce.

-Nie dziala w tej chwili zadne z zabezpieczen calego systemu. Nie

zorganizowano nigdy tego wszystkiego w ten sposob, zeby w razie podobnej

sytuacji nie powstaly nieobliczalne szkody. Teoretycy ekonomii z uniwersy-

tetow od lat ostrzegali zarzad nowojorskiej gieldy. Kazdy magistrant

biznesu w tym kraju wiedzial od zawsze, ze moze zdarzyc sie cos takiego.

Carroll otworzyl ciezkie drzwi do wielkiej, pelnej niespokojnych ludzi

sali konferencyjnej. Przypominala prawie miniaturowa gielde. Przy kon-

solach telefonicznych systemu NYNEX siedzieli maklerzy, przy kompute-

rach analitycy; wszyscy mowili jednoczesnie.

Dziesiatki nerwowych mezczyzn krzyczalo do sluchawek trzymanych

pomiedzy broda a ramieniem. Istny dom wariatow. Scena przywodzila

Arcliowi na mysl ogladana kiedys rycine, przedstawiajaca szpital psychia-

tryczny w Massachusetts pod koniec XIX wieku; wystarczyloby tylko

zlikwidowac elektronike.

Nieustannie wydawano bezwarunkowe zlecenia sprzedazy, po najlep-

szej cenie, jaka da sie uzyskac. Co chwila grozono komus z daleka utrata

pracy lub zerwaniem wspolpracy.

Sposrod poruszajacych sie postaci w szarych garniturach wylonil sie

Jay Fairchild - wysoki, otyly, lysy jak kolano jegomosc. Podszedl do

Caitlin i Archa i przywital sie z nimi. Fairchild byl podsekretarzem

skarbu. Nieraz polegal na osadach Caitlin, na jej znakomitym, niemal

niezwyklym wyczuciu rynku.

-Jay, co sie u licha dzieje?

Fairchild przygladal sie oczkami przypominajacymi szklane koraliki.

Od niepamietnych czasow kursowala zartobliwa opinia, ze wszyscy pod-

sekretarze departamentow sa nieslubnymi dziecmi bylych kongresmanow,

a nawet prezydentow. Z pewnoscia bowiem niemal kazdy z nich juz na

pierwszy rzut oka wygladal na osobe absolutnie niekompetentna.

-Wlasnie spelnily sie wszystkie koszmary, jakie moglismy sobie

wyobrazic - wyjasnil Fairchild odrobine swiszczacym glosem. - Wczoraj,

pod koniec dnia, skoczyly gwaltownie ceny metali na gieldzie w Chicago.

Spadla natomiast mocno wartosc tony kawy i cukru, a takze transakcji

terminowych. Bank of America i First National siegnely do swoich

pozyczek.

Caitlin wybuchnela zloscia slyszac te wiadomosci.

-Co za idioci! Kretyni! Ludzie z gieldy towarowej w Chicago nigdy

nikogo nie sluchaja - wyjasnila Archowi. - Na rynku opcji od dawna

196

zdarzaly sie rozne spekulacje. Od wielu lat. To jeszcze jedna przyczyna, Idlaczego nastapila panika.

-Jednak nie to stanowi w tej chwili istote problemu - kontynuowal

Fairchild. - Krach jest jeszcze niepotrzebnie napedzany przez te cholerne

banki! Wlasciwie to banki sa prawie calkowicie za niego odpowiedzialne.

Chodzmy z powrotem na parter, zobaczycie panstwo, o czym mowie. Jest

gorzej, niz sie stad wydaje.

Agenci FBI i zwykli policjanci sprawdzali sumiennie dokumenty

kazdego, kto wchodzil do sali konferencyjnej na parterze. Carroll znal

tych z FBI osobiscie. Nie mial zatem problemow z wejsciem.

Kiedy znalazl sie w srodku, okazalo sie, ze panuje tam mniej wiecej

dwukrotnie wieksze zamieszanie niz na polpietrze. Byla dopiero czwarta

trzydziesci nad ranem, ale na na twarzach uwijajacych sie ludzi widac juz

bylo panike.

Wsrod obecnych na sali biznesmenow bylo sporo bankierow z mlod-

szego, bardziej elastycznego pokolenia. W nieodleglej jeszcze przeszlosci

wiekszosc bankow pragnela uchodzic w oczach depozytariuszy za nie-

wzruszone fortece, w ktorych ich pieniadzom nie grozi chocby najmniejsze

niebezpieczenstwo. Bankierzy zachowywali sie zatem powsciagliwie, za-

wsze byli nienagannie ubrani, ich sposob myslenia i dzialania charak-

teryzowal konserwatyzm.

Mezczyzni i kobiety zgromadzeni na tej sali byli inni. Blyskotliwi

w sposobie bycia, modnie ubrani, obywatele swiata. W Genewie, Paryzu czy

Bejrucie czuli sie rownie dobrze jak w Nowym Jorku. Swego rodzaju

przywodca duchowym tej grupy byl Walter Wriston, niedawno emerytowa-

ny prezes Citicorp. W opinii Caitlin, Wriston niewiele roznil sie od bogatego,

wedrownego handlarza, niektorzy jednak uznawali go za geniusza.

-Ta katastrofa jest wskaznikiem jeszcze jednego niebezpieczenstwa -

odezwal sie Jay Fairchild. - Mamy do czynienia z realna grozba krachu

ogolnoswiatowego, nie ograniczajacego sie tylko do Stanow Zjednoczo-

nych. Tym razem caly ten przeklety swiat moze sie zawalic. Potencjalnie,

cos takiego grozilo nam juz od przynajmniej czterech lat.

Kazdy, kogo mijali, sprawial wrazenie przygnebionego i zmeczonego.

Scena przypominala tym razem Carollowi obraz pokladu okretu wojen-

nego podczas naglego alarmu.

-Banki zaczely sobie teraz odbijac siedem ostatnich dni rynkowych -

powiedziala ze zloscia Caitlin. - Niemoralni bankierzy przescigaja sie

obecnie w osiaganiu jak najwiekszych korzysci z tego chaosu! - Zaczer-

wienila sie na twarzy, w jej glosie brzmial gniew, ktorego Arch dotad

u niej nie slyszal.

Carroll nie znal niektorych technicznych okreslen, jakimi poslugiwano

sie w rozmowie, ale rozumial wystarczajaco wiele. Uwazal, ze jesli

ryzykuje sie nie swoje pieniadze, ale powierzone z ufnoscia oszczednosci

setek tysiecy drobnych ciulaczy, jest sie po prostu zwyklym przestepca.

197

Moze ktos powiedzialby, ze to naiwne albo staromodne, ale w tenwlasnie sposob Arch to czul.

-Brzmi to dla mnie tak, jakby juz nikt nie chronil w tej chwili

zwyklych, szarych ciulaczy.

Fairchild skinal glowa.

-Bo nikt ich nie chroni. Teraz wszystkie najwieksze banki sa zajete

miliardami nalezacymi do magnatow naftowych. Nic ich nie obchodza

zwykli wlasciciele, dajmy na to, stu akcji Polaroida czy ATT.

-Arch, pieniadze Arabow sa tu najwazniejsze. Prawie zawsze inwes-

tuje sie je bardzo ostroznie. Od ostatniego piatku bankierzy probuja

wyprzedac sie z obligacji skarbu panstwa i przejsc na zloto czy na inne

metale szlachetne. Bezwstydnie walcza o procenty od olbrzymich arabs-

kich depozytow. Zachowuja sie jak szczury na tonacym statku - po-

rzucaja dolara na korzysc funta, jena, franka szwajcarskiego, wszystkich

stabilniejszych walut... Chase Manhattan, Manufacturers Hanover, Bank

of America - wszyscy zbijaja teraz dla siebie fortuny. - Caitlin mowila

przez zacisniete usta.

-Czy panstwo sa aby rzeczywiscie pewni tego, co mowia? - zapytal

w koncu zdesperowany Carroll.

Caitlin i Jay Fairchild spojrzeli po sobie. Odpowiedzieli niemal rowno-

czesnie:

-Wlasciwie to nie.

-Nikt nie wie, co sie dokladnie dzieje. Ale to, co ci przed chwila

powiedzielismy, jest w ogolnych zarysach prawdziwe.

Stali tak we trojke, przygladajac sie bezradnie, jak swiatowe rynki

same pograzaja sie w poglebiajacym sie kryzysie.

Nadchodzily pilne raporty z Londynu, Paryza, Bonn, Genewy. Ich

tresc przywodzila na mysl kleske zywiolowa. Mezczyzni w bialych koszu-

lach i rozluznionych muszkach kolejno wykrzykiwali na glos najwazniej-

sze informacje nadchodzace teleksami. Zapracowani po uszy urzednicy

wpisywali je do centralnej sieci komputerowej.

Phibro-Salomon cena 121/2 spadek 22

General Electric cena 35 spadek 31

IBM cena 801/2 spadek 40

Do jedenastej trzydziesci rano pietnastego grudnia wiekszosc amery-

kanskich bankow, lacznie z bankami oszczednosciowymi i kredytowymi,

zostala zamknieta. Zamknieto takze oficjalnie gieldy w Chicago, Filadelfii,

Bostonie i na wybrzezu Pacyfiku. Inwestorzy popadli w prawdziwa panike,

widac ja bylo w kazdym miescie i miasteczku Stanow Zjednoczonych.

W poludnie do "pokoju kryzysowego" Swiatowego Centrum Handlu

wkroczyl starszy, niepozorny mezczyzna. Wielu mlodych maklerow i ban-

kierow nie rozpoznalo Antona Birnbauma. Ci, ktorzy go poznali, rzucali

w jego kierunku szybkie, wstydliwe spojrzenia. Niecodziennie zdarzalo sie

widziec te zywa legende Wall Street.

198

Birnbaum sprawial raczej wrazenie jakiegos sedziwego wlascicielaktoregos ze starych nowojorskich lombardow, niz jednego z najbardziej

uznanych finansowych geniuszy na swiecie, a zarazem czlowieka o nie-

skalanej przez wszystkie swoje lata reputacji.

Niecale pol godziny wczesniej przylecial helikopterem z Waszyngtonu

prezydent Kearney. Rozmawial teraz z Philem Bergerem z CIA. Zauwazy-

li nadchodzacego Birnbauma. Justin Kearney powital finansiste serdecz-

nie, z wyczuwalnym szacunkiem:

-Tak sie ciesze, ze znowu pana widze, Anton. Zwlaszcza w tych

trudnych okolicznosciach. - Slowa prezydenta byly oficjalne, tak jakby

rozmawial z jakims zagranicznym dygnitarzem. Ostatnio Justin Kearney

zachowywal sie raczej niepewnie. Od ponad tygodnia prasa, zarowno ?

amerykanska, jak i obca, odsadzala jego administracje od czci i wiary za

nieudolne radzenie sobie z zaistnialym kryzysem ekonomicznym. Na

Kearneyu wywieralo to mniej wiecej taki efekt jak publiczna chlosta.

Prezydent i Anton Birnbaum znikneli po chwili w malym pokoju,

przed drzwiami ktorego staneli poteznie zbudowani agenci ochrony.

-To mile, kiedy czlowiek zostaje zauwazony, panie prezydencie.

Ostatnio nie podrozuje juz po swiecie tyle co dawniej. Panie prezydencie,

jesli wolno, chcialbym przedstawic panu pewien plan. Mam pomysl, ktory

byc moze zechcialby pan rozwazyc.

-Wlasnie rozmawialem przez telefon z dwoma dzentelmenami, o kto-

rych byc moze pan nie slyszal. Mysle, ze tresci obydwu rozmow warte sa

powtorzenia. Jeden z tych ludzi to niejaki Clyde Miller z Milwaukee.

Drugi nazywa sie Louis Lavine i mieszka w Tennessee.

Anton Birnbaum mowil charakterystycznym dla siebie, powolnym

glosem, starannie dobierajac slowa, tak by kazde wydawalo sie szczegol-

nie wazkie.

-Pan Miller jest prezesem duzego browaru z Milwaukee. A pan

Lavine pelni obecnie funkcje sekretarza skarbu stanu Tennessee. Wlasnie

zdolalem przekonac pana Millera, zeby kupil piecset tysiecy akcji General

Motors, ktore w tej chwili kosztuja czterdziesci siedem dolarow. Bedzie je

kupowal, dopoki cena nie osiagnie z powrotem szescdziesieciu siedmiu

dolarow. Jest gotow zainwestowac w razie potrzeby nawet do dwustu

milionow.

-Pana Lavine'a poprosilem o kupienie akcji firmy NCR, ktore

kosztuja teraz dziewietnascie dolarow i o dalszy ich zakup, az nie

powroca do poziomu trzydziestu. Pan Lavine jest w stanie poswiecic

na to do siedemdziesieciu pieciu milionow. - Nastepnie, Anton Birnbaum

przeszedl do wyjasniania prezydentowi, dlaczego plan moze okazac sie

skuteczny.

-Mam tylko nadzieje, ze odwaga tych dwoch dzentelmenow odwroci

nieszczesliwy bieg wypadkow. Modle sie, zeby wywolala choc troche

niezbednego optymizmu. Panie prezydencie, uwazam, ze to mozliwe...

199

Kiedy tylko maklerzy wyczuja, ze jest popyt na akcje dwoch wielkichkorporacji, z pewnoscia zaczna naplywac pieniadze innych odwaznych

inwestorow. Ryzykanci, zdolni uczepic sie malego pradu wznoszacego

w lecacej w dol lawinie, dysponujacy miliardami dolarow gotowki, zaczna

wkrotce probowac.

-Pouczylem kilku moich bliskich wspolpracownikow, ktorzy sa od-

powiedzialni za rozne fundusze powiernicze i emerytalne, ze nieuniknione

jest teraz dramatyczne odwrocenie sie sytuacji. Zasugerowalem im z nacis-

kiem, zeby szukali okazji do taniego kupowania, zanim straca mase

pieniedzy podczas szybkiego wzrostu cen. Wzrostu, ktory moze spowodo-

wac powrot do pulapu cenowego bliskiego temu, od ktorego dzisiaj sie

zaczelo.

Wiesci, ktore przyniosl ze soba Birnbaum szybko rozeszly sie po

glownej sali. Natychmiast rozgorzaly dyskusje, czy jego smialy plan okaze

sie skuteczny, czy tez poglebi jeszcze tylko nieszczescie.

-Clyde Miller wlasnie zbankrutowal - ogloszono. Jeden ze scepty-

kow wybuchnal na te wiadomosc drwiacym smiechem.

Dwoch innych bankierow w srednim wieku sprzeczalo sie tak zajadle,

ze az doszlo miedzy nimi do walki na piesci. Obrzucili sie wzajemnie

obelgami; po chwili wokol zdyszanych bokserow amatorow zebrala sie

grupa bankierow i analitykow gieldowych, z ktorych czesc zaczela nawet

robic zaklady. Walka skonczyla sie gniewnym usciskiem. Symbolizowalo

to dosc obrazowo upadek wielkiego mechanizmu, ktory wbrew wszelkiej

logice pracowal jeszcze az do tej pory.

Kiedy zimowy poranek zamienil sie w szare popoludnie, stalo sie juz

jasne, ze smialy plan Birnbauma nadszedl zbyt pozno czy tez po prostu

okazal sie niewystarczajacy. Nie nastapila zadna znaczaca zmiana trendu;

ceny spadaly nadal.

Na swiatowych gieldach zanotowano absolutne rekordy jednodniowe-

go spadku cen akcji.

29 grudnia 1929 roku stracono w sumie czternascie miliardow do-

larow.

15 grudnia tego 1985 zanotowane na calym swiecie straty przekroczyly

dwiescie miliardow dolarow.

29

O dziewietnastej, tego samego dnia, Arch i Caitlin obejrzeli w SwiatowymCentrum Handlu przyprawiajace o dreszcze telewizyjne wiadomosci. Obserwo-

wali ekrany wraz z setka innych waznych osob, ktore same byly uczestnikami

pokazywanych wydarzen. Kamerzysci, fotografowie prasowi i reporterzy

radiowi wylegli masowo na nowojorskie ulice i zaczepiali przechodniow.

Dziennikarz z telewizji zapytal sie mezczyzny wchodzacego do katedry

swietego Patryka na Piatej Alei:

-Jak pan zareagowal na informacje o dzisiejszym krachu na rynku

finansowym? Na to, co nazywaja juz Czarna Gielda?

-Jestem bardzo zaniepokojony - odpowiedzial tamten. - I smutny.

Juz nic w naszym spoleczenstwie nie wydaje sie stabilne. Mialem pare

dolarow. Bezpiecznie ulokowanych. Akcje IBM, ATT, samych najwiek-

szych przedsiebiorstw. Teraz praktycznie nic mi nie zostalo. Mam siedem-

dziesiat trzy lata. No i co ja teraz moge zrobic?

Inni reporterzy zaczepiali przechodniow kolo Centrum Lincolna na

alei Kolumba.

-Przepraszam bardzo - zwrocono sie do jednego z nich. - Jaka jest

panska odpowiedz na najnowsze wiadomosci o krytycznej sytuacji na

Wall Street?

-Moja odpowiedz! Cos panu powiem: nie ma juz nic, w co mozna by

wierzyc. Po aferze Watergate nie wolno ufac prezydentowi Stanow Zjed-

noczonych. Po Wietnamie trudno polegac na morale naszego wojska. Nie

mozna dawac wiary dzisiejszym przywodcom koscielnym. A teraz? Nie

mozna nawet wierzyc we wszechmocnego dolara...

Dziennikarze przechadzali sie tez po Czterdziestej Drugiej Ulicy, kolo

dworca kolejowego Grand Central. Jeden z nich odwazyl sie nawet

podsunac mikrofon policjantowi.

-Jest pan funkcjonariuszem policji. Bez watpienia widzial pan to

miasto w innych niespokojnych momentach: podczas awarii elektrowni,

czy zamieszek rasowych... Jak ocenia pan na tym tle dzisiejsza sytuacje?

201

-Takiego napiecia w Nowym Jorku jeszcze chyba nie widzialem. Niechodzi tu o przemoc, nie ma jej, przynajmniej na razie. Mam tylko na

mysli, jak zachowuja sie ludzie; wygladaja jak zywe trupy. Kazdy, z kim

rozmawiam, wydaje sie oszolomiony. Zupelnie jakby ktos odwrocil nagle

porzadek swiata.

Wokol Swiatowego Centrum Handlu i na Wall Street az roilo sie od

kamer. Telewizyjny redaktor Curt Jackson mieszkal tu od czasu zamachu

bombowego w barakowozie. Obiecal widzom, ze nie opusci tego miejsca,

dopoki tajemnica Zielonej Wstazki nie zostanie rozwiklana.

-Przepraszam, czy jest pan urodzonym nowojorczykiem? - zapytal

jednego z przechodniow.

-Tak jest. Mieszkam tu od trzydziestu osmiu lat.

-Jak zechcialby pan skomentowac te tragedie, straszliwa panike, jaka

wybuchla dzisiaj na gieldzie?

-Komentarz dla panstwa... No coz, widzi pan ten zloty lancuch,

ktory mam na sobie? I ten piekny, zloty zegarek? W ten wlasnie sposob

przechowuje pieniadze na czarna godzine... mam je zawsze przy sobie.

Gdziekolwiek sie znajde. Niech no potrwa to tylko jeszcze troche dluzej

i adios, Nowy Jork. Kazdy powinien sobie kupic zloty zegarek. Na

wypadek, gdyby jutro okazalo sie gorsze niz dzisiaj.

Okolo wpol do jedenastej wieczorem Arch i Caitlin wpadli na

Waltera Trentkampa. Przechadzali sie po dlugich i szerokich korytarzach

Swiatowego Centrum Handlu, ciagle czekajac na nowe wiadomosci ze

swiata. Trzymajac sie za rece, staneli nagle oko w oko z dobrotliwym

szefem FBI.

Walter nic nie powiedzial, ale jego szarozielone oczy rozblysly szcze-

rym zachwytem.

-Widzicie - odezwal sie wreszcie - wszystko ma swoje dobre strony.

Do licha, to pierwsza pozytywna rzecz, jaka widze od tygodnia. - To

powiedziawszy, mrugnal do Caitlin porozumiewawczo i ruszyl dalej.

Nagle odwrocil sie i zawolal do Archa:

-Hej, przeciez miales informowac mnie o tym, co sie dzieje!

I znikl za rogiem.

Bardzo poznym wieczorem Caitlin siedziala jak skamieniala przed

czterdziestocalowym ekranem telewizyjnym w "pokoju kryzysowym",

popijajac cieplawy napoj gazowany. Obraz byl tak ostry, jak tylko mozna

bylo sobie wyobrazic. Na dachu znajdowaly sie anteny odbierajace

wszystkie wazniejsze ogolnoamerykanskie kanaly telewizyjne.

-To wszystko wyjasni - szepnela do Carrolla. - Gielda w Hongkon-

gu bedzie pierwszym z duzych rynkow, jaki zostanie teraz otwarty.

202

Sydney i Tokio beda uruchomione dopiero w poludnie, jak powiedzieli.Wczoraj indeks Hang Seng spadl o osiemdziesiat punktow.

Caitlin i Arch siedzieli wsrod zmeczonych przerazajacym dla nich

widowiskiem bankierow z Wall Street. Nadawano wlasnie przez satelite

specjalny przekaz telewizyjny z Azji. Na sali panowala atmosfera czar-

nego humoru, jaki czesto zdarza sie podczas najwiekszych zbiorowych

nieszczesc.

Na ekranie wielkiego telewizora widac bylo reporterow pokazuja-

cych na zywo obrazy z Hongkongu. Za policyjnymi barykadami znaj-

dowaly sie dziesiatki tysiecy ludzi, spiewajacych glosno, machajacych

politycznymi haslami i rysunkami. Tymczasem do budynku miejscowej

gieldy wchodzily milczace zastepy odzianych w czarne garnitury mak-

lerow.

-Ci maklerzy wygladaja jak karawaniarze - szepnal Arch, stukajac ja

lekko w ramie.

-Faktycznie, nie robia zbyt wesolego wrazenia - zgodzila sie Cait-

lin. - Moze to pogrzeb jakiejs waznej osobistosci?

-Moze. Ciekawe jakiej? - zastanowil sie Carroll.

Do kamery podszedl teraz zagraniczny korespondent amerykanskiej

sieci telewizyjnej w nieciekawym, wymietym garniturze i przemowil egzal-

towanym brytyjskim akcentem:

-Jeszcze nigdy nie doswiadczylismy w sposob tak obrazowy istnienia

przepasci pomiedzy Trzecim Swiatem a marzeniami Zachodu. Mysle, ze

wlasnie tu, w Hongkongu, przezywamy teraz dramat, ktory wkrotce moze

ogarnac caly swiat. Wczoraj, praktycznie wszedzie, ceny akcji gwaltownie

spadly. Rynek finansowy znajduje sie w powaznych opalach; Francuzi

i Arabowie rezygnuja z uczestnictwa, wycofujac miliardy dolarow dzien-

nie. A w Hongkongu widzimy na twarzach wielu ludzi gleboka troske,

a nawet przygnebienie. Jednak nieoczekiwanie wiekszosc z nich, zwlaszcza

mlodziez z uniwersytetow i zwykli, uliczni rozrabiacy, wykrzykuje anty-

amerykanskie slogany, oczekuje z prawdziwa radoscia najglebszego, jaki

tylko jest mozliwy, krachu na gieldzie. Tym ludziom po prostu zalezy na

ogolnoswiatowym kryzysie ekonomicznym. Spodziewaja sie najgorszego

i uciesza sie, jesli sie tego doczekaja. Maja nadzieje, ze nastapi dlugo przez

nich oczekiwany upadek Zachodu.

Nagle wszystko sie odmienilo.

Wprost nie do wiary.

Znowu na calym swiecie.

Zupelnie jakby takze i to zostalo z gory zaaranzowane.

W niecale czterdziesci minut po otwarciu gieldy w Hongkongu, ceny

zaczely sie stabilizowac, a potem rosnac, nie ustajac w zdecydowanym

ruchu w gore.

203

Ku glebokiemu rozczarowaniu protestujacych studentow i robotnikoww ciagu nastepnej jednej godziny indeks Hang Seng wzrosl o prawie 75

punktow.

Wydarzenia w Sydney potoczyly sie w podobny sposob. Maklerzy byli

z poczatku przygnebieni; na ulicach utworzyly sie antykapitalistyczne,

a w szczegolnosci antyamerykanskie demonstracje pracownikow i studen-

tow. Potem zas na gieldzie nastapil szal kupowania i ceny zaczely

gwaltownie rosnac.

Ten sam scenariusz powtorzyl sie, kiedy otwierano z opoznieniem

gielde w Tokio.

I, w godzine pozniej, w Malezji.

Wszedzie.

Zaplanowany przez kogos koniec kryzysowej sytuacji.

Jeszcze jedna manipulacja, jakie beda nastepne?

O wpol do dziewiatej rano, czasu nowojorskiego, do wielkiej sali

w Swiatowym Centrum Handlu wszedl Anton Birnbaum. Wygladal,

jakby wlasnie wydostal sie spomiedzy najbardziej zakurzonych ksiazek

dostepnych w miejskiej bibliotece publicznej. Tym razem na powitanie

szacownego finansisty zerwal sie prawdziwy tlum bankierow, odprowa-

dzajac go do konca sali.

Prezydent Justin Kearney powital Birnbauma ze spokojna, niemal

wesola mina. Za nim stal wiceprezydent Thomas Elliot, chlodny

i pelen rezerwy jak zwykle. Elliot byl od zawsze uwazany za naj-

powsciagliwszego czlowieka w Waszyngtonie. Birnbaum zdziwil sie

radosna atmosfera, jaka zapanowala na sali o tak wczesnej porze,

Rownie mocno zdumial go obraz rynku: ceny papierow wartosciowych

wzrosly i to tak silnie, jakby zalezaly od przypadkowego kierunku

wiatru.

-Dzien dobry, panie Birnbaum - odezwal sie Kearney.

-Dzien dobry, panie prezydencie i panie wiceprezydencie. Widze, ze

to rzeczywiscie dobry dzien. Dzieki Bogu, udalo sie panu.

-Dzieki Bogu. Albo wbrew Niemu, panie prezydencie.

-To po prostu niezwykle. Niech pan popatrzy na ludzi. Widzi pan?

Placza z radosci. - Caitlin opierala sie lekko na ramieniu Archa. Ocierala m

lzy i nie byla jedyna osoba na sali, ktora to robila. m

Carroll i Caitlin znajdowali sie w samym centrum wydarzen. Niedale-

ko nich prezydent Kearney sciskal wlasnie swojego szefa gabinetu. Sek-

retarze Departamentow Stanu, Skarbu i Obrony zachowywali sie jak

chlopcy na meczu, klaszczac w dlonie i wydajac okrzyki zadowolenia, a

Prezes Banku Rezerw Federalnych zatanczyl przez chwile w wesolym

plasie z klotliwym przewodniczacym Polaczonych Szefow Sztabow.

204 1

-Chyba jeszcze nigdy nie widzialam tak radosnych bankierow -powiedziala Caitlin.

-I tak tancza jak bankierzy- podsumowal Carroll. - Michaelowi

Jacksonowi nie zagroza.

Nie mogl oprzec sie wszechobecnemu uczuciu podniecenia. Nie czul

sie wprawdzie tak, jakby rozwiazano nagle tajemnice Zielonej Wstazki,

jednak po dlugim okresie frustracji pojawila sie wreszcie chwila wesolosci.

Caitlin przesunela ustami po jego twarzy.

-Juz sie zaczynam od nowa denerwowac. Mam nadzieje...

-Jaka masz nadzieje? - spytal Arch, glaszczac ja po ramieniu. Czul

sie teraz tak nieslychanie jej bliski. Przezyli juz ze soba wiecej chwil

pelnych napiecia, niz niektorym ludziom zdarza sie to w ciagu zycia.

-Mam nadzieje, ze trend bedzie sie utrzymywal i ze ceny nie poleca

znowu w dol.

Arch umilkl, przygladajac sie dziwnej scenie. Jakis czlowiek znalazl

gramofon i po chwili rozlegly sie dzwieki muzyki szkockich kobziarzy.

Ktos pomyslowy zaciagal wlasnie na sale kilka skrzynek szampana.

W tym malym swiecie bylo jednak cos troche wymuszonego, sztucznego,

tylko co? Ci ludzie stali przed chwila na krawedzi, grozila im calkowita

zyciowa kleska. Mimo ze sytuacja byla nadal niepewna, znalezli choc na

chwile jakis punkt oparcia.

Jednak...

Jednak...

Nawet pijac szampana, Arch nie poczul zbyt duzego optymizmu. Cala

ta radosc wydawala sie przedwczesna, a zatem niebezpieczna. Wewnatrz

Carrolla czuwal nieustannie policjant, rozwazajacy sprawe ze wszystkich

mozliwych stron. Cholera, mial takie podejscie we krwi.

Gdzie jest teraz Zielona Wstazka i co robi? Czy obserwuje sytuacje?

I co o niej mysli? Jakie przyjecie urzadza z tej okazji?

Kto mowi im wszystko z gory, zanim jeszcze zaczniemy dzialac?!

30

Nie bylo juz czasu do stracenia. Wlasciwie, w ogole nie bylo czasu.Kazda mijajaca godzina miala decydujaca wage. Nadzwyczaj aktywny

umysl Birnbauma pracowal teraz w tempie komputera.

Stary finansista zaczal przeprowadzac pilne rozmowy telefoniczne.

Znajdowal sie w swoim jedenastopokojowym apartamencie na Riverside

Drive, kolo uniwersytetu Columbia. Po rozmowie z Caitlin Dillon i jej

przyjacielem z policji, Carrollem, nabral okreslonych podejrzen - mial

silne przeczucia w sprawie zagadki Zielonej Wstazki.

W krytycznych chwilach zycia Birnbaum byl oceniany jako biznesmen

doskonaly lub tez najinteligentniejszy ekonomista na swiecie. Z pewnoscia

uczyl sie z zapalem zycia, wiecznie zdumiewajac sie rozmaitoscia ludzkich

postaw i reakcji. Zawsze byl nieslychanie ciekawy swiata i taki pozostal

nadal.

Nie bylo ani jednego dnia, podczas ktorego Birnbaum nie czytalby

przez co najmniej szesc czy siedem godzin. Dzieki temu zwyczajowi,

kultywowanemu od wczesnej mlodosci, Anton wiedzial, ze caly czas jest

w stanie dzialac o kilka ruchow szybciej niz inni, a zwlaszcza niz leniwi

chlopcy z Wall Street.

Jaki byl zwiazek Zielonej Wstazki i ataku przeprowadzonego czwar-

tego grudnia z glebokim zachwianiem sie rynku w ciagu ostatnich

dwoch dni?

Dlaczego nie wykryto jeszcze niczego, co mogloby naprowadzic na

slad Zielonej Wstazki?

Jakim cudem ludzie Zielonej Wstazki zawsze bez klopotu wyprzedzali

prowadzacych sledztwo? Sytuacja ta powtarzala sie nieustannie.

Tak samo jak natura Anton Birnbaum nie znosil prozni; a Zielona

Wstazka swoim przemyslnym dzialaniem taka wlasnie proznie wytworzy-

la: wielka, pusta przestrzen, pelna pozostajacych bez odpowiedzi pytan.

Pare miesiecy temu slyszal o radzieckim planie wywolania paniki na

zachodnich rynkach finansowych. Najblizsi i najbardziej zaufani znajomi

206

Birnbauma z CIA niepokoili sie ewentualnymi dzialaniami zlowrogiegoFrancois Monserrata. Czy Monserrat byl w jakis sposob powiazany

z akcja Zielonej Wstazki? A moze niektorzy czlonkowie amerykanskiego

rzadu? Na przyklad Philip Berger z CIA? Anton Birnbaum nigdy nie ufal

temu typkowi. Albo wiceprezydent Thomas Elliot? Byl bardzo chlodnym

czlowiekiem i zawsze rozgrywal swoje sprawy po cichu.

To zbyt wiele mozliwosci. Prawie jakby i to bylo z gory zaplanowane.

Niepozorny, staroswiecki czlowieczek dzwonil tego ranka do Szwaj-

carii, Anglii, Francji, Afryki Poludniowej, Niemiec Zachodnich, a nawet

Wschodnich. Prowadzil swoje prywatne sledztwo; przez caly czas czul sie,

jak gdyby mial na koncu jezyka jakies wazne nazwisko, ktorego nie moze

sobie przypomniec.

Wypisal wiec na kartce nazwiska, ktore wydawaly mu sie najbardziej

podejrzane.

Philip Berger.

Thomas More Elliot.

Francois Monserrat.

I, byc moze, organizacja terrorystyczna Czerwony Wtorek.

Tutaj lezal wlasciwy trop; slad, ktory zaprowadzi ich az do uprag-

nionego rozwiazania zagadki. Anton Birnbaum byl tego pewien.

Gdyby tylko zdolal wykryc, ktory to trop. Gdyby chociaz udalo mu

sie zrozumiec motyw dotychczasowych wydarzen. Musial byc niedaleko,

gdzies tu, w poblizu.

Anton pracowal przy biurku, robiac od czasu do czasu notatki,

przeprowadzajac rozmowy telefoniczne z zaufanymi ludzmi. Dzialal jak

w goraczce, niczym czlowiek, ktory czuje, ze pozostalo mu juz malo czasu.

Carroll postanowil zaczac jeszcze raz od poczatku - przestudiowac

dokladnie kazdy slad, wszystko, co tylko kiedykolwiek uslyszal na temat

Zielonej Wstazki. Wiedzial, ze to zadanie na wiele, wiele godzin i dni.

Bedzie musial przekopywac sie przez stosy komputerowych danych. Ech,

praca detektywa...

Poprosil CIA i FBI o zezwolenie na przeszukanie ich kartotek.

Nie sprzeciwiano sie temu specjalnie, chociaz Phil Berger narzucil mu

pewne ograniczenia, tlumaczac sie jak zwykle wzgledami bezpieczenstwa

narodowego.

Arch spedzil juz prawie jedenascie godzin stojac przed ekranami chyba

dwunastu komputerow umieszczonych w "pokoju kryzysowym" Wall

Street 13. Sledzil coraz to nowe dane; oczy bolaly go juz od mrowia

zielonych literek.

Spojrzal na Caitlin, ktora podnosila smukle palce nad klawiatura,

zeby wpisac haslo, dajace dalszy dostep do danych FBI. Zdawalo sie, ze

nie ma umiejetnosci, ktorej ta kobieta nie posiada.

207

Kiedy na ekranie ukazaly sie stosowne informacje, szybko postukalaponownie w klawisze. Tym razem zazadala listy weteranow Wietnamu,

ktorzy z jakiegokolwiek powodu znajdowali sie w ciagu ostatnich dwoch

lat - zgodzili sie z Archem na przyjecie takiego okresu - pod obserwacja

-policji. Dodala teraz podkategorie ograniczajace liste: eksperci od mate-

rialow wybuchowych, Nowy Jork i okolice, mozliwe kontakty z organiza-

cjami wywrotowymi.

Nastapila chwila przerwy, po czym na ekranie zaczely pojawiac sie

nazwiska.

Carroll zastanawial sie juz kiedys nad ta mozliwoscia; nie mial wtedy

jednak takiego sprzetu ani Caitlin do pomocy. Istnialy amerykanskie

organizacje podejrzewane o terroryzm, jednak zadnej z nich nie uwazano

za dostatecznie silna ani dobrze zorganizowana. Phil Berger osobiscie

zajal sie wtedy organizacjami paramilitarnymi na terenie Stanow Zjed-

noczonych. I sam zniechecil Archa do pojscia tym tropem.

-Czy mozesz wydrukowac liste najbardziej podejrzanych? - zapytal

Caitlin.

-To jest komputer. Moze zrobic, co tylko chcesz, pod warunkiem, ze

go grzecznie poprosisz - odpowiedziala.

Po chwili zabzyczala drukarka. Igielki przesuwaly sie w zawrotnym

tempie po papierze, wypisujac w sumie okolo dziewiecdziesieciu nazwisk

czynnych zolnierzy i weteranow, ktorzy w Wietnamie nabrali doswiadcze-

,' ni a przy poslugiwaniu sie materialami wybuchowymi i ktorych FBI uwazala

za wartych sledzenia, Arch zerwal wstege papieru i zaniosl ja na biurko.

Adamski Stanley. Kapral. Trzy lata w szpitalu weteranow w Prescott,

Arizona. Czlonek lewicujacej organizacji weteranow zwanej Barany, kry-

jacej sie pod szyldem klubu motocyklowego.

Arch zastanowil sie, ile z tych danych bylo wytworem paranoicznych

mozgow pracownikow FBI.

Wkrotce odkryl, ze ludzie z listy byli ze soba roznymi sposobami

powiazani. Nazwiska laczyly sie ze soba, tworzac cos w rodzaju pajeczy-

ny. Mogl spedzic kilka miesiecy, rozwazajac wszystkie mozliwe warianty.

Keresty John. Sierzant. Ekspert od amunicji. Zwolniony ze szpitala

weteranow w Scranton, Pensylwania 1974. Zawod: dozorca w zakladach

chemicznych. Czlonek Amerykanskiej Partii Socjalistycznej. Zamieszkaly

w Ridgewood, New Jersey. Zobacz: Rhinehart Jay T., Jones James;

Winston.

208

W ten sposob, mozna bylo "zobaczyc" az zbyt wiele, przenoszacw nieskonczonosc wzrok z nazwiska na nazwisko.

Carroll przetarl zmeczone oczy i wyszedl, zeby napic sie podwojnej

kawy. W koncu wrocil do biurka, na ktorym lezal juz niejeden kom-

puterowy wydruk.

-Kazdy z tych ludzi, a moze dwoch lub trzech moglo pomoc

wysadzic w powietrze dzielnice finansowa - odezwal sie Arch.

Caitlin popatrzyla mu przez ramie na liste.

-To od ktorego zaczniemy? - zapytala.

Carroll potrzasnal glowa. Znowu mial watpliwosci. Musieliby zajac sie,

moze nawet przesluchac kazdego z wymienionych ludzi. Nie bylo na to czasu.

Scully Richard P. Sierzant. Specjalista od plastiku. Hospitalizowany

na Manhattanie w 1974 w zwiazku z choroba alkoholowa. Sympatyk

skrajnej prawicy. Zawod: taksowkarz, New York City.

Downey Marc. Zabojca wojskowy. Hospitalizowany 1971-1973. Za-

wod: barman. Worcester, Massachusetts.

Arch spojrzal jeszcze raz na liste. A moze oficer? Rozczarowany oficer,

pelen zalu albo checi zemsty? Ktos wyjatkowo inteligentny, kultywujacy

w sobie calymi latami smutek.

Carroll oparl dlonie na monitorze. Chcialby wydobyc z tego kom-

putera wszystkie informacje, wykorzystac wszelkie wewnetrzne elektro-

niczne polaczenia. Znowu popatrzyl na wydruk.

-To moze byc oficer - powiedzial. - Sprobuj pojsc tym tropem.

Caitlin usiadla i zastukala szybko w klawisze. Zazadala listy wszyst-

kich oficerow z Wietnamu, podejrzanych o dzialalnosc wywrotowa. Pod

okresleniem "wywrotowy" kryly sie najprzerozniejsze mozliwosci.

Na ekranie pojawily sie nazwiska. Kapitanowie, pulkownicy, majorzy.

Niektorzy zostali okresleni w danych FBI jako schizofrenicy. Inni jako

osoby uzaleznione od narkotykow. Jeszcze inni zmienili wyznanie, zostali

zebrakami, okazjonalnymi rabusiami bankow albo sklepow z alkoholem.

Po chwili Arch dostal wydruk takze i tych nazwisk. Sposrod najbardziej

podejrzanych, w Nowym Jorku i okolicy mieszkalo dwadziescia dziewiec

osob. Przebiegl wzrokiem liste.

Bradshaw Michael. Kapitan. Wypisany ze szpitala weteranow w Dal-

las, Teksas w 1971. Zawod: handlarz nieruchomosciami, Hempstead,

Long Island. Cierpi na posttraumatyczny zespol stresowy.

209

Babbershill Terrance. Major. Zwolniony dyscyplinarnie z armiiw 1969. Znany jako zwolennik Vietcongu. Zawod: prywatny nauczyciel

angielskiego w rodzinach wietnamskich. Brooklyn, Nowy Jork.

Carroll sprobowal sie skupic. Oczy zaczynaly mu lzawic. Pomyslal, ze

powinien wyjsc na dwor i przewietrzyc sie. Patrzyl jednak zawziecie

w ekran.

Rydeholm Ralph. Pulkownik.

0'Donnel Joseph. Pulkownik.

Schweitzer Peter. Podpulkownik.

Shaw Robert. Kapitan.

Craig Kyle. Pulkownik.

Boudreau Dan. Kapitan.

Kaplan Lin. Kapitan.

Weinshanker Greg. Kapitan.

Dwyer James. Pulkownik.

Beauregard Bo. Kapitan.

Arnold Tim. Kapitan.

Morrissey Jack. Pulkownik.

Zbyt wiele tych nazwisk - pomyslal. Za duzo ofiar przegranej wojny.

-Czy mozesz odnalezc powiazania pomiedzy nimi, Caitlin? Oficera-

mi? Prawdziwymi twardzielami z Wietnamu?

-Zobacze.

Zastukala w klawisze. Tym razem jednak nic nowego sie nie pojawilo.

Popatrzyla w zamysleniu na ekran, po czym sprobowala czegos innego.

Znowu nic.

Wpisala jeszcze inne polecenie. I nic.

-Czy cos nie dziala? - spytal Carroll.

-Robie co moge, Arch, do licha.

Na ekranie widnial denerwujacy napis:

"Bardziej szczegolowe dane - zobacz w kartotekach".

-"W kartotekach"? - zdziwil sie Carroll. - Przeciez to sa kartoteki.

-Widocznie FBI ma w Waszyngtonie jakies inne kartoteki, ktorych

nie wpisali do sieci komputerowej, Arch. Ale dlaczego?

Byla dziesiata wieczorem, szesnastego grudnia. Sierzant Harry Stem-

kowsky pomyslal, ze czuje sie wreszcie finansowo bezpieczny, chyba po

raz pierwszy w calym swoim doroslym zyciu.

210

Kupil wlasnie nowego forda bronco i kosztowne futro z bobrow dlaMary w sklepie Alexander's. Nagle zycie okazalo sie dla nich laskawe,

calkiem przyzwoite, jak nigdy dotad.

Ale Harry Stemkowsky nie potrafil jednak myslec o tym wszystkim ze

spokojem. Czul sie troche jak podczas wizyty swietego Mikolaja albo

podrozy do Disneylandu; mial wrazenie, ze cale to bogactwo okaze sie

tylko przemijajaca zluda.

A zreszta, kto zdolalby tak latwo przyzwyczaic sie nagle do miliona

stu piecdziesieciu dwoch tysiecy dolarow?

Stemkowsky czul sie jak jeden z tych, ktorzy wygrywaja wielka sume

na stanowej loterii, a potem w dalszym ciagu pracuja na stanowisku

dozorcy albo urzednika pocztowego. Chodzilo o to, ze dostal zbyt duzo

w zbyt krotkim czasie. Nie mogl pozbyc sie niepokojacego uczucia, ze

ktos mu to wszystko odbierze.

Dwadziescia po dziesiatej wieczorem Stemkowsky skierowal taksowke

na Piecdziesiata Siodma Ulice, jadac w kierunku mostu. Zakonczyl

wlasnie swoja dziesieciogodzinna zmiane, ciagle postepujac zgodnie z pla-

nem pulkownika Hudsona, majacym zapewnic im niewatpliwy sukces.

Pare minut pozniej skrecil w jedna z ruchliwych alej na Jackson

Heights, a potem w Osiemdziesiata Piata, przy ktorej mieszkali razem

z Mary. Bezwiednie oblizal wargi. Czul juz niemalze smak i zapach

duszonego miesa, ktore obiecala przygotowac, kiedy wyjezdzal rano do

pracy. Slinka mu ciekla na mysl o pysznej wolowinie, salatce i tych

malych, smacznych kartofelkach, jakie zawsze gotowala.

Pomyslal sobie, ze moze po tym wszystkim powinni pojechac z Mary

na zasluzona emeryture gdzies na poludnie Francji. Z pewnoscia starczy

im na to pieniedzy. Mogli stolowac sie na okraglo w czterogwiazdkowych

francuskich restauracjach, az im sie znudzi. Potem moze przeniesliby sie

do Wloch. A jeszcze pozniej do Grecji. Podobno w Grecji jest tanio. Hej,

zaraz - co za roznica, czy tam jest tanio czy nie?

Harry przyspieszyl na ostatniej prostej, wiodacej do domu.

-Hej, czlowieku! - zawolal nagle, wciskajac hamulec do samego konca

Spod maski odskoczyl w ostatniej chwili wysoki lysy mezczyzna

o zbolalym wygladzie. Machal w przerazeniu rekami nad glowa i wy-

krzykiwal cos.

Tak wygladali ludzie w Wietnamie, kiedy zolnierze zapuszczali sie

patrolami, zeby oczyscic wioski z nieprzyjaciela, po straszliwych uderze-

niach z powietrza. Serce stanelo Stemkowsky'emu w gardle. Kolo jego

domu stalo sie cos okropnego; musial zdarzyc sie jakis straszny wypadek.

Przerazony czlowiek znalazl sie teraz tuz przy drzwiczkach, krzyczac

na caly glos:

-Pomocy! Ratunku, pomocy!

W koncu, Stemkowsky opuscil szybe. Zlapal mikrofon nadajnika,

gotow wezwac potrzebna pomoc.

211

-Co sie, u licha dzieje? Co sie stalo, prosze pana?Nagle w jego skron uderzyla twarda lufa malej, czarnej beretty.

-To sie stalo! Nie ruszaj sie. Odloz mikrofon.

Z bocznej uliczki wychynal teraz drugi mezczyzna. Otworzyl skrzypia-

ce drzwi pasazera.

-Prosze zawrocic, sierzancie Stemkowsky. Nie dojechalismy jeszcze

do domu.

W jakis czas pozniej - pare godzin, a moze pare dni - nie dalo

sie tego okreslic, Harry Stemkowsky poczul pod pachami podnoszace

go brutalnie w gore rece. Rece postawily go znowu twardo na

skrzypiacym, drewnianym krzesle. Dwa razy wstrzykiwali mu jakis

narkotyk.

Pojawila sie twarz jakiegos mezczyzny. Niewyrazna, rozowawa plama

zdawala sie splynac az niemal do twarzy Stemkowsky'ego. Sierzant poczul

czyjs oddech i zapach ostrej wody kolonskiej. Wtedy doznal naglego

szoku. Nie mogl uwierzyc, kogo przed soba zobaczyl.

Ta twarz - widzial ja juz nieraz; ostatnio niemal bez przerwy pokazy-

wano ja w telewizji, byla tez w gazetach...

Nie, cos mu sie poplatalo. To ten pieprzony narkotyk uszkodzil mu

cos w mozgu...

Co tu sie dzialo? Przeciez ten czlowiek nie mogl byc...

Twarz usmiechnela sie okrutnym grymasem i powiedziala:

-Tak. To ja jestem Francois Monserratem. Zna mnie pan pod innym

nazwiskiem. Wiem, ze to dla pana szok.

Harry Stemkowsky zamknal oczy. To musial byc zly sen. Koszmar,

ktory minie.

Otworzyl je znowu i potrzasnal glowa. Zabolala go strasznie. Galki

oczne wydawaly sie mu ciazyc. Wprost nie mogl uwierzyc. Tak blisko

szczytu wladzy. Najwiekszy zdrajca.

Kiedy Stemkowsky wreszcie sie odezwal, ledwie wiedzial, co mowi;

a przez jego nabrzmiale usta przeciskaly sie trudno zrozumiale slowa.

Czul sie, jak gdyby jezyk stanal mu kolkiem.

-Odpie-pie-pierdol sie pan. Odpie-pier sie.

-Och, niech pan da spokoj. Juz dawno minal czas na panskie

oburzenie... No dobrze, prosze zobaczyc: co my tu mamy...?

Rece Monserrata trzymaly teraz torbe na zakupy. Wyjal z niej dobrze

znany Harry'emu niebieski garnek.

Stemkowsky krzyknal. Zaczal szarpac sie w krepujacych go wiezach,

wbijajac je sobie niemilosiernie w cialo. Przed jego oczami znajdowal sie

widelec, znikajacy w czelusciach garnka. Widelec siegal az do wspanialego

kawalka wolowiny bourguignonne, ociekajacego smakowitym, brazowym

sosem.

Harry wrzasnal znowu. I jeszcze raz, i jeszcze. (

212

-Zdaje sie, ze odkryl pan moj maly sekret. Powinien pan tez zorien-towac sie do tej pory, jak smiertelnie powazne jest to przesluchanie. -

Monserrat zwrocil sie do swoich pomocnikow:

-Wprowadzcie nieszczesna kucharke.

Harry rozpoznal swoja zone, chociaz z wielkim trudem. Wygladala jak

zalosna karykatura samej siebie. Jej twarz byla cala posiniaczona, pur-

purowa, spuchnieta. Brakowalo jej kilku przednich zebow; nabrzmiale

wargi wygladaly prawie jak krwawa miazga.

-Bla-bla-blagam! - zawyl Stemkowsky, szaipiac sie na krzesle. -

Ona nic nie wie!

-Wiem. Mary nie ma pojecia, w jaki sposob wszedl pan w posiadanie

skradzionych papierow wartosciowych w Bejrucie, a potem w Tel Awi-

wie... Ale pan wie.

-Blagaam. Nie-nie-nie robcie jej krzy-krzywdy...

-Nie chce robic jej krzywdy. Niech wiec powie mi pan, co pan wie,

sierzancie. Wszystko, co pan wie. Teraz. Skad pan wzial skradzione akcje?

Monserrat znowu usmiechnal sie zlowrogo.

Po nastepnych pietnastu okrutnych, makabrycznych minutach, udalo

mu sie dowiedziec czesci tego, co wiedzial Harry Stemkowsky...

O kradziezy akcji i innych papierow wartosciowych, o ataku na Wall

Street czwartego grudnia. Nie o tym, gdzie obecnie przebywal pulkownik

Hudson ani kim dokladnie byl. Ale zawsze byl to jakis poczatek; znacznie

wiecej, niz wiedzial ostatnio Monserrat.

Krol terrorystow patrzyl z gory na pozbawionego nog Stemkows-

ky'ego i jego zone. Sierzantowi wydawalo sie, ze Monserrat przebija ich

wzrokiem na wylot. Wyraz jego twarzy byl przerazajacy, ohydny, niemal

nieludzki.

-No i widzi pan? Niepotrzebnie cierpial i pan, i niewinna niczemu

Mary. Moglismy po prostu porozmawiac spokojnie przez piec minut.

A teraz, czy nie czas na nagrode?

Z tymi slowami terrorysta wyjal zza poly marynarki czarna berette,

odczekal chwile, zeby oboje zobaczyli dobrze, co sie swieci, po czym

dwukrotnie wystrzelil.

Ostatnim uczuciem w zyciu sierzanta US Anny Harry'ego Stemkows-

ky'ego byl zal, ze nigdy nie bylo im dane nacieszyc sie z Mary uzyskanymi

pieniedzmi. Wiecej niz milionem dolarow. To bylo niesprawiedliwe. Zycie

nie zawsze bywa sprawiedliwe...

Na te noc Aren Carroll pojechal do domu w Riverside. Podczas gdy

szedl od garazu, ziemia zdawala krecic mu sie pod stopami.

Wspial sie na skrzypiace schodki werandy. Ogarnelo go poczucie winy.

Tym razem zbyt dlugo zaniedbywal swoje dzieci.

213

Na dole swiatla byly pogaszone. Slychac bylo ciche buczenie lodowki.Arch zdjal buty i na palcach wszedl na gore.

Zatrzymal sie i zajrzal do pierwszej sypialni, w ktorej spali Elizabeth,

czyli Lizzie, oraz Mickey Kevin. Ich male, dzieciece cialka spoczywaly

spokojnie w lozkach.

Pamietal, jak kupowal pare lat temu te jednakowe lozka w sklepie

Kleina na Czternastej Ulicy. Wystarczy spojrzec na te dwa bachorki. Spia

sobie spokojnie, jakby nigdzie nie istnialy zadne problemy. Takie wlasnie

powinno byc zycie.

Na jednej ze scian tykal cichutko stary dziecinny zegar, kupiony

jeszcze malemu Archowi. Obok wisialy plakaty Def Leppard i The Police.

Wlasciwie dziecko rosnie w dziwnym swiecie.

I duze dzieci tez zyja w dziwnym swiecie.

-Czesc, maluchy - szepnal cichutko, zeby ich nie obudzic. - Znalazl

sie wasz stary tatus.

-Wszystko w najlepszym porzadku, Archer - odezwala sie Mary K.

-Ale mnie przestraszylas, Mary! Nie uslyszalem, jak weszlas.

-Dzieci rozumieja twoje problemy. Wszyscy ogladamy wiadomosci.

Mary K. przytulila swojego starszego brata. Miala siedemnascie lat,

kiedy ich rodzice umarli; oboje tego samego roku, na Florydzie. Od

tamtego czasu Arch sie nia zajal. I on, i Nora zawsze byli gotowi

rozmawiac z Mary K. o jej chlopakach, o tym, ze chce zostac prawdziwa

malarka, nawet, jezeli nie bedzie mogla z tego przyzwoicie wyzyc. Sluzyli

jej pomoca, kiedy tylko jej potrzebowala; teraz role sie odwrocily.

-Moze naprawde rozumieja moja prace. A co z innymi sprawami?

Czy mowia cos o Caitlin?

Mary K. zlapala go za reke i oparla ja na wlasnym ramieniu. Zawsze

byla taka delikatna, mila i po prostu dobra dziewczyna. Carroll myslal

czesto o tym, ze juz czas, zeby znalazla sobie kogos rownie wspanialego.

Zajmowanie sie jego domem i dziecmi raczej jej w tym nie pomagalo.

-Ufaja twojemu rodzicielskiemu osadowi. Oczywiscie, w rozsadnych

granicach.

-Naprawde? To cos nowego.

-Och, jestes dla nich prawdziwa wyrocznia i dobrze o tym wiesz.

Jezeli powiesz, ze polubia Caitlin, to instynktownie ci uwierza; po prostu

dlatego, ze ty im to powiedziales.

-No coz, ostatnio nie daly tego po sobie poznac. Ale mysle, ze ja

polubia. To wspanialy czlowiek.

-Na pewno. Masz intuicje w kontaktach z ludzmi. Zawsze wiedziales,

ktory z moich adoratorow byl wart tego, zeby na niego spojrzec wiecej niz

jeden raz. Przyciagasz ludzi pelnych zycia i milosci do innych. Taka jest

tez Caitlin, prawda?

Arch spojrzal z gory na swoja "mala" siostrzyczke i potrzasnal

twierdzace glowa. Mary K. byla tak inteligentna. Laczyla w sobie

214

wrazliwosc artystki ze zmyslem praktycznym. Ciekawa kombinacja,w opinii Archa nie do pogardzenia.

Carroll przeciagnal sie. Ciagle bolala go jeszcze rana, pamiatka po

poranku w Paryzu.

-Ktoregos dnia wezme w koncu tydzien urlopu, przysiegam. Musze

odzyskac jakis kontakt z dziecmi.

-A co z twoja przyjaciolka, z Caitlin? Czy ona tez bedzie mogla wziac

tydzien wolnego?

Arch nic nie odpowiedzial. Nie byl pewien, czy to taki dobry pomysl.

Zaczal szykowac sie do lozka. Polozyl sie, wyczerpany, jednak nie mogl

zasnac. Przed oczami migaly mu ciagle ekrany komputerow z "pokoju

kryzysowego". Jesli istnial jakikolwiek trop, ktorym mogl podazyc, z pe-

wnoscia wiodl on przez Waszyngton i tajne akta FBI.

Wreszcie zaczal cicho chrapac, zapadlszy w gleboki, spokojny sen.

Kiedy odezwal sie budzik, bylo jeszcze ciemno.

/

31

WaszyngtonCarroll zawsze uwazal Waszyngton za idealne miejsce do krecenia

filmow Hitchcocka, Bylo to takie eleganckie, ciche i wspaniale miasto,

a jednoczesnie na swoj sposob paranoiczne w dziwnych, zmiennych

formach architektonicznych.

O dziewiatej rano Arch wysiadl z bladoniebieskiej taksowki ze zgnie-

cionym zderzakiem na waszyngtonskiej Dziesiatej Ulicy. W twarz uderzy-

la go zimna mzawka. Postawil kolnierz marynarki. Zmruzyl oczy, spog-

ladajac przez poranna mgle na betonowy klocek, jaki stanowil budynek

imienia J. Edgara Hoovera.

Znalazlszy sie wewnatrz, zostal poddany szczegolowej, nadmiernie

powolnej procedurze przy biurku recepcjonisty Denerwowalo go to.

Slynne, nieefektywne sposoby postepowania FBI pasowaly raczej do

jakiegos skeczu w sobotnim programie telewizyjnym niz do rzeczywi-

stosci.

Po kilku minutach oczekiwania, podczas ktorych odbyto kilka "naj-

powazniejszych w swiecie" rozmow telefonicznych, wreczono mu niebies-

ka karte magnetyczna z insygniami FBI. Wsunal ja do otworu w metalo-

wej bramce i wkroczyl na niedostepne zwyklym smiertelnikom korytarze.

Na piatym pietrze, zaraz niedaleko windy, siedziala atrakcyjna agent-

ka, zajmujaca sie opracowywaniem danych. Miala na sobie meska mary-

narke; jej orzechowe wlosy byly spiete w elegancki kok.

-Dzien dobry, jestem Arch Carroll.

-Dzien dobry, nazywam sie Samantha Hawes. Ludzie nie mowia na

mnie Sam. Milo mi pana poznac. Prosze tedy.

Ruszyla.

-Zebralam juz dla pana tyle materialow, ile tylko moglam. Kiedy

powiedziano mi, czego pan szuka, poswiecilam temu specjalnie pare

nadgodzin. To, co mam, pochodzi z Pentagonu i naszych wlasnych

tajnych akt. To wszystko, co udalo mi sie zdobyc w tak krotkim czasie na

temat osob wymienionych na panskich listach. Musze przyznac, ze nie

216

bylo to latwe. Niektore informacje wydrukowalam po prostu z kom-putera, ale reszta - jak sie pan domysla - znajdowala sie w bardzo

zakurzonych papierach.

To mowiac, pani Hawes zaprowadzila Archa do malego pomiesz-

czenia, w ktorym na biurku lezaly stosy dokumentow.

Carroll prawie jeknal, widzac, ile otrzymal danych. Wszystkie te kartki

byly do siebie podobne. Jak mial znalezc w tym wielkim zbiorowisku

archiwalnych zapiskow cos niezwyklego?

Obszedl biurko, oceniajac zadanie, ktore go czeka. Wsrod gor papieru

kryly sie powiazania pomiedzy poszczegolnymi oficerami, wszystkie moz-

liwe tropy, wydarzenia, ktorych byli uczestnikami podczas wojny i poz-

niej . Z pewnoscia w ktoryms momencie sciezki zycia tych ludzi krzyzowa-

ly sie, zawierali ze soba znajomosci, wymieniali korespondencje.

-Mam jeszcze wiecej. Chce pan zobaczyc9 Czy to, co tu lezy,

wystarczy panu przez chwile? - spytala archiwistka.

-Och, coz, sadze, ze na razie mam dosyc. Nie wiedzialem, ze

o kazdym jest tu zapisane az tyle informacji. Agentka Hawes usmiechnela

sie:

-Powinien pan sprawdzic wlasna teczke.

-A pani ja sprawdzala?

-Bede pracowac tam, w poblizu. Gdyby zechcial pan poczytac jeszcze

troche wiecej, panie Carroll, to prosze mnie zawolac.

Ruszyla, ale po chwili odwrocila sie. Archowi zdawala sie uosabiac

kobiete wspolczesna. Byla bardzo ladna i elegancka, a jednoczesnie

wygladala na osobe godna zaufania. Chyba pochodzila z Poludnia. Carroll

pomyslal sobie, ze w nie tak znow odleglych czasach bylaby pewnie mloda

matka dwojga czy trojga dzieci, siedzaca w domu gdzies w Alcxandrii.

-Jest jeszcze jedna sprawa - odezwala sie z zaklopotaniem. - Wlas-

ciwie nie wiem, o co chodzi, moze tylko mi sie wydaje. Ale kiedy

przegladalam te akta wczoraj wieczorem... Mialam nieokreslone wrazenie,

ze przy niektorych z nich ktos cos majstrowal.

W mozgu Archa odezwal sie niepokoj.

-A kto mialby w tym szperac?

-Kazdy, kto ma do nich dostep.

-Co pani ma na mysli, mowiac, ze "ktos przy nich majstrowal"?

-Wydaje mi sie, ze z kilku teczek pousuwano czesc dokumentow.

Carroll wyciagnal reke i zlapal kobiete lekko za nadgarstek. Informa-

cja, ktora uslyszal, podekscytowala go. Oznaczala, ze pewne akta byly dla

kogos z jakiegos wzgledu wazne. Ktos inny juz je ogladal i, byc moze,

ukradl niektore dokumenty.

Po co? I ktore to byly teczki?

Zobaczyl na twarzy agentki dziwny wyraz; musiala zastanawiac sie,

kim tak naprawde jest ten zachowujacy sie w nietypowy dla FBI sposob

czlowiek, ktorego tu wpuszczono.

217

-Czy pamieta pani, ktore to byly teczki?-Oczywiscie. - Podeszla do biurka i zaczela przerzucac papiery.

Wybrala piec grubych teczek i polozyla je Carrollowi przed nosem.

-Ta... ta... i ta... i jeszcze te dwie.

Przeczytal szybko naglowki.

Scully Richard

Demunn Michael

Freedman Harold Lee

Melindez Paul

Hudson David

-Dlaczego akurat te piec? - spytal.

-Ci ludzie sluzyli razem w Wietnamie, zgodnie z tym, co napisane jest

w srodku. To moze byc powod.

Arch usiadl. Sadzil mimo wszystko, ze wroci z Waszyngtonu z pustymi

rekami. Czul, ze podniecenie, jakie budzi sie w nim, okaze sie tylko

falszywym alarmem. Mial przed soba po prostu materialy dotyczace

pieciu ludzi, "wywrotowcow", a wiedzial, ze Fbl stosuje ten termin tak

szeroko, ze wlasciwie moze on nic nie oznaczac.

Sprawdzil nazwiska na wlasnych wydrukach i wtedy serce zabilo mu

szybciej.

Scully i Demunn byli specjalistami od materialow wybuchowych.

A David Hudson byl pulkownikiem, ktory, wedlug krotkiej notatki

z komputera, aktywnie uczestniczyl w tworzeniu organizacji weteranow

Wietnamu i w walce o ich prawa.

Pieciu zolnierzy, ktorzy walczyli razem na wojnie.

Pieciu ludzi, ktorzy byli zarowno na jego listach, jak i w aktach FBI.

Zdjal marynarke i krawat, ktore zalozyl specjalnie z okazji oficjalnej

podrozy do Waszyngtonu i zaczal czytac o pulkowniku Davidzie Hud-

sonie.

\ 32

Waszyngton

Kiedy Arch skonczyl czytac, pokrecil tylko glowa.

Przed nim lezala gruba teczka numer 211, dotyczaca pulkownika

Davida Hudsona. Byla tam opisana cala jego sluzba wojskowa, kawal

zycia tego czlowieka.

Pulkownik David Hudson byl rzeczywiscie zagadkowa postacia.

Jego kariera zaczela sie obiecujaco w West Point, gdzie w 1966 roku

otrzymal dyplom z wyroznieniem. Przez cztery lata nalezal do tamtejszej

druzyny tenisowej, az w koncu zostal jej kapitanem. Byl popularnym kadetem,

wedlug wszelkich danych, nowoczesny wzorzec amerykanskiego chlopaka.

Czynil w sluzbie duze postepy. Natychmiast po ukonczeniu Akademii

zglosil sie na ochotnika na szkolenie Sil Specjalnych, a potem jeszcze do

Rangersow. Na pierwszy rzut oka mozna bylo powiedziec, ze armii nie

mogl sie trafic pilniejszy ani bardziej profesjonalny zolnierz.

Pulkownik David Hudson - wzorzec mlodego Amerykanina.

Kazdy kolejny dokument, jaki Arch czytal, opatrzony byl superlaty-

wami w rodzaju: , jeden z naszych najlepszych", "mlody oficer, z jakiego

wszyscy powinnismy byc dumni", "pod kazdym wzgledem wzorcowy

zolnierz", "nieokielznany, wprost zarazliwy entuzjazm", "z pewnoscia

jeden z naszych przyszlych przywodcow", "material, na jakim mozna

oprzec nowoczesna armie" i tym podobne.

W Wietnamie Hudson zostal odznaczony Medalem Honoru i krzyzem

Distinguished Service. Dostal sie do niewoli. Przewieziono go do Wiet-

namu Polnocnego, w celu przesluchiwania. Przezyl siedem miesiecy

w obozie jenieckim. Malo brakowalo, a bylby tam umarl. Po rekonwales-

cencji zglosil sie na ochotnika drugi raz i kilkakrotnie "odznaczyl sie

szczegolna walecznoscia i odwaga".

Wreszcie na trzy miesiace przed ewakuacja Sajgonu, zostal ciezko

ranny od wybuchu granatu i wskutek tego stracil lewa reke. Przyjal ten

fakt w charakterystyczny dla siebie sposob; w szpitalnym raporcie mozna

bylo przeczytac:

219

"Pulkownik David Hudson byl dla nas kims wyjatkowym - pomagalinnym pacjentom, nigdy nie uskarzal sie na to, co go spotkalo. To

prawdziwy w kazdym calu mlody idealista".

Jednakze po Wietnamie kariera pulkownika Davida Hudsona nagle

zalamala sie. Wkrotce po jego powrocie do Stanow rodzina i przyjaciele

dostrzegli w nim dramatyczne zmiany.

"To tak, jak gdyby z wojny powrocil zupelnie inny czlowiek" - mowil

ojciec Hudsona, ktorego przesluchiwano kilka razy. - "Caly ten ogien,

ten zarazliwy entuzjazm, jaki mial w sobie David, zniknely. Jego oczy

zaczely wygladac jak oczy starego czlowieka".

Pulkownik David Hudson po powrocie z Wietnamu - prawdziwa

zagadka.

Z poczatku Hudson stacjonowal w forcie Sam Houston w Teksasie,

a potem w forcie Sili w Oklahomie. Wreszcie w forcie Polk w Luizjanie

zostal bez rozglosu zwolniony dyscyplinarnie za "dzialania szkodliwe dla

armii". Inny dokument mowil, ze Hudson zostal w ciagu dwoch miesiecy

dwukrotnie przeniesiony w inne miejsce, za, jak sie wydawalo, drobne

niesubordynacje. Jego malzenstwo z Betsy Hinson, pochodzaca z rodzin-

nego miasta Hudsona, skonczylo sie nagle w 1973 roku. Zona pulkownika

powiedziala wtedy: "Ja juz go wcale nie znam. David to teraz zupelnie

inny czlowiek niz ten, za ktorego wyszlam. Stal sie obcy dla wszystkich".

W nastepnych latach niemal obsesja Hudsona stal sie udzial w spot-

kaniach roznych organizacji weteranow Wietnamu. Wspolorganizowal

i przemawial na rozmaitych zjazdach w calych Stanach Zjednoczonych.

W tym czasie spotykal sie i byl fotografowany z gwiazdami filmowymi

o liberalnych pogladach, biznesmenami interesujacymi sie sprawami wete-

ranow, ze znanymi politykami.

W ktoryms momencie Arch ulozyl przed soba metodycznie kserokopie

wszystkich dostepnych zdjec Davida Hudsona. Przekladal je tak, az

uformowaly mu sie w ciekawy kolaz. Jedno bylo zaplamione kawa czy tez

cola. Plama wydawala sie swieza. To Samantha Hawes czy ktos inny?

A moze to tylko on sam dostawal juz krecka?

Na fotografiach pulkownik David Hudson wygladal jak klasyczny

wyidealizowany zolnierz z dawnych lat. Przypominal Jimmiego Stewarta;

takie zdjecia oficerow robilo sie przed Wietnamem. Hudson mial blond

wlosy, prawie zawsze krotko przystrzyzone, "bohaterska", silnie zaryso-

wana szczeke, troche uszczypliwy, rozbrajajacy usmiech. Pulkownik Hud-

son z pewnoscia wygladal na czlowieka bardzo pewnego siebie i swoich

dzialan. Widac bylo, ze jest nieslychanie dumny z tego, ze jest amerykans-

kim zolnierzem.

Carroll wstal znad papierow i zaczal chodzic po pokoju. Kogo mial

zatem przed soba?

Urodzonego zolnierza, przywodce, ktoremu gdzies po drodze cos sie

zagmatwalo. A moze... to ktos inny zepsul jego kariere?

220

W calym kraju musialy byc setki, moze nawet tysiace podobnych lud/ijak David Hudson. Niektorzy z nich powariowali i musieli zostac za-

mknieci w oddzialach psychiatrycznych szpitali dla weteranow. Inni

przesiadywali w ciszy w zapuszczonych, pustych pokojach, odmierzajac

czas niczym bomby zegarowe.

Pulkownik David Hudson?... Czy to on stworzyl Zielona Wstazke?

Weszla Samantha Hawes, przynoszac kawe, kanapki i salatki.

-Widze, ze pan czyta z wielkim zainteresowaniem - powiedziala.

-Tak, te materialy sa naprawde ciekawe. A jednoczesnie takie dziw-

ne... Trudno mi jednak wyciagnac od razu jakies konkretne wnioski.

Arch potarl zaczerwienione oczy. - Dziekuje, za to jedzenie, a zwlaszcza

za kawe. To, co pani zebrala, jest dla mnie bardzo interesujace. Szczegol-

nie zas teczka pulkownika Hudsona. To bardzo skomplikowany, dziwny

czlowiek. Az za doskonaly. Idealny zolnierz. A potem, co sie z nim stalo,

kiedy wrocil do Stanow?

Agentka Hawes usiadla, ugryzla wielki kes kanapki i powiedziala:

-Tak jak mowilam, w jego dokumentach sa pewne luki. Tak samo

jak w czterech pozostalych teczkach. Prosze mi wierzyc, ogladalam juz

tyle akt, ze potrafie to rozpoznac.

-Jakie luki ma pani na mysli? Czego tu brakuje?

-Coz, nie ma na przyklad zadnych raportow na temat specjalnego

szkolenia, jakie przeszedl w Fort Bragg. Nie ma tez nic o szkoleniu na

oficera Sil Specjalnych ani na Rangera. Caly siedmiomiesieezny pobyt

w obozie jenieckim jest zaledwie krociutko skwitowany. To wszystko

powinno byc dokladnie opisane. Byc moze, zostaloby oznaczone jako

"scisle tajne", ale tak czy owak, powinno sie tu znajdowac.

-Czego jeszcze brakuje? Czy istnieja gdzies fotokopie czy duplikaty

tych dokumentow?

-Z pewnoscia powinno byc tu wiecej opisow jego sylwetki psy-

chologicznej. Zwlaszcza po tym, jak stracil reke w Wietnamie. Byl

torturowany przez zolnierzy Vietcongu. Jest oczywiste, ze przezywa

nawroty do tamtych sytuacji. Brak tu informacji na temat tego,

co przezyl w obozie jenieckim. Jeszcze nigdy me widzialam teczki

numer 211, ktora nie zawieralaby szczegolowego portretu psycholo-

gicznego.

Carroll wzial druga kanapke z pieczona wolowina i zasugerowal:

-Moze sam Hudson to zabral?

-Nie wiem, jakim cudem zdolalby sie tu dostac, chociaz chyba nic na

jego temat by mnie nic zdziwilo, po tym co przeczytalam wczoraj.

-To znaczy po czym? Czy moglaby pani sprecyzowac?

-Jak to sie stalo, ze zaraz po Wietnamie stal sie nikim? Podczas

wojny wywiad ocenial jego morale na bardzo wysokie. Byl tam znakomi-

tym, odwaznym dowodca. Dlaczego kiedy wrocil, dali mu taki marny

przydzial? Z powodu reki? A jesli tak, to czy nie mogli tego napisac?

-Moze wlasnie dlatego porzucil w koncu armie? - zaproponowal

Arch. - Nie chcial sluzyc na drugorzednych placowkach.

-Byc moze. Ale przede wszystkim, dlaczego w ogole mu to zrobili?

Przeciez przedtem przez caly czas wychwalali go pod niebiosa. I prosze mi

wierzyc, mieli co do niego naprawde powazne plany. Latwo w tych

teczkach przesledzic sciezki wiodace do chwaly i zaszczytow. Hudson byl

w armii prawdziwa wschodzaca gwiazda.

Carroll zanotowal cos, po czym spytal:

-A jaki bylby bardziej wlasciwy przydzial? Co by sie stalo, gdyby po

powrocie do Stanow nadal na niego stawiano?

-Powinien przynajmniej dostac sie do Pentagonu. Wedlug wszystkich

danych stawiano na niego bez watpienia. Przynajmniej do czasu, kiedy

pojawily sie problemy dyscyplinarne. Wyladowal na podrzednej placowce,

zanim zdolal na to zasluzyc.

-To rzeczywiscie dziwne. Moze w Pentagonie cos wiedza. Musze

teraz pojechac tam.

Samantha Hawes rozlozyla rece.

-Moje kondolencje - powiedziala. - To skromne miejsce jest w poro-

wnaniu z Pentagonem mile jak hippisowska komuna.

-Tak, slyszalem, ze pracuja tam weseli ludzie - odparl z usmiechem

Arch. Ta agentka byla sympatyczna i bardzo inteligentna. Spodobala

mu sie.

-Niech pan poslucha - dodala. - Jest jeszcze jedna rzecz, ktora

powinien pan wiedziec. W ciagu ostatnich dwoch tygodni pewna osoba

z cala pewnoscia przegladala teczki numer 211. Dokladnie bylo to piatego

grudnia.

Carroll, ktory zaczal sie juz pakowac podniosl wzrok na pania Hawes.

-Kto to byl? - zapytal.

-Tego dnia poproszono nas o przeslanie niektorych akt 211 do

Bialego Domu. Chcial je przejrzec wiceprezydent Elliot. Trzymal je przez

ponad szesc godzin. Niech pan poslucha. Jesli bedzie pan jeszcze po-

trzebowal jakiejs pomocy, to prosze sie tu do mnie zglosic. Czy to

oficjalnie, czy nie... Obiecuje pan?

-Obiecuje - odpowiedzial powaznie Arch.

Riverdalc, Nowy Jork

Mlody Carroll takze musial sluchac rozkazow i to bardzo surowych.

Szescioletni Mickey Kevin Carroll mial pozwolenie na samodzielny po-

wrot z treningu koszykowki, odbywajacego sie o trzy przecznice od domu.

Dostal od cioci Mary K. scisle zalecenia, zapisane przez nia w jego !

notatniku: _

222

i

Rozejrzyj sie w obie strony zanim przejdziesz przez aleje Churchilla.

Rozejrzyj sie w obie strony zanim przejdziesz przez ulice Grand.

Pod zadnym pozorem nie rozmawiaj z nikim obcym.

Nie kupuj przed kolacja nic do jedzenia w sklepie Fieldstone.

Jesli to zrobisz, zginiesz w torturach.

Mickey Kevin szedl wlasnie pomiedzy aleja Riverdale a aleja Churchil-

la. Byl zajety rozwazaniem techniki koszykarskiego dwutaktu. Kiedy

Alexander Joseph pokazywal, jak go sie robi, wydawalo sie to latwe. Ale

kiedy sprobowalo sie samemu, to okazywalo sie, ze trzeba pamietac o zbyt

wielu rzeczach naraz. Trzeba bylo sprawic, zeby noga i reka znalazly sie

jednoczesnie w gorze, a potem jeszcze wysoko i celnie rzucic pilke.

Wszystko naraz!

Zglebiajac tak arkana koszykowki, maly Carroll zdal sobie po pew-

nym czasie sprawe z tego, ze ktos za nim idzie.

Odwrocil sie i zobaczyl zblizajacego sie mezczyzne. Szedl bardzo

szybko w jego kierunku.

Mickey Kevin napial sie caly. Zbyt wiele naogladal sie filmow, zeby sie

teraz nie bac. Zawsze bylo tak, ze bandyci chcieli zlapac dziecko, kiedy

bylo w domu samo albo z niania. Swiat jest bardzo niebezpieczny.

Niektorzy ludzie sa zli i grozni.

Czlowiek, ktory za nim sie pojawil, wygladal normalnie, jednak

chlopiec postanowil na wszelki wypadek przyspieszyc. Zaczal niepozornie

stawiac coraz dluzsze i szybsze kroki. Szedl teraz tak jak wtedy, kiedy

probuje sie dotrzymac kroku tacie.

Na skrzyzowaniu z ulica Grand nie bylo widac zadnych samocho-

dow, ale Mickey zatrzymal sie zgodnie z regulami i obejrzal sie w obie

strony.

Popatrzyl tez w tyl i zobaczyl, ze mezczyzna jest teraz bardzo blisko

niego. Bardzo blisko.

Chlopiec przebiegl wiec przez ulice, mimo ze ciocia Mary K. zabilaby

go za to na miejscu. Serce bilo mu glosno. Czul to nawet w stopach.

Wtedy zrobil bardzo glupia rzecz. Wiedzial, ze to idiotyczne, natych-

miast kiedy tak postapil.

Przebiegl skosem przez pusty parking kolo Riverdale Day School.

Dalej byly te zlosliwe krzaki. Lezalo tam pelno puszek po piwie i roz-

bitych butelek po winie i whisky. Mary K. zapomniala mu napisac: "Nie

idz przez parking kolo szkoly". Wydawalo sie to zbyt oczywiste.

Mickey Kevin odpychal klujace galazki krzakow, slyszal, ze ten

czlowiek go goni. Biegnie przez parking. Wlasciwie chlopiec nie byl tego

pewien, ale musialby sie zatrzymac, zeby posluchac dokladniej. Lepiej

bylo biec dalej, ile tylka sil w nogach.

Rozwinal pelna predkosc, ocierajac sie o krzaki, zaczepiajac butami

o kamienie i korzenie.

223

Potknal sie na jakiejs dziurze, poslizgnal na lisciach, stuknal o kamieni o malo nie przewrocil sie glowa naprzod. Mial zadyszke - slyszal glosno

swoj oddech.

Nagle zobaczyl tyl swojego domu - na werandzie swiecily sie bur-

sztynowo lampy, od ciemniejszego nieba odcinal sie szary zarys.

Jeszcze nigdy tak sie nie cieszyl, ze zobaczyl dom.

Jego policzka dotknela czyjas dlon; Mickey wrzasnal i... - to tylko

glupia galaz!...

Malo nie dostal ataku serca. Przebiegl przez osniezony trawnik z szyb-

koscia zawodowego basebaliisty. W polowie drogi otworzylo sie jego

metalowe pudelko na kanapki. Wypadla z niego pomarancza, zgniecione

papiery i termos.

Odrzucil pudelko na bok, wbiegl po tylnych schodkach i oparl reke na

zimnych, metalowych drzwiach.

Wtedy...

Odwrocil sie. Musial.

Slyszal walenie serca, jakby mial w srodku jakas maszyne. Czu-czu,

czu-czu, czu-czu...

O rany! O jejku!

Nikogo za nim nie bylo.

Nikt go nie gonil!

Bylo zupelnie cicho. Nic sie nie ruszalo. Na sniegu lezalo pudelko na

kanapki i blyszczalo.

Zmruzyl oczy. Zrobilo mu sie glupio. Zdawalo mu sie... byl prawie

pewien. Ale i tak nie bedzie teraz zabieral tego pudelka. Moze rano. Albo

pozniej.

Ale z niego dziecko! Boi sie ciemnosci! Wszedl w koncu do domu.

Mary K. siedziala w kuchni i kroila wielkim nozem warzywa. Telewi-

zor byl wlaczony, szedl wlasnie "Mary Tyler Moore Show".

-Jak tam trening, myszko? Wygladasz na zmordowanego. Chyba

pojdziesz sie umyc, co? Obiad juz prawie gotowy...Hej, no jak tam trening?

-Aa, tego... Nie umiem zrobic glupiego dwutaktu. Poza tym dobrze.

To powiedziawszy, Mickey Kevin znikl czym predzej cioci z oczu,

chowajac sie do lazienki. Nie zaczal sie jednak myc, nie zapalil nawet swiatla.

Powoli odslonil firanke i wyjrzal na groznie wygladajace podworko.

Znowu zmruzyl oczy, ale nie zobaczyl nikogo.

Ten glupi kot, Mortimcr, zaczal bawic sie jego pudelkiem na kanapki.

Poza tym nic sie nie ruszalo. Teraz Mickey Kevin byl juz pewien, ze wcale

nikt go nie gonil.

Ale maly Carroll nie mogl stad zobaczyc prawdziwie groznego czlo-

wieka, przygladajacego sie z tylu jego domowi. Ani pistoletu maszyno-

wego sten, ktory ten mezczyzna sciskal w dloni.

224

WaszyngtonMinela wlasnie piata. Pulkownik Duriel Williamson wszedl do po-

zbawionego okien biura, znajdujacego sie gleboko wewnatrz zajmujacego

powierzchnie dwunastu hektarow kompleksu zwanego Pentagonem.

W spartansko urzadzonym, wykonczonym na zielono pomieszczeniu

czekal juz Arch Carroll, a takze kapitan Pete Hawkins, ktory doprowadzil

go poprzez skomplikowana siec korytarzy od samego biurka recepcjonisty

az tutaj.

Pulkownik Williamson byl poteznym Murzynem, w mundurze Sil

Specjalnych i berecie w kolorze krwi. Jego szpakowate wlosy byly kro-

ciutko przyciete, dopelniajac groznego wygladu. Ton, jakim mowil Wil-

liamson byl spokojny, ale jednoczesnie nie pozbawiony ironii. Od razu

widac bylo, ze czlowiek ten lubi natychmiast przechodzic do sedna

sprawy.

Kapitan Hawkins przedstawil wzajemnie obydwu mezczyzn, dopel-

niajac wojskowej formalnosci. Sprawial wrazenie klasycznego biuro-

kraty, utrzymujacego sie na stanowisku dzieki scislemu przestrzeganiu

zalecen.

-To pan Archer Carroll z Agencji Wywiadowczej Departamentu

Obrony; przyszedl tu zgodnie ze specjalnym pelnomocnictwem udzielo-

nym przez prezydenta... Pan pulkownik Duriel Williamson z Sil Specjal-

nych. Pan pulkownik sluzy w Fort Bragg, w Karolinie Polnocnej. Byl

bezposrednim zwierzchnikiem Davida Hudsona podczas obydwu faz jego

szkolenia w Silach Specjalnych. Panie pulkowniku, pan Carroll przyje-

chal, zeby zadac panu kilka pytan.

Oficer usmiechnal sie przyjaznie.

-Milo mi pana poznac, panie Carroll. Czy moge usiasc?

-Oczywiscie, panie pulkowniku - odparl Arch, i usiedli. Kapitan

Hawkins takze zajal miejsce, nie wychodzac z pokoju na czas rozmowy;

jak zwykle zgodnie z protokolem.

-Co chcialby pan wiedziec o Davidzie?

-Byliscie panowie ze soba na "ty"?

-Tak, znalem go calkiem dobrze. Sprecyzuje to: widywalem sie z nim;

nie z powodu szkolenia Sil Specjalnych, ale po wojnie. Spotkalem go pare

razy, glownie podczas roznych zjazdow weteranow. Obaj aktywnie dziala-

lismy. I zdazylismy przy okazji wypic razem niejedno piwo.

-Prosze mi o tym opowiedziec, panie pulkowniku. Jaki byl Hudson?

Jak sie czlowiek czul, pijac z nim piwo?

Carroll staral sie hamowac, zeby nie zaczac zadawac od razu zbyt

drazniacych pytan. Byl zmeczony dlugim przedpoludniem, jakie spedzil

w siedzibie FBI; zdawal sobie jednak sprawe, ze nie nalezy wyprowadzac

z rownowagi pulkownika Sil Specjalnych.

225

-Z poczatku David Hudson zachowywal sie sztywno. Mimo ze staralsie, jak tylko mogl, zeby tego nie robic. A potem wszystko bylo w porzad-

ku. Mozna z nim bylo porozmawiac o wielu sprawach. Byl czlowiekiem

myslacym i wyjatkowo inteligentnym.

-Wyglada na to, ze kariera pulkownika Hudsona skonczyla sie po

Wietnamie. Czy wie pan, dlaczego?

Williamson wzruszyl ramionami.

-Zawsze mnie to zastanawialo. Moge jedynie powiedziec tyle, ze

David Hudson byl zawsze bardzo szczerym czlowiekiem.

-Szczerym? Co pan ma na mysli, panie pulkowniku? - pytal ostroz-

nie Arch.

-Chodzi mi o to, ze potrafil przysparzac sobie wrogow. Wsrod zbyt

waznych osob... Czul sie takze straszliwie rozczarowany. Zgorzknialy -to

bedzie lepsze slowo.

Zgorzknialy... pomyslal Carroll. Ciekawe jak bardzo? Patrzyl w ciszy

na pulkownika.

-Traktowanie, z jakim spotkali sie nasi zolnierze po powrocie

z Wietnamu, bardzo go gniewalo. Mysle, ze pozbawilo go zludzen,

bardziej niz nas wszystkich. Uwazal cala sprawe za hanbe. Winil za nia

prezydenta Nixona. Pisal listy osobiscie do niego, a takze do szefa

sztabu.

-Tylko listy? Czy do tego ograniczaly sie jego protesty w sprawie

weteranow?

Szukam kogos - myslal Arch - kto posunalby sie o wiele dalej niz

pisanie listow. Kazdy mogl usiasc i napisac list.

-Nie. Wypowiadal sie takze publicznie.

-Panie pulkowniku, wszystko, co moze pan na ten temat powiedziec,

bedzie dla mnie pomocne. Jestem w stanie sluchac pana nawet przez

cala noc.

-Zwracal uwage na to, ze Waszyngton od dawna lamal kolejne

obietnice skladane weteranom. Uwazal to za zdrade. Lubil uzywac

zwrotu: "zolnierzyki do dyspozycji". Sam pan rozumie, panie Carroll, ze

po czyms takim oficer moze spodziewac sie szybkiego przydzialu do

Timbuktu albo jakiejs jednostki rezerwy na pustyni. W ten sposob znalazl

sie takze w kartotekach Pentagonu. Hudson byl bardzo aktywnym

dzialaczem radykalnych organizacji weteranow.

-Czy moglby pan teraz cos powiedziec o jego szkoleniu dla Sil

Specjalnych w Fort Bragg? - poprosil Arch. - Prosze, jesli to tylko

mozliwe, dokladnie je opisac.

W ten sposob przez prawie godzine pulkownik Williamson cierpliwie

przedstawial Carrollowi obraz blyskotliwego, mlodego oficera o niezmie-

rzonej energii, utalentowanego i pelnego entuzjazmu wzorcowego zol-

nierza. Arch uslyszal raz jeszcze wiele komplementow, ktore znal juz po

lekturze teczki 211.

226

-Jednak to, co najbardziej utkwilo mi w pamieci na temat pu-lkownika Hudsona - mowil Williamson - to czas, w ktorym bylem

jego przelozonym w Fort Bragg. Rozkazano nam przekraczac przy

jego szkoleniu wszelkie granice. Doprowadzac go do ostatecznosci,

do absolutnych krancow wytrzymalosci fizycznej i psychicznej. No

i robilismy to.

-Czy system jego szkolenia byl ciezszy niz innych oficerow, ktorzy

trafili do Fort Bragg?

-O, bez watpienia. Nieporownanie ciezszy. Nikogo tak nie dreczylis-

my jak jego. Wykorzystywalismy jego pobyt w obozie jenieckim, zeby

nauczyc go nienawidzic "nieprzyjaciol". Mielismy przeksztalcic go w czlo-

wieka pelnego nienawisci, szukajacego zemsty. W mojej opinii stal sie

czyms w rodzaju bomby zegarowej.

-Kto kazal panu to robic, pulkowniku? Kto wydal rozkaz postepo-

wania w taki sposob z Davidem Hudsonem? Ktos wyraznie wybral go do

takiego szkolenia.

Williamson przerwal. Nie spuszczal wzroku z twarzy Carrolla, ale

widac bylo w nim nagla zmiane. Z poczatku Arch nie zrozumial, o co

chodzi.

-Mysle, ze ma pan racje. Sadze, ze... hmm, po tych wszystkich

latach... Obawiam sie, ze nie jestem w stanie powiedziec panu, kto to byl...

Czy to nie zabawne? Pamietam, ze postepowalismy z nim niezwykle

twardo. No i ze Hudson do tego sie nadawal. Z pewnoscia byl czlowie-

kiem o wyjatkowo silnym charakterze. Bardzo wytrzymalym. Mial serce

nastolatka.

-Ale, mowi pan, ze jego szkolenie nie bylo typowe? Roznilo sie od

tego, jakiemu byli poddani inni?

-Tak. Szkolenie Davida Hudsona w Fort Bragg wykraczalo daleko

poza granice zwyklego, ktore i tak bylo ciezkie.

-Czy moze pan opisac, jak wygladalo? Prosze wyobrazic sobie, ze

znajdujemy sie w Fort Bragg. Co sie teraz dzieje? Jak konkretnie przebie-

gal taki "trening"?

-No coz... Nie sadze, zeby byl pan sobie w stanie to wyobrazic, chyba

zeby pan sam przez cos takiego przeszedl... Budzilismy go o wpol do

trzeciej w nocy. Meczylismy go cwiczeniami fizycznymi do upadlego.

Wywolywalismy koszmary za pomoca narkotykow. Przesluchiwalismy

go - robili to najlepsi specjalisci w armii. Wykorzystywalismy go gorzej

niz konia roboczego, az padal z wyczerpania o osmej wieczorem. I znowu

budzilismy go o wpol do trzeciej. I dreczylismy jego cialo i psychike.

Kazdy kolejny dzien byl dwa razy ciezszy od poprzedniego... Wszyscy

wybrani na szkolenie w Fort Bragg byli najlepszymi z najlepszych.

Hudson ukonczyl West Point, potem przeszedl przez ciezkie walki w Wie-

tnamie, gdzie byl znakomitym dowodca... Wie pan, pulkownik Hudson

227

byl takze w Wietnamie zabojca wojskowym. Byl bardzo skuteczny; mialdobra reputacje.

Slyszac wyraz "zabojca", Arch pomyslal, ze zbliza sie pomalu do

rozwiazania zagadki Zielonej Wstazki. Im wiecej dowiadywal sie o pul-

kowniku Hudsonie, tym dziwniejsza wydawala sie jego postac. Okazuje

sie, ze wzorcowy amerykanski zolnierz byl takze zabojca. Przed oczami

Carrolla stanal obraz Hudsona, widzianego na fotografiach - jasna,

a zarazem zdeterminowana twarz, krotka fryzura, uczciwosc bijaca

z oczu...

-Co pan ma na mysli, panie pulkowniku? Co oznacza "dobra

reputacja" w wypadku zabojcy wojskowego?

-To znaczy, ze nie zabijal dla przyjemnosci - jak bylo z wiekszoscia

tych najskuteczniejszych. To powazny problem, co zrobic z niektorymi

z nich, kiedy opuszcza juz armie. Gdyby generalowie zdecydowali, ze

nalezy zlikwidowac na przyklad Ho Szi Mina - kogos bardzo waznego,

a jednoczesnie zrobic to po cichu, prawdopodobnie wybrano by Davida

Hudsona. Rozumie pan, on byl jednym z "jasnowlosych".

-Zdaje sie, ze pan sam troche boi sie Hudsona.

Williamson usmiechnal sie w zamysleniu, po czym zachichotal cicho,

patrzac na wlasna piers pelna odznaczen.

-Nie wiem co to strach. To niewlasciwe slowo. Bez watpienia

odczuwam jednak dla niego szacunek.

-Dlaczego?

-To jeden z najlepszych zolnierzy, jakich kiedykolwiek szkolilem. Byl

bardzo wytrzymaly fizycznie; mial wszystkie potrzebne umiejetnosci. Byl

silny, a jednoczesnie niezwykle inteligentny. Znal walki wschodnie. I po-

siadal jeszcze jedna ceche. Poczucie godnosci.

-To w takim razie, co sie nie udalo? Co stalo sie z pulkownikiem

Hudsonem po zakonczeniu wojny? Dlaczego w 1976 roku opuscil

armie?

Williamson potarl swoja potezna szczeke.

-Tak jak powiedzialem, po pierwsze zaszkodzil sobie swoim po-

stepowaniem. Potrafil wyglaszac stanowcze opinie na kazdy temat. Zda-

walo mu sie takze, ze zna rozwiazania roznych kontrowersyjnych prob-

lemow armii. Niektorzy oficerowie z dzialu kadr mogli poczuc sie uraze-

ni tym, co sadzil pulkownik Hudson o nich i ich dzialaniach. Druga

sprawa byla utrata reki. David Hudson mial przed soba wielkie, napraw-

de wielkie plany. Niech pan mi powie, o ilu jednorekich generalach pan

slyszal?

Arch zastanowil sie przez chwile, zanim odezwal sie znowu. Mimo ze

Williamson mowil duzo i odpowiadal chyba szczerze na stawiane mu

pytania, wydawalo sie, ze cos jednak ukrywa. Carroll pamietal to uczucie

ze swoich poprzednich wizyt w Pentagonie. Tak bywalo w wojsku -

228

wszystko musialo byc tajemnica, dzielona tylko pomiedzy tych, ktorzyrazem przelewali krew, ktorych laczylo braterstwo broni.

-Panie pulkowniku, musze zadac jeszcze kilka pytan, dzialajac

w imieniu naczelnego dowodcy, prezydenta USA. To znaczy, ze musze

uslyszec na nie pelne odpowiedzi.

-W ten sposob przez caly czas odpowiadam, panie Carroll.

-Panie pulkowniku, czy zna pan oficjalny powod odbycia przez

Davida Hudsona szkolenia w Silach Specjalnych w Fort Bragg? Dlaczego

znalazl sie w szkole imienia Kennedy'ego? Jesli ta informacja byla zawarta

w ktoryms z panskich rozkazow, lub chocby slyszal pan ja, prosze mi

o tym powiedziec.

Pulkownik Williamson popatrzyl na Archa, a potem na kapitana

Hawkinsa. Wreszcie odezwal sie, cichszym niz dotychczas glosem:

-Nic takiego nie napisano nigdy w rozkazach. Tak jak panu

powiedzialem, nie pamietam, kto konkretnie wydawal bezposrednie

rozkazy dla nas. Nie wiem, dlaczego Hudson mial przejsc przez to

szkolenie, ale...

-Ale co? Prosze mi powiedziec, panie pulkowniku.

-Na pierwszej odprawie dotyczacej Davida Hudsona powiedziano

nam cos... Tylko powiedziano. Tak w ogole, cala ta odprawa wydawala

sie zwyklym chrzanieniem, tak jak robi to CIA. Do czasu, kiedy rzeczywi-

scie nie dostalismy w swoje rece Hudsona... No wiec... powiedzieli nam, ze

pulkownik David Hudson zostal specjalnie wybrany, zeby zostac amery-

kanskim superterrorysta. Mial byc tak wyszkolony, zeby stac sie kims

w rodzaju naszej wlasnej wersji Juana Carlosa.

Arch napial sie teraz caly i pochylil na krzesle do przodu.

-To dlatego znalazl sie w Fort Bragg? Z tego powodu dreczyliscie go

panowie bardziej niz innych?

-Tego wlasnie staralismy sie go nauczyc. I musze panu powiedziec,

panie Carroll, ze Hudson stanowil wtedy prawdziwe zagrozenie. I nadal

stanowi, jestem tego pewien. Gdyby zaistniala potrzeba zaplanowania

jakiegos zamachu terrorystycznego albo nawet dokonania z zimna krwia

masowego morderstwa, nie bylby w tym gorszy od Juana Carlosa. Ani od

tego szalenca, Francois Monserrata... Armia Stanow Zjednoczonych

wyszkolila Hudsona tak, zeby byl najlepszy na swiecie i moim zdaniem,

taki sie stal. Byc moze dlatego nie byli go potem w stanie utrzymac

w sluzbie podczas pokoju.

Arch nic juz nie mowil, bo po prostu nie byl w stanie. Nie mogl

uwierzyc, ze amerykanska armia wyszkolila po kryjomu wlasnego Carlosa

i ze byc moze teraz czlowiek ten zaczal dzialac. W uszach Carrolla

dzwonily slowa Williamsona: "Gdyby zaistniala potrzeba zaplanowania

jakiegos zamachu terrorystycznego albo nawet dokonania z zimna krwia

masowego morderstwa"...

229

-Panie pulkowniku, czy wedlug panskiej opinii David Hudson mozemiec cos wspolnego ze sprawa Zielonej Wstazki? Czy zdolalby zaplano-

wac i przeprowadzic w sensie technicznym podobna operacje?

-Bez watpienia. Ma do tego wszelkie potrzebne umiejetnosci.

Williamson westchnal.

-Powiem panu jednak jeszcze jedna rzecz o pulkowniku Davidzie

Hudsonie. Kiedy go znalem, a mysle, ze znalem go naprawde dobrze,

David Hudson kochal Stany Zjednoczone. Wielbil Ameryke. Bez dwoch

zdan, byl zdecydowanie prawdziwym patriota.

Kiedy, pare minut po dziesiatej wieczorem, Arch wyjezdzal samo-

chodem z ogromnego, niemal pustego parkingu Pentagonu, w jego glowie

klebily sie najprzerozniejsze mysli. Wreszcie dowiedzial sie czegos sensow-

nego. Sprawa Zielonej Wstazki zaczynala sie wyjasniac.

Jechal w strone hotelu Waszyngtona. Byl wyczerpany, probowal

ulozyc sobie w mysli wydarzenia tego dlugiego dnia. Piekly go zaczer-

wienione oczy. Po raz pierwszy jednak od chwili rozpoczecia sledztwa czul

sie bliski rozwiazania zagadki.

Pulkownik David Hudson zostal wyszkolony tak, zeby byl nasza

wlasna wersja Carlosa... Monserrata.

David Hudson byl patriota.

Czy byl takze i zdrajca? Byc moze najwiekszym od czasu Benedicta

Arnolda?

Za samochodem Carrolla podazalo niepostrzezenie nieduze, niebieskie

auto. Pojechalo za nim wokol George Washington Parkway, a potem, nie

przekraczajac statecznej predkosci szescdziesieciu kilometrow na godzine,

skrecilo jego sladem w aleje Konstytucji.

Nastepnie, podczas nocy, wewnatrz i na zewnatrz hotelu Waszyngtona

Archem Carrollem zajmowalo sie na zmiane az osmiu profesjonalistow.

Obserwowali, czy przypadkiem nie wychodzi, czy nie spotyka sie z kims

w hotelu, czy nie probuje skontaktowac sie znowu z Samantha Hawes

albo pulkownikiem Durielem Williamsonem.

W pokoju Archa, a takze w jego telefonie zalozony byl podsluch.

Druzyna obserwacyjna nagrala jedna rozmowe z zewnatrz.

-Slucham, mowi Carroll.

-Archer, tu Walter. Wlasnie rozmawialem z Mikiem Caruso. Powie-

dzial, ze pojechales do Waszyngtonu.

-Jest tu tak samo dziwnie jak zwykle. Moze tym razem nawet jeszcze

dziwniej.

-Mike powiedzial mi o twojej najnowszej teorii. Mysle, ze jest niezla.

Zastanawiam sie tylko nad jednym. Dlaczego Phil Berger zniechecal cie

przedtem do pojscia sladem wietnamskich weteranow?

230

-Ja tez sie nad tym glowie. Moze myslal, ze uda mu sie cos ukryc.W kazdym razie, uderzam tutaj w bolesne struny.

-Lepiej uwazaj. Phila Bergera i CIA nie tak latwo wyprowadzic

w pole. I Archer...

-Tak, wiem. Bede relacjonowal ci wszystko, czego sie dowiedzialem.

-Jesli nie bedziesz tego robic, moze sie nagle okazac, ze wszyscy sa

przeciwko tobie. Mowie powaznie, Archer. Uwazaj tam w Waszyngtonie.

CarroU natomiast zadzwonil do domu w Riverdale i do Caitlin Dillon,

na Manhattan. Poznym wieczorem zatelefonowal takze do Samanthy

Hawes, do jej domu w Arlington. Wreszcie poszedl spac.

Ale sledzaca go druzyna czuwala.

33

Bylo wpol do drugiej w nocy. Na drugim pietrze Bialego Domupanowala zludna cisza. Prezydent czul sie kompletnie wyczerpany, wrecz

stary, pomimo ze mial zaledwie czterdziesci dwa lata. Jego szyje po-

krywala nieprzyjemna warstwa zimnego potu.

Justin Kearney szedl historycznymi korytarzami, trzymajac pod pacha

tajne dokumenty. Plik papierow zdawal sie palic go przez marynarke

i koszule.

Prawie kazdy nowy prezydent, a takze paru wybranych senatorow

i najwazniejszych czlonkow Izby Reprezentantow uczylo sie po przy-

byciu do stolicy waznej lekcji amerykanskiej historii. Justin Kearney

poznal ja w ciagu pierwszego miesiaca. Wynikalo z niej, ze pomimo

olbrzymiego zasiegu amerykanskich wplywow i ogromnego bogactwa

Stanow Zjednoczonych pojedynczy polityk znaczyl niewiele, byl za-

ledwie malym trybikiem w machinie calego systemu. Wolno mu

bylo istniec, byl potrzebny, choc jednoczesnie w wielu sprawach

klopotliwy.

Wszyscy politycy, zajmujacy obieralne stanowiska, lacznie z prezyden-

tem, byli wprawdzie niechetnie tolerowani, jednak ostatecznie nie oni

decydowali o wszystkim.

Poprzednicy Kearneya: Reagan, Carter, Ford, Nixon, Johnson, Ken-

nedy, wszyscy w taki czy inny sposob nauczyli sie tej nieuniknionej lekcji.

W koncu nawet potezny i pewny siebie sekretarz stanu Kissinger zdolal ja

zaakceptowac.

Ponad czy tez za plecami amerykanskiego rzadu panowal inny, we-

wnetrzny porzadek. Bylo tak od dziesiecioleci. Wyznaczal on sens niemal

wszystkiemu, co wydarzylo sie w ciagu ostatnich czterdziestu lat - smierci

Kennedych, Wietnamu, afery Watergate, projektu "Gwiezdnych

Wojen"...

232

Czekali na niego w sali zebran Rady Bezpieczenstwa Narodowego.Dwunastu mezczyzn znajdowalo sie tam juz od pewnego czasu, pracujac

w nocy.

Wydawali sie jedna ze zwyklych komisji; pozdejmowali teraz maryna-

rki, porozluzniali krawaty. Kiedy wszedl prezydent Stanow Zjednoczo-

nych, wstali. Podniesli sie z miejsc z szacunku dla urzedu, z powodu

szczytnych tradycji dla tego, co sami uwazali za zywotny interes panstwa.

Czterdziesty pierwszy prezydent Stanow Zjednoczonych zajal miejsce

u szczytu wypolerowanego, debowego stolu. Przed nim lezaly juz przygo-

towane piora i notatniki.

-Czy zapoznal sie pan z tymi materialami, panie prezydencie? -

zapytal jeden z dwunastu mezczyzn.

-Tak, wlasnie je przeczytalem w swoim biurze - odpowiedzial Kear-

ney ponurym tonem. Jego wyrazista twarz pobladla.

Polozyl przed soba przyniesione dokumenty. Mialy forme ksiazki

o objetosci okolo stu szescdziesieciu stron maszynopisu. Byl to jedyny

istniejacy na swiecie egzemplarz. Przypominal z wygladu prospekt z ofer-

tami jakiejs firmy. Na granatowej okladce wydrukowano pieknymi zloty-

mi literami:

"ZIELONA WSTAZKA. Dokument scislego zarachowania o najwyz-

szym stopniu tajnosci".

Na stronie tytulowej znajdowala sie data: 16 maja.

Prawie siedem miesiecy przed atakiem bombowym na nowojorska

dzielnice finansowa.

\

34

Piatek zaczal sie w Waszyngtonie deszczowym switem. Ciemne chmu-ry przetaczaly sie nad pozbawionym kolorow miastem. Od strony Mary-

landu dmuchal wsciekly, zimowy wiatr. Arch Carroll czekal niecierpliwie

od siodmej rano, siedzac w wypozyczonym samochodzie, zaparkowanym

w tej chwili na waszyngtonskim przedmiesciu McLean.

Ciemna limuzyna byla prawie niewidoczna wsrod sosen rosnacych

gesto przy Fort Myers Road.

Oto praca detektywa - myslal Carroll, patrzac w pustke. Najpierw sie

czeka, potem znowu czeka, i jeszcze raz czeka.

Skrocil sobie czas oczekiwania jedzac sniadanie w postaci paczkow

firmy Dunkin. Nie byly one cieplejsze od blaszanego pudelka, w ktorym je

kupil. Nie mialy rowniez w tej chwili zadnego okreslonego smaku. Arch

pil takze kawe o temperaturze pokojowej, smakowala mu jeszcze mniej

niz paczki.

Zaczal czytac ksiazke Tracy Kidder, pod tytulem "Duch nowej maszy-

ny". Przynajmniej to mu sie podobalo. Kilkakrotnie przylapal sie na tym,

ze mysli o pulkowniku Davidzie Hudsonie.

Klasyczny wzorzec amerykanskiego chlopaka. Wyrozniony absolwent

West Point...

Zabojca z Wietnamu. Amerykanski Juan Carlos. "Nasz" Francois

Monserrat...

Chcial zobaczyc sie jak najpredzej z Hudsonem. Spotkac sie z nim,

sam na sam, twarza w twarz. Moze w ciasnym biurze wewnatrz ,,numeru

13", twierdzy Carrolla. Niech pan mi powie, pulkowniku Hudson, co pan

wie o ataku bombowym na Wall Street? O skradzionych papierach

wartosciowych? Prosze mi powiedziec, dlaczego wystapil pan z armii,

pulkowniku Hudson?

Zastanawial sie, czego moglby dowiedziec sie od kogos takiego jak

Hudson, ktory zostal wyszkolony, zeby stawic czolo przesluchaniom. To

by byla prawdziwa bitwa, ktora Carroll - byl tego pewien - przegralby.

237

Okolo wpol do osmej na drugim pietrze bialej willi, stojacej po drugiejstronie drogi zapalilo sie swiatlo. Pare chwil pozniej -w drugim oknie. To

pewnie sypialnia i lazienka. Zaraz zacznie sie przedstawienie u generala

Thompsona.

Niedlugo swiatlo zgaslo na gorze, a zapalilo sie na parterze. Kuchnia?

Zgaslo takze oswietlenie werandy.

Po osmej - Arch pomyslal, ze to juz przyzwoita godzina. Przeszedl po

eleganckim chodniku z kamieni i zadzwonil do drzwi. Rozlegl sie lagodny

odglos, przypominajacy dzwiek jednego z dzwoneczkow, jakie wieszano

kiedys przy wejsciach do sklepow.

Drzwi otworzyly sie i stanal w nich wysoki, elegancki mezczyzna

w wieku okolo szescdziesieciu lat. Mial na sobie spodnie od dresu, kapcie

i popielaty, rozpinany sweter. Jego zwezajaca sie ku gorze glowa pokryta

byla krotko przystrzyzonymi, siwymi wlosami.

General Lucas Thompson, byly dowodca amerykanskich sil ewakua-

cyjnych w Wietnamie, mial prezencje czlowieka szorstkiego przyzwyczajo-

nego do wydawania rozkazow. Sprawial wrazenie, ze jest ciagle zdolny

sprostac najtrudniejszym sytuacjom, jakie moga przydarzyc sie podczas

wojny. Jego szare oczy plonely stanowczym, zywym blaskiem.

-Dzien dobry, panie generale. Jestem Arch Carroll z DIA. Prze-

praszam, ze niepokoje pana o tak wczesnej porze. Przyjechalem tu

w zwiazku ze sprawa Zielonej Wstazki.

General spojrzal na niego podejrzliwie.

-A o co chodzi, prosze pana? Juz wstalem, ale jak sam pan powie-

dzial, jest bardzo wczesnie.

-Zadzwonilbym wczoraj wieczorem i zapowiedzial, ze przyjde, ale

kiedy wychodzilem z Pentagonu bylo juz bardzo pozno. Pomyslalem

sobie, ze zrobie jeszcze gorsze wrazenie niz teraz.

Wyraz podejrzenia zniknal z twarzy Thompsona. Zdawalo sie, ze

uspokoila go wzmianka o Pentagonie; na twarzy generala pojawil sie

znak, ze rozpoznal Archa.

-Och, rzeczywiscie. Arch Carroll. Czytalem o panu.

-Panie generale, mam do pana tylko kilka pytan. Chodzi o okres,

kiedy byl pan dowodca w Wietnamie. Nie zajmie to w sumie wiecej niz,

powiedzmy, dwadziescia minut.

-To oznacza z godzine - ocenil usmiechajac sie polgebkiem Thomp-

son. - Prosze wejsc. Mam czas. Ostatnio mam cala mase czasu, panie

Carroll. - Mowil tonem zolnierskiego emeryta, ktoremu pozostalo juz

tylko napisanie wspomnien. W jego glosie slychac bylo frustracje, znudze-

nie, brak poczucia celu.

General poprowadzil Archa przez elegancka jadalnie do jeszcze wspa-

nialszej biblioteki. Bialy kominek osloniety byl mosieznym ekranem.

Wokol scian staly wysokie debowe regaly z ksiazkami. Podwojne okno

w wykuszu wychodzilo na kryty basen i taras.

238

Thompson usiadl w wygodnym fotelu i powiedzial:-Zszedlem juz na dalszy plan, a niektorym wypadlem nawet z pamie-

ci. Od czasu, kiedy przeszedlem na emeryture, mialem tu bardzo niewielu

oficjalnych gosci. Przychodza za to moje dwie wnuczki, ktore uwielbiaja

ciasta i krowki, jakie robi ich babcia.

General potrzasnal glowa i usmiechnal sie cieplo.

Arch slyszal, ze w Wietnamie Thompson byl bardzo surowym, dbaja-

cym o dyscypline dowodca. Teraz wygladal jak zwykly dziadek, czekajacy

az dzieci i wnuki zechca kolejny raz zrobic sobie z nim usmiechniete

zdjecie.

-Szukam, a sprawia mi to wiele trudnosci, wszelkich sensownych

informacji na temat niejakiego pulkownika Davida Hudsona - oznajmil

Arch. - Hudson znajdowal sie pod pana dowodztwem w Sajgonie,

prawda?

General skinal glowa.

-Tak, pulkownik Hudson sluzyl pod moimi rozkazami przez jakies

pietnascie miesiecy, jesli pamiec mnie nie myli.

-Panska pamiec zgadza sie dokladnie z moimi danymi - odparl

usmiechajac sie Carroll. - Czy moglby pan opowiedziec mi o Hudsonie?

-Hmm; nie wiem, co chcialby pan uslyszec. Bo mozna powiedziec

duzo. David Hudson byl bardzo zdyscyplinowanym oficerem i swietnym

dowodca. Cieszyl sie prawdziwa charyzma posrod swoich zolnierzy.

Kiedy go poznalem, kierowal specjalna grupa uderzeniowa. Byl takze

wyszkolony do eliminowania, czyli likwidowania niewygodnych ludzi.

Pral brudy, to znaczy eliminowal wojennych spekulantow, szpiegow.

Zdrajcow.

-Dlaczego zostal wybrany na wojskowego zabojce?

-Och, mysle, ze odpowiedz na to pytanie jest prosta. Wybrali go,

poniewaz nie lubil zabijac. Nie byl szalencem, rozumie pan. Mysle, ze jego

filozofia byla mniej wiecej taka: jesli raz podjelo sie decyzje walki na

wojnie, to nalezy walczyc. Wszystkimi dostepnymi srodkami. Tak sie

sklada, ze sam wyznaje te filozofie.

Przez jeszcze pol godziny general Lucas Thompson opowiadal Carrol-

lowi o Davidzie Hudsonie. Wyrazal sie o nim w bardzo pochlebnych

slowach, ocenial wysoko jego zdolnosci taktyczne, umiejetnosci dowod-

cze, a juz szczegolnie odwage.

Arch znowu mial niemile uczucie, ze sciga prawdziwego amerykans-

kiego bohatera. To nie mialo zadnego sensu.

Teraz general zaczal sie odrobine powtarzac. Zdawalo sie, ze zaczyna

nabierac charakterycznej dla staruszkow sklonnosci do snucia dlugich

opowiesci o minionych dniach. Bylo to troche smutne. Carrollowi przy-

pomnial sie nagle ojciec, kiedy przeszedl na emeryture ze sluzby w poli-

cji. Umarl po dziewieciu miesiacach na atak serca, a moze po prostu

z nudy.

239

Tyle tylko, ze Arch nie wierzyl ani przez chwile w to, co Thompsonmowil, a zwlaszcza wyczuwal nieszczerosc w zachowaniu sie generala.

Carroll sprawdzil to dokladnie. Do domu generala w McLean przyjez-

dzali ciagle oficjalni goscie, najwyzsi ranga oficerowie z Pentagonu, nawet

ludzie z Bialego Domu. Lucas Thompson nadal byl wplywowym doradca

Rady Bezpieczenstwa Narodowego.

-Jest jeszcze pare rzeczy, ktore mnie niepokoja, panie generale.

-Prosze wiec pytac.

-Na poczatek: dlaczego nikt nie jest w stanie mi powiedziec, gdzie

znajduje sie pulkownik Hudson w tej chwili? Po drugie: czemu ani jedna

osoba nie umie wytlumaczyc tajemniczych okolicznosci, w ktorych prze-

stal nagle sluzyc w armii w polowie lat siedemdziesiatych? Po trzecie:

panie generale, dlaczego ktos zajal sie jego kartotekami w Pentagonie

i w centrali FBI, zanim zdolalem je zobaczyc?

-Panie Carroll, sadzac po tonie panskiego glosu, obawiam sie, czy nie

zaczyna pan przypadkiem tracic kontroli nad soba - odezwal sie Thomp-

son spokojnym, opanowanym glosem.

-Tak, byc moze, czasami mi sie to zdarza. Po czwarte: to ostatnia

rzecz, ktora mnie niepokoi, wlasciwie nawet przeraza, dlaczego mnie

sledzono, kiedy wyjechalem wczoraj wieczorem z Pentagonu? Czemu

sledzono mnie takze i w drodze tutaj? Na czyj rozkaz? Co sie u diabla

dzieje w Waszyngtonie?

Jasne, gladko ogolone policzki Thompsona zaczerwienily sie.

-Panie Carroll, mysle, ze bedzie lepiej, jezeli pan stad wyjdzie. Tak

bedzie lepiej dla wszystkich zainteresowanych.

-Wie pan, ze moze i ma pan racje. Siedzac tu dluzej tracilbym tylko

czas. Generale Thompson, zdaje mi sie, ze pan wie nieporownanie wiecej

o pulkowniku Hudsonie. Tak uwazam.

General usmiechnal sie nieznacznie i odparl:

-Na tym wlasnie polega piekno tego kraju: jest wolny. Moze pan

sobie myslec, co sie panu zywnie podoba. A teraz, pozwoli pan, ze

odprowadze pana do drzwi.

35

ManhattanByl poranek osiemnastego grudnia. Pulkownik David Hudson czul sie

chyba najbardziej zaklopotany swoim stanem od wielu lat. Nerwowo

przyciskal do siebie Billie Bogan reka. Prowadzil dziewczyne protek-

cjonalnie wzdluz Piatej Alei posrod strumienia nadchodzacych z przeciw-

ka ludzi. Nie chcial teraz myslec o Zielonej Wstazce, przynajmniej przez

najblizszych kilka godzin.

Tego ranka uczucie skrepowania bylo mu wrecz wyjatkowo nie-

potrzebne. Stanowili w tej chwili z Billie wprost uderzajaco piekna

pare. Ich wyraziste postaci zdawaly sie odcinac od szarych ludzi

idacych ulica.

Billie Bogan przygladala mu sie katem oka. Byl taki powazny,

pracowicie odnajdywal wlasciwa droge wsrod tlumu. Czula w sobie

dziwna, narastajaca fascynacje. Bylo jasne, ze cos do niej czul i to

powodowalo, ze i on pociagal ja coraz bardziej. Pozwalala mu na to.

Postepowali tak przed siebie, czekajac, co bedzie dalej.

Dokad zmierzali?

-Czy jestes jednym z tych swiatecznych kochankow? - zapytala.

-Och, to zalezy, w ktorym roku. W tym sezonie wszystko ekscytuje

mnie jakos bardziej. Mam ochote pochlonac wszelkie widoki - zielen

choinek, kolory ozdob, blysk sklepowych wystaw, swietych Mikolajow,

koscioly, muzyke...

-Wygladasz na czlowieka, ktory zawsze idzie na calosc - dokuczyla

mu.

-Albo wcale nie zaczyna. Popatrz tylko! Co za niesamowita scena! -

Hudson wydal nagle okrzyk radosci i usmiechnal sie szeroko. To nie bylo

do niego podobne, a przynajmniej Billie nie widziala u niego do tej pory

takiego zachowania.

Zblizyli sie do ogromnej, blyszczacej ekstrawaganckimi ozdobami

choinki przed Centrum Rockefellera. Zgromadzony tlum - glownie pary

w wieku studenckim - patrzyl z gory na slizgawke i znajdujaca sie przy

241

niej restauracje. W dole stal chlopiecy chor w strojach przypominajacychsutanny i komze i spiewal najpiekniejsze koledy.

Mysli pulkownika Hudsona wreszcie ulegly spowolnieniu, uspokoil

sie. Bylo mu teraz dobrze; rzadko znajdowal sie w takim stanie, warto sie

wiec nim porozkoszowac. Od czasu do czasu odczuwal uklucie winy

spowodowane myslami o jego misji; rozumial jednak, ze chwile wolne od

napiecia takze moga okazac sie wartosciowe.

-Czy teskisz za rodzina, za domem? - spytal. - Nie bedzie cie

w Anglii podczas swiat.

Pomimo tlumu, czuli sie tak, jakby byli sami.

-Tesknie za poszczegolnymi drobiazgami z przeszlosci. Tym co

wspaniale w mojej siostrze albo matce. Ale nie, nie zaluje, ze nie jestem

w domu. Zycie w srodkowej Anglii... Wszyscy nieco inteligentniejsi mlodzi

ludzie chca uciec z Birmingham. Ci, ktorzy pozostaja pracuja w British

Steel albo centrum wystawowym. Dziewczyna, kiedy wyjdzie za maz

siedzi w domu z dziecmi. Oglada poranne dzienniki w telewizji. Tyje; jej

umysl przestaje sie rozwijac. Po kilku latach nikt juz nie jest sobie w stanie

wyobrazic, ze ktoras z tych wszystkich kobiet byla niedawno ladna, mloda

dziewczyna. Ludzie po czterdziestce wygladaja tak, jakby nigdy w zyciu

nie byli mlodzi.

-A wiec ucieklas? Do Londynu? Paryza?

-Pojechalam do Londynu, kiedy skonczylam osiemnascie lat. Moje

spojrzenie na swiat bylo jeszcze wtedy niedojrzale, ze tak powiem: nie

oszlifowane. I wygladalam inaczej. Chcialam zostac aktorka albo model-

ka, kimkolwiek, zeby tylko nie wracac do Birmingham. Juz nigdy.

Billie usmiechnela sie czarujaco.

-Popelnilam w Londynie kilka drobnych bledow - powiedziala,

drwiac sama z siebie.

-A potem?

-Pozniej, chyba po pieciu latach, zdecydowalam sie pojechac do

Nowego Jorku albo do Paryza. I tak dotrwalam do dzisiaj. Mam nadzieje,

ze uda mi sie wreszcie zostac modelka. Robie sobie teraz prospekt

reklamowy, z ktorym chce isc do redakcji gazet i czasopism. Wiem, ze

jestem atrakcyjna, przynajmniej fizycznie.

Przez wieksza czesc czasu mowila ze spuszczonym wzrokiem, nie-

smialo; bala sie podniesc oczy na Davida. Jej twarz zaczerwienila sie

stopniowo.

-Ja tez popelnilem pare malych bledow. Tylko kilka - powiedzial ze

smiechem Hudson. Tyle skrywanych od dlugiego czasu uczuc uwolnilo sie

w nim wreszcie. Od tak dawna nie pozwalal sobie na cos podobnego.

Billie znowu zaczela sie smiac.

-Ech, precz z przeszloscia! - oznajmila. Jej oczy byly jednak przepel-

nione ironia, troche smutne, zaczerwienione w kacikach. Obojgu skonczyl

sie jednoczesnie zapas slow. Chwila wydala sie prawdziwie wzruszajaca.

242

Wtedy Billie spojrzala znowu na Davida. Przemowila najlagodniej naswiecie, muskajac cieplym oddechem jego ucho:

-Prosze cie, pocaluj mnie, Davidzie. To co powiedzialam moze nie

brzmi zbyt dramatycznie... ale nie mowilam o tym szczerze nikomu,

odkad mialam szesnascie czy siedemnascie lat.

I tak, David Hudson i Billie Bogan zaczeli sie calowac w cieniu

wielkiej choinki; a wokol nich rozbrzmiewala slodka, bozonarodzeniowa

muzyka.

W tej chwili pulkownik David Hudson zdolal zapomniec o wszystkich

swoich planach.

O czyms, co bylo tak bardzo potrzebne.

O zemscie na korzysc wybranych.

O sprawiedliwosci dziejowej.

36

Caitlin Dillon spieszyla sie do sali konferencyjnej czyli "numeru 13".Minela robotnikow, naprawiajacych pekniecia tynku na scianach. Na

koncu holu widac bylo trzy sprzataczki idace z wiadrami. Caitlin pomys-

lala, ze bardzo teskni za Carrollem, ktory mial wlasnie wrocic z Waszyng-

tonu. Dzwonil do niej, ale mowil pelnym napiecia glosem, tak, jak gdyby

bal sie powiedziec jej cokolwiek przez telefon.

Weszla do sali, mijajac pilnujacych policjantow i zolnierzy. Po koryta-

rzach rozeszla sie juz wiesc, ze w sprawie Zielonej Wstazki nastapil

zasadniczy przelom. Nareszcie cos bylo wiadomo.

Przed niespokojna publicznoscia stanal w dramatycznej pozie Walter

Trentkamp. Byl napiety. Na jego twarzy blyszczaly struzki potu, a kolnierzyk

koszuli wilgotnialmu. Caitlin nie widziala jeszcze szefa FBI tak niespokojnego.

Trentkamp odchrzaknal. Scena przypominala Caitlin nadzwyczajne

konferencje prasowe zwolywane w Waszyngtonie ze szczegolnie waznych

powodow.

-Z pewnoscia slyszeli panstwo, ze sledztwo w sprawie Zielonej

Wstazki wkroczylo w nowa, obiecujaca faze... Stalo sie tak dzieki nie-

zmordowanemu wysilkowi kapitana Francisa Nicolo i sierzanta Rizza

z oddzialu balistyki nowojorskiej policji.

Nicolo, zwany rowniez "brylantynowym Frankiem", i Joe Rizzo

podniesli sie z miejsc i uklonili nieznacznie.

-Ci dwaj panowie pracowali bez chwili wytchnienia od momentu

ataku bombowego czwartego grudnia. W koncu ich praca uwienczona

zostala sukcesem.

Rozlegl sie szmer zadowolenia, tu i owdzie probowano klaskac.

Nicolo i Rizzo zaczeli przestepowac z nogi na noge, jak mali chlopcy

w czasie uroczystego apelu.

-Sierzancie - powiedzial Trentkamp. - Prosze, niech pan podejdzie.

Rizzo niezdarnie ruszyl naprzod i powiesil na metalowym stojaku

nape. Policyjny grafik naszkicowal na niej najwazniejsze budynki dziel-

244

nicy finansowej. Te, w ktorych podlozono bomby oznaczono jaskrawo-czerwonym kolorem. Wokol kazdego z uszkodzonych obszarow naryso-

wano takze fioletowy pierscien. Caitlin zwrocila uwage, ze fioletowe kolka

zaznaczone byly w najrozmaitszych punktach na roznych pietrach czter-

nastu wiezowcow.

Rizzo zaczal objasniac:

-We wszystkich zaznaczonych na czerwono budynkach wybuchly

bomby czwartego grudnia, okolo osiemnastej trzydziesci. Z cala pewnos-

cia zostaly one odpalone za pomoca sygnalu radiowego. Mogl on zostac

wyslany z odleglosci nawet trzynastu czy szesnastu kilometrow.

Sierzant przerwal, wytarl nos w duza biala chusteczke i ciagnal dalej:

-Fioletowe pierscienie oznaczaja miejsca, gdzie nastapily eksplozje.

Ladunki znajdowaly sie zatem tutaj, tutaj, tutaj, i tak dalej.

-Jak panstwo widza, material wybuchowy podlozono na roznych

pietrach czternastu budynkow. Przy Broad Street 22 - na drugim pietrze.

W Manufacturers Hanover - na pietnastym. I tak dalej. Widac to jak na

dloni. - Rizzo rozejrzal sie po sali, jak gdyby szukal kogos, kto sie nic

zgadza.

-Nie mozna wskazac tu zadnego okreslonego porzadku. A przynaj-

mniej, tak nam sie do tej pory wydawalo. Jednak wczoraj wieczorem

odnalezlismy brakujace ogniwo.

Prosze spojrzec! Kazdy z zaznaczonych obszarow, we wszystkich

budynkach, zawiera pokoj do przechowywania przesylek. Miejsce, gdzie

trzymano poczte. Nie zwrocilismy na to dotad uwagi, poniewaz pomiesz-

czenia te roznia sie znacznie od siebie i znajduja sie na dowolnych

pietrach. Niektore z budynkow maja podobne pokoje nawet na kazdym

pietrze. Czy rozumiecie panstwo, do czego zmierzam?

Sierzant Rizzo przerwal dla wiekszego efektu i po krotkiej przerwie

mowil dalej:

-Prosze panstwa, bomby zostaly po prostu przyniesione. Najpraw-

dopodobniej przez zwyklego poslanca, obslugujacego regularnie te miejs-

ca, tak ze nikt nie zwrocil na niego uwagi.

Rizzo rozejrzal sie jeszcze raz. Na sali zapadla nagla cisza.

-Okolice Wall Street obsluguje ponad dwiescie firm zatrudniajacych

poslancow. Jimmy Split, Speedo, Fireball, Bullet - to kilka z najwiek-

szych. Sami panstwo je znacie. Jest prawdopodobne, ze co najmniej jedna

z nich, a moze i kilka, posredniczylo w dostarczeniu na miejsce bomb

czwartego grudnia!

Rizzo znowu pozwolil sobie na chwile oddechu.

-To oznacza, ze wkrotce jakis wystrychniety na dudka poslaniec

pomoze nam rozwiazac zagadke. Dzisiaj ruszamy na ulice. Zadbamy

o niego!

Caitlin zobaczyla, jak sala ozywia sie. Zgromadzeni ludzie doznali

nagle ogromnego przyplywu energii. Nareszcie cos, po tylu dniach wale-

245

nia glowa o mur, prowadzenia zupelnie bezskutecznego sledztwa. PaniDillon niemal nie zostala przewrocona przez detektywow i zwyklych

policjantow, ktorzy rzucili sie ku drzwiom.

Firma zatrudniajaca poslancow.

Caitlin poczula lekki dreszcz.

Poslancow?...

Odwrocila sie na piecie i wyszla z sali, kierujac sie do swojego biura.

Cos jej sie przypomnialo.

Zaczela biec korytarzem.

Arch Carroll byl pewien, ze go sledza. Ciemny samochod jechal za

jego taksowka od lotniska imienia Kennedy'ego az do dzielnicy finan-

sowej.

Kiedy wysiadl przy "Wall Street 13", samochod minal go i odjechal.

Carroll nie mogl zobaczyc twarzy siedzacych w srodku; widzial tylko ich

sylwetki - dwoch czy trzech mezczyzn, skupionych jeden przy drugim. Po

co go sledzili? Kto ich wyslal? Kto sledzil sledzacego?

Arch wszedl do budynku i poszedl do biura Caitlin. Czul ogromna

potrzebe porozmawiania z nia; z kimkolwiek, komu moglby ufac.

Caitlin podniosla sie zza biurka, gdzie ogladala wydruk listy wetera-

now Wietnamu, jaki sporzadzili wczesniej. Przytulila sie do Archa, a on

nie chcial jej puscic. Wtulili sie w siebie mocno i zaczeli calowac tak

niecierpliwie jak nigdy dotad.

W koncu, Caitlin uwolnila sie.

-Jak bylo w Waszyngtonie? - zapytala.

-Ciekawie. Bardzo ciekawie - odparl Carroll.

Opowiedzial jej o aktach FBI dotyczacych Davida Hudsona i o wizy-

cie u generala Thompsona.

Caitlin obwiescila mu rewelacje sierzanta Rizzo, po czym pokazala

palcem na wydruk, ktory przegladala.

-Byc moze to tylko zbieg okolicznosci. Ale na tej liscie weteranow -

ekspertow od materialow wybuchowych znajduje sie czlowiek, ktory

pracuje jako taksowkarz i poslaniec. Mieszka w Nowym Jorku.

-A jak sie nazywa? - spytal Arch.

-Michael Demunn. W dodatku byl w Wietnamie podwladnym pul-

kownika Davida Hudsona.

-Czy jest tam napisane, jak nazywa sie firma?

Caitlin zaprzeczyla ruchem glowy.

-Nie, ale sprawdzenie tego nie powinno byc trudne. Sprobujmy.

Carroll czekal, a Caitlin wykonala w tym czasie kilka rozmow telefoni-

cznych. Arch wyjal z kieszeni plaszcza przeznaczony na sledztwo notes

i zaczal przegladac zapiski dotyczace sprawy Zielonej Wstazki.

Notes byl teraz podzielony na kilka czesci:

246

Przesluchania. Dowody rzeczowe. Podejrzani. Inne.i L>>avid Hudson... organizator calosci?

West Point, 1966. Sily Specjalne. Rangersi.

Zloty chlopak. Prawdziwy Amerykanin...

Fort Bragg. Szkola Sil Specjalnych im. Kennedy'ego. Okrutne proby

wytrzymalosci na stres. Eksperymenty z narkotykami. Do czego go

przygotowywali ?

Specjalne szkolenie terrorystyczne. Na czyje rozkazy? Gdzie zaczynal

sie lancuch wydajacych polecenia?

Arch zatrzasnal wreszcie bezradnie notes. Przygladal sie w milczeniu

Caitlin, stojacej w tej chwili do niego plecami. Oparla ciezar ciala na

jednej nodze, przewod telefonu owinal sie wokol jej talii.

Co ja takiego wiem, z czego nie zdaje sobie sprawy, ze wiem? - Arch

zadal sobie w mysli dziwne pytanie. Znowu zaczal roztrzasac sprawe.

Waszyngton. Co tam sie dzialo? General Lucas Thompson... Dobrot-

liwy, siwowlosy klamca. Teraz ktos mnie sledzi...

Po co? Na czyj rozkaz?

Zobaczyl, ze Caitlin odklada sluchawke.

-"Vets Cabs and Messengers" - wymienila z zadowoleniem nazwe

firmy. Ich garaz znajduje sie w West Village.

Carroll wstal.

-Zadzwon do Philipa Bergera. A potem, gdybys jeszcze mogla

zawiadomic Waltera Trentkampa. Powiedz im, zeby zebrali ludzi i spot-

kali sie ze mna kolo...

-Jeszcze cos, Arch - przerwala Caitlin. Zamilkla na moment.

-David Hudson tez tam pracuje. Od ponad roku. Zdaje sie, ze

wreszcie odnalezlismy pulkownika Hudsona. I Zielona Wstazke.

37

Zaraz po polnocy, 19 grudnia, pulkownik David Hudson wyglosilpelne emocji przemowienie do dwudziestu czterech weteranow zebranych

w garazu przy ulicy Jane.

-To byla dluga, a zarazem szczegolnie ciezka misja dla kazdego

z was - mowil. - Zdaje sobie z tego sprawe. Ale we wszystkich jej fazach

robiliscie dokladnie to, co nalezalo... Chyle przed wami czolo.

Przerwal i rozejrzal sie po wpatrzonych w niego twarzach.

-Poniewaz zblizamy sie juz do ostatniej fazy Zielonej Wstazki,

chcialbym podkreslic jedna rzecz: nie chce, zeby ktokolwiek podejmowal

niepotrzebne ryzyko. Zrozumieliscie? Nie nadstawiajcie niepotrzebnie

tylkow. Naszym zasadniczym celem jest od tej pory zero zabitych podczas

akcji.

Przerwal znowu. Kiedy odezwal sie ponownie, w jego glosie slychac

bylo niezwykle poruszenie.

-To bedzie nasze ostatnie wspolne zadanie. Dziekuje wam raz jesz-

cze. Pozdrawiam was wszystkich zolnierskim salutem.

Od tej chwili Zielona Wstazka miala stac sie czyms w rodzaju dobrze

przeprowadzonej akcji frontowej. Kazdy szczegol zostal dokladnie opra-

cowany.

Brudne drzwi garazu Vetsow otworzyly sie z metalicznym zgrzytem.

Ciemnosc przebily swiatla samochodowych reflektorow.

Harold Freedman, czyli Vets 5, wybiegl z budynku. Rozejrzal sie po

Jane Street, a potem zaczal wydawac szczekliwym glosem rozkazy, jak

sierzant, ktorym kiedys byl.

Minelo wlasnie wpol do pierwszej w nocy.

Jesli ktokolwiek z mieszkancow West Village zobaczyl trzy wojskowe

ciezarowki wyjezdzajace z garazu, nie zwrocil na to specjalnej uwagi. Po

chwili ciezarowki skrecily w ulice Zachodnia.

248

Pulkownik Hudson siedzial na miejscu pasazera w pierwszej z ciezaro-wek. Przez caly czas znajdowal sie w radiotelefonicznym kontakcie

z pozostalymi dwiema... Dokonywali prawidlowego pod kazdym wzgle-

dem manewru polowego.

Weterani wkraczali znow stopniowo do otwartej walki. Zaden z nich nie

zdawal sobie sprawy, jak bardzo mu tego brakowalo. Nawet sam Hudson

zapomnial juz o niezwyklej jasnosci umyslu, jaka opanowywala go przed

wazna bitwa. Zadne przezycie nie moglo sie dla niego rownac z walka.

-Tu Vets 1. Tu Vets 1. Jedzcie za nami prosto ulica Zachodnia do

wjazdu w tunel Holland. Bedziemy scisle przestrzegac miejskich ograni-

czen predkosci dla pojazdow wojskowych. Zatem spokojnie, na czas jazdy

mozna sie zrelaksowac. Odbior.

Po dwoch godzinach pierwsza z ciezarowek zatrzymala sie przy budce

wartowniczej, stojacej piecdziesiat metrow od drogi nr 35 w New Jersey.

Nad drewniana budka umieszczona byla tablica z napisem: "FORT

MONMOUTH, TEREN US ARMY".

Stojacy na warcie szeregowiec byl bliski zapadniecia w sen. Jego oczy,za okularami w rogowej oprawie, byly zalzawione. Podszedl do szoferki

zabawnym, zaspanym krokiem. - Prosze o dokumenty, sir - powiedzial,

po czym odchrzaknal. Mial smieszny, wysoki glos; Hudson pomyslal, ze

ten zolnierz nie moze miec wiele wiecej niz osiemnascie lat. Tak samo bylo

w Wietnamie; tak dzialo sie od tysiecy lat; we wszystkich okrutnych

wojnach walczyli niewinni chlopcy.

Hudson podal w milczeniu dwie plastikowe karty. Figurowal na nich

jako pulkownik Roger McAfee z Szescdziesiatej Osmej Ulicznej Pancer-

nej, z Manhattanu. Cala "inspekcja" przeprowadzana byla wlasciwie

tylko pro forma. Wartownik rzucil im standardowy tekst:

-Mozecie panowie jechac. Prosze przestrzegac zasad ruchu i postoju

obowiazujacych w Fort Monmouth. Czy te ciezarowki z tylu przyjechaly

razem z panem?

-Tak, jestesmy razem. Przyjechalismy po zapasy. Bron strzelecka

i amunicje na weekendowe cwiczenia polowe. Przeznaczono tez dla nas

dwa smiglowce. Mamy sie spotkac z kapitanem Harveyem i on zna

szczegoly.

-W takim razie prosze jechac, sir.

Mlody wartownik cofnal sie. Pomachal przejezdzajacym zolnierzom

rezerwy.

-Tu Vets 1. Tu Vets 1 - odezwal sie do radiotelefonu Hudson, kiedy

tylko mineli brame. - W tej chwili od momentu zakonczenia operacji

Zielona Wstazka dzieli nas zaledwie niecale dwanascie godzin. Kazdy

z nas musi zachowywac najwyzsza uwage. Jestesmy juz prawie u celu,

panowie. Nareszcie prawie w domu. Bez odbioru.

249

Garaz "Vets and Messengers" przy ulicy Jane nie byl miejscem, ktoremogloby przyciagnac czyj akolwiek uwage ani tym bardziej wzbudzic

podejrzenia. Znajdowal sie pomiedzy nieciekawymi budynkami West

Village; jego duze, metalowe drzwi byly zardzewiale, poplamione olejem

i pozbawione koloru.

Opuszczona uliczka zostala po cichu zamknieta z obu stron. Wokol

garazu zatrzymaly sie samochody policyjne. Carroll naliczyl ich az siedm-

nascie.

Za ciemniejacym budyneczkiem stacji benzynowej Shella Arch widzial

nie oznakowane samochody FBI i ze trzydziestu uzbrojonych po zeby

agentow. Wszyscy wpatrywali sie zapamietale w garaz, co w FBI uchodzi-

lo za profesjonalizm.

Policjanci i agenci FBI mieli przy sobie karabiny maszynowe M-16,

strzelby kalibru 12 mm i rewolwery magnum kaliber 9. Jeszcze nigdy

w zyciu Carroll nie widzial tak uzbrojonych ani tak licznych sil po-

licyjnych.

Oparl sie o wlasny samochod, obserwujac stalowe wrota i wygieta,

wyblakla tablice z napisem VETS CABS AND MESSENGERS. Niecier-

pliwie stukal palcami w maske samochodu.

Cos tu nie gralo. Bez watpienia, cos bylo nie tak.

Spojrzal w kierunku stacji Shella. Chlopcy z FBI stali nieruchomo,

czekajac na sygnal, ktory rzuci ich do akcji.

Obok Archa stal Walter Trentkamp. Carroll informowal go o wszyst-

kim. Teraz wuj Walter znajdowal sie razem z nim w tym niebezpiecznym

kotle.

Arch wyjal swojego browninga. Obrocil go w reku, niczym kowboj.

Pomyslal, ze to dziwne, ale jakis wewnetrzny glos kaze mu bardzo

uwazac. Bardzo. Do tej pory nie byl znowu az tak ostrozny - dlaczego

wiec mialby stac sie taki teraz? Nagle przyszlo mu do glowy, ze wie,

dlaczego.

-Archer - odezwal sie Trentkamp, stukajac go w ramie. Cicha ulica

nadjezdzala czarna limuzyna.

Ze srodka wysiadl komisarz Michael Kane. Szef policji, ktory mial

niewielkie doswiadczenie w pracy na ulicach - byl w istocie lepszym

politykiem niz policjantem - trzymal w reku blyszczacy megafon. Robil to

tak niezdarnie, jakby nigdy nie zetknal sie z podobnym urzadzeniem.

-O Boze, nie... -mruknal Arch.

Wszerz i wzdluz ulicy rozlegl sie glos komisarza Kane'a:

-Uwaga... Mowi komisarz policji Kane... Macie jedna minute na

wyjscie z garazu "Vets and Messengers". Za szescdziesiat sekund ot-

wieramy ogien.

Oczy Archa przesunely sie po ceglanej scianie garazu. Carroll byl

napiety; spocil sie caly. Powoli podniosl pistolet w pozycje strzelecka.

Z garazu nie dobiegl do nich zaden odglos.

250

Cos bez watpienia bylo nie w porzadku.-Macie dwadziescia piec sekund... Wychodzcie...

Trentkamp pochylil sie. Jedna z rzeczy, za ktore Carroll go cenil bylo

to, ze pomimo zajmowanego stanowiska Walter pozostal na zawsze

ulicznym glina. Czul potrzebe osobistego uczestniczenia w akcji.

-Myslisz, ze to pomylka? Ze otoczylismy niewlasciwych ludzi, nie te

firme? Cos tutaj nie gra, Arch.

Carroll nie odzywal sie. Patrzyl i myslal.

-Dwadziescia sekund...

-Chodz, Walterze... Chodz ze mna.

Nagle Arch ruszyl naprzod. Trentkamp, wprawdzie niechetnie,

podazyl za nim. Zblizyli sie do drzwi garazu. Komisarz przestal

odliczac.

Nagle wokol zaroilo sie od policjantow i agentow FBI. Wszyscy

zaczeli przepychac sie przez polotwarta brame i wbiegli do pograzonego

w ciemnosci budynku. Wreszcie ktos zapalil swiatlo. Oczom policjantow

ukazal sie zwykly, zapuszczony, wielki garaz.

Carroll zamarl, sciskajac w reku browninga. Czul zapach benzyny

i olejow; won charakterystyczna dla starych, wysluzonych samochodow.

Na betonowej podlodze widnialy tluste, czarne plamy. Wokol lezaly

narzedzia.

I nic wiecej.

Nie bylo ani jednego pojazdu.

Nie bylo ludzi, zadnych weteranow Wietnamu. Pulkownik David

Hudson nie ukazal sie niczyim oczom.

Arch i Walter Trentkamp zaczeli przechadzac sie po budynku, trzy-

majac caly czas bron w pogotowiu. Wpadali wycwiczonymi ruchami do

wszystkich bocznych pomieszczen. Wreszcie weszli po waskich, kretych

schodach na pietro.

Wtedy ja zobaczyli.

Zostala uczepiona do brudnej sciany. Kpila z nich wszystkich.

Na golej scianie wisial kawalek zielonej wstazki. Nie mozna jej bylo

nie zauwazyc.

Zielona Wstazka zniknela z garazu przy Jane Street. Znowu wy-

przedzila scigajacych ja ludzi o jeden ruch.

Caitlin Dillon niosla skorzana aktowke pelna notatek. Szla pograzo-

nym w mroku korytarzem budynku mieszkalnego na Upper West Side.

Drzwi do apartamentu 12B byly na wpol otwarte.

Czekal w nich Anton Birnbaum. Caitlin zastanawiala sie, dlaczego

zadzwonil, zeby przyszla tak pozno w nocy.

Przeszli do biblioteki Antona. Pomieszczenie wypelnione bylo pod

sufit starymi ksiazkami i czasopismami.

251

-Dziekuje, ze tak szybko przyjechalas -powital ja Birnbaum. Wyda-walo sie, ze jej widok przyniosl mu ogromna ulge. - Napijesz sie kawy?

Herbaty? Ostatnio jem i pije same niezdrowe rzeczy. - Pokazal na

zmatowialy ekspres do kawy, stojacy kolo plonacego kominka.

Caitlin zaprzeczyla ruchem glowy. Usiadla na antycznej kanapie

i zapalila papierosa marki Du Maurier, podczas gdy stary finansista nalal

sobie pol filizanki kawy.

Jego dlonie lekko drzaly. W pokoju panowal nielad, wszedzie lezaly

rozne papiery. Widac bylo, ze Anton goraczkowo nad czyms pracuje.

-Pozwol, ze zaczne od zabojstwa prezydenta Kennedy'ego w Dallas...

Jak wszyscy wiemy, prawdopodobnie zlecil je ktos wysoko postawiony.

Caitlin zgniotla papierosa. Birnbaum byl wyraznie podekscytowany.

-Potem nadeszla afera Watergate, w 1972. Mysle, a wlasciwie jestem

calkowicie przekonany, ze pozwolono jej wybuchnac po to, zeby usunac

Nixona ze stanowiska. Tak wyglada historia Stanow Zjednoczonych,

moja droga. - Trzymana przez Antona filizanka drzala lekko na spodecz-

ku. - Oba te wydarzenia zostaly dokladnie zaplanowane. Ich autorzy to

elitarna grupa, dzialajaca zarowno wewnatrz amerykanskiego rzadu, jak

i poza nim. Jej rodowod wywodzi sie z pozostalosci po OSS, naszej sieci

szpiegowskiej z czasow drugiej wojny swiatowej. Slyszalem, ze nazywaja

ich Medrcami. Inaczej mowi sie o nich: Komitet Dwunastu. Istnieja

naprawde. Prosze cie, pozwol mi skonczyc, zanim zaczniesz komentowac

moje slowa.

-W 1945 roku ludzie kierujacy OSS zdali sobie sprawe, ze kompeten-

cje, ktore uzyskali w czasie wojny wkrotce zostana im odebrane. Nagle

mieli oddac olbrzymia wladze, jaka posiedli, w rece tych samych poli-

tykow, ktorym dopiero co omal nie udalo sie doprowadzic do zaglady

ludzkosci... Oficerowie z OSS nie mieli zamiaru tego zrobic, Caitlin. Nie

chcieli. Po zastanowieniu sie nad tym, mozna niemalze zrozumiec ich

motywy.

Stary finansista popijal kawe. Zrobil kwasna mine.

-Wysoko postawieni funkcjonariusze OSS zwrocili prezydentowi

Trumanowi jedynie czesc swoich wojennych prerogatyw. Pozostali w Wa-

szyngtonie, usuwajac sie tylko z oficjalnego zycia politycznego. Wielu

najwazniejszych urzednikow panstwowych bylo zaledwie marionetkami

w ich rekach. Ci ludzie i ich nastepcy - obecny Komitet Dwunastu -

posuwali sie nawet do tego, ze wybierali kandydatow na prezydenta.

Z obydwu partii, moja droga, w jednych wyborach.

Caitlin patrzyla na Antona w zdumieniu? Medrcy? Komitet Dwunastu?

Tajemnicza grupa o nieograniczonych mozliwosciach? Wiedziala juz wiele

o prawdziwych i wyimaginowanych nieformalnych ugrupowaniach wsrod

kol rzadowych. Wydawalo sie, ze od zawsze wplecione byly w amerykans-

ka historie. Slyszalo sie nie potwierdzone plotki, stawalo przed niewygod-

nymi faktami. Wysoko postawione osoby szeptaly to i owo.

252

-Kim oni sa, Anton?-Moja droga, oni nie pokazuja sie na okladkach "Time'a" czy

"Newsweeka". Ale, niewazne. Chce ci powiedziec, ze nie mam najmniej-

szych watpliwosci, ze sa zamieszani w sprawe Zielonej Wstazki. W jakis

sposob zainspirowali czy tez bezposrednio wydali rozkaz przeprowadze-

nia ataku czwartego grudnia. Komitet Dwunastu stoi za wszystkim, co sie

teraz dzieje.

Caitlin wprost zaniemowila. Gdyby dowiedziala sie czegos podobnego

od kogokolwiek innego, moglaby to uznac za zwykle bzdury. Wiedziala

jednak, ze Birnbaum nie mowilby takich rzeczy, gdyby nie byl ich zupelnie

pewien. Anton zawsze sprawdzal otrzymywane informacje, czesto nawet

na dwa sposoby. Niezaleznie od zrodla.

Starszy pan patrzyl na Caitlin zalzawionymi, zmeczonymi oczami.

Ciagnal dalej:

-Ta grupa weteranow...

-Juz sie o nich dowiedziales? - Caitlin byla zdumiona, a nawet

zaniepokojona rozejsciem sie wiadomosci.

Birnbaum usmiechnal sie.

-Moja droga, szybka informacja zawsze byla jednym ze zrodel moich

sukcesow. Oczywiscie, ze o nich slyszalem. Mam swoje zrodla w "numerze

13". Ale jeszcze nie wiem, czy Komitet Dwunastu zdolal wmanipulowac

w to wszystko tych biednych renegatow, czy tez sa oni po prostu jego

oplacanymi podwladnymi. Wydaje mi sie, ze wiem, po co przedsiewzieto

cala akcje. Mysle, ze slad moze prowadzic bezposrednio do niebezpiecz-

nego terrorysty, kierowanego przez Rosjan, zwanego Francois Monser-

ratem. To czlowiek, ktory z zimna krwia dokonuje masowych morderstw.

Maszyna do zabijania, ktora nalezy zniszczyc.

-Ale jaki jest zwiazek pomiedzy Monserratem a Komitetem Dwunas-

tu? Co stanie sie teraz? Czy jestes w stanie mi to wyjasnic?

Anton Birnbaum usmiechnal sie kwasno.

-Sadze, ze tak, moja droga. Czy na pewno nie napijesz sie herbaty

albo kawy? Mysle, ze cos cieplego dobrze ci zrobi.

38

Queens, Nowy JorkByl niedzielny poranek. David Hudson przechadzal sie po slabo

oswietlonych korytarzach zaniedbanego szpitala weteranow w dzielnicy

Queens. To tu mieszkaja godni najwiekszej chwaly - pomyslal z gorycza.

Oddzial calodobowej opieki znajdowal sie przy skrzyzowaniu Bulwaru

Linden i Sto Siedemdziesiatej Dziewiatej Ulicy. Byl to posepny budynek

z czerwonej cegly, ktory specjalnie nie zwracal na siebie uwagi przechod-

niow. Jedenascie lat temu pulkownik Hudson byl tutaj pacjentem, tak jak

dziesiatki tysiecy innych weteranow Wietnamu, ktorzy trafili do szpitali.

Zaglebial sie coraz dalej w szpitalny kompleks z przytlaczajacym

uczuciem. Slyszal jakies glosy, ale nie widzial ludzi. Duchy - pomyslal

sobie. Odglosy bolu i szalenstwa.

Skrecil w inny korytarz i nagle stanal oko w oko z potwornie

wygladajacymi weteranami. Wiekszosc z nich byla wychudzona jak szkie-

lety, choc kilku mialo dla odmiany ogromne brzuchy. W nieruchomym

powietrzu panowal wstretny odor - srodek dezynfekujacy pomieszany

z fetorem moczu i kalu. W kacie sali migala spazmatycznie sztuczna

choinka.

Niektorzy z pacjentow trzymali przy uszach male metalowe radyjka,

niczym woreczki z lodem. Murzyn w rozdartej, pasiastej pizamie tanczyl

wokol spiacego niespokojnie na wozku inwalidzkim beznogiego kaleki.

Uszkodzone, powykrecane ciala zywych ludzi przytroczone byly do

lozek czy wozkow inwalidzkich za pomoca metalowo-skorzanych uprze-

zy. "Metale honoru" - tak nazywaly je pielegniarki podczas pobytu

Hudsona.

Pulkownik czul teraz gleboki gniew, prawdziwa nienawisc dla wszyst-

kiego co amerykanskie, dla wszystkiego, co kiedys w tym kraju kochal.

Nie widac bylo zadnego personelu. Nigdzie nie zauwazyl ani jednego

lekarza, pielegniarki czy chocby salowej.

Hudson szedl coraz szybciej, niemal slyszac werbel, stukajacy mu

w glowie. Posuwal sie wzdluz jasnego, pomalowanego na zwodniczo

254

wesoly zolty kolor korytarza. Przypominal sobie zywo mijane miejsca.Cale jego cialo przeszedl dreszcz gniewu.

Przyslali go tu jesienia 1973 roku, tlumaczac to koniecznoscia

zbadania jego psychiki. Zadowolony z siebie lekarz rozmawial z nim ze

dwa razy o jego cierpieniu, o utracie reki. Ow wojskowy lekarz byl jednak

nie mniej zainteresowany przezyciami Hudsona z okresu obozu jeniec-

kiego. Czy zabil wietnamskiego dowodce, kiedy uciekal? Tak - zapewnil

go pulkownik. To wlasnie jego ucieczka zwrocila na niego po raz

pierwszy uwage wywiadu wojskowego. Przeprowadzali na nim testy juz

w Wietnamie, a potem wyslali go do Fort Bragg na specjalne szkolenie...

Rozmowy z lekarzem trwaly za kazdym razem krocej niz godzine.

Hudson musial potem wypelniac nie konczace sie kwestionariusze dla

Administracji Weteranow. Przydzielono mu opiekuna medycznego -

jakiegos grubego jegomoscia z wielkim picprzykiem na policzku -

ktorego po pierwszej polgodzinnej rozmowie juz nigdy wiecej nie

zobaczyl.

Na koncu zoltego korytarza znajdowaly sie podwojne szklane drzwi,

prowadzace na dwor. Widac przez nie bylo ogrodzony trawnik na tylach

szpitala. Hudson wiedzial, ze budynki ogradzano nic po to, zeby weterani

nie pouciekali. Chodzilo raczej o to, zeby ludzie z zewnatrz nie zagladali

do srodka i nie widzieli w jak strasznych, uragajacych godnosci ludzkiej

warunkach zyja zolnierze, ktorzy przelewali krew za Ameryke. Pulkownik

pchnal drzwi i zaraz znalazl sie w chlodnym powietrzu.

Za glownym budynkiem szpitala znajdowal sie na pochylym, zboczu

zamarzniety teraz trawnik, na koncu ktorego rosly mizerne lysawe sosny.

Hudson przeszedl szybko te przestrzen. Skoncentruj sie - poinstruowal

sam siebie. Nie mysl o niczym poza chwila obecna. Zwracaj uwage tylko

na to, co dzieje sie teraz.

Nagle, zza szeregu pokrytych lodem sosen wyszlo dwoch mezczyzn.

Jeden z nich mial bardzo elegancki wyglad, przywodzacy na mysl dyp-

lomate z ONZ. Drugi sprawial wrazenie zwyklego bandziora o groznej,

a zarazem bezmyslnej twarzy.

-Rownie dobrze mogl pan wybrac na miejsce spotkania Oak Bar

w hotelu Plaza. Z pewnoscia byloby tam wygodniej - odezwal sie ten

elegancki. - Pulkownik Hudson, jak sadze?... Jestem Francois Monserrat.

Akcent mezczyzny wskazywal na jego obce pochodzenie. Moze Fran-

cuz, czy Szwajcar?... Monserrat. Nastepca Carlosa. Hudson usmiechnal

sie. Wszystkie jego zmysly natezyly sie teraz maksymalnie.

-Kiedy spotkamy sie nastepnym razem, przyjdzie pana kolej na

wybor miejsca spotkania. Przy zegarze na stacji Grand Central? A moze

na najwyzszym pietrze Empire State Building? Gdziekolwiek pan zechce.

-Bede o tym pamietal. Podobno ma pan dla mnie propozycje,

pulkowniku? Reszte papierow wartosciowych uzyskanych przez Zielona

Wstazke. Jak rozumiem, znaczaca ilosc.

255

Oczy Hudsona pozostaly spokojne, nie pokazujac gniewu, jaki w nimkipial.

-Tak. Powiedzialbym, ze znaczaca. Sa warte ponad cztery miliardy

dolarow. To wystarczajaco duzo, zeby wywolac nieobliczalne skutki na

skale miedzynarodowa. Co tylko pan zechce uczynic.

-W takim razie osmiele sie zapytac, czego zada pan w zamian od nas?

Co pan z tego bedzie mial, pulkowniku?

-Mniej, niz sie panu wydaje. Sto piecdziesiat milionow na bezpiecz-

nym koncie. Plus panskie zapewnienie, ze GRU nie bedzie po tym

wszystkim scigac moich ludzi. Zakoncze akcje Zielonej Wstazki, przynaj-

mniej w tym zakresie, jaki pana interesuje.

-To wszystko? Nie moge w to uwierzyc.

-Nie, sadze, ze to nie wszystko. Mysle o czyms jeszcze... Widzi pan,

chce, zeby pan zniszczyl ten dumny, amerykanski styl zycia. Zeby zakon-

czyl pan ere Ameryki nieco wczesniej, niz nastapiloby to w naturalny

sposob. Obaj zgodnie nienawidzimy amerykanskiego systemu, a przynaj-

mniej tego, czym sie stal. Obydwaj chcemy go podpalic, oczyscic z niego

swiat. Obaj bylismy szkoleni, jak osiaga sie takie rzeczy.

Apokaliptyczne slowa Hudsona zawisly w mroznym powietrzu. Krol

terroru patrzyl pulkownikowi w oczy. Wreszcie Monserrat usmiechnal sie

odrazajacym usmiechem. Rozpoznal w Hudsonie podobnego sobie czlo-

wieka.

-Rozumiem, ze zamierza pan dopelnic transakcji w najblizszym

czasie? Dokonac ostatecznej wymiany?

Pulkownik spojrzal na zegarek. Dobrze wiedzial, ktora jest godzina,

ale zachowywal sie tak, jak powinien tego oczekiwac jego rozmowca.

-Jest dziesiata trzydziesci. Niech bedzie za szesc godzin, panowie.

Monserrat nieoczekiwanie zawahal sie na chwile.

-Zgoda, za szesc godzin - odparl. Bedziemy gotowi. Czy to wszystko?

Pulkownik Hudson, stojac z tymi dwoma mezczyznami, doznal nagle

przeblysku intuicji. Jego charyzma uznana juz w West Point znowu dala

znac o sobie.

-Jest jeszcze jedna sprawa - powiedzial. - Jeden wazny problem,

ktory musimy omowic.

-Coz to za problem, panie pulkowniku?

-Rozumiem, ze nikt nie powinien wiedziec, kim pan jest. To wlasnie

glowny powod, dla ktorego chcialem sie spotkac osobiscie z panem.

Dlatego nalegalem na to, jesli rzeczywiscie zalezy panu na tych akcjach.

Pan widzi mnie, a ja pana. Tylko ze...

-Tylko ze co?

-Nastepnym razem, chcialbym sie zobaczyc z prawdziwym Francois

Monserratem. Jesli nie zjawi sie osobiscie, nie bedzie zadnej wymiany.

To powiedziawszy, Hudson odwrocil sie na piecie i ruszyl szybkim

krokiem w strone budynku szpitala. Po chwili zniknal wewnatrz.

256

Jego zemsta, odyseja trwajaca pietnascie lat, byla juz prawie zakon-czona. Dla wszystkich nadchodzila ostateczna chwila prawdy.

Oszustwo! Jakiego nie znal do tej pory swiat. Przynajmniej, od czasu

wojny w Wietnamie.

Tak dobrze, tak doskonale nauczyli go niszczyc... Wszystko, co tylko

przyjdzie mu do glowy...

Manhattan

Wiceprezydent Thomas More Elliot znajdowal sie w tej chwili

w modnej, ekskluzywnej czesci Nowego Jorku. Szedl szybkim krokiem

wzdluz nabrzeza East River, niedaleko budynku Narodow Zjedno-

czonych.

Betonowa promenada bieglo jak zwykle wielu ludzi uprawiajacych

jogging. Jakas kobieta o wygladzie starej panny sprawiala wrazenie, jakby

zastanawiala sie wlasnie nad popelnieniem samobojstwa. Szczupla dziew-

czyna o figurze i rysach modelki spacerowala sobie z psem.

Tego ranka wiceprezydent byl sam. Rozmyslal. Nie bylo zadnych

goryli z Secret Service, ktorzy pilnowaliby jego bezpieczenstwa.

Elliot nieczesto wyprawial sie na samotne spacery, ale obecnie wlasnie

tego potrzebowal. Chwila samotnosci jest jedna z tych rzeczy, ktore od

czasu do czasu sa potrzebne kazdemu. Chcial pomyslec, zastanowic sie

nad soba i swoimi dzialaniami.

Koniecznie musial ulozyc sobie w glowic sprawe, z ktora tu przyszedl.

Zatrzymal sie i spojrzal na szara rzeke, pokryta kawalkami kry. Nad

drugim brzegiem unosily sie w gore opary dymu. Elliot zaczal myslec

o swoim dziecinstwie, jak gdyby te uspokajajace wspomnienia mogly

pomoc spojrzec mu z dystansem na chwile obecna. Widok dymu przy-

wiodl mu na mysl jesienne pozary, jakie zdarzaly sie w jego rodzinnych

okolicach, w Connecticut. Jak doszlo do tego, ze ten maly chlopiec,

ktorego twarz ciagle pamietal, mogl przejsc tak dluga droge'? Az do tego

waznego momentu w historii Stanow Zjednoczonych?

Wiceprezydent schowal dlonie w rekawiczkach do kieszeni plaszcza.

Zielona Wstazka dobiegla juz prawie konca. Gdzies na ulicach tego

wielkiego miasta terrorysta Francois Monserrat, nowojorska policja i pul-

kownik David Hudson z jego ludzmi spieszyli na spotkanie z przeznacze-

niem. W tym samym czasie inne potezne sily zasadzaly sie na swoim

miejscu.

Elliot skrzywil sie. Na brudnej rzece pojawila sie barka. Na jednej z jej

lin wisialo pranie, a dym wydobywal sie z jej oblego komina.

Pulkownik David Hudson mial spotkac sie ze swoim przeznacze-

niem...

Tak samo jak i on, Thomas More Elliot.

257

Niedlugo juz rozwieja sie kontrowersje na temat krotkiego okresusprawowania wladzy przez Justina Kearneya, czlowieka bez nadziei na

przyszlosc, ktory nie potrafil sobie poradzic w obliczu ograniczen wlas-

nych kompetencji. Kiedy Kearney zlozy rezygnacje wskutek kryzysu

ekonomicznego, jaki nastapi, i zaszyje sie pewnie w jakiejs wiejskiej

posiadlosci piszac przez reszte swoich dni scisle cenzurowane wspomnie-

nia, wtedy on, Thomas More Elliot, jak niegdys Lyndon Johnson i Gerald

Ford, przejmie w swoje rece prezydenture Stanow Zjednoczonych.

Wszystko zalezalo teraz od zakonczenia akcji Zielonej Wstazki.

39

Taksowki weteranow pojawily sie nagle. Wyjechaly kolejno z opusz-czonego garazu w centrum Manhattanu. Wlaczyly sie do ulicznego ruchu,

a po pewnym czasie rozdzielily sie: czesc z nich pojechala ulica Division,

a czesc ulica Catherine; obie ulice wiodly do trasy Franklina Delano

Roosevelta, czyli FDR Drive, biegnacej wzdluz brzegu East River.

W kazdej z taksowek zamontowano radionadajnik typu PRC-77,

nazywany w Wietnamie "potworem". Automatycznie zaszyfrowywal on

i odszyfrowywal przekaz radiowy, tak by policja nie mogla w zaden

sposob podsluchac rozmow prowadzonych pomiedzy osobami jadacymi

tymi taksowkami.

W szesciu taksowkach znajdowalo sie czternastu uzbrojonych po zeby

ludzi, prawdziwy pluton szturmowy. Poza zwyklymi karabinami, weterani

mieli ze soba takze cekaemy M-60 i granatnik M-79. Jeden z mezczyzn

pelnil role radiooperatora.

Tym co najbardziej niezwykle bylo jednak wsparcie powietrzne, jakie

zapewnili sobie Vetsi. Na wypadek, gdyby na ulicach rozgorzala walka,

czekaly w pogotowiu dwa smiglowce szturmowe typu Cobra.

David Hudson, prowadzacy z pierwszej taksowki rozpoznanie, poczrl

nieoczekiwana ulge. Misja byla juz prawie zakonczona. Wreszcie nadeszla

chwila zemsty. I powracalo poczucie godnosci.

Doswiadczal podobnych uczuc, ktore kiedys towarzyszyly mu podczas

walki w Wietnamie. Byly one jednak nieco inne, a roznica byla zasad-

nicza. Tym razem bedzie im wolno zwyciezyc.

Jeden z detektywow nowojorskiej policji, Ernie Tubbs zwany "kow-

bojem", ktorego wyciagnieto bezceremonialnie z lozka, zeby wzial udzial

w oblawie, zauwazyl nagle taksowke z "Vets and Messengers" przejez-

dzajaca ulica Division. Za nia pojawily sie dwie nastepne.

Odwrocil sie do swojego kolegi, Maury'ego Kleina, niewysokiego

mezczyzny, otulonego w czarny plaszcz, i powiedzial podnieconym glosem:

-Jezu, to oni! Zielona Wstazka! Mamy ich, Maury!

259

Detektyw Klein, stary lekoman, wyjrzal z kwasna mina za okno.Zoladek dokuczal mu niemilosiernie.

-O Boze, Ernie! Polowa z tych gosci sluzyla prawdopodobnie w Si-

lach Specjalnych!

Tubbs wzruszyl ramionami, zapalil silnik i ruszyl. Od ostatniej z tak-

sowek Vetsow oddzielal ich tylko jeden samochod.

-Mamy tu Zielona Wstazke! - rzucil do umieszczonego na tablicy

rozdzielczej mikrofonu.

Maury Klein sciskal w rekach pistolet maszynowy typu American 180.

Polowa bron robila okropne wrazenie w zwyklym dodge'u, ktorym jechali

policjanci. American 180 wystrzeliwal trzydziesci kul na sekunde, dlatego

tez prawie nigdy nie uzywano go w miescie.

-Nie jest dobrze, stary. To mi sie nie podoba! - narzekal Maury

Klein. - Kiedys w barze na rogu Setnej i Dwudziestej Piatej wdalem sie

w taniec z takim jednym gosciem z Sil Specjalnych. Z Zielonych Beretow.

I ten jeden raz mi wystarczy! - Mozliwosc walki z weteranami z Sil

Specjalnych wydawala sie Kleinowi jedna z najgrozniejszych sytuacji, na

jakie kiedykolwiek natrafil podczas sluzby w policji. Maury Klein takze

przezyl swoje na wojnie, w Korei w 1953.

Na Henry Street sygnalizacja swietlna pracowala tylko przy kilku

skrzyzowaniach. Prawie nie bylo ruchu. Niedaleko nabrzezy lekko za-

mglonego dolnego Manhattanu panowala w tej chwili niesamowita atmo-

sfera.

-Wyglada na to, ze jada do FDR Drive... Gdzies tu powinien byc

wjazd. Kolo Hudson Street.

-Wjazd na polnoc czy na poludnie? - zapytal Ernie Tubbs.

-Chyba na oba kierunki. Na poludniowy na pewno. Zaraz go zoba...

O, jest!

Niebawem Tubbs zauwazyl podniszczony wjazd na poludniowy kieru-

nek na trase na wiadukcie.

Taksowki Vetsow zblizaly sie teraz do niego z obu stron. Pierwsze

z nich wjezdzaly juz na gore.

Tubbs zlapal znowu mikrofon i powiedzial:

-Uwaga! Wszystkie Pantery, uwaga! Wjezdzaja na FDR DriveJ

Kieruja sie na poludnie!

Nagle ostatnia z taksowek zajechala Tubbsowi droge.

-Sukinsyn!

Detektyw skrecil blyskawicznie w lewo. Nie oznakowany policyjny

dodge, ktorego prowadzil, znajdowal sie juz na wjezdzie; z lewej strony

zostalo zbyt malo miejsca.

-Ernie, uwazaj, barierka!

Taksowka tymczasem zablokowala droge nastepnym samochodom

policyjnym; przecisneli sie tylko Tubbs i Klein. '

-Sukinsyn!!! - darl sie Tubbs, walczac zawziecie z kierownica.

260

-Uwaga, wszystkie jednostki! Zrobili blokade wjazdu na FDR Drive!Zablokowali wjazd na FDR Drive!

Limuzyna, ktora jechali detektywi, wlaczyla sie teraz z piskiem opon

do ruchu na trasie na wiadukcie. Wszystkie trzy pasy, wiodace na

poludnie, zatloczone byly samochodami. Ten, ktoremu zajechali droge

zahamowal gwaltownie. Ze wszystkich stron rozlegaly sie klaksony.

Policjanci znalezli sie teraz pomiedzy dwiema z taksowek. Z okien

jadacej z lewej wysunely sie czarne lufy karabinow maszynowych M-16.

Jeden z nich wystrzelil ostrzegawczo pojedyncza kule, ktora przeleciala

nad dachem samochodu.

Weteran o pomalowanej maskujaca farba twarzy, ubrany w polowy

mundur, zaczal wrzeszczec do Tubbsa. Jego glos byl zagluszony przez

panujacy halas; jednak detektyw zrozumial kazde slowo.

-Zjedzcie stad najblizszym wyjazdem! Spadajcie z tej pieprzonej

trasy!... Wszyscy poza kierowca, rece do gory! Powiedzialem: rece do

gory! Do gory!

Zblizywszy sie do wyjazdu, Tubbs skreci! ostro w strone barierki.

Samochod wyskoczyl pod duzym katem w prawo. Uderzy! w metalowa

barierke, posylajac snop iskier. Wzniosl sie na dwa kola, grozac prze-

wroceniem sie. Po dluzszej chwili opadl z powrotem. Podskoczyl jeszcze

na zjezdzie pare razy, po czym zatrzymal sie na ulicy pod trasa.

-Zgubilismy ich! - zawolal Ernie Tubbs do mikrofonu. - Zgubilismy

ich, pojechali dalej FDR Drive!

-I dzieki Bogu - szepnal milczacy dotad Maury Klein.

Carroll, siedzacy w "numerze 13", uslyszal, ze zauwazono samochody

Zielonej Wstazki. Zbiegl na dol, przeskakujac po dwa, trzy stopnie

i wypadl na ulice.

Nagle sprawy nabraly blyskawicznego tempa. Zaczynalo sie szalenst-

wo. Ulicami Wall, Broad i Water pedzily z piskiem opon policyjne

samochody.

Arch mial przy sobie karabin maszynowy M-16, ktory niewygodnie

obijal mu sie o cialo. Przypomnialo mu sie... znowu stal sie zolnierzem

piechoty... Ale tym razem znajdowal sie w centrum Manhattanu, a nie

w Wietnamie.

Plaszcz powiewal mu na wietrze, odslaniajac kabure z browningiem

zalozona na wojskowa kuloodporna kamizelke. Serce tluklo mu sie

w piersi.

Minal biegiem jeden z radiowozow, z ktorego glosnika dobiegal

wlasnie komunikat:

-Poruszaja sie z predkoscia okolo szescdziesieciu kilometrow na

godzine. Zwykle taksowki marki Checker. Wszyscy sa uzbrojeni po zeby.

Kieruja sie na wschod.

261

Carroll zdal sobie nagle sprawe, ze weterani przygotowali sie doczegos specjalnego.

Tylko do czego? Co zamierzali zrobic? Jaki byl plan pulkownika

Hudsona? Jakim sposobem mieli wymknac sie z zaciesniajacej sie petli?

Na parkingu Kinney czekal srebrzystoczarny helikopter Bella. Jeszcze

kilka tygodni temu ten parking pelen byl luksusowych samochodow

nalezacych do niezmordowanych pracoholikow z Wall Street. Duza

tablica informowala o cenie - 14,50 $ za dwanascie godzin, plus podatek

miejski. Policyjny smiglowiec terkotal wirnikiem niczym olbrzymia cma.

Byl gotow do lotu.

-M-16 i smiglowiec Bella! - zawolal Arch, wkoczywszy do wnetrza

ciasnej maszyny. - To mi przypomina moje stare czasy! Witam, nazywam

sie Carroll!

-A ja Luther Parrish - odpowiedzial pilot. Byl on mocno zbudowa-

nym Murzynem; mial na sobie skorzana lotnicza kurtke i wyostrzajace

widocznosc zolte okulary. - Byl pan w Wietnamie? Wyglada pan na

jednego z chlopakow. - Pilot strzelil guma do zucia.

-Od 1970 roku. - Arch specjalnie udawal "chojraka", chociaz

w rzeczywistosci nie cierpial helikopterow. Nie lubil ich nawet ogladac.

Nie podobala mu sie sytuacja, kiedy wisi sie w powietrzu, a jedynym, co

utrzymuje czlowieka w gorze, sa wirujace wsciekle, cienkie lopaty

wirnika.

-No popatrz! Ja tez od 1970. No to co, znowu ruszamy do boju?

Zgaduje, ze nie lubi pan za bardzo podniebnych przejazdzek?

Zanim Carroll zdazyl odpowiedziec, maszyna wystrzelila pionowo

w gore. Podczas gdy nabierali wysokosci, zoladek zjechal Archowi gdzies

nizej. Smiglowiec wzniosl sie nad zadymionym miastem, z pozoru niemal

ocierajac sie o sciany najblizszych budynkow. Pilot zrecznie radzil sobie

z silnymi podmuchami wiejacego znad rzeki wiatru.

Kiedy ruszyli w strone East River, dolaczyl do nich jeszcze jeden beli.

-No coz, mowiac prawde, nie jestem fanem smiglowcow. Bez urazy,

Lutherze.

Arch poczul w calym ciele przyplyw adrenaliny. W dole widac bylo

gesty ruch na FDR Drive.

Parrish, przekrzykujac ryczacy silnik, zawolal:

-Piekny dzis dzien, stary. Widac Long Island, Connecticut. Mozna

prawie zobaczyc Paryz.

-Piekny dzien, zeby dostac w pieprzone serce.

Pilot wybuchnal smiechem.

-Tak, byles w Wietnamie, czlowieku. Coz, mamy teraz przeciw nim

dwa czy nawet trzy uzbrojone smiglowce. Kiedy tylko dowiemy sie, dokad

jada, wezwiemy dalsze posilki. Powinno byc spoko.

-Pewnie masz racje.

-Widzisz ich, tam w dole? Male, jak zabawki taksoweczki. O tam.

262

-Rzeczywiscie. Z malymi jak zabawki M-16 i wyrzutniami rakieto-wymi - zgodzil sie Carroll.

-Mowisz jak zolnierz z piechoty, chlopie. Ten rodzaj ironii. Az lza sie

w oku kreci.

-Zdaje sie, ze walczymy z piechota. Tylko obawiam sie, ze to Zielone

Berety.

Murzyn odwrocil sie z powazna mina.

-Tak, to prawdziwi twardziele. Sily Specjalne, nie ma przebacz. -

Slowa Archa wywarly na nim wrazenie. Wydawal sie prawie dumny ze

smialej akcji weteranow. Zielone Berety slynely w calej armii ze swoich

umiejetnosci.

Lezaca trzysta metrow nizej trasa plynela srebrzystoczarna wstega.

Zolte pudeleczka taksowek odcinaly sie od niej wyraznie. Kiedy wjechaly

na most Brooklynski, policyjne smiglowce wzniosly sie, odlatujac na boki,

zeby nie zostac zauwazone. Zniknely na chwile w nisko zawieszonych

chmurach.

Koszula Archa zdazyla juz przesiaknac potem. Wszystko wydawalo

sie dziac jakby w pewnej odleglosci od niego. Swiat zdawal sie zamglony,

tylko na wpol realny. Po tym wszystkim, co sie wydarzylo, zblizalo sie

wreszcie rozwiazanie sprawy Zielonej Wstazki.

Kiedy wylonili sie z chmur po brooklynskiej stronie mostu, zobaczyli,

ze ruch jest bardzo duzy, jednak nie ma korka. Niezmordowany szum

samochodow docieral az do kabiny smiglowca; od czasu do czasu dolaty-

wal tez pojedynczy odglos klaksonu.

-Zjezdzaja wyjazdem kolo stoczni wojennej! Mowi Arch Carroll.

Taksowki weteranow zjezdzaja w bok, kolo stoczni wojennej! Kieruja sie

na polnocny wschod, w glab Brooklynu!

Brooklyn

W tym samym momencie, helikopterem wstrzasnela ogluszajaca eks-

plozja. Nastapila pod nim, wstrzasajac cialem CarroUa. Uderzyl glowa

w metalowy dach; poczul bol za uszami.

Wtedy drugi wybuch szarpnal poteznie kabina, cos musialo w nia

bezposrednio trafic.

We wszystkie strony polecialy odlamki szkla. Na przedniej szybie

pojawila sie pajeczyna dziur. Metalowe poszycie maszyny dzwonilo od

przeszywajacych ja kul. Na niebie pojawily sie czerwone smugi.

-Ochch... Cholera, dostalem! Dostalem -jeknal Parrish, kurczac sie

w fotelu.

Z lewej strony CarroUa odezwal sie glosno karabin maszynowy.

Tymczasem z prawej mignely mu przez moment czerwone swiatelka

i pekate ksztalty dwoch innych smiglowcow, ktorych dotad nie zauwazyl.

263

-O Boze! Atakowaly ich dwie cobry.Niebo wypelnilo sie jasnymi, swiecacymi punktami, jezykami ognia

i gestym, czarnym dymem. Towarzyszacy maszynie Archa smiglowiec

policyjny rozpadl sie na jego oczach.

W ciagu paru sekund z helikoptera zostala tylko ognista kula. Wlas-

ciwie nic, zalosne szczatki mknace w powietrzu.

Carroll widzial, ze jego pilot zostal ciezko ranny. Z boku glowy

wyplywala mu obficie krew. Zdawalo sie, ze rozmieszczone przed nim

przyrzady przestaly dzialac.

Nagle, gesty ogien maszynowy pojawil sie takze z dolu. Parrish jeknal

i zlapal sie za nogi. Smiglowiec zaczal spadac, przechylajac sie coraz

bardziej.

Arch strzelal teraz wsciekle z M-16 do jednej z atakujacych cobr. Jej

czerwone swiatelko mrugalo do niego drwiaco, a potem szturmowy

smiglowiec zniknal mu z oczu.

Carroll zamarl. Jego maszyna przekrecila sie nagle plozami do gory.

Poczul w glowie narastajace cisnienie krwi.

Policyjny helikopter spadal jak smiertelnie raniony ptak, krecac sie

i kolyszac, prosto ku Brooklynskiej Stoczni Wojennej. W pewnej chwili za

szyba pojawil sie plaski czarny dach z mala wieza cisnien. Arch widzial, ze

przeslizguja sie nad dlugim rzedem fabrycznych budynkow. O malo nie

uderzyli w wysoki, dymiacy komin, mijajac go chyba o centymetry.

Wreszcie urwalo im ogon, ktory trafil w wysoka, ceglana sciane.

Wtedy za szyba pojawily sie uliczki miasta - smiglowiec przelecial nad

ostatnim budynkiem. Z obu stron widac bylo teraz dlugie, nierowne rzedy

zaparkowanych samochodow.

Carroll byl w Wietnamie nieraz wozony helikopterami, nie umial

jednak ich prowadzic. Instynktownie zlapal za stery.

W tej chwili Arch nie bal sie juz, przeszedl przez wszystkie mozliwe

stadia strachu; znalazl sie dalej niz w jakiejkolwiek z dotychczasowych

sytuacji, jakie przezyl podczas wojny i pracy w policji. Byl w dziwnym

stanie, jakby w nowym miejscu, w ktorym dokladnie zdawal sobie sprawe,

ze wszystkiego, co sie wokol niego dzialo.

To byl ten moment - pomyslal. Za chwile umrze.

Brzuch smiglowca skosil dachy kilku ze stojacych na ulicy samo-

chodow. Carroll zakryl twarz i oslonil Parrisha, jak tylko mogl.

Helikopter uderzyl bokiem w nawierzchnie ulicy. Podskoczyl z ostrym

szarpnieciem, po czym zaczal slizgac sie ze straszliwym zgrzytem. Wsze-

dzie wokol pojawily sie plomienie i snopy iskier. Umierajaca maszyna

zdzierala z samochodow cale boki, odrywala od nich reflektory i zderzaki.

Z chodnika wyskoczyl takze hydrant przeciwpozarowy.

Opuszczona ulica biegl mezczyzna w mundurze strazy fabrycznej,

gnajac w kierunku niewiarygodnego wypadku, jaki zdarzyl sie na jego

oczach.

264

-Hej, to moj samochod! - wrzasnal. - Moj samochod!!Carroll zakolysal cialem ciezko poranionego pilota, majac nadzieje, ze

Parrish jeszcze zyje.

-Trzymaj sie mnie - szepnal. - Trzymaj sie mnie, Luther. Nie od-

chodz.

Zaczal na wpol niesc, na wpol odciagac poteznego mezczyzne od

plonacego wraku smiglowca. Rozejrzal sie nerwowo po niebie za sztur-

mowymi cobrami, ale nie zobaczyl ich.

Zdawalo sie, ze byl to tylko zly sen. Koszmar rodem z Wietnamu,

ktory niespodziewanie go opadl. Ale przeciez to wszystko wydarzylo sie

tutaj, na Brooklynie!

Poza tym, Archer Carroll wypadl w ten sposob z wielkiego poscigu.

Zgubil trop Zielonej Wstazki. Znowu mu sie wymkneli.

40

Taksowki z weteranami posuwaly sie na polnocny wschod, a potemprawie dokladnie na wschod, ulicami Brooklynu. Zblizaly sie do miejsca

spotkania z Francois Monserratem, gdzie miala zakonczyc sie akcja

Zielonej Wstazki. Wszystko przebiegalo zgodnie z planem.

David Hudson siedzial wyprostowany za kierownica. Odczuwal wyjat-

kowy niepokoj. Wszystko dlatego, ze juz tak niewiele czasu pozostalo do

wypelnienia calej misji. Za niecale siedem minut stana oko w oko

z Monserratem.

W tej chwili nic nie moglo odciagnac mysli pulkownika od Zielonej

Wstazki. Bedzie skoncentrowany tak samo jak wtedy, kiedy na froncie

wkraczal do strefy walki. Nic nie moze wydawac sie chocby odrobine

podejrzane...

Ludzie Monserrata z pewnoscia moga obserwowac ulice z dachow

i okien domow. Jesli dostrzega nieoczekiwane sily uderzeniowe, wtedy nie

dojdzie do ostatecznej wymiany papierow wartosciowych. I misja Zielonej

Wstazki nie powiedzie sie.

Hudson zwracal uwage na wszystko, niczym zwiadowca w Wie-

tnamie. Z baru Turners Grill wysypywala sie wlasnie gromada czarnych

nastolatkow. Slychac bylo ich glosy, przebijajace sie przez miejski

halas. Pulkownik przygladal sie dokladnie nieciekawym ceglanym,

czynszowym kamienicom. Znajdowali sie juz blisko umowionego miejsca

spotkania.

Jechal powoli, az wreszcie zobaczyl niewielki parking na malej prze-

cznicy Bedford-Stuyvesant. Po chwili wysiadl z taksowki, jak gdyby nigdy

nic. Rozejrzal sie po cichej okolicy, szukajac czegos, co mogloby zasyg-

nalizowac niebezpieczenstwo. Wreszcie otworzyl wygiety, obdrapany ba-

gaznik samochodu. Wewnatrz znajdowaly sie skradzione z Wall Street

papiery wartosciowe, w zwyklych, niepozornych, szarych walizkach.

Wyladowal walizki i mozliwie najszybszym krokiem przeszedl w stro-

ne najblizszego rogu, za ktorym zaczynala sie stara fabryczka. Byl pewien,

266

ze jest obserwowany. Francois Monserrat musial znajdowac sie gdziesw poblizu. Instynkt podpowiadal to pulkownikowi nieustannie. Nadcho-

dzil moment konfrontacji. Szkolenie Sil Specjalnych, jakie przeszedl

Hudson, kontra wieloletniemu doswiadczeniu Monserrata w prowadzeniu

scisle kamuflowanych dzialan terrorystycznych.

Pulkownik otworzyl ciezkie drewniane drzwi budynku, w ktorym

znajdowaly sie rozpadajace czynszowe mieszkania i mala fabryczka bu-

tow, o nazwie Gino Company of Milano.

Znalazl sie w ciemnym holu. Natychmiast owialy go zapachy gotowa-

nia. W powietrzu wisiala takze stechla won starych zimowych ubran.

Miejsce, ktore wybral Monserrat, wydawalo sie wystarczajaco odludne;

choc jednoczesnie jak gdyby zbyt malo uroczyste...

-Nie odwracac sie, pulkowniku.

W ciemnym korytarzu pojawilo sie trzech mezczyzn z wyciagnietymi

rewolwerami Magnum i pistoletami Beretta.

-Prosze stanac przy scianie... O tak. Tak jest dobrze. Wszystko

bedzie w porzadku, pulkowniku Hudson.

Dowodzacy grupka mezczyzna mowil z hiszpanskim akcentem, najpra-

wdopodobniej kubanskim. Francois Monserrat kierowal wszystkimi akc-

jami terrorystycznymi w basenie Morza Karaibskiego i wiekszoscia tych,

ktore zdarzaly sie w Ameryce Poludniowej. W tym tempie - pomyslal

Hudson - Monserrat niedlugo bedzie trzymal w ryzach caly Trzeci Swiat.

-Nie jestem uzbrojony -powiedzial cicho pulkownik.

-I tak musimy pana przeszukac.

Jeden z mezczyzn stanal jakis metr od niego i wycelowal mu pomiedzy

oczy. Byl to stary, chetnie stosowany trik. W Fort Bragg uczono Hudsona

takze i tego. Nie ruszaj sie, bo dostaniesz w mozg.

Drugi z ludzi Monserrata obszukal go szybkimi, wycwiczonymi rucha-

mi. Trzeci zajrzal do walizek; porozcinal je nozem, szukajac ukrytych

kieszeni czy podwojnego dna.

-Po schodach na gore! - rozkazal ten, ktory trzymal bron. Hudson

zwrocil uwage, ze mezczyzna wyslawia sie jak zawodowy oficer.

Zaczeli wspinac sie po stromych, skrzypiacych schodach. Czy prowa-

dzili go do Monserrata? Wreszcie zobaczy prawdziwego krola terrorys-

tow? Czy tez bylo to tylko kolejne oszustwo?

-Na tym pietrze, panie pulkowniku. Te niebieskie drzwi, na wprost.

Moze pan tam wejsc. Jest pan oczekiwany.

-Czy moge was o cos zapytac? Mam pytanie do wszystkich. Tak

z ciekawosci - Hudson odezwal sie nie odwracajac glowy.

Zza jego plecow dobieglo niecierpliwe chrzakniecie...

Jaszczurka. Przesluchania. Szkolenie Sil Specjalnych. Przez umysl

pulkownika przelatywaly rozpedzone obrazy.

Czy wszystko to sluzylo przygotowaniu go na te jedna chwile? Te

wlasnie jedna jedyna?

-Czy kiedykolwiek mowia wam, co sie naprawde dzieje? - zapytal. -

Czy ktos poinformowal was, o co chodzi w tej akcji? Wiecie, dlaczego

urzadzono to spotkanie? Wiecie?

Probowal wprowadzic im do glow zamieszanie. Jesli zdola wywolac

w tych ludziach jakies watpliwosci, niepokoj, wtedy bedzie mogl go

w razie czego wykorzystac.

Oszustwo.

-Niech pan nie puka - odezwal sie znow spokojnie kierujacy grup-

ka. - Prosze po prostu wejsc; jest pan oczekiwany. Wszystko, co bedzie

pan probowal robic, takze zostalo przewidziane, pulkowniku.

Hudson uchylil drzwi, zatrzymujac sie w progu. Ze srodka wydobywa-

la sie smuga zoltawego swiatla.

Za chwile mial stanac oko w oko z tajemniczym, niebezpiecznym

Francois Monserratem i dopelnic dluga misje Zielonej Wstazki.

Jaszczurka nauczyl Hudsona w Wietnamie waznej rzeczy: graj w te

gry, ktorych zasad twoj przeciwnik nie zna. Pulkownik uwazal, ze mozna

z powodzeniem odniesc te mysl do wszelkich dzialan partyzancko-ter-

rorystycznych.

David Hudson kontra Francois Monserrat.

Oto zaczyna sie koniec wszystkiego.

-Uwaga, niebiesko-biali! Wszystkie jednostki, uwaga! Znalezlismy

ich znowu... Wiemy, gdzie sa nasi przyjaciele z Zielonej Wstazki!

W kabinach policyjnych radiowozow rozlegly sie slowa z glosnikow,

przebijajac sie przez wycie syren pojazdow ratunkowych, ktore otoczyly

miejsce katastrofy helikopterowej kolo Brooklynskiej Stoczni Wojennej.

-Przemieszczaja sie do jednej z dzielnic mieszkaniowych. Bed-

ford-Stuyvesant. W samym srodku cholernego getta. Jada teraz ulica

Halsey.

Arch Carroll oparl sie ciezko o otwarte drzwi jednego z policyjnych

wozow, jakie nadjechaly do miejsca, gdzie spadl jego smiglowiec. Pracow-

nicy techniczni policji wysypali sie juz na rozjasniona plomieniem pozaru

ulice.

Nie byl pewien, czy dobrze slyszal, co powiedzieli przed chwila

przez radio. Zielona Wstazka pojawiala sie, znikala... Co nastapilo

teraz?

Probowal uspokoic mysli, sluchajac jednoczesnie co chwila kolejnych

komunikatow.

Byl oszolomiony. Nie odczuwal juz nawet bolu.

Parrish zostal zaniesiony do jednej z czekajacych karetek pogotowia.

"Zginal na polu chwaly" - Carroll byl prawie pewien.

-Carroll? Pan jest Arch Carroll, prawda? Chce pan pojechac ze mna?

Jade na Halsey Street. To jakies dziesiec minut drogi stad. - Podszedl do

268

niego siwy, okraglutki kapitan policji, ktorego pamietal z bardziej nor-malnego okresu swojego zycia.

Arch zdawal sobie sprawe, ze robi wrazenie oszolomionego. Nic

dziwnego; sam okreslilby swoj stan znacznie dobitniej. Przytaknal jednak.

Tak, z pewnoscia chcial byc swiadkiem zakonczenia akcji. Po prostu

musial tam byc. Pulkownik David Hudson, Monserrat, Arch Carroll -

wszyscy mieli sie tam spotkac. Wszystko, co sie do tej pory stalo,

prowadzilo do tej ostatecznej chwili.

Pare sekund pozniej Arch siedzial juz wewnatrz radiowozu. Byl

przekonany, ze zaraz bedzie wymiotowac. Znowu opanowywal go

strach.

Samochod ruszyl. Czerwona lampa na dachu zaczela wirowac. Nad

dachami Brooklynu rozlegl sie dzwiek kolejnej syreny.

Oto krol terrorystow, Monserrat!

To byl Francois Monserrat!

David Hudson nie wierzyl wlasnym oczom.

Monserrat?... Czy tez jeszcze jedno, niewiarygodne oszustwo? Naj-

wiekszy przejaw obludy, jaki w zyciu widzial? Pulkownik poczul znajome

uklucia w koniuszkach palcow, w rekach, nogach.

Przygladal sie tajemniczej z wygladu postaci, ubranej w ciemny gar-

nitur. Mezczyzna podszedl do niego. O przeciwlegla sciane opieralo sie

dwoch uzbrojonych ludzi.

-Pulkowniku Hudson - powiedzial tamten, podajac mu reke i po-

trzasajac nia krotko. - Jestem Francois Monserrat. Tym razem ten

prawdziwy. - W kacikach jego ust blakal sie usmieszek. Byl to chyba

najbardziej pewny siebie usmiech, jaki David Hudson kiedykolwiek

ogladal.

Usmieszek znikl.

-Przejdzmy do interesow. Sadze, ze mozemy szybko przeprowadzic

transakcje. Zobacz, co przyniosl pulkownik, Marcel. Rapidement!

Na slowa Monserrata do pokoju wszedl kolejny mezczyzna, takze

w garniturze. Mial okolo szescdziesiatki, blada cere, zmeczone spojrzenie.

Wygladal na czlowieka, ktory spedzil zycie na patrzeniu przez mikro-

skopy i lupy. Nachylil sie, zeby zbadac papiery wartosciowe, ktore

przyniosl ze soba pulkownik.

Hudson przygladal sie, jak starszy czlowiek dotyka ostroznie kolej-

nych papierow, sprawdzajac ich fakture przez pocieranie pomiedzy kciu-

kiem a palcem wskazujacym. Niektore z nich powachal, szukajac zapachu

swiezego atramentu czy jakichkolwiek ostrzejszych woni, ktore moglyby

wskazywac na niedawne wydrukowanie. Robil to niezwykle szybko.

Mimo tego, kazda kolejna minuta zdawala sie ciagnac w nieskon-

czonosc.

269

-W przewazajacej wiekszosci, papiery sa autentyczne - ocenil wresz-cie, podnoszac wzrok na Monserrata.

-Czy zatem nie wszystkie?

-Mam pewne watpliwosci co do akcji Morgan Guaranty i moze

jeszcze do czesci akcji Lehman Brothers. Mysle, ze wsrod nich moga

znajdowac sie falszywe. Jak pan wie, zawsze czesc takich papierow jest

falszywa - dodal. - Wszystkie pozostale sa w najlepszym porzadku.

Krol terrorystow przytaknal. Wydawal sie niespokojny. Podniosl

sluchawke zwyklego czarnego telefonu, stojacego na stole. Zadzwonil do

biura jednej z sieci telefonicznych, podal czterocyfrowy numer, potem

przemowil do kogos, kto musial byc operatorem z zagranicy. Chwile

pozniej najwyrazniej rozmawial ze znana sobie osoba, pracujaca w banku

w Genewie.

-Moj numer rachunku - cztery jeden jeden, lamane przez FA. Prosze

dokonac uzgodnionego przelewu na rachunek numer - i tak dalej. Po

niedlugim czasie odlozyl sluchawke.

Teraz telefon zadzwonil i pulkownik Hudson otrzymal potwierdzenie,

ze pieniadze zostaly przeniesione do Europy. Ponad dwiescie milionow

dolarow przeszlo z kont radzieckich na specjalne konta otwarte przez

Vetsow w Londynie, Paryzu, Amsterdamie i Madrycie. Vets 28, czyli

Thomas 0'Neil - szef celnikow z lotniska w Dublinie - zadzialal po raz

drugj. Plan Zielonej Wstazki okazal sie doskonaly.

-Pulkowniku, sadze, ze nasza wymiana zostala doprowadzona do

konca. Zdaje sie, ze wygral pan wszystkie rundy. Przynajmniej tym

razem. - To powiedziawszy, Monserrat wykonal zimny, choc pelen praw-

dziwego szacunku uklon.

Kiedy David Hudson wstawal juz od stolu, mial uczucie, ze spadl mu

z barkow olbrzymi ciezar. Uwolnil sie od obsesji, ktora nie dawala mu

spokoju od prawie pietnastu lat.

W tym momencie odliczal w mysli do zera.

Zielona Wstazka dobiegla juz prawie do konca.

Prawie. Pozostal jeszcze tylko jeden ruch; ostatni element zaskoczenia

w tej grze.

Oszustwo na najwyzszym poziomie.

David Hudson znal reguly tej rozgrywki. Niezwyklej gry nazwanej

Zielona Wstazka.

Pozostalu mniej niz czterdziesci sekund... Dwoch mezczyzn w tym

pokoju trzymalo w dloniach pistolety...

Skoncentruj sie. Pulkownik Hudson wprowadzil sie w stan kont-

rolowanego spokoju.

Rozmawiaj z nimi. Mow bez przerwy do Monserrata.

-Mam tylko jedno pytanie, zanim stad wyjde. Czy moge je zadac?

Jedno klopotliwe pytanie...

270

Terrorysta przytaknal.-Co to szkodzi? Moze pan pytac, o co chce. Byc moze potem ja takze

zadam panu pytanie.

Pulkownik patrzyl uwaznie w oczy mowiacego Monsterrata. Nie

zobaczyl w nich nic szczegolnego - zadnej emocji czy blysku. Obaj byli

tak bardzo do siebie podobni. Prawdziwe maszyny do zabijania.

-Od jak dawna jest pan po stronie Rosjan? Jak dlugo jest pan ich

szpiegiem?

-Zawsze bylem po stronie Rosjan, pulkowniku. Jestem Rosjaninem.

Moi rodzice przyjechali tu, do Ameryki, pod koniec lat czterdziestych,

razem z setkami innych agentow. Zostalem nauczony, jak byc Amerykani-

nem; przystosowalem sie. W tym kraju zyje wielu podobnych do mnie.

Wielu! Rozprzestrzenili sie do tej pory po calych Stanach Zjednoczonych.

Czekamy, pulkowniku. Chcemy zniszczyc to panstwo, zarowno pod

wzgledem finansowym, jak i kazdym innym.

Czternascie sekund. Dwanascie. Dziesiec. Pulkownik odliczal w mysli,

a jednoczesnie mowil przez caly czas do Monserrata. Jego tetno pozo-

stawalo spokojne. Przez caly czas calkowicie panowal nad soba.

-Harry Stemkowsky... Czy pamieta pan czlowieka o nazwisku Stem-

kowsky? Biednego, kalekiego sierzanta. Jednego z moich ludzi...

-To jedna z ofiar wojny. Panskiej wojny. Panskiej, pulkowniku, nic

naszej. Stemkowsky nie zdradzilby pana w zadnych okolicznosciach.

Doliczywszy do trzech, pulkownik zrobil dwa nieoczekiwane, szybkie

kroki w lewo. Trzymajacy pistolety radzieccy terrorysci probowali nie-

zdarnie ich uzyc, ale dzialali zbyt wolno.

Hudson przycisnal brode do piersi i wyskoczyl glowa naprzod, roz-

bijajac okno; spadal do fabrycznej czesci budynku.

Dokladnie w tym samym momencie, cala posesja zatrzesla sie od

serii wypluwanych przez cekaemy M-16, przeszywajacych okna trzeciego

pietra.

W trzech roznych czesciach fabryczki rozblysly jednoczesnie nagle

pozary. Ich plomienie dosiegly wkrotce brudnozoltcgo sufitu. Wielkie

tafle szkla naprezaly sie w oknach, po czym rozpadaly sie, kruszac sie na

cemencie wokol budynku. Stare, metalowe slupy podtrzymujace dach

zaczely wypaczac sie od goraca.

Zewszad szczekaly M-16 weteranow. Przeprowadzali atak.

David Hudson znajdowal sie juz za jedna z wielkich maszyn fabryczki,

przykucniety w bojowej pozycji. Gesty dym pozarow byl dla niego

zarazem sprzymierzencem jak i wrogiem. Monserrat i jego ludzie nic

mogli znalezc Hudsona posrod dymu i plomieni, ale i on nie widzial teraz,

co dzialo sie wokol niego.

Wtedy pulkownik uslyszal dzwiek, na ktory czekal. Nie mozna bylo

nie rozpoznac donosnego warkotu wirnika smiglowca.

271

Szturmowa cobra znalazla sie wlasnie na dachu; dokladnie tak, jakzaplanowano. Wszystko przebiegalo znakomicie; pozostala teraz tylko

ostatnia ucieczka.

-Z drogi, do cholery! No juz! Zjezdzajcie stad! Szybciej, szybciej!!!

Nieoczekiwanie wybuchla wsciekla wymiana ognia. Arch zobaczyl

plomienie wystrzelajace nad calym rzedem dachow. Przeciskal sie zapa-

mietale przez tlum, ktory wylegl na ulice Halseya. Sepy - pomyslal.

Ludzie, ktorzy lubia sie przygladac, kiedy gdzies nadjezdza karetka.

Skrzywil sie. Lewa reka zdretwiala mu i chyba cos mu sie stalo

w kregoslup; stawiajac kroki czul w nim przenikliwy bol.

Chyba zaden ze zgromadzonych na chodniku ludzi, ubranych w sko-

rzane kurtki nastolatkow, posepnie wygladajacych mlodych kobiet,

usmiechajacych sie malych dzieci, nie zdawal sobie sprawy, ze ogladany

spektakl dzieje sie w rzeczywistosci.

-Cofnac sie! Cofnac sie, do diabla! - wrzeszczal chrapliwie Carroll,

nie przerywajac biegu. - Schowajcie te dzieci! Wracajcie do domow!

We wszystkich oknach roilo sie od pelnych ciekawosci twarzy. Setki

mieszkancow Halsey Street i okolic wyleglo w to chlodne, pochmurne

popoludnie na ulice, zeby stac sie swiadkami niecodziennych wydarzen.

Gapili sie w strone, z ktorej dochodzily strzaly, wpatrywali w grozne

plomienie, sluchali serii z M-16 i pojedynczych odglosow broni krotkiej.

Carroll biegl bez chwili wytchnienia do pograzonego w ogniu bu-

dynku.

Nagle odezwal sie policyjny megafon. Przebil sie przez panujacy halas

ze slowami".

-Hej, ty! Przestan biec! Zatrzymaj sie!

Arch zignorowal go i pedzil dalej. Chwial sie na nogach, walczac

z nieznosnym bolem. Kiedy dopadal juz budynku, uslyszal jeszcze jeden

znany sobie, przerazajacy odglos. Nad dachem niewielkiej fabryczki

wisiala szturmowa cobra. Ten sam smiglowiec, ktory dopiero co go

zestrzelil. Zielona Wstazka byla tu.

Ruszyl po kamiennych schodach budynku, przeskakujac po trzy

stopnie naraz. Zdawalo mu sie, ze przy kazdym kroku slyszy grzechot

wlasnych kosci, przesypujacych mu sie swobodnie w ciele.

Nagle, z otwartych drzwi, wprost na Archa wypadl mocno zbudowany

mezczyzna, o hiszpanskim czy tez kubanskim wygladzie. Trzymal w reku

pistolet 870.

Bron Carrolla nastawiona byla na ogien automatyczny. W twarz

i szyje nieszczesnego terrorysty trafila cala seria kul kalibru 7,62. Cialo

wtoczylo sie z powrotem do srodka.

Dym, wydobywajacy sie z rozbitych okien parteru, utrudnial Archowi

odychanie. Zmusil sie jednak do dalszego biegu; wskoczyl do budynku,

272

omal nie potykajac sie o umierajacego, ktory patrzyl na niego zdumiony-mi, szeroko rozwartymi oczami.

Carroll instynktownie przycisnal sie do sciany. Dyszal ciezko, opiera-

jac policzek o zimny, odlatujacy od sciany tynk. W glowie roilo mu sie od

mysli.

Cobra? Jakim cudem udalo im sie zdobyc szturmowy smiglowiec?

Przeciez to niemozliwe... Zielona Wstazka czekala na niego na gorze, choc

to takze nie wydawalo sie mozliwe...

Ciezkie drzwi z metalowa krata otworzyly sie powoli i pulkownik

Hudson znalazl sie na dachu. Rozproszone przez wiatr kleby dymu

zaslonily na chwile jego pole widzenia. Znajdowal sie teraz ze trzydziesci

piec metrow od czekajacego smiglowca.

Z poczatku pulkownik ruszyl ostroznym krokiem, a potem zaczal biec

truchtem, niczym sportowiec, ktory wlasnie zwyciezyl. Udalo mu sie.

Wszyscy wykonali swoje zadania w niemal perfekcyjny sposob. Misja

Zielonej Wstazki dobiegla wreszcie konca. Nagle uczucie radosci z powo-

du zwyciestwa wydawalo sie nie do opanowania.

Hudson nie zauwazyl, ze na dach wyskoczyl jeszcze jeden czlowiek.

Nie spostrzegl go, az ten zdolal go podejsc. Nie zachowal po prostu

ostroznosci. Jeden, jedyny raz zapomnial rozejrzec sie uwaznie na wszyst-

kie strony.

-Prosze stanac, pulkowniku!

Zza zbiornika z woda wychynela jakas postac. Trzymala w wycia-

gnietej rece berette. Oczom Hudsona ukazala sie twarz Francois Mon-

serrata.

Monserrat wybuchnal triumfujacym smiechem, wolajac:

-Moje gratulacje, pulkowniku. O malo nie udala sie panu zbrodnia

doskonala!

Znalazlszy sie wewnatrz plonacego budynku, Arch nie byl pewien,

w ktora strone powinien ruszyc. Zakrztusil sie gestym klebem dymu;

poczul gwaltowne mdlosci. Czul, jak gdyby ktos pocieral jego pluca od

wewnatrz papierem sciernym.

Caly czas slychac bylo serie z M-16 i wybuchy granatow zapalajacych.

Do uszu Carrolla dolatywal takze klekot wirnika smiglowca, ktory

wyladowal na dachu. Monserrat i pulkownik Hudson musieli znajdowac

sie w tym budynku... Na gore! - wydal sobie w mysli rozkaz Arch.

Kaszlac i dlawiac sie, zaczal wbiegac po stromych schodach. Wokol

niego pojawialy sie plomienie, rozprzestrzeniajac straszliwy zar. Bol

w nogach byl wprost nie do zniesienia. Z cala pewnoscia cos zlego stalo sie

Carrollowi w plecy.

273

Na koncu schodow znajdowaly sie stalowe drzwi. Arch naparl na nieramieniem. Drzwi otworzyly sie ze zgrzytem. Znalazl sie na dachu.

Wsrod rozproszonego dymu migaly czerwone swiatelka na ogonie

szturmowego smiglowca. Na czarnym, smolowanym dachu blyskaly kolo-

rowe smugi.

Cobra byla gotowa do startu. Wirniki obracaly sie z duza predkoscia.

Scena przypominala jedna z wielu, jakie Arch widzial w Wietnamie.

Gdzies, posrod dymu, rozlegly sie meskie glosy. Byly podniesione;

dwaj ludzie krzyczeli do siebie z wsciekloscia. Glosy dobiegaly z lewej

strony, zza wysokiego ceglanego muru. Mozna bylo rozroznic poszczegol-

ne slowa.

-Widzi pan, w obecnych czasach nie moga juz istniec rzady takie,

jakie byly w przeszlosci. Obecnie wszystkie te obieralne wladze sa tylko

czysta fikcja. Cieniami prawdziwej rzeczywistosci. Przynajmniej to musi

pan zrozumiec. Na swiecie nie ma juz demokracji - glos mowiacego byl

pelen niesamowitego napiecia.

Drugi mezczyzna przemowil jeszcze ostrzej, ale loskot helikoptera

stlumil jego slowa.

Arch podszedl blizej. Teraz slyszal dokladnie.

-Kocham ten kraj! - krzyczal ktos z calych sil. - Ale nie moge

pogodzic sie z tym, jak postapil z weteranami wojny w Wietnamie. Nie

zgadzam sie tym, co robili niektorzy nasi politycy. Ale i tak kocham moja

ojczyzne!

Wtedy Carroll zobaczyl ich.

Pulkownik David Hudson. Tak, to ten sam czlowiek, ktorego ogladal

na fotografiach w siedzibie FBI i Pentagonie. Bardzo przystojny, wysoki,

blondyn... "doskonaly dowodca", jak o nim pisali. Amerykanski Juan

Carlos.

I ten drugi...

O Boze, ten drugi!!!

W tym momencie w Carrollu cos sie zalamalo. Poczul bol znacznie

gorszy od fizycznego. Przypomnial sobie nagle pierwszy raz, kiedy glebo-

ko doswiadczyl czyjejs smierci - odejscie swojego ojca. I ciagle pamietal

uczucie, jakie go ogarnelo w te noc, kiedy Nora umarla w New York

Hospital.

Wyschly mu usta, bal sie.

W zadnej mierze nie byl przygotowany na tak okropna chwile. To

niemozliwe, zeby byc przygotowanym na cos takiego, nawet jesli od lat

pracuje sie w policji...

Czlowiekiem, do ktorego zwracal sie pulkownik Hudson, jako do

Monserrata, byl Walter Trentkamp. Okrutna twarz, ktora widzial Arch,

w niczym nie przypominala jednak w tej chwili oblicza znanego mu od

dziecka wujka Waltera, bliskiego przyjaciela jego ojca. Trentkamp wydal

mu sie nagle kims obcym, zimnym morderca.

274

Carroll omal nie odszedl od zmyslow. Stracil na moment poczucierzeczywistosci. Zamknal oczy i przejechal dlonia po zmeczonej, czarnej od

dymu twarzy. W oczach stanely mu gorace lzy.

Pieprzony wujek Walter! To byla najbolesniejsza rana, najstraszliwsza

z mozliwych zdrada, jakiej Arch doswiadczyl w zyciu. Jak moglo stac sie

cos takiego?!

Carroll pomyslal o wszystkim, w co zostal wtajemniczony Trentkamp

przez te wszystkie lata. I teraz, podczas dlugiego sledztwa w sprawie

Zielonej Wstazki, ten zdrajca dowiadywal sie natychmiast wszystkiego od

Archa.

Czy Trentkamp wstawial sie za Carrollem, zeby to on mogl zajmowac

sie ta sprawa? I po co? To jasne. W ten sposob Walter byl w stanie

kontrolowac Archa. I cala grupe antyterrorystyczna DIA. Informuj

mnie o postepach w sledztwie, Archer. Powiedz mi, kiedy czegos sie

dowiesz. Obiecujesz? W ten sposob Francois Monserrat zwerbowal nie-

jako CarroUa, zeby pomogl mu znalezc pulkownika Davida Hudsona

i jego weteranow!

Informuj mnie, Archer.

Obiecujesz?!

Walter Trentkamp bral udzial w spotkaniach na najwyzszym szczeblu

w Bialym Domu. Przez caly czas obserwowal, co sie dzialo, analizowal

dyskutowane tematy... Co za nieslychana pewnosc siebie, co za tupet'...

Od ilu lat to trwalo? Od ilu pieprzonych, zdradzieckich lat?! Francois

Monserrat... Najokrutniejszy terrorysta swiata okazal sie nikim innym,

tylko wujkiem Walterem Trentkampem! Nie do uwierzenia. Ale to praw-

da. Walter Trentkamp byl potworna szumowina...!

CarroUa zaczal ogarniac niepohamowany gniew. Zostal wykorzystany.

Tak jak i weterani; posluzono sie nim; wykorzystano jego ufnosc.

Ostroznym krokiem Arch posuwal sie w strone Trentkampa i Hud-

sona. Oslepiajacy gniew wrzal w nim do tego stopnia, ze musial walczyc ze

soba, zeby nie zaczac od razu strzelac z browninga. Pociagnac za spust

i zabic. A pan, kim jest? Prosze mi powiedziec, kim pan jest? Ale Carro"

wiedzial, zawsze wiedzial, ze jest kims innym niz tylko dobrze wyszkolo-

nym zabojca.

Teraz byl juz gotowy. Wysunal sie zza muru i przemowil donosnym

szeptem:

-Witaj, Walterze. Przyszedlem dotrzymac obietnicy. Obiecalem ci, ze

bede cie informowal o wszystkim, czego sie dowiem.

Zdumienie na twarzy Trentkampa trwalo tylko przez chwile. Szybko

powrocil Monserrat - pewny siebie, nie przejmujacy sie osoba CarroUa.

-Nigdy nie mialem nic do ciebie, rozumiesz. Byles tylko moim

narzedziem. Sposobem na rozwiazanie sprawy. Nikim wiecej. Moim

zadaniem jest doprowadzenie do zapanowania Zwiazku Radzieckiego nad

swiatem. Wiesz, to interesujace spotkanie. Dwoch najwiekszych terrorys-

275

tow na swiecie. I pierwszy lowca terrorystow Ameryki. Wszyscy stawili siena te historyczna chwile. Bo to historyczny moment, nieprawda?

Arch uniosl browning. Pulkownik David Hudson... Francois Monser-

rat... I on. Zaden z nich nie mogl tego wygrac. Carroll nie wiedzial juz

zreszta, co wlasciwie znaczylo "wygrac" w tym przypadku. A pan, kim

jest? Prosze mi powiedziec, kim pan jest?

-Jak mogles przezyc zycie zlozone wylacznie z klamstwa?! - Arch

zblizyl sie do nich. - Nic, tylko oszustwa i obluda...

-Nie wierze w prawdy, w ktore ty wierzysz. A wiec w konsekwencji,

nie uznaje tez tego co ty za klamstwo. Czy nie zdajesz sobie sprawy z tego,

ze ty tez zyjesz posrod klamstw? Nawet twoi ludzie stale cie oszukiwali.

Wszyscy cie oklamywali, Archer. A juz najwiekszym oszustem, oblud-

nikiem jest rzad, ktoremu sluzysz.

Pulkownik Hudson wiedzial, ze w tej chwili moze polegac tylko na

wlasnym instynkcie. Postanowil wiec byc mu posluszny.

Znowu przypomnial mu sie polnocnowietnamski oboz jeniecki.

Monserrat byl kims zblizonym do Jaszczurki. Podobnym rodzajem

wroga.

Instynkt.

Odruch.

Przezyc...

Monserrat skupil teraz uwage na Carrollu...

Z gardla pulkownika Hudsona dobyl sie cichy krzyk; w tym samym

momencie jego reka uderzyla krotkim, poteznym ciosem. Obojczyk Mon-

serrata pekl z glosnym trzaskiem, a jego beretta upadla pod nogi.

Spomiedzy zacisnietych zebow Trentkampa dobyl sie ochryply, zwierzecy

odglos.

Pulkownik trzymal juz w reku ukryty, cieniutki jak igla noz.

Zabic.

Monserrat byl duzo lepszy od Jaszczurki. Pomimo straszliwego bolu

w ramieniu, zdolal odskoczyc od Hudsona i sztyletu.

Pulkownik podazyl za nim, jak gdyby byl jego cieniem. Blyszczace

ostrze wyskoczylo do przodu. Trentkamp podniosl dlonie, oslaniajac

twarz. Noz rozoral mu reke, ale on, nawet nie krzyknawszy, przyjal

bojowa postawe karateki, gotow juz stawic czolo wrogowi.

Hudson wydal kolejny okrzyk, wykonujac jeden, potem drugi pozoro-

wany atak, az wreszcie dzgnal znowu. Srebrzyste ostrze runelo przed

siebie z potworna dokladnoscia.

Pulkownik przekrecil je, natychmiast cofnal i uderzyl po raz kolejny.

Siekal gardlo Monserrata. Ten ciagle napieral na niego, wreszcie zlapal sie

z nadludzkim chyba wysilkiem za szyje. Spojrzal na krew, bryzgajaca mu

przez palce.

276

W koncu Trentkamp zachwial sie. Rzucil jeszcze okiem na Hudsona,otworzyl usta, jakby chcial cos powiedziec i padl na smolowana powierz-

chnie dachu.

Carroll przygladal sie z przerazeniem umierajacemu Monserrato-

wi-Trentkampowi. Wycelowal teraz bron w Hudsona. Napial lekko palec

na spuscie.

Wtedy uslyszal szczek broni przelaczanej na ogien maszynowy. Odglos

dobiegl zza niego. Odwrocil sie na piecie. Otaczalo go wlasnie czterech

mezczyzn w starych, wojskowych kurtkach. Trzymali wycelowane w niego

karabiny M-21.

Wygladali na zolnierzy. To byli weterani. Zielona Wstazka.

Teraz mial przed soba wszystko, czego szukal; chociaz w tej chwili

wolalby tego nie widziec.

Co za potwornosc!

Wysoki, poteznie zbudowany Trentkamp wydawal sie teraz bardzo

maly, lezac tak nieruchomo w kaluzy krwi. Jego zimne, szarozielone oczy

wygladaly po smierci rownie pusto jak za zycia. O Jezu! Jezu drogi!

Nagle, Carroll zaczal wrzeszczec w nieboglosy:

-Kim pan jest, Hudson?! Czego, u diabla, pan chce?!!! Kto was naslal

na Wall Street?!!!

Potwornosc!

Cos twardego uderzylo go poteznie w glowe. Zachwial sie, omal sie nie

przewrocil. Obudzil sie w nim jednak ulicznik z Bron\u, nie pozwalajac

mu upasc. Cholera! Teraz oni!

Zdawalo mu sie, ze slepnie. Glowa bolala go straszliwie, po jego

twarzy poplynely strumienie krwi.

-Kim jestes, Hudson? - wypowiedzial znowu dreczace go pytanie.

Zrobil jeden krok w strone pulkownika i ciala Monserrata-Trentkampa.

Znowu zostal trafiony z ogromna sila.

Uslyszal przerazajacy trzask we wlasnej glowie. Poczul, ze pada,

a potem zaczyna tracic przytomnosc. Wydal z siebie mimowolny jek.

Rewolwer wystrzelil jeszcze raz.

Arch podniosl oczy i zobaczyl pulkownika Hudsona. Probowal re-

sztka sil otworzyc usta i pytac. Tylu rzeczy chcial sie dowiedziec... Jednak

obraz przed jego oczami stal sie niewyrazny. Sprobowal jeszcze wstac.

Musial zakonczyc wreszcie to szalenstwo. Zaczal jednak zapadac sie

w ciemny, pusty tunel.

41

ManhattanAnton Birnbaum nalal trzesaca sie reka skape kieliszki starego port-

wajnu marki Sandeman.

Czul sie, jakby mial juz tysiac lat. Brak snu, wysilek umyslu i nerwow

odplacal mu sie teraz nieznosnym bolem glowy. W slabym swietle, ktore

wpadalo do jego mieszkania, podszedl do jednego z okien i wyjrzal na

ulice Nowego Jorku, swojego ukochanego miasta. Co tam sie u licha

dzialo?

Caitlin Dillon, ktorej glowa takze dokuczala z powodu wielu bezssen-

nych, stresujacych godzin, wyjela z torebki kolejnego papierosa i zaczela

go zapalac. Rozmyslila sie jednak. Pieklo ja w gardle, czula nieprzyjemny

ucisk od wewnetrznej strony oczu. Wiedziala, ze potrzebuje dlugiego,

spokojnego snu. Oboje z Birnbaumem czekali jednak na ostateczne wiesci

o Zielonej Wstazce, na wiadomosci o Archu. Zrozumiala teraz, co to

znaczy byc zona policjanta. Nie mogla zrozumiec, jak te kobiety sa

w stanie to znosic.

-Wiemy juz calkiem duzo - odezwal sie Birnbaum. - Dwa lata

temu Francois Monserrat spotkal sie w Trypolisie z przywodcami

wazniejszych panstw Trzeciego Swiata. W szczegolnosci byli tam obecni

szefowie bliskowschodnich panstw, producentow ropy naftowej. W spot-

kaniu brali udzial takze dowodcy armii tych krajow. - Anton odszedl

od okna.

-Jestem przekonany, ze uzgodnili wtedy nowy, sprytny plan znisz-

czenia zachodniego systemu ekonomicznego. Zgodnie z nim, kartel naf-

towy mialby przejac pelna kontrole nad calym amerykanskim rynkiem

papierow wartosciowych.

-I tak maja dosc srodkow, zeby wplywac w decydujacy sposob na

sytuacje na rynku - odpowiedziala cicho Caitlin. Glowa bolala ja teraz

nieznosnie. Czula sie, jak gdyby ktos wiercil jej czaszke swidrem pneuma-

tycznym. Myslala o Archu, ktory scigal w tej chwili ludzi z Zielonej

Wstazki. Dlaczego nie dostali od niego zadnej wiadomosci?

278

-Tamtej wiosny, nasz swiezo wybrany prezydent dowiedzial sieo spisku w Trypolisie. Co wazniejsze, Komitet Dwunastu musial slyszec

o Czerwonym Wtorku. Tylko ze dzialali oni znacznie szybciej niz prezy-

dent Kearney.

Stary finansista zmruzyl oczy.

-Sluchaj, Caitlin, uwazam, ze wymyslili Zielona Wstazke po to, zeby

nie dopuscic do powodzenia akcji Czerwonego Wtorku. W ten sposob

Komitet Dwunastu ukradl Arabom miliardy dolarow. Zielona Wstazka

to grupa najlepiej wyszkolonych, najniebezpieczniejszych ludzi, jakich

tylko mozna sobie wyobrazic. Teraz odsprzedaja im z powrotem ich

wlasne akcje. Oto ekonomiczna wojna swiatowa! Pierwsza w swoim

rodzaju, chyba ze wezmiemy pod uwage kryzys naftowy z 1970 roku.

Caitlin pomyslala znowu, ze gdyby takie wizje rysowal przed nia ktos

inny... Ale to byl Birnbaum. Mowil powaznie... Dlaczego jeszcze nie

odezwal sie Arch?

-A jak pasuje do tego wszystkiego Hudson? Jaka jest jego rola,

Anton? - spytala.

-Ach, tajemniczy pan Hudson. - Birnbaum usmiechnal sie. - Mys-

lalem dlugo nad jego postacia. Albo jest po prostu na uslugach Komitetu

Dwunastu, albo wykorzystali Hudsona i jego grupe weteranow. To nie

bylby pierwszy raz. Niejednokrotnie ci ludzie wykorzystywani byli przez

tych, ktorzy sprawuja prawdziwa wladze w tym panstwie. Tak czy owak,

za pare godzin wszystkiego sie dowiemy. Wkrotce poznamy cala prawde.

Kiedy pulkownik Hudson przybyl pod swoj adres, czul sie dokladnie

tak jak zawsze przewidywal -jak gdyby zwyciezyli w Wietnamie. Naplyw

adrenaliny wzbudzal w nim radosne podniecenie.

To bedzie z pewnoscia najbezpieczniejsze schronienie, z jakiego kiedy-

kolwiek korzystal. Tak sobie pomyslal, kiedy znalazl sie w alei York

w East Side, bogatej czesci Manhattanu. Wszedl przez szklane drzwi do

eleganckiego budynku stojacego przy skrzyzowaniu z Dziewietnasta ulica.

Mieszkanie Billie Bogan znajdowalo sie od strony rzeki. Budynek byl

supernowoczesny. Musial miec cieniutkie sciany i sufity, poniewaz zblizy-

wszy sie do drzwi na pietnastym pietrze, Hudson uslyszal dzwiek for-

tepianu.

Wspaniala muzyka zdumiala go. Nie mial pojecia, ze Billie potrafi grac.

Zawahal sie, zanim nacisnal guzik dzwonka. Uslyszal znowu ostrzega-

wcze sygnaly w glowie. To bylo zupelnie naturalne. Nie przestawalo sie

z dnia na dzien byc sabotazysta.

Billie podeszla do drzwi juz po pierwszym dzwonku. Miala na sobie

rozowa koszulke z napisem "ZIMA" i obcisle, czarne dzinsy. Zdjela

pantofle i skarpetki. Wygladala wspaniale, niezwykle; nawet w takim

stroju.

279

-Davidzie...Wyraz zdumieniea w spojrzeniu jej jasnych, niebieskich oczu blys-

kawicznie zastapila nieskrywana radosc, kiedy tylko zobaczyla, kto przy-

szedl. Nie miala makijazu, nie byl jej potrzebny.

Wyciagnela reke i przytulila do siebie Hudsona. Tak bardzo zapra-

gnal, zeby miec znowu druga reke i objac ja obydwiema, choc jeden

jedyny raz.

-Czy to ty gralas na fortepianie? - zapytal.

Billie pocalowala go w policzek i uscisnela raz jeszcze.

-Oczywiscie, ze ja... Wiesz, to chyba fortepian jest prawdziwym

powodem, dla ktorego ucieklam z Birmingham. Kiedy dowiedzialam sie

o Mozarcie, Brahmsie, Beethovenie, pomyslalam sobie, ze swiat musi byc

o wiele ciekawszy niz ta ponura szarosc, jaka mnie otaczala. Wejdz do

srodka. Tak sie ciesze, ze przyszedles. Dobrze mi, kiedy ciebie widze. -

Znow go pocalowala.

David usmiechnal sie, najradosniej od dlugiego, dlugiego czasu.

-Ja tez sie ciesze, ze cie widze. Czuje sie, jakbym wreszcie dotarl do

domu - powiedzial.

Kiedy juz znalazl sie w srodku, rozmawiali, obejmowali sie, patrzyli

sobie dlugo w oczy. Hudson opowiedzial Billie o swojej przeszlosci. Mowil

duzo i szybko, tak jak czlowiek, ktory milczal przez zbyt wiele lat. Nagle

wydusil z siebie wszystko - o West Point, straszliwych doswiadczeniach

Wietnamu, blyskotliwej, ale przerwanej karierze wojskowej.

Jedyne, o czym jej nie powiedzial, byly wydarzenia ostatniego roku;

choc kusilo go, zeby wyjawic takze i ten sekret. Opowiedziec, jak

planowana od dawna zemsta przemienila sie we wspaniale zwyciestwo.

Otrzymali za nie materialna nagrode - miliony dolarow przeszly w rece

jego i innych weteranow. Mial ochote podzielic sie nimi z Billie; podzielic

sie z nia wszystkim, co tylko mial.

Zaczeli kochac sie pod kolorowym welnianym kocem, a potem jeszcze

raz. Hudson caly czas uczyl sie czuc. Dynamiczny seks pomagal mu w tym

coraz skuteczniej. Zblizal sie coraz bardziej i bardziej do szczytu... prawie

do rozkosznego konca. Nie udalo mu sie jednak.

W koncu, ogarnelo go wyczerpanie. Poczul, ze zaczyna drzec. Zaczal

nagle zapadac w spokojny sen. Ostrzegawcze sygnaly nie zamilkly jeszcze

do konca, ale wydawaly sie juz naturalna czescia jego psychiki.

Przed chwila dotykal jeszcze rytmicznymi ruchami twarzy Billie; teraz

zamknely mu sie oczy i zasnal.

Billie lezala zupelnie rozbudzona na wielkim, mosieznym lozku, przy-

gladajac sie plonacej koncowce papierosa. Westchnela cicho.

Czasami zdumiewala sama siebie umiejetnoscia gladkiego wypowiada-

nia klamstw, calych spojnych ich serii... Obluda.

280

Tak dobrze podzialalo na niego to, ze umie grac na fortepianie; ona,dziewczyna, ktora uciekla z ponurego Birmingham. Ale, z jakiego to

powodu znajdowala sie w tym pokoju ze slynnym pulkownikiem Davidem

Hudsonem?

Wstala po cichu, odsuwajac na bok zgnieciona posciel. Byla przekona-

na, ze w tej chwili Hudsona nie obudzi nawet armata.

Po chwili wrocila do sypialni z beretta w dloni. Do lufy rewolweru

przymocowany byl tlumik.

Wiedziala, ze nie moze sobie pozwolic nawet na chwile wahania.

Podniosla sztywno rece. Nachylila sie, zeby wystrzelic mu prosto w skron.

Trwalo to o mala chwile za dlugo.

Spiace cialo podskoczylo. Hudson otworzyl oczy i wystrzelil przez

koldre. Strzelil drugi raz, trzeci i czwarty.

Sygnaly ostrzegawcze niemal go palily. Ogarnelo go uczucie strasz-

liwego bolu.

Zdrada. Wszedzie tylko oszustwo.

Wszedzie. Nawet - tutaj!...

Komitet Dwunastu, Medrcy Ameryki, nie chcieli pozwolic mu zyc.

Nie poszlo im trudno zwerbowanie go, kiedy po rozczarowaniach Wie-

tnamu przyszly kolejne, zwiazane z jego nigdy nie zrealizowana kariera

wojskowa. Zostal ich wielkim agentem, przydajac sie w kryzysowych

sytuacjach na calym swiecie. Medrcy okazali sie rownie przebiegli,

tak samo inteligentni i skrupulatni jak i on. Oczywiscie, naslali na

niego dziewczyne. Wiedzieli, ze korzysta z uslug agencji Vintage. Wy-

korzystali go.

Wreszcie David Hudson zrozumial to.

42

BrooklynCarroll powoli otworzyl oczy i usiadl, czujac potworny bol. Wokol

niego wrzalo; biegali policjanci i zolnierze, cos blyskalo. Patrzyli na niego

z gory. Kto to?

-Co sie stalo? - zapytal w koncu Arch. - Jak dlugo... Co stalo sie

z cialem? Tutaj bylo cialo!

Przykleknal przy nim jakis policjant, ktorego nie znal. - O jakim ciele

pan mowi? - zapytal.

-Tutaj lezalo cialo, zaraz niedaleko Cobry. Walter Trentkamp z FBI

zostal tu zabity.

Policjant pokrecil glowa.

-Bylem jednym z pierwszych tu, na dachu. Nie bylo zadnego innego

ciala, oprocz panskiego. Wie pan, cos panu zrobili w glowe. Czy aby nie

potrzebuje pan pomocy?

Carroll niezdarnie podniosl sie na nogi. Swiat wirowal mu przed

oczami.

-Nie, nie. Wszystko w porzadku. Czuje sie swietnie.

Zlapal sie sciany i podpierajac sie, ruszyl w dol po kretych, metalo-

wych schodach.

Ktos zabral cialo Trentkampa.

-Hej, czlowieku, musisz zglosic sie na pogotowie! Ktos musi zajac sie

panska glowa. Nie bylo tu zadnego ciala.

Arch ledwie slyszal, co wolal policjant. Chcial teraz isc do domu.

Musial po prostu stad wyjsc i pojsc do domu. Pomyslal o dzieciach,

o Caitlin.

Wiedzial, ze Caitlin siedziala z Birnbaumem, i zastanawial sie, czego sie

tam dowiedzieli. Niepokoil sie o swoich bliskich... Na dachu nie bylo

zadnego ciala... No jasne - to wszystko bylo tylko zlym, potwornym snem.

Sam nie wiedzial, jak udalo mu sie prowadzic samochod. Moze dzieki

doswiadczeniu; w ostatnich czasach nieraz jezdzil na wpol pijany po

ciemku. Moze Bog naprawde opiekuje sie pijakami...

282

Swiatla w oknach starego domu na Riverdale plonely jasno. Jadacswoja ulica, Carroll przypomnial sobie czas, kiedy mieszkali tu jego

rodzice, a wszystko wydawalo sie jakies takie... po prostu bardziej

normalne. I Trentkamp byl wujkiem Walterem, na litosc boska!

To nie do uwierzenia. Walter Trentkamp byl przyjacielem jego ojca

przez tyle lat. Czy ojciec zaczal kiedykolwiek cos podejrzewac? Czy

wyczuwal te potworna zdrade z jego strony? Wszyscy byli wtedy tak

naiwni w stosunku do rzadow obcych krajow. Jak sie okazywalo, takze

wobec wladz Stanow Zjednoczonych. Amerykanom zdawalo sie, ze demo-

kracja jest dominujacym systemem politycznym swiata. Mysleli, ze znaja

kompetencje poszczegolnych organow swojego panstwa. Arch widzial

teraz, ze w rzeczywistosci nie rozumieli niczego.

Trentkamp i KGB tak udatnie wszystkich zwodzili. Walter Trentkamp

osiagnal pozycje wymagajaca najwyzszego zaufania. Nie zawahal sie

wykorzystac Carrolla. Gdziez moglby znalezc lepsze zrodlo potrzebnych

informacji? Sposob dzialania Trentkampa byl od lat taki sam. Arch

przypomnial sobie, ze niedlugo po drugiej wojnie swiatowej Walter spedzil

jakis czas w Europie. A potem tak czesto jezdzil do Ameryki Poludniowej,

Meksyku, Azji Poludniowo-Wschodniej - "zeby zdobyc pewne informa-

cje". Nic dziwnego, ze przez caly ten czas nie byli w stanie dopasc

Monserrata. Nie szukali we wlasciwych miejscach.

Nikomu nie przyszlo do glowy, ze krol terroru moze byc jedna

z publicznych postaci Nowego Jorku czy Waszyngtonu. Ktoz pode-

jrzewalby zywa legende amerykanskiej policji? Trentkamp nie przejmowal

sie poszukujacym go wywiadem i mial absolutna racje. Podstep, jaki stal

sie podstawa jego zycia, byl po prostu mistrzowski. Byl jednym z najwiek-

szych szpiegow w historii, jak Donald Maclean albo Kim Philby.

W oczach Archa znowu stanely lzy. Teraz jednak dlatego, ze zobaczyl

swoje dzieci. Podbiegly do niego, kiedy tylko otworzyl drzwi. Po chwili

rodzina Carrollow zaczela sciskac sie i calowac. Dzieci przytulaly sie do

swojego ojca najmocniej, jak tylko mogly.

-Musimy stad uciekac - szepnal do Mary Katherine. - Musimy

zaraz wyjechac z tego domu... Pomoz mi ubrac dzieci. Postaraj sie nie

mowic im zbyt duzo. Zadzwonie teraz do Caitlin.

Mary Katherine skinela glowa. Nie wydawala sie nawet zaskoczona

tym, co uslyszala.

-Dzwon do Caitlin, a ja tymczasem przygotuje "wojsko" - odpowie-

dziala.

Dwie godziny pozniej, szostka Carrollow i Caitlin Dillon zameldowali

sie w hotelu Durham na Zachodniej Osiemdziesiatej Siodmej.

Arch planowal zostac tu na noc, moze na pare dni, az zdecyduja, co

robic dalej, z Birnbaumem i z nowojorska policja. Zycie stalo sie nagle

walizka z niejednym podwojnym dnem. Czy istnial ktokolwiek, komu

mozna bylo zaufac?

283

I

Kiedy Caitlin i Arch znalezli sie sami w hotelowym pokoju, przytulilisie do siebie mocno. Zaczeli sie calowac, dlugo, nieprzerwanie; zadne *

z nich nie chcialo przestac. Wreszcie Caitlin naparla na Archa z nie- )

skrywanym pozadaniem. Nie bylo juz potrzeby ukrywac uczuc.

-Kocham cie bardzo - powiedziala.

-Ja tez cie kocham, Caitlin. Balem sie dzisiaj. Myslalem... ze moze juz

nigdy cie nie zobacze.

Zaczeli sie kochac, z intensywnoscia wzmozona ostatnimi prze-

zyciami. Potem, za drugim razem, trzymali sie delikatnie za rece;

prawie jakby nie mialo im byc dane robic tej wspanialej rzeczy 'i

znowu. Jakby nie mieli miec wiecej mozliwosci wzajemnego dzielenia *

sie soba.

-Okropnie sie czulam, kiedy cie nie bylo - szepnela Caitlin, lezac T

kolo Archa. Jej oddech laskotal go w policzek. - Jeszcze nigdy tak sie nie

balam. Nie chce nigdy wiecej czuc sie w podobny sposob.

Carroll odgarnal jej wlosy z twarzy. Byla dla niego kims tak nie-

slychanie cennym...

-Powiedzialem Walterowi Trentkampowi, ze wystapie z DIA, kiedy

sprawa Zielonej Wstazki zakonczy sie. I nie zmienilem zdania.

Caitlin popatrzyla mu gleboko w oczy.

-Ale jeszcze sie nie zakonczyla.

-To prawda.

Bylo teraz tyle przerazajacych faktow, ktorymi nalezalo sie zajac.

Mieli mase dowodow: tajne dokumenty z archiwow FBI i Pentagonu;

a takze nagrane rozmowy z wysoko postawionymi informatorami Birn-

bauma z Waszyngtonu i Europy...

Trzeba bylo tylko przekazac te prawde, ktora poznali, wlasciwym

ludziom.

Komu? Komu mozna bylo ufac? Gazetom? Stacjom telewizyjnym?

Nowojorskiej policji? CIA?

Komitet Dwunastu zdawal sie przenikac wszystkie instytucje. Czy

mieli zwiazki takze z policja, z CIA? Czy kontrolowali w jakis sposob

prase i telewizje?

To bylo wprost nie do uwierzenia.

Przez pierwsze niespokojne godziny, spedzone w hotelu, Carroll i Cait-

lin przeczytali wszystkie najswiezsze doniesienia prasowe na temat Zielo-

nej Wstazki. Dwukrotnie Arch jechal taksowka do duzego kiosku przy

Times Sauare i kupowal gazety, ktore wlasnie sie ukazaly. Szukali

pomiedzy wierszami chocby cienia tego, czego sie dowiedzieli.

Niczego takiego nie mogli znalezc. Nie pisano ani slowa o tajnych

ugrupowaniach majacych wplyw na sfery rzadowe, ani o terrorystycznym

planie, nazwanym Czerwony Wtorek. Ani o Trentkampie. Czy jego cialo

zostalo w tajemniczy sposob zamienione przez Dwunastu w energie?... Nie

mozna sie bylo takze niczego dowiedziec o specjalnym szkoleniu, jakie

284

przeszedl pulkownik Hudson w Fort Bragg. Gazety opisywaly Hudsona,jako "prawdziwego szakala", genialnego renegata, ktory stal sie przywod-

ca Zielonej Wstazki. Pulkownik mial byc czlowiekiem ogarnietym obsesja

osobistego poczucia sprawiedliwosci, mimo tylu lat, ktore uplynely od

czasu zakonczenia wojny w Wietnamie.

Wszystko to brzmialo tak prawdopodobnie, jesli nie znalo sie faktow.

Manhattan

Wczesnym rankiem, dwudziestego drugiego grudnia, Caitlin i Arch

mieli w hotelu gosci. Byli nimi Anton Birnbaum i Samantha Hawes.

Rozpoczela sie najtrudniejsza i najwazniejsza czesc sledztwa. Napiecie,

jakie ich opanowalo, bylo jeszcze silniejsze niz do tej pory. Przez ostatnia

dobe Carrollowi dokuczal zoladek.

Wreszcie rysowal sie przed nimi obraz Zielonej Wstazki. Jesli nie byl

on dokladny, to mieli przynajmniej szkic, zarys prawdy. Ich historia

roznila sie zasadniczo od wszystkiego, co czytali w gazetach albo widzieli

w telewizji.

-Dwunastka, Medrcy Ameryki, wywodza sie z naszej wlasnej sieci

szpiegowskiej z czasow drugiej wojny swiatowej, OSS wyjasnil Birn-

baum glosem, ktory zdawal sie slabnac mu z dnia na dzien. - Ich droga

jest kreta, niemniej mozna ja przesledzic. Istnienie Dwunastki wiaze sie

z mlodszym Dullesem, ktory nie chcial oddac politykom wladzy, jaka

otrzymal w czasie wojny. Kiedy przeksztalcono OSS w CIA, Dwunastka

zaczela sie potajemnie spotykac. Najpewniej pozostali najpotezniejszymi

ludzmi Waszyngtonu. Na poczatku udzielali rad, a potem przejeli sprawy

we wlasne rece. OSS bylo prawdopodobnie najlepsza w historii amerykan-

ska organizacja wywiadowcza.

-Komitet Dwunastu ciagle wierzy, ze jest elita, powolana do kiero-

wania tym panstwem. Sa gleboko przekonani, ze wyswiadczaja krajowi

nieocenione uslugi: przeprowadzili nas przez kryzys kubanski, zabojstwa

Kennedych, afere Watergate, teraz - sprawe Zielonej Wstazki. Z kazdym

rokiem, a tym bardziej dziesiecioleciem, staja sie bardziej potezni, ich

wplyw jest coraz wiekszy.

Birnbaum byl blady, wygladal na wyczerpanego. Nad ranem powie-

dzial Caitlin, ze boi sie zawalu serca, jesli bedzie nadal pracowal z taka

intensywnoscia.

-Plan Czerwonego Wtorku mogl zakladac doprowadzenie do najgor-

szego od 1929 roku krachu gieldowego. Zielona Wstazka miala go

powstrzymac. Jednoczesnie czlonkowie Komitetu zdolali odniesc z tego

osobiste korzysci. Firmy, ktorymi kieruja, zarobily juz setki milionow

dolarow.

285

Samantha Hawes miala natomiast wiecej informacji o pulkowniku Hudsonie. Udalo sie jej w ciagu ostatnich paru dni odzyskac czesc

brakujacych dokumentow na temat weteranow.

-David Hudson spotkal sie z co najmniej jednym czlonkiem Komite- i

tu Dwunastu, kiedy sluzyl jeszcze w armii. Nastapilo to podczas jego

szkolenia w Fort Bragg, po powrocie z Wietnamu. Czlowiekiem tym byl

jego dawny dowodca, general Lucas Thompson. General wiedzial wszyst-

ko o przezyciach Hudsona w obozie jenieckim. Dowiedzial sie takze

o jego szkoleniu w Fort Bragg. Wywiad wojskowy przygotowywal go,

zeby stal sie amerykanskim Juanem Carlosem. Kiedy stracil reke, po-

stanowili jednak zrezygnowac z tego pomyslu. Coz, Komitet Dwunastu

mial w zamian wiele zadan dla wyszkolonego w taki sposob pulkownika

Hudsona... Jest jeszcze cos ciekawego - czlowiekiem, ktory kierowal

pierwszym szkoleniem Hudsona w Fort Bragg, kiedy cwiczono go na

komandosa, byl Phil Berger z CIA. Kilku z czlonkow Komitetu przema-

wialo w ciagu ostatnich paru lat na zjazdach weteranow. Tam nalezy

szukac kontaktow; wtedy wlasnie mieli oni okazje manipulowac bylymi

zolnierzami. Komitetowi byla potrzebna paramilitarna grupa uderzenio-

wa, wykorzystali wiec pulkownika Hudsona.

Carroll przejrzal dokumenty z FBI i Pentagonu, ktore przyniosla ze

soba Samantha.

-Hudson otrzymal przy organizowaniu Zielonej Wstazki zakrojona na

szeroka skale pomoc; byc moze wieksza, niz byla mu potrzebna. Skladaly

sie na nia opisy Wall Street, dokladne informacje o tym, co robimy

w "numerze 13". Dlatego mogl bawic sie z nami w kotka i myszke. Mial

takze dostep do kartotek Pentagonu, gdzie mogl znalezc odpowiednich

kandydatow na czlonkow swojej grupy. Jak sie okazuje, Hudson wybral

ludzi, ktorymi dowodzil w Wietnamie. Komitet obiecal mu w nagrode

miliony dolarow, kiedy doprowadzi do konca misje Zielonej Wstazki.

-Owszem, tylko ze polowa jego weteranow zginela - wtracil Birn-

baum. - A reszta uciekla. Tak jak i sam Hudson. Zastanawiam sie, gdzie

moze byc Hudson teraz?

Caitlin przez wiekszosc czasu milczala jak nigdy. Ona takze zdobyla

brakujace dotad informacje, dotyczace finansowej strony sprawy. Ogar-

nela ja teraz zlosc. Czula sie wykorzystana przez ten "wielki" Komitet,

ktoremu zdawalo sie, ze jest wazniejszy od rzadu, ze stoi ponad prawem.

-Zaczynamy robic postepy - odezwala sie spokojnym, zawodowym

tonem. - Jednak ciagle stoi przed nami olbrzymi problem. Czy mozemy

ufac komukolwiek poza samymi soba? Czy mamy zaniesc nasze rewelacje

do prasy? Czy pojsc do szefa FBI, Samantho? Komu mozemy opowie-

dziec cala te historie?

Zapadla cisza. Wszyscy zaczynali teraz odczuwac, jak potezna wladze

ma grupka dwunastu wybranych. Komu mogli zaufac?

286

Zamaskowanie calej sprawy zostalo zaplanowane w rownie przebieglysposob, jak sam atak bombowy. Okazalo sie nie mniej skuteczne.

Przez kolejna dobe Carrollowie gniezdzili sie w ciasnych pokojach

hotelu na West Side. Jak na razie, nie mieli wyboru. Komu mogli zaufac?

Caitlin i Arch zostali ze soba na noc w mniejszej z dwoch sypialni.

Lezeli obejmujac sie ramionami, spedzajac tak dlugie, pelne niepokoju

godziny. Przez caly czas zdawali sobie sprawe, ze moze wydarzyc sie cos

strasznego, ze byc moze nie bedzie juz im dane byc razem.

-Hudson powiedzial cos, kiedy bylismy na dachu - szepnal Arch,

odrzucajac jej wlosy z twarzy. - Powiedzial, ze kocha ten kraj, swoja

ojczyzne. Wiesz, ja przez caly czas czuje to samo. Do tej pory. W jakis

dziwny sposob czuje sie bliski Hudsonowi.

Znowu zaczeli sie kochac; tym razem byl to najczulszy seks, jaki

kiedykolwiek ze soba przezyli. Zasneli we wzajemnych objeciach, jak

wystraszone dzieci podczas burzy.

O szostej rano, dwudziestego czwartego grudnia, Caitlin pomyslala, ze

juz nie bedzie mogla zasnac. Wstala wiec.

Wlaczyla radio i uslyszala wiadomosc, ktora scisnela jej serce.

-Anton Birnbaum, doradca kilku amerykanskich prezydentow, zo-

stal dzis wczesnym rankiem zamordowany na Riverside Drive, w poblizu

swojego domu. Zasluzony, choc wciaz aktywny finansista zostal potraco-

ny przez nie zidentyfikowanego kierowce. Anton Birnbaum mial osiem-

dziesiat trzy lata.

Caitlin potrzasnela ramieniem Carrolla.

-O Boze, Arch, obudz sie. Zabili go - zatkala. - Komitet zamor-

dowal dzisiaj rano Antona. Co teraz bedzie z nami? Biedny Anton...

Carroll wymamrotal cos i rzuciwszy kilka przeklenstw wstal z lozka.

Wrzucil na siebie ubranie, a potem pognal na Broadway, gdzie kupi!

"Daily News", "The New York Timesa" i "New York Post".

Na pierwszych stronach gazet znajdowaly sie informacje o smierci

Birnbauma i pelne szacunku informacje o jego zyciu. Byly tam tez

klamstwa; jak sadzil Carroll, celowe. W najlepszym razie, gazety od-

slanialy tylko malenki rabek prawdy.

Przerzucil wzrokiem artykuly jeszcze przy kiosku. Brzmialy tak, jak

gdyby nic nadzwyczajnego sie nie stalo. Nie bylo slowa o zdrajcy na

wysokim stanowisku w FBI. Nie pisano nic o Monserracie ani o miejscu

przebywania pulkownika Hudsona.

Idac do hotelu, zobaczyl za soba dwoch sledzacych go mezczyzn. Nikt

powiazany ze sprawa Zielonej Wstazki nie mogl pozostac przy zyciu.

43

Uciec. Tylko to im pozostalo.Wieczorem, dwudziestego czwartego grudnia, Arch, czworka jego

dzieci, Caitlin i Mary Katherine wzieli sie za rece i ruszyli szybkim

krokiem aleja Kolumba. Musial byc jakis sposob na to, zeby trojka

doroslych i czworka malych dzieci zdolala wymknac sie sledzacej ich

druzynie. Uliczny tlum zapewni im na pewien czas bezpieczenstwo.

Aleja Kolumba pelna byla bozonarodzeniowej muzyki. Panowal swia-

teczny nastroj. Tlum niechetnie rozstepowal sie przed duza, spieszaca sie

rodzina. Carroll zastanawial sie, jak moze ocalic Caitlin, Mary K., dzieci.

Wiedzial, ze podazaja za nimi zawodowi zabojcy.

-Czy mozemy przestac biec, tatusiu? Prosze cie, tatusiu! Tylko na

chwileczke. Tato! - narzekala ciagnieta za raczke Lizzie. Przed nimi,

Caitlin i Mary Katherine prowadzily pozostala trojke.

Arch zatrzymal sie i objal swoja mala coreczke. Szepnal jej w zmarz-

niete, zaczerwienione uszko:

-Prosze cie, malutka, badz jeszcze przez chwile grzeczna. Jeszcze

tylko troche.

Byl prawie pewien, co wkrotce sie stanie. Spojrzal na polnoc, a potem f

przed siebie, wzdluz swiatel alei Kolumba. Skierowal wzrok na jasne,

kolorowe napisy: Sedutto, Diane's Uptown, Pershings, Cantina.

Aleja Kolumba zmienila sie nie do poznania, odkad ostatnio tu byl.

Do niedawna roilo sie tu od poludniowoamerykanskich sklepow spozyw-

czych, malych hotelikow, handlarzy wschodnimi dywanami. Teraz rejon

ten stal sie elegancka, integralna czescia Greenwich Village.

Carroll obejrzal sie jeszcze raz. Caly czas szlo za nimi tych samych

dwoch mezczyzn. Byl pewien, ze dolaczyli do nich inni. Zdaje sie, ze teraz

rodzine Carrollow scigalo juz pieciu ludzi.

I dokad, na Boga, maja teraz pojsc? Niech ktos nam pomoze...

Arch pocil sie, mimo ze bylo zimno. Byl tak wyczerpany. Mial ochote,

runac na chodnik i zasnac.

288

To dzieje sie naprawde. Wszystko jedno, czy uwierze w to czy nie. Todzieje sie naprawde.

Uciec.

Tylko o tym myslal. Byl przerazony. Widzial to samo uczucie w twa-

rzy Caitlin. Mary Katherine byla blada; jej policzki stracily swoje zwykle

rumience. Wyciagnal reke i przycisnal Caitlin do siebie.

-Sluchaj. Posluchaj mnie uwaznie. - Szepnal cos, co wywolalo w niej

placz. - Tak bardzo cie kocham, Caitlin. Musi nam sie udac.

-Och, Arch, prosze cie, uwazaj. Prosze cie.

Wtedy Carroll odepchnal ja delikatnie. Poslal swoje kobiety i dzieci

w bok; przebiegaly teraz Siedemdziesiata Druga Ulice. Niech znajda sie

jak najdalej od niego.

-Tatusiuu! Tatooo!! - krzyczaly dzieci, podczas gdy sie oddalal.

Pedzil tak szybko, jak tylko mogl.

Nagle zlapaly go czyjes silne ramiona. Jakas dlon spadla na jego

twarz, wbijajac sie w nia. Poczul straszny bol w oczach.

Zaatakowali go w samym srodku Nowego Jorku, w jednej z najbar-

dziej zatloczonych dzielnic. Natarli na niego na oczach setek swiadkow.

Nie przejmowali sie juz nawet swiadkami.

-Zostawcie mnie! Zostawcie mnie, gnojki! - darl sie Carroll, prze-

krzykujac loskot samochodow. - Ratunku!! Pomocy!!!

Wstrzykiwali mu cos. Jego spodnie przebila dluga igla.

Mordowali go.

Na Zachodniej Siedemdziesiatej, w sercu Nowego Jorku.

-Pomocy!!! Pomocy, do jasnej cholery!!!

Najwyrazniej nie musieli juz sie ukrywac. Nie udawali, ze sa prze-

prowadzajacymi rutynowa akcje policjantami.

-Pusccie mnie!... Zabierzcie te igle!! Nieeee!!!

Arch krzyczal, darl sie wnieboglosy, walczyl rozpaczliwie. Natarl na

nich z cala sila, jaka jeszcze mu pozostala. Byl pewien, ze zlamal ktoremus

z napastnikow szczeke. Uderzyl lokciem w czyjes czolo i uslyszal glosny

trzask kosci.

Ciagnieto go do granatowej limuzyny. Za nogi, glowa w dol! Obejrzal

sie z wysilkiem, widzac gapiace sie tlumy.

Jeszcze kiedy go ciagneli, zobaczyl drugi, podobny samochod; spo-

strzegl ze porywaja takze Caitlin, Mary K. i dzieci.

Nikt powiazany ze sprawa Zielonej Wstazki nie mogl zyc. Komitet,

Medrcy Ameryki nie mogli na to pozwolic.

-Tylko nie dzieci!!! Skurwysyny!! Zostawcie moje dzieci!!... Blagam,

zostawcie dzieci!!!

44

WirginiaDlonie Thomasa More Elliota byly nieprzyjemnie zimne. W gardle czul

przykry skurcz. Wiceprezydent wysiadl z ciemnogranatowej, dlugiej limuzyny

na panujacy wokol mroz. Od szarego nieba odcinaly sie kontury bezlistnych

drzew. Slychac bylo odlegle strzaly mysliwych polujacych na ptaki.

Elliot odwrocil sie i ruszyl po kamiennych schodkach, prowadzacych

do duzych, podwojnych drzwi imponujacego, trzydziestopokojowego

wiejskiego domu. Zatrzymal sie przed wejsciem i odetchnal gleboko

zimowym powietrzem.

Wewnatrz, w ogromnym holu panowalo nieznosne goraco. Poczul za

kolnierzem sciekajaca struzke potu. Slyszal odglos swoich krokow na

marmurowej posadzce. Doszedl do wielkich, kreconych schodow. Thomas

More Elliot nie lubil tego domu. Jego wielkosc, a takze historia wywoly-

waly w nim uczucie niepokoju.

Wszedlszy na pietro, zblizyl sie do zdobionych drzwi z orzechowego

drewna. Od lat czyszczone i nablyszczane swiecily tak mocno, ze wice-

prezydent mogl sie w nich niemalze przejrzec.

Otworzyl je i wszedl.

Wokol dlugiego, polerowanego, debowego stolu siedziala grupa mez-

czyzn. Wiekszosc z nich miala eleganckie, ciemne garnitury. Niektorzy,

jak na przyklad general Lucas Thompson, byli emerytowanymi generala-

mi czy admiralami. Inni wplywowymi bankierami, wlascicielami ziemi,

stacji telewizyjnych, gazet.

Siedzacy u szczytu stolu lysy mezczyzna, emerytowany admiral, powi-

tal wiceprezydenta ruchem reki i powiedzial:

-Siadaj, Thomasie. Prosze.

-Rok temu - ciagnal przerwana wypowiedz admiral - spotkalismy

sie w tej samej sali. Bylismy wtedy nieco podekscytowani...

Rozlegl sie grzeczny smiech.

-Dyskutowalismy, jak z pewnoscia wszyscy pamietacie, nad zlozo-

nym problemem, spowodowanym przez tak zwany plan Czerwonego

290

Wtorku. Plan, ktory uknuto, jesli to wlasciwe slowo, w Trypolisie; jegoautorami byly panstwa produkujace rope naftowa. Nasza debata byla

bardzo goraca.

W tym miejscu admiral usmiechnal sie. Elliot pomyslal, ze wyglada on

jak zadowolony z siebie dyrektor szkoly w dniu uroczystego rozdania

nagrod.

-Tamtego dnia podjelismy decyzje, w koncu jednomyslna, stworzenia

czegos, co nazwalismy Zielona Wstazka. Zdaje sie, ze sam zaproponowa-

lem te nazwe, poniewaz kojarzyla mi sie ona zarowno z pieniedzmi, jak

i z wojskiem.

Admiral ciagnal uroczystym tonem:

-Zebralismy sie tu dzis, zeby potwierdzic, ze operacja Zielonej

Wstazki zostala uwienczona pelnym sukcesem. Wywolalismy krotko-

trwala panike na rynku finansowym. Panike, ktora bylismy jednak

w stanie kontrolowac. Przejelismy z powrotem setki milionow dolarow,

jakie zarobily na nas panstwa naftowe. Zdolalismy zapobiec terrorystycz-

nym dzialaniom, nazwanym Czerwonym Wtorkiem. Swiat predzej

odnajdzie Jimmiego Hoffa niz cialo Francois Monserrata. A wraz

z likwidacja grupy Zielonej Wstazki i nieunikniona smiercia naszego

zwinnego wspolpracownika, pulkownika Hudsona, caly ten nieszczesny

rozdzial naszej historii zostanie zamkniety. Czynimy wszelkie mozliwe

wysilki, zeby to zapewnic.

Thomas Elliot zmienil pozycje na wygodniejsza. Atmosfera sali

zaczynala sie powoli zmieniac. Zebrani rozluznili sie, wpadli w od-

swietny nastroj. Zachowywali spokoj, dostojnie smakujac odniesione

zwyciestwo.

Admiral odezwal sie znowu:

-Za mniej wiecej dwa tygodnie, Justin Kearney ustapi w dramatycz-

nych okolicznosciach ze stanowiska prezydenta. Przejdzie do historii jako

koziol ofiarny, ktory padl w zwiazku z sytuacja grozacej katastrofy

gospodarczej. Co jednak wazniejsze - w tym momencie, wszystkie oczy

zwrocily sie na Elliota -jego miejsce zajmie Thomas Elliot...

Rozlegl sie nieznaczny aplauz. Elliot rozejrzal sie po twarzach siedza-

cych wokol stolu mezczyzn. Bylo ich jedenastu, razem z nim dwunastu.

Dwunastu ludzi, ktorzy rzeczywiscie kierowali Stanami Zjednoczony-

mi; Medrcy Ameryki.

-Wkrotce - powiedzial admiral - bedzie szampan i cygara. Na razie,

Thomasie, pozwol, ze zlozymy gratulacje na sucho, tobie i chyba wszyst-

kim nam tu zebranym...

Przez chwile admiral wydawal sie niemal wzruszony.

-Za kilka tygodni, po raz pierwszy w historii, jeden z nas obejmie

najwyzszy urzad w kraju. A to bedzie oznaczac, ze nasza kontrola nad

biegiem spraw bedzie scislejsza, pewniejsza niz dotychczas. - Popatrzyl na

swoich towarzyszy. - Znaczy to, ze nie bedziemy juz musieli zmagac sie

291

z prezydentem, ktory mysli inaczej niz my... z kims, kto wyobraza sobie,ze jego pozycja jest niezalezna od nas.

Thomas More Elliot wyjrzal w szarosc widniejaca za oknem. Nagle

zaschlo mu w gardle. Siegnal po szklanke z woda. Zamierzal wlasnie

powiedziec cos, co zburzy atmosfere zadowolenia panujaca na sali. Ale

trudno. Ktos musial ich poinformowac o tym wszystkim.

-Dostalem wiadomosc od naszych ludzi w Nowym Jorku - zaczal. -

Miejscowa policja przejela w swoje rece czlowieka o nazwisku Archer

Carroll. Poinformowano mnie, ze zaczal mowic... opowiada swoja historie

wszystkim, ktorzy tylko chca go sluchac... i ze niektorzy przedstawiciele

mediow sluchaja go z najwyzsza uwaga...

Elliot pomogl sobie lykiem letniej wody.

-Co on wie? - zapytal admiral.

-Wszystko - wyjasnil wiceprezydent.

45

ManhattanSierzant nowojorskiej policji, Joe Macchio, i posterunkowa Jeanne

McGuiness wyjezdzali wlasnie zza drzew Central Parku, przy Siedem-

dziesiatej Drugiej ulicy. Zauwazyli niezwykla scene.

-Tu woz numer sto trzydziesci osiem. Prosimy o natychmiastowe

wsparcie; skrzyzowanie Siedemdziesiatej Drugiej i Zachodniej Central

Park! - Posterunkowa McGuinness, wysoka, chuda kobieta, natychmiast

nadala potrzebna wiadomosc do centrali. Czerwona lampa na dachu

samochodu zaczela sie powoli obracac.

Przed nimi, z predkoscia jakichs osiemdziesieciu czy dziewiecdziesieciu

kilometrow na godzine, jechal granatowy lincoln. Nie to jednak stanowilo

problem.

Jakis szaleniec, samobojca czy moze zabojca, probowal wyskoczyc

przez rozbita tylna szybe samochodu. Wystawal do polowy; dwoch innych

mezczyzn trzymalo go w srodku. ,

-Hej! Patrz! Ten drugi samochod! - Policjantka pokazala palcem

przed siebie. W drugiej limuzynie znajdowala sie cala gromadka

malych dzieci; wygladalo na to, ze szarpia sie, probujac otworzyc

drzwiczki.

-Sukinsyny! - zawyl Macchio. Marzyl juz o swietach, ogarnal go

spokojny, cieply nastroj, a tu taka historia!

Macchio i McGuiness wyskoczyli z samochodu i z wyciagnietymi

rewolwerami w dloniach podbiegli ostroznie do dwoch limuzyn, ktore

zatrzymaly sie na rogu Siedemdziesiatej Drugiej. Broadwayem nadjez-

dzaly juz, wyjac syrenami, inne policyjne samochody.

-Jestesmy agentami federalnymi - oznajmil mezczyzna w ciemnym

garniturze, ktory wyskoczyl z jednej z limuzyn. Trzymal w wyciagnietej

rece portfel z autentyczna odznaka.

-Nie obchodzi mnie to; moze byc pan nawet glownodowodzacym

armii Stanow Zjednoczonych - zaskrzeczal swoim najbardziej stano-

wczym, policyjnym tonem sierzant Macchio. - Co tu sie dzieje? Kim

293

u diabla jest ten facet? Dlaczego w tym samochodzie dra sie male dzieci,jak gdyby kogos mordowano?

Z drugiej limuzyny wysiadl inny mezczyzna, rownie elegancki.

-Jestem Michael Kenyon z CIA - przedstawil sie spokojnym, ale

wladczym tonem. - Mysle, ze moge wyjasnic panstwu to zajscie.

Carroll utknal w pozycji, w ktorej do polowy wystawal z samochodu,

a jego nogi uwiezione byly w srodku. Byl wycienczony, niemal omdlewaja-

cy. Wrzasnal jednak do dwojga policjantow:

-Pomocy! - Mowil juz niewyraznie. - Pomocy! Moje dzieci... sa

w niebezpieczenstwie!... Jestem agentem federalnym...

Sierzant Macchio, pomimo powagi sytuacji, nie mogl powstrzymac sie

od smiechu.

-No nie, to zaczyna byc smieszne. Ty tez jestes agentem federalnym,

czlowieku?

Dziesiec minut pozniej, sytuacja wygladala niewiele jasniej. Przyjecha-

lo kilka innych wozow policyjnych. Jednoczesnie przybyly tez samochody

FBI i CIA. Na Siedemdziesiatej Drugiej znajdowal sie juz istny tlum

policjantow i agentow.

Przyjechaly dwie karetki pogotowia, ale Caitlin i Mary Katherine

przemoca nie pozwalaly bez nich zabrac Carrolla do szpitala Roosevelta

czy gdziekolwiek indziej.

Caitlin darla sie na policjantow, krzyczac, ze razem z Carrollem

stanowili czesc zespolu prowadzacego sledztwo w sprawie Zielonej Wsta-

zki. Miala na to dowod w notesie.

Agenci CIA mieli mnostwo imponujacych dowodow na to, ze faktycz-

nie sa tym, za kogo sie podaja. Z kazda chwila wzmagala sie coraz

goretsza klotnia. Ciekawscy przechodnie zaczeli sie zatrzymywac i obser-

wowac te niezwykla scene.

Mickey Kevin Carroll zdolal w koncu uciec i przemknac sie do

sierzanta Macchio, ktory odszedl na chwile na bok, zeby przemyslec, jak

rozwiazac ten wezel gordyjski.

-Czy moge zobaczyc pana czapke? - spytal chlopiec. - Moj tata jest

policjantem, ale nie nosi czapki.

Joe Macchio spojrzal na malca i wyszczerzyl zeby w zmeczonym

usmiechu.

-A ktory z tych panow jest twoim tata? - zapytal. - Czy twoj tata

teraz tu jest?

-To jest moj tata - pokazal palcem Mickey Kevin na mezczyzne

lezacego w jednej z karetek. Spal spokojnie, wygladajac teraz mniej wiecej

jak Krolik.

-I on jest policjantem, synku?

-Tak, prosze pana.

To rozwiazywalo sprawe dla sierzanta Macchio.

-To wlasnie chcialem wiedziec, maly. Na poczatek, tyle mi wystarczy.

294

Sierzant nachylil sie i podal Mickeyowi swoja czapke. Nastepnie ruszylszybkim krokiem w strone zamieszania, ktore spowodowalo zakorkowa-

nie nie tylko Siedemdziesiatej Drugiej ulicy, ale takze wiodacego do

centrum pasma Zachodniej Central Park.

-Hej, powiem wam, co trzeba zrobic! - Macchio zaklaskal w rece,

zwracajac w ten staromodny sposob uwage na siebie. - Rozwiazemy te

sprawe na posterunku!

Uslyszawszy te slowa, rodzina Carrollow zareagowala w zdumiewaja-

cy sposob; tak przynajmniej wydalo sie sierzantowi Macchio i pozostalym

policjantom z Nowego Jorku. Dzieci zaczely krzyczec z radosci i bic im

brawo.

Miejscy gliniarze nie byli przyzwyczajeni do takich reakcji na podej-

mowane przez siebie dzialania. Paru starszych policjantow zaczelo sie

nawet czerwienic. Prawie nigdy nie traktowano ich jak przybywajaca na

pomoc odsiecz, jako tych "dobrych", ktorzy zwyciezaja "zlych".

-Dobrze juz, dobrze! Niech wszyscy wsiadaja do samochodow.

Ruszmy na posterunek. Zobaczymy, kto tu byl niegrzeczny!

Tymczasem na miejsce zdarzenia zdazyl juz trafic reporter z "The New

York Timesa", a takze pracujacy na wlasny rachunek fotoreporter, ktory

mieszkal po drugiej stronie ulicy w przerobionym samolocie "Dakota",

Obaj zrobili zdjecia. Fotografia Mickey Kevina w czapce sierzanta Mac-

chio trafila na okladke "Newsweeka".

Po tym wszystkim, oprawiony w ramke egzemplarz okladki zawisl nad

kominkiem w domu Carrollow. Lizzie, Mary 111 i Clancy jednoglosnie

uskarzali sie, ze ich brat jest faworyzowany. Arch kazal im zamknac

buzki, tlumaczac, ze przeciez wszyscy sa jedna rodzina.

46

WaszyngtonTelefon, podlaczony do specjalnej prezydenckiej linii, zadzwonil

w Bialym Domu dokladnie o szostej rano, siodmego marca. Wewnatrz

Owalnego Biura byla akurat obecna wiekszosc czlonkow Rady Bezpie-

czenstwa Narodowego. Nikt z zebranych nie mogl uwierzyc w to, co

slyszy.

Przez telefon nadeszla nagrana na magnetofonowa tasme wiadomosc:

-Bialy Dom zostanie dzis rano wysadzony w powietrze; juz za kilka

minut... Ta decyzja jest nieodwolalna i nie podlega negocjacjom. Prosze

natychmiast przeprowadzic ewakuacje Bialego Domu.

Pulkownik David Hudson, stojacy w budce telefonicznej, znajdujacej

sie o jakis kilometr od Bialego Domu, wcisnal klawisz "Stop". Schowal

dyktafon do kieszeni swojej zniszczonej kurtki i rozesmial sie na glos.

Waszyngton czekal, jednak w Bialym Domu nic nie wybuchlo. Nato-

miast wylecial w powietrze dom generala Lucasa Thompsona. Podobnie

bylo z domami wiceprezydenta Elliota, admirala Thomasa Penny'ego,

Philipa Bergera, Lawrence'a Guthriego... W sumie, dwanascie domow

zostalo zniszczonych przez podlozone bomby.

David Hudson wsiadl do malej, zielonej, campingowej furgonetki.

Ruszyl na zachod, wyjezdzajac z pogodnej, niezwykle pieknej tego dnia

stolicy. W jego glowie nie odzywaly sie juz zadne koszmarne glosy.

Nareszcie nadszedl kres oszustwa i obludy.

This file was created with BookDesigner program

bookdesigner@the-ebook.org

2010-01-18

LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/